-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
สวัสดีค่ะ :กอด1:
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากกระแสแฮดแท็กในทวิตเตอร์
#พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง #พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
ต้องขอขอบคุณคนคิดแท็กที่กลายเป็นแรงบันดาลใจของเรา
เลยได้กลายมาเป็นนิยายตามชื่อ SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
มีเรื่องอัพอยู่ทั้งในเด็กดีและเล้าเป็ด
นิยายเรื่องนี้จะมีลักษณะคล้าย ๆ เรื่องสั้นจบในตอน
ไปเรื่อย ๆ สบาย ๆ ออกแนว Slice of life ไม่เน้น NC ค่ะ
ใครชอบบรรยากาศมุ้งมิ้งระหว่างพี่ว้ากกับปีหนึ่ง
ก็ขอฝากเรื่องไว้อ่านสนุก ๆ กันนะคะ
:L2:
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
สารบัญ
กฏของปีหนึ่งข้อที่ 1 : อย่าคิดปีนเกลียวพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2417430#msg2417430)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 2 : ต้องตอบคำถามพี่ว้ากให้ได้ทุกข้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2418484#msg2418484)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 3 : ปฏิบัติตามคำสั่งของพี่ว้ากอย่างเคร่งครัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2419871#msg2419871)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 4 : ห้ามลืมสิ่งที่พี่ว้ากเตือนโดยเด็ดขาด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2420781#msg2420781)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 5 : จงเข้าใจในหน้าที่ของพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2421738#msg2421738)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 6 : รับฟังเหตุผลที่พี่ว้ากอธิบาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2423619#msg2423619)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 7 : ไม่ว่าเมื่อไรพี่ว้ากก็ยังคงเป็นพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2425272#msg2425272)
Special Part : สิบสิ่งที่เปลี่ยนไปเมื่ออาทิตย์เป็นพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2427584#msg2427584)
Special Part : หนึ่งวันธรรมดาของก้องภพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2429678#msg2429678)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 8 : พิสูจน์ความสามารถให้พี่ว้ากเห็น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2431363#msg2431363)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 9 : รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2435156#msg2435156)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 10 : ห้ามมีความลับกับพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2438177#msg2438177)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 11 : ไม่มีสิทธิยุ่งเรื่องของพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2440690#msg2440690)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 12 : พี่ว้ากดูแลตัวเองได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2442920#msg2442920)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 13 : ทำให้พี่ว้ากยอมรับในศักดิ์ศรี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2446167#msg2446167)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 14 : พี่ว้ากมีเกียรติที่ต้องรักษา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2449041#msg2449041)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 15 : แก้เกมของพี่ว้ากให้ได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2451379#msg2451379)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 16 : แสดงสปิริตต่อหน้าพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2454906#msg2454906)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 17 : อย่ามองพี่ว้ากด้านเดียว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2458824#msg2458824)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 18 : ห้ามสร้างความกังวลให้พี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2462660#msg2462660)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 19 : เกียร์จากพี่ว้ากคือสิ่งสำคัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2465173#msg2465173)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 20 : ห้ามทำให้พี่ว้ากคิดมาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2468767#msg2468767)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 21 : พี่ว้ากมีสิทธิที่จะเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2472185#msg2472185)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 22 : ไม่ควรสบตาพี่ว้ากโดยตรง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2475241#msg2475241)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 23 : สารภาพความจริงกับพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2480992#msg2480992)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 24 : เวลาทุกอย่างขึ้นอยู่กับพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2486607#msg2486607)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 25 : รักษาระยะห่างระหว่างพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2489060#msg2489060)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 26 : ให้พี่ว้ากเป็นคนตัดสินใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2493345#msg2493345)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 27 : จะยังมีพี่ว้ากอยู่เคียงข้างเสมอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2495862#msg2495862)
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 28 : ใจของปีหนึ่งคือใจของพี่ว้าก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38346.msg2501433#msg2501433)
END
** ติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ **
BitterSweet Fanpage (http://www.facebook.com/BittersweetBoyslove)
Twitter : @BitterSweet_BL
-
มาจิ้มคนแรกค่ะ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 1 : อย่าคิดปีนเกลียวพี่ว้าก
“พวกคุณมีเสียงแค่นี้รึไง ผมขอดังกว่านี้!”
คำตะโกนถามดังขึ้นด้วยความดุดัน เหมือนผู้คุมตวาดใส่นักโทษ เพียงแต่นักโทษตอนนี้ไม่ได้อยู่ในคุก หากกำลังนั่งหน้าจ๋อยอยู่กลางห้องประชุมเชียร์คณะวิศวกรรมศาสตร์ โดยมีบรรดาพวกพี่ปีสามยืนตัวตรงตั้งท่าระเบียบพักอยู่ต่อด้านหน้าของน้องเฟรชชี่ พลางส่งสายตาคมกริบคล้ายถูกน้องไปทำให้โกรธแค้นมาแต่ชาติปางไหน
โดยเฉพาะกับ ‘อาทิตย์’ หนุ่มหน้าคม นัยน์ตาดุ ผู้มีตำแหน่งเฮดว้ากที่เพิ่งดุน้องเรื่องตอบเสียงเบาไปหมาด ๆ แต่ความจริงแล้ว ต่อให้เสียงที่พวกน้องตอบมันดังเหมือนเปิดคอนเสิร์ตเขาก็จะบอกว่าไม่ได้ยินอยู่ดี
...ทำไมครับมีปัญหาเหรอ ก็นี่มันสิทธิ์ของพี่ว้ากที่รับสืบทอดเจตนารมณ์จากรุ่นสู่รุ่น อยากจะบอกว่าสิ่งที่น้องเจอ เขาผ่านประสบการณ์พวกนี้มาหมดแล้ว และนี่ก็เป็นแค่จุดเริ่มต้น เพราะของจริงต่อไปมันจะยิ่งหนักหนากว่านี้อีก
คนสวมบทบาทพี่ว๊ากรักษาสีหน้านิ่งขรึมเอาไว้ ก่อนจะถามย้ำเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความเฉียบขาด
“ผมจะถามใหม่ รุ่นคุณมีทั้งหมดกี่คน!”
ทั่วท้องห้องประชุมเงียบกริบ ไม่ผิดไปจากที่อาทิตย์คิดไว้
...มันก็แน่อยู่แล้วเพิ่งเปิดเทอมเรียนมาได้สองวัน ใครจะมาจำชื่อได้ว่าเพื่อนทั้งหมดมีกี่คน ยิ่งกับคณะวิศวกรรรมศาสตร์ที่มีคนเรียนเยอะเป็นอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัย ตัวเลขนับได้เป็นพันคน ให้มาบอกเจาะจงแบบนี้ ขอไปแก้สมการแคลคูลัสยังง่ายกว่า
แต่สถานการณ์ที่กำลังเป็นอยู่ก็นับว่าเข้าทางเขาพอดี เพราะมันยิ่งสร้างความกดดันให้น้องเฟรชชี่ทั่วท้องหอประชุม
...ใครว่าการรับน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ต้องเถื่อน พูดมึงกูใส่กัน ไม่จำเป็นครับ เราเป็นนักศึกษาแสดงอำนาจได้โดยไม่ต้องถ่อย เพราะเดี๋ยวจะโดนอาจารย์จับตามองแล้วจะยุ่ง กฎของพี่ว้ากจึงต้องพูดจากสุภาพกับน้อง ๆ แต่ไอ้ประโยคผู้ดี ๆ นี่แหละ ที่เชือดพวกน้องแบบนิ่ม ๆ จนพากันก้มหน้ากลัวกันหัวหด เหมือนกับที่เขาเลือกใช้คำมาสร้างความกดดันต่อ
“ไม่มีใครตอบ แสดงว่าพวกคุณไม่สนใจเพื่อนของคุณเลยใช่มั้ยครับ ถึงจำเพื่อนรุ่นเดียวกันไม่ได้!!”
เฮดว้ากหน้าคมเริ่มก้าวเดินไปรอบ ๆ แถวที่นั่งอยู่ของน้องช้า ๆ นัยว่าแสดงอำนาจและเป็นการข่มขวัญให้น้องกลัว กวาดสายตามองสำรวจน้องซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำหน้าซึม มีบางที่นั่งสะอื้นร้องไห้เบา ๆ เป็นการการันตีว่าความเด็ดขาดที่ฝึกมาของเขาคงได้ผล
อันที่จริง ไอ้ก็เขาไม่ได้ใจจืดใจดำ หรือโรคจิตชอบเห็นคนร้องไห้ขนาดนั้นหรอกครับ มันเป็นไปตามหน้าที่ของพี่ว้าก พอน้องผู้หญิงร้องไห้ ใจมันแกว่งหน่อย ๆ ยิ่งกับน้องน่ารัก ๆ เห็นแล้วก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบ แต่ก็ต้องตีหน้าขรึมเอาไว้ มองดุ ๆ ใส่น้องคนสวยซึ่งน้ำตาร่วงเผาะ ๆ จนน้องผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ ต้องยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งไปให้ ซึ่งน้องคนสวยก็รับมาพลางยิ้มขอบคุณทั้งน้ำตาเปื้อนหน้า
...โอ้โห...หวานเนอะ หวานกันจริง มันเห็นหัวเขาบ้างมั้ยเนี่ย ...ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ยังจะมาจีบกันต่อหน้าต่อตาอีก อุตส่าห์เล็งน้องคนสวยไว้ กะจะขอเบอร์นอกรอบสักหน่อย แต่ดันโดนตัดหน้าไปก่อนซะงั้น
อ้อ...น้องอยากโชว์แมนเหรอครับ ...อยากโชว์แมนมากใช่มั้ย ...ได้...เดี๋ยวพี่จัดให้!
“น้องคนนั้นลุกขึ้นมา!!”
เขาตวาดใส่น้องผู้ชายที่เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้า ทำเอาน้องคนสวยที่นั่งข้าง ๆ ตกใจแทน รีบมองเพื่อนด้วยความกังวล เพราะดันโดนพี่ว้ากเพิ่งเล็ง แต่คนถูกเรียกยังเก๊กส่ายหน้าเหมือนไม่เป็นไร ก่อนลุกขึ้นยืนตัวตรงเต็มความสูง ซึ่งทำเอาเขาแอบอึ้งไปเล็กน้อย เพราะเขาว่าตัวเองก็สูง 178 เซ็นไม่ใช่น้อย ๆ แล้วเหมือนกันนะ แต่ไอ้เด็กขี้เก๊กนี้ยังสูงกว่าเขาเกือบสิบเซ็น แถมยังคิ้วเข้มหน้าตาดีแผ่รังสีออร่าเล่นกลบผู้ชายทั้งคณะจนหน้าหมอง
แหม....เห็นแล้วชักจะคันเท้าขึ้นมาตงิด ๆ ยิ่งเพิ่มความหมั้นไส้ให้มากขึ้นเป็นสองเท่า
...ดีเลยจะได้จัดหนัก ๆ เอาคืนให้สมใจโทษฐานหล่อเกินพี่ว้าก
“บอกชื่อกับรหัสคุณมาดัง ๆ”
“ผมชื่อ ก้องภพ รหัส 0062 ครับ"
“ตอบผมสิว่ารุ่นคุณมีกี่คน”
“ไม่ทราบครับ”
“ทำไมถึงไม่ทราบ”
“ผมไม่เคยนับครับ”
ไม่ใช่แค่คิ้วของคนฟังที่กระตุก แต่ก็มือก็ชักเริ่มกระตุกตาม จนอยากจะเอาหมัดไปแนบหน้านิ่ง ๆ นั้นสักที
...กวนตีนแล้วครับน้อง...กวนตีน... พูดแบบนี้มันคิดจะหาเรื่องปีนเกลียวกันชัด ๆ
ถ้าเจอแถวข้างนอกเขาคงจะเรียกเพื่อนมารุมกระทืบแล้ว แต่ตอนนี้เขายังอยู่ในห้องประชุม ท่ามกลางสายตาของเฟรชชี่อีกเป็นร้อยคน โดนหยามศักดิ์ศรีมันเรื่องเล็กน้อยไม่มีสะดุ้ง เพราะตราบใดที่เขาเป็นพี่ว้ากเขาก็มีสิทธิพร้อมจะเอาคืนได้เสมอ
นายอาทิตย์จึงพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดไว้ เปลี่ยนเป็นคำสั่งด้วยน้ำเสียงตวาดดุ
“ถึงไม่เคยนับข้อมูลพวกนี้คุณก็ต้องรู้ ทุกคำถามของผมคุณต้องตอบให้ได้ เข้าใจมั้ย!!”
“เข้าใจครับ”
เขาพยักหน้าเมื่ออีกฝ่ายตอบรับ ก่อนจะล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงนักศึกษา หยิบสร้อยเชือกที่มีจี้คล้องเป็นเกียร์รุ่นสีน้ำตาล ยื่นมาโชว์ต่อหน้าพร้อมคำถาม
“คุณเห็นเกียร์นี่มั้ย”
“เห็นครับ”
“เกียร์นี้มันเป็นเกียร์รุ่น เป็นความภาคภูมิใจของวิศวะทุกคน ไม่ใช่แค่ของใครคนเดียว ถ้าพวกคุณไม่แสดงให้ผมเห็นว่าคุณพร้อมจะรับมันก็ออกไปจากที่นี่ซะ! ผมจะถือว่าคุณไม่ใช่รุ่นน้องของคณะเราอีกต่อไป!!”
ท้ายประโยคเขาไม่ได้พูดใส่น้องผู้ชายที่ยืน แต่หันไปบอกกับน้องปีหนึ่งที่นั่งเรียงเหมือนพูดขู่ เพราะการจะได้รุ่นหรือไม่ได้รุ่น สิทธิขาดมันขึ้นอยู่กับพี่ปีสามอย่างพวกเขา
ถ้าพวกน้องปีหนึ่งทำตัวดี ๆ เคารพเชื่อฟัง เข้ากิจกรรมบ่อย ๆ ก็จะได้เกียร์ที่เป็นเหมือนศักดิ์ศรีของวิศวะไปง่าย ๆ ตรงข้ามถ้าน้องปีหนึ่งทำตัวหน้าหมั้นไส้ ก็จะถือว่าสอบตกกันทั้งรุ่น ต้องมาทำการรับน้องซ่อมกันใหม่ ซึ่งขอบอกว่าโหดกว่าที่รับกันปกติหลายเท่า แต่ถ้ายังไม่ดีขึ้นมาอีกก็ปรับตกไม่ต้องเอาเกียร์ไปเลยยกรุ่นให้เป็นที่อับอายของปีไป
...เรื่องนี้ไม่ได้ล้อเล่นนะครับ พูดจริงทำจริง มีตัวอย่างให้เห็นเป็นบางรุ่นแล้ว และน้อง ๆ เฟรชชี่ก็รู้ดี ดังนั้นคำขู่นี้จึงได้ผลไม่น้อย สังเกตได้จากน้องหลายคนเริ่มหน้าซีดเหมือนจะเป็นลม ทำให้คนที่ถือไพ่เหนือกว่ายิ้มเยาะในใจ ก่อนเปลี่ยนกลับมาโจมตีเป้าหมายที่เมื่อกี๊บังอาจออกลายทำตัวเปรี้ยวกับเขา
“ทีนี่ตอบผมสิ คุณก้องภพ ถ้าพวกผมไม่ให้เกียร์กับรุ่นของคุณ แล้วคุณจะทำยังไง”
เฮดว้ากพูดจบพร้อมทำหน้าโชว์เหนือกว่าใส่อีกฝ่าย ซึ่งเขาก็คงเดาได้อยู่แล้วว่าเจ้าเด็กอวดดีคงพูดว่า ‘ผมไม่ทราบครับ’ อีกรอบ และถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็จะสั่งลงโทษเป็นตัวอย่างให้พวกน้อง ๆ ได้ชมเป็นบุญตา
หึ...ให้มันรู้ซะบ้างว่าแถวนี้ใครใหญ่ คิดจะอวดเก่งกับพี่เหรอเร็วไปหน่อยนะไอ้น้อง
คนกุมชัยชนะหมุนตัวหันหลังกำลังจะเดินไปด้านหน้าประจำที่ เพื่อเตรียมบอกบทลงโทษโดยไม่รอฟังคำตอบ หากยังไม่ทันก้าวเสียงจากด้านหลังกลับทำให้เขาสะดุดแทบหน้าทิ่ม
“ก็แย่งมาสิครับ”
คนชะงักรีบหมุนตัวหันกลับมามองอย่างไม่อยากเชื่อในคำสั้น ๆ ที่ได้ยิน
...อะไรแย่ง ๆ นะ ...เมื่อกี๊หูแว่วรึเปล่า ...เอาใหม่อีกทีดิ...
“คุณว่าอะไรนะ”
อาทิตย์ย้อนถามอีกครั้งมองอีกฝ่ายซึ่งมีสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ดวงตาคมที่ส่อแววเจ้าเล่ห์มองสบตอบเขาโดยไม่หวาดหวั่น ก่อนจะพูดขยายความประโยคย้ำชัดเจน
“ถ้าพี่ไม่ให้เกียร์พวกผม ผมก็ต้องแย่งมาเป็นของตัวเองครับ”
คำประกาศก้องอย่างไม่เกรงกลัวเรียกเสียงฮือฮาจากทั่วทุกทิศ โดยเฉพาะกับเฮดว้ากที่ยืนนิ่งเบิกตากว้างอย่างตะลึง เมื่อโดนหยามศักดิ์ศรีจากรุ่นน้องกลางที่ประชุม คล้ายถูกคนเอารองเท้ามาตบหน้า มือไม้เริ่มสั่น อารมณ์โมโหพวยพุ่งอย่างควบคุมไม่อยู่ ลืมกฎที่ต้องทำตัวสุภาพกับรุ่นน้อง เดินตรงดิ่งไปกระชากคอเสื้อของไอ้คนอวดดี ตวาดตะคอกเสียงใส่อย่างโมโหรุนแรง
“มึงพูดใหม่อีกทีสิ มึงคิดว่าจะแย่งเกียร์จากกูได้เหรอห่ะ!!”
“ได้ครับ!”
“ทำยังไงวะ!!”
“ผมก็แค่จับพี่ทำเมียครับ!”
...อึ้ง
...อึ้งสนิทกันทั้งบาง
มือใหญ่เอื้อมมาจับมือที่กำลังกระชากคอเสื้อของตัวเองไว้ นัยน์ตาคมมองสบคนนิ่งอึ้งด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ ก่อนพูดอธิบายด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ก็เขาว่ากันว่าของแฟนก็เหมือนของ ๆ เรา ถ้าผมจับพี่ทำเมีย เกียร์ของพี่ก็เหมือนเกียร์ของผมไงครับ”
“ไอ้...!!”
เขารีบสะบัดมือออกจากอีกฝ่ายทันควัน ในใจคิดคำพูดด่า แต่ก็ออกไปได้เพียงแค่นั้น เพราะถูกกลบด้วยเสียงโห่แซวเป่าปากที่ดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ไม่เว้นแม้กระทั้งพวกเพื่อนเขาที่เป็นพี่ว้ากปีสาม ซึ่งดูจะถูกใจมากกว่าโมโหกับการปีนเกลียวของรุ่นน้อง ด้วยนาน ๆ จะมีน้องกล้ามาทำให้เฮดว้ากสุดโหดถึงกับไปไม่เป็น จนคนโดนหยามต้องเผลอตวาดออกมาอย่างฉุนขาด
“พวกมึงเงียบได้แล้วโว้ยย!!”
คำสั่งของเฮดว้ากถือเป็นสิทธิขาด ทุกคนจึงกลับมาเงียบกริบเหมือนเดิม ทิ้งให้คู่กรณียืนประจันหน้า ก่อนอาทิตย์จะพยายามรวบรวมสติที่เหลือน้อยนิด จ้องเขม็งไปยังอีกฝ่ายที่บังอาจมากวนตีน
...ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่น เพราะท่าทางไอ้เด็กเปรตนี่ก็ไม่ได้ออกตุ๊ดแต๋วเกย์อะไร แต่อย่าคิดว่าเขาจะกลัวกับไอ้เรื่องแค่นี้ ถ้าไอ้เด็กเปรตมันอยากจับเขาทำเมียได้จริงก็เข้ามาเลย เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ไม่คิดจะยอมใครหน้าไหน กล้าท้าก็กล้ารับอยู่แล้วเว้ย! แต่ตอนนี้เขาคงต้องขอเคลียร์บัญชีแค้นก่อน
“ก็ได้ แล้วผมจะคอยดูว่าคุณจะทำได้จริงมั้ย แต่ในเมื่อตอนนี้เกียร์ยังอยู่กับผม ผมมีสิทธิออกคำสั่งคุณในฐานะรุ่นพี่”
คนมีอำนาจเหยียดยิ้ม แล้วจัดการเชือดด้วยคำสั่งโทษประหาร
“ก้องภพ รหัส 0062 สก็อตจั๊ม 200 ปฏิบัติ!!”
“ครับ”
หากคนโดนทำโทษกลับไม่มีสีหน้าสลดใด ๆ ซ้ำยังยิ้มระรื่น ตอบรับชัดเจนเหมือนเต็มใจทำ แล้วเดินออกมาด้านหน้าที่ประชุมทำสก๊อตจั๊ม ท่ามกลางสายตาเห็นใจของเพื่อนเฟรชชี่คนอื่น ๆ
ตรงข้ามกับนายอาทิตย์ ซึ่งยืนนิ่งมองคนถูกลงโทษด้วยสีหน้าสะใจ เก็บความเคียดแค้นไว้อย่างปิดไม่มิด
...หึ...ไอ้เด็กปีหนึ่ง คิดจะจับพี่ว้ากทำเมียเหรอ ฝันไปเถอะมึง อย่าได้บังอาจดูถูกศึกเดิมพันเกียร์ครั้งนี้
....แล้วเดี๋ยวจะได้รู้ว่าระหว่าง ‘พี่ว้าก’ หรือ ‘เด็กปีหนึ่ง’
....ใครกันแน่ที่จะต้องเป็นเมีย!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
:z13: โอ๊ะโอ พว กับ ปน ระบาดในเล้าแล้ว
น่าติดตาม ยกป้ายไฟให้ พว โดดจับทำเมีย
-
จิ้มๆไไว้ก่อน เดี๋ยวตอนเย็นกลับมาอ่าน *-*
-
ตามมาจากทวีตตตตตตตตตตต แล้วต้องมากรี๊ดดดดดดดดด อารายมานจะน่ารักกอย่างแน้!!! :-[
-
:z2: ก้องภพสู้ๆๆๆๆ
-
จิ้มไว้ก่อน
-
พี่อาทิตย์แย่แน่เลย ฮาาาาา รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
โบกป้ายไฟรอเชียร์ค่า
มาต่อไวๆนะคะ
-
รีบเข้ามาตามชื่อเลย อิอิ
เจอคตอบแบบนี้ พี่ว้ากก้ออึ้งนะ ดันเลือกตัวเกรียนๆมา ตอบ 555
-
ดีใจ ๆ :m3: ที่เรื่องนี้มาลงในเล้าฯ คนเขียนน่ารักที่สุด จุ๊บ ๆ :จุ๊บๆ:
พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง แหม แต่เริ่มต้นมา รู้สึกพี่ว้ากจะแพ้ทางนายปีหนึ่งอยู่นะเนี่ย
นายก้องภพ ดูจะร้ายกว่าพี่ว้ากเยอะอยู่โข เล่นประกาศก้องจะเอาพี่อาทิตย์ทำเมีย ไอ้หย๋า
เอาใจช่วยพี่อาทิตย์ อย่าให้น้องมันเอาทำเมียได้ง่าย ๆ นะพี่ พี่อาทิตย์สู้ ๆ :ped149: :ped149:
รอตอนต่อไปนะจ้ะ งานนี้ท่ามันส์ ฮุฮุ
ให้คนเขียนจ้า :L2: :3123:
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆ :m3: :m3: :m3:
ฟิน สุด ใจ
อยากย้ายคณะกลับไปเป็นเด็กปีหนึ่งอีกครั้งจัง // นั่งเพ้อ
เชียร์ก้องภพสุดใจขาด // โบกธง
-
โดนค่ะ โดนอย่างแรงงงง ถึงเราจะผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมานับ .... เอ่อ ช่างมันเถอะ
เชียร์ก้องภพสุดใจ แย่งเกียร์พี่มาให้ได้นะ!
รออ่ายตอนต่อไปค่ะ
ปล.กระแสนี้มาแรงจริงอะไรจริง จะว่าไปคณะนี้ที่มหาลัยเราเดี๋ยวนี้ก็พี่น้องกินกันเองแล้วนะคะ สวรรค์สาววายไปจริงๆนั่นล่ะ อิ อิ
-
อุ้ยตายย ว้ายยยย กรี๊ดดดดดด
ปนกับ พว เข้าเล้าแล้วววว
กรี๊ดเป็นเวอร์ชั่นการ์ตูนจนฟินละ รอบนี่จะมาฟินเป็นนิยายมั่ง
โอ้ยยยย เชียร์น้องปีหนึ่งงงง คึคึคึ o13
-
:impress3: ชอบบบบบบบบบ :impress3:
-
พี่อาทิตย์อย่ายอมน้องก้องภพง่ายๆนะ :mew6: แต่แอบเชียรเบาๆรอลุ้น
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก เข้ามาเล้านี้แล้ว
กระแสเขาแรงเจงเจง
มาลุ้นว่าใครจะโดนกด แต่ความรู้สึกเราว่าพี่จะโดนน้องกด 555
-
ต่อไปท่าทางจะแซ่บ
พี่ว๊ากกับน้องเนี่ย
-
ฮิ้วๆๆๆ พี่ว๊ากมาแล้วว
คิดถึงตอนเป็นปีหนึ่งเหมือนกันเนี่ย แต่ตอนปีหนึ่งป่วยบ่อยเข้าเชียร์ได้แค่สองครั้งเอง
ที่เหลือหมอสั่งงดกิจกรรม
ไม่เป็นไร. เรามาฟินในเล้าดีกว่า :hao3:
ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ :pig4:
-
อร๊ายยย ชอบบ.... :m20:
-
มาเร็วๆจ้า :ling1: :ling1:
-
ก้องภพแร๊งงงงงง :hao7:
ไม่ใครก็ใครจะได้เป็นรุกหรือรับ
แค่เปิดเรื่องก็สนุกมากๆ แล้ว ชอบ
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
:hao6: หึ หึ หึ นั่งรอกันเลยยยยยย
-
มันใช่อ่ะ!!! o13 o13 o13
-
ไม่เคยคอมเม้นใครมาก่อนซุ่มมานาน :mew2:
สงสัยว่าแท๊กนี้มันคืออะไรเลยลองหาในอากู๋ จากนั้นก็ฟินมาตลอดเลย
ไปเจอเรื่องนี้ในเด็กดี กรี๊ดๆๆๆ ตามมาจ้าาาาา
-
พี่ว้ากเป็นเมียแน่ๆ55555555555555555
ชอบๆๆค่า *-*
-
เชียร์ก้องภพให้สยบพี่ว้าก
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง
:-[ :-[ :-[
ใครจะเป็นเมียใครหว่า :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คึคึคึ มาแบบออริจินัล
น้องเมะ พี่เคะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao7:
-
“ผมก็แค่จับพี่ทำเมียครับ!” :jul3: 55555555
ชอบจริงๆ ประโยคนี้
-
พี่อาทิตย์โดนเลย 5555 ก้องภพเผด็จศึกไวๆนะ :katai2-1:
-
แหม่ะ เรื่องช่างน่าสนุก
เหมือนจะเป็นศึกชิงตำแหน่งเมีย...
เอ๊ย!! ไม่ใช่...สามีสิ สามี...มั้ง?? << ใครจะได้หว่า ^^
แต่แอบเชียร์ให้น้องแย่งเกียร์ได้นะ หุหุ ^^V
คิดถึงบรรยากาศรับน้องขึ้นมาทันที...
อิตอนมีน้ำตาหยดแหมะนี่แหละ ^^
-
ติดตามเรื่องใหม่
-
เอาละโว้ยงานนี้ นายปีหนึ่งจะจับพี่ว๊ากทำเมีย 555
-
พี่ว้ากแน่นอนค่ะ :katai2-1:
-
เอาแล้ว จุ้ย ยังไงเลิกนี้ก็ต้องมีคนโดนสักคนอยู่ดี เบนโอเคหมดอ่ะ 555555
-
อ๊ายยยยย hashtag นี้มันสุดยอดมากๆ หลังที่ฟินเพราะมุกเพราะโดจินในโซเชียลเน็ตเวิร์คมาโดยตลอดก็มีคนแต่งนิยายจนได้
ไอ้เด็กปีหนึ่งคนนั้นกล้าโคตรๆ คือมีซัมธิงรองอยู่ในใจแกตั้งแต่แรกแล้วใช่ป้ะ หรือแค่ปากหมาไปงั้น หวังว่าจะอย่างแรกนะคะ ฮ่าๆๆๆ แถม พว คนนี้ยังคิดจะไฟท์ โยนตำหน่งเมียให้เด็กนั่นแล้วตัวจะยึดอำนาจเป็นผอสระอัวอีก อันที่จริงเค้าเชียร์ พว นะ ถึงแม้ว่าจะเห็นอนาคตรำไรแล้วก็เหอะ
แต่ข้องใจทำไม๊ทำไม พว ถึงต้องโดน ปน กดด้วยแวะ เชอะ!
-
ชอบอ่ะะะะ จะจับพี่ว๊ากกทำเมียยยย มันแน่ๆๆๆ o13 o13 :m20:
-
ก้องภพ o13
-
กรี้ดดดดด ชอบที่สุดเลยแนวเมะชนเหนือเมะเนี่ย อิอิฃ :hao6:
พลังสาววายชั่งน่ากลัวอะไรเช่นนี้ สามารถเปลี่ยนแท้กแสนจิ้นเพียงวลีเปนนิยายได้
โฮ้วววววว มาต่อเร็วนะคะ อยากอ่านอีกค่ะ :katai2-1:
-
ตามมาฟินพวกะปนด้วยอีกคน
-
มีแววว่าจะเป็นพี่ว๊ากนะที่ได้เป็นเมีย
-
เฮ้ย!! ก้อง นายแน่มาก ก๊ากกกกกกกกก
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย มาเเล้วๆๆๆๆๆ :a2:
ฟินกันให้ระเบิดไปเลย เอิ้ววววววววววววววววววววววววว :m3: :m3:
แหมๆๆๆ นอกจากจะอยู่คณะเดียวกันเเล้ว สมัยเรียนพี่ว้ากของเค้าก็หล่อมากกกกกก เช่นกัน
สมัยนั้นตอนเราปี 1 พี่เค้าอยู่ปี 3 ภาควิศวะเคมี เราเรียกพี่ว่า พี่เสื้อแดงงงงงงงงงง :m1:
อ่านเเล้วคิดถึงจริงๆนะ ยังเขียนได้สนุกเหมือนเรื่องอื่นๆเลยค่ะ o13
จะติดตามเเน่นอนค่าาาาาาาาาาาา
แต่ดูๆเเล้ว พี่เป็นเมียเเน่นอน 555+ไม่ต้องสืบเลย รอลุ้นวันพี่โดนจับกดอย่างเดียวล่ะน๊าาาาา :hao7: :hao6:
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่าาาาาา :กอด1: :L2:
-
FIN มวากกกกกกก
-
เดี๋ยวมาอ่านน น
เรียนก่อน น :mew1:
เห็นข้างบนบอกว่าฟินมวากก :hao3:
-
อร๊ายยย ชอบค่ะๆๆๆ
มาต่อนะคะ รออ่านอยู่ :katai2-1:
-
โอ๊ะโอ เปิดตัวมาก็แรงซะแล้วก้องภพ คิดจะเอาพี่ว๊ากเป็นเมียซะด้วย ฮ่าๆๆๆ
น่าติดตามมากค่าาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปอยู่เด้อค่าเด้อ อิอิ
:L2:
-
โหดๆ ชอบๆ :m4:
-
มีพี่ว้ากอย่างนี้ คนแก่ขอถุง แยกน้ำให้ด้วยน่ะ o18 o18 o18
:bye2: :bye2: :bye2:
-
แหะๆ ติดตามครับ o13
-
+1 ให้ก่อนเลย สนุกแน่ๆๆๆ
-
ติดตามด้วยคนอิอิสนุกๆๆๆมาต่อเร็วๆนะ
-
ตามมาฟินนนนนนนนน :heaven
-
ไปอ่านอีกที่ ถึงตอน 3 แล้ว :katai4: :katai4: :katai4:
แต่เราชอบที่นี่ ต่อให้ทันกันหน่อยนะ :mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ :pig4:
-
มาต่อด่วนๆเลยจ้า อยากอ่านต่อแทบแย่แล้ว
กระแสนี้มาแรงจริงแรงจัง
แต่ชอบแนวนี้ที่สุด คนเขียนมาเร็วๆนะ เค้ารออยู่ เป็นกำลังใจอยู่ตรงนี้นะค่าาาา
-
"ถ้าผมจับพี่ทำเมีย เกียร์ของพี่ก็เหมือนเกียร์ของผมไงครับ” :z1: ทฤษฎีไหนเนี่ยยย โหดมากไอ้น้อง555555
สนุกดีๆ ช่วงนี้กระแส พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง มาแรงจริงๆ55 :hao6:
มาต่อเร็วๆน้าาาา :mew1:
-
:hao7:
-
ก้องภพเฟี้ยวฟ้าวมากกกกกกกกกกกกก o13 :hao7:
ชูป้ายไฟเชียร์ก้องภพชิงเกียร์มาให้สำเร็จ วิธีนี้มันช่างเริ่ดถูกใจจริงๆ
-
ตลกดี สงสัยพี่จะไม่รอดน้องเป็นแน่ :-[
-
ฮาดีอ่ะ ชอบๆๆ จะจีบติดไหมเนี่ย ก๊ากๆๆ
-
กดเลย กดเลย 55
อารมณ์ตอนโดนว๊าก กลับมาเลย
-
สงสัยพี่ว้ากจะะเป็นเมียนะ
-
ตามมาจากกระแสในเฟส :hao6: ดังมากมาย อิอิ
-
ดังจริงอะไรจริง
-
อ๊ากกกกก ฟินค่ะ
มาแรงจริงๆช่วงนี้
เห็นชื่อเรื่องแล้วกดเข้ามาแทบไม่ทัน 5555555
อาทิตย์จ๊ะ ระวังหลังไว้ดีๆนะจ๊ะ ><" หุๆๆๆ
-
โดนแน่โดนจับทำเมียแน่ๆอ่ะ
-
:m11: :m11:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
แฮดแท็กนี้ดังจริงอะไรจริง
ว่าแล้ว ต้องเกิดนิยายแน่ๆ ฮ่าๆ
-
:pig4:
o13
-
อ้าว แล่วๆๆๆ บ่อเจียมบอดี้อีกแล้วนะพี่ว๊ากก :hao7:
ท่าทางเรื่องนี้น่าจะสนุกอิอิ รอติดตามๆ
-
ชอบๆ ไม่รู้จะบอกว่าไงดี แบบนี้แล้วกัน :katai4: :katai4:
-
ว้าววว...มาแล้วๆ ตอนแรกเห็นจากเฟซก็เลยลองไปค้นดู
เจอแต่ใน dex-d เลยตามไป แต่ตอนนี้มาเล้าแล้ว
บราโว่...เย้ๆๆ :mc4:
แค่เริ่มก็สนุกละ ติดตาม ตามติด
-
อยากกรี๊ดให้น้องก้องภพจริงๆคะ แน่มากๆๆ
-
หนูอาจจะอินกับนิยายเรื่องนี้มากกว่านี้ ถ้าพี่ว้ากคณะหนูหน้าตาดี :o7: :o7:
-
ว้าววววววว
เรื่องนี้เปิดตัวมาแรงเลยแฮะ เราชอบอ่ะ รอติดตามนะค่ะ
:hao7: :hao7:
-
ขอบคุณหมอต้า(?)สำหรับนิยายเรื่องนี้นะครับ ขนาดตอนแรกยังสนุกขนาดนี้ รอตอนต่อๆไปนะครับ
-
คิดถึงสมัยเป็นน้องปีหนึ่งก็แอบกรี๊ดพี่ว้ากเหมือนกัน :o8:
แต่ว่าส่วนตัวไม่ชอบเวลามีคนมาเสียงดังใส่อ่า ไม่ค่อยอินเท่าไหร่ เหมือนพี่เค้าเฟคๆด้วย แต่ก็เข้าทุกครั้ง :laugh:
จะคอยดูว่าระหว่างพี่ว้ากกับน้องปีหนึ่ง ใครจะเป็นเมียใคร :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด. แค่เริ่มต้นก็กรี๊ดแล้วววววววว
น่าสนุกมว๊ากกกกกกกกก. :z1:
แค่ตอนแรกก็จะจับพี่ว๊ากทำเมียแล้วว๊อยยยยยย
ย๊ะฮู๊วววววววววว
-
กรี๊ดดดด ตามมาอ่านจากเด็กดี ทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ค แฮซแทค และบลาๆๆ
ชอบกระแสนี้จริงๆให้ตามเถอะ พับผ่าสิ
รออ่านตอนต่อไป เย้ๆ
-
กระแสแรงจริงๆเรื่องนี้ รอตอนต่อไปครับ
-
อุ๊ย มาลงในนี้ด้วย ตามมมมมมมมมมม
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:เริ่มจะหลงรักก้องภพแล้วอะดิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด โคตรชอบเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาา
ชอบสุดๆพี่ว้ากเนี่ย โฮกฮาก ฝุดๆอ่ะ แต่งเร็วๆอัพบ่อยๆนะ ออกหนังสือมาเลย หนูจะซื้อเก็บ!!
ตรงเสป็กอ่ะ!! :katai4: :katai4: :katai4:
-
จับพี่ว๊ากทำเมียเพื่อชิงเกียร์
โอ๊วววววว
ปีนเกลียวแล้วได้เมีย แถมเกียร์ โคตรคุ้ม ฮ่าๆๆๆ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 2 : ต้องตอบคำถามพี่ว้ากให้ได้ทุกข้อ
“ใครให้พวกคุณเงยหน้าขึ้นมา หมอบลงไปให้หมด!!”
อย่าเข้าใจผิด...นี่ไม่ใช่การฝึกทหารแต่อย่างใด เพราะมันคือคำสั่งจากความหวังดีของเฮดว้ากปีสามชื่ออาทิตย์ ที่อยากจะให้ร่างกายน้อง ๆ ได้รับวิตามิน D จากแดดตอนเที่ยง
...ถูกต้องครับ ...แดดตอนเที่ยงตรง กลางสนามฟุตบอล ส่องจนหน้าแทบไหม้ เหงื่อนี่ชื้นท่วมเต็มหลัง แต่เขาก็ยังคงรักษาท่าทางนิ่งประหนึ่งว่าผิวหนังสังเคราะห์แสงจนชิน ไม่ออกอาการสะทกสะท้าน เพื่อข่มขวัญน้อง ๆ ที่ก้มลงไปนอนคว่ำอยู่กับพื้นหญ้าเลอะดิน เพราะถูกลงโทษด้วยสาเหตุเพียงประการเดียว
“พวกผมนัดพวกคุณกี่โมงครับ”
เสียงอ้อมแอ้มของน้อง ๆ พึมพำตอบกลับหึ่ง ๆ เหมือนผึ้ง จนเฮดว้ากต้องเปลี่ยนเป็นเร่งเสียงตะโกนจนดังลั่นทั่วสนาม
“พูดให้มันชัด ๆ พวกผมนัดคุณกี่โมง!!”
“เที่ยงครับ/ค่ะ”
...เออ...ก็แค่เนี่ย! ถามดี ๆ ไม่ชอบต้องให้ตวาดจนเจ็บคอ สนามก็กว้างไม่ใช่แคบ ๆ เหมือนอยู่ในห้องประชุมเชียร์เสียงจะได้ก้อง
น้องไม่รู้รึไงครับว่าพี่ว้ากทุกคนต้องกลับไปซดน้ำผึ้งผสมมะนาว จนมะนาวแทบขายหมดตลาดอยู่แล้ว แต่ทั้งหมดก็ต้องอดทนไว้ เพราะอยากแสดงสปิริตโดยไม่ต้องใช้ไมค์หรือโทรโข่งให้น้องเห็น ยิ่งกับเขาที่เป็นเฮดว้ากแล้ว เลยต้องรับบทพูดมากเป็นพิเศษ
อาทิตย์จึงกระแอมไอเพื่อคลายเส้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคคำถามใส่อีกครั้ง
“แล้วคุณรู้มั้ยครับว่าตอนนี้มันกี่โมง”
มีคำงึมงำจากน้อง ๆ ตอบกลับมาไม่เป็นภาษาอีกครั้ง จนคนฟังชักหงุดหงิด ต้องรีบเบรกด้วยไม่อยากจะตะเบ็งเสียงใส่ให้เจ็บคอ
“พอ! ไม่ต้องตอบ! ผมจะบอกให้เอง ตอนนี้เวลา สิบสองนาฬิกา สิบแปดนาที ห้าสิบเจ็ดวินาที พวกคุณมาสาย ปล่อยให้พวกผมต้องยืนรอ ผมอยากรู้ว่านี่มันใช่หน้าที่ของพวกผมเหรอครับ ความรับผิดชอบมีกันบ้างมั้ย หรือพวกคุณไม่ได้เอามันติดตัวมาหาผมด้วย!!”
อาทิตย์กวาดสายตามองน้อง ๆ ซึ่งนอนก้มหน้านิ่งไม่กระดิก เงียบกริบกันไปหมด หลังได้ยินคำด่าประชดร่ายยาว แต่อยากจะบอกว่าที่พูดไปมันแค่นำร่องเบาะ ๆ เพราะของจริงกำลังจะมาชุดใหญ่
“ไม่เป็นไร นี่ถือเป็นครั้งแรก ผมจะให้โอกาสพวกคุณใหม่อีกครั้ง”
คำตัดสินเหมือนรอดโทษประหารชีวิต ทำเอาน้องที่หมอบอยู่หลายคนเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก หากยังปล่อยไม่เต็มปอด เสียงจากเฮดว้ากกลับดังขัดจังหวะ
“แต่....ผมจะสุ่มเรียกให้เพื่อนของคุณมาตอบคำถาม และถ้าเพื่อนคุณตอบไม่ได้ พวกคุณต้องโดนทำโทษทั้งหมด!”
แสงไฟของน้องเฟรชชี่ดับวูบลงทันควัน ความรู้สึกคล้ายคนถูกตบหัวแล้วลูบหลังแล้วถีบซ้ำเข้าให้อีกรอบ
...เอาแค่ช่วยกันตอบทั้งรุ่นยังทำให้พี่ว้ากหงุดหงิดไม่พอใจขนาดนี้แล้ว นี่ยังต้องมาฝากความหวังไว้ที่คน ๆ เดียวอีก มันจะไม่ยิ่งพากันตกนรกกันหมดเลยรึไงวะ
...ที่สำคัญ คนถูกสุ่มเรียกต้องถือว่าซวยสุด ๆ เพราะจะต้องแบกภาระชีวิตของทุกคนในรุ่น ถ้าเกิดตอบคำถามจากพี่ว้ากไม่ได้ขึ้นมา นอกจากคนนั้นจะถูกลงโทษแล้ว คงได้รับการสาปแช่งถึงโคตรเหง้าบรรพบุรุษในหลุม
ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้นายอาทิตย์รู้ดีอยู่แล้ว ถึงตั้งกฎกติกาเอาไว้ และเหยื่อที่เขาเลือกจะถีบลงไปกลางวงให้โดนประณามหยามเหยียดก็มีเพียงแค่คนเดียว
“รหัส 0062 ยืนขึ้น ก้าวออกมาข้างหน้า!!”
เจ้าของชื่อลุกขึ้นก้าวออกมาตามคำสั่ง แม้เพื่อน ๆ อยากจะส่งสายตาให้กำลังใจ แต่ติดตรงที่ต้องก้มหมอบกันอยู่จึงไม่สามารถทำอะไรได้ ตรงข้ามกับมุมมองของเฮดว้ากซึ่งสังเกตเห็นสีหน้าของไอ้เด็กอวดดีอย่างชัดเจนว่ามันเคร่งเครียดกว่าปกติ
หึหึ...สิบปีชำระแค้นยังไม่สาย แต่นี่เพิ่งผ่านมาแค่หนึ่งวัน คนอย่างอาทิตย์ย่อมไม่มีทางลืมว่าเมื่อวานเขาถูกไอ้เด็กนรกมันปีนเกลียวหยามศักดิ์ศรีไปยังไงบ้าง
อยากพาพวกเพื่อนไปนัดกันรุมกระทืบสั่งสอนในที่ลับตาคนเหมือนกัน แต่มันก็ดูไร้อารยธรรมเกินไป เขาเลยต้องเปลี่ยนมาเลือกสถานที่ใหม่ ให้มีพยานเห็นกันชัด ๆ เป็นร้อย ไม่จำเป็นต้องมีการทำร้ายร่างกายใด ๆ บอกแล้วครับว่าเรารับน้องกันอย่างผู้ดีมีการศึกษา ด้วยการใช้วิธีเลือดเย็นกว่า มันถึงจะสะใจสมราคาแค้นของเขา
นายอาทิตย์นึกกระหยิ่มยิ้มหย่องภูมิใจให้กับแผนการเชือดน้องสุดเพอร์เฟคของตัวเอง เขากวาดสายตามองก้องภพ รหัส 0062 ที่หยุดอยู่ยืนนิ่งเบื้องหน้าเพื่อรอฟังคำถาม ซึ่งเขาเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว จึงเอ่ยประโยคชี้ชะตาออกไปด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“ที่ผมถามคุณไปเมื่อวานว่ารุ่นคุณมีทั้งหมดกี่คน คุณจำได้มั้ย!”
“จำได้ครับ คณะวิศวกรรรมศาสตร์รุ่นปี 56 มีนักศึกษาทั้งหมด 1178 คน เฉพาะภาควิชาอุตสาหการมีทั้งหมด 216 คนครับ”
เสียงตอบรัวเร็วฉะฉานทำเอาคนถามถึงกับอึ้ง นึกว่ามันจะไม่รู้ที่ไหนได้ดันไปศึกษาล่วงหน้ามาแล้ว อันที่จริงเขาก็จำไม่ได้หรอกว่านักศึกษาปีหนึ่งของทั้งคณะวิศวะมีกี่คน แต่รายชื่อของนักศึกษาปีหนึ่งภาควิชาอุตสาหการที่เขาไปเช็คมามี 216 คนเป๊ะ แสดงว่าไอ้คนพูดไม่ได้มั่วนิ่มแน่ ๆ
...โห...เคี้ยวยากไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะไอ้น้อง สงสัยเขาคงประเมินฝีมือมันต่ำเกินไป แต่อย่าคิดว่าโดนแค่นี้แล้วเขาจะยอมแพ้ เพราะเขามีแผนสำรองไว้เรียบร้อยแล้ว
“ดี! แต่นี่ไม่ใช่คำถามของผม ผมแค่อยากเตือนความจำคุณ ...คราวนี้ คุณลองมองไปรอบ ๆ แล้วช่วยนับดัง ๆ ให้ผมได้ยินสิว่าเพื่อนของคุณมากันกี่คน”
คนถูกสั่งหันไปตะโกนนับเพื่อนซึ่งก้มลงหมอบตามแถวไปเรื่อย ๆ โดยมีพี่ว้ากยืนรอฟังอย่างใจเย็น ทั้งที่มองแว๊บเดียวก็รู้แล้วว่ายังไงก็ไม่ครบ แต่ที่ต้องให้นับเลข เพราะมันจะยิ่งสร้างบรรยากาศกดดันให้ตึงเครียดมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเสียงนับหยุดลงตรงคนสุดท้าย ซึ่งเป็นตัวเลขที่น่าใจหาย
“เพื่อนของผมมาทั้งหมด 162 คนครับ”
“สรุปแล้วรุ่นของคุณขาดไปกี่คน”
“54 คน ครับ”
คำนวณบวกลบอย่างรวดเร็วสมเป็นเด็กวิศวะ อาทิตย์พยักหน้าเข้าใจ แล้วเปลี่ยนไปเอ่ยเข้าประเด็นสำคัญที่เคยค้างไว้
“ถ้าอย่างนั้น นี่คือคำถามที่ผมจะถามคุณ และคุณก็ต้องตอบให้ได้”
เขามองสบดวงตาของรุ่นน้องที่จ้องตอบกลับมาไม่หวาดหวั่น ก่อนจะเหยียดยิ้มเหี้ยม แล้วพูดประโยคลงดาบที่ทำเอาคนฟังทุกคนแทบหยุดหายใจ
“...ผมอยากรู้ว่าเพื่อนของคุณที่ไม่มาทั้ง 54 คน พวกเขาหายไปไหน?"
“...................”
....ไม่มีคำตอบ
...ใช่...เพราะต่อให้อัจฉริยะฉลาดล้ำเลิศเท่าไอสไตน์ ก็ไม่มีทางรู้ได้อยู่แล้วว่าคนที่ไม่มาร่วมเข้าประชุมเชียร์ไปอยู่ที่ไหนทั้งหมด
จริง ๆ ภาควิชาอุตสาหการของเขาไม่ได้บังคับให้น้องทุกคนต้องเข้าว้ากหรอกครับ แต่ถ้าคุณไม่เข้าความซวยก็จะมาตกอยู่ที่บรรดาเพื่อน ๆ ของคุณโดยอัตโนมัติ ซึ่งมันก็เหมือนเป็นการบังคับกลาย ๆ ว่าต้องเข้าร่วมอยู่ดีถ้าไม่อยากเห็นเพื่อนของคุณถูกทำโทษ
ด้วยเหตุนี้ จุดประสงค์ของเขาจึงล้วนปูทางไปสู่การลงโทษทั้งสิ้น ยกเว้นแต่เขาเลือกเหยื่อมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้มันน่าสนุกมากขึ้น และเพื่อเป็นการฉีกหน้าของไอ้เด็กเปรตที่บังอาจมาทำเปรี้ยวใส่เขาเมื่อวาน ซึ่งตอนนี้มันปิดปากเงียบสนิทใบ้แดกไปเรียบร้อย
...หึ หึ เป็นไงล่ะมึง เล่นกับใครไม่เล่น เสือกมาลองดีกับกูก่อน รู้จักเฮดว้ากอย่างกูน้อยไปหน่อยซะแล้ว คราวนี้มึงก็เตรียมโดนพวกเพื่อนมึงโห่ใส่ เพราะเป็นต้นเหตุให้โดนทำโทษทั้งหมดได้เลย
นายอาทิตย์แอบลอบยิ้มอย่างคนกุมชัยชนะ หากยังไม่สาแก่ใจมากพอ เขาจึงหันไปหาบรรดาน้อง ๆ ที่นอนหมอบอยู่ พลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่งประจาน
“เงยหน้าขึ้นมา! พวกคุณเงยหน้าขึ้นมามองดูเพื่อนของพวกคุณที่ไม่มีคำตอบให้ผม เพราะฉะนั้น ผมจะลงโทษพวกคุณทุกคนด้วยการ...”
“พวกเขาไม่ได้หายไปไหนครับ”
คำแทรกดังขัดโดยไม่ทันจบประโยค จนอาทิตย์ต้องรีบหันกลับไปหาที่มาของเสียง ก่อนเลิกคิ้วถามย้ำชัด ๆ อย่างไม่แน่ใจ
“ไหนคุณพูดใหม่อีกทีสิ”
“พวกเพื่อนผมทั้ง 54 คนเขาไม่ได้หายไปไหนครับ”
ข้อความยืนยันตรงข้ามกับความจริงทำเอาคนฟังเบิกตากว้างด้วยไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูด
...วอนแล้วมึง ก็ว่าจะให้จบสวย ๆ แล้วนะ แต่ปากหมา ๆ แบบนี้ถ้าไม่โดนดีสักทีคงไม่รู้สำนึกใช่มั้ย
....ได้...อยากลองของอีก เดี๋ยวมึงเจอกู...
“คุณแหกตาดูสิว่าพวกเพื่อนคุณอยู่ครบมั้ย!! แล้วเสือกบอกว่าไม่ได้หายไปได้ยังไงวะ!!”
คนโมโหตะคอกใส่พลางชี้มือกวาดไปยังน้องที่นอนหมอบอยู่กับพื้นสนามร้อน ๆ หากคู่สนทนากลับมีคำอธิบายยืนยัน และเป็นคำยืนยันที่ต้องนิ่งฟังด้วยความตะลึง
“พวกเขาไม่ได้หายไปไหนจริง ๆ ครับ เพราะพวกเขาอยู่ในใจของพวกผม ถึงตัวจะไม่อยู่ แต่พวกเขาส่งใจมาให้แทนครับ”
...ห่ะ? มันพูดบ้าอะไร ‘ไม่ได้หายไปไหน เพราะส่งใจมาให้แทน’
ถุย! โคตรน้ำเน่า!! นี่มึงเลียนแบบละครมากเกินไปรึเปล่าวะ นึกว่าตัวเป็นพระเอกเกาหลี ปกป้องไม่ให้เพื่อนถูกทำโทษรึไง แต่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังแถชัด ๆ
“อ้อ พวกเพื่อนคุณมีน้ำใจกันดีนะ ถ้าอย่างนั้นไอ้ใจที่ส่งมาให้ คงมากพอที่พวกคุณทุกคนจะวิ่งรอบสนาม 54 รอบเท่ากับจำนวนคนที่ขาดไปใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่ครับ พวกเพื่อนส่งใจมาที่ผมคนเดียวครับ”
“แล้วพวกเขาจะส่งใจมาที่คุณคนเดียวทำไมไม่ทราบ!!”
“เพราะจะได้เอาไว้ใช้แทนหัวใจของผมที่มอบให้พี่ไปหมดแล้วไงครับ!”
“........................”
...ใบ้แดกกันทั้งสนาม
บรรยากาศมาคุเปลี่ยนเป็นกลิ่นอายสีชมพูปนม่วงรำไร เมื่อพี่เฮดว้ากโดนน้องปีหนึ่งจีบกันซึ่ง ๆ หน้า แถมเป็นประโยคโคตรเสี่ยวฟังแล้วชวนอ้วก แต่ตอนนี้นายอาทิตย์ไม่ได้กำลังคลื่นไส้ แต่กำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ตวาดเรียกชื่ออีกฝ่ายดังลั่น
“ก้องภพ!!”
“ครับผม”
“ไปวิ่งรอบสนาม 54 รอบ ปฏิบัติ!!"
“ครับ”
คนถูกสั่งรับคำอย่างง่ายดาย ก่อนเริ่มออกวิ่งไปตามสนามฟุตบอลไซต์ใหญ่ ด้วยอุณหภูมิแดดร้อนเปรี้ยง ๆ ท่ามกลางสายตาเห็นใจของเฟรชชี่คนอื่นที่เผลอมองตามเพื่อนตัวเอง ซึ่งกล้าปกป้องพวกพ้อง
“ไม่ต้องหันไปมอง!! พวกคุณทุกคนก็ต้องถูกลงโทษ ลุกนั่ง 54 ครั้ง ตะโกนดัง ๆ ด้วย ถ้าไม่พร้อมกันให้เริ่มต้นใหม่จนกว่าจะพร้อม ปฏิบัติ!!”
นายอาทิตย์ตะคอกคำสั่งใส่ แล้วเดินหันหลังกลับไปประจำตำแหน่ง โดยไม่สนสายตาของน้อง ๆ ที่มองเขาอย่างอาฆาตแค้น ตรงข้ามกับประกายตาแสดงความชื่นชมต่อตัวก้องภพ ซึ่งเปล่งรัศมีออกมาผิดแผนของเขาที่อยากจะประณามไอ้เด็กอวดดีให้จมดิน เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ตัวเขากลับเป็นฝ่ายถูกน้องปีหนึ่งเกลียดแทนซะเอง
....เอาคืนไม่ได้ แถมโดนมันเล่นงานกลับด้วย กูเจ็บใจโว้ยยยย!!
....อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน แม่งฝากไว้ก่อนเถอะ ...ไอ้ก้องภพ!!
...ประเดิมศึกชิงเกียร์ครั้งนี้ พี่ว้ากพ่ายแพ้ปีหนึ่งไป 0 - 1
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
:z13: พว You lose ปน You win
-
โห่ววววววว
มุกของน้องก้องภพ
“เพราะจะได้เอาไว้ใช้แทนหัวใจของผมที่มอบให้พี่ไปหมดแล้วไงครับ!”
ให้มันจริงเห๊อ
555
-
แพ้เกือบย่อยยับ ..
-
:z1:
-
o13 o13 o13 o13
ก้องภพชนะขาดลอย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อาทิตย์เป็นรุ่นพี่แบบที่เราเกลียดมากที่สุด
เราไม่เคยลงโทษรุ่นน้องโดยใช้อารมณ์ส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้มันจะเกรียนใส่แค่ไหน เพราะมีตัวอย่างแบบนี้ไอ้รุ่นที่ขึ้นมาแทนมันก็ไปลงกับรุ่นต่อ ๆ ไป วงจรเลยไไม่จบไม่สิ้น ก่อนจะเป็นว๊ากเกอร์น่าจะคิดก่อนว่าคุณเป็นว๊ากเพื่ออะไร จุดหมายของว๊ากเกอร์ที่แท้จริงคืออะไร
ขออภัยอินไปหน่อย
-
หวายๆ ๆๆ ๆ :hao7: แพ้ทางอีกแล้วฮ่าๆ
-
มุกเสี่ยวจริงๆ นายก้องคิดได้ไง??
-
ในฐานะคนอ่าน ฮาอ่ะ
แต่ถ้าเป็นน้องๆที่ต้องอยู่ท่ามกลางแดดตอนเที่ยงของเมืองไทย
คงเศร้าน่าดู :hao5:
-
ฮี๊วววววววววววววววว
ก้องภพเอาใจไปเลยจ้าาาาาาทท
-
น้องก้องภพนี่. แอบเสี่ยวอ่ะ 555555
-
อะไรจะขนาดนั้น ก้องภพ
ออกสื่อ ไม่แคร์ใครเล๊ยย
-
มาขอสมัครเป็นแฟนคลับตามติดด้วยคน
อั๊ยยะ ก้องภพนายเอาใจไปเลยยยยยยยยยยยย :mew1:
-
อ่านแล้วรักหลานก้องภพเต็มหัวใจเลย :-[ :-[ :-[
:serius2: :serius2: กรรมของตรู เสียคนตอนวัยทอง
:bye2: :bye2: :bye2:
-
มันส์มากกกก นึกว่าพี่ว้ากะอิมเมจสวยซะอีก 5555
-
แววชนะของพี่ว๊ากยังไม่เห็น ปีหนึ่งมันร้ายสมชื่อออ
ก้องภพสู้ๆ *โบกป้ายไฟรัวๆๆๆๆ
-
ราบคาบจ้าาา 555
-
เสี่ยวค่ะน้อง แต่พี่ชอบ 55555
รอศึกครั้งต่อไปใครจะแพ้ใครจะชนะ
แต่แววว่าพี่ว้ากของเราจะชนะยากนะ
:laugh:
-
รอลุ้นพี่จะมีโอกาศตีเสมอมั้ย แต่ดูแล้วคงยากกกกก :hao7:
-
แหม ยกแรก พี่อาทิตย์แพ้ราบคาบ แล้วมีแววว่า ยกต่อ ๆ ไป พี่อาทิตย์ก็ท่าทางจะไม่รอด
ก้องภพ รู้สึกจะเพอร์เฟคไปหมด ยิ่งพี่อาทิตย์ร้ายใส่ ก้องภพยิ่งเป็นพระเอกในใจเพื่อน ๆ
พี่อาทิตย์อยากแก้แค้นน้องก้องภพ ก็อย่าเอาคนอื่นไปเกี่ยวด้วยจะดีกว่ามั้ย มีแต่เสียกับเสียน้า
เอาคืนไม่ได้ แถมถูกน้อง ๆ เกลียด มันจะคุ้มมั้ยล่ะนั่น
-
อาทิตย์ เอาเรื่องความรู้สึกส่วนตัวมาลงกับรุ่นน้องแบบนี้
กิจกรรมประชุมเชียร์ มันมีกรอบและกำหนดการชัดเจนเน้อ เล่นนอกบทระวัง o18
เป็นหัวหน้าสต๊าฟ ก็โดนสั่งซ่อมได้นะครับ เผลอๆ ปีสามโดนสั่งซ่อมทั้งรุ่น
-
ตลกดี ก้องภพน่ารัก
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ_เสี่ยวฝุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ก้องภพคิดได้นะ
-
2 - 0 ไม่ใ่ช่เหรอ
ยกที่แล้วก็แพ้นี่! นายอาทิตย์ อย่ามั่ว! 555555555
เห็นด้วยกับ คห. ข้างบน อาทิตย์นายเ่ล่นนอกบทมากนะ ระวังไว้
ส่วนตัวไม่ชอบเหมือนกันนะเรื่องแบบนี้ เป็นคนไม่ชอบให้ใครบังคับ
ถ้าอยากทำ จะทำเอง และทำอย่างดีที่สุดด้วย
-
555555 :hao7: :hao7: :hao7:
แจ่มมากลูก ก้องภพ เอาอีกๆๆ
หยอดเข้าไปลูก สู้ๆ //โบกธง
-
5555555อาทิตเงิบบบบ
-
ก้องภพ ฉันขอสั่งให้คุณ รุกฆาต ปฎิบัติ!
-
:pig4:
-
ตามไปอ่านในเด็กดีมาแย้วววววว
เยิฟยูวน้าาาาาาาาาาา :mew1:
-
อ้าก น่ารัก พี่ว้ากเคะ 555555555
-
หุหุ
สะจายยยยย
พี่ว้ากไม่รอดแน่ๆๆ :katai5: :z1:
-
ก้องภพสู้ๆๆ
-
เอิ่ม ทำไมเข้าใจความรู้สึกอาทิตย์ฟ่ะ
โอ้ย สู้นะอาทิตย์เราเป็นกำลังใจให้เอาคืน 555555
-
ก้องภพแรงง น้องอยากได้แฟนคลับไหมคะพี่ขอสมัครอะ เกรียดได้ใจจริงๆเลย
-
เข้ามาอ่านด้วยคนจ้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m20: :laugh: o13
-
เสี่ยวได้อีก
-
โอยยยยย อึ้งงงงงงง
ชอบบบบบบบบบบบบบบ :katai2-1:
ชอบมากกกกกกกกกก 555555555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ก้องภพนี่ถ้าจะเอาจริงนะพี่อาทิตย์ระวังตัวด้วยเน้อ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ก้องภพวินแบบนิ่งๆเลย555555555
-
จีบออกสื่อมากกก ไม่กลัวตายเลยนะ ก้องภพ o18
-
แหม จีบกันซึ่งหน้าขนาดนี้ พี่ว๊าก เอ๋ยย
ไม่รอดด ฮิฮิ
:katai3:
-
พี่ปี4มาให้กำลังใจน้องปี3กับน้องปี1
เชียร์ให้ได้กันไวๆ 55555
-
คือถึงมุกมันจะเสี่ยวแต่ก็ทำให้คนอ่านดิ้นได้เหมือนกันนะ ไม่รู้ทำไม
ก้องภพเอ้ยยย เข้าใจคิกมุกนะ อ่านๆไปนี่ไม่รู้เลยนะว่าเมื่อไรอาทิตย์จะยอมใจอ่อน
555555555555
-
ฮ่าๆๆๆ เสี่ยวได้ใจจริงๆเลยนะก้องภพ พี่ว้ากต้องฮึดหน่อยละนะ เดี๋ยวจะตามไม่ทัน อิอิอิ
-
ศึกครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก เพราะเดิมพันด้วยหัวใจ
-
พี่ว๊ากหงายเงิบไปสองรอบแล้วนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
นายก้องภพเสี่ยวจุง :laugh: ชอบๆ ระวังถั่ว(ดำ)ไว้นะพี่อาทิตย์ :z1:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
สู้ๆนะคะพี่ว๊าก 5555555555
-
รักก้องภพอ่ะ 555555
-
โหยยย เสี่ยวเว้ยยยยย
-
ThankS
-
มุมเสี่ยวแต่ได้ใจเพื่อนๆ และรุ่นพี่ไปเต็มๆ เลยครับคุณก้องภพ 555+
พี่เฮดว๊ากเราอึ้งกิมกิเลยงานนี้ แถมยังโดนน้องแค้นไปเต็มๆ เลยนะเนี่ย
-
นายปีหนึ่ง เสี่ยวแดก 555
-
ศึกต่อไปจะเป็นแบบไหนนะ
-
มุกของก้องภพทำเอาละลาย
เสี่ยวไม่เสี่ยวไม่รู้
แต่ชูป้ายไฟ
ก้องภพๆๆๆๆๆ :hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
บรรยากาศคุ้นๆเนอะ เรื่องนี้ :-[
ละสาวคณะมนุษยศาสตร์จะเอาหน้าไปไว้ไหนเนี่ยยยย :o12:
-
ตรูว่าน้องมันเอาจริงว่ะคุณพี่อาทิตย์ อะคริอะคริ หึหึ ระวังหน้าระวังหลังให้ดีนะฮะ
ที่นายก้องภพพูดมันมีความเอาจริงอยู่มากกว่าการต่อปากต่อคำเพื่อตอกหน้าให้พวกรุ่นพี่เงิบใบ้แดก
:katai3:
จะว่าไปยอดชายนายก้องภพมันก็เสี่ยวแดกเกิ๊นนนน
-
อั๊ยย่ะ มุกจีบเลี่ยนมาก
แต่โคตรเป็นฮีโร่...ได้ใจเพื่อนเต็มๆ
ท่าทางพี่ว้ากนี่จะไปไหนไม่รอด
ไม่จมความเลี่ยนจนเส้นเลือดแตกตาย...
ก็โดนน้องจับมัดตัวใส่พานให้เพื่อนฮีโร่ของพวกเขา หุหุ
จะแก้แค้นแต่โดนตลบหลังแบบนี้ก็.....สู้ต่อไปนะ ^^V
หวังว่าจะทำได้สำเร็จ...ในสักวัน เอิ๊กๆ
-
ตามเรื่องนี้ครับ ตามๆ :katai5:
-
อ๊ายยยยยยยย ชอบอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ อยากจะกรีีดดดดดดดดดดด :hao7:
-
พี่ว๊ากเป็นเคะ หรอ อุ๊ย เด็ด เด็ด ชอบ เคะแมนๆ :hao6:
o13 ขอบคุณค่ะที่เอามาลงให้ชาวเล้าได้อ่านกัน o13
รอตอนต่อไปจ้า :mc4:
-
:laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกก ท่าทางตาก้องภพต้องเคยเป็นพี่ว๊ากมาก่อนแน่ๆ
รู้เหลี่ยมรู้มุม รู้ประเด็นที่พี่ว๊ากจะเล่นตลอด ชงเองโดนเองตลอด ฮาจัง
-
โหยยยย เสี่ยว -/-
-
มุกได้ใจพี่เจง ๆ น้อง 5555
-
หึหึ ตายแน่พี่อาทิตย์เสร็จน้องแน่ๆ :hao3: :hao3:
-
เรื่องนี้มาแรงแหกรู(?)มากจริงๆ :hao7: :hao7:
-
มุกเสี่ยวมากกก แต่ฮาอะ เล่นเอาใบ้กินเลย สงสัยพี่ว้ากจะแพ้ทางเด็กปีหนึ่งคนนี้ไปอีกนาน อนาคตจะจัดการได้มั้ยนิ รอลุ้นจริงๆ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 3 : ปฏิบัติตามคำสั่งของพี่ว้ากอย่างเคร่งครัด
“บอกชื่อกับรหัสคุณมา!”
“พะ...แพรไพลิน รหัส 0744 ค่ะ”
คนถูกตวาดสะดุ้ง แต่ก็ยังพยายามตอบกลับเสียงสั่น ๆ ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำคลอระเรื่อ ดูแล้วช่างน่าสงสารและบอบบางทะนุถนอมไปพร้อม ๆ กัน
..แหม...แล้วแบบนี้จะไม่ให้คนจิตใจดีแบบพี่อาทิตย์ เผลอหวั่นไหวไปกับน้ำตาของผู้หญิงสวย ๆ ได้ยังไง เขาจึงเปลี่ยนไปถามเสียงผ่อนลง กระนั้นก็ยังไม่คลายสีหน้าขรึมตามคอนเซปต์ของเฮดว้าก
“แล้วคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรจากผม”
“...คือ....นะ...หนูอยากให้พี่ช่วยเซ็นชื่อลงในสมุดให้หนูทีค่ะ”
น้องแพรไพลินยื่นสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เปิดหน้าเตรียมมาให้ ซึ่งภายในบรรจุลายเซ็นพร้อมรหัสของบรรดารุ่นพี่วิศวกรรมศาสตร์มากมาย ตามที่น้องปีหนึ่งได้รับคำสั่งให้ ‘ตามล่าลายเซ็น’ ของพี่ ๆ ให้ครบ 1000 ชื่อ อันนับเป็นหนึ่งกิจกรรมภาคบังคับของคณะที่จะขาดไปไม่ได้
และแน่นอนว่า นายอาทิตย์ เป็นนักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ภาควิชาอุตสาหการระดับชั้นปีที่ 3 ย่อมจะหนีไม่พ้นการโดนขอลายเซ็นเป็นเกียรติประวัติแก่สมุดน้อง ๆ อยู่แล้ว ยิ่งวันนี้เขาใส่เสื้อช็อปโชว์หราบ่งบอกเต็มยศ เดินมากินข้าวในโรงอาหาร ก็ยิ่งต้องตกเป็นเป้าหมายของพวกเฟรชชี่หน้าใสเข้าไปอีก
ปกติมักไม่ค่อยมีน้องมาขอลายเซ็นจากเขาหรอก เพราะแค่เขานั่งรวมอยู่กับกลุ่มเพื่อนก็มองดูเหมือนเด็กช่างกลหลุดเพิ่งหลุดออกมาจากคุกบางขวางมาด ๆ แต่วันนี้ดันมีน้องใจกล้าเดินเข้ามาของถึงถิ่นถ้ำเสือโดยไม่กลัวตาย แถมยังเป็นสาวน้อยน่ารัก ผิวขาว ตัวเล็ก ตรงสเป็คพี่อาทิตย์ สมควรแก่การได้รับความเมตตาเป็นกรณีพิเศษ เขาจึงตัดสินใจหยิบสมุดกับปากกาจากน้องปีหนึ่ง ทว่าก็ยังไม่ลืมที่จะยื่นเงื่อนไข
“แต่ก่อนที่ผมจะเซ็นให้คุณ คุณต้องทำอะไรสักอยากให้ผมก่อน”
...อย่าคิดว่าการขอลายเซ็นจากพวกพี่วิศวะจะหวานหมูนะครับ มันก็ต้องมีเล่นตัวนิดหน่อยให้พองาม และเป็นการสอนน้องด้วยว่าไม่มีอะไรที่ได้มาง่าย ๆ อยากจะได้ลายเซ็นระดับเฮดว้ากที่เป็นแรร์ไอเท็ม ก็ต้องใช้ความพยายามกันหน่อย ซึ่งไอ้เงื่อนไขแลกเปลี่ยนก็มีตั้งแต่คิกขุอาโนเนะไปจนถึงระดับฮาร์ดคอร์ จึงไม่แปลกที่น้องแพรไพลินจะเริ่มหน้าซีด ถามปากคอสั่น
“ทะ...ทำอะไรคะ”
สาวน้อยออกอาการหวาดกลัวชัดเจนเหมือนจะถูกเขาล่วงไปฆาตกรรมหมกป่า
...โธ่...น้องครับพี่อาทิตย์ไม่ได้จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนั้น เขาเป็นคนดีมีเมตตาเอื้อเฟื้อแก่เด็กและสตรีสวย ๆ สำหรับน้องแพรไพลินเข้าข่ายได้รับสิทธิ ดังนั้น สิ่งที่จะให้แลกเปลี่ยนกับลายเซ็นของเขา มันก็แค่...
“คุณต้องตะโกนบอกรักพี่อาทิตย์สุดหล่อดัง ๆ สามครั้งครับ”
จบคำสั่ง เพื่อนเขาที่นั่งอยู่ในโต๊ะโห่แซวเสียงลั่น ตรงข้ามกับน้องแพรไพลินซึ่งเปลี่ยนสีหน้าหวาดกลัวเป็นนิ่งอึ้งไปเรียบร้อย
...อะไรครับ มองเขาทำไม สั่งบอกรักนี่ถือว่าเป็นข้อแลกเปลี่ยนสถานเบาสุดแล้วนะ อุตส่าห์ยกเว้นให้น้องคนสวยเป็นกรณีพิเศษ ยังจะมาทำหน้างงอีก เดี๋ยวก็เปลี่ยนคำสั่งเป็นให้หอมแก้มเขาซะเลยนี่!
“เร็วครับคุณ ผมจะได้กินข้าวต่อ อย่าให้ผมโมโหหิว”
เสียงเร่งแฝงคำขู่เป็นตัวกระตุ้นชั้นดี เรียกสติให้คนถูกสั่งสะดุ้ง นายอาทิตย์สังเกตเห็นท่าทางอึกอักลังเลของน้อง เพราะอย่าลืมว่าเวลานี้พวกเขานั่งอยู่ในโรงอาหารตอนเที่ยง ซึ่งมีนักศึกษามากมายจากหลายคณะนั่งกันจนเต็มเป็นพันคน การจะส่งเสียงตะโกนอะไรออกมาย่อมต้องเป็นจุดเด่นแน่ ๆ แต่พอดวงตากลมสวยสบดวงตาดุ ๆ ของเขาซึ่งจ้องอย่างรอคอยคล้ายกดดัน เจ้าตัวก็จำต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ด้วยการตะโกนบอกรักเสียงหวาน...
“พี่อาทิตย์สุดหล่อ หนูชอบพี่ค่ะ! พี่อาทิตย์สุดหล่อ หนูชอบพี่ค่ะ! พี่อาทิตย์สุดหล่อ หนูชอบพี่ค่ะ!”
“ฮิ้วววววววว!!”
เพื่อนทั้งโต๊ะโห่แซวเป็นซาวน์เอฟเฟคประกอบให้กับเฮดว้ากสุดโหด ซึ่งอยากจะฉีกยิ้มกว้างด้วยความภาคภูมิใจที่มีสาวหน้าใสมาบอกรัก แต่ก็ต้องตีมาดขรึมไว้ เก็กหน้านิ่ง เอ่ยคำตอบกลับแบบสุภาพบุรุษ
“ขอบคุณครับน้องที่มาบอกชอบพี่ งั้นเพื่อเห็นแก่ความรักของน้อง พี่จะขอเบอร์น้องไว้โทรหาแล้วกันนะครับ”
เหมือนจะดูดี แต่ความจริงแล้วเป็นการปิดท้ายขอเบอร์น้องอย่างเนียน ๆ
...แหม...แจ๋ม ๆ แบบนี้ปล่อยไปก็โง่แล้วครับ ไม่ทำความรู้จักเดี๋ยวเสียดายตาย อีกอย่างน้องเขาตั้งใจมาบอกรักเสียงดังขนาดนี้ หนุ่มฮอตอย่างพี่อาทิตย์ก็เลยต้องให้โอกาสน้องซะหน่อย
และแน่นอนว่าน้องแพรไพลินที่ตกอยู่ในสภาพถูกมัดมือชกดื้อ ๆ ก็ต้องทำตาม เขาเลยได้เบอร์โทรของน้องมาครอบครอง ก่อนจะคืนสมุดพร้อมลายเซ็นอย่างบรรจง โดยไม่ลืมจะขยิบตาปิดท้ายแบบหล่อ ๆ ทำเอาน้องคนสวยแอบเขินหน้าแดงแปร๊ด รีบพาเพื่อนสาวที่มาด้วยกันเดินลิ่วกลับไปทันที ปล่อยให้เฮดว้ากโดนคนในโต๊ะพูดรุมแซว
“ไอ้อาทิตย์แม่งร้ายนะมึง จีบจนได้เบอร์น้องมาด้วย”
“เอ้า ก็แน่อยู่แล้วฝีมือขั้นเทพระดับกู”
คนม่อสาวพูดโชว์พาวแบบไม่คิดจะถ่อมตัวเลยสักนิด ..ก็มันเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัว ของอย่างนี้เลียนแบบกันไม่ได้หรอกครับ
“แล้วมึงไม่สนใจจีบน้องคนนู้นด้วยเหรอวะ”
เพื่อนในกลุ่มชี้ไปยังที่นั่งด้านหลังทำให้คนฟังหูผึง รีบหันขวับไปมองเผื่อมีน้องคนไหนโดน ๆ อีก แล้วก็เจอเลย ...โดนเต็ม ๆ
...ไม่ใช่ใจโดนใจนะครับ ...โดนตีน!
เพราะคนที่กำลังเดินนำมาพร้อมกับเด็กเฟรชชี่กลุ่มใหญ่ คือคนเดียวกับศัตรูคู่อาฆาตซึ่งบังอาจปีนเกลียวหักหน้าเขาถึงสองครั้งสองครา จนเป็นที่ล้อเลียนสนุกปากของบรรดาเพื่อน ๆ ว้าก กระทั่งเขาต้องเก็บเป็นความแค้นฝังลึกถึงทรวงใน หมายมั่นว่าสักวันต้องชำระหนี้คืนให้ได้จากคนคนนี้...
...ไอ้เด็กนรก!!
“รหัส 0062 ก้องภพ!!”
คนถูกตะโกนเรียกชื่อหยุดชะงัก หันมาหาทิศทางของเสียงก่อนจะพบกับกลุ่มพี่ว้ากกลุ่มใหญ่จึงรีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อมตามธรรมเนียม โดยเฉพาะกับคนที่มีตำแหน่งเฮดว้ากซึ่งนั่งจ้องเขาเขม็งอย่างเอาเรื่อง พลางเอ่ยถามสั้น ๆ
“คุณมีลายเซ็นของผมรึยัง”
“ยังไม่มีครับ”
“เอาสมุดของคุณมาให้ผมดูหน่อยสิ”
“ครับ”
ก้องภพทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เปิดกระเป๋าเป้ หยิบสมุดล่าลายเซ็นของตัวเองขึ้นมาส่งให้เฮดว้ากซึ่งรับไปเปิดอ่านผ่าน ๆ
...โอ้โห...ได้ลายเซ็นมาเยอะไม่เบาเหมือนกันนี่ แค่นับคร่าว ๆ ก็เกือบห้าหกร้อยคนแล้ว ...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมบางลายเซ็นมันแปลก ๆ วะ มีรหัสกับชื่อ แล้วก็ตัวเลขสิบหลักต่อท้าย ...เฮ้ย! นี่มันเบอร์โทรนี่หว่า แล้วไม่ได้มีแค่เบอร์เดียว มีอีกเพียบ ไหนจะข้อความที่เขียนแทรกข้างๆ อีก
‘พี่โสดนะคะ เหงาเมื่อไรโทรหาได้ 24 ชม. จุ๊บ ๆ’
โอยยย....กูรู้แล้วครับว่ามึงหล่อ มึงหน้าตาดี หญิงเลยมาเสนอให้ง่าย ๆ ผิดกับเขาที่กว่าจะขอเบอร์มาได้สักคนต้องใช้ลูกล่อลูกชน แถมหญิงยังไม่ค่อยจะเต็มใจให้ด้วย
แหม...ไอ้พ่อพระเอกเกาหลี กูเห็นแล้วแม่งหมั้นไส้โว้ยยย!!
นายอาทิตย์แทบอยากจะขยำฉีกกระดาษลายเซ็นทิ้งทั้งเล่ม แต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะตอนนี้อยู่ในที่สาธารณะต่อหน้าจำนวนคนมหาศาล การรักษามาดเป็นสิ่งสำคัญ ดังนั้น เขาจึงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจปรับท่าทีให้เย็นลง หัวสมองคิดประมวนแผนการบางอย่าง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คุณได้ลายเซ็นมาเยอะเหมือนกันนี่ งั้นคุณทำอะไรให้ผมสักอย่างได้มั้ย”
“ได้ครับ”
“คุณเห็นโต๊ะว่าง ๆ หน้าร้านข้าวหมูแดงตรงนั้นมั้ย”
เขาชี้ไปที่โต๊ะว่างซึ่งอยู่ถัดจากเขาไปประมาณห้าโต๊ะ เกือบกึ่ง ๆ อยู่ตรงกลางโรงอาหารพอดี ซึ่งคนมองตามก็พยักหน้า
“เห็นครับ”
“คุณขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ตรงนั้นแล้วตะโกนดัง ๆ สามครั้งตามคำพูดนี้...”
ประโยคถูกหยุดค้างในอากาศ อาทิตย์เหยียดยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย เอ่ยถ้อยคำพิฆาต...
“...ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ...”
จบคำ เขาสังเกตเห็นคนฟังมีสีหน้านิ่งอึ้งไม่ผิดจากที่น้องคนสวยถูกเขาสั่งให้บอกรัก แต่ท่าทางของก้องภพอาจจะดูแย่กว่านั้น เพราะคำที่ต้องพูดมันคือการหยามศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายแท้ ๆ หากแค่นี้มันยังคงไม่เพียงพอสำหรับคนอย่างอาทิตย์ เขาจึงเหยียบย่ำกระทืบศักดิ์ศรีซ้ำเข้าไปอีก
“เดี๋ยวยังไม่หมด พอคุณตะโกนเสร็จ คุณต้องเดินลงมาถามผู้ชายอีกสิบคนดัง ๆ ว่าสนใจอัดถั่วคุณมั้ย แล้วผมถึงจะคืนสมุดเล่มนี้ให้คุณ”
คนสั่งโบกสมุดลายเซ็นไปมาคล้ายตัวประกัน มีอีกฝ่ายมองตามโดยไม่ปริปากพูดอะไร อาทิตย์รู้ดีว่าในใจตอนนี้ของไอ้คนตรงหน้ามันคงหงุดหงิดจนแทบจะระเบิด แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะนี่คือคำสั่งของพี่ว้าก ถือเป็นสิทธิขาด ต้องปฏิบัติตามโดยมีข้อแม้ใด ๆ กระนั้นคนถูกสั่งก็ยังยืนนิ่งไม่ขยับ จนเขาต้องพูดเร่ง
“เงียบทำไม ไปทำตามที่ผมสั่งสิ หรือว่าคุณไม่กล้า...”
ประกายตายิ้มเยาะมองสบไปที่ดวงตาคมของคู่สนทนาอย่างท้าทาย และฉับพลันนั้นก็คล้ายก้องภพจะตัดสินใจได้ จึงเดินตรงดิ่งแน่วแน่ไปยังโต๊ะว่างหน้าร้านขายข้าวหมูแดง ก่อนจะเหยียบขึ้นไปบนที่นั่ง แล้วตะโกนออกมาดังสะท้อนไปทั่วโรงอาหาร
“ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ! ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ! ผมชอบให้ผู้ชายอัดถั่วผมครับ!”
ทุกสายตาหันมามองร่างที่ยืนประจานตัวเองอย่างตื่นตะลึง และยิ่งอึ้งเข้าไปอีกเมื่อพูดจบ หนุ่มหล่อหน้าตาดีกลับเดินลงมาถามหาผู้ชายที่ต่อแถวซื้อข้าวกินแถวนั้น
“คุณสนใจอัดถั่วผมมั้ยครับ!”
...คนถูกถามช็อค ...คนฟังทั้งโรงอาหารช็อค
...ยกเว้นเพียงแค่คนเดียวที่กลั้นขำอย่างสะใจสุด ๆ
...หึหึ เป็นไงล่ะไอ้เด็กนรก อยากเนื้อหอมดีนัก เขาก็เลยให้มันประกาศออกไปเลยว่าชอบประตูหลัง พวกผู้หญิงคนอื่นจะได้รู้ว่าหล่อ ๆ อย่างมันกินไม่ได้ เพราะดันเป็นเกย์ แถมไม่ใช่เกย์ธรรมดา ยังเป็นฝ่ายรับที่ชอบโดนตุ๋ยตูดอีกด้วย
เขาจำได้ที่มันเคยท้าว่าจะจับเขาทำเมีย แล้วก็ยังใช้มุกเสี่ยว ๆ แกล้งกวนตีนเขา คราวนี้มาโดนเองซะบ้างจะได้เข้าใจ ว่าไอ้ความรู้สึกอับอายที่ต้องโดนประจานกลางผู้คนมันเป็นยังไง
...สมน้ำหน้า ไอ้ก้องภพ!
อาทิตย์มองคนพูดชวนให้คนอื่นอัดถั่วตัวเองจนครบสิบคน แล้วเดินตรงกลับมาหาเขา โดยยังมีคนในโรงอาหารมองตาบ้างประปรายอย่างเป็นจุดสนใจ
“เสร็จแล้วครับ”
“เออ เสียงดังใช้ได้ เอาสมุดคุณคืนไป”
พูดพลางโยนสมุดส่งให้อีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมพรรคพวกเดินเอาจานไปเก็บเพื่อเตรียมไปเรียนภาคบ่ายต่อ หากยังไม่ทันได้ออกจากโรงอาหาร คนที่เพิ่งได้สมุดคืนกลับรีบวิ่งมาตามรั้งไว้
“เดี๋ยวครับ พี่ยังไม่ได้เซ็นชื่อให้ผมเลยครับ”
ก้องภพยื่นสมุดไปให้คนที่คิดว่าลืม ทว่าอาทิตย์กลับไม่รับ เพียงแค่เลิกคิ้วขึ้น ถามสั้น ๆ แต่เป็นคำถามที่บาดลึกลงไปในใจคนฟัง
“แล้วผมบอกคุณตอนไหนว่าผมจะช่วยเซ็นสมุดให้”
...คำสั่งที่ก้องภพเพิ่งทำเสร็จว่าเจ็บแล้ว
...แต่เมื่อฟังประโยคนี้มันกลับเจ็บยิ่งกว่า
เพราะเจ้าตัวเพิ่งคิดทบทวนได้ว่า ไม่มีคำไหนที่พี่เฮดว้ากคนนี้ตกลงจะเซ็นลายเซ็นให้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ทั้งหมดที่เขาทำล้วนยอมรับเองตามคำสั่ง ซึ่งกลายเป็นหลุมพรางที่เขาเผลอเดินไปตามเกมของคนวางไว้โดยไม่ทันรู้ตัว
“อ่ะ...แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมพอจะช่วยคุณได้นะ”
คำแสดงความมีน้ำใจจากอาทิตย์ทำให้ก้องภพต้องเงยหน้ามอง ก่อนเผลอตกใจเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมากระชากเนคไทนักศึกษาให้เข้ามาใกล้ กระซิบถ้อยคำที่ได้ยินเพียงสองคน หากดังสะท้อนในใจ...
“...ผมจะช่วยอัดถั่วให้คุณไง...”
เนคไทถูกปล่อยลง พร้อมรอยยิ้มกว้างสะใจแบบไม่ปิดบังของเฮดว้าก แล้วจึงเดินหันหลังออกจากโรงอาหารพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะอย่างผู้ได้ชัยชนะ ทิ้งให้คนแพ้ยืนนิ่งตามลำพังอยู่อย่างนั้น โดยไม่สนใจอีกต่อไป
ศึกชิงเกียร์นัดที่สอง ระหว่าง ‘พี่ว้าก’ กับ ‘ปีหนึ่ง’
เสมอกัน 1 – 1
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มีคนถามว่าไม่นับคะแนนศึกชิงเกียร์จากตอนแรกด้วยเหรอ
อันนั้นเป็นการเริ่มท้าชิงเฉย ๆ ค่ะ มาไฟว์กันตัวต่อตัวก็ตอนที่สอง
และตอนนี้ก็กลายเป็นว่าคะแนนตีตื้นมาเสมอกันแล้ว ด้วยฝีมือของพี่ว้ากที่ร้ายสมชื่อเรื่อง
...เอ้า! ใครแม่ยกใคร อย่าลืมช่วยส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจกันหน่อย
แล้วมาลุ้นกันว่าใครจะแพ้ ใครจะชนะ ในศึกนี้นะคะ
:กอด1:
BitterSweet
-
:z13: แน่ใจนะว่่าจะได้อัด เค้า
ก้องภพอย่ายอม แสดงแสงยานุภาพให้ พว ได้รู้ว่า ปน อย่างเราสายรุกเท่านั้น
-
:impress2:
-
ชาตินี้จะเรียนวิศวะดีไหมเนี่ย
-
ตอนนี้อ่านแล้ว แหม! มันดุเด็ดเผ็ดมันจริงแหะคู่นี้ :hao6
: แต่อยากรู้มากกว่าว่าบนเตียงจะดุขนาดไหน :haun4:
-
แล้วพี่จะได้รู้ ว่าใครกันแน่ที่โดนอัด!
-
55555 :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: คิดได้ไงอ่ะ แจ่มมาก o13 o13 o13
-
รอตอนเค้าปาทังก้ากันไม่รู้เลยว่าใครเคะเมะ เดายาก555555555
-
แมะ คู่นี้เค้าดุเดือดกันจริงๆ
สงสัยตอน :oo1:คงจะเข้มข้นน่าดู :z1:
ศึกชิงตำแหน่งผู้อัด :laugh:
-
อยู่ฝั่งปีหนึ่ง เชียร์0062ก้องภพ สุดใจขาดดิ้นนนนน
-
หึหึ ก้องภพอย่ายอมแพ้!
อัดถั่วใส่เฮดว๊ากให้ได้!!
ให้รู้ว่าใครควรเมะใครควรเคะ 555+
-
คู่นี้มันแซ่บจริงๆๆ :laugh:
-
แหม่ะอหม่ะ. น้องภพจัดหนักซักหน่อยเด๊ะ
หมั่นไส้รุ่นพี่จังวุ้ยยยยย
-
แอบเชียร์ให้พี่ว้ากชนะนะ
แต่อยากให้ปีหนึ่งรุกมากกว่าอ่ะ :-[
-
เชียร์พี่ว๊ากกกก ให้โดนน้องบอกรักอีก 555
ถึงเสมอ แต่ต่อไปต้องมันส์กว่านี้แน่ๆเลย :impress2:
-
ศึกชิงเมะครั้งนี้ใครจะชนะคึคึ>แอบเชียร์ก้องภพเบาๆ<
-
มั่นใจน่ะ ว่าจะกิน ก้องภพ เขาได้อาทิตย์
-
เชียร์ ปน. นะเว้ยเฮ่ยย
ระวังตัวไว้เถอะพี่อาทิตย์ อุอิ
-
ในฐานะพี่ว้ากเช่นกัน เราเชียร์พี่ว้ากอาทิตย์ค่ะ!!! ><
-
:hao6: :hao6: :hao6:
อย่าหวังไปอัดก้องภพเลยคุณอาทิตย์ ตัวคุณพี่ระวังจะโดนอัด "ถั่ว" ซะเองนะฮร๊า~~~~~~~
-
อาทิตย์...ระวังตูดไว้นะจ้ะ ให้ตายเถอะพี่ชาย ทำไมโหดร้ายอย่างนี้ :katai1:
รอว่าใครจะได้ประตูต่อไป
-
ยกนี้ก้องภพแพ้ง่ายเกินไปนะ ยกหน้าเล่นคืนให้แสบทรวงเลยละกัน
-
ง่า พี่ว้ากเริ่มเอาคืนอย่างจริงจัง ยังไงซะพี่ว้ากก็มีอำนาจเหนือกว่า 555
พี่สั่งอะไรน้องต้องทำ อยากได้มั้ยลายเซ็นอะ รุ่นล่ะอยากได้กันมั้ย ถ้าอยากได้ต้องทำตามที่ผมสั้ง กั้กๆๆๆ
อีกอย่าง ประสบการณ์มันต่างกัน ขิงแก่มันแรงกว่าขิงอ่อนอยู่แล้วนะจ๊ะ
เสี่ยวแดกอย่างเดียวเอาชนะไม่ได้นะไอ้น้องงงง
ไปเตรียมตัวขุดกระบวนท่าต่างๆเพื่อเอามาสู้กับพญามารมาใหม่นะเคอะ พี่สาวเอาใจช่วย อิอิ
อาทิตย์เป็นพี่ว้ากที่...ไม่ค่อยรักษาภาพพจน์เนอะ มีทำเนียนขอเบอร์สาวรุ่นน้องด้วย
นึกว่าพี่ว้ากมันต้องดุ ต้องถือตัวไว้ก่อนซะอีก หรืออาทิตย์มันคิดว่าเนียนล่ะนั่น
-
ใครชนะ ต้องเป็นก้องภพซิ!!! รอตอนหน้ามันตัองมีนึดล้างตาแน่ๆ :katai4:
-
เอาละซิใครจะอัดใคร..ใครกันแน่ละทีนี้พอกันทั้งพี่ว๊ากทั้งน้องปี1
สนุกค่ะรอติดตามตอนต่อไปว่าใครจะทำคะแนนนำไปก่อน
-
รับกระแสดีจังเลยเรื่องนี้ เสียดายมอผมยังไม่เปิดเทอมอ่า เฟรชชี่เหมือนกัน
-
พี่อาทิตย์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เค้าจะเชียร์ 0062 !!!!!!!!!!!!!!!!
สู้เค้านะก้องภพ ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงยิ่งนักกกกกกก :katai4:
-
ก้องภพอย่ายอมนะ อัดถั่วอาทิตย์เลยเซ่!! :katai4:
-
อิ๊ย๊ะ!!!
แรงมา แรงกลับ
ไม่น้อยหน้ากันเลย
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกดีค่ะ
จะรอรอบชิงเกียร์ถัดไปนะค่ะ
-
เสมอแบบนี้ อาจไม่ใช่ เสมอที่ถูกต้อง เสมอไป ..
-
แหม่ คุณพี่ว้ากจะอัดเค้าหรือโดนเค้าอัดคะ
ก้องภพอย่ายอมนะลูก //ไม่ได้ลำเอียงนะ แต่ชอบเห็นพี่ว้ากโดนรังแก 555555
-
ครั้งหน้าคนจะหน้าแตกก่อนเนี่ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แค่คิดก็มันส์แล้ว o18 o18 o18
:bye2: :bye2: :bye2:
-
แหมมม พี่อาทิตย์คะ มั่นใจเหลือเกินว่าจะอัดน้องเค้าได้น่ะ
ระวังจะถูกตลบหลัวเสียเอกราชเองนะค้า ฮ่าๆๆๆๆ
-
พี่ว๊ากแม่งเกรียน ฮ่าๆ
-
อือหือ..
เฮียทิตย์ วินอ่ะ ยกนี่
เชียร์ก้องฮะ สู้ๆนะ :katai2-1:
-
:katai2-1:
ฟิคเรื่องใหม่ สนุกดีนะคะ
รอติดตาม แต่งเรื่องได้น่าอ่าน น่าติดตามมากค่ะ
ปล. นึกว่าน้องก้องภพจะเดินมาพูดกับพี่อาทิตย์ซะอีก ไอ้ประโยคนั้นน่ะ 555555
-
โดนอย่างแรกเลยคะ พี่อาทิตย์โหดมากกก
ปล ต่อไวๆนะ อยากอ่านตอนใหม่แล้วอะ ( ฮ่าๆ )
-
เป็นกำลังใจให้ก้องภพอัด"ถั่ว"อาทิตย์ให้ได้โดยเร็ว
ปล.รอตอนหน้านะครับ
-
ไม่เคยอ่านอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ ตามมาเพราะชื่อคนเขียนล้วนๆ ดังนั้น รออ่านอยู่น้าาา จบแล้วจะไปตามมะระยัดไส้กับไข่ลูกเขยต่อ ^^
-
กร่างมากต้องเอาให้หายซ่า
สู้ๆก้องภพพพ
-
อาทิตย์ไม่ค่อยเลยนะ แต่คิดว่าก้องภพคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก
-
ก้องภพ อย่ายอมแพ้ สู้เขา สู้ๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! //ชูป้าย โบกธง
:110011: :110011: :z7: :z7:
-
แน่ใจ๋ว่าจะได้อัดถั่วอ่ะพี่
เราจะรอดูนะ 5555
:laugh:
-
เอาใจช่วยพี่ว้ากอยู่ห่างๆๆๆ :hao7:
:กอด1: :L2:
-
อ๊ากกกก กำลังฟินกับแฮดแท็กนี้อยู่เลย เขินที่สุดๆ
ก้องภพสู้ๆน้า เชียร์ปน.เว่อเลย555555555555555
พี่อาทิตย์ระวังตูด เอ้ย ตัวไว้ เดี๋ยวจะเป็นฝ่ายโดนอัดซะเอง :laugh:
-
แรงอ่าาาาา ก้องภพน่าสงสาร
-
เชียก้องภพครับ
-
เชียร์ก้องภพต่อไป อิ อิ
พี่อาทิตย์คะ ของแบบนี้ต้องดูสถานการณ์บนเตียงใครว่าใครจะอัดใคร แค่คำพูดมันเชื่อไม่ได้นะ!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆๆๆๆครับ ผมก็เป็นเฟรชชี่พอดีเลยย พี่ว๊ากกกกโคตรหล่อ 555 แต่ท่าทาง พี่อาทิตย์นี่จะไม่รอดน้องก้องภพนะครับ สลับกันตอนแรกคิดว่าจะเป็นอีกขั้ว แบบนี้ก็ดีครับชอบบมากกก :heaven :heaven
-
มีนัดล้างตาแน่ ๆ
-
:hao6: เชียร์ก้องภพเบาๆ หหุหุหุ
-
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เลวว่ะ อาทิตย์
เชียร์ก้องภพเต็มที่เลยยยยยยยยย อัดถั่วดำมันให้ได้
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ร้ายไม่เบานะพี่อาทิตย์ระวังเวลาก้องภพเอาคืน :hao3: :hao3: :hao3:
-
เย้ อ่านทันละ !
คือพี่ว้ากร้ายสุดๆ ไปเลย
ส่วนก้องภพดูเหมือนจะซื่อๆ ไปนะตอนนี้
เพราะฉะนั้นตอนหน้าต้องเอาคืนพี่ว้ากให้สาสม !!
(แอบเชียร์ในพี่ว้ากโดนกด 55555555555 :laugh:)
:L2:
-
ใครจะได้อัดใครก่อนนะงานนี้
-
พี่อาทิตย์แสบไม่ใช่น้อยเลยนะนี่ แต่แหม่ๆๆๆๆๆๆ แน่ใจนะคะว่าจะได้เป็นคนอัดถั่วน้องก้องภพ ของแบบนี้ต้องดูกันไปยาวๆไฝว้กันไปนานๆค่ะ
ฟินหนักๆกับประโยคสุดเสี่ยวของปน เล่นซะพว ถึงกับแดรกส์จุดกันเลยทีเดียวววว o18
-
:hao7: อยากอ่านอีก อนากอ่านอีก
ตัดสินกันไม่ได้ผลัดกันอัดเลยจ้า มีแต่ได้กับได้ หุ :hao6:
-
ขออนุญาติออกความเห็นนิดนึงนะครับ....ผมรู้สึกว่า ตัวพี่ว๊าก เอง เหมือนจะแปลกๆ ดูไม่จริงยังไงไม่รู้....ไม่รู้สิแต่จากประสบการณ์ พี่ว๊ากจะไม่ทำอะไรหลายๆอย่างแบบที่อาทิตย์ทำ โดยเฉพาะคณะที่ผู้ชายเยอะๆ อย่าง วิศวะ ถาปัด..... นี่แค่ความเห็นนะครับ....อาจจะคนละสถาบันหรือคนละคณะ ก็ได้ .....
-
:hao6: :hao6: สนุกมากๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ :ling1:
-
:hao6: น้องก้องภพมาเอาป้ายเกียร์กะพี่ม่ะคะ อิอิ
-
55555 แรงได้จายยยยยย
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 4 : ห้ามลืมสิ่งที่พี่ว้ากเตือนโดยเด็ดขาด
“ป้ายชื่อของคุณไปไหนครับ”
สำหรับคนอื่นนี้คงเป็นประโยคคำถามธรรมดา แต่สำหรับเด็กปีหนึ่งที่ถูกเรียกให้ลุกขึ้นยืนกลางห้องประชุมเชียร์วิศวะ คำถามนี้คงเป็นเหมือนกับคำสั่งประหาร ยิ่งเมื่อถูกนัยน์ตาดุของเฮดว้ากปีสามอย่างอาทิตย์มองเขม็ง ก็ยิ่งทำให้คนโดนจ้องรู้สึกอึดอัด คล้ายอีกฝ่ายมีนัยน์ตาเมทริกซ์สามารถเจาะทะลุไปถึงการกระทำทุกอย่างได้ สุดท้ายจึงจำต้องบอกความจริงไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ผะ...ผมลืมเอามาครับ”
อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับคำตอบมักง่าย ...ไม่ใช่ว่าปลง แต่เป็นการหมดความอดทนที่จะต้องย้ำเตือนถึงเรื่องเดิม ๆ
“คุณคิดว่าผมให้ป้ายชื่อคุณไว้ห้อยเล่นขำ ๆ เหรอครับ คุณรู้มั้ยว่าป้ายชื่อมันสำคัญยังไง มันเป็นการบอกให้เพื่อนให้พี่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ที่คุณไม่ได้เอามา แสดงว่าคุณไม่อยากให้พวกผมรู้จักคุณใช่มั้ย!!”
คนถูกตวาดสะดุ้งโหยง รีบส่ายหัว ละล่ำละลักปฏิเสธ
“มะ...ไม่ใช่ครับ”
หากคำแก้ตัวกลับไม่ได้ช่วยอะไร เมื่ออาทิตย์หรี่ตาลงคล้ายกำลังพิจารณา ก่อนเอ่ยข้อสรุปเอาเอง
“ถ้าไม่ใช่เหตุผลนี้ ...ก็คงเป็นเพราะคุณคิดว่าเพื่อนของคุณทุกคนรู้จักคุณดีหมดแล้ว คุณถึงไม่จำเป็นต้องห้อยป้ายชื่อเอาไว้สินะครับ งั้นผมจะขอพิสูจน์ดูหน่อยว่ามีคนรู้จักคุณจริง ๆ รึเปล่า ...พวกคุณเงยหน้าขึ้นมามอง ทราบมั้ยครับว่าเพื่อนคนนี้ชื่ออะไร!!”
ท้ายประโยคเฮดว้ากหันไปตะโกนถามนักศึกษาปีหนึ่งซึ่งนั่งเรียงกันเป็นแถว ทว่ากลับไม่มีใครยอมเปิดปาก ทุกคนนิ่งเงียบสนิท อาจไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่รู้จักชื่อเพื่อนคนนี้ แต่ด้วยกลัวอิทธิฤทธิ์ของพี่ว้ากจึงไม่มีใครกล้าสอด เพราะสุดท้ายยังไงคนทำผิดก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดี การเสนอตัวเองเข้าไปยุ่งด้วยจึงเท่ากับการเอาคอขึ้นเขียงไปให้พี่ว้ากเชือดฟรี ๆ แล้วแบบนี้ใครมันจะอยากหาเรื่องซวยกัน
“ไม่มีใครรู้จักเพื่อนคนนี้เลยเหรอครับ! ไม่มีใครคบเขาเป็นเพื่อนเลยใช่มั้ยครับ!”
น้ำเสียงตอกย้ำอย่างดูถูก ทำให้คนถูกประจานหน้าเสีย ถึงเป็นผู้ชายแต่โดนกดดันหนักขนาดนี้ก็แทบอยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนกัน คนทำผิดก้มหน้าน้ำตาคลอเตรียมรับบทลงโทษสุดโหดจากพี่ว้าก หากยังไม่ทันที่อาทิตย์จะอ้าปากกลับมีเสียงดังแทรก
“เขาชื่อ ‘เอ็ม’ ครับ!”
คำพูดผ่าเอากลางวงขัดจังหวะ จนเฮดว้ากต้องรีบหันขวับไปตะคอกถาม
“ใครเป็นคนตอบ!”
“ผมเองครับ”
เจ้าตัวยกมือรับ ก่อนลุกขึ้นยืนให้อีกฝ่ายเห็นชัด ๆ จนอาทิตย์ต้องเบิกตากว้าง ทันทีที่พบว่าไอ้ตัวสอดนั่นคือใคร
...มันมาอีกแล้วไอ้พวกพ่อพระปกป้องเพื่อน แต่เป็นเหมือนมารร้ายในชีวิตของพี่ว้าก
...0062 ก้องภพ!
ถึงจะเป็นคู่ปรับกันมาหลายหน แต่อย่าคิดว่าเขาจะสะทกสะท้านอะไร ตรงข้ามกับเริ่มรู้สึกท้าทายมากกว่าปกติด้วยซ้ำ ...ในเมื่อเหยื่อมาหาถึงที่ก็ต้องเล่นกลับคืนเสียหน่อย เดี๋ยวจะเสียน้ำใจกัน... เขาจึงเบนเข็มไปเอ่ยถามเป้าหมายใหม่
“คุณรู้จักเพื่อนคนนี้ใช่มั้ย!”
“รู้จักครับ”
เสียงตอบมั่นใจชัดเจน สร้างความหมั้นไส้อย่างไม่มีเหตุผลให้กับพี่ว้าก
...อวดเก่งดีนักนะมึง ไหนดูสิว่าจะรู้ดีจริงรึเปล่า
“เอาบัตรประชาชนของคุณมาให้ผม”
เอ็มที่ถูกสั่งสะดุ้ง รีบล้วงกระเป๋าตังค์อย่างลนลาน หยิบบัตรประชาชนส่งมาให้คนขอซึ่งรับมามอง พลางเหยียดยิ้มอย่างท้าทาย ก่อนจะจัดการเปิดเกมส์รัวคำถามใส่ไม่ยั้ง
“เพื่อนของคุณคนนี้ชื่อจริงว่าอะไร!”
“คธาวุฒิ ครับ”
“นามสกุล!”
“หทัยประเสริฐ ครับ”
“เกิดวันที่!!”
“12 ธันวาคม พ.ศ.2538 ครับ!”
...แม่ง มึงแดกทะเบียนราษฎร์เข้าไปเรอะ!!
อาทิตย์อยากจะร้องโวยวายอย่างหงุดหงิดโมโห ...ถามไปตั้งเยอะ เสือกตอบได้ตรงอีก ทำได้ยังไงวะ! เอ๊ะ...หรือว่ามันคงอาจรู้จักกันมาก่อนแล้วก็ได้ เลยไม่แปลกที่ไอ้เด็กนรกนั้นจะมั่นใจถึงได้กล้าตอบคำถามเขาได้ตรงเป๊ะทุกข้อ
...หึ แต่แค่นี้คิดเหรอว่าเขาจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ถ้าเอาคืนไม่ได้ อย่ามาเรียกเขาว่า อาทิตย์!
“คุณนั่งลงได้แล้ว! ดูเหมือนเพื่อนคุณจะรู้จักคุณดีนะ แต่ผมอยากจะรู้ว่าเพื่อนคุณจะรู้จักคนอื่นดีแบบคุณมั้ย?”
แม้คนรอดตัวอยากจะถอนหายใจโล่งอก แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะรู้ดีแก่ใจว่าคนที่จะโดนเล่นงานถัดไปเต็ม ๆ ก็คือเพื่อนสนิทที่ช่วยตัวเองไว้ ยิ่งเพื่อนคนนี้ถูกหมายหัวไว้ตั้งแต่วันแรก ๆ โทษฐานคิดปีนเกลียวพี่ว้าก เลยอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะโดนทำโทษหนักหนากว่าคนอื่น และสิ่งที่คิดไว้ก็เป็นความจริง เมื่อได้ยินเสียงเฮดว้ากตะโกนสั่งอย่างดุดัน
“ทุกคนหันป้ายชื่อกลับให้หมด!!”
ถึงจะไม่เข้าใจเหตุผลในตอนนี้ แต่คำสั่งของพี่ว้ากถือเป็นประกาศสิทธิ์ จำต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ และทันทีที่บรรดาน้อง ๆ พลิกป้ายชื่อกลับหลังจนครบทุกคน เสียงตะโกนสั่งก็ดังมาอีกระลอก
“รหัส 0023 ยืนขึ้น!”
เจ้าของรหัสรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เป็นน้องผู้หญิงตัวเล็กหน้าหมวย ๆ ท่าทางของมือที่กำชายเสื้อไว้แน่นบ่งบอกถึงความกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ความจริงแล้วน้องไม่ต้องกลัวไปหรอก เพราะคนที่เขาจะเล่นงานน่ะคือไอ้คนอวดรู้นั่นต่างหาก
อาทิตย์เดินไปหาน้องผู้หญิงที่ยืนอยู่อีกฝั่งไม่ไกลจากก้องภพ แล้วหันไปสบดวงตาคมซึ่งมองตรงมาทางเขา พลางเอ่ยคำถาม
“ไหนคุณตอบผมสิว่าเพื่อนของคุณคนนี้ชื่ออะไร”
ก้องภพนิ่งอึ้ง คล้ายคนถูกหมัดฮุกใส่จนจุก เข้าใจแจ่มแจ้งทันทีถึงวิธีที่อีกฝ่ายจะใช้จัดการเขา แต่ถึงอย่างไรตัวเองก็ไม่มีสิทธิปริปากบ่น เหลือแค่ต้องตัดสินใจเดินไปตามเกมส์เท่านั้น ร่างสูงจึงสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยประโยคตอบออกมา
“ชื่อ ‘มะปราง’ ครับ”
เสียงพูดแม้จะไม่มั่นคงเท่าตอนแรก แต่ก็แฝงความชัดเจนเอาไว้ จนอาทิตย์ต้องรีบพิสูจน์ความจริง
“คุณหันป้ายชื่อให้ผมดูสิ!”
น้องผู้หญิงพลิกป้ายชื่อกลับมาให้เห็นอักษรซึ่งเขียนไว้อย่างชัด เป็น...มะปราง...จริง ๆ ตามที่พูดทุกประการ
...เออ...รอดไปนะมึง แต่อย่าคิดว่าเขาจะยอมจบ
“รหัส 0038!!”
คราวนี้เป็นน้องผู้ชายร่างท้วมยืนขึ้นจากแถวด้านซ้ายตามคำสั่ง อาทิตย์รีบก้าวพรวดไปยังอยู่ห่างออกไป พร้อม ๆ กับที่ยิงคำถามใส่ซ้ำ
“เพื่อนคุณคนนี้ชื่ออะไร!”
“โอ๊ค ครับ”
ไม่ต้องรอให้เจ้าของชื่อตอบว่าจริงมั้ย เพราะเขาเป็นฝ่ายเอื้อมมือมาพลิกป้ายชื่อของน้องเอง และก็ต้องทวีความหงุดหงิดเพิ่มเป็นสองเท่าที่เห็นตัวอักษรชัด ๆ
...ว่ะ! มันจะตอบได้หมดเลยรึไง!! นักศึกษาวิศวะปีหนึ่งภาคอุตสาหการมีตั้งสองร้อยกว่าคน ไม่มีทางที่มันจะรู้จักทุกคนจริง ๆ หรอก ตราบใดที่มันไม่ใช่นางงามมิตรภาพ มันก็ต้องมีบ้างแหละคนที่หลุดรอดไปได้
“รหัส 0151!!”
น้องผู้หญิงปีหนึ่งใส่แว่น รวบผม ท่าทางเรียบร้อย ยืนตัวตรงนิ่งตามคำสั่ง รอฟังเสียงเรียกชื่อจากปากของอีกฝ่าย
ทว่ามันกลับมีเพียง....ความเงียบ
...นั่นไง! เขาเจอจุดอ่อนจนได้แล้ว
“ทำไมไม่ตอบ! เพื่อนของคุณคนนี้ชื่อว่าอะไร!”
อาทิตย์ย้ำหนักลงไปอีกครั้ง มองคนมีท่าทีอึกอัก ก่อนเอ่ยไปตามความจริง
“ผมไม่ทราบครับ”
...หึ...ในที่สุดมึงก็ไม่ได้รู้ทุกอย่างจริง ๆ แล้วยังจะมาพูดอวดดีต่อหน้าเขา คราวนี้คงถึงตาของเขาบ้างที่จะต้องสอนให้มันรู้สำนึก ไม่ใช่สั่งลงโทษหรอกครับ ไอ้ให้ไปวิ่ง ไปสก็อตจั๊ม ปั่นจิ้งหรีด มันง่ายเกินไป... สำหรับไอ้พวกกล้าอวดเก่ง เขามีวิธีที่แสบสันต์กว่านั้น
“ผมขอป้ายชื่อของคุณด้วย”
อาทิตย์เดินไปขอป้ายชื่อจากน้องผู้หญิงที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ คาดว่าคงจะใจเสียไม่น้อยที่เพื่อนจำชื่อตัวเองไม่ได้ แต่ก็ต้องหยิบป้ายชื่อนั้นขึ้นมาส่งให้พี่ว้าก ซึ่งจัดการโบกโชว์ให้นักศึกษาปีหนึ่งเห็นโดยทั่วกัน
“ผมบอกคุณแล้วนะครับว่าการที่ผมให้ป้ายชื่อกับพวกคุณ ก็เพราะอยากให้พวกคุณทุกคนให้ความสำคัญกับเพื่อน แต่นี่ขนาดแค่ชื่อคุณยังจำไม่ได้ แล้วผมจะให้ป้ายนี้ไปเพื่ออะไร...”
เขาหยุดประโยคไว้เพียงแค่นั้น หยิบป้ายชื่อซึ่งทำจากกระดาษแข็งสีส้มห้อยเชือกเอาไว้ ชูให้ทุกคนเห็นชัดด้วยสองมือ ก่อนกระแทกเสียงใส่รุนแรง
“ในเมื่อคุณไม่เห็นค่ามัน ไอ้ของแบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมี!!”
กระดาษแข็งถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนในห้องประชุม ทุกสายตาจับจ้องไปที่การกระทำนั้นอย่างไม่อยากเชื่อ โดยเฉพาะกับก้องภพที่ยืนนิ่งค้าง มองป้ายชื่อของเพื่อนที่เขาไม่รู้จัก กลายเป็นเศษกระดาษค่อย ๆ ร่วงหล่นลงบ่นพื้น ...ทีละชิ้น ...ทีละชิ้น...
“...จำไว้ นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าพวกคุณยังไม่ให้ความสำคัญกับเพื่อนของคุณมากพอ”
อาทิตย์ปล่อยกระดาษจากมือทั้งหมดลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี แล้วเดินกลับเข้าประจำตำแหน่งของตัวเอง พร้อมกับพูดปิดท้าย
“หน้าที่ของผมในวันนี้จบแค่นี้ และพรุ่งนี้ผมหวังว่าจะเห็นป้ายชื่อจากพวกคุณทุกคน แต่ถ้าคุณคิดว่าเพื่อนของคุณรู้จักคุณดีแล้วก็ไม่ต้องเอามันมาอีก! เข้าใจมั้ย!!”
“เข้าใจครับ/ค่ะ!”
เสียงตอบรับอย่างพร้อมเพรียงดังขึ้นเป็นคำตอบ เขาพยักหน้ารับ แล้วพาพวกกลุ่มว้ากของตัวเองเดินออกจากแถว เพื่อให้พวกสันทนาการเข้ามารับหน้าที่ปรับอารมณ์ของน้องใหม่ เพราะเมื่อกี๊เขายอมรับไปว่าตัวเองเล่นแรงพอสมควร แต่นี้คือหน้าที่ขอพี่ว้ากซึ่งจำต้องทำ ถือเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู เพราะการคุมคนเป็นร้อยให้มีระเบียบก็จำต้องอาศัยความกลัวและความกดดันเป็นส่วนสำคัญเหมือนกัน
ดังนั้น แม้จะถูกใครมองว่าเป็นพี่ว้ากเลือดเย็น อำมหิต ไร้หัวใจขนาดไหนก็ต้องรักษามาดเอาไว้ ไม่ให้รุ่นน้องบางคนมันกล้าคิดปีนเกลียว ไม่เคารพเชื่อฟังเขาอีก
และดูคล้ายกับสิ่งที่เขาทำลงไปจะได้ผลไม่น้อย เพราะรุ่นน้องที่ถูกเขาเพ่งเล็งยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ เหมือนกับคนรู้สึกอึ้งทำอะไรไม่ถูก ด้วยตัวเองเป็นสาเหตุให้เพื่อนต้องเสียป้ายชื่อไป
...นี่แหละคือผลของการบังอาจหยามเกียรติของรุ่นพี่ เลยต้องโดนเลือกเป็นเหยื่อที่จะต้องถูกทำร้ายความรู้สึกให้เจ็บปวดมากที่สุด!
อาทิตย์มองก้องภพด้วยสายตาเยาะเย้ยขณะกำลังจะเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ ห้องประชุม แต่แล้วอยู่ ๆ อีกฝ่ายก็เริ่มขยับ ร่างนั้นวิ่งแตกจากแถวเดี่ยว ๆ โดยไม่สนใจใคร ตรงมาหาน้องผู้หญิงที่ถูกฉีกป้ายชื่อ ซึ่งเจ้าตัวกำลังก้มหน้าเช็ดน้ำตา เขาเห็นก้องภพเก็บป้ายชื่อที่กระจายร่วงเต็มพื้นมากอบไว้ในมือ แล้วเงยหน้าถามคนร้องไห้
“ขอโทษนะ เธอชื่ออะไรเหรอ”
คนถูกถามสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบออกมาพร้อมน้ำเสียงสะอื้น
“...ระ..เรา...ชะ...ชื่อ...เมย์”
ก้องภพพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะทำสิ่งที่อาทิตย์ไม่อยากเชื่อสายตา เมื่อก้องภพหยิบเอาป้ายชื่อที่คล้องคอตัวเองออกมา แล้วล้วงปากกาเขียนอะไรบางอย่างที่ด้านหลังของป้าย เสร็จแล้วจึงยื่นให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม
“อ่ะ...เราให้”
ตัวอักษรคำว่า ‘เมย์’ พร้อมรหัส ‘0151’ ปรากฏชัดบนป้ายชื่อด้านหลัง คนได้รับนิ่งอึ้งไปด้วยความตื้นตัน ตรงข้ามกับอาทิตย์ซึ่งนิ่งอึ้งไปเหมือนกัน แต่เป็นการอึ้งที่เต็มไปด้วยอารมณ์โมโหพุ่งทะยานขึ้นสูงจนตัวสั่น
...มันกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง ...กล้าทำได้ยังไง!
เขารีบก้าวเท้ากลับตรงดิ่งเข้าไปหา เอื้อมมือไปกระชากร่างสูงที่ยืนอยู่ให้หันกลับมาเผชิญหน้า ก่อนตะคอกเสียงดังลั่น
“คุณทำอะไร ก้องภพ!!"
ทั้งน้ำเสียงและแววตาดุดันอย่างกับจะกินเลือด ทำให้ก้องภพรู้ดีว่าคู่สนทนาโกรธมากแค่ไหน แต่ก็ยังเลือกตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบอย่างใจเย็น
“ผมให้ป้ายชื่อของผมกับเขาครับ”
“คุณให้ไปทำไม!! ใครสั่งให้คุณทำ!!”
“ไม่มีครับ แต่ผมผิดเองที่จำชื่อเพื่อนไม่ได้ ผมต้องรับผิดชอบ”
คำอธิบายส่งผลให้อาทิตย์ชะงัก หยุดนิ่ง จ้องสบดวงตาคมอย่างตรง ๆ
...มันไม่มีแววตาของความท้าทาย มีเพียงความเด็ดเดี่ยวแบบคนตัดสินใจได้แล้วสะท้อนกลับมาเท่านั้น
เขาจึงผ่อนอารมณ์ลงร้อนลง เปลี่ยนมันกลับไปพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณรู้ใช่มั้ยว่าถ้าคุณให้ป้ายชื่อกับเพื่อน คุณก็จะไม่มีป้ายชื่ออีก”
“รู้ครับ”
ในเมื่อเข้าใจกติกาแล้ว แต่ก็ยังเลือก แสดงว่าเจ้าตัวยอมเสี่ยงโดนลงโทษ ดังนั้นเฮดว้ากอย่างเขาก็คงต้องจัดไปตามความต้องการ
“ถ้าคุณไม่มีป้ายชื่อ ผมจะถือว่าคุณผิดกฎของรุ่น นับจากวันนี้คุณไม่ต้องมานั่งร่วมประชุมกับเพื่อนคนอื่น ให้แยกไปนั่งเดี่ยว และถ้าเกิดเพื่อนของคุณโดนลงโทษอะไร คุณจะต้องทำเป็นสองเท่า เข้าใจมั้ย!!”
“ครับผม!”
ได้ยินเสียงก้องภพตอบกลับดังไม่สะทกสะท้าน แม้บทลงโทษจะรุนแรงกว่าครั้งไหน ๆ ก็ตาม
อาทิตย์จึงหันหลังกลับ คราวนี้ไม่ได้เดินออกไปยืนข้างแถวน้อง ๆ แต่เดินตรงออกไปนอกห้องประชุมเชียร์
...เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงตัวเองเป็นแบบนี้ รู้แค่ว่าเขาไม่อาจทนอยู่ในห้องประชุมเชียร์ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาก็ปฏิบัติตามหน้าที่ของพี่ว้ากทุกประการ และก็สั่งลงโทษรุนแรงไปตามความเหมาะสม
แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองกำลังแพ้....แพ้ไอ้ท่าทางจริงจังที่ตั้งใจจะช่วยเพื่อนของมัน
เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า...นอกจากเขาจะเกลียดความกวนตีนที่ทำเอาอยากเตะปากมันวันละหลายรอบแล้ว
....เขายังเกลียดสายตาเด็ดเดี่ยวคู่นั้นของก้องภพอีกด้วย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
...ทำไมตอนนี้มาอย่างซีเรียส?
คือ...ความจริงเราก็อยากจะเสนอมุมเกี่ยวกับการว้ากแบบอื่น ๆ บ้างเนอะ
จะมายิงมุกเสี่ยวใส่กันตลอด สักวันน้องก้องภพต้องโดนพี่ว้ากฆาตกรรมแน่ ๆ
เราคิดว่าส่วนหนึ่งที่ได้จากการรับน้อง มันคือการฝึกให้รักเพื่อนพ้องกันนี่แหละ
เหตุการณ์นี้ Base on true story นะ ไอ้ฉีกป้ายชื่อเนี่ย มีจริง ๆ จะให้มามุ้งมิ้งตอนนั้นคงบิ้วไม่ขึ้น
เอาเป็นว่าแค่พี่อาทิตย์ยอมรับก้องภพได้หน่อยนึง ก็ถือว่าน้องปีหนึ่งทำแต้มได้แล้ว
เพราะศึกชิงเกียร์ครั้งนี้ ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่จะจับใครทำเมียอย่างเดียว
มันคือการให้พี่ว้ากยอมรับเข้ารุ่นเป็นส่วนหนึ่งของวิศวะด้วย
ก็ต้องขออภัยที่อาจไม่ได้หวาน ไม่ได้กุ๊กกิ๊กกันพอสมควร
ไปง่าย ๆ เรื่อย ๆ แบบที่ควรจะเป็นกันดีกว่าเนอะ แล้วไว้ค่อยมาลุ้นกันว่าพี่อาทิตย์จะเอาคืนได้มั้ย
...ใครรักใคร อยู่ฝ่ายไหนก็ช่วยส่งเสียงเชียร์กันดัง ๆ นะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า
รัก
:L2:
BitterSweet
-
:z10: ยกนิ้วโป้งที่มีทุกนิ้วที่มีให้ก้องภพ ใจนายหล่อมากกกก
ปล คุณคนเขียนอัพแต่เช้าตลอดเลยนะ
-
อยากเอาเท้าสะกิดพี่อาทิตย์แรงๆสัก10ที แม่ง!!!!!!
-
55555 ยอมแพ้สะอาทิตย์
-
ก้องภพ... นายสุดยอดมาก
-
แมนมากก้อง
-
ใจอาทิตย์อ่อนไปกับความหล่อของก้องภพแล้วจ๊าาา
โธ่ว หล่อจริงๆ พ่อคุณ
-
ก็เข้าใจพี่ว๊ากทั้งหลายนะ
ว่าต้องเด็ดขาด การคุมคนเป็นร้อยมันเป็นเรื่องยาก ถ้าขาดความเด็ดขาดแล้วเราจะสามารถปกครองคนอื่นได้ยังไง
แล้วอีกอย่างไม่มีรุ่นพี่คนไหนหรอกที่ชอบเด็กปีนเกลียว แถมทำให้อายต่อหน้ารุ่นน้องแถมยังรุ่นเดียวกันอี เป็นใครก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ
ตอนนี้ถือว่าอาทิตย์เล่นแรงไปนะ แต่ก็เข้าใจนะ :กอด1:
-
รอตอนต่อไป
-
รอวันที่ความหล่อทั้งกายและใจของก้อง แยงเข้าไปในใจพี่ทิตย์~ :hao5:
-
อ๊ากกก เชียร์ก้องงง แมนมากอะแก
รีบๆจับพี่ว้าก ทำเมียเลย 5555555
-
พี่อาทิตย์ อาจดูทำรุนแรงไปเยอะ โดยเฉพาะกับน้องที่โดนฉีกป้ายชื่อโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่
แม้บางอันที่เราว่าพี่อาทิตย์ทำไปแบบไม่สมเหตุสมผล จะแก้แค้นก้องภพแต่ลากคนอื่นไปโดนด้วย อันนั้นเราก็ไม่ชอบหรอก
แต่บางครั้งเราก็ว่าก้องภพ จะแสดงตัวออกปกป้องเพื่อนไปซะทุกเรื่อง ทั้งที่บางเรื่องเพื่อนตัวเองผิดจริง ๆ มันก็เกินไป
ถ้าในฐานะรุ่นพี่ มันทำให้ยากในการจะดูแลรุ่นน้องจำนวนมาก ๆ จริง ๆ นั้นแหละ มีเพื่อนรุ่นเดียวกันกล้าท้าทายรุ่นพี่อย่างนี้
แล้วถ้ารุ่นพี่เอาไม่อยู่ มันจะยิ่งทำให้เพื่อน ๆ หมดความเคารพในตัวรุ่นพี่ได้ไม่ยาก
ถ้านึกย้อนไปตั้งแต่แรก ถ้าเป็นรุ่นพี่ แล้วเจอรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ารับน้อง พูดใส่ว่า จะจับพี่ทำเมีย ใครไม่โมโหบ้างเราอยากจะรู้
มันบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ให้เกียรติ และตัวเองเหนือกว่ารุ่นพี่ ยิ่งในตำแหน่งพี่ว๊าก มันยิ่งรู้สึกเหมือนยิ่งกว่าโดนดูถูกอีกนะ
เราเชียร์พี่อาทิตย์นะ แต่ก็อยากให้พี่อาทิตย์ใช้วิธีการลงโทษก้องภพ แบบตอนนี้นี่แหละ คือไม่ใช้เหตุผลส่วนตัวมาจ้องแต่จะลงโทษ
แต่กฎก็คือกฎ ลงโทษตามกฎถ้าน้องผิดจริง อย่างนั้นมันจะน่าเลื่อมใสกว่ากันเยอะ แล้วจะทำให้ก้องภพ ยอมรับในตัวพี่อาทิตย์ได้อย่างจริงใจด้วย
แหม มาอย่างซีเรียสไปกับเขาด้วย เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะจ้ะ
ให้คนเขียนจ้า :กอด1: :L2:
-
อาทิตย์นิสัยเด็กว่ะ แพ้แล้วพาล ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเอง
-
พี่อาทิตย์โหดอ่ะแต่ก็นะหน้าของเขานิเป็นพี่ว้ากจะให้มาน่ารักแบ๊วๆก็คงจะไม่ได้ยังงี้ต้องให้ก้องภพมาปราบพี่อาทิตย์ให้อยู่หมัดทีจิ
-
คิดถึงตอนเป็น เฟรชชี่ จัง o13
-
แมนมากก้องภพ :katai2-1:
-
เราเองก็เคยเป็นพี่ว้ากมาก่อนเข้าใจอาทิตย์เลย โดนเพื่อนด่าว่าแกล้งน้องรหัสมัน โดนน้องเกลียดเพราะโหดเกิน แต่เชื่อสิว่าวันที่คุณได้รับรุ่นคนที่คุณจะขอบคุณคนแรกคือพี่ว้าก ปล.สนุกดีนะเรื่องนี้
-
จบมาก็นานและ...ตอนรับน้องตอนนั้นที่เรียนก็โหดอยู่...มีเพื่อนคนนึงไม่ชอบการมาว้ากเสียงใส่เค้าบอกว่าพ่อแม่ไม่เคยทำเลยมาขึ้นเสียงใส่ทำไม...ถ้าให้ร้องให้เต้นทำไรทำหมดแต่ไม่ชอบที่ว้ากใส่ เพื่อนคนนี้เลยไม่เข้ารับน้องเลย ไม่มีพี่ไม่มีน้องรหัสไรเนี่ยมีแต่เพื่อนร่วมห้อง เรานี่ก็เออแปลก มันบอกว่าพี่บางคนไม่เห็นดูแลเลยเห็นพอสอบ ชีทไรงี้ก็เราก็อ่านเอง อาจาร์ก็แจกชีทใหม่เองไม่เห็นต้องเอามาจากรุ่นพี่พอสอบก็อ่านเอง จบเอง ผ่านตลอด เฮฮากับเพื่อนๆ....เรางี้ยังงงกับมันเลยว่ามัน....ไม่สนอะไรบ้างมั้ยเนี่ย...แต่มันเป็นคนรักเพื่อนมากนะ ช่วยเพื่อนเสมอเลย.....เราแค่เล่าว่ามีคนแปลกอยู่เกี่ยวกับการรับน้องอยู่อีกบนโลกใบนี้..ที่เล่าเพราะอ่านเรื่องนี้แล้วก็นึกถึงเพื่อนคนนี้ขึ้นมานะคะ ^^
-
ก้องภพเด็กสุดยอดจริงๆ กินกันไม่ลงเลยกับอาทิตย์
แต่งอย่างงี้สนุกแล้วค่ะ เป็นแการเล่นแง่ เฉียดคมกัน ชอบๆๆๆ
น่าติดตามที่สุด o13
-
นายหล่อมากก้องภพ เราเชียร์นาย
แต่เราก็เข้าใจอาทิตย์นะการต้องดูแลคน
เยอะมันจำเป็นต้องมีความเด็ดขาดถึงบาง
ครั้งมันจะดูรุนแรงไปบ้างก็เถอะ
เอาเป็นว่าเราเชียร์ทั้งคู่เลยละกัน
สู้ๆ คนเขียนก็สู้ๆนะคะ ไฟท์
:fire:
-
ก้อง นายแน่มากก :katai5: :katai5:
-
พี่อาทิตย์โหดมว้ากกกกกกก > 3<
กดดันแทนปีหนึ่งเลย ..
ปล. ตอนนี้ไม่นับคะแนนเหรอ ? .. ไม่รู้จะให้ใครแพ้ ใครชนะดี อิอิ
:L2:
-
มองโลกในหลายๆมุม
-
อีกไม่นานพี่ว้ากต้องแพ้ใจน้องปีหนึ่งแน่ๆ เด็ดเดี่ยวขนาดนี้!!
-
ก้องภพ นายสุดยอดว่ะ o13
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล นึกถึงตัวเองตอนนั้นแบบ คำว่าเพื่อน คำว่ารุ่น คิดถึงว่ะ
เชียร์ก้องภพ ขาดใจ
-
ว๊ากกกกกกกกกกก กักๆๆๆกัก
นายเยี่ยมมาก อ่ะ
-
ก้องภพ นายเป็นปัญหาใหญ่ของระบบนี้เลยนะ กลายเป็นฮีโร่ในขณะที่อาทิตย์กลายเป็นตัวร้ายไปเลย
แต่เชื่อเถอะว่า พี่หวั่นไหวขึ้นมาละ
ตอนหน้ารับน้องเดี่ยวววววว จะได้อยู่กันสองต่อสองแล้วใช่ม้า?
-
โถ พี่อาทิตย์ ก้องภพเป็นพระเอก แต่พี่กลายเป็นตัวร้ายขึ้นทุกที ๆ :z3: สงบอารมณ์บ้างนะคะพี่ ฮ่าๆ
จะมีโมเม้นท์หวานเบา ๆ กับเขาบ้างมั้ยคะ พี่ว้ากโห๊ดโหด :katai4:
-
หมั่นไส้อาทิตย์ อยากต่อยสักที :katai1:
-
ที่จริงแอบลักไ่ไปอ่านที่เด็กดีมาคะ ฮ่าๆ รอมะไหวอะ อยากอ่านต่อไวๆ
แต่ต้องคอมเม้นซะหน่อยเพราะถูกใจพ่อก้องภพมากกก เเมนไปไหนคะคุณน้อง
เอาใจไปเลยคะ
-
มันต้องแบบนี้เด้ พี่ว้ากต้องประกาศศักดา ส่วนน้องปีหนึ่งก็ต้องแสดงพาวเวอร์ให้รุ่นพี่มันเห็น
ทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ถ้าทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี เดี๋ยวเรื่องมันก็ผ่านไป
แต่แหมก้องภพมันโชว์แมนเหลือเกิ๊น จะซุปเปอร์แมนไปไหนจ๊ะ พ่อหนุ่ม หล่อไปแล้วนะเอ็ง
ฉีกป้ายมันเรื่องจิ๊บๆ นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น ขอบอก น้องๆปีหนึ่ง เพราะเหล่ารุ่นพี่เขามีดราม่าหลายฉาก แบบว่าเยอะเว่อร์!!
-
ถึงตอนนี้ปน.จะไม่ได้คะแนน แต่ได้ใจคนอ่านไปเต็มๆ ฮี่ๆ
หล่อ แมน แหกโค้งขนาดนี้
ปน.สู้พี่อาทิตย์เข้านะๆ อย่ายอมๆ
เชียร์ปีหนึ่งที่สวดอ่ะ o13
-
ก้องภพสุดยอดดดดดดดดดดดดด
นายใจหล่อเวอร์ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
สงสาร ก้องภพ :ling3:
-
:hao7: :hao7:
-
เชียร์ก้องภพสุดใจ
:L2: :L2: :L2:
-
เอาอีก เอาอีก :katai4:
-
ผู้ชายแบบนี้หายาก o13
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:พี่ทิตย์โหดไปป่ะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าาาาา ตอนเรา เป็นรุ่นพี่ แค่ยึดป้ายชื่อน้องทั้งรุ่น ก็ร้องไห้กันแล้วอ่ะ 5555555++
-
:pig4:
-
พี่ทำเกินไปนะ อย่างกะโรคจิตอ่ะ :angry2:
แกล้งน้องอยู่ได้ เรื่องส่วนตัวล้วนๆ :katai1:
-
:z3: :z3: :z3:
-
:pig4:
-
ถ้ามองในมุมพี่อาทิตย์นะ ก้องภพก็ปีนเกลียวหักหน้ารุ่นพี่ตั้งแต่คตั้งเเรก เป็นเราก็อคติกะก้องภพนะ
เราเห็นด้วยที่พี่อาทิตย์จะสั่งลงโทษนะแต่ครั้งนี้อาจจะเเรงไปนิด
ส่วนก้องภพก็แรงไปนะที่ปีนเกลียวหักหน้าพี่ตั้งแต่ครั้งแรก แต่คราวนี้ต้องบอกว่าใจนายหล่อมากกกก
รอเวลาที่ก้องภพจะเอาชนะใจพี่อาทิตย์ได้ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
มาต่อไวมากมายเลยอ่า :hao5:
พี่อาทิตย์โดนฉีกหน้าแบบนี้หลายรอบก็เข้าใจความรู้สึกอยุนะ แต่ก็เพลาๆอารมณ์ลงบ้างก็ดี
เชียร์ก้องภพสุดใจ :hao6:
-
แบบว่าเราไม่รู้จักโซตัสนะเพราะคณะที่เราเรียนอยู่ไม่มีแต่ก็พอจะเคยได้ยินมาบ้าง แล้วก่อนหน้านี้ไม่นานก็เคยเป็นประเด็นใหญ่เราก็ไปตามอ่านจากพันทิป
พอมาอ่านในนิยายเรื่องนี้จากที่รู้สึกเฉยๆกลายเป็นว่าไม่ค่อยชอบระบบนี้เลย (แค่ไม่ค่อยชอบนะ) โซตัสที่ถ่ายทอดผ่านทางอาทิตย์ทำให้เรารู้สึกแย่อ่ะ
คือสองตอนแรกเฉยๆมาเฟลเอาตอนที่สามกับสี่ เรารู้สึกว่ามันเกินไปแบบเกินไปมากๆอ่ะ เหมือนการกระทำไม่ได้ตั้งอยู่บนเหตุผลแต่เป็นอารมณ์
คือเราเข้าใจว่ามันมีประเด็นเพราะก้องภพมันปีนเกลียวไง แต่ในความเป็นรุ่นพี่ที่สามารถใช้ระบบนี้จัดการกับรุ่นน้องได้มันไม่ควรเป็นแบบนี้ไง
เหมือนกับว่าเราจะสอนคน ตัวเราควรเป็นแบบอย่างที่ดีให้เห็นก่อนหรือเปล่า? ไม่ใช่การเอาคืนแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน มันไม่เกิดความเคารพศรัทธาอ่ะ
แล้วตอนขอเบอร์น้องผู้หญิงโดยใช้วิธีบังคับอ่ะ มันแย่มากเลยนะ ถ้าเอาสนุกๆก็คงขำๆน่ารักดี แต่มองอีกมุมหนึ่งมันคือการละเมิดสิทธิสตรี
ตรงช่วงทอล์คที่คนเขียนบอกว่าระบบนี้ไว้สำหรับการจัดระเบียบคนหมู่มาก เราเห็นด้วยมากๆเลยเพราะสิ่งที่ง่ายที่สุดคือการทำให้เกิดความกลัว
กลัวที่จะละเมิดกฎ กลัวการทำความผิด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือความกลัว ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าระเบียบวินัย ความประพฤติของผู้อยู่ใต้ระบบนี้จะเปลี่ยนไปจากข้างใน ไม่ใช่แค่โดนความกลัวปิดกั้นความอยากละเมิดกฎ ความต้องการทำผิดลงท้ายแล้วเขาอยากละเมิดกฎ(ตัวอย่างเช่น เขาอยากโดดซ้อมเชียร์)เพียงแต่ถ้าเขาทำเขาจะถูกลงโทษ เขาเลยตัดสินใจไม่ทำ ไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าการโดดซ้อมคือการละทิ้งความรับผิดชอบอย่างหนึ่งไปเขาเลยตัดสินใจไม่ทำ
แต่คนที่เก็บสิ่งดีๆจากระบบนี้มาได้เราคิดว่ามีเยอะนะคะ
เราคิดว่าโซตัสน่ะดี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนที่นำมาใช้จะต้องเป็นคนที่ดีค่ะ แล้วผลที่เกิดตามมาก็จะเป็นสิ่งดีๆ
เม้นท์เราอาจจะเครียดไปหน่อย แต่จะบอกว่าคนเขียนเขียนได้ดีนะคะ
คือเราไม่รู้ว่าคนเขียนต้องการให้คนอ่านติดลบกับอาทิตย์รึเปล่า แต่ถ้าใช่คุณประสบความสำเร็จมากๆ o13 (แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ o22 )
ถ้าจะมีส่วนไหนที่เราเข้าใจผิดไปจากความจริงเราขอโทษจริงๆ เพราะเราไม่มีประสบการณ์ตรงกับโซตัส
ส่วนสิ่งที่อยากเห็นคือความเป็นผู้ใหญ่ของอาทิตย์ (เหมือนจะได้เห็นนิดๆจากท้ายตอนที่สี่)
อยากเห็นโหมดกุ๊กกิ๊ก น่ารักบ้าง ซึ่งคนเขียนแจ้งไปแล้วว่ามีน้อย :ling1:
ลงท้ายแล้วเราก็อยากเห็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่รักกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกันในทางที่ดีค่ะ :กอด1:
-
ก้องภพ นาย หล่อ มากก ว่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุ้นกันตอนต่อไปค่ะ
-
สู้ต่อไปก้องภพ
เอาใจช่วย อย่าท้อนะ
:a2: :a2:
-
:กอด1:
-
ก้องจะเอาไงต่อ
แนะนำให้พาพวกไปดักตีหัวพี่ว๊าก จับทำเมียดีกว่า (ท่าทางจะเร็วกว่าจีบ) o18
-
ก้องภพได้ใจไปเต็มๆ :-[
-
จากประสบการณ์เคยโดนว๊ากมาก่อนในระบบ sotus
พี่ว๊ากแบบอาทิตย์ก็มีนะ ว๊ากโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้แหละ ฮ่าๆ
เอาความสะใจปนหมั่นไส้ แค้น เคืองโกรธมาว๊ากๆ
ก้องภพนี่แน่มากที่ใจกล้าแข็งข้อกับรุ่นพี่ แถมเป็นเฮดว๊ากอีก
นายแน่มาก และใจหล่อมาก :katai2-1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
สงสารยัยน้องคนชื่อเมย์คนนั้น
แต่เราว่าก้องภพเจ๋งหวะะะ
เอาดีๆๆก็แอบคิดว่าพี่อาทิตย์เอาเรื่องส่วนตัวมาปะปน :katai5:
-
เกลียดอาทิตย์สุดๆ
-
อ่านแล้วแอบเครียดตามเล็กๆ :katai1:
บรรยากาศในห้องประชุมเชียร์ตอนพี่ว้ากมาเป็นอะไรที่กดดันมากกกกกก ไม่กล้าขยับ ไม่กล้าเกา ไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าจัดเสื้อผ้าหรือเปลี่ยนท่าเลย เงียบมากก แล้วทุกคำพูดหรือการกระทำของพี่ว้าก็จะส่งผลต่อจิตใจคนที่นั่งอยู่ด้วย แค่เล็กๆน้อยๆก็เถอะ นิดเดียวแต่ก็นะ..จิ้นแบบพี่อาทิตย์ไม่ออกจริงๆค่ะ ของเราไม่มีทำแบบนี้แต่เป็นการให้พี่ปีสองมารับผิดชอบแทน เล่นเอาเพื่อนร้องไห้ไปหลายคน อยากช่วยพี่แต่ตัวเองยังไม่รู้จะช่วยยังไง :hao3:
คิดในแง่กลางๆคือต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองแล้วกัน ศึกชิงเกียร์ครั้นจะหวานๆยิงมุกเสี่ยวตลอดก็คงจะไม่ครบรส ต้องมีเข้มบ้างงงง
พี่อาทิตย์อย่าให้เจอนอกห้องประชุมเชียร์นะ จะให้น้อง0062(จำรหัสได้แม่นพอๆกับชื่อ5555555)ดักฉุดทำเมียซะให้เข็ด แอร๊ยยยยยยยยยยยย
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 5 : จงเข้าใจในหน้าที่ของพี่ว้าก
“เคยมีคนสอนความสามัคคีให้พวกคุณมั้ยครับ!”
...เคย...
มันแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็นคำตอบนี้ เรียนจนเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้ว ใครบ้างจะไม่รู้จักคำง่าย ๆ แบบนี้ แต่ในสายตาของเฮดว้ากที่กำลังคุมน้องอยู่กลางสนามตอนที่สี่โมงเย็น คงเห็นบรรดาเด็กปีหนึ่งมีความสามารถเท่ากับเด็กอนุบาลหนึ่ง ด้วยผลงานวีรกรรมที่เคยทำไว้
“มาประชุมไม่เคยครบ เข้าแถวช้า ขนาดโดนลงโทษก็ยังไม่พร้อม! พวกคุณไม่รู้จักความสามัคคีกันเหรอครับ หรือว่าสมองไม่เคยคิดจะใส่ใจจำ!!”
คำตะโกนดังใส่เด็กปีหนึ่ง ซึ่งวันนี้สวมเสื้อเชียร์คณะวิศวะพร้อมกางเกงวอร์มพร้อมลุย เหมือนเล็งเห็นในชะตากรรมของตัวเองล่วงหน้าว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์เลวร้ายอะไรบ้าง และก็ไม่ผิดไปจากที่คิด เมื่อเฮดว้ากเตรียมบทลงโทษรออยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร ถ้าพวกคุณลืม ผมจะสอนให้ใหม่เอง และวิธีสอนของผม บอกไว้ก่อนว่าถ้าใครสำออย คิดว่าตัวเองทนรับไม่ไหว ก็ให้ออกไปซะ!”
เป็นธรรมดาของการรับน้องที่จะมีโซนแยกพวกคนป่วยหรือร่างกายอ่อนแอเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้น้อง ๆ บาดเจ็บ เพราะการฝึกลงโทษของพี่ว้ากดุโหดไม่แตกต่างไปจากการฝึกรด.เข้าค่ายทหาร ดังนั้นจึงมีน้องปีหนึ่งหลายคนอยากจะขอถอนตัวออก เพื่อหลีกเลี่ยงบทลงโทษพวกนี้ ถ้าไม่ติดอยู่ที่คำพูดประโยคต่อไปของเฮดว้าก
“แต่...ถ้าคุณออกไป อย่าลืมว่าเพื่อนของคุณที่อยู่ที่นี่จะได้เรียนความสามัคคีเผื่อพวกคุณด้วย!”
...ดักทางไว้แบบนี้แล้วใครมันจะกล้าออก เพราะถ้าเลือกหนีไปพักก็เท่ากับว่าเพื่อน ๆ ต้องรับเคราะห์แทนตัวเองด้วย เลยไม่มีใครคิดโชว์ความเห็นแก่ตัวกันโต้ง ๆ ปล่อยให้อาทิตย์กวาดตามองแถวที่ยังคงเป็นระเบียบ ไร้วี่แววคนยกมือขอออก จนต้องเอ่ยปากชมอย่างพอใจ
“ดี! ผมขอชมในสปิริตของพวกคุณ เริ่มมีความสามัคคีกันบ้างแล้ว แต่แค่นี้ยังไม่พอ! พวกคุณหันหลังกลับไป เห็นเพื่อนของผมที่อยู่ตรงสนามอีกฝั่งหนึ่งมั้ย... พวกคุณต้องวิ่งไปจัดแถวใหม่ที่โน้นให้พร้อมภายในเวลา 3 นาที ถ้าช้าผมจะลงโทษคุณตามจำนวนเวลาเป็นวินาทีที่เกินมา เข้าใจมั้ย!!”
“เข้าใจครับ/ค่ะ”
เฟรชชี่รับคำพร้อมเพรียงหนักแน่น ตรงข้ามกับสีหน้าที่เริ่มซีดลง เพราะสนามที่ยืนอยู่มันก็ใหญ่ไม่ใช่เล่น ไซต์เท่ากับสนามฟุตบอล แล้วพี่ว้ากที่ยืนรออีกฝั่งก็อยู่โคตรไกลชนิดคนละประตูโกล แล้วกำหนดเวลาให้แค่สามนาที มันจะไปวิ่งกันทันได้ยังไง ใจอยากจะร้องประท้วง แต่ไม่มีความปราณีใด ๆ จากเฮดว้ากอยู่แล้ว เพราะเจ้าตัวกลับรีบตะโกนเร่ง
“เอ้า! เข้าใจแล้วก็ไปสิ! ยืนบื้อทำไมกัน ผมเริ่มจับเวลาแล้วนะ ไป๊!!”
สิ้นเสียงสั่งก็เหมือนกับมหกรรรมผึ้งแตกรัง ทุกคนต่างวิ่งกระจายกันตรงดิ่งไปยังสนามอีกฝั่ง เพื่อให้ทันเวลาสามนาที ทว่าสนามห่างกันเป็นโยชน์ย่อมไม่มีทางทันอยู่แล้ว สุดท้ายก็ต้องโดนลุกนั่งกันเป็นร้อย สลับกับวิ่งไปจัดแถวใหม่อีกที วนอยู่อย่างนั้นจนกว่าแถวจะเป็นระเบียบ โดยมีอาทิตย์ทำหน้าที่เดินสำรวจแถวไปเรื่อย ๆ
วิ่งหลายเที่ยว มันก็ต้องมีล้า น้องบางคนเริ่มหน้าซีด เหงื่อไหลเป็นน้ำ หอบหายใจกันแฮ่ก ๆ แต่พอถูกสายตาดุ ๆ ของอาทิตย์มองก็ต้องเก็บอาการยืนนิ่งตามระเบียบพักตัวตรง ยกเว้นน้องผู้หญิงแถวหลังที่ขนาดโดนเขาจ้องก็ยังคงยืนก้มหน้าหอบเหนื่อยอยู่
...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ...ทำไมน้องคนนี้หอบแปลก ๆ มันถี่ผิดปกติ หรือว่า...
ยังไม่ทันได้คิดอะไร น้องคนที่หอบก็ทรุดตัวล้มลงทั้งยืน ซึ่งโชคดีที่เขายืนมองอยู่แล้ว เลยรีบพุ่งเข้าไปรับตัวประคองไว้ได้ทัน ไม่ให้หัวน้องฟาดลงกับพื้น แต่โชคร้ายที่เรื่องมาเกิดตอนเข้าแถวอยู่อีกฝากสนามทำให้หน่วยพยาบาลไม่เห็นเหตุการณ์ จนเขาต้องตะโกนเรียกข้ามฝั่งดังลั่น
“พยาบาล!! พยาบาลอยู่ไหนครับ!! มาดูน้องด้วย!!”
เสียงของอาทิตย์ทำให้น้องทุกคนเริ่มหันไปมองอย่างตกใจ หากก็ถูกพี่ว้ากคนอื่นร้องสั่งห้าม
“ไม่ต้องหันไปมอง! ใครให้พวกคุณหันไปครับ!! หันกลับมาตรงหน้าเดี๋ยวนี้!!”
คำสั่งดังอย่างเฉียบขาด เพื่อเป็นการระงับความวุ่นวายตกใจของน้อง ๆ ทุกคนจึงต้องหันกลับไปมองด้านหน้า ทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากด้านหลัง
กระนั้นสำหรับก้องภพซึ่งยืนอยู่ท้ายแถว เพราะถูกแยกเดี่ยวไว้เป็นกรณีพิเศษจากการลงโทษที่เขาไม่มีป้ายชื่อ เขากลับมองเห็นการกระทำทุกอย่างชัดเจนผ่านสายตา เมื่อพี่พยาบาลสามคนมาถึงจุดเกิดเหตุ เพื่อเช็คดูอาการ แต่กลับถูกคนประคองชิงบอกด้วยน้ำเสียงรวดเร็ว
“น้องเป็นไฮเปอร์* อย่าจับน้องนอน หาถุงมาครอบปากกับจมูกให้น้องหายใจ ถ้าไม่ไหวพาส่งห้องพยาบาลเลย”
เป็นคำวิเคราะห์ชัดเจนโดยไม่ต้องอธิบายมากความ เพื่อประหยัดเวลาในการช่วยเหลือน้องให้เร็วที่สุด ก้องภพมองเห็นพี่พยาบาลพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจัดการอุ้มคนป่วยพาออกไปนอกสนาม เหลือแค่เฮดว้ากซึ่งมองตาม จนกระทั่งแน่ใจว่าเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยหันกลับมา เดินตรงไปยังด้านหน้าสุดของแถว ก่อนออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง
“ผมบอกพวกคุณแล้วนะครับ ใครรู้ตัวว่าไม่ไหวก็ออกไปซะตั้งแต่ตอนนี้ ผมรับผิดชอบชีวิตพวกคุณไม่ได้ คราวนี้ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรขึ้นมากลางสนามอีก ผมจะปล่อยให้เป็นอยู่อย่างนั้น และเพื่อนคนที่เหลือก็ต้องโดนลงโทษแทนคุณด้วย!!”
ประโยคขู่โดยใช้เพื่อนเป็นบทลงโทษเหมือนกับครั้งแรก เพียงแต่คราวนี้ต่างออกไป เพราะพวกเด็กปีหนึ่งต่างวิ่งกันมาเกือบชั่วโมงแล้ว ย่อมต้องมีคนรู้สึกว่าฝืนต่อไปไม่ไหว ดังนั้น ถึงจะอยากอยู่ต่อ แต่เพื่อความปลอดภัยในชีวิต จึงมีคนยกมือขอออกไปเกือบยี่สิบกว่าคน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง และพอพี่ว้ากอนุญาตเสร็จ พวกที่เหลือถึงค่อยเริ่มวิ่งกันต่อ จนกระทั่งอาทิตย์ตกดิน ฟ้าเริ่มมืด บรรดาเฟรชชี่จึงได้ยินคำสั่งที่รอคอยมานาน
“เอาล่ะ...วันนี้พอแค่นี้ ผมคิดว่าพวกคุณคงรู้จักความสามัคคีกันมากขึ้นแล้ว คราวหน้าก็อย่าลืมอีก เพราะถ้าพวกคุณลืม ผมจะเริ่มสอนให้ใหม่ตั้งแต่ต้นทั้งหมด! เลิกแถวได้!!”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
จบคำขอบคุณตามธรรมเนียม พวกน้องปีหนึ่งต่างเดินสะโหลสะเหล่รีบแยกย้ายด้วยสภาพไม่ผิดอะไรจากหุ่นยนต์แบตหมด โดยเฉพาะก้องภพที่โดนหนักกว่าใคร เพราะมีคำสั่งคล้องคอว่าจะต้องโดนทำโทษมากกว่าเพื่อนเป็นสองเท่า เนื่องจากทำผิดระเบียบรุ่น ดังนั้นเขาจึงต้องลุกนั่งมากกว่าคนอื่น เสร็จแล้วก็ต้องรีบวิ่งไปต่อแถวเพื่อให้ทัน ทำให้สภาพของเขาตอนนี้เหมือนคนเพิ่งตกน้ำ มีเหงื่อท่วมเปียกชุ่มเสื้อเต็มแผ่นหลัง ท้องก็ร้องโครกครากหิวข้าวหมดพลังจากมื้อเที่ยง ใจอยากจะอาบน้ำหาอะไรใส่ปากให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันออกจากสนาม เขากลับเห็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งเดินกะโผลกกะเผลกอยู่ไม่ไกล เลยเปลี่ยนทิศก้าวไปหาอีกฝ่าย พลางถามอย่างเป็นห่วง
“เอ็มเป็นไรวะ เจ็บขาเหรอ”
“เออ...สงสัยข้อเท้าเคล็ดว่ะ”
เพื่อนที่เรียนกันมาตั้งแต่มัธยมบอกด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี ดูจากท่าทางคงเจ็บอยู่ไม่น้อย เพราะเดี๋ยวก็โดนสั่งให้วิ่งบ้าง เดี๋ยวก็สั่งให้ลุกนั่งบ้าง ผิดท่าขึ้นมานิดเดียวเลยแสดงอาการอย่างที่เห็น
“ไปให้พี่พยาบาลเขาดูหน่อยมั้ย เดี๋ยวเป็นหนักกว่าเดิมจะแย่”
ก้องภพเสนอทางเลือก ซึ่งอีกฝ่ายก็คงเห็นด้วยเลยพยักหน้ารับ เขาจึงช่วยประคองเพื่อนออกไปหาพี่พยาบาลที่ร่วมกลุ่มกันอยู่ข้างสนาม ...จริง ๆ แล้วตัวเขาเองก็ปวดขานิด ๆ เหมือนกัน ไปขอยาทาจากพี่สักหน่อยอาจจะช่วยให้ดีขึ้นได้บ้าง
โต๊ะข้างสนามเต็มไปด้วยบรรดาพี่ ๆ หน่วยพยาบาลกับหน่วยสันทนาการ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นพี่ปีสอง แต่ก็ยังคงมีปีสามหลงเหลืออยู่บ้าง เพื่อเป็นหัวหน้าประสานงานให้น้อง ๆ เช่นเดียวกับพี่ผู้หญิงหน้าหวานคนหนึ่งที่พวกเขาไปขอความช่วยเหลือ โดยเอ็มเป็นฝ่ายเปิดปากพูด
“พี่ครับ ผมเจ็บขาครับ”
“อ้าว...น้องเจ็บขาเหรอคะ นั่งเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ดูให้”
พี่ผู้หญิงที่ห้อยป้ายชื่อว่า ‘พี่ฟาง’ รีบเข้ามาตรวจดูอาการ ให้ถอดรองเท้าผ้าใบออกแล้วขยับบีบตรงเท้าเพื่อทดสอบอาการเจ็บ ก่อนจะวินิจฉัย
“อืม...ไม่ถึงกับแพลงนะ ทาเคาเตอร์เพนสักสองสามวันก็คงหาย แต่ตอนนี้ยาพี่หมดอ่ะ ให้เพื่อนพี่ไปซื้ออยู่ น้องรอหน่อยได้มั้ยคะ”
คำตอบที่ไม่คาดคิดทำให้เอ็มหันมามองเพื่อนที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เหมือนถามความเห็นให้ก้องภพตัดสินใจ เพราะถ้าจะรอก็ไม่รู้อีกนานแค่ไหน ไอ้เขาก็ชักจะเริ่มหิวแล้วด้วย ดูจากอาการแล้วไม่เป็นอะไรมาก แบบนี้เขาก็คงไม่จะเป็นต้องรอยาตัวเดียว
“งั้นไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้เพื่อนเองทีหลังก็ได้ ขอบคุณนะครับ”
ก้องภพจึงพูดแทรกขึ้นมาแทน หากคนฟังกลับเพิ่งคล้ายสังเกตเห็นหน้าชัด ๆ ว่าคนที่ยืนอยู่ด้วยเป็นใคร เจ้าตัวเลยรีบอุทานอย่างตกใจ
“อุ๊ย! นี่น้องก้องภพนี่ ...พอดีเลย เพื่อนพี่เขาอยากคุยด้วย เรื่องประกวดเดือนคณะ พี่ว่าจะให้น้องเป็นตัวแทนภาคเรา น้องรอเพื่อนพี่ได้มั้ยคะ มีธุระจะไปไหนต่อรึเปล่า”
ก้องภพกระพริบตาปริบอย่างง ๆ ...จากแค่ขอยา ทำไมเปลี่ยนมาคุยเรื่องเดือนคณะได้ ความจริงเขาไม่ได้ลำบากที่จะเข้าร่วมอะไรหากมันเป็นกิจกรรมของคณะ แต่ไอ้ที่ลำบากจริง ๆ คือเสียงกระเพาะที่กำลังร้องดังรบกวน จนต้องบอกออกไปเลี่ยง ๆ
“คือ...เดี๋ยวผมจะไปกินข้าวน่ะครับ”
“อ้อ...งั้นไม่ต้องไปหรอกจ๊ะ กินข้าวกล่องกับพวกพี่ก็ได้ รอแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่โทรเรียกเพื่อนพี่ก่อน”
คู่สนทนาพูดอนุญาตเร็วเป็นจรวด พยักเพยิดไปที่กล่องข้าวใส่โฟมเรียงกันเป็นตั้งบนโต๊ะ แล้วรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรออกคุยกับเพื่อนทันที ทิ้งให้เขากับเอ็มมองกันอย่างงง ๆ จวบจนพี่โทรศัพท์เสร็จแล้ว ค่อยหันกลับมามอง แต่ยังเห็นน้องยืนกันนิ่งจึงเป็นฝ่ายขมวดคิ้วงงแทน
“อ้าว...ไม่หยิบไปล่ะจ๊ะ”
“ให้พวกผมกินด้วยจะดีเหรอครับ”
ก้องภพถามด้วยความเกรงใจ เพราะเขารู้ว่าข้าวพวกนี้สั่งมาให้พวกพี่ ๆ ทาน เพื่อจะได้มีแรงทำงานรอบดึกกันต่อ ถึงแม้จะปล่อยน้องให้กลับบ้านไปแล้ว แต่พวกพี่ก็ยังต้องอยู่เคลียร์ข้าวของเตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ หากคนอนุญาตกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ถือสา
“โอยย...ไม่เป็นไรหรอก พี่สั่งมาเยอะ เผื่อไว้ให้กลุ่มของพี่ว้ากด้วย พวกนั้นชอบกินเบิ้ลตลอดแหละ กล่องเดียวไม่เคยพอสักที”
คำอธิบายที่มาพร้อมชื่อของใครบางคนทำเอาคนฟังสะดุ้ง ลดความอยากอาหารไปได้เกือบครึ่ง ด้วยเหตุผลเดียว
“ถ้าเป็นของพี่ว้ากพวกผมยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่เลยครับ”
สีหน้าสยดสยองของเอ็มคงแสดงเห็นชัดเจน จนพี่ฟางถึงกับหัวเราะ
“ฮ่า ๆ กลัวอะไรเล่าน้อง พี่ว้ากเขาไม่ได้ดุขนาดนั้นหรอก เขาก็ทำไปตามหน้าที่ ไอ้ที่น้องโดนทำโทษกันน่ะ พวกพี่ว้ากเขาทำมาหมดแล้ว ถึงจะมาสั่งพวกน้องได้ ไม่ใช่ลงโทษเอาตามความสะใจ เขาต้องฝึกเป็นเดือน ๆ นะกว่าจะได้แบบนี้ เพราะต้องคุมอารมณ์ตัวเองให้อยู่ เวลามีสถานการณ์ฉุกเฉินอะไรจะได้รับมือไม่ให้น้องเป็นอันตราย”
ก้องภพนิ่งฟังเรื่องราวมากมายที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน และมันอาจเป็นจริงตามนั้น
...วันนี้เขาเห็นพี่ว้ากอาทิตย์ออกคำสั่งกับพวกพี่พยาบาลรวดเร็ว โดยไม่มีความลังเลอะไรเลย เป็นการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าอย่างใจเย็นและเฉียบขาด แบบที่เขาไม่คิดว่าบุคลิกของคนคนนี้จะทำได้ เพราะทุกครั้งสิ่งที่เฮดว้ากแสดงต่อหน้าพวกเขาคือ ความโหด ดิบ เถื่อน ต่อให้น้องทำถูกก็ยังบอกให้เป็นผิดได้ และสั่งลงโทษโดยไม่เคยคิดถึงใจใคร เลยไม่แปลกที่บรรดาเพื่อน ๆ ของเขาจะพากันกลัว จนถึงขั้นเกลียดไม่ชอบขี้หน้า และมีการเก็บไปนินทากันลับหลังกันสนุกปาก
เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่อะไร พวกพี่ ๆ ปีสูง ๆ ก็รู้กันดีว่าต้องมีฟีดแบคกลับมาในรูปแบบนี้ กระนั้นพี่ฟางก็ยังเอ่ยเตือนอย่างคนมีประสบการณ์มากกว่า...
“จริง ๆ แล้วพี่ไม่อยากให้น้องโกรธหรือเกลียดพี่ว้ากเลยนะ เพราะมันเป็นแค่หน้าที่ที่พวกเขาต้องรับผิดชอบ และที่สำคัญ พวกน้องรู้มั้ยว่า...คนที่ห่วงพวกน้องมากที่สุด ก็คือ...พี่ว้ากเนี่ยแหละ”
...ถ้อยคำสะกิดใจตกกระทบกลางความรู้สึก ส่งผลก้องภพยืนนิ่งคิดทบทวนตัวเองด้วยความลังเล
...จริงเหรอที่พี่ว้ากจะห่วงเขา ยิ่งกับเฮดว้ากอย่างพี่อาทิตย์กลับดูจะเกลียดเขามากเป็นพิเศษด้วยซ้ำ เพราะดันไปปากดีปีนเกลียวใส่ตั้งแต่วันแรก ๆ
เขายอมรับว่าตัวเองผิดที่พูดเหมือนเป็นการหยามศักดิ์ศรีต่อหน้าพี่ว้ากเมื่อครั่งนั้น แต่ก็เพราะอยากช่วยเพื่อนเลยทำไปโดยไม่ได้คิดว่าผลจะออกมาเป็นยังไง สุดท้ายกลายเป็นว่าเขาไปทำให้เฮดว้ากโกรธมากกว่าเดิม ทำให้ต้องถูกลงโทษหนักจนบางครั้งก็นึกท้อ แต่พี่ว้ากก็ยังไม่เคยแสดงความเห็นใจกับเขาเลยสักนิด
...แล้วแบบนี้เขาจะมั่นใจได้ยังไงว่าพี่ว้ากห่วงเขาจริง ๆ เพราะสิ่งที่แสดงออกมา มันคล้ายใช้อารมณ์สะใจตัดสินเป็นที่ตั้งทั้งนั้น
ความสับสนที่ก่อตัวขึ้นยังไม่ทันหาคำสรุปดี กลับมีเสียงพี่ฟางดังขัดพร้อมกับยื่นกล่องข้าวมาให้พวกเขา
“อ่ะ...เอาข้าวไป นั่งกินตรงนี้เลย เออ...มีส้มด้วยนะ เดี๋ยวพี่เอามาให้ แบ่ง ๆ กันไป เหมามาหลายโลเลย พวกพี่กินกันไม่หมดหรอก”
ก้องภพกับเอ็มรับกล่องข้าวที่ถูกยัดเหยียดมาไว้ในมือ แล้วตามมาด้วยส้มอีกคนละสองลูก ถึงตรงนี้ปฏิเสธอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาจึงต้องนั่งลงกินข้าวผัดกระเพราไข่ดาวง่าย ๆ ถึงกล่องเดียวจะไม่อยู่ท้อง แต่พอทานหมดก็ช่วยทำให้หายหิวลงไปได้บ้าง
กินกันเสร็จกำลังจะแกะส้มเตรียมตามล้างปาก หากยังไม่ทันจะเริ่มทำ เสียงจากด้านหลังกลับดังตามขึ้นแทรก
...เป็นเสียงคุ้นหู แต่ฟังแล้วมันดูอ่อนลงกว่าปกติ เมื่อครั้งที่ได้ยินจากปากของคนคนนี้
“ฟาง น้องที่ไปห้องพยาบาลกลับไปแล้วเหรอ เมื่อกี๊เราแวะไปหาไม่เห็นเจอเลย เออ...แล้วเคาเตอร์เพนที่ฝากซื้ออ่ะ มันมีแบบร้อนกับแบบเย็น เราไม่รู้ว่าใช้อันไหนเลยเอามาให้ทั้งสองแบบ...”
เสียงทักหยุดชะงักไปทันที เมื่อคนพูดมองเห็นว่าเพื่อนของเขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว แต่ดันมีแขกไม่ได้รับเชิญมาด้วยถึงสองคน และหนึ่งในสองเป็นคนที่ไม่อยากเผชิญหน้าเป็นที่สุด
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่!”
อาทิตย์ตะโกนถามปรับน้ำเสียงและท่าทางให้ขึงขังดุดันสวมบทเฮดว้ากเป็นคนละคน จนคนถูกดุแทบกระเด้งขึ้นมาลุกยืนตัวตรงแต่โชคดีที่พี่ฟางรีบพูดอธิบายแก้ไขความเข้าใจผิด
“อ้อ...เราให้น้องก้องภพเขารอคุยเรื่องเดือนคณะ ว่าจะส่งน้องเป็นตัวแทน”
แม้จะรับฟังเหตุผลไปแล้ว ทว่าท่าทีของอาทิตย์กลับไม่ได้เปลี่ยนแปลง ซ้ำยังส่งสายตาดูถูกไปยังตัวแทนของเดือนคณะ พร้อมกับเอ่ยคำปรามาศ
“จะส่งมันไปทำไม! ส่งไปคณะเราก็คงแพ้ หน้าตาไม่ได้เรื่อง ความประพฤติไม่ผ่าน อับอายขายขี้หน้าคณะอื่นเปล่า ๆ
น้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางแบบไม่ปิดบังทำเอาก้องภพหน้าชา กระนั้นก็อ้าปากเถียงอะไรไม่ได้ ด้วยยังคงไม่ลืมว่าอีกฝ่ายมีศักดิ์เป็นรุ่นพี่ และยังมีตำแหน่งเป็นพี่ว้ากที่สามารถสั่งลงโทษเขาได้ตามใจชอบ
ความเงียบที่สู้ไม่ได้นี้ คงทำให้อาทิตย์สะใจอยู่ไม่น้อย เจ้าตัวจึงไม่คิดจะใยดีอะไรกับพวกส่วนเกินอีก หันไปหาเพื่อนตัวเอง พร้อมกับยื่นส่งถุงไปให้
“ยาที่ฝากซื้อ”
“ขอบใจนะ น้องเขากำลังรอใช้พอดีเลย”
ฟางรับถุงยามาพร้อมคำขอบคุณ แต่ไอ้ประโยคด้านท้ายกลับทำให้อาทิตย์ถึงกับนิ่งอึ้ง ยิ่งเมื่อเห็นว่ายาที่ตนอุตส่าห์ไปซื้อมากลับถูกส่งไปให้คนที่เขาเพิ่งด่าไปเมื่อกี๊หมาด ๆ จนต้องเผลอเบิกตากว้าง
“ก้องภพจะเอาด้วยมั้ย ปวดขาเหมือนกันไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
“เอาครับ ขอบคุณครับ”
ก้องภพรีบรับน้ำใจแบบไม่ปฏิเสธ สบตามองเฮดว้ากแล้วแอบนึกขำในใจที่เห็นอีกฝ่ายตีสีหน้าแปลก ๆ แบบคนอ้ำอึ้ง ๆ คงอึดอัดอยากจะด่าอะไรออกมาสักคำ เพราะคงเจ็บใจไม่น้อยที่ถูกเอาคืนด้วยวิธีตลบหลังแบบนี้ หากยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไร กลับมีเสียงหวานแหลมปรี๊ดของใครบางคนดังขัดจังหวะ
“ไหนย่ะยัยฟางงง!! ตัวแทนภาคหล่อนนะ เอามาให้ฉันยลโฉมหน่อยสิ!”
...เป็นเพื่อนของพี่ฟางที่เดินเข้ามาทัก แต่ที่ทำเอาเงียบไปทั้งหมด คือไม่คิดว่าเพื่อนพี่ฟางจะเป็นชายใจหญิง หุ่นดูมาดแมนสมชาย ตรงข้ามกับท่าทางจริตจก้านซึ่งเกินกว่าผู้หญิงไปหลายขุม และไม่จำเป็นต้องรอฟังคำตอบว่าตัวแทนเป็นใคร ร่างนั้นก็พุ่งตรงมาหาเป้าหมายทันควันเหมือนมีเรดาห์จับเหยื่อ พร้อมด้วยน้ำเสียงวี๊ดว๊ายตื้นเต้นปิดไม่มิด
“อุ๊ยต๊าย!! มีของดีขนาดนี้ก็ไม่บอกกันนะยะ ไปแอบอยู่ไหนมาค่ะลูก แบบนี้ไม่ต้องคัดกับภาคอื่นแล้ว เจ๊มินนี่ให้ผ่านเป็นตัวแทนคณะได้เลย ชนะขาดกันเห็น ๆ ค่ะ เจ๊คอนเฟิรม์!”
ก้องภพยิ้มแห้ง ๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายพลิกตัวเขาไปมา แบบคนอยากสำรวจตรวจตราทั่วทุกตารางนิ้ว ช่วงจังหวะหนึ่งที่หันหลังไป เขาเหลือบไปเห็นพี่อาทิตย์ตีสีหน้าเบื่อ พลางยกกล่องข้าวเดินไปกินอีกทาง เหมือนไม่อยากอยู่ฟังให้รำคาญหู ปล่อยให้พวกเขาคุยธุระกันเองตามสะดวก
ซึ่งเอาจริง ๆ แล้ว พอฟังรายละเอียดของการประกวดก็ไม่มีอะไรมากมาย แต่เจ๊มินนี่เป็นคนคุยเก่งเลยลากไปคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ได้ยาว จนเห็นว่าโต๊ะที่นั่งคุยกันอยู่ เริ่มเปิดไฟไล่ความมืดกันแล้ว เลยต้องเบรกไว้ให้น้องได้กลับไปพักบ้าง
“โอเค งั้นไว้เดี๋ยวเจ๊จะโทรหานัดวันถ่ายรูปอีกทีนะคะ น้องก้องภพ รอรับโทรศัพท์เจ๊ด้วยล่ะ”
“โทรเรื่องงานนะคะคุณเพื่อน ไม่ใช่โทรคุยเรื่องอื่น”
พี่ฟางยังไม่วายทิ้งคำแซว จนคนถูกกัดต้องค้อนใส่
“แหม...รีบดักคอเลยนะยะ คุยแค่เรื่องงานอย่างเดียวจ๊ะ ระดับเจ๊ได้ยินแค่เสียงอย่างเดียวไม่พอ มันต้องเห็นตัวเป็น ๆ ด้วยถึงจะได้อารมณ์”
มุกสองแง่สองง่ามที่ถูกปล่อยออกมาเรียกเสียงหัวเราะฮาครืนกันทั้งโต๊ะ แต่ก็ต้องเงียบกริบลงทันควัน เมื่อได้ยินคำบ่นดุเอ่ยปราม
“พวกคุณหัวเราะอะไรกันเสียงดัง เกรงใจคนอื่นที่ทำงานอยู่ด้วยครับ!”
คนที่พูดด้วยท่าทีวางอำนาจแบบนี้เป็นใครไม่ได้นอกจากเฮดว้ากที่เงียบหายไปเป็นนาน แต่คราวนี้เจ้าตัวเดินมาพร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดเหมือนไปกินรังแตนมาจากที่ไหน
“ฟาง ตุลย์เรียกให้มาตาม ส่วนพวกปีหนึ่งถ้าเสร็จธุระก็กลับไปได้แล้ว!”
คำตวาดอย่างไม่ไว้หน้าทำให้วงสนทนาที่คุยกันอยู่สลายโดยฉับพลัน ก้องภพกับเพื่อนรีบลุกขึ้น เตรียมเดินถอยทัพไปทันทีก่อนจะโดนสั่งให้ทำโทษอะไรอีก ทว่ามันคงไม่ทันใจใครบางคน
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน!!”
ประโยครั้งตะคอกจากด้านหลังจนคนฟังต้องหยุดกึกตามคำสั่ง หันกลับมามองอีกฝ่ายซึ่งเดินก้าวฉับๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา
“ยื่นมือมาข้างหน้าด้วย!”
น้ำเสียงสั่งถูกเจาะจงมาที่ก้องภพ ...ถึงจะไม่เข้าใจเหตุผล แต่ก็รู้ว่านี่คงเป็นอีกหนึ่งบทลงโทษ ไม่แน่เฮดว้ากอาจอยากสวมบทเป็นครูหาไม้หรืออะไรมาตีมือเขาก็ได้
สุดท้ายก้องภพจึงต้องจำใจยื่นมือมาข้างหน้าทั้งสองข้าง เตรียมรับการลงทัณฑ์อย่างโหดเหี้ยม หากแต่เฝ้ารอนานแค่ไหน มันกลับไม่มีความเจ็บปวดใด ๆ ปรากฏ
เพราะสิ่งที่มือของเขาสัมผัสตอนนี้มีเพียง...
...ส้มสี่ลูก
“เอาไป!! เพื่อนผมอุตส่าห์เอามาให้ รับไว้แล้วก็อย่าลืม!”
สั่งจบ อีกฝ่ายก็เดินหันหลังไปหยิบข้าวเพิ่มอีกกล่อง แล้วเดินหายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งเขาไว้กับเพื่อนที่กำลังรีบเรียงเหตุการณ์ด้วยความมึนงง ก่อนจะได้ยินคนข้างตัวถอนหายใจออกมาโล่งอกที่ไม่ได้มีเรื่องเลวร้าย
“เฮ้อ....ตกใจหมดเลยวะ นึกว่าจะโดนสั่งให้ทำโทษอะไรซะอีก”
“อืม”
ก้องภพตอบรับเอ็มเพียงแค่นั้น ขณะที่ดวงตายังคงมองส้มสี่ลูกในมือซึ่งได้รับจากใครบางคน
...ส้ม ที่เขาลืมเอาไป
ทั้ง ๆ ที่จะทำเป็นไม่สนใจก็ได้ แต่ก็ยังเดินเอามาให้ อยู่ ๆ ไม่รู้ทำไม เขากลับนึกถึงคำคำหนึ่ง...
‘คนที่ห่วงพวกน้องมากที่สุด ก็คือพี่ว้ากเนี่ยแหละ’
...คนที่ห่วง?
แค่คิด...ใบหน้าคม ๆ ตาดุ ๆ ปากร้าย ๆ ของเฮดว้ากอย่างอาทิตย์ก็ลอยขึ้นมาแทน และพอเปรียบเทียบกันแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะหลุดขำขึ้นมาเบา ๆ เพราะมันไม่ได้มีความเข้ากันกับบุคลิกและท่าทางตอนเอาส้มมาให้เขาเลยสักนิด
แต่แม้ว่าเป็นแบบนั้น หัวใจของเขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด จนต้องเผลอยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
มันอาจจะเป็นจริงดังว่า... ถ้าคนที่ห่วงเขามากที่สุด คือ คนเดียวกับคนที่ใจร้ายใส่เขามากที่สุด
เป็นแบบนี้เขาคงไม่สามารถเอาชนะได้ เพราะเขาคงทำใจให้เกลียดอีกฝ่ายไม่ลง
ตราบใดที่ในสายตาของเขายังรู้สึกเสมอว่า...
...คนใจร้าย ...ช่างใจร้ายได้... ‘น่ารัก’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มาแบบละมุน เขิน ๆ พอมุ้งมิ้ง กรุบกริบ
หลังจากตอนที่แล้วดราม่าโหดจนคะแนนความนิยมพี่อาทิตย์ตกฮวบ
มาตอนนี้พอจะเรียกคะแนนพี่อาทิตย์กลับมาได้มั้ยเอย?
จริง ๆ แล้วเหตุผลที่พี่ว้ากทำตัวโหดก็อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะว่ามันเป็นไปตามหน้าที่
ลึก ๆ พี่ว้ากทุกคนเองก็ห่วงน้องไม่แพ้กัน เลยอยากให้ช่วยเห็นใจพี่อาทิตย์นิดหนึ่ง
อย่าเอนเอียงเขาข้างก้องภพกันหมด เดี๋ยวจะไม่เสมอภาค ไฟท์กันไม่มันส์ ฮ่า ๆ
*ส่วนเรื่องโรคที่น้องผู้หญิงล้มลงตอนฝึกวิ่ง
ชื่อว่า ‘โรคไฮเปอร์เวนติเลชั่น (Hyperventilation Sydrome)’
หรือชื่อภาษาไทยว่า “โรคหอบจากอารมณ์” (ดูดู๊ตั้งชื่อซะส่อเชียว)
แต่ถ้าเป็นจริง ๆ แล้วจะขำไม่ออกเพราะมันทรมานมาก เราเองก็เคยเป็นแทบขาดใจตาย
มันเกิดจากภาวะตึงเครียดทางอารมณ์ที่ส่งผลให้เกิดอาการเกร็งที่มือและเท้า
รวมทั้งจะมีอาการหอบหายใจเร็ว จนทำให้เกิดความผิดปกติของสารเคมีในเลือด
อันนี้ใครอยากได้รายละเอียด ตามลิงค์ไปเลยจ๊ะ
http://www.ramamental.com/medicalstudent/generalpsyc/hyperventilation-syndrome/ (http://www.ramamental.com/medicalstudent/generalpsyc/hyperventilation-syndrome/)
วิธีแก้ฉุกเฉินก็คือทำตามที่พี่อาทิตย์บอกเลย คือหาถุงกระดาษมาครอบปากและจมูกผู้ป่วยไว้
เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับก๊าซคาร์บอนไดออกไซต์เข้าไปจนปรับสมดุลได้ ถ้าไม่ดีขึ้นก็ให้พาส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
อันนี้ฝากเป็นเกร็ดความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้นะคะ
สุดท้ายขอบคุณทุกกำลังใจที่ยังติดตามกันอยู่เรื่อย ๆ
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
o13
BitterSweet
ป.ล. แถมเพลงให้เพลงหนึ่งค่ะ อ่านจบแล้วเปิดฟังจะเพิ่มความฟินให้อีก 200%
คนน่ารักมักใจร้าย : Basketband
http://www.youtube.com/v/nbADaxwk_U4?
-
:z13: นั่นสินะคนใจร้าย ช่างน่ารักจิงๆ
-
ตอนนี้ทำเอาใจเต้นแทนน้องก้องภพเลยคะ อิอิ
ไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์ห่วงน้องจริงป่าวน๊าา
แต่น้องปีหนึ่งมีแววว่าจะแพ้ตั่งแต่ในมุ้งแล้วซิ
-
อ่านตอนสองแล้ว วิ่ง 54 รอบแน่ะ สงสารเด็กน้อยมันเน้อ แบบนี้ พี่ว๊าก ไม่มีเหตุผลนะเออ โกรธมาลงอ่ะ 55++
แต่เป็นเราคงทำไรไม่ถูก ต้องเรียกเพื่อนมารุม (หนักกว่าไหม)
-
นั่นๆ ความน่ารักของพี่อาทิตย์เริ่ม
โผล่มาละ โฮะๆๆๆ o18
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวกลับมาอ่าน
ฟิ้ว....................................
:katai5: :katai5:
มามเ้ม้นท์แล้วจ้า
ตอนนี้ทำไมมันน่าีรักก็ไม่รู้
รู้แต่ช่วงท้ายเราแอบเขิน อ่า :o8:
-
อ่านๆไป อาทิตย์ ไร้สาระอ่ะ T T
แต่อยากรุ้ คู่ี้นี้จะรักกันยัง
-
เรียกความน่ารักกลับมาได้จริงๆ >.< จำได้ว่าตอนที่แล้วหมันไส้ + หมันเขี้ยวอาทิตย์มาก = =
-
เริ่มตกหลุมรักพี่ว๊ากแล้วสินะ ฮ่าๆ ไฟว์
-
อ่านแล้วแอบอมยิ้มเบาเบา ตอนให้ส้ม อั้ยย่ะ!!!
-
อ่านหลายๆ รอบ
ถ้าได้อยู่ในห้องเชียร์ แล้วมี พี่ว๊ากกับน้องปีหนึ่งส่งสายตา ส่งฝีปากกันงี้
อ๊าาาาาาา ละลาย :hao7:
ใจร้ายแค่ไหนก็ยอมอ่ะ
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
ปากร้ายแต่ใจดี นั่นคือพี่เฮดว้ากอาทิตย์ อิอิ
งานนี้ก้องภพของเราเริ่มหวั่นไหวแล้วนะเนี่ย
-
อ่าน2ตอนรวด..ความน่ารักของพี่ว๊ากจอมโหดเริ่มแสดงออกมาให้ก้องเห็นแล้วซิ
-
พี่ว้ากโคตรซึน 5555555555555555555555 :hao6:
-
อาทิตย์สู้ต่อไป :mew1:
-
อ๊ายยย พว.ซึน~ :hao7: เขินอ่าาาา :-[
-
น้องก้องน่ารักอ่ะ อย่าหั่นไหวล่ะ อาทิตย์ :katai3: :katai3:
-
รอๆๆๆๆ
-
เริ่มเห็นมุมน่ารักๆของพี่ว๊ากบ้างล่ะ :katai2-1:
-
:hao7: ฮันแน่ๆๆๆๆ ติดใจเฮดว้ากเหรอะจ๊ะ :hao6:
-
พี่ว๊ากก็น่ารักอย่างงี้แหละ
เป็นห่วงน้องที่สุดแล้ว ก้องภพก็ดูแลพี่ว๊ากอีกทีนึงแล้วกันน :กอด1:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เชียร์ 0062 กัองภพ เหมือนเดิม อิอิ
-
รุ่นพี่ใจดีเว่อร์ ให้น้องนั่งกินข้าวด้วยไม่เท่าไร มีแง้มๆเปิดความลับให้ฟังด้วย ช่วยเรียกคะแนนให้พี่ว้าก กลัวน้องจะกลัวหัวหดไม่ก็เกลีดจนสาปแช่งพี่ว้ากกันหมด
จริงๆแล้วพี่ว้ากเป็นคนน่ารักนะคะ เชื่อมั้ยว่าตัวโจ๊กอะ คือพี่ว้ากนี่แหละ คึคึ น้องๆรักพี่ว้ากไว้เถอะ รับรองไม่มีผิดหวังจ้ะ โดยเฉพาะ ก้องภพรักพี่ว้ากที่ชื่ออาทิตย์ให้เยอะๆนะจ๊ะ กรั้กๆๆๆ
-
กลับมาตามอ่านหลังการเคลียร์ภารกิจชีวิต
น้ำตาซึมตอนที่พี่ฉีกป้ายชื่อน้อง
คืออารมณ์น้องๆ คงแบบ...พี่แม่ง ไม่มีเหตุผล
แต่ก็นั่นแหละ มีพี่ว้ากไว้เพื่อให้น้องรู้จักและรักกันไว้
ส่วนหอบแบบไฮเปอร์นั่น เพื่อนเราก็เคยเป็น
หลังๆ ใครหอบวืดๆ ขึ้นมาโดยไม่แพ้อากาศก็ใช้วิธีนี้เหมือนกัน
คล้ายๆ กับให้คนป่วยตั้งสติ ปรับอารมณ์ได้ก่อน...ปรับอารมณ์คนช่วยด้วย ^^"
เอาใจช่วยให้เห็นแง่มุมดีๆ ของกันและกันค่ะ
นี่พี่จะรู้มั้ยว่าได้แต้มจากน้องมาแล้ว...
แล้วน้องรู้ตัวมั้ยว่าให้แต้มเขาไป...
เพราะความโหดแบบน่ารักๆ ^^V
-
พี่อาทิตย์แทนตัวเองว่า "เรา" กับเพื่อนด้วยอ่ะ น่ารักกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่าาาา :L2:
-
อยากเห็นพี่อาทิตย์เขิน :hao7:
จะเป็นไงนะ
-
คิดแล้วเชียวว่าหลังจากเหตุการณ์คราวที่แล้วมันต้องมีอะไรดีๆ
ปล.อยากกินส้ม
-
เสี่ยงได้ใจเลย :z1: :z1:
-
:pig4::pig4::pig4:
-
:เฮ้อ: เค้าวิ่งเท่ารุ่น68รอบอ่า
-
น่ารักกก
-
:-[ :-[น่ารักจัง คนใจร้าย ช่างใจร้ายได้น่ารัก :impress2: :impress2:
-
:z3:
อ่านแล้วระทวยยยย น่ารักมากๆเลยค่ะ
:กอด1:
-
0062 น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พาร์ทนี้พี่อาทิตย์แอบซอท์ฟลงตั้งนิสนึงงงงงง 55555555555555 :hao5:
-
โว๊ะๆๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ
-
น้องปี 1 เริ่มหลงพี่ว๊ากแล้ว :กอด1:
-
คนใจร้าย ข่างใจร้ายได้ น่ารัก
แอร๊ยยยยยย เขินนนนนนนนน :o8:
-
ซึนหรอพี่ว้าก :hao6:
-
55555 พี่อาทิตย์น่ารักฟุดๆ
-
จิกหมอน กัดหมอน ด้วยความฟินนนนน
จินตนาการเริ่มกู่ไม่กลับ อ่านทีเดียว 5 ตอนรวด
อ่านไปอ่านมา ปี 1 กับ ปี 3 ก็น่ารักนะเนี่ย อิอิ
อดใจรออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววววว >/////< :-[
-
เฮียทิตย์..น่ารักอ่ะ
ก้อง..รู้แล้วล่ะสิ ว่าเฮียน่ารักนะ
:hao7:
-
น่ารัก ก้องรุ้แล้วสินะ
-
อ๊ะ อ๊ะ
นี่มัน เอ็นตาเนีย เกียร์อาชา นี่..
คุ้นสุดๆ :mew1: :mew1:
-
:mew1:
ก้องภพ แอบมีใจให้พี่ว้ากด้วยอ่ะ อ๊ากกกกเขิล
-
โอเคค่ะ !
ยอมรับว่าตอนนี้สามารถเรียกคะแนนนิยมของพี่อาทิตย์จากเราได้
5555555555 :laugh:
ปล. รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
เขินมากกกกกกกกกก
สคริปพูดนี่เป็นเหมือนกันทุกมอรึป่าวคะ 5555555
ตอนที่พี่ว๊ากจะแยกน้องก็พูดอารมณ์นี้เหมือนกันค่ะ ใครสำออยไม่ไหวบ้าง พวกผมรับผิดชอบชีวิตคุณไม่ได้นะ!!!
อ่านตอนนี้แล้วแอบอมยิ้มมม เคยเจอพี่ว๊ากหลุดโหมดเหมือนกันค่ะ เพราะไม่เห็นว่าน้องนั่งอยุ่
กลั้นขำแทบแย่ 5555555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อ่านทันแล้วค่าา
ฟังเพลงไปด้วยแล้วฟินจริงๆๆ :ling1:
เชียร์ก้องภพพพพ จะรักกันยังไงเนี่ยยยย
-
โอ้ยยยยยยย
พี่อาทิตย์
เมื่อไหร่จาหมดห้องเชียร์ อยากเห็นอาทิตย์ที่ไม่ใช่พี่ว๊ากแล้วงะ
ต้องน่ารักมากแน่เลยยย
อิอิ
โอ้ยยยย อาทิตย์เปนเดือนคณะด้วยป่าววว
อยากรู้ไปหมดเลย มาต่อเร็วๆนะ
-
พี่อาทิตน่ารักอ่า กรี้ดดดด :ling1: :ling1: :ling1:
น้องก้องภพค่ะ จีบเลยเจ้ สนับสนุน คร่า :hao3: :hao3:
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ
ก้องภพนายรู้แล้วซินะ ว่าพี่ว๊ากก็ห่วงน้องเหมือนกัน :hao3:
-
เห็นด้วยนะ น้อง ๆ ปีหนึ่งค่ะที่พี่ว้ากทำไปมีเหตุผลทุกอย่างค่ะ
อย่าเพิ่งท้อนะค่ะ น้องสู้ พวกพี่ ๆ ก็ชื่นใจเห็นว่าน้องทำได้
มันเป็นหน้าที่ของพี่ว้าก อย่าคิดว่าเค้าเกลียด อีกไม่นานน้องๆจะรู้ว่าเพราะอะไร
ฝากถึงเฟรชชี่ทุกคนที่กำลังประสบปัญหานี้อยู่นะค่ะ เป็นกำลังใจให้
แล้วคุณจะรู้ ว่าพี่ที่พวกคุณเกลียดหรือไม่ชอบ กลับเป็นห่วง และหวังดีกับคุณที่สุด
-
= = แบบนี้มีหวัง เฮดว้าก โดนน้องเฟรชชี่จับกินแหง่มๆ เหอๆ น่าเป็นห่วงสวัสดิภาพด้านหลังแทนจริงๆ 555
-
อั๊ยย๊ะ.....ช่างร้ายได้น่ารัก นี่มันโดนจริงๆ :o8:
-
่ :jul3: :jul3: :jul3:
อยากบอกว่า พี่อาทิตย์ เหมาะกับคำว่า "ซึนดาเระ" มากๆ
อยากรู้จังว่าจะรักกันตอนไหน รอลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ิอ่่านตอนนี้แล้วรู้สึกหลานอาทิตย์น่ารักขึ้นนะ :o8: :o8: :o8:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
รอพี่อาทิตย์ งานเข้า
:katai2-1:
-
ก้องภพเริ่มรู้สึกดีกับพี่อาทิตย์แล้วซินะ
ถ้าพอรู้ตัวก็ควรเริ่มทำแต้มซักทีนะ
-
จิ้มรอตอนต่อๆไป ฮาดีนะ :hao7:
-
ก้องภพชอบอาทิตย์แล้วสินะ
-
:-[
-
:katai2-1:
ง่ะ
มีแค่ให้ส้มเองหรอ
อยากได้สวีทกว่านี้อ่าาาาา
-
:impress2: :impress2: :impress2: :-[
-
:katai3:
-
เริ่มมีอะไรบางอย่างแล้วววว
ปล. แต่ไม่ชอบอยู่ดีที่อาทิตย์ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล ตอนก่อนๆ นี่ แบบเห็นชัดมากว่าตั้งใจทำร้ายอีกฝ่าย
ส่วนตัวไ่ม่ใช่ถึงกับไม่ศรัทธา แต่ไม่ชอบระบบแบบนี้ เพราะรู้สึกว่า(สำหรับตัวเอง)
ไม่จำเป็นต้องมาบังคับก็ทำอะไรได้ ก็รักเพื่อนได้ สามัคคีกับเพื่อนได้
แต่ก็สำหรับบางคน ที่มันเห็นแก่ตัว มันก็ไม่แคร์คนอื่นอยู่แล้ว
แต่ก็อย่าลืมว่า...วิธีบางวิธีก็ใช้ไม่ได้กับทุกคนนะครับ
-
คนน่ารักมักใจร้ายยยยย
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :call:
-
แหม ๆ คนน่ารักมักใจร้าย :o8: ท่าทางใจน้องก้องภพ จะเริ่มถูกพี่อาทิตย์ค่อย ๆ เข้ามาควบคุมทีละนิด ๆ แล้วน้า
ดีใจจัง ที่ตอนนี้ได้ใ้ห้ก้องภพ เห็นพี่อาทิตย์ในมุมที่ไม่ได้อยู่ในตอนเป็นพี่ว้ากบ้าง พี่อาทิตย์ปากร้ายแต่น่ารัก ใจดีออกนะ
ถึงจะแค่ ส้มสี่ลูก เหมือนดูเล็กน้อย แต่ถ้าเป็นการให้ด้วยความเต็มใจจากคนที่เราคิดว่าเกลียดเรานักหนา
เชื่อว่า ไม่ว่าเป็นใครก็ย่อมต้องรู้สึกดีกับคน ๆ นั้นขึ้นมาบ้าง เหมือนกับก้องภพนั่นแหละ
ถึงพี่อาทิตย์จะร้ายแต่เราก็เชียร์พี่อาทิตย์ตลอด ๆ นะจ้ะ :m18:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1: :L2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[รอออออออออออออออออออ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คนใจร้ายมักน่ารัก ตอนนี้ก้องภพคงเริ่มเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับพี่ว้ากแล้ว เพราะคำพูดของพี่ฟาง
-
ท่าทางจะรอดยากนะเนี้ย
พี่ว๊ากมีแนวโน้มสุงทีเดียวที่จะถูกเด็กจับกิน^^
-
อุต๊ะ!!!! พี่อาทิตย์น่ารัก อบอุ่นซะจนน้องก้องเขินเลย อิอิอิ ปริ่มมมมมมมมมมมมมมมม
-
โ อ๊ยคุณพระ ใจจะวาย ใช่คะ น้องจะไม่รู้เด็ดขาด ว่าพี่ที่น้องเห็นว่าร้าย เขาห่วงน้องแค่ไหน ถ้าไม่เคยไปยืนในจุดนั้นเอง
-
ก้องภพสู้ๆๆ :mew1:
-
คนใจร้าย~ ช่างน่ารัก~ โอยยย โฮกอ่ะ
มันโฮกมาก ฟๆๆๆๆๆ
แบบช่วงนี้กระแสมาแรงดีนะ เรื่องพวกรับน้อง เห็นระบาดมาจากทวิต
ชอบมากอ่ะ แบบว่ามันโดนใจ ~~~
เพิ่งอ่านเรื่องนีัครั้งแรก เราจะรอติดตามผลงานนะคะ สู้ๆ
-
เคะราชินีสุดซึน น่ารักมากกกกกกกกกก สุดๆๆ เราก็เข้าเชียร์ระบบ sotus เนี่ยเหมือนกัน
แต่แรกๆก็เครียด หลังๆเราคิดว่ามันสนุกและได้อะไรดีๆเยอะ ถ้่าเปิดใจ :mew1:
-
คุณพี่อาทิตย์น่ารักมากอ่ะ เขินนนนนนน /////////
นอกจากปากร้ายแล้วยังปากไม่ตรงกับใจอีกนะค้าาา //กว่าจะจีบติดก้องภพน่าจะเหนื่อย 55555
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว
-
ถึงบทที่ 4 แล้ว (เครียด หรือ สับสน พี่ว๊าก)
-
ฮั่นแหนะพี่ทิตย์ ไม่ธรรมดาอ่ะฮ้านะคราวนี้ 55555555
เขินอ้ะให้ส้มด้วยไรด้วย แง้งงงงงงงง
:o8:
-
รอๆๆๆๆ :z2:
เสพติดนิยายเรื่องนี้ซะแล้วสิ :o8:
-
ฮุฮิ ครุคริ แอบน่ารักนะพี่อาทิตย์หลังจากโหด ดิบเถื่อนมาซะหลายตอน รออ่านนะจ๊ะ
-
ก้องภพเริ่มหลงเฮดว๊ากแล้วหละซี่ ใช่ม้า ใช่ม้า :hao3:
-
โอ้ยยยยยยยยย ละมุนอ๊าาาา
โอ้ยยย ชอบตอนนี้มากอ๊าาา :impress2:
-
ฟินเวอร์
-
ThankS
-
เพิ่งมาอ่านนะค่ะ สนุกมากเลยค่ะ ระบบโซตัสเป็นแนวนี่อิ้งจากเรื่องจิงมากเลยค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
เอาแบบจิงจังว่าถ้าไปทำแบบนี่จิงๆได้ตายแน่ๆค่ะ 555 o22 o22 :z10:
แล้วเรื่องของพี่ว๊ากนั้นจิงค่ะ เราเคยไปเห็นตอนพี่ๆเขาซ้อมมานะ :hao7:
เห็นแล้วเหนื่อยแทนอะไหนจะวิ่ง ไหนต้องร้องเพลงไปด้วย เหงื่อท่วมตัวเลย :mew5: :mew5:
แล้วเรื่องจิงๆอีกเลยนะค่ะ ที่รู้มา ว่าแต่ละครั้งที่จบการประชุมเชียร์ :katai5:
พี่ว๊าก จะต้องไปทำคืนน้องด้วยค่ะ ว่าวันนี้ลงโทษน้องอะไรไปบางต้องไปทำคืนหลังจากนั้น :z3: :z3:
-
มารอกฎข้อที่ 6 คร่าาาา
-
:katai5: :katai5: มารอ น้องก้องภพ :katai5: :katai5:
-
ก้องภพนายเเน่มากกกก สุดยอดดดดดด
คนเขียนถ่ายทอดเนื้อเรื่องดีมากกกก ตรงตามฉบับวิศวะเป๊ะๆ เลย o13
อ่านเเล้วเหมือนกับไปอยู่ปี 1 :o8:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 6 : รับฟังเหตุผลที่พี่ว้ากอธิบาย
‘สันทนาการ’ เปรียบได้กับแหล่งโอเอซิสของเฟรชชี่ปีหนึ่ง
เพราะหน้าที่ของพี่สันทนาการ คือ การสอนน้องร้องเพลง ชวนเล่นเกมส์สนุกขำ ๆ ช่วยดูแลเทคแคร์น้องทุกอย่าง ชนิดที่ว่าแทบจะป้อนข้าวให้น้องทานได้ อีกทั้งตัวพี่เองก็ยิ้มแย้มแจ่มใส อารมณ์ดี 24 ชั่วโมง น้องมีปัญหาอะไรปรึกษาได้เสมอ ดังนั้น พวกบรรดาเด็กปีหนึ่งจึงสนิทสนมรักใคร่ และมองพวกพี่ ๆ สันทนาการเป็นเหมือนนางฟ้าเกลับชาติมาเกิด
ตรงข้ามกันอย่างลิบลับกับคนอีกหนึ่งกลุ่ม...
...ถ้า ‘พี่สันทนาการ’ เป็นดั่งเทวดาบนสวรรค์ชั้นเจ็ด
...‘พี่ว้าก’ ก็คงมีค่าเท่ากับซาตานในขุมนรกชั้นแปดล้านสิบ
ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อการลงสันทนาการถูกพี่ว้ากเข้ามาแทรกโดยไม่ได้รับเชิญ ก็คล้ายกับพวกนางฟ้าโดนปีศาจถูกขับไล่ยึดครองพื้นที่ และใช้อำนาจข่มใส่รุ่นน้องซึ่งยืนฝึกร้องบูมกันอยู่อย่างโหดเหี้ยม
“หยุด!! พอได้แล้ว! ผมฟังพวกคุณมานานจนหมดความอดทนแล้ว!!”
เฮดว้ากอาทิตย์ก้าวเข้ามาขัดพร้อมเสียงตะคอก ส่งผลให้น้องปีหนึ่งที่กอดคอบูมกันอยู่ต้องหยุดกึก เปลี่ยนท่ามายืนตัวตรงแน่วเหมือนฝึกทหาร พยายามก้มหน้าแอบหลบสายตาดุ ๆ ของรุ่นพี่ซึ่งกวาดมองจ้องจับผิด
“พวกคุณบูมกันได้แค่นี้รึไงครับ เสียงไม่ดัง ไม่มีความพร้อม ใครเป็นคนสอนบูมให้พวกคุณครับ!!”
“พวกผมเองครับ”
พี่ผู้ชายปีสองหน้าตี๋ ซึ่งดำรงตำแหน่งสันทนาการเป็นหน่วยกล้าตายยกมือ เพราะไม่ว่าจะเป็นเพลงเชียร์ เพลงประจำคณะ หรือแม้กระทั่งการบูม ล้วนเป็นหน้าที่ของฝ่ายสันทนาการจะต้องสอนน้องร้องเพลงทั้งสิ้น และแน่นอนว่าเมื่อน้องทำได้ไม่ดีพอ ความรับผิดชอบทั้งหมดจึงต้องตกอยู่กับฝ่ายนี้เต็ม ๆ เป้าหมายในการตำหนิของเฮดว้ากเลยพุ่งตรงไปยังกลุ่มสันทนาการ ด้วยน้ำเสียงถามอย่างซีเรียส
“งั้นพวกคุณช่วยทำให้ผมดูหน่อยได้มั้ยครับว่าพวกคุณสอนน้องกันยังไง!”
แม้จะมีหน้าที่คนละส่วน แต่ด้วยตำแหน่งและชั้นปีน้อยกว่า สันทนาการจึงไม่ต่างอะไรจากรุ่นน้องของพี่ว้าก ซึ่งจะต้องทำตามคำสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ บรรดาเฟรชชี่ปีหนึ่งเลยต้องขยับแถวเปิดทาง ถอยออกห่างให้พี่ปีสองเดินเข้าไปล้อมวงอยู่ตรงกลาง ส่วนตัวเองนั่งล้อมอยู่ด้านนอกแทน ก่อนพวกพี่จะรวมตัวกันกอดคอแล้วร้องบูม ถึงจะมีจำนวนคนน้อยแค่เพียงสิบกว่าคน แต่เสียงนั้นฮึกเหิมกว่าพวกน้องปีหนึ่งที่ว้ากกันหลายเท่า จนน้องบางคนต้องนึกทึ่งในสปิริต
...หากในความคิดของเฮดว้ากผู้ยืนกอดอกมองอย่างนิ่งเฉย มันกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
“นี่เหรอครับการบูมของพวกคุณ ผมไม่แปลกใจเลยที่น้องจะบูมไม่ได้ เพราะขนาดคนสอนมันยังทำได้แค่นี้!!”
เป็นคำตัดสินที่โคตรค้านสายตาคนดู เพราะจากการบูมของพี่สันทนาการเมื่อกี๊ก็นับได้ว่าเหนือชั้นกว่าปีหนึ่งไปหลายขุม กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าออกป่าคัดค้านกรรมการ ด้วยรู้ดีในกฏว่า ...หนึ่งพี่ว้ากถูกต้องเสมอ ..สองถ้าไม่พอใจให้กลับข้อหนึ่งใหม่ ด้วยเหตุนี้ ทุกคนเลยต้องจำใจยอมรับชะตากรรมที่มาเป็นบทลงโทษ
“ผมจะให้พวกคุณบูมต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าพวกปีหนึ่งจะเข้าใจว่าจริง ๆ ต้องบูมกันยังไง!! ปฏิบัติ!!”
คำสั่งกำกวมไม่ได้บอกว่าจะหยุดเมื่อไร ไม่ต่างอะไรจากการสั่งให้ร้องไปจนกว่าคอจะพัง
หากพี่ ๆ สันทนาการทุกคนก็ไม่ปริปากบ่น รวมตัวกันกอดคอร้องบูมอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม ท่ามกลางสายตาของน้องปีหนึ่งที่นั่งมองมาอย่างเห็นใจ เพราะแม้เพลงบูมจะร้องกันสั้น ๆ แต่ถ้าวนลูปต่อไปเรื่อย ๆ ก็ต้องเจ็บคอเสียงแหบเป็นธรรมดา ไหนจะไอ้ท่าทางที่ต้องกระทืบเท้า เงยหน้าขึ้นลง ทำแค่สองสามรอบยังพามึนง่าย ๆ แต่พวกกลุ่มสันทนาการต้องทำอยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา ย่อมต้องหนักหนาและเหนื่อยกว่าพวกเขาหลายเท่า ทั้ง ๆ ที่บทลงโทษนี้พวกพี่ไม่จำเป็นต้องเสียสละเพื่อพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
ความรู้สึกผิดซึ่งจู่โจมเด็กเฟรชชี่อยู่ลึก ๆ ประกอบกับเสียงบูมยังคงดังต่อไปไม่หยุด จนน้องปีหนึ่งบางคนเริ่มน้ำตาคลอด้วยความสงสาร พยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปยังเฮดว้าก
แต่ขอโทษครับ...คนอย่างอาทิตย์ไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ
เพราะสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ไม่ใช่การลงโทษกลุ่มสันทนาการ แต่เป้าหมายจริง ๆ คือ พวกเด็กปีหนึ่งต่างหาก โดยการใช้เหยื่อเป็นพี่ ๆ ที่สนิทสนมกับกลุ่มของน้อง เพื่อสร้างความกดดันทางจิตใจ เป็นการลงโทษทางอ้อมที่ไม่ต้องอาศัยความรุนแรง แต่ได้ผลกระทบตอบกลับมามหาศาล
เขาจึงต้องแกล้งทำเป็นเฉยเมย ยืนฟังเสียงการบูมของกลุ่มสันทนาการเหมือนเสียงนกเสียงกา โดยไม่มีท่าทีจะสั่งให้หยุดแต่อย่างใด ตรงข้ามกับความรู้สึกของปีหนึ่ง ที่ทุกเสียงคล้ายกับการตอกย้ำความผิดให้บาดลึก
...แล้วแบบนี้จะให้ทนฟังต่อไปได้ยังไงไหว
“ขออนุญาตครับ!”
เสียงจากแถวของเด็กปีหนึ่งเรียกทุกสายตาให้หันไปมอง รวมถึงอาทิตย์ที่ไม่ได้แสดงความแปลกใจแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าคนยกมือขอพูดนั่นเป็นใคร
...หึ...เจ้าประจำ 0062 ก้องภพ!
“ผมอนุญาต ว่ามา!”
อาทิตย์เอ่ยอย่างวางอำนาจ มองไปยังคนซึ่งกำลังลุกขึ้นยืน ก่อนพูดปะปนไปกับเสียงบูมที่ยังดังไม่หยุด
“ผมขอบูมแทนพี่ปีสันทนาการเองครับ!”
...คำขอไม่ได้ผิดไปจากที่คิดไว้เท่าไร บางครั้งเขาก็นึกสงสัยว่าชีวิตของไอ้เด็กนรกนี่เสพหนังมากไปรึเปล่า ถึงชอบทำตัวเป็นพระเอกตลอดเวลา แต่ในเมื่อมีพระเอกก็ต้องมีตัวร้าย และในเวลานี้มันเป็นช่วงของตัวร้ายที่ต้องแสดงอำนาจ
“ผมไม่อนุญาต! ที่นี่ไม่ต้องการฮีโร่! คุณนั่งลงไปซะ!!”
อาทิตย์ตวาดคำหักหน้าอีกฝ่ายโดยไม่ใยดี หากก้องภพก็อ้าปากค้านโดยไม่ละความพยายาม
“แต่ว่าผม...”
“ถ้าคุณไม่นั่ง ก็ออกไปจากห้อง เลือกเอา!!”
...เป็นทางเลือกที่ไม่น่าเลือกทั้งคู่ ยิ่งตอนนี้ในสถานะของก้องภพเองก็ย่ำแย่ เนื่องจากโดนใบเหลือง เพราะทำผิดกฎรุ่นจนต้องถูกบังคับให้นั่งแยกเดี่ยวอยู่แล้ว หากโดนใบแดงไล่ออกนอกห้องอีกครั้ง ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้กลับมารวมกับพวกเพื่อน ๆ ใหม่ เพราะจะถือเป็นการถูกตัดสิทธิ์ออกจากรุ่นโดยสมบูรณ์
สุดท้ายก้องภพจึงต้องจำใจปิดปากเงียบลงอย่างยินยอม โดยมีสายตาของอาทิตย์มองตามอย่างสะใจ
...เห็นมั้ย ยังไงมันก็ไม่กล้าเสี่ยงอยู่ดี สมน้ำหน้า! ไอ้พวกชอบทำตัวเป็นพระเอกดีนัก
เขาเลยหันไปยืนฟังกลุ่มสันทนาการบูมต่อด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งลงเรื่อย ๆ หวังไว้ว่าจะไม่มีใครกล้ามาขัดจังหวะการลงโทษอีก หากยังไม่ทันครบนาที เสียงอีกเสียงกลับดังแทรก
“ผมขออนุญาตครับ!”
อาทิตย์รีบหันกลับไปมอง แทบเบิกตามองอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อคนยกมือพูดยังเป็นคนเดิม
...นี่มันยังไม่เข็ดอีกใช่มั้ยห่ะ!!
“ผมไม่อนุญาต!”
เฮดว้ากชิงพูดตอกกลับ แบบไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอธิบายอะไร คิดว่าคราวนี้คงชัดเจนมากพอ แต่เขาเดาผิด เพราะคู่สนทนากลับสวนขึ้นทันควันอีกครั้ง
“ผมขออนุญาตครับ!”
...ว่ะ! มันฟังภาษาคนไม่ออกรึไงเว้ย!!
“ผมไม่อนุญาต!”
“ผมขออนุญาตครับ!”
“ผมไม่อนุญาต!”
“ผมขออนุญาตครับ!!”
“ก้องภพ!!”
อาทิตย์กระแทกเสียงใส่อย่างหมดความอดทน แววตาดุดันเต็มไปด้วยความหงุดหงิดโมโห ถลึงมองไปยังคงที่พูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ เหมือนกวนประสาท ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีกลัวเกรง คล้ายยังอยากยืนยันทำตามที่ขอ สถานการณ์ตึงเครียดคุกกรุ่นในห้วงบรรยากาศ แม้กระทั่งกลุ่มพี่สันทนาการเองก็เผลอหยุดบูม หันมามองคนสองคนที่เผชิญหน้ากัน ก่อนเฮดว้ากเอ่ยคำตัดสินด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“คุณออกไปจากห้องนี้ซะ แล้วไม่ต้องเขามาร่วมประชุมอีก!!”
คำลงโทษแทบทำให้ทุกคนหยุดหายใจ เพราะมันเป็นบทลงโทษรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา ก้องภพเองแม้จะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว ทว่าก็ยังรู้สึกนิ่งอึ้งเมื่อฟังมันชัดเจน แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เสียใจในสิ่งที่ทำ เพราะเลือกยืนยันในความคิดของตัวเองแล้ว
คนทำผิดจึงเดินออกจากแถว ตรงไปยังประตู รู้สึกว่าเท้าของหนักอึ้งลงไปทุกครั้งที่เดิน เพราะหากก้าวออกไปก็เท่ากับเขาหมดสิทธิ์ในรุ่นอีกตลอดกาล ทว่ายังไม่ทันถึงเป้าหมาย กลับมีบางสิ่งทำลายความเงียบ
“ผมขออนุญาตครับ!”
เสียงนั้นหยุดเท้าของก้องภพลง พร้อม ๆ กับเรียกความสนใจจากอาทิตย์ให้หันไปตวาดถามคนซึ่งยกมือจากแถว
“คุณมีอะไร!”
เป็นเอ็มเพื่อนสนิทของก้องภพลุกขึ้นยืนพูด แม้จะมีท่าทีไม่ค่อยมั่นใจ แค่น้ำเสียงที่พูดออกมาก็ตรงประเด็นชัดเจน
“ผมขอให้เพื่อนของผมอยู่ต่อ แล้วพวกเราจะบูมแทนพี่สันทนาการเองครับ”
คำขอแสดงสปิริตแรงกล้า ไม่ได้ช่วยลดความหงุดหงิดของอาทิตย์ ตรงข้ามกลับยิ่งเพิ่มความน่าหมั่นไส้ให้มากขึ้นเป็นสองเท่า
...เออ...ใช่...เขาลืมไปว่า...มันต้องมีพวกเพื่อนของพระเอกที่ต้องอยู่ฝ่ายฮีโร่ด้วย แต่เสียใจเพราะยังไงเขาก็จะยังคงยืนยันเหมือนเดิม
“ผมไม่อนุญาต!”
เขาเอ่ยประโยคที่ไม่รู้วันนี้พูดเป็นรอบที่เท่าไร ใจคิดจะสั่งลงโทษคนที่บังอาจมากล้าขอ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเพิ่ม เสียงของเฟรชชี่คนอื่นก็ดังแทรก และไม่ได้มีแค่เสียงเดียว แต่ตามมาเป็นอีกนับสิบจากคนละทิศ
“หนูขออนุญาตค่ะ!”
“ผมขออนุญาตครับ!”
“หนูขออนุญาตค่ะ!”
“ผมขออนุญาตครับ!”
ตอนนี้กลายเป็นว่าทั่วทั้งห้องประชุมเต็มไปด้วยเสียงคำขอ พร้อมกับมือที่ยกขึ้นจากเหล่าบรรดาเด็กปีหนึ่งทุกคน จนอาทิตย์ต้องตะโกนสั่งดั่งลั่น
“เงียบบบ!!”
ทุกเสียงถึงจะหยุดลงเพื่อให้สถานการณ์เข้าสู่ความสงบ แต่ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงกับในตอนครั้งแรก โดยเฉพาะเมื่ออาทิตย์กวาดสายตามองน้อง ๆ ที่เคยนั่งซึมน้ำตาคลอ หากตอนนี้แววตากลับฉายประกายมุ่งมั่น กระทั่งเขาต้องเป็นฝ่ายยอมถอย
“ก็ได้ ผมจะอนุญาตให้พวกคุณบูมแทนพวกพี่ แต่เพื่อนของคุณผมไม่อนุญาตให้อยู่ต่อ”
...ใช่...เขายอมถอย แต่อย่าคิดว่าเขายอมไปทั้งหมด ยิ่งไอ้เด็กที่กล้าแข็งข้อกับเขาซึ่ง ๆ หน้า เขาไม่มีทางจะปล่อยมันไปเพราะแค่คำขอจากเพื่อนง่าย ๆ หรอก
ดูเหมือนจะมีปีหนึ่งหลายคนพยายามจะยกมือขอค้านคำตัดสิน หากเขาแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วหันไปเร่งคนที่ยังนิ่ง
“คุณยืนเฉยทำไม ออกไปได้แล้ว!!”
ก้องภพสบนัยน์ตาของอาทิตย์ซึ่งแสดงออกชัดถึงความหงุดหงิด
...เปล่าประโยชน์ที่จะขอความเห็นใจอะไร ในเมื่ออีกฝ่ายเพ่งเล็งเขาตลอดเวลาอยู่ก่อนแล้ว คราวนี้คงสบโอกาสที่จะลงโทษและไล่เด็กปีนเกลียวอย่างเขาให้ไปพ้นหูพ้นตาเสียที
“ครับ”
ก้องภพรับคำ ก้าวออกไปเปิดประตูออกน้องห้องประชุมเชียร์ โดยไม่มีคำรั้งใด ๆ อีกต่อไป
แต่...เขาไม่ได้เดินหนีไปไหน ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ ห้องประชุม พยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังลอดมา ซึ่งไม่นานก็ได้ยินเสียงบูมของเพื่อน เสียงพี่ว้ากตะโกน แล้วก็เสียงบูมอีกครั้งที่ดังกว่าเดิม วนเวียนอยู่แบบนั้นเกือบสิบนาที กระทั่งทุกอย่างนิ่งเงียบไปนาน จนเขาต้องพยายามขยับเข้าไปใกล้ประตู เพื่อให้ได้ยินเสียงถนัดมากขึ้น ทว่าอยู่ ๆ บานประตูก็เปิดผลัวะออก ตามมาด้วยกลุ่มพี่ว้าก แล้วปิดท้ายด้วยเฮดว้ากคนสำคัญ ซึ่งเมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าเขายังไม่ไปไหนก็ตวาดถามขึ้นเสียงเข้มทันที
“คุณมายืนทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ!”
“ผมมารอเพื่อนครับ”
ก้องภพตอบตามความจริง เพราะถึงแม้สถานตอนนี้เขาโดนขับออกจากรุ่นแล้ว แต่ความเป็นเพื่อนของเขาก็ยังคงมีสถานะเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
กลุ่มพี่ว้ากมองสบตากันคล้ายถามความเห็น และเมื่อพี่อาทิตย์พยักหน้า ทุกคนจึงเดินเข้ามายืนเป็นวงล้อมเด็กปีหนึ่งไว้แบบปิดทางหนี มองเผิน ๆ คล้ายเตรียมรุมยำกระทืบโทษฐานที่ยังกล้าปากดี ซึ่งแน่นอนว่านำโดยเฮดว้ากผู้เปิดฉากถามเสียงเครียด
“คุณรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงไล่คุณออกมา!”
แม้จะตกอยู่ในวงล้อมเสี่ยงโดนทำร้ายร่างกายแค่ไหน แต่ก้องภพก็ยังคงรักษาท่าทีตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่หวาดหวั่น ด้วยเหตุผลที่เขารู้ดีอยู่แล้ว...
“เพราะผมทำให้พวกพี่ไม่พอใจครับ”
“ไม่พอใจเรื่องอะไร!”
“เรื่องที่ผมขอเป็นตัวแทนช่วยพี่สันทนาการ”
“ไม่ใช่! ที่ผมไล่คุณออกมา เพราะผมบอกคุณแล้วว่าที่นี่ไม่ต้องการฮีโร่”
...ไม่ต้องการฮีโร่?
เหตุผลไปคนละทางกับที่คาดเดา ทำให้ก้องภพขมวดคิ้วงง ความสับสนมากมายถาโถมใส่จนต้องรีบแก้ต่าง
"หมายความว่ายังไงครับ หรือพี่ไม่พอใจผมที่เสนอตัวออกไปทุกครั้ง ผมไม่ได้อยากทำตัวเด่นเลยนะครับ จริง ๆ ผมแค่อยากช่วยเพื่อน”
“แล้วเพื่อนคุณต้องนั่งรอให้คุณช่วยอยู่คนเดียวรึไง!”
ก้องภพนิ่งอึ้งในประโยคย้อนถาม ความคิดสะดุดลง คล้ายเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
...อะไรบางอย่างที่เฮดว้ากคนนี้พยายามจะสื่อผ่านคำอธิบาย
“ถ้าเพื่อนคุณต้องรอให้ใครสักคนมานำ แล้วต่อไปเวลาเจอเรื่องยาก ๆ พวกเขาจะกล้าตัดสินแก้ปัญหากันยังไง ถ้าพวกเขาอยากเป็นผู้ตามอย่างเดียว ไม่มีสปิริตมากพอจะลุกขึ้นมาทำด้วยตัวเอง พวกเขาก็ไม่สมควรที่จะเป็นรุ่นน้องของพวกผม!”
...เป็นครั้งแรกที่พี่ว้ากใช้เหตุผลในการพูดคุยกับเขาดี ๆ แทนคำสั่งหรือบทลงโทษ
ก้องภพเพิ่งรู้ว่าเบื้องหลังการกระทำทุกอย่างของพี่ว้าก มันมีเหตุผลซ่อนอยู่ในแบบของมัน เพียงแต่พี่ว้ากไม่ได้บอกออกมาให้ชัด แค่แสดงในรูปแบบของความโหดเถื่อน แต่ทุกสิ่งก็เพราะอยากให้รุ่นน้องได้เรียนรู้ รวมถึงตัวเขาเองด้วย
“วันนี้ถือว่าเพื่อนคุณช่วยคุณไว้ ครั้งหน้าผมจะอนุญาตให้คุณเข้าประชุมเชียร์ต่อได้ แต่นี่ถือเป็นการเตือนครั้งสุดท้าย แล้วอย่าให้ผมเห็นว่าคุณทำตัวเป็นฮีโร่อีก! เข้าใจมั้ย!!”
“เข้าใจครับ”
ทันทีที่เห็นว่ารุ่นน้องยอมรับแล้ว พี่ว้ากคนอื่น ๆ ที่ยืนกดดันจึงทยอยเดินถอยห่างออกไป เหลือแค่เพียงอาทิตย์ซึ่งกำลังหมุนตัวจะเดินออกไปเช่นเดียวกัน แต่กลับโดนรั้งไว้
“เดี๋ยวก่อนครับ! ผมมีเรื่องสงสัยอีกเรื่องครับ”
“อะไรอีก!”
อาทิตย์ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญ ...อุตส่าห์ยอมลงทุนเอาเหตุผลมาพูดให้เข้าใจ มันยังมีเรื่องให้สงสัยอีกรึไงวะ!
“ตอนที่ผมขอลายเซ็นพี่ ผมไม่ได้ทำตัวเป็นฮีโร่ แล้วทำไมพี่ถึงทำโทษผมล่ะครับ”
...อ้อ...ตอนนั้นที่เขาสั่งให้มันตะโกนชวนคนอื่นอัดถั่วนี่เอง หึ นึกแล้วก็ยังขำไม่หาย ...จริงอยู่ที่บทลงโทษบางอย่างมันมีเหตุผลที่เขาคิดไตร่ตรองมาแล้ว แต่ก็มีอีกบางบทลงโทษที่เขาทำลงไปก็แค่เพราะหมั่นไส้เท่านั้น
“แล้วคุณคิดว่าทำไมล่ะ”
อาทิตย์เลือกย้อนถามกลับไปบ้าง ...เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจเขาอยู่ลึก ๆ เลยเก็บความแค้นมาเคลียร์กันตอนนี้ ซึ่งคนอย่างก้องภพคงเดาออกว่า เขาทำลงไปเพราะสะใจ
หากคำคาดเดาจากปากของน้องปีหนึ่ง กลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง...
“อ้อ...ผมคิดว่าพี่ชอบผมครับ”
“คุณว่าอะไรนะ!!”
อาทิตย์ตะโกนเสียงลั่น มองก้องภพที่เผยรอยยิ้มเล็ก ๆ อธิบายราวกับเป็นเรื่องปกติ
“ก็เขาว่ากันว่า...ถ้าเราชอบใคร เราก็มักจะหาเรื่องแกล้งคน ๆ นั้น เพื่อเรียกร้องความสนใจ แล้วพี่ก็ชอบแกล้งทำโทษผมบ่อย ๆ แสดงว่า...พี่แอบชอบผมอยู่ใช่มั้ยครับ”
...อะ..ไอ้เด็กนรก!!...ทฏษฏีไหนของมึงวะเนี่ย แม่งประสาทรึเปล่า คิดมาได้ยังไงว่าเขาแกล้งลงโทษเพราะชอบมัน!
“ไม่ใช่โว้ยยย!!”
คำตะคอกใส่เป็นจังหวะพอดีกับที่ห้องประชุมเชียร์เปิด เรียกสายตาทุกคู่ของเด็กปีหนึ่งซึ่งกำลังเดินออกมา จนอาทิตย์ต้องขึ้นเสียงอย่างหาเรื่อง
“มองทำไม! ใครสั่งให้คุณมอง! เลิกแล้วก็รีบกลับไปซะสิ!! คุณก็เหมือนกัน กลับไปได้แล้ว!!”
ท้ายประโยคหันไปสั่งคนที่ยังคงยืนนิ่ง ซึ่งก้องภพก็รับคำง่าย ๆ
“ครับ”
เพียงแค่นั้นอีกฝ่ายก็หมุนตัว ตีสีหน้าหงุดหงิดเดินห่างออกไปด้วยท่าทางโมโห ปล่อยให้เขามองตาม พลางได้ยินเสียงเพื่อนเรียกทักข้าง ๆ อย่างสงสัย
“เมื่อกี๊คุยอะไรกับพี่เขาวะ ตะโกนซะน่ากลัวเลย”
แม้ในสายตาเพื่อนจะบ่งบอกถึงความสยองของเฮดว้าก แต่สำหรับก้องภพเขายังคงมองท่าทีนั้นด้วยรอยยิ้มไม่หาย
ด้วยเพราะสิ่งที่เขาทำลงไป มันเป็นเหตุผลง่าย ๆ เหมือนกับที่เขาเพิ่งอธิบายให้ใครบางคนฟัง...
เหตุผลนั้น...
“เปล่า ไม่มีอะไร ก็แค่อยากแกล้ง...”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
อย่างที่เคยมีคนว่าไว้ว่า...ทุกการกระทำย่อมมีเหตุผล
และนี่คือเหตุผลของพี่ว้ากที่ไม่ยอมบอกน้อง ๆ แต่แอบมาบอกกับก้องภพทีหลัง
ส่วนก้องภพเองก็มีเหตุผลที่ชอบปีนเกลียวพี่ว้ากเหมือนกัน
...ทุกคนรู้แล้วใช่มั้ยว่าเหตุผลนั่นคืออะไร ฮ่าๆ :laugh:
ขอบคุณที่ยังติดตามอยู่เรื่อย ๆ นะคะ
แล้วเจอกันตอนใหม่จ้า
:bye2:
BitterSweet
-
แหมม น้องก้องภพ เริ่มชอบพี่ทิต จริงๆๆแล้วซิน่ะ พี่ทิตเขินโหดดด :-[ :-[
-
ถึงอยากแกล้งก็ต้องเคารพบ้าง
-
เริ่มแล้ว
รอตอนหน้านะครับ
-
ว้าววววว พี่อาทิตย์เป็นพี่ว้ากที่น่ารักม้ากกก :katai2-1:
ไม่อยากคิดเลยถ้าปิดห้องเชียร์แล้ว ก้องภพกะพี่อาทิตย์จะเป็นยังไง :impress2:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
พี่ว๊ากน่ารักอ่ะพี่ทำอะไรย่อมีเหตุผลเสมอ
-
:mew1:
-
ตอนนี้โดนอ่ะ :)
จำได้ ทั้งตอนที่ตัวเอง แหกปากบูมตอนเป็นชี่ แล้วยังตอนเป็น รุ่นพี่ บูมแทนน้อง
ในห้องเชียร์ สยองมาก จริงๆ คณะใหญ่ คนเยอะ ไม่ร่ากลัวเท่าไหร่
แต่รับน้อง หอ น้องตึกนี่ สยอง อินกว่า จำได้ น้ำตาไหลพรากๆ เลย
รอข้อ 7 นะคะ
ขอให้ได้รุ่นกันเร็วๆ
-
แกล้งเพราะรัก เข้าใจปะ อาทิตย์ :hao7:
-
แหมๆ มีเอาคืนนะค่ะก้องภพ :katai2-1: :hao7: :hao7:
-
ไอ่ทฤษฎีชอบเค้าแล้วแกล้งเค้านี่ไม่รู้ว่าใช้ได้กับพี่ว๊ากไหม
แต่ใช้ได้กับน้องก้องภพแน่นอน ใช่ปะๆๆๆ อิอิ
-
ไม่ได้เมนต์ซะนาน
ยังไง๊ ยังไง ก็ยังคิดว่าระบบ SOTUS
มันช่างโหดร้ายต่อจิตใจใครหลายๆ คน
แต่เค้าว่าวิศวะ นี่อย่างเข้ม
-
อย่าแกล้งพี่อาทิตย์แกมากแล้วกันน้องก้องภพ ไม่อย่างนั้นพี่แกจะพาลไม่ชอบเอา
ชอบตรงที่อาทิตย์อธิบายถึงเหตุผลนี่แหละ มันก็ใช่ ถ้าสักแต่จะเป็นผู้ตาม หากสักวันหนึ่งเกิดจะต้องรับหน้าที่เป็นผู้นำเราจะทำยังไง
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: โดนนนนนนนนนนนนนน
-
พว ซึนอ่ะ เขินแล้วเสียงดัง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ถ้าก้องภพไม่กวนหรือปีนเกลียวแบบนี้ พี่อาทิตย์อาจไม่สนใจเพ่งเฃ็งตลอดเวลา
รึนี่จะเป็นแผนจีบแบบใหม่??? คึคึ
-
รอวันที่เขาจะ จูจุ๊บกันนน :hao6: กรี๊ดดด แกไม่หื่นเลยนะย่ะ! :hao7:
-
แกล้งเขาแล้วตัวเองอ่วมอย่างนี้ไม่ไหวม้าง...ก้องภพ
-
- - สรุปมึงมาโซสินะ ก้องภพ
-
โหยยยย ก้องภพนี่เด็ดสุดอ่ะ55555
ชอบพี่อาทิตย์เขินจัง แอร้ยๆ :hao7:
-
:laugh3:
-
ตอนบูมแอบน้ำตาคลอไปด้วยเลย ฮ่าาาา
อั้ยย่ะ ที่แกล้งเพราะแอบชอบ ประชุมเชียร์เสร็จทีไรมีเรื่องให้เขินทุกทีเลย
-
จิ้มก่อน
อีดีด...........
(อยาก)มีแฟนเป็นเฮดว๊ากต้องอดทน
ระเบิดลง ต้องไม่ตาย
[/b]
ก้องภพมันมาโซดีๆนี่เอง :laugh:
-
ขำเหตุผลของก้องภพอะ ฮาไม่ไหวละ :m20: :m20:
-
น้องก้องภพ มองพี่อาทิตย์เป็นคนดีขึ้นมานิดนึงแล้วสินะๆ :hao6:
-
เป็นเด็กน้อยกันรึไง แกล้งคนที่ตัวเองชอบอ่ะ 55
-
เริ่มน่ารักแล้ววววว o18
-
กร๊ากกกกก....ยกนี้ก้องภพชนะเห็นๆ :m20: :m20: :m20:
-
โอ้ยเขินนนนนนนนนน
อ่านแล้วมดลูกแทบบิดดด5555555
พี่ว้ากโหดน่ารักดีนะค่ะ #เฮือกกกก
-
พี่ว๊ากเริ่มน่ารักขึ้นและ :katai2-1: 555555
-
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
เริ่มชอบแล้วอะจิ หุหุ
-
พี่ว๊ากอาทิตย์น่ารักสุดๆ แต่น้องปีหนึงคงกลัวกันน่าดูนะ
-
มาเข้าคิวรอจ๊าาาาาาาา น่ารักเกินไปแล้วววววว :hao7: :hao7:
-
พี่ว๊ากเขินแล้วโหดดดดด :hao7:
แต่น้องก้องภพอย่าไปแกล้งพี่แกมากนะเดี๋ยวแกจะเกลียดขี้หน้ามากกว่าจะได้รักกันซะก่อน :z1:
-
แกล้งเพราะรัก :o8: :o8:
ฟังแล้วอยากถูกรักจังเลย :hao5:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
555 แกล้งเพื่อเรียกร้องความสนใจ
ซึ่งก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างยิ่ง
เนื่องจากพี่อาทิตย์จำก้องภพได้ขึ้นใจ :laugh:
-
ว๊ากกกก ฟินนนนนนนนน :-[
ว้ากแบบไม่มีเหตุผลมันก็เหมือนใช้อำนาจในทางมิชอบ สมัยเข้าห้องเชียร์ ไม่มีใครบังคับหรอก แต่เข้าเพราะสนุกดี(?)และพี่ว้ากดูทำอะไรไม่ไร้เหตุผลนี่แหละ o13 เราอาจจะมาโซเล็ก ๆ เหมือนก้องภพก็ได้ :laugh:
คนอย่างก้องภพนี่ตั้งเป้าหมายแล้วคาดว่าจะพุ่งชน ระวังตัวไว้นะพี่อาทิตย์ o18
-
+1 ชอบเหตุผลของน้องก้องภพมาก.... คิดไปได้น่ะคนเรา “ก็เขาว่ากันว่า...ถ้าเราชอบใคร เราก็มักจะหาเรื่องแกล้งคน ๆ นั้น เพื่อเรียกร้องความสนใจ แล้วพี่ก็ชอบแกล้งทำโทษผมบ่อย ๆ แสดงว่า...พี่แอบชอบผมอยู่ใช่มั้ยครับ”
-
มันก็คิดเหตุผลได้เนอะ ก้องภพเอ้ย
-
เหตุผลทึ่แท้จริงของน้องปีหนึ่ง :hao7:
-
:o8: :-[
-
พี่อาทิตย์น่าร๊ากกกกก ชอบพี่ว๊ากคนนี้ที่สุดดด :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เซ็งกับพี่ว้าก - -"
ไม่ว้ากซักตอนจะเป็นไรมากมั้ยคะ ?
55555555555555
คือแบบเมื่อไหร่จะลงรอยกันซักที :katai4:
-
เชียร์ก้องภพสุดใจขาดดิ้น 55555
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:โดนเอาคืน :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
กว่าจะเข้าใจเจตนารมณืของพี่อาทิตย์
เกือบได้ชังน้ำหน้ากันแล้วไหมละ อ๊ากกกกกกกกกกกกก
โอเคเป็นอันว่าเข้าใจตรงกันละนะ 55555555555555 :katai5:
ส่วน 0062 แอบชอบพี่เค้าแล้วอ่ะดิ
ปล.ทำไปทำมาเรียก0062 บ่อยกว่าก้องภพอีก
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วนึกถึงตอนเรียน
แต่ตอนนี้อยากเห็นเค้ารักกันแล้วล่ะ :mew1:
-
โดนมากอะ น้องก้องภ ฮ่าๆ ขำมากมายเลยคะ
แหมหน้าพี่ว๊ากสุดหล่อคงแบบโกรธสุดๆอะ
มาต่อไวๆนะคะ อยากอ่านต่ออีกแล้วอะ
-
0062! คุณทำเราเขินนะกริ้ววววววววววววววว
-
รับน้อง ประชุมเชียร์ ไม่ต้องการฮีโร่จริงๆ นั่นแหละ :hao3:
ถ้าน้องเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ช่วยกันคิดช่วยกันทำ การประชุมเชียร์ก็จะจบและบรรลุผล
ฉากหวานๆ คงต้องหลังเลิกประชุมเชียร์ รับน้องเสร็จมั้ง :hao7:
จากประสบการณ์
ปีสอง - พี่เชียร์จะสอนเพลงคณะ เพลงมหาวิทยาลัย เพลงที่เป็นพิธีการ สอนบูม :a2:
- พี่สันทนาการสอนเพลงสันทนาการ เพลงเชียร์กีฬา การเต้น และเอนตาเทนรุ่นน้องให้ผ่อนคลาย :a11:
- พี่พยาบาล ของดูแลคนเจ็บ ป่วยเป็นลมต่างๆ o2 :sad2:
- พี่สวัสดิการ คอยเตรียมและแจกเสบียงทุกอย่าง ข้าว น้ำ ขนม นมเนยต่างๆ (ประชุมเชียร์เหนื่อยแต่อิ่ม) o11
ปีสาม - พี่สต๊าฟหรือว๊ากเกอร์ ควบคุมการประชุมเชียร์ทั้งหมด ออกคำสั่ง ลงโทษ :angry2: และไซโครุ่นน้อง :oni3:
- พี่ปีสามคนอื่นๆ ลงช่วยบางครั้ง :pigangry2:
ปีสี่หรือสูงกว่า - ลงมาเองอาจเหนื่อยทั้งสามชั้นปี :ซูโม่:
อาจารย์ - ลงมาจุดระเบิด สะเทือนทั้งการประชุมเชียร์ :laugh5:
-
สองคนนี้มันจีบกันแปลกๆเนอะ :hao7:
-
ที่บอกว่าไม่ต้องการฮีโร่มันเรื่องจริงไม่ได้เป็นแค่สคริปท์นะ Mr.0062
ชีวิตจริงลุยเดี่ยวมันทำไม่ไหวหรอกไอ้น้อง เอาตรงๆเลยนะ ยิ่งฮีโร่ ยิ่งน่าหมั่นไส้
ออกรับแทนตลอด ผมเองครับ เดี๋ยวผมทำเอง พ่อเป็นยอดมนุษย์ แม่เป็นแคทวูแมนเหรอจ๊ะ(โทษทีหากแรงไป)
สิ่งที่พี่มันต้องการคือความเป็นหนึ่งเดียวของน้อง แค่นั้นจริงๆ
ถ้าน้องมันพร้อมที่จะโชว์ความเป็นยูนิตี้ ถึงจะออกมาไม่ค่อยสวยแต่เชื่อดิ พี่มันไม่ใจร้ายหรอก
แต่แหมตอนท้ายมีบรรยากาศมุ้งมิ้งกันนิดหน่อย อะโด่วววว อิพี่อาทิตย์แอบดอด(?)มาคุยกับว่าที่สามี แต่สุดท้ายโดนน้องมันหยอดกลับ เอ๊ยยยย น้องมันน่ารักมั้ยล่ะ อุตส่าห์บอกความในใจเลยนะเคอะ คุณพี่ขา
-
น่ารัก
-
จีบเถอะ ก้องภพ!! มาขนาดนี้แล้ว จีบพี่ว๊ากสุดซึนเถอะ เค้าเชียร์อยู่นะ
ที่บอกว่าไม่ต้องการฮีโร่มันเรื่องจริงไม่ได้เป็นแค่สคริปท์นะ Mr.0062
ชีวิตจริงลุยเดี่ยวมันทำไม่ไหวหรอกไอ้น้อง เอาตรงๆเลยนะ ยิ่งฮีโร่ ยิ่งน่าหมั่นไส้
ออกรับแทนตลอด ผมเองครับ เดี๋ยวผมทำเอง พ่อเป็นยอดมนุษย์ แม่เป็นแคทวูแมนเหรอจ๊ะ(โทษทีหากแรงไป)
สิ่งที่พี่มันต้องการคือความเป็นหนึ่งเดียวของน้อง แค่นั้นจริงๆ
ถ้าน้องมันพร้อมที่จะโชว์ความเป็นยูนิตี้ ถึงจะออกมาไม่ค่อยสวยแต่เชื่อดิ พี่มันไม่ใจร้ายหรอก
แต่แหมตอนท้ายมีบรรยากาศมุ้งมิ้งกันนิดหน่อย อะโด่วววว อิพี่อาทิตย์แอบดอด(?)มาคุยกับว่าที่สามี แต่สุดท้ายโดนน้องมันหยอดกลับ เอ๊ยยยย น้องมันน่ารักมั้ยล่ะ อุตส่าห์บอกความในใจเลยนะเคอะ คุณพี่ขา
ถูกต้องค่ะ ห้องเชียร์ไม่ต้องการฮีโร่จริงๆ ฮีโร่นี่แหละที่เป็นปัญหาของห้องเชียร์เพราะทำให้แผนที่วางเอาไว้เพื่อปีหนึ่งจะได้เป็นรุ่นเดียวกันอย่างแท้จริง มันเพี้ยนไปหมด
แต่ ทุกห้องเชียร์ก็จะมีฮีโร่โผล่ออกมาได้ตลอดล่ะ
เชื่อเถอะว่าไม่มีใครอยากเป็นพี่ว๊ากหรอก เพราะกว่าจะได้เป็นนี่ต้องซ้อมหนักมากจริงๆ
-
คิดว่าคนเราทุกคน ไม่มีใครอยากถูกเกลียดหรอกนะ
พี่ว้าก แม้จะได้อำนาจในการสั่ง และ ลงโทษน้อง ๆ ได้
แต่ก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาคือถูกน้อง ๆ เกลียด ไปโดยปริยาย
แต่ในเมื่ออยู่ในระบบนี้ และรับหน้าที่มากแล้ว ก็มีแต่ต้องทำให้ถึงที่สุด
ที่สำคัญ สิ่งที่ทำไปต้องไม่สูญเปล่า สิ่งที่ต้องการจะสื่อไปถึงน้อง ๆ ต้องส่งไปถึง
น้อง ๆ น่าสงสาร แต่หน้าที่พี่ว้ากก็น่าเห็นใจนะอยู่เหมือนกันนะ
แต่อย่างที่บอก ทุกอย่างต้องอยู่บนพื้นฐานของเหตุและผล ไม่ใช่จากความรู้สึกส่วนตัว
ครั้งนี้พี่อาทิตย์มีโอกาสได้บอกเหตุผลในการลงโทษก้องภพกับเจ้าตัว
ทำให้ก้องภพเข้าใจซักที ว่าตัวเองไม่ได้มีหน้าที่ออกโรงคอยช่วยเหลือใคร ๆไปซะทุกคน ทุกเรื่อง
ถ้าคน ๆ นั้นไม่คิดจะช่วยตัวเองก่อน หรือทุกคนไม่ร่วมมือร่วมใจกัน แล้วจะให้พี่ว้ากย่อมรับได้ยังไง
ในเมื่อเข้าใจเหตุผลกันอย่างนี้ หวังว่าตอนต่อ ๆ ไป คงจะสู้กันด้วยเหตุผลมากขึ้นนะทั้งพี่อาทิตย์กับน้องก้องภพ
สรุปก้องภพที่ชอบกวนประสาทพี่อาทิตย์นี่ เพราะทฤษฎีแกล้งคนที่ชอบเหรอจ้ะ
ในเมื่อรู้ตัวแล้วว่าชอบพี่อาทิตย์ หวังว่าจะเดินหน้าทำให้พี่อาทิตย์มีใจให้เร็ว ๆ น้า
อยากอ่านฉากหวาน ๆ ของคู่นี้บ้างจัง คงไม่ต้องรอนาน จนพี่อาทิตย์เรียนจบหรอกนะจ้ะ
รอตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียนจ้า :L2: :3123:
-
เราว่าระบบ SOTUS
เนี่ยมันสอนอะไรเราได้หลายอย่างเลยนะ
ฉะนั้นยอมรับซะเถอะ
ว่าพี่ว้ากทุกคน ย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง
ดังนั้นน...
ก้องภพสู้ต่อไป :hao7:
-
:-[
ก้องภพต้องชอบความรุนแรงแน่เลย
-
พว: ออกไป
ปน: ออกไม่ได้ครับ!
พว:ทำไม? !?
ปน:ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ ใช้ลมหายใจร่วมกับพี่ครับ!
>\\\\\\\<
-
อ้ากกกกกกกกชอบก้องภพสู้ๆ :katai2-1:
-
เหตุผลไรหราก้องภพ...คึคึคึ
:hao3:
-
แฟนคลับพี่อาทิตย์อยุ่นี้ค่ะ ชูป้ายไฟ
เราไม่เคยเจอพี่ว๊าคแบบพี่อมทิตย์หรอกนะ เพราะคณะเราคนน้อย
พี่ว๊ากถ้าอยากกดดันก็พูดดีๆ มีว๊ากบ้าเป็นครั้งคราว และก็เล่นกับรุ่นน้องด้วย
ขนาดตอนจะกดดันยังมีถาวว่ามีใครไม่ไหวบ้างเป็นระยะๆ
ทุกคนก็ชอบพวกพี่เค้าหมดนะ เราก็ว่าพี่เขาใจดี
-
เอาแล้วไงล่ะ พี่ว้ากอาทิตย์โดนเอาคืนไปหนึ่งดอก
จุกอกเบยล่ะสิ 5555 :m20: :laugh:
-
:katai5: :katai5:
น้องปีหนึ่งก็แอบร้ายนะคะ แค่อยากแกล้ง น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก~
-
:hao7: :hao7: เตรียมกระโดดหอเมื่อระเบิดลง55+ เราเกือบขาหักได้ยินเสียงสัญญาณไฟไหม้วันระเบิดลงหอตกใจเกือบกระโดดชั้น4ดีว่าเพื่อนจับทัน
-
ท่าทางนายว๊อนท์มาโซเองนี่หว่า
ชิมิก้องภพ :ruready
เอาใจช่วยให้ได้รุ่นเร็วๆ
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
-
ไอ้พี่ว๊ากอาทิตย์นี่มันดุไปป่าว :hao7:แต่ฟังเหตุผลแล้วมันก็จริงอ่ะนะ
ดุๆโหดๆแบบนี้จะรอดูวันที่โดนน้องปีหนึ่งรุกจะเป็นยังไงหนอ
-
แอร๊ยยยยยยยยน่าร๊อคอะ
-
แค่อยากแกล้ง....อั๊ย!!!!...เขิน>////<
(อาทิตย์:มันเลยวัยป้าแล้วนะ)
-
:pighaun:
-
อาทิตย์น่ารักไปปป
แกล้งคนที่ชอบ
โอ้ยย เขินเลยอ่ะ >/////<
-
เค้าชอบเรื่องนี้ ตรงสเป็กทุกอย่างเลย :กอด1:
-
แกล้งเพราะรักใช่ป่ะอาทิตย์ :z2:
-
เมื่อไรเค้าจะดีกันล่ะเนี่ย ดูแล้วคงต้องลุ้นกันนานอยู่ 555
-
รอรอรอรอรออรอรอรอรอ :hao7: :mew1: :z2: :impress2: :katai5:
-
ง้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
Finnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn
-
ก็แค่อยากแกล้วอะ :m14: มีไรปะ
ทั้งคู่เลย 555
-
เค้าจะรักกันตอนไหนนะ
-
พี่ว้ากใจร้าย แต่เค้าจะสอนเราไหในตัว ถึงจะด่าจะว่าแต่พี่ว้ากก้รักน้องๆทุกคนนะ อิอิ!!
-
:hao6: :oni1: :oni1: :heaven :heaven :heaven
-
เป็นเรื่องที่ให้เข้าใจพี่ว๊ากกกกก สินะ :katai5: ก็เข้าใจนะก็เคยโดนว๊ากแต่ก็คิดว่าเค้าก็คนๆธรรมดา
ลับหลังก็ต้องใจดีๆอยู่แล้ว(ต้องอมน้ำตาลในปากขณะอ่านหน่อย)
>นึกว่าพี่อาทิตย์จะ"แอบ"สั่งทำป้ายชื่อให้ก้องภพใหม่ซะอีกอ่ะ :ruready แต่ก็ไม่เป็นไรได้ส้มมากิน :hao3:
>คุณพี่อาทิตย์นี่ก็คงจะหล่อน่ารักมากๆเลยนะว๊ากๆว๊ากกกก ก้องภพยังชอบได้อ่ะ อื้มหื้ม :katai2-1:
ภาษาดีมากๆเลยจ้าต้องขอชมอีกที o13 รอตอนต่อไปจ้า เมื่อใหร่เค้าจะสป๊ากกกก กันน้าาาาาาาาาา
-
ก้องภพเก่งมาก
-
แค่เห็นชื่อคนแต่งก็รีบเข้ามาอย่างไว 555 เรื่องนี้ถูกใจมากก
ติดตามผลงานเสมอๆ เพราะคนแต่งไม่เคยทิ้งกัน ลงสม่ำเสมอมาก
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 7 : ไม่ว่าเมื่อไรพี่ว้ากก็ยังคงเป็นพี่ว้าก
“ป้าครับ กะเพราไก่ไข่ดาวจานหนึ่งครับ”
อาหารสิ้นคิดถูกสั่งโดยไม่ผ่านสมองของนายอาทิตย์ เพราะตอนนี้เขาไม่อยากจะใช้พลังงานอะไรให้เปลืองแรง หลังเพิ่งเสร็จจากการรับน้องมาหมาด ๆ ซ้ำยังเป็นวันออกภาคสนามด้วย ทำให้นอกจากจะเหนื่อยตะโกนดุน้องแล้ว ยังต้องเหนื่อยตามคุมน้องวิ่งรอบสนามอีก แต่จะเอาผิดกับใครไม่ได้ ก็เพราะเขาเป็นคนสั่งลงโทษเองทั้งนั้น
...เอาจริง ๆ การเป็นพี่ว้ากก็ไม่สนุกหรอกครับ ต้องมาตะคอกเสียงใส่จนเจ็บคอ ยืนปั้นหน้าซีเรียสจริงจังจนกล้ามเนื้อแทบตายด้าน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะมันเป็นไปตามบทบาทที่กำหนดเอาไว้ ถึงบางครั้งจะดูเหมือนใช้อำนาจในทางรุนแรงเกินไป ทว่าสุดท้ายแล้ว คนที่แบกรับความรับผิดชอบทุกอย่างก็คือพี่ว้ากอยู่ดี
...เข้าทำนอง ‘น้องเหนื่อย พี่ต้องเหนื่อยกว่า’ ....นี่แหละครับคือสัจธรรมที่พี่ว้ากทุกคนจะต้องยอมรับ
ด้วยเหตุนี้ พอเลิกกิจกรรมว้ากน้องปุ๊บ เฮดว้ากอย่างอาทิตย์จึงต้องเร่งหาของมาใส่ท้องเติมพลังเป็นการด่วน เขาตรงดิ่งกลับหอ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นง่าย ๆ แล้วลงมาหาของกินใกล้ ๆ ในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม ซึ่งถือเป็นช่วงไพร์ทไทม์ มีนักศึกษามากันเยอะจนแทบล้น แค่ร้านขายน้ำก็เห็นคิวยาวเหยียดเป็นหางว่าว เขาเลยต้องสั่งล่วงหน้าไว้ก่อน ถึงค่อยเดินมาหาร้านขายอาหารซึ่งอยู่ติด ๆ กัน โชคยังดีที่เขาหาโต๊ะว่าง ๆ เป็นโต๊ะสุดท้าย แถมมีหนังสือพิมพ์วางไว้อ่านฆ่าเวลารอซะด้วย
...แหม...พอดีเลย ขอถือโอกาสอ่านสักหน่อย รู้สึกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยติดตามโลกภายนอกสักเท่าไร ...เช้ามาก็ตื่นไปเรียน ตกเย็นว้ากน้อง ดึก ๆ วางแผนประชุมต่อ ชีวิตวนเวียนอยู่แค่นี้ ...ถ้ามีอุกาบาตรพุ่งชนแถวอเมริกา เชื่อเถอะว่าเขาก็ยังคงไม่รู้หรอก
อาทิตย์เปิดกางหนังสือพิมพ์อัพเดทข้อมูลใส่สมองไปอย่างไม่สนใจใคร ตามองตัวหนังสือไป หากหูกลับได้ยินเสียงถามสั้น ๆ
“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ เชิญตามสบายเลย”
เขาตอบกลับอย่างไม่คิดจะเงยหน้ามามอง เพราะมัวจดจ่ออยู่กับข่าวดาราที่เพิ่งเลิกกัน ...ก่อนหน้านี้ก็พอจะเห็นอยู่แล้วว่าร้านคนเยอะ แบ่ง ๆ กันนั่งบ้างไม่เป็นไรหรอก เขาเองก็มาคนเดียวด้วย ซึ่งอีกฝ่ายเองก็ทำตามคำอนุญาต นั่งลงยังฝั่งตรงข้ามโดยไม่ลืมคำขอบคุณ
“ขอบคุณครับ พี่อาทิตย์”
“อืม ไม่เป็นไร”
อาทิตย์เอ่ยแบบไม่ถือสา ก็คนเป็นพี่ต้องรู้จักมีน้ำใจให้น้องเป็นธรรมดา ...เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ...แล้วมันรู้จักชื่อเขาได้ยังไงวะ?
ความสงสัยสะกิดใจ ส่งผลให้อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์โดยฉับพลัน แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นแขกที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชัด ๆ เต็ม ๆ
แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษา หรือ เสื้อคณะกางเกงวอร์มอย่างที่เห็นประจำ แค่สวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นง่าย ๆ เหมือนกับเขา แต่สถานะนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปตามเครื่องแต่งกาย เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นพี่ว้าก และคู่สนทนาก็เป็นแค่เด็กปีหนึ่ง
...ไม่ใช่ปีหนึ่งธรรมดาด้วย แต่เป็นปีหนึ่งที่ชอบหาเรื่องปีนเกลียวเขาทุกครั้ง
…0062 ก้องภพ!
“คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!”
อาทิตย์ลุกขึ้นพรวดตะคอกถามเสียงโหด รีบตีหน้าขึง สวมบทโหดของเฮดว้าก ใจนึกโทษตัวเองที่ไม่ระวัง ดันเผลอหลุดลืมตัวออกไปซะได้ หากคนถูกถามกลับไม่มีสีหน้าแปลกใจซ้ำยังตอบมาด้วยท่าทีงง ๆ
“อ้าว...ก็เมื่อกี๊พี่เพิ่งบอกให้ผมนั่งได้นี่ครับ แล้วอีกอย่างตอนนี้คนก็เต็มร้านแล้วด้วย”
ประโยคหลังทำให้คนฟังต้องกวาดตามองไปรอบร้าน ซึ่งก็เป็นจริงดังว่า เพราะทุกโต๊ะมีคนนั่งเต็มหมด แต่ถึงยังไงการปล่อยให้น้องปีหนึ่งมานั่งร่วมโต๊ะกับตัวเอง มันก็โคตรจะเสียเกียรติในฐานะเฮดว้าก อยากจะด่าไล่ให้มันออกไปจากร้าน สักคำ ทว่าเสียงของป้าร้านขายข้าวกลับดังขัด
“โทษทีนะลูก วันนี้คนเยอะเลย นั่งด้วยกันไปก่อนได้มั้ย”
คงเป็นเพราะป้าอาจได้ยินประโยคที่เขาถาม หรือเพราะสังเกตเห็นหน้าตาบอกบุญไม่รับของเขา แกเลยรีบเข้ามาช่วยพูดไกล่เกลี่ยสถานการณ์ ซึ่งท่าทีเกรงใจนั้นทำให้เขาต้องหุบปากเงียบ
...ไอ้เขาก็เป็นขาประจำของร้านนี้อยู่แล้วด้วย และป้าแกก็ใจดีชอบตักข้าวแถมมาให้เยอะอยู่บ่อย ๆ จะให้เขามาแสดงความถ่อยต่อหน้าป้ามันก็คงดูไม่ดีเท่าไร
อาทิตย์จึงตัดสินใจทรุดตัวนั่งลงที่เดิมแม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก หน้าบึ้งตึง ปิดปากเงียบนิ่งสนิท ปล่อยให้ป้าหันไปถามคนนั่งตรงข้าม
“แล้วนี่พ่อหนุ่มสั่งข้าวรึยังจ๊ะ”
“อ้อ...ยังครับ ผมขอข้าวไข่เจียวหมูสับแล้วกันครับ”
“ได้จ๊ะ รอแป๊บนะ เดี๋ยวป้าทำมาให้”
เจ้าของร้านเดินหันหลังรีบไปทำตามออเดอร์ หากพอคล้อยหลังป้าไปแล้ว คนที่เงียบอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะออกมาด้วยน้ำเสียงดูถูก
“หึ ข้าวไข่เจียว กินอะไรเป็นเด็กอนุบาล”
ประโยคเปิดประเด็นพร้อมรบ ทำให้ก้องภพรู้ว่าอีกฝ่ายคงเก็บความไม่พอใจมาระบายออกทางนี้แทน และด้วยสถานะที่เป็นได้แค่น้องปีหนึ่งจึงไม่มีสิทธิตอบโต้อะไรได้ พี่ว้ากถามอะไรก็ต้องพูดตามความจริงไปอย่างนั้น
“คือ...ผมไม่ค่อยชอบกินเผ็ดน่ะครับ”
“ห่ะ! โตเป็นควายแล้วยังกินเผ็ดไม่ได้อีก แม่งโคตรตุ๊ด!”
ถ้อยคำถากถาง พร้อมแววตาเยาะเย้ย ส่งตรงมาแบบไม่ปิดบังจนคนถูกเหน็บแทบเสียศูนย์
หึ...ช่วยไม่ได้นะ อยากนั่งโต๊ะเดียวกับเขาก็ต้องทนเล่นประสาทเนี่ยแหละ ถูกเขาจิกกัดไปตลอดมื้อ ดูสิว่ามันจะกินข้าวได้อร่อยมั้ย อย่าลืมว่าโต๊ะนี่ใครใหญ่สุด แค่อาหารที่สั่งก็รู้แล้ว ต้องลูกผู้ชายแมน ๆ แบบเขานี่ถึงจะชนะสมศักดิ์ศรี กระจอกหน่อมแน้มแบบมันไม่มีทางจะสู้เขาได้หรอก
...โด่...นึกว่าจะแน่ซะแค่ไหน ที่แท้ก็แค่ไอ้อ่อน แม่งสะใจจริง ๆ โว้ยย! ฮ่าๆๆ
“น้องค่ะ นมเย็นปั่นได้แล้วค่ะ”
...ฉิบหาย กูลืม
เสียงเรียกจากพี่ร้านขายน้ำที่ถือนมปั่นสีชมพูหวานจ๋อยมายื่นให้หนุ่มตาคม ซึ่งบัดนี้หน้าเริ่มซีด รีบละล่ำละลักร้องปฏิเสธเสียงหลง
“เฮ้ย! ผิดโต๊ะเปล่าพี่ ผมไม่ได้สั่งนะครับ”
“ไม่ได้สั่งได้ยังไงคะ ของน้องเนี่ยแหละค่ะพี่จำได้ แหม...ซื้ออยู่ทุกวันอย่ามาอำพี่หน่อยเลย"
...ชัดเจน
เป็นคำอธิบายปิดทางของคนคิดแบบไม่สามารถแก้ตัวอะไร ทำได้แค่นั่งอึ้ง มองเด็กปีหนึ่งฝั่งตรงข้าม หันไปรับเครื่องดื่มจากพี่คนขาย
“ส่วนของน้องกาแฟเย็นนะคะ”
“ใช่ครับ ขอบคุณครับ”
ก้องภพวางแก้วกาแฟเย็นลงบนโต๊ะ เคียงคู่กับนมเย็นปั่นสีชมพูหวาน เขาเห็นแววตานั่นเป็นประกายคล้ายนึกขำ ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงง่าย ๆ แต่บาดลึก
“ผมเพิ่งรู้นะครับว่าพี่ว้ากชอบกินนมเย็น”
“ไอ้…!!”
อาทิตย์สบถออกไปเพียงแค่นั้น ด้วยจนปัญญาจะสรรหาคำด่าใด ๆ เพราะตอนนี้รู้สึกว่าหน้าตัวเองแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงจนเก็บประกอบไม่ทัน
...หมดกัน จบสิ้นแล้วภาพลักษณ์ อุตส่าห์เก๊กเท่ห์มาดเข้มมาตลอดเสือกมาตายน้ำตื้น ...ทำไมครับ มีปัญหาเหรอ พี่ว้ากชอบกินนมเย็นผิดกฎข้อไหนวะ ก็นมเย็นมันอร่อย ...หวาน ๆ กินแล้วสดชื่น เขาเลยชอบสั่งเป็นเมนูโปรดเวลาเหนื่อย ๆ แค่นั่นเอง ปกติมีเจ้าประจำอยู่ที่โรงอาหารของมหาลัยด้วยซ้ำ แต่เพราะมีตำแหน่งพี่ว้ากคล้องคออยู่ เลยต้องตัดใจไว้ก่อน กลัวน้องปีหนึ่งมาเห็น มันจะไม่เข้ากับคอนเซปต์ลุคดิบเถื่อนอย่างเขาได้
แต่วันนี้ดวงความซวยเขาคงถึงฆาต สิ่งที่กลัวไว้ดันเป็นจริง แถมคนเห็นยังเป็นไอ้เด็กปีหนึ่งที่เขาไม่อยากให้มันรู้ที่สุดด้วย
....แม่งเจ็บใจโว้ยยยย!!
ความแค้นสุมอกของลูกผู้ชายชื่อว่าอาทิตย์ อยากจะยกนมเย็นคว่ำใส่คนแซวให้รู้แล้วรู้รอด แต่ยังไม่ทันทำตามอย่างใจนึก บางอย่างกลับแทรกขึ้นมาขัดจังหวะ
“ข้าวไข่เจียว กับกระเพราไก่ไข่ดาวได้แล้วจ๊ะ”
ป้าเจ้าของร้านยกจานข้าวที่เพิ่งทำเสร็จร้อน ๆ มาเสิร์ฟ เขายื่นมือไปรับจานกระเพราไก่ไข่ดาวของตัวเอง แต่ฉับพลันนั้นความคิดบางอย่างกลับแว๊บเข้ามาในหัว และเป็นความคิดที่ทำให้อาทิตย์ต้องรีบร้องสั่งฝ่ายตรงข้าม
“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งกิน!”
ก้องภพหยุดมือที่กำลังจะหยิบช้อน มองคู่สนทนาซึ่งกระแอมไอ วางมาดนิ่งสวมวิญญาณเฮดว้าก แล้วพูดเกริ่นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ ผมจะขอสอนอะไรคุณสักอย่าง... คุณรู้ใช่มั้ยว่า กว่าจะเป็นข้าวได้สักจานให้เรากินมันยากลำบากแค่ไหน”
“รู้ครับ”
ก้องภพพยักหน้าตอบกลับ แม้จะยังไม่เข้าใจในประเด็น แต่ลางสังหรณ์ของเขาร้องเตือนว่าอีกฝ่ายเริ่มวางแผนอะไรบางอย่างกับเขาอีกแล้ว และก็เป็นจริงตามคาด เมื่ออาทิตย์เริ่มลากเข้าสู่บทสนทนาต่อ
“ผมอยากให้คุณแสดงความสำนึกในบุญคุณของข้าวให้ผมดูหน่อย คุณท่องบทสวดมนต์ก่อนกินข้าวได้มั้ย”
“ได้ครับ”
อาทิตย์ลอบยิ้ม ก่อนจะเอ่ยคำชี้ชะตาตัดสิน
“งั้นท่องให้ผมฟังตรงนี้ดัง ๆ ให้เท่ากับที่คุณสำนึกถึงบุญคุณของข้าวทุกเม็ด”
ก้องภพนิ่งตะลึงฟังคำสั่งที่ไม่ต่างไปจากบทลงโทษ เพราะอย่าลืมว่าตอนนี้เขาอยู่กลางร้านอาหารซึ่งคนนั่งกันเต็มโต๊ะ การที่อยู่ ๆ มีใครสักคนท่องบทสวดขึ้นมาย่อมต้องตกเป็นเป้าสายตาอยู่แล้ว มิหนำซ้ำยังถูกบังคับกลาย ๆ ว่าจะต้องท่องเสียงดังอีก
กระนั้นคนออกคำสั่งกลับไม่มีท่าทีเดือดร้อน แถมยังยิ่งเร่ง
“เอ้า! มัวรออะไร ทำไปสิ! หรือคุณสำนึกบุญคุณข้าวได้แค่นี้!”
คำพูดมาพร้อมกับแววตาท้าทายของอาทิตย์ คล้ายวัดใจว่าจะกล้าหรือไม่กล้า
...ก้องภพใช้เวลาตัดสินใจแค่เสี้ยวนาที เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนเปล่งเสียงออกมาตามคำขอ
“ข้าวทุกจานอาหารทุกอย่าง! อย่ากินทิ้งขว้างเป็นของมีค่า! ผู้คนอดอยากมีมากหนักหนา! สงสารบรรดาเด็กตาดำ ๆ!!”
ทุกคนในร้านต่างหันมามองคนตะโกนด้วยความอึ้ง มีบางส่วนที่มองด้วยความมึนงงอย่างไม่เข้าใจว่าอยู่ ๆ จะมีใครมาสงสารเด็กตาดำ ๆ อะไรกันตอนนี้ ...ดีไม่ดี ฟังไปเหมือนถูกแอบด่าลอย ๆ เลยมีคนแอบหันไปนินทาซุบซิบ เหลือบสายตามองก้องภพอย่างไม่พอใจ โดยไม่รู้สาเหตุเลยว่า อีกฝ่ายทำไปเพราะสำนึกในบุญคุณข้าวล้วน ๆ
ยกเว้นแค่อาทิตย์เพียงคนเดียวที่แอบหัวเราะขำอย่างสะใจ เมื่อแผนการแกล้งประสบผล แต่แผนของเขายังไม่หมดแค่นี้ง่าย ๆ เพราะเขารีบดึงจานข้าวไข่เจียวของคนซึ่งกำลังจะตักกินให้ออกห่าง
“อ่ะ...เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งกิน...จานนี้ของคุณต่างหาก”
กระเพราไก่ไข่ดาวถูกเลื่อนมาแทนข้าวไข่เจียว จนก้องภพต้องถามงง ๆ
“เอามาให้ผมทำไมครับ”
“ก็เห็นคุณสำนึกบุญคุณข้าวขนาดนี้ ผมเลยอยากให้คุณกินข้าวเยอะ ๆ ดูสิ...จานนี้มีทั้งผัดกระเพราทั้งไข่ดาวด้วย คุณจะได้กินอิ่ม ๆ ไง ทำไมครับ...หรือคุณไม่คิดจะรับน้ำใจของผมเหรอ”
ความหวังดีที่นาน ๆ จะได้รับสักที แม้จะเป็นในรูปแบบแปลก ๆ แต่ก้องภพก็ไม่มีสิทธิค้าน เขาจึงต้องยอมรับจานที่เปลี่ยน ก้มลงกินข้าวกระเพราโดยไม่ปริปากบ่น
...ไม่เห็นเป็นไร มื้อนี้ไม่กินไข่เจียวก็ได้ จะกินอะไรเขาก็ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว แถมไอ้ผัดกระเพรานี่ก็ได้เยอะจริง ๆ จนไม่น่าเชื่อว่าอีกคนจะยอมเปลี่ยนกับเขา แล้วยิ่งน่าประหลาดใจเข้าไปอีกที่ยังมาชวนเขาคุยด้วยท่าทีเป็นมิตร
“อร่อยมั้ยครับคุณ”
“อร่อยครับ”
“เหรอ แต่ผมว่าป้าเขาชอบทำอ่อนเค็มนะ ผมช่วยปรุงให้ใหม่เอามั้ย”
ยังไม่ทันที่ก้องภพจะตอบ คนอาสาก็รีบเปิดถ้วยพริกน้ำปลา ตักใส่จานข้าวแบบไม่ถามเรื่องสุขภาพคนกินสักคำ และจากปริมาณในช้อนเห็นชัดเจนเลยว่าอีกฝ่ายไม่เน้นน้ำปลา แต่เน้นพริกเต็ม ๆ สองช้อนโต๊ะ จนจานข้าวผัดกระเพราแดงเถือกเหมือนข้าวผัดพริก
“ทานให้อร่อยนะครับ”
ปิดท้ายด้วยเสียงสุภาพอย่างหาได้ยากของเฮดว้าก แต่ไม่รู้ว่าทำไมก้องภพถึงรู้สึกว่ามันน่ากลัวกว่าเสียงโหด ๆ หลายเท่า เพราะเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง และจากการมองดูปริมาณพริกในจานแล้ว มันคงเป็นการแกล้งที่เจ็บแสบกว่าครั้งไหน ๆ
...และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาทำได้ คือ ต้องก้มหน้ารับชะตากรรม
คนไม่ชอบกินเผ็ดตักข้าวกระเพราขึ้นมาอย่างลังเลเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจหลับตาใส่เข้าปากส่ง ๆ เพียงแค่เคี้ยวหมดคำแรก ความเผ็ดจี๊ดก็แล่นเข้าสู่สมอง จนต้องรีบหันไปหยิบแก้วกาแฟเย็นของตัวเองเปิดฝายกดื่มอึก ๆ รู้สึกชาไปทั่วทั้งปากและลิ้น แสบจนน้ำตาเล็ด
ตรงข้ามกับคนอีกฝั่งซึ่งนั่งกินข้าวไข่เจียวไปพลาง ดูดนมเย็นไปพลาง พร้อมกับลอบมองคนที่กินข้าวคำน้ำคำด้วยความสะใจ
...ใช่ อาทิตย์ยอมรับว่าเขาจงใจแกล้งไอ้เด็กปีหนึ่ง แม้จะดูเหมือนเป็นการใช้อำนาจเฮดว้ากในทางไม่ชอบ แต่เขาบอกแล้วว่ายังไงสถานะระหว่างเขากับมันก็ไม่เปลี่ยน เพราะมันยังเป็นรุ่นน้องที่มีคดีแค้นกับเขาอยู่ โทษฐานที่บังอาจชอบปีนเกลียว แถมยังชอบพูดบ้า ๆ บอ ๆ เหมือนคราวที่แล้วที่มันสงสัยว่าเขาแกล้งมันทำไม ตอนนี้เขาเลยแสดงออกให้เห็นชัด ๆ เลยว่า...
...เขาแกล้งมันด้วยความสะใจล้วน ๆ โว้ยยย!
TRRRRRRR!!
เสียงสั่นในกระเป๋าดังขัดความคิด อาทิตย์หยิบโทรศัพท์ออกมามองชื่อเพื่อนบนหน้าจอ กดรับ แล้วกรอกเสียงลงไปตามสาย
“ฮัลโหล ...อืม มีอะไร ...อ้อ กำลังกินข้าวอยู่ ...ห่ะ ให้เข้าไปตอนนี้เลยเหรอ เออได้ ๆ เดี๋ยวตามไป”
เขาวางสายลง ตักข้าวที่เหลืออยู่สามคำสุดท้ายเข้าปากจนหมด ก่อนลุกขึ้นโดยไม่ลืมหันไปสั่ง
“ผมต้องไปแล้ว ส่วนคุณกินให้หมดห้ามเหลือเด็ดขาด สำนึกบุญคุณข้าวตามที่พูดด้วยนะครับ”
เฮดว้ากยักคิ้วกวน ๆ ปิดท้ายพร้อมคำขู่ ทิ้งคนที่เพิ่งกินข้าวได้ยังไม่ถึงครึ่งจานไว้อยู่อย่างนั้นตามลำพัง
และทันทีที่อีกฝ่ายเดินจากไป ก้องภพถึงค่อยถอนหายใจอย่างปลง ๆ
.....ก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้ว่าต้องโดนแกล้ง แต่เขาก็ยังชอบเอาตัวเข้าไปเสี่ยงทุกที อยากจะโกรธอีกคนแรง ๆ บ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยทำได้ อาจเพราะต้นเหตุมันมาจากเขาที่ชอบไปแหย่ก่อนทั้งนั้น เฮดว้ากจะมาเอาคืนกันทีหลังก็ไม่เห็นแปลกอะไร
เขาก้มลงมองจานข้าวกระเพราที่พริกเหลืออยู่เต็ม ทั้ง ๆ ที่ทิ้งไปตอนนี้ก็ได้ เพราะยังไงเจ้าตัวก็ไม่กลับมาดูอยู่แล้วว่าเขากินหมดหรือเปล่า ทว่าสุดท้ายเขาก็ยังคงรักษาสัญญาตักข้าวกระเพราเผ็ดๆ นั่นเข้าปาก ฝืนกินไปให้หมด ๆ ซึ่งกว่าจะหมดได้ปากเขาก็บวมแดง เผ็ดชาจนแทบไร้ความรู้สึก
“ป้าครับ คิดตังค์ด้วยครับ”
ก้องภพเรียกป้าคนขายที่เพิ่งเดินผ่านเอาข้าวไปเสิร์ฟให้เก็บเงินที่โต๊ะ แต่อีกฝ่ายกลับมีท่าทีงง ๆ ก่อนอธิบายคำพูดที่ทำให้คนฟังนึกสะดุด
“อ้าว...ก็เมื่อกี๊คนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันเขาจ่ายให้แล้วนี่จ๊ะ”
...คนนั่งโต๊ะเดียวกับเขาจ่ายให้แล้ว?
เมื่อกี๊มีแค่คนเดียวที่นั่งกับเขาแค่คนเดียว ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า...
เขารีบยั้งความคิดไว้ ลุกขึ้นเดินออกจากร้านขายข้าว ตรงไปยังร้านขายน้ำปั่นที่อยู่ติด ๆ กันไม่ไกล แล้วถามพี่ที่กำลังกดเครื่องปั่นน้ำผลไม้
“พี่ครับ ค่ากาแฟเย็นของผมเท่าไรครับ”
“อ้อ ไม่ต้องหรอก น้องคนที่สั่งนมเย็นเขาจ่ายให้แล้ว”
....คำพูดเหมือนเดิมกับที่เคยได้ยิน ช่วยคลี่คลายข้อสงสัยในใจบางอย่างลง
ความจริงเขาตั้งใจจะสั่งน้ำมากินแก้เผ็ด แต่พอฟังแบบนี้ อยู่ ๆ เขาก็เกิดเปลี่ยนใจ เมื่อนึกถึงหน้าใครบางคน
“งั้นผมขอนมเย็นอีกแก้วครับ”
ก้องภพยืนรอเพียงไม่นานเครื่องดื่มสีสวยก็ถูกยื่นมาให้ เขาจ่ายเงินเรียบร้อย จัดการชิมรสชาติของนมเย็นสีชมพู
...อย่างที่คิด ...มันไม่ได้ช่วยคลายความเผ็ดลงเลยสักนิด แต่อย่างน้อยเขารู้แล้วว่า ทำไมเขาถึงโกรธอีกคนไม่ลงสักที
...นั่นก็คงเป็นเพราะ ...เขาแพ้ความหวาน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มีคนถามว่าไม่นับคะแนนไฟท์กันแล้วเหรอ
จริง ๆ ถ้าสังเกตดูมันก็มีแทรกอยู่ในทุกตอนอยู่แล้วค่ะว่าใครแพ้ใครชนะ
ถ้าเหมือนมวยก้องภพก็คงเป็นหมัดต่อยตรง ๆ แรง ๆ
แต่ของพี่อาทิตย์นี่เขาจะแย๊บเบา ๆ แต่โดนจุดให้ก้องภพเซตลอดเหมือนกัน
สรุปแล้วก็ยังไม่มีใครกินกันลงอยู่ดีค่ะ กองเชียร์คงต้องรอลุ้นต่อไปเอาเองว่าใครจะแพ้น็อค ฮ่าๆ :laugh:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีมาให้อยู่เรื่อย ๆ นะคะ
มีหลายคนเล่าเรื่องการรับน้อง การถูกว้ากของตัวเองให้ฟังด้วย
ชอบนะคะ อ่านเพลิน ๆ ทำให้รู้ว่าแต่ละที่ถึงจะต่างกัน แต่ก็มีรูปแบบบางส่วนคล้ายกันอยู่บ้าง
ใครอยากเล่าอีกก็ยินดีรับฟังค่ะ เผื่อเป็นไอเดียเอาไปต่อยอดต่อด้วย (อันนี้จุดประสงค์แอบแฝง)
ดีใจที่ยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมค่ะ
:-[
BitterSweet
-
โอย
เขากรุบกริบกันดีจริงๆเลยนะคู่นี้ อิอิ
-
:mew3: กรี๊ดด แพ้ความหวานน
-
พี่อาทิตย์หวานเหมือนนมเย็นนี่เอง
-
แพ้ความหวานนนนนน
ฮี๊ววววววววววววว
-
ค่อย ๆ รักกันเบา ๅ
-
พี่อาทิตย์โคตรเด็กเลย55555555555
-
กรี๊ดกร๊าด กิ๊วก๊าว มากกกก
ชอบบบบ เวลาแกล้ง? กันไปมา? น่ารักที่สุด
ชอบทั้งพี่ว๊ากทั้งน้องปีหนึ่ง หยอกกันน่ารักขนาดนี้ เค้าฟินเว่อ :mew1:
-
โอ้ยยยยยพี่อาทิตย์ๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันนี้น่ารักอ้าาาาา
เขิน อิอิ
-
เมื่อไหร่จะหวานกันง่าาาา สู้ๆเค้านะหนูก้องงงง o13 :hao7:
-
พี่อาทิตตตตย์ ทำไมน่ารักงี้อ่ะฮรื่ออออTvT
อยากจะบอกว่าฟินมาก ลอยละบิดดดด5555555
รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
:hao7: เค้าน่ารักกันจังนะ
-
ว๊ายๆๆๆ น่ารักจังเลย
แพ้ความหวานหรอจ๊ะก้องภพ กิ๊วๆๆ
-
ในความร้าย ก็มีความห่วงใยแฝงอยู่ ใช่ไหมหลานอาทิตย์ :m12: :m12:
:bye2: :bye2:
-
น่ารักน้อ สู้ต่อไปนะก้องภพ
:กอด1: :L2:
-
เหมือนเราเห็นคนซึน :m12:
-
อร้ายยย แพ้ความหวาน :hao7:
-
แหมม แพ้ความหวาน แต่กินหวาน ระวังเป็นเบาหวานนะจ๊ะ น้องก้องภพ
ถึงตอนนั้นพี่อาทิตย์ไม่ดูแลนะ เพราะเฮดว๊ากค้ำคอ =_= 5555
-
พี่ว้ากหวานตบท้ายนะเนี่ย คริคริ :-[ :-[
-
แปะ
-
ก็ชอบทำแบบนี้แหละน้องก้องภพของเราเลยโกรธไม่เคยลงซักที :m13:
เอาน่าก้องในเรื่องแย่ๆยังมีเรื่องดีๆอยู่ ไม่ใช่? :m12:
-
แหม!!! มันเสี่ยวได้ใจ! :hao6:
-
ชอบๆๆๆๆๆ
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หว๊านนนนนนนนน หวาน เน๊าะ
-
รับน้องเสร็จ กดเฮดว๊ากซะดีไหม :ling1:
-
ตกลงใครจีบใครล่ะเนี่ย เกรียนกันทั้งคู่เลย
-
เราเชียร์พี่อาทิตย์อ่ะค่ะ 555
แต่อ่านแล้วนึกถึงสมัยเป็นเฟรชชี่เลย แล้วก็เรียนวิศวะเหมือนกันด้วย
แต่ละอย่างนี่เจอมาทั้งนั้น โดยเฉพาะวิ่งแล้วต้องร้องเพลงให้เสียงดัง
พี่หลีดก็โหด พี่ว๊ากก็ดุ (แต่หล่อ) พี่ที่ใจดีคือพี่หม่อ และพี่สันทนาการ
แต่พอเราเป็นรุ่นพี่แล้วเราจะเข้าใจว่าทำไม
ส่วนน้องๆเราก็เข้าใจนะ คือมันเข้าใจเหตุผลยากจริงๆ
ก็จะแบบ อะไรนักหนา โดยเฉพาะชั้นทำอะไรก็ไม่เคยถูก
ว่าแต่พล่ามมาเยอะ ยังไม่ได้เม้นท์นิยายเลย 555
เราอ่านตั้งแต่ชุดซีรีย์หวานอมขมแล้วค่ะ แต่ไม่เคยเม้นท์
เราชอบวิธีการเขียนที่คุณค่อยๆเป็นค่อยๆไป คือ มันอ่านแล้วอินเพราะมันอ่านแล้วรู้สึกว่าเรื่องแบบนี่เป็นไปได้นะ
ปล แก้คำผิดด้วยจ้า นิดนึงๆ
ปั่นหน้ายืน - ปั้นหน้ายืน
คาเวลา - ฆ่าเวลา
-
เรื่องนี้แบบทำให้ยิ้มได้ทุกตอนเลย :o8:
-
ฮิ้วววววววววว แหมๆๆ แพ้ความหวาน
พี่อาทิตย์แกล้งน้องหนักตลอดๆ ไอ้น้องก็ทำตามตลอดๆ
พี่อาทิตย์นี่มีมุมน่ารักอยู่ตลอดเลยเนอะ
-
น้องได้เห็น นมชมพูของพี่แล้วสินะ!
-
พี่อาทิตย์ตบหัวแล้วลูบหลังตลอด
-
อยากโกรธพี่อาทิตย์ที่แกล้งน้องนะ
แต่โกรธไม่ลง .. เพราะจ่ายตังค์ค่ากับข้าวให้แล้ว
55555555555 :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด! แพ้ความหวานนนนน~
ประโยคชวนเลี่ยน แต่ได้ใจคนอ่านไปเต็มๆ เลย
พี่อาทิตย์นี่ปากร้ายแต่ใจดี ขี้แกล้งแต่น่าร๊ากกกกกก
เป็นปลื้ม เค้าชอบ อิอิ
-
มาแล้วๆๆ ตอนเจ็ดมาแล้ว
นมเย็นปั่น หมดกันพี่ว๊าก
สมัยเราปีสี่ เพื่อนเรา ผญ เป็นประธานเชียร์ โหดกว่า ประธานว๊ากอีก
ถามจากปีหนึ่ง :)
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงสมะยเรียน :)
-
…0062 ก้องภพ!
นี่อ่านจนจำรหัสได้แล้ว งวดหน้าจะเอาไปแทงหวย 55555555555555
พี่อาทิตย์นี่เข้าทำนองปากร้ายแต่ใจดีอะไรประมาณนั้นป่ะ :katai3:
-
เพราะชีวิตขาดหวานไม่ได้สินะจ๊ะก้องภพ คิกคิก
-
หวานกันจิงๆๆ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7:
-
อ่านตอนนี้แล้วละมุนเลย :-[
-
กรี๊ดด 0062 ก้องภพ ของฉันนน. 55
-
สนุกอ่ะ ชอบมว๊ากกกกกกก
:katai2-1:
-
โอมมมมมม
พี่ว๊ากจงเคะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ถ้าเราเป็นก้องภพนะ ไม่กินมันหรอก ไม่ก็ห่อกลับหอซะเลย คนมันกินไม่ได้ไม่ฝืนหรอก อ๊ากกก :katai1: อยากจะเอาบาทาลูบหน้าอาทิตย์จริงๆ
พี่ว้ากทุกคนมันต้องมีสวิตช์เพื่อนสับระหว่าง "โหมดคนธรรมดา" กับ "โหมดพี่ว้าก" แหงเลย
เพราะเราเคยเจอจริงๆนะ เดินยิ้มมากับเพื่อนแซวเพื่อนเล่นๆ
ทันทีที่น้องทัก พี่แม่งหันมาตีหน้านิ่ง ทำหยิ่งใส่เหมือนเราไม่ได้ยืนอยู่หน้าพี่มัน กับเพื่อนนี่เลิกคุย ประหนึ่งว่าตรูเดินมาคนเดียว
พี่ว้ากถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดในสาตาน้องๆมาก 555 มองยังไงก็ abnormal ว่ะพี่
แถมตอนล่าสุดมันทำให้เข้าใจจริงๆว่าทำไมพี่ว้ากถึงชอบเก็บตัว
เพราะมันปล่อยตัวปล่อยใจ(?)ต่อหน้าน้องๆไม่ได้นี่เอง คึคึคึ
ที่คณะที่เราเคยเรียนนะ น้องไม่เคยเจอพี่ว้ากเลยนอกจากที่ห้องเชียร์
ไม่ว่าจะในคณะ บริเวณหอ ร้านรวงต่างๆ โรงอาหารในคณะ ที่ไหนๆก็ไม่เคยเจอ
พี่เก็บตัวดีมาก ตื่นแต่เช้ามาเข้าห้องเรียนตั้งแต่7โมงนิดๆทั้งๆที่มีเรียนเก้าโมง
ข้าวนี่ต้องฝากเพื่อนซื้อ งานต้องฝากเพื่อนส่ง ถ้าไม่จำเป็นต้องททำด้วยตัวเองก็ฝากเพื่อนหมด
ต้องนอนในคณะ กลับหอไม่ได้ เดี๋ยวน้องเจอ ชีวิตดูลำบากลำบนอย่างกับคนหนีหนี้เลยอะ
เราเคยโดนรุ่นพี่หลอกด้วยนะว่าคนที่เขามาว้ากๆเราน่ะ เป็นคนนอกที่คณะจ้างมา
แบบว่าตอนนั้นในคณะกำลังสร้างตึกใหม่ มีไซท์ก่อสร้าง เขาหลอกว่าจ้างคนงานก่อสร้างมากว้าก
วูบแรกแอบเชื่อเพราะหน้าพี่ว้ากโคตรโจรป่าเลย 555 แบบว่าผมยาวรกรุงรัง หนวดเคราเต็มไปหมด
คิดไปคิดมาก็บอกตัวเองว่าจะบ้าเรอะ เรื่องแบบนี้มันต้องรุ่นพี่ในคณะอยู่แล้ว
แต่ก็ยังถามตัวเองนะ ว่าทำไมเราไม่เคยเห็นหน้าพี่มันบ้างเลยฟระ
ปรากฎว่าทันทีที่จบเชียร์ เจอหน้าพี่มันทุกวัน วันละสามสี่ครั้งเป็นอย่างต่ำ แหม่ ความสามรถพี่ว้ากนี่พิลึกจริงๆ
อย่างที่บอก พี่ว้ากเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดจริงๆ
ปล.ถึงอาทิตย์จะประหลาด แต่น่ารักนะยะ
-
พี่ว้ากเลี้ยงข้าว0062 แระ
:hao3:
-
กรี๊ดดด พี่อาทิตย์ขาา หลงรักคนซึนจัง :-[
-
พี่อาทิตย์น่ารักจริงอะไรจริงงงง >///////<
-
อั๊ยยะ มนต์รักนมเย็นนนนน :z1:
ก้องภพหลงเสน่ห์นมเย็นเเล้วล่ะสิ หุหุ
-
+1 น้องก้องภพ ล้วน ๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao3: :hao3: :hao3:มาแบบเรื่อยๆ :hao4: :hao4: :hao4:
-
พี่อาทิตย์น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ก้องภพหลงรักได้ยังไงกัน :mew1:
-
อ้ายยยยยยย แบบว่าแว๊บมาอ่านที่ เล้าอีกรอบค่า และบทแรกก็ กรี๊ดดดดดด เช่นเดิมกับประโยคนี้ค่ะ
“ผมก็แค่จับพี่ทำเมียครับ!”
อ่านที่เด็กดีก็กรี๊ดไปทีแล้ว แบบว่า น้องก้องภพช่างกล้ามากๆๆๆๆ
-
oh!!! อ่านทันแล้ววว >< ฟินฟุดๆ :hao6: เป็นกำลังใจให้ลงผลงานต่อไปนะค้า ^^ :o8:
-
พี่อาทิตน่ารักเลยค่ะ ชอบๆๆ อยากเห็นฉากหวานๆบ้างจังน้า อิอิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:m1: เอ๊ะอะไรยังไง ความหวานของนมเย็น หรือจะสู้ความหวานของพี่เฮดว๊าก :a9:
-
:katai2-1:
-
อ่านแล้วเลยค่ะ..."แพ้ความหวาน"
พี่ว๊ากกับนมเย็น น่ารักมากมาย ><
-
แพ้ความหวาน เพราะชีวิตขาดหวานไม่ได้ :mew1: :mew1:
-
พี่นมเย็น น้องกาแฟ~
รอตอนต่อไป หุหุ
-
:a5:
ก้องภพกับอาทิตย์จะรักกันไงเนี่ย
-
เขาจพกัดกันอีกนานไหมคู่นี้ แอบลุ้นว่าจะมีตอนหวานๆบ้างไหม
-
เอิ่ม นมเย็นหวานอ่ะ เข้าใจ
แต่ อาทิตย์มันหวานตรงไหนวะค่ะ
แกล้งน้องแบบนี้ไม่สวยนา อาทตย์ ถ้ามันเกิดกินไม่ได้เพราะแพ้พริกข้นมา ชัก แหงกๆๆๆๆ แล้วหนูจะอดมีสามีไม่รู้ตัวนะจ๊ะอาทิตย์จ๋า
-
นมเย็น กับ กาแฟเย็น
ไม่พ้นของ หวาน กับ ขม เลย หุหุ
:mew3:
-
อาทิตย์ขี้แกล้ง
-
น่ารักจัง
-
แกล้งเค้าไว้มากๆระวังโดนเอาคืน
แบบจัดหนักนะอาทิตย์.,,อิอิอิ
-
พี่อาทิตย์ทำเกินไปหรือเปล่า
ก้องภพก็......เกินไปหรือเปล่า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่อาทิตย์สักวันโดนน้องปีหนึ่้งแกล้งจะไม่สงสารมันเลยเชอะ
แกล้งเค้าแล้วทำมาจ่ายตังค์ให้ตลหัวแล้วมาลูบหลัง..ระวังข้างหลังไว้เถอะ5555
-
ทำไมตอนนี้ทำให้เราอมยิ้มได้นะ :-[
อาทิตย์แอบน่ารักนะเนี่ย
ส่วนน้องก้องแพ้ความหวานของอาทิตย์หรือนมเย็นจ๊ะ
-
จริงๆ อาทิตเค้าเป็นคนน่ารักนะ ที่เค้าโหดเพราะน้องก้องก็แหม พูดไปแล้วว่าจะเอาเค้าทำเมีย เค้าก็โหดสิ :hao7:
คุณอาทิต น่าตาน่ารักๆ ทำตัวโหดๆซึนๆแมนๆ แหม๊ะ ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ตอนนี้ได้ กาแฟเย็นกับนมเย็นมากิน หวาน จ๋อยย เบยย อิอิ อร่อยๆ ชอบกินอะไรหวานๆ ขอหวานๆต่อน้าตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ :katai2-1:
-
แพ้ความหวาน อร๊ายยยยยยยยยยยย เขินนนนนนนนน
:o8: :-[
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแอบดีใจเงียบ ๆ ว่า เราไม่ต้องโดนรับน้องแบบนี้
-
ขอคอมเม้นต์ ตอน6
พอฟังเหตุผลพี่ว๊ากแล้วพี่ดูดีขึ้นมาทันตาเลยอ่ะ สุดยอดดดดด แต่ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนนั้น
มันอยู่ที่ประโยคสุดท้าย
อ๊ากกกกกกกกกกก ทำไมเค้าฟิน
ฟินมากกกกก ก้องภพ นายนี่มันสุดยอดดดด
ชอบฟุดๆ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
'ก็แค่อยากแกล้ง' เค้าว่าเราชอบแกล้งคนที่ชอบ
ชอบใช่ม๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะะะะะะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟินนนนนนนนน //ตายเบย
-
ชอบจังเลย พี่อาทิตย์กับน้องก้องภพ ได้เจอกันตอนนอกเวลาว้ากบ้าง
พี่อาทิตย์ก็ดูโก้ะ ๆ นะเนี่ย แหม จำเสียงฮีโร่ก้องภพไม่ได้เหรอจ้ะ
ที่จริงเสียงก้องภพน่าจะตามหลอกหลอนพี่อาทิตย์เลยด้วยซ้ำนะ
ว่าแต่พี่อาทิตย์จะเข้มไปไหน นอกเวลาก็ผ่อนคลายบ้างเถอะน้าพี่
อาหารที่สั่ง บ่งบอกความเป็นลูกผู้ชายได้เหรอเนี่ย เพิ่งรู้แฮะ
แล้วนมเย็นปั่น มาจากไหนพี่อาทิตย์ :pigha2:
ก้องภพ กว่าจะรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็สายไปซะแล้ว โถ ๆ ปากบวมเลยอ่ะ
ทั้งที่รู้ว่าต้องโดนแกล้งก็ยังมาให้แกล้ง โดนแกล้งก็โกรธพี่อาทิตย์ไม่ลงอีก ตกลงนายเป็นมาโซฯใช่มั้ย
แต่ยังไงพี่อาทิตย์ของเราก็ยังใจดี เลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำแหละนะ
น้องก้องภพ แพ้ความหวาน เลยเริ่มหลง โหดซ่อนหวาน อย่างพี่ว้ากของเราซะแล้วใช่มั้ยล่ะจ้ะ :o8:
รอตอนต่อไปน้า ขอบคุณค่า :กอด1: :L2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อยากบอกว่าสนุกมากกกกกกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อาทิตย์หวานละมุน
ก้องภพหวานปนขม
แต่ก็เข้ากันได้นะ :mew1:
-
ไล่มาตั้งเเต่ตอนที่1 <<อีกเเล้ว
สนุกมากค่ะ ชอบมากๆเลย o13 o13
-
แพ้ความหวาน ฮ่าๆ :hao7:
-
ฮุฮิ แพ้ความหวานนนนนนน
-
o13
-
สนุกอะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยอยากให้รักกันเร็วๆๆอยากให้ก้องภพเอาคืนอาทิตย์อ่ะขี้แกล้งเกิ้นนนนนนนนนนน
-
โอ้ย น้ำตาลขึ้นตาลามมาถึงใจแล้ว!
-
เชียร์อาทิตย์ฮับ!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงก็ไม่ชอบให้อาทิตย์ใช้ความเป็นพี่ว๊ากแกล้งก้องภพอยู่ดี
ไบแอสสสสส - -: เครียด
จะอ่านสุนกไหมเนี่ยกู ฮ่าๆ
ขอบคุณนะครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ขอกรี๊ดรัวๆ ให้ดังกว่าเสียงพี่ว้ากทั้งทีม ดังกว่าพี่สันสอนร้องเพลงเชียร์ กรี๊ดดดดดดด :katai4: :katai4: :katai4:
มันก๊าวใจมากค่ะ ฮือออ กรี๊ดกร๊าดในทวิตเตอร์มาได้ซักพัก จนลืมๆไปแล้วเพราะโดนกระแสคู่อื่นกลบชนิดรายวัน เดี๋ยวเด็กศิลป์เด็กวิทย์มั่งละ เดี๋ยวก็จุฬาอุเทน มธ.ตลาดไท บลาๆๆ
ไม่นึกว่าจะมีเป็นเรื่องยาว (ยาวใช่ไหมเอ่ย อย่างน้อยขอสิบตอนขึ้นไปนะคะ แฮ่ๆ)
พอดีว่าก่อนเข้าเล้าเป็ดเปิดสกู๊ปข่าวคลิปรับน้องมมจ. อยู่ด้วย ...
http://tinyurl.com/n746bbz ถึงกับอินละสิทีนี้ อ่านรัวๆมาเจ็ดตอน ขอเลือกฝั่งเชียร์พี่ว้ากมาดโหด แต่แอบมุ้งมิ๊งชอบกินนมเย็นค่ะ ก้องภพไม่ต้องอวย มีคนเข้าข้างนางเยอะละ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
รอลุ้น ว่าเฮดว้ากจะรับแก้วนมเย็นน้องมากินมั๊ย? หรือจะกลัวเสียภาพลักษณ์อีก?? อิอิ
-
เอะ เอะ ยังไงกันล่ะเนี่ยพี่อาทิตย์
-
พี่ว๊ากน่ารักอ่ะ
-
ไม่รู้นะ เราไม่ชอบ
การรับน้องอ่ะ เหมือน
อยู่ดี ๆ ก็โดนด่า โดน
บังคับ เราเกลียดการ
บังคับมาก ๆ เลย แต่
ก็เข้าใจนะ แต่ไม่ชอบ :mew6:
-
เราก้อเริ่มแพ้ความหวานบ้างแล้ว
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงง >////<
-
เอาสิๆๆ แบบ ว่า เปิดเผยยยยยยย
-
เมื่อไหร่จะว๊ากกันและกันคับ ..
-
อึ้บๆ
ดัน ดัน ~
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
:กอด1:
-
:o8:
-
จิอ่านต่ออออออออออออออออ :z3:
-
อ่านรวดเดียว 3 ตอน โอ๊ยยยย แก้มจะฉีกแล้วคร้าบบบบ
ก้องภพหยอดต่อไป แกล้งต่อไป เดี๋ยวพี่อาทิตย์ก็อ่อนลงเอง เชื่อเถอะ o3
ก้องภพสู้ๆ ชั้นยังค่อยเชียร์นายอยู่นะ เอาพี่อาทิตย์มาเป็นเมียให้ได้ เย้!!!!
-
อร้ายยยย!!! น้องก้องแพ้ความหวานของพี่อาทิตย์แน่ๆๆ 555+
-
กริ๊ดดดดดดดังๆ เพราะแพ้ความหวาน >////<
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
Special Part : 10 สิ่งที่เปลี่ยนไปเมื่ออาทิตย์เป็นพี่ว้าก
1. นาฬิกาปลุก
อาทิตย์เป็นคนตื่นสาย (มาก)
โดยปกติแล้วหากวันไหนไม่มีเรียนคาบเช้า เขาสามารถนอนลากยาวไปได้ถึงเที่ยง และจะหงุดหงิดทุกครั้งเวลามีใครมาปลุกหรือรบกวนการนอนโดยไม่ได้รับเชิญ
แต่เมื่อมาเป็นพี่ว้าก อาทิตย์จำเป็นต้องตื่นเช้าเพื่อมารับน้อง เพราะยิ่งนัดน้องเช้ามากเท่าไร เขาก็ต้องมาเร็วกว่านั้น นาฬิกาปลุกจึงถูกซื้อมาเพื่อเป็นเครื่องมือสำคัญ และเขาก็จัดการตั้งปลุกมันทุก ๆ สองนาทีไว้ป้องกันในกรณีที่ตัวเองไม่ตื่น
ทว่าตามจริงแล้ว มันไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรเท่าไรนัก เนื่องจากสุดท้าย อาทิตย์ยังต้องพึ่งเพื่อนเป็นคนโทรมาปลุกอยู่ดี ตัวเองถึงจะงัวเงียตื่นมาได้ และแน่นอนว่าเขาจะต้องหงุดหงิดทุกครั้ง เพราะเป็นการตื่นโดยตัวเองไม่เต็มใจ
ดังนั้น เมื่อมีการรับน้องตอนเช้าเมื่อไร น้อง ๆ ปีหนึ่งไม่จำเป็นต้องแปลกใจไป หากเฮดว้ากมีอารมณ์หงุดหงิดตาขวางมากกว่าปกติเกือบสามเท่า
...โปรดรู้ไว้เถิดว่า นั่นเป็นผลของนาฬิกาปลุกที่ไร้ประสิทธิภาพที่ไม่สามารถปลุกคนขี้เซาอย่างอาทิตย์ขึ้นมาได้
2. นมเย็น
อาทิตย์ชอบกินนมเย็น
เครื่องดื่มสุดโปรดหอมหวานชื่นใจ สีชมพูดูน่ารัก ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับบุคลิกโหดดิบเถื่อนของพี่ว้าก ซึ่งเหมาะกับโอเลี้ยงแบบเอาฝากนักโทษเรือนจำมากกว่า เขารู้ว่าผู้ชายแมน ๆ มาชอบนมเย็นมันออกจะดูประหลาด แต่ถึงอย่างไรอาทิตย์ก็ยังคงหลงรักนมเย็นอยู่ดี เวลาเหนื่อย ๆ เขาชอบกินนมเย็นคู่กับอาหารทุกชนิด ถือเป็นเครื่องดื่มกระตุ้นพลังได้พอ ๆ กับกระทิงแดง
ด้วยเหตุนี้ พอตอนเดินไปซื้อน้ำในโรงอาหารทีไร เขาต้องหักห้ามใจเอาไว้ไม่ให้เผลอลืมตัวอ้าปากสั่งนมเย็น แม้จะโดนป้าคนขายถามบ่อย ๆ ว่าทำไมไม่สั่งเหมือนทุกที เขาก็ต้องเลี่ยงไปว่าอยากเปลี่ยนรสชาติบ้าง แล้วหันไปสั่งน้ำเปล่ามากินแทน เพื่อเป็นการรักษาภาพลักษณ์ของพี่ว้ากให้ดูมาดแมนอยู่เสมอ
อาทิตย์หมายมั่นลึก ๆ ว่า ถ้าจบการรับน้องเมื่อไร ตัวเองจะสั่งนมเย็นมาดื่มแทนน้ำเปล่าสามเวลาหลังอาหารให้รู้แล้วรู้รอด ให้สมกับการชดเชยในเวลาที่สูญเสียไป
3. โบตัน
อาทิตย์เกลียดโบตัน
ด้วยเป็นคนติดรสหวานอยู่แล้ว เขาจึงไม่ชอบของขมทุกชนิด นั่นรวมถึงลูกอมแก้เจ็บคออย่าง ‘โบตัน’
แต่การต้องตะโกนตะคอกน้องอยู่เป็นประจำ ทำให้เขาต้องพยายามรักษาลำคอของตัวเอง เพราะเขารู้สึกว่าการรับน้องด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง มันโคตรเป็นการเสียเกียรติในฐานะพี่ว้ากอย่างสูงสุด
ลูกอมแก้เจ็บคอจึงเป็นทางเลือกฉุกเฉินสำหรับเหล่าพี่ว้ากทุกคน หากอาทิตย์เองก็พยายามเลี่ยงมันอยู่เรื่อย ๆ ด้วยการบอกให้สวัสดิการเตรียมน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งไว้ กระนั้นไอ้การเตรียมน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งมันโคตรยุ่งยากเสียเวลา จึงไม่ค่อยมีใครทำให้เขากินบ่อย ๆ นัก
สุดท้ายอาทิตย์จึงต้องจำใจฝืนทน อมโบตันแก้เจ็บคอหลังจบการว้ากอย่างขมขื่น แล้วค่อยตามด้วยลูกอมหวาน ๆ ล้างปากปิดท้ายทุกครั้ง เลยทำให้กระเป๋ากางเกงของเขา มีลูกอมสองสามเม็ดติดไว้อยู่เสมอ ซึ่งอาทิตย์เองก็แกล้งทำเป็นปล่อยไป แม้จะรู้ดีว่าลูกอมไม่ใช่ของที่พี่ว้ากควรพก
แต่ตราบใดที่เขาไม่ล้วงเอามันขึ้นมาต่อหน้าน้อง เขาก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเท่าไรนัก
4. ออกกำลังกาย
อาทิตย์ไม่ใช่สปอร์ตแมน
น้อยครั้งที่อาทิตย์จะออกกำลังกายอย่างจริงจัง เวลาว่าง ๆ เขาชอบนอนตากพัดลมอ่านการ์ตูนในห้องมากกว่าไปเตะบอลอยู่ในสนาม แม้อาทิตย์จะเล่นกีฬาได้เกือบทุกชนิด แต่เขาก็มักเลือกเล่นกีฬาในร่ม เช่น พวกบาสเกตบอล
เขาไม่ใช่พวกสำอาง กลัวแดด แต่เขาแค่คิดว่า แดดประเทศไทยในทุกวันนี้สามารถย่างไก่ให้สุกเป็น ๆ ได้ และเขาไม่อยากมีสภาพเหมือนไก่ที่ถูกย่าง เวลาวิ่งอยู่ในสนามบอลกลางอุณหภูมิ 40 องศา
แต่เมื่อมาเป็นพี่ว้าก เขาต้องถูกฝึกให้หนักพอ ๆ กับทหารออกศึก
การวิ่งในเวลาเที่ยงที่แดดตรงหัวถือเป็นเรื่องปกติ เพราะหากจะออกคำสั่งทำโทษน้อง พี่ว้ากทุกคนต้องเชื่อว่าน้องสามารถทำได้ โดยใช้ตัวเองเป็นเครื่องพิสูจน์ ไม่ว่าจะลุกนั่ง ปั่นจิ้งหรีด สก็อตจั๊ม ตลอดหลักสูตรการอบรมพี่ว้าก เขาต้องโดนรับมาหมด รวมทั้งเขาต้องฝึกว่ายน้ำ เพื่อเพิ่มพลังปอดที่ใช่ในการตะโกนด้วย
...ผลที่ได้ อาทิตย์น้ำหนักลดลงถึง 5 กิโล และยังมีกล้ามเนื้อ ดูฟิตแอนด์เฟิร์มขึ้นจากเดิมมากจนเพื่อน ๆ ยังทัก
เขารู้ว่ามันเป็นผลพลอยได้ดี ๆ ที่เขายอมรับ แต่ถ้าถามใหม่อีกครั้ง...อาทิตย์ก็ยังคงยืนยันว่าตัวเองไม่ชอบออกกำลังกายอยู่ดี
5. หนวด
อาทิตย์ไม่ชอบไว้หนวด
เขาไม่ชอบความรู้สึกสาก ๆ เวลาเอามือไปลูบหน้าตัวเอง หนวดที่ขึ้นมาที่คางดูเกะกะ และมันทำให้หน้าตาโดยรวมของเขาดูตลกแปลก ๆ
ทว่าเพื่อน ๆ ของเขาทุกคนกลับบังคับให้เขาไว้หนวด เพื่อเป็นการเพิ่มอายุให้กับตัวเอง เพราะถ้าไม่ไว้ หน้าเขาจะดูอ่อนจนปีหนึ่งอาจคิดว่าเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นพี่
นั่นรวมถึงผมดำที่ยาวระคอ เสริมลุคบารมีความให้ดูเถื่อน ๆ มากขึ้น ซึ่งขอบอกตามตรงว่ามันโคตรจะร้อนจนเขาอยากจะตัดสกินเฮดให้มันจบเรื่องไป แต่แน่นอนว่าถูกเพื่อน ๆ ห้ามไว้อีก ด้วยข้อหาที่จะทำให้หน้าตาดูไม่เข้าคอนเซปต์พี่ว้าก
อาทิตย์จึงต้องหายางมามัดผมตัวเองบ่อย ๆ อย่างหงุดหงิดรำคาญใจทุกครั้งเวลาอยู่หอ และต้องเอามีดโกนหนวดตัวไปซ่อน เพื่อกันไม่ให้หยิบมันมาโกนทิ้งทุกเช้าที่อาบน้ำ
6. ห้องเรียน
อาทิตย์ไม่ใช่คนเรียนดี และก็ไม่ใช่คนเรียนแย่
เรียกว่าทำเกรดอยู่ในเกณฑ์กลาง ๆ ขยันก็เข้าเรียน ขี้เกียจก็โดดบ้าง ตามประสามนุษย์ปุถุชนทั่ว ๆ ไป
กระนั้น การเป็นพี่ว้ากโดยเฉพาะในภาควิชาของเขา มีกฎสำคัญอยู่ว่า ทำกิจกรรมได้แต่ห้ามขาดเรียน เพราะจะไม่มีโควตาพิเศษชดเชยเวลาไม่เข้าคลาส หากใครปฏิบัติตามไม่ได้ก็จะถูกอาจารย์เพ่งเล็ง และโดนตัดชื่อออกจากการทำกิจกรรมทันที
นั่นคือสาเหตุที่อาทิตย์ผู้ดำรงตำแหน่งสำคัญเป็นเฮดว้าก จำต้องลากสังขารของตัวเองมาเข้าเรียนทุกครั้ง แม้จะต้องว้ากน้องเลิกดึกดื่นขนาดไหนก็ตาม ก่อนที่เขาจะโดนซิ่วออกจากตำแหน่ง
แต่อย่าคิดว่าเขาจะตั้งใจเรียน แค่มานั่งฟังไปงั้น ๆ เพราะฝึกวิชาหลับในจนเชี่ยวชาญ ต้องมาอาศัยนัดเพื่อนติวกันนอกรอบ ช่วยฉุดให้คะแนนผ่านคาบเส้นมาได้เฉียดฉิว
หลังจบการสอบทุกครั้ง ถ้าใครมาถามถึงเนื้อหาที่เขาเรียนอยู่ อาทิตย์จะบอกได้คำเดียวว่า ...อย่าไปพูดถึงมัน
7. จักรยาน
อาทิตย์มีจักรยานอยู่หนึ่งคัน
ไม่ใช่จักรยานธรรมดา เป็นจักรยานรุ่นโบราณสีดำทรงคลาสิก ดูโคตรเท่ห์ในสายตาของเขา
ตามปกติเขาจะชอบปั่นจักรยานจากหอมาเรียน เพราะมหาลัยของเขามีพื้นที่ค่อนข้างกว้างขวาง และยังเต็มไปด้วยต้นไม้ให้พอร่มรื่น การปั่นจักรยานรับลมชิล ๆ ทำให้เขามีเวลามองชมนกชมไม้ ถือเป็นการพักผ่อนหย่อนใจอีกทางหนึ่ง
แต่ถ้าหากมีน้องปีหนึ่งมาเจอว่า พี่ว้ากมาปั่นจักรยานเล่น คงดูขัดภาพลักษณ์อย่างรุนแรง
เขาเลยต้องอาศัยซ้อนมอเตอร์ไซต์เพื่อนมาส่งทุกครั้งที่มหาลัยหรืออกไปทำธุระที่ไหน จนเพื่อนหลายคนร่ำ ๆ อยากจะรวบรวมเงินซื้อมอเตอร์ไซต์บริจาคให้เขาจะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่น
ซึ่งอาทิตย์เองก็ยินดีรับเงินก้อนนั้นมาก แต่เขาไม่คิดจะเอาไปซื้อมอเตอร์ไซต์หรอก เขาจะเอาไปประมูลซื้อจักรยานรุ่นคลาสิกโบราณอีกคันแทน ...ทำไงได้ก็คนมันชอบ
8. น้ำตาผู้หญิง
อาทิตย์แพ้น้ำตาผู้หญิง
อาทิตย์อ่อนไหวเป็นพิเศษกับน้ำตาของผู้หญิงทุกชนิด บางครั้งเวลาเขาลงว้ากแล้วตะคอกใส่น้องผู้หญิงแรง ๆ จนร้องไห้ ใจของเขาก็ร่วงไปอยู่ตาตุ่ม รู้สึกผิด อยากจะเข้าไปปลอบน้อง แต่ก็ต้องฝืนทำหยิ่ง ไม่สนใจ มองดุ ๆ ตอบกลับเท่านั้น
ทั้ง ๆ ที่หลังจบว้าก เขาก็ต้องมาสงสัยตัวเองอยู่เสมอว่าทำรุนแรงเกินไปรึเปล่า เพราะกลัวว่าถ้าหมดจากการรับน้องแล้ว น้องผู้หญิงจะไม่กล้าเข้าหา
เขาเคยได้ยินมาว่าคนเป็นพี่ว้ากส่วนใหญ่มักจะฮอต ถึงจะดูน่ากลัวในสายตาน้อง ๆ แต่ก็เป็นที่รู้จักในวงกว้าง และมักจะมีน้องผู้หญิงบางคนแอบปลื้ม แต่สิ่งที่อาทิตย์เจอทุกวันนี้ ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่แค่ไม่มีน้องผู้หญิงมาชอบ แต่ยังออกห่างพยายามไม่เข้าใกล้เหมือนเขาเป็นตัวประหลาด
สรุปแล้วที่รุ่นพี่บอกว่าเป็นพี่ว้ากแล้วจะได้หญิงเยอะ อาทิตย์เองก็ค่อยแน่ใจในทฤษฏีนี้เท่าไรนัก
9. เพื่อน
อาทิตย์เป็นคนเพื่อนเยอะ
ด้วยตัวเองเป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย เฮฮาปาร์ตี้ ใครชวนไปไหนก็ไป เลยทำให้เขามีเพื่อนทั้งในคณะและนอกคณะค่อนข้างมาก
ซึ่งเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่า...นั่นเป็นปัญหาสำคัญเวลาที่เขาเป็นพี่ว้าก
เพราะการอยู่ต่อหน้าน้อง ๆ เขาจำเป็นต้องรักษาท่าทางให้เข้มอยู่เสมอ จะมาทำตัวตลกตีซี้หัวเราะกับเพื่อนของเขาเหมือนเคยไม่ได้เด็ดขาด และเพื่อนของเขาก็รู้ถึงเหตุผลนี้ดี แต่ถึงอย่างนั้น พวกมันก็มักจะคอยแกล้งทำอะไรตลก ๆ เวลาเขาเดินผ่านตามที่ต่าง ๆ ซึ่งมีน้องปีหนึ่งอยู่ เพื่อให้ตัวเขาหลุดขำออกมา
แน่นอนว่ามันโคตรสร้างความลำบากใจให้เขาที่ต้องมาคอยเก๊ก แล้วต้องแอบไปหัวเราะทีหลังนอกรอบ
อาทิตย์พยายามเตือนเพื่อนหลายครั้ง มีโทรไปด่าบ้างบางราย แต่ไม่รู้ทำไมพวกมันไม่เคยคิดจะทำตามที่ขอสักที มันจึงเป็นความซวยสำหรับอาทิตย์ ที่นอกจากจะลำบากรับมือกับน้องแล้ว เขายังต้องมาลำบากรับมือกับเพื่อนตัวเองอีกด้วย
10. 0062 ก้องภพ
อาทิตย์อยากเป็นพี่ว้ากที่ดี
เขารู้ว่าการเป็นพี่ว้ากจะมีแรงตอบรับในแง่ลบอื่น ๆ กระทบกับตัวเองมาก แต่เขาก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ทั้งใช้เหตุผลพูดคุย ควบคุมรักษาอารมณ์ วางแผนการต่าง ๆ เพื่อกระตุ้นสปิริตรุ่นน้องอย่างเหมาะสม
กระนั้น แผนการทุกอย่างพังทลาย นับตั้งแต่การก้าวเข้ามาของรุ่นน้องที่เขาไม่เคยคาดฝัน
…0062 ก้องภพ!
รุ่นน้องที่คิดปีนเกลียวตั้งแต่ครั้งแรกของการประชุมเชียร์ และมักจะพูดจากวนตีนยั่วประสาทจนทำให้เขาต้องเผลอลืมตัวหลุดมาดเฮดว้ากบ่อย ๆ ด้วยความโมโห
เขาไม่ชอบที่มันทำตัวเป็นฮีโร่ชอบออกรับต่อหน้าเพื่อน แม้เขาจะเอาคืนทุกครั้ง โดยสั่งลงโทษหนัก ๆ เพื่อเป็นตัวอย่างแก่คนอื่น ๆ แต่ท่าทางมันก็ไม่ได้แสดงอาการทุกข์ร้อนอะไร นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่าจะสะใจแบบอธิบายไม่ถูก
...มันคล้ายกับเขากำลังพ่ายแพ้ในความมุ่งมั่นของรุ่นน้องคนนี้
และสิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุด คือสายตาที่ก้องภพใช้มองเขาทุกครั้ง ...สายตาวิบวับที่เหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้
เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เขาไม่อยากจะสนใจ เพราะถึงยังไง อาทิตย์ก็เชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องเอาชนะก้องภพให้ได้ ตราบใดที่สิทธิในการมอบรุ่นและเกียร์ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา
ทุกครั้งที่อาทิตย์ว้าก เขาจึงต้องตั้งสมาธิให้โฟกัสไปกับภารกิจที่เขาต้องทำอย่างอดทน หากก็มักจะเผลอมองหาใครบางคนในแถวเสมอ เผื่อมันจะบ้าลุกขึ้นยืนมาโต้ตอบอะไรเขาอีก เขาจะได้ป้องกันไว้ได้ทัน
ด้วยเหตุนี้ แม้ยากจะยอมรับ แต่อาทิตย์ก็ไม่อาจปฏิเสธว่า...
...เด็กปีหนึ่งที่เขาสนใจและจดจำได้ดีที่สุดในชีวิตของการเป็นพี่ว้าก
คือ ...ก้องภพ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
END
มาฝากเป็นตอนพิเศษสำหรับพี่อาทิตย์ค่ะ
ออกจะแปลก ๆ ตาสักหน่อย แต่ก็ถือเป็นการแสดงมุมมองชีวิตที่เปลี่ยนไปเมื่ออาทิตย์มาเป็นพี่ว้าก
เห็นมั้ยว่าการเป็นพี่ว้ากไม่ได้เป็นง่ายๆ ต้องเสียสละอะไรเยอะ...อาทิตย์ขอยืนยัน ฮ่าๆ o13
ไว้คราวหลังจะมาฝากตอนพิเศษของก้องภพบ้าง
ช่วงนี้งานเยอะหน่อย อาจจะมาลงอืด ๆ บ้าง รอกันนิ๊ดนึงนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจ้า
:L2:
BitterSweet
-
จิ้มๆ คนเขียนจ้า :z13:
มาลงเช้ามากเลย
ขอแปะไว้ก่อน เดี๋ยวตอนเย็นกลับมาอ่านจ้า
:L2:
-
กว่าจะเป็นพี่ว๊ากได้ลำบากจริงๆ
-
อ่านแล้วฮาพี่อาทิตย์มากค่ะ
คือ ลักษณะนิสัยไม่ค่อยเหมาะกับการเป็นพี่ว้ากเอาซะเลย
อ่านแล้วสงสัยเลยว่า ทำไมพี่อาทิตย์ถึงได้รับเลือกให้เป็นเฮดว้ากได้ 555
ทั้งไม่ชอบตื่นเช้า ไม่ชอบออกกำลงกาย
แต่ทำให้รู้ว่า ที่อารมณ์ไม่ดี คือ พี่ว้ากนอนไม่พอนั่นเอง
พออ่านตอนนี้แล้วชักอยากจะรู้แล้วสิว่า ถ้าตอนจบเชียร์ หรือช่วงการรับน้องแล้ว
น้องๆมาเจอเฮดว้ากโหมดปกติจะเป็นยังไง อิอิ
ปล คำผิดจ้า ร่มรื้น-ร่มรื่น
Edit:แก้ไขคำผิด ว๊าก - ว้าก
-
โถ..อาทิตย์ช่างน่าเห็นใจ
ก้องภพ มาปลอบหน่อยเร็ว...อิอิอิ
-
ตายแล้วอาทิตย์เรา หน้าใสอ่อนกว่าวัยหรือนี่
-
:mew2:
ชีวิตพี่อาทิตย์เลยลำบากเลย
น่าเห็นใจจริงๆ
-
พี่อาทิตย์น่ารักจัง
-
โธ่ๆ พี่อาทิตย์น่าสงสารมากกกก :mew2:
โดยเฉพาะปัญหาเรื่องเวลาตื่นนอนนี้เราหัวอกเดีวกันเลย :laugh:
-
โอ้ย คุณอาทิต น่ารักอ่ะ เค้าเป็นคนหน้าเด็กใช่ใหม? อ๊าายย กรี๊ด จิ้นเลย !
(เราจะจิ้นให้โกนหนวดตัดผมเรียบร้อยให้เองไม่ต้องห่วงไปนะคุณอาทิต จะได้ไม่ร้อนไม่สากหนังหน้า) :hao6:
น่าตาน่าฟัด แต่ทำตัวโหด สินะ ซึนเดเระด้วย
ไลฟ์ไตล์ น่ารักโครตๆ
โอยชอบ :hao5:
-
ถ้าหมดหน้าทึ่พี่ว๊ากแล้วพี่อาทิตย์โกนกนวดอละทำตัวเหมือนเดิม คงมีผู้ชายแอบชอบเยอะเลย
แต่ตอนนี้อาจเป็นไปตามแผนของก้องภพก็ได้ ที่พี่อาทิตย์จำน้องได้ขึ้นใจ :hao3:
-
แจ้งเจ้าของเรื่องนะครับ รบกวนแก้ไขหน้าเป็นหน้า19นะ เพื่อนๆจะได้ไม่สับสน ^^
-
แจ้งเจ้าของเรื่องนะครับ รบกวนแก้ไขหน้าเป็นหน้า19นะ เพื่อนๆจะได้ไม่สับสน ^^
ขอบคุณที่แจ้งค่ะ ช่วงนี้มึนๆ เบลอๆ
มีพิมพ์ผิดตกตรงไหนบ้างก็บอกกันได้นะคะจัดการแก้ให้เรียบร้อย
ขอบคุณนักอ่านหลายคนที่ช่วยตรวจทานให้ค่ะ
:กอด1:
-
เป็นพี่ว๊ากไม่ใช่ง่ายอย่างที่คิด555
-
แปะ
เป็นพี่ว๊ากแท้จริงแสนเหนื่อย
ต้องมาคอยนั่งคุมประชุมน้อง
คิดให้หัวมันแตก มันทำไงให้น้องรักเพื่อน พี่ สถาบัน การศึกษา
ต้องคอยมอง ใครไม่ไหวบอกนะครับ
ตีหน้านิ่งเข้มขรึม คำพูดแสนดดุดัน
แต่ลึ๊กลึก ในใจนั้นคือความหวังดี จากพี่ๆทุกๆคน
แต่เป็นพี่ว๊ากฮอตจริงๆนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เค้าก็มีปัญหากับนาฬิกาปลุกเหมือนกัน ตั้งปลุกทุก ห้า นาที 55
ชีวิตเฮดว๊ากช่างยากแท้ อาทิตย์เอ๊ยยย
-
:กอด1 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:กอดพี่อาทิตย์ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เพิ่งรู้ว่าโบตันเป็นยาอมแก้เจ็บคอ แต่เห็นด้วยที่ว่าถ้านอนไม่พอแล้วจะอารมณ์เสีย เพราะเราก็เป็นเหมือนกัน
-
นี่แหละความเสียสละของพี่ว๊าก o13
พี่ว๊ากจะเป็นคนที่เด็กปีหนึ่งเกลียดและรักมากที่สุด
รอพาร์ทของก้องภพ อิอิ
-
อาทิตย์ o13
รอตอนต่อไปค่าาาาาา :hao7:
-
สู้ต่อไปพี่ว้ากอาทิตย์ :L2:
-
vอ๊ายยยยยยยยย น่าร๊อกอ่ะ
จำได้ว่าสมัยโดนว๊ากก็เป็นไฮเปอร์เหมือนกัน โคตรเหนื่อย หายใจไม่ทันT^T
-
อ่านๆแล้ว ช่างน่าสงสารจริงๆ
555555
-
พี่อาทิตย์ นม(ชมพู)เย็น น่ารักเนอะ ไม่น่ามีหนวดเลยอ่ะ
พี่ว๊ากหัวเกรียนๆ ก้อน่าเกรงอยุ่นะ อิอิ
เอาตอน ต่อไป มาเร็วๆๆๆ
-
แหงละพี่อาทิตย์จำก้องภพไม่ได้ก็บ้าล่ะ ขัดกันตลอดๆ :laugh3:
-
น่ารักอ่ะ ;) ถ้าน้องๆรู้ว่าตัวจริงเป็นแบบนี้คงปลื้มกันเยอะเลย
-
อ่านมุมนี้แล้วรู้สึกว่าอาทิตย์น่ารักขึ้นเยอะเลยแฮะ :katai2-1:
-
โอ้.....นี่คือชีวิตของอาทิตย์ :a1: :a1: :a1:
สู้เขานะ อาทิตย์ :a2: :a2: :a2:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ใครเลือกอาทิตย์มาเป็นพี่ว๊าเนี่ยยย สงสารจัง
มันขัดกับอาทิตย์ทุกอย่างเลย :laugh:
-
ชอบอ่ะ 5555+++
-
พี่อาทิตย์สุดเข้ม (เพราะหนวด) ชอบกินกาแฟเย็น (ประชด) บอกได้คำเดียว...
...
...
...
...
น่าร๊ากเวอร์ๆ เอิ๊กๆ
ชอบอ่ะ
ขอตอนพิเศษของก้องภพหน่อยจิคะคนเขียน อิอิ
-
เห้ยยยยยย
พอรู้แบบนี้แล้วแอบนับถือพี่อาทิตย์นะ 5555555
ส่วน 0062 ก้องภพ พี่ได้จำชื่อนี้ขึ้นใจแน่ ! :katai3:
-
แอร๊ยยย พี่อาทิตย์ขาาาาา
-
เขินเลย ข้อ 10 อ่ะ
-
อยากอ่าตอนหมดว้ากแล้วอะ !!!! :hao7:
-
นมชมพู๊ววววววววววววววววววววว
น่ารักเฟ่อออออออออออออออออ
-
อาทิตย์น่ารักชอบๆ อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า
-
:กอด1:
-
น่ารักจริงๆ อาทิตย์เอ้ย
รอพี่โกนหนวดไม่ไหวแบ้ว
-
เหนื่อยแทนอ่ะ
-
ฮืออออ ~ :hao5:
ในที่สุดก็ได้อ่านซักที
เมื่อเช้าบอกว่าจะมาอ่านตอนเย็นๆ
แต่พอดีฝนตกเน็ตหลุด ! และก็เพิ่งเข้าได้นี่แหละ T^T
...
พี่อาทิตย์แอบมีใจให้ก้องภพแล้วชิมิ ! > <
แหม่ ทำเป็นเข้ม 5555555 :laugh:
ปล. อยากอ่านตอนที่ดีกันแล้วอ่ะ อยากอ่านแบบหวานๆ มั่ง >w<
:L2:
-
พี่เฮดว๊ากของเราน่ารักเว่อร์ อยากให้รับน้องเสร็จเร็ว ๆ โกนหนวดโกนเครา
ยิ้มแย้มแจ่มใสกินนมเย็น โอ๊ย โคตรน่ารักอ่ะ จีบเลยน้องก้องภพ
ขอบคุณค่ะ
-
อาทิตย์น่ารัก
-
เป็นพี่ว๊ากนี้ลำบากแท้เลยคะ
อ่านตอนพิเศษแล้วเราว่าก้องภพคงสมหวังแ้ล้วละ
เพราะพี่อาทิตย์มีแต่ก้องภพอยู่เต็มหัวเลย ฮ่าๆ
-
:laugh: เป็นพี่ว้ากนี่ลำบากเนอะ อดกินนมเย็น+ปั่นจักรยาน+โกนหนวด5555
อาทิตย์น่ารักอ้ะ :impress2:
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
+1 เมื่อไรจะจบเชียร์ อ่ะ อยากเห็นอาทิตย์ถูกจีบ เต็ม ๆ แล้วอ่ะ :hao3: :hao3:
-
กรอบนอก นุ่มมมมใน อาทิตย์นี่เองงงงง :m11:
-
โฮร้ยยย น่ารักไป อยากเห็นตอนจบห้องเชียร์ อยากเห็นพี่อาทิตย์ในลุกใส ๆ (??) ตอนปกติอะ จะมีใครจำพี่อาิทิตย์ได้มั้ยเนี่ย 555 ต้องแอ๊บเยอะเหมือนกันนะเพื่อเป็นพี่ว๊าก
-
พี่อาทิตย์กับนมเย็นชมพู น่าร้ากกกกกกก
ส่วนน้องก้องก้อสุดหล่อไม่เผ็ด
ส่วนผสมที่ลงตัวนะคู่นี้ทันกันดี
-
สนุกที่สุดเลย อ่านแล้วเห็นภาพความหลังของตัวเองตอนเป็นพีรับน้องเลยค่ะ พี่อาทิตย์น่ารักมากกกก อย่างนี้ก้องภพหนีไปไหนไม่รอดแล้ว ใครจะได้เป็นพี่รหัสน้องก้องเนี่ย อยากให้จบรับน้องเร็วๆ กลับมาเป็นพี่อาทิตย์หัวเกรียนไม่มีหนวดชอบนมเย็นและเป็นที่รักของเพื่อนฝูงเร็วๆ ให้น้องๆได้เห็นความน่ารักแล้วเข้าใจพี่ว๊ากคนนี้ซะที :really2:
-
วี้ดว้ายนั่งอ่านเจ็ดตอนรวด
ชอบก้องภาพมากกกกก เรารู้สึกว่าก้องภพมีความโตกว่าปีหนึ่งนะ คือถึงจะกวนประสาท แต่ก็ไม่ใช่พวกแบบกวนไปงั้นๆ
คือน้องมีความสงบนิ่งในตัว เจ๊ชอบมากลูก ><
พี่อาทิตย์ซะอีก ชอบสั่น อารมณ์ขึ้น มีความดูเป็นเด็กมากกว่า แต่ก็น่ารักนะ ฮ่าๆๆ
แล้วยิ่งนมชมพู ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้เชียร์น้องก้องนะ อยากให้ฮุคพี่เค้าได้สักหมัดเต็มๆ
เอาให้หงายเงิบกันทั้งคณะ (เทใจให้น้องก้องมาก) สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้เน้อออ :katai5:
-
:hao7: รู้สึกเหมือนก้องโดนบอกรัก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
แล้วเมื่อไหร่สองคนจะรักกันสักที
-
:o8:พี่ว๊ากน่ารักแหะ
-
อาทิตน่ารักน่ะ กินนมเย้นด้วยอ่ะ 555+
-
พี่ระเบียบ นี่เสียสละจริงจังครับ ตัวจริงพี่ระเบียบส่วนใหญ่ก็บ้าๆ บอๆ ทั้งนั้นแหละ แต่ที่ทำก็หน้าที่ และทุกอย่างที่ทำมีจุดประสงค์หมด
สู้ๆ ครับ ติดตามอ่านอยู่
-
ดูต้องเปลี่ยนวิถี
ชีวิตประจำวันกัน
แบบจริงจังจริง ๆ :เฮ้อ:
-
อ่ะนะ เป็นพี่(ว๊าก)ที่ดี นี่มันลำบากจริงๆ
ปล. เราก็ชอบกินนะ นมชมพู(เพื่อนเราเรียกงี้)อ่ะ คิคิิ :katai3:
-
จำได้ดีชียว :hao6:
-
มายังเอ้ย กฎข้อต่อไป?
เมื่อไหร่จะรับเสร็จน้าาา นานๆ ก็ไ้ด้ ให้สองคนนนี้เอมอิ่มกันไปก่อน อิอิ
ปล. พี่อาทิตย์โคตรน่ารัก จะวิ้งแค่ไหน ถ้าเอาหนวดออก
-
แอร๊ยยยยย ตามอ่านจนทันแย้ววววว :katai5: :katai5:
สนุกมากๆ ค่ะ อ่านไปยิ้มไปจนคนรอบข้างจะหาว่าบ้าระ
งานนี้พี่ก็พี่เต๊อะ.....เสร็จน้องแหงมๆ 5555+ :laugh: :laugh:
-
พี่ว้ากน่ารักจะตาย !!
-
พี่อาทิตย์โครตน่ารักเลยอ่ะ แต่ละอย่าง55
-
น่าจะชื่อตอน ความมุ้งมิ้งของพี่อาทิตย์นะ ฮื่อออออออออออ :hao5:
พี่อาทิตย์น่าย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai4:
-
อร๊ายยยยย เรื่องนี้มันกิ๊วก๊าววจริงจังค่ะคุณขา
มันทำเอานึกถึงสมัยวัยละอ่อนตงิดๆ
ตอนนั้นเนี่ยช่วงพักกินน้ำกินขนมนี่มันสวรรค์ชัดๆ
แต่ปัญหาคือน้ำมันมีสามแก้วขนมสามจานต่อแถวตอนนี่สิ มันต้องแบ่งกันในเวลาจำกัด แต่แบ่งยังไงก็ได้ต้องห้ามหก ถ้าเลอะเทอะได้ลงนรกแน่คุณขา 55555
แล้วพี่สันทนาการนี่เหมือนมากับแสงสว่างจริงๆ นะพับผ่าสิ (เพราะพอพี่ว้ากเดินออกไปไฟในลานจะถูกเปิดให้พี่สันทนาการมาทำกิจกรรรม)
พอพี่ว้ากกลับมานี่มากับความมืดเชียว ออร่าดำทะมึน (คืออันที่จริงไฟจะถูกปิดลงบางดวงเมื่อพี่ว้ากเข้ามาเป็นการบอกสันทนาการว่ากูมาแล้ว คุณเอ็งหมดหน้าที่แล้ว)
อิที่ฮาแต่น้องหัวเราะไม่ออกคือพวกพี่สันทนาการจะพากันแบกกลองหามฉาบหนีพี่ว้ากนี่สิ เชดโด้ววว ได้ข่าวพี่เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เรอะ ฮ่าาาา
แถมสันฯยังสอนน้องร้อง "แขนชิดหู แขนชิดหู ทำไมต้องแขนชิดหู ว้ากแต่กู ว้ากแต่กู ทำไมต้องว้ากแต่กู...." น้องแอบร้องลับหลังกันขรมเชียว
ป.ล. เรื่องรุ่นพี่เหยื่ออารมณ์ของพี่ว้ากนั้น ที่ม.ของตังค์เหยื่อจะรู้ตัวพอสังเขป คือรู้ว่าวันนี้ แต่ทุกคนที่เป็นเหยื่อก็ยินดี เพราะเราถือว่าทำเพื่อน้อง ทำเพื่อเกียร์รุ่นต่อๆไป เพื่อความสามัคคีและรักกันของพวกพ้อง เพราะเกียร์ไม่ใช่cogที่จะทำงานเดี่ยวๆ เกียร์คือเฟืองหลายๆ ตัวที่ช่วยขับเคลื่อนระบบให้ก้าวไปข้างหน้า^___^
ป.ล.2 ชอบพี่อาทิตย์น้องก้องภพสุดใจขาดดิ้นค่า :hao7: :hao7: :hao7:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
Special Part : หนึ่งวันธรรมดาของก้องภพ
06:00
ก้องภพตื่นนอน
ก้องภพเป็นคนตื่นเช้าโดยปกติ ส่วนมากจะเป็นการตื่นแบบอัตโนมัติได้เองในช่วงเวลาประมาณเกือบหกโมงเช้า สาเหตุที่เป็นเช่นนั้น เพราะเขาถูกฝึกมาตั้งแต่ยังเล็กจากคุณแม่ ซึ่งมักจะปลุกให้เขาลุกขึ้นมาช่วยตักบาตรทุกเช้า กระทั่งติดเป็นนิสัยถึงตอนโต ต่อให้นอนดึกมากแค่ไหน พอนาฬิกาเฉียดเข้าใกล้หกโมงเมื่อไร ร่างกายก็จะตื่นขึ้นเองและจะนอนหลับต่อไม่ลง
ทุกเช้า ก้องภพเลยชอบขี่มอเตอร์ไซต์ออกมาหาซื้ออะไรกินในตลาด จำพวกปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ โจ้ก ข้าวต้ม ร้านไหนอร่อยเขาก็จะแวะไปกินบ่อย ๆ เป็นขาประจำ บางวันถ้าตื่นเช้ามาก ๆ ก็จะซื้อกับข้าวใส่บาตรพระที่เดินบิณฑบาตผ่านมา
เขาคิดเสมอว่าอาหารเช้าเป็นสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ เพราะมันจะให้พลังงานต่อร่างกายไปตลอดทั้งวัน ดังนั้น เขาจึงต้องกินข้าวเช้าทุกครั้งไม่เคยขาด ด้วยถือเป็นการเติมพลังเพื่อเริ่มต้นวันใหม่อย่างเตรียมพร้อม
07:00
ก้องภพอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน
ก้องภพจะรีดเสื้อนักศึกษาใส่ตอนเช้า พร้อม ๆ กับเปิดดูรายการข่าวจากโทรทัศน์ไปด้วย คอยอัพเดทข่าวไล่ไปตั้งแต่การเมือง เศรษฐกิจ หุ้น และข่าวต่างประเทศยิบย่อยต่าง ๆ บางครั้งถ้าข่าวในประเทศไม่น่าสนใจพอ ก็จะสลับข่าวเปลี่ยนไปช่องCNN ซึ่งโชคดีที่หอของเขามีเคเบิ้ลต่อเข้าช่องนี้
ก้องภพจะจัดการทำกิจวัตรของตัวเองไปเอื่อย ๆ ไม่ได้เร่งรีบ เพราะมีเวลาเหลือมากพอ แต่เขาก็ยังเก็บสิ่งหนึ่งไว้ทำตอนสุดท้ายก่อนออกจากหอ นั่นคือ การผูกไทด์
ความจริงก้องภพไม่ชอบผูกไทด์สักเท่าไร และไม่ค่อยสนใจอะไรมากมายกับการแต่งชุดนักศึกษา เขาคิดว่าสมองของคนเราไม่ได้ตัดสินกันที่เครื่องแบบ แต่แน่นอน...เขารู้ว่าสมองเป็นคนละเรื่องกับความรับผิดชอบ นั่นจึงทำให้เขายอมทำตามกฎ เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อหน้าที่ในฐานะนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ของคณะวิศวกรรมศาสตร์
ด้วยเหตุนี้ แม้จะอึดอัดใจ แต่เขาก็ยังผูกไทด์ให้เรียบร้อยทุกครั้งเมื่ออยู่ในเครื่องแบบนักศึกษา และรอคอยวันที่ตัวเองจะได้ถอดไทด์ออก และเปลี่ยนไปใส่เสื้อช็อปเร็ว ๆ
08 :00
ก้องภพถึงมหาลัย
วันนี้เขามีเรียนภาษาอังกฤษตอนแปดโมงครึ่ง ทำให้ต้องเดินมาเรียนทางฝั่งของเด็กภาษาแทนตึกคณะวิศวะ มีพี่ผู้หญิงจากต่างคณะมาถามชื่อกับเฟซบุ๊ค ซึ่งเขาก็บอกไปง่าย ๆ แต่ไม่ได้บอกความจริงตามหลังไปว่าตัวเองไม่ค่อยได้เล่นเฟซบุ๊คเท่าไร
ก้องภพเข้าหาโลกโซเชียลอยู่บ้าง ทั้งไลน์ ทวิตเตอร์ กูเกิ้ลพลัซ เขาสมัครไว้หมด แต่ก็มีไว้แค่เล่น ๆ เท่านั้น ถ้าหากมีธุระสำคัญจริง ๆ เขาถนัดการโทรติดต่อสื่อสารกันมากกว่า เพื่อป้องกันการผิดพลาด และยังรวดเร็วกว่าการต้องมารอคำตอบที่อีกฝ่ายจะพิมพ์กลับมา เพราะบางทีเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าสติกเกอร์ไลน์ที่เพื่อนชอบพิมพ์มาให้ มันหมายความว่ายังไง
เพื่อนเขาจึงไม่ค่อยชอบทักเขาผ่านโลกโซเชียลเท่าไร ซ้ำยังจัดให้ก้องภพอยู่ในกลุ่มคนประเภท...พวกอ่านแล้วไม่ยอมตอบ
08 : 30
ก้องภพเรียนวิชาแรก
ตำแหน่งด้านหลังห้อง กับกลุ่มเพื่อนผู้ชายในเซค ซึ่งคาบข่าวมาบอกว่าช่วงบ่ายที่เรียนรวมคลาสใหญ่จะมีการเสนอชื่อให้เลือกประธานรุ่นวิศวะ
ไอ้เอ็มเพื่อนสนิทสะกิดให้เขาลงชื่อสมัคร ก้องภพรีบส่ายหัวปฏิเสธ ด้วยไม่อยากจะรับภาระให้เป็นปัญหากับชีวิต แค่อยากเรียนจบสี่ปีสบาย ๆ เหมือนคนอื่นทั่ว ๆ ไป แต่เพื่อนรอบข้างพากันยุ จนเขาต้องปราม พร้อมแถมคำขู่ทิ้งท้ายว่า...
...ใครเลือกเขา รอตามคิดบัญชีทีหลังได้เลย
10 : 25
ก้องภพเลิกคลาสรีบไปหาพี่รหัส
ภาควิชาเขาเฉลยพี่รหัสปีสองไปตั้งแต่วันแรก ๆ ที่เขาประชุมเชียร์ เพื่อคอยช่วยเหลือน้อง และส่งต่อหนังสือของตัวเองให้น้องใช้เรียน แต่พี่รหัสของก้องภพยังคงไม่กลับมาจาก Work & Travel ที่อเมริกา หนังสือเรียนและชีทบางส่วน ก้องภพจึงต้องซื้อเพิ่มเอาเองไปล่วงหน้า
แต่วันนี้พี่รหัสโทรนัดให้เขามารับของ เขาจึงต้องรีบเดินกลับมายังใต้ตึกวิศวะ มองหาพี่รหัสตัวเองซึ่งนั่งรออยู่ตรงโต๊ะหินอ่อน แล้วก้องภพจึงได้เห็นหน้าตาของพี่รหัสปีสองเป็นครั้งแรก
'พี่เปิ้ล' สาวตาคม เปรี้ยวจี๊ด พ่วงด้วยตำแหน่งเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของปีสอง แต่มีบุคลิกสบาย ๆ เป็นกันเองขัดกับภาพลักษณ์ พอเขามาถึงเจ้าตัวก็ยกลังกระดาษลังใหญ่ เต็มไปด้วยกองชีทและหนังสือหลายเล่มจนเขานึกทึ่ง และพี่เปิ้ลคงพอเดาได้จากท่าทางของเขา เลยรีบร้องเบรกพลางอธิบายยกใหญ่
“โอยย ไม่ใช่ของพี่คนเดียวหรอกจ้า เป็นของพี่รหัสเรานั่นแหละ ส่งต่อกันมาเป็นทอด ๆ เลือก ๆ เอาที่ใช้ได้แล้วกันนะ ส่วนทีเหลือก็เก็บไว้เป็นมรดกของรหัส 0062 ไป ...เออนี่ เกือบลืมของฝาก พี่ซื้อมาให้เรา พี่ไม่รู้ชอบอะไรเลยเลือกมาเผื่อไว้เยอะเลย กินไม่หมดแบ่งเพื่อนบ้างก็ได้นะ”
ขนมถุงใหญ่วางลงตรงหน้าเขาทันทีที่จบคำ ก้องภพมองเห็นป้ายบนถุงพิมพ์คำว่า Duty Free พี่เปิ้ลคงซื้อไว้ตอนขากลับที่สนามบิน แต่ปริมาณมากมายขนาดนี้ถึงจะไม่มีภาษี ทว่าของในนั่นก็ไม่ใช่ราคาน้อย ๆ
ก้องภพรีบยกมือไหว้ขอบคุณพี่เปิ้ล ซึ่งเจ้าตัวก็รีบปฏิเสธ บอกว่าถือเป็นการไถ่โทษที่มารับน้องช้า ก่อนจะขอตัวไปเข้าเรียนต่อ โดยไม่ลืมแลกเบอร์โทรกันไว้เพื่อนัดเลี้ยงสายรหัสกันอีกทีนอกรอบ และจะได้ทำความรู้จักกับพวกพี่ ๆ ปีสามและสี่ด้วย
คล้อยหลังพี่เปิ้ล ก้องภพถึงค่อยหยิบสมุดในลังขึ้นมาพลิก ๆ เปิดดู สภาพด้านนอกบางเล่มก็โทรมยับเยินบ่งบอกกาลเวลา แต่เนื้อหาภายในเต็มไปด้วยรอยปากกา จดสูตร มีรูปวาดเล่นแก้เซ็งแทรกไปบางช่วง แต่ไม่ว่าจะเป็นชีทหรือหนังสือเรียน หน้าแรกของทุกแผ่นก็จะมีรหัส 0062 ปรากฏชัดเจน
ก้องภพเห็นหนังสือเรียนภาษาอังกฤษ ซึ่งเหมือนกันกับของที่ตัวเองเรียนวันนี้ เขาตั้งใจว่าอาทิตย์หน้าเขาจะเปลี่ยนเล่มเรียนแทน
10 : 45
ก้องภพนัดถ่ายรูปเดือนคณะ
เจ๊มินนี่โทรนัดเขาไว้ตั้งแต่เมื่อวานให้ถ่ายรูป พร้อมเพื่อนผู้หญิงจากอีกภาควิชาชื่อ แพรไพลิน ซึ่งมีตำแหน่งเป็นดาวคณะเช่นกัน
บางคณะอาจใช้วิธีการเลือกดาวเดือนโดยผลโหวตจากปีหนึ่งด้วยกัน แต่ตัวแทนคณะวิศวกรรมศาสตร์เกิดจากการเลือกของพวกพี่ ๆ ด้วยเพราะไม่มีเวลาเรียกรวมน้องเป็นพันคนเพื่อลงคะแนนตัดสิน เลยต้องส่งตัวแทนของแต่ละภาคมาให้พวกพี่คัด และหวยนั่นก็ดันมาออกตรงก้องภพพอดี
ก้องภพเลยถูกสัมภาษณ์พิเศษอีกเล็ก ๆ น้อย ๆ ถามประวัติ และความประทับใจเกี่ยวกับการเป็นเฟรชชี่ของมหาวิทยาลัย เพื่อโพสลงในหน้าเว็บไซต์รวมกับอีกของทุกคณะ ก่อนจะมีการตัดสินหาผู้ชนะในคืนเฟรชชี่ไนท์
บอกตามตรงว่า ก้องภพไม่ได้สนใจไอ้ตำแหน่งเดือนอะไรพวกนี้เลย แต่เจ๊มินนี่ดูจะตั้งความหวังกับเขาไว้มาก และยังย้ำให้เขาเลือกความสามารถพิเศษมาโชว์ในรอบตัดสิน ซึ่งมันสร้างความลำบากใจให้กับก้องภพที่ไม่รู้ว่าตนเองมีความสามารถอะไรเป็นพิเศษ
...ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจพี่ และช่างกล้องถ่ายรูปเขาเสร็จไปแล้ว ก้องภพคงจะขอถอนตัวซะตั้งแต่ตอนนั้น
12 : 00
ก้องภพกินข้าวเที่ยง
นั่งรวมกับเพื่อนผู้ชายในเซคเกือบสิบคนที่สนิทกันรวดเร็วตั้งแต่เปิดเทอม ดังนั้นเวลาไปไหนมาไหน ก็จะเป็นกลุ่มใหญ่ คล้ายแก๊งเด็กช่างเตรียมยกพวกไปตีกับคนอื่น จนเพื่อน ๆ พร้อมใจตั้งฉายาว่าเป็น ‘แก๊งชายโฉด’ แต่ความจริงพวกเขาโฉดแค่รูปร่างหน้าตา เพราะทุกคนก็นิสัยเกรียน ๆ เฮฮาเลยเข้าหาด้วยกันได้
ทว่า ต่อให้พวกเขาพวกเขาจะเป็นชายโฉดแค่ไหน มันก็คงไม่โหดไปกว่าบรรดาแก๊งของเด็กปีสาม ซึ่งใส่เสื้อช็อปวิศวะเดินยกขบวนประกาศศักดามากินข้าวในโรงอาหาร ...ถึงจำนวนมีพอสูสี แต่บารมีนั้นเทียบกันไม่ติด
พอพวกพี่เดินผ่าน เด็กเฟรชชี่ปีหนึ่งจึงต้องพร้อมใจกันลุกขึ้นทั้งโต๊ะ ยกมือไหว้แสดงความเคารพอย่างนอบน้อมตามกฎ มีพี่หลายคนพยักหน้ารับ บางคนก็แกล้งทำเป็นเมิน เช่นเดียวกับหัวหน้าเฮดว้าก ซึ่งพอก้องภพยกมือไหว้ ก็ไม่แม้แต่จะเฉียดสายตามามอง เดินนิ่งตีหน้าขรึม ทำเหมือนพวกเด็กปีหนึ่งเป็นอากาศธาตุ
จึงไม่แปลกที่หลับหลังพวกพี่ว้ากไป เพื่อนหลายคนของเขาเลยเก็บเอามานินทา ถึงก้องภพเองจะไม่ชอบใจในพฤติกรรมนี้เท่าไร แต่เขาก็ไม่ได้ปริปากบ่นออกมา เพราะเขารู้ดีว่า ตราบใดที่ยังไม่ได้รุ่น พี่ว้ากก็มีสิทธิ์จะมองพวกเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า ไม่ใช่รุ่นน้องของภาควิชาที่จำเป็นต้องสนใจ
13 : 00
ก้องภพเข้าเรียนคาบบ่าย
ในห้องประชุมใหญ่ที่สอนรวมทั้งคณะวิศวะ ซึ่งก่อนเริ่มสอนมีคนออกมาพูดเรื่องให้เตรียมเสนอชื่อประธานรุ่นหลังท้ายคาบ ตรงตามข่าวลือที่ได้ยินมา
ก้องภพรู้สึกว่า มีเพื่อนเริ่มหันไปซุบซิบแอบเหล่ตามามองเขา เหมือนคิดจะหาเรื่องแกล้งเสนอชื่อ ทั้งยังพูดไซโคออกแรงยุจากทั้งซ้ายทั้งขวาให้รับตำแหน่ง โดยไม่ได้สนคำขู่ที่เขาพูดเตือนไว้ตั้งแต่เมื่อเช้าเลยสักนิด
ก้องภพจึงจัดการแก้ปัญหาด้วยการโยนขนมที่พี่รหัสฝากมาให้เป็นค่าปิดปาก นั่นแหละทุกคนถึงจะเงียบกันหมด ปล่อยให้เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่มีสมาธิจะเรียน เพราะมัวแต่คิดว่า บางทีเขาน่าจะโดดเรียนล่วงหน้าก่อนหมดคาบเพื่อเอาตัวรอด
15 : 30
ก้องภพถูกเสนอชื่อให้เป็นประธานรุ่น
สุดท้ายก็โดนรั้งไว้ให้ต้องอยู่ ไม่แค่นั้นยังจะโดนเสนอชื่อให้เป็นประธานรุ่นจนได้ ไม่ใช่จากเพื่อนกลุ่มเขาแต่มาจากเพื่อนคนอื่นในภาควิชา ซึ่งแน่นอนเขาพยายามบอกปัดปฏิเสธ โดยหาข้ออ้างว่ามีคนอื่นที่ดูเหมาะสมกว่ามาก และเขาไม่พร้อมจะแบกรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง
เหตุผลและท่าทางของเขาคงแสดงออกชัดเจนจริง ๆ เพื่อนคณะจึงตัดสินใจเลือกคนอื่น ทำให้ก้องภพรอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิด ประธานรุ่นวิศวะเลยกลายเป็นของเด็กภาควิชาโยธา และพอเสร็จสิ้นการลงมติเรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างก็รีบแยกย้ายออกมาจากหอประชุม โดยเฉพาะก้องภพที่รีบบึ่งมอเตอร์ไซต์กลับหอ เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้านักศึกษาให้เป็นเสื้อเชียร์คณะ เพราะสี่โมงเย็นวันนี้...
...ภาควิชาอุตสาหการมีเข้าประชุมเชียร์
16 : 10
ก้องภพเข้าประชุมเชียร์
ด้วยเวลาที่สายไปสิบนาที เพราะมัวแต่เลือกประธานรุ่นจึงทำให้เพื่อนของเขามาเข้าแถวช้า แต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่ฟังขึ้นสำหรับพี่ว้ากซึ่งมายืนรอ และเตรียมบทลงโทษไว้เรียบร้อย โดยการสั่งให้คนที่มาก่อนกอดคอลุกนั่งไปเรื่อย ๆ จนกว่าเพื่อน ๆ จะมากันครบ
สรุปพวกเด็กปีหนึ่งก็ต้องโดนลุกนั่งเกือบสองร้อยครั้ง กระทั่งพี่ว้ากพอใจถึงจะสั่งให้หยุด แล้วเริ่มเข้าสู่กระบวนการทวงคำSOTUS ตอกย้ำความหมายเรื่อง การเคารพระบบอาวุโส การปฏิบัติตามระเบียบวินัย การปฏิบัติตามธรรมเนียมประเพณี การเป็นหนึ่งเดียว และการมีน้ำใจ
...อันที่จริง ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ก้องภพเป็นคนแอนตี้ระบบ SOTUS เขารู้สึกว่าการจะทำให้ใครสักคนเคารพ ไม่จำเป็นต้องใช้การบีบบังคับ หรือสร้างความกลัวให้เกิดการเชื่อฟัง รวมทั้งระบบการว้ากน้อง ที่ฝึกหนักทำเหมือนพวกเขาเป็นทหารเกณฑ์ และยังใช้คำพูดต่าง ๆ นานา กดดันสร้างสถานการณ์ จนร่างกายบางคนรับไม่ไหว
แต่ท่ามกลางผลเสียมันก็ยังมีผลดีที่เขา ๆ ค่อยเรียนรู้ อย่างน้อยระบบ SOTUS ก็ทำให้เขาได้เพื่อนใหม่ ได้เห็นถึงความสามัคคี และสปิริตของกลุ่มรุ่นตัวเอง และทุกครั้งที่เขาพิสูจน์ให้รุ่นพี่ทุกคนยอมรับได้ เขาก็รู้สึกภูมิใจในศักดิ์ศรีของคณะวิศวะจากใจจริง
ก้องภพจึงเข้าร่วมการประชุมเชียร์ทุกครั้งไม่เคยขาด แม้รู้ว่าตัวเองต้องโดนเพ่งเล็งเป็นพิเศษ เพราะวันแรก ๆ นั้นในใจเขายังต่อต้านระบบ SOTUS จนโพล่งกวนออกไปโดยไม่ทันคิด เลยกลายเป็นว่าเขาไปทำให้พี่ว้ากเสียหน้า จนต้องถูกทำโทษหนักกว่าคนอื่น
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขายังสงสัย นั่นคือเขารู้สึกว่า เฮดว้ากมักจะมองมาทางเขาบ่อย ๆ ด้วยสายตาไม่พอใจ ทั้ง ๆ ที่เขายังไม่ได้ทำอะไรผิด ซึ่งเขาเองก็มองตอบกลับไปโดยไม่เคยหลบ กระทั่งคนมองต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหนีไปเอง ก่อนจะตามมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด และคำสั่งลงโทษเด็กปีหนึ่งหนักกว่าเดิมแบบไม่มีสาเหตุ
หากก้องภพก็ไม่มีสิทธิ์คัดค้านใด ๆ แม้จะยังไม่เข้าใจ แต่เขาก็ต้องก้มหน้าทำตามคำสั่งต่อไปจนจบ
18 : 00
ก้องภพเลิกประชุมเชียร์
มีเพื่อนบ้าพลังบางคนลากเขาไปเตะบอลต่อ เขาเลยต้องตามไปเล่นด้วย ทั้ง ๆ ที่ร่างกายก็เหนื่อยจากการโดนทำโทษ ทว่าก็ยังทนเล่นไปได้จนจบเกมส์สั้น ๆ เหงื่อเปียกท่วมเต็มหลังเหมือนคนเพิ่งตกน้ำ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะอย่างน้อยก็ถือซะว่าเป็นการออกกำลังกายให้สุขภาพแข็งแรง และให้ทนทานต่อการลงโทษของพี่ว้ากในครั้งต่อไป
หลังจากนั้นก้องภพจึงขี่มอเตอร์ไซต์กลับหอ ไม่ลืมแวะเช่าหนังร้านประจำติดมาสักสองสามเรื่อง พอถึงห้องก็จัดแจงถอดเสื้อเชียร์ไปแช่ เตรียมซัก เพราะเขาต้องใส่เสื้อตัวนี้วันเว้นวัน แล้วเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดา เพื่อลงมาหาของใส่กระเพาะตัวเอง
19 : 30
ก้องภพกินข้าวมื้อเย็น
อยู่ในร้านอาหารข้าง ๆ หอพัก รสชาติดี ราคาถูก เขาเลยชอบแวะมากินประจำ มีคนมานั่งกินบ้างประปรายบ้าง ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษามหาลัยเดียวกับเขา เขาจึงเดินไปเลือกนั่งโต๊ะด้านใน สั่งเมนูข้าวหมูทอดกระเทียมง่าย ๆ เพราะตัวเองไม่ค่อยชอบทานเผ็ด แต่พออาหารมาเสิร์ฟตักกินไปเพียงแค่สามคำ เสียงบางเสียงจากหน้าร้านก็กลับดึงดูดความสนใจ
“วันนี้มีอะไรเด็ด ๆ บ้างครับป้า”
เสียงคุ้นเคยทำให้ก้องภพเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะรีบก้มหน้าลงไปอีกครั้ง เมื่อเห็นชัดว่าคนพูดคือคนคนเดียวกับที่สั่งทำโทษเขาเมื่อเย็น ...เฮดว้ากอาทิตย์!
ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่เห็นว่าเขานั่งอยู่ในร้าน เพราะยังคงพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ ต่อบทสนทนาของป้า โดยมีเขาเงี่ยหูฟัง
“อ้าว...แล้วเราอยากกินอะไรล่ะ”
“อะไรก็ได้ครับป้า ผมเชื่อฝีมือป้าอยู่แล้วว่าอร่อยทุกจาน ป้าเลือกมาให้ผมเลย”
“งั้นเอาสปาเก็ตตี้ผัดมั้ย”
“โห...เดี๋ยวนี้อินเตอร์กับเขาด้วยเหรอเนี่ย ไม่เบา ๆ งั้นจัดให้ผมที่หนึ่งเลยครับป้า เอาใส่กล่องนะ ผมจะเอาขึ้นไปกินบนหอ เดี๋ยวผมไปสั่งน้ำแป๊บหนึ่ง แล้วค่อยกลับมาเอานะครับ”
คนพูดสั่งยาวรวดเดียว แล้วค่อยเดินออกไปยังร้านขายน้ำข้าง ๆ สักพักถึงค่อยถือแก้วนมเย็นสีชมพู ยืนดูดไปพลาง รอสปาเก็ตตี้ผัดใส่กล่องจนเสร็จ แล้วถามหาราคา
“เท่าไรครับป้า สามสิบห้าเหรอครับ ผมให้สี่สิบเลย ทิป ๆ ไว้งวดหน้าป้าจะได้แถมให้ผมเยอะ ๆ”
เสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับท่าทีติดทะเล้นนิด ๆ อย่างหาได้ยากตามปกติ ทำให้ก้องภพต้องเผลอมองอย่างลืมตัว ก่อนจะสะดุ้งรีบก้มหน้าหลบวูบ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอีกคนอาจเห็นเขา
แต่ก็ยังดีที่โชคเข้าข้าง เพราะเฮดว้ากแค่รับถุงใส่กล่องข้าว แล้วเดินหิ้วจากไป ปล่อยให้ก้องภพถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ได้โดนลงโทษอะไร ทั้งยังช่วยทำให้เขารู้เพิ่มเติมมากขึ้นอีกว่า เฮดว้ากพูดกับคนอื่นเป็นปกติได้ แถมยังน่าฟัง ไม่เหมือนที่คอยตะคอกตะโกนดุใส่น้อง ๆ ปีหนึ่งกลางสนาม
และอีกข้อหนึ่งที่ทำให้เขารู้...ก้องภพคิดว่าเฮดว้ากคงจะชอบกินนมเย็นจริง ๆ
19 : 45
ก้องภพทำการบ้าน
จัดการเคลียร์งานจนเสร็จ แล้วถึงค่อยเลือกแผ่นหนังที่เช่ามาเปิดดู ทั้ง ๆ ที่จะโหลตบิตเอาก็ได้ แต่เขาเลือกสนับสนุนของถูกลิขสิทธิ์ ถ้าชอบใจก็มีไปซื้อมาเก็บไว้เอง โดยเฉพาะพวกหนังนอกกระแสที่หาโหลดยาก
อีกอย่างหนึ่ง คือเขาชอบดูกับจอโทรทัศน์มากกว่าในคอมพิวเตอร์ เพราะมันให้ภาพละเอียดเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในโรงหนัง เวลามีหนังใหม่ ๆ เข้าฉาย เขาก็มักไปดูในโรงเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว บางครั้งก็ไปกับเพื่อน บางครั้งก็ไปคนเดียว เรียกว่าเขาติดหนังมากกว่าละครไทยเสียอีก และเขาจะชอบใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับหนังโดยไม่สนใจใคร ปล่อยเวลาให้ตัวเองอยู่กับหนังเต็มที่ตลอดสองชั่วโมง
21 : 30
ก้องภพดูหนังจบ
เขายืดตัวคลายความเมื่อย ไล่ตัวเองไปอาบน้ำ แปรงฟัน เสร็จเรียบร้อย กำลังเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากที่ระเบียง แต่แล้วอยู่ ๆ ประตูกระจกระเบียงจากหอฝั่งตรงข้ามเขาก็เลื่อนเปิด พร้อมกับที่ใครบางคนเดินออกมา
ก้องภพรีบหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเองทันควัน ก่อนจะแง้มรอยผ้าม่าน ลอบสังเกตคนคนหนึ่ง...เป็นคนเดิมที่เขาเพิ่งเจอที่ร้านขายข้าว แต่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังเดินถือตะกร้าผ้าออกมาตากอยู่ที่ระเบียงหอฝั่งตรงข้ามเขา
...ใช่...ก้องภพรู้มาได้พักใหญ่ ๆ แล้วว่า เฮดว้ากอาทิตย์ อยู่หอห่างจากเขาแค่สิบห้าเมตร แล้วที่บังเอิญไปมากกว่านั้น คือพวกเขาทั้งคู่อยู่ชั้นหกเหมือนกัน และยังอยู่ห้องที่มีระเบียงตรงข้ามกันอีกด้วย
เขาเจอตอนที่อีกฝ่ายกำลังเอาผ้ามาตากอยู่ที่ระเบียงเหมือนกับครั้งนี้ ทีแรกที่เห็นก็ไม่มั่นใจ แต่เมื่อเพ่งมองชัด ๆ ก็คิดว่าคงจะเป็นตัวจริงไม่ผิดแน่ เลยทำให้เขาต้องรีบหลบออกมาก่อนจะเฮดว้ากจะรู้ความจริง แล้วถึงค่อยมาแอบลอบมองจากในห้องของตัวเอง
ก้องภพไม่ได้เป็นโรคจิตหรือสตอล์กเกอร์แต่ประการใด เหตุผลที่เขามาค่อยส่งดูพฤติกรรมของพี่ว้าก ก็เพราะมันมีมุมบางอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ดูอย่างตอนนี้... คนที่ไหนเขาจะซักผ้า แล้วเอาตากตอนสามทุ่มบ้าง แถมยังก้มหน้าก้มตาทำอย่างขะมักเขม้นจริงจัง เขาเห็นเจ้าตัวสะบัดผมที่ปรกหน้าลงมาอย่างหงุดหงิดทุกครั้งที่ก้มลงหยิบผ้า และคงจะทนไม่ไหวจนสุดท้ายต้องเดินกลับเข้าห้อง ก่อนออกมาพร้อมผมที่มัดไว้ด้านหลังลวก ๆ เป็นจุก ส่วนผมด้านหน้าที่เก็บไม่หมด ก็เอาที่หนีบผ้าขึ้นมาหนีบเสยหน้าผากเอาไว้ แล้วถึงค่อยก้มหยิบผ้ามาตากต่ออย่างสบายใจ
แต่พอตากผ้าไปเรื่อย ๆ ที่หนีบผ้าดันไม่พอ จนต้องดึงเอาจากที่ติดผมของตัวเอง ทว่ายิ่งดึงผมกลับเข้าไปพันตัวหนีบจนเอาไม่ออก
ก้องภพหลุดขำเบา ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายแสดงอาการฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด พยายามค่อย ๆ แกะผมของตัวเองให้ออกจากที่หนีบผ้า จนสุดท้ายก็ดึงออกมาได้ เจ้าตัวดูมีท่าทีภูมิใจกับชัยชนะเล็กน้อย ก่อนจะตากผ้าต่อจนเสร็จ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์ดี
โดยไม่รู้สักนิดว่า...ตลอดการกระทำของตัวเองมีสายตาของก้องภพจ้องมองอยู่ด้วยรอยยิ้ม
22 : 30
ก้องภพเข้านอน
...หัวถึงหมอน แต่ตาไม่หลับ
พลิกตัวไปมาเป็นชั่วโมงก็ยังไม่ง่วง อาจเป็นเพราะฤทธิ์กาแฟที่กินเมื่อตอนเย็น หรือเพราะเหตุผลอื่น ๆ ก็ไม่แน่ใจ
มองนาฬิกาบอกเวลา 23 : 30 เขาตัดสินใจลุกจากเตียง เปิดลิ้นชักตรงโต๊ะ หยิบมาโบโรมินต์กับไฟแช็ก เดินออกมานอกระเบียง แล้วจุดไฟบุหรี่สูดเข้าเต็มปอดก่อนปล่อยให้ควันสีเทาลอยอ่อยอิ่งในอากาศ
ก้องภพทำหมด ทั้งกินเหล้า สูบบุหรี่ แต่ก็เพื่อเข้าสังคม หรือเวลาอยากผ่อนคลายความเครียดถึงจะหยิบขึ้นมาสูบสักที เขารู้ว่ามันไม่ได้ดีต่อร่างกายตัวเองหรอก แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยทำให้เขาลดความฟุ้งซ่านไปได้บ้าง
เขาทอดสานตามองไปยังห้องฝั่งตรงข้าม แสงไฟในห้องบ่งบอกว่าเจ้าของคนยังไม่เข้านอน เขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายทำอะไรอยู่ ทำรายงาน ดูหนัง เล่นเน็ต คุยโทรศัพท์กับแฟน...
คำคาดเดาประโยคหลังทำให้ก้องภพรู้สึกหน่วงใจขึ้นมาแปลก ๆ จนต้องสูดบุหรี่เข้าไปเฮือกใหญ่ ...ทำไมเขาจะต้องสนใจว่าใครคนนั้นจะมีแฟนรึเปล่า หรือบางทีเขาอาจจะเหงาเกินไปเลยคิดอะไรบ้าบอขึ้นมาก็ได้
หากไม่ทันสงสัยไปมากกว่านั้น เสียงประตูระเบียงหอตรงข้ามกลับเลื่อนเปิดออก พร้อมร่างของใครบางคนเดินออกมา ก้องภพรีบย่อตัวหลบอัตโนมัติทันที ก่อนจะค่อย ๆ โผล่หน้าจากขอบระเบียงขึ้นมองโดยอาศัยความมืดอำพราง
...จากตรงนี้ ...เขาเห็นอีกฝ่ายเอาผ้าเช็ดตัวมาตาก ผมลู่เปียกน้ำเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาด ๆ ปากพึมพำอะไรบางอย่างงุ๊งงิ๊งอย่างอารมณ์ดี เขาได้ยินคล้ายเสียงเพลงแว่วลอยเบา ๆ มาตามลม หลังจากนั้นเจ้าตัวจึงเดินกลับเข้าไปในห้อง ไม่นานแสงไฟจากหลังผ้าม่านก็ดับสนิทลง
ก้องภพถึงค่อยยืดตัวขึ้นเต็มความสูง มองข้ามไปยังห้องที่มีเพียงความมืด
...ก็เพราะแบบนี้ไง เขาถึงไม่กล้าบอกกับอีกคนว่าตัวเองอยู่ห้องฝั่งตรงข้าม เพราะมันจะทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะเห็นท่าทางโดยธรรมชาติจริง ๆ ของเฮดว้าก ซึ่งตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับที่แสดงให้น้องปีหนึ่งดูตอนเข้าประชุมเชียร์
...นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ก้องภพไม่เคยกลัวเฮดว้ากเลยสักครั้ง และเขาสาบานว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเป็นความลับไม่ยอมบอกใครโดยเด็ดขาด
ก้องภพขยี้ดับบุหรี่กับขอบระเบียง ทิ้งก้นบุหรี่ลงถังขยะ ก่อนจะเดินเข้าห้องไปล้มตัวลงนอน เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาบ้าง ทว่าก่อนหลับตาลง เขากลับนึกถึงคนที่อยู่ระเบียงฝั่งหอตรงข้าม
...ป่านนี้คนคนนั้นคงหลับไปแล้ว แต่เขาก็ยังคงหวังให้คำคำนี้ส่งไปถึง เป็นข้อความสุดท้ายในค่ำคืนนี้
24 : 00
...หลับฝันดีนะครับ พี่อาทิตย์
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
END
ตอนพิเศษของก้องภพมาแล้วจ้า! พอจะเห็นมุมมองความคิดของก้องภพกันบ้างมั้ย
แล้วยังเฉลยสาเหตุด้วยว่า ทำไมก้องภพถึงไม่ค่อยกลัวพี่อาทิตย์ ยอมให้เป็นทาสในเรือนเบี้ยตลอด
นั่นก็เพราะก้องภพรู้อยู่ความลับทุกอย่างของอาทิตย์หมดแล้ว ไอ้ที่เก๊ก ๆ ไว้เลยไม่ได้ผล ฮ่าๆ
ตอนหน้าจะกลับสู่โหมดปกติแล้วนะคะ ใครคิดถึงบรรยากาศรับน้องเดี๋ยวเจอกัน
ป.ล. ใครอยากฟินเพิ่ม กระซิบแถมว่ามีโดจินของเรื่องนี้ ตามไปที่หน้าแฟนเพจเลยจ้า
https://www.facebook.com/BittersweetBoyslove (https://www.facebook.com/BittersweetBoyslove)
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
:pig4:
BitterSweet
-
มาทัน on air ปลื้มมมม :-[
-------------------------------------
คู่นี้ บรรยากาศมันน่ารักดีแท้เลยจ้าาาาา :impress2:
-
จิ้มก่อนอ่านนนน :z2:
โอ้ยยยย พี่อาทิตย์น่ารักเฟ่อออ รอวันที่พี่อาทิตย์จะโกนหนวดออกไปค่า555555
ก้องภพพพพ ถ้าจะหลงพี่อาทิตย์ขนาดนี้น่ะ!
รอตอนต่อไปค่าาา ไฟโตะค่ะเย่ :z2:
-
แอบยิ้มเบาเบาไปกับความน่ารักของพี่อาทิตย์ และก้องภพ :mew1:
น้องรู้ความลับพี่อาทิตย์หมดแล้ว ฮ่าๆๆ
-
พี่อาทิตย์น่ารักอ่ะ
ก้องภพได้เห็นมุมน่ารักๆ แบบนี้มันน่าอิจฉาซะจริง
ชอบ~ รอตอนต่อไปค่ะ
-
หืมมมม คุณพี่อาทิตย์ถูกมองโดยไม่รู้ตัวตลอด 55555
ตอนพิเศษสองตอนนี้แบบ อาทิตย์กับก้องภพน่ารักอะ >O<
-
นมเย็นสีชมพู ><'
-
อาทิตย์โดนถ้ำมองแบบไม่รู้ตัว อิอิ
ระวังนะก้องภพถ้าพี่ว้ากรู้ระวังจะโดนหนักกว่าเดิม หึหึ
-
กรี๊ดด ><
ระเบียงห้องอยู่ตรงกันข้ามกัน แอบมองทุกวันเลยนะ
กดไลท์ให้ประโยคสุดท้ายเลย ก้องภพ
-
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย นายอาทิตย์เอ้ย
ตอนนี้นายโดนส่อง อนาคตคาดว่านายจะโดน...?
:hao6:
-
แหม อยู่ห้องตรงข้ามกันด้วยอะ
โรแมนติกดีจริงๆ อิอิ
-
อิอิ มาแปะไว้ก่อน เดี๋ยวตามอ่าน :katai2-1:
-
:o8: :o8: :o8: อ่านแล้วชักอยากถ้ำมองหลานอาทิตย์บ้างอ่ะ :m7:
-
อ่านตอนพิเศษ พี่อาทิตย์ >>> พี่อาทิตย์น่ารัก!!!
อ่านตอนพิเศษ ก้องภพ >>> พี่อาทิตย์น่าร้ากกกกก
ก้องภพคือตัวประกอบ 555
ปล.0062 พี่อาทิิตย์ด้วยรึเปล่า ?
-
น้องก้องภพแอบดูพี่อาทิตย์หรอจ๊ะ ระวังหลงไม่รู้ตัวนะ :hao7:
-
กรี๊ดกับประโยคสุดท้าย
ก้องภพน่ารักเว่อร์ อาทิตย์ก็น่ารักม๊ากมากกกก
-
อาทิตย์น่ารักสุดใจขาดดิ้น :ling1:
-
แอบดูทุกวันคงหลงรักกันเข้าซักวันล่ะนะ
กรี๊ดดดดดดด พี่อาทิตย์น่ารัก!!!!!!!!
-
ก้องภพแอบดูอาทิตย์ทุกวัน ฟินทุกวัน :-[
-
:o8: อร้ายยยยยยย พี่อาทิตย์น่ารักมากกกกก ก้องภพดูสตอกเลอร์มากๆอ่ะ555
ก้องภพจ้ะ นี่มันต้องพรหมลิขิตแล้วแหละ อยู่ชั้นเดียวกัน ห้องตรงข้ามกัน
เรามีลางสังหรณ์ว่าต้องอยู่สายเดียวกันด้วยแหงๆเลย :impress2:
มาต่อไวๆน้าาา :mew1:
-
แหมๆ พี่อาทิตย์ เก๊กไปก็ไร้ประโยชน์แล้วน้า น้องเค้ารู้หมดแล้วว อิอิ
หลังจากเสร็จประชุมเชียร์เมื่อไหร่ ระวังจะโดน รุก ฮ่าๆๆๆ
:L2:
-
น่ารักอ่ะ
-
น่ารักกกกกก :-[
:impress2: โรแมนติกซะไม่มีระเบียงชนกันซะด้วย
เราได้รู้สาเหตุละว่าทำไมน้องก้องภพถึงได้ยอมเป็นทาสรักพี่ว๊ากทิตย์สุดโหด :กอด1:
รอวันสองคนนี้จะใจตรงกัน :L2: :กอด1: :L2:
-
ก้องภพดูเป็นผู้ใหญ่ ส่วนพี่อาทิตน่ะดูเป็นเด็ก พี่อาทิตน่ารักเวอร์
ก้องภพ ชิงธง ได้เมื่อใหร่ จีบพี่ว๊ากเลย นะ :katai5:
-
อารมณ์ตอนปกติ กับ ตอนspecial นี่ มันคนละแนวกันมากอ่ะ :z3:
ทำไม spe มันให้อารมณ์ มุ้งมิ้ง กุ๊งกิ๊ง ละมุนเวอร์ :กอด1: :L1:
เมื่อไหร่จะรับน้องเสร็จอ่า อยากเห็นตัวตนที่แท้จริงของพี่อาทิตย์ แล้ว น่ารักเวอร์
ส่วนก้องภพ รับน้องเสร็จเมื่อไหร่ ดับเครื่องชนเลยนะ อิอิ
เอาให้พี่อาทิตย์ตั้งตัวไม่ทันเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ไม่ไหวแล้ววว :z3:
ความรู้สึกที่อ่านแล้วเขิน ฟิน อิน แบบนี้ไม่ได้มีมานานแล้ว
ตอนนี้เราอ่านวนหลายรอบมากๆ
ยิ่งอ่านยิ่งคิดไปถึงตอนที่น้องปิดเชียร์ มันจะน่ารักขนาดไหนเนี่ยย (เขินวุ้ย)
ตอนต้นๆของพาร์ทนี้ก็ยังรอลุ้นว่า มันต้องมีโมเมนต์กับพี่อาทิตย์สิ
ที่ไหนได้ ห้องอยู่ห่างกันแค่นี้เอง
แสดงว่านัองมันแอบมองมาตลอดเลยอ่ะสิ
ที่ทำให้เราขำคือ ตอนน้องแอบมองพี่อาทิตย์ตากผ้าเช็ดตัว ในเงามืด 5555 ถึงแกจะแก้ตัวว่าแกไม่ใช่โรคจิตก็ไม่ทันแล้วล่ะ หึหึ
ตอนนี้เราแอบปลื้มน้องปีหนึ่งขึ้นมาเลย (แต่ชั้นยังเมนพี่อาทิตย์อยู่นะยะ หึหึ)
ตอนหน้าจะกลับมาสู่ภาวะปกติละ (แต่ก็คงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเวลาน้องแอบมองพี่ที่ระเบียง)
มันแอบโรแมนติกแบบจิตๆนะก้องภพ 555555
ปล คำผิดจ้า
จัดให้ผมทีหนึ่ง - จัดให้ผมที่หนึ่ง (ตกไม้เอกค่ะ)
ทว่ายิงดึงผม - ทว่ายิ่งดึงผม (ตกไม้เอกเช่นกันค่ะ)
ขมักเขม้น - ขะมักเขม้น (น่าจะมีสระ อะ นะ)
สิทธิ - สิทธิ์ (คือ ถ้า สิทธิ อ่านว่า สิด-ทิ, ไม่แน่ใจว่าคนเขึยนอยากให้อ่านแบบไหน)
รอตอนต่อไป (วิ่งกลับไปส่องระเบียงพี่อาทิตย์ (ถึงจริงๆเราจะแก่กว่าก็เหอะ))
-
:hao7: อันแน่ หลงพี่อาทิตย์ล่ะซี้ๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮ่าๆ ดีจริงๆเบย o13 o13 o13 o13 o13
-
สงสารพี่อาทิตย์ หมดกัน อุตส่าห์เก๊กตั้งนาน ฮ๋าๆๆๆ
-
มุมน่ารักของพี่ว๊าก
-
///- q -/// *ระทวย* ฟินมากอ่ะ....
ให้ตาย.... ปากบอกไม่ใช่สตอลกเกอร์แต่ที่นายทำอยู่มันแอบเข้าข่ายนะ หุๆๆๆๆ
0062 เรารอวันความจริงเปิดเผยมากอ่ะ //หัวเราะ
อยากเห็นหน้าอาทิตย์ตอนรู้ความจริงจัง
ที่สำคัญที่สุด!!!
>> ' คุยโทรศัพท์กับแฟน... คำคาดเดาประโยคหลังทำให้ก้องภพรู้สึกหน่วงใจขึ้นมาแปลก ๆ '
คึ หึๆๆๆๆๆๆๆๆ แอร๊ยยยยยยยยยย *ฟิน*
-
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดด
ก้องภพน่ารักที่สุดในสามโลกก 5555
-
...หลับฝันดีนะครับ พี่อาทิตย์
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ธรรมดาละะะ
ไอ่ความรู้สึกของ 0062 ที่มีต่อพี่อาทิตย์ มันชักจะไม่ธรรมดาแล้ว
แอร๊ยยยยยยยย พี่อาทิตย์มีมุมน่ารักๆด้วยอ่ะ :katai3:
-
ไฮ๊ อ่านตอนพิเศษของอาทิตย์ว่าอาทิตย์น่ารักแล้ว
แต่พอมาอ่านของก้องภพ แอบรู้สึกว่าเด็กนี่มันใส(?)กว่าที่คิด มันดู...จริงใจยังไงบอกไม่ถูก
ให้ความรู้สึกเหมือนน้องชายตัวน้อยๆยังไงก็ไม่รู้ อะฮุฮุฮุ
อันที่จริงเราอาจจะฟินมากเกินไปจนเพ้อเจ้อ ช่างมันเถอะ
-
ฟินกับประโยคสุดท้าย :o8:
พี่อาทิตย์ถูกน้องก้องภพส่องทุกวันเลย อิอิ :-[ :-[
-
:-[ น่ารักเนอะ :impress2:
-
ฟินนนนนนนนนนนน น่ารักทั้งคู่เลยยยยย :heaven :heaven :heaven
-
น่ารักอ่า พี่อาทิตย์ถึงจะเป็นเฮดว้ากแต่ก็มีมุมน่ารักเยอะมากกกกกกกก
ติดตามค่าาาา
-
อ๊ากกกกกกก น่ารักก :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่ถ้าในห้องเชียร์ที่คณะมีเด็กปีนเกลียวแบบนี้สงสัยจะตายหมู่อ่า
สยองแทนเลย... :katai1: :katai1: :katai1:
ไอ้อาการเก๊กตอนเป็นพี่ว๊ากนี่ก็เหมือนกัน จบห้องเชียร์ทำพี่ๆตัวฮากระจาย งงเลย
ปละที่สำคัญพวกพี่ว๊ากนี่มันหล่อกันหมดเลยอ่า ไม่รู้เป็นกันทุกคณะรึเปล่า? แหะๆ
-
ว่าจะไม่บ่าเรื่องนี้แล้ว มาลงแบบนี้จะทำให้คนอ่านลงแดง
นี่สินะ ที่ทำให้ก้องภพมิเค๊ยมิเคย เกรงต่อพาลานุภาพเฮดว๊ากผู้มาดขรึม :hao6:
กดเป็ดจิ้ม+เสริมกำลีงให้อาทิตย์ว๊ากน้องต่อไปนะจ๊า
-
ตอนพิเศษของก้องภพทำเอาฟินมากมายเลยคะ
น้องก้องภพคะ สนใจพี่ว๊ากก มากเยสิเนี่ย อิอิ
อ่านไปก็แอบจิ้นไป ฮ่าๆ ถ้าพี่อาทิตย์รู้เข้าน้องก้องภพจะโดนงโทษไหมน๊า
ข้อหาแอบนึกถึงพี่ว๊ากกก่อนนอนอะ ><
-
โอ๊ยยยยยยยยย น่ารักอ่าาาาาา :mew1:
อ่านไปทั้งปลื้ม ทั้งเขิน กลิ้งไปมา กรี๊ดดดดด :ling1:
หลงรักแล้ว
-
อ๊ายยยยย น้องก้องภพน่ารักอ่ะ :ling1:
-
:mew1:
น่ารักจังทั้งสองคน
-
ก้องภพไม่ค่อยเลยนะนั่น อาทิตย์น่ารัก
-
อั๊ยย่ะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[
-
พี่อาทิตย์จะรู้ตัวเมื่อไหร่เนี่ยว่ามีหนุ่มแอบมอง5555
-
พี่อาทิตย์ ไม่ได้รู้เลยว่าที่เก๊กไปไม่ได้ช่วย
ก้องภพนะ แอบดูอยู่ตลอด
นี่ถ้าอาทิตย์รู้นะมีหวังสั่งซ้อมตายเลย โทษฐานทำให้เขิน อิอิ
-
ฟินนนนนนนนน
-
เนื้อคู่...อยู่ฝั่งตรงข้ามสินะ อิอิ
-
ตอนนี้ฟินไปก่อนแล้วจ้า :heaven
-
ทำไมสองคนนี้มันถึงได้น่ารักอย่างเนี๊ยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[
-
เพราะพี่อาทิตย์น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ก้องภพสนใจได้ไงเนี้ยะ
-
พี่อาทิตย์น่ารักสุดๆ อยากได้พี่อาทิตย์มากอดที่บ้านจัง ^^
-
ฟิน ฟิน ฟิน
-
ชอบอ่ะ ที่มหาวิทยาลัยกำลังอยู่ในช่วงรับน้องพอดีเลย อ่านแล้วมีความสุขมากเลย แล้วก็เข้าใจทั้งอาทิตย์แล้วก็ก้องภพด้วย สนุกค่ะ มาต่อเร็วนะคะ ชอบมากเลยเรื่องนี้
-
ฮิ้ววว อ่านตอนพิเศษทั้งสองตอนแล้วฟินค่า
อร๊ายยยย น่าร้ากกก
พี่อาทิตย์น่ารักมากๆเลย
ส่วนก้องภพก็...ดูเป็นผู้ใหญ่และเอาจริงเอาจังนะ
โดยเฉพาะเอาจริงเอาจังกับการเป็นสโตรกเกอร์พี่เฮดว๊ากนี่แหละ 555
มีการแอบดูพฤติกรรมหออยู่หอด้วยนะ
ที่ร้ายกว่านั้น มีการบอกผ่านสายลมไปว่าฝันดีอีก อ๊ากกก น่ารักสุดๆ
แอบดูไปแอบดูมาก็เริ่มหลงเสน่ห์และหลงรักพี่เฮดว๊ากโดยไม่รู้ตัวไปตามระเบียบ 5555
ตามอ่านต่อนะคะ จุ๊บๆเป็นกำลังให้คนเขียนค่า
-
น่ารักอ
-
เข้าใจแล้วว่าทำไมก้องภพถึงไม่กลัวพี่อาทิตย์!!
-
น่ารักอะ :mew1:
-
ตั้งแต่ตอนห้าพี่อาทิตย์คะแนนบวกพุ่งพรวดเลย
โอเค หนูจะเข้าใจความหวังดีของพี่จ้ะ
ตอนพิเศษ เริ่มเคลิ้มไปกับความน่ารักของอาทิตย์ซึ่งหาไม่ได้ในตอนปกติ
ขอบคุณค่ะ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 8 : พิสูจน์ความสามารถให้พี่ว้ากเห็น
“บาทเดียวดูเพลินอะไรไม่เกินเมียงู บาทเดียวดูเพลินอะไรไม่เกินเมียงู ลูบได้คลำได้ แต่อย่าเอาไม้แหย่รู... แหย่รู... แหย่รู...!! วู้ววว!!”
...สนุกสนานรื่นเริงบันเทิงใจ ...นี่แหละคือช่วงเวลาที่พี่สันทนาการลง
พวกเฟรชชี่ปีหนึ่งก็ต่างเต้นแรงเต้นกาปลดปล่อยพลังกันเต็มที่ เพื่อลบล้างความเครียดจากการโดนพี่ว้ากสั่งลงโทษเบาะ ๆ ให้นั่งเก้าอี้อากาศห้านาที จนขาชาแทบยืนไม่ตรง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งการเต้นเคล้าเสียงกลองกระหน่ำแบบนอนสต็อปของพวกเขาได้ เรียกว่า ถ้าโดนว้ากมาหนัก ก็ต้องบ้าให้เต็มที่ถือเป็นการเอาคืน จวบจนกระทั้งได้ยืนเสียงพี่สันทนาการสั่งหยุด
“โอเคค่ะ! วันนี้เราปิดประชุมเชียร์เท่านี้ แล้วน้อง ๆ คนไหนที่จะลงสมัครกีฬาเฟรชชี่เกมส์ อย่าลืมมาลงชื่อคัดตัวที่โรงยิมตอนทุ่มหนึ่งนะคะ!!”
คำย้ำสุดท้ายเอ่ยเตือนเพื่อป้องกันไม่ให้น้อง ๆ ลืม เพราะอีกไม่นานจะมีการจัดงานสำคัญสำหรับเด็กปีหนึ่งทุกคน นั้นคือ งาน ‘เฟรชชี่เกมส์’ ที่เป็นงานรวมการแข่งกีฬาของทุกคณะในมหาวิทยาลัย รวมทั้งมีการโชว์แสตน และเชียร์ลีดเดอร์ ซึ่งพวกเขาก็ซ้อมกันอย่างหนักหน่วงเกือบเดือนเพื่องานนี้โดยเฉพาะ
ก้องภพเตรียมตัวแยกย้ายตามเพื่อน ๆ คนอื่นบ้าง มองเวลาใกล้หกโมงครึ่งแล้ว เขาตั้งใจจะไปหาข้าวเย็นกินแก้หิว หากยังไม่ทันเดินออกนอกห้องประชุมกลับมีเสียงรั้ง
“เฮ้ย! ก้อง เดี๋ยวก่อน”
เอ็มเพื่อนสนิทหน้าตี๋เรียกไว้จากด้านหลัง เขาหยุดเดินหันมารออีกฝ่ายเข้ามาใกล้พร้อมรีบถาม
“มึงว่างเปล่า กูอยากลงบาสว่ะ ไปลงเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
ไม่แปลกที่เอ็มจะเอ่ยชวน เพราะเห็นแบบนี้เอ็มก็เป็นนักบาสของโรงเรียนมาก่อน เวลาว่างๆ หลังเลิกเรียน ก็ได้ก้องภพเนี่ยแหละเป็นคู่ซ้อมให้ประจำ ส่วนใหญ่จะจับกลุ่มเล่นกับรุ่นน้องขำ ๆ แต่ก็ถือว่าฝึกมือมามากพอจะชนะแข่งแมทซ์สำคัญภายในโรงเรียนต่าง ๆ อย่างพวกกีฬาสี ก้องภพจึงพยักหน้าตอบกลับไปง่าย ๆ
“เออได้ แต่เดี๋ยวขอไปกินข้าวก่อน ไปด้วยกันเปล่า”
ก้องภพถือคติกองทัพต้องเดินด้วยท้อง เพราะการคัดตัวก็ต้องโชว์การเล่นนิด ๆ หน่อย ๆ ด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงมานั่งกินข้าวที่โรงอาหาร เติมพลังซึ่งหมดไปเรียบร้อยตั้งแต่เข้าประชุมเชียร์
กว่าจะกินกันเสร็จก็เลยเวลานัดมานิด ๆ เขาสองคนเลยรีบเดินมายังจุดสมัครในโรงยิมของมหาวิทยาลัย หากเพียงแค่ก้าวเข้าไปก็เห็นคนมายืนรอกันเต็ม ล้วนเป็นเด็กคณะวิศวะทั้งนั้น และไม่ใช่มีเพียงแค่ปีหนึ่ง แต่ยังรวมถึงรุ่นพี่คนอื่น ๆ เช่น เจ๊มินนี่ ผู้ชายใจหญิงหุ่นอวบอึ๋มที่พอเห็นเขาเดินเข้ามาก็รีบตรงปรี่มาทัก
“อุ๊ย! น้องก้องภพ ไม่เจอกันตั้งนานเจ๊คิดถึ๊งคิดถึง มาได้ยังไงคะเนี่ย”
“สวัสดีครับพี่ ผมกับเพื่อนมาสมัครบาสน่ะครับ”
เขายกมือไหว้พลางตอบไปอย่างสุภาพ แต่คำพูดนั้นกลับทำให้เจ๊มินนี่ร้องเสียงหลง
“ว๊ายย! น้องก้องภพจะลงสมัครบาสเหรอคะ แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวเราต้องลงแข่งเดือนมหาลัยนะ แล้วจะไหวเหรอ”
...เออ จริงสิ เขาลืมไปเลยว่านอกจากเฟรชชี่เกมส์ จะแข่งกีฬากับโชว์แสตนแล้ว ยังมีไฮไลท์สำคัญที่สุดในงานอย่างการประกวดดาวเดือนมหาลัยด้วย
และคนที่จับพลัดจับพลูเป็นเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็คือ ก้องภพ ซึ่งถูกเจ๊มินนี่เล่นเส้นยัดตำแหน่งให้โดยไม่ได้ผ่านมติของบรรดาเฟรชชี่ด้วยกัน ทำให้มีเพื่อนหลายคนเพิ่งรู้ว่าใครเป็นเดือนคณะ ก็ตอนเห็นรูปกับบทสัมภาษณ์ของเขาโพสลงในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยนั่นแหละ เอ็มเองก็เป็นอีกคนที่ดูเหมือนจะนึกขึ้นได้เลยรีบพูดเสริม
“งั้นมึงไม่ต้องลงหรอก กูลืมไปว่ามึงต้องประกวดเดือนอีก”
แต่ก้องภพกลับส่ายหัวปฏิเสธ อุตส่าห์มาแล้วทั้งทีก็ไม่อยากให้เสียเที่ยว เขาเลยหันไปถามเจ๊มินนี่เป็นเชิงขออนุญาต
“แล้วถ้าผมลงชื่อเป็นตัวสำรองไว้จะได้มั้ยครับ”
“อืม ถ้าเป็นแค่ตัวสำรองเจ๊ก็โออยู่นะ ลงไปวิ่งสักสองสามนาที เผลอ ๆ เรียกเรตติ้งได้ด้วย ...เออ แล้วนี่น้องก้องภพเตรียมการแสดงความพิเศษไว้แล้วรึยังจ๊ะ”
...นี่ก็เป็นอีกหัวข้อที่เขาลืม เพราะการประกวดดาวเดือนมหาลัยไม่ได้คัดกันแค่ที่หน้าตา แต่ตัดสินกันที่ความสามารถด้วย ซึ่งบรรดาผู้เข้าประกวดก็จะต้องเลือกความสามารถพิเศษมาแสดงบนเวทีคนละไม่เกินห้านาที แต่สำหรับก้องภพอย่างว่าแต่ห้านาทีเลย แค่ห้าวินาทีเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะขึ้นไปทำอะไรบนเวทีนอกจากพูดแนะนำตัว ถึงกระนั้นพอสบสายตาเป็นประกายด้วยความหวังของเจ๊มินนี่ ก็ทำให้เขาต้องจำใจโกหกไปเลี่ยง ๆ
“ยังไม่เตรียมเลยครับ แต่ก็คิด ๆ ไว้บ้างแล้ว”
“อุ๊ย! ถ้าอย่างนั้นก็รีบ ๆ เลือกนะจ๊ะ แต่ถ้าคิดไม่ออกยังไงถามเจ๊ได้นะ เดี๋ยวเจ๊ช่วย ปีนี้เจ๊จะดันเราให้ได้ตำแหน่งเอง ไม่ต้องกลัวนะคะ เชื่อมือเจ๊”
เจ๊มินนี่พูดด้วยท่าทางมั่นใจชนิดดันกันสุดฤทธิ์ประหนึ่งเป็นพี่เลี้ยงนางงาม ส่วนก้องภพได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ...เขาไม่ได้กลัวเลยสักนิด และไม่คิดจะสนใจกับตำแหน่งเดือนอะไรนี่ด้วยซ้ำ ถ้ารู้ว่ามันยุ่งยากขนาดนี้เขาคงจะถอนตัวแต่แรก ๆ แล้ว
“งั้นไปลงชื่อสมัครเถอะว่ะ เดี๋ยวไม่ทัน”
เอ็มพูดแทรกกลับเข้าสู่จุดประสงค์หลักอีกครั้ง ก้องภพพยักหน้าเอ่ยขอตัวจากเจ๊มินนี่ กวาดตามองหาจุดรับสมัคร ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็น เพราะมีบรรดาเด็กปีหนึ่งรุมกันอยู่เกือบสิบคน ตรงโต๊ะที่มีพี่ผู้หญิงเป็นสต๊าฟถือแผ่นกระดาษเขียนรายชื่อไว้
พวกเขาสองคนกำลังจะเดินเข้าไปหาเป้าหมาย หากยังไม่ทันถึงที่ดี กลับมีเสียงฮือฮาดังตามมาจากด้านหลัง ก้องภพหันกลับไปมองต้นเสียง ก่อนจะพบสาเหตุที่ทำให้เขาต้องนิ่งอึ้งไปบ้าง
...พี่ปีสามคณะวิศวะชายล้วนจำนวนสิบกว่าคนเดินผ่านเข้ามาจากประตูโรงยิม แม้สีหน้าของแต่ล่ะคนจะนิ่งเฉย ไม่บ่งบอกความรู้สึก ทว่าก็สร้างความกดดันให้น้อง ๆ จนน้องต้องแหวกทางออกเพื่อหลบให้พี่เดินผ่าน
ถึงก้องภพจะไม่ค่อยคุ้นหน้ากับคนบางคนในกลุ่ม ซึ่งเขาคาดว่าอาจเป็นรุ่นพี่มาจากต่างภาควิชา แต่สำหรับหนึ่งในนั้น คนที่เดินนำตรงดิ่งไปแบบไม่สนใจใคร เป็นคนเดียวกับที่เขารู้จักดี..
...เฮดว้ากอาทิตย์
ก้องภพมองอีกฝ่ายพาขบวนปีสามเดินเข้าไปพึมพำคุยกับสต๊าฟผู้หญิงซึ่งถือแผ่นกระดาษรับสมัคร ก่อนพี่สต๊าฟจะตะโกนเรียกเสียงดังกลางโรงยิม
“น้อง ๆ ที่จะลงสมัครกีฬามารวมกันทางนี้หน่อยค่ะ!!”
แม้จะยังไม่เข้าใจในสถานการณ์ แต่พวกเด็กปีหนึ่งก็พอจะเดาได้ว่าการมีพี่มายืนรอด้วยบรรยากาศมาคุคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ และก็เป็นจริงดังคาด เมื่อก้องภพกับเอ็มเดินเข้าไปรวมตัวกันกับกลุ่มเพื่อนอีกประมาณสามสิบคน เขาก็ได้ยินเสียงซุบซิบเชิงดูถูกดังแว่วมาจากพวกพี่ ๆ
“มีแค่นี้เองเหรอวะ”
“ดูหน่วยก้านแล้วสงสัยไม่รอด”
“กูก็ว่างั้น”
คำวิจารณ์ส่งผลให้น้องที่รวมตัวกันเริ่มหน้าเสีย แต่ก็ยังทยอยนั่งรอจนครบ แล้วเฮดว้ากอาทิตย์จึงก้าวออกมาด้านหน้า กวาดสายตาเย็นชามองน้อง ๆ ก่อนเกริ่นเข้าเรื่องด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ที่เรียกพวกคุณมารวมกัน อย่าคิดว่าผมจะมาช่วยซ้อม หรือแนะนำอะไรพวกคุณ เพราะนั่นเป็นงานที่พวกคุณต้องจัดการกันเอาเอง แต่ที่ผมมาวันนี้ ผมแค่อยากจะมาบอกให้พวกคุณรู้ไว้ว่าตั้งแต่เริ่มแข่งเฟรชชี่เกมส์มา กีฬาทุกอย่าง คณะวิศวะไม่เคยแพ้ใคร เราเป็นที่หนึ่งตลอด เพราะฉะนั้น อย่าให้ผมต้องเห็นมันสิ้นสุดลงในรุ่นของพวกคุณ!”
จบคำ บรรดาเด็กปีหนึ่งที่นั่งฟังพากันเงียบกริบ รู้จุดประสงค์ของพวกพี่ปีสามทันทีว่าไม่ได้มาเพื่อบอกประวัติศาสตร์ของการแข่งวิศวะ แต่มาเพื่อไซโคกันชัด ๆ เหมือนเป็นการบีบบังคับและกดดันอ้อม ๆ ให้พวกเขาต้องชนะให้ได้ ทั้ง ๆ ที่เฟรชชี่เกมส์เป็นกีฬาที่แข่งกันขำ ๆ ชิล ๆ เพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างคณะกันเท่านั้น ประเด็นนี้คงเป็นที่ถกเถียงในใจของใครหลายคน จนหนึ่งในคนฟังอดรนทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นพูด
“แต่กีฬาเฟรชชี่เกมส์มันมีไว้เพื่อความสามัคคี เขาต้องการให้พวกเรา รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย ไม่ใช่เหรอครับ”
อาทิตย์รีบหันไปหาต้นเสียง เขามองเห็นก้องภพนั่งอยู่ ทีแรกนึกว่ามันจะเป็นคนพูดตามนิสัยชอบเป็นฮีโร่ ทว่าความจริงกลับเป็นรุ่นน้องคนอื่นที่นั่งใกล้ ๆ ซึ่งเขาไม่คุ้นหน้ามาก่อน คงจะมาจากคนละภาควิชา แต่ดูท่าทางแล้วออกแนวกวน ๆ ทำสีหน้าไม่เกรงกลัวเหมือนท้าทายรุ่นพี่ จนไอ้เปรมเพื่อนเขาถึงกับยั๊วะเลยแกล้งพูดแซวกลับ
“ถ้าคิดได้แค่นี้ก็ไปนอนกินนมแม่ซะไปไอ้น้อง!”
“อ้าวพี่! ถามดี ๆ เล่นถึงแม่ผมเลยเหรอ!”
คนถูกประชดลุกขึ้นยืนพรวดแสดงอาการไม่พอใจชัดเจน ด้วยท่าทางไม่ให้ความเคารพรุ่นพี่ จนคู่สนทนาต้องชี้หน้าตะคอกเสียงดังอย่างโมโห
“เฮ้ย!! ให้มันน้อยๆ หน่อย มึงซ่านักเหรอวะ!! ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องให้มันรู้ซะบ้าง หรือมึงอยากโดนห่ะ!!”
“ก็เอาเลย! ผมกล้าอยู่แล้ว เกิดก่อนไม่ได้หมายความว่าจะแน่มากกว่ากันนะโว้ยยย!!”
“มึงว่าไงนะ!!”
เสียงตะโกนท้าทายทำเอาคนถูกหยามศักดิ์ศรีกำหมัดแน่น รีบปรี่เข้าไปเหมือนเตรียมจะมีเรื่อง จนอาทิตย์ต้องรีบขวางเอาไว้ พยายามดึงตัวเพื่อนพลางพูดปราม
“เฮ้ยอย่า! ไอ้เปรมอยู่เฉย ๆ”
“ก็มึงดูมันพูดสิวะ!! ปากดีอย่างนี้ต้องเจอตีนสักที มันจะได้รู้สำนึก!”
“อ้าวอย่างนี้ก็สวยสิ! คิดว่าไม่กล้ารึไงวะ!!”
คำสบถกระตุ้นต่อความโกรธของคนถูกด่า ซึ่งถลกแขนเสื้อเตรียมขยับไปพร้อมแลกหมัดตามคำขอ จนก้องภพที่นั่งใกล้ ๆ ต้องรีบลุกขึ้นมาล็อคแขนเพื่อนเอาไว้ให้สงบสติ
“เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆ”
“จะให้เย็นยังไง! ถามเหตุผลดีๆ เสือกตอบกวนตีน!!”
เสียงกระแทกเน้นย้ำประโยคสุดท้าย ทำเอาคนโมโหอยู่แล้วของขึ้นอีกรอบ
“แม่งเอ้ยย!! อย่าอยู่เลยมึง!!”
พูดจบก็เตรียมง้างหมัดใส่โดยไม่สนใจคนรั้ง จนอาทิตย์ที่จับเพื่อนไว้ต้องตะโกนห้ามเสียงดังลั่นอย่างหมดความอดทน
“หยุดโว้ยยย!! ทั้งคู่นั่นแหละ!! ทะเลาะกันอย่างกับหมา อายคนอื่นเขาบ้างมั้ย!!”
สิ้นเสียง ทุกสิ่งหยุดนิ่ง คล้ายสะกิดให้คนทะเลาะเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโรงยิม
อาทิตย์ปล่อยมือออกจากเพื่อนของตัวเอง ก้าวขึ้นมายืนประจันหน้ากับคู่กรณี แล้วเป็นฝ่ายเปิดฉากถาม
“คุณอยากรู้เหตุผลใช่มั้ย ได้! ผมจะบอกให้ฟัง”
เฮดว้ากสูดลมหายใจลึก หันหน้าเปลี่ยนมุมไปหาบรรดาเด็กปีหนึ่งที่นั่งรอ เพื่อจะให้ทุกคนได้ยินกันทั่ว ๆ โดยชัดเจนถึงเหตุผลสำคัญนี้
“พวกคุณเด็กปีหนึ่งอาจจะเห็นว่าเป็นแค่การแข่งกีฬาเฟรชชี่ธรรมดา แต่สำหรับพวกผมมันคือการพิสูจน์ว่า พวกคุณมีศักยภาพมากพอในฐานะของนักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์หรือไม่ ยิ่งพวกคุณจริงจังกับมันมากเท่าไร ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าคุณให้ความสำคัญกับมันมากเท่านั้น แต่ถ้าคุณละเลย ไม่มีปัญญาจะสู้ คิดยอมแพ้ตั้งแต่แรก พวกคุณก็ไม่สมควรที่จะเป็นส่วนหนึ่งในคณะวิศวะของเรา”
อาทิตย์ไม่ได้พูดในฐานะของพี่ว้าก แต่พูดในฐานะของรุ่นพี่คณะวิศวกรรมศาสตร์คนหนึ่ง
...ความจริงอาทิตย์เองก็ไม่แน่ใจหรอกว่า วิศวะเป็นที่หนึ่งในทุกการแข่งขันตั้งแต่เริ่มเฟรชชี่เกมส์จริงมั้ย แต่ตอนเขาอยู่ปีหนึ่งแล้วลงแข่งบาส เขาก็ถูกรุ่นพี่พูดกดดันมาแบบนี้ และรุ่นเขาก็สามารถเอาชนะกีฬาทุกประเภทมาได้ ซึ่งพวกเพื่อนปีสามที่มารวมตัวอยู่ข้างเขาก็คือนักกีฬาในตอนนั้น
...นี่จึงเป็นเหมือนเจตนารมณ์ที่จะต้องสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น และเป็นการพิสูจน์ให้เห็นสปิริตของเด็กคณะวิศวะทุกคน ทั้งยังเป็นการรักษาเกียรติของคณะที่มีคนเรียนมากที่สุดในมหาวิทยาลัย หากไม่สามารถเอาชนะคู่แข่งของคณะซึ่งมีจำนวนคนน้อยกว่าได้ ก็คงถือเป็นเรื่องน่าอับอายอย่างถึงที่สุด
“พวกผมต้องชนะได้แน่ครับ”
อาทิตย์มองคนแทรกขัดจังหวะความคิด ซึ่งคราวนี้เป็นตัวจริงเสียงจริงของคนที่ชอบแสดงเป็นพระเอก
ก้องภพปล่อยมือจากเพื่อน ก้าวขึ้นมายืนเคียงกัน เพื่อเผชิญหน้ากับเฮดว้ากโดยไม่หวาดหวั่น สบสายตาของอาทิตย์ที่มีแววเหยียด พร้อมกับพูดขู่สำทับ
“หึ อย่าเก่งแต่ปาก จำไว้ว่าคุณเป็นตัวแทนรุ่น และกำลังแบกความรับผิดชอบของทุกคนในรุ่นคุณเอาไว้”
“ผมทราบครับ ผมถึงได้บอกไงครับ ว่าเราจะต้องชนะให้ได้ พวกผมจะพิสูจน์ให้พวกพี่เห็นเองว่าปีหนึ่งก็มีศักดิ์ศรีของคณะวิศวะเหมือนกัน และเราจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเด็ดขาดครับ”
ท่าทางของก้องภพไม่ได้แสดงถึงการปีนเกลียวหรือท้าทาย แต่มาจากความมั่นใจที่เจ้าตัวแสดงออกมาชัดเจน
...และเป็นอีกครั้งที่คำพูดของก้องภพ ช่วยปลุกพลังในตัวของเด็กปีหนึ่งให้ลุกโชน ซึ่งมันส่งผ่านมาทางสายตาที่มองบรรดาพวกพี่ปีสามที่ยืนรายล้อมอยู่
“งั้นก็ดี แล้วพวกผมจะคอยดู”
อาทิตย์สรุปทิ้งท้าย ก่อนจะพยักหน้าให้พวกเพื่อนเป็นสัญญาณ
ขบวนทัพปีสามจึงเดินออกไปจากโรงยิมเมื่อเสร็จสิ้นธุระ ท่ามกลางเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของน้อง ๆ ปีหนึ่ง
หากแต่ตรงข้ามกับพี่ปีสามบางคน ที่พอพ้นจากโรงยิมกลับสบถด่าหงุดหงิดแบบทนไม่ไหว
“แม่งเซ็งว่ะ! กูยังไม่ทันเอาเลือดออกจากหัวไอ้เด็กปีหนึ่งนั่นเลย มึงไม่น่ามาห้าม”
เปรมหนุ่มหน้าเข้มสไตล์คนใต้เรียนภาควิชาโยธาบ่นด้วยสีหน้าโมโห แต่อาทิตย์ซึ่งเดินฟังกลับตีหน้าเบื่อหน่าย พลางอธิบายเหตุผล
“ขืนมึงไปต่อยกันตรงนั้น ได้มีพยานเป็นร้อย เดี๋ยวคนก็เอาไปฟ้องอาจารย์หรอก คิดบ้างสิวะ!”
“เออ...จริงด้วยว่ะ...แล้วไอ้คนหล่อ ๆ นั่นน้องภาคมึงเหรอวะ ทำตัวแส่ไม่เข้าเรื่อง”
คู่สนทนาเปลี่ยนเรื่องถาม คงเห็นท่าทางของก้องภพที่พูดกับเขาแล้วพอจะเดาได้ ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบรับไปแกน ๆ
“อืม มันเป็นของมันแบบนี้แหละ กูลงโทษจนเบื่อแล้ว”
ทั้ง ๆ ที่อุตส่าห์เตือนไปแล้วว่าอย่าทำตัวเป็นฮีโร่ให้มาก แต่เขาก็เข้าใจว่าครั้งนี้เป็นเหตุสุดวิสัย ถ้ามันไม่พูดขึ้นมา บรรยากาศระหว่างปีหนึ่งกับปีสามก็อาจจะยิ่งแย่ไปมากกว่านี้ก็ได้ โดยเฉพาะมีตัวจุดฉนวนเป็นคนปากหมาใจร้อนอย่างเพื่อนเขา
“เหอะ แล้วทำเป็นอวดเก่งอย่างนี้จะรอดเร๊อะ?"
อาทิตย์หยุดเดินทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยจากคนใกล้ตัว เขารู้ว่าเพื่อนเขาคงอารมณ์เสียค้างมาจากไอ้เด็กปีหนึ่งที่จะหาเรื่องปีนเกลียวตอนแรก เลยพาลเหมารวมว่าเด็กปีหนึ่งทุกคนอวดเก่งเหมือนกันหมด
แต่เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่... สำหรับคนอย่างก้องภพ....
“...อย่าดูถูกมัน”
คำพึมพำเบา ๆ ของอาทิตย์ซึ่งอยู่ด้านหลัง ทำให้คนฟังไม่ทันได้ยินจนต้องหันถามซ้ำ
“มึงว่าอะไรนะ”
“เปล่า”
อาทิตย์ปฏิเสธบอกปัด แล้วเร่งเดินนำหน้าห่างออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หากความคิดของเขายังคงวนเวียนอยู่ที่เดิมซ้ำ ๆ ไม่ไปไหน และเป็นความคิดที่ชวนหงุดหงิดใจในฐานะของรุ่นพี่ปีสาม
เพราะเขาเชื่อลึก ๆ ว่า...
...ก้องภพจะต้องชนะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
พี่เปรมก็เกินไปนิดนึงนะ น้องมันก็ถามดีๆอ่ะ ไปเล่นถึงแม่น้องเค้า
ใครจะยอมหละคะแหม่ !! :katai1:
แต่พี่อาทิตย์นี่ เริ่มแล้วนะคะ เริ่มมอง 0062 ในแง่ดีแล้ว
แอบมีเชียร์ในใจด้วย อร๊ายยยยยยย :katai3:
-
อาทิตย์คิดอะไรกับก้องภพหรือเปล่านะ
-
กรี้ดมาแล้ว พี่อาทิตย์เริ่มเห็นก้องภพดีแล้วใช่ปะ
คิดถึงมากรีบมาต่อเร็วนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบกังวลจะมีใครมาหมั่นไส้ก้องภพมั้ย
คือน้องมันเป็นของมันอย่างนี้นะต้องเข้าใจ
พี่อาทิตย์เชื่อมั่นในตัวน้องใช่มั้ย พี่อาทิตย์แอบไม่พอใจนิดๆที่ใครมาดูถูกน้องใช่ป่ะเนี่ย
-
อัยย๊ะ มีเชื่อใจกันด้วยอิอิ
-
พี่อาทิตย์ขาาา
หุหุ
-
อยากรู้จังว่าก้องภพจะใช้ความสามารถพิเศษอะไร
-
ตอนนี้อาทิตย์ไม่ค่อยมีบทเลย ก้องภพก็เอาอีกแล้ว
-
หลานอาทิตย์เริ่มรู้สึกดี ๆ กันหลานก้องแล้วซิมิเคะ :hao3: :hao3:
:bye2: :bye2:
-
ว้าวว
พี่อาทิตย์เชื่อใยน้องก้องแล้วว :hao7:
ว่าแต่ห้องตรงข้ามกันแล้วเมื่อไหร่จะมารวมกันซักทีอ่ะ :z1:
-
เอาจริงๆนะ มันก็มีรุ่นพี่ที่เอาแต่สะใจเหมือนกัน
ตอนนี้สั้นเนอะ รีบมาล่ะสิ อิอิ
เมือ่ไหร่สองคนนี้จะกระชับความสัมพันธฺ ออกค่ายออกรับน้องตจว ว๊ายยยย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ปน:ผมจะลงแข่ง และจะชนะ
พว: ชนะเด็กเกษตรเนี่ยนะ ไม่ง่ายนะมึง
ปน: เปล่า . .ผมแค่จะ. . ชนะใจพี่
>\\\\\\\<
-
อยากเห็น อาทิตย์ กะ ก้องภพ สวีตกันจังเลย :heaven :heaven +1
-
เหยดดดดดด พี่อาทิตย์ตอนนี้ไม่ค่อยโวยเลยอ่ะ
น่ารักฝุดค่ะ เฮือกกกกก
เดาว่าเปรมxเอ็ม ค่ะ กรี้ดแปปส์55555555555
รอตอนต่อไปปปปป :o8:
-
ว้ายๆพี่อาทิตย์เค้าเชื่อมั่นในตัวก้องภพนะ
:hao3:
-
ชอบอาทิตย์จังเลย :mew1:
-
เริ่มประทับใจกันและกันแล้วนะ พี่ว๊ากกับน้องเฟรชชี่
รออ่านตอนต่อไปนะ
-
พี่เปรมเลือดร้อนไปพี่ เหอ เหอ
-
:ก้องภพ เดือนมหาลัยก็ต้องชนะนะ อย่ายอมแพ้
-
คู่ที่สอง??? ออกมาแล้วรึเปล่า
แต่พี่อาทิตย์นี่มั่นใจในตัวก้องภพแล้ว บราโว่ๆ :katai2-1:
-
กลายเป็นแบ๊คซะงั้น หุหุ
-
แหมมม พี่อาทิตย์ๆๆๆๆๆ
แอบเอาใจช่วยน้องก้องหละซิ อิอิ
-
น้องก้องสู้ๆนะ เอาชนะให้พี่ปีสามของน้องตะลึฃไปเรยยยย 55+
-
อาจจะเป็นความสำเร็จของก้องภพนะ ที่ทำให้พี่อาทิตย์ไว้ใจ
:mew1:
-
:mew1:
-
พี่อาทิตย์เชื่อเราก็จะเชื่อ!!
-
พี่ทิตย์เริ่มมองน้องก้องในแง่ดีแล้ววววว :L2:
-
รอดูก้องภพ
-
อั๊ยย่ะ! ชอบเรื่องนี้จัง ยิ่งอยู่ในช่วงรับน้องอยู่ด้วย :heaven
-
เหมือนมีสายใย เล็กๆ ระหว่างอาทิตย์กับก้องภพ :-[
-
:กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด. คือเเบบว่า พี่อาทิตย์หวั่นไหวสักหน่อยเถอะ สาธุ
-
นั่นแน่ะ มั่นใจในตัวน้องขึ้นมาซะงั้น
แต่เราก็เป็นนะ ไม่ว่าอะไรที่เป็นของเรา
เพื่อนของเรา น้องของเรา กระทั่ง...คนของเรา
เราด่าได้ แต่คนอื่นด่าไม่ได้...ไม่รู้ทำไม รู้แค่ว่าเราต้องอยู่ข้างเดียวกัน
เรื่องว้ากวันนี้ไม่มีอะไร แต่...มันดูมี-อะไร-อยู่ในการ-พัฒนา- ฮิ ^^V
-
อิ อิ อิ นั้นไงเถียงกันบ่อยๆเลยรู้จักกันมากขึ้นเลยนะ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แหม่ะๆ พี่อาทิต เชื่อในตัวก้องภพละ อิอิ :katai5: :katai5:
-
เธอจะต้องชนะเฮ้เธอจะต้องไม่แพ้เฮ้
ส่งพี่อาทิตย์ไปเชียร์ที่ขอบสนาม อร้ายยยยย
-
เขาแอบเชียร์กันด้วย
-
แอร๊ยย พี่อาทิตย์รู้ว่าน้องก้องภพมีดีใช่ไหมค๊า
-
หูยมาสั้นๆ แต่มาทำให้ลุ้น
-
:hao7: :hao7:
แน่ะๆๆ พี่ว๊ากอย่างคุณอาทิตย์เริ่มจะคิดมุมิๆ กันน้องปีหนึ่งแล้วหรอคร๊าบบบบบบบบบบบ รอลุ้นๆๆ
-
อย่าดูถูกมัน
โอ่ยยยยยยยยยย พี่อาทิตย์น่ารักอ่ะะะะะะะะ
-
กีฬาเฟรชชี่ 55555555555(หัวเราะทั้งน้ำตา)
ช่วงซ้อมกีฬานี่เป็นอะไรที่ทรหดมาก พี่ๆไซโคเหมือนเราซ้อมทีมชาติ
แล้ววิศวะผู้กญิงก็น้อย เพื่อนเราบางคนลงสองกีฬา
แต่ตอนเราอยู่ปีหนึ่งดันมีปัญหา กีฬาเฟรชชี่เลยถูกยกเลิกไป
แต่การซ้อมยังดำเนินต่อไป 555 เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราต้องใส่เผือกด้วย 5555
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า ชักอยากจะให้ถึงตอนน้องประกวดเดือนแล้วสิ (กีฬาไม่ค่อยสน)
น้องจะเอาความสามารถอะไรมาแสดงล่ะเนี่ยยย
ส่วนพี่อาทิตย์ก็น่ารักอ่ะ มีเชื่อว่จะชนะ น้องมันจะเป็นตัวสำรองนะ ไม่ต้องเชียร์มากหรอก
เอาเวลาไปส่องระเบียงดีกว่า คึคึ
ตอนนี้มีประโยคนึงที่ทำเราขำมาก คือ ลงโทษมันจนเบื่อ 55555
ไม่รู้จะสงสารก้องภพหรือพี่อาทิตย์ดี
พิมพ์ตกจ้าา
จวบจบ - (คิดว่าน่าจะเป็น) จวบจน
เสียเทียว - เสียเที่ยว
-
หวั่นไหวหรือไงอาทิตย์
-
พี่อาทิตย์เริ่มเห็นความสามารถของน้องก้องภพมากกว่าความกวนแล้วละซิ
แต่รู้สึกว่าบางทีไอ้พวกพี่ว๊ากนี่มันก็เกินไปนะสำหรับบางเรื่องก็สมควรที่
จะให้น้องๆมันปีนเกลียว
-
อีกหนึ่งความเชื่อใจ :)
-
อั้ยยะ!! ยังไม่หายคิดถึงเลย
-
มีความรู้สึกว่ารุ่นพี่ เเม่งงงงงงงง
-
แน๊ะๆๆๆๆ เริ่มมีใจเอนเอียง
-
อร๊าย มันเขินเบา ๆ นะเนี่ย
ความรักมันเริ่มซึมลึกแล้วล่ะสิ พี่อาทิตย์ :mew3:
-
บอกๆเลอ อย่าดูถูกสามีตู อิอิ
-
เมื่อไหร่จะหวานนน เมื่อไหร่จะได้คุยกันบ้างงงงง :ling1: :ling1:
-
อาทิตย์เริ่มจะเชื่อใจก้องภพแล้วสินะ
ก้องภพสู้ๆ เอาชนะกีฬากับเอาชนะหัวใจอาทิตย์ให้ได้
-
อ่ะนะ เปรมกะรุ่นน้องคนนี้ใจร้อนกันจัง
เหอเหอ
ฮิ้ววว ในที่สุดพี่เฮดว๊ากอาทิตย์(เรียกเต็มยศเลย)
ก็เห็นก้องภพในสายตา
และเริ่มจะเห็นความดีของก้องภพแล้ว 5555
ดีใจ
หึหึ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนที่น่ารักต่อไปค่ะ
-
แอบเชียร์ก้องภพหรอ 55555
-
เมื่อไรจะได้มุ้งมิ้งกันอะ
-
อ่านเรื่องนี้สนุกมากเลยคับ ดูมีอะไรให้ติดตา่มดี รอตอนต่อไปคับ.
-
หึหึ ก้องภ1พยามยามเข้านะ พี่อาทิตย์เชื่อมั่นในตัวเรานะจ๊ะ
-
ฮั่นแน้~
อาทิตย์แอบเชียร์ก้องภพในใจล่ะสิ๊~
-
กรี๊ดดด เค้ามีเชียร์กันด้วยยยยยยย :mew1:
-
อั๊ยยะ มีเชื่อมั่นในตัวเค้าด้วยนะพี่อาทิตย์ ปลื้มแทนน้องก้องเบาๆ
พระเอกเรานี่ทั้งหล่อ นิสัยดี เล่นกีฬาเก่งอีก เพอร์เฟ็คไปไหน
-
ตบมือเกรียวให้ก้องภพ :mc4: :mc4: :mc4:
-
เฮ้ยๆๆ พี่อาทิตย์เริ่มเอนเอียงแล้ว คึคึ อีกไม่นาน น้องก้องภพเราคงได้โดดข้ามหอ ไปกดพี่อาทิตย์แน่ๆ ก๊ากกกกกกกกกกกก
-
รู้สึกเหมือนกันว่า อาทิตย์แอบไม่พอใจเพื่อนที่มาดูถูกน้องภาคตัวเองนะ
ส่วนตัวเบื่อเหตุผลการในอ้างของรุ่นพี่นะ เพราะที่ผ่านมาชนะ ก็เลยต้องชนะเหรอ
น้องถามเหตุผลดีๆ อันนี้ บอกเลยว่าเปรมก็หาเรื่องน้อง ควรตอบดีๆ ปะวะ
-
ก้องภพชนะอยู่แล้ววววว อย่าดูถูก
พี่อาทิตย์เริ่มสนใจน้องแล้วชิมิหละ หุหุ
-
:o8: :o8: o13
-
:mew2:สนุกๆๆกองสู้ๆ
-
พี่เปรมขาโหด
สงสารเด็กน้อยมันเน้อ
-
ตอนนี้รู้สึกมีเหตุมีผล ทั้งพี่อาทิตย์ และก้องภพเลยนะ
ถึงเหมือนก้องภพ จะไม่ทิ้งมาดฮีโร่ตามเคย
แต่คราวนี้ ก็ถือว่า ออกหน้าในสถานการณ์ที่สมควรแล้ว
พี่อาทิตย์ก็เริ่มให้ความเชื่อมั่นในตัวก้องภพมากขึ้นแล้ว
ถึงพี่เปรม จะผิดที่ปากร้าย ใจร้อนมากเกินไป
แต่น้องปีหนึ่งนั่น ก็พูดจาแบบไม่ให้ความเคารพรุ่นพี่เลย ผิดทั้งคู่
ตอนนี้ชอบพี่อาทิตย์จังเลย รู้สึกเท่ห์มาก ๆ ตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาแล้ว
แถมตอนพี่เปรมกับปีหนึ่งปีนเกลียวอาละวาด แค่พี่อาทิตย์ตวาดทีเดียว
เงียบกริบทั้งห้อง เท่ห์สุด ๆ เลยอ่ะ ปลื้ม ๆ :m1:
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่า :L2: :3123:
-
มาดัน มารอค่ะ
สู้ๆนะคะนักเขียนที่ฮักกกกกกกกก
-
:m7:
-
ชอบพี่อาทิตย์คร่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
คือแบบรวดเดียวจบ แล้วแบบนั่งเขิลอ่ะ><~
อยากมีบ้างงงงงง
-
มันทำให้คิดถึงตอนอยู่ปี1จริงๆ
-
ทั้งพี่เปรม และรุ่นน้องก็อารมณ์ร้อนทั้งคู่ ดีนะว่าได้อาทิตย์มาช่วยกู้สถานการณ์ เหตุการณ์ถึงสงบได้ แ้ล้วก้องภพก็มาทำตัวเป็นฮีโร่อีกแล้ว แต่ก็เพราะสถานการณ์พาไป ดูจากชีวิตประจำวันของก้องภพแล้ว ยังเดาไม่ออกเลยว่าก้องภพจะมีความสามารถพิเศษอะไร คงต้องไปลุ้้นเอาวันงาน
-
แหม...แอบมีเข้าข้างกันเล็กน้อย >////<
-
ว่าจะอ่านตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาอ่านเลย :hao5:
รอเค้าสอบเสร็จก่อนน้า แล้วจะมาตามอ่าน
:L2:
-
อร๊ายยยย ยังไม่ทันไรก็เข้าข้างกันซะแล้ว^^
-
อยากได้อาทิตย์เป็นของตัวเองงงง :hao6:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 9 : รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ว้าก
“เฮ้ย! ไอ้ก้อง! ไอ้ก้องภพ! มองอะไรวะ กูเรียกตั้งนานแล้วก็ไม่ตอบ”
เสียงเอ็มเรียกสติของคนเหม่อ ให้ดึงสายตากลับเข้าสู่สนามบาสที่ตอนนี้กำลังเตรียมเริ่มการแข่งขัน หากใจของก้องภพกลับไม่ได้จดจ่ออยู่กับศึกชิงชัยในกีฬาเฟรชชี่เกมส์เลยแม้แต่น้อย เพราะเขากำลังรอคอยใครบางคน
...ใครบางคนที่ทำให้เขานึกย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น
...เมื่อวานนี้
....
..
.
ปี๊ดดด!!
เสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า การแข่งบาสเกตบอลระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์กับคณะศึกษาศาสตร์ได้สิ้นสุดลง ตามมาด้วยเสียงจากบรรดากองเชียร์เฮลั่นสนาม เช่นเดียวกับฝั่งผู้เล่นซึ่งเพิ่งคว้าชัยมาได้หมาด ๆ
“ชนะแล้วโว้ยย! เข้ารอบชิงแล้ววว วู้ววว!!”
ก้องภพได้ยินเอ็มตะโกนลั่นด้วยสีหน้าแช่มชื้น พลางวิ่งตรงเข้ามายังจุดของผู้เล่นสำรองเพื่อแท๊กมือกับเขา ซึ่งเขาก็ยกมือแท็กตอบด้วยท่าทางเนือย ๆ ตรงข้ามกับบรรยากาศในสนามลิบลับ จนเพื่อนต้องขมวดคิ้วถามสงสัย
“เป็นอะไรวะก้อง ทำหน้าซะซีเรียส เราชนะนะโว้ย! ให้มันดีใจหน่อยดิ”
“เปล่า ...แค่วันนี้ไม่เห็นมีพวกพี่ปีสามมาดู”
ก้องภพไหวไหล่ หากก็ยังหลุดปากบอกสิ่งที่ตัวเองคิดไป
...ความจริงไม่ใช่แค่วันนี้ เพราะแต่นับตั้งแต่เริ่มต้นงานเฟรชชี่เกมส์เมื่อวาน เขาก็เห็นแค่พวกเฟรชชี่กับพี่ปีสองที่มีส่วนร่วมเท่านั้น ส่วนปีสูง ๆ ของวิศวะกลับไม่เห็นทีท่าจะสนใจเหลียวแลเหมือนคณะอื่น ๆ ทั้งที่คนตั้งเงื่อนไขให้เด็กปีหนึ่งชนะกีฬาทุกอย่างคือพวกพี่ปีสามแท้ ๆ
“เหอะ คงกลัวเสียฟอร์มล่ะมั้ง ขู่เราไว้เยอะ แล้วเป็นไงล่ะ พอเราทำได้จริงไม่เห็นปากดีเหมือนที่พูด คอยดูเถอะ...พ่อจะเอาถ้วยรางวัลไปกระแทกหน้าทิ่มตาให้บอดแม่งเลย เสือกท้าดีนัก!”
คนที่เดินปาดเหงื่อมาพร้อมคำบ่นคือ ‘วาด’ หนุ่มเชื้อจีน ตาโตชั้นเดียว เพื่อนใหม่ของก้องภพซึ่งเคยลุกขึ้นเถียงกับพี่ปีสามเมื่อโรงยิมคราวก่อน
ก้องภพเพิ่งจะมาทำความรู้จักกับวาดตอนฝึกซ้อมบาสด้วยกัน เลยได้ข้อมูลมาว่า วาดเรียนอยู่ภาคเคมี เป็นคนแอนตี้ระบบโซตัส ไม่ค่อยชอบเข้าว้ากเท่าไร แต่เพราะรักการเล่นบาสจึงยอมมาลงแข่ง ฝีมือยอดเยี่ยมจนได้เป็นกัปตันทีม ติดแค่ใจร้อนไปหน่อย เลยอารมณ์ขึ้นง่ายจนถึงขนาดกล้าปีนเกลียวรุ่นพี่ และหมายมั่นไว้ว่าจะเอาชัยชนะไปกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมาให้สะใจ และกลายเป็นแรงผลักดันพาลูกทีมผ่านการแข่งมาถึงรอบชิงชนะเลิศได้เป็นผลสำเร็จ
“กลับไปพักเถอะวะ พรุ่งนี้นัดสุดท้ายแล้ว พี่เขาจะมาไม่มาก็ช่าง ถ้าเราชนะยังไงพวกพี่ก็ต้องรู้อยู่ดี มึงไม่ต้องมองหาหรอก”
เอ็มตบบ่าก้องภพพลางเดินนำออกจากสนาม เขาจึงลุกขึ้นตามออกไปบ้างพร้อมกับบรรดาเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ก็ยังไม่วายเหลือบตามองไปยังแสตนเชียร์ของฝั่งวิศวะ หากสิ่งที่เห็นก็มีเพียงบรรดาเฟรชชี่ร้องเพลงกันเต็มแสตน บางส่วนทยอยกันออกไปเชียร์กีฬาชนิดอื่นต่อเท่านั้น
ปกติเฟรชชี่เกมส์ของมหาวิทยาลัยจะจัดกันสามวันไล่ตั้งแต่ช่วงเย็น และจะมีการแบ่งพวกปีหนึ่งขึ้นแสตนไปเชียร์กีฬาต่าง ๆ ทั้งฟุตบอล วอลเลย์ ปิงปอง แบตมิตตัน ซึ่งเป็นการแข่งประเภทแพ้คัดออก และจากข้อมูลล่าสุดที่ได้รู้มา ทุกกีฬาวิศวะยังไม่แพ้ แสดงว่าคำขู่ของพวกพี่ปีสามคงจะมีผลอยู่ไม่น้อย คล้ายเป็นหนึ่งในแรงฮึดสำคัญให้พวกปีหนึ่งสู้
ก้องภพเองแม้จะเล่นบาสตำแหน่งตัวสำรอง แต่เขาก็ฝึกซ้อมหนักตลอดอาทิตย์ เพราะเป็นคนประกาศสัญญาว่าจะพิสูจน์ศักดิ์ศรีของปีหนึ่งให้พวกพี่เห็น เขาจึงทุ่มเทพยายามอย่างหนัก หวังให้พวกพี่ปีสามประจักษ์ชัดถึงศักยภาพของรุ่น แต่แม้จะแข่งชนะผ่านเข้ารอบแล้ว พวกพี่ปีสามก็ไม่เคยโผล่หน้ามาดูให้เห็นเลยสักครั้ง
...รวมถึงคนคนนั้นด้วย
ไม่รู้ทำไมตลอดการแข่งขัน ตาของเขามันชอบจะมองหาใครบางคนอยู่เรื่อย แม้เปอร์เซนต์การมาของอีกฝ่ายจะมีน้อย แต่เขาก็ยังแอบหวังจะเห็นตาดุ ๆ คู่นั่น และพอเผลอมองนาน ๆ ก็ต้องดึงสมาธิของตัวเองกลับมาที่เกมส์การแข่งขัน พร้อมสบถด่าตัวเองในใจไปด้วยทุกที
...นี่เขาคงบ้าไปแล้วจริงล่ะมั้ง ไอ้ก้องภพเอ้ย!
คนคิดมากสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน บอกตัวเองว่าควรไปนอนพักเพื่อพักผ่อนร่างกายเตรียมตัวแข่งสำหรับวันพรุ่งนี้สักที
ก้องภพจึงลาเพื่อน จับมอเตอร์ไซต์ตัวเองขี่กลับหอในเวลาเกือบสองทุ่ม ก่อนเวลาเลิกงานเฟรชชี่เกมส์เล็กน้อย แต่ก่อนหน้าที่จะเข้าหอ เขากลับเลี้ยวมอเตอร์ไซต์แวะเข้าไปยังเต้นท์ขายอาหารใกล้ ๆ
อันที่จริงเขากินข้าวเย็นรองท้องก่อนแข่งบาสแล้ว แต่ป่านนี้พลังงานคงย่อยหมดเรียบร้อย เขาเลยเดินมองหาของกินง่าย ๆ และเลือกแผงขายหมูปิ้งที่พ่อค้ากำลังย่างบนเตาส่งกลิ่นหอมฉุยเตะจมูก
“หมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวถุงหนึ่งครับ”
“รอแป๊บหนึ่งได้มั้ย หมูกำลังปิ้งอยู่ เดี๋ยวก็สุกแล้ว”
ลุงคนขายพูดพลางพลิกไม้หมูปิ้ง ตอนเข้ามาก็ไม่ได้มองว่าไม่มีหมูที่ปิ้งไว้เหลือบนแผง แต่ไหน ๆ แล้วก็ไม่อยากเสียเวลาเดินไปหาอย่างอื่นกิน ทนรออีกสักหน่อยคงไม่เป็นไร
“ได้ครับ”
ก้องภพพยักหน้ารับ ตัดสินใจยืนรอ พร้อมกับล้วงเอาเงินจากกระเป๋าตังค์มาเตรียมจ่าย กำลังคำนวณราคาของหมูปิ้งอยู่ดี ๆ เสียงของลูกค้าคนอื่นกลับดังขึ้นด้านหลัง
“ลุงคร้าบบ...หมูปิ้งสิบไม้ ข้าวเหนียวถุงหนึ่งคร้าบบ”
“รอแป๊บหนึ่งได้มั้ย หมูกำลังปิ้งอยู่ เดี๋ยวก็สุกแล้ว”
ไดอาล็อกเหมือนเดิมเป๊ะกับที่เขาเคยพูด ทำให้ก้องภพต้องละสายตาจากกระเป๋าตังค์ หันมองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ซึ่งกำลังตอบคำถามของลุงคนขายด้วยน้ำเสียงเริงร่า
“ได้คร้าบบ...”
ประโยคนั้นหยุดหายไปกลางคัน เมื่อเฮดว้ากอาทิตย์สังเกตเห็นว่าคนที่ยืนรออยู่นั่นเป็นใคร เจ้าตัวรีบยกแก้วนมเย็นชมพูที่กำลังดูดคาปากหลบด้านล่างลงทันควัน เปลี่ยนสีหน้าลันล๊าเป็นเคร่งขรึมโดยฉับพลัน ขณะที่ก้องภพยกมือไหว้
“สวัสดีครับ พี่อาทิตย์”
“เออ”
อาทิตย์รับคำสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงไม่สนใจ ก่อนจะแสดงท่าทีเมินเฉยยืนรอหมูปิ้งเงียบ ๆ เหมือนถูกสับสวิสต์เปลี่ยนโหมดอัตโนมัติ ส่งผลให้บรรยากาศที่เคยสบาย ๆ กลับเกร็งขึ้นมาชวนกดดันแปลก ๆ จนก้องภพต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องชวนคุย
“ผมแข่งบาสเข้ารอบชิงแล้วนะครับ ส่วนกีฬาอื่นผมได้ยินมาว่าก็เข้ารอบชิงชนะเลิศแล้วเหมือนกัน”
“แล้วคุณมาบอกผมทำไม”
ก้องภพนึกสะอึกกับประโยคย้อนถามของคนที่หาในสนามบาสไม่เจอ แต่ดันมาเจอกันง่าย ๆ ที่แผงขายหมูปิ้ง ทว่าเขาก็ยังคงทำใจสู้อธิบาย
“ผมไม่เห็นพี่ไปดูการแข่งก็เลยคิดว่ายังไม่รู้น่ะครับ”
“หึ ถ้าแค่ผ่านเข้ารอบชิงไม่ต้องแจ้งผม ผมไม่สนใจหรอกจนกว่าพวกคุณจะชนะ”
...เป็นถ้อยคำที่เย็นชาโหดเหี้ยมทำลายจิตใจคนฟังสมกับเป็นพี่ว้าก
...นี่สินะ ถึงเป็นสาเหตุที่พวกพี่ปีสามไม่เคยมาดูการแข่งขันของปีหนึ่งเลยสักครั้ง ก็เพราะมันไม่มีค่าอะไรในสายตาของพวกพี่ตราบใดที่เด็กปีหนึ่งยังไม่ชนะ
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมต้องชนะแน่ ๆ”
ท่าทางมั่นใจเหลือล้น กับประโยคเหมือนพระเอกหลุดมาจากในหนังแบบโคตรน่าหมั้นไส้ ทำเอาอาทิตย์แอบเบ้ปาก
...เอาเลยครับพ่อพระเอก พ่อเพอร์เฟคแมน แต่มันเคยได้ยินรึเปล่าวะว่า ‘โนบอดี้อีสเพอร์เฟค’ คนเราไม่มีทางจะชนะไปได้ทุกอย่างหรอก มันก็ต้องมีจุดอ่อนกันบ้าง ไม่อย่างนั้นในโลกนี้มันจะมีคำว่า ‘ผู้แพ้’ เกิดขึ้นมาได้ยังไง
“คุณคิดว่าจะทำได้จริงเหรอ ผมได้ข่าวมาว่าคุณประกวดเดือนมหาลัยด้วยนี่ใช่มั้ย”
ประโยคของอาทิตย์คล้ายเป็นคำถามธรรมดา หากสำหรับก้องภพซึ่งเริ่มจับทางบางอย่างได้ เขารู้ดีว่าเบื้องหลังของประโยคนี้แฝงไปด้วยเจตนาบางอย่าง และก็เป็นจริงดังคาด เพราะไม่ต้องรอให้เขาเป็นฝ่ายตอบ คนถามกลับต่อบทสนทนาเอง พร้อมรอยยิ้มเยาะในแววตาอย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วคุณจำที่ผมบอกได้มั้ยว่าวิศวะไม่เคยแพ้ใคร ถ้าคุณอยากให้ผมยอมรับก็ต้องชนะการแข่งทุก ๆ อย่าง”
...ชนะในการแข่ง ๆ ทุก ๆ อย่าง แปลความหมายสำหรับก้องภพ คือ ...การชนะประกวดเดือนมหาลัย
อย่าคิดครับว่าการแข่งประกวดดาวเดือนมหาลัยจะง่าย ๆ เพราะการตัดสินไม่ได้คัดกันที่รูปร่างหน้าตา แต่ต้องวัดทางด้านความสามารถและองค์ประกอบอื่น ๆ ซึ่งแต่ล่ะคณะก็จะได้ตำแหน่งสลับหมุนเวียนกันเกือบทุกปี
และแม้จะเป็นการประกวดเพื่อเป็นสีสันในงานเฟรชชี่เกมส์ ทั้งคนมีตำแหน่งก็ไม่ได้รับรางวัลมากมาย หรือต้องปฏิบัติภารกิจช่วยเหลือโลกระดับประกวดมิสยูนิเวิร์ด แต่ก็ถือเป็นหนึ่งในอีกศึกศักดิ์ศรีของคณะ ไม่อย่างนั้นเจ๊มินนี่คงไม่เลือกเฟ้นใช้เส้นคัดให้เขาเป็นเดือนมหาลัย โดยไม่ผ่านมติจากบรรดาเพื่อนเฟรชชี่ด้วยกันหรอก
และที่สำคัญก้องภพไม่มีใจคิดอยากประกวดตั้งแต่แรกอยู่แล้วด้วย การจะเป็นที่หนึ่งในบรรดาสิบกว่าคณะนั้นโอกาสจึงมีน้อยยิ่งกว่าน้อย ด้วยเหตุนี้ เงื่อนไขที่ตั้งไว้ของเฮดว้ากเลยคล้ายกับเป็นไปได้ยาก
อาทิตย์มองสีหน้ากังวลของก้องภพซึ่งยืนนิ่งเงียบอย่างสะใจอยู่ลึก ๆ
...อาทิตย์รู้ว่ามันต้องแพ้แน่นอนอยู่แล้ว หน้าตาก็งั้น ๆ ความสามารถก็ไม่มี ดีแต่ชอบทำตัวเป็นพระเอกไปวัน ๆ และถ้ามันแพ้เมื่อไร เขาจะสั่งลงโทษคนทั้งรุ่น เพราะต่อให้ชนะกีฬาทุกอย่าง แต่ถ้าแพ้ประกวดเดือน ยังไงก็เท่ากับไม่ทำตามสัญญา ความหวังทั้งหมดของรุ่นเลยต้องถูกแบกรับไว้ที่คนคนเดียว ไม่แปลกเลยที่มันจะทำหน้านิ่งยิ้มไม่ออก ใบ้เงียบสนิท กระทั่งลุงคนขายส่งเสียงทัก
“หมูปิ้งได้แล้วครับ!”
ถุงใส่หมูปิ้งกับข้าวเหนียวถูกส่งมาให้ อาทิตย์ยื่นมือมารับไว้จ่ายเงินเรียบร้อย แล้วเดินหันหลังกลับทิ้งมาดจากไปอย่างงาม ๆ
...นี่โว้ยย! พระเอกตัวจริงมันต้องเป็นแบบนี้ ต่อให้มันแน่สักแค่ไหน สุดท้ายคนที่หัวเราะทีหลังแล้วดังกว่าก็ต้องเป็นคนที่ถือไพ่เหนือกว่าอยู่แล้ว หึหึ
คนสวมบทพระเอกตัวจริงยกแก้วนมเย็นซึ่งแอบไว้ด้านล่างขึ้นดูดฉลองชัย หากแค่ก้าวเพียงสองก้าว เสียงรั้งจากด้านหลังกลับทำให้ต้องหยุดชะงัก
“แล้วถ้าผมชนะได้จริง พี่จะมีอะไรให้ผมรึเปล่าครับ”
นมชมพูแทบพุ่งพรวดออกจากปาก อาทิตย์สำลักไอค่อกแค่ก รีบหมุนตัวหันมาถามคนพูดด้วยสีหน้าที่สงสัยว่าตัวเองหูฝาดไปรึเปล่า
“ห่ะ! หมายความว่ายังไง ทำไมผมถึงต้องมีอะไรให้คุณด้วย”
หากคู่สนทนากลับถอนหายใจ เปลี่ยนท่าทีเป็นการพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
“ก็ถือซะว่าเรามาพนันกันดีมั้ยครับ ถ้าผมแพ้ ผมจะทำตามที่พี่ขออย่างหนึ่ง แต่ถ้าผมชนะพี่ก็ต้องทำตามที่ผมขอ”
คราวนี้เป็นฝ่ายอาทิตย์ที่ต้องนิ่งอึ้งแทนกับข้อความที่เพิ่งได้ยิน ซ้ำยังตระหนักชัดว่าตนเองกำลังถูกท้าทายจนความโกรธแล่นริ้ว
หนอย...ไอ้เด็กปีหนึ่ง มันคิดปินเกลียวเขาอีกแล้วใช่มั้ยห่ะ!!
“ก้องภพ! นี่คุณกล้าต่อรองกับผมเหรอ!!”
เฮดว้ากตวาดเสียงดังลั่นอย่างโมโห ทว่าคนถูกด่ากลับแย้มยิ้มบาง ๆ ไม่มีท่าทีหวาดกลัว ก่อนอธิบายเพิ่มเติมอย่างใจเย็น
“ผมไม่ได้ต่อรองครับ แค่ยื่นข้อเสนอเฉย ๆ พี่จะรับหรือไม่รับก็ได้ ความจริงผมออกจะเสียเปรียบด้วยซ้ำ ยกเว้นแต่...พี่กลัวว่าผมจะชนะ”
ประโยคแรกไม่เท่าไร แต่ไอ้ข้อความหลังมันกระแทกใจชวนให้ความหงุดหงิดของอาทิตย์พุ่งปรี๊ด!
...เห็นไอ้เด็กนรกมันทำนิ่ง ๆ ที่แท้มันเป็นไอ้พวกน้ำนิ่งไหลลึก และไม่ใช่น้ำธรรมดา แต่เป็นน้ำเน่า! ถึงได้กล้าอวดเก่งปากดีใส่เขาแบบไม่กลัวตาย
หึ ได้...ในเมื่อมันกล้าท้ามาก็กล้ารับไว้อยู่แล้ว เขาจะทำให้มันรู้เองว่า คนอย่างอาทิตย์มันคนจริง ไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น!
“ก็ได้ ผมรับข้อเสนอ เพราะผมมั่นใจอยู่แล้วว่าคนอย่างคุณแข่งยังไงก็แพ้”
เฮดว้ากตกลงในสัญญา โดยไม่ลืมสบประมาทเยาะเย้ยไว้เป็นคำขู่ แต่ก้องภพกลับยังคงรักษาสีหน้าไม่เปลี่ยน แถมด้วยคำเชื้อเชิญให้เจ็บช้ำ
“งั้นพรุ่งนี้อย่าลืมมาดูผมด้วยนะครับ จะได้เห็นกับตาว่าผมแพ้จริงรึเปล่า”
“ไอ้...!!”
ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่อาทิตย์สรรหาคำด่าใด ๆ ให้กับคนตรงหน้าไม่เจอ จึงทำแค่เพียงหมุนตัวหันหลังกระแทกเท้าเดินจากไปอย่างหงุดหงิด โดยมีสายตาของก้องภพมองตามไปทั้งที่ยังไม่ได้รับคำตอบ
...จริง ๆ แล้วก้องภพก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดท้าทายกับรุ่นพี่หรอก แต่ดันลืมตัวยุไป เพราะเห็นท่าทางของอีกฝ่ายมันน่าแกล้ง อีกอย่างเขาแค่อยากให้พวกปีสามมาดูการแข่งขัน ไม่เฉพาะบาส แต่รวมถึงกีฬาอื่น ๆ พวกพี่ ๆ จะได้รู้ว่าปีหนึ่งทุ่มเทสุดแรงเพื่อให้ได้ชัยชนะมากแค่ไหน
ส่วนข้อเสนอที่ให้คนแพ้ต้องทำตามคำขอ มันถือเป็นผลพลอยได้ เหมือนเกมส์สนุก ๆ ให้เขาอยากเอาจริงในการแข่งมากขึ้น เขายอมรับว่าเสี่ยง แต่ในเมื่อยื่นขาลงมาข้างหนึ่งแล้วก็ต้องเอาให้สุดทั้งตัว ที่เหลือผลจะเป็นยังไงก็คงต้องลุ้นกัน...
...ในวันพรุ่งนี้
....
....
.
“เฮ้ย! ไอ้ก้อง! ไอ้ก้องภพ! เหม่ออะไรตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ววะ จะแข่งกันแล้วนะ”
เสียงเอ็มเรียกสติของก้องภพให้กลับคืนมาอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังอยู่ในสนามบาสรอบชิงชนะเลิศ เตรียมเล่นเป็นตัวจริงครึ่งแรก เพราะครึ่งหลังต้องเก็บแรงไว้ประกวดเดือนมหาลัย แต่สมาธิของเขากลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะสายตามัวแต่ไปพะวงกับแสตน ซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นวี่แววของใครบางคน
...สุดท้ายก็ไม่มาจริง ๆ
เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว จะไปหวังให้ได้อะไรอีก คนอย่างเฮดว้ากอาทิตย์คงไม่สนใจมาดูตราบใดที่พวกปีหนึ่งไม่ชนะ แต่อย่างน้อย ๆ เขาก็หวังว่าข้อเสนอที่เขาออกแรงพูดยั่วโมโหไปจะได้ผลอยู่บ้าง ทว่าสิ่งที่ปรากฏในตอนนี้คือความว่างเปล่า
...แผนของเขาคงล้มเหลว
ก้องภพตัดใจจากการรอคอย เตรียมเดินไปกอดคอรวมกับเพื่อนเพื่อบูมเรียกขวัญกำลังใจก่อนเข้าแข่งในสนาม ทว่ายังไม่ทันได้ร้องเชียร์ เสียงกรี๊ดจากฝั่งแสตนวิศวะก็ดังลั่น จนกัปตันทีมต้องเงยหน้าถาม
“มีอะไรวะ”
ทุกคนในทีมบาสเลยหันไปมองทางต้นเสียง และก็ได้เห็นสาเหตุเดินจากหน้าประตูโรงยิมเป็นกลุ่มใหญ่ ประกอบด้วยรุ่นพี่ปีสามและปีสี่คณะวิศวะเกือบยี่สิบคน ตรงดิ่งเข้ามายืนรอบข้างสนามโดยไม่สนใจใคร เหมือนจะมายึดพื้นที่ดูชิดติดขอบริงไซต์ แต่ด้วยบรรยากาศแล้ว คล้ายออกแนวกดดันรุ่นน้องมากกว่า
“หึ นึกว่าจะไม่มาดูซะแล้ว ดีเลยจะได้จัดให้เห็นกันชัด ๆ ว่าพวกเราชนะ!”
ก้องภพได้ยินเสียงวาดเอ่ยอย่างเคืองแค้น เมื่อบังเอิญเห็นคู่อริปีสามอยู่ใกล้กับคนคนหนึ่งที่เขากำลังมองหาเช่นกัน ก่อนกัปตันจะเรียกบรรดานักบาสรวมพล เพื่อบูมอีกครั้งด้วยใจฮึกเฮิมมากกว่าคราวที่แล้ว
“วิศวะ! วิศวะ! สู้ ๆ!! ไปโว้ยยย!!”
เสียงตะโกนปลุกให้กำลังใจ พร้อมเสียงตีกลองรัวจากฝั่งแสตน ถือเป็นการเปิดม่านให้นักกีฬาเข้าสู่สนามกับคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งนับเป็นตัวเต็งในเฟรชชี่เกมส์ที่คับเคี่ยวกันมาตลอดของคณะวิศวะ ดังนั้นเกมส์การแข่งจึงเป็นไปอย่างสูสี ผลัดกันรุกผลัดกันรับทำแต้ม กระทั่งเสียงเป่านกหวัดการแข่งขันสิ้นสุด
“ปี๊ดดด!!”
ทุกสายตามองไปที่สกอร์บอกคะแนน ผลปรากฏชัดเจนว่า วิศวะชนะไป 83-76
“วู้ววว กูทำได้แล้ว ชนะแล้วโว้ยยยยย!! ”
ก้องภพเห็นเอ็มยกมือขึ้นมาแท็กกับเขา ซึ่งคราวนี้ไม่ต้องรอให้เจ้าตัววิ่งมาฝั่งผู้เล่นสำรอง เพราะเขาวิ่งลงไปกลางสนามกระโดดเฮดังลั่น หากความดีใจยังไม่สิ้นสุดแค่นั้น เพราะเขาได้ยินเสียงพี่สต๊าฟชายตะโกนบอกแสตนเชียร์
“เฮ้ย! ข่าวด่วน ๆ วิศวะแข่งบอลทางนู้น เราชนะลูกโทษโว้ยย!!”
“กรี๊ดดดด!!!”
เสียงกรีดร้องดีใจดังกระหึ่มกันทั้งสนาม เพราะวันนี้บาสกับฟุตบอลแข่งกันเป็นสองรายการสุดท้าย ส่วนกีฬาอื่นที่ลุ้นกันตั้งแต่ช่วงเย็น ๆ วิศวะก็เก็บเรียบมาหมดทุกอย่าง เป็นอันว่ากีฬาเฟรชชี่เกมส์คณะวิศวกรรมศาสตร์ครองแชมป์ทุกรายการ สมกับศักดิ์ศรีของปีหนึ่งอย่างเต็มภาคภูมิ
ก้องภพเหลือบมองปฏิกิริยาของบรรดารุ่นพี่ปีสาม มีบางส่วนที่แสดงท่าทีดีใจ แต่โดยมากแล้วก็ยังคงมีอาการนิ่ง ๆ โดยเฉพาะบรรดาพี่ว้ากซึ่งเขาคุ้นเคย กลับมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย ทว่ายังไม่ทันสังเกตอะไรไปมากกว่านั้น เขาดันได้ยินเสียงหวานกึ่งแมนของเจ๊มินนี่เดินตามเข้ามาในสนาม
“น้องก้องภพค่า! น้องก้องภพอยู่ไหนคะ! ...อุ๊ย! อยู่นี่เอง ตามเจ๊มาแต่งตัวเร็วเข้า เดี๋ยวน้องแต่งไปแข่งประกวดดาวเดือนอีกนะคะ”
เจ๊มินนี่ลากแขนเดือนคณะออกไปโดยไม่ทันพูดพล่ามทำเพลง ดึงตัวเขาผ่ากลางกลุ่มพี่ปีสามที่รออยู่ข้างสนาม และนั่นทำให้เขาบังเอิญได้เข้าใกล้กับคนใครคนหนึ่ง
“อย่าลืมดูผมแข่งต่อนะครับ”
ก้องภพกระซิบบอกเตือน เห็นเฮดว้ากอาทิตย์เงยหน้ามาสบตาเขาเพียงแค่แว๊บเดียวสั้น ๆ ก่อนเขาจะถูกดึงออกห่างให้พ้นสายตา
...แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับก้องภพ
เพราะเขารู้แล้วว่า ทำไมตัวเองถึงต้องคอยมองหาใครคนนั้นบนแสตนเชียร์ตลอดการแข่งขัน และก็รู้แล้วว่าทำไมตัวเองถึงมีแรงมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ
...มันเป็นเพราะเขาอยากได้บางสิ่งจากคนคนนี้
...บางสิ่งง่าย ๆ แต่เขายึดไว้เป็นส่วนสำคัญ
สิ่งนั้นคือส่วนที่เรียกกันว่า....กำลังใจ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ขออภัยที่แอบมาช้า ช่วงนี้งานยุ่งนิดหนึ่งอาจจะมาต่อกันเอื่อย ๆ สักนิด
ส่วนตอนนี้เนื้อเรื่องเข้าสู่บรรยากาศเฟรชชี่เกมส์กันแล้ว
ใครมีประสบการณ์เฟรชชี่เกมส์เป็นยังไงเอามาแชร์ให้ฟังได้นะคะ
อยากฟังบ้าง เพราะตัวเองก็ผ่านมานมนานจนแอบลืม (บ่งบอกอายุ ฮ่าๆ)
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าจ๊ะ จุ๊บๆ
:mew1:
BitterSweet
-
:z13:
-
พี่อาทิตย์เกือบหลุดมาดพี่ว้ากเลย แต่นมเย็นมันคาปากอยู่นะ
พี่อาทิตย์อย่าลืมไปให้กำลังใจก้องภพนะ น้องมันต้องการกำลังใจ
-
:katai2-1:ขอให้ชนะ ฮิฮิ
-
อ่านแล้วนำลายจะไหล :hao6://ไม่ใช่
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่อาทิตย์ค้าา
อีกไม่นานพี่จะไม่ต้องเป็นเฮดว๊ากแล้ว
แสดงความ(น่ารักน่ากินกว่าความ)หล่อออกมาให้หมดเลย! ฮิ้ว!!!!!!
-
ก้องภพน่ารักเสมอเลย
ชอบคำบรรยายความรู้สึกของก้องภพนะ รู้สึกอบอุ่นนุ่มละมุนไงไม่รู้ :กอด1:
รอพี่อาทิตย์ตัดผมโกนหนวด จะได้เห็นหน้าใสๆสักที อิอิ :katai5:
-
ก้องภพขอกำลังใจจากพี่ว๊ากแปลกๆแฮะ ฮ่าๆ :hao7:
-
+1 น้องก้องภพ อิอิ :heaven :heaven สู้ ๆ น่า :heaven
-
รอดู ใครจะแพ้ ใครจะชนะ หึหึหึ o3 o3 o3
-
ก้องภพ ไอ เลฟ ยู !!!!! :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:laugh:
-
อิอิ มาให้กำลังใจที่ อาทิตย์กับน้องก้อง :-[
sotusเราคุ้นเคยมันดี มากกกกกกกกกกก ฮ่าๆ
-
กีฬาเฟรชชี่ จบเเล้ว อยากให้มี กีฬาในร่มสร้างความรักความสามัคคีกับ รุ่นพี่อาทิตย์ บ้างอะไรบ้างงง 555 :hao6:
-
กำลังใจจะมาดูรึเปล่าน้าาาา
-
ก้องภพ!! ถ้าน้องชนะได้
เจ้ยกเฮียอาทิตย์ให้ไปนอนกอดเบย!!
:m16:
-
:mew1:ก้องภพสู้สู้ เพื่อให้ได้มาถึงสิ่งสำคัญ
-
พี่อาทิตย์ !!! บทน้อยไปนะ
ให้กำลังใจ พี่อาทิตย์ แข็ง ต่อ อย่าเพิ่งอ่อน
-
แล้วพี่ว้ากก็มาดหลุดเพราะนมเย็น พี่อาทิตย์อย่าลืมมาเป็นกำลังใจให้น้องก้องภพนะ
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ เราชอบการบรรยาย และเนื้อเรื่องมากเลย ได้อะไรหลายอย่างทุกการกระทำตัวละครมีเหตุผลที่มาที่ไปดี
น่าติดตามมากๆ :call: :call:
-
กรี๊ดดดดดด
พี่ว๊ากเสร็จแน่ ฮี๊วววววววว
ก้องภพต้องชนะน๊าาาาาาาาาา
-
เชียร์ๆก้องภพ
รอตอนหน้านะครับ
-
ก้องภพสู้ๆ พี่อาทิตย์จะได้ให้ของรางวัล :m4:
-
อีกฮึดเดียว 0062
-
ฮุ้เล่..ก้องภพสู้ๆ
:mc4:
:fire:
-
มันแบบว่า ... :z3: :z3: :z3:
-
ก้องภพสู้ๆ
พี่อาทิตย์ก็นะ ไปให้กำลังใจน้องด้วย กร๊ากก
-
กำลังใจจากพี่ว้ากพาให้ชนะทุกสิ่ง ขอให้ชนะทีเถิ้ด
อยากรู้ว่าก้องภพจะขออะไร
ขอบคุณค่ะ
-
ก้องภพหวานอ่ะ เป็นคนโรแมนติกแน่เลย เดี๋ยวคอยดู..อีกหน่อยพี่อาทิตย์ต้องระทวย ย้วย!!!
ป.ล. กีฬาเฟรชชี่ตอนเราปีหนึ่ง กรี้ดหลีดวิดวะคอแทบแตก หล่อสวรรค์สรรสร้างมาก
:กอด1:
-
คราวนี้เสร็จแน่อาทิตย์
-
ไอ้รักซึมลึกเนี่ย อ่านแล้วมันเขินใช่เล่นนะ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฟินนนนนนนนนนนน
ตอนนี้โหยหากำลังใจ อีกไม่นานก็จะตามล่าหัวใจ ชัวร์!!!
ฮิ้วววววววววววววววววววววว :mew1:
-
ก้องภพชนะประกวดเดือน แล้วก็ขออาทิต.. :katai5:.
-
เฟรชชี่เกมส์ที่อื่นคงแข่งแบบในเรื่องอ่ะนะ แต่ไหงม. เค้าดันแข่งกีฬาพื้นบ้าน ปากบอกเฟรชชี่เกมส์ แต่ภาคเราตั้งแต่ปี 2ขึ้นไป ยังลงมามั่วแข่งเลย 5555 (ภาคเราคนมันน้อย ต้องทำใจตั้งแต่ปี 1 ยัน 4 มี 110 คน)
น้องก้องอยากได้เดทแรกเป็ฯรางวัลสินะ อิอิ
-
น่ารักมากๆ เลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก บรรยายบรรยากาศได้ดีจัง
ทำให้คิดถึงสมัยเรียนเลยค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่า กำลังใจอย่างพี่อาทิตย์จะมาเชียร์น้องก้องภพรึเปล่า
แอบอ่านแล้วหวานเล็กๆ ค่ะ มาต่อไวๆนะคะ
-
แอบหวานเล็กๆ
แอร๊ยยยยยยยยยย
-
ถึงคนให้กำลังใจจะไม่เต็มใจให้กำลังใจซักเท่าไหร่ แต่ก็มาให้กำลังใจ (เอ๊ะ! ยังไง?)
ก้องภพสู้ๆ นะ เอารางวัลมาให้ได้ แต่ว่าถ้าประกวดชนะความวุ่นวายคงตามมาอีกแน่
ว่าแต่สองคนนี้เมื่อไหร่จะจูนหากันได้ซักทีล่ะเนี่ย กัดกันไป จิกกันมา ปีนเกลียวกันอยู่นั่นแล้วเมื่อไหร่จะเลิฟ เลิฟกานนนน
-
มาต่อไวๆ นะ
-
:-[
ก้องภพจะของอารายยยยยยย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากโมเมให้มาอยู่ มช.กันจัง มีกอดคอกันวิ่งขึ้นดอยด้วยนะเอ้อ อ อ อ อ ~
ปน:พี่ครับ. . นมพี่. . .หวานจัง
พว: >\\\\\\\\<
-
น้องก้องภพชอบแบบซาดิสเหรอจ๊ะ แหมม
อยากรู้จังถ้าน้องชนะพี่สุดสวยจะถูกขออะไร :hao6:
-
ก้องภพจะขออะไรอาิทิตย์กันนะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ บอกเลยค่ะ ว่าน่ารัก น่าลุ้นมากกก
อ่านแล้วทำให้ย้อนวัยไปถึงตัวเองตอนโดนว๊ากเลย วิศวะแบบนี้ด้วย
แต่ไม่มีอะไรมาให้จิ้นๆๆฟินๆๆอย่างนี้นะค่ะ
น้องก้อง ติดใจพี่ว๊ากซะแล้วหละ ชนะให้ได้นะจ๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! เค้าให้ก้อได้นะกำลังใจนะ ><
อยากอ่านอีกกกกก
-
ยังไม่ถึงค่าาา ไว้ถึงแล้วจะเอามาเม้าท์น้าา ตอนนี้ยังเป็นเฟรชชี่หมาดๆ อยู่ อิๆ
อยากให้ก้องภพกับพี่อาทิตย์หวีดหวานหวีดหวาน :hao5:
-
อะไรยังไงคู่นี้ ใครปิ้งใครนะ
-
สงสัยพี่อาทิตย์โหดไม่พอ 0062น้องก้องภพเลยไม่กลัว จะคว้ามาเป็นดวงใจซะงั้น
-
อ่านแล้วเคลิ้มมมมมม
อยากได้กำลังใจหรือหัวใจกันแน่ครับน้องก้องภพ :hao7:
-
พี่อาทิตย์เตรียมโดนจีบได้เลย
-
อ๊ายยยยยยยยยย พี่อาทิตย์แบบ น่ารักง่ะ
ก้องภพสู้ๆ
-
ก้องภพสู้ๆ เป็นกำลังใจให้ วิศวะเจ๋งอยู่แล้ว
#กีฬาเฟรชชี่ สนุกดี แต่ไม่อยากซ้อมเชียร์
รุ่นพี่ว้ากใส่ตลอดดดดด T_T
:กอด1: :กอด1:
-
ฮึกๆๆๆ ก้องภพน่ารักมากเลยลูก :mew4:
ป้าเป็นกำลังใจให้หนูนะจ๊ะ :mew1:
-
พี่อาทิตย์เตรียมรับมือข้อเสนอก้องภพไว้หรือยังจ๊ะ555
-
ก้องภพสู้ๆ
รอวันพี่ว้ากเสียท่า 555
:hao6:
-
อาจจะหวังมากไป แต่อยากอ่านตอนต่อไปแบบไม่มีเหตุผล ณ ตอนนี้เลย
โอ้ยยยยยยย ก้องภพ นายยอมรับแล้วว่ารายตกหลุมรักพี่เค้าอย่างจริงจัง ถอนตัวไม่ขึ้น
รอลุ้นพี่อาทิตย์นี่แหละ จะเอายังงัย
นี่รอวันปิดห้องเชียร์พี่อาทิตย์จะกลับมาสวยใสเหมือนเดิมแทบไม่ไหวเลยนะ
ทีนี้ล่ะ ฉันว่าก้องภพ นายเจอคู่แข่งเพียบแน่ๆ จ้ะ อิอิ
-
น้องก้องจะขออะไรพี่อาทิตย์น้า...
-
ก็แค่อยากได้กำลังใจเนอะก้องภพ :mew3:
รอเกาะขอบเวทีประกวด
-
รอก้องภพชนะ
สู้เค้าๆ
-
อาทิตย์มาน้อยแต่ทำไมเรารู้สึกว่าอาทิตย์น่ารักมากอ่ะ
น้องก้องชนะให้ได้นะแล้วขอใจอาทิตย์ดีไหม :mew1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: เอาไป10กระโหลกเลยคะ
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยน้องก้องสู้ๆนะคะ เจ๊เป็นกำใจให้หนูได้กดพี่อาทิตย์สุดใจ
-
แหม น้องก้อง พอไม่เห็นหน้าพี่อาทิตย์นี่ห่อเหี่ยวไม่มีแรงเชียวนะ เป็นเอามากนะเนี่ย อิอิ
ส่วนน้องวาด เด็กปากดี มีบทบาทเด่นขึ้นมาอย่างนี้ จะคู่กับคู่อริอย่างพี่เปรมรึเปล่าน้า
เดินไปเดินมา ก็เจอะกันอยู่เรื่อย พี่อาิทิตย์ต้องเหนื่อยเต้ะท่าตลอด น่าสงสารแฮะ
พี่อาทิตย์นี่ใจร้อนเลยแพ้ทางก้องภพเรื่อยเลย ไปตกลงเงื่อนไขอย่างนั้นซะได้
ชัวร์ว่าก้องภพของเราชนะแน่ล่่ะ ตอนนี้ที่อยากรู้คือ ก้องภพจะขออะไรจากพี่อาทิตย์น้า
ขอคบเป็นแฟนรึเปล่า คิคิ รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณค่ะ :L2: :3123:
-
น้องก้องสู้ๆ :a2:
ถ้าชนะขอพี่อาทิตย์เป็นแฟนเลย :m12:
-
ก้องภพสู้เค้าาาาา :mew1:
-
นั่งอ่านคู่นี้ทีไร หยุดยิ้มไม่ได้ซะที :m1: :m1: :m1: :m1:
-
กรี๊ดดด แค่สบตา กำลังใจก็ล้นหลามแล้ววว
เอาชนะเดือนให้ได้น่าา
แล้วมาขอพี่อาทิตย์เป็นแฟน อิอิ :กอด1:
-
ลุ้น ลุ้น ลุ้นมากกกก
-
ชอบก้องภพกับพี่อาทิตย์จังเลย :o8:
ก้องภพจะชนะเดือนมั้ยเนี่ย? ถ้าชนะพี่อาทิตย์ล่ะก็... คุคุ คิคิ หุหุ หึหึ >O<
-
:call: :call: หลานก้องทำได้
:oni3: :oni3: หลานก้องทำได้
:amen: :amen: หลานก้องทำได้
:bye2: :bye2: :bye2:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ก้องภพสู้ๆ!!
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:a9: :a9: :a1: :a1: :a1:
-
งานนี้ใครจะเสร็จใครต้อง
ติดตามชิดขอบเวที :laugh:
-
:pig4:
-
นมเย็นคาปาก โมเมนต์นั้นน่ารักมากค่ะ >.<
น้ำเสียงนอกห้องเชียร์ของอาทิตย์ต้องประมาณ มุ้งมิ้งๆ หน่อยไหมนะ?
สู้ๆนะก้องภพ!
-
ชนะให้ได้นะก้องภพ
-
ว่าจะมาอ่านหลังสอบ แต่ทนไม่ไหวค่ะ !
. . .
ก้องภพจะขออะไรจากพี่อาทิตย์น้าาา ... ?
-
เชียร์ก้องภพเต็มที่อ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
พี่อาทิตย์กับนมเย็นคือของคู่กัน 555555
พี่ว๊ากเตรียมใจรับคำขอจากน้องปีหนึ่งได้เลย ก้องภพชนะชัวร์ กี๊สสสสสสสสสส
อยากอ่านต่อแล้วง่ะ
-
สู้เขา เรามาเชียร์ เก่งกระเด้งๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องก้องสู้ๆนะ ขอให้ชนะการประกวดนะ จะได้ขอพี่อาทิตย์เป็นแฟนเรยยยย 555+
-
กรี๊ดด ชอบอ่า อะไรๆมันดูมุ้งมิ้งๆ ><
-
ฝากตัวไว้อีกคนสำหรับสมาชิกของเรื่องนี้นะคร๊าบบบ ><!
-
กรี๊ดดดดด ก้องภพ ต้องชนะอยู่แล้ววว ถ้าชนะขอพี่อาทิตย์เป็นแฟนเลยยยยยย :z1:
-
ว้ายยย~~~!!!แล้วถ้าชนะการแข่งเืดือนขึ้นมา
ไม่ทราบว่าก้องภพจะขออะไรพี่อาทิตย์ล่ะค่าาา >////<
แล้วถ้าก้องภพขออะไรแพลงๆ พี่อาทิตย์ก็ต้องทำอย่างไม่อิดออดด้วยน้าาา 55555
-
ถ้าำด้กำบังใจจากะอาทิตย์ก้องภพชนะแน่นอน
-
อั๊ยยยยยย :katai4:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 10 : ห้ามมีความลับกับพี่ว้าก
เวทีพร้อม...แสงไฟพร้อม...แต่ก้องภพไม่พร้อม
“สวัสดีค่ะ! และก็มาถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย การประกวดเดือนและดาวมหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มต้น ณ บัดนี้ค่ะ!!”
ก้องภพได้ยินเสียงพิธีกรสาวเทียมสองคนบนเวทีประกวดกลางแจ้ง ก่อนเสียงกรี๊ดจะดังกระหึ่มตามมาชนิดไม่ต้องมองก็รู้ว่าปริมาณคนมาดูคงเยอะจนล้น เพราะหลังการประกวดดาวเดือนจะมีการเล่นคอนเสิร์ตจากวงดนตรีดัง ๆ ถือเป็นการปิดท้ายงานเฟรชชี่เกมส์ หรือเรียกอีกอย่างว่าเป็น ‘คืนปล่อยผี’
นักศึกษามหาวิทยาลัย ไม่เฉพาะแค่ปีหนึ่ง แต่ยังรวมถึงรุ่นพี่ปีอื่น ๆ จึงตั้งใจมามันส์กันเต็มที่ ทั้งยังได้ลุ้นการประกวดดาวเดือนของคณะตัวเองอีกด้วย ทุกสายตาเลยต่างพุ่งตรงเฝ้ารอคอยกันอย่างใจจดใจจ่อด้วยความตื้นเต้น
...ซึ่งสิ่งเหล่านี้ตรงข้ามกับก้องภพที่อยู่ด้านหลังเวที
บอกตามตรงเลยครับว่า เขาไม่ได้มั่นใจด้วยว่าตัวเองจะชนะหรอก การชนะเดือนมหาลัยไม่ใช่เรื่องง่าย มันเป็นคนละอย่างกับการแข่งกีฬาที่ต้องอาศัยทีมเวิร์ก แม้จะมีการแสดงร่วมกับดาวคณะ หากผลสุดท้ายการประกวดเดือนก็ต้องตัดสินกันตามแต่ละบุคคล คล้ายเป็นการสู้ด้วยตัวคนเดียว แถมที่สำคัญ เขาดันมีชนักติดหลังเป็นคำสัญญาซึ่งให้ไว้กับใครบางคนอีกต่างหาก
ไอ้ครั้นจะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะทุกสิ่งเกิดจากความปากไวของเขาที่ดันไปตกลงกับเฮดว้ากเอาไว้แบบนั้น แล้วถ้าเขาแพ้ขึ้นมาจริง ๆ เขาคงโดนพี่อาทิตย์เล่นงานซะอ่วม สมใจกับที่พี่นับเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาตอยู่แล้ว ซ้ำพี่อาทิตย์คงต้องใช้เขาเป็นข้ออ้างหาทางลงโทษเพื่อนปีหนึ่งเพิ่มแน่ ๆ ไอ้เขาโดนทำโทษคนเดียวน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่ต้องมาแบกรับความรับผิดชอบของคนทั้งรุ่น มันก็หนักเอาการอยู่เหมือนกัน
...นี่เขาคิดถูกรึเปล่านะที่ไปพูดยั่วอีกฝ่าย เพียงแค่เพราะอยากแกล้ง
ก้องภพเผลอถอยหายใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และมันคงแสดงออกมาให้เห็นชัดจนเจ๊มินนี่ซึ่งคอยดูแลการแต่งตัวอยู่ข้าง ๆ ต้องเอ่ยทัก
“น้องก้องภพค่า ตื้นเต้นเหรอคะ ทำหน้าซะซีเรียสเลย ไม่ได้นะคะต้องยิ้มไว้ ถ้ายิ้มไม่ออกนึกถึงรางวัลก็ได้ ปีนี้เจ๊ได้ข่าวว่าสปอนเซอร์เพียบเลยนะคะ ถ้าชนะล่ะก็เปรมเชียวล่ะค่ะคุณน้อง”
...ถ้าชนะ
...จริงสินะ ถ้าเขาชนะอีกฝ่ายก็ต้องทำตามที่เขาขอเหมือนกัน ถึงเขาจะยังนึกไม่ออกว่าจะขออะไรตอนนี้ แต่แค่นึกถึงหน้าหงุดหงิดของเฮดว้ากก็ทำให้เผลอลืมตัวยิ้มออกมาบาง ๆ และแน่นอนว่ามันคงไม่พ้นสายตาของเจ๊มินนี่ไปได้
“แหม...พอพูดถึงรางวัลยิ้มซะตาวาวเลยนะคะ งกไม่เบานะเรา แต่ยิ้มแบบนี้ก็โอเคค่ะเป็นเสน่ห์ดี”
“วิศวะพร้อมรึยังคะ! เตรียมขึ้นแสตนบายเลยค่ะ”
ยังไม่ทันที่เขาจะตอบว่าอะไร เสียกสต๊าฟจากด้านหลังเวทีก็ดังแทรกเรียกให้เตรียมตัว เจ๊มินนี่รีบกุลีกุจอดันตัวเขาขึ้นบนเวทีพร้อมแพรไพลินดาวคณะวิศวะ ปากก็เอ่ยให้กำลังใจ
“ไปค่ะน้อง ๆ สู้ ๆ นะคะ!”
แสงไฟมืดลงเพื่อตัดฉากเข้าสู่การแสดง ก้องภพเหลือบมองไปยังคนดูด้านล่าง อยู่บนนี้ยากที่จะมองเห็นว่าใครเป็นใคร แต่เขารู้ว่ายังไงคนคนนั้นต้องมาแน่ ๆ เขาสูดหายใจลึก ตั้งสมาธิกับสิ่งที่จะทำ
โชว์กำลังจะเริ่ม...
...
...
.
“ปกติไม่เคยสนใจจะมาดูนี่ นึกไงถึงลากกูมาวะ”
อาทิตย์ได้ยินเสียงเปรมทัก ขณะกำลังอ้าปากกินลูกชิ้นปิ้งที่เพิ่งซื้อมาอย่างชิล ๆ พวกเขายืนอยู่ห่างจากเวทีและแสตนของพวกเด็กปีหนึ่งพอสมควร จนใกล้ถึงโซนขายอาหารที่เปิดขายพวกน้ำปั่น ขนม ของกินเล่น ซึ่งตอนนี้มีผู้คนอยู่ค่อนข้างบางตา เพราะต่างไปรุมออตรงหน้าเวที เพื่อรอดูโชว์จากการประกวดดาวเดือนคณะ แต่เฮดว้ากอาทิตย์กลับไม่ได้สนใจจะมองเลยสักนิด เป็นไปตามเหตุผลที่เขาตอบเพื่อน
“กูแค่อยากมาดูคอนเสิร์ตต่อจากไอ้การประกวดนี้ต่างหาก”
“โห จะมาดูคอนเสิร์ต ได้ข่าวว่ามึงโทรตามกูตั้งแต่หกโมง”
คำบ่นจากเพื่อนทำเอาอาทิตย์แอบสะอึก เพราะเขาเลิกเรียนแล๊ปเสร็จตอนเกือบหกโมง พอออกจากห้องก็โทรชวนตามเปรมให้มาดูการแข่งบาส เสื้อช็อปยังไม่เปลี่ยน ข้าวยังไม่ได้กิน เลยต้องมาหาซื้ออะไรรองท้องแก้หิวกันตอนนี้ แต่จะให้ไอ้เปรมบ่นใส่เขาอยู่ฝ่ายเดียวก็ยังไงอยู่ เพราะมันก็สร้างวีรกรรมเหมือนกัน
“ทำพูดมึงก็อยากดูเถอะ กูโทรหามึงคนเดียว แม่งลากพวกไอ้นนท์ได้มาเป็นสิบ”
คราวนี้คนถูกสวนกลับ เริ่มเป็นฝ่ายเงียบกริบบ้าง เห็นมันทำอึกอักแล้วเปลี่ยนไปดึงลูกชิ้นปิ้งจากอาทิตย์มากินแก้เก้อ พลางหาเหตุผลมาเถียงข้าง ๆ คู ๆ
“กูพาพวกมันมาไซโคน้องเฉย ๆ เว้ย! มายืนรุมมาก ๆ จะได้กดดันแพ้ ๆ ไปไง ใครจะคิดว่ามันเสือกชนะขึ้นมาได้ โคตรเสียหน้าฉิบหาย แล้วถ้าไอ้แข่งประกวดนี่ชนะอีกนะ กูได้เซ็งตายแน่ว่ะ!”
“หึ มันไม่มีทางชนะหรอก“
อาทิตย์สรุปฟันธงแบบมั่นใจไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง
...กีฬาพอลุ้นไหวอยู่ แต่ให้ชนะการประกวดเดือนน่ะมันยาก คนอย่างไอ้ก้องภพมันจะมีความสามารถพิเศษอะไรมาโชว์ หน้าตาก็งั้น ๆ รับรองได้เลยว่ามันต้องไม่ชนะแน่ ๆ แล้วยังทำมาเป็นกวนตีนปากกล้าท้าเขา ถ้ามันแพ้เมื่อไร เขาจะสั่งให้มันทำอะไรทุเรศ ๆ ต่อหน้าคนทั้งมหาลัยจนอายไปยันลูกบวชให้เข็ดเลย ...แม่งคอยดูเถอะไอ้ 0062!
“ต่อไปพบกับการแสดงของดาวและเดือนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ค่า!!”
เสียงจากหน้าเวทีประกวดขัดความคิดของอาทิตย์ให้ต้องหันไปมอง แสงไฟดับลงจนแทบไม่เห็นอะไร ยิ่งอยู่ตรงที่ไกล ๆ เกือบสุดด้านหลังแบบนี้ก็ยิ่งดูยากจนคนตัวเท่ามด ต้องอาศัยชะเง้อดูเอาจากจอโปรเจคเตอร์ แต่เขายังได้ยินเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือดังกระหึ่ม ก่อนแสงสปอร์ตไลค์จะค่อย ๆ เปิดส่องลงมาบนเวที พร้อมการปรากฏตัวของเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์
ก้องภพแต่งตัวง่าย ๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีสว่าง และกางเกงยีนต์สีเข้ม ดูออกจะธรรมดาสามัญกว่าผู้เข้าประกวดคนอื่น ๆ ที่บางการแสดงใส่สูทจัดเต็มอลังการเหมือนหางเครื่องลูกทุ่ง เช่นเดียวกับน้องแพรไพลินที่แต่งตัวชุดกระโปรงดูน่ารัก ใส่มงกุฎดอกไม้เสริมลุคให้ดูหวาน
“สวัสดีครับ พวกเราเป็นตัวแทนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ครับ วันนี้พวกเราจะมาโชว์ร้องเพลง ถ้าใครร้องได้ช่วยร้องตามดัง ๆ ทีนะครับ”
...โธ่เอ้ย นึกว่าอะไร ที่แท้ก็ร้องเพลงการแสดงเบสิกโคตร ๆ
อาทิตย์ยิ้มเยาะ ละความสนใจจากบนเวที ตั้งใจจะดึงลูกชิ้นปิ้งกินอีกไม้ พร้อมกับรอฟังเสียงเพลงดังขึ้นตามมา...
“...คอนนะโคะโตะอิอินะ เดะคิตะระอิอินะ อันนะยูเมะคอนนะยูเมะ อิพพะอิอะรูเคะโด...”
ลูกชิ้นปิ้งเกือบหลุดมือ เขารีบเงยหน้าขึ้นมองคนร้องตาค้าง ไม่อยากเชื่อว่ามันจะกล้าเอาเพลงนี้มาร้อง ก็ไอ้ทำนองนี้เขาฟังมาตั้งแต่เด็ก เปิดดูประจำในช่องเก้าการ์ตูนทุกเช้าเสาร์อาทิตย์ เพราะมันคือเพลง ‘โดเรมอน’
“...มินนะมินนะมินอินะ คะนะเอะเตะคุเระรุ
ฟูชิงินะพกเก็ตโตะดะ คะนะอิเตะคูเระรู
โซราจิยูนิ โทบิตะอินะ ฮาอิ ทาเคะคอปต้า
...อัง อัง อัง ตดเตะโมะดาอิซุคิ โดราเอ..มอนน...”
ก้องภพกับแพรไพลินสลับกันร้องคนละท่อน แต่ก็เรียกเสียงฮาและเสียงร้องตามจากคนดูได้ค่อนข้างมาก ก่อนจังหวะดนตรีเปลี่ยนไปเร็วขึ้น และแค่เพียงเริ่มอินโทร คนบางกลุ่มก็เริ่มกรี๊ด ด้วยเป็นเพลงภาษาอังกฤษที่ทุกคนรู้จักดี
“Young man, there’s no need to feel down.
I said, young man, pick yourself off the ground.
I said, young man, ’cause you’re in a new town
There’s no need to be unhappy.
It’s fun to stay at the Y-M-C-A. It’s fun to stay at the Y-M-C-A.
They have everything for you men to enjoy, you can hang out with all the boys…
It’s fun to stay at the Y-M-C-A. It’s fun to stay at the Y-M-C-A.
You can get yourself cleaned, you can have a good meal,
You can do whatever you feel…”
คนบนเวทีร้องไปพลางทำมือประกอบท่า Y M C A ตามแบบสากล ซึ่งคนด้านล่างก็พร้อมใจกันเต้นตามอย่างสนุกสนาน ปล่อยให้อาทิตย์มองการแสดงนั้นด้วยความทึ่ง
...จริงๆ เสียงร้องของก้องภพกับแพรไพลินก็ไม่ได้เทพมาก แต่เรื่องเอนเตอร์เทนคนดูต้องถือว่ายอดเยี่ยม เพราะเอาทุกสายตาได้อยู่หมัด แถมยังทำให้ทุกคนมีอารมณ์ร่วมไปกับการแสดงสั้น ๆ ได้อีกด้วย
เพียงไม่นานจังหวะเพลงก็จบลง ก่อนแสงไฟมืดลงจนเหลือเพียงแสงสลัว ๆ เขาเห็นสต๊าฟลากเก้าอี้กับกีตาร์โปร่งออกมาตรงกลางเวที โดยมีก้องภพพูดอธิบาย
“เหนื่อยกันรึยังครับ งั้นมาฟังเพลงช้า ๆ เป็นเพลงสุดท้ายกัน ถ้าเสียงยังไม่หมดร้องตามได้นะครับ”
ทีแรกเขานึกว่าก้องภพจะรับกีตาร์จากสต๊าฟ แต่เจ้าตัวกลับยื่นมันส่งให้แพรไพลินซึ่งนั่งลงก่อนปรับสายกีตาร์เพื่อเช็คเสียง กลายเป็นอาการงงคูณสอง เพราะโดยปกติจะเห็นผู้ชายเล่นกีตาร์แล้วให้ผู้หญิงร้อง ทว่าการสลับกันนี้ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากคนดูได้อีกรอบ ทั้งยังสร้างความสนใจให้กับการแสดง ก่อนเสียงทุ้มนุ่มของก้องภพจะค่อย ๆ ร้องออกมาเป็นทำนองคลอเสียงกีตาร์หวานหู
และเป็นเพลงที่ทำให้อาทิตย์ต้องนิ่งฟังอยู่อย่างนั้น...
http://www.youtube.com/v/d7X5QYar76E?
“มอง มองเธอมาแสนนาน ฉันไม่กล้าต้องคอยหลบตาเธอเสมอ
กลัวสักวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้
ความลับที่ฉันซ่อนไว้ ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว
ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ
เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว มันยากเหลือเกินจะเก็บซ่อนความรักเอาไว้
และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม
โปรดบอกความในใจ ให้ฉันรู้ทีนะเธอ
เก็บเอาคำพูดของเธอ มาคิดมาก แอบคิดไปเองอยู่อย่างนี้
ก็เธอ เธอช่างดีแสนดี คำว่ารักเธอ จะต้องเก็บไว้อีกนานแค่ไหน
ความลับที่ฉันซ่อนไว้ ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว
ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ
เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว มันยากเหลือเกินจะเก็บซ่อนความรักเอาไว้
และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม
โปรดบอกความในใจ ให้ฉันรู้ทีนะเธอ...”
โน้ตตัวสุดท้ายจบพร้อมเสียงปรบมือ เป็นอันสิ้นสุดการแสดงของคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างสวยงาม ก่อนพิธีกรจะเดินขึ้นมาก้าวปิดท้ายตามคิว
“จบลงไปแล้วนะคะ สำหรับการแสดงของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แหม...เชื่อว่าคงถูกอกถูกใจใครหลายคน แต่เดี๋ยวขอสัมภาษณ์นิดหนึ่งค่ะว่า ทำไมน้องสองคนถึงเลือกเพลงสามเพลงนี้มาร้องคะ”
“ที่เลือกเพลงพวกนี้มา เพราะมันเป็นเพลงที่แสดงถึงช่วงวัยของเราครับ เพลงแรกเป็นเพลงสมัยที่เรายังเป็นเด็ก ส่วนเพลงที่สองความหมายของมันคือการที่เรามีชีวิตเริ่มก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ และเมื่อเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราก็โตพอที่จะแอบรักใครสักคนได้ครับ”
คำตอบของก้องภพ โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายเรียกเสียงกรี๊ดให้ดังขึ้นอีกรอบ ด้วยอารมณ์เสี่ยว ๆ แอบปนโรแมนติกนิด ๆ โดนใจสาว ๆ
...แต่เป็นความจริงของเหตุผลนั้นต่างกันลิบลับ เพราะไอ้ที่เขาเลือกเพลงพวกนี้มา ก็เพราะแพรไพลินเล่นกีตาร์เพลง ‘ความลับ’ ของ ‘พอส’ ได้เพลงเดียวจากการที่เคยสอบตอนเรียนมัธยม ส่วนเพลงอื่น ๆ เขาเลือกมาแล้วว่าทุกคนน่าจะเคยได้ยินและร้องตามได้ เขาเลยเสนอเจ๊มินนี่ ซึ่งเจ๊เองก็สนับสนุน เห็นว่าแปลกใหม่ดูแล้วไม่น่าจะทับไลน์ใคร เน้นโชว์ออฟน้อย ๆ แต่ดึงดูดคนดูได้มาก และเขาก็พยายามฝึกร้องไม่ให้มันเพี้ยน ใช้บรรยากาศสนุกเข้าว่า แล้วก็ยิ้มเยอะ ๆ เหมือนที่เจ๊มินนี่บอก ทุกอย่างจึงพอเอาตัวรอดไปได้ ทั้งยังได้ผลตอบรับดีเกินคาด
แม้กระทั่งอาทิตย์ที่ดูอยู่ไกล ๆ ก็ยังสัมผัสถึงกระแสการตอบรับอันท่วมท้นจากคนดูหลังจบการแสดง ไม่เว้นแม้แต่ไอ้เปรมเพื่อนเขาซึ่งพูดเดา
“แบบนี้ผ่านเข้ารอบชัวร์เลยว่ะ”
อาทิตย์คิ้วกระตุก รู้สึกหมดอารมณ์กินขึ้นมาดื้อ ๆ เขาส่งถุงลูกชิ้นปิ้งที่เหลือให้คนข้างตัว หากก็ยังไม่ละความมั่นใจ
“ก็แค่เข้ารอบล่ะวะ มันยังเหลือรอบตอบคำถามอีก”
ถึงตัวเองจะพูดสบประมาทไว้ แต่ภายในใจก็ยังคงหวั่น ๆ
...เขาลืมไปเลยว่าไอ้ท่าทางกะล่อน เอาตัวรอดเก่ง มันคือนิสัยของก้องภพอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นมันจะกล้าต่อปากต่อคำตอนเขาว้ากน้องได้ยังไง และไอ้ท่าทีแบบนี้ก็เป็นเสน่ห์เฉพาะตัวที่สามารถดึงให้คนส่วนใหญ่คล้อยตาม ทั้งเพื่อนร่วมรุ่น คนดู และกรรมการเองก็คงไม่รอดพ้น
...
..
.
-
...
..
.
แน่นอนว่าเป็นไปตามคาด เพราะไม่ใช่แค่ก้องภพ แต่ยังรวมถึงแพรไพลิน ซึ่งผ่านเข้ารอบห้าคนสุดท้ายของการประกวดดาวเดือนด้วย
ทั้งสองคนเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาถูกต้องเรียบร้อยตามระเบียบ มายืนโชว์ตัวเรียงกันบนเวที เพื่อเข้าสู่การตอบคำถาม โดยการจับฉลากสุ่ม
“ต่อไปขอเชิญ น้องก้องภพ ตัวแทนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ค่า!”
ก้องภพเดินไปหยิบฉลากจากกล่อง เขาล้วงมาได้เบอร์ 7 แล้วส่งต่อให้พิธีกรซึ่งถือซองคำถาม ให้บรรยากาศคล้ายการประกวดนางงาม
“เอาล่ะค่ะ คำถามของน้องก้องภพ มีอยู่ว่า...”
พิธีกรปล่อยช่องว่างให้เสียงเพลงขึ้นเป็นจังหวะแบบพอลุ้น จนผู้ชมแทบหยุดหายใจไปตามกัน ก่อนจะต่อด้วยประโยคคำถาม
“คุณมีความคิดเห็นเช่นไรกับระบบโซตัสที่ใช้ในการรับน้อง สมควรแก่การยกเลิกหรือไม่ เพราะเหตุใด”
เป็นข้อความสั้น ๆ แต่กินใจความครอบคลุมยาว เพราะเรื่องโซตัสนับเป็นประเด็นร้อน ทั้งยังสุ่มเสี่ยงต่อการตอบ ยิ่งก้องภพอยู่ในคณะวิศวะซึ่งยังคงรักษาระบบโซตัสไว้อย่างเหนี่ยวแน่นแล้ว ก็ยิ่งยากจะหาข้อสรุป เขารู้ว่ามีหลายคนเห็นด้วยกับระบบโซตัส แต่อีกหลายคนก็ต่อต้านเช่นเดียวกับที่เขาเคยรู้สึกก่อนเข้ามารับน้อง ดังนั้น คำถามนี้จึงเป็นคำถามวัดใจ หากตอบพลาดก็เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายทางอ้อม
ก้องภพนิ่งเงียบ ทบทวนความคิดของตัวเองอย่างสับสน หากสุดท้ายก็เลือกตอบสิ่งที่ตรงกับใจตัวเอง
“ผมคิดว่าทุกระบบในโลกล้วนมีข้อดีข้อเสียของมันครับ อยู่ที่ว่าเราจะนำมันมาปรับใช้ยังไง ระบบโซตัสเองก็มีข้อดีของมันอยู่ คือสอนให้เรามีความสามัคคีกับเพื่อน ๆ เราต่างคนต่างมาเรียนจากคนล่ะที่ การรับน้องโดยใช้ระบบนี้จะช่วยดึงจุดร่วมของพวกเราออกมาได้ง่ายและเร็ว แต่ถ้าเกิดคนที่คุมระบบโซตัสทำได้ไม่ดี ใช้ความรุนแรงมากเกินควร ระบบนี้มันก็คงไม่ต่างอะไรจากการถูกตบหัวแล้วลูบหลัง พวกน้อง ๆ ก็คงไม่เชื่อฟัง ไม่ให้เคารพรุ่นพี่ เผลอ ๆ อาจกลายเป็นการทะเลาะกันใหญ่โตด้วยซ้ำ
ผมเลยไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ครับ ว่าระบบโซตัสสมควรยกเลิกไปรึเปล่า เพราะมันต้องพิจารณาจากวัตถุประสงค์ของคนเอาไปใช้ แต่สิ่งที่ผมยืนยันได้ คือตัวผมเองที่เพิ่งผ่านการรับน้องมา ถึงแม้พวกพี่จะใช้ระบบโซตัส แต่ทุกการกระทำต่างก็มีเหตุผลของมัน และเหตุผลพวกนั้นก็เพื่อให้เด็กปีหนึ่งอย่างพวกเราใช้ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยอย่างมีศักยภาพมากที่สุดครับ”
แม้บทสรุปจะไม่เลือกสักทาง แต่ก็ถือเป็นการคำถามที่ตรงประเด็นชัดเจน และนำเสนอความคิดเห็นของตัวเองได้ยอดเยี่ยม จนผู้ชมด้านล่างต้องปรบมือให้อย่างถูกใจ
อาทิตย์มองจอโปรเจคเตอร์ เห็นก้องภพเอ่ยขอบคุณ ก่อนกลับเข้าไปยืนประจำตำแหน่งบนเวที เขาจึงหันหลังให้กับการประกวด เดินเลี่ยงตรงออกไปยังอีกฝั่งของลานสนามโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง ทิ้งเปรมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไว้คนเดียวจนต้องตะโกนถาม
“เฮ้ย! อาทิตย์มึงจะไปไหนวะ”
“เออ เดี๋ยวกูมา”
เจ้าตัวตอบปัดสั้น ๆ แล้วเร่งฝีเท้าให้ออกห่างจากกลุ่มคน ไม่อยู่ฟังการตอบคำถามของคณะอื่น ๆ รวมถึงการแสดงคั่นของเดือนและดาวมหาลัยปีที่แล้ว ระหว่างรอผลตัดสินจากคณะกรรมการ กระทั่งถึงเวลาที่รอคอย แต่ก่อนที่จะลุ้นรางวัลใหญ่ก็ต้องผ่านการเริ่มต้นจากรางวัลเล็ก ๆ เสียก่อน
“ต่อไปนี้จะเป็นการประกาศรางวัลของผู้ชนะได้รับรางวัลป๊อปปูล่าโหวตนะคะ!”
รางวัลป๊อปปูล่าโหวต เป็นการโหวตจากภาพรวมของคนดู และจากส่วนเกี่ยวข้องอื่น ๆ ที่ไม่ใช่คณะกรรมการโดยตรง เช่น สโมสรนักศึกษา และสมาคมศิษย์เก่า ซึ่งสมาชิกจะลงคะแนนเลือกเดือนและดาวที่ถูกใจ โดยรางวัลป๊อปปูล่าโหวตฝ่ายหญิงปีนี้ ดาวจากคณะศึกษาศาสตร์เป็นคนได้ไป
“ส่วนรางวัลป๊อปปูล่าโหวต ฝ่ายชายได้แก่...”
เสียงซาวน์เอฟเฟคกระหึ่มเพิ่มอารมณ์ร่วมลุ้น แล้วเสียงประกาศจากพิธีกรจะดังตามมาด้วยชื่อ...
“นายก้องภพ สุทธิลักษณ์ จากคณะวิศวกรรมศาสตร์ค่า!”
ก้องภพนิ่งอึ้งเมื่อถูกสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่ส่องตรงหน้า แล้วถึงตั้งสติได้ว่าเขาต้องเดินไปรับรางวัล อันประกอบด้วยสายสะพานประจำตำแหน่ง ตุ๊กตา และบัตรกำนัลส่วนลดจากร้านต่าง ๆ อีกมากมาย พร้อมเสียงปรบมืออย่างยินดี ขณะที่เขากำลังยิ้มถ่ายรูปคู่
แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจของก้องภพกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกกังวล...
...ได้รางวัลป๊อบปูล่าโหวตมาก็ดีใจอยู่หรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชนะ เพราะส่วนมากคนได้ป๊อบปูล่าโหวตมักเป็นคนละคนกับที่ได้ตำแหน่งเดือนมหาลัย ถือเป็นการเฉลี่ยรางวัลแบบรักษาน้ำใจผู้เขาแข่งขัน ดังนั้น โอกาสที่เขาจะได้รางวัลอีกครั้งจึงมีน้อยลงไปเรื่อย ๆ สงสัยคราวนี้เขาคงจะแพ้พนันกับใครบางคนจริง ๆ
ความผิดหวังเริ่มก่อตัวขึ้นสูง เมื่อพิธีกรไล่ประกาศตำแหน่งอื่น ๆ ก็ยังไม่มีชื่อเขาปรากฏออกมา กระทั่งมาถึงตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัย
“รางวัลชนะเลิศดาวมหาวิทยาลัยประจำปีการศึกษา 2556 ได้แก่ นางสาวแพรไพลิน ภัทรอักษร จากคณะวิศวกรรมศาสตร์ค่ะ!”
เสียงกรีดร้องจากโซนที่หนังของเฟรชชี่คณะวิศวะดังลั่นทะลุเวที ซึ่งไม่แปลกใจนัก เพราะเจ๊มินนี่เคยบอกเขาว่าดาวจากคณะวิศวะจะได้ตำแหน่งยาก ด้วยไปพ่ายตกรอบตอนสู้กับคณะสายภาษา นี่จึงเป็นการได้ตำแหน่งดาวมหาลัยในรอบหลายสิบปี
ก้องภพปรบมือแสดงความยินดีกับเพื่อน แม้แพรไพลินจะไม่ได้มีออร่าโดนเด่นจากผู้เข้าประกวดคนอื่นมาก แต่ก็เป็นคนหน้าตาน่ารัก ยิ้มสวย ทั้งยังเป็นธรรมชาติ และการตอบคำถามก็มีไหวพริบดี เลยเหมาะสมกับตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยอย่างแท้จริง
หลังเสร็จสิ้นการมอบรางวัลและถ่ายรูป ทุกเสียงจึงกลับมาเงียบลงอีกครั้งเพื่อตั้งใจฟังการประกาศผลเป็นลำดับสุดท้ายในค่ำคืนนี้
“และรางวัลชนะเลิศตำแหน่งเดือนประจำมหาวิทยาลัยปีการศึกษา 2556 ได้แก่...”
ก้องภพลอบถอนหายใจเบา ๆ ...เอาเถอะ...เขาพยายามเท่าที่ทำได้แล้วตอนนี้ ต่อให้โดนพี่อาทิตย์สั่งลงโทษอะไรก็ต้องยอมทำตาม ถึงจะแอบเสียดายนิดหน่อยที่อดเป็นฝ่ายยื่นคำขอจากพี่อาทิตย์ก็ตาม
เขาคิดอย่างปลง ๆ มองแสงไฟบนเวทีมืดลง เสียงดนตรีดังเร่งเร้า และท้ายที่สุดคือชื่อของผู้ชนะ....
...ผู้ชนะที่ถูกไฟสปอรต์ไลท์ส่องมายังจุดเดียว
“นายก้องภพ สุทธิลักษณ์ จากคณะวิศวกรรมศาสตร์ค่ะ!”
คนได้ตำแหน่งรีบเงยหน้าขึ้นมาฉับพลันด้วยความมึนงง
...ล้อเล่นรึเปล่า ไม่อยากจะเชื่อ เขาเนี่ยนะได้ตำแหน่งทั้งป๊อบปูล่าโหวตและเดือนมหาลัย!
หากคนสับสนก็ต้องเชื่อในความจริง เพราะพอรู้ตัวเขาก็ได้รับสายสะพานตำแหน่งเดือน มงกุฎดอกไม้ และของรางวัลอีกมากมาย พร้อมกับแสงแฟลชซึ่งรุมถ่ายรูปเขา ท่ามกลางเสียงเฮดีใจลั่นจากเฟรชชี่คณะวิศวะ ซึ่งอดรนทนไม่ไหวจำต้องลุกขึ้นมาตีกลองร้องเพลงเต้นประกาศชัยกันทั้งแสตน เพราะไม่ว่าจะเป็นการแข่งกีฬา การประกวดดาวเดือน คณะวิศวะมาแรงกวาดรางวัลเรียบไม่มีเหลือ สมศักดิ์ศรีปีหนึ่งอย่างเต็มภาคภูมิ
การประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยจบสิ้นลงไปเรียบร้อยอย่างงดงาม บรรดาผู้เข้าประกวดต่างเดินลงจากเวที เพื่อปล่อยให้สต๊าฟเข้าเซตเครื่องดนตรี เตรียมสำหรับการแสดงคอนเสิร์ตปิดท้ายงานเฟรชชี่เกมส์
พอก้องภพลงบันไดมายังพื้นด้านล่างก็ถูกคนอื่นรุมถ่ายรูปต่อไม่ยั้ง โดยเฉพาะกับเจ๊มินนี่ พี่เลี้ยงนางงามกิตติมศักดิ์ ถึงกับกรี๊ดวิ่งโผเข้ามากอดเขาด้วยน้ำตาปริ่มดีใจปลาบปลื้มจนร้องไห้ เพราะเด็กปั้นเด็กดันได้ตำแหน่งกันทั้งสองคน
เดือนมหาลัยหมาด ๆ ถูกดึงให้ไปถ่ายรูปคู่กับคนนู้นคนนี้ ต้องยิ้มออกกล้องจนชักจะเมื่อยปาก เลยพยายามหาทางปลีกตัวเลี่ยงหลบไปพัก กระทั่งเหลือบไปเห็นมุมเงียบ ๆ ไม่ห่างจากด้านหลังเวทีนัก แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่ามีใครบางคนหนึ่งยึดจองพื้นที่ไว้อยู่ และเป็นคนเดียวกับที่ทำให้ก้องภพแปลกใจ
...เจ้าของคำท้าพนัน เฮดว้ากอาทิตย์
ไม่คิดว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ คล้ายอีกฝ่ายมารอเขาโดยไม่หนี เขาจึงก้าวเข้าไปหา ไม่ลืมยกมือไหว้รุ่นพี่ตามธรรมเนียมโซตัสอย่างอ้อนน้อม แต่ตรงข้ามกับถ้อยคำแฝงนัยที่เอ่ยจากปาก
“ผมชนะแล้วนะครับ”
“เออ! รู้แล้ว คุณอยากได้อะไรจากผมก็ว่ามา”
เป็นการสรุปเรื่องตรงประเด็นสมกับเป็นเฮดว้าก แต่ดูจากสีหน้าแล้วเจ้าตัวคงจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเพราะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ และเมื่อคู่สนทนาไม่คิดจะอ้อมค้อม เขาก็จะพูดตรง ๆ ออกไปเลยเช่นกัน
“งั้นผมขอ.....”
น้ำเสียงลากยาวแบบทิ้งช่วงทำให้หัวใจของอาทิตย์เต้นรัว ไม่ใช่ตื้นเต้น แต่เกิดจากความกลัว เพราะเขาเดาว่าก้องภพคงต้องสั่งให้เขาทำอะไรที่มันขายหน้ากับตำแหน่งพี่ว้ากแน่ ๆ แต่ถึงยังไงคนอย่างอาทิตย์มีศักดิ์ศรีมากพอ แพ้แล้วก็ต้องยอมทำตามเงื่อนไขให้ได้
อาทิตย์จึงมองตรงไปที่ก้องภพ ไม่หลบสายตาแม้จะหวาดหวั่นแค่ไหน เพื่อรอคอยฟังคำตัดสินของผู้ชนะว่า...
“...ผมขอติดไว้ก่อนล่ะกันครับ แล้วเดี๋ยวผมค่อยมาบอกอีกที”
...ห่ะ! อะไรนะ! ขอติดไว้ก่อน ปล่อยให้ลุ้นตั้งนานแล้วมาตัดกันดื้อ ๆ แบบนี้เนี่ยนะ!
ไม่แปลกที่อาทิตย์จะโมโหสบถด่าออกมาอย่างทนไม่ไหว
“อะไรวะ! แม่งทำยึกยัก จะบอกก็บอกมาให้หมดเลยสิวะ!”
หากยังไม่ทันที่ก้องภพจะตอบ เสียงกรี๊ดจากหน้าเวทีกลับดังขึ้นขัดแทรกดังลั่น ตามมาด้วยเสียงอินโทรเพลงยอดนิยมติดหูจากนักร้องวงดัง ซึ่งถูกเชิญมาเล่นสร้างสีสันส่งท้ายในคืนเฟรชชี่ไนท์
“พี่ว่าเพลงเพราะมั้ยครับ”
คำเปรยจากก้องภพที่อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องคุยช่วยเปลี่ยนอารมณ์โกรธของอาทิตย์เป็นอาการงง ๆ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ตอบคลอไปกับเสียงดนตรี
“เพลงนี้เหรอ ก็ดีมั้ง เคยฟังผ่านๆ”
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงเพลงที่ผมร้อง”
คำอธิบายเพิ่มเติม ทำให้คนเข้าใจผิดคราวแรกต้องนึกตาม
...อ้อ...เพลงที่มันร้องบนเวที มีเพลงอะไรบ้างนะ เพลงโดเรมอน กับ YMCA และก็เป็นเพลงนั้น...
เพลงรักเพลงสุดท้าย...
ไม่รู้ทำไมพอนึกถึงเนื้อหา แล้วเผลอมองตาวาว ๆ กับรอยยิ้มบางของก้องภพ กลับทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ จนต้องเลี่ยงไปกระแทกเสียงใส่
“หึ ปัญญาอ่อน!”
ก้องภพอยากจะหัวเราะขำในคำตอบที่เขาเดาไว้จนชักชิน
...พี่อาทิตย์ก็ยังคงเป็นพี่อาทิตย์ที่ใจร้าย พูดแบบไม่รักษาน้ำใจกันเลย แต่เขาก็ยังอยากเห็นสีหน้าหงุดหงิดซึ่งคิดเอาไว้ตั้งแต่ก่อนการประกวดแล้ว และก็เพิ่งรู้สึกดีใจจริง ๆ ที่ตัวเขาเอาชนะตำแหน่งเดือนมหาลัยมาได้
“น้องก้องภพคะ! คือพี่มาจากสโมสรนักศึกษานะคะ จะรบกวนขอสัมภาษณ์น้องหน่อยค่ะ”
พี่ผู้หญิงใส่แว่นพร้อมตากล้องส่งเสียงแทรกดังมากจากใกล้ ๆ หลังสังเกตเห็นเดือนคณะยืนที่คิดว่าตัวเองจะหลบพ้นแต่ก็มีคนตามหาเจอจนได้ ใจจริงเขาอยากจะคุยกับพี่อาทิตย์ต่อ ทว่าอีกฝ่ายกลับรีบเดินแยกออกห่างหายไปจนรั้งเอาไว้ไม่ทัน ปล่อยให้เขาโดนพี่จากสโมถามสัมภาษณ์อย่างไม่ทันตั้งตัว
“น้องรู้สึกยังไงกับการตำแหน่งเดือนมหาลัยคะ”
“เออ...ผมไม่รู้ครับ”
เป็นการตอบแบบปลายปิดทื่อ ๆ จนพี่คนถามต้องพูดแซวชี้ทาง
“แหม...ไม่รู้ได้ยังไงคะ ไม่ตื้นเต้นบ้างเลยเหรอ ได้เป็นถึงเดือนคู่กับดาวบนฟ้าเชียวนะ”
ถ้อยคำบางอย่างสะดุดใจคนฟังนิ่งเงียบ ก่อนเผลอพึมพำสิ่งที่ตัวเองคิดตรงข้าม
“แต่ผมว่าบนฟ้าไม่ได้มีแค่เดือนกับดาวหรอกครับ”
ประโยคแย้งทำให้คู่สนทนาขมวดคิ้วงง ต้องเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เอ๊ะ? แล้วมันยังมีอะไรอีกเหรอคะ”
ก้องภพยิ้มบาง เหม่อมองยังทิศทางที่ใครบางคนเพิ่งเดินจากไป พลางกระซิบคำตอบสั้น ๆ ด้วยความหมายที่รู้เพียงคนเดียว...
“...ความลับครับ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
มีใครรู้ความลับของก้องภพบ้างคะ
ถ้าบนฟ้าไม่มีเดือนกับดาวแล้วมันยังมีอะไรอีกหนอ...
ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์ให้น้องก้องภพ
สุดท้ายน้องก็ชนะสมใจ แต่เรื่องรางวัลก็ยังต้องรอลุ้นกันต่อไป
ขออภัยคนที่เฝ้ารอ คิดว่าคงได้อารมณ์โมโหแบบเดียวกับอาทิตย์
เชิญโกรธเจ้าก้องภพตามสบายเลยค่ะ ปล่อยให้อยากแล้วจากไปได้ยังไง!
เนื้อเรื่องในตอนนี้มีเพลงเยอะแยะเลย บ่งบอกอายุคนแต่งทั้งน้านน
ว่าง ๆ ก็ลองเปิดฟังกันดูเพลิน ๆ นะคะ
แล้วพบกันตอนหน้าค่า!
:bye2:
BitterSweet
-
อ๊ะ... ความลับนั้นคือ "พี่อาทิตย์" ละซิ :hao6: :hao6: :hao6:
-
นอกจากบนท้องฟ้าจะมีดาว กับ เดือนแล้ว ก็ยังมีดวงอาทิตย์อยู่อีกไง :-[ :katai2-1:
-
อืม............
อยากให้อาทิตย์มีแฟนแล้วให้แฟนเป็นสาววายแฮะ
น่าหนุก 5555+
-
กรี๊ดดด กฏข้อที่สิบละเหรอ
เม้นตอน 9 ไปยังเนี่ยยย
น้องชนะประกวดจนได้ ไอ้เราก็ลุ้นว่ามันจะขออะไร
เอาไว้ขอเป็นแฟนเหรอคะ (โดนพี่อาทิตย์กระโดดขาคู่)
ตอนนี้กับตอนที่แล้วนั่งอ่านไปลุ้นไป ในที่สุดปีหนึ่งก็แสดงความสามารถให้พี่ๆเห็นแล้ว
ดีใจด้วยค่าา จริงๆตัวน้องปีหนึ่งเองก็จะภูมิใจและพี่ๆก็ภูมิใจด้วย
ว่าแต่จบกีฬาแล้ว ประกวดเดือนดาวแล้ว ถือว่าจบเชียร์ยังหว่า
รอวันที่พี่อาทิตย์โกนหนวดโกนเครา ตัดผมสั้น จะได้ดูว่าจะฮอตกับน้องผู้หญิง หรือปีหนึ่งระเบียงตรงข้ามมากว่ากัน หึหึ
ปล คำผิดของกฏข้อ 9 ค่า ชนะน่ะโว้ย-ชนะนะโว้ย
แล้วก็จำไม่ได้ว่าข้อไหนอ่ะ เห็นเขียนว่า หย่อยใจ-หย่อนใจ
ปล เพิ่มบทที่ 10 ค่า
เพราะเด็กปั้นเด็กดันได้-เพราะเด็กปั้นดันได้(รึเปล่า)
-
อ่านจบตอน ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าเป็น "อาทิตย์"
ไม่เป็นความลับแล้วมั้งก้องภพ
พี่อาทิตย์ระวังตัวให้ดี น้องก้องภพจะทวงรางวัลเมื่อไรไม่รู้
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ เคยเห็นแท็กพี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งเต็มทวิตเตอร์ไปหมด แค่แท็กก็ฟินแล้ว มาอ่านอย่างนี้ฟินกว่าเก่าอีกกกก
-
บนฟ้าไม่มีแค่เดือนและดาว แต่ยังมี "พระอาทิตย์" ที่สว่าง สดใส และอบอุ่นใช่ไหม ก้องภพ
:hao3: :hao7: :hao6:
-
อ๊าย!!!~ :-[
พี่อาทิตย์น่ารักอ่ะ ก้องภพก็น่ารัก~ :hao7:
0062 จะขออะไรพี่เฮดวากกันนะ :hao6:
-
สมใจเลยวิด'วะกวาดเรียบ
-
5555555ชอบอ้ะะะะ บนท้องฟ้า นอกจากจะมีเดือน ดาวแล้ว ยังมี"อาทิตย์" ขอกรี้ดดังๆทีเหอะ :o8:
อาทิตย์ไม่รอดแน่ ก้องภพขอเป็นแฟนเลยๆๆๆ :hao6:
มาต่อเร็วๆน้าาาา :mew1:
-
ไม่คู่ดาว เพราะยากคู่อาทิตย์ซินะ ><
โอ้ยย จิกหมอนนนนนนนนนนนน :katai5: :katai5:
-
ความลับคือพระอาทิตย์ใช่ไหม
ก้องภพน่ารักจังกรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
น่ารักสุดๆๆๆๆ :-[
-
เพราะบนฟ้าไม่ได้ทีแค่ดาวกับเดือน มันยังมี อาทิตย์ อีกด้วย อิอิ
รอน้องทวงตามสัญญา
-
ไม่ได้มีแค่เดือนกับดาว
แต่มีดวงอาทิตย์อยู่ด้วย เขินอ่ะ :o8:
-
อ่านนิยายไป ฟังเพลงประกอบไปด้วยยยย โอ๊ยยย ... เขินบิดไปบิดมา. 555+
-
แหม
คู่พระอาทิตย์สินะ หุหุ
ร้ายจริงๆ
-
แหมม ความลับ ของท้องฟ้า ที่มีเดือนและดาว
ความลับที่ว่า ดวงเดือนชอบดวงอาทิตย์มากกว่าดวงดาว อิอิ
:L2:
-
ขอบคุณคร๊าาาฟ ^^
-
อ่านตอนนี้เเล้วเขิน ยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังเลยยย อ๊ายยยยยยย :-[
น้องก้องไม่หวังเคียงดาวแต่หวังคว้าดวง(ใจ)(พระ) อาทิตย์ ต่างหาก :impress2:
-
บนท้องฟ้านอกจาก ดาว เดือน แล้วก็ต้องมีพระอาทิตย์ สิเนอะเพราะเค้าเป็นของคู่กันนี่ :m3:
ลุ้นแทบแย่นึกว่าก้องภพจะขอพี่อาทิตย์เป็นแฟนซะอีก :laugh: ก็คงต้องลุ้นต่อไปว่าใครจะขอใครเป็นแฟนก่อนกันน๊า :m4:
-
นึกถึงวายเอ็มซีเอฉบับมินเนี่ยนแล้สฮาน้ำตาเล็ดอยู่คนเดียวอะ
-
เพิ่งมาตามอ่าน ตอนล่าสุดนี่เขินมากอ่ะ บนท้องฟ้ายังมีพระอาทิตย์อยู่ใช่ม้าก้องพบ อรั้ย :-[
-
"ความลับ"_รอตอนหน้านะครับ
ขอบคุณคนแต่งที่มาอัพอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอนะครับ
-
จ้าาาา
บนฟ้าไม่ได้มีแค่เดือนกับดาวจ้าาาา :o8:
แหมะ :-[
ตายๆๆๆๆ
ขอให้สมหวังแล้วกันนะ
ดูถ้าพี่เฮดว๊ากจะไม่หมูนะฮะ
-
เป็นชัยชนะอย่างสมบูรณ์ของก้องภพจริง ๆ
บนฟ้านอกจากเดือนและดาว ก็ยังมีอาทิตย์
ที่คอยให้แสงสว่างกับผู้คนซินะ :mew1:
-
บนฟ้า มีเดือน ดาวแล้ว ยังมี"อาทิตย์"
หูย เขิน แทน กรี๊ดด้วยคน
:-[
:o8:
-
ความลับคือ อาทิตย์หรือเปล่าก้องภพ
-
กรี๊ดดดดดด++ เดือนกะพระอาทิตย์หลอ ><
เขิลอ่ะ
-
โอ๊ยอินนนนนนมากมาย นี่มันยุคดิฉันเช่นกันเลยจ้าคุณนักเขียน
*จิกหมอนแล้วนอนดิ้น :-[
-
แน่ะ
กั๊กทำมายยยยยยยยยยย
จะขอเปนแฟนก้รีบขอ
ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ
-
คือแบบ เราจะละลายกับความลับของก้องภพแล้วค่ะ
เขินนะคะ แต่ เพลงเพราะดีจัง
ตอนนี้ กำลังลุ้นกำคำขอของก้องเเนอะ
สู้ๆค่ะ สนุกมากมาย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เดือนต้องคู่กับอาทิตสิ 55555
-
บนฟ้ายังมี"อาทิตย์" ล่ะสิ..ฮิ้วๆ
ก้องภพจะขออะไรน้า..อิอิอิ
:hao3:
-
เพราะบนฟ้ามีความลับของดวงอามิตย์ใช่ไหมคะน้องห้อง ก๊ากกก
-
บนฟ้าไม่ได้มึแต่เดือนกับดาว...
แต่ยังมี "อาทิตย์" ด้วย ./////.
เมื่อไรจะรับน้องเสร็จค้าาา อยากให้พี่อาทิตย์ของน้องก้องภพหน้าใสกระแทกใจเดือนแล้วน้า 555555
-
แหม่...ไอ้น้องเดือนมหาลัยนี่มันเร้าใจจริง ยืนยันอีกครั้งว่าพระเอกเราเพอร์เฟ็คมากจริง ๆค่ะ
คุณค่าที่พี่ว้ากคู่ควร.......ก้องภพคิดไม่ออก คนอ่านคิดให้ ขอเดท 1 วันไปเล้ย
โอย คุณพระเอกมาทำตาวิบวับใส่ พี่ว้ากเค้าก็เริ่มมีอาการนะคะ ฟินเว่อร์มากอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ฮุฮิ ความลับของก้องภพ ก็ อาทิตย์ไงละจ๊ะ โอยยยยหวาน
แล้วคุณน้องจะขออะไรคุณพี่เค้าละเนี่ย ทำเอาลุ้นตามไปด้วย รออ่านจ้า
-
บนฟ้ามีดวงอาทิตย์ไง
-
ก้องภพอย่าไปขออะไรมากมาย ขอเป็นแฟนเล้ยยยย ดันเต็มที่ !!! :m3: :m3:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
พระอาทิตย์ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพราะว่ามันมีพระอาทิตย์ไง o18
-
ฟ้าไม้ได้มีแต่เดือนกับดาว โอ้สุดๆ มันก็มีบางวันนะที่เดือนกับพระอาทิตย์ อยู่บนท้องฟ้าคู่กัน
-
5555 แหม...ความลับอะไรกัน ก็บอกไปเล้ยย~!!
ว่าบนฟ้าไม่ได้มีแค่ดาวกับเดือน แต่มีพระ"อาทิตย์"ที่ทั้งส่ว่างไสว และอบอุ่น อยู่อีกหนึ่งดวง ><
แต่วิศวะปีนี้เก่งโคตร กวาดเรียบหมด ไม่ว่าจะเป็น เดือน ดาว หรือว่ากีฬา
สมกับเป็นวิศวะที่เป็นนิยมของบรรดาเมะ 555
-
:impress2: :-[
-
โอเค เป็นรู้กันว่า บนท้องฟ้ามีพระอาทิตย์ด้วย
:m11: :m11: :m11: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
มีอาทิตย์ด้วยไง
ก้องน่ารักตลอดอ่ะ :-[
-
อาทิตย์คือคำตอบสุดท้ายยยยยย
ก้องภพน่ารักที่สุด ชวนกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงเลย
-
อุต๊ะ !! น่ารักจัง
-
บนท้องฟ้าไม่ได้มีแค่ดาวกับเดือน แต่ยังมีก้อนเมฆอยู่ใช่มั้ยล่ะ // เห้ย!? ไม่ใช่ละๆ
อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้เป็นไร เขินแทนพี่อาทิตย์
555555555555 :laugh:
ปล. รอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
บนฟ้าก็ยังมี อาทิตย์ ยังไงละ
ใช่ไหมก้องภพ
-
นอกจาก เดือน กับ ดาว ก็ อาทิตย์ไงคร๊าาาาา
-
สุดยอดการแสดงมากอ่ะ ไม่เหมือนใครเลย ฮามากอ่ะ ก้องภพ คิดได้ไงเนี่ย โดเรม่อน โอย ขำ :m20:
แหม อุตส่าห์เขินไปกับเพลง คิดว่าตั้งใจร้องเพลงสื่อความนัยให้ใครบางคนซะอีก เหตุผลเล่นเอาหมดมู้ดเลยอ่ะ
คำถาม ของก้องภพ ช่างพอเหมาะพอเจาะจริง ๆ ตอบคำถามได้ดี ดูจริงใจ ถึงได้ชนะใจกรรมการสินะ
ได้ทั้งตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยแถมพ่วงป็อบปูล่าโหวตอีก วิศวะกวดเรียบทุกรางวัลเลย ยอดมาก o13
พี่อาทิตย์แมนจริง แพ้ก็ยอมรับว่าแพ้ แต่น้องก้องจะกั๊กคำขอไว้ทำไม เราอยากรู้นะ :ling1:
เดือนดวงนี้ไม่ได้อยากเคียงคู่ดาวอย่างที่ใคร ๆ ต้องการ แต่สิ่งที่ต้องการคือเคียงคู่ดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงดวงนี้สินะ เขินจัง :o8:
เอาใจช่วยก้องภพให้ชนะใจพี่อาทิตย์ได้เร็ว ๆ น้า เมื่อไหร่ีพี่อาทิตย์จะเริ่มรู้สึกปิ๊ง ๆ น้องก้องบ้างล่ะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1: :L2:
-
:hao3: ยังมีอาทิตย์สินะ
-
พระอาทิตย์กับพระจันทร์ เหมาะสมที่จะคู่กันจริงๆ
-
พระอาทิตย์ที่ร้อนแรงง่ะ!!
-
อ่านสิบตอนรวด ชอบมากๆอ่ะ กรี๊ด เขิน 55
ขอบคุณที่สร้างเรื่องราวน่ารักๆ ที่ทำให้อบอุ่นหัวใจขนาดนี้
อ่านแล้วมีความสุขมากกกกก :-[ :impress2:
รอติดตามกฎข้อต่อไปค่ะ ส่งกำลังใจๆ
-
ก็มีหัวใจของเดือนที่พร้อมจะไปเคียงข้างอาทิตย์ยังไงละครับ
ฮิ้ววววววววววววววววว
-
เป็นพระอาทิตย์ที่คอยดันหลังเดือนอยู่ข้างหลังสินะ อั่ยย่ะ!!! :hao6:
-
+1 การแสดง คณะวิศวะ ได้ใจจริงๆ :hao3: พี่อาทิตย์ อุตส่าเตรียม ตัวมาอิอิ น้องก้องภพ >>>จัดให้หนัก อิอิ :hao6:
-
บนท้องฟ้าไม่ได้มีแค่เดือนกับดาว.....แบบนี้จีบพี่อาทิตย์เถอะ!
ออกตัวแรงๆไปเลย ฟินค่า ฟินมากกกกกกกก
-
..อาทิตย์..แน่ๆเลย กรี๊ดด!!! :impress2: :impress2:
-
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว ดังๆ สักสามรอบ ฟินจังเลยยย :hao7:
-
กรี้ดดดดดดดดดดด โดนมาค่ะเรื่องนี้//ทำไมเพิ่งเห็นนะ?
ขอตามอ่านก่อนนะจ๊ะแล้วจะ โมฯ อีกที :กอด1:
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,ตามมาโมฯแล้วจ้า,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
โอ๊ยยยย มันเป็นอะไรที่อ่านแล้วเคลิ้มมมมมม :-[
นอกจากดาวกับเดือน บนฟ้ายังมีพระอาทิตย์นะจ๊ะน้องก้อง
-
“แหม...ไม่รู้ได้ยังไงคะ ไม่ตื้นเต้นบ้างเลยเหรอ ได้เป็นถึงเดือนคู่กับดาวบนฟ้าเชียวนะ”
ถ้อยคำบางอย่างสะดุดใจคนฟังนิ่งเงียบ ก่อนเผลอพึมพำสิ่งที่ตัวเองคิดตรงข้าม
“แต่ผมว่าบนฟ้าไม่ได้มีแค่เดือนกับดาวหรอกครับ”
ประโยคแย้งทำให้คู่สนทนาขมวดคิ้วงง ต้องเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เอ๊ะ? แล้วมันยังมีอะไรอีกเหรอคะ”
ก้องภพยิ้มบาง เหม่อมองยังทิศทางที่ใครบางคนเพิ่งเดินจากไป พลางกระซิบคำตอบสั้น ๆ ด้วยความหมายที่รู้เพียงคนเดียว...
“...ความลับครับ”
TBC
BitterSweet
คุณน้องก้องคะ ตอบขัดใจคุณพี่มากเลยรู้ไหมคะ !!!
ทำไม ไม่ตอบไปว่าพระอาทิตย์
ขัดใจคุณพี่จริงอะไรจริง !!!!
-
กรี๊ดดดด ก้องภพนายแน่มาก ถูกต้อง บนท้องฟ้าไม่ได้มีแค่ดาวกับเดือน แต่ยังมีความลับ 5555555
-
:hao7: :hao7: สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ :katai1:
-
ดาว เดือน แล้วก้ต้องมีอาทิตย์สิ 555555
รุกพี่อาทิตย์หนักๆสักทีเหอะก้องภพ เราอยากเห็นฉากหวานๆบ้างแล้ว :mew2:
-
ฟิน ฟิน ฟิน
-
ดวงอาทิตย์ไงอีกสิ่งที่อยู่บนฟ้า คึคึ
-
ดาวไม่ได้แอ้มหร๊อก!
เดี๋ยวนี้ เดือนเค้าไม่คู่ดาว
แล้ว กร๊ากกก
-
วิศวะเก่งไปไหน ชนะทุกแมชรวดดดดด
-
พี่อาทิตย์คราวนี้ไม่รอดแน่ๆ...รอดูกันต่อไปว่าก้องภพจะขออะไรน๊า
-
อร๊ายยย อ่านตอนนี้แล้วขนลุกเลยย
ลุ้นไปด้วยย ได้ไม่ได้หนออออ
-
พี่อาทิตย์ซึนได้อีก 5555 แต่น่ารักนะนั่น
-
บางความสำเร็จหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นอาจเกิดเพราะความกดดันที่มีจากรุ่นพี่ เลยทำให้ความมุ่งมั่นของเด็กใหม่เพิ่มขึ้น
แต่ตอนนี้เราว่าอาทิตย์น่ารักอ่ะ :hao3:
-
ใช่ว่าบนฟ้าจะมีแค่เดือนกับดาว บนฟ้ายังมี ดวงอาทิตย์อีกดวงใช่ไหมล่ะก้องภพ
ดวงอาทิตย์ที่สาดแสงร้อนแรง แต่ก็ทำให้เดือนสามารถมีแสงสว่างทอแสงลงมาในยามค่ำคืน แม้จะไม่มากมายหรือร้อนระอุเท่าดวงอาทิตย์ แต่ก็ให้ความอบอุ่นในคืนที่เหน็บหนาว
แล้วก็ใช่ว่าเดือนจะคู่ก็ดาวเสมอไป ในบางครั้ง เดือนก็เคลื่อนมาคู่กับดวงอาทิตย์และอยู่หน้าดวงอาทิตย์ แม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วคราวก็ตาม อิอิ
-
น่ารักกกก
-
ได้ทีเลยนะก้องภพ หึหึ
-
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมาก
แต่จะตามอ่านในเด็กดีเพราะอ่านง่ายกว่า
รอรวมเล่มนะคะ :mew1:
-
เดือนต้องคู่กับพระอาทิตย์ โอ้ยยยย ตายแล้วววววว เขินนนนน น้องก้องงงงงงง หวานไปคนเดียวพี่อาทิตย์ไม่รับรู้ด้วยนะ บอกเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
มีพระอาทิตย์ด้งยนะเออ
ปล. พีาอาทิตย์คะ น้องเค้า ขอติด ก้อ ให้ตามคำขอสิคะ คิดให้ทันหน่อย ว่าตัวเองให้ตามที่ขอไปแล้ว 555
-
แหม หลานภพหัดมีความลับกับคนแก่เหรอ o18
เอ้ย ไม่ใช่ต้องมีความลับกับดวงอาทิตย์ซิเนอะ :o8:
:bye2: :bye2:
-
พระอาทิตย์ คือคำตอบสุดท้าย วิศวะปีหนึ่งลบคำสบประมาทของรุ่นพี่ได้หมด เก็บเรียบทั้งกีฬา และประกวดดาว-เดือน
เพราะก้องภพเก็บความลับของพี่อาทิตย์ไว้เยอะ นี่ถ้าบอกความลับออกไปไม่รู้พี่อาทิตย์จะทำหน้ายังไง
-
งืมๆๆๆๆๆๆๆๆ รอๆๆๆ รีบๆมาต่อนะคับ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 11 : ไม่มีสิทธิยุ่งเรื่องของพี่ว้าก
“…44!…45!…46!…47!...”
“หยุด!! ยังไม่พร้อม! ผมสั่งให้พวกคุณลุกนั่งตั้งแต่ต้นเทอมมากี่ครั้งแล้ว คุณยังทำดีได้แค่นี่เองเหรอครับ! ไม่ได้เรื่อง! ไม่พัฒนาขึ้นเลย ไปเริ่มใหม่ ปฏิบัติ!!”
ประโยคคำสั่งแบบเดิม ๆ ที่บรรดาปีหนึ่งฟังกันจนชินหูและชินชา กับการต้องมาเริ่มกอดคอลุกนั่งใหม่ทั้ง ๆ ที่ใกล้จะครบ 50 ครั้งตามจำนวน แต่ก็ต้องโดนพี่ว้ากหาเรื่องตำหนิ แล้วก็สั่งให้ไปเริ่มต้นใหม่วนลูปไม่จบสิ้นจนกว่าพี่ว้ากจะพึงพอใจ ซึ่งตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับความเหนื่อยหน่ายใจของปีหนึ่ง
...นึกว่าจบงานเฟรชชี่เกมส์แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น เพราะวิศวะอุตส่าห์ทำฟอร์มได้ยอดเยี่ยม ทั้งชนะรวดทุกกีฬาและยังสามารถคว้ารางวัลดาวเดือนมหาวิทยาลัยได้อีก บรรดาเฟรชชี่เลยได้แต่หวังเล็ก ๆ ว่าพี่ว้ากน่าจะเห็นใจยอมรับในสปิริตที่พวกปีหนึ่งพิสูจน์ให้เห็นบ้าง
...แต่สุดท้ายพี่ว้ากก็ยังคงเป็นพี่ว้าก ผู้รักษาความโหดดุจเกลือรักษาความเค็ม เป็นปีศาจบ้าอำนาจในสายตาของน้อง ๆ แถมยิ่งทวีความน่ากลัวเข้าไปอีก อาจเพราะเหลืออีกแค่หนึ่งอาทิตย์ก็ถึงวันชิงรุ่นและปิดประชุมเชียร์แล้ว พี่ว้ากเลยต้องขอไว้ลายทิ้งท้ายเสียหน่อยเดี๋ยวไม่สมคอนเซปต์ และคนที่ซวยก็คงไม่พ้นปีหนึ่งซึ่งต้องมาก้มหน้ารับเคราะห์กรรมกันไป
คนถูกสั่งจึงเตรียมตัวกอดคอเพื่อลุกนั่งกันใหม่ หากยังไม่ทันเริ่มนับ ประตูห้องประชุมเชียร์กลับเปิดออก ก่อนผู้ชายห้าหกคนเดินเข้ามาในห้องประหนึ่งศิลปินบอยแบนด์ ทว่าออร่าแลดูโหดดิบเถื่อน ถึงจะไม่ค่อยคุ้นหน้า แต่จากท่าทางคงเป็นพี่วิศวะภาควิชาปีสี่ เพราะทันทีที่พี่ว้ากหันไปเห็นผู้มาเยือนก็รีบพร้อมใจกันยืนตัวตรง ยกมือไหว้พูดแสดงความเคารพเสียงดัง
“สวัสดีครับ!”
คนฟังพยักหน้ารับ เดินก้าวมายังพื้นที่ตรงกลางด้านหน้า ซึ่งพี่ว้ากต่างรีบหลีกทางให้พลางพูดแนะนำ
“ปีหนึ่งนี่คือพี่ปีสี่ของพวกคุณ ทั้งหมดทำความเคารพ!”
เสียงสวัสดีดังพร้อมกันทั้งห้องประชุมเชียร์ ก่อนจะมีคำสั่งให้ปีหนึ่งนั่งลงให้เรียบร้อย เตรียมรอฟังรุ่นใหญ่ที่ตอนนี้กลายเป็นคนควบคุมอำนาจโดยสมบูรณ์ใจระทึก ด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาด้วยจุดประสงค์อะไร เพราะขนาดแค่พี่ปีสามยังโหดขนาดนี้ แล้วพี่ปีแก่กว่าจะโหดขนาดไหน ขืนสั่งลงโทษอีกพวกปีหนึ่งอีก คงสลบตายไม่ต้องฟื้นกันพอดี
คนนั่งรอแทบหยุดหายใจ ลุ้นไปกับคำสั่งที่จะมีขึ้น กระนั้นทุกอย่างกลับตรงกันข้าม
“ปีหนึ่งพวกคุณทำได้ดีมากในเฟรชชี่เกมส์ ผมขอชื่นชม”
...ไม่ใช่คำด่า แต่เป็นคำชม
ปีหนึ่งพากันมองหน้ากันเลิกลั่กอย่างงง ๆ เพราะน้อยครั้งมากที่จะได้รับการประเมินผลแบบดี ๆ ส่วนใหญ่อยู่กับพี่ว้ากมีแต่คำกดดันหรือประชนกันทางอ้อมให้เจ็บช้ำจนชักจะด้านชา และทำอะไรคืนก็ไม่ได้ ด้วยมันเป็นสิทธิของรุ่นพี่ ตามกฎที่ทุกคนต้องยอมรับว่า ‘มาก่อนเป็นพี่...มาที่หลังเป็นน้อง...มาพร้อมเป็นเพื่อน’ ดังนั้น คนมาที่หลังจึงต้องเชื่อฟังและเคารพคนมาก่อน เช่นเดียวกับคนที่จะคุมพี่ปีสามได้ก็ต้องเป็นรุ่นพี่เหมือนกัน
พวกพี่ปีสีจึงเปลี่ยนทิศหันมาหาบรรดาพี่ว้าก ซึ่งยืนตัวตรงเรียงแถวหน้ากระดานนิ่งเงียบกริบ
“ส่วนพวกคุณปีสามที่สั่งลงโทษน้อง ผมชักไม่แน่ใจว่าพวกคุณทำได้ดีเท่าพวกปีหนึ่งรึเปล่า เพราะมีคนแจ้งผมมาว่า พวกคุณลงโทษรุ่นน้องไม่เหมาะสม ทั้งให้วิ่งจัดแถวหลายรอบ ลุกนั่ง สก๊อตจั้ม วิดพื้น แล้วยังสั่งให้วิ่งรอบสนาม 54 รอบด้วย”
ก้องภพรีบเงยหน้ามามองหลังฟังคำสุดท้าย อันเป็นบทลงโทษที่เขาโดนจากการปีนเกลียวพี่ว้าก ยังไม่นับการนั่งแยกแถวและการถูกสั่งให้ทำโทษเป็นสองเท่ามากกว่าเพื่อน ๆ ด้วยสาเหตุที่เขาไม่มีป้ายชื่อ แต่พักหลัง ๆ เขาก็ไม่ได้ถูกคุมเข้มมากเท่าไรแล้ว เพราะเขาไม่กล้าลุกขึ้นมาเสนอตัวเป็นฮีโร่อีก ตามที่เฮดว้ากอาทิตย์เคยอธิบายเหตุผลและตักเตือนเอาไว้ คนคุมจึงเริ่มผ่อนปรนให้เขาไปนั่งรวมกับเพื่อนได้ และไม่ต้องโดนทำโทษคูณสอง
แต่แม้เรื่องทั้งหมดจะผ่านไปนาน ถึงอย่างไรบทลงโทษที่เคยลั่นวาจาไว้ก็ไม่เปลี่ยน และพวกปีหนึ่งเองก็ยังจำได้ดีว่าคนที่ออกคำสั่งไร้ความปราณีคนนั้นคือใคร
“ใครเป็นเฮดว้าก”
“ผมครับ!”
อาทิตย์ก้าวนำขึ้นมา ยืนรักษาระเบียบพักด้วยสีหน้านิ่งไม่หวาดหวั่น สมตำแหน่งหัวหน้าของพี่ว้าก รอฟังคำถามด้วยน้ำเสียงซีเรียสจากพี่ปีสี่
“ไหนคุณบอกเหตุผลให้ฟังหน่อยสิว่าทำไมพวกคุณถึงลงโทษปีหนึ่ง”
“ผมทำโทษปีหนึ่งเพื่อให้พวกเขารักษาระเบียบวินัยครับ!”
คำตอบขึงขังชัดเจน และเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้ดีกันอยู่แล้ว แต่หลายครั้งก็ยังมีบางคนกังขาว่าทำไมจะต้องใช้วิธีการลงโทษด้วย แถมทำเท่าไรก็ไม่เคยพอใจ จนบางทีก็รู้สึกเหมือนว่าพี่ว้ากแค่กำลังแกล้งเล่นเพื่อความสะใจมากกว่าจะให้รุ่นน้องมีระเบียบวินัยจริง ๆ ประเด็นที่ยกขึ้นมาพูดกลางที่ประชุมนี้ จึงคล้ายเป็นหัวข้อสำคัญในความอยากรู้ของปีหนึ่งซึ่งเงี่ยหูตั้งใจฟังบทสนทนา
“ถ้าอย่างนั้นในฐานะที่พวกคุณเป็นคนคุมระเบียบ ก็ต้องสามารถรับโทษทั้งหมดที่คุณเป็นคนออกคำสั่งได้ใช่มั้ย”
“ได้ครับ!”
“งั้นพวกคุณช่วยแสดงเป็นตัวอย่างให้พวกผมและรุ่นน้องดูที”
สิ้นคำขอ เฮดว้ากหมุนตัวหันกลับมาหาเพื่อนที่ยืนรอฟังพร้อมหน้า ก่อนเอ่ยบทลงโทษที่ทำให้ต้องตะลึง
“พี่ว้ากทุกคนฟังคำสั่ง ผมจะให้พวกคุณลุกนั่ง 500 วิดพื้น 500 สก็อตจั้ม 500 ส่วนผมที่เป็นเฮดว้ากจะรับผิดชอบทำทั้งหมดเสร็จแล้วจะออกไปวิ่งรอบสนามอีก 54 รอบด้วย ปฏิบัติ!!"
“รับทราบ!!”
เสียงตะโกนดังก้องพร้อมเพรียง อย่างคนแสดงความเต็มใจยอมรับการออกคำสั่งลงโทษตัวเอง แล้วพี่ว้ากจึงยืนเรียงแถวกอดคอลุกนั่งพลางนับเลขเสียงดัง ด้วยจำนวนหนักหนากว่าที่เคยสั่งพวกปีหนึ่งหลายเท่าแบบเทียบไม่ติด ท่ามกลางสายตาของพวกปีหนึ่งที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความนิ่งอึ้ง
บางคนอาจจะรู้สึกสะใจเหมือนได้แก้แค้นคืนที่เห็นพี่ว้ากโดนสิ่งที่ตัวเองเคยโดน แต่โดยส่วนมากแล้วไม่มีใครมานั่งยิ้มอยู่ได้เมื่อเห็นคนถูกทำโทษ แม้คนคนนั้นจะเคยทำให้ต้องหงุดหงิดไม่พอใจกันมาก่อน เพราะลึก ๆ พวกเขาต่างรู้ดีว่าเหตุผลที่พวกพี่ว้ากทำไปทั้งหมด มันเป็นส่วนหนึ่งในระบบโซตัส ทั้งเวลาที่ปีหนึ่งมีปัญหา พี่ว้ากเองก็จะเป็นคนแรกที่เข้าไปช่วยจัดการเคลียร์เรื่อง และยังเป็นแรงกระตุ้นสำคัญให้พวกเขาทำอะไรหลาย ๆ อย่างจนสำเร็จ
...มันอาจฟังดูคล้ายคำโม้ แต่นี่คือเรื่องจริงที่ต้องยอมรับว่า... ‘ความภาคภูมิใจของปีหนึ่งล้วนเกิดขึ้นมาได้เพราะพี่ว้าก’
เฟรชชี่หลายคนจึงเริ่มพากันนั่งไม่สุข รู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศการทำโทษ ก้องภพเองอยากจะยกมือขออนุญาตออกรับแทน แต่ก็กลัวจะก่อเรื่องซ้ำ เพราะมีพี่ปีสี่อยู่ด้วย ขืนพูดไปสถานการณ์อาจเลวร้ายหนักกว่าเดิม และเขามั่นใจว่ายังไงพี่ว้ากก็จะไม่มีทางยอมให้พวกปีหนึ่งมาทำแทนแน่ ๆ
พวกเขาเลยต้องนั่งอดทนดูการทำโทษไปเรื่อย ๆ กว่าจะถูกปล่อยก็จนกว่าพี่ว้ากทำโทษครบทุกอย่าง ถึงพี่ว้ากจะดูแข็งแรงจากการฝึกมาก่อนหน้านี้ แต่โดนให้วิดพื้น ลุกนั่ง สก็อตจั๊มติดต่อกันก็ต้องมีล้าให้เห็น แม้จะพยายามเก็บอาการมากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถปกปิดรอยเหงื่อชื้น และเสียงหอบเหนื่อยเหมือนคนหมดแรงได้
ไม่เว้นกระทั่งเฮดว้ากอาทิตย์ ทว่าเจ้าตัวก็ยังฝืนเดินออกไปห้องประเชียร์ เพราะยังเหลืออีกหนึ่งบทลงโทษซึ่งต้องปฏิบัติตาม นั่นคือการวิ่งรอบสนามอีก 54 รอบ
ก้องภพเตรียมลุกขึ้นหลังเลิกประชุม ใจอยากจะตามไปดูด้วย หากยังไม่ทันพ้นห้องเชียร์ เสียงเพื่อนสนิทกลับเรียกรั้งไว้
“ก้องจะไปไหนวะ”
“จะไปดูพี่อาทิตย์เขาวิ่ง”
“เฮ้ย พี่เขาจะวิ่งจริง ๆ เหรอ มึงเองยังวิ่งไม่ครบเลยนี่หว่า”
เอ็มทักไปตามความจริง และนั่นก็เป็นสิ่งที่ก้องภพคิดอยู่บ้างเหมือนกัน
...อันที่จริงแล้ว ก้องภพไม่ได้วิ่ง 54 รอบจนครบหรอก เขาวิ่งไปแค่หกเจ็ดรอบ พอเลิกว้ากพี่พยาบาลก็สั่งให้เข้ามานั่งพักกับเพื่อน ๆ แล้ว เพราะถ้าขืนวิ่งครบรอบสนามฟุตบอลถึงขนาดนั้น เขาคงโดนหามไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลแน่ ๆ และพวกพี่เองก็อาจจะถูกเพ่งเล็งด้วย เลยต้องพยายามเซฟน้องปีหนึ่งไว้ก่อน แต่ขนาดวิ่งไม่กี่รอบตื่นเช้ามายังปวดขาแทบแย่ เฮดว้ากอาทิตย์ที่เพิ่งเสร็จจากการทำโทษเป็นพัน คงต้องล้ามากกว่าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเลยไม่แน่ใจว่าคนออกไปวิ่งจะมีแรงเหลือพอทำได้ตามที่พูดมั้ย
“ไปกินข้าวกันเถอะว่ะ จะได้กลับไปทำรายงานอิงค์ พรุ่งนี้มีควิซแคลด้วย”
เอ็มเตือนภาระงานที่ต้องสะสางให้เสร็จภายในคืนนี้ ยิ่งสร้างความลังเลให้กับก้องภพ เขามองนาฬิกาบอกเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว กว่าจะกินข้าว ทำรายงาน อ่านหนังสือเสร็จก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน และถึงจะตามไปดูพี่อาทิตย์จริง เขาก็คงทำได้แค่ยืนดูเฉย ๆ เพราะไม่สามารถลงไปช่วยอะไรได้
สุดท้ายก้องภพจึงปล่อยเลยตามเลย เขาไปกินข้าวพร้อมเอ็มกับเพื่อนคนอื่น แล้วค่อยขี่มอเตอร์ไซต์กลับหอ มานั่งพิมพ์รายงานภาษาอังกฤษจนเสร็จ แล้วเซฟลงมาปรินท์ที่ร้านถ่ายเอกสารข้างล่าง หลังจากนั้นก็ต้องขึ้นไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเก็บคะแนนย่อยแคลคูลัสพรุ่งนี้เช้า
แต่นั่งอ่านไปแค่ครึ่งเดียว เจอตัวเลขโจมตีมาก ๆ เข้าก็ชักจะง่วงตาปรือ มองนาฬิกาอีกทีใกล้สามทุ่มแล้ว ถ้าได้กาแฟกระป๋องสักหน่อยคงอาจพอโด๊ปให้สู้ต่อได้ ก้องภพบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้า เผลอเหลือบตามองผ่านกระจกระเบียงที่เริ่มภายนอกมีหยาดฝนโปรยลงมาเป็นสาย อ้าว...แล้วนี่ฝนตกตั้งแต่เมื่อไร อ่านหนังสือเพลินจนไม่รู้ตัวเลย
ก้องภพเลยคว้าร่มติดมือ ออกจากห้องลงลิฟต์มาด้านล่าง ตั้งใจจะเข้าเซเว่นที่อยู่ใกล้ๆ หอ หาซื้อขนมอะไรมากินแก้ง่วง เขาเดินกางร่มฝ่าสายฝนที่เริ่มทวีความหนักขึ้น จนถึงเซเว่นซึ่งมีคนยืนออเพราะหลบฝนกันอยู่ หากยังไม่ทันก้าวเข้าไปก็ต้องหลีกทางให้มอเตอร์ไซต์คันหนึ่งที่แล่นมาจอดเทียบฟุตบาทอย่างเร็ว พร้อมกับนักศึกษาผู้หญิงสองคนที่ตัวเปียกโชก รีบวิ่งขึ้นมาอาศัยหลบฝนพลางบ่นกระปอดกระแปด
“โอยย...อะไรเนี่ยอยู่ ๆ ฝนก็ตก”
“นั่นอ่ะดิ เมื่อกี๊ยังไม่ตกแรงขนาดนี้เลย อีกนิดเดียวก็ถึงหออยู่แล้ว หรือเราจะเดินเลาะกลับไปดี”
“จะบ้าเหรอแก! ไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวก็ซาแล้วมั้ง เอ๊ะ! แต่เมื่อกี๊ตอนฉันนั่งมอไซต์ผ่านยังเห็นมีคนวิ่งกลางฝนในสนามฟุตบอลอยู่เลยอ่ะ”
“เฮ้ย! แกตาฝาดเปล่า มันจะมีคนวิ่งในสนามตอนนี้ได้ยังไง”
“ไม่รู้อ่ะ อาจไม่ใช่ก็ได้มั้ง มันมืด ๆ ฉันมองไม่ค่อยชัด”
ก้องภพหยุดชะงักในบทสนทนาที่ลอยผ่านหูอย่างไม่ตั้งใจ แต่ข้อความเหล่านั้นกลับสะกิดให้ต้องนึกถึงใครบางคน
...วิ่งกลางฝนในสนามฟุตบอลตอนนี้
หรือว่าจะเป็น...
คำตอบเดียวที่ผุดขึ้นในห้วงความคิด ทำให้คนจะมาซื้อกาแฟลืมจุดหมายไปหมดสิ้น เขารีบวิ่งกลับหอจับมอเตอร์ไซต์ตัวเองกางร่มขี่เข้าไปในมหาลัย ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอาจตาฝาดจริง ๆ รึเปล่า แต่เขาก็อยากพิสูจน์ให้เห็นชัด ๆ จนแน่ใจ
ก้องภพจอดมอเตอร์ไซต์ตัวเองใกล้ ๆ สนามฟุตบอล แล้วรีบเดินมาหยุดมองในสนามซึ่งยังมีไฟเปิดสว่างเป็นบางดวง แต่เพราะฝนตกหนักจึงทำให้ทัศนียภาพค่อนข้างย่ำแย่ จนแทบมองอะไรไม่ค่อยเห็น รวมทั้งเงาของคนที่กำลังวิ่งอยู่ด้วย
...หรือจะไม่ใช่เรื่องจริง
...นั่นสิใครมันจะมาวิ่ง ดึกขนาดนี้แล้ว แถมฝนตกหนักด้วย แค่คิดว่ามันอาจเป็นไปได้ก็ใจร้อนรีบมาหา หึ ...เขาคงบ้ากันไปใหญ่แล้วมั้ง ไอ้ก้องภพ!
คนตำหนิตัวเองถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย หันหลังเตรียมกลับหอ ถ้าไม่ใช่เพราะมีเสียงบางเสียงดึงเขาเอาไว้ให้ต้องหยุดอยู่กับที่
...มันเป็นเสียงเบา ๆ จากที่ไกล ๆ แม้จะดังแทรกผ่านสายฝน แต่เขาเดาได้ทันทีว่านั่นคือเสียงฝีเท้าซึ่งกำลังวิ่งกระทบกับพื้นสนาม โดยมีเจ้าของเป็นคนเดียวกับที่ตามหา…
ก้องภพรีบก้าวไปหาใครคนนั้นโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด แล้วก็แทบหยุดหายใจเมื่อเห็นสภาพของเฮดว้าก
...ทุกส่วนในร่างกายนั้นเปียกโชกเหมือนคนตกน้ำ ทั้งทรงผม กางเกงยีนส์ เสื้อยืดคอกลมสีดำเครื่องแบบประจำตัวของพี่ว้าก แต่ที่แย่ที่สุดคงเป็นใบหน้าซึ่งแสดงความอิดโรยจากการวิ่งติดต่อกันมานาน
“พี่อาทิตย์ครับ! ฝนตกแล้ว หยุดวิ่งเถอะครับ!”
ก้องภพรีบกางร่มบังฝนให้อีกคน ทำให้ตัวเขาเองเป็นฝ่ายโดนฝนสาดใส่เต็ม ๆ ทว่าตอนนี้เขาไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เพราะมันเทียบกันไม่ได้กับความเหน็ดเหนื่อยของเฮดว้ากที่เหลือบตามามองเขา ก่อนเอ่ยปากไล่ด้วยน้ำเสียงปนหอบ
“คะ...คุณไม่ต้องมายุ่งกับผม ละ....เหลืออีก 5 รอบผมก็จะวิ่งครบแล้ว”
...เหลืออีก 5 รอบ? หมายความว่าตั้งแต่หกโมงเย็น พี่อาทิตย์มาวิ่งตามที่ตัวเองพูดไว้ แล้วก็ยังไม่หยุดจนกว่าจะครบ ทั้งที่ตัวเขาไม่ได้วิ่ง 54 รอบตามโทษจริง ๆ เสียหน่อย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่อาทิตย์ถึงต้องยอมลงทุนนทำอะไรขนาดนี้ด้วย ...เพราะ ‘ศักดิ์ศรีพี่ว้าก’ แค่นั้นเองเหรอ?
“แต่พี่ตัวเปียกไปหมดแล้วนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย ไปพักก่อนเถอะครับ”
เขาพยายามดึงดัน แต่อีกคนกลับปฏิเสธน้ำใจอย่างไม่ใยดี
“ถะ...ถ้าคุณอยากให้ผมพัก คุณก็ช่วยไปไกล ๆ อย่ามาเกะกะผม! ผมจะได้วิ่งให้เสร็จ”
“’งั้นผมจะวิ่งไปพร้อมพี่ด้วย”
ก้องภพตัดสินใจเอาเอง แล้วเริ่มออกวิ่งไปคู่กับเฮดว้ากโดยยังคงกางร่มบังฝนให้ จนคนถูกตามต้องหยุดอยู่กับที่ ตะคอกออกคำสั่งเสียงเข้ม
“คุณจะทำอะไร! ถอยไป!”
มีหรือคนโดนห้ามจะยอมแพ้ เขามองตอบนัยน์ตาดุ ๆ ด้วยแววตาตาจริงจังแล้วยืนยันคำเดิม
“ไม่ครับ ถ้าพี่ยังไม่ไปพัก ผมก็จะไม่หยุดวิ่ง”
“ก้องภพ!!”
อาทิตย์ตวาดเรียกชื่อดังลั่นอย่างหมดความอดทน ก้องภพรู้ว่ากำลังถูกโมโห แต่จะให้เขาปล่อยให้พี่อาทิตย์วิ่งอยู่กลางฝนทั้ง ๆ แบบนี้ ยังไงเขาก็ทำไม่ได้เด็ดขาด หากไม่ทันที่ใครจะเริ่มอะไรต่อ สถานการณ์ตึงเครียดกลับถูกคนที่สามเข้ามาแทรก
“มีอะไรวะ อาทิตย์”
ทั้งสองหันไปมองหนึ่งในพี่ว้ากซึ่งเดินกางร่มมาใกล้ ๆ อาทิตย์ไม่ได้แปลกใจกับการมาของเพื่อน ซ้ำยังคงบ่นด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“ปีหนึ่งมันมายุ่งว่ะ เคลียร์ให้ทีดิ กูจะได้วิ่งต่อ”
คนฟังเปลี่ยนเป้าหมายมายังบุคคลไม่ได้รับเชิญ พลางถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดตามระเบียบพี่ว้าก
“ปีหนึ่งมาทำอะไรครับ”
“ฝนมันตกหนักขนาดนี้ ทำไมพี่อาทิตย์ต้องวิ่งต่อล่ะครับ ให้ผมวิ่งแทนได้มั้ยครับ”
อย่างน้อยก้องภพก็หวังว่าพี่ว้ากจะเห็นใจเพื่อนตัวเอง แล้วเขาจะยอมเสียสละวิ่งแทนจบครบเพื่อแสดงสปิริต ทว่าทุกสิ่งกับตรงข้าม เมื่อพี่ว้ากไม่รับฟังคำขอ และยังอธิบายด้วยเหตุผลง่าย ๆ แบบกำปั้นทุบดิน
“แต่นี่คือคำสั่งลงโทษของเฮดว้ากนะครับ ไม่ใช่ของปีหนึ่ง”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องพูดแล้ว!! ผมไม่อนุญาต! คุณไปรออยู่ตรงใต้อาคารนู้นซะ!”
...แม้แต่โอกาสโต้แย้งก็ไม่มี
ก้องภพรู้ตัวว่าเถียงไปคงไร้ประโยชน์ ถ้าขืนยังดึงดันอีกเขาคงถูกพี่ว้ากที่ตัวสูงใหญ่หน้าถมึงทึงเหมือนยักษ์วัดแจ้งลากไปแน่ ๆ
เขามองไปที่อาทิตย์อย่างลังเลใจ หากอีกฝ่ายกลับเมินหลบ แล้วออกวิ่งไปท่ามกลางสายฝนซึ่งเริ่มซาเม็ดลงอีกครั้งโดยไม่รอ ทิ้งให้ก้องภพยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนพี่ว้ากจะสะกิดเชิญเขากลับไปยังใต้อาคารด้วยกัน
เขาเดินตามหลังพี่ว้ากไปด้วยความไม่เข้าใจมากมายพร้อมอารมณ์โกรธที่เริ่มคุกกรุ่น
...ทำไม?
...ทำไมพวกพี่ปีสามเห็นเพื่อนตัวเองต้องวิ่งอยู่อย่างนี้แล้วยังไม่ช่วยอีก ...ทำไมต้องให้พี่อาทิตย์วิ่งอยู่คนเดียว ...ทำไมเขาถึงไปวิ่งแทนพี่อาทิตย์ไม่ได้
หากความสบสนทั้งหมดกลับต้องเปลี่ยนเป็นความแปลกใจ ทันที่เขาก้าวถึงใต้อาคารใกล้ ๆ กับสนาม และเห็นคนมากมายนั่งรอกันอยู่เต็มทุกโต๊ะ ล้วนเป็นเด็กวิศวะภาคของเขา ไม่ว่าจะเป็นพี่ว้าก พี่สันทนาการก็อยู่กันครบ แถมยังมีหน่วยพยาบาลอย่างพี่ฟาง ซึ่งพอเห็นเขาก็ส่งเสียงเรียกทัก
“อ้าว...น้องก้องภพ มาด้วยเหรอจ๊ะ อุ๊ย! ตัวเปียกเชียว เอาผ้าเช็ดตัวมั้ย เดี๋ยวไปนั่งรอกับเพื่อน ๆ ตรงนู้นก็ได้นะ แล้วพี่จะเอาไปให้”
...เพื่อน ๆ เหรอ?
เขามองตรงไปยังโต๊ะที่พี่ฟางชี้ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าเพื่อนปีหนึ่งเกือบยี่สิบคนยืนคุยกันอยู่ มีบางคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปรเวทแล้วเหมือนเขา แต่บางส่วนก็ยังใส่เสื้อเชียร์คล้ายยังไม่ได้กลับหอ รวมถึงผู้หญิงใส่แว่นคนหนึ่งที่บังเอิญสบตาเห็นเขาพอดีเลยโบกมือเรียก
“เมย์”
ก้องภพเรียกชื่อของเพื่อนที่เขาจำได้แม่น เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุให้เพื่อนคนนี้โดนฉีกป้ายชื่อ เนื่องจากเขาตอบคำถามของเฮดว้ากไม่ได้ เขาเลยให้ป้ายชื่อของตัวเองกับเมย์ไป แล้วยอมถูกทำโทษแทน ตอนนั้นเขารู้ว่าเมย์ร้องไห้หนัก และคงจะกลัวพี่ว้ากมาก ๆ แต่มาวันนี้เขากลับเห็นเจ้าตัวมายืนรอด้วยสีหน้ากังวลใจร่วมกับพี่ว้ากและสต๊าฟคนอื่น ๆ
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ แล้วมากันนานรึยัง”
คนมาใหม่รีบถามอย่างงง ๆ พยายามจับต้นชนปลายกับเหตุการณ์ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ซึ่งเมย์ก็เป็นคนเอ่ยคำเฉลย
“เรามาได้เกือบชั่วโมงแล้วล่ะ พอดีเราออกจากห้องสมุดแล้วจะเดินกลับหอผ่านทางสนาม แต่เรายังเห็นพี่อาทิตย์เขาวิ่งอยู่ ก็เลยโทรไปบอกเพื่อนคนอื่น เพื่อนเราเลยตามมาดูด้วย”
เมย์พยักเพยิดหน้าไปทางเพื่อนผู้หญิงคนอื่นในกลุ่มที่รีบแทรกเข้ามาพูดเสริม
“ใช่ ๆ เมื่อกี๊เราเพิ่งถ่ายรูปพี่เขาแล้วโพสลงเฟซบุ๊คด้วย มีคนกดแชร์ต่อเพียบเลย”
คำอธิบายเพิ่มเติม ถมความสับสนในใจของก้องภพให้เต็มจนเริ่มปะติปะต่อเรื่องราวได้
...แสดงว่าที่ผ่านมา ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่รู้ว่าเฮดว้ากอาทิตย์กำลังวิ่งอยู่
TRRRRRRR!!
เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขัดจังหวะจนสะดุ้ง เกือบลืมไปเลยว่าตัวเองพกมือถือติดตัว เขารีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้นที่เปียกชุ่ม ยังเคราะห์ดีที่เนื้อผ้าหนาพอจะทำให้น้ำไม่ซึมเข้าโทรศัพท์ เขามองรายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอเป็นเพื่อนสนิทเลยกดรับสาย
“ว่าไง เอ็ม”
“ไอ้ก้อง! ข่าวด่วนวะ เมื่อกี๊กูเห็นเขาแชร์รูปเฮดว้ากกำลังวิ่งอยู่ในสนามด้วยเว้ย!”
“เออ รู้แล้ว ตอนนี้กูอยู่ใกล้สนาม”
“เฮ้ย! จริงดิ! แล้วพี่เขายังวิ่งอยู่จริง ๆ เหรอวะ แต่ตอนนี้ฝนมันกำลังตกนะ อย่าบอกว่าวิ่งกลางฝนเลย แม่งพี่เขาบ้ารึเปล่าวะ!”
...ก็คงจะบ้าจริง ๆ นั่นแหละ เพราะถ้าพี่อาทิตย์ไม่บ้าก็คงไม่ยอมทำแบบนี้
แต่คนที่บ้าที่สุด ...คงเป็นพวกเขา รู้ทั้งรู้ว่าพี่อาทิตย์กำลังฝืน แต่ก็ไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วย ทำแค่ยืนรอทั้งที่ใจกังวล ...รอให้เฮดว้ากรับผิดชอบทำตามคำสั่งที่เคยพูดเอาไว้
...เขาเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า เกียรติและศักดิ์ศรีของเฮดว้ากมันยิ่งใหญ่ขนาดไหน และเขาก็รู้แล้วว่าทำไมพี่อาทิตย์ถึงได้รับเลือกให้ยืนอยู่ในตำแหน่งนั้น เพราะไม่มีสักนิดที่พี่อาทิตย์จะร้องขอความเห็นใจ ...ไม่มีทางเลยที่พี่อาทิตย์จะยอมรับความหวังดีของเขา
ก้องภพเหม่อมองออกไปกลางสายฝนที่ค่อย ๆ เริ่มขาดเม็ดลงเรื่อย ๆ ก่อนหยุดสนิทลง ในเวลาเดียวกับพี่อาทิตย์วิ่งเสร็จพอดี
พวกพี่ว้ากและพี่พยาบาลต่างรีบกรูลงจากใต้อาคาร เอาเผ็ดเช็ดตัวคลุมร่างของคนเปียกปอนซึ่งเดินโซเซหมดแรงจวนจะล้ม จนก้องภพที่ตามลงมาในสนามด้วยต้องรีบแทรกถามอาการ
“พี่อาทิตย์ไหวรึเปล่าครับ”
แม้จะเหนื่อยจนแทบพูดไม่ออก แต่เฮดว้ากก็ยังคงเค้นแรงตวาดกลับใส่เฟรชชี่ที่เข้ามามุงดู
“พะ...พวกคุณปีหนึ่งมาทำอะไรกันที่นี่กลับไปได้แล้ว!! ...ไอ้น็อต ไปส่งที่หอที กูจะเปลี่ยนเสื้อ”
ประโยคหลังเจ้าตัวหันไปพูดกับพี่ว้ากร่างยักษ์ซึ่งมาห้ามก้องภพไว้ในสนาม ซึ่งเข้ามาช่วยพยุงคนหมดแรงให้เดินออกห่างไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่ใกล้ ๆ ทุกคนต่างหลีกทางให้เฮดว้าก ยกเว้นก้องภพที่ก้าวตามหลังพลางพูดอาสา
“ผมไปด้วยครับ”
อาทิตย์หันกลับไปมองฮีโร่เจ้าประจำ เสื้อผ้าหน้าผมที่เปียกชื้นของมันเริ่มแห้งแล้ว แต่ความดึงดันนั้นกลับไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย จนส่งผลให้อาทิตย์ต้องดุถามซ้ำอย่างหงุดหงิด
“คุณจะตามมาทำไม!”
“ผมอยากไปส่งครับ”
“ไม่ต้อง! ปีหนึ่งก็อยู่ส่วนของปีหนึ่งไป อย่ามายุ่งกับพวกผม!”
“แล้วปีหนึ่งไม่มีสิทธิ์เป็นห่วงพี่ปีสามเลยเหรอครับ!!”
คำตะโกนถามอย่างสุดเสียงดังก้องกลางสนาม ทุกคนที่ยืนรออยู่โดยรอบเงียบกันทั้งหมด ต่างหันมองมายังคู่สนทนาทั้งสอง ที่ตอนนี้ก้องภพกำลังสบตาอาทิตย์ด้วยแววตาวอนขอ
...เขาอยากขอร้อง
...ขอร้องให้เฮดว้ากรับรู้ว่าไม่ใช่แค่เขา แต่ยังมีปีหนึ่งอีกหลายคนเป็นห่วง และอยากให้แน่ใจว่าพี่ว้ากไม่ได้เป็นอะไร
หากสิ่งที่อาทิตย์ตอบกลับมา มีเพียงแค่การเมินหลบสายตาของเขา แล้วหันไปพูดกับเพื่อน
“ไอ้น็อตไปได้แล้ว ...ส่วนคุณ ถ้าขืนตามมาอีก ผมจะสั่งซ่อมพวกคุณทั้งรุ่นวันพรุ่งนี้!”
เฮดว้ากพูดคำขู่ทิ้งท้ายให้กับปีหนึ่งที่ยืนรออยู่ไม่ไกล ก่อนเดินหันหลังขึ้นรถยนต์ไปกับพวกพี่ว้ากและพี่พยาบาลปีสาม ในสนามจึงเหลือแค่เพียงปีหนึ่งและพวกพี่สันทนาการบางส่วนซึ่งทยอยกันกลับ เพราะฝนที่เพิ่งจะหยุด เริ่มลงเม็ดเบา ๆ อีกครั้ง
“ก้องภพ ไปกันเถอะ”
เมย์เดินมาสะกิดเรียกคนยืนนิ่งให้รู้สึกตัว เขาพยักหน้าเดินตามหลังอีกฝ่ายกลับไปยังอาคาร แทรกผ่านสายฝนที่ร่วงลงกระทบพื้นดินและค่อย ๆ จางหายไป...
...มันคงไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้
ต่อให้พยายามส่งผ่านไปให้มากเท่าไร...
...มันก็จางหายไป
...และไม่มีวันถึงใจของใครอีกคนได้เลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
^
^
^
นานๆทีจะได้โพสคนแรกกกก :mew1:
ดีใจจริง ๆ -.- หุหุ
รอตอนหน้าค่าาาา~ :L2:
-
อย่าน้อยใจเลยยยย พี่เค้าก็เป็นอย่างนั้นแหละะะ :katai1: :katai1:
-
:เฮ้อ:
:กอด1:
-
สงสารพี่อาทิตย์ แต่สมเป็นเฮดว้ากมาก
ได้ใจน้องๆปีหนึ่งเต็มๆ
ห่วงพี่อาทิตย์จะป่วย ก้องภพจะทำยังไงต่อไป
-
อาทิตย์สุดยอดดด ได้ใจมากๆเลย :katai2-1:
-
มันยังไม่หมดช่วงว๊ากพี่อทิตย์รับรู้แต่ไม่สามารถรับไว้ ก้องภพรออีกหน่อยนึงจิหลังประชุมเชียร์เสร็จค่อยมาเป็นพยาบาลเวลาพี่อาทิตย์ดื้อ
-
สะเทือนอารมณ์ดีแฮะ ตอนนี้ เหอๆๆ
-
ความรับผิดชอบสูงจริงๆอาทิตย์ :katai1:
-
หลานอาทิตย์ หลานได้ัใจคนแก่้
ไปเลย สำหรับตอนนี้อ่ะ :mew1:
:bye2: :bye2:
-
พี่อาทิตย์เก่งมากอ่า น่ารักด้วย ชอบมากๆ กับเรื่องนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่อาทิตย์!!!! :mew4:
เมื่อจะรับน้องจบซักที ส่งสารพี่อาทิตย์ :ling1:
-
ไม่ใช่ส่งไปไม่ถึงหรอก แต่อาทิตย์ไม่ยอมรับต่างหาก ไม่รุ้ว่ากลัวอะไรอยู่ :hao5:
-
:o12: :o12: :o12: แต่ส่งไปไม่เคยถึงใจของอีกคน เจ็บ :ling1:
-
น้อยใจพี่อาทิตย์จัง
-
สปิริตของพี่ว๊ากสินะ ก้องเข้าใจเนาะ อย่าน้อยใจไปเลย :mew2:
-
อยากอ่านตอนต่อไปอ่าๆๆ พี่อาทิตย์รับรู้บ้างป่าวคะว่า
"น้อง" คนนี้ห่วงพี่มากแค่ไหน จะกรี๊ดที่ก้องภพบบอกว่าจะวิ่งด้วยอะ
ฟินมากเลยคะ
-
พี่อาทิตย์สุดยอดอ่ะ สมกับเป็นเฮดว๊ากเลย o13
น้องก้องอย่าเพิ่งยอมแพ้ตอนนี้พี่เค้ากะลังอยู่ในหน้าที่ เค้าแสดงออกไม่ได้ :mew2:
สู้ต่อไปน้องก้อง :impress:
-
ถ้ามีอาทิตย์เพียงคนเดียวคงเสดก้องภพแน่ๆ
-
ก้องเอ๊ย!!! พี่เค้าแอ๊บอยู่ พยามต่อไปนะจ๊ะน้อง/ตบบ่า
-
อื้อฮือ มาม่าเต็ม ๆ
มาม่ากินบ่อย ๆ ไม่ดีต่อสุขภาพค่ะ Y_Y
-
หมดสภาพเลยพี่อาทิตย์
น้องก้องภพก็น้อยใจแย่
-
สงสารพี่อาทิตย์ แต่ก็สงสารก้องภพด้วย TT ' ก้องภพอย่าเพิ่งถอดใจนะ
-
สงสารก้องภพ :hao5:
-
แอร๊ยยยย น้องก้อง สู้ๆนะจ๊ะะ ป้าหนุนหลังให้ :m1:
เปลือกมันก็แข็งแบบนี้แหละอย่าเพิ่งท้อ รอดูวันวี้ดวิ้วว :hao6: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: เยี่ยมมากเบยยย พี่อาทิตย์!!! แต่ไม่ชอบคนชื่อวาดอ่ะ จัดหนักให้ทีดิ่ :katai1:
-
เข็นครกขึ้นภูเขา
ฝนทั่งให้เป็นเข็ม
แล้วพระอาทิตย์ก็จะอยู่เคียงข้างก้องภพ
อิอิ เพ้อแระเรา 555
รออ่านต่อ
เชียร์ก้องภพ
:mew1:
ให้กำลังใจนักเขียนค่ะ+รอ รอ รอ
:katai2-1:
-
:mew2: สงสาร น้องก้องภพ
-
พะ . . .พี่อาทิตย์คะ. . พี่เป็นเคะที่ถึกมาก! รอบหน้าลงไทยไฟท์ได้เลยเพ่!
คืนนี้ทั้งคืน คุณระเบียงตรงข้ามจะได้นอนไม๊นะ?
-
:sad4: :sad4: :sad4: :call: :pig4: :heaven
-
นายต้องสู้ๆนะก้องภพ เอาพี่อาทิตย์มาให้ได้ 5555
:laugh:
-
T.T เศร้าจาย
-
อาทิตย์ นายนี่มัน หล่อ โหด โคดแมนจริง ๆ ว่ะ
ก้องภพ ของดีขนาดนี้ อย่าปล่อยให้หลุดมือนะเว้ย เราเกิดทีหลังแรงกว่าอยู่แล้ว
-
เอาใจช่วยก้องภพ
-
:pig4:
-
โอ้ พี่อาทิตย์สปิริตพี่แรงกล้ามาก โครตถึก นับถือมากอ่ะ
-
อยากรู้จริงจริ๊งงงงง ปิดเชียร์แล้วเฮียอาทิตย์จะทำยังไง ฮืออ สงสารน้องก้องจะแย่ละ :hao5:
-
สงสารก้องภพ :hao5:
โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรนะๆ :กอด1:
-
สงสารก้องภพมากกกกกกก นี่ไม่ไหวจะอิน แค่น้องก้องโดนตวาดก็แทบจะร้องไห้แทน :sad4:
-
ทั้งลุกนั่ง วิดพื้น แถมวิ่งอีก 54 รอบ พี่อาทิตย์อึดสุดๆ
แต่เพราะจะแสดงให้เห็นถึงสปิริต และในฐานะเฮดว๊าก เยี่ยมจริงๆ :katai2-1:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน :mc4: แต่ตอนสุดท้ายนี่ อยากร้องไห้ สงสารก้องภพอ่า :sad4: หวังว่าความรู้สึกดีๆของนายจะส่งไปถึงพี่อาทิตย์บ้างนะ เชียร์ให้พี่อาทิตย์หวั่นไหวเร็วๆ เอ๊ะ!!! หรือว่าแอบหวั่นไหวแล้วนะคุณพี่วาก :hao3:
-
น้ดงก้องสู้ๆ ตื้อต่อไปน่ะ เฮดว๊ากก้เป็นแบบนี้แระ อิอิ
-
ซึ้งอ่าาาาา
:sad11: :sad11: :sad11:
-
เอานะพี่เขามีเหตุผลของเขา เดี๋ยวเราก็รู้
-
ตามไปช่วยเช็ดตัวที่ห้องเลยก้องภพพพพพพพพพ
พี่อาทิตย์อ่าาาาาา ซึน กลับไปหวีทกันที่หอพักเด๋วนี้น้าาาาาา อยากอ่านนน
อย่าเศร้าสิ
-
จะหน่วงไปไหนนนนนนนน :serius2:
-
อั่ยย่ะ เฮดว้าก สปิริตสุดๆ!
-
น้ำตาซึม U__U
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ก้องภพอย่ายอมแพ้
ตามไปที่ห้องเลย
-
พี่อาทิตย์เท่มาก ๆ
-
สงสารทั้งพี่อาทิตย์แล้วก็ก้องภพจัง คนนึงก็มีศักดิ์ศรีค้ำคอ อีกคนก็ห่วงใยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะจบการรับน้องเนี้ย ก้องภพจะได้สมหวังกะเค้าสักที
(แต่ถ้าหมดรับน้องก็ไม่ใช่ Sotus อะจิเนอะ :hao5:)
-
โหย พี่อาทิตย์
หนักนะนั่น ทำขนาดนี้
เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี
-
บางมุมก้อบ้าดีเนอะ ศักดิ์ศรีกินไม่ได้ แต่คนเป็นพี่อ่ะ เพื่อน้อง ไม่งี้นไม่ทำหรอก
เราได้สิ่วงดีๆมา ก้ออยากมอบสิ่งดีๆ ต่อไปให้
-
ไม่น่าเข้ามาอ่านเลยยยย :ling3:
มันเลยทั้งเจ็บ(แทนอาทิตย์) ทั้งหน่วง(แทนน้องก้องภพ) ทั้งเศร้า(ที่รู้ว่าตอนต่อไยังไม่มา)
ฮืออออออออ :ling1:
เค้าอยากอ่านแล้วอ่ะชอบเรื่องนี้สุดๆไเลย ทั้งนี้เพราะปลงรักแฮชแทกนี้ตั้งต่ในทวิต
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนนะคะ
ปล.ยกป้ายเชียร์พี่อาทิตย์สุดใจค่ะอิอิ
-
ทุกการกระทำย่อมมีเหตุผลเสมอ
-
:m15: น้องก้องจ๋า อย่ายอมแพ้พี่อาทิตย์นะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:m15:เสียใจกับตอนนี้จัง พี่อาทิตย์ใส่หน้ากาก อะ แง้ๆ
-
:mew2:
-
:mew2:
สงสารพี่อาทิตย์มากเลย แต่ก็นะ
เพราะเป็นศักดิ์ศรีของพี่ว้าก
อันนี้เราเข้าใจเลลยล่ะ
ยังงัยก็สู้ต่อไปนะคะพี่ว้าก
:mew1:
-
สู้ ๆ นะก้องภพ
เคยได้ยินไหม น้ำหยดลงหินทุกวัน
สักวันมันก็กร่อน
-
น้ำตาไหลเฉยย
-
จีบคนแก่..ต้องตื้อต่อไป
พี่อาทิตย์แมนได้ใจมาก :L1:
-
เมินให้ได้ตลอดนะจ๊ะพี่อาทิตย์
ซักวันน้องมันถอดใจ แล้วจะเหงานะ :hao3:
-
พี่อาทิตย์สมกับตำแหน่งเฮดว้ากมาก ก้องภพคงต้องทำใจ แต่มันต้องมีอะไรสักอย่างซิที่ทำให้พี่อาทิตย์หันกลับมาพูดดีๆ กับก้องภพได้ แต่อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม เหมือนได้กินมาม่าจัมโบ้ไป 1 ซอง 555
-
แล้วน้องๆจะรู้ว่าสิ่งที่น้องโดนมันเทียบไม่ติดเลยกับสิ่งที่พี่ๆเขาทำให้
แอบน้ำตาซึมให้อาทิตย์ด้วย นายอดทนได้ดีมาก :mew6:
-
:mew2:
สงสารก้องภพเหมือนจะท้อแล้วอ่ะ
-
อาทิตย์สุดยอดมากสมแล้วกับตำแหน่งเฮดว๊าก
แต่ช่วยรับรู้ความห่วงใยของก้องภพบ้างได้มั๊ยยยยยยยยย
-
หวัดถามหาแน่ๆ
:ling3: :ling3:
-
อ่านไปอ่านมา น้ำตาจะไหล :hao5:
พี่อาทิตย์ก็แค่ยังทำหน้าที่ของตัวเองไม่เสร็จเท่านั้นแหละก้องภพ รอหมดการประชุมเชียร์ก่อนนะ
-
ข้อเสียของการอ่านนิยายที่ยังไม่จบ
คือรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมว๊ากมาย
มารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อคราฟฟฟฟฟฟฟ :katai2-1:
-
ก้อง รอหมดวันซ้อมน้อง เมื่อไหร่
รุกอาทิตย์ อย่าให้ขาด!)
-
:sad4: :o12:
-
ง่าา พี่อาทิตย์มีเหตุผลอะไรทำไม ถึงใจร้ายเช่นนี้
อธิบายมานะ ฟังแล้วมันจึก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่อาทิตย์ อ๊ากกกก ทำไมเท่ห์เช่นนี้ !!!!!
-
ที่พี่อาทิตย์ทำมันแสดงถึงสปิริตเฮดว๊าก ว่าที่สั่งให้น้องทำ
พี่สามารถทำได้ งานนี้พี่อาทิตย์อาจได้ใจน้องไม่มากก็น้อย
แต่หลังจากนี้พี่อาทิตย์จะป่วยหรือเปล่าเนี้ยะ พี่อาทิตย์จะรู้ไหมเนี้ยะ
ว่ามีน้องอยากเป็นพยาบาลดูแลเวลาป่วย :sad4:
-
เป็นพี่ว้ากที่พยายามดีแหะ
เราว้ากเอง ยังไม่ถึงครึ่งเลยมั้ง
-
รอค่ะรอ
ชอบพี่อาทิตย์ตอนนี้จัง
สุดยอดมากมาย
สปิรืตพี่เฮดว้ากมากๆ
พี่อาทิตย์เอาใจไปเต็มๆเลย อิอิ
น้องก้องก็.....หุหุ
น่าร้ากกก
เป็นห่วงเป็นใยพี่อาทิตย์มากมาย 555
เมื่อไหร่น้า
พี่อาทิตย์จะรับรู้และยอมรับความรู้สึกของน้องก้องซะที
เป็นกำลังใจให้คนเขียน พี่อาทิตย์ และน้องก้องต่อไปนะคะ อิอิ
-
ก้องภพ สู้ๆ พยากยามเอาชนะใจอาทิตย์ให้ได้
:กอด1: :กอด1:
-
เดี๋ยวจบเชียร์ค่อยเคลียร์กัน ก้องเอ๋ย
-
นานๆ ได้แสดงความคิดเห็นที
รู้สึกช่วงท้ายๆ เศร้ายังไงไม่รู้แฮะ
เหมือนมีใครบางคนน้อยใจ
เอาน่าให้หลุดช่วงเชียร์ไปก่อน ค่อยลุยนะ
-
น้องก้องสู้ๆน้าา :3123:
ไว้ไปเอาคืตอนพี่อาทิตย์ตอนป่วยแล้วกัน :z1:
-
อาทิตย์จะเป็นยังไงบ้างน้าาาา
รอ รอ ฟังข่าว!!!!!!!
-
เมื่อไหร่พี่อาทิตย์จะใจอ่อนกับน้องก้องภพซะทีเนี่ย
-
โหยยยยยย ก้องภพชอบพี่อาทิตย์แน่เลยยยยยย >.<
-
พี่อาทิตย์คะ จริงๆเขินใช่มะ แต่หมดแรง
ไม่ก็ไม่อยากให้น้องรู้ว่าห้องอยู่ที่ไหน (แต่น้องมันรู้แล้วนะ หึหึ)
แต่จริงๆแล้ว ถ้าพี่ว้ากทำเองไม่ได้ ก็จะไม่สั่งน้องทำนะ
คือ มันเหมือนอย่างที่พี่อาทิตย์บอกในตอนพิเศษ จะเป็นพี่ว้ากได้ ต้องใจรักจริงๆ
อ่านตอนนี้จบ เริ่มจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมพี่อาทิตย์ถึงเป็นเฮดว้ากได้
แต่วิ่ง 54 รอบสนามฟุตบอล พี่อาทิตย์จะถึกไปไหนค้าาาา พระเอกของเรายังไม่ถึง 10 รอบเลย :z3:
ตอนจบคนเขียนตัดได้เศร้าใจมากเลยค่ะ TT อ่านแล้วอิน เศร้าตามน้อง
(ก้องภพมิต้องเสียใจไป แกยังเหลือสิทธิ์ขออะไรก็ได้อีกข้อไง)
ปล เราจำได้แล้วว่ามันอยู่บทไหน มันเป็นตอนพิเศษภาคพี่อาทิตย์อ่ะค่ะ
หย่อยใจ - หย่อนใจ
อุกาบาตร - อุกกาบาต
ปั้นจิ้งหรีด - ปั่นจิ้งหรีด
รอตอนต่อไปปปปป :hao5:
-
:hao5: นี่แหล่ะคือหน้ากากของว้าก :hao5:
-
ก้องภพอย่าน้อยใจพี่อาทิตย์เลยนะ
มัน้ป็นเรื่องของศักษ์ศรี
แต่พี่อาทิตย์คงเข้าในว่าก้องภพห่วงแน่นอน
-
ส่งถึงแน่ ๆ น่าก้องภพ พี่เค้าได้รับแล้วแหละ น้องปีหนึ่งนี่มันน่ากระชากมาเป็นแฟนจริง ๆ
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ พระเอกเราน่ารักมาก เป็นคนจิตใจดี พี่ว้ากก็มีศักดิ์ศรีของพี่ว้าก
และทุกการกระทำมีเหตุผล
รอติดตามค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านไปน้ำตาซึมไป ซึ้งกับพวกรู้สึกห่วงของน้องๆปีหนึ่ง และซึ้งกับเฮดว้ากที่โดนทำโทษ
สู้ๆนะก้องภพ พิชิตใจอิพี่ว้ากมาให้จงได้ล่ะ!!
-
เมื่อไรจะได้เป็นแฟนกันๆๆๆ รอๆๆๆ
-
ThankS
-
ก้องสู้้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
งิน่าสงสารก้องภพอะ พี่อาทิตย์ใจร้ายๆ เปงแฟนกันเมื่อไร ก้องภพกดให้รุกไม่ขึ้นไปเลยก้อดีนะ 55555
-
นับถือพึ่อาทิตย์ การรักษาคำพูดไม่ใช่เรื่องง่ายเลย! ก้อวภพก็สู้ๆนะ บางทีแค่ฝนที่ซาไปอาจไม่ได้หม่ยความว่ามันจะจางแล้วไม่เหลืิอเค้าเดิม
-
พี่ปีสี่ ใจร้าย แงงงง สงสารพี่อาทิตย์ :monkeysad:
พี่อาทิตย์ สุดยอดมากเลยอ่ะ สปิริตแรงกล้ามาก ๆ
ห้ะ ! หกโมงเย็น ถึง สามทุ่ม พี่ทำได้ไงเนี่ย :o
สงสารน้องก้องนะ ที่โดนตวาด แต่ก็เข้าใจพี่อาทิตย์
มันเรื่องของเกียร์ติและศักดิ์ศรีนี่นะ
ถ้าตัวเองทำไม่ได้อย่างที่สั่งคนอื่น ใครเค้าจะนับถือ
น้องก้องอย่างเพิ่งท้อน้า พี่อาทิตย์รับรู้อยู่แล้วถึงความห่วงใยของทุกคน
แต่จะแสดงออกมาไม่ได้หรอก ก้องภพต้องเข้าใจนะ
อีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะปิดประชุมเชียร์แล้ว คู่นี้จะมีอะไรก้าวหน้ามั้ยน้า
รอฟังคำขอของน้องก้องอยู่นะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :3123: :L1:
-
คิดว่าไม่ได้ส่งไปไม่ถึงหรอกนะ ก้องภพ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่พี่อาทิตย์จะรับรู้มากกว่า
คำว่าหน้าที่คงมาก่อนการยอมรับความห่วงใยจากน้อง
เข้าใจเฮดว้ากหน่อยน่ะ
อีกแค่อาทิตย์เดียว ก็จะมองหน้ากันได้แบบสนิทใจแล้ว
สู้ๆ ก้องภพ
ยังเหลือสิ่งที่จะขอจากอาทิตย์น่าาา ขอเป็นแฟน ขอจีบไปเลยยยย
-
คิดถึงว๊ากของมหาลัยเรา ดราม่าเสร้จออกไปหัวเราะข้างนอกต่อ555
-
เศร้าซะงั้นอ่ะ
-
เง้ออออ....... ฮือ ตอนนี้แอบดราม่าอ่ะ.... อย่าเพิ่งท้อนะก้องภพพพพพ
ฮืออออ พี่อาทิตย์.... ฟหกดเ้เ่หสกา ......
พูดไม่ออกเลยยยย.... หน่วงตามก้องด้วยคนได้ม๊ายยยยยย
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วน้ำตาไหล :sad4: :sad4: :sad4:
-
สุดยอดอ่ะ น่องขึ้นชัวส์ๆอาทิตย์เอ่ย :hao5:
-
พี่อาทิตย์ นี่สิคนจริง มันไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรีนะหนูก้องภพแต่มันคือความรับผิดชอบ บอกจะทำก็ต้องทำ นี่แหละคนจริง แต่การสุดโต่งไปบางครั้งก็ส่งผลเสียได้เหมือนกันนะพี่อาทิตย์ แล้วจะมิไข้ขึ้นเจ็บคอว้ากน้องไม่ได้รึ?
-
อาทิตใจร้าย
-
กำลังส่งมันอาจจะยังแรงไม่พอถึงได้จางหายไป.. ลองเปลี่ยนไปใช้ 4G ดิ!! บางทีพี่อาทิตย์อาจจะรับรู้ก็ได้นะ!!
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 12 : พี่ว้ากดูแลตัวเองได้
TRRRRRRR!!
...เสียงโทรศัพท์ดัง หูได้ยิน มือขยับ ใจสั่งรับ แต่ …ขา …ตายสนิท
อาทิตย์นอนนิ่งอยู่บนเตียง ด้วยสภาพที่ตอนนี้จำกัดความได้คำเดียวว่า ‘เดี้ยง’
สาเหตุไม่ใช่อะไรอื่นใด ก็เพราะการโชว์พาวด์รับบทลงโทษต่อหน้าน้องปีหนึ่งสุดหฤโหดเมื่อวาน อันประกอบด้วย วิดพื้น 500 ลุกนั่ง 500 สก็อตจั๊ม 500 และที่เด็ดสุดคือ การวิ่งรอบสนามฟุตบอล 54 รอบถ้วน ท่ามกลางสายฝนโปรยลงมาเป็นแบล็กกราวน์แบบกลัวคนวิ่งจะไม่เหนื่อยจริง
ซึ่งขอบอกว่านอกจากเหนื่อยแทบขาดใจแล้ว ร่างกายยังมีสภาพใกล้ปางตาย หลังจากเพื่อนช่วยประคองคนวิ่งออกจากสนามขึ้นรถได้ นายอาทิตย์ก็สลบเหมือดคารถ ร้อนถึงเพื่อน ๆ ต้องรีบปฐมพยาบาลเจ้าละหวั่น เกือบจะส่งเข้าถึงมือหมออยู่แล้ว แต่ยังโชคดีที่เขาฟื้นมาได้ระหว่างทาง เลยสั่งให้วนรถกลับหอ เพราะตอนนี้ตัวเองอยากนอนเต็มแก่ แถมไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ เดี๋ยวเข้าหูอาจารย์ไปแล้วจะซวยกันอีก
พอถึงหอได้ก็ต้องพึ่งเพื่อนช่วยกันหามร่างเข้าไป เพราะแค่ก้าวขามันดันสั่นจนทรงตัวไม่ไหว สุดท้ายเลยต้องแบกมาที่ห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็โดนสั่งให้กินยาสารพัด ทั้งแก้หวัด แก้อักเสบ แก้ปวด ก่อนจะมุดตัวลงเตียงนอน โดยมีเพื่อนอาสามานอนเฝ้าที่ห้องคนหนึ่ง เผื่อตอนกลางคืนเกิดเป็นอะไรฉุกเฉินขึ้นมา
เขาน็อคหลับยาวรวดเดียว มาตื่นอีกทีตอนใกล้เที่ยง แล้วพอลืมตาก็พบว่าตัวเองมีไข้ต่ำๆ เจ็บคอนิดหน่อย แต่ที่หนักสุดคงเป็นขาสองข้าง ซึ่งปวดร้าวทะลุถึงกระดูกราวกับโดนสิบล้อวิ่งทับ เป็นผลมาจาก กล้ามเนื้ออักเสบ จะเข้าห้องน้ำที่แทบคลานไป เป็นที่น่าอนาถใจของเพื่อน
สุดท้ายพวกเพื่อนคงทนไม่ไหว เลยต้องโดดเรียนคาบบ่ายแบกเขาไปโรงพยาบาลให้หมอตรวจ แน่นอนว่าถูกสวดยับโทษฐานทำอะไรเกินตัว ก่อนหมอจะจัดยามาให้ชุดใหญ่ พร้อมกับพันผ้าประคองข้อเท้าซ้ายที่เจ็บให้ด้วย แล้วเพื่อนค่อยพาเขากลับหอ มานอนแข็งทื่อขยับขาไม่ได้อยู่บนเตียงไม่ต่างจากท่อนไม้ แม้กระทั่งเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่บนโต๊ะห่างไปใกล้ๆ ก็ยังรับไม่ได้ ต้องวานเพื่อนสนิทที่มาเยี่ยมเขารายล่าสุด ผลัดเวรกับเพื่อนคนอื่นซึ่งออกไปหาข้าวเย็นกินกัน
“ไอ้เปรม หยิบมือถือให้กูหน่อยดิ”
“อ่ะ เอาไป”
เปรมโยนมือถือมาให้เขาบนเตียงส่ง ๆ ก่อนล้วงกินมันฝรั่งเลย์แล้วหัวเราะกับทีวีต่อ โดยไม่สนใจความเป็นความตายของเพื่อนเลยสักนิด จนชักไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันมาเฝ้าไข้หรือมาหาที่เปลี่ยนบรรยากาศ อาทิตย์รับมือถือของตัวเองมาไว้ พอเห็นชื่อคนโทรเข้า ก็รีบกดรับพลางกรอกเสียงลงสาย
“สวัสดีครับ”
“ไง ไอ้ลูกหมา! ใกล้ตายรึยัง”
เป็นคำทักทายเอาฤกษ์เอาชัย แต่เขาชักชินซะแล้ว เพราะได้ยินมาจนคุ้นหูตั้งแต่ฝึกว้ากตอนปิดเทอม
“ใกล้แล้วครับพี่เดียร์ ผมเห็นปู่ผมโบกมือเรียกเมื่อวานด้วย เกือบจะวิ่งตามแกไปอยู่แล้ว”
อาทิตย์ได้ยินเสียงหัวเราะร่วนตามหลังมาทันที ก่อนคู่สนทนาจะตอบกลับด้วยบรรยากาศเบาลง
“กวนได้แบบนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากล่ะสิ เห็นไอ้น็อตบอกว่าพาเราไปโรงบาลด้วย พี่ก็เป็นห่วง ใครใช้ให้เราจัดหนักขนาดนั้นวะ ที่เตี้ยมกันไว้มันแค่ 20 รอบเองไม่ใช่เหรอ”
...ใช่แล้วครับ คนที่อาทิตย์กำลังคุยอยู่นี่คือ ‘พี่เดียร์’ พี่ปีสี่ที่มาเยี่ยมห้องประชุมเชียร์เมื่อวาน หรือในอดีตก็คือ ‘เฮดว้าก’ ของปีสาม ผู้ออกคำสั่งให้เขาลงโทษตัวเอง ซึ่งจริง ๆ แล้วมันเป็นฉากที่เตี้ยมกันไว้ก่อนหน้านี้ เพื่อแสดงให้น้อง ๆ เห็นว่า ‘เหนือกว่าปีสามยังมีปีสี่’
ถึงพวกรุ่นใหญ่จะไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับการรับน้องเท่าไร แต่ยังไงพี่ปีสี่ก็ยังมีศักดิ์เป็น ‘รุ่นพี่’ และน้องก็ควรให้ความเคารพตามระบบอาวุโส ดังนั้น การแสดงอำนาจด้วยวิธีง่ายที่สุด จึงเป็นการจัดหาแพะรับบาป โดยคนถูกเลือกต้องเป็นกลุ่มคนที่น้อง ๆ คิดว่าไม่มีทางโค่นได้ พวกพี่ว้ากจึงกลายเป็นตัวรับกรรมไปโดยปริยาย เช่นเดียวกับที่เขาพูดแซวตอบปลายสาย
“ก็ผมกลัวน้องปีหนึ่งจะไม่เห็นว่าพี่ ‘เทพ’ ไงครับ”
“ไอ้ที่เทพน่ะเราต่างหาก ดังใหญ่แล้วรู้ตัวเปล่า ปีหนึ่งแชร์รูปตอนเราวิ่งกันเต็มเฟส แถมยังมาด่าปีสี่อีกว่าโหดเกิน พี่ออกมาแป๊บเดียวดันโดนเกลียดไปทั้งปี ไม่คุ้มเลยว่ะ!”
อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงติดจะน้อยใจ เล่นเอาอาทิตย์ไม่รู้จะตอบยังไง
...ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่าจะมีพวกปีหนึ่งตามดูเขา เพราะพวกน้องคงไม่กล้ามาสนใจว่าพวกพี่ว้ากจะเป็นตายร้ายดียังไง เผลอ ๆ สะใจอีกด้วยที่พวกพี่ว้ากโดนทำโทษต่อหน้าเป็นการเอาคืน แล้วไอ้วิ่ง 54 รอบสนาม ฟังไปก็ดูเหมือนพูดโม้เกินกว่าจะทำตามได้จริง ๆ แต่คนอย่างเฮดว้ากสั่งแล้วย่อมไม่คืนคำ จะยากแค่ไหนก็ต้องทำให้มันเป็นไปได้ แม้ผลสุดท้ายร่างกายของเขาจะเจ็บหนักมากก็ตาม
“งั้นก็นอนพักเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว หายเร็ว ๆ ล่ะ ไอ้ลูกหมาขาเป๋!"
คำอวยพรกวน ๆ ฝากไว้ทิ้งท้าย หากเขารู้ว่ามันแฝงด้วยความห่วงจากพี่ปีสี่ ก่อนปลายสายจะวางโทรศัพท์ลง สวนกับไอ้เปรมที่เอ่ยทัก
“ภาคมึงนี่ลงทุนว่ะ ทีภาคกูไม่เห็นทำอะไรแบบนี้บ้างเลย”
อาทิตย์ไหวไหล่ ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ
“ช่วยไม่ได้ มันเป็นกฎ”
...กฎที่พี่ว้ากทุกคนต้องทำตาม โดยเฉพาะคนที่แบกภาระตำแหน่งเฮดว้ากเอาไว้ ไม่ว่าจะสั่งอะไรน้อง พี่ว้ากก็ต้องทำให้ได้ ทุกการลงโทษไม่ใช่เป็นไปเพื่อความหมั่นไส้หรือสะใจ แม้มันจะดูโหดเหี้ยมมากแค่ไหน อย่างการวิ่งรอบสนามฟุตบอล 54 รอบที่เขาสั่งให้ก้องภพตอนนั้น ถึงเขารู้ว่าก้องภพจะไม่ได้วิ่งครบรอบ แต่สำหรับเขาที่เป็นคนออกคำสั่งก็ต้องรับผิดชอบทำให้ได้ ต่อให้ต้องฝืน หรือให้ใครเป็นห่วงเขามากแค่ไหนก็ตาม
...เป็นห่วง?
พอคิดถึงคำนี้ อยู่ ๆ ก็ดันเผลอนึกไปถึงคำพูดสุดท้ายจากคนบางคน แต่ที่ทำให้เขาจดจำได้ยิ่งกว่าไม่ใช่คำพูด มันคือ ...แววตาคู่นั้น
เขาเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายต้องการสื่อว่าอะไร เพราะไม่ใช่แค่ความโมโห แต่เศษเสี้ยวที่เขาสัมผัสได้ มันเป็นความเจ็บปวดลึก ๆ ที่สะท้อนออกมา จนเขาไม่กล้าจะสบตามองขึ้นไปอีกครั้ง คล้ายกับกำลังโดนตำหนิจากความผิดของตัวเอง
...อ้าว แล้วเขาจะรู้สึกผิดไปทำไมวะ? ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ที่เขาไล่มันไปก็เพราะมันเข้ามายุ่งไม่เข้าเรื่องเองต่างหาก ชอบทำตัวเป็นฮีโร่ไม่ได้ดูสถานการณ์อยู่เรื่อย มันแส่เองจะมาโทษเขาไม่ได้นะเว้ย! โอยย...พอ ๆ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว แค่ปวดขาก็แย่อยู่แล้ว ไมเกรนแดกอีกคงได้แอดมิดเข้าโรงบาลยาวแน่คราวนี้
อาทิตย์สลัดความฟุ้งซ่านออกจากสมอง บังคับตัวเองให้เปลี่ยนประเด็นโดยการเรียกคนนั่งดูทีวีกินขนมไปอย่างสบายใจ
“ไอ้เปรม กูหิวแล้วว่ะ มึงลงไปซื้อโจ๊กให้กูหน่อยดิ เอานมเย็นมาด้วยแก้วหนึ่งนะ”
คนถูกเรียกละสายตาจากรายการหน้าจอ ไม่แปลกใจในพฤติกรรมการกินของเพื่อน คบกันมานานรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า เห็นหน้าโหด ๆ แบบนี้ แต่ดันชอบของกินคิขุอาโนเนะ หากสิ่งที่ทำให้ต้องอดแขวะไม่ได้ ก็เพราะคนสั่งไม่ดูสภาพร่างกายตัวเองเลย
“มึงไม่สบายยังเสือกแดกนมเย็นอีกนะ”
“โห...มึงไม่รู้อะไร เนี่ยแหละยาชูกำลังกู โด๊ปดียิ่งกว่ายาหมออีก ขากูจะได้หายเร็ว ๆ ไง”
เปรมทำหน้าละเหี่ยใจให้กับคำแถของเพื่อน ถ้านมเย็นมันทำให้ขาหายได้จริง อย่างอาทิตย์ซื้อมากินแค่แก้วเดียวไม่พอ คงต้องซื้อเอามาไว้อาบเป็นลิตร ๆ
“เออ ๆ เดี๋ยวกูลงไปซื้อให้ มึงนอนไปเลย ไอ้ง่อย!”
สรรพนามแถมด้านท้ายเรียกเสียงด่าให้ดังตามหลัง ก่อนเปรมจะเดินลงไปซื้อของกินตามคำเรียกร้องของคนป่วย ถึงจะกวนตีนไป แต่เขาไม่ลืมว่าตัวเองมาเพื่อทำหน้าที่คอยดูแลเฮดว้ากที่นอนเดี้ยง
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว ถือเป็นช่วงที่นักศึกษากำลังหลั่งไหลมากินข้าวเย็นพอดี ทำให้เต้นท์ขายอาหารใกล้ ๆ หอคนแน่นเอี้ยดเหมือนมีเทศกาลแจกฟรี กว่าจะฝ่าดงคนซื้อโจ๊กมาได้ก็เสียเวลาแทบตาย แต่พอมาเจอคิวร้านขายน้ำปั่นแล้ว คนโดนฝากซื้อก็แทบท้อ อะไรมันจะมารุมซื้อกันอยู่ร้านเดียวตั้งเกือบสิบคน กระนั้นก็ยังจำใจเดินไปสั่งให้พี่คนขายจดเอาไว้
“นมเย็นแก้วหนึ่งครับ”
เปรมสั่งออกไปด้วยน้ำเสียงหน่าย ๆ แต่นั่นกลับสะดุดใจคนรอต่อคิวซื้ออยู่ใกล้ ๆ จนต้องหันมามองแล้วรีบยกมือไหว้
“สวัสดีครับ พี่เปรม”
เจ้าของชื่อหันตามเสียงทัก พยักหน้ารับเมื่อเห็นหน้าคนทักเป็นคนเดียวกับเดือนมหาลัยปีล่าสุด
“เออ ดี”
เปรมกำลังนึกชมว่าเด็กมันมีมารยาท ถึงเรียนอยู่กันคนละภาค แต่เจอกันนอกสถานที่ก็ยังมีสัมมาคารวะ หากประโยคถัดมากลับทำให้ความมีมารยาทของอีกฝ่ายลบหายซะเกลี้ยง
“นมเย็นนี่พี่ซื้อกินเองเหรอครับ”
คนฟังแทบหน้าคว่ำ ลืมไปเลยว่าเมื่อกี๊ตัวเองสั่งน้ำโครตเสียภาพลักษณ์ลูกผู้ชายสุด ๆ แต่จะมาให้อธิบายว่าไม่ใช่ของตัวเองก็ยุ่งยาก เปรมเลยต้องแกล้งทำเป็นย้อนกลับเสียงเข้ม
“ถามทำไม!”
“ไม่มีอะไรครับ”
ก้องภพรีบก้มหน้าปฏิเสธ รู้สึกตัวว่าชักจะเริ่มก้าวก่ายมากเกินไป เขาจึงปิดปากเงียบสนิท หากก็ห้ามความคิดของตัวเองให้วนเวียนอยู่กับนมเย็นสีชมพูนั้นไม่ได้
...นมเย็นที่ทำให้เขานึกถึงใครบางคน
ตั้งแต่เมื่อวานที่พี่อาทิตย์วิ่งรอบสนาม ก็กลายเป็นข่าวดังไปทั่วคณะ ทั้งจากปีหนึ่งภาคเขาและลามไปจนถึงภาควิชาอื่น ๆ มีกระแสตอบรับด้านดีและไม่ดี บางคนก็ชื่นชม บางคนก็หาว่าสร้างภาพ บางคนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ว้ากต้องทุ่มเททำขนาดนั้น รวมถึงตัวก้องภพเองด้วย
เขารู้ว่ามันเป็นหน้าที่ และยังเป็นศักดิ์ศรีของพี่ว้ากซึ่งต้องรักษา แต่ที่เขาไม่เข้าใจ คือ ...พี่อาทิตย์ไม่รู้รึไงว่ามีใครหลายคนกำลังเป็นห่วง
ไปทำสิ่งที่ฝืนร่างกายตัวเองขนาดนั้น มันต้องส่งผลอะไรสักอย่างแน่นอนอยู่แล้ว เขาอุตส่าห์พยายามเตือน พยายามเข้าไปช่วย แต่ทุกความรู้สึกของเขากลับถูกปัดทิ้ง ทำเหมือนไม่อยากจะรับรู้ มันเลยยิ่งทำให้รู้สึกทรมานใจ พอกลับมาถึงหอ เขาก็รีบเปิดประตูระเบียงมองผ่านไปยังฝั่งระเบียงห้องฝั่งตรงข้าม แต่ก็มองอะไรไม่ค่อยชัด เพราะโดนผ้าที่เจ้าของห้องอีกฝั่งเอามาตากบังไว้
สุดท้ายก้องภพก็เลยไม่รับรู้ข่าวอย่างอื่นเพิ่มเติมเลยจนถึงเดี๋ยวนี้ แม้ภายนอกเขาจะเข้าเรียนทำกิจกรรมเป็นปกติ แต่ข้างในใจมันยังคงอึดอัด ไม่สามารถทิ้งความกังวลได้พ้น เหมือนกับที่เขาเพิ่งรู้สึกตัวตอนเห็นพี่เปรมสั่งนมเย็นเมื่อกี๊
...ใครคนนั้นยังอยู่ในความห่วงใยของเขาเสมอ
TRRRRRRR!!
เสียงโทรศัพท์ดังใกล้ ๆ ช่วยเรียกสติของคนอยู่ในภวังค์ให้กลับคืนมา เขาเห็นพี่เปรมเป็นเจ้าของไอโฟนซึ่งร้องเตือนว่ามีสายเข้า ก่อนอีกฝ่ายจะกดรับ ปล่อยให้บทสนทนาลอยผ่านหูข้าง ๆ
“ฮัลโหล ...อะไรนะ แฟลชไดร์ฟเหรอ เฮ้ย! ตายห่ากูลืม! ...เออ อยู่กับกูเอง โทษที ๆ ...ห่ะ เอาตอนนี้เลยเหรอ เออได้ ๆ เดี๋ยวกูเอาไปให้”
คนทำท่าลุกลี้ลุกลนเริ่มมองซ้ายขวาอย่างไปไม่ถูก แล้วบังเอิญพอเหมาะที่ดันสบตากับก้องภพเข้าพอดี
“น้องรู้จักอาทิตย์ใช่มั้ย”
“ครับ”
ก้องภพพยักหน้ากับคำถามแปลก ๆ เพราะพี่เปรมน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าเขาเป็นน้องภาคเดียวกับเพื่อนพี่ แต่สำหรับเปรมมันคือการย้ำให้แน่ใจ เพราะเขากำลังเตรียมมอบหมายภารกิจใหญ่หลวงสำคัญตามมา
“งั้นวานเอาโจ๊กกับนมเย็นไปให้มันที อยู่หอร่มฤดีใกล้ ๆ เนี่ยเอง ห้อง 618 เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระก่อน อ่ะ! นี่เงินกับถุงโจ๊ก”
คำสั่งรัวเร็ว แบบที่ก้องภพยังไม่ทันอ้าปากพูดก็โดนยัดเหยียดถุงโจ๊กกับเงินใส่มือไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนใจร้อนรีบวิ่งหายไป ทิ้งให้เขาเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์อย่างงง ๆ
...เดี๋ยวนะ ตกลงโจ๊กกับนมเย็นไม่ใช่ของพี่เปรมเหรอ ถ้างั้นก็หมายความว่ามันเป็นของ...
ชื่อเพียงชื่อเดียวที่อยู่ในความคิด ทำให้ก้องภพเผลอยิ้มกว้าง ไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างให้ตัวเองได้มีโอกาสเข้าใกล้กับคนที่กำลังเป็นห่วงอยู่ทั้งวัน เขาจึงแคนเซิลกาแฟเย็นที่ตัวเองสั่งไว้ เพื่อรอนมเย็นเพียงอย่างเดียว ก่อนเดินกลับไปตามทางคุ้นเคย หากคราวนี้ไม่ได้เลี้ยวไปยังหอตัวเอง แต่มาหยุดอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีคนเข้าออกพอสมควร เขาผ่านประตูหอมาได้โดยไม่จำเป็นต้องใช่คีย์การ์ด กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 6 และก้าวตรงไปยังห้อง 618
...ห้องที่มองจากฝั่งตรงข้ามของระเบียงเป็นประจำ
ก้องภพสูดลมหายใจลึก รู้สึกตื้นเต้นขึ้นมาแปลก ๆ ในใจเริ่มกังวลว่าถ้าเปิดไปเจอเพื่อนพี่อาทิตย์จะทำยังไง แบบนั้นเขาคงได้โดนไล่กลับไปโดยไม่ทันได้ถามอาการแน่ ...แต่เอาเถอะ อย่างน้อยแค่ได้มีโอกาสเห็นแวบ ๆ ก็ยังดี เขาจึงตัดสินใจเคาะประตูเรียก
ก๊อก! ก๊อก!
...เงียบ
...ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใด ๆ
ก้องภพทดลองเคาะอีกครั้ง ทว่าก็ยังคงไม่มีวี่แววของคนอาศัย
...หรือพี่อาทิตย์นอนหลับอยู่? หรือเขาจะมาผิดห้อง? เขากำลังจะเคาะประตูตรวจดูเป็นครั้งที่สาม หากถูกขัดด้วยเสียงโวยวายจากด้านในดังแทรก
“เข้ามาเหอะ ไม่ได้ล็อก!”
เป็นเสียงของเฮดว้ากที่เขาคุ้นเคยไม่ผิดแน่ คนได้รับอนุญาตจึงหมุนลูกบิดเปิดประตูออก กวาดตาสำรวจภายในห้องตกแต่งด้วยโทนสีสะอาดตา มีขนาดกว้างพอ ๆ กับห้องเขา ข้าวของส่วนใหญ่วางกองระเกะระกะไม่เรียบร้อยบ่งบอกนิสัยเจ้าของ ซึ่งกำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนสบายใจอยู่เพียงลำพัง โดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามองคนมาเยือน แถมซ้ำด้วยคำบ่นหงุดหงิด
“รู้ว่าขากูเจ็บ มึงก็ยังกวนตีนเคาะอยู่ได้นะไอ้เปรม แล้วแม่งไปนานโคตร มึงไปซื้อหรือไปช่วยเขาขายวะ”
“พอดีคิวมันยาวน่ะครับ”
เสียงตอบอย่างสุภาพชนแบบหาไม่ได้จากเพื่อนสนิทล้านเปอร์เซนต์ ทำให้อาทิตย์ถึงกับกระเด้งตัวลุกขึ้นมามองคนพูด ก่อนเบิกตากว้างด้วยความนิ่งอึ้ง เมื่อพบว่าใครเป็นคนเคาะประตูมาหา
“ก้องภพ!! คุณมาได้ยังไง!”
อาทิตย์แหกปากดังลั่น ชี้นิ้วใส่ผู้มาเยือนด้วยท่าทางเหมือนคนเห็นผี ความสับสนมึนงงจู่โจมสมอง ด้วยคำถามซ้ำ ๆ
...อะ...ไอ้ 0062 มันมาได้ยังไง? ...มันรู้เหรอว่าเขาอยู่ห้องนี้? ...ละ...แล้วมันมาหาเขาทำไม?
ซึ่งทุกความสงสัยกลับถูกเฉลยด้วยคำอธิบายง่าย ๆ
“พี่เปรมเขารีบไปธุระครับ ก็เลยฝากผมเอาโจ๊กกับนมเย็นมาให้”
คนถูกไว้วานชูถุงโจ๊กกับนมเย็นประกอบเป็นหลักฐาน และพอเห็นพยานชัดคาตา อาทิตย์ก็แทบอยากจะหายเจ็บขา แล้วกระโดดถีบเกลียวคู่เข้าใส่คนหักหลังงาม ๆ สักที
...แม่งไอ้เพื่อนทรยศ!!
ธุระสำคัญอะไรมากมายถึงได้ทิ้งเขาไว้อย่างนี้วะ แล้วเสือกฝากของให้ใครไม่ฝาก ดันมาฝากให้คนที่เขาไม่อยากเจอหน้าที่สุด แล้วเมื่อวานที่อุตส่าห์เก๊กโชว์แมนไปเพื่ออะไรกัน ถ้าไอ้เด็กปีหนึ่งมันดันมาเห็นสภาพเขานอนป่วยเป็นผักแบบนี้ หมดเลยภาพพจน์เฮดว้ากที่อุตส่าห์สร้าง …โอยยย!! กูอยากจะบ้าตายโว้ยยยย!!!
คนเสียหน้าอายแทบแทรกแผ่นดินหนี อยากจะลุกเดินไปปิดประตูไล่ แต่ก็ไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้พลางเอ่ยถาม
“แล้วพี่เป็นยังไงบ้างครับ”
“ผมสบายดี!”
ถึงจะตรงข้ามกับสภาพที่เป็นประมาณล้านปีแสง ก็ขอให้ได้รักษาศักดิ์ศรีเฮดว้ากสักนิด เดี๋ยวเสียชื่อเฮดว้ากคนเหล็ก ...ซุปเปอร์แมนเรียกพี่ ...สไปเดอร์แมนยังต้องถอย ทว่าภาพของคนนอนเจ็บกลับยิ่งสร้างความสงสัยให้คนมอง
“จริงเหรอครับ แล้วทำไมพี่ต้องพันผ้าไว้ที่เท้าด้วยล่ะครับ”
...อ้าวเวรลืมอีกแล้วกู
คนเผลอโชว์หลักฐานรีบดึงผ้าห่มมาปิดขาตัวเองลวก ๆ พยายามพูดแก้ตัวโดยไม่ทันคิด
“เออ...ก็...ก็แค่พันไว้เล่น ๆ”
และก็เพราะไม่ทันได้คิด เลยกลายเป็นคำโกหกแบบเด็กอนุบาลสามยังจับได้ แน่นอนว่ามีหรือที่นักศึกษาปีหนึ่งจะไม่รู้ ก้องภพไม่คิดจะซักไซ้ต่อ แต่กลับเดินตรงดิ่งมายังเตียงกลางห้อง จนคนนอนอยู่ต้องร้องถามอย่างตกใจ
“คุณจะทำอะไร!”
แทนคำตอบ ก้องภพกดมือลงไปตรงขาใต้ผ้าห่มโดยไม่ถามความเห็น แค่แรงนิ้วแตะเบา ๆ ก็เพียงพอทำให้อาทิตย์เจ็บจี๊ดจนสะดุ้ง
“โอยยย!!”
“เจ็บหนักจริง ๆ ด้วย คงจะเดินไม่ได้เลยใช่มั้ยครับ”
ประโยควินิจฉัยโรคทำเอาอาทิตย์มองคนพูดตาเขียว ...เออ! รู้แล้วไม่ต้องมาตอกย้ำ ใครใช้ให้จิ้มมาวะ ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพกูเลยสักคำ
“มันเรื่องของผม คุณกลับไปได้แล้ว!”
“จะให้กลับได้ยังไงล่ะครับ เป็นมากขนาดนี้ เดี๋ยวผมไปแกะโจ๊กมาให้”
นอกจากคนฟังจะทำเป็นไม่สนใจคำไล่แล้ว ยังถือวิสาสะเดินไปหยิบถ้วยกับช้อนมาเตรียมพร้อม ก่อนยกโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กขึ้นมาวางบนเตียง เพื่อจัดเสิร์ฟมื้อเย็นกันแบบเดอลิเวอรี่ อันประกอบด้วยโจ๊กหมูใส่ไข่หนึ่งถ้วย และนมเย็นหนึ่งแก้ว แล้วก้องภพึงค่อยนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้โต๊ะหนังสือฝั่งตรงข้าม มองคนกินที่ยังคงงง ๆ กับการบริการแบบไม่คาดฝัน แต่อย่าคิดว่าจะมีคำขอบคุณจากปากของเฮดว้าก ตราบใดที่ตัวปัญหายังไม่ออกไปจากห้อง
“แล้วทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก!”
“ก็รอเก็บจานไงครับ พี่คงลุกไปล้างเองไม่ไหวหรอกใช่มั้ยครับ”
ไม่รู้คนพูดตั้งใจยั่วโมโหหรืออะไร ทว่าเหตุผลนี้กลับกระแทกจี้ใจอาทิตย์เข้าเต็ม ๆ จนอยากจะลุกขึ้นเดินไปต่อยหน้าปีหนึ่งสักหมัด ...พอเห็นเขาเจ็บหน่อยแหละอวดดีเชียวนะไอ้เด็กนรก! แต่ให้เขาเป็นฝ่ายเถียงไปก็คงไร้ความหมาย ในเมื่อไม่มีแรงลุกขึ้นไปผลักร่างควาย ๆ ของแขกออกนอกห้องได้
อาทิตย์เลยต้องจำใจก้มหน้าลงกินโจ๊กอย่างหงุดหงิด ปล่อยให้ก้องภพใช้สายตาสำรวจห้องไปเรื่อย ๆ ก่อนสะดุดลงตรงประตูกระจกบานเลื่อน ซึ่งมีผ้าม่านแง้มปิดไว้ไม่สนิท จึงทำให้เขาสามารถมองลอดผ่านเห็นระเบียงด้านนอก
...ระเบียงที่เขามักจะชอบแอบมองมาจากฝั่งตรงข้าม
รู้สึกประหลาดดีอยู่เหมือนกันที่เห็นภาพจากมุมตรงนี้ เคยสงสัยหลายต่อหลายครั้งว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ในห้อง แต่พอได้มาอยู่ด้านในจริง ๆ กับคนที่เป็นเจ้าของ มันกลับทำให้รู้สึกว่าห้องตัวเองช่างห่างไกล และดูเหงา ๆ แบบบอกไม่ถูก และถ้าเขากลับไปอยู่ห้องฝั่งนู้นอีกครั้ง ก็คงจะเห็นคนในห้องนี้เฉพาะตอนที่ออกมาตากผ้าเท่านั้นสินะ
ก้องภพมองผ้าที่ตากไว้ตรงระเบียง พลันนึกสะกิดใจว่าเห็นมันตากไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
“พี่อาทิตย์ครับ ผ้าแห้งหมดแล้วมั้งครับ ให้ผมเก็บเข้ามาเลยมั้ย เดี๋ยวฝนตกอีกรอบแล้วมันจะเปียกนะครับ”
อาทิตย์กำลังตักโจ๊กเข้าปากพอดี เลยต้องรีบเคี้ยวกลืน ใจอยากจะร้องห้าม หากก็ไม่ทันการณ์กับคนที่เลื่อนประตูกระจกระเบียงออก เดินไปเก็บผ้าทุกชิ้นที่แขวนไว้ตรงราวเข้าห้อง แล้วถามขึ้นอีกครั้ง
“พี่อาทิตย์ เตารีดอยู่ไหนครับ ผมขอยืมใช้หน่อย จะรีดผ้าให้”
“คุณไม่ต้องรีด กองมันไว้ตรงนั้นแหละ!”
คราวนี้อาทิตย์รีบปฏิเสธได้ทัน แต่เปล่าประโยชน์ เพราะคนหอบผ้ามาพาดกับเก้าอี้ดันพูดเถียง
“แล้วพี่จะปล่อยผ้ากองตากฝุ่นไว้อย่างนี้เหรอครับ ให้ผมรีดให้เถอะนะครับ”
ความหวังดีแบบแม่สอนลูก ทำเอาอาทิตย์ใบ้สนิท มองก้องภพที่หาเตารีดพร้อมโต๊ะรีดผ้าตัวเตี้ย ซึ่งวางอยู่ตรงชั้นวางของใต้ทีวี ก่อนเจ้าตัวจะมีน้ำใจ หยิบรีโมทติดมือมาให้คนกินข้าวบนเตียง
“เออ...พี่อาทิตย์จะดูทีวีมั้ยครับ ผมเอารีโมทมาให้เผื่ออยากเปลี่ยนช่อง”
เป็นคำถามแบบที่อาทิตย์ไม่เคยได้รับจากเพื่อนแน่ ๆ เพราะตอนไอ้เปรมมามันก็ยึดรีโมทเป็นของมันคนเดียว ไม่เคยจะใส่ใจถามเขาว่าอยากดูเรื่องไหนมั้ย ส่วนเพื่อนคนอื่นที่มาเฝ้าก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับข้าวของเขาสักเท่าไร
ยกเว้นกับคนคนนี้ที่เข้ามาจัดการทุกอย่างโดยเขาไม่ได้เป็นคนขอ ทั้งมาคอยดูแล เก็บเสื้อ นั่งรีดผ้าให้ ออกปากไล่ก็ยังหน้าด้านไม่ยอมไป มันจะทำไปเพื่ออะไรเขาไม่รู้ แต่ที่เขารู้...
...มันทำให้เขานึกถึงคำพูดคำสุดท้าย และแววตาที่เขาสบมองหลังจากวิ่งเสร็จคราวนั้น
อาทิตย์รู้สึกว่าตัวเองกินโจ๊กช้าลงมาก เพราะมัวแต่สลับมองจอทีวีกับคนกำลังนั่งรีดผ้า จนแทบจะดูข่าวที่เปิดคาทิ้งไว้ไม่รู้เรื่อง กว่าจะกินเสร็จก็พอดีกับก้องภพรีดผ้าจัดการแขวนเข้าตู้เรียบร้อย แล้วจึงเดินมาบริการเก็บโต๊ะ ล้างถ้วยชาม เอาแก้วนมเย็นที่หมดแล้วไปทิ้ง ก่อนเจ้าตัวจะเหลือบมองไปเห็นบางสิ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
“พี่ต้องกินยาด้วยใช่มั้ยครับ ตอนกินข้าวผมก็ลืมถามไปเลยว่ามียาก่อนอาหารด้วยรึเปล่า”
ก้องภพตำหนิตัวเองในใจที่ดันเผลอนึกขึ้นได้เอาตอนนี้ แล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อเขาอ่านฉลากยาตรงข้างซอง
“...นั่นไง เลยลืมกินไปตั้งเม็ดหนึ่ง ทำไมพี่ถึงไม่เตือนผมล่ะครับ แล้วเมื่อไรขาพี่จะหาย คราวหลังอย่าลืมสิครับ”
คำบ่นตามมาเป็นพรวนใส่คนถูกดุเหมือนเด็กไม่รู้จักโต จนคนที่มีศักดิ์เป็นถึงเฮดว้ากปีสามทนไม่ไหว ต้องเผลอหงุดหงิดโวยวายใส่คนเจ้ากี้เจ้าการอย่างห้ามอารมณ์ไม่อยู่
“โอยย! เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว! ผมไม่ใช่เด็กนะ ผมเป็นพี่คุณ!”
สิ้นเสียงตะคอก บรรยากาศในห้องเงียบลงชั่วอึดใจ
...และความเงียบนั้นทำให้อาทิตย์เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดรุนแรงไป ...เข้าใจหรอกว่าอีกฝ่ายอุตส่าห์หวังดี แต่เขามีศักดิ์ศรีของ 'รุ่นพี่' ที่ต้องรักษา จะปล่อยให้ดูเหมือนคนพึ่งพาตัวเองไม่ได้แบบนี้ ...มันยิ่งรู้สึกทั้งอึดอัด และลำบากใจ
ถึงกระนั้นก้องภพกลับไม่ได้แสดงอาการโกรธเคือง ทำแค่เพียงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนนั่งลงบนเตียงใกล้ ๆ คนเจ็บ พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“ผมรู้แล้วครับว่าพี่อาทิตย์เป็นพี่ผม แต่พี่ก็ต้องรู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังไม่สบายอยู่ เวลาไม่สบายก็ต้องมีคนดูแล ไว้หายดีเมื่อไร พี่ค่อยสั่งลงโทษผมก็ได้ แต่ตอนนี้ช่วยทำตามที่ผมบอกหน่อยเถอะ...นะครับ”
น้ำเสียงที่ฟังไม่ได้เป็นการขู่บังคับ มันคล้ายกับเป็นประโยคขอร้อง ซึ่งมาพร้อมกับดวงตาที่สบมองเขาตรง ๆ
…นัยน์ตาคู่เดิม จากคน ๆ เดิม ที่อาทิตย์ต้องพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า
และเขาทำได้แค่เพียงเมินหลบ ตัดสินใจแบมือรับยาจากอีกฝ่ายมากินอย่างจำยอม กระดกน้ำตาม แล้วปล่อยให้ก้องภพลุกเอาแก้วไปล้าง เป็นจังหวะเดียวกับไอ้น็อต เพื่อนที่นอนเฝ้าเขาเมื่อคืนของกลับเข้ามาพอดี
“เฮ้ยอาทิตย์ เมื่อกี๊กูไปกินข้าวมาเจอพี่เดียร์ถามถึงมึง...”
ประโยคหยุดค้างไปไม่ทันต่อให้จบ เพราะคนพูดบังเอิญเห็นแขกแปลกหน้าในห้องของเพื่อน ซึ่งอีกฝ่ายพอรู้ว่าคนเปิดประตูเป็นใครก็รีบยกมือไหว้แสดงความเคารพ
“สวัสดีครับพี่น็อต”
“เออ ไหว้พระเถอะ"
น็อตยกมือรับไหว้น้องงง ๆ แบบหลุดมาดพี่ว้าก ด้วยกำลังสับสนกับสถานการณ์ หากคู่สนทนาไม่อยู่ให้ถาม เพราะเห็นว่ามีคนคอยดูแลต่อแล้ว เลยไม่อยากอยู่รบกวนอีก ก้องภพจึงหันไปหาคนบนเตียงเพื่อเอ่ยลา
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะครับ สวัสดีครับพี่อาทิตย์”
เฮดว้ากไม่แม้แต่จะมองคนไหว้ ยังคงรักษาท่าทางเฉยเมยสมตำแหน่ง ปล่อยให้ก้องภพเดินออกไปนอกห้อง สวนกับเพื่อนตัวเองซึ่งยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“น้องปีหนึ่งมันมาทำอะไรวะ”
“มารีดผ้า”
“ห่ะ? รีดผ้าเนี่ยนะ”
ยิ่งฟังคำอธิบายก็ยิ่งงง แต่คนบอกดันตัดบทไม่สนใจ
“เออ กูง่วงจะนอนแล้ว”
อาทิตย์ล้มตัวหันหลังนอนบนเตียงทันทีเป็นอันปิดฉากการสนทนา
...ตอนนี้เขาไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้น รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังไข้ขึ้น หน้ามันร้อน ๆ หัวมันชักมึน ๆ เขาถึงยอมปล่อยให้คนคนนั้นเข้ามาคอยดูแลอย่างง่ายดาย
และที่สำคัญไอ้สายตาบ้า ๆ ของมันยังตามมาหลอกหลอนเขาไม่เลิก ต่อให้พยายามสลัดยังไงก็ไม่มีทางลืม คล้ายกับฝังแน่นลงในความทรงจำ
...เพราะมันเป็นสายตาที่อาทิตย์แน่ใจแล้วว่า สิ่งที่ก้องภพสื่อผ่านออกมาถึงเขา
...ไม่ใช่สายตาของความโกรธ ไม่ใช่สายตาของความน้อยใจ แต่มันคือสายตาของการวอนขอ
....ขอร้องให้เขา 'คิดถึงใจ' ของคนที่ห่วงใยในตัวเขาเอง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
ชอบเรื่องนี้ น่ารักมากๆ :impress2:
-
โหมาแต่หัววัน...เม้น2คร้าบบบบ
-
พี่อาทิตย์! ที่จริงเขินใช่ม่ะหละ ที่น้องก้องภพดูแลเนี่ย
5 5 55 55
ก้องภพออกจะน่ารัก อีกไม่นานพี่อาทิตย์ก็ต้องใจอ่อน
-
ก้องภพเตรียมตัวเป็นพ่อศรีเรือนเหรอจ๊ะ ?
อิอิ :laugh:
-
กว่าจะเข้าใจนะพี่อาทิตย์เนี่ยมันน่าหมั่นเขี้ยวจริงเชียว :mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew3:
อาทิตย์น่ะ ใจร้าย คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง
แต่ก้องภพน่ารักมากเลย่อะ
จัดการให้ทุกอย่างเลย
ชอบเรื่องนี้มากเลยออ่ะ
รอทุกวันเลย เข้ามาดูทุกวัน อ่านตอนเดิมซ้ำๆ
:mew1:
-
เขินแล้วพูดรุนแรงรึไงพี่อาทิตย์
-
โอ๊ยสุดยอด ตั้งแต่อ่านนิยายมา เพิ่งเคยเจออะ รีดผ้า คิดได้ไงอะพ่อศรีเรือน
เป็นการจีบที่สุดยอด
ทำเอาพี่ว๊ากเราไปไม่เป็น เพื่อนถึงกับอึ้งอะ
เขียนได้ดีอะอ่านไปยิ้มแกล้มปริอะ :z3:
-
พี่อาทิตย์หวั่นไหวกับน้องก้องภพแล้วใช่ไหมละะะ
-
นี่มันน่ารักมากกก อ๊าคคค ใจเค้ามันกิ๊วก๊าวววววว
'คิดถึงใจ' คนที่ห่วงใยคุณ~~~~ เขินนนนนนน
พี่อาทิตย์นี่สบตาก็รู้ใจใช่ป่ะะะะ กะ 0062 น่ะะะะะ ฟฟฟฟ
เขินนนนน
-
พี่อาทิตย์ยังโหดเหมือนเดิม :hao4:
-
:ling1: :heaven :m4: :m1: :m11: โอยยยย หลากหลายอารมณ์ //น่ารักจังเลยยยยย //อยากได้ก้องภพ :oni2:
-
ก้องภพพพพพ อ๊ากกกกก ฉันล่ะจะกรี๊ด เท่ห์มากมาย
พี่อาทิตย์ หายไวๆ เเล้วก็ คิดถึงใจ ก้องภพบ้าง 555
-
o13 โอ้ยย เขียนเก่งจังเลยยย ปูความรู้สึกตัวละครดีมากอ่ะ ค่อยๆ คิด ค่อยๆแสดงออก ค่อยๆรู้สึก ค่อยๆรักกกกกก ปรบมือค่ะ แป๊ะๆๆๆๆๆ
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน
ก้องภพน่ารักอ้ะ มีรีดผ้าให้ด้วย
พี่อาทิตย์เห็นในความดีของน้องมั้ยเนี่ย อย่าใจร้ายนักนะ
-
หุหุ
น้องก้องภพผู้แสนดี
กำลังจะทลายกำแพงของพี่ว้ากละ 5555
-
สู้ๆนะก้องภพเราเป็นกำลังใจให้
-
อ๊ายยยยยย รักเรื่องนี้จัง~（＾Ｏ＾☆♪♥
เป็นนิยายที่เต็มที่กับการ sotus จริงๆ (เต็มไปด้วยสาระ) o13
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
หว๋ายๆๆๆๆ โมเม้น นิน่ารักฮ่าๆ
-
พี่อาทิตย์ต้องให้ก้องภพดูแลแล้วละถึงจะหาย..
-
พี่อาทิตย์ อย่าใจร้ายกับน้องมันนักเลยนะ
:mew2:
-
มาถึงขั้นนี้เก๊กมาดโหดก็ไม่ทันการแล้วพี่
ก้องภพนี่คนดีมาก รีดผ้าให้อ่ะ ทำได้ยังไง อึ้งเลยจ้า
-
พี่อาทิตย์หวั่นไหว :impress2:
-
จุ๊กกรู๊ พี่อาทิตย์ "รับรู้ใจ" ของก้องภพแล้วใช่ไม๊ล่ะ
:hao6:
-
โอ๊ยยยย อยากละลาย
ก้องภพน่ารักมากกกกกกก
-
หวานโว้ยยยยย
-
อ่านตอนนี้จบ_รู้สึกรักเรื่องนี้มากขึ้นเลยอ่ะ(รักคนแต่งด้วย)
มาต่อตอนหน้าเร็วๆนะครับ ชอบๆๆๆ
-
รุกเข้าไปเยอะๆ
เดี๊ยวพี่มันก็ใจอ่อน
:hao3: :hao3:
-
ตอนนี้ทั้งพี่ทั้งน้องน่ารักทั้งคู่เลย
อยากดูว่าตอนหมดเทศกาลรับน้องจะเป็นอย่างไร
-
เฮียทิตย์ เริ่มใจอ่อนแล้ว :hao7:
หนูก้องภพ สู้ต่อไปฮะ o13
รอตอนต่อไปฮะ :กอด1:
-
มันใช่มากๆ >O<
พี่อาทิตย์ใจอ่อนลงนี้สสสสสสนึง นิดนึง 5555
อ่านแล้วน่ารักอ่ะค่ะ ชอบพี่อาทิตย์มาก
คุณน้องก้องภพก็น่ารัก ใส่ใจดูแลพี่อาทิตย์เป็นอย่างดี
มีรีดผ้าให้อีกง่ะ สุโค่ยย
-
อร๊ายยยย ตอนนี้อ่านแล้วกรี๊ด ><
พี่อาทิตย์ขา รับรู้จิตใจนายก้องภพซะที :o8: :o8: :o8:
-
ยิ่งคิด ยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ o18
:bye2: :bye2:
-
เย้...ในที่สุดพี่อาทิตย์ก็รับรู้และเข้าใจในความรู้สึกของน้องก้องซะที
เห็นทีว่านายเอกเรื่องนี้จะเป็นเคะนางพญา คิคิ พระเอกดูแลดีเกิ๊น...
-
พระเอกของเราช่างแสนดี
เมื่อไรจะกระแทกใจพี่ว้ากซะทีน้อ
-
โอย เขินนนนนนนน
ก้องภพอ้อนเก่งมากๆเลย เหมือนลูกหมาตัวโตเลย สู้ต่อไปนะ พี่อาทิตย์ใจอ่อนแล้ว!
-
ก้องภพเป็นเคะรึเปล่า? ฮ่าๆๆ เก่งงานบ้านเกิ๊นนน
พี่อาทิตย์ก็วางฟอร์มเยอะ น้องอุตส่าห์เป็นห่วง
รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
พี่อาทิตย์ใจอ่อนเถอะ ก้องภพดีด้วย เป็นห่วงขนาดนี้ อย่าลงโทษกันนักเลยเนอะ >,<
-
ในที่สุดสิ่งที่น้องก้องพยายามทำก็สามารถส่งไปถึงพี่อาทิตย์ได้แล้วววววว พี่อาทิตย์รับรู้ซะที :katai2-1:
สู้ต่อไปก้องภพพพพพพพ :a2:
-
เชียร์ก้องภพสุดใจขาดดิ้นนน
-
พี่อาทิตย์ก็ฟังก้องภพบ้างนะ ^^ น่ารักอ่ะทำให้หมดเลย
-
อ่านตอนนี้ไปมากกว่า 3 รอบ โดยเฉพาะอีตอนที่เฮดว้ากเจอหน้าก้องภพ
นัองมันรู้มานานแล้วว่าแกอยู่ห้องนี้ ไม่ต้องตกใจไป แต่ถ้ามันรู้ว่าน้องอยู่ระเบียงฝั่งตรงข้าม คงจะช็อคไปเลยสินะ 555
คือ ในมุมมองของพีี่อาทิตย์ เฮียแกออกแนว หมดกันภาพพจน์ของชั้น
แต่อิฝั่งน้องปีหนึ่ง มันกำลังดีใจมากกกกที่ได้มาดูแลอาการ
เราไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกกับพาร์ทนี้ยังไงดี มันอ่านแล้วมีหลายอารมณ์มากๆ ตอนที่น้องมาดูแลพี่
ทั้งอิน จิกหมอน ฮา แอบซึ้ง คือ ตอนที่บรรยายความรู้สึกก้องภพนี่อินมาก แต่พอมาความรู้สึกเฮดว้ากแล้วมันฮาเวลามันชอบคิดอะไรแปลกๆ
ตอนนี้เราจิตนาการไปถึงตอนปิดเชียร์ละ คึคึ ไม่อยากจะคิดเลยว่า ในอนาคต อิน้องปีหนึ่งต้องเป็นพ่อตามเก็บของเล่นให้ลูกที่ซนๆแน่ๆเลย
พิมพ์ตกหล่นจ้าา
เห็นแว๊บๆ - แวบๆ
ห่ามร่าง - หามร่าง
จ้าละหวั่น - เจ้าละหวั่น
แฟลตไดร์ท - แฟลชไดร์ฟ (flash drive)
อย่างงงๆ ยังงงๆ - อันนี้เราเริ่มงงละค่ะ มันน่าจะเป็น อย่างงงๆ ก็พอมั้ง มันเหมือนความหมายซ้อนอ่ะค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ก้องภพน่ารัก 555555555555555
เป็นเพอร์เฟคแมนจริงๆ สุภาพตลอด
ชอบอ่ะ จะเอา จะเอา
อาทิตย์ไม่เอา เค้าขอ 555555555555
-
เขินมากกกก
ยิ้มตามตลอดเลย ^______^
-
พี่อาทิตย์ได้รับสิ่งที่ก้องภพสื่อมาให้แล้ว
พอหายป่วยค่อยว่ากันใหม่ สงสารก้องภพ
ก้องภพสู้ๆ พี่อาทิตย์อ่อนลงมานิดแล้ว
-
:กอด1:
:pig4:
-
ก้องภพเป็นพ่อศรีเรือนที่ดีมาก อิอิ
-
ฮี้วๆ ในที่สุดความพยายาม และความเป็นห่วง หวังดีของน้องก้องภพก็ทำลายกำแพงของพี่ว๊ากสุดโหดได้แล้ว o13
-
แอร้ยยย!! เขินแทนพี่อาทิตย์ :-[ ยิ้มจนเจ็บแก้ม ก้องภพจ๋า ทำตัวน่ารักแบบนี้ พี่อาทิตย์จะทำใจแข็งยังไงไหว :hao3: คึคึ
-
น้องก้องภพ หล่อและพ่อศรีเรือน คุณสมบัติ ครบสุด ๆ เลย :hao7: :hao7: อยากได้ ๆๆ
+1 :z2:
-
ใจอ่อนซะทีเหอะพี่ว๊ากกเอ้ยย :hao3:
-
พาร์ทนี้กิ๊วก๊าวมากค่ะ ดีใจที่ก้องภพได้เข้าไปดูแลพี่ว้าก
ขานั้นก็เสียงแข็ง ออกแนวทำตัวไม่ถูกมากกว่า เขินอ่ะเซ่
มีคิดถึงสายตาเค้าด้วยนะ ก้องภพเท่ห์อีกแล้ว ส่วนพี่ว้ากก็น่่ารักขึ้นทุกวัน
ขอบคุณค่า
-
อิอิเขินแทนอิอิ :katai1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่อาทิตย์เริ่มรู้สึกบางอย่างกับ 0062 แล้วใช่มั้ยยยย~ :katai2-1:
-
อรั๊ย ย ย ย ยย ย เขิน น น น น อ่านแล้วเขินแทนพว.อ้ะ ะ ะ ะ
อาทิตย์อบอุ่นไปไหนเนี่ย
ท๊อปฟอร์มมากค่ะ คุณคนเขียน
เรื่องนี้อ่านทีไร มันเขี้ยวต้องจับตุ๊กตามาฟัดๆ ๆ ทุกทีอะ
-
พระอาทิตย์จะละลายหรือยังนเี่ยยยยยย
โว้ยยยยยยยยย
ก้องภพพพพ ทำำดีมากกกกกกก
-
เมื่อไหร่จะรักกกก :heaven
-
อาทิตย์ชอบก้องภพบ้างแล้วใช่ไหม
-
เก๊กมากๆ ระวังเมื่อยนะอาทิตย์
-
เขินนุ้งก้องภพเหมือนตัวเองเป็นพี่อาทิตย์เลยอ่ะ แบบว่าน่าร๊ากกกกกก ก๊าวใจพี่จริงๆเลยคะน้องขา
ตอนมารีดผ้าให้นี่มันฟินจริงอะไรจริง มีแบบนี้อีกคนป่าวอะ อยากได้ๆๆๆ งื้ออออ T______T
ฟิลพระเอกร้อยเปอร์เซนต์มากกกกก จิตใจดีเหมือนหน้าตา ไม่บ้าบอ แถมมีสาระอีกต่างหาก
พี่อาทิตย์ได้ก้องภพไปนี่สบายไปทั้งชาติละ ดูแลแบบไม่ถงไม่ถามสุขภาพส๊ากกคำ แบบว่าเต็มใจ ฮ่าๆๆๆ
-
เขินไปหลายตลบ พี่อาทิตย์แพ้สายตาก้องภพ :-[
-
อาทิตย์หวั่นไหวแล้ว
-
:mew1:
อ๊ากกกกกกกกก
หวานนนนนน ><
คุณพี่จะใจอ่อนแล้ว คุณน้องต้องตื้อเยอะๆนะ
อิอิ
-
โอยหวานนนนนนน พี่อาทิตย์เดี้ยงแบบนี้ ต้องมีน้องก้องคอยดูแลสิคะ ฮ่าๆๆๆ
รออ่านต่อนะคะ
-
นึกถึงอุเคะราชินีเลย 555 :z2:
-
โอ้ยยยยยย
เขินมากค่ะ เขินแบบไม่ไหวแล้ว
ไม่เคยเจอเลยนะแบบ แค่บทพูดธรรมดา สกินชิพก็ไม่มี
ไม่มีอะไรที่จะสื่อแบบนั้น แค่มองตากันอ่ะ แต่มันหวานมุ้งมิ้ง
แบบว่าสัมผัสได้ถึงแสงสีม่วงในชั้นบรรยากาศเลยอ้ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกก เขิลลลๆ นี่อมยิ้มแก้มปริเลย
ไม่ผิดหวังจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะพี่อาทิตย์ :mew1:
-
สักทีเหอะ!!!
ไม่ไหวแล้ว
-
เป็นการติดตามพัฒนาการความสัมพันธ์ที่เพลินมาก อุ่นๆในใจ อ๊าาาารักน้องก้องภพ :-[
-
ก้องภพสู้ ๆ พี่อาทิตย์เริ่มใจอ่อนแล้ว o13
-
รักซึมลึกค่อยๆเข้าไปในหัวใจ สไตล์คนเขียนเขาเลย ไม่รีบร้อนแต่อบอุ่นทุกตอน
ค่อยๆรักแบบนี้ ชอบมากที่สุด
-
เขิลล์อ่ะดิ ฮ่าๆๆๆๆ อย่าเนียนๆๆๆ
เมื่อไหร่เขาจะกรุบกริบกันซะทีอ่ะ ลุ้นจนเหนื่อยล่ะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องก้องเก่งมากๆเลยลูก
ที่ทำให้พี่เฮกว้ากสุดโหด
รับรู้ถึงความห่วงใยของน้องก้องได้
อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วจิกหมอนน่าดูเลย
น้องน่ารักมากๆ ดูแล(ว่าที่)ศรีภรรยาดีมากๆ
พ่อศรีเรือนสุดๆล่ะลูก
พี่ก็...น่าร้ากกก ได้อีก
แบบว่า พี่อาทิตย์ซึนมากเลยอ่ะ ตอนนี้ 555
อ่านแล้วฟินสุดๆ 5555
-
กรี้ดดดด!! น้องขอร้อง ><
-
อั๊ยยะ พี่อาทิตย์เริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะซี๊ ก้องภพเร่งทำคะแนนน่าดูเลย อิอิ
-
ทำเป็นเข้มนะ
-
น่ารักสุดๆก้องภพน่ารักมากๆๆๆ
พี่อาทิตย์นี่ก็ศักศรีค้ำคอจริง น้องเป็นห่วงขนาดนี้แท้ๆ :m16:
-
ทำไมก้องภพน่ารักเยี่ยงนี้ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ใกล้กันขึ้นอีกนิดละนะะ กริ๊บบกริ้ววววว :hao7:
-
กรี๊ดๆๆๆ
ได้บุกถ้ำเสือเลยน่าก้องภพ อะไรจะเป็นใจขนาดนั้น ฟินมากกกกกก
ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกันจริงๆ น่ารักมาก คนนึงก็ห่วงมากก อีกคนก็เก๊กหลุด :o8:
ชอบอะ อยากอ่านอีกค๊าาา :mew1:
-
อร๊ายยยย 0062 ก้องภพ เธอน่าร๊ากกกกกมว๊ากกกก
-
อ่านแล้วนึกถึงสมัยตอนรับน้อง
เป็นแบบนี้เป๊ะเลย เราก็จะแบบกลัวพี่ว้ากมากกก
เดินผ่านนี่แทบไม่กล้าสบตา หน้าโหดๆ ไว้ผมยาว หนวดเครารุงรัง
แล้วตอนวันสุดท้ายนะ มีเผาสมุดบันทึกกิจกรรมของทุกคนเลยด้วย พวกเราก็ตกใจ ร้องไห้กันระงม
แต่มาเฉลยทีหลังว่าเค้ารับเราแล้ว สมุดพวกนั้นก็ไม่จำเป็นแล้วไม่ต้องเสียดาย
แล้วยิ่งมีการผูกข้อไม้ข้อมือรับขวัญน้อง มันเหมือนหนังคนละม้วนเลยอ่ะ
แต่มันก็ทำให้เราภาคภูมิใจนะว่ากว่าจะได้รุ่น กว่าจะได้เกียร์ กว่าจะได้ชอปไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
ทุกวันนี้เราก็ยังนึกถึงตอนรับน้องอยู่เลย มันได้อะไรหลายๆ อย่างมาก เป็นช่วงหนึ่งของชีวิตที่เราจะไม่ลืมเลย
-
แอร๊ยยยยยยยยย :-[
เด็กมันน่ารักนะพี่อาทิตย์
-
โห้ พี่อาทิตย์ ไม่เดี้ยงก็แปลกแล้ว แค่นี้ก็เกินคนแล้วค่ะพี่
ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่อาทิตย์อ่ะ ว้าก :serius2: (ไม่ใช่ละ)
พี่เปรม มาเฝ้าไข้จริงอ่ะ ไม่สนใจคนป่วยเลยนะ
แหม๋ ที่แท้พี่เดียร์ พี่ปีสี่ เตี๊ยมกันไว้แล้วนี่เอง ก็ว่าอยู่ว่าทำไมปีสามถึงโดนลงโทษ
พี่อาทิตย์เล่นนอกบท ทำพี่ปีสี่โดนเกลียดเลย (ตอนแรกหนึ่งในนั้นก็เรานี่แหละ แฮะๆ)
พี่อาทิตย์ เริ่มหวั่นไหวกับสายตาของน้องก้องภพแล้ว เย้ ๆ
โชคดีจริงเลย มีเหตุให้ได้ไปหาพี่อาทิตย์ถึงห้อง ไม่ต้องแอบมองริมระเบียงแล้ว
พี่อาทิตย์ ช็อคไปเลย ฮะๆ น้องก้องภพ สุดยอดพระเอกจริงเลย
บริการดีทู้กอย่าง รีดผ้า ล้างชาม จะเปลี่ยนสถานะเป็นว่าที่เมียพี่อาทิตย์รึเปล่าล่ะนั่น
น้องก้อง โดนดุอีกแล้ว แต่ดีแล้วที่เข้าใจพี่อาทิตย์ อ่อนโยน ทำพี่อาทิตย์ไปไม่เป็นเลย
พี่อาทิตย์ หวั่นไหวแล้ว น้องก้อง พยายามอีกนิดนะ ใกล้แล้ว ๆ
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2: :3123:
-
:m25: อ้ากกกกกกกก หวานสุดๆ//นอนตายอย่างสงบ
-
:mew4:เขิลล
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew3: :mew3:
เขิน ??
ทำไมอ่านแล้วเขินหว่า แหะๆ
น่ารักอ่ะค่ะ ตอนนี้ หวานไป น่ารักไป
เฮ่อ รูปหล่อ จิตใจดีแบบนี้ มันน่า.......
สู้เขานะคะ เอาใจช่วยเน้อ
o13 o13
-
ก้องภพรุกเร็วๆเลยสิ๊~
-
:กอด1:
-
มารอกฏข้อที่ 13 :oni2:
-
อื๊อออออออออออออ เขิน
-
คนป่วยมึนแล้วใช่ไหม 55 สงสัยอีกนานกว่าคู่นี้จะซัมติ้งกัน 555
-
อาทิตย์หวั่นไหวแล้วใช่มั้ย
-
ใจอ่อนกับน้องมันมั่งก็ได้นะพี่อาทิตย์น้องมันอุตส่าห์เป้นห่วง
ดูแลให้ขนาดนี้
-
พี่อาทิตย์ฉลาดมากเลย
คิดว่าพี่จะอึนซะอีก :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด หวั่นไหวแทนพี่อาทิตย์ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่อาทิตย์ชอบแม่บ้านแม่ศรีเรือน ก้องภพก็หัดไว้นะ
ดูท่าว่าพี่เฮดว๊ากของเราจะเริ่มหวั่นไหวให้กับน้องปีหนึ่ง อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปรบมือกับความหวังดีประสงรัก(?)ของก้องภพ
-
เข้ามารอด้วยใจที่
คิดถึงน้องก้อง และพี่อาทิตย์ค่ะ
หึหึ
ลุ้นว่าตอนหน้า
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่
และความรู้สึกของพี่อาทิตย์
จะพัฒนาขึ้นไหมน้า 555
-
สุดยอดพี่ว๊ากจริงๆ
-
รอพี่ว๊ากจ้า
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน
-
ยิ้มมาก :D
-
ก้องภพใกล้ละ อีกนิดนึงสู้ๆจ้า
-
แหม นึกว่าจะมีอุ้มพ่อนมเย็นไปอาบน้ำ 55
-
กรี๊ดๆๆๆ เมื่อไหร่จะใจอ่อนเนี่ยยๆๆๆ :z3: พี่อาทิตย์
-
ชอบมากๆ เลยค่ะ
ก้องภพน่ารักมาก พี่อาทิตย์รักษามาดพี่ว๊ากสุดๆ แต่ก็มีหลุดแบบไม่รู้ตัว
เมื่อไหร่จะรับรักกันน้า อิอิ :katai2-1:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 13 : ทำให้พี่ว้ากยอมรับในศักดิ์ศรี
…และแล้วก็มาถึงวันที่นักศึกษาปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์รอคอย
ตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนที่ต้องผ่านการเข้าร่วมประชุมรับน้อง ฝึกซ้อมเพลง โดนทำโทษ ต้องแบกรับบรรยากาศกดดันจากพวกพี่ปีสูง ๆ แต่มาวันนี้ทุกอย่างกำลังจะจบสิ้นลง เมื่อถึง ’วันปิดประชุมเชียร์’
สำหรับมหาวิทยาลัยนี้ คณะวิศวกรรมศาสตร์จะมีการประชุมเชียร์แยกกันไปตามแต่ละภาค เพื่อสะดวกต่อการควบคุมระเบียบของน้องปีหนึ่งให้ง่ายขึ้น แต่จะกำหนดระยะเวลาการปิดประชุมเชียร์พร้อมกันทุกภาควิชา ซึ่งต้องนำน้องปีหนึ่งทั้งหมดมารวมกัน
ดังนั้น ในสนามตอนหกโมงเย็นจึงเต็มไปด้วยเฟรชชี่วิศวะใส่เสื้อนักศึกษาถูกระเบียบเรียบร้อย เตรียมตั้งแถวตอนเรียงกันตามภาควิชารวมเกือบ 800 คน ทั้งยังมีพวกพี่ปีอื่น ๆ ยืนรอดูการปิดประชุมเชียร์รอบแสตน เพราะถือเป็นงานใหญ่ของคณะ
“ไง ก้อง”
ก้องภพหันตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มทักทายเมื่อเห็นเพื่อนภาคเคมียืนอยู่ในแถวข้าง ๆ
“อ้าว...วาด นึกว่าจะไม่มา”
ถามไปแบบนั้นก็เพราะรู้ว่าเจ้าตัวแอนตี้ระบบโซตัสมากแค่ไหน และไม่เคยร่วมการรับน้องเลยสักครั้ง การที่อยู่ ๆ มาร่วมรับน้องอยู่ในสนามด้วยจึงเป็นเรื่องแปลกไม่น้อย หากคนฟังกลับไหวไหล่ อธิบายง่าย ๆ
“ก็ว่าจะไม่มาแล้ว แต่อยากได้เกียร์ มันเท่ดีจะเอาไปอวดน้อง”
เหตุผลเด็ก ๆ แบบไม่คาดฝันทำเอาก้องภพเผลอหัวเราะพรืด เกือบลืมไปว่านอกจากวันนี้จะปิดประชุมเชียร์แล้ว ยังมีพิธีสำคัญนั้นคือ ‘การชิงเกียร์’ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์สำคัญของชาวคณะวิศวะ โดยเกียร์นี้จะแบ่งเป็นสองอย่าง คือ ‘เกียร์คณะ’ และ ‘เกียร์ภาค’ หรือบางภาควิชาอาจเปลี่ยนเกียร์ภาคเป็น ‘แหวนรุ่น’ แตกต่างกันไปตามแต่ละประเพณีที่สืบต่อกันมา เมื่อได้ครบทุกอย่างแล้ว จึงจะถือว่าพวกพี่ ๆ ยอมรับให้เด็กปีหนึ่งเป็นครอบครัวเดียวกันของคณะวิศวกรรมศาสตร์โดยสมบูรณ์
...การชิงเกียร์คณะจึงนับเป็น ‘ก้าวแรก’ ในศึกศักดิ์ศรีวัดใจเฟรชชี่ ก่อนจะตามมาด้วย ‘การชิงรุ่น’ ของแต่ละภาควิชา ซึ่งเงื่อนไขก็จะแตกต่างกันไปแล้วแต่ความโหดของพวกพี่
และแน่นอนว่าภาควิชาที่มีชื่อเสียงร่ำลือมากที่สุดในตอนนี้ คงไม่พ้น ‘ภาควิชาอุตสาหการ’ อันเป็นภาคที่มีคนเรียนเยอะเป็นอันดับต้น ๆ ทั้งยังสร้างวีรกรรมการรับน้องโด่งดังไปทั่วคณะ จากฝีมือของเฮดว้ากผู้สั่งลงโทษตัวเองโดยการออกไปวิ่งกลางฝนรอบสนาม จนมีรูปแชร์ลงว่อนเฟซบุ๊ค กลายเป็นคนดังในพริบตา จนมีน้องปีหนึ่งภาควิชาอื่นอยากเห็นหน้าพี่ว้ากคนนั้นเป็นบุญชีวิต
พอถึงเวลาพี่ว้ากลงสนาม ทุกสายตาจึงจับจ้องไปยังบุคคลตามคำร่ำลือ ซึ่งเดินตรงดิ่งมาพร้อมกับบรรดาพี่ว้ากจากภาควิชาอื่นรวม ๆ เกือบสามสิบคนที่ล้วนใส่เสื้อช็อป ทำหน้าถมึงทึงประหนึ่งแก๊งมาเฟียใหญ่ ก่อนเฮดว้ากอาทิตย์จะทำหน้าที่หัวหน้าส่งเสียงทักทายดังก้องสนามโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งไมโครโฟน
“สวัสดีครับ ปีหนึ่ง!”
“สวัสดีครับ / ค่ะ!!”
ทุกคนตอบกลับอย่างพร้อมเพรียง แล้วเงียบเสียงลง เพื่อรับฟังบทสนทนาต่อไปของเฮดว้าก ผู้ส่งสายตาคมกริบกวาดมองบรรดาเฟรชชี่
“ผมได้ทราบจำนวนที่พวกคุณมากันทั้งหมด 791 คน เกินกว่าที่พวกผมขอไว้ 750 คน ในจุดนี้ผมขอยอมรับในสปิริตของพวกคุณ!”
คำชมเปิดประเดิมทำเอาเด็กปีหนึ่งหลายคนแอบซุบซิบกันอย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าเฮดว้ากอาทิตย์ที่โหด ๆ จะใจดีผิดคาดแตกต่างจากข่าวลือ ยกเว้นภาควิชาอุตสาหรรมที่ยังคงพากันเงียบกริบ ด้วยรู้ดีว่าสไตล์ของเฮดว้ากอาทิตย์คือ การลูบหลังก่อน แล้วถึงค่อยตบหัวทิ่มลงไปแรง ๆ แบบไร้ความปราณี และก็เป็นจริงตามคาด ทันทีที่ประโยคถัดมาหลุดจากปากเฮดว้าก ทุกเสียงนินทาก็หายวับเปลี่ยนเป็นอาการหน้าซีด
“...แต่ผมตรวจดูสมุดลายเซ็นของพวกคุณแล้ว มีหลายคนเซ็นมาไม่ครบ 1000 ลายเซ็น ตามจำนวนที่รับปากผมไว้ พวกคุณรู้รึเปล่าครับว่ามันหมายถึงอะไร!”
ถึงแม้แต่ละภาคจะมีการรับน้องต่างกัน ทว่าเด็กปีหนึ่งทุกคนจะต้องร่วมทำกิจกรรมบางอย่างด้วยกัน หนึ่งในนั้นหนีไม่พ้น ‘การล่าลายเซ็น’ ซึ่งน้อง ๆ จะได้รับแจกสมุดไปตั้งแต่ต้นเทอม และเรียกส่งก่อนหน้าวันปิดประชุมเชียร์หนึ่งอาทิตย์เพื่อให้พวกพี่ ๆ เอาไปตรวจ
...เป็นธรรมดาที่การขอลายเซ็นพวกพี่คณะวิศวะจำนวน 1000 ลายเซ็นไม่ใช่หาครบง่าย ๆ จึงมีน้องบางคนส่งสมุดไปทั้งที่ยังไม่เสร็จ แน่นอนว่าเรื่องนี้ย่อมไม่อาจหลุดรอดการจับผิดของพวกพี่ว้ากไปได้ มันจึงถูกหยิบยกเป็นโทษร้ายแรงเทียบเท่าอันตรายถึงชีวิต
“ในอนาคตคุณอาจเป็นวิศวกร และวิศวกรต้องรักษาคำพูด แต่สิ่งที่พวกคุณแสดงให้ผมเห็นวันนี้มันคือความไม่พร้อม ผมขอถามพวกคุณว่า คุณยังอยากจะเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่อีกมั้ยครับ!”
“อยากครับ / ค่ะ!”
เสียงตะโกนหนักแน่นดังโดยไม่หวาดหวั่น ถึงจะถูกดุเพราะความผิด ก็ยังดีกว่าการนิ่งเงียบโดยไม่โต้ตอบอะไร
“ดี! ถ้าอย่างนั้นผมถือว่าพวกคุณเตรียมใจเอาไว้แล้ว ...ผมขอเกียร์ด้วยครับ”
ท้ายประโยคเฮดว้ากอาทิตย์หันไปพูดกับพี่ปีสาม ซึ่งถือพานออกมาสองพานโดยมีเกียร์วางนิ่งอยู่ในนั้น ยิ่งดูเพิ่มรัศมีความศักดิ์ศรีให้กับมันมากขึ้น
“เกียร์นี้ถือเป็นหัวใจของคณะวิศวะ มีเพียงอันเดียวในโลก พวกคุณจะต้องพิสูจน์ว่าสมควรได้รับมัน ไม่อย่างนั้นเกียร์พวกนี้จะลงไปอยู่ในสระทั้งหมด และพวกคุณจะถูกตัดสิทธิ์รุ่นทุกภาควิชา!”
คำขู่ชวนให้น้องหลายคนกลืนน้ำลายลงคอ เพราะรู้แน่ว่ามันไม่ใช่คำขู่ธรรมดา ๆ แต่พี่พูดจริงทำจริง โดยเฉพาะการโยนเกียร์ลงสระน้ำของมหาวิทยาลัย มันเคยมีเกิดขึ้นเป็นตำนานมาแล้ว และรุ่นนั้นก็โดนตัดสิทธิการชิงรุ่น ต้องขอซ่อมกันอีกหลายครั้ง กว่าจะผ่านกันได้ใช้เวลาเป็นปี
บรรดาเฟรชชี่จึงตั้งใจฟังกันเป็นพิเศษ รอลุ้นในบทพิสูจน์ตัดสินชี้ชะตาของตน จากคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดของเฮดว้าก
“ผมจะให้พวกคุณสอบร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัย ร้องเพลงประจำคณะ และบูมให้เท่ากับจำนวนรุ่นคุณ พวกคุณต้องนำกันเอง ส่วนผมจะขึ้นไปอยู่บนตึกโน้น ถ้าคุณร้องไม่ดังพอที่ผมจะได้ยิน ผมจะถือว่าคุณสอบไม่ผ่าน!”
...ตึกโน้น...มองจากสนามตรงนี้คือตึกของคณะวิศวะ มีความสูง 7 ชั้น แม้จะอยู่ไม่ได้ไกลมาก หากขึ้นไปอยู่ชั้นบนสุดจริง ๆ แล้วก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเสียงร้องเพลงของปีหนึ่งจะดังไปถึงข้างบนได้มั้ย แต่พวกพี่ว้ากไม่ยอมเปิดช่องให้ปีหนึ่งทักท้วงหรือยื่นอุทธรณ์ใด ๆ กลับเน้นย้ำกระแทกลงไปให้ฝังลึก
“จำไว้ว่าโอกาสของพวกคุณมีแค่ครั้งเดียว! ทำให้ดีที่สุด ผมขอเท่านี้ได้มั้ยครับ!!“
“ได้ครับ / ค่ะ!!”
เสียงตอบฉะฉานดังยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ นับเป็นการปลุกพลังแรงใจของปีหนึ่งด้วยกันให้ฮึกเหิม พร้อมสู้ในศึกศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่
เฮดว้ากอาทิตย์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนเดินนำขบวนพี่ว้ากออกไปบางส่วน และเหลือบางคนไว้เพื่อคอยตรวจสอบระเบียบในสนาม โดยไม่มีการยื่นมือเข้าไปช่วย ปล่อยให้น้องปีหนึ่งจัดการกันเอาเอง
และคนที่ก้าวออกมายื่นต่อหน้าแถวแทนพวกพี่ ๆ ก็คือผู้ได้รับตำแหน่งสำคัญเป็นประธานรุ่น จากภาควิชาโยธา ซึ่งออกคำสั่งนำร้องเพลงคณะด้วยท่าทางจริงจังน้ำเสียงดังฟังชัดสมกับที่ได้รับเลือกให้เป็นผู้นำ เหล่าบรรดาเฟรชชี่จึงเริ่มต้นร้องกันสุดเสียงเต็มกำลัง ออกมาเป็นเพลง
...เพลงที่ก่อนหน้านี้ร้องกันไม่เป็น
ช่วงเวลาเกือบสองเดือนจากการเข้าประชุมเชียร์กลับช่วยทำให้เนื้อเพลงอันแสนยาว และท่วงทำนองที่ไม่คุ้นหู กลายเป็นเพลงซึ่งฝังอยู่ในความทรงจำและร้องได้จนติดปาก แม้นักศึกษาปีหนึ่งจะมาจากคนละภาควิชา ทั้งไม่ได้ฝึกซ้อมร่วมกันมาก่อน ทว่าเสียงที่เปล่งออกมาล้วนประสานเป็นหนึ่งเดียว
…เป็นเสียงจากใจที่ต้องการส่งไปโดยหวังว่าพวกพี่ว้ากที่อยู่บนตึกจะได้ยิน
...
...
อาทิตย์เดินไปยังตึกคณะ ขึ้นลิฟต์ไปหยุดอยู่ตรงชั้น 7 ชั้นบนสุด แล้วก้าวออกไปตรงระเบียงทางเดิน ซึ่งมีพวกพี่วิศวะบางคนจับจ้องพื้นที่ยืนดูน้องกันอยู่ผ่านหน้าต่างบานใหญ่
“ไอ้เปรม รูปเป็นไงบ้างวะ”
เขาทักเพื่อนสนิทที่ถือกล้อง DSLR ตัวใหญ่ กำลังซูมถ่ายภาพแถวน้องปีหนึ่งด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ตามประสาคนเล่นกล้องมานาน อีกฝ่ายละสายตาจากเลนส์ ก่อนหันมากวักมือเรียก
“มึงมาดูเองเหอะ แสงกำลังสวยเลย”
อาทิตย์เลยก้าวมายืนอยู่ข้างเปรม ก้มลงมองไปยังด้านล่างสนาม เขาได้ยินเสียงร้องเพลงแว่วตามมาเบา ๆ หากก็จับทำนองชัดเจนว่ากำลังถึงท่อนสุดท้ายของเพลงมหาวิทยาลัย ก่อนน้องปีหนึ่งจะรวมกันจัดแถวเป็นวงกลมเพื่อเตรียมบูม และเนื่องจากจำนวนคนเยอะ แถวจึงจำเป็นต้องซ้อนกันสองวงดูบิดเบี้ยวไม่ค่อยกลม เหมือนดอกไม้วาดโดยฝีมือเด็กอนุบาล หากมันก็สวยแปลกตาในแสงสีอมส้มของพระอาทิตย์ซึ่งใกล้จะตกดิน จนทำให้เขาต้องเผลอมองภาพนั้นนิ่งอยู่นาน
...จบแล้ว
...นับจากวันนี้ หน้าที่ของเขาในฐานะพี่ว้ากกำลังค่อย ๆ ถูกปิดฉากลง จะไม่มีการฝึกซ้อมร่างกายเพื่อเตรียมรับน้อง ...ไม่มีการประชุมสรุปเนื้อหาหลังจบเชียร์ ...ไม่มีการสั่งลงโทษน้องแล้วค่อยมาลงโทษตัวเองตามหลังจนปวดขาแทบตาย
ถึงแม้ตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่นิด ๆ แต่ความเจ็บไม่นานก็จะหายไป เหมือนกับการประชุมเชียร์ที่จบลงไปแล้ว แต่สำหรับอาทิตย์...เขารู้ว่า ‘ความทรงจำ’ ของเขายังคงอยู่ ทั้งความลำบากและความรับผิดชอบซึ่งต้องแบกรับในฐานะเฮดว้าก คอยรับมือกับรุ่นน้องที่คิดจะปีนเกลียวตั้งแต่วันแรก และก็ต้องหาวิธีแก้เกมส์ประมือกับมันอีกหลายครั้งจนน่าหงุดหงิดโมโห
พอคิดแล้วก็อดนึกขำขึ้นมาไม่ได้ แต่อีกส่วนหนึ่งมันก็ชวนใจหาย เพราะช่วงเวลาเหล่านี้เริ่มนับถอยหลังลงไปทุกที...ทุกที... และสุดท้ายเขาก็ต้องปล่อยมือที่ใช้อำนาจบังคับในฐานะของพี่ว้าก เพื่อให้น้องปีหนึ่งตัดสินใจเลือกทางเดินด้วยตัวของตัวเอง โดยเขาทำได้แค่เพียงเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ รวมถึงใครคนบางคนนั้นด้วย...
แชะ
เสียงชัตเตอร์เรียกสติของคนในภวังค์ ให้หันมองเพื่อนที่ยังคงเล็งกล้องมาทางตัวเขา จนต้องขมวดคิ้วถาม
“ทำอะไรวะไอ้เปรม”
“ถ่ายรูปมึงไง ฟีลกำลังดีเลย”
คนที่อยู่ ๆ กลายเป็นดาราหน้ากล้องทำท่าละเหี่ยใจ แต่เปรมก็ยังพยายามบังคับให้เขาแอ๊คท่าถ่ายรูปโดยมีแบล็กกราวน์เป็นน้องปีหนึ่งกำลังบูม ทว่ายังไม่ทันกดชัตเตอร์เสียงของเพื่อนว้ากด้วยกันกลับแทรกขัดจังหวะ
“ไปเถอะวะอาทิตย์ เดี๋ยวเขาจะปิดตึกแล้ว”
น็อตเดินมาตามเขากับคนอื่นที่ทยอยลงลิฟต์ไปด้านล่าง เพราะตอนนี้ฟ้าเริ่มค่อย ๆ มืดแสงลงเรื่อย ๆ อาทิตย์จึงต้องละออกจากระเบียงหน้าต่าง ก้าวตามกลุ่มพี่ว้ากเพื่อเตรียมทำหน้าที่ของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย
...
...
แม้ตะวันจะลับขอบฟ้าไปแล้ว จนต้องอาศัยแสงสปอร์ตไลท์ส่องสนาม แต่เสียงร้องบูมยังคงไม่จบสิ้น เพราะปีหนึ่งได้รับคำสั่งให้บูมเท่ากับจำนวนรุ่นคณะวิศวะของตนเอง ซึ่งนับเป็นจำนวน 35 ครั้ง ต้องก้ม ๆ เงย ๆ แหกปากจนคอแทบพัง เล่นเอาน้อง ๆ หลายคนไม่ไหว ต้องลากไปนั่งพักกันตามแสตน แต่บางคนก็ยังใจสู้ไม่ถอนตัวออกจากวง ต่อให้เหนื่อยก็ยังพยายามร้องกอดคอเพื่อนร้องบูมให้ได้ครบตามจำนวน จวบจนกระทั่งสิ้นสุดลง
เฮดว้ากอาทิตย์ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ขึ้นไปยืนอยู่บนแสตนสูง เพื่อให้ปีหนึ่งที่ล้อมวงเห็นกันโดยทั่ว ก่อนจะประกาศคำตัดสินด้วยเสียงดังก้อง
“ผมขึ้นไปฟังพวกคุณบนตึกมาแล้ว พวกคุณร้องได้เบามาก! จัดแถวบูมก็ไม่เป็นระเบียบ! ถ้าทำได้แค่นี้พวกคุณก็ไม่สมควรเป็นรุ่นน้องของพวกผม! พวกพี่คนอื่นที่ยืนดูอยู่บนแสตนลงมาเลยครับ ไม่ต้องฟังมันแล้ว เลิกประชุม!!”
ถ้อยคำสุดท้ายส่งผลให้เฟรชชี่ในสนามถึงกับอึ้ง และยิ่งใจเสียหนัก เมื่อพี่คนอื่น ๆ ทุกชั้นปีซึ่งเฝ้าดูพวกเขาบูมตั้งแต่แรกเริ่มเดินลงจากแสตนเชียร์กันจริง ๆ คล้ายไม่ยอมรับพวกเขาเป็นรุ่นน้อง ทั้งที่พวกเขาพยายามทุ่มเทกันสุดแรงแล้ว แต่ผลกลับออกมาว่ามันยังดีไม่พอ
“พวกคุณยังรออะไรกันอีกผมสั่งเลิกประชุมแล้วไงครับ! กลับไปได้แล้ว!!”
เสียงตะคอกตอกย้ำจากเฮดว้าก เสมือนมีดกรีดลงกลางใจจนปีหนึ่งหลายคนเริ่มร้องไห้ แต่ไม่มีใครกล้าขยับออกจากแถว คนทั้ง 791 คนยังคงล้อมวงยืนอยู่ในสนาม ก็เพราะอุตส่าห์ทุ่มเทพยายามมาจนถึงขนาดนี้ ถ้าเดินออกไปก็เท่ากับว่า...พวกเขาพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์
ความคิดของปีหนึ่งตรงกันโดยไม่จำเป็นต้องพูด กลายเป็นแรงกระตุ้นให้ประธานรุ่นรีบวิ่งออกมายืนต่อหน้าเฮดว้าก พร้อมกับเอ่ยคำขออนุญาตเสียงดัง
“พวกผมขอโอกาสบูมอีกครั้งได้มั้ยครับ!”
พวกพี่ว้ากกำลังเตรียมออกจากสนามต้องหยุดเดิน ก่อนอาทิตย์จะเหยียดยิ้ม เหลือบตามองในสนาม แล้วพยักหน้าพูดด้วยท่าทางเยาะเย้ย
“ได้! ถ้าพวกคุณขอมา ผมก็จะให้ แต่นี่คือโอกาสการบูมครั้งสุดท้ายของพวกคุณ”
แค่ได้ยินคำอนุญาตคนฟังก็เริ่มใจชื้น แม้จะมีโอกาสครั้งเดียวก็จะขอทำให้ดีที่สุด ประธานรุ่นจึงรีบวิ่งกลับมาที่แถว แล้วเริ่มออกคำสั่งบูม
เฟรชชี่คณะวิศวะทุกคนพร้อมใจกันกอดคอ ก้มหน้า ส่งเสียงร้องออกมาดังกึกก้องมากกว่าทุกครั้ง เพื่อให้เป็นการบูมที่สมกับศักดิ์ศรีของปีหนึ่งมากที่สุด นับเป็นการร่วมใจของปีหนึ่งซึ่งทรงพลังดีกว่าครั้งไหน ๆ
....หากสำหรับพวกพี่ว้าก ต่อให้มันดูยิ่งใหญ่เพียงไร ก็ยังไม่มีค่าพอที่จะสามารถยอมรับ เพราะหลังจากการบูมสิ้นสุดลง เฮดว้ากอาทิตย์ก็เดินกลับขึ้นมายืนบนแสตนอีกครั้ง พร้อมประโยคตัดสินเฉียบขาดเป็นรอบที่สอง
“ปีหนึ่งจำเอาไว้! นั่นคือการบูมครั้งสุดท้ายของพวกคุณในฐานะนักศึกษามหาวิทยาลัย ต่อจากนี้คุณจะไม่มีสิทธิบูมอีก!!”
...การถูกตัดสิทธิบูม เท่ากับการถูกตัดรุ่นไปโดยอัตโนมัติ
ความพยายามเข้าร่วมประขุมเชียร์เกือบสองเดือนกลายเป็นความว่างเปล่า สิ่งที่เริ่มต้นทำกันมาล้วนไร้ประโยชน์ หลายคนร้องไห้สะอื้นอย่างทนไม่ไหว แม้แต่ก้องภพก็รู้สึกถึงมวลความเศร้าจุกอยู่ที่อก อยากจะยกมือขอออกปากอนุญาตทำใหม่อีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าความหวังอาจริบรี่ หากยังไม่มีใครเริ่มทำอะไร เสียงจากเฮดว้ากกลับเรียกให้ทุกสายตาเงยหน้าขึ้นมอง
“...เพราะนับจากวันนี้ พวกคุณจะไม่ได้เป็นแค่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ทุกคนจะเป็นนักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ การบูมครั้งต่อไปของพวกคุณ คือการบูมในฐานะของพวกเราคณะวิศวะ!”
ประโยคแฝงนัยตีความหมายออกมาเป็นตรงข้าม ทำให้ทุกคนหยุดนิ่ง เริ่มเข้าใจในอะไรบางอย่าง และแทบหยุดหายใจไปฉับพลัน ขณะรอคำคำนั้น...
“ปีหนึ่งทุกคนฟัง! การสอบครั้งนี้ ผมให้พวกคุณ...ผ่าน!!”
สิ้นคำว่า ‘ผ่าน’ เสียงกรีดร้องก็เฮดังขึ้นทั่วสนาม หลายคนกระโดดกอดคอเข้าหากันจนตัวลอยด้วยความดีใจ และมีบางคนยิ่งร้องไห้โหหนักกว่าเก่า แต่ทุกรอยน้ำตาล้วนมาจากความยินดีและโล่งใจ ที่ในที่สุด...พวกเขาก็สามารถเป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้อย่างเต็มภาคภูมิ
“ขอเชิญพี่ทุกคนบูมต้อนรับสมาชิกใหม่ของพวกเราด้วยครับ!!”
เฮดว้ากอาทิตย์เรียกพี่ที่เดินลงมาจากแสตนเชียร์ซึ่งไม่ได้หนีหายไป แต่เดินลงมากระจายอยู่รอบน้อง ๆ ตั้งแต่แรก เพื่อเตรียมล้อมวงทำการบูมต้อนรับด้วยเสียงอันดังไม่แพ้พวกน้อง เพราะต่อจากนี้ น้องปีหนึ่งจะกลายเป็นครอบครัวคณะวิศวะเดียวกัน เหลือแค่การชิงรุ่นของแต่ล่ะภาคเท่านั้น พวกเขาก็จะได้ชื่อว่าผ่านการรับน้องโดยสมบูรณ์
จบจากการบูมต้อนรับแล้ว พวกพี่ ๆ ก็เดินมารับเกียร์จากพาน เพื่อไปแจกทยอยแจกน้อง ๆ กันตามภาควิชา เช่นเดียวกับก้องภพที่ได้รับเกียร์จากมือของพี่ฟาง
“น้องก้องภพ ยินดีด้วยนะจ๊ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
ก้องภพยกมือไหว้ ยิ้มรับเกียร์ซึ่งถูกห่ออย่างดีในถุงพลาสติกใส เขาแกะมันออกเพราะอยากเห็นสัญลักษณ์ของคณะวิศวะที่เขาได้มาจากความยากลำบาก
ตัวเกียร์หล่อจากทองเหลืองเป็นรูปฟันเฟือง สลักชื่อคณะและเลขที่รุ่น 35 เอาไว้ เขาเคยได้ยินมาว่า ที่เลือกเกียร์มาเป็นสัญลักษณ์ของวิศวะ เพราะมันสื่อถึง ‘ความสามัคคี’ ด้วยเกียร์เกิดจากการทำงานของฟันเฟืองเป็นระบบ หากเฟืองตัวใดตัวหนึ่งหักไป เกียร์ก็จะไม่สามารถทำงานต่อได้ การได้เกียร์คณะมาจึงเกิดจากการร่วมแรงร่วมใจของเพื่อนทุกคน ไม่ใช่เกิดจากฮีโร่คนใดคนหนึ่ง เหมือนกับที่ใครบางคนเคยพูดไว้
...ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว ทุกสิ่งที่พี่อาทิตย์เคยสอน แม้จะเป็นการสอนที่ออกจะดูโหดร้าย หากทุกอย่างกลับแฝงเหตุผลในตัวของมันเอง ...น่าเสียดายที่นับจากนี้ เขาอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันในรูปแบบนั้นอีก
...แต่อย่างน้อย นี่ก็ถือเป็น ‘ก้าวแรก’ ที่เขาจะได้ขยับเข้าใกล้ใครบางคนให้มากขึ้น
แชะ
ความคิดของก้องภพสะดุดลงทันควัน เมื่อได้ยินเสียงแปลก ๆ แทรกขัด เขาหันมองไปยังต้นเสียง ก่อนจะพบคนคุ้นตากำลังก้มลงเช็คกล้อง จนต้องรีบยกมือไหว้
“สวัสดีครับ พี่เปรม มาด้วยเหรอครับพี่”
“อืม มาถ่ายรูปเราบูมนั่นแหละ เดี๋ยวพี่ไปถ่ายคนอื่นต่อก่อนนะ”
คำอธิบายรวดเร็วแบบรีบมารีบไป ทำให้ก้องภพมองตามอย่างงง ๆ แต่เปรมกลับไม่สนใจ เพราะต้องเดินออกไปตามเก็บภาพคนอื่นต่อ เดี๋ยวจะพลาดช็อตเด็ดงาม ๆ อีก เขากำลังยกมือขึ้นถ่ายมุมกว้างอีกสักรูป แต่กล้องกลับขึ้นขีดเตือนว่าไม่มีพื้นที่บรรจุภาพพอ
...อ้าว...เม็มเต็มซะแล้ว สงสัยเพราะเขาใช้อัดวิดีโอน้องบูมเมื่อกี๊เลยหมดเร็ว ไอ้เขาก็ลืมเอาเม็มสำรองมาด้วย
เปรมเลยต้องลดกล้องลงมากดไล่ดูรูปถ่าย เพื่อเลือกลบภาพบางส่วนที่เสียทิ้งไป หากกลับสะดุดตาในบางรูปที่ทำให้ต้องหยุดมองนานเป็นพิเศษ
...ก็ไม่อยากจะชมฝีมือถ่ายรูปตัวเองหรอกนะ แต่ภาพสองภาพนี้ เขายอมรับจริง ๆ ว่ามันสวยแตกต่างจากภาพอื่น ไม่ใช่สวยเพราะมุมกล้อง หรือแสงเงา แต่มันเป็นเพราะสีหน้าของคนถูกถ่าย
...สีหน้าที่ดูภาคภูมิใจ แววตาคล้ายกำลังคิดถึงใครสักคน พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
มันทำให้ภาพสวยเป็นธรรมชาติ และสำหรับเขามันถือเป็นภาพของการปิดประชุมเชียร์ที่ดีที่สุด ระหว่าง ‘คนให้เกียร์’ และ ‘คนได้รับเกียร์’
...ระหว่าง....‘พี่ว้าก’ กับ ‘ปีหนึ่ง’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. ศึกยังไม่จบอย่าเพิ่งไปสู่ภพความฟิน ยังเหลือศึกชิงรุ่น และชิงเกียร์ภาคอีกนะเออ o7
แถมภาพถ่ายฝีมือพี่เปรม มีอีกมากมายในแฟนเพจ (เนียนโฆษณา) ขอบคุณ Blueseal ที่แอบจิกมาให้นะคะ :กอด1:
(http://i1081.photobucket.com/albums/j350/ploybutsara/sotus491_zps7b5fa82c.jpg)
-
โหยย แค่นี้ก็แทบโบยบินไปฟินแลนด์แล้ววววววว ฟหกดฟหกด :hao7:
-
พี่อาทิตย์ใกล้จะลาจากหนวดกลับไปกินนมเย็น
ตามสะดวกได้แล้วสินะ :laugh:
-
เมื่อคืนไปเก็บอ่านในเด็กดี อ่านจนทันเพื่อมาเม้นและอ่านต่อในเล้า เพราะไม่ได้สมัครเด็กดี มีแต่เล้าเป็ดเท่านั้น
สนุกทุกตอน อินที่สุด ถึงเราจะผ่านการรับมา 4 ปีแล้วก็ตาม คนเขียนเก่งมาก เก็บรายละเอียดได้หมด ชอบที่สุด
-
คืออ่านตอนนี้อยากบอกว่าน้ำตาคลอจ้าา
แอบนึกถึงวันนั้น วันที่เคยเป็นแบบปีหนึ่ง วันที่เคยเป็นแบบพี่ว้าก
ถึงมันจะผ่านมานาน แต่ก็ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำจริงๆ
รอศึกชิงรุ่น ชิงเกียร์ภาคจ้าาา
-
ซึ้งๆพี่อาทิตย์ เสีย สละจริงๆ
:mew1:
ต้องแอบกินนมเย็น ต่อไป คงมีคนซื้อให้กินแหง๋มๆ
น้องก้องภพส่งส่วยหน่อยนะ ถ้าอยากพิชิตใจ
:katai2-1:
-
เจ๋งมากกกก
ในที่สุด(แต่ยังไม่สุด) ก็ยิ้มมมม :L2:
อ่านแล้ว เหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ :katai5:
อินมากฮะ o13
คนเขียนนนน :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ได้เกียร์เเล้ว ต่อไปต้องชิงพี่ว้าก เอ้ย! ชิงรุ่น สู้ๆนะ 0062
-
น้ำตาจะไหล...ซึ้งสุดๆ โดยเฉพาะตอนที่อาทิตย์พูด :sad11:
-
ชอบบบบบบบบบ บรรยายโดนใจมากๆ รออ่านอย่นะ :katai2-1:
-
ให้อารมณ์ซึ้งๆไปในตัว ' :)
-
อ่านแล้วซึ้งง *^*
รออ่านต่อไปเรื่อยๆค่าา
-
ผ่านไป 1 ศึก ยังเหลืออีก 2 ศึก
สู้ สู้นะ หลานก้อง
:ped149: :ped149:
-
โอ้ย ฟินจ้า แต่ชอบการรับน้องแบบนี่นะ น้องจะได้ประสบการณ์ที่ทำให้รู้ถึงความสามัคคี
-
อินประหนึ่งได้ไปร่วมบูม กรีดร้อง!!!! :impress2:
-
ซึ้งมากอะฮึ้ยยยยย ,, คิดถึงตอนโดนรับน้องเลยยย :hao7:
ป๋อ หล๋อ ,, รูปอะ เอ่อออ น้องก้อง .. เอ่อ ดู เคะ ไปนิดนะคะ :sad4:
เข้าแถวรอตอนต่อไปจ๊าาา :hao6:
-
อ่านแล้วอิน...น้ำตาจะไหล T^T
นึกย้อนไปถึงวันที่เพิ่งเข้ารับน้องใหม่ๆ ทีเดียว
กว่าเพื่อนจะรวมตัวกัน รักกันได้...มันใช้เวลา
แต่รู้ดีว่า...รุ่นพี่ใจดีกว่าที่คิดเสมอ ^^
ชีวิตมหาวิทยาลัยต้องเก็บเกี่ยวให้ดี...เพราะมันไม่มีทางย้อนกลับมาได้อีก
-
ผ่านไปได้หนึ่งด่านแล้วนะปีหนึ่ง หวังว่าจะผ่านทุกด่านจนถึงด่านสุดท้่าย
เอาชนะใจพี่ว้ากให้ได้นะ :ped149:
-
หมดว๊ากซะที !!!
-
อ๊ากกกก น่ารักจุง
-
ไม่ได้เรียนวิศวะฯแต่อ่านแล้วซึ้งมาก :hao5:
กลับไปเอ็นท์เข้าคณะวิศวะใหม่ได้ไหม
พี่อาทิตย์!!!!! :heaven
-
^^ ปิดฉากการรับน้องแต่ก็ยังเหลือการชิงเกียร์ในแต่ล่ะภาคอีก
-
ซึ้งมากเลยครับตอนนี้
จบตนได้อย่างสวยงามมากอะ ^^
ขอบคุณที่ลงให้อ่าน จะตามอ่านต่อไปครับ
-
ตามมาเม้นท์ในเล้าอีกรอบหลังจากเม้นท์ในเด็กดีไปแว้วววว
ปิดเชียร์แล้วพี่อาทิตย์จะได้กลับไปกินนมเย็นโดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆแล้วชิมิ :hao3:
บรรยากาศซึ้งจัง นึกถึงตอนเราสมัยนั้นเลย :mew6:
ก้องภพกะปีหนึ่งทุกคนสู้ๆ :L2:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
คณะในตำนานจริงๆวิศวะเนี่ยยย
อยากเรียนกะเค้าบ้างจริงๆ
-
>< !!!
-
ถ้าถามว่าจะให้ย้อนกลับไปทรมานแบบตอนปี 1 อีกไหม
ตอบได้เลยว่า กลับ เพราะวินาทีนั้น มันคุ้มค่าจริงๆ
เป็นภาพปิดที่สวยงามคร่า :mew1:
-
พี่อาทิตย์เท่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เริ่มและจบมันลงอย่างสวยงาม อดีตโผล่ในหัวเป็นฉากๆเลย
ป.ล. หลังจากนี้แล้วพี่อาทิตย์จะทำตัวมุ้งมิ้งบ้างไหมนะ อยากเห็นคนช็อค
:กอด1:
-
ชอบตอนนี้มากๆเลย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกลับเป็นเด็กปีหนึ่งอีกครั้ง
แลเข้าร่วมรับน้องด้วยเลยอ่ะ
พอได้รับเกียร์แล้ว...ดีใจ ภูมิใจสุดๆอ่ะ
อ่านตอนพี่อาทิตย์บอกว่าให้ผ่าน แล้วร้องไห้เลยอ่ะ 555
(ในชีวิตจริงมิเคยรับน้อง เพราะในเอกมีปีหนึ่งอยู่ 3 คน เหอเหอ พี่ถามว่าอยากรับน้องไหม เดี๋ยวนระฝากเพื่อนให้ เรา3คนก็พากันส่ายหน้าดิก 555)
กำลังอยากเห็นอยู่เลย
รูปที่พี่เปรมถ่ายพี่อาทิตย์และน้องก้อง
555
แต่เหมือนว่าคนเขียนจะคู้ใจ
เอามาให้ดูก่อน 555
ชอบรูปมากๆเลย
รูปพี่อาทิตย์น่ารักมากๆ ได้ฟิลดีมากๆอ่ะ ฮ่า
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ อิอิ
-
ต่อไปน้องก้องภพจะได้เห็นภาพพี่อาทิตย์ในโหมดน่ารักทุกวันแล้ว อิอิ
รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
+1 :katai2-1: จบแล้ว หนี่งด่าน อิอิ :hao3: เมื่อ ไหร่ จะรุก พี่อาทิตย์ น้อ :hao3:
-
ชอบบบบบบบบบ อ่านกี่ตอนๆก็ชอบ
ภาษาอ่านแล้วชอบอ่ะ
ภาพก็สวยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ สู้ๆนะคะ
แล้วมาต่อด้วย
-
ซึ้งเลย นึกถึงตอนเข้าเชียร์ปี 1 มาก
คณะวิศวกรรมศาสตร์ ริมทางมอเตอร์เวย์
:)
-
กว่าจะได้มา เป็นความภาคภูมิใจของน้องปีหนึ่ง
เห็นพลังของความสามัคคีเป็นหนึ่งเดียวกัน
:L2: :L2: :L2:
พี่อาทิตย์ไม่ต้องทำหน้าที่เฮดว้ากแล้วใช่ไหม
พี่อาทิตย์ได้กินนมเย็น ตัดผมโกนหนวดโกนเครา
จะได้เห็นพี่อาทิตย์หล่อใสใสสักที
:mew1: :mew1:
ผ่านไปแล้วหนึ่งด่าน ปีหนึ่งทุกคนสู้ๆกับด่านต่อไปนะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง เนื้อเรื่องน่ารัก
อ่านแล้วอินจนคิดอยากเรียนวิศวะ
แถมตัวเอกทั้งสองคนก็สื่ออารมณ์ได้ดี
แถมอาจทำให้เราอยากกินนมเย็นขึ้นมาเฉยๆ
สรุปว่าชอบมาก และจะคอยติดตามเป็นกำลังใจให้นะคะ
:mew3:
-
รู้สึกอินตอนน้องๆ บูมกันด้วยเลยค่ะ :hao6:
-
พี่อาทิตย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะเปนของก้องภพแล้วซินะ 5555
-
หลังหมดกิจกรรมรับน้องนี้จะเป็นยังไงต่อนะ
-
ชอบบบบบ และยังไม่อยากฟิน เพราะจะเอาอีก ฮ่าๆๆๆ
รออ่านคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปลื้มกับน้องปีหนึ่งไปด้วยที่ได้เกียร์มาซักที น้ำตาปริ่มค่ะ ทุกการกระทำมีความหมายจริง ๆ
มีอีกหลายศึกหรือนี่ คิดว่าจะให้น้องก้องภพไปจีบพี่อาทิตย์เป็นเรื่องเป็นราวซะหน่อย 555
ภาพถ่ายความหมายดีเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยยยยย ยินดีด้วยนะกับปี 1 ทุกคน ! :hao5:
ปลื้มจ้าปลื้มมมม มันรู้สึกตื้นตัน จุกอก แน่นอกยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
เอาเป็นว่า .. ขอเชียร์ให้ก้องภพได้พี่อาทิตย์ไว้ๆละกัน :hao7:
-
ฮึก...นึกถึงตอนสอบรุ่น บูมจนเสียงแหบไปหลายวัน แต่ก็ภูมิใจมากที่ผ่านมาได้ o7
ปล.ผมไม่ได้เรียนวิศวะนะครับ แต่เรียนนิเทศน์ ศึกชิงรุ่นนิเทศน์ก็ใช่ย่อยเลย เล่นเอาท้อวันละหลายรอบ แต่ก็มีความสุขครับ
ปล.ปล.รูปประกอบสวยดีครับ แต่เหมือนก้องภพยืนอยู่ในดงผู้คุมวิญญาณเลย 555 :hao7:
รอติดตามนะคร้าบบบ
-
อั๊ยยะ ก้องภพกำลังจะก้าวเข้าสู่หัวใจของใครบางคนแล้วสินะ
อ่านตอนนี้แล้ว คิดถึงตอนที่ตัวเองเป็นเฟรชชี่ ซึ่งมันน๊านนานมาแล้ว แต่ก็มีความสุขที่ได้คิดถึงนะ เป็นช่วงเวลาที่ดีจริง ๆ
:katai2-1:
-
เย้....หมดเวลารับน้อง. ก็คงได้เวลาน้องลุกมั่งแล้ว
-
พยายามเข้าน้องก้อง อีกนิดเดียว
-
:mew1:
-
เหตุการณ์นี้ทำให้คิดถึงตอนอยู่ปี1 เรยอ่ะ ร้องกันเกืองตายกว่าจะผ่าน แต่มันสร้างความสามัคคีจริงๆอ่ะ รักกันด้วยน่ะ ชอบๆพี่ว๊ากอ่ะ 555+
-
พี่ว๊ากใกล้ได้กินนมเย็นโชว์น้อง ๆ ได้ไม่อายใครแล้ว 555
-
:กอด1:
-
อ่านแล้วอินตามึกถึงสมัยหนุ่มๆ 555
-
โอ้ยยยย!1 ตื้นตันเปงบ้า อ่านไปน้ำตาไหลไป ให้ตายสิ
แบบโอ้ยยยT^T ชอบงะเค้าชอบจัง
แต่ยังมีเกียร์ภาค จะโดนอารายมั้ยน้า แหะๆ
-
โฮฮฮฮ อ่านตอนล่าแล้วน้ำตาจะไหล
ซึ้งในบรรยากาศ
สู้ต่อไปก้องภพ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กร๊าซซซซซ ชอบอะ
-
กรี๊ด ภาพประกอบเพิ่มความฟินได้แบบเว่อๆ
สุดยอดเลย ในที่สุดน้องปีหนึ่งก็ได้รุ่นแล้ว ดีใจแทนน นึกไปถึงตอนที่คัวเองได้รุ่นก็อินมากขึ้น
ต่อไปจะเป็นของภาควิชาสินะ
พี่อาทิตย์จะมีอะไรมาเซอไพร์น้องๆ โดยเฉพาะก้องภพน่าาาา
-
ปลื้มใจมากๆ เลย ได้เข้าคณะแล้วว
ต่อไปชิงรุ่น ท่าจะโหดกว่านี้
แต่ยังไงชิงใจพี่ว้ากให้ได้ก็แล้วกันนะน้องก้อง :hao6:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
[attachment deleted by admin]
-
อ่านแล้ว :hao5:
คิดถึงเฟรชชี่
เอาใจช่วยเกียร์ภาค
จะรู้รักสมัครสมานยกชั้นปีมากโขเลยล่ะ
บวกและเป็ด
-
รอลุ้้นว่าเมื่อไรจะกันซักที
-
หมดหน้าที่เฮดว๊ากแล้วต่อไปพี่อาทิตย์คงอ่อนโยน
กับน้องปีหนึ่งโดยเฉพาะก้องมากขึ้นนะ
-
ขนลุกเลยอ่ะ บรรยายได้ถึงบรรยากาศของการปิดห้องเชียร์เลย
คณะเราอาจไม่โหดเท่า แต่ตอนที่โดนโยนอะตอมที่เหลือลงน้ำ ก็เสียใจแทนเพื่อนๆ ที่ไม่ได้รับเหมือนกันนะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
งานนี้พี่ว้ากรอการเอาคืนจากปีหนึ่งได้เลย อิอิ
ปีหนึ่งจะบุกละนะะะะะ
-
รอลุ้นกับศึกครั้งต่อไป :z2:
-
จำความรู้สึกนี้ได้ตอนทึ่พี่ว้ากยินดีต้อนรับเป็นน้องในสาขา
อ่าน แล้วอยากกลับไปยืนจุดนั้นอีกครั้ง เพลงเชียร์แต่ละเพลง
ที่ต่อให้เหนื่อย เสียงหมด ก็ร้องออกมาด้วยความภูมิใจ
ชอบตอนนี้มากมายยย
-
ดีใจด้วยปีหนึ่ง!! รออ่านตอนต่อไปนะ
-
โอ้ยย น่ารักหนะ
มีภาพประกอบด้วยย ^^
จะเป็นยังไงต่อไปหน้อ
-
:o8:
-
ผ่านไปแล้วด่านนึง ยังเหลืออีกสองด่าน
สู้ๆกันนะก้องภพและปีหนึ่งทุกคน
เอาชนะใจพี่ๆเค้าให้ได้นะ
-
สุด ๆ อะ ยิ่งอ่านยิ่งฟิน 5555
เหมือนได้อยู่ในเหตุการณ์ จริง
-
พี่อาทิตย์จะได้กินนมปั่นอิสระเเล้ว อิอิ :laugh:
-
โอ๊ยยย อินๆๆๆ
อ่านแล้วคิดถึงสมัยอยู่ปีหนึ่งและสมัยเป็นพี่ปีสูงๆ
ฉากซึ้งสำหรับเราตอนนี้คือ ชอตที่พี่อาทิตย์มองลงมาแล้วเห็นวงกลมเบี้ยวของน้องปีหนึ่งที่เตรียมบูม
มันทำให้เรานึกถึงเวลาที่เรามองน้องจากข้างบนแล้วมันสวยมากๆ (อารมณ์ตื้นตันใจ)
ส่วน ณ ตำแหน่งที่เราเป็นปีหนึ่ง ตอนนั้นความทุ่มเท พลังกายทั้งหมดมันทุ่มจริงๆนะ
คิดแล้วซึ้ง คิดถึงเพื่อนๆด้วย :hao5:
แต่ กลับมาที่พี่อาทิตย์ของเราต่อ
จริงๆแล้วตัวเองอยากกลับไปกินนมเย็น โกนหนวดโกนเครา ไถสกินเฮดล่ะสิ หึหึหึ
เหลือศึกสุดท้ายในการรับน้องแล้ว
อยากรู้อ่ะว่าน้องภาคอุตสากรรม จะเอาชนะใจพี่ๆยังไง คึคึ
ปล ตกหล่นจ้าา
จนกระทั้ง - จนกระทั่ง
-
อืม ชอบซีนนี้จัง
-
ซึ้งอะ เกือบน้ำตาล่วงล่ะตอนที่พี่อาทิตย์บอกไม่ผ่าน :hao5:
คงภาคภูมิใจกันสินะพวกเธอ ขนาดเราเป็นคนอ่านยังภูมิใจแทนเลยอะ
ก้าวต่อไปสู้ๆนะ อย่ายอมแพ้ o13
( ปล.อยากเห็นฉากหวานๆของน้องก้องภพกับพี่อาทิตย์จัง :impress2: )
-
คิดถึงความรู้สึกแบบนี้จัง นานแล้วนะที่ผ่านเรื่องนี้มา
มันประทับใจจริงๆ
-
มันแบบ สุดยอดมากกกก
เหลืออีกอย่าง.... รีบๆชนะใจเฮดว๊ากนะจ้ะ 0062 :impress2:
-
ฟินๆๆๆ ครับ รออ่านตอน ตาอาทิตย์เห็นรูปแล้ว
รีบมาน้า :-[ :-[ :-[
-
สุดยอดดดดด!!
-
อยากให้คู่นี้รักกันไวๆจังเลย
เหลืออีกสองด่านผ่านไปให้ได้นะก้อง
-
จากนี้ไป เอานมเย็นไปส่งพี่อาทิตย์ได้เลยนะก้องภาพ
ปล. กล้องคุณเพื่อนต้องเลนส์สุดยอดมากแน่ๆค่ะ ถ่ายลงมาจากชั้น 7 ได้มุมกว้างขนาดนั้น!
-
ถึงจะผ่านไปได้แค่ศึกเดียว แต่ก้องภพก็ยังไม่หวั่น :mew1:
-
่ผ่านไปเร็ววววๆๆ
-
เนคไทก้องภพเป็นสีเขียวเวอร์ริเดียนด้วยอะ อ่านแล้วนึกถึงหนุ่มคณะเทคโนฯ ที่เคยแอบมอง :o8:
เรื่องสนุกดีนะคะ แต่รู้สึกว่าที่ผ่านมาจะเน้นแต่บรรยากาศการประชุมเชียร์ ปิดประชุมเชียร์ไปแล้วคงได้อ่านเรื่องกุ๊กกิ๊กของพี่อาทิตย์กับน้องก้องภพมากขึ้นนะคะ
:mew1:
-
แม๊. . ตอนนี้เค้าได้ไกล้กันขึ้นมากนะ พว.กับ ปน. เนี่ย . . ระยะตึกเจ็ดชั้นเอ๊ง ง ง! อ่านแล้วนึกถึงเพลงหลอมเกียร์ และนึกได้ว่า ขณะนี้ ที่หาดระยอง ทีมวิศวะที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ก็คงต้องกอดคอกันฟันฝ่าวิกฤตอีกครั้ง ด้วยคำว่าหน้าที่ และความรับผิดชอบ สู้ๆเน้อ
-
ThankS
-
อ๊าย...เขิล เปรมเป็นป๋าดันก้องทิตย์แน่นอนอ่ะ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
รอก้าวต่อไปของทั้งสอง
-
ฮือออออออออออออ ตอนบูมขอรุ่นนี่รู้สึกเป็นอะไรที่ ทุกคนที่เลยโมเมนต์นั้นมาแล้วจะอินกันมากมาย ฮ่าา
เหมือนมาอ่านเอาตอนนี้ ที่บรรยายพร้อมแนวคิดของรุ่นพี่ ของระบบอะไรแบบนี้แล้วมันซึ้งกว่าตอนที่เคยบูมอีกนะคะเนี่ย //หรือเพราะตอนนั้นไม่มีพี่อาทิตย์มาว้ากใส่ อิอิ
แต่ก็ยังเหลือชิงเกียร์ภาคชิงรุ่นอีกนี่นะ สติลขอเป็นพี่สันตีกลองตบมุกแป้กตามเชียร์พี่ว๊ากซึนๆ นะค๊าาาา
-
เค้าอยากไปฟินแลน
-
:hao5: :hao5: :hao5: :impress2:
-
จบรับน้อง พี่อาทิตย์สุดโหดในสายตาน้องปีหนึ่ง จะเป้นยังไงต่อล่ะทีนี้ ๕๕๕๕๕๕
-
อร๊ายยยยยยยย
พี่อาทิตย์จะกลายเป็นหนุ่มหน้าใสแล้วใช่มั้ย :o8:
-
ตามอ่านห้าตอนรวดด้วยใจหน่วงๆ ไม่รู้จะปวดใจกับความใจแข็งปากร้ายของพี่อาทิตย์หรือจะก๊าวให้ความสุภาพแสนดีของน้องก้องภพดี
เฮ้อออ :เฮ้อ:
เพิ่งจบการเข้าห้องเชียร์ไปหมาดๆเลยพอจะเข้าใจบรรยากาศแบบนั้นนะคะ แต่หลายครั้งก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยmake senseเท่าไหร่ อืมม ต่างคนต่างความคิด บางคนคงมองเห็นถึงข้อดีของระบบนี้ แต่เรายังไม่เข้าถึงเท่าไหร่เลยไม่อิน ขอเบนประเด็นไปฟินแค่พี่อาทิตย์กับ0062แทนดีกว่า :hao3:
บูมเท่ารุ่น ว้าวววว รุ่น35เลยบูมไม่เยอะเท่าไหร่ คณะที่เราเรียน เรารุ่นเกือบ50 แต่ได้โบนัสจัดหนัก บูมไปเกือบ200รอบ ..จัน เอาไดฟีลีนมานวดหลังชั้นทีซิ :katai1:
มาต่อไวๆนะคะ รอวันที่พี่อาทิตย์จะกินนมเย็นอย่างเปิดเผยอยู่น้าาา :กอด1:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 14 : พี่ว้ากมีเกียรติที่ต้องรักษา
“....คืนนี้เหรอครับ ผมว่างครับ ...ครับ ได้ครับ ...แล้วเจอกันครับ”
“โทรหาหญิงที่ไหนวะ ไอ้ก้อง เสียงหวานเชียว”
เอ็มกำลังคีบเส้นเย็นตาโฟเข้าปาก แต่ดูก็รู้ว่าหูคงกางเรดาห์จับเอาคำพูดของคนคุยโทรศัพท์ไม่ตกหล่น รวมทั้งเพื่อนคนอื่น ๆ ที่กินมื้อเที่ยงกันอยู่รอบโต๊ะต่างก็มีท่าทีสนอกสนใจเป็นพิเศษ ...ไม่ใช่อะไร เผื่อไอ้เดือนมหาลัยมีสาวมาจีบ จะได้แนะนำหญิงแจ่ม ๆ ไว้ให้เพื่อนบ้าง พวกเขาเลยรอลุ้นฟังก้องภพซึ่งขยับตักข้าวผัดทานต่อ พลางเฉลย
“อ้อ พี่รหัสเขาชวนเลี้ยงสายวันนี้”
ความหวังทั้งหมดดับวูบลง เล่นเอาเพื่อนที่เหลือทำหน้าเซ็งกับจานข้าว
...เวรกรรม...มีเพื่อนหล่อซะเปล่า ดันไม่ได้มีประโยชน์เลย ตั้งแต่ก้องภพได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยก็เห็นมีคนเข้ามาจีบมันตั้งมากมาย ทั้งผู้หญิง เกย์ กระเทย แต่มันกลับไม่คิดจะสนใจ กันตัวเองไว้ให้รู้จักเพียงผิวเผินคล้าย ๆ คนประเภทโลกส่วนตัวสูง ถึงจะเป็นดูเป็นมิตรน่าคบหา ทว่าก็น้อยมากที่จะมีใครเข้าถึงความคิดจริง ๆ ข้างใน จนเอ็มเผลอบ่นใส่อย่างระอา
“พวกกูเสียดายแทนมึงว่ะ มีของดีแล้วไม่รู้จักเอามาใช้”
“ก็กูไม่มีเวลา แค่เข้าเรียนกับกิจกรรมก็หมดวันแล้ว เสาร์นี้ต้องชิงรุ่นด้วย”
ก้องภพตอบตามความจริง ...ไม่ใช่ว่าตัวเองไม่สนใจผู้หญิงหรือรักใคร่ ๆ เพียงแต่ตอนนี้เขาอยากโฟกัสเรื่องอื่นมากกว่า ถึงจะจบประชุมเชียร์ไปแล้ว หากก็ยังมีกิจกรรมอื่น ๆ ตามมาอีกเป็นขบวน และล้วนต้องใช้แรงฝ่าฟันไปทั้งนั้น
“เออ พูดถึงวันชิงรุ่น กูชักอยากรู้วะว่าพี่เขาจะทำอะไร ไหน ๆ มึงก็ไปเลี้ยงสายรหัสแล้ว สืบจากพี่ปีสามให้หน่อยดิ”
เอ็มตบบ่าพลางพูดไหว้วานด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ พาให้เพื่อนคนอื่นรีบออกเสียงสนับสนุนกันยกใหญ่ คนที่อยู่ ๆ โดนโยนตำแหน่งนักสืบโครมใส่รีบส่ายหน้าปฏิเสธ พยายามอธิบายว่าเขาแค่ไปกินข้าว แต่สุดท้ายพอโดนไซโคว่าทำเพื่อรุ่น ก็เลยต้องรับคำไปอย่างปลง ๆ
ด้วยเหตุนี้ ตอนหกโมงเย็น ก้องภพจึงพาร่างของตัวเองมาปฏิบัติภารกิจสายลับ ณ ร้านหมูกระทะแถวหน้ามหาวิทยาลัย อันเป็นสถานที่นัดหมายยอดฮิตในการเลี้ยงสายรหัส เพราะราคาถูก อร่อย สะดวก เลยทำให้โต๊ะส่วนใหญ่ถูกจับจองโดยนักศึกษาเป็นส่วนมาก แต่ไม่ยากเกินที่เขาจะกวาดสายตามองจนเจอพี่รหัสตัวเองนั่งอยู่ตรงโต๊ะตัวในสุดของร้าน
“สวัสดีครับ พี่เปิ้ล”
เขายกมือไหว้ทักทายพี่รหัสสาวหมวยตาเฉียว ซึ่งยังคงรักษาลุคสุดเปรี้ยวเหมือนครั้งก่อนที่เอาหนังสือและขนมมาฝากให้เขา หากคราวนี้กลับมีพี่ผู้หญิงตัวเล็กหน้าหวาน และพี่ผู้ชายหุ่นสูง ๆ อีกคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก นั่งรออยู่ข้าง ๆ
“น้องก้องภพ พี่ขอแนะนำ ‘พี่นุ่มนุ่น’ พี่รหัสปีสาม ส่วนคนนี้ ‘พี่ภาคย์’ พี่รหัสปีสี่จ๊ะ”
“สวัสดีครับ ขอโทษครับที่มาช้า พวกพี่มารอนานหรือยังครับ”
พอรู้ว่าเป็นสายรหัส 0062 ของตัวเอง เด็กปีหนึ่งก็รีบยกมือไหว้ พลางเอ่ยถามด้วยความเกรงใจ เพราะเขาเป็นน้องดันปล่อยให้พวกพี่มารอตั้งแต่เลี้ยงสายวันแรก มันออกจะเสียมารยาทอยู่สักหน่อย แต่พี่นุ่มนุ่นกลับส่ายหน้าปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“ไม่ช้าหรอกพวกพี่ก็เพิ่งถึง คนมันเยอะเลยรีบมาจองโต๊ะกันก่อน เดี๋ยวคนอื่นที่ตามมาจะไม่มีที่นั่ง”
“มีคนอื่นด้วยเหรอครับ”
ก้องภพขมวดคิ้วงง เพราะคิดว่าสายรหัสมากันครบแล้ว หรือจะเป็นพวกพี่ ๆ ที่เรียนจบมาร่วมแจมด้วย ทว่าความคิดของเขากลับถูกเพียงครึ่งเดียว เมื่อพี่นุ่มนุ่นเปลี่ยนไปร้องถามด้วยความแปลกใจ
“อ้าว...นี่เปิ้ลยังไม่ได้บอกน้องอีกเหรอ งั้นพี่บอกเองแล้วกัน ...คืออย่างนี้นะน้องก้อง พี่รหัสเราที่เพิ่งจบไปปีที่แล้วชื่อ ‘พี่ฝน’ เขาเป็นแฟนกับพี่ปีเดียวกันชื่อ ‘พี่ตั้ม’ กำลังจะแต่งงานกันสิ้นเดือนหน้าอยู่แล้ว ทีนี่ภาควิชาเรามันมีธรรมเนียมว่า ถ้าพี่รหัสสองรหัสแต่งงานกัน สายรหัสสองสายก็ต้องอยู่ร่วมกันเป็น ‘สายโค’ เราเลยต้องเรียกสายรหัสฝั่งของพี่ตั้มมาเลี้ยงด้วย”
คนฟังพยักหน้าเข้าใจ เพิ่งรู้ว่ามีธรรมเนียมสายรหัสแบบนี้ แต่ก็ถือเป็นธรรมเนียมที่น่ารักดี ซ้ำยังช่วยให้น้อง ๆ ต่างรหัสรู้จักกันด้วย
“แล้วอีกสายหนึ่งรหัสอะไรเหรอครับ”
“0206 จ๊ะ แค่สลับเลขรหัส 0062 เองเนอะ คนเลยว่าคู่พี่ตั้มพี่ฝนเป็นเหมือนพรหมลิขิต”
พี่นุ่มนุ่นอธิบายด้วยสีหน้าชวนฝัน ท่ามกลางเสียงหยอกขำ ๆ ของพี่ภาคย์ปีสี่ว่าน้ำเน่า เลยถูกน้องตีไหล่แก้เขิน ก่อนคนโดนแซวจะเหลือบเห็นกลุ่มคนตรงทางเข้าร้านหมูกระทะ
“อ้าว...นั่นไงมาพอดี”
ดูเหมือนสายรหัส 0206 จะนัดเจอด้านนอกก่อนแล้ว เพราะเข้ามาพร้อมกันทั้งทีม เล่นเอาน้องยกมือไหว้สวัสดีรุ่นพี่กันไม่ทัน โดยเฉพาะกับพี่อาวุโสสุดคือ ‘พี่ตั้ม’ หนุ่มหน้าตี๋เชื้อจีนเต็มขั้น แม้จะมีแว่นช่วยเสริมก็ยังไม่อาจช่วยทำให้ตาตี่ ๆ โตขึ้นมาได้ ตรงข้ามกับ ‘พี่ฝน’ สาวตาคมลูกครึ่งแขกขาวที่สวยจัดจนคนในร้านบางคนแอบเหลียวมอง แต่เจ้าตัวไม่สนใจ กลับเดินตรงดิ่งมาที่ใครบางคนอย่างแน่วแน่
“อุ๊ย! น้องก้องภพที่เป็นเดือนคณะใช่มั้ย พี่เคยเห็นแต่รูปในเว็บตอนประกวด แหม...ตัวจริงหล่อกว่าในรูปตั้งเยอะ”
ก้องภพยิ้มเจื่อนรับคำชม เพราะแอบสัมผัสรังสีของว่าที่เจ้าบ่าวได้ลาง ๆ ก่อนพี่ตั้มจะกระแอมไอเรียกความสนใจ
“มา! แนะนำตัวกันหน่อย นี่น้องรหัส 0206 ปีหนึ่งพี่ชื่อ ‘หลิน’ ส่วนโน้น ปีสอง ‘ทัช’ กับ ปีสี่ ‘พีท’ ส่วนปีสามติดธุระเดี๋ยวตามมา”
หลิน เป็นผู้หญิงผมสั้นที่ลุคออกจะดูห้าว ๆ หน่อย ส่วนปีสองกับปีสี่เป็นผู้ชายแนวเฮฮาทั้งคู่ ทางฝ่ายรหัส 0062 เลยเริ่มแนะนำตัวบ้าง เพื่อทำความสนิทสนมกันไว้ เพราะต่อไปสองสายรหัสนี้จะกลายเป็นสายโคกันอย่างสมบูรณ์
พอมากันเต็มองค์ประชุม ก็เริ่มปฏิบัติการปิ้งย่างสามัคคีสังสรรค์ การเลี้ยงแบบบุฟเฟต์หมูกระทะสะดวกตรงที่ใครอยากกินอะไรก็ตักกันได้ไม่ต้องเกรงใจ และด้วยจำนวนคนเยอะ บนโต๊ะเลยถูกแบ่งเป็นสองเตาสำหรับโซนอาวุโสและพวกน้อง ๆ ซึ่งต่างคุยกันไปกินกันไปในบรรยากาศสบาย ๆ จนชักจะเริ่มคุ้นเคย กระทั่งถูกเบรกด้วยเสียงพี่ตั้มที่อยู่หัวโต๊ะ ลุกขึ้นโบกมือเรียกใครคนหนึ่งทางหน้าร้าน
“เฮ้ย! ไออุ่น ทางนี้”
ก้องภพเดาว่าคงเป็นพี่ปีสามที่บอกว่าติดธุระ ชื่อน่ารักขนาดนี้คงไม่พ้นผู้หญิงแน่นอน เขากำลังหันไปมองหาเจ้าของชื่อ แต่แล้วก็ต้องนึกแปลกใจเมื่อเห็นใครบางคนใส่เสื้อช็อปคุ้นตาในร้าน ไม่เพียงแค่นั้นเจ้าตัวกลับเดินเข้ามาใกล้โต๊ะเรื่อย ๆ และเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นไหว้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส
“หวัดดีครับเฮีย ผมบอกเฮียแล้วไง ว่าอย่าเรียกผมว่า ‘ไออุ่น’ ให้เรียกผมว่า ‘อาทิตย์’”
เฮดว้ากอาทิตย์ทำหน้าเครียดประหนึ่งเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย ตรงข้ามกับพี่ตั้มซึ่งตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่ได้จริงจัง
“เอ้า! ก็มึงชื่อเล่นว่า ‘ไออุ่น’ นี่หว่าเรียกมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว มันชิน”
“แต่ตอนนี้ผมอยู่ปีสามเป็น ‘เฮดว้าก’ นะครับเฮีย”
อาทิตย์พยายามเน้นย้ำคำว่า ‘เฮดว้าก’ เป็นพิเศษ ยิ่งมีพวกปีหนึ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งต้องรักษาภาพพจน์ ถ้าใครรู้ว่าตัวเองมีชื่อเล่นโคตรแต๋วว่า ‘ไออุ่น’ คงได้เสียศักดิ์ศรีพี่ว้ากสุดโฉดกันพอดี โดยเฉพาะกับใครบางคนที่เขาเหลือบไปเห็นว่ามันนั่งอยู่เกือบท้ายโต๊ะ แถมกำลังมองเขาด้วยแววตาที่ตีความได้ว่าทั้งแปลกใจและทั้งขำไปพร้อมกัน
...รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องเจอกับไอ้เด็กปีหนึ่ง 0062 ก็เขาจำรหัสมันได้ขึ้นใจขนาดนี้ กะเปิดตัวแบบงาม ๆ เข้าข่มว่าเขาเป็นหนึ่งในพี่สายรหัสของมัน เผื่อไอ้คนชอบปีนเกลียวจะได้รู้จักเคารพกันบ้าง แต่โชคร้ายที่เขามีเรียนแลปเลยเลิกช้า ขนาดรีบสุด ๆ ก็ยังมาสายจนได้ ยังไม่พอดันจะโดนเรียกชื่อเล่นให้เสียเชิงตั้งแต่ประโยคแรกอีก เป็นแบบนี้โทรมาเตี๊ยมกับเฮียตั้มไว้ก่อนก็ดีหรอก!
คนพลาดตีสีหน้าเซ็งสุดชีวิต แต่ยังดีที่เหมือนคู่สนทนาจะเข้าใจ แม้แอบช้าจนปล่อยไก่ไปหมดเล้า
“อ้อ ๆ กูลืมไปว่ามึงเป็นว้ากแล้ว เออ แต่มึงจบประชุมเชียร์ไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ครับ แต่ยังเหลือ ‘ชิงรุ่น’ กับ ‘เกียร์ภาค’ อีก”
ก็เพราะสองศึกที่เหลืออยู่นี่แหละ เลยเป็นสาเหตุให้อาทิตย์ยังคงต้องรักษามาดพี่ว้ากเอาไว้ แม้ใจจริงอยากจะโกนหนวด ตัดผม สลัดมาดเถื่อนออกไปแค่ไหน ก็ต้องเก็บไว้ก่อนเดี๋ยวสั่งให้น้องทำอะไรแล้วมันจะไม่กลัว
“แล้วคิดไว้รึยังว่าจะให้น้องชิงรุ่นกันยังไง”
คำถามเปิดประเด็นสำคัญ ทำให้ก้องภพที่พ่วงด้วยตำแหน่งนักสืบต้องหูผึงรีบฟังอย่างตั้งใจ เผื่อจะได้เก็บข้อมูลไปแชร์เพื่อน ๆ ต่อบ้าง แต่แล้วก็กลับถูกดักคอแบบคนรู้ทัน
“เรื่องนั้นผมคงบอกไม่ได้ แต่รับรองว่าโหดไม่แพ้รุ่นเฮียหรอกครับ”
ประโยคปิดทางแถมด้วยคำขู่ซ้ำ ทำเอาก้องภพจนปัญญาจะสาวต่อ เล่นมีเฮดว้ากอยู่แบบนี้ ภารกิจของเขาคงล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม เขาเห็นพี่อาทิตย์ยิ้มเยาะแบบเหนือกว่า หากก็ต้องเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเมื่อโดนคู่สนทนาชวนคุยต่อจากที่ค้างอยู่
“เออ รุ่นเฮียให้น้องมันวิ่งรอบมหาลัยกับร้องเพลงคณะไปด้วยนี่หว่า จำได้ว่าไปแหกปากร้องเพลงหน้าหอหญิงตอนตีสี่ โดนป้าคุมหอเอากะละมังเขวี้ยงหัวด้วย วิ่งกระเจิงกันทั้งภาค ฮา ๆๆ”
...มาอีกแล้ว เผาน้องรหัสกันเข้าไป เฮียครับ ไหว้ล่ะครับ ดูสถานการณ์บ้างมั้ย ไอ้เด็กปีหนึ่งมันอมยิ้มขำกันใหญ่แล้ว!
อาทิตย์อยากจะกุมขมับด้วยความละเหี่ยใจกับพี่รหัสตัวเอง แทนที่จะช่วยรักษามาดพี่ว้าก ดันยิ่งทำให้มันดูตลกโปกฮามากขึ้นไปอีก ขืนคุยต่อคงอยู่ยาก เพราะไม่รู้จะงัดเอาข้อมูลอะไรมาทำให้อับอาย เขาเลยเลี่ยงขอปลีกตัวเป็นการตัดบทสนทนา
“งั้นผมไปตักหมูก่อนนะครับ”
จบคำเจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกจากโต๊ะไปยังฝั่งตักอาหารทันที ไม่สนแล้วว่าจะโดนเก็บไปนินทาอะไรอีก ยังไงก็ดีกว่าต้องทนกล้ำกลืนไปให้พวกรุ่นน้องหัวเราะเยาะ
...เอาจริง ๆ เขาไม่ได้โกรธพี่ตั้มหรอก เรียกว่าสนิทสนมกันดีด้วยซ้ำ เพราะเฮียเป็นคนขี้เล่น เฮฮา แต่เฮียแกเล่นแบบไม่ดูจังหวะไปหน่อย เพราะหน้าที่การเป็นพี่ว้ากของเขายังไม่จบสมบูรณ์ดี จะให้เขามาร่วมวงหัวเราะด้วยมันก็ใช่ที่ ยิ่งมีสายตาวิบวับของไอ้เด็กปีหนึ่งนรกนั่นมองอยู่ก็ยิ่งแปลก ๆ
โว้ยยย!!...ทำไมมันจะต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่ทุกทีเลยวะ!
แต่ในเมื่อหาทางระบายความหงุดหงิดออกอย่างอื่นไม่ได้ ก็ต้องมาระบายกับการกินแทน อาทิตย์คีบเนื้อหมูลงจานส่ง ๆ จนเกือบล้น เหลือบมองเห็นผักที่อยู่ถาดข้าง ๆ ก็อยากตักติดมืออีกจานไปด้วยแบบไม่ให้เสียเที่ยว ไป ๆ มา ๆ ปริมาณเลยดูจะเยอะเกินจนชักถือลำบาก เขากำลังหาวิธีพยุงจานสามใบในมือ ทว่ากลับถูกฉวยใบหนึ่งในนั้นไว้เสียก่อน พร้อมได้ยินคำอาสาแบบมีน้ำใจ
“ให้ผมช่วยนะครับ”
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไอ้คนชอบอยู่ในที่ที่ไม่สมควรจะอยู่ ซ้ำอีกฝ่ายยังจะเอ่ยทักเขาพร้อมรอยยิ้ม
“ผมเพิ่งรู้นะครับว่า พี่ชื่อเล่นว่า ไออุ่น”
“ใครอนุญาตให้คุณเรียกชื่อนั้น!”
อาทิตย์ตวาดดุทันควัน นึกแล้วว่าต้องโดนเก็บมาล้อ ผิดจากที่คิดไว้ซะทีไหน ยังไม่ทันครบสามนาทีเลย มันเล่นเดินออกจากโต๊ะตามมาคุยถึงตัว
...ความจริงชื่อเล่นนี้ไม่ค่อยมีคนรู้นอกจากเพื่อนสนิทกันเท่านั้น และพวกมันก็ถนัดเรียกเขาว่าอาทิตย์ด้วย โดยให้เหตุผลว่าเรียกชื่อ 'ไออุ่น' มันแหยง ๆ ปากพิกล ถึงจะเรียก 'อุ่น' เฉย ๆ ก็ได้ แต่พอมารวมกับคำนำหน้าที่มักติดปากเรียกเพื่อนว่า 'ไอ้' เลยกลายเป็นว่าทั้ง 'ไอ้อุ่น' และ 'ไออุ่น' ออกเสียงคล้ายกัน สรุปเขาเลยไม่ยอมให้เพื่อนเรียก แถมชื่อมันยังหวานแหววไม่เหมาะกับตัวเขาเลยสักนิด แต่ดูเหมือนใครคนหนึ่งตรงนี้จะไม่เห็นด้วย เพราะก้องภพยังคงพูดแย้งแบบสงสัย
“ทำไมล่ะครับ ผมว่าเรียก ‘พี่ไออุ่น’ ก็เพราะดีออก”
“ถ้าคุณยังเรียกอีก ผมจะสั่งให้วิดพื้นกลางร้านเดี๋ยวนี้ แล้วก็ห้ามไปบอกใครด้วย!”
คนสวมวิญญาณเฮดว้ากออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและท่าทางเอาจริง จนคนโดนดุต้องทำหน้าจ๋อย รีบรับคำกลับไปเรียกแบบเดิม
“ครับพี่อาทิตย์”
เจ้าของชื่อแท้จริงพยักหน้าพอใจ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้อง อย่าได้คิดลามปามให้มากเกินไป เขากำลังเดินนำหน้าถือจานกลับโต๊ะ แต่เสียงถามเบา ๆ จากด้านหลังก็รั้งไว้
“เออ...แล้วพี่ขาหายเจ็บรึยังครับ”
“อืม หายแล้ว”
“ค่อยยังชั่วหน่อย ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก”
คำเพียงสั้น ๆ หากอาทิตย์ต้องเผลอหยุดมองคนพูด เขาเห็นรอยยิ้มบางปรากฏบนหน้าก้องภพเหมือนเดิม แตกต่างกันตรงที่ไม่ใช่รอยยิ้มแบบยั่วโมโหเช่นคราวแรก แต่คล้ายเป็นรอยยิ้มของคนโล่งใจ ซึ่งมันทำให้เขาหวนคิดไปถึงตอนที่ก้องภพมาคอยดูแลเขาที่ห้องอย่างช่วยไม่ได้ เพราะว่ามันเหมือนกัน...
....ไม่ว่าจะรอยยิ้ม หรือ แววตามันก็เต็มไปด้วยความจริงใจที่เขาสัมผัสได้อยู่เสมอจากคนคนนี้
อาทิตย์ไม่ตอบคำใด ๆ หมุนตัวหันหลังเดินนำตรงกลับไปยังโต๊ะ แล้วทรุดตัวนั่งใกล้พี่ตั้มที่เว้นที่ว่างไว้ ซึ่งเจ้าตัวกำลังเริ่มเปิดประเด็นใหม่ โดยมีเหยื่อเป็นน้อง ๆ
“เออ พี่อยากรู้ว่าปีหนึ่งสองคนทำไมมาเรียนวิศวะที่นี่ล่ะ”
“เพราะมันใกล้บ้านหนูที่สุดค่ะ”
คำตอบของหลินทำเอาทั้งโต๊ะถึงกับใบ้แบบไปต่อไม่ถูก คนตั้งประเด็นขมวดคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อ แต่หลินก็ยังยืนยันว่าเป็นความจริง ทุกคนเลยหัวเราะครืนว่าเป็นตัวเลือกง่ายดี ก่อนพี่ตั้มจะเปลี่ยนมาถามคนที่เหลือ
“แล้วเราล่ะ คงไม่ตอบว่าใกล้บ้านอีกนะ”
ก้องภพรีบส่ายหน้าปฏิเสธ บอกเหตุผลที่ทำให้บรรยากาศเงียบกริบไม่แพ้ตอนแรก แต่เป็นการเงียบคนล่ะความหมาย
“ไม่ใช่ครับ จริง ๆ ผมชอบเรียนเศรษฐศาสตร์ แต่แม่ผมอยากให้เรียนวิศวะก็เลยสอบแอดเข้าที่นี่”
ทุกสายตาในโต๊ะหันมองคนพูด ไม่เว้นแม้แต่อาทิตย์ที่ถือตะเคียบคีบหมูกระทะค้างไว้ก็ต้องหยุดนิ่ง กระทั่งพี่ฝนต้องเป็นคนเสนอแทรกขึ้นมาเป็นคนแรก
“อ้าว...แล้วทำไมไม่เลือกเรียนอย่างที่เราชอบล่ะ เรียนอะไรที่ฝืนตั้งสี่ปีมันอึดอัดจะตายไป เสียดายโอกาสด้วย พี่ว่าน้องก้องไปคุยกับแม่อีกทีมั้ย ชีวิตในอนาคตมันเป็นของเรานะ”
“ก็มีเคยคิดไว้เหมือนกันครับ”
ก้องภพยอมรับว่าเคยคิดทบทวนเรื่องนี้ไปมาหลายครั้ง ...เขาชอบเรื่องหุ้น ตัวเลขเศรษฐกิจ และอยากทำงานเกี่ยวข้องกับตรงจุดนั้น แต่เขาเองก็ไม่อยากขัดคำสั่งของแม่ที่ตั้งความหวังเอาไว้ เลยมีบางครั้งที่ความรู้สึกมันตีกัน แม้กระทั่งเดี๋ยวนี้เขาก็ยังไม่อาจตัดใจจากความฝันของตัวเองได้ลง
“อืม ถ้าไม่อยากเรียนก็ซิ่วสอบใหม่ปีหน้าก็ได้ แต่ปีนี้ถือว่าเราเป็นน้องรหัสพวกพี่แล้ว พี่ก็จะเลี้ยงให้เต็มที่ไม่ต้องห่วง!”
พี่ตั้มพูดเสริมให้กำลังใจ ซึ่งเขาก็ยิ้มรับขอบคุณกับน้ำใจของพวกพี่วิศวะ อย่างน้อยการมีพี่สายรหัสดี ๆ ก็ทำให้เขารู้สึกภูมิใจที่ยังเรียนอยู่คณะนี้
...คณะที่มีความสามัคคีและสร้างความผูกพันระหว่างพี่และน้องอย่างแน่นแฟ้น
งานเลี้ยงหมูกระทะสายรหัสจึงดำเนินต่อไป ท่ามกลางควันปิ้งย่าง และเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานเป็นกันเอง จวบจนนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มก็ถึงคราวต้องแยกย้าย พวกเขาขอบคุณเจ้าภาพรุ่นใหญ่ ทั้งยังร่วมอวยพรว่าที่คู่บ่าวสาว และนัดแนะกันว่าจะต้องตามไปกินโต๊ะจีนต่อในงานแต่งเร็ว ๆ นี้
บางส่วนเริ่มทยอยกันกลับ ใครไม่มีรถก็อาศัยรถยนต์พี่ตั้มเป็นคนตระเวนส่ง ส่วนก้องภพเอามอเตอร์ไซต์มาเลยขอกลับเอง เหลือแค่เฮดว้ากอาทิตย์ซึ่งยังคงยืนอยู่หน้าร้านหมูกระทะไม่ไปไหน จนก้องภพที่อยู่หอตรงข้ามอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้
“พี่อาทิตย์จะกลับยังไงเหรอครับ”
“เรื่องของผม!”
เสียงตะคอกใส่เป็นเหมือนทุกครั้งที่พี่ว้ากใช้ตัดบท แต่คราวนี้ก้องภพกลับรู้สึกว่ามันแตกต่างจากอารมณ์เฉียบขาดจริงจัง เพราะมันเต็มไปด้วยความหงุดหงิดโมโหในน้ำเสียง คล้ายมีบางอย่างผิดปกติไป และความผิดปกติที่ว่าสาเหตุคงไม่พ้นตัวเขา
“พี่โกรธอะไรผมรึเปล่าครับ”
ประโยคเปรยถามคาดเดาเรียกให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองทันควันด้วยดวงตาแข็งกร้าว
“ทำไมผมต้องไปโกรธคุณ! คุณเป็นอะไรกับผม รุ่นก็ยังไม่ได้ ใจอยากเรียนคณะนี้รึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย!”
คำพูดประชดที่อยู่ ๆ ก็ถูกโยนใส่ทำเอาก้องภพมึนงง หากก็ยังพยายามอ้าปากโต้แย้ง
“แต่ตอนนี้ผมก็เป็นเด็กวิศวะคนหนึ่งนะครับ”
“หึ แน่ใจเหรอว่าคุณอยากเป็นจริง ๆ ถ้าคุณไม่อยากเรียนวิศวะตั้งแต่แรกจะเข้ามากั๊กที่คนอื่นทำไม ไม่รู้รึไงว่ามีคนอยากเรียนคณะนี้เยอะแค่ไหน เข้ามาเรียนเล่น ๆ แล้วซิ่วไปทีหลัง มันเห็นแก่ตัว!”
เสียงกระแทกท้ายประโยคอย่างหยามเหยียด ส่งผลให้ก้องภพนิ่งงัน รู้สึกชาไปทั้งร่าง หัวสมองเต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจว่าทำไมพี่อาทิตย์ต้องดูถูกความจริงจังของเขา
“ผมก็มีเหตุผลของผมนะครับ แล้วผมก็ไม่ได้มาเรียนเล่น ๆ ทุกกิจกรรมของวิศวะผมก็เข้าหมด แล้วผมก็ตั้งใจจะชิงรุ่นให้ได้ด้วย”
หากคำอธิบายกลับไม่มีประโยชน์ เมื่อคู่สนทนายังคงมีท่าทีเยาะเย้ย
“อย่ามาทำอวดเก่ง ชิงรุ่นมันไม่ง่ายขนาดนั้น!”
“ผมทำได้แน่ ๆ ครับ!”
ก้องภพตะโกนยืนยันอย่างมั่นใจ สบมองอาทิตย์ด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ ยิ่งเพิ่มอารมณ์คุกกรุ่นให้กับคนต้องรักษาเกียรติในฐานะเฮดว้าก
...ก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเข้าร่วมทุกกิจกรรม และก็เพราะแบบนั้นถึงทำให้เขาเชื่อว่าคนคนนี้อยากเรียนวิศวะจริง ๆ แต่สุดท้ายดันกลับคำพูด ทั้งยังจะมาแสดงท่าทางแน่วแน่ว่าจะชิงรุ่นให้ได้อีก คนที่ไม่มีใจรักในวิศวะ แต่ยังยืนยังออกมาแบบนั้น มันไม่เห็นหัวรุ่นพี่และเกียรติของวิศวะเลยรึไง!
อาทิตย์กำลังจะอ้าปากด่าซ้ำ ทว่าก่อนที่ใครจะทันได้พูดอะไร เสียงมอเตอร์ไซต์ก็ดังขับเข้ามาใกล้ ๆ จนจอดสนิทอยู่ข้างหน้าร้านหมูกระทะ
...เป็นพี่น็อตซึ่งคงมารับเพื่อนตัวเอง คนยืนรอเลยรีบกลับกระโดดขึ้นซ้อนท้ายพลางพูดบ่น
“ไปไหนมาวะไอ้น็อต แม่งโคตรช้า กูโทรตามมึงตั้งนาน ไปได้แล้ว!”
“อ้าว...แล้วน้องเขาจะกลับยังไงเหรอ”
น็อตมองมาทางก้องภพซึ่งยกมือไหว้ตัวเอง พลางถามด้วยความหวังดี ทว่าอีกคนกลับตัดบทไม่สนใจ
“เออ! มันโตแล้ว กลับเองได้ มึงไปสักทีสิวะ!”
คนโดนเร่งเลยต้องจำใจออกรถไปแบบมึน ๆ ทิ้งน้องเอาไว้โดยไม่มีคำอธิบายอะไรเพิ่มเติม แต่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงมีเรื่องทะเลาะกันสักอย่าง ดูได้จากเพื่อนของเขาที่ซ้อนท้ายรีบชิ่งสั่งด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“พรุ่งนี้มึงเรียกประชุมด้วย กูจะเปลี่ยนแผนเรื่องชิงรุ่น แม่งจะเอาให้หนักเลย!”
“ปีหนึ่งไปทำอะไรให้มึงของขึ้นอีกแล้วเหรอวะ”
น็อตย้อนถามอย่างระอา ...โกรธขนาดนี้คงมีเรื่องหนักหนาจริง ๆ แล้วไม่รู้ทำไมไอ้ตัวต้นเหตุมันก็มักจะเป็นคนหน้าเดิม ๆ ทุกที ซึ่งประเด็นของเรื่องคราวนี้ เขาก็ได้ยินผ่านเสียงโมโหดังจากด้านหลังมาตามลม
“หึ มึงรู้เปล่า ไอ้ 0062 บอกว่ามันอยากเรียนเศรษฐศาสตร์ แต่มาเข้าวิศวะเพราะแม่บังคับ”
“แล้วไง”
“ก็มันบอกว่าจะซิ่ว!”
“เอ้า! ก็ถูกของน้องแล้วนี่ น้องไม่ชอบก็ซิ่วไง จำไอ้วินได้มั้ย มันก็ซิ่วไปเรียนนิเทศ”
ประโยคเตือนพร้อมชื่อของเพื่อนที่เคยร่วมแก๊งค์สมัยปีหนึ่ง เรียกสติให้อาทิตย์นึกฉุกใจขึ้นมาได้
...จริงด้วย เมื่อก่อนเพื่อนรุ่นเขาก็มีคนซิ่วออกไปเยอะแยะ บางคนก็เพราะไม่ชอบ บางคนก็เรียนต่อกันไม่ไหว หรือบางคนก็ปรับตัวไม่ได้ ตอนนั้นเขาไม่เห็นจะเดือดเนื้อร้อนใจ แถมยังยอมรับเหตุผลง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่เป็นเพื่อนของตัวเองด้วยซ้ำ
“ตกลงมึงหงุดหงิดเรื่องอะไรวะ อย่าบอกว่าเรื่องแค่นี้นะ”
...ไม่มีเสียงตอบจากอาทิตย์
เพราะเขาหาคำอธิบายไม่ได้ว่าตัวเองหงุดหงิดเรื่องอะไร กับไอ้แค่เด็กปีหนึ่งจะซิ่วสักคนทำไมต้องถือเป็นจริงเป็นจังมากขนาดนี้ แล้วยังไปหาเรื่องชวนทะเลาะอีก
....มันก็ใช่อยู่ว่าเหตุผลหนึ่งที่เขาหงุดหงิด ก็เพราะต้องการรักษาเกียรติในฐานะเฮดว้าก อุตส่าห์ทุ่มเทให้น้องซาบซึ้งในคณะวิศวะแทบตาย แต่ไอ้เด็กปีหนึ่งกลับไม่มีใจรัก แล้วจะให้เขานิ่งเฉยได้ยังไง
แต่อีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาใส่อารมณ์มากไป บางทีเขาก็แค่..
"...เปล่า กูแค่กินหมูกระทะไม่อร่อย"
อาทิตย์เลือกตอบเสียงเบา ความโมโหลดลงกว่าเดิม หากสิ่งที่เพิ่มขึ้นกลับเป็นความหน่วงในใจ
...ใช่ เหตุผลที่เขาหงุดหงิดอีกอย่าง ก็เพราะเขารู้สึกว่าหมูกระทะที่ตัวเองกินไม่อร่อยตลอดทั้งมื้อ หลังจากได้ฟังคำคำนั้นของใครบางคน...
...คำลังเลว่าจะ ‘ไป’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
คงไม่อยากให้น้องไปอะสิ :mew2: :mew2:
-
มาแล้วววว :hao7:
ไม่อยากให้เขาไปก็อย่าไปโทษหมูสิคร้าบบ บอกไปสิว่าไม่อยากให้ไปปปป
-
แหม พี่อาทิตย์งอนน้องก้องภพเหรออออ แค่น้องมีความคิดอยากจะซิ่วแค่นั้นเอง
น่ารักนะเนี่ย พี่ไออุ่น อิอิ
รอตอนต่อไปค่าาาา :L2:
-
:o12: :o12: ทำพี่ไออุ่นเศร้าเลย น้องก้องภพ
-
พี่อาทิตย์ของขึ้น เพียงแค่ได้ยินว่าน้องก้องภพไม่ได้อยากเรียน
วิศวะตั้งแต่แรก และอาจจะซิ่วไปคณะอื่น
พี่อาทิตย์เริ่มผูกพันโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่น้องจะ ไป ถึงออกอาการ
ทุกคนมีเหตุผล อย่าไปลงกับน้องปีหนึ่งคนอื่นด้วยเลย
-
น้องมันยังไม่ได้ว่าจะไปเลยนะพี่อาทิตย์ (จะเรียกพี่ไออุ่นกลัวโดนกิน)
>>>>“น้องก้องภพ พี่ขอแนะนำ ‘พี่นุ่มนุ่น’ พี่รหัสปีสาม ส่วนคนนี้ ‘พี่ภาคย์’ ปีรหัสสี่จ๊ะ”
“หวัดดีครับเฮีย ผมบอกเฮียแล้วไง ว่าอยากเรียกผมว่า ‘ไออุ่น’ ให้เรียกผมว่า ‘อาทิตย์’”
-
ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ ปากร้าย.... ปากหนักไปเถอะ :katai1:
-
พี่ไออุ่น น่าร้ากกกกกกกก
-
น้องก้องทำพี่ไออุ่นปรี๊ดเลยยยยย :hao7:
โธ่โธ พี่ไออุ่นแค่น้องบอกไม่ค่อยปลื้มวิดวะ
อยากเรียนเศรษฐศาสตร์แค่นี้ถึงกับทำให้พี่ไออุ่นกินหมูไม่อร่อยเลย
น้องก้องเคลียร์ด่วน ดูดิทำพี่ไออุ่นน้อยใจเลย :mew2:
-
โธ่ ๆ สงสารน้องโดนว้ากอีกแล้ว น้องยังไม่ได้ไปซะหน่อย แค่บอกว่าจะไปเฉยๆ อาจจะไม่ไปก็ได้นี่นา
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
อาทิตย์เอ้ย แกอาการหนักแล้วว่ะ :katai3:
-
ไออุ่นชื่อน่ารักจะตาย!!
-
พี่ไออุ่นกลัวน้องตีจากหราาาาาาาาาาาา :hao7: :z2:
น่ารักเฟ่ออออออออออ
-
ไออุ่นน่า่รัก :hao3:
-
ทำเสียงดังกลบเกลือ่นความงอนเหรอจ๊ะพี่ไออุ่น อิอิ
-
พี่ไออุ่น กลัวไม่เจอก้องภพอะดิ ชิมิครับ 555
-
ตลกพี่ไออุ่น หงุดหงิดน้อง ก้อง
แต่ดันไปใส่อารมณ์กับหมูกระทะ 555 :m20:
-
:mew3: ไออุ่น น่ารัก งอลอาทิตย์ หรอ อิอิอิ
-
ไม่อยากให้เค้า 'ไป'ล่ะสิ 'ไออุ่น' ฮ่าๆ :hao3:
โดนอาทิตย์ถีบ :z6:
-
กลายเป็นว่าผูกพันไม่รู้ตัวสินะพี่ไออุ่น
-
พี่อาทิตย์อย่าโหดกับน้องเลย ทุกคนย่อมมีเหตุผลในการกระทำทั้งนั้น
พี่อาทิตย์น่ารักขนาดนี้ น้องก้องภพคงไม่หนีไปเรียนคณะอื่นหรอก
อย่ามองโลกโดยใช้อคตินะจ้ะ ไม่งั้นพี่อาทิตย์จะมองไม่เห็นความหวังดีของน้องก้องภพนะ
-
เริ่มผูกพันธ์จนไม่อยากให้น้องไปใช่มั้ย
ที่หงุดหงิดใส่น้องเพราะเริ่มให้ความสำคัญกับน้องหรือเปล่าพี่อาทิตย์ :ling1:
-
แหม๊ โลกช่างกลม พรหมลิขิตจริง ๆ พี่ไออุ่นกับน้องก้อง เป็นสายโค กันซะงั้นอ่ะ
ไออุ่น น่ารักจริงเชียว แหม ๆ น้องก้องมารู้ความลับของพี่อาทิตย์เข้าให้แล้ว
โธ่ ๆ เมื่อไหร่จะได้เจอหน้าใส ๆ ของพี่อาทิตย์ซะที กว่าจะจบชิงรุ่น เกียร์ภาคเนี่ย
ก็เข้าใจก้องภพนะ ที่ต้องมาเรียนตามใจแม่ แต่เราเป็นพี่อาทิตย์ก็คงรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน
แต่ที่ทำให้พี่อาทิตย์รู้สึกไม่ดีที่สุด ก็เพราะก้องภพ ยังลังเลจะไปจากวิศวะสินะ
แต่ยังไง ก็อย่าไปลงที่ชิงรุ่นเลยพี่อาทิตย์ น้องคนอื่น ๆ ไม่เกี่ยวด้วยน้า
เดี๋ยวก็ถูกน้อง ๆ เกลียดอีกหรอก ใจเย็น ๆ รอดูทีท่าน้องก้องไปก่อน
ว่าแต่น้องก้องต้องการยังไงกันแน่ล่ะ ยังไงก็ต้องผ่านหนึ่งปีนี้ไปก่อนสินะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2: :3123:
-
แหมพี่ไออุ่น เอ๊ยพี่อาทิตย์ 555 น่ารักจะตายเนี้ย ไออุ่น :impress2:
ไม่อยากให้น้องซิ่วไปก็ไปบอกน้องดีๆดิพี่ มาอารมณ์เสียแล้วน้องจะรู้เรื่องมั้ยเนี้ย
เหตุผลอะไรของพี่แก โมโหเพราะกินหมูกระทะไม่อร่อย :laugh: คิดได้ไงอะ
-
ไออุ่นไม่อยากให้ก้องภพไปล่ะสิ ถึงได้โกรธ
ถ้างั้นก้องภพคงต้องแสดงจุดยืนที่ชัดเจนล่ะ
เฮ้ออออ หน่วงๆ อีกแล้วอ่ะ ไปหานมเย็นกินดีกว่า
:mew6:
-
แม้จะจบตอนด้วยการทะเลาะ แต่คนอ่านก็อมยิ้ม พี่อาทิตย์น่ารักง่ะ อยากให้เสร็จกิจกรรมโกนหนวดโกนเครา
เลิกทำมาดเข้มคงน่ารักกว่านี้อีก โถ มีน้อยใจที่น้องเค้าไม่จริงจังกับคณะนี้ เสียดายรุ่นน้องดี ๆ คนนี้สินะ
สงสารก็แต่ปีหนึ่ง โดนดุอีกแล้วเจอทีไรโดนทุกที แต่ไอ้เด็กคนนี้มันสู้ คนอ่านก็เชียร์สุดๆๆๆ
ก้องภพเท่ห์อีกแล้วอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดด
ขอบคุณค่ะ
-
เพิ่งรู้ว่าอาทิตย์ชื่อไออุ่น น่ารักกอ่าา :hao6:
-
พี่อาทิตย์ซึนแล้วไง 5555
-
พี่ไออุ่นน่ารักมากๆๆอ่า
กลัวน้อง 0062 ไปอ่าจิ กรี้ดดดด
-
ไอ๊ย้าาาาา พี่ไออุ่น ไม่อยากให้น้องก้องภพซิ่วใช่มั้ยล่าาาา :hao5:
-
พี่อาทิตย์ใจเย็นนนน
ก้องภพยังไม่ไปสักหน่อยพี่ อย่าเพิ่งงอนไป อิอิ
-
ดีที่คำพูดน็อตสะดุดชวนคิดได้ว่ามันเป็นเรื่องปกติของคนทุกคน ไอ้จะฝืนไปมันก็อนาคตของคน ๆ นั้น เราไม่มีปัญญาไปรับผิดชอบได้ทุกคนมีความฝันมีทางของตัวเอง แต่ ณ วันนี้น้องมันยังอยู่ทางเดียวกับเรามันยังเป็นน้องเราเราก็ต้องดูแล ดีที่อาทิตย์ไม่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้งกลับลำไปลงกับน้องคนอื่น ๆ ทำให้ซวยไปด้วย
-
ไม่ได้โมโหที่ว่าก้องภพจะซิ่ว :hao3: :hao3:
แต่ กลัว ที่ก้องภพจะไปจากตัวเองมากกว่าพี่ไออุ่น :hao7: :hao7: :hao7:
โดนพี่ไออุ่นกระดดถีบ อุๆ :z6: :z6:
-
ไม่ไปหรอก ก ก ก จะเป็นท้องนภาโอบกอด ไออุ่นจากดวงอาทิตย์ตลอดไปต่างหาก เย่เย่
-
ไม่อยากให้เค้าไปอ่ะดิ๊ !!!! หึหึ
-
ปวดหัวกับอารมณ์ของอาทิตย์
-
:เฮ้อ:
-
ไม่อยากให้เค้าไปหละซิ
พี่ไออุ่นนนนน
55555
-
อูยยยยยยยย หวั่นไหวแล้ว
-
แบบนี้เค้าเรียกว่าซึนนะ พี่ไออุ่น :hao7: :hao7: :hao7:
-
แหม..พี่ไออุ่น ไม่อยากให้เค้าไปล่ะสิ
:hao3:
-
ก้องภพชอบตัวเลขเหรอ วิศวะก็เกี่ยวข้องกับตัวเลขนะ เยอะด้วย
พี่ไออุ่นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งให้ก้องภพเปลี่ยนใจเหรอ
-
'ไออุ่น' ชื่อเคะจังเลยนะพี่อาทิตย์ ><'
บอกตรงๆนะ..
โมโหพี่อาทิตย์มากเลยเวลาพี่เขาด่าก้องภพ
มันเหมือนพูดแดกดันยังไงไม่รู้อ่ะ บอกไม่ถูก
แต่จริงๆแล้วก็ไม่อยากให้น้องไปล่ะสิ
คนเขียนจ๋า เมื่อไหร่คู่นี้จะหวานกันซักทีอ่าาาา T T
รออ่านฉากหวานๆจนรากจะงอกแล้วววว
-
หวานแบบมึนๆ ตามสไตล์. อิสิ
แต่แบบนี้แหละน่ารัก
พี่ไออุ่นน่ารักอ้ะะะ. :hao7:
ปล.รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ และรอว่าเมื่อไหร่จะหวาน. :mew4:
-
พี่ไออุ่น เพลาๆหน่อยนะ เด๋วเด็กเสียกำลังใจ
-
อย่าหนีพี่ไออุ่นไปเลยนะก้องภพ แค่นี้คิดพี่ไออุ่นก็พาลงอนกินอะไรไม่ลงแล้วววววว #
-
พี่อาทิตย์งอนน้องก้องภพซะแล้ว ไม่อยากให้น้องไปใช่มั้ย
-
บางครั้งก็เบื่อๆและรู้สีกรำคาญอาทิตย์ ขนาดว่าก้องพูดดีด้วยไม่ได้มีท่าทีลามปาม อาทิตย์ยังมีท่าทีดูถูกพูดจาไม่ดีอีก นิสัยผู้หญิงจริง อาิทิตย์น่าเบื่อ......ว่าแต่อะไรที่ก้องต้องการให้อาทิตย์ทำอะค่ะ จะมีมั้ย
-
พี่ไออุ่น งอนใช่ไหมล่ะ หวั่นไหวใช่ไหมล่ะ ถ้าน้องจะซิ่วไปจริงๆ
-
แถวบ้านเรียกหึง
-
พี่ไออุ่นหลงรักน้องก้องภพเข้าแล้วสิ
-
ไออุ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ลึกๆแล้วเราแอบแคร์ก้องภพใช่มั้ยจ๊ะ
-
แอบน้อยใจเหรอ อาทิตย์ อิอิ :katai5: :katai5:
-
><' ไออุ่น ><'
-
พี่ไออุ่นจะเยอะไปไหม น้องจะซิ่วก้โกรธสงสัยคงจะห่วงน้องไม่อยากให้น้องก้องไปไหนหละสิ 555+
-
พี่อาทิตย์กล้วน้องซิ่วไปหรอ :hao7:
-
แน่ะๆๆ...รู้สึกแย่ล่ะสิน้องอุ่น^^
ไม่อยากให้เค้าไปใช่ม้าาาา???
งอน0062 ก้องภพละสิ
-
ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น ไออุ่น
แอร๊ยส์ส์ส์ >\\\\\\\\\\\< เน่อเลิ๊ก ก ก ก ก ก ก
-
เอ่อม
พี่อาิทิตย์ ไร้เหตุผลสุดๆ
5555555555555
-
ไออุ่นอ่อนไหวซะแล้ว :กอด1:
-
หมูกระทะไม่อร่อยมันน่าโมโหขนาดนั้นเลยหรอพี่อาทิตย์ :hao3:
-
พี่ไออุ่นแอบชอบน้องก้องภพเข้าแล้วมั้ง ถึงไม่อยากให้เค้าไปแบบนี้ อิอิ
-
ก้องภพทำพี่ไออุ่นของเราโกรธเลย
พี่ไออุ่นก็อย่าพึ่งคิดมาก น้องก้องภพของเราก็ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะซิ่ว แค่บอกว่ามาเรียนเพราะแม่อยากให้เรียน
แต่ที่แน่ๆ หวังว่าการชิงรุ่นคงไม่หนักเพราะอารมณ์เฮดว๊ากของเราหรอกนะ
ว่า...0206 กับ...0062 นี่มันคล้องกันดีจังเลย
จะเป็นพรหมลิขิตบรรดาลชักพาไหมน้า~~
-
เมื่อไรจะได้เป็นแฟนกันอะ ...นานละนะ T^T
-
อึ๋ยยยยย เขิลเลยอ่าาาาา
:o8:
-
พี่อาทิตย์โกรธที่น้องจะไปใช่ไหมละ
ก็เลยของขึ้น แต่น้องคงไม่ไปแล้วละมั้ง เพราะใจเริ่มเอนเอียงมาทางวิศวะแล้ว
เพราะมีคนที่สนใจเรียนวิศวะอยู่ทั้งคนนี่นา :mew1:
-
โหวววว พี่ไออุ่น งอนรุนแรงจุงเบยนะคะ
แค่เค้าพูดว่าก็คิดอยู่นี่ออกอาการเลยนะคะ ขนาดไม่ได้ชอบนะคะเนี่ย
ถ้าชอบกันแล้วเป็นแฟนกันแล้ว พี่อาทิตย์คงขี้งอนน่าดู
-
พี่อาทิตย์ ท่าทางงี่เง่านะ 5555 แค่นี้ ก้อ งอนล่ะ
สงสารก้อง ต้องอ่อนให้ตลอด
-
พี่อาทิตย์ พูดดี ๆ กะน้องก้องหน่อยเถอะ เอะอะก็ขู่เอะอะก็ตะคอก แม่ยกสงสารน้อง :hao5:
ไม่อยากให้เขาไป ก็พูดให้เขารู้สิจ๊ะ :กอด1:
-
อ่านไปอ่านมา พี่ไออุ่นนี่ "ส้าว...สาว"
-
ไม่อยากให้น้องไปก้บอกน้องดีๆซิไออุ่น 555
-
มาแล้ววววววว กอดๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
พี่ไออุ่นนนนนนนนนนนนน
ไม่อยากให้น้องก้องไปหรอ ฮุฮิๆๆ น่ารักอะ เพราะกินหมูกระทะไม่อร่อย เหตุผลน่ารักสุดๆเลย
รออ่านจ้า
-
ยังไงๆซ่ะแล้วนิ๊
:mew5: :mew5:
-
เมื่อไรจะเปลี่ยนลุคหัยเข้ากับชื่อเนี่ย :hao7:
-
คิดถึงพี่อาทิตย์มากมายเลยอ่ะ
กระโดดหอมแก้มพี่อาทิตย์สักทีให้หายคิดถึง 555
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าจริงๆแล้ว
ก้องภพไม่ได้อยากเรียนวิศวะตั้งแต่แรก
น่าเห็นใจๆ
แถมพี่ตั้มยังพูดให้กำลังใจไปอีกว่า
ถ้าไม่อยากเรียนก็ให้ซิ่ว
ทำให้น้องก้องคิดลังเลมากขึ้นอีกไปอีก
และด้วยเหตุนี้สินะ
ที่พี่อาทิตย์โกรธ
เพราะน้องก้องมีท่าทีลังเล
ไม่เด็ดเดี่ยวที่จะตอบปฏิเสธความหวังดีของพี่ตั้มไป
เลยรู้สึกไม่มั่นใจสินะ อื้มๆ
เพราะตัวเอง ในใจลึกๆก็แอบเชียร์และเชื่อมั่นว่าน้องจะไม่ไปไหน
เพราะน้องทำให้ตัวเองเห็นถึงความแน่วแน่และความตั้งใจ
ในการเข้าเรียนวิศวะไปแล้ว
แล้วพอมาเห็นท่าทางน้องก้องแบบนี้เลยไม่พอใจสินะ
และเหนือสิ่งอื่นใด
พี่อาทิตย์ไม่อยากให้ก้องภพไปใช่ไหมล่า 555555
โดดหอมแก้มคนแต่งที
อิอิ
ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้
คิดถึงมากมายเลย
ตอนหน้าจะเป็นไงต่อน้า หุหุ
อยากให้น้องก้องเห็นพี่อาทิตย์เวอร์ขั่น
ตัดผม โกนหนวดเครา
และสลัดคราบดิบเถื่อนออกไปแล้วจัง
อิอิ
-
โถพี่อาทิตย์ไอ้ที่โกรธเนี่ยเพราะกลัวว่าน้องมันจะซิ่วไปเรียนที่อื่นใช่มั๊ย
-
หลานไออุ่น :o8: ขณะคนแก่เรียกเอง
มันก็ยังไม่ชินปากอ่ะ
:bye2: :bye2:
-
พี่อาทิตย์ชื่อน่ารักไปป่าวอ่ะะะ
ตอนแรกอ่านคอมเม้นหน้าสุดท้าย ยังนึกว่า มีผู้หญิงชื่อไออุ่นมาแทรกกลาง ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ชื่อน่ารักจัง
-
พี่ไออุ่น กินหมูทะไม่อร่อยเลย
พอได้ยิน ข่าวร้าย
0062 จะหนีไปแย้ว
-
เราเห็นด้วยกับอาทิตย์นะ ถ้าไม่ชอบไม่ต้องฝืนมาเรียนก็ได้
คุยกับแม่ตั้งแต่ตอนแรกก็จบ
เพราะมันตัดโอกาสคนที่เขาหวังจะได้มาอยู่จุดนี้ก็มีอีกเยอะ
-
ธ่อ ไม่อยากให้น้องไปก็บอกมา
-
พี่อาทิตย์ มีเคืองน้องอ่ะดิ
ต่อไปน้องจะไปแระ
:katai1:
-
ไออุ่นน่ารัก
-
พี่ไออุ่นนนนน~
คึคึ ไม่อยากให้น้องไปก็รั้งไว้สิ~
-
ฮ่าๆ พี่ไออุ่น เอ๊ยพี่อาทิตย์ เริ่มมีใจให้น้องปีหนึ่งอย่างไม่รู้ตัวล่ะซี้ :m20: :m20: :m20:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 15 : แก้เกมของพี่ว้ากให้ได้
งานชิงรุ่นของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาอุตสาหการ จัดขึ้นหลังการปิดประชุมเชียร์เพียง...ห้าวัน
เรียกว่าแรงยังไม่ทันฟื้นดี เสียงเพิ่งหายแหบจากการบูม ก็ต้องมาเตรียมพร้อมรบกันใหม่ แต่ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน ยังไงพวกปีหนึ่งก็จำยอมลากสังขารคลานมาเข้าร่วมงานให้ได้
เพราะการชิงรุ่นภาคนับเป็นงานสำคัญไม่แพ้การชิงเกียร์คณะ มิหนำซ้ำออกจะหฤโหดกว่าหลายเท่า วิธีชิงจะแตกต่างกันไปตามแต่ละปีขึ้นอยู่กับพี่ว้ากเป็นผู้สรรหาบทมาทดสอบ ไม่ว่าจะให้วิ่งรอบมหาลัยโดยร้องเพลงคณะไปด้วย หรือให้ปีนขึ้นไปเอาธงที่ปักไว้บนยอดเสาทาน้ำมันลื่น ๆ สูงกว่าห้าเมตร
...มันเลยไม่น่าแปลก ที่บรรดาเด็กเฟรชชี่ซึ่งถูกปลุกมาเข้าแถวอยู่กลางสนามตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าวันเสาร์ จะยืนรอคอยด้วยใจระทึก ตื่นเต้นยิ่งกว่ารอลุ้นผลแอดมิชชั่น เพื่อเตรียมรับฟังบททดสอบที่พวกเขาไม่อาจคาดเดา
แม้จะมีหน่วยกล้าตายหลายคนพยายามสืบเสาะหาข่าวจากรุ่นพี่ แต่พวกพี่ชั้นปีส่วนใหญ่ก็จะโดนปิดปากเงียบ ปล่อยให้รู้กันเฉพาะวงในของพวกพี่ว้าก กระนั้นก็ยังอุตส่าห์มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างเล็ดรอดออกมาเบา ๆ แบบไม่แน่ใจว่าจะมาช่วยให้กำลังใจหรือข่มขู่ปีหนึ่ง นั่นคือ...
...การชิงรุ่นครั้งนี้รับรอง...โดนจัดหนัก!
โดยเฉพาะกับก้องภพเองที่เป็นหนึ่งในหน่วยข่าวกรอง และได้เผชิญหน้ากับเฮดว้ากตรง ๆ ตอนเลี้ยงสายรหัส ก็ยังค่อนข้างชัวร์ว่าการชิงรุ่นนั่นคงไม่ง่าย และไม่แน่เขาอาจจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเพิ่มความโหดให้มากขึ้น
เขารู้...การที่เขาไปแสดงความมั่นใจว่าตัวเองจะชนะต่อหน้าเฮดว้าก คงกลายเป็นฉนวนความโกรธส่วนหนึ่งของพี่อาทิตย์ แม้ไม่ถึงขนาดเรียกว่าทะเลาะกัน แต่ก็ยังมีบางอย่างที่มันค้างคาใจ
เขาอยากจะให้พี่อาทิตย์เข้าใจว่าที่เผลอหลุดปากพูดไปแบบนั้น ไม่ใช่ตัวเองคิดดื้อดึงปีนเกลียว เขาแค่ต้องการจะยืนยันให้พี่อาทิตย์เห็นความพยายามของเขาและเพื่อน ๆ ฉะนั้น ต่อให้มันยากเย็นสักแค่ไหน เขาก็ต้องผ่านศึกครั้งนี้ไปให้ได้ เพื่อพิสูจน์ว่าพวกเขาก็เป็นคนของคณะวิศวะ และเป็นรุ่นที่ภาควิชาจะต้องยอมรับ
ก้องภพจึงเฝ้ารอคอยการปรากฏตัวของพี่ว้ากอย่างแน่วแน่ ตามองตรงไปยังใครบางคนซึ่งเดินนำขบวนพี่ปีสามในตำแหน่งหัวหน้า มาหยุดยืนอยู่หน้าแถวเฟรชชี่ด้วยมาดเหี้ยมเหมือนทุกครั้ง แล้วทำตามหน้าที่เปิดประเดิมทักทาย
“ปีหนึ่งทุกคนฟัง! วันนี้ถือเป็นวันสำคัญของพวกคุณ พวกคุณจะต้องพิสูจน์ให้พวกผมทุกคนยอมรับให้ได้ว่า คุณจะเป็นนักศึกษารุ่นใหม่ของภาควิชานี้!”
เฮดว้ากอาทิตย์กวาดตามองนักศึกษาแต่งกายเรียบร้อยในสนามที่ดูคล้ายจะมาเยอะมากกว่าทุกครั้ง อย่างน้อยก็ยังนับว่าพวกปีหนึ่งเห็นความสำคัญในศึกชิงรุ่นอยู่บ้าง แต่ถึงกระนั้นจำนวนคน มันก็ได้ส่งผลอะไรกับภารกิจที่เขากำลังจะมอบให้
“คุณเห็นธงรุ่นที่อยู่เป็นแสตนนั่นใช่มั้ยครับ!”
เสียงถามเรียกทุกสายตาให้เงยหน้ามองธงสีแดงเลือดนก ปรากฏลายสัญลักษณ์เกียร์วิศวะ และตัวอักษรสีขาวพิมพ์ชื่อภาควิชาเป็นภาษาอังกฤษ กำลังสะบัดโบกเหนือยอดอัฒจรรย์ปูนชั้นบนสุด ประดับไปด้วยผืนผ้าสีห้าสีไล่ตามขั้นบันไดลงมาถึงด้านล่าง
“หน้าที่ของคุณคือจะต้องไปเอามันมาให้ได้! ผมจะไม่บอกวิธีอะไรทั้งนั้น พวกคุณจะต้องใช้สิ่งที่ผมสอนและความสามารถของคุณไปเอามันมาเอง กำหนดเวลาให้ทันก่อนหนึ่งทุ่มตรงวันนี้ ถ้าคุณเอามันมาไม่สำเร็จ พวกคุณทุกคนจะโดนตัดสิทธิทั้งรุ่น!”
เป็นคำสั่งง่าย ๆ แต่เนื้อความไม่ง่ายเลย เพราะมันไม่ได้บ่งบอกประเด็นชัดเจนสักอย่าง ซ้ำยังกำหนดเวลาชิงธงรุ่นยาวนานกว่าสิบชั่วโมงแบบนี้ เดาเอาก็รู้ว่าต้องมีซัมติงรองแน่ ๆ แต่ถึงจะสงสัยคันปากอยากถามมากแค่ไหน ก็ดันโดนพูดดักคอไว้แล้วว่าห้ามถามอะไรทั้งนั้น สรุปปีหนึ่งเลยจำต้องนิ่งเงียบ ฟังสัญญาณสั่งนับถอยหลังจากเฮดว้ากอาทิตย์
“ถ้าพร้อมก็เริ่มได้! ปีหนึ่งเชิญมาเอาธงครับ!”
กล่าวจบ เจ้าตัวก็เดินถอยออกห่างเหมือนเปิดทางให้เดินขึ้นแสตนเอาธงไปสบาย ๆ ปล่อยให้คนในสนามมองหน้ากันเลิกลั่ก สบตางง ๆ เพราะไม่คิดว่าหนทางไปเอาธงรุ่นจะโรยด้วยกลีบกุหลาบขนาดนี้ แต่ถ้าขืนยังมัวยืนลังเลไม่มีใครเริ่มก้าวออกไป มีหวังคงไม่ได้ธงกันทั้งรุ่น
ผู้ชายที่อยู่แถวหน้าคนหนึ่งเลยถูกดันให้เป็นหน่วยกล้าตาย เดินหวาด ๆ ไปยังเป้าหมายชั้นบนสุด หากแค่ก้าวแรกที่ขึ้นไปเหยียบบนแสตน พี่ว้ากน็อตก็รีบตรงปรี่เข้ามายืนขวาง
“ปีหนึ่งคุณจะมาทำอะไรครับ!”
คนถูกถามเผลอสะดุ้งตกใจ แต่ก็ยังทำใจกล้าตอบไปตามความจริง
“ผะ...ผมจะมาเอาธงครับ”
“ผมไม่อนุญาต! เชิญลงไปด้วยครับ!”
คำปฏิเสธทำเอาตัวแทนถึงกับยืนหน้าเหวอ ทว่ามันก็ตรงใจใครหลายคนที่คิดไว้ พี่ว้ากคงไม่ยอมให้น้องเดินโร่ไปเอาธงง่าย ๆ จนกว่าจะผ่านการพิสูจน์ให้พวกพี่เห็น แต่สิ่งที่พวกเขาอยากรู้คือ มันต้องใช้วิธีอะไร
“แล้วพวกผมจะเอาธงมาได้ยังไงอ่ะครับ”
“นั่นเป็นเรื่องของคุณ ไม่ใช่เรื่องของผม!”
ประโยคตัดบทไม่เหลือเยื่อใยให้สานต่อ พาคนฟังมึนกันทั้งสนาม เริ่มตระหนักชัดเจนแล้วว่าหนทางการชิงรุ่นส่อเค้าลางความโหดร้ายให้เห็น
...บททดสอบที่ไม่มีคำใบ้ ไม่บอกวิธีการ ซ้ำยังต้องทำให้ถูกใจพวกพี่ว้ากอีก เป็นใครมันจะไปทำได้ งานชิงธงรุ่นคราวนี้ขอบอกได้คำเดียวเลยว่า
...แม่งโคตรยาก!
แม้แต่ก้องภพก็ไม่คาดคิดว่าการชิงรุ่นจะเป็นไปในรูปแบบนี้ ยิ่งกว่าการใช้กำลังและใช้สมองเพื่อแย่งชิง แต่มันคือการคลำทางในความมืด โดยที่พวกเขาไม่เห็นแสงสว่างใด ๆ มานำไปสู่ปลายทางเลย
ทว่าถึงจะหาทางออกไม่เจอ ยังไงสองร้อยหัวก็ย่อมดีกว่าหัวเดียวอยู่แล้ว ปีหนึ่งจึงตัดสินใจเรียกรวมพลปรึกษากันด่วน พวกเขานั่งล้อมวงกันตรงพื้นสนาม เริ่มต้นถกประเด็นกันจริงจัง นำโดย ‘ทิว’ คนที่ถูกผลักให้ออกไปเอาธงด้วยเกริ่นคำถามนำร่อง
“ใครคิดอะไรออกบ้าง”
“โห! ไม่บอกสักคำใครจะไปรู้วะ ใบ้ให้สักนิดก็ไม่มี”
แค่ดอกแรกก็โดนสวนกลับมาด้วยแรงอารมณ์จากผู้ชายหุ่นอวบห้อยป้ายชื่อ ‘โอ๊ค’ แต่ทุกคนก็พยักหน้าเข้าใจในความหงุดหงิดนั้น ก็เพราะพวกพี่เล่นไม่อธิบายอะไรกันมาเลย จะให้น้อง ๆ ถอดจิตนั่งทางในเดาใจพวกก็ใช่ที่ พวกเขาเรียนวิศวะไม่ได้เรียนไสยศาสตร์กันมาสักหน่อย
“ไม่แน่พี่เขาอาจจะใบ้ให้เรามาแล้วรึเปล่า ลองคิดดูดี ๆ อีกทีมั้ย”
‘เมย์’ สาวแว่นยกมือขึ้นพูดเสนอ สะกิดให้ทุกคนลองคิดทบทวน ก่อนเพื่อนผู้หญิงผมสั้นที่นั่งข้าง ๆ จะออกความเห็นแบบตั้งข้อสังเกต
“เออ จะว่าไปเราก็สงสัยนะว่าตรงบันไดแสตนแต่ละขั้น มันจะติดผ้าไว้ห้าสีทำไม”
คำถามนั้นเรียกสายตาให้ก้องภพหันไปมองแสตนอีกครั้ง พี่ว้ากน็อตยังคงยืนนิ่งไม่หายไปไหน คล้ายผู้คุมอยู่ตรงบันไดขั้นแรกสุด แถบด้านหลังถูกขึงด้วยผ้าสีเหลือง ถัดขึ้นไปขั้นที่สองเป็นสี ฟ้า เขียว ชมพู แดง ตามลำดับและไปสิ้นสุดอยู่ตรงเสาธงของภาควิชา
ตอนแรกเขาคิดว่ามันอาจจะประดับไว้เพื่อความสวยงามให้อลังการสมเกียรติกับธงภาค แต่พอคิด ๆ ดูไอ้สีห้าสีก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับภาควิชาของเขาเลย หากจะเกี่ยวก็มีแค่สีแดงที่เป็นสีประจำคณะวิศวะเท่านั้น ซึ่งไอ้ลักษณะที่ผูกกันตามบันไดเป็นขั้น ๆ เหนือขึ้นไป มันคล้ายกับ...
“ด่านเกม”
เสียงตรงกับใจของก้องภพมาจากเพื่อนสนิทที่นั่งข้าง ๆ ไอ้เอ็มยกมือเสนอตามประสาคนชอบเล่นเกมที่มองปุ๊บก็เดาออกได้ปั๊บ ซ้ำยังพูดอธิบายให้เพื่อนคนอื่นเข้าใจ
“ก็ดูสิ ไอ้ผ้าที่ผูกตามบันไดมันเหมือนกับสัญลักษณ์ให้เราผ่านด่านไปทีละขั้น มีผ้าอยู่ห้าสีก็หมายความว่า พวกพี่ว้ากมีเกมให้เราเคลียร์ห้าด่านถึงจะชนะ แต่จะเคลียร์ยังไง อันนี้เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
ประโยคที่เริ่มเข้าเค้าช่วยส่องทางให้ปีหนึ่งเห็นถึงความพอเป็นไปได้ แต่ปัญหาสำคัญก็คือไอ้ห้าด่านที่จะต้องผ่านมันคืออะไร และพวกเขาจะต้องเริ่มจากตรงจุดไหน
ก้องภพขมวดคิ้วด้วยความเคร่งเครียด ไม่ต่างจากสีหน้าซีเรียสของเพื่อน ๆ พยายามคิดทบทวนหาช่องว่างที่อาจเป็นไปได้ โดยเฉพาะคำพูดของเฮดว้ากซึ่งเขาพยายามใส่ใจมากเป็นพิเศษ
พี่อาทิตย์จะไม่บอกอะไรเลยจริง ๆ เหรอ หรือมันอาจมีบางอย่างที่เขาลืมไป...
‘พวกคุณจะต้องใช้สิ่งที่ผมสอน และความสามารถของคุณไปเอามันมาเอง’
...ทุกสิ่งที่พี่สอน ทุกสิ่งที่พี่ย้ำตลอดการเข้าเชียร์ ถ้าอย่างนั้นก็คงจะมีแต่...
“SOTUS”
คำหลุดปากพึมพำเบา ๆ ของก้องภพ หากมันดังมากพอให้เอ็มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันมาสนใจ
“มึงว่าไงนะ”
“มันอาจจะเป็น SOTUS ก็ได้ เรื่องที่พวกพี่ว้ากคอยสอนเรา”
เขาบอกไปด้วยท่าทางไม่แน่ใจ แต่คำนั้นกลับช่วยให้ประกายตาของเอ็มสว่างวาบ เหมือนเจอจิ๊กซอว์ที่ขาดหาย
“เออ ใช่! ถ้ามันเป็น SOTUS ก็ลงล็อกพอดี ไอ้ผ้าห้าสีบนแสตนก็คือตัวอักษรห้าตัวที่เราต้องผ่าน”
เอ็มตบบ่าก้องภพแบบคนดีใจที่ไขปริศนาเจอ ก่อนจะรีบยกมืออธิบายให้เพื่อนคนอื่น ๆ ได้ฟังกันทั่วหน้า ถึงไม่มีอะไรการันตีว่ามันจะถูก แต่ก็ต้องขอลองเสี่ยงหันหน่อย ดีกว่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์
เหล่าเฟรชชี่จึงเริ่มตั้งต้นกันที่บันไดก้าวที่หนึ่งของตัวอักษรตัวแรก
... ‘Seniority การเคารพผู้อาวุโส’
“แล้วเราต้องทำยังไงถึงจะผ่านไปได้ล่ะ จะให้พวกเราไปยืนสวัสดีพี่ทุกคนเหรอ”
มีเสียงดังถามแทรกขึ้นมาจากในแถวอย่างสงสัย
...ขึ้นชื่อว่าการเคารพผู้อาวุโส วิธีการแสดงออกง่ายที่สุดคงไม่พ้นการไหว้ ซึ่งพวกเขาปีหนึ่งก็โดนบังคับให้ไหว้รุ่นพี่ทุกคนที่เจอ เพราะถือเป็นเครื่องหมายแสดงออกทั้งมารยาทและธรรมเนียม แต่การจะให้ปีหนึ่งสองร้อยคนมายกมือไหว้พี่ว้ากกันตอนนี้ ก็คงดูประหลาดไปสักหน่อย และไม่น่าจะทำให้พวกเขาผ่านด่านไปได้
...มันจะต้องมีอะไรสักอย่างที่แสดงออกให้เห็นชัด ๆ ว่าพวกเขามีความเคารพผู้อาวุโส...
“อาวุโสกว่าพี่ว้ากปีสามก็ต้องพี่ปีสี่ไง จำได้มั้ยว่าตอนพี่ปีสี่มาพี่ว้ากโคตรหงอเลย”
อยู่ ๆ โอ๊คก็พูดโพล่งขึ้นมากลางวง ทุกคนเลยฉุกใจคิดขึ้นมาได้ถึงตอนที่พี่ปีสี่สั่งให้ปีสามลงโทษซ่อมตัวเองในห้องประชุมเชียร์ ถ้าคราวนี้ได้พวกพี่ช่วยอีกก็อาจจะพอเห็นหนทาง เพราะขาใหญ่ของภาควิชายังไงก็ต้องเป็นพี่ปีสูงสุด
“ใครมีเบอร์พี่ปีสี่บ้างอ่ะ เอาประธานรุ่นมาเลย ขอปีสองปีสามด้วย เรียกพวกพี่มาให้หมด!”
คำขอตะโกนถามกันให้วุ่น แถมพ่วงด้วยพี่ปีอื่น ๆ กันเหนียว ด้วยไม่ว่าจะปีไหน ๆ ก็ถือเป็นอาวุโสมากกว่าปีหนึ่งทั้งนั้น
การตามล่าตัวของพี่ประธานรุ่น เลยเริ่มสืบจากเบอร์โทรถามหาเอาจากพี่รหัสของแต่ละคน ก่อนโทรขอร้องให้พวกพี่ช่วยมาหาพวกเขาที่สนาม ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะโวยวายบ่ายเบี่ยง เพราะเวลาตอนนี้มันเพิ่งจะแปดโมงเช้า แถมเป็นวันเสาร์ หน่วยอาสาจึงต้องนั่งมอเตอร์ไซต์ไปขอร้องอ้อนวอนกันถึงหอ พาพวกพี่มาส่งแบบเดลิเวอร์รี่ แถมด้วยพวกพี่คนอื่น ๆ ได้ข่าวก็ตามทยอยกันมาดูน้องชิงรุ่น
สุดท้ายจึงปิดด้วยประธานปีสี่คนสำคัญ ‘พี่เดียร์’ คนเดียวกับที่สั่งลงโทษพี่ปีสาม พ่วงด้วยอดีตเฮดว้าก เดินลงมาจากรถยนต์ของตัวเองด้วยสภาพงง ๆ หากพอถามข้อมูลจากพวกรุ่นน้อง เจ้าตัวก็หัวเราะอย่างเข้าใจ ซ้ำยังบ่นว่า ชิงรุ่นปีนี้พวกพี่ว้ากจัดให้แสบน่าดู
เมื่อมาถึงครบองค์ประชุมแล้ว ที่เหลือก็คือการแสดง ‘Seniority’ จากพวกปีหนึ่ง แน่นอนว่าคงไม่ใช่การที่พวกเขายกมือไหว้ แต่จากคำปรึกษาและตีความแล้ว ‘การแสดงความเคารพผู้อาวุโส’ ส่วนหนึ่งมันคือ ‘การให้เกียรติ’ พวกรุ่นพี่ในฐานะของคนที่มีประสบการณ์มากกว่า และใช้ ‘ความอ่อนน้อม’ เพื่อให้พวกพี่ยอมรับ ดังนั้น ปีหนึ่งจึงตัดสินใจแสดงออกด้วยวิธีตะโกนขออนุญาตพร้อมกัน
“พี่ ๆ ครับ/ค่ะ พวกเราขอเป็นรุ่นน้องพี่ได้มั้ยครับ/ค่ะ!!”
“ได้สิครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว น้องที่เหลือว่าไง”
พี่เดียร์พยักหน้า ยิ้มรับสบาย ๆ ส่วนประธานรุ่นปีสองและปีสามก็เห็นด้วยในทางเดียวกัน ก่อนพี่เดียร์จะแกล้งตะโกนถามคนที่ยังคงยืนคุมอยู่ตรงบันได
“แล้วพี่ว้ากข้างบนนั่นจะให้ผ่านรึเปล่า”
พี่ว้ากน็อตยังคงตีหน้านิ่งรักษาท่าทางไม่เปลี่ยน จนเพื่อนต้องสะกิดให้ทิวเดินขึ้นบันไดไปถามอีกครั้ง
“พี่ครับผมมาขอธงรุ่นครับ”
ทุกคนในสนามรอลุ้นจนหัวใจแทบหยุดเต้น โดยเฉพาะกับก้องภพที่เป็นคนเสนอไอเดีย พวกเขาเสียเวลาไปชั่วโมงกว่าแล้ว หากเดาผิดก็ต้องมาเริ่มต้นกันใหม่ เลยได้แต่ภาวนาว่าเขาจะจับทางในคำพูดของเฮดว้ากอาทิตย์ได้ถูก
ก้องภพมองตรงไปยังเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยความตึงเครียด บรรยากาศเงียบลงคล้ายเวลาหยุดนิ่ง และแล้วพี่ว้ากน็อตก็เริ่มขยับ เปิดทางออกให้ พร้อมคำพูดสั้น ๆ
“เชิญ!!”
สิ้นเสียงอนุญาต เสียงเฮก็แทรกขึ้นมาดังลั่นจากปีหนึ่งด้วยความตื้นเต้นดีใจที่ผ่านด่านแรกมาได้ ก้องภพแท็กมือกับเอ็มพร้อมรอยยิ้มกว้าง แม้จะยังไม่ได้ธงรุ่น แต่อย่างน้อยพวกเขาก็มาถูกทาง มันจึงเป็นกำลังใจสำคัญในการก้าวขึ้นไปสู่ยอดธงรุ่น
บันไดขั้นที่สองมีพี่ว้ากคนใหม่มายืนรอแทนเปลี่ยนกับพี่น็อต พร้อมภารกิจจากตัวอักษรที่สองของ SOTUS
…‘Order การปฏิบัติตามระเบียบวินัย’
พวกเขาแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบวินัยอยู่แล้ว แต่เพียงเท่านี้คงไม่ชัดเจนพอสำหรับที่พี่ว้ากจะยอมรับ มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น เป็นสิ่งที่พี่ว้ากเน้นย้ำและคอยกระตุ้นเตือนทุกครั้งที่เข้าประชุมเชียร์ ผ่านการลงโทษที่พวกเขาต้องโดนฝึกกันมาด้วยวิธี...
“จัดแถว”
ข้อสรุปทำเอาเฟรชชี่หลายคนหน้าซีด แต่ในมติก็ต่างเห็นพ้องกันว่ามันคงเป็นวิธีที่ง่ายและเร็วที่สุดแล้ว เพราะยังต้องเหลืออีกหลายด่านให้พวกเขาฝ่าฟันกันก่อนหมดเวลาหนึ่งทุ่มตรง
ปีหนึ่งเลยเริ่มต้นตั้งขบวนจัดแถว นำคำสั่ง จับเวลากันเอาเอง โดยทำให้เร็ว และพร้อมเพรียงที่สุด ผู้ชายคอยวิ่งด้านท้ายดูแลผู้หญิง คนไม่ไหวก็จัดแยกโซนไปพัก วิ่งกันไปหลายเที่ยวสลับกับการขอผ่านขั้นจากพี่ว้าก จนใกล้เที่ยง ถึงได้ยินเสียงสวรรค์อนุญาตให้ ‘ผ่าน’
เสียงกู่ร้องไชโยปนมากับเสียงหอบอย่างหมดแรง ต่างคนต่างเดินสะโหลสะเหลมานั่งพักกินข้าวกลางวันที่พวกพี่สวัสดิการจัดไว้ให้ข้างสนามเป็นข้าวกล่องง่าย ๆ พลางนั่งล้อมวงปรึกษากันถึงภารกิจถัดไป
“แล้วตัวที่สาม ‘Tradition การปฏิบัติตามธรรมเนียมประเพณี’ จะเอายังไงวะ ไม่รู้ว่าภาคนี้มันมีธรรมเนียมอะไรบ้าง”
ก้องภพได้ยินเอ็มถามพลางเคี้ยวข้าวผัดตุ้ย ๆ ไอ้เขาก็จนปัญญาจะตอบเพราะก็เข้ามาเป็นน้องใหม่เหมือน ๆ กัน ดังนั้น คนที่รู้ก็ต้องเป็นคนที่อยู่มานานกว่า เลยต้องทำการสืบหาจากพี่เดียร์ ซึ่งยังคงอยู่ดูศึกชิงรุ่นตั้งแต่เช้าไม่ได้ไปไหน หากคำตอบกลับเป็นการปฏิเสธ
“ก็ไม่เห็นมีธรรมเนียมอะไรนะ”
“สักนิดก็ไม่มีเหรอคะ”
‘มะปราง’ สาวสวยที่สุดในรุ่นพยายามอ้อนถาม กระตุ้นให้พี่เดียร์ทำท่าคิดหนัก ก่อนเอ่ยออกมาอย่างลังเล
“อืม...ก็ไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกันรึเปล่า แต่ถ้าทำต่อ ๆ กันมาก็คงจะมีช่วงปีใหม่ล่ะมั้ง ที่ภาคมันจะมีงานสานสัมพันธ์นัดแข่งบอลกับศิษย์เก่า เลิกงานเสร็จก็ช่วยกันเก็บกวาด แล้วก็ไปกินเลี้ยงกันต่อ”
คงฟังต่างหันมองหน้ากัน ...คงไม่ใช่เป็นแข่งเตะบอลตอนนี้แน่ ๆ ส่วนกินเลี้ยงตัดออกไปให้ไกล ที่เหลือก็น่าจะเป็นการเก็บกวาดทำความสะอาด แต่คนสองร้อยคนจะให้เก็บกวาดรอบสนาม มันคงดูธรรมดา ต้องทำความสะอาดมหาลัยไปเลย จะได้เห็นกันชัด ๆ
เหล่าปีหนึ่งจึงใช้เวลาตลอดช่วยบ่ายแบ่งโซนเดินเก็บขยะ ดูแลความสะอาดทั่วมหาวิทยาลัย พวกเขาไม่รู้หรอกว่าได้เลือกธรรมเนียมมาถูกรึเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็ถือเป็นประโยชน์ต่อสถานศึกษาของตัวเอง และอาจเป็นเพราะเหตุผลนี้ บวกกับความเห็นใจของพี่ว้ากผู้หญิง พวกเขาเลยได้ ‘ผ่าน’ มาแบบง่าย ๆ แม้จะใช้ก็หมดไปไม่น้อย
พอก้มลงมองนาฬิกา เข็มสั้นก็ชี้เข้าไปใกล้เลข 4 แล้ว การก้าวขึ้นด่านที่สี่จึงต้องทำกันอย่างเร่งรีบ และได้ข้อสรุปว่า ‘Unity การเป็นหนึ่งเดียว’ นั้น ไม่มีอะไรจะรวมใจได้ดีไปกว่า ‘การร้องเพลงเชียร์’
...กลองพร้อม เสียงพร้อม เหนืออื่นใดคือ ‘ความสามัคคี’ ของปีหนึ่งซึ่งเตรียมพร้อมมากที่สุด
พวกเขาทุ่มเทแรงใจ เค้นพลังแหกปากร้องเพลงไล่ตั้งแต่เพลงภาค เพลงคณะ เพลงมหาลัย รวมถึงเพลงสันทนาการทุกเพลงที่เคยฝึกกันมา ทั้งเต้น ทั้งเปล่งเสียงกันอย่างเมามัน โดยมีพวกพี่ ๆ จากภาควิชาเริ่มทยอยกันมาดูน้อง ๆ และเชียร์ให้กำลังใจ
กระทั่งแสงยามเย็นเริ่มอ่อนแรง จบเสียงร้องเพลงประจำมหาวิทยาลัยเป็นครั้งสุดท้าย ด่านที่สี่ ถึงสำเร็จเสร็จสิ้นไปได้ ตอนนี้พวกน้อง ๆ แทบจะไม่มีแรงเหลือ เพราะบ้าพลังกันมาตั้งแต่ช่วงเช้า หากก็ยังมีอีกด่านสำคัญที่เป็นด่านสุดท้าย
…‘Spirit การมีน้ำใจ’
และคนคุมด่านผู้มีหน้าที่ตัดสินชะตาชี้ขาด เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เฮดว้ากอาทิตย์ ที่เดินก้าวมายืนขวางบันไดขึงผ้าสีแดงขั้นสุดท้าย เหนือขึ้นไปคือธงรุ่นโบกสะบัดตามแรงลม โดยเหลือเวลาให้พวกเขาชิงอีกแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น
“จะทำยังไงดีวะ แม่งยากสุด ๆ เลยตัวไอ้เนี่ย บอกไว้ก่อน ถ้าสั่งให้กูไปสั่งวิ่งรอบสนาม กูไม่มีแรงแล้วนะ”
ก้องภพนั่งลงข้างเอ็มที่ส่งเสียงบ่นแหบ ๆ หลังจากใช้พลังกับการร้องเพลงติดต่อกัน เขายอมรับว่าตัวเองก็ไม่มีแรงกายเหลือมากพอ ขืนต้องพิสูจน์สปิริตกันด้วยการวิ่งรอบสนามจริง ๆ คงไม่ไหวกันแน่ ทั้งเวลาก็งวดเข้ามาทุกทีแล้ว
พวกเพื่อนหลายคนจึงมีสีหน้าเคร่งเครียด คิดไม่ตกว่าจะต้องแก้ปัญหาอย่างไรดีถึงจะผ่านด่านอรหันต์เป็นด่านสุดท้าย
ก้องภพทอดสายตามองไปยังใครบางคนบนแสตน ซึ่งยืนนิ่งเอามือประสานไขว้หลังตามระเบียบเพื่อรอคอย
...ทั้งสีหน้า และแววตาเด็ดเดี่ยวไม่ยอมอ่อนข้อ ยังคงเป็นเหมือนเดิมกับที่เขาเคยเห็นมา เมื่อครั้งเจ้าตัวมาวิ่งตากฝนในสนาม...
หืม เดี๋ยวก่อนนะ...
...ฉับพลันนั้น อะไรบางอย่างกลับแล่นผ่านความคิด ก้องภพพยายามไล่คว้าจับมันเอาไว้ ในสมองประมวลผลบางอย่าง ก่อนจะรีบส่งเสียงเรียกให้พวกเพื่อนหันมามอง
“ทุกคนครับ ช่วยฟังทางนี้หน่อย!”
ทุกสายตาตรงไปยังคนพูด ซึ่งผุดลุกขึ้นยืนตรงกลางวงล้อม
...แม้จะยังไม่มั่นใจ แต่นี่อาจเป็นวิธีเดียวที่เท่านั้นที่เขาจะผ่านพี่อาทิตย์ และชิงธงรุ่นมาได้
ก้องภพสูดลมหายใจลึก ตามองไปยังเฮดว้ากอาทิตย์บนขั้นบันไดอีกครั้ง แล้วเกริ่นคำสั้น ๆ
“เรามีแผน...”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. ตอนที่ 14 มีแก้ไขช่วงท้าย ๆ นิดหน่อย ใครอ่านก่อนล่วงหน้ารบกวนอ่านซ้ำใหม่อีกทีนะคะ ขออภัยในความผิดพลาดเล็กน้อย :pig4:
-
แผนแบบไหนนะ อยากอ่านมากๆๆๆๆๆ
-
อร้ายยยยย ค้างอย่างแรง มาต่อไวๆ นะคะ
-
เชื่อมั่นว่าปี 1 จะได้เกียร์ภาคมาแบบภาคภูมิใจ
-
ค้างงงง อยากรู้แล้วก้องภพมีแผนอะไร :katai2-1:
-
ปีหนึ่งสู้ ๆ
-
แผนอารายก้องภพ พี่อ่ทิตย์สุดยอดความโหดเลย
ปีหนึ่งสู้ๆ
-
ช่วยทำอะไรที่ไม่กระทบต่อความมรู้สึกของอาทิตย์ด้วยนะก้องภพ
-
แผนอะไรๆๆๆๆ คงไม่ใช่ไปซื้อโจ๊กกะนมเย็นมาให้พี่ไออุ่นใช่มะ
-
อ้าว แผนอะไรอ่ะ_ค้างงงงงงงงง
-
อ่าจากเด็กดีแล้วต้องมาอ่านที่นี่อีกเดี๋ยวไม่ฟิน5555 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ค้างมาเลย มาต่อเถอะอยากรู้น้องก้องจะทำอะไร
-
ด่านเกม SOTUS หินใช่เล่น แต่ก็มาถึงด่านสุดท้ายที่ยากสุดๆ เพราะต้องเจอกับพี่อาทิตย์ เฮดว้ากสุดโหด แต่หวังว่าแผนที่ก้องภพคิดไว้คงใช้ได้ผลนะ เอาใจช่วย
-
:z2:
ก้องภพสู้ๆ
น้องปีหนึ่งเจอพี่ไออุ่นหลังรับร้องเสร็จเมื่อไหร่ คงจำกันไม่ได้ อิอิ รอรอรอรอรอ
-
วิธีการชิงรุ่น เจ๋งดีคะ มันทำให้เกิดความสามัคคี ช่วยกันคิดช่วยกันทำ
แถมยังได้รู้จัก ธรรมเนียมประเพณีต่างๆอีก
-
อาทิตย์เองก็คงอยากให้ผ่านด่านนี้ไปเร็วๆ เหมือนกันแหละ จะได้กลับไปดูดนมเย็นสีชมพูอย่างเปิดเผยได้ซะที 555+
-
แผนความมีน้ำใจ...
หาอะไรที่เป็นน้ำมาให้พี่ๆ
อาทิ หานมเย็นมาให้พี่อาทิตย์
ส่วนพี่คนอื่นๆ ก้อรีบหาข้อมูลด่วน
จริงๆ ไม่ต้องถามก้อได้ เพราะน้ำใจอยู่ที่ผู้ให้
จะโดนพี่อาทิตย์เหวี่ยงไหมหนอ ... นมเย็น คือคำตอบค่ะ
:hao3: :call:
-
ด่านสุดหินเลย.เอาใจช่วยน้องๆปีหนึ่งนะ
ว่าแต่แผนอะไรค้างงงงงงงงงงงงมาก
-
รอดูแผนของก้องภพ
-
อุกรี๊ดดดดด มาอัพแต่เช้าเลยนะคะ
ฟินสุดๆ :mew4:
อ่านไปแบบว่าจิกมือไปลุ้นไป โจทย์เค้ายากจริงค่ะพี่ไออุ่น
ลุ่นค่ะลุ้น แผนของคุณ 0062 จะคืออะไรกันนะ เกี่ยวอะรกับพี่ไออุ่นหรือเปล่า ??
รอนะคะ จุ๊บๆ :mew1:
-
แผนอะไรอ่ะ อยากรู้ด้วยคน
นายก้อง นายจะทำไรอ่ะ
:mew1:
มาต่อไวๆน๊า
-
โอ้........ค้าง..................ต่อเร็วๆ นะครับคนเขียน สนุกมากและเป็นกำลังใจให้ครับ
-
บันไดขั้นสุดท้ายถึงจะยากไปหน่อยแต่การได้รุ่นมาก็สมศักศรีนะ
ว่าแต่ก้องภพมีแผนอะไรเหรอ :hao4:
-
แผนของ0062คืออะไร~~~~ แล้วพี่ไออุ่นจะยอมให้ผ่านไปได้จริงๆหรอ??
ค้างคา~~~~
-
แผนอะไรค้าน้องก้องภพ อิอิ
รอค่ารอ
-
แผนอารัยยยยย >< แบบนี้มันค้างชัดๆ
-
เป็นเรื่องแรกที่comment ในเดือนนี้
เยี่ยมมาก
จากใจ
-
แผนอะไรอะค่ะ อยากรู้มากๆๆ
:ling1: :ling1: :katai1: :katai1:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ
:mew6: :mew6: :mew6:
-
มีเเผนนน กรี๊ดดด
-
:katai1: ค้างอ่ะ อยากอ่านต่อแล้ว มาต่อตอนต่อไปเร็วนะค่ะ
-
แผนอะไรอ่าาา ลุ้นๆ
-
แผนอะไรอยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
โห แผนไรอ่่าา ค้างงง
-
:mew1:
แผนคืออะไรอ่ะ อยากรู้จังเลยยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดด ค้างงงง
แผนๆๆ แผนอะไรอ่าา
อีกแค่ขั้นเดียวก็จะสำเร็จแล้วนะ น้องก้องสู้ๆๆ
-
ค้างอ่า
ก้องภพมีแผนอะไรหว่า รอดูๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มันมาก
-
:katai1: มันค้างงงงงงงงงงงง อะคะ อยากจะรู้ว่ามันคือแผนอะไร :o12:
-
แผน... แผนอะร้ายยยยยย มาต่อด่วนจ้าาาาา :call:
-
ค้าง :serius2: มาต่อด่วน
น้องก้องจะทำอะไรพี่ไออุ่นจ๊ะ :hao7:
-
โอ้ยยยย ประเด็นคือตัวสุดท้ายนี่แหละะ!!!! ระทึกสุด !!!!!!!
มาต่อเร็วๆๆๆ ><
-
อ่าววว ค้างมากกก
-
ก้องภพมีแผนอะไร
อยากรู้แล้วอะ
-
แผนอารายยยยยย
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ :hao5: :hao5:
-
แผน?
แผนอะไร??
ค้างอย่างแรงงงงงง
มาช่วยให้ความกระจ่างด้วยค่าาาา
-
แผนอันใดขรั้บ อยากรู้แบ้ว
-
อ๊ายย ตอนแรกไม่ค้างนะ แต่พอค้างเท่านั้นแหละ มันก็ค้างเลยยยยย :m15:
-
ว่าแผนมาน้องก้อง เจ้รอฟังอยู่ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แผนอะไรอะ -[]-
-
สนุกมาก แบบว่าไม่น่าทำให้ค้างเลยอ่ะ
-
"แผนรักพ่่ายรัก" หรือป่้าวอ่ะ :try2:
:bye2: :bye2:
-
แผนอาร๊ายยยยยยย :katai1: :katai1:
-
ลุ้นแผนก้องภพใจจะขาดแล้ว :katai1: จะชนะใจเฮดว๊ากของเราได้มั้ยนะ
สู้ๆนะ ก้องภพและพวกปี 1 :m4:
-
ค้างอ่าค้างมาก 0062 มีแผนไรรีบบอกป้ามานะ
:mew1: :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เย้้เย้ วันนี้เข้ามาอ่านสี่ตอนรวดด 555+
-
โอ้วววว..,.แผนไรอ่อก้องภพ มากระซิบบอกกันบ้างสิ
แบบว่ามันค้างงงงงงงงง
:katai1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
อ่านแป๊บ...เดี๋ยวกลับมาเม้นอีกรอบเน้ออออ
-
โหดแบบมีความคิดนะเนี่ย รออ่านด่านสุดท้าย สปิริต !!!
เอาใจช่วยปีหนึ่ง และพี่ว้ากนะคะ
-
แผน? แผนอะไรคะก้องภพ? :katai1:
-
ลุ้นสุดๆๆๆ
-
ก้องภพ มีเเผนอะไรรึ!!? ตื่นเต้น
-
แผนอะไรนะอยากรู้จัง
-
กรี๊ดดดด อยากรู้ ค้างมากกกกกกกกกก :hao7:
-
อ่าว ทำไม มาตัดฉับอย่างงี้ละ
:z3: :z3: :z3:
-
คิดแผนอะไรออกอะก้องภพ
อย่าไปทำอะไรห้พี่อาทิตย์โกรธอีกน่าา
วิธีชิงรุ่นเจ๊งมาก ชอบๆๆๆ o13
-
:กอด1:
-
:laugh: นายแน่มากก้องภพ
-
ก้องภพมีแผนอะไรกันนะนั่น
-
ค้างงงงงTT
-
น้ำ=นมเย็น
ใจ= ฟามรักที่มีต่อพี่ไออุ่น
น้ำใจ= ถือนมเย็นเข้าไปให้แล้วบอกว่า ยืนนานๆเมื่อยไม๊ เป็นห่วงนะ จุ๊บ บ บ บ บ
#พว.สปินคิกขาคู่
-
แผนเยอะนะนายก้องภพ หึหึหึ
-
อ่านเสร็จแล้วคร้าบบบบ ...ตั้งแต่เมื่อคืน เลยกลับมาเม้นตามสัญญา(ไม่ช้าไปใช่มะ)
อยากรู้แผนของนายก้องเร็วๆจัง เอ็งคงไม่ไปวิ่งรอบสนาม 54รอบหรอกใช่ไหม
-
O M G- :a5:
ค้ า ง ง ง ง ง :katai4:
-
ค้างมากมายเลยค่ะ
คิดถึงพี่อาทิตย์มากๆ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
จะใช้แผนไหน
แล้วพี่อาทิตย์จะใจอ่อนไม๊เนี่ยยยย
-
ขอให้ก้องผ่านที่เหอะเพี้ยง
ขอให้อาทิตย์ใจอ่อนหน่อยแล้วกันอิอิ
-
อุย...ค้างมากกกก
-
โคตรจะลุ้นเลยยยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โหหหห!! ค้างงงงง
#ส่วนตัวไม่ค่อยชอบ ระบบ sotus เลย
รู้สึกว่ารุ่นพี่นี่เยอะ แต่พอมาอ่านเรื่องนี้
รู้สึกว่าทุกคนรักกันจริงๆ รุ่นพี่รักหวังดีกับรุ่นน้อง
สอนให้ทุกคนสามัคคี ชอบระบบนี้ขึ้นมาเลย
:กอด1: :กอด1:
-
น้องก้องมีแผนอะไรหนอ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :impress2:
-
แผน ? อะไรน้า :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบบบบ >.< มาต่ออีกคะ
-
รอ รอ รอ
:L2:
-
ผมมาส่งเรื่องที่ผมรักไปอยู่ที่หน้า 1 เพื่อรอครับผม :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 16 : แสดงสปิริตต่อหน้าพี่ว้าก
...ขณะนี้เวลา 18.15 น.
พระอาทิตย์บนฟ้ากำลังค่อย ๆ อ่อนแสง แต่อีกหนึ่งอาทิตย์ยังคงยืนนิ่งอยู่บนแสตน เพื่อเป็นปราการด่านสุดท้าย ในการชิงธงรุ่นภาควิชาอุตสาหการ ของคณะวิศวกรรมศาสตร์
จากมุมสูงของเฮดว้ากในตอนนี้ เขาเห็นพวกปีหนึ่งนั่งประชุมอยู่ตรงที่ไกล ๆ ทั้งยังมีบรรดารุ่นพี่จากภาควิชาค่อย ๆ ทยอยกันมาดูศึกครั้งสำคัญจนเริ่มคึกคัก ตามข่าวลือที่ได้ยินมาว่ารับน้องปีนี้จัดหนัก จัดโหด
...แต่ให้พูดกันตามตรง ไอ้ศึกชิงรุ่นจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก
ที่แน่ ๆ คือ มันลำบากตอนเริ่มต้น เพราะถ้าเกิดเดากันไม่ออกว่าพี่ว้ากต้องการให้ทำอะไร พวกปีหนึ่งคงไม่สามารถไปต่อได้ถูกทาง ซ้ำยังไม่มีคำใบ้ชี้นำเลยสักนิด นอกจากผ้าห้าสีตามขั้นบันไดที่เป็นตัวแทนของแต่ละด่าน ซึ่งไอ้ผ้านั้นมันก็สามารถตีความออกมาได้ล้านแปด
อาทิตย์คิดว่าคนในสนามคงใช้เวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งวันในการไขปริศนา หรือถ้าแย่กว่านั้นคงไม่มีทางเดาได้เลยว่าเป็นเรื่องอะไร หากความจริงยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี พวกปีหนึ่งกลับทำลายสติแก้ออกมาจนถูกว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการให้หา คือ ‘SOTUS’
ไม่รู้ว่าโชคช่วย หรือ เขาประเมินความสามารถของปีหนึ่งต่ำเกินไป แผนการที่อุตส่าห์เค้นสมองคิดกันแทบตายเลยไม่เป็นผล ถึงอย่างนั้นจะไม่ให้พวกปีหนึ่งเอะใจสงสัยเลยก็คงจะแปลกไปหน่อย เพราะ SOTUS เป็นสิ่งที่พวกเขาย้ำเตือนความหมายตลอดการเข้าเชียร์
แต่นอกจากเหตุผลนั้นแล้ว สิ่งสำคัญที่เขาเลือก SOTUS มาใช้ในการตัดสิน ก็เพราะมันเหมาะที่สุดสำหรับการพิสูจน์ ‘ความเป็นรุ่น’ ของปีหนึ่ง
...อันที่จริงไม่ว่าจะปีไหน ๆ กิจกรรมที่พวกพี่เลือกให้น้องทำในทุกศึกชิงรุ่น ส่วนใหญ่จะไม่ได้แค่เน้นวัดกันในความสามัคคีของน้องอย่างเดียว หากยังต้องดูรวมไปถึงเรื่องความเคารพรุ่นพี่ การเข้าใจในบทบาทหน้าที่ของตัวเอง รวมทั้งการให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกันด้วย เพราะถึงแม้จะสิ้นสุดการรับน้องไปแล้ว ทว่ายังมีกิจกรรมอื่น ๆ ที่ต้องอาศัยความร่วมมือของเพื่อนในชั้นปีต่อไปอีก
การชิงรุ่นจึงมีจุดประสงค์แอบแฝงหลายอย่างที่อยากย้ำให้น้อง ๆ เข้าใจถึงระบบ ซึ่งการผ่านด่านเหล่านั้นก็ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของพี่ว้ากผู้รับผิดชอบ ถ้าเห็นว่าน้องทำดีแล้วก็จะยอมให้ผ่านมาได้ จนพวกปีหนึ่งสามารถเก็บมาครบทั้งสี่ด่านอย่างไม่มีปัญหา
...แต่ด่านสุดท้าย ‘Spirit การมีน้ำใจ’ รับรองว่ามันไม่มีทางผ่านไปได้ง่ายดายขนาดนั้น
โดยเฉพาะการมีคนตัดสินชี้ขาดเป็นเฮดว้ากสุดโหดมาตรฐานสูงอย่างเขา แถมที่สำคัญมันยังเป็นหัวข้อยากสุด ๆ ในการแสดงออกเป็นรูปธรรมให้เห็น ซ้ำเวลาเองก็เหลือน้อยลงมาทุกที เลยทำให้พวกเฟรชชี่ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด หากก็ยังรวมตัวปรึกษากันหาหนทางแบบไม่ยอมแพ้ กระทั้งในที่สุด...ทุกคนจึงเริ่มขยับลุกขึ้นเหมือนหาข้อสรุปกันได้
อาทิตย์เห็นน้อง ๆ พาขบวนมาหยุดอยู่ตรงกลางสนามจัดแถวตอนเรียงเป็นระเบียบ เขาไม่รู้หรอกว่าพวกปีหนึ่งคิดจะทำอะไร แต่ตัวต้นเหตุคงไม่พ้นใครคนหนึ่ง คนที่ดึงสายตาเขาให้มองออกไปนอกแถว ขณะที่เจ้าตัวกำลังเดินตรงดิ่งมายังแสตนอย่างแน่วแน่ ก้าวขึ้นมาบนบันไดทีละขั้น จนถึงชั้นถัดไปจากเขา แล้วหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น
...เขากำลังเผชิญหน้ากับ 0062 ก้องภพ
“คุณมีธุระอะไร!”
“ผมเป็นตัวแทนของปีหนึ่งจะมาขอเชิญพี่ลงไปข้างล่างครับ”
คำพูดตรง ๆ ชัดเจนทำให้อาทิตย์นิ่งอึ้ง ไม่อยากเชื่อว่าปีหนึ่งจะกล้าขอให้ลงไปหน้าตาเฉย ทีด่านอื่นเห็นพยายามกันจนหมดแรง แต่มาถึงด่านของเขากลับไม่คิดจะพิสูจน์อะไรเลย มันนึกเหรอว่าเขาจะยอมหลีกทางให้ไปเอาธงรุ่นง่าย ๆ แบบนี้มันดูถูกศักดิ์ศรีเฮดว้ากกันชัด ๆ
ความไม่พอใจของคนเฝ้าด่านสุดท้ายเริ่มคุกกรุ่น แต่เขาก็พยายามข่มอารมณ์ รักษาสีหน้าให้เด็ดขาดไว้ ก่อนเอ่ยย้อนกลับไปอย่างถือตัว
“ทำไมผมจะต้องลงไปด้วยไม่ทราบ!”
“เพราะพวกผมจะแสดงสปิริตให้พี่ยอมรับครับ”
ประโยคอธิบายของก้องภพทำให้อาทิตย์เริ่มเข้าใจขึ้นมาหน่อย สงสัยพวกปีหนึ่งคงคิดจะทำอะไรสักอย่างถึงต้องให้เขาต้องเดินลงไปดู แต่แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีทางเดินลงไปง่าย ๆ อยู่แล้ว ที่สำคัญ พวกปีหนึ่งดันทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ที่ส่งตัวแทนเจรจามาเป็นคนที่มีปัญหากับเขามากที่สุด
...ก็ดูเอาเถอะ...จะคุยกันทีไรก็ไม่เคยพูดกันดี ๆ เลยสักครั้ง แค่ยกตัวอย่างจากคราวสุดท้ายก็คงพอเดาได้ วันที่เขาไปเลี้ยงสายรหัส แล้วเพิ่งมารู้ความจริงว่าคนคนนี้อยากเรียนเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่วิศวะ งั้นที่ผ่านมามันจะพยายามเข้าร่วมกิจกรรมของคณะไปเพื่ออะไร ถ้าคิดจะซิ่วกันจริง การชิงรุ่นพวกนี้ก็คงไม่มีประโยชน์เลยสักนิด เพราะเป็นการพิสูจน์ศักดิ์ศรีที่เบาโหวง
แต่ก้องภพกลับยังคงยืนยันอย่างมั่นใจว่าจะต้องได้ธง ด้วยท่าทางและสายตาไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากวันนี้ เลยยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับคนในฐานะเฮดว้าก จนต้องเผลอพูดเยาะ
“แสดงสปิริตของพวกคุณน่ะเหรอ? หึ! ลองถามตัวคุณเองก่อนเถอะว่ามีสปิริตมั้ย ผมเคยบอกแล้วไงว่าถ้ามันไม่ได้มาจากใจจริง ๆ ของคุณ คุณก็ไม่สมควรจะได้รุ่นจากภาควิชานี้!”
เป็นคำว่ากระทบเจ็บแสบเหมือนอย่างเคย แต่ก้องภพไม่ได้มีท่าแปลกใจอะไรคล้ายรู้อยู่ก่อนแล้ว
...รู้ว่าพี่อาทิตย์ยังโกรธเขาอยู่ ตั้งแต่เรื่องคืนนั้น หากเขาก็ยังเสี่ยงเสนอตัวเป็นคนเจรจาเอง เพราะในใจเขายังมีเรื่องค้างคาหลายอย่าง และเขาก็รู้ด้วยว่า การใช้ไม้แข็งคงไม่ได้ผลกับคนหัวดื้อคนนี้ ถ้าขืนเขายังดึงดันต่อไป ก็อาจกลายเป็นการใส่อารมณ์ทั้งสองฝ่ายจนจบลงที่ความโมโหเหมือนเดิม เขาแค่อยากจะเคลียร์ความเข้าใจ และอยากจะอธิบายทุกสิ่งในมุมมองของเขาเท่านั้น
“...พี่อาทิตย์ครับ”
น้ำเสียงเรียกนั้นอ่อนลงจนทำให้เจ้าของชื่อชะงัก เผลอมองคนด้านล่างซึ่งมีท่าทีผ่อนลง ก่อนเอ่ยอธิบายเหตุผล
“...ผมยอมรับครับว่าผมไม่ตั้งใจมาเรียนวิศวะ แต่ผมเองก็ไม่เคยเสียใจเลยนะครับที่มาอยู่ในคณะนี้ ผมภูมิใจที่ได้มาเรียน ได้เจอเพื่อน เจอรุ่นพี่ดี ๆ ...ถ้าพี่อาทิตย์คิดว่าผมไม่มีใจรักวิศวะ พี่คิดผิดแล้วนะครับ ...ผมอยากเป็นนักศึกษาของคณะวิศวะจากใจจริง ๆ เพื่อน ๆ ผมเองก็ด้วย ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่พยายามมาจนถึงตอนนี้เพื่อให้พี่ยอมรับพวกเราหรอกครับ ถ้าพี่อยากรู้ว่าผมพูดจริงมั้ย ก็ช่วยลงไปในสนามกับผมเถอะ...นะครับ”
ถ้อยคำยาวเหยียดไม่ได้ขึงขังเช่นคราวแรก ทว่ากลับเต็มไปด้วยการวอนขอความเห็นใจ
...ไอ้น้ำเสียงแบบนี้อาทิตย์เคยฟังมาก่อน เมื่อครั้งอีกฝ่ายบังคับให้เขากินยา และมันน่าแปลกที่พอได้ยินทีไร มันกลับมีอิทธิพลดึงให้อารมณ์ของเขาสงบลง ทั้งยังปิดปากและสมองจนไม่อาจสรรหาคำอะไรมาต่อกรด้วยได้
อาทิตย์นิ่งเงียบ เหลือบมองไปยังแถวของเฟรชชี่ในสนามซึ่งรอคอยเขาด้วยท่าทีมีความหวัง อันที่จริงเขาจะเล่นตัวประวิงไว้ก็ได้ เพราะเหลือแค่เกือบครึ่งชั่วโมงก็จะครบกำหนดเวลาแล้ว แต่เขาชักอยากรู้ว่าปีหนึ่งจะหาวิธีอะไรมาแสดงสปิริตให้เขาเห็น ทั้งสิทธิที่จะให้ผ่านหรือไม่ผ่านก็ขึ้นอยู่กับเขาด้วย
“ก็ได้ผมจะลงไป”
เฮดว้ากตัดสินใจรับคำสั้น ๆ เขาเห็นก้องภพยิ้มอย่างโล่งใจ แล้วถอยออกห่างให้เขาเดินก้าวลงจากแสตน มาหยุดยืนอยู่หน้าแถวของบรรดาปีหนึ่งตรงกลางสนาม พลางตะโกนถามท้าทาย
“ไหน! พวกคุณจะแสดงสปิริตยังไงให้ผมเห็น!”
ก้องภพเดินกลับมายืนเบื้องหน้าแถวอีกครั้ง และเป็นผู้ตอบคำถามนั้น ด้วยน้ำเสียงดังและจริงจัง
“สปิริตของพวกเราทุกคนในวันนี้ เกิดขึ้นได้เพราะมาจากสปิริตของพี่ว้ากครับ ถ้าไม่ได้พี่ทุกคนแสดงให้พวกเราเห็น พวกเราก็คงไม่มีมันวันนี้ ดังนั้น พวกเราจะขอตอบแทนสปิริตของพี่จากใจของพวกเราครับ! ปีหนึ่ง จัดแถว!!”
สิ้นเสียงสั่ง คนในสนามต่างวิ่งมาล้อมวงเป็นวงกลมรอบเฮดว้ากเอาไว้ จำนวนคนเกือบสองร้อยคนทำให้เกิดกลายเป็นวงค่อนข้างใหญ่ เมื่อมีอาทิตย์ยืนอยู่ตรงกลางเพียงคนเดียวด้วยท่าทีสับสน
...หมายความยังไง พวกปีหนึ่งกำลังทำอะไร แล้วที่พูดว่า ...สปิริตของปีหนึ่งเกิดจากสปิริตของพี่ว้าก และต้องการตอบแทนจากใจ มันคืออะไรกัน...
หากความสงสัยไม่ต้องรอนาน เพราะมันถูกตอบด้วยเสียงแทรกสั่งจากก้องภพที่เป็นส่วนหนึ่งในวงล้อม
“ปีหนึ่ง พร้อมแสดงสปิริต ปฏิบัติ!!”
....และนาทีนั้นเอง อาทิตย์ก็ได้รู้ ‘สปิริต’ ของปีหนึ่งถูกแสดงด้วย...
...คำคำหนึ่ง...
“ขอบคุณพี่อาทิตย์ที่สอนพวกเราครับ!”
“ขอบคุณครับพี่อาทิตย์!!”
“ขอบคุณค่ะ!!”
“ขอบคุณครับพี่!!”
“ขอบคุณจริง ๆ ครับ!!”
...เสียงทุกเสียงดังไล่ไปทีละคนตามวงล้อม แต่ไม่ว่าจะเป็นใครพูดต่างก็มี ‘คำขอบคุณ’ อยู่ในนั้น เป็นคำขอบคุณที่ต้องการสื่อตรงไปยังเฮดว้าก
...คนที่คอยกระตุ้นให้พวกเด็กที่มาจากต่างที่ให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
...คนที่เสียสละเวลายอมฝึกซ้อมทำกิจกรรมประชุมเชียร์
...คนที่วิ่งอยู่กลางสายฝน 54 รอบเพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อคำพูด
....คนที่มีสปิริตมากกว่าใคร ๆ และเป็นคนสอนให้ปีหนึ่งรู้จักตัวอักษรตัวสุดท้ายของ ‘SOTUS’
คำว่า ‘Spirit’ ไม่ใช่หมายความแค่ว่าการมีน้ำใจเพียงอย่างเดียว แต่มันยังรวมไปถึง ‘การให้ใจ’ ผ่านการกระทำที่พวกเขาสัมผัสได้เสมอมา และนี่คือสิ่งที่ปีหนึ่งพอจะตอบแทนด้วยการมอบ ‘ใจ’ ให้คืนกลับไปด้วยเช่นกัน
เสียงขอบคุณจึงกลายเป็นข้อพิสูจน์แทนทุกสิ่งจากรุ่นน้องสู่รุ่นพี่ จวบจนกระทั่งดังวนครบ ก้องภพจึงออกคำสั่งอีกครั้งเป็นคำสั่งสุดท้าย
“ปีหนึ่ง บูมขอบคุณเฮดว้าก ปฏิบัติ!!”
ทุกคนในวงยกมือกอดคอก้มหน้าลงร้องบูม แม้จะผ่านการทำกิจกรรมอื่นจนแทบไม่เหลือแรงแล้ว แต่ก็พยายามส่งเสียงร้องจนสุดเสียง เพื่อให้เกียรติกับเฮดว้าก ท่ามกลางสายตาของพี่ปีอื่นซึ่งยืนดูน้องปีหนึ่งรับรุ่นด้วยความทึ่ง ไม่อยากเชื่อว่าน้องจะกล้าบูมเฮดว้ากโดยไม่กลัว นับเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่เคยพบมาก่อน ทว่าก็ยังอดชื่นชมในความพร้อมใจของน้อง ๆ ไม่ได้ เพราะภาพของคนเป็นร้อยกำลังบูมพี่เพียงคนเดียว
...มันคือภาพที่ทรงพลังและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ
หากสิ่งเหล่านั้นตรงข้ามกับท่าทีของเฮดว้ากอาทิตย์ เพราะหลังจบบูมเจ้าตัวยังคงยืนนิ่ง กำหมัดแน่น ร่างกายสั่นคล้ายกำลังโกรธอย่างถึงที่สุด แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงโมโหดังลั่น
“พวกคุณคิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วผมจะให้ผ่าน!! เสียใจด้วย! เพราะผมไม่ให้!!”
จบคำ อาทิตย์ก็รีบก้าวเดินผ่ากลางออกจากวงล้อม ตวาดดุคนซึ่งยืนขวางทางให้หลบออกไปให้หมด แล้วหายไปยังด้านหลังแสตนโดยที่ใครก็รั้งไม่ทัน ปล่อยให้เหล่าปีหนึ่งยืนใจเสียอย่างงง ๆ ในคำตัดสินด่านสุดท้ายของเฮดว้าก
...ไม่ให้ผ่าน
ก้องภพรู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่หล่นวูบ เขาเป็นคนต้นคิดแผนการนี้ขึ้นมา เพราะได้ยินคำพูดจากเอ็มเรื่องวิ่งรอบสนาม ทำให้เขานึกถึงตอนที่พี่อาทิตย์วิ่งกลางฝนแล้วไม่ยอมให้เขาช่วย นั่นคือตอนที่เขารับรู้ถึงสปิริตที่มากกว่าใครของเฮดว้าก เขาเลยนำเสนอไอเดียนี้ให้กับเพื่อน ๆ ด้วยความหวังว่าเฮดว้ากจะเข้าใจในความรู้สึกของพวกเขา
แต่สุดท้ายทุกอย่างกลับล้มเหลว ไม่เพียงแค่พี่อาทิตย์จะไม่ให้ผ่าน ยังโกรธเขาหนักขึ้นไปอีก ซ้ำความซวยยังตกไปที่รุ่นของเขาด้วย ก้องภพพูดขอโทษทุกคนด้วยความรู้สึกผิด หลายคนให้กำลังใจเขาว่าไม่เป็นไร เพราะเรื่องนี้เป็นการลงมติความเห็นของเพื่อนทุกคน ที่เหลือคงต้องหาแผนการใหม่ต่อไป
หากพอก้มมองนาฬิกาแล้วก็ต้องใจหายวาบ เพราะเข็มสั้นชี้ไปยังเลข 7 ตรงกับที่พี่ว้ากน็อตกลับเดินก้าวมายังบนแสตนออกคำสั่งเสียงดัง
“ปีหนึ่งจัดแถว!! เร็ว! หมดเวลาของพวกคุณแล้ว!!”
พวกปีหนึ่งจึงต้องจำใจทำตาม วิ่งมาจัดแถวตอนเป็นระเบียบอีกครั้ง หลายคนยังคงเงยหน้ามองธงด้วยสายตาอาวรณ์
...อีกแค่นิดเดียวก็จะเอื้อมคว้าได้อยู่แล้ว ทั้ง ๆ ที่พวกเขาพยายามกันมาตลอดวัน แต่มันกลับไม่มีความหมายอะไรเลย
“ใครให้พวกคุณเงยหน้าขึ้นมามองธง! คุณไม่มีสิทธิมองมันแล้ว!! ก้มหน้าลงไปให้หมดเดี๋ยวนี้!!”
ยิ่งฟังเสียงตอกย้ำก็ยิ่งเจ็บ แต่ก็ต้องปฏิบัติอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง บางคนสะอื้นร้องไห้เบา ๆ อย่างกลั้นไม่อยู่ พระอาทิตย์ตกไปนานแล้ว ตอนนี้ทั่วสนามเหลือเพียงความมืด ไม่มีแสงสปอร์ตไลท์ใด ๆ เป็นสัญญาณสิ้นสุดการรับรุ่น บรรยากาศเงียบสนิทเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ
แต่แล้วกลับมีเสียงแผ่วหวานดังแทรกขึ้นมาตามลม...
“โอ... โอ๊โอละเน้อ ....เออ เอ่อ เออ ...น้องเอย....”
ทุกสายตาเงยขึ้นมองด้านหน้า แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นต้นเสียงเป็นพี่ ๆ สันทนาการเดินถือพานบายศรี พร้อมกับเทียนเล็ก ๆ ในมือ นำพวกพี่ชั้นปีคนอื่น ๆ เกือบร้อยกว่าคน ซึ่งมาดูน้องชิงรุ่นตั้งแต่แรก ส่งเทียนจุดต่อกันจนเกิดเป็นแสงสว่างไล่ความมืดล้อมวงน้องเอาไว้ ตามด้วยเสียงเพลงที่ค่อย ๆ ดังพร้อมกัน…
“โอ้...เจ้าน้องเอ๋ย พี่นี้ขอชื่นเชยจะมิเลยแรมไกล
จะรักเจ้าดั่งดวงใจ มิคลายหน่ายนา
...ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา ล้า ลา ลา ล้า ละ ลา
พี่จะรับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต จะรักดั่งชีวิตใจคิดกรุณา
...ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา ล้า ลา ลา ล้า ละ ลา
ขอจงหายโศก พ้นภัยหายโรค ให้มีโชคนะน้องยา
จะเอาด้ายยาว ขาวบริสุทธิ์ …ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา
พันมัดผูกไว้ที่ข้อมือของเจ้า ...ลา ล้า ลา ลัล ล้า ลา
เหมือนดังใจพี่ผูกพันเจ้าไว้ ไม่หน่ายหนี
...เออ เอ้อ เออ เออ เอย
…ใจผูกพัน”
เนื้อเพลงท่อนสุดท้ายจบลง ปีหนึ่งหลายคนยังมีท่าทีมึนงงสับสน แต่อีกหลายคนก็เริ่มเข้าใจในความหมายบางอย่าง ทว่าต่างก็ยังนิ่งเงียบด้วยไม่รู้ต้องทำยังไง กระทั่งพี่ว้ากน็อตต้องส่งเสียงสั่ง
“ปีหนึ่ง! ผมขอตัวแทนหนึ่งคนครับ!!”
เป็น ‘ทิว’ ที่โดนดันออกไปให้เป็นตัวแทนเหมือนเคย เจ้าตัวก้าวไปยังแสตนด้วยท่าทางกล้า ๆ กลัวๆ เพราะเกิดพี่ว้ากปฏิเสธอีกคงได้หน้าแตกซ้ำ กระนั้นพี่ว้ากน็อตก็ยังคงยืนขวางอยู่บนแสตนขั้นแรกไม่ไปไหน มองตัวแทนของปีหนึ่งนิ่งราวกับวัดใจ สุดท้ายจึงกล่าวคำที่ปีหนึ่งทุกคนรอคอย
“เชิญขึ้นไปรับธงรุ่นของพวกคุณด้วยครับ!!”
ประโยคอนุญาตดังพร้อมเสียงเฮลั่นจากในสนามด้วยความดีใจ ทุกสายตามองคนเดินขึ้นไปรับธงบนบันไดชั้นสูงสุด ...วินาทีที่เพื่อนหยิบธงรุ่นขึ้นไปโบก คือการประกาศชัยชนะอันยิ่งใหญ่ และเป็นการยืนยันว่า พวกเขาเป็นนักศึกษารุ่นใหม่ของภาควิชาอุตสาหการ คณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างแท้จริง
จากนั้นจึงเริ่มต้นพิธีการสำคัญที่ใช้รับน้องจากพวกพี่ ๆ คือ พิธีบายศรีสู่ขวัญผูกข้อมือต้อนรับสมาชิกใหม่ให้เป็นครอบครัวเดียวกัน
ด้ายสีขาวถูกส่งต่อให้พี่ทุกชั้นปีผูกข้อมือน้องซึ่งมารอต่อแถว โดยเฉพาะกับพวกบรรดาพี่ว้ากที่ดูจะได้รับความนิยมเป็นพิเศษ เพราะต่างถอดหน้ากากความโหดออกไปแล้ว เลยทำให้บรรยากาศรอบตัวเบาบางลงจนเข้าหาได้ง่าย ยกเว้นคนเพียงแค่คนเดียวที่ยังไม่เห็นแม้เงามารวมในการผูกข้อมือบายศรีนี้
ก้องภพพยายามมองหาพี่อาทิตย์จากกลุ่มของพี่ว้ากด้วยความกังวล ตั้งแต่เดินออกไปเขาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายเลย ไม่รู้มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า เพราะพี่อาทิตย์พูดว่าไม่ให้ผ่าน แต่พอตอนหลังพี่น็อตกลับมาบอกให้รับธงรุ่นได้ เขาเลยไม่แน่ใจว่าพวกพี่ไปตกลงกันยังไง
...ทว่าส่วนหนึ่ง เขาไปทำให้พี่อาทิตย์โกรธ ความผิดนี้ยังไงเขาก็อยากจะขอโทษพี่อาทิตย์ให้ได้
ก้องภพจึงไม่ได้ร่วมต่อแถวผูกข้อมือกับใคร แต่เดินเลี่ยงออกมานอกสนาม เพื่อตามหาคนบางคน แต่บังเอิญสวนกับพี่ฟางที่เรียกรั้งเอาไว้
“อ้าว น้องก้องภพ มาเดี๋ยวพี่ผูกข้อมือให้”
เขาเลยยื่นมือขวาไปให้พี่ฟาง แทนมือข้างซ้ายที่ใส่นาฬิกาไว้ ฟังพี่ฟางอวยพรรับขวัญพลางบรรจงผูกด้ายสีขาวบนข้อมือ
“ขอให้น้องก้องใช้เวลาสี่ปีนี้ให้คุ้มค่า ให้ได้เจอแต่เรื่องดี ๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องรัก นะจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”
ก้องภพยกมือไหว้ด้วยความขอบคุณจากใจจริง ก็เพราะมีรุ่นพี่ดี ๆ แบบนี้ เลยทำให้เขายังคงดีใจที่ได้เรียนคณะวิศวะ ไม่ผิดจากคำพูดที่เคยยืนยันกับใครบางคน ทว่าตอนนี้คนที่จะให้เขาพิสูจน์กลับไม่อยู่เสียอย่างนั้น เขาเลยตัดสินใจลองถามคู่สนทนา
“เออ พี่ฟางเห็นพี่อาทิตย์มั้ยครับ”
“อ้อ อาทิตย์เหรอ คงอยู่ด้านหลังแสตนนั่นแหละจ๊ะ”
พี่ฟางตอบกลับมาด้วยสีหน้าแปลก ๆ เหมือนจะกลั้นขำนิด ๆ พลางปิดท้ายด้วยการยื่นด้ายมาให้เขาเส้นหนึ่ง
“อ่ะ ไหน ๆ แล้วให้อาทิตย์ผูกข้อมือให้เราด้วยสิ”
พี่ฟางยิ้มแล้วแยกตัวไปทางสนาม เหลือแค่เขาที่ถือด้ายไว้แล้วเดินอ้อมไปยังด้านหลังแสตนซึ่งค้อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟส่องถึงราง ๆ กระนั้นเขาก็ยังเห็นเงาของคนคุ้นตาของคนคนหนึ่งยืนหันหลังให้
“พี่อาทิตย์ครับ”
คนถูกเรียกสะดุ้งตกใจรีบหันกลับมามอง และก้องภพก็ต้องชะงักเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย สภาพนั้นไม่มีเค้าความโกรธให้เห็น ตรงข้ามมันกลับปรากฏร่องรอยบวมช้ำจากตาแดง ๆ จนเขาต้องถามอย่างเป็นห่วง
“พี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่า! ไม่เป็นอะไร มันร้อนผมเลยไปล้างหน้ามา ทำไม! คุณมีปัญหารึไง!”
อาทิตย์รีบเปลี่ยนมาตีสีหน้าขึง ปฏิเสธรวดเร็วด้วยแบบคนร้อนตัว ท่าทีนั้นทำให้ก้องภพเริ่มจับทางบางอย่างได้ หากก็ยังคงเลือกตอบอย่างอื่น
“ไม่มีครับ”
“ถ้าไม่มีก็กลับไปที่สนามสิ กำลังบายศรีอยู่ไม่ใช่เหรอ คุณออกมากลางคันได้ยังไง!”
เฮดว้ากเอ่ยปากไล่อย่างหงุดหงิด เตรียมเดินไปทางสนาม ทว่ากลับถูกเสียงรั้งเอาไว้
“เดี๋ยวครับพี่อาทิตย์ พี่ช่วยผูกข้อมือให้ผมได้มั้ยครับ”
ก้องภพชูด้ายสีขาวให้คนมองที่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปเอาด้ายมาจากไหน แต่ในฐานะรุ่นพี่ก็จำต้องยอมหยิบไปผูกตามธรรมเนียม
อาทิตย์รอให้คนตรงหน้ายื่นมือขวาที่มีด้ายผูกไว้ก่อนแล้ว แต่อยู่ ๆ ไอ้เด็กปีหนึ่งกลับเปลี่ยนใจ
“ผมว่าข้างนี้ดีกว่าครับ”
คนลังเลเปลี่ยนถอดนาฬิกามือซ้ายออก ปล่อยให้รุ่นพี่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะสบถด่า
“เรื่องมาก!”
กระนั้นอาทิตย์ก็ยังหยิบด้านมาผูกลงตรงข้อมือด้านซ้ายของก้องภพ พลางพูดสั่ง
“ดูแลธงรุ่นแทนผมด้วย”
แม้ประโยคพูดจะสั้น หากความหมายของมันกลับมีค่ามากกว่านั้น เพราะมันคือการยอมรับให้เขาเป็นส่วนหนึ่งของคณะวิศวะ เป็นรุ่นน้องภาควิชาโดยสมบูรณ์
“ผมจะดูแลจากใจเลยครับ”
ก้องภพเอ่ยยืนยันไปพร้อมรอยยิ้ม สร้างความหมั่นไส้ให้กับคนฟังตงิด ๆ จนต้องเร่งมัดด้ายลวก ๆ
“เอ้า เสร็จแล้ว”
“ขอบคุณครับพี่อาทิตย์”
“เออ”
เฮดว้ากตอบรับห้วน ๆ คราวนี้จะได้ไปสักที ทว่าเพียงแค่ขยับก็ดันถูกเรียกไว้
“เดี๋ยวครับ...”
“อะไรอีกวะ!”
อาทิตย์ตวาดถามเริ่มชักโมโหที่โดนรั้งเป็นครั้งที่สอง เจ้าตัวหันกลับมามองก้องภพ ซึ่งปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าแบบคนรู้ทัน ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้คนฟังต้องเบิกตากว้าง
“ถ้าจะร้องไห้อีกบอกผมนะครับ อย่าไปแอบร้อง เดี๋ยวผมช่วยเช็ดน้ำตาให้”
“ก้องภพ!!”
เจ้าของชื่อได้ยินเสียงสบถด่าตามมาด้านหลัง แต่ไม่ทันแล้ว เพราะเขาเป็นฝ่ายชิงเดินหนีออกมาทางสนามทันที
คราวนี้พี่อาทิตย์โกรธเขาแน่ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเขาก็ยังจงใจทำอีกฝ่ายโมโห และน่าแปลกที่มันไม่ได้มีความค้างคาใจเหมือนครั้งล่าสุดที่พวกเขาสองคนทะเลาะใส่กัน
...อาจเป็นเพราะเขารู้ว่า 'ใจ' ของเขาส่งถึง 'ใจ' ของใครคนนั้นแล้ว
...เพิ่มอีกก้าวหนึ่ง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. มีแถมท้ายตอนพิเศษอีกแล้วค่ะ
....ใครสงสัยว่าพี่อาทิตย์ทำไมไม่ให้ผ่าน? ...พี่อาทิตย์หายไปไหนหลังการบูมน้องเสร็จ?
...หาคำตอบได้ที่นี่ค่ะ :o8:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.368495063279853.1073741838.311710885624938&type=3 (https://www.facebook.com/media/set/?set=a.368495063279853.1073741838.311710885624938&type=3)
-
; พี่ไออุ่นร้องไห้ด้วย :hao3: :hao3: :hao3:
-
อยากเห็นพี่ไออุ่นสลัดคราบเร็วๆจังเลย :-[
-
บางทีก้องภพมันก็น่ากระโดดแอทแทคแล้วบ้องหูเหมือนกันนะ :z6:
หยอกพี่อาทิตย์แบบนี้ขอให้สุดท้ายแล้วมันกลัวเมียด้วยเถิด 555
-
:z1:
-
อัยย๊ะ ถ้าจะให้ดีต้องพูดว่า “พี่ไออุ่นครับ ถ้าจะร้องไห้อีกบอกผมนะครับ อย่าไปแอบร้อง เดี๋ยวผมช่วยเช็ดน้ำตาให้” :m20:
-
อ๋อยยย รักสักทีีเหอะ :mew1:
-
:impress2:
-
พี่อาทิตย์ซึ้งจนน้ำตาไหล :hao5:
ก้องภพก็ยังไปแกล้งพี่เค้าอีกเนอะคนเรา :เฮ้อ:
-
ไออุ่นน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แอบไปร้องไห้ด้วย ซึ้งที่น้องๆ ทำให้ใช่ไหมล่ะ
ก้องภพจ๋า จำไว้นะ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน
นับประสาอะไรกับพี่ว้ากถอดรูป หุๆ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่อาทิตย์ซึ้งจนน้ำตาไหลใช่ไหมหละ คนอ่านยังเป็นเลย
ดีใจ ๆ ก้องภพหยอดอีกแล้ว
-
ดีใจกะปีหนึ่งจริงๆได้รุ่นซะที นึกถึงตอนสมัยตัวเองเลยแฮะ :L2:
ก้องภพสำเร็จไปอีกขั้นได้ทั้งธงรุ่นได้ทั้งขยับเข้าไปในใจพี่อาทิตย์อีกนิดแล้วววว คู่นี่เค้าค่อยๆรักกันเบาๆจริงๆ :z1:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2: :กอด1:
-
น้องก้องน่ารักจัง เดี้ยวผมจะเช็ดน้ำตาให้นะพี่อาทิตย์ 55+
-
พี่อาทิตย์ร้องไห้ทำไม
งืมมมม
รักกันสักที
-
มารักกันซะทีเถอะ ลุ้นทุกตอนเลย
-
แอร้ย!!!จิกหมอนอ่ะ ตรงประโยคซับน้ำตา
รับน้องจบแล้ว ต่อไปก็เป็นฉากรับรักสินะ ฮิ้ววววว
-
ที่แท้ก็เเอบมาร้องไห้นะ พี่อาทิตย์ ฮ่าๆ :hao7:
-
ปีหนึ่งทำซึ้งจนพี่อาทิตย์ร้องไห้เลย อิอิ
พี่ว้ากถอดรูปแล้วเย้
-
อร๊ายยยยยยยยยย น่ารักอะ สงสัยพี่อาทิตย์เขินมากเกินไปเลยไม่ให้ผ่านสินะ
มาให้น้องก้องปลอบซะดีดี น่ารักอะ
รออ่านต่อจ้า หลังจากรับน้องแล้วพี่อาทิตย์จะเหลือมาดอะไรเนี่ย อิอิอิ
-
รอวันที่สองคนนี้รักกัน
-
กรี๊ดดดดดดดดด บ่องตง ฟินจุงเบยยยย >_< ชอบค๊าาาาา มาต่ออีกน๊าา ตอนหน้า ไออุ่นแปลงโฉมสลัดคราบด่วนนน :hao5:
-
พี่อาทิตย์นี่น่ารักจริง ๆ นะ เมื่อไหร่จะหมดช่วงว๊ากซักทีนะ
เผื่อจะมีอะไรหวาน ๆ บ้าง :mew1:
-
รอวันที่จะเปลี่ยนจากเรียกชื่อพี่อาทิตย์ เป็น "พี่ไออุ่น" นะจ๊ะ
บรรยากาศตอนจุดเทียนเข้ามาหลังจาก อารมณ์เฟลสุดๆนี่ เราเข้าใจดีเลยล่ะ ได้อารมณ์มากเลยทีเดียวค่ะ ทำให้นึกถึงวันเก่าๆด้วย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น้ำตาซึมเลยค่ะ
พี่อาทิตย์ซึ้งน้องตนร้องไห้เลย น่ารักมาก
ส่วนคนน้องก็น่าหวั่นไหวด้วยชะมัด แอบจีบน้า ฮี่ๆ
-
งื้ออออออออออ
ซึ้งเลยยยยย :sad11:
ก้องภพรุกหนักจัดเต็มเลยนะลูกกกกกกก :z1: :hao7:
-
ตอนหน้าพี่อาทิตย์จะถอดรูปแล้ว จะต้องฮือฮาในกลุ่มปี 1 แน่ๆ เลย :laugh:
ก้องภพเอ๋ย งานนี้นายจะต้องยิ่งหลงพี่นมเย็นมากกว่าเดิมแน่ๆ :hao3:
-
หยอกบ่อยๆ เดี๋ยวพี่ไออุ่นก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเองแหละ กิกิกิ o18
กดบวกเป็ดให้ก้องภพพพ :L1:
-
โอ้ยยยยย อาทิตย์ๆๆๆๆ แอบไปร้องไห้ๆๆๆ
เข้าใจจจ ว่าซึ้งจิงๆ
คนนที่ถูกน้องๆเกลียดมาเปนเดือน แต่วันสุดท้าย น้องๆกลับมาแสดงความรัก เพราะเข้าใจสิ่งที่เราทำให้
ก้องภพชนะเลิศๆๆๆๆ
จบห้องเชียร์แล้ว
จีบให้เต็มที่เลยนะ ก้องภพ
-
สมใจตามแรงเชียร์และแรงใจที่ส่งไป ได้อ่าน ได้รัก ได้มีความสุข ขอบคุณครับผม :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ก้องภพ มาเจอไออุ่นช้าไปนะ อดกอดปลอบเลย หุหุหุหุ :hao6: :hao6:
-
:katai1: :katai1: อ่านทั้งบ้านเด็กดีและที่เล้าความรู้สึกเหมือนกันคือร้องไห้ด้วยความภูมิใจทั้งในฐานะเฟรชชี่ปี1และฐานะพี่วินัย
-
แอบไปร้องไห้นี่เองพี่ไออุ่น ปลื้มละสิน้องๆเข้าถึงใจเฮดว๊ากคนนี้เลย
ตอนแรกลุ้นแทบแย่เฮดบอกไม่ผ่าน :เฮ้อ: แต่ก็เพราะความสามารถคีกันจึงผ่านจุดนั้นมาได้ ดีใจด้วยน๊าได้ธงรุ่นกันแล้ว
ตอนนี้มีฉากแอบหวานเบาๆระหว่างก้องภพกับพี่ไออุ่นด้วยอะ ถึงมันจะดูไม่หวานก็เถอะ :m1: อ๊ายปลื้มๆ
-
อั๊ยยะ โดนบูมซะร้องไห้
ก็นั่นล่ะ พี่ว้ากใจอ่อนจะตายไป ^^
คิดถึงวันบายศรีทีเดียว
แต่เหตุการณ์ของเราใช้ความเชื่อใจเข้าว่า
พาให้มีเหตุกดดันน้องมากๆ แล้วก็ปล่อยพิธีการบายศรี
มีพี่รหัสคอยรับขวัญคนแรก...ผ่านมานานมากแล้ว แต่ยังประทับใจ
และนั่น...เป็นความผูกพันของพี่กับน้องส่งไปรุ่นต่อรุ่น ^^
-
หมดรับน้องละ
ก้องจับกด เอ๊ย จัดหนักเลยคะ
พี่อาทิตย์เค้าเป็นผู้ชายหวั่นไหวง่าย เซ็นซิทิปสุดๆ โอ๋กันไปเบาๆเนาะ
ปล.ตอนนี้อ่านในเด็กดี ก็บ่อน้ำตาแตกไปรอบ มาอ่านนี่ก็อีกรอบคะ
ประเพณีรับน้อง ใช้ใจรับ ใจสื่อใจ ก็ซาบซึ้งใจทุกครั้งที่ทำจริงๆคะ(พิมพ์บอกไม่ถูก แฮ่ๆ)
-
มิเสียดายเวลาที่นั่งรีเฟรชทุกครึ่งชม.ถึงเที่ยงคืนกว่าแม้แต่น้อย ย ย ย ย
ไออุ่น น น น นซาง ง ง ง ก็เธอคือดวงตะวัน ใจใจช้านเพียงคนเดีย ว ว ว ว ว
#เวิ่น
เป็นโมเม้นท์ที่ยิ่งใหญ่ บายศรีทีไรก็ขนลุก จนปีแก่ก็ยังขนลุก
แต่แอบเคยสงสัยนะว่าเพลงมันควรเปลี่ยนบ้าง ยิ่งเราทันสมัยเพลง โอละเน้อ น้อง พร . . .
ฟังแล้วเลยเสียความโรแมนติกไปครึ่งนึง!
เพิ่งนึกได้ว่เรื่องนี้คนเขียน เขียนได้จากมุมมองของปีหนึ่งจริงๆ ที่ยังเด็ก ไม่เข้าใจ หวาดกลัว
ซึ้งแรง หุนหัน ร้องไห้ง่าย
. . .แต่มันเป้นวัยที่มีความหมายที่สุดละนะ . . วัยมหาลัยเนี่ย
#รำพัน
ปล.
ปน: พี่ผมขอมัดมือซ้ายนะครับ
พว: ทำไม . .เรื่องมาก!
ปน: ข้างนี้ . . มันไกล้หัวใจกว่าครับ
-
หวังว่าตอนต่อไปคงจะได้รักกันสักทีนะ ลุ้นมาหลายตอนเกินๆๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
..เปนกำลังใจให้คนแต่งนะครับ..หนุกมากจะคอยติดตามตลอดไป
-
:hao3:
แหม พี่อาทิตย์ก็มีมุมซึ้งกับเค้าด้วย
เสียดายจังต้องแอบร้อง แต่ก้องภพก็ฉลาดเกินนะ
-
พาพี่ไออุ่นไปตัดผมโกนเครากันนนเร้วววว :katai2-1:
-
/เกาะติดไม่ปล่อย
:mew1:
-
ซึ้งปีหนึ่งจนแอบไปร้องไห้คนเดียวเหรอพี่อาทิตย์
ยิ่งตอนรับขวัญยิ่งซึ้ง
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
พี่อาทิตย์ไม่ต้องเป็นเฮดว้ากแล้วใช่ไหม
อยากได้พี่ไออุ่นคนเดิมเร็วๆ
ก้องภพก็อยากได้เหมือนกัน
-
ว้าย มีแอบไปร้องไห้ด้วย
ยังงี้ต้องให้ก้องภพเช็ดน้ำตาซักหน่อยแล้ว
:L2:
-
พี่อาทิตตตตตตตตตต
น่ารักเวอร์ๆ
ศึกชิงรุ่นก็จบไปแล้ว แล้วทีนี้เรื่องราวจปะเป็นยังไงต่อไป
ว่าแต่ก้องภพนี่ช่วงสุดท้ายยังไม่วายกวนติงเลยนะเนี่ย
ชักชอบพี่อาทิตย์มากกว่าเดิมแล้วสิ~~
-
จริงๆแล้ว0062ก็ยินดีช่วยทุกเรืองของพี่อาทิตย์ไม่เฉพาะเช็ดน้ำตาหรอก หัวใจก็อยากดูแล
จากนี้ไปจะหวานได้หรือยังอ่ะ
-
อาทิตย์คงซึ้งน่าดูนะนั่น
-
ในที่สุดปีหนึ่งก็ทำสำเร็จ
ต่อไปก้องภพก็เดินหน้าจีบไออุ่นไปเลย
-
หมดประเพณีรับน้อง ไออุ่นจะกลับมาใสเหมือนเดิมชิมิ :hao3:
-
รอวันที่สองคนนี้รักกันน่ะ
-
ซึ้งอ่ะ
-
พี่อาทิตย์น่ะ ซึน ตัวพ่อเลยอ่ะ
เด๋ว ต้องงอล ที่โดนน้องก้องหยอด แน่เร้ย อิอิ
:mew1:
น่ารักผุดๆ 55 พี่ไออุ่น รีบหายจากเฮดว้าก เร็วๆนะ
-
เชียร์ไออุ่นให้แกล้งก้องภพซะให้เข็ดเลย
คนอุตส่าห์แอบมาร้องไห้เงียบๆ แล้ว ยังตามมาแซวอีก
ถ้าไออุ่นงอนจนไม่สนใจแล้วจะรู้สึก :hao3:
-
เมื่อไรพี่ก้องภพจะทวงสัญญาสักที
-
ว่าแล้วพี่อาทิตย์ต้องออกมาร้องไห้แหงๆ
เรายังแอบซึ้งเลยอ่า :hao5:
ผ่านพ้นวันใหม่ จะได้เห็นพี่อาทิตย์ในรูปแบบใหม่แล้ว
รอวันพี่อาทิตย์น่ารักค่าาาา :mew1:
-
พี่อาทิตย์ร้องไห้ได้น่ารักมาก
รอวันพี่อาทิตย์โกนหนวดตัดผมค่ะ
:mew1:
-
ก้องภพนี่โชคดีจริงๆ ที่มักจะได้เห็นมุมที่คนอื่นไม่เคยได้เห็นของพี่อาทิตย์ ว่าแต่เมื่อไรนะที่คู่นี้จะพูดคุยกันแบบเปิดใจกันบ้าง
-
จับพี่อาทิตย์ ลอกคราบด่วนน 5555
-
ยังคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอๆนะครับ
เป็นเรื่องราวที่น่าติดตามมากๆอีกเรื่องนึ่งเลยแหละ
แต่จะว่าอะไรมั้ยถ้าคนอ่านจะบอกว่า เรื่องนี้ ดำเนิน เรื่องช้าไปนิดนึง (ความคิดเห็นส่วนตัวนะ)
-
โถ้วววววววว เฮียอาทิตย์ เมื่อไหร่จะหลุดมาดนี้เสียที :katai5: :katai5: :katai5:
-
งื้ออออ พี่ไออุ่น >< โดนรุกซะแล้วว ถอดรูปเร็วๆนะคะ
-
โหดจังนะ
-
อยากจับอาทิตย์มาก(อ)ด จริงๆ
-
อยากบอกว่าอ่านตอนนี้ น้ำตาไหลพรากเลยจ้า :hao5:
เรื่องนี้ทำให้เราร้องไห้ได้เมื่อนึกถึงวันวานจริงๆนะ
พี่อาทิตย์แอบไปร้องไห้ อิอิ
-
พี่ทิตย์โคตรมุ้งมิ้งอ่ะ
ก้องภพก็เริ่มรุกแล้วว
กร๊ากกก :katai4:
-
มารอพี่ ไออุ่นสุดที่รักกกกก
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาแต่ต้น ไม่มีตอนใหนเลยที่จะไม่ซาบซึ้ง และภูมิใจไปกับรุ่นพี่ รุ่นน้องคณะนี้
-
อาทิตย์จะรอดไปได้กี่น้ำอ่ะ 5555 จบรับน้อง ชิงรุ่นแล้วก้องภพสงสัยจะรุกหนักแหง่มๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
อ๊ายยยยยยยยย น่ารัก มีร้องไห้ด้วยอ๊า
-
อาทิตย์ เป็นคนอ่อนโยนมาก ๆ เลยนะเนี่ย
ก้องภพเดินหน้าลุยเลย พี่อาทิตย์ถอดหัวโขนแล้ว :katai2-1:
-
พี่อาทิตย์สุดโหดจะกลายเป็นพี่ไออุ่นแล้วชิปะ??
-
หมดหน้าที่เฮดว้ากแล้ว อยากเห็นพี่อาทิตย์โกนหนวด เคราซะที จะน่ารักมั๊ยนะ :ling1:
-
ส่งถึงแล้วอย่าลืมเปิดประตูเข้าไปข้างในด้วยล่ะอิอิ
สู้ ๆ น้าก้องภพของให้ชนะใจพี่อาทิตย์ สาธุ สาธุ :call: :call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:-[
-
ทำไมพี่ไออุ่นไม่ให้ผ่านอ่ะคะ งงนะนี่ หรือมันเป็นแผน หรือจริงๆเฮียแกซึนไปงั้นแหละ
-
น่ารักอ่ะ :mew3:
-
โอย อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
ประทับใจมากๆ
ตอนแรกคิดว่าพี่ไออุ่นจะโกรธจริงๆซะอีก 555
แต่ผิดคาด
แอบไปร้องไห้คนเดียวนี่เอง
โอย พี่ไออุ่นจะน่ารักไปไหนเนี่ย.555
แต่พออ่านที่น้องก้องแกล้งแซวพี่ไออุ่นแล้ว..
กรี๊ดดดดดบ้านแตกเลย .555
น่ารักมากกกกก
น้องก้องเริ่มรุกแล้ว ฮ่า
-
อ้าก ชอบ :hao7:
รักกันสักทีเถอะ
-
ซึ้งล่ะซิพี่อาทิตย์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บางทีคู่นี้ก็กวนกันเยอะไปนะ เค้ารอให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองไวๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพิ่มขึ้นอีกก้าวแล้วนะก้อง รุกอีก รุกอีก
-
ก้องภพน่ารักมากเลย..ต่อไปก็เดินหน้ารุกพี่อาทิตย์ให้เต็มที่เลยนะ
-
ซึ้งอ้ะ ชอบบรรยากาศตอนรุ่นพี่ยอมรับมากเลย
อบอุ่นมาก ชอบๆๆๆๆๆ
ส่วนพี่อาทิตย์ก็น่ารักอีกแล้ว มีแอบไปร้องไห้ด้วยอ้ะ
อยากให้รักกันเร็วๆจัง
-
ตื้นตันไปกับอาทิตย์ด้วยในที่สุดสิ่งที่เฝ้าสอนมาก็เป็นผล
รออาทิตย์ไปโกนหนวดมานะจ๊ะ :mew1:
-
o13 ดีใจด้วยนะ ในที่สุดก็ทำกันได้สำเร็จ
พี่อาทิตย์น่ารักน่าแกล้งน่าเอ็นดูซะจริง จริงไหมจ๊ะน้องก้องภพ.... :hao7:
-
555กองภพเดียวก้โดนอีก
-
ซึ้งน้ำตาจะไหลตามพี่อาทิตย์ (บอกว่าไม่ได้ร้องไง>>เฮดว๊าก)
แต่กรี๊ดแตกกับความกล้าพูดของก้องภพมากกว่า
อ๊ายย ฉ้านนนนฟินนนน
-
ตอนนี้ที่มหาลัยที่ผม(จบมา)มีการตั้งกลุ่ม anti-sotusขึ้นมาด้วยครับ
แต่นั่นก็เป็นสิทธิของพวกเขา แต่ด้วยการใช้คำพูดหรือการกระทำบางอย่างมันทำให้รู้สึกว่าดูถูก
ไปถึงชื่อมหาวิทยาลัยและประเพณีปฏิบัติที่มันไม่เกี่ยวข้องกับsotus
เป็นการสร้างปัญหาให้กับการทำกิจกรรมและส่งผลต่อจิตใจของนิสิตที่ทั้งกำลังศึกษาและที่จบมาแล้วมาก
ดังนั้น ถึงใครจะไม่ชอบระบบsotus ก็ขอร้องว่าอย่าแสดงออกมาด้วยการทำลายความภาคภูมิใจและประเพณีปฏิบัติ
ที่สืดีงามที่บทอดกันมาของมหาวิทยาลัยเลยนะครับ ถ้าไม่ชอบไม่ต้องร่วมก็ได้
ขอโทษนะครับที่เอามาพูดในกระทู้นี้ แต่เพราะว่าความรู้สึกของผมตอนรับน้องก็เป็นบรรยากาศแบบในนิยายเรื่องนี้แหละครับ
ถึงตอนเข้าเชียร์จะดูกดดัน แต่พอจบห้องเชียร์และเตรียมงานเฟรชชี่เกมส์พอได้ทำงานกับพวกพี่ฝ่ายอื่นหรือแม้กระทั้งกับพี่ว้ากเองก็ตามมันก็ทำให้เรารู้ว่าพวกพี่เค้าตั้งใจมากจริงๆ ขอบคุณครับ
-
อยากอ่านต่อแล้ว 555
พีีอาทิตย์ จัดลุคใหม้มาเลยนะคร๊าาาา
ปล. เราภูมิใจใน Sotus
-
สำเร็จสักทีนะก้องภพ :mew1:
-
แอบไปร้องไห้ เพราะซึ้งกับ "ใจ" ที่น้องๆให้มา
พี่อาทิตย์น่ารักอ่าาาา
แต่ก้องภพนี่เพิ่มดีกรีความกวนขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ
-
หลานอาทิตย์ตอนนี้ มาในมาดหวานๆ แฮะ :m15:
คนแก่ชอบน่ะ :o8:
:bye2: :bye2:
-
:hao7: เขินนนนนนนไออุ่นนนน
-
อ๊ากกกก พี่ก้องภพน่าร้ากกกกกกก >.<
-
อ่่านมาตั้งนานไม่รู้ว่าใครจะรุกใครจะรับ นี่พูดเลย
55555555555555555555
ตอนนี้พี่อาทิตย์น่ารักอ้ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ๊ากกกกกกกกกก !!!
เขินนนนนนน
>///<
-
อ่านแล้วซึ้งแทนพี่ไออุ่นจังเลยยยยยย
:hao5: :hao5: :o8: :o8:
-
ว่าแล้วพี่ไออุ่นต้องซึ้งงง
หัวแทบคว่ำเลยตอนรู้ชื่อพี่ไออุ่น ฮาาาาา
-
เย้ๆๆๆ อยากให้ก้องภพ จุ๊ฟๆพี่ไออุ่น จังงงง ฟินนน
-
ปล้ำเลยลูก รอมานานแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
ThankS
-
:impress2: :impress2: :o8: :o8:
พี่รู้มั๊ยว่าฉันมานั่งรอพี่ที่เล้าทุกวันเลย~~~
-
แอร้ย น่ารัก อ่านแล้วไม่อยากหยุดเลยจริงๆ :katai5:
-
รอตอนต่อไปใจจดใจจ่อ
-
อั๊ยยย ตามไปอ่านแบบการ์ตูนแล้วเขิล 55555
ใจถึงใจแล้วนะจ๊ะ เด็กๆ 55555
-
รุกเยอะๆๆเลยก้องภพ เอาให้พี่ไออุ่นครางให้ได้ 5555555555555
-
รอพี่ไออุ่นโกนหนวด :hao7:
-
กรี๊ดดดด>< เค้าจะอ่าต่ออ
-
นั่งรอไออุ่น ~
-
แอ่ะ ที่ยังไม่มาต่อเพราะพี่ไออุ่นเขินที่ต้องโกนหนวดป๊ะ :hao7:
บอกพี่อาทิตย์ไม่ต้องอายๆ น่ารักใสๆ(?) อยุ่แล้วววว
ปล.ตามไปอ่านการ์ตูนมาค่ะ มันก๊าวใจมากมาย พี่ไออุ่นโครตโมเอ้ :heaven
-
เห็นเขาบอกว่าอ่านการ์ตูน ที่ไหนอ่าาาา
-
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.368495063279853.1073741838.311710885624938&type=3
อันนี้ค่ะ อยู่ท้ายตอนที่ 16 หน้า 48 ค่ะ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 17 : อย่ามองพี่ว้ากด้านเดียว
...เหนือฟ้ายังมีฟ้า ...เหนือการชิงรุ่นมา ยังมีสิ่งที่เรียกว่า ‘สอบกลางภาค’
เหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะเข้าสู่เทศกาลสอบมิดเทอมของมหาวิทยาลัย
แม้ในความรู้สึกของเด็กปีหนึ่ง คล้ายช่วงเวลาเปิดเทอมเพิ่งผ่านไปได้ไม่นาน ยังคงตื่นตาตื่นใจกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ผ่านการประชุมเชียร์และชิงรุ่นอันแสนยากลำบาก กำลังเตรียมสนุกลันล้ากันเต็มที่ แต่แล้วก็ต้องถูกดึงให้กลับสู่โลกความเป็นจริง
...และอาจไม่ใช่โลกความจริงธรรมดา เพราะสำหรับใครบางคนมันถือเป็น...ขุมนรก!
ยิ่งในหมู่พวกเฟรชชี่ที่มาใหม่ ก็ยิ่งต้องรู้สึกเกร็งกว่ารุ่นพี่ปีอื่น ๆ ด้วยรู้ดีว่าการสอบในระดับมหาวิทยาลัย มันแตกต่างจากการสอบระดับมัธยมขำ ๆ ถ้าทำเกรดไม่ถึง ติดเปอร์ติดโปรจนเกินจำนวนก็จะต้องถูกปรับตกให้ออกจากมหาลัย โดยที่อาจารย์หรือใครหน้าไหนก็ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น
ซ้ำบางวิชายังเปิดสอนแค่เทอมเดียวในหนึ่งปี แถมเป็นวิชาตัวต่อ ถ้าไม่ผ่านก็ไม่มีสิทธิเข้ารอบเรียนวิชาอื่นต่อไปจนกว่าจะแก้เกรดได้ ต้องรอเรียนรอบใหม่ซ้ำกับน้อง ๆ ปีหน้า เลยทำให้นักศึกษาหลายคนมีสถานะเป็นปู่เฝ้าคณะ อยู่มานานจนน้องเรียนจบแซงไปหลายรุ่นแล้ว
และหนึ่งในวิชาปราบเซียนเหล่านั้นของเด็กคณะวิศวกรรมศาสตร์ คงหนีไม่พ้นวิชาที่ชื่อว่า ‘แคลคูลัส 1’ ที่ทำให้เด็ก ๆ ได้เกรด F ไปประดับบนใบทรานสคริปกันเป็นทิวแถว เพราะขึ้นชื่อลือชาว่ามีอาจารย์โหดในมาตรฐานการออกข้อสอบมากกว่ามหาลัยไหน ๆ แค่สอบผ่านก็บุญท่วมหัวแล้ว ยิ่งได้ A ต้องเรียกปาฏิหาริย์ จนหลายคนต้องขอพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ด้วยการไปบนบานศาลกล่าวกันเป็นจริงเป็นจัง กะว่าถ้าผ่านก็จะมาขอแก้บนกันทีหลัง
ทว่าลึก ๆ ทุกคนต่างก็รู้...สุดท้าย ‘ตนย่อมเป็นที่พึ่งแห่งตน’ ยังไงพวกเขาจำต้องอาศัยหัวสมองและสองมือของตัวเองฝ่าฟันการสอบไปให้ได้ กระนั้นก็ยังแอบขอใช้ตัวช่วย ด้วยการดึงพวกพี่ ๆ ผู้คร่ำหวอดผ่านประสบการณ์มาช่วยติวบอกแนวทางให้น้อง ๆ บ้าง
ซึ่งก็โชคดีที่ภาควิชาอุตสาหการมีพี่เทพ ๆ ไว้ประดับเป็นเกียรติแก่น้อง ๆ การนัดติวก่อนสอบจึงเริ่มจากการบอกต่อกัน ไป ๆ มา ๆ กระทั่งรวบรวมเด็กปีหนึ่งได้เกือบ 50 คน จนต้องยึดพื้นที่ใต้คณะวิศวะบางส่วนให้น้อง ๆ นั่งพื้นเรียนกันไป ส่วนพี่ก็ต้องหิ้วกระดานไวท์บอร์ดขนาดพกพา มาทำหน้าที่แทนอาจารย์สอนน้อง ถึงแนวข้อสอบที่เก็งกันไว้ว่าจะออกเหมือนรุ่นของตัวเอง
แต่ขนาดได้พี่มาช่วยติวแล้ว เนื้อหาก็ยังยากชวนไมเกรนขึ้นง่าย ๆ จึงไม่แปลกที่ ก้องภพ จะได้ยินเสียงถอนหายใจของเอ็มที่นั่งใกล้ ๆ เขา มือกำลังแก้โจทย์สมการอนุพันธ์ไปพลาง ปากก็บ่นไปพลาง
“ว่าตอนสอบแอดหนักแล้ว มาเจอแบบนี้กูขอกลับไปเรียนอนุบาลใหม่ได้เปล่าวะ”
“ทนอีกหน่อยเหอะ พอสอบเสร็จเดี๋ยวมึงก็ได้เที่ยวแล้ว”
ทิว นั่งอยู่แถวหน้าของพวกเขาหันกลับมาพูดให้กำลังใจ แต่ไอ้ประโยคหลังดันจุดประเด็นจนคนฟังขมวดคิ้วถาม
“เที่ยวอะไรวะ”
“อ้าว...มึงไม่รู้เหรอ หลังสอบเสร็จพวกพี่ ๆ เขาจะพาไปรับน้องนอกสถานที่”
คำตอบนั้นส่งผลให้ก้องภพเงยหน้าจากหนังสือเรียนขึ้นมาฟังบ้าง
...พูดถึงการรับน้องนอกสถานที่ มันเป็นธรรมเนียมของภาควิชาอุตสาหการที่จะต้องจัดกันขึ้นทุกปี โดยมีพี่ ๆ จากทุกชั้นปีเข้าร่วมด้วย เรื่องความปลอดภัยไม่ต้องห่วงเพราะมีอาจารย์คุม เลยมั่นใจได้ว่าคงไม่โหดหนักเท่ากับตอนประชุมเชียร์ในมหาลัยแน่นอน
“แล้วรู้มั้ยว่าจะไปกันที่ไหน”
ก้องภพร่วมวงสนทนาถามไป หากทิวกลับส่ายหัวปฏิเสธ
“ไม่แน่ใจว่ะ แต่เห็นพี่รหัสกูบอกว่าจะไปที่ที่มีทะเล”
ถ้านับทะเลใกล้ ๆ จากมหาวิทยาลัย คงไม่พ้นแทบ ระยอง หัวหิน ชะอำ แต่จะเป็นที่ไหนก้องภพก็ไม่คิดคัดค้าน เพราะเขาเองก็ไม่ได้ไปทะเลนานแล้ว ถือโอกาสไปพักผ่อนไปบ้างอาจจะดีอยู่เหมือนกัน หากภาพฝันของเขากลับถูกขัดด้วยเสียงเตือนของเอ็ม
“เดี๋ยว...แล้วมึงแน่ใจเหรอว่าจะได้เที่ยวจริง ๆ กูว่าพวกพี่แม่งก็หาเรื่องมาแกล้งอีกอ่ะ เรายังเหลือเกียร์ภาคที่ยังไม่ได้ชิงอีกนะ อย่าลืม!”
...เออ...นั่นสิ พวกเขาได้รุ่นแล้ว แต่ยังเหลือ ‘เกียร์ภาค’ อีก และการรับน้องครั้งหน้าก็คงมีเป้าหมายไว้ให้ปีหนึ่งชิงมันมา ซึ่งไม่รู้ว่าจะยากเย็นสักแค่ไหน แค่คราวที่แล้วกว่าจะผ่านด่านชิงรุ่นได้ก็ลำบากกันแทบตาย ต่อไปผลจะออกหัวออกก้อยยังไง ก็ต้องขึ้นอยู่กับคนสำคัญเป็นผู้ตัดสิน นั่นคือ ‘พี่ว้าก’
...และก็คล้ายกับคนในความคิด จะบังเอิญออกมาให้เห็นเป็นตัวเป็นตนเข้าพอดี
พวกเขาได้ยินเสียงคุยแทรกเฮฮาจากพี่ปีสามกลุ่มย่อม ๆ ที่คงเพิ่งเลิกเรียนตอนเย็น กำลังเดินขบวนผ่านมาทางปีหนึ่ง จนน้อง ๆ ต้องหยุดติว รีบยกมือไหว้ด้วยความเกรง แม้ในกลุ่มนั้นประกอบด้วยคนหลายหลาย มีทั้งพี่ที่ไม่ค่อยคุ้นหน้า พี่ว้าก และ...เฮดว้ากอาทิตย์ ซึ่งหยุดเดินเอ่ยทักคนรู้จักที่กำลังถือปากกาเขียนไวท์บอร์ด
“ทำอะไรวะ อ้น”
“ติวแคลให้น้องอยู่ครับ จริงสิ...ไหน ๆ พวกพี่ก็มาแล้ว ช่วยบอกแนวข้อสอบของปีพี่ให้พวกน้องบ้างสิครับ”
พี่ปีสองใส่แว่นนำน้องติวรีบถือโอกาสพูดชวน แต่คนฟังกลับเบ้หน้าเอ่ยตัดบทแบบไร้เยื่อใย
“ผ่านมาตั้งสองปีแล้วใครจะไปจำได้วะ เออ..แต่มีอย่างหนึ่งที่จำได้นะ รุ่นพี่มีผ่าน A แค่ห้าคน ที่เหลือล่อ F ไปเกือบครึ่ง”
...สมกับเป็นเฮดว้าก ไม่ช่วยแล้วยังจะซ้ำเติมทับถมกำลังใจให้น้อง ๆ เสียขวัญเข้าไปอีก ไม่พอพี่ว้ากน็อตยังแทรกขึ้นมาเสริมต่อ
“กูก็จำได้นะ ตอนนั้นเวลามันเหลือ กูเลยเขียนขอความเห็นใจท้าย ๆ หน้าไปให้อาจารย์ด้วย กูได้ C มาเลยวะ สงสัยคงได้ผล”
ทริกเคล็ดลับสำคัญทำเอาปีหนึ่งหูผึ่ง ทว่าพี่ปีสามหน้าตี๋ในกลุ่มอีกคนดันรีบแย้งค้าน
“โห...มึงสู้กูไม่ได้ กูนี่วาดรูปพอทเทรดหน้าอาจารย์เลยคร้าบ เขาจะได้รู้ว่ากูเข้าเรียนทุกครั้งจนจำหน้าเขาได้”
ท่าทางโชว์เหนือกว่าจากเพื่อนเรียกเสียงฮือฮา จนอาทิตย์ต้องย้อนถามกลับ
“แล้วมึงได้เกรดอะไรวะ”
“...F แดกว่ะ ..เวรฉิบหาย! ทีอย่างนี้ไม่เห็นใจกู อุตส่าห์วาดรูปไปให้ยากกว่าพวกมึงอีก แม่งโคตรไม่ยุติธรรม!”
คำโวยวายตามมาด้วยเสียงโหแซวกลุ่มพี่ว้ากกันทั้งวง ท่ามกลางสายตาของน้องปีหนึ่งที่ทำหน้าผิดหวังกับทริกเด็ด กระนั้นก็ยังมีบางคนแอบขำไปกับมุกที่พี่ ๆ ปล่อยมา ก่อนเฮดว้ากจะเป็นคนแนะนำตัดบท
“ก็อ่านไปตามชีทนั่นแหละ ถ้าทำกันไม่ได้ก็รอเรียนพร้อมน้องปีหน้าไปแล้วกัน”
“โห...อย่าตัดกำลังใจน้อง ๆ สิครับพี่ อวยพรให้น้องมันหน่อย”
พี่อ้น คนติวต้องรีบช่วยพูดดึงเกมแทนน้อง พอรู้ว่าจะมีคำอวยพรจากรุ่นพี่ พวกเฟรชชี่ต่างก็รีบยกมือพนมกันพร้อมเพรียง ลำบากพี่ว้ากน็อตต้องรับหน้าเป็นคนโดนดันออกไปให้ศีลให้พรกับน้อง
“เอ้า! ทุกคนตั้งใจฟังให้ดีนะครับ”
พี่น็อตกระแอมไอ บอกสั่งเสียงดัง แล้วจึงเอ่ยคำให้กำลังใจศักดิ์สิทธิ์สั้น ๆ...
“อายุ วัณโณ สุขัง พลัง”
“สาธุ!!”
“ถุย! นี่มันใช่ที่เขาอวยพรกันก่อนสอบเหรอวะ”
พี่หน้าตี๋คนเดิมรีบแย้งทันควัน ซึ่งพี่น็อตก็ทำหน้าเจื่อนให้เหตุผลมาง่าย ๆ
“แหม..ก็กูยังเอาตัวเองไม่รอดเลย จะให้ไปอวยพรใครได้ยังไงวะ”
“มึงก็ต้องเอาอะไรที่มันดูดีหน่อยดิวะ เฮ้ย! อาทิตย์จัดการดิ๊”
คำเรียกพร้อมกับการหลบทางให้พระเอกออกโรง อาทิตย์ก้าวมายืนเบื้องหน้าน้อง กอดอกวางมาดขรึม พลางพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส
“ถ้ากับเรื่องแค่นี้พวกคุณยังสอบตก แสดงว่าพวกคุณเป็นพวกไร้ความสามารถ จบไปก็ไม่มีอนาคต!”
...นี่สิของจริง ...ไม่ใช่คำอวยพรแต่เป็นคำถากถางตามสไตล์ของเฮดว้าก พาให้น้องหลายคนเริ่มหน้าซีด กำลังใจหดหายไปเรื่อย ๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมหยุดพูด
“...แล้วต่อไปใครจะรับคุณเข้าทำงาน จะไปจีบหญิงก็คงจีบไม่ติด ต้องไปกินเหล้าย้อมใจจนเมาค้าง มาแอบหลับกลางห้องให้อาจารย์ด่า ยืมตังค์เพื่อนแต่ละทีก็ไม่เคยใช้คืน หน้าด้านเนียนกินฟรีตลอด แล้วแบบนี้เพื่อนที่ไหนมันจะมาคบ!”
ประโยคหลังมันชักแปลก ๆ จนเพื่อนปีสามหน้าตี๋ที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ต้องรีบร้อง
“เอ๊ะ! ...เดี๋ยวก่อนนะ นี่มึงแอบหลอกด่ากูนี่หว่า แม่งไอ้อาทิตย์!!”
กว่าจะรู้ตัวว่าโดนอำจากคนปล่อยมุกได้หน้าตายก็สายไปแล้ว พี่ปีสามคนอื่น ๆ หัวเราะกันฮาครืน รวมถึงน้องปีหนึ่งที่นั่งฟังอยู่ก็ร่วมวงขำไปด้วย ชวนให้บรรยากาศเคร่งเครียดของการติวสอบแคลเปลี่ยนเป็นเบาบางลงไปบ้าง แล้วสุดท้ายเฮดว้ากอาทิตย์จึงเข้ามาปิดท้ายด้วยคำอวยพรจริง ๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ข้อสอบมันไม่ได้ยากขนาดนั้น พวกคุณทำกันได้อยู่แล้ว ผมเชื่อในตัวพวกคุณ”
เป็นประโยคแบบหาได้ยากจากคนในฐานะเฮดว้าก หากสิ่งที่หาได้ยากกว่านั้น และทำให้ทุกคนถึงกับนิ่งไป คือ ...รอยยิ้ม
...รอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งปรากฏบนใบหน้าที่ปกติมักจะเฉยชา ทั้งแววตาคมคู่นั้นก็อ่อนลงไม่ได้คงความดุดันเด็ดขาดเหมือนเช่นเคย ดูมีเสน่ห์เสริมให้ชวนมองแบบบอกไม่ถูก
“ไปกันเหอะว่ะ กูหิวข้าวแล้ว”
พี่น็อตสะกิดเรียกคนอื่นในกลุ่ม พวกพี่ปีสามจึงพากันเดินออกไปนอกตึกคณะ ปล่อยให้เด็กปีหนึ่งติวหนังสือกันต่อไป หากหลายคนก็ยังคงจับเอาเหตุการณ์เมื่อครู่มาซุบซิบคุยกัน โดยเฉพาะกับหัวข้อท่าทีของพี่ว้ากที่แสดงออกมาให้เห็นในวันนี้ จนทิวต้องถามขึ้นมาด้วยความมึนงง
“กูเพิ่งรู้ว่าพี่ว้ากนิสัยจริง ๆ เป็นอย่างนี้กันเหรอวะ”
“นั่นดิ พอจบเชียร์แล้ว เหมือนคนล่ะคนเลย ดูรั่ว ๆ ฮา ๆ เนอะ มึงว่าป่ะก้อง”
เอ็มพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย ไม่วายหันมาถามเสียงสนับสนุนจากเพื่อน
“อืม”
ก้องภพตอบรับไปสั้น ๆ ดวงตายังคงมองไปยังทิศทางที่ใครบางคนเพิ่งเดินจากไป ทว่าหูกลับได้ยินเสียงผู้หญิงแถวหลังก็พูดคุยประเด็นนี้ด้วยเหมือนกัน
“แกพอพี่อาทิตย์ยิ้มแล้วก็ไม่ค่อยน่ากลัวเลยเนอะ”
“ใช่ ๆ ดูดีกว่าตอนโหด ๆ เยอะเลย”
“แต่ฉันชอบตอนพี่เขาตอนทำหน้าดุ ๆ มากกว่านะ เท่ห์จะตาย”
“อะแฮ่ม! เลิกคุยได้แล้วครับน้อง ๆ พี่จะติวกันต่อแล้วนะ ดูโจทย์ที่ค้างไว้ข้อที่ 12 เลยครับ”
เสียงพี่อ้นดังเตือนทำให้วงเมาท์ต้องเงียบกริบ หันไปสนใจบทเรียนต่อทันที ก้องภพเองก็ต้องถอนสายตากลับมามองชีทแคลคูลัสต่อเช่นกัน
...แต่น่าแปลกที่ไม่รู้ทำไม ตลอดช่วงการเรียนครึ่งหลัง ตัวเลขบนหน้ากระดาษกลับไม่เข้าหัวเขาเลย จะเพราะเนื้อหายากเหมือนกับที่เอ็มบ่น หรือเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจ ถึงแม้เขาจะฟังพี่ติวไปรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เขาก็ยังพยายามอยู่จนครบ ซึ่งกว่าจะเลิกเวลาก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว
เขาแยกย้ายกับเพื่อน ขี่มอเตอร์ไซต์กลับหอตัวเอง แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องแวะซื้อหาอะไรรองท้อง เพราะคืนนี้คงอาจอยู่ยาวทบทวนสิ่งที่พี่เพิ่งติวจบไป เขาไม่ได้แวะเต้นท์ขายอาหาร หากตรงเข้าจอดหน้าเซเว่นใกล้หอเลย จะได้ซื้อพวกกาแฟกระป๋องมาตุนไว้ แล้วก็หาข้าวกล่องอุ่นกินง่าย ๆ เร็ว ๆ
ก้องภพเดินผ่านประตูบานเลื่อนตรงเข้าไปยังมุมตู้แช่น้ำด้านในสุด ทว่าก็ต้องแปลกใจเมื่อพบคนคนหนึ่งกำลังยืนเลือกชาเขียวอยู่หน้าตู้อย่างลังเล ...คนที่บังเอิญเจอเป็นครั้งที่สองของวัน และท่าทางนั้นมันทำให้เขาก็ไม่อาจห้ามปากตัวเองให้ต้องเอ่ยคำทัก
“วันนี้ไม่ซื้อนมเย็นเหรอครับ พี่อาทิตย์”
คนถือขวดน้ำชาชะงัก รีบเงยหน้ามองคนที่บังอาจมากล้าถามแซว และทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร เจ้าตัวก็เปลี่ยนไปชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ก็ยังอุตส่าห์ตอบกลับห้วน ๆ
“ร้านมันปิด”
ก้องภพพยักหน้าเข้าใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนไปถามอีกคำถาม
“แล้วมีใครรู้บ้างมั้ยครับว่าพี่ชอบกินนมเย็น”
ประโยคที่ได้ยินทำเอาอาทิตย์เกือบทำขวดน้ำชาหลุดมือ หันมาตะคอกย้อนเสียงเขียว
“ถามทำไม! คุณจะเอาไปบอกเพื่อนคุณรึไง”
ก้องภพส่ายหน้าหวือ พลางพูดอธิบาย
“เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้ แล้วตกลงพี่ยังไม่บอกใครใช่มั้ยครับว่าพี่ชอบนมเย็น”
“ไม่!”
เฮดว้ากกระแทกเสียงตอบ ...ถึงเพื่อนเขาบางคนจะรู้อยู่แล้ว แต่ใครมันจะไปเที่ยวประกาศบอกชาวบ้านให้เสียภาพพจน์กันวะ ...แล้วไอ้ 0062 มันจะอยากรู้ไปทำไม หรือมันคิดจะกวนเขาอีกรึไง!
และคล้ายสิ่งที่คาดไว้จะเป็นจริง เพราะคู่สนทนายังคงไม่หยุดถามต่อ
“งั้นมีใครรู้มั้ยครับว่าพี่แอบไปร้องไห้หลังจบบูม”
เป็นประโยคที่สะกิดให้ความทรงจำน่าอายตอนนั้นหวนกลับคืนมาเป็นฉาก ๆ จนคนฟังรู้สึกถึงความเห่อร้อนบนหน้า ต้องรีบร้องปฏิเสธแก้ตัวพัลวัน
“ไม่มีโว้ยย!”
“แล้วมีใครรู้อีกมั้ยครับว่าพี่ชื่อเล่นว่าไออุ่น”
...โอยยย!! ตกลงมันจะกวนตีนเขาใช่มั้ยห่ะ!
“ก้องภพ!! ถ้าขืนคุณเอาไปบอกเพื่อนคุณ คุณได้เจอดีแน่!!”
เสียงตะโกนสั่งดังลั่นเรียกให้คนทั่วเซเว่นหันมามอง คนเผลอชะงักไปอย่างลืมตัว เขม่นมองหน้าคู่กรณี ซึ่งรีบยืนยันหนักแน่น
“ผมไม่บอกใครหรอกครับ”
ก้องภพไม่รู้ว่าคำสัญญาจะทำให้ความโกรธนั้นลดลงมั้ย เพราะอีกฝ่ายไม่พูดอะไร กลับคว้าขวดชาเขียวเดินตรงดิ่งมายังเคาท์เตอร์จ่ายเงินโดยไม่สนใจเขา คนโดนเมินจึงเดินตามมาด้านหลัง ด้วยเริ่มรู้สึกผิดที่ดันยิงคำถามออกไปแบบนั้น
“พี่อาทิตย์ครับ คือ...”
“คุณสอบแคลเมื่อไร”
หากไม่ทันจะอ้าปากขอโทษ อยู่ ๆ เจ้าตัวก็เป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง
“วันพุธหน้าครับ”
เขาตอบกลับไปตามตารางสอบ เห็นพี่อาทิตย์เงียบไปพักหนึ่ง ชั่วขณะที่เขาคิดว่าจะโดนอีกฝ่ายพูดตัดรอนกำลังใจเหมือนที่เคยได้ยินเมื่อตอนเย็นอีก แต่สิ่งนั้นกลับตรงข้าม...
“อาจารย์ชอบออกเรื่องพื้นที่ใต้กราฟ ไปดูตรงนั้นเยอะ ๆ แล้วกัน”
...ไม่ใช่คำด่า ไม่ใช่คำถากถาง แต่เป็น...แนวข้อสอบที่ได้รับมาอย่างไม่คาดคิดจนทำให้ก้องภพนิ่งอึ้ง ทว่าก็ยังรับคำสั้น ๆ
“ครับ”
ได้ยินเพียงแค่นั้นอาทิตย์จึงหมุนตัวเดินออกจากเซเว่น แม้ก้องภพอยากจะรั้งไว้ แต่ก็ไม่อาจพูดอะไรได้ทัน ด้วยความรู้สึกสับสนปิดปากของเขาเอาไว้
ความรู้สึกที่มันทั้งโล่งใจแปลก ๆ และเต็มไปด้วยความสงสัยมากมายที่เขาอยากจะถามคนคนนั้น แต่ก็เป็นคำถามที่ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะไม่กล้าพูดออกไป ทั้ง ๆ ที่เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่า...
...มีใครรู้มั้ยครับว่าพี่อาทิตย์ ‘น่ารัก’
...มีใครรู้มั้ยครับว่าพี่อาทิตย์ 'ใจดี'
…มีใครรู้อีกบ้างมั้ยครับ นอกจาก...ผมคนนี้
แล้วมันจะผิดมั้ย ถ้าผมจะบอกพี่อาทิตย์ว่า...
...ผมไม่อยากให้ใคร ...ได้รู้เลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ใครหวังว่าจะเห็นพี่อาทิตย์โกนหนวดตัดผม ขออภัยที่ยังต้องให้รอต่อไป :laugh:
บอกแล้วว่ายังไม่จบชิงเกียร์เลย ช่วยอดทนรออีกนิดนะคะ
แต่ตอนนี้พี่อาทิตย์เริ่มเผยนิสัยธาตุแท้ออกมาให้ใครต่อใครเห็นบ้างแล้ว
น้องก้องภพคงต้องเร่งทำแต้มกันยกใหญ่
อย่าลืมช่วยกันส่งแรงใจให้น้องชิงใจ เอ้ย! เกียร์ จากพี่อาทิตย์ให้ได้
ป.ล. มีคนถามเรื่องแฟนอาร์ตกับการ์ตูนโดจิน เข้าไปที่หน้าแฟนเพจตรงอัลบั้มได้เลยค่ะ มีเพียบเลย
หรือจะส่งมาแจมบ้างก็ไม่ว่านะคะ ยินดีเปิดรับค่ะ o13
https://www.facebook.com/BittersweetBoyslove (https://www.facebook.com/BittersweetBoyslove)
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อย
ดูแลสุขภาพกันดี ๆ ด้วยนะคะ
:-[
BitterSweet
-
พี่อาทิตย์เริ่มเผยธาตุแท้แบบกวนๆ ออกมาแล้ว
แต่ก้องภพขี้หวงอ่ะ อยากเก็บพี่อาทิตย์ไว้คนเดียวเหรอลูก อิอิ
ก็งี้แหละ 'เฮดว๊ากอาทิตย์' ทำตัว 'น่ารัก' แถมนิสัยยัง 'ใจดี' อีก
ปล.ชอบพี่อาทิตย์เวอร์ชั่นนี้
-
ก้องภพ กดพี่ไออุ่น เลย กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อัยย้ะ! น้องก้องแอบหวงพี่อาทิตย์ด้วยอะ
-
เป็นเรื่องที่กดดูทุกวัน วันละหลายครั้งด้วยว่าอัพรึยัง
ชอบมากเลย
-
โอ้ย....มีความสุขที่สุดในวันศุกร์ นี้ เย้ๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เก็บกลับห้องเลยก้องภพ 55555 ถ้าไม่อยากให้ใครเห็น
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอร๊ แก้มจะแตก โถ่ก้อง มาให้เจ๊จุ๊ฟเหม่งที เริ่มใละนะ ไอ้หลุมไม่รู้ตัวเนี่ย
-
น่าร้ากกกก ^^
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านตอนนี้แล้วกรี๊ดเป็นบ้าเป็นหลังเลย
ถ้าใครเห็นเขาคงว่าบ้าแน่ๆ.5555
แต่พี่ไออุ่นน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆนะ
ส่วนน้องก้องเองก็ลุยรุกหน้าเต็มที่เลย 55
แต่ไม่รู้รุกให้คะแนนเพิ่มหรือลดลงเนี่ยสิ 555
น้องก้องก็น่ารักนะ
รอตอนต่อจ้าพี่อาทิตย์ทำเอาหลงเพ้อไปเลยอ่ะ
ช่วงที่ไม่ได้อ่านอ่ะ 555
-
รักพี่อาทิตย์เลยงานนี้
-
พี่ไออุ่นน่ารักอะ ปากแข็วจังเลยนะคะ ที่จริงก็แอบห่วงน้อง
กรีด มารอตั้งนานเข้ามาดูทุกวันเลย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
กรี๊ดดด!! แต่เค้ารู้ แบร่ๆ ฮ่าๆ
อยากอ่านนอีก>< มันสั้นงะ
-
ยิ่งรู้จักยิ่งหลงรักพี่อาทิตย์
-
พี่อาทิตย์น่ารักจังเลย :-[ :-[ :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ก้องก้บอกพี่อาทิตย์ไปเลย
ว่าไม่บอกใครหรอก
เพราะอยากให้ตัวเองรู้อยู๋คนเดียว จาได้ดูพิเศษ
-
:ling1: อยากให้ผ่านชิงเกียร์ภาคเร็วๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย เขินอ่ะ
-
งื้อน่ารักอ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกก
จิกหมอนขาด เขินน้องก้องภพ :impress2:
-
ตอนนี้ หลานอาิทิตย์น่ารักจุงเบย
:bye2: :bye2:
-
กรี๊ดดด พี่อาทิตย์น่ารัก
เราแอบเห็นแล้วว่าพี่อาทิตย์ น่ารัก พี่อาทิตย์ใจดี หวังว่านายจะไม่โกรธเรานะก้องภพ อิอิ
:mew3:
-
ย๊ากกก ว๊ากกกก คนอ่านรู้นะน้องก้อง คนอ่านรู้วว :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักง่ะ เอาอีก เอาอีก ก้องภพอย่ามัวแต่จด ๆ จ้อง ๆ เดินหน้าจีบได้แล้วลูก ยิ่งพี่อาทิตย์ยิ้มแล้วโลกสดใสแบบนี้ระวังมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นไม่รู้ตัวนะ พี่อาทิตย์หัวใจยังว่าง โปรดรีบยื่นคำร้องจับจองโดยละม่อม :impress2:
-
อดทนค่ะ ! อดทนรอไอ้สองคนนี้มันหวานกันค่ะ ! :a2:
-
ชอบๆ พี่อาทิตย์!!!!!
-
พี่ไออุ่นน่าฮัก :-[
อยากเห็นตอนตัดผมโกนหนวดไวๆจัง ไม่อย่างนั้นก็โกนหนวดอย่างเดียวแล้วรวบผมมัดจุกเป็นทรงน้ามพุ๊ววว //เลือดพุ่ง น่าฮ๊ากกก #มโนมากไป #เรียกรถพยาบาลด้วย #ฟหกดฟหกด
ก้องภพทำคะแนนไวๆ เราเชียร์เธออยู่วววว~
-
พี่ออาทิตย์น่ารักกกกกก
มีแอบบอกข้อสอบด้วยนะ
ส่วนก้องภพก็ขี้หวงไปนะลูก 5555555
-
รักหนุ่มซึน อยากจับอาทิตย์มาก(อ)ด รัด ฟัด(บนเตียง)จริงๆ
-
พี่อาทิตย์น่ารักกกกกกที่แค่ก็แอบห่วงน้องก้อง :mew3:
น้องก้องก็ขี้หวงมากกกกกก สงสัยพอเป็นแฟนกันนี่คงเก็บพี่ไออุ่นใส่กล่องไว้ดูคนเดียวเลยใช่ป่ะ :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
พี่อาทิตย์เวอร์ชั่นนี้น่ารักกว่าแต่ก่อนจมเลย :katai2-1: ไม่ชอบที่พี่แกวางมาดมากไป สงสารน้อง
-
>< กรี๊ดดดด ก้องภพๆๆๆๆ
-
แอร๊ยย ยย อาทิตย์ :o8:
น่ารักมากๆ
ก้องภพก็โดนว่ะ คำพูดทิ้งท้ายเนี่ย
-
แหม่ กะเก็บพี่อาทิตย์ไว้คนเดียวสินะ 555
-
ละเลียดละไมจริงๆ
คนอ่านเรื่องคงต้องใจเย็นมากๆ เพราะกว่าคู่นี้จะรักกัน เข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ก็คงยังอีกนานนนนนนนน
รอต่อไป...ตอนนี้สอบกลางภาคละ :เฮ้อ:
-
ขอให้สอบผ่านกันทุกคน แล้วไปชิงเกียร์ภาคกันอีก
รอพี่ไออุ่นแปลงโฉมต่อไป
-
แอร๊วว ก้องภพเด็กเส้นพี่ไออุ่นอ่ะ รู้แนวข้อสอบด้วย :hao6: :katai2-1:
-
โอย...จะฟินตายกับคู่นี้ :o8: :o8: :o8:
รักพี่อาทิตย์ที่สุด :mew1: :mew1: :mew1: :L1: :L1: :L1:
-
พี่อาทิตย์น่าฮักน้อ
รอวันที่ตัดผมโกนหนวดอยู่นะ :mew1:
-
น่ารักมาก ๆ ทั้งพี่อาทิตย์และก้องภพเลย
รักสองคนนี้จัง :mew1:
-
พี่อาทิตย์เลิกโหดได้แร้ววววววววววว
-
น่ารักตอนเซเว่นอะ
หงุดหงิด เพราะนมเย็นไม่มีให้กินสินะ อยากกินไรเย็นๆ แต่ไม่ได้ดั่งใจ เลยยังเลือกชาเขียวไม่ได้
น่ารัก ก ก ก กก ก ก ก ก กก
-
งื้อออออออ. น้องก้องภพบอกพีี่อาทิตย์เค้าไปเลยลูกกกกกกกกกก
-
:-[
-
ได้เห็นอีกด้านของพี่อาทิตย์แล้ว น้องๆ ตะลึงกันไปเลย น้องก้องขี้หวงไม่อยากให้ได้รู้ความลับของพี่อาทิตย์เหมือนตัวเอง
-
:mew3:
สมเป็นคนพิเศษจริงๆเลยนะก้องภพ
คนพิเศษของพี่ว้าก
-
ก้องภพเดินหน้าจีบอาทิตย์เลย :mew1:
-
อ๊ากกกกกก กดเลยยย
-
อ๊ากกกกก :ling1:
ทำไมน่ารักกก
-
พี่อาทิตย์ค่อย ๆ เผยธาตุแท้ของความน่ารักออกมาบ้างแล้ว :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยย พี่เขินเลยเปลี่ยนเรื่องให้น้องตามไม่ทัน
คนที่รู้ก่อนใคร...มีใจไปแล้วสิ
และนั่นแหละ พี่ว้ากมักใจดีที่สุด
จะเอาชนะใจพี่ว้ากยังไงน้าาาา ทะเลๆๆ
-
อร๊ากกกกก เขินนนน ก้องภพ ใน เซเว่น
น่ารักอ่ะ พี่อาทิตย์จะรู้ไหม
0062 แม่งน่ารัก โอ๊ยยย
:-[ :-[
-
:hao7: :hao7:
รอดูตอนโกนหนวด เงาะถอดรูปทันทีฮ่าๆ
-
ฮะ อะไรนะ!! ผมอยากให้พราอาทิตย์เป็นของผมคนเดียว!! :-[ :-[ :-[
มโนเอง เขินเอง :hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
อือหืมมมพี่อาทิตย์จะรอดไหม
-
ผม เอ่อ....ผม...ชอบพี่อาทิตย์ จังเรยครับ ...... อร๊าายยยยย น่ารักอ่ะ
-
:heavenฟิน จัง เลย อิ๊ว พี่ อาทิตย์น้อง ก้อง
-
เข้าสู่เทศกาลสอบแล้วเหรอเนี่ย เร็วจริง เพิ่งรับน้องกันไปแท้ ๆ
เหลือ เกียร์ภาค ที่น้อง ๆ ต้องชิงสินะ คราวนี้ไปทะเล ชอบจัง ๆ
กลุ่มพี่ ๆ แต่ละคน ไม่มีจะให้กำลังใจน้อง ๆ เลยน้า กับวิชาปราบเซียน แคลฯเนี่ย
โดยเฉพาะพี่อาทิตย์ โห พี่ยังเก๊กโหดได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เลย
แต่สุดท้าย ก็ยอมอวยพรน้องอย่างจริงจัง พร้อมเผยตัวตนให้น้อง ๆ ได้ต๊กก๊ะใจซะอีก
รอยยิ้มพิมพ์ใจ จากพี่อาทิตย์ ที่หาได้ยากยิ่ง ทำเอาสาว ๆ เริ่มตกบ่วงเสน่ห์กันให้ซะแล้ว
พาให้น้องก้อง เริ่มออกอาการกังวลในความฮอทของพี่อาทิตย์ โดยไม่รู้ตัวซะแล้วสิ
แหม แต่ละคำถามน้องก้อง ความลับของพี่อาทิตย์ทั้งนั้นน้า ไม่แปลกที่พี่อาทิตย์จะระแวง โมโหโกธา
แต่ไป ๆ มา ๆ พี่อาทิตย์ สุดท้าย ก็แอบบอกแนวข้อสอบให้น้องเป็นพิเศษจนได้สิน้า แป๊บ ๆ ใจอ่อนซะแล้ว
น้องก้องภพ อยากเป็นคนสำคัญ คนเดียวที่ได้รู้ความลับของพี่อาทิตย์ แหม น่ารักอ่ะ :-[
รอตอนหน้าค่า รอพี่อาทิตย์หน้าใส ไร้หนวด อยู่น้า เผยตัวตนอีกเยอะ ๆ ให้ก้องภพใจสั่นไปเลย
ขอบคุณคนเขียนจ้า :L2: :3123:
-
พี่อาทิตย์ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ ไม่ทน !!! :man1:
ก้องภพนายต้องระวังไว้นะ เชื่อว่าเมื่อหมดช่วงนี้ พี่อาทิตย์ต้องฮ๊อทมากกกกกก พูดเลย :hao6:
-
:-[ :-[ :-[ อร๊ายยยย สี่ห้าประโยคตอนท้ายตอนของก้องภพมันน่ารักมว๊ากกกก เป็นฟินเลยจ้า
ไม่อยากให้ใครรู้ว่าน่ารักเพราะอยากเก็บเอาไว้ดูคนเดียวล่ะซี่ ส่วนพี่เฮดว้ากก็น่ารักขึ้นทุกวัน
คนอะไรมีเสน่ห์ม้าก น่ามองทุกตรง ใจดี๊ใจดีอ่ะ ชอบๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบพี่ไออุ่นมุมนี้จัง น่ารัก ขี้เล่น แถมยังใจดีอีกต่างหาก
-
น่ารัก ถ้าก้องภพพูดออกไปอาทิตย์จะว่ายังไงนะ
-
พี่อาทิตย์ น่ารัก จิงๆอ่ะ
นายก้องนายก็อย่ากวนประสาทพี่ไออุ่นมากนักนะ
คนเค้าซึน ยังจะไปต่อแยอีก
เด๋วปั๋ด!!!!
ยกป้ายไฟ เชียร์เลย 5555
:katai2-1:
-
ก้องนี่ท่าทางจะอาการหนักแล้วนะเนี่ย555
พี่อาทิตย์ก็น่ารักหลังจากถอดหน้ากากเฮดว๊ากออกแล้วก็เป็นพี่อาทิตย์
ที่ใจดี..น่ารักของน้องก้องแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ
-
โอ๊ะลา ชัดเจนในความรู้สึก
-
ดูๆไป ไม่น่าจะเป็น พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งเลยนะ
เพราะดูเหมือนคนที่ร้าย จะเป็นนายปีหนึ่งเสียมากกว่า กวน(จิตกวน)ใจพี่ว๊ากได้ทุกวัน 555
-
ตอนก่อนๆก็ว่าอาทิตย์น่ารักแล้ว
แต่พอมาตอนนี้แล้วอาทิตย์น่ารักโคตรๆอ่ะ
อ้าาาาาาา ขอกอดหน่อยนะ :กอด1:
ปล.ก้องก็พยายามอย่ากวนเขามากนักเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คนมีความรักนี่มันดีจริงจร๊งงงงงงงงงง
-
อาทิแอบน่ารักตลอดดด
-
กรี๊ดดดดด
ตอนนี้เฮดว๊าก'น่ารักและใจดี'เวอร์~~~
หลงรักจริงจัง *^* คึคึ
ก้องภพเร่งทำคะแนนเร็วๆนะ -.,-
-
นายก้องนับวันจะกล้าขึ้นเยอะนะเรา :z2:
-
อ๋อยยยยยย ฟินนน
> <
-
โฮะๆ ก้องภพเริ่มออกอาการหึงซะแล้ว :laugh:
แหม ก็พี่อาทิตย์ทั้ง "น่ารัก" แล้วก็ "ใจดี" ขนาดนั้นนี่นา :o8:
(//รอพี่อาทิตย์เวอร์ชั่นตัดผมโกนหนวดต่อไป -.,-)
-
หุหุหุ อยากเก็บเอาไว้คนเกียวสินะ 0062
ชอบๆๆๆ รออ่านต่อค่า
-
โอ้ยยยยยย สารภาพรักกันซะที ลุ้นจะแย่แล้ว อิอิ
-
พี่อาทิตย์ น่ารักเกินไปแล้วนะ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอคุณพรี่เวอร์ชั่นโกนหนวดนะเคอะ
-
คุณก้องไม่ต้องห่วงไม่มีใครรู้หรอก นอกจาก........คนอ่าน อะนะ 55++
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่อาทิตย์แอบใจดีด้วย
-
ขอบคุณคับ ม๊วฟฟฟๆ ฟินๆ
-
มารอ ไออุ่นคร้าบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :L2: :L2: :L2:
-
ไม่ได้อ่านซะหลายตอน
ชีวิตวัยเรียนนี่ดีจังเลยน้า
ยกเว้นเรื่องสอบ นรกจริงๆ
-
แฮ่ พี่ก้องภพน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก >.<
-
เรื่องนี้สนุกมากเลย ชอบๆ
-
คิดถึงพี่อาทิตย์กับน้องก้องแล้วอ่าาาาาา
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
รออ่านด้วยความกระวนกระวาย
-
เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดตอนล่าสุดไป!!! ฮ่าๆๆๆ
อ่านแล้วกรี๊ดน้องก้องมาก แบบหวงพี่อาทิตย์อ่ะ อาการนี้เรียกว่าหวงค่ะน้อง เชื่อพี่ ~~~ 5555
พี่อาทิตย์เองก็แอบใจดีนะเนี่ย จริงๆ ก็ห่วงก้องภพสินะ อยากให้น้องสอบผ่าน อยากให้น้องเรียนที่นี่ต่อไปสินะ ไม่อยากห่างกันสินะ
เริ่มเพ้อไปเรื่อยๆ ละ
อยากบอกว่ารอตอนต่อไปอยู่นะคะ >.<
-
พี่ไออุ่นใจดีจุงเบย!! :)
-
ตามหา ไออุ่น :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 18 : ห้ามสร้างความกังวลให้พี่ว้าก
“น้องก้องกับน้องเอ็มอยู่สีส้มนะคะ รับป้ายชื่อเสร็จแล้วรอขึ้นรถเบอร์ 3 ได้เลยจ๊ะ”
ก้องภพยื่นมือรับป้ายชื่อจากพี่ฟางพร้อมเพื่อน ตรงจุดลงทะเบียนหน้าลานคณะวิศวะ ซึ่งเป็นที่นัดรวมพลน้องปีหนึ่งตั้งแต่ 6 โมงเช้า แต่แค่ตี 5 ครึ่งก็มีคนมารอรวมตัวกันคึกคัก ส่วนหนึ่งเพราะเกรงในคำขู่ว่าถ้ามาไม่ทันรถล้อหมุนก็จะโดนทิ้งโดยไม่รอ หากอีกส่วนก็เพราะกำลังตื่นเต้นที่กำลังจะได้ไปทะเลในจังหวัดระยอง เป็นเวลา 2 วัน 1 คืน
โดยเฉพาะกับเด็กปีหนึ่งที่ไม่ต้องเสียสตางค์ไปสักบาท ด้วยงานนี้พวกพี่ออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ฟรี ขอแค่หิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาใบเดียวก็พร้อมไปได้เลย แต่ลึก ๆ ใครก็รู้ว่า...ของฟรีย่อมไม่มีในโลกฉันใด การไปทะเลครั้งนี้ก็ไม่ธรรมดาฉันนั้น
...แน่นอนว่ามันไม่ใช่การไปเที่ยวเล่นเฮฮา แต่แฝงไปด้วยจุดประสงค์บางอย่าง
“พี่ฟางครับ รับน้องคราวนี้มันจะโหดมากมั้ยครับ”
ก้องภพได้ยินเอ็มลองถามหยั่งเชิงหวั่น ๆ
...นั่นแหละครับ...เป้าหมายสำคัญของการไปทะเลครั้งนี้ ขึ้นชื่อว่า ‘การรับน้องนอกสถานที่’ เกียรติศัพท์ร่ำลือกันทางหน้าหนังสือพิมพ์ก็ไม่ได้ช่วยเสริมภาพลักษณ์ในแง่ดีสักเท่าไร เลยไม่แปลกที่พวกเฟรชชี่จะเผลอเกร็ง ไม่รู้ว่าจะโดนพวกพี่ ๆ จัดหนักอะไร ยิ่งกับพวกเขา...การไปครั้งนี้มีศึกเดิมพันศักดิ์ศรีคือการ ‘ชิงเกียร์รุ่น’ ด้วยแล้ว ก็ยิ่งสร้างความระแวงเข้าไปใหญ่ หากหนึ่งในรุ่นพี่จัดงานกลับรีบพูดปฏิเสธ พลางหยอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“แหม...ไม่โหดขนาดนั้นหรอกจ้า จริง ๆ พวกพี่ก็แค่อยากให้เรื่องไปเที่ยวหลังสอบเสร็จกลางภาคแค่นั้นแหละ พวกเราไม่ต้องไปเครียดมากก็ได้ ถือซะว่าไปเที่ยวพักผ่อนแล้วกันนะ”
พอฟังคำอธิบายของพี่ฟาง แล้วเหลียวมองรอบตัวก็คล้ายจะเป็นอย่างนั้น บรรยากาศดูออกแนวสบาย ๆ เหมือนมาจัดมิตติ้งสัมมนา เช่นเดียวกับแผ่นป้ายที่ผูกหราไว้บังหน้าตรงรถบัสเป็นข้อความ ‘อุตสาหการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ณ จังหวัดระยอง' ซึ่งน้อง ๆ ต่างก็รู้ดีว่ามันโคตรหลอกลวงกันสุด ๆ!
ถึงอย่างนั้นแม้ภาคจะไม่ได้บังคับให้นักศึกษาต้องไปทุกคน ทว่าส่วนใหญ่ก็ต่างพร้อมใจกันมา เพราะนับเป็นงานใหญ่ของภาควิชาอุตสาหการ เลยมีทั้งรุ่นพี่จากทุกชั้นปี รวมทั้งพี่ศิษย์เก่าที่จบไปแล้วตามมาสมทบ และยังมีอาจารย์บางท่านร่วมเดินทางไปคอยคุมด้วย
สรุปจำนวนคนได้เกือบ 300 คน ต้องใช้รถบัสถึง 5 คัน แบ่งกันขึ้นนั่งตามแต่ล่ะปี โดยมีพี่สันทนาการนั่งรวมกับน้องปีหนึ่งบางส่วน เพื่อทำหน้าที่นำเล่นกิจกรรม และยังมีรถยนต์ส่วนตัวของรุ่นพี่อีกสองคันขับตามไป เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้มีไว้ใช้ทันท่วงที
พอได้กำหนดเวลา ทั้งหมดจึงเริ่มต้นขบวนออกเดินทางมุ่งหน้าไปตามท้องถนนสู่เขตภาคตะวันออก แต่ก่อนจะไปถึงเป้าหมาย พวกเขาต้องแวะเข้าชมศูนย์การเรียนรู้สวนสมุนไพรระหว่างทางให้เข้ากับคอนเซปต์การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ซะหน่อย
เด็กภาควิชาอุตสาหการถูกจัดแบ่งออกเป็นกลุ่มสีตามป้ายชื่อ นั่งฟังวิทยากรบรรยายเรื่องสมุนไพรไปพอเป็นพิธี หลังจากนั้นจึงปล่อยฟรีให้น้อง ๆ ได้เดินชมนกชมไม้ตามสวนกันอย่างสบายใจ ส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นการเช็คอินถ่ายรูปแชร์กันลงโซเชียลสนุกสนาน บางคนถ่ายรูปตัวเองไม่พอ ยังลามเลยมาถ่ายรูปรวมกับคนอื่น และไม่น่าเชื่อว่ากลุ่มคนที่ฮอตสุด ๆ จะกลายเป็นกลุ่มเดียวกับคนที่น้องเคยหวาดกลัวมากที่สุด
“พี่อาทิตย์ค่า! ขอพวกหนูถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้เลยครับ”
เฮดว้ากอาทิตย์ยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับสาวน้อยที่มารุมขอถ่ายรูป ...ไม่รู้เป็นเพราะความประทับใจในตัวรุ่นพี่ หรือติดใจกับการแต่งตัวของกลุ่มพี่ว้าก ที่สลัดมาดเข้มปรับลุคกันยกแก๊งค์ จากชุดประจำว้ากซึ่งปกติจะเป็นเสื้อยืดสีดำ คราวนี้กลับพร้อมใจกันใส่เสื้อเชิ้ตลายดอกสีสดใสทับเสื้อกล้ามด้านใน ท่อนล่างเป็นกางเกงขาสั้น คีบรองเท้าแตะสบาย ๆ แล้วยังมีพร๊อพเสริมเป็นหมวกสาน กับแว่นกันแดดเท่ห์ ๆ ให้อารมณ์เที่ยวริมชายทะเลกันสุด ๆ
ยังไม่นับรวมบรรยากาศรอบตัวของแก๊งค์พี่ว้ากที่หัวเราะกันเฮฮา ไม่ตีหน้าเครียดตายด้านเหมือนหุ่นยนต์ เลยทำให้น้อง ๆ รุมให้ความสนใจประหนึ่งดาราดัง ทิ้งให้เพื่อนผู้ชายในรุ่นคนอื่นกลายเป็นหมาหัวเน่า ต้องเผลอบ่นอย่างอิจฉา
“เฮ้ย! พวกมึงดูพวกผู้หญิงดิ ก่อนหน้านี้กลัวพี่ว้ากจนหัวหด มาตอนนี้กรี๊ดกันจะเป็นจะตาย”
“เดี๋ยวก่อนเหอะ รอถึงทะเลกูจะถอดเสื้อโชว์ซิกแพคให้กรี๊ดบ้าง”
“โห ซิกแพคหรือวันแพควะ กูเห็นมึงมีแต่พุง เฮ้ย! ไอ้ก้องมึงก็เอาด้วยดิ ถอดเสื้อลงเล่นน้ำทะเลโชว์อวดสาวหน่อย”
ก้องภพที่นั่งเงียบฟังเพื่อนในกลุ่มสีส้มอยู่นาน พอถูกเอาชื่อเข้ามาเอี่ยวเลยต้องละสายตาจากแก๊งค์พี่ว้ากซึ่งแอ๊คถ่ายรูปอยู่ไม่ไกล ก่อนส่ายหัวปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเรียบ
“โทษที กูไม่ค่อยชอบเล่นทะเลเท่าไร”
เขาตอบไปตามความจริง เพราะ การไปทะเล กับ การเล่นน้ำทะเล มันคนละเรื่อง สำหรับเขาเลิกเล่นน้ำทะเลไปตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว เขาไม่ชอบให้ตัวเหนอะหนะและรสชาติเค็มจัดของมัน เวลาไปเที่ยวทะเลทุกครั้ง เขาเลยได้แต่นั่งปล่อยใจอยู่ริมหาดเอาบรรยากาศกินลมชมวิวเฉย ๆ
“ทำไมวะ มาถึงทั้งทีก็ลงทะเลหน่อยดิ จะได้ช่วยกันดึงคะแนนกลับมาจากพวกพี่ว้ากด้วยไง”
แรงไซโคของเพื่อนในกลุ่มสีส้มตามมาอีกเป็นระลอก อย่างน้อยก้องภพก็มีศักดิ์เป็นถึงเดือนมหาลัย คงพอมีหวังเรียกคะแนนคืนมาจากสาว ๆ ได้บ้าง ภาคเขามีผู้หญิงน้อย ๆ อยู่ เดี๋ยวจะถูกรุ่นพี่แย่งไปซะหมด
“แล้วมึงคิดดูนะเว้ย ผู้หญิงเวลาลงน้ำทะเลเซ็กซี่จะตาย มึงจะปล่อยให้พวกพี่ว้ากฉกไปกินต่อหน้าต่อตาได้ยังไงวะ พอลงเล่นน้ำทะเลตัวถึงตัวด้วยนะ โอยย! มึงเอ้ยย! แม่งโคตรจะได้ฟีล”
คำยั่วยุชวนคิดลึกเรียกเสียงฮือฮาสนับสนุนจากทั้งกลุ่ม หากยังไม่ทันที่ก้องภพจะตอบว่าอะไร เสียงของใครบางคนด้านหลังกลับเป็นฝ่ายชิงย้อนถามขึ้นมา
“ดูเหมือนพวกคุณคงอยากเล่นทะเลกันมากใช่มั้ยครับ”
ทุกคนสะดุ้งเฮือกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เมื่อหันไปมองเจ้าของใบหน้าเคร่งเครียด ตรงข้ามกับเสื้อเชิ้ตลายดอกสีฟ้าสดใส สัญลักษณ์ของแก๊งค์พี่ว้าก ทั้งยังเป็นคนมีตำแหน่งสูงสุดอีกด้วย
พวกเขาไม่รู้ว่าเฮดว้ากอาทิตย์มาตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ คงนานพอให้ได้ยินคำนินทาในระยะเผาขน ซ้ำยังรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจัดให้ตามคำขอของพวกคุณเอง”
เป็นประโยคอาสาแบบมีน้ำใจ แต่พาให้คนฟังสยองขวัญเหมือนคนถูกแขวนป้ายเตรียมรอลงอาญา ก่อนเฮดว้ากจะหันหลังเดินออกไป ปล่อยให้กลุ่มผู้ชายในกลุ่มสีส้มกลืนน้ำลายเอื้อกก้มหน้ารับชะตากรรม
“เพราะมึงนั่นแหละ ปากแม่งพาซวยจริง ๆ”
เอ็มบ่นใส่เพื่อนในกลุ่มที่คงได้เล่นทะเลสมใจอยาก ก้องภพเองก็เผลอถอนหายใจอย่างเหนื่อหน่าย เพราะคงต้องโดนลงน้ำทะเล ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยชอบ แต่แม้จะปล่อยความอึดอัดให้ลอยไปกับอากาศแล้ว บางสิ่งบางอย่างในใจยังคงถ่วงความรู้สึกจนน่าหงุดหงิด
...จะเป็นด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ค่อยเข้าใจ ทว่าน่าแปลกที่เขาไม่สามารถจะจัดการอะไรกับมันได้เลย
คนคิดมากพยายามสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน เดินกลับไปขึ้นรถบัสของตัวเอง เพื่อเริ่มต้นออกเดินทางต่อ ขบวนภาควิชาอุตสาหการ ใช้เวลาบนท้องถนนอีกหลายชั่วโมง กระทั่งเที่ยงตรง รถบัสจึงมาจอดสนิทถึงจุดหมาย ตรงรีสอร์ทที่ตั้งอยู่อย่างสงบเงียบติดริมชายหาด
ก้องภพลงจากรถ ทยอยรับกระเป๋าสะพายมารวมกันกับเพื่อนคนอื่น พลางกวาดตามองสำรวจพื้นที่โดยรอบรีสอร์ท ซึ่งแบ่งออกเป็นบ้างบังกะโลหลังเล็ก ๆ มีทั้งลานกิจกรรม ห้องประชุม บรรยากาศร่มรื้นด้วยต้นไม้ ดงมะพร้าว เสียงคลื่น และกลิ่นไอของทะเลจาง ๆ
พอลงรถจนครบ ปีหนึ่งทุกคนถูกสั่งให้มารวมตัวกันตรงลานกว้างของรีสอร์ท เพื่อชี้แจงกติกาและกฎต่าง ๆ ในการเข้าค่ายครั้งนี้ เพราะไม่ใช่ว่าการที่พวกเขาอยู่นอกมหาวิทยาลัยจะปล่อยปละละเลย หรือมีอิสระทำอะไรตามใจชอบ
...ตรงข้ามพวกพี่ต้องคุมเข้มกันมากกว่าเดิมหลายเท่า โดยเฉพาะเรื่องของความปลอดภัยของน้อง ๆ ซึ่งจะต้องให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง
หลังจากนั้นจึงเป็นการแจกกุญแจแบ่งบังกะโลกันนอนหลังละ 20 คน นำสัมภาระของตัวเองไปเก็บ แล้วมากินข้าวเที่ยง เตรียมเรียกพลังงานให้เต็มที่สำหรับกิจกรรมช่วงบ่าย ซึ่งจะเข้าสู่โหมดรับน้องอย่างเต็มรูปแบบ โดยแบ่งน้องออกเป็น 8 กลุ่มตามสี เพื่อเวียนกันเข้าตามฐานต่าง ๆ
...แต่เอาเข้าจริง ๆ แต่ละฐานที่พวกพี่จัดก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด ส่วนใหญ่มักเป็นเกมพื้น ๆ อย่างการปิดตาล้วงไห ปะแป้งแต่งหน้า ไม่มีการบังคับให้น้องทำสัปดนอะไร เน้นความสนุกเฮฮาเหมือนที่พี่ฟางเคยว่าไว้
ไม่เว้นแม้แต่ฐานที่อยู่ใกล้ทะเลมากที่สุด และเป็นฐานของพี่ว้ากเองก็ยังดูรื่นเริงบันเทิงใจ นำโดยเฮดว้ากอาทิตย์ท่าทางชิล ๆ นั่งตรงเก้าอี้ผ้าใบชายหาด ร้องเพลงคลอประกอบพี่น็อตเล่นกีตาร์ ก่อนหันมาเห็นบรรดาน้อง ๆ กลุ่มใหม่ เลยรีบลุกขึ้นมาเตรียมต้อนรับ
“น้องผู้หญิงขึ้นมานั่งหลบร่มบนนี้เลยครับ เดี๋ยวฟังพวกพี่เล่นเพลงไปพลาง ๆ ก่อนนะครับ”
เฮดว้ากอาทิตย์พูดเชื้อเชิญด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ให้น้องผู้หญิงแยกมุมไปนั่งหลบร้อน ซึ่งพวกสาว ๆ ก็ดูจะถูกอกถูกใจกันดีที่ไม่ต้องมายืนตากแดด แล้วจึงหันมาถามกลุ่มคนที่โดนหมายหัวไว้ตั้งแต่เช้า
“ส่วนพวกคุณอยากเล่นทะเลกันใช่มั้ย งั้นผมจะให้พวกคุณลงไปเล่นให้เต็มที่ ทุกคนถอดเสื้อ!!”
ถึงยังไงเฮดว้ากก็ยังเป็นเฮดว้ากอยู่วันยังค่ำ แม้ภาพลักษณ์จะดูเบาบางลงแค่ไหน แต่คำสั่งของเฮดว้ากถือเป็นสิทธิขาด พวกผู้ชายจึงต้องถอดเสื้อเชียร์ของคณะที่ใส่มาวันนี้ลงบนพื้นทราย โชว์หุ่นของตัวเอง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องวี๊ดว๊ายของสาว ๆ รวมถึงรุ่นพี่บางส่วนที่มาแอบส่องน้องทำกิจกรรม
แล้วจึงตามมาด้วยคำสั่งที่โหดเยี่ยงการฝึกรด. ทั้งไล่ให้พวกเขาไปกอดคอลุกนั่งที่ทะเล ต่อด้วยคลานขึ้นมาบนพื้นทราย โดนให้ทั้งหมอบ ทั้งกลิ้ง จนเนื้อตัวเต็มไปด้วยทรายคล้ายหมูคลุกแป้งเตรียมลงทอด แล้วก็ให้กลับไปนั่งแช่น้ำทะเลใหม่สลับกันไปมา
ส่วนพี่ว้ากพอสั่งเสร็จก็ไปนั่งร้องเพลงกับพวกผู้หญิง ปล่อยให้พวกเขานั่งลอยคอกับคลื่นทะเลโดยไม่สนใจ มองดูก็รู้ว่าพวกปีหนึ่งกำลังโดนแกล้ง และทุกคนก็คงคิดตรงกัน
“แม่งตั้งใจไปม่อหญิงอยู่แล้วนี่หว่า แล้วมาสั่งลงโทษเราโชว์พาว สองมาตรฐานชัด ๆ!”
ก้องภพได้ยินเสียงเพื่อนบ่น ยิ่งเห็นคนไม่ทุกข์ร้อนบนชายหาดก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด นี่อาจเป็นสาเหตุของอะไรสักอย่างดลใจให้เขาลุกพรวดเดินขึ้นมา
“ขออนุญาตครับ!”
ทุกสายตาหันมองใครเจ้าของเสียง รวมทั้งเฮดว้ากอาทิตย์ที่หยุดคุยกับกลุ่มน้องผู้หญิง เขาไม่แปลกใจที่เห็นว่าเป็นฮีโร่เจ้าประจำคนเดิม แต่ที่มันแปลกผิดปกติคือท่าท่างคล้ายคนหมดความอดทนในอะไรสักอย่าง จนเขาต้องเดินลงไปถามเสียงเครียด
“มีอะไรเหรอครับคุณ”
“ผมว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไรที่พี่ไปนั่งร้องเพลง แล้วให้พวกผมมาตากแดดแช่น้ำทะเลครับ”
อาทิตย์เบิกตากว้างให้กับคำแย้ง ...ถึงไอ้ 0062 จะเคยเถียงเขามาบ้าง หากครั้งนี้มันแฝงไปด้วยความไม่พอใจในน้ำเสียงอย่างชัดเจน กระนั้นเขาก็ยังตีสีหน้าเคร่งพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“ถ้ากับเรื่องแค่นี้คุณยังอดทนทำไม่ได้ แล้วต่อไปคุณจะไปทำอะไรได้อีก!”
“ผมทำได้ทุกอย่างครับ! บางกิจกรรมของพี่ผมยอมรับว่ามันดี แต่กิจกรรมนี้ผมไม่เห็นว่ามันจะสร้างสรรค์ตรงไหน ผมเลยคิดว่ามันไม่ยุติธรรมต่อพวกผม!”
...เหมือนโดนไม้ตีแสกหน้า เมื่อฟังคำตอบที่คล้ายการเถียงไม่ยอมรับ จนสร้างความโกรธให้มีศักดิ์ศรีรุ่นพี่
“งั้นถ้าคุณทำได้ทุกอย่าง ผมจะสั่งให้คุณลงทะเลไปตรงนั้นคนเดียว ไปทำให้หัวคุณเย็นหน่อย เหตุผลแค่เนี่ยพอมั้ย!”
คำถามตวาดลั่นพาให้ทั้งหาดเงียบกริบ ทุกสายตามองมายังคนรับคำสั่งซึ่งยังคงยืนนิ่งเงียบ ก่อนสุดท้ายจะเลือกหมุนตัวหันหลังยอมทำตามเหตุผลนั้น
ก้องภพเดินลึกลงไปในทะเล แต่ละย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง ไม่ใช่แค่ร่างกาย หากเป็นที่หัวใจ...
เขาไม่รู้ว่าลึก ๆ ทำไมถึงกล้าเถียงพี่อาทิตย์ไปแบบนั้น มันไม่มีเหตุผลเลยสักนิด แค่ฟังคำบ่นของเพื่อนก็ดันเผลอมาคิดหงุดหงิดจนทนไม่ไหว ทั้งที่เขาเคยได้ยินคำบ่นโอดครวญแบบนี้เป็นประจำเวลาเพื่อนถูกลงโทษจากพี่ว้าก แต่คราวนี้เขากลับมีอารมณ์ร่วมมากกว่าที่เคยจนเผลอพูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด
...และผลสุดท้ายก็เป็นเหมือนทุกที
เขาไปยั่วโมโหพี่อาทิตย์ให้โกรธ แล้วก็โดนสั่งลงโทษซ้ำไปซ้ำมา ใจจริงเขาอยากจะลองคุยกับพี่อาทิตย์ดี ๆ เหมือนที่เห็นพี่คุยหัวเราะกับคนอื่น แต่เขาไม่เคยที่จะได้โอกาสนั้นเลยสักครั้ง และจะโทษใครก็ไม่ได้ เพราะเขาดันเป็นตัวต้นเหตุก่อเรื่องเองทั้งนั้น
...แล้วแบบนี้พี่อาทิตย์จะเกลียดเขาบ้างรึเปล่า
คำถามนั้นตรึงให้ก้องภพหยุดนิ่ง เหม่อมองน้ำทะเลถูกซัดขึ้นมาเป็นระลอกคลื่นในความลึกระดับอก เขาว่ายน้ำเป็นอยู่บ้างเลยไม่ค่อยกังวลเท่าไร หรือบางที...เขาน่าจะทำให้หัวเย็นลงอย่างที่พี่อาทิตย์พูดไว้
เพียงแค่นึก ร่างกายก็ทำตาม ...ก้องภพตัดสินใจหลับตามุดดำน้ำลงไป ให้ความเย็นของทะเลดับความหงุดหงิดของตัวเอง ปล่อยลมหายใจขึ้นมาเป็นฟองอยู่นานจนเกือบจะหมด เขากำลังจะว่ายขึ้นมาเหนือน้ำอีกครั้ง แต่พลันอยู่ ๆ กลับรู้สึกถึงแรงกระชากดึงตัวให้ขึ้นมาอย่างรุนแรง พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อดังลั่น
“ก้องภพ! ทำใจดี ๆ ไว้ คุณอย่าเป็นอะไรนะ!!”
สิ่งแรกที่เขาเห็นหลังโผล่พ้นจากน้ำ คือแววตาหวาดกลัวของพี่อาทิตย์ ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเจ้าตัวมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เขากำลังจะอ้าปากถาม แต่ดันโดนมือล็อกลากร่างขึ้นฝั่ง เลยกลายเป็นว่าเขากลืนน้ำทะเลเข้าปากไปอึกใหญ่ หากอีกฝ่ายก็ยังคงไม่หยุดทั้งลากทั้งดึงเขาขึ้นมาจนถึงชายหาด ทำให้คนสำลักความเค็มจัดของน้ำทะเลไอออกมาจนตัวโยน นั่นยิ่งสร้างความตระหนกให้กับอาทิตย์ที่ช่วยประคองศีรษะเขาเอาไว้
“ก้องภพ!! คุณเป็นอะไรมั้ย! หายใจออกรึเปล่า ตะคริวกินขาเหรอ หรือโดนแมงกะพรุน พยาบาล!! พยาบาลอยู่ไหน เรียกหน่วยพยาบาลมาเร็ว ๆ เข้า!!”
ท้ายประโยคเจ้าตัวตะโกนเรียกหน่วยพยาบาลกันจ้าละหวั่น หากเสียงเบา ๆ กลับทำให้คนสั่งชะงัก
“เออ...พี่ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”
คนพูดยันตัวลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางปกติ แต่อาทิตย์กลับยังคงเอ่ยเถียง
“ไม่ได้เป็นอะไรได้ยังไง ก็ผมเห็นคุณจมน้ำ!”
“ผมดำลงไปต่างหากครับ”
“ห่ะ! แล้วคุณจะดำลงไปทำไม!!”
“ก็พี่บอกว่าไปทำให้หัวเย็นหน่อยผมก็เลยดำลงไป”
...คำอธิบายส่งผลให้ทั้งหาดเงียบสนิท
อาทิตย์กระพริบตาปริบ เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ สรุปแล้วที่อุตส่าห์ลงไปช่วยมัน ก็หมายความว่าเขาทำตื่นตูมไปเองงั้นเหรอวะ มันก็ใช่ที่เขาบอกว่าให้มันลงไปทะเลให้หัวเย็น แต่ใครจะไปคิดว่ามันดันเสือกดำหายไปจริง ๆ ...มันบ้ารึเปล่าวะ! ...มันทำแบบนี้ได้ยังไง!!
...ความกังวลเริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธจนตัวสั่น เฮดว้ากกำหมัดแน่น ตวาดดังลั่น
“คุณจะบ้ารึไง!! ถ้าผมสั่งให้คุณไปตายคุณก็ต้องไปตายเหรอ คิดเองบ้างสิวะ!!”
ความรู้สึกหลากหลายปะปนมากับน้ำเสียงนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือความโกรธจัดที่ก้องภพไม่เคยเห็นอาทิตย์เป็นมากขนาดนี้มาก่อน ทว่าเสียงโวยวายกลับถูกขัดด้วยกลุ่มพยาบาลของพี่ฟางซึ่งรีบวิ่งลงมาดู
“ไหนใครเป็นอะไร”
“ไม่ต้องแล้ว!! พอ เลิกฐาน!!”
อาทิตย์ออกคำสั่งยุติเรื่องทั้งหมด แทรกตัวผ่านกลุ่มคนมุงออกไปด้วยความโมโห ทิ้งให้คนอื่น ๆ ยังยืนงง รวมทั้งก้องภพที่ยังนั่งกับพื้นชายหาด จนเอ็มต้องมาช่วยดึงมือให้เขายืนขึ้นพลางถามด้วยความห่วง
“เฮ้ย! มึงเป็นไงบ้างวะ โอเคมั้ย”
“อืม โอเค”
“มึงรู้เปล่า เมื่อกี๊กูตกใจแทบตายนึกว่ามึงจมน้ำ แม่งอยู่ ๆ พี่อาทิตย์เขาพุ่งลงไปทะเลคนแรกเลย กูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงดำน้ำหายไป”
คำอธิบายเหตุการณ์ที่เขาพลาดไปทำให้ก้องภพนิ่งเงียบ
...ใช่ เขาไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
...ไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์กังวลกับเขามากขนาดไหน
แต่ที่แน่ใจ...อย่างน้อยเขาก็สัมผัสถึงมันได้ผ่านการกระทำ น้ำเสียง ...และแววตาคู่นั้น
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
เห้ยยยย!! เขิลอะ
-
พี่อาทิตย์น่ารัก :-[
ส่วนก้องภพรีบไปง้อพี่อาทิตย์เลยนะ :angry2:
-
พี่ว๊ากงอนซะแระ หุหุ
-
คนนึงหึง คนนึงห่วง (แสดงว่าอาทิตย์ไม่เคยปล่อยให้ก้องภพคราดสายตาเลยสินะ ช่างเป็นความเหมือนที่แตกต่าง)
-
โอยยย เป็นเกลียวแข่งกับโปเต้ด้วยความเขิล :-[
-
ลุ้น ลุ้น ลุ้นจังเลยคู่เนี๊ย ^^
-
เอ้าพระเอกไปง้อนางเอกด่วน...
-
ไออุ่นมาแล้ววววว :o8: :o8: รีบๆตามไปง้อนะจ๊ะปีหนึ่ง ><
-
ทำให้พี่ไออุ่นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ 0062ก้องภพ :-[
-
:-[
-
เอาแล้วคราวนี้พี่อาทิตย์โกรธจัดของแท้
-
อาทิตย์คงเป็นห่วงก้องภพมากนะนั่น
-
แม๊. . . . .น่า จะแอ๊บสล่งสลปให้พี่เค้าผายปอดนิโหน่ย ย ย ย อ่านมาเพิ่งรู้สึกตัศ่ามันสิบแปดตอนแล้ว! ขุ่นพระ!
เพลินมาก มีความสุขมากทุกครั้งทค่เรื่องนี้อัพ อยากให้มีต่อไปนานๆอ้ะ นะ นะ พลีส ส ส ษ
-
เมื่อไหรจะหมดมาดกับก้องภพ = =
-
ต่างฝ่ายจะรู้ไหมนี่ว่าอีกฝ่ายหึง และห่วงกันขนาดไหน 2 วัน 1 คืน คงจะทำให้ทั้งคู่เปิดเผยความในใจให้อีกฝ่ายรู้กันบ้าง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ ก้องภพคงต้องไปง้อพี่อาทิตย์โดยด่วน
-
เฮ้ๆๆๆ !!!
พี่ไออุ่นนนนนนน
กรี๊ดดดด...
แอบชอบน้องก้องมากกกๆแล้วล่ะสิ
:o8:
-
หึงพี่ไออุ่นหรอก้องภพ :impress2: พี่ไออุ่นนี้ก็อีกคนเป็นห่วงเค้า แล้วไปว๊ากใส่ทำไมเนี้ยแถมงอลน้องอีกต่างหาก
สงสัยงานนี้ก้องภพคงต้องง้อซะแล้วละ เอาใจช่วยนะก้องภพ
ค่ายนี้อาจมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นลุ้นๆ :z1:
-
น้องอันตรายพี่ก็รีบลงไปช่วยคนแรกเลยนะ
-
รีบไปง้อพี่อาทิตย์เลยนะ พี่เขางอนแล้ว
-
แอร๊ยยย
พี่อาทิตย์เป็นห่วงน้องก็บอกไปสิ
แหม ทำฟอร์มไปได้
-
แอร้ยยยย
ถ้าจะตัดจบแบบนี้ ต้องมาต่อตอนหน้าเร็วๆนะคะ
อยากเห็นก้องภพง้อพี่อาทิตย์ กิ๊วๆ
ปล.หึงละสิก้องภพ หึงพี่อาทิต์ล่ะซี๊ :hao7:
-
แอ้ยย ใจเริ่มจะตรงกันแล้วสินะ
-
อ้าววววว พี่อาทิตย์โกรธไปซะแล้ว
แต่อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าพี่อาทิตย์เป็นห่วงแค่ไหน
แอบเขิน อิอิ :mew3:
-
ประทานโทษนะคะ เอ่อม! เมื่อไรคุณจะจีบกันสักทีคะ
-
:-[
-
เหมือนก้องภพ เป็นเด็กที่กำลังเรียกร้องความสนใจยังไงไม่รู้
แล้วก็ดูเหมือนอาทิตย์ก็สนใจมากซะด้วย หรือปรกติหว่า
-
อั๊ยยะ แนวโน้มว่าใจเค้าเริ่มตรงกันแล้ว
-
พี่อาทิตย์เป็นห่วงขนาดนี้ ก้องภพรีบไปง้อเดี๋ยวนี้เลยนะ :hao7:
-
เค้าเป็นห่วงอะสิ ก้องภพมีประเด็น ะไรที่ทะเลหรือเปล่าา
-
ประทานโทษนะคะ เอ่อม! เมื่อไรคุณจะจีบกันสักทีคะ
^
^
จีับกันหรือเปล่า คนแก่ไม่รู้ o16
แต่ถ้ามีใจให้กัน คนแก่ว่ามีแล้วนะ :m12:
:bye2: :bye2:
-
ชอบนิยายอะไรแบบนี้ ที่บรรยายเรื่องราวความรู้สึกได้ประมาณนี้จังเลยคับบ มันรู้สึกว่าเราเข้าถึงตัวละครรร ชอบบบบ.
-
ยังรู้สึกว่าอ่านไม่จุใจเลยอ่า :hao7:
อยากอ่านอีกๆๆๆๆ :ling1:
-
น้องก้องภพคะ แยกไม่ออกเหรอคะ ระหว่างความหงุดหงิด กับความหึงอ่ะ :katai5:
เข้าใจพี่อาทิตย์เลยนะ ตอนที่พุ่งตัวลงไปหาน้องก้องอ่ะ ความปลอดภัยของน้องทุกคนเป็นสิ่งที่พี่ๆ ต้องรับผิดชอบยิ่งชีพ ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าน้องมันจะติสต์แตกขนาดดำน้ำลงไปทำให้หัวเย็น พี่อาทิตย์น่าจะทุบกะโหลกอีกสักทีเป็นการสั่งสอนด้วยนะคะ 555
วันนี้ทะเลเค็มและขมนะ อยากให้วันต่อไปทะเลหวานขึ้นอ่ะ ได้รึเปล่าน้า...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ก้องภพหึง แอบน้อยใจ
แต่เราก็เข้าใจอารมณ์พี่อาทิตย์ แบบว่าห่วงมาก อิอิ
รีบๆไปง้อด่วนๆเลยน้องก้อง :hao7:
-
พี่อาทิตย์โดนซะบ้างงงงงงงงงงง
-
แอร๊ยยยยย พี่ไออุ่นเท่มาก (ถึงจะซึนอยู่บ้าง...555)
-
:mew5:
พี่อาทิตย์แสดงออกชัดเจนมากเลยนะคะ
ก้องภพรู้ตัวป่าว
-
เอาล่ะเว้ย ง้อด่วนนนนน
-
ทริปนี้จะเปลี่ยนอะไรบ้างหรือเปล่าน้า :impress2:
เค้าขาดหวาน อยากได้น้ำตาล สักนิดดด ก็ยังดี :impress2:
-
พี่อาทิตย์ตกใจและเป็นห่วง
พอได้ฟังก้องภพกลายเป็นโกรธน้องแทน
ก้องภพ ง้อ พี่อาทิตย์ด่วน
-
อาทิตย์ดุน้องตลอด
-
ไปง้อเลย ไปง้อเลย
ไอ้แมวน้อยก้องภพ
-
กรี๊ด น่ารักอ่ะ เขิน
น้องก้องภพรีบไปง้อเลยนะ
รู้สึกว่าตอนนี้สั้นจุง อ่านแปปเดียวจบซะและ
-
ขอบอกว่าตอนนี้ มาร์ช ตั้วลอยมาเต็ม!
-
น้องปีหนึ่งมีหึง มีหวง และแอบอิตฉาคนอื่นที่ได้คุยกับพี่อาทิตย์
เลยมีอารมณ์กันทั้งคู่ แต่น่ารักชะมัดเลยคูนี้ ฟินค่าาาาส
-
เป็นห่วงก็บอกนะ
-
หวงล่ะสิ :o8:
“ก้องภพ! ทำใจดี ๆ ไว้ คุณอย่าเป็นอะไรนะ!!”
:heaven
-
อ๊ายย่ะๆๆๆ ไม่ไหวแล้วว เก๊าอยากได้หวาน ๆ แล้วอะ :-[ เพราะมันฟินนน
-
เขินแทน แหมห่วงขนาดนี้ยังไปม่อหญิงอีกนะ ก้องภพ น้อยใจนะเอ้อ เอาสิ
รออ่านต่อคะ
-
:mew1: เหมือนมันจะสั้น เลย ตอนนี้ พี่อาทิตย์ น่ารักสุดๆ :mew3:
-
ไม่อิ่มมม T^T แต่ก็ขอบคุณค้าบบ
-
ใกล้กัน ... เข้าไปอีกนิด :m3: :m3:
-
แหนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เมื่อไรคู่นี้จะลงเอยซะที
อยากเห็นฉากหวานและ 55+
คงน่ารักน่าดู หึหึหึ :hao6:
-
จะทำอะไรก็คิดก่อนก้องภพ
เห็นไหมนั่น พี่อาทิตย์แกงอนให้แล้ว
รีบตามไปง้อเดี๋ยวนี้เลย
-
สั้นจังน้า.............
-
ก้องเอ๊ยไหนๆพี่อาทิตย์ก็โดดลงไปช่วยแล้วก็เนียนๆทำเป็นจมน้ำไปเลย
เผลอๆพี่อาทิตย์จะช่วยผายปอดให้ด้วยนะตายๆน้องพลาดซะแล้ว
แถมโดนพี่อาทิตย์โกรธเข้าให้อีกแล้วยังงี้จะยิ่งเข้าหาพี่เค้ายากขึ้นไปอีกนะ
หาทางง้อด่วนๆเลย
-
ว้ากกกกกกกกกกกกก
เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองหลงรักพี่อาทิตย์มากมายก็ตอนนี้แหละ.555
พี่ไออุ่นน่ารักมากๆๆๆๆ
เข้าใจรุ่นน้องสาวๆดีเลยแหละ.5555
เข้าใจน้องก้องนะว่าหวงว่าหึงพี่เขาอ่ะ
แต่น้องดันไม่รู้ซะนี่
ทำให้พี่ไออุ่นเป็นห่วงโดยไม่รู้ตัวอีก
อีกนานไหมกว่าจะแยกความรู้สึกหงุดหงิดธรรมดากับ
อารมณ์หึงออกอ่ะ.55
ขอกรี๊ดดดดดดดดดอีกรอบ
ที่ความรู้สึกของทั้งคูใกล้กันขึ้นมาอีกนิดแล้ว
55555
รอตอนต่ออย่างใจจดใจจ่อค่า
ร้ากกกพี่ไออุ่นและน้องก้องค่า
ที่สำคัญ.รักคนเขียนมากๆด้วยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ใครคิดยังไงกับตอนนี้เราไม่รู้นะ เรารู้แค่ว่าเราร้องไห้ให้อาทิตย์ในตอนท้าย
ด้วยความรู้สึกที่ว่าทำไมก้องถึงทำแบบนี้
-
เห้ยๆๆ พี่อาทิตย์ตื่นตูมไปอะป่าวว ห่วงเค้าอะดิ 555,
-
พี่อาทิตย์ ห่วงเจ้าก้องงงงงง กรี๊ดดดด ฟินมากกก
ก้องก็หึงที่พี่อาทิตย์ทำตัวดีกับสาวๆละจิ หว๊าาๆๆ เขิน
-
ก้องภพ
พี่อาทิตย์เจ็บตัวนะ
ง้อเลยให้ไว
ชอบบบบบ
ว๊ากต่อๆ
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
ThankS
-
แหม ก้องภพอ่ะ ไม่น่าบอกพี่เค้าเลยยยยยย ไม่งั้นดีกันไปละ ชริ!
-
รีบตามไปง้อเลยนะก้อง ทำคนเขาเป็นห่วง
หึงเขายังไม่รู้ตัวอีก มันซึนเปล่าวะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
คนหนึ่งหึง คนหนึ่งห่วง อั๊ยย๊ะ!! ฟินเวอร์ :hao7:
ถามง้อเฮดว้ากด่วนๆเลยนะน้องก้อง
-
:-[
-
กรี๊ดดดด
ฟินมากกกก
น้องก้องไปง้อพี่อาทิตย์เร็วๆเลยนะ
-
:L2:ไม่ว่ายังไงพี่อาทิตย์ก็เป็นหาวงน้องเสมอ
-
ชอบอ้ะชอบอ้ะ ชอบบบบบบบบบบบ :m25:
-
น้องก้องไปง้อพี่อาทิตเลยนะ
-
ขนาดเพื่อนยังไม่รู้เลยว่าก้องดำน้ำหายไป แต่พี่อาทิตย์นี่พุ่งหลาวลงทะเลคนแรกเลย (ฮา)
แสดงว่าก้องภพต้องอยู่ในสายตาพี่อาทิตย์ตลอดเลยนะ ออกแนวชอบเค้าแต่ไม่รู้ตัวหรือเปล่าคะพี่ไออุ่น :-[
ก้องตามไปง้อหน่อยเร้ว พี่อาทิตย์เสียหน้า เอ๊ย เสียใจหมดแล้ว 55555
-
:hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
:mew3: :mew3: :mew3:
-
พี่อาทิตย์งอลลล
-
อ๊ายยยย เป็นห่วงน้องมันล่ะสิ ! > <'
-
ถ้าหงุดหงิดแบบนี้ ในกรณีนี้ คือหึงนะจ๊ะ ก้องภพจ๋า
-
รีบไปง้อพี่เขาเร็วๆเลยนะก้อง
-
รอลุ้นให้มีมุมมุ้งมิ้ง มุ้งมิ้ง กันอะ เมื่อไหร่น๊าา า
-
อ้ากกก เขินแทนอ่าา ไม่ไหวแล้วนะ พี่อาทิตย์จะน่ารักไปไหนเนี่ย
-
ขอบคุณคร๊าาาาฟ
-
น่าจะเนียนๆ ไปเลยนะะะะะะะะะ
:katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยย
นึกว่าจะมีผายปอดๆ อิอิ
-
เข้ามารอ
-
ยังไม่ทันได้คุยกันดีดีก็ทะเลาะกันอีกแล้ว
พี่อาทิตย์เป็นห่วงน้องก็อย่าสั่งทำอะไรพิเรนๆสิค้า
แต่ก็นะ อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้คลาดสายตาเลย
น่ารักจริงๆ
-
ก้องหึงพี่ไออุ่นหรอ??
-
เขินมาก รออยู่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ปล.ถามหน่อยนะคะเพิ่งติดตาม จะมีจัดทำรวมเล่มหรืออะไรมั้ยคะ ไล่อ่านตั้งแต่น้ำเต้าหู้กับคาเฟอีน ชอบวิธีการเล่าเรื่องการเขียนมากๆๆๆๆๆๆๆ อยากให้รวมเล่มทุกเรื่องเลย (หรือรวมไปแล้วอิชั้นก็ไม่รู้ก็เป็นด้ายยย)
-
เข้ามาปูเสื่อรอค่ะ
คิดถึงพี่ไออุ่นและน้องก้องมากๆๆๆๆๆๆเลย
คิดถึงคนแต่งด้วย
มาต่อเร็วๆนะคะ. :katai1:
-
ขอเม้นท์รวดตั้งแต่ 14-18 เลยละกันนะ
เป็นการชิงรุ่นที่สนุกมากค่ะ คือ ให้น้องได้คิดและเรียนรู้จากสิ่งที่พี่ๆสอนมาเพื่อชิงรุ่นให้ได้
เราซึ้งมากตอนที่น้องๆขอบคุณพี่อาทิตย์ :hao5:
อ่านไปอ่านมากลายเป็นว่าอินกับกิจกรรมรับน้องมากกว่าลุ้นพี่อาทิตย์กับก้องภพซะอีก ฮ่าา
ถึงคุณน้องจะมีคำพูดมาแอบจีบพี่อาทิตย์ก็เหอะ
แต่ผ่านมาหลายตอนแล้ว ก้องภพยังคงเป็นคนเดียวที่ทำให้พี่อาทิตย์มีอารมณ์(?) หมายถึง โมโห นะ หึหึ
แต่พอตอนท้ายๆ มันมาฟินตรงที่น้องมันหวงแม้กระทั่งความใจดีของพี่อาทิตย์นี่ล่ะ
ไม่อยากจะคิดภาพตอนที่พี่อาทิตย์สลัดคราบเฮดว้ากออกเลย น้องมันต้องหวงจนฟิวส์ขาดแน่ๆ ขนาดแค่เห็นพี่อาทิตย์นั่งคุยกับสาวๆแค่นี้เอง :laugh:
รอตอนต่อไปว่า น้องๆจะชิงเกียร์รุ่นยังไง หึหึหึ
ข้อที่ 14
แทนมึงวะ - แทนมึงว่ะ
เรียนแล๊ป - เรียนแลป (?)
แทนทีจะช่วยรักษา - แทนที่
กั๊กที - กั๊กที่
ข้อที่ 15
แต่ล่ะขั้น - แต่ละขั้น
ข้อที่ 17
ลั๊นล๊า - ลั้นลา
ข้อที่ 18
ระดบอก - ระดับอก
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 19 : เกียร์จากพี่ว้ากคือสิ่งสำคัญ
“ตกลงว่าอย่างนี้นะก้อง ...ก้อง ...ก้องภพฟังอยู่รึเปล่า?”
ก้องภพเรียกสติของตัวเองกลับมาสู่วงสนทนา ตอนนี้เขากำลังอยู่ในบังกะโลริมทะเลหลังหนึ่งของเพื่อนที่มารวมตัวกัน เพื่อคิดการแสดงสำหรับปีหนึ่งในคืนนี้ เขาเองก็โดนเรียกตัวให้มาเป็นหนึ่งในนักแสดง เตรียมซักซ้อมบทที่วางไว้ให้เข้าใจตรงกัน และทุกคนก็กำลังมองเขาเพื่อรอคำตอบรับ
“อืม ฟังอยู่ เราเอาตามที่เมย์บอกก็ได้”
พอได้ยินประโยคตกลง เมย์จึงสรุปการประชุม โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับความจริง เพราะในหัวของก้องภพไม่ได้อยู่ที่การแสดงเลยแม้แต่น้อย หากมันกำลงลอยไปยังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย ซึ่งส่งผลต่อทั้งความรู้สึกของเขาและใครบางคน
...พี่อาทิตย์โกรธเขา
...ไม่ใช่แค่โกรธธรรมดา แต่โกรธจัดมากกว่าทุกครั้ง
เขาไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นอย่างนั้น พอเขามาตั้งสติทบทวน ก็นึกอยากจะต่อยตัวเองแรง ๆ เหมือนกัน มันเป็นการกระทำที่บ้าบอ และไม่ได้คิดหน้าคิดหลังให้ดีเลยสักนิด เขารู้แค่ว่าอยากจะดับความหงุดหงิดของตัวเอง เลยดำน้ำทะเลลงไปให้อารมณ์เบาบางลง แต่มันกลับไปสร้างความตื่นตระหนกให้คนอื่น โดยเฉพาะคนที่เป็นคนออกคำสั่ง และเป็นคนเดียวกับที่พุ่งไปช่วยเขาคนแรก
...ทั้งท่าทางที่ร้อนรน ทั้งน้ำเสียงที่ห่วงใย รวมถึงแววตาที่หวาดกลัวนั้น เขาสัมผัสได้ว่ามันเต็มไปด้วยความจริงจังแค่ไหน
แต่สุดท้าย...พอรู้ว่าทั้งหมดมันเกิดจากแค่เหตุผลงี่เง่าเอาแต่ใจของเขา คงคล้ายการถูกตบหน้า เหยียบย้ำความหวังดีให้กลายเป็นเรื่องตลก และคงทำลายความรู้สึกของคนรับผิดชอบในฐานะเฮดว้ากจนหมดสิ้น
ก้องภพอยากจะขอโทษ... เขาไม่มีอะไรจะอธิบายนอกจากแค่คำพูดเพียงคำเดียว แต่ถึงเขาจะพยายามเที่ยวตามหาพี่อาทิตย์ไปทั่วรีสอร์ทก็ยังไม่เห็นแม้เงา กระทั่งโดนดึงมาให้ประชุมเรื่องการแสดงเลยจำต้องหยุดเอาไว้ หากในใจก็ยังเผลอกระวนกระวายด้วยความรู้สึกผิดไม่หาย
คนคิดมากเผลอถอนหายใจ ระบายความอึดอัดของตัวเองผ่านอากาศ
...เอาเถอะ...ยังไงซะคืนนี้หลังการแสดงจะมีศึก ‘ชิงเกียร์ภาค’ อย่างน้อยพี่อาทิตย์ก็ต้องมาเป็นหัวหน้าคุม และเขาก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าศึกครั้งนี้คงจะโหดกว่าที่ผ่านมาแน่ ๆ เพราะเป็นการพิสูจน์รุ่นของปีหนึ่งเป็นศึกสุดท้ายแล้ว แต่เขามั่นใจว่าจะต้องทำทุกทางให้พวกพี่ยอมรับเขาเป็นส่วนหนึ่งของภาควิชา
...และเหนื่อสิ่งอื่นใด เขาหวังว่าพี่อาทิตย์จะยอมรับฟังคำพูดนั้นของเขา
...
...
หนึ่งทุ่มตรง
หลังน้อง ๆ จัดการกินข้าวแบบบุฟเฟต์อิ่มหนำสำราญไปที่เรียบร้อย ก็ถูกสั่งรวมพลมายังลานประชุม ซึ่งมีเวทีเตรียมพร้อมสำหรับการแสดงจากทุกชั้นปีไล่จากรุ่นใหญ่ไปจนถึงรุ่นเล็ก
เปิดประเดิมกันด้วยการแสดงของพี่ปีสี่ นำโดยพี่เดียร์พร้อมเพื่อน ๆ หอบกีตาร์มาร้องเพลงเบา ๆ เป็นการอุ่นเครื่องให้น้อง หากแค่นี้ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ กันได้ดังสนั่น และตามมาด้วยเสียงกรี๊ดปนเสียงหัวเราะที่ดังกว่านั้น จากการแสดงตลกล้อเลียนละครโทรทัศน์ หนัง โฆษณา เอามาครีเอทยำมิกซ์รวมกันมั่วของพวกพี่ ๆ กลุ่มสันทนาการปีสอง ซึ่งมาแสดงข้ามตัดหน้าชั้นปีสามไป ด้วยเหตุผลว่า การแสดงของชั้นปีสามยังไม่พร้อม แต่เมื่อปีสองแสดงจบ พี่ปีสามก็ยังคงให้สัญญาณว่ายังไม่เรียบร้อยดี ปีหนึ่งจึงต้องขึ้นแสดงก่อน
ก้องภพเดินไปด้านหลังเวที เล่นตามบทบาทของตัวเองที่วางไว้ ซึ่งก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก เพราะเนื้อเรื่องที่เมย์เป็นคนคิด ก็คือเรื่องที่บอกเล่าชีวิตของนักศึกษาเฟรชชี่คณะวิศวะ ผ่านการเจอเพื่อน โดนรับน้อง เจอรุ่นพี่ที่ให้คำปรึกษา
เขาไม่ได้แสดงเป็นตัวเอก แค่เป็นตัวละครนักศึกษาที่อยู่ปีหนึ่งเหมือนกัน แทบจะไม่ค่อยมีบทพูดอะไรมากมาย โผล่มาแค่ฉากสองฉากก็ต้องไปรออยู่ข้างเวที เลยทำให้เขามีเวลาที่จะสำรวจมองไปทั่วลาน ก่อนจะหยุดสายตาลงเมื่อเห็นกลุ่มของพี่ปีสามทยอยเดินตามเข้ามาจากทางด้านหลังแถวน้อง ...หนึ่งในนั้นคือคนที่เขาตามหาตัวมาตลอดทั้งวัน
ก้องภพจับจ้องไปยังเฮดว้ากอาทิตย์ ซึ่งยืนรวมกับกลุ่มพี่ว้ากกำลังมองตรงไปยังการแสดงบนเวที รู้สึกโล่งอกที่อีกฝ่ายมาตามคาดเดา และคราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมืออีก
...เป้าหมายในใจถูกตั้งไว้อย่างมุ่งมั่น หากแล้วเขาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากนักแสดง
“คุณเห็นเกียร์นี่มั้ย เกียร์นี่เป็นความภาคภูมิใจของคณะวิศวะ ถ้าพวกผมไม่ให้เกียร์กับรุ่นของคุณ แล้วคุณจะทำยังไง!”
“ก็แย่งมาสิครับ!”
ก้องภพรีบหันกลับมามองบนเวทีด้วยความตกใจ ...บทพูดนี้ มันเหมือนกับคำพูดของเขาที่เคยพูดไปตอนประชุมเชียร์ครั้งแรก ประโยคปีนเกลียวที่ทำให้เขาถูกหมายหัวจากเฮดว้าก เพราะไปดูถูกศักดิ์ศรีรุ่นใหญ่เข้า เขาไม่รู้มาก่อนว่าอยู่ ๆ มันจะมาโผล่มาในการแสดงวันนี้ด้วย คนร้อนใจจึงรีบหันไปถามผู้กำกับการแสดงซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ
“ทำไมถึงได้มีบทนี้ล่ะเมย์”
“อ้าว...ก็เราถามก้องแล้วว่าจะขอจำลองเหตุการณ์นี้มาแสดงได้มั้ย ก้องก็บอกว่าโอเคไม่ใช่เหรอ”
คำตอบที่ได้ยินทำให้ก้องภพนึกทวนความทรงจำ คงเป็นตอนที่เขามัวแต่ใจลอยไม่ทันได้ฟังการประชุมแน่ ๆ ...โธ่เอ้ยไอ้ก้อง! รู้แบบนี้เขาไม่น่าเออออตกลงไปก่อนเลย ไอ้เขาน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่ที่น่าเป็นห่วงกว่าคือคู่สนทนาที่เคยถูกเขาหักหน้าตอนนั้น แล้วยังจะต้องมาดูการมาแสดงเหมือนภาพฉายซ้ำ ๆ แบบนี้
“คุณว่าอะไรนะ คุณจะแย่งเกียร์จากผมไปยังไง!”
“ผมก็แค่จับพี่ทำเมียไงครับ! เขาว่ากันว่าของแฟนก็เหมือนของ ๆ เรา ถ้าผมจับพี่ทำเมีย เกียร์ของพี่ก็เหมือนเกียร์ของผมครับ!”
เสียงโห่แซวเป่าปากฟิ้วฟ้าวดังไปทั่วลาน คล้ายผู้ชมจะถูกอกถูกใจกับประโยคเด็ดสุดเสี่ยวเป็นที่จารึกของรุ่น ยกเว้นก็แต่เจ้าของคำพูดตัวจริงที่ฉากนั้นกลับช่วยสะกิดให้คิดถึงบางสิ่ง
... มานึก ๆ ดูแล้ว นับตั้งแต่ครั้งแรก เขาก็เป็นฝ่ายทำให้พี่อาทิตย์โกรธอยู่บ่อย ๆ ถ้าเป็นคนปกติโดนเขาพูดด้วยความคะนองปากต่อหน้าขนาดนี้ คงจะโมโหจนอาจตามไปกระทืบเขาตอนหลัง หรือไม่เขาก็อาจจะโดนแบนจากรุ่นพี่ทั้งรุ่น โทษฐานทำเปรี้ยวไม่เกรงกลัวเคารพ
...แต่พี่อาทิตย์ไม่เคยทำอย่างนั้น ถึงจะลงโทษเขาหนักแค่ไหน สุดท้ายสิ่งที่เขาสัมผัสได้จากพี่อาทิตย์คือ ‘ความใจดี’ ซึ่งมันทำให้เขาอยากเข้าไปอยู่ใกล้มากขึ้น และมันยังทำให้เขา ‘หวง’ ความใจดีนั้น
ทุกครั้งที่มองเห็นพี่อาทิตย์แสดงท่าทีเป็นกันเองกับคนอื่น เขารู้สึกหงุดหงิดเหมือนเด็กหวงของ เพราะเขารู้ว่าความจริงที่ผ่านมาระหว่างเขากับพี่อาทิตย์
...เราไม่เคยคุยกันดี ๆ เลยสักครั้ง
และถ้านับจากวันนี้ มันจะสายไปมั้ย ถ้าเขาอยากจะเริ่มต้นใหม่ เขาอยากจะเลิกแกล้งให้พี่โกรธ อยากจะขอโทษในทุก ๆ อย่างที่เคยทำให้ไม่พอใจ เผื่อพี่อาทิตย์จะได้เปิดรับในตัวเขาบ้าง
...เผื่อสักวันหนึ่งเราจะขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น
หากครั้งนี้มันคงสายเกินไป ไม่ใช่แค่อีกฝ่ายไม่เข้าใจ แต่ยังสร้างความโกรธให้กับเฮดว้าก ซึ่งเดินก้าวตรงขึ้นมาบนเวทีการแสดงกลางคัน พร้อมตวาดเสียงดังลั่น
“พวกคุณตลกกันมากใช่มั้ยครับ แต่ผมไม่ตลกด้วย!! กล้าแสดงแบบนี้คงไม่คิดจะเอาเกียร์ภาคกันแล้วใช่มั้ย!! พวกคุณลงจากเวทีไปเข้าแถว ผมจะสั่งลงโทษพวกคุณทั้งหมด!!”
นักแสดงบนเวทีรีบทำตามคำสั่งอย่างหวาด ๆ ทว่าคนที่ใจเสียกว่าใครคงเป็นเมย์ซึ่งเป็นคนต้นคิดการแสดง เพราะความจริงเนื้อเรื่องหลังจากนั้น รุ่นน้องที่ปีนเกลียวก็จะเข้าใจในเหตุผลของพวกพี่ว้ากผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ แต่ยังไม่ทันถึงจุดไคล์แมกซ์ก็ถูกโดนตัดจบเสียก่อน ซ้ำความซวยยังไปตกที่เพื่อนทั้งรุ่นด้วย
“ไม่ต้องมองผม! หลับตาไปเดี๋ยวนี้ ก้มหน้าลงไปให้หมด! ปฏิบัติ!!”
ปีหนึ่งก้มหน้าจนคางแทบจะชิดอก ยิ่งแสงไฟในลานประชุมดับลงไปจนเหลือเพียงความมืด ก็ยิ่งสร้างความกลัวให้กับคำขู่ว่าจะอดได้เกียร์ภาค หรือถ้าพี่จะให้จริง ก็คงต้องผ่านการทำโทษหฤโหด เหมือนกับครั้งที่เคยชิงเกียร์คณะและธงรุ่นมาแล้ว
ท่ามกลางความเงียบที่ทิ้งช่วงหายไปหลายนาที คล้ายเป็นการเพิ่มแรงกดดันให้กับน้อง ๆ หากอยู่ ๆ วินาทีนั้นกลับมีเสียงบูมคณะดังขึ้นสนั่น ไม่ใช่การบูมจากคนที่อยู่ในลาน แต่เป็นคนที่อยู่ในจอภาพโปรเจคเตอร์บนเวที
...จอภาพซึ่งฉายให้เห็นการฝึกซ้อมบูมของพี่ปีสาม
ร้อยเรียงลำดับด้วยภาพเคลื่อนไหวที่พี่ปีสามกำลังฝึกซ้อมว้าก ...ภาพพวกพี่สันทนาการฝึกร้องเพลง …ภาพพี่พยาบาลช่วยงานกันจนดึกดื่น ...ภาพวันแรกของการรับน้อง ...ภาพตอนพี่ว้ากประชุมสรุปผลหลังจบการเชียร์...ภาพน้องปีหนึ่งซ้อมร้องเพลง ...ภาพตอนการแข่งกีฬาเฟรชชี่เกมส์ ...ภาคตอนปีหนึ่งบูมเพื่อชิงเกียร์คณะ ...ภาพการก้าวขึ้นไปรับธงรุ่น ...ภาพการผูกข้อมือบายศรีสู่ขวัญ
ทุก ๆ ฉาก ทุก ๆ ตอน มันคือความทรงจำที่ทุกคนร่วมผ่านวันคืนเหล่านั้นมา ...มิตรภาพ การเสียสละ สปิริต ความเป็นหนึ่งเดียวกัน ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยความยาวเกือบ 10 นาที หากมันอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายและยิ่งใหญ่แทนคำพูดหลายล้านพันคำ ซึ่งคงไม่อาจมาบรรยายบอกเล่าความประทับใจอันเต็มตื้นได้หมด
...และแล้วภาพหน้าจอก็หยุดลง ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นภาพเคลื่อนไหวของกลุ่มพี่ว้าก ในแบล็กกราวด์ที่กำลังนั่งรวมกันอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนข้างคณะวิศวะ โดยหน้าจอจับไปยังภาพของเฮดว้ากอาทิตย์ที่มีสีหน้างง ๆ คล้ายไม่ทันตั้งตัว จนต้องถามคนถือกล้อง
“เฮ้ย! ถ่ายยังวะ”
“กูอัดอยู่เนี่ย มึงพูดเลย”
“อ้าว แล้วให้กูพูดไรอ่ะ”
“มึงอยากพูดอะไรก็พูดไปสิวะ”
คนถูกโยนภาระยังคงทำสีหน้ามึนงงไม่หาย แต่ในที่สุดก็หันมามองกล้อง ซึ่งซูมโฟกัสไปยังภาพของเฮดว้ากชัด ๆ แล้วเจ้าตัวจึงค่อยกระแอมไอเรียบเรียงคำพูดออกมา
“อะแฮ่ม! ปีหนึ่ง พวกคุณคงรู้แล้วว่า ทั้งหมดนี้คือการแสดงของพี่ปีสาม มันเป็นการแสดงที่ยาวนานตลอดสามเดือน เพื่อให้พวกคุณทุกคนได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ดังนั้น ถ้ามีอะไรที่ผมทำให้พวกคุณไม่พอใจ หรือเสียความรู้สึกไป พวกผมต้องขอโทษพวกคุณจริง ๆ สุดท้ายนี้ ทุกครั้งเวลามีเรื่องอะไร พวกคุณต้องขออนุญาตจากผมก่อน แต่มีอย่างหนึ่งที่ผมอยากจะขออนุญาตจากพวกคุณทุกคน...”
แววตาคมของอาทิตย์สบมองมายังกล้อง คล้ายกับกำลังมองน้องทุกคนที่กำลังตั้งใจฟังคำนั้น...
“..ผมขออนุญาตให้พวกผมเป็น 'รุ่นพี่' ของพวกคุณได้มั้ยครับ”
...ประโยคสำคัญส่งผลให้ทั่วทั้งลานนิ่งอึ้ง หากมันกลับสร้างความเข้าใจให้กับเด็กปีหนึ่งในเดี๋ยวนั้นเองว่า ความเป็นพี่น้องของภาควิชา ไม่ได้เกิดมาจากการบังคับขู่เข็ญ หรือต้องเป็นไปตามระบบอาวุโสเพียงอย่างเดียว
แต่มันเกิดจากการ... ‘ยอมรับในกันและกัน…จากทั้งพี่และน้อง’
“ถ้าพวกคุณอนุญาตให้ผมเป็น ออกไปตรงชายหาด พวกผมรอพวกคุณอยู่”
ข้อความสุดท้ายพร้อมภาพหน้าจอที่ดับลงเป็นอันจบสิ้นการแสดงของพี่ปีสาม แน่นอนว่าปีหนึ่งทุกคนไม่ปฏิเสธคำขอนั้น ต่างรีบพากันลุกขึ้นเดินตรงไปยังชายหาดที่ไม่อยู่ไม่ไกล แล้วก็ต้องแปลกใจกับบรรยากาศที่ถูกเนรมิตให้สว่างสวยด้วยแสงเทียนจากแก้วเล็ก ๆ วางเรียงกันไปจนสุดปลายทาง มีพวกพี่ ๆ จากทุกชั้นปียืนล้อมรอบรอพวกเขาอยู่ โดยเหลือคนเพียงคนเดียวมาขวางดักหน้าพวกเขาเอาไว้
เฮดว้ากอาทิตย์ยืนตามระเบียบพักด้วยท่าทางมั่นคง กวาดตามองเหล่าเฟรชชี่ แล้วจึงเอ่ยคำสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ปีหนึ่ง! ด้านหลังของผมคือ ‘เกียร์ภาค’ ที่คุณจะได้รับ ผมจะขอทำหน้าที่สุดท้าย โดยการส่งพวกคุณไปเอามันมาครับ!”
จบประโยค เฮดว้ากอาทิตย์ก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นชายหาดที่มีกลุ่มของพี่ว้ากรวมถึงพี่สันทนาการทั้งหมดนั่งรออยู่ ก่อนทุกคนจะยกมือจับแขนต่อกันให้คล้ายสะพาน
...มันคือ ‘สะพานดาว’ ให้น้อง ๆ ก้าวเหยียบเป็นฐาน เพื่อส่งไปรับความภาคภูมิใจของรุ่นอย่างแท้จริง
เสียงร้องเพลงของภาควิชาเริ่มดังคลอไปตลอดพิธี ยิ่งเพิ่มบรรยากาศความศักดิ์สิทธิ์และความอบอุ่น ขณะน้องปีหนึ่งทุกคนก้าวไปบนสะพานดาวที่พี่ใช้แขนต่อกันเป็นระยะทางเพียงแค่ 5 เมตร หากในความรู้สึกที่ต้องทิ้งน้ำหนักตัวลงไปบนแขนของพี่ก็อดกังวลไม่ได้ แต่พวกเขารู้ดีว่านี่ คือการยอมรับความลำบากจากพี่ซึ่งทำได้ทุกอย่างเพื่อน้อง โดยเฉพาะกับคนแรกที่เป็นฐานรับน้องกว่าร้อยคนก็จำต้องรับบทหนักมากกว่าคนอื่น ๆ
“ขอโทษนะครับ พี่อาทิตย์”
ก้องภพพึมพำเบา ๆ ให้กับเฮดว้าก เขาเห็นพี่อาทิตย์มองมาที่เขาแว๊บหนึ่ง ก่อนจะเมินสายตาไม่สนใจ ปล่อยให้คำขอโทษของเขาหายไปกับอากาศ เขายอมรับว่ามันเจ็บแปล็บในใจ แม้อยากจะเคลียร์กัน ตอนนี้ก็คงไม่ใช่เวลา
ก้องภพเลยตัดสินใจขึ้นไปเหยียบบนสะพานดาว โดยมีพี่ ๆ คอยจับมือประคองไว้จากสองฝั่งขณะก้าวข้าม และมาส่งจนสุดปลายทาง อันทอดยาวไปยังบุคคลที่รอให้เกียร์ภาค ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชั้นโตสุด …ประธานรุ่นของปีสี่
พี่เดียร์ยืนถือเกียร์ภาคสีเงิน ตัวเกียร์สลักชื่อภาควิชาและเลขที่รุ่นเอาไว้ พอเหลือบเห็นหน้าคนที่มารับล่าสุด เจ้าตัวกลับเอ่ยทักถามก่อนจะส่งเกียร์
“เราชื่ออะไรนะ”
“ก้องภพ ครับ”
“พี่ได้ยินว่าเราเป็นคนคิดแผนให้ไปบูมไอ้อาทิตย์มันตอนชิงธงรุ่นใช่มั้ย”
แม้จะงงที่อยู่ ๆ อีกฝ่ายยกประเด็นนี้ขึ้นมาพูด แต่เขาก็พยักหน้ารับตามความจริง
“ครับ”
“อืม ไอเดียเข้าท่าดีนะ ว่าแต่...เราอยากลองเป็นเฮดว้ากบ้างมั้ย”
ประเด็นที่สองไม่เพียงแต่จะทำให้งงหนัก หากยังสร้างความตกใจจนเขาต้องรีบย้อนถามย้ำ
“ผมเหรอครับ”
“ใช่ ไปคิด ๆ ดูก่อนก็ได้นะ แต่ถือว่าพี่จองตัวเราไว้แล้วล่ะกัน”
พี่เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ พร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร ตรงข้ามกับก้องภพที่ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชวนเขาให้รับตำแหน่งเฮดว้าก แต่ไม่ทันจะถาม คู่สนทนากลับยื่นเกียร์ภาคส่งมาให้เขา
“อ่ะ เอาเกียร์ไป รักษาดี ๆ ล่ะ เออ...จริง ๆ เกียร์นี่มันมีความหมายหลายอย่างนะ”
เขานิ่งฟังพี่เดียร์บอกความหมายของเกียร์อย่างตั้งใจ เหมือนคำฝากฝั่งจากรุ่นพี่สู่รุ่นน้อง แล้วจึงยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนหลบฉากไปนั่งรอในแถว ให้คนอื่นมารับเกียร์บ้าง
จวบจนกระทั่งปีหนึ่งทุกคนรับเกียร์จนหมด พวกรุ่นพี่และรุ่นน้องทุกคนจึงร่วมกันกอดคอร้องบูมพร้อมกันเป็นการปิดท้ายพิธีการรับเกียร์รุ่น และถือเป็นการจบฉาก ‘การรับน้อง’ ที่ยาวนานเกือบสามเดือนเต็มอย่างสมบูรณ์
....
...
-
...
...
...และเมื่อสิ้นสุดพิธีอันน่าประทับใจ มันก็ต้องมีการฉลองต้อนรับสมาชิกใหม่ของภาควิชา เครื่องดื่มแอลกอฮอล์พร้อม เครื่องเสียงพร้อม ปาร์ตี้สังสรรค์สานสามัคคีรุ่นพี่รุ่นน้องจึงเริ่มต้นขึ้น
ก้องภพเองก็ถูกเพื่อนลากเข้าวงเหล้าด้วยเหมือนกัน แต่เขาพยายามขอปลีกตัวออกมา เพราะมีธุระสำคัญที่ต้องไปสะสาง นั่นคือการต้องปรับความเข้าใจกับใครบางคน ยกเว้นแค่เพียงว่าเขาหาใครคนนั้นไม่เจอแล้ว
...ทั้งที่อุตส่าห์คอยมองตลอดตอนเสร็จพิธีรับเกียร์ภาค แต่พอจังหวะชุลมุนที่คนแยกย้าย พี่อาทิตย์ก็ดันคลาดสายตาไปซะได้ ถึงแม้จะเดินไปหาพี่อาทิตย์ที่วงโต๊ะของพวกพี่ว้าก ทว่าก็ยังไม่เจอตัว เขาเลยต้องเดินตามหาเลาะไล่ไปตามชายหาด แต่หาอยู่นานก็ไม่เห็นจนใจชักกระวนกระวาย
...มันแย่ตรงที่เขาดันไม่มีเบอร์โทรของพี่อาทิตย์ด้วย ถ้ามีก็คงจะโทรตามเจอได้ง่าย ๆ ไปแล้ว หรือว่าเขาควรจะกลับไปถามหาเบอร์จากพวกพี่ปีสามดี
ก้องภพตัดสินใจหมุนตัวกลับ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นร่างของคนคนหนึ่งเดินเลาะชายหาดมาจากฝั่งบังกะโล และยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งคุ้นเคย หากมันมีความผิดปกติบางอย่างที่เขาสังเกตเห็น และเขาก็รู้สาเหตุที่เจ้าตัวหายไป
ตรงแขนข้างซ้ายของพี่อาทิตย์ถูกผ้าพันแผลเอาไว้ และเป็นข้างเดียวกับที่รับร่างน้องเป็นร้อย ไม่แปลกที่มันคงจะช้ำและเจ็บจนพี่ต้องไปทายารักษา กระนั้นคนเจ็บก็ไม่เคยแสดงท่าทีออกมาให้ใครได้รู้ ยังคงรักษาสีหน้านิ่งเฉย เดินผ่านเขาไป โดยไม่คิดจะเหลือบมอง จนเขาต้องรีบเร่งเดินขึ้นไปยืนดักหน้า
“พี่อาทิตย์ครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่ครับ”
คนถูกขวางจำต้องหยุดเดิน ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ เพียงแค่ยืนนิ่งปล่อยให้ก้องภพเป็นคนเริ่มบทสนทนา ซึ่งก็ตรงเข้าประเด็นไม่อ้อมค้อม
“ผมอยาก ‘ขอโทษ’ พี่อาทิตย์ครับ”
คำเพียงคำเดียวที่ต้องการพูดถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทั้งยังมาจากความรู้สึกข้างในที่เขาอยากให้พี่อาทิตย์รับรู้ และให้โอกาสเขาได้แก้ตัวอีกครั้ง
ก้องภพมองสบตาคนตรงข้ามด้วยความหวัง ทว่าประโยคแรกของอีกฝ่ายกลับเป็นการย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ก็ทุกเรื่องที่ทำให้พี่โกรธครับ”
“ถ้ารู้ว่าผมจะโกรธ แล้วคุณจะทำไปทำไม”
...เพียงแค่บทสนทนาสั้น ๆ แต่กลับสร้างบาดแผลให้บาดลึกในใจคนฟัง
ก้องภพนิ่งงัน ไม่สามารถหาเหตุผลอะไรมาตอบได้ ก็เพราะเขาก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่า เขาทำไปทำไม
...ไม่ใช่ไม่เคยคิด เขาเคยถามตัวเองหลายครั้งแล้ว ว่าจะแกล้งหยอกพี่อาทิตย์ไปเพื่ออะไร จะพูดให้พี่อาทิตย์โมโหทำไม ในเมื่อท้ายที่สุด เขานั่นแหละที่ต้องเป็นกังวล หาทางกลับมาขอโทษพี่อาทิตย์ทุกครั้ง
“คือ...ผม...”
คนอธิบายอึกอักพยายามเรียบเรียงคำพูด หากคนรอฟังกลับถอนหายใจคล้ายหมดความอดทน
“พอเถอะ ผมขี้เกียจทะเลาะกับคุณแล้ว”
อาทิตย์เอ่ยตัดบท แล้วเบี่ยงตัวเดินหลบเขาออกไปยังโต๊ะของกลุ่มพี่ว้าก ทิ้งให้ก้องภพยังคงยืนอยู่บนชายหาดคนเดียวตามลำพัง ด้วยหัวใจที่ชาวาบ
...หมดแล้ว ไม่เหลือแม้กระทั่งโอกาสที่พี่อาทิตย์จะให้เขา
ก็สมควรแล้ว ในเมื่อเขาดันไปทำให้พี่อาทิตย์โกรธมากขนาดนี้ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่หลายครั้งจนพี่อาทิตย์อาจนึกเอือมระอา และไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้ว
แค่คิดความรู้สึกหน่วงใจก็ตีตื้นขึ้นมาจนหนักอึ้ง ...ไม่น่าเชื่อว่าคนเพียงคนเดียว จะมีอิทธิพลต่อใจเขามากขนาดนี้ คนที่เพิ่งเจอกันเพียงแค่สามเดือน แต่เขากลับจดจำรายละเอียดทุกอย่างได้ดี
...คนที่อยู่ ๆ ก็กลายเป็นแรงผลักดันให้เขาทำสิ่งต่าง ๆ
...คนที่ทำให้เขายิ้มได้หัวเราะได้กับเรื่องเล็กน้อย
...คนที่เขาอยากจะรู้จักมากขึ้น อยากขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น
...พี่อาทิตย์เป็นคนแรกและเป็นคนนั้น
ทว่าต่อจากนี้เขาจะไม่มีทางได้สัมผัสมันอีกแล้ว ถ้าพี่อาทิตย์ไม่อยากยุ่งกับเขา เขาก็จะเป็นฝ่ายหายหน้าไป เพื่อความสบายใจของตัวพี่อาทิตย์เอง
ก้องภพเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้ในใจ เขาหมุนตัวหันหลัง เตรียมเดินกลับไปอีกทาง แต่ยังไม่ทันจะก้าว บางสิ่งเย็น ๆ ก็สัมผัสตรงต้นคอจนเขาสะดุ้งวาบ ต้องรีบหันมามองสาเหตุ และก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าคนที่เมินเขาเมื่อครู่ ยื่นกระป๋องเบียร์ส่งมาให้ พลางถามสั้น ๆ
“กินมั้ย”
ก้องภพรับกระป๋องเบียร์เย็นเจี๊ยบไว้ในมือด้วยความมึนงงในสถานการณ์ มองคนที่คิดว่าจะไม่เจอกันอีกแล้ว ทรุดตัวนั่งลงบนหาดตรงนั้น พลางเปิดกระป๋องเบียร์ยกดื่มด้วยท่าทางสบายอารมณ์ จนเขาอดไม่ได้ที่จะถาม
“ผมนึกว่าพี่ไม่อยากคุยกับผมแล้ว”
“หึ ก็ผมบอกแล้วไงว่าขี้เกียจจะทะเลาะด้วย แต่ถ้าคุณจะคุยกับผมก็มานั่งลงคุยกันดี ๆ หรือคุณไม่อยากคุย”
“อยากสิครับ”
คนเห็นโอกาสรีบตอบ พลางทรุดนั่งลงบนชายหาดข้าง ๆ ...เขาไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์คิดยังไง แต่จากท่าทางนี้ มันบ่งบอกได้ชัดว่าพี่อาทิตย์คงหายโกรธเขาแล้ว แถมยังไปหยิบเบียร์มาให้เขาดื่มอีก
...นี่เป็นอีกครั้งที่เขาได้รับ ‘ความใจดี’ จากพี่อาทิตย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ก้องภพเปิดกระป๋องเบียร์ยกขึ้นจิบบ้าง มองทะเลในวิวกลางคืน ที่พระจันทร์เสี้ยวและดาวดูสวยกว่าปกติ ลมทะเลพัดมาเบา ๆ ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่ง บรรยากาศมันดีจนอยากปล่อยใจให้พัก เขาเลยเริ่มต้นยกเรื่องขึ้นมาชวนคุย ด้วยคำถามที่เขาเคยอยากรู้
“พี่อาทิตย์ทำไมถึงมาเป็นเฮดว้ากล่ะครับ”
“โดนบังคับ”
...สั้นง่ายได้ใจความ แต่เป็นคำตอบตรง ๆ ที่ทำเอาก้องภพแทบทำกระป๋องเบียร์หลุดมือ ทว่าคนพูดก็ยังคงเอ่ยบทสนทนาเล่าเรื่องต่อ
“พี่ตั้ม พี่รหัสผม เขาเป็นเฮดว้ากปีสามตอนผมอยู่ปีหนึ่ง แล้วก็เลยบังคับให้ผมเป็นตามเขา”
...พี่ตั้ม พี่รหัสสายโคของเขาที่กำลังจะแต่งงานกับพี่ฝนพี่รหัสจริง ๆ ในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า เขาจำได้ดีตอนไปเลี้ยงหมูกระทะกัน แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ตั้มจะเป็นเฮดว้ากรุ่นของพี่อาทิตย์ด้วย
“ความจริงผมก็ไม่อยากเป็นหรอก เฮดว้ากความรับผิดชอบมันหนักจะตาย แล้วก็ไม่ใช่นิสัยผมด้วย ผมเป็นคนใจร้อน ตอนที่ผมกระชากคอเสื้อคุณวันแรกที่ประชุมเชียร์ ผมเกือบโดนปลดจากตำแหน่งเฮดว้ากแล้ว เพราะทำผิดกฎ ดันไปพูดคำหยาบกับคุณ แล้วก็ยังไปแตะตัวคุณอีก แต่เพื่อนผมเขาขอเอาไว้ เพราะตอนนั้นก็ไม่มีใครช่วยกันห้าม ความผิดเลยเท่ากันหมด พี่เขาเห็นเป็นครั้งแรกเลยเว้นไว้ เปลี่ยนไปลงโทษให้พวกผมวิ่งรอบสนาม 20 รอบแทน”
...เรื่องเบื้องหลังที่ไม่เคยรับรู้มาก่อน สะกิดความรู้สึกของก้องภพ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้าใจมุมมองของพี่อาทิตย์ มิน่าล่ะ...หลังจากนั้นพี่อาทิตย์ถึงไม่เคยหลุดคำหยาบอะไรตอนการประชุมเชียร์อีกเลย และยังเปลี่ยนมาใช้วิธีการคุยด้วยเหตุผลกับเขาแทนด้วย ทั้งที่ต้นเหตุของการทำให้พี่โมโหครั้งนั้นคือเขาแท้ ๆ
คนสำนึกผิดไม่คิดโต้แย้งอะไร นอกจากเลือกใช้คำเดิม ๆ
“ผมขอโทษครับ”
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ผมก็สั่งลงโทษคุณไปแล้วด้วย”
หากอาทิตย์กลับไหวไหล่ ยกเบียร์ขึ้นจิบ ด้วยท่าทางไม่คิดมากเหมือนที่บอก ปล่อยสายตาไปไกลตรงทะเลกว้าง แล้วอยู่ ๆ เขาก็ได้ยินคนข้างตัวถามประเด็นใหม่
“พี่อาทิตย์จำที่เราพนันตอนผมแข่งประกวดเดือนมหาลัยได้มั้ยครับ”
ประโยคทวงเรียกความทรงจำให้รื้อฟื้น ในเรื่องที่เกือบลืมไปแล้ว แต่คนอย่างอาทิตย์เป็นลูกผู้ชายรักษาสัญญาพูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น คนให้พนันจึงพยักหน้าตอบ
“อ้อ จำได้ นึกออกแล้วเหรอว่าจะขออะไร”
“ครับ วันเสาร์หน้า พี่อาทิตย์ว่างมั้ยครับ”
“อืม คงว่างมั้ง”
“ผมอยากไปซื้อของ ผมขอให้พี่อาทิตย์ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ”
“แค่เนี่ย?”
“ครับ”
อาทิตย์หันมองขมวดคิ้วมองคนพูดคำขอด้วยความงง ...อุตส่าห์เก็บคำพนันไว้ตั้งสองเดือน นึกว่ามันมัวแต่ไปคิดการณ์ใหญ่หรือคิดแผนอะไรเล่นงานเขาให้เสียหน้า ที่ไหนได้มันมาดันขอให้ทำเรื่องง่าย ๆ แค่เนี่ย
“เออ ก็ได้”
พอได้ยินประโยคตกลง ก้องภพก็ยิ้มกว้าง
“งั้นผมขอเบอร์พี่อาทิตย์นะครับ เผื่อจะได้โทรนัดกันอีกที”
อาทิตย์มองอีกฝ่ายรีบเปลี่ยนไปล้วงหยิบไอโฟนจากกระเป๋ากางเกงอาทิตย์ กดตัวเลขสิบหลักตามที่เขาบอก ก่อนเขาจะสังเกตเห็นบางอย่างระหว่างนั้น
“แล้วคุณเมื่อไรจะถอดไอ้นั่นออก”
ก้องภพชะงัก เงยหน้าจากไอโฟนขึ้นมอง ...ไอ้นั่น ตามสายตาของพี่อาทิตย์หยุดอยู่ที่ข้อมือด้านซ้ายซึ่งถือไอโฟนไว้
...ข้อมือที่มีสายสิญจน์ผูกไว้เพียงเส้นเดียว
“ทำไมล่ะครับ ผมว่าผูกไว้แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ผมไม่ถอดออกหรอกครับ”
คำยืนยันมาพร้อมรอยยิ้มบาง นัยน์ตาคู่นั้นสบตรงมายังอาทิตย์ สะท้อนประกายวิบวับบางอย่าง ซึ่งอาทิตย์ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร หากก็สร้างความรู้สึกแปลก ๆ จนต้องเผลอเบนหลบ แต่ก่อนที่ใครจะทันได้ต่อบทสนทนา เสียงเรียกจากด้านหลังที่ไกล ๆ กลับดังแทรก
“อาทิตย์! ไอ้อาทิตย์! อยู่ไหนวะ มานี้หน่อยโว้ยย!”
เพื่อนจากวงพี่ว้ากตามตัวเฮดคนสำคัญให้กลับไปยังโต๊ะ คนถูกเรียกจึงลุกขึ้นปัดทราย เตรียมหันหลังเดินแยกย้าย
“ผมไปล่ะ”
“เดี๋ยวครับ พี่อาทิตย์”
ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวออกห่าง ก้องภพก็รีบลุกขึ้นมารั้งเอาไว้
“ผมมีของจะให้พี่ครับ”
“อะไร”
“แบมือมาสิครับ”
คนถูกสั่งมองท่าทียึกยักเรื่องมากของอีกฝ่ายอย่างชักจะเริ่มหงุดหงิด แต่สุดท้ายก็แบมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือกระป๋องเบียร์ออกไป เขาเห็นก้องภพล้วงมือเขาไปในกางเกง ก่อนกำอะไรบางอย่างวางลงมาบนฝ่ามือของเขา วัตถุสีเงินเป็นรูปฟันเฟืองซึ่งเขาเพิ่งจะส่งน้องปีหนึ่งหลายร้อยคนไปเอามันมา
...เกียร์ภาค
“คุณเอามาคืนให้ผมทำไม!”
อาทิตย์ตะโกนลั่น อารมณ์โกรธเริ่มปะทุ ...คิดว่ามันจะคุยด้วยกันดี ๆ กลับไม่พ้นต้องหาเรื่องมาชวนทะเลาะให้เขาโมโหจนได้ เพราะไอ้การเอาเกียร์ที่รุ่นพี่มอบให้มาคืนแบบนี้ มันดูถูกศักดิ์ศรีเฮดว้ากชัด ๆ
ทว่าคนโดนข้อหาดันรีบปฏิเสธบอกเหตุผล
“เปล่าครับ ผมแค่ฝากพี่เอาไว้”
“แล้วทำไมต้องฝากผมไว้ด้วย!”
ก้องภพไม่ได้ตอบคำถาม ตรงข้ามกลับแสดงสีหน้าแปลกใจ
“อ้าว...พี่ไม่รู้เหรอครับ ผมนึกว่าพี่รู้ความหมายของมันแล้ว งั้นพี่ลองไปถามพี่เดียร์ดูสิครับ”
ประโยคนั้นไม่ได้ช่วยไขความกระจ่าง แต่สร้างความมึนงงให้ซ้ำสอง ...ความหมายของเกียร์คืออะไร แล้วทำไมเขาต้องไปถามจากพี่เดียร์ด้วยวะ ในเมื่อเขาเป็นเฮดว้ากก็ต้องรู้ดีอยู่แล้วว่าเกียร์สำคัญยังไง
อาทิตย์กำลังจะอ้าปากด่าคนที่ทำเป็นกั๊ก แต่เสียงเร่งของเพื่อนดังตามมา
“เฮ้ย! ไอ้อาทิตย์ ทั้งโต๊ะรอมึงคนเดียวเนี่ย เร็วๆ ดิว่ะ!”
เฮดว้ากสบตามองก้องภพ ซึ่งไม่พูดอะไรเพิ่ม เพียงแค่หลบทางให้เขาเดินกลับไปโต๊ะง่าย ๆ เขาจึงตัดสินใจรับเกียร์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงลวก ๆ แล้วเดินขึ้นมาจากชายหาด เพื่อมาร่วมวงชนแก้วกับรุ่นพี่ศิษย์เก่า รวมถึงรุ่นพี่ปีสี่คนอื่น ๆ
และโชคดีที่หนึ่งในนั้นคือคนที่เป็นเจ้าของความลับที่เขาสงสัย
“พี่เดียร์ครับ เกียร์รุ่นนี่มันมีความหมายอะไรเหรอครับ”
ประธานรุ่นปีสี่หันมามองรุ่นน้องในตำแหน่งเฮดว้ากงง ๆ หลังจากเดินมานั่งใกล้ ๆ โต๊ะ
“หืม ถามอะไรแปลก ๆ เมาแล้วเหรอเรา... เกียร์ มันก็หมายถึงสัญลักษณ์ของความสามัคคีไง แล้วก็เป็นของสำคัญของเด็กวิศวะ เพราะกว่าจะได้มามันลำบาก”
ยิ่งได้ฟังคำยืนยันก็ยิ่งตอกย้ำความหงุดหงิด ...เห็นมั้ย ไอ้ก้องภพ เขาก็ว่าแล้วมันจะมีความหมายอะไรได้อีก ไอ้ 0062 คงแค่อยากแกล้งกวนประสาทเขาจริง ๆ ด้วย หึ เสียแรงที่อุตส่าห์ไปทำตัวดีคุยกับมัน!
อาทิตย์ยกเบียร์ขึ้นกระดกให้คลายอารมณ์กรุ่น ขณะพี่เดียร์ต่อบทสนทนาที่เหลือเหมือนเพิ่งนึกได้
“อ้อ...แล้วก็เพราะว่ามันสำคัญนั่นแหละ เกียร์มันก็เลยเหมือนใจของเด็กวิศวะ เลยมีคนเปรียบกันว่า...'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' "
...เบียร์แทบพุ่งพรวดออกมาจากปาก อาทิตย์สำลักไอค่อกแค่ก จนพี่เดียร์ที่อยู่ใกล้ต้องช่วยตบไหล่ให้ผ่อนลง
“ค่อย ๆ กินก็ได้ สำลักซะหน้าแดงเลย ตกลงเราเมาเบียร์กระป๋องเดียวจริง ๆ เหรอวะ”
พี่เดียร์พูดล้อขำ ทว่าอาทิตย์ไม่ได้ขำตามไปด้วย กลับพยักหน้ารับโดยไม่เถียง
“ครับ ผมเมา”
...ใช่... เพราะเขากำลังเมา ความรู้สึกในใจของเขามันถึงได้สั่นแปลก ๆ ทั้งหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาดื้อ ๆ และสาเหตุการเมาคงไม่ได้มาจาก ลม ฟ้า ทะเล หรือกระป๋องเบียร์ แต่มันมาจาก ‘เกียร์’
...เกียร์ที่เขารับฝากไว้จากใครบางคน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. ขออนุญาตเปลี่ยนข้อมูลนิดหนึ่ง เรื่องงานแต่งของพี่ตั้มกับพี่ฝน เลื่อนกำหนดการณ์ถัดไปอีกหนึ่งเดือนหลังจากที่เคยแจ้งไว้นะคะ ถ้าใครงงระยะเวลา เราสรุปมาให้สั้น ๆ ตามไทม์ไลน์นี้ค่ะ
ต้นเดือนมิถุนายน รับน้อง ประชุมเชียร์
กลางเดือนกรกฎาคม กีฬาเฟรชชี่เกมส์
ปลายเดือนกรกฎาคม ชิงเกียร์คณะ ชิงธงรุ่น
ต้นเดือนสิงหาคม สอบกลางภาค
กลางเดือนสิงหาคม รับน้องนอกสถานที่ ชิงเกียร์ภาค
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :)
:กอด1:
BitterSweet
-
อ๊าย จิ้มค่ะ
ก้องภพ คุณจะทำให้ผมเขินไปไหน
อ๊าย เขินอ่ะ พี่อาทิตย์เริ่มเปิดใจให้น้องมากขึ้นแล้ว กริีด
รอตอนต่อไป :o8: :o8: :o8:
แล้วสุดท้าย :pig4: มากๆคะ
-
แอร๊ยยยย ก้องภพมันรุกจริงจังแล้วนะครับ
อาทอตย์เสียหลัก ติดสตัน เบียร์พุ่งเลย
แหม แปลกใจจริงๆที่อาทิตย์ไม่รู้ความนัยแอบแฝงที่มากับเกียร์
-
ฝากเกียร์ไว้ที่ใคร ก็ฝากใจไว้กับคนนั้น
ก้องภพ แน่มาก ฝากไว้กับพี่อาทิตย์อ่ะ
คืบหน้าแล้วความสัมพันธ์นี้
-
เดินหน้า"จีบ"เต็มกำลังเลย ก้องภพ // ชู้ป้ายไฟ
คราวหน้าไปเดทกันแล้วใช่ไหมคะ ซื้อนมเย็นเลี้ยงพี่ไออุ่นแล้วนะก้องภพ >.<
-
เฮ้ยยยย
เขินนนนน
พี่อาทิตย์จะเปลี่ยนลุคแล้ว รอๆๆๆ :hao7:
-
......................'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' "................................
อุกรี๊ด...น้องก้องมาเร็วเคลมเร็ว พี่อาทิตย์ถึงกับเมาไปเลย
-
เขินตามพี่อาทิตยยยยยยยยย์
อยากให้แปลงร่างแล้วเนี่ย
ก้องภพได้ตะลึงx100000
-
อร๊ายยยยยยย!!!! อิชั้น 'ฟิน' เว่อออออออคร๊าาา
พี่ไออุ่น 'เขินนนนน'
ปล.สรุปพี่ว๊าก นางเป็น 'เคะ' ชิมิ :hao7: :hao7: :bye2:
-
ขนลุก !!!
-
0062ให้ใจไปแล้วก็ดูแลดีดีนะพี่อาทิตย์
ปล.คนแต่งมีความหลังกะ0062ป่ะ
-
:-[ :-[ :-[
เมาเกียร์ตามพี่อาทิตย์
-
น่านนน ก้องภพฝากเกียร์ใจกับพี่อาทิตย์ซะแล้ว :hao7:
ขอบคุณค่ะ :L1: :L1:
-
ฮิ้ววววววววววววววววว รับฝากใจมาแบบงง ๆ และรีบ ๆ อย่าเอาไปคืนน้องนะหึหึ
ปุลุง...เรื่องสะพานดาว จำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้และพูดขอโทษค่ะไปตลอดทางเลย พอมานั่งเปิดใจกับรุ่นพี่จำได้ว่าไม่มีรุ่นเราสักคนที่พูดแล้วฟังรู้เรื่องสักคน 555 และพอถึงคราวตัวเองที่มาเป็นสะพานบ้างมันไม่หนักเหมือนที่คิดนะแต่เราดีใจที่ได้รองรับน้อง ๆ ทุกคนด้วยมือตัวเอง ซึ้งใจ
-
ฝากเกียร์เหมือนฝากใจ ฝากเกียร์ไว้กับคนไหน เหมือนฝากใจไว้กับคนนั้น
พรวดดดดด เลือดท่วมทะเล
-
“..ผมขออนุญาตให้พวกผมเป็น 'รุ่นพี่' ของพวกคุณได้มั้ยครับ”
น้ำตาซึม เลย พี่อาทิตย์ทำเค้าซึ้งมากกกกก :hao5:
ที่ขอแค่ไปซื้อของ เพราะอยากได้เบอร์พี่อาทิตย์ละจิ แผนสูงนะจ๊าาา
รอไปออกเดท?กันนน :hao6:
-
แม่ง! เขินโว้ยยยยยยยยย :-[
-
ฝากเกียร์ฝากใจ อั้ยยะ!
-
อรั๊ยๆๅๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้ 0062 ชนะเลิศค่าาาาาาาาา
รุกเลยๆๆๆๆๆๆๆ
-
เค้าฝากเกียร์ฝากใจกันแล้วเว้ยเฮ้ย!! อ๊าย ย ย แม่ยกเขิน แม่ยกเขิน 5555555
-
แอร๊ย
พี่อาทิตย์ถูก "จีบ"
-
>\\< เขินจุงเบย
-
'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น'
อยากโดนรับฝากบ้างงง ง
-
'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น'
กรี๊ดดดดดด เซอร์ไพร้ซ์เลยยย เขินอ่ะ เขินๆ :-[
-
โอยยยยยยยยยยยยย ฟินจริงๆ :o8: :-[ :impress2:
พี่อาทิตย์ขา ไม่เคยเอาเกียร์ไปฝากใครเลยเหรอคะ
พอรู้ความหมาย ถึงกับสำลักเบียร์เลยทีเดียว 555
-
'เกียร์อยู่ที่ใจ...ใจอยู่ที่เกียร์...ฝากเกียร์ไว้กับใคร...ฝากใจไว้กับคนนั้น'
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
กรี๊ดบ้านแทบแตกเลยงานนี้
เขินแทนพี่อาทิตย์ กรี๊ดๆ
-
ก้องภพออกตัวแรงเว่อร์อะ :pighaun: :m20:
-
กรี๊ดดดดดดด. ฝากใจ 0062 ด้วยนะพี่อาทิตย์!!!
-
ถึงกับสำลักเบียร์เลยเหรอ ดีนะไม่พุ่งใส่หน้าคนอื่น
แค่ก้องภพฝากเกียร์ไว้(ฝากใจ)ไว้พี่อาทิตย์
:z1: :z1: :z1:
อ่านแล้วยิ้มแก้มแตก รอตอนต่อไป
-
น้องก้องฝากใจไว้ที่พี่อาทิตย์เหรอจ๊ะ อร๊ายยย :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:-[
-
10 10 10 สำหรับเรื่องเกียร์เงิน
แต่เอบงงๆ อะ ตอนแสดงฝะคร เหมือนมันไม่สุด คือเข้าใจที่พี่ไออุ่นแอ๊บโกรธ แต่ก็สงวัยว่าทำไมไม่รอให้แสดงจบก่อนแล้วค่อยทำเป็นไม่พอใจก็ได้ แบบนี้มันเหมือนไม่ชอบพฤติกรรมน้อง แต่ยังไงก็จะรับอยู่แล้ว เหมือนนหลอกให้น้องเตรียม เพราะไม่ตั้งใจดูตั้งแต่แรกอะ
-
แบบว่าต้นเรื่องน้ำตาคลอแบบเป้นปลื้มมากกับการรับเกียร์ภาค กะพี่อาทิตยืนี่ออกมาพูด
แล้วมาท้ายตอนนี้แบบ อรั้ยยย>< เค้าเขิลงะ เขิลเว่อร์
ก้องภพนะก้องภพ
-
อั้ยย่ะ ก้องภพ เริ่มรุกและ พี่อาทิตย์ ตั้งรับดีดีล่ะ
-
น่ารักมากเลยอ่ะ อ๊ากกกกกกกกกก
-
ก้องภพ ฝากเกียร์แล้วนะพี่อาทิตย์ ดูแลดีดี ล่ะ
-
อิอิ รับฝากใจของนายก้องภพไปแล้วนะคะพี่ไออุ่น
ฝากถาวรด้วย ไม่มีรับคืน
-
'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' "
ฮี๊ววววววววววววววววววววววววว พี่อาทิตย์โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
โอ้ยยยยยยยยยย
ชนะเลิศๆๆๆๆๆๆ ก้องภพพพพพพ
พี่อาทิตย์เขินหมดแล้วววววววว
อยากให้ถึงวันเสาร์เร็ววๆๆๆๆๆๆ
ไปเดทกันนน
-
'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' <<< ปลื้มประโยคนี้สุดๆ :m1:
พี่อาทิตย์ถึงกับเขิลหน้าแดงเลยหราาา :laugh: ใกล้ความจริงแล้วใช่มั้ยก้องภพ o13
-
:o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากจะมีหนุ่มวิดวะมาฝากเกียร์ไว้ด้วยบ้างอ่ะ 555555555555555
พี่อาทิตย์ ต่อไปนี้เตรียมโดน 0062 รุกได้เลยยยยย :katai3:
-
อั๊ยยะ ฝากเกียร์...
อยากมีแฟนเป็นวิศวะขึ้นมาทันที ฮ่าๆ
น้ำตาจะไหลช่วงการแสดงของพี่ว้าก
แถมยังมีสะพานดาวนั่นอีก...ที่สุดอ่ะ
วิศวะนี่โรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย ^^
รู้ความหมายแฝงแล้ว...คุณพี่จะทำยังไงกะคุณน้องหนอ
อ่อ...อย่าลืมว่าตัวเองมีแต้มต่อนะเออ เกียร์อยู่ที่เรานะ...ฮิฮิ้วววว ^^
-
"สะพานดาว" ซาบซึ้ง ตรึงใจ กับความรักของรุ่นพี่จริง ๆ เลย :impress:
คิดไว้เหมือนกันนะเนี่ย ว่าก้องภพ น่าจะได้เป็นเฮดว๊ากบ้างจัง พอพี่เดียร์ชวน ตรงที่คิดเลย
แต่ตอนน้องก้องภพ ง้อ พี่อาทิตย์เนี่ย รู้สึกตัดใจง่ายไปหน่อยนะ
ถ้าพี่อาทิตย์ ไม่ใจอ่อน กลับมา น้องก้อง กะจะไม่มาให้เห็นหน้าจริง ๆ น่ะ
คุยกันหนุงหนิงอยู่สองคนนะ แต่น้องก้องภพ ไอ้ที่ขอจากพี่อาทิตย์น่ะ
แค่เนี้ย โห เราก็อุตส่าห์คิดไว้มากมาย แต่ก็เอาเหอะ
คิดซะว่า ขอพี่อาทิตย์ไปเดท เป็นครั้งแรก แถมได้เบอร์พ่วงมาด้วย ก็ดีเนอะ
'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' " ว้าย ๆ :m3:
นี่มันบอกรักทางอ้อมนี่นา น้องก้อง คิดได้ไงเนี่ย ทำพี่อาทิตย์ใจสั่น หน้าร้อนวูบวาบแล้ว
รอ ๆ ๆ รอเค้าไปเดทกันอยู่น้า ขอบคุณค่า :L2: :3123:
-
โคตรหวานเลย อายแทน
-
กรี๊ดๆๆ ฝากใจไว้กับพี่อาทิตย์แล้วนะก้องภพ
ฮ่าๆๆ พี่อาทิตย์ตกใจเบียร์แทบพุ่งเลยแหนะ แต่อย่าเอาไปคืนน้องนะ เอิ๊กๆๆ :hao7:
จบชิงเกียร์แล้ว...พี่อาทิตย์ก็ตัดผมโกนหนวดได้แล้วสินะ ฮ่าๆๆ!! (//รอใจจดใจจ่อ)
-
:hao6: ว้าววว ก้องภพ รุกโลดแน่ๆ
-
รับใจน้องมาแล้ว อย่าลืมดูแลดีๆล่ะ พี่อาทิตย์ :o8: :o8: :o8:
ร๊ากกกกก รัก พี่เฮดว๊าก กะ นายก้องภพ :L1: :L1: :L1:
-
อ่านตอนจบแล้วเขินนนนนนนนนนนนนนน
ฟินเบยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่อาทิตย์รั้งไว้ แสดงว่าเค้าก็มีใจให้ตัวอยู่นะ อิอิ
ลุ้นตอนหน้าดีกว่า
-
กรี๊ดดดดด เค้าฝากใจกันแล้วอ่ะ
เขินแทน :-[
ช่วงรับน้องอ่านกี่ตอนๆ ก็ทำน้ำตาคลอตลอดเลยนะ
-
ง่าาา พี่อาทิตย์ เกียร์อยู่ที่ใจ ใจอยู่ที่เกียร์นะคะ วู๊วววว เขินแทน :mew3: :mew1:
-
:mew1: :mew1:
555+ก้องภพร้ายนะเนี่ยมีการฝากหัวใจไว้ด้วย
อยากเห็นพี่ไออุ่นแปลงโฉมอะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่อาทิตย์โดนรุกแล้ว อร๊ายยยย เขิลแทน :mew3: :mew1:
-
ขอบคุณจ้า
หวานมากเลยนะน้องก้อง ทำเอาพี่อาทิตย์สำลักซะเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ,, โดนแบบนี้ใครจะไม่เขินน ดันน้องก้องง สู้ๆนะจ๊ะะ ใกล้เข้าไปอีกนิดแล้ววว :hao7: :hao7:
-
ฝากเกียร์ไว้ที่ใคร ... ฝากใจไว้ที่คนนั้นน
อ่านไปแล้วน้ำตาจะไหลลลล :o12:
หนูก้องเค้า แอบบอกรักทางอ้อมแล้วล่ะตัววว :o8:
ปล.เขินมาก จริงมั้ยจ๊ะ? พี่ไออุ่น
-
เริ่มค่อยๆคืบหน้าขึ้นเรื่อยๆ :mew1:
-
อร๊ายยยย กรี๊ดกับนิยายเรื่องนี้มากค่ะบอกเลย ประทับใจในหลาย ๆ อย่างด้วย
ตอนพี่อาทิตย์ขออนุญาติเป็นรุ่นพี่ของน้อง ๆ นี่น้ำตาร่วงกันเลยค่ะ ซึ้งง่ะ
สรุปน้องก้องภพก็ได้คิดว่าที่ผ่านมาปีนเกลียวพี่ไว้แค่ไหน คือในใจน้องก้อง
พึ่ว้ากถูกเสมออ่ะ แต่พี่อาทิตย์น่ารักจริง ๆ ถ้าเป็นแฟนกันล่ะก็เด็กก้องคงหวงน่าดูแหละ
ที่กรี๊่ดสุดคือความหมายของเกียร์รุ่น โอ๊ย ไอ้เด็กนี่ทำพี่ว้ากป่วนใจสุด ๆ อ่ะ สำลักกันเลย
คนอ่านล่ะเขินแทน อยากอ่านต่อม้ากกกกกกก รุก ๆ เยอะ ๆ เลยไอ้น้องเอ๊ย กองเชียร์เป็นล้าน
ขอบคุณค่ะ
-
เกียร์อยูุุ่กับใคร ใจก็อยู่กับคนนั้น :mew3:
-
กรี๊ดดดดดดดด ฝากเกียร์ไว้ที่ใคร ฝากใจไว้ที่นั่น
ถึงกับเบียร์พุ่งเลยอ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
รู้ความหมายแล้วก็รักษาไว้ดีดีนะจ๊ะ รออ่านคร่าาาาาา
-
พี่อาทิตย์รู้ความหมายแบบนี้แล้ว จะคืนเกียร์ให้กับก้องภพหรือเปล่านะ อยากรู้
-
โอ้ยยยยยย!!!~ เอาใจไปเลยข่าาาาา0062 นายเจ๋งมากอ่ะ ดีนะที่พี่เฮดว้ากไม่รู้ควาหมาย ไม่งั้นจะรับหรือเปล่าก็ไม่รู้
..พี่ไออุ่นของน้องก้อง ซึนดีแฮะ 555555
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :heaven
เขินแทนพี่อาทิตย์ o18
-
วู้ววว
ได้ใจไปเลยค่ะน้องก้องภพ อิอิ
-
โอ้ยเขิน น่ารักอ่ะ
ก้องภพนายเอาจริงหรอ
-
กรี้ดดดดดด ก้องภพ!!!!!
เอาซะพี่อาทิตย์เมาเกียร์เลย เขินอ้ะ!!!
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วเขินที่สุดแล้วค่าาาาา
โอ่ยฟินอ่าาา อยากมีคนมาฝากเกียร์ไว้บ้าง อร๊ายยย /เพ้อ 55555
พี่อาทิตย์เขินล่ะสิ๊
นี่ยังงงอยุ่เลยว่าจะรักกันได้ไง สรุปคือก้องภพรุ้ตัวแล้วใช่มั้ยคะ จะได้ขยับความสัมพันกันสักที
ลุ้นนนนนน รออ่านทุกวันเลยค่า ชอบเรื่องนี้มากกก
อ่านแล้วยิ้มตลอดดด xD
-
ตอนนี้อาทิตย์โดนรุกอย่างรุนแรง
อยากดูตอนจีบกันตรงๆ คนสนุก
แต่ว่าไปโกนหนวดเคราก่อนดีไหม
-
.'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' "
ฟินกับประโยคนี้มาก เขินง่ะ >//////<
-
คุณพระ!!!!!
น้องอาทิตย์เดินเคลื่องละจ้าาาาาาาาา :hao7:
ฟินที่ฝุด สุดจะฟิน ไอ้เราก็ใจหายแวบนึกว่าเค้าจะงอนไรกันอีก
พี่ไออุ่นนี่น่่ารักจริงๆ :hao5:
รอตอนหน้านะคะ เค้าจะไปเดต(?)กันชิมิ
พี่อาทิตย์จะโกนหนวดโกนเครา ตัดผมตัดเผ้ากลับมาใสปิ๊งๆแล้วใช่ป่าวววว :hao6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
โรแมนติกฝุดๆอ่ะ กรี้ดดดดดดดดดดดด :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
ก้องภพนี่สุดยอด o13
-
รอพี่อาทิตย์โกนหนวด ให้หน้าใสโดนใจน้องปีหนึ่ง!
-
แอร๊ยยยยยยย....
พี่อาทิตย์รู้งี้แล้วจะทำไงเนี่ย?
-
ฟินกันสิจ๊ะ กรี๊ดดดดดดดดดดๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
0062 เราไลค์นายมากอ่ะ! ><
-
อ๊ากกกกกกกก
เขินนนนน
สรุปได้เบอร์แล้ว ให้เกียร์แล้ว
เดินหน้าจีบเต็มตัว 55555555 :mew1:
-
ตามทันแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ
ก้องภพรุกเข้าไปพี่ ยาวไปๆ 55555
ไม่รู้พี่อาทิตย์จะว่ายังไงหนอออ
เค้าฝากเกียร์ไว้อย่างนี้แล้ว :o8:
-
อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆพี่อาทิตย์น่ารักจัง!!!!
-
กรี๊ดดดดด ฝากเกียร์ฝากใจ น้องก้องภพทำถูกใจเจ้มากจ้าาาาา o13
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งเขิน :ling1: :ling1: :ling1:
-
ก้องภพ นายแน่มวากกกกกก
-
พี่อาทิตย์น้องมันฝากใจไว้แล้วดูแลดีๆล่ะ
-
:mew1:
เขิลลลล
-
ไม่น่าเชื่อว่าพี่อาทิตย์ไม่เข้าใจที่น้องก้องภพฝากเกียร์หรือนี่
-
อาทิตย์น่ารักมกา ๆ รู้ความหมายอย่างนี้แล้ว อาทิตย์จะว่ายังไงนะ
-
ขอกรี๊ดดดดด 38 รอบ!!
ไม่ไหวแล้ว น้องก้องภพกับพี่อาทิตย์ฟินมากกก
เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมนะ
ณ จุดนี้ ฟินเวอร์ บ่องตง เลิฟๆค่าาา
ปล 0062 งวดนี้จะซื้อ!!
-
อ้ากกก เขิน!
-
อยากมีใครสีกคนมาฝากเกียร์บ้างจัง :katai5:
-
:o8: :-[ :-[ :impress2: :man1: :man1: :impress2: :-[ :-[ :-[
:mew1: :mew1: :mew1: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
พี่ไออุ่นน่ารักกกกกก >~<
รอตอนรักกันจริงๆนะเนี่ย~
-
โหยยยย ตอนล่าสุด ก็ซึ้งใจกับตอนพี่ๆมอบเกียร์ภาคให้น้องนะ
แต่มันมากรี๊ดอีตอนขอให้ไปซื้อของเป็นเพื่อนแล้วยังมาฝากเกียร์ไว้กับพี่อีก
ตกลงแกจีบพี่อาทิตย์จริงๆใช่ไหม :o12:
เม้นไม่ถูก มัวแต่จิกหมอน ขอตัวไปจิกหมอนต่อก่อนนะ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
น้องก้องภพทำแบบนี้พี่เขินนะ :hao7:
-
รับทราบ!!! สนุกมากค่ะ รอคอยตอนต่อไป..............
-
อาทิตย์น่ารักมาก โดยเฉพาะตอนเขินเนี่ย กรี๊ดๆๆๆ
รับใจน้องมาแล้วจะเอาไปคืนไหมล่ะจ๊ะพี่ "ไออุ่น" :mew1:
-
กรี๊ดน้องก้องจะรุกพี่อาทิตย์แล้ววววว..รับใจน้องเค้ามาแล้วก็อย่าลืมให้ใจตัวเอง
กับน้องก้องด้วยนะพี่อาทิตย์.. :o8:
-
อร๊ายยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เขินเลย
-
ฮี้ววววว เบียร์หวานเลยจ๊ะงานนี้
555
-
ใครมียาฆ่ามดมั่ง คนแก่ขอหน่อยซิ
มดขึ้นจอคอมฯ อ่ะ o18
:bye2: :bye2:
-
้เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
-
ดูแลใจของก้องดีๆล่ะพี่ไออุ่น!! :)
-
อ๊ากกกกกกกกกก :o8: :o8: :o8:
เขินแทนพี่อาทิตย์ ใหตายเถอะ กรี๊ดดดดดดด!!! :impress2: :impress2: :impress2:
-
เกียร์ภาค!!!!
ก้องน่ารักมาก :-[
บอกรักด้วยการฝากเกียร์เอาไว้ให้พี่อาทิตย์ดูแล น่ารักที่สุดๆๆๆๆ
อ่านแล้วเขินจังเลยค่ะ จะน่ารักเกินไปแล้วนะคะเนี่ยย :man1:
-
อ่านแล้วความร้อนขึ้น
เขินนนนนนน
-
อ๊ายๆๆๆ เขินเลยอะ ใจอยู่ที่เกีย ก้องภพน่ารักจัง :impress2: :-[ :-[ :-[ :-[
-
ก้องภพหวานซะ
-
เขินนนนนนน
ชอบจังเลยยยยยย
น้องก้องจีบให้ได้นะ เอาใจช่วยยย
>____<
-
ค้างเรื่องนี้ไว้นานได้โอกาสมาอ่านแล้ววว
บอกตามตรงนะคะ ไม่มีโอกาสได้สัมผัสระบบแบบนี้
เนื่องจากอยู่มหาวิทยาลัยเอกชน ย่านรังสิต(ไปบอกเขาทำไม)55555
แต่อ่านแล้วรู้สึกอินมากกกกกกกกก
ไม่รู้ทำไม พิมพ์ไม่ออกเลยนี่
แต่อย่างไรก็ติดตามต่อนะคะ
คนเขียนแลดูชอบเขียนอาหารจริงๆด้วยเนอะ5555
มีแต่อาหารตลอด
-
รอวันที่เฮดว้าก ตัดผม โกนหนวด จะได้หน้าใสๆ มีคนมารุมจีบ ปั่นหัวนายปี 1 เล่น 5555
-
:mew3: อ่านทันแว้ววว บรรยากาศมุ้งมิ้งสุดๆ รักเลย อิอิ
-
'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น'
อยากจะกรี๊ดดดดดดดส์ให้ดังไปสามบ้านแปดบ้าน
เป็นอะไรที่เขินมากมายอ่ะ. :o8: :-[ :impress2:
น้องก้องโดนพี่เดียร์ชวนให้เป็นเฮดว้าก
อ่ะนะ.เราก็ว่าเหมาะนะ
เพราะน้องก้องมีในสิ่งที่พี่ไออุ่นมิมี
อิอิ
น้องก้องมีความใจเย็นง้ายยย.555
แต่กลัวว่าพอจบประขุมเชียร์
น้องก้องคงขายดีกว่าพี่ไออุ่นแน่เลย
55555
อ่านตอนนี้แล้วเพ้อเลยอ่ะ
พี่ไออุ่นน่ารักมากมาย
หลงรักพี่ไออุ่นสุดๆเลยอ่ะ.555
-
ในที่สุด ทะเลก็หวาน ซะที :heaven
อ่านแล้วฟินมากๆ ทั้งงานแสดงของพี่ปี 3 และบรรยากาศตอนส่งน้องไปรับเกียร์ (แต่ว่า... สะพานดาวคืออัลไล??? 555 ต้องไปค้นรูปในอากู๋ดูประกอบ เพิ่งรู้ว่ามีแบบนี้ด้วย สุดยอดอ่า !!!)
แน่นอน ...ฟินที่สุดก็ตอนที่ก้องภพเคลียร์ใจตัวเอง และรู้ชัดเจนว่าจะ ฝากเกียร์ ไว้ที่ใคร :-[
แหม ไม่น่าเชื่อว่าพี่อาทิตย์ซึ่งเป็นเฮดว้ากจะโมเอ้ ไม่รู้ความหมายอันลึกซึ้งของเกียร์นะเนี่ย แต่ก็สมกับเป็นพี่อาทิตย์ดี เป็นความ "น่ารัก" อย่างหนึ่งที่น้องก้องคงหวงอีกตามเคย
เอาล่ะ เบอร์ก็ได้มาแล้ว นัดเดตไปแล้ว คนอ่านหวังว่าก้องภพจะเดินหน้าจีบพี่อาทิตย์อย่างจริงจังแล้วนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ไหนๆเค้าก็ให้มาแล้ว. ก็รับไว้เถอะนะพี่นะ
-
:o8: แอร๊ยย ยย
เขินแทนเลยนะเนี่ย
-
กรีดร้องกับตอนนี้มาก จริงๆมันอาจจะเป็นฉากธรรมดามาก แต่ตัวละครมีการพัฒนาขึ้นเยอะเลยโฮกกกกก
-
เขิลลลลลลอ่าาาาาา :-[
พี่อาทิตย์ค่ะได้ใจน้องก้องมาแล้ว แล้วจะให้ใจน้องได้ไหมค่ะ
สงสัยต้องรอดูฝีมือน้องก้องขโมยใจพี่อาทิย์ซะแล้วว :z1:
-
ความหมายของเกียร์ชั่งลึกซึ้ง :katai2-1:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 20 : ห้ามทำให้พี่ว้ากคิดมาก
“น้อง ๆ ช่วยเช็คเพื่อนของตัวเองด้วยค่า! ลืมใครไว้เราไม่วนรถกลับมารับนะคะ!”
เสียงพี่สันทนาการปีสองพูดย้ำบนรถบัสหมายเลข 3 ซึ่งเตรียมออกเดินทางจากรีสอร์ทในจังหวังระยอง หลังเสร็จสิ้นภารกิจการรับน้อง และปาร์ตี้สุดเหวี่ยงฉลองจัดหนักโต้รุ่งกันยันสว่าง แม้เวลาเช็คเอาท์จะเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว แต่ก็ยังมีหลายคนสะลึมสะลือเหมือนยังไม่หายแฮงค์ ต้องลำบากเพื่อนให้ช่วยกันหิ้วปีกลากมาขึ้นรถให้ครบตามจำนวน เพื่อจะได้กลับมหาลัยได้โดยสวัสดิภาพ
ก้องภพนั่งข้างเอ็มเช่นเดียวกับตอนขามา เมื่อคืนหลังจากเขาคุยกับพี่อาทิตย์จบ ก็เดินกลับไปแถวบังกะโล คุยเล่นเฮฮากับเพื่อนปีหนึ่งด้วยกัน แล้วค่อยแยกย้ายกันไปนอนในเวลาไม่ได้ดึกมาก ดังนั้น พวกเขาเลยยังมีแรงสามารถสนุกสนานไปกับกิจกรรมสันทนการของพวกพี่ที่ยังจัดมาให้บนรถทัวร์ ทั้งร้องเพลงคาราโอเกะ ทั้งโชว์เต้น รวมถึงการลงไปแวะหาซื้อของฝากที่ระลึกในจังหวัด ก่อนจะเตรียมนั่งรถยิงยาวอีกหลายชั่วโมงไปจนถึงมหาลัย
...มันคงจะเป็นทริปที่จบลงด้วยความประทับใจสำหรับน้อง ๆ ทุกคน ถ้าไม่ใช่อยู่ ๆ มันดันมีความผิดปกติบางอย่างในรถ
“ก้อง ได้กลิ่นเหม็นไหม้อะไรเปล่าวะ”
ก้องภพถอดหูฟังเพลงจากไอโฟน หลังจากเพื่อนข้างตัวทัก เขาเลยเงยหน้าขึ้นไปมองตรงช่องลมเป่าแอร์ ก่อนขมวดคิ้วงงเมื่อตัวเองก็รับรู้
“เออว่ะ กลิ่นมาจากไหนวะ”
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะหาสาเหตุ คำเฉลยก็ตามมาเป็นอาการสั่นแปลก ๆ ของรถ ตามมาด้วยการที่คนขับชะลอจอดลงตรงข้างทางแล้วดับเครื่อง เรียกความตกใจให้กับเด็กปีหนึ่งบนรถบัสหมายเลข 3 จนพวกพี่ปีสองซึ่งอยู่คุมน้องต้องรีบเดินไปถามโชเฟอร์ และได้รับคำตอบว่าเข็มความร้อนขึ้นสูง ขับไปต่อไม่ได้ คงต้องเช็คเครื่องท้ายรถดูว่าเป็นเพราะอะไร
คนบนรถบางส่วนเลยตามลงไปดูด้วย ถึงอยู่บนรถทัวร์ต่อ แอร์ก็ไม่ทำงาน คงไม่มีอากาศหายใจ
โชคดีที่รถมาเสียอยู่ริมถนนที่มีต้นไม้ใหญ่ปลูกอยู่ข้างทางพอบังแดดตอนช่วงบ่าย แต่ก็นับว่าโชคร้าย เพราะแถบนี้ห่างจากตัวเมืองพอสมควร เลยไม่ค่อยมีบ้านคนอยู่อาศัย หากรถเสียจริง ๆ ต้องการอะไหล่ซ่อมจากอู่คงได้รอกันนานแน่
...และก็ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้าง เพราะทันทีที่คนขับเปิดเช็คเครื่องยนต์ได้ท้ายรถ ไอความร้อนก็แทรกตัวผ่านอากาศจนกลายเป็นควัน บ่งบอกชัดว่าเครื่องยนต์อยู่ในสภาพโอเวอร์ฮีท
“เฮ้อ...สงสัยหม้อน้ำคงรั่ว เดี๋ยวต้องรอให้เครื่องเย็นกว่านี้แล้วค่อยเช็คอีกที”
ลุงคนขับวัยสี่สิบกว่าพึมพำบอกด้วยความเหนื่อยใจ
...ไอ้เรื่องแบบนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย จะไปโทษใครก็ไม่ได้ ถ้าหม้อน้ำรั่วไม่มากก็คงหาทางซ่อม แล้วอาศัยเติมน้ำบ่อย ๆ คงพอวิ่งต่อ แต่กระนั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน เพราะพวกเขาออกรถมาได้แค่ครึ่งทาง อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงมหาลัย
ปัญหาที่มียังคิดแก้กันไม่ตก ตัวช่วยก็ตามมาเป็นรถบัสคันหลังที่ขับจอดชะลอเข้าข้างทาง ๆ ใกล้ ๆ เป็นรถเบอร์ 4 ซึ่งผู้โดยสารเป็นพวกพี่ปีสาม และแน่นอนว่าจะต้องมีรับผิดชอบอย่างเฮดว้ากอาทิตย์ เดินลงมาถามสถานการณ์
“มีเรื่องอะไรเหรอ”
“หม้อน้ำคงรั่วค่ะพี่”
พี่สันทนาการปีสองตอบกลับไปตามข้อสันนิษฐาน อาทิตย์กวาดตามองเครื่องยนต์รถ พลางพยักหน้ารับเข้าใจ ก่อนจะหันไปเรียกเพื่อนคนอื่นด้านหลัง
“ฟาง...ฟาง... เดี๋ยวโทรไปบอกรถเบอร์ 1 กับเบอร์ 2 ให้ขับชะลอลงหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะทิ้งระยะห่างไป”
อาทิตย์จัดการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน ขบวนรถบัสที่ขับตามกันมาจะได้รับรู้สถานการณ์ ขับชะลอลงไม่ให้เสียรูปขบวน เพราะจะให้มาจอดรถกันกลางทางแบบนี้มันคงไม่ดีสักเท่าไร ซ้ำมันจะเสียเวลากันเข้าไปอีก
คนรับคำสั่งจัดการโทรแจ้งข่าวรถเบอร์ 1 ซึ่งเป็นรถของพวกพี่ปีสอง ส่วนเบอร์ 2 เป็นรถของเด็กปีหนึ่งอีกคัน และรถเบอร์ 5 คันสุดท้าย มีพี่ปีสี่ ศิษย์เก่า รวมถึงอาจารย์นั่งมาด้วย ซึ่งก็ตีมาจอดนำไม่ห่างกัน
พี่สันทนาการปีสองเลยรีบวิ่งแจ้งข่าว และพอทราบถึงสาเหตุ อาจารย์ประจำภาคอุตสาหการจึงลงจากรถ มาช่วยตรวจเช็คเครื่องยนต์ด้วย และเพียงไม่กี่นาทีก็รู้ผล
“ไม่ใช่หม้อน้ำรั่วหรอก ประเก็นฝาสูบมันแตก กำลังอัดเลยเข้าระบบหล่อเย็นจนทำให้เครื่องยนต์ไหม้ คงซ่อมอะไรไม่ได้ต้องลากเข้าอู่อย่างเดียว”
...เรื่องใหญ่เลยทีนี้ จากที่คิดว่าคงจะพอซ่อมได้ กลายเป็นหมดหวัง ครั้นจะให้รอเปลี่ยนรถคันใหม่ ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ กลายเป็นงานเข้าฉลองจบทริปเต็ม ๆ
“แล้วพวกน้องจะทำยังไงดีครับอาจารย์”
อาทิตย์ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ...แน่นอนว่ายังไง สิ่งสำคัญที่สุดในการรับน้องก็คือต้องพาน้องกลับไปให้ปลอดภัยทุกคน เขาเห็นอาจารย์ขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วจึงเสนอทางเลือก
“อืม ก็คงต้องแบ่งกันขึ้นรถสองคันนี้นั่งเบียด ๆ กันไปก่อน พอถึงจุดแวะพัก แล้วค่อยเฉลี่ยคนให้ไปกับรถคันอื่นอีกที”
...ก็คงมีเพียงวิธีแก้ทางเดียวในตอนนี้
ทุกคนจึงตัดสินใจทำตามคำแนะนำ พาน้องปีหนึ่งขนสัมภาระข้าวของลงจากรถ แยกย้ายแบ่งคนกันขึ้นรถเบอร์ 4 และ เบอร์ 5
ตามปกติรถบัสคันหนึ่งนั่งได้ประมาณ 50 คน พอมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นอีกครึ่งหนึ่ง พื้นที่เลยแทบไม่เหลือ ไหนจะกระเป๋าของน้อง กล่องใส่อุปกรณ์สันทนาการ ขวดน้ำดื่ม ยัดกันเข้าไปจนคนนั่งกันไม่ได้ บางส่วนเลยจำต้องยืน
ซึ่งหน้าที่อันเป็นสุภาพบุรุษนี้ หนีไม่พ้นกลุ่มของพี่ว้ากที่แสดงสปิริตอันมาดแมนให้ผู้หญิงนั่งเบียดสามกันไป รวมถึงให้ปีหนึ่งนั่งตามประสาพี่ที่ต้องเสียสละให้น้อง กระนั้นสัมภาระมากมายก็ยังไม่มีที่จะวาง
อาทิตย์เองในฐานะเฮดว้ากก็ต้องรับผิดชอบแบกลังใส่อุปกรณ์ โดนไล่ต้อนมายืนอยู่เกือบท้ายรถ กระเตงกล่องเหมือนลูก ส่วนอีกมือพยายามหาที่จับยึดไว้เวลารถออกตัว หากเขากลับได้ยินเสียงอาสาจากที่นั่งใกล้ ๆ
“ให้ผมช่วยถือนะครับ”
เขาชะงักไป เมื่อเงยหน้ามองเห็นก้องภพ ซึ่งนั่งกับเพื่อนปีหนึ่งอีกคน ทั้งที่สภาพของเจ้าตัวก็มีกระเป๋าเป้กับแพ็คขวดน้ำวางอยู่บนพื้นจนนั่งลำบากกันอยู่แล้ว แต่ก็ยังดึงกล่องกระดาษจากมือเขาไปวางบนตัก มิหนำซ้ำยังพยายามขยับเว้นที่ว่างเหลือไว้ให้เขา
“พี่อาทิตย์จะนั่งก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมขยับให้”
“ไม่เป็นไร ผมยืนได้”
คำปฏิเสธแบบลูกผู้ชาย ทำให้ก้องภพต้องหยุดอาสา มองคู่สนทนาซึ่งหันหน้าไปอีกทางเพื่อจับราวไว้ทรงตัว ขณะรถเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
...หากด้วยขบวนนักศึกษาซึ่งบรรทุกกันเกินอัตรา จึงส่งผลให้รถไม่สามารถเร่งความรถได้มาก จนต้องขับเหมือนคลานไปบนท้องถนน กินเวลานานกว่าปกติกว่าจะถึงจุดแวะพักแห่งใหม่ พวกคนยืนจึงต้องทนขาแข็งไปเกือบชั่วโมงกว่า กระทั่งรถจอดให้คนทยอยลงไปพัก
“เดี๋ยวเราจะแวะพักเปลี่ยนรถกันที่นี่กันนะคะ น้อง ๆ ปีหนึ่งบางส่วนนำกระเป๋าของตัวเองลงไปเปลี่ยนคันได้เลย แล้วอย่าลืมเช็คชื่อบอกพี่ประจำรถด้วยนะคะ!”
พี่ฟางทำหน้าที่ชี้แจงให้น้อง ๆ รับทราบ ก่อนทุกคนจะทยอยลงจากรถ รวมถึงก้องภพที่โดนเอ็มสะกิดถาม
“เอาไงวะ พวกไอ้ทิวมันนั่งกันอยู่ที่รถเบอร์ 2 ด้วย จะเปลี่ยนคันเปล่า”
ชื่อของกลุ่มเพื่อนสนิทเรียกความสนใจของก้องภพ ถ้าเขาเปลี่ยนไปนั่งอีกคันคงได้อยู่รวมกับกลุ่มเพื่อนปีหนึ่งด้วยกัน แล้วก็คงจะเฮฮามากกว่าการอยู่ท่ามกลางบรรยากาศของรุ่นพี่แน่ ๆ แต่...
หากยังไม่ทันที่เขาจะตัดสินใจตอบ กลับมีเสียงของคนยืนใกล้แทรกเข้ามา
“พวกคุณถือข้าวของพวกคุณไปก็พอ แล้ววางอุปกรณ์วางไว้ที่นี่”
เฮดว้ากอาทิตย์ออกคำสั่งให้เสร็จสรรพ พลางยกกล่องที่อยู่บนตักของก้องภพไปถือไว้ในมือ แล้วเบี่ยงตัวหลบจากทางเดิน ให้คนนั่งด้านในเดินออก
…เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ก็ไม่มีทางเลือก
ก้องภพจึงคว้ากระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าของตัวเอง เดินนำเอ็มตามแถวของคนอื่นลงไปด้านล่าง ปล่อยให้อาทิตย์วางกล่องแทนที่นั่งเมื่อครู่ รอจนพวกน้อง ๆ ลงจากรถเกือบหมด เจ้าตัวถึงได้ทรุดลงตรงที่นั่งด้านในใกล้หน้าต่าง แล้วพ่นระบายลมหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย
...ก็เล่นทนยืนเกร็งกันมาตลอด ใจอยากจะนั่งพักเต็มแก่ มันจะไปไม่มีอารมณ์จะไปแวะซื้อของกินเพิ่มพลังที่ไหน แถมเมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่นั่งคุยก๊งเหล้ากับพี่ ๆ ศิษย์เก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน รู้ตัวอีกทีก็ได้ชมพระอาทิตย์ขึ้นจากทะเลสว่างคาตาไปแล้ว ตั้งใจว่าจะแอบมางีบนอนบนรถสักหน่อย สวรรค์ก็ดันเป็นใจมาเกิดเรื่องซะได้ แล้วยังต้องมาอยู่ใกล้กับที่ตอนนี้เขาไม่อยากจะเจออีก
...คนที่เป็นเจ้าของเกียร์ที่เขารับฝากเอาไว้ และเขาก็รับรู้ความหมายที่แฝงมาเหล่านั้น
ความจริงเขาเก็บเกียร์ไว้ในกระเป๋าสตางค์ ตั้งใจพกไว้ติดตัว ไม่ใช่อะไร เผื่อเจอหน้ามันจะได้เอาคืนไปให้ แต่พอมาพบกันกะทันหันในสถานการณ์ฉุกละหุกแบบนี้ เลยทำให้เขาพูดอะไรไม่ถูก
ทั้งที่ใจอยากจะโมโหใส่ เพราะคิดว่ามันแค่แกล้งแหย่กวนตีนเขาเล่น ๆ แต่สุดท้าย เขากลับยืนเงียบ แล้วก็ไล่ให้อีกฝ่ายลงจากรถ เพื่อพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้าตรง ๆ ...อ้าว...ถ้าเขามัวแแต่หลบมันอย่างนี้ แล้วเมื่อไรเขาจะได้คืนเกียร์ให้มันสักทีวะ!
อาทิตย์ขยี้ผมด้วยความหงุดหงิดสับสน ยิ่งคิดมากก็ยิ่งปวดหัว แล้วมันก็ไม่ใช่นิสัยเขาที่ชอบมาคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนี้ เขาเลยตัดสินใจหลับตาลง ปล่อยวางเรื่องในสมอง กะจะงีบสักแป๊บหนึ่งให้คลายความเครียด หากยังไม่ทันได้พัก กลับโดนขัดจังหวะจากเสียงถามใกล้ ๆ
“พี่อาทิตย์หลับอยู่เหรอครับ”
คนฟังเผลอลืมตามอง แล้วก็ต้องหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง รีบผุดลุกขึ้นยืนทันควัน เมื่อเห็นก้องภพสะพายกระเป๋าเป้คล้องไหล่ มืออีกข้างหิ้วถุงเซเว่น มาหยุดยืนข้าง ๆ เหมือนมาทวงที่นั่ง
“คุณกลับมาทำไม ลืมของเหรอ”
“เปล่าครับ ผมจะมานั่งรถคันนี้”
คำตอบชัดเจนทำให้อาทิตย์มึนงง ...ก็ไหนบอกว่าจะไปนั่งรวมกับเพื่อนที่รถเบอร์ 2 ไงวะ แต่นี่ทำไมมันดันขึ้นรถมาคนเดียว ...คิดไปปากก็ถามไปอัตโนมัติ
“แล้วเพื่อนคุณล่ะ”
“เขาไปนั่งอีกคันแล้วครับ ก็อาจารย์บอกว่าให้แบ่งเฉลี่ยกัน ผมก็เลยกลับมาคันเดิม พี่อาทิตย์ให้ผมนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ”
ก้องภพเอ่ยคำขออนุญาต เพราะมีกล่องอุปกรณ์วางขวางอยู่บนเบาะ อย่างที่เฮดว้ากไม่คิดจะยกออกด้วยกำลังลังเลใจในสถานการณ์
...เอาไงดีวะ...อุตส่าห์เลี่ยงไม่อยากเจอแล้ว หรือเขาควรจะปล่อยให้ก้องภพมันนั่งคนเดียว แล้วตัวเองแยกไปนั่งกับเพื่อนซะจะได้หมดเรื่อง นั่นไง...ไอ้น็อตเดินขึ้นรถมาพอดีด้วย
คนเห็นทางรอดเตรียมอ้าปากคุยกับเพื่อน แต่อีกฝ่ายดันสวนขึ้นมาเสียก่อน
“อ้าว ไอ้อาทิตย์ มึงจะให้น้องยืนขวางทางเดินทำไมวะ มึงก็เอากล่องลงไปวางบนพื้นดิ คนอื่นจะได้เข้าไปข้างใน”
...ไม่ช่วยแถมยังได้มาเป็นคำด่าซ้ำ แถมแถวของคนที่เดินตามหลังมาก็ต่างหยุดรอเพื่อให้ก้องภพได้นั่ง
สุดท้ายคนหมดสิทธิ์ค้านเลยต้องยกเอากล่องอุปกรณ์ลงวางที่พื้นตรงหน้าตัวเองอย่างจำใจ เมินสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่ใครบางคนปลดกระเป๋าเป้ พลางทรุดนั่งลงข้างตัว เขาได้ยินเสียงกุกกัก เหมือนคนค้นหาอะไรในถุง ก่อนตามมาด้วยเสียงเปรยถาม
“พี่อาทิตย์กินขนมมั้ยครับ”
เขาหันกลับมองก้องภพที่เปิดถุงหยิบ ทาโร่ สาหร่ายเถ้าแก่น้อย กับเลย์มาให้เลือก ถึงความจริงจะแอบหิวอยู่หน่อย ๆ แต่ด้วยศักดิ์ศรีของรุ่นพี่ค้ำคอเลยต้องทำหน้านิ่งพูดปฏิเสธ
“ผมไม่เอา”
แต่คนมีน้ำใจก็ยังไม่หยุดค้นหาของ
“งั้นกินน้ำมั้ยครับ เมื่อกี๊ผมลงไปเจออันนี้มา ผมเลยซื้อมาฝากพี่ด้วย”
คำว่าของฝากเฉพาะเจาะจงทำให้อาทิตย์ต้องเหลือบมองอีกครั้ง ก่อนจะเบิกตากว้างทันที่ที่เห็นของในมือคนตรงข้าม
...นมเย็นชมพูแบบบรรจุขวด
“นี่คุณตั้งใจซื้อมาแกล้งผมเล่นใช่มั้ย!”
อาทิตย์รีบตวาดดุใส่อีกคนด้วยความโมโห ...อยู่ ๆ ก็ซื้อนมเย็นมาให้แบบนี้ มันตั้งใจจะแหย่เขาให้อายรึไง คิดว่ารู้ความลับเขาแล้ว จะมาท้าทายกันเหรอวะ!
ทว่าคนโดนปรักปรำเข้าใจผิดกลับรีบส่ายหน้าพลางอธิบาย
“เปล่าครับ ผมเห็นว่าพี่ดูเพลีย ๆ เหนื่อย ๆ ผมก็เลยซื้ออะไรเย็น ๆ กับขนมมาให้พี่ แต่ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบขนมอะไรเลยหยิบมาหลายอย่าง ส่วนนมเย็น ผมรู้ว่าพี่ชอบอยู่แล้วเลยซื้อติดมา แต่ถ้าพี่ไม่อยากกินผมมีชาเขียวอีกนะครับ เพราะอีกนานกว่าจะถึงมหาลัย ผมแค่อยากให้พี่ทานอะไรรองท้องซะหน่อย...เดี๋ยวจะไม่สบายนะครับ”
เหตุผลยาวเหยียดนั้นทำให้อาทิตย์ชะงัก มองนัยน์ตาและน้ำเสียงอีกฝ่าย ...เป็นอีกครั้งที่เขาสัมผัสได้ถึงความจริงจังคล้ายไม่ได้แกล้งพูด และมากไปกว่านั้น...
...คือความใส่ใจและห่วงใยที่แฝงมาอยู่ในถ้อยคำ
เฮดว้ากลังเลอยู่ชั่วครู่ มองของในมือของคนตรงข้าม แล้วตัดสินใจรับนมเย็นมาเจาะหลอดดูดง่าย ๆ เมินหน้าหนีหันมองวิวข้างนอก ซึ่งรถบัสกำลังเคลื่อนที่ออกไปอีกครั้ง
รสหวานของนมเย็นช่วยทำให้สดชื่นขึ้นจริงดังว่า แต่มันไม่ได้ช่วยให้ความคิดของเขาบางเบาลง ซ้ำยังมีแต่จะเพิ่มมากขึ้น
...เขาไม่แน่ใจว่า ไอ้ความชอบเป็นฮีโร่ เลยต้องคอยดูแลเทคแคร์คนอื่น มันคือลักษณะนิสัยส่วนตัวของก้องภพอยู่แล้วรึเปล่า
...แล้วก็ไม่แน่ใจว่า ไอ้การที่บางครั้งก็ทำเป็นพูดเล่น บางครั้งก็มีท่าทางจริงใจ ตกลงก้องภพต้องการจะสื่อความหมายออกมาแบบไหน
ที่สำคัญ เขาไม่แน่ใจว่าก้องภพปฏิบัติแบบนี้กับทุกคน ...หรือมันเป็นความพิเศษเฉพาะกับเขา
เพราะถึงจะพยายามไม่ใส่ใจจะมอง แต่เขาก็ยังสังเกตเห็นได้จากการกระทำอะไรหลาย ๆ อย่างที่มันบ่งบอกว่า นอกจาก ‘ความอ่อนโยน’ ในดวงตาคู่นั้นแล้ว
....มันยังมี ‘ความอ่อนหวาน’ ที่ทำให้เขาเผลอคิดมากไปไกล
ไหนจะเรื่องเกียร์ภาคที่ตอกย้ำความหมายพวกนั้นกับเขาอีก เขาไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกหรอกว่าก้องภพมีบางสิ่งปิดบังไว้ หากมันกลับไม่เคยชัดเจนเลยสักครั้ง ก้องภพทำเหมือนแหย่เล่นยั่วให้เขาโมโห ทว่าสุดท้ายก็มาขอโทษทำดีด้วย จนเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด อยากจะถามตรง ๆ ว่าเพราะอะไร แต่ถ้าขืนยกประเด็นมาคุยกันตอนนี้ก็คงจะแปลก ๆ เกินไป
อาทิตย์เลยพยายามสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน ดูดนมเย็นจนหมดขวด แล้วจัดการทิ้งลงถุงขยะ ก่อนหันไปมองวิวข้างทางต่อ โดยไม่สนใจคนข้างตัวที่นั่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร ทั้งที่ในใจมีคำถามมากมายอยากจะถาม
....ก้องภพไม่กล้าถามว่าพี่อาทิตย์รู้ความหมายของเกียร์รึยัง
ซึ่งเขาเดาว่าคงยังไม่รู้ เพราะถ้าเข้าใจเจ้าตัวจะต้องมาโวยวายกับเขาแล้ว แต่พี่อาทิตย์กลับเงียบแล้วก็รับความหวังดีของเขาไปง่าย ๆ ถึงจะมีท่าทีไม่พอใจอยู่บ้าง แต่มันก็คล้ายดูจะอ่อนลงมากกว่าทุกครั้ง
เขายังไม่ลืมความจริงข้อที่ว่า พี่อาทิตย์เป็นผู้ชาย และเขาก็เป็นผู้ชาย การจะไปบุ่มบ่ามถามเอาซึ่ง ๆ หน้าก็กลัวจะพี่อาทิตย์จะโกรธมากกว่านี้ ที่เขาให้เกียร์ภาคก็นับว่าเป็นเรื่องอาจหาญมากพอแล้ว ...ซ้ำเขายังให้ไป ทั้งที่ก็ยังไม่เข้าใจในความรู้สึกตัวเอง
...ไม่รู้เพราะบรรยากาศของทะเลพาไป หรือ เพราะได้คุยกับพี่อาทิตย์ดี ๆ เป็นครั้งแรก เลยทำให้เขาตัดสินใจแบบนั้น แต่จะโทษบรรยากาศอย่างเดียวก็ไม่ได้ ความจริงมันมีบางอย่างในความรู้สึกที่มันค่อนข้างชัดเจน และเป็นมาโดยตลอด
...เขาแค่ชอบมองพี่อาทิตย์ อยากอยู่ใกล้พี่อาทิตย์ อยากคอยดูแลพี่อาทิตย์ มีเพียงสิ่งเหล่านี้เท่านั้นที่เขามั่นใจ แต่นอกเหนือไปกว่านั้น
...เขาก็ยังไม่สามารถค้นหาคำตอบในใจได้จริง ๆ
ความคิดของก้องภพสะดุดไป เมื่อรู้สึกถึงความหนักบริเวณไหล่ และสาเหตุมาจากศีรษะของใครบางคนเอนลงมานอนซบ เขามองคนหลับสบายตรงหน้า ก่อนจะยิ้มบาง สัมผัสถึงสิ่งหนึ่งที่ชัดเจน
...ถึงแม้จะบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง แต่สำหรับเขา ...พี่อาทิตย์คือคนพิเศษกว่าใคร ๆ
...ก็เท่านั้นเอง
…
…
“พี่อาทิตย์ครับ... พี่อาทิตย์... ตื่นเถอะครับ ใกล้จะถึงม.แล้วนะครับ”
คนถูกเรียกปรือตาขึ้นมอง สิ่งแรกที่เห็นคือทัศนียภาพเอียง ๆ ของเบาะ กับความเมื่อยตรงต้นคอทั้งที่มีหมอนมารองหนุนไว้อยู่แล้ว เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ เขามีหมอนตั้งแต่เมื่อไรวะ
อาทิตย์รีบกระเด้งตัวออกจากหมอนชั่วคราว ซึ่งก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากไหล่ของคนนั่งข้าง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเผลอตัวไปซบตั้งแต่เมื่อไร เขานึกโมโหตัวเอง เพราะกลัวจะไปทำท่าทางทุเรศอะไรให้อีกคนหนึ่งเห็น หากอีกฝ่ายกลับไม่ได้หัวเราะ หรือมีท่าทีขำอะไร
เฮดว้ากจึงพยายามลูบหน้าลูบตาเรียกสติ ทำท่าเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอรถเลี้ยวจอดสนิทในมหาวิทยาลัย ซึ่งดีเลย์กว่ากำหนดการตอนหกโมงเย็นไปเกือบสองชั่วโมง เพราะใช้เวลาไปกับรถเสียจึงมาถึงช้า ทุกคนจึงมีสภาพอยากลงจากรถไปพักผ่อนกลับบ้านกลับช่อง เลยรีบทยอยกันขนของไปเก็บให้เรียบร้อย
อาทิตย์ลุกขึ้นยกกล่องใส่อุปกรณ์มาถือไว้ในมือ ก่อนเหลือบเห็นขวดแพ็คน้ำสองแพ็คที่ยังวางคาไว้อยู่ตรงใต้เก้าอี้ เขาก้มลงดึงแพ็คน้ำออกมา ครั้นจะจับใส่ลังไปด้วยก็ไม่ไหว คงต้องเดินสองเที่ยวถึงจะเอาหมด ทว่ามือหนึ่งกลับมาช่วยดึงลังอุปกรณ์มาถือไว้
“ผมช่วยยกครับ”
ก้องภพอาสาอย่างมีน้ำใจอีกครั้ง เขาเลยพยักหน้าปล่อยให้เดินนำลงไปจากรถไปยังใต้ตึกคณะ
“พี่อาทิตย์ให้วางไว้ตรงไหนครับ”
“ใกล้ ๆ กับพวกกลองตรงนั้นก็ได้”
เฮดว้ากชี้ไปที่กลองสันทนาการซึ่งอยู่วางไว้อยู่ไม่ไกล ซึ่งก้องภพทำตามคำสั่ง ก่อนจะเตรียมเดินไปหาเพื่อนซึ่งอยู่รวมตัวกันที่รถอีกคัน หากกลับได้ยินเสียงรั้งจากด้านหลัง
“เออ เดี๋ยวคุณ”
“ครับ”
ก้องภพหยุดเดิมหันมาขานรับมองท่าทีของคนพูดที่ลังเล ทว่าที่สุดเฮดว้ากก็ตัดบทดื้อ ๆ
“เปล่า ไม่มีอะไร ขอบใจที่ช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
ประโยคนั้นมาพร้อมรอยยิ้มและนัยน์ตาที่ทอดมองอย่างจริงใจ แล้วเจ้าตัวจึงเดินไปหาเพื่อนที่เรียก ปล่อยให้คำถามของอาทิตย์ยังคงค้างคาอยู่ในใจ
...คำถามที่ว่า ...คุณคิดอะไรกับผมรึเปล่า
ไม่ใช่เพราะกลัวคำตอบของอีกฝ่าย แต่อาทิตย์รู้ว่าเป็นที่ตัวเขาเองต่างหาก ที่ไม่แน่ใจว่าจะต้องพูดอะไรหลังจากได้ยินคำตอบนั้น
ถ้าก้องภพบอกว่า ‘คิด’ ...แล้วเขาจะต้องทำยังไง จะต้องวางตัวยังไงต่อไป
แต่ถ้าก้องภพบอกว่า ‘ไม่คิด’ สำหรับเขา... เขาคงจะเลือกพูดได้แค่เพียงประโยคเดียวว่า...
...อย่ามาทำดีแบบนี้ให้กันอีกเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. 1 เรามีทวิตเตอร์แล้วนะคะ ใครอยากพูดคุยเฮฮามาตามฟอลกันได้ที่นี้ค่ะ @BitterSweet_BL แต่อย่าทวงนิยายทางนั้นนะเออ คุยเล่นสนุก ๆ กันเฉย ๆ ใครมีคำถามอะไร หรือพร้อมรับความติสต์แตกของเราได้ก็มาฟอลกันตามสะดวกค่ะ :)
ป.ล. 2 แปะเพลงสื่อความรู้สึกเฮดว้ากซะหน่อย ได้โปรด : แพรว
http://www.youtube.com/v/kIG9iiMl5-8
-
เห้ยยย!! แอบรู้สึก
-
ให้เวลาเป็นตัวตอบคำถามว่าเหตุผลของก้องภพคืออะไร
และให้เวลาเป็นตัวตอบคำถามความรู้สึกของตัวเองนะพี่อาทิตย์
ซักวันพี่จะรู้คำตอบของมันเอง
-
กร๊าซซซซซ ถามไปเลยๆๆๆๆๆ
-
:katai1: ก้องภพรุกให้ชัดเจนอีกหน่อยสิ เฮียอาทิตย์แกไม่แน่ใจ เฮ้อ.....เหนื่อยแทนก้องจริงๆ
+1 จ้า
-
รอตอนต่อไป เริ่มเห้นโลกสีชมพูแหละ :mew1:
-
พี่อาทิตย์รู้อีกความหมายของเกียร์
ถึงกับคิดมาก แอบหวั่นไหวเหมือนกัน
ก้องภพถ้าแน่ใจแล้วเดินหน้ารุกไปเลย
-
:ling1: แอบขัดใจ น้องก้องทำไมไม่ถาม อยากรู้ว่าพี่อาทิตย์จะมีคำตอบว่าอะไร
แล้วก็อึมครึมกันต่อไป
-
ต่างคนต่างยังไม่รู้ใจตัวเอง
แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเวลาก็ทำให้มันชัดเจนขึ้นเอง :m1: :m1: :m1:
-
ตอบแทนได้มั้ยอ่ะ 555
-
อืม อืม อืม สู้ๆละกันนะก้องภพ o8
-
อึดอัดจริง บรรยากาศแบบนี้ อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม อยากพูดอยากคุยแต่พอเอาเข้าจริงๆคำพูดที่คิดเอาไว้มันกลับหายลงคอไปซะงั้น
-
มันชั่งอึมครึม
-
:กอด1:
-
เอิ่ม...
เข้าใจพี่ไออุ่นอ่ะน่ะ
:L1:
-
:katai2-1: :katai2-1: เริ่มเข้าใกล้ใจของไออุ่นแล้ว
:bye2: :bye2:
-
:mew1: :mew1:
-
ดูเหมือนอะไรๆจะยังไม่ชัดเจนทั้งน้องก้องทั้งพี่ไออุ่น
คงต้องหาคำตอบให้ใจตัวเองให้ได้ก่อนทั้งสองฝ่าย :mew2:
-
อยากเห็นพี่อาทิตย์โกนหนวดเร็วๆ อะคราวนี้ก้องภพหลงยิ่งกว่าเก่าแน่ๆๆ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:pig4:
-
เวลา เป็นคำตอบของทุกสิ่ง
แต่บางสิ่ง ไม่จำเป็นต้องใช้เวลา เพราะหัวใจ ตอบให้แล้ว.
-
พี่อาทิตย์ไม่ถามอะดีแล้ว!!
-
ให้เวลาพิสูจน์ใจแล้วกันเนอะ :กอด1:
-
อ้ากกกกกกกก ถามเลยอาทิตย์ ถามเลยยย
ปล.คู่นี้จะมีตอนหวานๆใส่กันบางไหมหนอ
-
ไม่บอกรักความจริงคือมันรักมากใช่ป่ะหล่ะ0062
:-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
ฮั่นแน่ พี่อาทิตย์ เริ่มสนใจน้องในอีกแบบแล้วใช้ไหม
-
น้องก้องอย่าทำให้พี่ไออุ่นสับสนสิ ชัดเจนหน่อย
อิอิ แอบลุ้นให้สองคนนี้หวานกันสักที ชัดเจนกันเร็วๆนะ
จากนี้ไปก็รุกแบบจัดเต็มเลยนะ ฉันเชียร์อยู่
หน่วงและฟินไปพร้อมๆกัน
-
หวั่นไหวเร็วๆน้าาาาาา พี่ไออุ่น :mew3:
-
อ่านตอนนี้รู้สึกอึมครึมอ่ะ อึดอัดแทนความรู้สึกของ 2 คนนี้จิงวุ้ยย :ling2: :ling2:
-
พี่อาทิตย์เริ่มหวั้นไหวกับน้องก้อง :mew3:
เค้าอยากเห็นตอนพี่อาทิตย์โกนหนวดโกนเคราอ่ะ อยากเห็นหน้าใสๆ
-
อารมณ์ตอนนี้แบบอยากรู้แต่ไม่อยากถาม อึดอัดนิดๆ หน่วงหน่อยๆ แงๆ อยากเห็นคู่นี้หวานๆกันอ่าาา
-
ก้องภพ รีบรู้ตัวเร็ว พี่อาทิตย์เริ่มยังไง ๆแล่ว
-
คนอ่านอึดอัดมากนะก้องภพนะ พี่อาทิตย์คะ บุกเลยค่ะ :hao7:
-
อ๊ากกกกกกกก เขิลลล
คุณพี่อาทิตย์ คิดไปไกลกว่าน้องแล้วมั้งงงงงง
-
อ๊ากส์ส์ส์ส์!!!!!!!! :serius2:
มันเป็นตอนหวานๆ รึเปล่า? ทำไมเราถึงอ่านแล้วเค้าลางมาม่ายังงี้อ่ะ orz|||
-
รถเสียเป็นใจให้ใกล้ชิดกัน :hao7:
-
พี่อาทิตย์เริ่มหวั่นไหวแล้ว :hao7:
-
นี่ขนาดยังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองยังทำให้พี่ว้ากหวั่นไหวได้ขนาดนี้
แล้วถ้ามั่นใจแล้วเดินหน้าจีบอย่างจริงจังขึ้นมา พี่ว้ากเราคงระทวย :o8:
-
อั๊ยยะ พี่อาทิตย์มีหวั่นไหวแล้วเว้ย
ก้องภพเอ้ย สิ่งที่นายรู้สึกกับพี่อาทิตย์ทั้งหมดนั่นแหละ เค้าเรียกว่าความรักนะเด็กน้อย รีบ ๆ รู้ใจตัวเองซะทีนะ ถ้าช้าพี่อาทิตย์ไปมีใจให้ใครอื่นแล้วมันจะ sad movie นะ
:katai2-1:
-
อ๊ากกกกกกกกกก อะไร อะไร อะไร ลุ้นมากขอบอกกกกก
-
กร๊าซซซซซ ถามไปเลยๆๆๆๆๆ
-
อยากรู้แต่ก็ทำตัวไม่ถูกสินะ...
-
:mew1: :mew1:
-
:hao3: :katai2-1: ขอบคุณคร๊าาฟ ^^
-
ชอบอ่าาาาาาาาาาาาาาา :mew1:
-
มาทำให้คิดมากขนาดนี้รับผิดชอบด้วยนะก้องภพ
-
:mew1:พี่อาทิตย์เริ่มหวั่นไหวแล้ว ก้องภพเดินหน้ารุกเต็มที่
-
นมเย็นสื่อรักจริงๆด้วย
-
พี่ไออุ่นขาาาาา ถามเลยค่ะ น้องไม่ถาม เราถามเองก็ได้ข่าา :ling1:
ลุ้นข่า คนอ่านลุ้นมากค่ะ พี่ขาาา :katai4:
-
พี่อุ่น...
พอเป็นพี่กระวนกระวายใจแล้ว
มันให้ความรู้สึกน่ารักยังไงไม่รู้เนอะ
ก้องก็รีบๆค้นใจตัวเองสิ
อย่าให้พี่อุ่นรอนานน :กอด1:
-
อืมมม เข้าใจความรู้สึกของทั้งสองคนนะ
แต่เราอยากให้พี่อาทิตย์รับความหวังดีของน้องก้องภพน่าาาาา
รู้แค่ว่าตอนนี้ทั้งคู่ไม่ได้โกรธหรือเกลียดกันแค่นี้ แฟนคลับ? ก็สบายใจแล้วววว o13
-
พี่อาทิตยยยยยยยยยย์ถ้าฟีลพี่คือเพลงได้โปรดก็เตรียมโกนหนวดแปลงร่างเลยข่า
ประตูม่วงเปิดตอนรับอยู่
-
เห้ย มันหวานอยู่นะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานมาก แต่พอมาอ่านเรื่องนี้สนุกมาก แอบเครียดๆ บางตอน
-
:hao7: ก้องภพนายรีบรู้ตัวเร็วเข้าๆๆๆๆ
พี่ไออุ่นกำลังหวั่นไหว เรื่องมันชักจะยังไง ยังไงแล้วสิ
รอๆๆๆๆค่ะ คนเขียนสู้ๆๆ อัพเร็วๆๆเน้อ :katai4:
-
พี่อาทิตย์ ตัดผมเต๊อะ
-
พี่ไออุ่นของเรากำลังเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ :m1:
ก้องภพนายชัดเจนไปเลย กล้าๆหน่อย :m12:
ต่างฝ่ายก็ต่างกลัว คนอ่านก็ลุ้นๆ ต่อไป :m4:
-
แหนะ พี่อาทิตย์ไม่ยอมคืนเกียร์ให้น้องซะทีนะ
ควรจะถามตัวเองก่อนไหมว่าคิดอะไรกับน้องหรือเปล่า
ต่างคนก็รอให้อีกฝ่ายเปิดปากก่อน
คนอ่านก็ต้องรอลุ้นว่าเมื่อไหร่เค้าจะรักกันซักที
อยากอ่านแบบที่พี่อาทิตย์ถูกจีบอีก
น่ารักอ่ะ
-
น้องก้องภพมาทำให้พี่อาทิตย์สับสนซะแล้ววว
-
ขอมาเม้นๆๆหน่อยนะค่ะ ปกติอ่านเรื่องนี้ในเด็กดี เลยไม่เคยคอมเม้นซะทีอะ
เรื่องนี้แบบ น่ารักมากกกกกกกกกก นอกจากน้องก้องกับพี่อาทิตย์จะน่ารักแล้ว
เวลาอ่านไปทำให้รำลึกถึง การว๊ากกแบบนี้ด้วย มันใช่เลยยยย
ตอนนั้นเราก็เข้าเชียร์แบบ ก้เข้าๆๆไปไม่ได้คิดไรมาก
ขอบคุณคำพูดของคนแต่งนะค่ะ ถ้าต่อไปนี้มีคนมาถาม เราจะเอาคำพูด ความคิดเกี่ยวกับการเข้าเชียร์ไปตอบ
เรารู้ เราเข้าใจ แต่เราอธิบายคนอื่นไม่ถูกกก 555
ตตอนนี้พี่อาทิตย์แบบว่าหวั่นไหววมากอะค่ะ น้องก้องรุกใหญ่เลยนะ อร๊ายยน่ารักมากก
ปล เกียร์ มอ เรา ไม่มีนิยามแบบนี้อะ - -" ทุกคนรักษาเกียร์ยิ่งชีพค่ะ 55555555
-
อัยยะ พี่อาทิตย์ เริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ รอลุ้นต่อๆๆ
-
น้องก้องภพเข้าใจพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสจริงๆ ได้เสริฟนมเย็นแถมอุทิศไหล่ให้เป็นหมอนของพี่อาทิตย์ด้วย :hao5: จะว่าไป นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันนานๆ รึเปล่า ?? (ถึงแม้ว่าพี่อาทิตย์จะไปเฝ้าพระอินทร์เป็นส่วนใหญ่ก็ตาม 555)
ตอนนี้เหมือนทั้งสองคนกำลังวัดใจกันอยู่เลย คนหนึ่งก็อยากถามว่าคิดอะไรกับตัวเองรึเปล่า (ถ้าเปล่า จะได้ไม่ให้มายุ่งแล้ว เง้อออ) ส่วนอีกคนก็อยากถามว่ารู้ความหมายของการฝากเกียร์ไว้รึยัง แต่ตัวเองก็ยังตอบไม่ได้ว่าคิดยังไง ดันมือไวใจไวฝากเกียร์ไปซะแล้ว (ซะงั้นนะก้องภพ !! นี่ถ้าไม่ออกตัวว่าพี่อาทิตย์พิเศษกว่าคนอื่นๆ แล้วล่ะก็ โดนคนอ่าน :z6: แน่ๆ)
เอาเหอะ มันคงต้องใช้เวลา เสาร์หน้าระหว่างการ"พาไปซื้อของ" คงมีอะไรคืบหน้าให้คนอ่านฟินมากขึ้นนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ไม่ต้องถามก้องภพหรอกค่ะพี่อาทิตย์
ถามหนูก้ตอบได้เหมือนกันว่าก้องภพมัน "คิด"
"คิด" เกินเลย "ไกลมาก" ซะด้วย
หวานแบบอึนๆนะคะ
วรั้ยยยยยยยยยยยย :hao5:
-
ตึงเครียยแหะ
-
สำลักความฟิน :katai5:
-
เมื่อไหร่จะจีบกันจริงๆจังๆซักทีน๊าาาาาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
ถ้าสมมุติ สมมุตินะแค่สมมุติ
สมมุติให้อาทิตย์ชอบก้องภพจริงๆ
และสมมุติให้ก้องภพแค่อยากเอาอาทิตย์ทำเมีย อย่างที่เคยพูดไว้เฉยๆ แต่ไม่คิดอาไร
อะไรจะเกิดขึ้นนะ อิอิ
อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ไออุ่นจร้า
รู้ใจตัวเองซักทีสิเค๊อะ
:mew1: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
พี่อาทิตย์เริ่มแล้ววววววววว
ขอสนับสนุนให้พี่อาทิตย์เป็นอมตะอย่างเป็นทางการ
-
:mew3
พูดกันไปเลยสิ
คนอ่านลุ้นจะแย่
-
ปิ๊งๆ กันซักทีเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน
:katai1: :katai1: :katai1:
-
นั่นไงสองคนนี้ปากแข้งทั้งคู่เลยนะ
-
โนคอมเมนท์
รอตอนต่อไป
5555555555555555
บอกได้คำเดียวว่าลุ้นไปกับความรู้สึกของทั้งสองคนมากมาย
อยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆจัง
ก่อนจบอยากอ่านที่ทั้งสองคนหวานๆกันจัง
-
น่ารักอ่า ขนาดยังไม่เป็นแฟนกันนะเนี่ย
แล้วถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะขนาดไหนนนน ><
-
มาแล้วววววววววว
พี่อาทิตย์><
ชอบประโยคสุดท้ายยย มันดูหน่วงๆพิลึก
แม้ว่่าจะคิดว่าน้องมันไม่มีทางพูดว่าไม่คิดหรอก
แต่ความคิดของพี่อาทิตย์นี่ทำเราหน่วงๆไปด้วย
-
รู้สึกอึดอัดแทนเฮดว๊ากและน้องปีหนึ่งจริงจริ้งงงงง~
เมื่อไหร่จะหวานกันซักทีน้าาาา
-
ตอนนี้ได้อารมณ์แบบปั๊บปี้เลิฟเล็กๆน่ารักดีอ่ะ
แต่ตอนหน้าเราก็อยากเห็นอาทิตย์เปลี่ยนแปลงแล้วนะ
รอตอนต่อไปจ๊ะ :mew1:
-
พี่อาทิตย์กำลังหวั่นไหวแล้ว :mew3:
สู้ต่อไปก้องภพพพพพพพพพพพพ :mew1:
-
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: สุดที่รักของเค้าต้องอยู่หน้าหนึ่งน่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 21 : พี่ว้ากมีสิทธิ์ที่จะเลือก
ก้องภพคิดว่าตัวเองเหมือนทุกวัน…
เขาใส่เสื้อยืดตัวบางสีอ่อน ทับด้วยเสื้อคลุมสีเข้มตัวนอกตัดกัน กางเกงยีนต์ดำ รองเท้าผ้าใบหนังหุ้มข้อ เซดผมให้ตั้งขึ้นเล็กน้อย เผลอใส่น้ำหอม Armani Acqua Di Gio มานิดนึง เพราะเขาชอบกลิ่น...ก็แค่นั้น ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษเลยจริง ๆ
...โอเค เขายอมรับ ...มันไม่ได้เป็นเหมือนทุกวัน
เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองพิถีพิถันมากกว่าปกติ ไม่ใช่เฉพาะเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก แต่รวมถึงความรู้สึกข้างในที่มันกระวนกระวาย ขณะรอคอยใครบางคนในห้างที่เขานัดเอาไว้ แม้จุดประสงค์การเจอ จะมีแค่การไปซื้อของเป็นเพื่อนก็ตาม
ก้องภพส่ายศีรษะให้กับความบ้าบอของตัวเอง เขาอาจเวอร์ที่ดันทำตัวตื่นเต้นเหมือนมาเดท แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้อยู่กับพี่อาทิตย์เพียงสองคน เขาเลยอยากทำตัวดี ๆ ไม่ให้พี่อาทิตย์ต้องหงุดหงิดใจอีก แต่ดูเหมือนแผนการจะไม่เป็นผล เพราะเพียงไม่นาน คนนัดก็ปรากฏตัวมาตามเวลา ก่อนเจ้าตัวจะเห็นเขายืนรออยู่แล้ว จึงเร่งฝีเท้าก้าวมาหาพร้อมขมวดคิ้วบ่น
“โทษทีรอนานมั้ย แม่งนัดซะเช้าเลย”
...สิบเอ็ดโมง ไม่ได้เรียกว่าเช้านะครับ
ก้องภพอยากอธิบาย แต่ก็หยุดปากตัวเองไว้ เมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้าซึ่งแต่งกายตรงข้ามกับเขาอย่างสิ้นเชิง
พี่อาทิตย์ใส่เสื้อยืดพิมพ์ลายเช กูวารา กางเกงยีนต์สีซีด รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าพาดบ่าคล้องไว้ด้านหลัง ทั้งทีมันติดออกจะเซอร์ ๆ แต่ไม่รู้ทำไมเขาดันคิดว่า มันดูเป็นธรรมชาติเข้ากับบุคลิกของพี่อาทิตย์ดี จนเผลอมองอยู่นานกระทั่งอีกฝ่ายทัก
“ไหน คุณจะไปซื้ออะไร”
ก้องภพจึงต้องดึงสติกลับ พลางพูดนำเข้าเรื่อง
“นิดหน่อยครับ แต่ผมอยากให้พี่อาทิตย์ช่วยเลือก”
คนบอกไม่สุดยิ้มบาง แอบกั๊กเอาไว้เหมือนเป็นความลับ แล้วค่อยเดินนำหน้าไป ปล่อยให้อาทิตย์เบ้ปาก ก้าวตามหลังอย่างหมั่นไส้ ส่วนหนึ่งเพราะหงุดหงิดกับท่าทียึกยัก แต่อีกส่วนก็เพราะวันนี้ ไอ้ 0062 มันดันแผ่ออร่าออกมามากกว่าทุกครั้ง
...เออ...กูรู้แล้วครับว่ามึงหล่อ เล่นแต่งตัวอย่างกับหลุดมาจากนิตยสารนายแบบที่ไหน กลัวไม่มีแมวมองมาทาบทามว่างั้น พอมายืนเทียบกับเขาแล้ว แม่งเหมือนคุณชายกับคนรับใช้เดินตามมาช่วยถือของชัด ๆ
แต่แม้จะนึกรำคาญใจแค่ไหน อาทิตย์ก็รู้ดีว่าไอ้เรื่องหน้าตามันแข่งบุญแข่งวาสนาไม่ได้ เขาจึงต้องจำใจก้าวตามอีกฝ่ายไปต้อย ๆ เข้าไปในโซนห้าง ขึ้นบันไดเลื่อนไปหลายชั้น จนถึงแผนกที่เต็มไปด้วยพวกของเล่น ของครีเอทไอเดียแปลก ๆ ที่เหมาะจะซื้อเป็นของขวัญ หากก้องภพไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้น กลับเดินตรงดิ่งไปยังชั้นวางตุ๊กตา แล้วเลือกหยิบตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลใส่ชุดลูกไม้สีชมพู กับ ตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดลูกไม้สีฟ้าสุดคิกขุอาโนเนะ ถือโชว์ให้เขาเห็น พลางหันมาเอ่ยถาม
“พี่ว่าตัวไหนน่ารักกว่ากันครับ ผมจะซื้อแต่เลือกไม่ถูก”
อาทิตย์กระพริบตาปริบ มองรุ่นน้องเดือนมหาลัยถือตุ๊กตาหมีสองตัวด้วยความมึนงง ความคิดเชื่อมโยงประหลาดเริ่มเข้ามาในหัว เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดด้วยความถนอมน้ำใจ แต่ก็ยังอดไม่ได้จะหลุดพึมพำออกไปแหยงๆ
“เออ...ผมเพิ่งรู้ว่าคุณมีรสนิยมแบบนี้”
คนที่โดนตีความไปไกลสุดกู่เผลอสะดุ้ง รีบส่ายหน้า แก้ไขความเข้าใจผิดเสียงหลง
“ไม่ใช่ครับพี่ วันพรุ่งนี้วันเกิดหลานสาวผม ผมเลยมาหาซื้อของขวัญให้”
พอได้ยินประโยคอธิบายแบบกระจ่างแจ้ง อาทิตย์จึงพยักหน้าเคลียร์ความเข้าใจ
“อ้อ...หลานคุณอายุเท่าไรแล้วล่ะ”
“ครบสามขวบครับ ลูกพี่สาวแท้ ๆ ของผมเอง”
“คุณมีพี่สาวด้วยเหรอ”
“ครับ มีสองคน อายุห่างจากผมเกือบสิบปี ผมเป็นลูกหลง แล้วพี่อาทิตย์ล่ะครับ มีพี่น้องบ้างมั้ย”
“ไม่มี ผมลูกคนเดียว”
...ก็เพราะความที่เขาเป็นลูกคนเดียวนี่แหละ เขาเลยติดนิสัยต้องรับผิดชอบอะไรหลาย ๆ อย่างเอาเอง ซึ่งบางทีมันอาจจะตรงข้ามกับก้องภพที่เป็นลูกคนสุดท้องก็ได้
อาทิตย์เพิ่งรู้ข้อมูลว่าก้องภพมีพี่สาวแถมอายุห่างกันตั้งมาก ถ้าถูกเลี้ยงมาอย่างประคมประงมในสภาพแวดล้อมแบบนั้น คงเป็นสาเหตุให้ก้องภพเป็นคนที่ดื้อเงียบ และบางครั้งก็ชอบทำอะไรเอาแต่ใจ เหมือนกับที่มันมาขอให้เขาช่วยเลือกของขวัญให้เด็กผู้หญิง โดยไม่ได้ดูสภาพรูปลักษณ์ของเขาเลยสักนิดว่ามันเข้ากับดงตุ๊กตาหวานแหววพวกนี้มั้ย
หนุ่มลุคเซอร์ถอนหายใจหน่าย ๆ พลางกวาดตามองโซนอื่นนอกเหนือไปจากที่ตัวเองยืน ซึ่งมีของเล่นแบบใหม่ ๆ วางอยู่อีกหลายมุม ก่อนจะพยายามพูดแนะนำกลาย ๆ
“คุณจะซื้อตุ๊กตาให้หลานคุณจริงเหรอ ผมว่าของเล่นอื่นมันก็มีเยอะนะ อย่างพวกเอาไว้ฝึกสมอง ฝึกพัฒนาการเด็ก ผมเคยเห็นในเน็ต มีดินน้ำมัน เลโก้ เอามาต่อเป็นนู้นนี้เหมือนจริงด้วย สมัยผมหรูสุดก็มีแค่ปืนเลเซอร์เองมั้ง ไม่เหมือนรุ่นคุณหรอก อะไร ๆ ก็พัฒนา”
คนวัยยี่สิบเอ็ดบ่นพึมพำเหมือนคนแก่ย้อนความหลังใส่รุ่นน้อง ก็เพราะพวกเด็กปีหนึ่งเกิดไม่ทันรุ่นเขา เลยรับรู้อะไรหลายอย่างมาไม่เหมือนกันรึเปล่า เขาเลยมักจะเหนื่อยใจกับความคิดของเด็กปีหนึ่งสมัยนี้ หากคำแย้งของคู่สนทนากลับทำให้ทุกสิ่งสะดุดกึก
“แต่รุ่นผมกับพี่ก็ห่างกันแค่สองปีเองนะครับ”
ความจริงที่ได้ยินทำให้อาทิตย์เพิ่งตระหนักได้ว่า สองปีมันจะพัฒนาห่างกันสักเท่าไร จริง ๆ มันก็เกิดมาในเจอเนเรอชั่นเดียวกับเขานี่หว่า ดันไปบ่นเหมือนกับว่ามันอายุน้อยกว่าเป็นสิบซะงั้น พูดง่าย ๆ ว่าแอบหน้าแตกยับ แต่เขาก็ยังพยายามโมโหกลบเกลื่อน
“แล้วไง ผมเกิดก่อนคุณ ก็เป็นพี่คุณอยู่ดี หรือคุณจะเถียง!”
“ไม่เถียงครับ”
ก้องภพยกมือยอมแพ้ แต่ดูก็รู้ว่าดวงตานั้นมีแววยิ้ม ๆ เหมือนล้อเลียนที่เขาดันเผลอปล่อยไก่หมดเล้า จนคนหมั่นไส้ต้องกระชากเสียงเปลี่ยนเรื่อง
“ไหนคุณเอาตุ๊กตามาดูดิ!”
อาทิตย์เดินแทรกมาคว้าตุ๊กตาหมีสองตัว ซึ่งก้องภพก็ยินยอมถอยออกห่างโดยดี พลางลอบมองใบหน้าคมที่เคร่งเครียดกับตุ๊กตาหมีสีขาวและสีน้ำตาลในมือ แม้จะดูขัดตากับภาพลักษณ์ แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับมองว่ามันน่ารักเข้ากันแปลก ๆ หรืออาจเป็นเพราะความตั้งใจที่เขาเห็นพี่อาทิตย์เลือกของเพื่อเขาก็ได้
...พี่อาทิตย์เป็นคนจริงจังแบบนี้เสมอไม่ว่ากับเรื่องอะไร
ถึงเขาจะสังเกตพี่อาทิตย์บ่อย ๆ แต่บางครั้งมันก็แค่ภายนอก เขาไม่เคยรับรู้ความคิดเรื่องอื่นของพี่อาทิตย์เลย ...เขาอยากฟังว่าพี่อาทิตย์คิดยังไง มองโลกแบบไหน แล้วก็มักจะนึกขำกับความคิดบางอย่างที่มันหลุดออกมาเป็นธรรมชาติ
ถึงจะอายุมากกว่า แต่มันจะประหลาดมั้ย ถ้าเขาไม่เคยมองว่าพี่อาทิตย์เป็นพี่ เขาแค่มองเฉพาะตัวตนของพี่อาทิตย์ จึงมีหลายครั้งที่เผลอทำอะไรไป โดยลืมสถานะว่าตัวเองเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง แม้เขาพยายามย้ำเตือนในใจหลายครั้ง เพราะกลัวจะไปทำให้พี่อาทิตย์โมโหเพิ่ม
...แต่ลึก ๆ เขารู้ดีว่า ...มันไม่เคยได้ผล
ความคิดของก้องภพหยุดลง เมื่อถูกขัดจังหวะด้วยตุ๊กตาหมี ซึ่งคนเลือกยื่นส่งมาให้ตรงหน้า พร้อมถามความเห็น
“ผมว่าเอาสีน้ำตาลดีกว่า สีขาวกลัวจะเลอะง่าย คุณว่าไง”
“เอาแบบที่พี่อาทิตย์บอกก็ได้ครับ”
เขาตอบง่าย ๆ ด้วยท่าทางไม่คิดอะไรมาก ทว่ามันกลับส่งผลให้คนฟังหงุดหงิด
“จะเอาตามผมได้ยังไงวะ! ของขวัญให้หลานคุณเองนะ ตั้งใจเลือกหน่อยสิ!”
ประโยคดุจากอาทิตย์ทำให้ก้องภพนิ่งเงียบ ...จริง ๆ ตุ๊กตาหมีพวกนี้ เขาใช้มันเป็นข้ออ้างหาเรื่องเที่ยวกับพี่อาทิตย์สองคนเฉย ๆ แต่พี่อาทิตย์อุตส่าห์ตั้งใจเลือกให้ตั้งนาน เขาเลยต้องเปลี่ยนมาพิจารณามันจริงจังบ้าง
“งั้นผมเอาสีน้ำตาลก็ได้ครับ ชุดของตุ๊กตาสีชมพูคงเหมาะกับเด็กผู้หญิงด้วย”
พอฟังคำตอบซึ่งมาพร้อมเหตุผลแล้ว คนช่วยก็พยักหน้ารับ เพราะสุดท้ายผู้มีสิทธิ์เลือกก็ต้องเป็นคนที่มีศักดิ์เป็นน้าอยู่ดี
“เดี๋ยวผมไปจ่ายเงินก่อนนะครับ”
ก้องภพหยิบตุ๊กตาหมี เดินตรงไปยังเคาท์เตอร์คิดเงินที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งรับบริการห่อของขวัญไปด้วยในตัว อาทิตย์จึงพอมีเวลาเดินดูอะไรเรื่อยเปื่อยเล่น ๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นพวกของ DIY แฮนด์เมดไอเดียเจ๋ง ๆ หรือไม่ก็ของขวัญกระจุกกระจิกตามเทศกาล แล้วก็มีชั้นวางการ์ดอวยพรวันเกิด วันปริญญา วันแต่งงาน…
...จริงด้วย อาทิตย์หน้าก็จะถึงงานแต่งเฮียตั้มกับเจ๊ฝนแล้ว เขายังไม่ได้เตรียมของขวัญอวยพรให้เฮียเลย จะเอาเงินใส่ซองเฉย ๆ มันก็ดูธรรมดาไป เฮียอุตส่าห์ดูแลเขาตั้งหลายอย่างตลอดช่วงที่เรียนอยู่ แต่เขาไม่รู้จะซื้ออะไรไปให้ดี
คนครุ่นคิดเดินวนเวียน ก้ม ๆ เงย ๆ เลือกหาของอย่างตัดสินใจไม่ได้ กระทั่งก้องภพที่จ่ายเงินเสร็จ หิ้วถุงใส่กล่องขวัญมาเรียบร้อยแล้วเดินมาทัก
“พี่อาทิตย์ดูอะไรอยู่เหรอครับ”
“ของขวัญวันแต่งงานให้เฮียตั้มน่ะ ผมอยากซื้ออะไรไปให้เขา”
อาทิตย์อธิบายพลางหยิบกรอบรูปดีไซต์เวดดิ้ง เขาคิดว่าภาพถ่ายตอนงานแต่งคงจะเยอะ ถ้าซื้อกรอบรูปไปให้ เฮียตั้มคงได้ใช้ หรือจะซื้อยกเซตเป็นอัลบั้มรูปดีวะ?
หากยังไม่ทันได้ทำอะไรเพิ่ม ก้องภพกลับเสนอความเห็นแทรกเข้ามา
“ผมว่าแค่ซื้อการ์ดให้ก็น่าจะโอเคแล้วนะครับ”
“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอคุณ”
เขาพูดประชดใส่คนที่ชอบตัดสินใจเอาสบายอีกครั้งเหมือนตอนที่เลือกตุ๊กตา แต่คู่สนทนาส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่หรอกครับ เพราะของขวัญไม่ใช่การ์ด แต่อยู่ที่ข้อความข้างในการ์ดต่างหาก ถ้าพี่อาทิตย์ตั้งใจเขียนอวยพรให้ ผมว่าแค่นี้พี่ตั้มก็ดีใจแล้วครับ แล้วมันก็ดูโรแมนติกดีด้วย”
ไอ้เหตุผลแรก ๆ น่ะพอเข้าท่า แต่เหตุผลหลังมันทะแม่ง ๆ จนเขาต้องโวยวายแย้ง
“นี่ผมให้การ์ดงานแต่งกับเฮียตั้มนะ จะมาโรแมนติกอะไรวะ ไม่ได้เขียนจดหมายบอกรักนะเว้ย!”
“งั้นไว้พี่เขียนให้ผมแทนก็ได้ครับ”
...เหมือนคำพูดแซวเล่น ๆ แต่มันคล้ายมีอานุภาพมากพอให้อาทิตย์นิ่งอึ้ง
ปกติผู้ชายพูดเล่นกันแบบนี้มั้ย เขาไม่รู้... แต่ที่แน่ใจ ผู้ชายด้วยกันคงไม่มีประกายตาบางอย่างที่จับจ้องมองมาทางเขาเหมือนถามหาความหวัง
...เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกถึงคำถามซึ่งไม่ได้ถามออกไป เช่นเดียวกับเมื่อครั้งตอนกลับจากไปรับน้องคราวก่อน
...คำถามที่ว่า...ก้องภพคิดอะไรกับเขาอยู่รึเปล่า
บางทีเขาควรจะพูดมันไปซะตอนนี้ เอาให้ชัดเจนจบเรื่องไปเลย ถึงจะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงแบบไหน แต่ดีกว่าต้องทนอึดอัด เก็บความวุ่นวายใจมาคิดมากอยู่คนเดียว
อาทิตย์สูดลมหายใจลึก กำลังจะอ้าปากเรียบเรียงคำพูดสำคัญ ทว่ากลับโดนขัดจังหวะด้วยเสียงหวาน
“...อุ่น ...ใช่ อุ่น รึเปล่า ”
คนถูกเรียกหันมามองคนทัก ก่อนจะหลุดชื่ออีกฝ่ายอย่างแปลกใจที่เห็นเป็นคนคุ้นเคย
“น้ำตาล”
คนตัวเล็กยิ้มกว้างรับ แล้วรีบเดินตรงมาพลางสำรวจมองเพื่อน
“อุ่นจริง ๆ ด้วย ไว้หนวดไว้ผมซะยาว ไอ้เราก็นึกว่าทักผิดคน อุ่นมาทำอะไรเหรอ”
“เรามาซื้อของเป็นเพื่อนน้อง เออ...นี่น้องภาควิชาเราชื่อ ก้องภพ แล้วนี่เพื่อนผมเองชื่อ น้ำตาล เรียนอยู่คณะวิทยา”
ก้องภพยกมือไหว้คนมีศักดิ์เป็นพี่ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไหว้พลางยิ้มเป็นมิตร ถึงพี่น้ำตาลจะไม่ได้ดูสวยจัด แต่ก็เรียกว่าน่ารัก จากท่าทางเรียบร้อยเป็นกันเอง ซ้ำเวลายิ้มยังมีลักยิ้มเล็ก ๆ ทำให้ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้ชวนมอง รุ่นน้องเลยปล่อยให้เพื่อนสองคนคุยกัน ส่วนตัวเองยืนฟังอยู่ข้างๆ
“แล้วน้ำตาลล่ะ มาทำอะไร”
“มาเดินเล่น ว่าจะหาไอเดียเป็นของขวัญวันครบรอบของเรากับเจ”
“เออ ครบรอบสามปีแล้วนี่ อิจฉาคนแถวนี้เนอะ”
“โห ไม่ต้องมาแซวเลย อุ่นเองนั่นแหละ ไม่ยอมเปิดใจไปหาคนอื่นบ้างล่ะ”
“ก็เราตัดใจจากน้ำตาลไม่ได้ซะที”
“แหม.. ปากหวานไม่เปลี่ยนเลยนะ เออ..ว่าง ๆ อุ่นก็โทรมาหาเราบ้างสิ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเจมาต่อยเราทำไง”
“บ้าเหรอ ก็เพื่อนกัน ลองต่อยอุ่นสิ มีเคลียร์”
“เคลียร์ยังไง ทิ้งเจมาคบกับอุ่นหรอ”
“โอยย... ไม่คุยด้วยแล้ว ได้ทีหยอดตลอดอ่ะ งั้นเราไม่กวนแล้วนะ อุ่นซื้อของกับน้องไปเถอะ เรานัดดูหนังกับเจด้วย กลัวเขารอ”
อาทิตย์พยักหน้า เมื่อบทสนทนาจบลง โดยที่น้ำตาลไม่ลืมย้ำให้เขาโทรหาบ้าง ก่อนอีกฝ่ายจะเดินแยกไป จนเหลือแค่เขากับก้องภพตามเดิม แล้วอยู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงคนที่ยืนเงียบไปนานเปรยถาม
“เพื่อนพี่อาทิตย์เหรอครับ”
...เขาว่า เขาบอกก้องภพไปตอนแนะนำตัวแล้วนะ แต่ไหน ๆ ตอบขยายความเพิ่มให้อีกหน่อยก็ได้
“อืม เพื่อนห้องเดียวกันตอนเรียนมัธยม”
อาทิตย์อธิบายซ้ำ พลางเลือกเปิดการ์ดวันแต่งงานมาดูผ่าน ๆ หากอีกคนกลับยังไม่หยุดยิงคำถามต่อเหมือนซักไซ้
“รู้จักกันนานแล้วใช่มั้ยครับ”
“ก็เจอกันตอนม.ต้น เจ็ดแปดปีได้แล้วมั้ง”
“พี่เขายิ้มน่ารักดีนะครับ”
“อืม ก็ดี”
“พี่อาทิตย์ชอบเขาเหรอครับ”
มือที่หยิบการ์ดชะงักลง อาทิตย์เงยหน้าสบตากับก้องภพที่คล้ายรอคำตอบ ...ไม่รู้เป็นเพราะก้องภพเห็นเขาพูดหยอกกับน้ำตาลรึไงถึงได้มาถาม หรือจะเป็นเพราะสาเหตุอะไรอื่น หากมันทำให้เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็ยอมรับไปตามความจริง
“ใช่”
...ประโยคสั้น ๆ แต่คล้ายเชือกเส้นยาวที่กระตุกดึงหัวใจให้คนฟังวูบไหว
ก้องภพนิ่งงัน มองพี่อาทิตย์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วตามมาด้วยคำอธิบายยาวเหยียด
“แต่เรื่องมันจบไปตั้งนานแล้ว ก็ดันโดนเพื่อนผมคาบไปกินตัดหน้า อุตส่าห์แช่งให้เลิกกันเร็ว ๆ แล้วดูดิ สามปียังคบกันอยู่เลย”
คนเล่าความหลังเอ่ยกลั้วหัวเราะ ...คนที่คบกันน้ำตาลก็ไม่ใช่ไกล ไอ้เจ เพื่อนห้องเดียวกับเขานั่นแหละ ตบเกรียนมาด้วยกัน กินข้าวมาด้วยกัน นั่งลอกกันบ้านมาด้วยกัน แต่ไม่รู้มันดันไปแอบจีบน้ำตาลตอนไหน พอรู้อีกทีก็ตอนเห็นมันไปนั่งจับมือวันปัจฉิม ม.6 นู้นแล้ว แถมยังตามมาเรียนมหาลัยเดียวกันหลอกหลอนเขาให้เจ็บช้ำอีก
“แต่ก็นะ...ความจริงจะโทษมันก็ไม่ได้หรอก เพราะผมก็ไม่เคยบอกชอบน้ำตาล ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมเหมือนกัน”
อาทิตย์พึมพำปลง ๆ ...ตอนนั้นมันคล้ายเป็นปั๊ปปี้เลิฟ เขาเองก็ปากหมาหยอดมุกจีบเล่นสนุก ๆ กับน้ำตาลมาตั้งแต่เรียนด้วยกัน จนคนถูกแซวคิดว่าเขากวนตีนไปอย่างนั้นเป็นนิสัย โดยไม่รู้เลยว่ามันมีความจริงบางอย่างซ่อนอยู่ พอจะบอกก็ดันป็อดไม่กล้า ทั้ง ๆ ที่ควรพูดก่อนจะโดนเพื่อนตัดหน้าไป หรือตอนนั้นเขาอาจจะยังเด็กล่ะมั้ง เลยไม่ทันได้คิดถึงเรื่องนี้
“ผมเข้าใจครับ”
เสียงจากคนข้างตัวที่อยู่ ๆ เปรยบอก ทำให้อาทิตย์ต้องหันมาขมวดคิ้วงง พลางย้อนถาม
“เข้าใจอะไร”
“เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงไม่กล้าบอก”
คำขยายไม่ได้กระจ่าง แต่สำหรับอาทิตย์...มันชัดเจนมากพอที่เขาจะสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายจะสื่อถึงอะไร
และน่าประหลาดที่สิ่งนั้นทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วน ทั้งที่ก่อนหน้า เขาก็พยายามจะโยงไปถึงเรื่องเดียวกัน ในใจความคล้ายกัน...
...หากมันกลับแตกต่าง แค่เพราะคนเริ่มพูด ...ไม่ใช่เขา
“ไร้สาระ”
อาทิตย์ตัดสินใจเลือกปิดบทสนทนาโดยไม่รอฟัง เลือกหยิบการ์ดวันแต่งงานเดินลิ่วไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์
ทิ้งให้ก้องภพยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ได้แต่ทอดมองตามหลัง พลางถอนใจ ยิ่งเหลือบมาเห็นการ์ดวันแต่งงานที่มีรูปคู่เป็นตัวการ์ตูนเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว ก็ยิ่งตอกย้ำความคิดที่เขาไม่ทันได้ตอบ
...ใช่ ...เขาเข้าใจ
...เข้าใจดีเลยว่าทำไม พี่อาทิตย์ถึงไม่กล้าขยับก้าวไปให้ลึกซึ้งกว่านั้น เพราะมันคงเป็นเหตุผลเดียวกับเขาที่ไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้พี่อาทิตย์มากขึ้น
มันคือความรู้สึกเดียวที่รั้งทุกอย่างเอาไว้…
...ความกลัว ...ที่จะสูญเสียความสัมพันธ์ระหว่างกัน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
อ๊ากกกกกกกก
บอกไปดิ บอกเหอะ คนอ่านลุ้นนนนนนนนนน
วุ้ยยยยยยยยย
ปล. แต่เราก็(แอบ)เข้าใจเหมือนกัน
-
โฮกกกกก ทำไมฉันได้กลิ่นมาม่า
-
สู้ สู้ ต่อไปนะหลานก้องภพ
คนแก่เอาใจช่วย
:bye2: :bye2:
-
ตอนนี้มันหน่วงๆแปลกๆนะ
:hao5:
-
ก็ไม่แน่นะก้องภพ หยอด&รุกพี่แกไปเยอะๆเถอะ เดี๋ยวก็รู้ผลเอง หึหุหุหุหุ :hao6:
-
:katai1:
-
โอ๊ยยยยยยยยย
กอดปลอบก้องภพเบาเบา :กอด1:
-
หน่วงๆไงไม่รู้ :hao5:
ก้องภพสู้ๆ :กอด1:
-
ก้องภพ สู้สู้นะ
เอาใจช่วย
o13
-
เข้าใจความรู้สึกของนายเลยก้อง
เพราะฉะนั้น สู้ต่อไป แล้วรุกให้สุดใจขาดดิ้น
-
:pig4:
-
เหมือนต่างฝ่ายต่างรู้ว่าคิดแต่ละคนคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่มีใครยอมเอ่ยออกมาก่อน เพราะก้องภพก็คงกลัวคำปฏิเสธจากพี่อาทิตย์
อ่านแล้วลุ้นให้ใครสักคนพูดความในใจออกมา
-
แต่เขารับรู้ความในใจกันแล้วใช่มั้ย มั้ย มั้ย มั้ย :impress: :impress2:
ตอนนี้แอบสั้น อยากอ่านต่ออีกง่ะ ก้องภพพาพี่อาทิตย์ไปตัดผม โกนหนวดหน่อยสิ o18
-
สู้ๆนายก้องภพ
พยายามมาจนถึงขนาดนี้แล้ว อย่าเพิ่งป๊อด เพราะแค่พี่อาทิตย์"เคย"มีคนที่ชอบ
ยังไงมันก็เป็น past tense นะ
นายไม่มีทางแก้ไขอดีตได้ แต่นายทำปัจจุบันและความทรงจำดีๆกับพี่อาทิตย์ต่อจากนี้ได้นะ ก้องภพ
อย่าไปกลัว ไม่มีอะไรน่าหลัว เท่ากับไม่ได้หยอดพี่อาทิตย์หรอก (เดี๋ยวแฟนคลับขาดความฟิน 555)
-
สงสารก้องภพจังเลย
สู้ต่อไปนะน้อง
สักวันนายต้องชนะใจพี่อาทิตย์ได้
-
เหอ เหอ คู่นี้คงอีกนานกว่าจะลงตัว
ความกลัว นี่มันน่ากลัวเน๊อะ :katai5:
-
มัวแต่รีรอ มัวแต่กลัว เดี๋ยวใครก็ไม่รู้มาตัดหน้าคว้าพี่อาทิตย์ไปซะหรอก
-
ถ้าคำว่า "รัก" จากฉันมันจะทำให้เธอหายไปจากชีวิตฉัน ... ฉันขอไม่พูดมันเลยดีกว่า :hao5:
กำลังอารมณ์นี้เลยยย แอร๊กกกกกก ฟินนนน :katai5:
-
ลุ้นให้ทั้งคู่เปิดเผยใจตัวเองเร็วๆ :กอด1:
-
รอวันที่พูดกันตรงๆสักที
-
เจ็บแปลบ ๆ แบบทรมานน้อยๆ
-
น้องก้องกล้า ๆ หน่อยน่า ไหน ๆ ก็มาซะขนาดนี้แล้ว พี่อาทิตย์เขาก็มีท่าทีอยู่นะ
คนอ่านลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี่ย ไม่รีบเดี๋ยวคนอื่นคว้าไปนะเออ คนยิ่งน่ารักอยู่
เดทยังไม่จบชิมิคะ ยังไม่กุ๊กกิ๊กกันเลยอ๊า
ขอบคุถค่ะ
-
ว๊๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ช่างค้างคาใจ
-
ความกลัว นั่นแนะ ที่น่ากลัว
-
น้องก้องภพพยายามเข้านะ
เอาใจช่วย
-
ก้องภพสู้ๆๆๆๆๆๆ
รุกแบบเกรียนๆไปโล๊ดดดดดดดดด :impress2:
-
เหมือนตอนนี้ก้องภพจะน้อยใจเบาๆนะ
แต่ก็นะ ถ้าเกิดพูดไปแล้วไม่เหมือนเดิม
ไม่พูดเลยก็ยังดีกว่าอะเนอะ
อึดอัดใจแทนทั้งคู่เลย
อยากให้พี่อาทิตย์โกนหนวดเร็วๆด้วย :hao3:
-
หน่วงแย้ว ว ว ว ว ว หน่วงแย้ว ว ว ว ว ว ว
จากประสปการหวานอมขมรวดเดียวจบสีเรื่อง
หลังเผชิญความเหน็บหนาว ก็ย่อมต้อง "ภบ" "ไออุ่น" สินะ
-
อึดอัดแทนสองคนนี้จัง ไม่มีความคืบหน้าเลย ต่างคนต่างไม่กล้าพูดไม่กล้าบอก ไปหาคนใหม่กันเถอะก้องภพ
-
พี่อาทิตย์เศร้าอ่าาาา
แต่ก้องภพเศร้ากว่า :hao5:
เอาใจช่วยทั้งสองคนนะค้าาา
-
ถ่ออออออออออ
-
อยากจะบอกว่านั่งไม่ติดเก้าอี้และค่ะะะะะะะะะ
ลุ้นมากอ่ะ เชียร์อยู่นะค่ะ 0062 :mew1: :mew1: :mew1:
-
เอ่อ...เป็นแอบเดทที่หน่วงทีเดียว
แต่ก็นั่นแหละ...ความสัมพันธ์ที่ไม่กล้าเปลี่ยน
เพราะเราอยากเก็บให้เขาอยู่ข้างๆ ต่อไปให้นานที่สุด
กลายเป็นเรื่องที่เราต้องเลือกว่าจะจัดการกับความรู้สึกยังไง
สำหรับก้องภพ...ความสัมพันธ์เพิ่งเริ่ม
ความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องไม่มีอะไรซับซ้อนหรอก
เพียงแต่ต้องชัดเจนว่ามันมีความพิเศษมากกว่าพี่น้อง
สำหรับอาทิตย์...คำถามเพิ่งเริ่ม
สำหรับการเปิดใจในความสัมพันธ์ใหม่
มันไม่ธรรมดาหรอก...อยู่ที่ยอมรับว่าพิเศษแค่ไหน
ความสัมพันธ์ไม่ได้ซับซ้อน แค่ลองเปิดใจให้มองเขาอีกมุม
-
โอ้ย ตอนแรกก็เขินนะ หลังๆมันหน่วงอะ
-
สู้ สู้ ก้องภพ เอาน่าลองบอกดูสักหน่อย
-
ก้องภพ นายต้องกล้านะเว้ย ถ้าไม่กล้าทุกอย่างจะไม่ไปไหนแน่นอน
รักก็เหมือนเกม บางครั้งมันก็ต้องเสี่ยงวะ :katai1:
-
โอ๋ๆๆๆ
น้องก้อง
เข้มแข็งไว้ลูก
-
โอ้ยยย อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเพลงไม่บอกเทอเลยอะ
ก้องภพพพพพพพพ
-
สองคนนี้หนิ !!
จะบอกก็ไม่บอก
จะถามก็ไม่ถาม
อึดอัดแทน โอ๊ยยยยยย :z3:
-
ก้องภพอย่าเพิ่งถอดใจซิ
ลองพยายามดูก่อน พี่อาทิตย์อาจให้ใจในเร็ววันแน่ :L2:
-
เพื่อนแนะนำเรื่องนี้เมื่อสามวันก่อน อ่านแล้วขอบอกว่า...ปลื้มมากกกกก o13
-
ก้องภพอย่าไปกลัว กล้าได้ กล้าเสียหน่า o13
ถ้าไม่พูดออกไปก็อึดอัดนะ จะทำตัวไม่ถูกด้วย แต่ถ้าพูดออกไปแล้วถูกปฏฺเสธก็ถือว่าเราได้พูดความในใจออกไปแล้ว
เราจะไม่เสียใจทีหลังนะว่าทำไมตอนนั้นเราไม่พูดไปงิ แต่ถ้าพูดออกไปอาจมีลุ้นนะ เพราะอีกฝ่ายก็ยังหาคำตอบในส่วนนี้ไม่ได้ :m26:
สู้ๆก้องภพ :L2:
-
ฮรืออออออออออออออออ เข้าใจความรู้สึกนี้
หน่วงสุดๆ :z3: :z3:
-
:mew1:สู้ๆ ก้องภพ
-
สู้ๆนะก้องภพ ^^
-
เข้าใจความกลัวของก้องภพอย่างถ่องแท้
-
อึดอัดวู๊ย! มัวแต่ปอดแหกอยู่นั้นแหละ
-
เอ่อ ... เห็นด้วย ไร้สาระ
-
ลุ้นว่าน้องก้องจะกล้าบอกไหมล่ะนั่นไม่ใช่รอให้เรียนจบ
ทำงานอีกซักสิบปีนะ
-
ตอนนี้แลดูเศร้าๆนะ
รอตอนหน้าดีกว่า อย่เพิ่งดราม่านะ
-
อีกคนไม่กล้าถามอีกคนก็ไม่กล้าบอก..จะคลุมเครือไปถึงเมื่อไหร่ :mew2:
-
เข้าใจนะ ถ้าพูดออกไปตรงๆอาจจะโดนหักอกเลยก็ได้
อย่างอาทิตย์นะ ค่อยๆหยอดไปเรื่อยๆเถอะ ไว้แน่ใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกเหมือนกันแล้วค่อยหาโอกาสดีๆ
ว่าแต่....นายรีบไหมล่ะ ก้องภพ ยังจะซิ่วอยู่ไหม?
-
ตอนนี้มาแบบสามอารมณ์ในตอนเดียวนะคะ
เปิดต้นมา ฮาเฮ กุ๊กกิ๊ก ขำๆกับน้องก้องภพ
กลางตอนมาแบบเสียวๆ ว่าน้ำตาลคืออัลลัยยย
ตอนท้ายจัดมาหน่วงน้ำตาคลอ :mew2:
เฮ้อออออออ อ่านช่วงแรกๆของก็นึกว่าเดี๋ยวมาหวานแน่ๆวันนี้
มีปล่อยฮุดในน้ำตาคลอสงสารก้องภพอีกแน่ะ
เฮ้ออออออออออออ :katai1:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ
-
เห้อ!! ไม่กล้าก้อไม่ได้แดรกนะก้องภพพพพพพพพพ กลัวมากก้อฉุดปล้ำโล้ดด!!
-
ไม่เป็นไรยังพอมีเวลา เก็บแต้มไปเรื่อยๆก่อนก็ได้
สู้ๆก้องภพ
-
:mew5:ก้องบอกเลยเร้วๆๆ
-
บอกไปเถ๊อะๆๆๆๆ คือถ้าไม่บอกก็ฉุดทำเมียไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สักวันคงจะเอาชนะความกลัวในใจได้
-
:sad4:ไมไม่บอกเค้าปายยยยยยยย :hao7:
:ling1:
-
ไม่ได้นะ ใครคิดอย่างงั้นจะได้เป็นพระรองนะเออ :sad4:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮ
บอกไปเล้ยยยยย
หวังว่าจะไม่มาม่านะ *^*
-
แม้จะขัดใจเล็กน้อยที่เรื่องดำเนินไปช้ามาก (ไม่ทันใจคนอ่าน)
แต่ก็ต้องยอมรับว่า...คู่นี้โรแมนติกมากๆๆๆ (โดยเฉพาะความรู้สึกของก้องภพที่มีต่อพี่เฮดว้ากอาทิตย์)
นี่ขนาดยังไม่ได้จีบเต็มตัว ยังหยอด ยังปล่อยความหวานขนาดนี้
ถ้าเดินหน้าเต็มที่ พี่เฮดว้ากได้สำลักความหวานตายแน่ๆ อะ :กอด1:
-
หน่วง อ่านแล้วเหมือนมีก้อนแข็งๆมาอุดที่ลำคอ วุ้ย
ถึงจะขัดใจ แต่พอถามตัวเองว่าถ้าเป็นแกจะทำไง
เราก็คงกลัวเหมือนกัน กลัวที่จะสูญเสียทุกอย่างเพียงเพราะเดินหน้าต่อไป
ขี้ขลาดชะมัดยาด...
แล้วก็เหมือนเรื่องมันช้ามากกกก
เข้าใจว่าคนเขียนพยายามให้เราเห็นพัฒนาการความรู้สึกและความสัมพันธ์ของตัวละคร
แต่ลึกๆมันอดรู้สึกว่าอยากจะทำให้บรรยากาศที่มันอึมครึมนี่หายไปสักที
-
บอกไปเถอะหลาน ด้านได้อายอด เชื่อป้า
-
หน่วงๆแปลกๆอ่ะ
ไม่เอาสิ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยยย
รักกันเร็วๆนะทั้งสองคน
-
น้องก้อง อย่ากลัว เอาเลย สู้ๆ พิชิตพี่อาทิตย์ให้ได้ :a2: :m4:
-
รอลุ้นจนตัวโก่งแล้ว
ไม่คืบหน้าสักทีนะก้องภพ :เฮ้อ:
-
ชะนีโผล่มาแล้ววววว
ก้องภพสู้ๆนะคะ T^T
-
:z3:
-
เดตครั้งนี้มันช่างหน่วง... :z3:
ก้องภพ คราวนี้แน่ใจความรู้สึกของตัวเองหรือยัง คุณหยอดพี่อาทิตย์ไปเรื่อยนะ มุกการ์ดอ่ะมันอารายยย 555
พี่อาทิตย์ คิดภาพความเซอร์แล้วอดคิดไม่ได้ ว่าถ้าพี่อาทิตย์หน้าใสสวมเสื้อเช ... มันคงจะ เอิ่ม... :katai1:
งานนี้เดือนกับตะวัน โดนน้ำตาลมาแกว่งให้ใจหวั่นไหว กลัวไปทำไม น้องก้องลุยเลย !!!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
กลัวความสัมพันธ์ เปลี่ยนไป
เราคงทำใจไม่ได้ ถ้าเค้าคนนั้น จะไม่มองหน้าเราอีก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฏของปีหนึ่งข้อที่ 22 : ไม่ควรสบตาพี่ว้ากโดยตรง
“...0062 ...0062 ...”
...ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
อาทิตย์คิ้วกระตุก ก่อนมือจะกระตุกตามไปตบหลังอีกฝ่ายดังป๊าบ ตะโกนชื่อดังลั่น
“ไอ้ก้องภพ!!”
“โอย!”
...นั่นแหละ คนใจลอยถึงได้สะดุ้งรู้สึกตัว แล้วค่อยหันมาทำหน้าเล่อล่า ถามคนลอบทำร้ายด้วยท่าทีงง ๆ
“มีอะไรเหรอครับพี่อาทิตย์”
...ดูมัน...ยังมีหน้ามาพูดอีก ตั้งแต่เขาซื้อการ์ดวันแต่งงานเสร็จกลับมา ก็เห็นมันเดินเงียบไม่พูดไมาจา มัวแต่ทำหน้าเครียดเหมือนคนแบกโลกเอาไว้ เขาอุตส่าห์เรียกชื่อไปตั้งหลายครั้ง ก็ดันทำเป็นไม่ได้ยินอีก เขาไม่รู้หรอกนะ ว่าสาเหตุมันเป็นเพราะเขาหรือเป็นเพราะใคร แต่บรรยากาศอึมครึมแบบนี้ให้เดินต่อไปด้วยก็ชักจะเริ่มหงุดหงิด สู้แยกย้ายกลับไปเลย ดีกว่ามาเสียเวลาทั้งสองคนเปล่า ๆ
“ถ้าคุณเสร็จธุระอยากกลับก็กลับไปซะ ไม่ต้องมาทำหน้านอยน์เดินข้างผมหรอก”
ถ้อยคำบ่นไปตามใจคิดของอาทิตย์ หากกลับสะกิดให้คนแสดงสีหน้าเพิ่งรู้สึกตัว
ก้องภพยอมรับว่าเขาเผลอใจลอย ก็เพราะมีหลายเรื่องกำลังวนเวียนอยู่ในหัว โดยเฉพาะเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ระหว่างเขาซื้อของ แล้วบังเอิญเจอพี่น้ำตาล คนที่พี่อาทิตย์เคยแอบชอบ ถึงแม้พี่อาทิตย์จะบอกว่ามันจบไปนานแล้ว แต่เขาก็ยังเก็บเอามาคิดมากปะปนกับความรู้สึกของตัวเองจนอึดอัดสับสน
หากความจริงพวกนี้ขืนบอกออกไป พี่อาทิตย์คงไม่ใช่แค่เดินหนีไม่รับฟังเหมือนคราวแรก แต่เขาคงต้องได้โดนโกรธหนักกว่าเดิมแน่ ๆ แล้วเรื่องมันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ เขาไม่อยากจะชวนทะเลาะกับพี่อาทิตย์อีกแล้ว เลยจึงตัดสินใจโกหกตอบไปเลี่ยง ๆ
“เปล่าครับ ผมไม่ได้อยากกลับหรอกครับ เออ...ผมแค่...แค่หิวน่ะครับ”
และก็ได้ผลเมื่ออาทิตย์ชะงัก เหลือบมองนาฬิกาซึ่งเข็มเวลาเดินผ่านไปจนเที่ยงครึ่งแล้ว ...โธ่...ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร เห็นไอ้ 0062 ทำหน้าบึ้ง ที่แท้ก็แค่หงุดหงิดโมโหหิวนี่เอง เขาเลยลดความหงุดหงิดในอารมณ์ แล้วเปลี่ยนเป็นเรื่องถาม
“อ้าว...แล้วทำไมไม่บอก คุณอยากกินอะไรล่ะ”
“อะไรก็ได้ครับ พี่อาทิตย์ล่ะครับอยากกินอะไร”
คำย้อนกลับทำให้อาทิตย์กวาดตามองโซนร้านอาหารในห้าง ซึ่งมีร้านอาหารญี่ปุ่นยึดครองไปแถบหนึ่ง ที่เหลือก็พวกอาหารจานเดียว ฟาสต์ฟู้ดส์ รสชาติก็งั้น ๆ ไม่เห็นมีอะไรแปลกใหม่น่าสนใจ แถมราคายังโคตรแพงไม่คุ้มค่า สู้ร้านขายอาหารข้างทางบางร้านไม่ได้ คนคิดเปรียบเทียบเลยตัดสินใจลองเสนอไอเดียขึ้นมา
“เออ ผมรู้จักร้านก๋วยเตี๋ยวอร่อยอยู่ร้านหนึ่ง แต่ต้องนั่งรถเลยจากตรงนี้ไปหน่อยนะ จะไปมั้ย”
“ไปครับ”
คนตอบพยักหน้ารับโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ...จริง ๆ จะเป็นร้านไหนก็ได้ เพราะเขาไม่ได้หิวอะไรมากมาย แต่ถ้าพี่อาทิตย์เป็นคนออกปากชวน เขาก็พร้อมจะยอมไป อีกอย่างเขาก็กินอาหารในห้างเบื่อแล้วเหมือนกัน
ก้องภพจึงหิ้วถุงใส่กล่องของขวัญก้าวตามพี่อาทิตย์ ซึ่งนำออกไปนอกห้างเพื่อยืนรอรถเมล์ เพียงไม่นานรถประจำทางแบบไม่ปรับอากาศก็มาจอด เขาสองคนก้าวขึ้นรถ นั่งเลยห่างจากห้างไปเพียงแค่สามป้ายก็ลง ก่อนคนชวนจะสาวเท้าเข้าไปในซอย แล้วหยุดตรงหน้าร้านขายก๋วยเตี๋ยวเล็ก ๆ หากมีคนนั่งและยืนรอคิวกันอยู่ค่อนข้างหนาตา เป็นการการันตีว่าน่าจะอร่อยสมกับที่พี่อาทิตย์เคยบอกไว้ แต่ยังโชคดีที่พวกเขาพอแทรกหาโต๊ะว่างนั่งได้สองคน
ก้องภพเหลือบมองเมนูที่เขียนติดป้ายไว้ข้างผนัง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเมนูก๋วยเตี๋ยว บะหมี่ แยกเป็นธรรมดาและพิเศษ พร้อมราคาติดเอาไว้ ก่อนเด็กเสิร์ฟในร้านจะเดินมาจดเมนู ซึ่งอาทิตย์ก็ร้องบอกรายการเป็นคนแรกอย่างรวดเร็ว
“พี่ครับ ผมเอาบะหมี่ต้มยำหมูตุ๋นพิเศษนะครับ คุณล่ะจะกินไร”
“ผมเอาเส้นเล็กน้ำใสลูกชิ้นล่ะกันครับ”
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ก้องภพรู้สึกว่าพี่อาทิตย์เลิกคิ้วแปลก ๆ ในเมนูที่เขาสั่ง คล้ายจะแอบกลั้นขำในใจ หากเจ้าตัวก็เปลี่ยนไปสั่งน้ำเปล่าสองแก้วเป็นออเดอร์ปิดท้าย แล้วรอคอยให้ก๋วยเตี๋ยวสองชามมาเสิร์ฟ ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นาน
ก้องภพหยิบตะเกียบกับช้อนเตรียมจัดการเส้นเล็กน้ำใสลูกชิ้นส่งกลิ่นควันหอมฉุย หากไม่ทันที่ช้อนจะแตะน้ำซุป เสียงคนตรงข้ามกับรีบแทรกเอ่ยขัดจัดหวะ
“อ่ะ เดี๋ยวก่อน ชามนี้ของคุณต่างหาก”
คำห้ามมาพร้อมกับมือของอีกฝ่ายดึงชามเส้นเล็กน้ำใสออก แล้วเลื่อนสลับเป็นบะหมี่ต้มยำหมูตุ๋นมาแทน จนคนถูกเปลี่ยนเมนูต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาท้วง
“พี่อาทิตย์จะแกล้งผมอีกแล้วเหรอครับ”
ถามออกไปแบบนั้น ก็เพราะเหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นมาก่อน ในตอนที่เฮดว้ากแกล้งเปลี่ยนจานข้าวไข่เจียวหมูสับที่เขาสั่ง เป็นผัดกระเพราแล้วใส่พริกเผ็ด ๆ มาให้แดงเถือกทั้งจาน แล้วยังบังคับให้เขากินให้หมดเป็นการสำนึกบุญคุณข้าว จนบวมแสบไปทั้งปาก
มาคราวนี้ เขาเลยแอบระแวงสงสัยเป็นธรรมดา ด้วยกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก นี่อย่าบอกนะว่าพี่อาทิตย์จะสั่งให้เขาท่องบทสวดมนต์ก่อนกินข้าวกลางร้านก๋วยเตี๋ยวด้วย
ทว่า เจ้าตัวกลับเพียงทำหน้าเฉไฉ รีบแก้ตัวปฏิเสธ
“ใครว่าผมแกล้ง ผมแค่อยากให้คุณลองชิมดู ต้มยำหมูตุ๋นเจ้านี้อร่อยนะ หรือคุณไม่เชื่อผม”
ประโยคกึ่งท้าทายปิดคำเถียงของก้องภพ เขาก้มมองชามบะหมี่ต้มยำที่มีพริกลอยฟ่องอยู่ในน้ำซุป เขาแน่ใจว่าพี่อาทิตย์รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่กินเผ็ด แต่ที่ไม่รู้คืออีกฝ่ายจะนึกสนุกอะไร
หากสุดท้ายเขาก็ต้องยอมทำตาม ตักน้ำซุปในชามต้มยำเข้าปาก ก่อนจะค่อย ๆ กลั้นใจชิมเตรียมรับกับความเผ็ดร้อน
แต่น่าแปลกที่รสชาติสัมผัสติดลิ้นนั้นตรงข้าม รสชาติของมันไม่เผ็ดจี๊ดเหมือนสีที่เห็น กลับกลมกล่อมกำลังดีโดยไม่ได้ต้องปรุง ทั้งยังหอมหมูตุ๋นชิ้นโตพิเศษในชาม
ท่าทางประหลาดใจของเขาคงแสดงออกมาทางสีหน้าชัด จนคนที่สังเกตมองอยู่แล้วต้องถามความเห็นย้ำ
“เป็นไง อร่อยใช่มั้ย”
“ครับ แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกผมตั้งแต่แรกล่ะครับ”
“ก็ผมแค่อยากรู้ว่าปกติคุณสั่งอะไร แล้วดูดิ...สั่งมาได้ ...เส้นเล็กน้ำใส กินอะไรแม่งโคตรจืดชืดเลยว่ะ หึหึ”
เสียงหัวเราะในลำคอแบบปรามาศ ทำเอาคนถูกเยาะเย้ยหน้าเจื่อน ...สุดท้ายก็ไม่พ้นหาเรื่องแกล้งดูปฏิกิริยาเขาจนได้สินะ ที่เขาสั่งเส้นเล็กน้ำใสก็เพราะว่าชอบกินส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนก็อยากจะวัดว่าร้านนี้อร่อยจริงรึเปล่า เพราะรสชาติของก๋วยเตี๋ยวพื้นฐานก็ต้องดูกันที่เมนูเบสิคพื้น ๆ เนี่ยแหละ
แต่จะให้มาอธิบายยาวยืดก็ไม่รู้ว่าคนฟังจะเข้าใจมั้ย ดีไม่ดีเดี๋ยวจะหาว่าเขาคิดอะไรเป็นเด็กอีก เขาเลยตัดปัญหาด้วยการเลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวออก เพื่อเปลี่ยนกับอีกคน พลางพูดด้วยน้ำเสียงติดจะเหนื่อยใจ
“งั้นพี่เอาของพี่คืนไปก็ได้ครับ”
“อะไร แค่นี้งอนเหรอคุณ ไม่ต้องหรอก คุณกินไปเถอะ หัดกินอะไรที่มันมีรสชาติบ้าง”
อาทิตย์แกล้งล้อ ผลักชามที่เพิ่งเลื่อนออกมาไว้ตรงหน้าก้องภพอีกครั้ง พร้อมเอ่ยบทสนทนาต่อด้วยรอยยิ้ม
...มันเป็นทั้งรอยยิ้มและเหตุผลที่ทำให้ก้องภพต้องนิ่งอึ้ง
“อีกอย่าง...ชามนั้นผมตั้งใจสั่งมาให้คุณ”
จบคำ เจ้าตัวก็จัดการคีบเส้นเล็กน้ำใสของเขาใส่ปากโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้เขานั่งมองชามบะหมี่ต้มยำหมูตุ๋น ...ไม่ใช่ธรรมดาด้วย แต่เป็นแบบพิเศษ ชนิดเครื่องเยอะจนแทบมองไม่เห็นเส้น
...อีกแล้ว ...พี่อาทิตย์ชอบทำแบบนี้อีกแล้ว
เขาเข้าใจว่ามันเป็นนิสัยของพี่อาทิตย์ที่ปากร้ายใจดี แต่ที่เขาไม่เข้าใจ คือ ทำไมพี่อาทิตย์จะต้องมาทำให้เห็นบ่อย ๆ โดยเฉพาะกับตัวเขาเอง ถึงแม้จะไม่ชัดเจน หากเขาก็แสดงออกมาเสมอว่า เขาคิดอะไรเกินเลยกับพี่อาทิตย์ หรือพี่อาทิตย์จะไม่เฉลียวใจรึไง...
...สิ่งที่พี่ทำ รู้มั้ย...มันเหมือนให้ความหวังกัน
และที่น่าสับสนไปมากกว่านั้น เขายอมรับว่าเขารู้สึกดีกับความห่วงใยเล็ก ๆ ของพี่อาทิตย์ที่แฝงมาให้ หากอีกใจเขาเองก็กลับรู้สึกแย่ เพราะนับวันเขาจะยิ่งถลำลึกจนถอนใจดึงออกมาไม่ขึ้น ทั้งที่เขาก็พยายามจะประคับความสัมพันธ์ และอยากให้มันค่อยเป็นค่อยไปช้า ๆ
ทว่า ตอนนี้กำแพงในใจของเขามันเริ่มทลายไปทีละน้อย พร้อมความรู้สึกที่นับวันมันจะยิ่งมีแต่จะมากขึ้น...มากขึ้น...
“...0062 ...0062...”
รหัสสัญญาณไร้ซึ่งการตอบรับ จนคนเรียกต้องเคาะตะเกียบลงในชามเบา ๆ
“เฮ้ย! ไอ้ก้องภพ เหม่ออะไรอีกแล้ววะ ไม่รีบกินล่ะเดี๋ยวก็อืดหรอก!”
คนใจลอยจึงละความคิด มองพี่อาทิตย์ที่หยิบเถาเครื่องปรุงมาตักพริกใส่ชามก๋วยเตี๋ยวน้ำใส พลางขมวดคิ้วมองหน้าเขาดุ ๆ ด้วยความหงุดหงิด เขาจึงรีบก้มหน้าคีบเส้นบะหมี่ต้มยำของตัวเองเข้าปาก ปล่อยให้ความสับสนหายไปกับอาการ และได้รสอร่อยพอจะช่วยคลายความหนักอึ้งในใจไปได้บ้าง
จวบจนกระทั่งหมดชาม พออิ่มกำลังดี พวกเขาสองคนเลยจ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยว เดินออกมานอกร้านในเวลาบ่ายกว่า ๆ ซึ่งแดดก็ยังคงแรงชนิดไม่ปราณีปราศรัยต่อสภาพผิวหนัง อาทิตย์หยีตามองแดดจ้า ก่อนได้ยินเสียงถามความเห็นจากคนมาด้วยกัน
“พี่อาทิตย์อยากไปไหนต่อรึเปล่าครับ”
“ร้อนจะตายแบบนี้จะให้ไปไหนวะ”
“งั้นไปดูหนังกันมั้ยครับ ได้นั่งพัก มีแอร์เย็น ๆ ด้วย”
ก้องภพเสนอทางเลือกให้อีกคนพิจารณา ถึงจะต้องนั่งรถเมล์ย้อนกลับไปอีกสามป้าย กระนั้นก็ยังดีกว่ามาเดินท่อม ๆ กลางแดดเปรี้ยงให้เหงื่อออกเล่น เขาเลยพยักหน้าตกลง
“เออ ก็ได้”
พวกเขาสองคนจึงพากันเดินออกนอกซอย มารอรถเมล์ เพื่อนั่งกลับไปห้างเหมือนเดิม โดยครั้งนี้มีเป้าหมายคือชั้นบนสุด ซึ่งถูกโรงหนังยึดครองพื้นที่ไปเกือบครึ่ง ก่อนพวกเขาจะมาหยุดอ่านดูหน้าจอรายชื่อพร้อมเวลาที่หนังจะฉาย
“พี่อาทิตย์อยากดูเรื่องไหนรึเปล่าครับ”
“ไม่รู้ดิ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ตามหนัง”
อาทิตย์ไหวไหล่บอกไปตามความจริง เพราะช่วงเทศกาลรับน้องที่ผ่านมาทำเอาแทบไม่มีเวลารับรู้ข่าวสารเรื่องอื่นเลย พอหมดรับน้องก็ต้องมาสู้รบกับการสอบกลางภาคอีก เพิ่งจะมีเวลาว่างพักผ่อนเป็นของตัวเองจริง ๆ ก็ไม่นานนี้ แต่โดยส่วนตัวเขาก็ดูหนังน้อยมากอยู่แล้ว เรื่องไหนที่ว่าดัง กระแสแรงหน่อยก็โหลดบิดดูเอา ไม่ก็ยืมแผ่นเพื่อน ส่วนใหญ่เขาจะถนัดอ่านแต่การ์ตูน เล่นเกมส์ ตีดอทมากกว่า
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงกับคนข้างตัว ที่ตอบด้วยเสียงฉะฉาน พร้อมข้อมูลแน่นปึ้ก
“งั้นผมว่าเรื่องดีมั้ยครับ ทุนสร้างเป็นร้อยล้านเลยนะครับ ที่อเมริกาขึ้นชาร์ตอันดับหนึ่งติดกันสองสัปดาห์แล้ว คำวิจารณ์ในเน็ตก็ค่อนข้างดีด้วย”
อาทิตย์มองตามมือของก้องภพที่ชี้ไปยังหนังแอ็คชั่นเรื่องหนึ่งที่กำลังฉายตัวอย่างอยู่พอดี บอกตามตรง เขาไม่รู้ว่ามันดังขนาดนั้นหรอก ชื่อหนังยังไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ แต่เห็นท่าทางกระตือรือร้นของอีกคนแล้ว เขาก็เลยตอบรับไปโดยไม่ขัดข้อง
“เอาตามที่คุณบอกก็ได้”
“งั้นพี่อาทิตย์รออยู่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อตั๋วมาให้”
ก้องภพพูดอาสา แล้วเดินลิ่วไปยืนต่อคิวซื้อตั๋ว ปล่อยให้เขาเดินหลบไปยืนรออยู่ไม่ไกล พลางกวาดตาสำรวจมองคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ก็มักจะมาเป็นคู่ ๆ ควงแขนกันกระหนุงกระหนิงเหมือนมาเดท เห็นแล้วก็นึกอิจฉาอยากมีบรรยากาศแบบนั้นบ้าง
แต่ความจริง ...มานึก ๆ ดูแล้ว การที่เขามาเที่ยวสองคนกับก้องภพก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไร ตอนแรกคิดว่ามันจะใช้ข้ออ้างนี้ เพื่อหาเรื่องแกล้งเขาซะอีก แต่พอมาเจอ มันก็เป็นแค่การมาเดินเที่ยวห้างธรรมดา ๆ ซื้อของ กินข้าว ดูหนัง ทำทุกอย่างคล้ายกับมาเดท ....เฮ้ย! เขาคิดอะไรวะ เขาก็แค่ทำตามสัญญามาเป็นเพื่อนซื้อของให้ก้องภพเฉย ๆ ไม่ได้มาดงมาเดทอะไรสักหน่อย!!
อาทิตย์สะบัดศีรษะไล่ความฟุ้งซ่าน คงเป็นเพราะไอ้ท่าทางบางอย่างของก้องภพนั่นแหละที่ทำให้เขาคิดมาก จนป่านนี้ก็ยังไม่กล้าถามว่า ตกลงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับก้องภพมันเป็นยังไง
...จากที่รู้จักกันมา ถึงแม้ก้องภพจะกวนตีนเขาอยู่บ้าง แต่ภาพรวมก็เป็นรุ่นน้องที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่ง พี่เดียร์เองก็เคยมาคุยกับเขาทำนองว่า เล็งให้ก้องภพเป็นเฮดว้ากในรุ่นถัดไป เขาก็พอจะเห็นถึงศักยภาพของมันลาง ๆ เคยคิดไปว่าถ้ามันเลิกปีนเกลียว แล้วลองคุยกับเขาดี ๆ ก็คงเป็นรุ่นน้องที่น่าจะฝากความหวังไว้ได้
แต่พอยิ่งคุยกันมากขึ้นเท่าไร เขากลับยิ่งค้นพบถึงสิ่งที่แตกต่าง ทุก ๆ การกระทำที่ส่งผ่านมาจากก้องภพ ล้วนมีความรู้สึกพิเศษที่แฝงมามากเกินไปกว่าพี่น้อง หลายครั้งที่เขาเคยคิดอยากจะถามให้มันชัดเจน แต่เขากลับเลือกเป็นฝ่ายหยุด แล้วปล่อยทุกอย่างไป โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เพราะเขารู้...เรื่องบางเรื่องมันต้องอาศัยเวลา หากเร็วหรือช้าเกินไป...มันอาจเป็นอันตรายต่อความสัมพันธ์
อาทิตย์หยุดความคิดของตัวเองไว้ เมื่อเห็นก้องภพเดินถือตั๋วหนังมาได้รอบที่กำลังจะเข้าฉายพอดี
พวกเขาสองคนเลยรีบเดินเข้าโรง ปล่อยเวลาไปสองชั่วโมงครึ่งกับจอภาพยนตร์ และก็ดูเพลิน เพราะหนังสนุกสมคำร่ำลือจริง แม้จะออกมานอกโรงแล้ว อาทิตย์ก็ยังคุยฟุ้งถึงเรื่องฉากในหนังไม่หยุด
“ฉากระเบิดโคตรมันส์เลยว่ะ คุณว่ามั้ย แต่ตอนสุดท้ายจบยังไงไม่รู้ สรุปไอ้คนนั้นมันตายจริงรึเปล่า ผมดูแล้วงง ๆ”
“ผมว่าไม่ตายหรอกครับ พี่อาทิตย์สังเกตฉากช่วงแรก ๆ สิครับ คำเฉลยมันอยู่ในนั้น ผู้กำกับคนนี้เขาชอบทิ้งปมไว้ตอนแรกของเรื่อง แล้วผมได้ยินมาว่าเขาจะสร้างภาคสองด้วย ตอนจบเขาก็เลยตั้งใจวางปริศนาเอาไว้ แต่ภาพเอฟเฟค์ตอนฉากระเบิดสวยจริง ๆ ครับ แต่ผมชอบซาวด์แทรกมากกว่า ร้องเข้ากับธีมเรื่องเลย ผมว่ายังไงก็ต้องออสการ์สักรางวัลแน่ครับ”
คำวิจารณ์ยาวเหยียดจากก้องภพ ทำเอาคนดูหนังเอาสนุกไม่ได้วิเคราะห์เจาะลึก ต้องพูดชมอย่างนึกทึ่ง
“คุณรู้เรื่องหนังเยอะดีเนอะ”
“ผมชอบดูหนังน่ะครับ แล้วพี่อาทิตย์ชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”
“อืม ก็ไม่มีนะ”
คนถูกถามส่ายหัวพลางนึกถึงความสไตล์ชีวิตของตัวเอง ...เขาเป็นคนธรรมดา หน้าตาก็ธรรมดา ยิ่งเหลือบมองกระจกในห้างที่สะท้อนออกมาเปรียบเทียบกันคนเดินด้วยกันแล้ว ก็ยิ่งเห็นว่าเขาเริ่มจะออกไปในแนวทางทุเรศด้วยซ้ำ เพราะโดนรัศมีไอ้เดือนมหาลัยกลบทับจนหมด
...เฮ้ย!...นี่เขาปล่อยตัวเองให้โทรมยับเยินขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ
“คุณจะกลับเลยมั้ย”
คำเปรยทำให้ก้องภพต้องรีบหันมอง พลางย้อนถามกลับอย่างตกใจ
“ทำไมครับ หรือพี่อาทิตย์จะกลับแล้ว”
“เปล่า ผมว่าจะไปตัดผมหน่อย คุณจะกลับไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องรอ”
คนฟังแอบลอบถอนหายใจ พอได้ยินเหตุผล ...ไอ้เขาก็นึกว่าพี่อาทิตย์จะเบื่อเขาแล้วซะอีกเลยรีบกลับ ใจจริงเขาอยากจะอยู่คุยกับพี่อาทิตย์ให้นานกว่านี้อีกหน่อย ตอนนี้มันเพิ่งจะสี่โมงเย็นเอง ถ้าพี่อาทิตย์จะตัดผมอยากมากก็คงใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียว
“ผมรอได้ครับ พี่อาทิตย์ก็ตัดในห้างนี้ไปเลยสิครับ”
คำแนะนำทำให้อาทิตย์เริ่มลังเล ร้านตัดผมในห้างมันราคาค่อนข้างสูงกว่าด้านนอก แต่ไหน ๆ เขาคงไม่อยากเสียเวลาหาร้านอื่นตัด อีกอย่างประชุมว้ากน้องก็ไม่จำเป็นแล้ว แถมเสาร์หน้าก็วันแต่งเฮียตั้มด้วย เขาคงต้องปรับลุคให้เกียรติไปงานเฮียหน่อย
อาทิตย์เลยเลือกทำตามที่ก้องภพเสนอ เดินสุ่ม ๆ เลือกร้านที่ดูน่าเชื่อถือ วัดเอาจากจำนวนลูกค้าที่ค่อนข้างมาก ซึ่งเขาก็ได้รับการต้อนรับเข้าร้านอย่างดี ให้เข้าไปนั่งรอคิว พร้อมกับที่พนักงานหยิบหนังสือแบบทรงผมมาให้เลือกดู เขารับมาเปิดผ่าน ๆ พลางถามความเห็นลอย ๆ
“คุณว่าผมตัดทรงไหนดี สกินเฮดดีมั้ย รำคาญผมยาวว่ะ อยากได้สั้น ๆ ไถเกรียนไปเลย”
ก้องภพชะงัก หันมองคนที่ดูมุ่งมั่นบอกความต้องการ เขาอยากอ้าปากถามว่า ...จะดีเหรอครับที่จะตัดสกินเฮด เพราะมันดูไม่น่าจะเข้ากับบุคลิกของพี่อาทิตย์เลยสักนิด แต่ยังไม่ทันบอก พี่พนักงานในร้านกลับเดินเข้ามาเรียก
“น้องคนไหนตัดผมค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”
“คุณไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้ ไม่ต้องนั่งรอผมหรอก”
อาทิตย์พูดทิ้งท้าย ก่อนลุกเดินตามพนักงานไปด้านหลังยังเตียงสระผม หากก้องภพไม่ได้ทำตามคำสั่ง ยังคงนั่งรออยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหน ...ก็เพราะไม่รู้ว่าจะซื้ออะไร นอกจากของขวัญวันเกิดของหลานสาวที่ได้มาตั้งแต่เช้าแล้ว
ก้องภพจึงเลือกหยิบนิตยสารในร้านมาเปิดอ่านฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ ขณะรอพี่อาทิตย์ตัดผมจนเสร็จ เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงตามที่คิด เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกใกล้ตัวเบา ๆ
“ก้องภพ”
...คราวนี้เป็นชื่อ ไม่ใช่เป็นรหัส 0062 เหมือนที่เคยได้ยิน เขาเงยหน้ามองคนเรียก ก่อนสายตาของตัวเองจะถูกตรึงให้หยุดอยู่ที่ใครคนหนึ่ง รู้สึกทันทีว่าลมหายใจแทบหยุดหายไปในนาทีนั้น
...ผมยาวของพี่อาทิตย์ถูกตัดให้สั้นลงจนเห็นต้นคอชัด ด้านหน้าซอยไล่จากคิ้วลงมาเปิดใบหู เผยให้เห็นดวงตาคมชัดเจนกว่าเดิม ที่สำคัญหนวดที่พี่อาทิตย์เคยไว้จนเป็นสัญลักษณ์กลับหายไป เหลือเพียงแค่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ยิ่งประกอบกับการแต่งตัวโดยภาพรวมแล้ว ทำให้เจ้าตัวดูอ่อนกว่าอายุจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นรุ่นพี่เขา
หากคนเปลี่ยนโฉมใหม่กลับแสดงท่าทีคล้ายไม่มั่นใจ ยังคงใช้มือจับทรงผมของตัวเอง พลางถามความเห็น
“คุณว่ามันยาวไปมั้ย ผมอยากได้สั้นกว่านี้ แต่พี่เขาบอกว่ามันไม่เหมาะ”
อาทิตย์พยักเพยิดไปทางเจ๊สาวประเภทสองแต่งตัวเปรี้ยวที่คงเป็นช่างตัดผม ซึ่งเจ๊เดินเอาเงินทอนค่าตัดผมมาให้ ก่อนจะรีบส่งเสียงดุปราม
“แหม...อย่าไปจับมากสิค่ะคุณน้อง พี่อุตส่าห์เซตให้ซะงาม ทรงเกาหลีอินเทรนด์กำลังนิยมนะ แบบนี้ดูดีแล้วล่ะค่ะ ไม่เชื่อถามแฟนคุณน้องดูสิคะ”
ประโยคแรกก็ชมดีอยู่หรอก แต่ประโยคหลังทำเอาคนฟังสะดุ้ง ต้องรีบโวยวายแก้ไขความเข้าใจผิด
“เฮ้ย! ไม่ใช่ครับพี่ เขาเป็นรุ่นน้องผม”
“อุ๊ย! ขอโทษจ๊ะ ก็นึกว่าแฟนกัน เห็นมานั่งรอตั้งนาน แถมมองซะตาเยิ้มเชียว”
คำขอโทษไม่ได้ช่วยอะไร ซ้ำยังยิ่งตอกย้ำให้สถานการณ์ดูแปลก ๆ เข้าไปอีก อาทิตย์หันไปมองหน้าก้องภพ หากอีกคนกลับแสร้งทำเป็นเบือนหลบ ทว่ายังไม่ทันมีใครพูดอะไรต่อ เสียงพนักงานในร้านกลับดังขึ้นตามตัว
“เจ๊แนนนี่! ลูกค้ามารอคิวแล้วค่า!”
“จ้า ๆ ...งั้นเจ๊ไปก่อนนะคะ นี่บัตรสมาชิกไว้วันหลังอย่าลืมเรียกใช้บริการเจ๊อีกทั้งสองคนเลยนะ หล่อ ๆ แบบนี้เดี๋ยวเจ๊จัดพิเศษให้”
เจ๊แนนนี่ยื่นบัตรสมาชิกมาให้อาทิตย์ พร้อมส่งสายตาวาวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินไปรับลูกค้าต่อ ปล่อยให้พวกเขาสองคนเดินออกมานอกร้าน โดยอาทิตย์ก็ยังคงพะวงจับเผลอจับผมตัวเองอยู่เรื่อย
...อันที่จริง เขามั่นใจว่าตัวเองตัดทรงไหนมาก็หล่อหมดนั่นแหละ แต่เขารู้สึกว่าทรงนี้มันยังยาวไป อุตส่าห์บอกให้เจ๊ไถข้างให้ดูเท่ห์ ๆ แนว ๆ แล้ว แต่เจ๊ก็ยังไม่ยอมอีก ซ้ำยังจะมาบริการโกนหนวดแถมให้ด้วย ไอ้โกนหนวดน่ะเขาไม่ว่าหรอก เพราะตั้งใจจะโกนทิ้งเร็ว ๆ นี้อยู่แล้ว แต่ไอ้ทรงผมเนี่ยสิ มันโคตรจะขัดใจเขาสุด ๆ!
“ผมก็ยังคิดว่ามันยาวไปอยู่ดี หรือคุณว่าไง”
อาทิตย์อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาอีกครั้ง ซึ่งคนข้าง ๆ ก็พยายามพูดเหมือนกับที่เขาเคยได้ยินจากเจ๊แนนนี่
“ผมก็ว่ามันดูดีแล้วนะครับ”
“เอาจริง ๆ ไม่ต้องชม ผมอยากรู้”
อาทิตย์หยุดเดินหันไปถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส ทำให้ก้องภพหยุดเดินบ้าง มองสำรวจคนข้างตัว พลางถอนหายใจ ก่อนบอกความจริงเบา ๆ
“ผมว่าแย่ครับ”
“ห่ะ! มันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
คนฟังรีบโวยวายถามอย่างตกใจ ...ถึงตัวเขาเองจะไม่ค่อยชอบ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะดูเลวร้ายขนาดนั้น หากก้องภพกลับส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วเอ่ยถ้อยคำขยายความ
...ถ้อยคำที่มาพร้อมกับดวงตาทอประกายที่สบมองเขาโดยตรง
“ไม่ใช่ครับ ...ตัวผมเองต่างหากที่จะแย่”
...วินาทีนั้น อาทิตย์เข้าใจแล้วว่า ท่าทางที่เจ๊แนนนี่เคยบอกว่าก้องภพมองเขามันเป็นยังไง
เขารีบหมุนตัวเดินนำหนี ไม่กล้าปริปากถามซ้ำเรื่องทรงผมของตัวเอง ได้แต่รีบจ้ำก้มหน้า รู้สึกถึงไอความร้อนแปลก ๆ และเสียงบางอย่างที่ดังก้องในอกข้างซ้าย
เขารู้...คำบางคำอันตรายต่อความสัมพันธ์
แต่เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า... สายตาบางสายตา มันอันตราย....
...ต่อหัวใจ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. ใครอยากเห็นภาพที่พี่อาทิตย์ตัดผมเก็บเอามาฝากให้ค่ะ พี่อาทิตย์ตัดผมแล้วก็ไม่ดูน่ารักหรือสวยขึ้นนะ พี่เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ คนหนึ่งแค่นั้นเอง Cr.N. Engne
(http://i1081.photobucket.com/albums/j350/ploybutsara/fanartsotus123_zpsbb8ec959.jpg)
-
พี่อาทิตย์ตัดผมโกนหนวดแล้ววววว แถมคนเห็นคนเเรกยังเป็นน้องก้องอีก หุหุ
ไม่ใจสั่นหวั่นไหว(กว่าเดิม)ก็เเปลกแล้วเนอะน้องก้อง :o8:
ก็นะถึงเค้าจะดูธรรมดาแค่ไหน แต่ถ้าเป็นคนพิเศษสำหรับเราแล้วล่ะก็ ... ยังไงมันก็พิเศษอยู่ดี อิอิ :L2: :กอด1: :L2:
-
:-[ :impress2:พี่อาทิตย์ ตัดผม โกนหนวด แล้ว อร๊ายยๆๆ ฟิน :mew1:
-
รางวัลที่น้องก้องภพขอพี่อาทิตย์ไว้ มันคุ้มจริงๆ นะเนี่ย
ไปเดทวันเดียว ครบเซตมาก ซื้อของ กินข้าว (ฉากร้านก๋วยเตี๋ยวมันช่างฟิน !!) ดูหนัง ไปนั่งรอพี่อาทิตย์ลอกคราบ 555
น้องก้องอ่ะนะ เจอพี่อาทิตย์หน้าใสแล้วถึงกับห้ามใจ คำพูด และสายตาไม่อยู่เลยนะ :hao5:
ต้องขอบคุณเจ๊แนนนี่ผู้ขโมยซีน พูดไม่กี่ประโยคแต่จัดหนักหมัดตรง คราวนี้ไม่รู้ตัวกันทั้งคู่ก็ให้มันรู้ไปสิ
พี่อาทิตย์ จะหนีไปไหนอ่ะ น้องก้องบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ากำลังแย่ หันกลับมาก๊อนนนนน !!!!
0062 ก้องภพ คุณตามจับพี่อาทิตย์ให้ทันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไปรับผิดชอบที่ใช้คำพูดและสายตาไปทำร้ายหัวใจพี่อาทิตย์ด่วนเลย :hao7:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
หวานตอนสุดท้ายนี่แหละ สายตาก้องภพทำพี่ไออุ่นละลายแล้ว >_<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด>< ฟูมาก เขิลงะ
อารายเนี่ยยย>< อะไรจะกุ๊กกิ๊กขนาดนั้น หึ๋ยย!!
-
น่านนนน มันต้องอย่างงี้ :impress2: :-[
นายก้องภพเล่นซะพี่อาทิตย์ไปต่อไม่เป็นเลย (สะใจ 555 :hao6:)
ขอบคุณมากค่ะ :katai2-1:
-
ก้องภพเจอพี่อาทิตย์เวอร์ชั่นหน้าใสเข้าไป
ถึงกับออกอาการสุดๆ แต่พี่อาทิตย์เจอคำพูดก้องภพ
เข้าไปก็ออกอาการเหมือนกัน 55
-
:o8: ก้องภพถึงกับตะลึกกับรูปโฉมใหม่ของพี่อาทิตย์เลย ส่วนพี่อาทิตย์เริ่มหวั่นไหวกับน้องก้องภพซะแล้วจ้าาาาาา :mew1: :mew1:
-
น่ารักอะ :)
-
เย้ๆ พี่อาทิตย์ลอกคราบแล้ว :impress2:
ทำเอาก้องภพมองตาเยิ้มเลย
-
จองพื้นที่ค่ะ
อยากอยู่หน้าเดียวกับคนเขียน :hao7:
--------------------------------------
อุตายว้ายกริ๊ดดดดดดดดดดดดด
พี่อาทิตย์สลัดหนวดดดดดดดดดด (??????) :hao7:
น่ารักที่ฝุดอ่ะ อย่าว่าแต่ก้องภพจะแย่เลย
เค้าก็จะแย่นะ ถ้าจะอิ๊งอ๊างกันขนาดนี้ อรั้งงงงง
รอตอนหน้านะก๊ะ :hao6:
-
แอร๊ยยยย
คนอ่านก็จะแย่จ้า อ่านไปยิ้มแก้มแทบปริ
:mew1:
-
เขินอ่ะ ก้องภพ ชอบบบบ
อร๊ากกกก ไม่ไหวๆ
:-[ :-[
-
ฮี้วววว เบนก็กำลังแย่เหมือนกันคะ เขินจนไม่มีกะใจทำงานทำการ 55555
ข้ออ้างมากก :hao7:
-
อ่า...ท่าทางจะไม่ใช่แอบเดทล่ะ
นี่มันเดทชัดๆ...ไปไหนไปกันตลอดอ่ะ
ซื้อของ กินข้าว ดูหนัง กระทั่ง...นั่งรอตัดผมยังทำ ^^
แถมผลของการรอก็ดีซะด้วย...เห็นความเปลี่ยนแปลงคนแรก!!
กักตัวพี่ไว้ให้ดีล่ะน้อง...เข้าคณะเมื่อไหร่จะหนักใจกว่าเดิมเมื่อนั้น ฮ่าๆ
-
หล่อค่ะ หล่อ!!!!!!!
-
เอาแล้วๆพี่อาทิตย์เจอสายตาน้องก้องเข้าไปไม่ถูกเลยใช่ปะ5555
เจ๊แนนนี่ทำดีมากน้องก้องอย่าลืมพาพี่อาทิตย์มาเป้นลูกค้าประจำนะ
-
น่ารักอะ ทั้งพี่อาทิตย์ ทั้งก้องภพเลย
ถึงกับตะลึงในความใส ความน่ารักของพี่อาทิตย์
แต่เค้าก็เพ้อเหมือนกันนน
รุกเลย อย่าให้หลุดมือนะ
อย่าเพิ่งไปกลัวอะไรไปก่อนน๊าา ก้องภพ
กรี๊ด พี่อาทิตย์ดูเหมือนสัมผัสออร่าความรักจากน้องก้องได้แล้วววว
-
คนนึงหวั่นไหวกับสายตา อีกคนก็หวั่นไหวกับรูปลักษณ์ใหม่ คนอ่านก็เขินกันไป
-
:-[ บ่อตงว่าฟินเวอร์
-
หล่อมว๊าก
-
พี่อุ่นดูดีเสียจนก้องภพจ้องไม่วางตา
พี่ไออุ่นเขาเขินเลยนะเห้ยย
-
โมเมนต์สั่งก้วยเตี๋ยวให้ แหมมมมมม มันน่ารักมากๆๆๆๆ :-[
ยิ่งตอนสุดท้ายที่ตัดผมเสร็จ พี่อาทิตย์เขินกับสายตาก้องภพด้วยอ้ะ กรี้ดดดด สกรีมมม :o8:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
เห็นอาทิตย์แล้วอยากจับกลับห้อง พรวดดดดด :m25:
-
ว้าววววววว
ในที่สุด ในที่สุด
พี่นมเย็น เอ้ย พี่ไออุ่นก็ตัดผมและโกนหนวดโกนเคราแล้ว
5555 เป็นไงล่ะน้องก้อง
อึ้งไปเลยล่ะจิ อิอิ
แหม แต่ถูกใจคำพูดเจ๊แนนนี่จังเลยอ่ะ
พี่แนนก็...ตาแหลมนะเนี่ย สมกับอาชีพที่ทำจริงๆ.555
ตอนที่พี่นมเย็นถามน้องก้องหลังออกจากร้านแล้วอ่ะ
แล้วน้องก้องก็บอกว่า
"แย่"
และขยายความคำตอบของตัวเองอ่ะ
อ่านแล้วจะบ้ามากมาย
กรี๊ดเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว
แถมนะ
ปฏิกิริยาของพี่นมเย็นหลังจากได้ยินที่น้องก้องบอก
อยากจะบร้ามากถึงมากที่สุด
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน
พี่นมเย็นเริ่มหวั่นไหวแว้วววว
วะฮะฮะฮะ
ดีใจดีใจ
ตอนหน้าจะเป็นไงบ้างน้า.
(นั่งทำหน้าฟิน)
-
งื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ก้องภพหยอดอีกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ไออุ่น หวั่นไหวเยอะๆนะ อิอิ
ลุ้นให้รุกเข้าใส่หนักๆเอาให้พี่ไออุ่นหัวใจวายโลดดดดดดดดดดดด55555+
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
โอ้ยยยยย
พี่อาทิจย์จะเปนโรคหัวใจมะเนี่ยยย
ก้องภพมันขยันหยอดดจิงๆๆๆๆ
น่ารักเว่อร์ๆๆๆๆๆๆ
-
:katai5:เขินดิ
-
:mew3:
เขิล ด้วยๆๆๆ
ไม่กล้าสบตา ก็ต้องจับมือ
สื่อ ปิ๊งๆๆ แล้วอ่ะ
-
กิ๊วๆๆๆ พี่อาทิตย์ตัดผม โกนหนวดด้วย คึคึคึ o13
-
ฟินเวอร์ เดทแรกของทั้งคู่ ซื้อของ กินข้าว ดูหนัง รอแฟน ครบสูตร
-
ขอหวานๆ กว่านี้ค่ะ !
; w ;
:L2:
-
เจ๊แนนนี่สุดยอด o13 ฮ่าๆๆ
กรี๊ดดดด---ด พี่อาทิตย์ตัดผมแล้ว หน้าใสซะจนก้องภพหวั่นไหวเบยยย :laugh:
รอเปิดเรียนก่อเถ้อออ ลุคใสๆ แบบนี้ เห็นทีก้องภพคงได้มีหึง -.,-
-
เฮ้อออออออออออออ......................หัวใจจะวาย อยากเห็นหน้าไออุ่นตอนตัดผมเสร็จจังว่าจ่ะน่ารักขนาดไหน เลเวลความหวานมันจะทะลุปรอทแล้ว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟินเลือกทะลัก :haun4: :jul1: :-[ :-[ :-[ :-[ ถ้าพี่อาทิตย์จะน่ารักขนาดนี้
-
อย่าว่าแต่ก้องภพแย่เล้ย
คนอ่านก็จะแย่เหมือนกัน ความน่ารักมันฟุ้งกระจายไปรอบๆ แล้ว
-
ทำไมเราคิดว่าพี่ไออุ่นน่ารักอะ
เป็นเกาหลีมั่กๆ5555555555555
ตายตาย ก้องภพเอ็งตายแน่คนจีบพี่ไออุ่นบรึม
เงาะถอดรูปปปปปปปปปปกร้าก
-
ม๊ายยยย
ม่ายอ๊าววววว
เค้าจะเอาพี่อาทิตย์สกินเฮดดดดดดดดดดดดดดดด ฮืออออออออออออออออออ
ปล. ยังเรียกคุณอยู่อีกเร๊อะ
-
ไม่ต้องสวยหวานหรือน่ารัก แค่เป็นพี่ไออุ่นแบบนี้เราก็รักเหมือนกันนับประสาอะไรกะ 0062 หล่ะ 555
-
ฤาษีกลายเป็นคนจ้า โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
บอกรักกันสักที่เซ่ :katai4: :katai4: :katai4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย น้องก้องภพขารีบๆสารภาพรักพี่เขาไปเถอะค่ะ
มัวแต่ชักช้า ระวังโดนงาบไปก่อนนะคะ ยิ่งพี่อาทิตย์ตัดผมมาหล่อๆแบบนี้
-
อั้ยยะๆเดทเเรกกันแล้ว o13
พี่อาทิตย์ตัดผมแล้วทำให้ก้องภพใจละลาย(คนอ่านก็ใจละลาย) :m3:
-
อร๊ายยยยย
น่ารักอีกแล้วอ่ะ เขินนนนน :-[
-
กรี๊ดดด น้องก้องจ๋า นู๋ถอนตัวไม่ทันและ
เดินหน้าจีบอย่างเดียวค่ะลูก !!!
-
พี่ไออุ่นเริ่มไขว้เขว้แล้ว
รุกเยอะๆ เด๊ยวมีใจอ่อน
o13 o13 o13 o13
-
อร๊ายยย กุ๊กกิ๊กอะไรอย่างนี้
-
ลุ้นยิ่งกว่าหวยนี้บอกเลย ๕๕๕๕๕๕
ก้องภพกะพี่ไออุ่นน่ารักไปแล้ววววว :impress2:
-
หลานก้องตะลึง :impress: ในความน่ารักของหลานไออุ่นซินะ
:bye2: :bye2:
-
กรี๊ดเขินอ่ะ ทั้งคำของเจ๊ช่างทำผมกะท่าทางของพี่อาทิตย์แล้วก้องภพด้วย
มาเบาๆแต่ฟินมากๆ :-[
-
:hao7: กรี๊ด เขิน ฟิน
น้องก้องรีบรุกเลยนะ
เดี๋ยวพี่ไออุ่นเค้าเขินหนีไปอีกนะ
-
กรี๊ดดดดด คุณน้องก้องภพ ทำพี่อาทิตย์เขิล :-[
-
อ๊ากกก..
พี่ไออุ่นเกิดมาเพื่อฆ่าเรา
และน้องก้อง
เขินอ่ะ โครตน่ารักกกกกกกกกกกก :o8:
เราเขินมากกกกกก
-
เขินแทนพี่ไออุ่น :mew4:
-
หน้าตาแบบนี้ไม่ธรรมดาหรอกมั๊งคะ
หล่ออกน่ารักด้วยซ้ำ แมนๆแบบไม่ล่ำ กำลังฟินพอดีเลย :m1: :m1: :m1:
-
:katai2-1:น่ารักมากนะครับพี่อาทิตย์
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ยิ้มแก้มแตกกกกกกกกกกกก
-
พี่ไออุ่นเขินนนนน >////<
ก้องภพรุกเล้ยยยย *^*
-
ช่างตัดผมยังชงงงงงงง
เมื่อไรพี่ไออุ่นจะหวั่นไหวววววว :hao5: :hao5:
-
บอกได้คำเดียวว่าเพ้ออออ
ก้องภพเพ้อมากค่ะ
-
ต่างคนก็ต่างคิดลึกต่อกัน :hao6:
แต่ไม่ยักกะมีใครกล้าพูด
เห็นพี่อาทิตย์ลุคหล่อใสแบบนี้ก้องภพก็ท่าจะแย่จริง ๆ
ส่วนพี่ว๊ากเราก็ไม่เหลือมาด เจอะสายตาก้องภพเข้าไป
ไปไม่เป็นเหมือนกัน
ชอบอ่ะ เอาอีก เอาอีก :impress2:
-
เจอแบบนี้ ก้องภพถึงกับหลุดความในใจออกไปเลยนะนี่ :mew1:
-
แอร๊ยยยยยย....แย่แน่ล่ะ0062
-
ก้องภพ นายนี้แบบ ไม่มั่นใจในคาวมรู้สึกเอาเสียเลย เด่วคนอื่นคาบไปอดนะเอ่ออออ
-
:mew1: :mew1: :mew1: ฮิ้ววววววววววว ยกนี้คุณรุ่นน้องชนะค่า
ก้องภพฮุคแรงตลอดดดดๆๆ อีกไม่นานต้องได้กั๊นนน ลุ้นๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao7:
-
ตัดผมแล้วววววววววววววว
โกนหนวดด้วย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
พี่อาทิตย์สุดน่ารัก คราวนี้น้องก้องภพระวังเหอะ
พี่อาทิตย์เนื้อหอมแน่ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกก สายตาแบบไหน
เขิลลลลลลลลลลลลลลล
-
นับวันยิ่งน่ารักน่ะ...
-
ตัดผมแย้ว ว ว ว ว ว ว
-
วันนี้ที่รอคอย อยากหั้ยพี่อาทิตย์ตัดผมมานานแล้วววว~~~~ :-[
กะไว้แล้วว่าน้องก้องต้องตะลึงตึงๆๆๆ อิอิ นี่รอวันไปมหาลัยนะ ก้องภพได้หึงหน้ามืดแน่ๆ เพราะขนาดตอนยังไม่ตัดผม พี่อาทิตย์ก็เริ่มมีแฟนคลับแล้วนะ งานนี้ระวังดีๆ น้าก้อง อย่าเพิ่งรีบหึงเกินไป เดี๋ยวพี่อาทิตย์จะไม่พอใจอีกน้าาาา อิอิ
ว่าแต่ไออาการหน้าแดงคืออัลไลหรออออ พี่อาทิตย์ 55555555555555555
-
ฟินสุดๆ
เมื่อไหร่ก้องภพจะบอกว่าชอบพี่ไออุ่นสักทีละ
แต่เหมือนไออุ่นจะเริ่มรู้แล้วแน่ๆแต่ยังไม่มั่นใจเท่านั้นเอง
-
เขินแทนทั้งสองคนเลย
-
อะไรกันคู่นี้ :impress2:
-
เค้าฟินเเล้วนะ
-
ก้องภพอาจจะเริ่มหึงมากขึ้นเพราะพี่อาทิตย์เริ่มเป็นผู้เป็นคนล่ะ
แอร๊ยยยยย เชียร์สุดใจ
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินมากกกก ปลื้มสุดๆ
บอกรักกันเร็วๆนะะะ //โบกธงงง
-
อยากเห็นสองคนนี้เป็นแฟนกันจิงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
อาทิตย์มาดใหม่ ไฉไลกว่าเดิม
ก้องภพแย่จริงๆแน่คราวนี้่
-
เราก็แย่นะ
เขิลด้วยคนได้ป่ะ... :-[
-
พี่อาทิตย์เขินนนน
น่าร๊ากกกกกกกกกกก
ไม่ว่าจะทรงไหนพี่อาทิตย์ก็ดูดีทั้งนั้นแหละ ใช่ไหม 0062
-
ใกล้ .. กันเข้าไปอีกนิดแร้ววววววว :hao7: :hao7:
รูปพี่อาทิตย์น่ารักมากเลยค่ะ :impress2:
-
:mew1:พอถึงตอนนี้จะบอกว่า เรื่องนี้น่าอ่านขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะอ่ะ น่ารักๆ :mew1:
-
ก้องภพ ชัดเจนมาก ส่วนพี่ไออุ่น ชักจะออกอาการละ 5555555 ไม่รอดแน่ๆ :haun4: :laugh:
-
คราวนี้ก้องภพรุกได้น่ารักนะ
แบบไม่ทำอะไร เฉยๆ
แต่พูดประโยคเดียวตู้มมมมม !! o13
เด็ดอะ พี่อาทิตย์ต้องฮอตมากแน่ๆเลย
-
ไปส่งซื้อของอะไรกัน มีทั้งไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน ที่ทำเอาเราอยากกินเมนูนี้ขึ้นมาทันที
ไปดูหนังด้วยกัน
และสุดท้ายไปส่งตัดผม(และโกนหนวด)
นี่มันเดทชัดๆ ! แย่แล้วล่ะพี่อาทิตย์ ไม่รอดแน่ๆ
-
เรื่องนี้อ่านไปฟินไป o13 จะหวานกันไปถึงไหน :z2:
-
กรี๊ดกรีดร้องงงงงงงงงงง ฟินค่า
-
เรื่องที่อ่านแล้วทำให้เราบิดไปบิดมาเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวก ต้องยกให้เรื่องนี้เลย
เขินสายตาก้องภพไปกับพี่อาทิตย์ อิอิ
-
:really2: :really2: :really2:
เมาความฟิน!!!
-
ในที่สุดก็ได้โพสต์ค่ะ หลังจากที่ซุ่มอ่านมานาน TT
พี่อาทิตย์เป็นเคะซึนสินะ สินะ สินะ ...
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด เขินแทนพี่อาทิตย์เบยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:o8: :o8: :o8:
-
น่ารักสุดๆๆๆๆ
-
ก้องภพ!! รุกเลยอย่าช้า เดี๋ยวถูกคาบไปซะก่อนหรอกกกก
-
มืออาทิตย์ใหญ่เท่าใบตาลเลย
-
อ๊ากกก ฉันก็จะแย่เพราะคำพูดน้องก้องภพนี่แหละ
-
แปลกที่พี่อาทิตย์ไม่โวยวายหรือพยายามจะหนีให้ห่าง รู้สึกดีกับน้องมันเหมือนกันใช่มั้ยเนี่ย :hao3:
-
คู่นี้น่ารักจนฉันไม่อยากทน น่ารักเกินไปแล้ววววววววว
เมื่อไหร่จะเข้าหากันมากกว่านี้อ่ะ อยากฟิน55555555
-
:katai4: รีบๆมาต่อนะคร๊าาาฟ :katai1:
-
เขินอ่าาาาาาาาาาาาาา
0062 ตามพี่อุ่นไปเดี๋ยวนี้
จีบให้รู้เรื่องกันไปเลย
แม่ยกไม่ไหวจะใจสั่น
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เค้ากำลังจะจีบกันแล้วใช่ม๊ายยยย
-
จะรักใครได้มากกว่าพี่ไออุ่นอีกมั้ย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:hao7:อยากอ่านต่อ
-
ไม่อยากรอแล้วอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคร้าบผม
-
:m7:
-
วันนี้จะมามั้ยหนอออออ
-
น้องก้องหยอดตลอดเรยอ่ะ น่ารักอ่ะ เมื่อรัยจะบอกรักพี่อาทิตย์น๊าาาา!!
-
คำคม.....สายตาบางสายตา มันอันตราย
ต่อหัวใจ..... :mew1:
-
อ๊ายยยยย
พี่อาทิตย์น่ารักอ่ะ >W<
ถ้าก้องภพไม่จีบขอจีบแทนได้ป่ะเนี่ย หึหึหึ :hao6:
ลุ้น ๆ มะไรจะเป็นแฟนกันซะทีน้าาาาาาา :katai1:
-
เอาแล้วเริ่มๆ กันแล้ว สปาร์ค กันไวไวนะ
-
น่ารักอ่า.....รอตอนต่อไปนะครับ ^^"
-
เข้ามารอ อีกคนค่ะ :monkeysad:
-
เป็นไงล่ะก้องภพ
เห็นมาดใหม่พี่อาทิตย์ อึ้งไปเลยล่ะสิ ><
ความสัมพันธ์เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
รักกันเร็วๆนะ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 23 : สารภาพความจริงกับพี่ว้าก
...กลับครับ นาทีนี้กลับอย่างเดียว
“พี่อาทิตย์ไม่ซื้ออะไรเพิ่มแล้วเหรอครับ”
คนถูกถามหันขวับกลับมามองคนเดินตามหลังที่ทำหน้างง ๆ ดูไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อน
...เห็นแล้วก็ยิ่งน่าหงุดหงิด ทั้ง ๆ ที่มันทำเอาเขาเป๋แทบไปไม่ถูกหลังออกจากร้านตัดผม เลยต้องรีบจ้ำมายืนรอรถเมล์อยู่หน้าห้าง เพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ฟุ้งซ่านของตัวเอง
...ไม่รู้เป็นอะไร...โดนเจ๊แนนนี่ชมไปตั้งเยอะเขากลับเฉย ๆ แต่พอเจอสายตาของก้องภพเท่านั้น มันดันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ แม้ว่ามันจะเป็นคำชมอ้อม ๆ จากผู้ชายเหมือนกัน แต่เขาดันเผลอปล่อยให้อีกฝ่ายเริ่มมีอิทธิพลต่อหัวใจตัวเองขึ้นเรื่อย ๆ ไหนจะไอ้เรื่องบรรยากาศท่าทางที่ดูเหมือนนัดเดทกันอีก ขืนอยู่ต่อไปก็มีแต่จะยิ่งแย่ ตอนนี้เขากับมันควรห่างกันไว้น่ะดีที่สุด
“ผมจะกลับหอแล้ว”
ในเมื่อธุระก็เสร็จหมดทุกอย่าง แล้วนี่ก็เกือบจะห้าโมงเย็นด้วย คงถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปสักที หากก้องภพกลับรีบเสนอตัวมายืนข้าง ๆ
“งั้นผมกลับด้วยครับ”
...ก็นั่นแหละครับ...ลงท้ายถึงจะหนียังไงก็ไม่พ้น เพราะทางกลับก็ต้องไปทางเดียวกัน
อาทิตย์จึงอดทนยืนรอรถเมล์ ก่อนจะขึ้นไปนั่งฝ่าการจราจรแสนติดขัดไปลงป้ายแถวหน้ามหาลัยตัวเอง แล้วถึงค่อยก้าวลงจากรถโดยไม่สนใจเอ่ยคำลากับคนที่มาด้วยกัน มุ่งหน้าตรงกลับหอซึ่งอยู่ในซอยไม่ได้ไกลมาก แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีใครบางคนติดหนึบเป็นเงาตามตัว จนต้องหันไปตวาดดุ
“คุณไม่ต้องเดินตามมาส่งผม! ผมกลับเองได้ ไม่ใช่ผู้หญิง!”
“เปล่าครับ ผมแค่เดินกลับหอ ผมอยู่หอชัยพฤกษ์ครับ”
คำตอบที่ได้ฟังทำเอาคนรู้ความจริงชะงัก ...หอชัยพฤกษ์ อ้าว...มันอยู่ใกล้ ๆ หอร่มฤดีของเขาเลยนี่หว่า มิหน่า...เขาถึงได้เจอมันที่ร้านขายข้าวแถวนี้บ่อย ๆ แล้วนี่มันก็ดันไม่บอกเขาตั้งแต่แรก ปล่อยให้เข้าใจผิดอยู่ได้ หรือจริงๆ มันคงไม่คิดจะบอก เพราะพอเขาเหลือบมอง กลับเห็นก้องภพอมยิ้มขำในความนึกไปเองของเขา ซ้ำยังถามย้อนด้วยน้ำเสียงยียวน
“ทำไมครับ หรือพี่อาทิตย์คิดว่าผมจะเดินไปส่ง”
“ไม่ใช่โว้ย!”
“แต่ถ้าพี่อาทิตย์อยากให้ผมเดินไปส่งเป็นเพื่อนถึงหอ ผมก็ยินดีนะครับ”
...นอกจากสายตาแล้ว ก็มีไอ้คำพูดคลุมเครือนี่แหละที่ยังเป็นปัญหา มันไม่เคยน้อยลง หากมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นถึงความหมายที่แอบแฝง แต่ตอนนี้เขาไม่พร้อมจะเคลียร์อะไรทั้งนั้น เลยเลือกหยุดทุกอย่างเอาไว้ แล้วรีบหันหลังก้าวกลับหอของตัวเอง
...ถ้ามันอยากเดินมากนักก็ตามใจ เพราะมันคงไม่ตามมาจนถึงห้องหรอก พอเขาเข้าหอแล้วก็จะได้จบเรื่องบ้า ๆ ไปสักที!
อาทิตย์รีบเร่งฝีเท้าไปยังเป้าหมายที่อยู่ไม่ไกล ทว่ายังไม่ทันได้โล่งใจตามที่คิด เสียงพร้อมร่างท่วมของป้าดูแลหอกลับรีบพุ่งสวนมาทันทีที่เห็นเขาเหยียบก้าวแรกตรงบันไดด้านหน้า
“หนูอาทิตย์! โอยย! หนูกลับมาพอดีเลยป้ากำลังจะโทรหา”
“มีอะไรเหรอครับป้าพร”
เขารีบถามป้าดูแลหออายุเกือบห้าสิบ ...จริง ๆ ป้าแกเป็นคนใจดีและดูแลคนในหอพักซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาเหมือนลูกเหมือนหลาน แต่ตอนนี้ป้าพรกลับมีท่าทางตื่นตกใจ พลางรีบละล่ำละลักอธิบาย
“ก็มีคนมาแจ้งป้าว่า มีน้ำนองอยู่เต็มพื้นตรงทางเดินชั้น 6 แล้วมันไหลออกมาจากห้อง 618 ห้องของหนูอาทิตย์นั่นแหละ หนูรีบขึ้นไปดูเลยเถอะจ๊ะ ป้ากลัวว่าท่อประปาจะแตกแล้วท่วมห้องไปแล้ว”
“อะไรนะครับ! ท่อประปาแตก!!”
อาทิตย์เบิกตากว้าง ร้องตะโกนเสียงหลง รีบพุ่งตัวขึ้นลิฟต์กดเลข 6 พอสัญญาณบอกถึงชั้น ไม่ต้องรอให้ประตูเลื่อนลิฟต์เปิดจนสุด เขาก็รีบแทรกผ่านวิ่งมาดูหน้าห้อง แล้วใจก็แทบร่วงหล่นหายไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อพบว่าทางเดินบริเวณนั้นมีน้ำนองอยู่ ซึ่งมันไหลออกมาจากห้องของเขาเองจริง ๆ
เจ้าของห้องรีบควานหากุญแจในกระเป๋า ก่อนไขปลดล็อคแม่กุญแจที่คล้องกันอยู่ของห้อง ทันทีที่เปิดบานประตูออก น้ำจากด้านในก็ไหลเอ่อออกมาจนท่วมถึงข้อเท้า สภาพพื้นทั่วทุกตารางนิ้วเจิ่งนองเปียกไปด้วยน้ำ และยังคงไม่หยุดเพิ่มปริมาณโดยสาเหตุมาจากหลังบานประตูห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุดของห้องติดริมระเบียง
อาทิตย์รีบลุยฝ่าเข้าไปหาต้นตอ ซึ่งพบได้ไม่ยากเพราะน้ำกำลังพุ่งทะลักจากท่อสายน้ำดีที่เชื่อมตรงอ่างล้าง ซึ่งหลุดแตกออกมาจนทำให้น้ำไหลไม่หยุด เขาเลยรีบหมุนปิดวาวล์น้ำที่ต่อท่อประปาพีวีซี แล้วถึงค่อยมาสำรวจบริเวณที่พัง แต่สภาพนั้นก็ดูสาหัสจนกว่าจะแก้ มีทางเดียวคือต้องเปลี่ยนอะไหล่ใหม่หมด
“ป้าพรครับ รบกวนช่วยตามช่างให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ”
อาทิตย์เอ่ยบอกคนดูแลหอที่ขึ้นตามมาด้วยน้ำเสียงซีเรียส หากคู่สนทนากลับทำสีหน้าลำบากใจ
“ป้าตามแล้วจ๊ะ แต่ช่างเขาไม่ว่าง แล้วนี่มันก็เย็นมากแล้ว ร้านขายอุปกรณ์ประปาก็ปิดกันไปหมด ป้าว่ารอพรุ่งนี้เช้า แล้วเดี๋ยวป้าจะตามช่างมาซ่อมให้อีกที คืนนี้ยังไงหนูนอนห้องเพื่อนไปก่อนแล้วกันนะจ๊ะ”
ท้ายประโยคป้าพรพยักเพยิดไปที่ใครบางคนซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง อาทิตย์ถึงเพิ่งสังเกตว่าไอ้ก้องภพมันตามเขามาถึงห้องจริง ๆ ด้วย แต่อาจคงเพราะได้ยินเรื่องที่ป้าพรแจ้งเขา เจ้าตัวจึงขึ้นมาที่ห้องเผื่อจะช่วยอะไรได้ เพราะก้องภพเองก็เอ่ยอาสาด้วยท่าทางเป็นกังวล
“นั่นสิครับ พี่อาทิตย์มานอนห้องผมก่อนก็ได้ครับ อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง พรุ่งนี้พี่จะได้มาดูห้องแต่เช้า”
อาทิตย์พยักหน้า ตอนนี้ใครเสนออะไรมาเขาก็รับหมด บอกตรง ๆ ว่าเขาไม่มีแรงจะคิดเพิ่มทั้งนั้น เพราะยิ่งกวาดตามองสภาพห้องก็ยิ่งเครียด
...ปกติก็ไม่ค่อยได้จัดให้มันเป็นระเบียบอยู่แล้ว แต่พอมีน้ำท่วมนองอยู่เต็มห้องก็ยิ่งเละบรรลัยคูณสอง ข้าวของบางส่วนเปียกพังไปโดยไม่ต้องเสียเวลาขน
มีทั้งหนังสือนอนจมอยู่กับน้ำ ซึ่งเขาวางกองบนพื้นข้างเตียง ไม่ว่าจะเป็นชีทแบบเรียน การ์ตูนที่เขาเช่ามาอ่านจากร้าน หนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด ไหนจะสายชาร์ตแบตโทรศัพท์กับโน้ตบุ๊คที่เขาเสียบคาปลั๊กพวง ดีว่าเขาไม่ได้เสียบต่อกับปล๊กไฟเอาไว้เลยไม่ทำให้มันช็อตไฟไหม้ห้องอีกกรณี รวมทั้งพัดลมตั้งพื้น กระเป๋าเป๋ รองเท้า ตะกร้าผ้าที่เขาเก็บผ้าซึ่งเพิ่งตากเสร็จเมื่อเช้าแต่ยังไม่ได้รีด และสารพัดข้าวของอีกมากมายที่โดนน้ำเล่นงาน
เขาจึงค่อย ๆ ทยอยไล่เก็บของอื่น ๆ ขึ้นบนโต๊ะให้พ้นน้ำ แล้วจึงใช้ไม้ถูพื้นดันน้ำให้ระบายลงท่อจากในห้องน้ำ และระเบียงหลังห้อง รวมถึงตรงทางเดินของชั้น ซึ่งเขาก็ต้องไปขอโทษขอโพยห้องข้าง ๆ แต่ส่วนใหญ่ก็เข้าใจดีว่ามันเป็นเพราะอุบัติเหตุ และไม่ได้สร้างความเสียหายเดือดร้อนอะไรมาก นอกจากเสียจากห้องเขาที่ต้องลงมือขัดถูบิ๊กคลีนนิ่งใหม่ โดยมีก้องภพคอยช่วยเป็นลูกมือเก็บกวาด
“พี่อาทิตย์ครับ ตะกร้าผ้านี่จะทำยังไงดีครับ ให้ผมลงไปซักใหม่เลยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ผ้านั้นผมเพิ่งซักมา เดี๋ยวตัวที่เปียกเอาไปตากให้แห้ง แล้วค่อยซักใหม่อีกที”
“งั้นผมรีดผ้าส่วนที่ไม่เปียกให้นะครับ”
จบคำ เจ้าตัวก็หยิบจับเตารีดกับแท่นวางอย่างคุ้นชิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ก้องภพมารีดผ้าในห้องเขา ซึ่งเขาก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีก
หากอาทิตย์ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย เก็บเอาเก็บผ้าที่เปียกสามสี่ตัวไปแขวนราวตากผ้าตรงระเบียง แล้วถึงค่อยเดินเข้ามาจัดการกับกองหนังสือชุ่มน้ำที่ผึ่งเอาไว้ ยิ่งเห็นสภาพของมันแล้ว ก็ยิ่งอยากจะยกมือกุมขมับ
...ไอ้ชีทเรียนขอซีรอกซ์จากเพื่อนใหม่ก็ได้ หนังสือการ์ตูนที่เปียกก็อาจต้องคุยขอซื้อกับทางร้าน แต่หนังสือที่ยืมมาทำรายงานจากห้องสมุดเนี่ยสิ มีหวังเขาได้โดนบรรณารักษ์ด่าซ้ำแถมโดนค่าปรับอานแน่ ๆ แต่จะโทษใครได้ ก็ตัวเขาเองไม่ใช่เหรอ ที่ดันเอาหนังสือมากองไว้กับพื้น ๆ ข้าง ๆ เตียง เพราะบนโต๊ะเต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะจนไม่มีพื้นที่ว่างเหลือ สรุปคือ ความไม่เรียบร้อยของเขาสร้างปัญหาให้เหมือนที่เคยถูกแม่บ่นใส่เปี๊ยบ
...และที่สำคัญ เขายังต้องมาเสียทรัพย์เพิ่มตอนใกล้สิ้นเดือนด้วย!
อาทิตย์ถอนหายใจยาวปลงตกให้กับชะตากรรมแสนบัดซบของตัวเอง กำลังเตรียมใจว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปคุยกับทางห้องสมุดเพื่อต่อรอง หากก้องภพที่เพิ่งรีดผ้าเสร็จและกำลังเก็บเข้าตู้กลับเสนอแนะวิธีการ
“ผมเคยได้ยินมาว่า ถ้าเอาหนังสือที่เปียกน้ำไปแช่ในตู้เย็น มันจะช่วยทำให้กลับมาเหมือนเดิม แล้วหน้าหนังสือก็จะไม่พองย่นด้วยนะครับ”
“จริงเหรอ”
คนเห็นแสงความหวังเรืองรองรีบย้ำถาม ซึ่งก้องภพก็พยักหน้ารับ แต่พอเขาหันไปเปิดตู้เย็น แสงสว่างก็ดับวูบ
...ลืมไปว่าตู้เย็นของตัวเองมันเล็กนิดเดียว แค่วางขวดน้ำก็จะเต็มแล้ว แถมเขายังแช่ขนมของกินเอาไว้ซะเพียบ แล้วแบบนี้จะยัดหนังสือเล่มโต ๆ เข้าไปอีกได้ยังไง
“พี่อาทิตย์เอาหนังสือมาแช่ไว้ที่ตู้เย็นห้องผมก่อนก็ได้ครับ ไหน ๆ ก็ต้องไปนอนค้างห้องผมอยู่แล้ว หรือพี่อาทิตย์จะไปเลยมั้ยครับ ผมจะได้ช่วยขนของ”
ประโยคแนะนำดังมาอีกเป็นครั้งที่สอง และมันช่วยทำให้อาทิตย์นึกขึ้นได้ว่าไปตกปากรับความช่วยเหลือจากอีกคนหนึ่งไว้อย่างนั้น มาตอนนี้เกิดเกรงใจก็ดูเหมือนจะสายไป จะให้ปฏิเสธแล้วโทรไปขอร้องเพื่อนคนอื่นก็คงยุ่งยาก เพราะเมื่อวานไอ้น็อตมันเพิ่งจะโพสลงในเฟซบุ๊คว่ากลับบ้านไปแล้วด้วย ส่วนไอ้เปรมหอมันก็อยู่คนละทิศกับเขาเลย
สุดท้าย อาทิตย์จึงต้องจำใจยอมยัดเสื้อผ้าใส่ลงในกระเป๋าลวก ๆ แบ็คแพ็คไปค้างคืนที่หอใกล้ ๆ โดยมีก้องภพช่วยถือสมุดที่เปียกน้ำเดินนำ ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้น 6 ตรงสู่ห้อง 608 แล้วไขบานประตูเปิดให้แขกผู้มาเยือน
แม้ขนาดของห้องจะไม่ต่างกันมาก แต่สภาพการจัดวางนั้นแตกต่างลิบลับดั่งฟ้ากับเหว ข้าวของทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเข้าที่ดูสะอาดตา บ่งบอกลักษณะนิสัยเจ้าของห้อง ซึ่งกำลังเดินไปเปิดแอร์พลางหันมาพูดกับคนที่ยังยืนนิ่งอยู่
“พี่อาทิตย์ใช้ตามสบายเลยนะครับ เดี๋ยวผมลงไปข้างล่างแป๊บหนึ่ง”
ก้องภพพูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้น แล้วรีบปิดประตูเดินหายไป ปล่อยให้แขกยังคงงง ๆ กับห้องใหม่
แต่ไหน ๆ เจ้าของก็บอกว่าให้ใช้ได้ เขาเลยหันมาจัดการกับหนังสือที่เปียกน้ำของตัวเอง กวาดตาสำรวจหาตู้เย็นเพื่อเอาหนังสือไปแช่ตามทฤษฏีที่ได้ยินมา ก่อนพบว่ามันมีขนาดค่อนข้างใหญ่กว่าตู้เย็นของเขามาก แต่พอเปิดออกสิ่งที่อยู่ภายในกลับมีแค่ขวดใส่น้ำอยู่สามขวด ที่เหลือก็เป็นพื้นที่โล่ง ๆ ไม่มีอะไรเลย เหมือนเสียบปลั๊กไว้ให้เปลืองค่าไฟเล่น ๆ เท่านั้น
อาทิตย์เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า สไตล์การใช้ชีวิตของเขากับก้องภพมันค่อนข้างแตกต่างกัน แต่พอยิ่งรู้จักกันมากขึ้น เขาก็ยิ่งได้เห็นมุมใหม่ ๆ ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
...และน่าแปลก ทุกครั้งเมื่อเขาพยายามขยับออกห่าง แต่พอมองดูดี ๆ แล้ว เขาพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ไกลจากก้องภพเลย ตรงข้ามกลับเป็นฝ่ายขยับไปใกล้ก้องภพมากขึ้นเรื่อย ๆ
อาทิตย์พยายามสลัดไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ที่ตอนนี้เขาไม่อยากเก็บมากังวลให้พ้นออกจากสมอง แล้วรีบนำหนังสือใส่ตู้เย็นจนเรียบร้อย และไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ก่อนจะเข้าใจสาเหตุว่าทำไมอีกคนถึงหายไป
“ผมซื้อมาฝากครับพี่อาทิตย์”
ก้องภพชูถุงใส่ข้าวกล่องร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมฉุย ยั่วกระเพาะของคนมองซึ่งเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองหิวมากแค่ไหน เพราะนับตั้งแต่ก๋วยเตี๋ยวตอนเที่ยง ผ่านมาจนจะสองทุ่มแล้ว เขายังไม่ได้กินอะไรเพิ่มเลย
“ผมไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์ชอบกินอะไร ผมก็เลยสั่งแบบที่ผมชอบมาให้”
ก้องภพส่งกล่องข้าวมาให้เขารับไปเปิด แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเมนูโปรดของคนซื้อเป็นไข่เจียววางโปะอยู่บนข้าวสวยง่าย ๆ
“นี่คุณซื้อข้าวไข่เจียวหมูสับมาเนี่ยนะ อุตส่าห์ลงไปสั่งกับข้าวเขาทั้งที สั่งอะไรที่มันยุ่งยากหน่อยก็ได้มั้ง ไข่เจียวหมูสับทำกินเองไม่เป็นเหรอวะ”
“ก็ผมทำเองไม่อร่อยเหมือนเขานี่ครับ ทอดทีไรไหม้ทุกที”
“ห่ะ! โตป่านนี้แล้วเนี่ยนะยังทอดไข่ไหม้อีก แม่งเป็นคุณชายหลงยุคมาเหรอวะ หึหึ!”
อาทิตย์หัวเราะขำในลำคอ บางทีเขาอาจจะรู้แล้วว่าทำไมตู้เย็นมันถึงโล่งนัก ก็เพราะเจ้าของดันทำกับข้าวไม่เป็นเลยทั้งที่โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว กระนั้นคนถูกแซวกลับไม่ปริปากบ่น แต่หยิบบางสิ่งที่ซื้อติดมือมาด้วยยื่นให้
“แต่อันนี้ผมรู้ครับว่าพี่ชอบ”
…แก้วนมเย็นชมพูจากร้านเจ้าประจำที่อาทิตย์มักไปซื้อบ่อย ๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน...เขาคงคิดว่า ก้องภพซื้อนมเย็นมาเพื่อตั้งใจหาเรื่องแกล้งแหย่เขาเล่น แต่มาตอนนี้เขากลับไม่คิดแบบนั้น เพราะสิ่งที่เขาสัมผัสได้ทุกครั้ง มันคือความใส่ใจที่ก้องภพคอยมีให้เขาเสมอ
แม้กระทั่งวันนี้...ไม่รู้เมื่อไรที่ความเครียดเรื่องน้ำท่วมห้องของเขาหายไป พอได้อีกคนมาช่วยคิดช่วยกันแก้ปัญหา ก็คล้ายความหนักอึ้งนั้นจะเบาบางลง จนทำให้เขาสามารถกลับมาหัวเราะขำได้กับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อีกครั้ง
“ขอบใจ”
อาทิตย์พึมพำเบา ๆ พลางรับแก้วนมเย็นมาไว้ แล้วเริ่มตักข้าวไข่เจียวเข้าปากกินแก้หิว ส่วนก้องภพเดินไปเปิดทีวีดูละครหลังข่าวเรื่อย ๆ แล้วมานั่งลงกินข้าง ๆ เขาบ้าง
แม้จะมีเพียงเสียงจากโทรทัศน์ โดยไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างกัน ทว่าไม่รู้สาเหตุอะไร อาทิตย์กลับเกร็งขึ้นมาแปลก ๆ จนต้องเร่งมือตักข้าวด้วยความเร็วเกินปกติ กระทั่งกินเสร็จก่อนก้องภพ เขารวบกล่องข้าวและแก้วนมเย็นใส่ถุง หันไปถามเจ้าของห้อง
“ถังขยะคุณอยู่ไหนเหรอ”
“อยู่ตรงระเบียงครับ”
อาทิตย์จึงลุกขึ้นไปเลื่อนประตูกระจกหลังผ้าม่านออกเพื่อทิ้งกล่องข้าว
...ท้องฟ้าภายนอกมืดแล้ว หากก็ได้แสงสว่างจากแสงไฟหอฝั่งตรงข้ามเข้าช่วย ซึ่งก็คงเป็นหอร่มฤดีของเขาที่อยู่ใกล้กัน แต่เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าระยะห่างของตึกไม่ได้ยากกว่าการมองเห็นเท่าไร เพราะพอเพ่งดูดี ๆ เขาก็ยังคงเห็นผ้าที่ตากไว้อยู่ตรงระเบียงหออีกฝั่งชัดเจน
...เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ...ทำไมไอ้ผ้านั่นมันคุ้น ๆ วะ ...มันเหมือนกับผ้าที่เขาเพิ่งหยิบมาตากใหม่เมื่อเย็นนี้ แล้วข้าวของทุก ๆ อย่างที่วางอยู่ก็คล้ายกันกับห้องของเขา
...จริงด้วย ...ทำไมเขาถึงไม่เอะใจเลยว่าห้องก้องภพอยู่ชั้น 6 เหมือนกัน
“ก้องภพ คุณรู้ใช่มั้ยว่าห้องผมอยู่ไหน”
อาทิตย์หมุนตัวหันมาถามคนที่อยู่ในห้อง ซึ่งเลิกคิ้วตอบงง ๆ ขณะลุกขึ้นเตรียมปิดฝากล่องข้าวหลังกินเสร็จ
“อ้าว ก็ต้องรู้สิครับ ก็ผมเพิ่งไปห้องพี่อาทิตย์เมื่อเย็นนี้ไงครับ”
“ไม่ใช่! คุณรู้มาก่อนหน้านั้นแล้วใช่มั้ยว่าระเบียงห้องเราอยู่ตรงข้ามกัน”
มือที่กำลังเก็บกล่องข้าวชะงัก ก้องภพเงยหน้าสบมองไปยังคนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
...คนที่เพิ่งรู้ถึงความลับที่เขาเก็บไว้มานาน
ทั้งที่จะโกหกไปก็ได้ว่าเขาไม่เคยรู้มาก่อน แต่ความลับไม่มีในโลก ต่อให้ช้าหรือเร็วความจริงก็ยังเป็นความจริงวันยังค่ำ ก้องภพจึงพยักหน้ายอมรับสั้น ๆ
“ครับ”
“นานแค่ไหน”
“ตั้งแต่เปิดเทอมสองอาทิตย์แรกครับ”
“รู้ได้ยังไง”
“ผมเห็นตอนพี่อาทิตย์มาตากผ้าที่ระเบียง แล้วก็เห็นตอนอื่น ๆ ด้วยครับ”
อาทิตย์รู้สึกถึงคลื่นอารมณ์โกรธที่เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ หลังฟังคำตอบ
...เกือบสามเดือน นับตั้งแต่เขายังเป็นเฮดว้าก นี่เขาเผลอให้มันเห็นอะไรไปตั้งมากมายเท่าไร แล้วมันรู้ไปเยอะแค่ไหน หรือมันจงใจจะให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
“ทำไมคุณถึงไม่บอกผม”
“ผมไม่อยากให้พี่รู้ครับ”
“แล้วทำไมถึงไม่อยากให้ผมรู้! อ้อ...คุณจะได้เอาเรื่องนี้ไปล้อผมเล่นลับหลังกับเพื่อนคุณใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่ครับ ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนะครับ”
“แล้วมันเพราะอะไรวะ!”
“เพราะผมไม่อยากให้ใครเข้าใกล้พี่มากกว่าผมครับ!”
...สิ้นเสียง ...ทุกอย่างเงียบสนิท...
อารมณ์โกรธของอาทิตย์เปลี่ยนเป็นความนิ่งอึ้ง ซึ่งก้องภพเองก็ชะงักไปด้วยเหมือนคล้ายกับเผลอหลุดปาก หากสิ่งที่พูดออกไปแล้วนั้นไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ และคล้ายกับเป็นการตอกย้ำถึงความหมายที่ยังค้างคาอยู่ในใจ โดยเฉพาะกับคำถามที่อาทิตย์อยากจะถามมาตลอด
...หลายครั้งที่เขาเคยเลือกทำเป็นไม่สนใจ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ถ้าไม่คิดจะเคลียร์กันตรง ๆ ก็มีแต่จะสร้างความสับสนในความสัมพันธ์ให้มากขึ้น
อาทิตย์สูดลมหายใจลึก พยายามเรียบเรียงคำพูดทุกคำถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน
“ก้องภพ ผมถามคุณตรง ๆ นะ ที่ผ่านมาทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำให้ผม...”
“...คุณคิดอะไรกับผมรึเปล่า”
...แค่เพียงประโยคเดียวที่ร่วงหล่นกระทบลงกลางใจ เสมือนกับการผลักกำแพงที่กั้นขวางพวกเขาไว้ให้พังลง
บรรยากาศรอบตัวคล้ายถูกบีบอัดให้หนักอึ้ง ในนาทีที่เงียบงันนั้น ไม่มีเสียงตอบกลับใด ๆ ต่างคนต่างจ้องมองในดวงตาของกันและกัน เพื่อค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่เหมือนวัดใจ
...แต่แล้วก้องภพก็เป็นฝ่ายขยับ ถอนสายตาออกมา แล้วพึมพำย้อนถามเสียงเบา
“พี่อาทิตย์หมายความว่ายังไงครับ”
…ไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นการเลี่ยง
ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายตัดสินใจเริ่มต้นก่อน แต่ก้องภพกลับเลือกจะหยุดทุกอย่าง โดยทิ้งความครุมเครือนี้ไว้อีกครั้ง
“ช่างเถอะ ผมจะไปอาบน้ำแล้ว”
ในเมื่อเปล่าประโยชน์จะคุยต่อกันตอนนี้ อาทิตย์จึงเป็นฝ่ายตัดบท เดินผละจากระเบียงไปค้นกระเป๋าเป๋หยิบเสื้อผ้า แล้วตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ก้องภพยังคงยืนอยู่ที่เดิม
...ที่เดิมที่เขาเพิ่งทำลายโอกาสของตัวเองลงไป
ก้องภพถอนหายใจ เดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบมาโบโรมินต์พร้อมไฟแช็ก เปิดประตูบานเลื่อนออกไปจุดบุหรี่สูบนอกระเบียงห้อง ปล่อยให้ความอึดอัดระบายจางหายไปกับควัน
...เขารู้แล้วว่า หลายครั้งพี่อาทิตย์เริ่มระแคะระคายกับสิ่งที่เขาทำให้ เพราะแม้จะพยายามปิดบังยังไง ทั้งสายตาและคำพูดที่เขาเผลอแสดงอาการออกไป ก็ยิ่งชัดเจนว่าพี่อาทิตย์เป็นคนพิเศษ และมันอาจไปสร้างความอึดอัดใจให้กับพี่อาทิตย์ จนสุดท้ายก็ต้องตัดสินใจถามออกมา แต่เขากลับเลือกที่จะหยุดทุกอย่างเอาไว้
ใช่...ในฐานะลูกผู้ชาย มันอาจจะดูน่าสมเพชและขี้ขลาด เขาอาจจะผิดที่เขาไม่กล้าจะก้าวไปข้างหน้า เขาอาจจะผิดที่ไม่พร้อมจะฟังคำปฏิเสธจากใคร
…แต่เขาผิดด้วยเหรอ ที่เขากลัวจะสูญเสีย สิ่งที่สำคัญกับเขามากที่สุดไป
เสียงเปิดประตูห้องน้ำบ่งบอกว่าอีกคนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก้องภพเลื่อนประตูกระจกออก เขาไม่รู้ว่าตอนนี้พี่อาทิตย์จะรู้สึกยังไง แต่ให้เดาคงโกรธเขาแน่ ๆ เพราะอีกฝ่ายทำท่านิ่งเฉยไม่สนใจเขา หากอยู่ ๆ เจ้าตัวก็ชะงักหันหลับมาถาม
“คุณสูบบุหรี่เหรอ”
“ครับ”
เขาพยักหน้า พี่อาทิตย์คงจะได้กลิ่นจากตัวเขา เขาเตรียมล้วงกระเป๋าหยิบซองบุหรี่ เพราะนึกว่าอีกฝ่ายคงจะขอไปสูบบ้าง หากคำขอกลับเป็นคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“เลิกซะ สงสารพ่อแม่บ้าง เขาส่งตังค์มาให้คุณเรียน ไม่ได้ส่งมาให้เผาปอดตัวเองเล่น”
...พี่อาทิตย์ก็ยังเป็นพี่อาทิตย์คนเดิม ไม่เคยโกรธเขาจริงจัง แต่ยังคงใจดี และรักษาท่าทีทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ครับ ผมจะเลิกสูบ”
ก้องภพรับปาก พลางขย้ำบุหรี่ที่เหลือเกือบครึ่งซองทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ หวังจะใช้น้ำดับความฟุ้งซ่านบ้าบอของตัวเอง และพยายามระงับความสับสนที่ยังคงตกตะกอนภายในใจ
ทว่าแม้จะใช้เวลาเกือบสิบห้านาทีขังตัวเองอยู่ในนั้น แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไร สุดท้ายเขาจึงต้องเปิดประตูออกมา เห็นว่าพี่อาทิตย์ในเสื้อยืดกางเกงบอลกำลังนั่งอยู่บนเตียงกดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ เหมือนไร้จุดหมาย กระทั่งในที่สุดก็ดับหน้าจอคล้ายไม่มีอะไรจะดู จนเขาต้องเอ่ยถาม
“พี่อาทิตย์จะนอนเลยรึเปล่าครับ”
“อืม”
โชคดีที่เตียงเขากว้างพอจะนอนสองคนได้สบายๆ อยู่แล้ว และห้องเขาก็มีหมอนสำรองวางบนเตียงอยู่หลายใบ พี่อาทิตย์จึงล้มตัวนอนหันหลังยึดฝากฝั่งซ้ายไป ส่วนเขาเดินไปปิดไฟให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด แล้วค่อยก้าวขึ้นเตียงนอนตัวเองบ้าง ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเชียบจนชวนอึดอัด
...น่าแปลกที่ระยะห่างเพียงเอื้อมมือแค่นี้ แต่ในความรู้สึกมันกลับไกลแสนไกล
แต่ละนาทีผ่านพ้นชั่วโมงยาวนานจนไม่รู้เป็นเวลาอะไร หากก้องภพกลับไม่สามารถข่มตาหลับได้ลง เขาเหลือบมองแผ่นหลังที่ยังคงนอนอยู่ข้าง ๆ แล้วเผลอกระซิบถามเสียงแผ่ว
“พี่อาทิตย์ครับ พี่อาทิตย์หลับแล้วเหรอครับ”
ไม่มีอาการใด ๆ ตอบสนอง นอกจากลมหายที่ขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ พี่อาทิตย์คงหลับไปนานแล้ว เหลือแค่เขาที่ยังคงคิดมากอยู่เพียงลำพัง เขาเปลี่ยนไปเงยหน้ามองเพดาน ก่อนเริ่มต้นพูดถึงสิ่งที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจ
“ที่พี่ถาม ผมไม่รู้มันหมายความว่ายังไง แต่ถ้าพี่หมายความแบบเดียวกับผม...”
ก้องภพละสายตาจากเพดาน เลื่อนกลับมามองคนข้างตัว รวบรวมทุกความหมายในคำคำนั้น...
“...ผมคิดครับ ...คิดมาตั้งนานแล้ว”
...เสียงพูดนั้นแผ่วเบา หากมันคือความรู้สึกอันเอ่อล้นที่ก้องภพปิดซ่อนไว้ โดยไม่กล้าบอกต่อหน้าของคนบางคน แม้รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินก็ตาม แต่ยังดีที่เขาได้ระบายความอึดอัดใจบ้าง เขาจึงพลิกตัวหันหลังไปอีกฝั่ง พยายามข่มตานอนให้หลับลง
...ตรงข้ามกับอาทิตย์ ซึ่งขยับลืมตาขึ้นในความมืด
อาทิตย์ไม่ได้หลับเลยสักนิด และได้ยินทุกถ้อยคำพูดนั้น ...ถ้อยคำที่เป็นคำตอบที่เขาต้องการรู้ เพียงแต่เขากลับเป็นฝ่ายไม่กล้าพูด จึงต้องแสร้งทำเหมือนว่าหลับไปแล้ว หากเขารู้...ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ได้ผล...
....นั่นก็เพราะในคืนนี้ เขาไม่สามารถควบคุมหัวใจตัวเองให้หลับลงได้อีกเลย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
ป.ล. มาชวนคุยกัน รบกวนเสนอแนะเรื่องการพิมพ์โดจินได้ที่นี่เลยค่ะ :-[
http://writer.dek-d.com/-bittersweet-/story/viewlongc.php?id=974010&chapter=26 (http://writer.dek-d.com/-bittersweet-/story/viewlongc.php?id=974010&chapter=26)
-
จบตอนที่แล้วด้วยความหวังของคนอ่าน ว่าตอนนี้ มันต้องมีอะไรคืบหน้าแน่ๆ
ใช่!! คืบหน้าขึ้นเยอะเลย พี่อาทิตย์ได้ไปค้างคืนห้องน้องก้องภพ (มันจะเป็นการเดตที่ครบเครื่องเกินไปแล้ว 555) ความลับของน้องก้องภพถูกเปิดเผย และคำสารภาพสั้นๆ
“เพราะผมไม่อยากให้ใครเข้าใกล้พี่มากกว่าผมครับ!” :oni2:
แต่ว่า... ทำไมน้องถึงกลัวขึ้นมาอีกแล้วล่ะ เล่นถอยหลังกลับเข้ามุมเฉยเลย แค่พี่อาทิตย์ฮุกไปทีเดียว :z3:
ต้องให้พี่อาทิตย์ไปฟังความจริงตอน (แกล้ง) หลับเนี่ยนะ
เอาเหอะ เห็นแก่น้องก้องที่ยอมเลิกบุหรี่เพื่อพี่อาทิตย์ คนอ่านจะชูป้ายไฟเชียร์น้องก้องต่อไป แต่ไม่บอกหรอกนะ ว่าน้องก้องทำพี่อาทิตย์หวั่นไหวขนาดนอนไม่หลับแล้ว หุหุหุ o18
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อ๊ายยยย เขินแทนนนน :-[
-
:L1: :L1: :L1:
-
บอกไปแล้ว บอกไปแล้ว บอกไปแล้ววววววววววว.......................เขิน :m25:
-
โอยตายๆๆๆ คือเขินมากค่ะ ไม่ไหวแล้วเขินมากฟินมาก ตัวจะแตก พี่อาทิตย์รู้ความจริงแล้ว
เหมือนจะเคลียร์แต่ก็ยังไม่เคลียร์หมดเพราะพี่อาทิตย์แกล้งหลับนี่แหละ
แต่แค่นี้เราก็เขินจะแย่แล้ว :-[
-
อย่างนี้เขาเรียกว่า "สารภาพรัก" แล้วนะ
หลานไออุ่นคนดีจะว่าไงล่ะ
:bye2: :bye2:
-
เป็นใคร ใครก็รู้ตัวเปิดเผยซะขนาดนั้น 555
-
แว๊กกกก
ให้อารมณ์คลุมเครือแบบละมุนละไม
(เอ๊ะ!ยังไง?)
ก้องภพสารภาพรักในความมืดกับพี่ไออุ่นแล้ว
เดี่ยวจับมาตีเลยหนิ..
ทำพี่เค้านอนไม่หลับเลยย
:L2: :กอด1:
-
ตอนแรก อาทิตย์สาวแตกมาก มีมาโมโหที่เค้าแอบมองตัวเอง
มาตอนหลัง แมนโคตร ถามตรงๆ เลย
ก้องภพก้อป๊อดจริง
เวลาสำหรับสองคนมันสั้นไป
ดูใจกันนานอีกนิด ผุกพันกันอีกหน่อย
ปล. อยากให้พี่อาทิตย์ สกินเฮด
-
:ling3: :ling3: เบลอว่ารักแทบบบบบ แบบว่ารักเธออออ เอิ้กกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด........จะน่ารักไปใหนนายก้องภพ o13 o13 o13
เล่นซะพี่ว๊ากนอนไม่หลับเลย :o8: :-[
-
พี่อาทิตย์รู้ความลับที่ก้องภพปกปิดแล้ว
พี่อาทิตย์จะทำยังต่อไปนะ แค่นี้ก็นอนไม่หลับแล้ว
-
ฮะๆ คืบหน้านะ ขนาดมานอนด้วยนี่เกินความคาดหมายมาก ถูกใจ :katai2-1:
แต่เราขัดใจนิดนึง(เป็นความรู้สึกส่วนตัวเราเองค่ะ) เมื่อไรพี่อาทิตย์จะพูดกับน้องดีๆ เป็นตัวของตัวเองบ้าง คุยกันทีไรเหมือนแบ่งชนชั้นวรรณะไงไม่รู้ ฟีลดูกดน้องตลอดเลย แต่ก็นะ หรือ รักต้องการเวลา... (ฮัมเพลงเบาๆ)
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
น้องก้องสารภาพแล้วนะคะพี่อาทิตย์ :-[
แล้วพี่อาทิตย์ล่ะคะว่างายยยยย :hao7:
-
รักกันซะทีสิ รอนานแล้วนะ :katai1:
-
บอกไปแล้ว บอกไปแล้ว และก็รับรู้แล้วด้วย :ling1:
รอดูความคืบหน้า
-
โธ่เอ๋ย ๆ ก้องภพพพพ พี่อาทิตย์อุตส่าห์ถามกันตรง ๆ แล้วเชียว
แสดงออกซะขนาดนั้น แต่พอพี่อาทิตย์ถาม ไหงไม่กล้าตอบไปเล่า
กลัวสูญเสีย แต่เป็นอย่างนี้ก็ไม่คืบหน้า คลุมเครือ ๆ กันอยู่เนี่ย
แล้วมาแอบพูดตอนหลับซะงั้น ดีนะเนี่ยที่พี่อาทิตย์ยังไม่หลับ
พี่อาทิตย์ รับรู้ความรู้สึกของก้องภพแล้ว จะได้มีอะไรคืบหน้ามั้ยน้อ
ที่สำคัญ ก้องภพ ต้องกล้ายอมรับความจริงด้วยสิ รอลุ้น ๆตอนต่อไป
ขอบคุณค่า :กอด1: :L2:
ปล. ปลื้มตอนพี่อาทิตย์ สั่งให้ก้องภพเลิกสูบบุหรี่จริง ๆ เลย ช้อบชอบ พี่อาทิตย์เท่ห์ที่ซู้ด :a2:
-
:katai1: :katai1:
งืดดดดดดดดดด ลุ้นตัวบิด
-
:o8:
หนักใจแทนพี่อาทิตย์
โอ๊ย ว้าวุ่นๆๆๆๆ
ทำไงๆๆ
-
อ๊ายยยยยยยย
สารภาพแล้ววว~
เขินแทนนนน >////<
-
พี่อาทิตย์บอกให้เลิกก็ทำให้ ณ บัดนั้น ส่อแววมาแต่ไกล
5555 โอ๊ยย ลุ้น :katai5:
-
o22 o22 o22 o22 o22 o22
ก้องภพ ไม่ใจเลย โถ่วววววว
-
ไออุ่นอย่าเก๊กมากนักสิ น้องกลัวเลยเห็นมั้ย
-
ยังไงต่อคู่นี้อ่านแล้วลุ้นตลอด ปากแข็งทั้งคู่แล้วเมื่อไหร่ล่ะ
-
ตอนนี้ดูเรื่อยๆ เหมือนไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น
แต่ความเรื่อยๆนี่แหล่ะทำเราฟิน พี่อาทิตย์ไปค้างห้องน้องก้องภพแล้ว
กี๊สสสสสสสสสสสสสส ตรงที่ก้องภพตอบคำถามนั่น คิดครับ อร๊ากกกกกกก
ร่างฉันจะแหลก ฟินตัวแตกแล้วคร่าา รอติดตามนะคะ :mew1:
-
น่ารักอ่ะ
เขิลๆ :impress2: :impress2:
-
ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้แอบหน่วงๆ
ก้องภพก็ยังไม่มั่นใจพอที่จะพูดพี่ไออุ่นก้อุสาหถามออกมาแล้วว
หวังว่าก้องภพจะทำใจเข้มแข็งบอกชอบพี่อาทิตย์ไวๆนะคะ
ลุ้นๆ เชียร์อยู่ทุกตอนเลย
-
พี่อาทิตย์กับน้องก้องภพเริ่มคืบหน้าแล้วนะเนี่ย
แล้วทีนี่พี่อาทิตย์จะทำยังไงต่อไป
รอลุ้นค่าาาา
-
ก้องภพตอนแรกเหมือนจะกล้าพูด ส่วนพี่อาทิตย์ก็เหมือนจะกลัวว่าที่คิดไว้จะเป็นจริง
แต่ตอนนี้กลายเป็นพี่อาทิตย์กล้าถาม แต่น้องก้องกลับไม่กล้าพูด
-
มั่นใจเร็ว ๆ หน่อยนะก้องภพ พี่อาทิตย์รออยู่นะ
-
แอร๊ยยยยยยย...ก้าวหน้าๆๆๆๆ
พี่อาทิตย์รู้อย่างนี้แล้วจะทำยังไงเนี่ย?
-
:กอด1:
-
อิ๊อ๊ะที่สุดอ่ะ ที่สุดดดดดดดดดด
แล้วเมื่อไหร่จะรักกันนนนน
:katai1:
ลุ้นจนตัวเกร็งแล้ววว
สู้นะคะ ทั้งพี่อาทิตย์ ทั้งก้องภพ
ความรักมันก็ยากเงี้ยแหละ(??)
-
พี่อาทิตย์กับก้องภพมาแล้ว รีบๆสารภาพกันเร็วๆนะ
:katai4: :katai4: :katai4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปัดโธ้!! คลุมเครือกันเข้าไปน้องเอ๊ยยยย
อาการพวกนี้เรียกว่าหวงตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้นจีบ...
แล้วถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงไม่หวงล่ะนะ...คิดมานานเกินกลับแล้ว
พี่อาทิตย์ได้ยินตลอด...จะตัดสินใจยังไง
คนน้องก็ไม่กล้า...อยากอยู่ในความสัมพันธ์ต่อไปนี่นะ
ซึนกันเข้าไปลูก...จะปลูกต้นรักกันขึ้นได้มั้ยเนี่ย ป้าเชียร์อยู่ - -"
-
ตายๆๆๆๆๆ ใจเต้นแทนพี่อาทิตย์ :o8: :o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ฟินกับน้ำประปา แตก
ไฝ้ว์ นะครับก้องภพ
-
ยังก้าวผ่านกันไปไม่ได้สินะ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ก้าวหน้านะ
อย่างน้อยก็ได้แอบบอกรักแล้ว
เรื่องรัก มันน้อยนิด มหาศาลจริง ๆ
เอาใจช่วยนายทั้งสองคนนะ
:ruready
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกพอใจกับความสัมพันธ์
ของน้องก้องกะพี่นมเย็นมากๆ
ทั้งเรื่องที่พี่นมเย็นมาค้างห้องน้องก้อง
เรื่องที่พี่นมเย็นตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคา
และเรื่องที่น้องก้องตอบพี่นมเย็นตอนนอน
อยากรู้จังว่าตอนหน้าจะเป็นไงต่อน้า
พี่นมเย็นจะยังคงมองหน้าน้องก้องได้อยู่ไหมอ่า
จะตัวถูกหรือเปล่าน้า
ที่สำคัญ คืนนี้พี่นมเย็นจะได้นอนอ๊ะเปล่า
เพราะได้ข่าวว่า
หัวใจเต้นแรงจนนอนมิหลับเลยนี่
55555555
-
คไม่มีมาม่านะ T^T
-
พี่อาทิตย์ๆๆ หวั่นไหวแล้วววววว
-
อั๊ยย๊ะพี่อาทิตย์ไปนอนห้องน้องแล้ว 55555555555
อันนี้เหมือนจะหวานเหมือนจะมืดๆ แต่ก็แอบน่ารัก
ชอบตอนน้องมันสูบบุหรี่ แบบกิ๊วก๊าวอ่าาา
-
ยิ่งใกล้กัน ยิ่งหวั่นไหวนะคะ พี่อาทิตย์
ระวังหัวใจเอาไว้
-
น้องก้องสารภาพไปแล้วก็เดินหน้าจีบพี่อาทิตย์ไปเลย :katai3:
-
ให้ตายเถอะ ปากแข็งเกิ๊น
-
ให้ตายเถอะ ปากแข็งเกิ๊น
-
เฮ้ยยยยยยยยยย.....แล้วๆๆ
-
ก้องภพยอมรับแล้วว่าคิดอะไรกับอาทิตย์
-
ท่อแตกสื่อร๊ากกกก
เฮ้อ แต่บรรยากาศมาคุแบบนี้ ทำไงดี ก้องภพพพพพ ทำไมไปทำลายโอกาศแบบนี้ล๊าาา
แต่ก็นอนก็มีสารภาพแหละ ดีนะที่พี่อาทิตย์ยังดีอยู่ ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน (น หนู ล้านตัว :impress2:)
-
อุ๊ กรี๊ดดดดดดดดดดดด
จะเป็นยังไงต่อไปน๊าาาาาา
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อาทิตย์ของเจ้
-
แต่ละคน
-
ว้ายๆๆๆๆๆๆ ลุ้นค่ะคุณขา
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
ลุ้นๆๆๆ ดีแล้วที่อาทิตย์ยังไม่ได้หลับ เปิดใจให้กันเร็วๆน้า เค้าอยากอ่านตอนสวีท แต่เริ่มพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:110011: ใช้ภาษาในการแต่งได้ดีจัง ครับ ชอบเนื้อเรื่องมากครับ :sleep2:
-
ให้ไวหน่อยพี่อาทิตย์ :katai2-1:
-
:impress2: :impress2: กรีี๊ดดๆๆทึ้งหัวตัวเองเขินจนอยากจะโดดลงจากตึก
-
เขิน น น น น น น น น น น น น อะ อ่านแล้วกัดผ้าห่มปลอกหมอนหางหมาอยู่คนเดียว แอร๊ยย ย ย ย ย
เข้าไกล้กันได็ขนาดนี้แล้วน้า า า า า ก้องภพสู้เค้า า า า
-
โอ๊ย ลุ้นเว่อร์....... ก้องภพอ่า น่าจะพูดไปเลยจะได้โป๊ะเช๊ะ แต่ก็นะยิ่งรักมากก็ยิ่งทำใจยาก
ยิ่งพี่อาทิตย์ออกจะห้าวเกิดบอกไปใจไม่ตรงกันโดนต่อยจะทำไงล่ะ
จุดนี้ได้แต่ลุ้นให้ก้องภพสู้ๆๆ นะ อีกนิดเดียวเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ
-
o13 ก้องภพนายแน่มาก
พี่อาทิตย์เปิดใจหน่อยนะ :กอด1:
-
พี่อาืิทิตย์รู้แล้ววว :hao7:
-
บอกไปแล้วววว ><
-
กรี๊ดดดดด เหตุการณ์ช่างเป็นใจ :-[
พี่อาทิตย์ก็ได้รู้ซะทีนะ ก้องภพเดินหน้าเต็มที่ สู้ๆ
-
เค้าจีบกันเเล้ววววว
-
ก้องพูดออกไปแ้ล้วคราวนี้ก็มารอฟังความรู้สึกพี่อาทิตย์กันต่อไป
-
:-[ :-[
พี่อาทิตย์ก็ชอบน้องแล้วเหมือนกันใช่มั้ยล่าาา
กิ้วๆ
น่ารักที่สุด อิอิ ^^
-
โอ๊ย!!!!!!
เมื่อไรจะได้เป้นแฟนกัน อ๊ากกกกกกกกกกก :hao6: :hao6: :hao6:
-
อร๊ายยย กรี๊ดในที่สุดก็อ่านทัน
ชอบตอนที่ตัดผมมากมาย 555 พี่อาทิตย์ถึงกะไปไม่เป็นเลย
ตอนสารภาพชอบจัง เหมือนแบบ อัดอั้นอยากบอก
แต่ก้กลัวหลายๆอย่าง และตอนนี้ถือว่าคนคนนี้อยุ่ตรงหน้าพอดี
หลับก้เถอะ แค่ได้พูดก็ดีแล้ว
ชอบพี่อาทิตย์แกล้งเนียน ใจเต้นตึก ๆ เลยใช่มั้ยยย น่ารักมุ้งมิ้งที่สวดด
-
เหมือนจะเคลียร์นะแต่ก็ไม่เคลัยร์ ยังแอบอึมครึม มัวๆออยู่บ้าง
-
:hao7: :hao7: :hao7:
แอร๊ยยยยยยย ก่อนอื่นขอกราบงามๆที่กลับมาต่อแล้วว :impress:
ต้องขอบคุณน้องอาทิตย์ด้วยนะคะ ที่กล้าเปิดประเด็นนน กิกิกิกิ
ไหนๆก็สารภาพไปแล้ววว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กะอาทิตย์แล้วนะะ :o12:
-
แป๊ะไว้ๆ
เดี๋ยวมาอ่านเด้อ
ฟิ้วววววว
-
เค้ารู้ความลับนายหมดแล้วก้องภพ :m26:
พี่ไออุ่นคงจะเขินจนนอนไม่หลับไปถึงเช้าอะ เพราะทั้งคู่เข้าใจความหมายเดียวกัน :m3:
เขินแทน
-
ลุ้นทุกตอน เท่าไหร่จะคบๆกันซะที
-
:call:ขอให้ทั้งคู่สมหวังด้วยเถอะ
-
อย่าให้มีอะไรอึมครึมอีกเลยนะจ่ะ
-
บอกไปแล้วผลจะเป็นยังไงน้อ???
-
รู้สักทีนะพี่อาทิตย์ >\\\\\\\\<
อย่าหนีก้องภพนะขอร้องเลย :impress2: :impress2:
-
อุ้ยยยยยยยยยย
ลุ้น
-
อร๊ายยยยยยยย :katai2-1:
นึกว่าก้องภพจะไม่พูดอะไรซะแล้วว
ลุ้นจนแทบจะจิกเล็บเข้าเนื้อ :katai1:
เริ่ดค่ะ :katai1: แบบนี้ชนะใจพี่อาทิตย์สบายๆ
ชอบความแมนของทั้งคู่ :katai2-1:
-
เย้ๆๆสุดท้ายก้องก็พูดความในใจให้พี่อาทิตย์ไดรู้สักที แหม่ยะไม่ได้พูดต่อหน้าก้เถอะ สู้ๆต่อไปนะก้องภพ ชอบๆๆๆๆ
-
ว้าวก้องภพสารภาพแล้ว แล้วพี่อาทิตย์ก็ไม่ได้หลับ
ตื่นมาจะเป็นยังไงนะ อาทิตย์จะทำตัวอย่างไร
จะเฉยชากับน้องหรือเปล่านะ
-
:mew2:กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่ไออุ่นเขินใช่มั้ยคะ :mew1:
กรี๊ดอ่ะ บอกชอบแล้วอ่ะ ก้องภพทำดีมากกก :hao5:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ว้าวว้าวว้าว เริ่มใกล้เข้าไปอีกนิดสำหรับคู่นี้
-
เขินแทนพี่อาทิตย์ กรี๊ดให้น้องก้องเลย
-
:-[
-
มันลุ้นไปถึงตอนหน้าล่ะ
ว่าพี่อาทิตย์จะทำยังไง :z2:
-
คู่นี้ ลุ้นกันลุ้นกันหัวใจคนอ่านจะวาย
กลัวใจตัวเองกันจริงๆๆ
-
ว๊ากกกกกกกกกก รุ้ละจนได้อยากอ่านต่อ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย เปิดใจให้ฉํนหน่อยคนดี ฉันเหนื่อยเต็มที ฉันกลัวทนไม่ไหวววววว
-
อ๊ายยยยยยยยย
คุณน้องก้องภพจ๋าาาาาาาา
เอาใจป้าไปเลยค่ะ
น้องโดนมากกกกกกก
น้องเลือกเอาสักทางนะว่า
จะรุกหรือแอบรักอยู่เงียบๆ
อย่ามาทำให้หวั่นไหว
แล้วจากไปนะน้อง
-
ตายแล้ว ตายแล้ว ตายแล้ว สารภาพแล้ว อาทิตย์รู้แล้ว ไงต่อละทีนี้ ไงต่อดี ^^
-
:-[ :-[ :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เขารออยู่นะตะเอง
(http://www.eonline.com/eol_images/Entire_Site/2010426/300.lost.oquinn.lc.052610.jpg)
-
มาส่งความคิดถึงคร่าาาาาาาาาา
-
ยังไม่มาอีกเหรอคะ T^T
รอ รอ รอ รอ รอ :L2:
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 24 : เวลาทุกอย่างขึ้นอยู่กับพี่ว้าก
...อาทิตย์กระพริบลืมตาตื่น
สิ่งแรกที่เห็นเพดานห้องที่ไม่คุ้น เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงคล้ายคนกำลังอาบน้ำ
เขาขยับกายลุกขึ้นมานั่งหัวยุ่งตาปรือบนเตียง แสงลอดส่องผ้าม่านบ่งบอกว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว แต่สมองของเขายังคงอยู่ในสภาพชัดดาวน์ ไม่พร้อมรับวันใหม่ กำลังงัวเงียเตรียมนอนต่อ เป็นจังหวะเดียวกับที่ก้องภพเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นพอดี
“พี่อาทิตย์ตื่นแล้วเหรอครับ”
คนสะลึมสะลือพยักหน้าส่ง ๆ เปิดปากหาววอดพลางถามง่วง ๆ
“อืม กี่โมงแล้ว”
“แปดโมงครึ่งครับ”
ได้ยินเวลาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เช้าวันอาทิตย์ปกติเขาตื่นตอนเที่ยงนู้น แต่ดันโดนปลุกด้วยเสียงอาบน้ำซะก่อน คนขี้เซาเลยเตรียมล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางบ่นงึมงำ
“เพิ่งแปดโมงครึ่ง ยังเช้าอยู่เลย จะรีบตื่นไปไหนวะ”
“วันนี้ผมจะไปงานวันเกิดหลานสาวน่ะครับ”
คำอธิบายทำให้อาทิตย์ชะงัก ค่อย ๆ เรียกสติของตัวเองให้ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
...จริงด้วย เมื่อวานเขาไปเป็นเพื่อนซื้อของขวัญวันเกิดกับก้องภพ พอกลับมาก็เจอว่าห้องตัวเองน้ำท่วม เพราะท่อใต้อ่างล่างหน้าแตก เลยต้องมาอาศัยค้างคืนในห้องอีกคน แล้วก็ดันไปรู้ว่าระเบียงห้องเขาอยู่ตรงข้ามกับกันพอดี เขาเลยตัดสินใจถามคำถามนั้นออกไป จนสุดท้ายก็ได้ยินคำบางคำ
…คำบางคำที่ทำให้หัวใจสั่นไหว
แม้จะพยายามข่มตานอน ห้ามไม่ให้ตัวเองคิดมาก แต่กว่าจะหลับลงได้ก็เกือบเช้าแล้ว มันเลยส่งผลให้เขายังคงงัวเงียนอนไม่เต็มตื่น แต่ตอนนี้ทุกสิ่งค่อย ๆ เริ่มฟื้นคืน ไม่ว่าจะเป็นสติ รวมทั้งความรู้สึกบางอย่างซึ่งวนกลับมา
...ความรู้สึกที่แน่ใจว่าอีกคนคิดอะไรบางอย่างกับเขา
แค่นึกความสับสนในใจก็เริ่มเข้าจู่โจมจนเกิดอาการแปลก ๆ เขานั่งนิ่งทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าจะสบตามองอีกฝ่าย หากก้องภพกลับตีความว่าที่เงียบไปเป็นเพราะง่วงนอน จึงเอ่ยแสดงความมีน้ำใจ
“พี่อาทิตย์ไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมทิ้งกุญแจสำรองไว้ให้ พี่จะนอนต่อก็ได้ครับ”
คนฟังสะดุ้งเฮือก ขยับปากพูดปฏิเสธทันควัน
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนแล้วจะกลับหอเลย”
บอกจบก็รีบลุกขึ้นจากเตียงโดยเร็ว เผ่นแน่บไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ เดินตรงไปยังอ่างหมุนก๊อกวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตา เผลอเหลือบเห็นตัวเองในกระจกที่สภาพโทรมจากการอดนอน หากก็ยังพยายามตั้งสติใหม่
...ไม่มีอะไร ก็แค่ทำตัวทุกอย่างเป็นปกติ พออาบน้ำเสร็จก็จะได้กลับหอ ไปรอช่างซ่อมห้องน้ำ แล้วจะได้หลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้ซะที
คนมุ่งมั่นสูดลมหายใจลึก เร่งจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย ทว่าพอเขาออกมาจากห้องน้ำ กลับถูกคนที่กำลังแต่งตัวอยู่เอ่ยถาม
“พี่อาทิตย์หิวหรือยังครับ เมื่อเช้าผมไปซื้อปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้มาให้ด้วย พี่กินก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ครับ”
เขามองเห็นน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ กับปาท่องโก๋วางอยู่บนโต๊ะ ทั้งที่ตื่นมาก็เห็นว่าก้องภพอาบน้ำอยู่ แสดงว่าเจ้าตัวคงไปซื้อก่อนหน้านั้น หรือคิดอีกนัยหนึ่งคือก้องภพต้องตื่นเช้ามากจนมีเวลาไปตลาด ถึงแม้ใจอยากจะรีบกลับ แต่ถ้าไม่กินเลยก็อาจจะเสียน้ำใจคนซื้อมาฝาก แถมมันยังดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไรด้วย
...เอาเถอะ...ก็แค่ของกินจะไปคิดอะไรมาก
อาทิตย์จึงเปลี่ยนไปเดินหยิบถุงใส่น้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอม พลางกวาดตามองหาบางสิ่ง
“แล้วแก้วอยู่ไหนเหรอ”
“วางอยู่ตรงชั้นใกล้ตู้เย็นครับ เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
ก้องภพอาสา พลางเดินไปหยิบแก้วมาบนชั้นมายื่นส่งให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาแกะถุงน้ำเต้าหู้
“นี่ครับพี่อาทิตย์”
คนฟังเอื้อมมือไปรับแก้ว หากเป็นจังหวะเดียวกับที่มือของอีกฝ่ายยื่นส่งให้ กลายเป็นว่าเขากำลังจับกุมมือของก้องภพโดยตรง
...สัมผัสที่แตะกันแม้เพียงเล็กน้อย ทว่ามันกลับทำให้อาทิตย์สะดุ้งเฮือก เผลอปล่อยมือทั้งสองข้าง แก้วที่ปล่อยจากมือซ้ายยังถูกก้องภพจับเอาไว้ แต่ถุงน้ำเต้าหู้ในมือขวากลับร่วงลงแตกกระจายบนพื้น
“เฮ้ย! ขอโทษ เดี๋ยวเช็ดให้”
คนตกใจรีบละล่ำละลั่กร้องขอโทษ ดีที่น้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ไม่หกเปื้อนเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่าย แต่มันก็ยังเลอะพื้นห้องเป็นวงกว้าง กระนั้นก้องภพกลับส่ายศีรษะพูดอย่างใจเย็น
“ไม่เป็นไรครับ พี่อาทิตย์แกะถุงใหม่ไปเถอะครับ”
เจ้าตัวพูดด้วยท่าทางไม่ถือสา ก่อนเดินออกไปหลังระเบียงหยิบไม้ถูพื้นมาเช็ดทำความสะอาด ปล่อยให้อาทิตย์ยืนมองนิ่ง ๆ ตรงข้ามกับความรู้สึกข้างในที่มันสั่น เพราะเขารับรู้ได้ในนาทีนั้นว่า ต่อให้พยายามแค่ไหน ทั้งร่างกายและหัวใจ
...มันก็ไม่เป็นปกติเลยสักนิด
RTTTTTTTTTT!!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะความเงียบ เป็นเสียงไอโฟนของก้องภพ ซึ่งหยุดมือจากการถูพื้น แล้วหยิบมันจากกระเป๋ากางเกงกดรับ เมื่อเห็นหน้าจอโชว์ชื่อที่คุ้นเคย
“ฮัลโหล ...ครับแม่ อ้อ...ก้องกำลังจะออกครับ เดี๋ยวก้องถึงแล้วโทรหานะครับ...”
“ผมไปนะ”
ยังไม่ทันที่ก้องภพจะจบประโยคสนทนา อาทิตย์กลับพูดแทรกขึ้นมา คว้ากระเป๋า เดินเปิดประตูออกไปนอกห้อง โดยไม่ทันให้อีกคนเอ่ยลา แม้ก้องภพจะเรียกรั้งไว้ก็คล้ายไม่ทัน เพราะพอวางสายจากแม่ แล้วเปิดประตูออกไปหาที่ทางเดิน ก็ไร้เงาของอีกคนแล้ว
คนถูกทิ้งอยู่เพียงลำพังปิดประตูกลับเข้ามาในห้องตามเดิม เหลือบมองถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋วางเคียงกันเหงา ๆ อยู่บนโต๊ะโดยไม่ทันได้แตะต้อง เขาอุตส่าห์ไปซื้อมาให้พี่อาทิตย์ตั้งแต่เช้า หากตอนนี้คงไม่มีโอกาสทำตามที่ตั้งใจไว้
...ความจริงเมื่อคืน เขาแทบนอนไม่หลับ ก็เพราะเผลอคิดมากกับเรื่องที่ยังค้างคาใจ ในคำถามซึ่งเขาลังเลไม่กล้าบอกกับพี่อาทิตย์ให้ได้รู้ ด้วยกลัวจะสูญเสียความสัมพันธ์ระหว่างกันไป แม้จะแอบกระซิบบอกไปให้หายอึดอัดบ้างแล้ว แต่ยิ่งตื่นเช้ามามองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ ก็ยิ่งไม่อาจห้ามใจ
...บางความรู้สึก เหมือนชัดเจนหากก็ยังคลุมเครือ แต่ในความคลุมเครือก็ยังซ่อนความชัดเจนอยู่ในนั้น
ความชัดเจนที่บ่งบอกว่า...พี่อาทิตย์คือคนพิเศษสำหรับเขา แต่ตอนนี้คนพิเศษคนนั้น กลับไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเล่นเดินหนีหายไปเสียก่อน หรือเขาจะไปเผลอทำอะไรให้พี่อาทิตย์ไม่พอใจอีกรึเปล่า
ก้องภพถอนหายใจเบา ๆ กับความสับสนที่ไม่อาจคำตอบ พลางรวบถุงเตรียมเก็บน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋แช่ตู้เย็นไว้กินมื้ออื่น แต่พอเปิดตู้เย็นกลับพบบางสิ่งที่เจ้าของลืมไว้
...อ้าว...พี่อาทิตย์ไม่ได้เอาหนังสือที่แช่ตู้เย็นไว้กลับไปด้วย ถ้าโทรไปบอกตอนนี้พี่อาทิตย์คงยังเดินไม่ถึงหอ คงอาจจะกลับมาเอาทัน
คิดไป มือก็รีบหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกในรายชื่อพี่อาทิตย์ซึ่งเม็มไว้ แต่รออยู่นานจนสัญญาณตัดก็ไม่มีการตอบรับ เขาขมวดคิ้วงงพยายามโทรอีกครั้ง ทว่าผลก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เขาไม่แน่ว่าเป็นเพราะสัญญาณมีปัญหา หรือตอนนี้โทรศัพท์ไม่ได้อยู่ติดตัวกับพี่อาทิตย์ แต่เขาไม่มีเวลาอยู่รอนาน เพราะต้องรีบไปงานวันเกิดหลานสาวตัวเอง งั้นไว้วันจันทร์ เขาค่อยเอาไปคืนใหม่ก็ได้
ก้องภพเก็บหนังสือซึ่งกลับมาแห้งเป็นปกติวางไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบกล่องของขวัญที่ไปเลือกกับใครบางคน เผลอยิ้มบางเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่ยอมไปเป็นเพื่อน
...ไม่เป็นไร ...คำพูดที่บอกไปเมื่อคืนว่าเขาคิดอะไรกับพี่อาทิตย์ แม้ตอนนี้ยังไม่กล้า แต่เขาหวังว่าจะบอกมันออกไปให้ชัดเจน
...สักวันหนึ่ง
...
...
ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่คิด…
เมื่อก้องภพพยายามโทรหาอาทิตย์ในเช้าวันจันทร์ต่อมา แต่ไม่มีสัญญาณใด ๆ ตอบรับ ทั้งเจ้าตัวก็ยังไม่โทรกลับมาหาเขาด้วย คล้ายอีกฝ่ายขาดการติดต่อโดยสิ้นเชิง
...พี่อาทิตย์เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเงียบหายไปอย่างนี้ หรือเขาจะเผลอไปทำอะไรให้พี่อาทิตย์โกรธจริง ๆ แต่เรื่องไหนกันล่ะที่พี่จะโกรธ ...เรื่องที่เขาไม่ยอมบอกว่าอยู่ระเบียงห้องตรงข้าม
...หรือเรื่องคำถามที่พี่อาทิตย์เคยถามไว้
ตี๊ด! ตี๊ด!
ก้องภพสะดุ้งตกใจกับเสียงสัญญาณเข้าจากไอโฟนที่กำลังสั่น เขาหยิบมันขึ้นมาดูเผื่อหวังจะเป็นคนที่เฝ้ารอ หากก็พบว่าสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ เป็นเพียงข้อความจากโปรแกรมไลน์ซึ่งเอ็มส่งมาหา
‘มึงอยู่ไหนวะ’
‘อยู่โต๊ะในสุดใต้ตึกคณะ’
เจ้าของพิมพ์ตอบกลับ พลางเลื่อนสไลด์เปิดเช็คโปรแกรมไลน์ที่ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไร ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับรายชื่อของใครบางคนในช่องข้อมูลเพิ่มเพื่อน
เขาไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์เล่นไลน์รึเปล่า แต่ก็อย่างน้อยนี่ก็คงเป็นอีกช่องทางที่เขาสามารถติดต่อสื่อสารได้ ก้องภพเลยรีบกดแอดรับเป็นเพื่อน แล้วตัดสินใจเปลี่ยนไปพิมพ์ข้อความทิ้งไว้
‘พี่อาทิตย์ครับ ผมก้องภพนะครับ พี่ลืมหนังสือไว้ที่ห้องผม วันนี้พี่ว่างเมื่อไรครับ ผมจะเอาไปคืนให้’
เขากด ‘Send’ หวังให้คู่สนทนาเห็นข้อความที่ฝากไว้ ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอ เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนซึ่งกำลังตามตัวอยู่พูดทัก
“เฮ้ย! มานั่งหลบมุมอะไรตรงนี้วะ ไอ้ก้อง ให้กูหาตั้งนาน ว่าจะมาขอลอกการบ้านเคมหน่อย กูยังไม่ทำเลยวะ เมื่อคืนตีดอทเพลินแม่งเสือกป้อมแตกอีก กูเซ็ง!”
เอ็มบ่นงึมงำตามประสาคนเล่นเกมส์ ซึ่งเขาก็ชินกับไอ้พฤติกรรมอย่างนี้ของเพื่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยม เลยหยิบเอารายงานวิชาเคมีจากกระเป๋าขึ้นมาวางบนโต๊ะให้เพื่อน ที่ก็ยังคงไม่เลิกคุยฟุ้งอัพเดทข่าวยามเช้า
“เออ...เมื่อกี๊กูเจอพี่อาทิตย์ด้วยวะ ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นเขา แม่งตัดผมมาใหม่อย่างหล่ออ่ะ เห็นพวกเมย์ยืนกรี๊ดรุมคุยกันอยู่ตั้งนาน”
มือที่กำลังส่งแผ่นรายงานวิชาเคมีชะงัก เขารีบเงยหน้าขึ้นถามคนตรงข้ามทันควัน
“ไปเจอที่ไหน”
“ตรงหน้าคณะที่จอดมอไซต์”
“เดี๋ยวกูมานะ”
ก้องภพผุดลุกขึ้นยืนทันที โดยไม่สนสายตาของเพื่อนที่ยังคงงง ๆ รีบเดินจะแทบจนกลายเป็นวิ่งพุ่งตรงไปยังหน้าตึกคณะ ซึ่งเป็นที่ว่างจอดรถมอเตอร์ไซต์ของนักศึกษา หันมองซ้ายขวาเพื่อหาคนบางคน ก่อนจะเหลือบเห็นเพื่อนในภาคที่ยังยืนล้อมวงคุยกันอยู่ ทว่ากลับไม่มีคนที่ตามหาอยู่ในวงนั้น เขาเดินเข้าไปใกล้ ในจังหวะเดียวกับที่สาวใส่แว่นเงยหน้ามาเห็นพอดี เลยเอ่ยทักเมื่อร่างสูงอยู่ในท่าทางเหงื่อซึม รีบร้อนแปลก ๆ
“อ้าว ก้องจะรีบไปไหนเหรอ หอบแต่เช้าเลย”
“เมย์ พี่อาทิตย์ล่ะ”
“อ้อ เห็นว่าพี่เขารีบไปเรียน เพิ่งเดินขึ้นตึกไปเมื่อกี๊นี้เอง”
...เขาพลาดไปแล้วแค่ไม่กี่นาที แต่ไม่แน่ ถ้าตามขึ้นตึกไปตอนนี้ก็อาจจะยังทัน เสียแต่เขาไม่รู้ว่าพี่อาทิตย์เรียนอยู่ชั้นไหนห้องไหน
ก้องภพจึงตัดสินใจหยิบไอโฟนมากดโทรออก หากเสียงปลายสายก็ดังอยู่แบบนั้น โดยไม่มีสัญญาณตอบรับเหมือนเช่นเคย เขากดวางสาย ก่อนเลื่อนสไลด์เปลี่ยนไปเปิดโปรแกรมไลน์ที่เขาส่งความไปหาพี่อาทิตย์
...มันขึ้นสถานะว่า ‘Read’ และสิ้นสุดเพียงแค่นั้น
ก้องภพกำโทรศัพท์ในมือแน่น ความรู้สึกบางอย่างถาโถมในใจจนสั่นไหว
...พี่อาทิตย์ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง คล้ายกับพี่อาทิตย์จงใจจะเฉยชากับเขา โดยที่เขาไม่รู้เหตุผลชัดเจนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ไปทั้งอย่างนี้ จนกว่าเขาจะเข้าใจว่า เพราะอะไรพี่อาทิตย์ถึงพยายามไม่ยอมคุยกับเขา
....
....
ช่วงเวลาพักเที่ยง ในโรงอาหารคึกคักไปด้วยนักศึกษา หากส่วนใหญ่ก็มักจะถูกยึดครองโดยเด็กคณะวิศวะซึ่งมีจำนวนคนเรียนเยอะมากกว่าคณะอื่น จนแทบจะกลายเป็นโรงอาหารของคณะวิศวะถาวร รวมถึงกลุ่มของแก๊งค์ชายโฉดปีสามประจำภาควิชาอุตสาหการ ที่เพิ่งเลิกเรียนเดินคุยเฮฮามาเพื่อกินข้าว ทว่าหนึ่งในนั้นกลับไม่มีอารมณ์ร่วมจนเพื่อนสนิทต้องเรียกทัก
“อาทิตย์...อาทิตย์...เฮ้ย! ได้ยินกูเปล่าวะ”
“ห่ะ! มีไร”
คนเหม่อสะดุ้ง รีบหันมามองคู่สนทนาซึ่งขมวดคิ้วถาม
“มึงเป็นไรวะ เห็นเงียบแต่เช้าแล้ว”
ความจริงน็อตอยากจะถาม ตั้งแต่เห็นอาการแปลก ๆ ของมันตอนถือโทรศัพท์ที่มีสัญญาณเรียกเข้า แต่แทนที่มันจะกดรับ กลับไปปิดเสียงปิดระบบสั่นโดยไม่ตัด แล้วก็ปล่อยให้คนโทรมาเป็นฝ่ายเงียบไปเอง เสร็จแล้วก็นั่งซึม ๆ เหม่อ ๆ ไม่พูดไม่จากตลอดการเรียน ดูก็รู้ว่าคงมีปัญหาอะไรสักอย่าง แต่นิสัยของอาทิตย์ไม่เคยพูดออกมาหรอก ฟังเอาจากตอนนี้ที่คนถูกถามพยายามเลี่ยง
“เออ...กูง่วง...เมื่อคืนกูดูบอลดึกไปหน่อย”
“เหรอ คู่ไหนวะ เมื่อคืนไม่เห็นมีตารางถ่ายทอดสดนี่หว่า”
น็อตแกล้งแหย่ไปอีกรอบ ทันเห็นคนโดนจับได้ทำสายตาวอกแวก แล้วรีบบอกปัดเปลี่ยนเรื่อง
“เออ เรื่องของกูเหอะ กูหิวแล้ววะ กินไรดีว่ะ”
อาทิตย์รีบเดินนำหน้า ทำเป็นมองหาร้านขายอาหาร เพื่อกลบเกลื่อนคำโกหกของตัวเอง
...ไอ้ง่วงน่ะเรื่องจริง แต่ไม่ใช่จากการดูบอลดึก มันเป็นเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับติดต่อกันมาสองคืนแล้วต่างหาก
ทั้งที่เมื่อวานก็กลับไปนอนหอตัวเอง เพราะช่างมาซ่อมก๊อกใต้อ่างเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่สิบโมงแล้ว แต่เขาเพิ่งรู้ตัวว่าดันลืมหนังสือในแช่ตู้เย็นไว้ในห้องของก้องภพ อยากจะโทษความสะเพร่าที่ทำให้ตัวเขาไม่เคยหนีไปได้ไกล ต้องมาวนเวียนเจอกันอยู่เรื่อย และก็เป็นจริงดังคาดเมื่อก้องภพโทรหาเขาในตอนเย็น แต่เขากลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ จะเป็นเพราะสาเหคุอะไรก็ไม่รู้
...แต่ที่แน่ใจคือตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนคนนั้น
อาทิตย์ถอนหายใจ พยายามสลัดความอึดอัดใจให้พ้นจากสมอง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อเงยหน้าพบใครบางคนซึ่งคุ้นตากำลังเดินมาจากที่ไกล ๆ
ก้องภพเห็นกลุ่มพี่ปีสามในเสื้อช็อปอยู่อีกฝั่งของโรงอาหาร และก็คล้ายจะเห็นคนที่เขาตามหาอยู่แว๊บ ๆ ในกลุ่ม ถึงไม่ค่อยมั่นใจแต่ก็รีบเสี่ยงเดินมา ทว่าด้วยระยะทางและจำนวนคนในโรงอาหารที่ค่อนข้างมาก ทำให้เขาคลาดสายตาไปจนต้องรีบเข้าไปหาหนึ่งในรุ่นพี่ พลางยกมือไหว้เอ่ยถาม
“สวัสดีครับพี่น็อต พี่น็อตเห็นพี่อาทิตย์มั้ยครับ”
“ก็เดินตามมาข้างหลังไง อ้าว...หายไปไหนแล้ววะ พวกมึงเห็นไอ้อาทิตย์ป่ะ เมื่อกี๊ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย”
น็อตทำหน้างง เมื่อกวาดตามองแล้วไม่พบเพื่อนตัวเองที่เดินมาข้าง ๆ กระนั้นก้องภพกลับไม่มีทีท่าแปลกใจ มีเพียงแววตาที่วูบไหวคล้ายท้าทาย ก่อนมันจะกลับมาอ่อนแสงเป็นปกติแล้วเปลี่ยนไปถามถึงเรื่องอื่น
“วันนี้พี่น็อตมีเรียนอีกมั้ยครับ”
“เดี๋ยวมีเข้าแลปเย็น ๆ เลิกตอนหกโมง”
“ครับ ขอบคุณครับ”
เอ่ยจบ เด็กปีหนึ่งก็เดินหายไป ปล่อยให้พี่ปีสามยังคงมึนงงกับพฤติกรรมของทั้งเพื่อนและรุ่นน้อง แต่ก็ราวกับจะเริ่มจับต้นชนปลายในความเชื่อมโยงได้
...บางทีเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าทำไมอาทิตย์ถึงมีท่าทีแปลกไป
...
...
“โอเคครับนักศึกษา วันนี้เลิกคลาสได้”
เสียงอาจารย์กล่าวเป็นสัญญาณที่นักศึกษาทุกคนต่างรอคอย อาทิตย์เตรียมเก็บข้าวของและปึกชีทเรียนเข้ากระเป๋า พลางได้ยินเสียงชวนของเพื่อนข้างตัว
“มึงไปกินข้าวด้วยกันป่ะ”
“กูอยากกลับหอ จะไปนอน”
เขาตอบไอ้น็อตไปสั้น ๆ เพราะวันนี้ขนาดนั่งเรียนอยู่ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ตาปรือจนเกือบจะหลับคาโต๊ะ แถมไม่มีอารมณ์ไปร่วมเฮฮากับใครเขา อยากจะกลับไปพัก เผื่อความกระอักกระอวนที่ค้างในความรู้สึกจะหายไปได้บ้าง
และไอ้น็อตคงเห็นสภาพย่ำแย่ของเขาแล้วเลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรเพิ่ม มันเดินก้าวนำออกนอกห้องเรียนไป แต่แล้วอยู่ ๆ ก็ชะงักหันกลับมาบอกคนที่เดินตามอยู่ด้านหลัง
“อาทิตย์ มีคนมาหามึงวะ”
น็อตเบี่ยงตัวหลบให้คนถูกทักเงยหน้าขึ้นมองทันที วินาทีนั้นเขาอยากจะเดินกลับเข้าห้องใหม่ หากก็ไม่ทันไรแล้ว เมื่อคนที่หลีกเลี่ยงการเผชิญมาตลอดวัน กลับปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าคล้ายกำลังเฝ้ารอ
“พี่อาทิตย์ครับ”
ก้องภพเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพเหมือนทุกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบมันเต็มไปด้วยความจริงจัง โดยเฉพาะแววตาที่สะท้อนมองเขาราวกับอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ หากอาทิตย์ก็ทำเป็นเมินหลบสายตาคู่นั้น พยายามทำตัวให้เป็นปกติ ใช้คำพูดด้วยท่าทางห่างเหินสั้น ๆ
“คุณมีธุระอะไร”
“ผมเอาหนังสือมาคืนพี่ครับ”
ก้องภพหยิบหนังสือห้องสมุด พร้อมทั้งชีทแบบเรียนและหนังสือการ์ตูนซึ่งแห้งสนิทไม่มีรอบชื้นบวมออกมา อาทิตย์ยื่นมือไปรับให้มันจบเรื่องไป หากพอจับ อีกฝ่ายกลับขืนไม่ยอมคืนหนังสือ จนเขาต้องสั่งเสียงดุ
“ปล่อย”
“เดี๋ยวผมจะปล่อยให้ครับ แต่ผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่ก่อน”
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
ไม่เพียงแค่น้ำเสียง หากท่าทางเฉยชาไม่ยอมสบตามอง ทำให้ก้องภพยิ่งนึกหวั่น หากก็ยังดื้อดึงพยายามเปลี่ยนไปเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“พี่อาทิตย์ครับ...”
“ถ้าคุณไม่คืน ผมก็ไม่เอา”
ทว่า อาทิตย์กลับเป็นฝ่ายหมดความอดทน ตัดบทการสนทนา ปล่อยมือจากหนังสือ แล้วหันหลังโดยไม่แม้แต่จะสนใจ เดินตรงลิ่วไปทางเพื่อนที่รออยู่ ซึ่งก้าวตามมาข้าง ๆ พลางเหลียวมองน้องปีหนึ่งที่ถูกทิ้งให้ยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น จนทำให้คนมองเห็นเหตุการณ์อดถามไม่ได้
“ไปมีเรื่องทะเลาะอะไรกับน้องมันเหรอวะ”
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ”
คำปฏิเสธหน้าตาเฉยสวนทางกับสถานการณ์ชัด ๆ ทำเอาน็อตพ่นลมหายใจอย่างระอา
“หึ กูคงเชื่อหรอก น้องมันถามหามึงตั้งแต่เมื่อเที่ยงแล้ว มองหน้าก็รู้ว่ามีเรื่องอยากเคลียร์กับมึง แล้วมึงจะหลบหน้าน้องเขาไปทำไมวะ”
ประโยคจี้ใจจนอาทิตย์สะอึก อยากจะแก้ตัวเถียงใส่เพื่อนสักคำ แต่เขาไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้เลย
...ก็เพราะมันเป็นความจริง ทุกครั้งที่มองเห็นสายตาของก้องภพ มันมีแต่ยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่สามารถทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิมได้ เขารู้สึกอึดอัดทรมานเหมือนหายใจไม่ออก เลยต้องพยายามหลบ พยายามหนีให้ห่างมากที่สุด ทั้งจากตัวของก้องภพ
...และอาจจะหนีให้ห่าง ....จากความสั่นไหวของหัวใจตัวเอง
“น็อต เมื่อกี๊มึงชวนกูไปไหนนะ กูไปด้วย”
อาทิตย์เปลี่ยนใจกะทันหัน เห็นเพื่อนข้างตัวหันมอง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพิ่ม
เขาเลยลากยาวไปกินข้าวกับไอ้น็อต แล้วบังเอิญเจอพวกเปรมเลยชวนกันไปต่อ ไม่ไปได้ไปกินเหล้า แต่ไปกินนมเย็น นั่งเหล่สาวอยู่ที่ร้านขายกาแฟชิล ๆ คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้เรื่อยเปื่อย กว่าจะเลิกก็ตอนฝนเริ่มเทลงมาถึงจะแยกย้ายกันได้
อาทิตย์อาศัยมอเตอร์ไซต์น็อตฝ่าฝนกลับมาถึงหอในเวลาเกือบสามทุ่ม
คนเนื้อตัวเปียกเดินเข้าห้องด้วยอาการสะโหล่สะเหล่ ตั้งใจจะอาบน้ำเพราะกลัวเป็นหวัดขึ้นมา เขากำลังจะเลื่อนเปิดประตูกระจกออก แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเหลือบเห็นใครบางคนอยู่ที่ระเบียงฝั่งตรงข้ามท่ามกลางม่านฝน
อาทิตย์แง้มมองลอดจากผ้าม่าน ตอนแรกนึกว่าคนที่ยืนอีกฝั่งจะสูบบุหรี่ แต่มันกลับยืนนิ่ง ๆ ใจลอย เหม่อมองสายฝนโดยไม่รู้ว่าคิดอะไร
…เขานิ่งมองภาพนั้นด้วยความลังเล กับตะกอนความรู้สึกบางอย่างที่ตกค้างอยู่ในใจ
...
...
...พี่อาทิตย์คงกลับมาแล้ว
หากก้องภพก็ยังไม่ขยับไปไหน ยืนมองไฟที่เปิดสว่างอยู่ระเบียงฝั่งตรงข้าม ...ไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่โมง ...ไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรทำอะไรต่อไปในตอนนี้ เพราะใจมันยังวนเวียนในความคิดเดิม ๆ ที่เขาไม่อยากจะยอมรับ
...ความกลัวที่กำลังจะสูญเสียพี่อาทิตย์ไป
ทำไมเขาถึงไม่สังเกตว่าไม่ใช่แค่วันนี้ มันเป็นตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์แล้วที่พี่อาทิตย์ไม่ยอมหน้าเขา หรืออาจจะเริ่มมาตั้งเมื่อคืนวันเสาร์ที่พี่อาทิตย์ถามคำถามซึ่งเขาไม่ยอมตอบ
หรือคำตอบนั้นพี่อาทิตย์อาจจะพอเดาได้อยู่แล้ว เลยโกรธเพราะไม่อยากจะรับความรู้สึกของเขาไว้ แต่ถ้าจะโกรธกันด้วยเหตุผลนี้ สู้ให้เขาบอกไปตรง ๆ เสียจะดีกว่าที่ไม่บอก เพราะเขาคงทนไม่ได้ถ้าพี่อาทิตย์จะมาหลบหน้ากันไปโดยที่เขาก็ยังไม่เข้าใจอะไรเลย
ความเครียดในสมอง ส่งผลให้อยากจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบสักมวน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาโยนซองทิ้งถังขยะ เมื่อคราวที่รับปากกับพี่อาทิตย์ว่าจะไม่สูบอีก เลยต้องมาทำตัวเป็นพระเอกมิวสิควิดีโอยืนมองระเบียงที่อยู่ห่างออกไป 15 เมตรหากมันช่างห่างไกลเหลือเกินในความรู้สึก
ก้องภพถอนหายใจ ละสายตาจากแสงไฟสว่างจากระเบียงห้องตรงข้าม
เขาควรไปอาบน้ำได้แล้ว เผื่อให้ความเย็นช่วยระบายความอึดอัดใจลงบ้าง กำลังหมุนตัวหันหลังเข้าห้อง ในจังหวะเดียวกับที่เสียงไอโฟนในกระเป๋ากางเกงสั่นเบา ๆ และทันทีที่เห็นรายชื่อคนโทรเข้า เขาก็ต้องเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รีบกดรับ พร้อมเรียกชื่อของคนที่พยายามหลบหน้ามาทั้งวัน
“พี่อาทิตย์ครับ...”
“ผมฝากให้คุณคืนหนังสือที่ห้องสมุดไปเลยแล้วกัน ส่วนการ์ตูนคุณก็เอาไปเลย ผมจะไปเสียค่าปรับกับร้านเอง แค่นี้นะ”
ประโยคที่ถูกเอ่ยอย่างรวดเร็ว ก่อนปลายสายทำท่าจะวางลง ทำให้ก้องภพต้องรีบรั้ง
“เดี๋ยวครับ! พี่อาทิตย์โกรธผมเหรอครับ”
“เปล่า”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วทำไมพี่ถึงไม่ยอมคุยกับผมล่ะครับ หรือพี่โกรธเรื่องเมื่อวันนั้นที่ผมไม่ได้ตอบคำถามพี่”
ประโยคตรง ๆ ที่ถูกเอ่ย ไม่มีคำพูดใด ๆ ตอบกลับ นอกจากเสียงสายฝนกระทบลงพื้น บรรยากาศของความอึดอัดโรยตัวลงมาอีกครั้ง แม้รู้ว่ามันจะเสี่ยงต่อความสัมพันธ์ แต่ในนาทีเขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว
“ถ้าพี่ยังอยากรู้คำตอบจริง ๆ ผมจะบอกให้ก็ได้ครับ”
ก้องภพมองตรงไปยังระเบียงอีกฝั่ง หวังให้ถ้อยคำฝากส่งไปให้คนคนนั้น
“ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มตอนไหน ไม่รู้ว่ามันเริ่มยังไง ทั้งที่พี่เป็นผู้ชายแล้วผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้”
ทุกสิ่งหยุดเงียบลงคล้ายกับลมหายใจของคนฟัง ก่อนตามมาด้วยถ้อยคำที่กลั่นกรองทุกความรู้สึก ในทุกความหมาย
“พี่อาทิตย์ครับ ผมอยากบอกพี่มาตั้งนานแล้วว่า... ผม....”
ตี๊ด!
สัญญาณขาดหายในประโยคที่ยังไม่จบ ก้องภพมองไอโฟนของตัวเองที่ถูกตัด เขาพยายามโทรกลับไปอีกรอบ หากสัญญาณรอสายกลับดังขึ้นแล้วตัดหายไปอีก และเมื่อโทรย้ำ ในที่สุดมันก็กลายเป็นบริการฝากหมายเลขโทรกลับ ซึ่งหมายความว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว
...เป็นการปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทั้งที่เขายังไม่ทันได้สารภาพความในใจ
...มันจบลงแล้วใช่มั้ย ระหว่างเขากับพี่อาทิตย์
ก้องภพเงยหน้ามองไปที่ระเบียงฝั่งตรงข้ามท่ามกลางสายฝนพร่ามัว เช่นเดียวกับความรู้สึกว่างโหวงในหัวใจ
...ความกลัวที่เคยคิดไว้มาตลอด เป็นจริงแล้วในนาทีนั้น
...เขากำลังจะเสียพี่อาทิตย์ไป
หากก้องภพคงไม่อาจรู้...สายฝนที่ตกกระทบลงพื้น มันไม่ได้ต่างจากความรู้สึกมากมายที่ตกกระทบลงใจของอาทิตย์
เบื้องหลังระเบียงของอีกฝั่ง อาทิตย์ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง ปล่อยโทรศัพท์ที่เขาเพิ่งปิดเครื่องหนีทิ้งไว้อย่างนั้น
...ไม่ใช่เดาไม่ได้ว่าก้องภพจะพูดอะไร แต่เขาไม่อยากจะฟังในตอนนี้ ในตอนที่เขาไม่พร้อมเผชิญหน้า และไม่พร้อมจะตอบคำถามของตัวเองได้ว่า...
...เขาคิดอะไรรึเปล่ากับ...ก้องภพ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
จิ้ม
----
ตอนแรกกะดองไว้ไม่เข้ามาอ่านจนกว่าจะสอบเสร็จ เทอมนี้ตัวโหดๆทั้งน๊านนนนน TT
แต่เห็นแว้บๆ ว่าในเพจมีแฟนอาร์ตดราม่าน้องก้องพี่อุ่น เลยอดใจไม่ได้ ต้องเข้ามาหามาม่ากินสักหน่อย ฮิฮิ
ตอนที่ ๒๒
ชอบตอนพี่อาทิตย์ตบหลังก้องภพ บอกไม่ถูกว่าทำไม..แต่ชอบ
ตอนสั่งก๋วยเตี๋ยวให้นี่ก็แอบหวานนะ..เอ๊ะ หรือไม่แอบ?
...
“ไม่ใช่ครับ ...ตัวผมเองต่างหากที่จะแย่”
ประโยคนี้นี่ไม่ไหวนะ...คือเขินอ่ะ >//<
แต่บอกตามตรง เราไม่ชอบบรรยากาศระหว่างพี่อาทิตย์กับก้องภพเลย ในช่วงตอนๆที่ผ่านมาอ้ะ
คือจะพูดยังไงดี แบบไม่ชอบก้องมากกว่า อ่านแล้วมันขัดๆกับความรู้สึกเรายังไงก็ไม่รู้...
มันอธิบายไม่ถูกกกกกกกกกกก :ling1: :ling3: :mew6:
-------
ตอนที่ ๒๓
อ่าาาาา..ดราม่าแฟนอาร์ตที่เห็นในเฟส เป็นของตอนที่ 23 นี่เอง..
พออ่านตอนนี้จบแล้ว อะไรๆก็พอจะชัดขึ้น ว่าที่ไม่ชอบก้องเพราะอะไร..
ก็จริงอย่างที่ก้องคิด คือ เราขัดๆกับความขี้ขลาดของก้อง ความไม่ชัดเจนอะไรต่างๆ
แบบ..เราคงอยู่ข้างพี่อาทิตย์แล้วมองในมุมพี่อาทิตย์..เลยคิดประมาณว่า
ในเมื่อตัวเองรัก ตัวเองชอบ ทำไมไม่แสดงออกให้ชัดเจน
มาทำเป็นหมาหยอกไก่อยู่แบบนี้เพื่ออะไร? ...คือแอบหงุดหงิดตรงนี้จริงๆนะคะ
แต่ถ้าเราเป็นก้องภพก็ไม่กล้าที่จะทำลายความสัมพันธ์ด้วยคำว่ารัก..ที่ไม่รู้ว่าเค้าต้องการมันหรือเปล่า
เพราะอย่างที่ก้องคิด(คิดเหมือนกันแหล่ะ) คือกลัวที่จะเสียเค้าไป กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วทุกอย่างที่เคยดี หรือไม่ค่อยดีอยู่แล้ว
มันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ซึ่งเราก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะเสียมันไป...
อันนี้ก็เข้าใจก้องนะ เพราะก็เคยอยู่ในสถานะเดียวกัน - -" :z6: :z6: :z6:
เริ่มมึนกับคำพูดและความรู้สึกตัวเอง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ตายสะ คนเม้นท์ :z6:
เอาเป็นว่าเราไม่ชอบอิควันขมุกขมัวที่ลอยอยู่รอบๆก้องกับพี่อาทิตย์ที่ทำให้อะไรๆ ไม่ชัดเจนอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็แล้วกัน
:mew2:
------
ตอนที่ ๒๔
อ่าาาาา ถ้ามองในมุมก้องที่พี่อาทิตย์รีบร้อนออกไปแบบนี้ก็เหมือนกับเป็นการปฏิเสธกลายๆนะ
ยิ่งเจอแบบนี้ถ้าเราเป็นก้องก็ยิ่งไม่กล้าอ่ะ แล้วยิ่งโทรหาไม่รับ อ่านไลน์แต่ไม่ตอบนี่นะ
มันยิ่งพาลจะหมดความมั่นใจไปได้อ่ะ..การกระทำก็บอกอยู่แล้วว่าหลบหน้า จงใจ ตั้งใจหนีขนาดนี้...
แต่พออ่านมาถึงตรงนี้
...พี่อาทิตย์ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง คล้ายกับพี่อาทิตย์จงใจจะเฉยชากับเขา โดยที่เขาไม่รู้เหตุผลชัดเจนเลยด้วยซ้ำ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้ไปทั้งอย่างนี้ จนกว่าเขาจะเข้าใจว่า เพราะอะไรพี่อาทิตย์ถึงพยายามไม่ยอมคุยกับเขา
แหมมมมมมมมมมมมมมมมม อิก้องงงงงงงงงงงงงงงง ทีนี้ดันกล้าาาาา
ขอสักทีดีมั้ยยยยยยยย :z6: :beat: :beat:
ดราม่าเล็กๆมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ก้องมันไม่รู้ความคิดพี่อาทิตย์นี่ โอ้ยยยย
จากที่เคยพูดว่าไม่ชอบก้องเมื่อสองตอนที่แล้ว...เริ่มรู้แล้วว่าไม่ชอบมันเพราะอะไร
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยอิก้อง แกนี่ถอดแบบความคิดฉันมาเลยย ยกมาทั้งดุ้น ฮรื่ออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3:
ไม่ชอบความคิดตัวเองพอๆกับที่ไม่ชอบก้องนั่นแหล่ะ โง่ยยย
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า..
ควันเยอะไปแล้วววววว คลุมเครือสุดดดดดดดดดด ขมุกขมัวมากกกกกกกกก ปรับความเข้าใจ และเคลียร์กันได้เร็วๆนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2: :L2: :L2:
เค้าโพสไม่รู้เรื่อง อย่าถือสานะคะ โพสเองยัง งง เองเลยยย เรียบเรียงความคิดไม่ถูกง่ะ :mew2:
======
แต่เขากลับไม่ยอมรับโทรศัพท์ จะเป็นเพราะสาเหคุอะไรก็ไม่รู้
...สาเหต
มันเป็นตั้งแต่เช้าวันอาทิตย์แล้วที่พี่อาทิตย์ไม่ยอมหน้าเขา
...ไม่ยอมมองหน้าเขา ....?
-
เอือก...ตอนนี้มันช่างกระแทกตับ กระทบไต กระชากไส้ กระตุ้นต่อมน้ำตาซะจริง
รักคนแต่งที่สุด คนอ่านกำลังอินและจิ้นมาก :mew6:
กลับไปอ่านตั้งแต่สองตอนที่แล้วอีกซักรอบ :katai4:
-
พี่อาทิตย์ค่อยๆคิดจิ อย่าทำแบบนี้กับก้องภพพพพพ
เล่นตัดสายตอนจะบอกรักแบบนี้ "เจ็บ"
ทำไมไม่ลองมองกันดีๆก่อน อย่าเพิ่งตั้งแง่อะไร
ตอนนี้มันหน่วง อึดอัด แต่ก็เข้าใจพี่อาทิตย์ได้ระดับนึง
โอ๊ยยยย เครียดดด ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ยยย
ปล.น้องก้องภพอย่าเพิ่งหมดกำลังใจน่าาาา เข้าทางเพื่อนพี่อาทิตย์เลย อย่างน๊อตเงี้ยย
-
:เฮ้อ: หลานไออุ่นจ้า เมื่อไหร่จะรู้ใจตนเองนะทีจ๊ะ
คนแก่สงสารหลานก้องภพอ่ะ :sad11:
:bye2: :bye2:
-
อึดอัด อ่านตอนนี้แล้วสงสารก้องภพ อาทิตย์ทำตัวงี่เง่า เฮ้ออออ
ความจริงน่าจะคุยกันให้เคลียร์ไปเลย สงสารคนรอ
หรือว่าต้องรอให้ก้องภพย้ายคณะไปก่อนนะ
-
สงสารก้องภพขึ้นมาฉับพลัน :ling1:
-
อ๊าก จบแบบอลื่มอะคลึม อัลไลเช่นนี้ จี๊ดๆ พี่อาทิตย์จะทำไงอ่ะ
แต่อย่าตัดน้องก้องนะ
เค้าฉงฉาน น้องก้องอ่ะ
:katai1:
-
อ่านไปน้ำตาซึมไป
-
เนื้อเรื่องมันกำลังจะไต่ขึ้นไปถึงจุดพีคแล้วใช่ไหม??
เอาเข้าจริงๆ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่ก็อยากจะทำเป็นไม่รู้สินะ
เข้าใจทั้งคู่เลยนะ มันต้องใช้ความกล้าขนาดไหนกัน ..
เอาใจช่วยนะคะ !
-
โอย น้ำตาซึม สงสารก้องภพ พี่อาทิตย์ใจร้ายยยยย :sad4:
ตั้งสติเร็วๆแล้วรีบไปเคลียร์กับน้องนะ ฮือ :monkeysad:
ไม่รู้ทำไม อ่านเรื่องนี้แล้วเข้าข้างแต่นายก้อง ส่วนพี่อาทิตย์คะแนนติดลบอย่างต่อเนื่อง เราคงลำเอียงเกินไปแล้ว รีบๆเคลียร์กันนะ ไม่งั้นอิฉันจะแย่งน้องก้องมาแทน งี้ดดดด :katai1:
-
โอ้ยยยยยๆ มันรู้สึกหน่วงๆไงไม่รู้อ่ะ
รีบๆเคลียร์กันเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระของคนอ่าน
ปล. รอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
สงสารก้องภพ อย่าใจร้ายกับก้องภพมากได้มั้ยยยยย :hao5:
พี่อาทิตย์หาคำตอบให้หัวใจตัวเองเร็วๆนะคะ
<ถ้าพี่ช้าหนูจะไปแย่งก้องภพแล้วน้าาา ห๊ะ!!!!>
-
เป็นไงล่ะน้องก้อง กลัวอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ :katai1:
พี่อาทิตย์คงต้องใช้เวลาทำใจให้ยอมรับว่าตัวเองหวั่นไหวไปกับน้องก้องอีกสักพักนะ แต่อย่าใจร้ายกับน้องนักเลย คนอ่านสงสาร...
ว่าแต่ ...น้องก้องจะถอดใจไปเลยรึเปล่า อย่านะ ขอร้อง :hao7:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อร๊ายยยยย :-[ พี่อาทิตย์ รีบๆคิดเร็วๆนะ
จะได้โอเคกับน้องก้องภพซะที
น้องก้องเครียด พี่อาทิตเครียด คนอ่านลุ้น...แย่แล้ว :ling3:
-
ก้องภพ จีบคนใหม่เหอะ อาทิตย์ถือทิฐิเกินกว่าจะเป็นแฟนเอ็ง พี่เอาใจช่วยจีบคนใหม่โลด
-
TT
-
หน่วงๆ พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองเร็วๆนะ
เค้าสงสารก้องภพ :impress:
-
มันหน่วงๆนะ คงต้องให้เวลาทั้งคู่ได้คิดทบทวน
จะเดินหน้าหรือหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้
-
พี่อาทิตย์ใจร้ายยย :mew4:
-
พี่อาทิตย์ใจร้ายยยยย :monkeysad:
-
มันเจ็บ แต่เข้าใจนะ เพราะพี่อาทิตย์เป็นผู้ชายไง
-
มาซบอกพี่ชั่วคราวก่อนมั้ย 0062 ปล่อยให้พี่อาทิตย์เค้าถามใจตัวเองสักพัก
-
ความรุ้สึกมันอึนๆหน่วงๆ.....
ก้องภพ....
-
อึนนน! หม่นฝนสาดมาก ๆ ยิ่งจิ้นเป็นตั้วมาร์ชแล้ว จิกเกร็ง! นี่เห็นภาพเป็นน้องตั้วยยืนเศร้าอยู่ตรงระเบียงแล้วแอร๊ยยยยยย
อย่างนี้มัรตีองโดนกระพือขนตาใส่!
-
เกาะหน้าจอ ติดเรื่องนี้หนักกว่าเก่าทั้งๆที่ใกล้สอบ :katai4:
-
ได้บทสรุปเร็วๆ นะพี่ไออุ่น
สงสารน้องก้องเค้า
-
โอ๊ย หน่วงแท้ :katai1: :katai1:
-
จะบอกว่าอาทิตย์ไม่ได้คิดอะไรกับก้องภพก็ไม่น่าจะใช่ เพราะอาทิตย์ก็เคยถามหาความชัดเจนจากก้องภพเหมือนกัน
แต่พอก้องภพจะบอกความในใจ อาทิตย์กลับเป็นฝ่ายถอยห่างออกมาซะงั้น เจ็บแทนก้องภพเลยนะเนี่ย
-
:เฮ้อ:
อาทิตย์
-
อึนและสับสนไปกับคนทั้งคู่ทีเดียว
คนนึงพยายามจะชัดเจน แต่อีกคนไม่
วิธีการหลบหน้าใช้ไม่ได้ในทุกสถานการณ์
และความห่างก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกหายไป
บางที...การหนีห่างอาจทำให้มองใจเราชัดขึ้น
สงสารก้องภพ...แต่ก็อยากรู้ว่าจะมีวิธีเอาชนะใจพี่ยังไง
และอยากรู้ด้วยว่า...ถ้าน้องคืบเข้ามาหรือหายไป อาทิตย์จะรู้สึกยังไง
-
อึดอัดอ่ะ
-
ตอนนี้มากับความอึดอัด หน่วงในใจ
แล้วเมื่อไรอาทิตย์จะยอมรับความรู้สึกของตัวเองซักที
สงสารน้องก้องภพอะ :mew2:
-
สงสารหนูก้อง ... :o12:
-
หน่วง พี่อาทิตย์อ่ะอย่าหนีความจริงได้มั๊ย
สงสารก้องภพนะแบบนี้ :mew4:
-
บีบหัวใจจัง
-
ก้องภพ ต้องพยายามเข้านะ :ling1:
-
อึดอัดแทนเลยอ่าคับ :ling3:
-
พี่อาทิตย์อ่าาาา สงสารก้องภพ :ling1:
-
:katai1:
สงสารก้องถพพพพพ
-
เฮ้อออ :mew2: :mew4:
-
ลุ้นดีอ่ะ :katai4: :katai4: :katai2-1:
-
อึดอัดพูดอะไรไม่ออก
-
พี่อาทิตย์คะ...คิดให้ออกเร็วๆ นะคะ
มันหน่วงเกินไปแล้ววววววว....
-
สงสารก้องภพจับใจ
อาทิตย์อย่าทำร้ายน้องแบบนี้น๊ะ~~~~ :z3:
-
เจ็บแทนก้องภพ :o12:
-
:mew4: อยากปลอบใจน้องก้องจิงๆเลยย
-
กะว่าอ่านตอนนี้เพื่อที่จะได้มีกำลังใจไปสอบสักหน่อยแต่
คนเขียนใจร้ายว่ะ ตอนนี้ทำร้ายจิตใจโคตรๆๆ :hao5:
-
อาทิตย์ใจร้ายมากอ่ะ
สงสารก้องภพเลยตอนนี้ T___T
นี่แบบฝนตกงัย อ่านแล้วยิ่งอินเข้าไปใหญ่ ฮือออ สงสารน้องงงงงง :hao5:
-
แอบหวังว่าน้องก้องจะเป็น0062 ต่อไป
ไม่ซิ่วไปที่ไหนไกลๆนะจ๊ะ แต่อีกใจดันคิดว่าซิ่วก็ดีนะ ดราม่าไปอีกแบบ
โอ๊ย นักอ่านสับสนในตัวเองค่ะ!!
ปล.อย่าไปสนใจด้านบนเลยจ่ะ คนอ่านเบลอ เอาเป็นว่ารอหน่วงต่ออย่างยินดีจ้า
-
น้องก้องใจเย็นๆเน้อ
ให้เวลาพี่เค้่านิดหนึ่ง
อย่าเพิ่งท้อ
พี่อาทิตย์เค้าแค่สับสน
-
หน่วง
-
มันหน่วงเกินไป อ่ะ
ความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายตอนนี้มันเหมือนกันใช่ไหม
แค่พี่ไออุ่นยังไม่ยอมรับว่าตัวเองรุ้สึกยังไง
-
พี่อาทิตย์ใจร้าย สงสารก้องภพอะ
ตอนนี้ค้างสุดๆ รับมาต่อนะคะ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
โอ้ยยยยยยยย มันหน่วงๆอ่ะ
สงสารทั้งสองคนเลย
พี่อาทิตย์รู้ตัวเองเร็วๆนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารก้องภพสุดหัวใจ..พี่อาทิตย์ทำไมถึงได้ใจร้ายกับน้องจนาดนี้
น่าจะยอมเปิดใจรับฟังบ้างนะไม่ใช่ทำแบบนี้ :hao5:
-
ชอบๆๆๆ น่ารัก แค่ตอนแรกก็ฟินแล้วอ่ะ ก้องภพ ><
-
พี่อาทิตย์เฉยชาได้ใจร้ายมาก
มากๆ
ใจหายเลยอ่าาาา
สงสารก้องภพ จะเอาไงก็คุยให้เคลียร์นะ
แบบนี้มัน ฮึกกก คาราคาซังอ่ะะ
ใจจะขาดดดด
-
ตอนแรกอุตส่าแอบกรี๊ดเบาๆ ว่าก้องกับพี่อาทิตย์
ได้จับมือ(?) กันแล้ว
นี่ตอนกลางถึงท้ายก็เอาสิ..หน่วงเข้าไป
น้ำซึมเพราะสงสารทั้งน้องก้อง และพี่อาทิตย์เลย
หนูเข้าว่ามันยากนะคะพี่อาทิตย์
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะคะ
วิ่งไปซับน้ำตา(?)ให้ก้องภพ :กอด1:
---------------------------
เพิ่มเติมนิดนึง ว่าจะบอกนานแล้วแต่ลืมทุกที
จะบอกว่า อ่านเรื่องนี้ทีไรคิดถึงเพลง กะทันหัน - Project Love Pill 2 ตลอดเลย
จะฮา จะเศร้า จะซึ้ง เพลงนี้ประหนึ่งลอยมาเปนธีมมิวสิคให้หัวตลอดเลย
:katai2-1:
-
เห็นใจทั้งสองคน
-
สมกับที่รอคอย อิอิ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง
ถึงอาทิตย์จะทำตัวเหินห่าง แต่ลึกๆแล้วคงไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก รอคลีคลายเนอะ
-
เฮือก!!!! นึกว่าผ่าตัดออกมาเราจะหายเครียด ที่ไหนได้อาการทรุดทันที อยากบอกทั้งสองคนเหลือเกินเวลาไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่งหากแต่ยิ่งปล่อยไว้ยิ่งทรมาน
-
ไม่น่าเชื่อว่าฝนตก จะทำให้บรรยากาศอึมครึมกว่าเดิม
อึดอัด กันทั้งคู่เลยค่ะ หน่วง ดีจัง
อยากให้พี่อาทิตย์เปิดใจ นะคะ
สงสารก้องภพ ฮ่าๆๆๆ
-
ทำไมอ่ะ ทำม๊ายยย มันเกิดอะไรขึ้นนนน
หน่วงค่อดๆ เลยค่ะคนเขียนนน
ชอบเรื่องนี้มากนะ
แต่แบบ... ฆ่ากันเลยดีกว่า ค้างมากกกก จิตใจชอกช้ำแทนก้องภพ
พี่อาทิตย์รีบคิดเร็วๆนะคะ อ่ออยยยย โหดไปมั้ยเนี่ยตัดสายทิ้ง
รอคอยนะคะะะ
-
ตื้อๆๆๆ ไว้ก้องภพ เด้วอาทิตย์ก็ใจอ่อนเอง 55555
-
ตอนนี้ก้องภพของเราน่าสงสาร
พี่อาทิตย์ตัดสายอย่างไร้เยื่อใยมากเลยอ่ะ
อยากรู้จักว่าถ้าหากก้องภพหายออกไปจากชีวิตของพี่อาทิตย์ พี่อาทิตย์จะรู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า
-
โอยยยยย
อึดอัดแทนจริงจริ้งงงง~
เมื่อไหร่จะรักก๊านนนนนนน~~~
-
:เฮ้อ:
-
พี่อาทิตย์อ่ะ สงสารน้องก้อง TT
เศร้าเลยยย ใจร้ายยย ชิชะ
ก้องภพ เป็นกำลังใจให้นะ
:กอด1: :กอด1:
-
:katai1: แง้วววว พี่อาทิตย์แอบใจร้ายเบา ๆ แต่ก็เข้าใจนะ ความรักทำให้คนเปลี่ืยนไปได้เสมอ
กลายเป็นขี้ขลาด สับสน ว้าวุ่นใจ นอนไม่หลับ และเอเวรี่ติง น้องก้องภพกล้าขึ้นอีกนิดแล้ว
แต่คนพี่สิ ทำไงดีน้า ก้องภพอย่าท้อนะ ต้องรุก จุดนี้ไม่ต้องมีเกรงใจกันแล้วล่ะ
ถ้ารักกันล่ะคอยดูต้องหวานน่าดูคู่นี้น่ะ อยากอ่านต่อเท่าโลกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ก้อง กะ ไออุ่น มาละ มาซะหน่วงเลยยยย -.-
-
น่ารักอะ
พี่ไออุ่นนนนนนนน :กอด1:
-
เข้ามารอตอนต่อไป :hao6:
-
ถ้าพี่อาทิตย์ไม่คิดอะไรจะออกอาการอย่างนี้หรือ
-
ก้องภพ ให้เวลา พี่ไออุ่นเขาหน่อยน่ะ
ขอเวลาทำใจแป๊ปปปปปป
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ้ย สงสารก้องภพ อ่านแล้วน้ำตาซึม อึดอัดแทนเลย :ling1: :ling1:
-
ความรักที่มันค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้แหละ ที่จะยืนนาน ไม่วูบวาบแล้วดับไป
ชอบทั้งสองมาก เขียนออกมาได้ดีจริงๆ
-
โฮกกกกกกก
อึดอัดอ่าาาา
สงสารน้องก้องจัง
หวังว่าพี่ไออุ่นจะหายสับสน
รู้ใจและยอมรับมันได้เร็วๆนะ
-
ก้องยังไม่เสียพี่อาทิตย์ไปตอนนี้หรอกเชื่อสิ...
-
เกิดอาการหน่วงอย่างแรง
สงสารก้องภพจัง ไม่รู้พี่อาทิตย์จะตัดสินใจยังไง
ลงเอยกันเร็วๆทีเถอะ
-
เย้ยยยย!!! ออกแนวดราม่าน่ะเนี้ยย :mew5: :mew5: :mew5:
สงสารก้องภพอ่ะะะะะะะะ :mew6: :mew6: :mew4: :mew4:
-
สงสารทั้งสองฝ่าย
พี่อาทิตย์ก็สับสน
ก้องภพก็อยากบอกความรู้สึก
เฮ้ออออ
-
:hao5: หน่วงจัง มารออ่านตอนต่อไปคะ
-
มาต่อเถอะ พูดจริงๆเลย
มันแบบ...โห้ววววววววววววว
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 25 : รักษาระยะห่างระหว่างพี่ว้าก
TRRRRRRR!!
“ก้อง...”
TRRRRRRR!!
“ไอ้ก้อง...”
TRRRRRRR!!
“ไอ้ก้องโทรศัพท์!”
...ไม่ใช่แค่คนเรียก แต่ทุกสายตากำลังพุ่งตรงมองมาทางก้องภพ เพราะตอนนี้พวกเขากำลังนั่งอยู่ในห้องสมุด ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเชียบ ทว่าดันถูกทำลายลงด้วยเสียงเรียกเข้าจากไอโฟนที่แผดร้องไม่หยุด ซ้ำเจ้าของยังไม่นั่งเหม่อไม่รู้สึกตัว จนเอ็มต้องสะกิดแขนเตือน
ก้องภพเลยรีบควานหาโทรศัพท์ของตัวเองในกระเป๋าเป้อย่างรีบร้อน หากพอคว้าไอโฟนได้ มันกลับดับลง เหมือนปลายทางวางสายไปแล้ว เขาถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืน พลางบอกเพื่อนสั้น ๆ
“เดี๋ยวกูไปโทรศัพท์แป๊บนะ”
“เออ ไปเหอะ แต่มึงไหวแน่นะ”
เอ็มไม่วายถามด้วยความเป็นห่วง ด้วยดูจากสภาพโทรมหมดมาดเดือนมหาลัยของก้องภพ เหมือนคนไปอดหลับอดนอนมาจากไหน ส่วนหนึ่งคงอาจมาจากการที่ผีขยันเข้าสิงร่างมัน เพราะดันเล่นขออาสาเหมางานกลุ่มที่อาจารย์ให้มาไปทำเองจนหมด ไม่ว่าจะเป็นทั้งเปเปอร์ ทั้งเพาว์เวอร์พอยด์ ...ไอ้สบายก็สบายอยู่หรอก แต่งานกลุ่มเจ็ดคนมันก็ไม่ใช่น้อย ๆ ที่จะเอาเปรียบเพื่อนคนเดียว เลยต้องลากกลุ่มเพื่อนมาช่วยกันหาข้อมูล แต่ก็คล้ายคนรับจะโหมงานหนักจนมีท่าทีมึน ๆ ขนาดโทรศัพท์ดังยังไม่รู้ตัว
“จริง ๆ มึงลงไปพัก ไปซื้อกาแฟอะไรมาแดกก็ได้ พวกกูไม่ว่าหรอก”
“เฮ้ย! กูไปด้วย”
“มึงไม่ต้องเนียนเลยไอ้ทิว หัวข้อมึงอ่ะเสร็จยัง”
ก้องภพได้ยินเสียงเอ็มหันไปบ่นเพื่อนที่โอดครวญ ก่อนตัวเองจะลุกขึ้นจากโต๊ะซึ่งมีกองหนังสือตั้งเรียงรายหลังจากจมอยู่กับมันมาเกือบสองชั่วโมง ตั้งแต่บ่ายสามยันห้าโมงเย็น
...ยอมรับว่าช่วงนี้เขางานยุ่ง หรือพูดให้ถูกอีกอย่างคือเขา ‘พยายามทำตัวให้ยุ่ง’
เพื่อจะได้เลิกฟุ้งซ่านกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อน แต่ยาวนานเหมือนสามเดือนในความรู้สึก นับจากที่พี่อาทิตย์ตัดสายเขาทิ้งโดยไม่ทันได้พูดความในใจออกไป ต่อให้โง่แค่ไหน การกระทำนั้นก็แปลความหมายได้อย่างเดียวว่า...
...พี่อาทิตย์คงรังเกียจเขา
...มันไม่แปลกเลยสักนิด ในเมื่อพี่อาทิตย์เป็นผู้ชายคนหนึ่ง และเขาเองก็เป็นผู้ชายที่ไม่เคยคิดจะเบี่ยงเบน แต่พอมาเจอพี่อาทิตย์ ความรู้สึกพิเศษบางอย่างมันเริ่มก่อตัวขึ้นจนทำให้เขาสับสน ยกเว้นสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจ คือ ความผูกพันของเขาที่มีต่อพี่อาทิตย์ ไม่ใช่แค่เฉพาะแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง
...สายตาของเขาที่มอง มันมากกว่านั้น และมากกว่าทุกคนที่เคยเป็น
เขาอยากจะอยู่ใกล้ อยากคอยดูแล เขาชอบยิ้มขำในความเป็นธรรมชาติของพี่อาทิตย์ และปวดร้าวลึกหนักเพียงแค่ถูกอีกฝ่ายหลบหน้ากัน เหมือนอย่างตอนนี้ที่แม้จะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่เขายอมรับว่านอนไม่หลับมาหลายคืน ร่างกายโทรมจนเพื่อนยังสังเกตเห็นได้
และถึงพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิด แต่ตาก็คอยจะมองไปยังระเบียงหอตรงข้าม จนทำให้เขาไม่ค่อยอยากจะกลับไปนอนหอ เวลาเห็นโทรศัพท์ทีไรก็ให้สะท้อนใจ กระทั่งต้องโยนมันไว้ในกระเป๋าเป้ เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เขารับสายไม่ทัน
ก้องภพหยิบไอโฟนขึ้นมาสไลด์ดูรายชื่อ เขาไม่ได้เดินออกไปข้างนอกห้องสมุด แค่มาหยุดอยู่ตรงบันไดทางขึ้น แล้วเลื่อนกดหาคนที่เพิ่งโทรรายสุด ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพี่เปิ้ล พี่รหัสปีสอง ซึ่งเขารอสัญญาณไม่นานเจ้าตัวก็กดรับ
“ฮัลโหล พี่เปิ้ลครับ ขอโทษนะครับเมื่อกี๊ผมไม่ได้รับ”
“ไม่เป็นไรจ้า พี่แค่โทรมาถามอะไรนิดหน่อย คือ..วันอาทิตย์นี้ที่จะไปงานแต่งพี่ฝนกับพี่ตั้มอ่ะ น้องก้องจะไปกับพี่มั้ย เดี๋ยวพี่จะขับรถไปจากมหาลัยเลย มีพี่นุ่มนิ่ม พี่ภาคย์ พี่ทัช แล้วก็น้องหลิน ไปด้วยนะ”
ฟังจากจำนวนคนแล้วก็ให้นึกงงว่าจะนั่งกันพอมั้ย แต่ไหน ๆ งานวันแต่งพวกพี่ตั้มเขาก็ตั้งใจไป แล้วก็ไม่รู้รายละเอียดสถานที่ด้วย เขาเลยตกปากรับคำง่าย ๆ
“ถ้าพี่สะดวกผม ผมก็ขอติดรถไปด้วยครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่มารับเราตอนห้าโมงเย็นนะ เราอยู่หอไหน”
“ชัยพฤกษ์ครับ”
“โอเคเลยจ้า แล้ววันอาทิตย์เจอกันนะ”
เขาวางสายจากพี่เปิ้ล จะว่าไปเขายังไม่เตรียมตัวอะไรกับงานแต่งเลย เพราะมัวแต่วุ่นวายกับกองรายงานที่จะต้องส่ง ดีเหมือนกันเขาจะได้มีเรื่องยุ่งสมใจอยาก แต่มันก็เผาผลาญพลังงานลงไปไม่ใช่น้อย ๆ
ก้องภพลูบหน้าตาของตัวเองให้หายง่วง หรือเขาควรจะลงไปหากาแฟกินที่คอฟฟี่ช็อฟชั้นล่างเหมือนที่ไอ้เอ็มบอกดี ทว่ายังไม่ได้ทำตามตั้งใจ เขากลับเหลือบเห็นใครบางคนเดินลงบันไดมาจากชั้นสี่ จนต้องรีบยกมือไหว้
“พี่น็อต สวัสดีครับ”
“เออ ไหว้พระเถอะ”
น็อตยกมือไหว้รับเหมือนติดเป็นนิสัยเวลาเผลอไม่ทันตั้งตัว เพราะมัวแต่ก้มมองชื่อหนังสือที่ถือมา แต่เมื่อเห็นเป็นรุ่นน้องที่คุ้นเคยเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพิ่ม ทำท่าจะเดินลงไปต่อ แต่กลับถูกรั้งไว้
“เดี๋ยวครับพี่ ผมมีเรื่องจะรบกวนพี่หน่อยครับ พี่รออยู่ตรงนี้แป๊บหนึ่งได้มั้ยครับ”
ยังไม่ทันที่เขาจะบอกตกลง เด็กปีหนึ่งก็วิ่งขึ้นบันไดผลุบหายเข้าไปในห้องสมุดชั้นสาม สักพักถึงจะเดินออกมาพร้อมกับชีทในมือปึกหนึ่ง ยื่นส่งให้พลางฝากคำไหว้วาน
“พี่น็อตครับ ผมรบกวนฝากไปคืนให้พี่อาทิตย์ด้วยครับ”
น็อตก้มมองดูปึกกระดาษที่ส่งมาตรงหน้า ดูจะคล้าย ๆ ชีทวิชากลศาสตร์ของแข็งซึ่งพวกปีสามกำลังเรียนอยู่ และลายมือไก่เขี่ยมีรอยวาดรูปเล่นบนกระดาษนั้น ถ้าจำไม่ผิดคงจะเป็นลายมือของเพื่อนเขาจริง ๆ แต่ที่ไม่รู้คือทำไมชีทปึกนี้ถึงได้ไปอยู่กับเด็กปีหนึ่ง แต่แม้จะไม่เข้าใจเหตุผล คนถูกไหว้วานก็ยังรับปาก
“ได้เดี๋ยวพี่เอาไปคืนให้”
“ขอบคุณครับ”
ก้องภพมองพี่น็อตรับชีทที่เขาส่งให้ แล้วเดินหันหลังเดินลงบันไดไป ก่อนเขาจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องสมุดนั่งร่วมกับเพื่อนที่โต๊ะเหมือนเดิม
...ในเมื่อพี่อาทิตย์รังเกียจเขา เขาก็จะพยายามไม่เจอหน้า ไม่พูดคุย อย่างน้อยมันอาจทำให้พี่อาทิตย์สบายใจมากขึ้น และเหนืออื่นใดความเจ็บในใจเขามันคงเบาบางลงบ้าง
...บางที
...
...
“งานแต่งเฮียตั้ม มึงใส่ซองไปเท่าไรวะ หุ้น ๆ กันได้ป่ะ แม่งสิ้นเดือนกูยิ่งไม่ค่อยมีตังค์อยู่ด้วย มึงอ่ะอาทิตย์ ใส่ไปเท่าไรวะ”
“กูมีของให้เฮียเขาแล้ววะ”
“อัยย๊ะ! มีหาของขวัญให้ด้วย สมกับตำแหน่งเป็นน้องรักเฮียเลยนะมึง”
อาทิตย์นั่งฟังเสียงเพื่อนคุยกันขโมง โดยไม่แยแสเลยว่าที่นี่คือห้องสมุด แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่ถึงกับเรียกห้องสมุดได้เต็มปาก ด้วยตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในโซนกาแฟเล็ก ๆ ตรงชั้นหนึ่ง ซึ่งจัดไว้สำหรับขายให้นักศึกษาที่อ่านหนังสือหนักให้ได้ซื้ออะไรเย็น ๆ ไปพัก
พวกเขาแก๊งค์ปีสามวิศวะที่หอบมาหนังสือมาติวควิซ เลยได้อาศัยใบบุญยึดโต๊ะตัวใหญ่สุดของร้าน แต่อย่านึกว่าพวกเขาจะมาท่องตำรา ลงท้ายก็เหมือนมาเปลี่ยนสถานที่คุยอยู่ดี
ไม่เว้นแม้กระทั่งอาทิตย์ซึ่งเปิดหนังสือกางไว้งั้น ๆ แต่ก้มหน้าฟุบลงให้หนังสืออ่านตัวเองแทนเพราะความง่วง ไหนจะเรียนก็หนักอยู่แล้ว พรุ่งนี้ยังจะมีควิซอีก แถมงานแต่งเฮียตั้มก็ใกล้จะถึง ซ้ำตอนกลางคืนก็นอนหลับไม่ค่อยสนิท เลยต้องมาอาศัยนอนตอนกลางวันแทน
ส่วนสาเหตุไม่ต้องไปค้นไกล ก็เพราะมันติดอยู่ในใจเขา ต่อให้พยายามแกล้งทำเป็นไม่สนมันก็คอยจะวนเวียนมาให้คิดซ้ำ ๆ
...วันนั้น ...เขาเองก็รู้สึกผิดที่อยู่ ๆ ก็ตัดสายก้องภพทิ้งไป มันอาจจะไปทำร้ายจิตใจของคนพูด แต่ในสถานการณ์แบบนั้นจะให้เขาทำยังไง เพราะจนถึงเดี๋ยวนี้เขาก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่า...เขาคิดอะไรรึเปล่ากับก้องภพ
...คนที่เพิ่งเจอกันแค่สามเดือน
อันที่จริง...พอมานั่งนึกทบทวนแล้ว เขากลับเพิ่งพบว่า เขายังไม่รู้จักก้องภพดีมากเท่าไร ก็แค่เป็นรุ่นน้องที่คณะ ชอบปีนเกลียว กวนตีน ชอบแหย่ให้เขาโมโห แล้วก็ชอบสร้างปัญหาให้เขาประจำ ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนนี้ที่สร้างปัญหาครั้งใหญ่สุด ๆ จนทำให้เขาปวดหัวหนักจนอยากจะบ้า!
อาทิตย์กุมขมับ ยิ่งคิดยิ่งเครียดมากกว่าเดิม เขาเลยก้มหน้าฟุบลงไปกับโต๊ะหวังจะนอนต่ออีกรอบให้สมองได้พัก ทว่าก็ต้องลืมตา เมื่อถูกใครบางคนสะกิด
“ไอ้อาทิตย์ เอาไป ของมึง”
สายตาเหลือบเห็นชีทปึกใหญ่จากไอ้น็อตที่ยื่นส่งมาให้ ตัวอักษรมองจากการตะแคงคุ้นตาว่าเป็นชีทวิชากลศาสตร์ของแข็งที่เคยเปียกน้ำ แล้วเอาไปฝากแช่ในตู้เย็นของใครบางคน แต่เขาเผลอลืมไว้ หากตอนนี้มันกลับมาจ่ออยู่ตรงหน้า จนเขาต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งตัวตรง
“ไปเอามาจากไหน”
ถามออกไปแม้จะรู้ว่าเป็นคำถามโง่ ๆ แต่ก็ยื่นมือรับชีทสภาพเป็นปกติไม่มีรอยบวมชื้นใด ๆ พลางฟังคำตอบที่เดาได้อยู่แล้ว
“น้องก้องมันเอามาคืน เออ แล้วชีทมึงไปอยู่กับน้องได้ไงวะ”
“นิดหน่อยวะ แต่ไม่สำคัญหรอก”
อาทิตยพึมพำตอบเสียงแผ่ว เหม่อมองชีทตัวเองในมือ
...ใช่...เรื่องที่เขาลืมชีทมันไม่สำคัญ เพราะสิ่งที่สำคัญคือการกระทำของคนบางคนที่เขายังสัมผัสได้
ถึงก้องภพจะชอบสร้างเรื่องให้เขาปวดหัว แต่บางเรื่องมันกลับทำให้เขารู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด โดยเฉพาะกับความอ่อนโยน และความห่วงใยที่มันมีเขา ทั้งที่เขาไม่เคยร้องขอ อย่างเมื่อวานเขาไปเสียค่าปรับการ์ตูนกับทางร้าน แต่เจ้าของร้านก็บอกว่ามีคนเอามาคืน แล้วยังอธิบายว่าหนังสือเปียกน้ำ เลยขอซื้อเล่มที่เสียหายแทนเขาไปแล้ว ส่วนหนังสือจากห้องสมุด เขาก็พบว่ามันคืนอยู่ในชั้นเรียบร้อยตั้งแต่วันอังคาร
แม้เขาจะพยายามรักษาระยะห่าง หลบหน้า หลีกเลี่ยงการเผชิญกันหลายต่อหลายครั้ง หากอะไรบางอย่างของก้องภพกลับวนเวียนอยู่รอบตัว และที่น่าเจ็บใจที่สุด คือมันมาจากตัวเขาเอง...
เพราะยิ่งห้ามไม่ให้ตัวเองคิดมากเท่าไร แต่ความรู้สึกในใจของเขามันชัดเจนแล้วว่า...
...เขายังคงคิดถึง
...
...
ทุ่มตรงแล้ว
เมื่อก้องภพแยกย้ายกับเพื่อนที่ห้องสมุด หลังจากเสร็จภารกิจหาข้อมูลหัวข้อรายงานจนครบ ที่เหลือก็แค่เตรียมไปท่องสคริปต์ในหัวข้อของตัวเอง แล้วนัดซ้อมพรีเซนต์ใหม่วันพรุ่งนี้ โดยมีเขาอาสาเป็นคนทำพาวเวอร์พอยด์ให้ ฉะนั้น ภายในคืนนี้เขาเลยต้องเตรียมปรับแก้ข้อมูลทุกอย่างให้เสร็จ และมองจากปริมาณก็อาจจะอยู่ยาวจนถึงโต่รุ้ง
ก่อนถึงหอ เขาเลยเลี้ยวมอเตอร์ไซต์ไปหยุดจอดตรงบริเวณร้านขายอาหารใกล้ ๆ หวังจะหาอะไรมาเติมพลัง เตรียมรับมือกับศึกหนัก โดยเฉพาะกับของที่ทำให้เขามีแรง ไม่ง่วงหลับไปซะก่อน
ก้องภพจึงเดินตรงไปยังร้านขายน้ำปั่นที่ใช้ชอบซื้อบ่อย ๆ หากยิ่งเข้าไปใกล้ก็ยิ่งเห็นจำนวนคนซึ่งยืนรอกันเยอะมากกว่าทุกครั้ง และสาเหตุอาจเป็นเพราะวันนี้พี่คนขายน้ำอยู่คนเดียว ไม่เห็นลูกมือซึ่งช่วยพี่เขาขายเป็นประจำ กระนั้นพี่ผู้หญิงคนขายก็ยังพูดเชื้อเชิญ
“คนมาใหม่อยากสั่งอะไรจดไว้ได้เลยนะคะ เดี๋ยวพี่ทำให้ตามคิว ช้าหน่อยแต่รับรองได้ครบทุกคนจ้า”
กระดาษกับปากกาถูกวางไว้ตรงด้านหน้าแผงขายน้ำ ก้องภพเลยหยิบมันออกมา ตั้งใจจะสั่งกาแฟเย็นที่ไม่ได้กินเมื่อตอนกลางวัน เปลี่ยนมากินตอนนี้อาจพอช่วยเรียกพลังกลับมาได้บ้าง เขากำลังเขียนจนจบคำอยู่แล้ว หากบางสิ่งที่แล่นผ่านเข้ามาในความคิดกลับทำให้ต้องชะงัก เขาลังเลใจเล็กน้อย สุดท้ายก็ขีดฆ่ากาแฟทิ้ง แล้วเขียนอย่างอื่นเปลี่ยนลงไปแทน
...มันอาจเป็นการกระทำไร้สาระ แต่สำหรับเขามันอาจเป็นเหตุผลเดียวที่เป็นแรงใจให้เขาทำงานต่อไปได้ในค่ำคืนที่ยาวนานนี้
ก้องภพยื่นกระดาษรายการส่งให้พี่คนขายรับไปเรียงตามคิว ก่อนเขาจะเดินผละออกมาจากร้านขายน้ำปั่น เพื่อหาซื้อของอย่างอื่นติดไม้ตืดมือขึ้นไปกินแก้หิวด้วย
ทว่า คล้อยหลังห่างกันเพียงไม่กี่นาที ร้านขายน้ำปั่นนั้นกลับมีใครบางคนเดินตรงลิ่วเข้ามา พร้อมด้วยอารมณ์เซ็ง ๆ เมื่อเห็นว่าร้านเจ้าประจำมีคนเจ็ดแปดคนรุมต่อคิวกันวุ่นวายเหมือนแจกฟรี หากแค่นี้มันไม่เป็นอุปสรรคต่อ ผู้ชายที่ชื่อว่าอาทิตย์ ซึ่งแทรกผ่านกลุ่มคนไปหาพี่เจ้าของร้านพลางพูดด้วยท่าทางสนิมสนมคุ้นเคย
“พี่นิดครับ ผมสั่งนมเย็นเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวมาเอาครับ”
ไม่ต้องใช้กระดาษจดอะไรให้วุ่นวาย เพราะอาทิตย์ได้ตำแหน่งลูกค้าระดับวีไอพี ที่พอแม่ค้าเห็นหน้าปุ๊บก็จำได้ปั๊บ ก็เล่นสั่งแต่เมนูเดิม ๆ แทบทุกวัน ไป ๆ มา ๆ เลยพูดคุยรู้จักชื่อแซ่ไปโดยปริยาย และก็ได้รู้ด้วยว่าที่มันยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ ก็เพราะมือช่วยขายขอลากลับบ้านต่างจังหวัดวันหนึ่ง
แต่ถึงยังไงแม้จะเป็นลูกค้าวีไอพีแค่ไหน พี่นิดก็ยังคงยึดหลักการมาก่อนได้ก่อนมาหลังได้หลัง เขาเลยแน่ใจว่า กว่านมเย็นชมพูของเขาจะได้คงใช้เวลาอีกนาน เลยตั้งใจจะไปเดินหาซื้อของกินกลับหอ เป็นเสบียงสำหรับการตะลุยอ่านหนังสือสอบควิซวันพรุ่งนี้ เพราะถึงจะขลุกอยู่ในห้องสมุดมาตลอดช่วงบ่าย แต่ปริมาณที่สมองซึมซับความรู้ได้มันก็ช่างมีน้อยนิด
อาทิตย์แวะแผงขายผัดไทย แผงข้าวเหนียวหมูปิ้ง แผงผลไม้ซื้อฝรั่งใส่ถุง หอบหิ้วมาเต็มสองมือ ก่อนจะวนกลับมาที่ร้านขายน้ำปั่น กะเวลาว่าเมนูของเขาจะใกล้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ลูกค้าดูบางตาลงไปกว่าเดิม เหลือเพียงแค่สองสามคนยืนหันหลังต่อคิวรออยู่ เขาเลยสามารถเดินตรงเข้าไปถามหาออเดอร์ที่สั่งเอาไว้
“พี่ครับ นมเย็นของผมได้...”
เสียงขาดหายไปไม่ทันจบประโยค ทันทีที่สายตาสบเข้ากับใครบางคนซึ่งยืนรออยู่ข้าง ๆ ...ใครบางคนที่เขาพยายามหลีกหนี แต่กลับมาเจอกันง่าย ๆ โดยไม่ทันตั้งตัวและไม่เคยคาดคิด
ก้องภพเองก็คล้ายจะชะงักไปเช่นกัน แววตานั้นวูบไหวไปเล็กน้อย แต่แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย หันหน้ากลับไปมองรอพี่คนขายน้ำ โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
ฝ่ายอาทิตย์เองก็นิ่งเงียบอึกอัก ทำตัวไม่ถูก เพราะครั้งล่าสุดที่เขากับก้องภพเจอกันมันค่อนข้างย่ำแย่ อยากจะเดินเลี่ยงหนีไปทางอื่น แต่เสียงของพี่คนขายน้ำกลับแทรกขึ้นมา
“นมเย็นได้แล้วค่ะ”
อาทิตย์เลยยื่นมือจะไปรับออเดอร์ของตัวเอง เพื่อรีบหนีให้ออกจากสถานการณ์นี้โดยเร็วมากที่สุด ทว่ายังไม่ทันได้แตะ คนยื่นแก้วนมเย็นกลับรีบบอกปฏิเสธ
“อ่ะ ไม่ใช่ของน้องอาทิตย์นะ ของน้องคนนี้เขามาสั่งก่อน เมื่อกี๊พี่จะบอกน้องอาทิตย์แล้วแต่หาไม่เจอ พอดีนมเย็นชมพูน้ำแดงมันหมด ได้แก้วนี้แก้วสุดท้าย เปลี่ยนเป็นนมเย็นธรรมดาแทนได้มั้ย”
คำอธิบายทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง ต้องเผลอหันมองคนที่สั่งเมนูเดียวกับของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ หากก้องภพกลับยังคงรักษาท่าทีเป็นปกติ ซ้ำยังเอ่ยบอกกับพี่คนขาย
“ไม่เป็นไรครับ ให้เขาไปเถอะครับ ไว้วันหลังผมค่อยมาสั่งใหม่ ขอโทษนะครับ”
เป็นการเสียสละและพูดแบบรักษาน้ำใจ ก่อนเจ้าตัวจะหันหลังเดินผ่านไป โดยไม่คิดจะรอสั่งเมนูใหม่ และไม่แม้แต่จะหันมามองคนข้าง ๆ
ทั้งที่มันเป็นนิสัยปกติที่ก้องภพชอบเทคแคร์คนอื่นอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ครั้งนี้อาทิตย์ถึงรู้สึกว่ามันแตกต่าง
…มันเฉยชา ...ห่างไกล จนน่ากลัว
“งั้นแก้วนี้ของน้องนะคะ 15 บาทค่ะ”
เสียงทักทำให้คนเหม่อสะดุ้ง รีบยื่นมือไปรับแก้วนมเย็นพลางส่งเงินจ่ายเรียบร้อย แล้วจึงค่อยเดินออกมาจากร้านเพื่อกลับหอตัวเอง หากแต่ละย่างก้าวนั้น ไม่รู้ทำไมมันช่างแสนหนักอึ้ง เช่นเดียวกับความสับสนมากมายในใจ
...ก็นี่ไง แบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เขาอยากให้เป็น
...แบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เขาเคยคิดไว้ว่า อยากจะรักษาระยะห่างระหว่างเขากับก้องภพ ไม่มีการปีนเกลียว ไม่มีการกวนประสาท ไม่มีคนมาทำให้เขาโมโห ไม่มีคำพูดชวนคิดมาก
...มันคือความสัมพันธ์เหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะธรรมดา ๆ คนหนึ่ง
...ทุกอย่างควรเป็น ...ในสิ่งที่ควรจะเป็นแล้ว
อาทิตย์ยกแก้วนมเย็นขึ้นมาดูด รสชาติของมันแทรกผ่านลิ้น ทว่าน่าแปลกที่มันกลับทำให้เขาขื่นลำคอ ไม่ได้รู้สึกอร่อยเหมือนเช่นที่เคยเป็น
...ก็มันจะไปอร่อยได้ยังไง ในเมื่อสายตาของเขากำลังมองทุกอย่างด้วยความพร่ามัว
...นมเย็นที่ผสมกับน้ำตา เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า...
...มันไม่ได้หวานเลยสักนิดเดียว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
ได้จิ้มด้วย
:katai2-1:
หน่วงงงงงงงงงงงง
:katai1:
ปล.อาจสงสัยทำไมอ่านเร็ว อ่านจากเว็บโน้นแล้ว แต่ไม่มี id จะเมนท์ ฮ่าๆ
-
เห้อออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยจุง หน่วงสุดๆๆ
-
โอ๊ะ คลออีกแล้วสำหรับตอนนี้ :monkeysad:
อืม เข้าใจนะ แต่หวังว่าจะเคลียร์กันได้เร็วๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
โอยยยยยยยย ช่างอึมครึมแท้ :ling1:
-
งื้ออออ~~
ทำไมตอนนี้มัน หน๊วง หน่วง
พี่อาทิตย์หันหลังไปคุยกะน้องก้องให้รู้เรื่องเลยนะ :katai1:
-
เจ็บหัวใจแทนสองฝ่ายยเลย
ฮื่อออ ณ จุดนี้พี่อาทิตย์เข้าใจเหอะT^T
ว่าตัวเองมีใจให้น้องมันแล้ว
-
เคลียร์กันไปเลย
จะได้อ่านฉากหวานๆ บ้าง
ตอนนี้มัน หน่วง
-
พี่อาทิตย์ใกล้จะรู้ใจตัวเองแล้ว เอาใจช่วยนะ
-
พี่อาทิตย์ มาวันอาทิตย์ ซะด้วยยย :katai2-1:
----------------------------------------------
*ปาดน้ำตาตัวเองแล้วหันไปปาดน้ำตาให้พี่อาทิตย์*
พี่อาทิตย์คะ รีบๆรู้ใจตัวเองนะคะ
ก้องภพ ทนอีกซักนิดนะลูก :mew4:
-
เป็นเพราะช่วงนี้พายุเข้าหรือเปล่า
ช่วงนี้บรรกาศของคู่นี้ถึงได้อึมครึมขนาดนี้ :sad4:
ถ้ายังไงอยากให้พี่อาทิตย์ยอมรับในตัวก้องภพเร็ว ๆ
ท้องฟ้าจะได้สดใส
-
ตายๆแล้ววว พี่ว๊ากเรากลายเป้นสาวน้อยตัวกระจิดซะงั้นนะวันนี้ เห้อ!!
เพราะฐิทิแท้ๆ ปากแข็งกานไม่เข้าเรื่อง
คนนึงก้อฟอรืม อีกคนก้อกลัว แล้วจะได้กินกานมั้ยเนี่ย
-
ไงล่ะพี่อาทิตย์รู้สึกตัวหรือยังล่ะ
พอขาดเขาก็อยู่ไม่ได้
ไปง้อเลยนะ นี่คือคำสั่ง
-
เฮ้อ :hao5:
พี่อาทิตย์หยุดหลอกตัวเองเห้อะะ
-
เฮ้อออออ หน่วงๆ
-
งือออ :ling1: เข้าใจทั้งก้องภพ และพี่อาทิตย์ ว่าต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกเจ็บปวด สงสารทั้งสองคนเลย
ก้องภพ ชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองแล้ว แต่ไม่ได้รับโอกาส แม้แต่จะสารภาพความในใจ
พี่อาทิตย์ ทั้งที่รู้ความรู้สึกของก้องภพอยู่เต็มอก แต่ตัดรอนอีกฝ่าย ทั้งที่ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง
และต่างก็ต้องเจ็บปวด เมื่ออีกฝ่าย ปฏิบัติกับตัวเองอย่างเฉยชา มันหน่วง มันอึมครึมเหลือเกิน :mew6:
แล้วถ้าพี่อาทิตย์ ได้รู้และยอมรับ ความรู้สึกที่แท้จริง ที่ตัวเองมีให้ก้องภพแล้ว ถึงตอนนั้น
ก้องภพ จะยังให้โอกาสพี่อาทิตย์อยู่อีกมั้ยนะ อยากให้คุยกันให้เข้าใจจริง ๆ เลย
การหลบหน้า เมินเฉย ทำเป็นไม่รู้จักกัน มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ ขอให้มีเหตุอะไรก็ได้
ทำให้ทั้งสองคน ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีกทีเถอะ งานแต่งรุ่นพี่ คงจะช่วยอะไรได้บ้างนะ
รอตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2: :L1:
-
เฮ้อ! อึดอัดชะมัด :hao5:
-
ติดตามทุกตอน แต่ไม่ได้เม้นให้เลย ขอโทษจริงๆค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจ ว่าตอนที่แล้วปวดใจแล้วตอนนี้ยิ่งกว่า สงสารก้องภพจัง อาทิตย์เล่นตัดสายไปแบบนั้นต่างก็ต้องคิดว่ารังเกียจ
เลยมามุโหมทำงานหนักจะได้ไม่ต้องคิดถึงอาทิตย์ แต่ใจคนเรามันห้ามไม่ได้หรอกนะ ถึงงานหนักแค่ใหนก็คิดถึงได้อยู่ดี
เข้าใจว่าอาทิตย์กำลังสับสน ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ตัวเองรู้สึกในตอนนี้ รึอาจจะเริ่มรู้แต่อยู่ในช่วงที่ปฏิเสธ เพราะต่างคนก็ต่างเป็นผู้ชายเหมือนกัน
ฉากที่เจอหน้ากันตอนซื้อนมเย็นนี่เจ็บนะคะ ไม่รู้จะสงสารใครดี ต่างคนต่างวางตัวไม่ถูก ก้องเลยเฉยชารีบเดินออกไป แต่เดาว่าในใจคงร้อนรุ่ม แถมเจ็บปวด อาทิตย์เป็นไงบ้างล่ะ เข้าใจความรู้สึกตัวเองบ้างรึยัง นมชมพูเคล้าน้ำตา คงอร่อยดี
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
สงสารทั้งสองคน คนเขียนสู้ นะคะ
-
ไม่นะ พี่อาทิตย์อย่าร้องไห้สิ :z3:
ก้องภพ หนูให้เวลาพี่อาทิตย์เค้าหน่อยสิลูก เค้ากำลังสับสนอยู่นะ
รอตอนต่อไปค่า :hao5:
-
:เฮ้อ:
เหนื่อยใจแทนนะ
-
ดูสิว่าใครมันจะทนไม่ได้ก่อนกัน
ใครจะเข้าไปเคลียร์ก่อนกัน
เพราะดูท่าจะอาการหนักพอกันทั้งคู่
-
หวังว่านมเย็นเปื้อนน้ำตาแก้วนี้ มันจะทำให้พี่อาทิตย์รู้คำตอบที่เฝ้าถามตัวเองได้แล้วนะคะ
-
โอยยย หน่วงอีกแย้วววว นมเย็นผสมน้ำตา ฮวือออออ :hao5:
หลบไปอ่าน กั้นรัก (http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=960786) เติมความกิ๊บก๊าวให้หัวใจแป๊ป :hao7:
-
รอวัน หัวใจ(สองดวง)ขยับใกล้กัน(กว่านี้)
รอลุ้นตอนหน้า
จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม
แล้วจะเปลี่ยนไปทางไหน
ใจสองดวงจะใกล้กันมากขึ้น
หรือจะห่างกันกว่าเดิม
เหอเหอ
อยากอ่านตอนทั้งสองคนมุ้งมิ้งกันเหมือนเดิมเร็วๆจัง
555
-
ไม่ได้ยิ้มมาหลายตอนแล้ว
อ่านแล้วปวดใจกับท่าทีของสองคนนี้
จะเอายังไงก็บอกไปจะเลิกคุยกันก็เลิกไปเลย
ครึ่งๆกลางๆแบบนี้ทรมานตาย
-
:katai1: สงสารก้องภพเเละอาทิตย์ สภาพเเย่ทั้งคู่
อีกไม่นานก็จะหวานเเล้วใช่มั้ยคนเขียน :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ :katai5:
-
โอ้ยยย เพลียแทน :o12:
-
ร้องไห้?? จะร้องทำไม ไม่ต้องร้องๆ ตัวเองเป็นคนเลือกแบบนี้ไม่ใช่เหรอ นี่ไง ได้อย่างใจแล้วนี่
ทำไม ไม่พอใจผลลัพธ์งั้นสิ หึ!
o18
-
รอพี่อาทิตย์รู้สึกตัวไวๆ
พอน้องเขาเว้นระยะห่างก็ถึงขั้นร้องไห้แล้วนั่น :mew4:
-
ไหวมั้ยคะพี่อาทิตย์ :hao6:
-
:monkeysad: เศร้าอ่า
แม้จะแอบดีใจที่พี่อาทิยต์เริ่มจะรู้ตัวแล้วก็เถอะ
-
หน่วงได้อีกกกกกกกกก
เฮ้อ~~~~~~~~
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หน่วงกำลังสอง โรคหัวใจจะกำเริบจากความเจ็บช้ำ
ทั้งสงสารทั้งเห็นใจ ทั้งอาทิตย์ทั้งก้องภพ
เอื่อก คนแต่งทรมานตับไตหัวใจไส้พุงคนอ่านมากกกกก
แต่ชอบมากกกกกเหมือนกัน เพราะฉะนั้น รักคนแต่งที่สุดเลย :กอด1:
-
:katai5:+1 น้องก้องภพ :ling3:
-
:katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2:
พี่อาทิตย์ขอร้องรีบรู้ตัวเร็ว ๆ เดี๋ยวก้องภพได้เป็นผีดิบแน่ ๆ
สงสารทั้งคู่เลยอ่าาา
-
❤❤
-
สงสารทั้งคู่ ต้องกลับไปคิดจริงจังไ้แล้ว อย่าคิดแต่จะหลบหน้ากัน
ลงมองใจตัวเองดีๆว่าต้องการอะไร ต้องการกันและกันอยุ่มั้ย
ไม่งั้นก็ต้องเจ็บต่อไปเรื่อยไนะ ทั้งพี่อาทิตย์ ทั้งก้องภพเลย
-
สงสาร !!!
-
:katai1: โอ้ยเครียดแทนเลย
รีบๆยอมรับความรู้สึกของตัวเองซะทีเถอะอาทิตย์เอ้ย มันจะได้ไม่ต้องเจ็บทั้งสองฝ่า
ย(+ฝ่ายแฟนๆก็จะได้ไม่ต้องเจ็บ หน่วง เครียด ฯลฯ อีกมากมาย)
+1 จ้ารอตอนต่อไปนะจ๊ะ :katai5:
-
รู้ใจตัวเองแล้บยังอาทิตย์
-
ใครสงสารอาทิตย์สงสารไปแต่เราโคตรสะใจ ~
เป็นไงล่ะ!! หายซึนได้แล้วนะ ชิๆๆๆ ก้องภพ..ทำดีมากลูก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ทุกอย่างที่อาทิตย์ต้องการ ก้องภพก็ทำให้แล้ว อยู่ห่างๆ เฉยชา ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน
แต่ก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนที่หมดความอดทนก่อนกัน ที่จะทำให้บรรยากาศอึมครึมนี้ผ่านไป
-
ตอนนี้ หน่วงๆๆๆนะ :katai1: :katai1:
-
พี่อาทิตย์มันหน่วงๆๆอ่ะ
รีบยอมรับฟังเสียงหัวใจตัวเองสักทีเถอะนะ
เป็นกำลังใจใหัพี่อาทิตย์
-
มันหน่วงๆอะ
สงสารทั้งสองคน
-
หน่วงสุดๆอ่ะ พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองได้แล้ว ถ้าสายเกินไปอาจจะต่อไม่ติดนะ :hao5:
-
นมเย็นเหลือแก้วเดียว แบ่งกันนะ พี่อาทิตย์ ตามหัวใจไปเร็ว
-
ปรับความเข้าใจกันซะทีเถอะนะๆ สงสารทั้งพี่อาทิตย์ทั้งน้องก้องเลย :hao5:
นมเย็นเเก้วสุดท้ายทำไมขมจัง :monkeysad:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อาทิตย์ซึนอ๊าาาาาาาา :katai1: :katai1:
-
น้ำตาปริ่มอีกแล้วค่ะ :monkeysad: โคตรอินบอกเลย น้องก้องภพก็สุดโทรม พี่อาทิตย์ก็ไม่เต็มร้อย
มารักกันเห้อขอร้องเนอะๆๆๆ ลุ้นกันต่อไป ที่ร้านนมเย็น สายตาเย็นชาและปวดร้าวที่เธอมีให้ น้ำตาซึมกันเลย
เราแค่ซึมแต่พี่อาทิตย์ร้องแล้วจ้า โถ พรุ่งนี้คนหนึ่งสอบ อีกคนทำพรีเซนต์ทั้งคืน ไหวกันป่าวเนี่ย
ปรับความเข้าใจกันที่ระเบียงรักได้มะ น้าๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ อยากอ่านต่อเท่าโลกอีกแล้วค่ะ
-
อึดอัดจังเลย อึดอัดสุดๆ
ทั้งสองอย่าเป็นแบบนี้เลย
เปิดใจคุยกันเถอะจะได้จบๆ
คนอ่านจะตายแล้ว อย่างไปช่วยไกล่เกลี่ยให้ทั้งสองคนเลย
-
นมเย็นผสมน้ำตา...
เป็นไงล่ะ...พอเสียไปแล้วถึงได้รู้ตัวสินะ..
อาทิตย์กล้าๆหน่อย คราวหน้าคงได้เจอกันในงานแต่งแน่เลย มีอะไรก็พูดออกไปให้หมดนะ สู้ๆ
-
ขอพี่อาทิตย์เจ็บแบบนี้อีกตอนนึงแล้วค่อยไปง้อน้องก็พอนะคะ อย่าหน่วงนานกว่านี้ สงสารน้อง 555
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ตอนนี่หน่วงสุดๆอะ
พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองได้แล้ว
สงสารทั้งคู่เลยอะ
-
โป้งอาทิตย์ละ ทำให้ก้องภพเสียใจ
-
โอ๊ยยยยยยยยย อยากจับพี่ไออุ่นมาดึงๆๆๆๆๆ
ร้องไห้ทำไมตัวเอง ตัดสายน้องมันไปดื้อๆแบบนั้นไม่ใช่หรอ
น้องมันต่างหากที่สมควรจะร้องไห้
มาต่อไวๆๆนะมันหน่วงมากเลย ตอนหน้าหวังว่าจะเคลียกันซะทีนะ
อยากอ่านหวานๆมุ้งมิ้งๆบ้างล่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หน่วงงงงงงงงงงงงงงงงง แบบนี้ใช่มั้ยที่ไออุ่นต้องการ
ไออุ่นจะรู้ตัวบ้างมั้ยนะว่ามีใจให้น้องก้องภพไปแล้วละม้างงง
ถึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนั้นนะ รู้ใจตัวเองเร็วๆนะคะ :z3:
-
พี่อาทิตย์ใจอ่อนซะทีซิ :ling1:
เศร้ากันทั้งคู่เลย รีบรักกันเร็วๆนะๆๆๆ
-
ทำไมมันหน่วงจัง
กลายเป็นแค่คนรู้จักกันแค่นั้นเหรอ
-
ก็ได้ดั่งใจแล้วไงพี่อาทิตย์ จะเอาอะไรอีก
-
โธ่เอ๋ย พี่อาทิตย์ :เฮ้อ:
สงสารน้องก้องจัง
แต่แอบอยากให้น้องก้องฝืนทำตัวห่างพี่อาทิตย์อีกหน่อย
เชื่อว่าไม่นานพี่อาทิตย์ต้องรู้ใจตัวเองแน่
-
ปลอบใจตัวเองว่าอีกไม่กี่ตอนก็จะหวานแล้ว
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทนจริงๆ 2 คนนี้
ใครจะละลายก่อนกัน ภูเขาน้ำแข็ง 2 ลูกนี้ :hao5:
-
สมน้ำหน้านะอาทิตย์โดนน้องเมินซะบ้างงงงงง
ไปง้อน้องเลยยยยย
-
กินนมเย็นผสมน้ำตาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับน้องก้อง
ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะพี่อาทิตย์ เหลือแค่ว่าจะยอมรับความจริงรึป่าว หรือจะทำซึนต่อไป :L3:
ตอนนี้ พี่อาทิตย์ร้องไห้ แต่ทำไมเราสงสารก้องภพมากกว่า :mew6:
-
พี่อาทิตย์เริ่มเข้าใจตัวเองแล้วใช่ไหม?
ว่าแต่ก้องพยายามไม่มายุ่งด้วยงี้แล้วพี่อาทิตย์จะทำยังไงเนี่ย???
อ๊ากกกกกกก....หน่วงเกินไปแล้ว
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ววว แม่เจ้า ก้องภพเวอร์ชั่นเฉยชา
และ โอ้วแม่เจ้า พี่ไออุ่นร้องไห้ด้วยอ่ะ
-
อาทิตย์
-
สงสารทั้งคู่จัง
-
มันจะต้องมีซีนแบบนี้ก่อนสินะ :katai1:
0062 คุณจะมาถอดใจแบบนี้ไม่ได้นะ !!! คุณเริ่มก่อนนะ ทุกอย่างเลย ถ้าคุณถอยออกมาแล้วจะให้พี่อาทิตย์ทำยังไง :z3:
พี่อาทิตย์ คนอ่านเข้าใจพี่อาทิตย์นะ มามะ ถ้าน้องก้องภพมันเมินล่ะก็ มากินนมเย็นกับคนอ่านได้ รับรองไม่ขมแน่ๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
พี่อาทิตย์ถูกเมินถึงกับเสียน้ำตาเชียว
ใจเขาใจเรา รู้แล้วใช่ไหม
-
เพิ่งแวะมาอ่านนน ถูกใจใช่เลยจ้า งี้ดๆๆๆๆ :katai2-1:
-
โอยยยยยย..อ่านแล้วเครียดกว่าลุ้นวอลเล่ย์เมื่อวานอีกจ้า :hao5:
สมใจแล้วใช่ไหมล่ะ..อาทิตย์
โมเม้นนี้ "หน่วง" จริงๆ
-
หวังว่าจะได้เคลียร์กันในงานแต่งตั้ม-ฝนนะ
คาดหวังไว้เช่นนั้น
ไปงานมงคลก็ควรมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นสิ
ขอให้ได้เป็นแฟนกันซะทีเถอะ
ลุ้นมาหลายยกแล้ว
-
พี่อาทิตย์ๆๆๆๆๆๆๆ รู้ใจตัวเองแล้วสินะ รีบไปง้อน้องก้องโดยด่วนคร่าาาาาาาาาาาา
รออ่านจ้า
-
:กอด1:
-
ก้องภพ เมินเฉย เจ็บบ
สงสารพี่อาทิตย์อีก เศร้าาาาา
:กอด1:
-
โอ้ย ฉันล่ะเพลีย เมื่อไหร่จะรุ้ใจตัวเองเนี่ย พี่อาทิตย์ :monkeysad:
-
ด้วยเป็นแม่ยกน้องก้อง เลยแอบสะใจความหน่วงที่ได้รับจากฝั่งอาทิตย์มากเลยยยย!!!
ร้องไห้ซะให้พอ แล้วไปปรับความเข้าใจกันไวๆนะจ๊ะ
-
หรือตั้งชื่อตอนนี้ว่าาาา นมเย็นสื่อรักดีหละ
ไม่พูดกันมาตั้ง 3 วัน นมเย็นแก้วเดียว น้ำตาซึมเลยยยย
พี่อาทิตย์ๆๆๆ
ไปง้อก้องภพเร็ววว
-
; สงสารทั้ง ก้องภพ ทั้ง พี่อาทิตย์ :mew2: :mew2:
-
ถ้ามันทรมานใจขนาดนี้
ก็อย่าฝืนใจทำต่อไปเลยนะ
มันดราม่ายาวไปแล้วปะคนเขียนจ๋า :mew2:
-
เมื่อไหร่พี่อาทิตย์กับน้องก้องภพจะเข้าใจกัน นะ??
มีอะไรก็พูดกัน . . .
-
สงสารก้องภพสุดๆ..พี่อาทิตย์ก็นะอย่าไปคิดอะไรมากมายเลย
เห็นๆอยู่ว่าพอโดนน้องเมินมันรู้สึกอย่างไงก็รีบๆปรับความเข้าใจกันนะ
-
เจ็บ...เมื่อสูญเสีย.....
-
ร้องไห้เลยยย
ทำตัวเองแท้ๆเลยนะ พี่ไออุ่น~
ไปง้อน้องซะ~~~!!!
-
สงสารพี่อาทิตย์นะ
แต่ก็ทำตัวเองจริงๆอ่ะ
ค้นหาคำตอบในใจตัวเองให้เจอเร็วๆนะ
บางที มันอาจจะทำให้ทุกฝ่ายสบายใจขึ้น
-
เฮ้ออ เข้าใจทั้งสองฝ่าย :sad4: :sad4:
สงสารก้องภพพพพ
พี่ไออุ่น หวังว่านมเย็นเคล้าน้ำตาแก้วนี้จะช่วยทำให้พี่เข้าใจตัวเองมากขึ้นนะพี่
ิยากอ่านตอนหวานแย้วววว :ling1: :ling1:
-
ยอมรับใจตัวเองกันเร็วๆเน้อ คนอ่านปริ่มน้ำตาใจจะขาดแทนละ :hao5:
-
หน่วงมาอะ เจ็บจริงไม่ใช่สแตอิน
-
สงสารก้อง
-
สงสารน้องก้องภพ สงสารพี่อาทิตย์ ฮื่ออออ
-
ตอนนี้หน่วงมากกกกกกกก :katai1:
-
ต้องเสียไปถึงรู้ว่าอะไรสำคัญ เนอะ^^
-
อาทิตย์เอ้ย รีบๆรู้ใจตัวเองซักที
นอกจากน้องก้องจะทรมานแล้ว คนอ่านยังทรมานด้วย :serius2:
-
โอ๊ย....ทรมานยิ่งกว่าอาทิยต์กับก้องภพซะอีก
-
เห็นมีแต่คนสงสารกันจัง
แต่...คนแก่ "ไม่สงสาร" หรอกนะ
ก็แต่ละคน ดันทำตัวเองให้เป็นอย่างนี้เอง
o16 "ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้า" :laugh3:
:bye2: :bye2:
-
T^T
เศร้าสุด ๆ เจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจเลย
น้ำตาคลอเบ้าแบบว่าจะร้องแล้ว เศร้าไปกับคนทั้งคู่ที่ดันไม่รู้ใจตัวเอง พอมารู้ตัวก็สายไปแล้ว :mew6: :mew4: :mew4:
-
บรรยากาศอึมครึมแท้
พอๆกะฝนที่ตกตอนนี้เลยยย
เฮ้อออ พี่อาทิตย์อ่ะ :m16:
-
ไงล่ะ เป็นไงล่ะ
โดนเมินเข้าหน่อย น้ำตาตกเลยเชียว
นั่นแหละ จะได้รู้ใจเขาใจเราเป็นยังไง
ทำตัวเองแท้ๆ...แม้จะสับสน แต่ก็เริ่มชัด
หายตาพร่าเมื่อไหร่ก็ไปตามน้องแล้วกันนะ พี่อาทิตย์ - -"
-
พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองยัง.....
-
มาม่าๆๆ
-
ร้องไห้ตามพี่อาทิตย์แล้วเนี่ย!! เคลียร์กันให้เข้าใจเหอะ!!
-
ร้องซะแล้วไออุ่น เป็นงี้แล้วจะืทำไง :hao4:
-
สงสารทั้งพี่อาทิตย์ สงสารน้องก้อง
พี่อาทิตย์ เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองซักทีค๊าา :katai1:
-
:monkeysad: อยากหวานนนนแล้ว ช่วงนี้หน่วง น้ำตาคลอตามแล้วเนี้ย :ling1: :katai1:
-
เปิดใจยอมรับทุกอย่างซะ แล้วทุกอย่างจะดีเอง :กอด1:
-
ดีน้าไปเติมของหวาน
จากอีกเรื่องมาก่อนแล้ว
ไม่งั้นแย่แน่เพราะตอนนี้
มันหน่วงเหลือเกิ๊น :mew5:
-
พี่อาทิตย์ เศร้าเลยอะ :sad4: :sad4:
-
ไงล่ะพี่ว๊าก....น้ำตาร่วงเลย แล้วจะเอาไงต่อดีล่ะ????
-
:m15: มันอึดอัดอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ เด่วคนอ่านทนไม่ไหว :mew4:
-
น้ำตาคลอเลยอ่ะ ไออุ่น รู้ใจตัวเองได้แล้ววว TT
-
:o12: :o12: :o12:
-
ทิ้งท้ายด้วยน้ำตาพี่อาทิตย์แบบนี้มันค้างสุดๆเลยค่ะ
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
-
:o12: :o12:
มาต่อเร็วๆ เถอะน้า...ไม่งั้นจะร้องไห้ตามที่อาทิตย์แล้วววว :mew6: :mew6:
-
เฮ้อ สงสารก็สงสาร อยากสมน้ำหน้าก็อยาก ทำตัวเองแท้ๆ อาทิตย์เอ้ย เป็นไงละน้ำเย็นผสมน้ำตา อร่อยไหม :hao3:
รู้ใจตัวเองไว้ๆละกัน ก่อนที่จะเชียร์คนอื่นให้หนูก้องภพ เค้า ฮ่าๆ
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 26 : ให้พี่ว้ากเป็นคนตัดสินใจ
...อาทิตย์มองสภาพตัวเองในกระจก
กางเกงแสล็กสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว มองเผิน ๆ เหมือนเขากำลังแต่งตัวไปเรียนธรรมดา ยกเว้นก็แต่เนคไทสีแดงเส้นเล็กที่ผูกอยู่ เลยดูมีอะไรแตกต่างพิเศษขึ้นมาบ้าง เพื่อให้เข้ากับคอนเซปต์ในการ์ดเชิญซึ่งระบุเป็นธีมงาน ‘สีแดง’
เขากำลังจะไปงานแต่งเฮียตั้มกับเจ๊ฝน งานน่ายินดีที่เขาควรจะทำตัวให้ปลื้มปิติไปด้วย เพราะทั้งสองเป็นรุ่นพี่ที่เขาเคารพ และคอยดูแลเขามาตลอดเวลาที่เรียนอยู่ในมหาลัย
แต่จากภาพสะท้อนซึ่งเขามองดูตัวเองแล้ว สีหน้าสุดโทรมของเขาบ่งบอกชัดว่า มันไม่ได้อยู่ในอารมณ์เหมาะกับงานรื่นเริงเลยสักนิด
...ก็ไอ้เขาเพิ่งสอบควิซเสร็จมาหมาด ๆ เมื่อวันศุกร์ ส่วนวันเสาร์ก็มัววุ่นวายหาเสื้อผ้าไปงาน เพราะในตู้เขาไม่มีอะไรที่เป็นสีแดงเลยสักนิด สุดท้ายก็ได้มาแค่เนคไทด์เส้นเดียว แต่อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ใส่ ที่เหลือเลยต้องอาศัยการเซ็ตผมพยายามให้ออกมาดูดี กลบเกลื่อนรอยขอบตาคล้ำ ๆ และร่างกายอันเหนื่อยล้า จากปัญหามากมายซึ่งเข้ามารุมเร้าจนปวดหัว
...โดยเฉพาะกับปัญหาใหญ่สุด ไม่ใช่แค่ทำเอาสมองอึมครึม หากหัวใจยังหนักอึ้งเหมือนมีอะไรมาถ่วงใจเขาไว้
TRRRRRRR!!
เสียงโทรศัพท์ดังฝ่าความเงียบ จนคนเผลอเหม่อสะดุ้ง เขารีบหยิบมันขึ้นมากดดูหน้าจอแล้วกดรับ ก่อนตามมาด้วยเสียงไอ้น็อตที่โทรเร่ง
“เสร็จยังวะ กูรอมึงอยู่ข้างใต้หอมึงแล้วนะ”
“เออ เดี๋ยวกูลงไป”
อาทิตย์ตอบกลับสั้น ๆ ก่อนจะวางสายลง พลางถอนหายใจระบายความเหน็ดเหนื่อย
...เอาเถอะ...ยังไงวันนี้ก็เป็นวันมงคล เขาจะต้องไม่ทำตัวน่าหดหู่ เพื่อเป็นเกียรติกับพี่ที่เขาเคารพรักทั้งสองคน
คนเตรียมตัวเลยคว้าสูทลำลองสีเข้มมาใส่ปิดท้าย เช็คสภาพตัวเองให้เรียบร้อย ไม่ลืมหยิบของขวัญอวยพรสำคัญไปด้วย แล้วถึงค่อยล็อกห้อง เดินลงมาใต้หอซึ่งมีแคมเมอรี่สีดำของไอ้น็อตรอจอดอยู่ ซึ่งเจ้าตัวก็ยังอุตส่าห์เลื่อนกระจกรถให้เพื่อนข้างในได้เอ่ยปากแซว
“กว่าจะเสด็จลงมาได้นะไอ้คุณชายอาทิตย์ แต่งหล่อซะกูนึกว่าดาราเกาหลีที่ไหนหลุดมา”
“กูอ่ะเกาหลี ส่วนมึงอ่ะเกาเหลาว่ะไอ้เปรม ใส่เสื้อคอจีนสีแดงเหมือนอาเจ๊กขายเกาเหลาเลย แม่งคิดได้ไงวะ”
เขาตอกกลับคนปากหมาซึ่งนั่งรออยู่ในรถ พร้อมบรรดาเพื่อนแก๊งค์พี่ว้ากคนอื่น ๆ เพราะทุกคนก็ล้วนโดนเฮียตั้มฝึกกันมาทั้งนั้น ส่วนไอ้เปรมถึงจะอยู่คนละภาควิชา แต่ก็สนิทสนมกับพวกเพื่อนเขาและเฮียตั้มจากการไปก๊งเหล้ากินด้วยกันบ่อย ๆ แถมมันยังได้รับภารกิจให้ไปช่วยถ่ายรูปในงานแต่งด้วย เลยต้องสรรหาเสื้อสีแดงให้เข้าคอนเซปต์ ซึ่งมันก็บ่นอุบอิบพยายามแก้ตัว
“ก็กูหาเสื้อไม่ทันโว้ย! ตัวนี้มันควันหลงจากตอนตรุษจีน”
คนฟังเลิกคิ้ว มองหน้าคมเข้มออกสไตล์ใต้ของไอ้เปรม ที่เขาไม่คิดว่ามันจะมีเชื้อจีนหลุดรอดมาจากดีเอ็นเอส่วนไหน กำลังคันปากจะโต้กลับ แต่ดันถูกคนนั่งหลังพวงมาลัยพูดแทรก
“ตกลงมึงจะยืนคุยกันอีกนานมั้ยวะ ไอ้อาทิตย์ขึ้นมาสักทีดิ เดี๋ยวก็สายหรอก”
ไอ้น็อตเป็นฝ่ายยุติบทสนทนาเอง ทำให้คนถูกเตือนนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาจะมาเถียงกัน เพราะยังต้องเดินทางต่อไปไกลอีกพอสมควร เขาเลยรีบเดินไปเปิดประตูยังฝั่งที่นั่งข้างคนขับซึ่งเว้นว่างเอาไว้ ก่อนรถจะเคลื่อนตัวไปบนถนน ฝ่าการจราจรในช่วงเย็น
...และเพียงไม่นาน รถก็มาจอดสนิทในโรงแรมระดับหรู ใกล้กับสะพานพระราม 8 ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนเวลาพระอาทิตย์เพิ่งตกดินพอดี
บรรยากาศถูกเนรมิตให้สวยด้วยดอกกุหลาบสีแดงเป็นธีมหลัก ให้สมกับเป็นสีมงคล และสมกับเป็นงานแต่งของคนเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพราะพอมองแขกที่มาในงานแล้วก็เห็นแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตา ส่วนใหญ่จะเป็นพวกพี่ ๆ ที่เรียนจบกันไป ทั้งยังมีน้อง ๆ จากหลายปีมาร่วมด้วย จนแทบจะกลายเป็นงานเลี้ยงรุ่นแทน
หากบ่าวสาวก็ยังคงยืนยิ้มต้อนรับอยู่หน้าซุ้มทางเข้างาน อาทิตย์เลยตรงเดินเข้าไปหา พลางยกมือไหว้
“เฮียตั้ม เจ๊ฝนครับ ยินดีด้วยนะครับ”
เจ้าบ่าวในสูทขาวผูกหูกระต่างแดงที่วันนี้ดูโก้กว่าทุกที ส่วนเจ้าสาวซึ่งปกติก็เป็นคนสวยจัดอยู่แล้ว ยิ่งมีรัศมีจับงดงามจนชวนตะลึง หากถึงกระนั้นทั้งสองก็ยังเป็นเฮียตัมกับเจ๊ฝนของน้อง ๆ เหมือนเดิม เพราะพอเจ้าบ่าวหันมาเห็นว่าคนทักเป็นใคร ก็ยิ้มกว้างรีบกวักมือเรียกเสียงดัง
“เฮ้ย! ไออุ่น มาเลย ๆ พวกมึงด้วย มาถ่ายรูปกับกูหน่อย”
พวกเขาบรรดาแก๊งค์พี่ว้ากเลยตรงเข้าไปเป็นดาราหน้ากล้อง ยืนแอ๊คให้ไอ้เปรมกดชัดเตอร์เปลี่ยนซะหลายท่า จนกระทั่งได้ยินเสียงแขกคนอื่นดังแทรก
“พี่ตั้ม พี่ฝนค่ะ สวัสดีค่ะ”
“ว๊ายย!! สายรหัสฉันมาแล้ว”
เจ้าสาวส่งเสียงดีใจ รีบละออกจากซุ้ม เดินตรงไปหารุ่นน้องของตัวเอง นำมาโดยเปิ้ลกับนุ่มนุ่นสองสาวในชุดเดรสตัวสวย ก่อนจะตามมาด้วยพี่ภาคย์ปีสี่ ทัชปีสาม ปิดท้ายด้วยเด็กปีหนึ่งซึ่งเดินตามมาด้านหลัง ทั้งน้องหลิน รวมถึงก้องภพ ซึ่งแต่งตัวด้วยสูทดำสวมทับเชิ้ตแดงเข้ากับธีมงาม ตัดด้วยสีเนคไทด์ดำผูกให้สุภาพ แม้ลักษณะภาพรวมจะคล้ายอาทิตย์หรือใครอีกหลายคนในงาน ทว่ามันกลับดูลงตัวโดดเด่นสมตำแหน่งเจ้าของเดือนมหาลัย จนสาว ๆ ในงานต้องเหลียวมอง ไม่เว้นแม้แต่เจ้าสาวที่ปลื้มออกนอกหน้า รีบชวนน้อง ๆ ที่เพิ่งมาถึงให้ยืนหน้าซุ้ม
“น้องก้องภพ มาถ่ายรูปกับพี่ฝนก่อนเร็ว ...ตั้มหลบไปห่าง ๆ ก่อนได้มั้ย เดี๋ยวฝนจะถ่ายกับสายรหัสของฝน”
กลายเป็นเจ้าบ่าวถูกไล่ที่เป็นหมาหัวเน่าเสียแทน ต้องไปยืนหลบข้าง ๆ มองไอ้หนุ่มรุ่นน้องถ่ายกับเจ้าสาวของตัวเอง ท่ามกลางเสียงโห่แซวของแก๊งค์พี่ว้ากอย่างสนุกสาน ซึ่งเปรมก็จัดการรัวชัตเตอร์ไปหลายรูป แล้วรูปสุดท้ายจึงเรียกเจ้าบ่าวกลับมาถ่ายคู่กัน ก่อนพี่ตั้มจะนึกขึ้นได้
“เออ ยังไม่มีรูปรวมสายโคกันเลยนี่หว่า ...มา ๆ สายรหัส 0062 กับ 0206 เข้ามาเลย จะได้ถ่ายรูปรวมกัน”
พี่ตั้มกวักมือเรียกสายรหัสของตัวเองให้มายืนตรงซุ้มดอกไม้รวมกับสายรหัส 0062 อาทิตย์เลยต้องเดินเข้าไปร่วมด้วย แต่ด้วยปริมาณคนเกือบสิบคน ทำให้ช่างภาพต้องพยายามบีบให้แคบลงในเฟรม
“ทุกคนขยับเข้าไปชิด ๆ กันหน่อยครับ”
อาทิตย์ก้าวเท้าเขยิบขึ้นหน้าอีกก้าว ก่อนเขาจะรู้สึกถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากทางด้านซ้าย จนต้องเผลอหันไปมอง แล้วก็แทบจะนิ่งงันไปทันใด เมื่อพบว่าคนที่อยู่ใกล้เขานั้นเป็นใคร ซึ่งคนคนนั้นก็คล้ายเพิ่งจะรู้สึกตัวในตำแหน่งยืนของตัวเอง ดวงตาของก้องภพชะงักไปชั่วครู่ แล้วจึงเบนหลบมองตรงไปด้านหน้าด้วยความเฉยชา ทันทีที่ได้ยินเสียงคนถือกล้องสั่ง
“พร้อมแล้วยิ้มกว้าง ๆ นะครับ ...สาม..สอง..หนึ่ง..”
อาทิตย์พยายามยิ้มให้กับกล้อง หากเขาไม่รู้ว่าทำไม ยิ้มของเขาดูออกแรงฝืนแปลก ๆ แม้จะถูกถ่ายกี่รูปต่อกี่รูป ก็มีเพียงแค่ใบหน้าที่ร่วมยินดี ทว่าในใจมันช่างตรงกันข้าม เพราะความรู้สึกเดิม ๆ ที่พยายามจะลืม มันเริ่มหวนกลับขึ้นมาใหม่
...ความรู้สึกห่างไกล แม้ใครอีกคนจะยืนอยู่ข้างกายกัน
“โอเค เรียบร้อยแล้วครับ”
สัญญาณสิ้นสุดลง พร้อมการขยับตัวถอยห่างของคนยืน หากเพียงแค่กลิ่นน้ำหอมที่จางลง และแผ่นหลังซึ่งหมุนตัวเตรียมก้าวออกไป มันกลับสร้างทั้งความว่างเปล่า และความเปลี่ยวเหงาถาโถมในใจ
...มากมายเกินจะทนไหว
“ก้องภพ”
กว่าจะรู้ตัวอีกที อาทิตย์ก็เผลอเอื้อมมือไปดึงเสื้อสูทของคนด้านหน้ารั้งเอาไว้ หากพอนึกขึ้นได้ก็ต้องรีบปล่อย แต่เหมือนจะสายไป เมื่อคนถูกเรียกหันกลับมามองอย่างแปลกใจ พลางขานรับ
“ครับ”
คนไม่ทันเตรียมตัวกำลังเผชิญหน้ากับก้องภพที่กำลังรอฟัง เขาเลยต้องพยายามหาเรื่องถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“เออ...คือ...คุณสบายดีมั้ย”
เป็นการเลือกคำถามที่โคตรจะงี่เง่าสำหรับอาทิตย์ แต่ในนาทีนั้นเขานึกอะไรไม่ออกว่าจะเริ่มต้นคุยกันแบบไหน หากคนฟังก็พยักหน้าตอบกลับมาสั้น ๆ
“ครับ”
“เหรอ...เออ...แล้ว...คือ...งานวันนี้สวยดีเนอะ คุณว่ามั้ย”
“ครับ”
“แต่เออ...แบบ...ธีมงานสีแดงหาเสื้อยากเนอะ ผมเลยหามาได้แค่ไทด์เอง ฮ่ะฮ่ะ”
น้ำเสียงหัวเราะแห้ง ๆ สุดแสนจะเฝื่อน และท่าทีไม่เป็นธรรมชาติของเขาคงทำให้คู่สนทนาซึ่งมองอยู่นานจับทางได้ จนเผลอถอนหายใจเบา ๆ
“พี่อาทิตย์ครับ ผมรู้ว่ามันคงลำบากใจ แต่ถ้าพี่กำลังฝืนอยู่ ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ครับ”
ประโยคที่ถูกเอ่ย เรียกให้อาทิตย์ต้องเงยหน้าสบดวงตาของก้องภพ ซึ่งมองตรงมาโดยไม่หลบเช่นทุกครั้ง และทำให้เขาเพิ่งจะได้เห็นแววตาคู่นั้นชัดเจนเป็นครั้งแรก
....มันไม่ใช่แววตาที่เฉยชา หากมันซ่อน ทั้งความอ่อนล้า ความน้อยใจ และความปวดร้าวลึกเอาไว้ข้างใน เช่นเดียวกับน้ำเสียงพึมพำเหตุผลเหมือนจะกระซิบ ทว่าช่างดังสะท้อนในความรู้สึก
“เพราะยิ่งพี่ทำแบบนี้ มันจะยิ่งเหมือนพี่ให้ความหวังผม”
ถ้อยคำทิ้งไว้เพียงเท่านั้น ก่อนอีกฝ่ายจะหมุนตัวหันหลังเดินจากไป โดยไม่มีคำรั้งใด ๆ จากปากของอาทิตย์
...ไม่ใช่ไม่อยากจะรั้ง แต่เขาไม่มีเหตุผลพอที่จะรั้ง ก็เพราะเขาเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่า เขาไม่ได้เป็นคนเดียวที่รู้สึก หากก้องภพเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
...ต่างทั้งอึดอัดทรมานและเจ็บร้าว ...ในความไม่ชัดเจนระหว่างกัน
“เฮ้ย! อาทิตย์มายืนทำไรตรงนี้วะ เข้าไปนั่งข้างในได้แล้ว”
เสียงไอ้น็อตเดินมาตามคนเหม่อให้เข้าไปข้างในห้องจัดงาน ก้องภพหายไปแล้ว เหลือแค่เขาซึ่งเดินตามเพื่อนไปเงียบ ๆ นั่งลงตรงโต๊ะจีนที่จัดไว้สำหรับกลุ่มเขาบริเวณไม่ไกลจากเวที โดยมีอาหารต่าง ๆ ทยอยมาเสิร์ฟเป็นออเดิร์ฟ และเพียงไม่นานพิธีการจริงก็เริ่มต้น
วิดีโอพรีเซนต์เปิดตัวคู่บ่าวสาวถูกฉายขึ้นเรียกความหวาน ตามมาด้วยเจ้าบ่าวและเจ้าสาวตัวจริงเดินจากหน้าประตูขึ้นมาบนเวที แล้วถึงค่อยเป็นพิธีคล้องพวงมาลัยจากเจ้าภาพและพ่อแม่ เพื่อเป็นการอวยพรให้ได้มีชีวิตคู่ที่ยืนยาว ก่อนพิธีกรจะทำการสัมภาษณ์พูดคุยถึงความเป็นมาของบ่าวสาว
“ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาก่อนใช่มั้ยคะ แล้วไปตกหลุมรักกันได้ยังไงคะเนี่ย”
“ตอนนั้นผมเป็นเฮดว้ากครับ ส่วนฝนเป็นเฮดฝ่ายพยาบาล ผมว้ากน้องหนักเลยมีน้องเป็นลมเยอะ ฝนก็คอยดุผมตลอดว่าอย่าแกล้งน้องแรง ๆ พยาบาลจะดูแลกันไม่ทัน แล้วถ้ามันหนักกว่านี้ฝนจะเอาไปฟ้องอธิการบดี คิดดูสิครับ...สมัครใจมาเป็นหน่วยพยาบาลเอง แต่จะเอาความลับทางราชการไปขาย ผมก็ไม่ยอม เลยทะเลาะกันไปมา”
เรื่องจากปากของเฮียตั้มนี้ มีพยานยืนยันหลายฝ่าย ยิ่งกับรุ่นของอาทิตย์ที่เป็นเด็กปีหนึ่งสมัยเฮียตั้มเป็นพี่ว้ากแล้ว ก็ยิ่งจำฝังใจว่าโดนรับน้องหนักกันจริง ๆ แต่ไอ้ที่เป็นลมไม่สบายบ่อย ๆ มีทั้งจริงทั้งแกล้ง เพราะจะได้เนียนพัก แถมยังถือโอกาสไปให้พี่ฝนพยาบาลคนสวยช่วยดูแล
“แต่ก็นั่นแหละครับ สุดท้ายไม่รู้ทำอีท่าไหน พอรู้ตัวอีกทีก็ขาดกันไม่ได้ไปแล้วล่ะครับ”
ประโยคปิดท้ายมาพร้อมกับการกุมมือกระชับของเจ้าบ่าวต่อเจ้าสาว เรียกความซาบซึ้งให้โอบล้อมระหว่างคนทั้งสอง ที่วันนี้ดำเนินความสัมพันธ์จากเพื่อน กลายเป็นคนรัก และสุดท้ายเป็นคู่ชีวิต
...มันช่างแตกต่างในความสัมพันธ์ของอาทิตย์และก้องภพ
อาทิตย์มองภาพบนเวทีด้วยความสะท้อนใจ
เขาเป็นเฮดว้ากปีสาม ก้องภพเป็นเด็กปีหนึ่ง ทั้งยังเป็นผู้ชายเหมือนกัน แม้อยากจะเริ่มกลับไปคุยกันเหมือนเก่า ด้วยความสัมพันธ์แบบรุ่นพี่รุ่นน้อง หากบางสิ่งมันดำเนินไปจนยากจะถอยหลังกลับ
...บางทีตอนนี้มันอาจจะสายเกินไปแล้ว
“ขอเชิญทุกคน ร่วมกันชนแก้วอวยพรเป็นเกียรติแก่เจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยค่ะ!”
เสียงพิธีกรขัดจังหวะความคิดอันชวนหนักอึ้ง อาทิตย์จึงพยายามละความอึดอัด ปรับอารมณ์ของตัวเองให้ดึงความสนใจไปยังงานแต่ง เตรียมลุกขึ้นยกแก้วอวยพร แล้วก็เผลอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีของขวัญอวยพรจะให้เฮียตั้มเหมือนกัน เลยตั้งใจไว้ว่า หลังจบงานเขาค่อยเอาไปให้
ซึ่งกว่าบรรยากาศงานแต่งอันเต็มไปด้วยความชื่นมื่นและความสุขของเจ้าบ่าวเจ้าสาว จะสิ้นสุดก็ได้เวลาเกือบสามทุ่ม
แขกส่วนใหญ่เริ่มทยอยกันกลับไปบ้างแล้ว เหลือแค่กลุ่มเด็กวิศวะบางส่วนที่เตรียมตัวจะลา เลยเดินออกไปนอกซุ้มหาคู่บ่าวสาวที่ยืนส่งแขกอยู่ แต่กลับเห็นเจ้าสาวคนสวยยืนอยู่เพียงลำพังโดยไร้เงาของเจ้าบ่าว จนอาทิตย์ต้องถามถึง
“เจ๊ฝน เฮียตั้มไปไหนแล้วล่ะครับ”
“อ้อ ไปเข้าห้องน้ำน่ะ”
โชคดีที่ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากบริเวณหน้าห้องจัดงานมากนัก เขาเลยเดินเข้าไปหา และบังเอิญเจอคนตามตัวกำลังล้างมือเสร็จพอดี ซึ่งพออีกฝ่ายเห็นเขาก็หันมาทัก
“อ้าว ไออุ่น”
“เฮียครับ ผมมีของจะให้เฮีย”
อาทิตย์พูดพลางยื่นซองชมพูส่งให้ ซึ่งคู่สนทนาก็มองงง ๆ ด้วยนึกว่าเป็นซองช่วยงาน แต่ก็ยังรับไปเปิด ทว่าข้างในนั้น ไม่มีอะไรอื่นนอกจากการ์ดใบสวยบรรจุคำอวยพรและคำขอบคุณที่คอยดูแล หากทุกประโยคล้วนเขียนมาจากใจ และคนอ่านก็สัมผัสมันได้ดี
“ขอบใจว่ะ แต่ไม่อยากเชื่อว่าอย่างมึงจะให้การ์ด”
เจ้าบ่าวไม่วายพูดแซว เพราะมันดูกุ๊กกิ๊กไม่เข้ากับบุคลิกของน้องรหัสที่ตัวเองเคยรู้จักแม้แต่น้อย และอาทิตย์เองก็ยอมรับออกมาง่ายๆ
“ผมไม่รู้จะเลือกอะไรเป็นของขวัญ แต่มีคนบอกว่าถ้าให้เป็นการ์ดมันดูโรแมนติกดี”
“ห่ะ! โรแมนติก สาวที่ไหนบอกมาวะ เดี๋ยวนี้แอบมีกิ๊กเหรอ พัฒนานะมึง”
“ไม่หรอกเฮีย คือ...ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่า ตกลงระหว่างผมกับเขามันเป็นยังไง”
ท้ายประโยคถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงหม่นลง จนคนฟังเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าคนตรงข้ามเหมือนมีปัญหาหนักใจอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันจะซัก คู่สนทนากลับเป็นฝ่ายชิงพูดก่อน
“เฮีย ผมถามไรเฮียหน่อย เวลาเฮียอยู่กับเจ๊ฝน เฮียมีความสุขมั้ย”
“เอ้า ก็ต้องมีสิวะ! มึงจะถามทำไม”
“ก็ผมเคยได้ยินว่าเวลาที่เราอยู่กับคนที่ใช่ เราจะรู้สบายใจ มีความสุข แต่ถ้าเราอยู่กับใครแล้วเราอึดอัด ทรมาน แสดงว่าเขาเป็นคนที่ไม่ใช่ของเรา ถูกมั้ยเฮีย”
ตรรกะที่ได้ยิน ทำเอาคนฟังเริ่มเข้าใจในอะไรบางอย่างได้ ตั้มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโทนซีเรียสจริงจัง ตั้งท่าเหมือนตอนสอนฝึกรุ่นน้องให้เป็นเฮดว้าก ผิดก็แต่ครั้งนี้เขากำลังสอนประสบการณ์ชีวิต
“ไออุ่น..มึงฟังกูดีๆ นะ เวลากูอยู่กับฝนไม่ใช่ว่ากูจะมีความสุขอย่างเดียว กูทะเลาะกับฝนบ่อยจะตายไป เชื่อมั้ย...เมื่อเช้ากูยังทะเลาะกับเขาเรื่องเค้กงานแต่งเลย ตอนกูคบกับฝนกูผ่านมันมาหมดแล้ว ไอ้อารมณ์หงุดหงิด โมโห ดีใจ เสียใจ แล้วกูก็รู้ว่าต่อไปหลังจากนี้ก็ต้องเจออีก แต่กูก็ยังเลือกจะอยู่กับเขา มึงรู้มั้ยเพราะอะไร..”
อาทิตย์ส่ายหน้าแทนคำตอบ เฮียตั้มยิ้มบาง ก่อนเอ่ยคำเฉลยที่ร่วงหล่นลงในหัวใจของคนฟัง
“...เพราะกูไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน ฝนคือคนเดียวที่ทำให้กูเป็นในแบบที่กูไม่เคยเป็น”
คนที่ทำให้เป็นในสิ่งที่ไม่เคยได้เป็น
...คนที่ทำให้รู้สึกดีที่มาคอยดูแลกัน
...คนที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจเวลาอยู่ข้าง ๆ
....คนที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดยามเฉยชา
...คนที่ทำให้เข้าต้องเสียน้ำตาเมื่อคิดจะว่าสูญเสียกันไป
สำหรับเขา คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว...
...ก้องภพคือคนคนนั้น
ทว่าแม้จะได้ฟังเหตุผล แต่เขาก็ยังมีบางอย่างที่ยังค้างคาใจ จนต้องถามออกไปอย่างสับสน
“แต่...เฮียจะแน่ใจได้ยังไงครับ ถ้าเกิดต่อไปความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขามันไม่เหมือนเดิมจะทำยังไง”
“แล้วตอนนี้ความสัมพันธ์ของมึงกับเขามันเหมือนเดิมเหรอวะ”
คำตอกกลับทำเอาอาทิตย์ปิดปากเงียบสนิท
...ก็เพราะรู้ว่ามันไม่เหมือน ยิ่งสิ่งที่แสดงให้เห็นระหว่างกันในวันนี้ของเขากับก้องภพ มันก็แน่ชัดแล้วว่า แม้เขาจะพยายามกลับไปเริ่มต้นมากแค่ไหน แต่ความสัมพันธ์ของเขาสองคนไม่มีทางหวนกลับคืนมาในบรรยากาศเหมือนวันเก่า ๆ ได้อีก ซึ่งก็ตรงกับที่เฮียตั้มพูดอธิบาย
“คนเรานะเว้ยไออุ่น...พอมันเกิดความรู้สึกบางอย่างแล้วมันยากนะที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม มีทางเดียวคือต้องอาศัยเวลา แต่มึงจะยอมให้เวลาผ่านไปโดยที่มึงไม่ได้ทำอะไรเลย หรือมึงจะยอมเอาเวลาตรงนั้นมาทำในสิ่งที่ใจมึงอยากทำกันวะ มึงไปทบทวนดูดี ๆ แล้วกัน....เดี๋ยวกูต้องไปส่งแขกแล้ว โชคดีนะเว้ย”
คนพูดให้กำลังใจตบบ่ารุ่นน้องปิดท้าย ก่อนตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าไปไหนก็ถูกเรียกไว้
“เดี๋ยวครับเฮีย”
“วะ! อะไรอีก”
เจ้าบ่าวหันมาหาอย่างชักจะเริ่มหงุดหงิดในอาการขี้สงสัยของรุ่นน้อง เพราะตัวเองก็กำลังรีบ แต่ก็ยังอุตส่าห์หยุดยืนฟังคำถามเป็นครั้งที่สาม
“แล้วตกลงที่ผมรู้สึกกับเขามันคืออะไรครับ”
“มาถามกู กูจะไปรู้เร๊อะ! มึงคิดเอาเองสิวะ แต่อย่าใช้สมอง ใช้ใจมึงคิด แต่ถ้ามึงนึกอะไรไม่ออกแล้วก็ช่างแม่ง อยากจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ! ...มึงเป็นถึงเฮดว้ากนะ กล้า ๆ หน่อยดิวะ อย่าให้เสียชื่อ!”
ถ้อยคำย้ำเตือนสถานะของตัวเองฝากไว้ให้เฮดว้าก ก่อนเจ้าบ่าวจะเดินออกไปจากห้องน้ำ เหลือแค่เพียงอาทิตย์กับความเงียบ
...ความเงียบ ...ที่เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังก้อง
อาทิตย์กำหมัดแน่น แล้วรีบผลุนผลันตัวเองออกมาจากห้องน้ำ ตรงมาหาเพื่อนซึ่งยืนรวมกลุ่มกันอยู่ โดยมีไอ้เปรมที่เห็นเป็นคนแรกตะโกนเรียก
“เฮ้ย! อาทิตย์ไปไหนมาวะ จะกลับกันแล้วนะ รอมึงคนเดียวเนี่ย”
“พวกเด็กปีหนึ่งอยู่ไหน”
“เด็กปีหนึ่งอะไรวะ?”
เปรมขมวดคิ้วงงกับคำถามและท่าทางรีบร้อนของเพื่อน แต่น็อตซึ่งยืนอยู่ข้างๆ กลับเป็นฝ่ายตอบแทนเหมือนเดาได้ว่าหมายถึงใคร
“ถ้าก้องภพ เพิ่งออกไปเมื่อกี๊ คงรอรถอยู่หน้าโรงแรมมั้ง”
“เออ ขอบใจ”
อาทิตย์พูดสั้น ๆ พลางตั้งท่าเตรียมจะวิ่งไปตามทิศทางนั้น จนเปรมที่ยังจับต้นชนปลายไม่ได้ในสถานการณ์ต้องถามซ้ำอีกรอบ
“อ้าว...แล้วตกลงจะกลับกันป่ะเนี่ย”
“มึงกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวกูกลับเอง!”
คนเร่งฝีเท้าตะโกนตอบตามหลัง ปล่อยเพื่อนเอาไว้โดยไม่สนใจ เพราะสิ่งที่เขาต้องทำเพียงอย่างเดียวคือ การวิ่ง.... วิ่งเพื่อให้ทัน....
ด้วยนับจากนาทีนี้… เขาตัดสินใจแล้ว...
...เขาจะเลือกทำตามหัวใจของตัวเอง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
-
*****จิ้ม*****
ตัดสินใจได้สักทีนะคะพี่ไออุ่นว่าควรทำยังไงกับหัวใจตัวเองสักที
รีบตามน้องก้องไปให้ทันนะ อยากอ่านช็อตหวานๆของคู่นี้บ้างล่ะ
:hao3: :hao3:
-
ตอนหน้าถามไม่หวานก็มาม่าชามใหญ่ ชิปร้าาาาาา :ling3: :ling3: :ling3:
-
กรี้ด พี่ไออุ่นตัดสินใจได้แล้วสินะ
อ่านตอนนี้ แล้วค้าง รีบๆมาต่อไว้ๆนะคะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อาทิตย์วิ่งสู้รัก
ฟัดก้องภพ อิอิ
-
เชียร์ให้พี่อาทิตย์วิ่งไปให้ทันก้องภพ :ped149: :ped149:
นี่คงจะเป็นการวิ่งที่เร็วที่สุดของพี่อาทิตย์เค้าแน่เลย :hao7:
แต่ขาคงไม่เร็วเท่าใจ เพราะตอนนี้ ใจของพี่อาทิตย์ไปถึงก้องภพแล้ว ฮิ้วววว :mew3:
ดีใจด้วยนะก้องภพ สิ่งที่นายพยายามสื่อไป ตอนนี้ มันไปถึงใจพี่อาทิตย์แล้ววว :a2:
-
ในที่สุดพี่อาทิตย์ก็มีคำตอบในใจแล้วเนาะ
ลุ้นตอนหน้าจัง ~~
-
โอ้ยยยยยยย คุณเจ้าขา ตอนหน้าจะมาม่าบิ๊กแพค3ห่อขึ้นอืด หรือ ถุงน้ำตาลจะหกกันละเนี้ย
อึดอัดดดดดดดเด :ling1: :katai1: :katai1:
-
เอาเลยอาทิตย์ลุยเลย
ก้องภพอ่ะรออยู่น้าคิคิ
กล้า ๆ หน่อยเป็นเฮดว้ากนิ หึ หึ หึ :hao6: :hao6:
-
พี่อุ่นรู้ใจตัวเองแล้ว ไปให้ทันนะ :o8: :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดด เอ๋ วิ่ง สิ เอ๋ เอ่ออ..ไม่ใช่ละ พี่อาทิตย์วิ่งๆๆๆๆๆ ให้ทันก้องภพนะ :hao7:
-
คงไม่สายเกินไปเนาะ ^^
-
แอบหวังเหมือนกันว่าจะต้องมีอะไรเคลื่อนไหวในงานแต่งงานของเฮียตั้ม เพราะยังไงพี่อาทิตย์ก็ต้องโคจรมาเจอเดือนก้องจนได้
แต่การเจอกันคราวนี้ มันเศร้าเนอะ เข้าใจพี่อาทิตย์เลยว่าความห่างเหินของคนที่เคยเป็นฝ่ายพยายามเข้ามาผูกสัมพันธ์มันช่างเย็นชาจริงๆ ถึงความจริงน้องก้องจะทำเพื่อเยียวยาสภาพจิตใจของตัวเองก็เถอะ
งานนี้ เฮียตั้ม ท่านเป็นผู้ชี้นำจิตวิญญาณของพี่อาทิตย์อย่างแท้จริง พี่อาทิตย์ตาสว่างจนได้ ข้าน้อยขอคารวะ :a9:
เอาล่ะ พี่อาทิตย์เคลียร์ใจตัวเองได้แล้ว เหลือเคลียร์ใจของก้องภพสินะ ลงทุนวิ่งตามขนาดนี้ ตอนหน้าถ้ายังวิ่งไม่ทัน หรือน้องก้องภพดราม่าใส่อีก มาหาคนอ่านได้นะพี่อาทิตย์ จะซื้อนมเย็นเลี้ยง :o12:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
รู้ใจตัวเองสักทีสินะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจแทนนาก้องภพนะ
:mc4:
-
บรรยายความรู้สึกไม่ออก มันตื้อๆ
-
:call: ขอให้ทันก้องภพด้วยเถอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ในที่สุดก็หายซึนสักที
ดีใจแทนก้องภพด้วย :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจจังเล้ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
o13
-
จะทันมั้ยนะพี่ไออุ่น :sad11:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก มันค้างงงงงงงงงงงง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
โอ๊ย.....อย่างดีใจ พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองซักที
-
ถึงเวลาที่จะรู้ใจของตัวเองแล้วนะ หลานไออุ่น o13
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:heaven รู้ตัวสักที เฮ้อออออ
-
อ๊ากกกกก
พี่อาทิตย์ๆๆๆ รู้ใจตัวเองแล้ววววว
เย้ๆๆๆ
วิ่งไปให้ทันน้าาาา
ไม่ทัน ก้ไปง้อถึงห้องเลย อิอิ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเองแล้ว ขอให้วิ่งไปทันก้องภพนะ
ไม่อยากให้มันสายไป ลุ้น ลุ้น
มันค้างนะตอนนี้ รอตอนต่อไป
-
:ling3: :ling3:
แอบอยากดราม่าต่อสักตอนสองตอน
แบบว่า..เอาคืนแทนก้องภพไรงี้
พอหวาน..จะได้หวานจับใจ..อิอิ อิอิ :mew1: :mew1:
-
ขอให้โชคดีครับ
-
ฮืออออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างอ่ะ พี่อาทิตย์จะไปบอกอะไรน้องก้องอ่ะ
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ
ตื่นเต้นอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
และแล้วก็รู้คำตอบซะที
ขอบคุณเฮียตั้มมากมาย ที่ชี้แนะประสบการณ์ชีวิต อิอิ
เอาใจช่วยพี่อาทิตย์
:mew1:
-
และแล้ว...
ไม่รู้จะพูดอะไร
ขอเป็นคนชูป้ายไฟเชียร์ขณะที่พี่อาทิตย์วิ่งไปหาน้องก้องภพละแทนละกันนะจ๊ะ
สู้ๆ :ped149:
-
ตามเร็วเข้า!!...วิ่งๆๆๆ พี่อาทิตย์
ตัดสินใจแล้วก็อย่าให้พลาดล่ะ สู้ๆ ^^V
เวลาความสัมพันธ์ไม่ชัด มันอึดอัดและทรมาน
หวังว่าจะเจอน้องและเคลียร์กันชัดขึ้น
ตาก้องจะได้เลื่อนขั้นเรียกพี่ไออุ่นมั้ยน้าาาา อิอิ
-
อ๊าวววววววว ค้างซะงั้น :mew4:
-
อึ๊บ อึ๊บ วิ่งไปดันหลังช่วยพี่ไออุ่นวิ่งตามน้องก้องให้ทัน :katai5:
-
แอร๊ยยยยยย พี่อาทิตย์ตัดสินใจได้แล้ว (ยอมรับความจริงแล้ว)
ว่าแต่...ชอบตอนพว โดนเรียกว่าไออุ่นอ่ะ ดูอิ๊อ๊างน่ารักดีจัง...ฮาาาา
-
วิ่งตามพี่อาทิตย์ไป!
ทำตามหัวใจตัวเองได้แล้วค่ะ ก้องภพง้อไม่ยากหรอก อิ อิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:3123: เชียร์พี่ไออุ่นสุดพลัง
กว่าจะรู้ว่าควรทำไงนะพี่อาทิตย์เกินพลาดโอกาสแล้วมั้ยละ
ตามน้องให้ทันนะพี่ :m5:
-
โอ้ววว สะดุดTbc.ค้างเลย :ling1:
-
คาราวะเฮียตั้ม เฮียเป็นแสงสว่างงงง
กราบงาม ๆ ตอนหน้าจะเป็นไงลุ้นต่อ !!!
-
ค้าง อย่างแรง
ในที่สุด ก้รุ้ใจ ตัวเอง สักที น่ะพี่อาทิตย์
-
ในที่สุดพี่ไออุ่นก็รู้ใจตัวเองซักที
ขอให้ตามไปให้ทันน้องนะ :mew1:
-
เราไม่ได้อ่านในนี้ เราอ่านในเด็กดี แต่เราก็อยากเม้น ฮ่าๆๆ
วิ่งเพื่อร๊ากกก สู้ๆ พี่ไออุุ่น :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เหยยยยยยยยยยย
เยี่ยมมากพี่ไออุ่น
โฮววว
ทำตามหัวใจเลยนะ ทำเลย
-
โอยๆๆ มาช่วยแหวกทางให้พี่ไออุ่นค่ะ
:hao7:
:katai1:
ลุ้นๆ จะไงต่อเนี่ย
-
พอได้เป็นแฟนก็จบพอดี หวังว่าคนแต่งคงไม่ทำแบบนี้อีกนะ
-
มันค้างไงคนเขียนนนนนนนนนนนนนนน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ก้องภพ!! เล่นตัวไปเลยลูก(อ่าว?)
พี่อาทิตย์...ขอให้ตามทันๆ สาธุ!!!
-
กำลังบิ๊วเลย
ตัดฉับ TBC ฮือ ๆ
ทำไมทำกะหนูเยี่ยงนี้
อย่างน้อยน่าจะถึงฉากพี่อาทิตย์วิ่งไปหน้าโรงแรมทันเห็นก้องภพ
แต่ก้องภพขึ้นรถไปซะก่อนโดยมีพี่อาทิตย์วิ่งตามไปพร้อมตะโกนเรียกชื่อก้องภพไปด้วย
เอิ่ม!!! ข้อความข้างต้นนี่เวิ่นล้วน ๆ
รอลุ้นตอนหน้าจะสมหวังสโมสรกันหรือไม่
อยากเห็นพี่อาทิตย์กะน้องก้องภพเป็นแฟนกันซะที
-
หร๊ะ แอร๊ย อะเร๊ะ เอ๊ะ อาทิตย์ตัดสินใจแล้วใช่ไหม
อย่าทำก้องภพเสียใจอีกเลยนะ สงสารน้องก้อง :o12:
-
:m4: เย้ๆ พี่อาทิตย์ตัดสินใจได้แล้วใช่มั้ย
น้องก้องรอพี่อาทิตย์ก่อนน๊ะ เคลียร์กันให้ได้ๆ ลุ้นๆ
-
พี่อาทิตย์ ตามก้องภพให้ทันนะ :hao7:
-
ในที่สุด... ในที่สุดก็มีวันนี้!!!!!! :laugh:
ฮะฮะฮ่า วันที่พี่อาทิตย์รู้ใจตัวเอง
อยากรู้จังว่าจะง้อก้องภพแบบไหน
ติดตามรอตอนต่อไปอยู่นะค้าาาาาาา
-
:mew4:
พี่าทิทย์คะพอไปหาก้องภพแล้วอย่าทำตัวซึนอีกนะค
รักบอกว่ารักแอบก้บอกว่เชอซะนะคะ
-
สู้เขาพี่อาทิตย์ สู้ :hao7:
วิ่งให้ทัน จับก้องภพให้อยู่หมัด
ลากเข้าป่า ปล้ำแม่งเลย 55555
-
บอกความในใจไปเยยยยย :hao3:
-
อยากอ่านต่อ จะลงแดง พยายามเลื่อนลงช้าๆจะได้อ่านได้นานๆแล้วนะ
เอาอีกๆๆๆ
-
ขอให้ทันนะ ถ้าไม่ทันก็นู้นเลย ตามถึงห้องด่วน :hao5:
-
ขอบคุณเฮียตั้มที่สละเวลาไขข้อข้องใจให้พี่ไออุ่น ทีนี้มั่นใจแล้วก็ลุยโลด
-
วิ่งไปเลยนะพี่อาทิตย์ บุกให้ถึงห้องไปเลย
ตอนหน้าขอหวานๆนะคะ หน่วงมาหลายตอนแล้ว :o12:
-
มันถึงเวลาที่เฮ้ดว๊ากอย่างอาทิตย์ ต้องแสดงศักยภาพแล้วสินะ
ขอให้ได้ ขอให้โดนนะ :katai2-1:
-
เฮียยยยยยสู้ๆๆ อย่าปล่อยให้หลุดมือนะคราวนี้ ^^
-
เย้ๆๆ....พี่อาทิตย์ สู้ สู้
-
เย้
-
ในที่สุดก็ยอมฟังเสียงหัวใจตัวเองแล้วสินะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
กรี๊ด!! ในที่สุดพี่อาทิตย์ก็ตัดสินใจได้ เฮ้!!!! o13 o13 o13
-
ก้องภพ. รอพี่อาทิตย์ แป๊ปนะ พี่เค้ารู้ใจตัวเองแล้ว
กำลังไปหา
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจด้วย จุดพลุฉลอง เร็วไปมั้ย? ฮ่าๆๆๆ
รอดูตอนน้าน้องก้องจะว่ายังไง แฮปปี้เถ้ออออออออ สงสารทั้งคู่ในที่สุดก็รู้ตัวซะทีนะพี่ไออุ่น ฮุฮิๆ รออ่านจ้า
-
ในที่สุดพี่อาทิตย์ก็รู้ใจตัวเองสักที
แต่ตอนนี้เฮียตั้มเท่มากอ่ะ :mc4:
-
ใจเต้นตึกตักๆๆๆ รีบมาเน่อ จะทันมั้ยน้อออ
เขินแทน หน้าอุ่นๆแล้วตอนนี้ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:ling1: :ling1: :katai1:
-
อ๊ากกกกกกกกกก ตัดฉับ ค้างงงงงงงง
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ รักนี้ต้องจีบ ว่าแต่ใครรุกใครรับ
-
นักเขียนจ๋า ขอให้พี่อาทิตย์รู้สึกตัวทันเวลาเถอะ
อุปสรรคมีอีกมาก เก็บแรงไว้ฟาดฟันคนอื่นดีกว่ามาฟาดฟันกันเอง
ปล. ก็รู้นะว่านิยายใสๆ แต่แบบ ... อดถามไม่ได้ พี่ไออุ่นนี่เคะชิมิ
-
โอ๊ยยยย
ตอนนี้มันเจ็บๆหน่วงๆ
ต้องให้น้องออกอาการว่าอย่ามาให้ความหวัง
ถึงจะคิดได้
แล้วพี่ว๊าวกจะตัดสินใจยังไงหล่ะเนี่ย
-
โอ๊ยยย ลุ้นมากกกก ตอนต่อไปจะเป็นไง
ค้างมากก
น้องก้องรอพี่อาทิตย์ก่อนนะ พี่เค้ารู้ใจตัวเองเเล้วว
// โดดเกาะขาน้องก้อง อย่าเพิ่งปายยยย // <--- อินเกิ๊นนน
-
ไออุ่นสู้ ๆอยากให้ถึงตอนหน้าเร้วๆ
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ ^^
-
ว้ากกกกกกกกกกก
ค้างค่า ค้างสุดๆๆๆๆๆ
ขอบคุณเฮียตั้มมากมาย
ในที่สุดพี่อาทิตย์ก็ตัดสินใจได้ซะที
ว่าควรทำไงต่อ เหอเหอ
ต่อไปก็มานั่งลุ้นกันว่า
น้องก้องจะยอมรับฟังไหมน้า
แล้วพี่ไออุ่นจะเริ่มพูดกับน้องก้องยังไง
มาต่อไวๆนะค้าาาาาาาา
-
มาเจอกันก็อยู่ในสภาพอึดอัด สงสารก้องภพจัง ก้องภพพูดก็ถูก อย่าทำเป็นเหมือนให้ความหวังเลยถ้าไม่คิดอะไร
รักเฮียตั้มจัง ช่วยทำให้อาทิตย์ใช้ใจในการตัดสินใจ เตือนสติอาทิตย์
อาทิตย์จะตามไปทันไหม ขอให้ทันจะได้เคลียร์กันสักที สู้ๆจ้า
-
อาทิตย์ได้คำตอบของตัวเองแล้วก็วิ่งให้ไวเลยพี่
บอกก้องภพไปเลยนะ
จะได้รักกันสักที เย้ๆ
-
ใก้ลจะได้เป็นแฟนกันแล้ว รอๆๆนะครับ
-
ฮิ้วววววววววว เลิกซึนสักทีเถอะพ่ออออ
-
:mew1: สู้นะพี่ไออุ่นนน
-
ตอนหน้าจะหวานยังง่ะ
สงสาร 0062 :katai4:
รอตอนหน้าค่ะ :hao7:
-
จบแบบเอาคนอ่านไปแขวนทิ้งไว้บนยอดดอยเลยจ้าค้างอย่างแรง
พี่อาิทิตย์รีบไปให้ทันก้องภพนะตอนนี้กำลังตัดสินใจได้ใหม่ๆ
กลัวว่าไปไม่ทันน้องพี่แกจะเสียกำลังใจแล้วยึกยักไม่กล้าพูดอีกอ่ะ
สงสารก้องภพจะแย่แล้ว :mew2:
-
:hao5: กระตุ้นความรู้สึกดีจังเลยค่ะ ชอบคำชอบภาษาในเรื่องนี้มาก
เพี้ยงขอให้ตามไม่ทัน จนต้องไปตามที่ห้อง แล้วอะไรจะเกิดขึ้น ฮี่ฮี่ฮี่ :hao6:
-
มันเป็นแบบว่า.......อยากรู้แล้วอ่ะ รีบมาต่อนะคร้าบผม :sad4:
-
พี่อาทิตย์สู้ๆ เฮ รู้ใจตัวเองซะที :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
พี่อาทิตย์สู้ๆ
รอลุ้นจ้า :mew1:
-
ฮือ ขอให้เคลียร์กันรู้เรื่องซักทีเถิด สงสารทั้งน้องก้อง ทั้งพี่อุ่นเลยอ่ะ หน่วงสุดๆ :hao5:
-
:hao5:
เง้ออออออ...
รีบเคลียร์เลย
บวกและเป็ด
-
:impress2: กรี๊ดดดอ่ะ มุ้งมิ้งมากกกก
อยากอ่านตั้งแต่เห็นแท็กแล้ว
น่ามีเรื่องอื่นด้วยนะคะ
อุเทนตัวร้ายกับนายจุฬาฯ
55555
want ส่วนตัว อิอิ
ชอบเรื่องนี้มากกก ตามๆๆๆๆจ้า o13
-
ค้างงงงงงงงงงงง :ling1: :ling3: :serius2: :z3:
-
รีบเคลียร์ให้ไวเลยนะ
พี่อาทิตย์ :ped149:
-
:katai1: โอ้ย ลุ้นนะเนี่ย รอมาต่อว่าจะทัน หรือไม่ทัน :hao7:
-
ตามทันแล้ว 26 ตอน
รีบมาต่อนะคะ
ค้างมากกกกก
ก้องภพอย่างเล่นตัวมากนะ
เฮียอุ่นจะง้อแล้ว(มั้งงงงง)
:hao5: :hao5:
-
ก้องภพอยู่ไหนนนนน พี่อาทิตย์จะไปหาาาา ' :)
-
พี่อาทิตย์รีบวิ่งไปหาคนที่เขาฝากใจไว้ที่ตัวเองล่ะสิ :o8:
-
อ่านตอนนี้ไม่รู้เป็นไง น้ำตาซึมเลยอ่ะ
ทั้งที่มันก็ไม่ได้เศร้า(?)นะ
อ่า จะยอมเป็นม้าให้พี่อาทิตย์ขี่ไปง้อน้องก้องภพเลย ขอให้ทันๆๆๆ
-
โฮ๊ะ!!!
-
วิ่งให้ทันนะพี่อาทิตย์
ก้องภพ เอ็งต้องอยู่รอพี่อาทิตย์นะเฟ้ย!
เติมความหวานให้เรื่องนี้หน่อย :mew6:
-
อั๊ยย่ะ ลุ้นสุดตัวอ่ะ
รู้ใจตัวเองแล้วนะอุ่น^^
รวบหัวรวบหางซะเลย....แรงไปมะ???
-
ว้ากกกกกกก อาทิตย์จะเป็นฝ่ายรุก(ในการจีบ) แทนแล้วใช่ไหมเนี่ยยยยย
-
พีี่อาทิตย์ สู้ สู้ๆ
o13
-
ขอบคุณเฮียตั้มที่ชี้ทางให้ไออุ่น!!
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย เอาใจช่วยให้น้องก้องยังรออยู่ :katai5: :katai5:
-
ดีใจด้วยนะ ไออุ่น
-
ขอรอล่ะไม่อยากกินมาม่าแล้ว
-
ไออุ่นรู้ใจตัวเองแล้วววว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะอาทิตย์... ลุ้นกันแทบแย่
ตอนต่อไปขอน้ำตาลเรียกพี่นะค่ะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เขิลเฉยยย555++
-
พุ่งไปเลยพี่ไออุ่น บอกรักแล้วโดดจูบปาก 3 ที
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 27 : จะยังมีพี่ว้ากอยู่เคียงข้างเสมอ
...อาทิตย์จำไม่ได้ว่าตัวเองวิ่งสุดฝีเท้าครั้งสุดท้ายเมื่อไร
อาจเป็นเมื่อเกือบสองเดือนก่อนที่เขาวิ่งรอบสนามฟุตบอล 54 รอบกลางสายฝน หลังจากโดนพี่ปีสี่สั่งให้ลงโทษตัวเอง
ตอนนั้นเขาวิ่งเพื่อเป็นการพิสูจน์ศักดิ์ศรีของเฮดว้ากต่อเด็กปีหนึ่งทุกคน แต่มาวันนี้...เขากำลังวิ่งเพื่อละศักดิ์ศรีของตัวเอง ต่อเด็กปีหนึ่งเพียงแค่คนเดียว
อาทิตย์กดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างบริเวณล็อบบี้ เร่งก้าวผ่านประตูกระจกที่มีพนักงานเปิดรอ ก่อนวิ่งลงบันไดมาตรงลานจอดรถด้านหน้าโรงแรม แม้ความมืดในช่วงเวลาสามทุ่มเป็นอุปสรรคต่อการมองหา แต่เขาก็พยายามกวาดสายตา ด้วยหวังจะพบกับใครบางคน
...หากมันว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่รอเขาตรงนั้น
ถึงจะบอกตัวเองว่าพรุ่งนี้ตอนไปมหาลัย ค่อยหาทางเคลียร์กับก้องภพก็ได้ เบอร์โทรศัพท์ก็มีเม็มไว้ในเครื่องแล้ว แต่ลึก ๆ เขายอมรับ เขากำลังกลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีก
...เรื่องบางเรื่อง สายไปเพียงเสี้ยววินาที มันอาจเปลี่ยนแปลงไปจนยากจะกลับคืน
คิดเพียงแค่นั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ตีตื้นขึ้นมาจนจุก เขายืนเคว้งอยู่ตรงลานจอดรถ ทั้งที่อยากจะทรุดตัวนั่งลง ...หมดแรงกายที่วิ่งมา และหมดแรงใจจะคิดทำอะไรต่อ
ป่านนี้พวกไอ้น็อตอาจกำลังเดินลงมาที่ล็อบบี้กันแล้ว หรือบางทีเขาควรจะนั่งรถไปกับพวกมัน ดีกว่าต้องโบกแท็กซี่ ต่อรถเมล์กลับหอคนเดียว เขากำลังล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความเหนื่อยใจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ทำให้หัวใจแทบหยุดชะงัก
“พี่อาทิตย์ มาทำอะไรตรงนี้ครับ”
เจ้าของชื่อหันหลังกลับมามองคนเรียกทันควัน เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นคนที่เขาตัดใจไปแล้วยืนอยู่เบื้องหน้า จนเผลอหลุดพึมพำถาม
“ก้องภพ คุณยังไม่กลับไปอีกเหรอ”
ก้องภพแสดงสีหน้าลำบากใจ ด้วยคิดว่าจะไปสร้างความรำคาญให้ ก็เพราะพี่อาทิตย์คงไม่คาดว่าเขาจะยังอยู่ หากก็ยังอุตส่าห์ตอบไปตามจริง
“ครับ ผมยังไม่อยากกลับตอนนี้”
ตอนนี้ของเขา หมายความถึงตอนหลังจากจบงานแต่งงานมาหมาด ๆ แม้ใจจะร่วมยินดีในความรักของคู่บ่าวสาว ทว่าพอย้อนมองกลับในมุมของตัวเอง มันก็อดเจ็บแปล๊บขึ้นมาลึก ๆ ไม่ได้
เขารู้...ความรู้สึกของเขาที่ก่อตัวขึ้นคงยากจะยอมรับ อย่าว่าแต่ในสังคมเลย แค่ตัวตนของเขาก็ยังก้ำกึ่ง แล้วกับคนที่เขาเอาใจไปผูกด้วย จะไปเรียกร้องเร่งรัดอะไรเพิ่ม คงไม่มีทางเป็นไปได้ แต่จะห้ามไม่ให้เขาคิดอะไรเลย ก็ไม่มีทางเป็นไปได้เหมือนกัน
เขาบอกพี่เปิ้ลให้กลับกันไปก่อน เพราะเขาไม่อยากจะพาตัวเองไปนอนหอ เพื่อเฝ้ามองระเบียงห้องฝั่งตรงข้ามเพียงลำพัง สู้อยู่คนเดียวเดินใช้สมาธิทบทวนความคิดเงียบ ๆ จะดีกว่า
แต่พอคล้อยหลังจากเขายืนส่งพวกพี่เปิ้ลตรงลานจอดรถไม่ทันไร เขาก็เห็นพี่อาทิตย์วิ่งลงจากโรงแรมตรงมา แล้วมองซ้ายขวาเหมือนพยายามตามหาคน เขานึกว่าพี่อาทิตย์จะรีบตามพี่น็อตไปขึ้นรถ ทว่าเขาก็ยังเห็นพี่อาทิตย์ยืนอยู่อย่างนั้น จนอดห่วงไม่ได้ กระทั่งต้องเดินเข้ามาทัก
หากบางทีมันคงสร้างความอึดอัดใจให้พี่อาทิตย์จริง ๆ เพราะตอนเจอกันในงานแต่ง พี่อาทิตย์ยังทำท่าเกร็ง ๆ เวลาคุยกับเขา จะเป็นเพราะพี่อาทิตย์รู้สึกรังเกียจ หรือเพราะอะไรก็ไม่แน่ใจ แต่เขาไม่อยากให้พี่อาทิตย์ต้องมาฝืนใจกัน
ครั้งนี้ก็ไม่ต่าง... เขาน่าจะเตือนตัวเองก่อนที่อยู่ ๆ จะเดินมาทักพี่อาทิตย์ ตอนนี้เจ้าตัวเลยเอาแต่ยืนนิ่ง ๆ ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมพวกเขาไว้ ในเมื่อรู้ตัวว่าความผิดอยู่ที่ใคร เขาก็น่าจะเป็นฝ่ายไป...
ก้องภพถอนหายใจเบา ๆ เตรียมจะหมุนตัวเดินออกไปอีกทางโดยไม่เอ่ยคำลา ทว่ายังไม่ทันขยับ เสียงจากคนตรงหน้ากลับเปรยถามสั้น ๆ
“คุณหิวมั้ย”
ประโยคแบบไม่มีที่มาที่ไปทำให้ก้องภพเลิกคิ้วงง ๆ
...มันก็จริงอยู่ว่าเขาอาจหิวนิดหน่อย ถึงงานแต่งพี่ตั้มพี่ฝนจะจัดเลี้ยงแบบโต๊ะจีน แต่เขาก็ไม่ได้กินเยอะแยะอะไรเท่าไร แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือ พี่อาทิตย์จะถามไปทำไม หรือมันจะเป็นรูปแบบเดียวกันกับเมื่อครั้งที่พี่อาทิตย์ถามเขาว่าสบายดีมั้ย โดยที่พี่ไม่รู้เลยว่าการทำเหมือนห่วงกันอย่างนี้ มันจะยิ่งสร้างความหวังให้เขาเพิ่มไปอีก
ก้องภพตั้งใจจะอธิบายให้เจ้าตัวเข้าใจอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันขยับปาก คู่สนทนาดันเป็นฝ่ายชิงพูดสรุปด้วยความรวดเร็ว
“ผมหิว ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนผมหน่อย”
จบคำ คนหิวก็หันหลังก้าวเดินออกไปจากลานจอดรถทันที ทิ้งให้คนมึนงงประมวลผลในข้อความที่ได้ยิน ซึ่งแปลออกมาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังชวนเขาไปด้วยหาอะไรกินด้วยกัน
แม้จะยังไม่เข้าใจในการกระทำของพี่อาทิตย์ แต่ก้องภพก็ไม่อาจห้ามขาตัวเองให้ก้าวตามหลังไปต้อย ๆ มุ่งหน้าออกจากในซอยโรงแรม เดินไปยังถนนสายหลักซึ่งมีรถวิ่งอยู่ประปรายเป็นระยะทางพอสมควร ก่อนจะถึงร้านชายสี่หมี่เกี๊ยวที่เปิดขายโดยยึดฟุตบาทเป็นที่วางโต๊ะเก้าอี้ มีลูกค้านั่งอยู่สองสามคน
ก้องภพนั่งลงตามพี่อาทิตย์ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ก่อนพี่ผู้ชายคนขายก๋วยเตี๋ยวจะเดินมารับออเดอร์ ซึ่งคนชวนก็เอ่ยสั่งอย่างรวดเร็วเป็นคนแรก
“เฮีย ผมเอาบะหมี่เกี๋ยวต้มยำพิเศษครับ”
“งั้นของผมเอาเส้นเล็กน้ำใสลูกชิ้นครับ”
เมนูประจำที่เขาสั่ง ตอนแรกเขานึกว่าพี่อาทิตย์จะแอบกลั้นขำ หากคนตรงข้ามกลับไม่ได้พูดว่าอะไร แค่ขยับมือคลายปมเนคไทด์จากเสื้อเชิ้ต ซึ่งเขาเองก็เพิ่งนึกได้เหมือนกันว่ากำลังแต่งตัวด้วยสูทเต็มยศมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่ข้างทาง มิน่าคนโต๊ะอื่นถึงมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ แต่พี่อาทิตย์ก็คล้ายจะไม่แคร์อะไร หรือไม่แน่ที่พี่อาทิตย์ชวนเขา เพราะอาจแค่กำลังหิวจริง ๆ
ความสับสนมากมายเริ่มก่อตัวขึ้นในสมอง แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไง จึงได้แต่ปล่อยให้ก๋วยเตี๋ยวสองชามมาเสิร์ฟถึงโต๊ะ
...ชามหนึ่งบะหมีเกี๊ยวต้มยำ ชามหนึ่งเส้นเล็กน้ำใส มันชวนให้หวนคิดถึงภาพซ้อน เมื่อครั้งเขาได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับพี่อาทิตย์ครั้งแรก แล้วถูกเจ้าตัวสลับเปลี่ยนชามแลกกัน ด้วยเหตุผลว่าอยากให้เขาลองรสชาติใหม่ ๆ และพี่อาทิตย์ก็ตั้งใจสั่งมาให้เขา
...เหตุผลง่าย ๆ แต่กลับทำให้เขาใจสั่น จนกลายเป็นความหวั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ
หากคราวนี้ เหตุการณ์เหมือนเดจาวูคงไม่ย้อนกลับมา เพราะคนสั่งบะหมี่ต้มยำดึงชามของตัวเองไปกระหน่ำใส่พริกป่นเพิ่ม แล้วลงมือคีบเส้นใส่เข้าปากอย่างไม่เสียเวลาพูดพล่ามทำเพลง
ก้องภพเลยต้องหันมาจัดการกับเมนูตัวเองบ้าง เขาคีบลูกชิ้นที่เขาชอบกินเป็นอันดับแรก บางคนอาจจะเก็บของโปรดไว้สุดท้าย แต่เขากลับชอบกินมันไปพร้อม ๆ กันกับเครื่องอย่างอื่น และท่าทางการกินของเขาคงไปสะดุดใจคนนั่งอีกฝั่งหนึ่ง จนต้องเปรยถาม
“คุณชอบกินลูกชิ้นเหรอ”
“ครับ”
ก้องภพพยักหน้ารับ กำลังก้มหน้าคีบเส้นในชามกินต่อ หากอยู่ ๆ ตะเกียบปริศนา ซึ่งคีบลูกชิ้นอีกลูก ก็มาวางหล่นใส่ในชามของเขาพร้อมคำพูด
“อ่ะ เอาไป”
....กี่ครั้งกันแล้วที่พี่อาทิตย์ชอบทำแบบนี้
...ชอบทำเหมือนไม่แคร์จนเขาอยากจะตัดใจ แล้วสุดท้ายก็มาให้ความหวังกัน ไอ้นิสัยตบหัวแล้วลูบหลัง แก้ยังไงก็ไม่เคยหาย ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะทำใจให้ชินกับนิสัยนี้ของพี่อาทิตย์ แต่สุดท้ายเขายังเป็นคนเดิมโง่ ๆ ที่ชอบคิดอะไรไปเอง แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายเจ็บเองภายหลัง
...เจ็บกับความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่ไม่เคยชัดเจน
“พี่อาทิตย์จะทำแบบนี้กับผมทำไมครับ”
“ทำอะไร”
“พี่ไม่รู้จริง ๆ หรือพี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ครับ”
มือที่กำลังคีบเส้นบะหมี่ชะงักไปเล็กน้อย แต่แล้วมันก็ขยับขึ้นมาใหม่ ปล่อยให้คำถามนั้นลอยไปกับอากาศ จากการถูกแทนทีด้วยอีกเรื่อง
“ไม่รีบกิน เดี๋ยวเส้นก็อืดหรอก”
ก้องภพมองคนเปลี่ยนประเด็น ซึ่งยังคงง่วนอยู่กับชามบะหมี่โดยไม่สนใจอะไร คล้ายต้องการจะเลี่ยงสนทนา หากการกระทำนี้มันเป็นการให้คำตอบแน่ชัดว่า
...พี่อาทิตย์รู้อยู่แล้ว
...รู้ ว่าเขาหมายความแบบไหน แต่ก็ยังเลือกจะทำ เลือกที่จะยังสร้างความสับสนให้เขา บางทีพี่อาทิตย์ก็ยอมให้เขาอยู่ใกล้ แต่บางทีก็ผลักให้ห่างออกไป จนตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองสมควรยืนอยู่ตรงจุดไหน และคนเดียวที่ตอบคำถามเขาได้มีเพียงคนเดียว
...เขาอยากจะรู้ ...พี่อาทิตย์กำลังคิดอะไรอยู่
กระนั้นมันคงไม่มีประโยชน์ที่จะซักไซ้ ตราบใดที่เจ้าตัวไม่ยอมรับฟัง
ก้องภพจึงตัดใจ ก้มลงไปกินก๋วยเตี๋ยวต่ออีกครั้ง จวบจนอิ่มหนำทั้งคู่ ก่อนเรียกจ่ายเงินของใครของมันเรียบร้อย แล้วพี่อาทิตย์ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินนำออกไปจากร้าน
ตอนแรกเขานึกว่าพี่อาทิตย์จะเดินไปหาแท็กซี่หรือขึ้นเมล์ แต่ก็เปล่า...
พี่อาทิตย์ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ โดยมีเขายังคงก้าวตามมาด้านหลัง ระยะทางไกลแค่ไหนเขาไม่ได้นับ พอรู้ตัวอีกทีเบื้องหน้าของพวกเขาก็คือสะพานพระราม 8 ที่เปิดไฟสวยตัดความมืดของกรุงเทพ
ทว่าพี่อาทิตยก็ยังคงไม่หยุดเดิน ก้าวนำขึ้นไปบนสะพาน ด้านซ้ายเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ด้านขวาเป็นถนนซึ่งมีรถวิ่งผ่านไปเป็นระยะ ลมพัดผ่านต้องกายมาให้พอเย็น ๆ แต่โชคดีที่เขาสองคนใส่เสื้อสูทจนเต็มยศเลยไม่หนาวเท่าไร อีกทั้งก็เดินมาไกลจนถึงหนึ่งในสี่ของสะพาน
...มันเป็นการเดินเงียบ ๆ ไร้คำพูดใด ๆ ปล่อยช่องว่างให้พวกเขาได้คิดทบทวน ถึงคำถามและค้นหาคำตอบของตัวเอง
และคนที่ค้นเจอคนแรกกลับเป็นอาทิตย์ ซึ่งหยุดเดินหันมองคนที่ยังคงก้าวตามหลังมานาน โดยไม่หนีหายไปไหน พลางถามสั้น ๆ
“คุณเหนื่อยมั้ย”
เป็นคำแสดงความห่วงใยเหมือนที่ก้องภพเคยได้ยินอีกครั้ง และเขาก็ตอบกลับด้วยการส่ายศีรษะปฏิเสธ
“ไม่ครับ”
ทว่าแทนทีอาทิตย์จะเปลี่ยนเรื่อง คนพูดกลับเงยหน้าสบตาของก้องภพโดยตรง ซ้ำยังคงย้ำขยายความหมายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
“ถามจริง...คุณไม่เหนื่อยเหรอที่มาเดินตามผมแบบนี้ เดินโดยที่ไม่รู้ว่าจะผมจะไปไหน จะหยุดเมื่อไร”
...มันไม่ใช่คำถามเพราะห่วง แต่มันเป็นคำถามที่แฝงอะไรมากไปกว่านั้น และเป็นสิ่งเดียวกันกับที่เขาเฝ้าคิดกับตัวเองหลายต่อหลายครั้งแล้ว
...เขาพร้อมรึเปล่าที่จะเดินไปบนหนทางนี้ กับความสัมพันธ์ที่ไม่มีบทสรุปแน่นอน ไม่รู้ว่ามันจะไปสิ้นสุดตรงไหน ถ้าสักวันหนึ่งเขาก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างกันลงไป แล้วไม่มีวันจะกลับมาเป็นเหมือนเก่า มันอาจจะต้องเจ็บปวดกว่านี้ เขาจะแบกรับมันไหวรึเปล่า จะยอมรับความจริงได้มั้ย หากสุดท้ายเขากับพี่อาทิตย์ต้องกลายเป็นคนอื่น
...มันไม่ง่ายเลยสำหรับการทำใจให้กล้า แต่ก็มันไม่ง่ายเช่นกัน ถ้าจะยอมปล่อยมือจากคนที่ทำให้ใจหวั่นไหว
ก้องภพมองสบตาพี่อาทิตย์นิ่ง ก่อนตัดสินใจ เอ่ยคำยืนยันหนักแน่นมั่นคงในสิ่งที่เขาเลือก...
“ต่อให้ไม่รู้ว่าจะเจออะไร หรือต่อให้มันไกลแค่ไหน ผมก็ยังอยากเดินอยู่ข้างพี่อาทิตย์ครับ”
สิ่งที่อยากบอกก็พูดมันออกมาชัดเจนแล้ว ที่เหลือก็แค่รอฟังผลจากคนซึ่งนิ่งเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด พลางเบือนหน้าหลบทอดสายตามองไปยังแม่น้ำ ก่อนจะเอ่ยย้ำ
“คุณรู้ใช่มั้ยว่า ผมเป็นผู้ชาย แล้วคุณก็เป็นผู้ชาย”
“ครับ”
“คุณรู้ใช่มั้ยว่า ผมเป็นรุ่นพี่คุณ ส่วนคุณเป็นรุ่นน้อง”
“ครับ”
พวกเขาสองคนต่างชัดเจนในเพศสภาพ และสถานะของตัวเอง ทั้งพี่อาทิตย์เองก็แสดงออกมาตลอดว่าเป็นลูกผู้ชายที่รักศักดิ์ศรีของเฮดว้าก การมีรุ่นน้องผู้ชายมาคิดอะไรเกินเลยแบบนี้ ก็คงทำใจยากจะยอมรับ แต่เขาห้ามความรู้สึกดี ๆ ที่มันเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าพี่อาทิตย์จะรังเกียจและปฏิเสธเขาด้วยเหตุผลนี้
...เขาก็มีแต่ต้องก้มหน้ายอมรับเท่านั้น
หัวใจของก้องภพเริ่มหนักอึ้ง เมื่อตระหนักถึงความจริงซึ่งตอกย้ำความห่างไกล ในนาทีที่เขาคิดว่าพี่อาทิตย์จะตัดเยื่อใยกัน ทว่าพี่อาทิตย์กลับเอ่ยถามมาอีกครั้ง
“คุณรู้ใช่มั้ยว่า ผมชอบกินนมเย็น”
ประโยคประหลาดสุดท้ายทำให้ก้องภพเงยหน้ามอง ทันเห็นคนตรงข้ามหันหน้ากลับมาหา ก่อนจะพูดโพล่งเหมือนระบายด้วยความอัดอั้น
“คุณรู้ใช่มั้ยว่าบางทีผมก็โคตรงี่เง่า ใจร้อน ขี้โวยวาย นอนตื่นสาย ทำตัวไร้สาระ ...ถ้าคุณรู้แล้ว คุณยังจะรับผมที่เป็นแบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ”
ก้องภพนิ่งงัน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าสิ่งที่เขากังวล พี่อาทิตย์เองก็กังวลไม่แพ้กัน ด้วยต่างก็พยายามยอมรับตัวตนของกันและกัน แต่สำหรับเขา เขาไม่จำเป็นต้องลังเล เพราะเขารู้ทั้งหมดนั้นอยู่ก่อนแล้ว
“ครับ ผมรับได้ครับ แล้วพี่อาทิตย์ล่ะครับ รับผมได้รึเปล่า”
เขาถามอย่างมีความหวังมากขึ้นกว่าเดิม หากบทสนทนาต่อมาทำให้ใจที่เคยพองเริ่มร่วงหล่นอีกครั้ง
“ผมยังไม่รู้จักคุณดีเลย”
...ไม่แปลกที่พี่อาทิตย์ลังเล ...แค่ช่วงเวลาสามเดือนที่เขารู้จักกับพี่อาทิตย์ ระยะเวลาคงน้อยเกินไป แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดแก้ต่างอะไร เจ้าตัวกลับเป็นฝ่ายเอ่ยคำตอบขึ้นมาแทน
“แต่ผมอยากรู้จักคุณให้มากขึ้นนะ”
เพียงคำสั้น ๆ แต่มีอานุภาพมากพอให้ก้องภพเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง จนต้องถามซ้ำอีกรอบ
“พี่อาทิตย์หมายความว่ายังไงครับ”
และโดยไม่ทันรู้ตัว เทคไนด์ของก้องภพถูกเข้าไปใกล้ร่างคนตรงข้าม ก่อนเขาจะสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มตรงริมฝีปาก
...จูบแผ่วบาง ทว่าติดตรึงอยู่ในใจเนิ่นนาน
เพียงชั่ววินาที อีกฝ่ายถึงค่อยละออก พร้อมกับที่เขาได้ยินเสียงพึมพำสั้น ๆ
“คำตอบผม”
จบคำ อาทิตย์ก็เดินพรวดไปยังทิศทางลงสะพานทันที ปล่อยให้ก้องภพซึ่งเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง มีรอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้า แล้วเขาจึงหันหลังไปตะโกนรั้ง
“เดี๋ยวครับพี่อาทิตย์ ผมได้ยินคำตอบพี่ไม่ชัด ขออีกทีได้มั้ยครับ”
“ไม่เอาแล้วโว้ย!!”
เสียงโวยวายดังขึ้นตอบทันควัน ก้องภพหัวเราะพลางเร่งฝีเท้าเดินไปข้าง ๆ โดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาเหมือนเคย พวกเขาเดินกันอยู่เงียบ ๆ หากบางครั้งความเงียบก็ดูเหมือนจะเชื่อมโยงพวกเขาไว้ ในแบบที่คำพูดพูดไม่ได้
...เพราะอย่างน้อย ตอนนี้สิ่งที่พวกเขารู้ดีในใจ คือ สถานะอันแน่ชัดแล้วว่า พวกเขาควรอยู่ตรงไหนระหว่างกันในความสัมพันธ์
...แค่ได้เป็น ‘คนที่เดินข้างกันและกัน’ ไปแบบนี้
...เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC
...แล้วพบกันในตอนหน้า ‘ตอนสุดท้าย’ ของพี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งค่ะ :กอด1:
-
อ่านในเด็กดีตั้งแต่เมื่อคืน เม้นที่โน้นแล้วมาเม้นตอที่นี้ด้วย ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ ต่ออีกหลายตอนได้อ่ะเปล่าคนเขียน :mew2:
-
^
^
^
^
มาจิ้มก่อนได้ยังไง!! ฮรึก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่อาทิตย์แรว้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ชอบ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอคำตอบชัดๆหน่อยเด้!!
เป็นพี่้ว้ากแต่ตอบน้องไม่ชัดได้ยังไง
แอร๊ว...>///<
เขินเฟ่อๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
จะจบแล้วเหรอ อยากเห็นพี่อาทิตย์อ้อน :hao6:
-
กรี๊ดดดดด ตอบแบบนี้คนอ่านก็ฟินตายซิคะพี่ไออุ่น :-[ :-[
จะจบแล้วอ่า ไม่อยากให้จบเลย ขอภาคต่อได้ไหม ><
-
แง้ววว อารมณ์กำลังพีค เจอคำว่าตอนหน้าตอนสุดท้าย เหวอเลย ยังไม่อยากให้จบเลยคุณคนเขียนขา ลุ้นเชียร์ก้องกับพี่อาทิตย์ตั้งนาน ยังหวานกันไม่สะใจเลยอ่า :mew2:
แอบหวังว่าตอนสุดท้ายของพี่ว้ากกับนายปีหนึ่ง แต่เป็นตอนแรกของพี่ไออุ่นกับน้องก้อง เค้าหวังอย่างนี้ได้ม้ายยย :impress:
สุดท้าย ยินดีกับทั้งคู่ด้วยน้า ไม่ว่าต่อไปจะเจอปัญหาอะไร อย่างน้อยก็มีกันและกันเนอะ
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่า
-
อาทิตย์จุ๊ลก้องก่อน แอร๋ยยยย น้ำตาจะไหล :hao7: :hao7:
-
ได้ไงครับ อึมครึมกันตั้งนาน พอหวานปุ๊บก็จบปั๊บ ขอตอนพิเศษอีกหน่อยได้เปล่าครับ อยากเห็น feedback ของพี่ๆ น้องๆ ที่คณะ
แต่อีกใจหนึ่งก็แอบดีใจเพราะรอให้คนเขียนไปต่อเรื่องโน้นอยู่
-
ได้ยินไม่ชัดเหมือนกัน :o8:
-
พี่อาทิตย์ คำตอบเบาอ่ะ ไม่ชัดเลออ ขออีกที :mew4: :mew6: :mew1:
แงงง จะจบแล้วหรอ :mew6:
-
:sad4: ตอนหน้าจบแล้วหรอ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคับ
-
ฟินมากกกก
ฟินกับคำตอบพี่อาทิตย์ บอกอีกเยอะๆซิคะ ได้ยินไม่ชัดเหมือนกัน :mew1:
แต่ว่าจะจบแล้วเหรอ แต่งต่อเถอะนะ ชอบอ่ะ :L1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่ไออุ่นแรงเหมือนกันนะเนี่ย
ไม่อยากให้จบเลยอะ มีตอนพิเศษเยอะเลยนะ อยากอ่านตอนที่เพื่อนรู้ว่าทั้งสองคบกันอะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอบได้สมกับเป็นพี่ไออุ่น ไม่หวาน แต่ซึ้ง ได้ใจค่ะ
-
อย่าเพิ่งจบเลยน้าคนเขียน
อาทิตย์กับก้องภพทำเราหน่วงไปหลายวัน
ฆ่ากันด้วยคำที่บอกตอนหน้าตอนสุดท้ายเนี่ย....
แง หวานกันกว่านี้หน่อยเถอะะะ
แต่ยังไงก็รักนะ ติดตามเสมอนะ แต่งเรื่องเดิมต่อด้วยน้า
-
ได้ยินไม่ชัด ขออีกที
-
น่ารักอ่ะพี่อาทิตย์
-
:-[ :-[ :-[
เขิน ค่าาา อร๊ายย
-
ฟินกันไปจ้าาาาาา.
จะจบแล้วเหยออออ แอบอยากอ่านต่ออีกอ่าา
-
:-[ อร้างงงงงงงง. ในทีสุดก็ลงเอยกันซักที. หวานมากกก
อาทิตย์น่ารักอ่ะ ฟินเลยยย :z1:
รอตอนต่อไปอยู่น้า ขอตอนพิเศษด้วยจิ :กอด1:
-
อ๊ายยยยฉันฟิน ตอนแรกเรานึกว่าจะมีคำบอกรักหวานๆ 55 แต่แบบนี้ก็น่ารักดี ฟินเบาๆ ><
-
นั่งบิดอยู่หน้าคอมกับคำตอบของพี่ไออุ่น
-
กรี๊ดดดดดดดด....ที่สุดของความฟิน อร๊ายยยยยยยยย
คือแบบมันไม่ได้หวือหวา แต่มันออกมาจากใจ โอ๊ย..รักพี่อาทิตย์จัง :-[ :-[ :-[
-
ห่ะ พระเอกนายเอกเป็นแฟนกัน แล้วก็จบ แค่นี้อ่ะเหรอ
-
:hao5:
จะจบแล้วเหรอ
-
กรี๊ด พี่ไออุ่นน่ารักที่สุด กว่าจะตอบน้องได้เล่นเอาอึมครึมไปหลายตอนเลยนะ
เสียดายอ่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย ขอตอนหวานๆเพิ่มอีกนิดได้มั้ยอ่า :mew1:
-
ว้าวๆๆๆ คุยกันแล้ว :-[
-
จะจบแล้วหรอพึ่งหวานกันตอนเดียวเองอะ :hao7:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ห่ฟดก่หาส่ดาสว่ดสวา ทำเสียงแบบกอลั่ม
ซักที กริ๊ด ยอมรับกันและกันได้ซักที ปิดซอยเลี้ยง กริ๊ดดด ฟิน
-
:sad4: ไหงพอกำลังจะหวานก็จบซะและ ! อยากจะเห็นพี่ไออุ่นเวอร์ชั่นน่ารักใส่ก้องภพบ้างไรบ้าง ขอตอนพิเศษซักสองสามตอนนะคะ :D
-
ขอกรี๊ดดดดดเบาๆ กับการให้คำตอบของพี่อาทิตย์
อะไรอ่ะตอนหน้าจบแล้วหรอ :ling1:
-
อ๊ายยยยยยย จะจบแล้วเหรอคะ
ตอนพิเศษขอแบบหวานๆ แล้วก็ขอแบบคำตอบของพี่อาทิตย์หลายๆ ทีนะคะ :hao5:
-
อะไรกันยังไม่ทันหวาน
ให้มดกัดก็จะจบซะแล้ววว
แต่ตอนนี้มันฟินไปไกลล่ะ
พี่อาทิดดดดดดดด :heaven
+1และเป็ดจ้า
-
มันต้องอย่างนี้เซ่ พี่อาทิตย์ o13
แง้ๆๆ จะจบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
อย่างน้อยถ้าตอนหน้าจะจบ แถมตอนพิเศษน้องก้องกับพี่ไออุ่นเยอะๆ นะค้า
:mew6:
-
คำตอบของผม
หวานป่ะ น้องก้องภพ
ได้เยอะกว่าที่คาดไว้ละสิ :impress2:
จะจบซะแล้ว ลุ้นจนเหนื่อยกว่าจะลงเอย
อยากอ่านพี่ว๊ากโหมดหวานกะแฟนจุงเบย :-[
-
และแล้ว
พี่ไออุ่นและน้องก้องภพก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข
555
พี่อุ่นจุ๊บน้องก่อนด้วยอ่ะ
ตอนหน้าา หวานให้มดขึ้นเลยฮะ :hao7:
-
เขินค่ะ
อารมณ์มันค่อยๆไต่ไปเรื่อยๆ จนพีคตอนที่ดึงไทค์น้องลงมา จุ๊บ! นั่นล่ะ
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้ว ... รออ่านนะคะ
-
ได้คำตอบชัดเจนแล้วใช่ไหมน้องก้องงงงงง :mew1:
-
กรี๊ดดดดด จูบกันเแล้วววว :hao5:
-
...แล้วพบกันในตอนหน้า ‘ตอนสุดท้าย’ ของพี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งค่ะ :กอด1:
o22 o22
ช็อค
เป้นแฟนปุ๊บตัดจบปั๊บ อะหื้อออออ
-
ไม่จบได้ไหมอ่ะ :hao5:
-
จะจบแล้วเหรอ :impress3:
เรื่องนี้จบคงหมดเทอมแรกพอดี กำลังหวานเลยตอนรอหน้าค่ะ ขอน้ำตาลเยอะๆ^^
-
อาทิตย์บอกความในใจแล้ว เค้าแตะปากกันแล้วด้วย กรี๊ดๆๆๆๆ
แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้นความสัมพันธ์เองนะ จะจบแล้วหรอ อยากอ่านต่ออ่ะ
ถึงจะรักกันใสๆ แต่ก็อยากรู้ใครเคะ ใครเมะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
พี่อาทิตย์เริ่มก่อนคร๊าาาาา
ย๊ะฮู๊ววววววววยวววว
ดีใจด้วยน้าาาาาาาาา :impress2:
แต่แอบใจหายอ่ายังไม่อยากให้จบเลยจริงๆน๊าาาา
-
อย่าเพิ่งจบได้ไหม แบบว่าเพิ่งยอมรับว่ารักกันเองนะ
ขอรู้ความสัมพันธ์หลังจากนี้อีกสักหลายๆ ตอนนะๆๆๆๆ :กอด1:
-
อ๊ากกก จะจบแล้วเหรอ ยังไมอยากให้จบเลยอ่ะ :hao5:
-
จะจบแล้วหรอค่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ฮือๆ
-
:L2: :pig4:
-
จะจบแล้วเหรอ :impress3:
เรื่องนี้จบคงหมดเทอมแรกพอดี อยากให้จบเป็นซีซั่นจัง...กำลังหวานเลยรอตอนหน้าค่ะ ^^
-
จะจบแล้วเหรอ :impress3:
เรื่องนี้จบคงหมดเทอมแรกพอดี อยากให้จบเป็นซีซั่นจัง...กำลังหวานเลยรอตอนหน้าค่ะ ^^
-
กั๊กๆๆๆๆๆ
-
กลับไปอ่านซ้ำอีกรอบ ตอนนี้มันช่างฟิน :hao5:
ขอบคุณคนเขียนมาก ที่ไม่ทำให้พี่อาทิตย์ต้องกลายเป็นคน "สิ้นท่า" ประเภทที่ว่า พอยังไม่ตกลงใจฝ่ายที่เริ่มก็ดันตัดใจหายไปก่อน จนต้องไปตามไล่ล่าอย่างน่าเวทนาทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนเริ่มเลย แบบนั้นคนอ่านจะรู้สึกแย่มากๆ :katai1:
ดีใจที่น้องก้องเป็นฝ่ายเอ่ยทักพี่อาทิตย์ที่ยืนเคว้งอยู่แบบนั้น มันทำให้พี่อาทิตย์ยังคง "อยู่เหนือ" ในความรู้สึกของน้องก้องและคนอ่านอยู่ และที่พี่อาทิตย์ชวนไปกินก๋วยเตี๋ยว และพาเดินแบบนั้น มันออกจะเป็นตัวพี่อาทิตย์มาก ชอบจริงๆ :o8:
ว่าแต่... เนคไทอ่ะ มันมีประโยชน์แบบนี้สินะ พี่อาทิตย์ :hao7: โอยย อยากขับรถอยู่บนสะพาน ณ เวลานั้นจริงๆ คงฟินสุดๆ
ไม่อยากให้จบเลยนะคะ ถึงจบแล้วแต่ยังคงมีตอนพิเศษให้คนอ่านได้กิ๊วก๊าวใจกันอยู่ใช่ไหมคะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อย่าเพิ่งจบเลยนะ
ขอดูความรักของคู่นี้อีกหน่อยนะะะะะะะ
นี่เพิ่งจะลงเอยเอง
ไฝว้ กันมาตั้งนาน ไ่ม่มีฉากกุ๊กกิ๊กหวานแหววเบยนะ
-
สมหวังแล้วเว้ยเฮ้ยยยยยยยยย
ขอแสดงยินอย่างยิ่ง หึหึหึ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ารักอ่ะพี่อาทิตย์ :mew1: :mew1: :mew1:
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ..ต่ออีกได้ม้ายยยค่าา :call: :call: :call:
-
อั๊ยยะๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดด :impress2:
-
จะจบแล้ว สนุกมาก ตัวนิยายมีเสน่ห์ โดดเด่น เซ็กซี่โดยไม่ต้องมีฉากแบบว่า(?) ไม่มีการกำหนดฝ่ายรุกรับชัดเจน(ฮา) แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่ได้เน้นไปในเรื่องนั้นๆ ถือว่าหนึ่งในเป็นนิยายที่ใสแต่เร้าใจที่สุดในเล้าเลยก็ว่าได้(ฮา) เป็นเรื่องเดียวที่มากจากแท็กที่แต่งให้น้องปีหนึ่ง(ดูเหมือนจะ)เป็นฝ่ายรุก ซึ่งฉีกและเจิดมาก ตามอ่านมาตั้งแต่อัพตอนแรกๆ ขอบคุณนักเขียนมากๆ อัพเร็วสุดๆ เปิดมาเมื่อไหร่นี่อัพตลอดเลย น่ารักมากๆ ขอบคุณคนคิดแท็กด้วย เป็นแท็กที่ลึกซึ้งจริงอะไรจริง(?) ทำให้เราได้มีนิยายสนุกๆอ่านกัน เป็นนิยายที่มีคนอ่านเยอะจริงๆ สุดท้ายนี้ รออ่านตอนจบ + ความคืบหน้ารวมเล่มนิยายจ้า ^______^ รัก bittersweet แล้วจะติดตามผลงานอื่นเรื่อยๆนะ อยู่ในใจเราเสมอเลย :z2:
-
สมกับเป็นเฮดว๊ากเลยจริงๆ :o8: พี่อาทิตย์นี่นะ การกระทำสำคัญกว่าคำพูด
เสียดายนะจะจบแล้วเหรอ :ruready
-
อร๊ายยยยยยยยยย พี่อาทิตย์รุกก่อนด้วยอะ หวานเว่อร์
เชียร์คู่นี้ๆๆ ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วหรอ??
ขอหวานๆๆ รออ่านนะคะ
-
ฮืออออออออ พี่อาทิตย์เด็ดค่ะ :katai1:
ลุ้นกันแทบจะกระอักเลือดตายคาคอมจริงๆ
ยอมรับความรู้สึกเถอะพี่น้อง :katai2-1:
ไม่อยากให้จบเลย
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ :ling1:
-
พี่อาทิตย์เด็ดจริง
แต่จะจบแล้วจริงๆเหรอ หวานยังไม่สะใจเลย :ling1:
-
จูบเดียวแสนประทับจิตประทับใจ
-
จบไวจัง ><
-
ห๊ะ!! ตอนหน้าจบแล้วจริงดิ
เตรียมใจไม่ทัน
ปล.ฉากบนสะพานพาฟิน แอบตั้งกล้องถ่ายอยู่ใต้น้ำ
-
กำลังยิ้มเขินกับความน่ารัก
แล้ว "ตอนสุดท้าย" นี่มายังง๊ายยยยยยยย
อย่าเพิ่งจบเลยนะคะ
อยากติดตามพี่อาทิตย์กะน้องก้องไปยาวยาววววววว
-
อร๊ายยยยยย คนอ่านไม่ค่อยเข้าใจคำตอบ ขอให้พี่อาทิตทำมากกว่านี้ :z1: :o8:
-
จะจบละหรอเนี่ยเสียดายจัง
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยค่ะ ชอบมากเลยอ่า
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mc4: หายซึนแล้วจ๊าาาาาาาาา
-
กรี๊ดดด เขินแทน -///-
-
-////- อย่าจบเลยน้า.
-
อารายยยยยย ยังไม่ทันได้หวานกันเลยจะจบแล้วหรอ :katai1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :z3: :z3:
ถ้าพี่ไออุ่นจะน่ารักขนาดนี้้ล่ะก็....เอาใจก้องภพไปเลยค่ะ! :z1: :z1:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ o13 :bye2:
-
ทำไมสั้นจังงงง
หรือว่าเราคิดไปเอง
ทำไมรู้สึกไม่อยากให้จบเลย
หรือเราต้องการคนเดียว
ทำไมรู้สึกว่าอยากอ่านตอนหวานๆกว่านี้อีกเรื่อย
หรือที่ผ่านมาไม่หวานพอ
ทำไมรู้สึกว่าอยากเห็นโมเม้นแฟนกันอ่า
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่อยากให้จบมากๆๆๆๆ
-
แทบจะกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว
คู่นี้ทำให้เราฟินได้เสมอ><
จบก็ได้ แต่ขอตอนพิเศษนิ๊ดนึงน้าาาาา จุ๊บๆ
โดดกอดคนเขียนจ้า :กอด1:
-
เขาบอกความในใจกันแล้ว มันไม่ค่อยหวานแต่มันอบอุ่นใจ
ตอนหน้าจะจบแล้ว รอ รอ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
โอ้ยยยย คำตอบบบบบบบบบบบ
เขินเลยยย
ตอนหน้าจบแล้วหรออ
ไม่อยากให้จบเลย
:o12: :o12:
-
:mc4:
:กอด1:
-
จะจบแล้ว ทำใจไม่ได้ จบเร็วจัง TT^TT
-
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เค้าจูบกันแล้ววววว
พี่อาทิตย์ เจ๋งมากค่ะ!!!! o13
ว่าแต่ว่าอะไรคะ ตอนท้ายๆ
ตอนหน้าตอนสุดท้าย!!????
แต่ว่าเค้าเพิ่งจะจูบกันไปเองนะก๊ะ
ฮืออออ :mew2:
-
ยิ้มแก้มแตกกันไปเลย
-
เอร๊ยยยย ชอบคำถาม...
แต่ชอบคำตอบมากกว่ามากกกก
เคลียร์ชัดขนาดนี้...ขออีกทีได้ป่าวคะพี่ อิอิ
ตอนหน้าสุดท้ายแล้ว...จริงดิ
อยากรู้ว่าจะเปิดตัวกันและกันมั้ยน้าาาา
ท่าทางว่าสาวๆ ทั้งในและนอกคณะจะเสียดายกันเป็นแถว หุหุ
-
ผมว่ามันเปนไรที่ลงตัวนะ จบแบบทึ่ทุกๆคนหวังไว้ ทำให้คนอ่านมีความสุข ถึงมันจะเปนความสุขในโลกนิยายก็เถอะ ยากจะเก็บไว้เปนความประทับใจตลอดไป ขอบคุณมากนะครับ
-
" แต่ผมก็อยากรู้จักคุณให้มากขึ้นนะ "
โดนใจที่สุดประโยคนี้ ตอนนี้พี่อาทิตย์น่ารักเวอร์อ่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลย น้องเพิ่งปีหนึ่งเอง พี่อาทิตย์ก็เพิ่งปีสาม
อยากเห็นก้องภพเป็นเฮดว๊าก อยากเห็นอาทิตย์เรียนจบมีงานทำ
คนเขียนยังต่อได้อีกยาวเลยนะ นะๆๆ
-
ตอนสุดท้ายยย O.O!
-
ในที่สุดพี่อาทิตย์ก็บอกน้องก้องแล้ว น่ารักจริง ๆ เลย
ว่าแต่จะจบแล้วเหรอ ถ้าอย่างไรขอตอนพิเศษเพิ่มด้วยได้เปล่า :mew1:
-
เย้ยยยย อย่าเพิ่งจบค่ะ ให้เค้าได้หวานได้ฟินกันอีกสี่ซ้าห้าตอนไม่ได้เหรอคะ นะคะๆๆๆ พลีสสสสส
พาร์ทนี้ฟินมาก ลุ้นด้วยอะไรด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่พี่อาทิตย์จริง ๆ แหละ แล้วดูวิธีการให้คำตอบเค้า
โคตรน่ารัก กระชากมาจุ๊บ โอ๊ย คนอ่านฟินเฟ่อร์ตัวลอยกันเลย ดีใจกับน้องก้องภพมากๆๆๆ
ชอบฉากให้ลูกชิ้นด้วย คนอะไรน่ารักและใจดีตลอดๆๆๆๆ มีความสุขจริง ๆ ค่ะ
อยากอ่านต่ออีกแล้ว ขอบคุณนะคะ :L2:
-
ถ้าพี่อาทิตย์จะมาแนวนี้ ฮ่าๆๆ น่ารักที่สุด เขินจนหมอนขาด :-[ :-[ :-[
-
เดี๋ยวสิคะ ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ขอตอนหวานๆหลังจากคบกันแล้วอีกหลายๆตอนได้ไหมคะ ยังไม่หนำใจเลยยยย
-
โหย ใจละลาย
-
โห เยี่ยมมาก เขินเลย
เก่งมากเลยค่ะ ไม่ได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้มานานมากแล้ว
รอตอนจบค่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆค่ะ ถือเป็นเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นเลย ฮ่าๆๆๆ
-
ได้ตามคำขอด้วยอ่ะ
คนเขียนน่ารักที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยย :haun4:
กว่าจะเข้าใจในความสัมพัน ฉันเชียร์แทบคลั่งตายเลยนะหย่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: o13 o13 o13 o13
-
จูบๆๆๆๆ จูบอีก เอาอีก >< อ๊ากกกกกกกกกกก
-
พี่อาทิตย์ น่ารักอ่ะ เป็นก้องภพนี่จะกระโดดกอดเลย
เขินนนนน #ไม่อยากให้จบเลย คิดถึง 0062
:กอด1: :กอด1:
-
:hao5:
กรี๊ดๆๆๆ ดีใจกะทั้งพี่ไออุ่นและน้องก้อง
-
พี่อุ่นเจ๋งว่ะ ไม่พูดแต่จูบซะงั้น!! :)
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
กี๊สสสสสส เขาจูบกันแล้ววววววว
พี่ไออุ่นนน่ารักเน้อ แอร๊ยยยเขิลล์
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
อ๊ายยยยย
แอบเหวอแทนกัองภพ
พี่อาทิตย์มาเร็วเคลมเร็วมาก
แต่ตอนหน้าจะจบนี่มันเร๊วไปนะคะ
เค้าอยากอ่านไปนานๆ
-
ก้องภพนี่จริงๆ ได้คืบจะเอาศอก ก็รู้ว่าพี่อาทิตย์แกเขินก็ยังไปแกล้ง
ไม่น้า! ไม่อยากให้รีบจบเลย แต่ว่าจบอย่างนี้ก็ดี (เอ้า! ยังไง)
จบแบบต่างฝ่ายต่างยอมรับจากนั้นก็ไปฟินกันเอาเอง 55+
-
:mc4:
คำตอบพี่อาทิตย์เจ๋งว่ะ
-
จะ...จบ....แล้ว.... :mew2:
ตอนนี้แอบสั้นแต่ฟิน ไปสามวันน ที่หน่วงๆมาหายหมดแล้ว
โอ้ยย ก้องเอ้ยย ฟินแทนเอ็งชะมัด!
อยากให้ก้องเรียกพี่อาทิตย์ว่า ไออุ่น จัง มันคงจะน่ารักมากก :impress2:
-
ตอบคำถามแบบนี้ก้องภพเกือบช็อคตายแล้วนะไออุ่น :o8: แต่คาดว่าไออุ่นก็คงเกือบระเบิดเหมือนกันใช่ป่ะ :hao7:
จะจบแล้วเหรอ ยังไม่ได้สวีทกันเท่าไหร่เลยนะ :ling1:
-
พี่อาทิตย์น่ารักอ่ะ ดีใจด้วยนะก้องภพ
ว้ายๆๆๆๆเขินจังเลยพี่อาทิตย์มีจุ๊บด้วย :o8:
ว่าแต่นี่เพิ่งจะเริ่มต้นคบตอนหน้าจะจบแล้วหรือ :mew2:
-
โหพี่อาทิตย์จู่โจมน้องก้องภพแบบนี้ระวังน้องมันเอาคืนนะจ๊ะ
อ่านตอนนี้แล้วลงไปดิ้นเขินนนนนน :ling1:
-
อย่าเพิ่งจบแลยน้าาาา
ยังอ่านตอนหวานๆไม่สะใจเลยยย -3-
คึคึ รออ่านต่อไปค่าาาา
-
ดีใจอะเขาคบกันแล้ว
-
อาทิตย์น่ารัก :hao7: :hao7:
-
ตอนสุดท้าย แล้วก็ต่อด้วยตอนพิเศษ นะค่ะคนเขียนนนนน ^^
-
:เฮ้อ: ว่าจะุเข้าใจกัน เล่นเอาคนแก่เหนื่อยแทน :กอด1:
:bye2: :bye2:
-
หลังจากที่อึมครึมมานาน ก้องภพก็ได้คำตอบซะที แต่เป็นคำตอบที่คนอ่านก็อยากฟังชัดๆ อีกทีเหมือนกัน
-
คำตอบผม :-[ น่ารักจริงๆพี่อาทิตย์ เล่นเอาฟินไปเลย
ยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยนะเนี้ย
-
อร๊ายยย ตอบไม่ชัดเลยพี่อาทิตย์ ขออีกรอบได้มั้ย >///<
-
ถ้าตอนหน้าจบแล้ว....ก็ขอพิเศษใส่ลูกชิ้น เพิ่มเส้น อีก2-3ตอน น๊า~~~~~ อิๆๆๆๆๆ
-
แค่เธออยู่ข้างๆ
ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า
เธอทำให้ถนน ของฉันสวยงาม
ในวันที่เราเริ่ม เดินทาง แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้างๆ
ก็ทำให้โลกนี้ นั้นสดใส สวยงามไปทุกอย่าง
o13 o13 o13 o13 o13
-
กร๊าซซซซซ
ทำไมพี่อาทิตย์ทำอย่างเน๊~
รู้ไหมว่าชอบบบบบบบบ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ได้ใจมากมายเลยพี่
555555555555555555555
ขอหัวเราะให้สะใจหน่อยเหอะ
เหอเหอ
ลุ้นแทบตายแน่ะ
แค่เห็นชื่อตอนก็กรี๊ดแตกไปสามบ้านสี่บ้านแล้ว
เหอเหอ
ว่าแต่
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วหรอ
ไม่มีคอนพิเศษหรอ
เป็นตอนที่น้องก้องภพฝึกหรือทำหน้าที่เฮดว้ากก็ได้
อยากเห็นพี่อาทิตย์หึงน้องก้องอ่าาาาา
ที่สำคัญที่สุดนะ
ยังมิอยากให้จบเลยยยยยยยยย
ฮืออออออออออ
คิดถึงพี่นมเย็นแย่เลยอ่า
สัญญาว่าจะคิดถึงพี่อาทิตย์ทุกครั้ง
เวลากินนมเย็น เหอเหอ
-
เข้าใจตัวเองก็ดีแล้วอาทิตย์ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ติดคู่นี้ซะแล้วว
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ปลื้มปริ่มมาก ไม่อยากให้จบเล้ย ขขอตอนพิเศษเยอะๆน๊า
-
พี่อาทิตย์น่ารักจังเลย :impress2:
ไม่อยากให้จบเลย...ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ :o8:
-
:-[ :o8: ดีใจอ่ะ เปิดใจกันทั้งคู่ แล้วใจตรงกันอ่ะ ลุ้นจะแย่ :katai2-1:
-
ปูเสื่อรอ :hao3:
-
จะจบแล้วหรอ :hao5: :hao5:
-
ThankS
-
เพิ่งมีโอกาสมานั่งอ่านอย่างจริงจัง แบบว่า ดำเนินเรื่องน่ารักมาก รุ่นพี่อาทิตย์ก็แบบมาแนวซึนเล็กๆ :hao6:
o13
-
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 28 : ใจของปีหนึ่งคือใจของพี่ว้าก
...และแล้ววันคืนก็หมุนไป
ผ่านมาเกือบอาทิตย์ หลังจากงานแต่งงานของพี่ตั้มกับพี่ฝน ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มกลับมาเป็นปกติอย่างที่มันควรจะเป็น
ซึ่งสำหรับก้องภพ มันหมายถึง การเข้าสู่เทศกาลควิซนรก พรีเซนต์งานกลุ่ม ทำการบ้านรายงานจุกจิกยิบย่อย เพราะเหลือเวลาอีกแค่สามอาทิตย์พวกเขาก็จะสอบไฟนอลกันแล้ว ก่อนจะปิดภาคเรียนเทอมหนึ่ง นับเป็นครึ่งทางของการเป็นเฟรชชี่ที่รวดเร็วจนน่าใจหาย
หลังก้องภพกินข้าวเที่ยงเสร็จ เขาเลยตั้งใจจะเอาหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดตอนทำพรีเซนต์งานกลุ่มไปคืน แล้วค่อยตรงกลับหอ เพราะช่วงบ่ายเขาไม่มีคลาสเข้าเรียนแล้ว แต่ขณะที่ในกลุ่มกำลังลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อเอาจานไปเก็บ เสียงไอ้เอ็มซึ่งเพิ่งวางสายจากการคุยโทรศัพท์ก็หันมาพูดกับเขา
“ก้อง เมื่อกี๊ไอ้วาดมันโทรมาหา มันบอกว่าคะแนนมิดเทอมแคลออกแล้ว แปะอยู่ตรงบอร์ดข้างลิฟต์ใต้ตึกคณะ ไปดูด้วยกันป่ะ”
วิชาแคลคูลัส 1 ขึ้นชื่อว่ายากมหาโหดและเป็นวิชาที่บอกคะแนนสอบกลางภาคช้าที่สุด จนเด็กปีหนึ่งต่างรอลุ้นระทึกจนใจหายใจคว่ำ รวมทั้งตัวก้องภพเองที่ถึงแม้จะทำข้อสอบได้เกินครึ่ง แต่กระนั้นเขาก็ยังอดกังวลไม่ได้ เพราะวิชานี้ไม่มีคะแนนเก็บใด ๆ ให้ช่วย 50 เปอร์เซ็นต์มาจากคะแนนสอบกลางภาค ส่วนอีก 50 เปอร์เซ็นต์ คือคะแนนสอบปลายภาคเน้น ๆ ดังนั้น การประกาศผลสอบมิดเทอม จึงเป็นการตัดสินชี้ชะตาของเฟรชชี่ว่าจะได้ F ไปนอนกอดในเทอมแรกหรือไม่
ก้องภพเลยเปลี่ยนแผนกะทันหัน รีบเดินกลับไปยังคณะวิศวะของตัวเองพร้อมเพื่อนในกลุ่ม มุ่งหน้าไปยังบอร์ดประกาศของคณะ ซึ่งตั้งอยู่บริเวณข้าง ๆ กับลิฟต์ขึ้นอาคารเรียน และแน่นอนว่ามีคนมุงกันอยู่เยอะตามคาดจนแทบหาที่เบียดแทรกเข้าไปไม่ได้ เขาเลยต้องปล่อยให้ไอ้เอ็มที่ตัวเล็กกว่า เป็นคนอาสาเข้าไปอ่านหารายชื่อพร้อมคะแนนของเพื่อน ๆ แทน ส่วนตัวเขาเองมายืนรออยู่ข้าง ๆ ไม่ไกล
หากด้วยปริมาณคนที่อัดแน่น ไม่ใช่แค่กีดขวางทางเดินเต็มพื้นที่ แต่ยังทำให้การโดยสารขึ้นลงลิฟต์เป็นไปด้วยความลำบาก กระทั่งเริ่มมีคนทนไม่ไหว ต้องเอ่ยปรามเสียงดังผ่ากลางขามุง
“พวกคุณมาทำอะไรตรงนี้ครับ!”
บรรดาคนฟังต่างสะดุ้ง และพอหันมาเห็นเจ้าของเสียงก็ต้องรีบแหวกทางออกให้แก๊งค์รุ่นพี่ปีสามในเสื้อช็อป ซึ่งแต่ละคนแผ่รัศมีความโหดดิบเถื่อนของพี่ว้ากไว้ครบถ้วน
โดยเฉพาะกับคนเดินนำหน้า ผู้มีตำแหน่งสำคัญเป็นถึงอดีตเฮดว้ากอาทิตย์ แม้จะปรับลุคไร้หนวดเคราและผมยาวรุงรัง หากนัยน์ตาคมกริบก็ยังสร้างความกดดัน เรียกบรรยากาศเก่า ๆ ช่วงรับน้องให้หวนคืนกลับมา จนเด็กปีหนึ่งต่างพากันเกรงบารมี ยกเว้นคนเพียงคนเดียว...
“พวกผมกำลังดูคะแนนสอบมิดเทอมแคลอยู่ครับ”
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ฮีโร่เจ้าประจำ ...รหัส 0062 ซึ่งก้าวนำขึ้นมาเผชิญหน้าตอบแทน ทว่าคำอธิบายไม่ได้ช่วยแก้ไขเรื่อง กลับยิ่งกระตุ้นให้อาทิตย์ตวาดดุด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดดังลั่น
“แล้วทำไมถึงไม่ยืนให้มันเป็นระเบียบครับ! หรือที่พวกผมสอนเรื่องความเป็นระเบียบวินัยให้ พวกคุณจะลืมกันไปหมดแล้ว จะต้องให้ผมรื้อฟื้นกันขึ้นมาใหม่ใช่มั้ยครับ! งั้นได้... ปีหนึ่งจัดแถว!”
ทุกคนนิ่งอึ้งฟังคำสั่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินในตอนนี้ ถึงแม้เด็กภาควิชาอุตสาหการจะคุ้นชินกับการจัดแถวเป็นอย่างดีแล้ว แต่เด็กภาคอื่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับยังคงงง ๆ เลยต่างพากันหันมองหน้าเลิกลั่ก ทว่ายังไม่ทันที่ใครจะเริ่มขยับ เสียงของเพื่อนข้างตัวเฮดว้ากก็กู้สถานการณ์คืนมา ด้วยการตบไหล่คนออกคำสั่งดังป๊าบ!
“เฮ้ย! ผีพี่ว้ากเข้าสิงมึงเหรอวะ บอกกันดี ๆ ก็ได้ ...ดูน้องดิ กลัวมึงหัวหดหมดแล้ว”
“เอ้า! ก็กูชินของกูอย่างนี้ พูดแบบอื่นมันไม่คุ้นนี่หว่า”
อาทิตย์หันไปบ่นอุบอิบกับเพื่อน ...ความจริงไอ้เขาก็แค่อยากบอกให้น้องหลีกทางไปดี ๆ แต่ทำไงได้คนมันเคยชินกับสถานะความเป็นเฮดว้าก ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจา หรือท่าทางการแสดงออกเลยเป็นไปแบบนั้น
ซึ่งพอน้องปีหนึ่งเริ่มเข้าใจว่ามันเป็นมุกของพี่ปีสามก็ต่างพากันโล่งอก แต่ประโยคคำสั่งก็ยังคงได้ผลอยู่ เพราะคนมุงเริ่มขยับหลีกเว้นทางเดินให้คนอื่นผ่านได้สะดวกขึ้น ซ้ำยังมีน้องภาคเดินเข้ามาสมทบกับก้องภพที่ยืนอยู่ด้านหน้าพร้อมคำโอดครวญ
“โห พี่อาทิตย์เมื่อกี๊ทำเอาพวกผมตกใจหมด เกือบจะจัดเรียงแถวตอนจริง ๆ แล้วนะครับเนี่ย”
ประโยคแซวจากน้องปีหนึ่งถึงกับทำให้กลุ่มพี่ว้ากหน้าโหดหลุดเสียงหัวเราะ
...แปลกดีเหมือนกันที่เมื่อย้อนกลับไปในตอนต้นเทอม พวกน้องคงไม่กล้าแม้แต่จะสบตามอง แต่ตอนนี้พวกเขากลับพูดคุยกันอย่างสนิทสนม โดยยังคงรักษาความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องเอาไว้ได้
“แล้วตกลงคะแนนแคลภาคเราเป็นไงบ้าง”
อาทิตย์เหลือบมองบอร์ดประกาศ พลางเอ่ยเปลี่ยนหัวข้อ
“ภาคเราตกน้อยสุดครับ แถมมีคนได้ท็อปด้วยนะครับพี่”
เอ็มเป็นคนตอบแทน หลังจากอาสาฝ่าวงล้อมไปตรวจดูรายชื่อ และข่าวนี้ก็สร้างความยินดีให้พี่ปีสามจนต้องร้องอย่างถูกใจ
“เออ อย่างนี้สิถึงจะสมเป็นน้องภาคอุตฯ แต่ดูจากที่มึงว้ากน้องเมื่อกี๊ กูก็รู้แล้วล่ะว่าคะแนนน้องจะต้องผ่าน”
ข้อสันนิษฐานของเพื่อนทำเอาอาทิตย์ต้องหันไปถามกลับอย่างงง ๆ
“เกี่ยวอะไรกับว้ากด้วยวะ”
“เอ้า! ก็ถ้าพวกน้องผ่านว้ากที่พวกมึงสรรหามาได้ กูว่าต่อไปให้บุกน้ำลุยไฟอะไรมันก็ผ่านได้หมดล่ะวะ เพราะมันคงไม่มีอะไรโหดนรกฉิบหายไปมากกว่านั้นแล้ว”
ฟังไปฟังมามันชักทะแม่ง ๆ ไม่รู้ว่าตกลงกำลังชมหรือกำลังด่า อาทิตย์เตรียมอ้าปากจะตอกใส่เพื่อน ทว่าดันมีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“แต่ผมก็อยากลองเป็นพี่ว้ากดูบ้างนะครับ”
ไม่ใช่แค่รุ่นพี่ แต่เพื่อนรุ่นเดียวกันก็ยังเผลอมองก้องภพอย่างทึ่ง ๆ ด้วยไม่นึกว่าจะมีคนอยากยืนอยู่ในตำแหน่งสุดโหดนั้น กระทั่งเฮดว้ากต้องเอ่ยย้ำ
“คุณคิดดีแล้วเหรอ”
“ครับ ผมคิดดีแล้ว”
คำยืนยันมาพร้อมแววตาแน่วแน่และจริงจัง ซึ่งทุกคนในวงสนทนาก็สัมผัสมันได้เช่นกัน จนเพื่อนคนเดิมต้องตบบ่าอาทิตย์ด้วยความปลื้มใจ
“ดีใจด้วยว่ะอาทิตย์ มึงได้ทายาทอสูรแล้ว”
แม้คราวนี้จะเป็นคำหยอกแซวเหมือนเคย หากอาทิตย์กลับไม่ได้ตอบโต้อะไรเพื่อน เพราะมันคงเป็นจริงตามนั้น ด้วยถึงคราวที่เขาจะต้องปล่อยให้คลื่นลูกใหม่เข้ามาแทน และถ้าเป็นก้องภพ เขาก็คงวางใจให้สืบทอดเจตนารมณ์ของรุ่นพี่สืบต่อไปได้
แต่ถึงบรรยากาศซาบซึ้งอบอวลด้วยมิตรภาพความเป็นพี่น้องภาควิชาจะมีมากแค่ไหน มันก็ต้องปรับเปลี่ยนโหมดกะทันหัน เมื่ออยู่ ๆ น็อตซึ่งเงียบไปนานสะกิดกลุ่มเพื่อนด้วยความจริง
“เออ เมื่อกี๊กูเห็นอาจารย์สุดาขึ้นลิฟต์ไปแล้วว่ะ”
“เฮ้ยตายห่า! ไปช้าอาจารย์ล็อกห้องด้วย ซวยแล้วมึง!!”
วงสนทนาแตกสลายในฉับพลัน ทันทีที่บรรดาพี่ ๆ นึกขึ้นได้ว่าจะต้องรีบเร่งไปเรียนคาบบ่ายถัดไป นาทีนี้ไม่ต้องรอลิฟต์เพราะคนอออยู่กันตรึม แค่ชั้นสามวิ่งขึ้นบันไดไปก็คงทัน
อาทิตย์เองก็หมุนตัวเตรียมใส่เกียร์เร่งรีบตามเพื่อน แต่ไม่ทันได้ก้าว กลับมีบางสิ่งดึงแขนเขาไว้พร้อมคำรั้ง
“เดี๋ยวครับพี่อาทิตย์...”
คนถูกเรียกหันมามองก้องภพ ซึ่งขยับตัวเข้ามาใกล้ และเขาเพิ่งสังเกตได้ว่าแววตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นพราวระยับ เช่นเดียวกับรอยยิ้มและคำพูดแผ่วเบาสั้น ๆ พอให้ได้ยินเพียงสองคน
“...ตั้งใจเรียนนะครับ”
ข้อความธรรมดา ๆ เพียงแค่นั้น หากมันกลับสร้างความรู้สึกสั่นไหวแปลก ๆ จนอาทิตย์ต้องรีบดึงมือตัวเองกลับ โดยอีกฝ่ายก็ปล่อยอย่างง่ายดาย ให้เขาเร่งเดินจ้ำขึ้นบันไดตามหลังเพื่อน
...แม้หลังจากเหตุการณ์ที่สะพานพระราม 8 จะมีความทรงจำมากมายที่ย้ำชัด
แต่เขากับก้องภพก็ยังคงรักษาการวางตัวเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้อง พวกเขาไม่ก้าวก่ายชีวิตกันและกัน ไม่ได้ประกาศตัว หรือพูดง่าย ๆ คือแทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ ด้วยต่างฝ่ายต่างก็เรียนทั้งคู่ เลยดูคล้ายพวกเขาปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินเรื่องราวกลับเข้าสู่ปกติอีกครั้ง
กระนั้นลึก ๆ อาทิตย์รู้ดีว่า มันเริ่มมีบางสิ่งแตกต่างทีละเล็กทีละน้อย โดยไม่จำเป็นต้องอธิบายในความสัมพันธ์
...เพราะบางครั้งแค่เรื่องธรรมดา ๆ ที่เกิดขึ้น
สำหรับพวกเขา... มันก็เป็นความธรรมดาที่ ‘พิเศษ’ มากเกินพอแล้ว
...
…
...และแล้วการเรียนหนึ่งวันก็จบลง
อาทิตย์กลับหอด้วยสภาพสะโหล่สะเหล่จากการเรียนช่วงบ่าย ลากยาวไปจนถึงทำแล็ปเสร็จตอนหกโมงกว่า สภาพร่างกายเลยอยากทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่ม ๆ แต่ก่อนหน้านั้น เขาคงต้องแวะเติมพลังที่ร้านขายข้าวเจ้าประจำ และไม่ลืมจะเดินไปสั่งน้ำอย่างที่เคยทำ ซึ่งมีลูกค้ายืนออกันเยอะเหมือนเคย หากพอคนขายเห็นหน้าลูกค้าวีไอพีก็พูดทักทันที
“อ้าว น้องอาทิตย์ นมเย็นเหมือนเดิมใช่มั้ยจ๊ะ”
“เออ...วันนี้ผมขอกาแฟเย็นดีกว่าครับพี่นิด เดี๋ยวผมมาเอานะครับ”
...ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเปลี่ยนเมนูที่เคยกินกะทันหัน จะเป็นเพราะร่างกายล้า ๆ ของตัวเอง ...หรือเป็นเพราะเมื่อตอนบ่าย เขาได้เจอกับใครบางคน
พอนึกแล้ว ก็เผลอสลัดหัวไล่ความฟุ้งซ่านกับอาการเหมือนสาวน้อยตาหวานในการ์ตูน ท่าทางเขาจะเป็นเอามาก ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าก้องภพเริ่มมีอิทธิพลกับใจเขามากแค่ไหน
อาทิตย์จึงรีบเดินไปร้านข้าว รอเวลาอยู่เกือบสิบนาทีก็ถึงคิว เขาจ่ายเงินค่าข้าวผัดกระเพราไก่ไข่ดาวหนึ่งกล่องเรียบร้อย แล้วจึงเดินกลับไปยังร้านขายน้ำปั่นข้าง ๆ โดยลูกค้าเริ่มบางตาลง เขาเลยถือโอกาสเดินเข้าไปถาม
“พี่นิดครับ ของผมที่สั่งไว้ได้...”
ประโยคสะดุดไป เพราะสายตาของเขาดันไปปะทะกับใครคนหนึ่ง ซึ่งยืนรอน้ำอยู่เช่นกัน จนเผลอหลุดปากเรียกชื่อ
“ก้องภพ”
คนถูกเรียกหันมา ก่อนใบหน้าจะเผยรอยยิ้มกว้าง เมื่อพบกับความบังเอิญซ้ำเป็นครั้งที่สองเหมือนพรหมลิขิต พลางรีบเอ่ยคำทัก
“พี่อาทิตย์ มาซื้อข้าวเหรอครับ”
“อืม”
อาทิตย์พยักหน้าตอบสั้น ๆ มองถุงกับข้าวในมืออีกฝ่ายซึ่งก็คงมาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน ก่อนเขาจะเป็นฝ่ายต่อบทสนทนาขึ้นมาใหม่
“เออ...แล้วคะแนนสอบแคลคุณเป็นไงมั้ง”
“ก็พอไหวครับ”
ถึงจะพูดว่าพอไหว แต่คะแนนของก้องภพจริง ๆ เขาได้ถึงรองท็อป แต่ส่วนหนึ่งที่เขาทำได้มากขนาดนี้ ก็เพราะได้พี่อาทิตย์ช่วยบอกแนวทางข้อสอบให้ และเขาก็บอกต่อเพื่อน ๆ ไปเหมือนกัน หากคนฟังคงตีความไปอีกด้าน เพราะอาทิตย์กลับพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความกังวล
“แต่ถ้าคุณไม่ไหวจริง ๆ คุณจะซิ่วก็ได้นะ ก็คุณอยากเรียนเศรษฐศาสตร์ใช่มั้ยล่ะ ผมว่าถ้ามันเป็นความฝันของคุณ จะซิ่วไปเรียนก็ไม่ผิดอะไรหรอก”
คำแนะนำจากความคิดของเฮดว้าก ช่างตรงข้ามกับหลายเดือนก่อน ด้วยพอมามีเวลาคิดทบทวนดูดี ๆ แล้ว เขาถึงได้เข้าใจว่า เขาจะไปห้ามความฝันของก้องภพไม่ได้ ถ้าก้องภพอยากจะเรียนอะไร เขาก็ไม่มีสิทธิจะรั้งไว้ แม้เสียดายที่ไม่ใช่คณะวิศวะ แต่อย่างน้อยถ้าก้องภพได้เรียนอย่างที่ตัวเองชอบ เขาก็ต้องสนับสนุนในสิ่งที่ก้องภพตั้งใจไว้
ทว่า แทนทีอีกคนจะรับความหวังดี รุ่นน้องกลับส่ายหน้าปฏิเสธ พลางอธิบายเหตุผล
“เศรษฐศาสตร์ไว้เรียนเอาตอนป.โทก็ได้ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ซิ่วหรอกครับ เพราะผม...ชอบที่นี่”
คำว่า...ชอบที่นี่ ...เขาไม่รู้ว่ามันสื่อความหมายครอบคลุมขนาดไหน แต่นัยน์ตาระยิบระยับของก้องภพที่ยังคงจับจ้องมาทางเขา กลับส่งผลให้ใบหน้าร้อนวูบกระทั่งต้องเบนหน้าหลบ รู้สึกข้างในใจสั่น ๆ เกินควบคุม และมันชักจะเริ่มเป็นบ่อยมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาทำตัวต่อไปไม่ถูก แต่โชคดีที่เสียงของคนขายน้ำปั่นดังแทรกขัดสถานการณ์
“นมเย็นได้แล้วค่ะ น้องอาทิตย์”
เครื่องดื่มสีหวานถูกยื่นมาให้คนสั่งเจ้าประจำ แต่หนนี้อาทิตย์กลับรีบพูดแย้ง
“ผมไม่ได้สั่งนะครับพี่นิด ผมสั่งกาแฟเย็น”
คราวนี้เป็นทีของคนขายสับสนบ้าง เพราะในกระดาษที่รับออเดอร์ไว้ก็มีนมเย็นเขียนอยู่ด้วยเหมือนกัน จนต้องถามด้วยความงง
“อ้าว...แล้วนมเย็นของใครล่ะคะ”
“ผมสั่งนมเย็นเองครับ”
ก้องภพยกมือขึ้นเฉลยบอกความเป็นเจ้าของตัวจริง จนพี่นิดต้องเปลี่ยนไปยื่นแก้วนมเย็นให้คนข้าง ๆ
“ว๊ายย! งั้นขอโทษนะคะพอดีพี่จำผิด แหม...ก็ทุกทีเห็นน้องสองคนสั่งแบบนี้ มาคราวนี้กินสลับกันเลยนะคะเนี่ย”
คำแซวกลั่วหัวเราะ ทำให้ก้องภพกับอาทิตย์หันมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเผลอหัวเราะขำพรืดออกมาพร้อมกัน เพราะคราวนี้เขาสั่งของสลับกันจริงอย่างว่า
...คงไม่ใช่แค่ใครคนเดียวจะมีอิทธิพลต่อหัวใจ แต่พวกเขาเองต่างฝ่ายต่างก็ค่อย ๆ ยอมรับในกันและกันไปโดยไม่รู้ตัว
อาทิตย์เลยรอพี่นิดรีบทำกาแฟมาให้ใหม่ โดยมีก้องภพยืนคอยเป็นเพื่อนเพื่อเดินกลับหอไปพร้อมกัน
...ท่ามกลางแสงไฟจากถนน ผู้คนต่างเดินผ่านสวนกันไปมา หากในระหว่างทางก่อนถึงหอไม่ไกล อยู่ ๆ อาทิตย์กลับเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาคล้ายนึกได้
“เออ ผมมีของจะคืนให้คุณด้วย ฝากถือหน่อย”
ก้องภพรับแก้วกาแฟจากอาทิตย์มาถือไว้ หันมองอีกฝ่าย ซึ่งเปิดกระเป๋าสตางค์ พลางหยิบของสิ่งหนึ่งกำไว้ในมือแล้วดึงแก้วกาแฟกลับคืนไป พร้อมออกคำสั่ง
“แบมือมา”
แม้จะยังไม่เข้าใจ แต่ก้องภพก็ใช้มือข้างที่ว่างยื่นออกไปข้างหน้า แล้วของบางสิ่งก็ร่วงหล่นลงกลางฝ่ามือ
...เกียร์ภาค
ใจของก้องภพแทบหล่นหายวาบ ด้วยคิดว่าพี่อาทิตย์จะคืนเกียร์ของเขาที่เคยให้ไป แต่เมื่อเพ่งมองแสงไฟดี ๆ แล้ว มันกลับไม่ใช่เกียร์สีเงินของรุ่นเขา แต่มันคือเกียร์สีน้ำตาล และเลขบนเกียร์นั้นก็ระบุถัดเหนือขึ้นไปจากเขาอีกสองรุ่น
...มันคือเกียร์ของพี่อาทิตย์
ก้องภพรีบเงยหน้ามองคนให้ ซึ่งสบตาเขาด้วยความจริงจัง โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม นอกจากคำสั่งสำคัญ
“ดูแลมันแทนผมด้วย”
ประโยคที่เขาเคยได้ยินตอนรับฝากธงรุ่น หากมาบัดนี้มันได้ถูกเอ่ยขึ้นด้วยความหมายที่มีค่ามากที่สุด และแน่นอนที่เขาจะต้องตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มกว้างเป็นดั่งคำสัญญา
“ผมจะดูแลจากใจเลยครับ”
...
...
...และแล้วคืนวันที่หมุนไปต่อจากนี้
พวกเขาไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถ้าความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนจะไม่มีชื่อเรียก ตราบใดที่ในใจลึก ๆ แล้วรู้สึกดีต่อกัน ใครจะไปสนใจคำนิยามว่าพวกเขาจะต้องเป็นแบบไหน
แต่หากจะให้นิยาม ระหว่างอาทิตย์กับก้องภพ ก็คงอธิบายได้แค่คำเดียวว่า เรื่องราวของพวกเขา มันอาจหมายถึง...
SOTUS
Story Of True love between US
เรื่องราวของความรักระหว่าง ‘พี่ว้ากตัวร้าย กับ นายปีหนึ่ง’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
END
http://www.youtube.com/v/4WsluClWc7U?
-
คุยกันส่งท้าย
‘พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง’ เริ่มมาจาก แฮชแท็กในทวิตเตอร์ #พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง และ #พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง เมื่อช่วงวันที่ประมาณ 23 มิถุนายน 2556
เป็นแท็กเขียนเหตุการณ์สั้น ๆ ในความรักแนวชายรักชาย ระหว่าง พี่ว้าก กับ ปีหนึ่ง เราอ่านแล้วชอบความน่ารักมุ้งมิ้งของมันเลยลองเอามาเขียนเป็นนิยาย คนอ่านจะได้ฟินในรูปแบบที่ไม่จำกัด 140 ตัวอักษร ลงครั้งแรกวันนั้นเวลาประมาณ 13.26 น. [ยึดเอาจากคอมเมนต์แรกที่คนอ่านเขียนให้]
จากวันนั้น...มาถึงวันนี้ ในช่วงเวลาสามเดือนกว่าที่เราปล่อยให้เรื่องดำเนินไป ขอสารภาพตามตรง ...เราไม่เคยคิดว่ามันจะมาได้ไกลขนาดนี้
ส่วนหนึ่งคือ ประเด็นเรื่อง ‘SOTUS’ มันเป็นประเด็นละเอียดอ่อน ทุกวันนี้ก็ยังเป็นข้อถกเถียงกันอยู่ แต่เราพยายามเสนอทั้งในแง่มุม จากตัวของพี่ว้ากเอง และจากของน้องปีหนึ่ง เราไม่ได้ชี้นำว่าระบบ SOTUS ดีหรือไม่ดี เพราะในความคิดเรา มันขึ้นอยู่กับคนใช้ระบบว่าจะเลือกใช้ให้เหมาะสมกับสถานการณ์มากแค่ไหน
เราชอบอ่านนะ เวลามีหลายคนมาเล่าเรื่องการรับน้องของตัวเองให้ฟัง มันทำให้เรานึกย้อนกลับไปคิดถึงตอนช่วงเรียนอยู่มหาลัยบ่อย ๆ ตลอดเวลาที่เราเขียน เราเลยอยากฝากบอกถึงน้อง ๆ ที่กำลังเรียนมหาลัยว่า ชีวิตในรั้วมหาลัยมันเป็นประสบการณ์ที่น้องจะไม่ได้เจอจากที่ไหน ...เชื่อพี่เถอะ ใช้ช่วงเวลานั้นให้คุ้ม โดยเฉพาะในช่วง ‘เฟรชชี่’ เพราะเราจะเป็นได้แค่ปีเดียวตลอดทั้งชีวิต
ส่วนอีกประเด็น คือ เราต้องขอแจ้งก่อนว่า นิยายเรื่องนี้ ‘ไม่มี NC’ ไม่ว่าจะเป็นตอนพิเศษหรือในรวมเล่มก็จะไม่มีแน่นอน เพราะเป็นความตั้งใจของเราอยู่แล้ว ที่อยากให้ตัวละครใช้ความผูกพันในการสื่อว่าพวกเขารักกัน
สุดท้าย...ถึงมันจะฟังดูน้ำเน่า แต่เราอยากบอกกับทุกคนจริง ๆ นะ ว่าถ้าไม่มีพวกคุณเราคงมาไม่ได้ไกลขนาดนี้ พวกคุณไม่ใช่แค่ผลักดันเรา แต่ยังจูงมือเราให้เดินไปข้างหน้าด้วยกัน จนพวกเราสามารถเดินต่อมาได้ถึงสุดทางแล้ว
...ขอบคุณคนคิดแฮชแท็กพี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
...ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกภาพแฟนอาร์ต ทุกแฟนฟิค คนกดโหวต กดเฟบ คนอ่าน ทั้งในเด็กดี เล้าเป็ด เฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ ทุกมิตรภาพและทุกกำลังใจที่เราได้รับมาตลอด
...ขอบคุณจริง ๆ ที่ยังอยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้
...ขอบคุณที่ทำให้ ‘พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง’ เป็นความทรงจำดี ๆ ที่เรามีร่วมกัน
ด้วยรักจากใจ
:กอด1:
BitterSweet
-
หลังจากที่สร้างประวัติศาสตร์จิ้มสำเร็จเป็นครั้งแรก คนอ่านก็กลับไปอ่านอย่างช้าๆ ... :a5:
อืม.. พี่อาทิตย์นี่มี "ดวงพี่ว้ากทับลัคนา" นะเนี่ย ขนาดจะบอกให้น้องๆ หลีกทางไม่ให้เกะกะคนอื่นยังต้องใช้คำสั่งเลย
อ้อ ! แล้วคำสั่งที่ให้ก้องภพรักษาเกียร์ของพี่อาทิตย์นั่นก็ด้วย 555 ต่อไปพอก้องภพกลายเป็นพี่ว้ากแล้วจะมีนิสัยแบบนี้บ้างรึเปล่านะ เพราะทุกวันนี้ก็เริ่มออสโมสิสลัทธินมเย็นไปจากพี่อาทิตย์แล้ว o18
ถึงจะเสียดายที่ SOTUS (ไม่นะ -- สรุปมันคือ Story Of True love between US หรอกเหรอ ฉันไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยพี่ชาย !!!) ดำเนินมาจนถึงตอนจบแล้ว แต่ก็อิ่มใจที่คุณ Bittersweet ขมวดทุกสิ่งที่ปูไว้จนสมบูรณ์ในตอนนี้ ทั้งความสัมพันธ์หลังจากปิดห้องเชียร์ของรุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งความสัมพันธ์ของพี่อาทิตย์และก้องภพ มันพอดีจริงๆ ถือว่า "จบได้สวย" มากๆ ค่ะ o13
ในช่วงทอล์ก เห็นด้วยกับคุณ Bittersweet ที่ว่า SOTUS เป็นเรื่องอ่อนไหวมาก ซึ่งคำตอบของมันส่วนหนึ่งน่าจะอยู่ในตอนที่ก้องภพเอ่ยความรู้สึกต่อ SOTUS ตอนประกวดเดือนมหาวิทยาลัยนะ คนอ่านเองรู้สึกดีกับระบบนี้ เพราะตอนเข้าห้องเชียร์แนวทางของพี่ว้ากชัดเจน กดดัน เครียด แต่ไม่รุนแรงหยาบคาย ที่สำคัญ หลังจากห้องเชียร์แล้วพี่ๆ เป็นที่พึ่งให้น้องได้ทุกคนจริงๆ แต่ถ้าใครเจอประสบการณ์ที่แย่ๆ มา ก็ไม่แปลกที่จะติดลบกับระบบนี้ ในฐานะที่เคยเป็นพี่ว้ากมาก่อน คนอ่านเข้าใจว่า SOTUS เป็นระบบที่ดีแต่ก็ต้องนำมาใช้ให้ถูกวิธีด้วยจึงจะเกิดประโยชน์ :teach:
ขอบคุณคนเขียนมากมาย ที่แต่งเรื่องราวสนุกๆ ให้อ่านกัน รอผลงานต่อไปนะคะ :call:
-
จบแล้ว
รักกัน เข้าใจกัน รู้กันแค่เรา
ตอนที่พี่อาทิตย์ให้เกียร์ก้องภพ มันอุ่นในใจดีนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในความรู้สึกมันเหมือนคู่นี้เรียลมากๆอ่ะค่ะ
รู้สึกดีแล้วที่ไม่มี NC เพราะรู้สึกเหมือนคู่นี้มันเป็นเรื่องความรู้สึกล้วนๆ^^
ชอบมากเลยค่ะ แล้วก็รู้สึกดีแล้วที่จบแบบนี้
แม้จะอยากอ่านตอนพิเศษสักตอนก็ตาม
รอรวมเล่มดีกว่าเนอะ ><
-
เง้ออ จบแล้วเหรอค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ :pig4: :L2:
เขียนเรื่องได้สนุกมากเลยค่ะ (นึกถีงสมัยเป็นเฟรชชี่จริงๆ) :hao3:
หวังว่าจะแต่งเรื่องสนุกมาให้พวกเราอ่านอีกนะค่ะ :katai2-1:
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะค่ะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วทำให้นึกถึงวันวานได้ชัดเจนมาก ๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ นะคะ
-
ขอบคุณที่สร้างความรู้สึกดีๆ ให้เช่นกันจ้า :กอด1:
จบแบบประทับใจเลย
เค้าชอบนะ ชอบมาก
แต่อยากได้หวานๆ ด้วยอ่า :ling1: อยากเห็นพี่อาทิตย์เขิน อยากเห็นก้องภพมุ้งมิ้ง(มันคือ?)
เอาเป็นว่ารอตอนพิเศษนะ ไม่ว่าจะมีหรือไม่ก็เถอะ เค้าก็จะรอออ :impress:
-
จบซะแล้ว :sad11:
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆ :pig4:
-
เป็นตอนจบที่เป็นจุดเริ่มต้นของคนสองคน
เป็นตอนจบที่เล่าเรื่องราวของคนสองคน
เป็นตอนจบที่คิดว่าพวกเขามีตัวตน
ตอนแรกไม่คิดว่าจะจบแบบนี้นะแต่พอมาถึง
ได้อ่านจริง บอกได้คำเดียวว่าชอบมาก
ต่อให้ไม่มีตอนพิเศษก็ไม่เสียดายนะ
เราสามารถต่อยอดเรื่องราวของพวกเขาได้
แค่รู้ว่าพวกเขาพร้อมที่จะเรียนรู้ไปด้วยกัน
แค่มีกันและกันในใจก็พอ...
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆ ที่คุณเรียงร้อยออกมา
ขอบคุณสำหรับความสุขเล็กๆ ที่มีค่าให้กับเรา
ปล.มีตอนพิเศษก็ดีน่า ^_^
-
จบแล้ว เรื่องนี้อ่านแล้วชื่นใจอ่ะ ไม่รู้จะใช้คำพูดไหนดี คงเป็นชื่นใจน่ะเหมาะสุดแล้ว ไม่หวาน ไม่หวือหวา แต่ละมุลละม่อมมาก
ขอบคุณคนเขียนนะ เราอ่านแล้วมีความสุขทุก ๆ ตอนเลย
จะรออุดหนุนตอนรวมเล่มนะ
:กอด1:
-
จบแล้ว เป็นเรื่องที่อบอุ่นมากเลย ทำให้เราลุ้นได้ทุกตอนจริงๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :กอด1:
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
และก็พอใจแล้วที่เรื่องจบลงแบบนี้
เพราะอยากเสพความต่างจากที่เคย ๆ บ้าง
ขอบคุณที่รังสรรค์ผลงานดี ๆ มาให้อ่านนะคะ
-
อ่านแล้วมันอุ่นในหัวใจ :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :katai2-1:
-
เอร๊ยยยย เข้ามากรี๊ด
ช็อตแบมือ...รับเกียร์ >< มุมิอ่ะ
เป็นช็อตจบที่คิดไม่ถึงเลยแฮะ แต่ชอบมากกกก
ความสัมพันธ์แบบเปิดใจและพร้อมก้าวไปด้วยกัน
วันเวลาจะบอกเราเองว่ามันไปต่อได้มั้ย ยังไง
ชอบความสัมพันธ์ที่ไปด้วยกันเรื่อยๆ แบบนี้แฮะ ^^
ขอบคุณที่ร้อยเรียงเรื่องราวในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยมาให้รื้อความทรงจำ
และมันทำให้เรารู้ว่าช่วงชีวิตเหล่านั้นผ่านมาอย่างมีค่าจริงๆ ^^
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวน่ารัก อบอุ่น แฝงแง่คิดเรื่องนี้นะคะ
ชอบมาก รอรวมเล่มค่ะ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าไปอ่านที่เด็กดีเมื่อวันก่อน แล้่วค่อยมาเม้นที่เล้าฯ
อยากจะบอกว่าขอบคุณคนเขียนมาก (กอไก่ล้านตัว) สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่เขียนมาให้อ่าน
ทั้งหมด 28 ตอนนี่แสดงให้เห็นอะไรหลายๆ อย่างในช่วงชีวิตของเด็กมหาลัยที่ทุกคนจะต้องเจอ
มันไม่เหมือนกับอ่านนิยายอ่ะ เหมือนได้อ่านไดอารี่สักเล่ม ที่เขียนถึงช่วงชีวิตของคนๆ นึงที่ผ่านการรับน้อง เจอประสบการณ์ต่างๆ
ไม่หวือหวา แต่มันละมุน เพลินมาก วางไม่ลง อยากจะขอตอนพิเศษอีกสัก 30 ตอนได้ป่ะ :hao7:
ขอบคุณอีกครั้งและจะเก็บเงินรอตอนรวมเล่ม :katai2-1:
-
คู่นี้มันจริง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
ไม่มีคำพูดใดๆ อีกแล้วฮ่ะ มีแต่ ขอบคุณ ที่ทำให้ได้อ่าน นิยายที่ ... บรรยายไม่ถูกอ่ะ :z3:
ขอบอก 3 คำ นะฮ่ะ
ขอบ คุณ ฮ่ะ :ling1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
-
:กอด1:
:L2:
-
จบแบบให้คนอ่านได้ฟินต่อไป ชอบที่แต่ละคนเริ่มที่่จะเรียนรู้กัน คอยใส่ใจ ดูแลกัน
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ
-
อาทิตย์ ฝากหัวใจให้ก้องภพดูแล :)
-
แค่เราสองสินะ ดำเนินไปเรื่อยๆศึกษากันไป
โดยไม่ต้องมีสถานะใด อยู่ที่ใจของทั้งสองก็พอ
เคลิ้มเลยอ่ะ สุดๆ แต่ก็อยากอ่านตอนพิเศษนะ
เผื่อจะมีมุมหวานๆมากขึ้นจากเดิม
-
คุณพระ อยากกลับไปเป็น เฟรชชี่
ถ้าตอนปีหนึ่ง รุ่นพี่ สอนว่า SOTUS คือ Story Of True love between US :n1:
ตอนนั้น จะไม่โดดซ้อมเชียร์ แม้นแต่ครั้งเดียว :laugh:
-
จบแล้ว เรายังจำวันแรกที่เห็นแทกในทวิตได้อยู่เลย เร็วเหมือนกันเนอะ
จบแบบประทับใจอ่ะ มันอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก
เป็นนิยายที่ไม่ที nc ไม่มีรุก รับ แต่ให้ความรู้สึก ความทรงจำดีดี
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่สร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้ขึ้นมา ^^
o13 o13 o13
ปล.รักพี่ไออุ่นกับน้องก้องภพเสมอนะ 555
-
:hao5: ซึ้งอะ
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน...ไม่ต้องหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
เพลงนี้เหมาะกับพี่ไออุ่นกับน้องก้องภพมากเลย :m3: ปลื้มๆมีแลกเกียรติกันด้วย
แอบหวังเล็กๆว่าจะมีตอนพิเศษให้ทั้งคู่ได้หวานซึ้งให้อิจฉากันเล่นนะ คนแต่ง o13
-
จบแล้ววววววววว
เป็นเรื่องที่ตัวละครค่อยเป็นค่อายไป อ่านแล้วเข้าใจสิ่งที่คนเขียนจะสื่อได้ชัดเจนได้
และอ่านไปก้รุ้ว่าคนเขียนต้องการรให้ทุกอย่าง่อยเป็นค่อยไป
แม้ใจจะอยากให้มี่อสักร้อยตอน แต่ก้คิดว่าจบลงตรงนี้ก้ดีเหมือนกัน
ชอบความรักของทั้งคู่อย่างบอกไม่ถูก น่ารัก และหวานมากกก
ปกติคนเขียน แต่งเรื่องได้น่ารักอยู่แล้ว
พอมาเป็นเรื่องยาวเลยรู้สึกรับรู้ถึงความรักได้มาก และมาก มาก มาก
โดยส่วนตัวไม่เคยสัมผัสกับระบบพวกนี้เลย
เนื่องจากเรียนเอกชน
แต่เพราะเรื่องนีทำให้ได้สัมผัสกับสิ่งนี้
ได้รับรู้ความรู้สึกรนุ่นพี่รุ่นน้อง เหมือนหลุดไปอยู่ในนิยายเลย
ขอบคุณมากค่ะ
*กลับไปอ่านหวานอมขมที่ดองไว้ต่อ55555555555555*
-
ความจริงมันโหดร้ายเสมอ
เปิดอ่านกลังนั่งเขิลๆ มึนๆ เจอคำว่า END :sad4:
แต่มันโครต ฟินมุ้งมิ้งเลยค่ะ
ชอบมาเลย Story Of True love between US เนี่ยยย
แบบว่า มันใช่มากสำหรับนิยายเรื่องนี้ ฮ่า
เห็นด้วยกับคุณคนเขียนที่ว่าเรื่องนี้ไม่ควรเกินเลยมากมายสำหรับ
พี่อาทิตย์กับน้องก้องภพ เพราะแค่นี้คือหวานแล้ว :hao3:
ปล.ข้าพเจ้าคิดว่าเรื่องนี้ต้องติดโหวตนิยายของเล้าซักสาขานึงแน่ๆ
กระแสแรงมากๆ เพราะข้าพเจ้าก้โหวตให้ รักนะคะ จะรอติดตามผลงานต่อไปค่ะ
จุ้บๆ :กอด1:
-
จบแล้ว
ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรก ทั้งแต่ที่แทกนี้กำลังดัง จนกระทั่งตอนจบ
รู้สึกเติบโตไปพร้อมๆกับก้องภพเลยค่ะ แม้ว่าเราจะผ่านระบบนี้มาเป็นสิบปีแล้วก็เถอะ เป็นเรื่องที่เรามีอารมณ์ร่วมกับทั้งสองคนมาก เราเชื่อว่าคนเขียนรักทั้งก้องภพและอาทิตย์เท่าๆกัน แล้วก็เทบทให้ทั้งคู่ได้เท่าๆกันอย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะ ซึ่งตรงนี้เราโอเคมากนะคะ
ส่วนอีกเรื่องที่เราเห็นมาตลอดคือ การใส่สัญลักษณ์ไว้ในบทแล้วเอามันมาใช้ทั้งหมดอย่างถูกเวลาและจังหวะที่ดีน่ะค่ะ ทั้งเรื่องของนมเย็น เรื่องของลูกชิ้น ฯลฯ
ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ ^^
-
Sotus = Story Of True love between Us
นี่มันคือความหมายที่แท้จริงสินะ
อันที่จริงแล้วไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย
อยากให้มีต่อไปเรื่อยๆแบบ Never endig
แต่อย่างว่า ' ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลา'
ไม่มีนิยายเรื่องไหนที่ไม่จบเช่นกัน
ขอบคุผณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ถ่ายทอดออกมาเป็นถ้อยคำ ผ่านตัวอักษร
จะติดตามผลงานต่อๆไป ตลอดไปคร้าบบบบบ :กอด1:
-
ประทับใจมากเลยค่ะ.
ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
-
ประทับใจมากครับ
-
เห้ย...เม้นไม่ออก..
แบบ...จะร้องอ่ะ
เหมือน...อยู่กับนิยายเรื่องนี้มาเป็นปีทั้งที่เพิ่งมาอ่านได้แค่ไม่ถึงเดือน
รู้สึกเหมือนเราคือหนึ่งในวิศวะ
ความรู้สึกตอนรับน้องย้อนกลับเข้ามาในหัว
ความทรงจำที่เหมือนตกตะกอนไปแล้วไหลย้อนกลับเข้ามา
วันที่พี่ว้ากสอน วันที่พี่ว้ากตะโกนโหวกเหวกโวยวายเพื่อถามคำถามเราซ้ำๆ
พี่ว้ากมีเป็นสิบแย่งกันถามเราทั้งที่ถามคำถามเดียวกัน ทำเอากลัวปนขำ
"ผมถามทำไมคุณไม่ตอบ!" แทบจะตะโกนถามกลับไป...แล้วจะให้หนูตอบใครก่อนละคะ
พี่เล่นถามทีเดียวเป็นสิบคนแบบนี้หนูก็งงนะ 55555
แต่เรื่องนี้เราชอบจริงๆนะ...
ตอนแรกก็เหมือนกับที่ตัวละครคิดว่ามันเหมือนธรรมเนียมที่แค่ปฏิบัติต่อๆกันมา
แค่ทำตามเหมือนรุ่นก่อนๆจนกลายเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ
แต่เมื่อผ่านทุกอย่างไปแล้วเราจะรู้เลยว่ามันไม่ใช่
พี่ว้ากสอน..สอนด้วยการกระทำที่เราไม่ชอบใจแต่มันกลับส่งผลให้เรารักกัน
ทั้งที่เราควรเกลียดกันด้วยซ้ำ 555555
ก็ไม่รุ้นะว่าเด็กสมัยนี้จะได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้มั้ย
แต่ถ้าไม่ได้สัมผัสถ้าลองมาอ่านเรื่องนี้รับรองว่าไม่ผิดหวังแน่ๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
ฮือ...พิมพ์ไปร้องไป คิดถึงพี่ว้ากที่มหาลัยทันที...
วันแรกที่รู้จัก...ก้มหน้าลงไป! มองอะไรครับ! คุณอยากรู้จักพวกผมเหรอ!
วันสุดท้ายก่อนจากลา...ผมหวังว่าพวกคุณจะจบพร้อมกัน...รักกัน ขอบคุณนะครับที่รักกัน T^T
-
ฮือออออ :sad4: ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ คิดถึงพี่อาทิตย์กับน้องก้อง
ต่ออีกนิดนึงไม่ได้หรอ :m17: ขอตอนพิเศษเยอะๆได้ป่าว
เราชอบเนื้อเรื่องเรื่อยๆ แบบค่อยเป็นค่อยไปอย่างนี้นะคะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยสำหรับเรื่องดีๆ
:pig4:
-
:mew2:
จบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
น่ารักมากเลย ไม่มีอะไรหวือหวาแต่น่าโคตรๆ
ชอบอ่ะ
:pig4:
-
เหมือนจะสุดแต่ไม่สุด
-
คราวนี้คงต้องขอเม้นยาวๆ (ก่อนจะอ่าน Talk คนเขียน เดี๋ยวอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง 5555)
เริ่มแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะตามขนาดนี้หรอกค่ะ ก็เหมือนกับทุกคนที่เราฟีเวอร์ไปกับแท๊กพี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง เราก็ตามๆอ่าน ตามๆกรี๊ด ขำๆไปกับสเตตัสในเฟสบุ๊ค จนกระทั่งเพื่อนมาบอกว่า มันมีฟิคแล้วนะเว่ยยย
ด้วยความที่อยุ่ปี3 (อินจัด) ด้วยความที่กำลังรับน้อง(อินยิ่งขึ้น) ด้วยความที่ก็มีว้ากน้องเหมือนกัน(อันนี้อิินมาก)
ก็เลยไปลองอ่านดู ตอนแรกแค่พิมคำนี้ในอากูก็ขึ้นมันพรึ่บพรั่บ ไป5-6 เรื่องเลยทีเดียว ตอนแรกเราอ่านหมดเลยทุกเรื่อง แต่พอเริ่มอ่านบางคู่ พออ่านมาได้ระยะหนึ่งเราก็เริ่มปิดไปทีละเรื่อง เพราะเกือบจะทุกเรื่องมันไม่ใช่ "SOTUS" มันไม่อิน มันเป็นแค่เรื่องราวๆของรุ่นพี่รุ่นน้องรักกันในมหาลัย
ตอนเราอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก เราประทับใจตั้งแต่การตั้งชื่อตอน มันมีคำว่า 'พี่ว้าก' ในทุกๆตอน และมันไม่ได้ตั้งขึ้นมางั้นๆอ่ะ มันมีความหมายในทุกๆตอน และแปลได้สองนัยในทุกตอนไม่ว่าจะในฐานะพี่ว้าก หรือ คนที่ชอบกัน อันนี้เป็นข้อแรกที่รู้สึกว่า อืม... คงเสียดายถ้าเราจะปิดเรื่องนี้ไปเหมือนเรื่องอื่นๆ
อีกข้อคือการที่ให้ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครแต๋วอ่ะ จะพูดยังไงดี... ไม่มีใครเกิดหน่อมแหน้มขึ้นมาหรือดูเค๊ะะเคะ มันดูเป็นความรักระหว่างผู้ชายที่มันเกิดจากความผูกพัน และมันมีเรื่องราวในนั้น
เรื่องนี้เกือบจะเป็นรักแรกพบ แต่เปล่าเลย มันเป็นรักที่เกิดจากความเริ่มเข้าใจกันมากขึ้น เริ่มมองเห็นกันมากขึ้น และสุดท้ายไม่รุ้เมื่อไหร่เราก็รุ้สึกว่า กลายเป็นว่าแต่ฝ่ายก็ต่างคอยมองและพยายามเข้าใจกันและกัน อันนี้เราก็ไม่รุ้ว่าคนเขียนจะมองเหมือนเรามั้ย แต่พออ่านจบเราก็รุ้สึกอย่างนี้นะ
เดี๋ยวจะเม้นยาวไป 55555 ชอบเรื่องนี้มากนะคะ ไม่เสียดายเลยอ่ะที่คอยตามคอยลุ้น ไม่อ่านหนังสือสอบมาอ่านเรื่องนี้ 55555 มันอิ่มๆในใจยังไงก็ไม่รุ้ ชอบงานเขียนของคนเขียนมากๆเลยยย อยากจะอ่านเรื่องต่อๆไปด้วยค่ะ ขอบคุณจริงๆที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาาา ซึ้งง่ะะะะ
ปล. ขอให้พี่อาทิตย์กับน้องก้องภพจะมีความสุขด้วยกันตลอดไป ถ้าเป็นไปได้ก็ โผล่มาตอนพิเศษให้หายคิดถึงนะ จุ๊บุๆ
ปล.2 พลาดมากที่ไม่ได้ตามงานคนเขียนนะคะ เราจะไปตามอ่านให้หมด สัญญา!! 5555 ขอผันตัวเองเป็นแฟนคลับ xD
-
จบแล้วเรื่องราวความรักของคนทั้งสอง :heaven
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ขอขอบคุณคนเขียนนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ขึ้นมา o1
จะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆเรื่อยๆนะคะ :bye2:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....ตั้งตารอว่าจะมาต่อเมื่อไหร่
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....ให้ความรู้สึกที่เป็นธรรมชาติจริง ๆ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....ให้ความรู้สึกติดตามไปได้เรื่อย ๆ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....ไม่รู้สึกสดุด หรือต้องหยุดทบทวน
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....ต้องบอกว่า..ได้ใจสุด ๆ............
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....ไม่อยากให้จบแค่นี้จริง ๆ..........
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว.....รักพี่ไออุ่่นกะน้องก้องภพมากที่ซู๊ด......
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฝากเกียร์ไว้กับใคร เหมือนฝากใจไว้กับคนนั้น :hao5: ประโยคแสดงความหมายแบบนี้จำได้ขึ้นใจ
:mew2: จบแล้วเหรอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ประทับใจมากๆ พี่อาทิตย์น่ารักอ่ะ
-
อ๊ายยยยยยยย จบแล้วเหรอ
เสียดายอ่ะ
-
ฝากเกียร์ไว้กับใคร ฝากใจไว้กับคนนั้น
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ลึกซึ้ง ตื้นตันแปลกๆ ดีใจที่ได้เห็นตอนจบ
มันเหมือนจะยังไม่สุด แต่ลึกๆมันบอกเราว่า นี่แหละ ตอนจบที่สวยแล้วของเรื่องนี้
ขอบคุณคนเขียนเหมือนกันค่ะ
;)
-
ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายเนอะ แต่หวังว่าจะไม่ใช่ตอนท้ายที่สุด
เราอินเรื่องนี้มากนะ ส่วนหนึ่งเพราะเรามาจากสถาบันที่ใช้ระบบSOTUS ตอนปีหนึ่งมีประชุมเชียร์ โตๆมาก็เป็นพี่ระเบียบ
คนเขียนทำการบ้านดีมากเลยค่ะ ห้ามพูดหยาบคาย ห้ามแตะตัวน้อง ห้ามชี้นิ้ว ห้ามทำร้ายร่างกาย และอื่นๆ เรากดดันอย่างปัญญาชน
เราเองก็เป็นคนนึงที่อยากรู้ว่าใครเคะใครเมะ เราไม่รู้สึกว่าศักดิ์ศรีเคะหรือเมะไม่เท่าเทียมกันนะ จะเคะจะเมะ ก็คน คนที่มีหัวใจเหมือนกัน
เรื่องนี้ไม่มีNC เราไม่แปลกใจเลย ความสัมพันธ์ของกัองภพกับอาทิตย์ดูบริสุทธิ์มากๆ ไม่มีเรื่องของความรู้สึกเชิงนั้นมาเกี่ยว ใช้ใจล้วนๆ แต่เรื่อง NC คงหนีไม่พ้นถ้าสองคนนั้นคบหากันถึงจุดๆนึง. แต่เราจะไม่อยากรู้แระ ปล่อยให้สองคนนี้คบกันใสๆต่อไปในจินตนาการของเรา
สุดท้ายแล้ว เราคาดว่าต้องมีตอนพิเศษ เราอยากเห็นก้องภพเป็นเฮดว๊าก เป็น/ปได้มั๊ยคะที่จะสมหวัง
-
จบซะแล้ว
ยังอินและประทับใจพี่ไออุ่นกับน้องก้องภพอยู่เลย :ling1:
ชอบเรื่องนี้มากๆ เริ่มต้นตามอ่านจากแฮชแท็กทวิตเตอร์
แต่เหมือนมันไม่อิ่ม จนต้องมาหานิยายอ่านต่อ
พอมาเจอเรื่องนี้ ก็ไม่ผิดหวังเลย สุดยอดจริงๆ o13
-
น่ารักมาก จบแบบมุมิ ^^
-
ขอบคุณเช่นกันที่แต่งนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้อ่านจนจบคะ
ชอบเรื่องนี้ที่ดำเนินเรื่องได้สมจริง มีการสอดแทรกแง่คิดระบบรับน้อง และค่อยๆแสดงให้เห็นถึงความผูกพันของตัวละคร เป็นเรื่องที่อบอุ่น น่าอ่าน และก็น่าติดตาม อ่านแล้วรู้สึกดี และชอบมากคะ
เม้นท์ๆ(เปลี่ยนโหมด) พี่อาทิตย์ อร๊ายยยยย ให้เกียร์กลับด้วย น่ารักอะ แล้วไม่กินแล้วรึนมเย็น อิอิอิ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
และรอติดตามผลงานคะ
-
ว๊ายยยยย จบแล้ว
อ่านตอนพี่อาทิตย์ให้เกียร์แล้วเขิ๊นเขิน เสียดายจังที่จบแล้ว
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานให้อ่านนะคะ
รอรวมเล่มค่ะ
-
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้
เราอ่านแล้ว มันไม่หวือหวามากก็จริง
แต่มันก็ได้ความรู้สึกอบอุ่น
ขอบคุณมากนะคะ ที่ทำนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณที่ทำให้เราได้กรี๊ดกร๊าดตอนอ่าน 5555
มันเป็นความสุขที่รับรู้ได้ ยิ้มจนแก้มแทบแตก
มันอบอุ่นมากค่ะ
-
จิงๆก้น่าคิดนะ ถ้าเอาทั้งหมดในทวิตมาแต่งเรื่อง คงสนุกดี
เพราะไม่ได้มีแค่วิศวะ ยังมีคณะอื่นอีก
แต่เรื่องห้องเชียร์ วิศวะคงจะชัดที่สุด
ชอบความคิดที่จบแบบนี้นะ
ไม่ต้องมี NC หรือบอกว่าใครรุกใครรับ
เพราะมันคือชีวิตความเปนจริงของผู้ชายสองคน
น่ารักดีๆๆๆ
ชอบมากกก
อ่านแล้วรู้สึกว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นรอบตัวดี
หรือจะอินไปเองหว่า 5555
สรุปคือชอออบบบบบ พี่ไออุ่นน่ารักเน้ออออ
พีว๊ากแม่งก้เปนแบบนี้ทุกคนแหละ
อ่านตอนปิดห้องเชียร์แล้วร้องไห้เลย
เข้าใจอารมณ์พี่ว๊ากคนนึงได้ดีมากกกก
เราพยายามทำทุกอย่างให้เขาเกลียดแทบตาย
แต่สุดท้าย เราก้ทำเพื่อพวกเขา
-
จบแล้วเหรอนี้ ยังไม่มีฉากหวาน ๆ เท่สไรเลย
ถ้าจะให้ดีขอเป็นตอนพิเศษด้วยนะ :mew1:
-
เราติดตามมาตั้งแต่ตอนสองตอนแรกเลยค่ะ แบบติดมาตั้งแต่ในทวิตแล้ว จำได้ว่าพอเห็นชื่อเรืองนี้ปุ๊ปก็กดป๊บเลย ><
สนกทุกๆตอนที่ได้อ่าน เอาตรงๆยังไม่อยากห้จบเลย 555555 แต่จบแบบนี้ก็สวยดีค่ะ ^^
อยากอ่านตอนพิเศษแบบ เมื่อก้องภพเป็นพี่ว้ากมากเลย
รักพี่ไออุ่นกับก้องภพมากกกกกก ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ >0<
ปล. กลับไปติดตามซีรีย์หวานอมขมต่อ อิอิ
-
ขอบคุณ พี่ BitterSweetค่ะ สนุกมาก
ชอบที่พี่อาทิตย์ ได้ทายาทอสูร บวก หัวใจอสูรมาด้วย 555
:pig4:
-
ใจหายเลย..คงคิดถึงพี่อาทิตย์ กับน้องก้องภพ
ยังไงมีตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆ นะคะ จะรอจ้า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และความสุขจากเรื่องนี้ค่า :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1:
-
จบแล้วใจหาย ประทับใจมาก :hao5:
เขียนรายละเอียดการรับน้องได้ดีมากเลยครับ o13 o13
ขอบคุณสำหรับการแต่งเรื่องดีๆ ให้อ่านครับ :bye2:
-
ตอนจบน่าประทับใจมากค่ะ :katai2-1:
ตอนแรกก็แอบลุ้นอยู่ว่าจะมี NC ไหม
แต่คิดเหมือนนักเขียนคะ ไม่มีอะดีแล้ว
ชอบรูปแบบนี้มากกว่า ความสัมพันธ์ที่ผูกพันกัน
ไม่พูดก็เข้าใจกัน ซึ้งอ่า :hao5:
เจอพี่ว้ากจริงๆ เอาตรงๆก็จิ้นไม่ขึ้นค่ะพูดเลย
เขาโหดกันมากจริงๆ แต่เรื่องนี้สุดยอด o13
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน
ได้เห็นมุมมองอีกหลายๆอย่าง แล้วก็ได้รับความเพลิดเพลิน
ตอนแรกหนูก็สอบไฟนอลเสร็จพอดี เข้าบอร์ดปุ๊บก็เจออัพเลย
รู้สึกเหมือนได้รับของขวัญเบาๆ :mew1:
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
น่ารักมากค่ะ..เนื้อหาไม่หวือหวาแต่สนุกและน่าติดตาม
ชอบพี่อาทิตย์กับก้องภพดูเป็นคนที่โดดเด่นอะไรมากมาย
แต่ก็ดูเท่ห์ในแบบของตัวเอง
-
เกิดอาการเม้นท์ไม่ออกขึ้นมาทันใดค่ะ
555
มันเป็นความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูกจริงๆ
มันรู้สึกตื้อๆและก็อิ่มในใจยังไงไม่รู้
ความรู้สึกส่วนตัวแล้ว
รักเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องปัจจุบัน(อ่านไปเม้นท์ไป)ที่ว้อนท์อ่านตอนต่อไปมากที่สุด
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านไปแล้วก็อดที่จะนึกย้อนกลับไปในวันวาน
ที่สองคนนี้รู้จักกัน
แล้วรู้สึกถึงเส้นใยสายสัมพันระหว่างทั้งสองคน
ที่นับวันก็จะยิ่งแนบแน่นมากขึ้น
พูดง่ายๆคืออิ่มใจนั่นแหละค่ะ 555
ที่ได้ร่วมรับรู้เรื่องราวของทั้งสอง
ตั้งแต่แรกจนกระทั่งถึงวันนี้
ถึงจะโลภอยากอ่านภาคสองก็ตาม 555
แต่ไม่เป็นไรค่ะ
ชอบตอนจบมากๆ
รู้สึกว่าพี่อาทิตย์ได้เปิดใจและยอมรับก้องภพแล้วจริงๆ
ถึงได้ฝากให้ก้องภพดูแลเกียร์ภาคให้เนี่ย
จริงอย่างที่คนเขียนว่าแหละค่ะ
เรื่องนี้ไม่เหมาะกับฉากเอ็นซี 55
ชอบที่สองคนนี้มุ้งมิ้งกันแบบนี้มากกว่า
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ
สำหรับนิยายที่ดีมากๆเรื่องนี้
นิยายที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำ
และสายสัมพันบางๆแต่เหนียวแน่นของพี่อาทิตย์และก้องภพ
ที่สำคัญเป็นนิยายที่ทำให้
นึกถึงความทรงจำสมัยเรียนขึ้นมา
ซึ่งมันเป็นความทรงจำที่หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้วจริงๆค่ะ
ต่อไปเวลากินนมเย็นจะคิดถึงพี่อาทิตย์ล่ะ 555
และเวลาเห็นกาแฟเย็นก็จะคิดถึงน้องก้อง
(เรากินกาแฟไม่ได้อ่ะ เลยทำได้แค่ดู 555)
คนแต่งพักผ่อนคลายเครียดพักสมองให้สบายนะคะ
แล้วกลับมาเขียนนิยายต่อเนอะ
หุหุ
อ่อ รอข่าวรวมเล่มอยู่นะค้าาา
555
-
ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ :กอด1:
-
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านะค่ะ :pig4:
-
จบแล้วดสียดายตังจะไม่ไเ้อ่านอีกแล้ว
-
อ่านจบแล้ว
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายที่ชอบมาก
แต่ส่วนตัวคิดว่าสั้นไปหน่อย
แต่ไม่ได้หมายความว่าจบไม่ดีนะ
จบดีอยู่ แต่เรื่องที่ชอบเราก็อยากอยากอ่านเยอะๆ เป็นธรรมดา อิอิ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่า
ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆ แบบนี้ให้ได้อ่านะค้า
ขอบคุณค่า
-
รักกันๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักที่สุด!!!!!!!!!!!!
-
แฮปปี้เอ็นดิ้งงงงงงงงงงงงง >///////<
-
น่ารักที่สุดดดดดด :ling1:
-
ขอบคุณจ้า จบน่ารัก o13
อยากอ่านตอนพิเศษ แต่จริงๆจบตรงนี้ก็น่ารักสุดๆแล้วล่ะ (แต่อยากอ่านอยู่ดี) :ling1:
:กอด1:
-
จบแล้ว ใจหายนะ
อยากบอกว่าเรื่องนี้ทำให้ประทับใจในหลายๆตอน รู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีในทุกๆแง่มุม
ทำให้ได้ย้อนไปในวันเก่าๆของตัวเอง ทำให้รู้สึกคิดถึง
ได้เห็นความรักความผูกพันที่มันค่อยๆดำเนินไป เรียบง่ายแต่มั่นคง
ขอบคุณพี่อาทิตย์ ขอบคุณก้องภพ ที่สำคัญขอบคุณ BitterSweet
ขอบคุณ'พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง'
:กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
หวังว่าจะมีนิยายดีๆอย่างนี้คลอดออกมาอีกนะครับ
จะติดตาม ตามติดเลยที่เดียว
-
:hao5:
ตอนนี้กำลังเตรียมสอบ midterm ชีวิตวุ่นวายมากกกก
แต่ด้วยความ want ของตัวเองก็เลยเข้าเพจมาเชคดู :hao7:
:katai1:นิยายอัพตอนใหม่ แถมยังเป็นตอนจบด้วยใจหายเลยค่ะ ในที่สุดก็มาถึงตอนจบจนได้
ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรกๆ รู้สึกผูกพันธ์มากๆเลย
:pig4:ขอบคุณคน พี่BitterSweet ตอนที่มาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกกำลังอยู่ในช่วงรับน้องพอดี
อินมากเลยค่ะ แถมพออ่านแล้วก็ได้มุมมองดีๆกลับมานั่งคิดด้วย
ขอบคุณมากๆเลยนิค่ะที่เขียนนิยายเรื่องนี้ จะติดตามผลงานต่อๆไปของพี่อีกแน่นอนค่ะ :pig4: o13 :bye2:
-
รักก้องภพ พี่อาทิตย์และผู้เขียนมากค่ะ :-[
ขอบคุณสำหรับความหมายหวานของ SOTUS นะคะ o13
-
แม้จะไม่มี NC ไม่มีความหวานน้ำตาลเรียกพี่
แต่บอกตรง ๆ ว่ามีความสุขทุกครั้งได้ติดตามอ่าน :L2:
เพราะมันนิยามได้ว่า ความรักไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร เพศใด
มันนำมาซึ่งความสุขเสมอ
แม้ในชีวิตจริงของพี่อาทิตย์และน้องก้องภพ
ต่อจากนี้จะต้องเผชิญอะไรอีกในอนาคต
แต่ ณ วันนี้ เขามีกันและกัน นั่นคือสิ่งที่น่ายินดีที่สุดแล้ว
ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะ พี่อาทิตย์ & น้องก้องภพ :กอด1:
ขอบคุณผู้แต่งด้วยนะคะ ที่เขียนนิยายดีดีแบบนี้มาให้อ่าน
ถ้ามีผลงานเรื่องต่อไป จะเป็นอีกหนึ่งคนที่ติดตามอ่านแน่นอนค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จบแล้วหรอค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีนะคะ
นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆๆ
เนื้อหาน่าอ่านมากคะ
วิ เข้ามาอ่านตั้งแต่ตอนแรกยังตอนจบเลย
-
โอ๊ยยยย
จบแล้ว
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหมือนอ่านไดอารี่ของก้องภพกับอาทิตย์
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเรื่องอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง
ทำให้เห็นภาพที่บรรยายได้ชัดเจนมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ
-
ซึ้งเจ้าค่ะะ ,, รักกันเบาๆก็พอเนอะะ :-[ :-[
ติดตามตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้ายแล้ว ขอบอกว่าเป็นเรื่องที่อบอุ่นมากๆ อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
SOTUS -- Story Of True love between US
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
น่ารัก สวยงามมากๆเลย
-
ผมชอบเรื่องนี้มากเลยคราบ
มันทำให้เรานึกถึงตอนโดนรับน้องปีหนึ่ง และได้นึกถึงตอนปีสองที่เราเป็นรุ่นพี่แลรับน้องรุ่นน้องๆๆ (เริ่มงง)
ยังไม่อยากให้จบเลยนะครับเนี่ย เรื่องราวกำลังสนุกเลย ผมติดตามตลอดเลยนะครับ
ชอบมากครับ ขอบคุณที่แต่งนิยายที่ดีๆๆอย่างนี้ให้อ่านะครับ ><!!!
-
จบได้น่ารักมากเลยถึงแม้จะไม่มีฉากแสดงความรัก หรือฉากที่จะต้องแสดงตัวโจ่งแจ้ง
เรียบๆเรื่อยแบบนี้ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ ถึงแม้ในใจเราจะอยากเห็นฉาก......ก็ตาม ฮ่าๆ
จบไปแล้วเราคงคิดถึงอาทิตย์แย่เลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาให้ได้ประทับใจกันนะจ๊ะ :pig4:
ปล.ขอตอนพิเศษหน่อยได้ป่ะ แบบอยากอ่านหวานบ้างอะไรบ้างอ่ะ :-[
ปล.1 ให้คนเขียนนะ :L2:แถม :กอด1:ด้วย อิอิ
-
จบแล้ววว
จบแบบน่ารักๆ >~<
ชอบพี่ไออุ่นและน้องก้องภพจริงๆค้าา
-
ขอบคุณมากค่ะ เรื่องนี้ทำให้หันกลับไปมองพี่วากใหม่เหมือนกันนะคะ หลังจากเรียนจบมาแล้ว 5555555ทันไหมนะ
-
แฮปปี้ๆ แล้วจิ้นกันต่อ กร๊ากกกก
ในที่สุดพี่อาทิตย์ของเราก็ยอมมฝากใจไว้กับน้องก้องภพซะที
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณค่ะ ^^~
-
อ๊ายยยยยยยยยย กรีดร้อง จบแย้ว ไม่อยากให้จบง่ะ ชอบเรื่องนี้
ปล.แอบมีความหวังเรื่องตอนพิเศษ^^
-
ฟินนนน อ่าา จบแบบนี้แหละดีแล้ว ขอบคุณที่แต่งให้อ่าาจนจบน้าาา ^^
-
อยากขอบคุณคุณคนเขียนเหมือนกันค่ะ ที่แต่งได้น่ารักมุ้งมิ้งๆ ติดตามได้ตลอดด้วย บอกตามตรง ใจหายมากกกกก แต่ก็ดีใจที่จะรวมเล่มไม่อยากพลาดเลย :D
-
:pig4: สำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้จ้า
ใจหายนะ ถ้าจะไม่มีหลานไออุ่น - หลานก้องภพ มาให้อ่านแล้ว
แต่ก็จบแบบให้รู้ว่าทั้งสองคนมีความสุขก็ดีแล้วนะ
:bye2: :bye2:
-
ขอบคุณสกหรับนิยายดีดีค่ะ
-
ยังไม่อยากให้จบเลย :monkeysad: :monkeysad:
-
จบแล้วหรอ....ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ ^^"
-
มันคือเรื่องราวดีๆ รักไม่จำเป็นต้องพูด ขอแค่กระทำและสัมผัสได้จากใจ
ปิดได้สวยงามมาก งดงามจิงๆ อยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆ จะรออ!!
-
เขียนได้ลึกซึ้งมากกกกกก
แบบเข้าใจโซตัสสุดๆ
ชอบนะ ความสัมพันธ์ มิตรภาพ ชัดเจนดีอ่าาา
>____<
-
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน :L1:
-
จบแล้ววว :L2:
ตอนแรกกับตอนสุดท้ายนี่คนละอารมณ์กันเลย :laugh:
รักคนเขียน รักก้องภพ รักพี่อาทิตย์ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ
ชอบมาก ผูกพันธ์จังเลย น่ารักอ่ะ
อธิบายไม่ถูกมันอิ่มมากกกกกกก
อ่านแล้วอยากเรียนวิศวะเลยอ่ะ5555
อ่านแล้วอยากรีบเข้ามหาลัยตอนนี้ก็ม6แล้วตื่นเต้นๆๆ
ขอบคุณเรื่องนี้มากครับมันอิ่มจริงๆ
-
จบสวย
จบได้ประทับใจ
แต่ เฮ้อ ไม่อยากให้จบค่ะ (เอาแต่ใจสุดๆ5555)
-
ขอบคุณนะคร้าบบบบบบบ ไม่รู้จะเขียนบอกว่ายังไงดี รู้อย่างเดียวว่า "ชอบมาก"
-
อ่านแล้วอุ่มใจชะมัด :mew1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ แฝงข้อคิดไว้ด้วย ขอบคุณนะคะ
-
อ่าวจบแล้วเรอะ อิอิ แต่น่ารักดีนะเคอะ
-
กลับมาเมนท์หลังหายไปนาน :katai4:
เป็นเรื่องที่ สมบูรณ์แบบมากกกกกกกกกก :impress2: ชอบจัง
-
จบแล้วอ่าาาา งืออออ :mew2: :mew2:
พอเห็นว่าถูกย้ายมาห้องนิยายที่โพสจบแล้ว รู้สึกแบบ ไม่นะ! TT^TT ไม่อยากให้จบเลยยยยยย
แต่อ่านแล้วประทับใจมากเลยค่ะ ตั้งแต่พล็อตเรื่อง ตัวละคร การบรรยาย ชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนสำหรับผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ ^____________^
สู้สู้ค่ะ :mew1: :mew1:
-
ทั้งๆที่ยังไม่อยากให้จบเลยยยยย
แต่ก็อย่างที่คนเขียนบอก เรื่องหลังจากนี้ก็คงเป็นเรื่องของคนสองที่คงจะดำเนินต่อไปตามทางที่ควรจะเป็น
เราชอบการตีความของคำว่า SOTUS ในมุมมองของคนแต่งมากๆ
เราเห็นด้วยเลยแหล่ะว่า ระบบมันจะดีหรือไม่ดีมันอยู่ที่การนำไปใช้จริงๆ
และคนสื่อสารเนี่ยแหล่ะคือบุคคลสำคัญที่กำหนดทิศทางของมุมมอง ว่าจะให้มันออกมาเป็นแบบไหน
อ่านแล้วก็คิดถึงสมัยเรียนขึ้นมาทันที ตอนนั้นใจเราก็รู้สึกต่อต้านนะ
เชื่อว่าวัยรุ่นทุกคนแหล่ะ ไม่ชอบให้มาบังคับ บอกกันดีๆก็ได้ เดี๋ยวทำให้ ใช่ป่ะ?
แต่พอได้ลงลานว๊ากแล้ว ตรากตรำกว่าจะได้รุ่นมา กว่าพี่จะยอมรับ เลือดตาแทบกระเด็น
แต่ในระหว่างนั้นก็รับรู้ถึงสารที่พี่ๆส่งมาให้ตลอดเหมือนกันนะ รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำแบบนั้น
เหตุและผลมันมีแต่แอบซ่อนไว้อย่างลึกเท่านั้นเอง 555+
ปล1. มีความสุขที่ได้อ่านนะ
ปล2. การรับน้องมันมีแพทเทิร์นประมาณนี้ทุกคณะเลยรึป่าวคะ เราไม่ได้เรียนวิศวะ แต่ก็ประมาณนี้ไม่ต่างกันเลยอ่ะ(อันนี้แค่สงสัยเองเฉยๆค่ะ 555+)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
พี่อาทิตย์น่ารักมาก
ทำให้รู้ถึงศักดิ์ศรีของพี่ว้ากเลย
ก้องภพเลือกคู่ไ้ด้ดีมากอ่ะ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ :pig4:
-
:mew1:
เป็็นเรื่องราวที่อ่านแล้วแอบน่ารักนะคะ
แบบว่า อ่านไปยิ้มไป
ชอบตอนฉะกันฉากแรกที่ว่า จะเอาพี่ว้ากทำเมีย
แหม...น่าจะมีซักตอนสองตอนนะเนี่ย 5555
แต่ก็ยอมรับเจตนารมณ์ของนักแต่งแน่นอนค่ะ ,,, ขอจิ้นเองก็แล้วกัน
:-[
-
สุดยอดเลยครับนิยายเรื่องนี้
-
จบซะล่ะ สนุกมากเลย
อ่านเเล้วคิดถึงตอนเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ :hao7:
-
ยอดเยี่ยมที่สุด
เป็นเรื่องที่ติดตามเม้นต์แค่ตอนแรกๆ แล้วไม่กล้าเข้ามาอีกเพราะอดทนรอไม่ไหว
จึงหักดิบด้วยการรวบอ่านทีเดียว ทีละหลายๆ ตอน
นิสัยไม่ดีแต่ไม่อยากลงแดง 555
แต่เข้ามาแวะกดบวกเป็ดให้ทุกตอนที่ลง
:mew3:
หลงรักเรื่องนี้มาก
ขอบคุณที่พาก้องภพและพี่อาทิตย์มาให้ SOTUS
ตอนจบที่เดินไปด้วยกัน...บ่งบอกถึง US จริงๆ
ขอบคุณอีกครั้ง
:mew1:
ปล. ติดนมเย็นตามทั้งคู่แหละ
-
เก็บตังค์รอรวมเล่ม :hao6:
-
จบแล้ว...
จบได้ประทับใจมากกกกกกกกกกกกกกก
ไม่รู้จะเม้นอะไรนอกจากคำว่าประทับใจมากจริงๆ เรื่องนี้สื่อให้เห็นถึงอะไรหลายอย่าง มิตรภาพระหว่างเพื่อน ระหว่างพี่น้อง ความรัก ความผูกพัน อ่านแล้วมันตื้นตันใจ
ส่วนตัวแล้วเราชอบระบบ SOTUS นะ อาจจะเพราะตอนอยู่รร.เก่าก็ได้รับการปลูกฝังมาแบบนี้ รักเพื่อน เคารพพี่ ดูแลน้อง ตอนไปอยู่มหาลัยเลยรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ถือว่าเป็นการริดรอนสิทธิส่วนบุคคลอะไร มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียแหละ แต่เราก็ชอบ รู้สึกว่าทำให้ทุกคนผูกพันกัน เพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ
สุดท้ายแล้วก็ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ที่ได้แต่งเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้พวกเราได้อ่านกัน เราชอบมากกกกก ขอบคุณค่ะ :katai2-1:
-
o13 o13 o13 เป็นนิยายที่ดีมากเลยคะ แสดงถึงระบบโซตัส ออกมาได้ชัดเจนมาก
ชอบคำพูดของ น้องก้อง ตอนงานเฟรชชี มากเลย
-
งือออออออออออออ ติดอยู่นิสสสเดียวจริงๆ เราว่าพี่อาทิตย์รู้ตัวว่าชอบก้องภพหรือชอบก้องภพเร็วไปหน่อยอะ
ระยะเวลาสั้นม่วกกกกกกกกกกกกก ใจง่ายด้วยไปจุ๊บก่อน งือออออออออออออ
รักก็เหมือนรักไม่สุด ไม่ค่อยอิน
อ่านแล้วมันเลยสะดุดดูไม่มีที่มาที่ไป
...จะโดนยำมั้ยเนี่ย ไม่นะ เราไม่สู้คน อ่อนแอ บอบบาง
ปล.ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ ในเล่มอะ
-
สนุกมากเบยยยย
ชอบฝุด ๆ รู้สึกว่าทุกอย่างมันลงตัว
แอบอยากเรียนวิศวะ เบา ๆ แต่เรื่องมันเศร้าเกรดไม่ถึง 55555+
-
ขอบคุณที่แต่งพี่ว้ากฯ นะคะ อิ่มใจ ยิ้มได้เพราะเรื่องนี้เลย
แม้จะมีช่วงที่หน่วงๆ ก็ตามที อินไปด้วย คิดถึงสมัยที่ต้องเข้าว้าก
แบบ..เป็นโรคเกลียด 5 โมงเย็นไปเลย แต่พอจบว้าก ก็คิดถึงมาก :-)
รักเรื่องนี้นะคะ :-)
:กอด1:
-
อ่านแล้วประทับใจมากกก อ่านเรื่องนี้พาให้คิดถึงตอนอยู่ปีหนึ่ง
เราก็เป็นคนนนึงที่ได้เรียนในคณะวิศวะ ถึงแม้จะเป็นมหาลัยเล็กๆ การรับน้องไม่ได้ยิ่งใหญ่
ไม่มีพิธีรีตรองอะไรมากมาย SOTUS ไม่ได้เข้มเว่อร์อะไรอย่างนั้น
แต่ทุกๆกิจกรรมที่พี่ๆได้ทำให้ มันมีเหตุผมเสมอ ทำให้เรารักกัน สามัคคีกัน ช่วยเหลือกัน ไม่ทิ้งกัน
เหมือนกันที่อาทิตย์ทำ แม้บางการกระทำมันอาจจะดูรุนแรง
บางคนอาจแค้นเคือง ไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายทุกๆอย่างมีเหตุผล มีคำอธิบาย
ประทับใจในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ที่เหมือนจะชัดเจน แต่ก็ไม่ชัดเจนไปซะทีเดียว
ไม่รู้สถานะที่แน่ชัด แต่รู้แค่ว่าจะเดินไปพร้อมๆกัน รู้ว่ามีกันและกันอยู่ข้างๆ
ขอขอบคุณคนแต่งที่สะท้อนแง่มุมดีๆของการรับน้องให้ได้เห็น
และขอชมว่าเก็บรายละเอียดได้ดีมาก เก็บทุกเม็ดจริงๆ555
อธิบายได้อย่างชัดเจน ทุกการกระทำ ขอบคุณจริงๆค่ะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปแน่นอน ^^
-
สนุกมากกกก :katai2-1:
-
ชอบมาก อ่านยาวทีเดียวจนจบ แนวนี้ใช่เลย อ่านแล้วยิ้ม หัวเราะ มีความสุข เศร้า เจ็บแปลบในอก ร้องให้ อินมาก เหมือนอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ เป็นกำลังใจให้ เขียนมาให้อ่านอีกนะ...
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนมากครับบบ ปีหนึ่งเหมือนกัน พี่ว๊ากก็หล่อมว้ากกกกกก อิอิ เขินทุกฉาก ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆมาให้เราอ่านกันนะครับ :m4: :bye2: o13
-
ก่อนอ่านขอขอบคุณคนเขียนก่อนค่ะที่สร้างเรื่องราวดีๆระหว่างก้องภพกับพี่อาทิตย์ขึ้นมา
เพิ่งมาตามอ่านตอนหลังๆ กะว่าจะอ่านวันละตอนสองตอนเพราะว่าใกล้สอบ แต่สุดท้ายก็ยิงยาวรวดเลย
ประทับใจเรื่องนี้ที่นำเสนอเรื่องราวการรับน้องการใช้ระบบโซตัสได้เข้าถึงมากค่ะ โดยส่วนตัวไม่เคยมีประสบการณ์รับน้อง
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วสามารถมีความรู้สึกร่วมตามได้ ตอนปีนึงโดนกดดันด้วยเหตุดารณ์ต่างๆก็รู้สึกกดดันไปด้วยร้องไห้ตามบ้างอะไรบ้างเหมือนตัวเองเป็นปีหนึ่งในนั้น ตอนพวกพี่ว้ากยอมรับรุ่นต่างๆก็ด้วยค่ะ ดีใจน้ำตาซึมไปกับปีหนึ่ง ประทับใจในตัวพี่ว้ากที่สละเวลาและหลายๆอย่างเพื่อน้องๆไปร่วมด้วย
คือตอนแรกแอบกลัวระบบโซตัสอยู่เหมือนกัน แต่โซตัสเป็นสิ่งที่สร้างอะไรหลายๆอย่างได้จริงๆ และคนเขียนก็ถ่ายทอดออกมาได้ดีมากค่ะ
ส่วนก้องภพกับพี่อาทิตย์นี่ ตอนแรกที่ก้องภพไปกวนพี่อาทิตย์แบบนั้น นึกว่าก้องภพจะเป็นคนแรงๆแล้วหลังจากนั้นคงมีกัดกันตายไปข้าง
แต่ผิดคาดก้องภพติดจะออกมึนๆไปนิดด้วยซ้ำในความรู้สึก555 และเนื้อเรื่องก็ดำเนินไปแบบนุ่มๆด้วยนิสัยแบบนี้ของก้องภพนี่แหละ
ไม่หวือหวาหวานกันน้ำตาลขึ้น ไม่หลุดคอนเซปท์ คนเขียนรักษาแนวทางของเรื่องไว้ได้ดีมากๆ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ว่าจะอนาคตจะดำเนินไปทางไหน
แต่เราก็ดีใจและมีความสุขมากๆ ที่ได้รับรู้จุดเริ่มต้นและเรื่องราวความเป็นมาในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน รักษาเกียร์รักษาใจของอีกคนไว้ดีๆนะ พี่อาทิตย์ ก้องภพ :L1:
ขอบคุณคนเขียนอีกรอบค่ะที่ให้ความสัมพันธ์แบบผู้ชายๆคู่นี้เกิดขึ้นมาแบบน่ารักกำลัง เรียกรอยยิ้มได้ยามก้องภพแหย่พี่อาทิตย์บ้าง ยามพี่อาทตย์จิกกัดก้องภพบ้าง เขินตามเวลาก้องภพหยอดพี่อทิตย์บ้าง ดูแลเอาใจใส่แบบน่ารักๆบ้าง แล้วก็ปวดใจตามทั้งคู่ตอนที่พี่อาทตย์ยังสับสนและก้องภพเลือกเมินเฉบเพราะเข้าใจท่าทางพี่อาทิตย์ไปอีกอย่าง ตรงจุดนี้ต้องขอบคุณพี่ตั้มเป็นอย่างมากด้วย ไม่อย่างนั่นพี่อาทิตย์คงสับสนต่อไป
มาวันนี้คนเขียนได้ถ่ายทอดเรื่องของพี่อาทิตย์กับก้องภพจนถึงจุดที่จะต้องให้ทั้งคู่ดำเนินต่อไปเองแล้ว ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะ เรื่องนี้จะยังดำเนินต่อไปในความทรงจำคนอ่านเสมอ :bye2:
ปล.แต่ก็ยังอยากอ่านฉากหวานกันนิดหน่อยหลังจากฝากใจฝากเกียร์กันอย่างเป็นทางการแล้วนะคะ รอติดตามทั้งตอนพิเศษและรวมเล่มค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณนะค่ะ สนุกมาก
-
แหะๆ ก่อนอื่นเลย ก็ขอขอบคุณนะคะที่สร้างเรื่องที่น่าประทับใจและตัวละครที่น่าจดจำแบบนี้
เรื่องนี้สุดยอดมากนะสำหรับเรา เพราะไม่จำเป็นต้องมีฉาก NC หรืออะไรทำนองนั้นเลย
แต่พวกเขาทั้งสองคนก็สามารถสื่อถึงกันได้ มันเป็นอะไรที่สุดยอดจริงๆค่ะ ยังกับมีพลังงานบางอย่างที่ริวจะไม่ยุ่ง ตึ่งโป๊ะ!!
แป๊กสินะ .___. เอาเหอะค่ะ เราเล่นเองตบมุกเอง แฮปปี้จะตาย 55555555555555555 :m20:
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่อง"แรก"เลยก็ว่าได้ที่อ่านแล้ว "เขิน" จริงๆ ถ้าจะถามว่าเขินตอนไหน?
ก็คงเป็นตอนที่มีคนมาสัมภาษณ์ก้องภพตอนที่ได้เป็นเดือนมหาลัยน่ะแหละ ที่บอกว่า
"บนท้องฟ้าไม่ได้มีแค่เดือนและดาวหรอกครับ" ตอนแรกบอกเลยว่างง? แถมยังบอกว่าความลับอีก
อ้าว! ตื้อกว่าเดิม @_@ แต่พอนั่งคิดว่าบนท้องฟ้ามีอะไรนั่นแหละ ถึงบางอ้อ ถึงขั้นกรี๊ดอ่ะ บิดตัวจิกหมอน :-[
แม่ยังถามเลยว่าเป็นไรมากมั้ย - -'' คือแบบพออ่านตอนนั้นจบนะ เราชอบความรักของก้องภพมาก
เราคิดว่ามันบริสุทธิ์อ่ะ มันเป็นความรักที่แบบ.... โอ๊ย มันน่ารัก พูดไม่ถูกเลยจริงๆนะ //พิมพ์ไปจิกหมอนไป โอยเขินไม่เลิก
ยอมรับนะว่าตอนแรกเราอ่านไปแบบเบื่อมาก อะไรอ่ะเรื่องนี้ แต่พอรู้ว่าพี่เค้าว๊ากทำไม รู้ถึงการกระทำต่างๆ
มันไม่ใช่แค่ว๊ากเพื่อแกล้ง หรือเพื่อข่มรุ่นน้อง มันมีความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้น ติดงอมแงม ถึงกับแอดFAV หาเพจไลค์
จริงๆเราตามมาตั้งแต่ซีรี่ย์หวานอมขมแล้วแหละ แต่ก็ยังไม่ถึงกับบ้าบอขนาดนี้ 555555555555
ขอบคุณจริงๆค่ะที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านแบบนี้ หึ้ย เขียนไปฟินไปเขินไปจริงๆนะ แถมยังยิ้มอีกต่างหาก เพ้อและเรา
เห็นบอกว่าจะเปิดจองปีหน้า ได้เล้ยยจะเตรียมเงินรอ... แพงก็ไม่คิดเสียดาย เพราะมันมีคุณค่ามากพอต่อจิตใจเรามากค่ะ
แล้วก็จะพักรบ 1 เดือนก่อนไปแต่งน้องคูณต่อชิมิเคอะ เราจะรอนะ เรื่องน้องคูณก็น่ารักไม่แพ้กันเลย ^__^
-
ชอบมากๆเลยค่ะะ :pig4: :L2:
-
เนื้อเรื่องสนุกมากกดดันในบางช่วงชอบ
-
อ่านจบสักที >< เรื่องต่อไปสู้ๆค่าาาาาาา
-
จบแบบหวานๆง่ายๆ :impress2: :impress2: แต่จะติดตรึงใจไปอีกแสนนานนนนนนนนน~ :impress: :impress: :bye2: :bye2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ อยากบอกว่าชอบนิยายแบบนี้มากๆๆ
อบอุ่นเกิ้นน อ่านแบบไม่อยากให้รีบจบเลย
แต่เนื้อหาก็ไม่ยืด ไม่น่าเบื่อ ดราม่าก็ไม่หนักแปลกแท้ ดราม่าไม่หนักแต่มีน้ำตาซึม
ไม่ใช่เพราะเศร้าเลยแต่ซึ้งล้วนๆ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆ อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยค่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew2: ไม่อยากให้จบเลยค๊าาาาา
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบนะเจ้าคะ ทำให้รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปอยู่ตอนปี1 >< :hao3:
แต่สายรหัสเราเหลือน้อยมาก แถม โลกส่วนตัวสูงกันทุกคน ฮา~
แต่พี่ว๊ากแบบพี่อาทิตย์นี่ยังไม่ค่อยแรงเท่าไหร่น๊ะ พี่ว๊ากของรุ่นแพนนี่ โหดมาก แรงมาก และ ปากจัดกว่านี้เย๊อะ!!! :heaven
พออ่านจบแล้วก็ยิ่งรู้สึกว่า ...อยากได้ตอนพิเศษจังเลยน๊าา ~ ค่ะ
อีกทั้งเนื้อเรื่องยังชวนติดตาม อ่านไปยิ้มตามไป อบอุ่นมากๆเลยเจ้าค่ะ :กอด1:
และที่ลืมไม่ได้เลย ต้องขอขอบคุณผู้แต่งมากๆเลยนะคะ^^ ที่ทำให้แพนได้อ่านนิยายสนุกๆอย่างนี้ค่ะ :L2:
-
มาแบบเงาๆมันจะดูไม่งาม
แต่แหมโดนใจอ่ะ รักเลยเรื่องนี้
หน่วงปวดหัวใจดีแท้ช่วงหลัง 55555555555555
จบแบบนี้ก้แหวกไปอีกแนว ให้อารมณ์ประมาณหนังฝรั่งจบแบบบึ้มๆ งงๆ แต่เข้าใจ +1 จ้า
-
จบแล้วววววว
ภาษาสวยจังเลยคับ
เรื่องก้อน่ารักดี
^^
-
:กอด1:
เพิ่งมาตามอ่านจนจบค่ะ.... เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยค่ะ ไม่หยาบ ใสๆ ไม่ต้องเรท(แต่ก็อยากให้มีบ้างนะ เซอร์วิสบ่อยๆ อิอิ) ก็ทำให้ฟินกับเรื่องนี้มากเลย
อ่านแล้วสบายใจถึงจะมีหน่วงกับมาม่าแบบบิ๊กแพ็คไปก็นะ 555 จะได้มีหลายรส
แอบอยากให้มีตอนพิเศษอีกจังค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนนะคะที่ผลิตนิยายดีๆฟินๆให้ได้อ่านกัน
ปล.fan fic & fan art ก็แจ่มๆทั้งนั้นเลยค่ะ นั่งกรี๊ดอยู่นาน
-
จบได้ซึ้งมากๆ ต่อจากนี้เราก็ไปจิ้นกันเอาเอง เฮ้!!!
-
สนุกมาก :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมาอ่านรวดเดียวจบ บอกได้คำเดียว ฟินนนนนน >///<
ชอบมากกกกกก เคยเห็นแว้บๆ ในเฟส เเต่เพิ่งได้อ่านแบบเต็มๆ
ขอบคุณมากนะคะที่มาแต่งให้อ่านกัน แต่งเรื่องใหม่เมื่อไหร่อย่าลืมโพสบอกนะคะ ^^ :bye2: :bye2:
-
ขอบอกตรงๆเลยนะคะ ว่าเพิ่งได้อ่าน อิอิ
สนุกมากๆ! ชอบมากเลยค่ะ ไม่ได้เน้นเอ็นซีแต่เอาใจคนอ่านไปเลย
ชอบที่ไรเตอร์เสนอมุมมองของความรักแบบผู้ชายๆแนวนี้มาก
มันทั้งลุ้นแล้วก็อิ่มไปพร้อมๆกัน >/////<
ชื่นชมไรเตอร์จากใจเลยนะคะว่าไรเคอร์เก่งมาก
จากแทกในทวิตกลายเป็นนิยายได้ทั้งเรื่อง แถมยังสนุกมากๆ
ภาษาสวย อ่านไปนี่เพลินเลยค่ะ เนื้อเรื่องไม่ต้องพูดถึง
เห็นภาพและรู้สึกได้จริงๆ นึกย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองซ้อมบูม
นั่งอดทนโดนพี่ว๊าก ทำให้พี่ในรุ่มยอมรับ และอีกหลายๆอย่าง
ยิ่งได้อ่านก็ยิ่งเข้าใจความรู้สึกของรุ่นพี่มากขึ้น คือ..บางตอนน้ำตาซึม+ขนลุก 55
มันอินไปโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะตอนที่เล่าถึงเหตุผลของพี่ว๊าก
อา... ความรู้สึกตอนที่พี่ว๊ากมาสารภาพต่อน้องปีหนึ่งย้อนมาอีกครั้งเลยค่ะ
ไรเตอร์ดึงอารมณ์รีดเด้อได้สุดยอดมาก !! ชอบมากจริงๆค่ะ
ส่วนตอนที่ชอบมากที่สุดก็ตอนที่ นอกจากดาวและเดือนยังมีอย่างอื่นอืีก
นี่ชอบมากเลย แบบ ไรเตอร์เก่งมาก ชอบค่ะ อิอิอิ
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยนะคะ ♥
-
:mew1: :mew1: รักเลยค่ะ นั่งอ่านแบบนันสต๊อปกันเลยทีเดียว :katai2-1:
-
ในที่สุดเขาสองคนก็รักกัน และจะรักกันตลอดไป อ่านเรื่องนี้ฟินมากๆ ขอบคุณนะคะที่ได้นำเสนอเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่าน ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ
-
ขอบคุณคร๊าาฟ จบแระ ^^
-
สวัสดีค่ะ
เข้ามาแสดงความยินดีกับนิยายเรื่องนี้ที่
ได้รางวัล "นิยายสุดประทับใจ"
และคุณ BetterSweet ที่ได้รางวัล "นักเขียนดาวรุ่ง" นะคะ
รักพี่อาทิตย์กับก้องภพเสมอนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านมาราธอนมาก เรียนบ่ายโมง นอนไปนิดเดียวเอง ปวดหัวตึ๊บ ๆ เลยครับตอนนี้ :a5:
เรื่องนี้ได้ยินชื่อเสียงมาตั้งแต่เริ่มเขียน เพราะเพื่อนสนิทอ่านแล้วมาฝอยให้ฟังว่าสนุก
แต่ผมก็ยังไม่ยอมอ่าน ด้วยเพราะมีนิยายอ่านค้างอยู่ ทำงานพาร์ทไทม์ และอะไนมากมายจัดชีวิตไม่ถูก
แล้วนึงได้เห็นว่าเรื่องนี้ได้รางวัล ก็ฉุกคิดว่าเรื่องนี้ได้ยินมาแต่แรก ลองเปิดเข้ามาหน่อย
จบแล้วยี่สิบแปดตอน พร้อมสารบัญ พอเปิดอ่าน ก็อ่านมาราธอน หยุดครั้งละไม่กี่ชั่วโมงมาจนอ่าานจบ
วางไม่ได้เลยจริง ๆ เรื่องนี้ แบบว่า...ฟิน :heaven
ตัวผมเองตอนนี้อยู่ในฐานะรุ่นพี่ ผมรักรุ่นน้องมาก ๆ แต่ใจที่ส่งไป น้อง ๆ เหมือนจะไม่ได้รับมันเท่าไหร่
อาจจะเกิดความผิดพลาดตรงไหน ผมไใ่แน่ใจ ผมจะคิดซะว่ามันเป็นเพราะผมอาจจะไม่ดีพอแล้วกัน
เรื่องนี้สะท้อนมุมมองของการรับน้องออกมาได้เจ๋งมาก มันอบอุ่น เต็มไปด้วยมิตรภาพและความเอื้ออาทรของพี่น้อง
และความรักของชายหนุ่มสองคน ที่ทำให้ผมลุ้นอยู่ตลอดเวลาที่อ่าน ช่างน่ารัก :hao3:
สุดท้าย ขอบคุณมาก ๆ นะครับ ที่เขียนเรื่องน่ารัก ๆ ดี ๆ นี้ให้ได้อ่าน
ขอบคุณครับ :pig4:
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวคืนเดียวเลย
เคยเล่นแท็กนี้อยู่เหมือนกัน เป็นอะไรที่ฟินมาก
คิดถึงตอนรับน้อง เมย์โดนอาทิตย์ฉีกป้าย
แต่เคยโดนเผาสมุดเซ็นชื่อค่ะ หลายร้อยคนเลยที่ได้มา
ปีสี่เผาทีเดียวเหลือแต่เถ้า
-
สมแล้วที่ได้ "นิยายสุดประทับใจ" อ่านแล้วประทับใจจริงๆค่ะ
ภาษาเยี่ยม
ดำเนินเรื่องกระชับฉับไว
จังหวะการเขียนดีมาก (มีการปล่อยของอย่างมีศิลปะเพื่อล่อหลอกให้ติดตาม ซึ่งประสพความสำเร็จอย่างมาก)
เนื้อเรื่องนี่สุดๆ การเอาเรื่องพื้นๆ มาเจาะแล้วค่อยๆขยายออก
ตัวละคร เราต้องบอกว่าเห็นภาพพี่อาทิตย์กับก้องภพไม่ชัดเจนนัก แต่ที่เห็นชัดคือความสัมพันธ์ของทั้งคู่
ภาพรวม เราได้รู้เรื่องระบบ SOTUS ของพวกวิศวะขึ้นเยอะเลย เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าเค้ารับกันโหด (โหดแต่ไม่โฉด รับได้ค่ะ 55)
ขอบคุณเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษ นะคะ
-
กลับมาอ่นทั้งหมดอีกหนึ่งรอบ รักเรื่องนี้มากกก อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยค๊า (ตาปริบๆ)
-
เปิดมาตอนแรก .... มันใช่เลย
กุก็โดนมาแบบนี้ตอนรับน้อง 555555555
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนรับน้อง บางประโยคก็รู้เลยว่าพี่อาทิตย์จะพูดว่าอะไร
เพราะตรูก็เจอมากะตัว 55555555 เหมือนกันโคตรรรร
สนุกมากเลย แบบไม่ต้องมี nc ก็สนุก ใสใส
ตอนที่ชิงธง และแสดงสปิริตที่เข้าไปบูมให้อาทิตย์
น้ำตาเกือบไหล ซึ้งแทน
o13 o13 o13
-
รักเนื่องนี้อ่าา ขอบคุณนะครับ :))
-
:pig4: :pig4:
-
ประทับใจมากๆ พี่อาทิตย์น่ารักจังอ่ะ
-
ทำให้นึกถึงสมัยเคยเป็นเฟรชชี่ โดนว้ากแบบโหดมาก มารู้อีกทีหลังเชียร์พี่ว้ากแต่ละคนรั่วมาก :laugh: หนอย...ทำให้เรากลัวจนหัวหดซะได้ แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดี ในชีวิตหนึ่งกับกิจกรรมห้องเชียร์ ซึ่งสิ่งที่ประทับใจและเป็นอีกสัญลักษณ์ก็คงเป็นพี่ว้ากนี่ล่ะค่ะ :hao5:
:กอด1:
-
อ่านจบแล้วค่า ขอปรบมือดังๆ ให้คนเขียน :katai2-1::katai2-1::katai2-1:
คนเขียนแต่งได้สนุกมาก ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ว๊ากกับน้องปีหนึ่งประทับใจสุดๆ
สไตล์การเขียนมีเอกลักษณ์ ภาษาที่ใช้ก็ดี อ่านแล้วสามารถเห็นภาพเป็นฉากๆ
ทำให้รู้ถึงความรู้สึกนึกคิดของตัวละครได้ดี การดำเนินเรื่องก็กระชับไม่ยืดเยื้อ
เป็นนิยายที่ให้ความรู้สึกหน่วงนิดๆ สุขหน่อยๆ น่าติดตาม คอยลุ้นไปกับก้องภพ
ว่าเมื่อไหร่จะชนะใจพี่อาทิตย์ได้ สุดท้ายก็เจาะใจสำเร็จ ยินดีด้วยน้า 062 :กอด1:
:L2: ขอขอบคุณคนเขียนมากๆที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้คนอ่านได้มีความสุข
รอรวมเล่มน้าค้า :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟิน ไม่สามารถหาคำอื่นมาอธิบายได้ คณะเราก็มีว๊ากนะ แต่ก็นะไม่มีสิทธฺbเห็นหน้าพี่ว๊าก -.,- พอเห็นก็เล่นไม่ลงเช่นกัน
-
ThankS
-
สนุกมาก ซึ้ง ทำให้นึกถึงตอนรับน้อง เข้าใจพี่ว๊าก พี่สัน พี่หย่วยพยาบาลเลย
-
สนุกดีครับ อ่านแล้วนึกถึงตอนที่เรียน สมัยเป็นรุ่นน้อง และพี่ว้าก,,,
Sotus!!
-
เรื่องนี้มันน่ารักจริงๆเลยนะ
-
น่าจะมี มุ้งมิ้ง ภาค2 นะคะ น่ารักมากค่ะ
-
เราชอบแนวคิดตอนจบค่ะ มันไม่จำเป็นต้องจบบริบูรณ์ แค่มีบทสรุปในแง่ที่เราเฝ้ารอและเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวของพวกเขาในอนาคตที่มีกันและกันเท่านั้นก็พอแล้ว
อยากบอกว่าก่อนหน้านี้แอบเมินนิยายเรื่องนี้อยู่ เพราะชื่อเรื่องพี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่งนี่ล่ะ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นแนวพี่ว้ากเมะร้ายๆ กับน้องปีหนึ่งน่าถนอมแต่โดนพี่กลั่นแกล้งซะอีก (ก็คิดได้เนอะ ฮ่าๆ) แต่พออ่านแล้วกลับผิดถนัด แบบไม่ถูกสักเศษเสี้ยวเลย ซึ่งโชคดีที่มีเซ็งเป็ดอวอร์ด เราถึงไม่พลาดเรื่องนี้ ฮ่าๆๆ
สุดท้ายนี้อยากขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ไม่มีnc ไม่ใช่ว่าแอนตี้nc นะคะ เพียงแต่มันมีความรู้สึกว่าเมื่อไหร่ที่มีเรื่องบนเตียงเข้ามาเกี่ยวข้อง มันจะมีรูปแบบของเรื่องราวที่.. จะว่าไงดี แตกต่างไปน่ะคะ
และขอบคุณที่เขียนเรื่องราวสุดประทับใจไม่ว่าจะ SOTUS หรือ รักของพี่ว้ากตัวร้าย(แต่น่ารัก)กับนายปีหนึ่งให้เราได้อ่านกันนะคะ ขอบคุณจริงๆ
-
สนุกมาเลยอ่ะ :katai2-1: ชอบน้องก้องภพน่ารักดีอ่ะ :mew1:
แอบน้อยใจอ่ะไม่มีภาค 2 :mew2: :serius2: o22 :a5: :katai5:
-
เฮ้ยยยยย เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบอาทิตย์มากๆๆๆ
><~~~~~~
-
สนุกสุดๆ
อ่านแล้วฟิน ยิ่งช่วงนี้ยังรับน้องอยู่ยิ่งฟิน :impress2:
-
อ่านจบแล้วววววว
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นมากๆ
ได้เห็นมุมมองความรักหลายๆด้าน
เราอ่านรวดเดียวจบก็เลยขอเม้นรอบเดียวเลยนะ
สนุกมากๆ แล้วจะตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะ :))
:mew3: :mew3:
-
มาอ่านที่เดียวจบเลย อ่านแล้วนึกถึงตอนที่ต้องรับน้องเลยอะ :impress2:
-
อ่านไปเขินไป ฟินนนนนนนนนนนนนน :o8:
-
ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้มากเลยค่ะ :m18:
อ่านแล้ว ไม่รู้คนอื่นเป็นรึเปล่า แต่ชารู้สึกแบบมันนวลๆ อบอุ่นๆอะ
อ่านแล้วฟินในอารมณ์ เหมือนเป็นเรื่องที่เกิดได้จริงๆ เป็นเรื่องใกล้ตัว
ชาชอบนิยายของพี่จริงๆเลยค่ะ
แอบไม่อยากให้นิยายจบเลย :katai1:
แต่เรื่องนี้มันก็จบในแบบที่ควรเป็นแล้ว เศร้านิดๆ :hao5:
สุดท้าย สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก... (ก.ไก่ สิบล้านตัว แหะๆ) o13
-
o13 o13 o13 o13 o13
เราไปนั่งดูวิดีโอในยูทูปมาด้วยหล่ะ ฟินมากๆแฮ่
http://www.youtube.com/watch?v=LRu0GOYqTyo
-
:impress2:อ่านจบภายในสองวัน เป็นประวัติการณ์จริงๆ รวดเดียวอันลิมิต ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรนิยายดีๆ
ให้ได้เพลิดเพลินบันเทิงจิตกันแบบนี้
โดยส่วนตัวชอบตอนที่ก้องบอกว่าได้ยินคำตอยของพี่อาทิตย์ไม่ชัดที่สุดแหละ
หวานอ่าาา
-
ฟินมาก
ขอบคุณค่ะ
o13
-
ที่จริงตามอ่านในเด็กดีมา ยังไม่เคยให้กำลังใจในนี้เลย
กลับมาบอกว่าคิดถึงพี่อาทิตย์กับก้องภพ <3
-
"บนท้องฟ้าไม่ได้มีแค่เดือนและดาวหรอกครับ " เป็นประโยคที่ผมชอบมากจากเรื่อวนี้ ก่อนอื่นต้องขอบคุณคนเขียนมากๆเลยครับที่เขียนเรื่องราวดีๆ
ถ่ายทอดมุมมองความคิดของแต่ละตัวละครได้ดีมากเลยครับ ถึงผมจะไม่เคยผ่านการรับน้องด้วยระบบนี้มา แต่ผมคิดว่า SOTUS ก็มันก็ขึ้นอยู่กับการนำไปปฏิบัตินั้นแหละครับ จะดีจะร้ายมองที่วัตถุประสงค์และการปฏิบัติ คนเขียนทำการบ้านมาดีมาก ภาษาก็อ่านง่าย สบายๆ ไปกับพี่ไออุ่นกับน้องก้องภพ ไม่ต้องมีคำนิยามความสัมพันธ์ขอแค่ให้เราได้รักกันก็พอ ยืมคำพูดคนในเล้ามา แต่ผมจำไม่ได้ว่าของใครครับ ต้องขอโทษเจ้าของด้วยถ้าผ่านมาเห็น แต่ความรู้ศึกของสองคนนี้ให้อารมณ์ประมาณนี้จริง หลงรักพี่ไออุ่นให้แล้วซิเรา
-
ประทับใจมากค่ะ เป็นความรู้สึกละเอียดอ่อน อย่างที่เข้าใจได้จริงซินะ
-
ขอเม้นยาวนิดนึงค่ะ -/-
จริงก็เล่นทวิตเตอร์แล้วก็เห็นแท็กนั้นมา ตามรีทวีตไปเรื่อยๆ น่ารักดี
แล้วก็มารู้ว่ามีคนเอาไปแต่งนิยายในนี้ ><
ตอนแรกก็ไม่ได้กดเข้ามาอ่านหรอกค่ะ
เพราะจริงๆส่วนตัวก็ anti ระบบ SOTUS.. แหะๆ
ไม่ใช่ว่าเคยผ่านการโดนรับน้องระบบนี้มาหรืออะไรนะคะ
เพียงแค่เห็นแล้ว มันไม่ใช่ง่ะ
เลยไม่อ่าน (โดยที่ไม่ดูชื่อคนแต่งเล๊ยยยยย)
เพราะอ่านเรื่องสั้นเป็นซีรีย์ของคนแต่งอยู่ ชอบสำนวน การเขียนของคนแต่งมาก
อ่านแล้วลื่น ภาษาส่วน ความรู้สึกที่สัมผัสได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก
มันคือแนวที่เราชอบอ่านเลยค่ะ
จนเพื่อนมันสั่งซื้อหนังสือของพี่นี่แหละ ถึงได้ตกใจ
เพราะมันไม่ค่อยจะสั่งหนังสือนิยายวายเท่าไหร่
มันก็แนะนำให้มาอ่าน
จนเราจากที่เคยเมินเรื่องนี้ ตอนนี้หลงพี่ไออุ่นกับน้องก้องมากเลยค่าาา
ฮ่าๆๆ ไม่น่าพลาดเลยจริงๆ
เรื่องระบบ SOTUS ในมุมมอง ตอนนี้ก็คงมองตามที่ก้องตอบคำถาม
ตอนประกวดเดือนนี่แหละค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ
ประทับใจมากมาย
ถ้ามีเรื่องใหม่ๆมาจะรีบกดอ่านให้ไวเลยล่ะค่ะ
:mew1: :mew1:
-
จบแล้วววว อ่านรวดเดียวตั้งแต่แรกจนจบเลยค่ะ
บอกได้คำเดียวว่า ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ รู้สึกว่าแบบโรแมนติกมาก ก้องภพกับอาทิตย์น่ารักมากๆๆ ชอบจนเขียนเม้นไม่ถูก :hao5:
-
ชอบมากค่ะ สนุกมาก
แต่ก็ยังอยากเห็นมุมหวานๆสวีทๆของเค้าสองคนนะคะ อิอิ :-[
-
ปลื้มปริ่ม....
คำจำกัดความง่ายๆที่มอบให้เรื่องนี้ เรื่องราวไม่ดราม่าแต่เรียกน้ำตาได้เยอะกว่าเรื่องดราม่าทั่วไปซะอีก ซึ้งสุดๆตรงฉาก " สปิริต "
เป็นอะไรที่ซาบซึ้งตื้นตัวหัวจวายมากจริงๆ ♥
-
สนุกดีค่ะ
เป็นอะไรที่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนโดนว๊ากอยู่เลย
พึ่งมีโอกาสได้อ่าน ประทับใจพี่ว๊ากสุดๆ
-
อ่านกี่รอบ กี่รอบ ก็ยังสนุก :impress2:
o13 o13
:hao7: :hao7: :hao7:
-
บ่งตรงอ่านตอนแรกๆนกว่าจะมี NC ให้ฟิน เพราะก้องจะจับพี่อุ่นทำเมีย -0-
แต่ก็ชอบนะ ชอบวิธีการเขียน
คือคนเขียนสามารถแยกพาร์ทของตัวละครได้โดยที่ไม่ต้องมีระบุว่าใครพูด แล้วผมอ่านก็เข้าใจด้วย
แต่แรกๆผมก็ติดดาวในเด็กดีไว้ตั้งแต่พี่เขียนแค่ 4 ตอนแรกๆ
เลยไปหลงละเลอกับเรื่องอื่นๆ เลยกลับมาดูปรากฏว่าจบไปที่เรียบร้อย และผมใช้เวลาในการอ่านเรื่องนี้ 1 วัน เต็มๆ เน้น 1 วัน นั้นหมายถึง 24 ชั่วโมงเชียว
ชอบครับ ขอแอดเป็นแฟนคลับเลยย
// เซอร์วิส NC ให้จะดีมาก 55
ปล อยากเห็นชีวิตหลังจากนั้นอะ หลังจากคบกันอยากให้เป็นซีรีย์ยาว อยากให้มีมุมมอง ในแง่ของครอบครัว อะไรงี้ แต่ก็นะ มันจบไปแล้ว อยากจะร้อง ช่วงดราม่า หลังๆนี่ทำน้ำตาล่วงไปหลายเปราะอยู่นะ ชื -0-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
สนุกๆมากค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่ะ
-
สนุกมากครับ พล็อตวิ่งไหล ลุ้นน่าติดตามทุกตอนเลย
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย
:hao3: :hao3: :hao3:
ขอบคุณมากครับ
-
เป็นอีกเรื่องนึงที่ประทับใจคับ.
-
อ่านแล้วประทับใจมากจริงๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เห็นมานานแล้วไม่เคยคิดว่าจะเปิดอ่าน แต่มีหลายคนแนะนำว่าเป็นเรื่องที่ถ้าไม่ได้อ่านจะพลาดอย่างแรง... บอกเลยถ้าใครที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องนี้คุณต้องเสียใจแน่ๆที่พลาดนิยายดีๆไปโดยไม่รุ้ตัว!!! :กอด1: :กอด1:ถ้าจะให้ประทับใจมากกว่านี้จัดตอนพิเศษมาโล๊ด :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากจ้าาา :hao7: :mew1:
ชอบเรื่องนี้ตรงไม่มี nc เน้นพัฒนาความสัมพันธ์เนี่ยล่ะ ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ก็อยากเห็นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ต่อจากนี้อยู่นะเนี่ย
:katai1: :hao4:
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีดีออกมานะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13 :bye2:
-
:-[ :-[ :-[
-
o13 นิยายเรื่องนี้สนุกครับ อย่าได้พลาดเชียวแต่อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
น่ารักที่สุด :impress2: :กอด1: :pig4:
-
เรื่องนี้เคยอ่านในเด็กดีน้า ตามมาเม้นในเล้าให้ด้วยล่ะกัน อิๆ
ชอบมาก ว่าไงดี เป็นนิยายที่อบอุ่นอ่ะ แบบไม่ค่อยเน้นความรักมากแต่ก็รู้สองคนนี้มันชอบกันแลัวน่ะ
ชอบสิบข้อของพี่อาทิตย์มาก เปลี่ยนหมด55555
-
หวานซะ เคลิ้มเลย 5555+
-
ขอชมคนเขียนว่าแต่งได้เก่งเทพๆ ชอบเนื่อเรื่องแบบนี้มากๆด้วย
สนุกโคตรๆๆๆ o13 o13 o13
ขอตามอ่านผลงานเรื่องอื่นด้วยจ้าาา
-
อ่านแล้วอยากกลับไปเรียนปี 1 ใหม่ >////<
ชอบความสัมพันธ์แบบนี้อะ อบอุ่นดี
:katai2-1:
-
ความซีน นิดๆของพี่ว๊าก แต่ฟินได้ในตอนจบ กริ๊ดๆชอบค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มาก ตามอ่านมาตั้งแต่เด็กดีมาลงที่นี่ก็อ่านแล้วอ่านอีก
ชอบมากอ่านแล้วรุ้สึกอบอุ่นดี
:hao5: :hao5:
-
:pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:น่ารัก
-
จบแล้วเราชอบเรื่องนี้ :-[ :-[ :-[ :-[ o13 o13ชอบระบบsotus อยากให้มีการรับน้องเเบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองมันมีเหตุมีผลในตัวเอง
ขอบคุนคนเขียน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้ ขอบคุนคนเขียน ขอบคุนจิงที่ที่เเต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก้องภพ กับพี่อาทิตย์ เวลาเจ็บนี่ อ่านแล้วปวดใจเวลาที่เขาไม่เข้าใจกัน
แวะมาเยี่ยมค่ะ ชอบภาษาคนแต่งอ่ะ อ่านแล้ว ลื่นไหลดีค่ะ
-
แม้จะไม่มีฉาก NC ให้จิกหมอน แต่อ่านแล้วประทับใจมากๆครับ สนุกๆ ชอบๆๆๆ :mew1:
-
น่าจะมีภาคสองนะ อยากให้มีภาคต่อ อยากอ่านภาคสองจะแย่อยู่แล้ว จะมีภาคสองให้อ่านรึเปล่า ถ้ามันจะสนุกและก้อฟินขนาดเนี้ยเเต่งภาคสองเหอะ เราต้องกานอ่านภาคสอง นิยายดีๆแบบนี้อยากอ่านภาคสอง อยากเจอพี่อาทิตย์กับก้องภพในภาคสอง น่าจะมีภาคสองนะ อะไรกันจบแล้วเหรอจบแค่เนี้ยทำไมไม่ต่อภาคสอง
ปล. น่าจะมีภาคสองนะ
-
เป็นอีกเรื่องที่ชอบคับ
-
:o8: :o8: :o8:
-
ดุเดือดกันมาตั้งแต่ต้นเรื่องเลยทีเดียวเชียว บีบคั้นอารมณ์กันในหลายๆตอนเลยทีเดียว
แต่ในความดุเดือดก็มีความหวานแอบแฝงตลอดน้าาาา สนุกมากๆเลยค่า
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
-
ชอบมากค่ะ :-[
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ขอบคุณเรื่องราว ความรักดีดี มากครับ
-
กว่าพี่อาทิตย์จะรู้ใจ ทำน้องก้องภพของเค้าเสียใจอยู่นานเลยน้าาาาาา //สนุกมากเลยค่ะ ชอบมุกที่ก้องภพส่งให้พี่อาทิตย์ทุกมุกเลยยยยย
-
สนุกมากกกกกก
อ่านแล้วได้บรรยากาศเหมือนตอนโดนรับน้อง มีครบทุกความรูสึกสนุกมากๆคะ :pig4:
-
อบอุ่น ละมุนๆ ทำให้หวนนึกถึงตัวเองช่วงรับน้อง ซึ้งกับความรักที่รุ่นพี่มีให้กับน้องๆ
เป็นเรื่องที่ดีมากๆอีกเรื่องหนึ่งเลยค่ะ :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วอินอ่ะ
นึกถึงตัวเองสมัยปีหนึ่ง
มันใช่อ่ะมันใช่
เรื่องนี้ไม่ได้หวานอะไรมากมาย
แต่เราชอบบุคลิกของพี่อาทิตย์มากเลย
น่ารักปากร้ายใจดี
น้องก้องก็แสนดี
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าได้ข้อคิดอะไรหลายอย่างเลย
-
เอาไว้ว่างๆ จะมาอ่านรอบสอง
-
เป็นเรื่องที่ไม่มีNCแต่อ่านแล้วเขินมากกกก
เหมือนค่อยๆๆพัฒนาความสัมพันธ์
เรื่อยๆๆไม่รีบ
พี่อาทิตย์ก้น่าร้ากกกกกกกกกกก
ปากแข็งไปหน่อยน้าแต่ก้น่ารักๆๆๆ
อ่านเรื่องนี้จบพอกินนมเย็นแล้วนึกถึงพี่อาทิตย์ทุกที55555
:mew1: :-[
-
นี่พึ่งได้มาตามอ่าน บอกได้เลยว่าเป็นอีกเรื่องที่ชอบและประทับจีจี
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาใช้อ่าน
ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้มุมมองต่างๆทั้งจากพี่ว๊ากและทั้งจากรุ่นน้องปีหนึ่ง
"พี่อาทิตย์ ก้องภพ"
-
ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านหลังจากเรื่องนี้จบไปนานแล้ว...
เป็นเรื่องที่ไม่จำเป้นต้องมีNCหรืออะไรหวือหวา แค่ความสัมพันธ์ของคนสองคน
และความรู้สึก...รัก..เท่านั้นก็เพียงพอ
นิยายดีไม่จำเป็นต้องเอาฉากเรทมาล่อ....คุณยอดเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ^^
เรื่องราวนี้ยังคงดำเนินต่อไปในใจของคนอ่านที่ไม่มีวันจบ..
ความรู้สึกมันอวลในอกเลยค่ะ
อ่านแล้วยิ้ม มีความสุขอย่างที่สุด
คุณอาจไม่ได้เข้ามาเห็นเม้นท์นี้ แต่อยากบอกว่า สุดยอดที่สุดค่ะ..
เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไปนะคะ^^
-
อ่านถึงตอนที่ 9 แต่อยากเม้นท์ก่อน
ตอนแรกสงสัยว่าทำไมนิยายเรื่องนี้ถึงดังขนาดนี้
ทำไมเม้นท์ต้องเยอะ ทั้งๆที่เป็นแค่นิยายเกาะกระแส(ขอโทษที่พูดตรงๆค่ะ)
แต่นั่นมันเป็นตอนที่มีอคติ ตอนที่อ่านได้แค่ 1 หน้าก็ไม่อ่านต่อเพราะคิดว่าแค่ขายความเสี่ยว
ของรุ่นน้องที่จีบรุ่นพี่ คิดว่านิยายทั้งเรื่องเป็นแค่รุ่นน้องปล่อยมุกจีบรุ่นพี่เหมือนตามทวิตเตอร์
ขายกระแส ขายมุก ขายความเสี่ยว
แต่พอมาอ่านจริงๆ.....................................................................................
รู้ได้เลยว่าไม่เป็นเหมือนที่คาด คนเขียนเขียนได้ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่น่าเบื่อเลยแม้คำบรรยายจะเยอะ แต่กระชับไม่หละหลวม ไม่ออกทะเล
ยึดคอนเซปต์ ดำเนินเรื่องเร็วและมีเสน่ห์
ชอบก้องภพ ที่มีความเคารพรุ่นพี่ เท่ห์แต่ก็แฝงไว้ด้วยความน่ารัก การกระทำรักเพื่อน
ชอบบุคลิกของอาทิตย์ ที่ไม่ได้โหดโง่ๆเหมือนนิยายวายทั่วไปที่เอะอะจะแก้แค้น เอาตามใจตัวเองเป็นหลัก
แต่แฝงไว้ด้วยความประทับใจ แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงแบบรุ่นพี่
ปากร้ายใจดี เราอยากบอกว่าเป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้เรา "ฟินมาก" เผลออมยิ้มคนเดียว
ซึ่งปกติเราจะไม่ค่อยฟินกับนิยาย(มักจะฟินกับคู่ชายชายที่มีอยู่จริงมากกว่า)
แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกและเราชอบความสัมพันธ์ของตัวละครที่ค่อยๆพัฒนา
แต่ถึงจะไม่หวือหวา แต่ก็ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด
จนเราอดไม่ได้ต้องพิมพ์เยอะขนาดนี้ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะอ่านให้จบแล้วเม้นท์
ทุกอย่างมันพรั่งพรูออกมา แล้วเราดีใจมากที่นิยายเรื่องนี้จะได้ทำเป็นซีรี่ส์
-
ขนลุกเลยคะ
คิดได้ยังไง เดือนไม่ได้คู่กับดาวอย่างเดียว
แต่คู่กับพระอาทิตย์ด้วย เขินนนนนน
อ่านจากคอมเม้นท์ค่อยรู้น่ะเนี่ย
-
สนุกและซึ้งมาก เรื่องนี้ไม่ได้มีแต่ความรักแบบแฟน
แต่ทำให้เราประทับใจในแง่ของรุ่นพี่กับรุ่นน้องด้วย
อ่านแล้วนึกถึงตอนที่เรารับน้อง โหดแล้วรับรุ่นแบบนี้เลย
แต่เสียอย่างเดียวคือสปอยเด็กปี 1 คนอื่นๆให้รู้ไต๋พี่ว้ากกันหมดเลย555
-
เราเขิน เราลุ้น เราตื่นเต้น
เราอินไปกับนิยายเรื่องนี้มากๆ
นิยายเรื่องนี้ทำให้เราขนลุกในหลายๆตอน
เสียดายจริงๆเรารู้สึกว่าน่าจะมีช็อตช่วงเป็นแฟนกัน
แอบหวาน หรือฉากมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันสัก 1 ฉากไม่ใช่ว่าหื่น
แต่เราอยากให้สองคนรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
คนอ่านจะได้เต็มอิ่มมากกว่านี้
-
สนุกมากค่ะ คนเขียนแต่งเก่งจังเลย o13
เป็นนิยายที่ค่อยๆดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ในระหว่างทางนั้นมันมีอะไรให้เก็บเกี่ยวเยอะเลย ไม่ว่าจะเป็นความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง มิตรภาพ ความสามัคคี และอื่นๆอีกหลายอย่าง รวมทั้งความสัมพันธ์ที่เรียกว่ารักที่ค่อยๆก่อตัวของคนสองคน มันดูละมุนดี และก็ทำให้ลุ้นด้วย ซึ่งคนเขียนแต่งได้เก่งมากค่ะ :L2: :mew1:
ชอบทั้งพี่อาทิตย์และน้องก้องภพ ดูทั้งสองคนเรียลๆดีค่ะ แบบเป็นคนที่ดูจับต้องได้ในชีวิตจริง ชอบทั้งสองคนเลยน่ารักดี :กอด1: :impress2:
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน :pig4:
จะหาซื้อรวมเล่มมาไว้ในครอบครองนะคะ :L1:
-
น่าจะมีตอนย้ายมาอยู่ด้วยกันอะครับ ถ้าจะน่ารักมุ้งมิ้งน่าดู
-
จำไม่ได้ว่าเคยคอมเม้นท์เรื่องนี้มั้ย แต่กลับเข้ามาอ่านแล้วอ่านอีก อ่านหลายสิบรอบแล้วค่ะ ก็ยังคงฟินดีดดิ้นได้เรื่อยๆ
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย เป็นนิยายวายที่แทบไม่มีฉากถูกเนื้อต้องตัวกันเลย แต่สามารถเรียกเลือดเราได้ ไม่รู้ทำไม ตอนครั้งแรกที่อ่าน อินที่สุดเลย เพราะกำลังอยู่ในช่วงรับน้อง จนตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว(นึกแล้วแก่เลย)ก็ยังกลับมาอ่านแล้วรู้สึกอินตามอยู่ดี เป็นนิยายที่ดีมากๆเลน
ยค่ะ รักเรื่องนี้ รักพี่ว๊ากอาทิตย์ รักน้องก้องภพ รักคนเขียนมากๆ :กอด1:
-
ทำภาคต่อจะดีมากเลย ขนาดไม่มี NC ยังโคตรฟิน :laugh:
-
เรื่องนี้ทำให้เรากลับไปนึกถึงตอนนั้นเลยจริงๆค่ะ ไม่รู้เลยจริงๆว่าพี่ว๊าก(ที่ดี)เค้าห่วงพวกเราแค่ไหน ส่วนเรื่องของคนสองคนที่กว่าจะเข้าใจกันได้ ก็ทำให้เราลุ้นแทบแย่ แต่สุดท้ายก็ทำให้ได้เข้าใจกัน ยอมรับซึ้งกันและกัน ชอบตรงที่ว่าอนาคตเราไม่มีทางรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ตอนนี้ขอแค่มีคนที่รักและเข้าใจกันอยู่เคียงข้างไม่ไปไหนก็ดีสุดๆแล้วจริงๆค่ะ
-
ทำภาคต่อจะดีมากเลย ขนาดไม่มี NC ยังโคตรฟิน :laugh:
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
-
รักเรื่องนี้ นี่อ่านมา2รอบแล้วยังฟินเหมือนเดิม :-[ พี่อาทิตย์ของเจ้ :impress2:
-
สวัสดีค่ะ ตอนนี้อ่านแบบรวดเดียวจบเลยค่ะ ตอนแรกเคยอ่านหลายรอบแล้วค่ะ แต่ยังอ่านมาไม่จบสักที ตอนนี้ได้มีโอกาสอ่านให้จบ จะบอกว่าตามกระแสก็ได้ คือเห็นว่าจะได้ทำเป็นซีรีย์ ยินดีด้วยนะคะ
จากการอ่าน ในฐานะเด็กมหาลัยเหมือนกัน คงจะแต่งมาจากเรื่องจริงๆเลยใช่มั้ยคะ เราคิดถึงห้องเชียร์ตัวเองเลยค่ะ แต่ไม่มีประสบการณ์ฟรุ้งฟริ้งแบบนี้นะ o13
-
เป็นเรื่องที่ไม่มีเอ็นซีแต่อ่านแล้วโคตรสนุก o13
-
:pig4:
-
คิดถึงพี่อุ่นกับน้องก้อง :mew1:
-
สนุกมาก ๆ ครับ ไออุ่น กับ ก้องภพ น่ารักมากครับ
ขอบคุณครับ
-
ผ่านไป 2 ปี กลับมาอ่านอีกทีก็ยังฟิน
แถมยังรอลุ้น หนังอีก ตื่นเต้นจัง ^.^
-
เป็นนิยายที่ดีที่สุดอีกเรื่อนึงเลย ดำเนินไปเรื่อยๆ มีฉากน่ารักๆให้เขินได้ตลอด แค่จูบๆเดียว แต่มันกลับรู้สึกสนุกกว่าเรื่องที่มีเอ็นซีเยอะๆด้วยซ้ำ ชอบมากค่ะ :mew1: :mew1:
-
ดีใจที่จะเป็นซีรี่ย์แล้วววว TvT
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
รอชม พี่อาทิตย์ กับ ก้องภพ ในรูปแบบ series ได้นะครับ
พี่ คริส น้องสิงโต ฟินนนนนนนนนนนนน สุดๆๆๆๆ :กอด1:
-
น้องเพิ่งได้หนังสือ ตอนพิเศษฟินมาก ฮืออออออ (-/////
-
เบาๆ แต่น่ารักจับใจเลยอะ มันคงเป็นความรักที่เกิดขึ้นทีละเล็กละน้อย จริงๆ
-
นิยายน่ารักมากเลยค่ะ
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักแบบนี้ค่ะ ^___^
-
o13 ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
อ่านจบแล้ว
สนุก บางช่วงอ่านแล้วน้ำตาไหล อินตาม
เป็นความรักที่ไม่ต้องผูกมัด ในชีวิตจริงจะมีแบบนี้บ้างไหม
-
ละมุนละไม กันทีเดียวเชียว
พี่ไออุ่น กับ น้องก้องภพ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ พึ่งได้อ่าน แอบมองอยู่หลายรอบ
มีหน่วงๆ แต่แอบนิ้มได้ตอนท้าย ที่อาทิตย์ยอมรับใจ
ตัวเอง รุ่นพี่กับน้องปีหนึ่งหนีกันไม่พ้น
-
เมื่อไหร่จะเปิดใจคุยกันนะ
แอบคิดเอง
กังวลเอง
-
คิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ปีหนึ่ง
คิดถึงตอนรับน้อง
คิดถึงระบบSOTUS
ยิ่งอ่านยิ่งรัก
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
ความรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นปีหนึ่งอีกครั้ง
-
อ่านมาครึ่งเรื่อง คือแบบ ก้องภพน่ารักอ่ะ แต่พี่อาทิตย์แม่งโคตรน่ารักเลยอ่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จ๊ากกก มีเอาเรื่องนี้มาทำเป็นซีรี่ด้วย อยากดูเร็วๆจัง
http://movie.sanook.com/55845/
คริส พีรวัส รับบท "อาทิตย์"
(http://postto.me/1b/fdg.jpg)
(http://postto.me/1b/el1.jpg)
สิงโต ปราชญา รับบท "ก้องภพ"
(http://postto.me/1b/fdp.jpg)
(http://postto.me/1b/el0.jpg)
(http://postto.me/1b/el9.jpg)
:heaven
-
อาทิตย์ ก้องภพ โคตรน่ารักเลย ชอบเรื่องนี้มาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เห็นว่าเอามาทำซีรี่ห์ด้วย อยากดูมากกกก :impress2: :impress2: :impress2:
เคยอ่านอีกเรื่องนึงก็เจอคำนี้เหมือน แล้วก็ชอบมากเลย 'เกียร์อยู่ที่ใจ ...ใจอยู่ที่เกียร์ ...ฝากเกียร์ไว้กับใคร ...ฝากใจไว้กับคนนั้น' :z2: :z2: :z2:
-
ดีใจด้วยนะคะ จะเป็นซีรี่ย์แล้วว :o8:
-
สนุกมากจริงๆ คะ อ่านซ้ำหลายรอบมากๆ รอดูซีรี่ด้วยใจจดจ่อ :o8:
-
วายุฟิล์มถอนตัวจากการผลิตซีรี่ย์เรื่องนี้แล้ว ใครมาผลิต และกำกับแทนคะ?
-
เพิ่งได้มีโอกาศอ่านค่ะ จริงๆ เปิดๆ ปิดๆ อยู่หลายครั้งแต่ไม่พ้นตอนแรกซักที จนเมื่อวันก่อนพี่สาวมาบิ้วอีกรอบ สุดท้ายก็จบด้วยความรู้สึกฟูๆ ค่ะ ชอบโทนเรื่องที่ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ ชอบตัวละคร และบทสรุปของเรื่อง อ่านไปอมยิ้มไปตลอดเรื่อง ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^^
-
ในที่สุดด ก็มีคนสานฝันจินตนาการของสาววายแล้ววว เรื่องนี้ได้ทำเป็นซีรีย์แล้วว
กรี๊ดด นั่งรอ นอนรอทุกวันเลยฮืออออออออ :hao5:
-
รอดูพี่ไออุ่น ^^
-
สนุกครับเรื่องนี้ o13 ผมอินมากเพราะเรียนวิศวะฯเหมือนกัน ยังจำตอนโดนรับน้องได้จำขึ้นใจ คือโดนสั่งให้โดนก้มหน้าตลอด เอะอะก็ก้มหน้าลงไป มองอะไร มีปัญหาเหรอ ก้มจนผมแมร่งจำรองเท้าพี่ว้ากได้เกือบหมดว่าใครใส่ยี่ห้ออะไรสีอะไร 55555 :laugh:
-
ตามมาเพราะได้เห็นหน้าคนรับบทในซีรี่ย์แล้ว ชอบแคสก้องภพกับอาทิตย์มาก แคสมาได้ดึงดูดมาก
อยากอ่านเพราะช่วงนี้ ซีรี่ย์เกย์ค่อนข้างเยอะ บางซีรี่ย์ก็หดหู่ บางซีรี่ย์ก็เป็นแค่แทรกมาให้จิ้นๆ ไป
มันเลยทำให้ค่อนข้างเสื่อมความน่าสนใจลงบ้าง แต่ด้วยความที่เราดูเลิฟซิกที่เป็นนิยายมาทำซีรี่ย์
แล้วทำให้เรามีความสุขมาก เราจึงไว้วางใจที่จะดูได้มากกว่าการไม่รู้ว่าผกก.เขาจะเล่นอะไรกับบทที่เราชม
ว่าจะไม่ทำให้เราจิตตก
เกี่ยวกับ SOTUS จริงๆ เรื่องนี้เราผ่านมาแล้วสิบปี เราค่อนข้างกล้ำกลืนกับคำๆ นี้อยู่ เพราะบางอย่างมันถูกจัดฉาก
แต่ก็อย่างที่คุณผู้เขียนอธิบายไว้ว่า มันมีครั้งเดียว ต่อให้เราไปเรียนโท คงไม่ได้รับน้องอีก จะแฮปปี้ หรือจะเฉยๆ
อย่างน้อยพวกพี่ๆ เขาเป็นคนที่จัดงาน ลงทุน แรง เวลา เนื้อหา ความสามัคคีให้พวกน้องๆ ได้ดู เข้าไปมีส่วนร่วม
มันคือการทุ่มเทไม่ใช่แค่เพื่อรักษาประเพณีหรือจัดเอามันส์อย่างเดียวแน่นอน
:L2:
มาถึงจุดสุดท้ายที่เราอ่านแล้วเราชอบมาก คือ ตัวละครหลัก
พวกเขาสุภาพมาก จริงใจมาก และไม่มักง่ายไปกับความหลงไหลชั่ววูบ นี้เป็นนิยายในกลุ่มไม่มากนัก
ที่ไม่เน้นขายเซ็กซ์แต่กลับโรแมนติกและเราอ่านแล้วตัวหวิวไปด้วยอารมณ์สุขสม
การดำเนินเรื่องไปตามขั้นตอนของความรู้สึกอย่างไม่มักง่าย มันทำให้เราเข้าใจความหมายของความรัก
ในความเป็นจริงได้ จากนิยายเรื่องนี้ ภายใต้เนื้อหาที่ไม่ยาวเกินไป แต่อ่านแล้วเกิดความรู้สึกต่างๆ
ได้ไม่น้อย ถือว่าทำได้ดี เราจึงชอบทั้งธีมรวมๆ และความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ
ปล. ถึงแม้จะไม่ระบุรุกรับ แต่เราคิดในใจเองว่ารุกคือก้องภพ และไม่รุกตลอด ;)
(http://www.mx7.com/i/e69/JyEwrN.jpg) (http://www.mx7.com/view2/yNYEEbMtjFeXmqis) (http://www.mx7.com/i/be0/sMT7nQ.jpg) (http://www.mx7.com/view2/yNYEETJPSMoabuAD)
Credit: SotusTheSeries https://twitter.com/SotusTheSeries
-
:o8: มาแปะก่อนกำลังไล่อ่านค่า วันนี้เห็นข่าวด้วย :กอด1:
-
ภาพ หล่อๆๆๆ ของ สองหนุ่ม พี่อาทิตย์ ก้องภพ ครับ
ฟิคหวานๆ :กอด1:
(http://blog-imgs-90.fc2.com/k/a/b/kabayagi/20160105085139c09.jpg)
สู่ภาพจริงๆ
(https://pbs.twimg.com/media/CZT5XYDU8AA1TfA.jpg)
(http://dynamic.tlcdn3.com/api/image/get?h=470&w=655&url=http://static.tlcdn1.com/data/11/pictures/0213/01-21-2016/p1a9hfuu3t1oeu60013h31sgh5mm5.jpg)
(http://hottopic.postjung.com/data/631/631794.rjr4ap2rg9h.jpg)
(http://entertain.teenee.com/thaistar/img7/1040277.jpg)
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
อ่านแล้วทำให้นึกถึงตัวเองตอนที่เป็น 'เฟรชชี่ปีหนึ่งวิศวะ' ก่อนที่จะมีกิจกรรมรับร้อง ก็หวั่นๆอยู่เยอะเลย เพราะกิตติศัพท์ของการรับน้องวิศวะ นั้นมันหฤโหดขนาดไหน แต่พอได้รับผัส แรกๆ ก็เกลียดพวกพี่ว้ากนี่แหละ จะโหดจะดุไปถึงไหนกัน ก็จะมีแต่พวกพี่ปีสองนี่แหละที่เป็นที่พึ่ง คอยขอคำปรึกษา พูดคุยกัน เพราะคำว่า SOTUS นี่แหละ เป็นเหมือนตัวเชื่อมของพวกปีหนึ่ง และพอมารู้จากพี่ปีสองที่บอกว่า พี่ว้ากทุกคน 'ห้ามเข้าใกล้ตัวน้องปีหนึ่ง ระยะ 2เมตร และห้ามใช้คำหยาบคายพูดกับน้องปีหนึ่ง'
ระหว่างช่วงการรับน้อง เรานี่แหละเหมือนเป็นภาระให้กับทุกคนในภาคเลยก็ว่าได้ บูมก็บูมได้ไม่กี่รอบ ก็เป็นไฮเปอร์ฯ มีครั้งหนึ่งเป็นประชุมเชียร์แยกของตามภาควิชา พี่ว้ากโคตรกดดันเลย เฮดว้ากหน้าก็โคตรดุ ปีหนึ่งเครียดกันทั้งหมด เพราะโดนเปรียบเทียบกับภาคอื่นๆ ถ้าถึงตอนเชียร์รวม จะทำให้ภาควิชาอายขายขี้หน้า พวกผู้หญิงบางคนก็เริ่มร้องให้ พวกผู้ชายก็เฉยๆ ยกเว้นเราคนเดียว อาการไฮเปอร์เริ่มมาแล้ว แต่ก็พยายามอดกลั่นไว้ คือไม่อยากให้ถูมองว่าอ่อนแอ เป็นตัวถ่วงของเพื่อนๆ สุดท้ายก็ไม่ไหวอาการหนักขึ้นเป็นสองเท่า เพื่อนๆ ก็พากันตกใจแตกตื่น มีแต่พี่ว้ากนี่แหละ คุมสถานการณ์ได้ดีสุด เรียกทีมพยาบาล ก็คือพี่ปีสองนั้นแหละ ก็ทำการปฐมพยาบาล เอาถุงครอบปากเพื่อหายใจเอาก๊าซคาร์บอนเข้าไปให้เยอะๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ไหว เราน็อคคล้ายๆหมดสติ แต่เหมือนเบลอๆมากกว่า แต่ก็ไม่รับรู้อะไรเลย รู้สึกตัวอีกทีตื่นมาก็แอดมิทนอนโรงบาลไปเรียบร้อย กลายเป็นเรื่องใหญ่เลยที่นี่ ทั้งอาจารย์ที่ปรึกษาทั้งอธิการฯประจำภาค มาเยี่ยมถึงโรงพยาล มาถามถึงสาเหตุ เรื่องเป็นมายังไง เราก็ต้องบอกไปว่าเราฝืนตัวเองเองแหละ ท่านเลยเข้าใจ เพราะก่อนหน้านั้นพี่ปีสองมาบอกว่าพวกพี่ว้ากโดนเรียกคุย และมารู้ทีหลังอีกว่าคนที่เป็นคนอุ้มเราและพาเรามาคือ พี่รหัสปีสาม ซึ่งก็เป็นหนึ่งในพี่ว้าก และเราก็ตามหาตัวมาก็นานพอสมควร ถามใครก็ไม่มีใครบอก
หลังรับน้องเสร็จคราบโหดๆของพี่ว้าก ไม่เหลือเลยแต่ละคน แต่ละคนกันเองกันทั้งนั้น ยกเว้นพี่รหัสเราหาตัวจับยากสุดๆ
และการชิงเกียร์ภาค ก็เหมือนกับของคนแต่งเลย ไปทะเลเหมือนกัน
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยังสนุกอยู่ดี :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามอ่านตั้งแต่แรก...กลับมาอ่านอีกรอบก็ชอบ..รอติดตามซีรีย์นะครับ
-
อ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ รอดูซีรี่ส์ครับ ^^
-
พึ่งอ่านจบครับ เริ่มอ่านตั้งแต่เมื่อวาน ชอบมากครับ รอดูในรูปแบบ series ครับ
-
ตามความเชื่อของสาขาเราอ่า ถ้ารุ่นน้องบูมพี่ที่ยังเรียนไม่จบ พี่คนนั้นจะเรียนไม่จบนะ อันนี้เอามาแบ่งบันเฉยๆ นะคะ ความเชื่อของแต่มหาลัยไม่เหมือนกัน แฮะๆ :hao5:
-
ดีงามมากเลย ก้องภพ
-
อ่านจบรอบสอง
ยังคงซึ้งเหมือนเดิม
รักความสัมพันธ์ของพี่อาทิตย์กับน้องก้องภพ
เรื่อยๆ แต่ลึกซึ้งและมั่นคง ชอบค่ะชอบ
-
ซีรี่ย์ออกแล้ว
-
ได้ดูซีรี่ย์แล้วจัดว่าดีงาม งานดี เลยต้องกลับมาอ่าน ก้องภพ กับ พี่อาทิตย์ อีกหนึ่งรอบ ชอบมากกกกกกกกกค่ะ!!!!! :ling1:
-
:katai2-1: ขอบคุณครับ :katai2-1:
-
เห็นซีรี่เลยตามมาอ่าน ดีใจแทนนักเขียนจริงๆค่ะ เรื่องน่ารักมากคิดถึงตอนรับน้องแล้วโดนว้ากสุดๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักใสๆ วัยรุ่นชอบ อิอิ
-
มาอ่านทวนเรื่องอีกรอบซะหน่อย
-
เพิ่งอ่านนิยายเล่มนี้(แบบที่ทำเป็นหนังสือ)จบครับ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะครับผม^^
-
กลับมาอ่านอีกรอบเพราะดูซีรีส์มา ก้องภพดีงาม น้องๆ เล่นดี
ที่สำคัญ ไม่ลบนิยาย ก็ไม่เข้าใจจะลบทำไมเพราะมันส่งเสริมกันเห็นๆ
ถ้าไม่ได้ดูมาอ่านก็อยากดู ถ้าดูยังไม่ได้อ่านก็อยากอ่าน
บางคนอ่านแล้วไปดูก็กลับมาอ่านใหม่แบบนี้
-
เค้าเอาไปสร้างหนังนิครับ
-
กลับมาอ่านอีกรอบเพราะดูซีรีส์มา ก้องภพดีงาม น้องๆ เล่นดี
ที่สำคัญ ไม่ลบนิยาย ก็ไม่เข้าใจจะลบทำไมเพราะมันส่งเสริมกันเห็นๆ
ถ้าไม่ได้ดูมาอ่านก็อยากดู ถ้าดูยังไม่ได้อ่านก็อยากอ่าน
บางคนอ่านแล้วไปดูก็กลับมาอ่านใหม่แบบนี้
เห็นด้วยครับ บางเรื่อง บางเว็บจะลบเพื่อ??? 555
ผมคนนึงซื้อหนังสือมาอ่านแล้วโคตรฟิน เลยมาตามจิ้นอ่านต่อในนี้แบบตอนต่อตอน อ่านเรื่องไป-อ่านคอมเม้นไปดีงามไปอีกแบบ 555
-
เห็นซีรีย์แล้วกลับมาอ่านรอบที่3,4,5,6 ฯลฯ ซาหนุกมว๊ากกกก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบเพราะดูซีรีย์แล้วคิดถึงเรื่องนี้เลยกลับมาอ่านอีกรอบ
-
กลับมาอ่านซ้ำรอบที่สอง
หลังจากดูซีรี่ย์ ชอบพี่อาทิตย์กับก้องภพมากๆๆๆสุดๆ
:impress2:
-
ทำออกมาเป็นซีรีย์แล้ว ดีใจกับคนเขียนด้วย รอติดอ่านเรื่องต่อๆไป
-
วันนี้ได้ดูละครด้วยแทบไม่เชื่อสายตา
กรี๊ดลั่นห้องเลย....เรายังจำอาทิตย์ได้ดี...
ดีใจกับตนเขียนด้วยนะคะ
-
โอ๊ยย ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก จากวันนั้นถึงวันนี้ความรักที่มีให้พี่อาทิตย์กับก้องภพไม่เคยหมดจิงๆ :m1:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
พอได้ดูซีรี่ย์ทางทีวี. ก็กลับมาอ่านนิยายเรื่องนี้อีกรอบ หลังจากตอนนั้น(เมื่อหลายปีก่อน)ที่เห็นชื่อเรื่องแล้วข้ามไป เพราะ ช่วงนั้นอ่านนิยายแนวความรักวัยมหา'ลัยเยอะมากๆจนแอบเบื่อๆ
พอกลับมาอ่านตอนนี้ ความคิดก็เปลี่ยนไป ... เนื้อเรื่องมีส่วนที่เป็นความคิดเยอะมากๆ นั่นทำให้คนอ่านเข้าใจในตัวละครได้ดี (หรืออาจจะดีกว่าตัวละครเข้าใจตัวเองเสียอีก 55555) และค่อยๆให้ตัวละครเติบโตไปเรื่อยๆ ซึ่งกลายเป็นแนว coming of age มากกว่าจะเป็นความรักของเด็กมหา'ลัยแบบใสๆ และที่ชอบที่สุดคือ ภาษาที่คุณ BitterSweet เขียนนั้นอ่านเพลิน และภาษาสวย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะครับ...
-
คือมันดีอะ!!!
เราชอบมาเลยถึงจะไม่มี NC แต่ก็ถ่ายทอดเรื่องราวความรักของทั้งสองคนออกมาได้อย่างลงตัวมาก
นายเยียมมากเก่งจิงๆ :-[
-
อยากบอกว่าซีรีส์ทำออกมาได้ดีมากๆ ถอดแบบมาจากนิยายเกือบทั้งหมดจริงๆ
ชอบมากๆ ดีใจกะคนเขียนมากๆค่ะ อยากให้สุดที่รักษ์ได้เป็นซีรีส์ด้วยจัง
-
ตอนรู้ว่าเรื่องนี้เอาไปทำซีรี่ย์คือเราดีใจมากๆ ตอนนี้ได้ดูก็ยิ่งหลงรักเรื่องนี้ ทั้งสถานที่ทั้งคนแสดง
ซี่รี่ย์เค้าทำดีทุกอย่างเลยจริงๆ คือดูไปกรี๊ดไป น่ารักมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ
-
จากที่กลัวว่า การเอาไปทำเปนซีรี่จะไม่ดีพอจะไม่ฟินไม่สนุก
แต่แค่อีพีแรกก้อสนุกแล้ว นำเสนอได้ดีมาก ไม่เสียอรรถรสต้นฉบับ
สนุกมากทั้งนิยายและซีรี่ค่ะ
-
ดูซีรี่ย์แล้ว ฟินมาก ตามมาติดตามผลงานนิยายต่อเลย
น่ารักมากๆเลยค่ะ ฟินสุดๆ :mew1:
-
สนุกมากพี่อาทิตย์นี่แมนๆแค่มีมุมหวานๆเยอะมากนะคะส่วนน้องก้องภพนี่เอาใจไปเลยกล้ากับพีาว้ากมาก :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจริงๆน๊า คู่นี้ :กอด1:
-
เพิ่งได้อ่านตอนมาทำเป็นซีรีย์แล้ว :katai4: :katai4: :katai4:
สนุกมากค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อาทิตย์กับก้องภพน่ารักมากๆ เลย :-[ :-[ :-[
-
ว้ายยยยยยยฟินมากค่ะ ไม่นึกเลยว่าเวอร์นิยายจะฟินขนาดนี้ คือสารภาพเลยว่าอีนี่อดตาหลับขับตานอนอ่านจนจบ เนื่องจากได้ดูซี่รี่ย์แล้วเกิดความฟิน จิกหมอน นอนชักกระตุก จนสงสัยว่าเอ.. เวอร์ชั่นนิยายจะเหมือนหรือแตกต่างกันแค่ไหนน้อออ เลยตามมาหาอ่านดู ปรากฎว่าอินมากกกกกก เก็บไปฝันเลยค่ะ สำนวนดีสุดๆ อ่านแล้วรู้เลยว่าตัวละครคิดยังไง เหมือนเราไปเป็นตัวละครในเรื่องด้วย ดีย์งามมมมค่า คิดไม่ผิดจริงๆที่อ่านรวดเดียวจนจบ ประทับใจไม่รู้ลืม รู้สึกว่าได้ย้อนกลับไปสมัยมหาลัยอีกครั้งยังไงยังงั้น ขอบคุณผู้เขียนมากๆนะคะที่ประพันธ์สิ่งดีๆ ดีต่อใจ แบบนี้มาให้เราชาวไทยบอยเลิฟได้อ่านกัน อิอิ (ปล.อาทิตย์อายุ21 เหตุการณ์ในเรื่องเกิดปี2556 ก่ารี้ดดดดดดดนี่มันยุคของเจ๊เลยยยย สรุปพี่ไออุ่นรุ่นเดียวกับเจ๊สินะคะเนี่ย อุ่ต๊ะ ดีจุยยย)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านนิยายไปด้วย ดูซีรี่ไปด้วย โอ้ยยยยยยฟินมากกกก หาตัวละครมาได้ตรงมาก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาอ่านนิยายอีกรอบ เพราะคิดถึง ซีรี่ย์ทำออกมาดีมากเลย แทบเหมือนนิยายมาก. :mew1:
-
ดูซีรี่ย์แล้วคิดถึงนิยาย เลยกลับมาอ่านอีกรอบ ฟินอีกรอบ
ปล. คิดถึงนะค้า
-
ไม่ได้คอมเมนท์นิยายมานานมากกกกกกกก
ขอสารภาพว่า มองข้ามนิยายเรื่องนี้ไปเพราะเอียนนิยายความรักวัยมหาลัย
ยิ่งได้ดูซีรีส์ เปิดมาตอนแรก ก็ยี้แล้ว
คือเกลียดโซตัสครับ มีประวัติไม่ดีกับระบบนี้ และนี่ก็จบวิศวะมาเหมือนกัน
เราไม่อินกับโซตัสถึงกระทั่งว่าทุกวันนี้ เกียร์อยู่ไหนยังไม่รู้ ไม่เห็นค่ามันเท่าไหร่
สารภาพอีกว่า ทนดูโซตัสเพราะรอดูรายการเทยเที่ยวไทย
แต่ที่ทำให้เปลี่ยนใจ เพราะความค่อยเป็นค่อยไปของบท ที่มันทำให้รู้สึกแบบ
เออนี่แหละคนจะรักกัน มันก็คงแบบนี้
แล้วมาตายอย่างสงบศพสีชมพูตรงฉากสะพานพระรามแปดในตำนาน
ด้วยความไม่เคยอ่านนิยายมาก่อน เลยจิกหมอนแรงมากด้วยอารมณ์ตกใจ ระคนประทับใจ
พี่อาทิตย์ไม่น่าใช่คนแบบนี้ 5555
ุึถึง EP. สะพานแล้ว เลยได้ลองเข้ามาจิ้มอ่านนิยายดูในบทท้ายๆ เลยรู้สึกหลงรักในวิธีการเขียน
ขอชมว่ามันดีมากนะครับ อ่านแล้วเหมือนตัวเองเป็นธาตุอากาศรอบๆตัวทั้งคู่
เวลาลอยไปสัมผัสใครก็รู้สึกถึงความเป็นคนๆนั้นโดยไม่ต้องสลับการเล่าแบบที่นิยายสมัยนี้ชอบทำกัน
ทั้งหมดทั้งมวล เลยตัดสินใจไปสอยแบบรวมเล่มมาครอบครอง
จะบอกว่า ตามร้านหนังสือ SOTUS กลายเป็น Rare item ไปแล้วนะครับ
ตอนผม ก็ได้เล่นโชว์มาเพราะเป็นเล่มสุดท้าย
ขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จทั้งการเป็น Series และเป็นนิยายขายดีด้วยครับ
-
อ่านนิยายก้อแล้ว ดูเวอร์ชั่นซีรี่ย์ก้อแล้ว สุดท้ายก้อวกกลับมาอ่านอีกรอบอยู่ดี คือมันดีงามมมม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบมากเลยครับๆๆๆๆ
ผมดู series ก่อนถึงจะทราบว่ามี นิยายมากก่อน
ไล่อ่านจนจบแล้ว ชอบมากๆๆๆๆ
มีนิยายดีๆส่งให้อ่านต่ออีกนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เพิ่งดูซีรีส์จบ เดี๋ยวตามอ่านเวอร์ชันนิยายต่อเลย
ดีต่อใจ อิอิ
-
จะบอหว่าอ่านหนังสือแล้วขอมาเม้นในนี้
แบบประโยค ดีงามพระรามแปด เหมาะกับเรื่องนี้ที่สุด
เนื้อเรื่องไม่ได้หวือหวาด่วนได้ขายฉากฟินๆไปวันๆ แต่มะเมียดละมุน ค่อยเป็นค่อยไป
ไม่เสียดายเวลาที่อ่านเลย รู้สึกคุ้มและอิ่มอยู่ในใจ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี หวังว่าจะมีผลงานมาให้ติดตามอีกนะคะ ^^
-
สนุกมากกกก
-
กำลังจะกลับมาอ่านอีกรอบ
-
โฉบเข้ามาดู SOTUS S มาลงในนี้ด้วยนะคะ
please
-
ได้ฤกษ์กลับมาอ่านอีกครั้งนึงแล้ว
ก็ยังชอบมากๆอยู่ดี
และเป็นการอ่านมาราธอนอีกเช่นเคย 555
ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ นิยายนี่แหละฟินสุดๆแล้ว
ว่าแล้วพรุ่งนี้ไปหานมเย็นชมพูมากินดีกว่า
คิดถึงพี่นมเย็น รักพี่ไออุ่น เลิฟพี่อาทิตย์ ฮิ้ววววว พูดเองก็เขินเองซะงั้น
รวมเล่มนิยายก็อยากได้อยู่นะ
แต่คงจะหมดแล้วล่ะ ถึงจะยังมีอยู่ก็ว่าไม่เอาอ่ะ
ชอบอ่านในนี้มากกว่า อ่านจบก็คอมเมนท์ ไม่ว่าจะอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่
รู้สึกเหมือนมีเพื่อนอ่านด้วย
ถ้าอ่านเป็นหนังสือแล้วมันเหมือนอ่านคนเดียวอ่ะนะ 555
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ก็ยังฟินอยู่ดี o13 o13
-
สนุกนะเนี่ย
-
กลับมาอ่าน เรื่องนี้อีกรอบ เพราะ มี ซีรีย์ sotus s แต่ยังไงๆก็สู้ เวอร์ชั่นปกติไม่ได้
ยังไง ของออริจินัลย่อมดีงามเสมอ sotus ภาคแรก ละมุนและดีงามมาก บอกเลย
-
สนุกดีค่ะ อ่านมาราธอนมาก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ
ชอบบรรยากาศระหว่างก้องกับอาทิตย์
ก็ไม่หวานนะ อมเปรี้ยวนิดๆ ละมุนหน่อยๆ
เรืีอยๆเรียงๆในอารมณ์ ชอบค่ะ
แต่เราไม่อินกับระบบ SOTUS เลยอาจจะไม่ค่อยซึ้งกับตรงนั้นเท่าไร ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบค่ะ
อ่านแบบรวดเดียวจบอีกแล้ว 5555
ยังคงเป็นเรื่องเดียวในดวงใจอยู่นะ
รักเรื่องนี้ รักพี่อาทิตย์ รักน้องก้อง และรักคนเขียนมากๆเลยค่ะ
-
:pig4:
SOTUS : พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
กฎของปีหนึ่งข้อที่ 1 : อย่าคิดปีนเกลียวพี่ว้าก
“พวกคุณมีเสียงแค่นี้รึไง ผมขอดังกว่านี้!”
คำตะโกนถามดังขึ้นด้วยความดุดัน เหมือนผู้คุมตวาดใส่นักโทษ เพียงแต่นักโทษตอนนี้ไม่ได้อยู่ในคุก หากกำลังนั่งหน้าจ๋อยอยู่กลางห้องประชุมเชียร์คณะวิศวกรรมศาสตร์ โดยมีบรรดาพวกพี่ปีสามยืนตัวตรงตั้งท่าระเบียบพักอยู่ต่อด้านหน้าของน้องเฟรชชี่ พลางส่งสายตาคมกริบคล้ายถูกน้องไปทำให้โกรธแค้นมาแต่ชาติปางไหน
โดยเฉพาะกับ ‘อาทิตย์’ หนุ่มหน้าคม นัยน์ตาดุ ผู้มีตำแหน่งเฮดว้ากที่เพิ่งดุน้องเรื่องตอบเสียงเบาไปหมาด ๆ แต่ความจริงแล้ว ต่อให้เสียงที่พวกน้องตอบมันดังเหมือนเปิดคอนเสิร์ตเขาก็จะบอกว่าไม่ได้ยินอยู่ดี
...ทำไมครับมีปัญหาเหรอ ก็นี่มันสิทธิ์ของพี่ว้ากที่รับสืบทอดเจตนารมณ์จากรุ่นสู่รุ่น อยากจะบอกว่าสิ่งที่น้องเจอ เขาผ่านประสบการณ์พวกนี้มาหมดแล้ว และนี่ก็เป็นแค่จุดเริ่มต้น เพราะของจริงต่อไปมันจะยิ่งหนักหนากว่านี้อีก
คนสวมบทบาทพี่ว๊ากรักษาสีหน้านิ่งขรึมเอาไว้ ก่อนจะถามย้ำเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความเฉียบขาด
“ผมจะถามใหม่ รุ่นคุณมีทั้งหมดกี่คน!”
ทั่วท้องห้องประชุมเงียบกริบ ไม่ผิดไปจากที่อาทิตย์คิดไว้
...มันก็แน่อยู่แล้วเพิ่งเปิดเทอมเรียนมาได้สองวัน ใครจะมาจำชื่อได้ว่าเพื่อนทั้งหมดมีกี่คน ยิ่งกับคณะวิศวกรรรมศาสตร์ที่มีคนเรียนเยอะเป็นอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัย ตัวเลขนับได้เป็นพันคน ให้มาบอกเจาะจงแบบนี้ ขอไปแก้สมการแคลคูลัสยังง่ายกว่า
แต่สถานการณ์ที่กำลังเป็นอยู่ก็นับว่าเข้าทางเขาพอดี เพราะมันยิ่งสร้างความกดดันให้น้องเฟรชชี่ทั่วท้องหอประชุม
...ใครว่าการรับน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ต้องเถื่อน พูดมึงกูใส่กัน ไม่จำเป็นครับ เราเป็นนักศึกษาแสดงอำนาจได้โดยไม่ต้องถ่อย เพราะเดี๋ยวจะโดนอาจารย์จับตามองแล้วจะยุ่ง กฎของพี่ว้ากจึงต้องพูดจากสุภาพกับน้อง ๆ แต่ไอ้ประโยคผู้ดี ๆ นี่แหละ ที่เชือดพวกน้องแบบนิ่ม ๆ จนพากันก้มหน้ากลัวกันหัวหด เหมือนกับที่เขาเลือกใช้คำมาสร้างความกดดันต่อ
“ไม่มีใครตอบ แสดงว่าพวกคุณไม่สนใจเพื่อนของคุณเลยใช่มั้ยครับ ถึงจำเพื่อนรุ่นเดียวกันไม่ได้!!”
เฮดว้ากหน้าคมเริ่มก้าวเดินไปรอบ ๆ แถวที่นั่งอยู่ของน้องช้า ๆ นัยว่าแสดงอำนาจและเป็นการข่มขวัญให้น้องกลัว กวาดสายตามองสำรวจน้องซึ่งส่วนใหญ่ก็ทำหน้าซึม มีบางที่นั่งสะอื้นร้องไห้เบา ๆ เป็นการการันตีว่าความเด็ดขาดที่ฝึกมาของเขาคงได้ผล
อันที่จริง ไอ้ก็เขาไม่ได้ใจจืดใจดำ หรือโรคจิตชอบเห็นคนร้องไห้ขนาดนั้นหรอกครับ มันเป็นไปตามหน้าที่ของพี่ว้าก พอน้องผู้หญิงร้องไห้ ใจมันแกว่งหน่อย ๆ ยิ่งกับน้องน่ารัก ๆ เห็นแล้วก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบ แต่ก็ต้องตีหน้าขรึมเอาไว้ มองดุ ๆ ใส่น้องคนสวยซึ่งน้ำตาร่วงเผาะ ๆ จนน้องผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ ต้องยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งไปให้ ซึ่งน้องคนสวยก็รับมาพลางยิ้มขอบคุณทั้งน้ำตาเปื้อนหน้า
...โอ้โห...หวานเนอะ หวานกันจริง มันเห็นหัวเขาบ้างมั้ยเนี่ย ...ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ยังจะมาจีบกันต่อหน้าต่อตาอีก อุตส่าห์เล็งน้องคนสวยไว้ กะจะขอเบอร์นอกรอบสักหน่อย แต่ดันโดนตัดหน้าไปก่อนซะงั้น
อ้อ...น้องอยากโชว์แมนเหรอครับ ...อยากโชว์แมนมากใช่มั้ย ...ได้...เดี๋ยวพี่จัดให้!
“น้องคนนั้นลุกขึ้นมา!!”
เขาตวาดใส่น้องผู้ชายที่เป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้า ทำเอาน้องคนสวยที่นั่งข้าง ๆ ตกใจแทน รีบมองเพื่อนด้วยความกังวล เพราะดันโดนพี่ว้ากเพิ่งเล็ง แต่คนถูกเรียกยังเก๊กส่ายหน้าเหมือนไม่เป็นไร ก่อนลุกขึ้นยืนตัวตรงเต็มความสูง ซึ่งทำเอาเขาแอบอึ้งไปเล็กน้อย เพราะเขาว่าตัวเองก็สูง 178 เซ็นไม่ใช่น้อย ๆ แล้วเหมือนกันนะ แต่ไอ้เด็กขี้เก๊กนี้ยังสูงกว่าเขาเกือบสิบเซ็น แถมยังคิ้วเข้มหน้าตาดีแผ่รังสีออร่าเล่นกลบผู้ชายทั้งคณะจนหน้าหมอง
แหม....เห็นแล้วชักจะคันเท้าขึ้นมาตงิด ๆ ยิ่งเพิ่มความหมั้นไส้ให้มากขึ้นเป็นสองเท่า
...ดีเลยจะได้จัดหนัก ๆ เอาคืนให้สมใจโทษฐานหล่อเกินพี่ว้าก
“บอกชื่อกับรหัสคุณมาดัง ๆ”
“ผมชื่อ ก้องภพ รหัส 0062 ครับ"
“ตอบผมสิว่ารุ่นคุณมีกี่คน”
“ไม่ทราบครับ”
“ทำไมถึงไม่ทราบ”
“ผมไม่เคยนับครับ”
ไม่ใช่แค่คิ้วของคนฟังที่กระตุก แต่ก็มือก็ชักเริ่มกระตุกตาม จนอยากจะเอาหมัดไปแนบหน้านิ่ง ๆ นั้นสักที
...กวนตีนแล้วครับน้อง...กวนตีน... พูดแบบนี้มันคิดจะหาเรื่องปีนเกลียวกันชัด ๆ
ถ้าเจอแถวข้างนอกเขาคงจะเรียกเพื่อนมารุมกระทืบแล้ว แต่ตอนนี้เขายังอยู่ในห้องประชุม ท่ามกลางสายตาของเฟรชชี่อีกเป็นร้อยคน โดนหยามศักดิ์ศรีมันเรื่องเล็กน้อยไม่มีสะดุ้ง เพราะตราบใดที่เขาเป็นพี่ว้ากเขาก็มีสิทธิพร้อมจะเอาคืนได้เสมอ
นายอาทิตย์จึงพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดไว้ เปลี่ยนเป็นคำสั่งด้วยน้ำเสียงตวาดดุ
“ถึงไม่เคยนับข้อมูลพวกนี้คุณก็ต้องรู้ ทุกคำถามของผมคุณต้องตอบให้ได้ เข้าใจมั้ย!!”
“เข้าใจครับ”
เขาพยักหน้าเมื่ออีกฝ่ายตอบรับ ก่อนจะล้วงมือเขาไปในกระเป๋ากางเกงนักศึกษา หยิบสร้อยเชือกที่มีจี้คล้องเป็นเกียร์รุ่นสีน้ำตาล ยื่นมาโชว์ต่อหน้าพร้อมคำถาม
“คุณเห็นเกียร์นี่มั้ย”
“เห็นครับ”
“เกียร์นี้มันเป็นเกียร์รุ่น เป็นความภาคภูมิใจของวิศวะทุกคน ไม่ใช่แค่ของใครคนเดียว ถ้าพวกคุณไม่แสดงให้ผมเห็นว่าคุณพร้อมจะรับมันก็ออกไปจากที่นี่ซะ! ผมจะถือว่าคุณไม่ใช่รุ่นน้องของคณะเราอีกต่อไป!!”
ท้ายประโยคเขาไม่ได้พูดใส่น้องผู้ชายที่ยืน แต่หันไปบอกกับน้องปีหนึ่งที่นั่งเรียงเหมือนพูดขู่ เพราะการจะได้รุ่นหรือไม่ได้รุ่น สิทธิขาดมันขึ้นอยู่กับพี่ปีสามอย่างพวกเขา
ถ้าพวกน้องปีหนึ่งทำตัวดี ๆ เคารพเชื่อฟัง เข้ากิจกรรมบ่อย ๆ ก็จะได้เกียร์ที่เป็นเหมือนศักดิ์ศรีของวิศวะไปง่าย ๆ ตรงข้ามถ้าน้องปีหนึ่งทำตัวหน้าหมั้นไส้ ก็จะถือว่าสอบตกกันทั้งรุ่น ต้องมาทำการรับน้องซ่อมกันใหม่ ซึ่งขอบอกว่าโหดกว่าที่รับกันปกติหลายเท่า แต่ถ้ายังไม่ดีขึ้นมาอีกก็ปรับตกไม่ต้องเอาเกียร์ไปเลยยกรุ่นให้เป็นที่อับอายของปีไป
...เรื่องนี้ไม่ได้ล้อเล่นนะครับ พูดจริงทำจริง มีตัวอย่างให้เห็นเป็นบางรุ่นแล้ว และน้อง ๆ เฟรชชี่ก็รู้ดี ดังนั้นคำขู่นี้จึงได้ผลไม่น้อย สังเกตได้จากน้องหลายคนเริ่มหน้าซีดเหมือนจะเป็นลม ทำให้คนที่ถือไพ่เหนือกว่ายิ้มเยาะในใจ ก่อนเปลี่ยนกลับมาโจมตีเป้าหมายที่เมื่อกี๊บังอาจออกลายทำตัวเปรี้ยวกับเขา
“ทีนี่ตอบผมสิ คุณก้องภพ ถ้าพวกผมไม่ให้เกียร์กับรุ่นของคุณ แล้วคุณจะทำยังไง”
เฮดว้ากพูดจบพร้อมทำหน้าโชว์เหนือกว่าใส่อีกฝ่าย ซึ่งเขาก็คงเดาได้อยู่แล้วว่าเจ้าเด็กอวดดีคงพูดว่า ‘ผมไม่ทราบครับ’ อีกรอบ และถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็จะสั่งลงโทษเป็นตัวอย่างให้พวกน้อง ๆ ได้ชมเป็นบุญตา
หึ...ให้มันรู้ซะบ้างว่าแถวนี้ใครใหญ่ คิดจะอวดเก่งกับพี่เหรอเร็วไปหน่อยนะไอ้น้อง
คนกุมชัยชนะหมุนตัวหันหลังกำลังจะเดินไปด้านหน้าประจำที่ เพื่อเตรียมบอกบทลงโทษโดยไม่รอฟังคำตอบ หากยังไม่ทันก้าวเสียงจากด้านหลังกลับทำให้เขาสะดุดแทบหน้าทิ่ม
“ก็แย่งมาสิครับ”
คนชะงักรีบหมุนตัวหันกลับมามองอย่างไม่อยากเชื่อในคำสั้น ๆ ที่ได้ยิน
...อะไรแย่ง ๆ นะ ...เมื่อกี๊หูแว่วรึเปล่า ...เอาใหม่อีกทีดิ...
“คุณว่าอะไรนะ”
อาทิตย์ย้อนถามอีกครั้งมองอีกฝ่ายซึ่งมีสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ดวงตาคมที่ส่อแววเจ้าเล่ห์มองสบตอบเขาโดยไม่หวาดหวั่น ก่อนจะพูดขยายความประโยคย้ำชัดเจน
“ถ้าพี่ไม่ให้เกียร์พวกผม ผมก็ต้องแย่งมาเป็นของตัวเองครับ”
คำประกาศก้องอย่างไม่เกรงกลัวเรียกเสียงฮือฮาจากทั่วทุกทิศ โดยเฉพาะกับเฮดว้ากที่ยืนนิ่งเบิกตากว้างอย่างตะลึง เมื่อโดนหยามศักดิ์ศรีจากรุ่นน้องกลางที่ประชุม คล้ายถูกคนเอารองเท้ามาตบหน้า มือไม้เริ่มสั่น อารมณ์โมโหพวยพุ่งอย่างควบคุมไม่อยู่ ลืมกฎที่ต้องทำตัวสุภาพกับรุ่นน้อง เดินตรงดิ่งไปกระชากคอเสื้อของไอ้คนอวดดี ตวาดตะคอกเสียงใส่อย่างโมโหรุนแรง
“มึงพูดใหม่อีกทีสิ มึงคิดว่าจะแย่งเกียร์จากกูได้เหรอห่ะ!!”
“ได้ครับ!”
“ทำยังไงวะ!!”
“ผมก็แค่จับพี่ทำเมียครับ!”
...อึ้ง
...อึ้งสนิทกันทั้งบาง
มือใหญ่เอื้อมมาจับมือที่กำลังกระชากคอเสื้อของตัวเองไว้ นัยน์ตาคมมองสบคนนิ่งอึ้งด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ ก่อนพูดอธิบายด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ก็เขาว่ากันว่าของแฟนก็เหมือนของ ๆ เรา ถ้าผมจับพี่ทำเมีย เกียร์ของพี่ก็เหมือนเกียร์ของผมไงครับ”
“ไอ้...!!”
เขารีบสะบัดมือออกจากอีกฝ่ายทันควัน ในใจคิดคำพูดด่า แต่ก็ออกไปได้เพียงแค่นั้น เพราะถูกกลบด้วยเสียงโห่แซวเป่าปากที่ดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ไม่เว้นแม้กระทั้งพวกเพื่อนเขาที่เป็นพี่ว้ากปีสาม ซึ่งดูจะถูกใจมากกว่าโมโหกับการปีนเกลียวของรุ่นน้อง ด้วยนาน ๆ จะมีน้องกล้ามาทำให้เฮดว้ากสุดโหดถึงกับไปไม่เป็น จนคนโดนหยามต้องเผลอตวาดออกมาอย่างฉุนขาด
“พวกมึงเงียบได้แล้วโว้ยย!!”
คำสั่งของเฮดว้ากถือเป็นสิทธิขาด ทุกคนจึงกลับมาเงียบกริบเหมือนเดิม ทิ้งให้คู่กรณียืนประจันหน้า ก่อนอาทิตย์จะพยายามรวบรวมสติที่เหลือน้อยนิด จ้องเขม็งไปยังอีกฝ่ายที่บังอาจมากวนตีน
...ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือพูดเล่น เพราะท่าทางไอ้เด็กเปรตนี่ก็ไม่ได้ออกตุ๊ดแต๋วเกย์อะไร แต่อย่าคิดว่าเขาจะกลัวกับไอ้เรื่องแค่นี้ ถ้าไอ้เด็กเปรตมันอยากจับเขาทำเมียได้จริงก็เข้ามาเลย เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ไม่คิดจะยอมใครหน้าไหน กล้าท้าก็กล้ารับอยู่แล้วเว้ย! แต่ตอนนี้เขาคงต้องขอเคลียร์บัญชีแค้นก่อน
“ก็ได้ แล้วผมจะคอยดูว่าคุณจะทำได้จริงมั้ย แต่ในเมื่อตอนนี้เกียร์ยังอยู่กับผม ผมมีสิทธิออกคำสั่งคุณในฐานะรุ่นพี่”
คนมีอำนาจเหยียดยิ้ม แล้วจัดการเชือดด้วยคำสั่งโทษประหาร
“ก้องภพ รหัส 0062 สก็อตจั๊ม 200 ปฏิบัติ!!”
“ครับ”
หากคนโดนทำโทษกลับไม่มีสีหน้าสลดใด ๆ ซ้ำยังยิ้มระรื่น ตอบรับชัดเจนเหมือนเต็มใจทำ แล้วเดินออกมาด้านหน้าที่ประชุมทำสก๊อตจั๊ม ท่ามกลางสายตาเห็นใจของเพื่อนเฟรชชี่คนอื่น ๆ
ตรงข้ามกับนายอาทิตย์ ซึ่งยืนนิ่งมองคนถูกลงโทษด้วยสีหน้าสะใจ เก็บความเคียดแค้นไว้อย่างปิดไม่มิด
...หึ...ไอ้เด็กปีหนึ่ง คิดจะจับพี่ว้ากทำเมียเหรอ ฝันไปเถอะมึง อย่าได้บังอาจดูถูกศึกเดิมพันเกียร์ครั้งนี้
....แล้วเดี๋ยวจะได้รู้ว่าระหว่าง ‘พี่ว้าก’ หรือ ‘เด็กปีหนึ่ง’
....ใครกันแน่ที่จะต้องเป็นเมีย!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TBC