•ตอนที่ 7•“อาร์ม ทำอย่างนี้จะดีเหรอว่ะ” ไอ้นนท์ถามผมขึ้นมาขณะที่ผมกับมันกำลังนั่งเรียนคาบสุดท้ายของวัน
“...”
“ป่านนี้พี่นพเป็นห่วงมึงแย่แล้ว”
แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะไอ้นนท์ มึงจะให้กูไปเจอหน้าพี่นพทั้งๆที่กูไม่อยากเจออย่างนั้นนะเหรอ ทั้งๆที่กูเลือกทางที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนแล้ว
“ไอ้อาร์ม มึงจะหลบหน้าพี่นพอย่างนี้อีกนานมั้ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
...นานเท่าไหร่เหรอ...นานพอที่จะทำให้ลืมได้ล่ะมั้ง พี่นพคงลืมอาร์มได้นานแล้วไม่อย่างนั้นคงไม่พาใครมานอนที่ห้องตัวเองแล้วก็....
“เฮ้ย... มึงกูถามแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย”
ผมเอามือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองออก พยายามหยุดน้ำที่มันไหลออกมาจากตา
ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเข้าใจผิดว่ามันเป็นสาเหตุให้ผมต้องร้องไห้
ผมร้องไห้เพราะสงสารตัวเองมกกว่าที่ผมลืมพี่นพไม่ได้ซะที ผมจะทำยังไงต่อไปดีนับจากนี้ไป
ผมคงอยู่รบกวนที่บ้านไอ้นนท์นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว นี่มันก็สองสัปดาห์เข้าไปแล้วที่ผมมาค้างอยู่บ้านมัน
มันบอกแม่มันว่าผมมาติวหนังสือเตรียมสอบเข้ามหา’ลัยขออนุญาตให้ผมมาค้างที่บ้านด้วย
กี่วันแล้วนะที่ผมต้องออกจากห้องเรียนก่อนเวลาเลิกแล้วรีบกลับบ้านไอ้นนท์
กี่ครั้งแล้วนะที่ผมทำแบบนี้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอกับพี่นพ
“ไอ้นนท์ กูออกไปก่อนนะ” ผมบอกไอ้นนท์หลังจากที่เก็บของเข้ากระเป๋าเสร็จแล้ว
“อืม เจอกันที่บ้านเว้ย”
“อืม”
กระเป๋านักเรียนผมจะฝากให้ไอ้นนท์เอากลับบ้านให้ครับ
“ครูครับ ผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำครับ”
“อืม ไปซิ”
“ขอบคุณครับ”
ข้ออ้างเดิมๆที่ยังใช้ได้อยู่ครับ บางทีผมก็อ้างว่าผมไม่สบายขอกลับก่อนบ้าง หรือขอไปห้องพยาบาลบ้างแล้วแต่
แต่มุขขอเข้าห้องน้ำนี่เวิร์คสุดครับ
ออกมาจากห้องเรียนได้ผมก็รีบตรงไปขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้านไอ้นนท์ทันที แต่วันนี้ทุกอย่างมันไม่ง่ายอย่างที่เคยเป็นเหมือนทุกวัน
“อาร์ม”
“พ...พี่นพ”
ใช่ครับ พี่นพรอผมอยู่หน้าโรงเรียน
“...อาร์มยังจำพี่ได้อยู่อีกเหรอ”
ได้สิผมจะลืมคนที่ผมรักมากที่สุดคนนี้ได้ยังไง
“...”
ใจผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดพี่นพตรงนี้เลย แต่จิตสำนึกผมมันสั่งให้ขาทั้งสองข้างผมวิ่งหนีพี่นพออกมา
“อาร์ม อาร์ม ...อย่าหนีพี่สิ”
ผมได้ยินเสียงพี่นพเรียกผมอยู่ไกลๆ
“อาร์ม...”
ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะต้องทำให้ได้เพื่อตัวของพี่นพเอง เพื่ออนาคตของพี่นพ
ผมต้องเป็นคนรับผิดชอบเพราะถ้าวันนั้น...ผมไม่บอกความรู้สึกของผมออกไป...
เหตุการณ์ก็คงไม่เป็นแบบนี้
........................................................
“ฮึก..ฮ...”
“ไม่เอาน่า พลอยอย่าร้องไห้แบบนี้สิ”
เย็นวันนั้นผมกลับมาจากโรงเรียนผมได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ในห้องรับแขก
ผมเลยเดินมาที่ห้องรับแขกจะบอกพนพก่อนว่าวันนี้ผมซื้อกับข้าวของฝากพี่นพกลับมาด้วย ถ้าคุยธุระเสร็จเมื่อไหร่ให้บอกผม ผมจะได้อุ่นให้
แต่ภาพที่ผมเห็น คือพี่นพกำลังกอดผู้หญิงคนนึงที่กำลังร้องไห้ พี่นพปลอบผู้หญิงคนนั้น จับมือผู้หญิงคนนั้น แล้วก็เช็ดน้ำตาให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย
ผมรู้สึกเจ็บตรงข้างในหน้าอกผมจัง...แค่นี้ผมก็เจ็บมากพอแล้ว...
แต่ท่าทางอาการตกใจที่พี่นพแสดงให้ผมเห็นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาหาพี่นพกับผู้หญิงคนนั้นมันยิ่งทำให้ผมเจ็บมากขึ้น เหมือนกับว่าพี่นพไม่อยากให้ผมเห็นพี่นพอยู่กับผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับว่าพี่นพกลัวผมจะรู้อะไรบางอย่าง
“อ...อาร์ม ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง” พี่นพถามเมื่อหันมาเห็นผม
“วันนี้อาร์มไม่มีเรียนบ่ายน่ะ...นี่กับข้าว...อาร์มไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ด..เดี๋ยว..อาร์ม”
ผมไม่ทนอยู่ตรงนี้ให้ปวดใจหรอกครับ พี่นพอย่าให้ผมต้องอยู่ตรงนี้ต่อเลย
พี่อยากทำอะไรก็ทำเถอะนะ แต่อย่าให้ผมต้องมารับรู้อย่าให้ผมต้องมาเห็นภาพแบบนี้เลย
“อาร์ม เปิดประตูให้พี่หน่อย” เสียงพี่นพเรียกให้ผมเปิดประตูทันทีที่ผมปิดประตูห้องตัวเอง
“พี่นพไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น...เอ่อ...เพื่อนพี่นพเถอะครับ เดี๋ยวอาร์มไปอาบน้ำรอกินข้าวเย็นพร้อมพี่นพ”
“ไม่เอาอาร์ม คุยกับพี่ก่อน”
“...แล้ว...”
“พลอยกำลังจะกลับแล้ว..อาร์มเปิดประตูให้พี่หน่อย นะอาร์ม”
คลิ๊ก....แอ๊ด.... “ว่าแล้ว อาร์มร้องไห้ทำไม” พี่นพพูดเมื่อเห็นผมกำลังร้องไห้อยู่
“....” ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เดินหนพี่นพไปนั่งบนเตียงตัวเอง
“ตอบพี่สิ” พี่นพเดินตามผมมาแลนั่งลงบนเตียงข้างๆผม
“.....”
“อาร์ม..” พี่นพจับมือผมไว้พร้อมกับเรียกชื่อผม
“ฮ...ฮึก...อาร์ม..”
“ว่าไง” พีนพถามผมซ้ำเมื่อเห็นผมทำท่าจะพูดอะไรแต่ยังไงยอมพูดออกมา
“ฮ...ฮึก..อาร์มรักพี่นพ....” พี่นพนั่งฟังผมนิ่ง ต่างจากผมที่กำลังสั่นเพราะได้พูดความในใจของตัวเองออกไปแล้ว
“อาร์มไม่อยาก...ฮ...ฮึก.. ให้พี่นพไปอยู่กับใคร ....ฮ...ฮึก..ฮ...ไม่อยากให้ไปยุ่งกับใคร
...ฮ....ถึงแม้อาร์มเป็นน้องพี่นพ ...ฮ...ฮึก..แต่อาร์มก็รักพี่นพ อาร์มพยายามแล้ว...ฮ...
แต่อาร์มก็ยังรักพี่นพ ....ฮึก....ฮ...ฮึก..ขอเวลาอาร์มหน่อยนะ อาร์มจะเลิกคิดกับพี่นพแบบนี้ให้ได้
นะพี่นพนะ...ฮ...ฮึก.. อย่าเพิ่งเกลียดอาร์มนะ....ฮ...ฮึก..”
“อาร์มไม่ต้องพยายามหยุดความรู้สึกนั้นหรอกเพราะพี่ก็รักอาร์มเหมือนกัน รักมากด้วย รักมานานมากแล้วด้วย” พี่นพพูดเสร็จก็ดึงผมเข้าไปกอด
“แล้วพลอยนี่ก็เป็นแฟนของไอ้ทันมัน มันสองคนทะเลาะกัน ลำบากพี่นั่งปลอบแล้วก็กล่อมมันสองคนเนี่ย
....พี่ไม่เคยสนใจหรือรักใคร....พี่รออาร์มคนเดียวนี่แหละ”
“ฮึก..”ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม พี่นพคงสงสัยว่าทำไมไม่หยุดร้องไห้อีกเลยถามผมทั้งที่กอดผมอยู่
“เสียใจเหรอทีพี่รักอาร์ม”
“เปล่าซะหน่อยดีใจต่างหาก” พี่นพหัวเราะเบาๆพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้น อุ่นจังเวลาที่พี่นพกอดผมแบบนี้
“เอ่อ...พี่จูบอาร์มได้มั้ย” พี่นพถามผมหลังจากที่คลายกอดผมออกแล้ว
“อืม” ผมตอบพร้อมกับพยักหน้า
พี่นพจูบผมอย่างแผ่วเบา จากที่หน้าผากเลื่อนลงมาทีจมูก และที่ปาก
“อืม...พี่นพ...อาร์มรู้สึกตัวอาร์มมันร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ทุกที่ที่พี่นพจูบไปอาร์มก็รู้สึกว่ามันร้อนๆด้วย”
“หึ หึ แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ”
พี่นพพูดเสร็จก็จูบที่ปากของผมอย่างเร่าร้อน มันไม่ใช่จูบที่แค่ริมฝีปากของคนสองคนมาสัมผัสกันหากแต่ลิ้นของผมและพี่นพก็สัมผัสกันด้วย
“อ...อืม..พี่นพ...”
“หืม ... ว่าไง...” พี่นพถามพร้อมกับลูบหัวผม
“อาร์มรู้สึกแปลกๆ”
“น่ารักจังนะ..เด็กน้อย..”
พี่นพพูดพร้อมกับลูบตัวผมไปมา กระดุมเสื้อของผมเริ่มถูกปลดออก มือพี่นพเริ่มสัมผัสกับแผ่นหลังที่เปล่าเปลือยของผม
“พ...พี่นพ..จะทำอะไร...”
“เดี๋ยวอาร์มก็รู้...”
“อ...อ๊ะ...อืม..”
พี่นพเริ่มจูบผมและมือที่อยู่ไม่สุกของพี่นพก็ทำให้ผมสู้แรงพี่นพไม่ไหวแล้ว หรือใจผมมันไม่อยากจะสู้ตั้งแต่แรกแล้วกันแน่นะ
“อาร์มเป็นของพี่นะ..”
“อืม”
.....................................................................................
ถ้าวันนั้นผมปฏิเสธไป ถ้าผมไม่ทำในสิ่งที่ไม่สมควรทำ เรื่องที่ไม่สมควรเกิดขึ้นแบบนี้คง....
ผมคงไม่ต้องหนีพี่นพแบบนี้....
อย่างน้อยผมก็ยังได้อยู่ใกล้ๆกับพี่นพอย่างที่เคยเป็น.....
พี่นพอาร์มขอโทษ....
//---------------------------------------------------------------------// ใกล้จบแล้ว.... ขอกำลังใจให้พี่นพกับน้องอาร์มหน่อยน้า
ก่อนที่จะย้ายไปอยู่อีกห้องนึง …ฮ...ฮึก..ฮ...
แถมย้ายไปอยู่อีกเรื่องด้วย (อ๊ะ...เผลอบอกไปหน่อยนึงแล้ว 
...แฮ่ๆ) ปล.รักคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมนะ ขอบคุณทุกกำลังใจด้วยจ้า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
