ตอนที่17.
“คุณทายครับ เฮียเส็งขอพบครับ” พี่ไชยมือขวาผมเองครับ
“ให้เข้ามา” ผมวางมือจากหมากรุกตรงหน้า
“หวัดดีครับเฮีย” ผมยกมือไหว้เฮียเส็ง
“ว่าไงเฮีย.. ขาดมือรึไงครับ”ผมพูดอย่างรู้ทัน
“ลื้อนี้รู้ใจอั้วจริงๆนะอาทาย.. เอาเป็นว่าไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกัน.. วันนี้อั้วขอสักห้าแสนนะ” เฮียเส็งพูดสีหน้าอ้อนวอนเหมือนคนแก่ไม่เจอลูกเจอหลานมาสักยี่สิบปีได้
“แต่ว่าเงินเก่าเฮียก็ได้สิทธิ์พิเศษกับพ่อผมแล้วนะเฮีย.. ของเก่าเฮียสองล้าน.. เฮียลืมแล้วหรอ”ผมพูดพร้อมกับมองสมุดที่จดรายชื่อลูกค้าที่ติดหนี้ไว้
“โถ่ อาทาย.. เดี๋ยวอาหมิงกลับมาอั้วจะรีบเอามาใช้คืนเลยทั้งต้นทั้งดอก วันนี้อั้วขอเอาล้างมือหน่อยนะอาทาย”เฮียเส็งอ้อนวอน
“ทายให้ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะเฮีย.. แล้วก็ให้มันตรงตามกำหนดด้วยนะครับเพราะไม่งั้นเรื่องคงถึงคุณหมิง”ผมพูดเรียบๆ
“เอาน่า.. ตรงตามเวลาแน่นอนลื้อไม่ต้องห่วง”ผมเปิดเซฟหยิบเงินให้เฮีย
“ขอบใจมากนะอาทาย”เฮียเส็งพูดพร้อมกับจับเงินที่ผมยื่นให้แล้วเดินออกไป ใครที่มาเอาเงินไปผมไม่สนว่าจะเอาไปทำอะไร แต่ต้องคืนครบทั้งต้นและดอก บางคนได้สิทธิ์พิเศษจากพ่อผม ผมก็ลดหย่อนผ่อนโทษได้เพราะว่าบางคนเป็นคนเก่าคนแก่มาจากรุ่นคุณปู่
“คืนนี้จะไปย่าน.............. รึเปล่าครับ”พี่ไชยถาม
“ไม่.. พอดีวันนี้เพื่อนทายมานะ ต่อโทรศัพท์หาไอ้ทักให้ทายด้วยนะ”ผมสั่งแล้วมองรายชื่อบัญชีคนที่ค้างเงินไว้
“ได้ครับ”
“เออ คุณทายครับโทรศัพท์ครับ”พี่คิง บอดี้การ์ดอีกคนคือโทรศัพท์ผมจะไว้ตรงพี่คิงเวลาผมทำงานนะครับ จะไม่รับเอง ส่วนโทรศัพท์ติดต่องานอีกเครื่องจะอยู่ตรงพี่ไชย
“ครับ”ผมรับโดยไม่ได้ดูเบอร์ที่โทรมา
“ดีฮะ..”เสียงนุ่มๆเล็กๆลอดเข้าประสาทรับรู้ของผม
“มีไรครับ พี่ทำงานอยู่”ผมพูด
“โห อย่าตัดพ้องั้นดิฮะ”นี่แสดงว่าเมื่อเย็นไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิด
“พี่ทายกินข้าวยังอะฮะ”ไอ้ตัวเล็กถาม
“กินแล้ว”ผมบอกเสียงเรียบๆ
“แล้วตอนนี้พี่ทายทำไรอยู่อะฮะ”อีกฝ่ายถาม
“ทำงาน”ผมบอก
“อืมใช่ดิ บอกไปแล้วนี่หว่า”ไอ้ตัวเล็กบ่นพึมพำ
“มีไรอีกรึเปล่าถ้าไม่มีไรพี่จะวาง..”ผมพูดยังไม่ทันจบ
“มี”อีกฝ่ายกรอกเสียงมาแทบแสบแก้วหู
“พรุ่งนี้พี่ทายมารับขนมไปโรงเรียนด้วยนะฮะ..อืม แค่นี้แหละ ขนมจะรอนะฮะ ถ้าพี่ทายไม่มารับ ขนมก็จะไม่ไปเรียน.. โอเคนะฮะ.. บายฮะ ฝันดีนะ.. เอออีกเรื่อง คิดถึงนะฮะ”มันพูดเร็วอย่างกับติดจรวด ประสาทรับรู้ผมสงสัยคงช้าไป กำลังจะกรอกสายปฏิเสธไปแต่..
“แกร๊ก” วางไปซะแล้ว
“เฮ้ออออ~-~”
“ขอกาแฟร้อนให้ผมสักแก้วนะพี่คิง”ผมบอกอย่างเหนื่อยๆ พี่คิงพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินออกไป
“มีเรื่องเหนื่อยใจอะไรรึเปล่าครับคุณทาย”พี่ไชยถาม
“ก็ธรรมนองนั้นนะครับ”ผมบอก
“งาน การเรียน หรือว่าความรัก”พี่ไชยพูดยิ้มๆ
“โถพี่ไชย.. อย่ามาแซวเลยครับ.. แค่นี้ผมก็เครียดแล้ว”ผมพูดส่งๆ
“คุณทายผมเสน่ห์แรงอยู่แล้วนิครับ มันก็เป็นธรรมดา”พี่ไชยแซว
“มาแซวผม พี่ก็น้อยซะเมื่อไหร่ อย่านึกว่าผมไม่รู้นะครับ”ผมแซวกลับ พี่ไชยก็ได้แต่ยืนยิ้มๆแบบไม่ใส่ใจกับคำพูดผมนัก
สักพักพี่คิงก็เอากาแฟร้อนๆมาเสิร์ฟ
“เดี๋ยวผมตรวจบัญชีเสร็จ ผมฝากพี่ไชยกับพี่คิงดูที่นี่ต่อหน่อยนะครับ พอดีผมมีธุระ” ธุระปะโล้งโป้งชึ่ง หิหิ..
“ได้ครับ”พี่ไชยตอบ
ผมนั่งอยู่สักครู่เมื่อดูรายละเอียดอะไรหลายๆอย่างเสร็จ ก็เอามือถือของผมมาจากพี่คิง ก็เดินออกไปโต๊ะที่จองไว้ให้ไอ้พวกเพื่อนตัวดี ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว พวกมันคงรอผมแย่แล้วแหละ
“โห กว่าจะโผล่หัวมาได้นะมึง”เสียงไอ้กรด่า เริ่มเมาแล้วดิ สาด
“สองคนนี้หรอ”ผมถามพร้อมกับส่งสายตาให้เธอสองคน อีกคนดารา แต่อีกคนไม่รู้จัก แต่หน้าตาสวยใช้ได้
“นี่น้องเกตุ แล้วนี่น้องพริก”ไอ้กรมันแนะนำ หญิงสาวสองคนอีกคนอยู่ตรงไอ้กร อีกคนอยู่ตรงไอ้ชาย
“ไปกันรึยัง”ผมถาม
“เออไปดิ.. ใจร้อนเหมือนกันนะมึง”ไอ้เรย์แซว
ผมยิ้มให้ แล้วดึงดาราคนสวยออกมาจากอกไอ้กร
“มาอยู่กับผมดีกว่า ไอ้นั่นมันอ่อนหัด”ผมบอกแล้วโอบเธอไว้ เธอก็ยิ้มอย่างเอียงอาย ไม่รู้อายคนหรือว่าอายค.... ฮ่าๆ ว่าไปนั้นนะกรู
ผมยักคิ้วให้ไอ้ชาย ไอ้ชายก็ยิ้มๆเหมือนรู้กัน แล้วผมก็กอดดาราสาวนำหน้าออกมา
...............
...............
ตื้ดๆ ๆ ๆ..
“อือออ” โทรศัพท์ใครวะ
ตื้ดๆ ๆ ๆ..
“เฮ้ย รับโทรศัพท์ดิ”ผมพูดเสียงงัวเงียอย่างรำคาญ แล้วหันไปกอดคนข้างๆใกล้มือดี อีกคนหันกลับมากอดผมเช่นกัน
ตื้ดๆ ๆ ๆ..
“อือออ... เหี้ยชาย รับโทรศัพท์ดิ”ผมงัวเงียลืมตาขึ้นมาดูว่าโทรศัพท์นั้นของใคร แต่มันอยู่ไกลตัวผมมากอะครับ มันอยู่ที่โต๊ะระหว่างกลางที่ขั้นเตียงขนาดคิงไซด์สองเตียงไว้ ไอ้เหี้ยชายก็เหมือนไม่รู้สึกอะไร แม่ง นอนหลับไม่สนใจกรูเลย
“ไอ้ชาย..”ผมผลักตัวมันอีกทีแต่ตาผมไม่เปิดเลยครับตอนนี้ แม่ง ใครวะโทรมาแต่เช้า
“โหล.. ใครวะ”เสียงไอ้ชายแทบตะคอกเมื่อรับโทรศัพท์ของผม
“อ่อ... เฮ้ย.ของมึงอะ”ไอ้ชายยื่นโทรศัพท์ให้ผม ผมก็รับสะเปะสะปะ
“ครับ”ผมกรอกเสียงไป
“พี่ทายยังไม่ตื่นอีกหรอฮะ.. ทำไมตื่นสายจังอะฮะ..”อีกฝ่ายกรอกเสียงมาเหมือนกล้าๆกลัวๆ ทำให้ผมตั้งสติได้ว่าใคร อืมๆ มันโทรมาอีกแล้ว
“ละ แล้ว.. พี่ทายจะไม่มารับขนมหรอฮะ”ไอ้ตัวเล็กถามเสียงเบา
“นอนอยู่. ไม่ว่าง.”ผมบอกไปแล้วพลิกตัวกลับมานอนหงาย
“งั้นขนมก็ไม่ไปเรียน”ไอ้ตัวเล็กพูดเสียงกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง
“นั้นมันก็เรื่องของขนม พี่จะนอนแค่นี้นะ”ผมบอกอย่างอารมณ์เสีย คือใครจะทำผมอารมณ์เสียสุดๆได้นี่ตอนนอนของผมนี่แหละครับ ไม่ชอบเพราะมันชอบหงุดหงิดและระงับอารมณ์ยาก
หลักจากผมพูดจบผมก็วางสายไป
แล้วปิดเครื่องเลยทันที..
ผมหันกลับไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ เกตุ สาวสวยที่นอนหลับอยู่โดยที่บนตัวไม่มีอะไรติดอยู่เลยสักชิ้น เมื่อคืนเล่นกันหนักชิบหาย กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า.. ตอนนี้ตาตื่นเต็มที่แล้วเลยไม่รู้จะนอนอยู่อีกทำไม
“เกตุ เกตุครับ”ผมกระซิบเรียกอีกฝ่าย
“อืมม...”อีกฝ่ายก็ดูท่าจะง่วงน่าดู
“อาบน้ำให้ทายหน่อยนะ”ผมกระซิบที่ข้างหูเธอ
“สัตว์ แต่เช้าเลยนะมึง”ไอ้ชายคนยังหลับไม่สนิท เลยมีแรงด่าผมอยู่ ผมหัวเราะในลำคอก่อนที่จะจับมือของเกตุ เกตุลุกตามผมมาอย่างว่าง่าย
ผมกับเธอเข้าไปทำธุระนิดหน่อยในห้องน้ำ ก่อนที่จะอาบน้ำเสร็จ ต่างคนต่างแต่งตัว สักพักไอ้ชายก็ตื่นขึ้นมา
ผมหยิบเงินสองหมื่นให้ไอ้ชายเป็นคนจัดการ คนมันจัดมาดี เงินตอบแทนก็เลยดีไปด้วย อีกอย่างพวกผมก็เงินหนักอยู่แล้วและก็ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องเงินเท่าไหร่ เลยมากันแฟร์ๆทำเสร็จก็จ่ายไม่ได้สนใจ ไอ้ชายรับเงินไปแล้วพยักหน้าให้
“ตื่นได้แล้วไอ้สัตว์”ไอ้ชายถีบไอ้กรกับไอ้เรย์ทีนอนคู้อยู่อีกเตียง
“อือออ.. เชี้ย”ไอ้กรด่า แล้วปัดเท้าไอ้ชายไปมา
“หึหึ.. กรูกลับแล้วนะมึง.”ไอ้ชายหัวเราะบอกเบาๆ
“เออ..”ไอ้กรตอบส่งๆ
“กรูหยิบเงินมึงเลยนะจะได้ให้น้องเค้า น้องเกตุจะกลับแล้ว”ไอ้ชายพูดบอก
“เออ..”ไอ้กรก็ต้องส่งๆอีกรอบ ไอ้ชายเลยเดินไปหยิบเงินทีกระเป๋าไอ้กรกับไอ้เรย์ ก่อนที่จะแบ่งเงินให้น้องเกตุไป
“กลับพร้อมกรูเปล่า”ผมถามไอ้ชาย
“อืม..”มันพยักหน้ารับ
“ให้พี่ไปส่งไหมครับ”ผมถามเกตุ
“ไปส่งกรูด้วย”ไอ้ชายบอก
แล้วหลังจากนั้นผมก็ไปส่งน้องเกตุ แล้วก็ไปส่งไอ้ชาย ก่อนที่จะกลับบ้าน.
...................
...................
“เฮ้ยย!!” ผมร้องด้วยความตกใจ ใครเห็นก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ มันมาอยู่หน้าบ้านผมได้ไงวะเนี้ยแล้วยังไอ้น้องสาวตัวดีของผมด้วย ผมจอดรถแล้วเดินลงไป
“ทำไมไม่ไปเรียน”ผมพูด
“ก็ขนมบอกแล้วนี่ฮะ ถ้าพี่ทายไม่ไปรับขนมก็จะไม่ไป”มันทำหน้าทำตาใส่ผม
“แล้วทอยทำไมไม่ไปเรียน ห๊ะ. นี่พ่อกับแม่รู้รึเปล่า”ผมดุน้องสาวตัวเอง แต่ดูท่ามันจะยังไม่กลัว
“ขนมไม่ไป ทอยก็เลยไม่อยากไป”ไอ้น้องสาวตัวดีมันพูด
“ทอย...”ผมตะคอก ไอ้ทอยกับขนมหน้าเสีย
“ไปขึ้นรถ..”ผมสั่ง พอดีสองคนใส่ชุดนักเรียนกันทั้งคู่เลยครับ แต่ดันมายืนรอผมหน้าบ้านซะงั้น ทอยทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยก่อนที่จะเดินคอตกไปขึ้นรถ
“ขนมด้วย.ไปขึ้นรถ”ผมสั่ง ไอ้ตัวเล็กหัวหดรีบวิ่งไปขึ้นรถทันที
“ทีหลังถ้าพี่รู้ว่าโดดเรียนอีกนะ.. โดนทั้งคู่..”ผมพูดให้รู้ว่าตอนนี้โมโหมากๆด้วย
แต่เหมือนคำขู่ของผมจะไม่เป็นผลเลยครับ ตอนนี้ไอ้น้องสาวตัวดีมันทำจมูกฟึดฟัดอย่างกับหมา
“กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง”อยู่ดีๆไอ้ทอยก็พูดขึ้นมาเสียงแสบแก้วหูมากๆ
“นี่พี่ทายไปนอนกับใครมาอีกเนี้ย”ไอ้ทอยมันพูดเสียงสูงใส่ คิ้วเริ่มขมวดติดกันอย่างหงุดหงิด
“มันเรื่องของพี่.. เด็กอย่างเรามีหน้าที่เรียนก็เรียนไปเถอะ สอดรู้อยู่ได้”ผมเริ่มดุ
“พี่ทายว่าทอยหรอ.. เดี๋ยวนี้พี่ทายว่าทอยอะ”ไอ้ทอยมันทำเสียงงอน
“ก็ทอยนิสัยเสียพี่ก็ต้องว่า.. พากันโดดเรียนใช่เรื่องที่ไหน.. ขนมก็เหมือนกันแยกแยะบ้างนะเรื่องบางเรื่อง เดี๋ยวพี่ชายนายจะมาแหกอกพี่เอา”ผมพูด แล้วมองคนด้านหลังที่นั่งคอตกอยู่ ผมได้แต่ส่ายหัวอย่างเซ็งๆกับตัวเองด้วยที่ทำไรมากกว่านั้นไม่ได้
ยัยทอยจิ้ปากตัวเองอย่างไม่พอใจ ระหว่างที่ขับรถต่างคนต่างก็เงียบมาตลอดทาง จนถึงหน้าโรงเรียน
“วันนี้ขนมจองกินข้าวเย็นกับพี่ทายนะฮะ.. อย่าหนีขนมละ..เออ อีกเรื่องขนมไม่สน”อยู่ดีๆมันก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มแจ่มใส แล้วทำหน้าทำตาใส่กระจกหลังให้ผม ผมก็ได้แต่มองมันอึ้งๆอยู่เพราะว่าเหมือนคนตามเกมส์มันไม่ทันไปแล้ว
“ไปนะฮะ.. พี่ทายก็อย่าปิดมือถือหนีขนมละ.. เดี๋ยวไงขนมก็ต้องตามตัวพี่ทายเจออยู่ดี.. บ้ายบายฮะ”ไอ้ตัวเล็กมันยิ้มหน้าทะเล้น โบกไม้โบกมือให้ผม แล้วเดินลงจากรถก่อนที่ไอ้ทอยจะลงจากรถเสร็จ มันก็จับมือกันวิ่งเข้าโรงเรียนไป
ทิ้งให้ไอ้คนที่อยู่ในรถมันนั่งเครียดอีกสักพัก และงงกับตัวเองก่อนสักครู่ ค่อนแล่นรถออกไป..
......................>>>><<<<.....................
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1275966 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก