-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
สารบัญ
บทนำ#ความลับของหนุ่มOT (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2322321#msg2322321)▲ตอนที่1#เคล็ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2322511#msg2322511)▲ตอนที่2#หลงวัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2323127#msg2323127)▲ตอนที่2#หลงวัน(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2323444#msg2323444)▲ตอนที่3#ยามฉกาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2324159#msg2324159)▲ตอนที่4#คืนสุข (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2325089#msg2325089)
ตอนที่5#ความลับสุดยอด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2325989#msg2325989)▲ตอนที่6#พลาด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2327610#msg2327610)▲ ตอนที่7#คุณฉกาจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2328918#msg2328918)▲ตอนที่8#หงุดหงิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2329911#msg2329911)▲ตอนที่9#รังเกียจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2332640#msg2332640)▲ตอนที่10#ดูแล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2333583#msg2333583)▲ตอนที่11#หวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2337593#msg2337593)
ตอนที่12#ความจริงในใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2340028#msg2340028)▲ตอนที่13#สับสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2342467#msg2342467)▲ตอนที่14#ป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2342987#msg2342987)▲ตอนที่15#ชุดยาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2345228#msg2345228)▲ตอนที่16#วันวาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2346908#msg2346908)▲ตอนที่17#แกล้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2350101#msg2350101)
ตอนที่18#Aloha Au Ia’oe (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2350596#msg2350596)▲ตอนที่19#แผน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2352342#msg2352342)▲ตอนที่20#ย้อนเวลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2359041#msg2359041)▲ตอนที่21#รสชาติแห่งความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2360421#msg2360421)▲ตอนที่22#ผิดที่ผมเอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2362768#msg2362768)
ตอนที่23#ก้าว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2369867#msg2369867)▲ตอนที่24#บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2371227#msg2371227)▲ตอนพิเศษ1 คนเกลียดเด็ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2372059#msg2372059)▲ตอนพิเศษ2 คนบ้างาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2376840#msg2376840)▲ตอนพิเศษ3 หวงกำลังสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2378819#msg2378819)▲ตอนพิเศษ4 ผมชื่อโซ่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2390334#msg2390334)
สำหรับคนอ่านที่ถามเรื่องหนังสือมานะคะ นิยายเรื่องนี้จะตีพิมพ์กับ Hermit Book ค่ะ แต่ยังไม่แน่นอนว่าหนังสือจะออกมาอะไรยังไงเมื่อไหร่ ยังไงก็ฝากติดตามข่าวสารได้ที่ https://www.facebook.com/HermitBooks?fref=ts นะคะ
ภายในหนังสือก็จะมี
1 การ rewrite ให้แต่ละตอนอ่านแล้วดูไม่ติดขัด เช่น ตอนพิเศษ 4 นี่ อ่านแล้วห้วนไปเนอะ ไว้สมองโล่งๆแล้วจะกลับมาแก้อีกที
2 เรื่องแถมพิเศษในหนังสือคือเรื่องของ เชน x ภูมิ เป็นเรื่องสั้นราวๆ 8-10 ตอนจบได้
และเผื่อใครไม่รู้ว่าไอ้ ‘ภูมิ’ มันเป็นใคร...มันก็คือ ‘ภูมิจิต’ นั่นแล จริงๆเขาชื่อภูมิ แต่คุณนิดเรียกเพื่อนตัวเองว่า ‘จิต’ ประมาณว่าไอ้โรคจิตอะไรแบบนี้ ถ้าย้อนไปอ่านตอนแรกๆจะเห็นว่าภูมิด่าคุณนิดที่เรียกตัวเองว่าจิตอยู่นะ ฮ่าฮ่า
ถ้า artwork หน้าปกหนังสืออะไรเรียบร้อยแล้ว จะนำมาแจ้งอีกทีนะคะ ตอนนี้รอไปก่อนน้า อาจจะช้าหน่อย เพราะอยากให้หนังสือออกมาดีและคุ้มค่าแก่การซื้อให้มากที่สุด ขอบคุณค่า
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
บทนำ # ความลับของหนุ่ม OT
“แตร่กๆๆ แตร่กๆๆๆ”
เสียงมือกระทบแป้นพิมพ์ดังขึ้นรัวๆภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เงียบสงัด คนหลายคนต่างจดจ่ออยู่ที่หน้าจอ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงคุย ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหายใจ มีเพียงเสียงแป้นพิมพ์ที่บ่งบอกว่าพนักงานออฟฟิศอย่าง ผม ยังมีชีวิตอยู่
“โว้ย ส่วนของกูเสร็จแล้วเว้ย ไอ้นิด” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ พูดจบก็ตามมาด้วยเสียงกระแทกแป้นพิมพ์แรงๆ
“เอ่อ จะกลับก็ได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมทำต่อเอง”
“เออ ดี กูฝากด้วยล่ะ บายเว้ย เจอกันพรุ่งนี้”
เออ ถ้าปล่อยให้ผมทำต่อคนเดียว พรุ่งนี้คงไม่เจอผมหรอกครับคุณ นู่น...คงกลับไปนอนตายอยู่บ้านแทน ผมคิด ชูนิ้วกลางในใจแล้วมองตามเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งจะเดินออกไปเมื่อสักครู่ ก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วหันหน้าเข้าหาจอ ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์ต่อ
กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงงง
“โหล... ห๊ะ อะไรนะ ลูกป่วย! ...นิด คุณนิด พี่ฝากดูงานส่วนของพี่ต่อหน่อยนะ พี่ต้องรีบกลับบ้านด่วน...” พูดเสร็จเจ้แกก็หอบกระเป๋าชิ่งเลยครับ
“อูยย...น้องนิด พี่รู้สึกเหมือนอาหารเป็นพิษกะทันหัน พี่ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะ ถ้าอาการดีขึ้นแล้วจะรีบกลับมาช่วยงานต่อ อูย...” นี่ก็อีกรายครับ พูดเสร็จวิ่งแจ้นออกไปเลย และร้อยทั้งร้อยมักจะไม่กลับมา...
ผมเงยหน้ามองบุคคลที่เหลือในห้อง ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่ก สลับกับเหลือบมองผมเป็นระยะก่อนจะกลับไปสนใจกับหน้าจอตนเอง
“เอ่อ พวกคุณจะกลับก่อนก็ได้เลยนะครับ ส่วนที่เหลือผมจัดการต่อเอง” โอ้ว ไม่! นี่กูพูดอะไรออกไป ผีสิงกูแน่ๆ
“แหม คุณนิดนี่ขยันและใจดีตลอดเลยนะครับ งั้นพวกผมกลับแล้วนะ สวัสดีคร้าบ” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นและรีบพากันถอยทัพอย่างรวดเร็ว ทิ้งผมให้นั่งรวดร้าวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคนเดียว
“เฮ้อ...รีบทำให้เสร็จๆไปดีกว่าหว่ะกู”
.
.
.
เป็นพนักงานออฟฟิศนี่แสนลำบากนะครับ โดยเฉพาะหากต้องรับหน้าที่หัวหน้าแผนกอย่างผมด้วยแล้ว ใช่ว่าจะชี้นิ้วสั่งงานใครก็ได้ซะที่ไหน พวกที่อยู่ในแผนกเดียวกันก็หัวหงอกกว่าผมทั้งนั้น มีอายุไล่เลี่ยกันอยู่ไม่กี่คน อยากปรึกษาคนแต่งตั้งผมจริงๆว่ามึงคิดจะปรึกษากูก่อนบ้างไหมว่าอยากเป็นรึเปล่า
“เอาเงินโอทีของพวกมึงมาหารแบ่งกูด้วยนะพวกบ้า” ผมบ่นออกมาในตอนที่พิมพ์รายงานบรรทัดสุดท้ายเสร็จ ปิดงานพอดี เหลือบไปมองนาฬิกาก็ตี 2 กว่าแล้ว ทำงานวันจันทร์ถึงเสาร์ไม่พอ ยังต้องมาทำโอทีข้ามวันข้ามคืนแบบนี้อีก บอกได้เลยครับว่า กูเครียด!
แต่ไหนๆตอนนี้ผมก็อยู่คนเดียวแล้ว หาอะไรทำแก้เครียดดีกว่าหว่ะครับ ฮึๆ
“อะ...อ่า...อึก..” เสียงครางจากคอมพิวเตอร์ดังก้องอยู่ในกระบอกหูของผม ไม่ต้องสงสัยไปครับ ตอนนี้ผมกำลังดูหนังโป๊พร้อมกับทำร้ายตัวเองไปด้วย... ก็คนมันเครียดอ่านะ ต้องหาทางระบายเป็นเรื่องธรรมดา ฮ่าๆๆ
ในความธรรมดามักมีความไม่ธรรมดาครับ เพราะพักหลังๆมานี้ ผมชักไม่มีอารมณ์กับหนังเอวีชายหญิงแล้ว ต้องหาแนวชายฟันชายดู ถึงจะตื่นเต้น แปลกครับ แปลก... แต่ผมไม่ได้เป็นเกย์นะครับ... อืม นั่นแหล่ะ
“อะ...อ่าาาา...อะ...อีกนิดเดียว” ผมพึมพำพร้อมกับเร่งจังหวะมือไปด้วย เห็นแสงสว่างอยู่ปลายอุโมงค์รำไร
อึก...
อีก...
นะ...นิด...
ปัง!!
“เฮ้ยยยย...!” ด้วยความตกใจ ผมจึงลุกขึ้นยืนอัตโนมัติ ทำให้หูฟังที่ต่อจากคอมหลุดออกมา
“อะ...อ๊ะ...อิคึๆ...” เวร เสียงจากคอมเซอร์ราวด์ไปทั่วห้องเลยมึงเอ้ย ปิดๆ ต้องรีบปิดเดี๋ยวนี้ จะรูดซิบกางเกงหรือจะปิดเสียงก่อนดี แล้วทำไมมือไม้ต้องมาพันกันตอนนี้ด้วยวะ! แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไร มือหนาๆก็เลื่อนมากดปิดเสียงที่หน้าจอ ทิ้งให้ผมยืนค้าง
“โห...คุณนิดครับ ก็ว่าทำอะไรดึกๆดื่นๆอยู่ทุกวัน ที่แท้....” เสียงทุ้มพูดเนิบๆ ยิ้มมุมปากรับกับหน้าโหดๆแบบนี้...
รปภ. หน้าโหดประจำตึก!
“คะ...คุณเข้ามาได้ยังไง ผมล็อคประตูไว้นะ!”
“แหม ผมเป็น รปภ. นะครับ ผมมีกุญแจ...นี่ไง” ร่างสูงพูด ชูกุญแจขึ้นมาตรงหน้าผมพร้อมสั่นไปมาให้เกิดเสียงกรุ้งกริ๊ง
“ ไอ้เรื่องเข้านอกออกในห้องไหนยังไง ไม่เห็นจะยาก โดยเฉพาะห้องที่เปิดไฟไว้ดึกๆดื่นๆแบบนี้มันน่าสงสัย ผมเลยต้องเข้ามาตรวจสอบว่ามีคนแอบทำอะไรไม่ดีรึเปล่า เห็นเงียบๆท่าทางไก่ตื่นแบบนี้ ใช่ย่อยนะครับคุณนิด ฮ่าๆ” มันพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง... ดังไปไหมครับ นี่ออฟฟิศนะ ไม่ใช่พระรามเก้าคาเฟ่
“มันเป็นเรื่องปกติ ใครๆก็ทำกัน หรือว่าคุณไม่ดู” ผมเถียงไปข้างๆคูๆ อายมากจนอยากจะเอาหัวมุดจอคอมให้รู้แล้วรู้รอด!
“ใช่ครับ ใครๆก็ดูกัน แต่ใครๆที่คุณนิดหมายถึง คงไม่ดูหนังชายกับชายแบบคุณนิดมั้งครับ แหม...แล้วยังมาดูในสถานที่แบบนี้อีก อดใจกลับไปดูที่บ้านไม่ได้เลยเหรอครับ” ร่างสูงพูดพร้อมทั้งยิ้มเยาะ
“...อึก” สะอึกเถียงไม่ออกเลยครับ
“ถามจริง คุณนิดเป็นเกย์เหรอครับ?” มันถาม พร้อมกับส่งสายตาที่ผมไม่สามารถคาดเดาได้มาให้
“มะ...ไม่ใช่”
“โห...ปากแข็งจริงๆ พวกพนักงานในแผนกนี้จะว่ายังไงน้า ถ้ารู้ว่าคุณนิดผู้แสนเรียบร้อยใจดี ลับหลังมีพฤติกรรมน่าอดสูอย่างนี้” มันพูดพร้อมกับก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ ผมเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว สายตามันดูวาวระยับพิลึก
“คะ..คุณต้องการอะไร!” ผมแหวออกไป เมื่อจนมุมที่โต๊ะตัวหนึ่ง พร้อมกับที่มันเอามือทั้งสองข้างท้าวโต๊ะกักตัวผมไว้ ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ...
“ผมชักอยากลอง ‘เอา’ ผู้ชายขึ้นมาบ้าง เบื่อผู้หญิงเต็มแก่ ถ้าจะให้คุณนิดช่วย...ถือว่าเป็นค่าปิดปากผม...จะได้ไหมครับ”
………................................................................
สวัสดีจ้า แบบว่ามันว่าง จิตฟุ้งซ่าน เลยแต่งนิยายมาลงบ้าง ฝากตัวด้วยน้า :m5:
-
จิ้ม จิ้ม จิ้ม จิ้มจนคุณนิดทะลุ กรากกกก :laugh:
-
เฮ้ยยยย คุณยามมม ไปว่าเค้าเกย์ ตัวเองเป็นเองป่ะเนี้ยยยยย
ต่อๆๆคร้าบบบ :mc4:
-
ตอนที่ 1 # เคล็ด
“วันนี้ไม่อยู่ทำโอทีเหรอครับคุณนิด”
“อะ..เอ่อ วันนี้ไม่ละครับ แฮ่ะๆ กลับก่อนนะครับ บายครับ” ผมโบกมือ ก่อนจะรีบจ้ำออกจากแผนกตรงไปยังลิฟต์ทันที อยู่ให้ไอ้ยามนั่นตามมารังควาญให้โง่สิวะ เงินโอทีไม่สนมันแล้ว สนสวัสดิภาพทวารก่อนเถอะครับ คิดไปคิดมาก็เสียวสันหลัง เลยลองคลำก้นตัวเองป้อยๆ อืม...ยังอยู่ดี
ติ๊ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับแสงสีส้มส่องวาบตรงเลข 1 ผมรีบจ้ำ ประตูทางออกอยู่ไม่ไกล
แต่เดี๋ยวก่อน... ถ้าออกทางนี้ก็ต้องเจอกับไอ้ยามบ้านั่นแน่ๆ ไม่ได้ๆ ออกทางข้างหลังตึกดีกว่ากู
“โห ซวยจริงซวยจังไอ้นิดเอ้ย ประตูหลังดันมาปิดซ่อมแซมอีก กรรมของกูแท้ๆ” ผมบ่นออกมาเบาๆ แล้วมองสำรวจรอบๆอาณาบริเวณข้างหลังตึก กำแพงไม่สูงไม่เตี้ย พอปีนออกไปได้ เดินอ้อมนิดหน่อยก็ถึงป้ายรถเมล์พอดี
“เอาวะ ปีนกำแพงออกนี่แหล่ะ ฮึบ...”
ปิ๊ด! ปิ๊ด! ปิ๊ด!
“เหวอออ...” ผมร้องเสียงหลง เสียงนกหวีดทำให้ตกใจจนก้าวพลาด ตัวผมหล่นตุบลงมาที่สนามหญ้าอย่างจัง
พลั่ก!
“อูยยย...” เจ็บ! ก้นกระแทก เจ็บร้าวไปถึงสันหลังเลยครับ
“อ้าวคุณนิด...เปลี่ยนอาชีพจากพนักงานออฟฟิศมาเป็นโจรแทนแล้วเหรอครับ ถ้าจะเป็นโจร ผมแนะนำให้ไปฝึกปีนกำแพงที่บ้านให้คล่องก่อนนะครับ ฮ่าๆๆ”
มาแล้ว! เสียงแบบนี้มัน ไอ้ยามหน้าโหด!
ผมเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงเสื้อฟ้ากางเกงสแล็คที่ยืนค้ำหัว ก่อนที่หน้าจะร้อนขึ้นมาเมื่อนึกถึง...
.
.
.
'ผมชักอยากลอง ‘เอา’ ผู้ชายขึ้นมาบ้าง เบื่อผู้หญิงเต็มแก่ ถ้าจะให้คุณนิดช่วย...ถือว่าเป็นค่าปิดปากผม...จะได้ไหมครับ'
'จะบ้ารึไง!'
'เห้ย ฉกาจ ตรงนั้นมีไรกันวะ!' เสียงของ รปภ.อีกคนตะโกนถามขณะที่ส่องไฟฉายไปมาตามทางเดิน
'อ่อ กูแค่เข้ามาดูคุณนิธานเขาทำงาน เห็นทำงานดึกๆกลัวจะเสียเหงื่อเสียน้ำจนเป็นลมเป็นแล้งหว่ะ ฮ่าๆ'
.
.
.
“คะ..คุณฉกาจ!” เสียงเขียวเลยครับผม จำชื่อมันแม่นยิ่งกว่าอะไรดี
“ครับ? เรียกผมทำไมครับ” มันพูดยิ้มๆพร้อมกับย่อตัวนั่งให้อยู่ในระดับเดียวกันกับผมที่นั่งนิ่งอยู่กับพื้น จะขยับก็...อูย
“แหม...ตกลงมาแบบนี้สงสัยเอวจะเคล็ดนะครับ ว้า...แบบนี้สัญญาระหว่างเราคงต้องเลื่อนออกไปก่อน ฮ่าๆๆ” ยามหน้าโหดพูดอย่างอารมณ์ดี
“ไอ้บ้าเอ้ย!”
“บ้า...แต่ไม่กล้าเท่าคุณนิดหรอกครับ หึๆ ถ้าคนในแผนกรู้....” ร่างสูงพูดเนิบๆ
“รู้แล้วๆ จะเอายังไงว่ามา” ผมตัดบทอย่างเสียไม่ได้
“วันนี้ผมอยู่กะแค่ถึงเย็นนี้เท่านั้น อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ออกเวรแล้ว เราไปหาอะไรกินกัน”
ผมทำหน้าเหลอหลา
กิน กินแล้วยังไงวะ กินเสร็จแล้วมันจะซั่มกูต่อไหมเนี่ย
“แหม ไม่ต้องทำหน้าตาตื่นแบบนั้นหรอกครับ เอวเคล็ดแบบนี้ ทำไปไม่เห็นจะ ‘มันส์’ ไว้วันหลังนะ” ไอ้หน้าโหดพูดล้อๆพร้อมเอามือตบสะโพกผมเบาๆอย่างหยอกเย้า แล้วหัวเราะหึๆ
“ไอ้...!” ผมกำลังจะปริปากด่าแต่... ใจเย็นเว้ยไอ้นิด เพื่อภาพพจน์ที่ดีต่อแผนก
“แล้วจะให้ไปยังไง...” ผมลดระดับน้ำเสียงให้อ่อนลง
“ไปมอ'ไซค์ผม...หวังว่าคุณนิดคงไม่ขัดนะครับ”
.
.
.
บรื้นนน... ตึก!
‘อูยย…’
ตึก!
‘อู้วว...’
ตึก!
นี่คุณจะขี่กระโจนทุกหลุม ทุกลูกระนาดที่มีอยู่บนถนนเลยใช่ไหมครับ เลว เอวกูยิ่งปวดอยู่ แกล้งกูชัดๆ ตอนนี้ผมนั่งหน้าเบ้น้ำตาซึมแล้วครับ นอกจากแรงกระแทกจากถนนแล้ว ยังมีแรงกระแทกจากทางด้านหลังของ ‘ยามหน้าโหด’ ที่บังคับขู่เข็ญให้ผมนั่งด้านหน้า ส่วนตัวเองนั่งประกบหลังคร่อมตัวผมเอาไว้...
‘ก็ฝึกซ้อมกระแทกกันไว้ก่อน จะได้ชินๆไงครับ ฮ่าๆๆ’ ร่างสูงพูดหน้าตายแล้วหัวเราะ
‘กระแทกใช่ไหม เอ้านี่ กระแทกพอไหม!’ ผมพูดพร้อมกับเอาหมวกกันน็อคชูขึ้นหมายมาดจะกระแทกหัวมันแต่...
‘ถ้าคนในแผนกรู้...’
‘เออๆ รีบๆสตาร์ทรถเลยครับท่านฉกาจ...’
‘ฮ่าๆๆ’
.
.
.
“คุณนิดพักอยู่แถวไหน ผมจะไปส่ง” ชายหนุ่มร่างสูงถามระหว่างรับประทานอาหาร
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมกลับเองได้”
กลับกับมึงอีก เอวกูคงเคล็ดไปอีกหกเจ็ดชาติแน่!
“ถ้าคนในแผนก...”
“อาพาร์ทเม้นต์ A ตรงสุขุมวิท 22 คร้าบบนายท่าน” ได้ทีขู่ได้ขู่ดีนะมึง ผมส่งสายตามาดร้ายไปให้ มันยิ้มน้อยๆก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่ม
“ปะ กลับกัน มื้อนี้ผมเลี้ยงเองครับคุณนิด”
“เฮ้ยไม่เป็นไรเดี๋ยวผมออกช่วย...” ดี! ไอ้ยามหน้าโหด ทำกูอับอายทั้งยังเจ็บตัว ต้องจ่ายค่าเสียหายให้กูบ้าง คิดอย่างตอบอย่าง เลวหว่ะกู ฮ่าๆๆ
“งั้นเอามา...” มันตอบพร้อมแบมือ
ผมหน้าตึง... เหี้ย จะไม่เบรกกูหน่อยเหรอ
“....”
“ฮ่าๆ ดูทำหน้า ล้อเล่นนะครับ ไปขึ้นรถเถอะ” ร่างสูงหันมาบอกหลังจากจ่ายเงินค่าอาหารเสร็จสรรพ
“ผมซ้อนหลังนะคราวนี้” ผมถือหมวกกันน็อคแล้วกลอกตามองมันอย่างหวาดๆ
“ครับ ครับ ฮ่าๆ”
..........................................................
อุ ดีใจ มีคนมาอ่านแล้ว o7 ขอบคุณจ้า
-
รอคุณนิดโดน'ซั่ม'อยู่นะคะ
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ
หุๆๆ......รอตอนต่อปายยยย
-
โดนขู่แบบนี้คุณนิดจะรอดได้นานแค่ไหนเนี่ย :-[
คนแต่งจ๋า เราจะบอกว่าถ้าจะเปลี่ยนชื่อตอนต้องไปกดแก้ไขที่กระทู้แรกนะ
ถึงจะเปลี่ยนชื่อตอนที่กระทู้ที่จะลงนิยายมันก็จะไม่ขึ้นให้คนอื่นเห็น
แล้วคนอ่านก็จะไม่รู้ว่ามาลงนิยายต่อแล้ว
ต้องเปลี่ยนที่กระทู้แรกนะ :กอด1:
-
โดนขู่แบบนี้คุณนิดจะรอดได้นานแค่ไหนเนี่ย :-[
คนแต่งจ๋า เราจะบอกว่าถ้าจะเปลี่ยนชื่อตอนต้องไปกดแก้ไขที่กระทู้แรกนะ
ถึงจะเปลี่ยนชื่อตอนที่กระทู้ที่จะลงนิยายมันก็จะไม่ขึ้นให้คนอื่นเห็น
แล้วคนอ่านก็จะไม่รู้ว่ามาลงนิยายต่อแล้ว
ต้องเปลี่ยนที่กระทู้แรกนะ :กอด1:
อุ้ย ขอบคุณมากจ้า :m5: ก็ว่าทำไมมันไม่เปลี่ยนให้สักที :laugh:
-
คุณนิด คุณนิด คุณนิด 555555 :laugh:
สนุกค่ะ ท่านฉกาจคะอย่าลืมจัดการคุณนิดนะคะ :o8: 555555+
-
ว้าววววววว ชอบคนหน้าโหดค่ะ ชอบมว๊ากกกกก
รอนิดโดนซั่มเช่นกัน
-
กรี๊ดดดดดดด ขอคุณนิดกลับบ้านห่อหนึ่ง... :z1:
คนอะไร น่ารัก น่าขย้ำมว๊ากกกก
-
แหมมมมรอดนะคุณนิด 555
-
อุ๊ย เรื่องนี้น่าติดตามอ่ะ :impress2:
-
โอ๊ย น่าติดตามมาก รออ่านต่อค่า 5555
-
จะโดนไหมเนี่ย
ไม่น่ามาทำให้เห็นเลยโดนขู่เลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
เรื่องสนุกดีน่ะ
รออ่านต่อจ้า
-
5555+.... ท่าขับคงจะฮา!!!
-
โอวววววววววววว คุณนิดเสียท่า
-
ยามใจโหดร้าย ..
-
ตอนที่ 2 # หลงวัน
“คุณจิตรู้จัก รปภ.ที่ชื่อฉกาจไหมครับ” ผมเอ่ยปากถามคนนั่งตรงข้าม วันนี้อยู่ดึกอีกแล้วครับ... บริษัทนี้ใช้กูคุ้มเงินเดือนจริงๆ แต่ดีหน่อยที่วันนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวครับ มีผู้ช่วยอยู่ทำงานด้วย ตั้ง 1 คน
“ไอ้คุณนิด กูบอกให้เรียกกูว่า ภูมิ ไง เดี๋ยวตบเบ้าตาแตกหรอก” เสียงไอ้จิตครับ ไอ้คนที่หนีกลับบ้านก่อนคนแรกเมื่อคราวที่แล้วไง ชื่อจริงมันชื่อ ‘ภูมิจิต’ แต่ผมเรียกมันว่าจิตครับ เหมาะกับหน้าตาและนิสัยจิตๆของมันดี
“คร้าบบ คุณจิต สรุปรู้จักเปล่าล่ะ” ผมถามพร้อมกับเอามือป้องลูกตาแล้วเหลือบมองมัน
“กวนตีนละไอ้เหี้ยนิด” ไอ้จิตมันด่าทีเล่นทีจริง พวกเราเป็นเพื่อนร่วมคลาสกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยครับ ตอนนั้นไม่ค่อยสนิทกันหรอก มา สนิทกันตอนทำงานนี่แหล่ะ บังเอิญว่าไม่มีใครคบผม และไม่มีใครคบมัน เลยต้องคบกันเอง แล้วก็สนิทกันไปโดยปริยาย ฮ่าๆ
“ไม่รู้จัก หน้าตาเป็นยังไง เผื่อเคยเห็น” มันตอบแล้วถามกลับ ไม่ได้หันมามองหน้า แต่มองจอและพิมพ์งานไปด้วย
“ก็...ตัวสูงๆ ผิวแทน หน้าโหด ดูดุๆหน่อยอะครับ...อืม”
“อ่อ คนนั้นเหรอ เหมือนเพิ่งจะเห็นเมื่อไม่นานมานี้ เพิ่งเข้ามารึเปล่า ทำไมมึงไม่ไปถามฝ่ายบุคคลวะ” มันพูด ตายังจ้องคอมเหมือนเดิม
ผมก็อยากจะไปถามนะ แต่งานก็เยอะเหลือเกิน จนไม่มีเวลาเดินไปไหนนอกจากวุ่นอยู่ในแผนกตัวเอง แต่จะว่าไปหลังจากวันนั้น ผมไม่เจอมันมาเกือบอาทิตย์แล้ว สงสัยช่วงนี้มันอยู่กะเช้าละมั้ง…
“จะ 5 ทุ่มครึ่งแล้ว ไม่กลับบ้านรึไงวะนิด” จิตถามขึ้นในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ
“ไม่ละครับ ผมอยู่จนกว่างานจะเสร็จดีกว่า” ผมตอบ สลัดความคิดก่อนหน้า แล้วหันมาพิมพ์งานยิกๆ
“ถามจริง มึงนอนบ้างเปล่าเนี่ย” มันยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าก่อนจะเดินอ้อมมาที่โต๊ะฝั่งผม...อืม จะกลับแล้วสินะ
“นี่อะไรวะ ผ้านวม หมอน แล้วก็เสื้อผ้า? เคล็ดลับในการทำโอทีเหรอวะ”
หืม ไอ้จิตมันว่าอะไรนะ ไม่ทันฟัง...ผมหันไปมองช้าๆ ก่อนที่จะตาค้างกับของที่มันถืออยู่ในมือ
“เฮ้ย ค้นลิ้นชักโต๊ะทำงานคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงครับคุณจิต!” ผมแหวเสียงดัง ไอ้บ้า ไอ้จิต จิตสมชื่อ
“ไอ้นิด อย่าบอกนะว่ามึงนอนออฟฟิศอะ เนียนหว่ะ ไม่มีใครรู้เลยนะเนี่ย มึงนอนยังไงของมึงวะ ฮ่าๆ”
“ก็...นอนใต้โต๊ะทำงานอะครับ” ผมตอบอุบอิบ ที่พักผมอยู่ไกล แถมเลิกดึกๆแบบนี้ไม่มีรถกลับด้วย ส่วนตัวผม แค่งอขานิดหน่อยก็มุดเข้าไปนอนใต้โต๊ะได้แล้วครับ เลยไม่ลำบากเท่าไหร่ อีกอย่างประหยัดค่าน้ำค่าไฟที่ห้องด้วยแหล่ะประเด็น... เลวอีกแล้วกู ฮ่าๆ
“เออๆ เรื่องของมึง กูไม่บอกใครหรอก กลับละ”
“คร้าบบ” เป็นพระคุณมากครับเพื่อนจิต ผมได้ยินเสียงมันเดินไปเปิดประตูห้อง
“เออ ไอ้นิด มึงชอบออกกำลังกายตอนดึกๆเหรอวะ” มันเอี้ยวตัวกลับเข้ามาถามหลังจากที่ออกไปยังไม่พ้นห้องทำงานดี
“เปล่านี่...ทำไมครับ” ผมทำหน้างง อะไรของมันวะ
“แล้วมึงเอาลังสปอนเซอร์มาไว้ใต้โต๊ะทำไมตั้งสี่ห้าลัง...”
.
.
.
ไอ้ยามบ้า! ไอ้หน้าโหด!
หลังจากไอ้จิตออกไปผมก็ก้มลงมองลังสปอนเซอร์ที่อยู่ใต้โต๊ะตัวเอง มีโน้ตเล็กๆสอดอยู่
‘อย่าหักโหมมากนะครับ ตัวซีดหมดละ ฮ่าๆๆ’
อ่านแล้วนึกถึงหน้าโหดๆกับรอยยิ้มกวนประสาทของมันเลยครับ เส้นเลือดตรงขมับผมเต้นตุบๆ อย่าให้เจอนะมึง...เอ่อ แต่อย่าเจอมันดีกว่านะครับ กลัว
ผมสั่นหัว สลัดความคิดไร้สาระออกไป ก่อนจะค่อยๆลากลังเครื่องดื่มดังกล่าวออกไปวางข้างๆโต๊ะ จะได้เอาผ้านวมมาปูนอน หลังจากนั้นผมก็เดินไปอาบน้ำ โชคดีมีห้องที่มีฝักบัวด้วย อาบเสร็จ เดินกลับมาปิดคอม ตั้งนาฬิกาปลุก ล็อคห้องอะไรเสร็จสรรพก็นอนเลยครับ…
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ แต่รู้สึกแน่นหน้าอกมาก คิดในใจสงสัยนอนในที่แคบๆอากาศไม่ถ่ายเท แต่อาการแน่นหน้าอกของผมมันไม่ธรรมดาครับ ทำไมมันเหมือนมีอะไรมาบีบๆอะ ผมเลยปรือตาขึ้นมอง...
“เฮ้ยย...!”
พลั่ก!
“อูยย...”
“ใจเย็นครับคุณนิด เจ็บมากไหม ฮ่าๆๆ”
ชัดเลยครับ มาทั้งภาพและเสียง ผมลืมตาขึ้นมา ด้วยความตกใจที่เห็นหน้ามันเลยรีบกระเด้งตัวลุกขึ้น แล้วก็ลืมไปอ่านะว่าอยู่ใต้โต๊ะ หัวโนแน่กู
ผมครางเบาๆ เจ็บน้ำตาแทบไหล มึนหัวด้วย เห็นดาวเต็มไปหมด เลยจะลุกออกจากใต้โต๊ะ แต่เหมือนมันติดอะไรวะ เหมือนมีอะไรมายันตัวไว้ เลยก้มลงมองดู
ไอ้ยามเวร จับนมกู!
มือเปล่าๆของมันจับค้างที่หน้าอกเปลือยของผมไม่ปล่อย ไม่จับเปล่า มันออกแรงบีบเบาๆด้วย นี่กูหลับลึกจนไม่รู้สึกว่ามีคนแอบปลดกระดุมเสื้อเลยสินะ
“ปล่อย!” ผมขืนตัวออก มันปล่อยครับ แต่ลากเก้าอี้มาขวางทางออกของผม ส่วนตัวมันก็นั่งบนเก้าอี้นั่น
“แหม... หน้าอกแบนๆแบบนั้น ยังจะมาหวงกันอีกคนเรา” มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ผมผลักเกาอี้มัน แต่ไม่ขยับเลยครับ มันนั่งนิ่งอย่างกับรูปปั้น ผมเลยได้แต่นั่งเจ็บใจอยู่ใต้โต๊ะ จะออกไปก็ออกไม่ได้
“ไหนขอดูคอมของคุณนิดหน่อยนะ มีเว็บอะไรเด็ดๆบ้าง”
“เฮ้ย หยุดนะ!” ผมหน้าแดงขึ้นมาตอนที่ได้ยินเสียงมันเปิดคอมพิวเตอร์ของผม ผมตะเกียดตะกายจะออกไปให้ได้ มันเลยดันเก้าอี้เข้ามาชิดอีก ด้วยความที่มันนั่งเก้าอี้ ผมเลยเห็นแค่ช่วงเอวมันลงมา ระดับสายตาของผมอยู่ที่เป้ามันพอดี
เป้าตุงๆ...
เหี้ย คิดอะไรของกูวะ!
ผมสบถในใจ ในหัวคิดถึงหนังโป๊ชายกับชายที่ผมชอบดูขึ้นมากะทันหัน
“ปล่อยผมออกไปนะ!” ผมแหวแก้เขิน มันเลยดันเก้าอี้เข้ามาข้างในอีก หน้าผมตอนนี้ชิดกับเป้ามันแล้วครับ!
“โห...เยอะมากคุณนิด ดูแล้วลบประวัติการท่องเว็บบ้างเถอะครับ ถ้าใครมาเปิดดูแบบนี้ เสียภาพพจน์หมดเลยนะครับ” มันหัวเราะหึๆ
“ไม่มีใครเขายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นเหมือนคุณหรอก อื้อ…” ผมเถียงออกไป มันเลยเอามือกดหัวผมให้ซุกหน้ากับเป้ามัน เลว! ผมพยายามขืนตัวออก มือแข็งแรงนั่นก็กดไม่ปล่อย ส่วนผมก็ดึงดันที่จะสลัดหัวออกจากการจับกุมของมันให้ได้
“อะ...อ่า...คุณนิดอย่าส่ายหัวไปมาสิครับ..อึก..” เสียงทุ้มครางเบาๆ นี่กูทำอะไรลงไป! ผมหยุดดิ้นเลยครับ น้ำตาเริ่มซึมแล้ว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน แกล้งกันแรงไปแล้วนะ
มือหยาบๆนั่นค่อยๆคลายออก เมื่อเห็นผมนิ่งผิดปกติ มันเอี้ยวตัวลงมาดู ก่อนจะค่อยๆลุกจากเก้าอี้ลงมานั่งยองๆตรงหน้าผม ผมเอามือปาดน้ำตาที่ไหลออกมานิดๆ เสหน้ามองไปทางอื่น
“โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้วครับ...” นิ้วใหญ่เกลี่ยน้ำตาให้ผมเบาๆ ผมปัดมือมันออก
“ผมแค่จะมาปลุกคุณกลับบ้านน่ะครับ ไม่แกล้งแล้ว ปะ... ผมไปส่ง” มันพูดพร้อมกับดึงมือผมให้ลุกออกจากใต้โต๊ะ
“ไม่จำเป็น อีกไม่กี่ชั่วโมงเดี๋ยวออฟฟิศก็จะเปิดแล้ว” ผมตอบเสียงอู้อี้ หายใจฟุดฟิดแล้วเอามือถูจมูกแดงๆของตัวเอง
“หืมม?” มันทำหน้าเหมือนใช้ความคิดครู่หนึ่งก่อนจะถามผมงงๆว่า…
“คุณนิดทำงานวันอาทิตย์ด้วยเหรอครับ?”
.
.
.
:a5:
-
คือ.....
จริงๆ เค้าก็ชอบเรื่องนี้นะคะ แต่เค้าไม่อยากให้คุณนิดคู่กับคุณยามอ่ะ มันยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่ไม่ชอบคุณยามนะคะ แต่ดูหน้าที่การงานมันต่างกันเกินไปอ่ะ TT..TT
คุณนิดเป็นหัวหน้าแผนกเชียวนะคะ แบบว่าไม่ได้ดูถูกคุณยามนะคะ อย่าพึ่งโกรธ เพียงแต่ว่ามันต่างกันเกินนน (แต่ถ้าคุณยามเป็นเจ้าของบริษัทปลอมตัวมาก็อีกเรื่อง ^^)
-
เฮ้ย ผักกาด(ชื่อฉกาจเว้ย) อย่าทำไรคุณของเดี๊ยนนะยะ! :angry2:
-
:pig4:
-
คุณยามแปลก เหมือนไม่ใช่แค่ยามอ่ะ ปลอมตัวมาใช่ม่ะ 5555
น่ารักดีนะ รอติดตาม
-
ซะงั้นวันเสาร์ก็ไม่กลับบ้านทำงานลืมวันลืมคืนเลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อ่าววววว หลงวันซ่ะงั้น :really2:
คุณนี่นิดขยันเกินจริงๆเล้ยยยยยย :z2:
กะจะเอาค่าOTเพิ่มแหงๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนาาาาาา :mc4:
-
ตายามต้องไม่ใช่แค่ยามแน่ ๆ
-
คุณยามฉกาจก็สุภาพบุรุศเหมือนกันนะเนี่ย :-[
คุณนิดดูน่าทนุถนอมไปเลยค่ะ55555
-
คุณผักกาดขี้แกล้งจัง
ห่ะ!อะไรนะชื่อฉกาจ อ่อๆๆ
-
เฮ้ย น่ารักมาก คุณนิดน่าแกล้งสุดสุด ส่วนคุณยามฉกาจนี่ก็นะ เจ้าเล่ห์สุดสุดเหมือนกัน
-
คุณยามนี่มีเบื้องหลังแน่ๆเลย
แต่ชื่อนี่...จงใจเชยไปป่ะ !
-
หลงวันหลงคืนเลยทีเดียว :m20:
-
ตอนที่ 2 # หลงวัน(ต่อ)
กำลังนอนหลับสบายเลยครับ เหมือนไม่ได้นอนที่นอนนุ่มๆสบายๆแบบนี้มานานมากแล้ว เพราะปกติผมไม่ค่อยกลับบ้าน อาศัยนอนพื้นใต้โต๊ะทำงานที่ออฟฟิศเอา ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้มันมีอะไรบางอย่างกวนใจผมนิดหน่อย มือขวาของผมเหมือนว่ากำลังกอบกุมวัตถุอะไรบางอย่างอยู่ แล้วยังถูกแรงดึงรั้งไปมาอีก แต่นั่นยังไม่เท่าเสียงที่หอบอยู่ข้างๆหูผมนะ อาจจะโดนผีอำมั้ง ผมคิดว่างั้น แต่จะแสร้งหลับต่อก็ไม่ไหว... ด้วยความรำคาญ ตื่นดีกว่ากู
“ฮะ..ฮ้า...คุณนิด ตื่นแล้วเหรอครับ...อื้อ” มันพูดชิดหูผมไม่พอ ยังไซร้จมูกโด่งๆไปมาข้างหูอีก ส่วนมือผม...
โว้ย ทำอะไรของมึงเนี่ย!
“ทำอะไรของคุณ!” ผมพูดแล้วสะบัดมือออกจากการกอบกุมของสงวนของมัน ที่มีมือของไอ้ยามหน้าโหดผู้เป็นเจ้าของบังคับจับเอาไว้อีกที คนอะไรหน้าไม่อาย
“ปลุกคุณนิดไงครับ เช้าแล้ว” มันพูดยิ้มๆ
แหม...ช่างเป็นการปลุกที่สร้างสรรค์จริงๆครับ เหี้ย แค่สะกิดกู กูก็ตื่นแล้วป้ะ!
“สะ...ใส่กางเกงเถอะ” ผมหันไปสั่งเสียงสั่น เห็นของๆมันแล้วหน้าเริ่มแดง มึงไม่อายแต่กูอายนะ
“อึดอัดอะ...ดูของคุณนิดสิ คงอึดอัดเหมือนกันใช่ไหม เช้าแล้วก็เป็นแบบนี้แหล่ะครับ มาๆ ผมช่วย” มันพูดแล้วพลิกตัวมาคร่อมทับผมเต็มรัก จุกสิครับ! ตัวอย่างกับตึก
“เฮ้ย ไม่ต้องช่วย ไปทำของใครของมันสิครับ!” ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากไอ้คนตัวตึกที่ทับผมอยู่ มือมันพยายามแกะมือผมที่กุมเป้าตัวเองเอาไว้ออกให้ได้ ออกแรงกันไปมาจนเหนื่อย สักพักมันก็ฟุบหน้าลงกับซอกคอผมแล้วหัวเราะเบาๆ
“ฮ่ะๆๆ ลุกไปอาบน้ำเถอะครับ จะได้ทานข้าวเช้ากัน” มันพูดแล้วพลิกตัวออกจากผมง่ายๆ
ผมงง จ้องหน้ามัน จะมาไม้ไหนอีกวะ
“รีบๆไปสิครับ แปรงสีฟันผมเตรียมไว้ให้แล้ว หรืออยากให้ช่วยต่อ หืม...” ไอ้ตึกพูดแล้วยักคิ้วกวนๆ ผมนี่รีบลนลานลงจากเตียงเลยครับ รีบจน…
แผล่ะ!
เสียงเนื้อกระทบพื้นครับ...
“อูยย...” เจ็บตัวอีกแล้ว คราวนี้เหยียบผ้าห่มแล้วลื่นจนหน้าคะมำ ดีนะผมเอามือและแขนยั้งไว้ทันก่อนที่หน้าจะแหมะลงกับพื้น
“ฮ่าๆๆๆ” เสียงไอ้ยามตึกนั่งกุมท้องหัวเราะบนเตียงครับ
.
.
.
ผมเข้ามาในห้องน้ำได้แล้ว ก็ยืนคิดอยู่ใต้ฝักบัว จำได้ว่าไอ้ยามมันบังคับให้ผมมานอนห้องมันด้วยเหตุผลที่ว่า
‘ห้องคุณนิดไกลอะครับ ตี 4 แล้วด้วย ขับรถไปหากง่วงหลับในขึ้นมาตายโหงกันทั้งคู่เลยนะครับ ไปห้องผมอะดีแล้ว ขับไป 10 นาทีถึง’
ผมก็อือๆออๆกับมันไป ด้วยความที่ง่วงเป็นทุนเดิม ถึงจะตาสว่างเห็นดาวชั่วคราวตอนหัวกระแทกโต๊ะก็เถอะนะ อีกอย่าง นอนอยู่ในออฟฟิศต่อก็ไม่ได้ โดนขังลืมเป็นวันแน่ เพราะวันอาทิตย์ตึกจะปิด กระแสไฟทุกอย่างจะตัด ต้องขอบคุณมันเหมือนกันที่มาปลุกผม
สำรวจห้องน้ำมันไปเรื่อยๆ นับว่ามันเป็นคนรักความสะอาดมากครับ กระเบื้องทุกตารางนิ้วนี่ขาววับ สบู่เอย ยาสระผมเอย...ทำไมยี่ห้อพวกนี้กูไม่เคยเห็นมาก่อนวะ ผมคิด...แต่ช่างมัน สงสัยยี่ห้อใหม่เพิ่งเอามาวางตลาดมั้ง...อาบเสร็จก็หันไปหยิบเสื้อมาใส่ครับ แต่...
“เวรแล้ว อาบยังไงให้น้ำมันกระเด็นโดนเสื้อวะ เปียกหมด มีชุดเดียวด้วย” ผมยืนพึมพำหันรีหันขวาง ผ้าเช็ดตัวก็ไม่มี หรือจะรอให้เสื้อแห้งก่อนแล้วค่อยใส่ออกไปข้างนอกดี... เป็นความคิดที่เหี้ยมากครับ กูคงเป็นปอดบวมตายก่อนอ่านะ
“กาจ...คุณฉกาจครับ...” ผมลองเสี่ยงเรียกมันดู
“ครับ” หูย สะดุ้งเลยครับผม มันตอบเร็วมากครับ เหมือนยืนอยู่หน้าห้องน้ำเอาหูแนบประตูฟังผมอาบน้ำอะไรแบบนั้น
“ชะ...ชุดผมเปียกครับ พอจะมีชุดให้ใส่ไหม” อย่าเสียงสั่นสิกู
“รอเดี๋ยวครับ” มันตอบ หายไปสักครู่ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง ก่อนจะกลับมาเคาะประตูก๊อกๆ
“ชุดได้แล้วครับคุณนิด”
ผมค่อยๆบิดลูกบิดแง้มประตูออกไป เหลือบเห็นมือมันถือชุดไว้ไวๆ ก่อนที่จะมีแรงมหาศาลดันประตูเข้ามา ผมรีบยันประตูไว้สุดแรงเลยครับ!
“เฮ้ยคุณ ส่งเสื้อให้เฉยๆก็พอ ไม่ต้องเข้ามาก็ได้มั้งครับ!” ผมตะโกนออกไป
“คร้าบบ ฮ่าๆๆๆ”
กวนตีน! ผมคิดพลางยื่นมือไปหยิบเสื้อกับมือที่ยื่นมาระหว่างช่องประตูที่แง้มไว้ เสร็จแล้วก็ปิดประตูล็อคอย่างรวดเร็ว กูจะหัวใจวายตายก่อนโดนมึงซั่มนี่แหล่ะฉกาจ
คลี่เสื้อออกมาดู เอิ่ม...เอาน่า ตัวมันใหญ่อย่างกับตึก นี่คงเล็กสุดสำหรับมันแล้ว...แล้วก็...บ๊อกเซอร์ครับ มันเอากางเกงในแบบบ๊อกเซอร์ของมันมาให้ผมใส่แทนกางเกง ซึ่งเป้ากางเกงตุงมากครับ...คิดอะไรเหี้ยๆอีกแล้วสิกู
.
.
.
“แหม... ‘เสร็จ’ ไวจังนะครับ” มันพูดแล้วส่งสายตายั่ว...ยั่วโมโหอ่านะครับ ผมขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมันละ เลยยืนทำตัวเป็นเด็กขาดสารอาหารนิ่งๆ... เพราะเสื้อผ้ามันแหล่ะครับ เลยทำให้ผมดูเหมือนเด็กขาดสารอาหาร
“เอาเสื้อมาครับ เดี๋ยวผมเอาลงไปซักแห้งให้” มันพูดแล้วถือวิสาสะเอาเสื้อจากมือผมไปใส่ตะกร้าที่มีเสื้อผ้าของมัน สงสัยจะเอาลงไปซักอยู่แล้วละมั้ง...ผมคิด
“หิวก็กินก่อนเลยนะครับ ข้าวอยู่บนโต๊ะนู่น”
“ครับๆ ขอบคุณครับ” ผมรับคำ ก่อนที่ไอ้ยามตัวตึกจะเดินเปิดประตูออกไปจากห้อง
ผมมองสำรวจไปรอบๆห้อง ข้าวของเป็นระเบียบมาก เครื่องใช้ครบครันกว่าห้องผมอีก ทีวี คอมพิวเตอร์ แอร์ ตู้เย็น ไมโครเวฟ... นี่คงเป็นอุปกรณ์เครื่องใช้ในห้องของปุถุชนทั่วไปควรพึงมีสินะ...ห้องผมไม่มีอะ เพราะผมนอนออฟฟิศ ฮ่าๆๆ
สำรวจเสร็จชักเริ่มหิว ตอนแรกกะว่าจะรอกินพร้อมมันครับ แต่ในเมื่อมันบอกให้กินก่อนได้เลย กูไม่ขัดศรัทธาละนะ
“หืออ...” ผมที่กำลังแกะข้าวออกจากถุงใส่จานต้องชะงัก... หนังสือพิมพ์ครับ นี่ฉกาจมันอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษด้วยเหรอวะ... ในขณะที่ผมกำลังสงสัย ประตูห้องก็เปิดเข้ามาพอดี
“หิวๆๆ” มันตรงรี่เข้ามาที่โต๊ะเลยครับ
“อ่านนี่ด้วยเหรอ...” ผมถาม ใช้สายตาชี้ไปยังหนังสือพิมพ์ที่ว่า
“อ่านอะไรหล่ะครับ อ่านออกที่ไหน ผมขอมาจากแม่บ้านประจำตึกเอาไว้ชั่งกิโลขายต่างหาก แกะๆๆ ผมหิวแล้ว” มันเร่งยิกๆเลยครับ แต่ดูท่ามันจะเอาไว้ชั่งกิโลขายจริงๆ เห็นหนังสือพิมพ์กับนิตยสารธุรกิจเก่าๆที่ผมเดาว่าน่าจะเอามาจากตึกที่ทำงานนั่นแหล่ะ กองพะเนินอยู่บนโต๊ะอีกตัวเต็มไปหมด ซึ่งแน่นอนว่าทั้งหมดถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย
กินเสร็จก็มานอนแผ่หลาบนเตียงมันครับ นุ่มสบายจริงๆ ผมนอนมองมันสะบัดผ้าตากอยู่นอกระเบียงไปพลาง
“ว้าว... กางเกงในตัวจิ๋ว” ผมที่กำลังจะเคลิ้มหลับมิหลับแหล่ตื่นเต็มตาเลยครับ เห็นมันเอากางเกงในของผมทาบกับเป้าของมัน
“นี่คุณ เล่นอะไรบ้าๆ!”
“เล็กจริงๆ เล็กสมชื่อ”
ยัง ยังไม่หยุดล้ออีก ผมเลยฟาดมือไปที่แขนของมันหลายๆที มันก็ยังไม่หยุด เออๆ จะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ กูเหนื่อย
.................................................................
ว่าจะตัดเป็นตอน 3 แต่นึกชื่อตอนไม่ออก :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้ ตามอ่านนะ :z2: :z2:
-
ดีนะที่กลับมาดูต่อ.... :z3:
ไม่งั้นพลาด5555
คุณยามฉกาจไม่ธรรมดาแล้วสิ อ็ายยยย :-[
-
ฮาคุณนิด ระดับความสุภาพของคำพูดกับความคิดช่างต่างกัน :laugh:
ยามฉกาจก็คงไม่ใช่ยามธรรมดา กวนติงไม่ธรรมดาด้วย...เอ่อคุณนิด เอะใจบ้างนะ #หัวเราะ
-
ยามฉกาจจริงๆแล้วคือท่านประธาน :laugh:
-
โป๊ะเช๊ะ!!!
คุณยามไม่ใช่แค่คุณยามจริงๆ ด้วย ^^
-
^
^
^
แน่ๆเลยยยย ><
-
คุณยามอินเตอร์
-
สนุกดี ตามต่อจ้า :mc4:
-
คุณยามฉกาจแอบซ่อนความลับอะไรไว้
บอกมาซะดีๆ ไม่งั้นจะโดน 55555555555
-
ต้องเปลี่ยนสรรพนามเป็นท่านฉกาจโดยเร็ว คุณนิดเสร็จแน่ ^_^
-
ง๋ะมันค้างนะ :a5:
-
ช้ะอุ้ยยย !!
ไปว่าของเค้าเล็กได้ไงครับ ของงี้มันต้องพิสูจน์ //หลบตีน
555555555555 :L2: :L2: มาต่อไวๆๆๆ :mc4:
-
ว้าว คุณยามนี่ไม่ธรรมดาซะแล้วนะครับนะ
ส่วนคุณนิดนี่ นิดสมชื่อจริงๆรึป่าวเอ่ย :m20:
-
สนุกดีค่ะ
-
ชัวร์!แต่ยังไม่ป้าบ ผักกาด ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่
-
ฉกาจดูมีอะไรซ่อนเร้นน่า
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
o13
-
55555+..... โอ๊ย.....ฮา
-
คุณยามการศึกษาดีเนาะ เป็นยามเครื่องใช้มันไฮโซกว่าหัวหน้าแผนกเลยเรอะ 555
มีความลับช่ะม่ะคุณกาจ
-
ชอบเรื่องนี้มากมาย =w=
ฉกาจคงไม่ยามธรรมดาแน่ๆ อาจเป็นเจ้าของบริษัทก็เป็นด้ายยยยยยยย
รึบมาต่อไวๆนะค่ะ o13 o13
-
มันต้องมีหักมุม ..
-
คุณฉกาจนี่ไม่ได้เป็นแค่ยามใช่ป่ะ???
หื่นด้วย :z1: :z1:
-
คุณยามนี่เป็นใครกันเอ่ย? o18
-
ความลับเยอะนะครับคุณฉกาจ ระวังความแตกนะ จัดการคุณนิดให้อยู่หมัดซะ ฮ่าๆ
-
หนูนิด ระวังคุณยามฉกาจไว้หน่อยดีกว่านะคะ ดูท่าทางมีลับลมคมนัยเหลือเกิน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบค่ะ ชอบๆ
มาต่อด่วน :o8:
-
ชอบบบบบบบบ
หลงรักหนุ่มออฟฟิสค่าาา
-
ว่าแล้วว่าต้องไม่ใช่ยามธรรมดา อิอิ
ว่าแต่นายมาคอนโดเค้าง่ายๆอย่างนี้เลยหรอคุนนิด
-
ตอนที่ 3 # ยามฉกาจ
เดี๋ยวนี้ผมไม่ต้องนอนออฟฟิศแล้วครับ เพราะอะไรนะเหรอ...
‘ผมว่าคุณนิดเอาเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่ห้องผมสักสองสามชุดดีไหมครับ วันไหนเลิกดึกมากๆจะได้ไปนอนห้องผมไง นอนที่ออฟฟิศเกิด ผอ.จับได้อนาคตไม่สดใสแน่ครับ’ มันบอกหลังจากไปส่งผมที่ห้อง
‘ผอ.ไม่รู้หรอก... ผมนอนที่นั่นมาเป็นเดือนๆแล้ว ไม่เห็นจะมีใครจับได้’ ผมตอบไปอย่างมั่นใจ
‘ต้องรู้แน่ๆครับ เพราะผมจะไปบอก...’
อ้าวไอ้เวร!
‘…’
‘อีกอย่างหากบริษัทมีการสอดส่องการใช้เว็บของพนักงาน คุณนิดซวยแน่ๆครับ เพราะงั้นกลับมานอนดูโป๊อยู่ที่ห้องผมน่าจะปลอดภัยกว่านะครับ ฮ่าๆๆ’
อืม...ตามนั้นครับ
การทำงานของฉกาจแบ่งเป็นสองกะคือเช้ากับดึกครับ กะเช้าต้องเฝ้าตึกตอนหกโมงเช้าจนถึงเที่ยงคืน กะดึกก็จากเที่ยงคืนจนถึงหกโมงเช้า ยามทุกคนต้องผลัดเวียนเปลี่ยนกะกันไป บางทีฉกาจอยู่กะเช้า เที่ยงคืนแล้วยังไม่กลับก็เคย มันจะอยู่ออฟฟิศจนพอใจอ่าครับ แต่ส่วนใหญ่ฉกาจมักอาสาแลกกับพนักงานยามด้วยกันอยู่กะดึกเสมอ มันบอกไม่ค่อยมีใครชอบอยู่กะดึก...
‘กลัวผีมั้งครับ’
‘เฮ้ย มีผีด้วยเหรอครับ!’ ผมถามตื่นๆ
‘ผมยังเคยเจอเลยครับ’ มันพูดพร้อมกับเอามือลูบแขน...ขนลุกว่างั้น
‘ยังไงๆ เมื่อไหร่’ ผมเร่งถาม อยากรู้อะครับ
‘วันนั้นนะครับ ตอนประมาณตีสองกว่าๆ ผมเดินตรวจอยู่ดีๆ ได้ยินเสียงร้องแปลกๆจากแผนกคุณนิดอะครับ...' แผนกผมด้วย! หูผึ่งเลยครับ ผมเงียบกริบ ตั้งใจฟังมันพูด
‘ได้ยินเสียงแบบว่า...แฟร่บๆ...เป็นจังหวะ แล้วยังมีเสียงคนร้อง...อือ...อ่าห์...อะ...อ๊า...อู้ว...จะถึงๆ อะไรนี่แหล่ะ ผมเลยรีบไขประตูเข้าไป!...ก็เจอผีคุณนิดวันนั้นแหล่ะครับ ฮ่าๆๆ’ มันพูดแล้วหัวเราะเสียงดัง ผมนิ่ง มองหน้ามันเครียดๆก่อนจะถามกลับเสียงเครียดว่า...
‘ห้องนั้นมันไม่ได้เก็บเสียงหรอกเหรอคุณฉกาจ...’
มันพยักหน้า ก่อนจะยิ้มใส่ตาผมน้อยๆ...คำตอบที่ได้รับทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกถล่ม...
ด้วยเหตุดังนั้น ผมเลยคิดว่ากลับมานอนดูโป๊ที่ห้องมันดีกว่า ‘ห้องที่ออฟฟิศไม่เก็บเสียงเหรอเนี่ย กูก็เล่นครางซะเต็มที่เลย’... ผมคิดพลางกุมขมับ ที่ผ่านมามีใครได้ยินเสียงผมบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้... ตั้งแต่มาอยู่นี่ ผมสบายขึ้นมากครับ ตอนแรกก็ไปๆกลับๆห้องตัวเองด้วยอ่านะ แต่หลังๆขนเสื้อผ้ามาไว้ที่นี่ซะส่วนใหญ่ ในห้องฉกาจเองตอนนี้ก็เริ่มเต็มไปด้วยแฟ้มงานของผม และอีกอย่าง ผมอยู่ฟรีครับ ฮ่าๆๆ
ปกติผมเลิกงานหกโมงเย็น แต่มักจะอยู่ทำโอทีจนดึก พอฉกาจมาเข้าเวรตอนเที่ยงคืน หากผมยังอยู่ก็จะมาเร่งให้ผมกลับห้องครับ โดยขับรถมอเตอร์ไซค์ไปส่งผมก่อน ซึ่งใช้เวลาไม่นาน แล้วค่อยกลับมาเข้าเวรต่อ แต่ถ้าวันไหนฉุกเฉิน งานล้นจริงๆ หากเห็นผมนั่งทำโอทีอยู่คนเดียว มันก็จะเข้ามานั่งเป็นเพื่อนครับ
และถ้าหากวันไหนผมไม่ทำโอที ผมก็จะมานั่งเอกเขนกอยู่ที่ห้องมันครับ อย่างเช่นวันนี้เป็นต้น...
“คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” ผมถาม เห็นห้องมันมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันทีเดียว
“เป็นครับ คุณนิดอยากทานอะไรล่ะ” มันถามกลับยิ้มๆ
“ทำอะไรเป็นบ้าง” ผมตาลุกวาว ไม่อดตายแน่กู
“กระเพราหมู ผัดไทกุ้งสด หมูกระเทียมพริกไทย พะแนงหมู ข้าวหน้าหมูซีอิ้ว... โอ้ย เยอะครับคุณนิด อยากทานอะไรล่ะ ผมทำให้ห้านาทีเสร็จ” ผมมองมันอย่างอึ้งๆ ทำอะไรไม่เข้ากับหน้าตาเลยหว่ะ
“แล้วมีวิธีทำแต่ละอย่างยังไงบ้างครับ” ผมถามอย่างสนใจ
“ก่อนอื่นต้องไปเซเว่น...” มันตอบ ผมทำหน้างง
“ไปซื้อวัตถุดิบอะไรแบบนี้เหรอ” ผมถาม
“เปล่าครับ...คุณนิดก็ไปยืนเลือกเอาสักเมนู ข้าวกล่องอีซี่โก อ่าครับ ซื้อมาแล้วเดี๋ยวผมอุ่นให้ ห้านาทีอร่อย”
“...”
แบบนั้นกูให้พนักงานเซเว่นเขาอุ่นให้ก็ได้โว้ย!
.
.
.
ผมมาอยู่นี่ได้เดือนกว่าๆแล้วครับ รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ฉกาจมันดูแลดีอ่านะ แต่ก็กวนตีนดีไม่มีตกเหมือนเดิม มีบ้างที่มารุ่มร่ามหน่อยๆ แต่เป็นขั้นเบสิค ไม่เคยจะถึงขั้นเร่าร้อนแบบที่ผมชอบดูในหนังอย่างว่าหรอกนะครับ เอาจริงๆผมว่ามันขู่ผมไปงั้นอะ...
“กลับมาแล้วครับ” เดินเข้าห้องมาน้ำเสียงงัวเงียเลยครับ มันกลับมาตอนหกโมงเช้า ออกเวรแล้วสินะ ผมก็ต้องตื่นไปทำงานละ แต่ยังนอนอุดอู้อยู่บนเตียง ไม่อยากลุก
ตุบ!
“เฮ้ย ลุกออกไป มานอนทับทำไม!” ผมบ่นเสียงอู้อี้ ไม่ชอบเลยเวลามันนอนทับแบบนี้ มันจุกครับ
“จุ๊บๆ ก่อนนอน...จู....จุ๊...บ”
จุ๊บเหี้ยอะไรล่ะ ปัญญาอ่อน ! ผมรีบดันหน้ามันออกเลยครับ มันหัวเราะหึๆ ก่อนจะลุกออกไปวางหนังสือพิมพ์ที่ชอบถือติดมือกลับมาพร้อมกับของกินไว้บนโต๊ะ ถอดชุดโยนใส่ตะกร้า เดินตัวเปลือยเข้าห้องน้ำไป...ไม่อายผีสางเทวดา ก็ได้โปรดอายกูบ้าง
“กินข้าวป้ะ” มันถามหลังจากออกมาจากห้องน้ำ ปลดผ้าเช็ดตัวที่เอวขึ้นมาขยี้ผมตัวเอง ผมมองตาค้างเมื่อท่อนล่างของมันไม่เหลืออะไรปกปิด ก่อนจะล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมโปง ไม่ตอบคำถามใดๆของมันทั้งสิ้น มันก็ยืนหัวเราะดีใจที่ได้แกล้งผมสำเร็จ
.
.
.
เช้าวันอาทิตย์....
“เอาหนังสือพิมพ์ไปไหนครับ” ผมถาม เห็นคุณยามเขายกออกไปกองไว้หน้าห้อง
“เอาไปขายครับ...คุณนิดช่วยหน่อยสิ” มันบอก ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินไปยกของที่ว่าบนโต๊ะ
มีหนังสือพิมพ์หลากหลายมากครับ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือพิมพ์หัวนอก...คงจะเก็บมาจากออฟฟิศผมนั่นแหล่ะครับ นอกจากนั้นก็มีพวกนิตยสารสารเก่าๆ รวมไปถึง...
หนังสือโป๊!
“อะ...เอ่อ” ผมตะกุกตะกักมองของในมือ
“อ้าว...เล่มนั้นไม่ขายครับคุณนิด เอาไปเก็บไว้ใต้เตียงให้ผมด้วยนะ แหม...อายจัง ฮ่าๆๆ”
แหม พูดว่าอายแต่หน้ามึงดูไม่อายสักนิด…
“หรือจะเอาไปนอนดูเล่นๆก่อนก็ได้นะครับ เล่มนี้เด็ด แต่เปิดระวังๆล่ะ หนังสือมันจะเหนียวๆ มีกลิ่นคาวหน่อยๆ...”
ผมปาหนังสือใส่อกมันดัง อั่ก! แต่ก็มิได้ทำให้ไอ้ตัวตึกสั่นสะเทือน มันตอบแทนการปาหนังสือของผมด้วยเสียงหัวเราะที่น่าหมั่นไส้
“ฮ่าๆๆๆ”
.
.
.
“ไปขับรถเล่นกัน” มันชวนหลังจากจัดการธุรกิจการขายเรียบร้อย
ดีเหมือนกันหว่ะ ผมคิด เดินตามมันต้อยๆไปยังรถมอเตอร์ไซค์ มันเอาหมวกกันน็อคมาสวมหัวให้ผมเสร็จสรรพ
“ซ้อนหลังนะ” ผมบอกมันเสียงอุดอู้อยู่ภายในหมวก มันตอบรับ ทำตามคำขอของผมอย่างว่าง่าย โดยการขึ้นไปนั่งก่อน ผมได้ทีเลยขึ้นซ้อนตามหลัง ก่อนที่มันจะคว้ามือผมเอาไว้...
“จับเอวผมไว้แน่นๆนะ เดี๋ยวตก” มันหันมาบอก
แต่คือ... มันไม่ได้คว้ามือผมไปจับเอวอะครับ มันคว้ามือผมไปจับเป้าของมันแทน!
“เอ่อ...นั่นไม่ใช่เอวครับ” ผมตอบ พยายามขืนมือที่มันจับเอาไว้ออก
“อ้าวเหรอ... ถึงว่าทำไมเสียวๆ ฮ่าๆๆ”
ผมเลยเอามือฟาดหลังมันไปเป็นการตอบแทน...
ขับมาค่อนข้างไกลพอสมควรครับ มันพาผมมาที่ฟิชชิ่งปาร์ค ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งตกปลากันอยู่ ผมรู้สึกผ่อนคลายมากครับ แหงล่ะ วันๆทำแต่งาน ไม่เคยได้พักผ่อนแบบนี้มาก่อน บอกแล้วฉกาจมันดูแลดี ฮ่าๆๆ
“ชอบขับรถมอเตอร์ไซค์เหรอ” ผมชวนคุย มันเป็นคนขับรถเร็วมาก แต่ก็ปลอดภัยมากเช่นกัน เพราะมันไม่เคยเบรกให้ผมหน้าทิ่มหลังมันเลยสักครั้ง
“ไม่ได้ชอบหรอกครับ แต่ยามอย่างผมจะให้ขับอะไรล่ะ...”
ผมอือๆออๆ นี่กูเผลอไปถามคำถามสะกิดต่อมมันรึเปล่าเนี่ย...
“แต่ก็ไม่แน่นะครับ ผมอาจจะขับรถอย่างอื่นเป็นเหมือนกัน...” มันพูดเนิบๆ หัวเราะในลำคอ
ผมละสายตาจากคันเบ็ดตรงหน้าหันไปมองหน้ามันแบบงงๆ
“แหม ผมหมายถึงรถจักรยานอ่าครับ” มันตอบ
เออๆ ชอบพูดจากำกวมซะจริงๆ...
.
.
.
“ลองขับดูไหมครับ ผมสอน” มันถามผมตอนที่เรากำลังจะกลับ
“โห ไม่ไหวหรอกครับ รถคุณท่าทางจะหนัก” ให้ผมพยุงรถของมันคงไม่ไหวครับ รถคงล้มทับตัวกูหักพอดี… แต่ก็แอบสนใจอยู่
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมช่วยพยุงไว้” มันบอก พยักพเยิดให้ผมขึ้นนั่ง โดยมันจับรถไว้อยู่ ผมเห็นดังนั้นเลยขึ้นไปตามที่บอก นั่งอะไรได้เสร็จสรรพ มันรีบขึ้นมาประกบหลังทันทีเลยครับ!
“เฮ้ย คุณ!”
โดนกระแทกอีกแน่ๆเลยกู
ผมคิด แล้วดึงดันที่จะลงจากรถ แต่มันคว้าหมับเข้าที่ขาผมก่อน...
“อยู่นิ่งๆครับ เดี๋ยวรถล้ม เอาเข่าหนีบถังน้ำมันไว้ แล้วเอาเท้าวางบนที่พักเท้า อย่าเกร็งสะโพกนะ นั่งสบายๆ...” มือมันจัดท่าให้ผมครับ จัดอยู่นานไม่ยอมหยุดสักที ไปๆมาๆมือมันเริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อผมแล้วครับ
โปรดสวมหมวกกันน็อคก่อนขับรถมอเตอร์ไซค์ทุกครั้งเพื่อความปลอดภัย... ไม่เช่นนั้น คุณอาจจะโดนไซร้คอแบบผมที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็เป็นได้ รู้สึกจั๊กจี้นิดๆ แต่มือที่ลูบไล้อยู่บนหน้าท้องของผมมันให้ความรู้สึกมากกว่านั้น ผมพยายามกลั้นเสียงครางที่หลุดออกมา
“อึก...” ฉกาจเอี้ยวหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ ผมเบี่ยงหลบอย่างอายๆ ยอมรับว่าตอนนี้รู้สึกดีมากครับ แต่...
“ฉะ...ฉกาจครับ” ผมเรียก หยุดมือที่กำลังขยี้หัวนมผมอยู่
“หืออ...” มันตอบเงยหน้ามองด้วยสายตาปรือปรอย
“นัวเนียกันบนรถก็โรแมนติกดีนะครับ” ผมว่า
“แบบในหนังฝรั่งใช่ม้า...” มันถามกลับแล้วหัวเราะเบาๆ ตั้งหน้าตั้งตาไซร้ผมต่อ
“ครับ...” ผมตอบเสียงขาดๆหายๆ เพราะต้องสกัดกั้นเสียงครางของตัวเอง
“แต่เขาทำบนรถยนต์กันนะครับ ไม่ใช่บนรถมอเตอร์ไซค์...อย่างน้อยคุณเอาขาตั้งลงก่อนก็ดี...อึก”
มันหยุดมือเลยครับ หลังจากฟังผมพูดจบ ก่อนที่ทั้งผมและมันจะหันมามองหน้ากัน แล้วพากันหัวเราะออกมาเบาๆ ฮ่าๆ
http://www.youtube.com/v/iGSyN4J1g8g
.................................................................................
แรกๆก็มีความสุขกันแบบนี้แหล่ะนะ พ่อหนุ่มทั้งสอง :a11:
-
มันจะมีดราม่าไหม?
-
ห่ะ....ทิ้งท้ายน่ากลัวมากนักเขียน o21
-
:laugh: คุณนิดโดนแกล้งตลอด
คุณยามก็หื่นไปนะบางที เอ๊ะ หรือหลายทีหว่า :z1:
-
ไม่เอามาม่า สงสารคุณนิด.... :man1: :man1: :man1:
-
นักเขียนทำสะพรึงนะคะ กำลังฮาคุณนิดอยู่เลย :a5:
แต่แหม่ รู้สึกคุณฉกาจจะน่ารักเหลือเกิน :-[ ถ้าไม่ติดว่าหื่นกับคุณนิดตลอดเวล่ะนะ XD
-
แร๊ง!
-
หงัยคนเขียนลงท้ายแบบนั้นล่ะ :z3:
-
จะมีดราม่าอะไรสินะ :o12:
-
“เอ่อ...นั่นไม่ใช่เอวครับ” ผมตอบ พยายามขืนมือที่มันจับเอาไว้ออก
คุณยามเนียนมากครับ - - :z2: :z2:
เอ่อออ ขอร้อง ไม่ดราม่า :monkeysad:
รอคนเขียนมาต่อออ :bye2:
-
แปลกๆไปนะ อยู่ๆมาอยู่ด้วยกัน ในความสัมพันธ์แบบไหน???
>>>แรกๆก็มีความสุขกันแบบนี้แหล่ะนะ พ่อหนุ่มทั้งสอง>>>ไม่น้าาาา
-
คุณยามนี่เนียนได้ตลอด
ปล.จะมีม่าม่าเหรอ?! :m17:
-
ไม่อาวดราม่า :serius2: :o12:
-
คู่นี้เคมีเข้ากันแบบแปลกๆนะ 555+
-
โอ๊ยยยยย กำลังเคลิ้มไปกับผักกาดหวานนิดๆ......แต่....ไหงคนเขียนทิ้งท้ายแบบน้านนนนน
-
ฮาุคุณนิดมาก 55
-
หลงเข้ามาอ่าน
สนุกดีค่ะ =..=
อย่าดราม่าหนักๆนะ
เอาแบบพอหอมปากหอมคอได้ปะ T_T
ถ้าจะดราม่าก็ขอให้แต่งให้สองคนมีเหตการณ์ร่วมกันมากกว่านี้หน่อยได้มั๊ย
พอถึงเวลาดราม่าแล้วจะได้มันส์ 555 5 - -
ไม่ใช่ละ
รออัพนะคะ สนุกมากก
อย่าหายไปไหนล่ะ o13
-
อย่าพึ่งดราม่านะ ทำใจรับไม่ได้ มันกระทันหันเกินไป
:a5: :a5: :a5:
-
ทิ้งทายงี้แสดงว่ากำลังจะมีมาม่าใช่ไหม
-
หลงรักท่านฉกาจแล้วล่ะสิคุณนิด.....เอาน่าๆ รถอะไรก็อย่าใด้ใส่ใจ ได้หมดจ้า คนอ่านได้หมด อิอิ
-
คุณนี้ดดด~
ไม่ทันไรก็มาอยู่กับคุณยามแล้วเหรอเนี่ย
-
ชอบเรื่องนี้จังค่ะ สำนวนการเขียนก็ดี ภาษาก็ถูก เรื่องก็สนุกมากๆ
no drama, please T^T
-
ดูจากสภาพท่าทางจะมี มาม่า ..
-
จัดมา มาม่ารสต้มแซ่บ รสอื่นมะเอา :z2:
-
ตอนที่ 4 # คืนสุข
ผมยังคงทำงานเหมือนปกติทุกวันครับ แต่แตกต่างตรงที่เมื่อก่อน ผมอาจจะบ้างาน ทำงานไม่ลืมหูลืมตา วันหยุดไม่เคยมีความสำคัญสำหรับผมอยู่แล้ว แต่เดี๋ยวนี้ 'วันอาทิตย์' สำคัญสำหรับผมมากครับ ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่าอยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆ…
“เฮ้ย ไอ้นิด เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยอยู่ทำโอทีแล้วเหรอวะ ติดหญิงรึไง” ไอ้จิตทักเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในแผนกครับ ทักซะเสียงดังเชียว กูเป็นหัวหน้าแผนกนะ ถึงมึงจะเป็นเพื่อนแต่ช่วยให้ความเคารพในหน้าที่การงานกูบ้าง
“เปล่าครับ ก็ช่วงนี่ไม่ค่อยมีงานอะไรเป็นพิเศษนี่...”
“แอะๆๆๆ” มันพูดดักคอก่อนที่ผมจะพูดจบ...
“อะไรติดคอครับ” ถามไปอย่างสุภาพ แต่ในใจอยากกระทืบสักที
“ไม่มีอะไรติดคอกูหรอก แต่ที่คอมึงอะ มีแน่... นี่รอยอะไรวะ” มันถามพร้อมเอานิ้วมาจิ้มๆ ผมก้มลงมองคอตัวเอง
“ไอ้เหี้ยนิด ก้มมองคอตัวเองมึงจะเห็นไหม เอ้ากระจก!” มันพูด กัดฟันอย่างหมั่นเขี้ยวพร้อมกับตบหัวผมพอเป็นพิธี เสร็จแล้วก็ยื่นกระจกให้ดู ผมสำรวจตรงคอตัวเอง มีรอยแดงๆอยู่สองสามจุด...มันแปลกตรงไหนวะ
“สงสัยยุงกัดตอนนอนมั้งครับ” ผมตอบ ส่งกระจกคืนให้
“หราาา...” น้ำเสียงกวนตีนมากครับ ผมทำหน้าประมาณว่า จะเอาอะไรกับกูอีก ใส่มัน
“ยุงกัดต้องเป็นตุ่ม นี่มันรอยจูบชัดๆ” ผมยืนมองหน้ามันงงๆ สมองกำลังประมวลผล...
รอยจูบ!
ได้ยินดังนั้นผมรีบตะครุบคอตัวเองไว้เลยครับ
“ยุงที่กัดนี่... ยุงตัวผู้ หรือยุงตัวเมียวะ ฮ่าๆๆ” ไอ้จิตมันพูดล้อ
“มะ...ไม่พูดกับคุณจิตแล้ว ไปทำงานดีกว่า!” หนอย... กลับห้องไปต้องเอาไม้ไปช็อต ‘ยุง’ เสียหน่อย
.
.
.
“วันนี้มีงานเลี้ยงฉลองของบริษัทเหรอครับ” มันถามน้ำเสียงงัวเงียหลังจากกลับมาจากการออกเวร กลับมาถึงก็เข้าไปอาบน้ำ เสร็จแล้วก็มาล้มตัวลงนอนข้างๆผมที่ยังไม่ลุก ตามันจะปิดอยู่แล้ว แต่ก็ยังฝืนคุยกับผมอยู่
“อืม...” ผมตอบ พลางเอามือลูบหัวมันเบาๆ ไอ้ยามตัวตึกหลับตาพริ้ม
“เลิกดึกไหม เลิกแล้วโทรมาหาผมนะ เดี๋ยวจะไปรับ” มันพูดเสร็จก็นิ่งเลยครับ สงสัยหลับไปแล้ว ผมเท้าคางจ้องมองคนหลับเงียบๆ แล้วอมยิ้มออกมาคนเดียว หน้าตามันดูดีใช้ได้เลยล่ะ ถ้าไม่ติดว่าชอบทำหน้าโหด กับ...ทำหน้าหื่น
คิดถึงหน้าหื่นของมันทีไร หน้าผมต้องร้อนวาบทุกที...แรกๆผมอาจจะยอมมันเพราะคำขู่ แต่พักหลังมาผมกลับเต็มใจให้มันลวนลาม ซึ่งทุกครั้งก็หยุดอยู่แค่ระดับนั้น ไม่เคยเลยเถิด
ฟังดูแล้วอาจจะแปลกๆในความสัมพันธ์ แต่ผมไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นยามหรือเป็นใคร ไม่สนใจในสังคมของมันที่อาจจะแตกต่างกับผมอย่างสุดขั้ว จะสนใจทำไมในเมื่อตอนนี้ผมอยู่กับมันแล้วมีความสุขมากกว่าที่เคย
ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มคนที่นอนอยู่ มีแต่ช่วงเวลาที่มันหลับนี่แหล่ะ ที่ผมสามารถแสดงออกแบบนี้ได้ แล้วก็เพิ่งรู้ว่าการเป็น ผู้กระทำ มันมีความสุขแบบนี้นี่เอง
.
.
.
ผมนั่งตาปรือนิดๆ ไม่ได้ง่วงหรืออะไร แต่รู้สึกหนังตามันหนักๆ อุณหภูมิในร่างกายดูร้อนๆชอบกล...ผมคิดว่าผมกำลังเมา แต่สติสัมปชัญญะของผมยังปกติดีอยู่นะ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ข้างๆไอ้บ้าจิต ที่เมาจนร้องไห้
“ชี่ๆ ไม่ร้องนะครับคุณจิต” น้ำเสียงผมอ้อแอ้พอๆกันกับมัน หากใครเดินผ่านไปผ่านมาแถวๆพวกเราคงจะหัวเราะ... ตลกพิลึก คนเมาปลอบคนเมาด้วยกันเอง
ผมกอดปลอบมันเพราะมันยังร้องไม่เลิก ไอ้บ้านี่ ร้องไห้จนเสื้อกูเปียกหมดละ ผมนั่งปลอบมันอยู่อย่างนั้น จนสังเกตเห็นว่าคนในงานเริ่มทยอยกลับ เลยยกมือถือขึ้นมากดหาคนที่บอกว่าจะมารับผม
“เลิกแล้วเหรอครับ” คนปลายสายทักมา
“คร้าบบ มารับผมหน่อยนะ” ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ บอกพิกัดของร้านอะไรเสร็จสรรพ
“รออยู่นั่นนะ” มันตอบกลับมา วางสายไปแล้ว... ในหัวของผมตอนนี้นึกถึงภาพที่แอบหอมแก้มมันเมื่อเช้าแล้วนั่งยิ้ม
และในที่สุดคนที่ผมนึกถึงก็มายืนอยู่ตรงหน้า เห็นท่าทางของมันชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผมกับไอ้จิตนั่งอยู่ด้วยกันสองคน คนหนึ่งร้องไห้ อีกคนหนึ่งยิ้ม มือก็ยังลูบหน้าลูบหลังเพื่อนไม่หยุด มันหลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินมาพยุงไอ้จิต
“เดี๋ยวผมส่งเพื่อนคุณนิดกลับบ้านก่อนดีกว่า เฮ้ย...” มันอุทานออกมาเบาๆเมื่อไอ้จิตผวากอดมันแล้วร้องไห้ ผมขำ ลุกขึ้นเดินตามคนที่พยุงเพื่อนผมออกไปตรงแนวถนน กว่าจะจับยัดใส่แท็กซี่ได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร
“กลับบ้านกัน” มันหันกลับมาจูงมือผมไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันเดิม วันนี้เป็นอะไรไม่รู้ ผมอยากอยู่ใกล้มันเป็นพิเศษ
“ไม่ให้ซ้อนหลังนะ เมาแบบนี้เดี๋ยวตก” มันบอกก่อนจะเอาหมวกกันน็อคมาสวมให้ผม
“คิกๆ” ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะทำตามมันอย่างว่าง่าย มันขึ้นคร่อมรถตามหลัง บั้นท้ายของผมแนบชิดกับส่วนกึ่งกลางลำตัวของมัน ผมเลยเอนตัวไปข้างหน้าแทบจะนอนแนบไปกับถังน้ำมัน บดเบียดเสียดสีบั้นท้ายให้แนบชิดยิ่งขึ้น ก่อนจะมีแรงตบเบาๆส่งมาจากคนด้านหลัง
“อย่ายุกยิกสิครับ” ฉกาจเปล่งเสียงออกมาอย่างคาดโทษ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ระหว่างทางขับรถกลับ ผมก็จงใจบดเบียดอยู่เนืองๆ จนรู้สึกว่ามีของแข็งทิ่มผมอยู่นั่นแหล่ะครับ พอคิดได้ว่าเป็นอะไรหน้าก็แดงซ่านขึ้นมาทันที
“เมามากแล้วนะครับ ทีหลังไม่ดื่มเยอะอย่างนี้แล้วนะ” มันกระซิบบอกเบาๆข้างหูขณะที่โอบตัวผมให้เดินเข้าไปในห้อง ผมไม่ได้เมาจนขนาดที่เดินไม่ตรงหรอกนะครับ แสร้งเบียดมันไปอย่างงั้น
ผมหันกลับไปมองคนพูด เขย่งเท้ายกตัวจูบมันเบาๆ อายครับ แต่แอลกอฮอล์ในร่างกายมันฉีดพล่าน ทำให้ผมรู้สึกกล้ามากกว่า
“หึ...จูบไม่เป็นแล้วยังคิดจะจูบอีก” มันว่า ส่งสายตาล้อเลียนมาให้
“แล้วต้องทำยังไง... สอนหน่อยสิ” ผมพูด มือก็ขยุ้มเสื้อของคนตรงหน้าไว้ กลัวมันจะผละไปดื้อๆ เหมือนที่ชอบลวนลามผมแล้วหยุดลงกลางคัน
มันยิ้มให้...รอยยิ้มกวนๆที่บางครั้งดูอันตราย ดูเหมือนจะมีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั่น แต่ผมกลับชอบรอยยิ้มของมัน
ฉกาจค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา ริมฝีปากของเราแตะกันแผ่วเบา มันค่อยๆใช้ลิ้นเปิดริมฝีปากของผมออก พอผมเผยอรับลิ้นมัน เจ้าตัวก็จูบเข้ามา ดูดดึงริมฝีปากของผม ผมรู้สึกว่ามันเนิ่นนาน จนเริ่มจะหายใจติดขัด คนตัวโตกว่าจึงผละออก แล้วจูบเข้ามาใหม่ คราวนี้มีลิ้นสอดแทรกเข้ามาในริมฝีปากของผม รู้สึกคับแน่นไปหมด ผมเงอะงะ ตอบโต้ไม่เป็น เพราะไม่เคยจูบมาก่อน เลยได้แต่ให้คนข้างหน้าชักนำไป... ภายในโพรงปากนุ่ม มันใช้ลิ้นสะกิดลิ้นของผม เหมือนเป็นการเชิญชวนให้เข้าไปเยี่ยมชมความหวานภายในริมฝีปากของมันบ้าง ผมทำตามครูผู้สอนอย่างว่าง่าย หูอื้ออึง ไม่ได้ยินสรรพเสียงรอบตัวนอกจากเสียงครางกับเสียงหายใจฟึดฟัดของพวกเราทั้งสองคน... ฉกาจดันท้ายทอยของผมให้แนบชิด ตอนนี้ร่างกายผมร้อนมาก แก้มผมคงแดงไปถึงกกหู
ในจังหวะที่มันผละออก มันดูดดึงลิ้นผมที่โผล่พ้นออกมาจากปากเล็กน้อยจนผมเสียววาบ มือได้แต่จิกอยู่บนลาดไหล่กว้าง
“พอยัง...” มันถาม หายใจหอบ ผมไม่ตอบ แต่ใช้มือลูบไล้ไปทั่วทั้งตัวของมัน... ผมอยากได้มากกว่านั้น ไม่อยากให้หยุดกลางคันเหมือนทุกที ได้ยินเสียงมันหัวเราะ หึๆ ในลำคอ ก่อนที่เจ้าตัวจะเข้ามาจูบ แล้วเดินดันผมให้ถอยหลังไปที่เตียง ผลักเบาๆให้ผมนอนลง
“เมาแล้ว นอนเลย คนลามก” มันว่า ก่อนจะผละออกไป ผมรีบลุกขึ้นนั่งสุดตัว คว้ามือมันไว้ ส่งสายตาวิงวอนบ่งบอกว่า อยากให้ทำ
“ผมไม่อยากฉวยโอกาสตอนคุณเมานะ” มันนั่งลงบนเตียงเพราะแรงดึงของผม ผมรู้ว่ามันก็มีอารมณ์พอๆกัน แต่ทำไมมันยังนิ่ง ไม่ไหวติง... ผมไม่ได้สนใจ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเข้มของมันออก ก่อนจะก้มลงแลบเลียตรงหัวนมของคนนั่ง ทำตามตัวอย่างที่เคยได้ดูมากจากหนังอะไรพรรคนั้น
“หึ...ลิ้นแมว” มันว่า มันบอกไม่รู้สึกอะไรเหมือนโดนแมวเลียนิ้ว แล้วกระซิบบอกผมว่า ‘เดียวทำของจริงให้ดู’ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อผมออก ใช้นิ้วเขี่ยตุ่มไตทั้งสอง ก่อนจะก้มลงโลมเลีย...เสียงน่าอายแบบในหนังสะท้อนเข้ามาในความคิด ผมหลับตาแน่น นอนบิดตัวครึมครางอย่างมีความสุข จนเมื่ออีกคนหยุดริมฝีปาก ผมจึงลืมตาขึ้น ภายในห้องแม้จะมืด มีเพียงแสงไฟจากถนนสาดเข้ามา แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า ดวงตาของมันกำลังจ้องมองใบหน้าของผมอยู่
ผมไม่รอช้า เอื้อมมีไปปลดเข็มขัดกางเกงคนตรงหน้า มันคว้ามือผมไว้แน่น
“แน่ใจนะ...” มันถาม ผมพยักหน้ารัว
“คุณเริ่มเองนะ...อย่าเสียใจทีหลังล่ะ” มันพูด ผลักผมนอนนาบไปกับพื้นเตียง ก่อนจะปลดเสื้อและถอดกางเกงผมอย่างใจเย็น ระหว่างที่ลอกคราบผม เห็นมันคุยโทรศัพท์บอกว่าฝากเวรด้วย สงสัยจะคุยกับพนักงานยามด้วยกัน
“คิกๆ คนนิสัยไม่ดี โดดงาน” ผมว่ามันล้อๆตอนที่มันดึงกางเกงผมออกจากปลายเท้า เนื้อตัวผมตอนนี้ล่อนจ้อน มันได้แต่หัวเราะ หึๆ ในลำคอ ก่อนจะถอดชุดของตัวเองออก ผมมองกล้ามท้องของมันที่ผมมักจะเสหลบเวลาเห็นเพราะความอาย แต่วันนี้ ผมกล้าที่จะมองเต็มๆตา มันเคลื่อนเข้ามาใกล้ ผมยกมือลูบไล้กล้ามท้องนั่นเบาๆ มันจับมือผมให้หยุดแล้วกักมือผมไว้เหนือหัว ก่อนที่จะก้มลงฉกจูบแล้วใช้ขาหน้าเสียดสีกับจุดอ่อนไหวของผมไปมา
“อะ...อื้ม” ผมคราง เอามือปิดปากแน่นเนื่องจากคนตัวโตผละไปกดจูบเข้าที่ส่วนนั้นของผม ก่อนจะครอบมันด้วยริมฝีปาก ใช้ลิ้นดุนดันเกี่ยวกระหวัดไปมา ผมสะดุ้ง เผลอกระตุกสะโพกเล็กน้อย มันทำจนมันพอใจแล้วผละออก ผมไม่ยอมแพ้ ผลักตัวมันนอนลงบ้าง ก่อนที่จะครอบปากของตัวเองลงที่ส่วนแข็งแกร่งของมันเป็นการเลียนแบบ แม้ความใหญ่โตจะทำให้เป็นอุปสรรคจนทำให้ผมกังวลว่าจะเผลอทำให้มันหมดอารมณ์ แต่เสียงหอบของมันทำให้ผมใจชื้น
“อ้าปากกว้างๆ ระวังฟันด้วยครับ” มันบอกผม ก่อนที่จะกระทุ้งสิ่งนั้นเข้าออกในปากผม จนมันเห็นผมเริ่มหน้าแดงหายใจติดขัดนั่นแหล่ะ จึงผละออก น้ำลายจากส่วนปลายแข็งแกร่งโยงเป็นสายมาถึงริมฝีปากของผม มันจูบซับ แล้วยกตัวผมขึ้นนั่งทาบทับตัวมัน
แกนกลางลำตัวของมันตั้งชัน ฉกาจขยับสะโพกขึ้นลงให้ส่วนนั้นเสียดสีร่องก้นผมเบาๆ ผมหน้าแดงซ่าน
“ไม่มีถุงยาง ไม่มีเจลด้วย...” มันกระซิบชิดหน้าอกผม ผมเอี้ยวตัวไปหยิบออยล์บำรุงผิวตรงโต๊ะข้างเตียงมาชโลมตรงส่วนนั้นของมันด้วยตัวเอง ก่อนที่มันจะเอาไปทาบ้าง แล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้ามาภายในช่องทางของผม
“อึก...” ผมหลับตาแน่น ความรู้สึกเสียดแทงวูบเข้ามา จิกเล็บลงบนเนื้อหนังของคนด้านล่าง จนเจ้าตัวคิดว่าเบิกช่องทางของผมได้เรียบร้อยแล้วนั่นแหล่ะ...
“อะ...” ผมหลุดเสียงออกมา กลั้นความเจ็บไว้ มือทั้งสองบีบไหล่มันแน่น เมื่อรู้สึกถึงความใหญ่โตที่เริ่มแทรกเข้ามาในร่างกาย
“อย่าเกร็ง” มันบอกผมเสียงพร่า ดึงดันที่จะเข้ามา พร้อมทั้งกดสะโพกผมลงไป...เนิ่นนาน กว่าที่ผมจะนั่งได้โดยมีสิ่งนั้นเข้ามาอยู่ในร่างกายทั้งหมดได้สำเร็จ
“ไหวไหม” มันถาม ผมน้ำตาซึม ไม่ได้รู้สึกเจ็บมากหรอก เพราะเราค่อยๆเป็นค่อยๆไป แค่รู้สึกอึดอัดภายในช่องทาง จนต้องระบายออกด้วยการบีบรัด ทำให้คนข้างล่างนิ่วหน้า ซึ่งเจ้าตัวกำลังใช้มือรูดรั้งส่วนบอบบางของผมไม่หยุด
“สร่างเลยไหม” มันถามย้ำ ผมเห็นมันหัวเราะเบาๆ เลยฟาดไหล่มันไปหนึ่งที มันเลยกระทุ้งส่วนนั้นขึ้นมาตอบแทน
“อะ...อย่าเพิ่ง” มันเห็นว่าผมนั่งเฉย เลยโอบตัวผมให้นอนขนานนาบกับตัวมัน อกชนอก มือจับขาผมกางออกให้กว้างที่สุด ส่วนตัวเองเอาเข่าชันกักไว้ พร้อมกับส่งแรงถี่รัวเข้ามา ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่ส่งเสียงคราง ตะกายเล็บลงบนผิวของคนด้านล่างเพื่อระบายความเสียวซ่าน
จนในที่สุด ตัวผมก็เกร็งสะท้าน เผลอปลดปล่อยออกมาลงบนหน้าท้องของใครอีกคน เจ้าตัวครางหอบปนกับหัวเราะเบาๆที่เห็นผมไปถึงจุดหมาย ก่อนที่จะพลิกตัวให้ผมลงนอนข้างล่างแล้วยัดเยียดเข้ามาเต็มแรง
ผมมองหน้าของคนที่หลับตาพริ้มเงยหน้าครึมครางอย่างหลงใหล มันกระชับสะโพกถี่รัวจนตัวผมสั่นคลอนไปตามแรง ก่อนที่ผมจะรู้สึกอุ่นวาบภายในช่องท้อง มันฟุบหอบหายใจกับต้นคอของผม กระแทกเข้ามาหนักๆอีกสองสามที ก่อนผ่อนแรงลงทิ้งตัวหนักๆลงทาบทับ เรามองหน้ากันและกัน ไม่มีใครเอ่ยคำพูดอะไรออกมา ก่อนที่มันจะถอนตัวออกจากช่องทางของผมอย่างแรง! แรงเสียดสีเพียงครั้งเดียวนั่นทำให้ผมเสร็จอีกรอบ...
“มีความสุขไหม” มันถาม หัวเราะเบาๆ ส่งยิ้มที่ตีความหมายไม่ได้มาให้
“มาก...” ผมตอบกลับค่อยๆ มันล้มตัวลงนอนข้างๆดึงผมเข้าไปกอด ก่อนที่ตาของผมจะปิดลง
วันนี้ผมมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนจริงๆ...
..............................................................................
แรกๆก็มีความสุขแบบนี้ หลังๆก็มีความสุขยิ่งๆขึ้นไปไง ฮ่าๆๆ หลายคนคงบ่นว่า ไรว้า เสร็จคุณยามซะแล้ว แต่เราไม่อยากให้เรื่องมันยืดนัก เพราะผู้อ่านที่น่ารักอาจจะรำคาญความบ้าของพวกมันได้ ดังนั้นขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ :pig4:
-
กรี้สสส คุณนิด เสร็จยามฉกาจแล้ว :oo1: :m25:
-
คุณนิด เสร็จยามหื่นแล้ว
เอ๊ะ หรือ นิดกันแน่ที่หื่นน
-
ได้กันแล้วววว :laugh:
-
:oo1: :oo1: :impress2:
-
โอ๊ยตาย น่ารักจัง
คุณยามฉกาจหื่นได้อย่างพริ้วไหวปลาไหลฝุดๆ แต่ออกแนวไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ดีนะ มันฮามากกว่า
คุณนิดก็มีบุคลิกภายในกับภายนอกที่ขัดกันได้เข้ากันสุดๆ ฮ่าๆ รู้สึกว่าเนียนดี
ตอนล่าสุดนี่รู้สึกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก คุณนิดเสียตัวแล้ววว แต่อาจจะด้วยเมาหรืออะไร
หวังว่าจะไม่มีมาม่าเน้อ
-
คุณนิดไวไฟจริงๆ สงสัยขี้เหงาด้วยหรือเปล่าเลยทำให้รับคนที่เข้ามาหาได้ง่ายๆ
แต่ยามฉกาจเขาก็ดูแลดีด้วยอะเนาะ
-
:o8:
-
ผักกาดกินคุณนิดแล้ววววว :haun4: กรี๊ดดดดดดดดด รอต่อออ
-
ต๊ายยยย คุณนิดด เมาแล้วแอบหื่นนะคะ
คุณฉกาจก็เหมืนจะสุภาพบุรุษ แต่ทนคุณนิดไม่ไหวละเซ่
หนุ่มๆ มีความสุขกัน เราๆก็ชื่นจายยย :jul1:
-
น่ารักอ่ะ
-
แหมมมมมม่ ไวไฟจุง -..-
-
เย้ ในที่สุดก็ได้กันแล้ว
-
คุณนิดกับยามฉกาจน่ารักมากกกกก :-[ :-[ :-[
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ท่าทางคุณนิดจะสุขมากๆ อิอิ หวังว่าพี่ยามจะไม่ทิ้งขว้างคุณนิดนะครับ
-
เย่ เสณ็จกันแล้ว 55555555555
-
อย่าหลอกกันนะคะ ตับคนอ่านยิ่งไม่ดีอยู่
คุณนิดเสร็จคุณยามฉกาจแล้วววววว :z2:
-
คุณนิดนี้ยั่วดีจิงๆ เสร็จคุณยามซะแหละ 5555
-
อั๊ยยะ อั๊ยยะ อั๊ยยะ
คุณนิดถูกคุณยามเขมือบไปแล้ววว (กรีดร้องโหยหวน)
-
อย่าบอกนะว่า พระเอกคือยามที่ชื่อฉกาจ จริงๆนะ แบบไม่ใช่เจ้านายที่ปลอมตัวมาไรงิ ม่ายจริงช่ายม๊ายยยยยย :serius2:
ตอนแรกอ่านๆนี่สงสัยนะว่ายามทำไมถึงมีหนังสือพิมพ์ธุรกิจ หรือภาษาอังกฤษ อาจเป็นคนปลอมตัวมาาา
แต่ไหง ไปๆมาๆ ถึงอาจจะเป็นยามจริงๆไปได้อ่ะ มางิดตอนประโยคที่คนเขียนบอกเนี่ยแหละที่ว่า
ไม่อยากให้เห็นความบ้าๆของพวกมัน เราเลยตีความเลยว่าพระเอกคือยามชัวร์ๆ แบบยามจริงๆน่ะ
ไม่ได้อะไรหรอกนะ เพราะยังไงมันก็สนุกอ่ะ แต่แบบมันดูแปลกๆอ่ะหัวหน้าแผนกกับยาม มันดูไม่ใช่อะไรที่จะนำมาเจอกันได้
นอกจากว่ายามนั่นเล็งคุณนิดไว้นานแล้ว แล้วเป็นยามที่ปลอมตัวมาแบบว่า เป็นเจ้านาย เป็นลูกใครที่ไหนไรงี้ ถูกมะ
แล้วที่สำคัญ ชื่อพระเอก ต่อให้เป็นยามแต่ชื่อฉกาจ นี่มันก็แบบ ไงๆอยู่นะ เราไม่ได้ว่าคนเขียนนะ แต่ถ้าเอาตามที่เราคิด
ชื่อฉกาจนี่เหมือนชื่อสิ้นคิด เหมือนเวลาพระเอกนางเอกปลอมตัวไปพอถูกถามชื่อก็ตอบส่งๆอ่ะ :m5: :m5: :m5: ขอโทษคับ
ถ้าฉกาจนี่ เป็นยามที่ปลอมตัวมาจริง ก็ถือเป็นการปลอมตัวที่เนียนมากเลยนะ แต่เราก็ยังไม่เชื่อว่าเป็นยามจริงๆอยู่ดี
^
^
ข้างบนนี่อย่าสนใจเลยนะคนเขียน มันเป็นข้อสันนิษฐานของเราน่ะ ถึงจะเป็นยามจริงก็จะอ่านต่ออ่ะ(เมื่อกี้เพิ่งสาดใส่พระเอก)
นี่อยากให้ไขความกระจ่างให้หน่อยคับ อยากขอพาร์ทที่ฉกาจเป็นคนเล่า ยังไม่ต้องบอกตัวจริงก็ได้ อยากรู้มุมความคิด เพราะถ้าพี่แกเป็นยามจริงๆ ขอสันนิษฐานนี่ถือว่าพัง แต่ถ้าเป็นคนปลอมตัวมาก็ยังถือเป็นชื่อที่สิ้นคิดอยู่ดี เฮ้ออออออออ
หวังว่าคนเขียนไม่ว่าเรานะ ที่สงสัยซะใส่พระเอกยับอย่างนี้ แต่ก็สงสัยอยู่ดีอ่ะ ชอบสไตล์การแต่งนะ ดำเนินเรื่องโอเค กระชับไปนิด แต่สนุกชอบๆ แต่มันค่อนข้างเน้นไปที่พระเอกนายเอกสะมากกว่า และเพื่อนพระเอก แต่ก็ชอบที่จะอ่าน และจะอ่านจนจบ
o13 o13 o13 o13 o13 o13
พี่ฉกาจ ถ้าเกิดพี่เป็นยามจริงๆ ก็ขอโทษนะที่ว่าชื่อพี่เป็นชื่อสิ้นคิดน่ะ แต่ถ้าพี่ปลอมตัวมาก็ยังคำเดิม 5555
รอคนเขียน ชอบๆ อย่าว่าเรานะที่ว่าพี่ฉกาจน่ะ คนเขียนสู้ๆ จะรออ่านจนจบ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
คุณผักกาด เอ๊ย คุณฉกาจ
ฉกาจสมชื่อ ในที่สุดก็สุขสมกับคุณนิดซะแล้ว
เรื่องจะเป็นไงต่อน๊า รอลุ้นต่อ
-
เสร็จคุณฉกาจซะแล้วคุณนิด อิอิ :z1:
-
เข้ามาเจอยามฉกาจแล้วรักเลย
คุณนิดเมาแล้วแอบยั่วนะนี่
555 ชอบที่ไม่เยิ่นเย้อทั้งสไตล์การเขียนและเนื้อเรื่อง
สนุกมาก
ติดตามๆ
กดบวกและเป็ด
-
ชอบอะ เป็นยามก็เร้าใจไปอีกแบบนะ ปกติพระเอกต้องเริ่ดเสมอไรแบบนั้น
แต่เราว่าพระเอกอาจปลอมตัวมาทำไรสักอย่างหรือเปล่าน้ออ อาจเป็นประธานบริษัท??
แต่อยากให้เป็นยามมากกว่างะ อิอิ สนุกดีค่ะ
-
:z1: :z1: :z1:
-
ตอนที่ 5 # ความลับสุดยอด
ผมค่อยๆลืมตาตื่นครับ ปวดตัว เหนียวตัว เมื่อยขบไปหมด ปวดหัวด้วย พยายามจะพลิกตัว แต่ทำไม่ได้ มองหาสาเหตุก็เห็นท่อนแขนกักตัวผมเอาไว้... หน้าผมร้อนฉ่า สมองกำลังประมวลผลถึงเรื่องเมื่อคืน พอไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ได้แล้วก็ก่นด่าตัวเองในใจ พลางจะพลิกตัวหันไปมองคนที่นอนกอดก่ายผมอยู่ด้านหลังว่าเป็นยังไงบ้าง...
เฮือก... มันจ้องผมอยู่ครับ! ผมรีบหันหน้ากลับมาอยู่ตำแหน่งเดิมอย่างว่องไว มันเห็นว่าผมตื่นแล้วเลยยกหัวขึ้นมามอง อ้อมกอดก็กระชับแน่นกว่าเดิม ต่างคนต่างไม่พูดอะไร ผมทำสายตาหลุกหลิกพร้อมกับกระชับผ้าห่มแน่นขึ้น สถานการณ์มันน่าอึดอัดมากๆ ต้องพูดอะไรบางอย่าง...พูดอะไรดี พูดอะไรก็ได้ให้มันดูดี... มึงนี่ก็เลิกจ้องซะทีได้ไหมกูเขิน! พูดอะไรดีอ่าครับ คำพูดเจ๋งๆอย่างเช่น ‘อรุณสวัสดิ์ที่รัก’ เป็นไง…
“ดะ...ดีตอนเช้าครับ” ไม่! ทำไมพูดออกไปแบบนั้น!
“เที่ยงแล้วครับ” เสียงทุ้มๆตอบกลับมาขำๆ เกยคางกับหัวไหล่ของผมพร้อมกับช้อนตามอง
“งะ...งั้น กะ...กู๊ดอาฟเตอร์นูนครับ...แฮ่ๆ” ตายๆ อยากจะเอาหัวโหม่งโลกให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่คนที่ผละจากหัวไหล่มาชะโงกหน้าอยู่เหนือหัวผม ดันเอาหัวของมันโหม่งผมก่อน...มันเอาหน้าผากของมันแตะหน้าผากผมค้างไว้ ผมหลบสายตาที่มองมา ลอบมองต่ำ ดันไปเห็นอะไรๆที่ไม่ควรเห็น ‘ผงาด’ อยู่...อืม แกล้งตายดีกว่าไหมกู
“ทะ...ทำอะไรครับ” ผมถามเมื่อไม่เห็นวี่แววว่ามันจะเอาหน้าผากที่ชนกันออกสักที
“วัดไข้...ตัวร้อนนะครับคุณนิด” มันบอก เอาหน้าผากออก พร้อมกับยกมือทาบที่หน้าผากผมเหมือนจะเช็คดูอีกที
“อาบน้ำหรือเช็ดตัวดี” มันถามชิดริมฝีปากผม... ตัวผมโดนมันทับไว้อยู่ครับ
“อะ...อาบ...ดีกว่า” ผมตอบเสียงแผ่ว หน้าผมตอนนี้คงแดงเถือก
มันลุกขึ้นจากตัวผมครับ ผมมองตาม เห็นรอยเล็บหลายรอยเป็นแนวบนหน้าออกมัน...หน้าร้อนอีกแล้ว.. นี่ถ้าตัวกูเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าคงจะระเบิดไปละ
“เจ็บไหม...” ผมกระซิบถามมันเบาๆตอนที่มันช้อนตัวอุ้มผมไปยังห้องน้ำ มือผมลูบตามรอยเล็บที่ว่า มีรอยเลือดที่แข็งตัวแล้วติดอยู่ประปราย
“เหมือนแมวข่วน” มันว่าพลางส่งยิ้มกวน ผมก้มหน้างุดกับอกมัน แล้วกระซิบอย่างเขินๆว่า...
“คราวหลังจะตัดเล็บนะ...” มันยิ้มออกมาหลังจากที่ผมพูดจบก่อนจะกระชับตัวผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ผมตัดให้แล้วครับ...” มันกระซิบข้างหูพร้อมกับหอมแก้มผมแรงๆ...ผมก็อายไปตามระเบียบ
.
.
.
“นั่งถนัดไหมครับ” มันถามผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เตี้ยๆในห้องน้ำ
‘เจ็บตูดครับ...ถ้าลุกขึ้นยืนตูดกูคงมีรอยสานเป็นริ้วๆจากลายพิมพ์บนเก้าอี้พลาสติกแน่ๆเลยครับ’ ผมคิด แต่ไม่ได้พูดออกไป ยังไม่อยากตลกคาเฟ่ตอนนี้อ่านะ
ด้วยความที่ผมยืนไม่ไหว มันเลยอาสาอาบน้ำอาบท่าให้ ผมเหลือบตามองกระจกที่มีเงาสะท้อนของคนด้านหลัง กำลังถือสายฝักบัว ค่อยๆบรรจงรดน้ำลงบนหัวของผม ก่อนจะหันไปหยิบแชมพู เทลงบนฝ่ามือตัวเองพร้อมกับขยี้เบาๆ แล้วสัมผัสลงบนเส้นผมของผม…
ผมหลับตาพริ้มเมื่อมือหนานวดหนังศีรษะให้เบาๆ ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้ผมเลยสักครั้ง ผมยิ้มตามกับภาพที่เห็น มัวแต่มองจนลืมหลับตาตอนที่มันรดน้ำล้างฟองแชมพูให้
“แสบๆ...” ผมเอามือขยี้ตา มันปัดมือผมออก
“อย่าเอามือขยี้ครับ เดี๋ยวจะยิ่งไปกันใหญ่” มันว่า บอกให้ผมหลับตา รดน้ำล้างฟองบนหน้าผมแล้วเอาผ้ามาซับให้แผ่วเบา แต่พอลืมตาขึ้นมานี่ผมน้ำตาไหลพรากเลยครับ
“ซึ้งเหรอ” มันถามแล้วยักคิ้วกวนๆ ผมฟาดมือลงกับต้นแขนของมันแก้เขิน ได้ยินเสียงมันหัวเราะกลับเบาๆ
“เคืองตารึเปล่า” ถามแล้วก็เอานิ้วใหญ่ๆมาเกลี่ยน้ำที่เกาะอยู่บริเวณรอบดวงตาของผมออก
“นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบ ยิ้มให้มัน มันก็ยิ้มตอบก่อนที่จะละมือที่เกลี่ยน้ำอยู่มาบีบนมผม...อีกแล้วนะ คิดว่าตัวเองทำได้คนเดียวใช่ไหม ผมเลยตัดสินใจบีบคืน... ฮ่าๆๆ
.
.
.
ตอนนี้ผมอยู่ที่ออฟฟิศครับ ไม่มีอารมณ์จะพิมพ์งาน พอจะพิมพ์ทีไรก็ต้องยกมือตัวเองขึ้นมามองเล็บที่ถูกตัดซะเรียบร้อย นึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วนั่งยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียวอีกแล้ว
‘ตัดให้ผมตอนไหนเนี่ย’ ผมชูมือขึ้นมอง พลางถามคนที่เอาพัดลมมาตั้งตรงหน้า แล้วใช้ผ้าเช็ดตัวค่อยๆเช็ดผมให้
‘ก็...ตอนเช้าไงครับ คุณนิดยังนอนอยู่เลย’ มันตอบ ยิ้มบางๆแล้วเช็ดผมให้ไปเรื่อย
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีตอนนี้เรียกว่าอะไร รู้แค่ว่ามีความสุขมากขึ้นทุกวันๆ…ถ้าหากต้องแยกจากมันขึ้นมาจะเป็นยังไงนะ...ผมคงเป็นพนักงานออฟฟิศที่บ้าโอที แล้วแอบนอนใต้โต๊ะบริษัทเหมือนเดิมละมั้ง คิดแล้วอนาถจริงกู
ก่อนที่จะคิดอะไรไร้สาระจนเสียการเสียงานไปมากกว่านี้ ผอ. ก็มาเรียกผมเข้าไปพบเป็นการส่วนตัวครับ...
“คุณนิธาน... โปรเจคนี้ต้องปิดเป็นความลับนะ จะให้ใครรู้ไม่ได้ แม้ว่าจะเป็นคนในแผนกก็ตาม” ผอ.พูดพร้อมกับยื่นแฟ้มให้ผม ผมรับมาพิจารณาสักครู่ อ่านรายละเอียดแล้วทำหน้าเครียด
“ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ” ผมถาม สายตายังจ้องรายละเอียดของแฟ้มในมือ
“คุณไม่ต้องคิดอะไรมาก ทำตามคำสั่งของผมให้ลุล่วงก็พอ... ผมเชื่อมั่นในตัวคุณนะ” ผอ.สั่ง
“ครับ” ผมรับคำ ถือแฟ้มที่ว่าแล้วลุกขึ้นยืน
“อย่าบอกใครล่ะ” ผอ.กำชับอีกรอบ ผมพยักหน้าแล้วเปิดประตูออกจากห้องไป
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้นิด งานเลี้ยงคราวที่แล้วมึงกลับยังไงวะ จำได้ว่าเมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” ไอ้จิตตรงรี่เข้ามาถามเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในแผนก
“อ้าว ก็กลับกับคุณยามไงครับ คุณจิตจำไม่ได้เหรอ คนที่แบกคุณจิตขึ้นแท็กซี่อ่าครับ” ผมตอบ มันทำหน้านึก
“ชื่ออะไรนะ” มันถาม
“นิดครับ” จู่ๆก็ความจำเสื่อมแล้วเพื่อนกู... ผมคิด
“หราาา...มึงเป็นยามเหรอ กูหมายถึงชื่อยาม ไม่ใช่ชื่อมึง” มันพูดเสียงลอดไรฟัน เสร็จแล้วก็ตบกะโหลกผมพอเป็นพิธี... ไม่น่าไปกวนตีนมันเลยกู
“เขาชื่อฉกาจครับ...” ผมตอบ เอามือคลำหัวตัวเองป้อยๆ หูย เจ็บอ่ะ
“อ๋อ ยามหน้าตาโง่ๆที่มึงเคยถามถึงอ่านะ” ดูมันพูดสิครับ
“คุณจิตไปว่าเขาแบบนั้นได้ยังไงครับ เขาอุตส่าห์มีน้ำใจนะ” ผมว่าออกไป
“ไม่รู้เว้ย! มีเพื่อนใหม่แล้วทิ้งกูนะไอ้นิด” มันโวยวายแล้วเดินหนีไปเฉยๆ...
โว้ย เบื่อไอ้จิตครับผม วันนี้ไม่อยู่ทำโอทีละ หอบงานกลับไปทำที่ห้องดีกว่ากู จะได้ดูรายงานย้อนหลังจากแฟ้มที่ห้องด้วย
.
.
.
“ทำอะไรอยู่ครับคุณนิด” ฉกาจที่ยังไม่ได้ไปเข้าเวรถามผมที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่บนโต๊ะทำงาน ผมปล่อยให้คำถามนั้นลอยผ่านหูไป มันคงเข้าใจว่าผมเครียดอ่านะ เลยไม่ถามเซ้าซี้
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือใหญ่แตะลงที่ไหล่แล้วบีบนวด เลยเงยหน้ายิ้มหวานให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง พลางหลับตาลง...พักสายตาสักนิดดีกว่า ผมคิด
“โกงแบบนี้ บริษัทที่ร่วมหุ้นด้วยนี่แย่เลยน้า...คุณนิด นิสัยไม่ดี...”
ห้ะ... ผมลืมตาขึ้นทันควัน มือปิดแฟ้มที่อยู่ตรงหน้าโดยอัตโนมัติ
“เมื่อกี้คุณพูดกับผมเหรอครับ” ผมถามพลางขมวดคิ้ว
“ครับ... ผมบอกว่าคุณทำงานหนักไม่ห่วงสุขภาพแบบนี้ นิสัยไม่ดีเลยนะครับ” มันพูดเสียงขรึม
เมื่อกี้มันพูดแบบนี้เหรอวะ...แต่ก่อนที่จะคิดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงโทรศัพท์ของมันก็ดังขึ้น มันละมือจากไหล่ผม เดินตรงไปยังระเบียงแล้วปิดประตูลงก่อนที่จะกดรับสาย ผมได้แต่มองลอดหน้าต่างออกไป ไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกันเนื่องจากมันคุยเสียงเบามาก
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปมันถึงเดินกลับเข้ามาในห้องครับ
“คุยอะไรนานจังครับ...หน้าเครียดเลย” ผมถามมันบ้าง ผมเครียดคนเดียวพอแล้ว ไม่อยากให้คุณยามเขาเครียดตามไปอีกคน
“ปัญหาทางบ้านนิดหน่อยนะครับ... ยามหน้าโง่อย่างผมก็ต้องดิ้นรนแบบนี้แหล่ะ” มันตอบเสียงนิ่ง ประโยคหลังของมันทำให้ผมชะงัก
“หะ...แหม คุณยามของผมไม่ได้โง่สักหน่อย” ผมพูด รีบลุกจากโต๊ะทำงานเดินไปคลอเคลีย..วันนี้ฉกาจแอบมาได้ยินตอนที่ผมคุยกับกับไอ้จิตรึเปล่าวะ ทำไมบรรยากาศมันอึมครึมชอบกล แต่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะมาได้ยิน เพราะฉกาจมันทำงานกะดึกนี่นะ… ผมคิด ในขณะที่มันหัวเราะในลำคอ
“คุณนิดนี่พูดดีจัง...แต่ใจตรงนี้จะดีเหมือนที่พูดรึเปล่าน้า...” มันพูดเนิบๆ พร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มๆที่หน้าอกข้างซ้ายของผม ผมงงกับคำพูดของมัน กำลังจะเอ่ยปากถาม แต่มันดันบีบนมผมซะนี่...เห็นมันยิ้มออกมาน้อยๆ ผมก็เลยไม่ได้ว่าอะไร ถ้าการบีบนมของผมจะทำให้มันหายเครียด...กูยอมครับ
“ปัญหาที่บ้านมีอะไรเหรอ ผมพอจะช่วยได้ไหมครับ” ผมถาม ซบหัวลงกับอกมันตอนที่มันดึงผมไปกอด
“หึ... ไม่ต้องห่วงครับ...คุณนิดช่วยผมได้เยอะเลยล่ะตอนนี้...” ได้ยินแบบนั้นผมเลยเงยหน้าแล้วยิ้มให้ ก่อนจะจูบมันอย่างเอาใจ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจคำพูดมันก็เถอะ...
............................................................................
ตอนนี้สั้นอะ ชดเชยตอนหน้านะ
ตอนต่อไป ‘หน้าหนึ่งไทยรุจ หัวหน้าแผนกโดนยามวิตถาร ซั่ม กลางออฟฟิศ’ โปรดติดตามอ่านต่อหน้า x
(สำหรับคนที่ไม่หื่น ตอนหน้าป็นเรทตอนสุดท้ายของเรื่องแล้ว...(มั้ง) ก็...ทำใจอ่านๆไปก่อนนะฮ้า 555)
ถึงคุณ MCMAXXIM บังเอิญว่า ชื่อ ฉกาจ เป็นชื่อที่สิ้นคิดจริงๆด้วย 555 เพราะเราได้ชื่อนี้มาจากการตรวจการบ้านรุ่นน้อง เห็นว่าชื่อมันแปลกดี คนไรวะชื่อฉกาจ ไม่เคยได้ยิน สรุป ในเรื่องไม่ว่ามันจะเป็นยามหรือเป็นใคร มันก็ชื่อ ฉกาจ 555 อาจจะทำให้ผิดหวัง แต่ชื่อก็เป็นแค่ชื่อนะ อย่าคิดมาก ส่วนเรื่องการแสดงความคิดเห็น เต็มที่ได้เลย ติ ชม สงสัยไร ได้หมด เราชอบความคิดเห็นของคุณ MCMAXXIM เสียอีก เพราะฉะนั้นอย่ากังวลไปน้า
มีหลายคนเป็นห่วงเกี่ยวกับสถานะยามกับหัวหน้าแผนก ถ้าอ่านไปเรื่อยๆ อาจจะอยากให้มันกลับมาเป็นยามฉกาจเหมือนเดิมก็ได้นะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นของคนอื่นๆด้วยนะคะ คือเราอ่านของทุกคนแล้วแบบ นั่งบ้าอ่านแล้วอ่านอีกไม่ได้หลับไม่ได้นอน...นี่วันที่ 3 ละ สังเกตได้ว่าออนแทบตลอดเวลา แต่ลงตอนนี้เสร็จเราคงจะไปนอนบ้างละนะ 555 จูจุ๊บ...
-
เห....ได้กลิ่นมาม่า :a5:
-
แงงงงงงงงงงง....ยามฉกาจจะร้ายกับคุณนิดหรือเปล่าเนี่ย
จะทำอะไรกับบริษัทก็ทำไปเถอะนะ แต่อย่ามาทำให้คุณนิดเสียใจนะ ไม่งั้นแกจะโดน... :z6:
-
หะ ตอนหน้าจะเป็นเรทตอนสุดท้ายหรอ :m15:
เหมือนตอนต่อๆไปจะเกิดดราม่าหนักไงไม่รู้ :เฮ้อ:
-
เดา เดา เดา
เค้าขอเดาว่าคุณยามคือเจ้าของบริษัทที่จะมาร่วมทุนชิมิ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ป่านนี้ไม่เข้าใจคุณนิดผิดไปแล้วเหรอ...
เฮ้อ... สงสารคุณนิดอ่ะ
ถ้าคุณยามเป็นแค่ยาม ก็ดูสถานะทางสังคมค่อนข้างต่างกันนะคะ แต่ถ้าคุณยามเป็นประธานบริษัทที่จะมาร่วมทุนปลอมตัวมาสืบก็ส่งสารคุณนิดอยู่ดี นอกจากจะโดนคิดว่าขี้โกงแล้ว น่ากลัวจะมีปัญหาเรื่องรวยทางลัดอีกดิ...
-
เรื่องเป็นเรื่องสั้นใช่ป่ะคะ? ทำไมตอนหน้าเรทตอนสุดท้ายล่ะ? แอร๊ยยยย (หื่นไม่ปิดบัง)
แก้คำผิดให้นิดหน่อยนะคะ วิตราถาร ------> วิตถาร
-
เดี๋ยวๆๆ คุณนิดไม่ได้โกงนะ คุณนิดโดนนายนั่นหลอกต่างหาก อย่าเข้าใจผิดสิคุณฉกาจ
เจ็บจี๊ดเลยอ่ะ ตอนคุณฉกาจพูดแต่ละประโยค
ห๊ะอะไรนะ ตอนหน้าข่าวหน้าหนึ่งซั่มกลางออฟฟิศเลยรึ อิอิ :z1:
-
เรื่องเป็นเรื่องสั้นใช่ป่ะคะ? ทำไมตอนหน้าเรทตอนสุดท้ายล่ะ? แอร๊ยยยย (หื่นไม่ปิดบัง)
แก้คำผิดให้นิดหน่อยนะคะ วิตราถาร ------> วิตถาร
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ช่วยดูคำผิดให้ :-[ เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวนะ ฮี่ๆ
-
ไม่อยากกินมาม่านะคะจะบอก
คืออยากให้เป็นยามอย่างนี้ตลอดนะ แล้วไอ้เรื่องโกงๆนี่หมายถึงอะไรนั่น คาใจชะมัด
-
ทำไมเป็นเรทตอนสุดท้ายล่ะ :a5:
ดราม่าเข้าแน่ๆ :sad3:
-
คุณผักกาด สงสัยแปลงร่างมาจาก หุ้นส่วนใหญ่
-
ลุ้นมาก อยากอ่านต่อแล้วววววววววววว
-
โอ้ เรทฉากสุดท้าย
ไม่อยากกินมาม่า
-
ต้องมีดราม่าแน่เลย :o12:
-
ม่ายเอา ดราม่า :serius2: :serius2:
-
น่ารักมากๆเรื่องนี้
ชอบพี่ยามๆๆ แสดงว่าพี่แกต้องเปนประธานรัยงี้แน่เลย
ไม่เอามาม่านะค่ะ ขอร้อง
รอคุณนิดๆๆ :impress2: :man1: :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ไม่เอาดราม่าน้าาาา
คุณนิดกับยามฉกาจ ซึ่งเดาเอาเองว่า มันอาจจะเป็นคนตำแหน่งใหญ่มากๆในอนาคต และ มีอิทธิพลกับการงานของคุณนิดได้ - -" แต่ว่านะ กำลังลุ้นให้ สองคนเขารักกันให้มากกว่านี้หน่อย เอาแบบให้มันทำร้ายกันไม่ลง จะได้ไม่มีดราม่า เย้ ^^
เรื่องสนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ถ้าฉกาจเป็นแค่ยามธรรมดามันก็โรแมนติกดีนะ
-
ถัดจากตอนต่อไปจะเป็นดราม่าแล้วหรอคะ
ตอนหน้าถึงเรทตอนสุดท้าย /ปริ่ม 55555
-
อ่าวว คุณฉกาจ จริงๆเป็นลูกเจ้าของบริษัทรึเปล่าเนี่ย
คุณนิดซวยเลย โกงบริษัท เดี๋ยวได้เจอจำเลยรักเวอร์ชันพนักงาน ฮ่าๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ เรื่องนี้น่ารักมาก :o8:
-
มีกลิ่นทะแม่งๆ :m29:
-
เฮ้ออ ผมนี่เป็นคนที่ไม่ชอบกินมาม่าอย่างเเรงเลยครับ
แต่นิยายที่ติดตามช่วงนี้ มันมีแต่มาม่ามาเสริฟ
:เฮ้อ: คนเขียนครับ อย่าเสริฟมาม่าเยอะนะครับ
มันไม่ดี(ต่อคนกิน) :z3: :z3: :z3:
อ่านๆไป ชักรู้สึกทะเม่งๆในตัวยามฉกาจ :z2:
-
ผอ. สั่งให้ทำไรอ่ะ โกงบริษัทตัวเอง??
ฉกาจเนี่ย คงจะเป็นผู้ร่วมหุ้น ขะมะ ??
เริ่มเดามั่วแระ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
เหมือนจะเริ่มต้มน้ำสำหรับมาม่าแล้วนะครับเนี่ย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านฮะ ช่วงแรกๆน่ารักมากเลย อ่านไปขำคุณนิดไป :laugh:
แต่มาตอนหลังๆยามผักกาดเริ่มดูลึกลับ ยังไงก็อย่าทำให้คุณนิดร้องไห้นะฮะ
ทำให้ร้องครางอย่างเดียวก็พอ :haun4:
รออ่านตอนต่อไปฮะ :impress2:
-
ฉกาจต้องเกี่ยวข้องกับบริษัทร่วมหุ้น เข้ามาสืบข้อมูลสินะ :z3:
-
ว่าแล้วว่าคุณยามต้องไม่ธรรมดา
-
ขอมาม่ารสหมูสับนะคะ ไม่เอาต้มยำหรือต้มแซ่บ ไม่เอาเผ็ดร้อนค่ะ เอาหมูสับเบาๆก้อพอ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อัพเถิดดดดดดดดดด อยากอ่านต่ออ้ะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร้วๆจังงงง
:z1: (แอบหน้าหื่น)
แต่ คุงกาจ น่าจะมาจากบริษทือื่นนะ
-
งานนี้ไม่รู้ว่าใครหื่นกว่าใคร :haun4:
-
ได้กลิ่นมาม่า...
อย่ามาม่านานน่ะ สงสารคุณนิดคนดี....
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ สนุกดี ชอบ คุณนิดน่ารัก ส่วนพ่อยามมาแรก ๆ น่ากลัวมาก
อยู่ไปอยู่มาอ่อนโยนจังแฮะ แถมมีเงื่อนงำแปลก ๆ ว่าอาจไม่ได้เป็นแค่ยาม
ตอนนี้เริ่มเดาได้แล้วว่าพี่แกปลอมตัวมาเป็นยามเพื่อสืบอะไรเกี่ยวกับบริษัทแน่ ๆ
เพราะคนเป็นยามจะค้นจะหาเอกสารอะไรกลางคืนก็ง่ายอยู่แล้ว
แต่ดันมาพบรักกับคุณนิดนี่แหละ คุณนิดทำอะไรอยู่อ่า เค้าเป็นห่วง
ถ้าเป็นเรื่องไม่ดีก็ปฏิเสธได้นี่ มีแววดราม่ามารำไร
ขอบคุณค่ะ
-
เมื่อกี้มันหัวข้อข่าววววววววว.....หรือป่าว o22
-
อยากอ่านตอนต่อแล้วอ่ะ เล่นกันกลางออฟฟิศด้วย
-
เข้ามาอ่านด้วยคน
ฉกาจคงเป็นเจ้าของบริษัทเนาะ ปลอมตัวมาสืบแน่ ๆ
-
คุณยามนี่มีความลับนะ o8
-
ตอนหน้า กลางออฟฟิช เหรอเนี่ย หึหึหึ
-
คุณนิดทำเพื่อ ผอ. ยักยอกเงินชิมิ แล้วฉกาจรู้ข้อมูลด้วย เรื่องจะเป็นยังไงต่อน๊า
ลุ้นมากกก ขอบใจจร้า
-
ชอบๆๆๆ
คุณนิดพูดจาสุภาพดีจัง แต่แอบหื่นนะ
คุณยากฉกาดไม่ใช่ยามธรรมดาแน่นอน
ประทับใจชื่อคนเขียนจัง55
ชอบมากๆ +1 ให้นะ
-
จริงหรือหลอก ทำไมไม่งอกกัน
:z2: :z2: :z2:
-
ยังไงละเนี่ยโอ้ยโปรเจคลับอะไรทำไมถึงบอกคนอื่นไม่ได้ละ
แล้วมี่ฉกาจบอกว่าโกงมันคืออะไรรอลุ้นครับ
-
ตอนที่ 6 # พลาด
ผมนั่งหาวหวอดๆอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มือก็พิมพ์ไป ตาก็อ่านรายงานจากแฟ้มไป เงยหน้าขึ้นๆลงๆจนเวียนหัว ใจมันอยากจะเร่งทำงานนี้ให้เสร็จเร็วๆ จะได้หมดเรื่องเครียดสักที...
“เที่ยงคืนแล้วเหรอเนี่ย” ผมเหลือบตามองตัวเลขที่บอกเวลาอยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วพึมพำ พลันนึกถึงคนที่อยู่ที่ห้อง วันนี้ลืมโทรบอกซะสนิท...
“เวรกรรม มือถือแบตหมด” กดปุ่มดูย้ำๆ หน้าจอก็ยังคงมืดสนิท ไม่เป็นไรมั้ง เดี๋ยวมันก็มาเข้าเวรแล้ว ผมคิด
แกร๊ก…
หันไปมองทางต้นเสียง คนที่ผมกำลังนึกถึงก็ปรากฏตัวขึ้น ผมฉีกยิ้มให้ ฉกาจค่อยๆเอาตัวผ่านเข้ามาทางช่องประตูนั่น มันปรายตามาทางผม ก่อนจะปิดประตูลงแล้วล็อคไว้อย่างเดิม
“กะแล้ว ว่ายังอยู่ที่ออฟฟิศ...ไม่โทรมาบอกก่อนครับ ผมเป็นห่วงแย่” มันว่า พร้อมกับลากเก้าอี้มานั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง
“มือถือแบตหมดครับ ขอโทษนะ” ผมบอก เมื่อเห็นมันนิ่ง ไม่ว่าอะไร เลยหันมาสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าต่อ
“อ๊ะ...อย่าครับ เดี๋ยวผมกรอกตัวเลขผิด” ผมบอกเบาๆ เมื่อจู่ๆ โดนคนที่อยู่ข้างหลังซุกไซร้ซอกคอ พร้อมกับเอามือมานวดคลึงบริเวณระหว่างขา
“ก็ตั้งใจจะกรอกผิดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ...” เสียงทุ้มต่ำกระซิบที่ข้างหู
“อะ...อะไรนะครับ โอ้ย!” ผมร้องเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายกัดลงมาเต็มแรงที่ต้นคอ
“เจ็บนะครับ” ผมยกมือหวังจะกุมบริเวณที่โดนกัดเพื่อบรรเทาความเจ็บ แต่คนตัวโตกว่าคว้ามือผมไว้ ก่อนจะใช้ลิ้นดุนเลีย แล้วใช้ปากดูดดึงตรงรอยแผลแรงๆ ผมหันไปหวังจะเอาอีกมือฟาดไหล่หนานั่นให้หยุด... มันแสบอะ
“อะ...อืม” แต่พอหันไปคนตรงหน้ากลับผละริมฝีปากออกจากคอมาประกบริมฝีปากผมแทน ก่อนจะหมุนเก้าอี้ให้ตัวผมหันมาประชันหน้ากัน แล้วใช้มือกดท้ายทอยผมให้ริมฝีปากแนบชิดยิ่งขึ้น ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากใช้มือที่ถูกปล่อยเป็นอิสระขยุ้มเสื้อเจ้าตัวไว้
ร่างสูงเกี่ยวกระหวัดลิ้นของผมให้ออกมารับสัมผัสกันภายนอกริมฝีปาก เราคลอเคลียกันอยู่อย่างนั้นจนน้ำลายที่ไม่รู้ว่าของใครเป็นของใครเปรอะเปื้อนลากยาวเป็นสาย การโดนดูดลิ้นแรงๆสลับไปมาทำให้ผมขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ แต่มันก็รู้สึกดีไปพร้อมๆกัน
“อะ...อึก” ผมตัวเกร็งเมื่ออีกคนจูบไล่ตั้งแต่คอลงไป จนไปหยุดอยู่ที่จุดสองจุดบนหน้าอก... ข้างหนึ่งโดนนิ้วใหญ่คลึงเบาๆ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็โดนลิ้นโลมเลีย ขบกัด จนมันชูชันทะลุผ่านเนื้อผ้า ปรากฏต่อสายตาคนตรงหน้า เพราะน้ำลายเปียกชื้นของเจ้าตัว
“อะ...อย่าครับ” ผมห้ามปราม พยายามเอามือดันใบหน้าที่อยู่กึ่งกลางลำตัวของตัวเองออก แต่คนที่นั่งอยู่ด้านล่างไม่ฟังเสียง จัดแจงถอดกางเกง รองเท้า ถุงเท้า อะไรเสร็จสรรพก็ไล้ลิ้นหนักๆลงบนบริเวณปลายยอด ผมอ้าปากค้าง หลับตาแน่น เงยหน้าพาดหัวกับพนักเก้าอี้ กัดริมฝีปากล่างสกัดกั้นเสียงครางเมื่อโดนปลายลิ้นเปียกชื้นแตะตรงถุงนุ่มไปมา ก่อนที่คนด้านล่างจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
มือของผมจิกเกร็งกับที่เท้าแขน สะโพกเผลอกระตุกไปตามธรรมชาติเมื่อใกล้จะปลดปล่อย... แต่จู่ๆคนตัวสูงก็ผละออก ก่อนจะยืนขึ้นเต็มตัว ผมมองตาม มือใหญ่กำลังปลดเข็มขัดของตัวเองออกอย่างใจเย็นพร้อมกับส่งสายตาหื่นกระหายมายังผม จนผมเป็นฝ่ายอาย ต้องหลบสายตาไปเอง แต่หลบสายตาได้ไม่นาน แรงดึงรั้งตรงท้ายทอยก็ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้น หน้าผมแดงซ่านกว่าเดิมเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในระดับสายตา ริมฝีปากผมสั่น มือหนานั่นดันท้ายทอยผมให้แนบชิด พร้อมกับเอามืออีกข้างจับสิ่งนั้นถูไถไปกับริมฝีปากของผม
“ทำสิ...เหมือนตอนนั้น” มันบอกก่อนจะจับความใหญ่โตนั่นตีปากผมเบาๆเมื่อผมไม่ยอมทำสักที ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันนี่ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันทำให้ผมกล้าทำอะไรๆ... แตกต่างจากตอนนี้
ผมกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ แลบลิ้นไล้เลียตรงส่วนยอดสีชมพูนั่น ทันทีที่ลิ้นแตะเบาๆ ก็ได้ยินคนตัวสูงครึมครางออกมา ผมเผลอยิ้มด้วยความดีใจ เต็มที่เลยแล้วกันนะกู...
ผมงัดกลวิธีที่ลักจำจากหนังมาใช้ เลียจากโคนจรดปลาย พร้อมกับสูดดมกลิ่นกายของคนตรงหน้าไปพลาง ส่วนนั้นสั่นกึก ผงกขึ้นลงเมื่อผมหายใจรด ก่อนที่ผมจะครอบปากลง ความคับแน่นทำให้เป็นไปอย่างล่าช้า อ้าปากกว้างเท่าไหร่ก็ไม่พอ เมื่ออีกคนบอกผมว่าฟันของผมโดนตัวมัน ผมเลยกลืนกินให้ลึกแทน ไม่ขยับเข้าออกแบบที่พยายาม แต่การกระทำนั่นทำให้ผมไอโขลก เมื่อตัวมันเข้ามาจนสุดผ่านลำคอลงไป น้ำตาผมเริ่มปริ่ม แต่ก็อดทนไว้ ได้ยินมันครางเสียงหนักๆ สักพักก็เหมือนมีรสชาติอะไรเฝื่อนๆไหลลงคอ สงสัยเป็นน้ำหล่อลื่นของมันละมั้ง...ผมคิด ก่อนที่เจ้าตัวจะดึงสิ่งนั้นออกจากผม ทันทีที่หลุดออกจากคอได้ ผมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ หอบจนหน้าอกกระเพื่อม และยังไม่ทันที่จะตั้งตัวได้ คนตัวโต กว่าก็กระชากเนกไทของผม จนต้องลุกขึ้นยืนตามแรง มันกอดรัดแนบชิด ยกตัวของผมขึ้น ผมจึงใช้ขากอดเกี่ยวช่วงเอวของมันไว้ มันก้าวเดิน...ส่วนนั้นเสียดสีกับช่องทางของผมจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด
มันปล่อยผมลงที่โต๊ะว่างตัวหนึ่ง ผลักผมให้นอนแนบ ใช้หน้าขาดันขาผมให้แยกกว้าง ก่อนที่ตัวมันจะทาบทับลงมา ใช้มือกระชากเสื้อผมออกอย่างแรง พร้อมกับปลดเนกไทที่น่ารำคาญนั่นออกไป…ดีนะมีชุดสำรองอยู่ตอนที่มาแอบนอนที่บริษัท
“ขาวจัง...” มันกระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปาก ก่อนจะยกขาผมตั้งชันกับโต๊ะ แล้วเคลื่อนหน้าต่ำลงไปซุกกับช่องทางด้านหลัง พลันใช้ปลายลิ้นสอดเข้ามา
“มะ...ไม่เอา...อะ” ผมดิ้นหนี แต่มือใหญ่กักเอวผมไว้แน่น พรุ่งนี้คงเป็นรอยช้ำแน่ๆ
“ถ้าไม่ทำเดี๋ยวจะเจ็บนะครับ” มันบอกก่อนจะแหวกช่องทางของผมออกกว้าง จนรู้สึกถึงลมที่ผ่านเข้ามา แล้วถ่มน้ำลายใส่ ก่อนจะใช้น้ำลายกับส่วนนั้นของตัวเองบ้าง
“อะ...” ผมบิดตัวด้วยความเสียวซ่าน เมื่อส่วนหัวผลุบเข้ามา ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บเมื่อช่องทางค่อยๆแหวกออกเพราะความใหญ่โต ประกอบกับตัวช่วยหล่อลื่นมีเพียงแค่น้ำลาย ความฝืดเคืองจึงทำให้การเข้ามาเป็นไปอย่างทุลักทุเล
ผมเห็นมันขบกรามจนเป็นสันนูน คงจะอดทนมากที่จะไม่ดันส่วนนั้นเข้ามาทั้งหมด ผมจึงเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้านั่น หล่อ...ผมคิดว่ามันหล่อขึ้นทุกวันๆ... ผมค่อยๆไล้มือไปตามโครงหน้า มองมันด้วยสายตาหลงใหล
“อ๊ะ!...” ผมร้องเสียงหลง เจ็บแปลบขึ้นมา เมื่อจู่ๆคนที่ผมคิดว่ากำลังอดทน ดันส่วนนั้นเข้ามาในตัวผมจนสุดทีเดียว
“ขอโทษครับ...” มันกระซิบข้างหูพร้อมกับจูบซับน้ำตา
“ฮะ...ฮ้า...” ผมหายใจทางปาก หน้าท้องบิดเกร็ง มันรอจนผมปรับตัวได้แล้วจึงค่อยๆขยับเข้าออก พร้อมกับใช้มือรูดรั้งให้ผมไปด้วย
รู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาคั่งค้างอยู่ที่ส่วนปลาย ผมหอบหายใจหนัก กำลังจะปลอดปล่อย แต่มันกลับเอานิ้วใหญ่กดปิดส่วนปลายนั่นไว้ ผมตะเกียดตะกาย ผลักไสมันออกทั้งๆที่ส่วนล่างยังตอดรัดไม่ปล่อย มันหยุดนิ่งทุกการกระทำ โน้มใบหน้าเข้าหา ใช้ลิ้นไล้เลียน้ำตาที่ไหลเป็นสายของผม
“ผมมีเรื่องสงสัยอยู่อย่าง ถ้าได้คำตอบ ผมจะปล่อยคุณนิดไป...” มันถาม ด้วยความขัดใจ ผมเลยพยายามบดเบียดสะโพกให้ส่วนนั้นของมันกระแทกโดนจุดกระสันของตัวเอง เป็นผลทำให้มันกักตัวผมแน่นกว่าเดิม ผมจึงพยักหน้าตอบมันรัวๆ
“ถ้าสมมุติมีคนสั่งให้คุณนิดทำเรื่องไม่ดี คุณนิด...จะทำไหมครับ” ผมส่ายหัวกับคำถามนั่น มันหรี่ตามอง แล้วกระทุ้งร่างเข้ามาหนักๆหนึ่งที จนผมหลุดเสียงคราง
“แล้ว...ถ้ามันส่งผลดีต่อส่วนรวม แม้จะเป็นเรื่องไม่ดี คุณนิดจะยอมทำไหมครับ อย่างเช่นเรื่องธุรกิจเป็นไง” ผมชะงักกับคำถาม...คำถามของมันทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่กำลังเผชิญอยู่...นั่นสินะ ถึงมันเป็นเรื่องไม่ดี แต่ผมก็ยังทำ ทำเพื่อรักษาผลประโยชน์ของบริษัท ผมไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ทำ ก็ต้องโดนไล่ออก แต่ถ้าเลือกได้...ผมก็จะไม่ทำ
“ชะ...ช่วยไม่ได้ มันเป็นเรื่องของธุรกิจ...อึก” ผมเค้นเสียงตอบอย่างลำบาก พยายามตอบให้เป็นกลางที่สุด
“อ้อ...นั่นสินะ” มันตอบ ดวงตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันควัน และโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว มันก็ส่งแรงเข้ามาเต็มแรง!
“ไม่...อะ…อย่า” มันกระชากตัวออก ดึงตัวผมลงมา ผลักให้ฟุบหน้ากับโต๊ะ ก่อนจะเข้ามาทางด้านหลัง เรี่ยวแรงของมันทำให้ผมเจ็บกว่าเดิมจนน้ำตาไหลพราก
“หึ...ปฏิเสธให้เต็มเสียงหน่อยนะครับ” มันกระซิบกลับ ส่งแรงถี่รัวเข้ามา แรงอัดทำให้ช่วงท้องของผมกระแทกกับขอบโต๊ะจนเจ็บไปหมด ก่อนจะรู้สึกถึงแรงฉีดของของเหลวเข้ามาภายใน
“อะ...อา” มันครางเสียงพร่า บีบไหล่ผมแน่น พร้อมกับปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของผม มันกระแทกหนักๆเข้ามาอีกสองสามที ก่อนจะดึงตัวผมขึ้นจากโต๊ะไปกอดรัด บางส่วนของร่างกายยังไม่ได้ถอดถอนออก
“ยังไม่เสร็จเหรอครับ...” มันถาม ผมจะเสร็จหลายรอบแล้วล่ะ แต่วันนี้ทำไมมันช่างแตกต่างจากวันนั้น... ทุกอย่างมันดูแข็งกร้าวยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนมันต้องการระบายความต้องการทางร่างกายกับผมมากกว่า ผมคิดว่ามันคงเครียดกับปัญหาทางบ้านที่มันกำลังเผชิญเหมือนกัน เลยไม่ได้ตอบอะไร หันไปจูบมันเบาๆ ก่อนที่มันจะดึงตัวผมให้ล้มลงไปนอนทาบทับกันที่พื้น
“ขย่มเองเลยครับ” มันบอก ก่อนจะไซร้คอผมจากทางด้านหลัง หน้าผมร้อนแทบระเบิดกับคำพูดของมัน ใจก็กล้าๆกลัวๆ แต่ไม่อยากให้ตัวเองทรมานนานนัก เท้ามือกับหน้าขาคนตรงหน้าได้ก็ยกสะโพกขึ้นสูง พยายามสวนร่างกายให้ส่วนแข็งขืนนั่นกระแทกโดนจุด จนในที่สุดผมก็ปลดปล่อยออกมา พุ่งเป็นสายเปรอะเปื้อนใบหน้าตัวเอง
“หึ...” ได้ยินมันหัวเราะในลำคอ ก่อนจะดึงผมให้พิงตัวกับอกแกร่ง มันใช้นิ้วเกลี่ยของเหลวสีขาวขุ่นบนใบหน้าของผม แล้วสอดนิ้วเข้าปากผมให้ลิ้มรส...ความรู้สึกแรกคือ...ไม่ชอบ...แต่ก็ยอมทำเพื่อต้องการที่จะเอาใจเจ้าตัว ไล้เลียนิ้วมันจนมันพอใจนั่นแหล่ะ จึงผละออก
ผมใช้เสื้อที่มันกระชากจนขาดรองซับของเหลวที่ไหลออกมาตอนมันถอนตัวออกไป มีเลือด...ปนกับของเหลวสีขาวขุ่นของมันออกมา
เห็นมันเดินไปสวมกางเกงอะไรเสร็จสรรพ ก็รื้อค้นที่โต๊ะทำงานของผม แล้วถือผ้าเช็ดตัวออกไป ผมงุนงงว่ามันทำอะไร แต่ก็ไม่ได้ขยับตัว เพราะจะขยับก็รู้สึกเจ็บแปลบไปหมด สักพักมันก็กลับเข้ามาพร้อมผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำ ก่อนจะเดินไปหยิบชุดของผมที่มันรื้อออกมาไว้ก่อนหน้า แล้วเดินตรงมาที่ผม
“เช็ดตัวนะครับ” มันบอก ผมยิ้มให้น้อยๆเมื่อมือใหญ่ใช้ผ้าลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผม เสร็จแล้วก็ค่อยๆใส่เสื้อผ้าให้...ฉกาจคนเดิมกลับมาแล้ว...ผมคิด
“เดินไหวไหมครับ” มันถาม ผมไม่ตอบ แต่ส่ายหัวแทน
“เดี๋ยวผมไปปิดคอมให้แล้วเรากลับบ้านกันนะ” ผมยิ้มแล้วพยักหน้าให้ มันจัดการอะไรเรียบร้อยก็เดินมาช้อนตัวผมขึ้น
“สบายใจแล้วรึยังครับ...เรื่องที่บ้านน่ะ” ผมปริปากพูดเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของมัน
“ก็...สบายใจขึ้นมากเลยล่ะครับ” มันตอบ ได้ยินดังนั้นผมเลยซุกหน้าถูไถกับหน้าอกของมัน ออดอ้อนนิดๆ
“ทีหลังอย่าทำหน้าเครียดอีกนะครับ วันนี้ผมยอมคุณ...แลกกับงานที่ไม่เสร็จเลยนะ” ผมบอก ซบหน้าลง ตาเหมือนจะปิดให้ได้
“หึ...ไม่ต้องห่วงครับ คุณนิดอาจจะไม่ต้องทำงานนั้นต่อแล้วอีกเลยก็ได้...”
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาอีกที ตาก็จ้องอยู่ที่เพดานห้องครับ สงสัยเมื่อวานผมคงหลับคาอกมันนั่นแหล่ะ กลับมาที่ห้องได้ยังไงไม่รู้สึกตัวเลย คิดแล้วก็ลุกขึ้นพิงหัวเตียง มองนาฬิกาเกือบๆจะสิบเอ็ดโมงอยู่แล้ว
“เวร...สายแล้วนี่หว่า” ผมคิด แต่ก็ไม่ได้รีบลุกจากเตียง เพราะคิดว่าวันนี้จะลาหยุด ทำงานมาไม่เคยลาหยุดสักที แค่วันนี้วันเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง...แต่แปลก...ทำไมฉกาจมันยังไม่กลับมา ตอนนี้น่าจะออกเวรได้แล้วนะ สงสัยติดธุระมั้ง... นึกแล้วก็แอบอมยิ้ม ผมคงเคยชินกับการที่มันเอาตัวนอนทับปลุกผมในตอนเช้าเข้าแล้ว
เดินลุกจากเตียงก็เจอกล่องข้าวที่ปิดไว้อย่างมิดชิด นอกจากนั้นยังมีช้อนส้อม ยา น้ำเปล่าหนึ่งขวด และแก้วน้ำวางอยู่ พร้อมกับมีโน้ตแปะเล็กๆว่า ‘ห้ามกินน้ำเย็นนะ…’ นั่งยิ้มให้กับความใจดีของมันไม่นาน โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าไอ้จิตโทรมา
“ไอ้นิด ตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ ที่บริษัทเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ผอ. ถามถึงมึงด้วย รีบมาเดี๋ยวนี้เลย!”
“คะ...ครับ อะไรนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!” พูดได้แค่นั้น ผมจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวโดยไม่คิดอะไรอีก ต้องการแค่รีบไปให้ถึงบริษัทโดยเร็ว ใจมันร้อนรนพิกล...
.
.
.
“คุณนิธาน!...คุณทำงานยังไงของคุณ ผมสั่งให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ แล้วทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้!” ผมโดนต่อว่าเสียงดัง มาถึงผมก็ตรงรี่เข้ามาที่ห้อง ผอ. ตอนนี้กำลังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น จับต้นชนปลายไม่ถูก
“อะ...อะไรนะครับ” ผมถามแบบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ก็เรื่องที่ผมให้คุณโกงหุ้นของบริษัทมันไง...ตอนนี้เรื่องมันแพร่งพรายออกไปแล้ว บริษัทพวกมันก็ถอนหุ้นออกไปจนหมด แถมบริษัทเรายังโดนฟ้องร้องอีก คุณขายความลับให้บริษัทนั่นใช่ไหม!”
“อะไรนะครับ! ผมไม่ได้ขายความลับให้ใคร ผมไม่ทราบว่าเรื่องมันบานปลายได้ยังไงด้วย แล้ว...”
“พอ! ผมไม่ต้องการคำอธิบาย นี่ถ้าไม่เห็นแก่ผลงานที่ผ่านมาของคุณ ผมไล่คุณออกวันนี้ก็ยังได้! บริษัทเสียหายหลายล้านเลยนะคุณ ยังไงก็ตาม ในระหว่างที่ผมสั่งพักงานคุณสักระยะ คุณก็ไปคิดทบทวนหาสาเหตุมาให้ได้ว่าเรื่องที่แพร่งพรายออกไป มันเกิดจากอะไรกันแน่ ผมหมดธุระแล้ว เชิญ...” ผมหน้าเสียเมื่อเห็น ผอ.ผายมือไปทางประตูเป็นการไล่ผมทางอ้อม เดินคอตกออกมาจากห้องก็เห็นไอ้จิตกระวนกระวายอยู่หน้าประตู มันเดินเข้ามาหาผม เอามือวางบนไหล่ทั้งสองข้าง
“มึงโอเคนะไอ้นิด” มันถาม หน้าตาคิ้วขมวด ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าน้อยๆ มันจิ๊ปากส่งเสียในลำคอ เมื่อสีหน้าของผมมันไม่ได้โอเคอย่างที่ตอบ
“มึงเล่าให้กูฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น...” ผมไม่ตอบ ได้แต่สั่นหัวอย่างเลื่อนลอย
“โธ่เว้ย! ตัวก็เล็กแค่นี้ แต่แบกรับปัญหาอะไรเยอะแยะจริงนะมึง ถ้าไม่อยากพูดตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีปัญหาเมื่อไหร่มึงต้องเรียกหากูคนแรกเข้าใจไหม”
“ครับ” ผมน้ำตารื้น เมื่อมันไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากมายในเรื่องที่ผมไม่อยากจะปริปากเล่า จิตก็ยังเป็นจิต... เป็นเพื่อนที่เข้าใจผมเสมอ
มันพาผมเดินกลับมาที่แผนก พนักงานทุกคนต่างยิ้มให้กำลังใจผม ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆกลับไป บางคนก็เดินมาบอกผมว่า วันนี้จะตั้งใจทำงานช่วยคุณนิดอีกแรง ผมได้แต่หัวเราะในใจ กูยังจำมึงได้ วันนั้นมึงทิ้งกูกลับบ้าน ฮ่าๆๆ...พยายามคิดเรื่องตลก...แต่มันไม่ตลกเลยสักนิด
ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ...พยายามโทรหาคนที่ผมคิดถึง แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลข...มันหายไปไหนกันนะ ถ้ามันอยู่ต่อหน้าผมตอนนี้ ผมคงจะยิ้มออกมาได้บ้าง ผมคิด... ก่อนที่ความคิดนั้นจะพังทลายลง เมื่อสายตาของผมเหลือบไปเห็นคนที่คุ้นเคยบนหนังสือพิมพ์ธุรกิจของวันนี้…ทรงผมที่ถูกใส่น้ำมันหวีเสยขึ้นอย่างเรียบร้อย ชุดสูทราคาแพงที่ดูไม่คุ้นตา ทำให้มันดูแตกต่างออกไปจากที่เคยเป็น แต่สำหรับผม...ไม่มีวันที่จะลืมใบหน้าของคนๆนั้นได้อย่างแน่นอน...
‘นักธุรกิจรุ่นใหญ่ เปิดตัวลูกชายว่าที่ท่านประธานบริษัท พลิกวิกฤตล้มละลายของพ่อ ให้กลับมามีกำไรได้ชั่วข้ามคืน’
น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อหัวใจถูกบีบรัด...ตอนนี้เอง ที่ทำให้ผมคิดถึงคำที่ใครๆต่างก็พูดกันว่า...
...เวลาแห่งความสุข มักจะสั้นเสมอ...
.........................................................................
-
o13 o13 สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบ ๆ
ลุ้น ๆ
:mc4: :mc4:
-
ค้างงงงงงงงงงง
-
สงสารคุณนิด :o7:
-
คุณนิดแย่แล้ว!!!
-
โอ้ยยยยย ตัดจบแบบบละครช่องห้าเลย ค้างมากๆๆๆๆๆๆ
-
บวกเป็ดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดด ว่าแล้วผักกาดต้องเป็นผักกาดทองงงงงงงงง
คุณนิดดดดดดดดดดด มาซบอกแม่ม่ะ :กอด1:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นผู้ติดตามเรื่องนี้อีกหนึ่งคนนะคะ
เป็นพล็อตที่พอจจะจับทางได้ตั้งแต่ต้นแต่ว่าพอผ่านสำนวนของคนเขียนแล้วก็อิ่มเอมไปกับเรื่องและสนุกมากเลยค่ะ
ติดตามให้กำลังใจต่อไปนะคะ
สู้ๆค่ะ ^^
-
ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าน่าจะเป็นประธานฝั่งตรงข้ามแอบมาสืบ
นายน่าจะเอะใจหน่อยน้า
-
โหคุณนิด น่าสงสารอะ
หวังว่ายาม เอ๊ย ท่านฉกาด
จะไม่ทำให้คุณนิดเสียใจน้า :z3:
สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
สงสารคุณนิด ฮืออ อ :"(
-
สงสารคุณนิดเป็นลูกน้องจะไปหืออือได้ไง
แล้วจะทำไงต่อไปละความจริงกระจ่างแล้วอะ
-
:a5:
สงสารพี่นิด :sad4:
-
โอยยย คุณนิดแย่แล้ว
สนุกน่าติดตามมากค่ะ
-
กรี๊ดดด พึ่งมาอ่าจะค่ะ ขอกรี๊ดอีกรอบได้มั้ย มันค้าง
กรี๊ดดด ตอนนี้อยากรู้ว่าคุณยามชอบคุณนิดบ้างมั้ยหรือมา
เพราะธุรกิจอย่างเดียว ฮือๆ คุณนิดผู้น่าสงสาร
หนีไปเลยหนีไอ้ยามโหดไปเลยT^T
-
สงสารคุณนิดจัง
คุณฉกาจใจร้าย :o12:
-
คุณยาม จะว่าใจร้าย..ก็ไม่รู้จะใช่รึเปล่า
คนเขียนน รีบมาต่อนะค้าา
-
คุณนิดซวยเลย
-
คุณนิดถูกหลอก T^T อย่างนี้ต้องเอาคืน :m31:
-
ว่าแล้วววว :z3:
-
:m31:
สงสารคุณนิด
-
เห็นใจคุณนิดนะ เป็นลูกน้องเขาก็โดนกดดันด้านนึง ถ้าไม่ทำก็มีผลกับหน้าที่การงานตัวเอง
แต่อีกด้านคงกดดันมาจากข้างในสำนึกของตัวเอง ให้ทำอะไรไม่ดีมันก็ไม่มีใครอยากทำหรอก
ไม่อยากเลือกซักทางเพราะไม่ดีทั้งคู่ แต่ทำยังไงได้ละ เฮ้อ
คุณยามจะโกรธจะแค้นอะไรก็ทำไป แต่เราขอรับตัวคุณนิดมาแทนแล้วกัน
ไม่ให้อยู่กับคุณยามใจร้ายแล้ว ชิ่วๆๆๆๆ
คุณนิดดดดดดด ถึงจะโดนพักงานโดนไล่ออกโดนบลาๆๆ ยังไงเราก็ยังเลิฟๆคุณนิดนะ สู้ๆ
-
ที่คุณนิดทำก็เพราะมันจำเป็น ฉกาจใจร้ายมากเลย
-
กรีดร้องกรี๊ดดด มันค้างงง คุณนิดผู้น่าสงสาร
ไม่ปลื้มคุณยามเลยตอนนี้ มาหลอกคุณนิดของหนูได้ไง
คุณนิดทิ้งไปหาคนใหม่เลย ไม่ต้องสนใจคนนิสัยไม่ดี
-
เอ๊ย สงสารนิดอ่ะ
-
นี่คือตัวจริงของคุณยามหรือนี่ สงสารคุณนิดจัง แต่ที่คุณนิดทำก็ไม่ถูก :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ค้างงงง มาต่อด่วนเลยนะคะ :sad4:
สงสารนิด ไม่ทำก็ไม่ได้นี่นา :เฮ้อ:
-
กูว่าละ (อุ้ย!!! ลืมตัว ^^)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชั้นว่าแล้วววววววววววว
ว่าคุณฉกาจต้องไม่ใช่แค่ยาม ตั้งแต่เห็นอ่านหนังสือพิมพ์หัวนอก o22
แต่คราวนี้ที่คุณนิดทำไปมันผิดจริง แต่แบบว่าคุณนิดก็ไม่มีทางเลือกอะ สงสารคุณนิดดดดดดดดด
คุณฉกาจเข้าใจคุณนิดหน่อยนะ :z3:
-
:เฮ้อ:
-
ทั้งๆที่เดาตั้งแต่ตอนคนเขียนสปอย แต่ก็ยังแอบน้ำตาตก เพราะสงสารคุณนิด
โดนหลอกใช้ทุกอย่าง โดนคนนึงหลอกให้รู้สึกดีๆ
อิคุณรปภ. ไม่ดิ อิคุณลูกเจ้าของบริษัท มันก็ทำเพื่อบริษัทตัวเอง
แต่นี้มาหลอกใช้ความรู้สึกคนอื่น ไอ่หน้าส้งติง
ถือว่าให้ทานหมามันไปค่ะคุณนิด ช่างแม่งมัน
-
ว่าแล้วไงมันต้องเป็นแบบนี้
ต่อไป นิดคงโดนบีบให้ออกจากงานแล้วฉกาจจะรับไปทำงานด้วย
อีกแบบคือ แนวดราม่า มันต้องแบบ
ฉกาจทำตัวไม่รู้จักนิดแล้ว มีคู่หมั่นไรทำนองนี้ ทางบ้านกีดกัน บลาๆๆ ถ้าเป็นงี้เราจะ ถีบ :z6: มร๊างงเลย
ได้เค้าแล้วรับผิดชอบด้วย คุณยามฉกาจจเว้ย :angry2:
-
:a5: น่าสงสารคุณนิดอะ
ฮืออๆๆ
สงสารตัวเองด้วยที่โดนคนเขียนแกล้งตัดให้อารมณ์ค้าง :m15:
-
ฉกาจจจจจจจจ :fire: อย่าทิ้งคุณนิดนะเอง
ได้เค้าแล้วรับผิดชอบนะเว้ยยยย :angry2:
-
ว่าแล้วววววววววววววว สงสารคุณนิดอ่ะ
ฉกาจทำกันได้ลงนะ
-
คุณนิดแย่แล้ววว
คุณฉกาจมาหาน้องนิดเร็วๆสิ :monkeysad: :monkeysad: :serius2:
-
นั่นไง อีตาฉกาจ ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไร
สงสารคุณนิด :monkeysad: :monkeysad:
-
ฉกาจสมชื่อจริงๆ ฮึ่มมมมมม!
คุณนิดดลับบ้านเหอะ รอไอ้คนนิสัยไม่ดีมาง้อแล้วค่อยเล่นตัว ครุคริ
-
:เฮ้อ:
-
ผิดกันทั้งสองฝ่าย
แต่ที่ผิดสุดคือ แกาจ
ที่หลอกเอาความรักมาเป็นประโยชน์ส่วนตัวด้วยนะครับ
เห่อ
-
(ไม่อยากจะบอกว่าเราสมัครสมาชิก เพื่อมาคอมเม้นท์เรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะคะเนี่ย 55555)
โอ้ย อ่านทันและ ; . ; ตอนนี้อย่างพีค คุณยามช่างร้ายกาจ
คุณนิดดดดด ฮืออออออออออออ น่าสงสาร
ทำไมคุณยามทำงี้คะ คุณนิดผิดอะไรถามจริง ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
แล้วตอนนี้โดนพักงาน แล้วจะทำยังไง?
ประเด็นคือยังไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วที่มาทำดีด้วย เป็นเพราะชอบคุณนิดจริงๆ หรือแค่จะมาหลอกเอาข้อมูลเฉยๆ
อีคุณยาม ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :fire:
-
...จะเอายังไงก็เอาให้แน่ ...
ไม่ใช่ว่าได้ทุกอย่างอย่างใจ แล้วจะปล่อยให้อะไรๆทิ้งไปโดยไม่สน
สงสารคุณนิด อยากให้คุณนิดลาออกแล้วหายกลับบ้านไปพักใจ ...เพราะคุณยามฉกาจไม่ห่วงคุณนิดเองนะ
ไม่สนเลยหรือว่า..
.
.
.
คนที่คุณนิดต้องการที่สุดยามอ่อนแอที่สุด ..คือใคร???
-
(ไม่อยากจะบอกว่าเราสมัครสมาชิก เพื่อมาคอมเม้นท์เรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะคะเนี่ย 55555)
โอ้ย อ่านทันและ ; . ; ตอนนี้อย่างพีค คุณยามช่างร้ายกาจ
คุณนิดดดดด ฮืออออออออออออ น่าสงสาร
ทำไมคุณยามทำงี้คะ คุณนิดผิดอะไรถามจริง ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
แล้วตอนนี้โดนพักงาน แล้วจะทำยังไง?
ประเด็นคือยังไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วที่มาทำดีด้วย เป็นเพราะชอบคุณนิดจริงๆ หรือแค่จะมาหลอกเอาข้อมูลเฉยๆ
อีคุณยาม ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :fire:
ยินดีตอนรับและขอบคุณมากๆเลยค่ะ กอดๆ ดีใจมากอ่า :laugh3:
-
ผักกาด ตัวจริง มาแล้ว
-
ว่าแล้วต้องปลอมตัวมา
แต่รักนิดจริงหรือเปล่า สงสารนิด
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
สิ่งเดียวที่ฉันขอ (http://www.youtube.com/watch?v=lQFpgGU0OTQ)
แม้ว่าใจอยากบอก แม้ว่าใจอยากบอก
ความจริงสักเพียงไหน
แต่ก็พูดไม่ออก ฉันก็พูดไม่ออก
เมื่อเจอเธอทุกครั้งไป
พยายามสักเพียงไหน พยายามสักเท่าไหร่
ก็ได้แต่เก็บเอาไว้อยู่อย่างนี้
ไม่ได้คิดจะหลอก ไม่ได้คิดจะหลอก
จะปิดบังรู้ไหม
แต่ว่าพูดไม่ออก แต่ว่าพูดไม่ออก
อยากให้เธอเข้าใจ
พยายามสักเพียงไหน
พยายามสักเท่าไหร่ พยายามสักเท่าไหร
มันสับมันซ้อนเกินไปที่ จะอธิบายและพูดออกมา
รัก ฉันรักเธอ ได้ยินไหม เป็นรักให้หมดทั้งหัวใจ
ไม่ได้เหลือเผื่ออะไรเอาไว้เลย
แต่อยากขอ ถ้าเมื่อไหร่ความจริงเปิดเผย
อยากขอกับเธอเอาไว้เลย ได้ไหม
ขอให้ยังคงเชื่อฉัน แม้ว่าตัวเธอนั้นไม่เข้าใจ
ทำไมนะ ทำไมนะ ทำไม
ฉันนั้นเองก็ยังไม่รู้ว่า ทำไมนะ ทำไม
หัวใจที่มันอยู่ข้างซ้ายกลับไม่ยอมพูดกับสมอง
ทั้งอารมณ์ ทั้งตรรกกะ ไม่ว่าทำยังไง ก็ไม่ตอบสนอง
ฉันอยากจะเชื่อนะ ฉันอยากเข้าใจนะ
แต่ว่าสิ่งที่ฉันเห็นนั้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันหวังอะ
มันสับสนอะ มันซับซ้อนอะ
ทำไมถึงความสัมพันธ์ของเรานั้นมันจะต้องลงเอยกันแบบนี้ล่ะ
ไม่ได้คิดจะหลอก
จะปิดบังรู้ไหม
แต่ว่าพูดไม่ออก แต่ว่าพูดไม่ออก
อยากให้เธอเข้าใจ
พยายามสักเพียงไหน
พยายามสักเท่าไหร่ พยายามสักเท่าไหร
มันสับมันซ้อนเกินไปที่ จะอธิบายและพูดออกมา
รัก ฉันรักเธอ ได้ยินไหม เป็นรักให้หมดทั้งหัวใจ
ไม่ได้เหลือเผื่ออะไรเอาไว้เลย
แต่อยากขอ ถ้าเมื่อไหร่ความจริงเปิดเผย
อยากขอกับเธอเอาไว้เลย ได้ไหม
ขอให้เธอยังเชื่อฉัน ขอให้เธอยังรักฉัน
แม้ว่าตัวเธอนั้นไม่เข้าใจ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก อยากอ่านต่อ
-
ชอบ ดราม่าๆ แบบนี้จัง อิอิ
-
ปลอมตัวมาสินะ :freeze: :freeze:
-
สงสารคุณนิด :sad4:
เรื่องนี้ก็ผิดทั้งคู่อะนะ
คุณนิดผิดที่สมรู้ (แต่ไม่ร่วมคิด) ทำเรื่องโกงบริษัทอื่น
ฉกาจผิดที่หลอกลวงโดยใช้ความเชื่อใจกับคุณนิด
รออ่านต่อค่า
-
สงสารคุณนิด มรสุมชีวิตรุมเร้า กำลังโดนพักงานกับเรื่องคุณยามนี่อีก
อาการของคุณนิดเหมือนคนที่สงสัยอะไรบางอย่างแล้วพบว่ามันเป็นจริง >> เศร้าอ่ะ ณ จุดนี้ :เฮ้อ:
ไม่อยากว่าคุณยามแต่ยังไงก็ได้มารับคุณนิดไปอยู่ด้วยกันด้วยน้าาา
ขอบคุณครเขียนค่า :กอด1:
-
คุณนิดน่าสงสาร แบกรับอะไรเยอะมาก เป็นหัวหน้าคนมันเหนื่อยอย่างนี้ แถมเป็นลูกน้องเค้าอีกที
เค้าสั่งมาไม่ทำก็ไม่ได้ ที่ทำงานหนักให้บริษัทมาตลอดนี่มันคืออะไร แถมคนใกล้ตัวยังมาเป็นแบบนี้อีก
ช้ำใจแท้น้อ คุณยามคงรักคุณนิดจริงใช่มั้ย รู้ว่าคุณนิดไม่ได้อยากทำ แต่ดูจากครั้งหลังสุดที่เจอ
นี่ออกแนวโกรธระบายอารมณ์มาก สงสารคุณนิดจัง ดึงคุณนิดไปทำงานด้วยเดี๋ยวนี้นะ ฮือๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย !
ยังไงต่ออ่ะทีนี้ นิดหนีไปเลยป่ะเหมือนในหนัง
ตูว่าแล้วว่ามันไม่มาดี เคลียร์กันเองนะ
รอไปละกัน นิดจะเอาไง ออกจากงานเลยเหอะ
หนีไปต่างจากหวัดเอาให้แม่งหาไม่เจอ
-
ฉกาจ อ่านทีไรฮาชื่อตลอด :z1:
แต่ตอนนี้ไม่่ไหวจะเคลียร์ ขาดการติดต่อไปเลยทิ้งให้คุณนิดอยู่คนเดียว :m16:
:L2: :L2:
-
เอาเข้าไป
คิดว่าเป้นลูกประธานบริษัทนี้ซะอีก ที่ไหนได้......
เฮ้อออออ คูณนิ๊ดดดดดดดดดดดดด
-
รอๆๆๆ สงสารคุณนิดอ่ะ
-
สงสารคุณนิดมาก!!
ฉกาจช่างร้ายกาจ :sad4:
รอนะคะ รอรอรอ มาต่อด่วนๆ
-
เริ่มสนุกมากขึ้นล่ะ
แต่คุณนิดจะน่าสงสารไปมั้ย
คุณยามเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นนี่มันเจ็บปวดน่ะ
โดยเฉพาะความรัก ความผูกพัน ความเชื่อใจ.........
-
แล้วมันจะเป็นไงต่อไป คุณยามรักจริงหรือแค่หลอกเอาข้อมูลกันแน่..
-
ร้ายกาจมาก,,,
สงสารคุณนิดอ่ะครับ ,,,,
-
คุณนิดน่าสงสารอ่ะ
โดนใช้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งล่อง
ฮือๆๆๆ
-
:L2:ให้คนแต่ง
อิฉันสงสารคุณนิดนะ เป็นแค่หมากตัวนึงเท่านั้น
รันทดคล้ายๆเนื้อเพลงท่อนนี้เลย>>...คนที่แพ้ ก็ต้องดูแลตัวเอง
-
อย่าดราม่านานนะคะ คนอ่านใจไม่ดี T^T
-
ฉกาจจจจจจจจจจจจจ กลับมาเคลียร์ด่วน!
รู้ว่าผิดแต่สงสารคุณนิดอ่ะ :m15:
-
เข้ามารอออ TT
-
ตอนที่ 7 # คุณฉกาจ
ตอนนี้ผมเป็นคนตกงานโดยสมบูรณ์แบบครับ บริษัทไม่ได้ไล่ผมออกหรอก แต่ผมละอายเกินกว่าที่จะกลับไปทำงานได้ ในเมื่อสาเหตุทั้งหมดมันมาจากตัวผมเอง... ผมจึงตัดสินใจยื่นจดหมายลาออก พร้อมกับแนบเงินชดเชยจำนวนหนึ่งติดไปด้วย แม้ว่ามันอาจจะดูเป็นเงินจำนวนน้อยนิดสำหรับบริษัท แต่สำหรับผม เงินจำนวนนั้น มันสามารถทำให้ตัวเองพอกินพอใช้ได้จนถึงปีหน้าเลยทีเดียว...
อันที่จริงจะว่ายื่นจดหมายลาออกก็ไม่ถูกนัก เรียกว่าทิ้งไว้ดีกว่า...ผมวางมันไว้บนโต๊ะทำงานของผมนั่นแหล่ะ ถึงแม้ว่าการลาออกที่สมบูรณ์ต้องได้รับลายเซ็นอนุมัติจากผู้บังคับบัญชาก็ตาม แต่ผมคงไม่รอ และคงจะไม่กลับไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว...
ผมกลับมาที่ห้อง เฝ้ารอให้คุณยามของผมกลับมา ผมเชื่อว่ามันต้องมีคำอธิบายดีๆให้กับผมแน่ แต่ดูเหมือนผมจะหวังมากเกินไป เพราะเวลาล่วงเลยมาสามวันแล้ว...ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่ามันจะกลับมา ผมร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือด ร่างกายเหนื่อยล้าเต็มที สามวันมานี้ ผมอยู่แต่ในห้อง ไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากน้ำเปล่า แม้แต่อาหารมื้อสุดท้ายที่มันทิ้งไว้ให้ ผมก็ยังไม่ได้แตะ ผมกินอะไรไม่ลง และไม่อยากขยับตัวไปไหน ผมกลัว...กลัวว่าถ้าออกจากห้องไป หากมันกลับเข้ามาเราอาจจะคลาดกัน... เลยได้แต่เฝ้ารอ...รอจนไม่รู้ว่าต้องรอไปจนถึงเมื่อไหร่
แกร๊ก...
ผมหันขวับ มองไปทางประตูที่เกิดเสียง ความหวังถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งในหัวใจที่มืดมนของผม แต่ก็ต้องดับวูบลงเมื่อคนที่ปรากฏตัว... ไม่ใช่คนที่ผมรอคอย
“อะ...เอ่อ คุณขา ขอโทษค่ะป้าไม่ทราบว่าคุณอยู่” คุณป้าคนนั้นชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผม และกำลังจะปิดประตูออกไป
“เดี๋ยว...ครับ...” ผมเค้นเสียงที่แหบแห้งออกมาจากลำคอ พยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้นเดินไปหาคนที่หันรีหันขวางอยู่ทางประตู แต่เรี่ยวแรงกลับไม่มีเอาเสียเลย
“ว้าย! ตายแล้ว คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ” คุณป้าร้องออกมาอย่างตกใจ รีบเข้ามาพยุงตัวผมที่เดินไปไม่กี่ก้าวแล้วล้มลง
“ป้าอย่าเพิ่งไปนะ อยู่กับผมก่อน...” ผมบอก
“โถ...คุณ หน้าตาทำไมซีดเซียวอย่างนี้ ทานอะไรบ้างรึยัง เดี๋ยวป้าทำให้ทานนะคะ” คุณป้าถามพลางเอามือลูบหน้าลูบตาผม ผมเลยยิ้มให้แกน้อยๆ...ไม่เป็นไร ถึงไม่ใช่มัน แต่อย่างน้อยวันนี้ก็ยังมีคนมาอยู่เป็นเพื่อน ดีกว่าปล่อยให้ผมนอนตายแบบไม่มีใครรู้
คุณป้าคนนั้นชะงักกับอาหารที่เน่าเสียอยู่บนโต๊ะนั่นเล็กน้อย ก่อนจะเก็บกวาดลงถังขยะ สักพักแกก็ค้นดูอะไรๆในตู้เย็น เพื่อจะนำไปประกอบอาหารอย่างง่ายๆ เสร็จแล้วคุณป้าก็ถือถาดอาหารที่ส่งกลิ่นหอมฉุย เดินมายังผม ที่นั่งพิงหัวเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ทานหน่อยนะคะ” บอกพร้อมกับนำผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม เมื่อเห็นว่าผมหยิบช้อนได้ แกก็บอกว่า เดี๋ยวจะเก็บกวาดห้อง ถ้ามีอะไรก็เรียกหาแกได้ทันที
แกบอกว่าแกชื่อป้าเรือง มาเก็บกวาดที่นี่อาทิตย์ละครั้ง และส่วนใหญ่จะมาตอนบ่ายๆแบบนี้...มิน่า ผมถึงไม่เคยเห็นป้าเลย ผมคิดในใจแล้วมองป้าแกเก็บกวาดไปเรื่อย บางทีป้าเรืองก็จะชวนผมคุย ผมที่มีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นมาหน่อยจากการทานอาหารก็คุยตอบโต้กับป้าเรืองไปบ้าง
“ใครจ้างคุณป้ามาทำความสะอาดครับ” ผมถาม
“คุณหนูนะค่ะ...อะ...เอ่อ ป้าหมายถึงคุณฉกาจ” แกตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
“ถ้าอย่างนั้น ป้ารู้ใช่ไหมครับว่าเขาอยู่ไหน”
“เอ่อ..คือป้า...” เห็นป้าแกอึกอักผมก็พอจะรู้แล้วล่ะครับว่าอะไรเป็นอะไร...
“ไม่เป็นไรครับ หากลำบากใจที่จะพูดก็ไม่เป็นไร...” ผมบอกเสียงแผ่ว
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน อันที่จริงหากไปที่บริษัทของมันก็คงจะเจอกันได้ง่ายๆ เพียงแต่ผม...ยังไม่อยากยอมรับความจริงก็เท่านั้น ผมไม่อยากเจอมันในสภาพสวมสูท ผูกเนกไท... มันเหมือนเป็นการตอกย้ำความโง่ของผม
ก่อนที่ป้าเรืองจะกลับ แกหันมาถามผมว่า อยากให้ป้ามาอยู่เป็นเพื่อนอีกไหม แกมาให้ได้นะ แกจะมาหาผมทุกวัน...ผมยิ้มแล้วพยักหน้าให้ สภาพของผมมันคงดูน่าสมเพชมากสินะ... ผมยกมือไหว้แล้วกล่าวขอบคุณก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมกลับเข้ามาในโลกส่วนตัวของตัวเองอีกครั้ง โลกส่วนตัวของผม ที่เคยมีมัน...
เกือบอาทิตย์ที่ป้าเรืองมาหาผม ส่วนใหญ่จะมาเป็นเพื่อนคุย และหุงหาอาหารให้ พร้อมกับบังคับให้ผมกิน อย่างน้อยๆผมต้องกินให้ได้สองมื้อ ป้าแกถึงจะพอใจ ป้าเรืองบอก หากผมกินไม่ครบหรือกินอาหารที่แกทำไม่หมด แกก็จะไม่กลับบ้าน ผมละอยากจะกินเหลือซะจริงๆ อยากให้ป้าเรืองอยู่เป็นเพื่อนผม
และเป็นอีกเกือบอาทิตย์ที่ผมได้อยู่กับตัวเองเพื่อคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ ผมคิดว่าการรออยู่เฉยๆแบบนี้มันเสียเวลา ผมไม่อยากรอมันอีกต่อไปแล้ว ผมอยากจะพูดคุยกับมันให้รู้เรื่อง ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ผมก็จะยอมรับมันให้ได้ ผมจึงบอกป้าเรืองว่าไม่ต้องมาหาผมแล้ว ผมแข็งแรงขึ้นเยอะแล้ว ป้าแกก็ลังเล ถามผมว่าแน่ใจเหรอ แต่ผมก็ยืนยันหนักแน่น จนป้าแกอ่อนใจกลับไปเอง...ผมว่าคนเราไม่ควรจะมาจมปลักอะไรนานขนาดนั้น
.
.
.
“อะ...เอ่อ ติดต่อคุณฉกาจครับ”
ผมพูดกับพนักงานต้อนรับประจำตึกตรงเคาน์เตอร์ด้านล่าง เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมยืนเก้กัง ทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกจ้องไม่วางตา เธอยกหูโทรศัพท์โทรติดต่อใครสักคนบนนั้นก่อนจะบอกกับผมว่า
“ท่านประธานติดประชุมอยู่นะคะ อีกหนึ่งชั่วโมงถึงจะลงมาข้างล่าง เชิญคุณนั่งรอตรงนั้นก่อน” เธอบอกพร้อมกับผายมือไปตรงที่นั่งรับแขก
ผมได้แต่นึกขำในใจ ไม่ได้ขำเพราะตลก แต่ขำเพราะสมเพชตัวเอง เมื่อก่อนโทรเรียก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันก็จะรีบมา แต่เดี๋ยวนี้...ผมต้องเป็นฝ่ายรอเป็นชั่วโมงเพื่อที่จะได้พบกับมัน แต่ก็นะ...มันเป็นท่านประธานแล้วนี่ ผมมันก็แค่พนักงานออฟฟิศธรรมดา ผมเคยคิดนะว่าเราแตกต่างกันมาก แต่ไม่คิดว่าเราจะแตกต่างกันถึงขนาดนี้... มันเป็นท้องฟ้า อยู่ในที่สูง ใครก็เอื้อมไม่ถึง... ผมเป็นพื้นดิน ต่ำ...มีแต่สิ่งสกปรก ใครจะเหยียบย่ำก็ได้... และที่สำคัญ สองสิ่งนั้น มันไม่มีวันมาบรรจบกัน...
ผมสลัดความคิดอะไรที่มันน้ำเน่าออก ตอนนี้กังวลว่าถ้าเจอมันแล้วจะทักทายว่ายังไงดี ‘สวัสดีครับคุณยาม’ ทักแบบนี้โดน รปภ. ตึกนี้ลากไปทิ้งกลางถนนแน่กู ข้อหาตาถั่ว เสือกไปทักท่านประธานว่าคุณยาม
พยายามคิดเรื่องตลกเข้าไว้ จะได้ไม่ประหม่า แต่พอถึงเวลาที่คนๆนั้นลงมา มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด... ร่างสูงในชุดสูท เดินออกมาจากลิฟต์พร้อมกับกลุ่มคนที่แต่งกายเหมือนกันสี่ห้าคน ผมไม่กล้าเรียกออกไป เลยยืนขึ้นหวังจะให้มันเห็นผม แล้วมันก็เห็นจริงๆ...
“นายครับ...” เสียงใครบางคนเรียกตอนที่มันกำลังย่างเท้ามาทางที่ผมยืนอยู่
“คุณไปรอที่รถก่อน ผมขอจัดการธุระสักครู่” มันโบกมือ พร้อมกับคนๆนั้นที่ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
“ไง... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับผม” มันเองที่เป็นฝ่ายปริปากทักก่อนเมื่อเห็นผมยืนทำอะไรไม่ถูก
“สะ...สบายดีเหรอครับ” ผมทักไปเสียงสั่น
“ก็...สบายดี มาก เลยแหล่ะ” มันเน้นเสียงตรงคำว่ามาก น่าแปลกที่เสียงทุ้มๆของมันสามารถเสียดแทงหัวใจคนฟังอย่างผมได้ น้ำตาจะไหลอีกแล้ว...
“มีธุระแค่นี้ใช่ไหม” มันถามเมื่อเห็นผมไม่พูดอะไร กำลังจะหันหลังกลับ แต่ผมคว้ามือของมันเอาไว้ก่อน
“ทำไม...ถึงทำแบบนี้” ผมก้มหน้าถามเสียงแผ่ว คำพูดแต่ละคำถูกเค้นออกมาผ่านลำคออย่างลำบาก
“อะไรนะ” มันหันกลับมาหาผมเต็มตัว
“ทำไมถึงหลอกผม...อึก” น้ำเสียงผมเริ่มสะอื้น
“หึ...ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร เกิดคิดจริงจังอะไรขึ้นมาอีก ผมบอกไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ถ้าคุณจำไม่ได้ผมจะช่วยทวนให้...” ร่างสูงพูดพร้อมกับเขยิบเข้ามาชิดตัวผมก่อนจะกระซิบใส่หู
“ผมแค่อยากลอง ‘เอา’ เล่นๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไรด้วยเลย แล้วคุณก็เป็นฝ่ายเสนอตัวให้ผมเอง...หวังว่าคงจะไม่ได้มาเรียกร้องให้ผมรับผิดชอบอะไรหรอกนะครับ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเป็นแค่การแสดง เพราะฉะนั้นเลิกคร่ำครวญได้แล้ว” มันตอบก่อนจะผละจากตัวผม
“อึก...คุณมันแย่ที่สุด”
“หึ...รู้เอาไว้ด้วยว่าตัวคุณเองก็แย่พอกัน คุณกับไอ้ ผอ.นั่น โกงกินกันไปเท่าไหร่แล้วล่ะ เห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำ นึกว่าเป็นคนขยัน ที่ไหนได้ ก็แค่พวกหิวเงินอย่างที่ผมคิดไว้ไม่ผิด...ผมไม่ฟ้องร้องคุณข้อหาสมรู้ร่วมคิดก็ถือว่าปราณีมากพอแล้ว...นับตั้งแต่วันนี้ เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันอีก ผมไม่ใช่ยามหน้าโง่คนเดิมอีกแล้ว สถานะของพวกเรามันต่างกัน จำเอาไว้”
มือของผมที่รั้งมันไว้หมดแรงเอาดื้อๆกับประโยคที่ว่า ‘สถานะของพวกเรามันต่างกัน’… ผมไม่เคยรังเกียจมัน ที่มันเป็นยาม แต่ตอนนี้ มันคงรังเกียจพนักงานออฟฟิศอย่างผม...รังเกียจผม...ที่เป็นผม...
ผมได้แต่ยืนก้มหน้านิ่ง น้ำตาไหลไม่รู้เท่าไหร่ถึงจะเพียงพอต่อความเสียใจในครั้งนี้ ก่อนจะได้ยินเสียงสุดท้ายของมันที่ทำให้ผมปวดร้าวไปทั้งหัวใจ
“ช่วยไม่ได้...มันเป็นเรื่องของธุรกิจ”
มาถึงขั้นนี้ ผมคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว นอกจาก... เลิก ' รัก ' มันเสียที...
.
.
.
ผมใช้เวลาเก็บของออกจากห้องพักของมันไม่นาน เพราะเลือกเอาแต่ของที่จำเป็นกลับไป กำลังจะออกจากห้อง สายตาก็เหลือบไปเห็นชุดยามที่แขวนเอาไว้...เลยตัดสินใจหยิบเอาชุดของมันติดไปด้วย มันเป็นประธานบริษัทแล้ว คงไม่จำเป็นต้องใส่ชุดนี้อีกแล้ว เพราะฉะนั้นขอผมเถอะนะ...ขอให้ผมได้เก็บความทรงจำดีๆเอาไว้...
กลับมาถึงห้องของผม ห้องที่ไม่ได้กลับมานาน เปิดประตูเข้าไปก็ต้องทำจมูกฟุดฟิด เพราะฝุ่นจับอุปกรณ์เครื่องใช้เขรอะไปหมด จะก้าวเท้าเข้าไป ก็เหมือนเหยียบอะไรบางอย่างที่อยู่หน้าประตู ก้มลงมองก็เห็นเศษกระดาษหลายแผ่น เขียนด้วยลายมืออุบาทว์ๆ
‘ไอ้นิด อยู่ที่ไหน ทำไมติดต่อไม่ได้’
‘ไอ้นิด กูมาหามึงหลายรอบแล้วนะ อย่าให้เจอตัวนะมึง กูจะต่อยให้หน้าแหก!’
‘ไอ้เหี้ยนิด กูจะไปแจ้งคนหายที่ สน. แล้วนะโว้ย ติดต่อกูด้วย’
ผมมองลายมือยึกยือนั่นแล้วยิ้มออกมา จิตคงมาหาผม แล้วสอดกระดาษพวกนี้ผ่านประตู มันคงเป็นห่วงผมมาก แต่ผมยังไม่อยากติดต่อมันตอนนี้...ยังก่อน ขอให้กูหางานให้ได้ก่อนนะจิต ขอให้กู...ยืนได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง ไม่นานเกินรอแน่...
.
.
.
ผมเดินทางไปตามที่สถานที่ต่างๆ ที่หลายๆบริษัทประกาศรับสมัครงานไว้ในอินเตอร์เน็ต แต่ก็ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว เคยนึกสงสัยว่าอาการเดินเตะฝุ่นมันเป็นยังไง...มันคงเป็นแบบผมตอนนี้นี่เอง งานสมัยนี้หายากชะมัด…
‘รับสมัครพนักงานเช็คสต๊อกสินค้า’
ป้ายประกาศที่ติดไว้ว่าแบบนั้น ไม่เลวแฮะ... งานไม่น่าจะเครียดอะไรมาก บอกตามตรงว่าผมไม่อยากรับผิดชอบอะไรในตำแหน่งใหญ่ๆอีกแล้ว ผมเหนื่อยแล้วกับทุกสิ่งทุกอย่าง
“เอ่อ...ติดต่อสมัครงานครับ” เดินเข้าไปในสถานที่ทำงาน ที่นี่แตกต่างกับที่ทำงานเก่าของผมลิบลับ มันเป็นโกดังที่เต็มไปด้วยสินค้ามากมาย...คิดแล้วปลง จะไหวรึเปล่าวะกู
“โอ้ย ไอ้น้อง มาสมัครวันอื่นได้ไหมวะ ที่นี่เขากำลังยุ่งๆกันอยู่” เสียงห้าวนั่นตอบกลับมาติดตะคอกนิดๆ มือข้างหนึ่งเขียนอะไรยุกยิก มืออีกข้างก็กุมโทรศัพท์ไว้ พนักงานในโกดังวิ่งกันให้พล่าน
“อ่า...ครับๆ” ผมตอบกลับไป คิดในใจว่า แล้วมึงจะติดประกาศไว้ทำไมวะ... กำลังจะหันหลังกลับอยู่แล้ว แต่มันดันเรียกผมไว้ก่อน
“เฮ้ยเดี๋ยว มึงมีใบขับขี่เปล่า แล้วขับรถมอเตอร์ไซค์เป็นรึเปล่าวะ ไปส่งเอกสารนี่ให้หน่อย ส่งเสร็จกลับมาเดี๋ยวรับเข้าทำงานเลย”
“ได้ครับ!” ดวงตาของผมแวววาว ลิงโลดกับคำว่ารับเข้าทำงาน แต่เดี๋ยวก่อน...ผมไม่มีใบขับขี่ และประเด็นสำคัญคือ...กู...ขับมอเตอร์ไซค์...ไม่เป็น...
“เอ้า เอาไป ให้ไวนะโว้ย” พี่แกพูดจบก็ยัดซองเอกสารพร้อมกับกุญแจรถใส่มือผมมาเลยครับ เอาไงดีวะ...จะปฏิเสธก็กลัวจะไม่ได้งาน หันไปมองมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ก็หนักใจ แต่ไม่เป็นไร ฉกาจมันเคยสอนผมขับอยู่นี่นา...เอาอีกแล้ว ดันไปนึกถึงมันอีกแล้ว…
ผมสั่นหัว...ไม่เอา อย่าเพิ่งคิดถึงมัน งานต้องมาก่อน ผมคิด ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคที่วางเอาไว้ แล้วค่อยๆพยุงรถ เอาขาตั้งขึ้น พาตัวเองขึ้นคร่อมรถคันนั้น แล้วสตาร์ทรถ
“ไม่ยากนี่หว่า...แค่ทรงตัวให้ได้ก็น่าจะพอแล้ว” ผมพูดให้กำลังใจตัวเอง
กว่าจะขับออกมาถนนใหญ่ได้ ฉวัดเฉวียนอยู่พอสมควร กลัวจะขับไปชนรถที่สวนมาอีกเลนหนึ่งจริงๆ ผมพยายามตั้งสมาธิ พยายามขับให้เนียนที่สุด ถ้ามีพิรุธเดี๋ยวโดนตำรวจโบก ฮ่าๆ
‘อยู่นิ่งๆครับ เดี๋ยวรถล้ม เอาเข่าหนีบถังน้ำมันไว้ แล้วเอาเท้าวางบนที่พักเท้า อย่าเกร็งสะโพกนะ นั่งสบายๆ...’
อีกแล้ว... ภาพของวันนั้นทับซ้อนขึ้นมาในหัวของผม...ยังจะคิดถึงมันทำไม ในเมื่อบอกตัวเองให้ยอมรับความจริง เข้มแข็งแล้วทำไมยังเป็นแบบนี้...ผมก่นด่าตัวเองในใจ น้ำตาที่คลอหน่วยบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้า ผมว่าผมควรจะจอดรถก่อน ขับไปแบบนี้อันตรายแน่ๆ…
ปัง!
เอี๊ยดดด...!
ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรอย่างที่ใจคิด ก็ได้ยินเสียงปะทะอย่างรุนแรง ความรู้สึกแรกที่ผมได้รับคือ เจ็บ...มันเป็นอาการเจ็บทางร่างกายที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ผมเห็นท้องฟ้าโครงเครงไปมา...รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยขึ้นที่สูง ก่อนจะตกลงมากระแทกกับพื้นปูนจนรู้สึกเจ็บอย่างรุนแรงอีกครั้ง...
...............................................................
R.I.P คุณนิดผู้เข้มแข็ง แต่ความซวย ไม่เคยปราณีใคร :laugh3:
-
ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
คุณฉกาจใจร้ายมากทำอย่างนี้กับคุณนิดได้ไง
คุณนิดเค้าเลือกไม่ได้หนิ
-
อ๊ากกกก ตัดฉับอารมณ์ค้าง คุณนิดน่าสงสารอ่ะ T^T ต่ออีกๆๆ กำลังมัน
-
อะไรยังไงไม่รู้ แต่กูจะด่า ไอ้ฉกาจว่าไอ้เหี้ย
ฮือออออออออออออออออ น้องนิดของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
โอย หวังแค่ว่าความซวยครั้งนี้มันจะเป็นสะเดาะเคราะห์ล้างซวยครั้งสุดท้ายของคุณนิดนะ
แอบเดาล่วงหน้าและไม่อยากให้ใช้้มุกความจำเสื่อมเลยแฮะ มันง่ายไป
ไม่งั้นอิคุณฉกาจมันจะฉวยโอกาสลบล้างความผิดได้ง่ายๆ ไม่สะใจคนอ่านค่ะ 555+
-
เกลียดไอ้คุณฉกาจแล้ว ทำกับคุณนิดอย่างนี้ได้ยังไง ไอ้คนใจร้าย :angry2:
คุณนิดอย่าเป็นอะไรนะ รอแก้แค้นไอ้คุณฉกาจก่อน ฮึ่มๆ เคืองอะ :m16:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
อีคุณฉกาจ เลวได้ใจเจ้จริงๆ ค่ะ พอเป็นท่านประธานแล้วทำงี้เหรอ
แต่ละอย่างที่พูดออกมานะ พูดออกมาได้ไง แล้วอย่ามารู้สึกผิดทีหลังนะ ไม่ให้อภัยนะเว้ย
โมโหหหหหห คุณนิดทำไมไม่ตบหน้ามันคะะะะะะ ตบมันนนนนน :angry2:
ขอใช้สิทธิเบิกตัวละครใหม่ค่ะ เอาหล่อๆ เริ่ดๆ เอามาสู้อีคุณฉกาจ :m16:
-
อะไรยังไงไม่รู้ แต่กูจะด่า ไอ้ฉกาจว่าไอ้เหี้ย
ฮือออออออออออออออออ น้องนิดของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอคารวะท่านเม้นนี้ ตอบได้ตรงใจมาก o1 o1 55555
คนแต่งทำไมตัดเท่านี้ล่ะคร้า แล้วฉกาจจะทำไงต่อเนี่ย ไม่ไหวนะ ทำกับคุณนิดแบบนี้แม่ม :z6:
น้องนิดสู้ๆนะคะ ขอให้ปลอดภัย
-
โอย หวังแค่ว่าความซวยครั้งนี้มันจะเป็นสะเดาะเคราะห์ล้างซวยครั้งสุดท้ายของคุณนิดนะ
แอบเดาล่วงหน้าและไม่อยากให้ใช้้มุกความจำเสื่อมเลยแฮะ มันง่ายไป
ไม่งั้นอิคุณฉกาจมันจะฉวยโอกาสลบล้างความผิดได้ง่ายๆ ไม่สะใจคนอ่านค่ะ 555+
คุณนิดไม่ความจำเสือมแน่นอนฮ่ะ เขาใส่หมวกกันน็อค อีกอย่าง ไอ้ยามมันร้ายขนาดนั้น ใครจะให้ลืมได้ง่ายๆ :laugh3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อิฉกาจ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
คุณนิดซวยอีกละ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ผมไม่เคยรังเกียจมัน ที่มันเป็นยาม แต่ตอนนี้ มันคงรังเกียจพนักงานออฟฟิศอย่างผม...รังเกียจผม...ที่เป็นผม...
ประโยคนี้ของคุณนิดทำเราจุกจนพูดไม่ออก :sad4:
ถ้าฉกาจ ไม่ซิตอนนี้เรียกฉกาจเฉยๆไม่ได้แล้ว เพราะเค้าเป็นถึงประธานบริษัท !!!!!
จำคำพูดของตัวเองไว้ให้ดี จำให้ขึ้นใจเลยนะ
วันไหนเอาหน้ากลับมาให้คุณนิดเห็น แกตายแน่ ไอ่บ้าเอ้ยยยยย :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อิฉกาจ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
คุณนิดซวยอีกละ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
555555 คุณฉกาจร้ายมากค่ะ
แต่อ่านมาหลายกระทู้ เห็นใต้คอมเม้นต์พี่ที่ไรมันแทงใจหนู
เพราะฉะนั้นพี่ร้ายกว่า 55555 :laugh:
-
น้ำตาซึมเลย สงสารคุณนิดมาก ชีวิตอะไรมันจะซวยขนาดนี้เนี่ย :m15:
คุณนิดเป็นคนดีเกินไป ลาออกแล้วไม่ต้องสมทบเงินอะไรนั่นไปก็ได้ ให้ผู้จัดการนั่้นมันรับผิดชอบไปบ้างสิ
แล้วดูดิมารอเค้าที่ห้องให้เค้ากลับมาหาข้าวปลาไม่กินโคตรน่าสงสารมาก ดีที่ป้าคนนั้นมาเจอ
คุณฉกาจ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ว่าจะพูดหรือทำไปด้วยอะไรก็ตาม แกมีเหตุผลบ้างป่ะ
บริษัทแกก็จริงแล้วคุณนิดอยากทำเหรอ คุณนิดไม่เคยรังเกียจไม่เคยดูถูกแกเลยนะเท่าที่จำได้
พูดจาแต่ละคำนี่สุดยอด หลอกฟันว่างั้น เฮ้อ อย่าไปรักมันเลยคนแบบนี้ เศร้าอ่ะ TT
คุณนิดหางานไม่ได้อีกน่าสงสาร งานที่ทำไม่ได้ก็ต้องทำ รถชนอีก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดแท้
ขอให้คุณนิดได้เจอคนดี ๆ นะ รักนายเอกแบบเธอมาก สงสาร
ขอบคุณค่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ พลีสสสสสส :monkeysad:
-
เอาคุณนิดใส่พานให้คุณจิต.... *ชูพาน
‘สถานะของพวกเรามันต่างกัน’…
สงสารคุณนิด T^T
-
คุณนิดซวยจริงไรจริง ขนาดไม่ได้ตั้งใจทำผิดด้วยตัวเองแท้ๆ เพราะสิ่งที่ทำลงไปก็เพราะไม่มีทางเลือก ส่วนคุณยามอัพเกรดก็นะ ทำเป็นปากดีไปเถอะ ถ้าคุณนิดเป็นไรไปจะสมน้ำหน้าให้สะใจไปเลย คอยดู!!!
ถ้าคุณนิดไปรออยู่ที่ทางช้างเผือกเราจะตามไปล้อมรั้วไม่ไห้อิคุณยามไปหาได้ -"-
-
ก็คุณนิดไม่มีทางเลือก ไม่ทำก็โดนไล่ออก ไม่มีเงินใช้ งานหายาก ในเมื่อต้องทำทั้งที่ไม่ได้รู้เลยว่าถูกหลอกให้โกงก็โดนฉกาจตอกหน้าเสียดสีแทงใจใส่ :sad4:
แอบสงสัยรถที่ชนกัน ใช่รถนายฉกาจหรือเปล่า o22
มาต่อด่วนจ้า เป็นกำลังใจให้
:L2: :L2:
-
อ่า....ตอนนี้จุกเลย
คุณประธานบริษัทนี่มัน!
อย่าแม้แต่โผล่เงามาให้คุณนิดเห็นเลยนะ :m31: :m31:
-
อั๋ยยะ นี่เป็นนายเอกเวอร์ชั่นช่องหลายสีหรือยังงัยเนี่ย คุณนิดดดดดดดดดดดด :sad4: :sad4:
-
สงสารคุณนิดอ่ะ อย่างนี้จะได้งานไหมเนี่ย
-
ปวดใจจัง :sad4: :sad4:
-
:beat: รู้ว่าเป็นพระเอก แต่ขอสักทีนะคุณฉกาด
-
สู้เขานะ เพื่อจิตใจของตัวเอง..
-
ร้ายกาจฝุดๆ
-
ทำไมคุณฉกาจทำอย่างงี้วะ แม่งงงง :z6:
คุณนิดอย่าเป็นอะไรนะ ทำไมมันซวยอย่างนี้เนี่ย
-
คุณนิดอย่าเป็นอะไรน่ะ :'(
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถีบคนเขียน อุ๊ย! แหะๆ โทษน้าา เขียนผิด
ถีบผักกากใส่สูทททททททท :z6:
-
ไม่เห็นเหมือนกับชื่อเรื่องเล้ยยยยย
พรุ่งนี้มาต่อให้เลยยยยยย
-
สงสารคุณมากเลยอ่ะ T^T
คือก็ทำไมฉกาจไม่เข้าใจว่าทำไมคุณนิดถึงต้องทำแบบนั้น คิดว่าคุณนิดมีอำนาจในการปฏิเสธมากเลยหรือไง
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ชอบอะ ดราม่าดี แต่สั้นไป อ่านไม่พอ จบอีกแล้ว ลุ้นอะ
คุณฉกาจคะ แล้วคุณจะเสียใจ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ไอ้ฉกาจ ไอ้ผู้ชายตอแหลลลลลลลล :fire:
-
‘สถานะของพวกเรามันต่างกัน’…
.
.
.
...ทำไมครับ? คุณกินขนมปัง ผมแดกฟางกับหญ้าใช่ป่ะ??!!
ฉลาดไปครับ คุณฉกาจ ฉลาดได้ฉลาดไป ผมเป็นตายร้ายดียังไง ก็อย่าโผล่หัวมาให้ควายอย่างผมเห็นนะครับ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารคุณนิดมาก แค้นอิคุณฉกาจสุดพลัง
แต่!...อ่านคอมเม้นต์แต่ละท่านแล้วอารมณ์เปลี่ยนเลย
อ่านไปฮาไป รู้สึกได้ถึงคลื่นรังสีความแค้นแผ่กระจายอยู่รอบๆกระทู้
นี่ถ้าอิคุณฉกาจอยู่แถวๆนี้นี่โดนยำตีนแน่ๆ
ทั้งคอมเม้นต์ไอ้เอี้ยฉกาจ ทั้งล้อมรั้วทางช้างเผือก ฯลฯ ทำเราอารมณ์ดีขึ้นเลย ฮาาา
คุณนิดของเราสู้ๆนะ อยากไปพาคุณนิดมาอยู่บ้านจัง จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีเลย
ตัดใจไปเลย ไอ้นั่นมันไม่ใช่ยามฉกาจในความทรงจำของคุณนิดแล้ว
พูดซะขนาดนั้น ไม่คิดจะเข้าใจอะไรคุณนิดเลย คนแบบนั้นต่อให้เป็นประธานยังไงก็ไม่คู่ควรกับคุณนิด
ถ้าเจอก็ไล่ไปเลยนะ ชิ่วๆๆๆๆ ถ้ามาง้อ ก็โกรธไปสิบชาติเลยคุณนิด แหม มันแค้นนัก
ขอให้คุณนิดรอดปลอดภัย หางานทำดีๆได้ไวไว เจอคนดีๆ หล่อ รวย นิสัยดี โปรไฟล์เริ่ดกว่าอิยามห้าสิบเท่ามาจีบ สาธุ!
ปล.ตกลงอิยามมันชื่อฉกาจตามบัตรประชาชนจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ฮาาาา ชอบจัง
-
คุณนิดโคตรน่าสงสารเลย.....................................................
คุณ...ไม่สิไอ้ฉกาจ ร้ายกาจสมชื่อมาก
เรียกคุณฉกาจต่อไปไม่ได้แล้ว หมั่นไส้มากๆ
/หนีไปปลอบคุณนิด :o12:
-
เป็นถึงประธานบริษัท แต่ทำได้แค่นี้ก็แช่งให้บ.ล่มจมไปเลยล่ะกัน
ห่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
โอ๊ยยย อินมาก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
อีคุณฉกาจ เลวได้ใจเจ้จริงๆ ค่ะ พอเป็นท่านประธานแล้วทำงี้เหรอ
แต่ละอย่างที่พูดออกมานะ พูดออกมาได้ไง แล้วอย่ามารู้สึกผิดทีหลังนะ ไม่ให้อภัยนะเว้ย
โมโหหหหหห คุณนิดทำไมไม่ตบหน้ามันคะะะะะะ ตบมันนนนนน :angry2:
ขอใช้สิทธิเบิกตัวละครใหม่ค่ะ เอาหล่อๆ เริ่ดๆ เอามาสู้อีคุณฉกาจ :m16:
กรี๊ดด ขอเบิกตัวละครใหม่ด้วยคนค่ะ
ขอแบบหล่อ รวย แสนดี
เอาให้ไอ้คุณฉกาจอกแตกตายไปเลยย
-
หู้ยยย ขอโควตหน่อยเถอะค่ะ
"สถานะของพวกเรามันต่างกัน"
กรี๊ดดดค่ะ แม่ยกรับไม่ด้ายยยยย!!!
เหยยยย เราคิดแบบเดียวกับหนูนิด(ไม่อยากแปรงฟัน(?) #ไม่เกี่ยว)นะคะว่าทำไมทำไม๊!!
เอาเถิด ชีวิตมันต้องมีอย่างนี้สินะ
ติดตามความโศกต่อไปค่ะ เอาให้เศร้าเอาให้อิน แล้วอย่าให้ไอ้ท่านฉกาจมาฉกไปได้ง่ายๆเช่นก่อน!!
:m31: :m31:
คนเขียนสู้ๆ ติดตามค่า~~ o13
-
เหี้ยมากคุณฉกาจ
โกรธเว้ยยยยยยยคุณนิดออกจะดีทำไมทำงี้ ขอพระรองหล่อๆมาดามใจคะ :3125:
-
:sad4:
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ้...........ฉกาจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
เกลียดแก
-
:o12: :o12:
น้ำตาไหลพรากกกกก
เพิ่งได้เข้ามาอ่านจ้าา
สนุกมากกกก
กะแล้วต้องมีดราม่าาาา
อยากให้เข้าใจกันเร็วๆ
สงสารคุณนิดอ่ะ
-
:a2: ซ้าทุ คุณนิด(ของพวกเรา) ไปนอนโรงบาลเดียวกะพ่ออิกาจทีเถอะ(พ่อมันป่วยตอนไหน?)
คุณนิดไม่ต้องความจำเสื่อมหรอก แต่แกล้งจำไอ้ประธานฉกาจไม่ได้แทน
หาพระเอกใหม่เป็นหมอมาดแมน หรือจะกลับไปซบเพื่อนจิตก็ได้
"แก้แค้น แก้แค้น แก้แค้น แก้แค้น"
-
เกียจฉกาจ บ่องตง :fire: :fire:
คุณนิดอย่าเป็นอะไรน้า คนเขียนตัดตอนซะเราเงิบเลย ค้างอย่างแรง
-
ค้างอะ
TT
-
ไอ่ฉกาจ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังน่ะคะ ไอ่สารชั่ว
-
อีฉกาด :fire:
-
R.I.P เลยหรอคนแต่ง นิดจะไม่ตายใช่ม่ายยยย
ตบอิฉกาจรัว
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
มันค้างงงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกก
ฉกาจเลวมากกก
ฉันเกลียดแก
แกทำร้านหนูนิดของฉานนนนนน
อิบ้า อิฉกาจโครตเลว :z6: :z6: :z6: :angry2: :angry2: :angry2: :fire: :fire:
-
อะไรมันจะซวยซ้ำซ้อนได้ขนาดนี้
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
ติดเรื่องนี้แล้วอ่าาา คนแต่งมาต่อเลย ฮืออออ
อ่านไป ร้องไห้ไปเลย T^T อิฉกาดดดดด
สาระไม่ดี :z6:
มาต่อคืนนี้เลยได้ไหมคะ...!!
-
โอยยย คุณนิดเศร้าจริงอะไรจริง อ่านไปก็เศร้าไป คุณนิดอะไรมันจะหมดอาลัยตายอยากขนาดนั้น
รู้ว่าคุณนิดรักอิยามนั่นมาก แต่ว่าต้องรักตัวเองด้วยน้า อย่าลืมเด็ดขาด อย่าให้มันมาทำร้ายเราได้ (อินสุดๆ)
ส่วนอิยามนรก นี่ก็นะ ... ไร้คำบรรยายสำหรับคุณจริงๆ :เฮ้อ:
ว่าแล้วคุณนิดก็ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนต่อไป หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ คุณคนเขียน มันเศร้าเกิ๊นนน :o12:
ขอบคุณมากนะคะ ติดตามอยู่น้าา
-
อิผักกาดอิเลวววว
เจ็บแล้วจำนะคุณนิด อย่าเป็นนายเอกลืมง่ายเหมือนหลายๆ เรื่องนะ รักตัวเองให้มากๆ เข้มแข็งเข้าไว้นะ แล้วค่อยเอาคืนให้หนัก
-
ย๊าก! :z6: อย่าให้ถึงทีคุณนิดบ้างนะไอ้คุณฉกาจ
จะยุให้คุณนิดเอาคืนให้หนักเลย :เฮ้อ:
-
ใจร้าย
-
สงสารคุณนิด โกงมันก็เป็นสิ่งไม่ดีแต่คุณนิดก็ไม่อยู่ในสถานะที่จะเลือกได้นี่นา :o12:
-
จะทำไงทำไปไม่ว่า
แต่ตอนง้อขอจัดหนักๆ
ไม่ก็เฉดหัวมันไปเลย
ไม่เอาแล้วคนแบบนี้
-
คุณนิด...ชีวิตโคตรจะทรหด... สู้ๆนะ เดี๋ยวก็ฟ้าใหมม่ ปล่อยให้ไอ้ฉกาจหน้าซึน อึนมึนกับความเข้าใจข้างเดียวของมันไปเถอะๆ สู้ๆ อย่าไปคิดถึงมันมากนะ...
ฉันว่าแล้ว...ว่าแล้วว่าไอ้ยามนี่ไม่ธรรมดา ยามที่ไหนอ่านหนังสือพิมพ์อังกฤษ...
แต่ชอบบรรยากาศเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันมากเลยอ่ะ น่ารักมาก โดยเฉพาะคำพูดกำกวมของฉกาจ มันตลกดี
ตอนนี้ เคืองฉกาจมาก...และโมโห...ว้อยยยยยยยย :fire: จิ๊ๆ รีบๆมาต่อนะคะ ไอ้ฉกาจจจจจจจ!!!!!
-
อยากถือมีดไปปาดคอคุณฉกาจมาก สงสารคุณนิดมั้งเซ่!!!
-
อ่านทันแล้วค่า
โอ้ยยย ไม่รู้จะด่าอีคุณฉกาจยังไงเลย
ขอให้มันเจ็บกว่าคุณนิดล้านๆเท่า :fire:
แล้วคุณนิดจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย ขอให้คนช่วยเป็นพระรองหล่อๆรวยๆค่าาาา o18
-
เฮ้ย ! ไอฉกาจ วันนี้แกทิ้งคุณนิดไป อย่ามาหลงรักเอาตอนหลังแล้วกัน !!!!
:z3: :z3: :z3: :z3:
คนเขียนสู้ๆนะคร้าบบบๆ :mc4:
-
โว้ย มันคับข้องใจมากๆๆๆๆๆๆๆ หนูนิดของป้า ช่างน่าสงสารจังเลย :impress3:
-
พลาดที่มาอ่านเรื่องนี้มาก :z3: ไอ้คุณฉกาจ ทำอะไรคุณนิดห้ะ 5555555 มาม่า อินจัด :pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสารคุงนิดอะะะ
-
:a5:
ไอ้คุณฉกาจ ใจร้ายกับคุณนิดเกินไปแล้ว ทำกับคุณนิดแบบนี้ได้ไง
เอาจิตมาเป็นพระเอกแทนคุณฉกาจไปเลย :o12:
-
ถ้าจะรังเกียจกันขนาดนี้ มันเหมือนกับตายทั้งเป็นเลยนะ สงสารคุณนิดมากๆ
-
ไอ้ผักกาดเน่า
ทำร้ายจิตใจคุณนิด
คุณนิดน่าสงสารจัง
-
หายโง่เมื่อไหร่อย่ามาง้อคุณนิดนะไอ้ชั่ววววว
-
:ling3:
-
เวรกรรมของคุณนิด
แย่อ่ะ :o12:
-
เหอะ
เกลียดมัน
เลว!!'
-
สนุกอ่ะ ชอบอ่ะ มาต่อเร็วๆเน้อ ใจจะขาดแล้วววววววว
-
ไอ้ ไอ้ ... ไอ้ฉกาจ ไอ้ชั่ว ไอ้เวรรรรร -[]-
อยากจับมันมาตบๆๆ แล้วก็เอาไปถ่วงน้ำ
ยังยัง.. ยังไม่พอ เอามันไปให้เสือกินต่อ พอเหลือแต่ซากก็เอาไปให้ปิรันย่ากินซ้าาา
เอาให้แม่งไม่ต้องเหลือซากไว้ให้ลูกหลานมันนน
แล้วน้องนิดของช้านนนนน น่าสงสารยิ่งนัก ซวยซ้ำซวยซ้อน ฮือออ TT
-
คุณร้ายกาจ :angry2:
-
:sad4: สงสารคุณนิดจริงๆเลย
ตอนต่อไปจะเป็นยังไรก็ได้
แต่ขอพระรอง ที่แสนดี เลิศกว่าท่านประธานฉกาจ
และอยากให้ท่านประธานต้องง้อนาน
สำนึกผิดกับสิ่งที่ทำไว้กับคุณนิด
ขอแค่นี้พอ
-
รอๆๆ มาเร็วไวนะคะ คิดถึงคุณนิดแล้ว :ling1:
-
คุณนิดขา อย่าไปใจอ่อนวันหน้านะคะ คุณนิดเป็นลูกน้อง นายสั่งไม่ทำก็ต้องโดนบีบนี่นา จะมาโทษคุณนิดฝ่ายเดียวได้ยังไง ใจร้ายจริงๆ
-
ถ้าฉกาจจะฉลาดอีกซักนิดคงไม่มาโกรธคุณนิดแน่ๆ
พนักงานตัวน้อยๆ ที่ไหนจะสามารถไปขัดเจ้านายได้
ถ้าคุณนิดเป็นลูกชาย ผอ. ก็ว่าไปอย่าง
คิดซะบ้างนะอดีตยามควายเผือก!!!!
ปล.โคตรสนุกเลย มาต่อไวๆ นะจ๊ะ o13
-
เปลี่ยนพระเอกๆ เขี่ยไอ้คุณฉกาจทิ้งไปเลย
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หงายเงิบถูกชนตายด้วยคน
ไม่อยู่แต่ 2-3 วันยามฉกาจกลายเป็นคุณฉกาจที่เห้เอามากๆ
ทำใจบ่ได้กา :katai1:
ฉลองอีโมใหม่กดบวกและเป็ด
:hao5:
-
ไอคุณอดีตยาม ชั่วร้ายมาก
-
เฮ้ย คุณฉกาจใจร้ายมาก
-
ไม่อยากให้รถที่มาชนเป็นรถของฉกาจ อยากให้เป็นคนอื่น
ไม่อยากให้มันต้องมาสมเพชเวทนาอะไรคุณนิดอีก
แล้วก็อยากให้คุณนิดจำความเจ็บครั้งนี้ อย่าให้อภัยมันง่าย ๆ
หรือไม่ต้องให้อภัยกันเลยได้เป็นดี แค้นว่ะ
-
ตัดกันแบบนี้เหมือนตัดหัวใจกันเลยทีเดียว เหอะๆๆ
-
อ่านตอนแรกก็แบบ เฮ้ย น่ารักแฮะ พออ่านไปอ่านมาแล้วแบบ.. :hao5:
รอตอนต่อไปอยู่เน้อ :mew1:
-
รอตอนต่อ ลุ้นๆๆ วันนี้จะมามั้ยหนอ >_<
-
สุดท้ายคนที่เสียใจก็คือตัวนิดเอง เขาทำไปได้ ทำเหมือนรัก
สุดท้ายก็ทำเพื่อประโยชน์ขอบตัวเขาเอง
-
ตอนที่ 8 # หงุดหงิด
“คุณสุทิน ช่วยขับรถช้าลงหน่อยนะครับ”
“ครับนาย...แต่ว่าอีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาประชุมแล้วนะครับ ผมเกรงว่า...” คนที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับด้านหน้าลอบมองผมผ่านกระจกหลัง เจ้าตัวทำท่าอึกอักเล็กน้อย เมื่อกลัวว่าจะขับรถไปถึงที่หมายไม่ทันเวลาที่กำหนด
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการโทรบอกคณะบริหารเอง คุณขับรถช้าๆ ระวังหน่อยแล้วกันนะ” ผมบอกออกไป ไม่รู้ทำไมคนที่ตรงต่อเวลามาตลอดอย่างผมถึงบอกไปแบบนั้น... รู้อย่างเดียวแค่ว่า ไม่รีบคงจะดีกว่า
หยิบเอกสารเตรียมการประชุมขึ้นมาอ่านแล้วหงุดหงิดเพราะตัวเองไม่มีสมาธิที่จะอ่าน ในหัวของผมไม่สามารถสลัดภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของใครคนหนึ่งได้ ไม่รู้จะจดจำอะไรนักหนา ก็แค่คนที่เคยอยู่ด้วยกันในช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ยอมรับว่ารู้สึกดีด้วย...แต่...ไม่ได้รัก
ผมถอนหายใจเนือยๆ เพ่งมองตัวเลขของกำไรที่เพิ่มขึ้นในเอกสาร ผมควรจะดีใจ แต่ไม่เลย...ในเมื่อมันไม่ได้มาจากความสามารถของผมโดยตรง ผมใช้กลโกง หลอกใช้ความใจดีของใครคนนั้นในการที่จะได้ข้อมูลนี้มา แต่มันก็สมน้ำสมเนื้อกันแล้วไม่ใช่รึไง ในเมื่ออีกฝ่ายก็โกงเหมือนกัน แม้ว่าจะยังทำไม่สำเร็จก็เถอะ
“เฮ้ย!”
เอี๊ยดดด....!
ผมเอามือค้ำยันเบาะไว้ก่อนที่ตัวเองจะพุ่งไปข้างหน้าเมื่อคนขับเบรกรถเต็มแรง
“ขอโทษครับนาย...” สุทินว่า หายใจหอบด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถาม สายตาพลางมองออกไปนอกรถเพื่อหาสาเหตุ
“คะ...คนครับ” คนขับว่าน้ำเสียงตื่นๆ
“คุณขับชนเหรอ” ผมถาม สีหน้าวิตกพอกัน
“เปล่าครับนาย รถเลนฝั่งตรงข้ามขับชนแล้วตัวเขาลอยมาตกที่นี่ ดีนะที่ผมเบรกทัน ไม่งั้นเหยียบซ้ำแล้วแน่ๆ...เฮ้ย! นายครับ รถคันที่ชนมันกำลังจะขับหนี!” ผมมองตามรถคันที่ว่ากำลังเคลื่อนตัวผ่านรถของผมไป
“จำเลขทะเบียนกับลักษณะรถแล้วโทรแจ้งความด้วย ผมขอลงไปดูคนเจ็บก่อน”
สุทินรับคำก่อนที่จะกดโทรหาตำรวจ เมื่อเสร็จแล้วก็ดับเครื่องยนต์แล้วตามผมลงมา
“ไม่น่าจะรอดนะครับ เขากระเด็นมาไกลมากเลย” ผมกวาดสายตาไปตามถนน เห็นเศษซากของรถมอเตอร์ไซค์อยู่ไกลๆ ผมเช็คสภาพร่างกายคนเจ็บว่ามีส่วนไหนที่แตกหักบ้าง แขนกับขาของคนที่นอนนิ่งดูผิดรูปต่างไปจากปกติ และถ้าหากไม่สังเกตดีๆ คงไม่เห็นแรงกระเพื่อมน้อยๆที่หน้าอก มันทำให้ผมรู้ว่าเขายังหายใจอยู่
พยายามไม่ให้ตัวเองโดนจุดแตกหักทั้งหลายนั่น กลัวจะไปซ้ำให้เขาเจ็บหนักกว่าเดิม จับที่คอดู...ตรงส่วนนี้ยังปกติ เลยตัดสินใจถอดหมวกกันน็อคออก คนเจ็บจะได้หายใจสะดวกยิ่งขึ้น แต่ใบหน้าที่เห็นมันทำให้ผมนิ่งค้าง ก่อนจะช้อนร่างนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวังเมื่อรวบรวมสติได้
“สุทิน! คุณออกรถเดี๋ยวนี้เลย” ผมบอกออกไป รู้สึกว่าตัวเองมือสั่น จิตใจกระวนกระวายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“คะ...ครับนาย!”
ห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาดเลยนะนิด!...
.
.
.
เกือบหกชั่วโมง ที่ผมนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผมรู้สึกว่ามันนาน นานเกินไปจนผมเริ่มนั่งไม่ติด ต้องลุกขึ้นยืนทุกห้านาทีเพื่อชะเง้อมองว่ามีใครสักคนออกมาจากห้องผ่าตัดนั่นแล้วรึยัง แล้วก็ต้องนั่งลงกับที่ เมื่อพบว่าประตูห้องยังปิดสนิท
สุทินยิ่งแล้วใหญ่ คนขับรถของผมกระวนกระวายพอกัน ระหว่างเรา มีแต่ความเงียบ สุทินไม่กล้าปริปากถามอะไรเมื่อรู้สึกถึงอารมณ์โมโหของผม...ใช่...ตอนนี้ผมกำลังโมโห และโมโหมากเสียด้วย
คนโง่...โง่ที่ถูกหลอกไม่พอ ยังโง่ทำร้ายตัวเองอีก รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองขับรถไม่เป็น แถมไม่มีใบขับขี่ ยังจะดันทุรังขับ และผมยิ่งโมโหหนักขึ้นกว่าเก่า เมื่อเจ้านายใหม่ของคนที่นอนไม่ได้สติบุกมาถึงโรงพยาบาล ด่ากราดคนเจ็บว่าทำงานพลาด ทำให้มันต้องเสียเวลา ได้ยินแล้วผมแทบจะยั้งมือต่อยหน้ามันเอาไว้ไม่อยู่
แปดชั่วโมงเข้าไปแล้ว... วันนี้ผมได้รับโทรศัพท์ต่อว่าจากคณะผู้บริหารหลายท่าน เรื่องการเลื่อนประชุมออกไปแบบไม่มีกำหนด แต่ถ้าให้ผมกลับไปประชุมตอนนี้หรือตอนไหน ก็คงจะไม่ได้เรื่อง หากคนที่ไม่ได้สติยังไม่พ้นขีดอันตราย
ผมมองตามพยาบาลที่เร่งรีบเข็ญรถบรรจุถุงเลือดเข้าไปแล้วใจไม่ดี เดินไปถามพยาบาลประจำเคาน์เตอร์เกี่ยวกับความคืบหน้าของการผ่าตัด เธอบอกผู้ป่วยเสียเลือดมาก แต่ทางโรงพยาบาลยังพอมีเลือดสำรองเก็บไว้ ผมถอนหายใจด้วยความโล่ง แต่ก็ยังไม่ได้เบาใจ คราบเลือดบนตัวผมส่งกลิ่นคาวจนน่าเวียนหัว จึงถือโอกาสขอชุดจากทางโรงพยาบาลไปผลัดเปลี่ยนระหว่างรอ
เกือบๆสิบชั่วโมง ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก ผมเผลอลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นคณะแพทย์เดินออกมา แล้วบอกกับผมว่า คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด...
“คนไข้กระดูกแขนส่วนต้นหักทั้งสองข้าง ข้อมือข้างซ้ายหัก ขาข้างซ้ายและข้างขวาหัก รวมถึงกระดูกหัวเข่ายังแตกอีกด้วย แต่หมอผ่าตัดใส่เหล็กดามเอาไว้แล้ว...”
ผมนั่งฟังคุณหมอถือแผ่นฟิล์มเอกซเรย์แล้วใช้ปากกาชี้ตรงจุดที่ว่า ด้วยสีหน้าที่บรรยายไม่ถูก
“นอกจากนี้ กระดูกหน้าอกและกระดูกชายโครงด้านขวาหักหลายแห่ง มีเลือดคั่งในปอด หมอก็เจาะท่อระบายเลือดออกมาแล้ว ส่วนกระดูกก็รอให้สมานกันเอง ไม่ต้องผ่าตัด เพราะจะยิ่งทำให้คนไข้เสียเลือดมาก ยังไงก็แล้วแต่ หมอว่าทั้งหมดยังไม่น่าเป็นห่วงเท่าตรงนี้...”
ผมมองตามจุดที่คุณหมอเอาปากกาเคมีสีแดงวงให้เห็นชัดๆตรงหน้า
“กระดูกสันหลังหัก...อยู่ในระดับ T12 อาการบาดเจ็บต่อไขสันหลังจะทำให้คนไข้ขยับขาทั้งสองข้างไม่ได้ หรือเรียกได้ว่าเป็นอัมพาตครึ่งท่อนล่าง…หมอยังระบุไม่ได้ว่าคนไข้เป็นหนักขนาดไหน หนักจนควบคุมระบบขับถ่ายไม่ได้เลยรึเปล่า คงต้องรอเจ้าตัวฟื้นก่อน...”
อัมพาต... คำนี้ก้องอยู่ในหัวผมเหมือนกรอเทปซ้ำไปซ้ำมา...
“แต่โชคดีนะครับที่คนไข้ไม่มีเลือดคั่งในสมองเลย ไม่อย่างนั้นคงได้ผ่าตัดทั้งตัวไปแล้ว”
แม้คุณหมอจะพูดปลอบใจ แต่สติของผมเหมือนไม่รับฟังอะไรอีกแล้ว...
.
.
.
ผมมองร่างที่นอนไม่ไหวติงผ่านกระจกบานใหญ่ ตอนนี้ยังเข้าเยี่ยมไม่ได้เพราะต้องการให้คนไข้ปลอดเชื้อที่สุด เครื่องช่วยหายใจกับสายระโยงระยางนั่นทำให้ผมสะเทือนใจ... แม้ผมจะทำอะไรร้ายกาจหลายอย่าง ตั้งแต่ค้นหาเอกสารตอนกลางคืน แอบติดเครื่องดักฟัง ไปจนถึงเข้าหาเขาแบบมีแผนการ หลอกใช้ พูดจาทำร้ายจิตใจ... แต่ผมไม่ได้อยากให้คนตรงหน้าเจ็บหนักเจียนตายขนาดนี้ รู้สึกเสียใจ แต่หากพูดตามเหตุผลแล้ว เขาก็ทำตัวเองไม่ใช่รึไง...พอคิดแบบนั้นผมก็เริ่มโมโหอีกแล้ว โมโหไอ้คนขับที่ชนแล้วหนี โมโหตำรวจที่ยังจับคนทำผิดไม่ได้ แต่ที่โมโหที่สุดคือคนตรงหน้า...ที่ไม่รู้จักระวังตัว
ในช่วงสามสี่วันแรกที่ย้ายคนเจ็บออกจากห้องไอซียู ผมแทบจะยกโต๊ะทำงานมาตั้งไว้ที่นี่ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นการรบกวนการทำงานของเจ้าหน้าที่ และรบกวนคนที่นอนหลับอยู่ ช่วงกลางวันผมเลยให้ป้าเรืองมาดูแล ส่วนเวลาหลังสองสามทุ่มเป็นต้นไปก็เป็นช่วงเวลาของผม ผมมานอนค้างที่นี่ทุกคืน ลอบมองคนหลับทีไรก็หงุดหงิดในหัวใจว่าเมื่อไหร่จะรู้สึกตัวสักที
ผ่านไปสักระยะคุณหมอก็ถอดอุปกรณ์ให้ออกซิเจนทางจมูกออก เมื่อคนที่นอนนิ่งอยู่เริ่มหายใจเองได้ การเต้นของหัวใจปกติ ความดันปกติ อายุที่ยังน้อยทำให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วและเริ่มมีการตอบสนอง...ยกเว้นแค่ส่วนขา...
ผมยังคงไปทำงานปกติเหมือนทุกวัน จนเมื่อป้าเรืองโทรมาบอกผมในตอนบ่ายนั่นแหล่ะว่า นิดฟื้นแล้ว ผมแทบจะทิ้งงานทุกอย่างเพื่อไปโรงพยาบาลในทันที
“เป็นยังไงบ้างครับป้า” ผมหายใจหอบ เพราะรีบวิ่งมา สายตาจ้องคนบนเตียง ไหนบอกฟื้นแล้วไง ทำไมผมมาถึงแล้วยังหลับอยู่
“เพิ่งจะหลับไปอีกนะค่ะคุณหนู คุณหมอมาตรวจสมองกับสภาพร่างกายทั่วไป ตรวจเสร็จเธอก็หลับไปเลย อ้อ...คุณหมอเรียนเชิญคุณหนูที่ห้องด้วยนะคะ”
คราวนี้อะไรอีก ผมคิด เจ็บหนักขนาดนี้น่าจะพอได้แล้วมั้ง...
“โชคดีที่อาการบาดเจ็บต่อไขสันหลังของคนไข้เป็นไปแบบไม่สมบูรณ์นะครับ คนไข้อาจขยับขาได้บ้าง ควบคุมการขับถ่ายได้ โอกาสฟื้นตัวในการกลับมาเดินได้อีกครั้งเป็นไปได้สูง แต่คุณต้องคอยเอาใจใส่คนไข้ หมั่นทำกายภาพบำบัดหลังจากออกจากโรงพยาบาลนะครับ”
“ครับ” ผมรับคำ คิดในใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
“อย่าลืมหาวิธีบอกคนไข้ด้วยนะครับ อย่าให้กระทบกระเทือนจิตใจของเขา”
นั่นแหล่ะปัญหา…
.
.
.
คุยกับคุณหมอเสร็จ ผมก็กลับเข้ามาที่ห้อง ป้าเรืองอาสากลับไปเอาข้าวของเครื่องใช้มาให้ผม เมื่อเห็นว่าวันนี้ผมมาก่อนเวลา...
แอ๊ดด...
ผมหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ กำลังเปิดประตูเข้ามาให้เสียงค่อยที่สุด แล้วย่างเท้าเข้ามา
“ไงวะ ไอ้ฉกาจ คนนี้เหรอที่จะให้กูช่วยดูแล” มันถามเสียงกระซิบ กลัวคนที่นอนหลับอยู่จะตื่น คนที่พูดคือ ไอ้ เชน เป็นเพื่อนสนิทของผม และเป็นหมอกายภาพ ที่ผมกำลังจะจ้างมาดูแลนิด
“เคสนี้หนักไหมวะ กว่าจะกลับมาเดินได้ปกติ” ผมเอ่ยปากถามเสียงเบา มันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า
“กูบอกไม่ได้นะ...อาจจะเป็นปี”
“มันนานไปรึเปล่า” ผมถามเสียงเครียด
“กูว่าเร็วไปด้วยซ้ำ หนักขนาดนี้ไม่ตายก็บุญแล้ว”
นั่นสินะ...ผมคิดตามมันแล้วนึกถึงวันที่ผมบอกให้สุทินขับรถช้าลง ถ้าหากวันนั้นผมรีบ ถ้าหากวันนั้นไม่ใช่รถของผม ถ้าหากสุทินเบรกไม่ทัน...คนตรงหน้าจะได้มานอนหายใจอยู่แบบนี้รึเปล่า คิดแล้วมันรู้สึกหน่วงในอก
ไอ้เชนออกไปแล้ว บอกว่าเดี๋ยวเจอกันหลังจากที่คนป่วยออกจากโรงพยาบาล ผมยังคงยืนมองคนหลับ เอื้อมมือไปแตะมือเรียวนั่น ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก...ก็แค่อยากจับเท่านั้น
“อะ...” ผมรีบชักมือหนีทันควัน เมื่อจู่ๆคนที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาแล้วครางออกมา คงจะเจ็บแผลน่าดู...เห็นเจ้าตัวกะพริบตาถี่ๆ กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แล้วมาหยุดอยู่ที่ผม...
ผมตีหน้าขรึม เมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมพูดอะไร ทั้งยังเบี่ยงหน้าหลบสายตาของผมไปทางอื่น เหมือนกับไม่อยากเห็นหน้ากันนั่นแหล่ะ ต่างคนต่างไม่พูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม สุทินที่ยืนอยู่มุมห้องก็อึกๆอักๆ คงจะทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์แบบนี้ จนในที่สุด เป็นผมเอง ที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องปริปากพูดออกมา
“ไง... แค่โดนรถชน ไม่น่าจะทำให้คนเป็นใบ้ได้นะ” ผมถาม ย่างสามขุมเข้าไปหาคนที่นอนบนเตียง เจ้าตัวพยายามขยับหนีผมไปชิดราวเหล็กข้างเตียงอย่างรังเกียจ ผมมองท่าทีกระเสือกกระสนนั่น ก่อนที่คำพูดของคนตรงหน้าจะทำให้ผมชะงักเท้า
“กะ...เกิดอะไรขึ้นกับขาของผม”
ผมยืนนิ่งกับคำพูดที่ว่า มองใบหน้าเรียวที่มีน้ำตาเอ่อออกมา มือของเจ้าตัวพยายามจะจับขาตัวเองไปพลาง...ทุกอย่างมันเร็วเกินไป ผมตั้งใจว่าจะค่อยๆบอก ไม่ได้อยากให้ลงเอยแบบนี้
“หึ...นี่คงเป็นแผนการของคุณด้วยสินะ ทำไมไม่ชนผมให้ตายไปเลย มาทรมานกันแบบนี้ทำไม...อึก” คนตรงหน้ายกมือข้างที่ถอดเฝือกออกแล้ว ปาดน้ำตาที่ร่วงพรู ก่อนจะพูดออกมาอย่างตัดพ้อ
“คุณครับ! นายไม่ได้เป็นคนขับ...”
“พอ! สุทิน ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ใครจะเข้าใจว่ายังไงก็เชิญ” ใช่...จะเข้าใจว่ายังไงก็เชิญ ในเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับผมสักนิด เพราะฉะนั้น จะเข้าใจว่าผมเป็นคนชน...มันก็เรื่องของเขา ผมคิดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกจากห้องเพราะทนไม่ได้
.
.
.
อาหารในแต่ละมื้อของคนตรงหน้าแทบไม่พร่องลงจากเดิม ร่างกายที่ผอมอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งผอมเข้าไปใหญ่ ผมแทบอยากจะให้หมอฉีดยาสลบแล้วให้อาหารทางสายยางแก่คนตรงหน้า จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาบังคับให้กินนู่นกินนี่
“คุณหนูออกไปก่อนนะคะ...” ป้าเรืองหันมาบอกผมที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ทำไมครับป้า” ผมถาม พลางตวัดสายตามองคนป่วย
“อะ...เอ่อ คุณนิดเธอจะไม่กินข้าวหากคุณหนูยังอยู่ในห้องนะค่ะ”
ผมได้แต่หงุดหงิด ปรายตาไปยังคนที่เบี่ยงหน้าหลบผมตลอดเวลาอย่างคาดโทษ เกลียดขี้หน้ากันมากจนถึงขั้นกินข้าวไม่ลงเลยรึไง...
.
.
.
ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว... เดือนกว่าที่คนเจ็บนอนอยู่ในโรงพยาบาล เดือนกว่าที่ผมต้องมานอนค้างที่นี่ และเป็นช่วงระยะเวลาเดือนกว่า ที่ใครบางคนไม่แม้แต่จะมองหน้าผม แม้แต่เวลาจะเข้าห้องน้ำ ก็ยังกดปุ่มเรียกบุรุษพยาบาลให้มาช่วยอุ้ม ทั้งที่ผมยืนอยู่ในห้องทั้งคน...
ผมเอามือไล้คราบน้ำตาของคนที่นอนหลับ มีแต่ช่วงเวลานี้ที่ผมสามารถเข้าใกล้เขาได้...แอบร้องไห้อีกแล้วเหรอ...ผมคิด คนตรงหน้าผมแอบร้องไห้ทุกวันในช่วงเวลาที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง...ผมรู้ เพราะผมแอบมองดูอยู่ตลอดเวลา ผมรู้สึกว่าไม่ชอบน้ำตานั่น เมื่อไหร่จะเลิกร้องไห้สักที ผมหงุดหงิด รำคาญ และไม่ชอบใจ เวลาที่ได้เห็น...
นั่งมองใบหน้าของคนที่หลับพริ้มอยู่นาน ก่อนจะนึกถึงใครคนหนึ่งที่อาจจะช่วยแก้ไขปัญหานี้ได้ ผมจึงกดเบอร์โทรหาคนๆนั้นทันที...
“สวัสดีครับคุณภูมิจิต... ผมมีเรื่องอยากจะรบกวนคุณหน่อย...”
...........................................................
อ่านแต่ละคอมเม้นต์ฮามาก ฮ่าๆ ให้อภัยไอ้ผักกาดมันหน่อยเถอะ มันซึน :laugh3: เจอกันอีกทีวันศุกร์น้า ขอบคุณจ้า
-
สงสารคุณนิด TT..TT
อ่านตอนคุณหมอบอกอาการแล้วใจหาย ถ้าคุณนิดจะอาการสาหัสขนาดนั้น อยากรู้ว่าไอ้รถคันที่ชนมันกะเอาให้ตายกันเลยหรือไง มิหนำซ้ำยังจะชนแล้วหนีอีกต่างหาก ไอ้ห่า..น เอ้ย!!!
ไอ้ผักกาด ไอ้คนนิสัยไม่ดี ทำให้คุณนิดถูกรถชน (เกี่ยวมั้ย?) ถ้าคุณนิดเดินไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ จะเผาพริกแช่งเลย คอยดู!!!
-
ไอ้คุณผักกาดแกมันคนซึนเดเระ :ling1: :ling1: :katai1: :katai1:
บอกคุณนิดเร็วๆหน่อยก็ไม่ได้
-
ไม่น่าให้อภัยหรอก คุณผักกาดร้ายมาก
ทำไมไม่พูดจาดีดีกะนิดบ้าง เค้าต้องการกำลังใจนะ
-
สมน้ำหน้า!!
ใครวะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่า นแล้ว สง สาร คุณ นิดดดดด
จน ร้องไหเล ยยยย
555555+
-
เซ็งเลยเกือบจะเดินไม่ได้ละ
เฝ้สขนาดนี้ยังง่าไมาคิดไรอีกเหรอ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:a5: คุณนิดเป็นหนักเกิ๊นนนนนน
ไอกาดแกก็เก๊กเหลือเกิน ชอบกินเก๊กฮวยเหรอ ฮ้าาาา :angry2:
-
คุณฉกาจ ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงกับนายดี
นายหาว่านิดโง่ให้โดนหลอก โง่ให้โดนรถชน นายไม่ใช่หรอที่เป็นไอ้คนเลวที่หลอกเขาอ่ะ
ไม่ได้รักใช่ะม่ะ แค่รู้สึกดี หรอ?????
มาดูแลทำไม ทำไมไม่ไปบริษัทล่ะ กำไรเยอะแล้วนิ
"นายมันบ้าวะ" :angry2:
-
จิตเพื่อนคุณนิดน่ะเหรอ
-
เมื่อไหร่คุณผักกาดจะรู้ความจริงงงงง
-
งี่เง่าได้อีกค่ะ เพิ่มอีกนิดก็มีเขาแล้วล่ะฉกาจ
-
ไอ้ผักกาดเอ๊ย ซึนนักเรอะ :beat: :beat: :beat: :beat: :katai1: :katai1:
-
รักเขาบ้างมั้ยว่ะเนี่ย ??!!
-
:hao5: สงสารคุณนิดที่สุดเลย
คุณหายเร็วๆนะ
ไอคุณผักกาด อย่านึกว่าทำดีแค่นี้แล้วจะลบล้างความผิดได้นะ
คุณนิดใจแข็งไว้นะ อย่าเพิ่งรีบให้อภัย ให้คุณผัดกาดได้รับบทเรียนก่อน
-
ได้อ่านมุมคุณฉกาจบ้างก็รู้เลยว่าแกตั้งใจหลอกคุณนิดจริง หึ ๆๆ งั้นถือว่าแกก็มีส่วนต้องรับผิดชอบเรื่องนี้นะ
แต่ยังดีที่คนที่เจอเป็นฉกาจเลยช่วยเหลืออย่างดี คุณนิดเป็นเยอะมากเยอะจริง ๆ เศร้าอ่ะ เรื่องพลิกเลย
กลายเป็นต้องมาอยู่ใกล้ชิดกันอีกรอบ พอเค้าไม่สนใจก็หงุดหงิดนะ ก็ทำเค้าไว้ขนาดนั้นนี่ คุณนิดอ่ะรักเค้าแล้วด้วย
ต้องมาเจอทุกวันมันช้ำเนอะ เรื่องขาตัวเองอีก เหมือนคุณนิดไม่มีใครเลยอ่ะชีวิตโคตรเศร้า
ปิ๊งรักกับเพื่อนนายฉกาจที่เป็นนักกายภาพไปเลยก็ได้ วะฮ่าฮ่า พยายามจับคู่
พระเอกเริ่มมีอาการนิด ๆ ละ ถ้าไม่มีใจบ้างคงไม่ช่วยเหลือขนาดนี้หรอก ฮรือ สงสารชะตากรรมคุณนิด :m15:
ขอบคุณค่ะ วันศุกร์เลยเหรอคะ เร็วกว่านั้นได้ป่าวๆๆ จะรอนะค้า :mew1:
-
มึงจะซืนไปไหนไอผักกาดด :katai1:
โถ่นิด เจ็บตัวฟรีอีกแล้ว สงสาร :hao5:
-
รู้ว่าผิดที่โกงแต่ต้องทำอย่างจำใจและยอมรับผิดต่อสิ่งที่ตัวเองทำ ก็ยังดีกว่าคนที่หลอกใช้ความรู้สึกคนอื่นเป็นเครื่องมือ ทั้งยังซ้ำเติมอีก คนแบบนี้แม่ง...เลว :เฮ้อ:
-
แกมันผักกาดของแท้!!!!!!! เป็นได้แค่ผักที่มีประโยชน์เวลากิน
โอ๊ยยยยยยย คุณนิดเดี๊ยนนนนนนนนนนน :katai1:
-
อีฉกาจ
-
อย่าให้อภัยกับคนที่ตั้งใจทำร้ายกัน ฉกาจไม่จริงใจแต่แรกอยู่แล้ว
สงสารคุณนิดสุด ๆ :mew2:
-
อืม อยากบอกว่าตอนอ่านอาการคุณนิดแล้วใจหายมาก แบบ มันหนักมากอ่า รอดมาได้นี่ ปาฎิหารย์เลยนะเราว่า
ขอให้คุณนิดหายเร็วๆนะคะ
-
สงสารอะ :o12: แต่ไม่ต้องรีบหายก็ได้นะ ใครบางคนจะได้ อกแตกตายชะก็ดีฮึฮึ :angry2: ที่บังอาจ ทำหนุ่มนิดของฉันต้องเจ็บช้ำน้ำใจ จนเดี้ยนชะขนาดนี้ :m16:
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ตามอ่านอย่างใจจดจ่อ
อาการที่ตามมาหลังจากจบบทนี้ :katai1:
อยาก...1.ญาติโยมมารับคุณนิดกลับบ้านทีเถอะ ไปหัดเดินบนกะลาจับราวไม้ไผ่พยุงตัว
กลับไปคิดบัญชีร้านชำอาจุมม่าข้างบ้านก้ได้
2. ถ้าคุณนิดชะตาอาภัพ กำพร้าพ่อ แม่ พี่น้องเพื่อนพ้องและ ปั๋ว
ก็สะบัดบ้อบเลยค่ะ ขาพิการแต่มือไม่นี่นาไปถักกระเป๋าไหมญี่ปุ่นขายจตุจักรกัน
3.ขอความกรุณา คนเขียนอย่าใจร้ายกะนายเอกของเราเลย หันไปใจร้ายกะพระเอกแทน :z6:
ทั้งหมดทั้งมวล คืออ่านแล้วอินมากค่ะ o13
-
คุณนิดจะโชคร้ายเกินไปแล้วน้า
ฉกาจนายไม่รักคุณนิดของชั้นเลยหรอ เปลี่ยนพระเอกทันไหมเนี่ย :fire:
-
ทำไมต้องทำตัวเป็นคนไม่เข้าใจตัวเองด้วยเนี่ย?!
เป็นห่วงเขา ชอบเขาก็บอกไปเซ่!! :angry2:
คุณนิดก็เข้มแข็งนะ อย่าใจอ่อนเด็ดขาด!
-
ไม่มีโอกาสเม้นถึงเรื่องซะที เพราะคนเม้นต์คนอื่นช่างงง :hao7: ฮาเกิน
นายฉกาจ ปากแข็งจริงๆ :เฮ้อ:
-
อ่านตอนที่แล้วยังไม่ได้รู้สึกเกลียดพระเอกมากเท่าไหร่ เพราะหลงคิดว่าที่พระเอกทำร้ายจิตใจคุณนิกไปเพราะเข้าใจคุณนิดผิด
ที่ไหนได้ มันไม่จริงใจ มันตั้งใจหลอก มันวางแผนตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่หว่า
สำหรับเรา อะไรก็ไม่น่าที่จะไม่ให้อภัยเท่ากับการเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่น หลอกหาผลประโยชน์อีกแล้ว
ได้ทั้งตัวทั้งใจเค้า พอเค้าหมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่ง เลวที่สุด
ถึงจะอ้างว่าเพราะเข้าใจผิดว่าคุณนิดโกง แล้วไง? มันตั้งใจหลอกตั้งแต่แรกแล้ว สุดท้ายมันก็ต้องทิ้งคุณนิดไปอยู่ดี
คุณ 403 อย่าให้คุณนิดใจอ่อนง่ายๆ นะคะ เอาให้สาสม เราไม่ศรัทธา ไม่ปลื้มพระเอกคนนี้จริงๆ
เอียนจากนิยายหลายเรื่องที่พระเอกเลว พอทำดีนิดหน่อย นายเอกก็อ่อนยวบเป็นขี้ผึ้ง เราแทบไ่ม่อยากอ่านต่อเลยค่ะ เพลีย!!
สุดท้าย รีบมาต่อไวๆ นะคะ >w<
-
หน่วง :hao5:
ใครน่ะคนที่โทรเรียกให้มาช่วย :hao6:
:L2: :L2:
-
อิยามมมมผักกาดดดดดดดด จะซึนไปหาป๊ะเหรอคะ
ไอ้คนทุเรศ มาหาว่าคุณนิดของฉันทำตัวเอง ใช่ซี้ คุณนิดผิดทุกอย่าง
ผิดที่โดนไอ้เลวอย่างแกหลอกใช้ หลอกให้รัก ผิดที่ถูกบังคับให้ต้องทำไม่ดี
ผิดที่ออกจากงาน ผิดที่ต้องไปหางานทำใหม่ ผิดที่ไม่มีทางเลือก ผิดที่โดนรถชน ผิดที่เกือบตาย ไอ้ห่านนนนนนนนนจิก
ไสขี้หน้าไปไกลๆ เหม็นโว้ยยยย ชิ่วๆๆๆๆๆๆ *เอาเกลือข้าวสารพริกไทยตะปูเรือใบสาดใส่อิยามผักกาดรัวๆ*
ตอนอ่านอาการคุณนิด แบบว่าน้ำตาไหลพราก ของจริงไม่ใช้แสตนด์อิน เอาแขนปาดๆเลยอ่ะ แบบว่าอะไรจะอินขนาดนี้ฉัน
คุณนิดรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์สุดๆ แต่อาการแต่ละอย่างฟังแล้วเห็นใจมาก ฮืออออ ขยับไปไหนไม่ได้ ต้องมาทนเหม็นขี้หน้าคนอีก
แหม ทำเป็นไม่บอก ปล่อยให้คุณนิดเข้าใจตัวเองผิดไปว่าเป็นคนชน นึกว่าเท่เหรอคะพี่ แค้นอิยามมมมม เอาให้ถึงที่สุด
-
ฉกาจเลวอีกแล้วนะ.......
สงสารคุณนิดดดด ทำไมต้องอัมพาตตต คนเขียนใจร้ายไปมั้ย :o12:
คุณนิดอย่าไปยอม หยิ่งเข้าไว้เราต้องหยิ่ง วะฮะฮ่าาา :laugh:
สนุกมากคะ ปักธงรอ
-
สงสารคุณนิด
ฉกาจจะไม่ส่งใบแจ้งยอดให้นิดใช่ไหม
-
ผักกาดนี่คือการแผลงชื่อจากฉกาจหรอคะ
กลายเป็นชื่อน่ารักแบ๊วๆไปเลย........
แต่จะไม่หลงหรอกนะ ทำกับคุณนิดไว้ขนาดนี้!
คุณนิดน่าสงสารอะเกน
คนอะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ้อนเงื่อนซ้อนปมได้ขนาดนี้ :m15:
/ตอนอ่านนี่พี่มานั่งอ่านด้วย น้ำตาไหลเลย ส่วนเราได้แต่น้ำตาซึมเบาๆ....
-
ไล่อ่านอาการแต่ละอย่างแล้วก็คิด ฮะ! สาหัสเลยนะนิ o22
ฉกาจก็ซึนอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้ค่ะ :beat:
-
:hao7:
-
คุณนิดอย่าเป็นอะไรมากไปกว่านี้เลยนะครับ เศร้าเกินไปแล้ว
-
เง้อ นิดจางงงงงงงงงงงงงงงงงง
อย่าเป็นอะไรน๊าาาาาาา
-
สงสารคุณนิดนะ
TT
ปล. "กะพริบ"
-
แค่นั่นคุณนิดก็เจ็บมากพอแล้ว แล้วนิอะไรใครมันมาบังอาจขับรถชนคุณของฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฮือออออๆๆๆๆๆ คุณนิดสู้ๆนะค่ะ
-
ชนปิดปากเรื่องโกงหุ้นบริษัทหรือเปล่า? ถ้าโดนชนเพราะเรื่องนี้จริง ทางฝ่ายนู้นรู้ว่าคุณนิดยังไม่ตาย คุณนิดจะไม่ยิ่งแย่หรือ? :ling1:
**ปล. มีไอค่อนใหม่ ใช้กันกระจายยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4: :katai4: :katai4:
-
สงสารคุณนิดด
อิกาด ทำขนาดนี้ ไม่รักก็ไม่รู้จะว่าไงละ!! โง่ได้อีก บ่องตง -_____-
-
คุณนิดน่าสงสารที่สุด :hao5:
เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆจะผ่านไปจากชีวิตคุณนิดซะที
-
อะไรยังไงไม่รู้ แต่กูจะด่า ไอ้ฉกาจว่าไอ้เหี้ย
ฮือออออออออออออออออ น้องนิดของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แซ่บบบ แต่ตัวอักษรเล็กไปนะ 55555
-
เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของคุณนิดเนี่ย ในใจต้องทุกข์มากๆที่รักเค้าไปแล้ว ต้องพยายามตัดใจเพราะโดนหลอกให้รัก ยังไม่พอต้องมาทุกข์กับอุบัติเหตุอีก คุณภูมิจิตคะมาดูแลเพื่อนคุณด่วนค่ะแล้วเขี่ยอิตาพระเอกขี้เก๊กไปไกลๆ :katai4:
-
อิคุณผักกาดเน่ามันตั้งใจมาหลอกคุณน้องนิดโดยแท้
บอกได้อย่างเดียวอิคุณผักกาดมันเหี้ยมาก :angry2:
คุณน้องนิดซวยซ้ำซวยซ้อนเสียจริง :เฮ้อ:
-
พออ่านไปถึงอาการบาดเจ็บของคุณนิด แทบจะเป็นลม เรียกหายามดมแทบไม่ทันนนนนนนน
ทำไมมมมมมมมมมมมมมม ทำไมคุณนิดต้องโชคร้ายเจอแต่เรื่องแย่ๆ
เกลียดทุกอย่างที่ทำให้คุณนิดต้องเป็นแบบนี้ ฮรือออออออออ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ท่านประธานบริษัท !!!!!!!! ถ้าแม้กระทั่งเรื่องหัวใจของตัวเองยังไม่ยอมที่รับ ก็ไม่มีน่าพอที่จะมาเจอคุณนิดดดดดดดดดดด
ไปไหนก็ไปเลยไปป ไปให้พ้นจากคุณนิด ไอ่คนใจร้ายยยย (ถึงจะพอมีความดีต้องที่พาคุณนิดมารับการรักษาก็เถอะ)
คุณนิดเป็นหนักถึงขนาดนี้ ยังไม่ให้อภัยอีกหรอ
ถึงคุณนิดจะทำผิด แต่มันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่หรือเปล่า คิดหน่อยซิคิดดดดดดดดดดดดดดด :katai1:
อย่ามัวแต่หน้าตาดีไปวันๆไอ่คุณประธาน !!!!!
ตอนนี้คุณนิดทำอะไรก็ผิด ขนาดแค่รักผักกาดเน่าๆอย่างแกยังผิดเลย
-
ไอ้คุณฉกาจ ถ้าไม่รัก ไม่สน ไม่แคร์ ถ้าแค่หลอกใช้
ก็ไปให้พ้นๆได้มะ
รังเกียจ โว๊ยยยยย :katai4:
สงสารคุณนิดจัง :mew6:
-
เฮอะ ฉกาจเอ้ยยยย เพราะแกคนเดียวเลย เพราะแกทำให้คุณนิดโดนไล่ออก สุดท้ายเลยต้องนอนอยู่ใน รพ นี่ไง
ไปตายซ่ะ แย้กกกกกกกกก :katai1: :katai1:
คนเขียนนนนน แก้แค้นฉกาจให้คนอ่านด้วยยยยย ไม่ยอมมมมมม :serius2:
-
โฮๆ คนเขียนมาวันศุกร์ ค้างนานอ่าT^T ตอนนี้จิ้น
ไปเองหลายฉากและ อยากอ่านต่อ เบื่อตาฉกาจเหลือเกิน
ชิดูกับคุณนิดแต่ละคำมันหน้าปล่อย
ให้คนอื่นเป็นพระเอกแทน ชิ :fire:
-
แอร๊ คนเขียนตอบด้วยอ่ะ แต่ก็นะ คุณหนูฉกาจคะ อย่าไปตรงนั้น คงฮาพิลึกนะ ถ้าตอนเด็กของฉกาจเป็นแบบนี้ :m20:
มุมมองเรา นิดน่า สมเพจมากกว่าจะสงสาร เพราะ
1. ขี่รถไม่เป็นแต่แสร๊นไปส่งเอกสาร เพียงเพราะเค้าบอกจะรับเข้าทำงานทันที เป็นเราไปหาที่อื่นดีกว่า
2. ทั้งๆที่รู้ว่าบริษัทตัวเองโกงก็ยังทำ เป็นเราลาออกไปละ คนสั่งไม่เท่าไหร่ คนทำนี่หนักเลยนะ
3. จมปลักกับรักโง่ๆ จะรอทำไม เป็นเราไปตั้งแต่วันแรกที่มันไม่กลับมาแล้ว
เรื่องสุดท้าย เงินตัวเองจะชดใช้เพื่ออะไร อี ผอ ห่าเหวนั่นสิต้องชดใช้เพราะเป็นคนสั่ง โง่มาก แค่ลาออก ก็ถือว่าที่สุดแล้วจะแนบเงินเพื่อ โง่ป่าววะ เอาเงินนั่นมาตั้งตัวง่ายกว่าอีก
ส่วนฉกาจ อันนี้ถือว่าแกโชคดีนะ เพราะส่วนใหญ่เราไม่เข้าข้างพระเอกเท่าไหร่ เรื่องแรกเลยจ้า :katai2-1: :katai2-1:
พี่แกดูเป็นคนดีในคราบคนเลว หลอกใช้คนได้ระยำมาก ทำกับเค้า ต่อไหนๆ บอกไม่รู้สึกอ่ะไรก็เกินไปนะ ทุเรศสิ้นดี
เกลียดเค้าพูดมันจริงๆ "ก็แค่ลองเอา" _าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :fire: :fire:
แต่คนเรามันก็จำเป็นอย่างน้อยฉกาจก็เป็นฝ่ายถูกกระทำ แล้วแถมมากเสียด้วย แต่สลัดทิ้งก็เกินไปนะ
ฉกาจไม่ซึนหรอกนะ แค่เรียกว่า ว่า อะไรดีหว่า 5555555
พี่แกดูก็รู้ว่ารักนิด เพราะคงมีไม่กี่คนหรอกที่บอกว่าไม่รัก แล้วไม่ชอบน้ำตาของคนที่ตัวเองบอกไม่รักน่ะ ซึนได้โล่(เอ๊ะยังไง55)
อ้อแล่วอีกอย่าง ที่เดาเลยนะ พี่แกไม่รักหรอก แค่อยากจะดูแลนิด 24 ชม เท่านั้น :laugh: :laugh:
ฉกาจไม่เลวแต่ก็ไม่ดี ที่เอาความรู้สึกคนมาล้อเล่น นิดไม่เคยรังเกียจที่พี่แกเป็นยามเลยสักนิด แต่ดูพี่แกทำชิ
แต่แบบเราก็นะเดาถูกซะด้วย แต่ไม่คิดว่าฉกาจจะคือชื่อพระเอกจริงๆ ฮ่าๆๆ
อยากเดาต่อจัง ว่าเดี่ยวอีพี่ฉกาจเนี่ยต้องบังคับนิดไปอยู่ด้วย โดยอ้างงว่า "เดินไม่ได้อย่าอวดเก่ง" ป่ะ
แล้วพี่แกจะตอบนิดไงอ่ะ "ใช่ คุณเป็นอัมพาต"พี่แกคงไม่ "คุณทำใจดีๆนะ คุณก็แค่บลาๆๆๆๆๆ" ไม่ก็ "สมน้ำหน้า บลาๆๆ"
เพ้ออีกแล้วสินะชั้น 555555 แต่ตอนหน้า ให้อีพี่ฉกาจเล่านะ เบื่อนิดละ :laugh:
สู้ๆคนเขียน :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด
อ๊ากกกกกกกก อะไรจะเลวได้ขนาดนี้คะคุณฉกาจ!!!!
ไม่ได้จะรู้เรื่องอะไรก่อนเล๊ยยย ซัดเป็นชุด!
หวังว่าคุณจิตจะมาเป็นพระเอกขี่ม้าขาวนะ
ช่วยมาทำให้ฉกาจเลิกกินหญ้าซะที่เหอะ
สงสารคุณนิดดดดดดดดด T T
-
มุมมองเรา นิดน่า สมเพจมากกว่าจะสงสาร เพราะ
1. ขี่รถไม่เป็นแต่แสร๊นไปส่งเอกสาร เพียงเพราะเค้าบอกจะรับเข้าทำงานทันที เป็นเราไปหาที่อื่นดีกว่า
ถ้ามันเป็นเรื่องจริงสถานการณ์ตกงานเตะฝุ่นแบบนั้น ในชั่วโมงนั้น ต่อให้มันบอกว่าให้ไปแบกกระสอบทรายช่วยคนงานแล้วจะได้งาน ในความเป็นจริงก็กระโจนไปแบกแล้วล่ะ คนเคยมีหน้าที่การงานที่ดี พอเจอสถานการณ์แบบนี้ ขอให้ได้งานก่อนอย่างอื่นก็ค่อยว่ากันแล้ว..
2. ทั้งๆที่รู้ว่าบริษัทตัวเองโกงก็ยังทำ เป็นเราลาออกไปละ คนสั่งไม่เท่าไหร่ คนทำนี่หนักเลยนะ
คำสั่งผู้บังคับบัญชา ต่อให้รู้ว่าบริษัทโกง ถ้าบริษัทสั่งให้โกงก็ต้องโกงครับ เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะบริษัททุกบริษัท แสวงหากำไรครับ เรื่องจริง มันตามน้ำมาแล้วก็ต้องทำ ต่อให้คุณลาออก คนใหม่ที่มาแทนคุณก็ต้องทำครับ ...ในโลกความเป็นจริงโหดร้ายกว่าโลกอุดมการณ์เยอะครับ
3. จมปลักกับรักโง่ๆ จะรอทำไม เป็นเราไปตั้งแต่วันแรกที่มันไม่กลับมาแล้ว
เวลาเห็นคนอื่นทำโง่ๆแบบนี้ ด่าได้ด่าไปครับ แต่เวลามาเจอกับตัวเองจริงๆ คนมันรักมันผูกพัน ต่อให้เหี้ยแค่ไหน ผมก็ทิ้งไม่ลงครับ
เรื่องสุดท้าย เงินตัวเองจะชดใช้เพื่ออะไร อี ผอ ห่าเหวนั่นสิต้องชดใช้เพราะเป็นคนสั่ง โง่มาก แค่ลาออก ก็ถือว่าที่สุดแล้วจะแนบเงินเพื่อ โง่ป่าววะ เอาเงินนั่นมาตั้งตัวง่ายกว่าอีก
เพื่อจริยธรรม ครับเพราะความซื่อสัตย์ต่อบริษัทครับ มันเป็นสิ่งที่คนรุ่นเก่ามี แต่เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยมีกันแล้ว เมื่อก่อนเวลาเราได้งานทำความซื่อตรงต่อที่ทำงาน จะมาเป้นอันดับหนึ่ง แต่มาสมัยนี้ พอได้งานดีกว่าแม่งก็ลาออกกันแล้ว เด็กรุ่นใหม่อ้างว่าเพื่อโอกาสของตัวเอง แต่เวลามาสมัครงานที่ใหม่ผู้บริหารบริษัทใหญ่ๆมอง คือ คุณเป็นคนไม่มั่นคง ถ้าคุ่แข่งซื้อตัวเดี๋ยวแม่งก็ไป
แค่นิยาย แต่เห็นแล้วอดไม่ได้ ดราม่าอีกแล้วกู :katai1: :katai1: :katai1:
-
อั๊ยยะ..เจ็บขนาดนี้ ตายไปเลยดีมั้ย..???
กรอบเป็นข้าวเกรียบเลยคุณนิดเรา....
ข้อดีอย่างเดียวคือ ทรมานคุณยามดี ส่ะใจคนอ่าน.......5555 :ling1:
ปล. เห็นด้วยกับคุณ Zitraphat ให้ 1+ ค่ะ
-
ไปทำกรรมอะไรมานักหนาห๊ะนู๋นิด ทำไมชีวิตมันบัดซบขนาดนี้
ไอ่เหี้ยฉกาจ ไอ่ผักกาดเน่า ฮึ่ยยยยยยย อ่านแล้วหงุดหงิดตามชื่อตอน
แค่นิยาย แต่เห็นแล้วอดไม่ได้ ดราม่าอีกแล้วกู :katai1: :katai1: :katai1:
ตรงใจเป๊ะ +1 ให้คุณภัทร
-
ไอ้บ้าผักกาด อย่ามาทำให้คุณนิดเสียใจนะ ไปดูแลแบบห่าง ๆ เลยไป๊
สำนึกผิดซะ
-
สงสารคุณนิดมาดเลยนะคับ!!
ฉกาจ เพราะคุณคนเดียว,,,
-
สะใจแกแล้วใช่ไหม สาแก่ใจพอหรือยัง ยังจะปากเสียอีกนะ ฮึ่ย โมโห จะร้องไห้ แค้นแทนนิด แค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอทำไมนิดร้องไห้ ไอ้หอกหักเอ้ยยยยย :fire:
-
เป็นเรื่องที่ด่าพระเอกได้สุดตัวจริงๆ
ทั้งบืัอทั้งซึนฟอร์มก็เยอะ แ-่งน่าโบกให้ทิ่ม
ขออภัยอินไปหน่อย :katai1:
-
คุณนี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
"รู้สึกดี แต่ไม่ได้รัก" หราาาา อิผักกาดอิซึน แล้วมานอนเฝ้าทำปลวกอะไรห้าาา
ถ้ายังไม่เลิกปากแข็ง ปากเสีย ปากหมา ก็ไปไกลๆ เลยไป ชิ่วๆ
ส่วนคุณนิดเข้มแข็งไว้นะ อย่าเพิ่งใจอ่อนกับความดีเล็กน้อยแค่นี้นะ
ปล.ว่าแต่ญาติพี่น้องคุณนิดไม่มีรึไง มันจะรันทดเกินไปรึป่าว
-
โอ๊ยยย เศร้าไปนะชีวิตคุณนิด - -"
อิฉกาจ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้แมะ เออชั้นเข้าใจเลยว่าทำไมแกเห็นอะไรแล้วมันหงุดหงิดๆ เพราะตอนชั้นอ่านแก ชั้นก็หงุดหงิดๆ :z3:
หายไวๆนะคะคุณนิด
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
สงสารคุณนิดน่ะ แต่คุณฉกาจน่าจะอธิบายน่ะ
ไม่พูดกันแบบนี้ มันเป็นการทำร้ายจิตใจกันดีๆน่ะ ทั้งสองคน
-
เข้ามาดัน อึ้บๆๆ
-
อีคนขับชนนี่เลวมากกกก ส่วนไอ้ผักกาด คุณนิดเจ็บจะตายแล้วยังมาซึน เดี๊ยะเหอะ! :katai1: :katai1:
-
อ่านทันแล้ว ชื่อเรื่องน่าจะรักใสๆ ตอนแรกก็หื่นนิดๆต่อมาหวานใส แต่ล่าสุด ไอ้ฉกาจ :angry2: :fire:
ทำไมทำกับนิดแบบนี้ หัวนอกจากเก็บสมองคิดอย่างอื่นเป็นหรือเปล่าวะ ดูไม่ออกไงวะว่านิดเป็นคนแบบไหนขอ :beat: :z6: :katai1: ขอให้นิดหายเร็วๆอย่าเพิ่งให้อภัยมัน
-
โมโหอ่ะ ...ถ้าจะอภัยก็ยากหน่อย แน่จริงก็ทำให้นิดยิ้มดิ!!!!!!!!!!
โถ่เอ๊ย!!!!
-
ถ้าไม่รัก....ก็ไม่ต้อง....
:z6:
-
คุณนิด เจ็บตัวมากเลย
ท่านประธานผักกาด :m16:
ทั้งซึน ทั้งปากเสีย ทั้งที่เป็นคนช่วยคุณนิด
ไว้แท้ๆ จะอธิบายจะพูดดีด้วยก็ไม่ได้
ตอนหน้าเพื่อนจิตจะมาแล้ว ใช่ไหม
ดีมาก จะได้ทำให้คุณนิดดีใจได้บ้าง
-
เห้ออออออออออออออออออออ เมื่อไหร่จะรักกันและเปิดเผยความในใจ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ อ่านทีเดี๋ยวรวดเลย สนุกมากค่ะ นานทีจะเจอเรื่องถูกใจชอบแนววัยทำงาน ยิ่งนายเอกทำงานออฟฟิศยิ่งชอบ ชอบหนุ่มออฟฟิศอ่านแล้วฟินนนนน ยิ่งคุณนิดออกสไตล์แบบในเรื่องยิ่งชอบ ดูไม่แมนมากแต่ก็ไม่สาวเกินไป ไม่ชอบนายเอกสาวมากอะค่ะมันเหมือนอ่านนายเอกที่เป็นผู้หญิง ที่สำคัญชอบคุณนิดที่พูดเพราะ แต่ความคิดพี่แก่ฮามาก ชอบบบบบบขอยกป้ายไฟเชียร์คุณนิดสู้ๆ หายเร็วๆ และงอนนายฉกาจเยอะๆ เพราะเรากลัวเรื่องจบเร็ว นานทีเจออะไรๆถูกใจสักทีอยากอ่านนานๆ
-
สงสารคุณนิด :m15:
-
โดน : ซะบ้าง ..
-
คุณนิดบาดเจ็บมากขนาดนี้เลยเหรอ สงสารจังเลย :monkeysad:
ถ้าแค่รู้สึกดีก็คอยดูอยู่ห่างๆเถอะค่ะ ไอ้คุณฉกาจ ไม่ต้องมาให้คุณนิดเห็นหน้าหรอก เคืองแทนจริงๆ :m31:
มันกลายเป็นดราม่าน้ำตาท่วมตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย ตอนแรกๆยังฮาๆอยู่เลยอ่า :mew2:
-
อีคุณผักกาด โทษคนนั้น โทษคนนี้ โทษทำไม ห้ะ
ก็มึงเลยยยยยยตัวดดดดดดดดดดี :angry2:
โมโหหหหหหหหหหหห สงสารคุณนิด มือไม่ได้เป็นอัมพาตนี่คะ
แค่เมิน ไม่มองหน้า มันไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ ตบมันเดี๋ยวนี้! ถ้าตบไม่ไหว เดี๋ยวเจ้ไปตบแทน :m31:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
โถ่ หนูนิดลูก กรรมเวรจริงๆ
โหดร้ายแท้(ผู้แต่ง)
ใจร้ายกับหนูนิดขนาด
อิฉกาจ อย่าให้เจอน่ะ
ปากแข็งจริง
แม่จะเอา บ็อบสบัดใส่ 555555 :z6: :z6:
-
มารอ วันนี้จะมารึเปล่าน้า o18
-
เพราะสิ่งที่คุณผักกาดทำ มันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัย
-
เง้ออออ!!! คุณนิดเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ หายคราวนี้ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์กันเหอะ.....
-
แหม่.... ไอ้ผักกาด... เอ๊ย ฉกาจ... ยังซึนไม่เลิกเนอะ
-
คุณนิดเป็นหนักมากเลยอ่าา :sad4: :sad4:
ฉกาจก็นะ เก็กเหลือเกิน :angry2: :angry2:
ขอให้โดนคุณนิดเกลียดนานๆเลยโว้ยยยย :angry2: :angry2: :m31: :m31:
-
น้ำตาจะไหล สงสารนิด เรื่อพอเดาได้ แต่ก็ชอน้าาาา
แบบ นะ.... รออ่านต่อ #ตามมาถึงล่าสุดแล้ววว เฮฮ
-
เฮอะ ฉกาจ ไม่รักเขาแล้วมาดูแลเขาทำไมละ
-
อะไรก็ได้ แต่อย่าให้ จิต เป็นคนที่ขับรถชนนิดเสียเองนะ สงสารนิด :katai5:
-
:katai2-1:
เพิ่งอ่านถึงหน้าสอง....
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ...อ่านแล้วกรุบกริบหัวใจมาก แม้ว่า(ณ ตอนที่กำลังอ่าน) จะมีสปอยย์เล็ก ๆ ถึงคุณยาม ยอมรับว่าผิดหวังนิดนึง เพราะอยากให้ยามฉกาจ เป็นแค่ยามฉกาจ....
ชอบความรักต่างชนชั้นเป็นทุน พระเอกเป็นยามก็แนวดีไปอีกแบบ แต่ถ้าเป็นไปตามพล็อตที่คนแต่งวางไว้แต่แรกจริง ๆ เราก็ไม่แคร์ที่จะตามอ่าน ขอเป็นแฟนคลับด้วยอีกคนละกันค่ะ
แซ่บกันตั้งแต่อินโทรเลยทีเดียว.... :hao7: :hao7: :hao7:
:katai4:
-
อะไรจะทรมานกันขนาดนี้ ใจร้ายยย :katai1:
-
ตบๆๆ คุณฉกาจ :katai4:
สงสารคุณนิด :o12:
มาต่อไวๆน๊า :bye2:
-
ฉกาจ ใจร๊ายยย คอยดูน๊ะ นิดจะต้องมีคนอื่นที่ดีกว่ามาหาแน๊
T T
-
อิคุณฉกาจ! :angry2: อย่าให้เจอตัวนะ!
จะกระโดดงับหัวเลย :z6:
-
อ่อยยยย เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากกกกกกกกกก สนุกจัง ชอบๆๆๆ o13 o13 o13
ตอนแรกที่อ่านก็แอบคิดว่า แบบเห้ยจะคู่กับยามจริงๆหรอ แต่คิดอีกหน่อยบ ปลอมตัวมาแน่ๆ 55555
สงสารคุณนิดมากเลย ขออย่าให้เป็นอะไรมากนะ
ที่ให้คุณนิดหายช้า เพราะจะได้อยู่กับฉกาจนานๆใช่มั้ยละ แบบพาไปอยู่บ้านด้วยเลยยิ่งดี ฮิฮิ
เราแอบชอบพระเอกซึนๆแบบนี้น่ะ ทรมานใจดี 5555 แต่เกลียดมากตอนที่เจอหน้ากันอีกทีตอนรู้ความจริง ใจร้ายชะมัด
รอติดตามต่อไปนะคะ :katai2-1:
ปล. คอมเม้นแต่ละคนนี่ฮามากกกกกกกกก ไม่ค่อยได้อ่านคอมเม้นสักเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้พลาดไมไ่ด้ แต่ละคนทำเอาฮาจริงๆ 5555
-
สงสารคุณนิดอ่ะ โชคร้ายมากๆเลย โดยเฉพาะไปรักคนอย่างไอ้ผักกาดเนี่ยแหละ
-
อ่านรวดเดียว 8 ตอนเลย อยากจะบอกว่าสงสารคุณนิดมาก :o12:
คุณนิดอย่าใจอ่อน ยอมให้อภัยนายฉกาจ :z6: ง่ายๆนะ
อิน :ling1:
-
:o12: :o12: :o12:
สงสารคุณนิค
โคม่า ผ่าตัดทั้งตัวเลยอะ
ไม่รุ้จะเดินได้เมื่อไร
-
มาดันค่า
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หงุดหงิดด้วย....ช่่วยหงุดหงิด หงุดหงิดมากมาย ....ช่วยดันหงุดหงิดไปให้พ้น
คุณจิตเนอะ....จะมาป่วนหรือมาช่วย ???
-
อ่านทันแล้ว....สนุกมากกกก
สงสารคุณนิดค่ะ...ทำไมคุณนิดโชคร้ายจัง :hao5:
ส่วนนายฉกาจ...ไอ้ปากไม่ตรงกับใจ!! :angry2:
-
ผักกาด หัวน่ะไม่ได้มีไว้แค่คั่นหูนะ หัดเอาสมองมาใส่ไว้มั่ง จะได้รู้ว่าหัวใจไม่ได้มีไว้แค่สูบฉีดเลือด
คุณนิดดดดดดด ทำเราน้ำตาไหลพรากเลย โถพ่อคุณ ทำใจแข็งๆ ไว้นะคะ อย่าไปยอมผักกาดแค่หัวเดียว ปล่อยมันแห้งเหี่ยวฝังดินไป เช๊อะ
-
รอเธออัพ o18
-
อาการหนักเลยอ่ะคุณนิดของเรา :monkeysad:
-
สงสารคุณนิดดดด
-
ไอ้ผักกาดดองจอมซึนเอ๊ย
-
มาแอบดู :m22: มายัง นะ :katai1:
-
แม้แต่ ความรู้สึกผิด เพียงสักนิด มันยังไม่มีให้เลย
แล้วมันจะมาคาดหวังอะไรจากนิดอีกวะ ถ้าไม่รัก ก็ไสหัวไปไกลๆเลย ไอ้เลววววววววว
-
อยากบอกว่าพลาดมากที่เข้ามาอ่าน เพราะติดแล้วจ้าาา
สนุกมากเลยค่ะ ชอบบบบบ
แล้วนี้ยังไม่ได้กำหนดพระเอกใช่มั้ยคะ? #ตีมึนไม่รู้เรื่อง #ฉันไม่ยอมรับไอ้ฉกาจ 5555555
สงสารคุณนิดมากกกก และค้างมากกกกก
รอตอนต่อไปนะคะ
-
คุณยามใจร้าย นู๋นิดจ๋า ป้าคิดถึงแล้ว อ่านไปป้าน้ำตาไหลสงสารนู๋นิดเหลือเกิน :mew6: ขอบคุณค่ะ
-
ดันค่า
ชอบเรื่องนี้จังวุ้ย!!
-
มาต่อเถอะนะ
-
อัพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพพ นะคะ อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคุณนิดน่ารักมาก แต่มาเจอเรื่องแบบนี้น่าเห็นใจจังรอคนเขียนมาลงต่อนะครับ
-
มาเสียที!!!!! :katai4: จะเป็นโรคบ้าคุณนิดแล้ววววว
คนเขียนนนนนน มาต่อเถอะ :hao5:
-
อิ๊อ๊ะ!!! วันนี้วันศุกร์นะตัว วันนี้วันศุกร์ ^^
-
ต่ออออๆๆๆด่วนนนนน
-
คิดถึงคุณนิดดดดดด
-
ขนาดนี้แล้วฉกาจน์ยังไม่ยอมรับตัวเองอีกว่ารู้สึกยังไงกับคุณนิด
ยังจะโทษความโง่ของคุณนิดอีก ไม่ว่าจะยังไงคุณนิดอย่าให้อภัยง่าย ๆ นะ
ยังคิดจะโทรให้คุณจิตมาดูแลต่ออีก แล้วจะบอกเพื่อนเขาว่ายังไง
-
วันนี้วันศุกร์ รูสึกเหมือนจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้น คึคึคึ
-
:hao5: สงสารคุณนิดมากๆเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ไอ่ผักกาดก็ซึน ๆ :katai1:
#เข้ามาอ่าน8ตอนรวด ว่าเอ๊ะไอ่เรื่องนี้คนอ่านเยอะจัง อัพบ่อยด้วย สนใจๆ สนุกมาก :katai2-1:
-
อ่าน 8 ตอนรวด
ตอนแรกๆก็ยิ้มๆ เวลาอยู่ด้วยกันมันน่ารักอะไรแบบนี้ แต่มาม่าก็ทำเอาจุกสงสารคุณนิด
ยิ่งคุณนิดมาโดนรถชนอาการสาหัสยิ่งน้ำตาปริ่มๆ
คุณนิดมันโง่อย่างที่คุณฉกาจว่าจริงๆแหละ โง่ที่"รัก"คนอย่างคุณฉกาจ
ปล.วันนี้วันศุกร์แล้วน้าาาาาาาาาาาาาาา
-
ตอนที่ 9 # รังเกียจ
“จะนอนท่านั้นอีกนานไหมครับ คอเคล็ดหมดแล้วมั้ง” ใครบางคนที่มุมห้องพูด เหอะ อย่ามาถาม และถึงถามมา ก็อย่าหวังว่าจะได้คำตอบจากกู…แต่ก็จริงอย่างที่มันพูด ผมเริ่มเมื่อยคอแล้วจริงๆ ลุกไปเข้าห้องน้ำบ้างดีกว่ากู...
“หยุด! อย่าแม้แต่จะคิดกดไอ้ปุ่มบ้านี่อีก” มันคว้าหมับตรงข้อมือของผมที่กำลังจะกดปุ่มเรียกบุรุษพยาบาลนั่น เจ็บใจ แต่ทำอะไรไม่ได้
“จะเอาอะไร...จะเข้าห้องน้ำก็บอกผมสิ” มันบอกเสียงอ่อนลง คลายข้อมือของผมออกเพียงนิด ผมเลยถือโอกาสกระชากข้อมือตัวเองออก แล้วล้มตัวลงนอน น้ำตาไหลออกมาเงียบเชียบ…ไม่รักกัน แล้วมาทำแบบนี้ทำไม
“ไอ้นิด!” เสียงใครบางคนเรียกมาจากทางประตู ผมเลยหันหน้าไปมอง
“คุณจิต!” ผมร้องออกมาด้วยความดีใจ เมื่อเห็นภูมิจิตรีบพรวดพราดเข้ามาหน้าตาตื่น
“ทำไมมึงถึงซวยอย่างนี้” มันเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับเอามือลูบหัว ลูบหน้า ลูบตา จับไหล่ของผมพลิกซ้ายพลิกขวาสำรวจหน้าหลัง
“บะ...เบาครับ ผมเจ็บ”
“เออ ขอโทษ กูลืมไปว่ามึงซี่โครงหัก แต่คนมันดีใจนี่หว่า นึกว่ามึงถูกจับไปขายที่ประเทศเพื่อนบ้านแล้วซะอีก ไม่ยอมติดต่อกูเลยนะไอ้นิด” ไอ้จิตกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงหมั่นเขี้ยวสุดกำลัง เออ กูนอนเจ็บอยู่นี่เดือนกว่าคงจะติดต่อมึงได้อ่านะ...
“คุณจิตรู้ได้ยังไงครับว่าผมอยู่ที่นี่” ผมสงสัย เพราะจู่ๆมันก็โผล่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“นู่น...” ภูมิจิตทำปากบุ้ยใบ้ไปทางคนที่ตีหน้ายักษ์อยู่มุมห้อง ผมปรายตามองแวบเดียว แล้วเมินหลบ
“มึงหายไปเดือนกว่า ติดต่อไม่ได้ ทุกคนเป็นห่วงแทบแย่ พอรู้ข่าวว่ามึงถูกรถชนเข้าโรงพยาบาล เขาก็เกือบจะยกกันมาทั้งแผนกแล้ว” มันว่า พลางรินน้ำในเหยือกใส่แก้ว ผมยื่นมือออกไปเตรียมรับ เพราะคิดว่ามันรินให้ แต่ผมต้องหน้าหงายไปสามวินาที เมื่อมันเอาไปกินซะเอง...ไอ้เหี้ยจิต
“อ๊ะ...” ผมตกใจ เมื่อจู่ๆข้างแก้มสัมผัสได้ถึงความเย็นของวัตถุ คุณฉกาจเขารินน้ำใส่แก้วมาให้ครับ หึ กูยอมคอแห้งตายดีกว่า
“แบบนั้นจะดีเหรอครับ เดี๋ยวโดน ผอ. ว่าหรอก” ผมเสหลบ หันหน้าไปพูดกับไอ้จิตต่อแบบขำๆ
“น้อยๆหน่อย มึงดูสิว่าใครยืนอยู่ตรงนั้น” ผมมองตามสายตาของมันไปตรงทางเข้า บุคคลที่ยืนอยู่ทำเอาผมน้ำตาคลอ และเมื่อร่างท้วมเดินเข้ามาหา ผมถึงกับต้องก้มหน้าหลบด้วยความเสียใจ
“ผอ. ครับ ผม...อึก...ผมขอโทษ” ผมอดพูดออกไปไม่ได้ ความรู้สึกผิดมันจุกอยู่ในอกมากมายเหลือเกิน
“อย่าพูดแบบนั้นเลยคุณนิธาน ยิ่งคุณพูด ผมยิ่งละอายใจนะ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ” คนตรงหน้าพูดปลอบ ผมรับฟัง พยักหน้าอย่างเข้าใจ พลางเอามือปาดน้ำตาทิ้ง ผมทำใจให้โล่งอยู่นาน ก่อนจะเงยหน้าหันไปยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“ผมเอาเงินของคุณมาคืน... ตอนนี้ผมไม่ต้องการอะไร นอกจากขอให้คุณหายไวๆแล้วกลับไปทำงานกับผมอีกครั้ง ลูกน้องที่ทุ่มเทและรักองค์กรอย่างคุณ หาไม่ได้อีกแล้วนะรู้ไหม...” ผอ. พูดพลางเอามือลูบหัวผมอย่างเอ็นดู ผมดีใจกับคำพูดของท่าน แต่...
“ขอบคุณครับ แต่ว่าผม...คงกลับไปทำงานไม่ได้อีกแล้ว” ผมพูด แอบขยับขาตัวเอง หวังว่าจะรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวขึ้นมาบ้าง...แต่ก็ไม่มี
“ทำไมล่ะ…ผมจะไม่ให้คุณทำงานอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ผมสัญญา” น้ำเสียงคนพูดร้อนรนเมื่อได้ยินคำตอบจากผม
“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากทำนะครับ แต่ว่าขาผม...ขาของผมมันไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว...ผมเดินไม่ได้...”
“อะไรนะไอ้นิด!” ภูมิจิตร้องออกมาทันที พร้อมกับเปิดผ้าห่มที่คลุมขาออก จัดการเลิกขากางเกงที่ปิดบังรอยแผลของผมขึ้น แขกผู้มาเยือนถึงกับผงะ เมื่อเห็นขาที่เต็มไปด้วยรอยแผลผ่าตัด...แต่ละคนน้ำตาซึม ไม่ต่างกับวันแรกที่ผมฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นขาตัวเอง
.
.
.
ภูมิจิตกับ ผอ. กลับไปแล้ว ทั้งสองคนนั่งให้กำลังใจผมอยู่นาน จนผมต้องบอกให้กลับได้แล้ว เสียการเสียงานหมด ก่อนกลับทั้งสองคนบอกว่าเดี๋ยวจะมาใหม่ แล้วจะยกโขยงมาถล่มที่นี่กันทั้งแผนก ทำให้วันนี้ผมอารมณ์ดีแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน
ผมบอกให้ไอ้จิตมาเยี่ยมผมทุกวัน เพราะตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่าที่อยู่กับใครที่ไม่คุ้นเคย มันทำให้ผมอึดอัด แม้ป้าเรืองจะดีกับผมมากก็ตาม แต่ป้าเรืองก็เป็นพวกเดียวกันกับคุณฉกาจอยู่ดีนี่
อยากเข้าห้องน้ำอีกแล้ว...ผมคิด ไม่ได้อยากจะรบกวนคุณบุรุษพยาบาลบ่อยๆหรอกนะ แต่ผมไม่มีทางเลือกนี่นา เอื้อมมือจะไปกดปุ่ม อีกนิดเดียวก็จะถึงอยู่แล้ว ใครบางคนก็ปัดมือผมออกในรอบครั้งที่สองของวันนี้
“นิด!” มันตะคอกเสียงดัง...อ้อ เดี๋ยวนี้คงไม่มีคำว่า คุณนิด แล้วสินะ
ผมพยายามเอามือเอื้อมไปลากรถเข็นคนไข้ที่อยู่ข้างเตียงมา รู้ดีว่าลุกจากเตียงไปด้วยตัวเองไม่ได้ ก็ยังอยากจะประชด แต่จู่ๆ ตัวของผมก็ลอยหวือ ผมพยายามขัดขืนสุดกำลังที่ผมมี แต่ร่างหนานั่นก็ไม่ได้สะเทือนกับแรงข่วน จิก ตบ ของผม มันพาร่างของผมเข้าไปในห้องน้ำ ใช้ขาเขี่ยเปิดฝาชักโครก ก่อนจะวางตัวผมลงเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาจะดึงกางเกง
“มะ...ไม่ ผมทำเอง!” ผมบอกมัน เอามือดึงกางเกงตัวเองไว้ไม่ให้มันถอดได้ง่ายๆ
“หึ...ในที่สุดก็ยอมพูดกับผมสักทีสินะ แล้วนี่จะอายอะไร ของมันก็เคยๆเห็นกันมาหมดแล้ว” มันพูดพร้อมกับกระชากกางเกงของผมลงไปกองที่ข้อเท้า แล้วแยกขาของผมออกจากกัน ผมน้ำตาเอ่อ ทั้งเจ็บใจ ทั้งอาย โกรธ และเกลียด ผสมปนเปกันไป แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง เพราะไม่อยากเห็นหน้ามัน!
“จะร้องทำไม เวลาจะฉี่ก็ต้องให้คนอื่นแยกขาออกให้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ตัวเองขยับขาได้รึไง อ้อ...หรือที่เรียกบุรุษพยาบาลมาบ่อยๆ เพราะอยากให้มันเห็น ที่เข้าห้องน้ำนานๆเพราะคงทำอย่างอื่นกันมากกว่านี้สินะ!”
ผมเงยหน้ามองมันทันทีที่พูดจบ ทำไมชอบดูถูกกันนัก ผมได้แต่กัดริมฝีปาก จิกมือกับหน้าขาที่ไร้ความรู้สึกของตัวเอง นึกอยากให้มันขยับได้เสียตอนนี้ จะได้กระทืบคนที่นั่งอยู่ตรงหน้านั่น
มันดึงมือที่จิกเกร็งของผมออก เล็บเข้าเนื้อจนเลือดซึมออกมาตามรอยแผล แน่นอน ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บทางร่างกายอยู่แล้ว... แต่ผมกำลังเจ็บที่ใจ มันใช้มือของตัวเองปาดน้ำตาให้ผม แล้วใช้อีกมือคลึงตรงริมฝีปากให้คลายออก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามา จนผมต้องเบี่ยงหลบเพราะนึกรังเกียจ
“รู้แล้วๆ เสร็จแล้วก็เรียกผมด้วยแล้วกัน” มันผละออกเมื่อเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของผม ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างหัวเสีย
ผมจัดการธุระอะไรของตัวเองเรียบร้อยนานแล้ว แต่ไม่อยากเรียกมัน ไม่อยากให้มันเข้ามาเห็นสภาพที่น่าสมเพชของผม... เลยตัดสินใจทิ้งตัวเองลงมาจากชักโครก แรงปะทะกับพื้นทำให้รู้สึกเจ็บร้าวไปตามกระดูกของร่างกายส่วนบน แต่ใครจะสน... ผมค่อยๆใช้กำลังแขน พาร่างตัวเองคลานไปที่ประตูห้องน้ำ ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นเท่าที่ทำได้ แล้วเอื้อมมือไปยังลูกบิดนั่น และด้วยความซวยที่เกิดมาเตี้ย ผมเลยเอื้อมไม่ถึง... เวรแล้วไงกู
“นิด...เสร็จรึยัง” ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงมันเคาะเรียกอยู่หน้าประตู เสียง...ที่ห่างกันเพียงบานประตูกั้น
“นิด! ทำไมไม่ตอบ ผมเข้าไปแล้วนะ” ทันทีที่มันพูดจบ ประตูตรงหน้าผมก็ถูกเปิดออกอย่างแรง เห็นมันยืนนิ่งค้าง ก่อนจะทำหน้าโกรธใส่ผม
“คุณทำบ้าอะไร!...” มันเดินเข้ามาช้อนตัวผม พาออกจากห้องน้ำ และตอนนี้กำลังจะวางตัวผมลงที่เตียง แต่เดี๋ยวก่อน...มึงอยากอุ้มกูนักใช่ไหมไอ้ฉกาจ
“ดะ...เดี๋ยวครับ” ผมเรียก มันชะงักมือค้าง
“ผมอยากดูวิวที่หน้าต่าง ช่วยอุ้มผมไปตรงนั้นที” ผมชี้ไปที่จุดหมาย มันพยักหน้าเข้าใจอย่างงงๆ ก่อนจะเดินพาร่างผมไปตรงที่บอก
“ผมอยากดูวิวสักสิบห้านาทีนะครับ อุ้มไว้อย่างนี้นะ” ผมบอก ปรายตาออกไปมองนอกหน้าต่าง ไม่มีอะไรน่าดูสักนิด ผมแค่อยากแกล้งมันเท่านั้น
“ถ้าคุณอยากดูวิวมาก ผมพานั่งรถเข็นออกไปดูข้างนอกเอาไหม” มันพูด
“ไม่! ผมอยากดูจากตรงนี้ วิวสวยดี ผมขอเพิ่มอีกสามสิบนาทีแล้วกัน”
“อะไรนะ!”
“หรือถ้าคุณอุ้มไม่ไหว ก็ให้คุณสุทิน ไม่ก็เรียกคุณบุรุษพยาบาลมาอุ้มผมแทนก็ได้นะ ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล...”
“ผมมีปัญหาแน่!” ยังพูดไม่จบประโยคดีมันก็พูดแทรกเสียงแข็ง
“ตัวเท่าลูกแมวแบบนี้ ให้อุ้มทั้งวันยังได้ สบายมาก” มันพูด ผมแอบเห็นเหงื่อตรงขมับมันซึมออกมา นี่เพิ่งผ่านไปห้านาทีนิดๆเองนะ เหอะ...ผมได้แต่หัวเราะเยาะในใจ ตาก็มองออกไปด้านนอก ทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้มอง...มึงได้อุ้มกูจนกล้ามปูดแน่ ไอ้ฉกาจ!
.
.
.
เพื่อนๆพี่ๆ ในแผนกผลัดกันมาเยี่ยมผมทุกวันครับ ผมหายเหงาเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกว่าตัวเองเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ภูมิจิตก็มาเยี่ยมผมทุกวันหลังเลิกงาน บางวันมันก็มานอนค้าง เราคุยกันจนดึกดื่นกว่าจะได้นอน พลอยทำให้ใครบางคนที่มานอนค้างเป็นประจำทุกคืนอย่างมันต้องนอนดึกไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“มึงออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่นะนิด” ภูมิจิตถามขึ้น ผมที่กำลังนอนพิงหมอนดูทีวีอยู่ยกนิ้วขึ้นมานับ
“อีก...อ่าว พรุ่งนี้แล้ว” จะนับนิ้วทำไมวะกู อยู่ที่นี่นานจนลืมวันลืมคืน
“มึงคิดรึยังว่าจะไปอยู่ไหน” มันถาม ทำหน้าเครียด...ก่อนหน้านี้ผมคิดมาบ้างแล้ว ผมคงออกไปอยู่ด้วยตัวเองคนเดียวไม่ได้แน่...
“ก็คงเป็น...สถานสงเคราะห์คนพิการครับมั้งครับ” ผมตอบเสียงเบา
“มึงบ้าไปแล้ว! ใครจะไปให้มึงอยู่ กูไม่ยอม” มันบอกพร้อมกับมองหน้าผมดุๆ
“แล้วจะให้ทำยังไง ให้ผมไปอยู่กับคุณจิตไหมล่ะครับ” ผมถามกลับ
“อยู่กับกูยิ่งแล้วใหญ่ กูทำงานทุกวัน ใครจะดูแลมึงเวลาจะขี้จะเยี่ยว” มันบอก เรื่องนี้ผมรู้อยู่แล้ว ผมถามมันไปอย่างนั้นแหล่ะ...คนพิการอย่างผม ไม่มีประโยชน์อะไร นอกจากเป็นภาระให้คนอื่น...ผมเลยคิดว่าจะไปอยู่ในที่ๆเขาไม่คิดว่าผมเป็นภาระ
“ทำไมมึงไม่ไปอยู่กับไอ้ประธานนั่น ไหนๆก็ออกค่ารักษาพยาบาลให้มึงหมด อีกอย่าง เขาบอกกูว่าเขาจ้างหมอกายภาพไว้ให้มึงแล้ว มีหมอกายภาพประจำตัว ดีกว่าไปสถานสงเคราะห์แล้วให้เขาดูแลมึงแบบตามมีตามเกิดนะ” มันร่ายยาวถึงคุณความดีของคนที่อยู่มุมห้อง…พวกมึงไปแอบคุยกันตอนไหน
“ไม่! ยังไงผมก็ไม่ไปอยู่กับเขาแน่ ผมยอมอยู่ที่สถานสงเคราะห์ดีกว่า” คับที่อยู่ได้ คับใจมันอยู่ยาก
“ไอ้นิด มึงอยากกลับมาเดินได้เร็วๆไหม” มันถาม จับไหล่ผมแน่น
“คุณจิตอยู่ข้างเขาเหรอ” ผมถามกลับน้ำตาคลอ
“กูอยู่ข้างมึง อยู่ข้างมึงตลอด กูก็ไม่รู้ว่ามึงกับไอ้ประธานนั่นมีปัญหาอะไรกัน แต่กูเห็นว่านี่เป็นโอกาสของมึง กูแค่อยากให้มึงกลับมาเดินได้เร็วๆ ไม่อยากให้มึงพิการไปชั่วชีวิต มึงเข้าใจกูไหม” ภูมิจิตพูดพร้อมกับกอดปลอบผม
“กูจะไปเยี่ยมมึงที่บ้านของหมอนั่นทุกวันเหมือนเดิม กูสัญญา” มันบอกพร้อมกับเอามือโคลงหัวผมเบาๆไปมา ผมผละหน้าออก แล้วพยักหน้าให้มันอย่างจำยอม
“ดีมาก”
.
.
.
จิตกลับไปแล้ว หลังจากพูดเกลี่ยกล่อมผมได้สำเร็จ คนที่นั่งฟังอยู่มุมห้องยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินมาหาผมที่เตียง ผมปาดคราบน้ำตาทิ้งลวกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองมัน
“อย่าคิดโง่ๆที่จะไปอยู่สถานสงเคราะห์บ้าบออะไรนั่น เพราะผมไม่ยอมแน่ๆ” มันบอกเสียงรอดไรฟัน
“คุณพูดอย่างกับว่าชีวิตของผมมันมีทางเลือกมากมายอย่างนั้นสิ” ผมพูด นึกตลกกับชะตากรรมของตัวเอง เห็นมันอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เปลี่ยนใจ ตีหน้าขรึม แล้วปิดปากลงเอาไว้อย่างเดิม
“ไม่ต้องห่วง ผมยอมไปอยู่ให้คุณทรมานเล่นแน่ และทันทีที่ผมเดินได้ ผมจะหาเงินค่ารักษามาคืนให้คุณทุกบาททุกสตางค์ เมื่อครบแล้ว ผมรบกวนขอให้คุณออกไปจากชีวิตของผมด้วย...” ผมบอก มันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างกับว่าไม่ชอบใจในคำพูดของผม
“แล้วผมอยากจะบอกให้คุณรู้เอาไว้อย่าง ไม่ว่าคุณจะแสดงหรือแสร้งทำดีกับผมขนาดไหน มันก็ไม่สามารถลบล้างสิ่งที่คุณทำไว้กับผมได้ เพราะผมจะไม่มีวันหลงกลคุณอีกต่อไป!”
........................................................................
มาแล้ววันศุกร์ตามสัญญา ขอโทษที่ให้รอนานจ้า พรุ่งนี้เดี๋ยวมาต่อ ขอบคุณ คุณไอ้หัวแห้ว ด้วยนะคะที่ช่วยดูคำผิดให้ :-[
-
อ่านไป น้ำมูกไหลไปด้วย เป็นกันหรือเปล่าเวลากลั้นน้ำตาแล้วน้ำมูกไหลแทนอ่ะ
สงสารนิดจังเลย สถานสงเคราะห์คนพิการ คิดจะอยู่ที่นั่นจริงเหรอตอนแรกน่ะ
-
ดีค่ะคุณนิด ใจแข็งแบบนี้แหละดีแล้ว
ปล่อยให้มันลำบากดูแลเราไป เอาคืนให้คุ้ม
ตอนนี้ถ้าอิคุณฉกาจมันฉลาดจริง มันก็น่าจะเข้าใจแล้วนะว่าไม่ใช่ความผิดของคุณนิด!!
อยากรู้นักจะไถ่โทษยังไง คุณนิดขา อย่าใจอ่อนง่ายๆ นะคะ
หมดยุควนิดา โสรยา นางทาสแล้วค่ะ ที่ต้องยอมลงให้ผู้ชายตลอด (ถึงมันจะชายทั้งคู่ก็เถอะ = =")
เป็นนายเอกก็เชิด ไม่แคร์พระเอกได้ค่ะ ใช่ว่าต้องเป็นฝ่ายใจอ่อนให้เสมอไป!!!!
อินมากค่ะ TTvTT
มาต่อเร็วๆ นะคะ :katai4:
-
:katai5: :katai5:
เ้ฮ้ออออออออออ ทำไมฉกาจไม่พูดจาดีๆกว่านี้หน่อย สงสารคุณนิดจัง
ขอให้หายเร็วๆนะ ระหว่างนั้น ฉกาจก็รู้ใจตัวเองสักที เ็ฮ้อออออีกรอบบบ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
อ่านแล้วร้องไห้เลย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ผักกาด แกเป็นผักกาดชนิดหนักแผ่นดินป่ะ ไหงปากหนักปากแข็ง :katai1:
พูดกับคุณนิดดีๆไม่เป็นหรือไง คอยดูถ้าเสียคุณนิดไป.....เค้าจะร้องไห้ :hao5:
-
สงสารคุณนิดอ่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
แต่สนุกมากเลย
สู้ๆนะค่ะคนเขียน :impress2:
ต่อไวๆ เค้าติดแย้ว 5555555555555555 :katai1:
-
สงสารคุณนิด อยากจะร้องไห้ แต่อากาศร้อนเกิน บิ้วไม่ไหว :katai1:
ตอนนี้อีคุณผักกาดเริ่มเป็นผู้เป็นคนละ ทำดีๆ กับคุณนิดก็เป็นนี่นา
ชอบตอนอุ้มจังค่ะ อุ้มเยอะๆ อุ้มบ่อยๆ น่ารั้กกกก
เอ้อ รีเควสตัวเร่งปฏิกิริยาได้มั้ยคะ
อยากเห็นอีคุณผักกาดเดือดร้อน หึงคุณนิดมั่ง หมั่นไส้ ทำมาเป็นบอกว่า แค่รู้สึกดี แต่ไม่ได้ชอบ ไม่ได้รัก หึ :fire:
-
คุณฉกาจจะซึนไปไหน รู้สึกรักขอโทษหรืออะไรก็บอกไปสิ แค่นี้คุณนิดก็เกลียดแกจะตายอยู่แล้วนะ ! :เฮ้อ:
ขอให้คุณนิดหายกลับมาเดินได้ไวๆนะคะ :L2:
-
อย่าไปยอมไอ้ผักกาดคับคุณนิด ผมอยู่ข้างคุณฮะ :mew6:
ไอ้ผักกาดมันซึนไปม้ายยยยยย :ling2:
-
และแล้วก็ร้องไห้..ตามนิดไป :hao5:
-
สมน้ำหน้าฉกาจ..... ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
สงสารคุณนิดอะ ฮือออ หายไวไวนะคุณนิด T_T
ปักธงรอนะค้าาเย้ๆๆ :mc4:
-
ไอ้ฉกาจ! ไอ้ห่วยแตกกกกกกก
เบื่อมัน!! อยากให้มันหึงคุณนิดจัง ไม่รักใช่มั้ย!? หึ! อย่าให้เห็น%^&&)(&^%นะ!!
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลง 'ไม่รัก...ไม่ต้อง' ขึ้นมาเลย = =" #ชื่อเพลงก็อินแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.วันนี้เปิดปิดรอเรื่องนี้อัพทั้งวันเลย 55555555555
-
ฉกาจจ!! พูดดีๆกับคุณนิดจิ :katai1:
-
คุณนิดประกาศกร้าว....
-
เฮ้อ เริ่มสงสารคุณฉกาจขึ้นมานิดๆแล้ว
-
ดี!!!
-
โอ้ว ชะละลาาา เราชอบมาม่า :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
สงสาารนิด ทำไมถูดใจร้ายกับนิดแบบนี้หละครับ
-
นิดเป็นคนเข้มแข็งนะ
แต่อิฉกาจนี่ตกลงมันจะเอายังไงกันแน่
-
คุณนิดขา อย่าไปอยู่บ้านสงเคราะห์เลยนะคะ ให้อิคุณผักกาดมันชดใช้ในสิ่งที่ทำกับคุณนิดก่อนนะคะ :mew6:
-
ดราม่าจะเยอะเกินไปแล้วน้าาา :hao5:
น่าสงสารคุณนิดที่สุด
เมื่อไหร่จะได้กลับไปหวานเหมือนตอนแรกๆ :hao7:
-
คุณนิดจ๋า เล่นตัวเยอะๆ นะคะ เค้าว่าตอนนี้ผักกาดไม่กล้าหือหรอก อีกอย่าง เค้าว่าตอนนี้ผักกาดคงรู้ความจริงแล้วล่ะ แล้วก็คงรู้สึกผิดในใจอยู่ไม่น้อย ดังนั้นใช้โอกาสนี้เอาคืนให้ได้นะจ๊ะ
ขอบคุณนะคะ กอดๆ คนแต่งค่ะ
-
:o12: :o12: ทำไมเศร้าแบบนี้
เฮอะ แต่ก็สมควรแล้ว ให้โดนซ่ะบ้างงง!!!
มาต่อไวๆนะคร้าบบบบบ :bye2:
-
สงสารคุณนิดอ่ะ
เอาคืนไอ้ผักกาดเยอะๆเลยจ้า
-
คุณนิดเข้มแข็งมาก ขอบใจจร้าาา
-
น้ำตาไหลด้วยความสงสารคุณนิด
ทำไมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย
แค่ร่างกายไม่ปกติจิตใจก็ย่ำแย่พอแล้ว การต้องมาฟังคนกระทบกระเทียบด่าอยู่ทุกวัน
เมื่อไหร่ร่างกายจะฟื้นตัว
-
ผักกากอย่าเล่นตัวได้ป้ะ จะเชียร์ให้หมอกายภาพจีบนิด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4:
-
สงสารคุณนิด อึดอัดแทน
คุณฉกาจนี่ยังไม่รู้ตัวเองอีกหรอเนี่ย คนเรา เฮ้อ :เฮ้อ:
-
บีบหัวใจที่สุด
-
อินจริงอะไรจริงกับเรื่องนี้ :m15: สงสารคุณนิดมาก ทำไมเศร้าแบบนี้อยากให้คุณนิดหายไว ๆ
ตอนนี้รู้สึกดีกับคุณฉกาจขึ้นมาอีกนิด คือเค้าทำผิดจริง ตอนนี้คงกำลังไถ่โทษให้ตัวเองอยู่
ทำด้วยใจด้วยไม่ได้ทำไปงั้น ๆ ไม่งั้นใครจะอยู่เฝ้่าอีกคนได้เป็นเดือนถ้าไม่รักไม่ชอบเค้าอ่ะ
แถมยังมีท่าทางหึงหวง อยากให้เค้าใช้ตัวเองทำโน่นทำนี่อ่ะสิ หึงกระทั่งบุรุษพยาบาลเน้อ
ไม่ชอบตรงที่แกปากร้ายนี่แหละ คือจิตใจคุณนิดอ่อนแอก็พูดดี ๆ หน่อย แต่ล่ะคำ ฮุ้ว น่าตีปาก
รักเค้าก็พูดกับเค้าดี ๆ สิ คุณนิดเค้าก็รักแกแหละอดีตคุณยามเอ๊ย ตอนคุณนิดหลอกให้อุ้มน่ารักกันมาก
ทั้งสองคนเลย แต่ยังไงก็แล้วแต่ คุณนิดอย่าเพิ่งใจอ่อนเด็ดขาด!!!!!!!! มันต้องได้รับบทเรียนกันบ้าง
อยากให้มีคนดี ๆ มาจีบคุณนิดบ้างจัง ให้มันหึงให้คลั่งตายกันไปข้าง ขนาดบุรุษพยาบาลยังหึงนับประสากับคนอื่น หึๆๆ
ดีใจที่คุณจิตมาเยี่ยมคุณนิดบ่อย ๆ จะได้มีรอยยิ้มมีความสุขบ้างเนอะ ผอ.อีก สำนึกแล้วสิ
เพื่อน ๆ ที่บริษัทก็ดีกับคุณนิด ตอนบอกจะไปอยู่สถานสงเคราะห์นี่น่าสงสารมาก ฮรือ คนไรโคตรตัวคนเดียว
ดีที่เชื่อคุณจิตจะได้หายเร็ว ๆ เนอะ เรื่องราวสนุกเจ้มจ้นมากค่ะ
ขอบคุณค่า พรุ่งนี้เจอกันค่ะ เย้ๆๆๆ :katai2-1:
-
:hao5:
หนูนิดอย่าไปหลงฉกาจอีกนะ
-
โอ้ยอ่านตอนนี้สงสารคุณนิดมาก ทั้งสีหน้าท่าทาง :hao5: หวังไอ้คุณฉกาจมันจะคิดได้บ้างนะไม่ใช่เอาแต่คิดแก้แค้น เพราะแค่นี้นิดก็ช้ำใจพอแล้ว ขอให้นิดเป็นฝ่ายเอาคืนบ้างเอาให้หนักเลย :katai1: คุณนิดสู้ๆๆๆๆ :katai2-1:
-
คุณนิดหายแล้วถีบหังส่งเลยนะ
เอาให้หนักเลยไอคุณผักกาดดดด :ling2:
-
หน่วงงงงง :ling1:
-
คุณนิดเข้าใจผิดเต็มๆๆๆ
รออ่านวันพรุ่งนี้คะ
สงสารตอนคุณนิดบอกว่าจะไปอยู่สถานสงเคราะห์คิดได้ไงว่าคุณฉกาจจะยอมให้ไปนะนั่น
-
สงสารคุนนิด
สมน้ำหน้าเล็กๆกับพี่ผักกาด :mew4: :mew4:
-
คุณนิดมีเพื่อนร่วมงานที่ดีไม่ทิ้งกันยามลำบาก
แต่เลือกรักคนที่เหี้ยมากๆถึงฉกาจจะไม่ทิ้งนิด
แต่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตนิดต้องเปลี่ยนไป
จากที่มีงานทำเป็นหัวหน้าคนกลับต้องมาพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
สงสารคุณนิดมาที่เจ็บทั้งตัวและหัวใจ :o12:
-
ไม่รักก็อย่ามาทำแบบนี้
สมน้ำหน้ามากค่ะคุณฉกาจ
-
เมื่อความเชื่อใจถูกทำลายอย่าคาดหวังที่จะได้คืนง่ายๆ สู้ๆนะคุณนิด อย่าท้อแท้ ถ้าแกสำนึกผิด ก็ทำให้มันจริงๆอย่าแค่ชั่ววูบแล้วบอกว่าไม่คิดอะไร ไอ้ หนอนผักกาด!!!!! :fire:
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าดีหรือเปล่า ใจหนึ่งก็สงสาร อีกหนึ่งก็สะใจ :katai1:
-
ดูๆแล้วคุณผักกาดก็แลจะรัแและห่วงใยนะ แต่ เถื่อนไปหน่อย
คุณผักกาดคนเดิมนี่เป็นแบบเสแสร้งเหรอ
-
คุณนิด อย่าไปยอมเค้า
-
รอพรุ่งนี้ๆๆๆๆ
คุณนิดสู้สู้นะค่ะT^T
-
นิสัยฉกาจนี่มันเด็กน้อยเกินกว่าจะเป็นประทงประธานบริษัทได้จริงๆ
เจ้าคิดเจ้าแค้น ขี้หึง ไร้เหตุผล ด้อยวุฒิภาวะ พฤติกรรมรวมๆ น่าจับข่วนหน้าให้หายบ้าจริงๆ
คุณนิดใจแข็งไว้นะจ๊ะ เราอยู่ข้างคุณนิดเต็มตัวเลยจ้า สู้ๆ o13
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
น้ำตาคลอ กำลังจะหยด จะหยด จะหยดแล้ว แล้วก็ตัดฉับ ค้างเบย T^T
พรุ่งนี้เจอกัน ><
-
ถึงแม้ตาผักกาดจะเป็นพระเอก แต่ใจแข็งเข้าไว้นะคุณนิด ขอให้ขาหายไว ๆ
-
อ่านถึงขานิดเดินไม่ได้นะ ทำเอาน้ำตาไหลเลยอ่ะ
สมน้ำหน้า ไอ้ตัวร้ายกาจ ทำร้ายจิตใจนิดนัก โฮ๊ะๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หายเร็วๆนะคุณนิดจะได้หนีไปให้ไกลไอ้คนใจร้าย :m15:
-
ชื่อเรื่องออกจะน่ารัก
แต่ท่าทางมันจะดราม่า อีกนานนนนนน แน่ๆ :o12: :o12: :o12:
-
สะใจ :katai3:
-
มาม่า มาม่าเต็มไปหมดเลยยยย :katai5:
-
สงสารคุณนิด :monkeysad: :monkeysad:
เอาไอ้ฉกาจ ไปทิ้งที :z3: :ling1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: (อินจัด :katai5: :katai5:)
-
:ling1: :ling1: :ling1:
คุณนิดน่าสงสารตลอด นี่คิดจะไปอยู่สถานสงเคราะห์คนพิการอีก
ใจเด็ดมากค่ะ แต่สุดท้ายก็นะ.....
-
รันทดแท้ทท.. สงสารนิดมากกกกกก เอ่ยยยยยย
-
เง้ออออ
-
ถูกต้องคุณนิดอย่าไปยอมอะไรง่าย ๆ
ในเมื่อเขายังไม่สำนึกผิดอย่างจริงจังหรือแม้แต่จะขอโทษก็ตาม :m16:
และขอให้คุณนิดหายป่วยไวไว จะได้เอาคืนซักที
-
ไอ่ผักกาดเน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ตราบใดที่คุณนิดยังไม่ให้อภัยแก ชั้นก็ยังไม่ให้อภัยเหมือนกัน :katai1:
ไม่รู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เหมารวมว่าเป็นความผิดของแกทั้งหมด
ก่อนอื่นเลยแกช่วยทำตัวดีๆกับคุณนิดให้มากกว่านี้หน่อย เข้าใจ๊ ???
-
:z6: อิผักกาด ปากเสีย ปากหมาเหมือนเดิมนะแก
ถือว่าไปรักษาตัวนะคุณนิดอย่าคิดมาก รักษาตัวให้หายดีแล้วค่อยเอาคืนยังทันอยู่นะ :katai1:
-
เมื่อไหร่คุณนิดจะเดินได้ซะที
เป็นกำลังใจให้นะครับ,,,
-
เราเป็นหวัดน้ำมูกไหล อ่านไปด้วสูดน้ำมูกไปด้วย น้องถามว่าอ่านอะไรมัน
เศร้าขนาดนั้นเลยหรอ 55555555555+ แต่มันก็เศร้าจริงๆ
-
:hao5: กัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้ด้วยความสงสารคุณนิดโดนนายฉกาจพูดจาทำร้ายจิตใจตลอดเลย
ขอ :beat: นายฉกาจสักทีด้วยความหมั่นไส้
-
สงสารคุณนิด :sad4: :sad4:
อยากข่วนหน้าคุณฉกาจมาก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
คุณนิดสู้ๆนะค่ะ
-
:hao5: มาม่าอืดแบ๊ววววววว :hao4:
-
อ่านแล้วรู้สึกวูบโหวงในอก ..สงสารคุณนิดมากก
อิคุณฉกาจ ซึนนักหรอ คุณนิดใจแข็งเข้มแข็งเข้าไว้นะ เอาให้มันหายซึนแล้วเจ็บหนักๆ :katai4:
-
เข้มแข็งไว้นะคุณนิด :monkeysad: :monkeysad:
ขออีกที ไอ้ผักกาดเอ๊ยยยยยยยย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แซ่บดีค่ะ
น่าเบิร์ดกระโหลกทั้งคู่จริงๆ :katai1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เริ่มแรกมันไม่ใช่แบบนี้ คนละอารมณ์เลย
ตอนนี้เศร้าสุด ๆ สงสารคุณนิด
ตอนนี้ฉกาจทำดี เหมือนมีความรับผิดชอบ
แต่ยังไม่หายโกรธนะ เพราะตั้งใจมาหลอกแต่แรก
แถมถีบหัวส่งด้วยคำพูดแย่ ๆ อีก รับไม่ได้
ไม่มีทางเลือกไหนให้คุณนิดเลย ต้องยอมเขาทุกอย่าง
ให้หายดีก่อนเถอะ เอาคืนให้สาแก่ใจเลย
-
โอ้ยไม่เข้าใจถ้าไม่รักก็อย่ามาดูแลเลย
เศร้าใจเข้มแข็งไว้คุณนิด
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
อ่านไปอ่านมา
รู้สึกอึดอัดใจ
ทำไม สองคนนี้ไม่พยายามคุยกันดีๆน่ะ
ไม่พูดตรงๆ จะรู้ใจกันได้ไงเนี่ย
แล้วจะรอตอนต่อไป
-
ฉกาจจะไม่ได้ความรักคืนถ้ายังทำแบบนี้ ตกภาษาไทยเหรออิกาจ
>>จง"อธิบาย"
-
ตอนนี้สะใจจิงๆ นายฉกาจโดนเมินบ้างสมน้ำหน้า
-
สงสารคุณนิด
เป็นกำลังใจให้คุณคนแต่งค่า ขอบคุณค่ะ
-
คุณฉกาจจะซึนเอาโล่ห์เหรอวะครับ
-
อีตาผักกาดปากแข็ง
คุณนิดต้องใจแข็งเข้าไว้นะ
-
สงสารนิด คงจะอึดอัดที่ช่วยตัวเองไม่ได้ แถมต้องไปพึ่งพาคนที่เราเกลียดอีก ขอให้นิดเข้มแข็งเน้อ
หายไวๆ แล้วก้อหนีไปให้ไกลๆเลย :mew2:
-
รอลุ้นกันต่อไปว่า เรื่องราวจะดำเนินไปไนทางไหน
-
น้ำตาจะไหลกับชะตากรรมของหนูนิด
ไปอยู่บ้านไอ้ฉกาจก็พยายามรั้งๆป้าเรืองให้อยู่ด้วยตลอดนะลูก
-
มาเอาใจช่วยคุณนิด น่าสงสารมากเลย แต่เข้มแข็งสุดๆ
นึกถึงตอนที่อยู่ด้วยกัน คุณฉกาจคนนั้นหายไปไหน คิดถึง
รออ่านนะคะ
-
สมน้ำหน้า แบร่ๆๆๆๆๆ
ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ ไปตายซะๆๆๆๆ
เฮ้ยแต่มันก็จะไม่มีพระเอกดิ ไม่ได้ๆๆๆ
ชดใช้ๆๆๆ แล้วหายโอเคงี้ดีก่า อ้ายยยยชอบคุณนิดอะ น่ารักขนาดดด
-
หมดน้ำตาไปหลายปี๊บ
สงสารคุณนิดมากมาย :hao5:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
คุณนิดสู้ๆนะคะ เอาคืนผักกาดให้สาสม ซึนดีนัก
-
ไม่รู้จะ สงสาร ใครดี ..
-
ตอนที่ 10 # ดูแล
วันนี้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ เมื่อเช้ากว่าจะออกมาได้แทบจะมีการเสียเลือดเสียเนื้อกันไปข้าง...
‘ไม่เอา ผมจะเปลี่ยนเอง’
‘อวดเก่ง ถามหน่อยว่าจะใส่กางเกงนี่ได้ยังไง’
‘ให้ป้าเรืองใส่ให้ก็ได้นี่ครับ’
‘ป้าเขายกตัวคุณไม่ไหวหรอกนะ จะอายอะไรนักหนา’
‘อะ...คุณจิตมาพอดี คุณจิตเปลี่ยนชุดให้ผมหน่อยครับ!’
ตามนั้นครับ...ตอนนี้เลยมีบุคคลสี่คนนั่งพร้อมเพรียงกันอยู่ในรถ พี่สุทินเป็นคนขับ ส่วนไอ้จิต นั่งคั่นกลางระหว่างผมกับคนที่ออกอาการหงุดหงิดตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลนั่น
จิตลางานครึ่งเช้าครับ เพราะมันบอกว่าจะมาส่งผม และผมบอกมันให้ติดรถอดีตยามนั่นมาด้วย เวลามาเยี่ยมผม มันจะได้มาถูก ภูมิจิตชวนผมคุยตลอดทาง พร้อมกับบ่นเป็นพักๆว่าบ้านไกลโคตร ผมเลยบอกมันว่า ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้นะ เพราะแค่มาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาลทุกวันก็รบกวนมันแย่แล้ว เลยบอกมันให้มาเฉพาะช่วงเวลาที่มันสะดวกมา อย่างวันหยุดอะไรแบบนี้แทน
ในที่สุดก็มาถึงครับ พี่สุทินตีโค้งเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่เปิดประตูรั้วรอเอาไว้อยู่แล้ว ตัวบ้านดูธรรมดา หลังไม่ใหญ่เท่าคฤหาสน์ แต่ก็ไม่เหมือนบ้านทั่วไป โดยเฉพาะพื้นที่บริเวณบ้านที่กว้างมากๆ มีต้นไม้ปกคลุมให้ร่มเงาทุกพื้นที่ ทางด้านซ้ายของตัวบ้านมีสระขนาดใหญ่ เห็นดอกบัวจงกลนีขึ้นจับกลุ่มกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ ผมมองเลยออกไปผ่านต้นพุทธรักษาตรงริมน้ำ เห็นบ้านไม้เล็กๆหลังหนึ่งตั้งอยู่…
“อ่าวๆ ไอ้นิด ถึงแล้ว มองตาค้างเลยนะ น่าอยู่ละสิ” ไอ้จิตพูดขึ้นตอนที่รถจอดเทียบลานหน้าบ้าน ใครคนหนึ่งลงไปแล้ว เห็นมันเปิดท้ายรถเอารถเข็นคนไข้ที่พับเก็บออกมากาง ก่อนที่จิตจะอุ้มผมไปวางบนรถนั่น ผมสำรวจตรงทางเข้าของตัวบ้านที่มีป้าเรืองยืนถือตะหลิวยิ้มตอนรับอยู่ ระดับพื้นภายในบ้านสูงกว่าพื้นนอกบ้านนิดหน่อย แบบนี้ผมคงออกไปไหนมาไหนด้วยรถเข็นเองได้ เพียงแต่ตอนเข้าบ้านอาจต้องเรียกคนในบ้านมาช่วยดันขึ้นหน่อย
“เห็นมึงได้อยู่ที่สบายๆแบบนี้กูก็เบาใจแล้ว...กูต้องไปทำงานต่อนะ แล้วจะมาเยี่ยมมึงบ่อยๆ” ไอ้จิตพูดแล้วเอามือยีหัวของผมไปมาจนผมยุ่ง แล้วขึ้นรถคันเดิมที่พี่สุทินติดเครื่องรออยู่
“ฝากดูด้วยนะครับป้า เดี๋ยวไอ้เชนจะเข้ามาตอนบ่ายๆ” ใครบางคนที่นิ่งเงียบมาตลอดตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลเอ่ยปาก มันหันมามองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะผละไปขึ้นรถเหมือนกัน ผมมองจนรถออกไปพ้นนอกประตู สักครู่ป้าเรืองแกก็บอกจะเข็นผมเข้าไปในตัวบ้าน
“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมขอไปดูรอบๆบ้านหน่อยนะครับ ป้าทำอาหารค้างไว้อยู่ใช่ไหม ผมกลับมาจะได้ทานอาหารฝีมือป้าพอดีไงครับ” ผมบอก ยิ้มให้แกตาแทบปิด
“เอาอย่างนั้นเหรอคุณนิด เอานี่ เอาโทรศัพท์ป้าติดไปด้วย มีอะไรให้โทรเข้าบ้านนะ” ป้าเรืองบอก แกคงรู้ว่าผมอึดอัดไม่น้อย สังเกตได้จากตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล ป้าเรืองเลยค่อนข้างจะเป็นคนที่ตามใจผมเป็นพิเศษ แต่ก็ยังเป็นห่วงผมเป็นพิเศษด้วยเช่นกัน
ผมรับโทรศัพท์มาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะออกแรงเข็นตัวเอง ถือว่าเป็นการฝึกเข็นด้วย จะได้คล่องๆ
ผมพาตัวเองมาอยู่ที่สระบัว อยากจะไปให้ถึงศาลากลางน้ำนั่น แต่ด้วยความที่ยังเข็นรถไม่คล่องดี เลยกลัวว่าจะตกจากสะพาน จึงเปลี่ยนใจเข็นรถมาเรื่อยๆจนถึงบ้านไม้หลังเล็ก ผมรู้สึกเหนื่อย เลยหยุดพัก แต่เห็นใครคนหนึ่งใส่หมวกบังแดดแต่งกายด้วยชุดม่อฮ่อม ผุดลุกผุดนั่งขุดดินอยู่ไวๆ
“สวัสดีครับคุณลุง” ผมตะโกนเรียกออกไป เห็นอีกคนชะงักแล้วมองมาทางผม ก่อนจะทิ้งจอบ กวักน้ำล้างมือแล้วเดินมาหา
“อ้าว สวัสดีพ่อหนุ่ม เป็นไงมาไงทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้” ลุงแกถามแล้วยิ้มให้ผม พลางตักน้ำในกระติกขึ้นมาดื่ม
“อะ...เอ่อ คุณฉกาจเขาพาผมมาครับ” ผมตอบเสียงอุบอิบ สีหน้าของผมมันคงบอกว่าผมไม่ได้อยากมาสินะ ลุงเขาถึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“อ้อ หนูนิดใช่ไหม เห็นป้าเรืองเขาเล่าให้ฟังแล้ว ไหนๆ ขอดูหน้าใกล้ๆหน่อย แหม หน้าตาน่าเอ็นดู” ลุงเขาบอก ผมเลยได้แต่ยิ้มแหยๆให้
“ลุงชื่อทัช เป็นคนสวนที่นี่ พักอยู่บ้านไม้หลังนี้” คุณลุงแนะนำตัวแล้วเข็นรถของผมพาชมรอบๆบริเวณบ้าน
“สวนสวยมากเลยนะครับ” ผมบอกออกไปตามความรู้สึก
“จริงเหรอ ลุงดีใจที่ชอบนะ” ผมเงยหน้าหันไปยิ้มตอบลุงทัช แล้วหันมามองทางต่อ
“แนะ! ไอ้โซ่ เล่นสกปรกอีกแล้ว เดี๋ยวจะโดนดี” ผมชะงักกับเสียงนั่น เห็นลุงแกหยุดมือ แล้วชี้ไปยังสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างหน้า เจ้าสี่ขากำลังเกลือกกลิ้งอยู่ริมสระ โคลนเกาะเกรอะกรังไปตามตัวของมัน
“โฮ่ง!” มันเห่ารับหนึ่งที ก่อนจะวิ่งหนีหายไปอีกทางหนึ่ง
“ไอ้เจ้านั่นชื่อโซ่ เกเรที่หนึ่ง มันไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ดุมากด้วย อย่าไปเข้าใกล้เชียวนะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ อืม...เห็นหน้าหมากวนตีนแบบนั้นกูก็ไม่ได้อยากเข้าใกล้นักหรอก หมาอะไรหน้าตาพิลึก
ลุงทัชพาผมชมรอบบ้านสักพัก แกก็เข็นมาส่งผมที่บ้านใหญ่ บอกว่าจะบ่ายแล้ว จะได้กินข้าว แล้วลุงแกจะไปเอาต้นไม้ลงดิน ขุดออกมาทิ้งไว้นานเดี๋ยวเฉาเสียก่อน ผมก็อือๆออๆกับแกไป พอมาส่งผมเสร็จแกก็ชิ่งเลย ผมเลยพยายามเข็นรถเข้าบ้านด้วยตัวเอง
“ฮึบ...” ไม่ได้แฮะ มันเข็นยากกว่าที่คิด ออกแรงอยู่นานจนเหนื่อย ตะโกนเรียกป้าเรืองดีกว่ามั้ง...
“อ้าว น้องนิด” ใครบางคนเรียก ผมจึงหันหลังกลับไปดู ยังไม่ทันจะเอ่ยปากตอบ ชายหนุ่มร่างสูงก็ก้าวเท้าเข้ามาเอามือมาแตะตรงที่จับรถเข็นของผมแล้ว
“เตรียมตัวขึ้นนะครับ ฮึบ...” พี่แกพาผมเข้ามาในตัวบ้านครับ
“ขอบคุณครับ” ผมตอบ ยิ้มให้เขินๆ
“ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงยิ้มตอบ เมื่อเห็นว่าผมไม่พูดอะไรพี่แกเลยพูดต่อ
“พี่ชื่อเชนนะ เดี๋ยวจะมาดูแลเรานั่นแหล่ะ” อ้อ...
“อ่า...สวัสดีครับคุณเชน”
“เรียกพี่เชนเถอะครับ พี่กับไอ้ฉกาจอายุมากกว่าเรานะ อีกอย่างจะได้ไม่ฟังดูห่างเหินด้วย คนไข้สนิทสนมกับผู้ดูแล จะทำให้หายไวยิ่งขึ้นนะ” พี่แกบอก ก่อนจะยิ้มใส่ตาผม
“ครับคุณ...เอ่อ พี่เชน” ผมตอบแก้เขิน เอามือลูบท้ายทอยตัวเองไปมา
“ดีมากครับ”
.
.
.
หลังจากทานข้าวฝีมือป้าเรืองเสร็จ ผมกับพี่เชนก็มานั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน อันที่จริงเรียกให้ถูกต้องบอกว่า ผมนอน แล้วพี่แกนั่งดีกว่า พี่เชนให้ผมนอนราบกับโซฟาพื้นเรียบ บีบนวด เคลื่อนไหวข้อต่อตรงส่วนขาให้ แล้วชวนคุยไปด้วย
“รู้สึกเจ็บบ้างไหม” ผมสั่นหัวหวือตอนที่พี่เชนถาม
“แต่มันรู้สึกเสียดๆตรงหัวเข่านิดหน่อยเวลาที่พี่ขยับ...ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่านะครับ” ผมบอก
“ไม่ได้รู้สึกไปเองหรอก ตรงหัวเข่าน้องนิดมีเหล็กดามอยู่นี่นา อีกอย่างการอัมพาตของเรามันไม่ได้เป็นโดยร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างน้อยมันต้องมีรู้สึกบ้าง ถ้าขยับแบบนี้ทุกวันๆ ต้องกลับมาเดินได้แน่” พี่เชนพูดให้กำลังใจ ผมนอนมองพี่เขางอข้อขาขึ้นลงไปมาซ้ำๆ เสียงนุ่มๆของพี่เชน ทำให้ผมนึกถึงคนที่ไปทำงาน...ทำไมมันไม่พูดจาดีๆกับผมเหมือนตอนที่มันปลอมตัวเป็นยามบ้าง
.
.
.
ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปนานขนาดไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่...
“นิด...นิดตื่น” ผมได้ยินเสียงเรียก ประกอบกับแรงเขย่าเบาๆทำให้ผมต้องปรือตาขึ้น ก่อนจะรีบปัดมือคนตรงหน้าออก มันก็ยังอุตส่าห์มาพยุงตัวผมให้นั่งได้ถนัด เหอะๆ อยากจะทำอะไรก็เชิญ กูไม่สนใจหรอกนะ... ผมมองออกไปข้างนอกเห็นท้องฟ้ามืดแล้ว นี่เผลอนอนไปนานเหมือนกันนะเนี่ย มองไปรอบๆไม่เห็นพี่เชน สงสัยกลับไปแล้ว...
“กินข้าวนะ” มันบอก พร้อมกับอุ้มผมขึ้น แล้วพาไปนั่งตรงเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่ตัวมันจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“พี่เชนละครับป้าเรือง” ผมถามป้าที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ยังไม่ทันที่ป้าเรืองจะได้ตอบ คนตรงข้ามก็พูดแทรกอย่างไร้มารยาท
“อ้อ...เจอกันยังไม่ครบวันดี นับญาติกันซะแล้ว ใจง่ายจริงๆ” มันพูด
“คุณหนู” ป้าเรืองเอ็ดเสียงเบา
“ใช่...ผมใจง่ายมากด้วย คุณน่าจะรู้ดีกว่าใคร ไม่อย่างนั้นตอนนั้นผมคงไม่ย้ายไปอยู่กับคุณหรอก นี่ผมกำลังคิดนะว่าถ้าพี่เชนเขาดีกับผมขนาดนี้ ผมน่าจะไปอยู่ที่บ้านพี่เขาเลยดีกว่า...”
“นิด!”
“พอเถอะค่ะคุณหนู นู่น คุณท่านเดินมาแล้ว” ป้าเรืองบอก...จริงสิ ฉกาจมันน่าจะอยู่กับพ่อนี่นา ผมเลยมองตามสายตาป้าเรือง แต่ไม่เห็นใครจะมีลักษณะเหมือนอดีตท่านประธานที่ว่านอกจาก...ลุงทัช
“อ้าวพ่อ สวัสดีครับ” ฉกาจทักคนที่เดินมาหยุดตรงหัวโต๊ะ
“อืม...ว่าไงหนูนิด เจอกันอีกแล้วนะลูก” ชายสูงวัยรับคำลูกชาย ก่อนจะหันมายิ้มทักผม
“คะ...คุณลุงทัช” ผมอ้ำอึ้ง สมองไม่ทำงานไปชั่วขณะ
“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ ผมไม่แนะนำแล้วกันนะ” คนตรงข้ามผมว่าแล้วตักข้าวเข้าปาก ผมหันไปมองหน้าลุงทัชอย่างหวาดๆ แกขยิบตาให้ผม ก่อนที่ผมจะหันไปมองพี่สุทินแล้วถามขึ้นว่า...
“พี่สุทินก็คงไม่ได้ปลอมตัวมาอีกคนใช่ไหมครับ...”
.
.
.
คำถามของผมทำเอาทุกคนบนโต๊ะฮาลั่น พี่สุทินแกก็ตอบเขินๆว่าแกเป็นคนขับรถจริงๆ ผมค่อยเบาใจหน่อย นี่ถ้าพี่แกปลอมตัวมาอีกคน กูคงหลอนกับครอบครัวนี้ไปอีกนาน... กินข้าวเสร็จ ลุงทัช เอ่อ...อดีตท่านประธาน ก็แยกตัวไปที่เรือนไม้หลังเล็กนั่น ส่วนมันก็อุ้มผมขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน กระชับตัวผมให้แน่นขึ้นก่อนจะใช้มืออีกข้างหมุนลูกบิด แล้วใช้เท้าดันประตูให้เปิดออก...ห้องนอนครับ และดูท่าว่าจะเป็นห้องนอนของมันเสียด้วย
“ผมอยากนอนแยก”
“ไม่ได้! เป็นอะไรดึกดื่นขึ้นมาใครจะดูแล” มันตอบขึ้นมาทันควัน ก่อนจะอุ้มผมไปที่ห้องน้ำในตัวห้อง
“เฮ้ย! คุณจะทำอะไร” ผมร้องเสียงหลง เอามือเกี่ยวขอบประตูไว้ไม่ให้มันเดินเข้าไปได้ง่ายๆ
“อาบน้ำไง” มันบอกหน้าตาย
“ไม่ต้อง ผมอาบแล้ว!”
“อะไร ใครอาบให้ หืม ” มันเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ
“พะ...พี่เชน พี่เชนอาบให้ผมแล้ว!” ผมโกหก อ้างชื่อคนที่มาทำกายภาพให้ผมวันนี้ออกไป
“อะไรนะ!” มันหัวเสีย เดินกลับไปที่เตียงนอนแล้ววางผมลง ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก เอาแล้วไงกู…
มันเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร แล้วเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าผม สายตาจ้องมองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ และเมื่อคนปลายสายรับ มันก็กดเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ได้ยินกันทั้งห้อง ที่มีเพียงผมและมันสองคน
“ไงวะ ไอ้ฉกาจ”
“ไอ้เหี้ยเชน วันนี้มึงอาบน้ำให้นิดเหรอ” มันถามเสียงขุ่น จ้องมองผมที่นั่งหน้าซีดอยู่ไม่วางตา
“เฮ้ย กูเปล่า...เอ๊ะ เดี๋ยว เออ อาบเว้ยอาบ มึงมีปัญหาอะไรวะ” เยี่ยมมาก! พี่เชน ผมจะไม่มีวันลืมบุญคุณพี่เลย แต่...
“ตกลงมึงได้อาบให้รึเปล่า” คนโทรหาถามเสียงเครียดกว่าเดิม ดวงตามันวาวโรจน์
“อาบ!”
“ไอ้เชน กูจ้างมึงมาให้ดูแลแค่เรื่องกายภาพอย่างเดียว เรื่องส่วนตัวอื่นๆของนิดเดี๋ยวกูจะเป็นคนดูแลเอง... เข้าใจตรงกันหมดทุกคนแล้วนะ”
“อะไรนะ...”
ปิ๊บ! พูดเสร็จไอ้คนเอาแต่ใจก็ตัดสายทิ้งทันที ก่อนที่มันจะมองมาแบบโกรธๆ แล้วเดินมาอุ้มผมอีกรอบ
“อะไร ผมบอกว่าพี่เชนอาบให้แล้วไง!”
“ก็อาบอีกรอบไง คนอื่นอาบให้สะอาดรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่เอา ผมไม่อยากอาบแล้ว...” ผมเงยหน้ามองมัน ส่ายหัวหวือ หน้าเราห่างกันแค่คืบ จนผมเป็นฝ่ายอายต้องก้มหน้างุด
“ผมง่วงแล้ว พาผมไปที่เตียงนะ” ผมหลอกมันออกไป จริงๆแล้วตอนนี้ไม่ง่วงสักนิด
“...”
“นะครับ...” ผมพูดเสียงเบา หลับตาแน่น แทบจะหยุดกลั้นหายใจ
“หึ...ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา” มันว่า พลางสาวเท้าไปที่เตียง ก่อนจะวางผมลงแผ่วเบา แล้วเอาผ้าห่มคลุมตัวให้ เสร็จแล้วมันก็ถอดเสื้อผ้าหายเข้าไปในห้องน้ำ
ผมนอนหลับตาคิดอะไรอยู่นาน จนรู้สึกได้ถึงแรงยวบที่เตียง หวา...มันกลับมาแล้ว ผมได้แต่นอนนิ่ง ไม่กล้าลืมตา ไม่กล้าขยับตัว ก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือนหยุดหายใจลงเอาดื้อๆ เมื่อมันเอาจมูกของมันมาคลอเคลียข้างแก้มผม แล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด จะขยับตัวออกก็ไม่ได้ เลยได้แต่นอนตามน้ำไป ผมนึกพลางถอนหายใจ...แค่วันแรกก็เหนื่อยแล้วกู
....................................................................
-
จิ้มก่อนอ่านปรั้งงง :mc4:
____________________________
ฉกาจกำลังกอบกูสถานการณ์ :laugh: คุณนิดจงใจแข็งต่อไปเพื่อความสะใจของชาวโลกกร๊ากกกกกกกกกก
ไม่เกี่ยวละ
ปล.อัพไวดีคะดีฮะฮ่าาา ติดตามจ้าาาา :impress2:
-
วันนี้เค้ารอคนเขียนทั้งวันเลยT^T พอเห็นอัพดีใจมากเลย
คุณนิดดด สู้สู้น๊า เดียวก็เดินได้แล้ว
มีพี่เชนมาช่วย รู้สึกชอบคุณจิต ไม่รู้ทำไม
แต่ชอบ คุณจิตต
คุณนิดอย่าใจอ่อนง่ายๆนะ ดื้อมันเข้าไป ดื้อเยอะๆ
คนเขียนก็สู้สู้นะค่ะ
รักคนเขียน รอคนเขียนนน
-
ดูแลหนูนิดดีๆนะคุณฉกาจ หนูนิดจะได้เดินได้ไวๆ
-
อิคุณฉกาจแม่มฉวยโอกาสว่ะ คิดว่าคุณนิดเป็นตัวอะไร นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ
ไม่ได้รัก ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วตัวเองทำอะไรกับเขาไว้ อย่าลืมซะล่ะ
คุณนิดขา อย่าเพิ่งอ่อนระทวยกะอิแค่สัมผัสนะคะ
ผู้ชายน่ะ ถึงไม่ได้รักแต่มันก็กอดจูบและมีเซ็กส์ได้
ละทำไมอิชั้นถึงรู้สึกเขินกริ๊บกริ้วกะตอนนี้วะคะเนี่ย!!??? :impress2:
-
ว๊าย ว๊าย มาต่อเลยนะคะ :ling1:
ไอ้คุณฉกาจจจจจจจจจจจ ดูแลเมียให้ดีเลยนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
นิดก็สู้ให้ถึงที่สุดเลยนะ เล่นตัวเยอะๆ ทำเจ็บมากกกกก o13
-
เอ๋ รู้สึกว่ามาน้อยจัง :ling1:
-
ว้ายตอนนี้ทำเขิน :-[
อยากลองให้จิตคู่พี่เชนนนน :hao6:
-
"เมื่อมันเอาจมูกของมันมาคลอเคลียข้างแก้มผม แล้วดึงตัวเขาไปกอด จะขยับตัวออกก็ไม่ได้"
ตรงนี้หมายถึงตัวคุณนิดใช่มั้ยคะ?? อ่านแล้วมันงงๆ นิดหน่อยเพราะก่อนหน้านั้นใช้สรรพนามว่าผม แล้วประโยคต่อมาใช้คำว่าตัวเขา หรือเรามึนเอง 555+
-
ชอบลุงทัช แกจริงๆ 55555
หลอกไปได้ :katai3:
เหอะๆ ไม่รู้ละ ไม่ชอบฉกาจ เชียร์เชนดีกว่าา
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก (?) :katai5: :katai5:
มาต่อๆไวน้าาาา ชอบเรื่องนี้มากกก o13
-
"เมื่อมันเอาจมูกของมันมาคลอเคลียข้างแก้มผม แล้วดึงตัวเขาไปกอด จะขยับตัวออกก็ไม่ได้"
ตรงนี้หมายถึงตัวคุณนิดใช่มั้ยคะ?? อ่านแล้วมันงงๆ นิดหน่อยเพราะก่อนหน้านั้นใช้สรรพนามว่าผม แล้วประโยคต่อมาใช้คำว่าตัวเขา หรือเรามึนเอง 555+
หว่ายย อ่านเช็คหลายรอบแล้วยังมีหลุด 55 ดึงตัวผมเข้าไปกอดจ้า ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยดูให้ ฮี่ๆ :-[
-
:hao5:
ใคร จะเกลียด จะรัก อยู่ที่เราทำตัวเราเอง
:katai1: :katai1:
ไม่รู้จะเชียร์ใครวะ
-
อยากให้คุณนิดหายเร็วๆ จะได้ลุกมา :z6: คนใจร้ายแถมปากแข็งอีกต่างหาก
แต่ลุงทัชน่ะตงิดตั้งแต่ชื่อแล้ว ถึงว่าคนสวนอะไรชื่อออกไฮโซ :m20:
สงสัยบ้านนี้จะมีงานอดิเรกแปลกๆ :hao7:
-
เอาอีกๆๆๆมั่นเข้าไว้คุณนิด
ว่ะฮ่ะฮ่าาาาาา :katai3:
-
เฮ้ออ่านแล้วยังหน่วงๆ แต่ก้อนะ คุณฉกาจทำให้คุณนิดกลัวเองนี่น่า :katai1: :katai1:
-
นอกจากคู่พระนายคู่นี้แล้ว แอบเชียร์ู่เชนกับจิตอีกคู่นะเนี่ย :hao3:
-
อยากให้นิดเดินได้เร็วๆ
แล้วก็อยากให้เอาคืนนายผัดกาดเน่าด้วย o18
-
จะเอาอีกกกกก :ling1: :pigha2:
-
บ้านนี้ชอบปลอมตัวเนอะ 555
สามารถคิดได้มั้ยว่านายหึงน่ะคุณฉกาจ
-
เชอะ นายผักกาด ถึงนายจะดีซักแค่ไหนเราก็ไม่เชียร์นายหรอก หุหุ
เชียร์พี่เชนกะน้องนิด เย้ >_______________<
-
จิ้มก่อนอ่านปรั้งงง :mc4:
____________________________
ฉกาจกำลังกอบกูสถานการณ์ :laugh: คุณนิดจงใจแข็งต่อไปเพื่อความสะใจของชาวโลกกร๊ากกกกกกกกกก
ไม่เกี่ยวละ
ปล.อัพไวดีคะดีฮะฮ่าาา ติดตามจ้าาาา :impress2:
เห็นด้วยอย่างยิ่งใจแข็งต่อไปอีกหน่อย เพื่อความสนุก คุณนิดได้คุณพ่อเป็นพรรคพวกด้วยรึเปล่า
-
ต่อได้แล้วววว
-
ยังเคืองๆไอ้คุณฉกาจ ไม่หาย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เชียร์พี่เชนว่ะค่ะ :katai3:
-
แอร๊ย เขินอ่ะ*°*
-
ตอนนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย
-
T^T
-
ใจแข็งต่อไปคุณนิดเอาให้อกแตกตาย :laugh:
หมั่นไส้อิผักกาด อิอิ
-
คุณนิดดื้อน่ารักดื้อกับฉกาจคนเดียว แต่ก็ทำไรไม่ได้มากหรอกแพ้ทางกัน อย่าให้คุณนิดหายนะสะบัดบ๊อบใส่เดินหนีเลยเนอะ
คุณนิดตั้งใจทำกายภาพนะจะได้หายไว ๆ อยากให้คุณนิดหายเร็ว ๆ พี่เชนดูใจดีและเป็นกันเองเนอะ
คุณฉกาจขี้หึงตล๊อดๆๆๆๆ อยากดูแลคุณนิดอย่างใกล้ชิด น่ารักดีเนอะ ถ้าปากตรงกับใจก็จะดีมากเลย นี่อะไรพูดมาแต่ละที
กีสสสสสสสสส มีหอมเบา ๆ แผ่ว ๆ แล้วเอามากอดตอนนอน บ่องตงว่าคุณนิดต้องหวั่นไหวบ้างล่ะ
คุณพ่อแกล้งเป็นคนสวน ฮาดี คุณนิดแกก็น่ารักกับทุกคนนะ
อยากอ่านอีก เสพย์ติดค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้น่ารักกกกก :hao7:
-
คุณนิดตั้งใจทำกายภาพนะ
คิดซะว่าทำเพื่อตัวเองนะ
ส่วนไอ่ผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่อนโยนกว่านี้เป็นไหมห๊าาาาาาาาาา !!!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
สมกับที่รอ เริ่มหวานแย้ววววว ดีใจเป็นที่สุด :hao7:
-
ที่เหมือนหึงนี่ไม่ได้รักใช่ปะ? :ruready
เชียร์ให้จิตหรือพี่เชนชอบคุณนิดด จีบคุณนิดให้อิคุณฉกาจมันดิ้นๆ :laugh:
-
คุณนิดอย่าเพิ่งหวั่นไหวกับการกระทำของคุณฉกาจนะ
ต่อให้คุณฉการทำดีแค่ไหนก็ให้คิดถึงสิ่งที่คุณฉกาจได้หลอกลวงคุณนิดไว้
ในขณะที่คุณนิดจริงใจต่อคุณฉกาจถึงแม้จะเป็นแค่ยามก็ไม่ได้คิดรังเกียจเลย
-
เศร้า
ทำไมต้องแดกดันกันแบบนี้ด้วย สงสารคุณนิดมากๆ
-
เลิฟ เลิฟ พี่เชนค่ะ :mew1:
นิด อย่าใจอ่อนกับฉกาจนะ :m16:
-
กอดพี่เชนค่ะ พี่เป็นแองเจิ้ลปลอมตัวมาช่วยคุณนิดจากอิวัชพืชผักกาดนั่นชิมิคะ แบบว่าเห็นเอะอะปลอมตัวกันหมดนิ ฮี่ๆ ^^
อิตานี่ก็นะ ลวนลามคุณนิดตลอด เดี๋ยวหอม เดี๋ยวกอด ไหนแกว่าไม่ได้คิดไรไง ทำมาปากแข็ง ไอ้วัชพืชเอ้ย!!!
(อินไปหน่อย ขออภัยเจ้าค่ะ กอดคนแต่งเบาๆ)
-
ผักกากจะเอาไงคะเนี้ยยยย ฮาลุงทัช 555555555555555555555
-
คุณผักกาด ความรักของคุณแสดงออกด้วยความรุนแรง โมโห ฉุนเฉียวตลอด
รักแบบทะนุถนอมน่ะเป็นมั้ย
-
ฟินนนนนนนนนนนนน กระจายยยยยย โฮกฮาก :hao7:
จะบอกว่าฟลุ๊คจริงๆ เจอเรื่องนี้ สนุกเกินคาดหมาย
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ ดึกแล้วอิฉันต้องชำระกายยยย :katai3:
ขนาดตอนนี้มีขาครบยังต้องอาบน้ำเอง ไม่เหมือนนิด ขาไม่ขยับแต่มีคนแย่งกันอาบน้ำให้ :ling1: (ชอบคุณเชนจัง)
-
ไหนบอกว่าไม่คิดอะไรไง ไม่ชอบงี้!! อีผักกาด (ชื่อพระเอกชักจะเปลี่ยนไปทุกตอนๆ)
หึงทำไมมมมมมมมมมม โด่ววว แมนป่ะ กล้าๆ ดิ้ หึงก็บอก :hao7:
แม่ยกก็ลุ้นแทบขาดใจ คุณนิดน่ารักน่าฟัด
ผักกาด ดูแลดีๆ นะ !!!!!!!!!
-
ทำไมรู้สึกว่า มันน่ารักมากกกกกกกก เหมือนคู่แต่งงานใหม่
เหมือนจะหวานๆเปรี้ยวๆกัดกันบ้าง
คุณผักกาดเผลอๆเป็นอุ้ม ขี้หึง ขี้หวง
นิดนี่ก็น่ารักให้อารมณ์แแบคุณหนูมีคนโอ๋ รึเปล่า ??
ชอบอ่ะ มาต่อไวไวนะคะ
....... ไม่ขอมาม่าแล้วนะ เอาไวไว
-
คุณฉกาจแอบน่ารักกะเขาด้วย (กรี๊ด)
แต่จะให้ดีก็หัดพูดดีๆ&ทำดีๆกับคุณนิดหน่อยสิย่ะ ทีแต่ก่อนยังทำได้เลย
(เฮ้อ..เอาคุณยามของเดี้ยนกลับมาน่ะ!!) :ling1: [size=78%] [/size]
-
ขี้หวง :laugh:
-
ทำไมมันสั้นนนนนนน
ทำไงให้คุณฉกาจปากตรงกับใจ
-
อั้ยยะ ผักกาดนี่ยังคงคอนเซ็ปพระเอกปากแข็งได้อีก แข็งได้แข็งไป คุณนิดขาอย่างเพิ่งหวั่นไหวในอ้อมกอดนะคะ คุณจิตกะคุณเชนยังมีค่อยๆดูไปนะึคะ :เฮ้อ:
-
ครอบครัวนี้มันอะไรกันนนนนนนนน :katai1:
-
ว่าและ คุณลุงต้องปลอมตัวมา บ้านฉกาจนี่เก่งจริงๆ 5555555 :laugh: :laugh:
-
ถ้าปลอมกันทั้งบ้านนนก็น่าหลอนอยู่นะ
ว่าแต่ป้าเรืองหละปลอมด้วยใช่ไหมนั่น ฮ่าาา
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
น่ารักอ่ะ แต่ว่าถ้าปลอมตัวกันทั้งบ้านนี่ก็หลอนเหมือนกันนะเนี่ย
-
ตอนเป็นยามฉกาจยังพูดกับนิดดีๆอยู่เลย พอตอนนี้พูด 2-3 คำก็ขึ้นเสียงตลอด หงุดหงิดใส่นิดอีก นิดเป็นคนป่วยอยู่นะ แค่เดินไม่ได้ตอนนี้ก็เสียใจจะแย่อยู่แล้ว อยากให้เค้าหันกลับมาคุยด้วยดีๆ ตัวเองก็ต้องทำตัวดีๆก่อนสิ ความเชื่อใจที่ถูกทำลายไปแล้วมันไม่ได้กลับคืนมาง่ายๆเพียงแค่ให้นิดมาดูแลที่บ้านนะ แถมยังมาว่านิดใจง่ายอีก ฮึ เดี๋ยวก็เชียร์พี่เชนแทนซะหรอก ชิชิ
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ตามกระทู้แนะนำนิยายค่ะ :L2:
แล้วก็หลงรักคุณนิดด้วยอีกคน :m1:
ชอบนิสัยคุณนิดจัง :mew2: ซื่อๆน่ารัก น่าสงสารอ่ะ
แต่ครอบครัวคุณฉกาจเนี่ยทำเอาหลอนแทนหนูนิดเหมือนกันนะ
รอตอนต่อไปค่ะ กำลังลุ้นให้อดีตคุณยามหึงคุณนิดเลย :haun5:
o13 o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ชอบฉกาจตอนนี้ จัง อะครึๆๆ
อยากให้คุณิดยังเดินไม่ได้อีกนานๆ ฉกาจจะได้คอยดูแลตลอด 5555 ใจร้ายไปมั้ยยยย
จริงๆ ถ้าฉกาจยังดูแลนิดต่อไป มันก็สามารถพิสูจน์อะไรต่ออะไรได้หลายอย่างนะ
-
:mew1:
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ นิดน่ารักมากกกก
รออ่านต่อนะคะ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หนูนิดลูกแม่
สู้ๆนะลูก
อย่าใจอ่อนน้าาา
ให้มันหึงมันหวงไป
ช่างมันเราสวย
เราเลือกได้
เอ๊ะ อย่างไง 5555
-
ทำไมไม่พูดกับนิดดีดี อยากรู้จิงๆๆ พูดดีดีมันจะตายรึไง
-
อ่านตอนนี้แล้วมันไม่เคลียร์อ่ะค่ะ = =.
อารมณ์ตอนนี้เหมือนแค่โกรธกันเล็กๆ น้อยๆ ยังไงพิกล ซึ่งความจริงมันไม่ใช่อ่ะ
กำแพงของคุณนิดลดลงเยอะเกินไปรึเปล่าคะ?
มันไม่ใช่แค่เรื่องปลอมตัวเรื่องหลอกลวงนะคะ
ครั้งนึงเค้าเอาหัวใจคุณนิดมาย้ำยีแบบไม่ยอมเหลียวแลเลยนะคะ
คิดดีๆ นะคะคุณนิด ; w ;
-
ขอให้คุณนิดหายไวๆ จ้า
พี่ยามช่างหัวมันลูก........ :katai1:
-
อิผักกาด :katai1: อิซึนหึงขนาดนี้ยังว่าไม่รัก :z6:
ว่าแต่ตอนนี้คุณนิดอ่อนลงมากไปป่าวเนี่ย..ที่มันทำไว้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะ อย่าหัดเป็นคนลืมง่ายสิคุณนิด :เฮ้อ:
-
คุณนิดสู้ๆ เอาคืนไอ่บ้าร้ายกาจให้ได้ สนุกจังเลยค่ะ ชอบๆๆๆ
-
นายฉกาจ :angry2: นี่มันอาการหึงชัดๆ หรือแค่หมาหวงก้าง :beat:
ปล. ครอบครัวนี้เค้าเป็นอะไรทำไมถึงชอบปลอมตัวกันจัง :m28:
-
อ่านตอนล่าสุดไปเขินไป คุณร้ายกาจแอบน่ารักเบาๆ
อะไรนะคะ? ชื่อฉกาจหรอ? 555555555555
ก่อนอื่นขอแสดงตัวก่อนว่า เราเพิ่งเข้ามาอ่านเองค่ะ
รู้สึกเลยว่าพลาดมาก น่าจะเข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ
เข้ามาด่าคุณร้ายกาจช่วงเปิดตัวเป็นประธานบริษัทไม่ทันเลย
พอมาตอนนี้ก็แอบทำตัวถูกใจจนเราด่าไม่ลงไปซะแล้ว
555555555555
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
ชอบคุณนิดจัง อย่าเพิ่งหายโกรธเลยนะ เพื่อความสะใจของคนทั่วราชอาณาจักร (เว่อไป5555)
-
ไม่แปลกใจเลยนะที่ไอ้พระเอกจะปลอมตัวได้เนียน พ่อยังปลอมซะเนียนเล๊ย
พี่เชนเยี่ยมมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :mew1: :mew1: สะใจที่สวดดดดดดดดดดดด
แหม ไหนว่าไม่สนเค้าไงฮะไอ้พระเอก "ก็แค่อยากลองเอาเล่นๆ" หวงออกนอกหน้าเลยนะ สมน้ำหน้า โฮ๊ะๆๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
หลงรักพี่เชนแล้ว :mew2:
-
หนูนิดน่าสงสารจัง
ส่วนอิผักกาดนี่มันน่าโดนจับไปทำต้มผัดแกงทอดซะให้รู้กันไปเลย หมั่นไส้
:laugh:
-
แอบกอด
ฮ่าๆๆๆ
แต่ยังโกรธฉกาจอยู่นะ!!!
-
นายๆ หึงหราาาาาาา
-
พี่เชนน่ารักจัง :-[ :-[
อย่าลืมทำให้ไอ้คุณฉกาจหึงนะพี่เชนนะ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
:hao3: :hao3:
-
สนุกๆๆน่ารักและปนความสับสนของฉกาจ
-
อย่าให้อภัยมันง่ายๆนะนิด ต้องเอาให้มันรู้สำนึกซะบ้าง แล้วอีกอย่าง มันยังไม่เคยขอโทษนิดออกมาสักคำเลย
แล้วก็สงสัยอ่ะค่ะ ว่าครอบครัวนิดไปไหน
ทำไมนิด เหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย ไม่มีใครสนใจเลยนอกจากเพื่อนในที่ทำงาน
-
ไม่รู้จะบอกว่า พล็อตเหมือนอะไรดี แต่แบบพระเอกมาหลอกให้รักแล้วทำร้ายจิตใจ
พอเค้าไป แล้วเกิดมีเรื่องขึ้นมาเนี้ยมันเหมือน
สวรรค์เบี่ยง หน่อยๆ แต่พี่ฉกาจไม่ใช่คาวีอะ เฮียแกเงียบ ซึน ไม่พูดไม่ถามคิดเองเออเองวะ
นิดแม่งก้พอกัน คล้าย นลิน โครต :katai1: :katai1: :katai1:
อ่านไปแล้วเหมือนดู สวรรค์เบี่ยง เวอร์ชั่น ชายชาย.
ปล. แอบตกใจ o22 ลุงทัชนิส ลูกก็ปลอมตัว พ่อยังมาปลอมตัวอีก กรรมวะ พาหลอดไปด้วยเลย
-
ตกลง...อาบหรือไม่อาบ.... เอ๊ะงง....แล้วถ้าไม่อาบ.... ก็นอนไปแบบไม่ได้อาบงั้นสินะนิด.. ซักแห้ง หวายๆ
-
คุณฉกาจแอบน่ารักกะเขาด้วย (กรี๊ด) :katai2-1:
-
หวังว่าคุณฉกาจจะรู้ใจตัวเองซะทีนะ
ทำดีกับนิดเยอะๆนะ นิดจะได้หายโกรธไวๆ :heaven
-
ไม่เอานะลูก อย่าใจอ่อน อย่านะนู๋นิด รังเกียจไปไปเรื่อยๆก่อน ให้มันหลาบจำกับที่ด่านู๋มาตลอด
-
ฉกาจโคตรรรรรร ตีมึน แต่ประทับใจคุณลุงอ่ะ ^^ ดูใจดี
-
วันนี้จะมามั้ยยยย น้าาาา
-
:katai5: ซึนจริงๆ ไอคุณฉกาจ
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆนะคุณนิด :katai1:
-
นิดอยู่กับฉกาจแค่รักษาให้หายพอ พอหายหาแฟนใหม่ซะเลย
-
อิคุณฉกาจ ต้องการอะไรกันแน่
ชิชิ คุณนิดสู้ๆนะ -3
-
the weak can never forgive. forgiveness is the attribute of the strong
~mahatma gandhi quote~
-
ดีนิด อย่าไปยอม ไอ้ฉกาจ ตัวร้าย
-
นี่คุณพี่ฉกาจคระบ มันจะปากว่ามือถึงไปป่าวครับ คนเค้าหวงของเค้านะ หึหึ
-
โออ่านตามจนทัน
ไมไ่ด้อ่านแค่กี่วัน
เรื่องใหญ่เบยนะนี้
โห สงสารนิดมากๆซวยจริงๆ
แล้วนี้ ยังไงดี โมโห ฉกาจ เซง เปลี่ยนพระเอกแม่มเบย
-
:fire: :fire: :fire:
-
อะไร อิผักกาด มาทำเป็นเข้ม เลเซอร์ประหนึ่งจะพุ่งออกจากลูกกะตา
มีสิทธิอะไรมาโกรธคุณนิดเหรอ อย่ามาๆ
ผัดกาดยังแลดูสับสนกับชีวิตนะคะ อิชั้นเลยรู้สึกมึนๆเม้นต์ถึงเธอไม่ออก
หันไปหาคุณนิดที่เลิฟ หุหุ เห็นคุณนิดไม่ได้เศร้าจิตตกมาก ยังมีอารมณ์ขัน แกล้งอิยามบ้าง ก็ดีหน่อย
เวลาอยู่กับคุณจิต หรือพี่เชน อ่านแล้วเราก็มีความสุขดี พี่เชนรับมุกไวมาก
ลุงทัชทำหลอนจริงๆด้วย ตกลงมีใครในบ้านยังไม่ปลอมตัวบ้างเนี่ย
-
ทำแบบนี้เพื่ออะไรเหรอไอ้คุณฉกาจ :3125:
-
:hao3: อิคุณกาจ บอกไม่ได้รัก แต่หวงจริงไรจริงนะ
:katai2-1:
-
คืนแรก ก็โดนคุกคามแล้ว ..
-
คุณนิดจงใจแข็งต่อไป!
-
เขิน นิดๆ :katai3:
-
มาทำตัวกรุบกริบแบบนี้เดี๋ยวคุณนิดจะเคลิ้มตามรึเปล่า
ไม่ยอมนะ :ling1: :ling1: :ling1:
ต้องแกล้งไอ้คุณฉกาจคืนนะ หมั่นไส้มากกกกกก
-
ใจแข็งอีกนานแค่ใหนน๊าคุณนิด อยู่ใกล้ชิดแนบสนิท กิ๊วๆ เขินง่ะ
ขอบใจจร้าาา
-
คุณฉกาจ แต่ไม่ฉลาดเอาซะเลย
แถมปากยิ่งกว่าแม่ค้าปากตลาด...แกเป็นพระเอกได้งัยวะ :angry2:
-
ชอบคุณฉกาจจังมีทั้งดีทั้งร้ายในคนเดียวกัน
-
มาอ่านแล้ววววววววว
หนูนิดเล่นตัวมากๆ นะ
อิอิ
-
สงสารคุณนิด
อิตาฉกาจอย่าซึนให้มันมากนัก ฮึ่ยยยย :katai1:
-
ถึงคุณฉกาจน์จะทำดีแค่ไหนก็อย่างหวั่นไหวง่าย ๆ
ต้องให้เขาทุกข์ใจบ้าง ถึงจะสะใจ ว่าแต่เราโรคจิตไปเปล่าเนี้ยะ :mew5:
-
เป็นกำลังใจให้พี่นิด คุณฉกาจจจ ใจอ่อนเร็วๆสิ ปากตรงกะใจหน่อยเถ้ออออ
-
เขินนน คุณฉกาจหึงล่ะสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ
บ้านนี้เป็นนักปลอมตัวหรือไง = =;
ชอบตอนนี้จัง :katai2-1:
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ :katai2-1:
-
เชียร์พี่เชนให้ได้กับคุณนิด อิอิ
-
:call:
จุดธูปอัญเชิญ 55
-
คืนดีกันเร็วๆน้า นึกถึงวันวาน
-
แวะเข้ามาดัน ฮึ้บๆ
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ (ชูมือสูงๆ)
-
อยากให้นิดใจแข็งกับนายฉกาจมากๆหน่อย
งอนเยอะๆอย่าให้ง้อง่ายๆนะ
-
คิดถึงคุณนิดกับคนเขียนมากเลย :hao5:
เค้ารอตัวอยู่นะจ๊ะ
-
อย่าเพิ่งใจอ่อนคุณนิดแกล้งต่อไปดัดให้เข็ดเอาความจริงใจเรามาหลอก หึหึ ให้หึงกระอักไปเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
:mew2:
ดำเนินเรื่องได้เร็วมากเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้ ไม่ยืดเยื้อ
แต่ค่อนข้างสงสารนิดนะ ทำไม่กาจใจร้ายแบบนี้
นิดเอาคืนให้สาสมเลยนะ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยยย~~ มาต่อเร็วๆนะคะ :impress2: :impress2:
ว่าแต่...นิดโกงบริษัทจริงๆหรือหัวหน้าใช้ให้ทำคะ?
เรายังงงๆอยู่เลย เข้าใจว่าผอ.(ใช่ป่าว?)เป็นคนสั่งให้ทำ
แล้วทำไมไม่โดนไล่ออกอะ ทำไมนิดโดนหาว่าโกงแทน ><"
-
มารอๆ
-
นิดจ๋า สงสารนิดจัง หายไวไวนะนิด
ฉกาดดูแลนิดดีๆด้วย ถ้าทำนิดเสียใจอีกละก็ ฮึฮึ
-
คุณนิดห้ามใจอ่อนเด็ดขาด ยังไม่ใช่ตอนนี้
-
มาต่อด่วนๆ คร้าบ อิอิ
พี่นิด เอาคืนให้เข็ดเลย
-
ตอนที่ 11 # หวง
“อะ...กินผักซะบ้าง ขาจะได้หายไวๆ” คนพูดไม่พูดเปล่า มันแย่งช้อนจากมือผมไปตักผัดผักน้ำมันหอยมาใส่จานข้าวให้ แต่ถ้าจะตักมาเยอะขนาดนี้ มึงเททั้งจานลงมาเลยง่ายกว่าไหม
“คุณก็หัดทานข้าวเช้าบ้างนะครับ กินแต่กาแฟแบบนี้ มิน่าระบบประสาทถึงไม่คงที่” ผมพูด แล้วตักข้าวจากจานตัวเองไปวางแหมะลงบนจานขนมปังของมันหนึ่งก้อน อืม...กูประชดอ่านะ เห็นพี่สุทินที่นั่งอยู่ด้วยตัวสั่นกึกๆเพราะกลั้นขำ จนใครบางคนหันไปมองแบบดุๆ พี่แกเลยยืดตัวตรง ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วทานข้าวต่อ
ผมลอบมองคนนั่งตรงข้ามย่นคิ้วเข้าหากัน สายตาของมันเพ่งไปยังตัวหนังสือที่เรียงรายตรงหน้า มือข้างหนึ่งถือหนังสือพิมพ์ อีกข้างหนึ่งยกกาแฟขึ้นจิบ ภาพที่เห็นมันช่างดูแตกต่างจากตอนเป็นยามเสียเหลือเกิน มิน่า ไอ้จิต หรือ ผอ. หรือพนักงานในตึกถึงจำมันไม่ได้ และในขณะที่ผมจ้องหน้ามันเพลินๆ ฉับพลันมันก็ตวัดสายตาขึ้นมามอง จนผมเสหลบแทบไม่ทัน เวร ไอ้คุณฉกาจ จะเงยหน้าทำไมไม่บอกกันก่อนวะ
“กินอะไรเลอะเทอะ” มันว่า แล้วคว้าทิชชูที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะมาเช็ดปากให้ แต่ผมเบี่ยงหลบแล้วคว้าอีกแผ่นมาเช็ดเอง...มือกูไม่ได้พิการสักหน่อย
มันรอผมกินข้าวอะไรเสร็จสรรพ ก็อุ้มผมมานั่งที่รถเข็น เสร็จแล้วตัวมันก็ออกไปทำงาน ผมจึงเข็นรถพาตัวเองออกมาข้างนอก ว่าจะไปหาลุงทัช แต่เพิ่งนึกได้ว่าลุงแกไม่อยู่ ออกไปเอาต้นไม้มาลงแต่เช้า เที่ยงๆถึงกลับ... ลุงทัชแกก็ไม่ได้โกหกผมอ่านะว่าเป็นคนสวน แต่ดันไม่ยอมบอกว่าเป็นเจ้าของบ้านด้วยเท่านั้นเอง
กำลังจะเข็นรถกลับไปรอพี่เชนในบ้าน แต่หมาหน้าตากวนตีน หูตั้งข้างตกข้าง ยืนจังก้าตอนรับผมอยู่
“คะ...คุณโซ่ครับ” ผมลองเสี่ยงทักมันออกไป ตายแน่กู ไม่มีใครอยู่แถวนี้ด้วย
พอผมเรียกชื่อ มันก็หรี่ตาเดินมาหาผม พอถึงตัวก็ดมๆเอาลิ้นเลียเท้าเลียขา เผลอๆมีแทะด้วย ผมจะยกเท้าหนีก็ทำไม่ได้ เลยเข็นล้อไปทางอื่น มันก็ยังจะตามมาจ้อง และเหมือนมันรู้ว่าเล่นกับเท้าของผมไม่สนุก มันเลยตัดสินใจกระโดดขึ้นมานั่งบนหน้าขาของผมซะเลย
“เฮ้ย ทำอะไร” ผมร้องเสียงเบา มันเอาจมูกดุนๆมือผม ไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไร แต่ดุนมือผมอยู่นั่นแหล่ะ พอผมยกมือขึ้นมาดู มันก็งับมือผมเบาๆเอาไปวางตรงบริเวณล้อ อ้อ...จะให้เข็นเหรอ
พอผมเริ่มออกแรงเข็น มันก็เดินย่ำไปย่ำมาบนหน้าขาของผม เหมือนหาที่นั่ง แหม สบายจริงๆไอ้หมาเวร เห็นกูเป็นเครื่องเล่นของมึงละซิ
ผมคาดคะเนน้ำหนักของมันด้วยสายตา ไม่น่าจะหนักเท่าไหร่ มันเป็นหมาตัวใหญ่ ติดอย่างเดียวตรงที่เตี้ย เลยทำให้ดูเหมือนหมาตัวเล็ก หน้านี่กวนตีนเชียว ไม่มีความน่ารักสักนิด... เข็นไปสักพักไอ้ตัวดีที่นอนอยู่ก็ชูคอขึ้น ก่อนที่จะกระโดดลง แล้ววิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มันขุดหาอะไรบางอย่างที่โคนต้นไม้ เมื่อได้แล้วก็คาบกลับมา สิ่งที่ว่านั่นก็คือ... กระดูกครับ มันกระโดดขึ้นมานั่งเหมือนเดิม แล้วเอากระดูกที่มันขุดได้มายัดใส่มือผม
“ให้ผมทำอะไร” ผมถาม มันจ้องผมไม่วางตา
“โฮ่ง” มันเห่าตอบ แล้วเดินย่ำไปย่ำมาบนหน้าขาที่ตอนนี้เปื้อนดินหมดแล้ว
ให้ทำอะไรวะ...ผมงง หรือมึงจะกิน แล้วให้กูป้อน... แต่ผมลองเอากระดูกยัดๆเข้าปากมันมันก็ไม่กินนี่นา...จนในที่สุดมันแย่งกระดูกจากมือผมไปเองนั่นแหล่ะ ผมถึงรู้จุดประสงค์ของมัน ไอ้หมาเวร!
“เฮ้ย ไม่กินโว้ย เป็นคน จะกินกระดูกหมาได้ยังไง” ผมร้องเสียงหลง เมื่อมันเอากระดูกไปคาบไว้แล้วปีนขึ้นมาบนตัวผม บังคับจะป้อนกระดูกเข้าทางปากให้ได้ แต่ไม่สำเร็จเพราะผมดันหน้ามันออกสุดกำลัง
“ไอ้โซ่!” เสียงเอ็ดทำให้ชะงักเลยครับ ทั้งคนทั้งหมา ป้าเรืองแกเดินมาพอดี ไอ้โซ่รีบคาบกระดูกลงจากตัวผมแล้ววิ่งหนีหายไปอย่างว่องไว
“คุณนิดเป็นอะไรรึเปล่าลูก โดนมันกัดรึเปล่า” ป้าเรืองถาม ผมได้แต่สั่นหัวด้วยความระทึก ถ้ามาช้ากว่านี้อาจจะได้กินอาหารหมาเข้าไปแล้วครับป้า
.
.
.
“เมื่อคืนขี้ตู่นะเรา” พี่เชนว่า แล้วยิ้มล้อเลียนผม
“แต่ก็รอดนะครับ” ผมที่นอนคว่ำหน้าอยู่หันไปบอกแล้วหัวเราะคิกคัก เลยโดนแกตีบั้นเอวหนึ่งทีเนื่องจากหมั่นเขี้ยว ไม่เจ็บหรอก แค่คันๆ
“จะรอดไปถึงเมื่อไหร่กัน มุขนี้ใช้ไม่ได้บ่อยๆหรอกนะ” พี่เชนถามเสียงสูง ยกขาผมขึ้นลงไปพลาง
“ถ้าพี่อยู่กินข้าวเย็นกับผมวันนี้ละเป็นไง” ผมบอก เห็นพี่เชนหรี่ตามองแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนจะยื่นหูมาใกล้ๆผมพร้อมกับพูดว่า
“ไหนลองว่าแผนการมา...”
.
.
.
“ทำไมมึงยังไม่กลับอีกวะ” เสียงโหดลอยมา ทำให้บรรยากาศการดูทีวีในห้องนั่งเล่นของผมกับพี่เชนชะงักทันที
“กูอยู่เป็นเพื่อนน้องนิดไง รอน้องเข้านอนกูถึงกลับ” พี่เชนหันไปตอบ ก่อนจะกลับมาสนใจทีวีตรงหน้าต่อ
“อ้อ นี่มึงเป็นคนดูแลหรือเป็นพ่อเขากันแน่ ต้องร้องเพลงกล่อมก่อนนอนด้วยไหม จะทำเกินหน้าที่ไปหน่อยมั้งไอ้เชน” มันพูด ตวัดสายตามาจ้องผม
“แหม สำหรับน้องนิดกูทำให้มากกว่านี้ก็ยังได้ แล้วมึงเป็นใคร เป็นพ่อกูรึไงมายืนสั่งนู่นสั่งนี่อยู่ได้” คนที่นั่งอยู่ข้างๆผมว่า
“พี่เชนครับ ผมอยากขึ้นข้างบนแล้ว” ผมบอก ดึงชายเสื้อพี่เชนเบาๆ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี รีบขึ้นดีกว่าวะพี่ เดี๋ยวระเบิดลง แล้วกูจะซวย...
“เอางั้นเหรอ...” พี่เชนหันมาถาม ผมพยักหน้าน้อยๆ พี่แกเลยช้อนตัวผมขึ้น แล้วพาขึ้นไปบนชั้นสอง คนที่ทำหน้าเครียดตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านอย่างมันก็เดินตามขึ้นมาด้วย
“ห้องน้ำเลยครับพี่” ผมกระซิบเบาๆให้ได้ยินกันสองคน
“มึงจะทำอะไร” มันถามเสียงห้วน
“อะไร ก็อาบน้ำให้น้องไง” พี่เชนตอบยียวน
“กูบอกแล้วนะว่าเรื่องส่วนตัวของนิดกูจะเป็นคนจัดการเอง”
“มึงถามความสมัครใจของน้องบ้างรึยัง... ไม่รู้ล่ะ น้องเขาอยากให้กูอาบให้ วันนี้กูจะเป็นคนอาบ”
ปัง!
พูดเสร็จพี่เชนก็ปิดประตูกระแทกหน้ามันเลยครับ หูย สะใจกูจริงๆ
“ห้ามแอบดูนะ” ผมบอก ตอนที่พี่เชนถอดเสื้อผ้าให้ผม พี่แกเลยบอกให้ผมเอามือปิดตาตัวเองไว้ จะได้ไม่รู้ว่าโดนแอบมอง มันจะได้สะดวกใจทั้งสองฝ่าย อืม...เป็นความคิดที่เหี้ยมากพี่ แต่ผมรู้ว่าพี่เชนแกล้งพูดขำๆให้ผมตลก จะได้ไม่เกร็งไง ฮ่าๆ
อาบเสร็จพี่เชนก็อุ้มผมออกมา เห็นมันยืนกอดอกตีหน้ายักษ์อยู่หน้าประตูห้องน้ำไม่ไปไหน ผมชักหวาดๆ แต่พี่เชนแกมั่นมาก เอาเท้าเขี่ยๆคนยืนขวางให้ไปยืนพ้นทาง เอ่อ...พี่นี่กวนตีนดีหว่ะ ทางมันก็มีให้เลือกเดินตั้งเยอะแยะอ่านะ ยังจะไปท้าทายมันอีก สรุปคนที่ซวยคือ...กู
“พี่เชน พี่กลับเลยก็ได้นะครับ ดึกแล้วอันตราย” ผมบอกพี่เชนที่นั่งเอามือลูบผมของผมไปมา ผมนอนปรือตา เห็นใครบางคนยืนพิงกรอบประตูมองมาอยู่นานไม่ขยับไปไหนสักที แต่ผมง่วงเกินกว่าที่จะสนใจแล้ว
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่รอนิดหลับก่อนแล้วค่อยกลับ”
.
.
.
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนพี่เชนกลับไปตอนกี่โมง รู้แค่ว่าเมื่อคืนผมหลับสบายมาก แต่พอตื่นขึ้นมาตอนเช้า กูนี่แทบอยากจะกลับไปนอนยาวๆอีกเจ็ดแปดวัน
“คุณจะพาผมไปไหน!” ผมแหวออกมาเมื่อจู่ๆโดนอุ้มจนตัวลอยออกมายังลานหน้าบ้าน เห็นพี่สุทินพับรถเข็นคนไข้ใส่ท้ายรถของมัน
“วันนี้คุณต้องออกไปทำงานกับผม” อะไรนะ...
“แต่ผมมีนัดทำกายภาพกับพี่เชนนะ” ผมว่า แต่ไม่ทันการแล้ว เมื่อคนตัวสูงจับผมยัดใส่รถได้สำเร็จ
“ไม่ทำวันเดียวไม่ถึงตายหรอกครับ” มันตอบหน้าตาย ผมทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อพี่สุทินออกรถแล้ว สรุปผมก็เลยต้องมากับมันอย่างไม่มีทางเลือก
“นี่อะไร...” ผมหยิบอะไรบางอย่างที่นั่งทับออกมา มันเป็นหนังสือครับ...
‘การรักษาตนเองด้วยกายภาพบำบัดอย่างง่ายๆ’
“ของไอ้เชนลืมไว้” มันตอบพร้อมกับแย่งของในมือผมไปใส่ในกระเป๋าเอกสารของตัวเองทันที ผมหรี่ตามองแบบไม่ไว้ใจ
“ของพี่เชนทำไมเอาไปใส่กระเป๋าตัวเองล่ะ เอามาไว้กับผมสิ เดี๋ยวผมเอาไปคืนพี่เขาให้” ผมพูดพร้อมกับแบมือขอหนังสือจากคนตรงหน้าคืน
“ไม่ได้ เดี๋ยวผมจะเอาไปคืนเขาเอง” มันว่า แล้วเสมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพี่สุทินหัวเราะเบาๆผมก็รู้แล้วละครับว่าอะไรเป็นอะไร...
มันพาผมมาถึงที่ทำงาน ระหว่างทางมันทำให้ผมรู้สึกประหม่ากับสายตาผู้คนที่มองมา คงสงสัยกันสินะว่าทำไมท่านประธานถึงมาเข็นรถให้คนพิการอย่างผมได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นร้ายแรงอะไรเท่ากับเรื่องที่ผมเจออยู่ตอนนี้…
“นี่เหรอคะ คนพิการที่คุณบอกกับปัดว่าอุปการะไว้” ผมมองภาพตรงหน้า ท่าทีออดอ้อนออเซาะกันถึงห้องทำงาน บ่งบอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ผมจิกมือกับที่เท้าแขนแน่น ไม่อยากจะคิดถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนตรงหน้า แต่เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้เธอพูดว่า อุปการะ งั้นเหรอ หึ
“ต้องเรียกว่าชดใช้มากกว่าครับ ถึงจะถูก” ผมกัดฟันตอบออกไป นี่มันคงใช้ผมเป็นเครื่องมือในการสร้างคุณงามความดีสินะ
“ตายแล้ว เขาช่วยแล้วยังไม่สำนึกบุญคุณอีกนะ” ผู้หญิงคนนั้นพูด กำลังจะพุ่งมาทางผม แต่มันดึงแขนเธอเอาไว้ก่อน
“ปัด” มันเรียกเธอเบาๆ แต่ทำไม...ทีกับผม...ถึงมีแต่เสียงตะคอก
“ไอ้ฉกาจ!” ผมปาดน้ำตาที่ซึมออกมาลวกๆ หันไปมองใครบางคนที่เปิดประตูเข้ามาแบบไม่เกรงใจ
“พี่เชน” ผมยิ้มออกมา พี่เชนเดินมาหาผม ยิ้มให้เบาๆแล้วหันไปต่อว่าคนที่ยืนอยู่อีกมุมเป็นชุด
“รู้ว่าน้องเขาต้องทำกายภาพกับกูทุกวัน แล้วทำไมถึงยังพาเขามา ถ้าจะหวงขนาดนี้ มึงก็ไม่ต้องจ้างกูก็ได้นะ ให้นิดขาพิการไปตลอดชีวิตแบบนี้แหล่ะ มึงจะได้กักตัวเขาไว้ได้ตลอดไง ไอ้คนเห็นแก่ตัว!” พูดจบก็มาเข็นรถพาผมออกจากห้อง ตอนนี้ผมนึกรักพี่เชนสุดชีวิต เพราะผมไม่อยากอยู่ในห้องนี้กับสองคนนั่นจริงๆ
“โอ้ย นี่คุณ!” เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนลั่น เมื่อพี่เชนแกล้งเข็นรถของผมให้ล้อไปทับเท้าเธอเข้า
“ขอโทษครับ แต่เสนอหน้ามายืนขวางทำไมวะ ถึงเป็นผู้หญิงกูก็ต่อยนะเว้ย หลีก!” พี่แกตวาด...อย่างโหดครับ ผมหันกลับไปมองตัวต้นเรื่องที่พาผมมาที่นี่ เห็นมันมองตามมา ผมไม่รู้ เดาไม่ถูกว่าสีหน้ามันมีความหมายแบบไหน มันเป็นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แม้แต่เรื่องของคนที่ชื่อ ปัด ที่ผมเจอในวันนี้ ผมก็ไม่อยากเดา ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไง
“อุ๊บ เห็นหน้าพวกมันรึเปล่าน้องนิด ฮามาก ฮ่าๆๆ” พอหลุดจากห้องนั้นมาได้ พี่เชนแกก็ขำน้ำตาเล็ดเลยครับ ผมว่าพี่นี่แหล่ะ น่ากลัวกว่าใครเขาเลย
“อย่าเพิ่งกลับบ้านดีกว่าเนอะ ไหนๆก็ออกมาข้างนอกแล้ว ไปเที่ยวกัน”
.
.
.
พี่แกพาผมมาดูหนังครับ หนังผีซะด้วย แหม เวลาโผล่มากลางจอนี่เต็มตากูเลย... มันไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ผมกลับชอบเสียอีก นานมากแล้วที่ไม่ได้เข้ามาดูหนังในโรงภาพยนตร์แบบนี้
ดูเสร็จพี่เชนก็อุ้มผมออกมาจากโรง คนที่เดินออกมาตอนดูหนังจบมองตามกันใหญ่
“น้องผมคร้าบ น้องผม” พี่แกหันไปพูดกับกลุ่มสาวๆ เอาคางเจาะหัวผมแล้วโยกไปมาแทนมือที่ไม่ว่าง ผมนี่ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
สาวๆกลุ่มนั้นเดินตามมาจนเห็นว่าพี่เชนวางผมลงบนรถเข็นที่จอดอยู่หน้าโรงนั่นแหล่ะ พวกเธอเลยมองหน้ากันแล้วหันมายิ้มพร้อมกับชูสองนิ้วให้ผม ผมเลยยิ้มตอบกลับไปแบบงงๆ แต่มีความสุขไปอีกแบบ
“สรุปวันนี้ขาผมได้เรื่องรึเปล่าพี่” ผมถามออกไปเมื่อนึกขึ้นได้
“เออหว่ะ พี่ลืม ฮ่าๆ”
.
.
.
“ไปไหนมา!” ผมเข็นรถพาตัวเองเข้ามาในบ้านก็โดนดอกแรกเลยครับ พี่เชนกลับไปแล้วด้วย ผมบอกให้พี่แกกลับไปก่อนเองล่ะ แค่วันนี้ก็รบกวนจะแย่แล้ว สรุปผมต้องมาเผชิญอารมณ์ของคนบ้านี่คนเดียว
ผมไม่ตอบ เข็นรถไปอีกทาง จะไปหาป้าเรืองหรือพี่สุทินก็ได้ มาช่วยพาผมขึ้นไปข้างบนหน่อย แต่ช้ากว่าคนตัวสูงกว่ามาก มันก้าวเท้ามาอุ้มผมจนตัวลอยหวือ แล้วพาขึ้นข้างบนอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยผมนะ!” ผมทั้งทุบ จิก ข่วน มันก็ไม่ปล่อย มันดึงทึ้งเสื้อผ้าของผมออกจากร่าง มาถึงตอนนี้จะทำอะไรก็ทำไปเลย แล้วแต่จะพอใจ ผมไม่มีทางเลือกอะไรทั้งนั้น ได้แต่บอกตัวเองในใจว่าห้ามร้องไห้... ห้ามร้องให้มันเห็นเด็ดขาด
เมื่อถอดเสื้อผ้าผมเสร็จ มันก็พาผมไปที่ห้องน้ำ วางผมลงในอ่างอาบน้ำที่เปิดน้ำรอเอาไว้อยู่แล้ว คนตัวสูงจัดแจงให้ผมเอาหัวเกยขอบอ่าง ส่วนมันที่นั่งอยู่เหนือหัวผมค่อยๆเอาฝักบัวราดน้ำลงมาที่ผมให้ บีบแชมพูกับฝ่ามือแล้วนวดคลึงลงบนหัวของผมเบาๆ เหตุการณ์เหมือนวนซ้ำแบบนี้ ทำให้น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมา...จนได้
“ฟองเข้าตาเหรอ” มันทัก เอามือปาดน้ำตาผมออก แต่ผมรีบปัดมือมันทิ้ง แปลก...สถานการณ์คล้ายกัน ต่างกันตรงที่สถานที่และการกระทำ ตอนนั้นมันเป็นคนปัดมือผมออก แต่ตอนนี้กลับเป็นผมที่ปัดมือมันออกเสียเอง...
“คุณออกไปก่อนได้ไหม” ผมว่า น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
“...”
“เดี๋ยวผมอาบเสร็จแล้วผมจะเรียกนะ”
ผมบอก แต่ได้รับความเงียบเป็นคำตอบ... ได้ยินแต่เสียงน้ำไหลจากฝักบัวที่มันถือค้างเอาไว้
“นะครับ...”
มันถอนหายใจ แล้วพาดสายฝักบัวไว้กับขอบอ่าง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก...พอลับสายตามันเท่านั้น ผมถึงกับร้องไห้โฮ ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองลืมได้... ทำใจยอมรับความจริงทุกอย่างได้... แต่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่เลยสักนิด ผมได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆ ทั้งที่ในใจของผม...
มันยังคงคิดถึง ยามฉกาจอยู่เสมอ
..............................................................................
มาแล้ว o7 ขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน โดนหวัดกินอยู่นั่นเอง รีบลงตอนนี้ไว้ก่อน เดี๋ยวมาเช็คคำผิดกับคำแปลกๆน้า ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
-
อันนี้ของตอนที่10 ditๆให้แล้วจ้า :z2:
อร้ายยยยยยยยยยยยยย :z3: อ่านทันแล้วววว :a5:
แต่ตอนนี้....รีจนคอมจะไหม้แล้วคร้าาาาาาา :o12: นั่งจ้องคอมจนมันจะพรุนอยู่แล้ว :mew2: มาต่อเร็วๆเลย
ไม่งั้นนนนน........งอล :z6:
คุณฉกาจหึงแรงไม่เบานะคะ ถึงกับต้องโทรเช็ค :-[ น่ารักน่าหยิก(ก้น)
นิดขาาาาาา :impress2: พอมันหลงหนักๆตอกกลับแรงๆ!! o18 เจ๊จะเอาป๊อปคอน+แป๊ปซี่ มานั่งดูดรอติดตาม :hao7:
//เกาะขาคุณ403 ทำตาปิ้งปั้ง ขยับปากจู๋ พร่อมพูดขึ้น
"ไม่มาต่อเดี๋ยวจับจูบเลยยยยยยยย :laugh:"
+++++++
dit*
แหมมมม จะลบเม้นที่เขียนเพื่อตอนที่10ก็ไม่กล้า :m15: เดี๋ยวมาeditเม้นเกี่ยวกับตอนที่11ให้นะคร้าาาา :katai2-1:
ใจตรงกันเลยเม้นตรงกันด้วยแหละ :z2:
+++++++
dit*11
อร้ายยยยยยย :z13: จิ้มคนแต่งทะลุยันปอด :o8: น่ารักแต่ก็แอบมีดราม่าตอนท้ายๆ แหมมม น้องนิด ยอมรับหัวใจตัวเองเถอะ :hao5: ส่วนฉกาจอย่าร้ายกับน้องนักซี่...แล้วปัดนั่นมันใคร!- -* ปริปากบอกมาเดี๋ยวนี้นะฉะ-กาด! :fire: ถ้าเลขาก็ขอให้เป็นแค่เลขา สาธู้... :เฮ้อ: น้องนิดสู้ๆ พี่เชนขาาาาา.....น่ารักอะ :-[
-
โอยยย บีบหัวใจเหลือเกิน
พี่เชนมีเสน่ห์มากเลยอ่ะ อดคิดไม่ได้ว่าถ้าคุณนิดคู่กะำี่พี่เชนไปเลยน่าจะีความสุขมากกว่านี้
แต่ทำไงได้ พระเอกมันคืออิคุณฉกาจนี่เนอะ T^T
คุณนิดคิดถึง "ยามฉกาจ" ก็ไม่แปลก เพราะคุณนิดรักยามฉกาจ
ถึงแม้ว่ายามฉกาจจะเป็นแค่หน้ากากที่อิคุณฉกาจมันสร้างขึ้นมาไว้หลอกคุณนิดก็เถอะ
อ่านถึงตอนนี้ ก็ยังไม่ให้อภัยอิคุณฉกาจอยู่ดี
พ่อคุณเอ๋ย เป็นถึงประธาน ช่วยทำตัวให้สมกับวุฒิภาวะหน่อยเถอะ งี่เง่าว่ะ
คุณนิดคะ ใจอ่อนกับพี่เชนก็ได้นะ ไม่ผิดหรอก ในเมื่ออีกคนมันไม่เคยทำอะไรให้เรามั่นใจได้เลย
ถือป้ายไฟเชียร์พี่เชนสุดฤทธิ์ค่ะ!! :katai3:
-
พี่เชนน่ารักจังงงงงงง :mew1:
ฉกาจเอ๋ย ถ้ายังไม่ทำตัวน่ารัก เรตติ้งตกกว่านี้แน่
-
อยากให้คุณฉกาจกลับไปเป็นยามฉกาจจังเลย จะได้รักกันดีๆซะที พี่เชนนี้สะใจมากอ่ะ ถึงเป็นผู้หญิงก็ต่อยได้นะ 555555
-
ปังงงงงงงงงงงงงง!!! พี่เชนโคตรโหดเลยว้อยยยยย :m20:
สะใจเฟอรรรร์ มาต่อไวไวน้าาา~
-
เศร้าอ่ะ เมื่อไหร่จะหมดช่วงนี้ สนุกดีอยู่แต่มันบีบหัวใจ รอตอนต่อไปนะคะ :mew6:
-
เทใจให้พี่เชนไปเต็มๆ
คุณฉกาจยังไงก็ทำตัวไม่สมกับเป็นพระเอกอยู่ดี
(แต่ก็ต้องทำใจเมื่อพี่เชนไม่ใช่ T^T)
ดูคำพูดคำจาเขาสิคะ! อุปการะ!!!!!!!!!! :fire:
(ถ้าคุณยังพูดยังทำได้แค่นี้ยกตำแหน่งพระเอกให้พี่เชนเถอะค่ะ พลีส...)
แล้วชะนีนางนั้นอีก!!! :katai1:
(ความผิดที่ทำค้างคาไว้ไม่ได้รับการอภัยแล้วยังเพิ่มความน่าหมั่นไส้มาอีก!)
คุณนิดค่ะ ลืมไปเสียเถิดค่ะ ยามฉกาจมัน "ตาย" ไปแล้ว
ลืมให้คุณฉกาจมันเจ็บเจียนตายไปเลยค่ะ!!
-
พี่เชนน่ารักจัง ชอบๆ :mew1:
ปัดเป็นใคร อย่านะๆ
เบื่อคุณฉกาจ หึ!!!
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ไม่มีอะไรจะเมนท์ นอกจาก เกลียด ไอ้คุณฉกาจ มาก ห่าน เอ๊ย
-
เมื่อไหร่จะคุยกันให้เข้าใจ ทั้งๆที่ก็รักกัน
-
เปลี่ยนพระเอกเหอะ!!! เอาพี่เชนน :ling1: :ling1: :ling1:
ผักกาด แกจะเอายังไงกับนิดวะฮะ! :katai1:
อิปัด! เอามันไปทิ้งง!! :m31: :m31:
(อินจัด :katai5: :katai5: :katai5: :katai2-1:)
-
:เฮ้อ: :undecided: :เฮ้อ: :undecided: :เฮ้อ: :undecided:
ไม่รุ้จะนิยามคำพูดอะไรออกมา
คำเดียวโตๆเลย
หน่วง
:o11: :o11: :o11:
-
สะใจ พี่เชน ทำหนูได้สะใจมาก
พี่เเกฮามากมาย 5 5555
:katai2-1: :katai2-1:
ฉกาจ โป้งนาย !!แอบสงสารนิดเหมือนกันนะ
ทั้งๆๆที่รัก แต่พยายามที่จะลืม
:mew6: :mew6:
-
ท่าจะดราม่ากันไปอีกนาน :ling1:
-
พี่เชนน่ารักสุดยอด :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮือออออออ สิ่งที่คาดหวังที่สุดตอนนี้คือ ให้พี่เชนมาเอาน้องนิดไปอยู่ด้วย
สงสารน้องนิดมาก อยากให้น้องนิดลืมอดีต แต่ถ้าอิตาฉกาจยังทำตัวแบบนี้อยู่ล่ะก็คงยาก
มาต่อเร็วๆนะคะ เรารอเรื่องนี้อัพทุกวันเลย TOT
-
ฉกาจไม่ยอมทำไรจริงจังสักที :ling3:
-
ต้องให้ได้อย่างพี่เชนสิ!
คุณฉกาจนี่ก็เห็นแก่ตัวจริงๆ :เฮ้อ:
-
:mew4:
สงสารนิดจังเลย
กาจจะใจร้ายไปถึงไหน รักเค้าก็บอกเค้าไปสิ
แกล้งยั่วโมโหเค้าอยู่ได้
-
ฉกาจนี่แย่มากอะ หัดทำตัวให้มันดีๆหน่อย
แล้วอีปัด(อุ้ย!หยาบคาย)นี่มันอะไร พูดจาเหมือนไม่ได้รับการอบรม :z6:
ฉกาจก็หัดพูดแก้บ้างสิ ไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นเลยนะ
คนแบบนี้ คุณนิดอย่าไปยอมง่ายๆเลยนะ
ชิ
(แหม มันอินนะคะ ท่านนนน) :m16:
-
พี่เชนนนนนนน น่ารักอ้ะ ~~
เอาผักกาดออกปายยย :katai1:
-
เชียร์หมอเชนนนนนนนนนด้วยคน
-
:z3:
อร๊ายย ไม่รู้จะพูดยังไงงง
-
แหมพี่เชน เอาไปเลย o13 o13 o13 จัดได้สะใจมาก :katai2-1: :katai2-1:
อีพี่ฉกาจ คุณนิดเค้าเปล่ารักประธานโว้ยยยยย เค้ารักยาม ไอ้นี่นิ่ ทำเป็นฟอร์มหนังสือพี่เชน :hao3: :hao3:
ชะนีตัวแรกโผล่มาละ เรื่องนี้ ใกล้ดรากม่าแล้วป่ะ ดราม่าเพราะชะนี โฮ๊ะๆๆ
พี่เชนช่วยนิดเยอะๆ แกล้งไอ้ประธานนั่นอกแตกตายไปเลย :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หายไวๆนะคนเขียน(เค้าบอกว่าโดนหวัด ไม่ได้บอกว่าเป็นซะหน่อย) :mc4: :mc4: :mew1:
-
รำคาญผักกาดอย่างแรง
หมั่นไส้อยากเตะตัดขาให้หน้าคว่ำ
-
สงสารคุณนิดมากๆ
-
เดี๋ยวปั๊ดเชียร์พี่เชนซะเลย o18
-
ความเชื่อใจมันถูกทำลายไปแล้วยากที่จะกลับมา
-
เอาไงฉกาจ จะัรักไหมเนี่ย
-
เค้าเริ่มหลงรักพี่เชนแล้วค่ะ :o8: คนอะไร้น่ารักอบอุ่นที่สุด พี่แอบคิดกะน้องนิดใช่มั้ยคร้าาา
-
เหอๆๆๆๆ โหดร้าย
-
คุณนิด..... :monkeysad:
-
พี่เชนพูดได้สะใจมากๆ เอาคืนให้หนักเลยค่า
รออ่านต่อไปจ้า :mew3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เชนตอนนี้ได้ใจหนูไปเต็มๆ
คุณโซ่น่ารักอ่ะ ฉลาดมากคงรู้ว่าคุณนิดเหงา
เลยมาเล่นด้วย รอตอนต่อไปๆ ชอบเรื่องนี้มาก
-
ถึงเป็นผู้หญิงกูก็ต่อยนะเว้ย
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่เชนขราาา เถื่อนมากค่าาาาาาาาา :mew1:
ผู้หญิงชื่อปัดเป็นใคร
แล้วตกลงแกจะเอายังไงกับคุณนิดห๊ะะะะ ไอ่ผักกาดดดดดดดดดด :katai1:
-
อยากจะร้องไห้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ
-
พี่เชนนี่แมนปะ ก๊ากๆๆๆๆๆๆ
อยากตบอิปัดดดดดด
แต่จอตบฉกาจก่อน
-
สงสารนิดอ่ะ TT
-
พี่เชนนี่เจ๋งจริงๆ o13 o13 o13
-
พี่เชนน่ารักจัง :m1: ไม่กลัวคุณฉกาจด้วยสุดยอด :m4:
น้องนิดมีคนคอยปกป้องแล้ว :z2:
เชียร์พี่เชนดีกว่า สู้ สู้ :ped149: :ped149:
-
เอาใจช่วยพี่เชนให้ได้กับน้องนิดนะ :call: :call:
-
พี่เชนคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ช่วยน้องด้วยนะครับ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ไอ้ยามของคุณนิดมันตายไปแล้วล่ะ อย่าไปนึกถึงมันอีก
เอาเป็นว่าถ้าไอ้คุณฉกาจมันดีก็เปิดหัวใจใหม่อีกรอบเหอะ
ยกเว้นว่าตัวคุณนิดเองไม่ได้รักเค้าหรือมันมาทำดีด้วยเพราะสงสาร
แต่คุณฉกาจควรเคลียปัญหาทุกอย่างก่อนนะ แต่ถ้าทนไม่ไหว
หนีแม่มมมม !!!!!!
-
ชิ เชียร์พี่เชนดีกว่า
-
เศร้าจัง TT สงสารคุณนิด พอเค้าอ่อนโยนด้วยก็หวั่นไหว ก็ยังรักเค้าเต็มหัวใจนี่นา นี่ไปเจอภาพที่ตัวเองสะเทือนใจ
ผู้หญิงคนนั้นใครกันท่าทางร้ายมาก แล้่วคุณนิดก็อยู่ในภาวะที่ช่วยตัวเองไม่ได้ จะหนีไปก็หนีไม่ได้อีก
เพราะความหวงของพระเอกแท้ ๆ คุณนิดถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ (เริ่มจะพาลค่ะ) แต่ชอบที่พี่เชนพูดนะ
ถ้าจะหวงจนนิดไม่หายแบบนี้ก็ไม่ไหว แต่นิดกับพี่เชนก็ร้าย รู้ว่าเค้าหวงก็ยังทำเนอะ ชริ... แต่ฉกาจอยากปากแข็งทำไมล่ะ
รักเค้าห่วงเค้าก็ไม่พูด พูดร้าย ๆ อยู่ได้ แต่พฤติกรรมก็แอบอ่อนโยนตลอด ๆ นะ อยากให้คุณนิดหายไว ๆ
แล้วสองคนก็เข้าใจกันไว ๆ
เอิ่ม บางทีคุณนิดก็ซึนนะ หมามันอยากให้ปากระดูกให้มันคาบป่าว อยากเล่นด้วยน่ะ แก้เหงาได้ดีนะน้องหมา
ขอบคุณค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
สงสารนิด ฮืออออออออ
-
ถ้าพี่เชนเป็นพระรองนี่เทคะแนนให้หมดเลยค่าา :laugh:
-
ไอ้กาจ ไอ้เลว ! ไม่รักก็ปล่อยไปสิวะ ไอ้คน....อึ่ยยย
-
:sad4: ก็ยังไม่หวานกันเหมือนเดิม
แถมนิดยังลืมฉกาจไม่ได้ด้วย
-
กดบวกไำปเลยยยยยยยย
ตอนนี้เศร้ามากๆ ยิ่งตอนสุดท้ายยิ่งเข้าใจหัวอกคุณนิดเลย
ไอ้อนาถนะไอ้อนาถ จะยุให้พี่เชนพาคุณนิดหนี เดี๋ยๆ
-
เฮ้อ...
ตอนนี้ก็ยังคงสงสารคุณนิดอย่างต่อเนื่อง นี่ละน้าาา ฝากหัวใจตัวเองไว้ที่คนอื่น คนที่เจ็บก็ไม่ใช่ใคร ตัวคุณนิดเองนั่นแหล่ะ TT..TT
ไอ้ผักกาด ไอ้หมาหวงก้างเอ๊ย!!! (อินฝุดๆ)
-
พี่เชนน่ารักจังเลย....พี่เชนพระเอกใช่มั้ยเพราะยามผักกาดมันตายไปแระ
(ล้อเล่น หึหึหึ)
-
พี่เชนน่ารักจัง :katai2-1:
หนูนิด ตัดใจจากฉกาจมันซะ :hao5:
นังปัดคือใคร :katai1:
-
ปลื้มไอ้พี่เชน :-[ มึงแมนมากกกกกก ผู้หญิงยังจะต่อย - - 5555 :katai2-1:
//ขอบคุณคนแต่งครับ :pig4:
-
ไปไกลเลยชิ่วๆๆๆ
ตกกระป๋องไปเลยไอฉกาจ
ตอนนี้ผมเชียร์เชนอย่างเต็มตัวละ :katai2-1:
เฮอะ รู้จักการพูดดีๆเมื่อไหร่ ค่อยมาคุยกัน :hao3:
เออ ลดความรุนแรงลงซ่ะบ้างนะแก คุณนิดช้ำหมด
-
สนุกมากเลยครับ :กอด1:
-
ฮีโร่ของคุณนิดคือพี่เชนสุดหล่อทั้งกายและใจ o13
ส่วนยามฉกาจมันได้ตายทิ้งคุณนิดไปแล้ว
เหลือทิ้งไว้แต่เหี้ยให้คุณนิดดูต่างหน้า :katai1:
-
พี่เชน
จีบแข่งเลย
555
-
รอบนี้พี่เชนมาแรงไม่ว่าใครก็ลงคะแนนเชียร์
คุณฉกาจก็รีบทำคะแนนบ้างละ เดี๋ยวตกอันดับ
สุดท้ายขอให้คนเขียนหายป่วยไว ๆ นะ
-
เอาคืนหนักๆ :katai5:
-
สงสารน้องนิดค่ะ ฉกาจคะ อย่าทำรุนแรงกะนิดนัก สงสารบ้างเถอะพ่อคุณ
นังปัด น่าให้พี่เชนต่อยปากสักทีนะหล่อน ปากมากนัก
-
ตอนนี้บีบอารมณ์ดีค่ะ.......
พี่เชน......เจ๋งมากๆ
-
o13 พี่เชนเจ๋งมากค่ะ ช่วยนิดทำให้ยามฉกาจหึงเยอะๆนะคะ น่ารักดี
คุณยามกลับมาซะทีสิคะ ! เอาแต่เหวี่ยงอยู่นั่นแหละ ภาวนาให้นิดหายเร็วๆน๊าา จะได้ลุกมาต่อสู้ได้อย่างเต็มที่
-
ฮึ นายฉกาจ ทำไมต้องทำให้น้องนิดเสียใจบ่อยๆ ด้วย โป้งอย่างมากมาย
ขอบใจจร้าาาา
-
แหมพี่เชนเล่นซะสมบทบาทเลยนะ o18
:hao5: สงสารหนูนิดอ่ะที่ยังทำใจเรื่องยามฉกาจไม่ได้สักที
-
ชะนีปัด บัดซบโผล่มาอีกล่ะ
-
คุณฉกาจปากหนักจัง
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบง่ะ ติดงอมแงมจริงๆ
ชอบพระเอกแบบนี้ นายเอกแบบนี้ โอ๊ย
รอค่ะรอ
-
:laugh:
ขำหมา
ขำพี่เชน
ขำหนูนิด
ร้องไห้กะหนูนิด
อิฉกาจนี่
น่าตบจริงๆ
อ่อ อย่าลืมเอาหนังสือกายภาพไปคืนพี่เชนหล่ะ
อิปากแข็ง
-
เห็นคอมเม้นท์แล้วนึกว่านิยายเรื่องนี้อัพมาสองสามวันแล้วตัวเองพลาด ที่ไหนได้ความเห็นวิ่งไวมาก
แต่ก็ไม่แปลกเพราะพี่ฉกาจแกน่ารักน่าเอ็นดูจนคนอ่านต้องชมให้พอหอมปากหอมคอ
ตอนล่าสุดพี่เชนแบบว่า.. กริบกรี๊ววววว มาเป็นพระเอกเถอะ แล้วให้พี่ฉกาจแกไปน่ารักไกลๆ ตาเราหน่อย
พี่เชนเนี่ย ถ้าเป็นพระเอกนะ นิยายต้องแนวโรแมนติก คอมเมดี้แน่เลย คุณผู้เขียนคะ จบเรื่องนี้จัดให้พี่เชนสักเรื่องซิคะ เดี๋ยวจะถือป้ายไฟรอ
-
พี่เชนเป็นพี่ชายที่น่ารักมากอะ
:mew1:
-
เมื่อไหร่ นิดจะมาเป็นหนุ่มOTแบบเดิมอ่ะคะ
แบบนี้ มันเศร้า หน่วงใจเกินไปแว๊ววว :hao5:
-
หวงงงง สุด ๆ ๆ
-
พี่เชนน่ารักมาก
เศร้าใจจะเข้าใจกันได้ไงเนี่ย
รออ๋นตอนต่อไปค้าบ
-
หน่วงใจจจจจ :hao5:สงสารนิดดดดดดดดด
-
พี่เชนนนนนน น่ารักที่สุดเลย >3<
นิดร้องไห้อีกแล้ว โอ๋ๆคนดี เดี๋ยวพี่จะไปปลอบนะ
-
ตลกคุณนิดกับคุณโซ่
-
ปากแข็งจริงเชียว
-
สรุปไอ้ผักกาดยังปากแข็งคงเส้นคงวาชิมิ
แต่หวงได้โล่ว่ะ
ดูๆ ไปหนูนิดก็ปากแข็งพอกันทั้งคู่เน๊าะ
จะสงสารหรือขำกับหนูนิดก็ไม่รู้
รู้ว่าชอบเรื่องนี้ 555 :mew1:
กดบวกและเป็ด
อ่านแล้วจะลงแดงอยากอ่านต่อ :hao5:
ปล. กระทืบไลค์ให้พี่เชน ฮิ้ว
-
อั๋ยยะ มีหึงมีหวงแฮะ
หาหนังสือมาอ่านเองขนาดนี้ สงสัยวางแผนจะดูแลคุณนิดเองโดยไม่ต้องพึ่งเพื่อนหมอมากล่ะสิ
ก็บอกเขาไปตรงๆ ก็จบ
ทำไมต้องไม่ตรงตรงมาด้วย เฮ้อ!! :เฮ้อ:
-
ชอบพี่เชนอ่ะ..............
-
o13 พี่เชนน่ารักดีอ่ะ เท่ โหด ฮา ใจดี นี่มันพระรองเกาหลีชัดๆ 555 :hao3:
-
โอ้ยยยยย ไอ้คุณฉกาจ! :z3: :katai1:
พี่เชนเป็นฮีโร่ไปเลย ><
-
พี่เชนกวน -0- :mew5:
-
ไม่เชียร์มืงละไอ้ฉกาจ :z6:
-
จบตอนแบบเศร้าๆอีกแล้วว TT
-
ชอบพี่เชนมากเลยค่า เชียร์สุดฤทธิ์
คุณนิดกับน้องหมาก็ยังพูดด้วยซะเพราะ
แต่ก็ได้ไอ้โซ่เป็นเพื่อนแล้วเนอะ มันแบ่งอาหารให้ด้วยนะนั่น ๕๕๕๕
ยามฉกาจไม่มีอยู่บนโลกใบนี้แล้วนะ อย่าไปนึกถึงเขาเลย
เหลือแต่อีตาฉกาจผู้ร้ายกาจ
-
เชียร์พี่เชนอะ น่ารักจริงๆๆ 555555555555555555
คิดถึงยามฉกาจเช่นกัน :hao5: :hao5: :hao5: :katai4:
-
คุณฉกาจใจร้าย
พาไปให้อีชะนีดูถูกคุณนิด
แต่แอบซะใจที่พี่เชนทำ 5555+
-
บางทีก็สงสารฉกาจเหมือนกันนะ คอยดูแลนิดมาเป็นเดือนแล้ว
แต่ไม่พูดกันให้เข้าใจก็จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่ดีเลย
ชอบเชนมาสร้างความสดชื่นให้นิด อิคุณฉกาจมันหวงนิดจริงหรือเปล่า
แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับอิคุณฉกาจ
-
นึกรักชอบพี่เชนเสียแล้วซิ อาจเพราะเป็นตัวละครที่ร่าเริงและเข้ามาในจังหวะอันพอเหมาะซึ่งทำให้บรรยากาศเรื่องราวไม่เครียดมากจนเกินไป เผลออยากให้พี่เชนได้พบรักคู่กับภูมิจิตจริงๆ น่าจะแซบเอาการ
ส่วนการโต้ตอบระหว่างนิดและตาฉกาจก็เป็นประเภทแสบๆ คันๆ เพราะนึกรู้อยู่ว่าฉกาจอาจมีใจให้นิดอยู่บ้าง มิเช่นนั้นใครที่ไหนจะมาดูแลใกล้ชิดขนาดนี้ แม้ว่าจะเอ่ยอ้างถึงการชดใช้อะไรก็ตามแต่ ทว่าเราเพิกเฉยมองผ่านเลยการหึงหวงที่แสดงออกมาไม่ได้หรอก
มีโอกาสได้เห็นตัวร้ายฝ่ายหญิงโผล่แพลมออกมาเล็กน้อย คาดว่านางจะเป็นเสี้ยนหนามและเหล็กยอกในอกในอนาคตอันใกล้ไม่มากก็น้อย
ขอบคุณค่ะ ลังเลอยู่นานว่าจะอ่านไหม ปรากฏว่าอ่านแล้วติด :กอด1:
-
o13 พี่เชนน่ารักดีอ่ะ เท่ โหด ฮา ใจดี นี่มันพระรองเกาหลีชัดๆ 555 :hao3:
:katai2-1: :katai2-1: นั่นจิ๊ เท่ห์ๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
พี่เชนโครตแมน อ่ะ เอาใจหนูนิดไปเลยเหอะ
นายฉกาจ แกจะซึนเดเระไปป่าว ปากตรงกลับใจหน่อย รู้ใจตัวเองได้แล้ว
มัวแต่อมพะนำ เด๋วหมากะคาบไป แ_ก หรอก
ส่วนนังปัด นังชะนีหน้าหอยสังข์แกไม่หน้าเกิดมาเป็นผู้หญิงนะ เสียสถาบันผู้หญิงหมด
แรด!! ได้อีกอ่ะ หนูนิดอย่ายอมมันนะลูก ถ้ามันทำอะไร บอกพี่เชน เด๋วพี่เชนต่อยให้. 555555
-
รักพี่เชนเลย อ๊ากกก คุณฉกาจแม่ง !!!
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ตอนนี้แบบ สงสารนิดมากกกกกกกเลยยยย
ถ้าไง ถ้าฉกาจยังไม่เริ่มทำอะไร จะยกให้พี่เชนแล้วนะ ฮืออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
มันเศร้าอะ เมื่อไหร่จะผ่านไปซะทีนะความหน่วงแบบเนี้ย :monkeysad:
สงสารคุณนิดจะแย่แล้วอ๊า :z3:
-
รักษาสุขภาพเยอะๆ .. จะได้หาย แล้วมาลงอีกเร็วๆๆ
-
นังชะนีปัดดดดดด เกือบดีแล้วนะ เกือบบบบบบบละ :katai1:
อีคุณผักกาด ทำตัวดีๆ เดี๋ยวนี้! ชดใช้เดี๋ยวนี้! อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาปาปัวนิวกินี
คุณพี่เชนวินมาก ชนะเลิศ รักคุณหมอ ชู้ไหม คุณนิด ชู้ไหม 555555555555555555
(เหยยย เค้าล้อเล่นนะ คุณนักเขียน แต่ได้ก็ดี ไม่มีปฏิเสธ คุณเชนคนดี :o8:)
-
อ่าา สงสาร คุณนิด จัง คุณฉกาจ ใจร้ายเกินไปแล้ว T T
คุณนิด ไปอยู่กับ เชน เถอะนะนะ
-
คุณฉกาจ กลับไปเป็นยามเหมือนเดิมดีกว่ามั้ย :ruready
-
สงสารคุณนิดอะ ปัดคือใคร
ยามฉกาจกลับมาเดี๋ยวนี้นะ
พี่เชนเท่มากพี่ อยากจะเปลี่ยนให้เป็นพระเอกเลย
-
อ่านทันแล้วววววววววว
ชอบมากกกกกกกก
พี่ยามฉกาจ กลับมาได้รึเปล่าาาาาาา
-
:ตอนแรกๆ ก็คิดว่าโหแค่ยาม การงานต่างกันไปนะ แต่ตอนนี้ขอติดใหม่ ยามฉกาจคนเดิม
นิสัยหื่นๆ ดูแลเอาใจใส่กับไอ่ห่าฉกาจ ที่ซึนๆ แม้มมม อีบ้าปัดอีกใครวะะ :katai4:
เชียร์พี่เซนและ ไอ่บ้าฉกาจ :o12:
-
พี่เชนขา พี่เชนแขน ฮี่ๆๆ ปลื้มพี่เชนมากมายก่ายกองบานตะไท
รับส่งมุกได้รวดเร็วทันใจ ฉลาด กล้าชนกับคนอื่นเพื่อน้องนิดที่รักของเรา นี่มัน...พระเอกช้าดดดช้าดดด! *โดนคนเขียนโบกกก*
ฮือๆๆ เสียดายที่พี่เชนคงจะรั้งได้แค่ตำแหน่งพี่ชายสินะ แต่อย่างไรพี่เชนก็เริ่ดมากอยู่นะคะ
ตอนท้ายสงสารคุณนิดอ่ะ คนที่คุณนิดลืมไม่ได้น่ะคืออิยามผักกาดคนเก่าคนนั้น
และได้อ่านคอมเม้นต์ก่อนๆ เห็นด้วยเลยว่ายามฉกาจคนนั้นน่ะ 'ตาย' ไปแล้วค่ะ
คนที่อยู่กับคุณนิดเป็นคุณฉกาจ ทั่นประธานผู้สูงส่ง น้ำใจกว้างขวางดังมหาสมุทรที่ยอมอุปการะรับคุณนิดไว้นะคะ
ไม่รู้สินะ เราไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับการที่คุณปัดจะมีสัมพันธ์ฉันท์ใดกับผักกาดเท่าไหร่ (ประมาณว่าช่างผักฯมัน -_-)
สำหรับเรื่องนี้ขอบอกเลยว่าเราแบบหลงรักและอยู่ข้างคุณนิดอย่างโงหัวไม่ขึ้น ซึ่งไม่ค่อยเป็นแบบนี้นะ ปกติจะเป็นแพ็คคู่
แต่ละฉากแต่ละตอนเราจะโฟกัสไปที่คุณนิดตลอด คุณนิดกับพี่เชน คุณนิดกับน้องหมาฯลฯ แค่นี้ก็ฟินแล้ว ฮี่ๆๆ
ช่วงนี้รู้สึกว่างเปล่ากับฉกาจมากผิดปรกติ(ก่อนนี้แทบจะสาปส่งเผาพริกเผาเกลือ)
ฮ่าๆ แต่ยังไงผักก็เป็นตัวละครสำคัญอันจะขาดไม่ได้ละนะ
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai4:
-
เศร้ามากเลยแต่ก็จะติดตามต่อไปนะครับ
-
:o12:สงสารนิดมากๆเลยครับ เมื่อไหร่น้อเขาจะผ่านไปได้ :mew2:
-
เห็นใจคุณนิด เราก็หลงรักยามเหมือนกัน T T
-
โอย..... แย่แล้วฉัน.... :m15: :m15: :monkeysad:
เห็นมีคนแนะนำบอกว่ามันจะดราม่า ก็เลยไม่กล้าอ่าน
แต่เห็น คนอ่านเยอะ จนอดใจไม่ไหว สามสี่ตอนแรก ที่เค้ายังหวานๆกัน มันแบบ ทิ้งยิ้มทั้งหัวเราะ มีความสุขจริงจัง...
พอยามฉกาจ แปลงร่างเป็นประธานบริษัทเท่านั้นแหละ โอ๊ยยยย :serius2: :serius2:
หลอกกันชัดๆ
มาม่า..... น้ำตามาเต็ม ร้องไห้ติดต่อกันมาหลายตอน ฮือๆๆๆๆๆ :o12:
สงสาร คุณนิด ขนาดคนอ่าน ยังจำได้เลย ยังคิดถึงเลย คุณยามคนเดิมที่แสนดีคนนั้น น่ารัก ดูแลเอาใจใส่ และอ่อนโยน
อยากได้คนๆนั้นกลับคืนมา
ทั้งๆที่ คิดว่าจะไม่ได้ เขากลับคืนมาแล้ววแท้ๆ แต่ก็ไม่รู้ทำไม ยังเลิกคิดถึงไม่ได้ซะที
เอาใจช่วยคุณนิด ขอให้ไอ้คุณฉกาจสำนึกผิดซะที
-
แกล้งมันอีกนิด เอาอีก อย่าเพิ่งใจอ่อน แอบปลื้มพี่เชนเข้าขากันดี หึหึ
แต่ก็อดสงสารนิดตอนร้องไห้ไม่ได้เพราะให้แกล้งยังไงใจก็รักไม่ลืม เมื่อไรไอ้คุณฉกาจมันจะสำนึกซะที เฮ้อ
-
คิดถึงยามฉกาจอ่ะ อยากบอกว่าฉากที่ยามฉกาจสระผมให้ตอนนั้น มันสุดๆอ่ะ :mew2:
-
โอ่.... มันเจ็บจี๊ดอ่ะ....
-
กลับมาดูอีกที โอ้โห! ความเห็นวิ่งไปตั้งสี่หน้า!!
นิยายเรื่องนี้ฮอตมากนะคะเนี่ย 555+
เมื่อรู้ว่าฮอต ก็ต้องรีบมาต่อเร็วๆ นะคะ :katai4:
-
มาต่อเถอะค่ะ! คนอ่านจะลงแดงตายอยู่แล้ว :z3: :z3:
-
โฮฮฮฮฮ :sad4: หนูนิดช้ำกายช้ำใจ ไอ่คุณฉกาจมันก็แกล้งอยู่นั่นแหละ :angry2: จะเอาไงกันแน่ห๊ะ
มาต่อไวๆ นะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย อยากให้นิดหายไวๆ
-
คืนนี้ไม่มาเหรอ กระซิกๆๆ
-
หัวกระทู้พึ่งอัพเมื่อวันที 3 วันนี้วันที่ 6 จริงๆ ก็แค่ 3 วันเองนี่นะ แต่ไมรู้สึกว่านานจังน้อ...
(โหมดตะโกนโวยวาย) คิดถึงคุณนิด!!!
-
ผักกาด เป็นประธานบริษัท อย่าทำตัวงี่เง่า ชริชริ
-
มารอ :D
-
ตอนที่ 12 # ความจริงในใจ
(http://i1278.photobucket.com/albums/y513/403_TB/Office_Worker_zpsc3d2dde2.jpg)
ทุกอย่างเปลี่ยนไป หลังจากที่ผมร้องไห้ในวันนั้น... พี่สุทิน จากเดิมที่ต้องออกไปกับเจ้านายตลอดเวลา ตอนนี้กลายเป็นคนที่ต้องอยู่ติดบ้าน และมีหน้าที่หลักคือ อุ้มผมขึ้นลงจากชั้นสอง... เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้ว ที่ต้องเป็นแบบนี้ สองอาทิตย์ที่ผมไม่เห็นแม้แต่เงาของใครคนนั้น สองอาทิตย์ที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือน...ถูกทิ้ง
“ว่าไง คุณโซ่ มารอเจ้านายเหรอ” ผมถามมันพร้อมกับเอามือขยี้ขนเกรียนๆบนหัวของสิ่งมีชีวิตที่นั่งอยู่บนตักของผม มันจะกระโดดขึ้นมานั่งแบบนี้ทุกครั้งที่เห็นผมเข็นรถออกมาข้างนอก
มันลู่หู หลับตาลงแล้วครางเบาๆ พอผมแกล้งหยุดมือ มันก็เอาจมูกมาดุนมือผมให้ทำอีก ผมนั่งเล่นกับมันอยู่อย่างนั้นจนป้าเรืองเดินมาเรียก
“คุณนิด เข้าบ้านดีกว่านะคะ ดึกมากแล้ว”
ใช่... ดึกมากแล้วอย่างที่ป้าเรืองว่า อันที่จริงผมควรจะเข้านอนตั้งแต่เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว
“ผมอยากรอ...” ผมบอก สายตามองไปทางประตูเลื่อนบานใหญ่หน้าบ้าน ผมนั่งมองมานาน นานพอจนผมคิดว่าหากผมมีพลังจิต ผมคงจะสั่งให้ประตูมันเปิดปิดเองได้ไปแล้ว
“เข้าไปรอในบ้านดีกว่านะคะ ยุงมันชุมนะ ป้ากลัวจะไม่สบายเอา” ป้าเรืองคะยั้นคะยอ ถ้าผมไม่เข้า ป้าก็จะพลอยลำบากโดนยุงกัดไปด้วย แต่ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณโซ่... ผมมองมัน ตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี มันเงยหน้าทำตาบ้องแบ๊วใส่ผม ผมหลุดขำเบาๆกับความน่ารักของมันที่ผมเพิ่งมองเห็นเป็นครั้งแรก
“ผมต้องเข้าบ้านแล้วคุณโซ่” ผมบอกมัน ให้มันลงจากตักผม ป้าเรืองกำลังจะดุเมื่อมันอิดออดไม่ยอมลง แต่ผมบอกแกว่าอย่า
“น่านะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาเล่นด้วยเหมือนเดิม” คราวนี้มันรับฟัง มันเดินย่ำเท้าบนหน้าขาของผมไปมา ก่อนจะกระโดดลง ถ้าขาของผมยังมีความรู้สึก... มันคงจะรู้สึกดีไม่น้อย
โซ่ยังยืนมองผม ตอนที่ป้าเรืองเข็นรถพาผมเข้าไปในตัวบ้าน ผมรู้ ว่ามันเหงา ตอนเด็กๆมันคงถูกดูแลเอาใจใส่มาเป็นอย่างดี พอโตขึ้นมา ไม่น่ารักเหมือนเก่า ก็โดนละเลย... ผมก็คงเหมือนกันสินะ
ผมบอกป้าเรืองว่าอยากดูทีวี เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีรายการโปรด ให้ป้าเข้านอนก่อนเลย ป้าแกก็ถอนหายใจเบาๆเหมือนรู้ว่าผมโกหก และผมก็โกหกจริงๆ สรุปสุดท้าย ป้าเรืองก็ทนผมรบเร้าไม่ไหว ต้องไปเข้านอนจนได้ เหลือผมนั่งกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปมาอย่างเลื่อนลอย และหลับไปบนรถเข็นทั้งอย่างนั้น…
ผมปรือตาขึ้น เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังเคลื่อนไหว สิ่งที่สายตาเห็นเป็นอันดับแรกเลยคือ... สูทและเนกไทสีดำสนิท เห็นดังนั้นจึงเงยหน้าถามคนที่อุ้มผมขึ้นบันไดด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย
“ทำไมกลับดึกจังครับ...” ไม่รู้ว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่สองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ยังปฏิเสธสัมผัสของคนตรงหน้าอยู่เลย ผมคิดว่าด้วยความง่วง เลยทำให้ผมถามไปตามสัญชาตญาณ เพราะผมก็เคยถามคุณยามของผมแบบนี้
ไม่มีเสียงตอบจากคนถูกถาม ผมก็ดื้อพอที่จะเอาคำตอบจากมันให้ได้ ตอนที่มันจะวางตัวผมลงกับเตียง ผมเลยเอามือคล้องคอมันไว้แน่น ไม่ยอมลง
“บอกก่อน ทำไมกลับดึก” เสียงงัวเงียของผมถามซ้ำ ตาจะปิดอยู่แล้วแต่อดทนไว้ และมันคงเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ เลยโถมลงมาทั้งตัว ปลายจมูกที่ชนแก้มผมไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจกันแน่ มันนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จนผมทนไม่ไหว หลับไปก่อนอย่างยอมแพ้
.
.
.
“คุณหนูเธอจัดห้องให้คุณนิดใหม่นะคะ อยู่ข้างล่าง ขึ้นลงจะได้ไม่ลำบาก” ป้าเรืองพูดแล้วยิ้มให้ แต่คนฟังอย่างผมที่กำลังช่วยป้าเรืองเช็ดจาน ชะงักกับประโยคที่ว่า จนเกือบจะทำจานหลุดมือตกแตก
ไหนบอกไม่ให้ผมนอนคนเดียวไง...
ผมตั้งคำถามซ้ำไปซ้ำมาในหัว และทางออกสุดท้ายทำได้เพียงยอมรับมันเท่านั้น
.
.
.
“ตำรวจจับคนที่ชนมึงได้แล้วนะไอ้นิด”
ผมนิ่งค้าง มองแขกผู้มาเยือนที่กำลังปอกมะม่วงให้ผมนิ่งงัน
“หมายความว่ายังไงครับคุณจิต” ผมถามเสียงสั่น
“อ้าว ไอ้นี่ โดนชนจนสมองกระเทือนไปด้วยรึไง คนที่ชนมึงอะ เสือกเอารถที่ชนออกมาขับ คงคิดว่าผ่านไปสามเดือนกว่าเรื่องคงเงียบ แต่ไอ้ประธานที่ช่วยมึงเขาตามเรื่องกับตำรวจตลอด สรุปเลยจับได้”
แล้วที่เขาปล่อยให้ผมเข้าใจมาตลอดมันคืออะไร...
“แต่มึงก็ทำเรื่องไว้เยอะนะ ไม่มีใบขับขี่ ขับรถไม่เป็นยังเสือกไปขับ โง่ฉิบหาย ขอกูตบหัวให้หายโง่ทีซิ” ไอ้จิตว่า ก่อนจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“โอ้ย...เจ็บนะครับ” ผมแสร้งร้องแสดงความเจ็บปวดไปอย่างนั้น ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมา ไม่ใช่เพราะเจ็บจากการโดนไอ้จิตตีหัว แต่เจ็บเพราะอย่างอื่น เพราะอะไรผมเองก็ไม่รู้...
ทุกคนในบ้านต่างทักว่าวันนี้ผมเงียบผิดปกติ รวมถึงพี่เชนก็ด้วย แต่ผมไม่มีอารมณ์จะสนใจสิ่งรอบตัวนัก ผมเฝ้ารอมันทั้งวันหลังจากฟังเรื่องที่ภูมิจิตเล่า อยากจะถามให้แน่ชัดว่าตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่
ในที่สุดมันก็กลับมาถึงบ้าน ดึกกว่าครั้งล่าสุดที่ผมนั่งหลับรอมันเสียอีก แต่วันนี้หากเรื่องที่มันคาใจไม่ถูกคลี่คลายออกไป ผมคงนอนไม่หลับไปทั้งคืนแน่
“ทำไมไม่บอกผม...เรื่องที่เขาโดนจับ” ผมก้มหน้า กลั้นใจถามสิ่งที่อยากรู้ตอนที่มันกำลังจะเดินเลยผ่าน
มันยืนนิ่งค้าง ไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมา
“ทำไมปล่อยให้ผมเข้าใจว่าคุณ...”
“บอกไปมันก็ไม่ได้ทำให้เราเลิกเกลียดกันอยู่ดี” มันรีบตัดบท ก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นสองไป ทิ้งผมให้อยู่ด้านล่าง จมอยู่กับความคิดของตัวเองคนเดียว...
“อย่างน้อยก็จะได้ไม่เกลียดกันเพิ่มขึ้นไง” ผมพึมพำกับตัวเอง น้ำตาหยดแหมะลงบนมือที่กำแน่น...
.
.
.
“วันนี้ให้พี่นอนค้างเป็นเพื่อนไหมน้องนิด สีหน้าไม่ดีเลย” พี่เชนทักเป็นรอบที่สามของวันนี้ ผมส่ายหัว ยืนยันคำเดิม
“ตัวรุมๆนะ” พี่แกอดไม่ไหว เดินเอามือมาอิงหน้าผากผมดูอีกรอบ
“ไม่เป็นไรครับผมอยู่ได้...กินยาของหมอเชน หวัดตายเรียบแน่นอน” ผมตอบ ยักคิ้วให้ทะเล้นๆ พี่เชนยีหัวผมเบาๆ ก่อนจะกำชับให้กินยาแล้วเข้านอนให้ไว
ยาผมกินแน่ แต่เข้านอนให้ไว ตอนนี้คงทำให้ไม่ได้...
ผมเฝ้ารอมันกลับบ้านอยู่ทุกวัน อยากคุย อยากถาม อยากทำให้ระหว่างเรามันดีขึ้น ถึงมันทำอะไรร้ายๆไว้กับผม แต่มันก็ช่วยชีวิตผมด้วยเหมือนกัน อย่างน้อยก็ถือว่าเราหายกันแล้ว ผมมานั่งคิดดู คนอย่างผมคงไม่มานั่งโกรธใครทั้งชีวิตได้แน่ เพราะฉะนั้น จะยื้อเวลาในการให้อภัยกันออกไปนานๆทำไม ในเมื่อผลลัพธ์ตอนสุดท้ายมันไม่ได้ต่าง...
ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา ผมชะเง้อชูคอ มันกลับมาแล้ว... ผมยิ้ม กำลังนึกคำพูด จะทักมันว่ายังไงดี แต่เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงทำให้ผมหุบยิ้มลงทันที
“ให้ปัดนอนที่ไหนคะ” ผู้หญิงที่ผมเคยเห็นที่ออฟฟิศ เดินซบไหล่เคียงคู่มากับมัน
“เดี๋ยวนอนห้องผมแล้วกัน” มันตอบ ก่อนจะหันมายืนนิ่งเมื่อเจอผมนั่งอยู่ แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น ทั้งสองคนพากันขึ้นไปบนชั้นสอง...ไม่มีแม้แต่คำทักทายใดๆให้ผมสักคำ ผมคอตก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเข็นรถพาตัวเองกลับเข้าห้อง...
.
.
.
ตื่นเช้ามาก็เห็นมันขับรถออกไปส่งคุณปัด ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ถูก ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี เสียแรงที่รอ เสียแรงที่กำลังจะพยายาม แล้วก็ล่มไม่เป็นท่าตั้งแต่ยังไม่เริ่ม แต่ที่ร้ายแรงที่สุดคงรู้สึกเสียใจ... ผมเข็นรถออกมานั่งมองดอกบัวในสระอยู่นาน วันนี้ไม่เห็นคุณโซ่ สงสัยไปเล่นซนคลุกตัวกับแปลงผักแปลงใหม่ของลุงทัชแน่ๆ
ไม่รู้ว่านานขนาดไหนที่ผมนั่งค้างอยู่อย่างนั้น เพราะได้ยินเสียงรถของคนที่ออกไปตั้งแต่เช้ากลับเข้ามา ผมนึกถึงภาพเมื่อคืนแล้วอยากจะหนีมันไปให้พ้นๆ จึงออกแรงเข็นรถ ใจจริงไม่ได้อยากไปไหน แต่แค่อยากให้ลืมภาพนั้นเท่านั้นเอง
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ล้อรถเข็นมันมาหยุดอยู่ตรงสะพานไม้ยาวที่ทอดไปยังศาลาที่อยู่กลางสระน้ำ ผมนึกอยากลองไปให้ถึงตรงนั้น มันคงจะสงบไม่น้อย จึงตัดสินใจเข็นรถไป แต่แรงเสียดทานจากไม้ที่ไม่เรียบสม่ำเสมอ ทำให้การเข็นของผมเป็นไปอย่างลำบาก มาถึงแค่ครึ่งสะพานก็เหนื่อยเสียแล้ว... ผมพักหายใจเฮือกหนึ่งแล้วลงมือเข็นต่อ ก่อนที่จะต้องตกใจร้องออกมาสุดเสียงเมื่อล้อเล็กๆสองคู่ด้านหน้าแฉลบเพราะไม้ที่เกยออกมา ทำให้รถเข็นทั้งคันเสียหลักตกลงจากสะพาน
“เหวอออ”
ตูมม!
“นิด!”
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงน้ำในสระที่แตกกระจาย กับเสียงเรียกชื่อของผม ตัวผมกำลังจมสู่ก้นสระเรื่อยๆ เพราะขาไม่สามารถช่วยให้ตัวเองโผล่พ้นน้ำได้ และผมกำลังจะขาดอากาศหายใจ...
“นิด!...นิดฟื้นสิ! นิด!” แรงตบเบาๆแต่หลายๆทีข้างแก้มทำให้ผมเจ็บจนต้องลืมตาขึ้นมา พอตื่นขึ้นได้ก็สำลักยกใหญ่ ผมมองสำรวจบริเวณโดยรอบ สภาพของตัวผมเองเปียกปอน และตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ภายในอ้อมกอดของคนที่มีสภาพไม่ต่างกันกับผม
“ทำอะไรแต่ละอย่าง เคยห่วงตัวเองบ้างไหม!” มันตะคอกผมเสียงดังกว่าครั้งไหนๆ เสียงดังจนพี่สุทินกับป้าเรืองที่วิ่งมาแต่ไกลยังชะงักฝีเท้า...
แต่ผมไม่ได้สนใจเสียงที่มันตะคอก... เท่ากับน้ำจากตัวมันที่กำลังหยดลงบนใบหน้าผม...ไม่รู้ว่าเป็นน้ำที่เปียกลู่จากการลงไปช่วยผม หรือน้ำตาของมันกันแน่... หรืออาจจะทั้งสองอย่าง...
ผมยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำจากดวงตานั่นช้าๆ ก่อนที่มันจะเสหน้าหลบเมื่อพี่สุทินกระหืดกระหอบวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆ
“พาคุณนิดเข้าบ้านไปล้างตัวหน่อย” มันบอก พี่สุทินพยักหน้าเข้าใจแล้วมาช้อนตัวผมออกไป
พี่สุทินพาผมเดินมาใกล้จะถึงตัวบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงใครกระโดดน้ำลงไปอีก มองตามไปก็เห็นว่ามันลงไปงมรถเข็นของผมขึ้นมา มีป้าเรืองยืนคอยอยู่บนสะพานช่วยรับส่ง
.
.
.
“คุณนิดนั่งรอป้าอยู่นี่ก่อนนะคะ” ผมที่อาบน้ำอาบท่าใหม่เรียบร้อยโดยป้าเรืองพยักหน้ารับคำอย่างเชื่อฟัง มองออกไปจากห้องนั่งเล่น เห็นคนที่ช่วยชีวิตผมเป็นครั้งที่สองกำลังใช้สายยางฉีดล้างโคลนตมที่เกาะบนรถเข็นของผมออก ตัวมันเองก็ยังคงเปียกอยู่... เห็นมันฉีดเช็ดล้างอยู่นาน เสร็จก็เอาอุปกรณ์การช่างมาเช็คข้อต่อของล้อต่างๆวนซ้ำไปมา จนผมที่เป็นคนมองยังเวียนหัว
สักพักมันก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน มันปรายตามองมายังผมที่นั่งอยู่ ผมรู้สึกประหม่าจนต้องหลบสายตา... ก่อนที่มันจะเดินเลยผ่านหน้าผมไป ผมเลยพูดเบาๆขึ้นมาว่า...
“ขอบคุณนะครับ...” ไม่รู้ว่ามันได้ยินรึเปล่า แต่ผมขอเดาว่ามันได้ยินแล้วกัน เพราะมันหยุดเท้าชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปล้างตัวในห้องน้ำ
ผมนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่มีรถเข็นก็ไปไหนไม่ได้ ตอนนี้ในหัวรู้สึกร้อนและเบลอ ตาเริ่มลาย ผมคิดว่าไข้ขึ้นแน่ๆ... ผ่านไปสักพักเห็นคนที่ไปล้างตัว ออกมาพร้อมชุดใหม่ ผ้าเช็ดตัวโปะอยู่บนผมที่ยังไม่แห้งดี มันเดินมาหาผมที่นั่งอยู่ เอามือแนบหน้าผากของผมเบาๆ
“นอนพักไหม” มันถาม ผมพยักหน้าให้ มันจึงช้อนตัวผมขึ้นจากโซฟา
“ข้างบน...” ผมบอกเสียงเหนื่อยๆ เมื่อเห็นมันจะพาผมไปนอนห้องข้างล่าง มันหยุดฝีเท้า เหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด
“ผมอยากนอนห้องข้างบนของคุณ” ผมพูดอีกครั้ง ก่อนจะเอามือคล้องคอมันแล้วซบหน้าลงกับอกแกร่ง รู้สึกเหนื่อย อยากจะหลับ และเมื่อเห็นมันทำตามที่ผมบอก ผมเลยหลับคาอกมันไปทั้งอย่างนั้นจริงๆ...
........................................................................................
สงสาร อิยาม บ้าง เถิด หนา ทุกคนน o7
-
ไม่อ่ะ ไม่สงสาร ยังไม่ให้อภัย ชิชะ
ความวัวยังไม่ทันหาย เอาความควายเข้ามาแทรกอีกแล้วนะอิคุณฉกาจ
เฮ้อ เหนื่อยใจกับพระเอกคนนี้เหลือเกินค่ะ คุณนิดน่ะพยายามที่จะก้าวผ่านความทุกข์ของตัวเอง
พยายามที่จะทำความเข้าใจอิคุณฉกาจทั้งๆ ที่คุณนิดน่ะเป็นเหยื่อของมันด้วยซ้ำ
แล้วมันทำอะไร...พาผู้หญิงเข้าบ้าน?? นอนด้วยกันในห้อง??? ทำไปเพื่อ??????
เหนื่อยกับคุณนิดเหมือนกัน เจ็บแล้วจำได้ไม่นานเลยนะคะคุณนิด
เรื่องที่มันช่วยชีวิตเป็นเรื่องที่สมควรขอบคุณและขอโทษที่เข้าใจผิดก็จริง
แต่มันยังไม่เคยเคลียร์อะไรกับการกระทำของตัวเองซักเรื่องเลยนะคะ
ไม่ทันไรใจคุณนิดก็ตกเป็นเบี้ยล่างของมันอีกแล้ว วนิดา โสรยา นางทาสจริงๆ เลยค่ะคุณนิด -*-
เอาไว้ถ้าอิคุณฉกาจมันเคลียร์เีรื่องผู้หญิงคนนั้นเมื่อไหร่ เราค่อยกลับมาเชียร์มันละกัน
ตอนนี้เชียร์คนเดียว เชียร์คุณนิดดดดด หายไวๆ จิตใจเข้มแข็ง อย่าเอาหัวใจไปผูกไว้ใต้ตีนใครอีกนะคะ
โคตรอิน TTvTT คุณ 403 เก่งมากอ่ะ มาต่อทุกวันเลยนะคะ รอเรื่องนี้ทุกวันเลย
-
เชอะ เล่นตัวนักนะอิยามงี่เง่า
-
จิ้มไว้ก่อนนนนนน
-
คุณนิดใจง่ายอีกละ เบื่อว่ะ :serius2: :seng2ped:
-
จะไม่สงสารมันก็ตอนมันพาผู้หญิงมานอนด้วยเนี่ย
สงสารนิดอุตส่าห์อดนอนรอดันกลับมาพร้อมผู้หญิงแถมไม่สนใจนิดอีก
-
กรี๊ดไม่เสียแรงที่มานั่งรอT^T
มาต่อแล้วเย้ เย้
คุณนิดใจดีเกินไปแล้ว เค้ายังไม่สะใจเลยย
อิยามบ้าไปอยู่กับยายปัดเลย ชิชิ
FCคุณโซ่ ชูป้ายค่า ฉลาดมากๆคนเขียน เขียนแล้ว
เค้าก็นึกภาพคุณโซ่นั่งตักคุณนิดแล้วมันน่ารักมากๆ>.<
-
เมื่อไหร่ขานิดจะหายจะได้ไปไกลๆจากคนใจร้ายซะที
-
ฉกาจอย่างี่เง่า จะเอาไง
:katai1:
-
โอยยยย นิด ใจพระมาก
ยอมทุกอย่าง
ถึงขนาดนี้แล้ว มันเลวแค่ไหนแล้วทำไมๆๆๆ ก็ยังคงรักมัน
ฮือๆๆๆๆ น้ำตาแตกอีกแล้ว.....
..............
ปล. ตอนแรกที่อ่าน เราก็พอจะรู้นะ ว่า คุณยามก็คงไม่ธรรมดา
ส่วนตัวแล้ว เราก็อยากได้พระเอกหล่อรวย หน้าที่การงานดีดูแลนายเอกได้....
แต่ พอนึกถึงคุณยามที่แสนดีคนนั้นทีไร..... เทียบกับ ไอ้คนปากแข็งหัวใจเย็นชาคนนี้แล้ว
ถ้ารวยแล้วเชี่ยขนาดนี้ มึงกลับไปเป็นแค่ยามเหมือนเดิมดีกว่าอีก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
.... :katai1:.....
-
:katai5: :katai5: :katai5: ไม่สงสารอียามเลย เหอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกือบละ เกือบสงสารอิผักกาดละถ้าไม่มียัยปัดอะไรนั่น
เชอะ!!! ทำเป็นเรียกร้องความสนใจจากคุณนิดด้วยการทำตัวเฉยเมย อย่ามาแอ๊บนะคะ ขอบอก
-
ไม่ให้อภัย!!! ไม่สงสารไม่สนด้วย งอล :m16:
คุณนิดไม่ต้องสนอิยามเลยนะ ถ้ามันจะซึนขนาดนี้ ก็ปล่อยให้มันน้ำตาเช็ดหัวเข่าซักพักเต็อะ :angry2:
-
เรื่องนี้สนุกจริงๆ ^[++++]^
-
ว่าแล้วคุณนิดต้องเป็นแบบนี้ ทำไมลืมง่ายแบบนี้ เลิกทำตัวเป็นของตายซะที มันจะคิดได้ว่าตอนได้ก็ได้ง่ายๆ พอทำไม่สนใจหน่อยก็ร้องหาซะและ :เฮ้อ:
ส่วนอิผักกาดเอาผู้หญิงเข้าบ้านนะแก :katai1:
-
:hao5:
-
เซ็งทั้งคุณนิด เซ็งทั้งไอ้คุณฉกาจ :m16:
-
ยังไม่สงสารอิผักกาด ถ้ายังไม่เอ่ยปากพูดอะไรบ้าง
-
ชิ คุณยาม :m31:
จะประชดอะไรคุณนิดอีกล่ะ โกรธนะที่เอายัยปัดมาที่บ้านเย้ยคุณนิด :angry2:
แต่ให้อภัยก็ได้ เพราะคุณนิดยังให้อภัยเลย :hao3:
-
คุณนิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling2: :ling2:
-
:mew6:
ทั้งน่าจะปรับความเข้าใจกันได้แล้วนะ
าสก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายนะ
แต่ในเมื่อทั้งสองคนรักกัน ทำไมยังต้องตั้งแง้กันด้วย
ปรับความเข้าใจกันดีๆไม่ดีกว่าหรอ
ทำแบบนั้นแล้วจะมีความสุขมากกว่าหรือเปล่า
-
จะให้เชียร์ได้อย่างไรในเมื่อพาผู้หญิงเข้าบ้าน
คุณนิดก็ยอมง่าย ๆ :mew5:
-
เพลียกะทั้งสองคน
พาผู้หญิงมานอนที่ห้อง!!!
:ling3:
:ling3: :katai1:
-
สงสารไอ้คุณฉกาจไม่ลงหรอกนะคะ เพราะที่เขาทำกับคุณนิดมันก็เกินไป น่าสงสารตรงไหน :a14:
แล้วก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าคุณฉกาจมาช่วยคุณนิดไม่ทัน มันจะป็นยังไง :monkeysad:
คุณนิดคะ ตัดอกตัดใจให้มันเป็นฝ่ายมาง้อเราดีกว่า เหมือนยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งเสียความรู้สึก แต่คุณนิดคงคิดไม่เหมือนเราสินะ :เฮ้อ:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านแล้วก็ :เฮ้อ:
แต่ก็เอาเถอะค่ะ
ในเมื่อเขียนนิสัยคุณนิดให้เป็นคนดีลืมโลกงี้
ก็ต้องได้แต่ทำใจแล้วให้กำลังใจต่อไป
:heaven
-
คุณนิดน่าสงสารเกิ๊นนนนนนนนนน :ling1:
-
จะซึนเดเระไปไหน คุยกันให้เข้าใจดิ
-
เอานายผักกาดไปทำแกงโฮ๊ะ!!!!!
-
น่ารักจัง อยากอ่านอีกอ่ะ
-
ยังไงก็เถอะ :z3: :z3: :z3:
ฉกาด ก็ยังตกรอบอยู่ดี! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
(มาต่อไวๆนร้าาาา :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:)
-
คุณนิดดดดดดดด ทำไมทำแบบนี้ เจ็บไม่จำ รออีผักกาดมันชัดเจนหน่อยสิค่อยโอนอ่อน นี่อะไรมายัยปัดมานอนด้วยมะวานเองนะ หงุดหงิดคุณนิด
เป็นนายเอกอย่าอ่อนแอสิ
-
เริ่มเบื่อคุณฉกาจวะ เอาปัดเข้าบ้านมาอีก
สงสารคุณนิด :hao5:
เมื่อไหร่อะไรๆมันจะดีขึ้นนะ
-
อิผักกกกกกกกกกกกกกกกเน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m31:
แกบังอาจทำร้าย คุณ นิด :hao5: :hao5:
สงสารไม่ลงจริงๆคร๊าบบบบบ
ทำร้ายกันได้ทำร้ายกันไปนะ อิผักกาด
ถ้าวันไหน คุณนิดของฉัน (??) เดินได้ แกนั่นแหละจะเสียใจ
เพราะปล่อยคนดีๆไป :m31:
อิผักเน่าาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!
-
เซ็งผักกาดเหลือแสน
ถ้าไม่ฉลาดแบบนี้ ก็ปล่อยนิดไปซักทีเถอะ เก็บเค้าเอาไว้ดูเรื่องเลวๆ ทำไม
-
ควายยังไงก็ยังเป็นควายอยู่ดี เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย แล้วก็ได้ข้อสรุปว่านิดไม่ใช่คนแต่นิดเป็นควาย ควายง่อยด้วย กร๊ากกกก...ที่จริงแล้วไม่น่าซึ้งใจกับมันเลย นิดตายไปก็ดีแล้วจะได้หมดทุกข์ซะที ไอ้ฉกาจเจือกมาช่วยทำไม ในเมื่อไม่คิดจะรักษาก็ควรปล่อยนิดไปซะ ไอ้สารเลวอย่างมันก็ควรคู่กับผู้หญิงร่านๆน่ะดีแล้วมันไม่สมควรได้กับคนจริงใจหรอก ชิ ชิ..คนเขียนรีบๆมาอัพนะคะอยากรู้ว่าไอ้ฉกาจจะเอายังไงกันแน่มันจะหยุดเลวได้ยัง รอกระทืบมันอยู่ :katai4:
-
ไอ้ยามซึนเดเระ เอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! :katai1: :katai4:
-
เจ็บใจว่ะ คุณนิดก็พยายามทำความเข้าใจให้โอกาสทั้งๆที่ตัวเองไม่ผิดสักนิด
แต่ฉกาจยังทำตัวแบบนี้อีก :เฮ้อ:
-
จบตอนนี้ไม่ใช่แค่คุณผักกาดแล้วที่โดนเละ คุณนิดก็โดนเละเหมือนกัน 55
คนมันรักอ่ะเนาะ จะทำยังไงก็รัก เจ็บยังไงก็รัก เนาะคุณนิดเนาะ
ปล.คุณโซ่น่ารักอีกแหละ สรุปเรื่องนี้ใครๆก็น่ารักไปหมด ยกเว้น พระเอก?
-
ทำไมทำกับนิดอย่างนี้
สงสารอะ
-
ใจง่าย ตัวก็ง่าย
แบบนี้ไง มันถึงไม่เห็นคุณค่านายเลย อ่ะนิด
ทำตัวเองให้มีคุณค่า สักหน่อยเหอะนิด
:เฮ้อ:
-
เอาให้ขานิดมันขยับได้ก่อนเหอะ - 0 - :hao6:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดฉกาจ :laugh:
เมื่อไหร่จะทำตัวดีๆบ้างห๊าาาา ผีเข้าผีออกจริงๆให้ตายยย
มาต่อไวไวน้าฮิฮิฮิฮิฮิ
-
Drama หน่วงๆ
-
อิฉกาจนี่คนหรือห้องแห่งความลับคะ
ทำอะไรให้มันเคลียร์หน่อยนะ
-
ฟินตายห่า=[]= กรี๊ดดดดดด
-
อึย้ยยยย สงสารนิดดดด เจ็บตายยย ฉกาจเป็นอารายยยยยยยย
-
:o12:
-
สั้นมากกกกกกกกกกกกก
-
อย่าเพิ่งใจอ่อนสิ ยังไม่สะใจเลย o18
-
ฮว้ากกกกกกกก หมั่นไส้ชะนี :beat:
ไอคุณฉกาจก็ขยันหาเรื่องมาม่าซะจริง รีบมาต่อเร็วๆนะคะ :mew6:
-
เล่นตัวเรอะ!!
ทำแบบนี้เพื่ออะไรเนี่ย ไม่ตบไม่จบเหรอคะ
-
โอยยยย
สงสารคุณนิดอยู่ดี
-
อ๊ากกกกกก ไอ้คุณฉกาจนี่ไม่ไหวจะเคลียร์
แช่งให้นิดทิ้งมันเลย จะได้สำนึก
อยากให้ฉกาจง้อบ้างอะไรบ้าง
-
อยากให้น้องนิดเดินได้ไวๆจัง :เฮ้อ:
น้องจะได้กลับไปอยู่ในโลกที่เคยอยู่ ไปทำงานหาเลี้ยงตัวเอง
ถอยห่างจากคนที่ทำให้เจ็บปวด( โอ๊ยย! :serius2: อินไปมะ )
สงสารคุณนิดอ่ะ :hao5:
-
ปล่อยมันไป :ling1:
-
ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเค้าขนาดนี้บอกนิดไปเลยดีกว่าว่ารัก จะได้ไม่ต้องอึดอัดกันอยู่อย่างนี้
จริงๆแล้วคุณผักกาดไม่ได้ชนเหรอ คนแต่งอธิบายเหตุการณ์วันนั้นอีกครั้งซิ
-
หน่วงหนักมากเลยตอนนี้ ตอนห่างกันนี่ยิ่งกว่ามาพูดแย่ ๆ ใส่กันอีกนะ สงสารคุณนิดและสงสารอีตาฉกาจด้วยนะ
(ขนาดการเรียกยังแบ่งวรรณะความรักชอบชัดเจน 555) อืม...สรุปคุณนิดเพิ่งรู้ว่าตัวเองโดนรถคนอื่นชน
อาจเข้าใจมาตลอดว่าฉกาจเป็นคนชนเลยยิ่งโกรธสินะ ตอนนี้รู้แล้วก็เลยรู้สึกผิดและรู้สึกอยากขอบคุณด้วย
ีที่เค้ามาดูแล พออยากจะขอบคุณจะพูดดีด้วยเจ้าตัวก็ดันไม่อยู่ซะเลย ฉกาจเองก็คงคิดมากอะไรหลายอย่าง
เห็นเหมือนเกลียดกันเลยไม่อยากมาเจอมั้ง แต่ย้ายห้องให้ด้วยแถมหลบหน้าขนาดนี้ทรมานเนอะ
สำคัญสุดคือผู้หญิงคนนั้นใครฟระ นอนห้องเดียวกันขนาดนั้นก็ต้องคู่ขาไม่ก็แฟน โอย ชั้นช้ำมาก
คุณนิดเกือบจะแย่อีกรอบแล้ว ดูแลตัวเองดี ๆ และหายเร็ว ๆ นะคุณนิดนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเค้าขนาดนี้บอกนิดไปเลยดีกว่าว่ารัก จะได้ไม่ต้องอึดอัดกันอยู่อย่างนี้
จริงๆแล้วคุณผักกาดไม่ได้ชนเหรอ คนแต่งอธิบายเหตุการณ์วันนั้นอีกครั้งซิ
ไอ้ยามมันไม่ได้ชนนะ ถนนมี 2 เลน สวนกัน ไป-กลับ คุณนิดโดนชนอีกเลนนึง แต่ตัวกระเด็นลอยมาตกอยู่หน้ารถของฉกาจที่ขับสวนมาอีกเลนหนึ่งพอดี ฉกาจมันเลยช่วยพาส่งโรงพยาบาล
-
เห็นใจคุณยามนิดๆ แต่อย่าเล่นตัวได้ไหมยะ! :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากร้องไห้ กับความประชด ของคุณฉกาจ น้องนิดเมื่อไรจะหายสักที จะได้อยู่ห่างกัน ไม่อยากให้น้องนิดเสียใจ เมื่อต้องเห็นการกระทำทุกอย่างของนายฉกาจ ขอบใจจร้าาาาา
-
แอร๊ยยยยย :m31: เบื่ออิตายามวุ้ย มันจะเอาไงกันแน่วะห๊ะ
:angry2: ทำงี้ได้ไง ไม่สนใจนิดเลย มาทำเมินกันอีก เดี๋ยวเถอะ
แกนะแก คอยดูนะจะให้นิดไปชอบหมอเชนละ ฮึ่มมม :m16:
-
คุณนิดพยายามที่จะเข้าใจทั้งๆที่เป็นฝ่ายถูกทำร้าย ไอผักกาดเอ๊ยย พาผู้หญิงเข้าบ้านทำไม ไปคุยกะคุณนิดดีๆมั่ง ไม่ใช่มาตอนเขาหลับกะเกือบตาย
-
อีพี่ฉกาจมันเป็นไรของมัน ไม่คุยกะคุณนิดนะ ชิ
คุณนิด เอ๊ย ใจแข็งหน่อยก็ดี ยอมมันอีกละ เซงจริงๆ
-
:hao5: สงสารคุณนิด (และเริ่มสงสารฉกาจบ้าง)
เหมือนจะไม่มีโอกาสให้บอกรัก หรือยังไงนะ รู้สึกมันหน่วงๆยังไงบอกไม่ถูก :เฮ้อ:
รูปน่ารักมากค่ะ กรี๊ดเลย :mew1:
-
รักไม่รักก้อบอกสิ :ling1:
-
เหออไม่รู้จะพูดยังไงคุณฉกาจทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน
-
เหออไม่รู้จะพูดยังไงคุณฉกาจทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน
-
เหออไม่รู้จะพูดยังไงคุณฉกาจทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน
-
เง้อ...
เค้าอิน
เค้าน้ำตาซึม
เค้าเม้นต์มะออก งือออออออ... :sad4:
มาต่อเร็วๆ เน้อ ใจจิขาด
กดบวกและเป็ด:katai1: :katai1: :katai1:
-
นิดเอ๊ยออกจากบ้านนั้นเถอะ
-
อ้อ ลืมบอกว่าชอบจุดสีชมพูของคุณนิ๊ดดดดสสสสส!!!
นอนน้ำมูกพอง 555
ปล. กดบวกและเป็ดให้ pilar ด้วย
หลงเรื่องนี้จนตามอ่านเม้นต์ทุกเม้นต์ของทุกคนด้วย
รัก 403 ฮิ้ว!
-
อย่าใจอ่อนนักได้มั๊ย ไม่รู้เหรอว่ามันจะเจ็บซ้ำซาก รักตัวเองบ้างสิ
ทำแบบนี้เขายิ่งไม่เห็นค่า เกลียดเควี่ยฉกาจมากเลยว่ะ
-
เห็นหลายคนว่านิดเเล้วขำดี ลืมไปหรือเปล่าว่าคนเขียนเขียนให้นิดพิการ เเถมไม่บอกอีกว่ามีพ่อเเม่ ญาติพี่น้องที่ไหน เพื่อนก็ไม่สนิทอะไรกันมาก ตกงาน ไม่มีที่ไป
จะให้นิดเขาทำอะไรได้มากนักละ 555555555555555555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบรูปประกอบมากน่ารักอ่ะคะ
อิอิ
โถ่หนูนิดลูกแม่
นางซึน มึน อึน จริงๆ
5555 :hao4: :hao3:
ถึงนางจะซึน จะอึนอย่างไง แม่ก็รักหนูนะลูกขา
สู้ๆลูกแม่
-
เฮ้อ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
มันคงเป็นความรัก ที่ไม่ถึงกับสุข
มันคงเป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า
ง่ะ..........
-
ไม่ถามอะไรมาก
พาปัดมาทำไม มาให้นิดเสียใจมากเหรอไง ??
-
ผักกาดที่ทำเมินเนี่ยเป็นเพราะรู้สึกผิดที่หลอกคุณนิดก่อนหน้าอ่ะป่าว :monkeysad:
-
อ่านตามทันแล้ว!!!!!!! :hao5:
ฉันอินมากค่ะ ดูหน้าด้วย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ชอบมาก เนื้อเรื่องรัดกุม ดำเนินเรื่องได้ไม่มีเบื่อเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1: :pig4:
-
สงสารคุณนิดที่สุดเลย
-
เย๊ๆๆ :impress2: ตามทันแล้ว
:L2: ให้กำลังใจคนเขียน
คุณนิดใจง๊ายๆ :mew2: :mew2:
-
ไอ่ผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แกไปเอายัยปัดอะไรนั่นมานอนด้วยได้ไงวะ
โอ้ยยยยยยย
ชีวิตตตตตตตตต :katai1:
-
:katai1:
:ling1:
:serius2:
-
รู้สึกหน่วงแทนคุณนิดยังไงไม่รู้ :z3:
ส่วนนายฉกาจก็น่า :z6: เสมอต้นเสมอปลายไม่มีที่ติ
-
:mew5: สงสารคุณยามดีไหมวะ
-
ถึงเราจะเดา(ไปเอง)ว่าผักมันพาหญิงมากกที่บ้าน เพราะมันจงใจ มีเหตุผลแอบแฝง เกี่ยวกับคุณนิด
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรมากขึ้นเหมือนเดิม น่าสงสารตรงไหน หาไม่เจอ เชอะ ไปไกลๆเลย เบื่อหน้ามาก
แต่พอคุณนิดมาใจอ่อนให้ผักมันเท่านั้นแหละ ฮืออออ อิฉันเจ็บปวดขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน
คุณนี้ดดดดดด แงงง ตัวเองอย่าไปอ่อนเป็นของตายให้คนที่ไม่เห็นคุณค่าเราสิคะ
ถึงเราจะรักคุณนิด แต่ถ้าคุณนิดทำเหมือนไม่รักตัวเองแบบนี้ เราก็รู้สึกเซๆ ไม่ค่อยจะไหวเหมือนกันนะ
ก็เข้าใจว่ารักเค้ามาก ตัวเองตอนนี้ก็อ่อนแอทั้งร่างกายจิตใจ แต่คุณนิดต้องเห็นคุณค่าของตัวมาก่อนสิคะ
ทำตัวทำจิตใจให้เข้มแข็งเข้าไว้ ลืมอิยามจอมหลอกลวงนั่นไปเถอะ ที่คุณนิดหลงรักก็เพราะเค้าจงใจสร้างภาพต่างหาก
ตัวตนที่แท้จริงก็เป็นไอ้ประธานเชี่ยๆที่เราๆเห็นกันอยู่นี่แหละ ยามคนนั้นล้มหายตายจากไปตั้งนานแล้วววววว
คุณนิดตื่นนนนนนน
:katai4:
-
คุณนิดใจอ่อนซะแล้ว
แต่ชอบนะ ชัดเจนกับความรู้สึกดี
ส่วนอิตาผักกาด โนคอมเม้น
ไอ้บ้าาาา :z6:
-
คุณนิดใจอ่อนอีกละ
:katai5:
-
สารภาพ เห็นชื่อตอนนึกว่าจะได้อ่านจากมุมมองของหัวผักกาดรากฝังดิน
แต่พอเป็นคุณนิด งื๊ออออ คุณนิดใจอ่อนซะแล้ว
ก็เข้าใจนะ คือก็คนมันรักไปแล้ว แม้จะเสียใจเจ็บช้ำแต่รักมันก็ยังเป็นรัก
เศร้า
ปล. หลายทีแระคอมเม้นท์ไม่ขึ้น
ส่งครั้งที่1 คำเตือน - มีกระทู้ตอบใหม่ 3 กระทู้ ขณะที่คุณพิมพ์ข้อความ อยากให้คุณแสดงตัวอย่างก่อนตั้งกระทู้ อร๊ายยยยทุกทีอ่ะเรื่องนี้ (ไม่ใช่ไร ปลื้มแทนอ่ะ มีคนตอบกระทู้นี้เยอะ 555)
อันนี้ส่งครั้งที่2 คำเตือน - มีกระทู้ตอบใหม่ ขณะที่คุณพิมพ์ข้อความ อยากให้คุณแสดงตัวอย่างก่อนตั้งกระทู้
ของเค้าฮอตจริงไรจริง :katai2-1:
-
คุณฉกาจขา รีบๆ ทำอะไรให้มันกระจ่างกว่านี้ได้ไหมคะ ลุ้นจนตัวโก่งแล้วค่ะ ว่าความรักครั้งนี้เมื่อไรจะสดใสเสียที เอาเป็นว่าเคลียร์ๆ เรื่องยัยหอยปัดอะไรนั่นให้เสร็จเสียนะคะ สงสารคุณนิดบ้างอะไรบ้าง คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนั่นบ้าง หรือว่าจริงๆ แล้วคุณเพียงแค่ "ลองเล่น" กับคุณนิดจริงๆ???
จุ๊บๆ ผู้เขียน :mew1:
-
โอ๊ยยยปวดตับกับนังคุณผักกาด(ฉกาด)
ฮึ่ยย! กล้าดียังไงถึงพานังปัดมาถึงบ้าน :katai1: ขัดใจแม่ยกจริง
-
คุณนี่ช่าวเป็นคนดีจริงๆนะ
แต่อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ!!
ฉกาจมันยังไม่เคลียร์ คุณอย่าเพิ่งยอมสิ :m16: :m16:
ปล. ชอบคุณเชน อร๊ายยยยย :give2: :give2: แอบเชียร์คุณเชนเบาๆ :o8: :-[
-
สงสารมันทำไมคะ สงสารทำม๊ายย ถ้าไม่เอาผู้หญิงเข้าบ้านจะไม่เคืองขนาดนี้นะ ฮึ่ยๆๆ :katai4:
-
หูยพาคนอื่นเข้ามานอนด้วย
หยามกันชัดๆสงสารคุณนิด
ยังจะมาตกน้ำอีกรออ่านต่อครับ
-
คุณฉกาจคุณดีแต่ทำร้ายจิตใจของคุณนิดบ่อยๆแบบนั้น
แม้แต่ความรู้รักหรือความรู้สึกดีๆที่คุณนิดมีให้มันก็จะค่อยๆ
หมดไปเหมือนกันจะเหลือก็แต่ความทุกข์ของคุณนิด
สงสารคุณนิดมากไม่ใช่ในเรื่องที่คุณนิดพิการ
แต่กลับสงสารที่คุณนิดมีความรู้สึกดีกับคุณฉการ
รอคอยให้คุณฉกาจกลับมาจากทำงานหวังจะพูดคุยดีๆด้วย
แต่..........ไอ้เหี้ยฉกาจกับพาผู้หญิงมาด้วย :angry2:
มันน่าสะอิดสะเอียนการการกระทำของมันมากๆ :katai1:
++ให้เน้อ :L2:
-
สงสารไม่ลงอะไอ้ยามฉกาจ
ทำอะไรไม่เคลีย์ไหนจะเรื่องอีปัดอีกพามันมานอนทำไม สันขวานเอ้ย
-
อีคุณฉกาจจจจจจจจ
พาชะนีเข้าบ้านทำไม โมโหหหหห :m31:
คุณนิดเขาเลิกโกรธแล้ว แล้วแกทำอะไรรรรรรรรรรรรรร ใครสั่งใครสอน
ในหัวนี่คิดไรบ้างห้ะ!!
พอทุกอย่างเริ่มดีขึ้น แกก็ทำมันกลับไปเลวลงกว่าเดิม
จะเอายังไงห่ะะะะ เปลี่ยนพระเอกมั้ย งี่เง่าจริงเลยยยยยย
:katai1:
-
เบื่อ คุณยาม จัง
ชอบ คุณโซ่ อ่าา
-
คุณยามต้องมีเหตุผลใช่มั้ย เราเชื่อน้าาา
กลับมารักกันเร็วๆเถ้อออ สงสารทั้งคู่เลยอะ
-
มาม่าชามโต
-
เฮ้อ เจ็บขนาดนี้ ทุกข์ใจขนาดนี้ ปวดใจขนาดนี้ สุดท้ายมันจะหวานชื่นใจไหม ไม่ใช่ตายก่อนถึงจะสุข นี้ก็สองครั้งแล้วเหอะ
-
เฮ้ออออออ อ่านจบแล้วขอเฮ้ออออออออ
เอายามฉกาจคืนมานะ รักกันสักทีเห้อออ สงสารคุณนิดจะแย่แล้วว
ฉกาจต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างใช่มั้ย เรามั่นใจ :ling1:
ปล. คุณโซ่น่าร๊ากกกก 555
-
เอาเป็ดไปค่ะ
-
continue please
จะลงแดง
แม้จะแค่วันเดียวก็ตาม
-
เลวจริงจริง...ขอโห้โดนพี่เชนงาบไปเหอะ
-
ยังไงเราก้ยังไม่ให้อภัยฉกาจหรอก อ่านตอนนี้รุ้สึกสงสารคุณนิด
-
ตามอ่านทันแล้วววว
...เชียร์พี่เชนนนนนนนนนนนโว้ยยย :katai2-1:อิผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดไม่เอาแล้วว :katai1:
-
คุณผู้แต่งขาาา คุณนิดยังเจ็บ ยังเสียใจได้มากกว่านี้อีกค่ะ เอาอีกๆ :katai1:
ปล.สำหรับคุณฉกาจ :z6:
-
เข้ามาเดิน(?)เล่น :katai5:
-
รอแล้วได้อะไรคุณนิด?
-
สงสารคุณนิด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :hao5: :hao5:
เกลียดอิยามผักกาดชั่ว!!!!!!!!!!!!!!!! :katai1: :katai1:
-
รวดเดียวเลยสนุกมากๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะสู้ๆค่ะ :katai4:
-
ค้างอีกแล้วนะ ยามฉกาจ
นิดไม่ต้องง้อแล้ว ทำไมชอบทำไรให้นิดเสียใจห๊ะ
โอยย มาต่อไวๆเลย
-
อยากอ่านต่อแล้วววว~~
มาไวไวนะคะ ไม่งั้นเราจะเชียร์พี่เชนมาเป็นพระเอก 55555 :กอด1: :กอด1:
-
อย่าม่าได้ม้ายยยยยยยยยยยย :ling1:
-
อยากให้ตอนหน้าเป็นยามเล่ามั่งอ่ะ :m26:
เป็นกำลังใจให้นิดเสมอจ้ะ :กอด1:
มาต่อเถอะนะเค้ารออยู่ :mew2:
ปล.ชอบคุณโซ่มากน่ารักอ่ะ :m1:
-
ไม่อยากจะสงสารหรอก
อธิบายก็ไม่ทำ แถมยังพายัยปัดมาที่บ้านอีก
แกจะเอาไงกะคุณนิดฮ่ะ ?!
บรรยากาศครึ่มๆแบบนี้ไม่ชอบเลย :hao5:
-
คุณนิดยอมลง ยอมอ่อนให้เยอะเลยนะเนี่ย
อิยามจะเข้าใจไหม
-
นี่!!นายผักกาด ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใจนายคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงได้ทำร้ายคุณนิดได้ขนาดนั่น
การกระทำสำคัญกว่าคำพูด ประโยคนี้ใช้กับ คุณนิดไม่ได้นะ มันต้อง ทั่งการกระทำและคำพูด
การที่เราจะเจอคนที่รักมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ อิผักกาดเน่า =_= ในเมื่อนายยังโลเล
ก็ปล่อยคุณนิดของฉันไปสิ
ต่อไปหนูนิด หนูเองก็เหมือนกันเคยเจ็บมาแล้วนิ ทำไมถึงอยากได้กับไปเจ็บซ้ำอีก
บางที่ เราก็ควรรักตัวเองให้มากกว่าที่จะไปรัก ไอผักกาดเน่านั่นนะ
ตอนนี้ ทุกอย่างมันดูแย่ มันดร่ามามันแซด มันหน่วงไปหมด ทำอะไรก็คิดถึงใจตัวเองบางหนูนิด
รีบๆหาย รีบๆไปจากไอผักกาดเน่านั่นซะ ไปเจอคนดีๆ ไปเจอคนที่รักเรา
ไอผักเน่านั่นนะ !!!! :angry2: จะไปตายไหนก็ไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(ตรูอินมาก :hao5:)
-
หัวผักกาด เมื่อไรจะทำตัวดีๆ ห๊า............ :katai1:
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้อ้ะ เฮ้ยยยยยยยยยยยย ดาวไปหลบอยู่ที่ไหนมาาาา ทำไมพลาดเรื่องนี้ไปได้ :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบที่สุดตอนคุณหมอบอกอาการของนิด มันต้องยั้งงี้สิว้าาา มันถึงจะดูจริงหน่อย ไม่ใช่
เดินไม่ได้ครับขาได้รับการกระทบกระเทือน ถุ้ยยย
ชอบๆๆๆๆ บรรยายเหตุการณ์สนุกมากๆๆ ดาวปลื้มมม
ช่วงเเรกๆที่คุณยามโผล่มา ดาวคิดไว้เเล้วว่านายไม่ใช่ยามเเน่ๆ แต่ไม่รู้เลยว่าจะมาร้าย คิดว่าจะมาดี มันเนียนมากเลยอ้ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบ <พิมได้เเค่นี้อ้ะ คิดคำอื่นไม่ออกกกกกกกกกกกก>
สงสารไอ้คุณกาดเหรอ?????
บุ้ยยยย บ้ซิโตนมันดอกเด้ออออ คนเเนวนั้น เอามันไปทิ่มมม น้องนิดบักตาฮักโตยังเฮ็ดได้เนอะ ห่ากินหัวมึงนิ
:m31: :m31: :m31:
-
ตอนที่ 13 # สับสน
“ไม่ลงไปง้อเหรอยะ” เสียงแหลมๆของคนที่นั่งอยู่บนเตียงถามขึ้น ปัดเป็นเลขา รวมถึงเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของผม และยังเป็นภรรยาของพี่รหัสผมด้วย ตอนนี้พี่แกอยู่ต่างประเทศ แล้วคนท้องอ่อนๆที่นั่งบ่นกระปอดกระแปดเป็นแม่ผมนี่ก็ไม่ยอมตามไป พี่รหัสเลยฝากให้ผมดูแลเป็นพิเศษ ผมจะปล่อยให้คนท้องกลับบ้านดึกๆคนเดียวทั้งที่นั่งเคลียร์งานช่วย ก็คงจะใจร้ายไปหน่อย เลยพากลับมาที่บ้านด้วย เพราะผมขี้เกียจขับรถหลายต่อ แล้วก็ไม่คิดว่าจะมาเจอนิดรออยู่
“น่าสงสารจัง โดนฉันแกล้งจนหน้าหงอยขนาดนั้น” เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบอะไร คนที่นั่งอยู่บนเตียงเลยบ่นออกมาอีก ผมถอนหายใจพลางปิดหนังสือ... นิสัยขี้แกล้งถือว่าเป็นนิสัยประจำตัวของปัดไปแล้ว
“นอนไปเลยไป พร่ำเพ้ออยู่ได้” ผมหันไปบ่น
“ชิ แกนอนพื้นไปเลยนะไอ้บ้า บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่นอนพื้นเด็ดขาด เตียงนี้ฉันยึด” คนท้องบอกแล้วลมตัวลงนอนแรงๆกับเตียงของผม
“ถ้าผมจะนอนที่นี่ วันนี้คุณไม่ได้มานอนห้องนี้หรอกครับ” ผมว่า ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบหมอนที่ปามา แต่ยังช้ากว่า เห็นเจ้าตัวหัวเราะสะใจ ผมเลยได้แต่ส่ายหัวแล้วเปิดประตูออกไปนอกห้อง
.
.
.
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมพยายามหลบหน้าใครบางคน เพราะกลัวว่าถ้าหากเห็นหน้าผมแล้วเขาจะร้องไห้อีก และผมคงทนเห็นภาพนั้นไม่ได้ แม้จะไม่รู้ว่าทำไม แต่มันจะรู้สึกเสียดในอกทุกครั้งที่ได้เห็น แล้วยิ่งมาเจอเจ้าตัวหลับบนรถเข็นวันนั้น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหนักใจ จนต้องยอมแยกห้องนอนให้ตามที่เขาขอไว้แต่แรก ผมคิดว่าเขาอาจจะไม่ชอบให้สุทินอุ้ม หรือไม่อยากนอนห้องของผม จนต้องประชดนอนบนรถเข็นทั้งอย่างนั้น...
เดินลงมาข้างล่าง ไม่มีใครอยู่แล้ว คงเข้าห้องไปแล้วสินะ ผมมองลอดผ่านช่องประตูตรงพื้นด้านล่าง เห็นว่าไฟปิด แต่...อาจจะยังไม่หลับก็ได้ เลยเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง มือแตะลูกบิดประตูครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ยอมหมุนเข้าไปเสียที อาการแบบนี้เกิดขึ้นทุกคืนตั้งแต่ที่ย้ายนิดลงมานอนข้างล่าง... เพราะตัวผมแอบมานอนด้วยทุกวัน
ในที่สุด ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปแผ่วเบา แม้จะมั่นใจว่าประตูที่ผมสั่งทำใหม่จะไม่ลั่นเอียดอาดให้เกิดเสียงแน่ๆ แต่กันไว้ดีกว่าแก้
ผมเดินย่องเข้าไปชะโงกหน้ามองคนที่นอนตะแคงหันหลังให้... หลับแล้วจริงๆ ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง เพราะถ้าได้หลับแล้ว เจ้าตัวจะตื่นยากมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะไม่รู้สึกตัว นิดเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ผมเดินไปพลิกตัวคนที่นอนตะแคงให้นอนหงาย ลอบมองใบหน้าเนียนนั่น แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทำให้ผมเห็นคราบน้ำตากับหมอนที่เปียกชื้น... อีกแล้ว ร้องไห้อีกแล้ว การที่ผมแยกตัวเองออกมาแบบนี้มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม
ผมถอนหายใจ แล้วค่อยๆจับขาเรียวของคนที่นอนอยู่ยืดขึ้นแล้วงอ สลับกันไปมาช้าๆ ทำตามวิธีที่จำมาจากหนังสือ พลางมองหน้าของคนที่นอนหลับไปด้วย กลัวว่าจะตื่น ผมทำแบบนี้เป็นประจำเวลาที่นิดหลับ ถึงจะทำไม่ได้ดีเท่าไอ้เชน แต่ผมก็อยากมีส่วนร่วมบ้าง
เกือบยี่สิบนาทีผ่านไป ผมคิดว่าควรพอได้แล้ว เพราะผมก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน อีกอย่าง ผมต้องรีบลุกก่อนที่นิดจะตื่น ผมเลยนอนลงบ้าง สอดแขนเข้าไปดึงรั้งให้คนที่นอนนิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ระวังไม่ให้ขาตัวเองทับขาของอีกฝ่าย รู้สึกว่าคนที่นอนอยู่ตัวรุมๆ ตื่นตอนเช้าเดี๋ยวบอกป้าเรืองทำโจ๊กให้คนหลับทานดีกว่า ผมคิดแล้วฝังจมูกลงกับกลุ่มผมหอมนุ่มนิ่มนั่น ก่อนที่จะหลับตานอน...
.
.
.
เช้านี้ผมตื่นก่อนตามแผน จัดการธุระอะไรเสร็จเรียบร้อยก็พาปัดไปส่งบ้าน ก่อนออกจากบ้านผมเห็นนิดตื่นแล้ว เห็นมองสระบัวอยู่นาน แต่ผมไม่ได้ถามอะไรออกไป คิดว่ารีบไปส่งปัดแล้วจะได้กลับมากินข้าวเช้าด้วย
แต่พอกลับมา คนที่ผมเห็นแต่เช้าก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมเดินเข้าไปช้าๆ หวังจะเข้าไปดูว่าหลับ เหนื่อย เพลีย เพราะพิษไข้รึเปล่า แต่แรงเข็นที่ถอยหนีทำให้ผมรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้เป็นอย่างที่ผมกังวล เลยตัดสินใจยืนนิ่ง และมองดูอยู่ไกลๆ
ผมเห็นว่านิดเข็นรถไปที่ศาลากลางน้ำนั่น ใจผมมันกังวล กลัวว่าจะตกจากสะพาน จะเดินเข้าไปเรียก แต่เกรงว่าเจ้าตัวจะเข็นรถหนี แล้วยิ่งจะไปกันใหญ่ เห็นหยุดรถอยู่กลางสะพานอยู่นาน ลุ้นให้เข็นรถไปให้ถึงแต่...
ตูม!
“นิด!”
ผมตะโกนออกไปในทันทีพร้อมกับออกตัววิ่งไปที่สะพานนั่น กระโดดลงน้ำในตำแหน่งคนตกแบบไม่ต้องคิดอะไรให้เสียเวลาอีก แม้น้ำที่ค่อนข้างลึกและขุ่นจะทำให้ยากต่อการค้นหา แต่แสงสะท้อนของโลหะจากรถเข็นคนไข้ ทำให้ผมหาเจอได้ไม่ยาก
ผมคว้าตัวนิด แล้วพาขึ้นมาบนสะพาน เริ่มลนลานเมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่นอนอยู่หยุดหายใจ จึงตัดสิ้นใจผายปอดแล้วปั๊มหัวใจให้อยู่นาน จนเจ้าตัวสำลักน้ำออกมา
“นิด!...นิดฟื้นสิ! นิด!” ผมบอก ช้อนตัวคนที่นอนอยู่ขึ้นเล็กน้อย นิดยังคงสำลักน้ำออกมาเรื่อยๆ แต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเสียที ผมตบข้างแก้มเบาๆเพื่อเรียกสติ จนเจ้าตัวลืมตาขึ้นช้าๆ
“ทำอะไรแต่ละอย่าง เคยห่วงตัวเองบ้างไหม!” ไม่…ไม่ใช่ ผมไม่ได้ต้องการพูดออกไปแบบนั้นสักนิด แต่ด้วยอะไรหลายอย่างทำให้ผมพูดออกไปแบบไม่คิด ผมตกตะลึง กลัวคนฟังจะเสียใจ อยากขอโทษ แต่มือเล็กนั่นยื่นขึ้นมาจับใบหน้าของผมก่อน ทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลัง...ร้องไห้
“นะ... นายครับ” เห็นสุทินวิ่งหอบมา ผมเลยหันหน้าหลบ
“พาคุณนิดเข้าบ้านไปล้างตัวหน่อย” ผมว่า ปล่อยให้สุทินอุ้มนิดเข้าไป ผมมองตามจนเห็นว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้ว...
“คุณหนู...” ป้าเรืองที่เดินมาหาผม พูดขึ้นเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับป้า ไม่มีอะไรแล้ว... ป้ายืนรอสักครู่นะครับ” ผมบอกป้าเรือง ก่อนจะกระโดดลงสระไปงมรถเข็นขึ้นมา จริงๆจะซื้อใหม่ก็ได้ แต่คงเสียเวลาไปเลือกซื้อมาอีกเกือบวัน เวลาของผมจะเสียไปเท่าไหร่ก็ไม่ว่า แต่คนที่ไปไหนมาไหนด้วยตัวเองไม่ได้น่าเป็นห่วงกว่า
พอผมเอารถเข็นขึ้นมาได้ เลยบอกให้ป้าเรืองไปดูแลนิด ส่วนตัวเองเอารถของคนไข้ไปชะล้างโคลนตมอยู่ตรงลานหน้าบ้าน แล้วเช็ดดูว่ามีข้อต่อส่วนไหนหลุดหรือมีส่วนแตกหักรึเปล่า พอแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้วก็ว่าจะเข้าบ้านไปล้างตัวบ้าง จริงๆตัวผมเริ่มแห้งแล้ว แต่อาบน้ำใหม่น่าจะดีกว่า
เดินเข้าไปก็เห็นคนที่เพิ่งจมน้ำมาหมาดๆนั่งอยู่ ผมปรายตามองคนนั่งก้มหน้า เห็นว่าไม่เป็นอะไรมากค่อยเบาใจหน่อย กำลังจะเดินผ่านไปแต่เสียงพูดเบาๆทำให้ผมชะงัก...
“ขอบคุณนะครับ...” ผมอยากจะหันไปพูดด้วย แต่กลัว...กลัวว่าตัวเองจะเผลอตะคอกแบบเมื่อกี้อีก เลยตัดสินใจไปอาบน้ำสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อไป
เดินออกมา เห็นคนที่ขยับไปไหนไม่ได้นั่งปรือตา เหมือนจะเพลียๆ ผมเลยเดินไป เอามือทาบที่หน้าผาก เห็นว่าตัวร้อนกว่าเมื่อคืน
“นอนพักไหม” ผมถามออกไป เห็นเจ้าตัวพยักหน้าให้ เลยอุ้มขึ้นมาจะพาไปนอนที่ห้อง
“ข้างบน...” เสียงพูดเบาๆนั่นทำให้ผมยืนนิ่ง กำลังคิดว่าตัวเองหูฝาด
“ผมอยากนอนห้องข้างบนของคุณ” พูดเสร็จคนพูดก็เอามือคล้องคอผม แล้วซบหน้าลงมาเบาๆ ผมใจเต้นแปลกๆเป็นครั้งแรก เปลี่ยนฝีเท้าเดินขึ้นข้างบนแล้วก็แอบยิ้มออกมา จรดจมูกลงบนกระหม่อมของคนที่หลับไปแล้ว ก่อนจะเอาเท้าดันประตูเข้าไปเบาๆ กำลังคิดว่าจะยังไงดี ก็ตัดสินใจวางคนที่หลับลงบนโซฟาก่อน แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนหมอนมุ้งให้ใหม่ กลิ่นหอมๆของที่นอนจะได้ทำให้คนหลับสดชื่น
ผมวางนิดลงบนที่นอนเบาๆ แล้วลงไปหยิบแผ่นเจลลดไข้ที่ฝากป้าเรืองซื้อมาตอนไปตลาด มาแปะลงบนหน้าผากของคนหลับ ห่มผ้าให้จนถึงคอ แล้วนั่งมองอยู่ข้างเตียง มือผมลูบไปมาอยู่ที่ผมนุ่มนิ่มนั่นไม่หยุด ไม่รู้สิ มันหยุดมือไม่ได้
ถ้านับรวมตอนที่ผมปลอมตัวด้วย ก็ครบหกเดือนเต็มที่นิดอยู่กับผม และวันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนที่ทำให้ผมยิ้ม...ยิ้มกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาเพียงชั่วครู่ ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้เท่านั้น ผมคิดแล้วอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปจูบคนที่นอนหลับเบาๆ...
“แอ่ะ ทำอะไรไอ้ลูกชาย” ผมสะดุ้ง หันไปมองคนที่มาใหม่แล้วครางออกมา ไม่ชอบใจนักที่ถูกขัดจังหวะ
“พ่อ...” คนสูงวัยกว่ายิ้มกวนๆ ก่อนจะเดินมานั่งลงที่ริมเตียงแล้วเอามือลูบหัวนิดเบาๆ
“ไม่หวงนะ” พ่อหันมาหรี่ตากระซิบถามผม
“พ่อจะทำอะไรก็เชิญ นิดกับผมไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว” ผมตอบ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แน่ใจนะ” คนแก่ถามกลับ เอาเอาศอกกระทุ้งอกผมเบาๆ
“อืม...” ผมครึมครางตอบออกไป เริ่มหงุดหงิด
“รักเขารึเปล่า”
“เปล่า”
“ตอบเร็วแบบนี้มีพิรุธ... ถ้าอย่างนั้น ไม่ได้รักละสิ”
ผมไม่ตอบ จะตอบว่าใช่ แต่ปากเหมือนถูกถ่วง ไม่อยากจะพูดออกไป
“ผม...ไม่รู้” ผมบอกออกไปแบบนั้น เพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ได้ยินแต่เสียงพ่อถอนหายใจออกมาเบาๆ
“แกกลัวฉันผิดหวังในตัวแกเหรอ ขอบอกเลยนะว่าฉันเลิกหวังเรื่องที่แกจะมีลูกมีเมียตั้งแต่แกบอกฉันว่าแกเกลียดเด็กแล้ว” ผมมองคนพูด สีหน้าของผมตอนนี้คงตลกน่าดู
“หรือเป็นเพราะเรื่องที่บริษัท เรื่องงานหรือเงินมันไม่ได้ทำให้ตัวแกมีความสุขได้ตลอดไปหรอกนะ ตอนนี้ฉันคิดว่าบริษัทเราอยู่ตัวแล้ว ฉันดีใจที่แกดึงมันกลับมาได้ แม้จะไม่ชอบใจวิธีที่แกใช้ก็เถอะ ถ้าแกอยากมีความสุข ก็อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน...”
“พ่ออย่ามายัดเยียดหน่อยเลย” ผมกระซิบเถียงออกไป
“แกน่าจะดูฉันเป็นตัวอย่างได้นะ ดูฉันสิ ทำงานจนไม่มีเวลาดูแลแม่แก แม้แต่ป่วยระยะสุดท้ายฉันก็ไม่ได้เหลียวแล ท้ายที่สุด ต้องมานั่งบ้าทำสวนแทนแม่แกอยู่นี่ไง จะเอาแบบนั้นเหรอ”
“ผม...” คำพูดมันจุกอก ไม่รู้จะสรรหาคำใดๆมาเถียงได้
“อย่าสับสนนานนักนะ” พ่อบอกแล้วตบบ่าผมแรงๆสองสามที ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป ทิ้งผมให้นั่งมองหน้าคนหลับอยู่อย่างนั้น
จะทำยังไงกับความรู้สึกที่มันจุกในอกนี้ดี...
........................................................................
ตอนที่แล้วคุณนิดซวยยิ่งกว่าตกน้ำ โดนทุกคนถล่ม o7
งงเรื่องเวลาบ้างเปล่า เรื่องนี้ค่อนข้างเร็ว 3 เดือนคือเวลาที่คุณฉกาจปลอมเป็นยาม 1 เดือนกว่าๆ คือช่วงที่นิดอยู่ รพ ไม่คุยด้วย 2 เดือนคือตอนที่อยู่บ้านน้า
-
สะสะสะสั้น o22
/โดนคนเขียนเตะออกจากกระทู้ :z6:
โดดกลับมาพิมต่อ
นึกว่าคุณผักกาดจะใจไม้ไส้ระกำ
ที่แท้อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
แอบไปฝูมฟักลับๆนี่เอง
ซึนจริงๆพ่อคู๊ณณณ
:hao7:
-
นายยามของฉันยังอยู่ในสินะ T^T ชอบตอนนั้นมากเลยค่ะ
เหมือนมันเป็นธรรมชาติดี บทที่สองคนเริ่มรักกัน เอาใจช่วยยยย สู้ตายยยยนะน้องนะ
-
:katai5: กระดิ๊บ ๆ มากดเป็ด เป็นกำลังใจนู๋นิด :katai2-1:
-
ยามฉกาจคนเดิมจะกลับมาแล้วชิมิ รอหวานๆกับคุณนิดอยู่นะ คิดถึง
-
มาเตรียมปูเสื่อกางมุงรอตอนต่อไป :katai5:
-
สั้นจัง ไม่ว่าจะยังงัยก็ให้อภัยง่าย ๆ ไม่ได้หรอกนะ นิดนะ
-
ให้เราช่วยเอาไม้ฟาดความรู้สึกที่จุกในอกสักหลายๆทีดีมั้ยคะคุณฉกาจ
เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น จะได้เลิกซึนแบบเลวๆสักกะที แหม่ :m16:
-
อย่ามาตลกหน่อยเลย ยอมรับตัวเองให้ได้เหอะว่าคิดอะไรกับนิด
ส่วนคุณนิดก็อย่ายอมง่าย ๆ หล่ะ
-
เห็นด้วยกับคุณพ่อนะว่าอย่าสับสนนาน
มันจะทำให้คนอ่านลุ้นนานไปด้วย (เกี่ยวกันไหมเนี้ยะ) :mew2:
-
เย้... คุณยาม คิดถึงคุณยามคนนั้น คะแนนเริ่มมีพลิกค่าตอนนี้
ดีใจมากที่คาดการณ์เรื่องปัดผิด
ขอร้องอย่าสับสนนานได้ไหมมมมมมม คุณยามมมม ผักกาดดดด
-
สั้นนนนน :ling1:
-
เง้อ~
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อืม อ่านตอนของอิคุณฉกาจทำให้ความผิดมันลดไปครึ่งหนึ่ง
ให้อภัยอ่ะ เรื่องยัยคุณปัด ไม่ได้มีซัมธิงกันก็ถือว่าแล้วไป
แต่แหม ไม่อธิบายอะไรเลยแถมยังปล่อยให้ยัยคุณปัดว่าคุณนิดแรงๆ นี่มันก็ยังน่าโมโหอยู่นะ
ถึงแกจะบอกว่าแกไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกับคุณนิด แต่การกระทำแกนี่มันนำหน้าความรู้สึกไปแล้วอ่ะ
อ่านตอนนี้รู้สึกดีกับอิคุณฉกาจมากขึ้นนะ แต่แหม...พออ่านถึงประโยคนี้
“ผมอยากนอนห้องข้างบนของคุณ” พูดเสร็จคนพูดก็เอามือคล้องคอผม แล้วซบหน้าลงมาเบาๆ ผมใจเต้นแปลกๆเป็นครั้งแรก
:katai1: แปลว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา แกไม่เคยรู้สึกชอบคุณนิดเลยแม้แต่ครั้งเดียวใช่มั้ยฮะ!!
แม้แต่ตอนที่กอดจูบหรือกินตับคุณนิด แกก็ไม่ได้รู้สึกใจเต้น ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับคุณนิดเลยใช่มะ!!
(เออ มันก็บอกแล้วนี่หว่าว่ามันแค่รู้สึกดี ไม่ได้รักชอบ TT^TT)
อิคุณฉกาจมันไม่ได้ซึนหรอกแบบนี้ เพราะมันไม่ได้ปากแข็งแต่มันไม่ได้ชอบคุณนิดจริงๆ (เสียใจว่ะ)
นึกว่ามันจะชอบคุณนิดแต่ไม่รู้ตัว ที่ไหนได้ มันเพิ่งจะมารู้สึกชอบนี่เอง
ชิส์ เกลียดอิคุณฉกาจน้อยลงแต่หมั่นไส้เท่าเดิม และยังคงเชียร์ให้พี่เชนทำคะแนนเหมือนเดิม :hao7:
มาต่อไวๆ นะคะ อยากอ่านตอนที่อิคุณฉกาจมันเสียใจจนกระอักเลือดที่ชอบคุณนิดช้าไป!! :katai4:
-
:mew1: อย่าอึนตัวพ่อนักเลยผักกาดเน่า จะทำอะไรก้อรีบๆเข้า เด๋วพานู๋นิดหนีไปไกลซะเลย :katai4:
***เรื่องนี้สนุกมาก อิอิ
-
รู้สึกว่าอ่านไม่จุใจเลยค่ะ
อิยามกำลังจะกลายเป็นคนเดิมแล้วใช่มั้ย
-
ใจอ่อนนนนนะ
อย่าปากแข็งเล้ยยยย สงสารนิดดดดจังง
-
ตอนที่ฉกาจทำกายภาพให้นิดตอนหลับนี่ซึ้งนะน้ำตาซึม มาแอบทำตอนหลับเวลาเค้าตื่นดี ๆ
ก็ไม่พูดกับเค้า แล้วเรื่องปัดก็ไม่อธิบายให้ฟัง หรือคิดว่าเพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน
ไม่ได้รักนิดเลยไม่จำเป็นต้องอธิบาย ความปากแข็งและปากเสียนี่จะำทำให้เสียใจไปตลอดรึป่าว
คิดดูดี ๆ นะ พ่อยังเตือนเลย ระวังจะเสียนิดไปนะ ทุกวันนี้บั่นทอนจิตใจนิดสุด ๆ
คิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
ขอบคุณค่า เอาอีกๆ
-
กระเเสเค้าเเรงจีจีนะเรื่องนี้
มาคำเดิมๆ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ บ บ บบบบ บ บบ บบบ
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งติดเช่นนี้
ใส่ไอซ์ไว้ในตัวหนังสือใช่มั้ย ให้หลวงพ่อปลุกเสกก่อนลงรึเปล่าเนี้ยย
เพ้อออออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
สงกรานส์ไปเที่ยวไหนน้ออออ :katai5: :katai5:
-
คุณพ่ออออ o13
จะทำอะไรก็รีบๆทำตาขี้เก๊ก :m31:
-
ที่ผ่านมานอนกะคุณนิดทุกคืนเลยหรอเนี่ย :katai5:
-
อืม เอายัยปัดก่อน ออกตัวด่าไปซะแรง แต่ก็ไม่ขึ้นเล่นไม่รู้จักที่ ตัวเองท้องอยู่เดี๋ยวเหอะลูกจะออกมาเป็นเกย์ ฮ่าๆ กุแช่งเลย
ส่วนไอ้ยามฉกาจนิก็อีกคน ตรงคอนเซปละครไทย พระเอกโง่ ไม่รู้ใจตัวเอง พูดมาด้ายย มันจุกอยู่ในอก
มาเดวพี่จะเอาขาฟาดก้านคอให้ หายเอง :z6:ปั๊ก!!
-
เฮ้อ...ผักกาดเอ๋ย จะมีประโยชน์อะไรที่นายจะทำนั่นทำนี่ให้คุณนิดตอนที่คุณนิดหลับ ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็สูญ ตราบใดที่นายยังไม่ยอมฟังเสียงหัวใจตัวเองอยู่แบบนี้
ลองหันหน้าไปคุยกันดีๆ ดีกว่าไหม?
-
ปล่อยให้คุณฉกาจมันบ้าบอของมันไปเรื่อย
คนที่โกหกได้แม้กระทั่งตัวเองแบบคุณฉกาจ
คงจะหาเหตุผลนานมากๆกว่าจะยอมรับว่ารักคุณนิด :เฮ้อ:
-
อ่านคอมเม้นต์คุณ pilar แล้วเพิ่งฉุกคิดได้เหมือนกัน ที่ผักบอกว่าใจเต้นครั้งแรกตอนคุณนิดคล้องคอ
แสดงว่าก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยจริงๆอย่างที่เจ้าตัวบอกสินะ
(หรือเราคิดน้อยไปที่เอาปฏิกิริยานี้มาเป็นตัวชี้วัดกันหว่า?)
แต่ถ้าก่อนหน้านี้ไม่รู้สึกอะไรด้วยเลยจริงๆ ก็นับว่าใจดำพอสมควรเลยนะฉกาจ เสียใจแทนคุณนิดมากกว่าเดิมเสียอีก
นั่งนึกถึงตอนคุณนิดทั้งรักทั้งหลงอิยามสมัยก่อน ในใจมันคงจะหัวเราะเยาะสะใจที่คุณนิดยอมแทบทุกอย่างเพื่อมันอยู่สินะ
ฮือๆๆๆๆๆๆ
ยิ่งคิดยิ่งอยากให้ผักมันเจ็บปวดมากกว่าคุณนิดอีก อย่าไปยอมให้อภัยง่ายๆ
:mew4:
-
กราบขอบพระคุณลุงทัช
ที่ช่วยพูดเตือนสติไอ่ผักกาด
ถามใจตัวเองดีๆว่ารู้สึกยังไง ก่อนที่คนๆนั้นจะไม่อยู่ให้บอกอะไรอีกแล้ว
-
คุณฉกาจเริ่มเรียกคะแนนกลับมาได้บ้างแล้ว
ตะตะตะแต่.. หลับบนรถเข็น ดันเข้าใจว่าไม่อยากนอนห้องชั้นบน ไม่ชอบให้พี่สุทินอุ้ม
ผักกาดไอ้เรื่องที่ควรคิดก็คิดให้ดีนะ ส่วนไอ้เรื่องที่ไม่ควรคิดนี่คิดจัง เง๊ออออออ
คุณปัดขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา (อุ้ย! ล้ม) เปิดตัวมาอย่างนางร้าย จะกลายร่างเป็นศิลามณีแล้วรึค่ะ ดีค่ะชอบบบบบบ
ปล. โอ๊ะ ตอยพร้อมกันเจ็ดคน อิชั้นเลยโดนถีบออกนอกวง อ๊ะ แสดงตัวอย่างก่อนก็ด๊ะ
-
รูปใจตัวเองเร็วๆสิคุณฉกาจ
จะได้มีความสุขทุกฝ่าย :mew2:
-
คิดกันคนละมุมแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันนะ
-
"ดูฉันสิ ทำงานจนไม่มีเวลาดูแลแม่แก แม้แต่ป่วยระยะสุดท้ายฉันก็ไม่ได้เหลียวแล ท้ายที่สุด ต้องมานั่งบ้าทำสวนแทนแม่แกอยู่นี่ไง"
ซึ้งอ่ะ........คุณพ่อ กระแทกใจเลย
-
สั้นมากมาย ที่แท้เจ้ปัดก็เป็นภรรเมียพี่รหัสนี่เอง สมบทบาทไปนะเจ้
-
โอ๊ยยย เราใจสั่นอ่ะ
ขอยกจอกให้คุณฉกาจ วันนี้คุณไม่ร้ายกาจอีกต่อไปแล้วค่ะ
ตอนหน้าขอเด็ดๆ นะ
(ชูหัวแม่โป้งสองข้างให้คนแต่ง)
-
ผักกาด !! อย่ามาซึนแถวนี้นะยะ ! :katai1:
-
อย่าเอาแต่คิดสิไอคุณผักกาด
-
:z1:
-
เลิกสับสนไวไวแล้วรีบมาแก้ต้วซะนะยาม :m26:
รอต่อจ้ะ :L2:
-
โถๆๆๆๆๆๆ พ่อพระเอก ถ้าแกคิดว่าแกมาเปิดใจแบบนี้แล้วคนอ่านจะอภัยให้อะ แกคิดผิดเฟ้ย :m16:
ไม่ได้สมองเสื่อมนะ จะได้ลืมว่าแกเคยพูดอะไรกับคุณนิดไว้ตอนที่คุณนิดซมซานไปหาแกที่บริษัทอะ :z6:
สรุป..ความในใจตอนนี้ของแก ไม่ผ่านว่ะ ไอ้คุณผักกาด ชิ :angry2:
ส่วนคุณนิด...ถือว่าเอาตัวรอดจากการโดนด่าตอนนี้ไป เพราะตัดช่องน้อยแต่พอตัว สลบไสลทั้งตอนซะงั้น
ตื่นมาเมื่อไหร่ ขอยำต่อละกัน :laugh:
-
คุณกาจ อย่าซึนนักเลย!
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
สั้นไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
ไม่จุใจเลย 55555
แค่นี้เราก็ใจอ่อนให้ฉกาจแล้วอะ อ๋อยยยยยยยรักกันสักทีเถิดดดด น้าๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
หึ หึ หึ!!!
ยังไม่เห็นใจหรอก เพราะทำกับคุณนิดไว้มาก
สงสารคุณนิด,,,,
-
ว่าแล้วว่าคุณผักกาดต้องมีเหตุผล ตอนนี้น่ารักใสๆ
อยากให้ปากตรงกับใจซักทีนะ จะได้กลับมารักกันไวไว
รอลุ้น รออ่านนะคะ
-
เล่นตัวแต่พองามสิจ๊ะ คุณฉกาจ.....เดี๋ยวหนูนิดน้อยใจหนีไปจริงๆ พ่อมิตรอมใจตายเรอะ?//แฟนคลับแพ่นกบาลแยก :beat:
-
ผักกาก เฮ้ย ผักกาดจะทำอะไรรีบๆ ทำซะ ก่อนที่คุณนิดจะหลุดมือไป :katai1:
-
.....ชอบเรื่องนี้ที่ซูดดดดดดดดดด :katai2-1:
-
ทำไมตอนนี้มันช่างสั้นนัก!?!? :serius2: :serius2:
-
:L2:
พ่อน่ารักที่สุดเลย
เข้าใจทุกอย่างด้วยตัวเอง
แถมช่วยชี้ทางสว่างให้ด้วยอ่ะ
-
มาต่อแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดด
พ่อพระเอกพอเรียกเรตติ้งคืนมาได้ใช่ไหมตอนนี้ #ชูป้ายแม่ยกคุณฉกาจ
อยากให้นิดตื่นมาเห็นหน้าพระเอกจอมซึนละเกินนนนนน
-
สงสารนิด
อยากไห้หายไวๆอะ
T^T
เห่อ แต่จริงๆยังไม่อยากไห้อภัย ฉกาจเร็วนะ
แม้จะรุ้ความในใจของพระเอกเราแล้วก็เหอะ
แต่หน่อยน่า...ขอตัวเสริมมาสร้างความร้าวรานหน่อยเหอะ
เอาใครก็ได้มาหลงรักคุณนิดที 555+
-
+1 เป็นกำลังใจค่า >__<
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกอยากบอกว่าถูกใจกับพล๊อตเรื่องเรื่องนี้อย่างมากกกกกกกกก
อ่านรวดเดียว พรึ่บพรั่บทันตอนล่าสุดเลย ติดล่ะตอนนี้5555555
คุณฉกาจหนอคุณฉกาจจะปากแข็ง สับสน ซึนเดเระ เอะเอะ ไปถึงไหนค๊า ?
คุณนิดยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย งื้ออ เห็นแบบนี้แล้วมันน่ากอดปลอบ คนอะไร๊น่าถะนุถนอม ขะ-หนาดด -//////-
นี่ถ้ารู้ใจตัวเองช้านักจะยุให้พี่เชนมาเสียบ(?)แทนล่ะน้า55555555
แต่ชอบเวลาคุณฉกาจหึงนะ โงยย เขินง่ะมันได้ฟิลลิ่งเว่อร์! >/////<
ปล.ชักอยากจะได้ยามฉกาจคนเดิมมาล่ะนี่พูดเลย5555555
อีก ปล. ชอบพี่เชนมากกก ขอฉกหิ้วกลับบ้านได้ป่ะ? งื้องื้องื้อ -/////-
ขออีดิทอีกที
มาต่อไวๆ รอคนแต่งต่ออยู่จ้า5555555 ชุ๊บๆ ♥
-
ในความเป็นเขาคือการบ้าทำร้ายจิตใจ แม้โดยไม่รู้ตัวแต่ก็ทำให้ใครอีกคนที่รักในตัวเขาต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า สรุปว่าจริงๆ แล้วเจ๊ปัดเป็นภรรยาคนอื่น จุดนี้เคลียร์เรียบร้อย ทว่ายังเหลืออีกหลายต่อหลายจุดซึ่งยังไม่เคลียร์ เอาเป็นว่าจะรอดูต่อไปนะพ่อฉกาจ
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
:katai5: :katai5: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เรายังรู้เลยว่าคุณผักกาดน่ะรัก ก็เป็นห่วงขนาดนี้ การกระทำมันฟ้อง
-
ปิดทองหลังพระหรือคะคุณฉกาจ แต่คุณนิดเขาไม่รู้นะ และคนอ่านก็ไม่รู้ด้วยเลยด่าไปซะเยอะแล้ว :laugh:
เอาใจช่วย รู้ใจตัวเองเร็วๆ จะได้ไม่เสียเวลารักกัน แถมคุณพ่อยังเปิดทางให้ซะขนาดนี้ :z1:
-
:m15:
-
อย่างุ้งงิ่งนักเลยยาม 55555 :katai4:
-
คุณฉกาจก็คุยกับนิดดีๆ สิ ปรับความเข้าใจกัน
แล้วคิดยังไงกับนิดก็บอกไป นิดจะได้ไม่คิดมากอีก
ดีใจแทนนิดนะที่ปัดเป็นแค่เพื่อน แต่อย่าแกล้งแบบนี้เลย
สงสารนิดบ้าง
-
ยังคงหน่วงต่อไปปปปป
-
แหม ไอคุณฉกาจล่ะก็..ทำไมทีเรื่องแบบนี้มันฉลาดน้อยจังคะ o18
สงสารนิด :hao5: คุณนักเขียน รีบต่อด่วนๆ
-
คุณฉกาจแบบนี้เค้าเรียกซึนตัวพ่อ 55
-
ชอบมุมนี้ของฉกาจ
สับสนแต่ใจเต้นแปลกๆ
555 อาการคนไม่รู้ตัวว่าตกหลุมรักเข้าอย่างจัง
งงไปเถอะน้อง เจอคุณนิดงอนสะบัดบ๊อบเมื่อไหร่เราจะหัวเราะนายให้
กดบวกและเป็ด :mew1:
-
:katai2-1:อย่าสับสนนานนะพี่ผักกาด :hao7: :hao7:
-
คุณฉกาจจะกลับตัวแล้วสินะ :mew1:
-
คุณฉกาจอย่างสับสนนานน่ะ
เด๋วคุณนิดเปลี่ยนใจไม่รักเอาน๊า
-
ฉกาจเอ๊ย เดี๋ยวหมาก็คาบไปแหลกก่อนร๊อกกก ชักช้าจริงๆ!! :beat:
-
ปิดทองหลังพระหรือยามผักกาด แล้วงี้คุณนิดจะรู้ไหมว่ายามผักกาดห่วงขนาดนี้
แต่ขนาดคุณนิดไม่รู้ยังใจอ่อนเลยนะเนี่ย
คุณยามผักกาดรีบๆหายสับสนหล่ะ
-
:z3: พอมาอ่านตอนนี้ก็เริ่มเห็นใจไอผักกาด
แต่มาเจอประโยคนี้
"ผมใจเต้นแปลกๆเป็นครั้งแรก"
:m31:
แล้วเวลาที่ผ่านมามันไม่ได้มีความหมายเลยใช่ไหม
ไอที่แกเจอคุณนิด ครั้งแรกนะ มันไม่ได้รักเลยใช่ไหม :m31:
แกรู้ไหมคุณนิดของฉันให้ใจแกไปขนาดไหน
แต่ดูที่แกพูดสิ อย่ามาซึนนะ ทำมาเป็นสับสน :m31:
ฉันว่าแกไม่ได้สับสนหรอก แกมันแค่ไม่ยอมรับความจริง
ว่าแกรักคุณนิด ไอซึน ปากไม่ตรงกับใจ
ฉันไม่สงสารแกแม้แต่นิดเดียว จบนะ :m16:
ตรูอินอีกแล้ว :-[
-
ยังไงก็ยังหมั่นไส้นายฉกาจอยู่ดี กลับมาเป็นยามเร็วๆล่ะ o18
ส่วนหนูนิดขอกอดที :กอด1:
-
ฉกาจอย่าโง่นานดิ
รู้ว่าเป็นพระเอกจะต้องโง่ตามคอนเซ็ปต์
โง่ได้แต่อย่านาน :katai1:
-
:katai1: ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นอ่ะ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ดูสั้น สงสัยเค้ากำลังมันส์ในอารมณ์
แหม่ๆ พ่อคุณทูนหัว แอบห่วงคุณนิดก็ไม่บอกเค้าตรง ท่าทางแต่ละอย่างทำให้คิดซะเหลือเกินว่าไม่สนใจ !
ตอนหน้ามาแก้ตัวนะคะ :)) แต่เอาจริงๆเค้าชอบให้คุณนิดกับคุณหมอทำให้คุณยามหึงจังเลย เพราะสะใจดี ฮ่าๆๆ
-
อย่าสัยสนนานนักนะคุณฉกาจ สงสารคุณนิด :mew6:
พ่อมาทีไรแอบฮาทุกที 555
-
ยังจะสับสนอะไรอี๊กกก ไอ้คุณกาดดดดด!!?! นี่เอ็งไปนอนกอดเค้าจุ๊บเค้า นี่ยังจะอะร๊ายย :m31: :m16: :serius2:
นี่มันกาดซึนชัดๆ!! :katai1: :เฮ้อ:
ส่วนคุณนิด โถ ไม่มีบทโศกจากคุณนิด แต่คุณนิดก็ยังเป็นุณนิดที่บ่าวเอ็นดูนะเจ้าคะ :-[
คุณนิดโมเอ้มากจากมุมมองไอ้กาด :impress2: :กอด1: (อุแหม่ ความแตกต่าง =,.=)
อยากให้ไอ้คุณกาดเล่าเรื่องนะคะ ชอบมากกว่ามุมมองคุณนิด
เพราะเราชอบมองคุณนิดมากกว่า กิ้กิ้ > / < :heaven
เอ้อ อีกอย่าง คุณนิดของบ่าวเจ้าขา ระวังโดนลักหลับนะคะ
แต่ถ้าโดนบ่าวก็ยอมเจ้าค่ะ ฮ่าาา :hao5: :katai2-1:
เป็นเรื่องเดียวที่เรายอมนายนะไอ้คุณกาด! :impress2:
ไปดีกว่า ก่อนที่คุณกาดจะโดนสรรเสริญไปมากกว่านี้ :katai4:
รอตอนหน้านะคะ สู้ๆค้าบ :กอด1:
ปอลิง, ขำคุณพ่อ คุณพ่อ "แอ่ะ!"
ไม่รู้อ่ะ หนูฮาาา 55555555555 :o8:
-
สงสารคุณนิดมาก :mew6: :mew6:
-
รักคุณพ่อ ฮ่าๆ จะปากแข็งอีกนานไหม?
-
คุณฉกาจง่า.....( เง้อ..หายสับสนเร็วๆน่ะ )
-
มาปูเสื่อรอวันนี้จะมามั้ยน้าาาาา
-
ตอนที่ 14 # ป่วย
ผมตื่นขึ้นมาอีกวัน รู้สึกเวียนหัว ตัวหนักอึ้ง พร้อมกับปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว อยากจะลุกขึ้นก็ลุกไม่ไหว ผมหันไปมองด้านข้าง เห็นคุณฉกาจถือผ้าชุบน้ำอยู่ในมือ ทำตัวยึกยักเหมือนทำอะไรไม่ถูก ผมอยากจะพูด แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาสักนิด เจ็บคอจนไม่อยากกลืนน้ำลาย
“น้ำไหม” เห็นคนถามกุลีกุจอรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วแล้วพยุงตัวผมให้นั่งเพื่อยกขึ้นจิบ แต่ผมไม่ได้อยากกินน้ำ มันขมคอมากตอนนี้ แล้วก็คลื่นเหียนสุดๆ
“หะ...” ผมพยายามพูดแล้ว แต่พูดออกมาไม่เป็นคำ สุดท้ายต้องรีบยกมือสั่นๆชี้ไปที่ห้องน้ำ
“ห้องน้ำเหรอ รู้แล้วๆ” คนตัวโตกว่าอุ้มผมขึ้นจากเตียงแล้วก้าวไปที่ห้องน้ำ แต่ขายาวๆนั่นช้ากว่าผม ผมอาเจียนออกมาหมดไส้หมดพุง เปรอะทั้งตัวเอง ทั้งคนที่อุ้ม
ผมคอพับคออ่อน รู้สึกตัวแค่ว่า ถูกพาไปล้างตัวในห้องน้ำ ได้ยินคนล้างตัวให้บ่นออกมาว่าจะพาหมอมาฉีดยาลดไข้ เสร็จสรรพก็พาผมกลับมานอนที่เตียงเหมือนเดิม ผมรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เห็นว่าค่ำแล้ว ตัวเองเริ่มมีแรงนิดๆ มองไปเห็นใครบางคนนั่งถือปรอทวัดไข้ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อผมขยับตัวลุกขึ้น
“หิวไหม” มันถาม สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก... ผมพยักหน้าให้ เพราะหิวจริงๆ ก็อ้วกออกไปหมดพุงซะขนาดนั้น
“เดี๋ยวมา” มันบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินเซๆออกไปนอกห้อง สักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับชามโจ๊กร้อนๆ มันตักขึ้นมานิดหน่อยพอให้ติดปลายช้อน แล้วชิมก่อน ก่อนจะตักอีกช้อนขึ้นมาเป่าให้หายร้อนแล้วส่งให้ผม
ผมกินเข้าไปแล้วต้องส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยนะ ถ้าเป็นปกติผมกินได้ทั้งหม้อแน่ แต่ไม่ใช่ตอนที่ลิ้นผมไม่รับรสอาหารแบบนี้ ผมอยากทานแบบจืดๆมากกว่า
“ไม่อร่อยเหรอ” มันถาม
“ผมอยากกินแบบจืดๆ แบบนี้ผมกินไม่ไหว” ผมส่ายหน้าแล้วตอบออกไปด้วยเสียงแหบเหน่อขาดๆหายๆ
“รอเดี๋ยว” มันว่าแล้วหายไปอีก ผมหันไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง ตีหนึ่งกว่าแล้ว หวังว่ามันคงไม่ได้ไปปลุกป้าเรืองขึ้นมาทำให้ผมหรอกนะ แค่ผมคนเดียวทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปทั่ว…
มันกลับเข้ามาพร้อมกับชามใบใหม่ ภายในมีโจ๊กเหมือนเดิม แล้วมันก็ทำแบบเมื่อกี้ ต่างกันตรงที่รสชาตินี้ผมกินได้ และกินจนหมดชาม เห็นมันยิ้มดีใจก่อนจะส่งน้ำให้ผมดื่ม
“คุณปลุกป้าเรืองให้มาทำอาหารเหรอ” ผมถาม ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงตอนเช้าผมคงต้องขอโทษป้าเรืองแล้วล่ะ
“เปล่า ป้าเขาทำไว้ตอนเย็น ผมแค่ลงไปอุ่นเติมน้ำเพิ่มให้มันจืดกว่าเดิม” มันตอบ วางยาหลังอาหารกับรินน้ำไว้ให้ผม ก่อนจะเดินออกจากห้องเอาชามไปเก็บ
ฤทธิ์ยาทำให้ผมง่วงจนหลับไปอีก ตื่นมาอีกทีเห็นท้องฟ้าสว่างแล้ว อาการมึนหัวยังมีอยู่ เห็นคนที่ดูแลผมนั่งหลับอยู่ที่เดิม ผมพยายามขยับตัวให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นเจ้าตัวก็ไม่ลุก ยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆเห็นว่าเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผากของคนนั่งหลับเต็มไปหมด… เอาไงดีวะกู จะลุกก็ไม่ได้ จะตะโกนเรียกใครก็ไม่ได้ เสียงไม่มี ถึงตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยิน เลยได้แต่นั่งเขย่าตัวมันอย่างนั้น แต่ก็ไม่เป็นผลอะไรขึ้นมาเลย จนผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ผมเริ่มร้อนใจแล้ว นึกได้ว่ามันอาจจะวางโทรศัพท์ไว้แถวๆหัวเตียง จะได้โทรเรียกใครให้ขึ้นมาบนห้อง แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่มี จนป้าเรืองเปิดประตูเข้ามาเท่านั้นแหล่ะ...
“ป้าเรือง” เสียงแหบเหน่อของผมเอ่ยออกไป แล้วชี้นิ้วให้มาดูคนป่วยอีกคน ป้าเรืองมาจับตัวคนที่นั่งฟุบไม่ได้สติดู แล้วอุทานออกมา บอกผมให้รอสักครู่ ขอไปเรียกพี่สุทินก่อน ก่อนจะกลับขึ้นมาพร้อมกัน แล้วให้พี่สุทินพยุงตัวเจ้านายลงมานอนข้างๆผม
เหอะ ดูแลคนอื่นแต่ไม่ยอมดูแลตัวเอง... ผมบ่นในใจ ก่อนจะมองใบหน้าโทรมนั่นนิ่งๆ สักพักคุณหมอก็มาฉีดยาให้คนป่วยอีกคน พร้อมกับดูอาการของผมด้วย หมอบอกว่าผมไม่เป็นอะไรมากแล้ว ทานยาให้ครบก็จะหายเป็นปกติ
ตกบ่าย พี่เชนก็ขึ้นมาหา พี่เชนบอกว่ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่วันนี้ไม่คิดว่าจะมีคนป่วยเพิ่ม ผมไม่คิดว่าพี่แกตกใจหรอกนะที่เห็นคุณฉกาจป่วย แต่พี่แกดูสะใจมากกว่า ผมบอกแล้ว ว่าพี่เชนน่ากลัวกว่าใคร
“น้องนิดเช็ดตัวรึเปล่า” พี่เชนถาม
“ก็ดีครับ” ผมบอกออกไป รู้สึกเหนียวตัวมาก ทั้งกลิ่นเหงื่อกลิ่นยา พี่เชนหายไปเอาผ้าขนหนูกับกะละมังใบเล็กใส่น้ำมา ผมเลยถอดเสื้อรอ
“หะ...หยุดนะไอ้เชน มึง” เสียงแหบแห้งดังขึ้นข้างๆผม มือไม้ยื่นมาปัดแขนพี่เชนสะเปะสะปะ ปัดถูกบ้างไม่ถูกบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่แล้วมันจะปัดไม่ถูก
“เหี้ยไรมึง ไม่ต้องอิจฉา เดี๋ยวกูก็จะเช็ดให้มึงเหมือนกัน จะเช็ดให้ขี้ไคลหลุดเป็นแผงเลยละครับ” พี่เชนบอกก่อนจะลงมือเช็ดแขนผมก่อน
“อะ...ไอ้เหี้ย...เชน...หะ...ห้าม...โดนตัวนิดนะ... ออกไป” มันบอก ผมสงสารนะ แต่...
“กูไม่เช็ดแล้วจะให้ใครเช็ด มึงมีปัญญาลุกมาเช็ดเองไหมล่ะ” นั่นแหล่ะครับ ขาโหดแกไม่ได้สนใจ แล้วยังแกล้งไล้ผ้ากับหน้าอกของผมนานๆ จนคนที่นอนอยู่ข้างๆต้องเอื้อมมาตีมือนั่นแหล่ะ ถึงจะหยุด แม้จะไม่ได้แรงนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พี่เชนระเบิดเสียงหัวเราะได้
“ไม่ต้องมาเช็ดให้...กู” คนป่วยอีกคนบอก เมื่อพี่เชนเอื้อมมือไปยกแขนหวังจะเช็ดตัวให้
“ตามใจมึง” พี่เชนบอกแล้วปาผ้าลงกับอกมัน คนโดนกระทำชูนิ้วกลางใส่ ก่อนที่พี่เชนจะหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไป ผมหันไปมอง เห็นมันเอาผ้าเปียกๆนั่นเช็ดตัวเอง กำลังจะเอื้อมมือไปช่วย แต่พี่เชนกลับขึ้นมาเสียก่อน
“กินข้าวนะครับ” พี่เชนบอก ก่อนจะค่อยๆใช้ช้อนป้อนผม
“มือไม่มีรึไง” มันว่า ก่อนจะโยนผ้าลงกะละมังประชด แล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้
“น้องนิดอย่าไปมองมันครับ คนขี้อิจฉา” พี่เชนว่าแล้วจับหน้าผมให้หันกลับมาทางตัวเอง แหมพี่ ดูมีความสุขจริงนะวันนี้
แต่ความสุขของพี่เชนต้องหมดลง เมื่อถึงเวลากลับ ก่อนกลับผมบอกให้พี่เชนเรียกป้าเรืองมาดูคนที่นอนหลับให้ด้วย มันยังไม่ได้เช็ดตัว ไม่ได้กินข้าวกินยาตั้งแต่คุณหมอมาฉีดยาให้
ป้าเรืองเดินขึ้นมาพร้อมกับชามข้าว แกดูงงๆ นึกว่าพี่เชนป้อนข้าวป้อนยาให้คุณหนูของป้าแล้ว ป้าคิดผิดมากครับ ผมว่าคุณฉกาจมันจะตายก็เพราะพี่เชนนี่แหล่ะ
ป้าเรืองปลุกเท่าไหร่คนตัวโตก็ไม่ยอมตื่น ได้ยินแต่เสียงครางเบาๆ ไม่ใช่ว่าไข้ขึ้นอีกนะ เห็นป้ารออยู่นานจนจะถึงเวลาเข้านอนแล้ว ผมเลยบอกป้าให้ไปอุ่นโจ๊กใหม่ให้หน่อย แล้วเอากะละมังกับผ้าชุบน้ำมาวางใกล้ๆผม เดี๋ยวมันตื่นแล้วผมดูแลเอง
พอป้าเรืองเตรียมของให้ผมเสร็จ อีกหนึ่งชั่วโมงถัดมามันก็ขยับตัวตื่นจริงๆครับ ผมเลยปิดหนังสือที่อ่านอยู่ วางไว้บนหัวเตียง แล้วลอบมองปฏิกิริยาคนที่นอนข้างๆ เห็นว่ามันเอามือปาดเหงื่อที่ผุดซึมตามร่างกาย คงจะเหนียวตัวไม่น้อย ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบผ้าชุบน้ำแล้วเขยิบไปใกล้ เห็นมันเขยิบตัวออก ผมก็ตามไปตะครุบแขนมัน มันก็สะบัดออก
“อย่า...มาโดนตัว เดี๋ยวติดไข้” มันบอกเสียงแหบแห้ง
“ผมก็เป็นอยู่เหมือนกัน คุณก็เป็น ลบกับลบเจอกันเป็นบวก ไม่รู้เหรอ ช่วยกันจะได้หายทั้งสองคนไง” ผมแถออกไป
“ตรรกะบ้าอะไร” มันบอก แต่ก็ถอดเสื้อให้กูเช็ดนะ แหม
ผมเขยิบตัวเองลงไปปลายเตียง เปิดผ้าห่มของคนที่ป่วยหนักกว่าออก แล้วจัดการถอดกางเกงของเจ้าตัว แต่ยังไม่ทันได้ถอด มือก็โดนคว้าหมับไว้อย่างเหนียวแน่น
“ไม่ต้องเช็ดแล้ว” มันว่า ได้ยังไงวะ ทีกูมึงยังแกล้งได้เลย คราวนี้ตากูบ้าง
ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง ตอนนี้แรงผมมีมากกว่ามัน เหนือกว่าทุกด้านเห็นๆ เลยรีบคว้ากางเกงคนตัวโตกระชากลง เห็นมันเอามือตะครุบอะไรที่ผมไม่ควรเห็นไว้ หนอย ปกติชอบโชว์ไม่ใช่เหรอ
ผมส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ ก่อนปัดมือมันออก แล้วเริ่มบรรจงเช็ดตั้งแต่สะโพกลงมา ผมอายนิดๆแต่ถามว่ามีอารมณ์ไหม ไม่อ่าครับ มันคงจะเหี้ยมากที่คิดอะไรแบบนั้น ป่วยอยู่ด้วยกันทั้งคู่
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย” มันบอก ผมมองตามตรงที่มือมันชี้ แล้วถลึงตาใส่ ไอ้เหี้ย คงมีกูคนเดียวสินะที่ไม่คิดอะไรเหี้ยๆหน่ะ
.
.
.
“กินข้าวหน่อยนะครับ” ผมบอกตอนที่เช็ดตัวให้มันเสร็จแล้ว มันพยายามลุกขึ้นพิงหัวเตียงอยู่นาน จนในที่สุดก็สำเร็จ ผมตักโจ๊กให้มัน ไม่ต้องเป่า เพราะมันชืดหมดแล้ว กินไปได้สองสามคำมันก็ส่ายหัว
“ไม่ได้ คุณต้องกินยาหลังอาหารนะ แบบนี้จะหายได้ไง” ผมบ่นออกไป
“ไม่หายก็ดี เป็นแบบนี้ก็ดี” มันว่า
“ก็ได้... ต่อไปนี้เดี๋ยวให้พี่เชนมาดูแลผมแทน” ผมบอกแล้วหันตัวกลับจะเอาชามวางที่โต๊ะหัวเตียงตามเดิม แต่โดนมือใหญ่รั้งไว้
“เอามา เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย” เสียงแหบๆพูดขึ้น ผมป้อนมันแล้วก็ต้องแอบยิ้ม ท่าทางมันเหมือนเด็ก ที่เวลาใครชมเด็กอีกคนมากกว่าแล้วเกิดอาการอิจฉาอะไรอย่างนั้น
มันกินจนหมดอย่างที่ว่าไว้จริงๆ ผมวางชามเปล่าไว้กับโต๊ะหัวเตียงแล้วส่งยาให้ มันกินยาหมดแล้วก็ล้มตัวลงนอน
“คัดจมูก” เจ้าตัวว่า ผมเลยควานหายาทาแก้คัดจมูกที่อยู่ใต้หมอนแล้วยื่นให้
“เปิดไม่ออก” มันรับไปสักครู่ก่อนจะส่งคืนผม
“ทาให้ด้วย” มันรีบบอกเมื่อเห็นผมเปิดฝาได้ อ้อ... เมื่อกี้นี้กล้ามเนื้ออ่อนแรงเฉียบพลันสินะ
ผมเอานิ้วแตะเนื้อครีมแต่พอประมาณ ก่อนจะยื่นไปที่ใต้จมูกของคนป่วย แต่มันกลับดึงมือผมไป สูดหายใจหอมเสียงดัง ผมเลยสะบัดมือออก เห็นมันยักคิ้วกวน ผมเลยแตะเนื้อครีมใหม่ อย่าเรียกว่าแตะครับ เรียกว่ากูควักเลยดีกว่า และเป้าหมายผมไม่ใช่ที่ปลายจมูกมันครับ…
“โอ้ย แสบๆ” มันว่าพลางเอามือป้ายเนื้อครีมที่อยู่ใต้ตาทั้งสองข้างออก นอนร้องไห้ไปทั้งคืนเหอะมึง!
.
.
.
ผมเข็นรถออกมาตรงลานหน้าบ้านเมื่อหายป่วยแล้ว ออกมาก็เจอคุณโซ่กระดิกหางให้ยิกๆ ป้าเรืองบอกมันมานั่งตรงนี้หลายวันแล้ว วันละหลายๆชั่วโมงเสียด้วย สงสัยมารอผม พอเจอหน้า มันเลยกระโดดขึ้นมานั่งตักเลย แล้วก็ตามแบบฉบับของมัน ต้องเดินย่ำขี้ดินให้เปื้อนหน้าขาของผมก่อนแล้วค่อยนั่งลง เอ่อ ถึงขากูจะไม่รู้สึกอะไร แต่ใจกูคิดว่ามันเปื้อนนะโซ่นะ...
ผมพาตัวเองมาหยุดที่สระน้ำ ไม่ได้จะไปยังจุดเกิดเหตุนั่นหรอกนะ แต่แปลกใจเพราะเห็นรั้วไม้แบบที่กั้นตามฟาร์มกั้นตลอดแนวสระน้ำ แล้วยังตลอดแนวสะพานนั่นอีก รู้สึกสะพานก็ถูกรื้อใหม่ ดูแปลกตาไป เพราะมันกว้างกว่าเดิม
“นี่อะไรครับป้า” ผมถามป้าเรืองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“คุณหนูเธอให้ช่างมาทำค่ะ เดี๋ยวคุณนิดตกน้ำอีก ต่อไปนี้ถ้าจะไปตรงศาลานั่นให้เรียกป้านะคะ เดี๋ยวป้าพาไปเอง”
ผมหันหน้าหนีป้าเรืองแล้วแอบยิ้มเพราะนึกถึงคนที่ไปทำงาน ถึงจะหนีป้าเรืองพ้น แต่ไม่พ้นคุณโซ่ครับ มันหรี่ตามองผมแปลกๆ ถ้ามันเป็นคนคงด่าว่าผมบ้าแล้วล่ะ
ตกบ่ายพี่เชนก็เข้ามาทำกายภาพบำบัดให้ผมเหมือนปกติครับ
“เก่งขึ้นนี่ ขึ้นลงรถเข็นเองได้ แล้วยังพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนเตียงได้ด้วย” พี่เชนเอ่ยปากชมเปาะ ผมก็เพิ่งจะมาช่วยเหลือตัวเองได้ก็ตอนที่มันแยกห้องนอนให้ผมนี่แหล่ะ คนเราก็ต้องหัดช่วยตัวเองบ้าง ให้คนอื่นช่วยตลอดมันไม่ดีใช่ไหมล่ะ
“คุณหมอนัดตรวจอีกทีเมื่อไหร่” พี่เชนถามเมื่อผมนอนลงให้พี่เขาทำกายภาพให้
“เดือนหน้าครับ” ผมว่า มองตามมือพี่เชนที่ขยับขาของผมไปมา
“แล้วตอนนี้ ที่ขารู้สึกยังไงบ้าง”
“ก็… ชาครับ ไม่ถึงกับเจ็บเหมือนเวลาเป็นตะคริวนะ แต่มันชามากกว่า” แค่รู้สึกชา ขาของผมยังไม่รู้สึกอะไรนอกเหนือจากนั้นเหมือนเดิม
“ปวดหลังไหม”
“ไม่ครับ” ผมตอบ จะว่าไปตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมา ผมรู้สึกเฉยๆกับบาดแผลทั้งหลายมาก แต่เรื่องขานี่ไม่แน่ ถ้าผมไม่เป็นอัมพาต อาจจะรู้สึกเจ็บเวลาเดินก็ได้ ซึ่งนั่นอาจจะทรมานมากกว่าเก่า
“โชคดีมากที่ไม่ปวดหลัง แต่ไปให้หมอตรวจดูนะว่ากระดูกสันหลังที่ดามไว้มันเคลื่อนหรือยุบตัวไปกดทับไขสันหลังเพิ่มรึเปล่า แต่เดาว่ากรณีของนิดน่าจะไม่ ดูท่าฟื้นตัวเร็วมากแบบนี้” พี่เชนว่าแล้วยกยิ้มให้กำลังใจ
“คนทำกายภาพให้เขาเก่ง ก็เลยหายเร็วแบบนี้อ่าครับ” ผมเอ่ยปากชม ในใจก็คิดดีใจที่พี่เชนบอกว่าผมฟื้นตัวเร็ว
“ยังไงก็แล้วแต่ห้ามชะล่าใจเด็ดขาด” พี่แกแกล้งว่าดุๆแล้วยิ้มให้ผมอีกที ผมเลยรับคำแล้วยิ้มตอบตาแทบปิดให้แก
“ครับ”
.
.
.
“นิดนอนข้างล่างเถอะ” มันบอกตอนกำลังอุ้มผมเข้านอน โดยมันพาไปห้องข้างล่างที่ผมเคยอยู่ครับ
“ทำไมละครับ” ผมถาม ด้วยความสงสัยปนตกใจ
“วันไหนผมกลับดึกจะได้นอนก่อนเลย ไม่ต้องรอ” มันตอบแล้ววางผมลงบนเตียง... มานอนด้วยกันได้รึเปล่า... ประโยคนี้ผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าถามออกไป
มันผละจากตัวผม แต่ไม่ได้เดินไปไหน... เพราะเดินไปไม่ได้ มือกูคว้าอยู่ที่ชายเสื้อมันนั่นเอง เวร มือมันไปเองนะ ไม่ได้ตั้งใจ แต่จะให้ปล่อยก็ยังไม่อยากปล่อย
“เดี๋ยวมา จะไปเอาหมอนกับผ้าห่มมานอนด้วย” มันว่า ผมเลยปล่อยมือ
พอมันเดินออกไปแล้ว ผมได้แต่ถอนหายใจ ตัวมันยังมีอะไรหลายอย่างที่ไม่ชัดเจน แต่การที่ผมเลิกตั้งแง่แบบนี้ มันทำให้เราไม่ทะเลาะกัน ไม่เกลียดกัน มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
“มาแล้ว” มันว่าพลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ก่อนที่ผมจะโดนดึงตัวเข้าไปกอด
“นอนด้วยกันทุกวันนะ” ผมบอกเสียงเบาชิดกับอกของมัน มันไม่ตอบอะไร เพียงแต่ดึงตัวผมเข้าไปกอดรัดแน่นขึ้นแล้วดันหัวผมให้แนบชิด ผมคิดเองเออเองแล้วกันนะว่ามันกำลังบอกว่า อืม...
ดูแลกันไปเรื่อยๆแบบนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับผมตอนนี้ พอขาหายค่อยคิดอีกที ว่าจะอยู่ หรือไปจากที่นี่...
............................................................
ไอ้ผักช่างอาภัพ ขนาดทำดียังโดน :z6:
-
อยากให้คืนดีกันจริงๆนะ :katai1:
-
ผักกาด นายเป็นตาซื่อบื้องี่เง่าที่สุดเลย
เฮ่ออออออออออ สงสารนิดที่มาหลงรักคนแบบนี้จริงๆ
-
พี่เชนน่ากลัวมาก .... สะใจที่ฉกาจป่วย แต่คนอ่านคิดเหมือนพี่เชนแหละ สมหน้ามัน :mew5: :hao7:
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย” :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
คุณผักกาดคนเก่ารีเทิร์น นึกว่าคนหื่นๆ คนเดิมหายไปแล้ว ฮ่าๆๆ
มาม่าไม่มีแล้วใช่ไหม :mew1: :mew1: :mew1:
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยย
พาร์ทนี่ผักกาดทำได้ดีมาก
ทำดีขึ้นผิดหูผิดตา ดีแล้วหละ
อย่าใจร้ายกับคนที่ตัวเองรักนักเลย :katai2-1:
-
ตอนที่แล้วน่าถีบ ตอนนี้ไอ้คุณยามค่อยดูดีขึ้นมาอีก แต่นิดอย่าเพิ่งใจอ่อนเร็วดิ เล่นตัวอีกนิด นะๆๆๆ
-
พี่เชนคะ แกล้งไอ้ผักอีกค่ะ หมั่น ๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หนูนิดหายไวๆนะ
-
ดีใจที่มาต่อไว >w<!!
ทำตัวดีแบบนี้ต่อไปอาจจะอภัยให้แกนะอิคุณฉกาจ
เฮ้อ คุณนิดขา ดูท่าจะหนีไปไหนไม่รอดแล้วล่ะแบบนี้ คงต้องได้เป็นทาสรักอิคุณฉกาจตลอดไปแน่นอน
แต่ก็นะ ความสุขของคุณนิด เราจะไปขัดก็ไม่ได้ TT^TT ถึงเราจะขัดใจก็ตามที
ถึงโทษอิคุณฉกาจจะเบาลงจึ๋งนึง แต่เราก็ยังอยากให้มันรู้จักถึงทรมานเสียใจสักครั้งนะคะ ไม่งั้นไม่แฟร์กับคุณนิด
เดี๋ยวจะเข้าอีหรอบเดิมกับนิยายทั่วไป แม่ยกนายเอกไม่สะใจค่ะ 555+
เรื่องนี้ชอบพี่เชนกับคุณโซ่ที่ซู้ดดดดด :hao7:
-
น่ารักๆๆๆๆๆ อ่านไปอมยิ้มไป
ไอคุณฉกาจขนาดป่วยยังหื่นได้อีก :hao6:
เฮ้อ ไม่ไหวๆๆ แต่ก็ดีแล้ว ความสัมพันธ์ เริ่มดีขึ้น
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :ling1: :ling1:
มาอัพไวๆนะครับคนเขียนนน :mc4:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก เอาใจไปสิบดวว :hao7:
-
โว๊ะ!!! คุณยามผักกาดขนาดป่วยยังจะหื่นได้อีกเนาะ :katai3:
-
ชอบพี่เชนอ่ะ แกล้งฉกาจได้ถูก จุดตลอด :ruready
อยากให้กลับไปเหมือนเดิมเร็วๆ แต่แบบนี้ก็สนุกดี
จะได้ดูพี่เชนแหย่คุณฉกาจต่อ
อ๊ะ!!! เค้าไม่ได้จิ้นสองคนนี้นะ แค่ชอบเวลาที่คุณฉกาจหึงแบบซึนๆแค่นั้นเอง :hao3:
แอบเป็นห่วงนิดเล็กๆ เรื่องขากับหลังคงไม่มีอะไรนะ :sad4:
+1 รักคนเขียน รักพี่เชน :กอด1:
-
กิ๊วววๆ ตอนนี้น่ารักมากอ่านแล้วอมยิ้มเลย บอกตรง ๆ ว่าใจอ่อนให้พระเอกแล้วนะ
เพราะดูแลคุณนิดดีมาก ป่วยก็แบบอยู่ข้างเตียงตลอด หาจะมีอีกมั้ยแบบนี้อ่ะ
ชอบตอนหึงพี่เชนแต่ตัวเองก็ไม่มีแรง แล้วตอนที่คว้าข้าวมากินกลัวพี่เชนมาดูแลนิด
ขี้หึงมากขนาดยังไม่ได้ตกลงกันเต็มร้อย ถ้าเต็มที่เมื่อไรนี่หึงระเบิดแน่
ชอบที่นิดแสดงออกมากขึ้นด้วยว่าอยากได้อะไร เช่นอยากให้นอนด้วยกัน
นอนด้วยกันทุกคืน โอ๊ย หวานมาก คุณนิดอาการดีขึ้นแล้ว อดทนไว้ใกล้หายแล้ว
ขอบคุณค่า
-
พี่เชนนนนนนนน พี่ยังเจ๋งเหมือนเดิม 555555
แกล้งฉกาจมันต่อไป คนอ่านสะใจเล็ก ๆ
คุณนิดช่วยเล่นตัวนาน ๆ หน่อยอยากเห็นฉกาจมันโดนเอาคืนบ้างงง
-
แหม่ คุณชายยยยย :hao3:
-
ดีแล้วๆ ต่างคนต่างดูแลกัน เดี๋ยวก็กลับมารักกันเหมือนเดิมเนอะ เอาใจช่วย :impress2:
-
ผักกาดตอนนี้น่ารักแฮะ :-[ :-[
รอตอนต่อไปค่ะ :really2:
-
อัพไวทันใจเอาใจเราไป 5 ล้านดวงงงงงง ♥ ฮิ_____ฮิ
ตอนนี้คุณฉกาจแบบ ขี้อิจฉา ขี้อ้อนมากอะ เบบี้มากจ้า เบ๊บจ๋า ฮือ
น่ารักแบบนี้ก็อย่าใจร้ายกับคุณนิดอีกล่ะ สงสารคุณนิดด T___T
แต่ความซึนมึนหื่นตามฉบับฉกาจฮาเฮ(ห่าไร?)ยังคงมีตามสไตล์คุณฉกาจ
ป่วยแล้วพี่แกก็ยังหื่นได้จ้า นี่ถ้าคุณนิดหายดีไม่นอนซมเลยหรือไร อุอิอุอิ >/////<
เริ่มเม้ายาว -3-" รอรอตอนต่อไปนะจ๊ะ +1 จ้า
จุ๊บคนแต่งหลายๆ ที ♥
ปล.จะเอาพี่เชนนี่พูดเลยจะเอาพี่เชนนนนนนนนนน -///////-
-
ตอนนี้ฉกาจน่ารักมากกก :-[
กลับมาเหมือนเดิมเร็วๆนะ
ต้องหวานๆแบบนี้สิถึงจะดี อย่าดราม่าเลย สงสารคุณนิด
-
ดีหน่อยอ่านตอนนี้ไม่มีความรู้สึกไม่ชอบคุณฉกาจล่ะ
แต่ก้ไม่ได้หมายความว่าจะใหัอภัยนะ
ถ้ายังไม่ชัดเจนกับนิดละก้ยากกกกกกกกกกกก :angry2:
ปล.พี่เชนน่ารักเนอะ :-[
-
นิดคงเป็นห่วงล่ะ ทำไมไม่บอกไปล่ะว่า อยากอยู่ใกล้
คุณฉกาจคงจะดีใจมาก
-
รักพี่เชนมากขึ้นทุกวัน
-
:o8: :-[
-
:katai1: เมื่อไรจะเดินได้นะ
ตอนนี้น่ารักดี :o8:
-
ป่วยแล้วไม่เจียมนะนายผักกาด ยังจะหื่นอีก พี่เชนมาช่วย ยังจะไล่ 5555 งานนี้คนมีความสุขที่สุดคงเป็นพี่เชนสินะ ได้แกล้งนายผักกาดสมใจ
-
อือหือ
แอบเขินเบยนะเนี้ย
ว่าแต่หมอเชน จะไม่คิดอะไรกับ นิดเราหน่อยหยอ อิอิ
-
ตอนนี้น่ารักกกกก :-[
สารภาพตรงนี้เลยว่า แอบปลื้มคุณโซ่ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สรุปไอ้ฉกาจเหี้ย555555555555
-
ช่วงนี้ก็โอเคดีนะ นิดเปิดใจเต็มๆแล้วละ
แต่เราอยากให้ฉกาดขอโทษนิดเรื่องที่หลอกนิดนะ
อะไรๆจะได้ชัดเจน
-
อย่าเกลียดกันเลย
-
ดีให้ตลอดนะ
-
คุณนิดทำไมตอนอิยามป่วยไม่แกล้งมันเยอะๆ
พี่เชนค่าพี่กลายเป็นที่หนึ่งในดวงใจของหนูแล้ว
คุณโซ่ๆๆๆ แฟนคลับโบกป้ายไฟไหวๆ
ยังน่ารักเหมือนเดิม อิยามดีกับคุณนิดให้มากๆหล่ะ
เดี๋ยวเสียนิดไปจะมานั่งอกตรม ไม่สงสารหรอกนะย่ะ
จะให้พี่เชนมาซ้ำด้วย =(
-
ป่วยทั้งคู่ซะงั้น เง้อ!!
-
ป่วยแล้วยังจะหื่น ตาผักกาดเอ๊ย!!
-
ฮ่าๆๆ รักกันๆๆ เขินจริงๆๆ
น่ารักจังเลยยยย
-
คุณนิดทำไมตอนอิยามป่วยไม่แกล้งมันเยอะๆ
พี่เชนค่าพี่กลายเป็นที่หนึ่งในดวงใจของหนูแล้ว
คุณโซ่ๆๆๆ แฟนคลับโบกป้ายไฟไหวๆ
ยังน่ารักเหมือนเดิม อิยามดีกับคุณนิดให้มากๆหล่ะ
เดี๋ยวเสียนิดไปจะมานั่งอกตรม ไม่สงสารหรอกนะย่ะ
จะให้พี่เชนมาซ้ำด้วย =(
-
พี่เชนเอาใจไปเลย คุณผักกาดทำตัวดีขึ้น
แต่ขอให้ตลอดรอดฝั่งล่ะ
-
:hao6: :m25: :z1:
-
ชักไม่อยากให้คุณนิดหาย
ถ้าหายแล้วจะเป็นยังไงน้อ ฮือออออออ
อยู่แบบนี้ก็น่ารักดี โอ๊ยยเขิน
-
ถ้าจะหึงขนาดนั้น จะกอดกันนอนซะเปิดเผยขนาดนี้ แล้วอิคุณผักกาดยังจะซึนต่ออีกเนี่ย ก็ไม่ไหวแล้วนะ
และถ้าหากต่อไปจะมาบอกว่ากอดเฉยๆ และหึงไปอย่างนั้นเองเนี่ย....คนอ่านก็จะขอถุยขอถีบซักทีนึงเถอะ หมั่นไส้ว่ะ บอกตรงๆ
(ด่าไปก่อน เพราะเดี๋ยวตอนหน้าอิพระเอกมันต้องมาทำคะแนนแน่นอน เดี๋ยวจะไม่ได้ด่าซะ 555)
ส่วนคุณนิดก็...นะ...
โรคใจง่ายเนี่ย รักษายากจริงๆ :เฮ้อ:
สุดท้ายยยยยยยย ชอบคุณโซ่มากกกกกกกกก
แอบคิดว่าซีนสำคัญจะมีคุณโซ่เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยแหละ
-
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
ต้องการจะสื่ออะไรคะคุณฉกาจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ :ling1: :ling1: :ling1:
5555 ตอนนี้น่ารักกันจัง ชอบๆๆ เหลือแค่ทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนกว่านี้นะ o13
-
ให้ดาว 5 เลยคุณฉกาจ
ตอนนี้หวานกันมากๆอ่ะ
อยากให้คืนดีกันไวๆ
-
เนอะ หนูนิดหายดีก่อน ค่อยคิดใหม่ว่าจะอยู่ รึจะไป เพื่อไม่ต้องปวดหัวใจอีก
ขอบใจจร้าาาา
-
มีโมเม้นท์ที่พอจะกล้อมแกล้มเรียกได้ว่าหวานหยดย้อยอยู่บ้าง อย่างตอนป้อนข้าว หรือตอนเช็ดตัว แถมยังมีช่วงเวลาแห่งความหวิวและวาบหวามเล็กๆ นับว่าคุณฉกาจมีการพัฒนาตนเองอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เหมือนจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่อยากจะให้พูดออกมาเลย จะได้ชัดเจน หรือเขาเป็นคนไม่เห็นคำพูดเป็นสิ่งสำคัญ? เพราะการจะบอกว่ารักใครนั้นการกระทำจะบอกทุกอย่าง? จะทำอะไรก็ทำนะคะคุณ ประเดี๋ยวจะสายเกินไป. :mew1:
-
ผัวไอพี่เชนอยู่ไหนนนน อุ้ยผิดคู่ :hao7:
-
ทำตัวน่ารักก็เป็นนี่หว่า ตอนหวงนิดน่ารัก เหมือนเด็กๆเลย >______<
-
เหมือนความสัมพันธ์จะเป็นไปในทางที่ดีขึ้นนะ :hao3:
ชอบพี่เชนอ่ะ ฮา ขี้แกล้งแบบนี้สะใจมากอ่ะ แกล้งคุณฉกาจเยอะๆนะพี่เชนนนนนนนน :laugh:
-
ขาหายแล้วก็อยู่กับคุณผักกาดเหมือนเดิมแหละนิด เดี๋ยวโซ่เหงา
-
ตอนนี้น่าร๊ากกกกก (ขอบคุณหลายๆค่ะ) :mew1:
เฮ้อ...คุณฉกาจดูแลดีขนาดนี้ ถ้าเป็นเจ้ใจอ่อนไปนานแล้วคร้า
ป.ล.คุณนิดก็ใจอ่อนแล้วใช่ม้า (ดีกันไวๆนะค่ะ)
-
เหมือนจะหวานขึ้นนะ :mew3:
ถ้าชั้นเป็นพี่เชน ชั้นก็จะแกล้งแกเหมือนกันนายฉกาจ 5555
-
หายไปเที่ยว 3 วัน กลับมาได้อ่าน 3 ตอน สุดยอด
ไม่รู้จะสงสาร คุณผัก ดีหรือป่าว ..
-
ผักกาดดด แกห้ามทำดราม่าอีกนะ :ruready
นิดยอมให้อภัยแล้ว(แต่คนอ่านยังนะ) :m16:
รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องอีกเลย เฮ้อออ :เฮ้อ: น้องนิดสู้ๆ
-
บุ้ยยยย สมหน้าไอ้ผักกาดมันน
พี่เชนจ๋าาาาาาาาาา พี่ร้ายได้น่ารักมากๆๆน้ะ
-
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :laugh:
ตอนนี้น่ารักมาก!!!!!!!!!!!!!
มันจะน่ารักมากถ้าอิผักกาดไม่ทะลึ่ง =_+
คุณนิดก็เหมือนกัน....มันบอกให้เลีย ทำไมไม่เลีย :-[
5555 ตอนนี้ก็ให้คะแนนคุณผักกาดหน่อยแล้วกัน
จาก 100 เอาไป 20.45 โอนะ เราจะต้องค่อยดูไปเรื่อยๆ :katai3:
แต่พี่เชนค่ะ!!!! :impress2: พี่ น่า รัก อ่ะ :impress2:
แหะๆๆ ทางที่ดี น่าจะให้พี่เชนมีคู่ 555 มาคู่กับฉันนะค่ะพี่เชน :-[
ตรูเพ้อ :-[
-
ไม่รู้จะนิยามคุณผักกาดด้วยคำไหนดี ระหว่างคำว่าซึนกับคำว่าโง่ หนักใจนะเนี่ย :katai1:
แต่ เตงรู้มั้ย เค้ามารอเตงที่เล้าทุกวันเลยน้า กลับมาเร็วๆนะ
:hao5:
-
นิดช่างสมเป็นแม่พระจริงๆ
หนูเป็นนางฟ้ามาเกิดเหรอลูก
-
เวลาดี พ่อคุณก็ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ดีให้ตลอดนะเว่ย
-
ใจอ่อนให้ทำไมน๊อ
-
ผักกาดดดดดดดดดดด เลิกซึนได้แล้ว อยากเห็นฉากรักกันหนุงหนิงบ้าง แบบนี้มันอึมครึมแลดูคลุมเครือ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
รออ่านตอนใหม่ กำลังหนุกเลย :hao3:
-
ละ...เลียอะไรกันอ่ะ
ป่วยอยู่กินติมได้ด้วยเหรอครับ
-_____-
-
No comment
:-[ :-[ :-[ :-[
:-[ :-[ :-[ :-[
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ยังคิดจะไปไหนอีกเหรอนิด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด กูหลงรักพี่เชนจุงเบยยยย >>แต่งของพี่เชนด้วยได้ป่ะ คนเขียน 5 5 5+ :hao5:
... สะใจ สะใจ สะใจ พี่เชนนนน กรี๊ดๆๆๆๆ ตัวอิจฉาคือผักกาดดดดดดดด กิ้วๆๆๆ :hao5:
..แต่ตอนนี้ น่ารักมากกกกกกก "จะ..ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย" โอ้วแม่เจ้าาาา >< :hao6:
นิดตบตรงหัวแม่งให้หมดอารมณืเบยย คิคิ :hao6:
-
คุณฉกาจนี่เป็นแบบเก็บสะสมคะแนนไปเรื่อยๆ เลยนะ
แต่อิตอนเช็ดตัวคุณนิดน่าจะดีด..แรงๆ สักที แหมคนป่วยลามก ...ชอบบบบ 555
-
คุณนิดอย่าเพิ่งใจอ่อนสิ :ling1:
-
คุณนิดใจอ่อนกับคุณฉกาจเกินไปประเภทเจ็บแล้วไม่จำ
ชอบคุณโซ่น่ารักมาก :กอด1:
-
ป่วยอยู่มึงยังหื่นได้นะผักกาด
เหตุการณ์สำคัญอาจจะเป็น ไอ้ยามมันกำลังตกอยู่ในอัตรายแล้ว นู๋นิดมันก็อยู่ด้วยตามสัญชาตญาณทำให้วิ่งออกไปเพื่อช่วยไอ้ยามมัน เลยเดินได้(ปล.กุเดามั่ว) :hao7:
-
ผักกาด สู้เค้า เราเอาใจช่วยนายอยู่ เย้ๆๆ เริ่มกลับมาหวาน อย่ามาม่าบ่อยเลย เดี๋ยวหัวล้าน
-
ชอบพี่เชนจัง :-[
-
ตอนนี้เหมือนต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความรู้สึกตัวเองนะ :mew3:
-
เมื่อไหร่คุณนิดจะหายนะ
รอคุณนิดเดินได้
-
ชื่อเรื่อง ตอนแรกไม่อยากจะอ่านเลย
แต่พออ่านไปสองตอนก็เริ่มหื่น
อ้าว อ่านๆ ไปดราม่าซะงั้น บีบหัวใจมาก
น้องนิดน่ะ รักเขาไปเต็มที่แล้ว ไม่โกรธจริงจัง แค่งอน
เห็นจากการไปตามถามเขาถึงที่ทำงาน ว่าทำไมหลอกกันได้
พ่อพระเอกก็ปากร้ายเหลือเกิน แหมตอนเป็นยามอ่ะ หวานโคตร สุภาพมาก
แล้วนี่แค่พยาบาลนิดคืนเดียว ป่วยเลยเหรอย่ะ
แล้วนี่ปล่อยคนป่วยให้ดูแลคนป่วยกันสองคนบนเตียงเดียวกัน จำเริญๆ
ภาษาดีมากเลยค่ะ นิยายน่ะแม้เนื้อเรื่องไม่มีอะไร แต่ถ้าภาษาเขียนดี นิยายก็ดีไปด้วย
แต่เรื่องนี้เนื้อเรื่องก็สนุก น่าติดตาม แถมภาษาดี คนอ่านติดตามเยอะขนาดนี้ มาต่อไวๆ นะคะ
-
คุณยามนี่ขี้หวงแต่ไม่ยอมรับความจริงแฮะ :hao3:
คุณพี่เชนนี่นิสัยได้ใจจริงๆ :laugh:
คุณโซ่ก็น่ารัก :mew3:
ส่วนคุณนิดอยากให้หายไวไวจัง :mew1:
รอต่อจ้ะ :กอด1:
-
ชอบพี่เชน กับคุณโซ่........ :katai5:
-
ความหื่นของยามฉกาจกลับมาแล้ววว :ling2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ติดตาตรึงใจอ่ะ ประโยคนี้ #บ้าไปแล้ว :laugh:
แหม คุณฉกาจ ที่แท้ก็แอบปรนนิบัติคุณนิดยามหลับ
แถมแม่สาวนั่นก็แค่เพื่อน โอเคๆ เรามองคุณดีขึ้นแล้วล้ะ 70% =..=
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :pig4:
-
ตอนนี้แอบน่ารักทั้งคู่อ่ะ เสียอย่างเดียว พี่เชนดันน่ารักกว่านี่สิ แบบขโมยซีนเห็นๆ เพราะเราหลุดหัวเราะออกมาเลยล่ะ 555
-
คุณผักเอ๋ย....ขนาดทำดีแล้วยังโดน ก็ไม่รู้นิเนาะ ตอนนี้จินตนาการว่านายเอกเป็นเหมือนโปลิโอ ยังไงไม่รู้ สงสรผักกาดมากเลย มีแฟนก็พิการ หายไวๆนะครับ น้องนิด
-
นี่เป็นสัญญาณที่ดีแล้วสิ
-
ฉกาจเข้าหานิดเพราะแผนการ แต่อดสงสัยไม่ได้ว่าไม่ได้สนใจนิดตั้งแต่แรกแล้วหรือ สิ่งที่ทำให้นิดตอนที่เป็นยามคือการแสดงจริง ๆ หรือ สงสารนิดตอนรู้ความจริง แล้วยังมาถูกฉกาจพูดแบบนั้นใส่อีก ใจร้ายมาก ๆ ยังดีที่นิดไม่เป็นอะไร แต่ฉกาจทั้ง ๆ ที่นิดเป็นแบบนั้นยังพูดจาใจร้ายแบบนั้นอีกนะ ตอนที่นิดพูดว่าจะไปอยู่ที่นั่นกับจิต สงสารนิด เชนขี้แกล้งน่าดูเลยนะ ร้ายไม่ใช่เล่นด้วย เชนคงเอ็นดูนิดนะนั่น โซ่น่ารักดีนะเนี่ย ท่าทางคงจะชอบนิดน่าดูเลยทีเดียว ฉกาจเมื่อไรจะยอมรับความรู้สึกตัวเองสักที ทั้งหวงทั้งห่วงแบบนั้นชอบนิดใช่ไหม สงสารนิดตอนที่ฉกาจพูดให้นิดย้ายห้อง แล้วยังพาปัดเข้ามาอีก ถึงแม้ปัดจะเป็นเพื่อนก็เถอะ แต่นิดไม่รู้นี่นา แล้วถ้าดีขึ้น นิดจะว่ายังไงนะ จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกไหมนะนั่น แล้วฉกาจจะยอมงั้นหรือ
-
เด็กน้อยฉกาจ หุหุ
เจอพี่เชนทีไร สะใจได้ตลอดจ้าาาา :katai2-1:
-
พอคุณนิดหายแล้วอยากให้คุณย้ายออก :laugh:
อย่ามัวแต่ซึนนะคุณฉกาจจจจจจจ
-
ว้ายยยย ตอนนี้ผักกาดเชื่อม :-[
-
o22
“จะ...ดีมาก ถ้าเลียให้ด้วย”
ขนาดไม่สบาย พี่แกยังมีอารมอีกหรอ
-
อีตาคุณผักกาดขนาดนอนป่วยยังไม่วายจะหื่น 55555555 :laugh:
-
น่ารักที่สุดเลยครับคุณฉกาจและน้องนิด
-
พี่เชนได้ใจเจ้จริงๆ
:laugh:
-
เอ่อ..พี่เชนคะ ตาฉกาจนั่นเพื่อนพี่ไม่ใช่เหรอคะ จะสะใจที่แกล้งเพื่อนมากไปรึป่าว
คุณนิดกับฉกาจเริ่มแสดงออกตามความรู้สึกจริงๆกันแล้วเนอะ ดีแล้วที่ไม่ต้องทะเลาะกัน
อีตาผักกาดเลิกซึนซะที
-
โอ้ ถึงขนาดบอก “นอนด้วยกันทุกวันนะ”
ถ้านายยังหัวเน่าอยู่พ่อจะสับผักกาดทั้งยวงโยนให้หมูกิน
คุณนิดเล่นตัวไปนานๆ อย่ายอม
กดบวกและเป็ดให้พ่อ 555 :mew1:
สองตอนมานี่รักพ่อที่สวดดดด!!!
-
:mew2:
ช่วยปรับความเข้าใจกันเร็วๆทีเถอะ
คนอ่านลุ้นจะตายอยู่แล้ว
-
อ่านแบบคอมโบเซ็ท 7ตอนรวดหลังหมดงานหนังสือ :hao5:
หลากหลายอารมณ์เกินไป เม้นไม่ถูก (ฮา) แต่แรกๆ นี่จุกมากเลย น้ำตาปริ่มหลายรอบและ ;3;
คุณฉกาจนะคุณฉกาจ จะซึนแตกแบบเนียนๆเอารึเปล่าเนี่ย คุณนิดเขาลดการ์ดลงแล้ว ดูแลคุณนิดให้ดีล่ะ คนอ่านเพิ่งบวกคะแนนจากติดลบให้เมื่อไม่กี่ตอนนี้เองนะ :hao3:
แต่ชอบพี่เชนมากก โหด มัน ฮา ครบเครื่อง แผ่ออร่าพี่ชายชัดเจน (>>ชอบแนวพี่ชายยย)
รอติดตามค่าา
-
ชอบคุณนิดช่างอ้อน ไม่ปิดบังความรู้สึก ก็คนมันรักน้อ...
ชอบพี่เชน ทำแทนคนอ่านทู้กอย่าง ใช่ ๆ ฉันอยากแกล้งอิฉกาจแบบนี้แหละ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
รักคนเขียน
แต่จะรักกว่านี้ ถ้ามาต่อไวๆนะจร่ะ
ฉกาจ น่ารักเฟ้อๆ
อิโซ่ หนูนิดฉันเปื้อน
พี่เชน ฮาอ่ะ ดีๆแกล้งอิฉกาจเยอะๆ :katai2-1: :katai2-1:
สมน้ำหน้ามัน อิอิ
-
แหมตอนแรกก็ฮาอยู่ดีๆ. หลังๆมากุร้องไห้ทุกตอน จะมีฮาก็ตอนท่นิดแกล้งคถณฉกาจนี่แหละ
พี่เชนกับปัดนี่เป็นประเภทชอบแกล้งเหมือนกันก็เลยไม่ค่อยจะถูกกันรึเปล่า
สังสัยว่าลุงทัชแกทำใจเรื่องเมียไม่ได้ก็เอาแต่ทำสวน จนบริษัทล้มละลายรึเปล่า :hao7:
-
แอร๊ย เขิน
อิตาผักกาจบ้าที่สุด :mew3:
-
อย่าดราม่ารอบสองนะ ตอนหายแล้วเนี่ย
น่ากลัวที่สุดดดดดดดดดด
-
รอค่ะ
-
ชอบเชนก็ตรงนี้แหละสะใจที่ได้แกล้งนายฉกาจ o18
-
กดบวกเบาๆ อีกที
อยากอ่านต่อแต่ก็อยากเล่นสงกรานต์ด้วย
403 ห้ามหายไปไหนนานๆ นะ
ใจจิขาด :hao5:
-
ตอนที่ 15 # ชุดยาม
วันนี้เป็นวันที่คุณหมอนัดตรวจร่างกายครับ ผมออกมาจากบ้านพร้อมคุณฉกาจแต่เช้า ตอนนี้คนที่กำลังเข็นรถให้ผมยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าตัวผมเองเสียอีก
‘สภาพร่างกายทั่วไปถือว่าฟื้นตัวเร็วมาก กระดูกสันหลังที่ดามไว้ก็ไม่มีปัญหา ไม่มีการกดทับหรือยุบตัวเพิ่มเลย ตอนนี้รอแค่ให้ระบบประสาทซ่อมแซมตัวเอง แต่คงต้องใช้เวลานานหน่อยนะครับ...’
สาเหตุที่ทำให้มันยิ้มไม่หุบก็ตามนั้นครับ นี่ถ้าไม่บอกกูนึกว่ามึงเป็นคนป่วยแทนนะเนี่ย
“อ้าว ปัด...พี่อาร์มด้วย สวัสดีครับ” มันทักใครบางคนระหว่างทางเดิน ผมเลยมองตาม เห็นคุณปัดเธอเดินมากับคนที่ผมไม่รู้จัก
“อ้าว อีฉกาจ มาทำอะไรยะ ว้าย น้องนิดก็มาด้วยเหรอคะ” ผมงงกับเสียงแหลมๆที่ใช้สรรพนามเปลี่ยนไป ก่อนจะหน้าเหวอเมื่อคุณปัดหันมายิ้มให้ผม อะไรวะ คราวก่อนยังจะตบกูอยู่เลย
“แหม อย่ามองหน้าพี่ปัดอย่างนั้นสิคะ คราวที่แล้วพี่ขอโทษนะ พี่แค่แกล้งเล่น นี่พี่อาร์มสามีพี่ค่ะ น้องนิดมาตรวจขาเหรอ เป็นยังไงบ้าง ท่านประธานยิ้มอย่างนี้แสดงว่าผลตรวจออกมาดีละสิ ใช่ไหมยะ” พี่แกพูดรัวจีบปากจีบคอจนผมอึกอักทำตัวไม่ถูก แล้วหันไปสะบัดหน้าถามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมในประโยคสุดท้าย
“ปัด น้องกลัวนะถามอะไรรัวขนาดนั้น” ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างคุณปัดถามเสียงเบา เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้บอกว่าสามี ถ้าอย่างนั้นแสดงว่า...
“โธ่ พี่อาร์ม ก็ปัดนึกว่าจะไม่ได้เจอน้องแล้วนะสิ อีนี่มันหวงยิ่งกว่าอะไรดี แกล้งนิดแกล้งหน่อย ทำเป็นหวง... เอาเป็นว่าน้องนิดไปกินข้าวกับพี่ไหม นี่พี่กับพี่อาร์มก็กำลังจะไปกัน ถือว่าพี่ขอไถ่โทษคราวก่อนๆด้วยเลย” พี่ปัดพูด โทนเสียงปรับเปลี่ยนรวดเร็วจนผมตามไม่ทัน และทันทีที่พูดจบ คนที่จับรถเข็นของผมอยู่ก็สวนขึ้นเสียงแข็งทันควัน
“ไม่ได้”
“ฉันชวนน้อง ไม่ได้ชวนแก ไสหัวไป” พี่ปัดตวาดแวด
“หักเงินเดือน” มันขู่
“น้องนิดไปเถอะนะ” พี่ปัดไม่ได้สนใจ หันมาบีบเสียงให้แหลมเล็กกว่าเดิมแล้วมองหน้าผมอ้อนๆ แล้วคนอย่างผมจะทนไหวหรือ
“ดะ...ได้ครับ”
พี่แกร้องออกมาด้วยความดีใจ จนผู้ชายอีกสองคนที่เหลือต้องส่ายหัวแบบเอือมๆ
.
.
.
“นิดรออยู่นี่นะ เดี๋ยวผมไปตักมาให้” มันบอก ร้านที่เรามากินข้าวกันต้องบริการตัวเองครับ พี่ปัดกับพี่อาร์มตักอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ของผมกับของคุณฉกาจที่ช้าหน่อย เพราะมันคนเดียวต้องตักเผื่อถึงสองคน ตอนนี้ทั้งโต๊ะอาหารเลยมีแค่ผม พี่ปัด แล้วก็พี่อาร์ม นั่งรอมันอยู่
“พี่ปัดมาทำอะไรที่โรงพยาบาลครับ” ผมเอ่ยปากถาม ระหว่างเดินทางพี่ปัดชวนผมคุยตลอด จนตอนนี้ผมหายเกร็งแล้ว
“พี่มาตรวจครรภ์จ้ะ พี่ท้องได้สามเดือนกว่าแล้ว” พี่ปัดว่ายิ้มๆ ทำเอาผมต้องยิ้มตามกับคำตอบที่ได้ยินไปด้วย
“ยินดีด้วยนะครับ” ผมว่า พี่ปัดกับพี่อาร์มยิ้มตอบ
“ไม่เจอฉกาจตั้งนาน เจออีกทีไม่คิดว่ามันจะมีแฟนน่ารักขนาดนี้นะนี่” พี่อาร์มบอก เหมือนจะดีในความหมาย แต่รูปประโยคทำให้ผมชะงักกับคำว่า ‘แฟน’... ผมหุบยิ้มนิดหน่อย กำลังจะเอ่ยปากบอกพี่ๆเขาไปว่าผมไม่ใช่แฟนของมัน แต่พี่อาร์มชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“น่ารักกว่าแฟนคนไหนๆของมันตอนสมัยเรียนอีกนะปัด” แกพูดแล้วเอาสีข้างสะกิดภรรยาเบาๆ
“แหม อย่าให้บอก แฟนมันแต่ละคนเจอปัดแกล้งจนทนไม่ไหว ต้องเลิกทุกราย แต่อีฉกาจมันไม่เคยจริงจังกับใครอยู่แล้วด้วย คบเล่นๆไปอย่างนั้นละ”
ไม่เคยจริงจังกับใคร... คบเล่นๆ... อย่างนั้นเหรอ
“แต่น้องนิดน่ารักเกินไปจนพี่ไม่อยากแกล้ง รอดตัวไปนะเรา” พี่ปัดว่าแล้วหัวเราะเสียงแหลม ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆ
“ดูมันยืนเลือกอาหารให้นิดสิ จะจริงจังไปไหน กว่าจะได้กินร้านปิดพอดี... น้องนิดถ้าหิวก็กินของพี่ก่อนเลยก็ได้นะจ้ะ” พี่ปัดบ่นแล้วหันมา บอก ผมรับคำเบาๆ ในใจตอนนี้มันวูบโหวงยังไงบอกไม่ถูก อยากกลับบ้านแล้ว...
.
.
.
พอแยกกันจากร้านอาหาร มันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน ระหว่างทางผมนั่งเงียบ คิดอะไรอยู่คนเดียว มันถามคำผมก็ตอบคำ ความร่าเริงในตอนเช้าหดหายไปหมด
“วันนี้ผมมีประชุม คงกลับดึก นิดนอนก่อนเลยนะไม่ต้องรอ” มันว่าตอนที่รถจอดเทียบลานหน้าบ้าน ผมพยักหน้าตอบ
“เป็นอะไร ทำไมซึมๆ ไม่สบายเหรอ” มันเอามือมาทาบที่หน้าผากและคอของผม ผมค่อยๆจับมือมันออกช้าๆ
“เปล่าครับ” ผมหลบสายตาแล้วตอบกลับไป ก่อนเบี่ยงหน้าหลบคนที่กำลังจะกดจมูกลงกับแก้มของผม ผมรีบหันไปเกาะตัวพี่สุทินแทน
ระหว่างที่พี่สุทินอุ้มผมลงมานั่งที่รถเข็น ผมลอบมองคนบนรถ เห็นมันทำสีหน้าไม่เข้าใจ ผมหลบสายตาที่มองมา ก่อนจะบอกให้พี่สุทินเข็นรถพาผมเข้าไปในบ้านหน่อย เสร็จแล้วพี่แกก็กลับขึ้นรถขับพาเจ้านายออกจากบ้านไป
ตกกลางคืนผมล็อกห้อง วันนี้รู้สึกอยากนอนคนเดียว ผมนอนใช้ความคิดอยู่บนเตียง... ‘แฟน’ อย่างนั้นเหรอ ผมกับมันไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะใช้คำนั้นได้ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันอาจจะแค่อยากรับผิดชอบผมก็เท่านั้น ไม่ก็เป็นแค่ละครฉากหนึ่งที่มันสร้างขึ้นมาเพื่อให้ผมตายใจ
‘ไม่เคยจริงจังกับใคร...’
‘ผมแค่อยากลองเอาเล่นๆ…’
‘สถานะของเรามันต่างกัน…’
คำพูดของพี่ปัดกับคำพูดที่มันเคยว่าร้ายผมไว้ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมคงต้องหัดเผื่อใจเอาไว้บ้างสินะ...
.
.
.
เมื่อคืนผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวตื่นอีกทีเพราะความหนักของแขนที่พาดเอวอยู่ ผมหันไปมองคนที่นอนซ้อนอยู่เบื้องหลัง เห็นมันตื่นอยู่ก่อนแล้ว
“เมื่อคืนล็อกห้องทำไม” มันเปิดปากถามก่อน ผมพยายามแกะมือที่กอดรัดนั่นออก แต่มันกลับกอดแน่นมากกว่าเดิม
“แล้วร้องไห้ทำไม โดนปัดแกล้งเหรอ” มันกระซิบถามข้างหูผมที่นอนนิ่ง
“ปล่อยก่อนครับ” ผมบอก พยายามแกะมือหนาออกอีกครั้ง
“ตอบก่อนสิ” มันบอกก่อนจะจูบต้นคอผมหลายๆที... ข้อร้องเถอะ ถ้าไม่ได้รักกันอย่าแสดงออกแบบนี้ ทุกวันนี้แค่มาดูแล ผมก็ใจอ่อนมากพออยู่แล้ว...
“ไม่เกี่ยวกับพี่ปัดหรือใครทั้งนั้น ปล่อยผมก่อนนะครับ” ผมตอบเสียงเบา มันคลายอ้อมกอดออกก่อนจะจับใบหน้าผมให้หันไปจ้องกัน
“มีอะไรให้บอกกันนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว...” ผมหลบตา พยักหน้าช้าๆ แต่ในใจไม่รับปาก ผมไม่กล้าถาม เพราะกลัวคำตอบเหลือเกิน... คำตอบของมัน ที่เคยทำให้ผมเจ็บมาแล้ว...
หลังจากวันนั้น เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก และไม่ว่าผมจะล็อกห้องยังไง มันก็จะเข้ามานอนด้วยทุกครั้งไป ทุกเช้าผมต้องโดนมันกอดรัด ไม่เว้นแม้แต่เช้าวันนี้... ผมตื่นนานแล้ว แต่ว่าแสร้งหลับไปอย่างนั้นเอง
“คุณนิดครับ ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ” เสียงเรียกข้างหูทำให้ผมต้องเบิกตาโพลง ก่อนจะหันไปหาคนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง ด้วยความรีบทำให้จมูกของผมชนแก้มมันอย่างจัง
“คะ...คุณยาม” ผมพูดเพ้อ ตาจ้องภาพที่เห็นไม่กะพริบ สักพักน้ำตาก็คลอหน่วยจนภาพชายหนุ่มในเครื่องแบบที่ผมคุ้นเคยเบื้องหน้าเบลอไปหมด
“ร้องไห้อีกแล้ว” มันบอกตอนที่ยกหน้าขึ้นจูบจมูกของผม ผมโผเข้ากอด มันได้แต่ลูบหลังผมเบาๆ
“ทำไมถึงใส่ชุดนี้” ผมถามเสียงสั่น มือสั่นๆก็ลูบโครงหน้าของคนตรงหน้าไปด้วย
“เพิ่งออกเวรนะสิ เมื่อคืนนอนเฝ้าใครก็ไม่รู้ร้องไห้ทั้งคืน” มันว่าแล้วยิ้มบางๆก่อนจะเอามือลูบหัวผมเบาๆ
“คุณฉกาจเขาฝากผมมาบอกว่า ไม่ชอบให้คุณนิดร้องให้ เพราะฉะนั้นเลิกร้องไห้นะครับคนดี” เสียงทุ้มที่ผมชอบฟังเอ่ยออกมา เจ้าตัวค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกให้ผม
“วันนี้ขอกรณีพิเศษนะ มันดีใจ” ผมว่า เราสองคนหัวเราะออกมาเบาๆแล้วนอนกอดก่ายกันอยู่อย่างนั้น
“คุณฉกาจฝากผมมาบอกคุณนิดอีกว่า ขอโทษ...” จู่ๆมันก็พูดขึ้นหลังจากที่ผมหยุดร้องไห้ ผมเงยหน้ามอง เลิกคิ้วขึ้นถามอย่างสงสัย มันเลยพูดต่อ
“ขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่างที่ทำให้คุณนิดเสียใจ ขอโทษที่...” ผมพยักหน้ารับรู้แล้วยกมือขึ้นปิดปากมัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าพูดมากกว่านี้ผมคงต้องร้องไห้อีกแน่ๆ พอโดนปิดปากอย่างนั้น มันเลยดึงมือของผมไปกดจูบแทน
“คุณยาม...รักผมรึเปล่า” ในที่สุดผมก็กลั้นใจถามออกไป มันกอดรัดผมแน่นกว่าครั้งไหนๆแล้วตอบออกมา คำตอบของมันทำให้ผมน้ำตาร่วงอีกครั้ง
“รัก...รักมาก หวง แล้วก็ห่วงมากด้วย”
“อึก...แล้วคุณฉกาจล่ะ รักผมไหม” ผมปาดน้ำตาไปพลางแล้วขำเบาๆกับคำถามของตัวเอง ผมเหมือนคนโลภ อยากได้ยินคำว่า รัก บ่อยๆ
“คุณฉกาจฝากมาบอกว่า... ให้ไปถามเขาเอง” มันพูดแล้วกระซิบใส่หูผมในประโยคสุดท้าย
“ขี้งก ฝากถามหน่อยก็ไม่ได้” ผมทิ้งตัวทับมันแล้วจุ๊บริมฝีปากของคนที่อยู่ด้านล่างอย่างรักใคร่ ก่อนจะโดนกดท้ายทอยแล้วถูกบดจูบอย่างจริงจัง งานนี้สงสัยนอกจากตาบวมแล้ว ปากก็คงไม่ต่างกัน
.
.
.
“แกจะไปทำงานชุดนี้จริงๆเหรอ” ลุงทัชกลั้นขำแล้วถามขึ้น
“เดี๋ยวใส่สูททับครับพ่อ” มันบอก
“ทานนี่สิ อร่อยนะครับ” ผมพูดอ้อนๆ แล้วตักอาหารใส่จานมันอย่างเอาใจ วันนี้ผมแลกที่กับพี่สุทินมานั่งข้างมัน แล้วสาเหตุที่ทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารต้องกลั้นขำนั้นเกิดจากเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้...
‘ถึงจะฝากมาขอโทษ แต่ผมไม่ให้อภัยคุณฉกาจง่ายๆหรอกนะ’
‘แล้วทำยังไงถึงจะหายโกรธ’
‘ผมยังไม่อยากคุยกับเขา แต่ถ้าเป็นคุณยาม ผมยอมนะ’
สรุป ใครบางคนเลยต้องใส่ชุดยามมานั่งทานอาหารรวมถึงใส่ไปทำงานด้วยเสียเลย
.
.
.
“กูต้องไปประจำสาขาที่ญี่ปุ่นจนกว่าจะอยู่ตัว คงมาหามึงไม่ได้แล้วนะ” ภูมิจิตพูดหลังจากมาหาผมหลังเลิกงาน แล้วคำว่าจนกว่าจะอยู่ตัวนี่หมายถึงไม่มีกำหนดกลับสินะ...
“หยุดทำหน้าเหมือนกูจะไปตายเดี๋ยวนี้นะไอ้นิด เดี๋ยวกูตบหัวทิ่ม” ไอ้จิตบอกแล้วทำหน้าขึงขัง
“คร้าบ” ผมตอบรับไปอย่างเซ็งๆ กูกะว่าจะทำซึ้งเพื่อมึงเลยนะ
“เออ มึงอยู่ว่างๆลองไปเป็น ทีเอ ที่คณะเราไหม” มันบอก... ทีเอ ผู้ช่วยอาจารย์นะเหรอ
“ผมไปไหนมาไหนด้วยตัวเองไม่ได้นะครับ”
“แต่คนนี้เขาสนใจทาบทามมึงโดยเฉพาะเลยนะ มึงไม่ต้องไปทำงานที่มหาวิทยาลัยก็ได้ แค่รับงานเด็กมาตรวจกับกรอกคะแนนอยู่บ้านแล้วส่งให้เขาก็พอ” ผมฟังภูมิจิตพูดแล้วคิด... น่าสนใจแฮะ จะได้ไม่ต้องอยู่บ้านเฉยๆ แถมยังมีรายได้อีกต่างหาก
“อาจารย์คนไหนครับ เคยสอนพวกเราเหรอ” ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
“เออน่า มึงติดต่อไปเดี๋ยวก็รู้เองว่าใคร...”
ก่อนกลับไอ้จิตมันทิ้งเบอร์ของอาจารย์คนที่ว่าไว้ให้ผม แต่ปัญหาตอนนี้คือ ผมไม่มีโทรศัพท์ครับ…
“วันหยุดพาผมไปซื้อโทรศัพท์หน่อยนะครับ” ผมบอกมัน
“เอาไปทำอะไร”
“เอาไว้โทรหาคุณจิตครับ” ผมสาธยายว่าคุณจิตจะไปทำงานที่ญี่ปุ่น เลยอยากได้โทรศัพท์ไว้โทรติดต่อ แต่จุดประสงค์ของผมคือเอาไว้ติดต่อเรื่องงานนั่นแหล่ะ แต่ขืนบอกความจริงไปโดนบ่นไปเจ็ดแปดวันแน่... มันก็ตกลงไปตามระเบียบ
ช่วงบ่ายของอีกวันโทรศัพท์ก็มาเลยครับ พี่สุทินขับรถเอามาให้ถึงบ้าน ใหม่แกะกล่อง แต่พอเปิดเครื่องผมก็ต้องหลุดขำออกมากับความบ้าของใครบางคนที่เอารูปตัวเองตั้งเป็นพื้นหลังโทรศัพท์ของผม... ไอ้บ้านี่มัดมือชกที่สุด
“สวัสดีครับ ผมนิธานครับ” ผมกรอกเสียงใส่โทรศัพท์เมื่อคนปลายสายรับ คนรับดูเหมือนจะอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับมา
“ครับ ผมนึกว่าคุณจะไม่ติดต่อกลับมาซะแล้ว” เสียงคุ้นๆ แต่ดันนึกไม่ออกว่าใคร
“ผมโทรมาติดต่อเรื่องงานนะครับ” ผมบอกจุดประสงค์ออกไป
“อ๋อ พรุ่งนี้คุณว่างไหมครับ ผมจะเอางานไปให้คุณที่บ้าน แล้วคุยรายละเอียดกันนิดหน่อย” เขาตอบกลับมา... ที่บ้านเหรอ ยังไงดี ฉกาจมันออกไปทำงานแต่เช้า ให้เขาแวะเอางานมาให้ครู่เดียวคงไม่เป็นไรหรอก
“ได้เลยครับ สายๆหน่อยแล้วกันนะครับ” ผมบอกที่อยู่ไปด้วย ก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้ววางสาย
“อ้าว ลืมถามเลยว่าชื่ออะไร” ผมพึมพำกับโทรศัพท์เบาๆ แต่ช่างมัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอ…
.
.
.
“ชอบโทรศัพท์รึเปล่า” มันถามระหว่างที่นั่งนวดขาให้ผม
“ชอบทุกอย่าง...ยกเว้นพื้นหลัง” ผมแกล้งตอบ มันทำหน้ามุ่ย
“คุณก็ต้องเปลี่ยนเป็นรูปของผมด้วยสิ เพื่อความเท่าเทียม” ผมอ้อมแอ้มบอกออกไป
“เปลี่ยนนานแล้วเถอะครับ” มันยิ้มขำ แล้วตั้งหน้าตั้งตานวดขาให้ผมต่อ
“ไหนขอดูหน่อย” ผมแบมือยื่นไปหาคนตรงหน้า
“สัญญาก่อนว่าถ้าเห็นแล้วห้ามบอกให้ผมเปลี่ยนเป็นรูปอื่น” ผมพยักหน้าหงึก มันจึงค่อยๆละมือจากขาของผมไปล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อมาส่งให้ ผมกดเปิดหน้าจอ แล้วหน้าแดงจัดกับภาพที่เห็น... มันเป็นภาพของผมกำลังนอนหลับ และที่สำคัญ เปลือย ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น!
“อะไร ไม่พอใจเหรอ เดี๋ยวผมเปลี่ยนรูปหน้าจอของคุณเป็นรูปเปลือยของผมด้วยก็ได้นะ จะได้เท่าเทียมกัน… มาๆ ถ่ายสดเดี๋ยวนี้เลย ท่าไหนมุมไหนสั่งได้” มันพูดพลางถอดสูท ถอดเสื้อเชิ้ตออก ผมรีบฟาดมือกับลาดไหล่ของมันก่อนที่จะลามกกันไปมากกว่านี้ มันหัวเราะ หยุดมือ แล้วหันมาสนใจขาของผมแทน
ตอนเช้า คุณฉกาจก็ไปทำงานตามปกติ ผมบอกป้าเรืองว่าวันนี้จะมีแขกมาหาผม แต่ห้ามไม่ให้ป้าบอกคุณหนูของป้าเด็ดขาด ป้าเรืองรับคำ ก่อนที่ผมจะออกไปรอตรงลานหน้าบ้านเมื่อใกล้ถึงเวลานัด สักพักก็ได้ยินเสียงกดกริ่ง ผมเลยเข็นตัวเองไปที่ประตูหน้าบ้าน เห็นใครบางคนยืนอยู่ไกลๆ แต่พอเข้าไปใกล้ได้เห็นหน้าชัดๆ แทนที่จะยิ้มต้อนรับผู้มาใหม่ ใบหน้าของผมกลับซีดเผือด...
“พี่ป้อม!”
...................................................................................
-
ใครกันล่ะเนี้ยยยย :hao4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผักกาดดดด แกทำได้ดีมากโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เยี่ยมยอดดดดด :hao5:
บรรยากาศกำลังดีๆ หวังว่าผู้ชายที่ชื่อป้อมจะไม่มาทำให้คุณนิดกับผักกาดผิดใจกันอีกนะ
ไม่เอาแล้วนะ ขอหายใจโล่งๆไปอีกสักพักเถอะ
พลีสสสสสสสส :mew2:
-
ใครวะ???? :m28:
((โหมดจองเวรอิคุณฉกาจไม่หยุดยั้ง))
แหม สองตอนที่แล้วยังบอกสับสน บอกไม่รัก บอกไม่รู้
ไหงตอนนี้ insight เร็วจังยะ รักมาก หวงมาก ถุยยยยย
เป็นคำหวานที่เอาไว้หลอกคุณนิดอีกรึเปล่า?
บอกเองว่าตอนที่เป็นยามก็ไม่ได้รักชอบอะไรคุณนิด
ละตอนนี้ไหงบอกว่ารักซะงั้น ไม่เข้าใจอิคุณยามฉกาจเลยจริงๆ
แต่เอาเถอะ เห็นความดีของมันนิดหน่อย อย่างน้อยมันก็คงรักคุณนิดบ้างล่ะนะตอนนี้
ถึงยังไงก็ไม่อยากให้คุณนิดให้อภัยมันง่ายไปนะคะ
ที่ทำดีก็ส่วนทำดี แต่ที่มันหลอกทำร้ายจิตใจเราไปก็ไม่ใช่ว่าจะหักลบกันได้นะ
คุณนิดใจง่ายอ่ะ งอนคุณนิด!!! :a14:
แล้วรูปเปลือยคุณนิด มันไปถ่ายตอนไหนยะ!!!???
หรือจะเป็นรูปเก่าสมัยที่ยังหวานแหววกัน(ปลอมๆ)อยู่??
มาต่อไวๆ นะคะ >w< มาต่อทุกวันเลย ชอบบบบบ :hao7:
-
หงายเงิบ :hao5:
กะลังจะได้ฟีลหวานๆ
น้ำตาลจะท่วมขาคุณยามอยู่รอมร่อ
ไหงมีไอ้พี่ป้อมให้น้องนิดซีดได้ฟะ
คนเขียนห้ามไปไหน มาต่อด้วนด่วน!!!
กดบวกและเป็ดให้พ่อ พ่อน่าร๊าก :mew1:
-
ใครอ่ะ !!
-
:laugh: ผักกาดตอนนี้แกทำตัวน่ารักขึ้นนะ :impress2:
แต่เดี๋ยวก่อน ชายที่จะมาใหม่นี้จะเป็นคนสร้างรอยร้าว ใช่ไหม :angry2:
หรือฉันคิดมากไป :hao4:
แต่ตอนนี้มันน่ารักจริง 10 เต็ม 10 เอาไปให้อิผักกาด :hao7:
เรื่องราวกำลังเข้มข้น หึๆๆ :hao6:
ติดตามต่อไป
ปล.อิผักกาดอย่ากับมาทำตัวแย่อีกนะ ไม่งั้นแกเจอ :z6: แบบนี้แน่
:laugh:
-
ใครอีก ละเนี้ยย
:ruready :ruready :ruready
:ruready :ruready :ruready :ruready
-
คุณนิดน่าร้ากกก ยามน่าร้ากกกก
ว่าแต่พี่มะขามป้อมนี่ใคร ตัวร้าวฉานป้ะนิ 555 :katai1:
-
แต่ละคนที่มาพัวพัน...ป้อมยาม ป้อมยาม 555
-
อ่าว ค้าง
กำลังฟินๆ มีตัวละครใหม่โผล่มาอีกแล้ว..ใครอ่ะ แฟนเก่าคุณนิดเหรอ(เดาไปในทางร้ายตลอด) :z6:
-
คนที่คุณนิดเคยบอกรักหรือเปล่า????
-
คราย พี่ป้อมคือคราย หุหุ ติดตามค่ะ เมื่อคืนเราแอบอ่านยาวในมือถือด้วยสนุกมากๆเลยเรื่องนี้ :L2: :really2:
-
กำลังจะดีแล้วเชียว
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: โหยใครอ่ะ อย่ามาทำให้ครอบครัวอียามผักกาด ร้าวฉานนะ
-
คุณนิดเอ้ยยยยยยยยยย ไม่น่าแหย่เสือหลับเล้ยยยยยย
-
คำถามยอดฮิต ใครอ่ะ
-
ตอนนี้แอบหวานนะคะคุณยาม ชอบความรู้สึกแบบนี้จัง ^^
ว่าแต่ไอ้คุณพี่ป้อมมันเป็นใครวะคะ ="=
-
อ่าวว ตัวละครใหม่มา คุณฉกาจอย่าลืมว่าเพิ่งง้อคุณนิดด้วยชุดยามได้เองนะ
เดี๋ยวคราวนี้เกิดหึงหน้ามืดล่ะต้องคิดมุขใหม่มาง้อเลยนะ ใจเย็นๆ ห้ามด่าห้ามว่าคุณนิดนะ (เข้าข้างกันสุดฤทธิ์ 555)
-
พอเป็นคุณยามล่ะเค้าก็ดีใจนะ แต่พอเป็นคุณฉกาจอยาก :beat: อย่างเดียว ทั้งที่มันก็คนเดียวกันแท้ๆ
แล้วพี่ป้อมเป็นใครอ่า ทำไมคุณนิดเห็นแล้วต้องหน้าซีดด้วย :mew5:
-
ใครอ่ะ
แล้วตอนนี้คุณยามมาอิอิ น่ารักอ่ะ
-
ใครล่ะเนี่ย :ruready ไม่ใช่ว่าทำให้สองคนนั้นผิดใจกันอีกนา..
อิ่มมาม่าแล้วนะคะ ให้นิดกับผักกาดหวานต่อไปเถ๊อะ! :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่า
-
คุณยามกลับมาแล้ว :กอด1: คุณนิดได้ความสุขคืนมา 50%
แต่คาดว่ากำลังจะหายไป 30%( เหมือนเก่งคำนวณจัง :laugh3:)
ค้างงงงง.......ง่ะ ไอ้พี่ป้อมมันเป็นครายยย :confuse:
-
ไม่น่าใช่แฟนเก่าหรือคนที่คุณนิดเคยชอบ เพราะคุณนิดไม่ได้เป็นเกย์มาตั้งแต่แรก
ญาติคุณนิดก็ไม่มีแล้วนิ แล้วพี่แกเป็นใครหว่า??
-
ป้อมไหน ป้อมยาม? (ไม่เกี่ยวกันย่ะ :beat:)
สงสัยนิดจะได้ไดเอท บริโภคมาม่าอีกแล้วชิมิ :เฮ้อ:
-
พี่ป้อมนี่ใครง่ะ?
คุณฉกาจกลับมาเป็น(คุณยาม)คนเดิมแล้ว :heaven
-
พี่ป้อมอะไรนี่คงไม่ทำให้ต้องซดมาม่าอีกชามใช่มั้ย o18
-
อิยามน่ารักว่ะตอนนี้
นิดเอ๊ยแกโดนอิยามหึงแน่
อิยามมันยิ่งขี้หึงอยู่ วู้วู้
ถ้าโดนหึงอีก ช่วยไม่ได้เลยนะหนู
น่าจะแอบกระซิบให้ยามมันรู้ว่าจะมีคนมาหา
สักหน่อย หนูเอ๊ยความซวยจะมาเยือนเอา
สู้สู้ละกัน คนเขียนก็สู้ๆเน้อ
-
นั่นใครอ่ะ? อยากสุดๆ ช่วยมาเฉลยเลยด้ายม้าย~
-
ป้อมไหนนนนนนนนน
-
แอร๊ยยยยยยยยยย ฉกาจโคตรเจ้าเล่ห์อะ 555555
ชอบมากตอนที่ให้เปลี่ยนพื้นหลัง แล้วจะเอารุปเปลือยเหมือนกันเพื่อความเท่าเทียม คิดได้เนอะ
ฮิฮิ รักกันแล้ว ฟินนาเล่ อาจวนไปวนมาอยู่แค่นั้น :katai2-1: :katai2-1:
พี่ป้อมต้องเป็นคนรักเก่าไม่ก็คุณนิดเคยแอบชอบไรงี้ป่าววว ~~
-
แหม พอเป็นยามฉกาจหายซึนเลยนะ
แล้วพี่ป้อม (ยาม) นี่ใครอีกละเนี่ย
-
ตอนนี้น่ารักเกินกว่าจะปฏิเสธได้ ต้องกรีดร้องออกมาก็หลายโอกาส ด้วยคุณยามทั้งรักและออดอ้อนน้องนิดจนหวานซ่านไปทุกอณูของร่างกาย
หวังว่าจากนี้ไปจะแน่ใจในตัวเองมากกว่าที่เป็นอยู่นะคะ แม้ว่าจะมีโอเมนอันร้ายกาจโผล่มาในนามของคนชื่อป้อม หากถ้ามั่นคงกับใจตัวเองเสียแล้ว คุณฉกาจก็จะสมหวังและไม่โดนแย่งคาบไปรับประทานนะคะ
ปล. บวกเป็ดและบวกแต้มอย่างละ ๑ คะแนนนะคะ
:mew1:
-
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ใกล้เลย เหอะๆ :katai1:
-
แอบสะใจคุณผักตอนโดนป้ายยาที่ตา 555+
-
อ่านคอมเม้นท์แล้วไม่รู้จะเม้นท์อะไรต่อ
ความจริงคือไม่รู้ว่าจะด่าคุณฉกาจยังไงแล้ว
มีคนด่าแทนเรียบร้อย 55555555555555
แล้วคุณป้อมนี่ใคร มีบทในตอนแรกๆ รึป่าว
เราอาจลืมไปแล้ว 5555555555
-
อ๋อๆๆๆ พี่่ป้อมๆๆ
ป้อมไหนว้าาาา
:m28: :m28: :m28: :m28:
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
ครายยยยยยย
:katai1:
-
ตอนนี้คุณยามฉกาจน่ารักมากกกกกก
พี่ป้อมนี่ใครหว่า
-
โอ๊ยยย เอาแก้มคนแต่งมาให้ฟัด 386 ทีดิ่!!!!
รวดเร็วทันใจมากกกกกกกกกกก คิ____คิ ♥
ตอนนี้หวานเว่อร์อลังกาลงานสร้างชอบบ >//////<
คุณฉกาจนี่น่ารักนะน่ารักพอๆ กับคุณนิดเลยให้ตายเถอะ -////-
แต่ความหื่นก็ยังคงมีเรื่อยๆ นี่รอคุณยาม(ฉกาจ)ขย้ำคุณนิดไม่ไหวล่ะ555555555
รอตอนต่อไปนะค้าบบ มาจุ๊บคนแต่งที ♥ XD
ปล.พี่ป้อมนี่ใคร ? ชอบมาให้ค้างอีกล่ะ -3-
เพราะฉะนั้นมาต่อพรุ่งนี้เลยแล้วกันนะ55555555
-
สลัดผัก ตัวมารเข้ามาอีกแล้วเหรอเนี่ย :z3: :z3:
รอตอนหน้าจ้าาา o13
-
พี่้ป้อมคืืืืืออออออออออออออออ...
แหม พอเป็นยามฉกาจหายซึนเลยนะ
แล้วพี่ป้อม (ยาม) นี่ใครอีกละเนี่ย
นาง keep คาแรกเตอร์
กร๊ากกกกก
-
พี่ป้อมเขาคือใคร?????
แฟนเก่า กิ๊กเก่า คนที่แอบชอบ
อากรู้อัพต่อเถอะ ^^
-
ช่างเป็นคุณยามที่น่ารักจริงๆ
-
:a5: :a5: :a5:
-
คนเขียนจนหรอคะ ให้กินขนมไม่เท่าไรจะเสิร์ฟมาม่าอีกแล้วอ่ะ :hao5: :hao5:
ป้อมนี่ใครคะเนี่ย ทำไมนิดต้องตกใจด้วยอ่ะ :mew5: :mew5:
ตาฉกาจ ดีให้ตลอดนะแก ถ้าทำนิดเสียใจ โดนคนอ่านยำตรีนอีกแน่ :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:hao5: :hao5: กำลังจะดีขึ้นแล้วใครโผล่มาละนิ
-
โอ๊ย!!!.... มีการเอาคุณยามมาง้อด้วยอ่า... คู่นี้ชอบแต่งคอร์สเพลย์แหงมๆ 5555+
-
เฮ๊ย!!! พี่ป้อม
ใครว่ะ?
คนเขียนจ๋า... ช่วงสงกรานต์อย่าหยุดเลยนะ รออยู่
:katai5:
-
ค้างเติ่งเลย อยากรู้ว่าเขาคือใคร สำคัยอย่างไรกับนิด :katai1:
-
พี่ป้อมคือใครรรรรรรรรรรรรร :z3: :z3: :z3: :z3:
อย่ามาดราม่าน๊า~ บรรยากาศกำลังจะดีอยู่แล้วเชียวอ่ะ :mew4: :mew4:
-
อ๋อยยยย คุณยามกลับมาแล้ว น่ารักสุดๆ :mew1:
งอนอิตาฉกาจไปอีกซักพักนะ อยากให้ใส่ชุดยามทุกวันเลย 5555
พี่ป้อม เค้าคือใคร มาจากไหน ไม่เอามาม่าน้าาา :mew6:
-
ตอนใหม่อย่าทิ้งไว้นาน มันค้างงงง
-
อย่างฮาอ่ะหนูนิดชอบคนในเครื่องแบบยามเหรอจ๊ะ :katai2-1:
แล้วอีตาป้อมเนี่ยเป็นใครกันมาทำให้หนูนิดของชั้นตกใจได้ :katai1:
-
ครายยยยย คุณพี่ป้อมมันเป็นครายยยยยยย
:m31:
-
กำลังจะดีกันแล้ว
ใครอย่ามาทำให้เสียนะ
-
พี่ป้อมเป็นใคร หรือว่าคนที่นิดเคยชอบ :hao5:
-
ใครคือป้อม ป้อมคือใคร :really2:? แฟนเก่าหรอ :เฮ้อ:
ถ้าใช่ก้ออย่าๆๆๆๆ อย่ามาขัดน๊าาา ผักกาด กะนู่นิด เค้ากำลังแอ๊ปปี้เอนดิ้งงง >< :hao5:
-
โจทก์เก่าของนิดจะกลับมาราวีคุณยามแล้วววววว
เอิ้ก สะจายยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดถึงคุณยาม!! พี่ป้อมใครอะ??
-
ผักกาดน่ารัก สมการรอคอย ส่วนพี่ป้อมนี่ใครอีกละ คนเค้าพึ่งดีกันแหมบๆ อย่าน้าาาาาาา
-
อะไรอะ พึ่งหวานกันแปปๆ จะดราม่าอีกแล้วหรอ
มดยังไม่ทันตอมเลยนะ อย่าดราม่าเลย สงสารคุณนี้ดด~ :hao5: :hao7:
-
เฮ้ย ยอมแล้วเหรอ
ไม่ได้ ยังไม่ยอม อย่าเพิ่งใจอ่อนนะคุณนิด ไม่ๆๆๆๆๆ :serius2:
แล้วตัวละครลับนี่มันอะไรกันนะ
ปล. กราบขอโทษคุณพี่ปัดอย่างสูงค่ะ /กราบบบบบบบ
-
จะวิ่งหนีก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากเรื่องนี้
ตอนล่าสุดนี่อะไรกันนี่ กำลังจะไปได้ดีเเล้วคุณป้อมนี่ใคร :ruready
-
หืมมมมม พี่ป้อมมันเป็นใครวะ :katai4:
เรื่องกำลังไปได้ดี เอาอีกละ พี่ป้อมมารคอหอยนะ :ling1:
ตอนนี้จะเชียร์ฉกาจ จัดการเสี้ยนหนามเลยย :katai1:
-
เหอะ อิผักกาช่วงนี้อยู่ในช่วงดูพฤติกรรมอยู่ยังไม่ไว้ใจ 100 %
-
:katai1: ใครคือพี่ป้อม? สงสัยมากกกกกกกกกก อ่านทีไรก็ไม่เคยพอ อยากอ่านต่อเรื่อยๆ :hao5:
-
พี่ป้อมเลอะ !!!!
พี่ป้อม...ใครวะ -..-
มันยังไงๆมาต่อเร็วๆนะ
-
มะขามป้อมนี่ใครรรร ฟฟฟฟฟฟฟฟ :katai1:
โอ๊ยยยย ตัวละครโผล่มาเพิ่มแบบนี้ มีหวังเกิดเรื่องแหง่ :z3:
อีตาคุณผักกาดนี่ก็เหลือเกินนะ แหม่คิดมาได้แก้ผ้าถ่ายรูปเป็นพื้นหลัง :z1:
แถมมีบริการพิเศษเลือกมุมเลือกท่าได้ แหม่~ ถูกใจเจ้เหลือหลาย :haun4:
สู้ๆนะจ้ะ รักคนเขียน จุ๊บๆ :impress2:
-
งานนี้คุณยามทำได้น่ารักมากๆ
คุณนิดเปิดใจได้มาก
อิพี่ป้อมนี่ใคร...คนรักเก่า ..??
-
ใครหว่า... แฟนเก่านิดเหรอหรือใคร แต่ถ้าเป็นคนไม่ดีภูมิจิตคงไม่แ่นะนำมาใ้ห้ป่ะ หรือภูมิจิตไม่รู้ล่ะ
ระหว่างนิดกับฉกาจกำลังไปได้ดีเชียว จะมีอะไรมาแทรกอีกแล้ว เรื่องคุณปัดก็เคลียร์ไปแล้ว
แต่คุณนิดยังคิดอะไรอีกเยอะ ก็คนเคยเจ็บมาเยอะนี่เนอะ จะมั่นใจอะไรซักอย่างก็ต้องใช้เวลา
ตอนโผหาคุณฉกาจในชุดยามนี่ทั้งน่ารักทั้งเศร้าเลยเนอะ โหยหาความรักช่วงนั้นมาตลอด
อีตายามโดนแกล้งเลย แต่ก็ไม่เห็นหวั่น ดูภาคภูมิใจ พระเอกน่าัรักดี ตอนนี้น่ารักมากนะ
อารมณ์เหมือนผัวเมียกันเลย นอนด้วยกัน ดูแลกัน ฉกาจก็ไม่มีคนอื่น แต่นิดมีพี่ป้อม ย๊ากกกก
รอเฉลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ป้อมคือใครจะทำให้เรื่องวุ่นวายอีกไหมเนี่ย ฉกาจจะเข้าใจผิดอะไรอีกไหมเนี่ย ไม่ใช่ทำร้ายนิดอีกนะ
-
ฉกาจ รอไปก่อน
ตอนนี้พี่ยามได้ใจไปเต็ม ๆ
คิคิ
-
ตอนนั้นไม่ชอบคุณฉกาจเลย ไม่อยากให้คุณนิดใจอ่อน
แต่พอคุณนิดใจอ่อนเท่านั้นล่ะ คุณฉกาจก็น่ารักนะ ฮ่าๆๆๆ ก็เรามันคนใจง๊ายยยยยย
พี่ป้อมอะไรนี่จะมาเป็นตัวจุดชนวนดราม่าไหมนิ น่ากลัว
ว่าแต่.. ทำไมคุณนิดต้องหน้าซีด น่าสงกะสัยจริงๆ
อยากบอกว่าตอนนี้มันฟินอ่ะ กริบกรี๊วววววว
-
เขาเป็นใครหนอ
-
:mew1:
เค้าเป็นใครนะคะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่ๆก็มีตัวตน
คงไม่ใช่คนที่จะทำให้เกิดความร้าวฉานหรอกนะ
-
เขาเป็นใครกันนะ ติดตามต่อไป
-
โอ้ยน่ารักจัง
เรื่องยุ่งตามมาอีกแล้ว
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ตามทันแล้ว :katai1: แต่จะดราม่าอีกแล้วหรอ ขอแบบหวานๆหน่อย
-
ใครคือป้อมว่ะ!!!!
ไม่เอานา กำลังสนุกๆ แกจะมาขัดจังหวะงั้นเรอะป้อม!?!??55555555555555555 :katai1:
-
ป้อม คือใครอ่า
-
ใครอะ
-
"พี่ป้อม" แฟนเก่าแหงเลย เฮ้อ :เฮ้อ:
-
นิดกำลังมีความสุขกับคุณฉกาจ
แล้วป้อมคือใคร อย่าบอกว่าแฟนเก่านิดนะ
-
เห็นข้อดีของการเป็นยามหรือยังคุณฉกาจ
แค่ใส่ชุดยามแล้วมาขอโทษด้วยใจจริงก็ทำให้คุณนิดใจอ่อน
และยอมยกโทษให้ยามฉกาจแต่โดยดี
พี่ป้อม :m28:
-
คำถาม? พี่ป้อมคือใครหว่า :m28:
-
แอร้ยยยยย ช่วงนี้งานทับถมค่ะ หายไปสามตอน
กว่าจะลากสังขารมาอ่าน ต้องรอวันหยุด ชีวิตโหดร้าย :z3:
คุณฉกาจเริ่มดีละค่ะ น่ารักอะ ฮิฮิ
ตอนใส่ชุดยาม ถึงกับน้ำตาร่วง คิดถึงคุณยาม ดีเลิศกว่าท่านประธานเป็นไหนๆ
รักคุณยามจัง เป็นยามงี้แหล่ะดี :กอด1:
แล้วนี่นะ เรื่องกำลังจะฟินนาเร่ โดนมารผจญอีกละ
ไปแก้ชงมั้ยคะะะะ คุณนิดดดดดด TT
-
ใครหว่า :katai1:
-
ถึงคุณฉกาจจะทำตัวง๊องแง๊งบ้างในตอนแรก แต่ตอนนี้น่ารักแล้วให้อภัย 55555
พี่เชนตลกดีอ่ะ ขอสมัครเป็นเอฟซี
ส่วนตัวชอบเคะแบบคุณนิดนะ คือแบบอยากจะทำก็ทำ ตรงๆดี ไม่น่ารำคาญ 5555555
และอยากจะบอกว่า....
อะไรอ้ะ! คุณคนนี้เป็นไผ? พึ่งจะสวีทอย่าพึ่งดราม่านะ! !
-
ใครหว่า ??? นึกไม่ออก
-
ใครอีกล่ะเนี่ย
คุณนิดใจอ่อนซะแล้ว
แค่อิตาผักกาดใส่ชุดยามมาง้อ :a14:
เอาเถอะ ถ้าคุณนิดมีความสุขก็ดีแล้ว
ดีอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะยะคุณฉกาจ
-
ใครอ่ะ :a5: ไม่น๊ะ :katai4:
-
พึ่งจะดีกันแท้ๆ อย่ามาม่านะอิ่มมมมม :serius2:
-
ใครหว่า เหมือนคุณนิดจะกลัวคนๆนี้นะ
รุ่นพี่ที่คณะแล้วเคยจะปล้ำคุณนิดรึเปล่า
-
ความจริงอยากมาเมนท์ด่าคุณนิดหลังอ่านตอนที่ 12 จบนะเนี่ย แต่พอเจอหลายคอมเมนท์ รู้สึกว่าน้องนิดโดนด่าจนซะเละมากพอแล้วก็เลยเกิดสงสารไม่ด่าดีกว่า ฮา ๆ :laugh: แล้วหลังจากตอน 13 เป็นต้นมา อีตาฉกาจ เริ่มมีพัฒนาการทางความคิดที่ดีขึ้นมาหน่อย (แม้จะต้องให้พ่อมาแนะนำก่อนก็เถอะ) ก็เลยพอจะเริ่ม ๆ ให้อภัยอีตายามได้ นิ้ดดดหน่อย นิ้ดดดเดียวจริงๆนะ ว่าแต่ไอ้พี่ป้อมนี่ใครกัน ตัวต้นเหตุของม่าม่าชามต่อไปแน่ ๆ คุณจิตนี่จะไปญี่ปุ่นยังจะมาทิ้งระเบิดไว้อีกนะ ชิชิ :m16:
เรื่องนี้ชอบพี่เชนมากที่ซู้ดดดดดดเลย :o8: เห็นหลายๆ ความเห็นอยากเชียร์พี่เชนแทนอีตาผักกาด แต่เรากลับรู้สึกว่าพี่เชนนี่ให้บรรยากาศเป็นพี่ชายนิดมากกว่านะ และเราว่าพี่เชนน่าจะเป็น เคะ มากกว่า เมะ นะ อุตสาห์อยากให้คู่คุณจิตซะหน่อย คุณจิตก็ดันจะหนีไปอยู่ญี่ปุ่นซะงั้นอ่ะ
อยากให้อีตาฉกาจเป็นฝ่ายเล่าเรื่องอีกอ่ะค่ะ บอกตามตรงยังไม่อภัยให้อีตาฉกาจทั้งหมด (ทั้งที่คุณนิดให้อภัยแล้วนะเนี่ย ฮา ๆ)
จึงอยากรู้ความรู้สึกของอีตายามต่ออีกหน่อยว่าจริงใจกับคุณนิดแค่ไหนกัน
ปล. ม่าม่าชามต่อไปอย่าให้เผ็ดร้อนมากนักนะคะ สงสารคุณนิดบางเถิดค่ะคุณ 403 :3123:
-
พี่ป้อมคือคร๊ายยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอค่ะ
-
คุณยามได้ใจมากกกกก :z1:
แต่บักป้อมนี่ใครหว่าาา กิ๊กเก่าคุณนิดแน่ๆเบย........ตายซะ :z6:
:z2:
o13
-
ตอนที่ 16 # วันวาน
“ทำไมคุณจิตไม่บอกผมว่าเป็นงานของพี่ป้อมละครับ” ผมส่งเสียงกระซิบกระซาบร้อนรนผ่านโทรศัพท์ หลังจากพาพี่ป้อมเข้าบ้าน ผมก็ขอปลีกตัวเข้าห้องเพื่อโทรหาภูมิจิตสักครู่
“บอกแล้วมึงจะยอมทำเหรอไอ้นิด” มันพูดล้อ หัวเราะร่วน แหม ไอ้เพื่อนเวร
“แต่คุณจิตก็รู้ว่า...”
“เอาน่า พี่เขาไม่มาตามเทียวไล้เทียวขื่อจีบมึงแบบตอนสมัยเรียนหรอก โตๆกันแล้ว” มันพูดแทรก
“แต่ผมกลัวว่าจะมีปัญหา...”
“มึงจะกลัวอะไร มึงเคยบอกพี่เขาไปแล้วนี่ว่าไม่ชอบผู้ชาย...”
นั่นยิ่งเป็นปัญหาใหญ่ เพราะตอนนี้ผมชอบผู้ชาย แล้วยังมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย ถ้าพี่ป้อมรู้เขาจะมองผมยังไง
“งานก็ส่วนงานนะไอ้นิด พี่เขาก็เดือดร้อนหาคนช่วยงาน มึงก็ช่วยๆไปเถอะ อย่างน้อยก็สักเทอมจะเป็นไรไป แค่นี้ก่อนนะหัวหน้าเรียกกูแล้ว”
ตืดๆ...
มันตัดสายเลยครับ... เอาไงดีวะ งานมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าไม่ใช่พี่ป้อมมันจะดีกว่านี้...
‘นิดหมายความว่ายังไง ที่ผ่านมาคือพี่คิดไปเองคนเดียวอย่างนั้นใช่ไหม’
‘ผมอยากจะบอกพี่หลายครั้งแล้วแต่มันไม่มีโอกาสนี่ครับ แต่ถึงยังไง...เราก็ยังเป็นพี่ชายน้องชายกันได้ไม่ใช่เหรอ’
‘หึ...พี่ชายเหรอ’ ร่างสูงพูดพร้อมกับย่างเท้าเข้ามาหาผมช้าๆ ผมกลัว จนต้องร่นเท้าถอยหนีคนตรงหน้า
‘พี่คงเป็นพี่ชายให้นิดไม่ได้ ไม่มีพี่คนไหนอยาก ‘เอา’ น้องทุกวันหรอกนะ!' เขาพูด ก่อนที่จะดึงตัวผมเข้าไปปะทะ ดันใบหน้าให้แหงนเงยแล้วส่งจูบจาบจ้วงลงมา มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผม
‘พี่ป้อมหยุดนะ!’ ผมพูดทั้งน้ำตา ผลักร่างสูงใหญ่นั่นออก แล้วเอามือเช็ดถูริมฝีปากตัวเองแรงๆ
‘ขยะแขยงกันขนาดนั้นเลยเหรอนิด...’ เสียงขาดๆหายๆบ่งบอกว่าคนพูดพยายามเค้นมันออกมาอย่างยากลำบากแค่ไหน แต่ผมไม่ได้สงสารหรือสนใจ เพราะตอนนั้นกำลังโกรธ
‘ผมบอกแล้วว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย พี่อย่าทำให้ผมรังเกียจสัมผัสของพี่ไปมากกว่านี้เลย!’ จำได้ว่าผมตะโกนออกไป ทั้งโกรธและเสียใจ
‘ได้... พี่จะไม่มาให้นิดเห็นหน้าอีก’
แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นหน้าพี่ป้อมอีกเลยจริงๆ... จนกระทั่งผมเรียนจบ ได้เห็นพี่ป้อมอีกทีในงานฌาปนกิจศพคุณแม่ของผม แต่เราก็ไม่ได้ทักทายกัน ต่างคนต่างหลบหน้า เพราะรู้ดีว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมา มันทำให้แต่ละฝ่ายเจ็บปวดมากแค่ไหน และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอพี่ป้อม จนมาวันนี้...
ผมถอนหายใจ... นิสัยที่ไม่กล้าปฏิเสธใครของผมมันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ผมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าพี่ป้อมชอบผม แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธออกไปตรงๆ จนมันบานปลาย และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกผิดต่อพี่ป้อม
“ขอโทษที่ทำให้รอนานครับ” ผมเข็นรถออกมาจากห้อง พูดกับพี่ป้อมแล้วยิ้มให้จางๆ
“ไม่เป็นไรครับ” พี่ป้อมยิ้มตอบ ไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ร่างกาย หรือรอยยิ้ม พี่ป้อมยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ผมเข็นรถพาตัวเองเข้าไปหาพี่ป้อม พี่แกยื่นเอกสารต่างๆให้ผม แล้วอธิบายรายละเอียด งานของผมไม่ยากอย่างที่ภูมิจิตว่าจริงๆ แค่ตรวจเช็คงาน แล้วกรอกคะแนนส่งให้พี่ป้อมทางอีเมล์ พี่ป้อมบอกจะเอางานและเอกสารการสอนต่างๆมาให้ผมอาทิตย์ละครั้ง และให้ผมกรอกคะแนนเก็บไว้ไปเรื่อยๆ พี่แกไม่รีบ ถ้าจะรีบอีกทีก็ตอนปลายภาคที่ต้องส่งคะแนน เพราะฉะนั้นงานของผมจึงถือว่าสบายมาก
“ทำไมจู่ๆพี่ป้อมไปเป็นอาจารย์ได้ละครับ” ผมถาม จริงๆแค่หาเรื่องชวนคุยทำลายบรรยากาศเงียบๆเฉยๆ
“พี่เพิ่งจะเรียนจบปริญญาโท อาจารย์ที่คณะเลยชวนให้ไปสอน แต่ตอนนี้พี่เป็นแค่อาจารย์พิเศษนะ ไม่ได้เป็นอาจารย์ประจำภาค”
“อ๋อ...” ผมว่าแล้วพยักหน้ารับ อาจารย์พิเศษนี่จำเป็นต้องมี ทีเอ ด้วยเหรอวะ
“นิดดูไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” พี่ป้อมทัก
“พี่ป้อมก็เหมือนกันนะครับ” ผมว่าแล้วยิ้มเขินๆ
“ใช่... พี่ยังเหมือนเดิม... เหมือนเดิมทุกอย่าง” พี่ป้อมพูดช้าๆ แล้วจ้องใบหน้าของผมตาไม่กะพริบ จนผมต้องหลบสายตานั่น ผมเกิดอาการอึกอัก กำลังคิดหาประโยคพูดเปลี่ยนเรื่อง แต่คนที่นั่งตรงข้ามชิงพูดขึ้นมาก่อน
“นี่บ้านนิดเหรอ”
“เอ่อ ไม่ใช่ครับ” ผมตอบ เห็นพี่ป้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย ผมเลยพูดต่อ
“บ้านของแฟนครับ” ผมพูดตอบเบาๆ เสียงแทบจะกลืนหายไปในลำคอ แล้วหน้าก็แดงเมื่อนึกถึงใครอีกคน
“นิดมีแฟน...แล้วเหรอ” ผมเงยหน้ามอง เสียงของพี่ป้อมดึงความคิดของผมให้กลับมาสู่ปัจจุบัน
“ครับ” ผมตอบ ก้มหน้าหลบเมื่อรู้สึกเกร็งขึ้นมา
“แฟนนิด...คงจะสวยแล้วจิตใจดีน่าดูเลยนะ พามาดูแลที่บ้านแบบนี้” พี่ป้อมพูด ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้ จะให้บอกพี่ป้อมว่าแฟนผมเป็นผู้ชายมันก็ยังไงๆอยู่นะ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่กลับก่อนแล้วกัน แล้วจะเอางานมาให้” พี่ป้อมบอก ลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับทันที ผมยังไม่ทันกล่าวสวัสดี พี่ป้อมก็รีบเดินออกไป สวนกับพี่เชนที่เดินเข้ามา
“อ้าว...” พี่เชนทักแล้วหันมามองหน้าผม เหมือนจะถามว่าคนนี้คือใคร
“พี่เชน นี่พี่ป้อมครับ เป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย... แล้วนี่พี่เชน เป็นคนทำกายภาพให้ผมครับพี่ป้อม” ผมแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน พี่เชนพยักหน้ารับรู้ เห็นพี่ป้อมปรายตามองคนตรงหน้าแล้วหันมาบอกผม
“พี่กลับก่อนนะ”
“ครับ สวัสดีครับ” ผมรีบบอกก่อนที่พี่ป้อมจะรีบเดินออกจากบ้านไป
“คนอะไร ไร้มนุษย์สัมพันธ์” พี่เชนมองตามแล้วบ่นนิดๆ ก่อนจะหันมายิ้มทักผมแล้วมองเลยไปยังโต๊ะด้านหลัง
“กองเอกสารนั่นอะไรครับน้องนิด”
“อ๋อ เอ่อ เป็นงานของผมนะครับ จริงๆพี่ป้อมเอางานมาให้ผมทำล่ะ” ผมบอกเสียงเบา ไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่
“ไอ้ฉกาจมันจะไม่ว่าเหรอแบบนี้” พี่เชนถามเสียงเครียด
“พี่เชนอย่าบอกคุณฉกาจนะ เดี๋ยวผมบอกเขาเอง อ้อนๆเดี๋ยวก็ได้ทำละ” พี่เชนคลายสีหน้า แล้วทำหน้าล้อเลียน ประมาณว่าแน่ใจเหรอ อะไรเทือกนั้น
“แต่มันเยอะนะ จะไหวเหรอ” พี่แกว่าแล้วเดินมาเปิดเอกสารดูไปพลาง
“แหม ไม่ได้ใช้เท้าพิมพ์สักหน่อย” ผมตอบแล้วเข็นรถเข้าไปหา
“โถ คุณน้องนิด ถ้าใช้เท้าพิมพ์ได้ พี่คงไม่ต้องมานั่งทำกายภาพให้คุณน้องนิดทุกวันหรอกนะครับ” พี่เชนกัดฟันพูด แล้วเอาหลังมือเคาะหัวผมเบาๆ
“ฮ่าๆ”
.
.
.
“เหนื่อยจัง” คนอุ้มวางผมลงบนที่นอนแล้วล้มตัวลงทับ พร้อมกับฟุบหน้าบ่นกับซอกคอผมเบาๆ ผมเอามือลูบหลังมันไปมา
“แล้วทำยังไงถึงจะหายเหนื่อยครับ” ผมแสร้งถามกับมุขเดิมๆของมัน
“แก้ผ้ากัน” นั่นไง... มุขเดิมๆ
พูดเสร็จมันก็จัดการถอดเสื้อผ้าของผม รวมถึงชุดทำงานของมันด้วย บอกตามตรงว่าเริ่มปลง หากหนีไม่พ้น ก็จงทำใจยอมรับซะเถิดกู... ผมบอกกับตัวเองแบบนี้นะ
คนบ้าอุ้มคนปกติอย่างผมเข้าห้องน้ำ เราอาบน้ำด้วยกันแบบนี้ทุกวัน การแช่น้ำอุ่นๆในอ่างทำให้ผ่อนคลายได้ดีทีเดียว และมันคงจะดีกว่านี้หากไม่มีของแข็งมาทิ่มหลังผมให้เสียววาบ
แรกๆผมคิดว่าการอาบน้ำกับมันเป็นอะไรที่เสี่ยงต่อการเสียตัวมาก เพราะผมต้องนอนทาบทับบนตัวของมัน ความคับแคบของอ่างอาบน้ำทำให้ทุกส่วนของร่างกายแนบชิด แล้วมันก็เสือกมีอารมณ์ทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ทำอะไรกับร่างกายของผมไปมากกว่าการลวนลามนิดๆหน่อยๆ คิดแล้วก็นึกสงสาร ไม่รู้ว่ามันทนได้ยังไง...
“นิด...ทำอะไร” มันถามเสียงพร่าเมื่อผมเอื้อมมืออ้อมหลังไปลูบแก่นกายของมัน
“อึก...หยุด” มันบอก ผมหันไปมองหน้ามัน
“ให้หยุดจริงเหรอ” พูดเสร็จก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบ มือของคนที่อยู่ด้านล่างเริ่มเลื้อยจับนู่นบีบนี่แล้วตอนนี้
ผมเร่งมือ เราจ้องหน้ากันไม่มีใครหลบสายตา ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีแต่เสียงหอบหายใจของมันดังก้องไปทั่วห้องน้ำ จนแผ่นหลังของผมรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของคนด้านล่างนั่นแหล่ะ ถึงรู้ว่ามันลุกขึ้นนั่ง ทำให้ตัวของผมต้องอยู่ในท่านั่งไปด้วย ผมหยุดมือ เพื่อรอดูว่ามันจะทำอะไรต่อไป มันชันเข่าแล้วแยกขาออก ทำให้ขาของผมที่โดนหน้าขาของมันล็อกไว้แต่แรกแยกกว้างออกตาม และก่อนที่จะได้พูดอะไร มันก็โน้มใบหน้าลงมาจูบผม แล้วเอื้อมมือมารูดรั้งช่วยปลุกอารมณ์ของผมอีกแรง
ผมและมันหายใจหอบ ต่างคนต่างใช้มือปรนเปรอซึ่งกันและกัน ผมเอนตัวพิงพาดมัน ใบหน้าแหงนเงย ก่อนจะนึกครึ้มใช้ปลายลิ้นเลียสันกรามของมันไปมา
“อึก...นิด” มันปัดมือของผมที่กำลังรูดรั้งส่วนกลางลำตัวของมันออก แล้วจัดการตัวเอง พร้อมกับดึงรั้งส่วนนั้นของผมไปด้วย
“เข้ามาสิ” ผมกระซิบบอกข้างหู เมื่อมันใช้แก่นกายถูไถตรงช่องทางของผม
“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็พอแล้ว” มันพูดเสียงหอบ ผมขัดใจ มือก็ยื้อแย่งไปจับส่วนนั้นของมัน เพื่อที่จะสอดใส่เข้ามาในร่างกายตัวเอง
“หยุด!” มันคว้ามือผมไว้แน่น ส่วนหัวที่ผลุบเข้าไปเล็กน้อยถูกถอดถอนออก ผมมองหน้ามันด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ
“ขอแค่นี้... แค่นี้ก็พอ ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บ” มันว่า หลับตาลงแล้วไล่จูบไปตามโครงหน้าของผม ท่าทีของมันทำให้ผมลอบยิ้ม
.
.
.
“อาจารย์ในคณะที่ผมเคยเรียนเขารบกวนผมให้ช่วยเป็นทีเอให้ เขาให้เอาเอกสารมาทำงานอยู่ที่บ้านได้ ขอผมทำนะครับ” ผมบอก มันชะงักจมูกที่คลอเคลียพวงแก้มของผมเล็กน้อยแล้วเงยหน้าถาม
“อ๋อ เมื่อกี้ที่ยอมเอาตัวเข้าแลกเพราะเป็นแผนการล่อลวงให้ผมใจอ่อนละสิ” มันว่าแล้วหรี่ตามอง
“แล้วแผนนี้ใช้ได้ผลรึเปล่าล่ะ” ผมย้อนถาม ทำหน้าทะเล้นใส่มัน
“ได้ผลดีเลยล่ะ” มันตอบแล้วยิ้มขำ และคำตอบที่ได้ยินทำให้ผมต้องหัวเราะร่วน
หลังจากอาบน้ำอะไรเสร็จเรียบร้อย มันอุ้มผมมานั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดเนื้อตัว ทาครีม ผัดหน้าทาแป้ง แล้วใส่เสื้อผ้าให้
“อาจารย์คนนี้เคยสอนนิดเหรอ” มันถาม ไม่ได้มองหน้า เพราะเจ้าตัวกำลังตั้งหน้าตั้งตากลัดกระดุมให้ผม
“อะ...อืม อาจารย์ท่านอายุเยอะแล้ว ผมเลยอยากช่วย” ผมโกหกออกไป ขืนบอกว่าเป็นพี่ป้อม มันได้อาละวาดแน่ ขนาดพี่เชนที่สนิทกับมัน โดนตัวผมนิดหน่อยมันยังบ่นแล้วบ่นอีก
“ดีนะที่อาจารย์อายุเยอะแล้ว ถ้าเป็นอาจารย์หนุ่มๆผมคงต้องพิจารณาอีกที”
นั่นไงกูว่าแล้ว...
มันอุ้มผมออกจากห้องน้ำ ผมเลยบอกให้มันพาไปตรงที่ที่ผมวางงานเอาไว้ จะได้ให้มันดูด้วย
“นิดจะทำอะไรก็ทำได้เลย ไม่ต้องกลัวผมดุหรอก ขออย่างเดียว ถ้าผมเห็นว่ามันทำให้นิดต้องหักโหมเกินไป ถึงวันนั้นหากผมบอกให้หยุดทำ คุณต้องหยุดนะ แล้วก็... ห้ามโกหกกัน”
ผมพยักหน้าหงึก แต่แอบเสียวสันหลังวาบ…
“ง่วงจัง พาไปนอนหน่อย” ผมว่า แกล้งหาวพอเป็นพิธี มันจึงลุกเดินมาอุ้มผมไปที่เตียงนอน
“จูบราตรีสวัสดิ์ก่อนเร็ว” ผมล็อกคอมันไว้ไม่ให้มันลุกออก มันจุ๊บลงที่กลางหน้าผากของผมแรงๆแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะดึงผมเข้าไปนอนกอดเหมือนทุกวัน
“ไม่ต้องถึงขั้นหาเงินมาใช้ผมหรอกนะ ผมยกให้ ถือว่าเป็นค่าสินสอดแล้วกัน” มันว่าขำๆ แล้วผมก็หน้าแดงไปตามระเบียบ
ผมแน่ใจว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับได้ เพราะพี่ป้อมคงไม่มาหาผมทุกวัน ยังไงก็แล้วแต่ อ้อนมันเอาไว้ก่อนเถิดจะเกิดผล...
.
.
.
“พี่ป้อม มาได้ยังไงครับ” ผมตกใจ แทบจะลุกพรวดขึ้นนั่ง เมื่อจู่ๆเห็นพี่ป้อมเดินเข้ามาในบ้าน แต่พี่เชนที่กำลังนั่งทำกายภาพให้ผมอยู่ดันตัวผมเบาๆให้นอนลง
“เมื่อวานพี่ลืมบอก ว่านิดต้องเข้าไปเซ็นเอกสารที่คณะ”
“เอามาให้น้องเซ็นที่บ้านไม่ได้เหรอคุณ” พี่เชนพูดสวน
“นิดต้องนำบัตรประชาชนไปแสดงต่อนายทะเบียนด้วยครับ ผมขอพานิดออกไปข้างนอกสักครู่ แล้วจะพามาส่ง” พี่ป้อมบอกกับพี่เชน ก่อนที่จะหันมามองหน้าผม ผมลำบากใจ เพราะมันกะทันหันเกินไป แต่มันเป็นงานนี่นะ...
“ไม่เป็นไรครับพี่เชน เดี๋ยวผมออกไปกับพี่ป้อมไม่นานหรอกครับ”
“เอาแบบนั้นเหรอ นิดบอกไอ้ฉกาจแล้วใช่ไหม” ผมพยักหน้าตอบ... บอกแล้ว ถึงจะบอกความจริงไม่หมดก็เถอะ... พี่เชนปล่อยมือจากขาของผม ก่อนจะอุ้มไปที่รถเข็น
“คุณจะพาน้องไปยังไง” พี่เชนหรี่ตาถามพี่ป้อม
“ผมเอารถมา จอดอยู่ด้านนอก” พี่ป้อมพูดพร้อมกับเดินนำ พี่เชนจึงเข็นรถพาผมตามออกไป พอถึงที่หมาย พี่เชนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วอุ้มผมขึ้นรถ แล้วพับรถเข็นส่งขึ้นมาด้วย
“มีอะไรให้โทรหาพี่นะ” พี่เชนกำชับก่อนจะหันไปบอกพี่ป้อมให้ดูแลผมด้วย เสร็จธุระแล้วให้รีบพาผมกลับมาส่งบ้าน พี่ป้อมรับคำก่อนจะขับรถพาผมออกมา
“นิดจำได้ไหม สมัยเรียน พี่ก็ขับรถพานิดไปเรียนทุกวัน” พี่ป้อมพูดพลางมองทางข้างหน้าไปด้วย
“ก็เรา...อยู่หอเดียวกันนี่ครับ” ผมว่า
“พี่ซื้อขนมที่นิดชอบกินมาด้วยนะ วางอยู่เบาะหลังนู่น” ผมหันไปมองตามที่พี่ป้อมบอก ขนมที่ผมชอบกินเรียงรายอยู่เต็มเบาะหลังไปหมด
“พี่ยังจำได้เหรอครับ ผมนึกว่า...” ผมนึกว่าพี่ป้อมลืมไปแล้ว เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ขนมที่ผมเคยได้จากพี่ป้อมทุกเช้า มันก็ไม่เคยมีมาอีกเลย
“พี่ยังจำเรื่องของนิดได้ทุกอย่าง... แล้วพี่ก็ดีใจมาก ที่นิดยังไม่ลืมกัน” พี่ป้อมว่า ผมนั่งฟังเงียบๆ
“พี่อยากให้เรากลับมามีความทรงจำดีๆให้กันอีกครั้ง พี่... อยากทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีให้กับนิด ชดเชยสิ่งโง่ๆที่พี่ทำลงไป นิดให้โอกาสพี่ได้ไหม” เสียงสั่นๆนั่นทำให้ผมนึกสงสาร จริงๆแล้วผมก็มีส่วนผิดที่ทำร้ายจิตใจพี่ป้อมด้วยเหมือนกัน
“ได้สิครับ” ผมว่าแล้วหันไปยิ้มให้ ยิ้มแบบจริงใจ ไม่ได้เป็นการยิ้มตอบไปเป็นพิธีเหมือนคราวก่อน
“พี่นึกว่าชาตินี้นิดจะไม่ยิ้มให้พี่แบบนี้อีกแล้ว” พี่ป้อมพูดตอนที่จอดรถหน้าคณะ สองมือจับแก้มแล้วเอานิ้วโป้งไล้ใบหน้าของผมเบาๆ ก่อนจะผละออก ลงจากรถไปเปิดประตูหลัง เอารถเข็นของผมออกมากาง แล้วอุ้มผมลงไปนั่ง
“เมื่อไหร่ขาเราจะหายเป็นปกติ” พี่ป้อมถามตอนที่เข็นรถให้ผม
“ผมก็ไม่ทราบครับ แต่มันก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะ” ผมหันไปบอก
“ดีจัง หายเร็วๆล่ะ” พี่ป้อมบอกแล้วเอามือยีหัวของผม บรรยากาศเก่าๆเริ่มกลับมา ทำให้ผมใจชื้น
กว่าจะทำธุระอะไรเสร็จก็เย็นพอดี เพราะต้องรอเจ้าหน้าที่อนุมัตินู่นนี่ นานจนผมเริ่มหงุดหงิดและกังวล กลัวจะกลับบ้านไม่ทันก่อนที่ใครบางคนจะกลับมา
“นิดไปทานข้าวกับพี่ก่อนได้ไหม หลายปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน”
“อ่า...” ผมอึกอัก พลางก้มมองเวลาในโทรศัพท์
“ไม่นานครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง แล้วพี่จะรีบพากลับไปส่งบ้านเลย” พี่ป้อมบอก
“ครับ” ผมอดรับคำไปอย่างเสียไม่ได้
พี่ป้อมพาผมไปกินที่ร้านแถวๆมหาวิทยาลัย ร้านเดิมที่เราเคยมากินกันบ่อยๆสมัยเรียน อาหารบนโต๊ะล้วนแล้วแต่เป็นอาหารที่ผมชอบทั้งนั้น แน่นอนว่าทั้งหมดพี่ป้อมเป็นคนสั่งมาเอง
“ทานเยอะๆนะ” พี่ป้อมว่าแล้วตักอาหารให้ผม ผมยิ้มรับกำลังจะตักอาหารเข้าปาก แต่...
“นิด!”
ผมหันขวับไปตามเสียงเรียก มันมาได้ยังไง!
“ใครกันครับ” พี่ป้อมถาม มองหน้าผมที่อึกอัก สลับกับคนที่ยืนโมโหอยู่ไปมา ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากตอบ เสียงตวาดกร้าวก็ดังขึ้น
“กูเป็นผัวนิด!”
....................................................................................
ตายๆ เละเป็นโจ๊กแน่คุณนิด o7
-
สงบนิ่งให้คุณนิดสามนาที....
-
จบไม่สวยแน่คุณ นิด 5555
-
:hao7: กู เป็น ผัว นิด อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
-
อูยยยยยยยย :katai1:
-
ฮึฮึฮึ...........สุดยอดมั่ก ๆ คุณผักกาด 4 พยางค์ชัดเจน :katai3:
น้องนิดจะเป็นยังไงไหมนี่ :katai2-1: คุณจิตนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...หาเรื่องให้เพื่อนจริง ๆ :katai1:
รอตอนต่อไป.... :katai5:
-
งานเข้าคุณนิดเต็มๆ :a5:
ตัวใครตัวมันล่ะงานนี้ o18
-
อ๊ากกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คุณนิดดดดดดดดดด เละแน่เลย โฮฮฮฮ :sad4:
-
:katai1:
-
ตายแล้วคุณนิด 0.0 จะเกิดอะไรบ้างเนี่ย
-
หว่าย ผัวคุณนิดโผล่มาแล้ว :hao7:
-
โอ้ ไม่นะ คุณฉกาจ ใจเย็นๆนะ
ฟังคุณนิดบ้างนะ
อย่าเอาแต่อารมณ์จนมันแย่ไปหมดนะ
:เฮ้อ:
-
เยี่ยม. ชัดเจนมากกกกกกก
พี่ป้อมถอยไปเถอะ สงสารนิด
คุยกันดีดีน้า
เค้ากลัว
-
ยังไม่ค่อย เขย่าขวัญเท่าไหร่ ....สำหรับประโยคนั้นจากผัดกาด
.
.
.
คิดในแง่ดี โชคดีที่ผักกาดพูดประโยคนั้น ถ้าลองพี่ป้อมพูดดิ ...... นิดตายของจริง :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
เจ้นิด เจ้ตายหยั๋งเขียดแน่ :z6:
-
ตายแน่คุณนิด
-
“กูเป็นผัวนิด!" ประโยคเดียวจบ
กลับไปนิดโดนคุณฉกาจจัดหนักแน่นอน
คุณฉกาจเค้าออกจะหวงนิดเวอร์ขนาดนี้ :hao3: :hao3:
-
คุณนิดซ่อนกิ๊ก :mew4: :mew4:
อธิบายคุณยามดีๆๆนะคุณนิด
-
กลับไปถึงบ้านเมื่อไหร่....ไม่รอดแน่ๆ :hao5:
-
สี่คำเน้นๆไม่เข้าใจไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว :katai5: :katai1: เอ้อ เพลาๆคุณนิดหน่อยนะ ฉกาจ อย่าให้สมชื่อล่ะ :mew5:
-
:a5: :a5: :a5:
-
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
RIP....
ไม่ชอบผู้ชาย แต่มีผัวมาแสดงตัวอย่างกร้าว.......
...ไม่รอด (มือ ) แล้วยาม(ฉกาจ )นี้
-
"กูเป็นผัวนิด" อืม คุณฉกาจพูดเสียงดังฟังชัดมาก :m29:
ขอไว้อาลัยให้กับหนูนิดด้วยคน o1
-
กลับบ้านไประวังโดนตีก้นนะคุณนิด ก็เล่นไปโกหกคุณฉกาจเขา แถมยังออกมานั่งกินข้าวกันสองต่อสองแบบนี้อีก :mew5:
แต่พี่ป้อมเองก็น่าสงสารนะ แทนที่จะได้เห็นแฟนสาวกลับเห็นผัวคุณนิดแทน :laugh:
ขออย่างเดียว อย่ารุนแรงกับคุณนิดนะคุณฉกาจ ไม่อยากให้ทะเลาะกันอีกแล้ว อุตส่าห์ดีกันแล้วแท้ๆ :mew6:
-
ปั๋วมาแล้วน้องนิด
:katai2-1:
ไม่น่ารอด ณ จุดนี้
-
โจ๊กคุณนิด 55555555555555555555 โถไม่น่าโกหกคุณฉลาด :katai1:
-
:ling3: :ling3: เสียสายแน่คุณนิด
-
ประกาศไปเลยผักกาด ประกาศไปเลยยยย :katai4:
นิด...จะจบสวยมั้ยน้อ :katai5:
-
ว้ายย
ผัวมาเจอพอดีเลย คุณนิดซวยแล้วววว
อิป้อม(ยาม) แกด้วยค่ะ :katai1:
-
เอาล่ะสิ ฉกาจ :katai1:
เสียวสันหลังแทนน้องนิด โดนแน่ ๆ :ling3:
-
ขอพระเจ้าจงคุ้มครองนะคุณนิด แต่คราวนี้คุณนิดผิดนะเออ :mew2:
-
"กูเป็นผัวนิด"
ไม่ต้องเวิ่นเว้อ แต่ฟังละเสียววววาบบบลยย
ฮิฮิ
-
ผัวพี่เด้อน้อง5555
อยากอ่านต่อทุกวันเลย :katai5:
แอบสงสารพี่ป้อมเหมือนกันนะเนี่ย
-
ไอ้คุณผักกาดโผล่มาล่ะ :mew4:
-
ตายๆๆๆ หวานกันมดยังไม่ทันจะตอม
อิคุณฉกาจ อย่าเพิ่งโมโหหึง งี่เง่านะยะ!!
ถ้ามันทำร้ายคุณนิดอีกนี่จะเซ็งและเบื่อมาก เนื้อเรื่องวนไปวนมา
ชิชะ คุณนิดไปยอมเป็นแฟนมันตอนไหนคะ? :sad4:
งอนคุณนิด คุณนิดใจง่าย คุณนิดไม่โหดเลยอ่ะ!!!
มาต่ออีกนะคะ :katai4:
-
หลงเข้ามาอ่านแหะ....
หนูนิดถูกจับได้แล้ว อย่างนี้จะโดนผักกาดทำโทษไหมน้า :hao7:
-
ตายแน่
หลังจากครั้งนั้นที่พยายาม "อ้อน" ในอ่าง แต่คุณฉกาจไม่ยอมทำ รับรองว่าครั้งนี้ คุณฉกาจจะเป็นฝ่ายจู่โจมเองแน่ๆ อุ้ย...รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
ปล. บวกเป็ดและบวกคะแนนแล้วนะคะ :hao7:
-
5555+ :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ้ คุณพระ งานเข้าละค่ะ งานระดับโคตรบิ้กโปรเจค
คุณนิดไม่น่าไปโกหกอีตาฉกาจเลยนะคะ เจ้าพระคุณแกตกมันแล้วนั่น
ไม่อยากจะคิดถึงตอนหน้า อุตส่าห์หวานกันมาได้สองสามตอน เอาอีกละะะ :z3:
คราวนี้คุณนิดผิดจริงๆ อะ โกหกทำไมเนี่ยยยย
อีตาฉกาจถึงจะทำตัวดีขึ้น แต่ยังไม่พ้นโปรนะ มีสตตตตตตติ!!
ถึงคุณนิดจะผิด แต่ก็ฟังบ้างนะ อย่าโมโห ฉุดไปข่มขืนเชียว :angry2:
(ที่พิมพ์ๆ มานี่ เข้าข้างคุณนิดมากอะ ลำเอียงเว่อร์ 555555 รู้ตัว แต่ไม่แคร์นะ คุณนิดน่ารัก อิอิ)
-
ตายแน่คุณนิด
-
อั้ยยะ คุณนิดงานเข้าเสียแล้ว
ลงทุนอ้อนเสียมากมาย งานนี้อย่าว่าแต่ลุกมาตรวจข้อสอบเลย จะมีแรงโงหัวขึ้นมาจากเตียงไหมเนี่ย
โอ้ย ร้อนรับสงกรานต์จริง ฮ่าๆ :laugh:
-
ยินดีด้วยนิด
5555555555555555555555555555
เละแร่ๆครับ รับประกัน
-
ถึงกับตบเข้าฉาดกับประโยคสุดท้ายของคุณฉกาจ ชัดเจน ทราบแล้ว อิพี่ป้อมเปลี่ยนด่วนๆ
เราว่าอิพี่ป้อมนี่ไม่หวังเป็นแค่พี่น้องอ่ะ ทำขนาดนี้
เชนกับป้อมเจอกันครั้งแรกฟิสิกซ์ เคมี ชีวะ ก็แอบแพลมออกมานะคะ ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า
ตอนนี้นิดไม่น่าโกหกเลยอ่ะ เฮ้ออออ
ตอนหน้าคุณฉกาจคงไม่ทำตัวฉกรรจ์นะ ค่อยๆ คุยกันดีๆ
ขออีกที.. อิพี่ป้อมน้องมันมีผัวแล้วก็ปล่อยๆ มันไปนะพี่ เบนเป้าซะ อะคึอะคึ
-
:katai1: ซวยแล้ว แต่คงไม่มีอะไรรุนแรงนะ เอาตัวเข้าแลกกับพี่ฉกาจอีกสักรอบ :hao6:
-
ตายแน่ๆคุณนิด
คุณฉกาจเวอร์ชั่นโหดปรากฎตัว
-
“ใครกันครับ”
“กูเป็นผัวนิด!”
ลุ้นสุดๆ ปิดไม่มิดละทีนี้ เฮือก
-
มีผัวขี้หวงขี้หึงก็ต้องเลิกนิสัยใจดีขี้เกรงใจได้แล้วนะหนูนิด
-
ผ่านมา 16 ตอนเพิ่งเชียร์คุณฉกาจก็ตอนนี้ล่ะค่ะ
ฉกาจสู้ๆ ฉกาจสู้ตายๆ
-
ตายแน่นิด :katai1:
-
แย่แล้ววววววว น้องนิดแย่แน่ ๆ :hao5: คิดแล้วว่าต้องมีแจกมาม่า :z3: แต่อยากบอกว่า ตอนนี้เป็นตอนแรกเลยนะที่เราเข้าข้างคุณผักกาดมากกว่าน้องนิดอ่ะ เพราะเราเองก็ไม่ชอบคนโกหก ถึงจะรู้ว่าน้องนิดทำไปเพราะไม่อยากให้คุณยามโมโห แต่น้องนิดเองก็น่าจะรู้ว่านิสัยอย่างคุณยามถ้าถูกจับได้จะเป็นยังไง ถ้าเรามั่นใจในความบริสุทธิใจของตัวเองแล้วก็ไม่ควรกลัวอะไรสามารถบอกความจริงทุกอย่างได้อย่างเต็มปากเต็มคำจะดีกว่านะ ยิ่งตอนนี้ทั้งคู่เพิ่งจะเริ่มจะกลับมามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ย้ำว่าเพิ่งเริ่มเอง ดังนั้นความเชื่อใจกันย่อมสำคัญที่สุด แล้วมาเจออย่างนี้แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตแต่ก็ทำให้เกิดความระแวงและไม่ไว้ใจกันได้นะ มันก็เหมือนแผลที่เพิ่มเริ่มจะสมานกันแต่กลับโดนกระแทกซ้ำมันก็ทำให้เกิดแผลที่ทำให้เราเจ็บปวดขึ้นมาอีกอยู่ดี บางทีอาจเจ็บมากกว่าแผลแรกก็ได้นะ เฮ้อ :เฮ้อ: เวิ่นเว้อมากไปรึเปล่าสงสัยจะห่วงน้องนิดมากไปหน่อย อีตาฉกาจอาจจะพัฒนาตัวเอง ระงับอารมณ์ได้ แล้วพูดคุยกันดี ๆ ก็ได้นะ แฮะ ๆ (แอบหวังเล็ก ๆ) :hao3: ยังไงก็รอตอนต่อไปให้คุณ 403 มาเฉลยดีกว่า รอ ๆ นะคะ
ปล. เอ่อ หวังว่าคงไม่ให้พี่เชนสุดที่รักไปคู่กับพี่ป้อมนะคะ เพราะยังไงก็ไม่ค่อยชอบพี่ป้อมอยู่ดีอ่ะ ถึงจะน่าสงสารบ้างก็เถอะ อย่างพี่เชนอยากให้คู่ที่ดี ๆ กว่านี้อ่ะค่ะ อย่างคุณจิต(ดีกว่ายังไง ไม่รู้เหมือนกัน แต่ชอบมากกว่าอ่ะ) แล้วยิ่งพี่ป้อมยังลืมน้องนิดไม่ได้ ก็ยิ่งไม่อยากให้มาคู่พี่เชนเลยนะ พูดจริงจังนะเนี่ย :laugh: :laugh:
-
อา... แล้วนิดจะเป็นเยี่ยงไรต่อไป :mew5:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หึหุ แล้วจะดีขึ้นไหม ไอ้นิดเอ๋ย คิดง่ายๆอีกแล้ว
-
ชิบหายแล้วคุณนิด โดนหนักแน่ๆ
นิดเอ๊ยซวยซ้ำซวยซ้อนน่าสงสาร
คนเขียนค้างมากกก
-
“กูเป็นผัวนิด!”
ชัดเจนเลย
-
คุณฉกาจชัดเจนดีมาก o13
แต่อย่าโหดมากกนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องนิด จะเป็นอะไรไหม โอ๊ย
ฉกาจอย่างี่เง่านะ ฟังน้องบ้าง ฉันขอ...
:hao7:
-
เอาแล้ววว...นิดกับพี่ป้อมตายแน่ o18
-
หึหึ มีมวยๆ
-
ฟ๊าวววววววว เท่ห์ระเบิด ผัวนิดค่าาา ชัดไหมคะ ''ผมไม่ชอบผู้ชาย'' 5555555555555555
o18 o18 o18
แต่สวีทกันดีค่ะ ชอบๆ
-
จะบอกว่าความซวยมันมาหาคุณนิด หรือคุณนิดเรียกเรื่องซวยๆมาเองดีล่ะนี่... :katai1:
แต่ได้กลิ่นความซวยตลบตั้งกะอิคุณพี่ป้อมโผล่หัวมาและ...บอกได้คำเดียว
"คุณนิดแย่แล้ว"
คุณฉกาจก็ตรงไปตรงมาดี โต้งๆกลางร้านเลยยย ใจเย็นค่ะ
แต่เรื่องนี้คิดว่าคนผิดเป็นคุณนิดนะ...แทนที่จะบอกให้หมดๆ...มีสามีแล้วอย่ามารุ่มร่ามก็ว่าไป(?)
รอดูว่าคุณฉกาจจะเอาไงค่ะ คราวนี้เราเข้าข้างนายชั่วคราว :hao3:
-
กรีซซซซซซซซซซซซซซซซซซ คุณฉกาจ ชัดเจน ทราบแล้วเปลี่ยนมาก
แต่หนูนิดลูก ไม่น่าเลยยยยยยย :a5:
-
ถึงเวลาของนิดแล้ว .. น่ากลัววววววววววว
-
เห้อออออ กำลังดีดีอยู่แล้วเชียวว
มาม่ามาม่าาา :katai4:
-
เอาแล้วๆ :hao5:
-
:laugh: ชอบจังตรงบอกว่า
"กูเป็นผัวนิด" :hao6:
5555 พี่ป้อมอะไรเนี่ยมีเเววว่าจะได้คู่กับพี่เชนไหมค่ะ? :hao7:
ตอนนี้สำหรับหนูนิดผ่านค่ะ
ผักกาด ผ่านตรงประโยคข้างบน :hao7:
ติดตามค่ะ o13
-
ใส่ชุดยามป่าว
ถ้าไม่ได้ใส่ชุดยาม ไม่ใช่ผัว นะเออ..... อิอิ :laugh:
-
โว้ยยยยย เจ้าข้าเอ้ยยย ขอตีกลองร้องเพลงให้คนแต่งหน่อย :z2:
เมื่อก่อนเปิดหน้านึงก็เจอตอนต่อไปแล้ว วันนี้ฮอตฮิตเม้นต์ยาวตั้งหลายหน้า อิๆๆ หมั้นไส้ๆ :hao3:
รักฉลาก เอ้ย ฉกาจ นะตัว สู้ๆอย่ายอมเขาเราเป็รผัว เอ้ย สามี :hao6:
-
กำลังดี ๆ อยู่เชียว เรียกกันว่าเป็นแฟนแล้วด้วยอ่า ไม่มีตั้งแง่อะไรต่อกันแล้ว
อีตาพี่ป้อมโผล่มาทำไม :ling1: โผล่มาพิสูจน์รักแท้เค้ามั้ง แต่คุณนิดใจดีเกินไป
จัดการปัญหาพวกนี้ไม่ได้หรอก ใครชวนให้ทำอะไรก็เกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ
ที่สำคัญคือโกหกว่าเป็นอาจารย์แก่ ๆ นี่ยังหนุ่ม แถมยังเคยชอบนิด งานงอกแล้ว
ดี ๆ นะคุณฉกาจนะ ได้ใจคุณนิดไปแล้วก็ต้องรักษาไว้ดี ๆ คุณนิดรอบนี้มีความผิด
ก็ต้องยอมรับนะ
ขอบคุณค่ะ
-
อัยย๊ะ คุณฉกาจแรงมาก
รอตอนต่อไป หนูนิดตายแน่ :ling2:
-
ผักกาด นายแรงมว๊ากกก ฮ่าๆๆๆ
เอาละสิ คุณนิดจะโดนอะไรอีกเนี่ย โกหกกันชัดๆ เฮ้อ รอเละ เอ๊ย รอลุ้น
-
หวังว่าคุณคงมีลมหายต่อนะคุณป้อม!!
-
เป็นผัวขึ้นมาเชียวนะคุณผัก
แต่นิดก็ผิดนะวันนี้ โฮ่ๆๆๆ
-
กูเป็นผัวนิด อ๊ากกกกกกกกกกก รีบๆมาต่อให้หน่อยนะคราฟฟฟฟฟฟฟฟ ค้างๆๆๆๆๆๆ
-
คุณนิดหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วนะครับ งานนี้คุณฉกาจเดือดสุดๆ แน่
-
ฮ่าๆๆๆ นิดซวยอะ ฮ่าๆๆๆ
พี่ป้อมน่าสงสารได้อีก ฮ่าๆๆ
สนใจพี่เชนไหม ยกให้ (ME//โดนพี่เชนถีบ ฮ่าๆๆ)
คุณฉกาจใจเย็นๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
กี๊สสสสสสสส ผักกาด แกแรงมากอ่ะ "กูเป็นผัวนิด " :laugh: :laugh: :laugh:
มาเต็มมากอ่ะ โอ๊ยๆๆ น้องนิดของเราจะรอดพ้นเงื้อมือผักกาดได้ไหมไหมน๊อ :katai1:
ผักกาดจะพูดจาเจ็บๆใส่น้องอีกไหมเนี่ย รอลุ้นค่ะ กอดคนเขียน :กอด1:
+เป็ดค่ะ ^^
-
คุณนิดหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ :เฮ้อ:
-
อ่่าวซวยละไงนิด
เขาเพิ่งบอกอย่าโกหกเองงิ
-
เละแน่รับรองงานนี้เละเป็นโจ๊ก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบ
-
ว้าย!!! ไอ้ฉกาจแรง!!
แต่เด็ดมาก เอาใจไป 555555555
มาต่อเร็วๆนะคะ ค้าง อิอิ
#ขอไม่ถือสาที่นิดโกหกค่ะ เพราะอิฉกาจก็เคยโกหก
ลบล้างกันยังไม่หมดด้วยซ้ำ น้องนิดมีโควตาอีกนะคะ 5555555 #เลว
-
RIP..... :z3:
อ่าา ประเด็นคือพี่ป้อมกับหมอเชน.... / หลบรองเท้า
-
อึ้ยย!! :try2: ไอ้คุณฉกาจมันจะฟังเหตุผลมั๊ยเนี่ยย??? :hao5:
:hao7: :hao7:
-
โถ มรสุมเข้า
คุณฉกาดห้ามทำอะไรคุณนิดน้าา
-
ฉกาจมาได้ไง
-
คุณยามผักกาดอย่ารุนแรงกะคุณนิดนะ ค่อยๆคุยกันนะ :hao3:
-
อย่างนี้เรียกรถไฟชนกันได้หรือเปล่า :z2:
นิดซวยแล้ววววววว :katai5:
คนเขียนสู้ๆค่ะ :L2:
-
ชัดเจนเป็นที่สุดเลยค่ะคุณฉกาจ งานเข้านิดแบบเต็มๆ เคลียร์กันดีๆนะ
-
คุณนิด มีอะไรต้องบอกกันให้หมดนะลูก
ให้คุณผัวขี้หวงรู้เองทีหลังอย่างนี้ จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย เจ้เบื่อมาม่าแล้วอะ กินมากแล้วพาลท้องอืดนะคะลูกกกก
:katai1:
รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก
-
อั๊ยยะ.......โดนชุดใหญ่แน่
ครบเลยโกหก อยู่กับหนุ่ม.........
-
ชัดเจนมากคุณฉกาจ o13 o13 o13
ฟินเลยยยยย :-[ :-[
งานเข้าแล้ว น้องนิด :sad4: :sad4:
-
อ่าว ตายห่างานเข้าคุณนิดแล้วไง -0-
คุณนิดจะเป็นไงเนี่ยย คุณฉกาจเวลาโกรธยิ่งชอบโหดร้ายอยู่ด้วย T__T
ง๊ากก พี่ป้อมแม่งจริงเลยแม่งงง #พาล
ปล. มาอ่านทีไรไม่เคยเม้นทันติดๆ คนแต่งโพสเลย
เซ็ง5555555555 คนอ่านเยอะเอฟซีคุณนิดคุณฉกาจเยอะก็งี้ล่ะ555555
รอตอนต่อไปครับบ จุ๊บโปะ ♥
-
นิดก็จริงๆ ทำไมไม่บอกความจริงกับฉกาจตั้งแต่แรก ไปไว้ใจป้อมได้ยังไง
-
อิผักกาดจะอาละวาดแล้วววว
หนูนิแย่แน่
-
นิดจะโดนอะไรบ้างนิ
-
อ๊าย
ไว้อาลัยให้คุณนิดด้วยการสงบนิ่ง 5 นาที
โอ๊ว ชอบประโยคคุณฉกาจดีแท้ “กูเป็นผัวนิด!”
-
เฮ้อ... คุณนิดน้อคุณนิด ไม่น่ารนหาเรื่องเลยจริงๆ นะ
จะพูดไงดีล่ะ คือก็พอเข้าใจนะคะว่าการอยู่บ้าเฉยๆ มันน่าเบื่อมากขนาดไหน ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่คุณนิดอยากจะหาอะไรทำแก้เหงาบ้าง แต่ก็นะ คุณนิดก็ควรจะพูดความจริงออกไปมากกว่าการโกหกไม่ใช่เหรอคะ
จำความรู้สึกของตัวเองตอนโดนคุณยามหลอกไม่ได้เหรอ...
-
อ๊ากกก ซวยแล้วคุณนิด อิยามมา
ต้องร้องเพลง นิดงานนิดงานเข้าๆๆๆๆ
ต่ิอด้วย อ้อนไว้ๆๆ เผื่ออิยามใจอ่อน
ไฟติ้งคุณนิด
:laugh: :laugh:
-
พ่อมาตามแล้วครับคุณนิด :katai1:
-
เอ่มมม นิดจ๊ะ โชคดีนะจ๊ะ
-
กูเป็นผัวนิด!
:m20: :laugh:
เจ๋งมากฉกาจ
-
งานเข้าอย่างจัง
-
กูเป็นผัวนิด!
ตอบได้โดนใจมากฮ้าาาาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่นิดจะโดนมากไหมน้อ :mew2: :mew2:
-
เข้าข้างคุณฉกาจ!!!!
-
เข้ามาเม้นว่าสนุกมากเลยค่ะ ติดตามมาตลอด
-
เอวแล้วไง :hao7: :hao7: :hao7:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
กร๊ากกกกก คุณนิดของฉัน ไม่เละวันนี้แล้วจะเละวันไหน :heaven
-
อ่า น้องนิด ทำตัวเองน๊า เราช่วยอะไรคุณไม่ได้
เคลียร์กันเองนะจ๊ะ ผักกาดก็อย่ารุนแรงกะน้องนิดมากน๊า
-
แอบเข้ามาส่องรอบทลงโทษคุณนิด :m22: คุณผักกาดห้ามทำอะไรรุนแรงกับคุณนิดน้า คุณผิดสุดคือคุณจิตโน่นไปเอามาเคลียร์เลย :angry2: จะได้เจอกับพี่เชนสุดที่เลิฟซะที :m3: เป้าหมายที่แท้จริง ก็คือ
ยังคงเชียร์คุณจิต & พี่เชนต่อไป เย้ ๆ :a2:
ไม่เอาพี่ป้อม ไม่ชอบพี่ป้อม o9 o9
รักคุณ 403 เหมือนเดิมนะจ้ะ :จุ๊บๆ:
-
คุณนิดสมควรโดนนะตอนนนี้ โซ่ แซ่ กุญแจมือพร้อมมั้ย อิคุณยาม
ว่าแต่อิพี่ป้อมไว้ใจได้จริงดิ ระแวงไงไม่รู้สิ :เฮ้อ:
-
ไอ้ฉกาจโดนหลอกแล้วไงล่ะ สมน้ำหน้ามัน
สงสารคุณนิดอ่ะจะโดนไรบ้างวะเนี่ย เฮ้อออออ
แต่ทำตัวเองนะคุณนิดไม่บอกให้มันจบๆไป
-
เละแน่ๆ บอกแล้ว อย่าแหย่เสือหลับ
-
เอิ่ม
เงิบไปดิ คุณนิดดดดดดดดด
สู้ๆนะ ต้องรอด ฮ่าๆ
-
นิดซวยแล้วเจอเต็ม ๆ ขนาดนี้
แถมยังโกหกว่าอาจารย์แก่อีกความผิดหลายกระทง
คงต้องเคลีร์ยยาวแน่งานนี้
-
รอ ร๊อ รอ
-
:ling1: ใช้สิทธิเลยเหรอคุณฉกาจ
-
ว้ายยยยยยยยย. พลาดไปหลายตอนนนนนนนนน พอเข้ามาอ่านน.... :hao6: หวานนนนนนนนนนอ่าาาาา :ling1:
พี่ป้อม!!!!!!!!!!!!!! ผัวนิดมาแล้วววววววว :ling2:
-
ซวยแล้ว พี่ฉกาจมาเห็นจนได้ ทำไงดีล่ะน้องนิด
-
อุ๊ช๊าาาาา นู่นิด ชิปหาย ตายหยั่งเขียดแน่คราวนี้ o21
-
"กูเป็นผัวนิด"
ฟินนนนนนนนนนนนนนน
ชัดเจนดีฉกาด :mew1:
-
ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านนิยายในนี้พักใหญ่เลยค่ะ ด้วยเหตุผลหลายปัจจัย ติดเกมเอย ติดการ์ตูนเอย 5555 จนกระทั่งเพื่อนส่งลิ้งมาให้ ตอนแรกก็คิดในใจว่าเอาลงลิสต์ก่อน แต่เพื่อนบอกว่าขำดี มีมาม่าแถมให้อีกลังด้วยนะ ก็เลยคลิกเข้ามาอ่านแบบไม่รอช้า (ไม่ใช่ละ)
อ่านไปแล้วก็บอกได้คำเดียวว่า สนุกดีค่ะ ขำคุณนิดอ่ะ ขำไอ้ที่แกคิดเองในใจอะไรแบบนั้น ส่วนนายยามใจฉกาจ ชื่อพี่แกนี่ได้หลายอย่างเลยทีเดียว เรียกผักกาดดูน่ารักอ่ะ พูดแล้วก็หิวอยากกินผัดผักกาด 55555 โอเค กลับเข้าเรื่องก่อน อ่านไปก็หมั่นไส้นายผักกาด สงสารคุณนิดเป็นระยะ โบกธงเชียร์ ฮาพี่เชน แล้วก็แอร๊ยๆ กับฉากขมๆ หวานๆ ของคุณยามกับคุณนิด เวลาคุณนิดไปไหนไม่ได้แล้วนายผักกาดต้องอุ้มนี่กร๊าวใจมากกกกกกกค่ะ .w.
อาจจะเขียนอะไรวกวนไปซักหน่อย แต่ก็ชอบเรื่องนี้นะคะ รอให้มาต่ออยู่นะ >w<
ขอให้คุณนิดขาหายไวๆ ... แต่ก็จะอวยพรขนาดนั้น ขอให้คุณนิดรอดพ้นจากระเบิดผักกาดตู้มมมม ให้ได้ แล้วพี่ป้อมอะไรนั่นอีก =w= จากการสันนิษฐานแล้ว คิดว่าพี่ยังคงคิดกับคุณนิดเหมือนเดิม
อ่า นี่เป็นเม้นที่ไร้สาระจริงๆ 5555555555
-
เอาอีกๆๆๆๆ
เพิ่งมาอ่าน
อ่านแล้วติดใจเลยครับ
-
สนุกอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน เลยต้องล่อทีเดียว 10 กว่าตอนรวด 55555555
ช่วงแรกอยากตบอิผักกาดมากกกกกกกก เกลียดมัน ทำร้ายนิดฉัน TT
สงสารนิดด้วย ตองมาพิการชั่วคราว TT^TT
หลังๆ ผักกาดทำตัวดีขึ้นเลยให้อภัยไป 20% 555555555
แอบชอบพี่เชนนะ นิสัยดีแบบแปลกๆ (?)
ส่วนพี่ป้อม......อยากได้นิดเหรอ??.......ฝันไปเถอะย่ะ!!!!!!! *สะบัดตูด*
-
เละแน่ ฉันว่าแล้ววว ว่ามันต้องมีมาม่า
มาต่อด่วนนะคะ ค้างงง
-
งานนี้เละเป็นโจ๊กแน่!!! :ling3:
-
วันนี้จะมามั้ยยยอ่ะ
-
:call:
:katai4:
:mew2:
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย :mew2:
คุณยามอย่าโมโหแล้วมาลงที่นิดนะเพราะตัวเองที่จริงก็ยังไม่เคลียเท่าไหร่เลย :m16:
ถ้าโมโหลงที่ป้อมไป o18
รอต่อจ้ะ :mew1:
ปล.ป้อมคู่กับเชนป่ะจิ้นทุกสถานการณ์(เค้ากำลังเครียดกันอยู่มันใช่เวลามั้ย :angry2: )
-
คุณนิดจำเป็นบทเรียนไว้นะค่ะ แล้วทีหลังอย่าโกหกอีก :เฮ้อ:
เอาใจช่วยคุณนิดค่ะ ...คุณฉกาจก็ฟังคุณนิดบ้างนะ!!
(บางเรื่องเราอาจคิดว่ามันเล็กน้อย แต่มันอาจเป็นเรื่อง ใหญ่ สำหรับบางคนก็ได้...)
-
พี่รู้มั้ย ชั้นมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย
-
คุณนิด คิดถึงงงฮะ
-
มีแต่คนคิดถึงคุณนิดค่า ~~~~
เป็นห่วงสวัสดิภาพคุณนิดนะคะ ><
-
โอ้ นิดโดนแน่เลยคะ
หวังว่านายฉกาจจะไม่รุนแรกะนิดมากน๊าา
ปล. เพิ่มมาตามอ่าน ตอนแรกเราว่าหวานมากมาย
แต่แป๊บๆ ก็ดราม่าแ้ว ตอนหน้าก็อย่าดราม่าเยอะนะคะ สงสารนิดอ่า
-
กูเป็น...แฟนคลับนิด
อ๊ากกก....รอลุ้นจนจะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย อยากเห็นอิผักกาดแสดงความเป็นผัวไวๆ แล้วอะ o18
-
เอิ่ม ประกาศให้โลกรู้เลย ว่าน้องนิดอ่ะเมียพี่ฉกาจ หวง ห้ามแตะ555
-
กูเป็นผัวนิด โอ่แร็งส์ นิดมีผัวนักเลงเว้ยเฮ้ย
ขอบใจจร้าาา
-
คุณนิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาใจช่วยคุณนิดนะคะ คุณยามฉกาจอย่าทำรุนแรงกับนิดนะ โอยย
อิพี่ป้อมมมม
-
แย่ละคุณนิด คงต้องง้ออิตาฉกาจยาวเลยงานนี้ แถมงานนั่นก็คงไม่ได้ทำแล้วล่ะ
-
เบื่ออิคุณผัวนิด=_=
-
ตอนที่ 17 # แกล้ง
เงียบกริบกันทั้งร้านเลยครับ คนในร้านต่างพากันมองมายังพวกเรา แต่ผมไม่ห่วงสายตาคนพวกนั้นเท่ากับคนสองคนตรงหน้า ความลับที่ไม่อยากให้ทั้งสองคนรู้ ดันเสือกมารู้พร้อมกันอีก เวรกรรมจริงกู
“เชิญนั่งก่อนสิครับ” พี่ป้อมว่า สีหน้าเรียบเฉย
“หวา!” ผมรีบถลันไปกอดเอวคนที่ยืนอยู่ก่อนที่มันจะถึงตัวพี่ป้อม มันหันมามองหน้าผมเพียงนิด ผมเลยออกแรงดึงตัวมันให้เข้ามาหา มันก็ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม เอาตัวมายืนแนบชิดข้างๆโดยมีผมเกาะเอวมันเอาไว้
“กลับบ้านกันนะครับ” ผมบอก กอดแน่นขึ้นเมื่อต่างคนต่างจ้องหน้ากันไม่ลดละ ผมไม่ได้กลัวพี่ป้อมจะโดนต่อยนะ เพราะไม่เกี่ยวกับกู... แหม เลวอีกแล้วครับผม
ในที่สุดคุณฉกาจก็หันมาอุ้มตัวผมขึ้นจากรถเข็น เห็นพี่ป้อมมองตามด้วยสีหน้าผิดหวัง ผมยิ่งลำบากใจ แต่ไม่ลำบากใจเท่ากับคนที่นิ่งลงจนผิดสังเกต ตลอดการเดินทางกลับ มันได้แต่นั่งนิ่ง ไม่ถาม ไม่โวยวายอะไรทั้งสิ้น จนพี่สุทินขับรถมาจอดเทียบลานหน้าบ้าน มันถึงขยับตัวลงจากรถมาอุ้มผม
“อยากนั่งอ่าครับ” ผมบอกตอนที่มันพาผมเข้ามาในห้อง มันวางตัวผมลงบนขอบเตียง แต่ผมไม่ยอมลง คล้องแขนกักคอมันเอาไว้
“อยากนั่งตักคุณฉกาจ” ผมกระซิบบอกเขินๆ มันยอมทำตามอย่างว่าง่าย นั่งลงบนเตียง ก่อนจัดท่าทางให้ผม แล้วคลายมือออก มีแต่ผมเท่านั้นที่ยังกอดคอมันไว้ แล้วนี่จะนั่งเงียบอีกนานไหมครับคุณ
“นิด!” ไม่ใช่เสียงมันหรอกครับ เสียงผมเอง ผมแกล้งทำเสียงใหญ่ๆเลียนแบบเวลามันดุ มือก็จับริมฝีปากมันให้เผยอประหนึ่งว่ามันเป็นคนพูด ส่วนกูเป็นคนพากย์ ฮ่าๆ
“รู้ตัวด้วยเหรอว่าทำผิด” มันถาม
“อย่าโมโหเลยน้า” ผมว่าแล้วเอาหัวไถกับอกมันไปมา มันเห็นว่าตัวผมหยุกหยิกเลยบ่นออกมาเบาๆว่าให้นั่งดีๆ ก่อนจะเอาแขนมากักเอวผมเอาไว้เพราะกลัวผมตก พอได้ทีผมเลยโน้มใบหน้ามันลงมาฟัด
“ไม่ได้ผลหรอกนะ” พูดเสร็จมันก็ดีดหน้าผากของผมพอเป็นพิธี แหม เมื่อกี้กูเห็นนะว่าแอบยิ้ม ผมก็เนียนๆครับ เอนตัวพิงมันจนหลังเอนแนบไปกับที่นอน แล้วเกยคางกับอกของมัน คนโดนทับเอามือมาลูบแก้มผมเบาๆ
“ทำไมไม่บอกผม รู้รึเปล่าว่าเป็นห่วงแค่ไหน” มันว่า ผมนอนฟังเงียบๆ หลบสายตาหนีความผิด
“เรื่องไอ้ป้อมนั่นอีก ถ้าไอ้เชนไม่บอก ผมคงไม่มีวันรู้เลยสินะ”
“ผมกลัวคุณโกรธนี่ครับ” ผมบ่นอุบ ฟุบหน้าลงกับแผงอก มันกระชับอ้อมกอดรัดตัวผมแน่นขึ้น
“ผมโกรธจริง แต่ไม่เท่าเรื่องที่คุณปิดบังหรอกนะ ถ้าออกไปแล้วเกิดอันตรายกับคุณอีก ผมจะทำยังไง สองครั้งที่ผ่านมาก็มากเกินพอแล้ว... จะทำอะไรไปไหนกับใครผมไม่ว่า แต่ขอให้บอกกัน เราเป็นแฟนกันแล้วนะ” มันพูด น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความเป็นห่วงทำเอาผมรู้สึกผิด
“ผมขอโทษครับ” ผมพูดเสียงหงอย มันเอามือลูบผมของผมไปมา แล้วปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร
“แล้วตกลงไอ้ป้อมมันเป็นใคร ขอโดยละเอียด”
“เอาตั้งแต่เกิดเลยไหม” ผมประชดขำๆ
มันหัวเราะ แล้วพลิกตัวให้ผมลงไปอยู่ด้านล่างแทน ผมเลยสารภาพความจริงออกไป แต่ไม่บอกหรอกนะว่าพี่ป้อมเคยชอบผม อันนี้ไม่นับว่าโกหกนะ แค่...บอกไม่ครบ
“ยังอยากให้ผมทำงานอยู่ไหมครับ” ผมถาม เมื่อมันไม่ซักไซ้ไล่เลียงอะไรอีก มันนิ่งอยู่นานก่อนจะตอบออกมาแบบฝืนๆ
“จริงๆก็ไม่อยาก เพราะไม่ชอบหน้าไอ้ป้อม แต่ถ้านิดอยากทำผมก็ไม่ห้าม” มันบอก แต่ผมตัดสินใจแล้วว่า...
“ผมบอกยกเลิกกับพี่ป้อมดีกว่า คุณจะได้สบายใจ”
.
.
.
เรื่องเมื่อวานจบลงด้วยดีครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังร้อนใจ เพราะติดต่อพี่ป้อมไม่ได้ สีหน้าผิดหวังของพี่ป้อมผุดขึ้นมาในความคิด เคยไปต่อว่าเขาเอาไว้ว่าไม่ชอบ... และรังเกียจสัมผัสของผู้ชาย แต่ลงท้ายผมกลับมาเป็นเสียเอง รู้แบบนี้แล้วใครก็ต้องโกรธ แต่ช่วยไม่ได้ หากพี่ป้อมไม่รู้ตอนนี้ วันข้างหน้าก็ต้องรู้อยู่ดี และผมจะไม่ว่าเลย หากพี่ป้อมจะเกลียดผม
“อ๊ะ...รับแล้ว” ผมอุทานกับตัวเองเบาๆเมื่อคนปลายสายกดรับ
“พี่ป้อม...” ผมเรียกผ่านโทรศัพท์ออกไป คนรับนิ่งเงียบ สักพักจึงตอบกลับมา
“ครับ ขอโทษนะที่ไม่ได้รับสาย พอดีพี่ติดสอน” พี่ป้อมโกหก...
ผมรู้ดีว่าพี่ป้อมโกหก ถ้าติดสอนจริง คงไม่ปล่อยให้ผมโทรหาตั้งแต่เย็นเมื่อวานจนถึงช่วงสายของวันนี้หรอก...
“เมื่อวานผมขอโทษนะครับ และผมคงไม่สะดวกที่จะทำงานให้พี่แล้ว...” ผมบอกความต้องการออกไป คนปลายสายพูดแทรกขึ้นมาทันควัน
“หึ...เพราะมันเหรอ”
“ไม่เกี่ยวกับเขาหรอกครับ ผมตัดสินใจเอง ผมต้องขอโทษด้วย พี่จะเกลียดผมก็ได้ ผมไม่ว่า...” ถึงจะบอกว่าให้เกลียดได้ แต่ผมก็รู้สึกเสียใจอยู่ดี รู้สึกผิดด้วย ทำให้เขาเสียเวลา เสียการเสียงาน แล้วยังเสียความรู้สึกอีก... ผมเห็นปลายสายนิ่งเงียบไป จนคิดว่าพี่ป้อมคงไม่อยากคุยกับผมแล้ว เลยกะว่า จะบอกสวัสดี ลาแต่เพียงเท่านี้ แต่เสียงถอนหายใจหนักๆทำให้ผมชะงักเสียก่อน
“พี่ไม่เกลียดนิดหรอกนะ อย่าคิดมาก พี่ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไรจริงๆ” พี่ป้อมบอกว่าอย่าคิดมาก แต่เสียงแผ่วๆที่ตอบมาตอนท้ายมันยิ่งทำให้ผมคิดหนัก
“ผมขอโทษครับ” ผมบอกออกไปตามความรู้สึก
“ถ้ายังไง วันนี้พี่ไปรับนิดที่บ้าน ไปจัดการเรื่องเอกสารว่าจ้างแล้วกันนะ เรื่องจะได้จบๆ”
พี่ป้อมว่า ผมรับคำ ก่อนที่พวกเราจะวางสาย หลังจากนั้นผมเลยโทรไปบอกคุณฉกาจว่าจะออกไปจัดการเรื่องเอกสารกับพี่ป้อม เจ้าตัวก็ไม่ว่าอะไร บ่นนิดบ่นหน่อยพอเป็นพิธี แล้วกำชับให้ผมรีบกลับบ้านทันทีเมื่อเสร็จธุระ ห้ามแวะเด็ดขาด
สักพักพี่ป้อมก็มารับผมที่บ้าน ระหว่างเดินทาง ผมรู้สึกถึงความอึดอัดที่แผ่ออกมาจากตัวพี่ป้อม เราสองคนไม่ได้เอ่ยปากคุยอะไร เหตุการณ์ในอดีตมันเหมือนตามมาหลอกหลอน ผมได้แต่นั่งกังวลในรถ จนมาถึงที่คณะ พี่ป้อมเริ่มพูดกับผมนั่นแหล่ะ ผมถึงได้เบาใจ
“กินนี่รองท้องก่อนนะ เที่ยงแล้ว รอสักพักเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านแล้วล่ะ” พี่ป้อมพูดก่อนจะส่งน้ำกับขนมปังให้ผม ผมระบายยิ้มให้ แล้วรับมาทานเพราะเริ่มรู้สึกหิวจริงๆ ไม่นาน เอกสารทั้งหมดก็เสร็จเรียบร้อย โชคดีที่เรื่องยังไม่ถึงคณะบดี เลยจัดการอะไรได้ง่ายๆ
.
.
.
Rrrr !
ผมลืมตาโพลง เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ ก่อนจะคว้าออกมาจากตัวเสื้อ เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นใครจึงกดรับ
“ครับ”
“นิดอยู่ไหน!” มันถาม ผมเอียงคออย่างงงๆ ก่อนจะกรอกเสียงกลับไป
“อยู่บ้านไงครับ...” ผมตอบ แต่เมื่อมองไปรอบๆแล้ว...
“เฮ้ย” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ กวาดสายตาไปทั่วบริเวณแล้วพบว่าไม่ใช่ที่บ้าน แถมข้างนอกยังมืดแล้วอีกต่างหาก... ผมหันรีหันขวาง มองไปก็เห็นพี่ป้อมนั่งอยู่ตรงโซฟา ในใจพยายามนึกว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“สงสัยผมเผลอหลับไป พี่ป้อมเลยพามาที่บ้านเขานะครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวผมกลับแล้ว” ผมพูดกับคนในสายเสียงเนือยๆ เพราะรู้สึกมึนหัวชอบกล มันทำเสียงฮึดฮัดบ่นอะไรที่ผมฟังไม่เข้าใจ ก่อนจะตัดสาย กลับไปสงสัยต้องง้อยาวอีกแน่เลยกู...
“พอดีว่าพี่แวะมาเอาของที่บ้าน เห็นนิดหลับเลยปล่อยให้นอนยาว ขอโทษที่ไม่ได้ปลุก” พี่ป้อมพูด ก่อนจะเก็บของอะไรบางอย่างที่ถืออยู่ในมือเข้าตู้
“ไม่เป็นไรครับพี่ นั่นอะไรครับ” ผมถามถึงของที่พี่ป้อมถือเมื่อสักครู่ พลางพยุงตัวเองลุกขึ้นพิงหัวเตียง
“อัลบั้มรูปครับ มีรูปนิดกับภูมิจิตตอนไปเที่ยวกับพวกรุ่นพี่ด้วยนะ” อ้อ... ผมพยักหน้าเข้าใจ อยากดู แต่ไม่มีอารมณ์มาดูตอนนี้ ต้องรีบกลับบ้านก่อน ไว้ค่อยขอดูวันหลัง
พอกลับถึงบ้าน เห็นใครบางคนยืนหน้าบูดรออยู่ ผมนี่รีบเข็นรถเข้าไปหาเลยครับ
“กลับมาแล้วคร้าบ” ผมว่า เอื้อมมือไปกอดเอวหนา แล้วฝังหน้าลงกับกล้ามท้องนั่น พี่ป้อมเดินตามหลังมาสมทบ แล้วพูดกับมัน
“อย่าว่านิดเลยนะ ผมเป็นคนพาเขาออกไปเอง นี่ครับ... เผื่อคุณไม่เชื่อว่าผมพาน้องไปจัดการเรื่องเอกสารมา ไม่ได้พาไปทำอะไรอย่างอื่น” พี่ป้อมบอก ผมลืมเรื่องเอกสารไปเสียสนิทเลย ดีนะที่พี่แกถือมาด้วย
“พี่ไปนะ แล้วจะมาเยี่ยมบ่อยๆ” พี่ป้อมว่าก่อนจะยื่นมือมายีหัวของผม แต่โดนใครบางคนปัดมือออกเสียก่อน มันจ้องพี่ป้อมตาขวาง ผมหันไปยิ้มให้พี่ป้อมแหยๆ แล้วโบกไม้โบกมือบอกลา
“มึนหัวจัง พาไปนอนหน่อยนะครับ” ผมหันกลับมาบอก มันมึนหัวไม่หายสักที
“เพิ่งจะนอนมาไม่ใช่รึไง” มันว่าเสียงดุ แต่ก็ยังมาอุ้มผมเข้าห้องตามที่บอก ระหว่างเดินก็บ่นอะไรอีกยาวเหยียด อยากจะชะโงกหน้าไปจูบมันหนึ่งทีให้เลิกบ่น แต่ไม่ไหวแล้ว มึนหัว จะอ้วกด้วย และพอหัวผมถึงหมอนก็นอนหลับเลยครับ อืม... ไว้ค่อยตื่นมาฟังมันบ่นต่อพรุ่งนี้แล้วกัน
.
.
.
ผมบิดตัวตื่นอย่างขี้เกียจ แต่ทำได้ไม่ถนัดเพราะติดอ้อมแขนของคนที่นอนอยู่ด้วย ลืมตาขึ้นมาก็เห็นมันตื่นอยู่ก่อนแล้ว ผมกะพริบตาปริบ มองคนที่จ้องผมนิ่งๆ สงสัยยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่แน่ๆ
“ตื่นไวจังครับ” ผมทักแล้วหอมแก้มมันเบาๆ
“ยังไม่ได้นอนต่างหาก” มันว่า
“เครียดเหรอ” ผมรีบผละออกมา จ้องหน้ามันแล้วถาม
“อืม” มันตอบ สีหน้าจริงจังของมันทำให้ผมนอนนิ่ง รอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ
“นิดเลิกยุ่งกับไอ้ป้อมได้ไหม”
หือ...
“เลิกติดต่อ เลิกให้มันมาหา อย่าไปข้องเกี่ยวกับมันอีกได้ไหม” มันพูดรัว ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองเข้าใจเอาเสียเลย
“ทำไมจู่ๆถึง...”
“ช่างเถอะ” มันตัดบท ก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปกอดแน่น ผมกอดตอบ ลูบหลังคนตัวโตอย่างเอาใจ
“เราไปเที่ยวกันนะ”
หา...
“ที่ไหนครับ” ผมแปลกใจ อารมณ์ไหนถึงมาชวนไปเที่ยว
“ก่อนอื่นต้องไปทำวีซ่า”
“ไกลขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามงงๆ มันพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดเสียงแข็ง
“ไม่อยากเที่ยวทับรอยไอ้ป้อม”
มันตอบ ผมหน้าเหวอ ไม่เข้าใจว่าพี่ป้อมมาเกี่ยวอะไร แต่ความคิดก็พลันหายไปเมื่อมันหัวเราะกับท่าทีของผม ผมเลยแกล้งตีไหล่คนบ้าแก้เขิน ในใจก็รอวันที่จะได้ไปเที่ยวกับมันแทบไม่ไหว
.......................................................................
มีอีกตอนอยู่ที่หน้า 45 นะคะ o7
-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: ดีนะอียามไม่วีนแตกน้องนิด แต่พี่ป้อมมันน่าสงสัยนิดหน่อย ยามผักกาดสู้ ๆนะ
-
พี่ป้อมไม่ได้ทำอะไรนิดจริงๆใช่ไหม??
-
เป็นเอามากนะคุณผักกาด ถ้านิดหายดีแล้วสงสัยต้องจับล่ามโซ่แล้วล่ะ มีเมียเสน่ห์แรงก็เงี้ยแหละ ขนาดคุณผักกาดยังหลงเลย
-
คุณฉกาจน่ารักจัง o13
นิดก็ขี้อ้อนนนซะ
-
ค่อยยังชั่ว ที่รู้จากพี่เชนก่อนไม่ได้ไปเจอด้วยตัวเอง
ไม่ไว้ใจ พี่ป้อมเลยว่า วางยานิดทำไม แล้ว แอบเอารูปให้ฉกาจดูใช่ไหม เขาถึงเห็น
ตอนนี้ กลัวๆ แต่ ดีใจไม่ดราม่า แต่ตอนหน้าๆ ก็ยังหวั่นใจ
ไปเที่ยวให้สนุกนะคะคุณนิด
-
ต๊ายยหึงโหด ว่าแต่พี่ป้อมแอบทำไรป่าวนิ 555
-
สงสัยไอ้พี่ป้อมอะ มันดูแปลกๆพิกล
คุณฉกาจตอนนี้ให้คะแนนบวกนะ ดูระงับอารมณ์ได้ดี
กลัวจะมีมาม่าจังวุ้ย ยังไงก้เอาใจช่วยนิดกับฉกาจแล้วกัน
ตอนหน้าไปเที่ยวกันคงจะหวานน่าดู รอค่ะ
-
เราก็ว่าเรื่องอิพี่ป้อมมันแปลกจริงๆ แล้วคุณฉกาจรู้จักด้วยหรือเปล่านะ
แต่นิดเดี๋ยวนี้รู้จักอ้อนคุณฉกาจนะ ร้ายจริงๆ
-
มันเหมือนมีเรื่องแปลกๆไงไม่รู้แฮะ
-
ดีนะ ไม่ตีกันซักแอะ :katai2-1:
-
เอ๋าา โอ้ยย เอ้ยย หมดเเล้ว บร้ะ หมดเเล้วเหรอ โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไรอ้าาาาาาาาาาาาาา า า า บาบาบาชิกชิกกะบูมบูมบูม
โห้วววววว ว ว ผักกาดขี้หวง บุ้วๆๆ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เอ๊ะ ผักกาดไม่วีนวุ้ย มาแปลก 555 :laugh:
-
อิพี่ป้อมต้องใส่อะไีรให้คุณนิดกินแน่ๆถึงได้หลับ และมึนหัวอย่างนั้น :m16: ไอ้เอกสารอะไรนั้น ต้องเป็นเรื่องราวในอดีตที่ทำให้คุณผักกาดโกรธแน่ๆ แต่เอไปตกลงเป็นแฟนกันตอนไหนหว่า :hao4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นไปไม่ได้คุณฉกาจมันไม่วีน!!
-
แปะไว้ก่อนนะครับ........้ดี๋ยวมาเม้น
-
:hao4:
-
:mew1:
เหมือนจะงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับนิด
ในช่วงที่หลับไป เหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะ
-
คุณฉกาจดีนะ ไม่งอนนาน (ทำตัวดีเรียกคุณฉกาจ พอจะจิกเรียกผักกาด55555555555)
สงสัยพี่ป้อม ดูมีซัมติงแปลกๆ หรือคิดไปเองหว่า
-
ตอนนี้น่าร้ากกกกก :o8: :o8:
คุณฉกาจคุณนิดน่ารักทั้งคู่เลย ดูเหมือนเด็กงอนๆ 55555
-
คนที่แกล้งนี่คือพี่ป้อมแน่เลย :ling1:
คุณนิดขี้อ้อน น่ารักจัง :man1:
-
ฉกาจเอ้ย
-
ง่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
บอกเลยค้างมากกำลังอ่านได้อารมณ์เพลินๆ อ่าวจบ ฉับ!
แงง คนแต่งแกล้งเค้า T____T
มาอัพไวๆ คิดถึงคุณนิดคุณฉกาจไม่ได้อ่านมาตั้ง 3 วันแน่ะ
555555555555 คิดถึงคนแต่งด้วยยย ♥
ปล.คุณนิดตอนนี้ขี้อ้อนมากกก ฮืออ น่าจับมาฟัดจัง -///- *คุณฉกาจเตะ*
-
ทำไมรู้สึกเหมือนพี่ป้อมไม่ยอมจบ!
-
เฮ้ย ผิดคาด นึกว่าผักกาดจะระเบิดบู๊ม
แบบว่านิสัยเปลี่ยนไปเยอะอ่า เพราะถ้าเป็นผักกาดคนเดิมคงไม่สนอะไรซักสิ่ง
ทำร้ายน้องนิดอีกแน่ๆ
โชคดีไป เหอ เหอ
-
ต้องเกิดอะไรขึ้นตอนนิดโดนยานอนหลับเเน่ๆ :ling1:
-
พี่้ป้อมแอบน่าสงสารนะ แต่สงสัยว่านิดแค่หลับไปเหรอ
หรือพี่ป้อมนั่งมองหน้านิดเฉยๆไม่ได้ทำไร :hao4:
-
อิพี่ป้อมมันทำอะไรนิดกันแน่???
อย่างนี้ต้องให้พี่เชนมาจัดการ แอร๊ยยยย
-
รู้สึกตะหงิดกับกรณีนายป้อมเหมือนจะยังมีอะไรบางอย่างปิดบัง
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก
จะติดตามตลอดไปเลยค่ะ
น่ารักสุดๆไปเลย...อ่านแล้วนั่งยิ้มอยู่ที่หน้าจอคอม
กรี๊ดดด>///<
-
เอ๋ เหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่นิดไม่รู้ พี่ป้อมแกบอกหรือส่งอะไรให้พระเอกอ่านป่าว
ถึงดูโมโหนัก ไม่อยากเที่ยวทับรอย แสดงว่าต้องรู้อะไรมา ขนมนั่นมียาป่าวนะ
ทำไมนิดถึงหลับไม่รู้ตัว ดีนะไ่ม่โดนจับปล้ำ คนอ่านล่ะใจหาย แกยิ่งโมโหอยู่ด้วย
คงแอบแค้นนิด ๆ ด้วยนะ
คุณนิดง้อแฟนน่ารักม้ากกกกกกก มีทำเสียงดุล้อเลียน คว้าคอเค้ามาจูบก่อน
แหม อ้อนได้ใจจริง ๆ แบบนี้คุณอดีตยามจะไปไหนรอดเนอะ
มีบอกด้วยว่ามีอะไรให้บอกเพราะเป็นแฟนกัน ฮิ้วววว พระเอกน่ารักอ่ะ
ไปเที่ยวกันๆ ไปไกลด้วยนะ คงสนุกน่าดู (มั้ยนะ)
ขอบคุณค่ะ
-
เดี๋ยวๆ อิพี่ป้อมทำไรอ่ะป่าว งงนะเนี่ย ไปนอนอยู่บ้านอิพี่ป้อมได้ไง
ไม่ไว้ใจอิพี่ป้อมเลย
จะดราม่าไหมเนี่ย เพิ่งจะหวานกันแท้ๆ :ling1:
-
รอดไปรอบนี้ :katai1: เกือบไปแล้ว
-
อิพี่ป้อมยาม มันต้องสร้างเรื่องไรไว้แน่ๆเลย
-
:a5: ไอ้พี่ป้อมแกไม่เลวขนาดถ่ายรูปนิดไว้แบล็กเมย์ใช้ไหม
-
แอบถ่ายรูปแบลคเมล์รึป่าว
-
พี่ป้อมต้องทำอะไรแน่เลย ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
-
คุณนิดขา ไม่เคยจะระวังตัวอย่างไรก็ยังเป็นอย่างนั้นเสมอเลยสินะ อันตรายนะเนี่ย
อิพี่ป้อมอะไรนั่นดูไม่น่าไว้วางใจเลยอ่ะ รู้แล้วว่าคุณนิดมีแฟนเป็นผู้ชายจะคิดมีความหวังรึเปล่าเนี่ย เฮ้อ :mew5:
-
:katai2-1:
-
พี่ป้อมต้องแอบทำอะไรไว้แน่เลย :katai5:
-
หวายยยยยยย นิดอ้อนน่ารักจังเลย :hao7:
-
อุ๊ย ผักกาดไม่โกรธ ผักกาดเป็นผู้ใหญ่แล้ว 555555
แหม่ ก็คุณนิดเล่นกอดอ้อนขนาดนั้น อย่างผักกาดโกรธลงก็แย่แล้วว
สรุปเรื่องนี้คุณนิดมีอำนาจมากสุด 55555
-
เกิดอะไรขึ้นรึป่าวว
-
แม่เจ้า คุณฉกาจไม่วีนนนน :katai2-1: ผิดหูผิดตา แต่ก็ดีแล้วล่ะน้าาาา
แต่อิพี่ป้อมแอบมีซัมทิง ทำอะไรคุณนิดตอนแกหลับรึเปล่าเนี่ย...(สงสัยไปถึงของกินด้วย) คุณฉกาจก็ดูแปลกๆ =_="
-
โอโห่ะ นิดอ้อนได้น่ารักสุดใจ นึกว่าต้องกินมาม่าถ้วยใหญ่ซะละ :เฮ้อ:
-
คุณฉกาจน่ารักขึ้นเยอะ ไม่เหวี่ยงไม่โวยวาย
คุณนิดก็อ้อนเก่งซะขนาดนี้
-
พฤติกรรมอีพี่ป้อมน่าสงสัยมากๆ o18
-
>////////////////< ผักกาดแกน่ารัก ><
:impress2: ยังเชียร์พี่ป้อม ให้ได้กับพี่ เชน :impress2:
คุณนิด :-[ น่ารักกกกกกกก :hao7:
-
สงสารป้อมอ่ะ
คนที่ชอบบอกว่าไม่ชอบผู้ชาย---ก็พอเข้าใจได้
แต่สุดท้ายคนๆนั้นก็มีแฟนเป็นผู้ชาย---เป็นใครก็คงจะเสียใจมากๆเลย
แต่ป้อมก็ควรจะทำใจแล้วปล่อยเค้าไป---อย่าไปจองเวรกันเลย
ถ้าเป็นคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันหรอก
แต่ถ้าไม่ใช่---ทำยังไงมันก็ไม่ใ่ช่
+ เป็ดจ้า
-
พี่ป้อมทำไรนิดปะเนี่ย?
-
เที่ยวใหสบายใจเถิดหนา :hao7:
-
ไอ้พี่ป้อมทำอะไรคุณนิดอ่ะ :hao4: :hao4: :hao4:
-
แหม่ นึกว่าจะมีเลือดตกยางออกซะแล้ว
คุณฉกาจ เยี่ยมมาก
ไอ้ป้อม (ยาม) ดูพิลึกนะ ตอนนิดหลับไปนี่เกิดอะไรขึ้นป่าว
ไม่น่าไว้ใจนะ :katai5:
-
พี่ป้อมต้องแอบทำอะไรตอนนิดหลับแน่
-
อะไรยังไง
ทำไมพี่ป้อมวางยาละ
แล้วเอาอะไรไห้ผักกาดดูวะเนี้ย
สงสัยๆ
-
ดีนะเนี่ย...คุณฉกาดเวิร์ชั่นนี้ไม่โหดทะลุจอ 55+++
รอคอยพรีฺัฺัฮันนีมูน อิๆๆๆ
-
อีตามะขามป้อมต้องทำอะไรซักอย่างแน่ๆเลย มีพิรุดชัดๆ :ruready
โชคดีของหนูนิดนะเนี้ยที่อีตายามแกไม่วีนแตก :เฮ้อ:
ไปเที่ยวๆหรือฮันนีมูนจ้ะเอาดีๆพ่อผักกาด :impress2:
-
เพิ่งมาอ่านนน
ชอบทั้งคุณนิด ทั้งคุณฉกาจเลยยย
ว่าแต่อิพี่ป้อมทำไรน้องเนี่ยย
-
พี่ป้อมหน้าสงสัยยยย :katai1:แต่ทั้งสองไม่ตีกันก็ดีละ :hao7:
-
:-[ หวานชื่นเหมือนเดิมก็ดีแล้ว
ไอ้พี่ป้อมอย่ามายุ่งกับครอบครัวคนอื่นนะ :z6:
-
พี่ป้อม นางทำอะไรหนูนิดรึเปล่า?? ไม่น่าไว้ใจ!
-
นิยายเรื่องนี้คนติดตามเยอะมากๆๆ สนุกดีด้วยครับ มาต่ออกีนร้าครับ
-
พี่ป้อมทำอะไรไว้ป่าว
ดูไม่น่าไว้ใจเบยยยยยยยย
- -"
คุณฉกาจเองเดี๋ยวนี้ก็ยอมๆ เมียแล้วแหละ
เพราะตัวเองทำผิดไว้ ฮ่าาาาา อ้อนนิดอ้อนหน่อยก็หายงอนแล้ว
-
ป้อมคงจะไม่ทำไรอะไรใช่มั้ย o18
เดี๋ยวเจอผักกาดตบหรอก :katai4:
-
นี่นิดโดนวางยารึปล่าวเนี่ย :z3:
พี่ป้อมคงไม่ได้ทำอะไรประมาณว่าหาเรื่องแบล็คเมลนิดหรอกนะ!? :katai1: :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆค่ะคุณนักเขียน ปั่นไวๆเน้อ! :katai4: :katai2-1:
-
พี่ป้อมทำอะไรกับคุณนิดรึเปล่าน่ะ น่าสงสัยๆ :m29:
-
อรั๊ยยย!!! คุณท่านฉกาจแฮนซั่มมากค่ะ ยังงี้ซิหล่อทั้งกาย&ใจ
( คุณนิดของเราสบายแว้ว )....แต่ไม่วางใจอิพี่ป้อมว่ะ
....ลุ้นๆ อยากอ่านๆๆๆ รอตอนต่อนะค่ะ (คนเขียนสู้ๆ) :katai4:
-
พี่ป้อมทำไรไว้หรือเปล่าเนี่ย
ทำไมนิดมึนๆ เหมือนคุณฉกาจไปรู้อะไรมาเลย
-
:pig4: ขอบคุณค่ะเป็นห่วงนู๋นิดจังเลยกลัวจะโดนมอมยา ยังปลอดภัยดี
คุณยามน่ารักจังยอมรับแล้ว มีการขี้งอนขี้หึงด้วย
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ รักคุณยามนู๋นิดมากมาย
รักพี่เชนด้วยฮ่ะ :mew1:
-
ตอนที่ 18 # Aloha Au Ia’oe
(คำเตือน : เลี่ยนมาก)
“ตกลงจะพาผมไปไหนครับ” ผมถามคนที่อุ้มผมลงจากรถเป็นรอบที่ร้อย จากวันนั้นจนถึงป่านนี้มันยังไม่ยอมปริปากบอกสักคำ ก่อนมามันแค่พาผมไปถ่ายรูปทำวีซ่า หลังจากนั้นมันก็จัดการอะไรเองเสร็จสรรพ หวังว่าคงไม่พากูไปทิ้งที่แนวตะเข็บชายแดนระหว่างประเทศใดประเทศหนึ่งหรอกนะครับ
“ถ้าจะพาผมไปขาย ขาดทุนแน่ๆเลยนะครับ” ผมว่า ค้อนปะหลับปะเหลือกใส่มัน มันหัวเราะพรวด จนพี่สุทินที่ลากกระเป๋าตามมาก็อดหัวเราะไปด้วยไม่ได้
“เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็รู้แล้วว่าจะไปไหน ยังจะมาถาม” มันโคลงหัวผมเบาๆ มองซ้ายมองขวาไปตามแนวถนน เห็นว่าไม่มีรถขับผ่าน จึงเข็นรถพาผมเข้าไปในตัวอาคารของสนามบิน
ระหว่างที่นั่งรอเช็คอิน ผมเห็นมันเอาตั๋วเครื่องบินยัดใส่กระเป๋าเสื้อด้านข้าง จับสังเกตได้ว่าเจ้าตัวไม่ได้สนใจตั๋วไปมากกว่าการตรวจดูสัมภาระ เลยถือโอกาสฉวยมาซะเลย คนตัวสูงก็หันมามองตามแรงดึง มองของในมือของผมแล้วแกล้งทำหน้าดุ
“แฮ่...” ผมมองตั๋วเครื่องบินในมือ ไล่อ่านตัวอักษรทีละบรรทัด ก่อนจะเบิกตาโพลง
“ฮะ...ฮา อุก!”
ฮาวาย!
ผมตะโกนในใจ ออกเสียงไม่ได้เพราะโดนมันเอามืออุดปาก กูแทบอยากจะร้องกรี๊ดครั้งแรกในชีวิตก็ตอนนี้ มึงพากูไปขายไกลไปไหม!
“ไกลไปไหมครับ” ผมกระซิบถาม เมื่อกี้เกือบตะโกนลั่นสนามบินแล้วไงกู
“ไม่อยากไปเหรอ ไปลาวแทนไหม” ไอ้นี่ก็บ้าจี้กระซิบตอบ... แต่ขอโทษนะ จะไปลาวแล้วขอวีซ่ามาทำมะเขืออะไร
มันย่อตัวนั่งลงตรงหน้า ก่อนจะบอกให้ผมกางแขนออก แล้วเอาเสื้อคลุมแขนยาวมาสวมให้ ติดกระดุมอะไรให้เรียบร้อย มันก็อุ้มผมขึ้นจากรถเข็น เพราะได้เวลาเช็คอินแล้ว เห็นพี่สุทินลากสัมภาระตามหลังมาไวๆ โหลดกระเป๋าและรถเข็นคนไข้อะไรเสร็จสรรพ พวกเราก็บอกลาพี่สุทินก่อนจะเดินเข้าเกท เอ่อ คือมันเดินคนเดียวนะ ไม่ใช่ผม
“ง่วงเหรอ” มันถาม ผมพยักหน้า ตอนนี้สี่ทุ่มนิดๆ ตั้งแต่มาอยู่บ้านมัน เวลาแบบนี้ผมหลับไปนานแล้ว
“นอนก่อน เดี๋ยวไปนอนต่ออีกทีบนเครื่อง” มันบอกแล้วอุ้มผมไปตรงเบาะที่เอาไว้ให้สำหรับผู้โดยสารนอนรอเครื่อง ผู้โดยสารคนอื่นๆพากันมองพวกผมตลอดทาง แต่ผมชินแล้ว เวลาไปไหนมาไหนมันก็อุ้มผมแบบนี้ตลอด
“ไม่ง่วงเหรอ นอนไหม” ผมถามมันเสียงงัวเงีย เห็นคนตรงหน้าลงไปนั่งบีบนวดขาให้ผม
“ผมนอนแล้วใครจะเฝ้าคุณ เดี๋ยวโดนลักพาตัวไปขายในตลาดมืดแถบตะวันออกกลางนี่แย่เลย สงสารคนลักพาตัว เอาไปก็ขายไม่ออก”
จ้ะ...พ่อหนุ่ม
ผมรู้สึกเหมือนหลับไปนานมากแต่นอนไม่เต็มอิ่มหรอกนะ เสียงประกาศนั่นนี่ดังตลอดเวลา แถมคนก็เดินไปเดินมา เลยตัดสินใจตื่นดีกว่า กอปรกับคนที่นั่งนวดขาให้ผมอยู่มันปลุกผมด้วย เพราะได้เวลาขึ้นเครื่องพอดี และพอได้ขึ้นไป ตัวผมจากที่ตาปรือนี่ตื่นเต็มตาเลยครับ
“คะ...คุณฉกาจ...ฟะ...เฟิร์สคลาส...ละ...เลยเหรอครับ...มะ...มันแพงนะ”
“ไม่ชอบเหรอ ทีหลังจะได้เปลี่ยนเป็นนครชัยแอร์”
กวนตีน...
“แหม กว่าจะถึงฮาวาย ผมคงแก่ตายคารถบัสไปสักสิบรอบแน่ๆเลยครับ”
“ฮ่าๆ”
.
.
.
“นอนได้ไหม” มันถามตอนที่วางผมลงบนที่นั่งที่เปลี่ยนเป็นเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว... ผมค่อนข้างตัวเล็กครับ มันจับขาของผมเหยียดสุดปลายเท้าแล้วยังเหลือพื้นที่ว่างอีกบานเบอะ
“คุณนั่งตรงไหน” ผมถามคนที่ยังไม่ลุกไปไหน
“ข้างๆนี่ไง” ผมมองตาม ถึงจะบอกว่านั่งข้างๆ แต่มันมีที่กั้นครับ ไม่สามารถมองเห็นกันได้
“ไม่ต้องกลัว ผมรอคุณหลับแล้วถึงจะไปนอน” มันบอกแล้วลงมือนวดขาให้ผมอีก
“ไม่ต้องนวดแล้วก็ได้ คุณนวดมาตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องแล้ว มานอนเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม” ผมว่า มันนอนไม่หลับครับ ปกติก็นอนกับมันตลอด ตอนนี้เลยติดไม่ชอบนอนคนเดียวแล้ว
พอผมพูดเสร็จมันก็เอาตัวตึกๆของมันมายัดรวมกับที่นอนของผมครับ พื้นที่มีเยอะ นอนสองคนได้สบาย เว้นแต่ว่าตัวมันสูง ขายาวไปหน่อย เลยต้องงอขานอน
“ดูหนังกัน” มันพูดแล้วลุกไปคว้าหูฟังเฮดโฟนมา จับพลิกออกแบ่งกันฟังคนละข้างแล้วเปิดหนังดู มันเป็นหนังที่ผมดูแล้วหงุดหงิดในหัวใจมากครับ
“นางเอกเล่นแข็งมากเลยนะครับ” ผมบ่น
“เขาก็เล่นเป็นธรรมชาติดีออก...”
หือ...
“ธรรมชาติแบบ ควรจะไปเล่นเป็นท่อนไม้ ก้อนหิน อะไรประมาณนั้น ฮ่าๆ”
อืม... มึงลุกไปปิดเถอะ
เมื่อคืนดูหนังจนหลับคาเฮดโฟนเลยครับ มาตื่นอีกทีตอนที่คุณฉกาจเขามาปลุกตอนเช้า อุ้มผมพาไปที่ห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวอะไรเสร็จสรรพก็พากันมานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน สักพักกัปตันก็ประกาศว่าเครื่องจะลงแล้ว ให้นั่งประจำที่ให้เรียบร้อยนั่นแหล่ะ ถึงสลายตัวกันชั่วคราว
เรามาเปลี่ยนเครื่องกันที่ญี่ปุ่นครับ อันนี้ผมพอเข้าใจ ว่าฮาวายค่อนข้างไกล ต้องเปลี่ยนเครื่องเป็นธรรมดา แต่ไม่เข้าใจว่ามันจะพาผมออกมาจากเกททำไม
“จะไปไหนครับ ไม่รอขึ้นเครื่องเหรอ” ผมถามตอนที่ผ่าน ตม. มาได้
“ขึ้นสิ แต่เรามีเวลาหนึ่งวันก่อนขึ้นเครื่อง ผมทำเรื่องขอ Stopover ไว้... ดูนั่นสิ ใครมา” ผมมองตามคนที่บุ้ยหน้าชี้กลายๆ มองไปก็เห็นใครโบกมืออยู่ไหวๆ
“คุณจิต!” ผมยิ้มร่า เห็นภูมิจิตเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับรถเข็น พอถึงตัว คุณฉกาจเลยวางผมลงบนรถนั่น ก่อนที่เราจะออกจากสนามบิน เพื่อหาร้านอาหารใกล้ๆสักร้านนั่งคุยกัน
“คิดถึงคุณจิตจัง ทำงานหนักไปรึเปล่าครับ ซูบไปเยอะเลย” ผมทัก สำรวจร่างกายของเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“ไม่ซูบยังไงไหว ที่นี่ทำงานกันโหดมาก กูเร่งทำให้สาขาที่นี่อยู่ตัวเร็วๆแล้วกูจะขอกลับไทยแล้ว... แล้วมึงนี่ยังไง ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ เจออีกทีมีผัวซะแล้ว”
“คุณจิต!” ผมกระซิบด่ามัน แต่ถึงกระซิบยังไงคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ใกล้ๆก็ได้ยินครับ เห็นมันกระแอมไอแก้เก้อ แล้วหันมากระชับผ้าพันคอให้ผม
เราคุยกันอยู่นานเกือบๆสองชั่วโมงได้ ส่วนใหญ่มีแต่ผมกับคุณจิตนั่นแหล่ะที่นั่งคุยกัน คุณฉกาจเขานั่งฟังเฉยๆ มีผสมโรงด้วยนิดหน่อย จนในที่สุดคุณจิตต้องขอปลีกตัวกลับก่อน เพราะมันลางานมา ผมนี่น้ำตาซึม
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ผมว่า กอดมันเบาๆ
“มึงก็เหมือนกันนะ ไม่มีมึงให้ด่านี่กูโคตรเหงาเลย ไว้กูจะกลับไทยเร็วๆ” อ้อ... ที่อยากรีบกลับเร็วๆนี่เพื่อจะมาด่ากูใช่ไหม
“ครับ” ผมตอบ ถึงจะคิดอะไรตลกๆ แต่ก็อดกลืนก้อนสะอื้นลงลำคอไม่ได้
“ไม่ต้องร้องเลยไอ้เหี้ย กูไม่ได้ไปตาย” มันแหวใส่ผม
“ฮ่าๆ” ทั้งผมและคุณฉกาจพากันหัวเราะออกมา ก่อนจะโบกมือลาภูมิจิต
.
.
.
“คุณง่วงเหรอ” ผมถามคนที่นั่งข้างๆ ตอนนี้เราอยู่ในเกทแล้วครับ เห็นมันนั่งสัปหงกเป็นระยะ เมื่อวานตอนขึ้นเครื่องมามันมัวแต่ดูแลผมจนไม่ได้นอนแน่ๆ แถมหลังจากภูมิจิตกลับไปมันยังเข็นรถพาผมเที่ยวอีก เรียกว่าไม่ได้พักกันเลยทีเดียว
“คุณนอนเถอะนะ ผมไม่ง่วงหรอก” ผมบอก ดูเวลาแล้วยังเหลืออีกเกือบสองชั่วโมง มันก็ดื้อไม่ยอมนอน แต่ทนผมรบเร้าไม่ไหว มันเลยเอนหัวพิงกับไหล่ของผม
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอก มันส่งเสียงอือออครางรับในลำคอ
“ขอบคุณที่พาผมมาหาคุณจิต” ผมกระซิบบอก มันชะเง้อหน้ามาหอมแก้มผมทั้งๆที่หลับตา ก่อนจะนิ่งไปเพราะหลับจริงๆ ผมเลยควานหาโทรศัพท์ในตัวมัน เอามาถ่ายรูปคู่กัน แล้วเปลี่ยนรูปนี้เป็นรูปพื้นหลังแทนรูปเปลือยของผมที่คนบ้ามันตั้งไว้... รูปคู่น่าดูกว่ากันเป็นไหนๆ
.
.
.
ในที่สุดเราก็มาถึงที่หมายครับ เกิดอาการมึนงงกับเวลานิดหน่อย วันแรกพวกเราเลยเอาแต่นอน เพราะเพลีย วันต่อมาเราถึงเริ่มออกไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ส่วนใหญ่จะไปตระเวนกิน แล้วก็ชมสถาปัตยกรรม อาทิ พวกพระราชวัง ซึ่งนั่นไม่จุใจผมครับ เพราะผมอยากเล่นน้ำมาก แต่ปัญหาคือ...ขาไม่อำนวย เลยได้แต่เก็บความอยากไว้ในใจ
“ทำไมให้ผมใส่ชุดนี้ครับ” ผมถามคนที่แต่งตัวให้ มันเอากางเกงว่ายน้ำมาสวมให้ผม ตัวมันเองก็ใส่เหมือนกัน
“เดี๋ยวจะพาไปว่ายน้ำ” มันบอกสั้นๆ ก่อนจะเอาครีมกันแดดมาทาทั่วตัวผม
“คงจะไม่ได้พาผมไปแช่น้ำในสระของโรงแรมจนตัวเปื่อยหรอกนะ” คือมาถึงที่แล้วก็อยากเล่นน้ำทะเลนี่ แต่เห็นมันส่ายหัวหวือผมก็เกิดมีความหวังขึ้นมา ก่อนจะดับลงเมื่อมันพูดว่า...
“ผมซื้อสระน้ำเป่าลมมา เดี๋ยวให้คุณนั่งเล่นแช่น้ำคนเดียวในห้องนี่แหล่ะ”
โว้ย กูอยากจะกรี๊ดเป็นภาษาฮาวาย ถ้าจะให้กูเล่นในห้องก็ไม่ต้องมานั่งทาครีมกันแดดให้ก็ได้!
.
.
.
“สวยไหม” มันหันมาถามผมที่เกาะหลังมันอยู่
“สวยมากเลยครับ” ผมพูดเพ้อ มันพาผมมาที่ชายหาดจริงๆ ตอนแรกก็งงว่าทำไมต้องแบกผมขี่หลังออกจากห้องด้วย แต่พอมาเห็นสถานที่เท่านั้นแหล่ะ น้ำตานี่แทบปริ่ม
ผมก้มมองน้ำทะเลใสแจ๋วในขณะที่คนตัวสูงเดินย่ำลงทะเลจนระดับน้ำถึงช่วงอกของผม มันจึงหยุดแล้วหันมาบอกว่า
“เกาะแน่นๆนะ จะว่ายแล้ว” ผมรีบเหนี่ยวคอมันเอาไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะออกแรงว่ายไปตามจุดต่างๆตามที่ผมบอก
“นิดใส่แว่นเร็ว” มันบอก ผมรีบละมืออีกข้างดึงแว่นตากันน้ำที่คล้องคออยู่ขึ้นมาสวม
“กลั้นหายใจด้วยนะ” มันว่า แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เตรียมตัว มันก็ดำลงไปในน้ำทันที ด้วยความที่ผมตกใจอยู่แล้ว ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อมันแกะมือผมออก แล้วพลิกตัวหันมาประชันหน้ากัน ประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว เนิ่นนานจนผมเริ่มจะขาดอากาศหายใจ เลยทุบไหล่หนานั่นเป็นสัญญาณ มันเลยพาตัวผมพุ่งพรวดขึ้นจากใต้น้ำ
“แฮ่ก” เราสองคนแข่งกันหายใจหอบ ผมหมดแรง จนคนที่ยืนอยู่ด้วยกันต้องประคองตัวผมเอาไว้ แล้วถอดแว่นตากันน้ำออกให้
“หมดแรงรึยัง ขึ้นไหม เดี๋ยวไม่สบาย” มันว่าขำๆ ก่อนจะเอามือปาดหยดน้ำที่จับตัวบนใบหน้าของผมออกให้อย่างเบามือ ผมพยักหน้าหงึก ต่างคนต่างมองหน้ากันแล้วพากันหัวเราะ
ตกเย็นมันเข็นรถพาผมมาชมการแสดงครับ ส่วนใหญ่จะเป็นการแสดงของชาวพื้นเมือง ผมก็เรียกไม่ถูกหรอก แต่เห็นชาวต่างชาติเข้าไปร่วมสนุกกันเยอะแยะมากมาย มองแล้วก็เพลินดี
“นิดดูนั่นสิ โชว์เก็บมะพร้าว” มันบอก ผมมองตามเห็นชาวพื้นเมืองคนหนึ่งกำลังปีนต้นมะพร้าวอยู่ เกือบจะถึงปลายยอดอยู่แล้ว
“เขามีเกมให้เล่นด้วยนะ ให้ผู้ชมไปยืนรออยู่ใต้ต้นมะพร้าว แล้วเขาจะโยนลูกมะพร้าวลงมาให้รับ”
บ้าน่า...
“รับพลาดนี่ตายคาที่เลยนะครับ” ผมว่า
“ไม่ตายหรอก ไม่เชื่อนิดลองไปเล่นดู”
“เฮ้ย”
อ้ากก ผมกรีดร้องในใจ เมื่อมันดันรถเข็นของผมให้ไปอยู่ใต้ต้นมะพร้าวแล้วผละออก ผมเองรีบเข็นรถหนีเลยครับ ตาก็มองคนด้านบนไปด้วยว่ามันจะโยนลูกมะพร้าวลงมาทิศไหนจะได้หลบถูก แต่สิ่งที่เขาโยนลงมาไม่ใช่ลูกมะพร้าวครับ
ผู้ชายที่ปีนต้นมะพร้าวอยู่แกะห่อผ้าที่มัดติดตัวออก ดอกกล้วยไม้หลายร้อยดอกหล่นลงมากระทบใบหน้าของผมแผ่วเบา ผมมองภาพด้านบนตาค้าง นิ่งงันเหมือนโดนสะกด
มารู้สึกตัวอีกที ตอนที่วัตถุเย็นเฉียบสัมผัสเข้ากับนิ้วมือของตัวเอง ผมจึงก้มลงมอง เห็นคุณฉกาจที่นั่งอยู่ตรงหน้า กำลังบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้ผม มันเป็นแหวนทองคำขาวเนื้อเกลี้ยง มีเพชรเป็นจุดเล็กหนึ่งเม็ดฝังอยู่กึ่งกลางตัวแหวน ผมมองได้แค่นั้น เพราะหลังจากนั้นภาพทุกอย่างมันก็เบลอไปหมด
“อย่ามัวแต่ร้องไห้ สวมให้ผมด้วยสิครับ” น้ำเสียงที่ติดจะอ่อนโยนอยู่ในทีกระซิบบอกเบาๆ ผมรับแหวนที่มันส่งให้มาถือเอาไว้ มือสั่นจนกลัวว่าจะทำแหวนหล่นหาย ก่อนจะค่อยๆจับมือของคนตรงหน้าขึ้นมา แล้วสวมในตำแหน่งเดียวกัน เหมือนที่มันสวมให้ผม
หลังจากสวมแหวนเสร็จ เสียงดนตรีประจำท้องถิ่นก็ดังขึ้น ชาวพื้นเมืองที่ทำการแสดงอยู่ต่างพากันกรูมาที่พวกผม ล้อมวงแล้วเต้นรำรอบตัวพวกเรา ตอนนี้ผมมีความสุขมากจนพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้ม แล้วนั่งปาดน้ำตาอยู่อย่างนั้น คุณฉกาจที่นั่งคุกเข่าอยู่นานสองนานก็ช่วยเกลี่ยน้ำตาออกให้ ก่อนจะประทับจุมพิตไปทั่วดวงหน้าของผม
“ผมรักคุณนิด ไม่ว่าจะเป็นยามฉกาจ หรือคุณฉกาจ ยังไงก็รักคุณนิด” น้ำตาของผมยิ่งพร่างพรูกับประโยคที่ได้ยิน จะเกลี่ย จะปาด จะเช็ด ยังไงก็ไม่หมดแน่คืนนี้
“กลับห้องกันนะ” เขากระซิบแผ่วเบา รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ ผมได้แต่พยักหน้าตอบ ถ้าพูดออกไปเสียงคงสั่นพิลึก…
.
.
.
“นั่งรอที่เตียงก่อน ผมมีอะไรจะให้” มันบอก ก่อนจะไปรื้อค้นอะไรบางอย่างออกมา
“อะไรครับ” ผมมองกล่องกำมะหยี่ที่อยู่ในมือของคนตรงหน้า
“ถ้าจะให้สมบูรณ์ต้องมีวงนี้ด้วย” มันบอกก่อนจะเปิดกล่องนั่นขึ้นมา ประกายของเพชรที่อยู่รอบตัวเรือนแหวนส่องแสงแวววาว
“แสบตา” ผมเล่นมุข ได้ยินมันขำเบาๆ
“ก่อนหน้านี้เป็นแหวนของผม แต่วงนี้เป็นแหวนของคุณแม่ผมเอง” มันบอก พลางคว้ามือของผมไปสวมให้ ผมมองคนตรงหน้าน้ำตาซึม ก่อนจะนึกอะไรออก แล้วควานหาสิ่งที่ผมพกติดตัวไว้ตลอดมามอบให้มันบ้าง
“นี่ก็เป็นแหวนของคุณแม่ของผมเหมือนกัน มันเก่าแล้ว เป็นแหวนธรรมดา ไม่มีราคา ฮึก... แย่จริง ผม... ไม่มีอะไรให้คุณเลย” ผมร้องไห้ออกมาอีกรอบ คนตรงหน้าคว้าตัวผมเข้าไปสวมกอดแล้วลูบหลังปลอบประโลมไปมา
“ไม่ว่านิดจะให้อะไร สำหรับผมมันสำคัญหมดทั้งนั้น อย่าคิดมากเลยนะ” ผมตื้นตันในอก กอดคนตรงหน้าแน่น แต่แอบเอาหน้าไถกับเสื้อมันเบาๆเช็ดคราบน้ำตา
“ตกลงจะใส่ให้รึเปล่า” มันบอกแล้วเอานิ้วมาเขี่ยๆแก้มผมไปมา ผมผละออกมามอง เห็นมันยื่นนิ้วก้อยข้างซ้ายมาตรงหน้าผมแล้วกระดิกไปมา
“คงมีแต่นิ้วนี้นะ ถึงจะใส่แหวนของคุณแม่ของนิดได้” ผมยิ้มขำตามคำพูดของมัน ก่อนจะค่อยๆสวมแหวนวงเล็กลงบนนิ้วใหญ่ๆนั่น พอสวมเสร็จต่างคนต่างยิ้มร่า แต่ผมมีเรื่องหนักใจอยู่หนึ่งอย่าง...
“แหวนของคุณแม่คุณ ผมไม่ขอรับไว้ได้ไหม” ผมอ้อมแอ้มบอกออกไป
“ทำไมล่ะ” มันถามเสียงเครียด
“ผม...กลัวโดนจี้”
“ฮ่าๆๆ”
............................................................................
จริงๆจะแต่งพี่ป้อมต่อ แต่เดี๋ยว ฮี จะมาขัดความหวาน ขอยกไปตอนหน้าดีกว่า ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ o7
-
พี่ป้อมทำอะไร? เอกสาร?
-
อีพี่ป้อมอะไรนี่ เหมือนนนน จะดี เลยนะคะ
แต่มันแปลกๆ เหมือนดีไม่เต็มร้อย แบบมีอะไรแอบแฝงรึเปล่าว - -
แต่อีใจที่อียามมันดีกับคุณนิด ไม่งี่เง่าด้วย ต้องงี้สิคะะะะ เริ่ดอะ :katai2-1:
ถือว่าทำได้ดีนะ ฉกาจ ดีมากกกกกกก ดีอย่างงี้ไปเรื่อยๆ นะ 5555
คุณนิดก็อย่าไปโกหกอะไรมันอีกนะคะ เดี๋ยวบ้าขึ้นมาอีกนะ
-
ว๊ายย มาต่อเร็วเว่อร์ หวานเว่อร์มากตอนนี้ XD
งือออ คุณฉกาจ ถ้าเราเป็นคุณนิดนี่ละลายแน่ๆ -//////-
ฮือ สั้นไปนิดแต่ให้อภัย555555555
รอตอนต่อไปครับบ หวังว่าคงจะไม่มีดราม่ามาขัดขวางนะจ๊ะ .__.
*กอดจูบคนแต่ง*
-
ไม่ทันแล้วพี่ป้อม เค้าหมั้นกันแล้ว
-
:katai1: :katai1:
อิจฉาตาร้อนมากกกก
สวีทมากมายอะ :impress2:
-
โอ้ยตายละอยากได้ผัวเป็นยาม.... //หยาบจริง //โทษค่า555555:^)
-
โอย หวานนนนนนนน
หึๆๆ ในที่สุดอิคุณฉกาจก็แพ้ภัยตัวเอง
หลงรักคุณนิดจนได้
แต่มันยังไม่สุดอ่ะค่ะ
อยากให้มีพาร์ทของอิคุณฉกาจด้วย
อยากรู้ความคิด ความรู้สึกของมันว่ารักคุณนิดได้ยังไง ตั้งแ่ต่เมื่อไหร่??
อยากรู้ว่ามันเคยรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองในอดีตบ้างมั้ย??
แอร๊ยยยย กอดคุณ 403
วันนี้ได่อ่านสองตอนรวดเลย >w<
มาต่อถี่ๆ นะคะ
-
โอว หวานมากกกกกกกก
ไม่ใช่ว่า ท้องฟ้าสดใสทะเลสงบ ก่อนพายุจะเข้าหรอกน่ะ
โอว โนว!
-
อ๊ายย! เขิลล อะ (? :laugh: :laugh: :laugh:)
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หวานนะ
แต่ยังไม่หายคาใจกับอิพี่ป้อมอ่ะ
-
ตกใจค่ะ ได้อ่านทีเดียวสองตอนเลย ดีใจ กรี๊ด..กรี๊ด
ปริ่มมากเลยค่ะ อยากได้ผู้ชายแบบยามผกาจค่าาา
-
แหงะ ขอหวานแบบนี้นานๆ ไม่เอามาม่าได้ไหม
แค่นี้ก็ชีช้ำพอแล้วค่า T______________________T
-
นิดเอ๊ยถูกไอ้คุณพี่ป้อมวางยายังไม่รู้ตัวอีก!!!
-
ฟิน ฟิน ฟิน :katai2-1:
-
แหมมม หวานซะ แต่ชอบบบบ o18
อยากรู้ของป้อมด้วยยย รอออ :katai4: :katai4:
-
หาาาา อิพี่ป้อมจะมาตอนหน้า อร๊ากกกก
-
:hao7:
เราว่าแล้ว ว่าเรื่องที่นิดหลับ
พี่ป้อมต้องทำอะไรแน่ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด หวานเว่อร์วี่ว่า
ยังข้องใจอิป้อมยามมม
-
ตามมาอ่านรวดเดียวเลย ฟินมากกกกกค่ะ
สนุกและประทับใจจริงๆ เอาใจช่วยคุณนิดกับคุณยามฉกาจ
+1 :กอด1:
-
พี่ป้อมทำอะไร?
-
โหย,,,เซอร์ไพรส์มากอะ แอบอิจฉาหนูนิดจริงๆ แต่ก็ดีใจกับทั้งคู่จ้ะ
ว่าแต่อิพี่ป้อมมันจะทำอะไรอีก ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ
-
:hao6: หวานเวอร์
-
หวานจริงๆนะตอนนี้....
ว่าแล้วว่าพี่ป้อมต้องมีอะไร อ่านตอนท้ายก็ เครียดลวงหน้า เฮ้อๆ ขอให้ตาฉกาจ อย่าหลงแผนการณ์ พี่ป้อมละกัน
เอาใจช่วยคุณนิดนะคะ
-
หวานมากมาย ฟินนนนนน
-
กลัวคลื่นใต้น้ำอย่างพี่ป้อมจัง ... :ling3:
-
อีพี่ป้อมทำไรวะ อุตส่าห์ผ่านมาถึงตอนนี้ได้ อย่าเชียวนะ !
ว่าแต่คุณจิตจะคู่ใครอ่ะหรือควบสอง 55555555555555555555
-
:impress2: ผักกาดฉันรักแก
(:z6: โดนคุณนิดทำร้าย)
หวานเวอร์ :o8:
อ่านตอนนี้แล้วมัน ฟิน ฟิน ฟิน
:hao6:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
มดขึ้นคอมๆๆๆๆๆๆ
หวานมากกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่าบอกนะว่าพี่ป้อมกะจิตตี้ โอ้วววว มันจะรักกันจะใด ???????
-
แหม..กำลังหวานได้ที่!!! แต่ดันมีเรื่องอีตาป้อมมาขัดอารมณ์ :mew5:
-
หว๊าน หวาน :katai2-1:
-
หวานมากเลย คุณฉกาจน่ารักขึ้นทุกวันเลยจ้า (ใครทำดีกับคุณนิดคนอ่านก็รักหมดเลย)
ใส่ใจทุกรายละเอียดนะ ดูแลดีมาก ๆ ที่ชอบคือพาไปหาคุณภูมิจิตด้วยนี่แหละ เพื่อนรักกันเค้าก็ดีใจเนอะ
ฮาคำทักภูมิจิตบอกนิดมีผัวแล้ว 555
ที่ฮาวายยิ่งหวานหนัก ขอแต่งงานกันเลยทีเดียว โอย โรแมนติกมากอ่ะ รักกันนานๆ นะ
ตอนนี้ลงตัวมาก พี่ป้อมจะมาเสียบเหรอ หา!!! ไม่มีที่ว่างแล้วย่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
คาใจตอนพี่ป้อมกับนิดและผักกาด
1. นิดหลับเพราะอะไร?.....เพลีย หรือ ถูกวางยา?
2. เอกสารที่ให้กับผักกาดคืออะไร?........เอกสารสัญญาจริงๆ หรือ รูปถ่ายตอนไปเที่ยวกับนิด?
3. ระหว่างนิดหลับ มีเหตุการณ์มิดีมิร้ายเกิดขึ้นหรือไม่?
4. เหมือนกับว่า ผักกาด กับ พี่ป้อม จะรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?
สำหรับข้อ 2. ขอเดาว่าเป็นรูปถ่าย ผักกาดเลยพานิดไปเที่ยวไม่ให้ซ้ำรอยพี่ป้อม แถม เริ่ดกว่าทุกประการ
555 เวิ่นเว้อจังตรู
-
ฟิวส์ขอแต่งงานได้โรแมนฯมากอ่ะ เขินแอนด์ยินดีกับคุณนิดด้วยอ่ะ :-[ :mew1:
-
เหมือน ฟ้าสงบก่อนพายุจะมาเลย อย่านะ ! คุณผักกาดอย่าหลงกลพี่ป้อมนะ :katai1:
ตอนนี้หวานมากๆ น่ารักที่สุด ใส่เเหวนกันเเ้ลว :o8:
+1 จ้า
-
:heaven ชอบ หวาน ๆ :pig4:
-
แบบว่าหวานมากกกกก ลืมเรื่องที่เคยอยากตื้บคุณฉกาจไปหมดเลยอ่า :katai2-1:
รักกันหวานฉ่ำไปนานๆน้า พี่ป้อมไม่ต้องโผล่มาแล้วก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเปลี่ยนเป้าหมาย :beat: แทน 55
-
มันหวานมากค่ะ ดีใจด้วยที่ผ่านพายุฝนมาได้ //น้ำตาจะไหล :mew4:
-
หมั่นไส้!
คิดถึงพี่ป้อมแล้วฮะ 555555555
-
เลี่ยนจริงๆด้วย ลบภาพคุณผักกาดวายร้ายหายไปหมดเลย
เขินมากๆ
-
อ่ารู้สึกว่านิดจะรับแหวนง่ายอ่ะ = =
นี่ตกลงปลงใจแล้วใช่มั้ย?
แล้วตกลงฉกาจขอนิดแต่งงานแล้วหรอ?
แง่ะสงสัยอ่ะรีบมาอัพต่อเลยนะคร้าคนแต่งทำให้คนคนอ่านลงแดงด้วยความสงสัยแล้วววววว :ling1:
-
:o8: :o8: :o8: ผักกาดเซอร์ไพซ์น้องได้น่ารักมากอ่ะ กี๊สสสสสสส
รอดูอิพี่ป้อม มันจะมาไม้ไหนอีก รอติดตามจ้า :กอด1: :กอด1:
-
ตลกคุณนิดอะ ไม่รับแหวนเพราะว่ากลัวโดนจี้
-
โอ๊ย เบาหวานจะขึ้นนนน :-[
อันนี้ถือว่าเป็นพรีฮันนีมูนใช่มั๊ยคะคุณฉกาจ แลกแหวนกันแล้ว เดี๋ยวกลับไทยไปจัดงานแต่ง แล้วก็ค่อยไปฮันนีมูนของจริงใช่มั๊ยคะ 55555 ฉกาจทำตัวน่ารักมากกก ดูแลดีขนาดนี้คุณนิดจะหนีไปไหนพ้น 5555
-
อุกรี๊ดด เข้ามาอีกรอบเลยเห็นว่าอัพอีกตอน
ตอนนี้หวานมากกกกกก
ผักกาดยังมุขเยอะตลอด เหมือนย้อนวันวานช่วงเป็นคุณยามเลยอ่ะ
แลกแหวนตอนนี้จัดว่าแต่งงานกันแล้วใช่ไหมเนี่ย รึจะกลับไปทำพิธีอีก อิอิ :katai2-1:
-
หวานเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
หวานจนน้ำตาลในเลือดแทบพุ่ง
อิจฉาเบาๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้คุณฉกาจน่ารักมากกกกก ถ้ามีใครมาทำแบบนี้ให้เรานะ รักตายเลย
แต่ยังแอบเป็นกังวลเรื่องพี่ป้อมอยู่นิดหน่อยนะนี่ ต้องมีอะไรแน่ๆ
-
คิดถึงคุณจิตด้วยคน
-
อยากให้อีคุณฉกาจมาเล่าบ้าง #ยังหมั่นไส้มันอยู่
แต่ตอนนี้หวานเว่อร์จริงแก ยกนิ้วให้ #ฉันล่ะซึ้ง
-
น่ารักอ่ะ เขิน!!!!!๋><
-
นายป้อมทำอะไร
ดราม่าอีกระรอก?
:a5:
-
ตอนใหม่นี่มัน..ผักกาด :katai2-1:
เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์แบบ :-[
-
พี่ป้อมยังจะมาอีกเรอะ ชิ้วๆๆๆๆ
-
คุณผักกาดน่ารักมากอ่ะ
หวานจริงๆพาร์ทนี้ อยากให้คุณนิดหายเร็วๆจัง
-
โดนจี้ไปแล้วลูก จี้ทั้งหัวใจคนอ่านเลย 5555
-
โอ้!! คุณฉกาจ o13 (เลิกเรียกคุณผักกาดเพราะคุณทำตัวน่ารัก) ความหวังเล็ก ๆ ที่เป็นจริง คุณพัฒนาจิตใจได้ขนาดนี้เชียวรึนี่ ฮ่า ๆ :mc3: :mc2: ยอดเยี่ยมมาก แล้วยิ่งตอนแพ้ลูกอ้อนน้องนิดนี่แหม น่ารักกันทั้งคู่เลยอ่ะ :-[ ขอให้ทำตัวดีอย่างนี้ไปให้ตลอดรอดฝั่งนะจ้ะ ถ้าทำให้ผิดหวังอีกล่ะก็ จะยุน้องนิดให้พอขาหายแล้วหนีออกจากบ้านไปเลย ไม่ต้องใช้หนี้แถมพกคุณโซ่ที่น่ารักหนีไปด้วยกันเลย รู้มั้ย :13223:
ส่วนนึงต้องยกความดีให้พี่เชนที่น่ารักของเรานะ เพราะถ้าพี่เชนไม่บอกก่อนคุณฉกาจมารู้เองนี่ มีหวังคุณนิดเสร็จแน่ ๆ (ไม่มีอะไรแค่อยากชมพี่เชน แม้ไม่มีบทตอนนี้ก็อยากพูดถึงอ่ะ ชอบพี่เชน :m18:)
พี่ป้อมนี่มีแต่เรื่องน่าสงสัย ทำไมดูไม่แปลกใจเลยตอนเจอคุณฉกาจว่าเป็นแฟนน้องนิด เหมือนรู้อยู่แล้วเลย แล้วเจอกันอีกครั้งน้องนิดโดนวางยารึเปล่า อิพี่ป้อมทำอะไร คงไม่ใช่แอบถ่ายคลิปน้องนิดไว้น้า :katai1: ดูหลัง ๆ พี่ป้อมเหมือนพวกโรคจิตเลยอ่ะ แล้วยังเอกสารที่พี่ป้อมส่งให้คุณฉกาจอีกแล้วคุณฉกาจก็แปลก ๆ ไป ตอนนิดตื่นมาอีกรอบ สงสัยจริง ๆ นะ :m28:
ตอนที่ 18
อ่อก ๆ ทำไมทะเลฮาวายกลายเป็นน้ำเชื่อม จะหวานเวอร์ไปมั้ยคะคุณฉกาจ แต่เราก็ชอบนะจ้ะ :impress2: :impress2:
แลกแหวนกันนี่ถือว่าแต่งงานกันแล้วใช่ม่ายยย แต่งไกลถึงฮาวายเลยทีเดียว ฮันนีมูนไปในตัวสินะ ฮฺๆ :fox2:
ชอบคุณจิตจังโผล่มาแป๊บ ๆ ก็ยังชอบ รีบ ๆ กลับไปอยู่ไทยนะจ้ะ จะได้เจอพี่เชนที่น่ารักซะที (ยังไม่หยุดที่จะเชียร์อ่ะคนเรา แฮ่)
ขอบคุณคุณ 403 จ้า มาทีเดียว 2 ตอนรวดเลยอ่ะ ก็เลยเมนท์ยาวไปด้วย คงไม่ว่ากันนะจ้ะ รัก ๆ คุณ 403 :L1: :L2:
ปล. ขอบคุณอีกอย่าง ที่ไล่พี่ป้อม ไปไว้ตอนหน้าจ้ะ ไม่ชอบตาคนนี้จริง ๆ มาพร้อมชามมาม่าทุกทีอ่ะ ฮือ ๆ เราไม่อยากกิน :ling1: :ling1:
-
ท่าทางป้อมต้องทำอะไรสักอย่างแน่ ๆ เลย ฉกาจดูแลนิดให้ดี ๆ นะ
-
คุณยาม..โรแมนติกเวอร์
แต่ชอบน่ารักมากๆ
-
:katai2-1:
-
อิตาพี่ป้อม(ยาม)ฮีแปลกๆนะ ดูมีพิรุธ
-
คุณนิดคะขอเช่าคุณฉกาจวันนึงได้ไหมคะ 5555555555555
เก๊าก้ะอยากได้แหวนเพ๊ชรนะตะเอง
(เค้าก็อยากได้แหวนเพชรนะตัวเอง)
-
อ่านรวดเดียวเลย
ช่วงกลางๆ แอบหมั่นไส้คุณผักกาด (ขออนุญาตเรียกตามนะคะ)
แต่ตอนนี้คุณผักกาดทำตัวดีน่ารักมากกกกกก แต่ก็ยังแอบขี้แกล้งเหมือนเดิมเนอะ
-
ป้อมนี่วางยานิดใช่มั้ย?
แล้วช่วงที่นิดไม่รู้สึกตัวเกิดอะไร?
มันจะเศร้ามากไหม?
ตกลงป้อมมันทำอะไร?
(ฟุ้งซ่าน :sad5: )
รีบมาต่อเถอะ :dont2:
-
:mew1:
แทบจะลงไปดิ้นพลาดๆ อยู่กับพื้น หวานหยาดเยิ้มหยดย้อยยิ่งกว่าหินงอกหินย้อยเสียอีก โอ๊ย...ตอนนี้คุณฉกาจได้รับคะแนนเต็มสิบเลยค่ะ อย่างนี้น้องนิดไม่รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่งงานเป็นคู่สมรสกันแล้ว ก็ขอให้เอาน้ำเย็นเข้าลูบนะคะ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเข้ามา หรือมีเรื่องผิดใจกัน ก็ขอให้จับเข่าเข้าคุย อย่าได้ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง เพราะอาจเป็นจุดแตกหักได้
หวานมากๆ ค่ะ ถ้าไม่มีการ hint เกี่ยวกับชื่อนายป้อม เง้อ.
-
“ไม่ชอบเหรอ ทีหลังจะได้เปลี่ยนเป็นนครชัยแอร์”
ข้าพเจ้า ยอมรับเลย ว่า หัวเราะลั่นห้อง ฮ่าๆๆๆๆ
คุณผักกาด กวนตีน มากคร่า ...
-
ไหนๆก็มาถึงฮาวายแล้ว จดทะเบียนกันไปเลยสิคร้าาาาา :hao7:
กรี๊ดดด ไล่ปัดมด
-
โอ๊ย ฉากแต่งงานหวานเวอร์อ่ะคุณฉกาจ
แต่อยากรู้ว่าพี่ป้อมเนี่ย มีแผนอะไรจัง รออ่านต่อจ้า
-
แบบ ๆ ๆ ๆ นั้งกรี๊ดดดจนแม่มาถามว่าเป็นอะไรอ่ะคิดดูดิ :ling1:
ฉกาจ เนี่ยแหละผู้ชายในสเป็คเลยย กรี๊ด ด ด ด
-
แอบตามไปเป็น ปาปารัซซี่ ที่ฮาวายยย
อิอิ
แซ่บ!!!!
-
หวานเวอร์นะ
พี่ป้อมดูมีลับลมคมในนะ :ling1:
-
:z6: เอาอิพี่ป้อมไปทิ้งขยะ
-
แอบอยากสิงร่างคุณนิดเบาๆ หวานเว่อร์
-
ตอนนี้หวานมากกกกก คุณฉกาจน่ารักฝุดๆ
พี่ป้อมนี่มาดีมาร้ายคะเนี่ย ทิ้งท้ายซะน่ากลัว :katai4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ตอนนี้หวานมากกกก เริ่มอิจฉาคุณนิดแล้วนะ ><
-
หวานอยู่ดีๆจะกลับไปดราม่าต่อแล้วหรอค๊า !!! :mew2:
-
อ่านสองตอนรวด
ตอนที่ 16 คิดว่าไอ้คุณพี่ป้อมต้องวางยาคุณนิดแน่นอนแต่ไม่รู้ว่าทำอะไรนิดไปบ้าง
ที่น่าสงสัยคือซองเอกสารอาจจะมีรูปถ่ายหรือคลิปที่ไอ้คุณพี่ป้อมทำอะไรนิด
ถ้าไอ้คุณพี่ป้อมทำอะไรคุณนิดนี่คือเครียดเลยนะสงสารคุณนิดมากเพราะคุณนิดคิดไปในทางที่ดี
กับไอ้คุณพี่ป้อมตลอดทั้งเชื่อใจและไว้ใจแต่กลับโดนหักหลังคงจะเจ็บปวดมากๆ :katai1:
ตอนที่ 17 คุณยามฉกาจกับคุณนิดน่ารักมากหวานกันจนกลบความเค็มของทะเลไปเลย
ชอบคุณจิตคุณนิดเจอคุณจิตทำให้ฮาตลอด :laugh:
-
อีพี่ป้อมจะมาทำไมอีก
-
โอ๊ยยย ตอนนี้หวาานมากกก :-[ อ่อกกก สำลักความหวาน
เเล้วอะไร เห็นชื่อพี่ป้อมเเล้วเเอบใจไม่ดีเล็กๆ
-
ขอให้ดีกับนิดและรักกันอย่างนี้ไปนานๆนะ :mew1:
หวังว่าอีคุณป้อมคงไม่ได้ทำอะไรคุณนิดหรอกนะ :katai1:ไม่งั้นอาจโดนฉกาจ :z6:
-
คุณฉกาจหวานๆ มากเลยอ่า
มีดำน้ำด้วยกันด้วย
-
น่ารักกกกกกกกก
มีจูบกันในน้ำด้วยอะ คุณฉกาจเป็นคนที่อบอุ่นมากกก
ดูแลเอาใจใส่คุณนิดคลอดเลยดีจัง
เหมือนกับตอนนี้คุณฉกาจขอคุณนิดแต่งงาน5555
รักกันนานๆนะจ๊ะหนุ่มๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาา
-
พี่ป้อมจะทำอะไร
-
เหอะๆๆๆ ได้ใจมากมายอ่ะ หวานน่ารักดี...ชอบๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผักกาดแกทำได้ดีมากกก ชั้นน้ำตาไหล ปลื้มปริ่มจริงๆๆๆๆ
แต่ติดใจสงสัย ไอ่คุณป้อมอะไรนั่น วางยานิดหรอ ?
แล้วทำอะไรนิดระหว่างหลับรึเเปล่า ไม่นะ ม๊ายยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิอิ
แนะนำ หาคนใหม่ให้พี่่ป้อมไปเลยค่ะ o13
-
กรี้ด!!!! หวานเว่อร์คุณยามผักกาด
-
หวานมากกก. กำลังซึ้งๆ พูดมาได้ผมกลัวโดนจี้5555
-
คุณฉกาจแม่งขี้แกล้งดีจริงๆ ขี้แกล้งไม่พอกวนตีนอีกต่างหาก :laugh:
แต่ก็ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะอะนะ ตอนนี้หวานเชียว :-[
แต่ตอนหน้านี่สิ มาม่าจะโผล่หรือเปล่า อิพี่ป้อมดูไม่น่าไว้ใจสักนิด :m16:
-
คุณฉกาจไม่คิดว่าจะหวานกับนิดขนาดนี้ อิจฉานิดนะเนี่ย
-
หวานได้ใจ นั่งยิ้มไปอ่านไป
ตอนหน้าหวังว่ายังจะหวานอยู่นะ
แล้วค่อยต่อพี่ป้อม
-
ไปหวานกันซะไกลเลย!!
-
หวานอีกสักตอนเนะ ช่วงนี้อิ่มๆ ยังไม่หิวมาม่า :heaven
-
สนุกมาก รอลุ้นตอนต่อไปอยู่ค่ะ :z13:
-
หรรษา ฮาวาย .. มีความสุขอย่างสุขๆ ก่อน
-
บทจะโรแมนติกก็ทำได้นี่นาคุณยามมมมมม
-
ต๊ายย ตอนนี้พ่อผักกาดน่ารักเสียจริงเชียวนะพ่อคุณ :impress2: :katai2-1:
-
ตามทันแล้ว หวานมากเลยอ่ะ
รอตอนหน้านะครับ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สอง ep ล่าสุด มันเหมือนมีอะไรแปลกๆ มันเป็นอะไรที่.. ไม่สบายใจ ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
อิพี่ป้อมล่ะปัญหา อิพี่ป้อมต้องทำอะไรคุณนิดแน่เลย ในซองเอกสารมันต้องมีอย่างอื่นที่ไม่ใช่เอกสารงานคุณนิดแน่ๆ
ส่วนคุณฉกาจตอนนี้เราค่อนข้างวางใจ
ไว้ใจไม่ได้ๆ ตงิดๆ สุดใจ วุ้ยๆ รอว่าอะไรที่ว่านั่นคืออะไร แล้วมันจะร้ายแรงแค่ไหน
-
อ่านมาถึงตอนล่าสุดแล้วน่ารักมากเลยครับ ขอให้คนเขียนมีความสุขด้วยนะครับกับวันปีใหม่ของไทยดูแลตัวเองด้วยนะ
-
หวังว่าตอนหน้าคงไม่ต้องถึงขนาดเผาพริกเผาเกลือแช่งไอ้พี่ป้อมหรอกนะ :hao4: :hao4: :hao4:
เพราะตอนนี้ น่ารัก :heaven
-
:hao7: น่ารักกันอย่างไม่น่าเชื่ออ่ะ *-* :katai2-1:
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบโรแมนติกด้วยนะเนี่ยคุณฉกาจ
-
คุณยามโรแม๊นมากอ่ะ ><
-
พี่ป้อมวางยาคุณนิดแน่ๆ แต่ทำอะไรไปบ้างนี่สิ
คุณฉกาจจัดการให้เรียบร้อยนะ
-
ตอนที่ 19 # แผน
“เหนื่อย” คนที่ล้มทับตัวผมบ่นออกมาเบาๆ ผมเอามือสางเส้นผมของมันไปเรื่อย
“ลุกไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมานอนนะครับ” ผมว่า มองคนที่นอนหลับตานิ่ง มันคงเหนื่อยมากจริงๆ เพราะหลังจากกลับจากฮาวาย เจ้าตัวต้องมาสะสางงานที่คั่งค้าง ทำให้เวลาในการทำงานของมันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ไม่รู้ว่าวันนี้ทำงานจนลืมทานข้าวกลางวันอีกรึเปล่า
“หิวไหม” ผมถาม มันครางตอบรับในลำคอ
“ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทาน” พูดเสร็จมันก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำทั้งๆที่หลับตาอยู่ เดินหลับแล้วนะนั่น
หลังจากมันเข้าห้องน้ำไป ผมก็ลุกจากเตียงมั่ง ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นรถเข็นคนไข้ที่อยู่ชิดปลายเตียง ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้อง แล้วพาตัวเองไปที่ห้องครัว
ตีสองกว่าแล้ว เพราะฉะนั้นลืมไปได้เลยเรื่องที่จะปลุกป้าเรืองมาทำอาหาร แล้วอีกอย่าง คุณหนูของป้าเขาบอกเอาไว้ว่าไม่ต้องเก็บอาหารไว้ให้เขา เพราะอาจจะกลับมาดึกเกินจนไม่ได้ทาน เสียของเปล่าๆ แต่ผมไม่อยากให้มันนอนหิวนี่ อย่างน้อยทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรองท้องหน่อยก็ดี
ผมคว้าเอาถ้วยบะหมี่มาใส่ผักและหมูบด หลังจากนั้นก็ตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่วางกระติกน้ำร้อนเอาไว้ ต้องเอื้อมมือไปกดนิดหน่อย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา
พอกลับห้องก็เห็นมันนั่งเช็ดผมอยู่ มันเงยหน้ามามองแล้วยิ้มให้ ผมยื่นถ้วยบะหมี่ที่ส่งกลิ่นหอมฉุยให้มัน เจ้าตัวรับไปวางไว้ ก่อนจะหันมาอุ้มผมวางปุลงบนเตียง
“ช่วงนี้แย่หน่อยนะ ผมจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จ จะได้กลับมาทานข้าวเย็นด้วยแล้วนอนกอดกันทุกวันเหมือนเดิม” มันว่า มือก็ตักอาหารเข้าปากไปพลาง ผมไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ย้ายตัวเองเอาหัวไปหนุนตักคนตัวโต เจ้าตัวผละมือจากการถือส้อมพลาสติก เอามือมาลูบหัวของผมเบาๆเป็นระยะ จนผมหลับไป
.
.
.
มันออกไปทำงานแต่เช้าครับ ผมตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว ตัวผมเองตอนนี้ออกมารอคุณโซ่ตรงลานหน้าบ้าน เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องออกมาเล่นด้วยกัน แต่ตอนนี้ยังไม่เห็น สงสัยตามลุงทัชไปเพาะเมล็ดพืชตรงสวนหลังบ้านแน่ๆ
ออด...
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านทำให้ผมละสายตาจากหนังสือที่ถือติดมือมาอ่าน มองไปตรงประตูเห็นพี่ป้อมยืนอยู่ เลยเข็นรถเข้าไปใกล้ แล้วเปิดประตูให้
“สวัสดีครับพี่ป้อม น่าจะโทรมาบอกผมก่อนนะครับว่าจะมา ผมจะได้เตรียมของว่างไว้ให้” ผมทัก แล้วยิ้มให้จางๆ
“พี่โทรแล้ว แต่โทรไม่ติด นิดหายไปไหนมา” พี่ป้อมว่า ท่าทางสงบเยือกเย็นไม่เป็นกันเองนั่น ทำให้ผมอดประหม่าขึ้นมาไม่ได้
“เอ่อ ผมไปเที่ยวมาครับ มีของฝากให้พี่ด้วยนะ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้” ผมบอกแล้วปลีกตัวไปเอาของฝากเพื่อที่จะได้หนีสถานการณ์ที่อึดอัดนั่น
“นี่ครับ” ผมยื่นกล่องแมคคาเดเมียให้พี่ป้อม เขารับมันไปถือไว้ ก่อนจะปรายตามองมาที่มือของผม
“แหวนอะไร” พี่ป้อมถาม ผมอึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไงดี เลยได้แต่ก้มหน้าหลบสายตา มองแหวนบนนิ้วตัวเองแล้วรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ตอบ!” ผมเงยหน้าขึ้นทันควัน เมื่อจู่ๆ พี่ป้อมคว้ามือของผมไปบีบแน่น แล้วตะคอกเสียงดัง ผมตกใจกับท่าที หน้าตาโกรธขึงของเขาทำเอาใจผมหล่นวูบ
“พี่ป้อม ผมเจ็บครับ” ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แล้วบอกออกไปเบาๆ มือใหญ่ค่อยๆคลาย ก่อนจะสะบัดออก
“พี่ป้อม...” ผมกุมมือตัวเอง มองตามพี่ป้อมด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะหุนหันเดินออกจากบ้านไปยังประตูใหญ่ ผมจึงเข็นรถตาม
โฮ่ง!
เจ้าโซ่ที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ปรี่เข้าไปหาพี่ป้อม ก่อนจะกระโดดงับมือของคนตรงหน้า ผมตกใจ ตะโกนเรียกมันออกไปสุดเสียง
“คุณโซ่!” พี่ป้อมพยายามสะบัดมือหนี แต่ยิ่งสะบัด คมเขี้ยวก็ยิ่งฝังลึกและลากเป็นทางยาว เลือดไหลอาบหยดลงกับพื้น กระจายตามแรงสะบัดไปทั่วบริเวณ
“คุณโซ่หยุดนะ นั่นเพื่อนผมนะคุณโซ่!” ผมแหวลั่น เมื่อเข้าไปใกล้ตัวพี่ป้อม โซ่ปล่อยมือพี่ป้อมออก ก่อนจะวิ่งหนีหายไปเมื่อได้ยินเสียงผมดุ ผมคว้ามือของร่างสูงมาสำรวจดู รอยกัดทำให้เกิดแผลเหวอะหวะไปทั่วทั้งมือ
“พี่ป้อมไปหาหมอนะ” ผมบอกอย่างร้อนรน เงยหน้าขึ้นมอง เห็นเขามองผมนิ่ง ก่อนจะปัดมือของผมทิ้ง
พี่ป้อมกำลังโกรธ...
ผมเข็นรถตามคนที่ย่างเท้าออกจากประตูใหญ่ คว้ามือเข้ากับชายเสื้อของเขาเอาไว้ พี่ป้อมหันมามองผมด้วยสีหน้าแบบวันนั้น... วันที่ผมผลักไสพี่ป้อม
“พี่ไปหาหมอนนะ ผมไปด้วย” ผมบอกออกไปด้วยสีหน้ากังวล คนที่รับฟังได้แต่นิ่งเงียบ
“นะครับ” เสียงอ้อนวอนของผมส่งไปถึงพี่ป้อมด้วยความรู้สึกผิด ในที่สุดก็ยิ้มออกมาได้เมื่อพี่ป้อมตอบรับ
.
.
.
มือของพี่ป้อมเย็บไปเกือบสิบเข็ม ทั้งยังต้องฉีดยากันบาดทะยักและโรคพิษสุนัขบ้าอีก ผมมองเลือดที่ซึมออกมาตามผ้าพันแผลด้วยความเป็นห่วง คนเจ็บก็เอาแต่ขับรถ ไม่ได้สนใจมือตัวเองแม้แต่น้อย
“พี่ป้อมหยุดขับรถก่อนได้ไหมครับ เลือดซึมหมดแล้ว” ผมว่า
“เดี๋ยวต้องพานิดกลับไปส่งบ้านนี่” พี่ป้อมบอก
บ้านเหรอ... เวรแล้ว ลืมโทรบอกคุณฉกาจ!
“เป็นอะไร” พี่ป้อมถามเมื่อเห็นผมลุกลี้ลุกลนควานหาโทรศัพท์ แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่เจอ เพราะไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวมา ผมถอนหายใจ เพ่งมองทางตามถนนก็เห็นว่าละแวกนี้มันอยู่แถวบ้านพี่ป้อม
“พาผมไปบ้านพี่ป้อมก่อนเถอะครับ บ้านผมยังอีกไกล พี่กลับไปพักก่อนแล้วค่อยกลับไปส่งผมก็ได้” ผมบอก ตอนนี้พี่ป้อมสำคัญกว่า ไว้ค่อยกลับไปอธิบายให้คุณฉกาจฟังไม่น่าจะมีปัญหา
พอกลับมาถึงบ้าน พี่ป้อมก็นอนหลับ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดและยาลดไข้ต่างๆที่กินไปก่อนหน้านี้ ผมเลยไม่อยากรบกวน ปล่อยให้พี่แกนอน ระหว่างรอพี่ป้อมตื่น ผมเลยจัดของจัดอะไรในบ้านให้ ถึงได้รู้ว่าบ้านหลังนี้พี่ป้อมอยู่คนเดียว แล้วยิ่งไปเห็นกองเอกสารที่เคยเป็นงานของผม กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดโปรแกรมทำงานทิ้งไว้ ผมยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก
จัดของเสร็จแล้วผมเลยมานั่งทำงานที่ค้างไว้ของพี่ป้อม ในระหว่างที่กรอกคะแนนไปพลางๆ ในใจก็แอบคิดว่าพี่ป้อมคงเป็นอาจารย์ที่โหดมาก สั่งงานเยอะ แถมยังยากกว่าสมัยที่ผมเรียนอีกเท่าตัว
“ทำอะไร” ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆคนหลับเดินมาพูดข้างหลังแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
“เอ่อ กรอกคะแนนให้พี่ป้อมไงครับ” ผมบอกแล้วยิ้มแหยๆ พี่ป้อมยิ้มตอบแล้วโคลงหัวของผมเล่น
“กลับบ้านเถอะ พี่ไปส่ง” ผมพยักหน้า แอบมองนาฬิกาที่แขวนไว้ เย็นมากแล้วนี่นา ไม่ได้ทำงานนาน พอได้ทำทีแล้วเพลิน
.
.
.
พอถึงบ้าน ผมตัวหงอด้วยความรู้สึกผิดเมื่อเห็นทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่กันครบ โดยเฉพาะคุณฉกาจที่มีสีหน้าขึงขังกว่าใคร
“นิดหายไปไหนมา รู้ไหมว่าวันนี้ทุกคนตามหากันให้ทั่ว!” มันพูดเสียงดัง พี่เชน ลุงทัช ป้าเรือง และพี่สุทิน ทุกคนต่างมีสีหน้ากังวลและเป็นห่วงผม
“เอาน่า หนูนิดก็กลับมาแล้ว พ่อว่าแกใจเย็นๆก่อนนะ” เสียงลุงทัชปราม
“ไม่ได้ครับพ่อ ครั้งที่สองแล้วที่หายไปแบบนี้ แล้วยังกลับมากับไอ้ป้อมอีก” มันกดเสียงต่ำ มองพี่ป้อมแบบไม่เป็นมิตร
“ผมขอโทษครับ วันนี้พี่ป้อมโดนคุณโซ่กัด ผมรีบมาก เลยลืมบอกทุกคน อย่าโกรธผมเลยนะ” ผมบอกแล้วเคลื่อนตัวเข้าไปหาคนที่ยืนโมโหอยู่ จับมือมันแล้วกระตุกให้หันมาสนใจผมแทน มันละสายตา ก้มลงมองผม ก่อนจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้า จับแขน จับขา สำรวจทั่วทั้งตัว
“แล้วนิดโดนมันกัดรึเปล่า” น้ำเสียงร้อนรนถามขึ้นมา ผมยิ้มแล้วส่ายหัว ได้ยินมันถอนหายใจด้วยความโล่งเบาๆ
“แล้วพ่อหนุ่มเป็นอะไรมากไหม” ลุงทัชถามพี่ป้อมที่ยืนนิ่งอยู่ พี่ป้อมยกมือที่พันผ้าพันแผลขึ้นมาให้ทุกคนดู
“สิบเข็ม” น้ำเสียงเย็นชาส่งออกมา ป้าเรืองอุทานเบาๆ
“ตายแล้วเจ้าโซ่ ชักจะนิสัยเสียขึ้นทุกวัน”
“ห้ามไปตีมันนะครับป้าเรือง” คุณฉกาจบอกแล้วยืนขึ้นเต็มความสูง จ้องหน้าพี่ป้อมไม่ลดละ
“โซ่มันคงรู้ ว่าไอ้เหี้ยนี่มันเลวขนาดไหน กัดแค่มือยังน้อยไป...”
“ฉกาจ!” เสียงลุงทัชตวาด “บ้านเราทำให้เขาเดือดร้อนนะ”
“เรื่องของมันสิครับ เสนอหน้าเข้ามาในบ้านเองทำไม ผมไม่ได้เชิญ พ่อจะรับผิดชอบมันก็รับไป ไม่เกี่ยวกับผม” มันพูดเสร็จก็อุ้มผมเข้าห้องทันที ผมไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่กับการกระทำแบบนี้
“ทำไมคุณไม่มีเหตุผลเอาซะเลย” ผมว่าเบาๆระหว่างที่อยู่ในอ้อมแขนของมัน
“อะไรนะ” มันถาม วางผมลงกับที่นอน สีหน้าของมันยังขุ่นเคืองไม่หาย
“พี่ป้อมเขาไปทำอะไรให้ ทำไมคุณถึงเอาแต่ตั้งแง่กับเขา หรือเป็นเพราะพี่ป้อมเขาเข้าใกล้ผม กับพี่เชนคุณก็เป็นแบบนี้ เลิกหึงหวงอะไรพร่ำเพรื่อสักทีได้ไหม” ผมพูดออกไปยาวเหยียด รู้ดีว่าอาจทำให้คนตรงหน้าโกรธหนักกว่าเดิม แต่ถ้าไม่พูดออกไป ผมก็คงไม่หายอึดอัดกับเรื่องที่มันสะสมมานาน
“กับไอ้เชน ผมรู้ว่ามันแกล้ง แต่สำหรับไอ้ป้อม มันไม่ได้แกล้ง มันเอาจริง ดูสายตาก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับคุณ”
“คุณระแวงไปเองทั้งนั้น”
“นิด!”
“ช่างมันเถอะครับ ถ้าคุณคิดว่าตัวเองถูก ผมก็ไม่มีอะไรจะเถียง เราจะทะเลาะกันให้เสียความรู้สึกไปซะเปล่าๆ” ผมบอก เมินหน้าหนีคนตรงหน้า มันนิ่งไปสักพัก ถอนหายใจ แล้วตรงมาอุ้มผมไปอาบน้ำ
ระหว่างที่อยู่ในห้องน้ำ เราก็อาบน้ำกันปกติเหมือนเคย แต่ที่แตกต่างออกไปจากทุกวันคือ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ผมอึดอัด และผมรู้... ว่ามันก็อึดอัดไม่น้อยเหมือนกัน ต่างคนต่างกำลังเล่นเกม เกมที่ว่าใครเปิดปากพูดออกมาก่อนคนนั้นต้องเป็นคนแพ้
“ผมขอโทษ ผมคงเครียดกับงานมากไปหน่อย” ในที่สุดมันก็เป็นฝ่ายยอมลงให้ผมก่อน
“ไม่เป็นไรครับ” ผมหันไปยิ้มแล้วตอบรับเบาๆ มันรัดแขนกอดผมแน่น ผมรอจังหวะสักพัก ก่อนจะพูดทำลายความเงียบ
“แต่ผม... ขอไปช่วยงานพี่ป้อมได้ไหม มือเขาเป็นแบบนั้น จะพิมพ์งานหรือทำอะไรมันไม่ถนัดนัก อย่างน้อยจนกว่าพี่ป้อมจะตัดไหมได้รึเปล่า” ผมร้องขอ ถึงมันไม่ให้ไป ยังไงผมก็จะไปอยู่ดี
“ตามใจ” มันตอบ แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ผมยิ้มรับ หันไปหอมแก้มคนหน้าบูด โชคดีที่มันอนุญาต แม้จะฝืนๆไปหน่อยก็เถอะ แต่ในเมื่อมันยอมเพื่อผมแล้ว หลังจากพี่ป้อมตัดไหม ผมก็จะยอมมันบ้าง เจอกันคนละครึ่งทางแล้วกัน
.
.
.
“พี่ป้อม ตรงช่องนี้พิมพ์สูตรยังไงครับ” ผมหันไปถามคนที่นั่งตรวจข้อสอบอยู่ไม่ไกล พี่ป้อมละสายตาจากกองกระดาษ ก่อนจะลุกมาหาผม พิมพ์สูตรคำนวณคะแนนให้ ผมมองตามมือที่กดอยู่บนแป้นพิมพ์ ตอนนี้ไม่มีผ้าพันแผลแล้ว และวันนี้ก็ถึงกำหนดการตัดไหมของพี่ป้อมแล้วด้วย
“วันนี้ผมมาช่วยงานพี่วันสุดท้ายแล้วนะครับ” ผมบอก พี่ป้อมชะงักมือ ส่งเสียง อืม เบาๆ แล้วหันไปพิมพ์สูตรต่อ
“แล้ว... ผมกะว่า จะไม่มาเจอพี่ป้อมอีก” ผมพูดเสียงเบา แม้ใจจะไม่อยากพูดแค่ไหน แต่ก็ต้องพูด เพราะผมสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้ว
พี่ป้อมหยุดมือทันที ผละจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วยืดตัวยืนขึ้นข้างๆผม
“ทำไมล่ะ” เสียงสั่นเครือเอ่ยออกมา
“ผมไม่อยากทำให้คุณฉกาจลำบากใจ” ผมตอบออกไปตามความคิด สองอาทิตย์แล้วที่เราไม่ค่อยได้คุยกัน ถึงจะไม่ได้ทะเลาะกันก็จริง แต่เหมือนต่างคนต่างไม่มีเวลา ผมต้องมาช่วยงานพี่ป้อม มันก็ต้องเคลียร์งานที่คั่งค้าง ออกจากบ้านตั้งแต่ผมยังไม่ตื่น กลับมาอีกทีผมก็นอนแล้ว ถึงจะรู้สึกได้ว่ามันยังนอนกอดผมทุกวัน แต่ในใจมันก็ยังโหวงเหวง
พี่ป้อมพยักหน้าเข้าใจ ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อเรื่องมันไม่ได้ยากอย่างที่คิด ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเสียใจ เพราะการบอกลาครั้งนี้ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคราวนั้นเลย
“วันนี้หลังจากที่พี่ป้อมตัดไหมแล้ว เราไปเที่ยวกันนะครับ” ผมบอก ผมอยากให้พี่ป้อมรู้ว่า คนที่เสียใจ ไม่ได้มีแต่พี่คนเดียว
พี่ป้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกให้ผมหยุดทำงานแล้วพาออกไปข้างนอก พี่ป้อมบอกว่าจะได้มีเวลาเที่ยวเก็บเป็นความทรงจำเยอะๆ
ทุกที่ที่พี่ป้อมพามา มักจะหนีไม่พ้นแหล่งที่เราชอบไปกันตอนสมัยเรียน ผมนึกถึงภูมิจิต อยากให้มันมาอยู่ตรงนี้ด้วยจริงๆ
“จำหอนี้ได้ไหม” พี่ป้อมถาม แล้วจอดรถข้างหน้าหอ
“จำได้สิครับ” ผมบอกยิ้มๆ ทำไมจะจำไม่ได้ หอที่ผมอยู่มาตลอดสี่ปีช่วงที่เรียนหนังสืออยู่
“พี่ยังเช่าห้องที่พี่เคยอยู่ไว้อยู่เลยนะ” พี่ป้อมบอก ผมมองหน้าพี่แกอึ้งๆ พี่ป้อมระบายยิ้มจางๆก่อนจะช้อนตัวผมลงจากรถ
“ของทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม นิดจำได้ไหม เราชอบมาขอของกินแล้วค้างที่ห้องของพี่ประจำเลย” พี่ป้อมพูดน้ำเสียงติดตลกในขณะที่พาผมเข้าไปในตัวห้อง ผมหัวเราะ ความทรงจำในสมัยเรียนผุดขึ้นมาเป็นระลอก
พี่ป้อมวางผมลงที่เตียง ผมมองไปรอบๆห้อง ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะหุบลงทันทีเมื่อพี่ป้อมก้าวตามขึ้นมาคร่อมทับตัวของผมเอาไว้
“พะ...พี่ป้อมจะทำอะไรครับ” ผมถาม แต่ไม่ได้คำตอบ คนที่อยู่ด้านบนมีสีหน้าเรียบเฉย เย็นชา ในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจนผมรู้สึก... กลัว
“พี่ป้อมอย่าครับ!” ผมปัดมือที่ถอดเสื้อผ้าของผมออกพัลวัน แต่สู้แรงของเขาไม่ได้ ซ้ำร้ายร่างกายยังขยับไปไหนไม่ได้อีก น้ำตาของผมเริ่มเอ่อ ก่อนจะไหลลงมาไปตามใบหน้า เมื่อเห็นพี่ป้อมยืดตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อผ้าที่ปกคลุมร่างกายของตัวเองออก
“ฮึก...พี่ป้อมอย่าทำแบบนี้นะ!” ผมทั้งทุบทั้งจิกคนด้านบน เมื่อร่างกายเปล่าเปลือยสัมผัสกัน ขาของผมถูกแยกออกกว้าง ก่อนที่พี่ป้อมจะแทรกลงมาระหว่างกลาง สายตาท่าทางของพี่ป้อมดูพึงใจกับร่างกายของผม เขาโน้มตัวลงมา ผมเอามือยันบ่าของคนด้านบนไว้ พร้อมกับเบี่ยงหน้าหนี ไม่ยอมให้สัมผัสกันได้
พี่ป้อมส่งเสียงขัดใจผ่านลำคอ มือบีบแก้มของผมให้หันหน้ากลับมายังจุดเดิม แรงที่เค้นลงมาทำให้ผมเจ็บ ตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาเต็มที่ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ แล้วก็ผิดหวังในตัวพี่ป้อมเป็นอย่างมาก ผมดิ้นรนสุดชีวิต แต่ไม่สามารถหนีออกจากแรงกักตัวทั้งมวลได้
“ทำเลย! ถ้าพี่อยากจะทำก็เชิญ แต่บอกไว้ก่อนว่าหลังจากนี้ผมจะเกลียดพี่ตลอดชีวิต แม้แต่คำว่าพี่น้องผมก็จะไม่มีให้!” ผมตะโกนใส่หน้าที่ห่างกันแค่คืบ เราสองคนจ้องหน้ากันนิ่งงัน ผมส่งแววตาแสดงออกว่ารังเกียจเสียเต็มประดาไปให้พี่ป้อม น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
พี่ป้อมมีสีหน้าอ่อนลง แววตาเจ็บปวดส่งผ่านมายังผม ก่อนที่คนด้านบนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วฟุบหน้าลงกับซอกคอของผม
“นิดรู้ไหม... ว่าพี่ไม่เคยลืมนิดได้เลยสักวัน” เสียงขาดๆหายๆดังขึ้นข้างหู น้ำหนักตัวที่โถมทับทำให้ผมนอนฟังนิ่งๆ
“ตอนแรกที่รู้ข่าวจากภูมิจิตว่านิดประสบอุบัติเหตุ พี่ตกใจมาก อยากกลับมาดูแลนิด แน่นอน... ว่าในฐานะพี่ชาย แต่พี่กลับทำใจไม่ได้... ที่เห็นว่าแฟนของนิด เป็นผู้ชายเหมือนกัน... พี่ทำใจไม่ได้ที่นิดเลือกมัน ทั้งๆที่พี่มาก่อนมัน... พี่ดูแลนิด หลงรักนิดมาก่อนใคร... ทำไมนิดถึงยังเลือกมัน!” น้ำเสียงรวดร้าวของพี่ป้อมดังเข้ามาในโสตประสาทของผม ไหล่ของผมรู้สึกเปียกชื้น พี่ป้อม...คงร้องไห้
“พี่ป้อม...” ผมเรียกเบาๆ เอามือลูบหลังคนด้านบน พี่ป้อมผละจากซอกคอของผม เอาแขนยันตัวเองไว้กับที่นอนไม่ให้ทั้งตัวโถมทับลงมา ผมเอื้อมมือไปไล้คราบน้ำตาให้แผ่วเบา เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้า
“ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา แต่ผมอยากให้พี่รู้ ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ ผมก็ไม่สามารถรักพี่ได้ ผมนับถือพี่ พี่เป็นเหมือนพี่ชายของผม... ผมไม่สามารถรักพี่แบบคนรักได้ ถึงไม่มีคุณฉกาจ ผมก็รักพี่ไม่ได้... อาจจะฟังดูใจร้าย แต่ผมอยากให้พี่ยอมรับ และตัดใจจากผมให้ได้สักที มันนานเกินพอแล้ว” ผมบอกด้วยเหตุผลทั้งหมดทังมวลที่มี
“พี่ป้อมเข้าใจผมนะ” ถามซ้ำอีกครั้งเมื่อคนที่ทาบทับยังนิ่งงัน ก่อนจะเบาใจเมื่อเขาพยักหน้ารับ
“พี่จะไม่ทำอะไรนิด... แต่ขอจูบเราสักครั้งได้ไหม พี่อยากเก็บความทรงจำนี้ไว้ก่อนที่เราจะจากกัน ขอให้พี่รู้สึกดีเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพี่... จะจบเรื่องทุกอย่าง...” ผมมองสีหน้าที่เจ็บปวดนั่น ก่อนจะพยักหน้าให้น้อยๆ ผมปลอบใจตัวเองในใจ แค่ครั้งเดียว... ครั้งเดียวแล้วเรื่องจะจบ
พี่ป้อมค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา ผมหลับตาลง นึกถึงใครอีกคนที่ผมรัก แล้วจินตนาการว่าพี่ป้อมเป็นมัน ริมฝีปากที่สัมผัสลงมาพร้อมกับลิ้นที่ค่อยๆและเล็มกลืนกิน ทำให้ผมเผยอริมฝีปากรับ มือที่เก้กังถูกจับไปคล้องคอคนด้านบน ผมขมวดคิ้วมุ่น เมื่อลิ้นหนาถูกส่งผ่านเข้ามาในริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆปรือตามองเมื่อมือของเขาเคล้นคลึงอยู่ที่หน้าอกของผม กำลังจะบอกให้พี่ป้อมพอแต่เพียงเท่านี้ แต่เขาชันตัวขึ้นเสียก่อน เห็นพี่ป้อมเบือนหน้าไปทางประตู ผมมองตามอย่างไม่เข้าใจว่าพี่ป้อมจะทำอะไร ก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อคนที่อยู่ในความคิดเมื่อสักครู่มายืนอยู่ตรงหน้า
ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้!
“ไง... คุณฉกาจ มาได้ทันเวลาที่เราสองคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มพอดีเลยนะ คราวนี้หายโง่แล้วรึยัง...”
.........................................................................
รีบมาลงให้ก่อนที่จะหายหัว เดี๋ยวมาต่ออีกทีวันพุธนะคะ ระหว่างนี้กลับไปอ่านตอนที่พระนายเขาไปฮาวายซ้ำกันสักหลายๆรอบก่อนก็ได้ ฮ่าๆ ใครพลาดตอนไหน หน้าแรกทำสารบัญไว้ให้แล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ
:pig4:
-
ไอ้เหี้ยป้อม กูว่าแล้วว่ามันต้องชั่วแบบนี้
-
กรี๊ดดดดดด อิพี่ป้อมมม จะฆ่าแก๊!!!! :katai1:
โอ้ยๆๆๆ ว่าแล้วว่าอิพี่คนนี้มันโชยกลิ่นตุๆ ยังปัดมดไม่ทันหมดเลย เอ็งเล่นเร็วไปแล้ววว :z3:
วลีเดิมอีกครั้ง "คุณนิดแย่แล้ว" ยกกำลังสองเลยค่าาา ไปยอมมันได้ไงหนู ใจอ่อนเกินไปแล้ววววว
ป้าเจ็บจี๊ดแทนคุณฉกาจเลยนะเฮ้ยย (//เบรกแตกแล้ว)
ลุ้นตัวโก่งเลยค่า :ling3:
-
:hao3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด อีมะขามป้อม!! :katai1: :m31: :m31:
เดาไว้ว่าต่อจากนี้อีตาผักกาดคงเข้าสู้สภาวะโง่ๆๆๆๆๆ อีกตามเคย :z3:
โอ๊ยยซวยแล้วนิดเอ๊ยยยย ไม่น่าใจอ่อนเล๊ยยยย :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด จบได้ทำร้ายจิตใจมากค่ะ อิพี่ป้อม อิชั่ว คุณนิดหลงกลตามแผนมันอีกแล้ว ผักกาดใจเย็นน๊า :katai1:
-
โหย ไอ้เลวป้อม :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:angry2: ไอ่บ้าเยยย ไอ่เลววววว ชั่วววว ไปตายห่าซะอีป้อมมมมม :m31:
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงง :z6:
คุณนิดก็ใจดีเกิ้นไปละะ โถ่ผักกาดเอ๊ยอย่าเชื่อฉันเป็นพยายยยย :katai4:
-
อยากกระโดดเอาก้นกระแทกหน้า ไอ้ห่าป้อม! ทำครอบครัวคนอื่นร้าวฉากน่ะมันสนุกนักหรือไง :z6:
-
นิดเอ้ยคราวนี้ทำตัวเองไม่เข้าข้างนิดแล้วนะ
-
อีพี่ป้อม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นิดตอนนี้ดีเกินไปนะ ฮึ่ยยยยย
ต้องอธิบายให้ฉกาจฟังนะเฟ่ยโอยยยยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เชื่อใจนิดนะคุณฉกาจ!!
-
:a5:อ้ากกกกก แล้วไงล่ะที่นี้
-
:z3:
อิป้อมมึงเลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก (ขอหยาบหน่อย) o18
ฉันจะฆ่าแก ทำไมทำแบบนี้ล่ะ
ผักกาดต้องเชื่อใจคุณนิดนะ
ความรักมันต้องมีอุปสรรคบ้าง
แต่ว่า ถ้าผักกาดเชื่อใจคุณนิดทุกอย่างก็จะผ่านไป
(ปล.อิผักกาดคงไม่เชื่อใจคุณนิดแหง่มๆเลย :ruready 5555)
-
ไอ้ป้อม! ไอ้เลว!!! :fire:
...คุณฉกาจอย่าตกหลุมอิพี่ป้อมนะค่ะ
...คุณนิด! ไม่ระวังตัวเลยยย ก็รู้อยู่ว่าอิพี่ป้อมมันคิดยังไง ยังจะไปนั่นไปนี่กับมันอีก (เฮ้อ)
-
จะนอกเรื่องไปมั้ยถ้าจะบอกว่าเราฮาอีโมใหม่ที่ทุกคนเอามาประกอบคอมเม้นท์มากๆ :hao6:
ถ้าฉกาจจะไม่ถาม ก็จะเข้าสูตรละครไทยแล้วนะ :ling3: ว่าแต่ให้กอดเฉยๆไม่ได้หรือไง พี่กะน้องชายที่ไหนเค้าดีพคิสกันจ๊ะ :katai4:
-
ฉกาจคงไม่หายโง่ แต่อาจโง่หนักกว่าเดิม
อิพี่ป้อมเล่นแรงนะ
-
คุณนิดทำตัวเองนะ พาร์ทนี้เราไม่ด่าอิฉกาจแล้ว
ใจง่ายตลอดอ่ะ คราวนี้ใจง่ายผิดคนจนได้เรื่อง!!
-
o22 o22
-
เชี่ยแล้วไง :a5:
-
กรรมเวร อีพี่ป้อมนี่ ว่าแล้วมันต้องเลว
คุณฉกาจอย่าเพิ่งเข้าใจผิดน้า ฟังนิดก่อน
-
โอยยยยย ฉันเครียดดดดดดดดดด
และฉันก็โกรธมากกกกกกกก
ฉันโกรธนิดมาก ฉันบอกเลย โกรธมากๆ
ถ้านิดไม่ได้มายอมตอนสุดท้ายฉันจะไม่โกรธขนาดนี้เลย
นิดควรรู้ว่าความสงสารมันไม่ช่วยอะไรนอกจากทำให้ทุกอย่างแย่ลง
ไอ้ห่าป้อมมันผิดอยู่แล้ว มันเลวด้วย แต่นิดไม่ควรจะใจอ่อนขนาดนี้
ดูจากสภาพคุณฉกาจไม่ผิดเลยที่จะคิดไปไกล
ก่อนนิดจะยอมให้ไอ้ห่าป้อมจูบเสื้อผ้านิดอยู่ครบนักนี่
ปฏิเสธได้เต็มปากเหรอว่าสุดท้ายไม่ยอมเขาอะ ถึงจะบอกว่ายอมแค่จูบ
คำว่าแค่จูบ สำหรับคนรักกันเขาไม่ได้มองว่ามันเป็น"แค่"หรอกนะ
ฉันเฟลกับนิดมากบอกตรงๆ ยิ่งฉกาจมาเห็นเต็มตาแบบนี้ โอย ไม่อยากจะคิด
พายุจะลงแบบไหนก็ตัวใครตัวมันเหอะ แต่ถ้าฉันเป็นคุณฉกาจ
ฉันจะกระทืบไอ้ห่าป้อมก่อน จากนั้นค่อยนิด แต่ไม่ได้รุนแรงกับคุณนิดหรอกนะ
แค่เอาให้รู้ว่านิดเลือกสงสารคนอื่นโดยการหันมีดแทงใส่คนรักตัวเองแค่นั้น
ถ้าความรักที่มีให้ขนาดนี้ยังแพ้ความสงสารที่เขาให้กับคนอื่น ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ปล.อ่านตอนนี้แล้วอินมาก นิสัยแบบนี้ของนิดเป็นสิ่งที่ควรขจัดออกไปเลย
เพราะในเรื่องของความรััก ความสงสารพร่ำเพื่ิอมันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย
เราควรเลือกสิ่งที่แคร์ที่สุด ไม่ใช่เพราะเราสงสารเราถึงให้
แบบนี้มันไม่ต่างจากคนโลเลเลย ถ้าขืนนิดยังเป็นอยู่ ปัญหาคงมีมาไม่จบไม่สิ้น
และสุดท้ายนิดอาจจะเสียสิ่งที่รักที่สุดไปแบบที่ไม่รู้ตัวเลยก็ได้
#เป็นน้องเป็นนุ่งจะหยิกให้เนื้อเขียวเลย
-
อีป้อม ไอ้ชั่ว!! :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
คุณนิดก็ใจอ่อนเกินไป ทำไมทำแบบนี้ :angry2: :angry2: :angry2: คุณฉกาจก็ อุตส่าห์จะดีแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
เดี๋ยวได้กลับไปเล่นบทพิศาลตบจูบอีกพอดี :serius2: :serius2: :serius2:
ทีนี้เป็นไง ดราม่าครบสูตร... :mew4: :mew6: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :sad4: :o12:
:call: :call: :call:
-
อุบ๊ะ. พี่ป้อมเลวจริง. แผนชั่วมาก มีแต่จะทำร้ายนิดนะแผนแบบนี้
กลัวจริงคุณฉกาจจริงๆ หึงได้ แต่ขออย่างเดียวอย่า "โง่" เชื่อในสิ่งที่เห็นก็พอ
ส่วนนิด ก็คงเป็นนางเอกที่แสนดีและน่าสงสารต่อไป ทำตัวเองแท้ๆ แต่หลังจากนี้คงเจ็บและจำ
-
นั่นไง งานเข้าหนูนิดเต็มๆ :katai1:
-
ขอให้ฉกาจฉลาดพอ
-
ถ้าเราเป็นคุณฉกาจ...ก้อคงมึนหน้าดู :really2:
-
เอาแล้วไง!!
อิพี่ป้อม มันน่ากระโดดถีบจิงๆ :z6: :z6: :z6:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:beat: :z6:ไอ้เลวป้อม
นิด :katai4: ไม่น่าเชื่อมันเลย :o12: :hao7:
-
อย่าหลงเชื่อไอ้เลวป้อมนะคุณฉกาจ :katai1:
-
มันสมควรแล้วที่พี่ป้อมจะไม่ได้เป็นที่รักของคุณนิด ต่อให้ไม่มีคุณฉกาจ พี่ป้อมก็ไม่เหมาะที่จะเป็นคนรักคุณนิดหรือของใครทั้งนั้นแหละ :m16:
แต่อยากจะขอร้องฟ้าดิน อย่าให้คุณฉกาจเข้าใจผิดเลยนะ ได้โปรดฟังคุณนิดด้วยเถอะ :z3:
-
:ling3: คุณฉกาจจะทำไงต่อนะ
-
อิหนูนิดงานเข้า !! อเกนแอนด์อเกน -_-'
ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป ชาวนากับงูเห่าชัด ๆ !!
แล้วอิตาฉกาจก็มาได้เวลาพอดิบพอดี
สรุปเรื่องนี้หลอกให้อ่านเป็นตลกขบขันก่อนจะซัดมาม่ามาเต็ม ๆ ลังสินะ
โอ้!!! คุณหลอกดาววววววว :katai1:
อิพี่ป้อมนี่ก็นะ... เข้าใจแหล่ะว่าทั้งรักทั้งหลงมาก่อน
จริง ๆ งานนี้ต้องโทษคุณจิตหรือเปล่า ลากอีพี่ป้อมมาสู่ชีวิตนุ้งนิด
ทั้งที่ไม่เจอกันตั้งหลายปี สร้างความร้าวฉานคืองานของเรา
เป็น Quote ประจำตัวอิพี่ป้อมสินะ หึหึ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ อ่านทีเดียวรวดเลย
ตอนแรกเงิบๆที่พระเอกเป็นยาม? แต่ก็คิดว่ามันน่าจะหักมุมก็เลยอ่านต่อ หักจริงๆด้วย
พลอตเรื่องดีมากๆเลยค่ะ ชอบ แต่นาเอกบื้อๆไปนิดนึง
ป้อมเลว เลวเล๊วเลว อ่ะ โครตจะเลว :katai1:
-
"เลว". มาก
เกลียดมัน
คุณฉกาจอย่าเข้าใจผิดนะครับ
-
อย่าหายไปไหนนานนะครับ มาต่อก่อน
-
ไอ้เลววววว!!!!!!!!!!!!!!
ว่าแล้วเชียว ว่าแล้ว..
ว่าไอ้ป้อมต้องวางแผนทำอะไรซักอย่างง
ชีวิตมันน่าเศร้าจริงๆนะหนูนิด มีเรื่องเลวร้ายเข้ามาตลอด
หวังว่าคุณฉกาจจะใจเย็นทนฟังเหตุผลของหนูนิดสักนิด
ส่วนไอ้ป้อมขอให้คุณฉกาจเอามันให้ตายไปเลย!
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาาา
-
เดี๋ยวมึงก็ตายหรอกพี่ป้อม
ยิ่งหึงโหดแบบคุณฉกาจด้วย
หึหึ โดนเกลียดแน่ไอ้งั่ง
#อุปส์ ขอโทษที่หยาบค่าาาาาา :z6:
-
เป๊ะเหลือเกินจ่ะพ่อคุณ เลวสุดฟ้ามหาดินเลยจริงๆ :katai1:
-
งานนี้คุณนิดผิดเต็มประตู ไม่มีสิทธิ์ยื่นอุทธรณ์เลยค่ะ
เสนอตัวไปให้พี่ป้อมถึงที่
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อิพี่ป้อม อิชั่วววววววววว
ฉกาจอย่าโง่นะลูก แอบเครียดเบาๆ :z3:
-
นู๋นิดน่ารักมากเลย อิอิ มีสองหนุ่มหลงรักหัวปักหัวปำไม่จากไปไหน
-
อีเหี้ยพี่ป้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ว้ากกกกกกพ่นไฟแทนยามมมมมมมมมมมมมมม :a5: :m31: :fire: :m16: :katai1: :katai4:
-
ผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สงสารผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ่คุณป้อมแกเลวมากกกก ฉันเกลียดแก !!!!!!
คราวนี้บอกเลยว่าโกรธนิด เห็นแก่คนอื่นไม่เข้าเรื่อง เป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นไปทั่ว
กับคนที่ไม่ควรดีด้วยก็ดันไปสงสาร เอาเหอะ ถ้าครั้งนี้ผักกาดมันจะโกรธ ก็ไม่มีผิด
แมร่งงง เกลียดไอ่คุณป้อมโว้ยยยยยยยยยย ถ้ามันขอมากกว่าจูบก็จะให้งั้นดิ เพราะถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย
เหอๆๆๆๆๆ ไม่อยากจะบอกว่านิดใจง่ายเลยนะ แต่คราวนี้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
โกรธนิดดดดดดดดด โกรธคุณจิตด้วยที่พาไอ่วายร้ายเข้ามาในชีวิตนิด !!! โอ้ยยย ขัดใจจจจจจ
ไอ่คุณป้อมโครตเลววววววววววววว ตัวร้ายแห่งปีเลยแกกกกก !!!! :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
สงสารผักกาดต้องมาเห็นคนรักนอนเปลือยกับชายอื่น คือมันไม่สามารถคิดไปในทางอื่นได้เลยไง :o12: :o12:
-
เอ้อ...โดนหลอกเต็มๆ อีพี่ป้อมเลวมาก :ling1:
-
o22 o22 o22
-
คนจิตใจดีอย่างนิดย่อมตกเป็นเหยื่อของคนเลว :z6:
(นายเอกทำอะไรก็ไม่ผิด ==>จากใจแม่ยก)
พี่ฉกาจพระเอกยามของเรา ได้โปรดมีสมองตรองด้วยเหอะ
โอ๊ยย เครียดดดดดด
+1 :กอด1:
-
อ่าว อิห่านี่ อิพี่ป้อมเลวโคตร
คุณนิดซวยแล้วไง แววดราม่าส่อมาล่ะ T___________T
-
ไอ้พี่ป้อม ชั้นเกลียดแก คุณนิดก็จะเกลียดแกด้วย
:fire:
ขอให้ชาตินี้หาใครไม่ได้ เศร้าโศกเสียใจไปจนตายเลย
คุณฉกาจหนักแน่นเข้าไว้นะ
เชื่อใจคุณนิดนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอ้ป้อม!!! เลววะ นึกว่าจะเป็นคนดี ที่ไหนได้ชั่วเว้ย!!!
แบบนี้คุณฉกาจโกรธจัดแหงมๆ หนูนิดท่าจะลำบากอ่ะ!!!
-
คุณฉกาจ ห้ามเข้าใจนิดผิดนะ (ห้ามๆๆๆๆๆ)
ไม่งั้นจะปลดจากการเป็นพระเอก :mew2:
เกลียดๆๆๆไอ้พี่ป้อมมากๆด้วย :angry2:
-
โอ๊ยยยย อีพี่ป้อมมมมม :katai1:
เล่นมันเลยค่ะคุณยาม :z6: :z6: :z6:
-
แผนร้าย แต่จะ พ่ายรัก หรือไม่ รอตอนต่อไป ..
-
:mew1:
คนจะเลวต่อให้ทำดีด้วยแค่ไหนก็เลวอยู่วันยังค่ำ
พี่ป้อมเป็นตัวอย่างให้เห็นได้อย่างดี
ขอแค่ฉกาจรับฟังเหตุผลของนิด การกระทำของป้อมก็จะไม่ระโยชน์อะไรเลย
ขอให้ฉกาจเข้าใจด้วยเถอะ
-
กีสสสสสส อิป้อมยาม
:katai4:
-
:katai1:
-
ไอ้พี่ป้อมเล่นแรงว่ะ :fire:
นู๋นิดตายแน่ :m29: ไอ้คุณฉกาจมันจะฟังอะไรม้ายยย :serius2:
:z3: :z3: ต่อ ต่อด่วนนน
-
อ..... อ....... อีป้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ไอ้เลวววววววววววววววววววววววววววว
บัดซบจริงๆ ถึงว่า มันแปลกๆ ตั้งแต่ตอนที่แล้วละ
ไอ้ชั่วววววววววว สันดานที่สุด แม่มมม :angry2: :m31:
คุณฉกาจคะ ยิงมันทิ้งเลยดีมั้ยคะ!!
ทำไมทำงี้วะ คุณนิดอุตส่าห์เชื่อใจ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย โมโหหหหหหหหหหห
:katai1:
-
ฮือออออออออออออ นึกว่าความดราม่าจะจบแล้ว แต่ทำม๊ายยยยยยยยยยยยย นู๋นิดเชื่อคนง่ายแบบนี้เล่า
เฮียกาจ ฟังนู๋นิดก๊อนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai1:
-
น่าจับกระทืบให้ธรณีสูบ!!!!!!!!!
-
ป้อมแมร่งเลวว่ะ
-
ไม่น่าเข้ามาอ่านตอนนี้เลยกุ อีเชี้ย!!!!!!!!!!!!! :z6:
ดราม่า แน่ๆ ดร่าม่า แน่ๆ ดราม่า แน่ๆ ดร่าม่า แน่ๆ ดราม่า แน่ๆ ดร่าม่า แน่ๆ ดราม่า แน่ๆ ดร่าม่า แน่ๆ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อิพี่ป้อม อิพี่เลววว
:katai4: :katai4:
-
คราวนี้เละของจริงล่ะนิดเอ๋ยย
-
แบบนี้เขาเรียกค้างงงงงงงงงงงง
-
แถวบ้านเรียกงานเข้า
-
เฮ้อ น้องนิด หนูทำตัวเองอีกแล้วนะลูก คราวนี้โดนระเบิดลูกใหญ่จากผักกาดแน่
-
ก็สงสารป้อมนะ แต่ตอนนี้อยากให้ตาผักกาดต่อยไปสักทีสองที :katai4:
-
อ๊ากกกกกก คุณโซ่น่าจะกัดคอมันไปเรย :z6:
คุณฉกาจมันจะเชื่อมั๊ยเนี่ย โธ่ ไม่น่าเรยนิด :ling2:
-
พี่ป้อมควรได้รับบทเรียนจากนิด ประมาณว่า เมิงสะใจแล้วใช่มั้ยยยยที่ทำแบบนี้ แฟนกุเค้าคงจะทิ้งกุแล้ว แต่กุก็จะไม่มีทางรักเมิงเหมือนกันนน เป็นต้น ส่วนนิดควรได้รับบทเรียนจากคุณยามแบบให้จำติดตัวไปเลยว่าความใจอ่อน ความสงสาร ต่อคนที่แอบชอบตัวเองนั้นมันไม่ใช่แค่การให้ความหวังแต่คือการทำร้ายกันไม่ใช่แค่คนคนเดียวด้วย . . . หรืออินเกิน? เอ๊ะ?
-
ไอ้พี่ป้อมก็เลวนะ
นิดก็ใจอ่อนเอง โดนแบบนี้จะได้เข้าใจโลกบ้าง
:เฮ้อ:
-
ผ่างงงงงงงงงงงงง!!! ค้างสุด เครียดเข้าเส้นเลยตู :katai1: :katai1: :katai1:
อีพี่ป้อมทำไมแกเลวแบบนี้ ชั้นอยากจะร้องไห้ คุณนิดนะคุณนิดไว้ใจคนอื่นมากเกินไปจนโดนหลอกอีกแล้ว
น่าจะเชื่อใจฉกาจบ้าง ปวดหัวตุ๊บๆ เป็นห่วงคุณนิดมากเลยตอนนี้ ถ้าคุณฉกาจเชื่อไอ้เลวป้อม
แ้ล้วนิดจะทำยังไงล่ะ ใครจะดูแล อยู่กับไอ้เลวนี่เหรอ ไม่อยากให้มันสมหวังเลยแม่งชั่วมาก (อินจัดค่ะ)
เจ้าโซ่มันดูคนเป็นจริง ๆ ว่าอีนี่เลว หรือมันตั้งใจทำให้โซ่ออกมากัีดกันนะ นิดจะไ้ด้มีเวลาไปอยู่กับมัน
ชั่วที่สุด กว่านิดกับคุณฉกาจจะมาถึงตรงนี้ได้มันยากเย็นแค่ไหน แต่ถ้าคุณฉกาจฉลาดซักนิดนะ
ต้องเข้าใจว่ามันตั้งใจทำอะไรเพราะมันนัดแนะให้มาดูขนาดนี้ บวกความเชื่อใจนิดอีกซักนิด ซึ่งไม่รู้จะมีมั้ย
เพราะทั้งรักทั้งหวงหึงสุด ๆ
วันพุธเลยเหรอคะ นอนตะกายฝารอแกรกกราก :katai1:
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด :ling1: อิป้อม อิเลว อิเหี้ยยย ส้นตรีนนนนนน รุมแม่งเลยมั๊ยยงื้อออออออออ :z6:
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
:sad4: :sad4: ว่าแล้วๆๆๆ
อิพี่ป้อมเจตนามันไม่บริสุทธิ์
แต่ยังไงก็ไม่สงสารคุณนิดหรอกนะ อยากใจอ่อน เชื่อคนง่ายเอง
อิพี่ยามก็บอกแล้วว่ามันไม่น่าไว้ใจ ยังไปสงสาร ไปช่วยงาน ไปไหนมาไหนกับมันอีก
คุณนิดไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย พี่ยามโกรธคุณนิดไปสักสิบชาติเลยนะ
เอาให้ง้อจนเหนื่อยไปเลย อยากไว้ใจคนง่ายดีนัก :katai1:
-
นั่นไง เป็นเรื่องจนได้ :katai1:
-
อ่านตอนนี้จบ นิ่งไปนาน ไม่รู้จะพิมอะไร หายไปเล่นเกม กลับมา ทำใจ พิมไม่ออก
วาดรูปกากๆมาเเทนความรู้สึกล้ะกัน
[attachment deleted by admin]
-
ไม่อยากจะด่าคุณนิดเลยนะเนี่ย :katai1:
-
คุณนิดคุณดีเกินไปจนนำเอาเหี้ยมาไว้ไกลตัวจนมันแว้งมากัดเอา
ตอนนี้ขอตำหนิคุณนิดคุณมีคนรักอยู่แล้วไม่ว่ากรณีใดก็ไม่สมควรไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่เป็นคนรักของเรา
ถึงจะใจอ่อนสงสารแต่ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะทำแบบนั้นมันทำให้รู้สึกว่าคุณนิดไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณฉกาจ :angry2:
เสียใจแทนคุณฉกาจ :katai1:
-
อยู่ในสภาพนั้นเป็นเราก็คงเชื่อยาก
:katai1:
-
:z3: กำของเวน เวนของกำ อิพี่ป้อมม ไมทำเง้ :ling1: :ling1:
-
อ้ากกกกกกกกกกกก อยากกระทืบไอ้พี่ป้อมจริงๆเลยแม่มมมมมมมมมมมม
-
:katai1: :katai1: :katai1:
หงุดหงิดๆ ทำไม!!!
-
พี่ป้อมนี่เลวจริง ๆ เลย
ซวยแล้วไงความใจดีของคุณนิด
ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร แต่ที่หนักไปกว่านั้น
ทำไมต้องให้รอนานถึงวันพุธด้วย รู้ไหมว่ามันค้าง ๆๆๆๆ
-
เพิ่งหวานได้ไม่กี่ตอนก็มาม่าอีกละ :เฮ้อ:
ผักกาดอย่าเพิ่งสติแตกหล่ะ เฮ้อออ :katai1: :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เฮ้อ ! :เฮ้อ: ไม่รู้จะพูดยังไงกับคุณนิดดีเลยจริง ๆ นะเนี่ย เหนื่อยใจ
นายป้อม(ไม่เรียกพี่ป้อมแล้วเพราะชั้นเกลียดนายมากกก ขอบอก ) มาพร้อมกับมาม่าชามโตกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะเนี่ย
คิดไว้อยู่แล้วว่านายคนนี้ไม่มาดีแน่ แต่ตอนนี้ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าก็คือ กระบวนการทางความคิดของคุณนิดเนี่ยแหละ
ถ้าคุณนิดไม่รู้ตัวว่าพี่ป้อมรู้สึกยังไงกับตัวเองเราจะไม่ว่าเลย แต่นี่ก็รู้ดีอยู่แล้วแถมครั้งแรกที่กลับมาเจอกันอีกถึงกับหน้าซีด
ขนาดนั้น แต่ทำไมไว้ใจเค้าได้ขนาดนี้ เราไม่อยากจะว่า แต่นิดก็น่าจะรู้สภาพร่างกายตัวเองในตอนนี้ดีอยู่แล้ว ว่าถ้ามีอะไร
เกิดขึ้น ตัวเองไม่มีทางที่จะเอาตัวรอดเองได้แน่ ๆ แต่ทำไมไม่ระวังตัวเองเลย ออกไปกับนายป้อมโดยไม่บอกใครถึงจะเพราะ
ตกใจแผลที่ถูกคุณโซ่กัด แต่นึกได้ตอนหลัง เวลาที่เอาไปช่วยนายป้อมทำงานเอามาหาวิธีบอกคนทางบ้านไม่ดีกว่าเหรอ
ไม่ใช่ปล่อยให้ทุกคนเป็นห่วงขนาดนี้ แล้วยังไปโมโหที่คุณฉกาจหึงอีกทั้งที่คุณฉกาจก็บอกแล้วว่าไม่ให้เข้าใกล้นายคนนี้น่ะ :เฮ้อ:
ยิ่งตอนหลังยิ่งแล้วใหญ่ ทำไมต้องแคร์ความรู้สึกของคนที่ตัวเองไม่ได้รักขนาดนั้นด้วย คนที่ตัดขาดการติดต่อไปตั้งนานก็ไม่ได้
เดือดร้อนอะไร คนที่กำลังคิดจะตัดขาดไม่เจออีกเพื่อให้คุณฉกาจสบายใจ ในเมื่อจะไม่เจออีกแล้วทำไมต้องยอมให้จูบเพื่อให้
เค้าตัดใจด้วย เค้าจะตัดใจได้ไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องแคร์ในเมื่อเราไม่คิดจะสานสัมพันธ์กับเค้าต่ออยู่แล้วนี่ ไม่เข้าใจคุณนิดอ่ะ :m16:
จูบเป็นการกระทำของคนที่รักกันเค้ากระทำต่อกัน ถึงนายป้อมจะบอกว่ารักแต่ตัวคุณนิดไม่ได้รักแล้วยอมให้เค้าจูบเพื่อให้ตัดใจ
ไม่มีทาง มันจะกลายเป็นให้ความหวังไปน่ะสิ โอ้ย ขัดใจจริงเชียว :serius2: แล้วถ้าเค้าขอมากกว่านั้นจะยอมเค้ามั้ยแค่เพื่อให้
เค้าตัดใจได้เนี่ยหา! :ling1: แต่งงานแล้ว มีครอบครัวแล้ว ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่จูบมันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะทำกับคนอื่นที่ไม่ใช่สามีตัว
เองได้นะคุณนิด แล้วการต้องมาเห็นคนรักของตัวเองอยู่ในสภาพอย่างนั้น แถมจูบอยู่กับผู้ชายอื่น ในลักษณะสมยอมเนี่ย
ถ้าคุณฉกาจจะเข้าใจผิด เราก็ไม่คิดจะว่าว่าคุณฉกาจโง่เลยนะ เป็นใครจะไม่คิดล่ะ แล้วถึงคุณฉกาจไม่มาเห็น แต่คุณนิดจะ
ไม่รู้สึกผิดในใจตัวเองเหรอที่ไปจูบกับคนที่ไม่ได้รักลับหลังสามีอย่างนี้น่ะ คุณฉกาจอุตส่าห์ทำตัวดีขึ้นได้ขนาดนี้ แล้วทำไม
คุณนิดถึงแย่ลงมาก ๆ อย่างนี้ล่ะ ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นในตอนนี้ บอกตามตรงไม่สงสารคุณนิดเลย เราสงสารคุณฉกาจมากกว่านะ ฮึ :a14:
ขอโทษนะคะที่เขียนยาวไปหน่อย มันอัดอั้นมาก ฮือ ๆ คุณ 403 ทำให้เราอินขนาดนี้ได้ยังไงอ่ะ :katai1:
รักคุณโซ่ พี่เชน คุณ 403 :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อีห่านพี่ป้อมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!
-
สะใจมาก น้องนิดใจดีเกินไป ไว้ใจคนมากไป
หวังว่าคราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะ งอนน้องนิด :a5:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อาร๊ายยยยยยยยยยยย นั่นไงงง หวานกันอยู่ดีๆ แล้วทำไมทำแบบนี้
ฮืออออออ ฉกาจจต้องเชื่อใจนะ ขอร้องงงงงงงงงง T_______T
-
โนววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
วันพุธ!!!!!!!!!!!
:z3:
อิฉันจะลงแดงงงงงงงง :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เผลออ่านคอมเม้น!!! #ไม่กล้าอ่านเลย :hao5:
-
มาอีกแล้วแพทเทิร์นคลองแสนแสบ กลิ่นใช้ได้เลยอะ
-
พี่ป้อม! แก ตัวร้ายของจริงเลยนะ
ฮึ่ย คุณฉกาจจัดการมันเลย คนอย่างนี้ต้องเอาให้เข็ด! :z6:
-
ตามอ่านทันแล้วนะ สนุกดี
-
แผนร้าย!!!!
สงสารนิดอีกแล้ววว ไม่รู้อะไรเลยยยย
-
โฮยยย ไอ้เหรี้....ป้อม!!!!!!!!!!! :m31: :m31:
มันน่าโดนคุณโซ่ขย้ำคอนัก!!!!!!!! :fire:
คุณฉกาจจะเชื่อใครเนี่ย
โอย สงสารคุณนิด ซวยอีกแล้ว
เป็นเหยื่อตลอด ไม่นะ คุณฉกาจใจเย็นนะ :sad4:
-
สูตรละครไทยฉัดๆๆ :katai1:
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอิป้อมยาม !!!!!!!!!!!
นี่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า คุณนิดก็ด้วยไปยอมมันทำไมมมมม ฮืออออ
คุณฉกาจจัดหนักเลยนะ อย่ายอม
ดราม่าหนักหน่วง #ปวดหัวไมเกรน :ling1:
-
อิป้อมแกเลวมากกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1:
เราเชื่อว่านังผักกาดต้องเชื่อน้องนิดอยู่แล้ว เรามั่นใจ :z2:
-
เลวจริง ไอ้พี่ป้อม
สงสารนิดน่ะ
-
เหี้ย!!!
อารมณ์เสีย
หมดคำจะอธิบาย
-
ปั๊ดโธ่เอ๊ย...เลวมากอ่ะ กระทืบมันให้จมเลยนะคุณฉกาจ คุณนิดก็ใจอ่อนจริงเชียว
-
ไม่นึกว่าป้อมมันจะเลวอย่างนี้ คุณฉกาจสั่งสอนมันหน่อย
อย่ามัวโมโหนิดล่ะ แต่ว่านิดมันโง่จัง :katai1:
-
คุนนิด คุนช่าง จะว่าไงดีเนี่ย -___-^
-
อะไรกันอีก หวานได้นิดหน่อย มีเรื่องอีกแล้ว เฮ้ออออ.
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ตอนนี้อยากจะตบเข่าฉาดแล้วพูดเสียงหงุดหงิดว่า
กุว่าแล้วอิพี่ป้อมมันไม่มาดีหรอก :beat: เผลอหลุดสายตาเย็นชาซะหลายที
คุณนิดก็ไม่น่าเล๊ยยยยย ตัดก็ตัดให้ขาดซะคร้าาาา อย่าปล่อยใยไว้ให้เขาสาวได้
คุณพี่กาจคะ คุณพี่ใจเย็นๆ นะคะ คุณพี่เอาโอเลี้ยงไปจิบให้มันเย็นๆ ก่อนไหมคะพี่ขราาาาาาา
เอ่อ ระหว่างที่พิมพ์ๆ อยู่เพลงที่ฟังอยู่มันดันมาถึงเพลงหนึ่งเข้าเนื้อเพลงร้องว่า
ลักลอบมีความสัมพันธ์อย่างกับฉันหูตาไม่ดี กอดจูบลูบไล้ขนาดนี้ไปเปิดห้องดีกว่าไหม
พี่ฉกาจคะ มันไม่ใช่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา (โหยหวน)
ถ้าจะทำอะไรร้ายแรงกับคุณนิดล่ะก็.. ลองมองย้อนดูตัวเองให้ดี ว่าใครกันนะที่เลวก่อน :katai5:
-
คราวนี้คงเป็นมาม่าหม้อใหญ่กว่าคราวที่แล้ว
อิพี่ป้อมก็ช่างร้ายกาจ
รอดูยามผักกาดว่าจะหูเบา งี่เง่าแค่ไหน
ความอ่อนต่อโลกของคุณนิด ทำให้คุณนิดลำบากอีกครั้งแล้ว
-
เข้ามาอีกรอบเพื่อบอกว่า กว่าจะถึงวันพุธต้องขาดใจตายก่อนแน่ๆเลย แง๊
อ่านซ้ำหลายรอบ(เป็นมาโซ)ก็ยิ่งเพลียคุณนิด ไม่น่าเลยอ่ะ หลงกลคนชั่ว
-
พลาดไปอีกแล้วววววววววววว :ling1: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เข้ามาอ่านอีกที.....อีป้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :katai4: อีเลววววววววว
คุณผักกากเค่อะ ขอช่วยถนอมคุณนิดอย่าโมโหจนทำร้ายเค้าน้าาา :hao5:
-
:katai1:
-
มาแบบนี้ ไม่ใช่ว่าอีคุณป้อมมันเล็งคุณฉกาจไว้ แล้วเผอิญมาเจอนิดอยู่กับคุณยามด้วย เลยหาทางเข้าใกล้นิดเหมือนยังไม่ลืมนิด เพื่อให้คุณยามสลัดคุณนิดทิ้งหรือเปล่า!!!!! :z3: แล้วมันจะได้เสียบแทนนิดเลย!!! นิดอย่าไปเชื่อมันนะ มันไม่ได้คิดอะไรกับนิดแล้วจริงๆ มันเล็งคุณฉกาจไว้ต่างหากล่ะคราวนี้!!! ม่ายยยยยย :z3: (ออกทะเลกู่ไม่กลับแล้วเรา :mew5:)
-
มีงี้ด้วยเนาะ ฉกาจทำใจเสียเถอะ ความใจดีนำพามาซึ่งความหายนะ
เพราะนิดใจดีไม่ถูกที่ถูกเวลาเสียเอง อ่านไปแล้วรันทดใจเหลือเกิน เห้ออออออ
-
เลวกว่านี้มีอีกมั๊ย... :angry2:
-
:z6: ไอป้อมมมม ย๊ากกกก
คุณนิดก็ผิดที่ยอมให้เขาจูบนะ
ตอนนี้คุณฉกาดน่าสงสารสุดๆ
แต่ตอนนี้เกียจอีพี่ป้อมสุดๆๆๆๆ
-
ฉกาจจะเข้าใจผิดไหหมนั่น ฉกาจมีอะไรก็ถามนิดก่อนนะ อย่าทำร้ายนิดนะฉกาจ
-
รีพลายวิ่งเร็วกว่าตอนก่อนสงกรานต์อีก
ชอบบบบบบ!!!
ตูว่าแล้ว ไอ้พี่ป้อม
ตอนนิดหลับยังว่ามันแก้ผ้าน้องถ่ายรูปไว้แบล็กเมล์หรือเปล่า
แต่อ่านตอนนี้เสร็จ :katai1:
แผนชั่วชัดๆ
ฉกาจอย่างี่เง่า
ต่อยมัน ซัดให้น่วม
เราเชียร์นาย ผักกาดสู้ๆ
คุณนิดเป็นของเราเท่าน้านนนนนน!!!
กดบวกและเป็ด
-
ไอ้สารเลวป้อม ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไอ้คนเห็นแก่ได้ ไอ้ชั่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไอ้ป้อมมม
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
ดันๆๆ :katai4:
-
:katai1:
อะไรจะมาได้ประจวบเหมาขนาดน้าน คุณฉกาจขาาาา
-
ขอให้คุณฉกาจเข้าใจแผนไอ้ป้อมด้วยเถิดดด
อย่าว่าคุณนิดเลย เรื่องนี้มันสุดวิสัยจริงๆๆๆ
-
ดราม่าเอยจบซับซ้อน
-
ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้วกับคุณนิด ทำตัวไม่เหมาะสมกับความรักของคุณฉกาจเลย
อย่าอ้างว่าที่ให้ไอ้ป้อมจูบเพราะมันบอกว่าจะตัดใจ แล้วถ้ามันขอมีอะไรด้วยเพื่อตัดใจจะยอมมันไหม
คนมันจะตัดใจจากกันไม่ได้ขึ้นอยู่กับจูบเลย ขึ้นอยู่กับว่าคุณนิดใจอ่อนจนมันคิดว่าให้ความหวังมันหรือเปล่า
ที่เป็นห่วง มาคอยดูแล มาคอยช่วยงานนี่แหละ ที่ทำให้เป็นปัญหา
คุณฉกาจตัดใจจากคุณนิดซะเถอะ เพราะถ้ายังอยู่ด้วยกันต่อไป
ความใจอ่อน ความขี้สงสาร การไม่ระวังตัวของคุณนิดจะสร้างปัญหาให้ชีวิตคู่อีกเรื่อยๆๆ
เพราะฉะนั้นก็จากกันวันนี้เสียดีกว่า ปล่อยให้คุณนิดเป็นอิสระเถอะ
ในเมื่อความรัก ความหวังดี ความห่วงของคุณฉกาจมันทำให้คุณนิดไม่พอใจ อึดอัดใจ ก็อย่ารั้งเขาไว้เลย
ไม่อยากจะว่านะ แต่คนไม่เจียมสังขารแบบนั้น ดูแลตัวเองยังไม่ได้แล้วยังจะอวดเก่งไปดูแลคนอื่นอีก
หมากัดแล้วยังไงจ่ายค่ารักษาให้ก็พอป่ะ ไปดูแลมันแล้วมันสำนึกไหมล่ะ
เออ ถ้าไม่รู้ว่ามันคิดอะไรด้วยจะไม่ว่าเลย นี่รู้ทั้งรู้ แถมยังเคยโดนมันปล้ำจูบแล้วด้วยซ้ำ
ยังจะเอาตัวไปพัวพันกับมันให้เรื่องมันยุ่งอีก เจออย่างนี้ก็สมน้ำหน้าแล้วล่ะ
ขอโทษถ้าความเห็นของเราจะรุนแรงไป แต่นี่คือความรู้สึกเราจริงๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กลับบ้าน!! เคลียยาวเลยนะ
-
พลาดดดด คุณนิดพลาดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai1:
-
นึกแล้วว่าป้อมมันต้องมีแผนชั่วร้าย :angry2:
แต่ไม่นึกว่ามันจะร้ายกาจขนาดนี้ :katai1:
นิดก็ไว้ใจมันเกินไปนะไม่รู้จัดเข็ด :m16:
งานนี้นิดผิดเต็มๆที่เป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไป o12
(อินจัดเกินไปมั้ย :m26: )
รอจ้ะ :L2:
-
เจ๊อยากเจื๋ยนป้อมมาก :katai1:
คนเขียนกรุณามาต่ออย่างรวดเร็วนะคะ ค้างงงงงงง :katai4:
-
น้องนิด >>>>>> ดีเกินไป
อีป้อม >>>>>> เลวเกินไป
เห้อ...สงสารคุณฉกาจ ลงทุนรักแค่ไหนน้องนิดก็ยังคง ดีเกินไป ที่จะทำตัวให้อยุในบัญญัติ รักที่มั่นคง :monkeysad:
-
ไอ้เหี้ยพี่ป้อม!!!!!! มึงงงงงงงงงง!!! :angry2: :angry2: :m31: :m31: :beat: :beat: :beat:
-
อ่า..... นิดสู้ๆ จริงๆ ก็ไม่เชียร์ทั้งพี่ป้อม ทั้งคุณฉกาจอ่ะนะ.... เชียร์คุณยามสุดละ
-
โอม ไปตายซะ ไปตายซะ ไปตายซะ ไปไหนก็ไปไป๊ไอ้...ป้อม :angry2:
-
คนเขียนเป็นไรรึป่าวค่ะ...ไม่เคยหายไปนานแบบนี้เลย
( เค้าเป็นห่วงนะตัวเอง )
-
อิป้อมยามมมมมม :m31: :m31: :m31:
เจอบึ้มป้อมแตกแน่แก :angry2: :angry2:
-
ตอนใหม่มาแล้ววว เพิงเห็น แต่แค่เห็นช่ือตอน บวกเนื้อในตอนจนถึง ณ จุดนึง ไม่น้าาาาาาาาา ฮืออออ ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว
ไอ้พี่ป้อมมมมมมมม ย๊ากกกกกกกกสสส์ อยากกระโดดขาคู่ใส่จริงว้อยยยยย แงงงงงงง
คุณฉกาจจจจจจ อย่าหูเบา อย่าตาเบา(?) อย่าเชื่อในสิ่งที่คุณเห็นน้าาาา แงงงงงงงง
ไม่เอามาม่านะะะะะ ผงชูรสมันเยอะะะะะะ ฮือออออออ
-
ไม่มา 3 วันแล้วนะ :z3: :z3: :z3:
-
อีพี่ป้อม อีชั่ววววววววววววววว :m31: :m31: :m31: :m31:
ทำไมน้องนิดทำแบบนี้ :serius2: :serius2:
สงสารคุณยามสุดขั้ววววว :hao5:
โอ๊ยยยยย ขัดใจ! ขัดใจ! ขัดใจ!!!!! :ling1:
ผักกาดฆ่าอีพี่ป้อมแม่งเลยยยยยยยยยย :angry2:
-
เอาล้ะปานนั้น มาต่อได้เเล้วเด้อออ คึดฮอดจ้าาาา
-
มาม่ามาชามใหญ่เลย........
คุณยามฉลาดหน่อยน่ะ ใช้สมองด้วยจ้า
-
ใจดี กับ ใจง่าย ต่างกันนิดเดี่ยวเองคุณนิด แล้วคุณนิดก็ค่อนไปอย่างหลังมากๆ ยอมให้จูบคิดว่ามันจะจบหรอ ถึงเค้าไม่มีแผนการอะไรแต่มันก็คือการให้ความหวัง ยังไงก็มีวันจบได้หรอก พวกมองโลกในแง่ดีเกินไปบ้างครั้งก็น่ารำคาญเหมือนกันนะ
ถ้าคุณฉกาจจะเชื่อก็ไม่ผิดเลย เป็นใครๆก็เชื่อ เห็นเต็มสองตาขนาดนั้นว่าคนของเรายอมมากับเค้า และยอมนอนให้เค้าจับจูบลูบคลำขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ก็ปกป้องเค้าอีก ถ้ายังจะคบกันต่อไปคุณนิดต้องได้รับบทเรียนจากเรื่องนี้บ้าง เพราะไม่งั้นก็จะเกิดเรื่องแบบนี้อีก
-
เห็นใจคุณฉกาจนะ แต่ก็สงสารหนูนิดด้วย
ขอมาม่าชามเล็กๆพอนะ ไม่เอาชามใหญ่ ฮือออ~
-
ไม่รุ้จะสงสารใครดี นั่งต้มมาม่ารอ
-
ตอนแรกกะว่าจะอ่าสองตอนรวดแต่ทนไม่ไหวต้องมาอ่านก่อน
ฮือคิดผิดอ่ะ น่าจะรออ่าน5ตอนรวด มาม่ามันมาอีกแล้ว
คุณนิดนะคุณนิด ใจดี ขี้ใจอ่อน นายเอกแท้ๆ ฮือๆ
หนูไม่อยกินมาม่าแล้วคะคนเขียน T^T
-
ตอนที่ 20 # ย้อนเวลา
ผมคิดมาตลอด ว่าการที่ตัวเองมาช่วยงานพี่ป้อม อาจทำให้เราเข้าใจผิดและโกรธกันได้ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมคิดว่าตัวเองสามารถอธิบายให้มันเข้าใจ แล้วเราจะกลับมาดีกันเหมือนเดิม แต่ผมไม่ได้คิดเผื่อไว้... ว่าสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้จะเกิดขึ้น ไม่ได้คิดเผื่อไว้ ว่าจะอธิบายยังไง ในเมื่อภาพที่เห็น ต่อให้อธิบายไปกี่แสนล้านคำ ใจความสำคัญของมันก็จะมาหยุดอยู่ตรงที่ผมยอมให้เขากระทำอยู่ดี
แม้จะได้ยินเสียงพี่ป้อมพูดอะไรอีกยาวเหยียด แต่ผมจับใจความไม่ได้ เหมือนสมองถูกสั่งการให้มองไปยังคนที่ยืนอยู่ใต้กรอบประตูนั่น ผมไม่รู้ บอกไม่ถูกว่ามันทำหน้ายังไง แต่มันแย่... แย่กว่าครั้งไหนที่ผมเคยเห็นมา ผมภาวนา ขอให้มันโวยวายออกมาสักคำ แต่ผม... คงขอมากไป มันยืนนิ่ง สายตามาดร้ายที่เคยใช้มองแต่พี่ป้อม ตอนนี้... ผมกลายเป็นผู้แบกรับแทนเสียเอง
“กูแพ้มึงแล้วไอ้ป้อม...” มันพูด ก่อนหมุนตัวกลับแล้วเดินออกไป ถึงตอนนั้นผมเองเพิ่งจะได้สติ
“มะ...ไม่! อย่าเพิ่งไป ฮึก...ฟังผมก่อน” ผมตะเกียดตะกายออกจากตัวพี่ป้อม แต่ไม่เป็นผล เมื่อคนด้านบนฉุดกระชากตัวผมเอาไว้
“ปล่อยผม!” ผมบอกออกไป มือก็เอาแต่ทุบตีพี่ป้อมตามแต่ที่เรี่ยวแรงจะมี
“มีปัญญาเดินไปเองได้ก็เชิญ” ผมชะงัก นึกสมเพชตัวเอง พลางเหลือบมองขาที่ใช้การไม่ได้ ใช่... ถูกของเขา ผมไม่มีปัญญา แต่ถึงเดินไม่ได้ ผมก็จะคลานไป…
“หยุดทำอะไรโง่ๆสักที มันไปตั้งนานแล้ว!” เขาตะโกน ก่อนจะดึงตัวผมที่กำลังไถลลงจากเตียงกลับขึ้นไปอย่างรวดเร็วจนหลังของผมกระแทก มันเจ็บ... เจ็บจนตัวงอ
“เพราะอะไร...” ผมถาม แล้วมองหน้าเขา แม้จะบังคับให้ตัวเองพูดออกมามากแค่ไหน แต่น้ำตาที่มันเอาแต่ไหล ทำให้ผมมีแรงพูดได้เท่านั้น
“หึ... นิดจะได้รู้ซะบ้าง ว่าการถูกคนที่ตัวเองรักปฏิเสธ มันเป็นยังไง” คนพูดกดเสียงรอดไรฟัน ข้อมือที่ถูกบีบอยู่โดนสะบัดออก
“เมื่อก่อน...ฮึก... พี่ไม่ได้เป็นคนแบบนี้” ผมพูด น้ำเสียงติดจะพึมพำกับตัวเองมากกว่าค้นหาคำตอบ
“อยากรู้ไหมว่าทำไม...” เสียงทุ้มต่ำกระซิบที่ข้างหู เส้นผมของผมถูกจิกดึงจนแทบหลุด
“นิดเป็นคนเปลี่ยนพี่ยังไงล่ะ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของนิดคนเดียว...”
ผมผิดมากใช่ไหม... แล้วทำไมความผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิต ผมถึงต้องเป็นผู้แบกรับแต่เพียงผู้เดียวตลอด
.
.
.
พี่ป้อมพาผมกลับมาส่งที่บ้านตอนช่วงสายของอีกวัน เขาคงเอือมระอากับท่าทีตายซากของผมมาก พอส่งผมถึงแค่หน้าประตู ก็รีบขับรถกลับไปเลย
มือของผมค่อยๆเลื่อนประตูใหญ่หน้าบ้านออกช้าๆ ก่อนจะพาตัวเองเคลื่อนตัวเข้าไปอย่างยากลำบาก ผมพยายามรีดเร้นเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เพื่อที่จะเข็นรถเข้าไปในบ้านให้ได้ แต่ฉับพลันที่สายตาของผมมองเห็นรถของใครบางคนจอดอยู่ มือทั้งสองข้างที่จับล้อก็ตกลงข้างตัวทันที น้ำตาเริ่มเอ่อซึมออกมาอีกครั้ง ผมหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ไอแดดทำให้ตัวของผมร้อนผ่าว แต่ถึงอย่างไร ผมยังไม่อยากเข้าบ้าน ยังไม่อยากให้ใครบางคนเห็น...
โฮ่ง!
เจ้าโซ่วิ่งหูลู่มาทางผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดขึ้นมานั่งบนหน้าขาของผมเหมือนปกติ
“หนักจังเลยครับคุณโซ่” หนัก... ปัญหานี้มันหนักมากเกินไปสำหรับผม
ผมเอามือลูบหัวของมันเบาๆ เหมือนมันรู้ ว่าผมไม่สบายใจ มันเลยนั่งมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะครางหงิงในลำคอ ลุกขึ้นเดินย่ำบนหน้าขาของผมแล้วกระโดดลง ผมมองตามว่ามันจะไปไหน มันเดินวน อ้อมไปหลังรถเข็นของผม แล้วเอาหัวดันเพื่อที่จะให้ตัวผมเคลื่อนไปข้างหน้า แต่ตัวมันจะมีแรงขนาดไหนกันเชียว
“พอแล้ว... พอแล้วครับคุณโซ่” มันหยุด ก่อนจะเดินกลับมาด้านหน้า ได้ยินมันขยับปากครางภาษาของมันที่ผมฟังไม่เข้าใจ ก่อนจะวิ่งไปยังตัวบ้าน สักพักก็เห็นมันวิ่งนำพี่สุทินออกมา
“คุณนิด!” เสียงของพี่สุทินดังมาก่อนที่จะถึงตัวผมซะอีก ผมยิ้มบางๆให้ ตาพร่าเลือนไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงแดด หรือน้ำตาของผมกันแน่
“ทำไมมานั่งตากแดดอยู่ตรงนี้ละครับ ผมพาเข้าบ้านนะ” พี่สุทินบอกอย่างร้อนรน แล้วอ้อมไปเข็นรถให้ผม เขาไม่ได้ถาม ว่าผมหายไปไหนมา แต่ผมคิดว่าพี่สุทินคงรู้…
กำลังจะเข็นรถเข้าไปในตัวบ้าน คนที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดเวลาก็เดินสวนออกมา มันปรายตามองผมนิ่ง ผมเอื้อมมือไปหามันด้วยท่าทีอ่อนระโหยโรยแรง แต่มันเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินไปยังรถที่จอดอยู่แทน
“เสร็จธุระแล้วรีบตามผมมาด้วยนะคุณสุทิน” น้ำเสียงเย็นชาบอกออกมา ไม่มีแม้แต่จะหันหลังกลับมามองกัน
“พี่สุทินรีบไปเถอะครับ เดี๋ยวเขาโกรธ ผมดูแลตัวเองได้” ผมบอกเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน พยักพเยิดให้พี่สุทินรีบเดินไปหามัน เขาทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตาม เมื่อเห็นว่าผมยืนยันหนักแน่น
ไม่เป็นไร... ตอนนี้มันยังคงโกรธอยู่ ไว้กลับบ้านมา เราจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม
.
.
.
ผมนั่งรอเวลามาทั้งวัน ตอนนี้เข้าสู่วันใหม่แล้ว แต่ผมก็ยังคงนั่งรออย่างมีความหวัง จนได้ยินเสียงรถที่ขับเข้ามานั่นแหล่ะ ผมถึงยืดตัวขึ้นจนสุดตัว มือก็เคลื่อนรถไปดักมันตรงประตูทางเข้า ชะเง้อคอมองหา เห็นมันก้มลงถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมที่นั่งรออยู่
ผมยิ้มให้ พยายามเค้นเสียงเรียกชื่อมันออกไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่มองมา ผมไม่พูด... คงจะดีกว่า
ผมเข็นรถตามคนที่เดินผ่านตัวของผมไป จนไปหยุดอยู่ที่บันได มันเดินขึ้นไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ผม ที่นั่งอยู่ด้านล่างเพียงลำพัง ผมหยุดนิ่งตรงหน้าบันไดอยู่นาน รอมัน... หวังว่ามันคงจะลงมาหาผม แต่จนแล้วจนรอด... มันก็ไม่ลงมา
ไม่เป็นไร ไม่ลงมา ผมขึ้นไปหาเองก็ได้ แม้จะไม่รู้ว่าตัวเองจะขึ้นไปได้ไหม แต่ผมไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
ผมค่อยๆใช้แรงมือและแรงแขนทั้งหมดโหนราวบันได ค่อยๆโหนไปทีละซี่ ลากตัวเองผ่านขั้นบันไดทีละขั้น แรงครูดของผิวหนังช่วงขากับพื้นบันได ทำเอาผมรู้สึกเจ็บไปหมด เจ็บ... ใช่แล้ว มันเจ็บ ความรู้สึกตรงส่วนขาของผมมันกลับมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ยังขยับขาไม่ได้ เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกใคร เพราะกลัว... กลัวว่าวันหนึ่งหากตัวเองหายดี ความเอาใจใส่ของมันที่มีต่อผม จะลดหายลงไป
มีบางจังหวะที่ผมคว้าพลาด ตัวของผมไถลลื่น ร่างกายตั้งแต่ช่วงอกเรื่อยไปจนถึงขาเจ็บไปหมด แต่ผมยังไม่อยากยอมแพ้ ต่อให้ตกลงไปตาย ผมก็ไม่สนใจ
ในที่สุด ผมก็คลานมาถึงหน้าห้องของมันจนได้ ผมค่อยๆเอื้อมมือสั่นๆไปบิดลูกบิดประตู เพียงเพื่อจะพบว่ามันล็อก...
“คะ... คุณฉกาจครับ” ผมเรียก พร้อมกับเคาะประตูไปด้วย
“เปิดประตูให้ผมหน่อย” เงียบ... ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
“ฮึก... คุณฉกาจ ผมขอโทษ เปิดประตูให้ผมที” ผมร้องเรียกอยู่นานจนหมดแรง นั่งพิงประตูรอมันอยู่อย่างนั้น ก้มลงมองฝ่ามือของตัวเอง เห็นผิวหนังปริแตกจนเลือดซิบ ขาและหัวเข่ามีแต่รอยแผลถลอก ผมร้องไห้ แต่ต่อให้ร้องจนน้ำตาเหือดแห้ง ประตูบานนี้ก็คงจะไม่มีวันเปิดออกมา...
.
.
.
ผมตื่นมาอีกทีด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง แม้แต่จะลุกขึ้นก็ทำไม่ไหว เลยได้แต่ลืมตามองเพดานของห้องด้านล่างอยู่อย่างนั้น ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือผมป่วยจนเพ้อ แล้วฝันไป... แต่เมื่อยกฝ่ามือขึ้นมอง ผมเลยรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝัน พลาสเตอร์ถูกปิดลงบนแผลอย่างเรียบร้อย บางที มันอาจจะเป็นคนปิดให้ผม... คิดได้ดังนั้นก็ดีใจ จึงฝืนตัวลุก พร้อมกับที่ใครบางคนเปิดประตูเข้ามา ผมยิ้มค้างรอรับ ก่อนที่มันจะค่อยๆเจื่อนลงทันที
“ป้าเรือง...” ผมครางชื่อออกมาเบาๆ ก้มหน้าเสหลบอาการผิดหวังที่เกิดขึ้นบนใบหน้า
“คุณนิด!” ป้าเรืองดูตกใจที่เห็นผม ก่อนจะโผเข้ามากอดผมเบาๆ
“โถ คุณนิดของป้า ตื่นสักที หลับไปเกือบสองวัน ปล่อยให้คนแก่อย่างป้าเป็นห่วงแทบแย่ รอก่อนนะลูก เดี๋ยวป้าไปหาอะไรมาให้ทาน” ป้าเรืองบอก ก่อนจะดันตัวผมให้นอนลง แล้วรีบออกจากห้องไป
สองวันเลยเหรอ... สองวันที่ผ่านมา ผมอยากรู้แค่อย่างเดียวว่ามันมาดูแลผมบ้างไหม...
“ทีหลังอย่าไปนอนตรงนั้นอีกนะคะ แล้วถ้าอยากขึ้นข้างบนให้บอกป้า เดี๋ยวป้าบอกสุทินให้พาไปเอง อย่าทำอะไรอันตรายแบบนั้นอีกนะลูก” ป้าเรืองบอกน้ำเสียงสั่นเครือ มือก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้ผมระหว่างทานข้าว
“พี่สุทิน... เป็นคนพาผมลงมาเหรอครับ” ผมถามออกไป ในใจก็ภาวนาขอให้ป้าตอบว่า ไม่... คุณฉกาจต่างหากที่เป็นคนพาผมลงมา แต่แรงพยักหน้าน้อยๆของป้าเรืองทำให้หัวใจของผมเจ็บร้าว
“แล้วคุณหนูของป้า...” ผมถามไม่จบประโยคดี ไม่กล้าถาม กลัวคำตอบเหลือเกิน
“คุณหนูไม่ได้กลับบ้านมาสองวันแล้วค่ะ” ป้าเรืองหลบหน้าผมแล้วบอกออกมาเสียงเบา
หมดแล้วสินะ ความห่วงใยที่เคยมีให้กัน...
ผมพยักหน้าเข้าใจ อาหารที่ทานอยู่พาลไม่อร่อยขึ้นมาเสียอย่างนั้น เลยยื่นจานให้ป้าเรือง ก่อนจะบอกป้าว่าผมขอนอนพักผ่อน แต่แท้จริงแล้ว ผมเอาแต่นอนมองนาฬิกาตรงผนัง และรอฟังเสียงรถยนต์ ในใจก็คิดว่าวันนี้มันจะกลับมาไหม รอจนรอไม่ไหว เลยต้องพยุงตัวเองไปนั่งรถเข็นแล้วออกไปรอข้างนอกห้องทั้งที่มึนหัวอยู่อย่างนั้น มองซ้ายมองขวา... ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ และมันก็ไม่อยู่บ้าน ถ้าอย่างนั้น ประตูห้องนอนของมันคงไม่ได้ล็อก และถ้าผม... จะขึ้นไปข้างบนอีกครั้งคงไม่เป็นไรสินะ
ผมค่อยๆทิ้งตัวลงจากรถเข็น แล้วพาตัวเองโหนราวบันไดขึ้นไป แผลตรงฝ่ามือถูกกดทับจนเจ็บอีกครั้ง แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับผม
“ทำอะไร!” เสียงตะคอกดังขึ้นข้างหลังโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว จนผมเองเกือบเผลอปล่อยมือออกจากราวบันไดนั่น สักพักตัวของผมก็ลอยหวือ กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยทำเอาผมลอบยิ้ม... มันกลับมาแล้ว
มันพาผมกลับเข้ามาในห้องด้านล่าง การกระทำอาจจะดูรุนแรงแตกต่างจากปกติไปนิด แต่ผมเข้าใจว่ามันกำลังโกรธ
“ปล่อย!” มันว่าเสียงดังตอนที่ผมไม่ยอมปล่อยมือที่คล้องคอของมันออก จนมันต้องกระชากมือของผมทิ้ง ผมนั่งนิ่งอยู่ที่เตียง ดวงตาพร่าเลือนก้มลงมองมือของตัวเองที่โดนกระชากเมื่อสักครู่ นี่เป็นครั้งแรก... ที่มันทำรุนแรงกับร่างกายของผม
“ผมขอโทษ ผมรู้ว่าตัวเองผิด แต่ทำไมคุณไม่ฟังผมบ้าง ไหนบอกว่ามีอะไรให้บอกกันไง คุณคิดอะไร ทำไมไม่ยอมบอกผม” ผมส่งเสียงถามคนที่กำลังเดินออกจากห้อง มันหยุดฝีเท้า แล้วหันกลับมามองผม
“ก็ดี วันนี้ผมจะบอกคุณทุกอย่าง จะได้หมดเรื่องกันสักที” มันว่า เดินไปเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบซองเอกสาร แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากซองโปรยลงต่อหน้าผม ภาพถ่ายหลายร้อยใบร่วงหล่นลงมาภาพแล้วภาพเล่า มันเป็นภาพเก่าตั้งแต่สมัยเรียนของผมกับพี่ป้อม แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ทำให้ผมต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หัวใจของผมกระตุกสั่นไหวด้วยความกลัว มือก็กวาดภาพที่กองอยู่มาดูเพราะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง มันเป็นภาพเปลือยของชายหนุ่มสองคนนอนกอดก่ายกันบนเตียง ท่วงท่าที่แนบชิดนั่น หากคนภายนอกได้เห็น ไม่ต้องบรรยายก็คงรู้ ว่าคนทั้งสองมีความสัมพันธ์กันแบบไหน
“มีคลิปด้วยนะ” มันยืนกอดอก แค่นยิ้มแล้วมองผม
“ผะ...ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้ ผม...” ผมพยายามจะอธิบาย แต่ไม่รู้ที่มาที่ไปของภาพ เลยได้แต่อึกอัก
“คุณไม่ต้องอธิบายหรอก ผมรู้ ว่าไอ้ป้อมมันพยายามปั่นหัวผม แต่ผมก็อดทน อดทนมาตลอด ทั้งที่ใจมันกระวนกระวายเต็มที ผมรู้ ว่าคุณไม่มีทางทันคนเลวอย่างมันแน่ แต่ที่ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณต้องยอมมันขนาดนั้น คุณดูถูกความรักของเรา ดูถูกความรักของผม!” มันพูดเสียงดัง
“ที่ผมยอมพี่ป้อมเป็นเพราะเขาขอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิต ผมเลยยอม เพื่อจะได้ให้มันเป็นไปตามที่คุณเคยขอผมไว้ไง!” ผมเสียงดังไม่แพ้กัน ผมรู้... ว่าตัวเองผิด แต่ช่วยฟังเหตุผลของผมก่อนได้ไหม
“หึ... แล้วคุณก็เชื่อมันอย่างนั้นเหรอ ทำไม... ทำไมคุณถึงใจอ่อนกับคนอื่นได้ง่ายๆ แต่กับผม ทำไมคุณถึงใจแข็งนัก คุณลืมนึกไปแล้วรึไง ว่ากว่าเราจะมาถึงวันนี้ได้ มันใช้เวลานานขนาดไหน” มันบอก ผมยอมจำนนทุกข้อกล่าวหา นั่งก้มหน้าน้ำตาไหลเอ่อ หมดปัญญาที่จะหาเหตุผลมาเถียง
“คุณเอาแต่ร้องขอความรักจากผม แต่ตัวคุณเองเคยบอกผมว่ารักสักครั้งไหม หรือคุณใจดีกับทุกคนแบบนี้ไปทั่ว ผมเองคงเป็นหนึ่งในนั้นด้วยสินะ”
“ไม่...ไม่ใช่! ผมรักคุณ ผมรักคุณจริงๆนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมาตอบทันควัน มือก็ตะกายเสื้อของมัน กลัวว่าเจ้าตัวจะเดินหนีหายไปเหมือนตอนนั้น
“คุณมาบอกทำไมในตอนที่ผมไม่อยากรับฟัง...” คำพูดของมันทำเอาผมนิ่งค้าง ใบหน้าแหงนเงย ดวงตาจ้องมองหน้าคนพูดนิ่งงัน
“ฮึก… ผมรักคุณจริงๆนะคุณฉกาจ” ผมร้องไห้ อ้อนวอน ร้องขอให้มันเชื่อผม แต่ก็ไม่เป็นผล...
“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเอาแต่พร่ำบอก ขอร้องให้คุณเลิกยุ่งกับมัน แต่คุณไม่เคยฟังผมเลย แล้วตอนนี้คุณจะมาหวังอะไรจากผม” มันพูดก่อนจะแกะมือของผมออก แล้วหันหลังกลับ ผมรีบคว้ามันไว้สุดตัว
“อย่าเพิ่งไป โอ้ย!” มือที่ยื่นออกไปสัมผัสได้แต่อากาศ แรงทั้งหมดที่พยายามโถมเข้าหาทำให้ตัวของผมหล่นลงจากเตียง ร่างกายกระแทกกับพื้น เจ็บจนตัวแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่คนที่ผมรักกลับไม่หันมามองกันสักนิด
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณหนู” ป้าเรืองเปิดประตูเข้ามาดู พอเห็นผมนอนจุกอยู่กับพื้นก็ตกใจ
“ดูแลเขาด้วยครับป้า” มันบอกก่อนจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันพ้นประตูห้องดี ป้าเรืองก็คว้าตัวมันเอาไว้
“มีอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ ป้าไม่ได้เลี้ยงมาให้คุณเป็นคนใจร้ายแบบนี้นะ” ป้าเรืองว่า มือก็ทุบตีคนตัวโตนั่น แต่แรงของป้า ไม่ได้ทำให้มันสะทกสะท้านสักนิด
“ป้าก็ลองถามเขาดูสิครับ ว่าใครใจร้ายกับใครก่อน” มันบอกป้าเรือง ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ป้าเรืองมาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นจากพื้น หมดกันแล้วสินะ ความรักของผม...
.
.
.
วันนี้เป็นวันที่คุณหมอนัดตรวจร่างกาย ฉากเก่าๆทำให้ผมนึกถึงคนที่เคยมาด้วย แต่ตอนนี้ มันกลับไม่มีอีกแล้ว...
“เจ็บเหรอ” คุณหมอถามตอนที่ใช้ค้อนยางเคาะที่หัวเข่าของผม
“เปล่าครับ ผม...ไม่รู้สึกอะไรเลย” ผมหลบตา บอกออกไปเรียบๆ
“อย่าโกหกหมอนะ หมอรู้” คุณหมอว่า ยิ้มให้เหมือนผมเป็นเด็ก
“พอจะกระดิกนิ้วเท้าได้ไหม” เขาไม่รอคำตอบจากผม แต่ถามต่อ เมื่อโดนจับได้ ผมเลยพยักหน้าตอบ
“หมออยากให้คุณเข้ามารับการฝึกเดินด้วยหุ่นยนต์กับทางโรงพยาบาลนะ ลำพังหวังพึ่งแต่กายภาพอย่างเดียวคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะหาย” คุณหมอว่า แล้วอธิบายกลไกของเครื่องที่ว่าให้ฟัง แต่มันไม่เข้าหัวของผมเลย
“ผม... ขอคิดดูก่อนนะครับ” ผมบอกตอนที่คุณหมออธิบายเสร็จ คนสูงวัยกว่าถอนหายใจแผ่วเบา มองผมด้วยสีหน้าลำบากใจ
“อย่าคิดนานนะ ยิ่งปล่อยไว้มันจะยิ่งไม่ดีกับตัวเอง” ผมพยักหน้ารับ ถึงยังไง ไม่ว่าจะเดินได้หรือไม่ได้ ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกันแล้วตอนนี้...
“พี่สุทิน อย่าบอกคุณฉกาจนะ เรื่องขาของผม” ผมพูดขึ้นระหว่างทางที่พี่สุทินขับรถ
“คุณนิดครับ...” พี่แกปรามเบาๆ หันมามองผมชั่วครู่สลับกับมองทางเป็นระยะ
“ผมขอร้อง ผมยังไม่อยากออกจากบ้านหลังนั้น ถ้าเขารู้ เขาต้องให้ผมย้ายออกแน่ๆ” ผมบอกออกไปตามที่คิด
“นายไม่มีวันทำอย่าง...”
“ขอร้องล่ะครับ แค่เขาไม่สนใจ ผมก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว...”
.
.
.
ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ผมตื่นแต่เช้าทุกวัน เพียงเพื่อจะรอพบหน้าใครบางคน เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกัน ไม่ได้นอนกอดกันทุกวันเหมือนเคย เลยมีแต่โอกาสนี้เท่านั้น ที่ผมจะได้เห็นหน้ามันก่อนที่เจ้าตัวจะไปทำงาน
ใกล้เวลาที่มันจะลงมาแล้ว ผมเลยเข็นรถพาตัวเองไปแอบอยู่หลังเสา เมื่อเห็นมันเดินออกมาจากตัวบ้าน รอยยิ้มเศร้าๆของผมก็ผุดขึ้น ทำได้แค่เพียงแอบมอง...
โฮ่ง!
เสียงของเจ้าโซ่ทำผมสะดุ้ง มันมายืนกระดิกหางยิกๆอยู่ข้างหน้าผม ผมทำตัวลีบอยู่หลังเสา กลัวว่าใครบางคนจะผิดสังเกต แล้วมันก็เดินมาทางนี้จริงๆ
“มีอะไรไอ้โซ่...” มันถาม ก่อนจะมาหยุดนิ่งยืนอยู่ข้างหน้าผม เห็นเจ้าโซ่เดินไปคลอเคลียตะกุยขาของเจ้านายจนกางเกงทำงานเปื้อนไปหมด
“คะ...คือผม...” ผมพูดไม่ออก ก้มหน้าหลบสายตา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำเอาผมตัวสั่นด้วยความประหม่า
“ผมขอกอดคุณได้ไหม” ผมลองเสี่ยงบอกออกไปเสียงเบา ปกติเราจะกอดกันทุกเช้าไม่ใช่รึไง... แต่คำร้องขอไม่เป็นผล เมื่อคนฟังผละจาก คำพูดของผมมันกลืนไปกับอากาศ หัวใจถูกบีบเค้นอย่างหนักหน่วง
“ถ้าผมรู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ ผมคงจะไม่ทำแบบนั้น ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ มันก็คงจะดีกว่านี้สินะ” ผมรำพึงรำพันกับตัวเอง ไม่คิดว่าจะให้อีกฝ่ายจะได้ยิน แต่ผมคิดผิดถนัด เมื่อเสียงทุ้มต่ำนั่นตอบกลับมา
“ใช่... ถ้าย้อนเวลาได้ เราอย่าเจอกันเลยจะดีกว่า”
ผมเหม่อมองแผ่นหลังของคนที่เดินจากไป น้ำตาไหลลงเงียบเชียบ ต้องเสียใจเท่าไหร่ถึงจะพอ...
.
.
.
ผมมองไปรอบบริเวณบ้าน ความทรงจำมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ต่อจากนี้... บ้านหลังนี้จะกลายเป็นบ้านที่ผมเคยอยู่ ในเมื่อมันไม่ต้องการผมแล้ว ผมก็ควรจะไป ถึงมันจะไม่ได้ออกปากไล่ แต่ผมทนแบกรับแรงกดดันไม่ไหวอีกแล้ว ผมนั่งซึมเหมือนคนตายซากอยู่เป็นเดือน มันทรมานเหลือเกิน
ผมค่อยๆเลื่อนประตูใหญ่ออกช้าๆ พยายามไม่ให้เกิดเสียง กลัวคนที่อยู่ในบ้านจะรู้ แต่ก็พลาด เมื่อเจ้าโซ่มันเห็นผมจนได้ ผมรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นมันวิ่งมาทางผม แล้วออกแรงเข็นรถหนีมันทันที แต่มันก็ยังมุดรั้วออกมายืนดักหน้าผมอยู่ดี
“ร้ายจริงๆคุณโซ่” ผมว่า เคลื่อนรถพาตัวเองไปตามแนวถนน แกล้งทำเป็นไม่สนใจเจ้าสี่ขาที่เดินตาม พอผมหยุด หันไปมอง มันก็หยุด พอผมเคลื่อนตัว มันก็เดินตาม
“จะไปกับผมเหรอ” ผมถาม มันแกว่งหางให้ แลบลิ้นยาวๆออกมาแล้วหายใจหอบเพราะอากาศร้อน
“ผมยังไม่รู้เลยนะว่าจะไปไหน สงสัยวันนี้ได้นอนข้างถนนแน่ๆ คุณโซ่แน่ใจนะว่าอยากตามผมไป อยากเป็นหมาข้างถนนเหรอ หือ” ผมถาม มันไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร แต่เดินมาหยุดข้างหน้าแล้วใช้ลิ้นสากๆเลียเท้าเปล่าของผม ผมน้ำตาซึม ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ทำไมผมถึงร้องไห้บ่อยขนาดนี้ รำคาญตัวเอง เมื่อไหร่จะหยุดอาการแบบนี้ได้สักที
“เหนื่อยจังเลยครับคุณโซ่...ฮึก...เหนื่อยจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว” ผมนั่งตากแดดตอนกลางวันอยู่อย่างนั้น ก้มหน้าปาดน้ำตาอย่างคนสิ้นหวัง
ปี๊น!
ได้ยินเสียงรถบีบแตรไล่หลังมาแต่ไกล ผมลืมไป ว่าตัวเองกำลังอยู่บนถนน แต่ช่างมัน ทุกอย่างมันเกินจะทนแล้ว ชีวิตของผมมันแย่ รถชนอีกรอบก็คงจะดี คราวนี้ขอให้ผมตายไปเลยดีกว่า…
ผมหลับตากลั้นใจรอรับแรงปะทะ แต่กลับได้ยินเสียงรถยนต์จอดเทียบข้างตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย
“นิดจะไปไหน!”
.....................................................
http://www.youtube.com/v/koostPSWlTg
-
.................
-
เหมือนรอมานานมากกกกกกก
ขอทำใจก่อนอ่านนิดนึงละกัน :sad4:
......
ตอนสายของอีกวันไอ้ป้อมถึงจะพามาส่ง!
แล้วตลอดคืนที่อยู่ด้วยกันมันไม่ทำอะไรเลยรึ ทังที่กระสันขนาดนั้นอ่ะนะ
ดูท่ามันก็ไม่ได้เป็นคนดี มีจริยธรรมอะไรนี่
ถึงสภาพจะเป็นยังไง ถ้าคนมันจะเอา มันคงไม่สนอะไรหรอก
แล้วคุณนิดก็ยอมอยู่กับมันทั้งคืน โทรศัพท์ก็มีไม่ใช่เหรอ
ก็โทรหาใครสักคนสิ พี่สุทินก็ได้ นี่ไม่คิดจะทำอะไรเลยจนผ่านมาอีกวัน
ก็ไม่แปลกหรอกที่คุณฉกาจจะโกรธจนไม่สนใจใยดีขนาดนั้น
เป็นไงล่ะอยากใจดีนัก ทีนี้สมใจไหมล่ะ
จริงๆ น่าจะออกมาตั้งนานแล้วนะ ทนอยู่ไปได้ยังไงตั้งหลายเดือน
ไม่รู้จะสงสารยังไง คุณนิดทำตัวเองทั้งนั้น
ก็กลับหอเก่าไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน ค่อยสู่ใหม่อีกที
เฮ้อ นี่ล่ะน้า เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด
-
มันก็สมควรแล้วคุณนิด.... ว่าแต่ใครเรียกนิดอะ ค้างจัง555
-
มาต่อด่วนเลยยยย :katai4:
-
อิตาฉกาจ อิไม่มีเหตุผล =_='
ไปขุดคุ้ยอดีต ถามกันก่อนไหม
ว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมันมีที่มาที่ไปยังไง
หน้ามืดไม่มีเหตุผลก็เห็นอยู่ว่าคนป่วย
จะทำอะไรเองก็ไม่ได้ เชื่อสิ่งที่ตาเห็น
แต่ไม่ไว้ใจกัน :เฮ้อ:
ขอสิทธิ์เบิกตัวละครตัวใหม่ค่ะ !!
ีชีวิตคุณนิดก็เศร้าอยู่แล้ว
ยังจะทำให้มันบัดซบเข้าไปอีก :katai1:
ถ้าไม่รักกันแล้วคุณนิดก็จากไปเถอะ
ต่างคนต่างอยู่คงจะดีกว่าในเมื่ออีกฝ่าย
ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ ยืนกรานไม่ยอมรับ
ทุกสิ่งอย่าง เออออห่อหมกเองทุกอย่าง
อิพี่ป้อมก็เลวพอกัน ตัวเองเลวเองแล้วไปโทษ
ว่าเป็นเพราะคนอื่น :katai1: สันดานเสีย
คุณนิดควรไปหาเสื้อมาใส่นะคะ เสื้อที่สกรีนว่า
*อะไรๆก็กูผิด!!*
ปล. ตอนท้ายค้างคาใจมากค่ะ มาต่อไว ๆ นะคะ :ling1:
-
รอคอยวันพุธแทบขาดใจเพื่อมานั่งร้องไห้เป็นเพื่อนคุณนิดนี่เอง
คิดว่าสักวันผักกาดอาจจะใจอ่อนบ้าง เพราะเราก็เข้าใจว่าคุณนิดไว้ใจคนอื่นมากไป จนน่าน้อยใจจริงๆ
แต่พอได้ยินว่า เราอย่าเจอกันเลยจะดีกว่า เหมือนกับว่า ต่อให้พยายามอีกแค่ไหนก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น
เสียใจจริงๆ :monkeysad:
-
ไอ้เหี้ยป้อมมมมมม ไอ้เลวววววววววว :z6:
เลวสุดๆ ด่าว่าสารเลวยังน้อยไปเลย :fire:
อ่านตอนนี้สงสารคุณนิดนะแต่ก้คิดว่าเข้าใจฉกาจ? :เฮ้อ:
แต่ฉกาจทำเกินไปปะวะ หรืออาจเพราะนิสัยเป็นคนแบบนี้
เวลาโกรธเลยค่อนข้างแรงจนเรามองว่าแรงไปนี้ดดดด
แต่ถ้าทำแล้วดัดนิสัยคุณนิดได้มันก้อาจจะดีละมั้ง เหอๆ
เครียดอะ มาม่าอืดเต็มถ้วยเลย :katai1:
เดาว่าคนที่ลงรถมาช่วยคุณนิดต้องเป็นพี่เชนแหงแซะ
-
o-<---< //ตายสนิท...... ตอนนี้ไม่รู้จะคอมเมนต์ยังไงดีเลย ขอบอกคนอ่านตายสนิทแล้ว OTL
คุณฉกาจ....OTL...............
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออ
สงสารฉกาจอะ สงสารนิดด้วย
อี พี่ป้อมนี่เลวร้ายจริงๆ
ฮือออออออออออออ อย่ามีอะไรมากไปกว่านี้เลย คนอ่านใจจะขาดดดด :katai1: :katai1: :katai1:
-
อืม เข้าใจคุณฉกาจอยู่นะ คือเรารู้สึกว่ายังไงนิดก็ไม่ควรทำเเบบนี้อ่ะ จะเหตุผล จะครั้งสุดท้าย จะอะไร มันก็เหมือนไม่ซื่อสัตย์อ่ะ ถ้าเราเป็นคุณฉกาจก็จะรู้สึกเลยว่าความเชื่อใจมันเรียกกลับมายากเเล้ว
หน่วงจังตอนนี้ :o12:
ตอนท้ายใครเรียกหนอ คุณฉกาจ พี่ป้อม หรือว่าพี่เชน รอตอนต่อไป
-
พอกันที :angry2:
ไอผักเน่าแกดีได้ไม่กี่ตอน
แกมาทำคุณนิดฉันเสียใจอีกแล้ว
พอกันที่ ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว :angry2:
คุณนิด ขอให้คุณนิดเจอคนที่ดีกว่าไอผักกาด
ไม่ไหวแล้วนะ อิผักเน่าแกเป็นตั้งประธานฉลาด
หน่อยไม่ได้เหรอนักสืบนะมีๆๆๆ ทำไมไม่ให้ตามสืบ
ความจริงแกนี้มันโง่บรมเลย รู้ไหมกว่าคุณนิดจะ....ยอมรับความจริง
ตั้งแต่แรกได้นะมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ...กว่าจะทำใจรักคนที่หลอกตัวเองนะ
มันไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆนะ ความรักนะมันต้องเชื่อใจกันสิ ที่แกทำเนี่ยเรียกรักหรอ
เหอะ!!! ฉันว่ามีแต่คุณนิดเท่านันแหละที่รักแต่แก :angry2: อิผักเน่า
แกนะรักแต่ตัวเอง กลัวตัวเองเจ็บ ไอบ้า พอกันที คุณนิดไปเจอคนที่ดีกว่านี้เถอะ
หนีไปไกลๆเลยนะ เอาแบบอิผักกาดตามหาไม่เจอเลย ต่อให้หาเจอก็อย่าไปคืนดี
กับมัน ฉันเกลียดแก :angry2: แหวนนะ คืนมันไป คืนไปเลย พอกันที
กับการรักคนที่ไม่เคยเชื่อใจเรา พอกันทีสำหรับรักมัน
พอกันทีสำหรับ ต้องเจ็บเพราะผักกาด
พอกันทีสำหรับ น้ำตาที่ไหลเพื่อนอิผักเน่า
พอกันทีสำหรับ ความเชื่อใจที่ไม่มีวันได้คืน
ไอคนโง่แบบผักกาดไม่มีทางฉลาดกับความรักได้มากกว่านี้หรอก
(กรูอิน :katai1: :serius2:)
ปล.ว่าแต่เสียงใครวะ o22
-
:z3: :z3: :z3:
ยังคงปวดตับต่อไป
+1 :กอด1:
-
ร้องไห้เลย อือ ๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด ค้างงงง รอมาตั้งหลายวัน ยังค้างต่ออีก เพี้ยง ขอให้เป็นพี่เชน เอานิดหนีไปเลย ดราม่าเยอะๆ ชอบบบบบ 55555
#หัวเราะแบบจิตๆ 55555 :katai2-1:
-
เสียงใครว่ะ :serius2: สงสารทั้งนิดทั้งฉกาจเลยอ่า :o12:
-
ต่อด่วนเลยยยย :katai4:
นิดน่าสงสาร :hao5:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฮือออออออออออ
คุณนิดเอ้ย เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
คนมาเรียกไม่ใช่ อิพี่เหี้ยป้อมหรอกนะ แม่ง เซ็ง
-
จริงๆ ถ้าจะว่ากันเรื่องอดีตแล้วละก็ นายฉกาจเองก็เคยทำเรื่องที่รุนแรงกับคุณนิดไว้ไม่น้อยเลยนะ แล้วถ้ารักจริงๆ ก็ควรจะฟังเหตุผลกันบ้าง ไม่ใช่ว่าอะไรก็มึนตึงใส่กัน แล้วสุดท้ายถ้าไอ้คุณนิดมันหาเรื่องทำร้ายตัวเองอีก ไอ้คุณฉกาจเองนั่นละที่จะทนอยู่นิ่งเฉยไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองก็รู้ดีที่สุดว่านิดมันเป็นคนยังไง ส่วนนิดก็นะ...ใจอ่อนกับคนอื่นเขาไปทั่ว จนบางครั้งน่าหมั่นไส้ ทางที่ดี ก็อยู่ใครอยู่มันเถอะค่ะ
สองคนนี่จริงๆ เลย!!!!!!
ปล. ขอบคุณที่มาต่อนะคะ กดบวกเป็ดและบวกคะแนนแล้วด้วยค่ะ
-
:mew2:
คือค้างอ่ะค่ะ ใครเป็นคนมาเจอล่ะทีนี้
เฮ้อลุ้นมากเลย ขอให้เป้นคนคนนั้นนะคะ
ถ้าไม่คงเสียใจมากเลย
เกลียดไอ้พี่ป้อมที่สุดดดดดดดดดดดดด
เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เอามีดเฉือนเนื้อทีละชิ้นแล้วตรึงกางเขนเลยดีมั้ย
โกรธกันยังไง ก็อย่าให้มันเกินเหตุ ร่างกายก็แย่แล้วอย่าทำร้ายจิตใจซ้ำอีก
-
เสียงที่เรียกนั้น คิดว่าเป็นพี่เชน แต่ถ้าเป็นไอ้คุณผักกาด ก็น่าจะดีกว่า :katai5:
-
:mew6: เห้อ มาม่า อีกแล้ว ผักกาด ไม่ค่อยจะฟังนิดเลย :o12: สงสารนิด :katai1: ตายไปเลยหนู๋นิด หมีแม่งไปเลย :laugh:
-
คุณฉกาจใจแข็งมาก
ว่าแต่ใครมาเรียกนิดล่ะ
-
สงสารคุณนิดอ่ะ แต่ก็เห็นใจคุณฉกาจด้วย (ถ้าแฟนพี่เป็นยังคุณนิด พี่ก็คงคิดหนักเหมือนกัน...ยุ่งเพราะอิพี่ป้อมแท้ๆ)
ขอให้คุณนิดเอาเรื่องครั้งนี้เป็นบทเรียนนะค่ะ แล้วอย่าให้เกิดอีกเน้อ
(ว่าแต่...ใครเรียกคุณนิดหว่า? )
-
ฮือออออออออออออออออออ
อดเม้นเเรกอ้ะ
รอมาตั้งหลายวัน ฮือออออออออออออออออ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ทำไมๆๆๆๆๆๆ ไอ้ผักกาดมันใจเเข็งงี้ว่ะ ทำไมๆๆ เอาคอมฟอร์ดซักถุงหน่อยมั้ย เผื่อจะดีขึ้นนนนนนนน
นิด อ้ะ ๆๆ ไม่ต้องไปง้อมันหรอก!!! รีบเดินด้วยขาของตัวเองให้ได้เเล้วจากไปดีกว่า
คนมันไม่รัก หมดรัก ปล่อยมันไป
[attachment deleted by admin]
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
สนุกๆๆ ต่อด่วนเลยนะคะ
-
เป็นตอนแรกที่เราไม่สงสารคุณนิด แม้อิผักกาดจะใจร้ายไปหน่อยแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้คุณนิดก็ยังคงใจดีแบบโง่ ๆ ต่อไป
-
:katai1: :katai1:ตอนต่อไปขอไว้ๆนะคะ ค้าง!!!!!!!!!!!
-
จะว่ายังไงดี อิคุณฉกาจก็คิดเยอะ คุณนิดก็คิดน้อย เรื่องเลยเกิด
พอตอนนี้คุณนิดคิดเยอะจนจะเป็นประสาท อิคุณฉกาจก็ไม่คิดอะไรเลย
เฮ้อ.. เฮ้อ.. ถอนหายใจกี่ครั้งถึงจะทำให้ใจเรามันหายหน่วง
ถ้าปล่อยคุณนิดให้ออกจากบ้านไป อะไรๆ คงดีกว่านี้นะ แต่... ใครมาเรียกคุณนิดนะ
-
ครั้งนี้ไม่โทษผักกาดหวะ แต่ติดจะเข้าใจความรู้สึกมันตอนนี้ด้วยซ้พ เข้าใจว่านิดไม่ได้เป็นคนผิดทั้งหมด
แต่ที่ผักกาดมันผิดหวังและเสียใจขนาดนี้ คือมันพยายามบอกนิดแล้วไงว่าให้เลิกยุ่ง อย่าไว้ใจไป่ชั่วนั่น
แต่นิดก็เรื่องที่จะยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ว่ามันไม่น่าจะมีอะไร
แล้วทีนี้เป็นไงโดนไอ่เหี้ยนั่นทำอะไรไปบ้างตอนหลับก็ไม่รู้ ขนาดตอนตื่นมันยังกล้าทำขนาดนั้น
ไม่อยากจะคิด เครียดโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
“คุณมาบอกทำไมในตอนที่ผมไม่อยากรับฟัง...”
ผักกาดก็มันเจ็บไม่แพ้กันหรอกตอนพูดประโยคนี้
ส่วนไอ่สารเลวป้อมมมมมมมมมมมม ไอ่เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เลวไม่รู้จะเลวยังไง แมร่งเอ้ยยยยยยยยยยยยย :m31: :fire: :angry2: :z6: :katai1:
ขอให้คนที่มาเจอคุณนิด เป็นคุณจิตได้ไหม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พาคุณนิดไปดูแล เพราะส่วนนึงคุณจิตนั่นแหละเป็นคนพาไอ่ชั่วนั่นกลับเข้ามาในชีวิตนิด
-
งืม
ไม่ชอบอ่านดราม่าเลย :เฮ้อ:
เรื่องนี้ชื่อเรื่องออกจะฟังดูน่าสนุก แต่ดราม่าทั้งเรื่องเลย
-
สงสารคุณนิดอะ คนที่มาเรียกนี่พี่เชนเปล่า
ไปอยู่กับพี่เชนก็ยังดีกว่านะ ยังมีคนสนใจบ้าง :katai5:
ดีกว่าไปอยู่ข้างถนน แต่ยังดีนะยังมีคุณโซ่ตามมาอยู่ด้วย
-
พี่ราเชนเน่เลย..
ไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะนิดก็ผิดอ่ะ.... :z3:
คุณฉกาจก็นิสัยเลือดร้อน ใจแข็งอยู่แล้วมาเจอจังๆ แบบนั้น เป็นคนอื่นนี่ ไม่ใช่ว่าไม่มาดูนะ ไล่ไปอยู่ที่อื่นแล้วมั้ง
ขอให้อะไรดีขึ้นละกัน :hao5:
ดราม่าไม่จบสิ้นจริงๆ :hao5:
-
ทำตัวเองแท้ๆ :z3:
-
ทนไม่ไหวขอหน่อย ความจริงนี้คุณผักกาดควรรู้นิสัยคุณนิดนะว่าเป็นคนไม่คิดร้ายกับคนอื่นและเชื่อคนง่าย ไม่อย่างนั้นจะถูก คุณผักกาดหลอกใช้หรอ ทั้งๆที่สถานะตอนแรกคุณผักกาดเป็นยามคุณนิดยังรักยังเชื่อเลย พอรู้ความจริงคุณนิดก็ไม่โกรธกลับไปหาอีก ยังถูกคุณผักกาด่ากลับคุณนิดก็ไม่โกรธมไม่เกลียดยังรักเหมือนเดิม จนเกิดอุบัติเหตุแต่สุดท้ายคุณนิดก็ยังอภัยให้ คุณผักกาดทั้งๆที่จริงๆเราอยากให้คุณนิดตัดใจจากคุณผักกาดนะ แบบว่าให้อภัยแต่ไม่ต้องเอามันแล้วนะ แต่ในเมื่อคุณนิดยืนยันรักคุณผักกาดต่อเราก็เออเอาก็เอา แล้วพอตอนนี้คุณผักกาดโวยวายโกรธอะไรคุณนิด คุณนิดทรยศคุณผักกาดหรอ เปล่าเลย หลอกลวงหรอก็ไม่ใช่ ยังคงตามรักตามขอโทษแต่อีกคุณผักกาดก็ไม่ให้อภัย ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่าอีพี่ป้อมปั้นหัวตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมอภัยให้คุณนิด เออเราว่าคุณนิดรักตัวเองบ้างก็ดีนะ รักคนอื่นมากไปจนลืมรักตัวเอง ใครที่เรียกคุณนิดขอให้เป็นพี่เชนช่วยเอาคุณนิดไปอยู่ด้วยทีตอนนี้ยืนด้วยขาตัวเองไม่ได้ แต่เราอยากให้คุณนิดค่อยๆฝึกกายภาพตัวเองให้ขาเดินได้ไปพร้อมๆกับบริหารจิตใจตัวเองให้ลุกขึ้นใหม่รักตัวเองให้มากกว่านี้ ไม่จำเป็นต้องยึดอิผักกาดเน่าเป็นสรณะหรอกนะ ทั้งโมโหร้ายไร้สติปากจัด
ทั้งอิยามผักกาดและอิพี่ป้อม มันให้บทเรียนสาหัสกับคุณนิดทั้งคู่ คุณนิดสู้ๆค่ะท่องไว้ๆ รักตัวเองๆ
-
:mew4: อ่านแล้วเศร้า ใครทักคุณนิดละเนี่ย! ถ้าเป็นฉการก็ดีถ้าเป็นไอ่เชี่ย :z6:
ขอที่อยู่บ้ายไอ่ป้อมหน่อย :fire:
-
สงสารหนูนิด รู้นะว่าน้องก็ใจอ่อนเกินไป
แต่คุณฉกาจก็น่าจะเห็นจากทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมา ว่าใครกันแน่ที่ถูกหลอกลวง แล้วยังจะใจร้ายกับนิดลงคออีกเหรอ ฮืออออออออออ :katai1:
-
สงสารนิด ความผิดนิดคงใหญ่มากสำหรับฉกาจใหญ่จนให้อภัยกันไม่ได้เลย แล้วทำไมสิ่งที่ฉกาจทำกับนิดทำไมนิดถึงให้อภัยได้กันนะ คนที่เรียกนิดน่าจะเป็นเชนหรือเปล่า ถ้าเป็นเชนก็ดีสินะ เชนคงยอมให้นิดอยู่ด้วยสักพัก อย่างน้อยก็จนกว่านิดจะดีขึ้นบ้าง
-
คุณนิดระบม คุณฉกาจก็เจ็บหนัก เจอคนอ่านแต่ละคนใส่ไม่ยั้งเลย มันก็พีคจริงๆนะ ความรู้สึกที่มีไม่สามารถบรรยายออกมาได้เลยในตอนแรก :z3:
จะโทษคุณนิดที่เชื่อคนง่าย หรือโทษฉกาจที่ใจร้าย อารมณ์รุนแรงทั้งหมดก็ไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ ไอ้คนที่มันสมควรโดน :beat: มากที่สุดคือไอ้พี่ป้อม เลวจริงๆ :angry2:
สงสัยต้องรอให้แต่ละฝ่ายใจเย็นๆก่อน แล้วค่อยหันหน้าคุยกันอีกที เค้าก็เป็นนะแบบตอนที่กำลังโมโห กำลังบ้า ต่อให้ยกเหตุผลมาร้อยแปดก็ฟังไม่เข้าหูหรอก ต้อรอเวลาซักพักหนึ่ง :เฮ้อ:
แต่ตอนนี้คุณนิดหนีออกมาจากบ้านซะแล้ว หวังว่าเสียงที่เรียกตอนท้ายสุดจะเป็นพี่เชนนะ จะได้ช่วยคุณนิดได้ :sad4:
-
คุณยามก็ไม่ต่อสู้เพื่อความรักเลย เอาแต่อารมณ์
แทนที่จะเอาคนของตัวเองกลับดันละทิ้งขี้ขลาดจริง
เหนื่อยใจแทนนิด ไปดีกว่าจะมาอยู่กับคนเอาแต่ใจ
ไม่รู้จักคนของตัวเองหรือไง ควรจะปกป้องไม่ใช่ผลักไส
ทายว่าคนทักคือพี่เชน ที่แสนดี สอนบทเรียนให้เพื่อนบ้างน่ะ
-
ต่างคนต่างเจ็บปวดทั้งคุณนิดและคุณฉกาจ
ผลจากการที่คุณนิดไว้ใจคนอื่นมากเกินไป
บางทีถ้าคุณนิดเป็นคนดีให้น้อยลงกว่าเดิมก็คงจะไม่เกิดเรื่องขึ้น
ส่วนคุณฉกาจเราเข้าใจว่าใครเจอแบบนั้นเข้าไปก็คงทำใจไม่ได้
ต่อให้รักมากมายแค่ไหนไปเจอคุณนิดในสภาพแบบนั้นคงจะทำใจ
ให้ยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ไม่รู้จะให้คุณนิดหาข้อแก้ตัวข้อไหนมาหักล้าง
เพราะมันเกิดขึ้นจากการยินยอมของคุณนิดเอง
คุณโซ่คือเพื่อนแท้ :กอด1:
-
กรรม!!! :z3: :z3: :z3:
น้ำตากุตกในอีกแล้วววว :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
โอยยยยยย อิพี่ป้อมมม เมิงหน้าฆ่าให้ตาย กุจะเอารถมาแยกส่วนเมิงงงงง ว๊ากกกกกกก!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
อินเกิน ขอโทษทีจ่ะ :3123:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า ค้างงงงงงงงงงง
ถึงนิดจะผิดที่ใจอ่อนเกินไป แต่คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด
เพราะนิดใส่ซื่อเกินไปไม่ทันคน อีกอย่างก็อย่างที่นิดพูดพี่ป้อมคนก่อนไม่ใช่แบบนี้
นิดถึงไว้ใจ แต่คุณฉกาจ...คุณทำให้นิดดราม่าไปถึงไหน T^T สงสารเถอะ
แค่นิดปีนขึ้นไปหาถึงห้องก็แสดงออกแล้วแค่คุณฉกาจขนาดไหน ทำไมยังไม่เข้าใจเนี่ย!!
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
กดดันฝุดๆ สงสารคุณนิดจังเลย
แต่สงสารตัวเองมากกว่า จบค้างมากเลยยยย
มาต่อไวๆนะจ้ะ ^^
-
เดาว่าไม่ใช่ฉกาจ
โถ่ พ่อคุณ ขี้งอนจังนะ สงสารนางเถอะ นางผิดไปแล้ว
-
รอนานมาก
นิดเจอใครอีกหละเนี่ย?
-
โอกาสสำหรับคุณยามไม่ควรมีเป็นครั้งที่สอง ไปเถอะ ไม่มีเขา เราต้องอยู่ได้สิ
-
ฉกาจ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วก็ยังทำใจไม่ได้เนี่ยนะ :katai4:
โอ้ยย สงสารนิดมากกกกกกกกกกกกก :katai1:
-
ทานจุดค่ะ
-
สงสารคุณนิดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คุณฉกาจแค่อยากดัดนิสัยคุณนิดหรือเปล่า ไม่ได้อยากเลิกกับคุณนิดจริงๆๆๆหรอก
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เข้าใจฉกาจนะ ถ้ามองมุมของฉกาจคือแบบเราเตือนและขอไว้แล้ว แต่นิดก็ยังรั้นไปยุ่ง
ทั้งๆที่น่าจะคิดว่าถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาตัวเองไม่สามารถที่จะดูแลตัวเองได้ ไม่ว่าเค้าจะขอว่าเป็นครั้งสุดท้ายก็เถอะ
แถมยังรูปและคลิปอีก ถ้าเราเป็นฉกาจก็คิดว่านิดสมยอมอ่ะ ตอนมีเรื่องผู้หญิงก็ไปน้อยใจเค้า พอถึงตาตัวเองกลับนอยซะงั้น :z3:
-
สงสารคุณนิดจัง :hao5:
:mew6: :mew4:
-
20 ตอน รวด สนุกมากๆ ค่ะ ตอนนี้ สงสารทั้งคู่เลย เข้าใจกันเร็วๆ นะ
พี่เชนมาเรียกป่าวนะ
-
เกลียดไอ่ป้อมว่ะ
โกรธคุณนิดด้วย ชอบทำอะไรโง่ๆ ไม่รู้จักคิด พิการ ไร้ญาติ ขาดมิตร สิ้นคิด กรรมๆๆๆ น่าจะรักตัวเองให้เยอะ ทำตัวเองให้ดีๆ ไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักรักตัวเองแบบนี้ จะมีใครมารัก มาดูแลได้ตลอดเวลาล่ะคุณนิด....จะว่าไปก็สงสารนิดนึงน่ะ
ขออย่างเดียว....ขออย่าให้คนที่มาเจอเป็น ไอ่เลวป้อมเลย สาธุ
-
มานั่งน้ำตาซึมอยู่ในที่ทำงานตอนอ่าน จนเพื่อนหันมามอง
ก็มันสงสารนิดอ่ะ เบื่ออีตาผักกาดนี่แล้ว. ขอให้เป็นคุณหมอล่ะกัน ให้นิดไอยู่ด้วยเอาให้อีผักกาดหัวปั่นตายไปเลย
-
สงสารคุณนิดอ่ะครับ
เศร้า!!!!
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:monkeysad: ไปเถอะค่ะคุณนิดเค้าไม่เชื่อใจเราก็ปล่อยเค้าไปแต่ตอนนี้ขอถีบไอ้เชี่ยป้อมที :z6: :z6:
-
อ่านตอนนี้ ร้องทั้งวัน :hao5: แต่สงสารผักกาดนะ :mew2:
-
แค่เสียความรู้สึกซินะ ค่อยๆคิดนะคุณฉกาจ
-
คุณนิดดดดดดดดดดดดดดดด :hao5:
-
สงสารฉกาจนะ รู้มาตั้งแต่แรกเรื่องป้อม แต่นิดก็ยังทำ ใจดีเกินไป
แต่ที่นิดเล่า ก็ต้องยอมรับการกระทำของตัวเอง เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น
มาต่อเร็วๆน้าา
-
พี่เชนหรือคุณจิตหวา?
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
มันบีบหัวจายยย
-
ขอเดาน่าจะเป็นพี่เชน
เรื่องมันชักดราม่า อีกคนไม่ฟัง อีกคนพยายามอธิบาย(แบบเบา)
แล้วมันจะเคลียร์กันได้ไหมเนี่ย :ling1:
-
ทำไมมันเศร้าจางงงงงง
สงสารคุนนิดดดดด
-
เมื่อไรจะเข้าใจกันสักที สงสารนิด
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอแบบนั้นไปก็สมควรแล้ว.......มั้ง? :katai5:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขอให้คนที่มาไม่ใช่อิพี่ป้อมก็พอ เกลียดมัน :z6: :z6: :z6: :z6:
-
พี่หมอแน่ๆเลยอ่ะ .....ที่เรียก
ถ้าอยากพัก..ก็ไปอยู่กับพี่หมอก่อนก็ได้นะ เฮ้อ!!!~เศร้า
-
:เฮ้อ: :o12:สงสารนิดจัง
ไอ้ป้อม ไอ้เลวววววววววววววววววว :z6: :z6: :z6:
:z6:
รอตอนต่อไป :katai4:
-
ไอ่คุณฉกาจใจร้ายมาก อย่าเป็นเลยพระเอกแม่งไม่รู้จักถามนิดมั่ง
สงสารนิดมากเลยแล้วใครเรียกน่าจะเป็นเชนนะ
-
อือออออ...เค้าน้ำตาไหลพรากๆ
ใจจิขาดรอนๆ :katai1:
ว่าแล้ว ตอนนิดหลับไอ้ป้อมต้องกระทำมิดีมิร้าย
กดบวกและเป็ด+กอดคุณโซ่แน่นๆ
ตอนนี้เค้ารักโซ่มากที่สุด
แล้วมาไวๆ มันค้างตรงใครเจอนิดนี่ล่ะ
อยากรู้ :hao5:
-
น้ำตาซึม :mew6:
-
ทำร้ายกันเจ็บปานตายคนละครั้ง เจ๊ากันแล้ว คืนดีกันเถอะ T^T
-
เข้าใจฉกาจนะ แต่สงสารคุณนิดอะ ฉกาจพูดจาโครตทำร้ายจิตใจจจ
ถ้าเป็นคุณนิดไม่ทนมาเป็นเดือนหรอกเว้ยยยยย :serius2:
ขอ :z6: ไอ้พี่่ป้อมสักที
-
ไม่แฟร์เลยอ่ะ.....เหนื่อยกับสองคนนี้แล้วนะ ผัวเมียละเหี่ยใจอิฉันจริงๆ
ไม่คิดว่าคุณฉกาจจะดราม่าขนานดนี้
ของแบบนี้มันน่าจะโกรธๆๆๆๆ ไปเลย แต่ตาฉกาจเล่นเย็นชาซะ เจ็บมากใช่ไหม? ทำไม่ไม่คิดว่าตัวเองสมควรโดนบ้างล่ะห๊ะ
นิดก็เถอะ ง้อมันนนน เรารู้ว่ามันเป็นยังไงนะ..เราก็คงทำT^T แต่มันเจ็บอ่ะ เป็นเรา เราออกจากบ้านนั้นไปนานแล้ว ไม่รักกุก็ไม่อยู่แล้ว ขอพี่เชนให้ช่วยพาออกไปนานแล้ว รีบทำกายภาพให้หายๆจะได้ออกไปจากชีวิตมัน
เผลอๆจะกลับไปเอาป้อมทำผัวด้วย= =
ฟินมาก :fire: :fire: :fire: :fire:
แต่มันไม่ไหวอ่ะ ถ้าเราเป็นนิด เราไม่ทนแล้ว สมเพชตัวเอง ถึงแม่งจะรักโคตรๆ ก็เถอะ ไม่ฟังกันเลยแบบนี้ ถ้าความสัมพันธ์มันต่อไม่ติดเพราะเรื่องงี่เง่านี่ก็หาผัวใหม่จบบบบบบบบ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ขอร้องไห้ก่อน ฮือคุณนิด อิยามทำคุณนิดเสียใจอีกแล้ว
คุณนิดก็ใจอ่อนเกินไป แค่ไอ้พี่ป้อมขอนิกขอหน่อยก็
ยอมให้เค้าจูบและ เฮ้อเศร้า คุณโซ่ทำดีมาก น่ารัก
ที่สุดในเรื่องแล้วคุณโซ่อ่ะ
-
แต่ละคนก็บอกรัก ๆ แล้วดูทำ
จะใจร้ายกันไปถึงไหน
สงสารนิด
-
เฮ้อออออ ดีใจจังออกมาจากตรงนั้นซะที
เสียงพี่ป้อมเหรอ...เวง
-
แหงะ...ไอคุณจิตกลับมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้นะ เพราะเป็นคนทำให้นิดต้องเจอกับพี่ป้อมอีกครั้ง :angry2:
-
โอ๊ยอ่านไปน้ำตาไหลพรากๆ :hao5:
สงสารคุณนิดนะ คุณนิดไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแค่ใจดีเกินไปเท่านั้นเอง
แต่ก็สงสารคุณฉกาจเหมือนกันนะ ถ้ามองในมุมของคุณฉกาจอ่ะ
ว่าแต่ใครเจอคุณนิดนะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
สนุกอะ ชอบ
แต่พอมาเจอตอนล่าสุด ง่ะ มาม่าน้ำข้นกะลังเดือดได้ที่เลย :ling2:
ความรัก แค่รักอย่างเดียวมันคงไม่พอที่จะทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันได้
รักใครสักคนไม่ใช่เรื่องอยากแต่ที่ยากยิ่งกว่าคือรักษาความรักที่เกิดขึ้นนั้นไว้ต่างหาก
เพราะชีวิตไม่ได้มีแค่คนสองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลามันเลยเพิ่มตัวแปรมาอีกเพียบ
ไม่ว่าจะผู้หญิงผู้ชายหรือแบบไหนก็แล้วแต่
แค่รักมันไม่พอ มันต้องเข้าใจ รู้จักให้อภัยด้วย เพราะไม่มีใครที่เพอร์เฟค ไม่เคยทำผิดพลาดหรอก
ถ้ามันแต่ก้มหน้ามองอดีต ไม่เงยหน้ามองปัจจุบัน ไม่นานก็ได้เดินตกท่อ เพราะมันไม่มีใครย้อนเวลาได้หรอก ...
:angry2: เคยฟังไหมไอ้คุณผักกาด เพลงของพี่เบิร์ดอะ "เถียงกันทำไม"!!!
"ไม่มีรักไหนที่ดีทุกวัน ยิ่งนานยิ่งผ่านเรื่องราวมากมาย
เข้ามาทดสอบ เข้ามาลองใจว่าความรักของใครเเกร่งจริง
หากเราเรียนรู้วิชาอดทนหากเราผ่านพ้นย่อมได้ทุกสิ่ง
หากมั่นใจว่ารักเราจริงทุกสิ่งมันก็มั่นคง"
น่าสงสารและน่าอ่อนใจพอกันทั้งคู่เลยทั้งคุณนิดทั้งไอ้คุณผักกาด :เฮ้อ:
:a5: เม้นต์ไรนี่ยาวไปไหมเรา เหอะๆอินจัด(คล้ายชีวิตจริงคนข้างตัว)ขอโทษค่ะไปแล้ว...
ปล เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปนะคะ :L2: :กอด1: :L2:
อยากเห็นฟ้าหลังฝนของคุณนิดไวๆจัง :hao5:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
สนุกอะ ชอบ
แต่พอมาเจอตอนล่าสุด ง่ะ มาม่าน้ำข้นกะลังเดือดได้ที่เลย :ling2:
ความรัก แค่รักอย่างเดียวมันคงไม่พอที่จะทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันได้
รักใครสักคนไม่ใช่เรื่องอยากแต่ที่ยากยิ่งกว่าคือรักษาความรักที่เกิดขึ้นนั้นไว้ต่างหาก
เพราะชีวิตไม่ได้มีแค่คนสองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลามันเลยเพิ่มตัวแปรมาอีกเพียบ
ไม่ว่าจะผู้หญิงผู้ชายหรือแบบไหนก็แล้วแต่
แค่รักมันไม่พอ มันต้องเข้าใจ รู้จักให้อภัยด้วย เพราะไม่มีใครที่เพอร์เฟค ไม่เคยทำผิดพลาดหรอก
ถ้ามันแต่ก้มหน้ามองอดีต ไม่เงยหน้ามองปัจจุบัน ไม่นานก็ได้เดินตกท่อ เพราะมันไม่มีใครย้อนเวลาได้หรอก ...
:angry2: เคยฟังไหมไอ้คุณผักกาด เพลงของพี่เบิร์ดอะ "เถียงกันทำไม"!!!
"ไม่มีรักไหนที่ดีทุกวัน ยิ่งนานยิ่งผ่านเรื่องราวมากมาย
เข้ามาทดสอบ เข้ามาลองใจว่าความรักของใครเเกร่งจริง
หากเราเรียนรู้วิชาอดทนหากเราผ่านพ้นย่อมได้ทุกสิ่ง
หากมั่นใจว่ารักเราจริงทุกสิ่งมันก็มั่นคง"
น่าสงสารและน่าอ่อนใจพอกันทั้งคู่เลยทั้งคุณนิดทั้งไอ้คุณผักกาด :เฮ้อ:
:a5: เม้นต์ไรนี่ยาวไปไหมเรา เหอะๆอินจัด(คล้ายชีวิตจริงคนข้างตัว)ขอโทษค่ะไปแล้ว...
ปล เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปนะคะ :L2: :กอด1: :L2:
อยากเห็นฟ้าหลังฝนของคุณนิดไวๆจัง :hao5:
-
:ling1: หน่วงอะ
-
อ่านคอมเม้นแต่ละคนแล้วฮาแทนคนเขียน5555+
สนุกมากค่ะ เค้นจิตใจมากT^T และค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกก รอตอนต่อ
-
คุณนิดออกจากบ้านไปเถอะ คุณฉกาจไม่ต้องตามหาเจอนะขอร้อง
ให้คุณฉกาจทบทวนใจตัวเองว่ายังรักกันอยู่มั้ย ถ้าวางมันลงไม่ได้ก็จะได้แยกย้าย นิยายจบ 5555
-
เฮ้ยยยยยยยยย
นิดน่าสงสารอีกและ
นิดเราว่านายจากไปแต่โดยดีเหอะ
เห็นแล้วสงสารแทนอ่ะ
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
อ่านไปร้องไห้ไป อนิจจา น่าสงสารคุณนิดทีร่สุด ความไว้ใจ
นำมาซึ่งความเจ็บปวด :katai1:
-
:z3: :z3: ปวดตับที่สุด!!! :hao5:
-
สงสารนิด แต่เข้าข้างคุณฉกาจที่สุด
อะไรๆก็คิดว่าเดี๋ยวเราจะเข้าใจกัน แล้วเป็นไง ความอดทนของคนเรามันก็มีขีเจำกัดนะเออ
แล้วยอมให้เขาทำเนี่ย อยู่กับมันทั้งคืน ถ้าคนมันจะออกมามันก็มีตั้งหลายทาง
ตอนสุดท้ายที่เรียกใครล่ะนั่น ขอเดาว่าเป็นคนที่เคยทำกายภาพบำบัดให้ละกัน (จำชื่อไม่ได้ =_=;)
-
ขอเม้นต่ออารมณ์ยังค้าง :angry2:
เรื่องนี้ถ้าอ่านมาตั้งแต่ที่แรกคนที่น่าสงสารที่สุดคือ คุณนิด
เพราะตั้งแต่อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกยันปัจจุบัน
มีแต่คน.....หลอก......คุณนิด
ตั้งแต่ตอนแรกก็โดนผักกาด...หลอก...ใช้
พอมาตอนนี้ยังมีไอป้อม....มาหลอก.....
ถ้าเราเป็นนิดเราจะไม่อยู่ต่อหรอก
อุตส่าห์รัก ขนาดไอผักเน่ามันหลอกแท้ๆนิดยังคิดที่จะให้อภัยมันและรักมันต่อ
บรรทัดฐานของความรัก.....คือเชื่อใจ
ชีวิตรักของคนเรามันไม่ได้ง่ายหรอกนะ
ถ้าไม่มีความเชื่อใจกันรักกันไปก็เปล่าประโยชน์
แล้วอีกอย่าง...ผักเน่าฉันว่าแกรู้ตัวดีว่าคุณนิดเป็นคนอย่างไง
แล้วประโยชน์ที่แก้พูดนะ...."ใช่... ถ้าย้อนเวลาได้ เราอย่าเจอกันเลยจะดีกว่า”
นะฉันว่าคุณนิดของฉันต่างหากที่ต้องพูด......
ที่คุณนิดพิการ ที่คุณนิดให้อภัยแก ที่คุณนิดเป็นอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไร.....
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณนิด....รักแก.....
พอเถอะ ถ้าเป็นเรา เราจะพอกับคนที่ไม่เคยเชื่อใจเรา
พอเถอะ บ้างที ถ้าทำอะไรแล้วมันเหนื่อยก็หยุดเถอะคุณนิด
กลับไปตั้งหลักให้หัวใจตัวเองพร้อม
แล้วค่อยกลับมาเป็นคุณนิดคนเดิม คนที่ไม่เคยมีอิผักเน่าอยู่ในใจ
เมื่อก่อนไม่มีเขาเรายังอยู่ได้
ถ้าตอนนี้ไม่มีเขาอีกทำไมเราจะอยู่ไม่ได้
คนรักกันที่ไม่เชื่อใจกันนะ....
เรียกว่ารักไม่ได้หรอก.....
ใครจะหาว่าเราเข้าข้างคุณนิด เรายอมรับ
เพราะชีวิตเราเจอแบบนี้มาก่อน
อ่านแล้วเลยเข้าใจความรุ้สึกคุณนิด
ความรักที่ มีแต่เราที่รักเขานะ....เจ็บปวดจะตาย
อิวะกู :hao5: :katai1: :fire: :m15:
-
เบื่อนิด :เฮ้อ:
มีหลายครั้งที่หงุดหงิด
อย่างครั้งแรกที่หัวหน้าให้ทำงานนั่น น่าจะมีสามัญสำนึก ทำเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง แต่สนแม้แต่นั่นคือการโกง
มันสมควรมั้ย ถ้านิดไม่อยากทำ จนต้องบอกคุณยาม เชื่อแน่ว่าคุณผักกาดคงไม่ใจร้ายกับนิดแบบนั้น
แต่เพราะโกง ถึงจะอ้างว่าหัวหน้าสั่ง ก็ฟังไม่ขึ้น ไม่แปลกใจกับท่าทีคุณผักกาด
ถึงจะรู้สึกดียังไง แต่ถ้าคนนั้นโกงน่ะ มันควรมั้ย? :m16:
หงุดหงิดที่นิดไม่เคยพูดถึงประเด็นตรงนี้เลย ไม่เคยขอโทษคุณผักกาดในสิ่งที่เคยทำ
แล้วคุณผักกาด ก็ไม่เคยขอโทษในสิ่งที่หาประโยชน์จากคุณนิดเช่นกัน
ความรู้สึก..เหมือนคัน แล้วเกาไม่ถูกที่อ้ะ มีแต่เสียใจๆ แต่สิ่งที่เป็นประเด็นสำคัญหายหมด ไม่กล่าวถึงให้แจ่มแจ้ง
แล้วเรื่องพี่ป้อมน่ะ อีตอนที่หลับไปแล้วตื่นมาในบ้านพี่แกน่ะ ควรจะต้องฉุกคิดแล้ว คนเราถ้าไม่อดนอน หรือมีภาวะร่างกายที่ผิดปกติ
เป็นไปไม่ได้ที่จะหลับไปไม่รู้ตัว
แล้วที่พี่ป้อมขอจูบน่ะ ถึงจะขอเป็นครั้งสุดท้าย แล้วมันควรมั้ย? ไม่ว่าจะกรณีไหน ถ้าอีกฝ่ายไม่บริสุทธิ์ใจ ก็ไม่ควร
ให้คิดแค่ ถ้าคุณผักกาดรู้ จะเสียใจไหม ใจเขาใจเรา โดยเฉพาะใจคนที่เรารักด้วย
เมื่อเป็นห่วงความรู้สึกคนอื่น แล้วลืมคนที่รักเราน่ะ มันใช่ไหม? :katai1:
แล้วคุณผักกาดโผล่มาน่ะ คุณนิดก็ต้องรู้แล้วว่าถูกหลอก
จะบอกว่าคุณผักกาดไม่มีเหตุผล แล้วภาพที่เห็นน่ะ มันคืออะไร จูบกันในบ้านของอิพี่ป้อมนะนั่น
ที่คุณผักกาดอนุญาตน่ะ คือไปแก้เรื่องเอกสาร ไม่ใข่ไปทำอะไรที่บ้านมัน
โอเค ถ้าประเด็นมีแค่เรื่องจูบ ในบ้านฝ่ายนั้น
แล้วรูปโป๊ที่อยู่บนเตียงกับอิพี่ป้อมล่ะ จะว่าไง ถ้าเราเป็นคุณผักกาด ก็โกรธมาก เพราะไม่ใช่ไม่เคนเตือนเรื่องอิพี่ป้อม
เพราะเคยเตือนแล้ว แล้วยังมีรูปและเหตุการณ์นั้น จะให้คิดเป็นอื่นว่าไงคะ :m16:
อย่าลืมว่าครั้งแรกน่ะ คุณนิดเป็นฝ่ายเสนอตัวให้คุณยาม
แล้วที่ผ่านมาคุณนิดก็ปกปิดคุณผักกาดหลายครั้ง ไปกินข้าวกันสองคน แล้วคุณผักกาดมาเจอบ้างหล่ะ
แล้วถ้าคุณผักกาดเชื่อใจและไว้ใจคุณนิดมาก
ไม่แปลกใจ คุณผักกาดจะรู้สึกย่ำแย่และเลวร้ายกับคุณนิดมาก
รักมาก..เชื่อใจมาก ก็ผิดหวังเสียใจมากตามไปด้วย
เรื่องคลิ,รูปโป๊กับเรื่องจูบน่ะ คุณนิดเข้าใจไหม ว่ามันคือประเด็น
เอาแต่ร้องไห้โดยไม่อธิบายตรงนี้ มันช่วยอะไรได้ไหม? น้ำตาไม่ได้แก้ปัญหาน่ะหนู เริ่มรำคาญกับน้ำตาหนูแล้ว
ปรี๊ดดดด สุดขีดกับคำอธิบาย..
“ที่ผมยอมพี่ป้อมเป็นเพราะเขาขอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกเลยตลอดชีวิต ผมเลยยอม เพื่อจะได้ให้มันเป็นไปตามที่คุณเคยขอผมไว้ไง!”
ปรี๊ดดดดด อีกรอบ..อธบายยังงี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า.. :serius2:
คิดได้ไง..นี่พูดหลังคุณผักกาดโยนรูปโป๊ให้ดูนะนั่น!! :seng2ped:
ไอ้คำว่า "..ยอมพี่ป้อมน่ะ" ตรงนี้มันย่อมชวนให้เข้าใจว่า เป็นไปแบบในรูปนั้น
:angry2: นิดทำตัวให้ถูกเข้าใจแบบนั้นเองนะ!!!
ขอให้หนูมีสมองและปํญญามากกว่าต่อมน้ำตานะเคอะ :a14:
อุอุ ขออภัยที่เม้นท์ยาวและคิดไม่เหมือนคนอื่น :mew2:
-
คุณนิดน่าฉงฉานจัง
พาคุณโซ่หนีไปด้วยเลยจะได้ไม่เหงา
-
ร้องไห้ตามคุณนิดเลย
เอาอย่างที่ว่าแหละคุณนิด ในเมื่อเค้าไม่ใยดีแล้ว จะอยู่ไปทำไม อยู่ให้เจ็บช้ำน้ำใจทำไม
คุณโซ่น่ารักผิดเจ้าของเลยเนาะ
คนที่ทักไม่พี่เชน ก็คุณจิตหรือเปล่า
-
บอกได้คำเดียว สำหรับตอนนี้
หน่วงมากก !! :mew4: :mew4: :mew4:
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
มันหน่วงจริงๆๆ
ขอให้คนเรียนนิดคือพี่เชนเถอะ
จะได้หลบไปพักใจสักพัก :hao5:
คุณฉกาจใจแข็งเกินไปแล้วว
ก็รูแหละว่าคุณนิดผิด
แต่คุณนิดก็ไม่ได้นอกใจนะ :katai1:
-
ไอคุณฉกาจไปไหนก็ไปเลยไป คนเรียกน่าจะเป็นพี่หมอกายภาพบำบัดชื่อพี่ไรนะเค้าลืมม
ถ้าเป็นพี่หมอเอานิดไปเลี้ยงพ่วงหมาโซ่ไปด้วยนะคะ หมาน้อยน่าร๊ากกก
เอานิดไปซ่อนเลย เป็นพระเอกแทนคุณฉกาจเลยก็ด๊าย หมั่นไส้ ! :m31:
แล้วแบบภาพพวกนั้นนิดก็ไม่รู้เรื่องอ่ะ คุณฉกาจไม่คิดฟังมั่ง ?
แต่แบบคุณฉกาจก็รู้อยู่แล้วว่านิดไม่ทำ แล้วจะทำแบบนี้กับนิดทำไม?
ถ้ามันลำบากมากที่จะต้องดูแล หมดรักแล้ว หรืออะไรก็เหอะ ก็บอกตรงๆ ไล่กันตรงๆไปเลย
นิดจะได้ตัดใจเด็ดขาดซักที
ไอพี่ป้อม เลวเกินไปนะ ขอให้ซวย ซวย ซวย ตลอดชาติไปเลย !! ไปตายเลยไป๊
-
โอ้ยยยยยย อ่านแล้วแบบบร้องไห้เลยอะ สงสารทั้ง2คนนั่นแหละ
ตอนนี้เราว่าคุณฉกาจทำถูกละนะ เพราะนิดดันเชื่อใจไปกับอิพี่ป้อมเองอะ
อิพี่ป้อมก็เล้วเลว เฮ้อ ขอให้สงบสุขแบบเดิมเหอะ
-
นิดจะไปไหน นี่เสียงคุณฉกาจใช่ม้อยยยยยยยยยยย TvT
-
เข้าใจฉกาจนะ ก็เจอมาขนาดนั้น สงสารนิดด้วย โอยยย เครียดด คนเขียนมาต่อด่วนค่ะ
เอ...ว่าแต่คนที่เรียกนิดนี่ พี่เชนหรือเปล่าหนอ
-
ก่อนที่จะตบตาป้อม ตบผักกาดเน่าก่อนดีกว่า :m31:
-
คือฉกาจก็ไม่น่าจะบ้าาขนาดนี้นะ
คนเราผ่านอะไรมาด้วยกันนตั้งมาก
ทำไมไม่ฟังกันบ้าง ทีตัวเองทำร้านิดตั้งเยอะแยะนิดเคยรุนแรงด้วยขนาดดนี้หรือก็เปล่า
แบบนี้เหมือนฉกาจไม่ได้รักนิดเลยนะ งี่เง่าจริงนายคนนี้
-
เศร้าเกินไปแล้ว
-
นี่อีคุณนิด มันจะมากไปมั๊ง ทำตัวไร้สาระ โง่เง่า เป็นในเอกที่ไม่มีไหวพริบและโง่ ที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยนะ
ตอนแรกกะไม่อ่านละ เพราะอีพี่ฉกาจน่าหมั่นไส้ แต่ก็อยากรู้จะจบยังไงก็มาอ่าน แล้วพี่ฉกาจแกทำตัวดีขึ้นนะ
แต่อีคุณนิดนี่ เรียกร้องหาความสนใจจากทุกคนแต่ตัวเองล่ะ ขนาดขาตัวเองจะหายยังไม่ยอมรับ คนห่าไรไม่รักตัวเอง
เป็นกูนะ หมอบอกฝึกกับหุ่นยนต์จะหายเร็วขึ้น กูจะตอบแบบไม่มีข้อโต้แย้งเลย ลองคิดง่าย ถ้ามึงเดินได้
มึงสามารถหน้าด้านไปง้อเขาได้ถึงบริษัทเลยนะ แต่มึงโง่ไง เลือกปฏิเสธ อีห่าราก นายเอกโง่ขนาดหนัก
กูละสงสารพี่ฉกาจจริงๆ อีคุณนิดนี่กูอุตสาห์เชียร์เค้าให้ แต่ตัวเองมาทำเองงี้ โครตเห็นแก่ตัว
คนอื่นเขาไม่อยากอัมพาตเค้ารีบทำให้ตัวเองหาย อีคุณนิดนี่ไม่จ้า อย่าบอกเค้าแค่นี้เค้าก็ไม่เห็นหัวละ สมน้ำหน้า //อินมากเว่อ
พี่ฉกาจพูดก็ถูกนะ นิดเรียกร้องหาความรักจากเขา แต่ไม่เคยให้ความรักเขาเลย
อี่พี่ป้อมนี่ก็อีกตัว อีผู้ชายห่าราก ก็เค้าไม่รักมึง เค้าไม่ผิดโว้ย มีแต่มึงน่ะแหละเออเอง คิดเอง แล้วมึงมีความสุขไง๊
ที่ไปทำลายความรักคนอื่นน่ะ มึงนี่มันเห็นแก่ตัว โง่่ดักดานจริงๆ ถ้ารักเค้า แล้วเค้าไม่รักเรา มึงก็ปล่อยเค้ามีความสุขสิอีเหี้...
นี่ทำห่าไร มอมยาเค้า ทำเค้า บลาๆๆๆๆๆๆๆ อีห่าจิก ครั้งสุดท้าย แถมมึงส่งอีคุณนิดได้สะใจกูมาก(อันนี้พูดจริง) 55555
มึงน่าจะเขวี้ยงอีคุณนิดอัดกำแพงบ้านสักหน่อยนะ(ข้อหาหมั่นไส้) 55555 ///อินมากเว่อๆ
พี่ฉกาจน่าสงสาร แต่สะใจเบาๆกับคำพูดพี่มาก เทห๋เชียว "คุณใจอ่อนกับทุกคน แต่ใจแข็งกับผม" ที่อีคุณนิดใจแข็งน่ะ
เราก็มีส่วนนะเออ เชียร์ให้คุณนิดใจแข็งไง 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ถามอะไรย่างนึงคนเขียน ตั้งแต่ก่อนไปฮาวายอ่ะ นิดกับฉกาจ เค้าไปคบกันเป็นแฟนตอนไหนอ่ะ อ่านไม่เห็นเจอ 555
3 คำ สำหรับนิดในตอนนี้ "สม น้ำ หน้า"
3 คำ สำหรับฉกาจในตอนนี้ "น่า สง สาร"
3 คำแด่อีพี่ป้อม "เลว มาก เว่อ"
3 คำให้พี่เชน "พี่ เสียบ โลด" 555555555555555555555555555555555555 //พี่เชนเสีบเลยๆๆ
ปล ตัวหย่ายๆ มีคำหยาบบ้างขออภัย แบบว่ามันอินจัดอ่ะ หมั่นไส้คุณนิด นางเอกเกิ๊น พยายามจะให้มันเป็นคำสุภาพ
แต่มันไม่อินในอารมณ์อ่ะ(บ่งบอกตัวเองเว่อๆ)
ปล ไม่ได้อ่านนานมากก แบบเห็นอัพเดท ก็รอไปเรื่อยๆ วันนี้เลยจัดซะ อินเว่ออ่ะ 5555
รักคนเขียน คนเขียนเขียนได้ใจมากอ่ะ อินในตัวล่ะครทุกตัว ยิ่งนิดน่ะ โง่มากกก 555555555555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
สงสารคุณนิดอ่ะ
-
เศร้าเกินไปละ หน่วงอ่ะ ชีวิต
-
อ่านไปอ่านมา เฮ้ย ! :o พึ่งรู้ตัวว่าน้ำตาไหล :sad2:
-
ไม่น่าจะเป็น นายผักกาด นะ ..
-
สรุปใครผิดวะเนี่ย นิดก็โง่เองอ่ะยอมเกินไป
พี่ป้อมก็เลว ส่วนฉกาจก็หัวรั้นชิบหาย
นิดตายอีกรอบก็ดี ไม่ได้ดั่งใจเลยซักกะคน
-
มารอฉกาจ กับ คุณนิดคืนดีกัน คืนนี้ นะ
มานะ ๆ ๆ
-
เลิกรักมันทำได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ??
-
ตามทันแล้ว คอมเม้นเรื่องนี้ดุเดือดจัง แต่ชอบนะ
อ่านแล้วชอบคุณเชน คุณจิต คุณโซ่มากอ่ะน่ารัก
รออ่านตอนต่อไปนะ :กอด1:
-
คนเเต่งใจร้าย ออนก้ไม่มาต่อ ดาวอยากอ่านชีวิตเร่ร่อนของนายนิดเเล้วนะ
พรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส สส สสส ส
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
คนที่มาเจอคุณนิดคงเป็นพี่เชนสินะ แล้วไอ้ผักกาดเน่า น่าจะรู้ความจริง ว่าคุณนิดไม่ได้รัก ไอ้พี่ป้อมเลย จากคุณจิต
สมหน้ามึงไอ้ผักเน่า พอไม่เจอคุณนิดคง ออกตามหาจนแทบจะบ้าเลยนะมึง (เดาไปมั่วเลยนะกรุ )
-
สงสารคุณนิดง้าาาาส~ T^T
-
รอค่ะ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
มันช่างค้างคา
นิดน่าสงสาร อิผักกาดก็ไม่ฟังอะไรเล้ยยยยย
:katai1:
-
ไม่ใช่อะไร นิดกับพี่ป้อมผิดเต็มๆ #หลบทีนเเฟนคลับคุณนิด
-
ตอนที่ 21 # รสชาติแห่งความรัก
ผมไม่ได้ตอบคำถาม แต่รีบเร่งมือเคลื่อนรถหนี และนั่นเป็นความคิดที่โง่มาก สองมือของคนพิการอย่างผมมีหรือจะสู้สองขาของคนปกติได้
“นิด!” เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลังพร้อมกับมือที่คว้าหมับเข้าที่รถเข็นของผม คนด้านหลังออกแรงดึงไว้ทำให้ผมเคลื่อนตัวไปไหนไม่ได้อีก
“ไปขึ้นรถก่อน แล้วค่อยว่ากัน” คนพูดยืนหอบเหนื่อยเหตุเพราะรีบวิ่งมาเมื่อสักครู่ มือหนาค่อยๆจับรถเข็นของผมหมุนหันหลังกลับ แล้วพาไปยังรถที่จอดอยู่ ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
เขาอุ้มผมขึ้นไปบนรถ ก่อนที่เจ้าโซ่จะตามขึ้นมานั่งด้วยอย่างรู้งาน
“เอาล่ะ เรียบร้อยแล้วทีนี้ ออกจากบ้านมาแบบนี้หมายความว่ายังไง ไอ้ฉกาจมันไล่เหรอ หือ” พี่เชนขับรถไปตามถนน ผมนึกขอบคุณพี่เชนอยู่ในใจที่ไม่พาผมกลับทางเดิม
“เปล่าครับ ผมออกมาเอง” ผมตอบเสียงแผ่วเบา
“ออกมาแล้วจะไปอยู่ไหน” พี่เชนหรี่ตาถาม แต่ยังมองทางข้างหน้าอยู่
“ยัง...ไม่ทราบครับ”
“อวดเก่งแท้ๆ...”
ถูกของพี่เชน ผมทั้งอวดเก่ง ทั้งโง่ และน่ารำคาญ ใครจะมาอดทนอยู่กับผม
“ถ้าไอ้ฉกาจรู้ว่านิดหายตัวไประเบิดคงถล่มทุกคนในบ้านแน่ๆ”
เหอะ ผมขอค้านเถอะเรื่องนี้...
“พี่เชนไม่รู้อะไร บ้านหลังนั้นเงียบสงบมาร่วมเดือนแล้วครับ ผมหายไปเขาคงไม่สนใจหรอก ดีเสียอีก จะได้หมดภาระกับคนอย่างผมสักที”
“นิดต่างหากที่ไม่รู้อะไร”
อะไร...
พี่เชนจอดรถแล้วหันมามองผมช้าๆ ใบหน้าสะใจแบบนี้ ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นคือตอนที่ยั่วโมโหคนป่วยอย่างคุณฉกาจ มุมปากของพี่เชนกระตุกยิ้ม ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าพี่เชนนั่นแหล่ะคือคนที่น่ากลัวที่สุด
“ไปอยู่กับพี่ดีกว่า พี่ไม่บอกมันหรอก อยากจะเห็นเหมือนกันว่าตอนที่กระทิงมันคลั่งจะเป็นยังไง”
.
.
.
บ้านเดี่ยวสองชั้นที่อยู่ตรงหน้าเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมาย มันดูใหม่เกินกว่าที่จะมีคนเคยอาศัย อีกทั้งรอบนอกของบริเวณบ้านยังโล่งเกินไป เศษดินเศษปูนร่วงกราวอยู่ตามพื้น ต้นไม้แม้สักต้นก็ไม่มี
“หลังนี้พี่เพิ่งซื้อ ตกแต่งเสร็จแล้วล่ะ แต่อาจจะต้องเก็บกวาดกันหน่อย” พี่เชนบอกพร้อมกับเดินไปไขประตูของตัวบ้าน ผมเข็นรถตามไป เจ้าโซ่มันเดินตามมาติดๆ มันแวะดมนู่นดมนี่ คงแปลกที่ละมั้ง
“บ้านใหม่ไม่มีดินให้เกลือก ไม่มีสระให้ว่ายแล้วนะคุณโซ่ มีแต่ปูนล้วนๆ” ผมบอก มันเอียงคอมองแล้วแกว่งหางก่อนจะเดินมากระโดดขึ้นตักผมแล้วเดินเหยียบย่ำไปย่ำมา
“นวดขาให้คุณนิดเหรอไอ้โซ่” พี่เชนที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่พูดกับมัน ก่อนจะหน้าหงายเมื่อโซ่มันเห่าตอบรับเสียงดัง
“มันแค่ทักทายครับพี่ แล้วถ้ามันสนิทกับพี่ มันจะเอาอาหารมาแบ่งให้ด้วย... ผมเองไม่อยากจะพูด โดนมันบังคับให้กินมาแล้ว” ผมบอก หัวเราะร่วนเมื่อนึกถึงพฤติกรรมแปลกๆของมัน
“แหม หมาอะไรนิสัยเหมือนเจ้าของไม่มีผิดเพี้ยน” คนอายุมากกว่าบ่นแล้วเดินเข้าบ้านไป ผมชะงัก มองหน้าเจ้าโซ่นิ่ง... ‘ดุ’ แล้วยังชอบ ‘บังคับ’ เหมือนกันไม่มีผิด
“พี่เชนนี่ตาถั่ว คุณโซ่น่ารักกว่าตั้งเยอะ” ผมว่า แล้วหัวเราะเบาๆกับท่าทีหรี่ตาเวลาพึงพอใจของมัน
ผมตามพี่เชนเข้ามาในบ้าน เห็นแกยืนมองซ้ายมองขวาเหมือนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเดินไปเลิกผ้าสีขาวที่คลุมเฟอร์นิเจอร์ออกมากองไว้
“ปกติพี่ไม่ได้นอนที่นี่เหรอครับ”
“อืม พี่นอนอีกหลังที่เป็นบ้านของพ่อกับแม่ ส่วนหลังนี้บ้านพี่... ฮึบ” พี่เชนตอบแล้วเลื่อนโซฟาไม้ไปชิดมุมผนัง พี่แกบอกอยากให้บ้านโล่งๆ มันจะได้ไม่เกะกะเวลาผมไปไหนมาไหนภายในบ้าน
“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ” ผมถาม พี่เชนยืนเท้าสะเอวนึกอยู่ชั่วครู่
“อาบน้ำให้ไอ้โซ่หน่อยสิ จะได้เอามันเข้ามานอนในบ้าน...”
ผมทำตามที่พี่เชนบอก อาบน้ำให้มันจนตัวหอมฟุ้ง เสียอยู่อย่างเดียวคือเวลาอาบให้มัน ผมต้องลงไปนั่งเกลือกกับพื้น เลยทำให้ตัวเองเปียกไปด้วย
“เปียกทั้งคนทั้งหมา” พี่เชนว่าขำๆ ตอนที่ถือผ้าเช็ดตัวเดินมาทางผม
“เฮ้ย ผ้าเช็ดตัวนี่เอาไว้ให้เช็ดตัวเอง ดันเอาไปเช็ดหมาซะได้” คนพูดหัวเราะ แล้วเดินไปหยิบผ้าผืนใหม่มาส่งให้ผม
“พรุ่งนี้เช้าออกไปศูนย์กายภาพกับพี่ไหม ปกติพี่ทำงานที่นั่นอยู่แล้ว ถ้านิดไปด้วย ตอนบ่ายพี่จะได้ดูแลนิดต่อเลย” พี่เชนบอก แต่ใจความของประโยคทำให้ผมชะงัก
“พี่ไม่ต้องทำกายภาพให้ผมแล้วก็ได้ ผมไม่มีเงินจ้างพี่หรอกนะครับ”
“แล้วใครบอกว่าพี่จะเก็บเงินเรา พี่จะไปเก็บย้อนหลังกับไอ้ฉกาจต่างหาก”
หือ...
“เขาจะยอมให้เก็บย้อนหลังเหรอครับ” ผมหมายถึงว่า เขาคงไม่รับผิดชอบอะไรเกี่ยวกับตัวผมอีกแล้วอะไรประมาณนั้น
“เดี๋ยวก็รู้ ว่ามันจะจ่ายให้รึเปล่า” พี่เชนพูดแล้วยืนยิ้มคนเดียว... เอ่อ โรคจิตมากครับพี่
.
.
.
ผมออกไปศูนย์กายภาพกับพี่เชนทุกวัน ซึ่งโดยปกติแล้วพี่แกจะไปทำงานที่นี่ตอนครึ่งวันเช้า พอตกบ่ายก็จะกลับมาทำกายภาพให้ผมที่บ้านของคุณฉกาจ แต่อะไรหลายอย่างมันเปลี่ยนไป ทำให้กลายเป็นว่าพี่เชนทำงานที่นี่เต็มวัน เพราะผมก็มาอยู่ที่นี่ เลยไม่ต้องเสียเวลาขับรถไปกลับ
“ตัวเองก็พิการยังมาช่วยคนอื่นอีก ไม่เจียมสังขาร” ผมหันไปมองค้อนคนว่า พี่เชนหัวเราะก่อนจะเดินไปหาคุณยายที่นอนอยู่บนเตียง ผมมองตาม เห็นพี่เชนเดินเข้าไปหาเหมือนถามไถ่อาการ แต่คุณยายกลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี สงสัยคงเล่นมุขอะไรประหลาดๆใส่คุณยายอีกแน่ๆ
“กินอีกคำนะครับคุณป้า” ผมหันกลับมาแล้วยิ้มให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง งานป้อนอาหารเป็นงานหลักของผมครับ ผมจะคอยดูแลคนที่ไม่สามารถทานอาหารด้วยตัวเองได้
“ขาเป็นยังไงบ้างลูก” คุณป้าถามระหว่างที่ทานข้าว
“ก็...ดีขึ้น แต่ยังคงต้องทำกายภาพเรื่อยๆครับ”
“ดีแล้วลูก คนดีๆแบบหนู ป้าขอให้หายไวๆนะ” คุณป้าบอกก่อนที่จะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมสังเกตมานานแล้วว่าคุณป้าท่านนี้ชอบเหม่อแบบนี้เป็นประจำ พอผมมองตามสายตาไป ก็เห็นแต่กระถางต้นไม้ที่ปลูกดอกแพรเซี่ยงไฮ้เรียงรายอยู่เต็มหน้าต่าง แต่ใบมันเหี่ยวเฉาชอบกล ผมนึกสงสัยอยู่ตลอดเวลา อยากรู้ว่าทำไม... แต่ไม่กล้าถาม
“ดอกไม้สวยดีนะครับ” ผมบอก คุณป้ายิ้มรับก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ
“มันเป็นดอกไม้ที่ป้ารักที่สุดเลยล่ะ... คนรักของป้า ถือกระถางเล็กๆแบบนี้มาให้ในงานวันเกิด แต่ป้าเข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นดอกคุณนายตื่นสาย ป้าโกรธมาก ทึกทักเอาว่ามันด่าป้าทางอ้อม เลยปากระถางใส่หัวมัน หัวแตกจนต้องเย็บไปหลายเข็ม” คุณป้าเล่าด้วยใบหน้าชื่นมื่นอย่างมีความสุข
“วันหนึ่งมันขับรถขึ้นเขาพาป้าไปเที่ยว แต่ระหว่างทางเราดันทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนรถตกไหล่ทางแล้วพลิกคว่ำ ตรงนั้นมันเป็นป่ารกทึบ เวลาก็มืดมาก ไม่มีรถผ่านมาช่วยพวกเราสักคัน มันทำยังไงรู้ไหม...” ป้าแกหยุดพักหายใจแล้วเล่าต่อ
“มันถีบป้าออกมาจากรถ ตอนนั้นนึกด่ามันในใจ เพราะมันเล่นถีบซะแรงจนป้ากระเด็นไปไกล ส่วนตัวมันนะเหรอ... ช่วงอกกับแขนโดนทับ ป้าจะเข้าไปช่วย แต่ไม่มีแรงแล้ว แขนทั้งสองข้างก็ขาดตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เรานอนมองกัน มันอยู่ในรถ ป้านอนอยู่บนพื้นหญ้า ไกล... เราไกลกันมาก แต่ต่อให้ไกลแค่ไหน ป้าก็ยังมองเห็นมันขยับปากบอกว่ารัก...เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่รถจะระเบิด... คนรักของป้าโดนไฟคลอกตายในรถคันนั้น”
คุณป้าเล่าจบแล้วหันมายิ้มจางๆให้ แขนที่ไม่สมบูรณ์ถูกยกขึ้นแล้วยื่นมาบริเวณใบหน้าของผม แต่มันไม่มีวันถึง...
“ป้าเลิกร้องไห้มาเป็นสิบปีแล้ว พอเห็นหนูร้อง เดี๋ยวป้าจะร้องตามนะ” ป้าแกพูดแซวอย่างอารมณ์ดี
“แล้วดอกไม้นั่น ไม่มีใครมาคอยรดน้ำเหรอครับ ผม...เห็นมันเฉาเลยอยากทราบ” ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วถาม คุณป้าส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ
“พอมันตาย ป้าถึงได้รู้ ว่าดอกแพรเซี่ยงไฮ้มันตั้งใจปลูกให้ป้า... มันใช้เวลาเป็นเดือนๆ กว่าจะปลูกจนโตมาได้ แต่กลับโดนป้าปาใส่หัวซะนี่... พอป้าออกจากโรงพยาบาลได้ ป้าเลยลองปลูกดู ใช้ปากกับเท้าของตัวเองนี่แหล่ะ ทำทุกอย่างตั้งแต่รดน้ำพรวนดิน ป้าแค่อยากรู้ ว่ากว่าดอกไม้จะบานมันลำบากขนาดไหน แล้วป้าก็ได้รู้ ว่ามันลำบากมากจริงๆ เพราะมันไม่เคยบานได้สวยเท่าดอกไม้ของวันนั้นที่มันเอามาให้ป้าเลย... แต่ตอนนี้ป้าแก่มากแล้ว ไม่มีแรงจะทำอะไรเหมือนสมัยสาวๆได้อีก เลยได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไปตามลมตามฝน คอยมองมันอยู่เฉยๆอย่างนี้ ก็สบายใจดี”
ผมพยักหน้าเข้าใจ วิธีรักษาอาการเศร้า คือมีความสุขกับปัจจุบัน...
“แหวนวงนั้น คนสำคัญให้มาสินะ” คุณป้าถามพร้อมกับชำเลืองตามองมาที่มือของผม
“แต่คนสำคัญของผม เขาไม่ได้อยู่กับผมแล้วครับ” ผมตอบ ก้มลงมองแล้วคลึงนิ้วไปมาที่แหวนวงนั้น
“นี่แหล่ะรสชาติแห่งความรัก... มีทั้งหวาน เผ็ดร้อน จืดชืด และขมขื่น ก่อนจะเค็ม... เพราะน้ำตา…”
ผมเงยหน้ามองคุณป้า อดยิ้มตามไม่ได้กับสายตารักใคร่ที่ทอดมองไปยังกระถางดอกไม้ตรงหน้าต่าง...
.
.
.
“ไม่สบายรึเปล่า พี่เห็นเหม่อมาตั้งแต่ในรถแล้ว” พี่เชนว่าตอนที่วางผมลงบนรถเข็น ผมไม่ได้เหม่อหรอก แค่ได้ข้อคิดมา แล้วฉุกคิดอะไรนิดหน่อย
“คุณฉกาจติดต่อมาบ้างไหมครับ” ผมถามเพราะนี่กินเวลาไปร่วมเดือนแล้ว อยากรู้ ว่ามันรู้สึกอะไรบ้างไหมที่ผมหายตัวไป
“ถามทำไม” พี่เชนหรี่ตามองแบบเจ้าเล่ห์ ผมไม่ชอบสายตาแบบนี้เลยจริงๆ เหมือนโดนจับผิดอยู่ตลอดเวลา
“ไม่ถามแล้วก็ได้” ผมบอก แล้วหันรถกลับ
“ไม่แน่วันนี้ผีคุณฉกาจอาจมาหาก็ได้นะ...”
“พี่เชน! พูดอะไร เขายังไม่ตายสักหน่อย” ผมโผลงออกไปแทบจะทันทีด้วยความลืมตัว ใจประหวั่นนึกถึงเรื่องที่คุณป้าเล่า
“เป็นห่วงเหรอ”
หลงกลพี่เชนอีกแล้ว...
“มันก็เป็นห่วงนิดเหมือนกัน มันตามหานิดทุกวันเลย... นิดยังดี มีพี่คอยให้ถาม แต่คนที่มืดแปดด้านไม่รู้อะไรเลยอย่างมัน กระวนกระวายเหมือนคนตายทั้งเป็น...” พี่เชนว่าตอนที่ย่อตัวลงตรงหน้าผม แล้วใช้มือลูบหัวของผมไปมาเหมือนปลอบ
“อาการหนักมากไหมครับ” ผมถามเสียงแผ่ว ไม่อยากถาม แต่ยังอยากรู้
“จากที่พี่วิเคราะห์ ตอนนี้กระทิงดุกลายร่างเป็นกระทิงเปลี่ยวไปเรียบร้อยแล้ว” พี่เชนตอบพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะ คงสะใจมากที่ได้แกล้งเพื่อน ก่อนจะผละไปหยิบอะไรบางอย่างมาส่งให้ผม
“นี่ เอาขวดไปวางไว้ที่โต๊ะให้พี่หน่อยสิครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ยื่นมือไปรับขวดแก้วที่บรรจุน้ำหวานสีแดงข้นมาถือไว้ ก่อนที่จะ...
“พี่เชน!” ผมร้องเสียงหลง เมื่อพี่แกเผลอทำขวดแก้วหลุดมือ หวิดจะกระแทกหัวผมอยู่รอมร่อ แต่เขาคว้าไว้ทัน สิ่งที่แย่กว่าคือ... น้ำแดงเหนียวข้นราดตัวผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“อ้าว ฝามันปิดไม่สนิทหรอกเหรอ เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งเช็ดออก ขอถ่ายรูปก่อน” พี่เชนบอก หัวเราะร่วน ก่อนจะควักมือถือขึ้นมา ขนาดนี้ยังมีจิตใจจะถ่ายรูปได้ลงคอ
“โอ้ย พี่เชนมาตีผมทำไม” ผมแหวออกไปด้วยความเจ็บ โดนก้นขวดกระแทกหัวเต็มๆ มือก็ปาดเอาน้ำหวานที่เกาะเปลือกตาออก เข้าตาแล้วแสบมาก
“โทษที ไม่ได้ตั้งใจ” แหม หัวเราะแบบนั้นตั้งใจของแท้เลยล่ะ...
.
.
.
คืนนี้ผมฝัน... มันเป็นฝันที่ทำให้ผมไม่อยากตื่นเอาเสียเลย ร่างกายของคนที่ผมรักโอบกอดตัวผมแผ่วเบาเหมือนเคย ในฝันผมร้องไห้ ได้ยินมันกระซิบปลอบ ความอ่อนโยนแผ่ซ่านไปทุกอณูของร่างกาย ก่อนที่ผมจะลืมตาตื่นเพราะได้ยิน
เสียงประตู...
ผมมองไปทางต้นเสียง แสงไฟที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างพาดลงบนแผ่นหลังของใครบางคนที่กำลังก้าวเท้าออกจากประตู แผ่นหลังที่ผมจำได้ไม่มีวันลืม
“คุณฉกาจ!” ผมเรียก ลุกขึ้นจากเตียงโดยอัตโนมัติ มือคลำทางปะป่ายไปตามความมืดอย่างรีบร้อน เพราะกลัวร่างนั้นจะหายไป รีบจนไม่ทันได้สนใจแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะ... เสียงแตกกระจายดังไปทั่วทั้งบ้าน ก่อนที่ทั้งตัวของผมจะทรุดลงกับพื้น
“โอ้ย!”
ผมยกมือขึ้นหนีความคมของเซรามิกที่แตกกระจายตามสัญชาติญาณ แต่กว่าจะรู้ตัว มันก็แทงฝ่ามือของผมไปเรียบร้อย
“นิด!” แสงไฟสว่างวาบพร้อมกับพี่เชนที่ปรี่เข้ามาหา
“พี่เชน...เองหรอกเหรอ” ผมรำพึงรำพันกับตัวเอง แน่นอนว่าต้องเป็นพี่เชนอยู่แล้ว ที่นี่จะมีคุณฉกาจอยู่ได้ยังไง ผมคงตาฝาดไปเอง
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมแจกันตกลงมาได้ แล้วเรามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
จริงสิ ผมมาอยู่นี่ได้ยังไง เหมือนจะ เดิน มา มากกว่าคลาน
“ผม...คลานมาครับ” ผมตอบออกไป ปวดหนึบที่มือมากตอนนี้
“อย่าโกหก! แจกันอยู่สูงขนาดนี้ ถ้าไม่ยืน ไม่มีทางปัดโดนแน่” พี่เชนคาดคั้น
“พี่เชน ผม...เจ็บ เจ็บมาก” ผมบอก พี่เชนก้มลงมองมือของผมอย่างตกตะลึง เลือดออกเยอะมากเกินไป ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ
“พี่ขอโทษ เดี๋ยวพี่จะรีบพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!” พี่เชนพูด รวบตัวของผมขึ้น ก่อนจะไปหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตู
“ไม่ได้ ออกไปไม่ได้... นิดรอพี่ที่บ้าน เดี๋ยวพี่จะไปตามหมอมา อดทนไว้นะ” พี่เชนอุ้มผมมานอนรอที่โซฟา กำชับหนักหนา ผมพยักหน้าตอบ รู้สึกอ่อนแรง ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้า...
ตื่นมาอีกทีตอนเช้า มือของผมก็ถูกผ้าพันแผลพันไว้อย่างเรียบร้อย รู้สึกตึงที่บาดแผล จะขยับมือก็ปวดไปหมด
“ตื่นแล้วเหรอ ปวดมือมากไหม” พี่เชนถาม ผมนิ่วหน้าแทนคำตอบ
“ทานข้าวก่อน แล้วจะได้ทานยาแก้ปวด”
พี่เชนส่งชามข้าวมาให้ โชคดีมือที่โดนบาดเป็นมือซ้าย ผมเลยไม่มีปัญหาเรื่องทานข้าว
“พี่ว่าอาทิตย์นี้นิดพักอยู่บ้านดีกว่า แผลลึกจนมือเย็บไปห้าเข็มเลยนะ แล้วเรายังต้องใช้มือเข็นรถเข็นไปไหนมาไหนอีก กว่าจะหาย มือได้เน่ากันไปข้าง”
ผมก้มลงมองมือตัวเอง... มือเน่านี่ก็ไม่ไหวนะ
.
.
.
ผมพักอยู่บ้านวันนี้ก็วันที่สามแล้ว ช่วงนี้พี่เชนเลยเปลี่ยนตารางเวลา ไปทำงานตอนเช้า แล้วกลับเข้ามาหาผมตอนบ่ายหลังเลิกงาน... ผมได้ยินเสียงรถ เห็นว่าพี่เชนกลับมาแล้ว เลยรีบเข็นรถออกไปรับ
“มีคนมาหา” พี่เชนว่าตอนที่เดินเข้ามาในบ้าน
“พี่ป้อม...” ผมครางชื่อคนที่ปรากฏตัวตรงหน้า สลับกับมองไปทางพี่เชนอย่างไม่เชื่อสายตา ผมถอยรถหนีเว้นระยะห่างทันที
“นิดเป็นยังไงบ้าง” เสียงแหบพร่าทักขึ้น
“พี่ป้อมอยากให้ผมเป็นยังไงล่ะครับ” ผมตอบ สายตาสำรวจร่างกายพี่ป้อมไปด้วย ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมาแขนถึงเข้าเฝือก ศีรษะยังมีผ้ากอซแปะอยู่ รวมไปถึงรอยฟกช้ำตามใบหน้านั่น... แต่ผมไม่มีจิตใจเมตตาพอที่จะมาแสดงความเป็นห่วงตอนนี้หรอกนะ
“ผมเจ็บมากเลยครับ กับบทเรียนที่พี่มอบให้ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการถูกคนที่ตัวเองรักปฏิเสธอย่างมันเป็นยังไง…นี่ก็เหมือนกัน... พี่ดูมือของผมสิ ถูกเย็บเหมือนกันกับมือของพี่เลยนะครับ อะไรที่ผมเคยทำไว้กับพี่... ตอนนี้มันสนองคืนผมหมดแล้ว พอใจแล้วรึยัง!”
“นิด... พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นถึงขนาดนี้”
“หึ ถ้าพี่ตั้งใจ ผมคงตายไปแล้วละครับ” ผมไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้น แต่อดประชดประชันไม่ได้เลยจริงๆ
“ช่างมันเถอะครับพี่ป้อม ผมขอแค่อย่างเดียว อย่าอาฆาตผมอีกเลย ผมชดใช้ให้พี่หมดแล้ว ตัวของผม...ไม่เหลืออะไรแล้ว” ผมบอกเสียงสั่น ตอนนี้ผมยังคงกลัว และระแวง... พอเจอหน้าพี่ป้อมอีกหน ภาพใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงประตูในวันนั้น มันฉายซ้ำวนกลับขึ้นมาเป็นระลอก ความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาในห้วงความคิด... หัวใจของผมเหมือนกำลังถูกบีบ
“ที่พี่มาวันนี้ พี่แค่อยากจะมาขอโทษ... ขอโทษจากใจจริง ถึงนิดจะไม่ให้อภัยพี่ แต่อย่างน้อย ช่วยรับฟังก็ยังดี”
“ผมเป็นคนใจอ่อนพี่ก็รู้...” ผมตอบดักคอไว้ก่อน
“แต่ถ้าผมให้อภัย เราจะกลับไปเป็นแค่คนที่เพิ่งรู้จักกันเหมือนเดิม... เหมือนวันแรก ที่เราเจอกัน พี่ทำให้ผมได้ไหม” ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กัน มันจะได้ไม่สูญเปล่า...
“พี่คงทำให้ไม่ได้... เพราะพี่เอง รักนิดตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน”
“นั่นมันก็เรื่องของพี่”
“แต่พี่... จะพยายามรักนิดให้น้อยลง ถึงวันนั้น หากพี่กลับมาหา นิดจะยังรอเพื่อที่จะให้อภัยพี่อยู่ไหม”
ผมนั่งนิ่ง ไม่ได้ตอบรับอะไรกับน้ำเสียงเว้าวอนนั่น
“พี่เข้าใจแล้ว ยังไงก็... รักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ” เขาพูด แล้วหันหลังกลับด้วยท่าทางโรยแรง
“พี่ป้อม!”
“ครับ” คนถูกเรียกหันกลับมามองผม
“ทำใจได้แล้วรีบกลับมาหาผมเร็วๆนะครับ ไม่ใช่ปล่อยให้ผมแก่ตายก่อน ไม่อย่างนั้นพี่จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆเลยนะ” ผมว่า เห็นพี่ป้อมยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนตอนสมัยเรียน... ผมโบกมือลาก่อนที่เขาจะเดินออกจากบ้านไป พี่เชนที่ยืนฟังอยู่ด้วยเดินมายีหัวผมเล่นจนผมต้องสะบัดหัวหนีพลางยิ้มอย่างมีความสุข
...จากกันด้วยดี...
……………………………….......................................
คุณ wi_OoO_wi ...ขอบคุณสำหรับรูปที่วาดมาให้เมื่อตอนก่อนนู้นนะคะ ชอบมากเลย Room 69 และหน้าพี่ป้อมร้ายมาก 55 แต่จริงๆเขาหล่อกว่าไอ้ผักอีก
คุณ j_world ...แล้วคุณผักกาด ก็ไม่เคยขอโทษในสิ่งที่หาประโยชน์จากคุณนิดเช่นกัน
ไอ้ผักมันเคยขอโทษแล้วนะคะ ตอนชุดยาม มีแต่นิดนั่นแหล่ะที่ยังไม่เคยพูดอะไรออกมา (มาแก้ตัวแทนยาม)
คุณ MCMAXXIM …(1) (ป้อม)...มึงส่งอีคุณนิดได้สะใจกูมาก(อันนี้พูดจริง) 55555 มึงน่าจะเขวี้ยงอีคุณนิดอัดกำแพงบ้านสักหน่อยนะ(ข้อหาหมั่นไส้) 55555 ///อินมากเว่อๆ
คือ นึกภาพตามแล้วฮามาก ฮ่าๆ
...(2) ถามอะไรอย่างนึงคนเขียน ตั้งแต่ก่อนไปฮาวายอ่ะ นิดกับฉกาจ เค้าไปคบกันเป็นแฟนตอนไหนอ่ะ อ่านไม่เห็นเจอ 555
เป็นแฟนกันตอนชุดยาม... ฉกาจบอกว่ารักคุณนิดก็จริง แต่คนอย่างมันไม่ยอมบอกหรอกว่า ‘มาเป็นแฟนผมเถอะ’ อีกอย่าง สองคนนั้นมันเลยขีดจำกัดคำว่าแฟนนานแล้ว ซั่มกันมาตั้งสองครั้ง เลยข้ามตรงนี้ไปเลย...ลองสังเกตว่าฉกาจจะพูดจาเลวมาก แต่การกระทำกลับดีมาก ส่วนคุณนิดการกระทำและการพูดจาดีมาก แต่แท้จริงแล้ว ‘เกรียน’ กูมึงในใจตลอด
ถึงขนาดต้องตั้งว่า No Drama เลยทีเดียว กลัวคนเลิกอ่าน 55 แต่หมดตอนหน้าก็ไม่มี Drama แล้วค่ะ...ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามอ่าน และ Comment นะคะ (เรากดบวกเป็ดและบวกหนึ่งให้ทุกคนตลอดเลยน้า)
สวัสดีค่ะ
:pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกก ดีใจที่ยังไม่นอน กดเข้ามาดูบ่อยมากว่าอัพรึยัง 5555
พี่เชนมีแผนอะไรอีกแล้ววววววววววว :katai2-1: :katai2-1:
ถ้าคนนี้ยังไม่มีคู่เราขอนะ แอร๊ยยย 555
เรื่องราวของคุณป้า อ่านแล้วเศร้าจัง
ตอนหน้าขอให้ฉกาจกับนิด เคลียร์กันสักทีด้วยเถิดดดดดดด :z10:
-
โอ๊ย ชักรู้สึกสงสารพี่ป้อมนิดมั้ง
แต่คุณผักกาดไม่คิดจะตามหาคุณนิดเหรอไง?
หายไปเป็นเดือนแล้วน่ะโว๊ย!!!!!
-
ขอบคุณครับสำหรับตอนนี้...ดีน่ะพี่เชนไปเจอซะก่อน
รอตอนหน้าครับ....มาต่อไวๆแบบวันนี้น่ะคร้าบบบบบ
-
ตอนนี้รู้สึกว่ามันแอบสั้นไปหน่อยนึงชิมิ อิอิ
รอดู กระทิงเปลี่ยวเหี่ยวเฉา ค่ะ :laugh:
-
หายไปอย่างนี้ พลิกแผ่นดินตามหาเลยสิครับ
คุณฉกาจ! !
-
พอจะเดาได้ว่าพี่ป้อมไปโดนไรมานะ ๕๕
-
ขอบอกว่าชอบตอนนี้ที่สุดเลย โดยเฉพาะเรื่องของคุณป้าที่เป็นรสชาติแห่งความรักอย่างแท้จริง
คุณโซ่ก็น่ารักนะ ฉลาดจัง
-
:mew6: :mew6: :mew6:
สงสารนิดดดดดดด
ฮืออออออออออ
แต่ซะใจกับคุณฉกาจจริง หึหึหึ เอาให้เข็ดเลยงานนรี้ :laugh:
-
เวลาที่เราทุกข์เราอาจจะคิดว่ามันเลวร้ายที่สุด แต่บางทีมันก็อาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับทุกข์ของคนอื่น :hao5:
เรื่องของคุณป้านี่ดีจังเลยค่ะ ให้ข้อคิดหลายอย่างเลย ชีวิตยังขาดอีกหลายรส แต่ก็เป็นรสที่ไม่ได้อยากชิมซักเท่าไหร่หรอกค่ะ :mew5:
ขอให้ทุกอย่สงมันดีขึ้นนะคุณนิด ผ่านอุปสรรคใหญ่ไปได้ คุณนิดคงเข้มแข็งขึ้นเยอะเลยนะ :กอด1:
-
น่าจะหวานกันได้แล้วนะ เจ็บกันมาเยอะแล้ว :serius2:
-
จะหวานๆๆ กันแล้วเหรอออออ
:man1: :man1: :man1:
-
:hao4: เหมือนนิดจะเดินได้ หรือป่าว
-
เห็นด้วยกับคุณนิดว่าคุณโซ่น่ารักกว่าเจ้าของมันเยอะ
-
คุณนิดเดินได้แล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรื่องของคุณป้าอ่านแล้วเศร้าจัง.
ขอให้ฉกาจมาเจอนิดที่บ้านเชนด้วยเถิดด
นิดคิดถึงจะตายอยู่ละ -________-
-
น้ำตาไหลกับเรื่องของคุณป้า
-
:mew2:
-
เชื่อแล้วว่าพี่เชนน่ากลัวที่สุด!!
-
นิดเดินได้เหรอ
-
อีเชนเอ๋ยยย. แกเนี่ยโรคจิตจริงเจงงงงงง
ตอนนี้ผักกาดไม่งอก. :mew2: คิดถึงงงงงง
-
ดีจริงๆเลยที่พี่เชนเอาคุณนิดมาอยู่ด้วย
ก็อย่างที่คุณป้าเอ๊ะรึคุณยายหว่า? บอกนั่นแหละค่ะ
มันคือรสชาติของความรักจริงๆนั่นล่ะ ทั้งสุขทั้งทุกข์
รอฟ้าหลังฝนของคุณนิดกับคุณผักกาด :hao5:
รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
คุนป้าน่าสงสารมากเลยอ่ะ :sad4:
-
ป้อมคงจะบาปหนาจนถ้าตกนรกไปก็คงจะไม่ได้ผุดได้เกิดกันทีเดียว ตอนมีชีวิตก็โดนฉกาจกระทืบจนต้องเขาเฝือก พอหมดอายุขัยลงไปชดใช้กรรมในนรกก็อาจจะต้องปีนต้นงิ้วไปจนหมดหนี้กรรมที่ทำไว้ตอนมีชีวิต ก็การไปแยกผัวแยกเมียเขานี่ มันเป็นบาปมหันต์เชียวนะ อย่าได้คิดว่าเป็นเรื่องเล่นๆ แม้ว่าจะทำไปโดยได้คิดไตร่ตรองหรือมิได้คิดไตร่ตรองก็ตาม หรือทำไปอย่างรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม แต่ผลของการกระทำมันก็ยังจะตามมาสนองในท้ายที่สุดจนได้น่ะแหละ
...อยากให้คุณโซ่กระโดดกัดขานายป้อมอีกสักรอบสองรอบ คราวนี้เอาให้หายไปทั้งน่องเลยนะ
ว่าถึงกรณีคู่รัก ดิฉันกลับไม่รู้สึกอะไรกับนิดเลย แม้ว่านิดจะมีส่วนในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ดิฉันกลับไปรู้สึกหมั่นไส้ อยากให้นายฉกาจไม่ต้องเจอกับคุณนิดอีกเลย และอยากให้ตอนจบทั้งสองก็ไม่ได้เจอกัน (อุ้ย จะเป็นกรณีพรากผัวพรากเมียเหมือนนายป้อมหรือเปล่านี่ นรกนะเนี่ย :laugh:) ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่หมั่นไซ้ หมั่นไส้ พระเอกอย่างนี้มากๆ (แต่ก็ชอบอ่านมากๆ เหมือนกัน เหอะๆ) เหตุผลก็คงมาจากความจริงที่ว่านายฉกาจเป็นคนซึน ปากหนัก และแม้จะแสดงออกว่ารักนิดมาก แต่ก็ทำให้นิดเจ็บมากเหมือนกัน (อันนี้นายฉกาจก็น่าจะเจ็บมากจากกรณีของนิด แต่ยังไม่ได้อ่านพาร์ทที่เป็นของนายฉกาจเสียที จึงไม่รู้แน่ชัดว่าฮีเจ็บหรือเปล่า) อย่างตอนแรกๆ ที่กู้สถานการณ์ของบริษัทตนกลับคืนมาได้แล้ว และบอกว่าประสบการณ์กับนิดนั้นเป็นเพียงการ "ลอง" ดูเท่านั้น เฮอะ!แล้วไง!
โอ๊ย มีหลายเรื่องค่ะ กับพระเอกคนนี้ คู่กับพี่เชนยังจะดีเสียกว่า
ปล. เราก็กดบวกเป็ดและบวกคะแนนให้ทุกครั้งเลยน้า อิอิ :mew1:
ปปล. เหมือนนิดจะเดินได้แล้ว!
-
หมั่นใส้นิดเบาๆ หมั่นใส้อิคุณฉกาจ เกลียดไอ้พี่ป้อม หลงรักพี่เชน :กอด1:
-
no drama แต่ก็แอบมีน้ำตากับความรักของคุณป้า ซึ้งมากๆ :mew4:
พี่เชนนี่สุดยอดเลยพาคุณนิดมาไว้บ้านใหม่ที่น่าจะยังไม่มีใครรู้จัก ยังงี้ซินะยามผักกาดถึงหาไม่เจอ :katai2-1:
-
>< หึ้ยยย ในที่สุด พี่เชนก็มาจริงๆเย้
อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ อยู่เล้ามาจนโตเป็นสาวเต็มกาย อิฉันยังไม่รู้วิธี +เป็ดเลย T^T ตอนแรกนึกว่ากดบวกรูปเป็ดตรงหัวมุม ใช่หรือเปล่า? ไม่ค่อยเข้าใจ
-
อิพี่ป้อมสภาพเยินแบบนั้น คงเป็นฝีมืออิคุณผัดกาดแน่ๆ หึหึ
-
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
ห้ะ พี่ป้อมหล่อกว่า!!!!!!!!!!
เปลี่ยนๆๆๆ เอาพระเอกคนใหม่เลย ๆๆ มันไม่หล่อ เอามาทำไม บร้ะๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เรื่องคุณป้านั่นเศร้าเชียว :monkeysad:
-
อ๊ายยยย คนเขียนรู้ทันอ่ะ ปิดป้ายบอกว่า ตอนนี้ไม่ดราม่า ด้วย :katai3: :katai3: :katai3:
-
:mew2: คุณป้าน่าสงสาร #ผิดประเด็น
พี่เชนเล่นอะไรเนี่ยยย
เอาคุณฉกาจกลับมาง้อนิดได้แล้ววว
-
คุณนิด ใจอ่อน จริงๆๆ :katai1: :katai1:
-
:mew1:
อย่างน้อยก็มีที่พักให้อยู่อย่างดี
อยากให้คืนดีกันแล้ว
-
o13 พี่เชนเจ๋งมากก ตามที่คาดเดาเป๊ะ ขอโทษที่ตอนที่แล้วหนูลืมชื่อพี่ ,, พี่ป้อมมาขอโทษนิดเพราะตอนที่แล้วเค้าด่าไว้ซะเยอะล่ะสินะ? ฮ่าๆๆ
พระเอกไม่ใช่คุณฉกาจแล้วม๊างง เพราะตอนนี้ไม่มีบทเลยหนิ :P
-
:o12: :o12: เศร้ากับเรื่องของคุณป้า
ฉกาจจะตามหาคุณนิดเจอเมื่อไหร่นะ รอตอนหน้าค่ะ :katai1:
-
พี่เชนขี้แกล้งอ่ะ ที่น้ำแดงหกใส่คุณนิดนี่แผนใช่ม่ะ ถ่ายรูปไปให้คุณฉกาจดูอ่ะดิ
แต่ดีแล้วให้หาไปเหอะ ทุนรนทุรายซะบ้าง
ตกลงขาคุณนิดนี่อะไรยังไงเนี่ย คุณนิดเดินละเมอมาหรอ???
นี่คุณนิดยังให้อภัยพี่ป้อมง่ายๆเลยหรอ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าความใจอ่อนของคุณนิดมันทำให้คุณนิดเองนั่นแหละเดือดร้อน และเจ็บปวดอย่างที่เป็นอยู่เนี่ย เฮ้อ :เฮ้อ:
ปล.แอบน้ำตาไหลพรากตอนคุณป้าเล่าเรื่องให้ฟัง
-
พี่ป้อม ต้องโดนผักกาดเล่นแน่ๆ เหอ เหอ
อยากให้คืนดีกันเร็วๆอ่า สงสารทั้งคู่ :m15:
-
อิคุณพี่เชนต้องวางแผนเรื่องขวดน้ำดี แล้วเอาไปล่อไอคุณผักแน่ๆ
อิสัมผัส ความอบอุ่นตอนนั้น คงเป็นอิคุณผักจริงๆ ซินะ ไม่งั้นทำไมพี่เชนต้องอึกอัก เรียกรถพยาบแทนที่จะอุ้มนิดขึ้นรถไปเลย
คุณนิดเดินได้ปแล้วซินะ แต่ยังแอ๊บเนียนต่อไป อิอิ
จริงๆ แอบอยากได้ดราม่าหลังจากคุณนิดเดินได้แล้วอีกซักหน่อย ฮ่าาาา
-
พี่เชนนี่เจ้าเล่ห์จริงๆเลย ทำมาเป็นทำขวดน้ำแดงหกใส่นิด แล้วถ่ายรูปจะเอาไปให้คุณฉกาจตกใจสภาพนิดล่ะสิ
อยากจะบอกว่า
.
.
.
.
.
.
.
ทำดีมากค่ะ !!!!! 5555555555555555555555555
กลับมาเข้าใจกันเร็วๆเถ้อออออ ทั้งๆที่รักกันขนาดนี้ เฮ้อ...
-
นิดจะเดินได้แล้ว แล้วที่เห็นคุณฉกาจฝันหรือเรื่องจริง
-
โห ซึ้งเรื่องของคุณป้าจริงๆ เราอ่านนี่แทบน้ำตาไหล
อืมมม บอกตรงๆ สมน้ำหน้านายผักกาด อยากยุให้คนแต่งทรมานมันไปเรื่อยๆ
อย่าเพิ่งให้เจอคุณนิดเลย แบบว่ามันหมั่นไส้พระเอกมากๆ
ไม่รู้ทำไม คุณนิดก็ใจอ่อนจริงๆนั่นแหละ ไม่น่าไปพูดดีๆกับอีตาเลวป้อมเลย
รออ่านตอน่ต่อไปจ้าาาา
-
อยากอ่านพาร์ทของฉกาจบ้างว่ารู้สึกยังไงตอนที่นิดหายไป :hao3:
ชอบพี่เชนขี้แกล้งมากที่สุด :mew1:
รอต่อจ้ะ :L2:
-
พี่เชนนี่โรคจิตจริงเว้ยยยยยยยยยยยย :laugh:
นอกจากทำงานเวลาว่างคงหาแต่เรื่องแกล้งเพื่อนแหงๆ
เรื่องอิพี่ป้อม เดาได้ไม่ยากหรอกว่าฝีตีนใคร o3
นิดมีนิสัยโลกสวยอยู่แล้วเลยไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่นางให้อภัยอิพี่ป้อม :เฮ้อ:
ป่านนี้อิคุณฉกาจจะเป็นไงเน้อ อยากเห็นสภาพกระทิงเปลี่ยว คือมันเป็นยังไง :hao7:
ตอนหน้าคงน่าจะกลับมาดีกันแล้วละมั้ง ใช่ไหมคะ รออ่านดีกว่า :กอด1:
ปล.นิดเดินได้แล้วชัวววววววววววววววววร์ :o9:
-
ไชโย เป็นพี่เชนกับคุณป้า
ไม่ตายดีแน่ทั้งพี่ป้อมกับนายผักกาด
แต่ หะ! พี่ป้อมหล่อกว่าเหรอ
แง่มๆๆๆ :hao5:
อยากให้เชนแกล้งอุบเงียบนานๆ
ให้ผักเน่าไปเลย ฮึ่ม!
คุณป้า ซึ้งปนเศร้า
เป็นกำลังใจให้คุณป้าด้วยคน
กดบวกและเป็ดให้คุณโซ่
เรารักนายนะโซ่ ฮ่งๆ :mew1:
-
อิพี่ป้อม :mew5: มันจะมาทำไมอีกว่ะ
จากการวิเคราะห์อิพี่ป้อม ( โดย ดร.โอ ) ขอสรุปดังนี้
1. สันดานไม่ดี(เลว) -พอผิดหวังไม่ได้ดังใจ = แสดงด้านมืด/โชว์เลวนั่นเอง
2. จิตแปรปรวน - สภาพจิตและอารมย์เปลี่ยนแปลงบ่อยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย = เดี๋ยวรัก เดี๋ยวแค้น เดี๋ยวสำนึกผิด /สักพักจะวนกลับมาใหม่เป็นวัฏจักรเดิมเมื่อเจอเหตุตาม ข้อ1.
3. มีปมด้อย - ด้อยกว่าคุณฉกาจ (อันนี้ไม่ค่อยเกี่ยว)
สรุปอภัยให้มัน เอ้ย! เขาไปเถอะค่ะ อโหสิกรรมให้กันจะได้ไม่เป็นการต่อกรรมกันต่อไปอีก (ตัดให้ขาดเลย ฉับๆๆ) แต่ถ้าเป็นไปได้อย่าคบหากันต่อจะดีกว่าค่ะ
คนเราสามารถเลือกคบคนได้ เราก็ควรเลือกคบคนดี ส่วนคนสันดาน(เลว)เช่นนี้แค่เป็นคนรู้จักก็ซวยแล้วค่ะ (ดูจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณนิดหลังจากพบอิพี่ป้อมเอาเองนะค่ะ..ห่วงค่ะ)
ป.ล. ขอโทษ Fc พี่ป้อมด้วยนะค่ะ (ถ้ามี) :call:
-
:mew2: เรื่องของคุณป้าเศร้าจัง น้ำตาไหลเลย :m15:
ป้อมแกไปอธิบายเรื่องความเลวของแกเลยนะ :ling1:
จะเอารูปน้ำแดงลาดหัวนิดไปทำไรปะเนียพี่เซน :katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เชนน่ากลัว...
พี่เชนคงต้องหาเรื่องแกล้งผักกาดแน่ รูปที่ถ่ายตอน น้ำแดงเลอะนิดนั่นคงทำให้ กระทิงคลั่งแน่ๆ แหมๆ น่าจะถ่ายแผลที่มือไปด้วยนะ
ตอนที่นิดโดนแจกันตกใส่ แทนที่จะพาไปหาหมอ แต่กลับ พาหมอมาหา คงเพราะไม่อยากให้ฉกาจหานิดเจอ
แต่ก็แปลก ที่ฉกาจตามหานิดตั้งนานไม่เจอททำไม ป้อมมันรู้ล่ะว่านิดอยู่กะพี่เชน งง
:กอด1: :L2: :L2:
-
ตอนนี้นิด กับ คุณฉกาจเป็นไงไม่รู้ แต่ชัดสุดในมโนภาพ คือ รอยยิ้มสะใจพี่เชนอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้ทำไม มันแว่บขึ้นมาในหัวอ่ะ
อ่อ อีกอย่าง กระทิงดุ กระทิงเปลี่ยว กระทิงคลั่ง ที่พี่เชนเปรียบเทียบ นี่เห็นภาพหมดเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ
พี่เชนบันไซซซซซซ
-
ไม่ว่ายังไงคุณนิดก็ยังเป็นคนใจอ่อนที่ให้อภัยทุกคนจริง ๆ
เหมือนคุณนิดจะเริ่มเดินได้แล้วหรือเปล่า แต่ไม่กล้าบอกหมอเชน
เพราะกลัวจะโดนไล่ออกจากบ้าน ส่วนเนื่องคุณฮกาจขอให้หมอเชนแกล้งเยอะๆ ให้คลั่งไปเลยลย :laugh:
-
เม้นต์สามรอบไม่ติด เราก็ยังพยายามต่อไป ฮ่าๆ
เดี๋ยวคนแต่งไม่รู้ว่าตัวเองฮอตขนาดไหน รออ่านทุกวันเลย
ตอนนี้ชอบพี่เชนอีกแล้ว จอมวางแผนตลอด
คุณนิดใจอ่อนอีกแล้ว เอาเถอะ ยังไงก็รักคุณนิด
อิพี่ป้อมโดนซ้อมมาแหงมๆ แอบสะใจ
ผักกาดเอ้ย มาแอบกอดเค้าตอนกลางคืน ทำไมไม่มาให้เห็นเลยล่ะ กลัวอะไรเหรอ
คุณป้าคะ เรื่องคุณป้าซึ้งมากเลยค่ะ ช่วงเวลาแสนหวานมันอาจจะสั้นแต่มันก็สุขใจจริงๆ
-
รสชาติแห่งรัก ซึ้ง!!!!
หนูนิดใกล้จะกลับมาเดินได้แล้ว!!!
-
เอาใจช่วย ขอให้ทุกอย่างนั้นคลี่คลายออกมาได้ด้วยดี
-
ขอความรู้สึกของฉกาจอีกสักรอบได้ไหมคะ
-
ขนาด No Drama ของคนแต่ง ยังทำเอามีทิชชู่กองรอบๆตัวเราเลย สงสารป้าจัง
คุณนิด เจ็บตลอด :z3: เป็นนายเอกเรื่องนี้ต้องอดทนนะ คุณนิด
+1 บวกเป็ด :กอด1:
-
เหนือฟ้ายังมีฟ้า
เหนือผักกาดยังมีพี่เชน :laugh:
เป็นคนประเภท....เจ้าเล่ห์....
สินะอิตาพี่เชนเนี่ย
แหมมันสะใจจริงๆ :m20:
คุณนิดของฉันจะกลับมาเดินได้แล้ว
เรื่องของคุณยายนะ ได้ข้อคิดนะ
รู้สึกว่าชีวิตคู่นะ...ไม่ได้มีสุขอย่างเดียว มันต้องมีครบทุกรสชาติ
กระทบกันเหมือนลิ้นกับฟัน
ปล.พี่เชนเนี่ยมีคู่ได้ไหม :laugh:
:bye2: :bye2:
-
คิดถึงคุณยาม
เราว่าที่นิดเห็นต้องเป็นคุณผักกากมาแน่ๆละ :hao5: :hao5:
-
คุณฉกาจสงสัยคลั่งตายแล้วแน่ๆ
-
นี่คุณนิดเห็นต้องเป็นคุณฉกาจแน่ๆ หรือเปล่า?? เดา :katai1:
คุณนิดเดินได้แล้วเหรอ?? เย่เย่ บทอัศจรรย์ใกล้เข้ามา /ผิดแล้วว้อยยยยยยยยย!!
-
เย่!ไอ้ป้อมมันไปแล้ว แทบอยากจะเอาเท้าเขี่ยส่ง
ถุ๊ย นั่งรถมาดรามาให้นิดฟัง เพื่อ?
สภาะเหมือนโดนผักกาดยำมา(สม) :hao7:
แต่ผักกาดหายไปใหน อย่ากอ่านหวานๆแล้วอ่ะ
รอตอนต่อไปค่า
-
No drama """" แต่แอบกินมาม่าเล็กน้อย 5555.....
อยากซดน้ำตาลแทนข้าว....ปรุงให้หน่อยน๊า!!!!!!
-
คุณฉกาจหายไปไหน :mew6:
-
สมน้ำหน้าอีตาผักกาด 5555555 :hao7:
-
คุณฉกาจนี่หายไปเลย ไม่ตามหาหนูนิดเลย
เดี๋ยวก็เชียร์พี่เชนแทนหรอก...เชอะ!!!!
-
คุณฉกาจมาใช่มั๊ยเมื่อคืน ไม่งั้นพี่เชนจะเปลี่ยนใจตามหมอมาทำไม แทนที่จะพานิดไปโรงพยาบาล แล้วคุณนิดเดินได้แล้ว แต่ไม่รู้ตัวล่ะสิ ใกล้หายแล้ว เยๆ รอหวานๆอยู่นะค่ะ ก่อนหน้านี้โศกตลอดเลย สงสารคุณนิด ง้อกันดีๆซะทีเถิด
-
ชอบหลอกให้น้ำตาไหลอยู่เรื่อยเชียว :o12:
-
อ้าาา :z3: มาเม้นท์ตอนที่ 20 ไม่ทันอ่ะ คุณ 403 ขยันอัพมากเลย เราเพิ่งมาอ่านตอนที่ 20 พอดีว่าทำใจก่อนอ่านนานไปหน่อย ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเม้นท์ มาอีกทีเจอตอนที่ 21 ซะงั้นอ่ะ แต่ที่บอกนี้ชอบนะคะ คิคิ :z2: เราจะได้ไม่ต้องค้างคาใจนาน อิ ๆ งั้น เม้นท์ 2 ตอนเลยแล้วกัน
ตอนที่ 20
อยากบอกว่าการแสดงออกคุณฉกาจตอนที่มาเจอคุณนิดสภาพนี้นี่ ดีกว่าที่เราคิดเอาไว้มากเลยนะ คงเหมือนคุณนิดที่คิดว่านิสัยอย่างคุณฉกาจคงได้อาละวาดแน่ ๆ แต่การยืนนิ่งแล้วเพียงส่งแค่สายตามาดร้ายมานี่เราว่ามันกะซวกหัวใจคนทำผิดได้เจ็บซะยิ่งกว่าอีกนะ คุณนิดผิดที่ใจอ่อนเกินไป คิดน้อยเกินไป และที่สำคัญคือยอมให้เค้ากระทำ แม้ไม่ได้คิดนอกใจคนรักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นก็ทำให้คนที่เรารักเสียใจและผิดหวังอยู่ดี ซึ่งคุณนิดเองก็รู้ดี แต่เราไม่ชอบตรงที่คุณฉกาจทิ้งคุณนิดเอาไว้อย่างนั้นเลยนะ เพราะยังไงก็คือคนรักของเรา ทำไมจะต้องยอมให้อยู่กับผู้ชายอื่นด้วย แล้วยิ่งมาอ่านตอนหลังที่คุณฉกาจรู้อยู่แล้วว่าถูกนายป้อมปั่นหัวทำไมยังกล้าทิ้งคุณนิดไว้อย่างนั้นอีก ถ้านายป้อมทำอะไรคุณนิดยังไงคุณนิดก็สู้ไม่ได้อยู่แล้ว ส่วนนี้ไม่เข้าใจความคิดคุณฉกาจเลย
ส่วนนายป้อม เฮ้อ! คงไม่ต้องบรรยายว่าเลวขนาดไหนทั้งหมดทำไปเพื่อแก้แค้นคุณนิดที่ปฏิเสธตัวเองสมัยก่อนแค่นั้นเนี่ยนะ เรื่องที่ผ่านมาตั้งนานขนาดนั้น แล้วคุณนิดก็ยังดีกับตัวเองขนาดนี้แท้ ๆ แค่คุณนิดปฏิเสธความรักของตัวเองก็เป็นความผิดงั้นเหรอถ้าอย่างนั้นโลกนี้คงมีคนทำผิดเดินกันเต็มหมดเพราะไม่ใช่มีแค่นายคนเดียวในโลกนี้ที่ถูกปฏิเสธความรักหรอก ไม่น่าเชื่อว่าเป็นความคิดของคนมีการศึกษาเลยนะเนี่ย ยิ่งเรื่องซองเอกสารที่ให้คุณฉกาจ คิดแล้วเชียวว่าต้องแอบวางยาแล้วถ่ายคลิปคุณนิด แล้วนี่ยังถ่ายรูปแบบนั้นอีกมันยิ่งกว่าเลวจริง ๆ :katai1: พออ่านถึงตรงนี้ เราชื่มชมคุณฉกาจนะเป็นเราเจอแบบนี้คงเก็บอาการไม่ได้เหมือนคุณฉกาจแน่ ๆ แต่คุณฉกาจเข้าใจ เชื่อใจคุณนิด แถมรีบพาคุณนิดไปแต่งงานไกลถึงฮาวายซะอีก สุดยอดมาก ยิ่งเป็นอย่างนี้เรายิ่งไม่คิดว่าคุณฉกาจโง่เลยซักนิด เพราะไม่ได้โกรธคุณนิดในสิ่งต่าง ๆ ที่นายป้อมพยายามสร้างขึ้นมา แต่คุณฉกาจโกรธที่คุณนิดยอมให้นายป้อมทำนู้นทำนี่ต่างหาก ที่คุณฉกาจว่า "คุณดูถูกความรักของเรา คุณดูถูกความรักของผม" เจ็บปวดมากเราเป็นคุณฉกาจก็คงรู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน :m15: การกระทำของคุณฉกาจแม้จะเย็นชาและดูโหดร้ายแต่ก็รู้สึกได้ว่ายังรักคุณนิดอยู่ จากที่ไม่ได้ไล่คุณนิดออกจากบ้านแล้วยังฝากป้าเรืองให้ดูแลคุณนิด เหมือนต้องการให้บทเรียนคุณนิดเพื่อจะได้ไม่ถูกหลอกง่าย ๆ อีกมากกว่านะ แต่ก็คงผิดจากที่คาดไว้ตรงที่ไม่คิดว่าคุณนิดจะหนีออกจากบ้านนี่สิ เพราะคงคิดแค่ว่าคุณนิดคงไปไหนเองไม่ได้ ที่จริงเราเคยอยากให้คุณนิดหนีออกจากบ้านตั้งแต่ตอนคุณฉกาจยังเลวอยู่นะเนี่ย แต่ตอนนี้ก็ดีเหมือนกันไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าสงครามเงียบในบ้านจะดำเนินต่อไปถึงเมื่อไหร่ มันจะได้มีการเปลี่ยนแปลงสักที เพราะบอกแล้วว่าคุณฉกาจยังรักคุณนิดอยู่ คงได้อาละวาดบ้านแตกแน่ ๆ สุดท้ายคุณโซ่น่ารักที่สุด ฉลาดไ้ด้โล่ห์ แถมติดคุณนิดมาก ๆ เลย รักคุณโซ่จัง :กอด1:
ตอนที่ 21
พี่เชนนนนนน :m11: :m3: อารมณ์เปลี่ยนทันทีที่เจอพี่เชนสุดที่รัก จริง ๆ นะ เวลาคุณนิดได้อยู่กับพี่เชนทีไร เราจะรู้สึกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอะไรคุณนิดเลยจริง ๆ เพราะพี่ชายอย่างพี่เชนช่วยคุณนิดได้เสมอ โชคดีที่ได้เจอพี่เชนก่อน ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดสภาพคุณนิดเลยแถมยังพ่วงคุณโซ่ไปอีก ชอบบรรยากาศเวลาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาก ให้ความรู้สึกเหมือนพี่น้องกันจริง ๆ เลยน่ารักมาก ๆ พี่เชนกำลังวางแผนแกล้งคุณฉกาจอยู่แน่ ๆ และเท่าที่อ่านก็เหมือนคุณนิดคงถูกแกล้งไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทั้งหมดพี่เชนทำก็เพราะเป็นห่วงทั้งคู่จริง ๆ นั่นแหละนะ อ่านที่คุณป้าเล่าแล้วสะเืทือนใจมาก ๆ :sad11: แต่คงให้คุณนิดได้แง่คิดอะไรขึ้นมากทีเดียว
พี่เชนเล่าที่คุณฉกาจออกตามหาคุณนิดแล้วน่าสงสารจังเลยแต่พอพี่เชนหัวเราะสะใจทำไมเราก็สะใจตามไม่รู้อ่ะ ฮะ ๆ
พี่เชนให้คุณฉกาจมาแอบพบคุณนิดตอนหลับรึเปล่าน่าสงสัย ไม่น่าจะใช่ว่าคุณนิดฝัน หรือดูผิดว่าีพี่เชนเป็นคุณฉกาจหรอก แล้วทำไมพี่เชนถึงเอาคุณนิดไปโรงพยาบาลไม่ได้ล่ะ รอมาเฉลยดีกว่า ว่าแต่คุณนิดนี่เจ็บตัวตลอด ๆ เลยนะ เฮ้อ :เฮ้อ:
มาถึงนายป้อม ดีจังที่พี่เชนเอามาเคลียร์จะได้จบ ๆ ไป สภาพอย่างนั้นคงโดนคุณฉกาจที่ออกตามหาคุณนิดกระทืบเอาแน่ ๆ สะใจจริงเชียว ยังโดนน้อยไปด้วยซ้ำนะเนี่ย ชิชิ :m16: ตอนนี้คุณนิดค่อยพูดใส่หน้านายป้อมได้ถูกใจเราหน่อย แม้ตอนท้ายจะใจอ่อนจนไ้ด้ แต่ก็นะ นิสัยอย่างนี้ของคุณนิดคงจะแก้ไม่หายแล้วล่ะ แค่มีความพอดีก็พอ จากกันด้วยดีก็ดีและหวังว่าจะไม่มาวุ่นวายกับคุณนิดอีกนะนายป้อม :beat:
คราวนี้ก็มารอความหวานตอนต่อไปดีกว่า ตอนนี้ไม่มีบทคุณพระเอกเลย ตอนหน้าหวังว่าจะกลับมาหวาน ๆ กับคุณนิดเหมือนเดินนะจ้ะคุณฉกาจ
ปล. เค้าอยากจิ้นพี่เชนกับหมอรักษาขาคุณนิดจังอ่ะ ไม่ผิดใช่มั้ย เข้ากันดี้ดีนะหมอกับนักกายภาพเนี่ย ฮุ ๆ :a3:
รักพี่เชน รักคุณโซ่ รักคุณ 403 (คุณฉกาจกับคุณนิดถ้าทำัตัวดี ๆ เราก็จะรักนะจ้ะ) :L1: :L1:
-
ไม่อยากให้นิดใจอ่อนกับอิยามอีก ไม่รู้สิ ส่วนตัวคิดว่านิดพลาด แต่ไม่ได้ทำอะไรผิด
ที่ผิดคือพี่ป้อม อาศัยความจิตใจดีของนิดเป็นเครื่องมือทำร้ายนิดเอง
อิยามเองก็เคยทำแบบนี้กับนิดเหมือน ขอโทษแล้วหายมั๊ย นิดคงหาย ให้อภัยเพราะรัก
แต่อย่าลืมว่าสถานะของนิดตอนนี้คืออะไร พิการ ไร้ที่พึ่งพิง ช่วยเหลือตัวเองลำบาก ตกงาน เพื่อนอยู่ต่างประเทศ
การมาพักบ้านอิยามแล้วมามีปัญหากันขนาดนี้ เป็นเราไปตั้งแต่ 2-3 วันแรกแล้ว
โดนเขาทำใส่ขนาดนี้ พูดซะขนาดนั้น ยังจะด้านอยู่ได้ยังงัย บ้านก็บ้านเขา
คนที่ดูแลก็คนของเขา คำพูดของอิยามที่พูดใส่นิดด้วยด้วยความเจ็บแค้นเสียใจไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
รังแต่จะสร้างความทรงจำที่เลวร้ายต่อกันมากกว่า แทนที่จะพูดคุยกันด้วยเหตุผล
รู้ทั้งรู้ว่านิดเวลานอนก็หลับลึก พิการ และใจอ่อน ไว้ใจคนง่าย ก็ไม่ได้บอกข้อมูลกันตรง ๆ
เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้คิดว่านิดโดนลักหลับถึงไหนต่อไหน คิดว่าแค่การจัดฉากเพื่อให้เข้าใจผิดแค่นั้น
ส่วนตัวแล้วอยากให้นิดพึ่งตัวเอง พยายามอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็เพื่อความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรีของตัวเอง
ส่วนอิยาม ซึน ปากหนัก เลยได้โอกาสพูดทำร้ายคนอื่นได้งั้นหรือ ไม่ควรเป็นแบบนั้นนะ
ถ้าเราเป็นนิดจะถือว่า ได้บทเรียนจากการมองโลกในแง่ดีถึง 2 ครั้งด้วยกัน ทั้งจากอิยามและพี่ป้อม
ดังนั้นแล้ว จะไม่มีการไว้ใจใครอีกแล้ว ไม่ใช่แค่ทั้งสองคนนั้นด้วย
ฝากบอกอิยามด้วยว่าสำหรับนิดแล้ว รักคือการให้อภัย แล้วสำหรับอิยามล่ะ รักคืออะไร
-
คุณไปไหน ทำไรอยู่ ??
-
:katai2-1:
-
สมน้ำหน้าอิยาม คริๆ :hao3:
-
คุณนิดจะเดินได้แล้วใช่ไหม :mc4:
พี่เชนเด็ดสุดในสามโลก 55555555555555
คุณโซ่น่ารักกว่าเจ้าของจริง ๆ *ไม่ได้ลำเอียงเลยค่ะ 555*
-
:hao5: สงสารคุณป้ามาก
:mew2: นิดอย่าใจอ่อนกับพี่ป้อมดิ เเต่เเอบสงสารพี่ป้อม ถ้ามไม่ทำก็ไม่โดนเกลียดหรอกค่ะ
:katai1:กระทิงเปลี่ยว !!!
-
ฮาอ่ะ มีขึ้นว่าโน ดราม่าด้วย
ปล.ชอบเรื่องคุณป้าค่ะ :mew1:
-
รักพี่เชน สงสารคุณนิด เชียร์ตาฉกาจ หงุดหงิดพี่ป้อม
รักคนแต่ง ^^
-
ไม่อยากจะให้อภัยอิพี่ป้อมเลย หึ๊ :m16:
คุณฉกาจก็เข้าใจแล้ว ทำไมไม่ให้อภัยนิดนะ ที่นิดยังยอมให้อภัยง่ายๆเลย
พี่หมอจัดไปหนักๆเรยนะ อย่าเพิ่งให้ได้เจอกัน
-
กรี้ด เบนไปฉากอีคุณผักกาดหน่อยเร๊วววว55555555
อยากเห็นกระทิงเปลี่ยวชิงๆ รีบมาต่อน้าาา :กอด1:
-
:hao7: กระทิงอาละวาดหาคุณนิดเร็วๆสิค้า อยากเห็นคุณฉกาจคลั่ง อิอิ
-
ป้อมสำนึกได้
แต่ฉกาจละเปนไงนะ
-
หรือว่า พี่เชน กับ หมอกายภาพ .. จะจะจะ ..
-
ยังไม่ได้เจอกันอีกเหรอ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
สงสารจังเลยยยยย อยากให้มีพาร์ทคุณฉกาจเล่าบ้างอ่ะ :-[ :-[
แต่ตอนนี้อ่านแล้วกินใจมากเลย ความรักมันมีหลายรสชาติจริงๆ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ผัดกาดจงดิ้นพร่าน ทุรนทุรายเหมือนกระทิงโดนกระทิงแดงสาด :m16:
:m20:
-
เหมือนจะเริ่มคลี่คลาย
ป้อมยามไปดีเถอะแก :katai5:
-
พี่เชนนี่น่ากลัวที่สุดจริงๆ 555
ถึงจะบอกว่าไม่ดราม่าแต่ว่า.. อ่า.. ไม่ดราม่าก็ไม่ดราม่า
รอวันที่เขาและนายจะกลับมาพบกัน และดราม่ากันอย่างหนักหน่วงต่อไป เย๊ย ไม่ใช่แระ
รอวันที่คุณนิดกับคุณฉกาดจะเข้าใจกัน
-
ฉกาจยังรักคุณนิดอยู่ แต่คงอยากดัดนิสัยมากกว่าว่าอย่าใจอ่อนใจดีกับใครนัก
บางทีมันก็ไม่เป็นผลดี ยิ่งเจอคนเลวๆแบบไอ้ป้อมวิธีนี้ยิ่งใช้ไม่ได้
ดีใจที่คนที่เจอคุณนิดไม่ใช่ฉกาจ แต่เป็นพี่เชนคนใจดีและมีแผน 555
พี่เชนรู้อะไรเยอะเลยสิ ถึงว่าคุณฉกาจมันแทบบ้าแล้ว เพราะที่ฉกาจทำก็เกินไปเหมืิอนกัน
มัวแต่ทำร้ายจิตใจจนคนรักอาจไม่อยู่ให้บอกรักแล้วก็ได้
สะใจไอ้ป้อม โดนพระเอกยำมาแน่เลย แกเลวมากที่คิดร้ายกับคนอื่นขนาดนี้
ถ้ารักจริงต้องไม่ทำ ไอ้เลววววว สมควรไม่ได้รับการให้อภัยไปตลอด
แอบเคืองคุณภูมิจิตนิดๆที่ชักนำเข้ามา
คุณนิดเดินได้แล้วสินะ ต้องดีใจที่ตัวเองหายนะอย่าทำอ่อนแอเลย เชิ่ดๆ เริ่ดๆ ไว้
ขนาดไอ้ป้อมยังรู้ที่อยู่นิด แล้วฉกาจจะไม่รู้ได้ไงล่ะ อีกไม่นานต้องเจอกันแน่ รอดู
ว่าจะเป็นไง
ขอบคุณค่า มาเร็วๆนะคะ พลีสสสสสส
-
คุณฉกาจจะเป็นไงบ้าง
-
ใกล้จะแฮปปี้แล้ว
-
“นี่แหล่ะรสชาติแห่งความรัก... มีทั้งหวาน เผ็ดร้อน จืดชืด และขมขื่น ก่อนจะเค็ม... เพราะน้ำตา…”
ชอบประโยคนี้มากๆ เลยครับ มันกินใจ
อยากรู้ว่าฉกาจจะทำยังไง??
จะหานิดเจอมั๊ย หรือพี่เชนจะเล่นตลกอะไร
-
มารอค่ะ นอนไม่หลับเลยค่ะ เมื่อคืน อีฉกาจเนี่ย มันไม่มีปัญญาตาม
หานิดเหรอ เจอกันซะทีเถอะๆๆๆๆ
-
ชอบมากๆครับ รีบมาต่อไวๆ นะคร้าบ
-
ชอบเรื่องของคุณป้าที่สุด บางครั้งความรู้สึกดีๆ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา ^^
-
กรี๊ด พี่เชนขา :กอด1:
ชอบอ่ะ ดูเจ้าเล่ห์ มีแผนอยู่ตลอดเวลา
-
อีตอนที่แล้วอิฉันยังทำใจอ่านโดยละเอียดไม่ได้เลยค่ะคุณขาาาา :hao5 เลยยังไม่ได้เม้น เห็นตอนล่าสุดจั่วหัว No Drama เลยต้องเข้ามาอ่าน :katai5:
อิพี่ป้อมโดนคุณฉกาจซ้อมมาใช่มั้ยยย ใช่ม๊ายยย ถ้าใช่นี่สะใจค่ะ
รักพี่เชนที่สุดแล้วค่ะ ฮือออ ถ้าไม่ได้พี่เชน คู่นี้จะเป็นยังไงหนอ? ประคับประคองคู่นี้ต่อไปด้วยเถอะค่าาา
ชอบเรื่องของคุณป้าด้วย น้ำตาซึมไปเลยค่ะ รสชาติของความรักสินะ
เรื่องนี้บทจะหวานก็ปัดมดมือระวิง พอจะโศกก็เล่นเอาคนอ่ายอย่างอิฉันซึมตามเลยค่ะ //ชอบบบ
-
อ่ะ!!!!! คุณนิดเดินได้แล้ว :katai2-1: :katai2-1:
สงสัยคุณฉกาจกำลังสติแตกที่หาคุณนิดไม่เจอ มาทำให้คุณนิดทุกข์นิก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ :hao3:
พี่เชนเป็นบุคคลที่น่ากลัวเจรงๆ :hao4:
-
เข้ามาเม้นท์เป็นกำลังใจให้คับ
ตามอ่านอยู่ แต่ยังอ่านไม่ถึงไหนเลย ฮาาาา
เดี๋ยวอาทิตย์นี้ตามอ่านให้ทันๆๆ สัญญา :hao7:
-
โอยยย เราหายไปสองวัน ได้อ่านเรื่องนี้สองตอนรวด >w<
หึๆๆๆ มาถึงแล้วสินะ...เวลาที่อิคุณฉกาจมันได้รับความทุกข์ทรมานอย่างสาสม
คุณนิดสะบัดบ๊อบ! คุณนิดเล่นตัวนานๆ แกล้งหนักๆ นะคะ
เอาให้มันขาดใจไปเลย :hao7:
-
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ :katai4: แกล้งกระทิงเปลี่ยวให้เป็นกระทิงเหี่ยวไปเลย แอบสะใจคุณฉกาจมากมาย(เรื่องนี้นักอ่านซาดิสมันเยอะ ฮุฮุ)
-
“นี่แหล่ะรสชาติแห่งความรัก... มีทั้งหวาน เผ็ดร้อน จืดชืด และขมขื่น ก่อนจะเค็ม... เพราะน้ำตา…”
ประโยคนี้ของป้ากินใจมากๆ คนเขียนเก่งมากเลย
เลิกดราม่าแล้วให้คุณนิดของเรามีความสุขกับรสชาติความรักดีๆซะทีเนอะ
-
ที่ชอบเพราะคุณนิด หนีฉกาจได้นะแต่อีกด้านอยากรู้ความคิดอิพี่เชนมากกกกกก
สเปสักตอนเหอะนะ
-
พี่เชนที่ถ่ายรูปอ่ะจะเอาไปแกล้งคุณฉกาจรึเปล่า 55 :hao7:
-
หายข้องละ ขอบคุณคนเขียน ที่ไขความกระจ่างคับ
ตอนนี้ พี่เชนมาแรงมากเว่อ พี่แกต้องทำอะไรสักอย่าง ที่ลับๆ จนอีคุณนิด(ยังหมั่นไส้อยู่) และคนอ่านคาดไม่ถึงป่ะ (มโนเอง)
พี่ฉกาจไม่ต้องตามหาหรอก พี่ไม่ผิดหรอก พี่น่าสงสารนะ ฮ์อๆ (ตอแหล 5555)
เบื่ออีคุณนิดซะจริง ทำเป็นเป็นห่วงเขา แม่พระซะจริง แล้วยกโทษให้อีพี่ป้อมง่ายมาก ถามจริง เข้าถึงแก่นธรรมขนาดนั้น ชิ
ตอนนี้ ไม่มีดราม่าโอเค แต่ชอบป้าคนนั้นอ่ะ ป้าเฟี้ยวเว่อ เอากระถางต้นไม้ปาใส่ลุง 55555555
-
อ่านแล้วอินจัด :hao5:
จริงๆพี่ป้อมก็น่าสงสารนะ แต่อีกฝ่ายไม่รักก็คือไม่รักอ่ะ คนมันไม่ใช่คู่กันยังไงมันก็ไม่ใช่ล่ะนะ
อ่า... ไม่มาม่าจริงๆนะคะคุณนักเขียน! ทั้งผักกาด ทั้งนิดออกจะรักอีกฝ่ายขนาดนั้น อยากอ่านตอนหวานๆค่ะ!
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ มาต่อใวๆนะคะ ไฟท์ติ้ง! ปั่นตอนหน้าเข้าปั่นตอนหน้า! :katai4: :pig4:
-
คุณนิดก็ยังเป็นคุณนิดที่แสนดีโกรธใครไม่เป็นเหมือนเดิม
พ่อคุณพ่อคนดีเจ็บเป็นบ้างเถอะไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอก :katai1:
++ให้จ้า :L2:
-
โอ๊ย ไม่เลิกอ่านหรอก คนแต่งอย่ากังวล ตามมาขนาดนี้ ถ้าจะเลิกคือเลิกเพราะมาต่อช้า (อ้าว 555)
ลุ้นอะ อยากรู้ว่าฝั่งคุณฉกาจเป็นยังไงบ้าง นิดจะเดินได้แล้วใช่ไหม >w<
พี่เชน ร้ายตลอด 5555 แต่น่ารักดี
-
คุณฉกาจ : ให้ทรมานต่อไปเถอะ เพราะถ้าเลือกที่จะแค้นคนที่รักมากกว่าให้อภัยก็ต้องทนเจอสภาพแบบนั้น แม้ว่านิดควรจะได้รับการลงโทษ แต่ลืมไปมั้ยว่าสภาพร่างกายและจิตใจของนิดตอนนั้นมันไม่พร้อมจะเจออะไรแล้ว
นิด : อยากให้สำนึกซะตอนนี้ คิดให้มาก คิดจริง ว่าสิ่งที่คุณฉกาจเสียไปตอนนั้น มันคือความไว้ใจและสายสัมพันธ์ ถึงแม้นิดไม่ได้ตั้งใจ อย่าลืมผู้ชายที่ต้องมารับรู้ว่าแฟนตนเองไปทำอะไรกับผู้ชายคนอื่นมาแม้ไร้สติไม่รับรู้ แต่ยังไงก็ไม่เหมือนเดิม ยังไงคุณฉกาจก็ไม่มีวันมองนิดเหมือนเดิม ครั้งนึงนิดพลาดเพราะความใจอ่อน ครั้งต่อไปอย่ามีอีกเลย ทั้งหมดก็เพื่อนิดเอง เพื่อความรู้สึกต่อการมีชีวิตของตัวเอง เริ่มที่พี่ป้อมนี่ละ ให้อภัยเป็นสิ่งที่ดีแต่อย่าทำดีจนเค้ารู้สึกว่าเรื่องที่เค้าทำนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร สิ่งที่เค้าทำมันทำลายชีวิต โดยเฉพาะชีวิตเค้าเอง (หลังๆนี่ยุยงสินะ อินจัดดดด ก๊ากกกก)
พี่ป้อม : ออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความผิดพลาดเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าแต่ละคน เอาใจเขามาใส่ใจเรา
-
พี่เชนมีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย
-
พี่เชนคือบุคคลที่ไม่ควรไปมีเรื่องด้วยที่สุดในเรื่อง
5555555555555555555555555
ทำอะไรแต่ละอย่าง มีแผนใจแล้วทั้งนั้น :katai5:
ส่วนคุณนิด โอเคๆๆๆ เราให้อภัยกับความใจอ่อนของคุณนิดละ
ขนาดจนแล้วจนรอดก็ยังคงให้อภัย ผู้ชายคนนั้น
แต่ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่สามารถเรียกชื่อผู้ชายที่ทำสิ่งชั่วร้ายไว้กับคุณนิดได้ :katai1:
ผักกาดเอ้ยยยยยยยยยยย เป็นไงบ้างวะแก
คลุ้มคลั่งไปถึงไหนแล้ว
-
อยากรู้ว่าอิตาฉกาจจะทนทุกข์ทรมานแค่ไหน
สะใจจริงๆ
:laugh:
บอกแล้วคนอ่านซาดิส 5555
-
นี่ขนาดไม่ดราม่านะ ฮืออออออออออออ นิด เจ็บตัวตล๊อดดดเลยลูก *โอบกอดลูกด้วยรัก*
-
ขอเม้นอีกรอบ ชอบเรื่องนี้
ฉกาด - นิด รู้มั้ยกว่าเราจะรู้สึกดีต่อกันได้มันต้องผ่านอะไรมาก่อน
นิด - รู้ มันต้องผ่าน เอ บี ซี ถึงจะรู้สึกดี :laugh: :laugh: :laugh:
เเอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นั่งรอเรื่องนี้ทั้งวัน ทำไมไม่รู้ :ling3: :ling3: :ling3:
-
มาต่อไวๆนะคับ
อยากอ่านตอนต่อไปมาก ๆ :L2: :mew1:
-
ไหนว่าไม่ดราม่า แค่เรื่องคุณป้าน้ำตาก็ไหลแล้ว
คุณนิดนี่เป็นคนดี คนธรรมดา มีความอดทน
ที่สามารถปรับตัวมีความสุขกับทุกสถานการณ์
คนแบบนี้ทุกข์ไม่นาน เพราะยอมรับความจริงที่ทำ
เป็นคนมองโลกในแง่ดี มองบวกตลอด ถึงถูกเอาเปรียบตลอด
คุณยาม เมียหาย หมาหาย สมน้ำหน้าค่ะ มีเพื่อนแบบพี่เชนนี่ดีจริงๆ
คนแบบพี่เชน เป็นคนที่สนุกกับทุกสถานการณ์จริงๆ แต่แสบมาก....
พี่ป้อม อยากโกรธน่ะ แต่ถ้าคิดในแง่พี่ป้อมก็สมควรให้พี่แกโกรธหรอก
คนที่ผิดเต็มๆ คือ คุณยาม สมควรโดน ยังไม่สำนึกถึงตัวเองอีกว่าผิดอะไร
-
ไม่นะ มันค้างนะเนี่ยยยย
เรื่องจริง!!!
-
อิฉกาจ
-
น้ำตาไหล สงสารคุณนิด ฉกาจ นายก็ทำตัวเองนะ ทำเหมือนไล่เค้า แต่ก็ห่วงแล้วก็มาตามหาอยู่ดี ทำไมไม่ดีกันตั้งแต่ตอนที่อยู่บ้านหละ เด๋วจะมาเสียใจทีหลังอย่างนี้ตลอด
ปล พี่เชน เรารู้นะว่านายจะทำอะไร ร้ายที่สุดอะ คนนี้
-
คำพูดสุดท้ายของคุณป้าทำปริ่มเลยค่า
-
โซ่น่ารักดีนะเนี่ย เชนรู้อะไรหรือเปล่านะนั่น
-
นิดจะกลับมาเดินได้แล้วใช่มั้ย
:hao7:
-
คุณฉกาจกลายเป็นกระทิงเปลี่ยวเลย สมน้ำหน้า :laugh:
คุณนิดเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว รีบๆหายเร็วๆน้า :กอด1:
พี่เชนยกนิ้วให้พี่เลยจริงง แกล้งเพื่อนได้น่ากลัวมากก o13 :mew1:
-
วันนี้อียามจะมามั๊ยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
วันนี้อียามจะมามั๊ยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
วันนี้ยามไปเข้าเวร ออกเวรอีกทีเช้าวันอาทิตย์นะคะ 55 :pig4:
-
ขนาดโนดราม่า น้ำตาผมยังไหลเลย
-
ตอนหน้าเค้าจะดีกันใช่มั้ย :katai4:
-
ป้อมมาขอโทษก็ดีแล้ว เข้าใจที่ทำไปทุกอย่างเพราะรักนิด
แล้วเมื่อไหร่คุณฉกาจจะมารับนิดซักทีหนออ
-
ชอบคุณเชนจัง คุณทำอะไรถูกใจไปซะหมด คิคิ :laugh:
-
โกดคุณฉกาจแย้วววว
ไม่ยอมมาาาาา :fire:
-
แอร้ยยยย เพิ่งได้มาอ่านอีกแล้ว สองตอนผ่านไป ไม่รู้จะเพลียอะไรดี :z3:
แต่ไม่ชอบที่ฉกาจ ด่าคุณนิด ว่า 'ใจดีเกินไป'
เอ่อ ขอโทษนะ ก็ไม่ใช่เพราะความใจดีของคุณนิดเหรอ ที่ทำให้แกตกหลุมรักเขานะ ห้ะ :angry2:
ความใจดี ใจอ่อน เป็นนิสัยของคุณนิด แต่เอ็งรับไม่ได้ แล้วจะมาให้เขาเปลี่ยน เห้ย ง่ายไปป้ะ?
ไม่ใช่หน้าที่ของคนรักกัน ต้องพยายามเข้าใจกันเหรอ อีฉกาจจจ หาาาาา
ปล่อยเป็นกระทิงบ้าไปค่ะ หึ ให้มันรู้ซะบ้าง
แม่ยกอย่างเรา เข้าข้างนายเอกเสมอ 555555555 โบกธงเชียร์คุณนิด
-
รอ รอ รอ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ว่าจะดราม่าเรื่องคุณนิด แต่เรื่องป้าตัดหน้าดราม่ากว่าอีก
โอยย มาต่อเลย อย่าหายไปนานนนนนนนนนนนนน
-
สงสารคุณนิด คนที่เห็นจริงแล้วคือคุณฉกาดแน่ๆเลย
คุณนิดเค้าไม่ได้ตั้งใจนี่นา หายโกรธเถอะนะะ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะ
-
แฮ่...
ไปเล่นสงกรานต์นานไปหน่อย กลับมาอีกทีได้อ่านซะจุใจเลย ชอบมว๊ากกก~
แต่ว่านะ อยากให้ผักกาดกับคุณนิดเข้าใจกันเร็วๆ อ่ะ สงสารคุณนิดเกิน ชีวิตนี้อะไรจะซวยแล้วซวยเล่าได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ เฮ้อ...
-
คุณยามจะมาเมื่อไหร่น้อออออ
ดราม่าอีกเยอะมั้ยอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew6: :mew6: :mew6:
จะลงแดงตายเพราะอยากรู้ความเป็นไปของคุณฉกาจ
หลังจากนิดหนีออกมาแล้ว หึหึ คงซะใจพิลึก หึหึหึหึ.... :hao6: :hao6: :hao6:
-
แอบงงนิดๆ
-
คุณนิดคะ...
สมน้ำหน้า ค่ะ
-
เพิ่งมาอ่าน สนุกมากกกก
ให้กำลังใจ คนแต่ง คุณป้าปากระถาง แล้วก็น้องนิด
ส่วน น้องผักที่หลายๆๆคนเรียก ก็ขอให้เปลี่ยวต่อไป
แต่แอบอยากเห็นอิพี่เชนหัวหมุนมั่งอ่ะ นิดหนีออกจากบ้านอีกร้อบเหอะไปเงียบๆๆ อยากจะรู้ว่าถ้าหายไปจริงๆๆ น้องผักกับพี่เชนจะเป็นยังไง (อินี่โรคจิต)
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่านทันเเล้ว :hao7: ตอนนี้ไม่รู้จะสงสารใครเลย หรือสงสารพี่เชนดี งานหนักนะนั่น 555
ไอ้เงาที่นิดเห็นเเล้วจำได้นี่เป็นอิผักกาดจริงๆใช่ป้ะ แต่พอลืมตาพี่เชนเข้ามาแทน
แล้วคุณป้า น่าสงสาร กว่าจะรู้ เค้าก็อยู่ในความทรงจำเราแทนเเล้วเนอะ
อิป้อม :fcuk:
-
มาปูเสื่อรอค้าบบบบบบบบ มาวันนี้ ใช่มั้ย :mew2:
-
คุณยามมมมมมมมมมมมมมมมมม
ลงเวรนานล้ะม้างงงงงงงง
สายๆวันอาทิตย์ล้ะนะ :o12: :o12: :o12:
-
ตอนที่ 22 # ผิดที่ผมเอง
ผมไม่มีสมาธิทำงานเพราะใจมันมัวแต่พะวงคิดถึงใครบางคนที่อยู่ที่บ้าน ปกติก็คิดถึงอยู่ทุกวันแต่วันนี้ผมกลับคิดถึงเป็นพิเศษ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูภาพหน้าจอครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพคู่ที่ถูกแอบถ่ายโดยปกติแล้วมันทำให้ผมอารมณ์ดีได้ตลอด แต่ไม่ใช่เวลานี้
“เป็นบ้าอะไรของแก ทำหน้าซึมกะทือซังกะตายอยู่ได้ทุกวัน ฉันเบื่อแล้วนะยะ ช่วยกลับมาทำหน้าตาเหมือนคนหน่อยได้ไหม ไม่ใช่ทำหน้าบูดเป็นตูดศพแบบนี้” เสียงแวดๆที่ดังขึ้นข้างหน้าทำเอาผมต้องกุมขมับแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ
“วันนี้ลาครึ่งวันไม่ใช่รึไง”
“อ๋อ ไล่เหรอยะ”
จริงๆก็อยากจะบอกแบบนั้น…
“ฉันรอพี่อาร์มมารับย่ะ” ปัดพูดจบไม่ถึงห้าวินาที ประตูห้องทำงานของผมก็ถูกเปิดออกเบาๆ ผมมองพี่อาร์มเอาตัวแทรกเข้ามาตามช่องว่างของประตู มือก็ลูบหลังเด็กทารกบนบ่า ถ้าจำไม่ผิดอายุน่าจะประมาณหกเดือนได้
“ว้าย น้องพลอยของแม่ ไหนๆ มาหอมแก้มทีสิคะ” ปัดรีบปรี่เข้าไปหาร่างจ้ำม่ำนั่น หอมแก้มแรงๆจนผมคิดว่าเด็กต้องร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บแน่ๆ แต่ก็ไม่ เมื่อทั้งแม่และลูกต่างพากันหัวเราะคิกคัก
“ไหนน้องพลอยยิ้มหวานให้คุณอาหน่อยสิลูก” พี่อาร์มบอกลูกสาวพลางชี้ไม้ชี้มือมาทางผม เห็นเด็กมองตาม มองหน้าผม ก่อนจะเบ้ปาก แล้วร้องไห้จ้าออกมา...นี่แหล่ะนะ ผมถึงเกลียดเด็ก
“โอ๋ๆ อย่าไปมองมันลูก ไม่ร้องๆ เดี๋ยวกลับบ้านไปแม่ให้ดูการ์ตูนเจ้าหญิงล้างตานะคะ” เหอะ นี่ผมหน้าแย่ขนาดนั้นเชียว...
“ฉกาจมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า หน้าตาท่าทางดูซีดเซียวไปเยอะเลยนะ” พี่อาร์มถาม ผมยังไม่ทันจะตอบ ใครบางคนดันมาชิงตัดหน้าตอบแทนตัวผมเสียก่อน
“พอดีน้องนิดเขามีผัวใหม่ค่ะพี่ หน้ามันเลยกลายเป็นศพแบบนี้”
เอาเข้าไป...
เหมือนพี่อาร์มจะรู้ว่าปัดพูดเล่นเลยหันมายิ้มแหยๆให้ผมแทน ผมนึกในใจนะว่าดีแล้ว ที่ให้พี่อาร์มเลี้ยงลูก ถ้าปัดเป็นคนเลี้ยงเด็กต้องโตขึ้นมาปากจัดเหมือนแม่แน่ๆ ไม่รู้ว่าพี่อาร์มทนอยู่กับคนแบบนี้ไปได้ยังไง
นิดเหมือนกัน...ทนอยู่และอยู่ทนจนผมเองเริ่มทนไม่ไหว อยากจะปริปากคุยด้วยหลายครั้งหลายหน แต่มันยังไม่ถึงเวลา...
“พี่ขอลางานปัดครึ่งวันนะ เดี๋ยวจะพาน้องพลอยไปหาหมอ” พี่อาร์มบอกอย่างสุภาพ ผมพยักหน้าแล้วยิ้มรับให้ มองภาพผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กทารกแล้วมีใครอีกคนเดินอยู่ข้างๆ... แวบหนึ่งผมเห็นภาพตัวเองกับ...นิด รอยยิ้มถูกจุดขึ้นในใจ นิสัยแบบนิดคงชอบเด็กน่าดู
“เฮะ...”
เสียงเล็กๆดังขึ้น ก่อนจะแผดเสียงร้องไห้ดังไปทั่วห้องทำงาน เมื่อสักครู่พี่อาร์มหันหลังกลับ เลยทำให้น้องพลอยหันมาประสานสายตากับผมอย่างจัง ท้ายที่สุดพี่อาร์มเลยแก้ปัญหาโดยการเดินถอยหลังออกจากประตู และนั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำให้ตัวผมรู้ว่า...ผมเกลียดเด็ก
Rrr!
ผมขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าพ่อโทรมา ปกติพ่อจะไม่โทรมาหาผมในเวลาทำงานแบบนี้ถ้าหากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ และนี่...คงเป็นเรื่องสำคัญ
“ครับพ่อ” ผมรับสาย ใจคอไม่ค่อยดีนัก
“แกพานิดไปที่ทำงานด้วยรึเปล่า”
“เปล่านี่ครับ” จะมาได้ยังไง ในเมื่อผมไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้ว
“นิดหายตัวไป พ่อ...”
“อะไรนะครับ!” ผมหลุดเสียงพูดออกไปทันทีแบบไม่เชื่อหูตัวเอง หายตัวไป...หายไปได้ยังไง!
“พ่อหาดีแล้วรึยัง!” ชั่ววินาทีนั้นแม้จะควบคุมสติได้ แต่ตัวผมกลับสั่น มันต้องมีอะไรผิดพลาด นิดยังอยู่ในบ้านนั่นแหล่ะ แต่ทุกคนแค่หาไม่เจอ...
“พ่อหาดีแล้ว ไม่เจอเลย เจ้าโซ่ก็หายไปด้วย”
ไม่จริง...
โลกของผมดำมืดไปชั่วขณะ ก่อนที่ผมจะรีบพรวดพราดออกจากที่ทำงาน ไม่สนมันแล้วว่างานยังเหลือคั่งค้างอีกเท่าไหร่ ตอนนี้ในหัวมันวนเวียนอยู่กับคำถามที่ว่า นิดหายไปไหน...
ผมบอกให้สุทินช่วยขับรถตามหาอีกแรง ส่วนผมก็ขับรถอีกคันของบริษัทออกมา ในใจของผมสันนิษฐานเอาไว้ว่า โซ่ต้องไปกับนิดแน่ๆ เพราะมันเป็นหมาที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครยกเว้นคนในบ้าน เรื่องที่แอบหนีหายออกไปข้างนอกนี่ไม่เคยมี ยกเว้นจะมีคนพามันออกไป...
ไอ้เชน!
ชื่อของมันผุดขึ้นมาในหัวเป็นคนแรก ต้องเป็นไอ้เชนแน่ๆ มันเป็นคนเดียวที่เข้านอกออกในบ้านของผมได้ และเป็นคนที่ไอ้โซ่ค่อนข้างจะคุ้นเคย... และมีแค่มันคนเดียว ที่ผมสงสัยที่สุดในตอนนี้ ผมจึงรีบโทรหามันทันที
“มี’ไรวะ” น้ำเสียงติดจะรำคาญตอบกลับมาเมื่อมันกดรับสาย
“มึงทำกายภาพให้นิดอยู่รึเปล่า” ผมถามในประเด็นที่ตัวเองไม่ได้อยากรู้ ไอ้เชนมันเป็นคนฉลาดเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว การถามมันตรงๆอาจไม่ใช่เรื่องที่ดี ถ้าผมยิ่งกระวนกระวาย มันก็จะยิ่งแกล้งผม เพราะฉะนั้น ผมต้องทำเป็นไม่รู้ไว้ก่อนว่านิดหายตัวไป
“ไม่ได้เข้าไปนี่ กูโทรบอกนิดแล้วนะว่าวันนี้กูไม่ว่างเข้าไป นิดไม่ได้โทรบอกมึงเหรอ” ไอ้เชนว่า ผมนึกสะท้อนใจ นิดจะโทรบอกผมได้ยังไง ในเมื่อ...เราไม่ได้คุยกัน
“แล้วตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน” ผมถามมัน ไม่ได้ไว้ใจอะไรมันนักหรอกนะ
“กูยังอยู่ที่ศูนย์อยู่เลย มึงมีอะไรรึเปล่าวะ”
ถ้ามันอยู่ที่ศูนย์จริง ตอนนี้ผมคงแอบแวบไปดูที่บ้านมันได้สินะ มีอยู่ทางเดียวคือมันต้องพานิดไปซ่อนที่บ้านแน่ๆ เพราะทางศูนย์เขาคงไม่มีทางให้สุนัขเข้าอยู่แล้ว
“ไม่มีอะไร กูแค่ถามเฉยๆ” ผมบอกก่อนจะวางสายมัน แล้วรีบตะบึงรถไปที่บ้านไอ้เชนทันที
.
.
.
“สวัสดีครับแม่” ผมทักทายหญิงสูงวัยที่เดินมาหา
“อ้าว ฉกาจเองเหรอลูก แม่ก็นึกว่าใคร เอ...มาหาลูกเชนรึเปล่าจ้ะ เจ้าตัวไม่อยู่บ้านนะ”
“เหรอครับ” ผมแสดงสีหน้าเหมือนไม่เคยรู้มาก่อน พลางกวาดสายตาไปรอบบริเวณบ้าน มันเงียบเกินกว่าที่จะมีใคร และถ้านิดอยู่ที่นี่จริง ผมต้องได้ยินเสียงไอ้โซ่เห่า มันจะเห่าแล้วออกมารับทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงรถของผม แต่นี่...ไม่มี
“มีอะไรรึเปล่าลูก เข้าบ้านก่อนไหม”
ผมส่ายหัว ก่อนจะถามออกไปเลยตรงๆ
“วันนี้ ไอ้เชนได้พาใครมาที่บ้านรึเปล่าครับแม่”
“เอ...ไม่มีนี่จ้ะ”
คำว่าไม่มีทำให้ใบหน้าของผมหดเหลือสองนิ้ว ใจกระวนกระวายหนักกว่าเดิม ถ้าอย่างนั้นนิดออกไปกับใคร
Rrr!
ผมกดรับโทรศัพท์แทบจะทันทีเมื่อเห็นว่าสุทินโทรมา
“นายครับ ผมเจอรถเข็นคนไข้ของคุณนิดจอดทิ้งไว้ครับ!”
อะไรนะ...
ผมวางสายแล้วรีบละล่ำละลักบอกลาคุณแม่ ก่อนจะขับรถไปยังจุดที่สุทินว่าทันที เขาบอกว่าเจอรถเข็นของเจ้าตัวจอดทิ้งไว้ แล้วคนล่ะ...คนหายไปไหน!
“ว่าไงคุณสุทิน” ผมหายใจหอบ เหมือนคนวิ่งมาร้อยเมตร ก่อนจะรุดหน้าเข้าไปใกล้รถเข็นทันทีที่ได้เห็น ตัวของผมชากับสิ่งที่พังยับเยินอยู่ตรงหน้า แต่ทว่า
“ไม่ใช่...นี่ไม่ใช่รถเข็นของนิด ตรงที่จับมันจะมีรอยถลอก ผมจำได้ว่ามันครูดกับสะพานตอนที่งมขึ้นมาจากสระ แต่คันนี้ไม่มี เห็นไหม” ผมสำรวจ แล้วหันไปบอกสุทิน สีหน้าของผมยังไม่คลายความเครียด ตรงกันข้าม ผมกลับเครียดหนักกว่าเดิม หากออกไปแล้วนิดเกิดอันตรายผมจะทำยังไง
“ผมว่านายกลับไปรวมตัวกับคนที่บ้านก่อนดีกว่านะครับ เผื่อจะเจอเบาะแสอื่น” สุทินบอก ผมเลยตัดสินใจตามนั้น
แต่พอผมกลับบ้านไป ทุกคนที่ออกตามหาเอาแต่ส่ายหัว เหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว ตอนที่นิดหายไปกับไอ้ป้อม แต่ไม่ใช่...มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อีก
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนชั้นล่าง ห้องที่ผมไม่ได้ย่างกรายเข้ามานานนับเดือน ความอบอุ่นยังแผ่ซ่านอยู่ในห้อง แต่ใจของผมกลับหนาวเหน็บ ความอบอุ่นไม่ได้ช่วยอะไร ถ้าในห้องนี้ไม่มีนิด
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน คว้าหมอนที่นิดเคยนอนหนุนมากดจมูกสูดดมกลิ่นหอม กลิ่น...ที่ผมชอบ กลับเป็นกลิ่นเดียวกันที่ทำให้ผมรู้สึกปวดหนึบไปทั่วร่าง นิดหายไปไหนกันแน่
“มีอะไรอีกวะ” ผมอดรนทนไม่ไหว ต้องโทรไปหาไอ้เชนอีกรอบ
“ไอ้เชน...นิด...หายตัวไป”
“หา!”
“มึงช่วยกูตามหาเขาหน่อยได้ไหม” ผมเค้นเสียงออกไปอย่างยากลำบาก พยายามไม่ให้มันสั่นเครือที่สุดเท่าที่จะทำได้
“มึงใจเย็นก่อนนะ นิดออกไปกับไอ้ป้อมรึเปล่า”
ผมส่ายหัวกับตัวเองเมื่อคนปลายสายถามกลับมา มันไม่มีทางที่นิดจะออกไปกับไอ้ป้อมได้แน่
“กูกระทืบมันจนเกือบตาย ตอนนี้มันยังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย...”
“ไอ้เหี้ย ใครสั่งใครสอนให้มึงเป็นคนอย่างนี้วะ” เสียงไอ้เชนด่ากราดกลับมา
ผมรู้ ว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ ผมผิดเองที่เอาอารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลทั้งมวล
“กระทืบทั้งทีทำไมไม่เอาให้ตายไปเลยวะ”
คือ...
“เดี๋ยวกูไปบ้านมึงเดี๋ยวนี้เลย มึงต้องใจเย็นๆนะ มันไม่มีอะไรหรอก เชื่อกู”
ผมเฝ้าภาวนา หวังให้เป็นอย่างที่มันว่า แม้จะมองไม่เห็นหนทางข้างหน้าเลยก็ตาม...
.
.
.
ประมาณสองชั่วโมงถัดมา ไอ้เชนก็มาถึง ตอนนี้พวกเรานั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ละคนมีสีหน้าวิตกกังวล ต่างคนต่างเงียบเพราะจนปัญญา เราหาเบาะแสอะไรเกี่ยวกับนิดไม่ได้เลย
“โทรศัพท์ล่ะ นิดโทรหาใครเป็นคนสุดท้าย” เสียงได้เชนถาม
“โทรหา...กูเอง เมื่อตอนต้นเดือน แต่กูไม่ได้รับ” ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นอาชญากรที่ค่อยๆคายความผิดออกมาทีละน้อย ใช่ ผมผิดเอง...ตลอดเวลาที่นิดเอาแต่คิดถึงผม ผมกลับแกล้งทำเมิน ไม่สนใจเขา
“แล้วนิดเอาอะไรติดตัวไปบ้าง” คราวนี้พ่อถามขึ้นมาบ้าง ผมเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะตอบออกไปเสียงแผ่วเบา
“ไม่มีเลยครับพ่อ”
พ่อถอนหายใจยาวเมื่อได้ฟังคำตอบจากผม นิดไม่ได้เอาอะไรติดตัวไปเลยจริงๆ แม้แต่รองเท้า ก็ไม่ได้ใส่ไป นั่นยิ่งทำให้ผมเป็นห่วง
“นี่แหล่ะนะ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แล้วเป็นยังไง พ่อเตือนแกแล้ว”
ผมคิด ผมคิดดีแล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะกลายมาเป็นแบบนี้ต่างหาก
“มึงสองคนเวลามีปัญหาทำไมไม่ยอมพูดคุยกันดีๆวะ เอาแต่ทำร้ายกันอยู่ได้” ไอ้เชนบ่นออกมาอย่างหัวเสีย และทุกคนต่างพร้อมใจพากันส่ายหัว แต่ทำไม...ไม่มีใครเข้าใจจิตใจของผมบ้าง
“มึงรู้ไหม นิดเหมือนเป็นดวงใจของกูทั้งดวง ยิ่งกูทำร้ายเขา กูก็ยิ่งเจ็บไม่แพ้กัน กูแค่อยาก...”
“เจ็บขนาดทนไม่ไหวเลยต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่กลับบ้านกลับช่อง...แล้วมึงนึกถึงคนที่เขารอมึงกลับมาบ้านบ้างไหม กูไม่แปลกใจเลยทำไมเมียมึงถึงหาย”
ผมยังอธิบายไม่ทันจบ ไอ้เชนก็ชิงด่าผมเสียก่อน ไม่เป็นไร ผมจะไม่อธิบาย เพราะต่อให้ผมพูดอะไรออกไป ก็ไม่มีใครยอมเข้าใจผมอยู่ดี แต่ก็จริงอย่างที่ไอ้เชนพูด และเป็นอย่างที่ไอ้เชนบอกทุกอย่าง ผมทนไม่ไหวอย่างที่มันบอกจริงๆ ทนไม่ไหวที่จะเห็นหน้าตาปวดร้าวของนิด ทนไม่ไหว จนเขา...ก็ไม่ทนผมเหมือนกัน
“เอาล่ะ พ่อว่ารอเวลาให้ครบหนึ่งวันก่อน มันอาจไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่คิดก็ได้”
ผมแค่นยิ้มอย่างข่มขื่น ใช่ ไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่คิด...แต่ร้ายแรงกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ไม่ว่านิดจะออกไปไหนด้วยตัวเอง หรือมีใครพาตัวไป ก็ไม่ดีสักอย่างสำหรับผมในตอนนี้
“ทุกคนไปพักผ่อนเถอะครับ” ผมบอกแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีที่อ่อนแรง
“แกจะไปไหน...พ่อว่านอนพักก่อนดีกว่าไหม พรุ่งนี้ค่อยไปแจ้งความ แล้วช่วยกันออกตามหาอีกที”
นอนพักเหรอ...ตราบใดที่ยังหานิดไม่เจอ ผมคงไม่สามารถข่มตาตัวเองให้หลับลงได้...
.
.
.
วันผ่านเดือนผ่าน ผมเริ่มสิ้นหวังเข้าไปทุกที แม้ว่าจะแจ้งความ หรือทำอะไรก็ตาม ผมก็ไม่เคยเจอนิดเลยแม้แต่เงา
“แม่ครับ...ลูกชายอีกคนของแม่...คนรักของผม...เขาหายตัวไป ฮึก...ผมพยายามตามหาเขามาแล้วทุกที่ แต่ไม่เคยเจอเขาเลย...แม่ต้องช่วยผมตามหาเขานะ ช่วยพานิดกลับมาบ้านเราทีนะครับ” เสียงแหบพร่าขาดๆหายๆของผมพร่ำเพ้ออยู่กับรูปถ่ายของผู้เป็นแม่ น้ำตาของผมไหลอาบ เมื่อทนกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหว ตลอดระยะเวลาเกือบเดือน มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อจนแทบบ้า
เสียงบดเท้ากับพื้นไม้ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบปาดน้ำตาออก ตีสีหน้าเป็นปกติให้ดูแนบเนียนที่สุด เมื่อพ่อเดินมาตบบ่าผมเบาๆ
“เชนมาหาลูกนะ รออยู่ที่บ้านใหญ่” ผมพยักหน้ารับ วางรูปของแม่ไว้ที่เดิม ก่อนหันหลังกลับผมมองรูปท่านก่อนจะพูดกับแม่ในใจ…
‘ผมไม่อยากเป็นแบบพ่อ ที่ต้องจากกับแม่...ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก เพราะฉะนั้น แม่อย่าใจร้ายกับผมเลยนะ’
แต่ละย่างก้าวของการเดินจากบ้านเล็กไปบ้านใหญ่มันช่างยากลำบากสำหรับผม เพราะตอนนี้เรี่ยวแรงของผมหดหาย พยุงตัวเองให้ยืนตรงๆได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
“มึงโอเคนะฉกาจ” เสียงไอ้เชนทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ไม่โอเค” ผมกล้าพูดเลย ทุกวันนี้ผมเหมือนมีชีวิตอยู่ไปวันๆ
“มึงกินข้าวบ้างรึเปล่าวะ” ผมส่ายหัวแทนคำตอบ มันเลิกคิ้วถาม ทำสีหน้าประมาณว่าไม่เข้าใจ
“แล้วนิดล่ะ นิดกินข้าวบ้างรึยัง...กินเยอะไหม นอนยังไง อยู่ที่ไหน ลำบากไหม...คิดได้แค่นี้กูก็กินอะไรไม่ลงแล้ว” เสียงติดแหบของผมตอบออกไป ต้องกระแอมไอเป็นระยะเพื่อให้มีเสียงออกมาจากลำคอ
“มึงมันบ้า ไม่กินข้าวแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปตามหาเขา”
ใช่ ผมมันบ้า แต่ผมไม่ฟังเสียงมันหรอกนะ ปล่อยให้มันยืนบ่นต่อไป ผมเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะมาถือแล้วเปิดออกอ่านอย่างเนือยๆ จากที่เคยไปทำงานที่บริษัท ตอนนี้ผมต้องหอบงานมาทำที่บ้าน เพราะผมรอ...รอเผื่อว่านิดจะกลับมา
ผมจรดปากกาลงลายเซ็น แต่แฟ้มนี้มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติ...แผ่นกระดาษบางอย่างถูกสอดไว้ในแฟ้ม ผมค่อยดึงออกมาดู ก่อนจะเบิกตาค้าง ตัวชา แทบสิ้นสติกับภาพที่เห็น มันเป็นภาพของนิดเอามือกุมหัวด้วยความเจ็บ คราบน้ำตาเกรอะกรังเต็มใบหน้า ที่สำคัญทั้งตัวของนิดเต็มไปด้วยเลือด!
‘ถ้าไม่อยากให้มันตาย ส่งเงินมาให้กูสามร้อยล้าน แล้วห้ามแจ้งตำรวจเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น กูจะฆ่ามันทันที!’
ใจของผมกระตุกวูบกับข้อความที่ได้อ่าน ไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่แบบนี้!
“มีอะไรวะ” ไอ้เชนเดินมากระชากรูปถ่ายออกจากมือของผมไปดูเองกับตาเมื่อเห็นผมไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง มันทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“มึงใจเย็นก่อน อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่านิดอยู่ที่ไหน ดูสิมันเขียนที่อยู่ไว้” มันปลอบ แต่ผมใจเย็นต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว
“กูจะเอาเงินไปให้มันเดี๋ยวนี้เลย!” ผมรีบลุกขึ้นแทบจะทันทีทันใด หากไม่โดนคว้าไหล่เอาไว้ก่อนตัวคงปลิวไปถึงรถแล้ว
“มึงอย่าบุ่มบ่ามสิวะ มีสติหน่อย เดี๋ยวนิดได้โดนมันฆ่าจริงๆหรอก” ไอ้เชนกระซิบเสียงเครียด จริงสิ...ผมต้องห่วงความปลอดภัยของนิดก่อนเป็นอันดับหนึ่ง
“แล้วจะให้กู...ทำยังไงบ้าง” ตอนนี้ผมทรมานเต็มที
“มึงต้องแอบเข้าไปในบ้านหลังนั้นตอนกลางคืน แล้วมึงจะได้เจอนิดสมใจอยาก” ไอ้เชนบอก ผมเห็นดวงตาของมันแพรวระยับชอบกล มันคงมีแผนสำหรับจัดการเรื่องนี้อยู่ในใจแล้วอย่างแน่นอน
.
.
.
ผมนึกว่าไอ้เชนจะบอกแผนการเพื่อเป็นการเตรียมตัวบุกบ้านหลังนั้นในคืนนี้ แต่ไม่เลย ซ้ำมันยังปล่อยให้ผมมาคนเดียวอีก แต่ผมไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว ทันทีที่พานิดออกมาจากบ้านได้ ผมจะกระทืบมันให้จมดิน!
ผมจอดรถเทียบที่หน้าบ้านหลังดังกล่าว ความรู้สึกแปลกๆผุดขึ้นมาในสมองตั้งแต่ตอนที่เลี้ยวเข้าซอยมาแล้ว บ้านละแวกนี้ ไม่น่าจะเป็นที่ซ่องสุมของโจรเรียกค่าไถ่ได้...มันดูมีราคาเกินไป
“ชี่...เงียบไว้นะโซ่” ผมส่งเสียงบอกไอ้โซ่ที่ถูกผูกไว้กับเสาหน้าบ้าน มันแกว่งหางไปมาเมื่อเห็นผม ตัวมันเองอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี ผมนึกว่ามันจะถูกทารุณกรรมอะไรเสียอีก โจรก็รักหมาเหมือนกันนี่ แต่กับนิด...ทำไมมันถึงทำอะไรโหดร้ายได้ลงคอ ยิ่งคิดยิ่งโมโห
ผมผลักประตูออกเบาๆ นึกสงสัยว่าทำไมมันถึงไม่ได้ล็อก ทางมันจะสะดวกขนาดนี้เชียวหรือ และยิ่งได้เห็นเครื่องเรือนราคาแพงภายในบ้าน ผมว่ามันไม่ใช่แล้ว...มันไม่ใช่บ้านโจร แต่เป็นบ้านคน...ต้องเป็นบ้านคนแน่ๆ
ผมลดไฟฉายลงทันทีที่หาสวิตช์ไฟกลางบ้านเจอ แสงไฟสว่างวาบทันทีที่ผมกดเปิด มันมีประตูอยู่สองทาง ผมเลือกบานที่อยู่ทางขวามือ ค่อยๆเดินไปเปิดออกเบาๆ เห็นใครบางคนนอนคุดคู้อยู่ที่เตียง ผมเผลอยิ้มด้วยความดีใจ บางทีอาจจะเป็นนิด
มือสั่นๆของผมค่อยๆแหวกผ้าห่มออก ใจเต้นตึกตักจนแทบระเบิดก่อนที่จะ...
“เฮ้ย!” ผมร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆร่างที่นอนนิ่งกระเด้งตัวพรวดขึ้นมา ตัวของผมผงะถอยไปกับพื้น คนที่ลุกขึ้นมาค่อยๆเบือนใบหน้ามาทางผมช้าๆ แล้วยกยิ้มให้...มันไม่ใช่ใบหน้าของนิด และไม่ใช่ใบหน้าของใครที่ไหน มันคือ...
หน้าเหี้ยๆของไอ้เชน!
“มึงสนุกมากใช่ไหมไอ้ชั่ว!” ผมปรี่เข้าไปเอาด้ามไฟฉายฟาดหัวมัน แต่ไม่โดน เพราะมันเอามือปัดป้องสุดกำลัง เสียงหัวเราะระรื่นที่ปกติจะดังกว่านี้ กลับถูกกลั้นเอาไว้
“เบาๆ เดี๋ยวนิดตื่นแล้วเรื่องใหญ่นะมึง” มันบอกแล้วยังไม่หยุดขำแต่ผมนี่สิหยุดมือทันที
“กูจะดัดนิสัยเขา แต่ดันมาเจอมึงตลบหลังดัดนิสัยคืนจนได้” ผมบอกแล้วหัวเราะออกมาฝืดๆ ตอนนี้แค่รู้ว่านิดปลอดภัย ผมก็ดีใจแล้ว
“พากู...ไปหาเขาทีได้ไหม” ผมพูดออกไป ร่างกายพลันอ่อนเปลี้ยขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้านวล หากไม่ได้เห็นคงขาดใจตายลงเดี๋ยวนี้
ไอ้เชนไม่พูดอะไร ได้แต่เดินนำผมออกไปจากห้อง แล้วตรงเข้าไปเปิดประตูของอีกฝั่ง ผมมองตาม เห็นร่างของคนที่คิดถึงกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ใบหน้าน่ารักของเขา ผมจดจำมันได้ดีไม่มีวันลืม และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ฝีเท้าของผมขยับเข้าไปชิดข้างเตียงทีละน้อย ก่อนจะค่อยๆหมดแรงทรุดนั่งอยู่กับพื้น น้ำตาของผมไหลออกมาด้วยความตื้นตัน
ดีใจ...ดีใจมากเหลือเกิน
“นิดสบายดีใช่ไหม” ผมกระซิบถามไอ้เชนที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มันครางตอบรับในลำคอ ผมพึงใจกับคำตอบพลางเอามือไล้ไปตามโครงหน้าของคนหลับอย่างทะนุถนอม
“ผอมลงนะ” ผมบอกออกมา ใจจริงคือพูดกับคนหลับ แต่ไอ้เชนดันตอบผมกลับมาเสียได้
“มึงผอมลงกว่าเขาอีก”
ดีแล้ว ดีแล้วที่มันบอกแบบนั้น ผมคงไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่ หากทำให้นิดดูแย่ หรือลำบากกว่าตัวผม
“เอาไง จะพาเขากลับบ้านไหม” ไอ้เชนถาม ผมอยากพานิดกลับไปอยู่ที่บ้านด้วยใจแทบขาด แต่ถ้าพากลับไป ก็ต้องเข้าสู่วังวนแบบเดิมอีกแน่
“เขาชอบอยู่ที่นี่รึเปล่า” ผมฝืนใจถามออกไป
“ก็ไม่เลวนัก” ไอ้เชนตอบพร้อมกับไหวไหล่
“กู...อยากให้นิดอยู่ที่นี่ต่อ มึงช่วยดูแลเขาแทนกูได้ไหม” ถ้านิดอยู่กับไอ้เชน สภาพจิตใจต้องดีกว่าอยู่กับผมแน่นอน
“ทำไม ยังดัดนิสัยไม่พออีกเหรอ” ไอ้เชนถามพลางกลั้วเสียงหัวเราะ
“ใช่ จนกว่าเขาจะเลิกร้องไห้เพื่อกูได้ กูถึงจะพอใจ” ผมตอบกลับไป คำตอบที่จริงจังของผม ทำให้ไอ้เชนเลิกทำเป็นทีเล่นทีจริง
“ถึงตอนนั้นกูว่าเขาคงเลิกรักมึงแล้วล่ะ”
ผมรู้ดี...
“ไม่เป็นไร เขาจะไม่รัก กูไม่ว่า ขอแค่ให้นิดรู้จักรักตัวเองบ้างก็พอ...”
▲อ่านตอนที่22#ผิดที่ผมเอง(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37234.msg2363784#msg2363784)▲
................................................................................
(http://i1278.photobucket.com/albums/y513/403_TB/403_2_zpsbd91ae5c.jpg)
-
ถ้ามีหญ้าอีกกำนะ เจ๋งเลย
-
รออ่านความทุกข์ทรมานของอิคุณฉกาจ
หึๆๆๆๆ ฮิ ยะ ฮ่าๆๆๆ :hao7:
-
“กระทืบทั้งทีทำไมไม่เอาให้ตายไปเลยวะ”
หมอเชน แร๊งงง!!!
เป็นคนที่ชัดเจนมากค่ะ
ไรเตอร์ค๊า จบคู่หลักนี่เมื่อไรขอคู่ให้หมอเชนมั่งได้มั้ยเนี่ย
เค้าชอบอ่า อีตาฉกาจหลุดโผพระเอกในดวงใจไปแล้ว
เจอหมอเชนชนซะกระเด็นตกขอบไปเลย
-
แอบมีพิมพ์ผิดอยู่นะคะ :katai2-1:
พี่เชนมาจากไหน XD
“พี่ขอลางานปัดครึ่งวันนะ เดี๋ยวจะพาน้องพลอยไปหาหมอ” พี่เชนบอกอย่างสุภาพ ผมพยักหน้าแล้วยิ้มรับให้ มองภาพผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กทารกแล้วมีใครอีกคนเดินอยู่ข้างๆ... แวบหนึ่งผมเห็นภาพตัวเองกับ...นิด รอยยิ้มถูกจุดขึ้นในใจ นิสัยแบบนิดคงชอบเด็กน่าดู
กรีดร้องค้างคามากค่ะคุณขา อยากอ่านต่อ :ling1:
อีคุณฉกาจก็นะ ตอนเขาอยู่ทำเป็นเมินมองเขาเป็นธาตุอากาศ
ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ ก็คนมันป่วย กับคนมันเกือบพิการ
จิตใจดีช่วยเหลือตัวเองไม่ได้... มีอะไรแม่งก็โทษกันไว้ก่อน
ทำเหมือนไม่เหลือเยื่อใยกันแล้ว ใครเขาจะไปอยู่ด้วยกับตัว
ไม่ใช่โรคจิตทนอยู่ต่อไป ถึงรักมากมายมันก็ต้องมีวันที่ทนไม่ไหวกันบ้างล่ะ
ทีพอหายตัวไปทำมาเป็นรู้สึกรู้สำนึก !!
จัดหนักเลยค่าาาา พี่เชนแอ๊บได้เนียนมาก เอาให้รู้สึก
ไปถึงไส้ติ่งเลยทีเดียว เจ็บซ้ำ ๆ ให้เหมือนที่คุณนิดรู้สึก หึหึ
-
รอค่ะๆ :katai4: :katai4:
-
หาหญ้าให้อียามกิน :hao3: :hao3: :hao3:
-
โอะโอ จะได้รู้แล้วสภาพกระทิงเปลี่ยว 55
รอคนเขียนมาต่อค่า <3
ปล.พี่เชนนี่น่าจะได้ตุ๊กตาทองนะ สมบทบาทเหลือเกิน
-
เป็นไงล่ะ คุณฉกาจ
โดนเล่นกลับ ซึมเลย
-
เชน....ความโรคจิตของนายน่ะเก็บไว้บ้างก็ได้. ไม่ต้องเผยออกมาให้โลกรู้มากก็ดีนะ :heaven
-
แบบว่าอารมณ์ค้างกันเลยอะ แงๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววว
-
พี่เชนอย่างเนียน มอบโล่ให้เลย :katai2-1:
ฉกาจเป็นกระทิงเปลี่ยว :m20:
ตามหาไปเถอะ ไม่เจอหรอก
สมน้ำหน้า
-
คุณนิดจ๋าาาาาาา บทหายอ้ะ
นิดจ๋ะ นิดจ๋าาา
ฉันชอบนางปัดนางเเนวมาก รักนาง จุ้บๆ
ผุ้หญิงอะไร อย่างเฟี้ยวอ้ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพื่อนคุณยามแต่ล่ะคนสุดยอดมาก....5555
โดยเฉพาะพี่เชน พระเอกในดวงใจ
-
สมน้ำหน้าคุณผักกาดอยากเล่นตัว ฟอร์มจัดดีนัก ให้เจ็บซะบ้าง
-
ตอนแรกสงสารนะผักกาด แต่พอเห็นรูปควายแล้วขำกลิ้งเลยอะ :jul3:
มันอาจจะไม่แย่อย่างที่คิดก็ได้นะเนี่ย รอวันที่กลับมาคืนดีกันค่ะ :impress2:
-
พี่เชนนายเนียนมาก
ยามเอ๋ย เอาหญ้าอีกกำไม
-
หายง่าวหรือยังยาม?
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดดัง ๆ คนแต่งมาทำให้อยากแล้วจากไปT^T :mew6: :mew6:
แต่ยังไงก็จะรอ :mew1:
-
เฮ้อ...เมื่อไรจะพูดดีๆ กับเขาบ้าง จะเสียคนรักไปอยู่แล้ว
-
กดไลค์พี่หมอเชนแรงๆ เนี้ยนเนียนอ่ะพี่ อีคุณฉกาจใกล้บ้าแระ
ก็แอบสะใจเบาๆ ที่ทิ้งให้นิดอยู่บ้านคอยเป็นอาทิตย์ รอให้สำนึกผิดหรืออะไร
สะใจที่อัดไอ้ป้อมจนเละมันต้องเจอแบบนี้ หึๆ แค้นล่ะสิ
ดูคุณฉกาจเหมือนไม่โกรธนิดเลย แต่ไม่กลับบ้าน ต่อไปก็ไม่มีคนรอที่บ้านแล้วล่ะดีใจมั้ย
(คนอ่านลำเอียงตลอด)
ขอบคุณค่ะ
-
พอนิดอยู่ก็ทำเมิน มึนตึงตีหน้ายักษ์
พอนิดไม่อยู่ ทำโวย เพื่อ????
เจ็บซะให้เข็ด สมน้ำหน้า เด็กยังเกลียดแกเลยอิฉกาจ ชิ้วๆๆๆ
-
คราวหลังก็หาข้าวกล้องหรือข้าวหอมมะลิมากินบ้างนะจ๊ะหนูฉกาจ
ใครก็บอกไว้...การที่คู่รักจะอยู่ด้วยกันได้ มันต้องอาศัยเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ยามทะเลาะกันก็ต้องฟังกันและกันบ้าง ไม่ใช่สรุปความเห็นเอาเองว่าเรื่องนั้นเป็นอย่างนี้หรือเรื่องนี้เป็นอย่างนั้น แล้วความไว้เนื้อเชื่อใจกันมันจะไปอยู่ไหนล่ะ หัดใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์หน่อยเถอะ ขอร้อง
-
ชอบหมอเชนอะ 555 เนียนได้ใจ
รอๆกระทิงเปลี่ยว :z2: :z2:
-
พี่เชนช่างแนบเนียนอย่างร้ายกาจ
-
สมน้ำหน้ามัน ชิ
-
กำลังสงสารปบสมน้ำหน้าคุณฉกาจอยู่ดีๆ เจอรูปควายแล้วขำก๊ากกเลย 55
-
ตัดแบบนี้โกรธคนแต่งแล้ว อิอิ
ถ้าไม่มาตามนัดโกรธแน่ ชิส์
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ปล เค้าล้อเล่นนะคร้าบบบบบบบบ
-
กรี๊ดมาก!! คือแอบเล็งเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่เรื่องอัพครังแรกๆแล้วคะ แต่ยังไม่อยากมาอ่านเพราะกลัวมาอัพช้าแล้วค้าง555 เมื่อวานก็ตัดสินใจกดเข้อ่าน เออ ตอนแรกว่าจะอ่านสองสามตอนแล้พักไว้แล้วค่อยอ่านต่อ ปรากฏว่า รวดเดียว21ตอนเลยคะT T เพลินม๊าก~ แต่จริงๆแอบเดาฐานะคุณฉกาจได้ตั้งแต่ตอนแรก แต่เดาว่าเป็นประธานบริษัทนิด แต่อันนี้เป็นบริษัทคู่แข่งแทน(ถูกครึ่งนึง อิอิ) ชอบเวลานิดอ้อนผักมากเลยคะ!(เห็นคนอื่นๆเรียกผักกาดแล้วฮามาก)555 เล็งแล้วว่าวันนี้จะมาอัพ แต่ไม่คิดว่าจะตัดฉับอ๊า~~ ฮือ ทำร้ายมาก รักพี่เชนมวจะรีบาก ฮาไปไหนคะพี่ ถ้ามีตอนของพี่เชนจะรีบมาอ่านอย่างด่วนชัวคะ อยากให้แต่งนิยายแยกของพี่เชน~ น่ารักมาก!! ชอบคุณโซ่ด้วย ฝากดูแลคุณนิดด้วยน้าคุณโซ่<3 ตอนค่ำจะมาอ่านที่เหลือต่อ รีบๆอัพนะคะ!!! <3
-
สมน้ำหน้าคุณยามกระบือ 555+
-
พี่เชนนี่ร้ายไม่เบา แอ๊บได้เนียนมากๆ
แต่จริงๆ ถึงจะไม่เนียนยังไงคุณฉกาจก็คงไม่รู้หรอก
เพราะใจคงพะวนห่วงแต่คุณนิด
ก็ได้แต่หวังว่าพี่เชนคงไม่แกล้งคุณฉกาจนานเกินไป
คือ แบบใบ้ๆ หน่อยก็ได้ ว่าคุณนิดสบายดีไรงี้ คุณยามจะได้สบายใจ
-
หึหึหึ... หมอเจ๋งวะ :man1: :man1: :man1:
-
พี่เชนโคตรเนียนอ่ะ
ไม่ใช่ว่าไม่สงสัยนะ แต่จับผิดไม่ได้ต่างหาก ฮ่าๆ
กระทิงเปลี่ยวเอ๋ย ทรมานใจไปก่อนละกันนะ
-
หมอเชนแรงอีกแล้ว!!
-
o13
ให้คุณฉกาจหาไปอีกสักพักแล้วกัน
ฮารูปคุณยามอ่ะ :hao7:
-
พี่เซนร้ายกาจ o18 ภาคพี่เซนให้ผักกาดเอาคืน :katai2-1:
-
หึ ฉกาจสมควรโดน
ปัดน่ารักอะ
-
เป็นศัตรูกับคนทั้งโลกได้ แต่ไม่ขอเป็นศัตรูกะหมอเชน เฮียแกน่ากลัวจริงๆ
-
แอร้ยยย เดี๋ยวไปช่วยกระทืบดีมั้ยคะะะะะะ :m31:
คือก็สงสารอียามเบาๆ นะ จุดนี้ แต่ก็นั่นแหละ ชดใช้กรรมไปก่อนนะยะ
อ่านๆ ไปเมื่อกี้น้ำตาปริ่มๆ จะไหลละเชียว แต่หดหมดเลย พอเห็นรุปน้องควาย กรี้ดดดด
นี่คือรูปจำลองอีคุณยามป้ะคะ 5555555
เค้ารอ 4 ทุ่ม เดี๋ยวจิมาใหม่ :hao7:
-
เกลียดมาม่าของคุณนิด แต่รักมาม่าของคุณยาม
ฮ่าๆ ถ้าบอกว่าสะใจจะด่ามั้ย เค้าลพเอียงอย่างเห็น
ได้ชัด ทำไมอ่ะก็เค้ารักคุณนิด ฮิฮิ คนเขียนมาต่อไวไวน๊า
-
55555ภาพถูกใจสุดๆ หมอเชนนี่ก็เนียนได้อีกนับถือจริงๆ ของเคะควีนๆมาปราบแกหน่อยได้มะอิอิ
ตอนนี้คุณฉกาดก็เท่ห์อยู่เหมือนกันนะ ตอนที่บอกว่าไม่ใช่รถเข็นนิดนี่เอาใจไปเต็มๆ
รอที่เหลือนะคะะะะ :hao7:
-
คุณฉกาจขาดใจตายแน่ๆ แต่คนอาจก็จะตายค้างนะ :mew2:
-
พี่เชนเนียนมาก ๕๕
ขำรูปคุณยาม :m20:
-
อร๊ายยย ยามฉกาจหล๊อหล่อ :katai2-1: 555555555555
พี่เชนเนียนเชียวนะ หาคุณนิดเจอเร็วๆล่ะฉกาจ แล้วอย่าโมโหคุณนิดอีกนะ :m16:
-
หมอมากี่รอบโคตรแย่งซีน 555
-
พี่เชน ร้ายมากเลย
เริ่มสงสารผักกาดแล้วอ่ะ
วัวกระทิงร้องให้ ตลก :hao7:เอิ้กๆ
รอส่วนที่เหลือ ค่ะ :hao5:
-
เนียนมากกกกกนะเชน
-
เชนมีแผนอะไรกันแน่หนออ
คุณฉกาจนี่ก็คิดถึงนิดล่ะสิ เห็นไหม ไม่มีนิดอยู่ไม่ได้หรอกก
รอนะคะ :mew1:
-
โถ ๆ คุณยามหน้าสงสารมั่ก ๆ น้ำตาไหลพรากเชียว แต่ทำไมเราฮาล่ะเนี่ย กร้าก ๆ :pigha2: :pigha2:
เข้าใจนะว่าจะให้บทเรียนคุณนิดแต่ตัวเองก็จะทนไม่ได้ซะเอง แล้วจะแกล้งโกรธนานไปเพื่ออะไร ห๊า! คุณฉกาจ
พี่เชนที่รักสุดยอดมาก o13 น่ามอบรางวัลตุ๊กตาทองให้ซะจริ้งคนเนี้ย :กอด1: แม้คุณฉกาจจะไม่ไว้ใจพี่เชนอยู่แล้ว
แต่ใครรึจะเนียนสู้พี่เชนได้ ถึงขนาดคิดไว้แล้วว่าคุณฉกาจต้องไปตามที่บ้านตัวเอง ถึงเอาคุณนิดไปไว้ที่บ้านใหม่สินะ
ยอดมากค่ะ คิดว่าคุณฉกาจไปกระทืบนายป้อมตอนตามหานิดซะอีก ที่แท้ต่อหน้าคุณนิดทำนิ่งแต่แอบตามไปกระทืบ
นายป้อมตั้งแต่วันนั้นเลยสินะ สร้างภาพซะจริงนะยะ แต่พี่เชนนี่ขาโหดซะกว่า กะให้กระทืบให้ตายนี่ คุณฉกาจยังชิดซ้าย
แต่ขอบอกว่าโดนใจเรามากอ่ะ คนอย่างนี้ต้องกระทืบให้ตาย :m16:
รอคุณฉกาจรับกรรมโทษฐานโกรธคุณนิดนานเกิ๊น โดยการให้พี่เชนปั่นหัวไปเรื่อย ๆ นะจ้ะ ทำใจซะนะคุณฉกาจ เอิ๊ก ๆ :laugh:
ปล. เรื่องนี้เวลาผ่านไปเร็วมาก ๆ เลยอ่ะ ตอนนิดเจอปัดยังแค่ท้องอ่อน ๆ อยู่เลย ปัดโผล่มาอีกที เรางง หา! ลูกเธอหกเดือนแล้วเหรอเนี่ย
-
พี่เชน เอ่อ.. ชนะเลิศค่ะ o13
-
ฮารูปอ่ะ 555555555555555555 :laugh:
-
ตั้งนากาปลุกสามสี่ทุ่มด้วยน๊าาาาาา
ถ้าลืม สงสัยขาดใจตาย ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากอ่านตอนต่อไปแน่ๆ :sad4:
-
:mew2:
รอค่ะรอ สงสารคุณฉกาจจัง
พี่เชนก็แลจะเล่นแรงไปนะคะ
แกล้งคนน่ะแกล้ง แต่แค่พอประมาณก็น่าจะพอ
-
หมอเชน สนใจมีคู่เป็นหนุ่มใหมคะ เพราะดูท่าทางคงไม่มีสาวใหนสู้ฝีปากคุณได้แน่เลย(ชนิดหือไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว)
-
กินหญ้าไปก่อนนะคุณผักกาด :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
:katai4: :katai4:
-
รอนะครับ
-
คุณฉกาจทีงี้แหละกระวนกระวาย ทีทำนิดร้องให้ ล่ะไม่คิด ชิส์
-
:katai4: :katai4:
-
-//โผล่หัวหลังจากซุ่มอ่านมานาน...
ขอนั่งด่าไอ้คุณป้อมแปปนะคะ :katai4:
เป็นตัวร้ายที่อุบาทว์ที่สุดในโลกา ชาติชั่วตัวชะมด(?) ขออภัยที่ไม่สุภาพ แต่ป้อมมัน *ติ๊ด* จริงๆค่ะ!!
คุณนิดผิดตรงไหนวะพี่ไม่รักแกน่ะ เรื่องนี้ฝืนใจได้เหรอ ดวกส์!!
แต่ยังบากหน้ามาขอโทษอีกนะเอ็ง แล้วคุณนิดก็ดันให้อภัย เอาเข้าไป จะใจอ่อนไปถึงไหนคะ ฮ่วย! :katai1:
ตอนให้ป้อมจูบนี้โมโหคุณนิดมาก คุณนิดจะใจอ่อนเกินไปแล้ะ เพราะแบบนี้ไงถึงทำให้เกิดปัญหาตามมาทีหลังแบบนี้น่ะ ถึงจะรักคุณนิดโครตๆ แต่เรื่องนี้ไม่เข้าข้างหรอกนะคะ
แง่งงง อยากถีบอิพี่ป้อมกระเด็นติดฝาบ้าน แต่อิคุณฉกาจจัดหนักไปแล้ว ชิส์ อยากตามไปกระทืบซ้ำอีกคน จับตอนเป็นขันทีเลยท่าจะดี ฮึ่มมม
เห็นด้วยกับพี่เชนอย่างรุนแรงว่าควรกระทืบให้มันตายๆไปเลย แกจงหายไปซร้าาาา :m31:
สำหรับตอนนี้ รู้สึกจะรักผักกาดมากกว่าคุณนิดไปแล้ว เราว่าคุณนิดผิดจริงๆที่ให้อิพี่ป้อมมันทำแบบนั้น ...พูดแล้วคันปากอยากด่าไอ้พี่ป้อมยาวๆอีกซักสี่ห้าบรรทัดจัง (รู้สึกเนื้อหาส่วนใหญ่จะด่าป้อมนะอิเมนท์นี้เนี่ย)
ผักกาดสู้ๆ หาคุณนิดให้เจอนะ
คุณนิดก็อย่างอนนาน ดราม่ามากไม่ดี เสียสุขภาพจิต(คนอ่าน)นะคะ
ปล.รักคุณโซ่มากกกกก คุณหมาฮีโร่ แอร๊ยยยย
-
ถ้าคุณฉกาจไม่รีบไปรับคุณนิดกลับบ้านเร็วๆ
เราจะหันไปยกป้ายไฟเชียร์เชนแล้วนะ ชิๆ
แ่ต่ช้าๆก็ดีเหมือนกัน สมน้ำหน้าฉกาจมัน ฮ่าๆๆ
-
ยกป้ายไฟเชียร์หมอเชน :z2: :z2:
-
ฮ่าๆๆๆ พี่เชนแรงอ่า...
สมน้ำหน้าอีพี่ป้อม แผนสูงดีนัก สมควรแล้ว....
รออ่าน ต่อ ว่า ตาผักกาดเป็นไงต่อ
-
พี่เชนเนียนมากกก :katai2-1:
ตุ๊กตาทองสาขานักแสดงชายยอดเยี่ยมจ้า :mc4:
-
เชนเล่นได้ดีมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่เชนนี้สุดยอด กระทืบทั้งทีทำไมไม่ตายไปเลย 555555
ปล่อยให้อิผักกาดมันกระวนกระวายเสียให้เข็ด คราวหลังจะได้รู้บ้างว่า จะคิดอะไรอย่าด่วนสรุป ถามนิดก่อนให้เคลียร์แล้วค่อยลงโทษที่หลังก็ได้ ถ้าผิดจริง
-
ก็สงสารอ่ะนะคุณฉกาจ แต่โดนแกล้งซะบ้างก็ดีเหมือนกัน ขอนิดๆหน่อยๆหน่า
-
เออ...คือ...แบบว่า...คือ...พะ...พี่เชน
จะเป็นคนสุดท้ายในโลกที่อิฉันจะมีปัญหาด้วย o22
หน้ากลัวชะมัดเลย เหอะๆๆๆ :katai1:
เห็นตอนนี้แล้วมันสะใจ!!!!!!!!!!!!! :hao7:
อิผักเน่าแกแย่แน่ๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
เป็นไงล่ะ....เป็นไง....
รู้สึกไหม แกรู้สึกไหม นี้แหละคือสิ่งที่แกทำไว้กับนิด
อิฉันล่ะสะใจ :hao7: :laugh:
พี่เชนจร้า(??) อย่าไปบอกผักเน่านะ
ให้มันเป็นบ้าไปเลย :laugh:
เห็นแล้วมันสะใจ :laugh: (อินี้น่ากลัว)
ปล.ถ้ามีคู่พี่เชนจริงนี้แบบขอแบบ นายเอกทันเล่ห์เหลี่ยมพี่เชนนะคือ
จะสนุกกันน่าดู 555 แล้วให้ผักเน่ามันตามแกแค้นคืน :laugh:
(พี่เชนหนูรักพี่นะค่ะ) :laugh:
-
รอนะเออ :katai4:
-
อ่านตอนนี้แล้วสะใจ
สมน้ำหน้าคุณยาม :laugh:
-
แหมๆ อยากยกรางวัลออสก้าด้านการแสดงให้หมอเชนจัง
แต่เราก็อยากให้หมอมีคู่ด้วยดหมือนกันอ่ะ ท่าทางคนที่มาคู่กับหมอต้องปวดหัวกับนิสัยเจ้าเล่ห์ของหมอแน่ น่าสนุก >< :hao6:
-
มานั่งเป็นนางเอกมิวสิค :impress3: เพลง รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด :hao7:
มาเสียที :angry2:
-
พี่เชน จบเอก แอคติ้งมารึเปล่าาาาา
กร๊ากกก เนียนมากกกก
-
:m20: พี่เชน เยี่ยมมาก :laugh: สะใจจิงๆ :m20:
-
เกิดอะไร เกิดอะไร เกิดอะไร
มันอยากรู้ อยากรู้ อยากรู้
มันตื่นเต้น ตื่นเต้น ตื่นเต้น
คู่นี้มันจะได้สวีทกันเสียทีหรือยัง
-
พี่เชนแกเนียนและมาวินมากกกก ณ จุดนี้ 55555555
คำพูดตอนสุดท้ายนี่มันช่าง . . * ยกป้ายไฟเลยดีกว่า *
รูปกระทิงเปลี่ยวนี่มันฮาจริง ๆ 5555555
-
:-[ ชอบพี่เชนอะ กุ๊กกิ๊กดุ๊กดิ๊ก จอมวางแผนมาก
พี่เชนจะเอารูปราดน้ำแดงไปทำอะไรน๊า
อ่านไปอ่านมาอยากจับคุณนิกดยังไงไม่รู้ค่ะ :hao6:
-
คุณฉกาจโดนซะบ้างจะได้รู้สึก
-
“กระทืบทั้งทีทำไมไม่เอาให้ตายไปเลยวะ”
โอ้วบ้าจริงพี่เชนนนนนนนนนนนน ทำไมพี่ถึงได้เถื่อนได้ใจน้องขนาดนี้
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ผักกาดเอ้ยยยยยยยยยย สู้นะแก ชั้นบอกแกได้แค่นี้ ฮาาาาาาาาา :katai5:
-
กร๊ากกกกกกก สมมมมมม
แต่ก็อยากรู้เหตุผลคุณฉกาจฮ่ะ!
-
ชอบหมอเชนอะ แอร๊ยยยยย
ฉกาจกินหญ้าเป็นอาหารหลักใช่มั้ย? -___________-
-
เล้าเป็ดเรามาโหวตรางวัลเพื่อนพระเอกยอดเยี่ยมไหมค่ะ? :hao4:
จะส่งพี่เชนคนเเรกเลย รับรองชนะเลิศ o13
ดังยิ่งกว่าพระเอกนายเอกอีก :hao3:
รอค่ะรอ :L2: :กอด1: :L2:
-
นั่งเฝ้ากันเลยทีเดียววววววววว :hao6:
-
ฮามากเลยตอนนี้
ชอบพี่เชน ร้ายกาจ 555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:laugh:
:กอด1:
-
เฝ้าๆๆๆๆๆ
-
พี่เชน นี้เล่นอะไรอ่ะ
งั้นเเสดงว่า นิดเห็นผักกาด จริงๆสิ
-
นิยายเรื่องนี้ต้องใส่กัญชาเเน่ๆ
ติดงอมเเงม
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนต่อไปล้ะคนเขียนที่น่ารักกกก ขอตอน ตะ ต่อไป ทะ ที!!! ดาวแล้วนะ ดึงตอนต่อไปที :katai1: :katai1:
-
555+
เข้ามานั่งรออ่านครึ่งหลังค่ะ กดรีเฟรชจนเม้าส์จะพังแล้วค่ะคุณ :laugh:
-
สามทุ่มแล้ว เฝ้ารอที่เหลือ
-
รู้สึกหนุกหนานที่ได้ร่วมแกล้งคุณผักกาด
-
พี่เชน...แกจิตจริงๆ เนียนได้โล่มาก 555 :laugh:
-
โอ้โห เรื่องน้ำแดงกลายมาเป็นรูปข่มขู่นี่เอง
พี่เชนเล่นแรงแหะ ไม่กลัวผักกาดหัวใจวายเลย(กระทิงอึด ไม่กินข้าวก็อยู่ได้)
แผนต่อไปให้ผักกาดแอบเข้าบ้านไปหาคุณนิด ดูสิจะเป็นยังไงต่อ :katai3:
-
ยกรางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมให้พี่เชนเลย เนียนมากกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮ่าๆๆๆ
สมน้ำหน้า อิตายามจริงๆครับ
-
:jul3:
อูยยย พี่เชนเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด
อิคุณฉกาจมันได้รับโทษของมันแล้ว
จากนี้ไป หวานกับคุณนิดให้มากๆ นะิอิคุณฉกาจ!!
-
จะว่าไรไหมถ้าอยากให้คุณจิตมาพิชิตพี่เชน ให้แบบว่ากลายเป็นคนกลัวเมียไรงี้
-
พี่เชนเหี้ยได้ใจมากอะ 5555
เจ้าเล่ห์เหลือเกินนะพ่อคุณ
นี่นั่งรอ นอนรอเลยนะ กำลังเข้มข้นสุดๆ
-
โจรก็รักหมาเหมือนกันนี่
เจอคสามคิดของผักกาดเข้าไป ถึงกับปล่อยก๊ากกกกกกกกก 555555555555555555555555555
เข้าใจผักกาดนะ ไม่อยากว่าอะไรผักกาด เอาใจช่วยให้พี่เชนเลิกแกล้งผักกาดสักที
ฮ่าาาาาาาาาาาา :katai5:
-
วะ ฮ่าๆๆๆๆ
ขอปรบมือให้คุณพี่เชน เล่นเอาอิยามเหวอเลย กร๊ากกกก
-
สมน้ำหน้าอียามมากค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
หมอเชนฮาว่ะ :pandalaugh: :pandalaugh:
-
ดีนะที่มาเปิดดูอีกรอบ คืนนี้จะรอนะคะ
ขำคุณฉกาจอ่ะ หน้าตอนเจอหมอเชนนี่คงฮามากอ่ะ
ว่าแต่หมอเชนคิดได้ไงเนี่ย ถ้าคุณฉกาจเป็นโรคหัวใจนะ
เห็นรูปคุณนิดเลือดท่วมคงหัวใจวายตายไปแล้วล่ะ :laugh:
สะใจดีอ่ะ :m20:
-
555555+++++++ พี่เชนสุดยอดดดดด ว่าแล้วว่าไอ้ตอนทำขวดน้ำแดงตกใส่นิด ต้องมีแผนแกล้งคุณฉกาจแหง
พี่เชน พี่มันร้ายกาจ 5555++ สุดยอดไปเลยค่ะ //ยกนิ้วให้ o13
-
ลุ้นกำลังได้ที่เลย
โคตรค้างค่ะ
ต่อด่วนนน
-
ตอนท้ายพี่เชนแอบหลอนนะเออ
หว๊าอิยามร้องไห้ด้วย จะสงสารดีมั้ย
คุณนิดก็ร้องไห้เยอะนะ ร้องกับคำพูดของยาม
ยามรักนิดมาก แต่ก็ทำร้ายนิดด้วยคำพูดมามาก
เหมือนกัน ถึงบางทีนิดจะทำตัวเองก็เถอะนะ
แต่ยังไงเค้าก็ยังลำเอียงเข้าข้างนิดดีหล่ะ
รักนิด รักคุณโซ่ รักพี่เชน รักอิยาม(ชิ!)
แล้วก็รักคจเขียนมากๆเลยนะค่ะ
-
ขออีก 20 ที่เหลือ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฉกาจโดนพี่เชนซะแล้ว 55555555555555
-
อีกเดี๋ยวก็เจอกันแล้ว แต่ไม่ค่อยรับรองความปลอดภัยของพี่เชนเท่าไหร่นะ :laugh:
เผื่อผักกาดมันโมโหจนหน้ามืดขึ้นมา เอาเขาขวิดไส้ไหลหมด :m20:
-
โอยยยขำ เห็นรูปแล้วขำ 555555555
ขำอิฉกาจด้วย พี่เชนเนียนมากอะข
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
คุณพี่เชนค่ะ!! คุณทำอิฉันฮามากตอนเอารูปน้ำแดงราดหัวคุณนิดไปสอดให้อิคุณพี่ฉกาจเห็น 555+
บอกตรงๆ นะตอนนั้น ไม่ได้นึกสมน้ำหน้าคุณพี่ฉกาจแต่อย่างใด แต่ฮามากว่าทำกันได้ และทำน้อยไปไหม? 55+
แค่นี้อิคุณฉกาจทำเป็นเต้นแทบเจ้าเข้า ทั้งที่ทำคุณนิดไว้เยอะยิ่งกว่านี้อีก แหมๆ ฮ่าๆๆ
ทำเลวกลั่นแกล้งคุณนิดสาระพัด แต่มาตายความร้ายของคุณเชนแค่เนี่ย!! ก๊ากกกกกก สมควรโดนคุณเชนกลั่นแกล้งต่อไป 555+
ปล. แล้วเค้าก็นั่งยิ้มหัวเราะต่อไป ฮ่าๆ
-
55555ขำอ่ะ หมอเชนสุดยอดดดโคดกวนอ่ะ
รอเวลาสองคนนี้เจอกันดีกว่าหุหุ สู้ๆนะคะ
-
เอาอีกยี่สิบเปอของหนูมา แง
-
ในเรื่องนี้หมอเชนเป็นบุคคลอันตรายที่สุด :m20:
-
เอ่ออ......
เยี่ยมมาก!! พี่เชนเอาอีก หึหึ :hao6: :hao6:
ต้องงี้สิได้เจอกันง่าย ๆ ก็ไม่หนุกดิจิงป่ะ :hao7:
หึหึหึ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เชน จะโดนฉกาจกระทืบไหมเนี่ย
-
ชั้นรักอิเชนนนน
-
สมน้ำหน้า ฮาอ่ะ :laugh: :laugh:
โดนพี่เชนตุ๋นซะเปื่อยเลยยยยยยยย o13 o13
-
:hao7: :hao7: :hao7:
พี่เชนเนียนเนอะ อยากรู้อีก20เปอร์ที่เหลืออ๊า~ มันขัดอารมณ์มากมายยยยยยย
คุณฉกาจจะทำยังไงต่อเนี่ย อยากรู้ไวๆแล้ว :mew2:
-
อีคุณยามโดนต้มจนเปื่อยแล้ว 55 :m20: :m20:
คุณเชนสุดยอดดดดด o13
ก็ว่าอยู่ว่าทำไมแกล้งทำน้ำหวานตกใส่นิด
-
ความร้ายกาจของพี่เชนไม่มีที่สิ้นสุด
ว่าละว่าต้องวางแผนอะไรเอาไว้ตอนที่ถ่ายรูปนิด
ฮาแบบสะใจใส่คุณยาม
:m20:
-
พี่เชนนี่ช่างเจ้าแผนการเหลือเกิน o13
-
แล้วพี่เชนจะรอดมั๊ยยย :hao7:
-
:laugh: กร๊ากกกก พี่เชนนนน ชร๊านรักเธอ คนเขียนคร๊าฟ ถ้างานนี้ไม่มีใครมาปราบเกรียน พี่เชนเนี่ยไม่ยอมจิงๆด้วย หมออะไรวะ เกรียนได้โล่ไปเลย :m20: ส่วน อิตาผักกาดเน่าดองเค๊ม ไว้อาลัยให้ 3 วิ :heaven 3 คำเลยว่า " เงิบ เงิบ เงิบ " :hao6:
-
กร๊ากกกกกกกก รักหมอเชนมากอ่ะตอนนี้ 55555555
บักควายฉกาด :hao7:
-
พี่เชนเจ้าเล่ห์มากกกก ระวังจะโดดนะ :m20: :m20:
-
กรากกกกกกกกกกกก
อิผักกาดโดนหลอก
:m20:
-
:katai1: :katai1:
อ๊ายยยย คนแต่งใจร้ายยย ทำไมตัดฉับตอนสำคัญ
55555 แต่แอบฮาพี่เชนอะ แกเนียนได้โล่จริงๆ พิรงพิรุธไม่มีให้เห็น ให้รางวัลออสก้าดีไหมเนี่ยะ ก๊ากก
แต่แบบว่านะ จะสงสารก็สงสาร จะสมน้ำหน้าก็สมน้ำหน้าอีตาผักกาด
แต่ก็ดีแล้วละ ที่พี่เชนยอมให้ตาผักกาดได้เจอคุณนิดเสียที
หนึ่งเดือนมันก็ทรมานมากพอกับการปลอยให้หัวใจของตัวเองห่ายไป
โอเค เราให้อภัยนายแล้วล่ะ คุณฉกาจ
คราวนี้ได้ดวงใจกลับไปแล้วก็ดูแลดีๆละ มีปัญหากันก็หัดคุยกันบ้าง
มีอีกตั้งหลายวิธีที่จะสั่งสอนคุณนิด อย่าใช้วิธีนี้อีกก็แล้วกันนะคุณฉกาจ
ถ้าคราวนี้หัวใจหายไปตลอดกาลละก็จะไม่สงสารสักนิด o16
อินจัดดด 5555555
รออ่านต่ออีก20%จ้าาา บวก+1รอออออ กิกิ
-
เข้ามารอๆๆ เมื่อไหร่จะมานะ อีก 20% :katai4: :katai2-1:
-
โหยยยย
กำลังลุ้นๆเลย.....วันนี้ต้องกลับไปเช็คที่หน้า 62 หลายเลยครับว่ามาต่อครบหรือยัง
อยากให้ฉกาจ ถีบหน้า หมอเชน สักครั้งตอนที่หมอหันมาช้าๆน่ะ...คนบ้าอะไรเล่นกับความรู้สึกกันแรงมากๆ
รออีก 20% ที่เหลือครับ คืนนี้ๆๆๆ
-
เอ่อ คือว่า หมอเชนคะ
เลิกเป็นหมอกายภาพบำบัดเหอะ
ไปบำบัดจิตดีกว่า ดูแล้วจะรุ่งกว่านะ
แสดงละครได้เป็นฉากๆอะ
อยากเห็นคนมาปราบหมอเชนจริงๆ
ป่วงขนาดนี้คนแบบไหนจะเอาอยู่เนี่ย
-
เดอะดาวจบเเล้ว บอล 1-1
ขอ 20 เปอร์ที่เหลืออออ ของรักของข้าาาาา โอ้วววววว
-
พี่เชน........เกรียนขั้นเทพอ่ะ
เอารูปตอนน้องน้ำตาไหลพรากๆมาจากไหน
หรือตอนที่น้ำหวานไหลเข้าตานิดจนแสบตาอ่ะ
อ่านแล้วฮาแตก สมน้ำหน้าคุณยามมัน.......55555++++
-
หมอเชน เจ้าแผนการมากๆ 55555555
เดี๋ยวได้โดนคุณผักกาดเอาคืนหรอก
o13
-
บรรยากาศเก่าๆ ตอนคุณนิดเป็นหนุ่มโอทีน่ะ มันน่ารักนะ มันแบบ.. สดใส กุ๊กกิ๊ก
แต่มาตอนล่าสุด.. มันมากกว่าน่ารักแล้ว มันไม่ใช่แค่ความรักของหนุ่มๆ แต่มันคือความผูกพัน การฟันฝ่า
มันเป็นความรักที่มีค่า ที่บ่มเพาะรอเวลาสุกงอม
วุ้ย ขำอิตาพี่เชน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เริ่มสงสารคุณฉกาจแล้ว
-
ตอนที่ 22 # ผิดที่ผมเอง (ต่อ)
ผมขอเวลาอยู่กับนิดตามลำพังสักครู่ เราตกลงกันเรียบร้อย ว่าจะให้นิดอยู่ที่นี่ โดยที่ผมสามารถแอบมาหาได้อาทิตย์ละหนึ่งครั้งเท่านั้น เพื่อป้องกันไม่ให้ความลับแตก
ผมก้มลงมองใบหน้าของนิดอยู่นาน ก่อนจะกดจูบแผ่วเบาไปทั่ว แล้วค่อยๆสอดตัวลงนอนเคียงข้าง สัมผัสที่ห่างหายไปนานช่วยเติมเต็มหัวใจของผมอีกครั้ง
“คุณฉกาจ อย่าเพิ่งไป ฟังผมก่อน...” นิดละเมอออกมา หยดน้ำตาค่อยๆไหลไปตามแนวหน้า ภาพที่เห็นทำให้ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“ชี่...อย่าร้องนะคนดี ผมอยู่นี่แล้ว” ผมกระซิบปลอบ ไล่จูบไปตามแนวกกหู ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมของคนในอ้อมแขนเข้าไปเต็มปอด จนนิดหยุดฝันร้ายนั่นแหล่ะ ผมถึงผละออก เพราะได้เวลาที่ผมต้องกลับแล้ว
ผมค่อยๆเปิดประตูออกจากห้องให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆคนที่หลับลึกกลับเรียกชื่อของผมออกมา
“คุณฉกาจ!” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกผมรีบเดินออกจากประตูไปแอบอยู่หลังตู้ไม้บานใหญ่อย่างรวดเร็ว แอบหวังอยู่ในใจว่านิดคงจะไม่ทำอะไรโง่ๆอย่างคลานมาหาผมอีก แต่สิ่งที่ได้เห็นผ่านความมืดกลับทำให้ผมตาค้าง
นิดเดินได้!
แม้จะเป็นการเดินแค่ก้าวสั้นๆแล้วล้มลง แต่มันกลับทำให้ผมตื่นเต้น นี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม
เพล้ง!
“โอ้ย!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของนิดดึงสติของผมกลับคืนมา ก่อนที่ไฟจะสว่างวาบขึ้น เห็นไอ้เชนพุ่งเข้าไปหา ผมถึงได้เห็นว่าเศษเซรามิกของแจกันที่หล่นแตกมันปักอยู่ในมือ
อยากออกไปดูแลใจแทบขาด แต่...ทำไม่ได้
ไอ้เชนละล่ำละลัก จะพานิดออกไปหาหมอก็ไม่กล้า เพราะรถของผมจอดอยู่ด้านนอก มาถึงขนาดนี้แล้วยังกลัวความลับแตกอีก...มันวางนิดลงบนโซฟา บอกให้รอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมที่ยืนแอบมองอยู่ เป็นอันรู้กันว่าถ้าเกิดเหตุอะไรร้ายแรงขึ้น ผมจะเป็นคนดูแลเอง
นิดส่งเสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดเพราะบาดแผลจนหัวใจของผมรู้สึกรวดร้าวไปด้วย ผมไม่รู้ มองไม่เห็นว่าแผลใหญ่ขาดไหน รู้อย่างเดียวว่าเลือดออกเยอะมาก ผมกระสับกระส่าย เมื่อไหร่ไอ้เชนจะกลับมาสักที
ในระหว่างที่รอหมออยู่ นิดแน่นิ่งไป ผมจึงตัดสินใจออกจากที่ซ่อนแล้วเดินเข้าไปหา ไม่แน่ใจว่ากลัวเลือดจนสลบ หรือสลบเพราะเลือดออกเยอะมากกันแน่ ผมถึงกับสั่น ทำอะไรไม่ถูก ค่อยๆประคองมือเล็กๆขึ้นมาแล้วดึงเศษเซรามิกชิ้นใหญ่ออกอย่างเบามือ เลือดผุดซึมตามออกมา ผมคว้าผ้าที่หามาได้อุดเข้าที่ปากแผล และช่วงเวลาไม่กี่อึดใจ ไอ้เชนก็ตามหมอมาได้พอดิบพอดี
“มึงนี่อะไร วันแรกก็ทำเรื่องซะแล้ว” ไอ้เชนบ่นกับผม ผมไม่รู้นี่ ปกตินิดจะเป็นคนหลับลึก สงสัยวันนี้ผมคิดถึงมากเลยเผลอกอดแรงไปหน่อย
“กลับไปก่อนแล้วกัน ถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นมึงอีกเดี๋ยวจะยุ่ง ทางนี้กูดูแลเอง ไม่ต้องห่วง” ไอ้เชนว่า ผมพยักหน้ารับคำ ก่อนจะหันไปมองร่างที่หมอกำลังพันผ้าพันแผลให้ เดี๋ยวไว้วันอื่นค่อยมาเยี่ยมก็ได้ แค่วันนี้ได้เห็นหน้า ผมก็ดีใจมากแล้ว
หลายวันผ่านไป ผมเริ่มกลับมามีชีวิตชีวามากขึ้น ผมมักจะโทรไปหาไอ้เชนให้มันเล่าเรื่องของนิดให้ฟังทุกวัน บางวันถึงขั้นที่ว่า ผมโทรไป แล้วให้มันเนียนๆเอาโทรศัพท์ไปวางไว้ใกล้ๆตัวนิด ผมจะได้แอบฟังว่านิดคุยอะไรกับใครบาง
แต่ในบรรดาเรื่องที่ทำให้ผมมีความสุข กลับมีเรื่องที่กวนใจผมอยู่ทุกเช้าก่อนไปทำงาน นั่นคือ...
“ไอ้ป้อม...” ผมเรียกชื่อมันออกมาด้วยความคับแค้นใจ พร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วร่างกายที่มีสภาพยับเยินนั่น มันจะมายืนเกาะประตูรั้วหน้าบ้านผมทุกเช้า ผมเห็นมันมาสองสามวันแล้ว อยากให้มันไปไกลๆให้พ้นสายตาผมเสียที
“ไอ้เชน มึงมาพาไอ้ป้อมไปหานิดทีสิ” ผมโทรบอกไอ้เชน ไอ้ป้อมมีท่าทีดีใจ เมื่อผมทำตามจุดประสงค์ที่มันขอเสียที
ถึงผมจะเป็นผู้ชายใจร้าย แต่ผมก็ไม่ได้ใจแคบเกินกว่าที่จะไม่รู้จักคำว่า ‘ให้อภัย’ หรอกนะครับ
............................................................
http://www.youtube.com/v/_qXra7I280E
ใครไม่เข้าใจผัก โปรดฟังเพลงผัก 555
วันนี้ขอบคุณทุกคนมากเลยค่ะที่อดทนรอ
คาดว่าจะมาต่ออีกทีวันพฤหัสนะคะ
สวัสดีค่ะ
:pig4:
-
หมอเชน o18 o18
ชอบๆๆๆหมอเชน :hao7:
คนเขียนสู้ๆคะ
-
พี่เชนนี่ร้ายไม่เบาเลยนะ 55555
ไอคุณฉกาดทรมานใจบ้างก็ดีนะ ฮึฮึ
-
“ไม่เป็นไร เขาจะไม่รัก กูไม่ว่า ขอแค่ให้นิดรู้จักรักตัวเองบ้างก็พอ...”
ปิดประโยคได้พระเอกมากผักกาดเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หู้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฉากบีบอารมณ์ นานเเล้วนะที่ไม่ได้อ่านอะไรสนุกๆแบบนี้
โอ้ยยยย ซึ้ง o4 o4 o4 o4
-
มุมมองของผักกาดสินะ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ดัดนิสัยแบบนี้มันดีแล้วจริงๆ เหรอ แทนที่จะค่อยๆ พูด ค่อยๆ อธิบาย แล้วปรับตัวเข้าหากันช้าๆ กลับไม่ทำ ใช้วิธีดัดนิสัยแบบหักดิบเอาดื้อๆ
เฮ้อ...ความคิดแบบผักๆ คนอย่างเค้าเลยไม่ get
-
เชนป้อม ป้อมเชนก็ดีนะ คนหนึ่งร้าย คนหนึ่งแอบเลวแต่สำนึกได้
พี่เชนอ่ะ เจ้าแผนการ ป่วนแบบสร้างสรรค์ น่าจะหาคนคุมมั่ง
แต่อิตาพี่ป้อมก็ดูมีปม ทั้งอกหัก และทำให้คู่รักเค้าร้าวฉาน น่าจะมีใครมาช่วยฉุดจากหลุมดำมืด
แต่ปัญหาคือ อยากให้พี่เชนเป็นเคะ แต่ก็ไม่อยากให้อิตาพี่ป้อมเป็นเมะ
อยากให้อิตาพี่ป้อมเป็นเคะ แต่ก็ไม่อยากให้พี่เชนเป็นเมะ
งั้นก็เอาเคะชนเคะไปเลย ท่าจะดี แต่.. แอร๊ ให้อิตาพี่ป้อมเป็นเมะก็ด๊ะ (มโนอย่างกับคุณ403 เค้าจะแต่งให้อ่าน)
-
นิดจะเดินได้แล้ว :katai2-1:
เป็นเรานะคงเอาน้ำสาดไล่อ่ะ ทำขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามาให้เห็นหน้าอีก
ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อ
ได้อ่านแล้วก็ไปนอนได้ซะที :t3:
-
ดัดนิสัยคุณนิด ถ้าคุณนิดหันมารักตัวเองมาก ๆ แล้วไม่สนใจเอ็งจะสมน้ำหน้าให้
มีอะไรไม่คุยกัน ทำขนาดนี้คุณนิดก็น่าจะพอคิดได้แล้วมั้ง
-
พ่อผักกาด พ่อพระเอก โอยย ดีใจจะแฮปปี้แล้วว รอต่อไปคร่า
-
เชนป้อมก็น่าสนนะ อิอิอิ
-
เจตนาดี แต่วิธีแย่ไปหน่อยนะคุณฉกาจ แกเลยโดนด่าเยอะพอๆกับคุณนิดเลย :z1:
บางทีการร้องไห้ก็ไม่ใช่มีแต่เรื่องแย่ๆซักหน่อย รีบพาคุณนิดกลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ
ไหนๆก็ให้อภัยไอ้พี่ป้อมได้แล้ว อย่าทรมานกันอีกต่อไปเลยนะ คนอ่านก็อืดมีแต่มาม่าเต็มท้องเลย :z3:
-
อื้อหือ อยากให้คุณนิดรักตัวเองมากกว่านี้
จะเป็นยังไงเนี่ย ในเมื่อคุณนิดออกจากบ้านมาเพราะไม่อยากเป็นภาระผักกาด
แล้วอยู่ห่างกันแบบนี้ จะได้ยิ้มมีความสุขในชีวิตดีกว่ามาร้องไห้เพราะผักกาดเหรอ
ยิ้มได้แต่มันก็ไม่เหมือนอยู่กับคนรักหรอกนะ..
-
เริ่มดีขึ้นแล้ว
ตอนนี้เหลือแต่ลุ้นให้ลงเอยอย่างสวยงาม
สู้ๆนะคนเขียน
-
รู้สึกดีกลับคุณฉกาจนิดนึง
แต่ก็ยังแอบเคืองอยู่หน่อยๆ ฮา
-
ทำตัวดีขึ้นนะ แต่แกพลาดแล้วที่ไม่ยอมเจอนิด ชิ
-
ฟู่ววววววววววววววววววววววว เหมือนหายใจโล่งขึ้นเย้ออออออออ :hao7:
-
น่าสงสารทั้งคู่เลย กลับมาดีกันนะดีกัน :hao5:
-
:กอด1: วันนี้ขอกอดคนเขียน แทนละกัน :laugh: ข้อหาขยันมาก ทำให้ได้ใจชร๊านไปเต๊มๆ
-
o13
ผักกาดแอบไปหาน้องก้ทำเรื่องเลย ทำน้องเจ็บตัวหึๆ
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: ไอ้ฉกาจเริ่มแดร๊กข้าววแล้วววโว๊ยยย
-
ตอนเรียกค่าไถ่
ตาผักกาจโคดซีเรียส แต่คนอ่านโคดขำ
5555
เข้าใจความรู้สึกเชนขึ้นมาทันที แกล้งดัดหลังคนมันสนุกอย่างนี้นี่เอง
:katai2-1:
-
เออ ฉกาจ เอ็งเป็นควายจริงๆนั่นละ !!!!
-
ขอให้นิด เลิกรักตาผักกาด ไปรักพี่เชนแทนดีกว่า :z2:
เบื่อความเรื่องเยอะ เรื่องมากของตาผักเต็มทนแล้วววววว :m16:
ดัดนั่นดัดนี่ ลองนั่นลองนี่ ทั้งดัดทั้งลองมาหลายรอบเกินแล้วแก :angry2: :angry2: :angry2:
-
ฉกาจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
ผู้ชายอย่างนี้หาได้ทีไ่หนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5:
-
:L2:
-
ฉกาจคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
-
หน่วงง่า :hao5:
-
โอ๊ยคุณฉกาจเรื่องมากจริง
พี่เชนทำไมถึงได้ให้เจอนิดเนี่ย ไม่น่าเลยน่าจะทรมารเยอะ ๆ กว่านี้
แล้วก็คุณฉกาจทำอย่างนี้เดี๋ยวให้ปลดตำแหน่งพระเอกกลางอากาศหรอก
แล้วเอาพี่เชนขึ้นแท่นแทนซะเลย = = :mew5:
หรืออาจจะมีพระเอกใหม่? โผ่ลมาแบบปุบปั๊บหึหึ :hao6:
จะว่าไปหาคนมาทำให้ฉการของขึ้นแล้วรีบพากลับบ้านก็ดีนะ :hao7:
-
ได้เจอกันแล้วแท้ๆ ทำไมมันมีแววดราม่าล่ะ :ling2:
-
นึกว่าพี่เชนจะโดนคุณฉกาจฆ่าตายตอนนี้ซะแล้วว
-
ไม่เข้าใจว่า จะดัดนิสัยอะไรนักหนา
ให้นิดเจอคุณฉกาจไปสิ
นิดเสียใจ สำนึกผิดได้ตั้งนานแล้ว
อภัยป้อมได้ ทำไมอภัยให้นิดไม่ได้ ในเมื่อรู้อยู่ว่า เป็นแผนของไอ้ป้อมอ่ะ
ยังจะ แยกจากกัน ไปทำไม ถ้านิดรู้ว่า พี่เชนกับ ผักกาด รวมหัวกันหลอกอีกรอบ นิดจะรู้สึกยังไง
ผัดกาดเอาแต่ ทำร้ายนิดตั้งที่ตัวเอง เริ่มต้นมาก็หลอกลวงนิด ทำผิดเยอะเหมือนกัน แต่ตอนตัวทำผิด ไม่เคยสำนึก
รักก็รักอ่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ชอบนักนะ ทำร้ายคนที่ตัวเองรักอ่ะ โรคจิตหรือไง :z6: :z6:
-
แกพระเอกมากอะยาม o13
-
ย้ำอีกครั้ง หมอเชนสุดยอดเลย!!
-
o18 อีพี่ป้อมมมมมมม
:3123: เป็นแฟนคลับพี่เชนแล้วฮับ
แล้วก็...
ยังอยากจับคุณนิกดเหมือนเดิม :hao6:
-
ไหวปะเนี่ยอิผัก
:z3:
-
ไอ้ผักเน่าเอ้ย :z3:
-
เมื่อไหร่นิดจะเลิกร้องไห้ล่ะอิผัก
เมื่อไหร่จะดีกันซักทีหนอ
รอวันพฤหัสด้วยใจจดจ่อ
:hao7:
-
จบตอนนี้ฉกาจดูเป็นพระเอกมาก :hao3:
แต่ยังไงเราก็ชอบพี่เชนอะ อยากเป็นพี่เชนเป็นเคะอะ :laugh:
-
พระเอกเรื่องนี้ ตอนท้ายเรื่อง ดีเยี่ยมมาก
คนอ่านอยากได้แฟนดีอย่างนี้[\color]
-
:mew1:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ พี่เชนบอกความจริงแล้ว
น่ารักนะเนี๊ยะ เชียร์ด้วยอีกคน เชนป้อม ป้อมเชน ก็ดีนะ
จะได้คบคู่
-
โหวว! :serius2: ที่ยังไม่ยอมเจอคุณนิดนี่
จะดัดนิสัยน้อง o12 หรือดัดนิสัยตัวเองกันอีกล่ะคะคุณฉกาจ
:pigangry2:
มันน่าให้คุณนิดตัดใจให้ขาดกันไปเลย :angry2:
-
ทำไมเรารูสึกว่าอยากแกล้งนายฉกาจอีกนิดนะ คราวนี้เอาแบบหมอเชนก็ไม่รู้เรื่องหายไปซักวัน อิอิ
-
มีตัวเชื่อมทั้งพี่เชน ( chain ) ชื่อเหมือนคุณโซ่ แต่ไม่ใช่จะเป็นโซ่ทองคล้องใจ
ประมาณ จำเลยรัก ออกแนวกักขัง หน่วงเหนี่ยวไม่ให้พบเจอกัน
คุณผักกาดเลยต้องเหี่ยว อาทิตย์นึงได้เจอแค่หนเดียว หลบๆซ่อนๆ
.....สรุปว่าพี่เชน จิตอ่ะ 555
-
ต่างคนต่างคิดต่างคนต่างทำแล้วเมื่อไหร่จะมาบรรจบ
-
:katai4: ไอ่ป้อมมึงอธิบายให้เค้าเข้าใจกันสักทีดิวะ โว้ยยยย :fire:
สงสารคุณนิดกับฉกาจอ่าาาาาาา :o12:
-
มาปรับความเข้าใจกับนิดเถิดคุณฉกาจ
อยากสงสารนะแต่จะหมั่นไส้ก็ตอนไม่ยอมเจอนิด
ขนาดนิดเจ็บตัวยังใจแข็งไม่ยอมเจออีก
-
สุดท้ายนิดก็คือบุคคลที่น่าสงสารที่สุด
:katai1:
-
หมอเชนนี่คือที่สุดแล้วล่ะ น่ากลัวสุดยอด!!! ไอทำน้ำแดงหกใส่ตัวนิดเพราะวางแผนแบบนี้สินะ ฮือ!!!
เอาเถอะอย่างน้อยคุณฉกาจก็ให้อภัยเป็นเหอๆๆ
-
ไอคุณผักกาดเอ้ยยย!! แทนที่จะเข้าไปคุยกันแล้วคืนดีให้จบๆ
กะจะรอให้นิดกลับมากระโดดได้วิ่งได้ก่อนค่อยคืนดีกันรีไง :katai1: :katai1:
โดนพี่เชนซ้อนแผนบ้าง เป็นไงล่ะ หงอยเลย! :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ให้ตายเหอะ.... เซ็ง!!!!
-
จะต้องดัดนิสัยอะไรกันอีก อิยามมมมมมมมมม
-
:laugh: คนที่ไว้ใจ...สุดท้ายร้ายที่สุด
เชน แกอย่างเนียนอ่ะ อีกาดกินหญ้าอิ่มเลย 555
-
การดัดนิสัยคุณนิดในครั้งนี้ ก็เหมือนดัดนิสัยตัวเองไปด้วยนะ
เพราะยังใงคุณนิดก็ยังใจดีกับคนอื่นเหมือนเดิม ดูอย่างป้อมซิคุณนิดยังให้อภัยเลย อยากให้มีคนมาจีบคุณนิดอีกจังเลย อยากรู้ว่าไอ้คุณฉกาจยังจะทนดัดนิสัยคุณนิดต่อไปอีกได้หรือเปล่า
-
อยากอ่านต่อเร็วๆอ่ะ :call:
-
ยังคงดราม่าต่อไป อิพี่เชนเล่นแรงนะ
แต่เอาเข้าจริงใครผิดแม่งก้ทั้งคู่น่ะแหละ ผิดคนละที่คนละเวลา
ปากมีทำไมไม่พูดกันวะ ต้องการอะไรยังไงทำไมถึงไม่คุยกัน
นี่แหละบางทีแค่รักมันไม่พอ ไม่เหนื่อยกันบ้างเหรอรึไงนะ :เฮ้อ:
-
กำลังตามอ่านยุ
ยังไม่ถึงไหนเลย
แต่มาเม้น ให้กำลังใจก่อนค่าาา
-
นี่มัน :katai1:
กดบวกและเป็ดรอคุณโซ่มาเยี่ยมหน้า
รักคุณโซ่ที่สุด อ้อ พ่อผักกาดอีกคน
-
ในที่สุดคุณฉกาจก็รุ้สักทีว่านิดอยู่ไหน :mc4:
ดัดนิสัยนิดเสร็จก็กลับมาหวานกันไวๆน้า :mew1:
-
จะดัดนิสัยเขา แต่ดันโดนดัดเสียเอง :laugh:
ยังยืนยันคำเดิมว่าหมอเชนน่ะร้ายกาจสุดๆละ :hao3:
-
สงสารทั้งคู่ ฉกาจใจแข็งมากเลย
:hao5:
-
เพื่ออะไรวะอีผัก
-
:hao7:
-
ฉกาจน่าจะปงตาย เท่ากัน นิดน่าจะเลิกรักได้แล้ว :ling2:
-
:sad11: เมื่อไหน่จะมาน้ออ. คนเขียนดองจนผักกาดเค็มหมดแล้ว :jul3:
-
ใช้ใจทำความเข้าใจ แล้วเราจะเห็นใจซึ่งกันและกัน ..
-
หู้ยยย คุณฉกาดดดอย่ามาทำซึ้งทำดราม่าตอนนี้ พานิดกลับไปด้วยเหอะนะ
แบบนี้นิดยิ่งเสียใจนะ ไม่อาววว ติดตามมม :impress2:
-
โธ่ คุณฉกาจ จะทรมานกันไปทำไมอีก ทำไมไม่คุยกันดีๆ :monkeysad:
หมอเชนเนียนมากกก สุดๆ แต่ก็ยกความดีความชอบให้นะ
-
คุณนิดเจ็บอีกแล้ว,,,
สงสาร,,, ทั้งกาย ทั้งใจ,,,,
-
อยากให้นิดหมดรักฉกาจเร็วๆซะจริง
ดัดนิสัยอะไรกันวะ สงสารคุณนิดโว้ยยยยยยยยยยย
-
ผักกาด !!!!!!!!!
ถ้าเรารักตัวเองไม่เป้น เราจะรักเขาเป็นละเฟ้ย!!!
สงสารนิด ผักให้รอมากๆเดี๋ยวจะรู้สึกเองนะผัก
-
สำหรับอิฉัน อิฉันเป็นคนใจร้ายค่ะ
ไม่มีวันให้อภัยอีนังพี่ป้อมเด็ดขาด!!!
อิฉันอินค่ะ โปรดมองข้ามอิฉันไป :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: คิดถึงอียามกินหญ้าแล้ววว อดใจรอถึงวันพุธม่ายไหว ๆๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตบรางวัลให้พี่เชน
ทำให้คุณฉกาจรู้สึกตัวซะที ว่าถึงทำใจไม่ได้ก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจคนที่รออยู่ข้างหลัง
แม้ว่าจะเข้าใจผิดกันก็ตาม ควรอธิบายให้เข้าใจกันถึงจะถูก
-
ฮี่ๆ อ่านทันแล้วจ้า > <'
เป็นเรื่องที่เรียกน้ำตาเรามาก ฮ่าๆๆ
ส่วนตัวเราสงสารทั้งคุณนิดและคุณผักกาดนั่นแหละ
แต่ก็สมควรแล้วเนอะ (อ้าว สรุปอินี่จะสงสารหรือสมน้ำหน้า?)
ตอนต่อไปมาวันพฤหัสเหรอ
นานจัง เป็นอะไรที่ทรมารมาก T^T
ปล.รอติดตามตอนต่อไปจ้า :L2:
:กอด1:
-
ร้องไห้หลายรอบมากกับเรื่องนี้ T^T
ชีวิตช่างรันทดอะไรอย่างนี้ :sad4: <<< เข้าโหมดอิน
สงสารพระเอกกับนายเอกเรื่องนี้มาก
งอนกันไปงอนกันมา :hao5:
ปล.มาต่อเร็วๆนะคะ รออ่านอยู่ ^^
:กอด1:
-
2 วันเเล้วววววว
คนเเต่งจ่ะ คนเเต่งจ๋า เค้าคิดถึงเเล้วนะ มุมิ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ้ยยยย แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อียามมมมมมม ชั้นรักแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:sad4: :sad4:
จะไม่ด่าแกแล้วนะ ทำตัวดี สมเป็นพระเอกมาก
ซึ้งโคตรๆ น้ำตาร่วงเลย ตอนที่บอกว่า ถ้านิดไม่รักก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้นิดรักตัวเองบ้าง
จริงๆ นะ คุณนิดต้องรักตัวเอง ต้องรักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น
ที่ผ่านมาคุณนิดใจดี ไม่ใช่เรื่องไม่ดี แต่คุณนิดดีเกินไป จนลืมนึกถึงตัวเอง
เรารักคุณนิด เราก็อยากให้คุณนิดรักตัวเองบ้าง TT
แต่ตอนนี้คุณนิดเดินได้แล้ว แอร้ย ดีใจจจจๆๆๆๆ :heaven
-
:mew2:มาต่อเถอะค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก
-
เมื่อไหร่จะเจอกันเนี่ยฉกาจ
-
หลังเที่ยงคืนนี้อียามจะมามั๊ยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
วันนี้คุณยามฉกาจเข้ากะหรือเปล่า
-
รอค่ะ
-
ซดกะทิงแดงมารออียามผักแล้ววว จงมา ๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
คุณยามออกกะวันนี้ใช่ไมค่ะ
-
งงๆ กับวิธีคิดของอิยาม ดัดนิสัยอะไรวะ ไม่เข้าใจโว้ย?
วิธีคิดของแกมันบ้องตื้นว่ะ ดูเหมือนจะดีนะ แต่มันโคตรงี่เง่าเลยอะ บอกตรงๆ
-
เมือไหร่คุณยามจะมาอะ :o12:
-
ตีสามแล้วนะTT
-
และแล้วก็หายไปนานเลยอะครับ คิดถึงฉกาจกับนิดจังเลย
-
อิยามโดนพักงานหรือเปล่าเนี่ยะ ไม่เข้ากะนานแล้วนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ต้องจุดธุปเรียกอียามผักมั๊ยยยย จงมา ๆๆๆๆ
-
แนวคิดดี แต่วิธีแย่ไปน่ะค่ะคุณฉกาจ
เลยโดดพี่เชนดัดนิสัยกลับเลย 55555+
คิดได้แล้วก็มารับคุณนิดไวๆเน้อ :katai2-1:
-
วันนี้วันพฤหัสสสสสสส
กรีดร้องงงงงงง
มาเถิดดดด
:hao7:
-
:hao5: เมื่อไรจะกับมารักกันอะ :hao5:
-
รอ...ร้อ...รอออออออ มาต่อเถอะค่ะ! :z3:
-
ย่องมากดบวกเบาๆ
รออยู่นะยาม
-
:katai5: :ling1:
-
มาต่อเถิดดดด
-
เมื่อไหร่จะเลิกดัดนิสัยอ่ะ สงสารคุณนิด .. :mew2:
-
อยากให้นิดรักตัวเองให้มากขึ้น จริงนั้นละ
ทำอะไร ไม่เคยคิดเลยถึงตัวเองเลน
เอาแจ่อารมเป็นกลัก ชีวิตจะยุลำบากนะแบบนี้
แต้คุณผักเอง ก็เหลือเกิน
คู่นั้อะไรกันก็ไม่รู้
สรุปชอบพี่เชน ดูมีอะไรดี อิอิ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ แอบเห็นคนแต่งออนอยู่ มาต่อด้วยน๊าาา
:call: :call:
-
:katai4: มารอ
-
งืออ เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน นี่เพิ่งเริ่มแต่งตอนที่สัญญาไว้ แต่คงจะดึกอีกตามเคย ใครรอไม่ไหวนอนก่อนเลยนะคะ ขออภัยเป็นอย่างสูง :hao5:
-
มาช้าก็รอ
-
เค้าจะรอเสมอ :hao7:
-
วันนี้จะมาม้ายยยยยยยย
-
รอT^T
-
งืออ เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน นี่เพิ่งเริ่มแต่งตอนที่สัญญาไว้ แต่คงจะดึกอีกตามเคย ใครรอไม่ไหวนอนก่อนเลยนะคะ ขออภัยเป็นอย่างสูง :hao5:
เค้าจะรออออ น๊าาาาาาาาาาาา สู้ๆๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ะโอ่ !?
ได้ข่าวว่าจะมาต่อวันนี้ ตอนไหนจ๊ะ
รออยู่จ้าาาาา :L2:
:กอด1:
-
ยังไม่มาหรอ? :hao5:
-
หาว. รอฉันรอเธออยู่ แง่ม
คือเรื่องครั้งนี้เข้าข้างผักกาดอย่างเดียวเลย
ออกแนวสมน้ำหน้าคุณนิด เเิิอบเคืองหมอเชนเข้าข้างคุณนิดอยู่ได้ โด่วววว
-
พี่รู้มั้ยชั้นออกมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
-
พี่รู้มั้ยชั้นออกมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
5555555 อย่างฮา :laugh:
รอเมือนกันจ้าาาา :L2:
-
แอบกดบวกรอเบาๆ คลิก! :mew1:
-
นั่งรอนอนรอ
แล้วก็จะรอจนว่าเธอจะมาอิอิ :กอด1: :กอด1:
-
รอสักวันน~ ให้เธอมาาาา~ :monkeysad:
-
แอบเข้ามาดู ยังไม่มาอีกหรอ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้
หน่วงมากเลย
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
จะรอค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มิอาจบรรยายเปนคำพูดได้....... :เฮ้อ:
-
ดันไว้ๆ ฮึ้บๆ :katai5:
รออ่านเรื่องนี้อยู่นะ
-
มารอหนูนิด ฮืออออออออออออออออออออออ
-
พี่รู้มั้ยชั้นมารอพี่ที่เล้าทุกวันเลยนะ
-
มาเข้าแถวรอด้วยคน :mew2:
-
ยอมๆ เรื่องนี้เค้าเหนียวจริงๆ
ไม่รีบมาลงก้ได้นะ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป
-
:katai5:
-
เง้อออออออออออ ยังไม่มาหรอ :เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ที่ท่าน้ำเนี่ย มีชาวแก็งค์มารอเต็มไปหมดเลยนะ :mew6:
-
ชอบหมอเชนจริงจังอ่า
-
ตอนที่ 23 # ก้าว
“นิดเกร็งขาทำไม” สายตาเฉียบคมของคนพูดจ้องมองมาทำให้ผมรู้สึกหวาดๆ ช่วงนี้พี่เชนชอบจับผิดผมครับ ชอบมาป้วนเปี้ยนรอบตัวบ้าง แอบมองบ้าง แถมยังมีพฤติกรรมแปลกๆ เช่น ชอบเอาโทรศัพท์แนบหูนานๆ แล้วตะโกนถามผมว่า ‘นิดกินข้าวรึยัง เหนื่อยไหม นอนหลับสบายดีไหม’ แบบนี้ทุกวัน นี่ถ้าไม่บ้าทำไม่ได้นะครับ แหม
“พี่ว่าขาเรามันกระตุก”
แน่ะ...อย่านะ
“เปล่าสักหน่อย” ผมตอบ เรื่องที่ผมเดินได้ยังคงเป็นประเด็นครับ ผมเดินได้ก็จริง แต่ก็แค่สองสามก้าว เพราะฉะนั้น ผมไม่นับแล้วกันนะ
“แล้ว...ตอนนี้ที่ขารู้สึกยังไงบ้าง” พี่เชนถาม ความไม่ไว้วางใจถูกส่งผ่านมาทางสีหน้าและแววตา ตอนแรกผมกะจะตลกกลบเกลื่อนสักหน่อย แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนโดนคุกคามจนตลกไม่ออก
“เหมือนเดิมครับ”
“เหมือนเดิมนี่คือยังไง เหมือนตอนที่ยังเดินได้นะเหรอ” เสียงเนิบช้าที่ถามมาทำให้ผมเริ่มกระอักกระอ่วน
“มันก็ยังชาเหมือนเดิมไงครับ” ผมบอกพร้อมกับหลุบสายตาลง แต่เสียงที่สวนกลับมาทำให้ผมนิ่งค้าง
“อย่าโกหก มีคนเห็นกับตาว่านิดเดินได้ วันที่นิดทำแจกันตกแตกวันนั้นไง” เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของผมทันทีที่พี่เชนพูดจบ ใบหูของผมเริ่มร้อน ขัดกับตัวที่เริ่มชาจนเย็นเยือก หลักฐานคาตาขนาดนี้ คงยากที่จะปฏิเสธ สมองของผมกำลังตีรวนกับความคิดที่ว่า ใครเห็น เห็นเมื่อไหร่ และเห็นได้ยังไง
“พี่เห็นกับตาว่านิดเดินได้ ทำไมไม่บอกพี่ เรื่องที่คุณหมอนัดอีก ถ้าพี่ไม่โทรไปถามที่โรงพยาบาล พี่คงไม่รู้เลยสินะว่านิดโกหก ไม่อยากหายรึไง” พี่เชนที่นิ่งไปสักครู่ตอบกลับมาเหมือนรู้ความคิดของผม สีหน้าของเขาดูจริงจังต่างจากปกติ สถานการณ์เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอึดอัด
“ผมไม่อยากเป็นภาระยุ่งยากของใครนี่” เพราะถ้าวันนี้ผมไปตามนัดของคุณหมอ พี่เชนก็ต้องลางานช่วงเช้าเพื่อพาผมไปหาหมออีก และคุณหมอก็คงจะเกลี้ยกล่อมให้ผมเข้ารับการรักษากับหุ่นยนต์ฝึกเดินอีกเป็นแน่
“ไม่มีใครคิดว่านิดเป็นภาระหรอกนะ” พี่เชนว่า ผมไม่ได้ตอบรับอะไร เพราะไม่อยากพูดเรื่องนี้ไปมากกว่านี้
“เอาเป็นว่า พี่ตกลงให้นิดเข้ารับการรักษากับหุ่นยนต์ฝึกเดิน แล้ว...”
“ผมไม่ต้องการ!” ผมสวนกลับแทบจะทันที รีบตัดบทก่อนที่พี่เชนจะร่ายอะไรอีกยาวเหยียด...พี่เชนนิ่งเงียบเหมือนรอเหตุผล ผมเลยต้องจำใจบอก ทั้งที่อุตส่าห์ลืมใครคนนั้นไปได้บ้างแล้วแท้ๆ
“แค่นี้ผมก็หาเงินมาคืนเขาไม่ไหวแล้ว พี่อย่าเพิ่มความลำบากให้ผมเลยนะครับ” ผมหวังว่าพี่เชนคงจะเข้าใจ แต่คงไม่...เขาไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“ถ้าพี่แก้ปัญหานี้ได้ นิดจะยอมรักษาไหม” ผมนิ่งคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้าตอบไปส่งๆเพียงแค่ไม่อยากทำให้พี่เชนลำบากใจก็เท่านั้น จะรักษาผมด้วยวิธีไหนก็ช่าง แต่อย่ายืมมือคุณฉกาจ เพราะผมไม่อยากรบกวนเขาอีกต่อไปแล้ว...
พี่เชนบอกว่าถ้าผมไม่รักษาที่โรงพยาบาล เขาจะลองทำเรื่องขอทางศูนย์กายภาพให้นำเข้าหุ่นยนต์ฝึกเดินให้ และคงต้องรอไปอีกนานหลายเดือน เพราะมันมีราคาค่อนข้างสูง แต่เนื่องด้วยอะไรก็ไม่ทราบ สองอาทิตย์ถัดมา หุ่นยนต์ฝึกเดินก็มาถึงที่ศูนย์ทันที
“ไหนพี่บอกต้องรอเป็นเดือนไงครับ” ผมเคลื่อนตัวเข้าไปหาคนที่ยืนเช็คอุปกรณ์อยู่
“มีคนทุ่มเงินซื้อแล้วมอบเครื่องนี้ให้กับทางศูนย์นะสิ” พี่เชนบอกพร้อมกับยิ้มรื่น
ดีเหมือนกันที่ผมไม่ตกลงรับการรักษาที่โรงพยาบาล เพราะถ้าหากมีหุ่นยนต์ฝึกเดินอยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่ผมคนเดียวเท่านั้นที่จะได้รับการรักษา ผู้ป่วยคนอื่นๆก็จะได้มีโอกาสได้รับการรักษาเหมือนกันกับผมด้วย
“คนที่บริจาคเขาเป็นใครเหรอครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถ้าขาหายเมื่อไหร่ ผมอยากพบเขาเพื่อขอบคุณสักครั้ง
“เพื่อนพี่ คนที่นิดก็รู้จัก” พี่เชนพูดยิ้มๆ เพื่อนพี่เชน...คนที่ผมก็รู้จักอย่างนั้นเหรอ
คุณฉกาจ!
ผมหมุนล้อรถเข็นแล้วหันหลังกลับแทบจะทันทีเมื่อชื่อของคนที่ว่าผุดขึ้นมาในความคิด
“เขาบริจาคให้ทางศูนย์ ไม่ได้ให้นิดสักหน่อย สำคัญตัวเองผิดไปรึเปล่า” เสียงเยาะของพี่เชนที่ดังขึ้นตามหลังทำให้ผมชะงัก น้ำตาร่วงเผาะกับคำพูด
สำคัญตัวเองผิด...นั่นสินะ ที่ผ่านมาผมสำคัญตังเองผิดมาตลอด มันผ่านมานานขนาดนี้แล้วผมควรรู้ตัวเองได้แล้วว่าเป็นคนไม่สำคัญ
“เฮ้ย นิดพี่ขอโทษ พี่แค่แกล้งแหย่เล่น”
“มันจริงอย่างที่พี่เชนว่าละครับ เขารู้ใช่ไหมว่าผมอยู่กับพี่ และถ้าผมเป็นคนสำคัญจริง เขาคงมารับผมกลับบ้านไปนานแล้วล่ะ” ผมปาดน้ำตาลวกๆ นึกอดสูกับความคิดของตัวเอง พี่เชนถอนหายใจแผ่ว แล้วย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเพื่อพูดกับผม
“ฟังนะ มันเป็นห่วงนิดยิ่งกว่าใคร และก็เป็นห่วงมาก โดยเฉพาะไอ้เรื่องที่นิดไม่รู้จักรักตัวเองสักที แล้วนี่มันก็ยิ่งเครียดที่นิดไม่ยอมรับการรักษากับทางโรงพยาบาล มันอุตส่าห์เหนื่อยวิ่งเต้นยื่นเรื่องกว่าจะได้ไอ้เครื่องนี้มา แล้วยังไง นิดจะปล่อยทิ้งไว้ ปล่อยให้ขาของตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปนะเหรอ”
ผมนิ่งเงียบ ไม่ได้เฉยชากับสิ่งที่พี่เชนบอกเสียทีเดียว เพียงแต่กำลังใช้ความคิด
“ถ้าคำพูดของพี่มันไม่ชัดเจนพอ นิดรอดูคืนนี้ก็แล้วกัน”
.
.
.
ผมนอนกระสับกระส่ายท่ามกลางความมืด ให้รอย่างนั้นเหรอ…
‘มันมาหานิดเกือบทุกคืน นิดหลับเลยไม่รู้สึกตัว ตื่นมาก็คงไม่เห็น เพราะมันรีบลุกออกไปแต่เช้า’
มันจะจริงเหรอ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง วันที่ผมเห็นใครเดินออกจากห้องไปวันนั้น ผมคงไม่ได้ตาฟาดสินะ
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำลายความคิดของผม ผมรีบหลับตา แสร้งทำเป็นนอนนิ่ง
“หลับแน่แล้วใช่ไหม” เสียงกระซิบที่ไม่ได้ยินมานานทำให้ใจของผมเต้นตึกตัก มันมาอย่างที่พี่เชนว่าไว้จริงๆด้วย
“เออ...อย่าให้ตื่นนะมึง ใกล้เช้าแล้วก็รีบกลับเลย อย่ามัวโอเอ้พิรี้พิไร” ผมได้ยินพี่เชนพูดตอบก่อนจะตามมาด้วยเสียงประตูที่ถูกปิดลง
ทั่วทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบ ผมไม่กล้าลืมตา กลัวมันจะนั่งจ้องหน้าผมอยู่ กำลังจะแกล้งพลิกตัว แต่เตียงที่ยวบลงหยุดการกระทำของผมเอาไว้ก่อน
ผมแทบหยุดหายใจเมื่อมือของมันทาบอยู่บนหัวของผมแล้วลูบไล้ไปมาแผ่วเบา ก่อนจะมีสัมผัสอะไรบางอย่างแนบลงมาตามใบหน้า ริมฝีปากอุ่นกดจูบไปทั่ว ใจผมเต้นรัวอย่างกับเสียงกลอง มันคงไม่ได้ยินหรอกนะ
“เปิดแอร์เย็นขนาดนี้แล้วยังใส่เสื้อบางๆนอนอีก” มันบ่นเบาๆแล้วดึงผ้าห่มที่เกาะอยู่ตรงเอวของผมให้สูงขึ้นจนปิดถึงคอ ผมรู้สึกถึงน้ำหนักเตียงที่ยวบลงช้าๆ มันคงระวังและระแวง กลัวว่าผมจะตื่น
ผมแทบสะดุ้งเมื่อขาถูกบีบนวดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว พอปรือตาขึ้นมองเพียงนิดก็เห็นใครบางคนนั่งอยู่ตรงปลายเท้า กำลังตั้งหน้าตั้งตานวดขาให้ผมแบบที่เคยทำ ใบหน้าดูโทรม ร่างกายดูผ่ายผอมลงไปมาก ผิดกับตัวผมลิบลับ
“ฮึก...” ผมตกใจหลับตาปี๋ เมื่อกลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอไม่ทัน มันผละจากขาของผมทันที หวังว่ามันคงไม่รู้หรอกนะว่าผมยังไม่หลับ
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” มันกระซิบ กดจูบลงบนกกหูของผม แล้วนอนลงเคียงข้าง อ้อมแขนแข็งแรงค่อยๆตวัดรัดตัวของผมเข้าไปกอด น้ำตาที่ไหลรินถูกนิ้วใหญ่เกลี่ยออกให้อย่างเบามือ
“ไม่ร้องนะคนดี ผมอยู่นี่แล้ว”
ผมอยากจะลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องใจแทบขาด ถ้าไม่ติดว่าพี่เชนห้ามไว้
‘เป็นความต้องการของมันเองที่อยากให้เป็นแบบนี้ นิดก็เฉยๆไว้แล้วกัน’
ผมเลยปล่อยเลยตามเลย แกล้งทำเป็นละเมอซุกตัวลงกับคนตัวตัวโตกว่า ยิ้มทั้งที่หลับตาเมื่อรู้ว่าความสุขยังคงอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง
.
.
.
ก่อนที่ผมจะเริ่มใช้หุ่นยนต์ฝึกเดิน พี่เชนให้ผมฝึกยืนทรงตัวนิ่งๆทุกวัน ห้านาทีบ้าง สิบนาทีบ้าง สลับกันไปในแต่ละช่วง บางวันก็ให้ผมเดินโดยใช้ walker หรือไม่ก็ให้เดินเองโดยไม่มีอุปกรณ์ใดๆเลย ฝึกอยู่แบบนี้ประมาณหนึ่งเดือน ผมเริ่มเดินเองได้ แต่ไม่เหมือนคนปกติ...ขาข้างซ้ายของผมยังไม่สามารถงอได้เต็มที่นักเพราะกระดูกหัวเข่ายังไม่ติดดี เวลาเดินจะรู้สึกว่าเข่ากระตุก ถ้าขยับหรือฝืนงอมากเกินไปจะเจ็บ ภาระการทรงตัวทั้งหมดเลยตกไปอยู่ที่ขาขวา และนั่นทำให้ผมติดเดินกะเผลก
“สายรัดมันแน่นไปรึเปล่า คลายออกหน่อยไหม” พี่เชนถามพร้อมกับเดินมาขยับสายรัดที่ช่วยพยุงน้ำหนักร่างกายของผมเอาไว้ ก่อนจะเช็คตัวล็อกขาของผมอีกที
“พร้อมนะ มองจอด้วย” ผมมองไปยังจอที่เชื่อมต่ออยู่ตรงหน้าตามที่พี่เชนบอก สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอคือภาพโมเดลสามมิติจำลองหุ่นคน และพอเครื่องเริ่มทำงาน ขาของผมเริ่มก้าวเดิน โมเดลคนที่อยู่บนจอก็ก้าวตามผมด้วย ผมก้มลงมองขาของตัวเองที่อยู่บนสายพานด้วยความทึ่ง ลักษณะการเดินของผมเหมือนคนปกติทุกประการต่างจากตอนที่ผมฝึกเดินด้วยตัวเองอย่างสิ้นเชิง
“สุดยอดเลยพี่เชน” ผมหันไปบอกคนที่ยืนข้างๆ สีหน้าของผมคงจะดีใจมากจนทำให้พี่เชนยิ้มตาม
“ถ้าฝึกบ่อยๆขาก็จะเข้าที่เองละนะ อย่ากังวล” ผมยิ้มรับ แล้วหันไปสนใจขาของตัวเองต่อ
“ไหนขอถ่ายรูปส่งไปให้ไอ้หน้าโหดนั่นดูหน่อยสิ ยิ้มเร็ว” พี่เชนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดแชะทันที
“วันนี้เขาจะมาไหมครับ” ผมถามในขณะที่ขาก็ขยับไปเรื่อย มันไม่ได้เข้ามาหลายวันแล้ว สงสัยงานยุ่ง และวันนี้ก็คงไม่ได้เข้ามาอีกเช่นเคย เพราะพี่เชนส่ายหัวเป็นคำตอบ...อ้อ คุณฉกาจเขาไม่รู้หรอกนะว่าผมรู้เรื่องที่เขาแอบมานอนด้วย
“ถ้าพี่เจอเขาอย่าลืมถ่ายรูปมาให้ผมดูด้วยนะ” ผมยิ้มแก้มปริแล้วบอกออกไป ไม่เป็นไร...ไม่ได้เข้ามาก็ไม่เป็นไร แค่รู้ว่ามันยังรัก ก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว
.
.
.
“หมอยินดีด้วย คราวนี้คงไม่ต้องนั่งรถเข็นมาโรงพยาบาลแล้วนะครับ” ชายสูงวัยเอ่ยทักแล้วยิ้มให้อย่างใจดีเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องตรวจ
“แต่ขอติงเรื่องเข่าซ้ายหน่อย ต้องระวังให้มาก พยายามอย่าเดินเยอะจนเจ็บ แล้วก็อย่าวิ่ง หมอดูจากลักษณะการเดินแล้วยังมีปัญหาอยู่ เพราะอาการบาดเจ็บของขาทั้งสองข้างไม่เท่ากัน คงต้องให้เวลาเข่าซ้ายเขาหน่อยนะ อีกอย่าง การลงน้ำหนักบนฝ่าเท้าควรปรึกษาหมอกายภาพ เพราะถ้าผิดวิธี ผลเสียในระยะยาวคือนอกจากจะเดินได้ไม่ปกติเหมือนคนทั่วไปแล้ว อาจทำให้มีปัญหากับระบบข้อเข่าในอนาคตได้” ผมกะพริบตาปริบ นั่งฟังคุณหมออธิบาย สรุปว่ารอให้เข่าซ้ายหาย ร่างกายของผมก็จะกลับมาสมบูรณ์เต็มร้อยเหมือนเดิมสินะ
“แล้วผมสามารถกลับไปทำงานตามปกติได้แล้วใช่ไหมครับ”
“ได้ครับ ใช้ชีวิตประจำวันหรือทำงานได้ตามปกติเลย เพียงแต่อย่าวิ่ง แล้วอย่าเดินเยอะเท่านั้น”
หลังจากคุยกับคุณหมอเสร็จ ระหว่างเดินทางกลับผมเลยตัดสินใจบอกพี่เชน เรื่องนี้ผมคิดมานานแล้ว...ทันทีที่ขาของผมหายเป็นปกติ ผมจะเริ่มกลับไปทำงานเสียที
“ไหวเหรอ” พี่เชนถามกลับเมื่อรู้จุดประสงค์ของผม
“ไหวสิครับ” ผมพักงานมานานแล้ว อยากออกไปหาอะไรทำบ้าง ไม่อยากให้ความสามารถของตัวเองถดถอย
“แล้วจะทำยังไง อยู่กับพี่ต่อก็ได้นะ เวลาทำงานเราก็ไปกลับเอาสิ แล้วไอ้ฉกาจละ จะทิ้งมันได้ลงคอเชียวเหรอ”
“ใครบอกว่าจะทิ้งเล่า” ผมดึงตัวพี่เชนเข้ามาหา พร้อมกับพูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน พี่เชนยิ้มกริ่ม สายตาท่าทางดูพึงใจกับสิ่งที่ผมบอก
“อยากได้งานนี้ไม่อยาก ทำตามแผนของพี่ รับรองเลยว่าสัมภาษณ์ผ่านฉลุย...”
.
.
.
ผมถือแฟ้มสมัครงานเดินเข้าไปในตึก นั่งรอผู้ที่จะมาสัมภาษณ์ผมอยู่ที่ฝ่ายบุคคล พร้อมกับทำแบบทดสอบบุคลิกภาพไปด้วย
“เดี๋ยวพี่พาไปที่ห้องท่านประธานนะคะ ต้องสัมภาษณ์กับท่านอีกทีหนึ่ง” พี่ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลพูด เมื่อสักครู่ผมสัมภาษณ์คร่าวๆกับพี่คนนี้ไปแล้ว เหลือคนสุดท้ายนี่แหล่ะที่ผมกังวล
“ห้องนี้เลยค่ะ” พี่เขาบอก ผายมือให้ผม ก่อนผละไปทำงานต่อ ทิ้งให้ผมยืนกังวลจนแทบเป็นบ้าอยู่หน้าห้องเพียงคนเดียว ทำยังไงดี ใจมันกล้าๆกลัวๆ ผมยืนละล้าละลังถอนหายใจก็แล้ว ปาดเหงื่อก็แล้ว ทำใจได้ยังไงก็ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปสักที
“น้องนิด!” ผมหันขวับตามเสียงเรียก เห็นพี่ปัดยืนค้างเป็นหิน หวีดร้องเสียงเบาก่อนจะรุดหน้าเข้ามาสวมกอดอย่างรวดเร็ว
“น้องนิดจริงด้วย เดินได้แล้วเหรอ แล้วมาทำอะไร มาหาฉกาจเหรอคะ หายหน้าหายตาไปไหนมา” พี่ปัดพูด กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนหน้าผมเริ่มแดงด้วยความเขิน ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลยยกแฟ้มที่ถือเอาไว้ให้ดู
“ฮั่นแน่” พี่ปัดยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียน ก่อนจะเดินนำผมเข้าไป ผมเดินตามหลัง รู้สึกก้าวเท้าไม่ออก พื้นพรมที่เห็นตอนนี้มันเป็นพื้นโคลนหนืดๆดีๆนี่เอง
“ท่านประธาน เลขาคนใหม่มาสัมภาษณ์งานย่ะ” พี่ปัดพูดกับคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านแฟ้มอยู่ มันตอบรับในลำคอแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม
“อืม นั่งรอสัก...ครู่” น้ำเสียงของมันแปร่งไปในช่วงท้าย ผมยิ้มให้แกนๆ เดินกะเผลกเข้าไปหาแล้วนั่งลงตรงหน้า
“สัมภาษณ์กันไปนะยะ อ้อ ฉันบอกไว้ก่อน ถ้าแกไม่รับน้องเข้าทำงาน ไม่ว่าใครหน้าไหนเข้ามา ฉันก็จะไม่เทรนงานให้ ฉันจะเทรนให้น้องนิดคนเดียวเท่านั้น รู้เรื่องนะ” พี่ปัดแผดเสียงขู่ ก่อนจะเดินสะบัดออกไปนอกห้อง ทิ้งผมกับมันไว้เพียงลำพังสองคน ความเงียบปกคลุมไปทั่ว ก่อนที่มันจะทนไม่ไหว ปิดแฟ้มเสียงดังจนผมสะดุ้ง
“ทำไมถึงมาที่นี่” เสียงเหนื่อยหน่ายถามขึ้น แต่ไม่เป็นไร ผมเตรียมตัวมาดี มีสคริปต์
“ผะ...ผมมาสมัครงานครับ” ผมบอกพร้อมกับยื่นแฟ้มออกไปกลางอากาศ
“ที่นี่ไม่มีงานให้คุณทำหรอกนะ” มือที่ถือแฟ้มของผมลดลงน้อยๆ ตัดโอกาสกันตั้งแต่ต้นแบบนี้ใจร้ายเกินไปไหม
“ไม่มีงานให้ผมทำ หรือไม่มีงานให้คนอย่างผมทำกันแน่ครับ” ผมเงยหน้ามองตรงๆ อดประชดไม่ได้ ทำไมต่อหน้าและลับหลังผมมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ทำไมต้องแกล้งเกลียดกันด้วย
“รู้ตัวดีนี่ เพราะฉะนั้นรีบกลับไปได้แล้ว” หึ เป็นอย่างที่พี่เชนบอกไว้ไม่มีผิด ผมรู้อยู่แล้วว่าถ้ามาคงจะเจอคำพูดประเภทนี้ ผมเตรียมใจไว้แล้ว...ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วแท้ๆ แต่น้ำตาก็อดซึมออกมาไม่ได้ เมื่อกี้บอกว่าให้รีบใช่ไหม ได้...ผมจัดให้
“ลานะครับ” ผมยกมือไหว้ลวกๆแล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ช่วงขาที่ก้าวยาวๆบวกกับการเดินเร็วๆทำให้ผมเจ็บ
“โอ้ย!”
“นิด!”
ผมทรุดฮวบลงตรงหน้าประตูทางออก น้ำตาไหลพราก เจ็บตรงหัวเข่าสุดหัวใจ
“รู้ว่าขาไม่แข็งแรงดีแล้วจะรีบเดินทำไม!” มันบ่นแล้วเดินมาหิ้วปีกผม พอทรงตัวได้ ผมเลยปัดมือมันทิ้งด้วยความน้อยใจก่อนจะหมุนตัวกลับ
“จะไปไหน!” มันคว้าแขนผมไว้แน่น ดาหน้ามายืนขวางประตูเอาไว้
“คุณไล่ผมไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่รับผมเข้าทำงานก็พูดกันดีๆก็ได้ ไม่ใช่ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา” ผมบอกพร้อมกับปาดน้ำตา ไม่ได้เสียใจเท่ากับเจ็บหัวเข่าหรอกนะ
“หลีกทางด้วยครับ ผมจะไปสมัครที่อื่นต่อ” ผมสูดน้ำมูกเสียงฟึดฟัด พร้อมกับแกะมือของมันออก คนอะไรมือเหนียวอย่างกับกาว
“สภาพแบบนี้ใครเขาจะรับเข้าทำงาน” ผมเงียบไปชั่วอึดใจ ในหัวพลางนึกคำพูดที่จะพูดออกมา
“นั่นสินะครับ ขนาดงานเลขายังทำไม่ได้ ผมคงต้องออกไปหางานที่ง่ายกว่านี้ งานที่ไม่ต้องใช้ขาเดินน่าจะเหมาะกับผม งานที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวแล้วได้เงิน อะไรเถือกนั้น” ผมพูด ว่าแต่ไอ้งานที่มันนอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวแล้วได้ตังมันมีด้วยเหรอวะ ไม่รู้ครับ ผมมีหน้าที่มาท่องตามบทของพี่เชนอย่างเดียว
“หึ งานที่นอนอยู่บนเตียงเหรอ” มันว่าเสียงเหี้ยม สีหน้าโกรธจัด ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก ลืมบทที่ท่องมาดิบดีไปเสียสนิท
“ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนี้หา!” ผมสะดุ้งโหยงเพราะเสียงตะคอกน่ากลัวของคนตรงหน้า
“พะ...พี่เชนครับ”
ได้ยินเสียงมันสบถด่าพี่เชนเบาๆ ผมหลับตาปี๋ ก้มหน้ารอแรงปะทะที่อาจเกิดขึ้น แต่ตัวของผมกลับลอยหวือแทน มันพาผมไปที่เก้าอี้ แล้วค่อยๆบรรจงวางผมลงอย่างเบามือ
“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ” มันบอก จับมือผมไปบีบแน่น หัวใจของผมพองโต เมื่อมือของเราสัมผัสกัน
“แล้วเข่าเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” มันบอกพร้อมกับสำรวจไปทั่ว ผมส่ายหัวแทนคำตอบ เมื่อกี้เจ็บ แต่ตอนนี้...ไม่เจ็บแล้ว
มันพยักหน้าเข้าใจ แล้วผละออกจากตัวผมไปยังประตูห้อง ผมมองตามอย่างงุนงงว่ามันจะไปไหน ก่อนจะยิ้มเผล่ออกมาด้วยความดีใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มส่งเสียงเรียกคนที่อยู่ด้านนอก
“ปัดเข้ามาสอนงานน้องด้วย”
ผมลุกเดินไปสวมกอดมันแล้วเอนศีรษะพิงซบกับแผ่นหลัง ยิ้มกับตัวเองแล้วกระซิบออกไปแผ่วเบา
“ขอบคุณครับ”
......................................................
ก่อนอื่น ขอสวัสดี วันพฤหัสที่ 5 พฤษภาคมแบบเนียนๆ ฮ่า ฮ่า (/โดนเตะ) วันนั้นตั้งใจว่าจะลง แล้วดันหลับคาคอมเฉย แล้วก็คิดหนักว่าจะเอายังไงดี ที่จริงตอนนี้ตั้งใจว่าจะต่อยาวๆ จนเป็นตอนจบด้วยซ้ำ แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวทำร้ายจิตใจคนอ่าน อยู่ดีๆเหมือนโดนตัดฉับ ส่วนตอนนี้มันออกมาแบบเนือยๆมาก ไม่สนุกไม่มีไรตื่นเต้นเลย ขอไปแก้มือให้เขาหวานกันตอนหน้านะคะ ขอโทษที่มาต่อช้าด้วยนะคะ ขอบคุณที่คอยติดตามค่า
:pig4:
-
:katai4: จิ้มๆๆๆๆ :katai1: อิผักกาดเนี่ยน่าไปบำบัดปากเปนที่สุด พูดไรแต่ละทีไม่เคยตรงเลย แบบนี้ต้องตรบสั่งสอน :beat:
-
อ๊ายยยยยมาแย้วตอนที่รอคอย
ยังมิทันได้อ่านแต่เมื่อเห็นขอเมนท์ก่อนอิอิ
รักคนแต่งที่อุตสามาอัพT^T
-
จะเข้าโหมดหวานแล้วใช่มั้ยย :hao6:
-
ความจริงอะ ไอที่น่าบำบัดคือ ความชั่วของพี่เชน กับ ปากสุนัขๆ ของผักกาดต่างหาก 5555
-
เกร้ดดดดด อิฉกาจปากหมาจนวินาทีสุดท้าย
เดี๋ยวปั๊ดให้นิดก้านคอซะเลย
-
กรีดร้องง
แอบสั้นนะเทอออ
ต้องให้ใช้ไม้นี้ตลอดนะคุณผัก
-
ปลื้มอิพี่เชนมากก นางล้ำตลอดด หนูนิดก็เชื่อฟังจริงๆ เล่นซะอินายผัดกาดกุมขมับ
-
อิผักกาดซึนใช่ไหม ทำไมต้องพูดจากทำร้ายจิตใจคุณนิดด้วย :ling1:
เดี๋ยวพ่อสั่งพี่เชนไปยิงหัวแตกเลย !!! รักเขาชอบเค้าเจือกพูดจาทำร้ายจิตใจอย่างเดียว
อยากให้นิดกลับไปทำงานที่เก่าจัง จะได้ไม่ต้องมาเจอ
รอให้เค้ามาง้อบ้างนะคุณนิด เดินดุ่ม ๆ เข้าไปสมัครงานทำงาน
กับอีตาผักกาดเนี่ย ประกาศให้รู้เลยว่าแคร์มากกกกกกกก
ทำเอาอีตาผักกาดได้ใจเกินไปนะ :ruready
-
แหม่ หมั่นไส้ตาผักกาดสุด
ไงล่ะ
ตอนหน้าเตรียมฟินนนน กี๊ด
:hao6:
-
นิดพูดตามบทที่เชนพูดดโดยไม่รู้ว่าคืออะไรได้ยังไงกัน
-
ใครว่ามารยาผู้หญิงมีร้อยเล่มเกวียน
ผู้ชาย(เกย์)เองนี่ท่าทางไม่ต่ำกว่าพัน
:katai2-1:
-
อียามผักปากแข็งตลอดๆๆๆ อ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รำคาญผักกาดว่ะ วางท่าเกิน
-
ฮือ หนูนิดเดินได้เลี้ยววววว ดีใจขั้นสุด
คุณฉกาจตบปากสามที โทษฐานปากไม่ตรงกับใจ จริ๊
-
เสียน้ำตาไม่รู้กี่ลิตรแล้ว ได้เวลาหวานกันสักที แต่ไม่ใช่ในตอนนี้อะ :laugh:
มารยาชายมากกว่าร้อยเล่มเกวียน ครูเชนเทรนมาดิบดี ใช้ได้ผลด้วย o13
-
หมั่นไส้อิผักกาด แม่มมม :katai1:
-
ฉกาจ ทำเป็นใจร้ายนะ แหมมมม
+1
-
ตอนนี้ไม่มีอะไรมากนอกจาก หุหุหุ (ยิ้มจนเมื่อยแก้ม)
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยเชียว :hao5:
-
เดินได้แล้ว
-
เรียกว่า สุดท้ายก็ตายตาหลับ :heaven
-
เลิกทิฐิกันได้แล้วววว ลุ้นเหนื่อยแย้วววว :katai2-1:
-
เอาอีกละ ผียามเข้าๆ ออกๆ พอตอนหลับไรงี้ดูแลห่วงใยนั่นนี่
พอเจอหน้่าเข้าหน่อยคะตอกเอาๆ
ดีใจที่มาต่อแล้ว *-* รอตอนต่อไปนะคะื
หวานๆ กันมั่งนะคะ*-*
-
ร้องตามนายเอกแล้วน้าา า า าา า า า :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
คึ คึ
กลับมารักกันได้แล้ววววว ว ว ว วว ว ว ว ว :hao5: :hao5:
-
งานนี้น้องนิดโดนใจพี่มาก
ทำดีทำถูกแล้ว :katai2-1:
เลขาส่วนตัว ฮิ้วววว
-
เย่ มาต่อแล้ววววววว หวานกันเร็วๆเน่อ :katai2-1:
-
อ่านทีไรก็สงสารน้องนิดตลอดเลย เมื่อไรจะได้รักกันดีๆ บ้างนะ ปวดใจจริง
-
นิด เป็นผู้ชายที่คิดจะครองโลก
:hao7: :hao7: :hao7:
ผักกาดเอ๊ยยย ตามใจคุณนิดไว้นะเอ็ง ไม่งั้นเจอคนในเล้าดักตีหัวนะ :hao7: :hao7:
-
:katai1: อยากให้นิดเลิกรัก แล้วให้ :katai5: นิดซะให้เข็ด :katai3:
-
งานนี้พี่เชนแสบจริงๆ :mew5:
-
แหม่ๆๆๆ ความซึนนี่ใช้ได้เลยยยยย :hao7:
-
:hao7: สมน้ำหน้าไอ้ผักกาด เป็นไงละไม่ดูแลนิดเอง ถูกพี่เชนเสี่ยมสอนมาซะน่าปวดหัวเลย
-
จะหวานกันแล้วใช่ไหม
อย่าใจร้ายกับนิดอีกเลยคุณฉกาจ :mew6:
-
พี่เชนเค้าสอนมาดี
-
พี่เชนสอนมา
ฮาาาา นิดก็ตรงไปเนอะ บอกอิผักโหม้ดดดด
:hao7:
-
คุณฉกาจนี่เป็นบุคคลที่ปากร้ายแต่ใจดีจริงๆ แต่ละคำของคุณฉกาจนี่เจ็บจี๊ดกันเลยทีเดียว
รอหวานๆ
-
นิดเดินได้แล้วถึงแม้จะยังไม่เต็มที่ก็เถอะ
คุณฉกาจปากเสียว่ะ
-
นิดอ้อนเยอะๆๆๆ
-
พี่เชนเจ๋งมาก บทพูดเยี่ยมไปเลยอ่ะ :katai2-1:
-
ในที่สุดคุณนิดก็กลับมาหาคุณผักกาดแล้ววววววววว :katai3:
-
อาาา ในที่สุดก็จะเข้าโหมดหวานแล้วสินะ :-[ :-[
-
บันไซพี่เชนนน เลิศมาก :katai2-1:
นิดนี่ก็นะ พูดไปโดยไม่รู้ความหมายจริงๆง่ะ ๕๕๕
-
โอ้ย กว่าจะเข้าใจกันได้ หนูนิดเสียน้ำตาเป็นโอ่งเลย
อิผักกาดแกนี่มันน่าตบจิงๆ :ling1:
-
กำลังจะได้เติมน้ำตาลแล้ววววว :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ป่านนี้แล้วยังจะปากร้ายใส่คุณนิดอีกนะผักกาด จะให้เค้านอนอยู่บ้านเฉยๆรอแกเลี้ยงรึไง
หลังจากนี้คงเป็นโหมดหวานแล้ว คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงตายมาจีบคุณนิดอีก(สามีโหดขนาดนี้)
-
กรี๊ดนิด เดินได้แล้ว ดีใจจัง
ไงหล่ะยามโดนนิดบอกว่าจะไป
ทำงานไรหลุดมาดเลยฮ่าๆ ยังไง
พี่เชนก็เป็นที่หนึ่งในใจหนู
ฮิฮิ จะจบแล้วหรอยังไม่อยากให้จบเลย
T^T
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ถ้าไม่มีหมอเชน นิดคงแย่กว่านี้แน่ๆเลย
-
จะได้คุยกันดีๆไหมมมมมมมมมม 5555++ สามนาทีคุยดีๆ สี่นาทีถัดมามีร้องไห้แล้ววร๊อย เวรกรรม
ไอ้คุณผักกาด อิฉันหมั้นไส้สสสสส หึ้ย!!
เหอๆๆ ได้งานเลขาแล้วสินะ ท่านประธานได้ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดแหงมๆ :hao3:
ถูกใจพี่ปัด กับพี่เชนมาก ทุกคนเข้าข้างนิดสุดๆ ฮะๆๆ
-
ณ ตอนนี้ชอบพี่เชนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
ฟินจุงเบยยยยยยย
-
ร้ายนะย๊ะพี่เชน :write-a-letter: เล่นเขียนบทให้ทั้งสองฝ่ายเลย
แล้วใครมันจะไปไหนโพ้นนน~ :จ้อบจัง1:
ร้ากกก~พี่เชนจังเลยย :mew1:
-
ซดมาม่าจนจะเป็นไตแล้วค่า
ขอหวานๆบ้างน้า
-
ลุ้นเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะไม่พูดดีๆกันบ้างเลย
-
หมั่นไส้พี่เชนจอมวางแผนอ่ะ
นี่ถ้าอีตาผักกาดมันโกรธแล้วทำอะไรนิดขึ้นมา มันจะยุ่งหนักน่ะ
แต่ก็ดีแล้ว ที่พูดดีกัน เข้าใจกันได้ :hao7:
-
ฟ้าหละงฝนย่อมสดใสเสมอ เอาใจช่วย สู้ๆๆ
-
ชอบ อีพี่เชนนะเนี่ย 55+
แอบสอนอะไรน้องนิดก็ไม่รู้
รู้สึกว่า ยังไงน้องิดก็ยังไม่ค่อยรักตัวเองเท่าไรเลย นะ
-
ปากร้ายจริงคุณฉกาจ แต่ก็นะ สุดท้ายใจอ่อนจนได้ อิอิิ
ปล.พี่เชนนี่แสบจริงๆ อิอิ
-
แ่่ต่งดีมากเลยค่ะ
เสียดายใกล้จะจบแล้วเหรอคะ ชอบมากๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
-
เย้~ เข้าใจกันสักที :m15:
-
ดีกันซะที ลุ้นแทบตาย
-
เตรียมน้ำดื่มพร้อมแล้ว!!!!! เพราะอีกไม่นานผักกาดดองเค็มจะกลายเป็นผักกาดหวานนนน :impress2:
-
555+ พี่เชน บทฮามาก!
-
เตรียมไปฟินแลนด์ตอนหน้าค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดด55555555555 :ling1:
-
ตอนหน้าหวานม๊ายยยยยยยยยย
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เอิ้กๆๆๆ มีฟามสุข จะจบเร็วๆนี้หรือมีเรื่องมาแทรกความสงบอีกล่ะเนี่ยยยย
-
//กอดพี่เชนแน่นๆ//
พี่เชนเจ้าแผนการอยากให้เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อจริงๆ หึหึ
- -* ฉกาจ พูดจาไม่ดีเลย น้องนิดอุตส่าห์มาง้อแล้วนะนั่น หึหึ
-
ดีกันแล้วนะ ดีกันแล้ว คนอ่านดีใจมาก :-[
-
เหอๆๆ ไม่เข้าใจนิดเลย
บอกว่าไม่อยากเป็นภาระแล้วทำไมต้องปิดเรื่องที่เดินได้แล้ว แบบนั้นมันไม่เป็นภาระมากกว่าหรือไง
แล้วตอนพี่เชนบอกว่าคุณฉกาจบริจาคหุ่นอะไรสักอย่าง นิดรีบหมุนล้อกลับ แต่พอพี่เชนแหย่ว่าเขาบริจาคให้ศูนย์ ไม่ได้บริจาคให้นิด สำคัญตัวเองผิดหรือเปล่า น้ำตาร่วงแหมะๆ เพื่ออออออออออออออออ ?
ตอนหน้าจะหวานแล้วสินะ เย่ แต่ทำเอาไม่ชอบนิดไปซะแล้วแหะ :เฮ้อ:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ยิ้มเลย อ่านตอนนี้แล้วยิ้มเลย ฉกาจยังคงคอนเซปต์ นะคะนะ 55555
ตอนหน้าจะหวานแล้วใช่มั้ยคิดถึงมากกกกกกกกกกก :mew2:
-
รอนำ้ตาล 55555
-
คิดถึงความหวานแล้ว มาต่อเร้วๆน้า อยากอ่าน
คุณผักกาดนะ ซึนมาก เจอไม้ตายพี่เชนเข้าไป ฮ่าๆๆ ไม่รอด
รออ่านนะคะ รออ่าน
-
เย้! มาต่อแย้ววว
เชนชั่วยันท้ายตอน 55555555555555555
นิดเดินได้ปกติแล้วว .. อิผักกาดก็นะ ซึนสุดฤทธิ์ - -"
-
เขาจะดีกันแล้ว? อย่างนี้ต้องขอบคุณพี่เชนหรือเปล่า 55
แต่พี่เชนแม่งงงง เหลือเกินจริงๆ แต่ละอย่างที่สอนนิดแกล้งฉกาจ
ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าหวังดีนี่แทบไม่เชื่ออะ
-
พี่เชนนี่เทพแห่งความเจ้าเล่ห์สุดๆ :ruready
คุณฉกาจก็อีกคน ปากร้าย ใจแข็ง ตลอด :hao3:
คุณนิดสู้ๆ ได้เป็นเลขาคุณฉกาจแล้วเย้ๆๆ คุณฉกาจก็แพ้คุณนิดตลอดแหล่ะ อิอิ :hao3:
-
คงใกล้คืนดีกันแล้วสินะ :mew4:
-
ตอนแรกแอบโกรธคุณนิดที่ไม่ยอมจะเดินเป็นเิรื่องเป็นราวซักที ที่จริงเพราะเกรงใจอีตาพระเอก
คิดว่าคุณนิดไม่รักตัวเองกลัวจะเดินได้แล้วก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก คุณนิดไม่ค่อยรักตัวเอง
คุณพระเอกเค้าก็ทุ่มเทนะสั่งเครื่องมาที่ศูนย์กันเลยทีเดียว ดีใจที่คุณนิดเริ่มเดินได้เกือบปกติแล้ว
ตอนมาหากันตอนนอนเนี่ยอ่อนโยนเชียวนะ หอมเหิมนวดขาให้ด้วย น่ารักเชียว แต่พอเจอหน้ากันนี่แบบ
เิอิ่ม...อะไรของคุ๊ณ... อารมณ์คงแบบไม่อยากให้เมียทำงาน เลี้ยงได้ อยากให้อยู่เฉย ๆ
ส่วนหนึ่งก็คงห่วงที่ยังไม่หายปกติด้วยแหละ แต่คุณนิดก็ขี้ประชดนะ ประชดแบบตัวเองเจ็บตัวด้วย :katai1:
รักตัวเองเยอะ ๆ สิคะ จะได้หายเร็ว ๆ สุดท้ายก็ได้งานได้การกันไป ลุ้นจะแย่
เอ แล้วเค้าจะกลับไปอยู่บ้านเดียวกันเมื่อไรเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
เค้าสองคนมาอยู่ด้วยกันแล้ว ดีใจจัง
เป็นกำลังใจให้จ้า :mew1:
-
หลังผักกาด ท่าทางจะอุ่นมากๆๆ
-
:-[
-
พี่เชนสุดยอด
-
กว่าจะคุยกันแบบไม่ว่ากัน :hao5: รอตอนนั้นอยู่นะ
-
มาม่าต้ม หมดแล้วใช่มั้ย :katai2-1:
-
หวาน หวานกันให้มดขึ้นครับ จะได้นั่งยิ้มอีก
-
ก็ยังงงๆกับตรรกะของนายผักกาด เอ๊ย ฉกาจที่สุดดดดดดดด ไรของเอ็งงงงงงงงงงงง
-
อร๊ากกกกกก เขินอ๊า
อิผักกาดแกซึนจริงๆเลยนะ
-
ผักกาดดดดด ซึน ! :m16: :m16: :m16:
-
พี่เชนติวมาดี นิดสอบผ่านฉลุย 555
พระเอกเรานี่มันซึนจริงๆ เว้ย หมี่นไส้!! :katai1:
-
มาช้าแล้วยังสั้นอีก (//โดนคนเขียนเตะ :jul1:)
ห๊ะ !? อะไรนะ ! ใกล้จะจบแล้วเหรอ !
OMG !! OTZ ...
รู้สึกว่าพระเอกเรื่องนี้จะซึนไม่เลิกนะ
อย่างนี้ต้องให้หนูนิดดัดนิสัยสักหน่อย :z1:
-
ยิ่งนานวันยิ่งรักเชน อร๊ายยยย นางเริ่ดมาก :impress2: :katai2-1:
-
รอตอนต่อจ้า
-
ในที่สุดก็เดินได้ซะที
มาทำงานด้วยกันแล้วๆๆ
เย้ๆๆๆๆ
-
:mew1:
เดินได้จริงๆซะทีนะนิด
ดีใจด้วย ทีนี้เอาคืนฉกาจเต็มที่เลย
-
ไม่เป็นไรจ้า มาต่อให้อ่านก็ดีแแล้ว รออ่านบทบาทของท้งคู่ต่อค๊า...
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด พลุไหมมม ไฟเออร์เวิร์กดีไหม
:hao7: :hao7: :hao7:
เตรียมฟินนนนนน แอร๊ยอร๊ายยยยยยยย
คุณฉกาจทำตัวดีอะ คุณนิดก็ดูรักตัวเองขึ้นมาหน่อยนึงละ
แต่ยังไม่พอหรอก คุณนิดต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้อีกหน่อยนะคะ ทูลหัวของบ่าว :กอด1:
อยากให้ตอนหน้ามาถึงไวๆ ซดมาม่ากันมาหลายตอน ผมร่วงหมดละค่ะ 55555555555
-
กว่าจะลงเอย ทำเอาเลือดไหลวนเวียนไปทั่วกายคนอ่านหลายครั้งเลยนะ :hao5:
เห็นว่ากำลังไปได้ดีก็โอเค ตอนหน้าขอหวานๆแบบปนหื่น&หึงหวงเล็กน้อยพอเป็นพิธีนะค่ะ
เดี๋ยวคุณผักกาดจะคลั่งเข้าไปใหญ่ 5555555
อย่าลืมต่ออีกน้าา รออยู่จ้า สู้ๆเด้อ :mew1:
-
:katai2-1:อิ่มมาม่าแล้ว ต่อไปขอของหวานจานโต ๆ นะ :mew1:
-
ตอนหน้าเขาจะหวานกันแล้วววว
รออ่านตอนต่อไป :impress2:
-
คือไอ้คุณฉกาจรู้เรื่องแล้วใช่มั้ยเรื่องคุณพี่ป้อมอ่ะ
แล้วทำไมไม่ยอมกลับมาคุยกันดีๆอีกล่ะ บื้อจริง
ว่าแต่พี่เชนฉลาดแล้วยังเลวด้วยนะ ฮ่าๆๆๆๆ
แอบอยากให้มีคู่แล้วสิ
-
:mew1: :mew1:
ตอนนี้น้องนิดน่ารักมากเลย รอลุ้นตอนหน้าว่าจะหวานกันบ้างหรือเปล่า :o8:
-
พี่เชนนี่เจ้าแผนการนะเนี่ย
รักพี่เชน ฮ่าๆ
-
:hao6:
คุงกาจ เลขาคนนี้จะ ให้อยู่หน้าห้อง หรือ อยู่ในห้องดีค่ะ
-
:เฮ้อ:
-
ชอบพี่เชน......สุดยอดจริงๆ
Lokomat หุ่นยนต์ฝึกเดินนี่มันเท่าไหร่
ถ้าสั่งจากเมืองนอกก็ราวๆ 16-17 ล้าน
แต่ของไทยมี I-walk น่าจะหลักแสน
-
แหม่อิคุณผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดด
แกยังจะซึนจนวินาทีสุดท้าย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เออแต่ชั้นให้อภัย เพราะเห็นแก่ที่แกเข้าไปหาน้องนิดตอนกลางคืน 555555555555555
จะหวานแล้วใช่ไหมมมมมม จะหวานแล้วแน่นะะะ อ๊ากกกกกกกกก
อย่าปล่อยให้ดีใจเก้อนะฮร๊าาาาาา :katai5:
-
น่าจะปล่อยให้อิผักกาดโศกอีกหน่อย อยากปากหนักดีนัก ชิ
-
พี่เชนช่างรู้งานสอนบทพูดมาซะดีเลย
เดินได้แล้วดีใจกับนิดด้วย
รออ่านตอนต่อไป
-
นิดเตรียมตัวมาดีนะเนี่ย ชอบเชนจังเจ้าแผนการมาก
-
ตอนที่ 24 # บทส่งท้าย
“นี่นะคะ พอไปแนะนำตัวกับบ้านแต่ละหลังเสร็จ น้องนิดก็มาขุดดินเลยก็ได้ค่ะ ขุดดินเสร็จก็ไปที่ร้านขายของชำ ในนั้นจะมีเมล็ดพืชขาย อ้อ อย่าลืมซื้อตะกร้าด้วยนะคะ เวลาไปขุดแร่ที่เหมืองจะได้จุได้เยอะๆ แร่นี่เอาไว้อัพเดตเครื่องมือ หรือจะเอาไปขายก็ได้ค่ะ แล้วนี่ หนังสือคู่มือ ดูเวลาด้วยนะคะว่าผักมันโตในฤดูไหน ก็ให้รีบเก็บเกี่ยวภายในฤดูนั้น เก็บข้ามฤดูไม่ได้เชียวนะคะ เสียของ...”
“เอ่อ พี่ปัดครับ นี่งานเหรอครับ” ผมรีบเบรกก่อนที่จะถูกนำพาเข้าสู่โลกของเกม
“หือ ก็ใช่นะสิ” ผมกะพริบตาปริบ แทบจะกุมขมับท่าเดียวกันกับคุณฉกาจ นี่หรือคือการเทรนงาน
“แหม พี่ล้อเล่น อันนี้เอาไว้เล่นแก้เซ็งต่างหาก อีฉกาจมันชอบทำงานคนเดียว ไม่ค่อยมีงานตกมาถึงพี่หรอก ยิ่งถ้าเป็นน้องนิดด้วยแล้ว มันคงจะไม่ให้เราแตะอะไรเลยล่ะพี่ว่า...”
พี่ปัดสอนงานให้ผมอยู่สองวันก็ขอลาเพราะต้องไปเลี้ยงลูก ดังนั้นตอนนี้ผมเลยกลายเป็นเลขาของคุณฉกาจอย่างเต็มตัว วันๆผมไม่ค่อยได้ทำงานอย่างที่พี่ปัดว่าจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจนะ แต่งานมันไม่มีตกมาถึงผมเลยต่างหาก
Rrrr!
“สวัสดีครับ นิธานรับสายครับ” ผมกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ คนที่โทรเข้ามาบอกว่ารออยู่หน้าห้อง ให้ผมช่วยมารับเอกสารแผนการตลาดที่จะให้ท่านประธานพิจารณาด้วย
“ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ รอสัก...”
“ให้เขาเอาเข้ามา ไม่ต้องออกไปรับ” เสียงโหดดังแทรกขัดจังหวะ ผมได้แต่ถอนหายใจ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีคนโทรเข้ามา ต่อไปนี้ก็ประกาศให้ทุกแผนกรับรู้ไปเลยสิว่าเวลาส่งเอกสารไม่ต้องส่งผ่านผม จะได้ไม่ต้องมานั่งทำงานเหมือนเป็นพนักงานรับโทรศัพท์แบบนี้
“ให้ผมช่วยสรุปไม่ดีกว่าเหรอครับ งานคุณเต็มโต๊ะจนแทบจะไม่มีที่วางแล้วนะ” นี่ถามไปก็เท่านั้นละครับ ผมถามมาจนจะครบร้อยรอบแล้ว มันก็เอาแต่ทำงานคนเดียว ตกลงจ้างกูมานั่งเฉยๆใช่ไหมครับ
“จะไปไหน นั่งอยู่กับที่มันจะตายหรือไง” มันตวัดสายตามองตอนที่ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ นี่ก็พูดดีๆไม่เป็นรึไง ตอนกูหลับนี่พูดเพราะเหลือเกิน
“ตายแน่ครับ เพราะคุณหมอบอกว่าถ้าผมไม่ลุกเดินเลย จะทำให้ข้อเข่าเสื่อมถึงขั้นเดินไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต” ผมโกหกออกไปส่งๆด้วยความรำคาญบวกกับความอึดอัดที่ต้องมานั่งทำเฉยอยู่ทั้งวัน เห็นคนฟังนิ่งค้างเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะพูดเสียงเบาออกมาจนทำให้ผมนึกขำในใจ
“ถ้าอย่างนั้น เดินไปหยิบเอกสารที่แผนกการเงินให้ผมหน่อยสิ เดินช้าๆนะไม่ต้องรีบ...”
.
.
.
ผมเดินกะเผลกมาที่แผนกการเงิน เห็นพนักงานนั่งอยู่สี่ห้าคน ไม่รู้จะทักใครดี หันรีหันขวางอึกอักอยู่นานจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีใครหันมาสนใจผม
“สวัสดีครับ” ผมตกใจเฮือก ผงะถอยกับเสียงกระซิบข้างหูจนเกือบล้ม มือของคนแปลกหน้าถือวิสาสะเข้ามาโอบเอวผมเข้าหาตัว ผมส่งเสียงฮึดฮัดพยายามดันตัวออกแล้วบอกให้เขาปล่อย ตัวผมกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งแผนกแล้ว แต่แทนที่จะมีคนช่วย พวกเขากลับหัวเราะเยาะ
“พนักงานใหม่เหรอเรา ไปรับน้องใหม่กับทีมพวกพี่สักหน่อยไหม” มันว่าเสียงหื่นกระหาย พนักงานชายที่เหลือส่งเสียงหัวเราะกันเกรียวกราว ผมยกมือปัดป้องใบหน้าที่โน้มลงมาซ้ายขวาเหมือนจะสัมผัสตัว และนั่นทำให้มันได้เห็น...
“ว้า แต่งงานซะแล้ว เป็นผัวรึเป็นเมียกันละนี่” ผมชักจะโมโห แต่คงไม่เท่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง...พนักงานในแผนกทุกคนที่ส่งเสียงหัวเราะเมื่อสักครู่พากันเงียบกริบ ยกเว้นคนที่ยังไม่รู้ตัว เลยโดนคุณฉกาจสะกิดไหล่ให้หันไปมอง
“นี่ผัว และคนที่มึงกำลังโอบอยู่นั่นนะเมียกู” มันกดเสียงต่ำ พูดเนิบช้าเพื่อความชัดเจน คนที่ได้รับฟังเบิกตากว้าง หน้าซีดหดเหลือสองเซน
“ทะ...ท่านประธาน ผะ...ผม ผะ...ผม” ผู้ชายคนที่ว่าอึกอัก อ้าปากพะงาบๆเหมือนเจอผี
“ขอเอกสารทางการเงินให้ด้วย” มันพูดสั่งเสียงดัง คนฟังรีบกุลีกุจอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วลนลานหาจนแฟ้มตกกระจายลงกับพื้น ร้อนถึงทุกคนในแผนกต้องลุกขึ้นมาช่วยกันหาเพราะนั่งไม่ติดที่ แค่เอกสารแผ่นเดียวแท้ๆ
“ทีนี้เข้าใจรึยัง ว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้คุณเดินออกไปไหนมาไหน” มันพูดระหว่างเดินทางกลับไปยังห้องทำงาน ผมมองแผ่นหลังของคนที่เดินนำหน้า มันจงใจเดินช้าๆให้ผมตามทัน
“อุ้มหน่อย” ผมว่า มันหยุดกึกกะทันหันจนผมเดินชน
“เมื่อยขา” ผมแกล้งบอกตอนที่มันหันมามอง เจ้าตัวอุ้มผมตามที่ขอ พอตัวลอยพ้นพื้น ผมก็ฉกจูบลงบนแก้มของคนอุ้มทันที…คุณฉกาจเม้มริมฝีปากแน่น รู้เลยว่าพยายามฝืนทำหน้านิ่งอย่างสุดความสามารถ
เรากลับมานั่งอยู่ในห้องทำงานกันเหมือนเดิม ผมเห็นมันทำหน้าเคร่งเครียดกับกองเอกสาร ผมอยากช่วย แต่บอกยังไงมันก็ไม่ยอมรับฟัง
ผมลุกเดินเข้าไปหา เจ้าตัวมัวแต่ก้มหน้าจนลืมสังเกตว่าผมเดินอ้อมไปทางด้านหลัง กว่ามันจะรู้สึกตัวก็ตอนที่มือของผมแตะลงบนไหล่ของมันไปแล้ว
“ผมนวดให้บ้างนะครับ” ผมกระซิบบอกแล้วเอาแก้มของตัวเองแนบกับแก้มของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า มันไม่ขัดขืน ปล่อยให้ผมลงมือ แถมยังแอบยิ้มออกมาเป็นระยะอีก อากัปกิริยาของมันทำให้หัวใจของผมพองโต รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างก็ตอนนี้...
“คุณจะกลับก่อนเลยก็ได้นะ เลิกงานแล้ว” มันบอกผมที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะของมัน ผมว่างเกินไปเลยมานั่งดูมันทำงาน นั่งดูนอนดู เลื้อยไปเรื่อย
“ไม่มีให้ทำโอทีเหรอ” มันระบายยิ้มออกมาเมื่อได้ยินผมพูด ผมยังไม่อยากกลับนี่นา ไว้โทรบอกพี่เชนว่าวันนี้จะกลับพร้อมคุณฉกาจดีกว่า
.
.
.
“เดี๋ยวคุณช่วยหาที่พักที่เขาใหญ่หน่อยนะ พรุ่งนี้เราจะไปคุยงานกับลูกค้ากันที่นั่น” ผมพยักหน้าหงึกแล้วถามกลับ
“งบประมาณเท่าไหร่ครับ”
“เลือกเอาตามที่นิดชอบเลย” มันบอกก่อนจะหันไปสนใจงานต่อ...แต่เดี๋ยวนะ เลือกตามที่ผมชอบอย่างนั้นเหรอ
“ผะ...ผมต้องไปด้วยเหรอครับ” ถ้าตอบว่าไม่ขึ้นมานี่หน้าแตกแน่กู
“อืม ไปกันแค่สองคนนี่แหล่ะ จองแค่ห้องเดียวก็พอ” หัวสมองของผมแทบระเบิดทันทีที่มันพูดจบ หน้าคงแดงเถือกไปถึงกกหู แต่จะอายอะไรวะ ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกันไปได้
วันถัดมาผมมานั่งสัปหงกรอที่บริษัทแต่เช้า เมื่อคืนมัวแต่จัดของ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหกเดือนที่เราจะกลับไปอยู่ด้วยกัน นอนกอดกันโดยไม่ต้องหลบต้องซ่อน แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาแค่สามวันก็เถอะ
ผมตั้งความหวังกับการมาเขาใหญ่ครั้งนี้มาก แต่มันกลับพังครืนไม่เป็นท่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอลูกค้าของคุณฉกาจ ผมเข้าใจเรื่องการจูบทักทายของชาวตะวันตกนะ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม ‘เธอ’ ถึงต้องจูบบ่อยขนาดนี้ ที่สำคัญเธอเลือกตำแหน่งในการจูบได้กระแทกใจผมมาก
“เดี๋ยวนิดไปรอที่ห้องก่อนแล้วกัน เสร็จธุระแล้วผมจะตามไป” มันบอก ผมได้แต่อือออ ยิ้มให้คนสองคนตรงหน้า ก่อนจะลากกระเป๋าจากมาทั้งขาที่กะเผลกอยู่อย่างนั้น
ผมนอนแผ่บนเตียง มองไปรอบห้องที่อุตส่าห์เลือกมาซะดิบดี รู้แบบนี้เลือกห้องที่เป็นเตียงเดี่ยวดีกว่า ผมจะได้ไม่ต้องมานอนเปลี่ยวคนเดียวบนเตียงคู่แบบนี้…
ผมเบื่อหน่ายกับสภาพที่เหมือนคนโดนทิ้ง ไม่รู้ว่ามันมีกิจกรรมอะไรกับเธอคนนั้นนักหนา นี่ก็วันที่สองแล้ว ไปเจอหน้ากันแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนี่ไม่เบื่อเลยรึไง แต่จะไปคัดค้านอะไรได้ เขาไม่ได้พาผมมาเที่ยวนี่ เขามาทำงาน ก็ต้องดูแลลูกค้าเป็นธรรมดา
ผมเกาะห่วงยางลอยคออยู่ในสระน้ำ ด้วยความที่เจ็บขาเลยไม่ได้ว่าย ลอยอยู่นิ่งๆแล้วแต่น้ำจะพัดไปแล้วกัน
แชะ...
ผมลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ใกล้ๆ มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือกล้องนั่งลงอยู่ตรงหน้าผม
“ขอโทษครับ” เขาบอกแล้วยิ้มเขิน เอามือลูบท้ายทอยของตัวเองไปมา ผมยิ้มตอบ ไม่ได้ว่าอะไร อยากจะถ่ายก็ถ่ายไปสิ
“ผมขอถ่ายอีกภาพได้ไหมครับ”
“ไม่ได้!” ผมหันขวับไปทางเสียงที่ตอบ ก่อนจะทำหน้าเหนื่อยหน่าย ตอนแรกก็อยากเจอมันอยู่หรอกนะ แต่ถ้าให้มาเจอแบบนี้ก็ไม่เอา
ผมถอนหายใจ ค่อยๆจับขอบสระแล้วใช้แขนพยุงตัวให้ไปถึงบันไดทางขึ้น ซึ่งเป็นคนละทางกับที่มันยืนอยู่ มันมองตาม ทำหน้าโมโหใส่ผม แต่คราวนี้ผมทำอะไรผิดล่ะ ผมแค่ลงมาว่ายน้ำของผมอยู่ดีๆ แล้วก็มีคนมาขอถ่ายรูปก็เท่านั้น
ผมใช้ผ้าเช็คตัวซับน้ำที่อยู่ตามผิวเบาๆ ลมเย็นที่พัดมากระทบเนื้อทำให้หนาวเยือกไปทั่วร่าง ผมรีบเอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมทับ ก่อนจะเดินขากะเผลกกลับห้อง ไม่ได้สนใจมันที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง เหอะ จะไปหาสาวผมทองที่ไหนก็ไปเลยไป
ผมเสียบการ์ดไว้ตรงประตูตอนที่เข้าห้องมาได้ แล้วตรงรี่เข้าไปในห้องน้ำทันที ผมปลดเสื้อคลุมออกเพราะอยากล้างตัวเสียหน่อย แต่มือที่ทาบลงบนสะโพกทำให้ผมสะดุ้งจนสุดตัว
“สนุกไหม” มันถามแล้วรั้งเอวผมเข้าหา มืออุ่นร้อนปัดป่ายลงบนผิวกายเย็นเชียบของคนที่เพิ่งขึ้นจากสระน้ำอย่างผม
“จะสนุกมากกว่านี้อีกครับถ้าไม่มีคนมาขัดจังหวะเสียก่อน” ผมประชด เพราะรู้ดีว่าเมื่อสักครู่ที่มันถาม มันก็ประชดผมเหมือนกัน
พอผมตอบออกไปแบบนั้น มือจากที่ตอนแรกแค่สัมผัสแปรเปลี่ยนกลายเป็นบีบเน้นไปทุกสัดส่วน มันฝังหน้าลงกับลาดไหล่และลำคอของผม ปลายลิ้นอุ่นชื้นค่อยๆเกลี่ยไล่ไปตามแนวกระดูก
“จะ...ทำอะไรครับ” ผมถามทันทีที่โดนพลิกตัวให้หันกลับ มันยกตัวผมขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ดันขาของผมออกแล้วแทรกตัวเข้ามาแนบชิด
ปลายลิ้นของมันแตะลงบนเนินอกของผมแผ่วเบาพอให้รู้สึกเคลิ้ม ก่อนจะออกแรงขบกัดและดูดเลียอย่างแรงจนขึ้นรอยรัก
“ทำอะไร ผมเจ็บนะครับ” ผมบอกพร้อมกับทุบไหล่มันให้หยุด แต่หมาบ้ามันยังคงดูดกลืนอีกหลายแห่งจนผิวของผมช้ำไปหมด…
ใบหน้าของผมแหงนเงยเมื่อปลายลิ้นกระหวัดลงบนยอดอก ความเสียวส่านแล่นพล่านไปทุกอณูของร่างกาย ตัวของผมบิดเกร็ง ยิ่งเสียงน่าอายที่เกิดขึ้นจากการดูดดึงดังขึ้นเท่าไหร่ มันยิ่งเร้าอารมณ์ของผมมากขึ้นเท่านั้น ถ้าไม่ติดว่ามันหยุดตัวเองเอาไว้เสียก่อน
“เรียบร้อย รอยเยอะขนาดนี้ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้ถอดเสื้ออวดนมให้ใครได้เห็นอีก”
หา!
มันยิ้มรื่นกับท่าทีอารมณ์ค้างของผม หนอย แกล้งกันใช่ไหม
ผมเอาขาเกี่ยวเอวของมันเอาไว้ไม่ให้มันผละออก พร้อมกับโน้มคอมันลงมาหวังจะทำรอยคืน
“ไม่ขึ้นรอยแหะ ดูดไม่เป็นละสิ” มันว่าตอนที่ยืดตัวส่องกระจกเพื่อหารอยตรงคอ ผมนี่หน้าชาเมื่อโดนสบประมาท
“หะ...ไหนขอลองอีกที”
มันรีบยื่นคอมาให้ผมจัดการทันที แต่ก็ยังไม่มีรอยอยู่ดี...เจ้าตัวหัวเราะร่วนก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้องโอดโอยเมื่อผมกัดลงที่คอของมันจนจมเขี้ยว คราวนี้แหล่ะมีรอยของจริง
“ไปบอกสาวผมทองด้วยนะว่าคุณมีภรรยาแล้ว แล้วเขาก็ไม่อนุญาตให้คุณจูบใครพร่ำเพรื่อด้วย” ผมบอกเรื่องที่หงุดหงิดใจในตลอดสองวันที่ผ่านมาออกไป
“คนไหนภรรยา คุณนะเหรอ นอนด้วยกันแค่สองครั้งผมไม่นับหรอกนะ” มันพูดกวน เหอะ ไม่นับว่าผมเป็นเมียแล้วที่เที่ยวป่าวประกาศชาวบ้านว่าตัวเองเป็นผัวนี่คืออะไรวะครับ
ผมถอดกางเกงว่ายน้ำของตัวเองออก เอนหลังพิงกับกระจกแล้วยกขาวางเท้าลงกับพื้นเคาน์เตอร์ ก่อนจะแยกออกกว้างพร้อมกับแอ่นสะโพกให้ส่วนที่ทำหน้าที่รองรับอารมณ์ลอยเด่น ผมจับมือของมันมา ดูดเลียนิ้วกลางและนิ้วชี้ของคนตรงหน้าจนชุ่มไปด้วยน้ำลาย ก่อนจะจับสอดใส่เข้าไปในช่องทางร้อนแล้วแกล้งขมิบตอดรัด มืออีกข้างที่ว่างก็เอื้อมไปลูบไล้ส่วนโป่งนูนของคนที่ยืนจ้องอิริยาบถของผมตาไม่กะพริบ
“สนใจจะทำรอบที่สามไหมละครับ...”
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของอีกวันด้วยความเมื่อยขบไปทั่วร่าง จะบิดตัวไล่ความเมื่อยก็ไม่สามารถทำได้ สะโพกของผมเจ็บร้าว แถมแขนแข็งแรงยังรัดตัวผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ผมหันไปถามคนที่นอนกอดก่ายผมอยู่ มันไม่ตอบอะไรแต่คลายวงแขนออกแล้วพลิกตัวให้ผมทาบทับบนตัวมัน ผมเกยคางลงบนอกของคนด้านล่าง ลากนิ้วผ่านรอยกัดหลายรอยที่เกิดขึ้น
“ลุกไหวไหม” มันถาม ผมส่ายหัวตอบ เมื่อวานนี้แทบจะตายเอาให้ได้
“ถ้าไม่ไหววันนี้อดเที่ยวนะ”
“แล้วคุณไม่ต้องไปหาลูกค้าคนนั้นแล้วเหรอ” เสียงแหบพร่าของผมถามขึ้น
“ส่งกลับประเทศไปตั้งแต่ช่วงบ่ายของเมื่อวานแล้ว อุตส่าห์เร่งให้ลูกค้าเซ็นสัญญา จะได้มีเวลาพาเที่ยวหนึ่งวัน แต่ใครบางคนดันงอนซะนี่” มันหัวเราะพร้อมกับลูบหัวผมไปมา
“ถ้าปล่อยให้งอนอีกผมจะหนีไปให้ไกลเลย” ผมแกล้งพูดติดตลก มันหยุดเสียงทันที แถมยังส่งผ่านใบหน้าเครียดขมึงมายังผม
“ผมขอโทษนะ ที่ทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดนั้น” น้ำเสียงติดจะเศร้าสร้อยอยู่ในทีเอ่ยออกมา อ้อมแขนของมันรัดตัวของผมแน่นกว่าเดิม ผมกอดตอบให้รู้ว่าผมจะไม่หนีไปไหน
“ผมรู้...พี่เชนเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว” ผมพูดแล้วไถลตัวขึ้นไปให้ใบหน้าของผมกับของมันอยู่ในระดับเดียวกัน
“แต่คุณทำไม่สำเร็จหรอกนะ เพราะยังไงผมก็รักคุณฉกาจ...รักคุณยามมากกว่าตัวเองอยู่ดี” ผมว่า กดจูบไปทั่วใบหน้าของมันเหมือนที่มันชอบทำกับผม เจ้าตัวนอนยิ้มอย่างพึงใจ มือก็ลูบไล้ร่างกายของผมไปทั่ว
“ลุกไปอาบน้ำกัน ผมจะพาลงไปข้างล่าง”
ผมส่ายหัวหวือ บอกเป็นนัยว่าลุกไม่ไหว ร่างกายยังรู้สึกเพลียๆอยู่เลยตอนนี้
“เดี๋ยวผมอุ้ม” มันคะยั้นคะยอบอกแล้วเริ่มชันตัวขึ้น
“ไหวเหรอครับ” ผมถาม กลัวว่าคนตรงหน้าจะลำบาก และคำตอบที่ได้กลับมาทำเอาผมน้ำตาคลอ
“ให้ผมอุ้มคุณตลอดทั้งชีวิตยังได้เลย...”
.
.
.
“มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้ละหนู พ่อแม่ไปไหนหมด หือ” ชายชรานั่งยองลงข้างเด็กชายตัวเล็ก พลางนึกขำกับพฤติกรรมเลียนแบบ
“คุณยำพาพ่อนิดไปหาคุณหมอครับ” เสียงเจื้อยแจ้วตอบโดยไม่มองคนถาม เพราะสมาธิของเขาจดจ่ออยู่กับกองดินตรงหน้า มือป้อมๆจับช้อนพรวนของเล่นออกแรงขุดดินให้เป็นหลุม ก่อนจะคว้าเอาก้อนหินที่จินตนาการเอาเองว่าเป็นเมล็ดพืชใส่ลงไปพร้อมกับเอาดินฝังกลบ
“มาเอาเมล็ดของปู่ดีกว่าลูก” เขาพูดแล้วยื่นเมล็ดพืชให้แก่เด็กชายที่ยิ้มจนตาหยี
“ฮ้า...พี่โซ่ขุดดินเก่งมากเลย มาขุดให้หนูเล็กด้วยสิ”
โฮ่ง!
เด็กชายหัวเราะชอบใจเมื่อได้ยินเสียงตอบรับ ก่อนจะตรงรี่เข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับสุนัขที่นอนหงายแอ้งแม้งบนกองดิน ชายชราได้แต่ยืนมองแล้วยิ้มจาง พลางนึกถึงใครอีกคนที่อยู่ในห้วงความคิดของเขามาโดยตลอด
...ตอนนี้พ่อมีความสุขแล้วนะแม่...
สายลมบางเบาพัดพา กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ในสวนอบอวลไปทั่วบริเวณ ใครบางคนรับรู้ ถึงแม้จะทำได้แค่เพียงมองดู แต่เธอพร้อม...ที่จะปกป้องคุ้มครองให้คนในครอบครัวมีความสุขตลอดไป
…………………………..จบบริบูรณ์…………………………..
จบ แต่ยังไม่สุด เดี๋ยวมีตอนพิเศษที่จะเอามาลงทั้งหมด 4 ตอนด้วยกันนะคะ และเรื่องนี้จะมีภาคต่อ คือตัวละครในเรื่องนี้จะมีความเกี่ยวโยงกับเรื่องนู้น พระ-นาย ก็หาเอาอยู่ในเรื่องนี้ ใครคู่ใครก็จิ้นกันไปก่อน ฮ่าฮ่า เดี๋ยวจะมาสปอยเมื่อลงตอนพิเศษครบแล้ว ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามอ่านนะคะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งเลย และไม่คิดว่าพอแต่งแล้วจะมีความสุขมากมายขนาดนี้ ชอบเวลาที่ได้อ่านคอมเม้นต์ของทุกคน ฮือ เดี๋ยวเจอกันอีกทีในตอนพิเศษนะคะ
สวัสดีค่ะ
:pig4:
-
ฮะ จบแล้ว!!! :katai1:
-
บทส่งท้ายจบซะแล้ว
รอเรื่องต่อไปจะเป็นใครน๊า
อยากให้เป็นพี่เชนจังแต่ถ้าพี่เชนเป็น
ต้องเป็นพระเอกที่น่าหมั่นไส้มากแน่ๆหุหุ
จบดีมากๆ ชอบบรอตอนพิเศษด้วย
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆ
มาให้อ่านนะค่ะ รักคนเขียน
-
ขอบคุณคะ แต่งได้เก่งมากเลยคะหลงรักคุณฉกาจกับคุณนิดอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
Happy Ending :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแบบแฮปปี้มากกกกก ชอบบบบบ :impress2:
แต่กว่าจะแฮปปี้ คนอ่านเสียน้ำตาหมื่นลิตร พร้อมกับปากจัดขึ้นมากมาย เพราะด่าทั้งอิคุณยามและคุณนิด ตลกตัวเอง :m20:
มีน้องหนูเล็กเป็นโซ่ทองคล้องใจอีกต่างหาก คุณยามเก่งมาก ก๊ากกกก :jul3:
รออ่านตอนพิเศษค่า กดบวกให้ด้วย o13
-
เย้ย นอนอ่านน้ำตาไหลพลากๆ และแล้วก็เหลือบไปเห็น มันเปลี่ยนจาก23เป็น24 แล้วนี่หว่า มาจิ้มตูดคนข้ายบนทะลุไปถึงคนเขียน
-
ห้ะ หืมมมมมมมมมมม :serius2: :serius2: :serius2:
เด็กเด็กน้อยๆนั้นเป็นใครล้ะ เอิ้ววววววววววววววววววววววววว :ling3:
บทน้อยเชียว :laugh:
ทำไม! ต้องตัดฉากมาที่หัวเตียงด้วย โอ๊ยยยยยยยยยย นั้นมันตอนที่อยากอ่านเลยนะ มุมุ :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :katai2-1:
-
สงสัยอย่างเดียว เด็กนั่นใคร?? เหมือนจะแปลกๆ นะ คุณยำนี่ใคร??
-
แอร๊ยยยยย จบแล้วเหรออออ TT^TT
ไม่อยากให้จบ อยากให้มีไปเรื่อยๆ
รอตอนพิเศษนะคะ
เรื่องต่อไปอย่าบอกว่าพี่เชนกะพี่ป้อมนะ >< ใครรุกใครรับหว่า?
ตอนจบนี่ แปลว่าขาคุณนิดก็ยังไม่หายดีใช่มั้ยคะเนี่ย TT^TT
-
ช็อกกกก!!
จบแ้ล้ว
ไม่บอกกันล่วงหน้าเลย TT
รอตอนพิเศษ กับ ภาคต่อนะครับ >,<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด แฮปปี้
รอตอนพิเศษ :m1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ฮ๊ะ แล้วเด็กน้อยมาจากไหน อียามทำนิดท้องเหรอ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอ่อ... คุณยำคือใครอ่า แอบงง?? อ่าวมีลูกแล้วหรอ ดีจริง ดีจริง
-
จบแบบน่ารักๆแล้วเด็กน้อยคนนี้คือลูกใครอะ
อย่าบอกนะว่าเป็นของฉกาจ และคุณย่าคนนั้นเป็นใคร
เอาไงละทีนี้ คนอ่าน งง :ruready
-
หวานกันจังเลย :oo1:
-
o13 o13 o13 o13 ชอบเรืองนี้มากกกกกกกกก
หลากหลายอารมณ์เลย ฟินสุดๆ :mew1: :mew1:
รอตอนพิเศษจ้ะ
-
แม้จะด่าอิผักาดไปหลายครั้ง แต่ก้ต้องยอมรับว่าเป็นคนเดียวที่ทำให้คุณนิดมีความสุขที่สุดหล่ะนะ
-
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ TT พึ่งได้เข้ามาอ่านไม่นาน
ชอบเรื่องนี้มากๆ :pig4: :pig4:
-
กีสสสสสสสสสสสส
จบแล้วเหรอ
:ling1:
-
ตอนท้ายงงๆ เล็กน้อย
คุณยำ นี่คือคุณยามหรือเปล่า
หนูเล็กเรียกอิผักกาดว่าคุณยำ ตามพ่อนิด?
แล้วคุณปู่นี่ก็พ่ออิผักกาด?
ใช่มั้ยคะ??? :katai1:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่คนอ่านได้บริหารสมองประลองฝีปากค่ะ :laugh:
-
จบแล้วดีจังที่จบแบบนี้ไม่ชอบให้นิดเศร้าเลย
รออ่านตอนพิเศษค่ะ
-
รอตอนพิเศษค่า
-
คุณยามน่ารักมากเลยค่ะ :-[
-
นิดยั่วได้ใจเหลือเกิน คุณฉกาจไปไหนไม่รอดหรอก อิอิ
คุณยำกับพ่อนิด :mew3:
เด็กน้อยน่ารักจัง
อบอุ่นหัวใจ
ประทับใจนิยายเรื่องนี้มาก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
:katai2-1:
-
ขอบคุณคนแต่งนะครับที่มาแต่งเรื่องราวดีๆสนุกๆให้กับชาวเล้าได้อ่านกัน
จะยังคงคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะครับ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณยำ ใครอ่ะ
หนูเล็ก ลูกคุณนิดกับคุณฉกาจอ่ะเปล่าเนี่ย
รอตอนพิเศษค่ะ คู่ใหม่เนี่ย พี่เชนแน่ๆ แต่ไม่รู้คู่กับใคร หรือจะเป็นพี่ป้อมกันล่ะเนี่ย
-
:mew1:
ฮือ จบแล้วหรอ
แฮปปี้จนได้นะคู่นี้ ดีใจด้วยจริงๆ
แถมยังมีหนูเล็ก เป็นโซ่ทองคล้องใจอีก
ซึ่งน้องมางัย
-
ง่ะ!!!!!!!!! จบแล้วหรือ :katai1: :katai1: :katai1:
งั้นนอนกลิ้งสิบตลบเพื่อรอตอนพิเศษ ขอเป็นพี่เชนนะค่ะ แบบว่าชอบพี่เค้าอ่ะ :mew1: :mew1:
-
มารอตอนพิเศษหวานๆ :hao6:
-
คุณยำ = คุณยาม ใช่ป่ะ?
แต่...
หนูเล็ก นี่ มาได้ไง
เกิดจากกระบวนการทางวิทยาศาสตร์เหรอ?
-
กรี๊ดดดดดด ไมจบแล้วอ่ะะะะะะ ไม่อยากให้จบเลยยยย
ปล. อิหนูนิดแอบร้ายนะ!!! หึหุ
-
มาลงชื่อร่วมซาบซึ้งด้วยหนึ่งคนครับ
-
ยังไม่เคลีย ห้ามจบ ไม่ให้จบ อ๊ากกก :ling1:
-
ลูกใครหว่า....?เหอเหอ :hao3:
-
อร๊ายยย จบแล้ววววว อยากอ่านต่ออีกกกก
ภาคต่อเนี่ยพี่เชนป่าวน้า~
:katai2-1:
-
จบแล้วหรอ :hao5:
ตอนสุดท้าย นิดยั่วมากเลยนะ ใครจะทนไหวว
ฉกาจก็ยังหวงนิดได้เหมือนเดิม อ่าา น่ารักน่ารักน่ารัก
ตอนสุดท้ายนั่นลูกคุณยำกับคุณนิดใช่มั้ยคะ ฮิๆ
รอตอนพิเศษนะคะ แล้วก้จะรอเรื่องใหม่ด้วย
ขอบคุณคนเขียนมากๆที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาแบ่งปันกัน :mew3:
-
คุณยำ :m20:
รออ่านต่อ กิกิติดตามมมมม :hao7:
-
จะ..จบ! จบแล้วเหรออออออออ :ling1:
-
ไม่ยอมมมมมมมมมไม่ให้จบ :sad4:
:call:
-
มาปักหมุดรอตอนพิเศษครับผม
-
น่ารักกกกกกก คุณยำ
อยากรู้จังเลย หนูเล็กเป็นใครน้า
-
:katai2-1: :hao5: จบแล้ววว น่ารักมาก ดีใจกับเรื่องนี้จริงๆ ตามมาตั้งแต่ต้น จบได้สวยงามมากค่ะ
รอตอนพิเศษ :-[ คุณยำ กับ พ่อนิด อิอิ ? ><
-
จบแล้ว
รอตอนพิเศษหวานๆ
ว่าแต่หนูน้อยมาจากไหน???
-
จบแล้วววว >< รอตอนพิเศษค่า
ภาคต่อนี่หมอเชนรึเปล่า หุหุ
ว่าแต่.. เด็กน้อยมาจากไหนเนี่ยยย :hao7: :hao7:
-
หืมมมมม จบมันแบบห้วนๆ แบบนี้เลยเหรอออออ
รอตอนพิเศษต่อไป อิอิ
-
กรี๊ด จบละหรอ รอตอนพิเศษ
เรื่องหน้าพี่เชนรึเปล่า >w< พี่เชนนนนนนนนน
-
รอตอนพิเศษ อิอิ
อยากรู้ว่า หนูเล็กมาจากไหน เอ๊ะ หรือว่านิดจะท้องงง
-
:mc4: :katai2-1:
-
โห้ยยย น่ารักสุดๆเลย สนุกมาก ขอบคุณนะคะ^^
เดี๋ยวรอติดตามภาคพิเศษกับภาคต่อ คนเขียนสู้ๆ
-
ฮ๊ะ จบแล้ว !!! :katai1:
ขอบคุณนะคะ เป็นเรื่องที่ดีมากเลย :pig4:
ว่าแต่เด็กน้อยนี่ลูกบุญธรรมเหรอคะ
รอตอนพิเศษค่ะ :กอด1:
อยากอ่านพี่เชนนนนนนนนนนน
จะไปกดเขาหรือให้เขากดล่ะนี่ อิอิ :katai5:
-
ฮู อีส คุณยำ??? คุณยาม ??? =_=
ว่าแต่ภาคต่อนี่เป็นใครอะ
อยากอ่านพี่เชนนนนนนนนนน
-
เเปลภาษาเดก
คุณยำ-คุณยาม คาดว่าเรียกตามพ่อนิด เอิ่ม อีผักกาด ชื่อแซ่บนะยะ
-
จบแล้ว แต่อารมณ์ไม่จบ จะเอาอีก อยากเห็นครอบครัวนี้ ฮ่าๆๆ คุณยำ ฮ่าๆๆ พ่อนายไม่ใช่รึ
จะเอาหวานอีกๆ รออ่านนะคะ o13
เรื่องต่อไปใครหรอๆ พี่เชนใช่มั้ยๆ แต่ไม่เอาพี่ป้อมได้มั้ยอ่าาาาา :sad4:
-
รอตอนพิเศษ ขอเป็นของหวานชามโตกว่าเดิม :katai2-1:
-
น่ารักจัง
รักคุณยาม รักคุณนิด
-
แอร่ะ จบแล้วววววว
รอตอนพิเศษจ้า
-
อ๊าซซซซซซ จบจริงดิ!!!
เด็กชายน้อยนี่ลูกคุณยำกับพ่อนิดจริงเหรอ
อย่าบอกนะลูกพี่ปัด
งั่มๆ อยากอ่านตอนพิเศษใจจะขาด :hao5:
กดบวกและเป็ดขอบคุณ :mew1:
สนุกมาก เข้ามารอผักกาดปากแข็งทุกวัน
-
เชียร์รับคุณจิต รุกคุณเชน
ชอบๆ ขอจิตๆ สมชื่อนะ 555 เชนต้องเจ้าเล่ห์แน่ๆ
เด็กน้อยนี่ลูกปัดหรือเปล่า ยำก็ยามฉกาจไงๆ 55 :laugh:
-
เฮ้ยจบแล้ว รอตอนพิเศษค่าา
ว่าแต่น้องหนูนั่นลูกใครอ่าา ลูกคุณนิดกับคุณฉกาจหรอ อิอิ
-
วู้~ แฮปปี้เอนดิ้ง !!~ :mc4:
แต่แอบงงตอนท้ายนิดๆ
เด็กคนนั้นมาจากไหน หนูมาได้ยังไง > <'
เรื่องต่อไปขอเป็นเรื่องของพี่เชนได้เปล่า
อยากให้พี่แกเป็นรับอ่ะ หมันไส้ -.,-
555555555 :laugh:
ปล.รอตอนพิเศษจ้า :L2:
:กอด1:
-
หนูนิดยั่วเยอะไปไหมลูก เลยโดนจัดหนักลุกไม่ขึึ้น :hao6:
-
คุณยำ คือคุณยามสินะคะ*-*
รอตอนพิเศษค่ะ
นิดของเรายั่วเก่งจังเลย
ขอบบคุณสำหรับตอน จบหวานๆค่ะ *-*
-
.
.
.
o9.... :hao4:....!!!?????
-
จบซะแล้วว :katai2-1:
แต่ตอนจบไม่คุณนิดยังอุส่าห์ยั่วสุดๆอีกนะ แหม่ๆๆ :z1:
-
คุณนิดแร๊งงงงงงงงงงงงงงงส์ ก็นะ มีสามีปากแข็งถ้าไม่ยั่วมันก็ฝืนอยู่นั่นแหละ เซ็กซี่จริงน้อคุณนิดเนี่ย
คือสามีจะโผล่เมื่อคุณนิดถูกเล็งจากคนอื่นเสมอ เหมือนมีพลังลึกลับไปกระซิบบอกไงไม่รู้เนอะ
ตอนแรกกะแค่ทำรอย แต่ก็นะ จะพูดมากมายทำไมก็เป็นผัวเมียกันแล้วนิ 555 คุณฉกาจแพ้เมียทุกกรณีค่ะ
ุคุณเลขาโคตรว่างงานเลย มันน่านั่งอยู่บ้านเล่นกับคุณโซ่จริง ๆ ถ้าจะว่างขนาดนี้ แต่พนักงานในบริษัท
ทำไมเถื่อนจัง ไม่รู้ชะตาตัวเองเลยเนอะ สมๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น คุณนิดน่ารัก มีนวดให้ นั่งเลื้อยมองเค้าทำงาน
สองคนมีน้องตัวเล็ก ๆ ด้วยกันด้วย อยากอ่านตอนพิเศษต่อเลยค่ะ ว่าคุณพระเอกเค้าจะเลิกปากแข็งยังน้อ
ขอบคุณค่า
-
แอร๊ย คุณนิดยั่วอ่ะ น่ารักมากมาย
บทส่งท้ายแล้วเหรอเนี่ย รอตอนพิเศษนะค๊า
-
จบแล้ววววว
น่ารักมากกกก :mew1:
ชอบทุกคนเลยยย :impress3:
รอตอนพิเศษ รอคู่ต่อไปนะคะ
-
จบแล้ว รอตอนพิเศษค่ะ
จำได้ว่าหลงเข้ามาอ่านตั่งแต่ตอนที่ 1 แล้วติดเลยต้องคอยมารอว่าเมื่อไหร่จะอัพตอนนี้จบซะเเล้วคงต้องคอยเรื่องใหม่ของคุณนักเขียนนะค่ะ จะติดตามเรื่อยๆค่ะ :L1: :L1:
-
ชอบคุณฉกาจ-นิดมากกก
ไม่คิดว่าจะจบเร็วขนาดนี้เลย
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ :3123:
-
รอตอนพิเศษ :z2:
-
จบซะแล้ว สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
รอตอนพิเศษอยู่น้า มันไม่เคลีย อยากให้เค้าสองคนมาอยู่บ้านเดียวกันเหมือนเดิม
ว่าแต่ หนูเล็ก...นี่ลูกใคร? (อย่าบอกว่านิดจะท้องได้นะเฮ้ย) เก็บลูกใครมาเลี้ยงหรอ??????? เค้าอยากรู้ :ling1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :katai5:จบเร็วอ่ะ
-
หนูนิดของเราแอบรุนแรงอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ประกาศความเป็นเจ้าของด้วยรอยกัด
คุณยำ พ่อนิด หนูเล็ก คุณปู่ พี่โซ่ กรี๊ดดดดดดดด ครอบครัวสุขสันต์
หนูเล็กจะมาในตอนพิเศษรึเปล่านะ
ปล. เรื่องต่อไปถึงคิวพี่เชน ???
-
รอภาคต่อกับตอนพิเศษ
ว่าแต่...เด็กนั่นใครหว่า แล้วคุณยำนี่ใครหว่า บุคคลปริศนาเริ่มมา :laugh:
ปล.อยากให้พี่เชนเป็นพระเอกบ้าง คงจะแสบๆคันๆน่าดู :hao6:
-
:pig4: รอตอนพิเศษค่ะ
-
โหย พี่ปัดน้องนิดเล่นเกม harvest moon สินะ
แอบคิดถึง ไม่ได้เล่นนานมากกกกกกกกกกกกกก
จบแล้วก็ใจหาย ยังหวานไม่เต็มอิ่มเลยอ่า รอตอนพิเศษ
ภาคต่อไปเป็นพี่ป้อม หรือ พี่เชนอาค่ะ
-
ตบมือให้รัวๆ เลยค่ะ
สำหรับเราถือว่ามันเป็นตอนจบที่สมบูรณ์มากๆ เลยค่ะ มันอบอุ่นจนเราหัวใจพองโตและเชื่อในความรักที่ผักกาดมีให้คุณนิดจริงๆ ทั้งที่ตอนแรกเบื่อผักกาดแทบแย่ ด่าไปก็หลายทีเลยด้วยซ้ำ
ขอบคุณสำหรับความสนุกนะคะ กอดๆ คนเขียนค่า ^^
-
ห๊ะ!!! มาถึงจบเลยอ่ะ
แล้ว เด็กนั่นลูกใคร? ลูกพ่อนิดกับใคร?... ปริศนามาอีกล่ะ
แต่ชอบเรื่องที่มีเด็กๆ ตอนนี้ชีวิตจริงไปชอบเด็กน้อยอยู่คนหนึ่ง ชื่อน้องลีโอ
พออ่านมาถึงตรงนี้จิ้นเป็นน้องลีโอไปซะล่ะ ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนตอ่ไปนะคะ :mew1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยย :ling1:
ตอนพิเศษ4ตอนเองหรอคะ ขอเพิ่มอีกซักสิบยี่สิบตอนได้มั้ย :laugh:
สนุกมากกกค่ะ รอติดตามต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็แฮปปี้เอ็นดิ้งเนอะ ฮิ้ววว~ :katai2-1: o13
รอตอนพิเศษนะคะ รอไปถึงเรื่องหน้าด้วยเลย ^W^
อยากอ่านเรื่องพี่เชนจังง ว่าแต่เจ้าหนูตอนปิดเรื่องนี่ใครหว่า :ruready :katai5:
-
จะไม่มีไอ้คุณผักกาดให้ด่าว่าจิกกัดแล้วเหรอ เสียดายจัง
รอภาคต่อนะจ๊ะ
-
ถึงจะจบ แต่ก็มีการตามต่อ ..
-
จบแล้วเข้าใจได้ แต่......น้องเล็กนะลูกใครมาจากไหนค๊าาาาา
-
ต ตอนพิเศษ! มันต้องมีตอนพิเศษนะเจ้าค่ะ! :katai1: :katai1: :katai1:
มาถึงขนาดนี้เเล้ว มีเด็กโผล่มานิดๆเเล้วตัดจบไม่ได้นะค่ะ
อยากรู้คุณฉกาจที่เกลียดเด็กจะทำอะไรยังไงตอนเลี้ยน้อง!
กรี๊ด คือเพิ่งได้อ่าน อยากได้ตอนพิเศษจริงๆนะค่ะ
บวดเป็ดเลี้ยงตลอดนะค่ะ ชดเชยที่เพิ่งมาตามเนอะ
เขียนได้สนุก บีบคั้นอารมณ์มากค่ะ เย้
รอติดตามตอนพิเศษนะค่ะ ผลงานเรื่องอื่นๆด้วย เย้
-
o13 สนุกมากเลยค่ะ
จะรออ่านตอนพิเศษน่ะค่ะ
-
อารายกานนนนนนน
จบแย้วหรอ
มีตอนพิเศษมั้ย T^T
รุสึกบทจะคืนดีกันก็ง่าย ๆ เลยอ่ะ
นิดไม่เล่นตัวหน่อยอ๋อ
-
น้องเล็กลูกคุณนิดกับผักกาด
แล้วทำไมเรีกยนิดว่าพ่อแล้วเรียกผักกาดว่ายำ 555555555555555
โอ้ยยยย รอตอนพิเศษ
คุณลุงคนนั้นใครอ่ะ ? พ่อคุณผักกาดหรอ
จบแล้วหรอเนี่ย ขอบคุณมากๆค่ะ
สำหรับเรื่องราวของผักกาดจอมงี่เง่ากับคุณนิดหนุ่มออฟฟิศ
สุดท้ายก็มีแค่ผักกาด ที่จะมำให้คุณนิดมีความสุขได้
รักกันไปนานๆให้สมกับที่ผ่านอะไรกันมามากมายนะเว่ยยยย :katai3:
-
งงอ่ะ
-
กรีซซซซซซซซ ยังไม่อยากให้จบเลย คิดถึงคุณนิดดดดดดดด :ling1:
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกยังไม่อยากให้ถึงตอนจบ
เพราะเป็นเรื่องที่อ่านได้ครบรสมีทั้งความน่ารักของคุณนิดคุณฉกาจ
ความเจ้าเล่ห์ของพี่เชนที่คอยช่วยเหลือคุณนิดและที่ขาดไม่ได้คือคุณโซ่
คุณโซ่คือเพื่อนที่แสนดี :กอด1:
++ให้จ้า :L2:
-
จบซะแล้ว!!!มารอตอนพิเศษด้วยคน o13
-
กรี๊ดดดดด พี่เชนกับนายป้อมแน่ๆ เสร็จชัวร์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด จบแล้ววววววววววว :ling1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
แอบงงตอนท้าย :mew2:
ไม่เป็นไรเดี๋ยวรอตอนพิเศษอาจจะเข้าใจมากขึ้น :hao3:
รอภาคต่อขอให้เป็นพี่เชนทีเตอะ อยากเห็นพี่เชนเคะ :impress3:
คงเป็นเคะที่ยั่ว?มั่กมาก (ยั่วโมโหอะ :z1:)
ว่าแต่ใครมันจะอาจหาญมากดพี่เชนได้ฟระนี่ :hao4:
รอตอนต่อไปและเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1: :L2:
-
เรื่องนี้มันดราม่า
ฮือออออหวานกันจึ๋งเดียว
รันทดซะหกสิบเปอร์
แต่มีฉากเรียกเลือดสามสิบเปอร์ให้อภัย :z2:
เรื่องหน้าอย่าเศร้าเยอะน้า รู้อยู่หรอกว่าคนแต่งใจดี
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ที่ต้องจ้องหาทุกวัน ปล๊าวววววไม่ได้รอ ไม่ได้เร่ง (แต่คอยตังหาก)
เรื่องต่อไปใช้ชื่อนี้หรือขึ้นเรื่องใหม่คะ
-
:katai2-1:จบแล้ว เด็กน้อยมาจากไหนเนี้ย
-
อ้ะ จบแล้ว จบแฮปปี้เอนดิ้งก็ดีใจแล้วค่ะ (แต่คุณนิดยั่วซะ เอ็กซ์แตกแล้ว ต่อให้คุณผักกาดเป็นผักขนาดไหน เจอแบบนี้ก็ทนไม่ไหวเหมือนกันเนอะ)
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่มีทั้งสุขเศร้าเคล้าน้ำตา และทำให้อินได้ขนาดนี้ :กอด1: :กอด1:
จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้ววววว
สนุกมากๆเลย ไว้ว่างๆมาเขียนอีกนะค่ะ
Thank you ka :กอด1:
-
:กอด1:
:L2:
-
:katai1: :katai1: จบแล้วหรอออ
อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆแล้ว หน่วงมาทั้งเรื่อง ><
คุณนิดแซ่บนะ
-
:hao7: อร๊ากกก ก้อยังปากแข๊งไม่เปลี่ยนอิผักกาดดดดดดดดด :katai1: หมั่นไส้มันยันวินาทีสุดท้าย แต่ก้อ น่าร๊ากอร๊าาาา :hao6:
-
ดีใจจัง
ในที่สุดก็ดีกันนะ ถึงจะหน่วงกันจนตอนสุดท้ายก็เหอะ
ฉกาจ แกเป็นคนสองบุคลิกหรือไงนะ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
จบแว้วววววววว
ชอบเรื่องนี้มากเลย สนุกอ่ะ มีทั้งฮา ทั้งเศร้า ปวดร้าว สุขสม
-
ฮาอิตรง "คุณยำ" นี่แหละ
ตาผักกาด หลากชื่อมากนะแก 555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
จบแบบมีความสุข
รอตอนพิเศษครับ
สนุกมากๆๆๆ
-
o22 แอร๊ยยย จบแล้วหรือนี่ เรากำลังคิดเลยว่าจะมีอนาคตของนิดกับผักกาดไปอีกนะเนี่ย
แต่มีตอนพิเศษอีก 4ตอนก็ยังพอไหว อยากรู้ว่าเด็กน้อยคนนั้นมาจากไหน ลูกของใคร งงตรงเนี๊ยแหล่ะ
ตามจริงยังไม่อยากให้จบนะ ชอบเรื่องนี้อ่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
กอดคนเขียนค่ะ
-
คุณยำคือคุณยามใช่ป่ะ เวอร์ชันเด็กพูดไม่ชัด
-
ปกติจะไม่ค่อยจำว่าตอนที่เท่าไหร่ แต่จะดูจากชื่อตอนเอาว่าเป็นตอนไหม่หรือเก่า
ตอน.. บทส่งท้าย.. ห๊ะ? บทส่งท้าย.. ใจหายแว๊บเลย
จบซะแล้ว แต่ตอนสุดท้ายนี่แบบ ชอบมาก คุณนิดเสน่ห์แรงขนาดนี้ คุณฉกาจก็เหนื่อยหน่อยล่ะ
แต่ลงท้ายได้น่าสงสัยนะคะ แล้วจะมีเรื่องต่อจากนี้หรือเปล่า ใครเป็นตัวเอก รอค่ะ.. ^^
-
จบส่ะแล้ว......
บ.คุณยาม นี่หื่น โหด จำกัดป่ะ
-
เด็กคนนี้เป็นใคร? ฉกาจกับนิด หายไปไหนครับ?
-
ตกหลุมรักเรื่องนี้ซะแล้ววว :-[
เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยค่ะ ครบทุกรสจริงๆ ยังชอบคำพูดที่คุณยายแขนขาดพูดถึงความหมายของความรักอยู่เลยนะคะ ประทับใจมาก
ดีใจที่มีตอนพิเศษและเรื่องถัดไปที่เกี่ยวโยงกันอีก เพราะถ้าไม่มีแล้วคงต้องคิดถึงทุกคนในเรื่องนี้มากแน่ๆเลย คุณฉกาจ น้องนิด พี่เชน คุณโซ่ ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจสำหรับนิยายเรื่องต่อๆไปนะคะ (:
-
ขอบคุณนะคะ
-
จบแล้ววววววววว
อ่านแบบรวดเดียวจบ
รอตอนพิเศษขอรับ
แล้วก็อดจิ้นคู่ใหม่ในภาคต่อไปได้
ข้าเจ้าคิดว่า...........
คู่นี้น่าจะเป็นไปได้
หมอเชน กับพี่ป้อม กั่กๆๆๆ
คิดว่านะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
ตอนพิเศษๆๆๆ จะเอาๆๆๆ :ling1:
-
ถ้าเรื่องหน้าเป็นคู่พี่เชน ขอพี่เชนเคะนะ
เรื่องนี้ติดใจน้องนิดจริงๆๆ ส่วนน้องยำนั่นสงสัย ชู้น้องนิด 555
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนพิเศษ 1 คนเกลียดเด็ก
ล่าสุดผมเพิ่งไปผ่าตัดหัวเข่ามาครับ ไอ้อาการเจ็บหัวเข่าข้างซ้ายที่ผมเข้าใจมันไม่ใช่เรื่องกระดูกไม่ติดดีหรอก เอ็นไขว้หน้าของผมมันขาดต่างหาก กว่าจะรู้ตัวมันก็เรื้อรังไปแล้วล่ะ ตอนไปทำ MRI นี่โดนคุณฉกาจบ่นเป็นชุด เพราะช่วงแรกๆผมไม่ยอมไปท่าเดียว บอกว่า เออ เดี๋ยวมันก็หายละน่า และพอผ่านไปเกือบครึ่งปี ความอดทนเป็นเลิศต่ออาการบาดเจ็บของผมต้องสิ้นสุดลง เนื่องจากคุณหมอบอกว่ามันควรจะหายได้แล้ว เลยไปตรวจใหม่แล้วก็เป็นอย่างที่บอก แถมยังต้องรอเวลาอีกหกเดือนกว่าจะกลับมาเดินเหินได้คล่อง จากขาที่ควรจะหายภายในหนึ่งปี กลายเป็นสองปี คุณฉกาจเลยจับผมตรวจสุขภาพทุกเดือน เขาบอกว่ากลัวโรคคิดเองเออเองของผมที่สุด
“เอาชุดว่ายน้ำไปไหมครับ” ผมถามเพราะตอนนี้กำลังจัดกระเป๋าเดินทางอยู่ พรุ่งนี้เราต้องไปสัมมนาอบรมพนักงานกัน เลยอยากเอาไปเผื่อไว้เวลาเหลือจะได้เที่ยวเล่น
“น้ำทะเลที่นั่นสกปรก อย่าเล่นเลย ไว้งานเสร็จผมจะพาไปที่ที่ดีกว่านี้” มันว่า แล้วหันไปสนใจกองเอกสารบนตักต่อ ผมเดินไปที่เตียง แล้วทิ้งตัวลงนอนทับต้นขาของมัน ก่อนจะคว้าเอกสารมาหนึ่งชุด
“ผมช่วยอ่านนะ” ผมบอก เห็นมันชำเลืองมองมาแวบหนึ่ง
“ตามใจ แต่อันนี้ไม่นับเป็นโอทีหรอกนะ” มันพูดเปรย อะไรวะ คนแค่อยากช่วยไม่ได้คิดจะเอาเงินสักหน่อย
“ถ้าอยากทำโอทีต้องแก้ผ้า แล้วก็...อุก” ผมรีบเอาเอกสารยัดปากมันทันที อันนั้นก็ไม่นับว่าเป็นโอทีเหมือนกันครับคุณ
พอมาถึงสถานที่ที่จัดสัมมนา ผมก็ร่อนเลยครับ ปล่อยให้ท่านประธานเขาอยู่ในงานของเขาไป ถึงผมอยู่ด้วยก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากอยู่แล้ว อีกอย่างผมไม่ค่อยชอบสายตาของพนักงานในบริษัทเลย โดยเฉพาะกลุ่มแผนกการเงิน เวลาเห็นผมนี่แทบกราบ
ถึงผมจะร่อนไปไหนมาไหนได้ แต่มันอนุญาตให้อยู่แค่ในพื้นที่ของโรงแรมเท่านั้นนะครับ อืม...กูขอบคุณมาก
“กินอะไรรึยัง” มันถามพลางถอดสูทถอดเนกไทออก เพิ่งจะสัมมนาเสร็จสินะ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้วด้วย เวลามีเหลือไหมนะ
“ยังไม่ได้กินเลยครับ” รอกินพร้อมกันนี่ไง
“ไปเดินดูตลาดข้างนอกไหม” มันถามพลางหาชุดใหม่ในตู้มาเปลี่ยน ผมตาลุกวาว พยักหน้ารัวกลัวว่ามันจะเปลี่ยนใจ
.
.
.
มันพาผมมาเดินตลาดหาของกินไปเรื่อยครับ เจออะไรน่าอร่อยก็ซื้อใส่ถุงมาแล้วเดินกิน เดินมาจนจะสุดตลาดแล้วมั้ง เพราะตอนนี้มีแต่ของสดจำพวกอาหารทะเล เราเลยตัดสินใจเดินย้อนกลับ แต่บางสิ่งที่อยู่ในกระบะของแม่ค้าทำให้ผมสะดุ้งโหยง ผมรีบคว้าแขนมันแล้วเบียดตัวเข้าหาทันที
“หือ กลัวกั้งเหรอ” มันถาม
“ระ...รีบเดินเถอะครับ” ผมตอบตะกุกตะกัก ตาก็เอาแต่มองพื้น ตามกระบะที่วางเรียงรายหากสังเกตให้ดีแล้วมันมีแต่กั้งเต็มไปหมด
“เดี๋ยวสิ ไหนๆก็มาแล้วขอซื้อกลับบ้านหน่อย พ่อชอบกิน” มันว่าแล้วลากผมเข้าไปยังแผงกั้งโดยไม่ถามกันก่อนสักคำ ลำตัวเป็นปล้องบวกกับเมือกลื่นและขาที่หยุกหยิกช่างเตะตาผมเหลือเกิน
นั่นก็กั้ง นี่ก็กั้ง และนู่นก็กั้ง หันไปทางไหนก็เจอแต่กั้ง อยากจะบอกว่า กูทนไม่ไหวแล้วครับ
“เฮ้ย นิดอย่าวิ่ง” ไม่สนแล้วครับว่าขาจะเจ็บหรือคนจะเรียก ตอนนี้ขอหาที่อาเจียนก่อน
มันวิ่งตามมาอุ้มผมอย่างรวดเร็ว แล้วพาไปที่ที่ลับตาคนหน่อย ผมยืนโก่งคออาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย มันคอยส่งน้ำล้างปากให้ผมอยู่เรื่อย ผมนี่อ้วกจนหมดไส้หมดพุงกว่าภาพติดตาจะหายไป
ผมยืนพิงกำแพง หอบเหนื่อยด้วยท่าทีอ่อนแรง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหัวเราะเยาะ เลยโดนผมตีเข้าให้ มันเงียบเสียงลง เงียบ และเงียบอยู่นานจนผมต้องเงยหน้ามองว่ามันเป็นอะไร
“ได้ยินเสียงอะไรไหม” มันพูดกับผม เราจ้องหน้ากันด้วยความสงสัย หูนี่ช่วยกันฟังว่ามันคือเสียงอะไร
“เหมือน...เสียงเด็กร้องเลย” ผมว่า แล้วเสียงเด็กร้องจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่...
“มันมาจากกระเป๋าใบนั้น” มันผละจากผมแล้วเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางที่ว่าดู พร้อมกับพูดเสียงดัง
“นิดเอาขวดน้ำมาเร็ว!”
ผมไม่ได้ตกใจเสียงมันเท่ากับสิ่งที่มันอุ้มออกมาจากกระเป๋า ร่างของเด็กทารกอาบไปด้วยคราบเลือดที่ยังไม่แห้งดี เสียงร้องไห้จ้าแผดดังไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีใครได้ยิน เพราะที่นี่มีแต่พวกผมสองคน
“อุ้มเด็กไว้ก่อน” มันบอกก่อนจะส่งมาให้ผม ผมเอาสองมือรองรับไม่ได้อุ้มแนบตัวเพราะรู้ว่ามันจะทำอะไร มดแดงที่อยู่ตามตัวเด็กแตกฮือลุกลามมากัดมือและแขนของผม
คุณฉกาจค่อยๆเทน้ำจากขวด ล้างคราบเลือดพลางปัดมดบนตัวเด็กและบนแขนของผมออก ผมพินิจมองดูทารกเพศชาย ผิวบางๆของเขามีแต่รอยปื้นแดงและรอยตุ่มเต็มไปหมด มือของผมสั่น แต่คุณฉกาจเขามีสติกว่าใคร
“นิดวางเขาลงบนผ้าหน่อย” มันบอก ผ้าที่ว่านี่คือเสื้อที่เจ้าตัวถอดออกมานั่นเอง
“คุณรออยู่ที่นี่ได้ไหม เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปเอารถที่โรงแรมมารับ หากเดินไปด้วยกันมันจะช้า” ผมพยักหน้าตอบ บอกให้มันรีบไป พลางโยกเด็กที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดไปมา
เราพาเขามาที่โรงพยาบาล ส่งให้คุณหมอกับพยาบาลช่วยกันดูแล คุณหมอบอกว่าจากการตรวจโดยละเอียดแล้วเด็กไม่มีอวัยวะส่วนใดผิดปกติ แต่น้ำหนักตัวน้อยมากต้องให้เขาอยู่ในตู้อบแล้วคอยดูอาการกันไป
“เป็นยังไงบ้างฉกาจ” พี่ปัดที่คุณฉกาจโทรตามรีบเดินเข้ามาหาพวกเราที่ยืนมองเด็กผ่านกระจกใส วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเธอ
“ยังดูอาการอยู่เลย...ปัดให้นมเด็กคนนี้ได้ไหม” มันพูดโดยไม่ละสายตาไปจากคนที่อยู่ในตู้อบ
“ได้สิ...พี่อาร์มอุ้มน้องหยกไว้ก่อนนะคะ” พี่ปัดหันไปบอกสามี แล้วส่งลูกให้ เห็นน้องพลอยยืนเกาะขาคุณพ่อแล้วมองตามคุณแม่ที่เข้าไปติดต่อกับทางพยาบาล
“แจ้งตำรวจรึยังวะ” พี่อาร์มถาม มือก็โยกกล่อมคนในอ้อมแขนไปมา
“แจ้งแล้ว แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอกพี่ เพราะยังไงเด็กก็ถูกทิ้งอยู่ดี...”
.
.
.
เราเลื่อนกำหนดการเดินทางกลับออกไป รวมถึงขอร้องให้พี่ปัดอยู่ช่วยดูทางนี้ด้วย ตอนแรกคุณฉกาจจะออกค่าที่พักและค่าใช้จ่ายอื่นๆให้ทั้งหมด แต่ทางครอบครัวนั้นบอกว่าไม่ติดขัดอะไร แถมน้องพลอยยังมีท่าทีว่าจะชอบทะเลเอามากๆเสียด้วย เลยถือซะว่ามาที่นี่เพื่อพักผ่อนไปในตัว
“ดูสิๆ กินจุมาก คนอะไรน่ารักน่าชัง” พี่ปัดพูดพร้อมขยับขวดนมให้เข้าที่เข้าทาง พวกเรามองดูภาพตรงหน้าแล้วยิ้มตาม
“หม่าม้า คนนี้น้องเหรอ” น้องพลอยเดินไปเกาะคุณแม่ที่นั่งอยู่ สายตามองดูคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างสนใจ
“ใช่แล้วจ้า น้องของน้องพลอยกับน้องหยกไงจ้ะ” พี่ปัดตอบพร้อมกับหอมแก้มพองๆอย่างเอ็นดู
“แล้วน้องชื่ออะไรเหรอ” เสียงเล็กๆเหมือนเสียงแมวถามขึ้น พลางแตะนิ้วลงบนแก้มของคนเป็นน้องแล้วยิ้มเขิน
“ถามคุณอาสิลูก” พี่อาร์มว่าแล้วบุ้ยใบ้ใบหน้ามาทางคุณฉกาจ น้องพลอยเงียบกริบลงทันที ก่อนจะหนีไปแอบหลังคุณแม่แล้วชำเลืองตามองมา ผู้ใหญ่ทุกคนในห้องพากันหัวเราะชอบใจ เว้นเสียแต่คุณฉกาจที่ยืนหน้าบูด
“ทำหน้าแบบนี้น้องก็กลัวหมดสิครับ” ผมเอาข้อศอกสะกิดแล้วกระซิบเสียงเบา หลายวันมานี้ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ เห็นทำหน้าเครียดตลอด
“น้องนิดลองอุ้มดูไหมคะ พี่จะสอนให้”
“เอาสิครับ” ผมตอบ แล้วผละจากคนที่ยืนนิ่งเพื่อเดินเข้าไปหาพี่ปัดแทน
“ใช้มือรองศีรษะกับคอไว้นะคะ แล้วอีกมือหนึ่งก็ประคองที่ก้น...แบบนั้นแหล่ะค่ะ ถูกแล้ว” พี่ปัดยิ้มแล้วส่งขวดนมมาให้ผมถือ ผมมองคนในอ้อมกอดอย่างตื่นเต้น พลางหมุนตัวไปหาคนที่ยืนนิ่งพิงกำแพงอย่างขอความเห็น อยากให้มันชมว่าน่ารักอะไรแบบนี้ แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วเดินออกจากห้องไปเสียนี่
“ทำใจค่ะน้องนิด ฉกาจมันไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่” พี่ปัดว่าพร้อมกับถอนหายใจอย่างปลงๆ ผมก็พอจะรู้มาบ้างนะ แต่ผมไม่คิดว่าคุณฉกาจจะเป็นคนเกลียดเด็กหรอก ไม่อย่างนั้นป่านนี้เขาปล่อยเด็กคนนี้ทิ้งไว้ไปนานแล้ว แล้วคงไม่โทรตามพี่ปัดมาป้อนนมให้ถึงที่ขนาดนี้หรอก…
พี่ปัดสอนวิธีอุ้ม วิธีการวาง สอนวิธีเปลี่ยนผ้าอ้อม แล้วก็อะไรอื่นๆอีกจิปาถะให้ผมเยอะแยะ ก่อนกลับพี่ปัดมอบถุงเก็บน้ำนมแม่ไว้ให้ผม พร้อมกับกำชับว่าให้เอาแช่ช่องแช่แข็งจะได้เก็บไว้ได้นานๆ หากจะป้อนนมก็เอามาละลายโดยแช่น้ำอุ่น ผมมองเด็กที่นอนหลับปุ๋ยสลับกับถุงเก็บน้ำนม คงต้องเอาไปฝากให้คุณพยาบาลแช่แข็งก่อนละนะ
หลังจากที่ผมเอาถุงเก็บน้ำนมไปฝากกับคุณพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ผมก็กลับเข้ามาในห้องเด็กอ่อน เห็นใครบางคนยืนด้อมๆมองๆเด็กชายในตู้อบ ผมเลยเดินเข้าไปประชิดตัว
“คุณทำอะไรครับ” ผมกระซิบ สาบานได้เลยว่าแค่กระซิบ แต่คนที่ผมพูดด้วยกลับสะดุ้งโหยง
“ปะ...เปล่า” ผมมองอาการพิรุธนั่น มันหายไปนาน กลับมาก็มีท่าทีแปลกๆ
“ซื้ออะไรมาเหรอครับ” ผมถาม ตามองตามของที่คนตัวโตซ่อนไว้ข้างหลัง มันเป็นถุงหูหิ้วที่สกรีนสัญลักษณ์ของร้านหนังสือชื่อดัง เดาได้ไม่ยากเลยว่าในนั้นคืออะไร
“ขอผมดูหน่อย” คนฟังยืนนิ่ง ท่าทางจะไม่ให้ง่ายๆ ผมเลยแกล้งทำหน้าโกรธแล้วหันหลังกลับ
“เดี๋ยวสิ...แค่หนังสือเอง ไม่มีอะไรหรอก” มันคว้าตัวผมเอาไว้แล้วยื่นห่อของในมือให้ ผมเปิดออกดู ในนั้นมีแต่หนังสือเกี่ยวกับเด็กทารกแรกเกิดเต็มไปหมด พอเงยหน้ามองคนซื้อก็เห็นว่ามันหน้าแดงแปรด
“คุณเขาไปดูใกล้ๆก็ได้ มายืนถ้ำมองแบบนี้เดี๋ยวเขาคิดว่าจะมาขโมยเด็กหรอก” ผมพูด จูงมือมันแล้วกึ่งดึงกึ่งลากมายังตู้อบที่เด็กน้อยนอนอยู่ มันก็เอาแต่ปฏิเสธท่าเดียว
“เดี๋ยวเขาเห็นหน้าผมแล้วร้องไห้” ผมนึกขำในใจ ใครว่ามันเกลียดเด็ก มันกลัวเด็กต่างหาก
“เขาหลับอยู่ ไม่รู้หรอกน่า” ผมเกลี้ยกล่อมคนตัวโตที่ตอนนี้ทำตัวขี้กลัวเหมือนเด็กๆ จนท้ายที่สุดผมก็สามารถลากมันให้มาหยุดยืนอยู่ข้างๆด้วยกันได้
ผมจับมือของมันสอดเข้าไปในช่องด้านข้างของตู้อบ มันขืนมือเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตาม ผมจับมือของมันให้กางออกเพื่อจะได้สัมผัสลงกับมือเล็กๆนั่น สักพักคนที่นอนอยู่ในตู้อบก็คลายมือแล้วกำรอบนิ้วใหญ่แน่นทั้งที่หลับตาอยู่อย่างนั้น
“เขาจับมือผมด้วย” มันกระซิบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ตามองร่างของเด็กชายไม่กะพริบ สีหน้าท่าทางแสดงออกว่าดีใจอย่างไม่ปิดบัง
“คุณชอบเขาไหม” ผมถาม เห็นมันระบายยิ้มด้วยความเอ็นดู ถ้าตอบว่าไม่ชอบขึ้นมาพ่อจะเสยคางให้
“ชอบสิ”
“พรุ่งนี้...วันสุดท้ายแล้วนะครับ ถ้าเขาไปอยู่ที่บ้านเด็กอ่อนผมคงคิดถึงแย่” ผมเปรย เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ต่างคนต่างพากันจ้องมองร่างที่นอนหลับปุ๋ยเพื่อบันทึกภาพเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำ
“ช่วยกันเลี้ยงไหม” จู่ๆคนข้างกายก็ถามขึ้น ผมทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“ช่วยกันเลี้ยงลูกไง ลูกของผมกับคุณ” มันบอกซ้ำแล้วบุ้ยหน้าไปทางคนที่ถูกกล่าวถึง ผมอึกอัก รู้สึกดีใจจนพูดอะไรไม่ออก
“ละ...แล้วเรา...จะตั้งชื่อ...ละ...ลูก...ว่าอะไรกันดี” ผมพูดตะกุกตะกัก รู้สึกขวยเขินกับคำว่า ‘ลูก’ ขึ้นมาซะอย่างนั้น
มันปรายตามองผมเพียงนิด แล้วตอบออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“พ่อชื่อหนูนิด...ให้ลูกชื่อหนูเล็กก็แล้วกัน”
ผมมองตามมือใหญ่ที่ลูบไปตามผิวกายของ ‘ลูก’ อย่างทะนุถนอม เนิ่นนานจนคนหลับปรือตาตื่น ผมยืนสบตาแล้วยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน...หนูเล็ก...ลูกของพ่อนิด
....................................................................
-
น่ารักในที่สุดก็แฮปปี้กันจนได้
หนูเล็กน่าสงสารจัง เง้อมาทิ้งเก็กได้ลงคอ
ดีนะเนี่ยที่คุณฉกาจเจอ
รออ่านต่อไปค้าบ
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีมาให้อ่านค่ะ
-
ไม่ใช่แล้ว พ่อชื่อฉกาจแม่ชื่อหนูนิดตะหาก
คุณผักกาดต้องหัดยิ้มวันละ 108รอบแล้วล่ะ เด็กจะได้ไม่กลัว
-
อ่อ...
เป็นอย่างนี้นี่เอง
ที่มาของ "หนูเล็ก"
ลูกของ "คุณยำ" กับ "พ่อนิด"
ตอนแรก นึกว่าจะมาจาก กระบวนการทางวิทยาศาสตร์ เสียอีก
555
-
หนูเล็กโชคดีมากลูกที่ได้เจอพ่อนิดกับพ่อยำ สงสัยพ่อนิดสอนให้เรียกแหง :m20:
โตมาก็เป็นเด็กน่ารักน้าาาา :man1:
-
ครอบครัวหรรษา ^^ น่ารักอ่ะ
-
น่ารักจังเลย :impress2:
:call:
-
แม้ว่าหนูเล็กจะเกิดมาอย่างน่าสงสาร
แต่ชีวิตต่อจากนี้ของน้องจะต้องอบอุ่นและสดใสมากแน่ๆ
เพราะหนูเล็กมีพ่อตั้งสองคน มีคุณตาด้วยอีกคนคอยเลี้ยงดู
อยากเห็นตอนหนูเล็กโตจังเลย
ปล.เป็นตอนพิเศษที่แสนพิเศษและอบอุ่นดีจังค่ะ
-
:hao7:
จบแล้ว ยังไม่ได้เตรียมใจเลย ขอตอนพิเศษด้วยน้าตัว
เรื่องหน้าพี่เชนปะ กับตัวละครแถวนี้ ใครหนอออ รอน้าาา
ขอบคุณมากๆค่ะ
:mew1:
-
ปกติเป็นคนไม่ชอบอ่านอะไรเกี่ยวกับเด็กเลย
แต่เรื่องนี้น่ารักมากอ่า :mew6: :katai2-1:
-
เง้อ... รออ่านต่อไปไม่ไหวแล้วอ่า
หนูเล็กน่ารักกกกกกกกก >_<
คุณพ่อฉกาจก็น่ารัก ฮ่าๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ (ด่วนๆ) :katai1:
-
หนูเล็กน่ารักอ่ะ น่าสงสารจังน๊าาาา โดนมาทิ้งไว้ แถมมดกัดอีกอ่ะ :mew2:
-
อิยามน่ารักมากตอนนี้
อธิบายไม่ถูกแต่มันน่ารักจริงๆ
ยิ่งตอนที่เด็กยิ่งน่ารัก
มีลูกแล้วต้องดูแลดีน๊ายาม
หนูเล็กน่ารัก^_^
-
กรี๊ดดดดด
ถ้านิดเป็นพ่อ งั้นคุณฉกาจเป็นป๊าสินะ คิคิ :o8:
หนูเล็กช่างมีบุญไม่มีแม่แต่มีพ่อพร้อมกับทีเดียวสองคนเลย ^ ^ :impress2:
-
เกร้ดดดด อย่างนี้นี่เอง
กลายเป็นครอบครัวสมบูรณ์แบบแล้ว
-
แหม คุณยามคงไม่ได้เกลียดเด็กหรอก เพียงแค่กลัวเด็กจะร้องไห้ แต่น้องเล็กคงไม่กลัวเท่าไร เพราะอยู่ไปนานๆ คงชิน
คุณยาม แกก็ใจดีกับพ่อนิดซะด้วยสิ *-*
-
จริงๆ คุณฉกาจก็น่ารักเหมือนกันนะนี่
-
เอาอีกๆๆๆๆ
น่ารักขอรับ ใครนะช่างทิ้งเด็กได้ลงคอ :o12:
แต่มองกลับมาในความเป็นจริง เรื่องแบบนี้ก็มีอยู่
รอตอนพิเศษต่อขอรับ
-
ต้องเรียกเเม่นิดสิลูก!!!!
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักคุณนิดกับคุณยามจัง
-
นิดกลัวกั้ง ส่วนคุณยำกลัวเด็ก :laugh: แล้วน้องเล็กจะกลัวอะไรดีลูก :กอด1:
-
อร๊ายยย หนูเล็กกกก
ท่าทางจะมาสร้างสีสรรค์และรอยยิ้มให้คุณผักมากมายแน่ๆ อิอิ
-
แอ๊ยยยย อิยามผักคงเป็นคุณพ่อที่ตามใจลูกแน่ ๆ ๆ ๆ อยากอ่านต่อ ๆ ๆ ๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
คุณยำนี่คงมาจากคุณยามซีนะ :o9:
นู๋เล็กน่าร๊ากกก~ :m1:
ขอบคุณนะคะที่มีตอนพิเศษให้ มีตอน 1.....แล้วต้องมีตอน 2 ใช่ป่าวว
จะรอตอนต่อไปนะค๊าา~ :mew3:
-
ชอบอ่าาาาา คุณยำ กรี๊ดดดดดดด 55555
น่ารักจังเลยยย :z2:
-
นี่คือที่มาของหนูเล็ก ยังว่าลูกมาจากไหน
แต่คุณฉกาจไม่เกลียดแค่กลัว แต่น่ารักดีทั้งนิดกับคุณฉกาจ
-
สงสารเด็กอ่า.....
-
จบแล้วววว มาคอมเม้นรวบยอดสองตอนเลยนะ
นิด....เธอเปลี่ยนไปนะ!! เธอยั่วด้วยอ่ะ!! หุๆๆๆ
คุณฉกาจนี่ขี้หวงเนอะ ขี้หวง ขี้หวง ขี้หึง อืมมมม ระวังแก่ไวนะคุณฉกาจ...
จบแฮปปี้เอนด์ ดีใจ แต่ดีใจยิ่งกว่าตอนที่คนเขียนบอกว่ามีตอนพิเศษนะ 555++
ตอนพิเศษ... คุณฉกาจน่ารักอ่ะ555++ มีแอบถ้ำมองด้วย... แอบไปซื้อหนังสือเด็กอีกค่างหาก
น่ารักอ่ะ.... - v -,, อ๋อที่คือที่มาของเด็กน้อยสุดร่าเริงที่เล่นกับพี่โซ่และก็คุณปู่ในตอบจบสินะ
จอยแรกแอบเดาว่ารับมาเลี้ยง อืมก็รับมาเลี้ยงเหมือนกันนี่นะ!
วรั๊ยยยย อยากอ่านอีกอ่ะ!! อยากอ่านตอนที่เกี่ยวกับน้องเล็กตอนโตแล้ว
อยากอ่านฉากหวานๆของคุณฉกาจกะนิดด้วยยยย
-
ครอบครัวนี้น่ารักกันจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ๊ายยยยยย น่ารักอ่ะ > <'
หวานซะ !
:m3:
ตอนนี้คุณฉกาจน่ารักมาก
รักเด็กแล้วสินะ :hao5: :katai5:
ปล. รอตอนต่อไปจ้า :L2:
:กอด1:
-
อร๊ากก อิยามน่ารัก
ที่แท้อยากมีลูกนี่เอง
-
น่ารักกันมาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
น่ารักอะน่ารักๆ :hao7:
-
หวังว่าหนูเล็กจะทำให้คุณฉกาจรักเด็กขึ้นมาบ้างนะครับ คุณนิดเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกแน่ๆ ไหนจะลูก ไหนจะสามี อิอิ
-
:mew3:
เย้ๆ แฮปปี้มากเลย มีลูกที่น่ารัก
คุณฉกาจน่ารักจังเลย
ไม่ได้เกลียดเด็กนะ แค่แสดงออกไม่เป็นตะหาก
-
หนูเล็กน่าสงสาร :mew6:
แต่ไม่เป็นไรน้า ต่อไปนี้หนูก็จะมีครอบครัวที่อบอุ่นแล้ว
ทั้งคุณยำทั้งพ่อนิด :กอด1:
-
น่ารักมากกกก สมใจคุณฉกาจแล้วสินะ จำได้ว่าคุณฉกาจอยากมีลูกอยากมีครอบครัวกับนิด
มีหนูเล็กเข้ามาก็สมบูรณ์พอดีเลย ถึงเหตุการณ์ที่เจอหนูนิดจะโหดร้ายไปหน่อย
แต่เชื่อว่ายังไงต่อจากนี้ทั้งคุณฉกาจกับน้องนิดต้องดูแลหนูเล็กอย่างดีแน่นอน
อ่าา คือว่า ขอบคุณมากนะคะ
สำหรับเรื่องที่น่ารักแล้วก็สนุกมาก ดีใจที่ได้อ่านผลงานของคนแต่งนะคะ
แล้วเราก็จะรอติดตามเรื่องต่อไปของคนแต่งด้วย5555 ต้องมีนะคะ (กดดัน ฮา) อย่าให้คนอ่านรอเก้อน้า
เราอาจจะไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ เพราะบางทีอ่านในมือถือ
อืมม มันเม้นยากก็เลยไม่ค่อยได้เม้น แต่ว่าเราก็ติดตามตลอดนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ กอดดดดดดด
+1 ส่งท้ายจ้า พร้อมรอตอนพิเศษตอนต่อๆไป 55 :mc4: :mc4:
-
แอร๊ยยย ตอนนี้น่ารักมากๆเลยค่า
มีหนูเล็กมาเป็นลูกแล้ว
ว่าแต่คุณนิดไม่ใช่เป็นแม่เหรอคะ อิอิ :-[
-
ถ้านิดไม่ไปอ้วกตรงนั้นก็คงไม่ได้เจอกับหนูเล็ก
-
โอ๊ยๆๆๆ
ตอนนี้น่ารักมากเลย อบอุ่นที่สุด :hao5:
-
ครอบครัวสุขสันต์ พ่อนิด ป๋ายำ หนูเล็ก
-
:o8: พ่อแม่ลูกกก
-
สงสารหนูเล็กมาก ตอนนี้สะท้อนถึงสังคมปัจจุบันมาก
ถ้าคุณยำ ไม่ได้ยินเสียงนี้ หนุเล็กก็ไม่ได้ม่เป็นลูกคุณยำกับพ่อนิด เเน่ๆเลย น่าสงสาร :hao5:
-
กรี๊ดๆ น่ารักเวออ่าคุณฉกาจ หนูเล็กโชคดีแล้วนะ ได้มาเจอครอบครัวดีๆได้มีคุณพ่อสองคนเลยนะ น่ารักจังเลยสามพ่อลูก
-
อ๊าซซซซซซ 403 ทำเค้าคลั่ง
งี้ก็คนพ่อคุณแม่และคุณลูก
แฮปปี้แฟมิลี่
ชอบบบบบๆๆๆๆๆ
กดบวกและเป็ดกระหน่ำ
หนูโตมาน่ารักแล้วก็ไม่ปากเสียเหมือนพ่อยำนะครับ
อ้อ รักคุณโซ่ที่สุด
กอดๆๆๆๆ เจ้าหมาน่ารัก :mew3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผักกาดกับหนูนิดจะมีโซ่ทองคล้องใจแล้ว
ถึงการมาของหนูเล็กจะไม่ได้สวยงาม
แต่หลังจากนี้ไปรับรองได้ว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น
-
แอ๊วววววววววววววววววววววววววววว
น่ารัก
-
น่ารักกก :-[ :-[
-
ลูกน่ารักอะ อิจฉาคุณยำกับพ่อนิด 5555+++
ดีแล้วที่ทำแบบนี้ :mew1:
-
คุณยำ เนี่ย มาจากคุณยามอ่ะเปล่าเนี่ย :hao3:
หนูเล็กโชคดีมากๆเลย :hao5:
-
:man1:
-
หนูเล็กน่ารักมว๊ากกก~
ทั้งที่ตอนนี้ไม่ค่อยได้ลงรายละเอียดเท่าไหร่แต่หนูเล็กช่างน่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ
-
อ่าว ไม่ใช่แม่นิดกับพ่อฉกาจหรอ
-
แหม ตัวโตแต่กลัวเด็กเหรอเนี่ย น้องหนูเล็ก ชื่อน่ารักจัง ลูกหนูนิดกับคุณยาม
-
คุณฉกาจน่าร๊ากกกก
รู้สึกคุณยามดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นยังไงไม่รู้ (ปลื้ม)
อิอิ มีครอบครัวซะแล้ว
-
ขอบคุณครับ
จบเร็วจัง กำลังสนุกมากๆเลย ชอบมาก
เขียนดีครับ ภาษาสวย อ่านเข้าใจง่าย
ปล.รอตอนคุนนิดกับคุณฉกาจตอนต่อไป
ปล.2 ภาคต่อไปขอเป็น พี่เชน กับ คุณจิต ดีไหมครับ น่าจะมันใช่ย่อย แสบๆพอกันทั้งคู่
-
น่ารักจัง :mew1:
-
ที่มาของเด็กน้อยในตอบจบ คือยังงี้นี่เอง อ๊างงงง
-
โอ๊ย น่ารัก หนูเล็กด้วย
-
หนูนิด หนูเล็ก อร๊ายยยยน~ :o8:
-
อยากอุ้มหนูเล็ก :-[
-
ได้ลุกเป็นโซ่ทองคล้องใจกันแล้ว ฮิ้ววววววววว :m3:
-
น่ารักมากๆเลย ขอบคุณครับ
-
น่าร้าก ก ก ก
อ่านแล้วเขิน :z1:
-
เรื่องใหม่ พี่เชน รึเปล่า
รอลุ้นนะเนี่ย
-
แอร๊ยยยย คุณยำน่ารักจังเลย จริงๆดูแล้ว ชอบเด็กมากเลยนะ
แต่กลัวเด็กจะกลัวแล้วก็ไม่รู้วิธีแสดงออกกับเด็กมากกว่า น่ารัก :mew3:
ครอบครัวสุขสันต์แล้วววว
คุณยำแอบหื่นนะคะ หรือไม่แอบ ทำโอทีต้องแก้ผ้า ชักอยากให้นิดทำโอทีบ่อยๆ 5555 :hao6:
-
อร๊ายยย มีลูกกันแล้ววว :katai2-1:
-
ไม่เคยคิดว่าจะเห็นคุณฉกาจในภาพลักษณ์แบบนี้
หนูเล็กมาเติมเต็มครอบครัวเล็ก ๆ ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
มีความสุขมาก ๆ นะ
-
อ่านแล้วอบอุ่นมาก =///=
คุณนิดช่วงบทสุดท้าย ดูเปรี้ยวใจกล้ามาก
อิตาฉกาจนี่ก็ขี้หวงเนอะ! เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ตอนจบดูลงตัวและน่ารักดีค่ะ
ขอบคุณที่เขียนตอนพิเศษมาเพิ่มด้วย
หนูเล็กต้องมีความสุขแน่ ๆ เลย
ตอนท้ายกลายเป็นคุณยำไปซะแล้ว อิตาฉกาจ :P
จะมีตอนพิเศษของพี่เชนไหมคะเนี่ย ?
-
น่ารักมากเลย แหมที่แท้ผักกาดก็กลัวเด็กกลัวอะไรมีแต่เด็กเค้ากลัวแกทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไป หนูเล็กโตมาจะแสบเหมือนพ่อหรือแม่? รอดูตอนเรียกคุณยำเนี่ยแหละ ตลกจัง
-
แอบคิดถึงคุณจิต อยากให้พี่เชนคู่กับคุณจิตจัง
-
ต๊ายยหนูเล็ก :impress2:
-
สรุปว่าคุณนิดเป็นคุณพ่อ
แล้วผักกาดเป็นยามเฝ้าบ้านสินะ
-
นิดเลี้ยงหนูเล็กขึ้นมาให้เป็นเด็กน่ารักนะคะ :mew1:
-
สนุกมากค่ะ o13 จบซะแล้ว
รอตอนพิเศษที่ 2 3 4
คุณยำนี้ มาจากคุณยามใช่มั้ย เรียกตามคุณนิดแหงเลย :laugh:
-
น่ารักกกก
พ่อผักกาดกลัวเด็ก แต่ก็ชอบเด็ก
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มเลย :-[
-
ตอนพิเศษสอง ด่วนๆเลยค่ะ น่ารักอ่า ผักกาดแอบแอ๊วนะเรา
อิอิ
-
ตอนนี้น่ารักมากมาย :-[
-
ไม่ไดเกลียดเด็ก แต่กลัวเด๊กเกลียดใช่ไหม อิอิ :katai5:
-
เห้ยยยยย ฉกาจน่ารักมากอะ 555
จริงๆแล้วชอบเด็กใช่มะแต่เป็นคนหน้าดุไงเด็กเลยกลัว
จะว่าน่าสงสารก้น่าสงสารแต่ก้น่าเอ็นดูอะ
รู้แล้ว ที่มาของชื่อหนูเล็ก >.<
-
คุณฉกาจน่ารักอ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากได้แบบนี้อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
อ่านมาจนเรื่องนี้จบ
เพิ่งรู้สึกว่าคุณยำน่ารักขนาดนี้ก็วันนี้
สมกับเป็นพระเอกจริงๆ ค่ะ
รักคุณฉกาจ รักคุณนิด รักหนูเล็ก
รักคนแต่งค่ะ :katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้จัง เป็นนิยายที่ถูกจริตตัวเองมาก
แบบมีหลายฉากที่ดึงอารมณ์ถึงจุดพีคแล้ว(เศร้า) แล้วตามมาด้วยความสะใจของคนอ่านอย่างเรา สมน้ำหน้าพระเอก คือทำเองทั้งนั้นสุดท้ายต้องมารับผลเอง ฮ่าๆๆ คือมันเป็นไปในแบบที่ต้องการไรงี้
อิอิ ชอบค่ะ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ :katai5:
ปล. พี่เชนเป็นผู้ช่วยนายเอกที่น่ารักมาก
ปล.2 สงสารพี่ป้อมเหมือนกันนะ
ปล.3 จิตเป็นเพื่อนที่ดีมาก
-
ชื่อ หนูเล็ก เด็กผู้ชายใช่ไหมคะ....
เห็นแววเคะแต่ไกลเลยลูก กร๊ากกกก
เด็กน้อยโชคดีมาก ฮาคุณฉกาจสุดๆ สรุปไม่ได้เกลียดเด็กแต่กลัวเด็กร้องไห้เวลาเห็นหน้าใช่ไหม ก๊ากกกกกกก
-
เหมือนสวรรค์ส่งหนูเล็กมาให้
ทีนี้ครอบครัวคุณนิดก็สมบูรณ์แล้วว :katai2-1:
-
:-[
-
เด็กน้อยน่าสงสารจังใครใจร้ายเอามาทิ้งได้ แต่ดีที่เจอสองคนนี้
ตอนนี้คุณยามน่ารักมากอ่ะ ทำเป็นเกลียดเด็กที่จริงออกจะเิอ็นดูเนอะ
น้องคนนี้สินะที่โผล่ตอนที่แล้ว มีเด็กน้อยในบ้านบ้านก็สดใส คุณปู่มีความสุขด้วย
หนูนิด หนูเล็ก ชื่อน่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
-
เอาอีก เอาอีกกกก
น่ารักจังค่าาาาาา ช๊อบชอบบบบบบ :o8:
-
อร้ายยยยยยยยยย เดี๋ยวๆๆๆๆ อันนี้คือคอมเม้นท์ตอนจบนะคะ
ตอนพิเศษเดี๋ยวอ่านแล้วจะเม้นทือีกอัน
ตอนนี้ขอฟินก่อน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
น้ำตาจะร่วง ตอนอีคุณฉกาจบอกว่า ให้อุ้มทั้งชีวิตก็ยังได้
มโนไปแล้วว่าคือคำขอแต่งงาน T___T ฮือออออ
โอ้ยยยยย รักอะ เรื่องนี้ จบแล้วจริงๆ น่ารักมากๆ เลยค่ะ
แอบใจหายเบาๆ แต่คนแต่งบอกว่าจะมีภาค 2 ใช่มั้ยคะ เค้าตั้งตารอนะ
ภาค 2 นี่เป็นเรื่องของคุณเล็กป้ะคะ
ว่าแต่คุณเล็กนี่ ได้แต่ไหนมา? เอาเถอะ เรียกคุณนิดว่าพ่อ แสดงว่าเป็นลูกน้อย เบ่บี๋แน่ๆ กรี้ดดด
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ที่เขียนเรื่องน่ารักๆ แบบนี้มาให้เราฟินกัน
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆ ค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-------------------------------------------------
วร๊าย เค้ามาละค่ะ อ่านตอนพิเศษจบละ
กรี้ดดดดด คุณหนูเล็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณหนูเล็กทูลหัวของบ่าวววว :hao5:
ขอสมัครเป็นคนใช้บ้านนี้ได้ไหมคะ 55555555555
เอาอีกค่ะ เอาอีกกกกกกกกกกกก
อยากเห็นตอนคุณหนูเล็กพูดได้ เรียกคุณนิดว่าคุณพ่อ แล้วจะเรียกอีคุณยามว่าอะไรดี?
-
:mew6: ประทับใจมากค่ะ กับตอนพิเศษตอนนี้ :mew6:
-
:L1: ครอบครัวสุขสัน
-
ได้อ่านตั้งแต่ลงตอนแรก ไม่ได้เข้าเล้านานจบแล้ว 555 อ่านทันแล้ววววเฟร้ยยยยย
หนูเล็กลุกพ่อนิด งั้นผักกาดเป็นแม่นะ น่าร๊ากกก 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
หนูนิด กับหนูเล็ก คุณพ่อคุณลูก น่าร๊ากกกกกก
รอติดตามตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบบ
-
เก็บเด็กน้อยมาจริงๆด้วย น่ารักจังเลยน้าาาาาา
รอๆตอนพิเศษอีก
-
น่ารักมากกกก อ่านแร้วซึ้งมากกกกก
อ้ายยยยย คุณฉกาจน่ารักมากกก หวานสุดๆๆ
อิจฉาหนูนิดจิงเชียวววว o13
-
คุณฉกาจเค้าก็รักเด้กนะ แต่กลััวว่าเด้กเห็นหน้าตัวเองแล้วจะร้องไห้ น่ารัก่ะคุณฉกาจ
หนูเล็กเป็นลูกของคุณนิดกับคุณฉกาจนี่เอง ในที่สุดก็มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
แล้วคุณฉกาจจะเลี้ยงหนูเล็กได้ไหมอ่ะ? กลัวเด็กซะขนาดน :rureadyี้
-
ตอนพิเศษนี้คุณฉกาจน่ารักอ้าาา :hao7:
-
เรื่องนี้น่ารักดีนะ รอตอนต่อไป
-
เรื่องนี้สนุกชอบมาก หลงรักทั้งตัวพระ ตัวนาย ตัวเพื่อน(เชน-จิต-ปัด ฉลาดปากดี ชอบ!) ตัวสัตว์เลี้ยง ตัวเอ็กซ์ตร้า / ตอนเริ่มที่เปิดตัวพระเอกว่าเป็นยามนี่ ปลื้มจัด ชอบความเหลื่อมล้ำ อุปสรรคเก๋ๆ / วิธีการเขียนของคุณ 403 โดนสุดๆ ตลกได้ใจและยังเดินเรื่องน่าติดตามชวนอ่านมากๆ / มุขร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมา(อันนี้เปลี่ยนเป็นประธานบริษัท) ชอบเป็นพิเศษ เรื่องไหนเล่น เกิดตลอด เผอิญเป็นคนชอบอะไรแบบ "ตรูว่าแล้ว" ตบเข่าฉาดซะด้วย ฮิฮิ
//พอคิดตามว่า พ่อชื่อฉกาจ แม่ชื่อนิด...วูบแรกเลย นึกว่าลูกจะชื่อ "ฉกิด" "ฉิจ" หรือ "ฉนาด" o7
-
อย่างนี้นี้เองน้องเล็ก
-
ที่มาของลูกชายตัวน้อยนี่เอง
-
หนูเล็ก น่ารักฝุดๆ เบยยยยย
เย้ๆ
-
น่ารักจังเยยอ่านตั้งแต่ต้นร้องให้ตั้งแต่ช่วงหนูนิตรถชนและก็เริ่มดราม่า จนกระทั่งจบน่ารักที่สุด ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะ (แอบถามว่ามีแผนจะรวมเล่มด้วยมั้ย เค้ารักอ้ะ) :pig4:
-
นู๋เล็กมีที่มาอย่างนี้เอง
แต่ทั้งเรื่องชอบ คุงโซ่ กะ พี่เชนอะ ป่วงดี 555+
:hao7:
-
หนูเล็กโชคดีนะที่มีคุณพ่อทั้งสองคนดูแล
ไม่ถูกทิ้งอีกแล้ว :mew3:
-
ดีใจด้วยนะหนูเล็ก มีพ่อใหม่ 2 คนใจดี ๆ
น่ารัก ๆ นะค้าบบ
-
ขอแต่งงานซิ นายฉกาจ อ่านบ่ทันเตี๊ย ขอบใจจร้าาา
-
คุณฉกาจน่ารัก! มีไปซื้อหนังสือด้วย น่ารักมาก!!!
รอตอนที่ 2 ค่ะ กรี๊ด คือเพิ่งอ่านจบ เเล้วมีต่อ ดีใมากค่ะ เย้
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ คุณยามน่ารักเหลือ ทำตัวกับเด็กไม่ถูก ๕๕๕๕
-
:pig4:สนุกมากค่ะ รอภาคต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อย่าให้รู้นะว่าอีคนที่เอาน้องไปทิ้งมันเป็นใคร :z6:
-
ขอบคุณมากครับสำหรับนิยายดีๆ
ฝากตัวเป็นแฟนคลับนักเขียน
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไป
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
หนูเล็กกกกกกกก
มีที่มาอย่างนี้นี่เอง
นึกว่าอิผักกาดทำเก่งจนหนูนิดท้อง
กร๊ากกกกกก :laugh:
-
555
มีลูกด้วย
น่ารักทั้งคู่เลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
และก็อ่านรวดเดียวจนถึงตอนพิเศษ
อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากๆ
มันมีทั้ง สุข เศร้า หื่น หน่วง ทุกอย่างรวมกันหมด
มันมีบางตอนที่ทำให้ร้องไห้ก็มีนะ
แต่ก็มาจบแบบแฮ๊ปปี้กันทุกคน
+1 และเป็ดนะค่ะ
-
หนูเล็ก!! มีลูกชายซะแล้วคุณพ่อนิดกะตายาม
ชอบตอนจบมากเลยอ่ะ น่าร้ากกก :impress2:
-
คุณยามสร้างครอบครัว....
อย่าไปทำหน้าดุใส่ลูกน่ะ
-
รอตอนต่อไปครับ
-
รอ รอ รอ ~
:L2:
-
เพิ่งรู้ว่าคุณฉกาจมีมุมน่ารักๆ อย่างนี้ด้วย อิอิ :mew1:
-
น่าสงสารจังเลยครับ หนูเล็ก ทราบที่ไปที่มาแล้ว
เอาใจช่วยนร้าครับหนูนิดแม่หนูเล็ก ลูกพ่อฉกาจ
-
คุณฉกาจที่แท้ไม่ได้เกลียดเด็กแต่กลัวเด็กมองหน้าแล้วร้องไห้นิเอง
น่ารักมากนะคะคุณฉกาจ อิอิ ในที่สุดก็ได้ลูก><หนูเล็ก~
-
คุณฉกาจแอบเหมือนเด็กที่แม่เพิ่งมีน้องให้อะ น่าเอ็นดูแปลกๆ
-
ดีใจที่มีเธอ ตัวเล็ก ตัวน้อย ..
-
น่ารักอ่า :mew3:
-
อ่านจบซะที...สนุกมากๆ พล๊อตดีๆ ... ขอบคุณคนเขียนด้วยนะครับบ
รออ่านตอนพิเศษต่อ...
-
มารอหนูเล็ก พ่อนิด กะอียามผัก คืนนี้จะมาม๊อยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao5: เราพลาดหลายตอนเลย มาอ่านอีกที จบแล้วง่ะ :heaven
คนเขียนจ๋าา. :oo1: มีรวมเล่มไหมง่าาา
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ยังไม่มาอีกเหรอ ~ :sad4:
รอหนูนิดกับผักกาดอยู่น้า ~
อ่อ ! หนูเล็กด้วย > <'
:L2:
-
ตอนพิเศษ 2 คนบ้างาน
ผมละสายจากจากจอคอมฯแล้วนั่งมองกองเอกสารที่ตั้งอยู่ตรงหน้า มันไม่มีทีท่าว่าจะพร่องลงไปเลยแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้นจนผมนึกรำคาญ ใจจริงอยากแบกงานกลับไปทำที่บ้านมาก แต่ถ้าทำอย่างนั้นมันคงแย่ยิ่งกว่าเก่า เพราะผมคงมัวแต่เล่นกับสองพ่อลูกจนไม่ได้ทำอะไร นึกถึงแล้วหมั่นเขี้ยว อยากฟัดพุงกลมๆให้หายเครียด
“เอกสารมาเพิ่มอีกสองชุดนะครับนาย” เสียงมรณะของสุทินพูดก่อนที่เจ้าตัวจะมองตาแข็งๆของผมอย่างหวาดๆ ผมไม่ได้โกรธหรอกนะ แต่กินกาแฟจนตาแข็งต่างหาก
“คุณสุทินกลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมขับรถของบริษัทกลับเอง” ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้วคงอยู่เคลียร์งานจนถึงเช้านั่นละนะ
“ผมขอโทษครับนาย ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเลย...”
“คนที่ควรจะขอโทษต้องเป็นผมมากกว่านะคุณสุทิน” ผมพูดยิ้มๆ ตั้งแต่ให้นิดอยู่บ้านเลี้ยงลูก ผมก็ดึงตัวสุทินมาช่วยงานแทน ซึ่งเจ้าตัวก็พยายามได้ดีมาก แม้จะไม่ถนัดเอาเสียเลยก็ตาม
“เอ่อ นายครับ ผมไม่รู้ว่าคุณหนูเล็กจะชอบไหม คือ...ผมเห็นว่าตัวต่อไม้ชุดนี้เพิ่งออกมาใหม่ คิดว่านายยังไม่ได้ซื้อแน่ๆ ผมก็เลย...”
ผมมองของเล่นที่อยู่ในมือสลับกับคนซื้อที่เกาใบหูแก้เขิน รอยยิ้มจางของผมถูกส่งไปให้คนที่ยืนเก้กัง
“นายยิ้มแบบนี้ดูเป็นคน...ใจดีขึ้นเยอะเลยนะครับ” สุทินว่าพลางหลุบสายตาลงเมื่อผมหุบยิ้ม ผมกระแอมไอแล้วตีหน้านิ่ง แต่ในใจนี่เต้นเร่า นึกดีใจ...ตอนนี้หนูเล็กกลายเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้านไปแล้ว
พอสุทินกลับไปผมก็หันมาสนใจงานต่อ รู้สึกไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆที่ได้ยินแต่เสียงนาฬิกาเดินแบบนี้เลย สายตาที่มองจอคอมฯเริ่มล้าเต็มที คิดถึงนิด คิดถึงหนูเล็ก อยากกลับบ้านใจจะขาด แต่...
อะไรบางอย่างเด้งขึ้นมากลางหน้าจอคอมพิวเตอร์ขัดจังหวะการทำงานของผม ผมรู้สึกหงุดหงิดในตอนแรกที่ได้เห็น แต่พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นล่ะ ผมถึงยิ้มออกแล้วกดรับ video call ทันที
“ยังไม่นอนอีกเหรอ จะเที่ยงคืนแล้วนะ” ผมพูดกับคนในจอ สีหน้าท่าทางแบบนี้ไม่พ้นพรุ่งนี้ต้องกลับไปง้อแน่ๆ
“ไหนคุณบอกว่าวันนี้จะกลับบ้านไงครับ” เจ้าตัวไม่ตอบคำถาม แถมยังถามกลับ แสดงว่างอนจริง
“หนูเล็กนอนแล้วเหรอ” ผมเอาบ้าง คนในจอจิ๊ปาก แล้วทำแก้มพองลม...น่ารักแบบนี้จะให้ผมอดใจไม่แกล้งได้ยังไง
“ผมรอวันนี้มาเกือบสองอาทิตย์ อุตส่าห์ให้หนูเล็กไปนอนกับลุงทัช แต่คุณกลับไม่มา...ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ” นิดบ่นอุบพลางก้มหน้านานจนผมคิดว่า...นั่นกำลังสงบนิ่งใช่ไหม
“ผมมีงานด่วนนี่ ดูสิเต็มโต๊ะเลย” ผมอธิบายด้วยเหตุผล พลางหันหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปรอบๆเพื่อแสดงหลักฐาน
“เข้าใจแล้วครับ คุณทำงานไปเถอะ” เสียงหงอยๆตอบกลับมา บอกว่าเข้าใจ...แต่เข้าใจจริงๆรึเปล่า
“โอเคแน่นะ” ผมถามย้ำ เห็นเจ้าตัวพยักหน้าหงึก
“อย่าเพิ่งปิด video call นะ ผมขอนั่งดูคุณทำงานก่อน...” นิดบอก แม้ผมจะงงๆนิดหน่อย แต่เอายังไงก็เอากัน ผมผละจากหน้าจอหันมาอ่านเอกสารบนโต๊ะทำงาน สลับกับมองคนในจอที่นั่งเท้าคางมองผมอย่างเอาจริงเอาจังเป็นระยะ บอกให้รีบไปนอนก็ไม่ยอมฟังกันเลย ผมได้แต่ถอนหายใจ...ถ้าเขาง่วงคงหลับไปเองละนะ
แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆ มันจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิด เสียงครางผะแผ่วที่ดังมาจากทางคอมพิวเตอร์นั่นทำให้ผมหันขวับทันที ก่อนจะตาค้างกับภาพที่เห็น
“ทำอะไรนะนิด!” ไม่ได้ถาม แต่อุทานมากกว่า ภาพมันบอกชัดอยู่แล้วว่าเจ้าตัวทำอะไร...ร่างเปลือยเปล่านั่งแยกขาออกกว้าง มือบอบบางกอบกุมส่วนอ่อนไหวของตัวเอง ใบหน้าที่แหงนเงยพร้อมกับลิ้นที่แลบเลียริมฝีปากกำลังทำให้ร่างกายของผมร้อนผ่าว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...” ผมว่าเสียงขรม เมื่อคนในจอไม่ได้สนใจกันเลยแม้แต่น้อย
“คุณไม่ทำเองนี่ ไม่รู้ล่ะ ผมอดมาหลายวันแล้ว วันนี้จะเอาออก ส่วนคุณ เชิญบ้างานไปคนเดียวเถอะ” นิดพูด มือก็ดึงรั้งไม่หยุด และผมจะไม่ว่าอะไรเลย ถ้าไม่ได้เห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่ข้างๆ
“นิดไปเอาไอ้นั่นมาจากไหน!” ผมแทบจะเอาตัวกระโจนเข้าไปในจอเสียให้ได้เมื่อเห็นว่านิดพยายามเอาของที่ว่าสอดเข้าไปในร่างกายของตัวเอง ใบหน้าเนียนเริ่มเหยเกบิดเบี้ยวเพียงเพราะส่วนหัวที่หมุนคว้างหลุดเข้าไป ผมเริ่มนั่งไม่ติดที่แล้วตอนนี้
“เป้าตุงนะคุณยาม” เสียงหอบเหนื่อยพูดผ่านจอ แต่อะไรก็ไม่น่าสนใจเท่าช่องทางที่ขมิบตอดรัดสิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่ไม่ใช่ของของผม ผมตัวสั่น โกรธมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า...มีอารมณ์ร่วม
“เอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ...” ผมพูด พยายามสะกดกลั้นเสียงที่แหบพร่าไม่ให้หลุดรอดออกไป แต่นิดเป็นผู้ฟังที่ดีมาก เจ้าตัวดันแท่งชู้เข้าไปจนสุด แน่นอนว่าสวนทางกับคำพูดของผมทุกทาง!
“ผมกลับถึงบ้านเมื่อไหร่ คุณไม่รอดแน่” ผมกล่าวคาดโทษเอาไว้ คนฟังยิ้มยั่ว ร่างกายกระตุกเกร็งเป็นระยะ
“ก็...รีบ...อือ...กลับมาเร็วๆ...ฮะ...สิ...ครับ...อา” เสียงตอบปนกับเสียงครางแผ่วดังขึ้นแข่งกับเสียงสั่นของอุปกรณ์ ผมมองตามภาพแล้วเอามือลูบส่วนที่ปวดหนึบของตัวเองไปมาเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป ขาขาวแยกออกกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าผมมีปฏิกิริยาตอบรับ เจ้าตัวส่งสายตายั่วยวนมาสุดกำลัง ก่อนที่จะ...
“เฮ้ย!” ผมอุทานออกมาอย่างหัวเสียเมื่อภาพบนหน้าจอหายวับไปกับตา ข้อความมุมล่างขวาที่ปรากฏบนหน้าจอของผมมันบอกว่า... Internet disconnects...
ถึงตอนนั้นสติของผมไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้วครับ เอกสารอะไรที่หอบมาได้ ผมกวาดเอามาหมด พอเดินมาถึงรถมือก็รีบไขกุญแจเป็นระวิง
...ระหว่างทางกลับ ขอให้รถอย่าคว่ำเป็นพอ...
ไม่รู้ว่าผมรีบขนาดไหน แต่ถึงขั้นถอดสูทถอดเนกไทระหว่างขับรถนี่คงรีบมากจริงๆ ขึ้นมาถึงห้องชั้นสองได้ผมก็เปิดประตูออกอย่างแรง ปกติหนูเล็กจะนอนด้วย แต่วันนี้ไม่อยู่ เพราะฉะนั้นผมไม่ต้องรีรออะไรทั้งนั้น ผมสาวท้าวเข้าไป หวังจะดึงสิ่งนั้นออกจากร่างของคนที่นอนบิดเกร็ง แต่ยังช้าเกิน เพราะนิดปลดปล่อยความสุขของตัวเองออกมาต่อหน้าต่อตา...นั่นทำให้ความทุกข์ของผม...บังเกิด
“อ๊ะ!” คนใต้ร่างผวาเฮือกเมื่อผมกระชากดิลโด้ออกอย่างแรง ผมโยนมันไปที่มุมห้อง ลงน้ำหนักตัวพอประมาณเพื่อทับตัวคนด้านล่างไม่ให้หนีไปไหน
“ไปเอาไอ้ของบ้าๆนี่มาจากไหน” ผมถาม กดเสียงต่ำ ส่งสายตาไม่พอใจออกไป ซึ่งเจ้าตัวคงรับรู้ได้
“คะ...คุณจิตซื้อมาฝากจากญี่ปุ่นครับ...คะ...คุณจะทำอะไร ผะ...ผมไม่เอาแล้ว พอแล้ว” นิดพูด มือก็พยายามดันตัวผมออก แต่เสียใจด้วยนะ
“ดีมากไหม ดิลโด้น่ะ” ผมถามประชด ริมฝีปากดูดเลียขบกัดไปทั่วอกของคนด้านล่าง
“กะ...ก็ดีนะครับ มะ...หมุนได้ด้วย...อ๊า! คุณยามเบาๆสิครับ!” นิดร้องเสียงหลงเมื่อผมกระแทกตัวเข้าไปสุดแรง คำตอบพาซื่อนั่นทำให้ผมนึกโมโหยิ่งกว่าเก่า หยดน้ำตาของเจ้าตัวถูกกลั่นออกมาเป็นสาย ผมใช้มือเกลี่ยออกให้อย่างอ่อนโยน แต่ส่วนล่างสอดใส่เข้าออกไม่ยั้ง
“ของผมก็หมุนได้นะ ถึงใจกว่าด้วย” ผมพูดหอบ แล้วพลิกตัวคนด้านล่างให้หมุนกลับเอาหลังชนอก คนโดนกระทำฟุบหน้าลงกับหมอนก่อนจะครางลั่น มือจิกเกร็งกับผ้าปูที่นอนจนยับย่น
ผมเปลี่ยนท่า ทิ้งตัวลงนอนซ้อนข้างหลังเพราะไม่อยากให้นิดใช้เข่าแบกรับน้ำหนักมากจนเกินไป แผ่นหลังขาวเนียนล่อตาล่อใจจนอดไม่ได้ที่จะขบกัดให้เกิดรอย มือของผมบีบคลึงไปทุกสัดส่วน ลอบมองคนด้านหน้าที่ตัวสั่นคลอนเพราะแรงกระแทก เจ้าตัวหันใบหน้ามามองกัน สายตายั่วยวนที่ส่งผ่านมา ทำให้ผมอดแปลความหมายเอาเองไม่ได้ว่า...นิดอยากให้ทำรุนแรงขึ้น...
“เป็นไง ดีกว่าไหม” ผมถามปนหอบ กระชับสะโพกถี่รัว นาบตัวลงทาบทับพร้อมกับก้มลงกระซิบข้างหู ดวงตาปรือปรอยจ้องมองมา ก่อนจะกระซิบตอบจนใจผมเต้นรัว
“แท่งเย็นๆ...สู้เอ็นอุ่นๆไม่ได้หรอกครับ”
.
.
.
เราร่วมรักกันจวบจนถึงเช้า ใครบางคนสลบคาอกผมไปแล้ว ผมเลยตัดสินใจถอดถอนท่อนเนื้อออกจากร่างของนิด คราบคาวมากมายพร่างพรูออกมาตามแรงดึง ผมก้มลงจูบคนหลับอย่างรักใคร่ ก่อนจะอุ้มแล้วพาไปล้างตัวในห้องน้ำ
หลังจากจัดการธุระอะไรเสร็จสรรพ ผมพานิดมานอนบนเตียงที่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนผืนใหม่ ที่นอนว่าหอมแล้ว คนหลับกลับตัวหอมฟุ้งยิ่งกว่า ผมจัดการทายาตรงช่องทางที่บวมแดง ทาครีม ทาแป้งจนทั่วตัว แล้วจึงค่อยสวมเสื้อผ้าให้ ผ้านวมผืนหนาถูกดึงปิดจนถึงอก ผมเช็คดูอาการของคนหลับ กลัวว่านิดจะมีไข้ขึ้นมาตงิดๆ
ผมจัดการเก็บกวาดของในห้องให้เข้าที่ มองไปรอบๆ สายตาพลันไปหยุดอยู่ที่แท่งชู้พลาสติกนั่น เห็นแล้วนึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที...ใบหน้าของภูมิจิตลอยเข้ามาในความคิด เจอตัวนี่จะกระทืบให้
ผมมองคนบนเตียงที่นอนหลับด้วยความเพลีย ตัวผมเองรู้สึกเพลียเหมือนกัน เพราะยังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน อยากนอน ติดอยู่ที่ว่าซัดกาแฟไปหลายแก้วจนตาแข็ง และผม...ต้องไปรับหนูเล็ก
ผมเดินไปตามทางเดิน เสียงหัวเราะคิกคักของปู่กับหลานดังแว่วมาแต่ไกล พอเดินถึงก็เห็นคนสองคนนั่งอยู่บ่นแคร่ใต้ถุนบ้าน มีสุนัขอีกหนึ่งตัวนั่งเฝ้าพร้อมกับกระดิกหางยิกๆตามเสียงหัวเราะ
“หนูเล็ก” ผมทักอย่างอารมณ์ดี ร่างอ้วนจ้ำม่ำหันมามอง ปรบมือแปะเรียกผม แล้วจะคลานเข้ามาหา แต่ติดที่ใครบางคนชิงอุ้มหนูเล็กดักหน้าผมเสียก่อน
“พ่อ...” ผมพูดเสียงแข็ง นึกเบื่อที่ต้องมาเถียงกับชายชราตรงหน้า ถ้าได้พาหนูเล็กมาที่นี่แล้วอย่าหวังว่าจะพาออกไปได้ง่ายๆ
“หนูนิดไปไหน ทำไมไม่ลงมา” พ่อพูดพร้อมกับพาตัวหนูเล็กออกห่าง เหอะ ผมรู้ทันหรอกนะ
“นิดไม่สบายครับ” ผมเดินเข้าหา ดักทุกทาง มือก็เอื้อมไปรอให้พ่อส่งหนูเล็กมาให้ แต่เจ้าตัวดันเฉไฉแกล้งเดินหนี ส่วนเจ้าโซ่ก็เดินพันแข้งพันขาของผม ไม่ยอมให้เข้าถึงตัวหนูเล็กได้ง่ายๆ
“เดี๋ยวพ่อขึ้นไปดูหนูนิดกับแกด้วยดีกว่า พ่อเป็นห่วง” ว่าเสร็จก็จ้ำไม่รอ จนผมอดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียกให้หยุดฝีเท้า
“พ่อ!”
ไม่เพียงแต่พ่อกับหนูเล็กเท่านั้นที่ชะงัก ตัวผมเองก็ด้วย อยากจะตบปากตัวเองเสียจริงที่เผลอพูดเสียงดังต่อหน้าลูก
“อย่ามาใช้มุกนี้ ส่งลูกมาให้ผมได้แล้ว ผมจะได้ไปดูแลนิดต่อ” ผมลดเสียงลง บ่นอุบจนแทบไม่ได้ยิน แต่พ่อรู้ เพราะเขาเดินกลับมาแล้วคว้ามือหนูเล็กมาตีแขนผมดังแปะจนเจ้าตัวน้อยหัวเราะชอบใจ
“ดา ดา” พ่อส่งหนูเล็กมาให้ มือน้อยๆคว้ามาเกาะที่ไหล่ของผม...ผมยกคนตัวเล็กขึ้นสูง ก่อนจะเอาหน้าฟัดพุงกลมๆเล่นให้ชื่นใจ แล้วเดินไปด้วย
“อ้าวๆ เดินไปเล่นไปอีกหนึ่งชั่วโมงจะเดินถึงบ้านใหญ่ไหมวะ” พ่อพูดไล่หลัง แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกนะ
พอมาถึงห้อง หนูเล็กก็ร้องออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคนที่นอนหลับอยู่ ผมค่อยๆวางหนูเล็กลงบนเตียงเบาๆ พอเจ้าตัวเป็นอิสระได้ก็คลานเข้าหานิดทันที
“อือ คุณยาม...พอแล้ว” นิดครางออกมาพลางเบี่ยงตัวหลบหนูเล็กที่ปีนป่าย ผมอ้อมไปอีกด้าน ดันตัวคนพ่อพร้อมกับจับตัวคนลูกไว้ กลัวจะตกเตียงกันทั้งคู่
ผมจับหนูเล็กวางแหมะลงบนอกของคนนอนหงาย หนูเล็กก็คลานเอาแก้มไปแนบกับคนที่นอนละเมอไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว
“คุณยาม...พอได้แล้ว จะตายอยู่แล้ว”
“เฮะ...” หนูเล็กชะงักกับเสียง หันหน้ามาทางผมพลางเป่าน้ำลายออกมาเป็นฟอง
“ยำ ยำ”
หือ
“เฮะๆ ยำ...ยำ อะ...” ผมไม่เข้าใจนักว่าลูกพูดอะไร เลยได้แต่เอาผ้าอ้อมเช็ดน้ำลายออกให้
“ยำอะไรลูก” ผมว่าแล้วอุ้มหนูเล็กขึ้นแนบอก อ้อมมาอีกด้านของเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนพร้อมกัน หนูเล็กคลานมาหยุดตรงหน้า มือเล็กๆเอื้อมมาจับจมูกของผม ออกแรงกำเบาๆแล้วคลายออก
“ยำ ยำ” ผมหน้านิ่วคิ้วขมวด ยำอะไรของเขา
“อือ คุณยาม”
“อั๊ย...ยำ ยำ” หนูเล็กปรบมือแล้วพูดตามคนละเมอ ถึงตอนนั้นผมเพิ่งจะรู้เรื่อง
“อ้อ หนูเล็กจะเรียกคุณยามตามพ่อนิดเหรอ หือ” ผมลูบหัวที่ใหญ่กว่าฝ่ามือของผมนิดหน่อยอย่างเอ็นดู
“ยำ!” หนูเล็กส่งเสียงตอบหนักแน่นจนผมนึกขำ เรียกยามก็ดีเหมือนกัน เวลาเรียกพ่อ ผมกับนิดจะได้ไม่งงว่าลูกเรียกใคร
“โอเค คุณยามก็คุณยาม จะได้ไม่งงนะ”
“เฮะๆ...” ผมยิ้ม ทอแววตาอ่อนโยนส่งไปให้เขารับรู้ และคงจะนอนยิ้มอยู่อย่างนั้น ถ้าสายตาไม่มองเลยไปเห็นกองเอกสารข้างหลังเสียก่อน ผมถอนหายใจหนัก งานไม่เสร็จอีกแล้ว...
“โตแล้วต้องมาช่วยคุณยามทำงานนะรู้ไหม”
“ด้า!” ผมหัวเราะร่วนกับท่าทีตบปากรับคำนั่น คนสองคนที่นอนเคียงข้างอยู่บนเตียงทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโชคดีและมีความสุขมากที่สุดในโลก...แขนยาวๆของผมยืดออกไปคว้าตัวคนรักที่นอนหลับพร้อมกับลูกชายเข้ามาตระกองกอด ผมก้มลงจูบหน้าผากเหม่งของคนทั้งคู่ แล้วให้คำมั่นสัญญากับตัวเองในใจ
...ผมจะรัก และดูแลพวกเขาไปตลอดชีวิต...
...................................................................
สำหรับคนที่สอบถามเรื่องรวมเล่ม ถ้ามีอะไรยังไงจะแจ้งอีกทีนะคะ (ถ้าได้รวมเล่มจริงจะแต่งตอนพิเศษต่ออีก 10 ตอน ฮ่า) ขอบคุณที่สนใจค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อรั้ยยย ฟินนะเร่มากกกกกมาย
-
นิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นิดทำอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยอ่านตอนนี้แล้วไข้ขึ้น นิดสุดยอดจริงๆ 55555 o13
-
โอ้วววววว นิดร้อนแรงมาก. ชอบๆ
อ่อๆ นี่คือที่มาของคุณยำ นีีี่เอง
แอบลุ้นคุณจิต กับ พี่เชน คงมันน่าดู มวยคู่เอกเลยล่ะ
-
คุณนิดแก้ปัญหาบ้างานได้ตรงจุดมาก
เล่นเอาคุฯยามเปลี่ยนจากบ้างานมาเป็นบ้าเมียเลย 555555
-
เอิ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หูตาลายหมดแล้ว หวานเกินอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
:hao6: รอร่วมเล่มมมมมม
-
ตายอย่างสงบกับคุณนิดแบบเวอร์ชั่นยั่ว"ขึ้น"
คุณจิตต้องถูกใครบางคนลงโทษฐานทำให้คุณนิดใจแตกชิมิคุณยำ
-
ยำๆๆ :katai2-1:
น่ารักมากกกก ><
-
ชอบตอนนี้มากกกกก ครอบครัวสุขสันต์ :o8:
น้องหนูเล็กก็น่ารัก เป็นเด็กอารมณ์ดีด้วย หลงทั้งพ่อนิด ลูกหนูเล็กเลยสินะ คุณยำ :laugh:
-
ยั่วขนาดนี้ใครจะทนไหวกันล่ะ? คุณยามก็นะ!!
-
อร๊ายยยยยยยยยยย :o8: :o8:
วิธีของคุณนิดี่แก้คงามบ้างานของคุณฉกาจได้ผลชงัด
คุณฉกาจถึงได้รีบกลับบ้านโดยไม่มีอิดออด คริคริ :katai2-1: :katai2-1:
-
หนูน้อยน่ารักมากกก ชอบที่เรียก ยำๆๆ ๕๕๕
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณนิดดดดดดดดดดดดดดดยั่วไปไหวแล้ววววว
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao6:
คุณยำนี่คือคุณยามจริงๆด้วยซิ 5555555555555
หนูเล็กเรียกตามคุณนิด กร๊ากกกกก
ขอให้เป็นครอบครัวที่มีความสุขตลอดไป :katai3:
-
น่ารักทั้งพ่อทั้งลูกเลย :mew1:
-
กรี๊ดดดดด :m25:
คุณนิดแก้ปัญหาคนบ้างานได้ดียิ่งกว่าอิกคิวซัง?อีก :z1:
คุณยามอบอุ่นเว่อร์ :impress2:
รอรวมเล่มด้วยคนค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย สวีตมากมายค่ะ
-
เข้ามาฮา กับแท่งชู้ :laugh: แอร๊ยยยส์
ครอบครัวสมบูรณ์แล้วเนอะ แบบนี้ จะรอรวมเล่มจ้า อยากอ่านตอนพิเศษแบบนี้อีก :hao6:
-
:m25: คุณนิดร้อนแรงมากกกกกกกก
อีตาผักกาดนี่ก็ขึ้หึงจริงๆ ถึงเช้าเลยหรอนี่ เล่นเอาคุณนิดหมดแรงข้าวต้ม กิกิ
โอ้ว คุณยามถึงกับทนไม่ไหว หนูเล็กน่ารักมากๆๆ ดูท่าจะติดคุณพ่อน่าดู ฮ่าๆ
น่ารักมากๆๆ ขอบคุณมากค้า :pig4:
-
:hao6:
ร้อนแรง และน่ารัก
นู๋เล็กน่ารักจังง
-
อร๊ายยยยย
ครอบครัวสุขสันคิคิ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
.....
เลือดหมดตัวเพราะคุณนิดใช้ของเล่น... ฮา~
สมน้ำหน้าคุณยามนะ อยากบ้างานดีนัก เป็นไงล่ะ เจอชู้คุณนิดเข้าไปถึงกับเต้นกันเลยทีเดียว
กร๊ากกก~
-
นิดขยันยั่วมาก :pighaun:
ทำเอาตาผักกาดต้องวิ่งวุ่น :katai2-1:
-
ฟิน"""คุณเล็กน่าร๊าก!!!!!!! :katai2-1:
-
คุณนิ๊ดดดดดดดดดดดด สวดยวดดดดดดดดดด :katai2-1:
-
อยากกิน ยำยำ มั้งอะ
ยำนี้ท่าจะแซ่บ
5555 เขินนน
-
ชีวิตครอบครัวสุขสันต์ อยากมีแบบนี้บ้าง
-
กรี๊ดดดดดดดดด ดาวรักเด็กอ้ะ รักจริงๆนะไม่เเอ๊บ
โอ้ยยย หนูเล็กไม่งอแงเลยลูกก น่ารักจริงๆ
อยากอุ้มๆๆ จะกัดเเขนมันๆ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ขยันยั่ว ผัวรักผัวหลง เอิ๊ก... คุณนิดสุดยอด
หนูเล็กก็น่ารักได้ใจ คุณยามไปไหนไม่รอดแน่ มัดไว้แน่นทั้งพ่อทั้งลูก
-
เดี๋ยวนี้คุณนิดยั่ว แอร๊ยยยยยย ฟิน ><
ส่วนหนูเล็กก็น่ารักอ่ะ
-
น่ารักจังค่ะ ^^ ขอให้ได้รวมเล่มน้า เพราะเราชอบตอนพิเศษ คึ คึ
-
กลายเป็นยำผักกาดไปแล้ว
ตอนนี้อบอุ่นดีจังเลย ชอบความรัก ความห่วงใยของคุณผักกาดจริงๆ
ส่วนคุณนิดนี่... ยั่วมากกกกกกกกกกกกกกก
-
ครอบครัวสุขสันต์ อิอิ
-
คุณนิดระระระร้อนแรง :m25:
-
ยำ ยำ คุณยำ แอร๊ยยย น่ารัก>////<
-
คุณนิดจัดหนักเลย.....
ของคุณจิต แผนพี่เชนป่ะ...
-
หนูนิดยั่วสุดขั้วอ่ะ
-
น่ารักมากๆๆๆ
อ่านไปยิ้มไป
-
555+ ฟินมาก น่ารักด้วย!
-
น่าร้ากกอ่า ชอบมาก อิอิ
ว่าแล้วว่าต้องบ้าทั้งงาน จนถึง โอที อิอิอิ คุณนิดก็ยั่วซ้าาาา ตลอดๆ
หนูเล็กน่ารักอะ ยำ ยำ ฮ่าๆๆ อ่านแล้วหิวเลย รออ่านตอนพิเศษไปเรื่อยๆเพราะชอบมาก
-
แท่งชู้......
โอ้!!! ช่างคิดไปได้นะคุณยาม
แม้แต่ของปลอมก็ไม่เว้น
ไม่รู้ว่าคนที่เอามาฝากจะโดนคาดโทษอะไรบ้าง
อ่านตอนนี้จบ เลือดแทบหมดตัว :jul1:
ขอบริจาคเลือดกรุ๊ปวายเพิ่มขอรับ
-
เเอบอึ้งคุณนิด ทำขนาดนี้เลยเรอะ 5555
เเต่น่ารักมากค่ะ ครอบครัวนี้ อ่านเเล้วยิ้มเลย
-
ครอบครัวนี้น่ารักกกกกกก :กอด1:
-
น่ารักมากมายอ่ะ ครอบครัวนี้
-
คุณนิดนับวันยิ่งยั่วนะค๊า
แบกงานมาทำที่บ้านเลยผักกาด ไม่งั้นคุณนิดจะพึ่งแท่งชู้อีก ฮ่าๆ :-[
-
น่ารักมากกกกกกกกก
ุคุณนิดยั่วมาก อิอิ
-
:hao7:
แท่งชู้ นี่มันอะไรก๊านนนน
ฮาอิยำ รีบกลับบ้านตาลีตาเหลือกละนั่น
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
ตอนแรกก็งงๆ ใครว่ะยำๆ เห้ย พิมพ์ผิดเปล่านั้น :m20:
ตอนนี้เก็ทและ :z2:
-
:mew2:
สงสารนิดจังเลย
โดนจัดหนักจนเป็นไข้กันเลยทีเดียว
-
55555555555555555 คุณจิตอย่างฮา
คุณยำรีบกลับบ้านเลยนะยะ แหม่
นิดกับเล็กน่าร้ากกกกกก
-
มีดิลโด้แบบนี้ คุณยำบ้างานเข้าไปเลย เป็นหมาหัวเน่าแน่ๆหึๆ :hao7:
-
ปลื่มกะพี่ยามของเรามาก อยากได้ๆๆๆๆ
-
หวานน่ารักมาก ๆ
-
กรี๊ดดดดดดด คุณนิดแอบแรงนะเนี่ย
:pighaun:
-
:m20: เอาแล้ว พี่เชนปล่อยตะขาบใส่นิดแล้ว เจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะนะ ส่วนอิผักกาดเนี่ย รึสึกว่าตั้งแต่มีลูกเนี่ย ออร่าวิ้งๆ เปนประกายเชียวนะ :impress2: รอพี่เชนกับ คุณจิต :katai4:
-
:mew1: รอรวมเล่มด้วยค่ะ
-
ถ้ารวมเล่ม เราจอง!!!
แต่เปลี่ยนจากตอนพิเศษ 10 ตอน เป็น 20 ตอนได้มั้ย???555 :laugh:
-
จริงๆแล้วต้องขอบคุณคุณจิตนะ :hao7:
-
คุณนิดสุดยอดดดดดดดด
วิธีปราบคนบ้างานนี่เด็ดดีจริงๆ >///<
ตอนนี้น่าร้ากน่ารัก หนูเล็กน่าฟัดดีจริง
-
คุณนิดแรง!!! 5555555555
สมน้ำหน้าอิฉกาจค่ะ
-
คุณนิดใช้วิธีนี้ถูกแล้วค่ะ !!
5555555555 :laugh:
-
55555 เจอมุขนี้ของนิดเข้าไป ทนไม่ไหวเลยย
-
หนูนิดทำเอาคุณยามถึงกับคลั้งเลยทีเดียว :katai4:
-
อั๊ยย่ะ น่ารักโฮกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[
-
:laugh: :laugh: :laugh:
วิธีดัดหลังคนบ้างานของหนูนิด เด็ดขาดและร้ายกาจมาก เชื่อว่าคุณยามคงจะไม่กล้าบ้างานไปอีกนาน
ที่แท้คุณยำ....ก็มีที่มาจากอย่างนี้นี่เอง น่ารักเน๊อะ!!!!
-
คุณยามน่าร๊ากกกกก
(ทำไมชั้นไม่มีแบบนี้บ้าง!!!) :ling1:
-
ทั้งเรื่องอยากบอกว่า ชอบตอนนี้ที่สุดของที่สุดเลย
อบอุ่น น่ารัก
-
จัดมาหลาย ๆ ตอนค่ะ สำหรับตอนพิเศษน่ารัก ๆ ชอบบบบบ
-
ฮ้า!!! อย่ารวมเล่มเร็วๆ นี้นะ ตังค์หมดอ่ะ จนไปถึงเดือนหน้าเลย เหอๆๆ
-
นิด สุดยอดไปเลย. ฮ่าๆสะใจคุณยามทำแต่งานจนไม่มีเวลาให้นิด
-
จัดหนักเลย น่ะ คุณยำ เอ้ย คุณยาม :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฟินสุดๆ ครอบครัวอะไรเนี่ยน่ารักจริงๆ
คุณนิดนี่ร้อนแรงขึ้นทุกวัน555 ชอบมากค่าา :mew1:
-
คุณนิดเจ้าเล่ห์หลอกล่อคุณยาม :z1: ให้กลับมาหาลูกเมียจนได้
♥ครอบครัวสุขสันต์♥♥ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นจัง :m1:
-
:a5: :a5:
นิดแบบบบบ :hao6: :hao6:
เขินอ่ะ :o8: :o8:
หนูเล็กมาช่วยคุณยามทำงานนะคะ คุณยามจะได้มีเวลาอยู่กะพ่อนิดเยอะๆ *-*
-
ตอนนี้ฟินมากกกกก :haun4:
อยากให้มีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆจัง น่ารักมากกกกก ><
-
คุณนิ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:hao6: :hao6: :hao6:
แท่งเย็นๆ หรือจะไฝว้จะของคุณยามไดดดดดด้ แฮ่กกกกก
*ตายแป้ปส์* :hao7:
น่ารักมากกกกกกกกก ครอบครัวสุขสันต์ คุณหนูเล็กน่ารักน่าฟัด
อยากให้คุณหนูเล็กเป็นเมะค่ะ... /โดนตบ ลูกเขายังไม่ทันโต!
ขอตอนพิเศ๊ศพิเศษ ตอนคุณหนูเล็กโต อะไรแบบนี้ได้มั้ยคะ แอร๊ยยยยยยย
-
ชอบคุณยำา :katai2-1:
-
คุณนิด ยั่วซะผักกาดทนไม่ไหว อิอิ :jul1:
คุณยำๆ
-
คถณนิดมีชู้ซะแล้ว โถโถ //โดนคุณนิดถีบ :z6:
น่ารักมากเลยครอบครัวนี้ ทั้งคุณนิด คุณเล็ก คุณฉกาจ กรี้สสส :-[
รอข่าวรวมเล่มจ้า อยากได้มากเลยเรื่องนี้
-
น้องนิดยั่วมากค่า
-
ครอบครัวนี้น่ารักอ่ะ
-
ชอบคุณยำอ๊าาา
-
ฟินนนนนนนนนนนนน :heaven :heaven :heaven
-
นี่เองที่มาของคุณยำ
-
:L2:
-
ถ้าบอกว่าคู่ต่อไปที่อยากลุ้นคือคู่ของ คุณจิต กับ พี่เชน หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
คู่นี้น่าลุ้นดี ต่างคนต่างกวนดี น่าจะมันส์ :impress2:
-
:-[ น่ารักมากกกก. ครอบครัวสุขสันนน. คึคึ
รอรวมเล่มนะ อิอิ
-
+1 นู๋นิด :hao6: :heaven
-
ยกนิ้วให้ภูมิจิต ฮา ฮา o13
-
หนูเล็กน่ารักเน้ออออ
คุณนิดแรงนะคะ แหมะ :katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้อ่านแปบเดียวจบซะเเล้วอะ
ตอนพิเศษนี้หวานมากมายเลยคะ นิดดูยั่วขึ้นนะเนี่ย
ชอบตอนที่ฉกาจหึงจังคะ ฮ่าๆ แผนกการเวินนี้ซวยจริงๆอะ
-
ป๊าดดดดด หนูเล็กน่ารักจังเลยลูกกก :impress2:
-
คุณยำยำ น่ารักมากเลย
-
ผมจะรัก และดูแลพวกเขาไปตลอดชีวิต
กรี๊ดด เจ๊ชอบบบ :3123:
-
ฮือออออ อ่านแล้วน้ำตาไหลพรากกกก ซึ้งมากค่ะ !!! :mew6:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ รอตอนพิเศษอีกเน้อ อิอิ
:mew1:
-
แหมมมม ,, หนูนิด เห็นเงียบๆ ,, แต่ท่าเพียบนะคร้าาาาา :hao7: :hao7:
น่ารักมากเลยค่าา แอบปวดใจตอนทะเลาะกันมากๆ :katai1:
รักเลยเรื่องนี้
ขอบคุณมากเลยนะคร่าาาาาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณนิดเริ่ดมากกกก
-
:hao7: :hao7: เหวยๆๆๆ หวานเว่อร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
-
โห้ คุณนิดนี้ก็
ไปแกล้ง คุณยามเขา หึงเลย
คุณจิตทำดีมาก ที่ซื้อมา เด้วคุณนิดจะเปลี่ยวได้มีเอาไว้เล่นยามเหงา
แต่คำตอบคุณนิด นี้ก็ซื่อ แต่แอบดูร้ายๆนะ
-
:hao6: :m25:
-
มารออียามออกเวร :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
^
^
^
จิ้มรีบนนนนน :hao7:
เรามารอคุณยาม'เข้า'เวร :hao6:
-
นิดร้อนแรงมากๆๆ
หนูเล็กก็น่ารัก
-
:o8: :-[ :impress2: ฟินๆๆ
ขอบคุณคนเขียนครับที่แต่งให้อ่าน รักเลย :mew1:
กว่าจะมาได้อ่านต่อก็จบซะแล้ว 555+
ดีใจ คุณนิดกับคุณฉกาดมีลูกด้วยอ่ะ :mew3:
-
:pig4: จะมีตอนพิเศษอีกมั้ยเนี่ย
ขออีกตอน ขออีกตอน ขออีกตอนได้รึเปล่า... :music:
-
มะหวาย เลือดหมดตัว :m25:
นู๋นิดทำไงี้บ่อยๆ คุณยำได้ล้มโต๊ะทำงานมาทำบนเตียงทุกวัน 24 ชม.แน่ๆ
555 ชอบ เอาอีกๆๆๆๆๆๆ (ชูป้ายไฟ)
ขอนอกใจคุณโซ่ไปช่วยซื้อดิลโด้อันใหม่ให้นิดก่อนนะ
กดบวกและเป็ดกระหน่ำ :katai4:
-
อยากอ่านเรื่องพี่เชนมั่งจัง...
อยากให้พี่แกมีคู่ และอยากให้มีใครมาปราบพี่แกจริงจริ๊ง! อยากให้พี่แกโดนกดด้วย (ฮา!)
:katai2-1: :katai2-1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย อิคุณ ยำ
ทนไม่ไหวรีบบึ่งกลับบ้านเลยนะ
คุณนิดนี่ก็แรว๊งงงงงงงง
-
คุณนิดยั่วมากกกกกกกก
คุณยามทนไม่ไหวเลย อิอิ
หนูเล็กน่ารักที่สุดอ่า
-
หนูเล็ก เมื่อไหร่จะโต
พอโตแล้วก็ไปกิ๊กกับลุงเชน
เฮ๊ย!!! พรากผู้เยาว์
-
แล้วอย่าบ้างานอีกนะคุณยาม
-
ตอนพิเศษ 3 หวงกำลังสอง
การที่ได้เฝ้าดูลูกของตัวเองเติบโตนี่มันมีความสุขมากเลยนะครับ ผมเองยังจำครั้งแรกที่อุ้มหนูเล็กได้ไม่ลืมเลือน แต่การที่ได้เห็นลูกของตัวเองเติบโตพร้อมกับแบ่งปันความรักให้คนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวนี่...มันเหมือนความสุขของผมลดหายลงไปครึ่งหนึ่ง ผมแทบอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ในตอนที่หนูเล็กเดินมาบอกผมกับคุณฉกาจว่า ‘หนูเล็ก...มีแฟนแล้ว’
“อะไรนะ” คุณฉกาจทำเสียงเครียด หน้ายู่จนเห็นริ้วรอยที่เป็นไปตามวัย
“หนูเล็กบอกว่า หนูเล็กมีแฟนแล้ว เพราะฉะนั้น เวลาที่คุณยามไปส่งหนูเล็กที่โรงเรียน หนูเล็กอยากให้คุณยามเลิกหอมแก้มก่อนเข้าแถวสักที เพราะถ้าแฟนหนูเล็กเห็น เขาจะ...”
ตึง!
ทั้งผมทั้งหนูเล็กสะดุ้งกับเสียงตบโต๊ะที่ได้ยิน ตายๆ ไอ้ยามผีเข้าอีกแล้ว
“รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” มันกดเสียงต่ำ กำมือเข้าหากันแน่น ผมที่นั่งอยู่ข้างๆโผเข้าไปลูบแขนมันเบาๆ ปากก็พร่ำบอกให้ใจเย็นๆ
“กะ...ก็ หนู...”
“สิบห้า...หนูเล็กเพิ่งจะอายุสิบห้า อยู่แค่ ม.สามแท้ๆ ริอ่านมีแฟนมันถูกแล้วเหรอ คุณยามรับไม่ได้หรอกนะ” มันพูดแล้วเบนหน้าหลบสายตาที่คุกกรุ่นไปอีกทาง
“แต่หนูเล็กโตแล้ว”
“ยังจะมาเถียง”
“หนูเล็กไม่ได้เถียง หนูเล็กแค่พูดความจริง” อ่า แบบนี้เขาเรียกว่าเถียงครับคุณลูก...
“ตอนนี้หนูเล็กควรจะสนใจเรื่องเรียนอย่างเดียว แฟนค่อยมีตอนทำงานก็ได้ ทำไมไม่ดูพ่อนิดเป็นตัวอย่างบ้าง” เอ่อ เดี๋ยวๆ...มันน่าดีใจอยู่หรอกนะที่พูดแบบนั้น แต่ให้ดูผมเป็นตัวอย่างจะดีเหรอ กูนี่เอากับยามเลยนะเฮ้ย
“เดี๋ยวพอหนูเล็กทำงาน คุณยามก็จะบอกว่าให้ตั้งใจทำงาน ห้ามมีแฟนอีกล่ะ” ดีมากลูก ดักคอมันไว้ก่อนแบบนี้ละถูกแล้ว
“หนูเล็ก!”
ผมกับหนูเล็กสะดุ้งกันอีกคนละระลอก ผมไม่ได้กลัวคุณฉกาจโมโหเท่ากับกลัวหนูเล็กร้องไห้หรอกนะ ผมตีมือลงกับแขนของคนด้านข้าง เจ้าตัวอึกอักเมื่อเพิ่งรู้สึกตัวว่าได้ทำอะไรลงไป
“ฮึก...ทำไมคุณยามต้องเสียงดังด้วย หนูเล็กไม่ชอบ โกรธ...โกรธคุณยามแล้ว หนูเล็กจะไม่พูดกับคุณยามเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง โป้ง!”
คนโป้งเดินขึ้นชั้นสองไปแล้ว ผมนี่หน้าเหวอ ทำอะไรไม่ถูก แต่คนโดนโกรธนี่อาการหนักกว่า
“ผมขึ้นไปดูลูกนะ” ผมพูด เห็นมันพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย ซึมไปเลยละสิ…
ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าประตู ออกแรงเคาะเบาๆเป็นสัญญาณให้คนในห้องรู้ตัว ก่อนจะเปิดแง้มเข้าไปช้าๆ ผมเห็นเด็กชายนอนเอาหน้าฟุบกับหมอน ตัวกระตุกตามแรงสะอื้นเป็นระยะ
“หนูเล็ก ขอพ่อนิดเข้าไปหน่อยนะลูก” ผมพูด ได้ยินเสียงอู้อี้ตอบรับกลับมาเบาๆจึงเดินไปนั่งลงข้างๆพลางยกมือลูบหัวปลอบคนขี้แย หนูเล็กยังเด็กอย่างที่ใครบางคนว่าไว้จริงๆนั่นแหล่ะ
“อย่าโกรธคุณยามเลยนะ คุณยามเขาเป็นห่วงหนูเล็กมากเลยรู้ไหม” ผมบอก ในขณะที่มือก็เช็ดคราบน้ำตาให้คนที่หันมามอง
“หนูเล็กรู้ แต่หนูเล็กไม่ชอบคุณยามเสียงดัง” เสียงเล็กๆติดขึ้นจมูกนิดๆตอบกลับมา เออนะ...พ่อนิดก็ไม่ชอบให้คุณยามเสียงดังเหมือนกันละ แต่ทำยังไงได้
“พ่อเขาแสดงออกไม่เป็นนี่นา”
“ก็...หนูเล็กไม่เข้าใจนี่” หนูเล็กตอบเสียงอู้อี้ เอาหน้าฟุบกับหมอนตามเดิม
“พ่อนิดก็ไม่เข้าใจหรอก คุณยามคงขี้อายมั้ง เลยแกล้งดุกลบเกลื่อน” ผมว่า ก้มลงทับแล้วหอมแก้มซ้ายแก้มขวาจนเจ้าตัวหัวเราะคิกคัก...ในใจหวนนึกถึงเรื่องราวที่ผ่าน กว่าจะมาถึงวันนี้ได้คุณฉกาจเขาพยายามปรับตัวเองเยอะมากเหมือนกันนะ
ช่วงสองสามวันแรกที่พาหนูเล็กมาอยู่บ้าน ผมนึกตลกกับท่าทีของคุณฉกาจมาก อารมณ์ประมาณว่า อยากอยู่ใกล้ อยากเล่นด้วย แต่ก็กลัว...ตัวก็โตอย่างกับยักษ์ แต่ใจนี่เท่าเม็ดถั่วเขียว
‘คุณก็เข้าไปใกล้ๆหน่อยสิ อยู่ห่างแบบนั้นลูกมองไม่เห็นหรอกนะครับ’ ผมบอก นึกสงสารคนที่คอยเอานิ้วเขี่ยๆแขนเด็ก พอเขากระดุกกระดิกหน่อยก็ชักนิ้วกลับ มันจะกลัวอะไรนักหนา
‘หนูเล็กไปกินนมดีกว่าเนอะ พ่อนิดป้อนป้อนเลยเนอะ’ ผมว่าแล้วอุ้มตัวหนูเล็กขึ้นจากที่นอนหนีใครบางคน คุณฉกาจนี่มองตามตาละห้อย
อยากอุ้มละซี่...
‘หม่ำเยอะๆเลยนะเด็กดี’ ผมจับขวดนมให้อยู่ในระดับที่พอเหมาะ มือก็โยกตัวลูกไปพลาง...หนูเล็กเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย แถมยังเลี้ยงง่ายอีกต่างหาก ผมมองไม่เห็นปัญหาอะไรในการเลี้ยงลูกเลย เว้นเสียแต่ว่า...พ่ออีกคนชอบทำตัวยาก
คุณฉกาจเดินตามผมต้อยๆ คอก็คอยแต่จะยืดมองดูคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผม พอผมหันไปมองเจ้าตัวก็เสตาหลบ พอเริ่มเดินก็เดินตามอีก วนเวียนไปอย่างนี้ไม่รู้จักจบ...
‘เดินตามทำไมครับ’
‘แล้วเดินหนีทำไมล่ะ’ มันบ่นอุบ
‘ถ้าไม่หนีนี่จะทำยังไง ยืนดูอยู่เฉยๆเหรอ’
‘อะ...อืม’
.
.
.
“แล้วคุณยามเขาไม่อุ้มหนูเล็กเลยเหรอ” หนูเล็กถามเมื่อผมเล่าจบ
“อุ้มสิ หลังจากนั้นพ่อนิดก็สอนให้คุณยามอุ้ม ตอนแรกที่อุ้มหนูเล็กคุณยามนี่ตัวแข็งทื่อเลย เขากลัวทำหนูเล็กตก แต่พออุ้มเป็นแล้วก็อุ้มไม่ยอมวาง” ผมหยุดพูดเพราะนึกขำ หนูเล็กเคลื่อนตัวมานอนหนุนที่ตักแล้วเร่งเร้าให้ผมเล่าต่อ
“อย่างตอนที่ไปเที่ยวกัน พ่อนิดจะช่วยอุ้มช่วยถือของเขาก็ไม่ยอม ขาพ่อนิดไม่ดีด้วยละ คุณยามเลยไม่อยากให้ทำอะไร” ทุกวันนี้แม้ขาของผมจะหายเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วมันก็ยังไม่ยอมให้ผมทำอะไรอยู่ดี
“แล้วถ้าแอบทำคุณยามก็จะบ่นพ่อนิดใช่ไหม หนูเล็กรู้ คุณยามนะ ขี้บ่นจะตาย” หนูเล็กพูด ย่นหน้าเข้าหากันเพียงนิดแล้วคลายออก ผมหัวเราะเบาๆตามคำพูดและสีหน้าท่าทางนั่น
“ใช่ ขี้หวงด้วย ขนาดพ่อนิดจะส่งรูปหนูเล็กให้ลุงป้อมดู คุณยามเขายังหวงเลย”
ผมเองยังคงติดต่อกับพี่ป้อมตลอดครับ แต่เป็นทางจดหมาย...ครั้งแรกที่พี่เขาส่งมาคือส่งมาเพื่อแสดงความยินดีเรื่องขาของผม และพอผมส่งจดหมายกลับไป ก็เลยกลายเป็นว่าเราติดต่อกันทางจดหมายไปโดยปริยาย ผมเคยขอให้พี่ป้อมคุยกันผ่านช่องทางออนไลน์ต่างๆ แต่พี่ป้อมไม่ยอม อีกอย่างพี่แกคงยุ่งเรื่องเรียน และเวลาที่อังกฤษไม่ตรงกับไทย เลยลำบากเขาด้วย
‘ทำอะไรนะนิด’
‘เขียนจดหมายตอบพี่ป้อมครับ’
‘แล้วทำไมต้องมีรูปหนูเล็กด้วย’
‘พี่ป้อมเขาอยากเห็นหน้าหลานนี่’
‘เหอะ มันเป็นญาติส่วนไหน ทำไมหนูเล็กถึงไปเป็นหลานมันได้’
‘ดูพูดสิ คนอะไรนิสัยไม่ดี’
‘ไม่รู้ล่ะ ห้ามส่ง ผมยึด’
หลังจากนั้นคุณฉกาจโดนผมโกรธอยู่หลายวันเลยล่ะ แม้เขาจะใหญ่ที่สุดในบ้าน แต่ถ้าผมลองได้เอาหนูเล็กเป็นพวกด้วยแล้ว...
‘เอาคืนไป อยากส่งก็ส่งไปเลย’
‘แฮ่ ขอบคุณครับ’
‘ผมให้ส่งแค่รูปหนูเล็กคนเดียว ห้ามส่งรูปตัวเองไปให้มันเด็ดขาด แล้วก็...ส่งรูปผมไปด้วย’
‘ทำไมต้องส่งรูปคุณไปด้วยละครับ’
‘ถ้ามันเห็นหน้าผม มันจะได้รำลึกได้ว่าเคยทำอะไรเอาไว้’
เออๆ โอเค กูจะทำตามนั้น...
“คุณยามนี่ตลกจัง คิกๆ” หนูเล็กขำออกมา แล้วกลิ้งหัวไปมาบนตักของผม
“หนูเล็กจำได้ไหม ตอนที่พ่อนิดเอารูปลุงป้อมมาให้หนูเล็กดู แล้วหนูเล็กชมว่าลุงป้อมหล่อกว่าคุณยาม พ่อนิดนี่โดนคุณยามโกรธเฉยเลย” คนงี่เง่า ตอนนั้นผมต้องพูดว่ามันหล่อกว่าเกือบร้อยรอบถึงจะหายโกรธ
“แต่ลุงป้อมหล่อกว่าจริงๆนี่นา” จ้า...พ่อก็ว่าตามนั้น
“แต่หนูเล็กรักคุณยามมากกว่านะ รักพ่อนิดด้วย” หนูเล็กพูดเขินๆ
“ถ้าอย่างนั้น เราลงไปบอกคุณยามกันดีกว่าเนอะ” ผมบอกแล้วดันตัวลูกชายให้ลุกขึ้น แต่เจ้าตัวกลับอิดออดเสียนี่
“หนูเล็กกลัว...คุณยามโกรธอยู่” ว่าแล้วก็กอดเอวผมไว้แน่น
“ไม่โกรธหรอก เชื่อพ่อนิดสิ นี่ครบหนึ่งชั่วโมงแล้วด้วย”
“ไม่เอา หนูเล็กไม่กล้าอยู่ดี ถ้า...ถ้าลงไปคุณยามยังไม่หายโกรธ หนูเล็กคง...”
ผมอยากจะบอกหนูเล็กว่า ไม่ต้องกลัวเลยลูก สงสารไอ้คนที่อยู่ข้างล่างบ้าง ป่านนี้คงคอยชะเง้อมองบันไดจนคอแทบหลุดแล้วล่ะ
“ถ้าอย่างนั้นหนูเล็กรอพ่อนิดที่ห้อง เดี๋ยวพ่อนิดไปเอาอะไรมาให้ รับรองคุณยามหายโกรธแน่นอน” ผมบอกลูกไว้แบบนั้นก่อนจะเดินออกมาเพื่อไปหาของในห้องตัวเองแล้วจึงกลับเข้าไปใหม่
“ฮ้า ชุดของใครกันครับ” หนูเล็กทำตาแวววาวเมื่อได้เห็น
“ชุดของคุณยามไงลูก” พอผมบอกออกไปแบบนั้นหนูเล็กก็ทำหน้าเหรอหรา ไม่เชื่อละสิ
“ตกลงคุณยามเคยเป็นยามจริงๆเหรอ” ผมกลั้นขำก่อนจะตอบออกไป
“จริงแท้แน่นอน...”
.
.
.
ผมค่อยๆจูงมือหนูเล็กลงมาข้างล่าง ชุดที่ใส่มองดูแล้วรุ่มร่าม เกรงว่าถ้าปล่อยให้เดินคนเดียวเจ้าตัวคงจะสะดุดหกล้มแน่ๆ
“พ่อนิดเดินช้าๆหน่อย หนูเล็กมองไม่เห็น” เด็กชายกระซิบ แหงละ จะมองเห็นได้ยังไง ใส่หมวกคุณยามปิดไปตั้งครึ่งหน้า...ผมค่อยๆเอามือจับหมวกที่ไม่พอดีกับหัวไว้ให้ หนูเล็กจะได้มองเห็นทาง
“ฮ้า...ตื้นเต้นจัง” หนูเล็กเดินมาซ่อนข้างหลังผมตอนที่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วเห็นใครนั่งหันหลังอยู่ ผมนึกว่ามันจะดูทีวีหรืออ่านหนังสืออะไรเสียอีก แต่นี่มันกลับนั่งนิ่ง...สงสัยลงโทษตัวเองอยู่แหง
ผมบุ้ยหน้าให้หนูเล็กเข้าไปหา เจ้าตัวยิ้มแย้มก่อนถลกชายกางเกงที่ยาวเกือบเท่าหนึ่งของขาตัวเองขึ้นแล้ววิ่งเข้าชาร์จคนที่นั่งหันหลังทันที
“คุณยำ!” หนูเล็กตะโกนเสียงดังจนคนที่โดนกอดรัดสะดุ้งสุดตัว มันดูตกใจตอนที่หันมาเห็น ริมฝีปากเกร็งแน่น...อยากจะยิ้ม แต่ยังกักไว้ละสิ
“คุณยามอ่า...ยังไม่หายโกรธเหรอ” หนูเล็กพูดแล้วอ้อมไปนั่งตัก ผมคอยมองพ่อลูกเขาคุยกันอยู่ห่างๆ
“ไปเอาชุดนี้มากจากไหน”
“ตอบไม่ตรงคำถามเลย” หนูเล็กทำแก้มพองลม ตีขาแล้วดิ้นแด่วๆอยู่บนตักของคุณยาม
“พ่อไม่ได้โกรธ พ่อแค่...ผิดหวัง” คุณฉกาจตอบออกมา แม้น้ำเสียงจะแผ่วไปในตอนท้าย แต่ผมก็ยังได้ยิน
“พ่อขอโทษนะ พ่อไม่ได้ตั้งใจเสียงดังใส่” มันบอก หนูเล็กไม่ได้ปริปากว่าอะไร แต่เอนตัวพิงอกของคนเป็นพ่อแทน คุณฉกาจโอบแขนกอดรัดร่างลูกชายไว้แน่น
“มีแฟนแล้วก็...พามาให้พ่อกับพ่อนิดรู้จักบ้างนะ”
“ไม่เอา ไม่พามาแล้ว ถ้าคุณยามไม่ชอบให้หนูเล็กมีแฟน วันนี้หนูเล็กจะเลิกเลย” หนูเล็กพูด พอจบประโยค ทั้งผมและคุณฉกาจที่ได้ฟังต่างพากันทำหน้าเหวอ
“หนูเล็ก...พ่อไม่ได้ห้ามนะ”
“เมื่อชั่วโมงที่แล้วคุณยามยังห้ามอยู่เลย” เจ้าลูกชายสวนกลับทันควัน
“กะ...ก็ถ้าหนูเล็กรักเขา พ่อก็จะรักด้วยไง”
“หนูเล็กไม่ได้รัก จะรักได้ยังไง ในเมื่อหนูเล็กยังไม่มีแฟน”
หา...
“ก็หนูเล็กไม่ชอบที่คุณยามหอมแก้มหนูเล็กก่อนเข้าแถวนี่ เพื่อนๆเขาล้อหนูเล็กกันทั้งห้องเลยว่าไม่รู้จักโต หนูเล็กเลยถามลุงเชน ลุงเชนเลยให้มาบอกคุณยามแบบนี้...คราวนี้คุณยามไม่ต้องผิดหวังแล้วนะ หนูเล็กยังไม่มีแฟน คิกๆ”
หนูเล็กหัวเราะก่อนจะเงียบเสียงเมื่อโดนคุณยามของเขาอุ้มลงจากตัก
“อ้าว จะไปไหนครับ” ผมถามออกไปเมื่อเห็นอีกคนตั้งท่าจะออกจากบ้าน
“ไปบ้านไอ้เชนแปป” พูดเสร็จก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้ผมกับหนูเล็กนั่งมองหน้ากัน...ผมทำท่าประมาณว่า ลุงเชนตายแน่ใส่หนูเล็ก เจ้าตัวหัวเราะเสียงใสก่อนจะเดินมาคลอเคลียผม
อันที่จริงผมควรจะโทรไปบอกพี่เชนให้เตรียมตัวนะ แต่ช่างเถอะ คุณฉกาจเขาโดนแกล้งมาเยอะแล้ว พี่เชนควรโดนกับเขาบ้าง...ฮึ
....................................................
ตอนพิเศษถัดไปได้โปรดรออีกสองอาทิตย์นะคะ o7
-
เย้มาแล้ว ยังไมได้อ่านของตอบก่อนอิอิ
รักคนแต่งมากกกกก 5555+ :laugh: :laugh:
-
คุณยามน่ารัก คุณนิดน่ากอด ส่วนหนูเล็กก็น่าฟัดดดด
ครอบครัวอบอุ่นน่ารักมากๆเลยค่ะ
-
ต๊ายย หนูเล็กนี่น่ารักจังเลยลูก ป้าหัวใจจะละลายยย :-[
พี่เชนนี่ก็แสบได้อีก 555555 :m20:
-
น่ารักมากเลยค่า ครอบครัวอบอุ่น แต่แก่แล้วพี่เชนยังไม่เลิกแกล้งคุณยามเลยนะ :laugh:
-
พี่เชนนสอนอารายเด็กกกกกกกกก กรากกกกกก :hao7:
-
โตไวจริงๆ ยังอยากอ่านตอนอิคุณฉกาจกับคุณนิดสวีทหวานแหววกันอยู่เลย
-
น่าร๊ากกกกกก
น่ารักมากๆเลยค่ะ
อ่านไปยิ้มไป
คุณฉกาจก็นะปากไม่ตรงกับใจ นิสัยนี้แก้ไม่หายสักที
พี่เชนก็เหมือนเดิมเลย ส่วนคุณนิดกลายเป็นคุณพ่อใจดีไปเเล้ว
หนูเล็กก็น่ารักมากเลย (ออร่าเคะมากเลยลูก) อิอิ
รอตอนพิเศษ และรออ่านเรื่องพี่เชนค่ะ :L2: :กอด1:
-
กร๊ดดด คุณยาม หวงทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะคะ
ยามคนนี้มีหน้าที่แค่เฝ้า ห่วง หวง หากินและดูแลสองพ่อลุกนี่แหละ 55555+
โถ คุณหนูเล็ก ท่าทางงานนี้พี่ป้อมจะได้มาเป็นลุกเขยเสียแทน
งานนี้คุณยามท่าจะทรงพระกริ้วหนัก
พี่เชนเจ้าขา ของเขาแรงจริงๆ
สอนมาตั้งแต่รุ่นพ่อนิด ยัน คุณหนูเล็ก รับประกันความพึงพอใจ
-
หนูเล็กเปล่งรัศมีความเคะออกมาสุดๆ5555
-
หนูเล็กช่างออดอ้อนจริง ๆ เลย :mew1:
-
555555555 คุณยามหวงหนูเล็กมากๆเนอะ
ปล.อิพี่เชนนี่ หาเรื่องตลอด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อิคุณเชน ยังไม่มีคู่ชีวิตอีกเหรอว้ะ
ลูกเพื่อนมันโตเเล้วนะเฮ้ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น่ารักกกอ่อ
-
ตาย ตาย ตาย นู๋เล็กทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะคะลูก >///<
สมควรมากๆ ที่อิตาคุณยามจะหวงลูกสาว (?) ได้มากขนาดนี้เนอะ แบบว่าช่างออดช่างอ้อนสุดๆ เลย อร๊ายยย~
ว่าแต่ว่าลุงเชนนี่น่ากลัวจะเจ็บไม่ใช่น้อยนะคะงานนี้ หุหุหุ
-
หนูเล็กน่ารักจังได้แม่ เอ๊ย พ่อนิดไปเยอะเลย
คุณยามน่ารักอ่ะ :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้จัง
-
:laugh: อิตาพี่เชนอีกแล้ว ชีวิตคุณยามนี่ โดนพี่เชนปั่นหัวตลอด
-
อยากอ่านตอนพิเศษไปเรื่อยๆเลยอ่า น่ารักกกกกกก
-
ลุงเชนยังขี้แกล้งงงงตลอดดดดดดด 5555
-
อิพี่เชนนี่มันเกิดมาล้างผลาญคุณฉกาจใช่มั้ย 555
ขนาดหนูเล็กโตแล้วยังไม่เลิกแกล้งเพื่อนอีก
แต่หนูเล็กน่ารักมากกกกกกกกจริงๆ
ช่างพูดช่างจา น่าฟัดที่สุด >.<
-
พี่เชนนี่ชอบแกล้งตลอดซิน่า
-
ครอบครัวอบอุ่น :-[
ปล.อยากอ่านเรื่องพี่เชนจังน้อออ
-
น่ารักทั้งครอบครัวเลยยยย คุนยำๆๆๆ
-
พี่เชนนี่ไม่ทิ้งลาย คำแนะนำดีดีมาจากพี่แกทั้งนั้นนนนนนน
สงสัยต้องหาคู่ให้
-
น่ารักกรุบกริบดีจริงๆ
-
แผนพี่เชนนี่เอง หนูเล็กน่ารักมาก
-
แสบนะพี่เชน
-
โห คุณยาม ยิ่งแก่ยิ่งดุ หวงทั้งเมียทั้งลูก พี่เชนนี้แสบจริง เกิดมาเพื่อแกล้งคุณยามจริงๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
พี่เชนก็ไปสอนหลานอะไรแบบนั้น กร๊ากกกกกกกก
คุณยามโกรธควันแทบออกหู ไม่ค่อยจะหวงลูกเล๊ยยยยย ~~~~ 5555555555555
แต่เอาจริงๆนะ ถ้าหนูเล็กมีแฟนนี่คือจะมีแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
ก็ดูหนูเล็กขี้อ้อนซะขนาดนั้น ฮ่าาาาาาาาา :katai3:
-
กรี๊ดดด ตายๆๆๆๆ ชั้นหล่ะรักครอบครัวนี้สุดๆ
น่ารักเกินไปแล้ววว หนูนิด หนูเล็ก คุณยำ หึหึ
ไอเลิฟเรื่องนี้มากมาย
ปอลิง สองอาทิตย์เลยหรอ โฮๆๆๆๆ
เอามีดมาเลย มาแทงกันเลยดีก่า ฮึ่ยๆ
:z3:
-
ลุงเชนนนนนนนนนนนนนน สอนอะไรหลานเนี่ย :laugh:
หนูเล็กได้แม่ เอ๊ย ได้พ่อนิดมาเต็มๆ เลยอะ :m20:
-
พี่เชนนี้ทะเล้นจริง
-
กาลเวลาไม่สามารถทำอะไรดีกรีความร้ายกาจของพี่เชนได้จริงๆ :hao3:
สงสารคุณยาม งานหนักเลย หวงทั้งพ่อ?ทั้งลูก :laugh:
แต่เห็นด้วยกับคุณนิดตอนท้ายนะที่ว่าพี่เชนมันสมควรโดนซะบ้าง :laugh:
-
ครอบครัวสุขสันต์
ยังขอยืนยันคำเดิม ว่าเรื่องนี้ หมอเชนน่ากลัวสุดแล้ว :m20:
-
เชนสอนหลาน............
-
รอค่ะ จะรออีกสองอาทิตย์นะค่ะ :hao5:
กรี๊ดดดดดดด หนูเล็กน่ารัก ลูกเขยบ้านนี้คงจะรับศึกหนักน่าดู 5555
เเล้วลุงเชนค่ะ ดูสอนเด็กเข้า ขี้เเกล้งตลอด!
-
หนูเล็กโตแล้ว
ออร่าฝ่ายรับเห็นแต่ไกล
ว่าแต่คุณเชนนี่มัน....
แกล้งตั้งแต่รุ่นพ่อ ไปยันลูก
ช่างมีความมุ่งมั่นเป็นเลิศ
-
พี่เชนอีำกแล้วววววววววววววว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารคุณยาม ถูกเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด ตัลหลอด
-
ไอ้พี่เชนแม่งป่วนไม่จบไม่สิ้นจริงๆ จริงๆมึงเป็นพระรองใช่มั้ย!!! 5555555555
แอบบทเยอะกว่าพระเอกมั้ย เหมือนนางโผล่มาทุกตอน = =?
รอตอนต่อไป รอรวมเล่มด้วย อิอิ
-
น่ารักอ่ะครอบครัวนี้ :mew1:
พี่เชนก็ยังคงเส้นคงว่าด้านความเจ้าเล่ห์ วางแผนไม่มีเปลี่ยน :hao3:
้ลุ้นคู่ ป้อม&เช่นอ่ะ ไม่รู้จะเป็นไปได้ไหม??? :hao5:
-
อิพี่เชน เสี้ยมตลอดอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หนูเล็กโตแล้ว เร็วจังเลย
-
หนูเล็กน่ารักก (กอดดดดดด) :กอด1:
อิพี่เชนนี่ก็ยังไม่เลิกแกล้งคุณยามเนอะ 5555 :laugh:
-
:mew3:
คุณฉกาจนี่ยังแรงเหมือนเดิมเลยนะค่ะ แต่ก็ใจอ่อนกับคนรักเหมือนเดิม
ขี้หวงยังงัยก็หวงอย่างนั้น
อย่างนี้หนูเล็กจะมีแฟนมั๊ยนี่
-
พี่เชนยังขี้เเกล้งคุณยามเหมือนเดิมเลย เเต่จะเจ้าเล่ห์ยังไงก็น่ารัก ๕๕๕
-
หนูเล็กน่ากอดจริงๆ
-
วร้ายยยยย ควรมีภาคสอง
หนูเล็กเป็นนายเอกกกก น่ารักก
-
คำแนะนำของพี่เชน ดีๆทั้งนั้น
-
หนูเล็กจ๋า คุณยำหวงอย่างนี้สงสัยต้องนั่งห้อยอยู่บนคานซะแล้ว
-
เชน นี่เป็นสีสันให้กับครอบครัวคุณนิด กับคุณยามได้ตลอดจริงๆๆ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ยำ ยำ มาจากตอนที่นิดละเมอนี่เอง หนูเล็กเลยเรียกตาม น่าร๊ากกกก
อยากให้รวมเล่มจัง ชอบมากเลยเรื่องนี้ :mew1:
-
:laugh:
-
คิคิ แอบคิดว่าหนูเล็กจะได้แฟนหล่อๆ :hao6:
5555555555555 น่ารักมาก ลุงเชนป่วนตลอดกาล
-
หนูเล็กนี่ได้นิสัยพ่อนิตมาเต็มๆเลยนะเนี่ย
เรื่องเชื่ออิพี่เชนนี่ด้วย
:laugh:
-
พี่เชนยังตามมาแสบในตอนพิเศษ 555 แกแซ่บเว่อร์ทั้งเรื่องจริง ๆ คนนี้
คุณยามพาร์ทนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก คุณพ่อหวงคุณลูก น้อยใจคุณลูกด้วย
มีการทำโทษตัวเองแบบนั่งเฉย ๆ ไม่เปิดทีวงทีวีดู นั่งคิดมากอยู่ล่ะสิ
พอลูกมาง้อก็นะ ปลื้มสิ ยิ่งคุณนิดเล่าตอนน้องยังเด็กยิ่งน่ารัก เอ็นดูทั้งคุณพ่อคุณลูกเลย
ฮาเรื่องหึงพี่ป้อมด้วย กร๊ากกกก คุณยามตลกไปไหน
ขอบคุณค่ะ
-
เขียนได้น่ารักมากเลย :mew3:
หนูเล็กก็น่ารัก
:L2: :L2:
-
หนูเล็กน่ารักมากกกก
กรี๊ดดดด เรียกแทนตัวเองว่าคุณยาม
น่าร้ากกกกกก
รักคนเขียนที่สุดเลยยย
-
พี่เชนอยู่เบื้องหลังทุกๆเรื่อง :hao7:
-
คุณยาม โดนแกล้งอีกแล้ว น่าสงสารจัง ฮุฮิๆ ฮ่าๆๆๆ
หนูเล็กโตแล้วอ่า เร็วจัง
อยากอ่านฉากหวานๆของสองคนนี้อีก รือคู่พี่เชนดี อิอิ
-
:m20: อิตาพี่เชนเนี่ยป่วนรุ่นพ่อยันลูกเลยนะ เอาใครมาปราบเกรียนที :laugh: :mew1: อ่านเรื่องนี้ทีไรยิ้มหน้าคอมคนเดียว พี่ที่ทำงานหาว่าบ้าไปแล้ว :z3:
-
ขอเลยนะ จัดเชนหนักๆ ย้ำนะคะ หนักๆ ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แอบสงสารฉกาจ โดนแกล้งตลอดอ่ะ
ครอบครัวสุขสันต์ คนอ่านก็แฮปปี้จ้า :mew1: :katai2-1:
คนเขียนสู้ๆนะคะ :กอด1:
-
พี่เชนฮะ แกล้งกันแบบนี้ หัวใจคุณพ่อยามร้าวรานสุดๆ :laugh:
หนูเล็กน่ารักมากกกกกกก คุณพ่อเลยรักและหวงมากเป็นพิเศษ แฟนหนูเล็กต้องใจกล้ามากๆแน่เลย :z1:
-
น่ารัก
-
น่ารักทั้งครอบครัวจริงๆ
พี่เชนยังแสบได้ยันหลาน........55555
-
ตาผักกาด ยังมึน อึน และฮา ได้โล่ที่สุดในสามโลก :m20: :m20: :m20:
-
:jul3: ลุงเชนตายแน่ๆ
พ่อยามน่ารักอ่ะ คึ คึ คึ พ่อนิดก็หาเรื่องเล่าน่ารักๆให้น้องเล็กฟัง อย่างน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1:
-
:hao6: ช่ายยย หมอเชนควรจะโดนซะบ้าง
-
เอ้ย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
o13 ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนต่อไป
หนูเล็กน่ารัก พ่อนิดน่ารัก แต่คุณยามน่ารักกว่าเลยตอนนี้ 555+
คุณยามพาฮาตลอด :m20:
-
ลูกสาวพ่อรึเปล่าเนี่ย ได้พ่อนิดมาเต็มๆเลยหนูเล็กเอ๊ยย :o8:
คุณยามคงต้องเตรียมตัวรับลูกเขยซะแล้วล่ะ :hao7: :hao7:
-
กรีซซซซซซซซซ พี่เชนนี่บ่างช่างยุตั้งแต่เมียยันลูกเลยนะ
55555555555 พ่อยามจัดซะหน่อย ถือว่าเอาคืนทั้งหมดที่ที่ลุงเชนทำมาเนาะ อิอิ :hao6:
-
เชนก็เป็นจอมวางแผนจริง ๆ เลยนะ
-
อ่านมาจนถึงตอนจบจนได้น่ารักมากเลยครับ แถมยังมีตอนพิเศษมาอีกจะคอยติดตามต่อไปนะครับ ขอบคุณคนแต่งครับ
-
อ่านแล้วยิ้ม
ยิ้มแล้วยิ้มอีก
ยิ้มๆๆๆ. สนุกมากครับ!!
-
ยังไม่วายก่อเรื่องนะ พี่เชน555
-
คุณยำนอกจากจะหวงพ่อนิดสุดๆ แล้ว ยังหวงลูกเล็กขั้นกว่า 5555 คุณยามน่ารักจริงๆ
แต่หมอเชนเนี๊ยขี้แกล้งไม่เปลี่ยนเลยนะ ^^
-
ชอบจังเวลาหนูเล็กเรียก 'คุณยำ'
อิอิ น่ารักมาก ๆ
พี่เชน เตรียมปฏมพยาบาลตัวเองเลยค้าบบบ 5555
-
คุณยามขี้หวงจัง ฮ่าๆๆ :hao7:
หนูเล็กก็น่ารัก คงเหมือนนิดตอนเด็กๆแน่ๆ
คนที่แสบสุดคือพี่เชน รายนี้สุดๆล่ะ สอนน้องนิดบ้างล่ะ ล่าสุดสอนหนูเล็ก
ไม่รู้ว่าพี่เชนจะโดนอิผักกาดทำอะไรบ้างนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
กอดๆคนเขียนจ้า เค้ารอตะเองอยู่นะ อีกสองอาทิตย์ก็จะรอจ้า จุ๊ฟๆ :mew1:
-
น่ารักอ่า :hao7:
ตอนถัดไปอีกสองอาทิตย์ ลงแดงตายแน่เลย :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดด :m3: น่ารักกกอ่ะ
:ling1: อยากไ้ด้ๆ
-
หนูเล็กน่ารักอ่ะ แต่เชนนี่ชอบแกล้งคุณยามตลอดเลย
-
555 พี่เชนยังแสบเหมือนเดิม
-
พี่เชนแกล้งไม่เลิกแฮะ
555555555 :laugh:
-
อร๊ายยย หนุเล็กน่ารักอะ ท่าแล้วคงเป็นเด็กที่ดุ๊กดิกพอสมควรเลยเชียว อิอิ
-
หนูเล็กน่ารักจัง อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจังครอบครัวนี้ - v -,, ตอนหนูนิดคุยกับหนูเล็กน่ารักอ่ะ
ให้ความรู้สึกเหมือนสิ่งมีชีวิตเล็กๆ(?)ขลุกอยู่ด้วยกัน
นี้แค่สมมติว่ามีแฟนนะ ถ้ามีแฟนขึ้นมาจริงๆ พามาเจอแล้วจะยอมเหรอเนี่ย ฮาาา
จะรอนะค๊า อีกสองอาทิตย์แน่ะ . ___ .,, แหง่บๆ
-
ชอบอ่ะ สนุกทุกตอนเลย
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ หนูเล็กน่ารักมาก ผักกาดจากที่หวงคุณนิดตอนนี้ต้องหวงลูกรักเพิ่มอีกคน ฮ่าๆ
ว่าแต่พี่เชนมีแฟนรึยังอ่ะ
-
ท่าทางหนูเล็กจะเป็นเคะนะ เหอๆๆ พี่เชนยังไม่เลิกป่วนชาวบ้านอีกรึเนี่ย ไม่มีคู่ให้ไปป่วนด้วยรึไงนะ คึคึ งานนี้พี่เชนเละแน่ ก๊ากกกกกกกกกก
-
พี่เชน ลูกเพื่อนโตจนป่านนี้ยังไม่เลิกแล้งคุณยามอีก ฮา
คุณยามนี่ก็ตลกนะ ขี้เก๊ก ดุ แล้วก็มานั่งลงโทษตัวเอง
-
พี่เชนนี่รับเขียนบทให้ทุกคนในครอบครัวนี้เลยนะ :เฮ้อ:
เล่นงานให้อ่วมเลยคุณยาม :ซูโม่:
ทั้งหนูเล็ก ทั้งพ่อนิดและคุณยาม โคดน่าร๊าากกก.......♥♥♥
:m3: :m1: :m3:
-
ตายแน่...
กลับมาลากจากไส้บ่างช่างไอเดียเช่นพี่เชนเสร็จ
คุณยามได้ไว้หนวดถือปืนลูกซองนั่งหน้าบ้าน
เฝ้าลูกสา...เอ๊ย ลูกชายชื่อหนูเล็กเป็นแน่ :mew4:
ไว้หอมในรถก็ได้นี่เน๊าะ หนูเล็กอนุญาตคุณยำเถอะ
ชอบตอนนี้ อ่านแล้วยิ้มกว้างๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยพี่เชน 5555555555555555555555555
พี่เชนนี่สุดยอดอ่ะ อยากอ่านเรื่องของพี่เชนจัง อิอิ
-
อย่าบอกนะว่าหนูเล็กกับลุงป้อม ม่ายยยยย :katai1:
ชั้นยังเกลียดอิพี่ป้อมอยู่เลย
-
คุณยามนี่หวงหนูเล็กเอามากๆเลยนะ
-
คุรยามน่ารักเวอร์อ่ะ 55555555 :-[
-
หึหึ...พี่เชนยังแสบได้สม่ำเสมอนะเนี่ย
-
รอได้ยุแว้ว
ฮ่าๆๆๆ พี่เชนนี่แกล้งตั้งแต่หนุ่มยันแก่ กร๊ากๆๆๆ
-
บวก 1 ให้พี่เชนได้ไหมคะ 555555555555555555 :katai2-1:
-
พี่เชน นี้ตลอดเวลาจริงๆนะ
ขยันแกล้งมากๆ
-
ตายแน่พี่เชน 555+ แต่คำแนะนำมันแบบคนรู้นิสัยกันจริง ๆ นะเนี่ยะ
-
น่ารักอ่ะ...คุณหนูเล็ก โตมาคงเหมือนคุณนิด
น่ารักดีจริงๆ
-
พี่เชนนี่แกล้งไม่จบจริงๆ เมื่อไหร่จะมีเป็นของตัวเองมั่งน้า :hao3:
-
คุณหมอเชน 555 คุณยำน่าสงสาร โดนเพื่อนแกล้งตั้งแต่หนุ่มยันแก่
หนูเล็กนี่ต้องมีแฟนเป็นผู้ชายแน่เรย อิอิ คุณยำอ่ะซึนตลอดดด
-
:laugh:
-
5555+.... น่ารักมาก!!!!! คุณยำ
-
คุณยามขี้อาย*-* หนูเล็กน่ารัก
พี่เชน นี่ตลอดนะคะ อยากให้เขียนตอนพิเศษของพี่เชนบ้างจัง ชอบคนเจ้าเล่ห์ อิอิ
-
มาทีนี้ได้อ่าน 2 ตอน พร้อม +1 ให้
-
คุณฉกาจน่ารักก
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หนูเล็กน่ารักอะไรอย่างงี้คะะะะะะะะะ
อยากจับมานั่งตักบ้าง :hao5:
แอบตกใจ หนูเล็กมีแฟนตอนอายุ 15 อร๊ายๆ สุดท้ายเอามาอิคุณลุงเชน
ตัวแกล้งตลอดดดดด อิคุณฉกาจลมจะจับอยู่ละค่ะ โถๆๆๆๆๆ :laugh:
นึกภาพหนูเล็กใส่ชุดยาม ละโดดใส่ตักคุณพ่อยามนี่มันแบบ ฟินนาเร่มากจริงๆ
ฮือออ ครอบครัวอบอุ่นมากกกก โคตรน่ารักอ้ะ > <
อยากให้มีตอนพิเศษของครอบครัวไปเรื่อยๆ เลยค่ะ 55555
นานเท่าไหร่เราก็รอได้ ไม่อยากให้จบเลย :ling1:
-
ลุงเชนนี่ยังโสดป่าวค่ะ (อยากรู้จัง)
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลยค่า สนุกมากกกกกก สนุกไม่ไหวแล้ว :ling1:
ชอบทั้งนิด ทั้งคุณผักเลยค่ะ นิดก็น่ารัก ผักก็ซึนได้อีก แต่ชอบหมอเชนมากเป็นพิเศษ :-[
สำหรับเรื่องหน้าเราอยากอ่านคู่ของหนูเล็กนะ ชอบค่ะ ท่าจะน่ารัก (ที่สำคัญ อยากเห็นผักเป็นบ้า กร๊ากกกก :katai3:)
และเชียร์สุดใจขาดดิ้นให้มีรวมเล่มค่ะ ไม่ใช่อะไร อยากอ่านตอนพิเศษ :hao6: //ลล.นะ ฮุฮิ
รักคนแต่งนะคะ มาต่อไวๆล่ะ :mew1:
-
หฯูเล้กนี่เหมือนใครหว่าาาาา แต่คุ่อื่นไม่มาเลยนะค้า ไหนบอกจะมีให้ไง
-
พี่เชนนี่ยังไม่เข็ดอีก
ระวังเถอะ คุณฉกาจจะวางแผนลอบฆ่าสักวัน 5555+
-
อีก2อาทิตย์ ขาดใจตายแน่เลยเรา
-
แอร๊ยยยยยย อิตายำผักกาดจะทำอะไรพี่เชนของเก๊า
:z6:
-
ขำคุณยามมาก :hao7:
แต่หมอเชนนี่แสบจริงๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
จากพี่เชนเป็นลุงเชน.......แต่ก็ยังคงเสมอต้นเสมอปลายในการป่วนคุณฉกาจ ช่างสมกับเป็นเพื่อนรักกันจริงๆ
-
จอมวางแผนมากๆลุงเชน
-
แหมพี่เชนนี่ขยันหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ :laugh:
เรื่องต่อไปอยากให้เป็นของพี่เชนจริงๆ :hao7:
รอจ้ะ :mew1:
-
ชอบตอนนี้จังเล๊ยยยย น่ารักไปหมดทุกคน :กอด1:
-
fc พี่เชนด้วยคน
อยากให้พี่เชนมีคู่บ้าง เอาแบบพอฟัดพอเหวี่ยงกะพี่เชนได้น่ะค่ะ
แอบจิ้นคุณจิต กะพี่เชน
รักคุณยาม หนูนิด หนูเล็ก และคุณโซ่ด้วยค่ะ
-
หนูเล็กน่ารักกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
แอบเชียร์คู่ พี่เชน & คุณจิต!! :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
รอตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :pig4:
-
555555555555555555555555555 พี่เชนนนน กร๊ากก
หนูเล็กน่ารั้กอ้ะ
-
ยังน่ารักเหมือนเดิน ยิ่งอ่านยิ่งอบอุ่น
-
โอ๊ย ตามอ่านวันเดี่ยวจบ แซ๊บเวอร์ !!!
เปิดมาตอนแรกก็เรียกเลือดกันเลยทีเดี่ยว ตอนแรกยามน่ารักม๊าก
แต่ทำไมหลังๆมันนิสัยหน้ามือเป็นหลังตีนเงี๊ย :mew5:
กว่าจะรักกันได้ อีกนาง เอ๊ยนาย ก็ซื่อจิ๊ง แต่ไม่ง่ายนะ จิงจิ๊ง !!!
NC มาแต่ละตอน เขียนที่อ่านแล้วหัวใจจะวาย มีเล่นกล้อง มีใช้อุปกรณ์ช่วย
มียังบนอ่างล้างหน้าอีก สงสัยต้องจนไปใช้มั้งแล้ว :hao6:
รออ่านตอนพิเศษตอนสุดท้ายจ๊า :L2:
ปล. คู่หน้าขอให้มีเชนเหอะ จัดเมียให้แกคนดิ๊ เฮียแกถูกใจชั้นมาก !!!
-
รอ รอ รอ ~
:L2:
-
พี่เชน แกล้งมาก ระวังเหอะ จะโดนดี
-
55 ลุงเชนแสบอีกเช่นเคย นักวางแผนอันดับหนึ่งเลย ยกนิ้วให้
จะว่าไปหนูเล็กน่ารักเนอะๆ >< เด็กผู้ชายไรไม่รู้เคะเหมือนพ่อเลย (ห๊ะ?)
คุณยามนี่ก็น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริงเลย ตอนหนูนิดเด็กๆไม่กล้าเข้าใกล้หนูนิดซะได้ 5555
หนูเล็กปล่อยให้คุณยามหอมตอนเช้าไปเหอะ เขารักของเขาไง ช่างเพื่อล้อเถอะ 55555
ปล.ขอบคุณ403เช่นเคย
-
หนูเล็กน่ารักกกกก
:กอด1:
อิตาลุงเชนสอนอะไรหลานเนี่ย
โดนพ่อมันฆ่าแน่ :laugh:
-
พี่เชนนนนนนน โดนนนนแน่เยย
อึ๊ย รออ่านเรื่องพี่เชน <3
สามพ่อลูกน่ารักเวอร์ รีบอีพนะค๊า รออยู่ >---------<
-
ดัน
-
สองอาทิตย์นี้นานไปไหมอะ คิดถึงคุณยามจังเลยยยยยยยและหนูนิดหนูเล็ก
-
หนังสือจะตีพิมพ์เมื่อไหร่คะ? เราอยากซื้อเก็บมากๆเลย
แต่เราจะไปเรียนต่างประเทศเดือนหน้า เรากลัวซื้อไม่ทันอ่า T_T
-
โดนพี่เชนทำพิษอีกแล้วว คุณฉกาจ :laugh:
คราวนี้จัดให้หนักไปเลยนะ :katai2-1:
-
คิดถึงหนูเล็ก หนูนิด
มาซะทีจิฮะคุณยำ -____-
-
รอเลขสวยสินะ
o8 o8
-
:mew1: :mew1: :mew1:
แวะมานั่งรอพี่เชนสุดแสบ จอมวางแผน
-
มารอตอนพิเศษ 4
:hao7:
-
ตอนพิเศษ 4 ผมชื่อโซ่
ตอนผมเป็นเด็กแม่มักจะสอนผมเสมอว่า เวลาเดินบนถนนให้ระวังกลุ่มคนเสื้อฟิตสวมหมวกให้ดี ถ้าเจอนี่รีบวิ่งให้ไวเลย ยิ่งถ้ามีกระสอบอยู่ในมือด้วยแล้วยิ่งอันตราย ผมเองฟังแล้วพยายามจินตนาการตาม ว่าเป็นคนประเภทไหนกันนะ แล้วกระสอบนั่นอีก มันหน้าตาเป็นยังไงผมไม่รู้จักหรอก เพราะแม่นะ...แม้จะบอกแบบนั้น แต่แม่ไม่เคยให้ผมออกไปเดินตามถนนด้วยเลย แม่บอกว่า ยังไม่ถึงวัยที่ผมจะต้องออกหาอาหาร ผมมีหน้าที่แค่นอนรอแม่กลับมาแล้วคอยกินนมเท่านั้น
“เฮ้ย มึงจะเอาจริงเหรอวะฉกาจ เผื่อแม่มันอยู่แถวนี้นะเว้ย” ผมนั่งมองเด็กผู้ชายสองคนที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าตาแป๋ว คนหนึ่งเพิ่งจะเคยเห็นวันนี้ แต่อีกคนผมเห็นมานานแล้ว เขาเดินผ่านซอยแคบๆที่ผมอาศัยอยู่ทุกวัน หากถามว่าเขาเข้ามาเจอผมได้ยังไงนะเหรอ...วันนั้นผมหิวมากจนเดินออกไปตรงถนนนะซี่ คนคนนี้เลยเห็นเข้า ผมนี่วิ่งเลย เพราะไม่รู้ว่าเป็นคนที่แม่บอกรึเปล่า แต่เขาไม่ได้ใส่เสื้อฟิต ไม่ได้สวมหมวก แถมยังใจดีอีกต่างหาก...ผมเลยคิดว่าเขาคงไม่ใช่คนที่แม่บอกหรอก
“กูนั่งมองมันมาสามวันแล้ว ไม่เคยเห็นแม่มันเลยสักครั้ง กูว่าโดนเทศกิจจับไปแล้วแน่ๆ ไม่ว่ายังไงวันนี้กูตัดสินใจแล้วว่าจะพามันกลับบ้าน ขืนปล่อยเอาไว้พวกหมาตัวโตมารุมกัดจะทำยังไง” เขาพูดแล้วแกะอะไรบางอย่างที่เรียกกว่า ‘กล่อง’ ออก จัดการเทของเหลวสีเหมือนน้ำนมของแม่ผมใส่ชามที่เขาถือติดมา ตอนแรกผมกล้าๆกลัวๆที่จะเดินเข้าไปกิน แต่ตอนนี้ชินแล้ว...ผมรี่เข้าไป ลูกหมาอย่างผมพูดคำว่าขอบคุณไม่ได้ เลยเอาแต่กระดิกหางให้
“แค่สามวันเอง มึงรออีกหน่อย แม่มันอาจกลับมาก็ได้” เพื่อนของเด็กผู้ชายใจดีพูด แต่ผมอยากจะบอกว่า
...ไม่ใช่สามวันหรอกนะ แม่ผมหายไปเป็นอาทิตย์แล้ว ผมรอจนเลิกหวังว่าแม่จะกลับมาแล้ว...
“ถ้าอย่างนั้นกูจะรออยู่ตรงนี้ จนกว่าแม่มันจะกลับมา”
“ไอ้โง่ มึงไม่กลัวลุงทัชด่ารึไง” เพื่อนของเขาพูดอีก
“กูไม่สน”
ปี๊น!
ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น ผมรู้สึกกลัวจนต้องถอยกรูไปแอบอยู่ข้างหลัง
“มึงไม่สนเขา แต่เขาสนมึงนะ ไอ้เด็กมีปัญหา” เพื่อนของเขาหัวเราะแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในวัตถุที่ใครต่อใครพากันเรียกว่ารถยนต์
คนที่ยังนั่งอยู่หันมามองผมนิ่ง ผมเลียปากแผลบ นมนี่อร่อยดีนะ...
“นายรีบกลับบ้านเถอะครับ ก่อนที่นายใหญ่จะโกรธ” คนมาใหม่บอก น้ำเสียงเหมือนตอนที่ผมครางหงิงเลย แต่ว่านะ...กลับบ้าน บ้านมีนมให้กินอีกไหม อยากไปด้วยจัง
ผมเอาขาหน้าตะกายรองเท้าของเขา...พาผมไปด้วยสิ...ในใจผมร้องตะโกนอยู่แบบนี้ ผมเห็นเขายิ้มก่อนจะยกตัวผมขึ้น
“กลับบ้านกันนะไอ้หนู...”
นั่นล่ะครั้งแรกที่ผมได้รู้จัก ‘เจ้านาย’ ของผม
.
.
.
“คะ...คุณโซ่ครับ” เสียงเรียกชื่อเบาๆทำให้ผมยืนนิ่ง ตอนแรกผมว่าจะยืนดูอยู่เฉยๆ เพราะดูเหมือนว่าเขากลัว แต่ทำไงได้ นิสัยขี้สงสัยของผมมันแก้ไม่หาย ผมเลยเดินเข้าไปหาแล้วเอาจมูกดุนๆพลางคิดในใจว่า หากมีกลิ่นแปลกปลอม หรือดูท่าว่าจะเป็นอันตราย ผมจะงับทันที แต่นี่...ตัวของเขามีแต่กลิ่นของเจ้านายติดเต็มไปหมด
แปลก...คนคนนี้แปลกตรงที่ไม่เดินเหมือนคนทั่วไป เขานั่งอยู่บนอะไรสักอย่างที่มันมีล้อ...ผมยืนมอง สักพักล้อก็ขยับ...ดูเหมือนว่าเขากำลังหนี ผมเลยรีบตามไปยืนดักหน้า
...อยากลองนั่งบนของเล่นอันนี้บ้างจัง...
“ทำอะไรครับ” เขาดูตกใจแล้วบอกออกมาตอนที่ผมกระโดดขึ้นไปนั่งตัก ผมเอาจมูกดุนมือของเขา
...เข็นแบบเมื่อกี้ให้ทีสิ...
และเหมือนเขาจะเข้าใจความต้องการของผม ผมเหลือบตามองคนที่ออกแรงเข็นแล้วมีความรู้สึกว่า...น่ารักจัง
ผมกระโดดลงจากตักเมื่อเห็นว่าให้เขาเข็นนานเกินไปแล้ว กลัวว่าจะเมื่อย...ผมเดินตรงไปยังโคนต้นไม้ ขุดเอาอาหารของผมขึ้นมาคาบไว้ ก่อนจะตรงรี่เข้าไปหา
…ผมเลือกชิ้นใหญ่สุดมาให้เลยนะ...
“ให้ผมทำอะไร” เขาถามตอนที่ผมยัดกระดูกใส่มือของเขา
“โฮ่ง” ผมตอบออกไปตามภาษาหมา แต่ถ้าภาษาคนนี่หมายความว่า...ให้กิน...แต่เหมือนเขาไม่รู้ เขาพยายามเอากระดูกมาป้อนผม ผมเลยแย่งกระดูกมาเสียงเอง
“เฮ้ย ไม่กินโว้ย เป็นคน จะกินกระดูกหมาได้ยังไง” เขาบอกแบบนั้นแล้วดันตัวผมออกตอนที่ผมพยายามจะป้อนกระดูกให้ ก่อนที่ผมจะชะงักเพราะเสียงตะวาดของป้าใจร้ายที่ชอบดุผม
“ไอ้โซ่!” ผมนี่รีบวิ่งหางจุกตูดเลย...อะไร ผมอยากจะตอบแทนหน่อยไม่ได้รึไง ทีตอนผมทำความดี เจ้านายยังให้กระดูกเลย แล้วเขาคนนี้ก็ทำความดีกับผม ผมให้กระดูกตอบแทนบ้าง ผมผิดตรงไหนเล่า
“คุณนิดเป็นอะไรรึเปล่าลูก โดนมันกัดรึเปล่า” ผมเงี่ยหูฟังตอนที่ป้าใจร้ายถาม อ้อ...ชื่อคุณนิดหรอกเหรอ
และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จัก ‘แฟนเจ้านาย’ ของผม
.
.
.
ผมยืนจังก้าอยู่หน้าประตู ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาเล่นกับคุณนิด แต่กลับเจอสิ่งมีชีวิตที่เดินสี่ขาเหมือนผม ผมจ้องมองเขา เขาก็จ้องมองผม ผมตกตะลึงแทบหยุดหายใจเมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาหา
“เดี๋ยวๆ หนูเล็กคลานมั่วแล้วลูก จะออกไปไหน” เจ้านายเดินตรงมาคว้าร่างก่อนจะอุ้มเขาขึ้นไป ผมมองตามด้วยความเสียดาย จะเข้าไปใกล้ก็ไม่กล้า ตัวผมเพิ่งคลุกโคลนมา ถ้าเหยียบเข้าไปในบ้านโดนเจ้านายดุแน่
“ยำ...อะ ยำๆ” เขาพูดแล้วยื่นมือมาทางผม
“พี่โซ่ไงลูก” เจ้านายพูดแล้วหอมแก้มของเขาฟอดใหญ่ เฮ้ย เดี๋ยวๆ ผมขอหอมบ้างได้ไหม
“โย่...โย่” ผมกระดิกหากยิกๆตามเสียงเล็กๆที่เรียกชื่อผิดๆเพี้ยนๆนั่น เจ้านายวางเขาลงกับพื้นแต่กักตัวไว้ไม่ให้คลานมาถึงตัวผม
“จะเล่นกับน้องต้องทำยังไงรู้ใช่ไหมโซ่” เจ้านายบอก...แต่เมื่อกี้ว่ายังไงนะ
...น้องเหรอ นี่น้องของผมเหรอ...
“ไปอาบน้ำ ห้ามเล่นดิน ห้ามคลุกโคลน ทำตัวให้สะอาด ทำได้ไหม”
...ได้! โซ่ทำได้ โซ่จะทำ โซ่อยากเล่นกับน้อง!...
ผมทำตาแวววาว แกว่งหางให้แล้วรีบวิ่งปรูดไปหาป้าดุๆ แกชอบจับผมอาบน้ำ ผมเองก็ชอบหนีตลอด
แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมยอมทำตัวสะอาดๆเพื่อที่จะได้เล่นกับ ‘น้อง’ ของผม
.
.
.
“พี่โซ่ วิ่งๆเร็ว” น้องบอก แต่เดี๋ยวก่อนนะ...น้องวิ่งเร็วจัง พี่เหนื่อย วิ่งตามไม่ทันแล้ว
“ทำไมล่ะ เมื่อก่อนวิ่งเร็วกว่าหนูเล็กอีก ตอนนี้พี่โซ่เป็นอะไร ไม่สบายอีกแล้วเหรอ” น้องเดินย้อนมานั่งยองๆตรงหน้าผม
...พี่ไม่เป็นไร พี่แค่เหนื่อย แล้วก็ตาลายนิดๆแค่นั้นเอง...
“ถ้าพี่โซ่วิ่งไม่ไหว หนูเล็กอุ้มๆนะ” พูดเสร็จน้องก็อุ้มผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่อุ้มไม่ไหวหรอกนะ น้องนี่โตเร็วจริงๆ
“พ่อนิด ดูพี่โซ่ให้หน่อย ไม่สบายแน่เลย” น้องอุ้มผมไปหาคุณนิดที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น พอเขาเห็นก็รีบวางหนังสือแล้วตรงมาทางผมทันที คุณนิดบอกให้น้องวางผมลงบนเบาะนุ่มๆก่อน
“เหนื่อยเหรอคุณโซ่” ฝ่ามืออุ่นๆของคุณนิดลูบลงเบาๆไปตามตัวของผม น้องกับคุณนิดมองผมเงียบๆ...ทำสีหน้าเศร้าๆเหมือนรู้...ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม
“ถ้า...ถ้าคุณยามกลับมาจากทำงาน พาพี่โซ่ไปหาหมออีกนะพ่อนิด” น้องน้ำตาคลอแล้วก้มลงเอาหัวแนบกับตัวของผมเหมือนที่น้องชอบทำตอนที่ยังเป็นเด็ก ต่างกันตรงที่น้องผ่อนแรง ไม่ทิ้งน้ำหนักลงบนตัวผมเหมือนทุกที
“รอคุณยามก่อนนะคุณโซ่” คุณนิดพูดเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้
...ผมจะรอ เท่าที่จะรอไหวแล้วกัน...
สามพ่อลูกช่วยกันปูที่นอน เจ้านายอุ้มผมวางลงตรงกลางที่มีเบาะรองนั่งวางไว้ ผมนอนมองนิ่ง ถึงตาจะพร่าเลือน แต่ยังจำกลิ่นเจ้านายได้นะ แล้วท่านั่งนี่เหมือนกับตอนที่เจอกันครั้งแรกไม่มีผิด
...เห็นกันมาตั้งแต่เจ้านายยังสะพายเป้ไปเรียน จนตอนนี้น้องโตแล้ว เจ้านายยังใจดีกับผมไม่เปลี่ยน...
นอนไปได้สักพัก ผมรู้สึกได้ว่าช่วงล่างของตัวเองเปียก คงจะฉี่โดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว...มันคงใกล้ถึงเวลาแล้ว
“พี่โซ่...” หยดน้ำตกลงบนตัวของผม ผมเหลือบตามองภาพที่เลือนราง น้องคงร้องไห้…ผมว่าเจ้านายกับคุณนิดคงบอกน้องแล้วนะว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้...ผมแก่แล้ว ร่างกายก็ย่อมที่จะโรยราเป็นธรรมดา...อยากอายุยืนเหมือนคนจัง
“ถ้าไม่ไหว ก็ไปเถอะโซ่” เจ้านายลูบหัวผมช้าๆ ผมพยายามฝืนบอกตัวเองว่าผมยังไหว ผมไม่เจ็บปวดใดๆ แค่รู้สึกว่าลมหายใจอ่อนแรงลงเท่านั้นเอง
“รักพี่โซ่นะ”
...เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ...
และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้อยู่กับ ‘ครอบครัว’ ของผม
......................................จบตอนพิเศษ......................................
เรื่องนี้จบจริงๆแล้วนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆที่คอยติดตามและให้กำลังใจมาโดยตลอด นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่ง อาจจะมีอะไรผิดพลาดไปบ้างอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ ถ้ามีเรื่องต่อๆไปจะพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีกว่านี้ ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ช่วยดูคำผิด, ให้กำลังใจ, สงสัย, รวมไปถึงระบายอารมณ์กับไอ้ผัก ฮ่าๆ บอกเลยว่าอ่านของทุกคนตลอดและกด +1 +เป็ดให้ทุกครั้งเลย ขอบคุณค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
แจ้งข่าว
สำหรับคนอ่านที่ถามเรื่องหนังสือมานะคะ นิยายเรื่องนี้จะตีพิมพ์กับ Hermit Book ค่ะ แต่ยังไม่แน่นอนว่าหนังสือจะออกมาอะไรยังไงเมื่อไหร่ ยังไงก็ฝากติดตามข่าวสารได้ที่ https://www.facebook.com/HermitBooks?fref=ts นะคะ
ภายในหนังสือก็จะมี
1 การ rewrite ให้แต่ละตอนอ่านแล้วดูไม่ติดขัด เช่น ตอนพิเศษ 4 นี่ อ่านแล้วห้วนไปเนอะ ไว้สมองโล่งๆแล้วจะกลับมาแก้อีกที
2 เรื่องแถมพิเศษในหนังสือคือเรื่องของ เชน x ภูมิ เป็นเรื่องสั้นราวๆ 8-10 ตอนจบได้
และเผื่อใครไม่รู้ว่าไอ้ ‘ภูมิ’ มันเป็นใคร...มันก็คือ ‘ภูมิจิต’ นั่นแล จริงๆเขาชื่อภูมิ แต่คุณนิดเรียกเพื่อนตัวเองว่า ‘จิต’ ประมาณว่าไอ้โรคจิตอะไรแบบนี้ ถ้าย้อนไปอ่านตอนแรกๆจะเห็นว่าภูมิด่าคุณนิดที่เรียกตัวเองว่าจิตอยู่นะ ฮ่าฮ่า
ถ้า artwork หน้าปกหนังสืออะไรเรียบร้อยแล้ว จะนำมาแจ้งอีกทีนะคะ ตอนนี้รอไปก่อนน้า อาจจะช้าหน่อย เพราะอยากให้หนังสือออกมาดีและคุ้มค่าแก่การซื้อให้มากที่สุด ขอบคุณค่า
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
-
ฮือๆ คุณโซ่ ร้องไห้เลยอ่ะ คุณโซ่ดีมากๆเลย
คุณโซ่เราก็รักคุณโซ่นะ รอรวมเล่มค่าฮือๆ
ต้องพยายามเก้็ตังซื้อให่ได้ถึงช่วงนี้จะช็อตก็เถอะ
ขอบคุณคนเขียนนะค่ะสำหรับนิยายดีๆ
-
:hao5: คุณโซ่~
รอหนังสือค่ะ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: โถคุณโซ่ววววววววววววววว :monkeysad: :monkeysad:
-
:sad4:
อยากให้คุณโซ่เป็นหมาวิเศษอยู่ยงคงกระพัน
-
อ๊ากกกกกกกกกก เชนภูมิ!!! กรี๊ดดดดดดดดดด ><
-
ตอนนี้ซึ้งมากเลย
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งรักคุณโซ่นะเนี่ย
-
คนแต่งอ่ะทำเราร้องไห้อ่ะ :m15:
รอเรื่องต่อไปนะ :pig4:
-
ฮือออออออออ คุณโซ่ไปซะเเล้ว หลับให้สบายนะค่ะ :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าค่ะ :mew6:
-
พี่โซ่ทำร้อง :o12: หลับให้สบายนะ :hao5:
รวมเล่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เจ๊ขอจองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากดูคุณนิดดดดดดดดดดด อยาเห็นคุณจิตตตตตตตตตมีสามี :haun4:
-
โถ่ คุณโซ่
ไปดีเถอะนะคะ
ดีจังที่ได้มาอยู่กับคุณฉกาจ
ชอบตรงเป็นวันแรกที่ได้รู้จักกับแฟนเจ้านาย คิคิคิ กลิ่นเจ้านายเต็มตัวคุณนิดไปหมดเลยเนอะ
ได้มีน้อง เล่นกับน้องด้วย
แต่...แต่จบแล้วหรือคะ แง้
โอ้ยยยยย ไปเจอกันยังไงละนี่ คุณพี่เชนกะคุณจิต งานนี้คุณจิตคงจะได้ซื้อของเล่นให้ตัวเอง? หรือให้พี่เชนเล่นกะตัวเองสินะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาไหล :hao5:
-
:monkeysad:
คุณโซ่ :hao5:
-
อยากซื้อเจงๆๆๆๆๆ แต่เงินนะมีหมายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สารภาพจากใจจริงเลยนะ!!
อ่านตอนปกติไม่เคยร้องไห้เลย
แต่พออ่านตอนของคุณโซ่นี่แบบ
น้ำตาไหลเลยอ่ะ T^T
-
โอ๊ยยย นั่งร้องไห้ น้ำตาไหลพรากๆ เพราะคุณโซ่ :mew4:
อ่านแล้วนึกถึงน้องที่บ้าน ถ้าวันนั้นมาถึงคงเศร้าแน่ๆเลย
คุณโซ่ ฉลาด คุณโซ่เก่ง รักคุณโซ่นะ
-
คุณโซ่อ่ะ ทำเค้าน้ำตาคลอเลย
-
:hao5: กรี๊ดดด ไอ่คุณโซ่ของป้าาาา
-
:mew2: คุณโซ่ ทำให้เรายิ้มได้ :mew1: คุณโซ่ทำให้เรามีความสุข :heaven คุณโซ่ต้องไปเป็นเทวดา บนท้องฟ้าแน่ๆ :กอด1: รักคุณโซ่ นะ
-
น้ำตาไหลเลยยยยย
แงงงงงงง
คุณโซ่ เรารักคุณโซ่นะ
จบจริงๆแล้วเหรอคะ ไม่อยากให้จบเลย จะรอติดตามเรื่องใหม่นะคะ :pig4: :L2: :กอด1:
-
พี่โซ่
เฮ้อออออออ ยิ่งเราเป็นคนเลี้ยงหมาด้วยนะ น้ำตาไหลพรากอ่ะ
-
สงสารโซ่จัง :hao5:
จะรอหนังสือนะคะ
-
คุณโซ่หลับให้สบายนะ :monkeysad:
เก็บตังรอรวมเล่มค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ รอเรื่องใหม่นะจ๊ะ :pig4:
คุณโซ่น่ารักมากๆ
-
คุณโซ่น่ารัก
-
ร้องไห้เลยอะ คุณโซ่เศร้ามากๆ :sad4: :sad4:ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เขียนได้กินใจ ประทับใจมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
เศร้าจัง
โถ่ คุณโซ่
-
โธ คุณโซ่ หมาที่แสนดี ซึ้งมากเลยค่ะ
ตลอดเรื่องนี้ ตลอดทั้งเรื่องมีความสุขมากเลยที่ได้อ่าน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
:sad12: :sad12: :sad12: แงงงงงงง คุณโซ่ ฮือ เศร้ามากเลย อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตอนที่น้องหมากับน้องแมวที่บ้านจากไปขึ้นมาเลย ตอนนั้นก็ร้องไห้จะเป็นจะตาย บางคนอาจจะคิดว่าแค่สัตว์เลี้ยงทำไมต้องเสียใจอย่างกับญาติเสีย แต่คนพวกนั้นไม่เข้าใจหรอก มันเป็นความรัก ความผูกพัน เหมือนคนในครอบครัวจริง ๆนะ คุณ 403 เขียนได้เข้าถึงความอารมณ์ตอนนั้นมากเลยค่ะ อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นก็มีบางช่วงที่เศร้าตามตัวละคร แต่บอกตามตรงว่าตอนนี้เศร้าที่สุดของเราเลย รักคุณโซ่มาก ๆ เลย ขอให้คุณโซ่มีความสุข หมดห่วง และหลับให้สบายนะ รักคุณโซ่มาก :กอด1: :กอด1:
-
มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มาดราม่าตอนจบนี่แหละ
แต่ชอบคุณโซ่อ่ะนึกว่าจะเป็นหมากวนซะอีก
ที่ไหนได้ยังกับคนๆนึงเลย
-
อ่านตอนคุณโซ่แล้วร้องไห้เลย
ทำให้คิดถึงหมาที่ตายไปแล้วเลย
-
ปกติก็จะน้ำตารื้อๆเวลาที่อ่านนิยายเศร้าๆ นั่นก็เพราะอินในตัวละคร ... แต่พออ่านมุมมองของสัตว์เลี้ยงที่รักเจ้านายเสมือนญาตคนหนึ่ง มันทำให้ความรู้สึกเศร้ารุนแรงมากกว่าคนมาก อาจจะเพราะคิดถึงสุนัขที่เคยเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก เกิดมาไล่เลี่ยกัน และตอนนี้มันก็จากไปนานแล้ว. คิดถึงมันจัง...
-
แง แง จบเศร้าจัง พี่โซ่!!! ToT :hao5:
-
ร้องไห้เพราะคุณโซ่
-
อั๊ยยะ!! พี่เชนกับคุณจิต!!! :a5:
เราตกข่าวอะไรไปตอนไหนรึเปล่าเนี่ย 555
แต่เรื่องนี้จะพิมพ์แล้ววว เย้ๆ รอซื้อนะคะ :impress2: :impress2:
-
เป็นตอนจบที่สมบูรณ์แบบมากจริงๆ
น้ำตาไหลอ่ะบอกตรงๆ ไม่ไหวแล้ว มันจุกๆในหัวใจ พูดไม่ถูก
รักพี่โซ่นะ :impress:
-
กำลังซึ้งคุณโซ่เลย มากรี๊ดพี่เชนภูมิจิตต่อ แอร๊ยยยย จิ้นมานานว่าเค้าจะเจอกัน
-
คุณโซ่
:hao5:
-
:heaven ไปดีนะ พี่โซ่ อ่านแล้วร้องไห้เลยคิดถึงหมาที่บ้านกันนะ ลักษณะคล้ายๆโซ่เลยหมาพันธุ์ใหญ่แต่ตัวแคระฉลาดแบบนี้เลย อยู่ด้วยกันมาแต่เด๊กจนเราโตเปนควาย พอมันตายไปร้องไห้แทบตาย อ่านตอนนี้แล้ว นั่งร้องไห้กว่าตอนที่นิดไปเจอยายเรื่องความรักอีก
ในที่สุดก้อจบอย่างสวยงามครับ ขอขอบคุณ คุณ 403 มากครับที่แต่งนิยายดีๆให้เราได้อ่าน ผมอุดหนุนแน่ครับ เรื่องนี้ อยากให้ได้ข้อสรุปก่อนสิ้นเดือนนี้จัง :call: จะได้สั่ง Hermit พร้อมอีกเรื่องเลย
-
คุณโซ่น่ารักมากๆ ความตายหนีไม่พ้น แต่ความทรงจำดีๆที่มีร่วมกันยังคงอยู่ตลอดไปไม่ไปไหน :hao5:
-
น้ำตาไหลเลย บ้านเราก็มีหมาแก่เหมือนกัน T_T
:hao5:
-
ตอนพิเศษพี่โซ่ น่าประทับใจมากๆ ด้วยก็เคยเลี้ยงทั้งหมาทั้งแมวมาแล้วหลายรุ่น ฮึกๆๆๆ เศร้าแท้เน้อ
"...นอนไปได้สักพัก ผมรู้สึกได้ว่าช่วงล่างของตัวเองเปียก คงจะฉี่โดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว...มันคงใกล้ถึงเวลาแล้ว"
ประโยคสุดยอดดึงอารมณ์ พาร์ทก่อนล้ม เขียนดีจริงๆ ชอบความเป็นพี่โซ่ ชอบตอนนั่งรถเข็นกับตอนตามคุณนิดออกจากบ้าน
//อ่านตอนพิเศษรวดเดียว 3 ตอนล่าสุด...ตอนคนบ้างาน ถึงใจมากคุณ ช๊อบชอบ, ดีใจที่จะออกเป็นเล่ม ขอซื้อด้วยคน
-
หัวใจพี่โซ่อบอุ่นมาก
รักพี่โซ่อีกคนค่ะ
:กอด1:
-
คุณโซ่ไปดีซะแล้ว :hao5: ขอกลับมาเกิดเป็นเนื้อคู่หนูเล็กละกัน จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปซะเลย อิอิ
-
คุณโซ่ น่ารัก :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮือออ คุณโซ่ พักผ่อนเถอะนะ
รู้สึกถึงความรักความอบอุ่นของครอบครัวได้จริงๆเลยคะ คนแต่งเก่งมากๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษดีๆนะคะ
รออ่านผลงานต่อไปน้าา
+1 จ้าาาาาาาาาา
-
:mew6: คุณโซ่
-
คุณโซ่น่ารักจัง ครอบครัวนี้คงจะคิดถึงคุณโซ่ตลอดไปไม่มีทางลืมแน่นอน
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ :pig4: :L2:
-
:sad4: คุณโซ่ ร้องไห้เลย ตอนนี้ :o12: นึกถึงตอนที่หมาที่บ้านตาย จะหาไปเลี้ยงใหม่ พ่อ บอกถ้ามันแก่ตายอีกก็เสียใจอีกน่ะ :mew2:
-
เย้ย แรกๆตอนนี้ออกจะน่ารัก ทำไมมันถึงจบได้เศร้าเยี่ยงงี้ แงๆ :sad4:
พี่โซ่ สู่สุขคตินะคะ :monkeysad:
-
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นดีจังครับ
ซึ้งมาก ๆ ครับคุณโซ่ ^^
จะติดตามนะครับผม
-
ตามมาอ่านตอนพิเศษ คุณโซ่ลาโลกอ่ะ :mew6: :mew6:
รออ่าน เชนXภูมิ คร้า (จิ้นรอล่วงหน้า) :hao6:
-
เศร้าอะ...
เขียนได้เข้าใจจิตใจคุณโซ่มากเลยครับ
-
o13เป็นนักแต่งที่เขียนตอนเศร้าได้สะเทือนใจมาก
อ่านแล้วอิน
โอออออออ เรื่องพี่เชนกับคุณภูมิในเล่ม งั้นต้องตามข่าวการพิมพ์ กลัวพลาด
-
อ่า เศร้าจัง คุณโซ่ของเรารับใช้เจ้านายจนแก่เลยเนอะ เป็นหมาที่น่ารักมาก ๆ
ยังจำได้ตอนคุณโซ่ออกจากบ้านไปเป็นเพื่อนคุณนิด อย่างน้อยคุณนิดก็มีคุณโซ่เป็นเพื่อนตอนเศร้า ๆ นะ
คุณฉกาจตอนไปรับคุณโซ่มาอยู่ด้วยน่ารักมาก หนูเล็กก็รักคุณโซ่มาก ๆ เลย
ชอบตอนนี้มากค่ะ อารมณ์คนรักหมาอย่างเรา แต่เศร้าที่คุณโซ่ต้องตาย แต่เค้าก็แก่แล้วเนอะ
ขอบคุณค่ะ รอติดตามผลงานใหม่นะคะ
-
คุณโซ่ทำน้ำตาไหลไม่หยุดเลยค่ะ :hao5:
ทิ้งท้ายด้วยดราม่าคุณหมาซะงั้น ฮือออ.....
ไม่น่าเชื่อว่าเป็นการแต่งนิยายเรื่องแรก คุณทำได้ดีมากค่ะ o13
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ o1
-
น้ำตาไหลจริงๆแล้วค่ะ
:sad4:
คิดถึงหมาที่บ้านจัง
-
ร้องไห้อะ ทำไมพี่โซ่ต้องตาย T.T
เข้าใจอารมณ์สัตว์เลี้ยงตายอะ มันแบบบบ..... โฮฮฮฮ
ขออีกได้มั้ยคะ5555
ฝตอนนี้อบอุ่นแต่เศร้าจังเลย
-
น้ำตาไหลเลยอ่ะ
ตอนคุณนิดโดนอิยามทำร้ายจิตใจยังไม่อ่อนไหวขนาดนี้นะเนี่ย
ฮือๆ รักคุณโซ่ >__<
-
ตอนคุณโซ่นี่ซึ้งเลยอ่ะ น้ำตาซึม :mew6:
ขอบคุณสำหรับผลงานสนุกๆนะคะ :pig4:
-
รักคุณโซ่ด้วยคน ตอนคุณนิดหนีออกจากบ้านคุณโซ่ก็คอยอยู่เป็นเพื่อน :hao5:
ไปดีนะคุณโซ่ มาเกิดเป็นครอบครัวเดียวกับทุกคนอีกนะ :กอด1:
-
จบแบบนี้น้ำตาไหลเลยครับ เศร้า สงสารคุณโซ่
รักคุณโซ่นะครับ รักกว่าตัวละครหลักอีก พออ่านตอนนี้จบ
-
ทำไมถึงต้องเป็นอย่างนั้นด้วย รอรวมเล่มค่ะ
-
อ่านแล้วก็ร้องไห้TT คุณโซ่TT
เรื่องสัตว์เลี้ยงนี่เป็นอะไรที่ค่อนข้างเซนซิทีฟสำหรับเราTT
บ้านเราก็เลี้ยงเหมือนกันแต่เป็นน้องแมวค่ะ^^
เพิ่งไล่อ่านจบจบแล้วดีใจมากๆค่ะที่จะพิมพ์รวมเล่ม
ไม่พลาดแน่นอนค่ะ^^
-
สงสารคุณโซ่จัง เข้าใจอารมณ์ของการสูญเสียเพื่อนที่แสนดีแบบนี้จัง ตอนนี้ที่บ้านผมก็เงียบหลายเดือนแล้ว คิดถึงเขาอยู่เหมือนกันนะครับ
-
จบจริงๆแล้วหรอคะเรื่องนี้ โหยย มาต่อเรื่องใหม่ไวๆนะคะ
ตามอ่านตอนแรกยันตอนสุดท้าย คุณนิดก็น่ารักไม่เปลี่ยน
-
อ้าวดราม่าซะงั้น นึกถึงหมาของตัวเองก็แก่แบบนี้แหละเห็นกันมาตั้้งแต่เรายังอยู่ประถมจนทำงานแล้ว วันนึงก็ขึ้นมานอนบนเตียงเราเหมือนอยากให้เรากอด แล้วเชื่อมั๊ยตื่นเช้ามาเค้าก็ไปแล้วโดยที่ตายอยู่ข้างๆเรา พูดแล้วอยากร้องไห้ :mew6:
-
โอ้....จบด้วยคุณโซ่....โคตรเศร้า!!!!
-
:mew3:
จบแล้วอ่ะ
-
เจอตอนนี้ร้องไห้น้ำตาหยดแหม่ะเลย :mew4:
คุณโซ่น่ารักมากๆ
-
พระเจ้า เสียน้ำตาให้พี่โซ่ ถึงจะรู้ว่ามันก็คงถึงอายุขัยของมัน ตามประสาอายุของหมาที่ไม่มีทางอายุยืนเท่าคน แต่ก็เสียใจไม่อยากให้พี่โซ่จากไปเลย เป็นนิยายเรื่องแรกที่เราอ่านในมุมของสัตว์เลี้ยง ให้ตายสะเทือนใจจัง เขียนสื่อดีมากค่ะ ตั้งแต่คุณฉกาจเอามาเลี้ยง เราชอบตรงที่พี่โซ่บอกว่าเห็นเจ้านายตัวเองตั้งแต่สะพายกระเป๋า(ตั้งแต่ยังเด็ก) จนมาเจอคุณนิด จนมาเจอหนูเล็ก ที่ดีใจและคิดว่าตัวเองเป็นพี่หนูเล็ก คุณโซ่น่ารักมาก แต่ที่ชอบที่สุดคงเป็นประโยคที่บอกว่า ตัวเองฉี่ไม่รู้ตัว ซีนประโยคเราขอชมคนเขียนเลยที่ใส่เข้ามา ที่นึกไปถึงซีนละเอียนอ่อนเราว่ามันบอกอะไรได้ทั้งหมด เราก็เคยเลี้ยงหมา2ตัวตั้งแต่เราอยู่อนุบาลจนเราเรียน ม ปลาย ม.6 มันถึงจากไป อีกตัวตอนปี1 ร้องไห้เหมือนกัน เป็นตัวผู้กะตัวเมีย ตอนตัวผู้จากไป หมาอีกตัวเรางี้ซึมไปเลย ไม่กินข้าว ร้องหอนหา เลยอ่ะกว่าจะเลิกซึมก็ตั้งนาน (มันเป็นผัวเมียกัน55) สุดท้ายก็จากไปด้วยโรคชรา มันก็แก่อะตาก็เริ่มฟ่าฟาง เล่าซะยาว เฮ้อ จบสมบูรณ์แล้วสินะ ถึงจะยังอยากอ่านต่อเรื่อยๆยังไงงานเลี้ยงก็มีวันเลิกรา ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านซ้ำหลายรอบ โดยเฉพาะซีน ที่คุณนิดโดนคุณฉกาจว่าให้แล้วคุณนิดม โดนรถชน สะใจมากๆกะซีนนี้ ชอบตอนที่ถอดหมวกกันน็อคแล้วเจอหน้าคุณนิด สม!อิคุณฉกาจ
-
:mew6: :mew6: คุณโซ่
-
เฮ้ย! น้ำตาซึมเลย คุณโซ่
คนแต่งทำร้ายจิตใจคนอ่านที่รักหมามากเลยค่ะ T T
-
ขุ่นพระ !!
อันตัวกรูนี่ถึงกับหลั่งน้ำตาอ่ะ
ไหนนองงง
ไหลแบบพรึบๆตอนที่เจ้านายบอกว่า
ถ้าไม่ไหวก็ไปเหอะ
คือแบบ กลั้นไม่อบู่อีกแล้วอ่ะ
โฮ~ ปล. หมาบ้านเรากำลังป่วยและไม่สบาย อินจัดเลยไงเรา
T.T
-
มาม่าตรงคุณโซ่ตายเนี่ยแหละ
-
น้ำตาจะไหล .. ; w ;
ทำไมคุณโซ่ต้องตายด้วย :sad4:
...
ปล. เค้าอยากอ่านเรื่องของพี่เชนกับคุณจิตอ่ะ :mew2:
-
โฮ น้ำตาซึมเลย คุณโซ่..
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะครับ สำหรับนิยายสนุกๆมีครบทุกรสชาด
คนอ่านจะยังคอยเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
-
มัวแต่เศร้าเรื่องคุณโซ่ :m17: เพิ่งมาอ่านตรงแจ้งข่าว ที่จะจัดพิมพ์หนังสือ เราก็ไม่เคยซื้อหนังสือทางนี้เหมือนกันไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง คงต้องดูวิธีการจากคนอื่นเอา แต่อยากได้คุณโซ่ไว้เก็บจริง ๆ เลยนะเนี่ย แล้วยิ่งจะมีเรื่องสั้นของพี่เชนกับคุณจิต อีกยิ่งอยากได้ เดี๋ยวคงต้องดูวิธีจากคนอื่นเอาซะแล้วว่าทำยังไง นี่ขนาดคุณ 403 บอกตอนคุณโซ่ห้วนไปนะเนี่ยเรายังน้ำตานองเลยอ่ะ ถ้าแก้ใหม่น้ำตาเราท่วมจอแน่เลยอ่ะ :hao5: ถ้ามีตอนคุณโซ่เพิ่มอีกก็ดีนะ
เรื่องของพี่เชนกับคุณจิต ตกลงพี่เชนเป็นเมะจริง ๆ เหรอเนี่ย ต้องไปจินตนาการใหม่ซะแล้ว เราคิดอิมเมจพี่เชนเป็นเคะ คุณจิตเป็นเมะมาตลอดเลยนะเนี่ย
เรื่องพี่เชนกับคุณจิต กลายเป็นเรื่องสั้นที่จะแถม อย่างนี้เรื่องต่อของเรื่องนี้ก็คงเป็นเรื่องของ หนูเล็ก แน่แท้ จะได้เห็นคุณยามอาละวาดหวงลูกสาว เอ้ย ลูกชายก็ตอนนี้ล่ะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ :pig4: :L1:
ปล. หน้าปกหนังสืออยากให้มีภาพคุณโซ่ด้วยจัง จะเป็นไปได้มั้ยค่ะ :mew2: :mew2:
-
ตอนแรกนึกว่า ไอ้ผักมันจะไปขโมยหมาน้อย ฮ่าๆ
แต่ ชอบโมเม้นนี้นะ
รอหนังสือ จะอ่าน คู่รอง หุหุ เอาแล้ว คนโรคจิต มาเจอกัน ความมันจะบังเกิดไหมหนอ คนหนึ่ง ขี้แกล้ง อีกคน ขี้โวยวาย ฮ่าๆ แค่คิดก็มันแล้ว
-
ฮืออออออออออ คุณโซ่
รักหมาอ้ะ ถ้าไม่ใช่หมาตายจะไม่ร้องไห้เลย :sad2: :sad2: :sad2:
-
แง :hao5: :hao5:
รอรวมเล่มค่ะ
-
คุณโซ่ น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
อ่านจนจบเพิ่งรู้ว่านี่ตอนสุดท้าย TT^TT
ขอตอนพิเศษในเล่มด้วยนะๆๆ ซื้อๆๆ
รักคนแต่งนะ จุฟๆ
:hao7:
-
:m15: คุณโซ่ ฮื่อออ เศร้าอ่ะ แต่ก็ไปอย่างมีความสุข :monkeysad:
-
ฮือออออ พี่โซ่ รักพี่โซ่เหมือกันนะ :monkeysad:
ทุกๆตอนพี่โซ่มีบทบาท และเป็นครอบครัวนี้จริงๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ อยากเอาตอนพิเศษอีกกกก เอาอีกกก
:L2:
-
:sad4: :sad4: คุณโซ่
-
รักคุณโซ่นะ!! :)
-
น้ำตาซึม กะ คุณโซ่
-
เดี๋ยวจะอุดหนุนหนังสือนะคะ คาดว่าน่าติดตาม
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ประทับใจมากกกกก ๆ
และปิดท้ายด้วยเรื่องของคุนโซ่ ทำเอาเราน้ำตาซึม
เพราะเราก็เพิ่งเสีย เพื่อนของเราไปเมื่อไม่นานมานี่เอง
ขอบคุณคนเขียนนะค่ะ ที่สร้างนิยายดี ๆ เรื่องนี้ รอติดตามผลงานนะค่ะ
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณโซ่
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ อีก 1 เรื่อง
รักทุกคน รวมถึง คุณโซ่ ด้วย ..
-
อ่านแล้ว ซึ้งมากๆเลยกับตอนโซ่ :mew6: :mew6: :mew6:
ชอบนะคะ เขียนได้สนุกมากๆ
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนจบ แฮปปี้แอนดิ้ง >< เย้ๆ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านค่ะ ^^
-
คุณโซ่ :sad4:
-
คุณโซ่ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ซึ้งมากเลย
-
RIP นะคุณโซ่
เป็นครอบครัวอบอุ่นเปี่ยมสุขจริง ๆ
-
เศร้ากับคุณโซ่ นึกถึงน้องๆๆที่บ้านจัง ถ้าวันหนึ่งเหมือนคุณโซ๋ คงเสียใจน่าดู :o12: :o12:
ซึ่งมากๆๆๆๆ
ชอบนิยายเรื่องนี้ที่สุด
-
ขอบคุณนิยายดีๆ
-
ประทับใจ แอบน้ำตาซึมเลยนะ... คุณโซ่สุดยอดมากเลย
ถึงจะเป็นสุนัข แต่พออ่านผ่านมุมคุณโซ่แล้วรู้สึกเหมือน ตลอดมา คุณโซ่ไม่ใช่แค่หมานะ
คุณโซ่เป็นลูกชาย... เป็นเพื่อน... เป็นพี่.... เป็นคุณยามด้วย //หัวเราะ
เป็นครอบครัว ดูอบอุ่นมากๆ แม้เป็นฉากการจากลาก็ตามล่ะ
-
สงสารคุณโซ่อ่ะ น้ำตาไหลเลย
อ่านแล้วคิดถึงหมาที่บ้านเลย ไปดีนะคุณโซ่
-
ไม่น่าเข้ามาอ่านตอนสุดท้ายนี้เลย ไม่น่าเลยจริงๆ ทำให้เสียน้ำตาเลยเม้นตอนนี้ไม่ออกเลยครับ หลับสบายนะครับคุณโซ่
-
รักพี่โซ่
ส่งดวงวิญญาณพี่โซ่สู่สุขติ
น่ารักมากครับในที่สุดก็จบลงอย่างมีความสุข
จะติดตามผลงานต่อไปน่ะครับ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เสียน้ำตาให้กับพี่โซ่ส่งท้าย.......ถ้าพี่โซ่อายุยืนมากกว่านี้ก็คงจะดี
ขอบคุณ.....คุณยาม ที่พาพี่โซ่มาเป็นสมาชิกครอบครัวด้วยกันนะคะ
-
มาเรียกน้ำตากันอีกแล้ว......
คุณโซ่ไปดีน่ะ....
-
จบจริงๆซะที แต่คุณโซ่จ๊ะ อายุแกเนี่ย ถ้าเทียบกันคนนี้ตายได้ 2 รอบเลยนะ :heaven
แต่พี่โซ่น่ารักมากเลย รักครอบครัวเหมือนเจ้านายด้วย
+1 ส่งที่พี่โซ่ไปสุขคติจ๊า ( อินเหมือนเห็นร่าง )
รออ่านเรื่องต่อๆไปจ๊า :L2:
ปล. กรีดร้องเชน x ภูมิ ใครจะผัวใครจะเมียละทีนี้ ???
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านจ้ะ :mew1:
ไม่อยากให้คุณโซ่ไปเลย :mew2:
ลาก่อนนะคุณโซ่ :sad4:
o1 o14 o1
-
ไม่รู้ว่าผู้เเต่งจะได้มีโอกาสมาอ่านเม้นนี้มั๊ย
เเต่อยากบอกว่าคุณเขียนออกมาได้ดีมากค่ะ อินไปกับทุกตัวอักษรเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ได้แบ่งปันเรื่องราวดีดี
และให้คนอ่านอย่างเราได้รู็จักครอบครัวน่ารักๆนี้ ยิ่งมาเสียน้ำตาเอาตอนจบเเบบนี้ บอกตรงๆค่ะว่าใจหาย
ไม่คิดว่าจะมีใครจากไปให้ได้เห็นกัน กลายเป็นว่าเรื่องราวของคุณโซ่นั้นตรึงใจคนอ่านอย่างเราไปอีกนานเลยค่ะ
เราไม่มีสัตว์เลี้ยง แต่เราก็เข้าใจนะคะ เป็นเราคงทำใจไม่ได้เเน่ๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน
เหมือนเป็นคนในครอบครัวไปแล้ว ชีวิตพี่โซ่คุ้มค่าเเล้วนะคะ ขอให้พี่โซ่ไปสู่สุขคติ
และได้เกิดมาเป็นสมาชิกของครอบครัวนี้อีกนะคะ :กอด1:
พอเข้าใจคอนเซปตอนพิเศษ 4 นี้ว่าอยากให้รู้จักครั้งเเรกและครั้งสุดท้ายของคุณโซ่
แต่คืออยากรู้ว่าพี่โซ่คิดอะไรตอนที่คุณนิดหนีคุณยาม และตอนที่คุณโซ่ทำร้ายพี่ป้องอ่ะค่ะ
ไม่ทราบว่าเขียนให้อ่านได้มั๊ยอ่ะคะ แต่ถ้ามันผิดความตั้งใจผู้เขียนจริงๆก็ไม่ได้อะไรนะคะ
เพียงเเค่ลองเสนอไปเฉยๆ
ยังไงก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะสำหรับเรื่องนี้
จะรอติดตามผลงานและรวมเล่มเเน่นอนค่ะ
รอความรักของพี่เชนกับคุณจิตด้วยเน่อออออออออออออ > <
ปล.จะมีเรื่องต่อของหนูเล็กมั๊ยคะ น้องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :man1:
-
ลาก่อนคุณโซ่ :hao5:
อว้ากกกก จบแว้ว จริงเหรอ
โอ๊ย อยากอ่านเรื่องพี่เชน แต่ คู่นี่ต๊กใจเลยนะไม่คิดจะมาเป็นคุณจิตได้ โคจรมาเจอกันยังไงหว่า
เป็นคู่ที่ จิ้นแทบไม่ออก 555
ขอบคุณ สำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :L1:
จบคุณโซ่กับหนูนิดยังหวังว่าจะได้ติดตามหนูเล็กอยู่ (แอบหวัง)
กดบวกและเป็ดจะรอติดตามรวมเล่ม :mew1:
-
จบแล้วเหรอคะ ฮือๆๆๆๆๆๆ ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลย มีครบทุกรสจริงๆ
โดยเฉพาะตอนพิเศษ 4 ซึ้งกับคุณโซ่มาก เหมือนได้เห็นวิวัฒนาการณ์ของครอบครัวนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ รอผลงานต่อไปค่ะ :mew1:
-
น่ารักอ่ะ คุณโซ่น่ารักจนวินาทีสุดท้ายเลย......
ปล..แต่ยังไงก็ยังเหมือนจบเร็วเกินไปอ่ะ ขอยาวๆ และขยายความอีกนิดนะ o13
-
น่ารักมากๆๆเลย เสียดายจังคุณโซ่แสนรู้ต้องจากไปแล้ว
เรื่องนี้สนุก ตื่นเต้น เศร้า มีหลากรสจริง จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ :mew2:
-
จบแล้วหรอเนี่ย???
คุณโซ๋ น่ารักจังง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
กำลังอ่านถึงตอนดราม่า คุณนิดเดินไม่ได้พอดี
ชอบมากเลยค่าเรื่องนี้ ถูกใจ โดนใจมาก
อยากได้หนังสือแล้วอ่า อย่าลืมแจ้งข่าวนะคะ กลัวพลาด
-
:mew6:
-
อ่านแล้วคิดถึงหมาที่บ้าน... :sad4: ป๊อกกี้ :hao5: ลัคกี้ :o12: โปจิ
ป.ล.ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านนะค่ะ แล้วเขียนๆๆๆอีกน่ะ
Thank you kra
-
ขอให้คุณโซ่ไปสู่สุขคตินะ
-
ตอนนี้เศร้าขอรับ แต่เศร้าแบบซึ้งๆ
ทุกอย่างมีเกิดก็ต้องมีดับ(มีสาระมาก)
ขอบคุณสำรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
ถ้าไม่บอกว่าแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนี่ไม่เชื่อนะ 55+
แต่งดีมากเลยนะคะสำหรับเรื่องแนก แต่งได้ขนาดนี้ เรื่องต่อๆไปต้องยิ่งเก่งขึ้นแน่
เรื่องนี้สนุกดีนะ ไม่เครียดมาก ถึงเครียดก็ชอบมีมุขแอบฮามาตลอด 55+
ชอบคุณนิดที่พูดเพราะตลอดเวลา เรียกหมายังเรียกคุณโซ่ >< น่ารักซะไม่มี
ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องจะเริ่มจากพี่ยามมากลายเป็นคุณฉกาจเจ้าของบริษัทไปได้
ตอนอ่านตอนแรกแอบตกใจ เฮ้ยได้กะยาม แต่ดูคุณนิดไม่ทุกข์ร้อน เราก็เลยอ่านต่อ 555+
ชอบนะคุณนิดไม่แบ่งชนชั้นเลย รู้แค่ว่าอยู่กับใครแล้วมีความสุขคุณนิดก็อยู่ ดีอ่ะ ไม่ยกให้คุณฉกาจแล้วได้ป่ะ (ฉกาจถีบยอดอก)
ยิ่งตอนท้ายเรื่องมีหนูเล็กมาอีก >< โอยยยย น่ารักมากกกกกก ตอนพิเศษที่หนูเล็กมาบอกมีแฟนนี่ถ้าเราเป็นฉกาจจะถามก่อนว่าหญิงรึชาย 5555+
ชอบพี่ปัด เป็นคุณแม่สมัยใหม่จริงๆ เจ๋งมากกกกก 55+
อยากอ่านชีวิตรักหนุเล็กเหมือนกันนะ เรื่องต่อไปถ้าว่างลองเขียนดูก็ดีนะคะ น่าสนใจ ><
-
น้ำตาหยดแหมะๆ เพราะคุณโซ่...
บอกไม่ถูกเลยจริงๆ กับตอนพิเศษตอนนี้ เขียนได้ดีมากๆ เลยค่ะ ทำให้มีอารมณ์ร่วมโดยไม่ต้องพยายามเลยด้วยซ้ำ อาจจะเพราะที่บ้านเราก็เลี้ยงหมาเหมือนกัน แถมยังนอนด้วยกันอีกก็เลยยิ่งอินเข้าไปใหญ่ ตบมือให้รัวๆ เลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ ^^
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
-
ขอบคุณค่ะ ประทับใจคุณโซ่มาก
-
คิดไม่ผิดเลยที่ว่าคุณโซ่น่ารัก
-
ฮือออออออออออ
คุณโซ่น่าสงสารรร
เศร้ามากเลยยยยย
ไปดีๆๆน้าคุณโซ่ :hao5:
-
พี่โซ่ แง๊
-
คุณโซ่น่ารักมากเลย ฉลาดมากๆ
ว่าแล้วว่าพี่เชนต้องคู่กับคุณจิต 55555
-
กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!
ในที่สุดก็อ่านจบ เขียนได้ดีมากเลยค่ะนิยายเรื่องนี้
มีครบทุกรสชาติ รักคุณนิดมากกกกกก คุณนิดน่ารัก
ส่วนอีตาผักกาด(เห็นเค้าเรียกกัน) ก็น่าหมั่นไส้เหลือเกิ๊นนนน
คุณเล็ก โซ่ทองคล้องใจ ก็น่ารักมากๆเลย ออร่าเคะออกเชียวแหละ หึหึ
ตอนพิเศษในหนังสือ อยากได้ตอนคุณนิดยั่วๆ แอบใช้แท่งชู้อีกจัง อ่านแล้วเลือดสูบฉีดมาก ฮ่าๆๆ
จะมีอีกมั้ยค้า //ทำตาปริบๆ กระพริบตาถี่ๆ
ปอลอ. ตอนคุณโซ่ ยังไม่ได้อ่าน เดี๋ยวกลับไปอ่านแล้วมาเม้นท์ให้ใหม่ค่ะ
-
ตอนแรกน่ารักมาก
ตอนหลังเศร้า แต่ชอบตอนนี้มากๆ :)
รักคุณโซ่
-
ซึ้งเลย คุณโซ่ ชอบมากเรื่องนี้
รออ่านนะคะ
-
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ครับ ตอนของคุณโซ่เศร้ามาก ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีจริงๆ :L2:
-
:monkeysad:
คุณโซ่ เราก็รักคุณโซ่นะ
คุณโซ่โชคดีที่มีครอบครัวที่ดี
ขอให้หลับให้สบายนะ
-
คุณโซ่ ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
อ่านตอนคุณโซ่แล้วร้องไห้หนักกว่า ตอนอ่านดราม่าของคุณฉกาจกะคุณนิดอีก
หมาที่บ้านเพิ่งเสียไปพอดี........ :hao5: :hao5: :hao5: :o12: :o12: :sad4:
-
แอบน้ำตาซึมกับตอนพิเศษของคุณโซ่
คุณโซ่น่ารักมากกกกกกกกก น่ารักไม่แพ้คุณนิด คุณเล็ก และคุณยามผักกาด(ดอง)
ดีใจที่คนแต่งให้ความสำคัญกับคุณโซ่ เขียนตอนพิเศษให้อ่าน
ทำให้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของคุณโซ่ที่เป็นน้องหมาได้เป็นอย่างดี
คุณโซ่ขอให้มีชีวิตที่มีความสุขในดินแดนของคุณโซ่น้า
ปอลอ. แอบสั้นนะคะ
-
ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้มาให้พวกเราอ่านนะคะ
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ทำให้เราได้สนุกและซึ้งไปพร้อมกัน
ถึงตอนจบจะเศร้านิดๆก็เถอะ แต่ก็ถือว่าจบสวย :hao5:
ปล.รอเรื่องต่อไปจ้า ~
:L2:
-
อ่านไปก็ลุ้นไปว่าจะคืนดีกันไหม สนุกมากค่ะ :pig4:
-
ฮืออออออออออออออออออออ
คุณโซ่ TvT
-
อ่านเเล้วร้องไห้เลยจริงๆน้ะ
อ่านเเล้วเข้าใจความรู้สึกคุณโซ่เลย
เเต่งได้ดีมากๆ ตอนเม้นนี้น้ำ้ตายังไหลอยู่เลยน้ะ
ขอบคุณที่เเต่งให้อ่านน้ะ
-
อ่านมาจนจบไม่คิดจะเสียน้ำตา แต่ต้องมาเสียน้ำตากับคุณโซ่สะเทือนใจอ่าา TT
รักนิยายเรื่องนี้นะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:heaven :heaven :heaven
-
สนุกมากขอบคุณที่ช่วยถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ แง่คิดดีๆ ชอบมาก
ทั้งเรื่องของคุณป้า และเรื่องของคุณโซ่
ขอบคุณมากครับ
:bye2: o13 o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
มันซึ้งสุดๆเลยอะ แต่เสียดายอยากอ่านตอนที่หนีไปกับคุณนิดจัง น่าจะมี
-
สั้นจัง ปาดหน้สาหรือเปล่านะ
-
:mew4: อรั๊ยเรื่องของคุณจิตมาแล้ว ดีใจอ่ะ
-
กรี๊ดดดดด ขอกรี๊ดหน่อยคิดถึงเรื่องนี้ทุกขณะจิต
เชนภูมิๆๆๆๆ โบกป้ายไฟๆ คิดถึงคนเขียนมากๆๆๆเลย
คุณนิดดด ได้ออกมาหน่อยนึงด้วยคิดถึงจัง~~
-
:mew1: :mew1:น่าติดตามๆ :hao3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยย (ขอเลียนแบบคุณภูมิ)
ท่าทางจะได้แต่งกับคนพี่แทนแล้วหละ กร๊ากกกกกกกกกกกก :katai3:
-
อ๊ากกกกกกกกกก ตอนพิเศษ
กร๊ากกกกก อิพี่เชน แอบอยากได้ภูมิเชนหน่อยๆ
-
แอบกรี๊ดแปบ พี่เชน!!!!!!!
ในที่สุด ก้อได้เป็นพระเอกแล้วนะ
รอลุ้นต่อ ใครจะรุกจะรับกันล่ะเนี่ย
-
เรื่องใหม่น่าอ่านมาก !!
-
อิพี่เชนจิตมากขอบอก :hao5:
-
ไอย๊ะ! หมอเชน
ยังคงความแรงไม่เปลี่ยนนะคะ
แค่บทนำมานี่ก็เตรียมหายาแก้ไมเกรนมาให้น้องภูมิแล้ว
กลัวว่ากว่าจะลงเอยน้องภูมิคงได้ลงโลงไปซะก่อน
:hao7:
-
:z1: พี่เชนจะแต่งแทนน้องเองชะมะ :katai5:
-
ว้ายๆๆๆ คิดว่าตาฝาดซะอีกอ่ะ พี่เชนกับคุณจิต ดีใจเอ๊ยดีใจจัง :m3:
พรหมลิขิตบันดาลชักพาแท้ๆเลยนะเนี่ย ว่าแต่พ่อแม่เค้าไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย
จู่ๆ ป๊ากับม๊าก็หาเรื่องให้คุณจิตซะแล้ว เราเป็นคุณจิตคงช็อคเหมือนกันแหละ
โดนจับแต่งงานทั้งที่ไม่รู้จักเจ้าสาวก็แย่แล้ว ยังมาเจอเมลล์ข่มขู่จากคุณพี่ชายอีก
ถึงขั้นทำประกันชีวิตให้ซะด้วย จะใจดีไปมั้ย
เมลล์สมกับที่เป็นพี่เชนเขียนมากเลย เขียนซะสุภาพแต่โหดสุดๆอ่ะ
คู่นี้กว่าจะรักกันได้คงได้มันส์หยดแน่ๆ
ว่าแต่เป็นเพื่อนซี้ ทั้งฝั่งคุณนิด และฝั่งคุณยาม แต่ทั้งสองคนไม่รู้จักกันเหรอเนี่ย
รอลุ้นตอนต่อไปค่า ไม่น่าเป็นแค่เรื่องสั้นเลย น่าจะเป็นเรื่องยาวน้า
ขอบคุณค่ะ :L2: :กอด1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จิงๆ พี่เชนฮาแตก 5555555 เรื่องนี้ต้องฮามากแน่ๆ ขอไม่ดราม่าน้าาาาา ขอมุกเยอะๆ ตลกอ่ะ
-
นิดกวนจิตน่าดู
-
:o8: ว้าววววว เรื่องใหม่ กรี้ดๆๆๆ
-
คงต้องเตรียมฟันสำรองไว้เยอะแน่เลย เรื่องนี้ดูแลัวน่าจะขำฟันร่วง กรากกกกก :hao6:
-
ตอนแรกงงว่าภูมิไหนที่แท้ก็คนเดียวกับจิตนี่เอง พี่เชนแม่งฮาตลอด ถ้างั้นไม่แต่งกับน้องแต่เป็นพี่แทนละกัน อิๆ ปล.ขอบคุณที่มาต่อคู่นี้นะ คิดถึงนิดด้วย
-
เรื่องใหม่ของพี่เชน รออ่านตอนที่ 1 จ้า
-
ภูมิกับพี่เชนนี่ก็เหมาะกันดีนะคะ :laugh:
อยากอ่านจังเล้ยยยย ต้องทำยังไงน้า :impress2:
-
เข้ามาปูเสื่อรอ เชน-ภูมิ ด้วยคน....ประทับใจความกวนทรีนของพี่เชนมาก
มารอว่าถ้าพี่เชนเป็นพระเอก (หรือเปล่าวหว่า) แล้วจะเป็นยังไง :hao3:
-
จะไม่มีการปลอมตัวหรือหักมุมใช่ป่ะ
คุณจิตแสนดีคู่กับแสนเจ้าเล่ห์อย่างคุณเชน
-
เหอๆ ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากกก
-
เชนภูมิ!!!! อยากอ่านคู่นี้มากๆ พี่เชนดูจะหวงน้องน่าดู
น่าสนุกมากเลยค่าา สู้ๆนะะ
ปล.คุณจิตยังคงน่ารักอยู่เสมอ5555
-
อิพี่เชน ยังสติลความแรงและกวนติงเช่นเดิม 555+
-
อั๊ยย่ะๆๆ ๆ! รอติดตามค่ะ :-[
-
ฮาาาาา
เชนภูมิๆๆๆๆ
-
พี่เชนกวนทีน o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
แค่บทนำก็อยากอ่านมากมายอะ :hao6:
-
55555 ขำอ่ะ พี่เชนกวนทรีน และคุณจิตก็ใช่ย่อย :hao6:
-
:pig4: เขียนสนุกมากเลยค่ะ
ชอบตัวละครทุกคนเลย รวมถึง โซ่ด้วย o13
อ่านแล้วคิดถึงหมาที่บ้าน :monkeysad:
-
พี่เชนนนน
แสบอีกแล้วนะเนี่ย 555
-
คู่นี้ก็ท่าจะมันส์ แค่ตอนแรกก็ฮาแล้ว
ขอกรี๊ด!!! คิดถึงพี่เชนมากกกกกกกกก
เชนภูมิ เชนภูมิ ถูกใจมากมาย
-
พี่เชนมาแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยย!!! 5555555555555
แค่บทนำยังขนาดนี้ รอตอนต่อไปรัวๆ
รีบมาต่อน้าาา ไฟติ้งค่ะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่เชน รีบมาช่วนภูมิเลยนะ ฮุฮิๆ รออ่านจ้า
-
ก๊ากกกกกกกก ปากคอเราะร้ายทั้งคู่เลยนะเนี่ย ภูมิจิตจะโดนว่าที่พี่เมียกดเมื่อไหร่หนอ ตื่นเต้นอ่า คู่นี้เคมีกระจายแน่ๆ
-
หมอเกรียนๆปนจิตเจอคุณจิตเกรียนๆปนเวิ่น เรื่องนี้เอาฮาแตก ไม่แดกมาม่า(น้ำตานอง)เน้อ......
-
กรี๊ดดดดด !! มาแล้วพี่เชนพี่ภูมิ ; w ;
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาอ่าน :katai4:
-
พี่เชนนนนนน ><
-
พี่เช๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
555+เชนxภูมิเหรอเนี่ย
-
หึหึหึ อ่านบทนำ ก้เห็นความป่วนแล้ว 555 อยากอ่านเต็มแล้วดิ
-
โอ๊ะๆ ภาค2 ตามๆ
-
โอยยยยยย ฮาจดหมายหมอเชนไม่ไหวแล้ววว ขำแทบหงายหลัง เป็นมวยที่ถูกคู่มากกก !!
-
เรื่องของคุณจิตสินะ หึหึหึ
-
เชรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่มันอภิมหาความน่าอ่าน อ๊ากกกกกกกก //ปาดน้ำลาย
มายั่วเค้าให้อยากแล้วจากไปอ๋อออออออออออออ แงงงงงงง
-
:pighaun: :pighaun: :haun4: :z1:
-
ขอมันแน่จิงๆ สนุกแน่ๆ ..
-
โว้ววววว คิดถึงคุณจิต คิดถึงพี่เชน คิดถึงทุกคนเลย
ยังเลือกไม่ถูกเชียร์ใครดีคราวนี้ ฮ่าาาาาาาาา
-
กรี๊ดดดดดด อยากจะกรี๊ดให้ดังไปสามบ้านแปดบ้าน กลับมาแล้วใช่มั๊ยค๊าาาาา
ตอนนี้พี่เชนน่าร๊ากน่ารักอะ มาจีบคนไม่มีเจ้าของแบบนี้แหละถึงจะเวิร์คพี่เชน คุณจิตของพวกเราน่ะน่ารักจะตายยย
-
แค่อินโทรก็ไม่รู้จะฮาไปไหน
มาต่อไวๆ นะคะ อยากอ่านต่อแล้ว
-
พี่เชนจงเจริญ!!
-
เย้ ! ในที่สุดเค้าก็มีเวลามาอ่านซะที
หลังจากที่แปะไว้เมื่อเช้า :hao5:
...
พี่เชนกับน้องภูมิ :hao6:
กรี๊ดๆๆ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะแซ่บขนาดไหน
ตอนแรกก็แซ่บแล้วค้าาา 55555555 :laugh:
ปล. รอตอนต่อไปจ้าาา :กอด1:
:L2:
-
พี่เชนฮาไปป้ะ 55555555
สงสารภูมิอ่ะ ดูยังงงๆกับชีวิตอยุ่เลยว่าตรุทำไรผิดเนี่ย แค่ทำงานอยุ่ยุ่น 5 ปีมันเกิดอะร๊ายยยยย
5555555 รอลุ้นว่าจะรักกันได้ยังไง
-
แอบตามภาคแรกมาจนจบ ^^"
พอมาภาคสองก็เอาซะหน่อย...
ก็มันน่าเชียร์มาตั้งแต่ตอนภาคแรกแล้วนี่นา
อยู่ที่ว่า...เขาจะเจอกันยังไง ^^V
-
ป๊าดดดด อยากจะกรี๊สดังๆซัก 3 รอบ
มีบุญได้อ่าน เชน-ภูมิด้วย !!!! นึกว่าพลาดซะแล้ว :sad4:
ก็รออ่านต่อๆไปจ๊า :L2:
-
รอจ้าาาาาาาาา :hao6:
-
อรั๊ยยย!!!
สมใจแม่ยก เล็งมานานแล้วค่ะคู่นี้ (กวนทีนทั้งคู่ :laugh: )
-
อ๊าย
คุณพี่ภูมิจิต กับพี่เชน รออ่านต่อจ้า 555+
-
อะไรกันนนนน
คู่นี้มาแล้ว เตรียมตัวอ่าน o13
-
พี่เชนนนน
o13
-
พี่เชนได้ใจมากค่ะ
กดไลค์ไปเลย
-
กระตุ้นความอยากมากๆๆๆๆ
ถึงตาคุณจิตกับคุณเชนจอมแสบแล้ว
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ว๊ากกกกกกกกกก กั๊กๆๆๆๆ รู้ึสึกสนุกยังไงไม่รู้
-
พี่เชนมีคู่แล้ว อิอิ
-
น่าลุ้นอ่ะคู่นี้ ใครจะรุกใครลุ้นกันนนนน
-
อ๊ายยยยย พี่เชน(ของเค้า) มาแล้ว //โบกป้ายไฟเชียร์
แค่อินโทรก็น่าติดตามชวนขน(?)ลุก มากๆ
พี่เชน = รุก คุณภูมิ = รับ ตามนี้ใช่มะ คริคริ
-
อ๊าซซซซซซซ
เชนนนนนน
มีจดหมายน้้อยถึงน้องภูมิที่รักด้วย
จิตตายแน่ ชุดพร้อม งานพร้อม พาตัวเองใส่พานกลับไทยเท่านั้น 555 :hao7:
ธรรมดาไม่ได้ใช่มั้ยเชนนี่
แค่เริ่มก็สนุกจนรอตอนต่อไม่ไหว
403 มาไวๆ
กระหน่ำบวกและเป็ดรอ :katai4:
-
รอจ้า
-
:hao7:
ที่แท้ก็อย่างนี้ นี่เอง
-
สั่นได้ใจมากกกก
-
รอจ้าา
-
จิ้มๆ คนเขียน :z13:
เย้ ! มาต่อแล้วววว ถึงจะสั้นแต่ก็ไม่เป็นไรจ้า
ไม่ได้ซีเรียสเรื่องสั้นไม่สั้น ขอแค่มาต่อก็พอแล้วเนอะ ^^
...
แหงะ .. คุณภูมิจะแต่งงานกับอาหมวยข้างบ้านจริงๆ เหรอเนี่ย !?
แล้วพี่เชนล่ะ อย่าลืมพี่เชนของเค้าน้าาา ~ T^T
ปล. ถ้าคุณภูมิไม่เอาพี่เชน งั้นยกให้เราก็ได้นะคะ อิอิ // โดนคุณภูมิดกระโดดถีบ :z6:
---
Cute ยาม ... อ๊ากกก !! เลือดพุ่งงง ! >.,<
:L2:
-
คุณจิต ไปว่าเด็กกวนตีน
คุณจิตกวนตีนกว่าเด็กอีกนะ
555+ :hao7:
-
:m20: ขำคุณ ภูมิจิต กลับไปอาจจะได้สามืแทนเมียนะเอ่อ :z1:
-
อั๊ยยะ!..กลับลำเกือบไม่ทันนะเอ็ง
ป.ล.มาน้อยยังดีกว่าไม่มาจ้า :mew1:
-
คุณจิตกวนอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
คู่นี้คงฮากระจายอ่ะ แค่คิดก็ขำละ
-
อย่าไขว้เขว่สิคุณจิต
อย่าแต่งเลยภรรยามีสามีแทนนะถูกแล้ว :z1:
รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล. ยามหล่อมว๊ากกกกกกก :hao6:
-
ภูมิจิต :m20:
-
ฮาาาาาา อ่ะ
-
คู่พี่เชนกะคุณจิตดูท่าจะมันส์ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew3:
รอคู่นี้นะค
-
อยากกลับบ้านเลยอ่ะ
หน้ามือเป็นหลังบาทา
อยากรู้จิตเห็นรูปอะไร
ใครน่ารัก :z3:
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ
บวก+เป็ด
-
คุณจิต นี่....เอิ่ม ซกมกใช้ได้เลยอ่ะ เนคไท สองปีไม่เคยซักก็พอได้นะ แต่ไอ้ กกน. ไม่ซักนี่ ไม่กลัวเหรอจ้ะ
ดูแล้วนิสัยคงต่างกับพี่เชนสุดขั้ว อย่างพี่เชนท่าทางจะรักความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยนะเนี่ย
แล้วอะไรเนี่ยคุณจิต เจอรูปเจ้าสาวน่ารักถูกใจเข้าหน่อย ถึงกับน้ำตาปริ่ม จะลาออกกลับไปแต่งงานเลยเหรอ
ไหนบอกจะไม่แต่งไง ได้ไงเนี่ย ท่าทางจะลืมคำขู่ของพี่ชายว่าที่เจ้าสาวซะแล้วสินะ รึว่าอยากลองดี
เดี๋ยวได้เจอฤทธิ์เดชพี่เชน แล้วจะรู้สึกนะจ้ะ แต่เพราะอย่างนี้สินะ ถึงจะทำให้ทั้งคู่ได้เจอกันน่ะ
แขกผู้มาเยือนนี่ใคร รึว่าพี่เชนมาดักอาละวาดที่ญี่ปุ่นก่อนคุณจิตกลับเมืองไทยล่ะเนี่ย อิอิ ดีๆ ชอบๆ มาเลย ๆพี่เชน :hao7:
พี่เชนกับคุณจิต ตกลงใครเป็นเคะเป็นเมะนะ ดูไม่ออกเลย แต่เราอยากให้พี่เชนเป็นเคะจังเลยแฮะ
รออีก 70% อยู่นะจ้ะ ขอบคุณค่ะ :กอด1: :L2:
-
คุณภูมิใจง่ายจัง :hao7: :hao7: แต่อย่าหวังว่าพี่เชนจะย่อม :fire:
-
มีสามีรุ่งกว่านะจิต หุหุ
-
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :laugh: :laugh: :laugh:
ชอบคู่ พี่เชนกับน้องจิต อิอิ กัดกันมันส์ล่ะรอบนี้ ฝีปากฝีมือแต่ละท่านไม่มีใครด้อยกว่ากัน
ปล. ตอนพิเศษคุณโซ่ :sad4: :sad4: ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลยล่ะค่ะ
-
ตอนแรกที่อ่านภูมิจิตก็ไม่น่าจิตมากนะ แต่พอมาอ่านตอนนี้แหละ
มันไม่ได้จิตหลอก มันสกปรก !!!
กลับไทยหวังจะไปมีเมีย ฝันไปเถอะ มีผัวแน่แก :hao6:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. สะพรึ่ง !!! ตกใจเจอ Cute ยามมาก สตั๊น 3 วิ O_O
-
สงสัยจะได้แต่งกับอาตี๋เชน พี่อาหมวยแทนซะล่ะมั๊งเนี่ย 555+
-
ญี่ปุ่น เรื่องกลิ่นตัวเค้ามาวินนนนนนน
แบบว่า 3 วันอาบครั้ง มันหนาววว เเล้วน้ำที่อาบอ้ะ ต้องอาบต่อจากเจ้าของบ้าน ซึ่งก็คือผู้ชาย อันนี้จากพี่ที่เคยไปแลกเปลี่ยนอ้ะ
แกบอกเเอบเททิ้ง เออ ใครจะกล้าอาบต่อว้ะ
ว๊ายย วอแว คิดว่าระดับพี่เชนแล้ว น่าจะโดนแกล้งกลับไม่ใช่น้อย ฮิ
-
ภูมิจิต....
หาเมียเป็นแม่บ้านดีมั้ย
-
คุณจิตที่จะรีบกลับไปแต่งงานกับอาหมวยข้างบ้านนี่
เกรงว่าจะได้สามีข้างบ้านแทน :z1:
-
จิตไม่ค่อยเลยนะนั่น แล้วเชนจะทำยังไงนะนั่น
-
จิต แกเป็นมนุษย์เงินเดือนหรือ มนุษย์ดึกดำบรรพ์ฟะ?! ซกมกชิบ!!! :angry2: กรากกก
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
คุณจิตกลับไทยไปรับรอง โดนพี่เชนจับกินแน่นอน 55555555
-
ยังไงสาวไทยก็สวยกว่าเนอะคุณจิตซ๊กม๊ก
-
เราก็ซกมกนะ แต่ไม่ได้ครึ่งของคุณภูมิจิตเลยอ่า สงสัยยังไม่ถึงระดับ :laugh:
แล้วที่รีบกลับไทยระวังได้นั่งเป็นคุณนายแบบคุณนิดนะฮะ :m20:
-
คุณจิตตตตตตตตตตตตตตต
ห้ามมีเมียนะ ต้องมีสามีเท่านั้น!!!!!
-
มีสามีก็ดีแล้วคุณจิดให้พี่เชนดูแล จะได้ความซกมกลง :hao3:
-
คุณจิต สรุปมึงมีใบหน้าเป็นภาชนะหุงต้มสินะ ก๊ากกกกกกกกกกกก
แบบนี้สงสัยจะโดนพี่เชนจับปล้ำซะล่ะมั้ง? 55555 (พี่เชนนี้จะออกแนวพี่ชายหวงน้อง แต่แอบกินว่าที่น้องเขยตัวเองรึเปล่า)
-
อ้าวววววววว คุณจิตไหงเปลี่ยนใจง่ายอย่างงี้เนี่ย
ว่าแต่แกซกมกมากอ่ะ คุณจิต ยี้!!! 55555
-
จิตซกมกว่ะ 55555
ว่าแต่กลับมาจะได้สะใภ้หรือเขยให้ที่บ้านแทนล่ะจ๊ะ อิอิ
มาต่อไวๆเน้อ รอๆๆๆๆๆๆ :L2:
-
คุณจิตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
พอเห็นว่าที่เจ้าสาวน่ารักหน่อยหละรีบกลับไทยเชียวนะคะแหม่ !!! :angry2:
ใฟ้มันได้อย่างนี้เซ่ ฮ่าาาา
แต่ไอ่นิสัยรักความสกปรกของคุณจิตนี่เพลาๆลงบ้างเถอะ น้องเพลียมากบอกตรงตรง !
-
คนนึงชอบแกล้ง อีกคนก็ชอบกวน จะลงเอยกันยังไงเนี่ย :katai2-1:
-
ฮ่าๆๆ ฮาจริงๆเลยอ่ะ
ค่าน้ำ ค่าไฟ จริงๆก็เผาทิ้งไปเห้อออออะ
-
ตามอ่านทันแล้ว :pig4:
-
ภูมจิตนี่กวนตี..ดีนะ เจอกับพี่เชนจะเป็นไงเนี่ย555555
-
รอน้าา
อยากอ่านอีก 70% ที่เหลือแล้วว
-
ซกมกขนาดนั้นนสาวๆเขาจะไม่แลเอานะภูมิ
-
ก๊าก รีบกลับเลยภูมิจิต จะได้ภรรยารึจะไปเป็นภรรยาเดี๋ยวจะได้รู้กัน
-
เอ็งนิละกวนตีนเป้นพิเศษไม่ใช่เด็ก 5555
-
อ๊ายพี่เชน อยากอ่านต่ออ่ะ
สรุปว่าพี่เชนรับใช่มั้ยคะ อิอิ :hao6:
-
ดูถ้าคู่นี้จะสมพงศ์กันดี
พี่เชน กับ จิต
ทะเลาะกัน ฮาจนโลกแตกแน่ๆๆ
-
สวัสดีครับ
เข้ามาสารภาพว่าเรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกในรอบ 2 ปี ที่ทำให้ผมร้องไห้ได้ :hao5:
ตอนที่ 20
“ผมยังไม่รู้เลยนะว่าจะไปไหน สงสัยวันนี้ได้นอนข้างถนนแน่ๆ คุณโซ่แน่ใจนะว่าอยากตามผมไป อยากเป็นหมาข้างถนนเหรอ หือ” ผมถาม มันไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร แต่เดินมาหยุดข้างหน้าแล้วใช้ลิ้นสากๆเลียเท้าเปล่าของผม ผมน้ำตาซึม ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ทำไมผมถึงร้องไห้บ่อยขนาดนี้ รำคาญตัวเอง เมื่อไหร่จะหยุดอาการแบบนี้ได้สักที
น้ำตาไหลพราก คือ อ่านแล้ว มันนึกภาพออกเลยไง คนหนึ่งนั่งที่เก้าอี้รถเข็น มีหมาอยู่ข้าง คือมันนึกภาพออก แล้วน้ำตามันก็ไหล เจ็บปวด และเศร้า และผมก็ยิ่งเป็นคนรักหมาด้วย มาอ้อนๆ แบบนี้ ฆ่ากูให้ตายเลยดีกว่า :hao7:
และอีกหลายๆ ตอนที่น้ำตาซึม
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้เราได้อ่าน มันให้แง่คิดนะผมว่า
สารภาพรอบสอง เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 22 (ช้าไปไหมนะ) :katai4:
ติดตามนะครับ
-
ภาคสอง เปิดมาก็ฮาเลย ชอบๆๆๆ
สารภาพว่าตอนเห็นข่าว cute ยามครั้งแรก
ใจแว้บคิดมาถึงเรื่องนี้ทันทีเหมือนกัน อิอิ
-
ว่าแล้วเชียว เพราะน่ารักสินะคุณภูมิจิตถึงเปลี่ยนใจ
แต่ยังไงก็คงไม่ได้แต่งหรอก กลับไปต้องเจอพี่เชนขัดขวางแน่นอน
-
มานอนรอคุณภูมิจิต หึๆๆ
:a12: :a12: :a12: :a12: :a12: :a12:
-
ภูมิมันจะเป็นสังคังปะเนี่ย
-
แวะมารอคุณจิตกลับเมืองไทยมาเป็นภรรยาพี่เชน :z1:
-
จะฮาก็ตรง คุณจินตะ นี่แหละ ..
-
แหมๆคุณจิตร เห็นคู่หมั่นสวยไม่ได้เลยนะ ยอมแต่งงานเชียว
แต่ว่าพี่ชายคู่หมั้นคงเหมาะสมกว่านะสิบอกให้ :mew1:
-
พี่เชนอย่ายอม
-
ขอเดาว่า ตอบช้าแบบนี้ ไม่ทันแล้วล่ะคุณจิตเอ๊ยยยย 555555
-
ไหงงั้นนนนนนนน
555555555555555555
-
อย่าดราม่าเลย สงสารคุณจิต
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เลวร้ายอะไรกันนนน อยากรู้้ววววววววว
-
ไม่เอาดราม่าน้า ไม่เอาดราม่า :serius2: อย่างนี้ก็สนุกแล้วค่ะ
ขอเฮฮาปาจิงโกะบ้างเถอะ ไม่เอาดราม่าแล้วน้า :impress:
คุณนิคคุณยาม พาพี่เชนมาส่งตรงให้คุณจิตถึงที่เชียว
คุณจิตปากร้ายจริง แต่พี่เชนเราก็ว่าทำไมดูเรียบร้อยผิดปรกติ
ที่แท้เพราะอยู่ต่อหน้าคุณนิดสินะ ทำตัวดีจนคุณนิดเข้าข้างมากกว่าเพื่อนตัวเองอีก
คุณนิดกับคุณฉกาจกลับไทยไปแล้ว พี่เชนคงเริ่มเผยตัวตนกับคุณจิตได้แล้วสิ
ตรง ๆ ห่าม ๆ แบบคุณจิต จะรับมือคนเจ้าแผนการระดับพี่เชนได้ซักแค่ไหนกันน้า
แต่ว่า ตกลงใครเป็นรุกเป็นรับเนี่ย คุณจิตบอกว่าจากขนาดตัวน่าจะสลัดพี่เชนได้ไม่ยาก
คุณจิตตัวใหญ่กว่าพี่เชนเหรอ ยังไงอ่ะ ที่จริงยังแอบอยากให้พี่เชนเป็นรับอยู่นะเนี่ย อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ ย้ำอีกที ขอร้องอย่าดราม่าเลยน้า :heaven
ขอบคุณคุณ 403 ค่ะ :3123:
-
จะแนวไหนก็ชอบค่ะ :impress2:
-
โถวววววววววววววววววววว คุณจิต
จะรอดมั้ยยย มีพี่เชนมาคอนดูพฤติกรรม 555555555
-
ดราม่านิดๆ พอกระสัยพอค่ะ
อย่าเยอะมากน่ะ สงสารคุณจิตเขา
-
ขอน้องภูมิเขินสักตอน ฮ่าๆ
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย
ลุ้นนนนนตัวโก่งงง ตูดโด่งแว้วววว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย จะเกิดอะไรขึ้นคะ?
ฮ่าๆๆ ตื่นเต้นโว้ยยยยยยย
-
มาล่อให้อยาก (รู้) แล้วจากไป โถ่....................
-
คุณจิต เจอ กับ พี่เชน...บอกเลยว่า มันส์ สปีชี่ส์ต่างสายพันธ์เจอกัน คงมันส์พิลึก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
:z2: มาแล้วๆพี่เชนๆ :pig2: :pig2: :pig2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย พี่เชนออกตัวแรงอ่ะ ชอบ
คู่นี้ของฮาๆ กัดกันไป กัดกันมานะคะ พี่เชนทางสะดวก กดโลดดดดค่า
-
:hao3:
-
ฮ่าๆ ยังไงก็ชอบพี่เชนจริงๆ เจ้าเล่ห์สุดๆ
อย่าดราม่ารุนเเรงนักนะคะ :monkeysad:
-
:mew3:
อย่ามาม่าเลยค่ะ สงสารคุณจิต
พี่เชนก็อย่ารุนแรงมากนักนะ
-
เหอะ ๆ สงสารคุณภูมิจิตง่ะ
คุณเชนก็เล่นซะว่าที่ภรรยาไปไม่เป็นเลย
-
อย่าดราม่าเลยน๊าาาา :sad4:
-
พี่เชนจะมาดูน้องเขย หรือจะมาศึกษานิสัยใจคอว่าที่ภรรยาคะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ได้กันเลยสิ ได้กัน แว๊กกกกกกกก
-
คุณจิตของคุณนิดตายแน่ เจอพี่เชนเข้าไปเป็นคุณ(โรค)จิตยิ่งกว่าซะอีก :laugh:
ดราม่าไม่เข้ากับคุณจิตหรอกค่ะ อย่าเลยน้าาาา :sad4:
-
พี่เชนนี่ยังไงเนี่ย
จะจีบน้องเขยหรอ หรือมาดูพฤติกรรม 55
-
ขำ ยืนทำหน้าเปรี้ยวตีน
-
คิดว่าคุณจิตเป็นรุกเเละพี่เชนเป็นรับอ่ะ เพราะนอกจากประโยคที่คุณจิตว่า
"วัดจากขนาดตัวเเล้ว สามารถสลัดใครอีกคนออกได้ไม่ยาก"
ก็ยังมีตอนที่พี่เชนเคยโมโหใส่ผู้หญิงที่คุณยามเคยเอามาแกล้งนิดอ่ะว่า...."ผู้หญิงกูก็ต่อยนะเว้ยยยยยย"
ก็เลยคิดว่าพี่เชนไม่น่ารุก ดูเเรงกับชะนีซะขนาดนี้
ติดตามดูต่อๆไปจ้าาาาาา พร้อมกำลังใจด้วยยยย ไม่ต้องดราม่าหรอก :กอด1: :L2:
ปล.ใจจริงก็อยากให้คุณจิตเป็นรับ แต่ถ้าจะทำนองว่าไม่ได้คนน้องทำเมีย เอาพี่ก็ได้ ก็ไม่เลวนะ คึคึคึ :hao7:
-
อะไรพี่เชนจะทำอะไร
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงว :hao7: :hao5:
-
อัยยะ ถ้าจะมาม่า ยังไงก็ขอให้จบแฮปปี้นะคะ :mew2:
ว่าแต่พี่เชนจะรับคุณจิตจะรุกจริงๆใช่ป่ะนี่จากที่อ่านๆดู :z1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ม่ายน้าาาาาาาาา
พี่เชนต้องรับสิ ไม่รุกนะ :katai1:
-
ตายแล้ววววว พี่เชนกดขนาดนี้ ท่าทางบ้านเฮียคงไม่ได้แต่งเขยอาจจะได้แต่งสะใภ้เข้าบ้านแทนแล้วมั้ง
-
ไม่ๆๆๆ ไม่เอาดราม่า อย่านะ ไม่เอา :ling1:
คนแบบคุณจิตไม่เหมาะกับดราม่าหรอก จริงๆนะ
-
อะไรยังไง เกิดอะไรขึ้น!!!! อย่าบอกนะว่าพี่เชนโดนคุณจิตจับกด!!!
-
เอ่อ....พี่เชน ไม่ต้องการน้องเขยให้น้องสาวแต่อยากจะเอามาเป็นพี่สะใภ้ให้น้องสาวใช่ป่ะเนี่ยไปขึ้นครอมเขาแบบนั้นน่ะ(ก๊าก)
-
คงไม่ใช่แค่มาเยือนแล้วมั้ง ..
-
อ๊ากกกกกกกส์ ค้างงงงงงงง :serius2:
มาถึงก็โดนพี่เขยจับกดเลย
แล้วยังงี้จะได้เป็นน้องเขยหรือสะใภ้กันแน่ล่ะเนี่ยคุณจิต .. :hao7:
มาต่อไวๆน้า เค้ารออยู่
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องนิดจัดให้คุณจิตทั้งที ต้องคอยดูแบบติดขอบแล้ว
ว่าแต่พี่เชนอย่าทำอะไรรุนแรงนะสงสารน้องจิตบ้าง คริๆ
-
เหอะๆๆ บทเริ่มต้น...ใหม่ อันแสนเจ็บแสบ 555+++
-
:katai2-1: คุณจิตจะรอดไหมเนี่ย5555555 อย่าดราม่าเหมือนเรื่องคุณยามเลยนะๆๆ
-
อะไรอ่ะ อะไรรรรร :katai1:
-
:pig4:
-
เกิดอะไรขึ้นกับคุณจิต
-
เชียร์ให้พี่เชนกดให้ได้นะ
-
555555555555555555555555555555555555+
เสร็จแน่คุณจิตตตตต
-
ดูน้องเขย หรือว่าที่ภรรยากันแน่ หมอเชน
-
จูบเลย จูบเลย
-
พี่หมอจัดการคุณจิตเลย :z1:
รวบหัวรวบหางกินกลางลำตัว :man1:
-
เชนจะอะไรนักหนากันนั่น
-
แง่ :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาตามอ่าน ภาคแรกสนุกมาก จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเราซึ้ง
แต่พอมาเจอบทพิเศษตอนของพี่โซ่น้ำตาแตกหน้าจอเลย :mew6:
ภาคใหม่เป็นของคุณจิตกับพี่เชน เอ่อ ชอบท่าจะมันส์ ไม่ปกติทั้งคู่ ฮ่าๆๆ ตามๆๆๆ
:ling2:
จะถูกจับกดตั้งแต่แรกหรือปล่าวน๊าาาา
-
เดาพล็อตเรื่องไม่ถูกเลยแหะ..ทำไมพี่ชายเหมือนโกรธอะไรคุณจิตมากมาย..
-
o22 อิพี่เชนนนนน แกเล่นได้แรงมาก แกเปนเมียคุณจิต :z3: เอาความหวังวิบวิบๆชั้นคืนมาเลย :o12:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เชนเป็นรับ!? รับไม่ด้ายยยยยยยยยย!!! #สครีมแปป
โฮววววววววววววววว เอามาดพระเอกชั่วร้ายคืนมา!!!!! ทำไมแกไม่บอกแต่แรกว่าเป็นเคะราชินีฟร่ะะะะะะ
อิมเมจไม่ให้อย่างแรง แม่ง! กูจิ้นออกแต่กระเทยถึกว่ะ โฮวววววววว
-
อึ๋ยยยยยยยย!!
รอ รอ รอ รอเอ๊าะ!
TT มาต่อเร็วๆน้า เค้ารออยู่
พี่เชนเอาใหญ่เเล้ว
เรื่องเลยไปถึงไหนถึงไหนเเล้เนี่ย
:katai3: :katai3: :katai3:
-
พี่เชนโดนคุณจิตเสียบ !!!!!! อ้าวเห้ยยยย ผิดคาด ผิดคาด คาดด คาดด o22
ว่าแต่พี่เชนไม่ใช่พี่ชายฝน? แล้วมาก่อกวนคุณจิตไปเพื่ออะำไร
หรือจริงๆแอบชอบคุณจิตอยู่แล้ว โอ้วววว ยังไงงงง
-
จริงดิ พี่เชนควบเอง !!!!
OMG!!! มันต้องมีอะไรแน่ ๆ เลยอ่ะ
รอลุ้นฉาก...บนเตียงอย่างจดจ่อ ใจสั่นรัว ๆ เอิ๊ก ๆ (หื่นนนง่ะ)
-
เดี๋ยวๆๆๆ อยากบอกว่าช็อกกก :a5:
พี่เชนเป็นรับ พี่เชนไม่ใช่พี่ชาย แล้วพี่เชนเป็นใครหว่า???
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
:a5:ในที่สุดความหวังลึกๆของเราที่อยากให้พี่เชนได้สามีก็เป็นจริงงงงง o18
แต่ก็แอบช็อคเหมือนกัน ว่าแต่งงตามคุณจิตตกลงพี่เชนมันเป็นอะไรกะยัยน้องฝน? :ling1:
คงไม่ใช่คนรักเก่าหรอกใช่ม๊ายยย :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
เฮ้ยยยยยย !!!
ตกใจแทบสิ้นสติ
คือตกใจว่าพี่เชนเป็นเคะไม่พอ พี่เชนยังไม่ใช่พี่ชายน้ำฝนอีก
เฮ้ยยยยยย !!!
-
พี่เชนเป็น ค-เคะรึนี่! :a5: o22
แล้วอิมเมจพี่เชนเป็นพระเอกในหัวอิฉันนี่มันคืออัลไลลลลลลล้! orz
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ทำไมเราถึงเพิ่งมาเจอเรื่องนี้เนี่ย ฮึ่ยยยย !!! อยากบอกว่ามันสนุกมาก อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยจริงๆ ง่วงจนตาจะปิดก็ยังอยากจะอ่าน ชอบแนวนี้มากๆ แบบว่าถึงแรกๆจะตบเข่าดังฉาด แบบว่า "กูว่าแล้ว" ก็ตามเถอะ แต่พออ่านๆมาเราว่ามันแปลกและน่าสนใจดี ที่ว่าแปลกก็ตรงที่คุณนิดเป็นอัมพาตนี่แหละ แนวนี้ไม่ค่อยมีคนแต่งเท่าไหร่ แถมดราม่าก็ยังเรียกน้ำตาได้อีก อ่านแล้วเข้าถึงอินเนอร์ของตัวละครจริงๆค่ะ คุณผักกาดตอนแรกนี่น่าตบให้คว่ำ ทำร้ายจิตใจคุณนิดได้ลงคอ แต่พออ่านมาเรื่อยๆ ก็ได้เห็นความน่ารักของคุณผักกาดมากขึ้น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคดีเก่าที่อิผักกาดทำไว้กับนิดมันก็ไม่ได้ลดความน่าหมั่นไส้ลงไปได้ อ่านแล้วแอบสะใจ เพราะเรื่องมันดำเนินไปตามเหตุและผลที่มันควรจะเป็นดี ยิ่งผักกาดทรมานเพราะเป็นห่วงคุณนิด หรือกระวนกระวายเพราะคุณนิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสะใจ เพราะอิผักกาดมันน่าโดนจริงๆ กว่าจะรักกันดีๆได้ก็ลุ้นจนเหน่ือย แถมตอนท้ายยังมีหนูเล็กมาร่วมสร้างสีสันอีก น่ารักๆจริงๆ ครอบครัวนี้สมบูรณ์แบบขึ้นมาทันใด พี่เชนแกน่ารักดีนะ ดูกวนประสาท เจ้าเล่ห์ และขี้วางแผนจริงๆ ป่วนชาวบ้านเค้าไปหมด แต่แกก็มีเสน่ห์ในแบบของแกแหละ งานนี้คุณภูมิจิตคงต้องรับมือหนักหน่อยแล้ว คู่ปรับไม่ค่อยจะธรรมดาสักเท่าไหร่น่ะสิ ท่าทางพี่เชนแกต้องเกิดปิ้งปั้งคุณภูมิมาก่อนแน่ๆ ไม่งั้นไม่ลงทุนก่อเรื่องได้มากมายขนาดนี้หรอก คึคึ ว่าแต่พี่เชนแกเป็นเมียน้องภูมิเหรอ วเราว่าไม่น่าจะใช่ เพราะตอนภูมิตื่นมา เห็นบ่นว่าปวดตัวไปหมดนี่นา ท่าทางจะมโนเลอะเลือนซะแล้วมั้ง คุณภูมิจิต ถือว่าเจ๊ขอ ได้โปรดอย่ามโนอะไรที่ทำร้ายภาพพจน์มาดแมนและแฮนด์ซั่มของพี่เชนได้ไหม หือ ? เจ๊ทำใจมิได้~~~~ อ่อ อีกเรื่องอ่านตอนพาร์ทของเจ้าโซ่นี่มันสะเทือนอารมณ์มากเลยนะ คงเพราะเราเคยเลี้ยงหมามาด้วยมั้ง แต่มันไม่ได้จากไปอย่างสงบเหมือนคุณโซ่นี่สิ ฮึก คนเขียน เขียนได้ดีมากจริงๆ ดราม่าก็สะเทือนใจไปถึงไส้ติ่ง เฮฮาปาจิงโกะก็หนุกหนานในอารมณ์ ขอบคุณคนเขียนจริงๆค่ะที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้ขึ้นมา เราประทับใจมาก เม้นรวบยอดคงไม่ว่ากันนะ ใจจริงอยากเม้นอะไรเยเะแยะแต่จิ้มในโทรศัพท์ มันลำบากที่จะบรรยายออกมาได้หมด ความคิดมันไปก่อนมือทุกที ㅠ ㅠ จะติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ว่าพี่เชน (ของเรา) จะกลายร่างเป็นเมียน้องภูมิคนซกมกจริงเร้อออ ไม่มั้งงงงง
-
คุณพระนึกว่าพี่เชน รับ เห็นเคยอุ้มคุณนิดได้ นึกว่าตัวใหญ่อ่ะ o22
นึกว่ารุก ที่แท้ก็รุกขึ้นมานั่ง :a5:
-
เริส พี่เชนมีสามีแล้ว 55555 :haun5:
-
โหย ชื่อตอนน่ากลัวจังอ่ะ เหยื่อ อ่านแล้วเหมือนเรื่องจะดราม่ายังไงไม่รู้
พี่เชน เป็นรับจริง ๆ ด้วย :m3: ตรงอิมเมจเราเลยอ่ะ ความรู้สึกเราคือพี่เชนเป็นแบบ เคะเจ้าแม่ อะไรเงี้ย
พี่เชน ดูทำอะไร ๆได้เกินกว่าที่คนธรรมดาเค้าจะทำกันได้มากเลยนะเนี่ย
ขนาดระงับเบอร์โทรป๊ากับม๊าคุณจิต เผาชุดแต่งงาน เข้าไปนั่งเล่นในบริษัทคุณจิต
เหมือนเป็นพวกมาเฟีย ผู้ทรงอิทธิพล มากกว่านักกายภาพธรรมดาเลยนะเนี่ย
แล้วสรุปพี่เชน ไม่ใช่พี่ชายของน้องฝน ว่าที่เจ้าสาวของคุณจิตเหรอ แล้วคุณนิดกับคุณฉกาจรู้รึเปล่า
แล้วทำไมต้องบอกคุณจิตไปแบบนั้นด้วยล่ะ เพื่อเข้ามาใกล้ชิดคุณจิตเหรอเนี่ย
แถมมอมเหล้าคุณจิต มีอะไร ๆ กัน จนกลับไปแต่งงานไม่ทัน ว่าแต่ป๊ากับม๊าจะรีบจัดงานแต่งไปไหนเนี่ย
เจ้าบ่าวยังกลับไม่ถึงบ้านเลย กะลงเครื่องปุ๊บเข้าพิธีปั๊บเลยเหรอ ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยอ่ะ
แล้วสรุป เรื่องทั้งหมดพี่เชนทำไปเพราะอะไร ทำเรื่องใหญ่โตมากเลยนะเนี่ย
พี่เชนรู้จัก แล้วแอบรักคุณจิตอยู่ก่อนแล้วรึเปล่า ถ้าไม่ได้รัก จะถึงขนาดมอมเหล้าเพื่อจะมีอะไรกันเลยเหรอ
อา..ปริศนาเยอะแยะเลยอ่ะ ไม่อยากเครียดได้มั้ยจ้าาาาาา :ling1:
รอตอนต่อไปจ้ะ รอเฉลยอยู่น้า ขอบคุณคุณ 403 ค่ะ :L2:
-
เห้ย มากินไส้กรอกเฉยเลยพี่ แม่งเซอไพร์เกินไปละ เมียหวงหึงโหดชัวเลยอ่า อนาคต คุณพระ
-
พี่เชนทำคนอ่านงงอะ
ไม่น่าเชื่อว่าพี่เชนจะเป็นรับ ออกจะเจ้าเล่ห์และเจ้าแผนการขนาดนี้
แล้วยังไม่ใช่พี่ชายว่าที่เมียอีก ว่าแต่พี่เชนแอบชอบคุณจิตตั้งแต่เมื่อไร
เคยเจอกันตอนไหนงง :katai1:
-
พี่เชนเหมาะกับเคะราชินีสุดๆ
แต่พี่เชนจะหลอนไปป่าววะเฮ้ยยยยยย -*-
อาภูมิจิตไม่น่ารอดจากเงื้อมือของพี่เชนอ่ะนะ
สู้ๆนะคุณจิต ขอใให้เอาคืนพี่เชนให้ได้ในเร็ววัน TT
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย? พี่เชนไหงเป็นรับวะค่ะ
ขอเวลาสตั้นยาว คือแบบอ๊ากกกกกกกกกกกกกกกT____T
ไม่ๆ อาจจะเป็นการเข้าใจผิดค่า อีน้องภูมิของเราคงฝัน ฮึก.....
ทำไมล้อเล่นแรงกันแบบนี้ :m15:
รอตอนต่อไปค่ะ............. :sad4: :o12:
-
โอ้คุณพระ !!
พี่เชนโดนคุณจิตจับกด
มาขยายความด่วนค่ะ =w=
ถ้าพี่เชนไม่ใช่พี่ชายของอาหมวย
ว่าที่ภรรเมียคุณจิต พี่เชนเป็นใคร
คุณนิดคงจะสมรู้ร่วมคิดด้วย
แต่ที่แน่ ๆ พี่เชนป็นราชินีเคะแน่ ๆ
พี่แกโยกเองเลย o22
-
พี่เชนเป็นเมียคุณจิต :a5: แมนรับบ่ได้ แมนรับบ่ได้ :ling1:
ในที่สุดคุณจิตก็ได้เมีย แต่เมียเป็นผู้ชาย :pigha2:
-
อ้าวมายังไง
-
:a5:
-
อ่านตอนนี้จบล่ะช็อคคคคคคคคคคคคคคคคคค :a5: :a5: :a5:
ช็อคที่1 พี่เชนเป็นรับ o22
ช็อคที่2 พี่เชนไม่ใช่พี่ชายคนที่คุณภูมิจิตจะแต่งงานด้วย :hao3:
สรุป อิพี่เชนเป็นใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่เชน อ่านถึงจุดนี้บอกเลยเหมือนมีใครมาตบกระบาลแแกเป็นเคะ ฉันจิ้นแกว่ากินเหล้าแล้วแกจะจิ้มคุณจิตแต่แก แก แก ไปขึ้นเค้า ฉันรับไม่ได้ โอยจะเป็นลม เอายาดมมาหน่อย :ling1: :ling1:
-
ทำไมเราอ่านเหมือนพี่เชนจะรุก เพราะนิสัยคุณภูมิจิตจุกจิกเหมือนผู้หญิง
-
เชนชอบจิตตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือเปล่าเนี่ย
-
o22 เอิบ...<-------- อาการแรก หลังได้ยินป๊าบอกว่า ไม่มีพี่ชาย!!!
:m31: อ๊ากกกกกกก <------ อาการที่สอง... อ๊ายยยยยยยย แล้วที่ซั้มกันกับไอ้คุณภูมิจิต เพราะอะไร?
ไม่ใช่เพราะเป็นใครแบบอิคุณภูมินะคะ กรี๊ดดดดด
มีนัยยะแอบแฝง?! แสดงว่าต้องหลงรักภูมิจิตมาก่อนหน้านั้นแล้วแน่ๆ
สงสัยจะตอนที่ดูแลนิดอ่ะ ชิมะ?
-
เอามือทาบอกแล้วอุทานเบาๆ "คุณพระ เหี้ยแล้ว"
พี่เชนเป็นรับ !!! ตกใจจนเกือบตกเก้าอี้
คุณจิตเสียพี่เชนแล้วจ๊า หรือเป็นแผนของนาง หรืออะไรยังไง ???
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. ไม่น่ากลาดเลยพี่เชน ทำไมไม่เสียบมันแทนน๊า ???
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่เชนเป็นเคะราชินีก็ไม่บอก หลงเข้าใจผิดมาตั้งนาน
ว่าแต่เรื่องนี้มันยังไงๆอยู่นะ ตกลงพี่เชนเป็นใครมายังไง โอย อยากรู้เรื่องเมื่อคืนด้วย ฮ่าๆๆๆ
รออ่าน และรอหนังสือจ้า
-
รับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่เชนเคะ TT^TT
-
พี่เชนเป็นรับบบบบบบบบ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :a5:
แต่ก็ :-[ :-[ ว่าแล้วมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าคุณจิตไม่น่าจะโดนกด
:hao6: :hao6: รอตอนต่อไปจ้ะะ
-
เฮ้ยๆ
เดี๋ยวนะ!?!
:a5: :a5: :a5: :a5:
พี่เช๊นนนนนนนนนนนนน =[]=!!!!
orz
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
อะไรกันเนี่ยยยย อุ๊ต๊ะ!!!!!!!!!!! พี่เชนของช้านนนนนโดนอิคุณจิตเสียบเรอะคะ
เครียดแป๊บนะ หลงคิดว่าพี่เชนมันรุกมาโดนตลอดเลยอ่ะ
ทำไงดีรู้สึกหน้าแตกอย่างบอกไม่ถูกเลย กี๊สสสสสสสสสสสสสสส
แล้วนี่อาหมวยของป๊าไม่มีพี่ชาย แล้วอิพี่เชนมันเป็นไผล่ะคะ งงค่ะ
ชอบเรื่องนี้จัง ตื่นเต้นตลอดเวลา ฮ่าๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ กอดๆคนเขียนค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ๊ากกก คดีพลิก
แบบนี้มีซัมติ้งอะไรยอกย้อนแบบโรแมนติก หรือดราม่าล่ะเนี่ย
-
อึ้งกันไปเป็นแถบ o13
ช็อคกันไปเลยทีเดียว
-
เฮ้ย ไหงแมนๆแบบพี่เชน กลายเป็นเมียคุณจิตไปได้
-
ณ จุดนี้ บอกได้เลย ว่าพี่เชนสับขาหลอกน้องงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คุณพี่ :katai1: :katai1: :katai1: น้องก็นึกว่าคุณพี่เมะมาตลอด
ที่ไหนได้ ต้องอ่านตรงประโยคเอ็นซีทวนสามสี่รอบ เพราะคิดว่าอาจจะเข้าใจผิดได้
แต่ไม่ใช่ค่ะ ตึ่งโปะ! พี่เชนเป็นรับจริงๆ อุต๊ะ!!!!!
ถึงจะเคะแต่ดูทรงแล้วคงเป็นเคะราชินีสินะ เล่นซะน้องภูมิหัวปั่นเลย
พี่เชนเค้ามีจุดประสงค์อะไร ดูเหมือนก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนป่ะ
เพราะตอนพี่เชนเข้ามาน้องจิตก็โกทูเจแปนไปแล้ว
-
:o12:เอาจริงดิ หมอเชน
เห็นแรงๆอย่างงั้น ไหงยอมเป็นเมียคุณจิตได้ง่ายๆเนี่ย
โฮฮฮฮ ความฝันของชั้นที่จะเห็นคุณจิตโดนกดก็อดอะจิ :o12:
-
ว้ากกกกกกกกกก
อ่านเเล้วอ่านอีก คนเขียนพิมผิดมั้ยย หรือพิมผิด คนที่แยกขาออกมัน คุณจิตเปล่าว้ะ
โอ้ยยยย หักมุมมาก พ่อหนุ่มมาดร้าย อารมณ์ลึกลับของฉ้านนน
-
อ่าว พี่เชน :a5:
-
ช็อคจริงอะไรจริง พี่เชนแรงมาก(เป็นเคะด้วย บร๊ะ!)ทำเอาพูดไม่ออก..สรุปพี่เป็นใครคะเนี่ย
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่า!! แต่แบบผิดคาดพี่เชนนิดหน่อย!! ไม่คิดว่าเอ่อ...
-
:a5: :a5:
พี่เชนผู้หล่อร้าย ไหงกลับตาลปัตรอย่างนี้ :ling1:
แล้วพี่แกต้องการอะไร มาหลอกภูมิจิตทำไมเนี่ย
-
สงสารคุณจิตผู้บอบบาง?จริงๆ ได้เมียถึกซะอย่างงั้น
คุ้นๆว่าสองคนนี้เคยเจอกันที่บ้านคุณผักกาดใช่มั้ยนะ???
-
เงิบตรงที่พี่เชนเป็นรับ ..... o22
-
5555 ไหนงั้นอ่ะ พี่เชนนนน ทำไมเป็นเคะได้นิ
หรือว่ายังไง อ่านแล้วเข้าใจว่า พี่เชนเป้นเคะ ไอ้คุณจิตรเป็นเมะ
ใช่ไหมอ่ะคะ
-
เงิบบบ พี่เชนไม่ใช่พี่ชายฝนเเล้วเกี่ยวไรด้วยง่ะ o22
ส่วนเรื่องเป็นเคะไม่ค่อยตกใจเท่าไร เพราะในหัวนึกไว้เเบบเป็นได้ทั้งรุกเเละรับ คือถ้าเป็นเมะก็เมะเเบบร้ายๆเจ้าเล่ห์ ถ้าเป็นเคะก็เคะราชินีไปเลย
เลิฟฟฟฟพี่เชน :กอด1:
-
อ้าวเฮ้ยยังไงคุณจิตได้เมียเสอย หรือเป็นการเข้าใจผิดหรือเรื่องจริง โอ้ยงง แต่ก็สนุกสุดๆ ชอบมากๆค้า
-
อิพี่เชนเป็นรับ o22 :a5: :a5:
ช๊อกอย่างแรงง :a5:
เอามาดพระเอกเจ้าเล่ห์ เค้าคืนม๊าาาาาาาาาา :z3: :z3:
-
ภูมิอาจจะโดนพี่เชนหรอก หรือมโนไปเองนะภูมิ
ไม่จริง พี่เชนไม่ได้รับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เงิบเลยค๊า
ไม่จริ๊งง.....ไม่จริงงงงงงงง
ทำไมให้พี่หมอเชนของเค้าถูกเสียบด้วยง่า
คิดมาตลอดว่าพี่หมอเชนต้องรุกคนอื่นเท่านั้น
นี่มันอะไรก๊านนนนนนนน หรือเพราะโลกร้อน (เกี่ยว?)
เอ๊ะๆๆๆ หรือผลัดกันรับผลัดกันรุก อิ๊อิ๊
-
คือไม่ไรหรอกที่ดิ้นกันนิ ไม่ใช่เพราภูมิจิตมันจะแต่งงาน แต่ เพราะพี่เชนกลายเป็นเมียภูมิจิตนินะสิ o22
เออแต่ว่าไป ก็ดีเหมือนกันนะ ฮ่าๆ สงสัยฝนนิอาจจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับพี่เชนหว่า อาจจะเป็นแฟนก็ได้เนาะ
รอดูตอนหน้า
-
TOT ไม่จริงอ่ะ พี่เชนไม่มีทางเป็นรับแน่ๆๆ
แล้วพี่เชนมาหลอกว่าเป็นพี่ชายว่าที่เมียจิตทำไมเนี่ย
โอ๊ยๆๆ ลุ้นจริงๆ
-
อ๊ะ.....พี่เชน ไหงไปขึ้นขย่มคุณจิตล่ะ
-
o22 o22 o22
พี่เชน .... เป็นเมียคุณจิตไปแล้วเหรอออออ ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อ้ายย เกิดอะไรขึ้น ไหงเป็นรับล่ะเชน เราเข้าใจผิดมาตลอด
-
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนะคะๆ
เราอ่านผิดหรือเปล่า
พี่เชน รับ?
โอ้วม่ายยยยยยยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน่าเชื่ิอ
ช็อกซีนีม่าสุดๆ
แก แต่เราว่ามันต้องมีอะไรเบื้องหลังแน่ๆ เลยว่ะ
คิดมานานล้ะว่าคุณภูมิจิตยังไง้ยังไงก็เคะ
พลาด ต้องจินตนาการรูปร่างพี่เชนใหม่ล่ะ
แยกขากว้างๆ นะคะพี่เชน
แต่ร้ายลึกแบบนี้ต้องให้รางวัลเสียหน่อยแล้ว
-
เห้ย พี่เชนเป็นรับหรอเนี่ย นึกภาพไม่ออกเลยอะ :hao7:
ถ้าไม่ใช่พี่ชาย หรือจะเป็นแฟน? แต่นะ...พี่แกเหมือนจะเล่นแรงไปป่าว :mew2:
-
อึ้ง ผิดคาดอย่างแรงเลย
พี่เชนไมกลายเป็นงั้นอ่ะ
แล้วถ้าไม่ใช่พี่ชายเจ้าสาว
แล้วจะเป็นใครละเนี่ย
-
เปรี้ยง!!! :a5: พี่เชนรับ!! ตบฉากหักดังผว้ะเลย o22 ดูเหมือนจะมารุกตั้งแต่ช่วงอินโทรแล้ว มารับซะได้ (ฮา)
-
พี่เชนเป็นเมียคุณจิตหรอเนี่ย ตึ่งงง แต่เรื่องนี้ยังไม่ค่อยฮาเลยค่ะ พี่เชนออกแนวพาดราม่า 5555
คุณจิตขอมุกเยอะๆหน่อยสิ เอาให้กลายเป็นเรื่องตลกเลยนะ 5555
-
ชอบพี่เชน ดีใจที่นางได้เป็นเคะราชินี สมกับนิสัยจริงๆๆๆๆ
-
ทำใจให้แข็งแรงหลายเดือน เพื่ออ่านตอน แผน (อ่านแล้วปวดใจต้องหยุดอ่าน) แล้วต่อจนจบ ขอบคุณ คนเขียน ตัวละครทุกตัว มีความเฮฮา เศร้า อบอุ่น ปวดหัวใจ ครบทุกอารมณ์ เรียกน้ำตาให้นองได้ กะคุณโซ่ ชีวิตของคุณฉกาจนี่ บังเอิญ จัง เจอคุณโซ่ หนูนิด หนูเล็ก เป็นความโชคดีที่สุด
-
รู้สึกเหมือนจะดราม่ากันแบบจิตๆ หึหึ
-
หนูเล็กกะคุณพ่อคุณยามน่าร๊ากกกกกก :hao7:
พี่เชนเขาเเรงได้ใจ แต่อย่างว่าเป็นใครใครก็แค้น คุณพ่อแมร่งทำยังงี้ได้ไง :angry2:
พี่เชนก็น่ากลัวอะ จิตหน่อยๆป่ะพี่เชนนี่ :mew5: แต่พี่เชนก็น่าสงสาร :hao5:
คุณจิตใช้ความรักเยี่ยวยาจิตใจพี่เชนที :กอด1:
แอบสงสารคุณจิตเบาๆ จะตามพี่เชนจอมร้ายเคะราชินีทันไหมนี่ เห็นโดนหลอกตลอด :hao4:
-
:pighaun: พี่เชน นางร้ายมากกก
คุณจิตตายแน่ :z1:
-
เข้าแผนนางสินะ แม่คนจ้าวแผนการ ทำอะไรลงไป๊ ยอมเปลืองตัวขนาดนี้เชียว
ยอมตกเป็นทาสพี่เชนต่อไปซะเถอะนะคุณจิต :haun4:
-
เราว่าพี่เชนต้องมีอดีตฝังใจอะไรสักอย่างเกี่ยวกับผู้ชายแน่เลย
เดาไปทั่ว อิอิ
-
โอ้ยยยยย
เชน นางแรง มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะเป็นลม :really2: :really2:
-
ฮืออออๆๆ มาเม้นต์ตอนที่ 2 ไม่ทัน :hao5:
ช็อคค่ะช็อค ช็อคจริงๆ
พี่เชนเป็นรับ..
โอ้วม่ายยยย ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงง !? Q ^ Q
เราคิดว่าพี่เชนเป็นรุกมาตลอดตั้งแต่เรื่องคุณนิดละนะ
แต่เอาเหอะ จะพยายามทำใจแล้วอ่านต่อไปค่ะ...
:katai4:
-
พี่่เชนน่าสงสาร แต่เราสะใจในสิ่งที่พี่เชนทำว่ะ หึหึ
ภูมิก็ได้เชนแล้วก็รับผิดชอบไปซะสิ
-
แรงได้โล่เลยพี่เชน
-
พี่เชนน่ากลัว เหมือนมีกลิ่นอายของความจิตหน่อยๆเลย
ว่าแต่ฝนเห็นภาพไปเต็มๆจะเกิดไรต่อไปนะ
-
สุดยอดมากพี่เชน เราขอเป็นผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการในการก่อการร้ายครั้งนี้เลย :a2:
เกลียดนักไอ้พวกชอบหักหลังคนอื่น มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น รักลูกอีกคนได้แต่กับอีกคนทำเป็นรังเกียจ
ทั้งๆที่คนที่น่ารังเกียจที่สุดคือแกนั่นแหล่ะ ไอ้ศรุต!! คนที่เป็นตัวมารก็คือแก จริงๆเเล้วเมื่อกี้น่าจะออกไปอยู่ด้วยกันเลยนะ
แต่ก็นะถ้าออกไปหมด นังลูกสาวก้ไม่เห็นอะไรดีๆอ่ะดิ o18
คนไม่รู้จักบุญคุณคน ที่มีทุกวันนี้ได้ก็เพราะแม่ของเชน บ้านที่แกพาผู้หญิงแพศยามานอนก็บ้านของเเม่เชน
แกหาว่าเชนมาคุกคาม เเล้วเคยถามตัวเองกลับไปบ้างมั๊ยว่า ทำไมลูกคนนึงถึงทำกับพ่อตัวเองได้ขนาดนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นพ่อที่เฮงซวยและเป็นคู่ชีวิตที่สารเลวหรอกเหรอ คนแบบนี้ไม่น่าอยู่อย่างความสุขได้นานเลยนะ
ผู้หญิงก็เหมือนกัน หน้าด้าน ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยว่าที่อยู่ที่กินทุกวันนี้ มันเเลกมาด้วยน้ำตาของใคร(ถ้านึกได้ เค้าจะทำเหรอ?)
กล้าที่จะมีความสุข กล้าที่จะชูคออยู่อย่างหน้าชื่นตาบาน ภูมิใจกับสิ่งที่ได้มาเนอะ
ทั้งๆที่ทำให้แม่ลูกคู่นึงต้องกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ โดนเเค่นี้ยังน้อยไปนะ
เป็นเราจะระรานให้มากกว่านี้ จะตามจองล้างจองผลาญให้พังกันไปข้างเลย จนกว่าจะสาสมกับสิ่งที่มันทำ
รับไม่ได้จริงๆ จะมีใหม่ก็มีไปสิ ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย จะไปทั้งทีทำไมไม่ไปแต่ตัว
ถ้าบอกว่าช่วยครึ่งนึงก็เอาไปเเค่ครึ่งเดียวสิ ทำไมต้องเอาสิ่งที่เราสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำเเรงของเราอีกครึ่งไปให้คนอื่น
ทำไมต้องหยามศักดิ์ศรีกันขนาดนี้ จะไม่รักก็บอกกันดีๆ จะได้เคลียร์กันหรือจบสวยกว่านี้ ต่างคนต่างไป วินวิน
นี่อะไร ใจคนมันครอบครองเป็นเจ้าของไม่ได้หรอก...เข้าใจ แต่สิ่งของถ้ามันเป็นของเราคือมันเป็นของเรา
ถ้าเราไม่ให้ ใครหน้าไหนก็มาเเย่งไม่ได้ เรื่องผู้ชายถ้าจะไปก็เรื่องของมัน แต่ของๆเราจะเอาไปให้คนอื่น...ไม่ได้!!
ที่เเค้นกว่าและปรี๊ดที่สุดคือ ถ้ามันจะไม่นึกถึงใจเราไม่เท่าไหร่(นี่ขนาดไม่เท่าไหร่?)
เเต่มันไม่นึงถึงจิตใจของลูกเลย นี่ต่างหากประเด็น!!!!หมามันยังรักลูกของมันเลย ไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว???
สำหรับเรานะสามีภรรยาเลิกเเล้วก็เป็นคนอื่น เเต่ลูกไม่ใช่ไง
หึ!! แต่ก็นะ รักเหมือนกันนะลูกแต่รักไม่เท่ากันไง น่าสมเพชหนักกว่าเก่าอีก
เพราะฉะนั้นเจอเเบบนี้ก็ดีถมไปละ เชื่อว่ายังต้องเจอหนักกว่านี้ กะอีเเค่บริษัทเจ๊ง!! งานเเต่งลูกสาวสุดที่รักล่ม
หรือแม้ว่าที่สามีของลูกสาวสุดที่รักต้องมาเป็นสามีให้ผู้ชาย เเละผู้ชายคนนั้นก็คือลูกชายสุดชังของตัวเอง...หึ!! แค่นี้เบาๆจ้าาาา
บอกตรงๆเลยนะคะไม่อยากให้คุณ 403 มาเขียนแก้ต่างความชั่วร้ายของผู้ชายคนนี้เลย
(แต่ถ้าจะเขียนเราก็คงได้แค่นอยด์ เพราะยังไงเราก็ยังอ่านอยู่ดีT T)
อยากให้เจอจุดจบ เวรกรรมตามสนองอย่างเเสนสาหัสไปเลย
ส่วนคุณเชนพบเจอความรักจากคุณจิตมีความสุขอร่อยไปเลย เย้!!
เพราะเชื่อว่าคุณจิตจะทำให้พี่เชนลดความแค้นลงได้ เชื่อว่าคุณจิตมีวิธีช่วยดูแลจิตใจของพี่เชน
เหมือนชื่อนั่นแหล่ะ ภูมิจิต
เราไม่เคยคิดอยากสนับสนุนให้ลูกทำแบบนี้กับคนเป็นพ่อนะ
แต่ถ้าให้เลือกระหว่างน้ำตาของเเม่กับความสุขของผู้ชายเห็นแก่ตัวเเล้วล่ะก็
หึ!!! จนกว่าเค้าจะมาอ้อนวอนคุกเข่าขอขมาขอโทษเเม่ ไม่ต้องคืนอะไรให้ทั้งนั้น แค่นี้ก็พอ จะถือว่าทำทานใช้เวรใช้กรรม
ปล.ขอโทษที่โมโหร้ายขนาดนี้ เเต่สุดจะทนจริงๆ ปกติผู้ชาย(คน)สมัยนี้ส่วนใหญ่ที่พบก็น่ารังเกียจแบบนี้เลย
พอมาเจอในนิยาย มันเลยสุดจะกลั้น เก็บความรังเกียจเอาไว้ไม่อยู่เเล้วล่ะค่ะ
อาจว่าไปเยอะโดยที่ยังไม่รู้เรื่องราวที่เเท้จริง เเต่มันทนไม่ไหวนี่นา
อืมมม เพราะคุณ 403 แต่งได้ดีจนเราอินเว่อร์ด้วยละ ยังไงก็ขอโทษอีกทีนะคะ
ติดตามเเละเป็นกำลังใจอย่างสูงค่ะ :กอด1: :L2:
-
....
-
พี่เชนน่าสงสาร :sad4: :sad4:
เป็นใครก็ต้องโกรธ พ่อเล่นจดทะเบียนกับคนอื่นทั้งๆที่มีตัวเองกับแม่อยู่แล้วแท้ๆ
แถมยังหน้าชื่นตาบานสามคนพ่อแม่ลูกไม่ได้สนใจตัวเองกับแม่ที่เป็นคนลำบากด้วยกันมา
ก็ไม่รู้ว่าแม่ของฝนรู้มั้ยว่าเค้ามีลูกมีเมียอยู่แล้ว แต่ความจริงถ้ารู้เรื่องแล้วมันต้องรู้สึกอะไรบ้างสิ
สำหรับเราคนที่แย่ที่สุดคือพ่อของเชน ตอนนี้เรายังอาจมองและรับรู้เรื่องเพียงแค่นี้
อาจจะด่วนตัดสินไปก็ได้ แต่เราไม่ชอบจริงๆนะ
ที่มามีความสุขกันในบ้านของแม่เชนแล้วทำเหมือนเชนไม่ใช่ลูก จ้องแต่จะไล่
ขอเชียร์พี่เชน ไฝว้เลยค่ะ เอาให้เต็มที่ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้และ จะแก้แค้นทั้งทีก็เอาให้สุดตัวไปเลยทุ่มยอมมาขนาดนี้
ก็ได้แต่หวังว่าคุณจิตจะคอยเยียวยาแผลใจของพี่เชนได้ :hao5: :hao5: :hao5:
ป.ล.หมั่นไส้น้องน้ำฝนแบบไม่มีสาเหตุ๕๕๕+
-
พ่อพี่เชนควรจะโดนให้หนักกว่านี้ เลวว่ะ :m16:
เอาให้หนักแก้แค้นมันทุกคนเลยพี่เชน หนับหนุน o13
-
ถ้าเป็นเรา เราก็คงทำแบบพี่เชนนะ เพราะนั่นเป็นสิทธิ์ของเราเช่นกัน แต่ตอนนี้แรงอ่ะ พี่เชนทำซะ แต่ก็แอบสะใจเล๊กๆ
-
สุดยอดมากพี่เชน เราขอเป็นผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการในการก่อการร้ายครั้งนี้เลย :a2:
เกลียดนักไอ้พวกชอบหักหลังคนอื่น มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น รักลูกอีกคนได้แต่กับอีกคนทำเป็นรังเกียจ
ทั้งๆที่คนที่น่ารังเกียจที่สุดคือแกนั่นแหล่ะ ไอ้ศรุต!! คนที่เป็นตัวมารก็คือแก จริงๆเเล้วเมื่อกี้น่าจะออกไปอยู่ด้วยกันเลยนะ
แต่ก็นะถ้าออกไปหมด นังลูกสาวก้ไม่เห็นอะไรดีๆอ่ะดิ o18
คนไม่รู้จักบุญคุณคน ที่มีทุกวันนี้ได้ก็เพราะแม่ของเชน บ้านที่แกพาผู้หญิงแพศยามานอนก็บ้านของเเม่เชน
แกหาว่าเชนมาคุกคาม เเล้วเคยถามตัวเองกลับไปบ้างมั๊ยว่า ทำไมลูกคนนึงถึงทำกับพ่อตัวเองได้ขนาดนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นพ่อที่เฮงซวยและเป็นคู่ชีวิตที่สารเลวหรอกเหรอ คนแบบนี้ไม่น่าอยู่อย่างความสุขได้นานเลยนะ
ผู้หญิงก็เหมือนกัน หน้าด้าน ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยว่าที่อยู่ที่กินทุกวันนี้ มันเเลกมาด้วยน้ำตาของใคร(ถ้านึกได้ เค้าจะทำเหรอ?)
กล้าที่จะมีความสุข กล้าที่จะชูคออยู่อย่างหน้าชื่นตาบาน ภูมิใจกับสิ่งที่ได้มาเนอะ
ทั้งๆที่ทำให้แม่ลูกคู่นึงต้องกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ โดนเเค่นี้ยังน้อยไปนะ
เป็นเราจะระรานให้มากกว่านี้ จะตามจองล้างจองผลาญให้พังกันไปข้างเลย จนกว่าจะสาสมกับสิ่งที่มันทำ
รับไม่ได้จริงๆ จะมีใหม่ก็มีไปสิ ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย จะไปทั้งทีทำไมไม่ไปแต่ตัว
ถ้าบอกว่าช่วยครึ่งนึงก็เอาไปเเค่ครึ่งเดียวสิ ทำไมต้องเอาสิ่งที่เราสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำเเรงของเราอีกครึ่งไปให้คนอื่น
ทำไมต้องหยามศักดิ์ศรีกันขนาดนี้ จะไม่รักก็บอกกันดีๆ จะได้เคลียร์กันหรือจบสวยกว่านี้ ต่างคนต่างไป วินวิน
นี่อะไร ใจคนมันครอบครองเป็นเจ้าของไม่ได้หรอก...เข้าใจ แต่สิ่งของถ้ามันเป็นของเราคือมันเป็นของเรา
ถ้าเราไม่ให้ ใครหน้าไหนก็มาเเย่งไม่ได้ เรื่องผู้ชายถ้าจะไปก็เรื่องของมัน แต่ของๆเราจะเอาไปให้คนอื่น...ไม่ได้!!
ที่เเค้นกว่าและปรี๊ดที่สุดคือ ถ้ามันจะไม่นึกถึงใจเราไม่เท่าไหร่(นี่ขนาดไม่เท่าไหร่?)
เเต่มันไม่นึงถึงจิตใจของลูกเลย นี่ต่างหากประเด็น!!!!หมามันยังรักลูกของมันเลย ไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว???
สำหรับเรานะสามีภรรยาเลิกเเล้วก็เป็นคนอื่น เเต่ลูกไม่ใช่ไง
หึ!! แต่ก็นะ รักเหมือนกันนะลูกแต่รักไม่เท่ากันไง น่าสมเพชหนักกว่าเก่าอีก
เพราะฉะนั้นเจอเเบบนี้ก็ดีถมไปละ เชื่อว่ายังต้องเจอหนักกว่านี้ กะอีเเค่บริษัทเจ๊ง!! งานเเต่งลูกสาวสุดที่รักล่ม
หรือแม้ว่าที่สามีของลูกสาวสุดที่รักต้องมาเป็นสามีให้ผู้ชาย เเละผู้ชายคนนั้นก็คือลูกชายสุดชังของตัวเอง...หึ!! แค่นี้เบาๆจ้าาาา
บอกตรงๆเลยนะคะไม่อยากให้คุณ 403 มาเขียนแก้ต่างความชั่วร้ายของผู้ชายคนนี้เลย
(แต่ถ้าจะเขียนเราก็คงได้แค่นอยด์ เพราะยังไงเราก็ยังอ่านอยู่ดีT T)
อยากให้เจอจุดจบ เวรกรรมตามสนองอย่างเเสนสาหัสไปเลย
ส่วนคุณเชนพบเจอความรักจากคุณจิตมีความสุขอร่อยไปเลย เย้!!
เพราะเชื่อว่าคุณจิตจะทำให้พี่เชนลดความแค้นลงได้ เชื่อว่าคุณจิตมีวิธีช่วยดูแลจิตใจของพี่เชน
เหมือนชื่อนั่นแหล่ะ ภูมิจิต
เราไม่เคยคิดอยากสนับสนุนให้ลูกทำแบบนี้กับคนเป็นพ่อนะ
แต่ถ้าให้เลือกระหว่างน้ำตาของเเม่กับความสุขของผู้ชายเห็นแก่ตัวเเล้วล่ะก็
หึ!!! จนกว่าเค้าจะมาอ้อนวอนคุกเข่าขอขมาขอโทษเเม่ ไม่ต้องคืนอะไรให้ทั้งนั้น แค่นี้ก็พอ จะถือว่าทำทานใช้เวรใช้กรรม
ปล.ขอโทษที่โมโหร้ายขนาดนี้ เเต่สุดจะทนจริงๆ ปกติผู้ชาย(คน)สมัยนี้ส่วนใหญ่ที่พบก็น่ารังเกียจแบบนี้เลย
พอมาเจอในนิยาย มันเลยสุดจะกลั้น เก็บความรังเกียจเอาไว้ไม่อยู่เเล้วล่ะค่ะ
อาจว่าไปเยอะโดยที่ยังไม่รู้เรื่องราวที่เเท้จริง เเต่มันทนไม่ไหวนี่นา
อืมมม เพราะคุณ 403 แต่งได้ดีจนเราอินเว่อร์ด้วยละ ยังไงก็ขอโทษอีกทีนะคะ
ติดตามเเละเป็นกำลังใจอย่างสูงค่ะ :กอด1: :L2:
เม้นนี้โดนใจเราจิงๆ o13 o13 o13 o13 o13
เรื่องที่พี่เชนเปนเคะเนี่ย เอิ่ม หักมุมไปเยอะเลยแหละ :laugh: แต่เอาเถอะ ยังคงความร้ายกาจไม่เปรี่ยนก้อยังรักเหมือนเดิม จะเคะหรือจะเมะ ก้อไม่สนละ ชร๊านรักพี่เชน ส่วนที่พี่เชนเจอเนี่ยน่าสงสารจิงๆ เทียบกับอิพวกโดนพี่เชนทำคืนน่ะยังน้อยไปนะ สิ่งที่พวกนั้นเจอกับสิ่งทีี่พี่เชนได้รับมามันต่างกันพวกนั้นสามคนพ่อแม่ลูก เลวกันหมดแหละ ไม่แปลกใจเลยที่พี่เชนจะร้ายขนาดนี้ พี่เชนน่าจะเอาให้แรงกว่านี้อีก นังพวกนั้นก้อทำเปนรังเกียจพี่เชน ทั้งที่พวกมันน่ะแหละน่ารังเกียจที่สุด ไม่สิเข้าขั้นขยะแขยงเลยดีกว่า แล้วอย่ามาบอกด้วยนะว่าไม่รู้ พวกแกยกโขยงกันเข้ามาอยู่ในบ้านแม่พี่เชนทั้งที่พวกแกทำกับแม่พี่เชนไว้อย่างนั้น มันสาระเลวเลยแหละ อินังฝนก้อพอกันอย่ามาหน่อมแน้ม เรียกพี่เชนอย่างนั้นอย่างนี้ อิตอแหล แกไปบอกใครต่อใครว่าไม่มีพี่ นั่นแปลว่าแกไม่เคยเหนเค้าในสายตา ไม่เคยนับญาติกับเค้า อิลูกเมียน้อย แม่งก้อเหลือเกิน ความจิงน่าจะจับมันมาล่ามไว้แล้วให้พี่เชนกับตาจิตมีไรกันให้ดูไปเลย ให้แม่งบร้าไปเลย ให้สาสมกัน บริษัทก้อให้มันเจ๊งๆๆๆๆ
สนับสนุนให้มีมาม่าแบบยาวๆเลยกับอิสามตัวนั้นต้องดราม่าเลือดสาดกันไปข้าง ไม่งั้นไม่ยอม :katai1:
ปล.ถ้าคนแต่งจะเพื่อแก้ต่างให้ไอ้อี สามตัวนั้นเอาให้งามๆนะ ไม่งั้นจะนอยๆๆๆๆ (แต่ก้อยังอ่านน่ะแหละ :sad4: แต่แค่อ่านไปนอยไป :z3: ) :m31: :fire: ///อยากตรบอิฝน :beat: แต่กระโดดถีบแม่งสะใจกว่า :z6:
ปล.2 ตอนนี้ คนแต่งสุดยอดมาก เลยนะ ฉากคาบถุงยากแล้วใส่จากปากเนี่ย คุณพระเจอแต่ในแฟนอาร์ต ไม่ก้อพวก CG มาวันนี้คนแต่งแต่งออกมาได้เหนภาพเลย สุดยอดจิงๆ o13 รักคนแต่งที่สุดเลย :กอด1:
-
พี่เชนโหดสัสมากอ่า
ได้ดองกันสมใจละสองบ้านนี้ ได้เขาแล้วก็อย่าลืมไปขอเขานะตัว
-
อ่า.. :ruready//เงิบไม่หาย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แ ร ง ม า ก นั ง พี่ เช น!!
-
พี่เชน แร๊งงงงง.ง..ง.ง....ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! >w<
-
เค้าช็อกอ่ะ ช็อกยิ่งกว่าตอนคุณนิดขาหักอีก คุณเชนเป็นรับ
ทั้งความเจ้าเล่ห์ขี้เล่น เจ้าแผนการ เค้าวาดฝันว่าคุณเชนแกแมนอ่ะ แล้วก็วาดฝันว่าคุณจิตซ๊กม๊กต้องเป็นรับซิเพราะเป็นเพื่อนที่แสนดีของคุณนิด
พลิกล็อคจากที่คิดหมดเลย ช็อคจริงๆนะ
แต่ก็แอบสงสารคุณเชน สรุปว่าเอาใจช่วยแล้วกัน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :pighaun:
ถึงพี่เชนจะร้าย..ก็รักอ่ะ ชอบอ่ะ ร้ายลึกตรงๆ แบบเปิดเผย
ร้ายๆ แบบนี้ ดูดีกว่าร้ายริษยา!! 555+ สู้เขาพี่เชน น้องเชียร์อยู่ 555+
ไม่สงสารอิตาคุณภูมิจิตสักนิด!! อิจฉามากกว่า .. หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยก็ธรรมด๊าดาาาา
ได้คนหน้าตาดี หุ่นดี ขาวจั๊ว น่าเจี๊ยะ แบบพี่เชนมาเฉยชม
นับว่าเป็นบุญมากเลยคุณภูมิจิต 55+ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะจะได้แต่งงานกับยัยคุณน้องฝน
ไม่มีทางได้กินพี่เชนนะยะเนี่ย อย่างพี่เชนถ้าไม่สมยอมเอง คุณภูมิจิตกว่าจะได้กินพี่เชนที ถ้าจะยาก!! 555
ปล.แค่ยาดมไม่พอนะคะคุณนักเขียน!! ยาลม ยาหม่อง ย่าพ่นมาให้หมด!! :ling1:
ขอบคุณอีกครั้งที่แต่งนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน ถ้าให้ดีนะ มาต่อไว้นะคะ
ค้าง!! ค่ะค้าง!! อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :katai1:
-
ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งรู้สึกแล้วว่า เรื่องนี้จะไม่เป็นคอมเมดี้แล้วแน่แท้
ดราม่า ค่อย ๆ มาแล้ว โอเค...ต้องทำใจรับดราม่าแล้วสินะเนี่ย
คุณฉกาจ ช่วยไขข้อข้องใจได้เยอะมาก ๆ พี่เชนก็ไม่ได้โกหกนินะ ยังไงก็น้องสาวจริง ๆ
เห็นพี่เชน จากภาคแรกอย่างนั้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีปัญหาครอบครัวกับเขาด้วย
พี่เชน เหมือนจะร้ายจนคนในครอบครัวพ่อ กลัวจนตัวสั่น แต่เรารู้สึกว่าพี่เชนน่าสงสารจัง
ไม่ชอบที่คุณจิตพูดว่าพี่เชนเลยแฮะ ตัวเองคนนอก ไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง มีสิทธิอะไรมาวิจารณ์
ท่าทางคุณจิต จะเริ่มหลงเสน่ห์ีพี่เชนเอามาก ๆ แต่ก็เหมือนแค่หลง ไม่ใช่ความรู้สึกชอบพออะไร
ส่วนพี่เชน เหมือนคนที่มีความต้องการ แค่ร่างกาย ถึงขนาดพกถุงยางกับเจลหล่อลื่นด้วย
ฝนเห็นแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปล่ะเนี่ย แต่เรื่องนี้คุณจิตจะโทษว่าเพราะพี่เชนคนเีดียวไม่ได้หรอกนะ
ถึงพี่เชนจะยั่ว แต่ถ้าตัวเองไม่ได้ต้องการด้วย พี่เชนจะทำสำเร็จเหรอ ยังไงเราก็เข้าข้างพี่เชนนะ
แล้วยังจะมีการแต่งงานอีกรึเปล่าเนี่ย แต่การแต่งงานมันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ
พ่อพี่เชน กะเอาครอบครัวคุณจิตมาพยุงกิจการรึเปล่า พี่เชนถึงขัดขวาง
โอย ดราม่า ๆ :katai1: จะรักกันได้เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย :ling1: แต่ยังไงก็รักพี่เชนที่สุดนะ :impress:
ขอบคุณ คุณ 403 ค่ะ :3123: :L2:
-
ทำใจอ่านอยู่ตั้ังนานก็จะอ่านตอนนี้จบ :hao5:
อั้ยเราก็คิดว่าจิตต้องฝัน นึกว่าตัวเองเป็นรุก
แต่ตอนนี้ทำใจไม่ได้อ่ะ พี่เชนสุดเจ้าเล่ห์กลายเป็นรับ ว๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!! o22
-
แม่เจ้า...พี่เชนแรงจนหนูจะเป็นลม..
-
กรี๊ดดดดด แรงได้อีกนะพี่เชนนนนนนนนนนน
โอยยย ก็เข้าใจว่าต้องการความสะใจ แต่อันนี้มันก็เกินไปม้ายยยย ฮ่าๆๆๆๆ
ตาภูมิ นายกลายเป็นของเล่นและเหยื่อรายใหม่อย่างสมบูรณ์
-
:a5:
หูยยยย พี่เชนเเรงงงงง เเบบว่าทำเพื่อความสะใจจริงๆ เป็นเรื่องเเน่
-
พี่เชนนนน เคะราชินี ชาบูๆๆๆๆ :call: :call: :call:
-
พี่เชนรับก็ดีเหมือนกันนะ
แต่ขอนั่งทำใจสูดยาดมก่อนซักแป๊บละกันค่ะ :o11: :o11: :o11: :o11:
-
คุณเชนโคตรราชินีเลยอ่ะ 555+++ อยากรู้เหตุผลๆๆๆๆ
-
เอ่อ...นางที่ว่านั่นเป็นแค่คำแทนตัว
แต่ว่า...ก็เห็นว่าอุ้มคุณนิดได้ น่าจะตัวพอใช้ซักหน่อย
ที่ไหนได้...ราชินีมาซะอย่างงั้น ลำบากคุณจิตแล้ว ฮ่าๆๆ
แต่ก็นะ...จะโทษเชนอย่างเดียวก็ไม่ได้
ต่อโทษพ่อมากที่สุด...ส่วนแม่เลี้ยงก็แล้วแต่จะคิด
เพราะคนที่หักหลังคนที่ต่อสู้มาด้วยกันได้ จะให้ไม่หวังผลประโยชน์คงไม่ใช่
หวังว่าคุณจิตจะอ่านเกมของพ่อพี่เชนออก
หรือบริษัทของทั้งคู่กันแน่ที่แย่พอกัน...หวังกับการแต่งงานเหลือเกินนี่ หึหึ
-
:a5: :a5: :a5:
ทั้งช็อค ทั้งมันส์ โอววววววววววว
คือ ไม่คิดว่าจะดราม่า ไม่คิดว่าพี่เชนจะเคะ นอกเหนือความควาดหมายมากค่ะ
ตอนแรกไอ้เราก็นึกว่า รักวัยใส กัดกันกุ๊กกิ๊ก วืดไปเยอะ 55555555
แต่ัทั้งนี้ทั้งนั้นสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
คุณจิต ออกจากบ้านไปอยู่กับพี่เชนเหอะ ป๊าคงไม่รับแล้ว :katai3: :katai3:
-
พี่เชน....
พี่ทำหนูกังวลT^T
หวังว่าเรื่องที่หนูกังวลคงไม่เป็นจริง :ling3:
-
:jul1: นางร้ายกาจมากกกกกก คุณจิต ขอจัดหนักๆ ยกต่อไป :hao6:
-
พี่เชนยอมทำขนาดนี้เลย ไม่คิดว่าผลที่ตามมาจะเป้นยังไงเลยหรอ คุณจิตติดดับพี่เชนซะแล้ว
-
อ่านตอนนี้แล้ว.... สตั้นแบบจัดหนักจัดเต็ม
แต่ก็ :pighaun: :pighaun:
-
ต๊ายยยย พี่เชนนางแรงมว๊าก o22
-
อยากอ่านมุมพี่เชนบางค่ะ :mew2:
-
:laugh: :laugh:ดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พี่เชนแรงและมั่นมากๆ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
คุณจิตตายชัวร์ :heaven
(นี่คือ"ค้าง"แบบจริงๆอะ )
-
หนูเล็กปลุกนิดอย่างนี้บ่อย ๆ แก้มข้ำพอดีนะเนี่ยย แต่ก็อิจฉาาา อิอิ
พี่เชนคงเก็บกด มีเรื่องให้เครียดเยอะแยะ สู้ ๆ
-
ตอนที่ยังเป็นเรื่องของคุณนิด ก็แอบคิดอยู่ว่าพี่เชนน่าจะไม่ธรรมดา
แต่นี่แบบว่า เงิบจริงๆ อย่ามองคนที่ภายนอกนะฮะ :laugh:
พี่เชนมีปมเรื่องครอบครัว แต่ว่าคุณภูมิน่าจะกลายเป็นเหยื่อไปแล้วนะฮะ
แววดราม่าฉายชัดมาเชียว แต่เราก็ชอบฮ่ะ ซาดิสต์ไง :jul3:
-
เชนแรงได้อีก
-
โฮ้มายกอชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
ชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
ชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
ชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
มันบรรยายไม่ไหวแล้ว ขอก๊อชชชชช ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณยำกับหนูเล็กน่ารัก :-[
ว่าแต่...เงิบกับการที่หมอเชนเป็น...เมีย :a5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
พี่เชนเป็นคนมีปมหรือเนี่ยยยยยย เอาตริงๆก็น่าสงสารหวะ
มันคงเจ็บมากจริงๆกับการต้องกลายเป็นคนที่พ่อไม่ต้องการ TT
ว่าแต่พี่เชนแรงได้ใจสุดๆำไปเลยฮร๊ากกกกกกกก :katai5:
-
o22 o22
พี่เชนแรงมาก
เห็นเฮฮาเมื่อก่อนนั้น มันเป็นเปลือกที่หุ้มไว้สินะ
แท้จริงในใจมีปมซ่อนอยู่
-
กรี๊ดดดดดดดดพี่เชน แซ่บเว่อร์!!!!!!!!!!!
คุณจิตนิท่าทางจะติดใจพี่เชนนะ อิอิ
-
พี่เชนแรงจริงๆ ชอบโหมดนี้
เหมือนพี่เชนจะมีความหลังมากกว่านี้ จิตไม่ใช่ ผช คนแรกของพี่ใช่ไหม?!!
-
โอ้ยตาย คุณคนเขียน ยาดมที่ให้มาเกือบเอาไม่อยู่แล้ว อุกรี๊ดดดด พี่เชนนางเป็นเคะราชินี ฮืออออ ภาพมาดแมนและแฮนด์ซั่มเมื่อครั้งดูแลคุณนิดมันหายไปไหนนนน อุกรี๊ดดดดด แต่พอบรรยายว่านางไม่ค่อยประสีประสาแม้กระทั่งจูบ เราก็รู้ได้เลยว่านี่แหละ สิ่งที่นางเป็นมันเหมาะแล้ว โฮกฮากกก แอบน่ารักนะเนี่ย ดูยั่วยวนแบบมีเสน่ห์มากอ่ะพี่เชนขาาาาาา อูยยยย แถมตัวหอมเหมือนกลิ่นวานิลาด้วยอ่า ฮืออออ เคะราชินีแท้ๆ พี่เชนคงทั้งแค้นและก็อยากเรียกร้องความสนใจจากคุณพ่อตัวเองด้วยส่วนนึงแหละ แต่สิ่งที่ทำกับสองแม่ลูกคู่นั้นคงเพราะพี่แกเกลียดขี้หน้าจริงๆ ซึ่งอันนี้มันก็ไม่ผิด เพราะถ้าใครเจอแบบที่พี่เชนเจอบ้าง คงไม่มีใครใจดีเข้าอกเข้าใจ และต้อนรับคนใหม่ของพ่อที่มาแย่งทุกอย่างจากแม่และตัวเองไปแน่ๆ และส่วนนึงที่ทำให้พี่เชนขัดขวางและลงมือทำร้ายน้องสาวนอกไส้ ก็คงไม่พ้นคุณพ่อนั่นแหละที่ทำให้ลูกชายต้องเก็บกดและเป็นแบบทุกวันนี้ มองดูแล้วพี่เชนน่าสงสารมากนะ พี่แกคงต้องการใครสักคนที่ให้ความรักแกได้เต็มล้นน่ะ เห้อ .. แล้วนี่เรื่องจะเป็นยังไงต่อ ยัยน้องสาวมาเห็นจ่ะๆคาตาซะขนาดนั้น คึคึคึ แรงได้ใจมากค่ะพี่เชน ท่าทางยังแรงได้อีก ถ้าเรื่องมันไม่เป็นไปในทางที่ตัวเองต้องการ
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดนึงที่ว่า 'ไม่ควรมองคนจากภายนอก' กร๊ากกกกกก ไม่งั้นจะเงิบแบบนี้ โอ้ยยยยตาย แล้วที่ผ่านมาทำไมฉันถึงมองพี่เชนได้มาดแมน ประมาณพ่อเทพบุตรสุดหล่อได้ล่ะเนี่ย อุกรี๊ดดดดดดดดด
-
โอ้วววว พี่เชนดราม่า
-
หนุกมากๆๆๆ o13 เพิ่มเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย ภาคแรกเป็นแนวรักใส่นารักทุกตอนเลย ส่วนภาคสองเป็นแนวดร่าม่าก็ชอบมาก :pig4:
-
แรงจริงกระทิงแดงมากค่ะ พี่เชน
สงสารฝนนะ
แต่มองจากครอบครัวพี่เค้าแล้ว มันจะเละกว่านี้ยังไม่แปลกใจเลย
-
เอิ่ม ทำไมมันดราม่ายิ่งกว่าภาคแรกอีกเนี่ย :เฮ้อ:
โดนชื่อเรื่องหลอก ทั้งสองภาคเลย :katai1:
-
สงสารพี่เชนนะ แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ถูกป่าว ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันไม่สนุกเลยนะพี่ :mew2:
-
:pig4:
-
(อึ้ง) ไม่ได้อ่านแป๊บเดียว อาเชนของชั้นโดน...ซะเลี้ยว
อ่านภาคนี้ถึงได้รู้ว่าพี่เชนก็มีปมชีวิตเยอะเหมือนกันนะ (สงสารแกจัง..ภูมิจิตดูแลดีๆน่ะ)
-
นางแรงดีไม่มีตกตั้งแต่ภาคที่แล้วจนภาคนี้จริงๆ
หวังว่าคุณจิตจะตามเกมส์ทันนะเคอะ
-
พี่เชนราชินีมากค่ะ
แต่ตอนนี้คุณคนแต่งมาย้ำความเงิบของเราซะแล้ว ไม่คิดว่าพี่เชนจะถูกจิ้มมาก่อนเลยค่ะ เห็นเจ้าวางแผนขนาดนั้น นึกว่าจะวางแผนจับคุณจิตมาจิ้มซะมากกว่า แต่ก็นะคะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปริก้า 555 ติดตามตอนต่อไปค่ะ พี่เชนมารักคุณจิตสักทีนะคะ
-
เดาไม่ถูกเลยว่าพี่เชนกับคุณจิตและครอบครัวจะลงเอยอย่างไร :katai1:
-
ชอบนะที่พี่เชนเป็นแบบนี้ :hao7:
-
พี่เชน น น :heaven
-
พี่เชนตอนอยู่กับคุณนิด
กับพี่เชนตอนอยู่กับคุณภูมิมันคนละคนกันชัดๆ
นางแค้นแรงจนลงทุนทำได้ขนาดนี้ o22
-
พี่เช้นนนนนนนนนน
นางร้ายมาก
สงสารฝนถึงกับช็อค
-
พี่เชน มีเหตุผลเป็นของตัวเอง
คุณจิตว่าไงต่อคะ :katai5:
-
อ่ะจ๊กกกกก
ยังทำใจรับไม่ได้เลยที่พี่เชนเป็นรับอ่ะ. รู้สึกมันไม่ใช่ แฮ่ๆ
อยากให้ ภูมิจิต โดนมากกว่าจะสะใจกว่านี้
คนเขียน ขอให้พี่เชนโดนแค่สองแรกครั้งนี้พอน่ะ ที่เหลือให้คุณจิตโดนน่ะครร้าบบบบบ. ขอร้องงง
หรือไม่ก็ให้สลับกันก็ยังดี แฮ่ๆ.......ขอหลบไปทำใจสัหพัก
....ไม่คิดว่าพี่เชนจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้ ทำได้ทุกอย่างเพื่อความสะใจ ตั้งแกล้งคุณยามแล้วล่ะ. คนแบบนี้น่ากลัว คนอื่นต้องเดือดร้อนเพราะการกระทำของตัวเอง. เฮ้ออออ
-
ความจริงปรากฏช่าง...
:z3:
เชนนี่ของเค้า
:sad4:
กระหน่ำบวกและเป็ดให้หนูเล็กดีกว่า อืออออ
:mew6:
-
เอิ่มมมมมมมมมม...พี่เชนเป็นรับจริงๆหรอคะ
คือ ในหัวเราพี่เชนเป็นรุกมาตลอดเลยนะ บอกเลยว่าโคตรช็อค!!!
มาดเมะตัวร้าย มลายหายไปหมดแล้ววววววววววววววว อืม..อยากบอกว่ารับไม่ได้อ่า ฮือออออออออออออออ
-
พี่เชน
ทำไมเป็นคนร้ายยังงี้
คุณภูมิต้ิฃองสั่งสอนกันยาวๆนะ
-
พี่เชน แรง ร้าย แซบ o18
-
อิพี่เชน นิสัยไม่ดีสุด ๆ :z3:
-
นางแรงหยุดโลกจริงๆ พูดเลย o22
ตกลงพี่เชนที่อยู่กับคุณนิดกับผัวยาม (!!!) กับพี่เชนที่อยู่กับจิตคนเดียวกันป๊ะเนี่ย???
อยากจะรู้อดีตพี่เชน แลดูเหมือนคล่องเรื่องนั้น แต่ก็ไม่ เอ๊ะ ???
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล . ขอจองยาดมหลอดสีม่วงคะ แลดูมีออร่าดี ....
-
พี่เชนขา ตอนอยู่กับนู่นิด พี่เชน แววไม่ออกเลยนะคะ
ไหนจะแกล้งคุณยามสารพัดเลย
ทำไมอยู่ ๆ พี่เชนถึงได้เป็นเคะควีนได้นิ
คนเขียนขา เฉลยปมด่วน ๆ รับไม่ได้อ่ะ
นังจิตรน่าจะเป็นเคะในสายตาเราเสียด้วยซ้ำ
-
นางเป็นเคะราชินี ที่สุดยอดจริงๆ o13 o13
ตอนนี้อ่านแล้วไม่รู้สงสารใครดี ฝน หรือ ภูมิ ?
:m15: :m15:
-
ร้ายกาจจจ
พี่เชนร้ายกาจจจ
แต่ระวังไว้ด้วยน้า ตาจิต หลังจากจบเรื่องครอบครัวแล้ว
คงซดมาม่ากันอีกยาววว
-
เฮือกกกกกกกกกกกกก
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พรี่เชนนนนนนนนนนนนนนน ของน้องงงงง (???)
สมการรอคอยมากๆ ค่ะ โฮ T____T น้ำตาจะไหลเป็นโอ่ง ราชินีที่สุด :hao5:
ร้ายกาจไปอีก รักอะ กรี้ดดดดด ฉากเขวี้ยงเสื้อไปหน้าประตู แล้วปิดประตูใส่น้องฝนคือพีค TvT
อยากจะสงสารฝน แต่โทษที นี่นิยายวาย ชะนีไม่เกี่ยวก็ถอยค่ะ อร้ายยย
ฟินนาเร่อ้ะ บอกเลย ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอน ชีวิตวุ่นวาย กลับมาเจอเจอหยั่งงี้ รักแย่เลยค่ะ
รอคอยตอนต่อไป แบบใจจดใจจ่อ :hao7: :hao7:
-
คดีผลิก อย่างรุนแรง ..
-
นางร้ายกว่าที่คิดซะอีก!!
-
รอ รอ รอน้า :L2:
-
ดีแล้วค่ะที่พี่เชนเป็นเคะ
ชอบเคะแบบนี้มากกกกกก อารมณ์นางร้ายฝุดๆ ราชินีมากๆ โอ่ยยยยย
พี่เชนไม่ดราม่านะ รุ้สึกว่าพี่เชนต้องเป็นคนที่แบบเก็บทุกอย่างไว้ตัวเองไม่บอกใคร เศร้าไม่บอกใคร เสียใจไม่บอกใคร T^T
คุณภูมิจิตก็ยอมๆพี่เชนหน่อยเหอะ (อ่าวเฮ้ย?)
แล้วมันจะรักกันยังไงเนี้ยะ - -"
-
นางแรงมากจริงๆ
- -
กลัว
-
โอ มาแบบดราม่าสุดๆเลยค่ะ
-
คือสองบ้านมีเรื่องปิดบังทั้งคู่ เฮ้อ น่าสงสาร
-
^
^
จิ้มๆเม้นท์บน ทะลุไปถึงคนเขียน :z13:
ยัยฝน เธอท้องกับใคร !
สงสารก็สงสารนะ แต่อย่าเอาคุณจิตไปเกี่ยวด้วยเลย
ปล. ตอนนี้แลดูสั้นๆ
ปล2. รอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
ภูมิจิต..ท่าทางนายจะทำกรรมไว้แต่ชาติปางก่อนนะเนี่ย ได้เมียเพราะเมา จะได้ลูกโดยไม่ต้องทำเองอีก..
-
สั้นๆแปลกๆนะครับ 555
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดราม่ามาเต็ม กะเรียกน้ำตาหลังเรียกเลือดหรือนั้น !!! o22
แลดูเหมือนบ้านโน้นจะร้ายกันทั้งตระกูล ??? หรือปล่าว
แล้วที่ฝนท้อง คงไม่ใช่พี่เชนเข้ามาช่วยภูมิจิตซะหลอกนะ ???
รออ่านตอนต่อจ๊า :L2:
-
:a5: ซวยจริงๆนั่นล่ะคุณจิต
คุณป๊าไม่รู้เหรอค่ะว่าบริษัทพ่อยัยน้องฝนกำลังจะเจ๊งอะจะเอามาทำไม
ถึงได้ว่ายัยน้องฝนนั่นถึงรีบบอกว่าช่วยเอาบริษัทพ่อตัวเองมาให้ได้เลย
ท่าทางยัยน้องฝนนี่จะเป็นคนดีจริ๊งจริง นั่นสิถึงว่าดันไม่รู้ว่าท้องกะใครได้ :m16:
สงสารคุณจิต แซ่ซวย ขนาดเป็นเมะยังซวย :laugh:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
คุณจิตเอ้ยยย จะยังไงหละทีนี้
-
ความจริงยังมาไม่หมดนะ เหลืออีกบาน :katai5:
-
:katai1:
-
เหอะ คุณจิต เอาแต่ด่าว่าพี่เชนนะ ตัวเองก็ผิดด้วยแท้ ๆ ไม่มีสำนึก :m16:
คิดว่าตัวเองเป็นคนดีมากกว่าพี่เชนรึไง เจอหมัดพี่เชนซะ สมแล้ว
ฝนท้องแต่ไม่รู้ว่าท้องกับใคร แปลว่าอะไรอ่ะ แต่ก็ยังดีที่สารภาพกับคุณจิตไปตรง ๆ
แม่ของฝนไม่รู้เรื่องที่ท้องจริงเหรอ ทำไมถึงห่วงตอนเดินลงบันไดกลัวหน้ามืดล่ะ
แล้วสรุป กลายเป็นป๊าคุณจิตอยากได้บริษัทของพ่อพี่เชน มิน่า ยัดเยียดลูกให้เค้าซะจริง
สมควรแล้วที่พี่เชนจะออกอาละวาดอย่างนี้ แค่บริษัทที่คุณแม่ช่วยสร้างมาโดนพ่อยึดไปกับเมียใหม่ก็แย่แล้ว
นี่จะต้องกลายเป็นของคนอื่นไปซะอีก ใครมันจะไปทนได้
แต่ก็ยังดีที่ถึงคุณจิตคิดว่าพี่เชนไม่ดี แต่ก็ไม่ได้เห็นฝนกับแม่เป็นนางเอกถูกรังแกต่อไปแล้ว
ความจริงใครดีใครชั่ว เดี๋ยวตัวตนก็เผยเองแหละ ยังไงก็เชียร์พี่เชนสุดใจขาดดิ้น
รอตอนต่ออยู่นะค้า พี่เชนออกมานิดเดียวเองอ่ะ ขอบคุณค่ะ :L2: :3123:
-
:katai1: อิจิต แกอย่ามาเหมารวมนะ พี่เชนเนี่ยแหละ ที่เหมาะสมกับแกที่สุด ยัยฝนหรือคนอื่นๆช่างแม่ง มันผิดตรงไหนที่พี่เชนเค้าปกป้อง สิ่งที่แม่เค้าลงทุนลงแรงมา เผื่อไม่ให้ไปเปนของคนอื่นมันผิดมากนักรึไง อิจิตตก อิเวรรรร :z6:
-
ให้ตายเต้อะ
ไม่เคยอ่านคอมเม้นที่ด่านายเอกมากมายขนาดนี้
ปกติพระเอกเราโดนย้ำเละอ้ะ
เอ้ะ หรือสงสัย ทุกคนยังไม่ยอมรับความเป็นเคะของเฮียเชนกันหนอ
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
:katai1:กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
สงสารคุณภูมิจิตอ่ะ สู้นะนะคุณจิต :katai5:
-
จะดราม่าไปไหนเนี่ย แต่ละคนมีปัญหากันสุดๆ
เป็นภูมิจิตนี่มันซวยจริงๆนะ :ling1:
-
ภูมิจิต สู้ ๆๆๆๆ :ped149:
-
สรุป คุณจิตก็ยอมแต่งงานกับฝน ป๊าของคุณจิตได้บริษัทไป
พี่เชนมาเเค้นครอบครัวของคุณจิตแทน
แล้วก็เลยเปลี่ยนมาจับกดคุณจิต!
-
คุณภูมิจิตรงานเข้าสุดๆ แต่ยังไงก็เชียร์พี่เชน<3
มันต้องมีอะไรเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ สงสารพี่เชนก่อนเลย555
คุณคนเขียนใจร้ายย ชอบยัดมรสุมใส่ตัวละครอยู่เรื่อยเลยย
ทั้งที่ตอนเปิดเรื่องมาดูเฮฮาปาร์ตี้ทุกคู่ตั้งแต่คุณนิดละะ
แต่ในทันใดมาม่าชามใหญ่จะมาจ่อใส่หน้า งืออ
แต่ยังไงก็ชอบอยู่ดีอิอิ รอที่เหลือนะคะะ :L1:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
คือพี่เชนเป็นรับ ยังคาใจ 55 :ling1:
-
สั้น ๆ แต่หนักหน่วงงง
-
อะไรก็ไม่รู้ เข้าข้างพี่เชน :m29:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อย่ามาม่าเยอะนะ เค้าเพิ่งกินไปม่ะกี้ เบิ้ลอีกคงไม่ไหว >///<
-
สู้ต่อไปนะคุณจิต
ภาคคุณเนี่ยมีความลับ และความน่าตกใจเยอะจริงๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
กิสสสส สั้นไปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เชนเป็นรับ!? รับไม่ด้ายยยยยยยยยย!!! #สครีมแปป
โฮววววววววววววววว เอามาดพระเอกชั่วร้ายคืนมา!!!!! ทำไมแกไม่บอกแต่แรกว่าเป็นเคะราชินีฟร่ะะะะะะ
อิมเมจไม่ให้อย่างแรง แม่ง! กูจิ้นออกแต่กระเทยถึกว่ะ โฮวววววววว
ฮาอ่ะ :laugh:
-
โอ๊ยตาย เฮอะ!! ครอบครัวนี้มันเน่าในจริงๆนะ เน่าตั้งเเต่คนพ่อยันลูกสาว
เคราะห์ดีของพี่เชนและคุณเเม่ยังมีอยู่บ้าง ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันถึงเเม้จะต้องเเลกมาด้วยความรู้สึกมากมายก็ตาม
ท้องกับใครก็ไม่รู้วววววววว ต๊าย!! สำส่อนจนไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ เอิ่มมมไม่รู้ด้วยรึเปล่าจ๊ะ?ว่าทำกับใคร หึหึหึ!!
คุณพ่อดีเด่นคงภูมิใจเนอะ ก็ลูกสาวน่ะทั้ง..เน่า มั่ว ชั่ว ปนๆกันไปเหมือนพ่อเหมือนเเม่มันไม่มีผิด
ชั่วไม่ชั่ว ก็ดูเอาเถิด นางกล้าให้คนอื่นมารับเป็นพ่อเด็กอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด ต่อให้เค้าอยากได้สมบัตินางจริงๆ ยังต้องคิดอ่ะ
มิหนำซ้ำนางยังกล้าเอาสมบัติที่ได้มาอย่างมิชอบไปต่อรองให้คนอื่น โหหหหหห ไม่ชั่วก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรเเล้ว
เรื่องมั่วคงไม่ต้องบรรยายนะ เห็นๆอ่ะ... ส่วนเน่ามันก็ตามมาติดๆนั่นเเหล่ะ
แล้วหล่อนเลิกเเบ๊วซะทีเหอะ อ่านเเล้วทุเรศในความรู้สึกมากอ่ะ ไร้ความละอายในการเป็นคน ครอบครัวนี้สอบตกจ้าาา
เรื่องท้องนี่เเสดงว่าพี่เชนยังไม่รู้ เพราะถ้าพี่เชนรู้คาดว่าเรื่องคงสนุกกว่านี้เเน่ หูยยยยยย เเค่คิดก็มันส์ล่ะ
เเล้วเรื่องข้อตกลงเรื่อบริษัทที่จะต้องตกไปอยู่ในมือของครอบครัวภูมิจิต ไม่รู้ว่าพี่เชนจะรู้ม๊ั๊ย เฮ้อออ
คิดไปคิดมาจะหาว่าที่่มีการแก้เเค้นไม่เลิกเพราะยึดติดกับของนอกกายมากเกินไป มันก็ใช่นะ
เเต่ถ้าคนมันไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอก แม้ว่าทุกวันนี้พี่เชนจะสามารถเลี้ยงดูเเม่ให้สุขสบายได้เเล้วก็ตาม(เผลอๆได้ดีกว่าด้วยนะ)
ขอบอกตามตรง มันทนไม่ได้จริงๆ ทนมองเห็นความสุขที่พวกเค้ามีในระหวางที่ช่วงนั้นเเม่ต้องทุกข์มากแค่ไหนกว่าจะผ่านมาได้
เราว่าสิ่งที่พวกเค้าเจอเเค่นี้มันยังเทียบไม่ได้เลยนะ เพราะฉะนั้นต่อให้พี่เชนจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก
ก็ไม่เป็นไรเลย ในเมื่อเราๆยังเป็นมนุษย์ขี้เหม็น ยังละกิเลสทั้งปวงไม่ได้ เเค้นนี้มันก็ต้องชำระนั่นเเหล่ะ
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เเต่ถ้าเวรมันยังลอยหน้าลอยตามากไป ก็น่าจะถ่วงบ้างอะไรบ้างนะ เผื่อจะสำนึก....
คุณภูมิจิต เรานึกว่าจะพอเข้าใจเหตุผลพี่เชนเเล้วนะ แต่เราก็เข้าใจนะถ้าพี่จะโกรธที่ตัวเองถูกเอามาเป็นเครื่องมือสนองความต้องการของทุกฝ่าย(พี่นี่ก็น่าสงสารจริงๆนะ :hao5:) เเต่อยากให้พี่ฉุกคิดเเล้วหันกลับมาสงสารพี่เชนแทนดีกว่ามั๊ย?
เเล้วจากนั้นก็พาพี่เชนออกจากวงจรครอบครัวเน่าๆนี้ดีกว่าเนอะ?
(ยัยคนนี้ยังไง สรุปอยากให้พี่เชนแก้เเค้นหรือว่าหยุด//ก็อยากทั้งสองนั่นแหล่ะ แบบแก้เเค้นไปรักกันไป เเค้นเสน่ห่าไรงี้อ่ะ)
อิอิอิ มาสั้นไปหน่อย(มาก) แต่ก็ให้สะใจไปอีกหนึ่งเรื่อง
ติดตามชมความสนุกในตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจสืบไปค่ะ :กอด1: :L2:
ปล.ขอโทษที่อารมณ์ร้ายอีกเเล้ว แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าอิครอบครัวนี้มันเกินไปจริงๆ
ปลล.ยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่เเค่นี้ก็เริ่มไม่อยากทำใจเป็นกลางเเล้วนะ ตอนนี้มันเเบ่งรับเเบ่งสู้ไง กลัวจริงๆว่าพี่เชนจะเข้าใจผิด
แต่เท่าที่อ่านมาเนี่ย อิครอบครัวนี้.......ฉันยังมองไม่เห็นข้อดีของมันเลย :o10:
-
เอ่อมมมมมมมมม...
อยากอ่านต่อ
ฮืออออออออออออออ
-
ภูมิจิตซวยจริงๆด้วยที่มาต้องแต่งงานกับฝน
ท้องกับใครไม่รู้!!! เวรกรรมมากๆ พ่อของเด็กคือใครยังไม่รู้เลย
เราว่าภูมิจิตแอบโชคดีตรงที่พี่เชนคอยขัดขวางทำให้ไม่รีบแต่งงานตั้งแต่แรก
ไม่งั้นได้เป็นพ่อเด็กไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว ฮ่าๆ
-
เชนคงมีเหตุผลใช่ไหม
-
ตกลงทั้งพี่ทั้งน้องนี่พอ ๆ กันใช่ไหม :mew5:
-
ตอนพี่เชนอยู่กับคุณนิดนี่ลุคพี่ชายที่แสนดี อารมณ์ดี มีอารมณ์ขัน เจ้าเล่ห์นิดๆ พอเป็นเสน่ห์
ไม่คิดเลยว่าพี่เชนจะมีปมเยอะขนาดนี้ แถมตอนนี้ลุคพี่เชนเหมือนเป็นคนละคนกับคนก่อนเลยอ่ะ
ร้ายกาจ แถมแผนการลึกลับซับซ้อนเยอะแยะเต็มไปหมด
แต่ยังไงเค้าก็ยังอยู่ข้างพี่เชนนะ ถึงพี่เชนจะร้ายกว่านี้อีกสักสิบเท่าเราก็เกลียดพี่เชนไม่ลงหรอก
แต่ครอบครัวของพ่อพี่เชนนี่สิยังลอยหน้าลอยตาได้อยู่อีกเนาะ ชุบมือเปิบของเค้ามานี่ไม่ละอายแก่ใจบ้างเลยเหรอ
แล้วอยู่สุขสบายได้นานมั้ยล่ะ เวรกรรมมันติดจรวด ตอนนี้ลูกสาวท้องยังไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเลย
สมบัติที่ไปเอาของเค้ามามันช่วยอะไรได้มั้ย ก็คงช่วยได้แหละ เอามาล่อไว้จับผู้ชายให้มารับเป็นพ่อไง
แล้วคุณจิตอย่ามาทำร้ายพี่เชนไปมากกว่านี้นะ จะไม่ไว้หน้าจริงๆ ด้วย o12
นิดนึง เปิดเรื่องมาอย่างฮา ไม่นึกว่าจะดราม่าขนาดเน้ :sad2:
-
สั้น และ ไม่สาแก่ใจ :katai4: :katai4:
ว่าแต่ท้องชัวร์หรือมั่วนิ่มกันเนี่ย ไม่เชื่อคำพูดของคนบ้านนี้ซักคนบ่องตง :serius2:
แต่เห็นด้วยนะ ที่คุณจิตจะไปเปลี่ยนนามสกุลเป็นภูมิจิต แซ่ซวย 55555
เก๋คร้ะะ ,, เอาใจช่วยให้เรื่องนี้คลี่คลายในเร็ววัน ดราม่าไปคนอ่านท้องผูกได้นะ :o12:
รอจ๊ะะ เข้าแถวแล้วเรียบร้อยย :กอด1:
-
พี่เชนไม่ไหวนะคะ ความชอบที่เคยให้พี่ในตอนแรกมันหมดแล้วจริงๆ :mew5:
-
เหอะๆๆๆๆๆ รอคอยจร๊า!!!!!!!
-
เกิดเป็นคุณจิตนี่ซวยจริง :katai1:
อารมณ์ประหนึ่งเนื้อก็ไม่ได้กิน หนังก็ไม่ได้รองนั่ง แถมยังเอากระดูกมาแขวนคอ
-
เหอๆๆๆ
เอางี้น่ะตาจิต
งัยๆๆเด็๋กคนนั้นก้อหลานของเมีย
ไว้คลอดเอามาเลี้ยงเป็นลูก
แล้วก้อเราน่ะ ไปตกลงกะเมียให้เรียบร้อยก่อนดีฝ่า
-
อ่านรวดเดียว 15 ตอน ร้องไห้สะอึก สะอื้นครับ. ปาดน้ำตา
-
ภูมิจิต แซ่ซวย 55555+
คิดได้ไงอ่ะ ...แต่ถ้างานนี้ได้คู่ก็ไม่ซวยเท่าไรมั้ง
น้องภูมิเป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมา น่าจะเหมาะกับคนคิดมาก(ยั่งพี่เชน)เนาะ :-[
-
ค้าง เอาคืนซะให้เข็ด อย่าไปยอมคนพวกนี้
-
เค้ามองไม่เห็นทางออกเลยอ่ะ
ทำไมคุณเชนร้ายกาจได้ขนาดนี้
เครียดอ่ะ
-
เย้ๆ อ่านจบแล้วครับ นอนดีฝ่า ไว้จะมาอ่านเคนภูมิ อิอิ
สนุกดีฮะ ตอนแรกก็ฮาๆ พอดราม่านี่ ผมร้องไห้เลยจริงๆ พอจะสุขก็หวานนเชียว
แล้วแต่งนิยายสนุกๆอีกนะ แปลกดี ไม่เหมือนใคร ดีคร๊าบบ สนุกๆ ^^
-
แต่เค้าสงสารพี่เชนนะ ทำไมไม่รู้เหมือนกัน :hao4:
-
เรื่องนี้ปมมากกว่าเรื่องคุณยามเยอะเลย เครียด
-
ช็อคกับพี่เชนเวอร์ชั่นรับจริงจังง
ภูมิจิตซวยซ้ำซวยซ้อนมากๆ
-
รอมาต่อนะ
บ้านนี้มันบ้านมีปมกันรึไงนะ ทั้งพี่เชน ทั้งฝน
-
คุณจิตซวยหลายชั้น
-
ดราม่านะ แต่เราชอบ
ดูจิตๆดีด้วย ฮ่ะๆ
คุณจิตต้องปวดหัวมากแน่ๆอ้ะ พี่เชนก็นะ แสบมากอ้ะ
ติดตามอยู่นะคะ ^^
-
ต๊ายยยย พี่เชนเคอะ ทำม้ายยยย ทำไม ร้ายขนาดนี้คะ ลงทุนสุด เอาตัวเข้าแลกสุด อร๊าาาาา
สงสารจิตนะ ภูมิจิต แซ่ซวย ,, คือตอนคุณนิด รักพี่เชนเต็มๆอถ แบบ พ่อพระโครต
พอมาเรืีองนี้พลิกบทบาทสุด !! อิอิ
รออ่านตอนต่อไปคร๊าบบบ
-
คุณภูมิโดนรังแก!!!!!
เหมือนจะน่าสงสาร แต่เห็นใจคุณเชนมากกว่าอะ
-
ภูมิจิตสู้ๆ!!
-
เฮ้อ กว่าจะมีความสุขกันได้ คงเสียน้ำตากันหลายลิตรเหมือนคุณนิดแน่ๆ :hao5:
-
อ่านแล้วรำคาญภูมิจิตโทษนั่นโทษนี่ แต่ไม่โทษตัวเอง ความใคร่พาไปทั้งนั้น
หวังว่าคงไม่โง่ไปรับเป็นพ่อยัยนั่นละ ไม่งั้นคงเปลี่ยนสภาพจากคนกลายเป็นควาย
เข้าใจการกระทำของพี่เชน แค่นี้ยังน้อยไป พี่เชนสู้ๆๆๆ
-
ทำไมครอบครัวนั้นมันเห็นแก่ตัวแบบนี้วะ สมควรแล้วที่เชนจะทำแบบนั้น
ภูมิเิองก็ตั้งสติเข้าไว้อย่าหลงกลเลวๆของครอบครัวนั้น
เราเองก็หวังในใจลึกๆว่าเชน-ภูมิ จะเข้าใจกันในเร็ววัน
ก็ได้แต่ภาวนา :เฮ้อ:
-
ภูมิเอ้ย ซวยจริงๆ หลงมาในครอบครัวที่เห็นแก่ตัวได้
-
:z13:
จิ้มไว้ก่อน เด๋วมาเม้นให้จุใจเบยยยย
--—------------------*----*------------
อุ๊ยตาย! ชั้นสบายใจแล้ว ในที่สุดหล่อนก็เลวสมใจชั้นซะที หึหึหึ
เพราะต่อจากนี้ชั้นจะด่าเธอให้เช็ดเลย........
นังตอแหล เห็ดสด ชะนีมีนอชอบมโน หล่อนคิดเหรอ..ถ้าคุณจิตไม่คู่พี่เชนเค้าจะเอาหล่อน
เน่าใน.หนอนไชอย่างหล่อน ให้ฟรีพร้อมหุ้น(เจ๊งๆ) ใครเค้าจะเอา ห๊ะ!?
ยังหน้าด้านมาทำตัวเป็นเจ้าของคุณจิต ไร้ยางอายจนกู่ไม่กลับเลยนะ
ชั้นรู้นะว่าหล่อนไม่กล้าทำพี่เชน เลยมาลงที่คุณนิด
แค่เธอผิดที่เกิดมาก็แย่พอเเล้วนะ ยังจะไม่เจียมสังขารมาทำร้ายคุณนิดอีกนะ
ถามจริงเถอะ....สมองอ่ะยังมีอยู่บ้างมั๊ย
คุณยามเค้าคงไม่ทำร้ายเธอหรอก แต่ครอบครัวเธอก็ไม่แน่นะ
ถ้าเป็นอย่างนั้นคงสนุกสนานร่าเริงเป็นเเน่
หูยยยยยยยยยยย รอตอนที่เหลือนะคะ
จะได้ใส่ได้มากกว่านี้ เป็นกำลังใจใหคนเเต่งนะคะ
ปล. ขอโทษอีกครั้งที่ใช้อารมณ์รุนเเรงอีกแล้ว.....คาดว่าคงเห็นอีกนาน
จนกว่านังฝนเเละครอบครัวจะไปผุดไปเกิดนั่นแหล่ะค่ะ แหะๆๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
เจอพี่เชนทีไร เกือบเสียตัวทุกทีเลย
-
ยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังออกฤทธิ์ออกเดชขนาดนี้
คุณภูมิจิตหลีกหนีให้ไกลคนแบบนี้ดีกว่า
-
ย๊ากกกกก ยัยฝน ยัยชะนีตาถั่วไม่รู้เรื่อง :z6:
บังอาจมาตบตีคุณนิด :beat:
คุณฉกาจฆ่ามันเลยยยยยยยยยยย อุ้ย อินไปหน่อยยย
ส่วนคู่คุณจิตกะพี่เชนนี่มันได้ใจถึงพริกถึงขิงดีแท้ ชอบๆ :กอด1:
คุณจิตศัตรูหัวใจโผล่มาแล้วนะจัดการเลย คุณหมอรึจะมาสู้พนักงานออฟฟิสอย่างเราได้ หึหึ :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
ฝนร้ายอะะะะะะะะ
-
ยัยฝนแกตายแน่ !!!!! :z6: :z6: :z6:
บังอาจมาทำกับหนูนิดของชั้น
เดี๋ยวสั่งคุณยามมาจัดการให้ๆน้าหนูนิด
:กอด1:
-
นางมารออกฤทธิ์ แล้วว :katai1: :katai1:
-
เฮ้ย นังฝนบังอาจมาตบคุณนิดของชั้นได้ไงเนี่ย เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย คนมีครรภ์เราก็ไม่ละเว้นนะยะ
-
นังฝนตาย!!!
-
คราวนี้ ตาจิตคงไม่ต้องได้แต่งงานแล้วสินะ
เพราะคุณยามคงเล่นงานฝ่ายว่าที่เจ้าสาวซะก่อน
o18
-
ตายแน่ๆ คิดมีเรื่องกับคุณยาม
-
คุณยำ จัดการมานนนน ฆ่ามันเลยคุณยำ!!!!! //อินจัด :m31: :m31:
มาตบคุณนิดชั้นทำไม ฮว้ากก :z6: ไปตบอีคุณจิตแทนไป คุณนิดชั้นไม่เกี่ยวนะเฮ้ย!!
-
ในเมื่อคุณนิดไม่กล้าซัดยัยฝน
อิชั้นละอยากจะโดดตบนางแทนคุณนิดจริงๆ :z6: :z6: :z6:
ฮึ่ม!ชะนีแบบนี้ต้องฟาด เอาให้หลาบ
คุณยำคุณยำรู้แล้วต้องจดการให้แม่ของหนูเล็กนะ๕๕๕+
คุณนิดขอคุณยำอย่าใจอ่อนนะ
คุณหมอคิดอะไรกับพี่เชนป่ะน่ะ อย่าเชียวนะ พี่เชนเป็นของคุณจิตคนเดียว อิอิ
-
ทำใครไม่ทำ มาทำนิดนะ
ตายไม่สวยนะนังฝน
จัดมันคุณยำ!!!!
-
'ผัวร่วมเตียง' แหม่ มันโดน!
แต่นังน้องฝนนี่เป็นอะไรมากไหม อยากจะให้คุณยำ ยำให้เละจริง :katai4: :katai4:
คุณ 403 คะ ออกจะไหลลื่น ไม่เห็นจะฝืดเลย ♥♥
-
ท้องไม่มีพ่อแล้วยังทำตัว หึ น่าสมเพช :z6:
คุณฉกาจจัดการเลย
ว่าแต่คุณจิตที่พูดแบบนั้นในห้องน้ำ นี่เค้าเรียกว่าหึงอ่ะป่าว อิอิ
-
ยาวแท้หลาว ฝนซ่วยแน่ หึหึหึ
-
ยัยฝน ตามตื้อผู้ชายให้มาเป็นพ่อของลูกตัวเองน่าเกลียดจริง ๆ รอไปเรื่อย ๆ ก็ดีนะ เดี๋ยวความจริงมันก็จะฟ้องเองแหละ
แต่ก็นะ เพราะคุณจิตเห็นแค่เค้าสวยก็จะแต่งงานนี่แหละน้า นิสัยยังไม่รู้ บทเรียนอย่างดีเชียว
แต่คุณนิดจะใจดีไปมั้ย นี่ไม่เหมือนที่คุณนิดกับคุณฉกาจ รับเลี้ยงหนูเล็กนะ มันคนละกรณีกันนะจ้ะ
คุณนิด จะให้พี่เชนช่วยคุณจิต ก็นะ คุณจิตจะว่าพี่เชนร้ายกาจยังไง แต่สำหรับคุณนิด พี่เชนก็คือพี่ชายที่แสนดีอยู่ดีน่ะนะ
ไม่อยากมาเจอพี่เชนจริงอ่ะ ทำเป็นเก๊กอารมณ์เสียนะคุณจิต แต่ได้ยินเสียงนี่หันขวับเชียว
เจอกันภายในสามวิ เป็นเนื้อคู่กันจริงด้วย เจอตัวตนพี่เชนที่เป็นคุณหมอแสนดีเป็นไงบ้างล่ะ อึ้งไปเลย
หมั่นไส้คุณจิตจริงเลย ทำพูดไม่ดีกับพี่เชน ไม่อยากมาเหยียบที่นี่ แต่เดินตามพี่เชนต้อย ๆ เลยนะ
มาหึงมาหวงพี่เชนกับพี่หมอต้นซะอีก เริ่มรู้สึกอะไร ๆ กับพี่เชนของเราแล้วใช่มั้ยล่ะ
อ้าาาา ยัยฝน แก ทำร้ายคุณนิดได้ไงเนี่ย :katai1: สันดานแท้ ๆ ปรากฎแล้ว ม้ายังอยากได้เป็นลูกสะใภ้อีกมั้ย
คุณนิดโชคร้ายจัง เพราะคุณจิตนั่นแหละ เอาคุณนิดมาเป็นไม้กันหมาฝน แต่ยัยฝนแกเสร็จแน่ ๆ คุณฉกาจไม่ปล่อยไว้หรอก
แต่จะจัดการยัยฝนยังไงนี่สิ ดันท้องอยู่ซะด้วย จริง ๆ อยากให้เป็นพี่เชนมาจัดกันยัยฝนจริงเลย มาตบน้องรักพี่เชนอย่างนี้
รอต่อค่า อยากเห็นยัยฝนโดนจัดการเร็ว ๆ แล้วอ่ะ :ling1:
ขอบคุณ คุณ 403 ค่า :L2: :กอด1:
-
เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพ่อปลาชะโดหวงเมีย ถึงฆาตซะแล้วมั๊ง
-
:z6: อิเลวฝน ในที่สุดก้อเผยโฉมแล้ว อิห่ารากดอกจิก กล้าตอแหลเนอะว่านิดเริ่มก่อน ดอกจิงๆ สมควรละที่ท้องไม่มีผัว เพราะมันร่านแรดแบบนี้น่ะเอง :angry2: คุณยามจัดการเลย :katai1:
-
คุณยาม...จัดการเลย :angry2:
-
โอวววววววววว มายกอด
-
ฝน เธอนี่ร้ายใช่ย่อยนะ ทำอะไรดูบ้างนะ
-
ฝน เธอพลาดแล้วที่ไปตบผิดคน
ไม่น่าทำกับคุณนิดเธอเลยจริงๆๆ
คุณยามยิ่งหวง หึง โหด อยู่ด้วย
งานนี้ตายแน่ ฟันธง
:katai3: :katai3: :katai3:
-
บอกได้คำเดียว ฝน ตาย เเน่ :hao7:
-
โหคุณจิต คิอแผนได้โรคจิตเหมือนกันนี้ :laugh3:
อีดอกฝน อย่าให้เจอนะแม่จะตบให้น่วมเลย อีดอกสีทอง ร่าน มั่วกะเขาไปทั่ว แล้วมาโทษคนอื่น :pigangry2: :pigangry2: :z4: :z4: :ซูโม่: :ซูโม่:
-
คุณฉกาจ จัดการเล้ย :katai4:
-
:13223: ยัยฝน
พี่เชนโผล่มานิดเดียวเอง
คุณจิตรู้สึกอะไรกับพี่เชนแล้วแน่เลย
-
จัดการอีสัมพเวสีฝนให้หนักเลย สารเลวจริงๆแรด ร่าน เหมือนแม่กับพ่อมันไม่มีผิด อย่าเห็นว่าเป็นผู้หญิงแล้วไม่ทำรุนแรงนะ ไม่งั้นผู้หญิงคงมีสิทธิ์เลวได้ทุกคนถ้าใช้คำว่าสตรีมาอ้าง สุภาพบุรุษมีไว้ใช้กับคนที่ควรได้รับเกียรติ แต่อีโสเภณีชั้นต่ำอย่างมันไม่มีเกียรติ อุ๊ย!ตายแล้ว เค้าหยาบคายมากเลย ก็แหมมันอินอ่ะ :katai3:
-
ชะนีแอ๊บแอ้
เป็นไงล่ะ วางท่าเป็นสาวใส แต่ละคำที่หลุดจากปาก ใครยังเอาหล่อนเป็นสะใภ้ก็โคตรโง่แล้ว
มารยาทสามานย์มาก
ว่าแต่นางท้องจริง? สงสารเด็กในท้องที่มีแม่แบบนี้เลยอ่ะ
-
อุแม่..ร้ายทุกคนแสนดีแค่คุณนิด :pigha2:
-
เข้ามาเจิมค่าาาาา ตามอ่านมานานแล้วว
แต่เพิ่งได้ฤกษ์(เขียนถูกมั้ยหว่าา)ล็อคอินมาเจิมให้คุณ 403 (ยูสนี้สมัครไว้จนลืมไปแล้ว ฮ่าๆๆ)
ชอบๆๆค่ะ อ่านแล้วเพลินดี
ตอนของภูมิกับพี่เชนนี่ ตอนแรกนึกว่าพี่ภูมิจะเมะสะอีก ฮ่าๆๆ
ส่วนตอนตัวตนที่แท้จริงนี่แบบ... เราสงสารพี่เชนนะ มีความรู้สึกว่าพี่แกมีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นง่ะ
แล้วนี่แบบจินตนาการไปว่าพี่เชนมีแอบร้องไห้ด้วย ประมาณแบบไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นไรงี้ แอบไปอ่อนแอคนเดียว
(อินี่เพ้อเจ้อสุด ฮาาาาาาาาาาาา)
สู้ๆนะคะคุณ ๔๐๓ ติดตามจ้าๆๆๆ
-
ให้มันได้อย่างนี้เซ้.........
ไมม่ตายยดีแน่มึง :laugh5:
-
คุณยำจัดการรรรรรรรรรร
5555555555555
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดี ๆมาให้อ่านน่ะค่ะเนื้อเรื่อง ภาษา อ่านง่ายไหลลื่นดีค่ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ :mew1:
-
นังฝน บังอาจ มากกกกกกนะจ๊ะ
เด๊ยวให้ลุงยามจัดการ
ผญ อย่างนี้ ใครเค้าจะอยากแต่งงานด้วย คุณจิตสู้ๆๆนะ หาทางออกที่ดีที่สุดให้ได้นะ
-
คุณจิตก็เจ้าเล่ห์ใช่ย่อยมีบอกใบ้ทางสายตาด้วย
ซวยแล้วฝนเอ้ยยุ่งกับใครไม่ยุ่ง :m16:
-
แกไม่รอดแน่ยัยฝน
-
โธ่ ฝนไม่น่าเป็นขนาดนี้
คุณจิต จิตจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
พี่เชนกวนตลอดอ้ะเหละ แต่เราก็ชอบอยุ่ คึคึ
รออยุ่นะคะ มาต่ออีกน้าาา :)
-
สมน้ำหน้า ฝน หาเรื่องหนูนิดทำไม คุณฉกาจ จัดการด่วนคะ
ปล พี่เชน เซ็กซี่ได้อีกอะ โอย ไม่อยากให้สองคนนี้มาม่ากันเลย อยากเห็นหวานๆบ้างจ้า
ยังไงก็รออ่านนะจ๊ะ
-
โอยยยยยยยยยยย
ขอเม้นท์ ภาคแรกก่อนนะ
รำคาญคุณนิดมาก ตอนใจดีไปทั่ว ใจดีแบบไม่ทำอะไรให้เด็ดขาด
เป็นไงล่ะ ตอนคุณยามไม่คุยด้วยเราสะใจมากเลยยย
โฮววววว ดีนะ ที่เรื่องราวมันดีขึ้น
ถ้าไม่มีพี่เชน คงแย่นะเราว่า
ต้องเอาดอกไม้ธูปเทียนไปกราบพี่เชนนะ กิกิ
ภาคล่าสุด พี่เชนแรงมาก
ชอบมากอะไรมาก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ตามอ่านทันแล้วข่าาาาาาาา
ขอเม้นท์คุณนิดคุณยามก่อนเลยละกัน
เป็นคู่ที่น่ารักมากกก บทหวานก็หวานซะลงไปเขินสามตลบ บทดราม่าก็เล่นเอาน้ำตาไหลพรากเลย คนนึงก็ปากหนัก อีกคนก็ไม่ห่วงตัวเอง บ่อยครั้งที่การทะเลาะกันบานปลายเพราะไม่ยอมเคลียร์กันให้รู้เรื่อง เอาแต่เงียบแล้วมีแต่จะเจ็บกันทั้งคู่ แต่ในที่สุดเพราะรักและการเข้าใจเอาใจใส่ซึ่งกันและกันก็ทำให้เรื่องทุกอย่างผ่านมาได้ด้วยดี ชอบทุกตอนที่พี่แต่งมากค่ะ ครบรสจริงๆ แต่งได้ลื่นไหลมากๆ สุดยอดดดด o13
ต่อไปมาที่พี่เชนกับน้องจิต
คู่นี้เกินคำบรรยายจริงๆ จะว่าสงสารเชนก็ใช่ แต่หลายครั้งมันก็เกินไปจริงๆ เป็นคนที่แข็งแต่เปราะบางเหมือนแก้วร้าว(และเกรียนระดับสิบ) ดังนั้นต้องให้ภูมิจิตดูแล :laugh:
ภูมิเองก็เป็นผช.ที่ดูดีคนนึง คือชอบแบบนี้อะ ไม่ใช่สุภาพบุรุษเกินไปจนต้องยอมตามผญ.ไปซะทุกอย่าง มีหัวคิดดี
มาถึงตอนล่าสุดบ้าง
ผัวร่วมเตียงต้องจัดหนักจัดเต็มนะฮะ นี่รออ่านอยู่ 5555555 อิชะนีตายแน่ ลุงยามจัดการมันเลยย บังอาจมาตบคุณนิด ไม่รู้อะไรซะแล้วว-.-
สู้ๆนะคะ ขอติดตามอย่างเป็นทางการ อิอิ
ปล.เคะเรื่องนี้หื่นแตกช่างยั่วกันได้ใจจริงๆ :pighaun:
ปล.2 ได้แต่งนิยายเรื่องไหนไว้อีกมั้ยคะ จะตามไปอ่าน>__<
-
กรี๊ด!!
นังฝน นังมารร้าย
แกกล้ามาก บังอาจมาทำร้ายคุณนิดที่สุดแสนจะน่ารัก
คุณยามหน้าโหด เอาแกตายแน่ เหอๆๆๆ
-
ฝนเอ้ย...ศพไม่สวยแน่เอ็ง
แต่สงสารคุณนิดของเราอ่ะ ชอบมีเรื่องวิ่งมาหาอยู่เรื่อย
ป.ล. ยังคิดไม่ออกเลยว่าภูมิจิต กะพี่เชนจะจูนกันได้ยังไง
(แต่ก็เชียร์ขาดใจค่า)
-
ชะนีนิสัยไม่ดีตลอดศก 5555 เขี่ยนออกไปไกลๆสิ :laugh: จะดูแต่ผู้ชาย กร๊ากกก
-
พี่เชนเป็นหมอนี่เอง มิน่า แผนการล้ำลึก...
-
จัดการเลย คุณฉกาจ นังฝนนี้มันแรดจริงๆ
-
ฝนมาทำร้ายคุณนิดทำไม ฝากคุณยามจัดการด้วย :z6:
-
ฉันพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ตามอ่านทั้งหมด ภายในวันเดียว
ชอบพี่เชนในตอนของนิดกับฉกาจ
แต่ไม่ชอบพี่เชนในตอนของตัวเอง
รู้ว่าคงร้ายแบบมีเหตุผล แต่บางทีเหตุผลของตัวเองคนเดียวก็ไม่พอหรอกนะ
สั่งหมกป่ายัยฝนเลย ชิ
เล่นตบไม่ถามเลย บ้าหรือเปล่า
หนูนิดอย่าเป็ฯคนดีเกินไปลูก เดี๋ยวจะซวยกว่านี้
-
ผักกาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จัดการอิชะนีฝนเลยแกกกกก มันตบคุณนิดดดด จัดหนักมันเลยผักกาดดดดด :katai1:
ในที่สุดก็เผยธาตุแท้ซินะ อิบ้าาาาา
คุณจิตอย่าไปแต่งกับมันเด็ดขาด !!!!!
พี่เชนเป็นคนมีสองบุคลิคใช่มั้ยเนี่ย จริงๆแล้วเนื้อแท้คงไม่ได้เลวร้ายมาก
แต่พยายามสร้างอีกตัวตนขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง
-
ไม่
น่า
รอด
:laugh:
-
ผู้หญิงคนนีั้้ร้ายจริง ๆ
-
ยัยฝนแกตาย
-
เอาเลยคุณผักกาด ก้านคอมัน มันฮุค ลุกไม่ขึ้นไปเลย จัดหนักๆเลยนะ
รีบมาอัพด่วนค้า!!! รอไม่ไหวแย้ว
-
กรี๊ดดดด ในที่สุด นังฝนมันก็ร้ายจริง ๆ ด้วย
แกกล้ามาตบคุณนิดของคุณฉกาจได้ไง
คุณฉกาจขาเล่นมันเลยนะคะ เอาให้มันเจ็บยิ่งดี
คุณจิตรดีใจด้วยนะคะ ที่ไม่ใช่พระเอกแบบโง่ ๆ :mew1: :mew1:
-
พี่เชนมีกิ๊กเป็นหมอต้นหรอคะ
คุณจิตอย่าไปยอมนะคะ กิกิกิ :hao6:
-
คุณยามมมมเอาให้เละเลยยยยยยยยยยยยยสู้ๆๆ หึหึ หมั่นไส้น้องฝนอะไรนี่มานานแล้วค่ะ
-
อร๊ายยยย นังฝนแกกล้าดียังไงมาตบคุณนิดของคุณยำห๊าา!!!
จัดการมันเลยค่ะคุณยำ เอาให้เละ :m31:
-
ยัยชะนีฝน
จัดการให้หนักๆเลยคุณฉกาจ :fire:
-
พี่เชนมานิดเดียวแต่คงความกวนได้ดี
ว่าแต่นิดเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม โถๆขวัญเอ้ยขวัญมานะนิด คุณยามดูแลน้องด้วย
ส่วนแกนังฝนขอให้โดนคุณยาม จัดหนักจนแท้งลูกเลยมึงมาทำไมเมียรักเขาได้ :m16:
-
อย่าเพิ่งคิดที่จะจับคุณจิตมาเป็นพ่อให้ลูกเลย
แค่ตอนนี้เอาชีวิตให้รอดดีกว่ามั้ย
ศพไม่สวยทั้งบ้านแน่ :ruready
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
เดี๋ยวนะ ตัวตนที่เเท้จริงของใคร ของเชน รึของฝน โอ้..........อยากอ่านต่อเด้................
-
โธ่พี่เชน วาดหวังให้มาเป็นพระเอกดันกลายเป็นนายเอกซะได้ 55
-
อยากอ่านต่อแล้ว :ling1:
-
รอ รอ รอ
:L2:
-
พลาดไปหลายตอนนนน ผมกลับมาแล้วนะ :hao5: สงสารพีเชน
-
คิดถึงพี่เชนนนน ฮรื่อๆ
เข้ามารอ เข้ามาดันจ้า
มาเร็วๆเนน้
-
คุณโซ่ๆๆๆๆ
T^T
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ พี่เชนกับภูมิจิต :hao5: :hao5: :mew6:
-
อ่านรวดเดียวจบแบบไม่หยุด สนุกมากและหน่วงมากจริงๆเรื่องนี้ ชอบ ชอบมากๆ :katai2-1:
-
อืม!! จบแล้วซะงั้น!!
-
:z3: แบบนี้ก้อเฟลเหมือนกันนะ ไม่คิดนะเนี่ยว่าจะเป๊นละครแต่แรกเลย :katai1: ถ้าแบบนั้น เรียกได้ว่า พี่เชนร้ายเวอร์ไปเลย
แต่ก้อบอกตามตรงนะว่าเวอร์ชั่นนี้ ก้อคิดไม่ออกเหมือนกันนะว่าจะรักกันยังไง :serius2: มึนจริงๆ เดวไปรออ่านเวอร์ชั่นบั่นทอนปัญญาดีกว่า :laugh:
เวอร์ชั่นนี้มันดราม่าหนักหักมุมกระดกปลายเยอะเลย :o12:
-
ขอบคุณครับ
-
:a5: :a5: พี่เชน เเบบว่า บรรยาย ไม่ออกเลย ทำไม :katai1:
-
เฮ้ยๆ
อะไรเนี่ย จบง่ายไป
ชิงฆ่าตัวตายได้ไงคนก่อเรื่อง
-
จบแบบนี้ภาพพี่เชนผู้แสนดีติดลบเลยอะ
ทำให้ครอบครัวของคุณจิตรล้มละลายแถมพ่อก็ยังมาตายอีก
เศร้าเกินไปไหม :mew6:
-
เอาแบบให้พี่เชนเป็นฝ่ายตามง้อ แบบรู้สึกผิดกะคุณจิต :o12:
ให้พี่เชนเป็นรุกด้วย อิอิ
จบแบบนี้แอบอึ้งน่ะ อิอิ :a5:
-
เอ่อ............ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไปไม่เป็นเลยอะแง้
-
อึ้งจริงอะไรจริง ชอบเล่นละครกันจังตั้งแต่ภาคที่แล้วละ เล่นกะความรู้สึกคนอื่น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แอบสงสารภูมิจิต
-
:katai1: :katai1: จบเร็วไป๊ แงงงงงงงง
-
:katai1: งืออออออ จบแบบในหน้าเพจfb น่ารักกว่าเนอะ
รอรวมเล่มน้า ♥
-
จบแบบ ช็อคไปเลยค่าาาาาาาาาาาาา :z3: :z3:
สงสารคุณจิต จริงๆๆแล้ว โดนหลอกหมดเลยอ่าาาา
กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ คุณจิตก็คงจะเข็มแข็งขึ้นเยอะ
หมดแรงจะเม้นท์เลยค่าาาาาาาา :ling1:
-
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านฮับ แต่ งงอ่า เหมือนไม่จบ :hao5:
-
อืมม ดาร์กจริง คนละเรื่องกับในเพจเลย ๕๕๕๕ พี่เชนจะรุกจะรับก็ชอบหมดง่ะ เป็นติ่งพี่เชน ๕๕๕ :กอด1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
จบเร็วไปง่ะ เงิบเลยค่ะ TvT ตอนแรกเห็นชื่อกระทู้ล้ะแบบ อุทานในใน วดฟ จบ!?!???? อะไรคือจบ(วะ)คะ
เร็วไปไหน =___= คือเชียร์ภูมิเชน ติดคู่นี้อ่ะ แล้วแบบ...ทำใจได้แล้วไม่เอาเชนภูมิ ฮรื่อออ
คนแต่งลงตอนจบแบบนี้ เหมือนเดินมาตบหัวเค้าแรงๆสามทีเลย
คือเงิบมากค่ะ TT
แต่เอาจริงๆ น่าจะแต่งต่ออีกหน่อย แบบให้อีพี่เชนมันรู้สึกผิดกับภูมิหน่อย
คือยังไงน้องมันก็ไม่รู้เรื่องที่ป๊ามันทำป้ะว้ะ แล้วเอามาลงมาหลอกภูมิแบบนี้แม่ง อิพี่เชนเอ้ย :z6: :z6: :z6:
(ได้ข่าวตอนที่แล้วแกสงสารอิพี่เชน) - -*
-
อะไรอ่ะ จบแบบนี้ ไม่เอาดิ นังเชนยังไม่ได้รับผลกรรมเลย
คุณนิดด้วย ทำไมหลอกเพื่อนอ่ะ คุณนิดทำได้ไงนิ
นั้นเพื่อนตัวเองอ่ะ เสียความรู้สึกกับคุณนิดมากเลย
คุณยามนั้นเพื่อนเมียนะ
เพื่อนเมียที่ช่วยเมียตัวเองมาตลอดนะคุณยาม
ทำไม ไม่บอกกันดี ๆ อ่ะ
-
เชนทำไมทำแบบนี้ จิตเกี่ยวอะไรด้วย นิดก็ร่วมมือกับเชนอีกเนี่ยนะ
-
อืม... อ่านจบแล้วค่ะ แหะ ๆ จะว่าไงดี เฟลมั้ย ก็เฟลแหละ แต่ต้องบอกว่า ดีนะที่แอบมาอ่านคอมเมนท์คนอื่นก่อน
แล้วก็ไปแอบอ่านตรง Talk ของคุณ 403 ก่อน ก็เลยทำใจได้ก่อนที่จะไปอ่านตอนจบ
แหม ถ้าไม่งั้น มาอ่านตอนจบ ก่อน ได้ช็อคยิ่งกว่านี้แน่ล่ะ
ช็อค ทั้งเรื่องพี่เชนที่ร้ายจนเกินไปเหมือนคนละคนกับพี่เชนของคุณนิดจากภาคแรก ถึงจะเพราะป๊าคุณจิตโกงบริษัทคุณพ่อก่อนก็เถอะ
รวมถึงคุณนิด ที่ถ้าเราเป็นคุณจิต คงจะเสียใจมากกว่าที่โดนพี่เชนหลอกอีกนะ เพื่อนสนิทของเราแท้ ๆ กับร่วมมือกับคนอื่นหลอกกันอย่างนี้
ถ้าตามจริง ก็อย่างที่คุณนิดว่า บอกคุณจิตไปตามตรงในฐานะที่เป็นเพื่อนกัน มันน่าจะดีกว่ามาลงทุนเล่นละครกันขนาดนี้
เอาคืนเรื่องโดนโกง โดยฟ้องบริษัทป๊าคุณจิตจนล้มละลายแล้ว ก็ควรพอ แต่ขนาดส่งรูปตอนนั้นมาอีก มันมากเกินไป
แล้วสุดท้าย ถึงขนาดป๊าคุณจิตฆ่าตัวตาย ร้ายแรงขนาดนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้ ที่คู่นี้จะมารักกันได้เลยนั่นแหละ
ดังนั้น ถ้าเวอร์ชั่นนี้ จบแค่นี้ ก็ดีแล้วล่ะค่ะ เพราะถ้าต่อ โดยคุณจิตมาเป็นฝ่ายแก้แค้นบ้าง คงยิ่งเครียดกว่านี้แน่ ๆ
ต้องบอกว่าที่ช่วยลด อาการเฟล ลงได้มาก ก็ตรงที่ คุณ 403 บอกว่ามี เชนภูมิ เวอร์ชั่นไม่ดราม่านี่แหละค่ะ
หูย ถ้ารู้ว่าให้พี่เชนเป็นรับ แล้วจะกลายเป็นดราม่าอย่างนี้ เราสนับสนุนให้พี่เชนเป็นรุกตั้งแต่แรกไปแล้วนะเนี่ย
เวอร์ชั่น พี่เชนเป็นรุก แล้วจะไม่มีดราม่าเลย แถมยังบั่นทอนสติปัญญา แต่นั่นแหละ ที่ต้องการเลยค่ะ พอทีเถอะความเครียด
คุณ 403 จะไม่ลงเวอร์ชั่นพี่เชนเป็นรุกในเล้าฯ แต่จะไปลงเฉพาะในเพจ งั้นเราก็ไปตามอ่านในเพจก็ได้ค่ะ
อยากลบภาพพี่เชน เวอร์ชั่นนี้ออกไปจากหัวน่ะค่ะ เพราะยังไงก็อยากจำแต่พี่เชนคนดี ขี้เล่น แสนน่ารักเท่านั้นน่ะ
ขอบคุณคุณ 403 นะคะ แม้จะทำให้ช็อคจนตะลึงก็เถอะ 555 รอไปเจอพี่เชนที่รักในเพจนะจ้ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :L1:
-
วันนี้มาม่าจืดวะ เฮ้ยใครลืมใส่ผงปรุงรสป่าววะ
-
:mew1:
จบตอนแรกไปแล้ว
จะมีการแก้แค้นด้วย
จากแค้นจะกลายเป็นรักนะจ๊ะ
-
บอกตรงๆนะคะ ผิดหวังกับภาคนี้มาก จากภาคที่แล้วเราสงสารนิด แต่ตอนนี้เราเกลียดนิดมากๆ ทำกับเพื่อนที่หวังดีกับตัวเองมาตลอดอย่างนี้ได้ลง ทุเรศ ปากบอกไม่เต็มใจทำแต่ให้ตบตัวเองเพื่อความสมจริงกลัวจิตไม่เชื่อ อีดอกเอ๊ย ! สารเลวจริง ๆ ถึงในรวมเล่มจะไม่มีภาคนี้แต่เราก็จำมันไปแล้ว ลืมไม่ได้หรอกว่าภาคนี้มันมีอยู่ ผิดหวังกับภาพนิดผู้แสนดีคนนั้นจริงๆ
-
อยากรู้อ่ะบั่นทอนสติปัญญาเป็นยังไง
-
ขอแนะนำว่าอย่าจบแค่ตรงนี้เลยครับ เพิ่มอีกซัก ตอน สองตอนก็ยังดี เรื่องราวบางอย่างมันยังไม่เคลียร์ เช่น เรื่องราว 5 ปี
ของแต่ละคนหลังการตายของพ่อภูมิจิต นะนะ มาต่ออีกนิดเถอะ
ปล. เห็นด้วยกับหลายๆ คนนะ คนเป็นเพื่อนต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรอ แอบผิดหวังในตัวทุกคน :ling1:
-
จบแบบ งง งง ถึงจะเข้าไปอ่านในเพจแล้ว งง ตัวเองไม่น่ามาอ่านภาคองเลย
คุณนิด มาเสียหายแบบนี้ โอ้ยปวดใจ...
-
อยากอ่านพี่เชนเป็นรุกอ่ะ
แต่ขอลงในเล้าได้มั้ย? ได้มั้ย? ได้ม้ายยยยยย!?
:m15:
-
รวมหัวกันหลอกคุณจิตกันหมดเลย
ให้พี่เชนเป็นรุกมั่งดีกว่า
-
:a5: อึ้งกับตอนจบง่ะ :ling1:
พี่เชนนี่ร้ายจริงๆ สงสารคุณจิตอะ อยากเห็นคุณจิตเอาคืน :ling1:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
อยู่ๆก็ตัดจบจากกันซะงั้น
ยอมรับเลยว่าเฟลที่จบแบบนี้ แต่ก็นะจบแบบนี้มันเองก็มีเหตุผลในตัว
อยากให้มาต่อจากตอนนี้เหมือนกันนะ
แต่ยังไงสุดท้ายแล้วก็ต้องขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องดีๆ :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: ...... มันดราม่า !!!!
...เดี๋ยวจะตามไปอ่านอีกversionนะค่ะ ( ไว้เจอกันอีกจ้า )
THank you ka...
-
จริงๆให้พี่เฝบนรับก้โอนะ ลองเป็นแบบเคะราชินีจิ ประมาณว่ากวนๆยั่วๆตามไปจีบ(อ่อย)คุณจิตไรงี้~~ <3
-
หะ!!!???
คือ... :a5:
เห็นขึ้นว่าจบแล้วยังไม่อยากเข้ามาเลย
กลัวหมดแล้วจะไม่มีอะไรอ่าน
อยากให้ยืดต่อไปอีกนานๆ
ชอบที่เหมือนหนังฝรั่งที่จะมีภาคต่อ 555 ชอบจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่น
5 ปีผ่าน เอาพี่เชนให้บ้าไปเลยนะคุณจิต เชียร์สุดลิ่ม
ขอลงในเล้าด้วยได๋เปล่า ชอบเจอ 403 ที่นี่
แต่เคารพการตัดสินใจ ถ้าแฟนเพจอย่างเดียวก็จะตามล่ะ
บวกและเป็ด ขอบคุณที่มีนิยายดีให้หลง ให้ตาม ให้อยากเข้ามาอัพตอนต่อเร็วๆ
-
เฮ้อ!!!!!!............... หมดคำบรรยาย 5555555++
-
ภาคแรกว่ามันส์แล้ว ภาคสองมันส์กว่า
-
สงสารคุณจิตกับแม่อ่ะ จะมี Ver.2 มั๊ยคะ
-
เอาล่ะค่ะก่อนที่ narunarutoboyz จะมาตอบสาส์นจากคุณ 4 0 3 นะคะ
ขอชี้เเจงแทนคนเขียนและคุณนิดก่อนค่ะว่า อย่าไปว่าคุณนิดนะ!!! ใครไม่มีเพจคุณ 4 0 3
เพจ 4 0 3 (http://www.facebook.com/pages/4-0-3/680749871940158?hc_location=timeline)
ไปอ่านเลยนะคะจะได้รู้ว่าคุณนิดน่าสงสารยังไงก็ยังน่าสงสารยังงั้นเลย ชิส์ คุณจิตนะคุณจิต
เอาล่ะมาถึงวินาทีเเรกที่อ่านจบ เงิบค่ะ เงิบจริงๆ มันเบลอๆอ่ะค่ะ อาจเพราะมันงงมาตั้งเเต่เเรกแล้ว พอมาอ่านหมายเหตุท้ายเรื่อง
เลยไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียวดังกล่าว(ค่าความงงคงค้าง) ที่มีอยู่อย่างเดียวคือ.....ไม่อยากให้พี่เชนเป็นรุกเลย ก็เลยนอยด์อยู่เเค่นั้นจริงๆ
ตอนอ่านไม่โกรธใครเลยนะคะ คือมันจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ แถมตอนอ่านก็ง่วงมากเเล้วด้วย เลยนอนดีกว่า อิอิ อารมณ์ต่างๆเลยค่อยๆหายไปตามเวลา :m23:
แต่รู้มั๊ยคะพอมาอ่านเรื่องราวในเพจ ที่ว่าเรื่องราวทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเเค่นิยายเรื่องนึงที่ไอ้จิตบ้านั้นแต่งขึ้นเพื่องสนองนี๊ดตัวเองเฉยๆ บร๊ะ!!!!
มันน่ามั๊ยเนี่ย ห๊ะ!!! ให้เราเป็นตุเป็นตะ เหวี่ยงเต็มไปหมด แล้วที่ผ่านมาฉันด่าลมรึไง? ไหนยัยฝน ไหนคุณศรุต ฮึ่ยยยยย อายเว่ยยยยยยย :a14: o12 o6
แต่เอาจริงๆนะคะ คือว่าเเบบนี้ดีกว่าเยอะเลยค่ะ มันดูเป็นตัวตนของพวกเค้าอย่างเเท้จริงเลย(บ้าบอไร้สติสินะ)
เราหลงทางไปกับกับดักของคุณ 4 0 3 จนลืมไปเลยว่าที่อ่านๆมานั้นไม่ใช่พวกเค้าเลยยยยยย
เฮ้ออออออออออออ ก็โล่งใจเลยค่ะ ยกดราม่าออกจากอกเลยค่ะ แต่เราว่าเอามาลงในเล้าก็ดีนะคะ
เพราะบางคนถึงประกาศบอกหน้าเพจไป ก็ไม่ได้เข้าไปอ่าน ก็จะไม่รู้ แล้วคุณนิดก็จะโดนว่าฟรีๆ
เเต่ถ้าไม่สะดวก ก็ไม่เป็นไรค่ะ ใครยังไม่เข้าใจ เรายินดีตามไปบอกข่าวเองเลย เพื่อคุณนิด ทำได้อยู่เเล้ววววว o7 :a2:
ปล.พี่เชนกดคุณจิต แต่พี่เชนตัวเล็กกว่าคุณจิตนิสนึง........เอาน่ะ
ความสูงไม่มีผลต่อเเนวราบบบบบบบบบบบบ กี๊สสสสสสสสสสสสสสส(ไม่ชิน แต่อ่านได้นะ)
:serius2: :serius2: :serius2:
เป็นกำลังใจให้อย่างสุดซึ้งเลยค่ะ และจะติดตามอ่านตอนต่อไป ผลงานต่อไปนะคะ สู้ๆค่าาาาาาาาาาาาาาาา
:กอด1: :L2:
-
เอ่อ...แอบผิดหวังตอนจบแบบมันไม่ค่อยคอมมอนเซนส์เลยอ่ะค่ะ
คือคุณนิด ภูมิจิตเป็นเพื่อนสนิทไม่ใช่หรอแล้วทำไมยังไปหลอกเพื่อนตัวเองได้อ่ะ
แล้วคือหลอกกันถึงขนาดทำพ่อเพื่อนตาย เป็นเราตัดเพื่อน เกลียดไปตลอดชีวิตแล้วนะคะ
มันไม่เชิงหลอกเล่นอะไรแล้วอ่ะ เลยงงว่าคุณนิดทำไปได้ไงเนี้ยย หรือโดนพี่เชนหลอกมาอีกที? แต่คือก็ไม่น่าจะขนาดนี้อ่ะ อ่านยังไงมันก็แปลกๆ รู้สึกขัดๆ ในความรู้สึก
เอาเป็นว่าอ่านตอนจบของแค่คุณยามให้รู้สึกดีพอ เพราะรุ้สึกเหมือนคู่นี้ยังงงๆ ทั้งๆที่คิดว่าเรื่องซับซ้อนแต่เหมือนจะไม่คลายปมอะไรสักอย่างเลยอ่าาา
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้คนเขียนมารีไรท์อีกทีนะคะ (:
-
จบแล้วจริงอ่า
งงนะเนี่ย
เรื่องยัง งง อยู่เลยอ่า
-
เอ่อ...แอบผิดหวังตอนจบแบบมันไม่ค่อยคอมมอนเซนส์เลยอ่ะค่ะ
คือคุณนิด ภูมิจิตเป็นเพื่อนสนิทไม่ใช่หรอแล้วทำไมยังไปหลอกเพื่อนตัวเองได้อ่ะ
แล้วคือหลอกกันถึงขนาดทำพ่อเพื่อนตาย เป็นเราตัดเพื่อน เกลียดไปตลอดชีวิตแล้วนะคะ
มันไม่เชิงหลอกเล่นอะไรแล้วอ่ะ เลยงงว่าคุณนิดทำไปได้ไงเนี้ยย หรือโดนพี่เชนหลอกมาอีกที? แต่คือก็ไม่น่าจะขนาดนี้อ่ะ อ่านยังไงมันก็แปลกๆ รู้สึกขัดๆ ในความรู้สึก
เอาเป็นว่าอ่านตอนจบของแค่คุณยามให้รู้สึกดีพอ เพราะรุ้สึกเหมือนคู่นี้ยังงงๆ ทั้งๆที่คิดว่าเรื่องซับซ้อนแต่เหมือนจะไม่คลายปมอะไรสักอย่างเลยอ่าาา
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้คนเขียนมารีไรท์อีกทีนะคะ (:
เห็นด้วยนะคะ เหมือนกับว่าคนเขียนตัดจบอ่ะ
-
จบแบบนี้เหรอ จบน่าสะพรึงมาก ฮ่าๆๆ
สงสารคุณจิตอ่ะ เพื่อนรักอย่างคุณนิดก็มาหลอก
แอบเสียความรู้สึกกับคุณนิดไปเหมือนกันนะ คุณนิดไม่น่าเลย (คงเพราะหัวอ่อนมั้ง อิอิ)
สำหรับพี่เชน...ก็....ไม่มีอะไรจะกล่าว ฮ่าๆๆๆ
เอาเป็นว่า รอรวมเล่มนะคะ
-
เฮ้ยยยยยย :a5: จบแบบนี้เลยหรอ
-
OMG นี่คือนิยายจริงๆ o13
-
ค่ะ หลังจากที่ได้เข้าไปอ่านในเฟสแล้วนะคะ
ขอบอกกับคนเขียนว่า...
เอาช่วงเวลาที่เราเฟลคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!
โอ้ยยยยยยยยยย จะทำให้เงิบทำไมเนี้ยยยย โมโหคนเขียนหรือภูมิจิตดีเนี้ยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
อ่ะแฮ่มๆ เอาเป็นว่า ยังยืนยันว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักหวานแหววและยังรักพี่เชนและคุณนิดเหมือนเดิม
ปล.คุณภูมิจิตดูละครมากไปแน่ๆค่ะ
-
แอร๊ยยยยยย o22 เค้าไปอ่านในเพจมาแล้ว สรุปเรื่องทั้งหมดอินังจิตมันเพ้อไปเองเรอะ อิบร้าาาาาาา ฉันก็หลงด่าหนูนิดไปซะเสียผู้เสียคน ฮืออออๆๆๆๆๆๆ เค้าขอโต๊ดดดที่ตีโพยตีพายไป ผิดไปแล้ว แต่น่าจะเอามาลงในเล้านะคะแฟนๆจะได้ไม่จิตตกกัน :katai2-1:
-
ไม่ได้อ่านคอมเม้นท์คนอื่นเลย เดี๋ยวความคิดในการเม้นท์จะเปลี่ยนเสียเปล่าๆ
เอาเป็นว่าอ่านแล้วเฟลมากกกกกกกก
ไม่เกี่ยวว่ารุกหรือรับ เพราะคนอ่านคนนี้ไม่ได้หมกมุ่นเรื่องเพศ
ที่เฟลก็เพราะมันไม่เคลียร์ เหมือนเตรียมปูทางไว้ต่อภาคต่อยังงัยก็ไม่รู้
แต่ถึงจะมีหรือไม่มีภาคต่อ ก็ถือได้ว่าจบแบบไม่เคลียร์สุดๆ ค่ะ
เพราะคนอ่านยังไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่เชนต้องแบบนี้กับภูมิจิต
นิสัยมันขัดกับภาคที่ผ่านมา และขัดกับสิ่งที่คนอ่านเคยสัมผัส
คนเราแม้จะมีมุมมืด แต่มันก็ไม่ควรขัดกับมุมสะอาดของเขา
เหตุผลที่เชนทำให้เรื่องมันซับซ้อนยุ่งเหยิงแบบนี้ คนเขียนไม่ได้เฉลยในภาคนี้เลย
ถือว่าสร้างความค้างคาให้กับคนอ่านมากๆ ค่ะ
เรียกได้ว่าจบแบบนี้ เหมือนเตรียมตัวขายภาคต่อมากกว่า
-
จบอย่างนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า อ่ะ อยากรู้ตอนต่อไปของ คุณจิต อ๊ากกกกกกกกกก จะเขียนต่ออะป่าว เค้าอยากอ่าน
-
แสดงว่า ... ยังมีภูมิจิตกะพี่เชนต่อชิป้ะะะ ให้อภัยที่ตัดฉับจบนะ ถ้ามีเรื่องสองคนนี้ต่อ แอร๊ยๆๆๆ :hao6: :hao7: :hao7:
-
จบแบบอารมณ์ไม่จบกันเลยทีเดียว :ling1:
แต่ก็ขอบคุณมากค่ะสำหรับตอนพิเศษ :L2:
-
เข้ามาแบบงงๆ ไม่เห็นตอนใหม่ๆเลย เอ..ยังไงหว่า
-
:z3: :z3:
จบแล้วหรอคะ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะ
อยากอ่านพี่เชนกับภูมิจิต :mew2: :mew2:
-
ลบตอนพิเศษไปแล้วเหรอไม่เห็นมีเลย -"-
-
มาอ่านไม่ทันอ่าาาา :hao5: :hao5:
เสียใจจจ :sad4:
-
อ่ออออออออออออออ เรื่องของเรื่องก็คือจิตมันเขียนนิยายซึ่งก็คือเรื่องที่เราอ่านๆกันมานั่นเอง
สรุปคือนังจิตมันมโนไปเองว่างั้นเถอะ ฮ่าๆๆๆ ทำเอาคนอ่านเครียดเฟลด่าคุณนิดไปหมดเลย 555555555555
โอเคค่ะ รออ่านภาคที่นังจิตเป็นรับดีกว่าเนอะ :hao3:
-
อ้าว :ruready ลบตอนพิเศษไปแล้ว อืม...ก็เข้าใจนะคะว่าเจอเม้นท์แรงๆไปแล้วก็เลยรู้สึกไม่ดี (ซึ่ง 1 ในนั้นมีเราที่แรงมากด้วย) อุตส่าห์เขียนมาให้อ่านคิดแทบตาย ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เกิดจากการที่อ่านจบปุ๊บ เฟลปั๊บ แล้วเม้นท์เลย ไม่ได้เข้าไปอ่านในเพจ ต้องขอโทษด้วย แต่ไม่น่าลบไปเลยอ่ะ แค่เอาตอนในเพจมาต่อก็ลงตัวดีแล้วนะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ เค้าสำนึกผิดแล้ว :hao5:
-
คือ....คือแบบเรายังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ เสียใจ
-
:mew6:
อ่านมาจนจบรวมถึงตอนพิเศษ
ยังไม่อยากร้องไห้เท่าตอนสุดท้ายของคุณโซ่เลย
เป็นสุนัขที่น่ารักและซื่อสัตย์มากจริงๆ ค่ะ ...แง้ๆๆๆๆ
คุณฉกาจเนี่ย..ขี้หึงสุดๆเลย!
ชอบคุณเชนมากค่ะ... เห็นด้วยกับนิดว่าเฮียแกน่ากลัวที่สุด 555555
-
สนุกมากครับ ชอบมากมากเลย
-
:hao5: :hao5:+
:mew1: :mew1:-
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก
:L1:
-
สงสารโซ่จัง เมียก็ยังไม่มี เฮ้อออออ :ling3:
-
ตามอ่านจบแล้วคร่าาา
คุณยามกะบคุณนิดน่ารักมากมาย
ตอนพิเศษสุดท้ายซึ้งแทนคุณโซ่มากๆ
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ เสียน้ำตาไปเป็นปี๊บ :hao5:
สงสารคุณนิดที่สุด แล้วก็สะใจตอนคุณนิดเมินคุณยามมาก ๆ :laugh:
ไม่เป็นอันหลับอันนอนกันเลยทีเดียว อ่านไปถือผ้าซับน้ำตาไปด้วย :o8:
ยิ่งตอนพิเศษของคุณโซ่ นี่ก็ร่ำไห้อีก ดิฉันอ่อนไหวมาก 55 :o12:
สนุกมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ไม่อยากให้จบเลย :hao5:
อยากให้มันยาวกว่านี้ :mew6:
สนุกมาก จนรู้สึกว่ามันไม่สมควรจบ ควรจะมีต่อไปเรื่อยๆ :sad4:
Ps. ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ที่ เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
น้ำตาไหลพลากไปหลายยกเหมือนกัน (ต้มมาม่าแทบไม่ทัน) :sad4:
-
สรุปมาไม่ทันตอนพิเศษ ลบไปทำไมเหรอครับ มีดราม่าอะไรกัน งง
-
ทำไมลบตอนเชนภูมละครับ
-
:o8: เราอ่านทัน แต่ลืมเมนท์.....ทำไมตัดฉับอย่างน้านนนนน :angry2:
มันค้างงงงงงง :hao5:
-
อ่านจบด้วยสภาพตาบวมช้ำ
อ๊ายยยย ดราม่าที่โหยหา
ชอบดราม่าแบบนี้จัง อ่านไปแรกๆก็ใจเต้นตึกๆละ เหมือนหวาน
แต่รู้สึกเหมือนมีมาม่าแฝงอยู่
เคยอ่านอะไรแล้วใจเต้นรัวไหมคะ นั่นแหละใช่เลย
ชอบไปหมดตอนที่ดราม่าแรกๆ เรื่องบริษัท สงสารน้องนิดจับจิตจับใจ
และต่อมาเรื่อขา นี่เป็นประเด็นที่รู้สึกอ๊ายยยย ชอบ
อยากเสพนายเอกชีวิตรันทดมานาน
ยิ่งตอนพระเอกเมินเฉย เย็นชาทั้งๆที่รักเขาดั่งดวงใจนี่ก็นะ กินใจเลย
ชอบตอนที่แอยย่องไปบีบขาให้ ที่คุณฉกาจบอกอยากเป็นส่วนหนึ่งแบบ
อ๊ายยคุณฉกาจมันรักน้องมากนะ
ชอบน้องนิดที่ไม่เป็นคนงี่เง่า เป็นคนที่มองโลกสดใส เกรียนในใจ ฮ่าๆๆ ชอบตอนอ้อนพระเอกทุกครั้งอ่าา น่าฟัด* :impress2:
แต่แอบเคืองน้องนิดที่ไม่รู้จักดูแลตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องอินังพี่ป้อม โอ๊ยยยอยากจะปาอะไรใส่หน้าพี่ป้อมได้ชิๆ
คุณฉกาจจจจจจ คนนี้ปลื้ม อยากลูบไล้เป็นพิเศษ ก๊ากกกก เขาเป็นคนที่รักใครแล้วน่ารักนะ
ส่วนตัวละครขวัญใจต้องยกให้พี่เชนกับคุณพี่ปัด ก๊ากกกก >< สองตัวนี้สร้างสีสันได้มากมายเลย
ตอนจบนี่รู้สึกว่าเร็วมาก อ๊ากกก มันยังไม่อิ่มจนีถึงจุดสุดเลย แต่จบแล้วฮ่าๆๆ
แบบมันเหมือนยังอิ่มได้อีกอ่าาาา ยังอิ่มไม่สุด มันแบบยังไม่สุดๆ
แต่โดยรวมชอบมาก แอบเสียดายที่เฟบเรื่องนี้ไว้จ่อคิวอ่านเรื่องอื่นก่อน
รอให้จบทีเดียวเพราะคิดว่างั้นไม่มีไรตื่นเต้น555555555 ชื่อเรื่องนี้เหมือนการ์ตูนตาหวานมาก
เลยเสียดายที่อดอ่านแบบเรียลทามเลย ถ้าอ่านแบบเรียลทาม อ่านไปลุ้นไปคงแบบอินเฟ่อ
ปล.ตอนพิเศษ4ทำเอาร้องไห้ไปด้วยเลย สารภาพว่าไม่รักสัตว์ค่ะ
แต่พูนพันกับคุณโซ่มาก ฮื่ออออออออออออ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆอ่า o18 ตอนสุดท้ายเศร้าจัง :sad4:
-
เหมือนจะมาไม่ทัน คุณจิต กับ พี่เชน เกิดอะรายยยยยย ขึ้น
เค้าอยากอ่านมั่งอ่ะ :o12:
-
เพิ่งอ่านจบตอนที่ 14 ป่วย
เห็นจากคอมเม้นมาหลายๆตอนจะมีแต่คอมเม้นไปในทางตำหนิฉกาจ ซึ่งเราไม่ค่อยเข้าใจนัก
ขอคอมเม้นแบบขัดแย้งกับหลายๆคนบ้าง
เรากลับไม่ได้รู้สึกโกรธเกลียดพระเอกขนาดนั้น เพราะจากที่เล่ามาตั้งแต่แรก ฉกาจเองทำไปด้วยก็เพราะมีเหตุผลของตัวเอง
เรื่องที่ปลอมตัวเป็นยามเข้ามาสืบ เอาจริงๆนั่นคือบริษัทเค้ากำลังโดนโกงอยู่นะ ลืมข้อนี้กันไปรึเปล่า
ถ้าฉกาจไม่ทำแบบนั้นบริษัทของพ่อที่กำลังล้มละลายอยู่รอมร่อคงต้องล้มไปแล้วจริงๆ
การกระทำนั้นของพระเอกทำให้เค้าจับได้ว่าบริษัทเค้าถูกบริษัทคู่ค้าโกง และแก้ไขได้ทันท่วงที กู้ชีพบริษัทพ่อตัวเองขึ้นมาได้อีกครั้ง
ไม่มองตรงนี้กันเลยรึ
อย่างคุณนิดเองก็ผิดเหมือนกัน ช่วยเค้าโกง คือถ้าจะบอกว่าคุณนิดทำเพราะเจ้านายสั่ง
"เจ้านายสั่ง"นั่นก็คือเหตุผลของคุณนิดที่เค้าจำเป็นต้องทำ
ถ้ามองมุมเหตุผลของคุณนิดแบบนี้ล่ะก็ งั้นก็ต้องมองเหตุผลของฉกาจด้วยสิ
ซึ่งเหตุผลของฉกาจก็คือเพื่อหาสาเหตุว่าทำไมบริษัทเค้าถึงแย่ลงๆและจับได้ในที่สุดว่าบริษัทตัวเองกำลังถูกโกง(ซึ่งก็คงทำมาก่อนแล้วและคุณนิดมาช่วยทำต่อ)
เราว่ามันแฟร์ คือถ้ามองในมุมเหตุผล ทั้งสองคนมีเหตุผลในการกระทำทั้งคู่
ไม่ใช่ว่าพระเอกอย่างหลอกฟัน ฟันแล้วทิ้งเป็นสันดานเพราะเจ้าชู้หลอกเค้าไปทั่ว ถ้าแบบนั้นก็สมควรโกรธเกลียด
แต่อันนี้คือเหตุผลที่เค้าทำคือเพื่อบริษัท ถึงแม้วิธีการมันจะแย่ไปหน่อย แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ดีไม่ดีบริษัทพ่อคงล้มละลายแน่แล้วเพราะจับไม่ได้ว่าถูกโกง
ทีคุณนิดทำ คนเห็นใจกันว่าทำเพราะเจ้านายสั่ง แต่พอฉกาจทำกลับไม่มีใครมองว่าทำเพื่อบริษัทของพ่อ
เราว่าถ้ามองแต่การกระทำ มันก็แย่พอกันทั้งคู่ เอาให้แฟร์ๆว่าจะมองมุมไหน
ถ้ามองในการกระทำมันก็แย่พอกันทั้งคู่นั่นแล่ะ แต่ถ้ามองในมุมของที่มาของการกระทำ มองถึงสาเหตุของการกระทำ
มันก็พอเข้าใจได้เพราะก็มีเหตุผลในการกระทำทั้งคู่เหมือนกัน
เพราะฉะนั้นสำหรับเรามันแฟร์อ่ะค่ะ
ถ้าจะโกรธพระเอกมากกว่าก็แค่ตรงที่พูดจาไม่ดีใส่คุณนิดตอนที่คุณนิดไปเจอที่บริษัทแค่นั้นแล่ะ
และคิดว่าที่คนเห็นใจคุณนิดมากกว่าก็เพียงแค่เพราะคุณนิดถูกรถชนเลยน่าสงสาร ซึ่งในความเป็นจริงทางฉกาจเองก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ จะสงสารอีกคนแล้วเอามาโกรธอีกคนทำไม
แถมยังช่วยเหลือด้วยซ้ำอ่ะ
ส่วนเรื่องตอนอยู่ในบ้าน อิฉกาจมันซึน คิดเองเออเองไปบ้างซึ่งเค้าก็คิดแบบซื่อๆ มองกันคนละมุมก็แค่นั้น ไม่ได้ตั้งใจทำให้ใครเสียใจ แถมยังทำให้ตัวเองเสียใจด้วยเหมือนกันด้วยซ้ำ
เช่นการที่ย้ายนิดให้มานอนข้างล่างเพราะเข้าใจผิดคิดเองเออเองว่านิดไม่อยากนอนด้วย เจอหน้าเดี๋ยวจะร้องไห้อีก <<การคิดแบบนี้มันก็ทำให้ตัวเองเสียใจด้วยเหมือนกัน
ถ้าการเข้าใจผิดเรื่องพวกนี้กลายเป็นว่าฉกาจกลายเป็นคนไม่ดี น่าโมโห งั้นคุณนิดที่เสียใจว่าฉกาจย้ายตัวเองให้ลงมานอนข้างล่าง รวมทั้งที่ฉกาจเอาปัดมานอนที่บ้าน คุณนิดก็คิดเองเออเองเหมือนกัน ก็เลยเสียใจ
ถ้าคุณนิดไม่คิดเองเออเอง มองคนละมุมทำให้เข้าใจผิดคุณนิดจะเสียใจมั้ย ?
ต่างคนต่างคิดเองเออเอง ไม่เข้าใจกัน มองกันคนละมุม แต่กลับตำหนิแต่ฉกาจฝ่ายเดียว
มองกันให้แฟร์ๆหน่อยน้า
ณ จุดนี้เราไม่เข้าข้างใครเป็นพิเศษ เพราะแต่ละคนมีเหตุผลและมุมมองของตัวเอง ไม่ได้เป็นการทำไม่ดีโดยตั้งใจ
เพราะฉะนั้นเราเชียร์ให้เข้าใจกันมากกว่า
เม้นซะยาวเลย 555555
><
-
เม้นต่อเรื่อยๆล่ะนะ
เรื่องพี่ป้อม รำคาญนิดจังเลยอ่ะ หลายทีแล้วที่หายไปกับเค้าโดยที่ไม่บอกคนอื่นโดยเฉพาะกับแฟน
รู้ว่าแฟนไม่ชอบใจให้ไปใกล้พอต่อว่าแฟนแล้วยังจะขอไปช่วยเค้าทำงานอีก
คือแบบถ้าไม่ติดว่าเป็นนายเอกนี่นึกว่านิดกำลังนอกใจแล้วนะ ดูจะอะไรกับเค้าจัง
บอกว่าจะไม่ไปเจอแล้วแต่ก็ชวนไปเที่ยว ฮ่วยยย
แถมยังโง่ไว้ใจเค้าเห็นใจเค้าซ้ำๆซากๆ
นายเอกหลายๆเรื่องเป็นแบบนี้ อ่านแล้วหงุดหงิด
ยอมให้เค้าจูบนี่ เป็นความคิดที่โง่นะ บอกเลย ถ้าเราเป็นฉกาจมารู้ทีหลังเราจะเสียใจมาก
พอพระเอกมาเห็นแล้วเข้าใจผิดก็บอกว่าพระเอกโง่
อื่มมมมมม
รู้สึกเรื่องนี้พระเอกทำอะไรก็ผิดนายเอกถูกตลอดเลยแฮะ
ถ้าเป็นใครมาเห็นแฟนตัวเองจูบอยู๋กับคนอื่นแบบนี้(ตัวเปลือยด้วยยยย!!)
จะยังไงฮึ
นิดคาดหวังให้ฉกาจเชื่อใจ แต่นิดไม่เคยทำให้ฉกาจเชื่อใจได้เลยซักครั้ง
ยกตัวอย่างการกระทำของนิดแต่ละอย่าง >> ออกไปอยู่กับป้อมทั้งวันโดยไม่บอก โกหกว่าอาจารย์คนนั้นคือผู้ชายแก่ๆ พอถูกจับได้ว่าไม่ได้แก่แต่เป็นอาจารย์หนุ่มก็ไม่บอกว่าเป็นคนที่มาชอบตัวเอง<<
คิดดูดีๆว่าตัวเองทำกับฉกาจไว้ยังไงบ้าง โหยยยยคุณนิดเอ๊ยยยยยยย
ทำแบบนี้ควรจะได้รับความไว้ใจจากแฟนเหรอในเมื่อตัวเองก็ไม่ได้บอกเค้าหมดแถมยังโกหกอีกต่างหากอ่ะ
ที่ฉกาจไปเห็นภาพนั้น แฟนตัวเองแก้ผ้ากับผู้ชายอีกคนแล้วกำลังจูบกัน เป็นเราก็ไม่ให้อภัยง่ายๆหรอกนะ
และคงไม่ใจเย็นพอจะอยู่ฟังคำอธิบายด้วย ถ้าฉกาจจะโกรธจนถึงขั้นบอกเลิกก็ไม่แปลก ถึงคุนนิดจะอธิบายบายถ้าพูดในตามความเป็นจริงแล้วเราจะเชื่อได้มั้ยว่าอันไหนจริงหรือไม่จริง
งานนี้คุณนิดทำตัวเองจริงๆ
แต่จากคอมเม้นหลายๆครแล้ว ยังไงฉกาจก็โดนตลอดนะ
เฮ้อออ
ชอบที่ฉกาจว่าคุณนิดนะ ที่บอกว่าไม่ได้เชื่อเรื่องต่างๆเพราะรู้ว่านิดไม่ทันเล่เหลี่ยมป้อมหรอก แต่ที่โกรธและรับไม่ได้ก็คือการมีอะไรไม่บอก การ"ยอม"ผู้ชายคนอื่นขนาดนั้น
คือถ้านิดยังมีนิสัยแบบนั้นอยู่ต่อให้เคีลยกับป้อมไปแล้ว ถ้าในอนาคตมีคนอื่นเข้ามาอีก นิดก็จะใจอ่อนจะยอมกับผู้ชายคนอื่นอีก ไม่มีวันจบสิ้น
มันคือสิ่งที่นิดต้องรู้ตัวว่าผิดและแก้ไขไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก ความไว้วางใจน่ะมันสมควรจะให้กับคนที่"ให้" เราหมดทุกอย่างเท่านั้นแล่ะ
กับเรื่องของป้อมหลายๆเรื่องนิดยังบอกแฟนไม่หมดเลย โกหกก็ยังเคย แล้วจะให้เค้าไว้ใจอะไรได้
บอกตรงๆเลยว่าเห็นด้วยกับหลายๆคนที่บอกให้นิดไปเจอคนอื่นเถอะ
คือคิดเหมือนกัน ให้ฉกาจไปเจอคนอื่นเถอะ อย่างน้อยก็คนที่เข้าใจแฟนมากกว่ามัวแต่ไปเห็นใจเข้าใจคนอื่นแบบคุณนิดน่ะ
ฉกาจน่ะเหมือนจะร้ายๆในตอนแรกแต่พอคบกันก็เข้าใจคุณนิดตลอดเลยไม่ใช่เหรอ ขอไปช่วยงานป้อมก็ให้ไปทั้งที่ไม่อยาก ขอออกไปข้างนอกกับป้อมสองคนก็ให้ไปไม่ได้งอแงเลย
แต่ทำไมพอมีเรื่องอะไรนิดไม่เข้าใจฉกาจบ้างเลย เอาแต่ร้องไห้และคิดถึงแต่ส่วนของตัวเอง แต่บอกเลยว่าถ้านิดยังไม่เลิกนิสัยคิดถึงคนอื่นมากกว่าแฟนตัวเองแบบนี้
นิสัยโกหกเพราะคิดเอาเองว่าจะดีกว่าบอกความจริงอย่างนี้ นิสัยบอกไม่หมดอย่างนี้ ถึงคุณนิดจะไปคบใครเจอกับพระเอกอีกซักกี่สิบคน ถ้ามีคนเข้ามามันก็มีปัญหาเหมือนเดิมค่ะ
ไม่มีใครทนได้หรอก
เฮ้อออ
-
คิดถึงคุณนิดดดดดดดดดดดดดดดด T T
-
เข้ามาเพราะคิดถึงเรื่องนี้ ^^
:กอด1:
-
ขอบคุณครับ สนุกดีแต่รู้สึกว่าสั้นไปนิดนะครับเซงจริงๆจบไวเหลือเกิน
-
แวบมาบอกเล่่า เรื่องของคุณโซ่ทำเอาน้ำตาไหลพราก มีเกิดก็ต้องมีตาย คิดถึงขนุนหมาบ้านเราที่ตายไปเบย (ตอนเด็กชอบขี่มันเหมือนม้า55+)
-
เห็นเรื่องนี้เขาว่าสนุก
กดเข้าส่องโดยพัน
สนุกมาก ขำขัน เฮฮา
ทั้งคุณยามและคุณนิด
เราเผลอใจไปหน่อย
บทดราม่าทำน้ำตาแตก
ตาบวมแน่เชียว
:o12:
ตัวเรื่องวางไว้ ประหนึ่งนิยายตบจูบเด็กดี
เสียน้ำตาจุดพีคอย่างจริงจัง
ขอบคุณคนเขียนมาก
ทำเราเจ็บตา แต่ก็หนุก
ยี่สิบสี่ตอนจบ กำลังดีเลย
-
เศร้า
รักโซ่เหมือนกัน
-
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เรื่องนี้น่ารักอ่านเพลินเลยค่ะ มีดราม่าไม่เยอะแต่ดราม่าทีก็เล่นเอาปวดใจอยู่เหมือนกัน
แต่เพราะคู่นี้รักกันมากถึงจะไม่พูดไม่คุยโกรธกันแต่ในที่สุดก็คืนดีกันด้วยดี แต่ก็ต้องขอบคุณสปอนเซอร์อย่างพี่เชนด้วยที่ดูแลคุณนิดและคิดแผนต่างๆให้อีกต่างหาก พี่เชนนี่เป็นตัวละครที่อยากให้เป็นคนโดนกระทำบ้างเพราะพี่แกแกล้งคนอื่นไว้เยอะ 555
-
:haun4: :pighaun: :pighaun: :haun4:
-
:o12: อ่านตอนนี้แล้วน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด สงสารคุณนิดมากเลย แล้วก็ซึ้งตอนผอ.มาเยี่ยมนิดมากกกกกแกก :ling1:
-
โซ่ :m15: :monkeysad: :sad11:
สงสารโซ่อ่าาาาา :m15:
ร้องไห้ตอนนี้เเหละ :sad11:
สนุกมากค่ะ
-
ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ อ่านสนุกมากๆเลย ยิ่งตอนของคุณโซ่ เล่นเอาน้ำตาไหลเลย :heaven นานาจิตตัง รอลุ้น คู่คุณเชน กับ คุณจิตอยู่นะคะ 55555
-
ฮือออ ทำเราร้องไห้ตั้งแต่ต้นจนจบ
ว่าแต่..
คุณนิดอ่ะหื่นโคตรรร
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ะครับ
เรื่องน่ารักมาก ฉกาจ กับ นิด
-
อยากได้หนังสือจังเลย
ถ้าทำแจ้งให้ทราบทางข้อความได้ไหมค่ะ
รอคอยด้วยความหวัง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะจดจำ คุณนิด คุณยามฉกาจ หนูเล็ก พี่เชน ลุงทัช ป้าเรือง พี่สุทิน คุณป้ากับคนรักที่ศูนย์กายภาพ คุณภูมิจิต ตลอดไปค่ะ อ่อ แถมพี่ป้อมด้วย ...สุดท้ายย คุณโซ่ ฮือออ ทำใจอ่านตอนพิเศษแบบเต็มๆไม่ได้ ฮิออ ที่บ้านเลี้ยงหมาเหมือนกัน เข้าใจว่าสักวันมันต้องเกิดขึ้น แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ คุณโซ่ จะอยู่ในหัวใจตลอดไป T__T
-
แวะมาถาม เมื่อไรคุณ 403 จะรวมเล่มคะ รู้สึกว่านานแล้ว
จะได้เก็บเงินได้ทัน
-
Happy Valentine’s Day
= ตัดผม =
“ขอโทษนะนิด วันนี้ผมติดประชุมบริหารแผนกับผู้ถือหุ้น คงจะกลับมาอีกทีดึกๆ เลยนะ”
สีหน้าของคนที่ยืนอยู่ข้างกายผมคลายยิ้มลงทันทีเมื่อได้ยินในสิ่งที่ผมบอก นิดทำหน้าไม่เข้าใจ ทั้งยังมองผมที่กำลังผูกเนกไทให้ตัวเองอยู่เฉยๆ ไม่ยอมเข้ามาช่วยเหมือนที่เคยทำ
“แต่ผมดูตารางงานของคุณแล้ว วันนี้คุณว่างนี่” เจ้าตัวแย้ง เดินไปเปิดสมุดบันทึกการทำงานดูอีกทีเพื่อหาหลักฐานประกอบ
“มันกะทันหันหน่อยนะ เลขาบริษัทนู้นเพิ่งโทรมาเมื่อกี้เอง” ผมตามไปกอดคนตัวเล็กกว่าจากด้านหลัง ใช้จมูกสูดกลิ่นความหอมที่ไม่เคยเจือจางจากกลุ่มผม แล้วกระซิบคำขอโทษเบาๆ ที่ข้างหู
“ถ้าอย่างนั้นผมต้องไปด้วยสิ? ใช่ไหมครับ?” นิดหันหน้ามามองกัน แววตาที่สะท้อนออกมาทำให้ผมนึกอยากเปลี่ยนใจตัวเองซะเดี๋ยวนี้
“ไม่ๆ ไม่ต้องไปหรอก” ผมผละออก หยิบกระเป๋าและงานบางส่วนติดมือมาด้วย ในเวลานี้ผมควรจะออกจากบ้านให้เร็วที่สุด
“ทำไมละครับ ถ้าคุณไปคนเดียวใครจะช่วยคุณสรุปวาระการประชุมล่ะ ให้ผมไปด้วยเถอะนะ” คนพูดไม่พูดเปล่า เดินมารบเร้าหวังจะให้ผมใจอ่อน ผมหายใจเข้าลึกก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรออกไปให้เด็ดขาด
“มันค่อนข้างจะเป็นความลับ...นะ”
บรรยากาศภายในห้องเงียบไปชั่วอึดใจ สีหน้าหม่นหมองของนิดเริ่มทำให้ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจผม นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่ผมไปไหนโดยไม่มีนิด แถมยังต้องมาโกหกอีก
“เหรอครับ...”
เสียงสั่นๆ ที่ได้ยินนั่นกำลังทำให้ผมใจอ่อน แต่จะให้อะไรมาล้มเลิกความตั้งใจของผมไม่ได้เด็ดขาด
“รอผมนะ” บอกแค่นั้นพร้อมกับก้มลงหอมแก้มคนหน้างอ ก่อนจะตัดสินใจรีบออกจากบ้านทันที
ขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว...
.
.
.
ผมขับรถมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง สิบแปดปีผ่านมาแล้วแต่แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย แถมยังเรียกรอยยิ้มจากผมได้เสมอเมื่อนึกถึงภาพในอดีตเก่าๆ ที่พอนึกขึ้นมาทีไรแล้วผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นั้นจริงๆ
รั้วไม้ค่อยๆ เปิดออกตามแรกผลัก ครั้งหนึ่งในทุกอาทิตย์ผมเคยพาหนูเล็กมาที่นี่ แต่พอเจ้าตัวเล็กของผมหย่านม โอกาสในการมาที่บ้านหลังนี้เลยลดน้อยลงไปโดยปริยาย
“พี่อาร์มสวัสดีครับ” ผมเอ่ยปากทักทายเจ้าของบ้านที่ยืนสังเกตผมอยู่นานแล้ว พี่อาร์มเปลี่ยนไปไม่มากเท่าที่ผมคิดไว้เท่าไหร่
“อ้าว ฉกาจเองเหรอ ก็มองอยู่ตั้งนานนึกว่าใคร เปลี่ยนไปเยอะเลยนะเรา” พี่รหัสเดินมาสำรวจพลางถามถึงเรื่องการแต่งกายที่ติดจะทางการไปหน่อย แถมยังพูดเรื่องลักษณะทางกายภาพของผมอีก ปีนี้ผมอายุย่างเข้าห้าสิบ ร่างกายก็ถดถอยไปตามเรื่องตามราวนั่นล่ะ
“นัดปัดไว้รึเปล่า?” พี่อาร์มถาม ผมพยักหน้าตอบ พลางมองผมบนศีรษะพี่อาร์มที่นับวันจะเหลือน้อยลงทุกทีแล้วนึกขยาด ด้วยกลัวว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะเป็นแบบนี้
“แต่พี่กำลังจะออกไปข้างนอกกันเหรอ” ผมถาม ดูจากสภาพการแต่งตัวแล้วคงไม่พ้นออกไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันแน่บ้านนี้
“ใช่ สาวๆ เขาอยากไปเที่ยว เลยต้องตามใจหน่อย” พี่อาร์มยิ้มก่อนจะตะโกนเรียกใครอีกหลายคนที่อยู่บนบ้าน “น้องพลอยน้องหยกแต่งตัวเสร็จรึยังลูก...”
“เสร็จแล้วค่ะ พ่อขารอเดี๋ยวนะ”
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กสาวดังประสานกันลงมาให้ได้ยิน...ถ้าหนูเล็กอยู่ตอนนี้ก็คงดีสินะ
“จ้า เรียกแม่ขาลงมาด้วยนะ คุณอามาหาแหน่ะ”
“หา !”
ผมอุดหูแทบไม่ทันเมื่อเสียงตะหวาดดังขึ้น น้ำเสียงแบบนี้ทั้งชีวิตผมที่เคยได้ยินมา ก็มีแค่คนเดียวนี่แหล่ะ
ตึง ตึง ตึง !
บันไดบ้านหลังนี้ทำด้วยอะไรนะ ทำไมมันถึงได้ทนขนาดนี้…
“อีบ้า !” ผมพยายามมองหาต้นเสียง ปัดเป็นคนที่ทำอะไรแล้วเสียงมักจะมาก่อนตัวเสมอ
“ฉันบอกแกแล้วไงว่าฉันไม่รับนัด ยังจะดันทุรังมาอีก !” ผมมองผู้หญิงที่ยืนควันออกหูอยู่ตรงหน้าแบบอึ้งๆ สาบานเถอะว่าเธออายุเท่าผม ผมชักอิจฉานิดกับปัดจริงๆ ที่กาลเวลาไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย
“นอกจากเรื่องหนูเล็กแล้วผมไม่เคยขออะไรคุณเลยนะ แต่ครั้งนี้ผมจำเป็นต้องให้คุณช่วยจริงๆ”
“แต่ฉันไม่ว่าง !”
“เอาน่าปัด จัดการธุระให้ฉกาจก่อนแล้วเราค่อยออกไปเที่ยวกันก็ได้นี่” พี่อาร์มเข้ามาห้ามทัพ แต่ก็เข้าอีหรอบเดิม เพราะไม่เคยมีวิธีไหนห้ามแม่คุณเขาได้เลย
“ก่อนที่จะห้ามพี่ฟังเหตุผลไร้สาระของมันก่อนเถอะ ! แล้วนี่ดูสิ แกคงจะทำงานหนักมากไปสินะ กะอีแค่ตัดผมเนี่ย ไปให้ที่ร้านทำผมเขาทำให้ก็ได้”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบไปร้านทำผม”
“แกก็โทรสิยะ ! โทรให้เขาออกมาทำนอกสถานที่ให้ มันยากอะไรนักหนา !” ปัดพูดด้วยความหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดเต็มที่ เห็นท่าทีแบบนั้นแล้วผมอดผิดหวังไม่ได้ คงต้องกลับบ้านมือเปล่าแน่ๆ แล้ววันนี้
“โอเค ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยที่มารบกวน” ผมบอก ช่วยไม่ได้นี่นะ คงต้องยอมอายกลับบ้านไปหานิดแล้วสารภาพเรื่องงี่เง่าที่ผมคิดจะทำซะแล้ว
“เดี๋ยว !”
ผมหยุดเท้าที่กำลังก้าวพ้นประตูบ้าน ปัดวิ่งหอบตามมาแล้วยื่นอะไรบางอย่างให้
“นี่นามบัตรช่างประจำของฉัน บอกไปว่าแกเป็นเจ้านายเก่าฉันแล้วเขาอาจจะออกมาทำให้”
ผมรับนามบัตรมาถือไว้ ตัวเลขสิบหลักที่เห็นทำให้ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
.
.
.
“เป็นยังไงบ้างคะ”
ผมมองตัวเองในกระจกด้วยความพึงพอใจ ผมที่ถูกย้อมใหม่บวกกับทรงผมที่ถูกเปลี่ยนให้ทันสมัยมากขึ้นทำให้หน้าตาผมเปลี่ยนไปมาก อย่างน้อยก็ดูเด็กขึ้นมากละนะ
“ผมหน้าม้าจะทำให้คุณดูหน้าเด็กลงนะคะ” คุณอรช่างทำผมเจ้าประจำของปัดพูด ในขณะที่ตัวผมเองเปิดผมแต่ละช่อของตัวเองดูแล้วยิ้มออกมาด้วยความพึงใจเพราะผมขาวหายเกลี้ยง
“แต่ต้องเซ็ตนะคะทรงนี้ ไม่อย่างนั้นออกจากบ้านทั้งผมกระดกคงจะดูตลกแน่” เธอบอก ผมกล่าวขอบคุณแล้วยื่นเงินให้ แต่คุณอรเธอกลับช้อนตามองผมอย่างมีความหมาย
“เปลี่ยนจากเงินเป็นเลี้ยงกลางวันสักมื้อดีไหมคะ”
“แต่ผมมีภรรยาแล้ว” ผมพูดแล้วยกมือข้างซ้ายที่มีแหวนแต่งงานให้เธอดูอย่างไม่ลังเล คุณอรชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าคนอย่างคุณต้องไม่โสดแน่ แต่ช่วยไปด้วยกันหน่อยเถอะคะ ถือว่าเป็นสินน้ำใจที่ได้ช่วยเหลือกัน รับรองว่าไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าทานข้าวแน่นอน” เธอพูดแล้วยิ้มจางๆ ให้ผม และด้วยความเกรงใจผมจึงตบปากรับคำเธอไปอย่างเสียไม่ได้
.
.
.
ผมนั่งทานข้าวไปด้วยจิตใจที่กระวนกระวายมากกว่าปกติ เมื่อเช้าผมออกจากบ้านมาตอนเก้าโมง มาตัดผมที่บ้านคุณอรกว่าจะเสร็จก็ปาไปเที่ยงกว่า ตอนนี้ผมควรจะไปเดินหาซื้อของขวัญให้นิดได้แล้ว แต่ด้วยธุระบางประการที่ทำให้ผมยังไปไหนไม่ได้นี่สิเริ่มทำให้ผมกังวล
“ดูคุณรีบจังเลยนะคะ” คุณอรทัก ผมไม่ปฏิเสธ เอาแต่กินอาหารในจานให้หมดไปเร็วๆ จะได้รีบไปเสียที
“ไม่ทานนี่เหรอคะ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามพลางใช้สายตามองมายังเนื้อติดมันที่ผมเขี่ยออกไปวางขอบจาน “รักสุขภาพจังเลยค่ะ มิน่าถึงหล่อขนาดนี้”
อดเอียนกับคำชมของเธอไม่ได้ แต่เรื่องการกินนี่ผมไม่ปฏิเสธ…ผมเริ่มควบคุมอาหารมาหลายปีแล้ว เพราะในขณะที่นิดดูดีขึ้นทุกวันๆ ผมกลับแก่ขึ้นเรื่อยๆ ถ้าอีกหน่อยผมกลายเป็นตาแก่พุงพลุ้ยหัวล้านแบบพี่อาร์มนี่นิดคงได้ตีจากแน่
“คุณพูดอะไรหน่อยสิคะ ทำหน้าอย่างกับโดนบังคับมานั่นละ” เธอพูด ผมอยากบอกเธอจริงๆ ว่าอยากกลับบ้านไปทานข้าวกับนิดจะแย่อยู่แล้ว
“รีบๆ ทานเถอะครับ” เธอนิ่งไปเมื่อผมตอบ สงสัยผมจะแสดงสีหน้ามากไปหน่อย เธอถึงทำหน้าตกใจแปลกๆ
“คุณ...คุณอร” โบกมือไปมาเรียกความสนใจคู่สนทนา แต่สายตาเธอกลับนิ่งงัน ไม่แม้แต่จะมองผมด้วยซ้ำ
“คุณหนู !”
ผมเผลอตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียก ก่อนจะใจหายวาบเมื่อหันไปเจอป้าเรือง สุทิน และ...ใครอีกคนที่กำลังยืนร้องไห้เงียบๆ
“นิด !”
“ฮึก...คุณ...โกหกผม”
“ไม่...ไม่ใช่นะนิด...ฟังผมก่อน...นิด !”
เสียงของผมไม่สามารถหยุดฝีเท้าใครอีกคนได้ นิดเดินจากไปพร้อมกับสุทินที่เดินตามไปติดๆ เหลือแต่ป้าเรืองที่ยืนทำหน้าดุใส่ผมเหมือนที่แกชอบทำตลอดเวลาที่ผมทำผิด
“ป้าผิดหวังในตัวคุณหนูมากนะคะ”
ว่าแล้วก็เดินจากไปอีกคน ผมละเกลียดเรื่องบังเอิญแบบนี้จริงๆ
“หมดเวลาของผมแล้ว ขอโทษด้วยนะคุณ” ผมหันไปบอกคุณอรพร้อมกับวางเงินจำนวนหนึ่งไว้เป็นค่าอาหารและค่าตัดผม ยังไงก็แล้วแต่ ผมคงต้องรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด เพราะถ้านิดคิดมากขึ้นมาเรื่องใหญ่แน่ๆ
.
.
.
ปี๊นนน !
ผมบีบแตรอยู่หน้าบ้าน รอให้สุทินมาเปิดประตูให้แต่ก็ไม่เห็นวี่แววสักที เดือดร้อนจนต้องลงไปเปิดประตูด้วยตัวเองก่อนจะกลับมาที่รถ ขับเข้าไปแล้วลงมาปิดประตูอีกรอบจึงจะเสร็จงาน และพอลงจากรถ ก้าวขาเข้าไปในตัวบ้านยังไม่ทันหมดทั้งตัวดี คนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านก็พูดต้อนรับผมเสียงเขียว
“กลับมาแล้วเหรอไอ้ลูกไม่รักดี”
ฮึ ตอนนี้ทุกคนในบ้านคงมองว่าผมเป็นผู้ร้ายไปกันหมดแล้วสินะ
“พอเลยพ่อ พ่อก็รู้จักนิสัยผมดีนะว่าผมเป็นคนยังไง เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็แค่เข้าใจผิดกันนั่นแหล่ะ” ผมบอก แต่พ่อ ป้าเรือง สุทิน ยังคงชักสีหน้าใส่ผม
ผมถอนหายใจ ไว้รอคุยกับนิดเองคงจะง่ายกว่า
แกร็กๆ...
“บ้าฉิบ”
ผมหน้าตึงเมื่อประตูห้องนอนถูกล็อกจากด้านใน ป่านนี้คนในห้องคงกำลังนอนร้องไห้อยู่แน่ๆ
“นิด ! เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้นะ”
ตะโกนอยู่หน้าห้อง แอบกังวลว่าเรื่องคงไม่จบง่ายๆแน่ ถ้าหากนิดไม่ยอมเปิดประตูออกมา นั่นเท่ากับว่าการลงทุนของผมในวันนี้สูญเปล่า
แอ๊ดด...
บานประตูค่อยๆ ถูกเปิดออก พร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผม ผมดีใจที่นิดยอมเปิดโอกาส แต่แค่ในตอนแรกเท่านั้น เพราะสิ่งที่ถืออยู่ในมือของคนตัวเล็กกว่าทำให้ผมเข้าใจว่าผมคิดผิด
“พาสปอร์ตกับกระเป๋าเดินทาง...หมายความว่ายังไงนิด”
“ถอยไป”
น้ำเสียงเย็นชาที่ไม่เคยถูกนำมาใช้เลยแม้สักครั้ง มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าโดนต่อยเสียอีก
“ตอบผมมาก่อนว่าคุณจะไปไหน” ผมถามเสียงขรึม พยายามสงบสติให้ตัวเองใจเย็นแต่ก็เผลอแสดงอาการออกมาทุกที
“ผ...ผมจะไปอยู่กับหนูเล็ก”
“ทำไม” ผมถาม เดินหน้าเข้าหาจนอีกคนถอยเท้ากลับเข้าห้องนอนโดยไม่รู้ตัว
‘ฉกาจแกห้ามทำอะไรรุนแรงกับลูกชายฉันนะโว้ย’
ได้ยินเสียงพ่อตะโกนมาว่าแค่นั้น ก่อนที่ผมจะล็อกประตูปิดตาย...เท่านี้ วันนี้ เวลานี้ ก็จะมีแค่ผมกับนิดเพียงแค่สองคนเท่านั้น
“คุณยังไม่ตอบคำถามผม” ผมพูดเสียงอ่อนลง คนตรงหน้าเอาแต่ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ผมเดินเข้าไปหา หวังจะดึงตัวนิดเข้ามากอดแต่กลับถูกปัดมือทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ผมต้องไปแล้ว ผมจะไปอยู่กับลูกสักพัก แล้วจะกลับมา...”
รู้ตัวไหมว่าที่พูดออกมาชักจะทำให้ผมหมดความอดทนลงทุกที !
“ทำไม อยู่กับผมมันไม่ดีตรงไหนถึงต้องดิ้นรนไปอยู่ที่นู่น อ้อ...หรือว่าจะกลับไปอยู่กับไอ้ป้อมชู้รักเก่าอย่างนั้นสิ” พูดออกไปแล้วนึกอยากตบปากตัวเอง รู้อยู่แล้วว่านิดไม่มีทางคิดจะทำอย่างนั้นแน่ แต่ปากก็ยังพาลจะประชด
“ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่ป้อม !”
“ผมเองก็ไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงในวันนี้ที่คุณกำลังจะจินตนาการหาข้อหาให้ผมเหมือนกัน แค่กินข้าวนะคุณ ไม่ได้เปลือยกายขึ้นเตียงเหมือนคุณกับไอ้ป้อมสัก...”
เพี้ยะ !
แรงที่ฟาดลงมาบนผิวเนื้อไม่ได้ระคายผิวผมเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับเบา...เบาเกินกว่าที่ควรจะเป็นด้วยซ้ำ
“ผมเกลียดคุณ ! ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีคุณก็ไม่เคยลืมเรื่องแย่ๆ พรรณนั้นสักที ผมเหนื่อยแล้ว พอกันที คุณอยากจะกักขังผมยังไงก็เชิญ ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณนี่ ต่อให้ผมตายอีกรอบกลับมาเกิดใหม่จะใช้หนี้หมดรึเปล่ายังไม่รู้เลย...ฮึก...ผมเคยคิดนะว่า...ถ้าไม่มีหนูเล็ก...ผมคงอยู่กับคุณไม่ได้นานเท่านี้ด้วยซ้ำ...ฮึก...ผมกลัว...กลัวว่าวันหนึ่งคุณจะเบื่อ...ผมไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้จะทำยังไงดี...ฮึก...ผมไม่รู้...ฮือ”
“พอ...พอแล้ว ห้ามคิดห้ามพูดอะไรออกมาอีก แล้วฟังผม” ผมดึงร่างของนิดเข้ามากอดแน่น เจ้าตัวขัดขืนในตอนแรกก่อนจะหมดแรงยืนนิ่งร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของผม
“คุณจะโกหกผมอีกไหม...ฮึก...คุณบอกเองว่ามีอะไรให้บอกกัน แต่ทำไมวันนี้...ฮึก...คุณผิดสัญญา...”
“ชู่วว์...ผมขอโทษ ผมผิดเองทุกอย่าง หยุดร้องไห้ก่อนนะคนดี”
ผมลูบหัวลูบหลังคนที่ยืนสะอื้นไม่หยุดมือ ก่อนจะกลั้นใจสารภาพอะไรที่น่าอายออกไป
“วันนี้ที่ผมต้องโกหก...” ผมเกริ่น นิดเหมือนจะสลัดตัวออกจากอ้อมแขนผมเพื่ออะไรไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ยอมให้นิดได้เห็นหน้าที่แดงไปจนถึงกกหูของผมตอนนี้แน่
“อันที่จริงผมจะไปให้ปัดช่วยเปลี่ยนแปลงอะไรนิดหน่อย” ผมกระแอมไอแก้เก้อหนึ่งทีก่อนจะเล่าเรื่องต่อ “คุณก็รู้ใช่ไหมว่าตั้งแต่เล็กจนโตมีแค่แม่กับป้าเรืองตัดผมให้ผมด้วยตัวเองตลอด แล้วป้าเรืองก็ตัดแต่ทรงเดิมๆ ซึ่งมันก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ว่า...”
ผมหยุดเล่าพลางสังเกตอาการ นิดหยุดสั่นแล้ว แต่ผมเองนี่สิเริ่มสั่นแทน
“...นิดรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าปัดน่ะเจ้าแม่แฟชั่น อะฮึ่ม...ผมก็เลยอยากให้ปัดช่วยแนะนำทรงผม แล้วก็ได้ช่างคนนี้มา ผมเลยเลี้ยงข้าวตอบแทนก็ตอนที่คุณมาเจอนั่นแหล่ะ”
“..........”
“มันเขินๆ อยู่นะที่จู่ๆ จะให้ผมเดินเข้าร้านทำผมทั้งๆที่ไม่เคยไปเลยสักครั้ง ทรงผมอะไรยังไงผมเองก็ไม่รู้จัก แต่ผมไม่มีทางเลือกนี่ ผมอยากดูดีเหมือนตอนแรกที่เราเจอกัน ไม่สิ...อยากดูดีมากกว่าตอนแรกอีก ผมก็กลัวว่าคุณจะเบื่อผมเหมือนกันละน่า !”
ผมรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดเริ่มกลับมาสั่นอีกครั้ง แต่คราวนี้คงไม่ได้ร้องไห้ เจ้าตัวคงกลั้นหัวเราะเสียมากกว่า
“อยากดู...”
-
“หา”
“อยากดูทรงผมใหม่ชัดๆ ปล่อยผมก่อนได้ไหม”
“อ...เอาสิ”
ผมคลายมือออก นิดถอยห่างไปหนึ่งก้าวก่อนจะเงยหน้ามองผม ก่อนหน้านี้คงมัวแต่โมโหจนลืมมองสินะว่าผมหล่อขนาดไหน
“ตาคุณบวมมากเลยนะ” ผมทัก ขยับเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง
“ใช่ๆ ผมมองไม่เห็นเลยล่ะ คุณขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ หน่อย”
ผมพานิดไปนั่งที่เตียงแล้วย่อตัวชันเข่าลงกับพื้นเพื่อให้ใบหน้าของเราอยู่ในระดับเดียวกัน
“ใกล้อีกหน่อยสิ”
ผมทำตามที่บอก ขยับเข้าไปใกล้จนหน้าผากชิดกัน ก่อนที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มของนิดจะค่อยๆ ประทับจูบลงมาบนริมฝีปากของผม
“เจ้านี่ของคุณน่ะ ชอบทำร้ายผมอยู่เรื่อย” นิดพูด ใช้มือนวดคลึงอยู่ตรงบริเวณริมฝีปาก แล้วยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“เหรอ...แต่ผมคิดว่าเป็นเจ้านี่มากกว่า” ผมจูบมืออุ่น ก่อนจะนำมันไปซุกกับอะไรที่อุ่นกว่าจนเริ่มพองตัว
“คนบ้า...”
แล้วก็ได้คำชมกลับมาเหมือนอย่างเคย...
.
.
.
ผมนวดแขนนวดขาคนที่นอนปวดเมื่อยอยู่บนเตียง หน้าตาพิลึกพิลั่นที่มีแตกกวาหั่นแว่นโป๊ะอยู่ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้...แอบถ่ายนี่งานถนัดผมเลยนะ
“หายเมื่อยบ้างไหม” ผมถาม หยุดนวดสักพักแล้วคร่อมตัวทับร่างเปลือยที่นอนอยู่ด้านล่าง
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ”
ต่ออีกรอบคงไม่ขัดสินะ...
“คุณยาม จะทำอะไร !”
“ชู่วว์...นอนเฉยๆ สิ อย่าเอาแตงกวาออกนะ เดี๋ยวตาก็ไม่หายบวมหรอก นั่น...อย่างนั้น”
ผมค่อยๆ แยกขาเนียนออกจากกันก่อนจะแทรกตัวลงกึ่งกลาง ส่วนปลายร้อนชำแรกเข้าไปได้นิดเดียวคนใต้ร่างก็สะดุ้งเฮือก
“อย่าเอาแตงกวาออกนะ” ผมย้ำ นิดนอนนิ่งว่านอนสอนง่ายผิดกับตอนแรกลิบลับ
“อ...อือ” ร่างขาวเนียนบิดตัวเร่าเมื่อผมสอดใส่เข้าไปจนสุด ความอุ่นร้อนที่คั่งค้างจากการปลดปล่อยไปก่อนหน้านี้ทำให้ช่องทางภายในไม่รู้สึกฝืดเคืองมากนัก
“ผมขอโทษนะ...”
“เรื่องอะไรครับ”
“หลายๆ เรื่องตั้งแต่เราเจอกันนั่นแหล่ะ ผมเองจำไม่ได้หรอกว่าทำให้คุณเสียใจไปกี่เรื่อง แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมเสียใจไม่ต่างกันเลย โดยเฉพาะเรื่องไอ้ป้อมที่ผมพูดถึงเมื่อกี้ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
มือนุ่มยกขึ้นก่อนจะเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของผม ผมหลับตา ซึมซับความอ่อนโยนในครั้งนี้อยู่นานจนเพิ่งรู้ตัวว่าน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
“ห้ามเอาแตงกวาออกเชียวนะ” ผมสมทบคำเดิม พยายามไม่ให้เสียงที่เปล่งออกไปสั่นอย่างที่สุด
“ผมคิดถึงหนูเล็ก ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่กับไอ้ป้อมแล้วจะเป็นยังไง จะสบายดีไหม ป้อมมันจะดูแลหนูเล็กดีเหมือนที่ผมทำรึเปล่า ผม...”
“คุณต้องรู้จักปล่อยวาง เชื่อใจ แล้วก็ลืมเรื่องในอดีตนะครับ”
ลืมเรื่องในอดีตเหรอ บทเรียนที่ผ่านมาผมไม่เคยลืมมันได้เลยสักวัน
“มันยากนะนิด โดยเฉพาะวันนี้เมื่อหลายปีก่อน...ยังไงผมก็ทำใจให้ลืมไม่ได้สักที คนที่ทำผิดซ้ำๆ อย่างไอ้ป้อม ผมไม่รู้จะให้อภัยมันยังไงดี”
“แต่คุณก็ทำได้นี่ครับ แค่คุณยอมปล่อยให้หนูเล็กไปอยู่กับพี่ป้อมไกลขนาดนั้นก็เท่ากับว่าคุณผ่านมันมาได้ก้าวหนึ่งแล้วนะ ผมรู้...คุณเป็นพ่อที่ดี อยากให้หนูเล็กมีแต่ความสุข แต่ในความจริงชีวิตคนเราไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป...ตอนนี้หนูเล็กได้เรียนรู้ความจริงของชีวิตแล้ว แล้วลูกก็ดูมีความสุขกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย...ถ้าคุณคิดถึง ว่างๆ เราก็ไปเยี่ยมกันดีไหม”
ผมพยักหน้าตอบตกลง แม้ว่าคนใต้ร่างจะมองไม่เห็นเพราะมีแตงกวาปิดตาอยู่ แต่จากรอยยิ้มที่ฉายขึ้นมาจึงเดาไม่ยากว่าเจ้าตัวรับรู้แล้ว
“เอาแตงกวาออกได้ยัง มันแห้งหมดแล้วนะ” นิดถาม ผมรีบปาดน้ำที่ไหลอาบใบหน้าออกเป็นพัลวัน
“คุณยังไม่บอกผมเลยว่าผมทรงใหม่ดูดีรึเปล่า” ผมเฉไฉเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อนิดเอาแตงกวาออก คนถูกถามหลบตาผม ก่อนจะบ่นอะไรออกมาเสียงเบา
“ไม่ตอบผมให้ทำเองนะ” บอกพร้อมกับพลิกตัวให้คนที่อยู่ด้านล่างลุกขึ้นมานั่งทับด้านบน ด้วยความที่พลิกตัวเร็วเกินไปจึงทำให้ร่างกายใครอีกคนไถลกดทับส่วนแข็งขืนโดยไม่ทันตั้งตัว
“อ๊ะ !” ผมมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเสียดเสียวอย่างหลงใหล มือสองข้างทำหน้าที่บีบคลึงตรงหน้าอกก่อนจะใช้หน้าขากระตุ้นให้คนด้านบนขยับขึ้นลงตามจังหวะ
“อ...แฮ่ก ผมค่อยบอกตอนให้...ข...ของขวัญ...อ...อื้อ...คุณได้ไหม” นิดมองผมตาปรือ ผมลุกขึ้นกอดรัดร่างของเขาก่อนจะกระซิบเสียงพร่าข้างหู
“แล้วจะให้ตอนไหน”
“พ...พรุ่งนี้”
“ไม่เอา บอกวันนี้แหล่ะ ไม่อย่างนั้นผมไม่ปล่อยให้คุณนอนแน่” ผมพูดเอาแต่ใจ แต่ก็ขู่ไปอย่างนั้น แก่แล้วใครจะบ้าพลังม้าทำทั้งวันทั้งคืนเหมือนตอนหนุ่มๆ ล่ะ
“ถ้าอย่างนั้น...” นิดยิ้มยั่ว ผมผวาเฮือกเมื่อคนบนร่างตั้งใจบังคับให้ช่องทางตอดรัดร่างกายของผมแรงขึ้น
“ขอทั้งคืนเลยนะ”
ผมยิ้มเฝื่อน พรุ่งนี้คงได้ซดเครื่องดื่มเกลือแร่เป็นลังแน่
วาเลนไทน์ปีนี้มันช่างขาดทุนจริงๆ...
.
.
.
อีกด้านหนึ่งของทวีปยุโรป
“หนูเล็ก เข้ามาข้างในก่อนเถอะ อากาศข้างนอกหนาวเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ” ผมกล่าวเตือนเมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงระเบียงด้านนอกนานแล้ว แต่หนุ่มน้อยกลับไม่ยอมขยับไปไหน ผมจึงเดินไปหยิบผ้าพันคอมาอีกผืน
“ลุงป้อมดูนั่นสิ เขามากันอีกคู่แล้ว” ผมมองตามมือที่หนูเล็กชี้ พร้อมๆ กับผูกผ้าพันคอให้คนตัวเล็กอีกชั้น วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ร้านเค้กที่อยู่ตรงข้ามคอนโดเลยคึกคักเป็นพิเศษ
แต่วันนี้พิเศษกว่าตรงที่หนูเล็กทำเค้กไปวางขายที่ร้าน สงสัยที่ยืนตากลมอยู่ทั้งวันไม่ยอมเข้าบ้านเพราะคอยนับจำนวนคนซื้อแน่ๆ
“อุ่นไหม” ผมถาม เอาคางวางเกยบนศีรษะใครอีกคนแล้วกอดแน่น
“ครับ” เจ้าตัวตอบแล้วยิ้มรับ พร้อมกับทอดสายตามองไปยังคู่หนุ่มสาวที่กำลังทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
“เอาแต่ทำให้คนอื่นทานแล้วลุงป้อมล่ะ ปีนี้ลุงป้อมยังไม่ได้เค้กจากหนูเล็กเลยนะ”
“แฮ่ ลุงป้อมขี้ตู่จริงๆ เลย ลุงป้อมชิมเค้กของหนูเล็กอยู่ทุกวันนี่ครับ จะบอกว่าไมได้ได้ยังไง” เจ้าตัวเล็กพูดก่อนจะหันมาเอานิ้วจิ้มพุงผมเบาๆ ผมแกล้งจิ้มคืนบ้างให้สมกับท่าทางน่าเอ็นดูนั่น
“นี่ก็ขยายแต่พุงเมื่อไหร่ส่วนสูงจะขยายนะ” ผมว่า หนูเล็กหันมาค้อนวงใหญ่ ก่อนจะทำสีหน้าจริงจังกับผม
“ลุงป้อม...อยากได้เค้กจากหนูเล็กจริงๆ เหรอครับ” หนูเล็กพูด ริมฝีปากเม้มแน่นเหมือนรอลุ้นคำตอบ ผมไล้นิ้วไปตามโครงหน้านวลช้าๆ ครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่มันตกตะกอนอยู่ภายในใจมาแรมปี
“อยากสิ...อยากได้ที่สุด”
.
.
.
ผมเฝ้ามองคนทำขนมแล้วยิ้มตามอย่างมีความสุข ภาพที่หนูเล็กกำลังวิ่งวุ่นในครัวนี่มีให้ได้เห็นแทบทุกวัน แต่ไม่มีวันไหนที่ผมนึกเบื่อเลยสักครั้ง
“มีอะไรให้ลุงช่วยไหม” ผมถามเจ้าตัวที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดเอาจริงเอาจังอย่างที่สุด
“ลุงป้อมผสมไข่ไก่กับน้ำตาลทรายให้หนูเล็กหน่อยสิครับ ตีให้น้ำตาลละลายเลยนะครับ” หนูเล็กหันมาบอกก่อนจะกลับไปละลายช็อกโกแลตกับเนยเค็มต่อ
“เสร็จแล้วใส่แป้งนะครับ”
ลูกมืออย่างผมทำตามอย่างว่าง่ายโดยการใส่แป้งลงไปจนหมดถ้วย ด้วยความที่ออกแรงตีมากไป ฝุ่นผงสีขาวเลยลอยฟุ้งไปทั่ว
“ลุงป้อม !”
“แค่กๆ...” ผมหลับตา โบกมือปัดแป้งที่ลอยฟุ้งไปทั่วหน้า ก่อนจะรู้สึกถึงแรงจับของใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อยู่นิ่งๆ สิครับ เดี๋ยวฝุ่นแป้งมันก็หายไปเอง...นี่ไง ลืมตาได้แล้วละครับ”
ผมลืมตาตามที่ใครอีกคนบอก หนูเล็กมองหน้าผมนิ่งแล้วลอบขำออกมาเบาๆ
“มีอะไรเหรอตัวแสบ...”
เจ้าตัวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเดินมาหาผม
“หน้าลุงป้อมเลอะแป้งหมดเลย ให้หนูเล็กเช็ดออกให้นะครับ”
ผมนึกขำตัวเองในใจ ของง่ายๆ ดันมาตกม้าตาย เสียผู้ใหญ่ชะมัด
.
.
.
“ช็อกโกแลตลาวาร้อนๆ มาเสริฟแล้วครับ” หนูเล็กพูดแล้วส่งจานช็อกโกแลตที่ตกแต่งอย่างน่ารักด้วยสตรอว์เบอร์รีมาให้ผม เจ้าตัวนั่งลงข้างๆ สีหน้าท่าทางดูลุ้นน่าดูเมื่อผมเริ่มตักขนมเค้ก
“หนูเล็กป้อนลุงดีกว่า” ผมส่งจานขนมคืน เด็กหนุ่มมีท่าทีอิดออดเขินอายไม่น้อยก่อนจะรับไปถือไว้อย่างช่วยไม่ได้
“อ้าปากนะ” เจ้าตัวบอกเมื่อนำขนมมาจ่อที่ริมฝีปากผม รสชาตินุ่มลิ้นพร้อมกับกลิ่นหอมหวานที่ได้สัมผัสไม่รู้ว่ามาจากเค้กหรือมือคนป้อนกันแน่
“อร่อยไหมครับ” หนูเล็กถาม ยังไม่คลายสีหน้าตื่นเต้น
“อยากชิมไหม” จริงๆ หนูเล็กจะตักชิมเองก็ได้ ช้อนก็อยู่ในมือแท้ๆ แต่เจ้าตัวกลับส่ายหัวหวือ คงจะรอให้ผมทานให้อิ่มก่อนเหมือนเคย
“ขออีกคำสิ” ผมบอก มือน้อยๆ ค่อยๆ ตักขนมอย่างกระตือรือร้นก่อนจะส่งให้ผมเหมือนเคย
ผมยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้จนริมฝีปากเราแตะกัน ผมจดจ่ออยู่กับริมฝีปากสีชมพูอยู่นานจนไม่รู้เลยว่าเจ้าของร่างตัวแข็งทื่อไปนานแล้ว
“ล...ลุง...”
ฉวยโอกาสที่ร่างเล็กกำลังเอ่ยปากพูด จุมพิตลงไปทันที ผมค่อยๆ ถือจานขนมออกจากมือหนูเล็กแล้ววางลงบนโต๊ะรับแขก ขืนปล่อยให้ถือด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ แบบนี้มีหวังคงหล่นแตกแน่
“อ...อือ” เจ้าตัวขยุ้มเสื้อผมแน่นติดมือเมื่อผมเริ่มรุกหนักขึ้น ลิ้นชื้นของใครอีกคนพยายามหลบหลีกลิ้นของผมเมื่อแตะสัมผัสกัน ส่วนผมเองรู้สึกสนุกทุกทีที่ได้เป็นฝ่ายล่าเสียด้วย
“อร่อยไหม” ผมถามพลางใช้ริมฝีปากแทะเล็มไปตามปลายคางของคนที่นอนหมดแรงอยู่บนโซฟา มือหนาค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปภายใต้อาภรณ์ของคนด้านล่างอย่างเผลอไผล
‘ไอ้ป้อม !’
เสียงคำรามของใครบางคนดังขึ้นมาในหัว...
และจู่ๆ ภาพใบหน้าดุดันของเขาก็ซ้อนทับลงบนใบหน้าของหนูเล็กจนทำให้ผมชะงัก จำใจต้องผละออกอย่างเสียไม่ได้
“ลุงขอโทษนะหนูเล็ก” ผมบอก เจ้าตัวหลบหน้าผมด้วยความเขินอายก่อนจะลุกขึ้นเดินชนนั่นชนนี่กลับห้องของตัวเอง
เมื่อลับสายตาเด็กหนุ่มผมจึงเอนหลังพิงโซฟาพร้อมกับผมถอนหายใจแรงๆ อาการปวดหนึบตรงช่วงล่างเริ่มตีรวนกับความคิดที่หักห้ามใจไม่ให้บุกเข้าห้องนอนของใครอีกคนอย่างสับสน
อีกหลายปีจนกว่าหนูเล็กจะอายุยี่สิบห้า...
อีกหลายปีที่ผมต้องเฝ้ามองเพชรที่แตะไม่ได้ทั้งที่อยู่ในความครอบครองของตัวเอง...
อีกหลายปี...จนกว่าจะถึงเวลาที่คุณฉกาจกำหนด...
ถ้าให้ทนทรมานห้ามใจอยู่แบบนี้...ผมคงขาดใจตายก่อนพอดี…
.
.
.
= ไม่กวนตีนสักเรื่องได้ไหม =
ภูมิจิต : นี่พี่เชน...วันสำคัญแบบนี้ ทำไมไม่พาผมออกไปไหนเหมือนคู่รักคนอื่นมั่ง
เชน : (นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ) ยังไม่ถึงเวลา รอหนึ่งทุ่มก่อน
ภูมิจิต : (ตาเป็นประกายแวววาว หน้าแดงแป๊ด อดรนทนไม่ไหว) อีกห้านาทีจะหนึ่งทุ่มแล้วนะพี่ !
เชน : อ้อ เหรอๆ...ไปเลยก็ได้ รถจะได้ไม่ติด หยิบดอกไม้ในตูเย็นมาด้วยสิ
ภูมิจิต : แหมพี่...ซื้อดอกไม้มาเก็บไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมผมไม่ยักรู้มาก่อนเลย กะจะเซอร์ไพรส์ผมละสิ ทำเนียนนะคนเรา ฮ่าๆ แต่...ทำไมถึงเป็นดอกบัววะครับ !
เชน : อ้าว ดอกบัวนั่นละถูกแล้ว มาๆ ธูปเทียนพี่เอามาแล้วนะ จะได้รีบไปเวียนเทียนกัน วันแห่งความรักตรงกับวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาทั้งทีต้องไปทำบุญ กุศลจะได้ส่งเสริมให้เรารักกันยืนนาน
ภูมิจิต : (คิดในใจ) กูต้องการเลิกกับมึงเดี๋ยวนนนนนนนี้ !
....................................................................................
จบจ้า มาแต่งเล่นๆเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ ส่วนไอ้คู่ล่างนี่คงแต่งไม่ทันวาเลนไทน์ เดี๋ยวเอาไปใส่ไว้ในเล่มแทน
มีความรู้สึกว่าแต่งไปแต่งมา คุณยามอารมณ์แปรปรวนดีจริง สงสัยกำลังย่างเข้าสู่วัยทอง ฮ่าา บายจ้า
-
มา +เป็ดให้ก่อน แล้วขอไปอ่านต่อก่อนนะค้าาาาาาาา คิดถึงคุณฉกาจกับคุณนิดมากมายอ่ะ ไม่ได้เจอกันนาน คึคึคึ
ขอบคุณมากนะคะ :mew1:
-
คุณผักกาด กลัวไม่หล่อ อิอิ
-
กี๊ซซซ คอมโบสามคู่ สองคู่เเรกหวานสมวันวาเลนไทน์ เเต่พออ่านตรงพี่เชนกะภูมิเเล้วฮาก๊ากเลย :m20:
-
อ๊ายยยยย มาแล้วววววว น่ารักที่สู้ดดดด
ขนาดตอนพิเศษยังแอบมีมาม่าเบาๆ กรี๊ดกร๊าดดดด
คุณยามน่ารัก ปากร้ายไม่เปลี่ยนเลย
คุณนิดก็น่ารักเหมือนเดิมมมม
-
สงสารพี่ป้อมแหะ
รอจนหนูเล็กอายุ 25 คาดว่า พี่แกคงเสื่อมก่อนใช้แหง้ๆๆ
-
สงสารพี่ป้อมแหะ
รอจนหนูเล็กอายุ 25 คาดว่า พี่แกคงเสื่อมก่อนใช้แหง้ๆๆ
กำลังคำนวณว่าคิดอายุผิดรึเปล่าหว่า ถ้าตอนนี้ยาม 50 นิด 44 ป้อม 45 หนูเล็ก 18 แสดงว่า ป้อมกับเล็กอายุห่างกัน 27 ปี
บวกลบคูณหารไปอีก 25 ปี
หนุเล็ก 25 ป้อมก็จะอายุ = 52 อะจะเฮ้ยย !
หงำเงือกทีเดียว
แต่สองคนนี้เขามีเรื่องดราม่าให้ฝ่าฝันกันค่อนข้างเยอะ คู่รักโลลิทรหด :hao5:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย มีมาม่ามาเล็กๆ กับคุณฉกาจและนิด :o8:
อึ้งมากๆเลย เพิ่งรู้ว่า คุณป้อม คู่กับ หนูเล็ก นี่มัน โลลิค่อน ชัดๆๆ อ๊ากกกก o22 :a5:
สุดท้าย เงิบค่ะ คู่ เชน กับภูมิจิต 55555 เรื่องความกวนต้องยกให้เชนเท่านั้น 55555 :z2:
ปล. สุขสันต์วาเลนไทน์ย้อนหลังนะคะ ติดตามผลงานต่อไปค่ะ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณ :)
-
ฮาเชนกับภูมิอ่ะ 55555
-
ฮาตายามกลัวแก่
-
คุณนิดกะคุณยามน่ารัก แต่ ไอ้คุณยามก็ปากร้ายไม่เปลี่ยนเลย
ส่วนหนูเล็กกะไอ้คุณพี่ป้อม ขอเอาใจช่วยไม่ให้คุณพี่ป้อมแกรอจนเสื่อมซะก่อน
อย่างว่าล่ะลูกรักคุณยามแกด้วยก็ตั้งยากหน่อยล่ะนะพี่ป้อม ออกจะทั้งรักทั้งหวง :hao7:
แต่คู่ที่ปลื้มปลิ่ม ตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงินรอซื้อ คือคู่พี่เชนกะคุณจิตนี่ล่ะคะ มานิดเดียวแต่เราก็ปลื้มมมมม :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
แต่สองคนนี้เขามีเรื่องดราม่าให้ฝ่าฝันกันค่อนข้างเยอะ คู่รักโลลิทรหด :hao5:
คู่วายเรียก shotacon มากกว่านะ loliconมันต้องเด็ก ญ อะค่ะ
ฮรือ แต่ลุงป้อมนี่แก่จริง ลดๆอายุหน่อยๆ
-
วาเลนไทน์เดย์ สามคู่ชูชื่น เย้ ๆๆ :m1:
คุณยามกับน้องนิด แหม่ เรียกน้องไม่ได้แล้วสินะ อิอิ คุณฉกาจทำมีความลับกับนิด
เรื่องไม่น่าจะเป็นเรื่อง ก็เลยเป็นเรื่องขึ้นมาซะงั้น ปากหาเรื่องไม่เคยเปลี่ยนะคุณฉกาจ
ดีแล้วที่เคลียร์กันเข้าใจได้ เกือบไปแล้วเชียว แล้วก็สวีทหวานแหววกันต่อเชียวนะ
แต่จะผ่านมาซักกี่ปี อายุไม่เป็นอุปสรรค กับความหื่นของคุณยามเลยจริง ๆ จบลงที่ีเตียงตลอด ๆ อ่ะ :impress2:
หนูเล็ก พี่ป้อม เซอร์ไพรส์นะเนี่ย เพิ่งรู้ว่าหนูเล็กชอบคนแก่นะจ้ะ คุณฉกาจกับนิด
ได้พี่ป้อมมาเป็นลูกเขยเฉยเลย นับถือในความรักที่คุณฉกาจมีต่อหนูเล็กเลยนะเนี่ย
ทั้งที่เกลียดพี่ป้อมมากขนาดนั้น แต่ความสุขของลูกเหนือสิ่งอื่นใดสินะ คุณพ่อที่น่ารักจริง ๆ
ตอนนี้ ต้องนับถือในความอดทนของพี่ป้อมจริง ๆ อยู่ด้วยกัน แต่ทำอะไรไม่ได้เนี่ย
แต่ก็เอาน่า เป็นบทพิสูจน์รักแท้ ให้พ่อตายอมรับอย่างแท้จริงนะจ้ะ แต่กว่าหนูเล็กจะยี่สิบห้า
พี่ป้อมจะยังไหวอยู่รึเปล่านี่สิ :pigha2:
คู่สุดท้าย คู่เลิฟที่สุด แต่ไหงมาแค่นี้เนี้ย แงงง พี่เชนคุณภูมิ :m3:
พี่เชน ก็ยังคงเป็นพี่เชน ที่ป่วนประสาทชาวบ้านได้ขั้นเทพเหมือนเดิม ไม่เ้ว้นแม้แต่วันพิเศษอย่างนี้
แหม แต่จะว่าไป คุณภูมิต้องเข้าใจนะจ้ะ อีกตั้ง 800 ปี กว่าวันมาฆบูชา กับ วันวาเลนไทน์ จะมาตรงกันอีก
นี่ถือเป็นครั้งเดียวในชีวิตนะคุณภูมิ ที่จะได้ไปเดทวันวาเลนไทน์พร้อมเวียนเทียนไปด้วยเนี่ย พี่เชนลึกซึ้งมาก
อย่าว่าแต่จะขอเลิกตอนนี้เลย ผลบุญคงหนุนนำ ให้ทั้งคู่ได้เป็นคู่รักกันไปทุกชาติ ๆ แน่ คุณภูมิทำใจซะเถอะ :laugh:
ขอบคุณคุณ 403 นะคะ มีความสุขมาก ๆ นะจ้ะ :L1:
-
อ่านจบถึงตอนพี่โซ่ น้ำตาพรากเลย สะเทือนใจแต่ก็อบอุ่นในใจนะ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว ร้องไห้เยอะมากกกก มีหลายความรู้สึก ทั้งรัก ทั้งเร่าร้อน ทั้งอบอุ่น หลาย ๆ อย่างเลย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กำลังคำนวณว่าคิดอายุผิดรึเปล่าหว่า ถ้าตอนนี้ยาม 50 นิด 44 ป้อม 45 หนูเล็ก 18 แสดงว่า ป้อมกับเล็กอายุห่างกัน 27 ปี
บวกลบคูณหารไปอีก 25 ปี
หนุเล็ก 25 ป้อมก็จะอายุ = 52 อะจะเฮ้ยย !
หงำเงือกทีเดียว
แต่สองคนนี้เขามีเรื่องดราม่าให้ฝ่าฝันกันค่อนข้างเยอะ คู่รักโลลิทรหด :hao5:
โหหห นี่มัน โชตะคอนชัดๆๆ ฮ่าาาาาา :jul3:
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
มาอมยิ้มกับความน่ารักของทั้งสามคู่
แต่คู่พี่เชนกับคุณจิตนี่ล่อซะขำกร๊ากเลย 5555
ยังคงความเกรียน+กวน
o13
-
เซอร์ไพรส์คู่ ป้อมหนูเล็ก
หวังว่าลุงป้อมจะไม่เสื่อมไปซะก่อนนะ 5555 อิจลุงนะเนี่ย มีเด็กมาให้เลี้ยงต้อย
รึลุงจะแหกกฎไปเลย ไว้ค่อยมาขอขม่าพ่อตาทีหลัง 5555
-
โกรธอีผักกาด
กอดคุณนิด
และหลงรักคุณโซ่ (รักเกลียดดูสรรพนามด้วย 5555)
สนุกมากกก ซึ้งน้ำตาไหลพรากจนน้ำท่วมหน้าคอม กระดาษทิชชู่เปียกจนยุ่ย กอดคนเขียนแรงๆค่ะ :man1:
-
อะไรๆก็ดีไปหมด
นี่ขนาดมีเรื่องฝังใจนะเนี่ย
ยังอยู่กันมาตั้งเป็นสิบๆปี
ไม่รักก็ไม่รู้จะอะไรแล้วล่ะ น่ารักที่สุดดด
-
คิดถึงคุณนิดกับคุณยามมม
คุณยามแก่แล้วแรงไม่มีหราาคะ
-
ผักกาดเริ่มเหี่ยวแล้ว แต่คุณภรรยายังไหวนะเว้ยยยย :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฉลองวาเลนไทน์น่ารักจัง..
-
แง้ๆๆๆๆๆน้องโซ่น่าสงสารอ่ะะะะะะ :hao5: :hao5:
-
คิดถึงเรื่องนี้ ^_________________^
-
:-[ >< วันนี้เพิ่งเข้ามาอ่านไม่กี่ตอน ก็ยังไม่หยุด นั่งอ่านเพลินเลยจ้า >O<
ขอขอบคุณค่ะ
-
o13 อ่านจบแล้วจ้า >////<
นั่งอ่านรวดเดียวเลย เรื่องนี้น่ารักมากๆค่ะ
อ่านแล้วทำให้ยิ้มตามได้ตลอด :-[
-
:mew6: ซึ้งกับความรักที่มีให้กันของทุกคน :mew4:
-
น่ารักอ่ะ
-
สนุกมากกกกกกกกกกก คิดถึงทุกคู่เลยยยยยย
อยากอ่านคู่เชนภูมิ มาก ๆ อ่ะ ไปจีบกันตอนไหน
มาอ่านม่ะทัน
-
รอรวมเล่มงับบบ
-
คิดถึงผักกาดมากกก
555 ไม่คึกเหมือนสมัยก่อนเลย นิดเค้ายังได้ทั้งคืน
อ่านแล้วมีความสุขที่ทั้งสองคนรักกันยืนยาวถึงตอนนี้
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ น่ารักมากๆ มีครบทุกรส คุณยามนี่ปากแข็งจริงๆ แต่ฮาคุณยามอ่ะ กลัวนิดไม่รักหรออออออ 55555
ตอนพิเศษคุณโซ่ทำเอาเราร้องไห้กันเลยทีเดียว สงสารคุณโซ่มากกกกกกก
ขอขอบคุณ คุณ 403 มากๆ นะคะ ที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ มาให้อ่าน ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
-
แรกๆๆๆคุณฉกาจนี้ซึนได้ใจมากกกก น้องนิดก็น่าสงสารสุดๆๆๆๆๆ หน่วงๆๆๆๆ :m16: :sad11:
แต่หลังๆๆนี้คุณยามเริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆๆๆ และหวานกับคุณนิดตลอดๆๆๆ :o8: :-[
พี่เชนได้ใจไปเต็มๆๆๆๆๆเลย :mew1: คุณจิตนี้เพื่อนรักคุณนิดจริงๆๆ :กอด1: เกลียดอิพี่ป้อมคุณนิดใจดีเกินไปน๊ะ :z6:
น้องหนูเล็กก็น่ารักมากกกกกกกกกกกกก :o8: :mew3:
ตอนพิเศษของคุณโซ่ คุณโซ่น่ารักแต่ตอนท้ายน่าสงสารอะ (คุณโซ่ไม่น่าตายเลย) :กอด1: :m15:
ชอบเรื่องนี้คะ สนุกมากกกกกเลย ดีใจที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ o13 :bye2:
สุดท้ายขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆๆๆเรื่องนี้มาใ้เราได้อ่านกัน :pig4: :L1:
-
น่ารักกกก สนุกมากกก ชอบทุกคู่เลย >_< ขอบคุณมากค่า
:กอด1:
-
น่ารักจังเลย
คุณยามแก่แล้วล่ะสิเนี่ย
-
โอ้ยยยย คิดฮอดคุณยามแท้
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:L1: :L1:
-
นั่นไง..
-
เดี๋ยวก่อนนะครับ!!!!!!!
เชน ภูมิ อันนี้เป็นภาคต่อหรอรีไลท์ใหม่อะครับผมงง เพราะอ่านอันแีรกมามันหนังคนละมัวนเลยง่ะ ตัวแสดงก็เยอะกว่านี้ แล้วตอนนี้มีตัวละครใหม่มา หรือป่าว รัน อะ ผมไม่คุ้นเลย
แต่เจ็บใจตรงตัดจบตรงฉากรัก ได้งายยยยยยย :z3:
-
อะ.....นั่นไง /ลูบหน้า
โดนตัดตอนกันซึ่งๆหน้า :ling1:
-
ตัดตอน
นังสัปงก รออ่านอยู่ง๊าปปปปป :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
เราพึ่งรู้ว่าทู้นี้มาต่อตอนพิเศษ
เข้ามาอ่านแล้วรู้สึกดีตลอดเลยที่คุณยามยังรักนิดไม่เปลี่ยน
แถมยังมากขึ้นด้วย แต่ที่แปลกใจนี่คือไอ้คุณป้อมจะคู่กับหนูเล็กหรอ?
สุดท้าย เชน-ภูมิ ตัดกันแบบนี้เอามีดมาแทงกันดีกว่า อ๊ากกกกกกกกกกก ค้างงงงงงงง
แต่ดีใจนะที่ลงต่อในนี้แบบคนละภาคกับอันก่อนเลย เพราะอันนั้นมันหน่วงเกิน
จะมาต่ออีกไหมนะจะรออ่านจ้า :mew1:
-
ชะอุ๊ย!!
พี่เชน (-///-)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ในที่สุดคู่นี้ก็มา :katai2-1:
รันนี่แฟนเก่าพี่เชนเหรอ แต่ไม่เป็นไรหล่อนชิดซ้ายเเน่เพราะคุณแม่ชุแกปลื้มลูกภูมิ :laugh:
ฉากบนเตียงตัดได้ค้างคามาก ตั้งหน้าตั้งตารอที่เหลือต่อปายยยยย :impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ารักอ่ะ
แฟนเก่าชิดซ้ายจ้า
-
ไม่ชอบยัยชะนีรันเลย :m16:
-
พาร์ทนี้ของคุณจิตกับพี่เชนคงแฮปปี้สินะ
แต่มาตัดฉับแบบนี้คนอ่านระทมนะคะ
รออีก50%จ้า :mew1: :mew1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย เชนภูมิ มาแว้วววววววววววววว ฮ่าดี น้องภูมิซึนได้น่ารักมากเลยอะ น่ากด น่าแกล้ง เข้าทางพี่เชนสุดๆ ^_^
-
อร๊ากกกก พี่เชนจอมกวน(ตรีน)กะภูมิจิต
อิอิ จะเป็นไงต่อน้า จูจุ๊บกันแล้วด้วย
-
:laugh:
-
:L1: :L1:
-
ภูมิจิตรเสร็จพี่เชนจนได้ กรี๊ดดดด อยากอ่านต่อมากกกกกกก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :serius2: :serius2: :serius2: มาต่อเร็วๆเถอะครับ อยากอ่านต่อแล้ว
-
สนุกค่าาาาาาาาา ชอบคู่นี้ เคมีเค้าเข้ากันได้ดี(มากกกกกกกกกกก) :hao6:
-
อ้าวพูดแบบนี้หมายความว่าไง? เชนไม่ได้รักภูมิจิตแล้วทำแบบนี้ทำไม??
เพื่อประชดรันเหรอ? ทำแบบนี้ไม่นึกถึงใจภูมิจิตบ้างเล้ยย :z6: :m31:
-
:mc3:
-
น่ารักจริงๆคู่นี้
-
เสร็จเชนจนได้.. ขอบคุณ :)
-
:haun4: :haun4: :haun4: พี่เชนกับน้องภูมิ
-
ตอนนี้ยังไม่รัก แต่ต่อไปรักแน่นอนชะม๊าาาาาาาาาาา o18
-
อิพี่เชนพูดแบบนี้หมายความว่าไง รอดูภูมิจิตเอาคืน
-
เชียร์คู่นี้ให้รักกันเร็วๆ :mew1:
-
เฮ้ยยย พูดงี้ได้ไงพี่เชน ได้คุณจิตแล้วพี่ต้องรับผิดชอบนะ :ling1:
รีบมารักคุณจิตด่วนๆเลยยยย ลืมยัยชะนีรันสองใจได้ล่ะ :hao7:
รอวันพี่เชนหลงรักคุณจิตเต็มหัวใจ :mew1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ถ้าไม่รัก จะมาหลอกกันทำไมเนี้ยะ
อย่างนี้ภูมิจิตน่าสงสารแย่
-
เฮ้ย เรื่องนี้มาอัฟแล้ว
-
:hao6: :oo1: ดีนะที่ไม่มีเลือดตกยางออก
นายเชน ไม่รักน้องภูมิเหรอ? :angry2:
:katai1: อยากอ่านต่อ มาต่อเร็วๆนะครับอย่าทิ้งช่วงนานๆนะครับ :o12:
-
เอาเชนออกปายยย สงสารภูมิจิตอ่า
-
โว๊ะ....ครึ่งหลังมานี่มันให้ความรู้สึกเหมือน เชน-ภูมิ ฉบันั้นเลยอ่ะ
แบบ..............ภูมิโดนกระทำ
แต่อยากให้หมอเชนช่วยทบทวนสิ่งที่ตัวเองทำลงไปหน่อยได้ไหม?
ถึงจะล่มปากอ่าวก็ถือว่าทำน้องแล้วเถอะ ฮึ
ยังไงก็ช่วยชัดเจนด้วยนะ
จะมีมาอีกไหมนะพิเศษ เชน-ภูมิเนี่ย
ปล.ช่วยทำให้เชนมันกำจัดยัยรันออกไปได้ทีเถอะ ชักเพลีย อีกอย่างสงสารหนูภูมิ :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เรื่องนี้ที่รอคอยยยย
ขอบคุณค่ะ ที่มาต่อ คราวที่แล้วมาไม่ทัน มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :กอด1:
-
มันเริ่มจะไม่สนุกก็ตรงที่พี่เชนไม่ได้คิดอะไรกับภูมิจิตนี่ล่ะ
แหมม่ ถ้าน้องจิตรู้จะดราม่าขนาดไหนคะ หรือเราเข้าใจผิดไปเอง อัลไลลลลลลลลลลลลล
-
สงสารภูมิจิตชะมัด
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
มันช๊อคตรงคำพูด ท่อนสุดท้าย นิแหละ อารายยยยยยยย พี่เชนต้องการอารายยยยยย
ทำไมได้กลิ่นมาม่าละ ม่ายนะ ม่ายยยยยยยยยย // ตีตนไปก่อนไข้อีกละ // ฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
เฮ่ย ไปทะเลาะกับใครแล้วอารมณ์ค้างมาลงกับภูมิจิตเนี่ยนะ
นิสัยเสียว่ะ
-
ขอถีบอิพี่เชนแรงๆ สามล้านที ปฏิบัติ :z6: :z6:
-
อยากให้พี่เชนรักคุณจิตเร็วๆ
แต่คงเป็นไปไม่ได้สินะ
ไม่รักแล้วมาทำแบบนี้แย่มากเลยอ่ะ พี่เชน โป้งแล้ว
ถ้าคุณจิตรู้ว่าพี่เชนทำแบบนี้เพราะอะไร
คงน่าสงสารแย่
:sad4:
-
:katai1:
แกตายยยยอิพี่เชนนนนนน
-
อ่านตอนแรกเคมีเข้ากันนี่นะ สักพักเอ๊ะนี่เรื่องเดียวกันอ่ะเปล่า
พออ่านต่อๆมายิ่งหยุดไม่ได้ ดีใจมากที่มาอ่านตอนนิยายจบแล้วเนี้ยไม่งั้นลงแดงแน่ สนุกมากจ๊า
.........................................จบคู่พ่อยาม
เดี๋ยวตามอีกคู่ต่อนะ
-
ทำไมพูดแบบนี้ล่ะพี่เชนนน
ไม่รักแล้วไปทำให้เขาเจ็บทำไม
ภูมิจิตอย่าไปยอมคนใจร้ายแบบนี้นะ !!
เอาคืนเลยยย
:fire:
-
:katai1: :katai1: :katai1: มาต่อได้แล้วขอรับ นานเกินไปแล้วขอรับ 5 วันแล้วนะขอรับ :mew6:
:serius2: :serius2: :serius2: อยากอ่านต่อแล้วขอรับ :ling1:
-
แวะเข้ามานอนรอ :katai3: รออยู่นะครับ :hao5:
-
แตกออกเป็นอีกเรื่องเลยคับผม เริ่มรู้สึกไม่ชอบเชนแล้วอ่ะ จริงๆก็ใช่ว่าชอบหรอก
น่าหาตัวประกอบมาให้ภูมิเนอะพี่เชนจะได้รูใจว่ายังไง ถ้ามาลงกับภูมิเพราะรันล่ะก็ o18
-
แต่ถ้าผมเป็นห่วงภูมิจิตสักนิด หรือรักภูมิจิตสักหน่อย เจอประโยคนี้ไปอยากกระโดดขาคู่ให้นายเชน :z6: :z6: :z6: บางทีเรื่องนี้ตอนจบพระเอกไม่ใช่นายเชนเราก็ว่าดีนะ ว๊ากปวดตับหน่วงใจ :katai4: :katai4: :katai4:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ จบ part แรกแล้ว สนุกมากค่ะ รอ พี่เชนกะน้องจิต นะคะ
-
o22 พี่ครับ ผมมารอพี่ที่เล้าเป็ดทุกวันเลยยยยยยยยย....... มาลงตอนต่อไปเถอะครับบบบบบบบ :serius2:
-
พี่เช๊น สงสารภูมิจิต เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ความจริงมันช่างสะเทือนใจ
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยแต่ก็ต้องทำใจยอมรับสินะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ค้างเพคะ ค้างอย่างรุนแรงงงงงง
-
สมน้ำหน้าพี่เชนค่ะ ว๊ายยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
สมน้ำหน้าพี่เชน
:z6: :z6: :z6:
-
สงสารภูมิจิตอ่า พี่เชนร้ายกาจมาก
-
:z6: ถีบอิพี่เชนแม่งเลย แม่งเลวจริงๆ เอ.... ตกลงคู่นี้จะจบแบบดราม่าจริงๆหลอ :mew2:
-
:a5: จบแล้ว สงสารภูมิจิตมากมาย อีพี่เชนใจร้ายเกินไปแล้วนะ น่านัก :fire: :m16: :m31:
-
อ่าาาา :serius2:
สับสนกับบักพี่เชนจริงๆถ้าไม่ชอบภูมิจิตแล้วมาดักรอเจอหน้าเขาทำไมฟระคะ แถมแม่มยังปล้ำเขาอีก :katai1:
แต่ก็เอาเถอะในเมื่อคุณพี่เชนมันความรู้สึกช้าหรืออาจจะด้านชาไปแล้ว
ก็คิดถูกแล้วล่ะที่คุณจิตตัดสินใจไปญี่ปุ่น จะได้ไม่ต้องมารับรู้มาเห็นหน้าบักพี่เชนให้ช้ำใจ :hao5:
สงสารภูมิจิตยิ่งนักและสบสนไม่เข้าใจบักพี่เชนเหลือขนาด :ling1:
แต่ก็ยังแอบหวังว่าพี่เชนจะรู้ใจตัวเองแล้วตามคุณจิตไปญี่ปุ่นนะ :hao7:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเข้าถึงอารมณ์ เค้าจะเก็บเงินหยอดกระปุกรอซื้อหนังสือนะคะ
แอบหวังว่าในเล่มจะมีซักตอนที่ช่วยเคลียร์เรื่องค้างคาระหว่างพี่เชนกับคุณจิตเพราะเก๊าค้างอย่างแรง :mew4:
เป็นกำลังใจให้สร้างสรรผลงานต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คนบางคนผ่านมาเพื่อรัก ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน :m15: :m15: :m15:
-
ฮือๆๆ อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลย สงสารคุณจิตค่ะ (...พี่เชนนี่แอบสงสารจิ๊ดนึง 555)
จริงๆอยากให้แฮปปี้เอนด์จังเลย//มองคนเขียนตาวิบวับ
ขอบคุณคนเขียนด้วยนะค่ะ
ที่สร้างผลงานเรื่องนี้ขึ้นมา
เราชอบเรื่องนี้มากเลยน้า
แอบหลงรักคุณนิดด้วยค่ะ 5555
:กอด1:
-
..
...
.....
ได้อยู่คนเดียวแน่มึง (สม)
-
หน่วงดีจริงๆ = =
ไม่ค่อยเสียใจเท่าที่ควรแฮะ #สมน้ำหน้าพี่เชนสุดๆ
ออกจะดีใจกับภูมิที่ไม่ได้ลงเอยกับพี่เชน #รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
หมาหยอกไก่จริงๆนั่นแหละ แต่หยอกแรงหยอกเลวเกินไป
ถ้าจะคืนดี ขอให้ภูมิจิตดัดนิสัยซะก่อนนะ #งานดราม่าต้องมา ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆ ฮาาาาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
#รอรวมเล่มมม 55555555
-
ดีแล้วค่ะที่จบแบบนี้ ปล่อยคุณภูมิจิตไปเจอคนที่ดีๆกว่านี้เถอะ :katai2-1:
ส่วนคุณเชนก็สมน้ำหน้าต่อไป5555555555 :katai3:
ปล. ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ :bye2:
-
พี่เชนทำไมเป็นคนแบบนี้นะ
ทำอะไรน่าเกลียดที่สุดเลย
-
บักเซนนนนนนนน
-
ถ้าจะจบแบบนี้T^T ทำร้ายเก๊าอ่าาาา
-
:katai1: ไม่คิดเลยว่าพี่เชนนิสัยมันจะขนาดนี้
สงสารภูมิจิต
-
สมน้ำหน้าแล้วละนะ
-
:katai1:จบแบบนี้เลยเหรอ
-
ขอบคุณ :)
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:a5: ฮือๆๆ หน่วงๆนะ ครับ แต่ก็สมน้ำหน้าเชน เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ รออ่านเรื่องต่อไป
อยากบอกว่า ตอนคุณ โซ่ ผมแอบน้ำตาไหลนะ เพราะผมก็เลี้ยงหมา :hao5:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะครับ ผมจะมารอนักเขียน เขียนเรื่องใหม่ที่เล้าเป็ดทุกวันเลยยยยยยยยยยยย o22 o22
-
ภูมิจิตหนีไปแล้ว :o12:
-
นิดน่ารักมากเลย คุณยามหื่นได้ใจมาก มีเจ้าตัวเล็กมาสร้างครอบครับ ปลื้มคูณโซ่ๆๆๆสุดๆๆๆ เศร้านิดๆๆคุณโซ่าจากไปแล้ว คู่หมอเชนกับจิตไม่มีอ่านแล้วอ่า
-
กลายเป็นว่ามันจบแบบนี้แล้วยิ่งมสำให้เราอยากรอ มันทื่อเกินไปอ่ะห้วนมาก
เข้าใจว่ามันเป็นแค่ตอนพิเศษต้องเขียนให้จบเร็วๆ แต่มันขัดใจชอบกล
เราไม่ได้คิดนะว่าคู่นี้ต้องจบแบบแฮปปี้ เพราะดูค.รู้สึกของตัวละครเหมือนแค่ชอบกันมากกว่า
แต่ก็เอาเถอะคะเป็นเม้นสุดท้ายแล้ว ขอบคุณนะคะเจอกันเรื่องหน้า(ถ้ามี)นะ
-
เรื่องพี่เชนกับน้องภูมิจะจบอย่างงี้จริงเหรอคะ
กำลังสนุกเลยเชียว กำลังพีคแล้วปล่อยให้ค้าง 5555
อยากให้เรื่องพี่เชนกับน้องภูมิแต่งเป็นเรื่องยาวอีกเรื่องจะเป็นไปได้ไหมคะ
ชอบคู่นี้มากๆเคมีเข้ากันลงตัวสุดๆคาแร็คเตอร์ก็ชัดอยากติดตามเรื่องของทั้งสองคนต่ออ่ะคะ
หรือไม่ก็เอาตอนพิเศษของสองคนนี้มาต่ออีกก็ได้นะคะ ชอบมากๆ
-
ขอเรื่องใหม่เป็นภาคต่อของคู่นี้ได้มั้ยคะ
ดูมันค้างไปนิดนึงง่ะ ส่วนตัวชอบทั้งสองคนนะ
ภูมิจิตก็เป็นคนน่ารักดี นะคนเขียน TwT/
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน
:hao5:
-
ดูค้างๆอะๆยังไงๆ จบแบบนี้อ่อออออ TT
-
สนุกมากเลยค่ะ
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย o13
-
เชน ภูมิ เท่านี้ก็เพียงพอ จากก็เจ็บ พบกันอีกครั้งยิ่งเจ็บกว่าเดิม ขอบคุณเรื่องราวดีๆ.
-
สนุกอ่ะครับ ชอบๆๆ ขอบคุณมากครับ......
-
อ่านยังไม่จบเลยแต่อดไม่ได้จริงๆ สงสารหนูนิดนะ ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีที่มาและที่ไป เรื่องของนิดกับยามก้อเหมือนกัน แต่ยามเอ้ยในเมื่อบอกว่าไม่ได้รักเขาแล้วนายจะไปหวงเขาเอาเขามาดูแลทำไมหรือคิดว่าสงสารเพราะนิดเป็นงี้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะนาย เอาเถอะนะในตอนต่อๆไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุดคือผลกรรมที่มาจากการกระทำของนายที่นายต้องได้รับ และมันต้องเจ็บปวดจนนายต้องจำไปจนตาย :katai4: :katai4: :katai4:
-
นิดก้อโลกสวยเกิ๊น ไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย น่าเบื่อ :seng2ped: :seng2ped:
-
พี่เช๊น สงสารภูมิจิต
-
รักคุณโซ่อ่ะ สงสารคุณโซ่จัง
-
สนุกมาก ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน :o8:
ปล.รักคุณโซ่จัง
-
:katai2-1:
อ่านรอบสามละ
-
มองดูชื่อเรื่องแล้วผ่านไปตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบเลยเรื่องนี้ เพราะคิดว่าเป็นวัยทำงาน หนุ่ม OT ต้องน่าเบื่อซ้ำซากจำเจแน่ๆ เลย แต่พอเข้ามาอ่านจริงๆ ฉีกแนวซะเราอึ้งเลย มีหนุ่ม OT แค่ประมาณห้าหกตอนเอง นอกจากนั้นก็หนุ่มรันทดเลย
เรื่องนี้ดราม่านะ แต่ดราม่าไม่สุด มันคละเคล้ากับความฮาความเกรียนความอบอุ่นไปพร้อมๆ กัน อ่านแล้วยิ้มตามไปกับทุกๆ ตัวละคร เลยค่ะ
เสียดายที่มาอ่านตอนของคุณจิตกับพี่เชนไม่ทัน คนเขียนลบแล้วหรือเปล่าค่ะ เพราะไปอ่านดูความคิดเห็นแล้วดูเหมือนคนเขียนจะลง แต่พอหาไปสักพักแล้วไม่เจอเลยยอมแพ้
แต่ยังไงก็ขอบคุณที่แบ่งปันนิยายดีๆ เรื่องนี้ให้อ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :L2:
-
จบแบบนี้จริงหรือคะ ไม่ต่างจากตอนต้นที่อ่านมา ยังไงอิพี่เชนก้โดนทิ้ง สินะ
สมน้ำหน้า คือไม่รุ้สึกอะไรกับน้องภูมิเลยหรอ เฮ้ออออสงสารน้อง
-
เคยอ่านไปรอบนึงแล้ว นี่เป็นการเข้ามาอ่านรอบที่สอง จำไม่ได้ว่าครั้งก่อนอ่านแล้วได้เม้นท์มั้ย
แต่อยู่ดีๆก็อยากจะเสพดราม่าขึ้นมา แล้วความอยากนั้นเกิดตอนจะเที่ยงคืน
การจะไปสรรหาเรื่องใหม่มาอ่านก็ไม่รู้ลิมิตความม่าของเรื่องนั้นๆ
เลยคิดว่าอ่านเรื่องเก่าที่เคยอ่านแล้วดีกว่า นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ กว่าจะอ่านจบ ตีสาม :ruready
ฉากที่บีบหัวใจที่ชอบที่สุดในเรื่อง(ตอนหลัก)คือตอนที่นิดนอนรอที่ห้องคุณยามหลังจากรู้ความจริง
แต่ฉากที่ทำให้ร้องไห้ น้ำตาไหลพราก ดันเป็นตอนพิเศษของคุณโซ่
ตอนที่นิดบอกให้โซ่รอคุณยาม น้ำตาไหลหยั่งก่ะเขื่อนแตก
คิดถึงน้องหมาที่บ้านในบัดดล :monkeysad:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้เสพนะคะ จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆค่ะ o13
-
สนุกมาก .ชอบพี่เชนสุดละ. :katai2-1:
-
เข้ามาอ่านเพราะว่าเห็นเรื่องนี้จะมีตีพิมพ์ค่ะ ชอบมาก เราร้องไห้จนตาบวมเลย :hao5:
ยิ่งตอนสุดท้ายของพี่โซ่ น้ำตาไหลพราก :o12: :o12:
แต่จบแบบนี้ก็โอเคค่ะ น่ารักดี :pig4:
-
สนุกจังเลยยยยยยยยยยยยยย
ไม่เคยคิดว่านายเอกเราจะโชคร้ายถึงปาดนี้ โถ่ถังชีวิตคนเรา
แต่ก็ดีนะค่ะ ในความไม่ดีมันก็ยังมีสิ่งดีๆอยู่บ้าง อยู่ที่ว่าเราเลือกที่จะมองไหม อย่างเช่นการแอบทำตัวน่ารักตอนนายเอกเรานอนหลับ :hao7:
ปล.ตอนสุดท้ายของพี่โซ่ทำเอาน้ำตาซึมเลยอ่ะ เศร้า อยากให้อยู่ด้วยกันานๆ แต่ก็เข้าใจว่าชีวิตมันไม่จีรัง :katai1: :katai1:
รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากกกกก ชอบอ่ะเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้น๊าา
จะรอติดตามเรื่องต่อ เอาเรื่องของพี่เชนกับภูมิจิตก็ดีนะคร๊าาา :katai2-1:
-
วันนี้ตามอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เช้า
อ่านจบตอนใกล้เที่ยง ทำเอาน้ำตาไหลหลังจากที่อ่านนิยายมาหลายปีไม่เคยไหลมานาน
ปกติเป็นคนอ่อนไหวเรื่องหมาอยู่แล้ว ยิ่งฉากคุณโว่นี่ทำเรานึกถึงหนังญี่ปุ่นเรื่องนึงที่เขาเอาหมามาเลี้ยงหนึ่งปี
พอครบหนึ่งปีปุ๊บก็ต้องส่งกลับให้มันไปฝึกเป็นสัตว์เลี้ยงคนพิการ แล้วพอมันแก่ก็กลับมาที่บ้าน กลับมาตายบ้านที่มันอยู่ในปีแรก
ซึ่งเศร้ามาก เหมือนในเรื่องนี้เลย ทุกคนนั่งล้อมวงกัน รู้แล้วว่ามันจะตายแล้วก็ปล่อยโฮตอนมันจากไป คิดถึงคุณโซ่จังค่ะ
วันนี้หมาเราตายด้วยยิ่งเศร้าไปใหญ่เลย T_____T
ชอบเรื่องนี้มาก ตอนแรกเมหือนเคยอ่านมาก่อนแต่ก็กดปิดไป กลับมาอ่านอีกครั้งก็พบว่าสนุกเว่อร์
ชอบทุกตัวละคร ไม่มีตะขิดตะขวงใจหรือหงุดหงิดในบุคลิกของตัวละครตัวใดเลย
เป็นอีกเรื่องที่บอกได้เลยว่ารสชาติกลมกล่อมมาก ลงตัวสุดๆ ชอบมากค่ะ
:myeye: :myeye:
-
น่ารักมากเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะค่ะ
มาไม่ทันอ่าน เชนภูมิเลย จะแต่งคู่นี้เป็นภาคต่อหรือป่าวค่ะ
รออ่านนะค่ะ รอสั่งรวมเล่มเรื่องนี้ด้วยนะ ^^
ปล.ตอนพิเศษคุณโซ่ทำเราร้องไห้หนักมาก เป็นตอนสั้นๆนะค่ะ แต่มันเข้าถึงอารมณ์มาก
เราชอบคุณโซ่อยู่แล้วด้วย นางน่ารัก หลงหลังนางมากกกกกกก T^T
-
:pig4: :pig4:
-
เห็นชื่อตอนคุณโซ่แล้วดีใจมาก อยากอ่านที่สุด
พอได้อ่านแล้ว น้ำตาผมนี่ไหลพรากๆเลย ฮือๆๆๆ
Fc.คุณโซ่
-
รักคุณยามนู๋นิด นู๋เล็ก แล้วก็คุณโซ่ ตอนสุดท้ายเศร้าเลยยยย สงสารคุณโซ่ TT
-
มาไม่ทันภูมิ-เชน แต่ไม่เป็นไร แหะๆๆๆ
ที่ตกใจกว่าคือพี่ป้อม-หนูเล็ก พี่ป้อมนี่น่าตะอายุพอๆกับคุณยามรึป่าวน้าาาา เป็นพี่พ่อนิดอีกที่ แต่หนูเล็กยังไม่ 25 โอ้โห้ๆๆๆ กว่าจะถึงเวลาที่คุณฉกาจกำหนด พี่ป้อมคงต้องเตรียยมซื้อวอร์คเกอร์ , วิวเเชร์ ไว้รออะ อายุห่างกันมากๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13
คุณโซ่ทำเราน้ำตาท่วมจอเลย :hao5:
-
กำลังซึ้งกับคุณผักกาดและแม่นิดเลยยย เจอคุณโซ่เข้าไป เศร้าอวลๆเลยยยยย
มาอ่านระหว่างรอเล่มส่งมาที่ร้านนน จิได้อ่านตอนของ เชนบ้าง 5555 คุณจิตจะเป็นยังไงบ้างหนออออ
-
เรื่องนี้เชน กับ คุณโซ่ ควรจะได้รับรางวัลตัวประกอบดีเด่นนะเนี่ย 555555
มีบทบาทมากจริงๆ เชนนี่หลอกทางนั้นทีหลอกทางนี้ทีจนหัวปั่นไปหมด แอร๊ยย แต่เรียกได้ว่าทำดี 555
ป.ล.เศร้ากับตัวของคุณโซ่มาก ฮืออออ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากกก ก
รักทุกตัวละคร ขอบคุณคนแต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมาน้า o13
ร้องไห้เพราะคุณโซ่แท้ๆ :hao5:
-
ทำไมพึ่งมาเจอเรื่องนี้เนี่ยยย
สนุกมากๆๆๆเลยค่า
-
พึ่งมีโอกาสได้อ่านค่ะ
สนุกมากเลยยยยยยยยยย
สนุกจนเสียดาย น่าจะเจอเรื่องนี้เร็วกว่านี้ อยากซื้อมานอนกอด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
-
:mew3:
-
อ่านจบแล้ว นิยายสนุกมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
-
เรื่องนี้สนุกอ่ะ ตอนคุณโซ่นี่ได้ใจมากกกก :hao5:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ ทำไมตอนเชนอ่านแล้วหน่วงจิตแบบนี้ ไม่ชอบแล้วตามตื้อทำไม
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
อ่านช่วงแรกๆแล้วเศร้ามาเลย ตอนหลังๆนี่ยิ้มเลย
-
ขอบคุณครับ ชอบคุณยามจัง :bye2: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้อออออ อ่านมาตั้งแต่แรกจนจบรวดเดียว :katai4:
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
ร้องไห้หนักมากไปหลายตอนเลย :hao5:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
แปะะะ :katai2-1: :jul1:
-
เสียดายที่มาไม่ทันอ่านภูมิ กะคุณเชน :ling1:
สนุกมากค่าเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งนะคะ
ตอนแรกนึกว่าจะดราม่าแบบหนักหน่วง แต่ดราม่านะ
สองคนนี้คือง้องอนกันสุดติ่งจริงๆ ไม่มีใครยอมใคร
ถ้าไม่คุยคือไม่คุย แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันละค้าาาา
พี่ละลุ้นจนเหนื่อย :hao7:
แต่พอรักกันแล้วมันน่ารักกกกกกกก มากๆๆๆๆเลยอ่า
ชอบตอนพิเศษของคุณโซ่ด้วย เศร้า แอบน้ำตาคลอเลยค่ะ
แบบมันผูกพันอะเนาะ ยิ่งเป็นสัตว์เลี้ยงด้วย
รักทุกตัวละครในนี้เลยค่ะ ขอบคุณมากๆที่ทำให้วันของดิฉันมีความหมายนะคะ :katai2-1:
-
เสียดายที่พึ่งมีโอกาศได้พึ่งมาอ่าน เราชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยคับสนุกมากและเศร้ามากกับการจากไปของคุณโซ่อ่านตอนนี้แล้วร้องออกมาเองมันเศร้าแบบที่ต้องเสียของรักไปจริงๆ.....ขอบคุณคนแต่งนะคับที่เขียนนิยายดีๆออกมา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ขอบอกว่าสนุกมาก มีครบรสเลยอะ
ชอบคุณยามมากๆๆพวกปากไม่ตรงกับใจ 555+
คุณนิดก็น่ารัก
พี่เชน ก็ชอบ 555+
ว่าแต่ ตอนพิเศษ เชนภูมิ ไม่มีให้อ่านละหรอ เห็นขึ้นตรงหัวข้อ แต่ไม่มีเนื้อเรื่อง เสียไตจัง :(
อยากรู้คู่นี้มากๆ
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังอินตามตลอด และอินมากๆตอนคุณโซ่อีกครั้ง :hao5:
:pig4:
-
ไม่น่าเลย...ไม่น่าอ่านตอนพิเศษ4เลย :z3:
ความใสจากตอนพิเศษอื่นๆมลายหายไปกับตอนสุดท้าย โฮกกกก :sad4:
แกคือตัวประกอบหลักดีเด่น(?)เลยนะโซ่ เรายกตำแหน่งนี้ให้นาย :o12:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆและดีๆ แบบนี้นะคะ
:pig4: :L2: :กอด1:
-
นิยายสนุกมากค่ะ อ่านไปอินไป
แต่งงว่าทำไมเราหาคู่เชน-ภูมิไม่เจอ อยากอ่านมากมาย
-
สนุกกกกก เรื่องนี้ครบรสมาก!
o13 o13 o13
-
สนุกมาก น่ารัก ชอบทุกคนเลย
-
ชอบเรื่องนี้มาก :hao7: ขอบคุณที่นำมาลงให้อ่านนะคะ คุณยามหื่น หนูนิดกับหนูเล็กน่ารัก ตอนพิเศษของพี่โซ่ทีไรร้องไห้ทุกทีเลย :sad4: ลาก่อนพี่โซ่ :hao5:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ แรกๆมานี่ตลก อ่านไปอ่านมาดราม่า(นิดนึง)ซะงั้น แล้วก็ครบทุกอารมณ์เลย คุณนิดโดยพื้นฐานเป็นคนตลกนะ คิดแต่ละอย่างกับที่ทำไปคนละทางเลย
แล้วก็ชอบเชนอะ เจ้าเล่ห์ ดูแกล้งคุณยามแต่ละอย่างสิ พอมาเจอกับคุณนิดแล้วเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว :laugh:
คุณยามก็น่ารักตลอดเลย ชอบตอนที่อยู่กับเด็ก คือไม่ได้เกลียดเด็กแต่กลัวเด็กซะงั้น :-[
ปล.ตอนพิเศษตอนสุดท้ายทำเราร้องไห้ ได้เห็นความผูกพันธ์ที่คุณโซ่มีต่อเจ้านาย โถ่คุณโซ่ :m15:
ปล.2ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ :pig4:
-
ดราม่าตอนของพระนายเรายังกรึ่มๆ
แต่พอคุณโซ่ตายเรานี่น้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ดีมากเลย ตอนแรกๆคิดว่านิยายไรเนี่ย ยามเนี่ยนะ
แต่พอเรื่องกลับตาลปัดแบบนั้นเรานี่หยุดอ่านไม่ได้เลย
คือคิดไว้แล้วล่ะว่าคงไม่ใช่ยามธรรมดาแน่ๆ
แต่ไม่คิดว่าคุณนิดจะชีวิตพีคขนาดนั้น
ดีที่อีตาพระเอกมีหัวใจนะเนี่ย ไม่งั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าทิ้งคุณนิดไปจริงๆจะเป็นยังไง
สนุกมากค่ะ ลุ้นสุดๆ ชอบช่วงที่พาคุณนิดมาที่บ้านแรกๆ เจอคุณปัด เข็นรถตกน้ำ
ตอนนั้นกุ้งกิ้งมากเลย ช้อบชอบ ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
-
อ่านตอนคุณโซ่นี่ น้ำตาร่วงเลยอ่ะ :hao5: :hao5:
-
อยากได้หนังสือแว้ววววว o13
-
น่ารักมากเลยค่ะ :mew4: เพิ่งได้อ่านหลังจากที่เพื่อนแนะนำให้อ่านเมื่อสามปีที่แล้ว :sad4:
-
อยากอ่านตอนพิเศษของเชนกะภูมิครับ ทำไงดีครับ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
งงกัยเลย เหมือนไม่ได้อ่านเซน ภุมิเลยอ่ะ
แต่ชอบเรื่องยาม นิด นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงทุกตัวละครเลย
:mew1:
-
รักเรื่องนี้วนกลับมาอ่านอีกรอบแล้ว อิอิ o13 o13
-
เรื่องนี้สนุกอ่ะ อิผักขี้หวงมากกกกก อ่านถึงตอนโซ่นี้น้ำตาไหลเลยอ่ะ
-
โอยยยย คือดีอ้ะะะะ
-
ชอบเวลาอ่านนีฃิยายรักหวานแหววเลี่ยนมากๆก็จะตามมาอ่านตอนพิเศษของหมาโซ่ ทำร้ายจิตใจตัวเองอ่านกี่รอบก็อินไปสามวันเจ็ดวัน :o12:
-
:L1: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบอ่านทุกๆตอนยกเว้นตอนคุณโซ่ที่เราไม่อ่านเพราะอ่านแล้วร้องแน่ๆ
แค่ตอนอื่นๆจากในเรื่องก็เรียกน้ำตาได้มากมายแล้ว
นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ติดใจและรักมากๆ
อีกฉากที่เป็นตัวละครประกอบของเรื่องตอนที่คุณนิดไปช่วยงานที่ศูนย์กายภาพบำบันแล้วคุณยายเล่าเรื่องแฟนให้ฟังบอกเลยขยี้ใจมากน้ำตานี่ไหลเป็นทาง
“ดอกไม้สวยดีนะครับ” ผมบอก คุณป้ายิ้มรับก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ
“มันเป็นดอกไม้ที่ป้ารักที่สุดเลยล่ะ... คนรักของป้า ถือกระถางเล็กๆแบบนี้มาให้ในงานวันเกิด แต่ป้าเข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นดอกคุณนายตื่นสาย ป้าโกรธมาก ทึกทักเอาว่ามันด่าป้าทางอ้อม เลยปากระถางใส่หัวมัน หัวแตกจนต้องเย็บไปหลายเข็ม” คุณป้าเล่าด้วยใบหน้าชื่นมื่นอย่างมีความสุข
“วันหนึ่งมันขับรถขึ้นเขาพาป้าไปเที่ยว แต่ระหว่างทางเราดันทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนรถตกไหล่ทางแล้วพลิกคว่ำ ตรงนั้นมันเป็นป่ารกทึบ เวลาก็มืดมาก ไม่มีรถผ่านมาช่วยพวกเราสักคัน มันทำยังไงรู้ไหม...” ป้าแกหยุดพักหายใจแล้วเล่าต่อ
“มันถีบป้าออกมาจากรถ ตอนนั้นนึกด่ามันในใจ เพราะมันเล่นถีบซะแรงจนป้ากระเด็นไปไกล ส่วนตัวมันนะเหรอ... ช่วงอกกับแขนโดนทับ ป้าจะเข้าไปช่วย แต่ไม่มีแรงแล้ว แขนทั้งสองข้างก็ขาดตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เรานอนมองกัน มันอยู่ในรถ ป้านอนอยู่บนพื้นหญ้า ไกล... เราไกลกันมาก แต่ต่อให้ไกลแค่ไหน ป้าก็ยังมองเห็นมันขยับปากบอกว่ารัก...เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่รถจะระเบิด... คนรักของป้าโดนไฟคลอกตายในรถคันนั้น”
คุณป้าเล่าจบแล้วหันมายิ้มจางๆให้ แขนที่ไม่สมบูรณ์ถูกยกขึ้นแล้วยื่นมาบริเวณใบหน้าของผม แต่มันไม่มีวันถึง...
“ป้าเลิกร้องไห้มาเป็นสิบปีแล้ว พอเห็นหนูร้อง เดี๋ยวป้าจะร้องตามนะ” ป้าแกพูดแซวอย่างอารมณ์ดี
“แล้วดอกไม้นั่น ไม่มีใครมาคอยรดน้ำเหรอครับ ผม...เห็นมันเฉาเลยอยากทราบ” ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วถาม คุณป้าส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ
“พอมันตาย ป้าถึงได้รู้ ว่าดอกแพรเซี่ยงไฮ้มันตั้งใจปลูกให้ป้า... มันใช้เวลาเป็นเดือนๆ กว่าจะปลูกจนโตมาได้ แต่กลับโดนป้าปาใส่หัวซะนี่... พอป้าออกจากโรงพยาบาลได้ ป้าเลยลองปลูกดู ใช้ปากกับเท้าของตัวเองนี่แหล่ะ ทำทุกอย่างตั้งแต่รดน้ำพรวนดิน ป้าแค่อยากรู้ ว่ากว่าดอกไม้จะบานมันลำบากขนาดไหน แล้วป้าก็ได้รู้ ว่ามันลำบากมากจริงๆ เพราะมันไม่เคยบานได้สวยเท่าดอกไม้ของวันนั้นที่มันเอามาให้ป้าเลย... แต่ตอนนี้ป้าแก่มากแล้ว ไม่มีแรงจะทำอะไรเหมือนสมัยสาวๆได้อีก เลยได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไปตามลมตามฝน คอยมองมันอยู่เฉยๆอย่างนี้ ก็สบายใจดี”
เป็นนิยายที่หาเรื่องให้คนอ่านร้องได้ทุกๆตอน555 :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13 สนุกมากเลยค่ะ คนเขียนเขียนดีอ่ะ :กอด1:
-
สนุกค่ะ :mew1: :mew1:
-
ดีมากงะ แต่ไรท์เตอร์หายไปไหน เอาพิกัดมาด่วนนนนนนนน!! ต้องการตามภาค2 :o12:
-
เคยอ่านเรื่องนี้ประมาณสามปีที่แล้ว แต่ก็ยังชอบเลยกลับมาอ่านอีกรอบ รักทุกตัวละคร :ling1: :mew1:
-
อยากอ่านเชน ภูมิจิตอะ
-
อ้าววววว
หลังจากอ่านจบเรื่องคุณโซ่ไปเมื่อหลายปีก่อน
พอลองแวะมาอ่านเรื่องซ้ำ ไหงมีหัวข้อตอนพิเศษ เชน-ภูมิ โผล่ขึ้นมา แถมมีคนอ่านรีพลายไปมา แต่กระทู้เรื่องราวเหล่านั้นถูกลบไปแล้วหรือไงหว่า
-
มีหลายตอนเลยที่อ่านไม่ทัน เสียดายมากๆ
-
:L2:
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากกกก
ขอบคุณค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
สุดท้ายก็มาเสียน้ำตาให้คุณโซ่อีก
สนุกมากๆค่ะ
-
:m20: คุณนิดดดดดด ลืมวันลืมคืนเลยเหรอ 55555
เอ~~ ว่าแต่คุณยามนี่แปลกๆนะ คงไม่ใช่เจ้าของปลอมตัวมาใช่มะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบอ่านทุกๆตอนยกเว้นตอนคุณโซ่ที่เราไม่อ่านเพราะอ่านแล้วร้องแน่ๆ
แค่ตอนอื่นๆจากในเรื่องก็เรียกน้ำตาได้มากมายแล้ว
นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ติดใจและรักมากๆ
อีกฉากที่เป็นตัวละครประกอบของเรื่องตอนที่คุณนิดไปช่วยงานที่ศูนย์กายภาพบำบันแล้วคุณยายเล่าเรื่องแฟนให้ฟังบอกเลยขยี้ใจมากน้ำตานี่ไหลเป็นทาง
“ดอกไม้สวยดีนะครับ” ผมบอก คุณป้ายิ้มรับก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ
“มันเป็นดอกไม้ที่ป้ารักที่สุดเลยล่ะ... คนรักของป้า ถือกระถางเล็กๆแบบนี้มาให้ในงานวันเกิด แต่ป้าเข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นดอกคุณนายตื่นสาย ป้าโกรธมาก ทึกทักเอาว่ามันด่าป้าทางอ้อม เลยปากระถางใส่หัวมัน หัวแตกจนต้องเย็บไปหลายเข็ม” คุณป้าเล่าด้วยใบหน้าชื่นมื่นอย่างมีความสุข
“วันหนึ่งมันขับรถขึ้นเขาพาป้าไปเที่ยว แต่ระหว่างทางเราดันทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนรถตกไหล่ทางแล้วพลิกคว่ำ ตรงนั้นมันเป็นป่ารกทึบ เวลาก็มืดมาก ไม่มีรถผ่านมาช่วยพวกเราสักคัน มันทำยังไงรู้ไหม...” ป้าแกหยุดพักหายใจแล้วเล่าต่อ
“มันถีบป้าออกมาจากรถ ตอนนั้นนึกด่ามันในใจ เพราะมันเล่นถีบซะแรงจนป้ากระเด็นไปไกล ส่วนตัวมันนะเหรอ... ช่วงอกกับแขนโดนทับ ป้าจะเข้าไปช่วย แต่ไม่มีแรงแล้ว แขนทั้งสองข้างก็ขาดตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เรานอนมองกัน มันอยู่ในรถ ป้านอนอยู่บนพื้นหญ้า ไกล... เราไกลกันมาก แต่ต่อให้ไกลแค่ไหน ป้าก็ยังมองเห็นมันขยับปากบอกว่ารัก...เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่รถจะระเบิด... คนรักของป้าโดนไฟคลอกตายในรถคันนั้น”
คุณป้าเล่าจบแล้วหันมายิ้มจางๆให้ แขนที่ไม่สมบูรณ์ถูกยกขึ้นแล้วยื่นมาบริเวณใบหน้าของผม แต่มันไม่มีวันถึง...
“ป้าเลิกร้องไห้มาเป็นสิบปีแล้ว พอเห็นหนูร้อง เดี๋ยวป้าจะร้องตามนะ” ป้าแกพูดแซวอย่างอารมณ์ดี
“แล้วดอกไม้นั่น ไม่มีใครมาคอยรดน้ำเหรอครับ ผม...เห็นมันเฉาเลยอยากทราบ” ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วถาม คุณป้าส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ
“พอมันตาย ป้าถึงได้รู้ ว่าดอกแพรเซี่ยงไฮ้มันตั้งใจปลูกให้ป้า... มันใช้เวลาเป็นเดือนๆ กว่าจะปลูกจนโตมาได้ แต่กลับโดนป้าปาใส่หัวซะนี่... พอป้าออกจากโรงพยาบาลได้ ป้าเลยลองปลูกดู ใช้ปากกับเท้าของตัวเองนี่แหล่ะ ทำทุกอย่างตั้งแต่รดน้ำพรวนดิน ป้าแค่อยากรู้ ว่ากว่าดอกไม้จะบานมันลำบากขนาดไหน แล้วป้าก็ได้รู้ ว่ามันลำบากมากจริงๆ เพราะมันไม่เคยบานได้สวยเท่าดอกไม้ของวันนั้นที่มันเอามาให้ป้าเลย... แต่ตอนนี้ป้าแก่มากแล้ว ไม่มีแรงจะทำอะไรเหมือนสมัยสาวๆได้อีก เลยได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไปตามลมตามฝน คอยมองมันอยู่เฉยๆอย่างนี้ ก็สบายใจดี”
เป็นนิยายที่หาเรื่องให้คนอ่านร้องได้ทุกๆตอน555 :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แง้ ร้องไห้ :o12: :o12: :o12: :sad4:
-
เอ... o8 คุณยามนี่มันยังไงๆนะ ดูแปลกๆตั้งแต่เครื่องใช้ในห้องำละ
ไหนจะห้องที่ดูฟู่ฟ่านี่อีก เงินเดือนคงสูงมากแน่ๆ
-
อะ..เอ... ทำไมผู้แต่งทิ้งท้ายน่ากลัวจัง เราหันหลังกลับทันไหม
ว่าแต่คุณนิด ถึงกับไปนอนห้องเขาเลยหรอ ไม่กลัวรึ
-
ได้กลินอะไรลอยมาตามลม :a5: หิวข้าวก็จริง
แต่เราไม่อยากกินมาม่านะคะ ฮือ คุณนิดโดนหลอกใช้แน่เลย
-
o13 o13 o13
-
ฮือออออ :o12: มาแล้ววว ม่ามาแล้วว
-
:a5: o22 ไม่รู้จะรู้สึกอะไรดี สงสาร สะใจ หรืออะไรแบบไหน
-
แง้ ไม่สงสารคน เราสงสารคุณโซ่ :monkeysad:
เล็กๆก็น่ารักงั้นงี้ แต่พอโต พอแก่ก็บอกว่าไม่น่ารัก
ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม //// อิน อ่อนไหวกับเรื่องน้องหมา
-
เอ้า พี่ป้อมคือใครละทีนี้ถึงได้หน้าซีดแบบนั้น
-
เห~~ ไม่ใช่ว่าตอนหน้าม่ามานะ
-
นั่นไง! ว่าแล้วมันต้องไม่หยุดแค่นั้น เพราะป้อมไม่น่าจะยอมง่ายๆ
ที่ยอมตอนแรกมันง่ายเกินไป :katai1: ผักกาดเกรี้ยวกราดมากแน่ๆ
แต่ก็นะป้อมอย่าไปทำร้ายคุณโซ่นะ
-
:z3: :m15: น้ำตาซึม ไม่รู้จะสงสารใครดี อิพี่ป้องก็ร้ายมาก
ห่วงแต่คุณโซ่ ระวังรถด้วยนะลูก~~ ว่าแต่เจอพี่เชนใช่ปะ
-
พี่ป้อมโดนผักกาดยำมาสินะ หุหุ ขอขำนิดนึง สะใจ
-
:a5: เชนร้ายอ่ะ ร้ายเกินไป
-
ผักกาดได้ชื่อใหม่หรอ ชื่อน่ากินดีนะคะ 5555 คุณยำ~
-
โง้ยยยย ผักกาดดดด คุณยำ~~ น่ารักนะเราอ่ะ :impress2:
-
คุณยำ กำลังจะชมแล้วเชียว :laugh:
อะไรคือเรียกดิลโด้ว่าแท่งชู้ :m20: แต่นะ คุณจิตเสร็จคุณยำแน่ๆ
ส่วนหนูเล็กก็น่ารักน่าชังละเกิน อยากหยิก
-
:laugh: ตลกคุณยำจริงๆ
-
:sad4: คุณโซ่~~ ฮืออออ จะร้อง คุณโซ่ดีจังน้า
น่ารัก ซื่อสัตย์ รักเจ้านาย :o12: สงสาร
ป.ล. ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย
-
อ่านตอนคุณโซ่จบอักษรสุดท้ายน้ำตาไหลเลย ตอนพิเศษน่ารักมากป้อมคงต้องรอจนหงำเพราะทำพ่อตาไว้เยอะ หนูเล็กน่ารักที่สุดเลย และเชนก็เป็นคนที่ร้ายอย่างที่นิดว่า55
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะที่แต่งเรื่องนี้
ครั้งหนึ่งเคยอ่านไปแค่ไม่กี่ตอนก็ถอดใจไม่อ่านต่อเพราะการเรียนรุมเร้ามาก จนตอนนี้ได้มีเวลาอ่าน ก็ใช้เวลาภายวันเดียว สนุกมากๆเลย รักคุณนิดคุณฉกาจมากๆกว่าจะฝ่าฝันอุปสรรคกันมาก็เล่นทำเอาน้ำตาเสียเป็นลิตร เราชอบตัวละครคุณฉกาจมากๆ แม้ว่าแรกๆพี่แกจะโดนด่าเยอะก็เถอะ 5555 แต่ก็ทำให้รู้ว่าพี่แกรักคุณนิดมากแค่ไหน นับถือใจจริงๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
:pig4: :pig4
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ :mew3:
-
ชอบมากๆเลยค่ะ พาร์ทสนุกก็ทำได้ดีพาร์ทหน่วงก็ทำได้ดี ชอบสุดพาร์ทของโซ่ ฮือออออ น้ำตาไหลเลย :hao5: :o12: :sad4:
-
อ่านจบละ สนุกมากๆที่สุด
เราชอบช่วงคุณนิดกับคุณยามในตอนแรกมากๆ ชอบเพราะให้ฟีลความรักแบบแรกเริ่ม/หยอดกัน/สัมผัสนิดๆหน่อยๆ คุณนิดไม่ได้มองว่าคนนี้ทำอาชีพอะไรหรือมันจะเหมาะกับตัวคุณนิดมั้ย คุณนิดก็แค่รักผู้ชายคนนึงเท่านั้น
พอมารู้ความจริงตอนเป็นคุณฉกาจ คุณฉกาจพูดว่าอะไรนะ?เราต่างกันเกินไปปะ? จำไม่ได้แม่นแต่คุณนิดคงจะสะอึก เพราะตอนที่คุณนิดคบคุณยามเท่าที่อ่านมา คุณนิดไม่เคยคิดเรื่องฐานะเลยอะ แต่พอมาอ่านพาร์ทคุณฉกาจก็เข้าใจอยู่ว่าซึน ไม่ได้เจตนาจะแบ่งแยกวรรณะแต่อย่างใด
กลางๆเรื่องมีดราม่า อดนับถือคุณฉกาจไม่ได้ที่อ่านคุณนิดขาดว่าใจอ่อนไปแถมยังโดนป้อมเล่นสงครามรูปภาพใส่ก็ยังนิ่งได้และนอมให้คุณนิดไปกับป้อมบ่อยๆ หันย้อนมาดูคุณนิดบ้างแล้วก็ปวดไต เป็นคนดีแต่ไม่มีที่อยู่ถูกป้อมเล่นจนได้ จนเค้าเริ่มกลับมาเจอกัน แอบเห็นด้วยกับคุณฉกาจว่าอยากให้คุณนิดรักตัวเองให้มาก
ตอนพิเศษของคุณโซ่น้ำตาจะไหล เราเชืาอว่าหลายๆคนเป็นเหมือนกัน หมาแมวตายนี่เขื่อนแตก55555 ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่นำพาคุณฉกาจกับคุณโซ่ให้มาเจอกันก็ตาม อยากขอบคุณแทน><
-
รักเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
-
รักเรื่องนี้จัง อ่านรอบที่สองแล้ว ก็ยังหมั่นไส้คุณฉกาจตอนแรกๆเหมือนเดิม มันน่าทุบให้เป็นผักกาด ส่วนน้องนิดก็เอ็นดูวตัวเล็กพี่ 55555 ชอบพี่เชนตัวแสบ แล้วก็รักพี่โซ่..แล้วก็หนูเล็กคนน่ารักคุณยำๆ5555555 สนุกมากๆ ไว้คิดถึงแล้วจะกลับมาอ่านอีก รักกกก :กอด1:
-
เรารึกถึงหมาของเราที่เสียไปเลยค่ะ เรื่องสนุกค่ะ แต่ตอนนี้คือทัชใจอย่างแรง