ตอนที่21.
ผมสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
“เฮ้ยยยย!!” ผมร้องออกมาเมื่อเห็นไอ้ตัวเล็กมันมาหลบอยู่อีกด้านหลังของผม สายตาตอนนี้มันกลัวมากๆ แต่เหมือนไอ้ตัวเล็กมันจะไม่รู้ตัวเลยครับว่ามันได้รับบาดเจ็บ
“ขนม..”ผมร้องเรียกออกมา แล้วมองไปที่แผลที่เลือดเปื้อนแขนเสื้อนักเรียนไปหมดแล้ว
“เลือดดดดดดดดดดดดด”ไอ้ตัวเล็กมันร้องออกมาตามันโตเป็นไข่ห่านเลยครับ ผมมองหันไปตามเสียงที่ได้ยินมาเมื่อกี้
แล้วผมก็เจอตัวการที่มันทำให้เกิดเลือดนั้น อ่าว เวร ไม่ได้เอาปืนมา..
.........”ปั้ง”..........!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!”
อีกฝ่ายมันเล็งปืนมาไม่ได้เกรงกลัวที่ผมเห็นมันแล้วแต่อย่างใด เพราะว่ามันใส่หมวกกันน๊อกอยู่ครับ
“หลบ”ผมผลักไอ้ตัวเล็กให้ไปอีกทาง สีหน้ามันตอนนี้น่าสงสารมากๆเลยครับ ดีนะมานอนอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่มันเลยไม่โดน แต่เหมือนมันตั้งใจไม่ให้โดนซะมากกว่า
“พี่ทาย”มันเรียก
“วิ่งไปๆ.. ไปหลบตรงนู้”ผมตะโกนเสียงดัง
“ตะ.. แต่ พี่ทาย”ดูมันยังเป็นห่วงผมอีกครับ ทั้งๆที่สีหน้ามันตอนนี้เหมือนคนจะร้องไห้แล้ว
“ไป..”ผมตะคอกใส่ แล้วไอ้ตัวเล็กมันก็รีบวิ่งไปด้านหลัง ผมหลบต้นไม้ใกล้ๆ
เสียงปืนเงียบไปแล้ว เสียงกรีดร้องของผู้คนก็เงียบไปแล้วเช่นกัน
ใครวะแม่ง..
ตรู๊ด ๆ ๆ ...
“ครับคุณทาย”
“พี่โรจน์ ส่งคนมาที่สวน...............ด่วนเลย ผมโดนลอบยิง..”ผมบอกแค่นั้น
“ได้ครับจะไปเดี๋ยวนี้”พี่โรจน์รับคำอย่างรู้งาน ผมมองไปที่เดิมที่ไอ้มือปืนเมื่อกี้มันยืนอยู่ และมันยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่เกรงกลัวอะไร สงสัยจะมืออาชีพและผ่านงานมาเยอะน่าดู ดูมันจะเฉยนิ่งซะเหลือเกิน
“มึงเป็นใครวะ.. ใครส่งมึงมา”ผมตะโกนถาม
“.....................” อีกฝ่ายไม่ตอบ
“นี่แค่ขู่..จำไว้อย่างมายุ่งกับถิ่นพวกกรูอีก”เสียงมันตะโกนขึ้นหลังจากนั้น
..........”ปั้ง”...........
มันยิงเฉี่ยวต้นไม้ไปอีกนัด ผมหันไปมองอีกทีมันวิ่งหายไป ผมรีบวิ่งตามไปทันทีโดยที่ลืมไอ้ตัวเล็กนั้นไปแล้วครับ
“สัตว์เอ้ยยย”ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นหลังไวๆของไอ้คนนั้นพร้อมกับอีกคนที่รออยู่ที่มอร์เตอร์ไซด์แล้วมันก็ขับรถไป ผมก็เป็นห่วงไอ้ตัวเล็กที่รออยู่ด้วยครับ จะตามไปก็ยังไงอยู่ เลขทะเบียนรถมันก็ไม่มีแต่จำรูปประพันธ์สันธานของรถและได้แต่ดูเวลาก็เท่านั้น
ผมรีบวิ่งกลับไปหาไอ้เด็กขนมที่เดิม
“ขนม..”ผมตะโกนเรียกว่ามันอยู่ตรงไหน
“ขนม”ผมเรียกอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ
ไม่นานร่างเล็กๆก็ยืนขึ้น ผมรีบวิ่งไปหามันทันที
“เป็นไงบ้าง..ไหนดูสิ”ผมรีบเข้าไปดู มันมองหน้าผมตาละห้อยเลยครับเหมือนหมาเลยอะ ฮ่าๆๆ
“เจ็บ...ฮึก.. เจ็บ”เมื่อกี้มันยังดีๆอยู่เลยครับ อยู่ดีๆพอผมถามเสร็จมันก็เบะปากร้องซะงั้นอะ เง้อออ.+-+
“ไหนพี่ดูก่อน”ผมจับมืออีกฝ่ายที่กดแผลตัวเองไว้แน่น
“ไม่เอา.. ไม่เอา”มันร้อง
“พี่ดูก่อนไงครับ”ผมรีบพูด
“ขนมกลัว”มันพูดแล้วมองหน้าผมไม่ยอมมองแผลตัวเองเลยครับ
“ครับๆ.. รู้แล้ว.. เดี๋ยวขอพี่ดูก่อนนะ”ผมบอกอีกฝ่ายให้อ่อนโยนที่สุด เห็นแล้วสงสารมันเลยครับ ตอนนี้หน้าไอ้ตัวเล็กซีดไปแล้วครับ มันปล่อยมือตัวเองออกเบาๆ มือมันสั่นนิดๆเหมือนยังเก็งๆอยู่
“อืมม.. แค่เชี่ยวเฉยๆ..ไม่ต้องกลัวนะ”ผมบอกแล้วลูบหัวอีกฝ่าย
“อึก.....มันยิงขนมอะ..”ไอ้ตัวเล็กร้อง รู้แล้วไงว่ามันยิง ผมแทบจะหลุดขำออกมาเลยครับ มันเหมือนคนกำลังช๊อกอยู่เลยอะ
“ฮือออ.. มันยิงขนม”อ่าว เฮ้ยยย ร้องไมเนี้ย ผมเลยคว้าตัวไอ้ตัวเล็กเข้ามากอดไว้
“เดี๋ยวไปหาหมอนะ..ไม่ร้องแล้ว”ผมบอกแล้วลูบหัว
“คุณทายครับ”โห ไวมากๆวะพี่สงสัยขับจรวดมา พี่โรจน์วิ่งหน้าตั้งมาพร้อมกับพี่คิว แล้วก็ลูกน้องอีกเกือบสิบกว่าคน
“มันหนีไปแล้วนะครับ”ผมบอก
“17:45..นาทีประมาณนั้น รถมอร์ไซด์สี่สูบ..สีแดงไม่มีป้ายทะเบียน.. เดี๋ยวพี่เอารุ่นมาให้ผมดูให้หมดเลยนะผมจำได้..”ผมบอก
“เดี๋ยวผมพาน้องไปหาหมอก่อน”ผมบอกพี่โรจน์
“ครับเดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”พี่โรจน์บอกผม
“ไปครับ”ผมหันไปบอกไอ้ตัวเล็กที่ยืนกำมือตัวเองแน่นทั้งสองข้าง แล้วก้มหน้าก้มตาไม่มองใครเลยครับ
“ขนมเป็นไรอะ”ผมรีบถามอยางตกใจ มันไม่เอามือจับแผลมันตั้งแต่ผมบอกให้มันเปิดให้ดูเมื่อกี้แล้ว
“อึก...ฮึก...”มันยืนสะอึกอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเงยหน้ามองผมเลยครับ งานเข้าอีกแล้วตรู
“ไม่เอาไม่ร้องนะครับ..เอาผ้ามาสิ”ผมสั่งลูกน้อง มันรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าของพวกมันให้ทันที ผมจะเอาไปซับแผลไว้แต่ไอ้ตัวเล็กดันเดินหนี
“เจ็บ”มันร้องบอกเบาๆ
“แต่เลือดมันไหลนะขนม”ผมบอก
“ขนมเจ็บอะ..ฮือออ..”มันร้องหนักกว่าเดิมอีกครับ
“ช่วยไม่ได้แฮะ..”ผมบ่นกับตัวเอง
“พี่อุ้มเอาไหมครับ.. เดินไหวไหม”ผมถาม
“.................เดินไหว”มันตอบเบาๆก้มหน้า
“แต่ให้พี่ทายอุ้ม”มันพูดเบาๆ ตกลงมันมาอารมณ์ไหนของมันวะเนี้ย ผมหันไปมองหน้าลูกน้อง เออ มึงจะยืนมองตรูทำไมฟะ แต่ไอ้พี่โรจน์นี่สิครับ ยืนยิ้มเชียว แม่ง..
ผมเดินไปอุ้มไอ้ตัวเล็ก
“หืมมม.. กินก็เยอะไหงเบานักวะ”ผมบ่นใส่ ไอ้ขนมมันก็ซุกหน้าลงคอผมทันที เสียงมันก็ยังร้องไห้ไม่หยุด มือไม้เปื้อนเลือดไปหมด
“กลัวเลือดหรอ”ผมถาม มันพยักหน้าที่ซุกคอผมอยู่
“หึ....”ผมหลุดยิ้มออกมานิดหน่อย เหมือนเลี้ยงเด็กน้อยเลยวะ น่ารักดี..
ผมขับรถมาส่งไอ้ตัวเล็กที่โรงพยาบาล สักพักพวกพี่โรจน์ก็ตามมาถึง
“คุณท่านกำลังกลับมาครับ”พี่โรจน์บอก พ่ออยู่สิงคโปร์นะครับ
“อืม..แล้วเรื่องคืบหน้าไหม”ผมถาม ไอ้ตัวเล็กมันหลับไปแล้วนะครับ งานจะเข้ากรูอีกรอบเมื่อบอกที่บ้านของไอ้ตัวเล็กไปแล้ว
“ครับ..เดี๋ยวคุณทักมา..ผมว่าให้คุณทักเล่าให้ฟังจะดีกว่าครับ”พี่โรจน์บอก ผมพยักหน้าให้
“ผมขอตัวรอข้างนอกนะครับ”พี่โรจน์บอกอีกครั้ง ผมพยักหน้าให้เป็นเชิงอนุญาต แล้วเดินไปที่เตียง ดูไอ้ตัวเล็กมันจะตกใจมากๆ พอหมอทำแผลให้เสร็จมันก็หลับไปเลย ผมโทรบอกทางบ้านมันเรียบร้อยแล้ว ดูอาปานจะตกใจไม่น้อย ก็ทำหลานเค้าโดนยิงนี่หว่า นี่กรูยังไม่อยากจะคิดถ้าพี่เพลงรู้จะเป็นยังไงวะเนี้ย
..............
.............
“พี่เป็นไงบ้าง”ไอ้ทักมันเดินเขามาในห้อง
“ชู่.....”ผมรีบทำปากและมือประมาณว่าให้เงียบๆ ไอ้ทักมันหันไปเห็นคนบนเตียงมันก็หยุดชะงัก
“พี่ทายยยยยย..”เสียงแบบนี้ไม่มีใครหรอกครับ
“ว๊ายยย!!..ไอ้ขนม”เสียงยัยทอยร้อง
“เบาๆได้ไหม..”ผมเดินอย่างอารมณ์เสียนิดหน่อยไปห้ามไอ้น้องตัวเล็กของตัวเอง ยัยทอยรีบเงียบแล้วเดินเข้าหาเพื่อนตัวเองทันที
“เฝ้าไว้นะเดี๋ยวพี่คุยธุระกับทักแป๊บนึง”ผมบอก ยัยทอยพยักหน้า ผมเดินนำหน้าไอ้ทักออกมานอกห้อง แล้วนั่งโซฟาหน้าห้องทันทีเมื่อพี่โรจน์ลุกให้
“พี่ไม่โดนอะไรเลยหรอ”ไอ้ทักมันถาม
“ไม่..พี่นอนหลับอยู่นะ แล้วขนมนั่งอยู่ก็เลยโดนเชี่ยวๆนะ.. มันบอกว่ามันขู่เฉยๆพี่ก็ว่าอย่างนั้นเพราะว่ามันเหมือนตั้งใจยิงไม่ให้โดน”ผมบอกมัน
“อืม..คราวที่แล้วนะผมลืมเล่าให้พี่ฟัง เมื่อคืนก่อนไอ้หมาป่ามันเข้ามาเที่ยวที่Xingu..ย่านT. แล้วมีปัญหากับทักนิดหน่อย.. แล้ววันนั้นทักก็กำลังออกไปกับแคทพอดีแต่ว่าให้แคทรออยู่ข้างนอกนะ ออกมาอีกทีแคทก็หายไปแล้วทักเลยโทรไปตามแต่ว่าไม่มีใครรับ แล้วเด็กแถวนั้นเห็นว่าไอ้หมาป่ามันลากแคทไปผมก็เลยตามไปย่านมัน.. แล้วก็มีเรื่องกันนิดหน่อย”ไอ้ทักมันเล่า ไอ้หมาป่านี่คือลูกชายของมาเฟียอีกย่านนะครับ ซึ่งไม่ถูกกันกับพวกผม ส่วนแคทนะคือเด็กในร้านไม่ได้มีอะไรกับไอ้ทักมันหรอกครับ
“แน่ใจว่านิดหน่อย”ผมพูดนิ่งๆ
“ก็ทักพลั้งมือยิงมันไปนะ”ไอ้ทักมันตอบเบาๆ
“แล้วมันจะมายิงพี่ทำไม.. ทำไมมันไม่ตามไปยิงแกวะ”ผมพูดอย่างสงสัย
“อันนี้ผมก็ไม่รู้.. สงสัยมันคงอยากประกาศศึกมั้ง”มันพูด
“พี่จะเอาไงต่อ”ไอ้ทักถาม
“หามือปืนให้ได้ก่อนแล้วกัน.. อย่างอื่นค่อยกว่ากันทีหลัง.. อย่าช้าละ”ผมสั่งมัน ไอ้ทักพยักหน้ารับรู้ ผมลุกขึ้นยืน แล้วก็ต้องพบกับบุคคลสำคัญ พี่เพลงเดินมาพร้อมๆกับอาปาน และอาแสบ รวมถึงอาข้าวและอาตาร์ด้วย
“ไอ้สัตว์”
ผลัก
ผมล้มไปตามแรงหมัดจากพี่เพลง ลูกน้องผมกำลังกรูเข้ามาแต่ผมห้ามไว้ ไอ้ทักรีบเดินเข้ามาพยุงตัวผมไว้
“กรูบอกให้ดูแลน้องกรูให้ดี..”พี่เพลงดูท่าจะโมโหมาก ฮึดฮัดจะเข้ามาหาผมอีกรอบ
“ปล่อยกรูไอ้โจ้”พี่เพลงตะวาด ผมได้แต่ยืนนิ่ง ถ้าพี่เค้าอยากต่อยก็ปล่อยเค้าเรื่องนี้ผมก็ยอมรับว่าความผิดเกิดขึ้นจากทางฝั่งผม
“กรูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าถ้าทำให้น้องกรูเจ็บมึงโดน”
“เฮ้ย..ไอ้เพลงหยุด”พี่โจ้กับพี่ลีฟห้ามไว้
“เบาๆดิวะ โรงบาลนะเว้ย”
ปึก
แม่ง โดนเข้าเต็มๆคางเลยครับ
“ซีดดด อะ..”
“ผมขอโทษ..มันเป็นเหตุสุดวิสัย..ผมก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”ผมพูด
“เออกรูก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น..น้องกรูโดนยิงถ้าเกิดเป็นอะไรมากกว่านี้มึงรับผิดชอบไหวไหม”พี่เพลงด่ากราด
“ผมขอโทษ”ผมบอก
“ใจเย็นน่าไอ้เพลง..ไปเข้าไปในห้องไป..หมาบ้าจริงนะมึง”อาข้าวว่าพี่เพลงเบาๆแล้วผลักไหล่พี่เพลงให้เข้าห้อง
“จิ้...”พี่เพลงจิปากแบบไม่สบอารมณ์
“เดี๋ยวกรูจะคุยกับไอ้ทาย. จะไปดูไหมน้องมึงนะ”อาข้าวย้ำ
“...............”พี่เพลงส่ายหัวอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินเข้าห้อง นำพี่ลีฟกับพี่โจ้ไป
“เรื่องมันเป็นมายังไงไหนเล่ามาสิ”อาแสบพูดขึ้นแล้วนั่งลงบนโซฟา
ผมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้อาแสบและทุกๆคนฟัง กับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ อาแสบมองหน้าผมไม่แพ้อาปานที่ยืนมองอยู่
“แล้วจะเอายังไงต่อไป”อาแสบถามหน้านิ่งมากๆ
“ทายกำลังให้คนสืบอยู่ครับคาดว่าไม่นานคงได้ตัวคนยิง”ผมบอก
“อาอยากให้เอาเป็นด้านกฎหมายมากกว่าแก้แค้นนะ”อาข้าวพูดขึ้น
“มึงว่าไงไอ้แสบ”อาข้าวถาม
“อืม... อย่างมึงบอกก็ดี”อาแสบพูดสีหน้าเคร่งเครียด
“ครับ..เรื่องนี้เดี๋ยวทายจัดการเอง ไม่ต้องห่วงครับส่วนเรื่องขนมมันคงไม่มาเอาเรื่องอีกหรอกครับเพราะว่าวันนี้มันต้องการขู่ทายมากกว่า.. แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายทายขอรับผิดชอบเองนะครับ”ผมบอก
“..................”อาแสบพยักหน้า
แล้วหันมามองหน้าผม แบบว่าจ้องเลยอะครับ ผมมองตาอาแสบอย่างงงๆว่าอาต้องการอะไร
“อย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”อาแสบพูดแล้วลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป อาปานเดินตามไปด้วยพร้อมกับอาข้าวและอาตาร์ งานหนัก งานเข้าหนักมากๆ..
“งานเข้าวะพี่.. โทษทีนะเพราะผมเอง”ไอ้ทักเดินมาขอโทษ
“ไม่ใช่เพราะมึงหรอกน่า.. เพราะไอ้พวกเหี้ยนั้นต่างหาก”ผมพูดอย่างแค้นนิดๆ
“มึงไปจัดการเรื่องไอ้เหี้ยนั้นก่อนเหอะ..ได้เรื่องแล้วมาบอกกรู”ผมสั่ง
“ครับ”มันรับคำ
“พี่จะให้พี่โรจน์อยู่ด้วยไหม”ไอ้ทักถาม
“เอาคนไว้สองคนเฝ้าหน้าห้อง..พี่คิวอยู่กับผม ส่วนพี่โรจน์แล้วก็คนอื่นไปกับไอ้ทักแล้วกันไปตามไอ้ทอยไปด้วย”ผมบอก
“ครับ”
ไม่นานพวกมันก็เดินจากไป ผมนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งอย่างเหนื่อยๆ เมื่อไหร่เรื่องพวกนี้จะหมดลงสักทีวะ..
แอ๊ดดดดดดดดดด~~~~~~~
พี่เพลงเดินออกมาหน้าห้อง ยืนมองหน้าผม
“กรูขอโทษวะ. เมื่อกี้กรูคงโมโหไปหน่อย”พี่เพลงนั่งลงข้างๆผมแล้วนั่งหน้าเครียด
“ไม่เป็นไรหรอกพี่.. ผมเข้าใจ”ผมบอก
“อืม... แต่ก็อย่างที่กรูเคยบอกมึงนั้นแหละ... กรูว่ามึงก็คงเข้าใจดี... ดูแลให้ดีๆแล้วกันแต่ถ้าไม่กรูกับมึงคงได้เป็นศัตรูกันจริงๆ”พี่เพลงพูดแค่นั้น แล้วก็เงียบไปสักพัก ผมก็ได้แต่เงียบไม่รู้จะพูดอะไร
“เดี๋ยวกรูต้องกลับ.. กรูจะมาเฝ้าเอง”พี่เพลงบอก
“ครับ.. ผมให้ลูกน้องเฝ้าหน้าห้องด้วย ถึงจะไม่มีไรเกี่ยวกับขนมแต่ก็กันไว้ก่อนแล้วกัน”ผมพูดบอก พี่เพลงพยักหน้า แล้วตบไหล่ผมเบาๆ
แล้วอาข้าวกับอาตาร์ก็เดินออกมาพร้อมกับอาแสบกับอาปาน
“เดี๋ยวมึงกลับไปเลยนะไอ้โจ้ไอ้ลีฟ.. กรูจะกลับพร้อมพ่อ”พี่เพลงบอก
พี่โจ้กับพี่ลีฟพยักหน้า
“หวัดดีครับพ่อ.. หวัดดีครับอา”พี่โจ้กับพี่ลีฟยกมือไหว้ทุกคน
“หวัดดีครับอา”ผมยกมือไหว้ทุกคนเช่นกัน
“อืมๆ..ระวังๆตัวละ”อาตาร์บอกพร้อมกับกอดไหล่ผมไว้เบาๆ
“แล้วเดี๋ยวพวกอามาใหม่พรุ่งนี้นะ”ไอ้ข้าวพูด
“ครับ”ผมรับรู้ ไม่นานพวกอาๆก็เดินไป อาแสบมองหน้าผมนิดหน่อยแต่ไม่รู้ว่าอาแสบรู้สึกยังไงเหมือนกันเพราะว่าหน้าอาแกนิ่งซะเหลือเกิน
“เฮ้อออออ”ผมยืนถอนหายใจคนเดียว แล้วเดินเข้าห้องไปหาไอ้ตัวเล็กนั่น
มันกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเมื่อเห็นผมเดินมามันก็ยิ้มหน้าบานทันที
“ตื่นแล้วเรอะ”ผมถาม
“ก็มากันซะเต็มห้องขนาดนั้นไม่ให้ตื่นได้ไงอะ”มันย้อน
“เจ็บขนาดเป็นลมยังมีแรงมาย้อนอีกนะ”ผมพูดยิ้มๆ
“พี่เพลงไม่เป็นอะไรใช่ไหมฮะ”มันถามสีหน้าเป็นห่วง
“อืม..”ผมตอบมันแล้วเดินเข้าไปใกล้
“พี่ขอโทษนะ.. ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะพี่เอง..”ผมบอกมัน
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ.. พี่ทายก็ไม่ได้อยากให้เกิดไม่ใช่รึไง”มันพูด
“ก็นะ... แล้วหายเจ็บยัง”ผมถาม
“ไม่รู้สึกไรละ”มันบอก
“ฤทธิ์ยาชายังไม่หายอะดิ”ผมบอก
“ระวังพอหายนะโคตรๆจะปวดเลย..หึหึ”ผมขู่
“งะ....”ผมหน้างอนิดหน่อย ทำให้ผมหลุดอมยิ้มออกมา
“แล้วปากพี่ทายไปโดนไรมาอะ”มันถามอย่างสงสัย
“หึ.. เพราะคนแถวนี้แหละ.ช่างมันเหอะ”ผมจับปากตัวเองเบาๆ
“ไรอะ..ใครทำไรพี่ทายอะ”มันถามอีก
“เปล่า...นอนพักผ่อนซะนะ. เดี๋ยวพี่เพลงคงมาแล้วอะ..จะให้พี่อยู่เป็นเพื่อนก่อนไหม”ผมถาม ที่จริงถึงมันบอกว่าไม่ก็คงอยู่ต่อจนพี่เพลงมาอยู่แล้วแหละครับ ถามไปงั้นแหละ
“อยู่ดิ...ถามได้”มันพูด
“อ่านะ..กินไรเปล่า..”ผมถามมัน
“ไม่อะ..”มันส่ายหัว
“ดูโทรทัศน์”มันชี้ไปที่รีโมท
ผมเดินไปหยิบรีโมทแล้วเอามาให้มันแขนข้างที่ไม่เจ็บ
แล้วผมก็เดินไปนั่งโซฟาอีกด้าน นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ หันไปมองคนบนเตียงบ้างพรางๆ มันก็เหลือบหันมามองผมเช่นกัน แล้วก็ยิ้มๆบ้าๆบอๆตามประสา
ผมนั่งๆนอนๆอยู่สักพักใหญ่
แอ๊ดดดด..
พี่เพลงก็มาถึง
“อ่าว..มึงยังไม่กลับหรอ”พี่เพลงถามแล้ววางของไว้ตรงเตียงด้านข้าง
“อืม..ก็รอพี่มานั่นแหละ”ผมบอกแล้วลุกขึ้น ไอ้ขนมมันมองตามผมไม่วางตา
“งั้นผมไปก่อนนะ”ผมบอก
“อืม..ขอบใจ”พี่เพลงพูดแล้วพยักหน้าให้
“ครับ..ไปนะ”ผมหันไปบอกคนบนเตียง
“อะ.....ละ.แล้วพรุ่งนี้พี่ทายจะมาไหมฮะ”มันถามตะกุกตะกัก สีหน้าตอนนี้มันเหรอหรามากๆอะครับ
“มาดิ.. เจ็บเพราะชั้นนี่”ผมบอก แล้วเดินออกมาก่อนจะสั่งให้ลูกน้องเฝ้าให้ดี แล้วผมก็ไปที่ผับXanthus ผับที่ใหญ่ที่สุดของย่านผม และก็ทำเงินได้ดีที่สุดทุกๆเดือนของย่านผมเลยละครับ ผมมักจะมาอยู่ที่นี่บ่อยครั้งเพราะว่าลูกน้องจะติดต่อผมได้ดีกว่าและสะดวกกว่าด้วยนะครับ
“ได้เรื่องรึยัง”เมื่อผมเดินเข้ามาในร้าน ไอ้ทักมันก็เดินมารับผมพอดี
“ได้แล้วพี่”มันตอบ ผมกับมันเดินเข้าไปที่ห้องทำงานพร้อมๆกัน
.................>>>><<<<..................
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1275931 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก