ตอนที่11.
เอี้ยดดดด..
อ๊าดดดดด..
ตุบ ๆ ๆ ๆ..
“ไม่กล้างะ”=.=
“ก้าวขาเข้าไปสิวะไอ้ขนม”!-!
“ไม่กล้าอ่า..”
“แล้วมึงมาเพื่อ”
ไม่ทราบว่าจะเถียงในใจอีกนานไหมวะ..
“ไม่ ไม่ ไม่”
“ตั้งสติ ตั้งสติ”ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง คราวนี้มาคนเดียวด้วย แล้วจะเอายังไงต่อกันละทีนี้.. แงๆ
ผมยืนอยู่ตรงบันไดอัศจรรย์ใหญ่อยู่นาน .. จนหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าจะก้าวขาเข้าไปดีหรือไม่ ก็เค้ายังไม่กล้าอะ สุดท้าย..
สู้ๆ..
“กลับไปหาพี่เพลงที่ยิมก่อนดีกว่า”เง้ออออ.. เพื่อ ..
ผมเดินหันหลังเดินลงมาข้างล่าง แล้วก็เดินดุ่มๆอย่างมีความมั่นใจมากขึ้นไปที่โรงฝึกเทควันโดของพี่เพลงทันที
ตับ ตับ ตับ..
“ฮ้า.......”
“ย๊ากกก.....”
“อะ.......” เสียงค่อนข้างจะแตกต่างจากเมื่อกี้ เสียงดังจากการฝึกซ้อมอย่างหนักของการเตะและต่อยของหลายๆคู่และหลายๆท่า
ผมเดินขึ้นไปบนที่นั่งด้านบนแล้วมองหาทั่ว ก็พบคนที่เป็นทั้งครูฝึกให้น้องๆ และเป็นรุ่นพี่ไปในคราวเดียวกัน ผมโบกมือให้พี่เพลงหน่อยๆเป็นการบอกว่าเราอยู่ตรงนี้นะ พี่เพลงยิ้มแล้วพยักหน้าให้ก่อนที่จะซ้อมต่อ
ผมนั่งดูอยู่สักพักได้.
“อ่าว ขนม”ผมหันไปตามเสียงเรียก
“ดีฮะ พี่ลีฟ” พี่ลีฟ หรือชื่อเต็มๆของชื่อเล่นคือ อาลีฟ นักศึกษาปี4 คณะสถาปัตเป็นเพื่อนสนิทของพี่เพลงนะครับ หล่อ แมน ขาว เจ้าชู้ เสือผู้หญิงสุดๆ แถมบ้านรวยอีกต่างหาก
“แล้วพี่โจ้ละฮะ”ผมถามเมื่อไม่เห็นพี่โจ้
“กำลังมานะครับ.. แล้วนี่มาหาไอ้เพลงมันหรอ”ยังสุภาพไม่เปลี่ยน พี่ลีฟเป็นคนพูดเพราะมากนะครับ ช่างแตกต่างกับธุรกิจบ้านของพี่แกเสียจริง เพราะทั้งเปิดบ่อน คุมบ่อน แบบว่าผิดกฎหมายทั้งนั้น
“ฮะ.. แล้วพี่ลีฟไม่ซ้อมหรอฮะ”ผมถาม
“ไม่อะ.. เหนื่อย นี่มารับไอ้เพลงไปกินข้าว เห็นมันบอกว่าไม่ได้เอารถมา”พี่ลีฟบอก
“อ่อ... ฮะ”ผมพยักหน้าเป็นการรับรู้
“แฮะๆ...”เสียหอบมาแต่ไกลเลยครับ พี่เพลงถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงเทควันโด แล้ววิ่งมาทางพวกผมที่นั่งกันอยู่
“มาหาพี่หรอครับ”พี่เพลงถาม
“....................”ผมพยักหน้าตอบ ไม่อยากจะบอกว่ามาหาอีกคน
“เดี๋ยวรอก่อนนะ กลับพร้อมกัน”พี่เพลงบอก
“ฮะ...”
“เดี๋ยวกรูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวมา.. ดูแลให้ด้วย”พี่เพลงหันไปสั่งพี่ลีฟ
“เออ.. เหี้ย”พี่ลีฟด่าให้ส่งๆ สักพักพี่โจ้ก็เดินขึ้นมาแล้วยื่นแก้วน้ำให้ผม
“กินป่ะ”คือว่าสนิทกันค่อนข้างมากอะครับ
“ไม่อะฮะ.. แต่ขนมอยากกินไอติม”ผมบอกแล้วยิ้มบานแฉ่งให้ทันที
“อีกแระ.. เดี๋ยวไปกินละกัน.. ถึงไม่ไปไอ้เหี้ยเพลงก็ต้องสั่งให้ไปอยู่ดี”พี่โจ้บ่นหน่อยๆแล้วนั่งลง
“เมื่อกี้พี่เห็นขนมออกมาจากยิมบาส.. เข้าไปทำไรอะ”
“ -0.0- ” เง้อออออออ เห็นได้ไงหว่า อยู่ตั้งไกล
“อ่อ.. เออ.. หลงทางนะฮะ”ผมบอกปัด
“ห๊ะ.. หลงทาง”พี่โจ้ทำหน้าจับผิดไม่เลิก
“อืม.. หลงทาง”ผมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“โหห. พี่คนนั้นเก่งจัง”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
ผมแกล้งทำเป็นไม่มองพี่โจ้กับพี่ลีฟที่มีสายตางงๆมาทางผม เฮ้อออ.. เปล่าหรอก ยังไม่อยากให้พี่เพลงรู้อ่าว่ามาที่นี่เพราะอะไร
“พี่เพลงมาแล้ว”ผมรีบบอกทันทีเมื่อเห็นตัวพี่เพลงไวๆ แล้วเดินลงจากอัศจรรย์เล็กนั้นโดยไม่ได้มองหน้าพี่ลีฟกับพี่โจ้เลยสักนิด
“วันนี้ไม่มีเรียนพิเศษหรอครับ”
“อาจารย์ไม่มาอะ” ที่จริงแล้ว กรูโดด
“ไปกินไรดี .ขนมอยากกินอะไร หืม”พี่เพลงถาม แล้วสะพายกระเป๋าพะรุงพะรัง
“มาขนมช่วยนะฮะ”ผมดึงกระเป๋าเป้ใส่หนังสือของพี่เพลงออกจาบ่า
“เดี๋ยว .. มันหนัก”พี่เพลงปรามไว้แบบไม่ยอมปล่อยกระเป๋าให้ผม
“พี่เพลง ขนมช่วยไง”ผมยังดึงไม่เลิก
“อะ.. ไม่เชื่ออีก”พี่เพลงทำหน้าเซ็งใส่ แล้วปล่อยให้ผมดึงกระเป๋าไป
ตุบ
ปรากฏ
ว่า.. กระเป๋าหล่นลงกับพื้นโดยที่ผมตั้งหลักไม่ทันว่ามันจะหนักปานนี้
“เจ็บแขนเลยอะ.. เพราะพี่เพลงคนเดียว” แฮะๆ. ไม่เคยโทษตัวเองเล้ย..
“ก็พี่บอกแล้วไงครับว่ามันหนัก.. เอ้า ถือให้กรูหน่อย”พี่เพลงบ่นแล้วโยนกระเป๋าอันหนักมากๆที่ถือแบบไม่หนักเลยไปให้พี่โจ้ พี่โจ้ก็ดันรับได้ เกรงแขนเหมือนไม่หนักซะงั้นอะ
ผมก็หน้างอดิ เจ็บแขนอะ
“ไหนดูสิ.. ดื้อดีนักนิ”พี่เพลงจับข้อมือผมไป
“ขนมเจ็บ”ผมแบมือแดงๆให้พี่เพลงทันที
“เด็กดื้อ”พี่เพลงกลับยิ้มแล้วจับมือผมไปหอมซะงั้นอะ หน้าแดงดิจะเหลือหรอ เหอะๆ
“คนมองแล้วไอ้เหี้ยเพลง”พี่โจ้บอกปรามๆ
“หึ.. ป่ะครับ หาไรกินกันดีกว่าเนอะ”พี่เพลงพูดจบเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น แล้วโอบไหล่ผมเดินไปทันที ผมก็นะใจง่ายเดินตามเค้าไปแหละครับ
.......
