ตอนที่13.
ตอนแรกก็รู้สึกตงิดๆใจแล้วแหละ
แต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรให้มากความ แล้วมันก็คงจริงๆด้วย ดูจากอาการของน้องสาวผมคงจะไม่ชอบพลอยเอาซะมากๆ ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าสาเหตุอะไร พลอยก็ออกจะดีซะทุกอย่างขนาดนั้น มีอะไรให้ไอ้น้องสาวตัวแสบของผมต้องไม่ชอบมากมายขนาดนี้ด้วย
คิดแล้วก็งง
“หึ...” อยู่ดีๆก็ยิ้มออกมาให้กับตัวเอง ขำกับอาการของเด็กบางคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ทำอะไรเหมือนจะวกวนงงอยู่กับตัวเอง หัวสมองน้อยๆนั้นคงครุ่นคิดอยู่มากโขทีเดียว ไม่งั้นวันนี้ไม่กล้าทำกับเราขนาดนี้หรอก
ตอนแรกก็เห็นขนของพะรุงพะรังทั้งกระดานวาดภาพที่มีกระดาษหนีบไว้เต็มไปหมด แถมยังกระเป๋าย่ามสีน้ำตาลใบเล็กที่เหมือนใส่ของเล็กน้อยที่ใช้กับกระดานนั้นด้วย แล้วยังกระเป๋าเป้ใส่หนังสืออีกใบ แถมยังมีถุงขนมที่อาปานให้มาอีก ดูไอ้ตัวเล็กจะรุงรังไม่น้อย ผมก็เลยไปช่วยไว้
“มาครับพี่ช่วย”ผมบอก
“อ่อ.. ไม่เป็นไรฮะ” คำตอบที่ได้รับกับคนตรงหน้าที่ก้มหน้าไม่ยอมเงย มันไม่ได้ก้มเหมือนไม่กล้าเงยแต่ดันเงยหน้าแต่กลับไม่สบตาผมซะงั้น
เด็กตรงหน้ายืนนิ่งมองไปถนนใหญ่แบบไร้จุดหมาย เหมือนกับหาอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ใช่ ผมก็ได้แต่มองคนตรงหน้าว่าเมื่อไหร่ที่หันกลับมาสักนิดต้องเจอกับสายตาของผมอย่างแน่นอน คนอย่างนี้แหละน่าแกล้งชะมัด
สักพักก็หันมาสบตาจนได้เมื่อผมได้รักษาความเงียบมานาน หน้าตื่นๆทำให้ผมแทบหลุดขำ แต่ก็ได้แต่อมยิ้มไว้อย่างมีชั้นเชิง แต่แล้วก็ต้องได้รับผลตอบกลับทีแปลกกว่าทุกครั้ง เด็กที่ใสๆและขี้อายคนนี้กลับจ้องผมกลับ ไม่ใช่แค่ตกใจแต่ก็อึ้งกับสายตาไปเหมือนกัน
“ตาดำใสจังวะ”
“อืม. ตาหวานวะ”
“เฮ้ยย.. บ้าแล้วไอ้ทาย”ผมนึกท้วงในใจกับตัวเอง
แถมจ้องมาดันจ้องกลับไม่ยอมกระพริบซะด้วย โดนเด็กเล่นแล้วไงมึง
“จะไม่เข้าเรียนหรอครับ”ผมหลุดคำพูดออกไปเพื่อที่จะได้หยุดการกระทำทั้งสองคน
“อ่อ.. ฮะ”ขนมตอบตะกุกตะกักนิดหน่อย ก่อนที่จะเดินหันหลังให้ผม สีหน้ายังเหมือนมีไรงงๆอยู่อย่างเห็นได้ชัด
“เออ คือ.. ขอบคุณนะฮะที่ไปรับมาส่ง”แล้วไอ้ตัวเล็กก็หันมาขอบคุณผม ไอ้ผมที่ยืนอมยิ้มอยู่ก็ไม่ทันได้ตั้งตัว เลยยักคิ้วแก้เก้อไปให้แบบกวนๆ
แล้วไอ้ตัวเล็กก็หันหลังกลับไป ผมยังเห็นไอ้เด็กขนมนั้นอมยิ้มไม่แตกต่างจากผมนัก
“ขนม”ผมเรียกออกไป เมื่อเห็นถุงขนมที่อาปานให้เมื่อเช้าในรถ ผมชูถุงให้ดู
แล้วไอ้ตัวเล็กก็ทำหน้าตกใจนิดหน่อย แล้วก็เดินมาหาผม แต่อยู่ดีๆหน้าก็เหมือนฉุดคิดอะไรบางอย่าง
แล้วอยู่ดีๆก็ยักใหญ่ให้ผมแบบกวนๆซะอย่างนั้น ยักไหล่ เออ.. ยักไหล่ ไม่ค่อยมีใครทำให้เห็นแบบเป็นธรรมชาติแบบนี้นานแล้วแฮะ
“ขนมให้ฮะ”อยู่ดีๆไอ้เด็กนี่ก็ยื่นถุงขนมกลับมาให้ผม จนแทบจะชนหน้าผม
หน้าผมคงแสดงความสงสัยไปแล้วแหละครับตอบนี้ เพราะไม่คิดว่า เออ... จะกล้า สงสัยเราคงมองเด็กนี่ผิดไปแล้วมั้ง
“ให้พี่..”ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
แต่ผลที่ได้กลับมาก็คือการพยักหน้าแทนคำตอบ แถมยังทำท่ากวนๆนั้นอีก อะไรของมันกันวะ
“ทำไม..”แต่ก็ต้องถามกลับด้วยอาการรักษาชั้นเชิงของตัวเอง พร้อมกับรอยยิ้มที่เคยมัดใจสาวๆหนุ่มๆทั้งหลาย
“อยากจะให้ ก็แค่นั้น”การตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆจากปากอมชมพูคู่นั้นทำให้นึก
“หมันเขี้ยววะ” เฮ้ยๆๆ นึกอะไรของมึงไอ้ห่าทาย
แล้วก็ขับรถออกมาพร้อมกับอาการงงๆ มึนๆ นิดหน่อย เมื่อหันไปมองขนมที่วางไว้เบาะข้าง ก็ทำให้ส่ายหัวออกมานิดๆ
“คิดจะทำอะไรของมันกัน”
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าน้องสาวไม่ชอบพลอย ผู้หญิงคนเดียวที่เราเปิดเผย และก็พอรู้ว่าน้องพยายามยัดเยียดอะไรบางอย่างให้ เมื่อเช้าก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าให้ไปรับทำไม แต่ก็ต้องไปอย่างช่วยไม่ได้เพราะว่ามันดื้อและตื้อซะเหลือเกิน เอาแต่ใจละเก่งที่หนึ่งละน้องสาวผม ไม่งั้นไอ้ทักน้องชายคนเดียวของผมไม่ส่ายหัวพร้อมกับเดินหนีเกือบทุกครั้ง
ก็พอรู้ว่าเด็กคนนั้นมันคิดอะไรกับผม ท่าทางเขินอาย และไม่เคยกล้าสบตาเลยเมื่อเวลาอยู่ใกล้ๆหรือได้เจอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมสนใจอะไรได้มากนัก ถึงหน้าตาจะน่ารัก ใช่ถือว่าน่ารักมากเลยละ ถ้าให้มองทั้งวันก็คงมองไม่เบื่อ ตัวขาวอย่างกับไข่ปลอก สีหน้าที่ชอบตื่นตกใจ กลัว เขินอาย แล้วก็อะไรหลายๆอย่างที่หลายคนมองน่ารัก ผมก็เป็นผู้ชายนะ ของน่ารักๆสวยๆงามๆก็ต้องชอบเป็นธรรมดา แต่นี่เด็กผู้ชายนะคงไม่สันทัดเท่าไหร่มั้งครับ ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่นะ ถึงกับผู้ชายผมจะชอบแย่งชอบแซวบ้างก็เถอะ แถมอีกอย่างนี้เพื่อนน้องสาวนะ แถมเป็นหลานของเพื่อนพ่ออีก มันไม่ใกล้ตัวไปหน่อยรึไงกัน..
แต่ไอ้เด็กนั้นนะสิเหมือนจะคิดแต่บางครั้งก็ทำอะไรเหมือนไม่คิด นึกแล้วก็ตลกกับท่าทางเก้ๆกังๆนั้นเมื่อเจอผม แต่พอมองหันมาเมื่อกี้ที่เพิ่งเจอ กลับเหมือนกันคนละคน เหมือนกับรู้ว่าเราคิดอะไรแล้วก็เหมือนกับรู้ว่าต้องเล่นกับเรายังไง ไม่แปลกที่ผมจะอ่านไม่ออกเพราะไม่คิดว่าจะหันกลับมาทำกันแบบนี้ ก็ลุคมันไม่ใช่อะ มันก็เลยตกใจอะดิ..
เย็นนี้ก็ต้องมารับอีก เฮ้อออ !! ทำไมพ่อเลี้ยงไอ้น้องสาวคนนี้ได้เอาแต่ใจอย่างนี้วะ ที่จริงจะโทษพ่อคนเดียวก็ไม่ได้ ตอนแรกก็เห็นเป็นน้องสาวคนแรกและคนสุดท้าย พวกผมก็เลยเห่อและดูแลเป็นอย่างดีจนโตขึ้นมาเลยเคยตัวเลย
....................
....................
“เป็นห่าไรวะ”เสียงไอ้กรเพื่อนผมเองแหละครับ กร ลูกนักการเมืองชื่อดัง ไม่รู้ว่าดังในด้านดีหรือไม่ดี มันคงทั้งสองด้านนั้นแหละมั้ง ไม่เคยล้วงลึกอะไรมากและก็ไม่อยากพูด หน้าตาดี คมๆ เนียนๆ ก็หล่อแหละครับ มันออกจะเถื่อนๆหน่อย ออกไปแนวร๊อคๆอย่างกับเด็กช่าง
“เรื่องของกรู”เสียงไอ้เหี้ยเรย์ตอบอย่างเซ็งๆ ไอ้เรย์ ลูกผู้ดีเก่า หน้าตาดี ตี๋ ขาว สูง แต่ชอบทำตัวเหี้ยขัดกับหน้าตา จะว่าทำตัวก็ไม่ใช่ เหมือนจะอยู่ในสันดารยังไงอย่างนั้น เพราะตอนใช้ให้เหี้ยทีไร ไม่เคยสอนมันก็ทำได้ดีทุกที
“หุบปากทั้งสองตัวนั้นแหละ”พูดน้อยต่อยหนัก ไอ้ชาย ลูกเจ้าของค่ายมวยใหญ่ทั้งแถบกรุงเทพ และต่างจังหวัด หลายสาขาที่ได้เปิดไว้ รวมทั้งต่างประเทศด้วย เรียกได้ว่ารวยและมีอำนาจบารมีมากโขอยู่พอสมควร หน้าตาก็ออกไทยๆ หน้ารูปไข่แหลมๆ ชอบไว้เครานิดๆ ตาดุ ไม่ค่อยยิ้ม ออกแนวกวนส้นตีนแบบเงียบๆ หุ่นนี่แม่งอย่างกับนายแบบหลุดออกมา ปี้หญิงเป็นว่าเล่นน้ำมันแทบผลิตไม่ทันเลยด้วยมั้งครับ ฟันแล้วก็ทิ้ง แต่มีอยู่ครั้งมันเคยแก้ตัวกับผม
..........”กรูไม่ได้ทิ้ง”.......... มันพูด
..........”สาด อย่างนี้เค้าเรียกทิ้ง”............ ไอ้กรบอก
..........”ก็กรูพอใจอะ กรูขอเอา มันให้เอา แล้วก็จบกัน เรียกว่าทิ้งตรงไหนวะ”........... ไอ้ชายเริ่มคิ้วติดกัน ไอ้ห่านี่ก็อารมณ์เสียง่ายชิบหาย
...........”เออแม่ง จะกัดกรูแระ”............ ไอ้กรส่ายหัวหน่ายๆ แล้วกินข้าวต่อ ผมก็ได้แต่ส่ายหัวกับมันสองคนเช่นกัน
“กรูแม่งเซ็ง”ไอ้เรย์บ่นพึมพำ
“เป็นไร”ผมถามมันแล้วละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่
“.....................” แต่มันเสือกเงียบ
“..............................”
“อ่าว เป็นเชี้ยไรก็พูดมาดิวะ ให้พวกกรูลุ้นอยู่ได้”ไอ้กรบ่นอย่างหงุดหงิด
“กรู ..นกเขาไม่ขัน”เสียงไอ้เรย์พูดแทบกระซิบ
“..............................” เงียบประมาณว่าเหมือนได้ยินคำสาปอะครับ
“... มึงล้อเล่นเปล่าเนี้ย..”ไอ้กรถามพร้อมกับสีหน้าแหยๆปนตกใจ
“..ฮึ.....”ไอ้เรย์ส่ายหัว
“ก็เสือกเย็.. บ่อยเอง”ไอ้ชายพูดขึ้นมาลอยๆ
“อ่าว เหี้ยชาย ว่ากรูนะดูตัวเองด้วยนะ”ไอ้เรย์แย้ง
“. หึหึ..”ผมเองแหละ
“ไม่ตลกนะไอ้เหี้ยทาย”ไอ้กรมันพูดอย่างหงุดหงิด
“ไปปรึกษาหมอดิ.. เค้าจะได้หาทางแก้ไขได้”ผมแนะนำ
“เฮ้ย! แต่พอกรูเจอน้องทิพย์อะ อยู่ดีๆกรูก็แบบอยากๆวะ”ไอ้เรย์มันพูดแทบกระซิบอีกรอบ
“............................”พวกผมก็นั่งเลิกคิ้วอย่างงงๆ
“หึ... ปัญญาอ่อน”ไอ้ชายพูดใส่หน้าไอ้เรย์อย่างกวนๆ แล้วลุกขึ้นยืนเดินหนีไปซะเฉย
“ไอ้เชี้ย”ไอ้เรย์บ่นคนเดียว
“ไปหาหมอนั้นแหละ เชื่อกรู..ให้กรูติดต่อให้ไหม”ผมถามมัน
“เออ ดีๆ”ไอ้เรย์ตอบรับ ผมก็เลยกดโทรศัพท์โทรให้มันตอนนั้นเลย พร้อมกับนัดให้เลยเรียบร้อย
“เฮ้ย! ไอ้ทัก”เสียงไอ้กรตะโกนเรียก
“... ดีพี่”ไอ้ทักเดินเข้ามาทักพวกผม
“เรียนไรวะ”ผมถาม ก็งงว่าทำไมมันมาอยู่แถวตึกผมเพราะว่ามันเรียนศิลป์แต่ผมวิศวะ
“มาหาเพื่อนอะ..พี่ไม่เข้าเรียนหรอ”ไอ้ทักมันถาม
“เรียนเสร็จแล้ว รอไปคุมเชียร์ปีหนึ่ง..เพราะเย็นนี้พี่ก็กลับเย็นด้วย”ผมบอก
“ไมอะ.”ไอ้ทักมันถามอย่างสงสัย
“ก็ทอยให้ไปรับหลังเลิกเรียน โทรมาบอกเมื่อกี้..คงหลังซ้อมเต้นเสร็จแหละมั้ง”ผมบอก
“งั้นทักไปรับให้เอาไหม”ไอ้ทักมันเสนอ
“เดี๋ยวก็ได้อาละวาดบ้านแตก”ผมบอกมัน
“ก็พี่ไปเอาใจมันอย่างนี้ไง”ไอ้ทักมันบ่น
“ปล่อยน้องมันเหอะน่า.. มึงก็ยอมๆมันบ้างชอบไปทะเลาะกับมันกรูละเบื่อ”ผมบ่นบ้าง
“แล้วแต่พี่แล้วกัน.. ผมกลับบ้านแล้วเดี๋ยวไปดูที่ย่าน.................. ให้ แล้วพี่ตามไปนะ”ไอ้ทักมันบอก มันเป็นน้องชายที่ดีของผมเลยแหละ มันรู้ว่าอะไรควรอยู่ในระดับไหนมาตลอด งานที่มันได้รับจากพ่อมันไม่เคยที่จะก้าวก่ายมากเกินความจำเป็น จะคอยเชื่อฟังจากคำสั่งของผมตลอดไม่ว่าเวลาไหนที่เกิดเหตุฉุกเฉินก็สั่งมันได้ หรือว่าฝากฝังมันได้ตลอดแบบไม่ต้องเป็นห่วงอะไร
“เย็นนี้ไปกรูจะไปบาร์การ์นะ”ไอ้เรย์มันบอกเชื่อบาร์ที่มันไปประจำ ไปทีไรได้เด็กมาทุกรอบแถมสวยเช๊ะ
“อืม วันนี้กรูขอผ่าน.. ต้องไปดูงานแทนพ่อกรูวะ”ผมบอกมัน
“ไอ้กร ไอ้ชาย ไปกับกรูเปล่า”ไอ้เรย์ขอภาคสมทบ
“อืม...”ไอ้กรตอบ ไอ้เรย์หันไปมองหน้าไอ้ชายที่พยักหน้าให้แบบ กรูก็ไป
เย็นนี้มีอะไรต้องทำอีกหลายอย่าง จะไปได้ยังไง หลังจากไปรับไอ้น้องตัวดีที่โรงเรียน ต้องกลับมารับพลอยที่ซ้อมหรีดเสร็จด้วย พอดีนัดกันกินข้าวเย็นวันนี้ หลังจากนั้นคงต้องไปดูงานให้พ่ออีก ไม่รู้จะได้นอนกี่โมง
...............
...............
“เดี๋ยวๆ ไปส่งขนมด้วย”เสียงไอ้น้องสาวผมบอกแทบจะโวยวายเมื่อผมจะเดินกลับไปขึ้นรถ
“อ่าว ขนมกลับด้วยหรอ”ผมแกล้งถาม
“อืมดิ”มันทำหน้าแบบไม่มีไรเกิดขึ้นนะ
“พี่ทายไปตามให้หน่อยดิ.. นะๆ เดี๋ยวทอยต้องเอางานไปให้อาจาย์ที่ตึกสิบหน่อยอะ”ไอ้ทอยมันบอก
“ทอยก็ไปตามทีเดียวเลยดิ พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”เหนื่อยครับ ทั้งว๊ากรุ่นน้อง ทั้งโดนบูมเองเพราะโดนรุ่นพี่ว๊าก
“ไม่เอาทอยเมื่อย. พี่ทายนั้นแหละไปตาม”ทอยมันบอก
“งั้นโทรไปดิ”ผมเสนอ
“โทรไปแล้วสงสัยแบ๊ตขนมหมดอะ”ยังมีลู่ทางอีกครับไอ้น้องสาวผมเนี้ย ผมก็ต้องยอมสิครับ
“เอองั้นพี่ไปตามให้ก็ได้ อยู่ตรงไหนละ”ผมถาม
“ก็ตึกศิลป์อะที่เป็นตึกไม้สักอะ เห็นไหม พี่ทายเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา เห็นทางเดินไปที่เป็นสวนอะพี่ก็ตรงไปเรื่อยๆ มันอยู่ลึกไปอะเดี๋ยวพี่ก็เจอเองแหละ”ยัยทอยบอก
“อืม เราก็เร็วๆละ”ผมบอกทอย แล้วเดินออกไปตามทางที่ทอยบอก
อืมหืม ~~~ จะมีงูออกมาชกกรูรึเปล่าวะเนี้ย
คือมันก็เหมาะกับห้องศิลป์นะครับ แต่เดินไปลึกมาก แถมสองข้างทางก็ต้นไม้เต็มไปหมด ดูแล้วก็ร่มรื่นดีแหละครับ
“เออ น้องครับรู้จักน้องขนมไหม”ผมถามเด็กที่กำลังเดินสวนผมไป
“อ่อ พี่ขนมอยู่ตรงซุ้มต้นไม้อะครับ ไปทางขวานี่อะครับ”น้องหน้าออกแนวโหดนิดหน่อยบอก
“อ่อ ไปทางนี้หรอครับ”ผมชี้ไปอีกทางที่มีทางเลี้ยงไปด้านขวามือ
“ครับ..”น้องมันตอบยิ้มๆ มันเรียกว่าพี่ขนม แสดงว่ามันต้องเป็นรุ่นน้อง แต่หน้ามันอะรุ่นพี่ชัดๆ
“ขอบใจมาก”ผมบอก แล้วไอ้เด็กนี่ก็พยักหน้าให้ยิ้มๆก่อนที่จะเดินไป
ผมเดินไปตามที่ไอ้หน้าโหดเมื่อกี้บอก เหอะๆ หน้าตัวเองไม่โหดเลยไอ้ทาย
เมื่อผมเดินไปก็ได้ยินเสียงคนฮัมเพลงเบาๆอยู่ในลำคอ ผมก็พยายามเดินให้เบาที่สุดอะครับ อยู่ดีๆก็เป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ทำไม
ผมเห็นไอ้ตัวเล็กเมื่อเช้ากำลังนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับมีเพลงเสียบอยู่ที่หู มือถือดินสอวาดเขียนอย่างชำนาญ ผมมองไปที่ภาพวาดนั่น มันเป็นแค่ภาพที่กำลังร่างไว้บางๆ รูปดอกไม้ที่ถูกวาดจากดอกไม้จริงๆที่ปลูกไว้อย่างสวยงามด้านหน้าของไอ้ตัวแสบ
“อืม ฝีมือดีเหมือนกัน”ผมพูดกับตัวเอง
อยู่ดีๆผมก็หยุดยืนมองคนตรงหน้าเหมือนมนต์สะกด ทำไมมีเสน่ห์จังวะ
“ขนม”ผมเรียกเบาๆเสียงแทบไม่หลุดออกไป
“..................”แต่คนตรงหน้ากลับไม่ได้ยิน สงสัยฟังเพลงซะดัง
“ขนม”ผมเรียกอีกครั้ง
“........................”คนตรงหน้าก็ยังเงียบอยู่เหมือนไม่รู้เรื่องเลยว่ามีอีกคนอยู่ตรงนี้
“เฮ้อออ ~” ผมได้แต่ถอนหายใจ ก้าวขาไป แล้วสะกิดไหล่อีกฝ่าย
อีกฝ่ายสะดุ้งด้วยความตกใจ ตาโตมองหน้าผม ผมยิ้มให้ปกติ ก็ปกติจะให้ยิ้มไม่ปกติได้ยังไงละเนอะ
ผมชี้ไปที่หูของอีกฝ่ายประมาณว่าให้ถอดหูฟังออกหน่อย
“ทอยให้มาตาม”ผมบอก
“ฮะ.. อะไรอะ”อีกฝ่ายถามอย่างงงๆ คิ้วขมวดเล็กๆแต่สีดำเข้มนั่นขมวดติดกัน
“ก็กลับบ้านไงครับ”ผมบอก
“เออ ....”อีกฝ่ายยังเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ผมก็เริ่มหน้างอบ้างแล้วดิ
“ก็ทอยบอกให้มาตามขนมให้กลับบ้านด้วยกัน”ผมบอก อีกฝ่ายทำหน้าตางงเหรอหรานิดๆ
“ไม่เห็นทอยบอกขนมนี่”อีกฝ่ายพูด เหมือนบ่นใช้ความคิดกับตัวเองซะมากกว่า
“เฮ้ออ”ผมได้แต่ถอนหายใจ
“ช่างเหอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกัน นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย”ผมพูดตัดบท
“อ่อ เออ..”อีกฝ่ายยังทำหน้าคิด
“ก็ได้ฮะ”แต่ก็ตอบเหมือนไม่ได้คิด
“หึ...”ผมได้แต่หัวเราะออกมากับอาการคนตรงหน้า เหมือนอยากจะทำแต่ก็เหมือนไม่กล้าทำ
“ขนมเก็บของแป๊บนะครับ”แล้วไอ้ตัวเล็กก็กุลีกุจอรีบเก็บดินสอ ยางลบ แล้วก็หนังสือบางเล่มที่วางทับกันไว้เก็บใส่เป้
“มาพี่ช่วยถือ”ผมบอกเมื่อเห็นของพะรุงพะรัง
“ขอบคุณฮะ”อีกฝ่ายตอบรับแล้วยื่นเป้ให้ผม ผมก็ยิ้มให้ อีกฝ่ายกลับยิ้มแล้วยักคิ้วให้กวนๆ เริ่มกวนส้นตีนกรูละ ไอ้เด็กห่านี่
ผมได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆแล้วรอให้อีกฝ่ายเดินนำไปก่อน อีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้แล้วเดินนำอย่างว่าง่าย
บรรยากาศเงียบกริบ อาจเป็นเพราะโรงเรียนเลิกไปนานแล้ว และก็คงเพราะตรงนี้เป็นที่เฉพาะของพวกวาดรูปด้วยละมั้ง ต้นไม้เต็มไปหมด ใบไม้กับต้นไม้ไหวไปตามแรงลม..
“อืม ชื่นใจ กรุงเทพไม่ค่อยมีแบบนี้เท่าไหร่”ผมพูดลอยๆ
“ฮะ ขนมก็ชอบมานั่งตรงนี้”อีกฝ่ายพูดตอบกลับแต่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าผม พร้อมกับเดินไปอย่างช้าๆ ผมก็เช่นเดียวกัน
“ชอบวาดรูปหรอ”ผมถาม
“ฮะ. รักเลยแหละ”อีกฝ่ายตอบ
“อืม ดีนะ..แล้วโตขึ้นอยากเป็นอะไรละ”ผมถาม
“ก็หลายอย่างอะฮะ”
“แต่ต้องอิสระนะ”ไอ้ตัวเล็กพูดเสริมอีก
“หึ.. รักอิสระ แสดงว่ายังไม่มีแฟนละสิ”ผมถามอย่างขำๆ
“...................”อีกฝ่ายเงียบไปทันที
“แล้วพี่ทายละฮะ มีแฟนรึยัง”อีกฝ่ายถามกลับแล้วหยุดเดินกลางคัน ผมก็ได้แต่หยุดชะงักตามไปด้วย
“........................”ผมเงียบไม่ตอบ มันเหมือนมีอะไรบางอย่าง งานเข้าแล้วกรู
ไอ้น้องขนมยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่หันหน้ามามองผมที่ยืนมองแผ่นหลังเล็กนั้นอยู่
“ว่าไงฮะ ทำไมไม่ตอบละ”และแล้วอีกฝ่ายก็หันกลับมา ผมได้แต่จ้องหน้าฝ่ายตรงข้าม
“....................................”
“...........................................”ต่างฝ่ายต่างก็เงียบ ได้แต่ยืนมองหน้ากัน
“ในเมื่อไม่ตอบ แสดงว่ายังไม่มี ขนมจะเข้าใจอย่างนั้นนะฮะ”
ผมได้แต่ยืนอึ้งให้อีกฝ่ายพูด ด้วยความที่ไม่รู้จะพูดอะไร และกำลังตกใจไม่คิดว่าจะกล้ารุกขนาดนี้
“อีกเรื่อง.........................”ไอ้ตัวเล็กพูดเสียงเหมือนนึกขึ้นได้ หน้าตานิ่งเฉยเหมือนจริงจังกับเรื่องต่อไปที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นมันสำคัญมาก
“ขนม”
“ชอบพี่.. ต่อไปขนมจะจีบพี่ทาย.. พี่ทายคงไม่มีปัญหาใช่ไหมฮะ”
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย!!!..
นี่หรือการจีบของแกนะไอ้ตัวดี นึกจะพูดก็พูดว่าจะจีบ บ้าเปล่าเนี้ย ประสาทกลับไปแล้วแน่ๆ แต่ว่าไอ้หน้านิ่งๆนั้นมัน ทำไมจริงจัง จังวะ.. ไม่น่า ไม่.. จริงมั้ง เด็กมันคงพูดเล่น
“แต่พี่ไม่ได้ชอบ ผู้ชาย”ผมเว้นคำพูดให้ชัดเจน
“หึ..... เตรียมใจไว้เลยฮะ”สิ้นคำพูดจากปากอมชมพูของไอ้ตัวเล็กนั้น มันก็ยิ้มที่มุมปากเหมือนเยาะเย้ย แล้วเดินหันหลังให้ผมไปเลยอะครับ
ง่ะ.. =.=
เกิดไรขึ้นกับกรูวะเนี้ย.. อยู่ดีๆมีไอ้เด็กที่เคยคิดว่าใสๆ แต่ดันรุกมาบอกชอบเราซะงั้น ที่สำคัญดูมันเอาจริงซะด้วย เอาไงละมึงไอ้ทาย อีเว้นเข้าแล้วมึง..
....................>>>><<<<....................
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1276007 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก