ตอนที่43.
วันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่วันเลยครับ เดี๋ยวแดดออกเดี๋ยวแดดร่ม สักพักฟ้าก็ครึ้ม แต่ผมชอบนะครับบรรยากาศแบบนี้ไม่ร้อนดี
ผมเดินไปซื้อพายสัปปะรดหน้าที่เรียนพิเศษหลังจากเลิกเรียนเสร็จ พี่ทายชอบพายสัปปะรดเหมือนผมเลยอะครับ วันหลังผมจะหัดทำจะได้ทำให้พี่ทายกิน คิ คิ..
ผมเดินซื้อขนมเสร็จก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่มหาลัยพี่ทายทันที
ไม่นานก็ถึงที่หมาย ผมเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย เห็นพี่ทายบอกว่าอีกไม่นานก็จะถึงวันแข่งกีฬาแล้วหลายๆทีมนักกีฬาก็ต้องลงซ้อมกันไม่ว่าวันหยุดก็ตาม
แต่วันอาทิตย์มันก็เลยเงียบเป็นพิเศษ เพราะจะมีแต่พวกนักกีฬา แล้วแต่ละประเภทของกีฬาที่ซ้อมมันก็ไกลกัน ผมเดินขึ้นไปที่โรงยิมชั้นที่พี่ทายซ้อม แต่มันเงียบมากเลยเหมือนยังไม่มีใครมา แต่ผมก็เดินขึ้นไปเรื่อยๆจนถึง ไม่มีใครเลยสักคน ผมเลยเดินขึ้นไปที่ห้องแต่งตัวที่พี่ทายไปอาบน้ำแต่ก็ไม่มีใครอยู่ ก็เลยเดินกลับมาเดินลัดสนามไปอีกฟากของสนามเพราะตรงนั้นก็มีห้องแต่งตัวอยู่ด้วยเหมือนกัน
จนผมเริ่มกังวลแล้วก็รู้สึกแปลกๆ
“พี่ทาย..”ผมเรียกเบาๆ มันเหมือนมีเสียงคนอยู่อะครับ หรือว่าผมคิดไปเอง .. พอผมเห็นไม่มีใครอยู่ผมก็ไม่คิดจะเปิดประตูเข้าไป กลับไปรอข้างล่างดีกว่าสงสัยพี่ทายยังไม่มา
ผมกดโทรศัพท์โทรหาพี่ทายระหว่างที่กำลังจะเดินไปอีกฝั่งเพื่อที่จะกลับข้างล่าง
“อะ........”ผมร้องออกมาอย่างตกใจ แต่ไม่สามารถหันกลับไปดูได้ว่าใคร ตอนนี้ผมโดนล๊อกแล้วก็โดนปิดปากไว้แน่น เป็นผู้ชายแล้วก็แข็งแรงมากด้วย อีกใจผมพยายามคิดว่าเป็นพี่ทายแกล้งผมแต่มันไม่ใช่
ผมโดนลากเข้าไปที่ห้องแต่งตัวของนักกีฬา ระหว่างที่โดนจับตัวไปนั้นผมก็พยายามดิ้นสุดความสามารถแต่ไม่สามารถต้านแรงอีกฝ่ายได้
“ปั้ง”เสียงปิดประตูดังขึ้น
“โอ้ยยย”ผมร้องออกมาเมื่อตัวเองโดนผลักไปติดกับผนังไว้
“พี่มอส”ผมพูดออกมาเบาๆอย่างตกใจ พี่มอสยิ้ม
“ว่าไงครับ.. คิดถึงจัง”พี่มอสพูด ผมเดินถอยหลังเดินหนี
“พี่มอสมีอะไรฮะ”ผมถามอย่างหวั่นๆ
“ก็พี่คิดถึงขนมไงครับ”พี่มอสพูดบอกแล้วเดินตามผมมา
“พี่มอส.. พี่มอสจะทำอะไร”ผมถาม
“ไม่ทำอะไรให้ขนมเจ็บหรอกถ้าขนมเป็นเด็กดี..นะครับ”พี่มอสยิ้ม แล้วดึงแขนผมให้เข้ามาหาตัวเอง ผมก็ตัวลอยเลยดิครับ ตัวมีอยู่แค่นี้เองอะ
“พี่มอสฮะ.. ปล่อย. พี่ทายรอขนมอยู่”ผมรีบพูดแล้วพยายามดันพี่มอสออก
“ไอ้ทายมันไม่รอขนมแล้ว.. มันยกขนมให้พี่.. หึ. พี่บอกแล้วว่ามันต้องเบื่อขนม.. ป่านนี้คงมีความสุขกับพลอยไปแล้ว”พี่ทายพูดยิ้มๆ ผมอึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็พยายามคิดเข้าข้างพี่ทาย
“ไม่จริง.. พี่ทายนัดขนมไว้”ผมรีบเถียง
“มันนัดให้ขนมมาหาพี่ไงครับ. ฉลาดน้อยจริงนะ. แต่พี่ก็ชอบ.. พี่พูดกับขนมดีๆทำไมไม่ฟังกันบ้าง”พี่มอสพูด แล้วกอดผมเข้าไปทั้งตัว
“ปล่อย.. ..ปล่อยขนม”ผมดิ้นทั้งแขนทั้งขาพยายามแต่มันเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย ทำไมเราสู้พี่เค้าไมได้เลย ทำไมทั้งๆที่เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน..
“อย่าดิ้นไปเลยครับ.. เป็นของพี่นะ. พี่รักขนมนะ”พี่มอสพูดแล้วจูบเข้ามาที่แก้มผม แล้วไล่มาที่คอ ผมรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันที ทั้งที่ผมเคารพและก็ชอบพี่มอสมาก แต่พอพี่มอสมาทำแบบนี้ผมก็รับไม่ได้
“ขนมเกลียดพี่.. ปล่อยขนม”ผมดิ้นไป ตอนนี้น้ำตามันไหลออกมาแล้วละครับ
“ขนม.. ทำไมเป็นแบบนี้ฮะ. พี่ไม่ดีตรงไหน. ไอ้ทายมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าพี่เท่าไหร่หรอก.. มันไม่ชั่วกว่าพี่อีกหรอที่ทิ้งขนมไว้ให้พี่แบบนี้.. หึ..”พี่มอสพูด
“ไม่จริง”ผมตะโกนใส่หน้าพี่มอส
“จริง”พี่มอสตะคอกกลับ
“ไม่จริงงงงงงงงงงงง.... อึก”ผมตะโกนสุดเสียง แล้วก็ต้องร้องไห้ออกมา เพราะอีกใจก็เหมือนจะเชื่อที่พี่มอสพูดขึ้นมา แต่ไม่จริงพี่ทายไม่ทิ้งเราหรอก
“จำไว้.. คนอย่างไอ้ทายมันไม่เคยรักใคร.. มันกะเอามันก็ทิ้งหมดนั้นแหละ... ขนมต้องเสียน้ำตารู้ไหมครับถ้าไปรักมัน.. ขนมคบกับพี่นะ”พี่มอสพูดตอนท้ายๆพี่มอสเสียงเบาลง
“ไม่.. ปล่อย.. ปล่อย อึก.. ฮืออ. ปล่อย”ผมดิ้นสู้กับแรงพี่มอสไปมา พี่มอสก็ไม่ยอมปล่อย จับผมไว้แน่นทราบว่าตอนนี้ผมคงช้ำไปทั้งตัวแล้วเพราะรู้สึกเจ็บมากๆ
“มานี่.. พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม”พี่มอสขึ้นเสียงแล้วดันตัวผมไปติดพนัง พี่มอสซุกหน้ามาที่คอผมแล้วล๊อกแขนผมไว้ทั้งสองข้าง ผมพยายามเอาขาไปถีบพี่มอสแต่ว่าพี่มอสดันแทรกตัวเองมาระหว่างขาผมทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย จนผมต้องปล่อยให้พี่มอสทำตามที่พี่มอสต้องการเพราะตัวผมเองก็หมดแรงแล้ว
“แกร๊ก”!!!..
“ผลั๊กกกกกกก!!!” พี่มอสล้มลงกับพื้นทันที ผมทรุดตัวลงกับพื้นเหมือนหมดเรี่ยวแรง
คนที่เข้ามาช่วยคือพี่ทัก ใช่พี่ทักอีกแล้ว พี่ทักเดินเข้ามาผลักพี่มอสแล้วต่อยพี่มอสจนพี่มอสล้มลงกับพื้น พี่ทักไม่พูดอะไรเลยสักคำ.. แต่หน้าพี่ทักดูโกรธมากๆ
พี่มอสกับพี่ทักสู้กันไปมา ผมลุกขึ้นยืนได้ก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที
“ครื้นนนนนนนนนนน”!!!
“เปรี้ยยยยยงงงงงงงงงงงงงงงง” ...
ซ่า~~~~~~~~~..
“ขนม...”ผมได้ยินเสียงเรียก ไม่รู้ว่าเสียงใครแต่ผมวิ่งหนีออกมาแล้วเรียบร้อย ในหัวตอนนั้นไม่รู้จะวิ่งไปที่ไหนที่ปลอดภัยที่สุด ผมวิ่งไปทางโรงยิมของพี่เพลง
“ฮือออออออ...อึก..”ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันคืออะไรกันแน่ แต่ผมเสียใจทั้งๆที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจเรื่องอะไร
ผมสบายใจขึ้นมาทันที ที่เหมือนเห็นหลังพี่เพลงไวๆ พี่เพลงใส่ชุดนักกีฬา ใช่ผมจำได้..
ปึกกกกกกกกกกกกก..
ผมสะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้น และก็แน่นอนผมไม่มีแรงวิ่งต่อ
ผมก้มลงมองดูแผลตัวเองที่ตอนนี้มันถลอกไปแล้ว แต่ยังไม่มีเลือด สักพักมันต้องมีแน่นอนผมเชื่อว่าอย่างนั้น
“ขนม”เสียงแบบนี้ไม่มีใครอีกแล้ว เสียงที่เป็นห่วงเป็นใยผมแบบนี้มีอยู่คนเดียวที่ผมไว้ใจได้
“พี่เพลง... อึก..ฮือออออออ”ผมโผเข้ากอดพี่เพลงทันที พี่เพลงที่ถือร่มอยู่ก็ปล่อยร่มแล้วกอดผมไว้ทั้งตัว
“ไปทำอะไรมาครับ.. เป็นอะไรหืม..”พี่เพลงถามเบาๆแล้วกอดผมไว้ ฝนเริ่มตกหนักมากขึ้น แต่ผมไม่สนใจตอนนี้ผมอยู่กับคนที่ผมไว้ใจได้มากที่สุดก็พอแล้ว
ผมอยู่ตรงนั้นได้ไม่นานก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เปียกฝนแล้ว ผมเงยหน้ามองดู ก็พบกับพี่ทักที่ยืนกางร่มของพี่เพลงที่หล่นไปเมื่อกี้ พี่ทักยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“เกิดอะไรขึ้นวะ”พี่เพลงเงยหน้าถาม
“พาน้องกลับบ้านก่อนดีกว่าพี่”พี่ทักบอก
“กลับบ้านกันนะครับขนม..นะ”พี่เพลงหันมากระซิบ ผมกอดคอพี่เพลงไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พี่เพลงจำต้องยอมอุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่รถ พร้อมๆกับพี่ทักที่กางร่มให้ผมจนถึงรถ พี่เพลงปิดประตูรถ แล้วขึ้นมาทางด้านคนขับ
“เดี๋ยวกรูโทรหา”พี่เพลงหันไปบอกพี่ทัก
“เอาร่มไปใช้ก่อนเหอะ..”พี่เพลงบอกแล้วปิดประตูรถทันที แล้วหันไปหลังรถหยิบผ้าขนหนูมาให้ผม
“เช็ดผมก่อนนะครับ.. เดี๋ยวเป็นหวัด”พี่เพลงพูดแล้วเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเช็ดผมให้ผม
“อึก....”ผมน้ำตาไหลออกมาทันที แล้วจับมือพี่เพลงไว้แนบกับหน้า
“อย่าทำแบบนี้”พี่เพลงพูด
“อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมครับ อย่าร้องไห้..พี่จะบ้าตายอยู่แล้ว”พี่เพลงพูดเสียงหนัก แล้วจับผมเข้าไปกอดไว้ ผมปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
“อึก.. พี่ทาย.. พี่ทายไม่ได้ทำใช่ไหมฮะ”ผมพูดออกไปสะอึกสะอื้นไปด้วย พี่เพลงเงียบไม่พูดอะไรตอบ
“พี่รักขนมนะครับ..พี่รักขนมนะ”พี่เพลงพูดเบาๆแล้วปล่อยผม ผมจ้องหน้าพี่เพลง พี่เพลงจ้องหน้าผมอย่างนั้น สีหน้าพี่เพลงเป็นห่วงผมมากๆ
“อึก...”ผมร้องไห้ออกมาไม่หยุด พี่เพลงก้มลงจูบหน้าผากผมไว้
“พักก่อนนะ.. อย่าคิดมากนะครับ.. เชื่อพี่”พี่เพลงพูดแล้วยิ้มให้ พี่เพลงหันไปด้านหลังหยิบกระเป๋าของตัวเอง แล้วหยิบแจ๊กเกตออกมา แล้วห่มให้ผม
ไม่นานพี่เพลงก็ออกรถจากตรงนั้น ผมหันไปนอกหน้าต่างรถ ผมเห็นพี่ทักยืนมองอยู่ตรงนั้น ทำไมพี่ทักไม่กลับไปละ ทำไมต้องยืนอยู่ตรงนั้นด้วย...
.............
..............
“อ่าว.. ขนมไปทำไรมาเนี้ย.. เปียกทั้งตัวอย่างนี้”อาข้าวเห็นผมก็ทักขึ้นทันที
“ดีฮะ”ผมยกมือไหว้อาข้าวกับอาตาร์ สงสัยอาคงจะกลับจากญี่ปุ่นแล้ว
“ครับ.. ไปเพลงพาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า.. เดี๋ยวเป็นหวัดไอ้แสบเอากรูตาย”อาข้าวรีบพูด
ผมเดินขึ้นบ้านไปห้องพี่เพลง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองในตู้เสื้อผ้าพี่เพลงอย่างเคยชิน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำทันที ผมมองสภาพตัวเองที่ตอนนี้ตาบวมบูด
ผมมองแล้วก็สมเพศตัวเองเป็นบ้า ตอนนี้ผมพยายามทำหัวสมองของตัวเองให้ว่างเปล่าที่สุด ผมยิ้มให้กับตัวเองในกระจก แต่มันไม่ตลกเลยสักนิด มันไม่ดูสดใส ไม่ดูเหมือนร่าเริงอย่างที่เคยเป็น ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าปวดหัว แล้วก็ปวดตามากๆ
ก๊อกๆ ๆ.
“อาบน้ำอุ่นนะครับ.. เดี๋ยวพี่ไปทำโจ้กให้กินนะ..ตามลงไปนะครับ”พี่เพลงพูดผ่านประตู
“ครับ”ผมขานตอบ แล้วเดินไปอาบน้ำ ไม่นานผมก็อาบเสร็จ ผมเดินไปแต่งตัว แล้วเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู เพื่อที่หวังว่าพี่ทายจะโทรมาหา แต่ไม่มีเลยสักครั้งเดียว น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาอีกรอบ เมื่อกลับไปคิดคำพูดของพี่มอสที่พูดเมื่อกี้..
ผมรีบเช็ดน้ำตาทันทีเมื่อนึกได้ว่า ถ้าร้องอีกตาต้องแดงแล้วก็บวมอีกแน่ แล้วถ้าอาตาร์กับอาข้าวถามจะตอบว่าอะไร ถ้าอาเป็นห่วงอาก็ต้องโทรไปบอกอาปานกับอาแสบ เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงกันไปหมด ผมรีบเช็ดน้ำตาแล้วกลับเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าอีกรอบ ออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาทาแป้งกลบเกลื่อน
ผมเดินลงมาห้องครัวเล็ก
“กินโจ้กก่อนนะ. จะได้กินยากันไว้ก่อนจะได้หลับสบาย เดี๋ยวพี่ไปเอากล่องยามาทำแผลให้”พี่เพลงบอก แล้วหยิบยามาวางให้พร้อมกับโจ้กแล้วก็น้ำ
พี่เพลงไม่ถามอะไรผมอีกเลยหลังจากนั้น ผมนั่งกินโจ้กไปเรื่อยๆ เห็นพี่เพลงเดินไปด้านหลังบ้าน
“เป็นอะไรครับ.. ทำไมตากฝนมาแบบนั้น”อาข้าวเดินมาถาม
“ขนมหกล้มอะ..สะดุดขาตัวเองตอนวิ่งไปหาพี่เพลง ฝนมันก็ตกด้วย.. ขนมเจ็บ”ผมบอกอาข้าวที่ลูบหัวผมอยู่เบาๆ
“หึ..แล้วจะวิ่งทำไมก็รู้ว่ามันลื่น เราก็ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่.. เดี๋ยวนอนนี่ละกันนะคืนนี้..ไม่เจอกันหลายวันเดี๋ยวอาโทรไปบอกไอ้แสบมันเอง”อาข้าวบอก
“ฮะ...”ผมยิ้มรับ
พี่เพลงเอากล่องยามาแล้วทำแผลที่หัวเข่าให้ผม ระหว่างที่ผมนั่งกินโจ้กเสร็จก็นั่งอยู่บนเก้าอี้นั่นแหละครับ
“อาซื้อของมาฝากด้วย..พ่อฝากของมาให้ขนมด้วยนะ” อาข้าวเดินมาบอก เออผมลืมไปเลยครับ ว่าพ่อผมจะซื้อของมาให้แล้วนัดเจออาตาร์กับอาข้าว เฮ้อออ มีความสุขก็ลืมคนสำคัญ พอมีความทุกข์ก็ไปนึกถึงพวกเค้าได้ นิสัยเนอะคนเรา
ผมกินข้าวจนหมดแล้วก็กินยาตามที่พี่เพลงบอก แล้วไปเอาของฝากของพ่อกับของอาตาร์กับอาข้าวที่ห้องของอาข้าว แล้วก็เดินเอามาไว้ที่ห้องพี่เพลง ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์อีกรอบ แต่ก็ไม่มีสายใดๆเลยที่จะโทรเข้าเครื่องผม ผมเลยกดปิดมือถือซะเลยในเมื่อผมรอแล้วมันกังวลแล้วรู้สึกแย่แบบนี้ผมก็จะไม่รอ
...................>>>>><<<<..................
NC พอไหม มอส=ขนม กร๊ากกก 
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1276071 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก