พวงหรีดปทุมธานีควรเลือกร้านขายพวงหรีดที่มีความหลากหลายของดอกไม้และรูปแบบการจัดพวงหรีด เพื่อให้สามารถเลือกแบบที่ถูกใจและเหมาะสมกับงบประมาณที่มี ทั้งนี้ ราคาพวงหรีดที่สูงกว่า อาจมาพร้อมกับคุณภาพของดอกไม้ที่ดีกว่า มีความสดใหม่ พวงหรีดปทุมธานีและจัดเรียงอย่างประณีต แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเลือกแบบที่มีราคาแพงที่สุดเสมอไป ขึ้นอยู่กับความเหมาะสมและไม่ควรเป็นการสร้างภาระให้กับตัวเองจนเกินไป

อีกสิ่งที่ไม่ควรมองข้ามเมื่อเลือกใช้บริการจากร้านขายพวงหรีด คือ การสื่อสารและการให้บริการของทางร้าน ร้านที่ดีควรมีพนักงานที่พร้อมให้คำแนะนำและตอบข้อซักถามได้อย่างชัดเจน สามารถปรับเปลี่ยนและจัดทำพวงหรีดได้ตามความต้องการพิเศษของลูกค้า รวมถึงมีความรับผิดชอบหากเกิดข้อผิดพลาดหรือความไม่พอใจในบริการ

การเลือกซื้อพวงหรีดจากร้านขายพวงหรีดอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มีความสำคัญในการสื่อสารความรู้สึกของเราไปยังผู้รับ ดังนั้น จึงควรใส่ใจและพิถีพิถันในการเลือกร้านที่มีคุณภาพและบริการที่ดี เพื่อให้การมอบพวงหรีดในโอกาสต่างๆ เป็นไปอย่างเหมาะสมและสมบูรณ์แบบที่สุด

พวงหรีด เลือกซื้ออย่างไรให้เหมาะสมและได้ประโยชน์สูงสุด

ในปัจจุบัน การส่งพวงหรีดเพื่อแสดงความอาลัยหรือให้กำลังใจแก่ผู้ที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักนั้น ได้กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่แพร่หลายในสังคมไทย ซึ่งการเลือกซื้อพวงหรีดจากร้านขายพวงหรีดที่มีคุณภาพและบริการที่ดี จะช่วยให้การแสดงความรู้สึกของเราเป็นไปอย่างเหมาะสมและได้ประโยชน์สูงสุด

เมื่อต้องการเลือกซื้อพวงหรีดจากร้านขายพวงหรีด สิ่งแรกที่ควรพิจารณาคือ ความน่าเชื่อถือและชื่อเสียงของร้าน โดยอาจสอบถามจากคนรู้จักที่เคยใช้บริการ หรือหาข้อมูลรีวิวจากลูกค้าในอินเทอร์เน็ต ร้านขายพวงหรีดที่ดีควรมีประสบการณ์ในการจัดทำพวงหรีดมาอย่างยาวนาน มีความเชี่ยวชาญในการออกแบบและตกแต่งพวงหรีดให้สวยงามและเหมาะสมกับโอกาส รวมถึงมีบริการจัดส่งที่ตรงต่อเวลา

นอกจากนี้ ควรเลือกร้านขายพวงหรีดที่มีความหลากหลายของดอกไม้และรูปแบบการจัดพวงหรีด เพื่อให้สามารถเลือกแบบที่ถูกใจและเหมาะสมกับงบประมาณที่มี ทั้งนี้ ราคาพวงหรีดที่สูงกว่า อาจมาพร้อมกับคุณภาพของดอกไม้ที่ดีกว่า มีความสดใหม่ และจัดเรียงอย่างประณีต แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเลือกแบบที่มีราคาแพงที่สุดเสมอไป ขึ้นอยู่กับความเหมาะสมและไม่ควรเป็นการสร้างภาระให้กับตัวเองจนเกินไป

อีกสิ่งที่ไม่ควรมองข้ามเมื่อเลือกใช้บริการจากร้านขายพวงหรีด คือ การสื่อสารและการให้บริการของทางร้าน ร้านที่ดีควรมีพนักงานที่พร้อมให้คำแนะนำและตอบข้อซักถามได้อย่างชัดเจน สามารถปรับเปลี่ยนและจัดทำพวงหรีดได้ตามความต้องการพิเศษของลูกค้า รวมถึงมีความรับผิดชอบหากเกิดข้อผิดพลาดหรือความไม่พอใจในบริการ

การเลือกซื้อพวงหรีดจากร้านขายพวงหรีดอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มีความสำคัญในการสื่อสารความรู้สึกของเราไปยังผู้รับ ดังนั้น จึงควรใส่ใจและพิถีพิถันในการเลือกร้านที่มีคุณภาพและบริการที่ดี เพื่อให้การมอบพวงหรีดในโอกาสต่างๆ เป็นไปอย่างเหมาะสมและสมบูรณ์แบบที่สุด

 สนุกสุดๆ ตัวจุ้นกับเขียวหวานมันน่าร๊ากกกกก

 

พวงหรีดในปัจจุบันมีการผลิตพวงหรีดอย่างมวลมากจึงทำให้การเลือกซื้อกลายเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ถ้าคุณใช้คำค้นหาที่เกี่ยวข้องกับพวงหรีดมืออาชีพ เช่น "พวงหรีดมืออาชีพ รีวิว" หรือ "พวงหรีดมืออาชีพ เชียงใหม่" คุณจะสามารถค้นหาบริการที่มีคุณภาพและเชี่ยวชาญได้ง่ายขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นการเลือกสีของดอกไม้ หรือการจัดวางต้นไม้ให้สวยงาม พวงหรีด มืออาชีพจะช่วยให้การตกแต่งพวงหรีดของคุณกลายเป็นสรรพสวยที่น่าตื่นเต้น เพราะมืออาชีพเชี่ยวชาญในการเลือกใช้วัสดุที่มีคุณภาพสูง และการสร้างงานศพที่สวยงามจนทำให้คุณและคนในครอบครัวได้รับความอบอุ่นและนุ่มนวลในช่วงเวลาที่ทำให้เราเสียใจ

        Part’ s กันต์ธีย์ ผมนอนมองสายน้ำเกลือที่ห้อยอยู่ที่เสา สุดท้ายผมก็ต้องมานอนให้น้ำเกลือจนได้เพราะอาการอ่อนเพลียของผม ไม่รู้ว่าตอนที่แม่ตั้งท้องผมนั้น แม่จะเป็นหนักแบบนี้ไหม แพ้ท้องหนักแบบนี้ไหมน่ะ แต่ผมนี้ทรมานมากที่สุด ผมเอามือลูบท้องน้อยของผม ยี่สิบสัปดาห์แล้วน่ะ อดทนอีกหน่อยนะครับลูกโซ่

       “คนอะไรก็ไม่รู้หล่อและใจดีด้วยอ่ะ แต่ว่าเขาบอกว่าจะย้ายแล้วอ่ะ ย้ายไปไหนวะกูจะให้ขุ่นแม่ย้ายตามไป กูจะได้เจอพี่เขาอีก” มะนาวพูดถึงใครสักคน เขาบอกว่าเขาเป็นคนอุ้มผมและขับรถพาผมมาส่งโรงพยาบาลของหมอภีมปภพแทน ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ผมอ่อนเพลียมาก เพื่อนๆ ของผมหันมาเห็นผมก็พากันเดินมาที่เตียงนอนคนไข้ทันที

        “บีม ทานอะไรหน่อยไหมแก นี่ฉันซื้อของโปรดแกมาให้น่ะ” ผมหันไปมองของโปรดของผม นั้นคือบะหมี่ ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ผมมองบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง ที่ผมชอบมากแต่ว่าตอนนี้ผมเห็นเหมือนเป็นอะไรสักอย่างที่พาจะทำให้ผมรู้สึกคลื้นไส้อาเจียน

        “เฮ้ย! บีม นี้ของโปรดมึงน่ะ” มะนาวรีบหยิบชามบะหมี่ออกไปทันที เพราะว่าผมใช้มือปัดไปมากลิ่นกระเทียมมันทำให้ผมคลื่นไส้มากขึ้นไปอีก จนกระทั่ง ผมหันไปเห็นกล่องอาหารซีพีเข้า

        “พาสต้าไหมมึง แต่ปกติมึงบอกไม่ชอบทานน่ะ มึงชอบบะหมี่มากกว่า “ใบชาพูดแต่ผมพยักหน้าตอนนี้ท้องร้องมากเลย และใบชา เพื่อนผมคนนี้ มาจากทางเหนือ และสอบติดที่นี้ได้และมาอยู่หอกับพี่ชาย ที่ทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพ พอใบชาเปิดกล่องออกมา มันน่ามแปลกที่ผมไม่รู้สึก ผอืดผอมเลยสักนิด ผมค่อยๆ ใช่ช้อนตักมาคำเล็กมากๆ ก่อนจะเปิดริมฝีปากเล็กๆ ของผม ชิมรสชาติก่อนและได้ผล ผมทานได้เฉยเลย

       “เฮ้ย! ปกติมึงไม่กินพาสต้าน่ะไอ้บีม” ฟิล์มมันรู้ดี เลยหันมาทำสีหน้าแปลกใจ ผมก็นั่งทานได้ปกติ

       “เคยได้ยินป่ะว่า คนท้องน่ะมักจะชอบทานอะไรที่แปลกแหวกแนวไปจากเดิมน่ะ เหมือนแม่ฉันนี่ตอนท้องฉันน่ะ แม่อยากกินมะนาวมาก หันมะนาวคลุกพริกกลัวกินเลยน่ะ ซึ่งปกติแม่ฉันไม่ชอบของเปรี้ยวเลย”

       “แม่มึงเลยให้ชื่อมะนาวว่างั้น”

       “โชคดีน่ะที่แม่มึงไม่ได้ชอบกินมะขวิดล่ะ"ใบชามันพูด สองคนนี้ขยันแขวะกันเองจริงๆ

       “ทำไมล่ะ” มะนาวถามกลับ

      “จะได้ตั้งชื่อแกว่ามะขวิดแทนมะนาวไง” เป็กซ์พูดแซว และนี้ก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้เล็ก ความสุขที่มีเพื่อนนั่งอยู่ด้วย

       “มะนาวดีใจน่ะที่บีมยิ้มได้ อย่าเครียดน่ะขุ่นแม่ของมะนาว สงสารหลานตัวน้อยๆ “มะนาวพูดพร้อมกับกุมมือผมเอาไว้

       “เออ บีม มึงไปหาเจ้าหน้าที่ธุรการมาเหรอวะ เรื่องเรียนมึงอ่ะ เขาว่าไงบ้างวะ ที่มึงมาๆ หายๆ แบนี้” ฟิล์มถามผม

       “คือกูส่งใบรับรองแพทย์ไปให้เขาน่ะ เขาก็โทรมาหากูอ่ะกูขาดเยอะน่ะ แต่เขาก็บอกว่าอาจารย์กันตภณทำเรื่องขอกูไว้ กูเกรงใจเขาว่ะ เขาจะมาเสียเพราะกูเปล่าๆ” ผมพูด ผมรู้สึกผิดมาก

       “กูเลยบอกเขาว่าจะขอดรอปแล้วกัน เอาไว้มีโอกาสค่อยกลับมาเรียนใหม่” ผมพูดแต่ถ้าคลอดแล้วผมเองยังไม่รู้เลยจะมีโอกาสนั้นไหม เพราะว่าถ้าน้องตลอดมา ลูกก็ต้องเลี้ยงเองจะหาเวลาไปเรียนได้ไหม ไม่รู้เลย

        “มึงรู้ป่ะใบรับรองแพทย์นั้นน่ะ มันบอกว่ามึงท้องและแม่งเอาไปพูดกันและเพื่อนต่างห้องต่างคณะก็พากันมาถามพวกกูกันหมดเลยว่ะ” เป็กซ์พูด ผมหันไปมองเพื่อนๆ ของผม ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันว่าจริง

        “ไอ้ฟิล์มมันก็ด่าส่วนไปเยอะแล้ววันนี้น่ะ ศัตรูบานเลยมึงไอ้ฟิล์มงานนี้ “เป็กซ์พูด ผมหันไปมองฟิล์ม ผมส่ายหัวไม่อยากให้ฟิล์มมีเรื่องเลย จะจบอยู่แล้ว

       “ก็มันเสือกเรื่องของมึงอ่ะและไม่ใช่ถามเพราะว่าเห็นใจน่ะ ถามแล้วพากันหัวเราะขำๆ ทั้งที่ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาหัวเราะกันเลยน่ะมึง” ฟิล์มพูด

       “กูควรจะดรอปหรือว่ากูควรจะลาออกดีว่ะ กูทำอาจารย์เขาเสียไปด้วย” ผมพูดเบาๆ ก่อนจะก้มลงมองพุงน้อยของผม เอามือลูบ

        “บีม มึงจะจบแล้วน่ะอีกไม่กี่ตัวเอง ทนหน่อยดิ” เป็กซ์พูด

       “น่ะบีมจะได้จบพร้อมกัน นี้กูเรียนรอมคงเลยน่ะ เทอมที่แล้วกูลงน้อยเพราะว่าอยากจบพร้อมมึงอ่ะ” ใบชาพูด ผมหันมามองเพื่อนๆ ของผม ผมยิ้มออกมาได้อีกครั้ง อย่างน้อยผมก็รู้ว่าเพื่อนคือสิ่งที่ดีที่สุดของผมในตอนนี้ ทุกคนเข้ามากอดผมกันหมด

        “อุ้ยย” ผมสะดุ้งทันที

       “บีม แกเจ็บท้องเหรอ “มะนาวถามผมเสียงหลงทันที

       “เจ็บอะไรล่ะ อายุครรภ์ไอ้บีมมันเพิ่งจะยี่สิบสัปดาห์เอง เขาต้องสี่สิบสัปดาห์โน่น ง้าวนะมึงน่ะ” ใบชาพูด

        “น้องดิ้นน่ะ “ผมพูดและก้มลงมอง ท้องไม่ใหญ่แต่หมอภีมบอกว่าน้องน้ำหนักตาเกณฑ์ทุกอย่างแถมแข็งแรงมากด้วย สังเกตจากการเริ่มถีบพุงผมเล่น

       “เตะเก่งเนอะ ส่งไปเรียนเตะฟุตบอลเลยไหมบีม” มะนาวพูด

       “รีบเสนอเชียวน่ะมึงมะนาว” ใบชาพูด

       “อามะนาวจะได้หาเรื่องไปนั่งดูนักเตะด้วยและดูแลหลานโซ่สุดหล่อของอามะนาวไปด้วย ฟินเชียว” มะนาวพูดปนหัวเราะ

        “อุ้ยย” ผมสะดุ้งอีกที ก่อนจะใช้มือลูบเบาๆ ผมสัมผัสได้ถึงสิ่งที่นูนๆ ไม่รู้ว่าก้นหรือเปล่าน่ะ แต่น่าจะก้นแหละเพราะถ้าเป็นหัวนี้แสดงว่าน้องกลับตัวพร้อมจะออกมาดูโลกแล้ว แต่ผมน่ะยังไงก็ไม่ได้คลอดธรรมชาติเหมือนผู้หญิงทั่วไปแน่ๆ ใช่ซิ ถ้าจะให้คลอดแบบนั้น น้องจะออกมาทางไหนกันล่ะ และจู่ๆ ประตูห้องพักที่ผมมาพักอยู่ก็ถูกเปิดออก อาจารย์กันตภณ เข้ามาพร้อมกับพี่หมอภีมปภพ ผมหันไปมองเพื่อนๆ ของผม

        “กูโทรบอกอาจารย์เองว่ามึงเข้าโรงพยาบาล อาจารย์เขาเป็นห่วงมึงมากนะบีม” ฟิล์มบอกผม ผมหันไปมองหน้ามัน ไม่อยากให้รบกวนอาจารย์ทุกเรื่อง ตอนนี้อาจารย์กันตภณเดินเข้ามาหาผมแล้ว

        “สวัสดีครับอาจารย์ “ “สวัสดีค่ะอาจารย์” เพื่อนๆ ของผมยกมือไหว้อาจารย์กันตภณ

        “ไงบีม ดูสีหน้าเราดีขึ้นน่ะ ดีขึ้นกว่าตอนที่เพื่อนๆ พาเรามาตอนแรกซะอีก พี่นี้ตกใจมากเลยน่ะ” พี่หมอภีมปภพพูด

         “พวกหนูก็ตกใจค่ะพี่หมอ ทำอะไรกันไม่ถูกเลย หน้ามันซี้ดมาก เหมือนมันคือแวมไพร์ทเลยค่ะพี่หมอ” มะนาวพูด ผมนี้อยากหาอะไรปาใส่มันจริงๆ เลย

        “แล้วมาโรงพยาบาลกันยังไงล่ะ” อาจารย์กันตภณถาม ผมเองก็ไม่รู้ว่ามายังไงแต่ตอนที่หมดสติไป ผมยังพอมีสติบ้างไม่มีบ้าง ผมรู้ว่ามีคนอุ้มผมวิ่ง ผมรับรู้ได้แต่ไม่เห็นคนที่อุ้มผม

        “พอดีผมไปเจอพี่รูปหล่อเครื่องแบบตำรวจนะครับ ผมเลยบอกพี่เขา พี่เขาก็วิ่งไปอุ้มไอ้บีมและยังขับรถมาส่งอีก ใจดีมากครับอาจารย์ งานก็ดี จนอยากตามพี่เขาไปเลย” ใบชาพูด ผมหันไปมองหน้า พวกฟิล์มและเป็กซ์มันมองใส่ทันที อาจารย์กันตภณพยักหน้า

         “อาเจียนเยอะจนเป็นลมเลยเหรอบีม” อาจารย์กันตภณถามผม

         “แต่นี้ก็ดีขึ้นแล้วน่ะ” พี่หมอภีมปภพพูด ผมพยักหน้าว่าใช่

        “ดีขึ้นเพราะว่ามันได้กินพาสต้าไปหมดกล่องเลยครับพี่หมอ มันเลยดีขึ้นนะครับ” เป็กซ์รีบหันไปรายงานพี่หมอภีมปภพทันที

         “แม้ชอบอาหารไฮโซซะด้วยน่ะหลานพวกผมน่ะครับพี่หมอ ข้าวธรรมดาไม่ยอมกิน” ใบชาพูดเสริมอีกคน

         “เหมือนหลานชายพี่กันเขาเลยเขาชอบกินแต่พาสต้า” พี่หมอภีมพูดถึงหลานชายอากันตภณ

         “ตอนนั้นที่นายพาไปรอรับกลับที่ไปเรียนพิเศษไง และมันเที่ยงแล้ว กันบอกจะไปหาอะไรทานก่อน และหลานชายตัวดีของเจ็กกันไม่ยอมจะกินแต่พาสต้าให้ได้ ต้องไปตระเวนหากันน่ะ ตอนนั้นหลายชายนายเพิ่งจะสิบห้าสิบหกได้ จำได้ป่ะ เดินหากันจนผ่านไปหลายชั่วโมงเลย หิวตาลายเลยอ่ะ “พี่หมอภีมปภพหันมาพูดกับอาจารย์กันตภณ ผมก็นึกว่าอาจารย์กันตภณชอบซะอีก เพราะว่าอาจารย์เขาทำพาสต้าวันนั้นอร่อยมาก

         “ทุกวันนี้มันก็ยังกินแต่พาสต้าน่ะ เฮียเกริกเนี๊ยะ! บ่นทุกวันเพราะว่าอยากให้ทานอาหารไทยปกติ เหมือนคนอื่นๆ ทานในบ้านน่ะ” อาจารย์กันตภณพูดขึ้นก่อนจะเดินมาหาผม

         “และนี่กูนี่แหละต้องเป็นคนทำให้ทานเอง ป๊ากับม๊าบ่นกูเลย” อาจารย์กันตภณขอกพี่หมอภีม

          “เอาไว้พี่ทำมาให้ทานอีกแล้วกันบีมน่ะเพราะว่าทำให้วันก่อนเห็นทานหมดเกลี้ยงเลยนิ” อาจารย์กันตภณพูดกับผม ผมยิ้มๆ ให้ พี่หมอภีมปภพทำสีหน้าแปลกใจ

          “นี้ทำให้ทานด้วยเหรอ” หมอภีมถามขึ้น ก่อนจะหันไปมองหน้าอาจารย์กันตภณ

         “ทำซิ ทำเองด้วย” อาจารย์กันตภณพูด พี่หมอภีมพยักหน้า

          “อาจารย์กันตภณนี้ เก่งมาเรื่องพาสต้าน่ะ ทำอร่อยมากเลย พี่นี่ฟันธงเลย” หมอภีมพูด ผมพยักหน้าว่าจริงๆ

         “ไม่เป็นไรครับผมเกรงใจพี่กันช่วงนี้งานพี่กันน่าจะเยอะเพราะว่าต้องส่งผลสอบแล้วมั้งครับ” ผมพูด

         “ตอนมาถึงได้สั่งเจาะเลือดเอาไว้ ธาตุเหล็กยังต่ำอยู่น่ะ พรุ่งนี้ก่อนจะกลับ พี่จะให้เขาเติมธาตุเหล็กให้ก่อนน่ะบีม ใช้เวลาแค่สามสิบนาทีเท่านั้นบีมและบีมก็กลับบ้านได้เลย กลับไปก็พักสักสองสามวันน่ะ อย่าพึ่งไปเรียนเลยน่ะ “พี่หมอภีมพูดกับผม ผมก็พยักหน้าเบาๆ อาจารย์กันตภณ หันมามองผม เขาใช่ฝ่ามือลูบหัวผมเบาๆ ผมดูจากสายตาเหมือนกับว่าอาจารย์มีเรื่องมาเลย

         “งั้นขอพี่หมอไปดูคนไข้ห้องอื่นก่อนนะครับ เพราะว่าเดี๋ยวคนไข้คนอื่นๆ ของพี่หมอ จะน้อยใจเอาและห้องนี้คงมีคนรอทำหน้าที่แทนหมอแล้วแหละ “พี่หมอภีมพูด ผมพยักหน้า

          “งั้นพวกเราขอลงไปหาอะไรทานกันก่อนนะครับอาจารย์ คือไม่อยากเป็น กขคง เอกอารสอวอ” มะนาวพูด

         “นั้นมันแป้นพิมพ์ดีด!!!” เพื่อนๆ ของผม

         “ถ้าพูดธรรมดาจะขำกันเหรอ คิกๆ” มะนาวพูดและหัวเราะด้วย แต่ก็จริงนะ มีคนยืนแอบขำแต่ก็กลัวภาพคุณหมอหลุด แต่ก็แอบขำ จนอาจารย์กันตภณหันไปมองนั่นแหละ

         “พี่หมอไปก่อนนะครับ” พี่หมอภีมปภพพูดและเดินออกไปจากห้องพักของผม

         “จ้าแม่ตลกบริโภค “ใบชาพูดแซวมะนาว

        “รีบลงไปเดี๋ยวไม่ได้บริโภค มึงจะตลกไม่ออกเพราะว่าร้องหิว หิว หิว” ใบชาพูด

        “และอีแบบนี้มักได้บริโภคตัวตลกซะก่อนไม่ใช่บริโภคพระเอก” เป็กซ์พูด ทำให้มะนาวหันไปค้อนใส่ทันทีและทุกคนก็พากันเดินออกจากห้องคนไข้ไป เหลือไว้แค่ผมกับอาจารย์กันตภณ ผมเงยหน้ามองหน้าอาจารย์ สีหน้าอาจารย์ดูกังวลแปลกๆ

       “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับอาจารย์ “ผมถามอาจารย์กันตภณ

       “เออ ไม่มีครับ” อาจารย์กันตภณตอบผมแต่ว่าสีหน้าน่ะเห็นได้ชัดว่ามี

        “บอกผมเถอะครับ และผมเดาว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ทุกคนในคณะรู้แล้วว่าทำไมผมถึงได้ไปเรียนบ้างไม่ไปเรียนบ้าง เพราะว่าผมท้อง ใช่ไหมครับ” ผมพูดก่อนจะหันมามองอาจารย์กันตภพ

        “ที่จริงพี่ยื่นเสนอคณะกรรมการให้เราได้เข้ารับเลือกรับปริญญาบัตรเกียรตินิยมอันดับสองน่ะ พี่ยังคงยืนยันคำเดิมว่าบีมสมควรจะได้มัน เพราะว่าเราเรียนเก่งมากและเราตั้งใจมาตลอด” อาจารย์กันตภณพูด ผมเงยหน้ามองหน้าอาจารย์

        “แต่ตอนนี้ พี่ขอโทษที่พี่…” อาจารย์พูดเหมือนจะไม่กล้าบอกผมยังไงก็ไม่รู้

         “ไม่เป็นไรพี่กันและมันไม่ใช่ความผิดของพี่กันเลย” ผมพูด

         “พี่ต้องบอกให้เขายกเลิกเพราะว่าบีมจะได้ไม่โดนเขาทำร้ายจิตใจมากไปกว่านี้” อาจารย์กันตภณพูด ผมบอกว่าไม่เป็นแต่ว่าน้ำใสๆ มันก็ไหลรินออกมาเฉยเลย ก็ผมยายามตั้งใจเรียนมาตลอด

         “หมับ” อาจารย์เขากอดผมพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ เพื่อปลอบโยน

         “พี่ได้คุยกับอาจารย์ที่ดูแลกฎระเบียบน่ะ เขาบอกว่า นักศึกษาที่ตั้งครรภ์ เขาอนุโลมให้ไปเข้าเรียนได้น่ะสำหรับคนที่อยู่ปีท้ายๆ พี่จึงบอกให้เรากลับไปเรียนให้จบ พี่อยากเห็นเราเรียนจบพร้อมเพื่อนๆ “อาจารย์กันตภณบอกผม เขาอยากให้ผมเรียนจบพร้อมเพื่อนๆ ของผม

         “พี่ว่าผมควรจะกลับไปเรียนไหมครับตอนนี้ ผมรู้สึกแย่” ผมพูด อาจารย์กันตภมองผม

         “อธิการบดีโทรมาบอกพี่ว่า เราไปยื่นเรื่องขอดรอปเอาไว้และนี่จะเป็นเหตุที่เขาให้พี่ตัดชื่อเราออกไปจากการคัดเลือกบีม” อาจารย์กันตภณบอกผม

         “ว่าถ้ามันทำให้ใครหลายคนไม่พอใจและคนที่เดือดร้อนคือพี่ ผมไม่เอาก็ได้ครับ ผมอยู่ได้ถ้าไม่มีสิ่งนั้น ผมว่ามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมได้หรอก ถ้าผมจบไปสมัครงานและไม่มีเส้นมีสาย งานดีดีเงินดีดีก็หายากอยู่ดี” ผมพูดกับอาจารย์กันตภณ

         “แต่พี่ไม่อยากให้เราดรอป พี่อยากให้เราไปเรียนเถอะจะได้จบพร้อมกับเพื่อนๆ และพอจบน้องก็คลอดพอดี “อาจารย์กันตภณบอกผม ตอนนี้อายุครรภ์ของผมยี่สิบสัปดาห์ ก็อีกประมาณสิบแปดสัปดาห์ ผมก็คลอดน้องแล้วแต่กว่าจะคลอดผมต้องเดินผ่านทุกสายตาที่มองมาที่ผม ผมจะทนได้หรือไม่ ผมเองก็รู้ว่าอนาคตไม่ใช่แค่ของผมแล้วมันรวมไปถึงอนาคตเจ้าลูกโซ่ของผมด้วย อย่างน้อยวุฒิปริญญาตรีก็น่าจะพอหางานทำเลี้ยงลูกได้ ผมพยักหน้ากับอาจารย์กันตภณว่าผมจะเรียนต่อให้จบ

         “พรุ่งนี้พี่จะทำเรื่องระงับการดรอปของเราไว้ก่อน ส่วนบางวิชาที่เราขาด จะให้พี่ไปช่วยคุยให้ก็ได้น่ะพี่ยินดี “อาจารย์กันตภณบอกกับผม

        “ผมไม่รู้จะขอบคุณพี่ยังไงได้เพียงพอกับสิ่งที่พี่ทำให้ผม “ผมพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์กันตภณ อาจารย์เขาก็มองผมเช่นกัน

        “แค่มอบสิ่งนี้" อาจารย์กันตภณชี้ไปที่ตรงอกด้านซ้ายของผม         " ให้พี่ดูแลแทนได้ไหมครับ การที่พี่ทำให้เราทุกอย่างแบบนี้ นั้นแปลว่าพี่คนนี้พร้อมจะดูแลบีมและบีมน้อยๆ อย่างดี” อาจารย์กันตภณพูด ผมก็มองอาจารย์ และจู่ๆ อาจารย์เขาก็ก้มลงและหอมที่หน้าผากผมเบาๆ ผมนี้หลับตาปรี๋เลย

        "อึก อึก อึก" และผมกลับต้องดันอาจารย์กันตภณออกจากตัวผมทันที เพราะว่า ผมกับรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนขึ้นมาหน้าตาเฉย จนอาจารย์กันตภณต้องดมเสื้อผ้าตัวเอง

        "ผมขอโทษครับพี่กัน ผมขอถาดใส่สำหรับอาเจียนหน่อยครับ" ผมพูดและอาจารย์กันตภณก็ส่งถาดที่ลักษณะคลายเม็ดถัวมาให้ผม ผมก็ก้มหน้าก้มตาอาเจียน ผมนี้อายอาจารย์เขาที่สุดและพอผมหยุดอาเจียน อาจาย์กันตภพก็เดินเข้ามาใกล้ผมอีก คราวนี้ผมก็ผอืดผอมอีกครั้ง จนอาจารย์เขาต้องออกไปยืนถอยไปห่างผมนั่นแหละผมถึงได้หยุด

        "สงสัยน้ำหอมพี่แน่ๆ เลยบีม “อาจารย์กันตภณพูดพร้อมกับทำหน้าอย่างคนที่รู้สึกผิด

          "ผมขอโทษนะครับพี่กัน" ผมพูดเบาๆ และอาจารย์เขาก็ต้องถอยไปนั่งไกลๆ จากผมหน่อย ผมก้มลงเอามือลูบท้องน้อย มองลูกชาย นี้ร้ายไปนะแกล้งมี้แบบนี้ได้ยังไง ผมแอบต่อว่าลูกโซ่ในใจ (ที่ผมแทนว่ามี้ มาจากมามี้ คือว่าผมไม่กล้าให้ลูกเรียกว่าแม่เต็มปาก ผมกลัวว่าเขาจะถูกมองไม่ดี ถ้าเขาโตขึ้นและอาจจะโดนเพื่อนล้อเอาอีกว่าแม่เป็นผู้ชาย)

          “งั้นพี่นั่งห่างออกมาหน่อยแล้วกัน พี่จะรอจนกว่าเพื่อนของบีมจะมาน่ะ” อาจารย์กันตภพอบอกผม ผมรู้สึกผิดจริงๆ อาจารย์ก็นั่งเป็นเพื่อนผมจนเพื่อนๆ ของผมกลับมา พอทุกคนเข้ามาในห้องได้ก็มองผมกับอาจารย์ที่นั่งกันอยู่คนละมุมเลย

         “อาจารย์ค่ะ ทำไมนั่งห่างเหินกับไอ้บีมจังเลยละคะ” มะนาวถามอาจารย์กันตภณ

         “นั้นซิครับอาจารย์ นี้เพื่อนผมทำอาจารย์ไม่กล้าเข้าใกล้เลยเหรอครับ” ไอ้เป็กซ์มันถามอาจารย์ กันตภณ

         “ไม่ใช่ครับแต่พี่ไม่อยากทำให้บีมแพ้ท้องหนักขึ้นกว่าเดิมน่ะ พี่เลยคิดว่านั่งห่างๆ ตรงนี้ก็ได้” อาจารย์กันตภณพูด ทุกคนหันมามองหน้าผมกันหมด

        “บีมลูกมึงเลือกพ่อกูเข้าใจแต่พ่อประเสริฐแสนดีแบบอาจารย์กันตภณขนาดนี้ ทำไมลูกมึงไม่เลือกเขาเข้าไปว่ะ” ไอ้ฟิล์มมันกระซิบกับผม ผมเงยหน้ามองหน้ามัน

     “ก็ลูกกูยังอยู่ในท้องกูนี่ แล้วกูจะไปสอนยังไง ต้องรอออกมาก่อนนั่นแหละถึงจะสอนได้ ว่าพ่อแบบไหนที่ลูกกูควรจะมี” ผมพูดกระซิบกับบีม

         “แล้วทำไมอาจารย์กันเขาเข้าใกล้มึงไม่ได้อ่ะบีม” ใบชากระซิบถามผม

         “ไม่รู้ว่ะ “ผมพูด “มันเกิดอาการคลื่นไส้ทุกครั้งเลยไง “ผมพูดกับเพื่อนๆ ของผม เห็นอาจารย์เขากำลังตรวจงานผ่านไอแพตเครื่งจิ่วของเขาอยู่

         "เฮ้ยพี่หมอภีมปภพกลับมา” มะนาวพูด พี่หมอเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะมองอาจารย์กันตภณ

         “พี่หมอภีมมา มึงลองดูน่ะถ้าพี่หมอภีมเข้าใกล้มึงได้แสดงว่าลูกมึงอ่ะ ไม่อยากเป็นลูกอาจารย์กันวะ” “ใบชาบอกผม ผมหันไปมองพี่หมอภีมกับอาจารย์กัน ผมหันมามองเพื่อนๆ แต่ล่ะคนพยักหน้าพร้อมกัน

           “พี่หมอภีมครับ ไอ้บีมนะครับ มันรู้สึกไม่ค่อยดีที่ท้องมันะครับ” พี่หมอภีมหันมองหน้าผม เขาเดินเข้ามาหาผมทันที

           “มันบอกว่าปวดท้องนะคะ ไม่รู้เจ็บท้องหรือเปล่า” มะนาวพูด พี่เข้ามาหาผมเดินเข้ามายืนชิดติดขอบเตียง พี่หมอเขาก้มลงเพื่อจะคลำท้องผม ก้มลงมาใกล้ชิด ผมหันไปมองพื่อนที่พยักหน้ากับผม ผมก็ยื่นจมูกไป ผมสูดลมหายใจเข้า ดูซิว่าผมจะออกอาการเหมือนตอนอาจารย์กันตภณไหม พี่หมอภีมหันมาพอดี คงเห็นผมทำจมูกฟุตฟิต เลยยืดตัวขึ้นและก็หันมาดมเสื้อคุณหมอเอง

           “พี่มีกลิ่นแปลกๆ เหรอบีม เสื้อพี่เหม็นเหรอ” พี่หมอภีมถาม นั้นไง งานเข้าเลยผม พี่เขาก็ดมหากลิ่นตัวเองใหญ่

           “ไม่มีครับพี่หมอ” ผมพูดและทำท่าเขินด้วย

           “แล้ว?” พี่หมอภีมถามผมและหันไปมองเพื่อนๆ ของผมทุกคน

            “คือพวกผมอยากให้บีมมันพิสูจน์นะครับ ว่าถ้าพี่หมอเข้าใกล้มันจะออกอาการแพ้เหมือนตอนอาจารย์กันตภณไหมนะครับ” ไอ้ฟิล์มพูด

            “อ้อ!” พี่หมอภีมร้องอ้อทันทีและหันไปมองพี่กันตภณแทน

            “สงสัย พี่กันเขาได้สิทธิ์ที่ เขาเรียกว่าอาการเหม็นสามี ได้กลิ่นสามีไม่ได้ แพ้คลื่นไส้อาเจียน “พี่หมอภีมพูด พวกผมร้องอ้อทันที ผมเงยหน้ามองพี่หมอภีม แต่อาจารย์กันตภณเขาไม่ใช่สามีผมนะเอาจริงๆ

           “มีด้วยเหรออาการแบบนี้” อาจารย์กันตภณถามพี่หมอภีม

           “มีซิ มีคนไข้หลายคนเป็นแบบนี้น่ะ ทีมีอาการเหม็นแฟน เหม็นสามี แต่พอคลอดก็หายไปเอง” พี่หมอภีมพูด พวกผมพยักหน้าพร้อมๆ กัน นี่คงทำให้อาจารย์กันตภณคลายกังวลเรื่องของผมไปได้มาก อาจารย์เขาก็อยู่พักหนึ่งก่อนจะขอตัวกลับเพราะว่าต้องไปดูแลม๊าของพี่เขา ผมก็ว่าดีน่ะพรุ่งนี้วันหยุดเพื่อนว่าอาจารย์เขาอยากพาม๊าไปพักผ่อนที่ไหนบ้าง

TBC….