•ตอนที่ 6•ปึง ปึง ปึง“ไอ้นพ”
“...”
“ไอ้นพเปิดประตูให้กูหน่อย”
คลิ๊ก......แอ๊ด“โห นี่มึงแดกไปกี่ขวดแล้วเนี่ย”
ไอ้นพเพื่อนผมเวลาที่มันเครียดมากๆมันจะซดเหล้าต่างน้ำครับ แล้วเสือกคอทองแดงซดเท่าไหร่ก็ไม่เมาซะที
ผลก็คือกว่าจะเมาได้แม่งฟาดไปเป็นลังเลยมั้ง ตอนที่มันโทรศัพท์มาหาผมเสียงมันเป็นกังวล
และตกใจมากครับที่อาร์มหายไป ผมเลยให้มันรออยู่ที่คอนโดมัน ถ้าปล่อยให้มันขับรถออกมาหาผม
หรือออกตามหาอาร์มมีหวังได้ไปจบที่เตียงโรงพยาบาลแน่ๆ พอผมวางโทรศัพท์จากมันเสร็จก็รีบตรงมาที่คอนโดมันเลย
ขนาดผมรีบมาแล้วนะมันยังซัดไปขนาดนี้
“...”
ไอ้นพมันไม่ตอบผม หันหลังให้ผมแล้วก็เดินไปที่โซฟาทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง
“มึง อย่าเพิ่งคิดมากซิว่ะอาร์มอาจจะออกไปไหน อาจไปเที่ยวก็ได้ เดี๋ยวก็กลับมา”
“...”
ไอ้นพมันส่ายหน้าเหมือนกับจะบอกผมว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นอาร์มจะไม่กลับมาอีกแล้ว
“เฮ้ย มึงเพลาๆหน่อย”
ผมเอื้อมมือไปแย่งแก้วออกมาจากมือมันก่อนที่มันจะกระดกหมดไปอีกแก้ว
“ไอ้ทัน...กูจะทำยังไงดี....”
ไอ้นพมนเงยหน้าขึ้นมาถาผมหลังจากที่มันก้มหน้คิดอะไรอยู่คนเดียวมานาน
“มึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กูฟังก่อนได้มั้ย”
ผมต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“อืม”
เพื่อนผมพยักหน้าและเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“...ช่วงหลังๆที่ผ่านมาอาร์มไม่ค่อยคุยกับกู ไม่มองหน้กูพยายามหนีหน้ากู....แล้วก็.....”
เพื่อนคนที่นั่งอยู่กับผมตอนนี้หยุดพูดไปพร้อมกับยกมือข้างซ้ายขึ้นมาบีบที่ระหว่างคิ้วของตัวเอง
ผมรู้ครับว่ามันทำอย่างนี้เพราะอะไร มันทำเพื่อบังคับน้ำตาของมันเองไม่ไหลออกมา
“อาร์มไม่ยอมให้กูโดนตัว.....อาร์มร้องไห้ทุกครั้งที่กู......”
เสียงพูดของนพเงียบไป ผมเข้าใจในสิ่งที่มันกำลังจะบอกผมแต่มันเองไม่มีแรงแม้กระทั่งจะส่งเสียงเล่าเรื่องออกมา
ผมย้ายที่นั่งไปนั่งข้างๆมัน เพื่อจะได้ปลอบมันได้ง่ายขึ้น
“ไอ้นพ มึงใจเย็นๆนะ...”
ผมพูดพร้อมกับตบไหล่เพื่อนผมเบาๆให้มันรู้ว่ามีผมที่ยังอยู่ข้างๆมัน
“อาร์มบอกให้กูเลิกยุ่งกับอาร์ม...”
มันหันหน้ามาพูดกับผมแล้วก็ก้มหน้าลงไปซบกับฝ่ามือของตัวเองเหมือนเดิม
“แล้วอาร์มบอกมั้ยว่าทำไม อาร์มถึงอยากให้มึงไม่ไปยุ่งกับอาร์ม”
ผมถามไอ้นพเพื่อนของผม
“...ไม่ ....อาร์มไม่บอก....แต่พอกูถามว่ารักกูมั้ย....อาร์มตอบว่ายังรักกูอยู่.....”
เฮ้อ ปัญหาโลกแตกครับ ต่างคนต่างรักกันแต่ทำไมเหตุการณ์มันถึงเป็นแบบนี้ได้ว่ะไอ้นพ
“กูว่ามึงต้องไปทำอะไรให้อาร์มโกรธแน่ๆ ใช่มั้ยมึง บอกกูมา”
ผมรู้นิสัยของทั้งสองคนนี้ดีครับ ไอ้คนที่อยู่ข้างๆผมตอนนี้หายใจเข้าก็อาร์มหายใจออกก็อาร์ม
ยิ่งตั้งแต่พ่อกับแม่มันเสียไปเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น มันต้องคอยดูแลอาร์มมากขึ้นทีนี้แหละทั้งรักทั้งหวงยิ่งกว่าอะไรซะอีก
เคยมีอยู่ครั้งนึงครับที่อาร์มไม่สบาย งานการที่บริษัทไม่เป็นอันเดินเลยเพราะท่านประธานคนนี้แหละไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน
จนสุดท้ายผมต้องปล่อยตัวท่านประธานให้กลับไปเฝ้าไข้ดูอาการน้องอาร์มไป แล้วก็ผมเองนี่แหละที่ต้องมาคอยรับผิดชอบ
งานของมัน ใช้กูคุ้มเงินเดือนจริงนะมึง ไอ้นพ ส่วนอีกคนนึงอะไรๆก็พี่นพพี่นพ จะทำอะไรก็พี่นพพี่นพ
ผมรู้จักอาร์มมาตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยแล้วครับ ผมเรียนคณะเดียวกับไอ้นพมัน มีโอกาสไปค้างที่บ้านมันบ่อยๆ
เพราะต้องทำรายงานบ้างทำโปรเจ็คบ้าง เวลานอนค้างบ้านมันนี่เตียงนึงนอนสามคนครับ ผม ไอ้นพ แล้วก็อาร์ม
ตอนแรกอาร์มจะทวงนอนตรงกลางระหว่างผมกับไอ้นพ แต่ไอ้นพมันไม่ยอมครับมันหวงน้องอาร์มจะตาย
มันเลยนอนกลางครับให้อาร์มนอนริม ถามว่าเตียงนึงนอนสามคนลำบากมั้ย ไม่ลำบากครับ ผมนอนสบายมาเลย
เพราะไอ้นพกับอาร์มนอนกอดกันเป็นปกติอยู่แล้ว ที่บนเตียงเลยเหลือเพียบ สบายผมล่ะ
ไอ้นพมันบอกผมนะครับเรื่องที่อาร์มไม่ได้เป็นน้องแท้ๆของมัน มันอยากให้ผมรู้ความจริงแล้วก็เข้าใจมัน
แต่ผมว่าไม่ใช่หรอก มันไม่อยากให้ผมกลายมาเป็นคู่แข่งมันต่างหากมันเลยออกตัวบอกผมเรื่องนี้ไว้ก่อน ร้ายจริงๆ
ไอ้นพมันรู้ตัวมาตั้งนานแล้วครับว่ามันตกหลุมรักอาร์มเข้าอย่างจัง เรียกว่าหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้นเลยก็ว่าได้
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับน้องที่มันมีอยู่นี่สิครับทำให้ไอ้นพมันต้องเจ็บปวดทุกวันๆ
ได้เห็นได้ใกล้ชิดกันแต่เป็นอะไรกันมากกว่านั้นไม่ได้ ผมเคยถามมันว่าทำไมอาร์มถึงไม่รู้ความจริงเรื่องที่ไม่ได้เป็นน้องแท้ๆของมัน คำตอบทีได้ก็คือ
อาร์มเป็นลูกชายคนเดียวของเลขาคนสนิทของพ่อ และเลขาคนสนิทคนนั้นก็เสียชีวิตจากการถูกลอบยิง
เพราะเข้าใจผิดว่าคนที่ขับรถวันนั้นเป็นพ่อของไอ้นพ พ่อของมันรู้สึกผิดต่อเรื่องนี้
และคิดว่าตัวเองมีส่วนต้องรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น สิ่งที่ทำได้ก็คือดูแลเลี้ยงดูลูกชายของอดีตเลขาตัวเอง
ซึ่งไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนแล้ว
ดูแลให้เหมือนเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง
“กู...”
“ว่าไงมึง มึงไปทำอะไรไว้”
“กูพาคนมานอนที่บ้าน...”
“แล้วไงมึง มึงพามานอนเฉยๆหรือว่าทำอย่างอื่นด้วย”
“อือ”
มันไม่ตอบแต่พยักหน้า น่าตบกะบาลชะมัดไอ้เพื่อนเลว ปกติผมไม่เคยจะเห็นอาร์มโกรธอะไรไอ้นพ
ต่อให้มันผิดจริงๆก็เถอะ คราวนี้เพื่อนผมมันทำเกินไปจริงๆ
“กูว่าแล้ว งั้นก็สมน้ำหน้ามึงแล้วล่ะ”
“แต่สุดท้ายกูก็ไม่ได้ทำอะไรนะโว้ยแค่เกือบ...พอกูนึกถึงหน้าอาร์มกูก็ทำอะไรไม่ลงแล้ว...
มึงอย่ามองหน้ากูอย่างนั้น....กูพูดจริงนะโว้ย”
ผมเชื่อมันครับเพราะมันรักอาร์มมากมันคงทำไม่ลงหรอก
“แล้วมึงพาเค้ากลับมานอนที่คอนโดมึงทำไม”
“กูแค่จะทำให้อาร์มรู้สึกหึงกูบ้าง อาร์มจะได้ไม่ผลักไสกู...”
“แต่ทีไหนได้อาร์มกลับหนีไป” ผมพูดต่อท้ายให้จบประโยคแทนมันครับ
“อืม” เออ มันไม่ปฏิเสธเว้ย
“เป็นไงมึงอยากซ่าดีนักแล้วจะทำไงล่ะทีนี้”
“ถ้ากูรู้กูจะโทรหามึงเหรอ” มึงเครียดนี่ยังกวนกูได้อยู่อีกนะ
“ไอ้นพถ้ากูบอกให้ทำแล้วมึงจะทำตามที่กูบอกมั้ย...”
“...”
ไอ้นพมันสบตาผมแต่ไม่ตอบอะไร ผมเข้าใจว่ามันคงรอฟังสิ่งที่ผมกำลังจะพูดและผมหวังว่ามันจะทำตาม
“บอกความจริงอาร์มซะ”
//---------------------------------------------------------------------//ตอนที่ 6 มาแล้วๆ
เรื่องราวได้ดำเนินมาถึงตอนนี้แล้วสินะ....
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกๆเม้นด้วยน้า
ปล.รักคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมนะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