“น้องขนมมม!!” ใครหว่า ผมหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับพวกพี่ๆทุกคนด้วยแหละครับ
“เฮ้ย ๆ...”พี่เพลงร้องออกมาแล้วดันผมไปด้านหลังแบบไม่ได้ตั้งตัวทันที ผมก็งงดิ..
“ไรวะเฮีย.. หวงน้องหรอ”พี่มอสพูดแล้วทำหน้ากรุ่มกริ่มมาทางผม
“เออ. มันเรื่องของกรู ถอยไปห่างๆเลย”พี่เพลงบอกแล้วผลักหน้าอกพี่มอสเบาๆแบบไม่ได้หาเรื่องอะไร แต่แค่ปรามๆมากกว่า
“ว่าไงครับน้องขนม.. ไปทานข้าวกับพี่สักมื้อได้ไหมครับ. พี่คิดถึงจะแย่”พี่มอสพูดแบบไม่สนใจพี่เพลงกับพี่โจ้ และพี่ลีฟที่ยืนอยู่เลยครับ
“แฮะๆ...”ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆสิครับ
“มาแถวนี้ทำเหี้ยไร”พี่เพลงเอ่ยถาม
“พอดีจะให้พี่ไปช่วยคุมเด็กปีหนึ่งหน่อยวะพี่ รับกันไม่ไหว. ไอ้เสกกับไอ้ป้อแม่งป่วย หาคนไม่ได้วะ..มีแต่ห่วยแตก”พี่มอสพูดทำหน้าจริงจังขึ้นมาทันที ผิดกับเมื่อกี้ถนัดตา
“กรูก็ไม่ค่อยว่างวะ. ปีหนึ่งมาใหม่โค้ชให้กรูดูทีมว่ายน้ำด้วย. อีกอย่างพี่ฟิกก็ไม่รู้ว่างด้วยรึเปล่า. กรูต้องโทรถามพี่ฟิกอีกทีวะ” พี่ฟิกนี่อยู่ปี5 คณะสถาปัตนะครับ เป็นรุ่นพี่ของพี่เพลงอะ เค้าเป็นรุ่นพี่ในชมรมเทควันโดอะฮะ (นั้นก็คือฟิก แฟนขวัญนั้นเอง)
“โห.พี่ ช่วยหน่อยนะ คนไม่พอจริงๆวะแค่วันเข้าค่ายสักวันสองวันก็ได้”พี่มอสบอก
“อืม เดี๋ยวกรูดูก่อนนะว่าไหวไหม.. ไม่งั้นก็ให้ไอ้โจ้ไปดูแทนกรูก็ได้”พี่เพลงบอกแล้วหันไปมองพี่โจ้ พี่โจ้พยักหน้าให้นิ่งๆ
“ได้พี่ แต่ถ้าจะดีมากขึ้นถ้าได้ทั้งพี่โจ้แล้วก็เฮียนะ”พี่มอสพูดยิ้มๆ
“มักมากนะมึง”พี่โจ้ด่าเบาๆ
“เออ แล้วจะไปไหนกันอะ”พี่มอสถามขึ้น แล้วหันกลับมามองผมอีกครั้ง
“กินข้าว”พี่เพลงบอก
“ไปด้วยดิ”พี่มอสขออย่างหน้าด้านๆเลยอะ
“ไม่ได้”พี่เพลงตอบเสียงแข็ง
“..งั้นวันหลังเราค่อยนัดกันไปกินกันสองคนดีกว่านะครับน้องขนมที่น่ารัก.. ว่าไงครับ ตกลงไหม”พี่มอสถามแล้วหันมามองหน้าผม แล้วเดินเข้ามาหาด้วยอะครับ
“สัตว์มอส”พี่เพลงพูดเสียงหน่ายๆ
“หึหึ.. หวงชิบเลยวะ”พี่มอสพูดยิ้มๆ แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“งั้นไปดีกว่า ไม่อยากกินตีนใครแถวนี้”มีการขึ้นเสียงสูงด้วยอะครับ เหอะๆ อะไรของพวกพี่เค้ากันเนี้ย
“ไปนะเฮีย ดูแลดีๆละ.. น่ารัก น่าขบซะขนาดนี้”พี่มอสพูดพร้อมกับทำสายตาลวนลามอะ เหอะๆ แต่ไม่ทันจบประโยคดี พี่เพลงก็ง้างขาทันที
ตั๊บบบ!!
“โอ้ยยย.. โห เฮียทำกันได้ลงนะ.. จำไว้เลย อูยยย”พี่มอสร้องเสียงหลงเลยครับ พร้อมกับเดินกระโพลกกระเพลกจับขาตัวเองปอยๆ แล้วรีบเดินหนีไป ผมได้แต่ทำหน้าแหยๆ
“วันหลังไม่ต้องมาหาที่มหาลัยเลยนะ”พี่เพลงพูดอย่างหัวเสีย ผมก็ได้แต่ก้มหน้าดิแก้ตัวไม่ได้ ก็เรามาเพราะเหตุผลอะไรมีหวังพี่เพลงได้โมโหกว่านี้แน่ๆอะ ยังไม่พร้อมบอกอะ
“ยิ้มหน่อยน้า.. ไปกินข้าวดีกว่า หิวจัง”ผมยิ้มหวานให้พี่เพลงแล้วจับหน้าพี่เพลงไปมา พี่เพลงยิ้มออกมาน้อยๆ
“หึ.....เปลี่ยนเรื่องเก่งจริงๆนะไอ้ตัวน้อยเอ้ย”พี่เพลงหัวเราะเบาๆแล้วลูบหัวผมไปมา แล้วก็โอบไหล่ผมเหมือนเดิมแหละครับ แล้วเราก็ไปแวะร้านอาหารประจำ อร่อยมากๆอะ มื้อนี้พี่ลีฟเค้าเลี้ยงด้วย แฮะๆ กินฟรีอีกแระ
ตื้ด ๆ ๆ ๆ..
“ว่าไง”
“ถึงไหนแล้วย๊ะ”เสียงใสจนแทบแก้วหูเลยอ่า
“ยังไม่ถึงไหน”ผมบอก
“อะไรวะ.. แล้วไหนบอกวันนี้ลงมือไง. แม่งไม่ได้เรื่องเลย”ดูไอ้ทอยมันบ่นดิฮะ
“ก็เราไม่กล้านี่”ผมบอกมันเบาๆ เพราะว่าในรถเริ่มเงียบเหมือนกับฟังบทสนทนาของผมแล้วละฮะ
“โอ้ย. กะอีแค่จีบผู้ชาย นี่ๆโทรไปเลยนะวันนี้อะ”ไอ้ทอยมันพูดเป็นเชิงสั่ง
“เฮ้ย บ้าดิ”ผมร้องอย่างตกใจ
“ตกลงแกจะเอาไงแน่วะขนม”ทอยมันถาม
“ก็ไม่ไงอะ.. คือว่านะมันเหมือนยังไม่พร้อมอะ เข้าใจความรู้สึกเราป่ะ”ผมพูดแล้วเหลือบมองพี่เพลงที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่เพลงก็นั่งแล้วหันมามองหน้าผม
“ทอยเดี๋ยวค่อยคุยนะ แค่นี้ก่อนนะ”ผมบอกแทบกระซิบเลยครับ แล้ววางไปไม่รอฟังคำตัดบทของไอ้ทอยมันเลย
“วันนี้จะนอนไหนครับ”พี่เพลงถามเมื่อเห็นผมทำหน้าไม่ถูก คือดีแล้วละฮะที่พี่เพลงไม่ถามว่าคุยเรื่องไรกัน
“อืมมม.. ขนมกลับไปนอนบ้านอาแสบดีกว่าฮะ ช่วงนี้อาแสบหงุดหงิดไรไม่รู้เห็นบ่นบอกว่ากลัวขนมเกรดตกเพราะว่าเล่นดนตรีกับวาดรูปมากเกิน”ผมบอกพี่เพลง
“ไม่หรอกมั้งครับ อาเค้าคงมีเรื่องเครียด”พี่เพลงบอกแล้วลูบหัวผมเบาๆ ผมจับมือพี่เพลงที่ลูบหัวผมอยู่ลงมากำไว้
แล้วยิ้มให้.. _.-._..
“เฮ้ยเพลง.. จี้อะ”เสียงพี่โจ้พูดขึ้นอย่างตกใจนิดๆ ผมกับพี่เพลงหันออกไปนอกหน้าต่างทันที
“จอดก่อน”พี่เพลงรีบพูดทันทีเมื่อเห็นพี่จีจี้กำลังรอรถแท็กซี่อยู่ ผมรีบขยับก้นตัวเองให้ติดกับประตูมากขึ้นอย่างรู้หน้าที่ทันที
พี่เพลงเดินลงไปหาพี่จีจี้ แล้วคุยอะไรกันนิดหน่อย ก่อนที่พี่จีจี้จะขึ้นมานั่งบนรถโดยที่พี่จีจี้นั่งตรงกลางนะครับ
“ดีฮะพี่จี้”ผมทัก
“ดีจ๊ะ.. ไปมหาลัยมาหรอ หรือว่าเพลงไปรับกลับมากัน”พี่จี้ถามพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจ คำพูดเป็นกันเองนั่นมีมาให้ผมตั้งนานจนผมไม่กล้าที่จะแยกเค้าสองคนออกจากกัน
“ไปมหาลัยมานะฮะ”ผมตอบสั้นๆ
“..ไปไหนวะ..”พี่ลีฟถาม
“ไปส่งขนมก่อนแล้วกัน”พี่เพลงสั่ง และแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกจากตรงนั้น
บรรยากาศการคุยกับมาอีกครั้ง โดยที่พี่โจ้เปิดประเด็นการคุยเรื่องต่างๆกับพี่จีจี้อย่างสนิทสนม
ผมก็ต้องคุยร่วมด้วย ไม่ใช่แค่มารยาทหรอกครับ แต่ชินซะแล้ว หญิงหนึ่ง กับ ชายสามคนนี้สนิทกันจริงๆนะครับ อย่าให้เล่าอะไรมากกว่านี้เลย บางทีผมเคยแอบน้อยใจเหมือนกัน แต่หลังๆมาคิดได้ก็ไม่ได้คิดมากอะไรแล้ว เพราะรู้ว่าอยู่ไหนฐานะใด มันคู่ควรกับการกระทำแบบใดเท่านั้นเอง
“แล้วเดี๋ยวพี่โทรหานะครับ”พี่เพลงบอกหลังจากที่ผมลงรถมา พี่เพลงก็ลงตามมา
“ฮะ..”ผมยิ้มให้เหมือนกับที่เคยๆยิ้มแหละครับ ถึงจะเลิกรักในแบบนั้นแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกอิจฉาและหวงพี่เพลงอยู่ดี
“มีอะไรก็บอกพี่ได้นะครับ.. ขอให้พี่เป็นคนแรกได้ไหม”อยู่ดีๆพี่เพลงก็พูดขึ้น แล้วลูบหัวผมก่อนที่จะหันหลังแล้วเปิดประตูรถขึ้นไป ผมได้แต่ยืนงงอยู่ตรงนั้น..
คงรู้อีกแล้วสินะว่าเรามีเรื่องอะไร แค่อยากให้คำปรึกษาหรือว่าอะไรกัน เราเป็นได้แค่น้องจริงๆนั้นแหละ คนสำคัญของพี่เพลงอยู่ในรถคันนั้นต่างหากละ
..................>>>><<<<......................
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1275990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก