หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164

[pindream24]

  อ่านแล้วแทบบ้า

สงสารน้องขนมอ่ะ  :sad4:แต่สงสารตัวเองมากกว่า 

มาต่อเถอะนะค่ะ  

[l3iZal2l2e]

กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่มอสกะพลอยต้องร่วมมือกันแน่ๆเลยอะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

ต้องแบบพลอยรั้งตัวพี่ทายไว้
แล้วให้พี่มอสมาจัดการขนมไรงร้แน่เลย

พี่เพลงอย่าเอาไอ้พี่มอสไว้
 

[kungyung]

ค้างงงงงงงงงงงงงงง อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ทำไมน้องเบบี้ถึงได้ทำเยี่ยงนี้

ว่าแต่..เปลี่ยนพระเอกเป็นพี่เพลงได้ไหมอ่ะ

[ChiOln]

พี่เพลง
 

[ToeyTato]

เม้นตอนที่43
พี่มอสเหมือนคนโรคจิตเลยอ่ะ แก๊ ทำไมทำงี้ ว่าแต่พี่มอสยังไม่ทันทำไรเลยใช่ม่ะ หรืองัย มึน 555
แล้วพี่ทัก สรุปพี่ทักเป็นพระเอกใช่ป่าว 555 มาได้จังหวะตล๊อดดด เอ๊ะ หรือว่า จะไม่ใช่
อย่างที่เราๆคิดกันจิงๆแล้วพี่ทัก อาจอยู่เบื้องหลัง ก๊ากกก คิดได้อีกนะฉันเนี้ยย เอ๊ะๆ หรืออีกแบบพี่ทายวางแผนกะพี่ทักเพราะรุ้ว่าไอ้พี่มอสจะร่วมมือกะนังชะนีป่ายัยพลอย 555 วุ้ยยย คิดไปนุ้นนน อ่ะ
แล้วอิพี่ทายมันหายหัวไปไหนเนี้ยย หรือว่าโดนมอมไปแล้วโดยนังชะนีป่ายัยพลอย เพราะคิดว่างัยๆ พี่ทายก็ไม่น่าจะทำงั้น
เชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลที่ทำให้พี่ทายหายไป อย่าว่าทายเลยน้า (เข้าข้างได้อีกอ่ะ555)
หรือว่า งัย โอ๊ยยย มึน สงสารขนม
แล้วว พี่เพลงรักขนมนี่รักยังงัย เอาให้กระจ่าง
วุ้ยยย ค้างหลายอย่างนะเบบี้ มาต่อด่วนเลย
 :serius2:งงกะทาย   :beat:นังพลอย+ไอ้พี่มอส   พี่ทัก+พี่เพลง

เม้นตอนที่42
ง่า น่ารักอ่ะตอนนี้ คลื่นลมสงบมากมาย ดูกระหนุงกระหนิงกันจิ๊งงงง ขนมขี้งกนะเนี้ยย หุหุ

ปล.เบบี้ต่อเถอะนะ โดยไว ก่อนที่จะคิดไปอีกไกล 555+ ยิ่งเป็นคนที่เวิ่นอยู่ด้วย กร๊ากกก

[love_y]

อ๊ากกกกกกกกก เบบี้ทำงี้ได้งัยอ่า
สงสารน้องจับใจ ไอ้พี่มอสเคยหลงคิดว่าเป็นคนดี
โดนซ่ะเถอะ ค้างกว่านี้ได้อีกป่ะเนี่ยเบบี้
แกล้งคนอ่านใช่มั้ย แล้วอิพี่ทายไปใหนอ่า ออกมาชี้แจงซ่ะดีดี
ปล่อยให้น้องโดนแบบนี้ได้งัยเนี่ย  :monkeysad:สงสารน้องโคตรๆ

[amito]

สงสารขนม คงทั้งตกใจและเสียใจที่พี่มอสทำแบบนี้ คนเคยพูดจากันดีๆ แล้วมาทำร้ายกันขนาดนี้ มันคิดไม่ถึงอะ 

ส่วนพี่ทาย หายไปไหนเนี่ย ตัวเองเป็นคนนัดน้องไว้แท้ๆ แล้วหายไปไหนปล่อยให้ขนมโดนรังแก ถ้าขนมจะคิดว่าพี่ทายรู้เรื่องด้วยก้อไม่แปลกหรอก ก้อที่พี่มอสพูดมันก้อน่าคิดนิ

มาเคลียร์อย่างด่วนเลย

[tassan_k]

อ้าวเวร...ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี๊ยะ

พี่ทายคิดอะไรอยู่

คลื่นลมสงบก่อนมีพายุแรงจริงๆๆด้วย

คราวนี้เหตุการณ์แบบนี้พี่ทักอีกแล้วที่มาช่วยขนม

3 รอบแล้วเมื่อไรพี่ทายจะทำอย่างนี้บ้าง

  สำหรับพี่มอส

  สำหรับคนแต่งจ้าา

[LoveAholic]

อิพี่ทาย มันเป็นพระเอกประสาอะไรเนี่ยย

มีเรื่องทีไร หายหัวเป็นประจำ  

พี่ทัก กับ พี่เพลง ทำคะแนนเพิ่มอีกแล้ว

ถ้าขนมเปลี่ยนใจ จะสมน้ำหน้า ชิรส์


เบบี้น่ารักมากกก  ขยันจริง ๆ  

[nam-nueng]

ขอบคุณจ้าเบบี้ ได้อ่านสองตอนเลยยย


น้องเพลงงงเค้า เง้อ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกไม่ไหวแล้ว 

ทักกี้ ก็แมนโคดๆ

อิพี่ทายหายไปไหนฟะ 
อิพี่มอส น่าจะโดนหมัดอีกซักสองสามตุ๊บ

[saseum]

โอ๊ยยยยย พี่ทายไปไหนเนี่ย ทำไมถึงเป็นพี่ทักมาช่วยอีกแล้วอ่ะ

พี่มอสน่า  ที่สุดเลย ขนมโดนแล้ว

[yayu]

พี่ทายไม่ได้เป็นอย่างที่พี่มอสพูดใช่มั๊ย 
มีเคลียร์ด่วนๆๆ  มันค้างคาใจนะ

ขนมเกิดเรื่องทีไร คนที่มาช่วยเป็นพี่ทักทุกทีเลย
พี่เพลงก็ยังเป็นพี่เพลงที่น่ารักที่สุดดดดด 

เบบี้น่ารักกว่า ขยันจริงๆ 

 

[topsupparit]

ขอปริ้นท์ไปอ่านก่อนนะ

เเล้วจะเมนต์พรุ่งนี้ อิอิ

[faire]

สำหรับพี่มอส 

สำหรับพี่ทัก พี่เพลง 

แล้วพี่ทายหายไปไหนนน 

น้องเบบี้จ๋า มาต่อตอนต่อไปไวๆนะจ๊ะ

[speedboy]

โกรธแล้วละคร้าบ

จะให้น้องขนมมีความสุขนานๆไม่ได้หรือคร้าบ

จายยยยยยยยยยร้ายยยยยยยยยยยยยยยย


 

[maxtorpis]

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ตอน 42 น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนตอน 43
นี่มันเ_ี่ย อารายกันเนี่ย
พี่ทายนี่ก้อแมร่ง...
เหมือนมาหลอกให้คนอื่นรักแล้วก็ไม่เคยมาหาตอนขนมโดนเรื่องร้ายๆ เลยซักครั้ง
พี่ทักตัดหน้าตลอด
ขนมเอาพี่ทักเลยดีมั้ยเนี่ย
ส่วนพี่เพลงก้อเฮ้ออออออออออออ... พี่ชายที่แสนดี

สรุปง่ายๆ ว่า
เบบี้มาต่อเด๋วนี้เลยมาๆ

[A-J.seiya*]

 
NC ขั้นสุดอ่ะ เบบี้ !!!
งื้ออออ ไอ่พี่มอสทำไมทำงี้อ่ะ
ชิส์ .... 

แล้วพี่ทายทำไมไม่มาเคลียร์ น้องเข้าใจไปใหญ่แล้วอ่ะ
พี่ทักโคตรจะเท่  ><
และ พี่เพลง .... กลับไปหา จีจี้เหอะ ==;
ทฤษฎี ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว มันจำทำงานเอา 
พี่ทายเค้าเป็นพระเอกนะ (เหรอ ???)

5555

[♥a2k♥]

พี่ทายไปไหนนนน 
เค้าจะไม่ตัดสินใจถ้าไม่ได้ฟังจากปากพี่ทายเองนะ โฮฮฮ 

พี่ทักพระเอกมากกก ยืนดูเพราะชอบพี่เพลงใช่มั้ย??
(เราก็พยายามมากกับคู่พี่เพลงพี่ทัก ฮ่าๆๆ)

โฮกกก ค้างคา

[viky_mama]

โอว ไม่ๆๆๆ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ว่าแต่ชอบเมนบน พี่เพลงพีทัก 555 คิดไปได้ เค้าชอบ

[Mint]

กุว่าแล้ว มันฟิตลงจิงๆ

แล้วมันก็ทิ้งตอนค้างให้กุอ่าน

 

มอส พลอย ว่าเลวแล้ว เบบี้ยิ่งกว่า :beat:ตบสั่งสอน

[LoveNineTeen]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกสะใจ

แล้วน้องขนมก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของพี่เพลง 55

แต่แอบลุ้นพี่ทักเหมือนกันนะเนี๊ยะ

[DexTunG]

 :m16:ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย

  ค้างมาก ๆ เลย  รีบมาต่อเลยนะครับ

ไม่ไหวอะถ้าทำกันขนาดนี้

    

[Lala]

กรีสสสสสสสสสส

น้องเพลงลูกแม่ๆๆๆ
พี่รักขนมนะ ตายค้าๆๆๆๆๆ


ทักก็น่ารักกกกก ยืนกางร่ม รักขนมอีกคนแล้วหรือลูก โอ่ยยย หวั่นไหวๆ
มาช่วยหลายรอบแล้ว ปลาบปลื้มม


อีพี่ทาย  ถึงจะแอบเดาว่าไม่ผิด ไม่รุ้เรื่องโดนหลอก โดนล่อลวง มอมยาอะไรก็ตาม แต่ก็หลายรอบละ

เลือกไม่ถูก เพลงกะทัก เอื่กกก

[MIXER]

อ๊ากกก ก
เกลียดอิพี่มอสอ่ะ !!
จะเกลียดอิพีี่ทายอีกคนด้วย  หายไปไหน TT

ไปรักพี่ทักแทนดีกว่า [ทำไมไม่เคยไปหาพี่เพลงเลยว่ะ= =']
มาช่วยตลอดอ่ะคนนี้
ค้าง ค้าง ค้าง

มาเร็วๆนะค่ะพี่เบบี้
 

[OHmeza019]

ตอนที่ 42 กับ 43 นี้สอนไห้รุ้ว่าอย่าวางใจเมื่อน้ำสงบเเละสวยงาม
เพราะมันจะมีคลื่นใต้น้ำอย่างซึนามิอยู่ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก


พี่ทัก พี่ทัก พี่ทัก เท่านั้น 

[torto]

โอโฮเนื้อเรื่องเริ่มดุเดือดแล้วนะ  เบบี้ :fire:ลุกเป็นไฟแล้ว  ดีจัง

ทำไมอ้ายพี่ทายหายจ้อยไปอีกแล้ว  พี่ทักเป็นพระเอกทู้กที  ขัดใจมาก

แล้ว nc คราวหน้า  ขอให้ถูกคนหน่อย  ล้อเล่นกับขนมแรงไปนะเบบี้

พี่เพลงกับน้องขนมเค้าก็เหมาะกันดีออกนะ   พี่เพลงน่าจะลงสนามแย่งน้องขนมซะเลยดิ

ส่วนพี่ทักก็นะ  ถ้าสนใจน้องขนมมากนัก   ก็ไม่ต้องรักตัวกลัวตายหรอก  ก็แค่พี่เพลงกะพี่ทายจะกลัวทำไม ฮ่าฮ่า  สู้ สู้

[เบบี้]

ตอนที่44.


“โอ้ยยยยยยยยยย..”
“ทำไมปวดหัวอย่างนี้วะ”

“หนักหัวชิบหาย..เป็นส้นตีนไรวะเนี้ย”  ผมนึกแล้วหงุดหงิดไปมาอยู่ในหัว  เหมือนมันไม่สามารถแก้อะไรได้  จะลืมตาทำไมมันหนักๆที่ตาอย่างนี้วะ  ผมพยายามอย่างที่สุด  แล้วลืมตาขึ้นมา  พยายามไตร่ตรองไปรอบๆตัวเอง  
“ที่ไหนวะ”ผมถามกับตัวเองอย่างงงๆ  แล้วมองไปรอบๆอีกครั้ง  ก่อนที่จะหันกลับมามองที่ตัวเอง  กรูนอนอยู่บนเตียงได้ไงวะเนี้ย  
“เฮ้ยยย...”  แล้วเสื้อผ้ากรูหายไปไหน  ผมมองตัวเองด้วยความตกใจ  แล้วมองที่สภาพตัวเองอีกรอบก่อนจะหันไปมองรอบๆห้อง  ใช่  โรงแรมชัวร์ๆแบบนี้(เคยคุ้นเคยนะสิมึง)  แต่แล้วกรูมาอยู่ได้ยังไง


ในการตริตรองของผมอยู่นั้น   ก็มีเสียงอะไรดังมาจากห้องน้ำ  ผมหันไปมองเหมือนมีเสียงคนอยู่


“พลอย”ผมพูดออกมาเบาๆอย่างงงๆ  พลอยเดินออกมาบนตัวมีผ้าขนหนูอยู่ผืนเดียว  พลอยยิ้มมองหน้าผม
“ตื่นแล้วหรอทาย”พลอยถามอย่างอารมณ์ดี  แต่ตอนนี้กรูงงไปหมดแล้ว  ผมหุบปากตัวเองลงเมื่อรู้ตัวเองว่าเมื่อกี้อ้าปากค้างไปนานเหมือนกัน  ผมพยายามนึกย้อนกลับไป  ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“พลอย ...”
“งงอะไรละทาย.. เราออกจะสนุกด้วยกัน”พลอยพูดแล้วนั่งลงข้างๆผมบนเตียง  ผมขยับหนี
“หึ.. พลอยรู้นิสัยทาย. ทายก็น่าจะรู้นิสัยพลอยนะ”พลอยพูด  ผมเริ่มฉุนขึ้นมานิดหน่อย
“หมายความว่าไง”ผมเสียงแข็ง
“ก็ตามที่คิด..”พลอยพูดขำๆ  
“นี่.. หลักฐานของเราสองคน”พลอยพูดแล้วหยิบกล้องวีดิโอมา   เปิดโชว์ภาพที่ผมกับพลอยนอนกอดกันให้ผมดู
“พลอยคิดจะทำอะไร”ผมถาม
“ก็ทายคิดจะจากพลอยเองนะ..มันก็ช่วยไม่ได้”พลอยขึ้นเสียงแล้วลุกขึ้นยืน
“พลอยก็เลยต้องลงทุนทำแบบนี้อย่างงั้นรึไง”ผมขึ้นเสียงบ้าง  ผมเห็นเสื้อผ้าผมกองอยู่  ผมเดินไปหยิบกางเกงมา
“ทายจะทำอะไร”พลอยเดินมาดึงกางเกงผมไว้
“ปล่อย”ผมบอก
“ไม่”พลอยตะโกน
“โอ้ยยยยยยย”พลอยร้องออกมาเมื่อโดนผมผลักจนเธอเซไปโดนโต๊ะ
ผมหยิบกางเกงมาใส่ทันที  คนอย่างพลอยไม่ทำอะไรง่ายๆแน่นอน  ผมคิดว่าต้องมีลูกน้องด้วยแน่ๆ  ใช่พอผมคิดได้  เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ผลุดมาในหัว  ทั้งๆที่ผมก็ยังมืนงงอยู่
“ก็ได้.. ทายอยากไปก็ไปแต่ยังไงทายกับพลอยก็ไม่มีทางหนีกันพ้นหรอก.. เอาสิทายถ้าอยากทำแบบนี้กับพลอยก็ลองดู.. ทายลองคิดดูสิถ้าพ่อเห็นรูปพวกนี้จะเป็นยังไง”พลอยพูดยิ้มๆอย่างมีชัย
“ทายรู้ตัวว่าทายไม่ได้ทำอะไรพลอยลงไปเลย”ผมยิ้มตอบ
“แล้วไงไม่ทราบในเมื่อพลอยมีหลักฐาน”พลอยหน้าเสียไปหน่อย  แต่ก็เถียงกลับมาได้
“หึ... พลอย.. พลอยคิดจะเล่นอย่างนี้กับทายหรอ.. คิดดีแล้วรึไง”ผมหัวเราะออกมา  แต่หน้าผมไม่ได้หัวเราะด้วย  ผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผมเริ่มโกรธสุดๆ
“ถ้าพลอยไม่คิดดี  พลอยไม่ทำแบบนี้หรอก.. เอาสิถ้าทายคิดว่าทายเอาชนะพลอยได้ก็เอาเลย”พลอยพูด
“พลอยยยยยยยย..!!!”ผมหมดความอดทน  ขึ้นเสียงจนพลอยสะดุ้ง  ผมเดินเข้าไปใกล้จนพลอยเดินถอยหลังหนี

ก๊อกๆ ๆ

“คุณพลอยครับ.. มีปัญหาอะไรรึเปล่า”เสียงคนข้างนอกถาม
“ทายจะบอกอะไรพลอยให้นะ.. ถึงทายทำอะไรพลอยจริง ถ้าทายตั้งใจทำพลอยจริงๆ.. ทายทำทายไม่รับผิดชอบพลอยยังได้เลย”ผมบีบแขนพลอยแน่น  พลอยหน้าเสียทันที
“ถ้าทายบอกทายไม่ได้ทำ.. ก็ไม่มีใครทำให้ทายมารับผิดชอบเรื่องอย่างนี้ได้หรอก”ผมพูดพร้อมกับแสยะยิ้มจนพลอยหน้าเสีย
“แต่พลอยมีหลักฐาน  ก็เอาสิระหว่างผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเสียหายเค้าจะเชื่อใคร”พลอยพูด
“ก็ลองดูถ้าพลอยทนเอาหน้าแบกความอายไว้ได้ละก็  ก็ลองดู..ว่าใครมันจะเสียหายกว่ากันถ้าทายไม่คิดจะยอมรับ”ผมพูด  พลอยหน้าเสียทันที
“ทายคิดว่าพ่อกับแม่เราสองคนจะยอมรึไง.. ไหนจะธุรกิจ. หึ.. มันเห็นๆกันอยู่แล้ว ยังไงเราก็ต้องดองกัน”พลอยพูดยิ้มๆ
“พลอยยยยยยยย”ผมหมดความอดทน มือมันไปเองโดยอัตโนมัติ  ผมบีบคอพลอยไว้แน่น  จนพลอยกรี๊ดเสียงดังด้วยความตกใจ
“คุณพลอยครับ”เสียงคนข้างนอกเรียก
“ไม่มีใครหน้าไหนบังคับทายได้ทั้งนั้น.. พลอยคิดดูแล้วกันน้ำหนักใครมันจะมากกว่ากัน.. ผู้หญิงที่มาเปิดโปงเอาเองว่าทายเป็นคนทำ  รูปอยู่ที่พลอยแต่พลอยกลับมาเปิดโปงความน่าอาย.. แต่ในเมื่อทายไม่รับซะอย่าง.. หึ.. พลอยลองคิดดูเอาแล้วกัน  ถ้าสู้กัน พ่อทาย กับพ่อพลอย ใครมันเหนือกว่ากัน..”ผมพูด  แล้วผลักพลอยลงบนเตียง  พลอยนอนอึ้งไป  ผมเดินไปหยิบกล้องมา  แล้วหักเทปกับเมมโมรี่กาดจนหัก แล้วก็เหวี่ยงกล้องวีดีโอเข้าห้องน้ำไปโดนตรงอ่านล้างหน้าที่เป็นหินอ่อนจนกล้องแตกกระจาย   ผมใส่เสื้อแล้วหยิบของมีค่าของผม  แล้วเดินออกมาทันที  
ก็พบว่ามีการ์ดของพลอยอยู่หน้าห้องสองคน    มันทำท่าจะมาจับผมไว้

“......................”ผมหยุดยืนแล้วจ้องมองหน้ามันสองตัว
มันสองคนที่ทำท่าจะเดินเข้ามาจับตัวผมไว้ก็ต้องหยุดอยู่กับที่
“ถ้ามึงสองตัวไม่พูดความจริงกับกรูว่าเรื่องทั้งหมดมึงรู้เห็น.. กรูเอามึงตายแน่”ผมกระซิบบอกพวกมันพร้อมกับมือที่บีบคอมันแน่น  ผมพูดจบแล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที  
ผมเดินไปขึ้นลิฟต์บอกตรงๆตอนนี้หัวผมมันตื้อตันไปหมด  มันมึนๆงงๆเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน  


“เฮ้ยยย.. ไอ้ชาย”ผมเรียกไอ้ชายทันทีเมื่อเห็นมันอยู่ที่ล๊อบบี้โรงแรม
“ไอ้ทาย..กรูหากันแทบตาย”ไอ้ชายรีบเดินมาหาผม  ผมรีบเอาแขนไปคล้องคอมันไว้ทันที
“กรูมึนหัวชิบหาย..”ผมบอกมัน
“เออๆ.. ไปขึ้นรถก่อนมึง”ไอ้ชายรีบพูดแล้วกอดผมไว้พยุงผมไปขึ้นรถ  
“เกิดเหี้ยไรขึ้นวะ”ผมถามมัน
“กรูก็งงอยู่เหมือนกันเนี้ย.. ไอ้ทักโทรมาบอกให้กรูออกตามหามึง..กรูก็รีบมา หาตั้งหลายโรงแรมกว่าจะเจอ”มันพูด  ผมถึงรถก็เอนเบาะนอนทันที  มึนตื้อไปหมด  ผมพยายามคิดกลับไปที่เดิม
ใช่พลอยบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผม  แล้วพาผมไปคุยข้างล่างโรงยิมด้านข้าง  พอผมจะเดินกลับก็จำไม่ได้แล้ว  
“เฮ้ยยยยยยยยย!!” ผมร้องออกมาเสียงดัง
“อะไรวะ”ไอ้ชายถามอย่างตกใจ
“ขนมอะ”ผมรีบถามเมื่อนึกขึ้นได้
“มึงกลับไปที่มหาลัยก่อน.. ไปหาขนมก่อน”ผมรีบพูด
“ขนมกลับบ้านไปแล้ว..”ไอ้ชายบอก
“อะไร”ผมถามมันทันที
“มึงกลับบ้านไปก่อนวะ.. กรูงงเหมือนกัน. ไปให้ไอ้ทักมันเล่าให้ฟังเหอะ”ไอ้ชายพูด  แล้วมันก็ดันหน้าอกให้ผมนอนลง    ผมนอนด้วยอาการขัดใจ  หมายความว่าไงที่มันพูด



..............
.............



พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็รีบเดินไปหาไอ้ทักทันที  ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนผมเดินไปตามความรู้สึกว่ามันคงจะอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ทัก”ผมเรียกมัน  ในห้องตอนนี้มีครบหมด  ทั้งไอ้ทัก  ไอ้เรย์  ไอ้กร  พี่ไชย  พี่คิง  แล้วก็ลูกน้องอีกสองสามคนที่เป็นมือดีของพี่ไชยกับพี่คิง
“พี่.. เป็นไงบ้าง”ไอ้ทักรีบเดินเข้ามาหาผม
“ไม่เป็นไรมึนหัวนิดหน่อย.. เกิดอะไรขึ้นวะ.. ขนมอยู่ไหน”ผมรีบถาม
“พี่นั่งก่อน..พี่ไชยครับบอกป้าให้เอาน้ำมาให้พี่ทายหน่อย”ไอ้ทักหันไปบอกพี่ไชย
“ไปเจอมาที่ไหนอะพี่ชาย”ไอ้ทักถาม
“โรงแรม...............”ไอ้ชายบอกชื่อโรงแรม
“มันเดินลงมาพอดีจังหวะเดียวกับที่พี่กำลังจะกลับ.. ดีนะมันมาก่อนไม่งั้นพลาดกันแหง”ไอ้ชายพูดบอกแล้วนั่งลง
“พลอยแม่งร้ายวะ”ไอ้เรย์พูดสีหน้าเครียดนิดหน่อย
“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..พี่งงไปหมดแล้ว.แล้วขนมเป็นอะไรรึเปล่าใครไปส่งที่บ้าน”ผมถามเป็นชุด
“ก็ผมกำลังจะเดินไปหาพี่พอดี.. พอเดินไปที่โรงยิมผมเดินมาทางสนามฟุตบอลด้านตึกเก้านะ..  เห็นขนมกำลังเดินขึ้นไปที่โรงยิมพอดีจังหวะเดียวกันกับพอขนมเดินขึ้นไปทักหันไปเห็นพี่กำลังโดนลูกน้องพี่พลอยสองคนอุ้มพาดไหล่มา  ตอนแรกทักก็ว่ามันแปลกๆแต่ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรมาก  พอเห็นพี่ไม่ได้สติทักก็รีบวิ่งไปแต่ทักวิ่งไปไม่ทัน  ทักก็เลยหยิบมือถือมาถ่ายวีดีโอไว้ก่อนกันเหนียว..เพราะมันดูไม่ชอบมาพากล”ไอ้ทักมันเล่าแล้วเปิดมือถือให้ผมดูมีวีดีโออยู่แต่ไม่นานนักที่มันถ่ายไว้ทัน
“ทักจะตามไปแต่ก็ไม่คิดว่าจะทันเพราะรถทักจอดไว้ที่หลังตึกเก้า..ถ้าตามก็ไม่ทันแน่  ทักเลยจำเลขทะเบียนแล้วโทรบอกพวกพี่นี่แหละแล้วก็ให้พี่ไชยบอกให้ลูกน้องออกตามหาพี่..”ไอ้ทักมันเล่า  มันกระดกน้ำขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนที่จะเล่าต่อด้วยสีหน้าเครียดกว่าเดิม
“ทักก็กลัวขนมมันจะรอ.. ทักก็เลยเดินขึ้นไปตาม  ก็ไม่เห็นอยู่ที่โรงยิม  แต่ได้ยินเสียงด้านห้องแต่งตัวเสียงเหมือนมีคนอยู่ทักก็เลยวิ่งไป  .. คือ.. พี่มอสมันกำลังปล้ำขนมอยู่”ไอ้ทักมันพูดเบาในตอนท้าย
“อะไรนะ!!”ผมถามเสียงดัง
“ทักก็เลยเข้าไปต่อยมันไม่ยั้งเลย.. ขนมคงตกใจมากทรุดลงกับพื้นเลย. ทักก็มัวแต่ต่อยกับไอ้พี่มอส แม่ง  แรงเยอะชิบหาย  .. ขนมมันวิ่งหนีออกมาอะ.. ทักก็เลยวิ่งตามออกไปฝนก็ตก  ผมเรียกขนมก็ไม่ยอมหยุด  จนวิ่งไปตรงโรงยิมพี่เพลงนั้นแหละ  .. พี่เพลงอยู่พอดีเลย แม่ง โคตรซวยวะพี่..  ขนมหกล้ม ..   พี่เพลงมาเห็นพอดี  ก็มาช่วยไว้แล้วก็พากลับบ้าน.. นี่ก็เพิ่งวางโทรศัพท์จากผมไม่นานนักหรอก.. บอกให้ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้จนหมด.. ดูแล้วพี่เพลงโกรธมากเลย”ไอ้ทักมันพูด  แน่ละไม่โกรธได้ไง  น้องชายสุดที่รักขนาดนั้นแต่ไอ้เหี้ยพี่มอสผมนึกถึงมันแล้วโมโหขึ้นมา  แต่ผมเป็นห่วงไอ้ตัวเล็กมากกว่า
“ขนมเป็นไงบ้าง”ผมถามออกไป  ตอนนี้ปวดหัวเป็นบ้า
“ตอนนั้นผมเข้าไปทันก็ยังคงไม่โดนอะไรมาก  แล้วเมื่อกี้ผมถามพี่เพลงเห็นพี่เพลงบอกว่าหลับไปแล้ว.. เหมือนจะเป็นไข้”ไอ้ทักบอก  ผมกุมขมับตัวเอง
“กรูว่ากรูไปหาขนมก่อนดีกว่า”ผมพูดบอก
“เฮ้ยมึง.. กรูว่าอย่าเพิ่งเลย. มึงพักก่อนเหอะ แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว.. อีกอย่างมึงคิดว่าคนอย่างพี่เพลงจะให้มึงเจอขนมรึไง”ไอ้ชายรีบพูดปรามขึ้น  ผมนั่งเครียดกว่าเดิม  
“แล้วตกลงพี่โดนไรไปบ้าง..”ไอ้ทักมันถาม
“พลอยถ่ายรูปไว้ กรูแก้ผ้าพลอยก็แก้ผ้านอนกอดกันอยู่ในโรงแรมนั้นแหละ.. เหมือนในละครชิบหาย ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ สัตว์”ผมพูดบอก  แล้วหัวเราะให้กับตัวเองอย่างสมเพศ
“แม่ง.. ร้ายวะ”ไอ้กรพูด
“แต่กรูขู่ไปแล้ว.. พลอยมันขู่บอกว่าจะมาบอกพ่อกับแม่.. กรูแม่งโคตรโมโหอะ.. กรูเลยขว้างวิดีโอพังหมดอะ  แต่กรูไม่รู้นะว่าพลอยมีสำรองรึเปล่า.. กรูขู่ลูกน้องพลอยไปแล้วด้วย.. แต่ถ้ามันตุกติกกับกรูจริงๆ.. กรูจะเก็บแม่งเลย  ไอ้เหี้ย...”ผมพูดอย่างเคียดแค้น  ผมไม่น่าเสียท่าพลอยเลยให้ตายเหอะ  รู้ถึงไหนอายถึงนั้น
“ถ้าพลอยไม่ยอมแล้วบอกพ่อกับแม่ขึ้นมาจริงๆทำไง”ไอ้ชายถาม
“พ่อต้องเชื่อกรู.. กรูเชื่อใจพ่อ”ผมบอกอย่างมั่นใจ
“อืม.. ถ้ามึงเชื่อว่าอย่างนั้นก็เผลาไป.. แล้วทีนี้มึงจะเอาไงต่อกับขนม..แล้วก็กับไอ้พี่มอส”ไอ้ชายมันถามอีก
“กรูว่าพี่เพลงกระทืบกรูแหง”ผมนึกขึ้นได้กับคำที่พี่เพลงเคยบอก
“เดี๋ยวพี่ไชยกับพี่คิงช่วยหน่อยนะครับ.. ตามลูกน้องของพ่อพลอย.. ผมจำหน้ามันได้ช่วยไปถ่ายรูปมาให้หน่อย....เอาให้เร็วที่สุดนะครับ..”ผมบอกพี่ไชย
“ครับ”พี่ไชยรับคำพร้อมกับพี่คิง  แล้วเดินออกไปทันที  เออเร็วจริงๆวะ
“แล้วเอาไงต่อพี่”ไอ้ทักถาม
“ถ้าพลอยจะเล่นกับพี่แบบนั้นจริงๆ.. ก็มีแค่วีดีโอนี่กับแกที่เป็นพยาน.. แล้วก็ไอ้เหี้ยสองตัวที่มันจับพี่ไปที่โรงแรมนั้นแหละ  ถ้ารู้ตัว.. ก็คงต้องไปขู่มันไว้เอาให้หนักกว่าที่คิดว่าพลอยจะกล้าทำมันสองตัว..”ผมบอก
“แล้วพี่จะบอกพ่อรึเปล่า”ไอ้ทักถามอีก
“คงต้องบอกไว้ก่อน.. เดี๋ยวถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา.. ไม่เล่าให้ฟังก่อนมีหวังโดนเละ”ผมบอกมัน
“กรูปวดหัวชิบ”ผมบอกพวกมัน
“งั้นมึงไปอาบน้ำแล้วนอนพักก่อนเหอะ.. เดี๋ยวพวกกรูกลับแล้ว.. เป็นห่วงแทบแย่เกือบเสียท่าหญิงแล้วไงไอ้คาสโนว่า”ไอ้เรย์พูดขำๆ  ทำเอาพวกมันที่นั่งอยู่ยิ้มกันใหญ่
“เออ.. กรูมันเสน่ห์แรงก็งี้แหละ”ผมเล่นกลับ
“เออ.เสน่ห์แรง  เอาตัวให้รอดนะมึง”ไอ้เรย์บอกอีก  พวกมันลุกขึ้น  ผมก็ลุกขึ้นตาม  
“ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย”ผมบอกพวกมัน  ตบไหล่ไอ้ชายเบาๆ
“ไม่เป็นไรวะ.. จิ๊บๆ”ไอ้ชายบอก  ผมเดินไปส่งมันหน้าบ้าน  
“พี่ไปพักก่อนเหอะ.. พรุ่งนี้ค่อยคิดใหม่..”ไอ้ทักบอก
ผมตบไหล่ไอ้ทักเป็นเชิงขอบใจ  คิดใหม่  ไม่หรอก ไม่คิด  พรุ่งนี้เจอกรูแน่ไอ้มอส  แม่ง  เหี้ยได้อีก  ไอ้สัตว์เอ้ยยยยย...  ในเมื่อมึงไม่ไว้หน้ากรู  กรูก็ไม่นับถือมึงเป็นพี่อีก  

ใจผมตอนนี้เต้นตุบๆ พอกับหัวผม   ผมแค้นมากๆที่พลอยทำแบบนี้กับผม  ผมแค้นไอ้มอส  แล้วก็นึกไปถึงไอ้ตัวเล็กได้  ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้  แค่โดนเราจะทำตอนนั้นก็ร้องไห้ออกมาขนาดนั้น  สู้ใครเค้าก็ไม่ไหวตัวมีอยู่นิดเดียว  ตามใครก็ไม่ทัน  ไอ้เหี้ยมอสเสือกมาทำแบบนั้นอีก  ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง  ผมนึกขึ้นได้อีกทีเลยกดโทรศัพท์ทันที

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”ผมได้ยินเสียงๆนี้พูดซ้ำกันไปมา  อยู่สามครั้งที่ผมกดโทรหาไอ้ตัวเล็ก  ปิดมือถือทำไมวะ.. ไม่ใช่โกรธกรูนะเว้ย..  แม่ง  ไรวะเนี้ย  
ผมยิ่งคิดยิ่งปวดหัวมากกว่าเดิม  หลับก่อนมึงไอ้ทาย  เก็บแรงไว้พรุ่งนี้  มึงมีภารกิจอีกเยอะแน่ๆที่มึงต้องเจอ  
ผมบอกกับตัวเองแล้วหยิบพาราบนหัวเตียงมากิน  แล้วข่มตาตัวเองให้หลับไป


...............>>>><<<<.................

[โน๊อา]

โฮ่ โฮ่  ได้มาจิ้มเบบี้อ่ะ

ปล. แอบรอเฮียตาร์อ่ะ

[เบบี้]

ตอนที่45.


เช้าวันรุ่งขึ้นผมแต่งตัวไปมหาลัยทันทีเพราะรู้ว่าวันนี้มีซ้อมบาสตอนเช้า  ก่อนไประหว่างที่ผมแต่งตัวเสร็จผมก็กดโทรศัพท์โทรหาไอ้ตัวเล็กแต่ก็โทรไม่ติดเพราะว่ามันปิดเครื่อง  ผมเลยเดินทางไปมหาลัยเลยทันที




“ไอ้มอสอยู่ไหน”ผมถามรุ่นน้องที่นั่งอยู่ด้านล่าง
“อยู่ข้างบนนะพี่.. ขึ้นไปแล้ว”มันตอบ  ผมขึ้นไปข้างบนทันที  พอขึ้นไปไอ้กรมันก็อยู่ด้วยเพราะว่ามันต้องมาซ้อมบาส  แต่วันนี้ผมไม่ได้มาซ้อมบาส  ผมเห็นไอ้พี่มอสมันยืนเล่นบาสอยู่   พอมันหันหน้ามาเห็นผมมันก็แสยะยิ้มอย่างกวนตีน  

“ผลักกกกกกกก!!”ผมต่อยเข้าหน้ามันอย่างจังจนมันล้มลงไปกองกับพื้น
“มึงลุกขึ้นมา”ผมตะคอกใส่  ไม่ว่ารุ่นน้องรุ่นพี่เริ่มมองกันเป็นตาเดียว  ไอ้กรไม่ได้เข้ามาห้ามผมมันคงรู้ว่าผมต้องการอะไร
“หึ...............”ไอ้พี่มอสมันหัวเราะเบาๆ  

“ผลักกกกกกกกกก”มันต่อยผมกลับ   ระหว่างนั้นผมก็ต่อยมันกลับอีกครั้ง  ผมสวนหมัดไปซ้ายแล้วก็ขวาจนไอ้พี่มอสมันตั้งตัวไม่ทัน  ผมถีบมันจนมันกระเด็นไปไกล
“กรูไม่ได้อยากมีเรื่องกับมึงเลย”ผมตะโกนเสียงดัง  ทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่หรือแม้กระทั่งเพื่อนก็ไม่กล้าเข้ามาห้าม  เพราะมันน้อยครั้งที่ผมจะทำตัวแบบนี้ให้รุ่นน้องเห็น  เพราะผมเป็นคนเคารพในการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องมาก  วางตัวเป็นกลางตลอด  ไม่เคยโมโหจัดๆขนาดนี้
“หึ.. ทำไม ของขึ้นเลยหรอมึง.. กรูแตะต้องแค่นี้..”พี่มอสมันพูด
“ไอ้สัตว์”พอผมนึกขึ้นได้ว่ามันแตะต้องตัวไอ้ตัวเล็กผมก็โมโหขึ้นมากกว่าเดิมจนใส่หมัดไม่ยั้ง
“กรูจะบอกอะไรมึงให้ไอ้ทาย.. น้องมันคิดว่ามึงยกมันให้กรูด้วยซ้ำ.. ในเมื่อกรูมันไม่ดีในสายตาน้องมันแล้วมึงก็ต้องไม่ดีด้วย”ไอ้พี่มอสมันพูดจบ  ผมที่มัวแต่อึ้งกับคำพูดของมัน  ก็โดนมันถีบกระเด็น
ไอ้พี่มอสมันเข้ามาใส่หมัดผม  จนผมจับหมัดมันไว้ทันแล้วชกมันกลับไปคร่อมตัวมันไว้
“มึงทำอย่างนี้ทำไม..ห๊ะ.. ไอ้เหี้ย”ผมด่ามันเสียงดัง
“กรูรักมัน... กรูรักมัน”พี่มอสตอบตะโกนใส่หน้าผม  ผมหน้าชาไปทันทีกับคำพูดของพี่มอส
“หึ.. ตลกตัวเองชิบหาย”พี่มอสหัวเราะแล้วมองไปอีกทาง
“มึงก็รู้ว่ากรูไม่เคยเป็นแบบนี้”มันพูดเสียงนิ่งปกติ
ใช่พี่มอสไม่เคยเป็นแบบนี้  ถึงมันจะเจ้าชู้ขนาดไหนถ้าเกิดมันชอบมันก็จีบติดตลอดผมรู้ดี
“กรูเหมือนคนบ้า.. ตอนแรกกรูก็ไม่อยากทำหรอก. พอเห็นมันก็อดไม่ได้.. พอทำก็อยากได้มาเป็นของตัวเอง.. มึงมันเห็นแก่ตัวไอ้ทาย.. มึงเองไม่ใช่รึไงที่บอกว่าไม่เอาไม่สน”ไอ้พี่มอสพูด  ทำเอาผมหยุดนิ่ง  แล้วลงจากตัวมันลงมานั่งอยู่กับพื้น
“แต่มึงก็ไม่สมควรทำแบบนั้น”ผมพูด
“ช่วยไม่ได้กรูทำไปแล้ว”ไอ้พี่มอสมันพูด  แล้วพยายามจะลุกขึ้นยืน
“ไอ้สัตว์”ผมด่ามัน  ไอ้พี่มอสมันหันหน้ามาหาผม  แล้วจะเข้ามาชกผม  ผมถีบมันไว้ทันที  แล้วลุกขึ้นไปเตะมันเข้าชายโครง
“เฮ้ยยย.. พอแล้วมึง”ไอ้กรเข้ามาห้าม
“ปล่อยกรู..”ผมผลักไอ้กรออก
“กรูเคยเห็นมึงเป็นพี่.. แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว”ผมตะโกนบอกมัน  ไอ้กรนอนนิ่งมองหน้าผม
ผมกุมหัวตัวเองเหมือนระงับสติอารมณ์  ตอนนี้ปวดหัวไปหมด
“มึงพูดอะไรไปบ้าง”ผมถามมัน  ไอ้พี่มอสมันนอนยิ้ม
“กรูถามว่ามึงพูดอะไรไปบ้าง”ผมตะคอก
“กรูบอกว่ามึงไปกับพลอย..ทิ้งมันไว้ให้กรู.. บอกว่ามึงไม่ได้รักมัน มึงกะฟันมันแล้วทิ้ง”ไอ้มอสมันพูดแล้วทำหน้าใส่ผม  


ตอนนี้หน้ามันนอนอ่านพื้นไปแล้วเรียบร้อย  ผมไม่รู้ว่าขามันไปเองได้ไง  แต่ที่รู้ๆเมื่อกี้ออกไปเต็มแรงและวงสวิงดีมาก    โดนเต็มๆหน้ามัน  พอไอ้พี่มอสมันล้มลงคนก็เริ่มโหวกเหวกเสียงดัง
“เฮ้ย.. เป็นไรไหมวะ”เสียงไอ้พี่ตั้วรุ่นพี่ปีสามรีบวิ่งไปหาไอ้มอส  ไอ้กรรีบวิ่งไปดูเหมือนกัน  ผมยืนอยู่อย่างนั้น
“อย่าจับๆ.. ปล่อยให้มันลุกเอง”เพื่อนๆพูดอย่างเป็นห่วง  ผมยืนมองมันที่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“เฮ้ย  .. กรูว่าพามันไปโรงบาลเหอะ”ไอ้พี่เอรุ่นพี่อีกคนพูด แล้วจะจับตัวมัน
“กรูไม่ตาย... ออกไป”ไอ้พี่มอสมันสะบัดทุกคน  หน้ามันปากมันเลือดเต็มหน้าตอนนี้  ผมก็เหมือนกันปากคงแตกเรียบร้อย  เพราะได้รสเลือดแล้ว



ผมหันไปตามเสียงคนที่กำลังเดินมา  คาดไม่ผิดพี่เพลงมากระทืบกรูแหงๆ  พี่เพลงเดินมาพร้อมกับพี่ลิฟแล้วก็พี่โจ้    ใช่ผมทำใจไว้แล้ว..

“ผลักกกกกกกกกก” พอพี่เพลงเดินมาถึงก็ต่อยเข้าที่หน้าผมจังๆจนผมล้มลงกับพื้น  หมัดคนหรือนักมวยปล้ำวะ  แม่ง..
“กรูบอกให้ดูแลน้องกรูให้ดีทำไมมึงทำไม่ได้”พี่เพลงตะคอก  แล้วกระชากเสื้อผมไว้
“.......................”ผมเงียบไม่ตอบ  พี่เพลงคงโมโหมาก  สวนหมัดเข้าที่ท้องผมอย่างจังจนผมตัวงอ  แล้วเสยคางผมจังๆ  จนผมล้มลงพยายามรวบรวมสติตัวเองเพราะตอนนี้มึนมากๆ
“น้องกรูเป็นอะไรกี่ครั้งๆก็เพราะมึง.. ในเมื่อมึงดูแลไม่ได้มึงจะมายุ่งกับน้องกรูทำไม.. เสียแรงที่กรูปล่อยช่องว่างให้มึง”พี่เพลงพูดแล้วเดินไปมาเหมือนระงับสติอารมณ์  
“มึงมานี่”พี่เพลงพูดเสียงเย็น  เดินไปกระชากเสื้อพี่มอส

ตอนนี้พี่เพลงใส่พี่มอสไม่ยั้ง  ทั้งต่อย  เตะ  กระทืบ  เอาเป็นว่าพี่มอสเหมือนตุ๊กตายางเลยทีเดียว  พี่เพลงไม่พูดอะไรเลยสักคำ   ไม่มีใครกล้าห้าม  มีบางคนจะเดินเข้ามาห้ามแต่โดนพี่ลิฟกับพี่โจ้กันไว้  จนพี่เพลงหยุด  พี่มอสนอนกองกับพื้นเหมือนคนใกล้ตาย
“ถ้ามึงมายุ่งกับน้องกรูอีก.. กรูเอามึงตายแน่ไอ้มอส.. จำไว้.. กรูฆ่ามึงแน่ๆ...”พี่เพลงบีบหน้าพี่มอส  ผมพยุงตัวเองที่มึนๆลุกขึ้นยืน
“ส่วนมึง”พี่เพลงเดินมาหาพร้อมกับจับเสื้อผมไว้
“ต่อไปนี้  เลิกยุ่งกับขนมซะ”พี่เพลงพูดแล้วผลักอกผมออก  แล้วเดินหันหลังกลับไป
“พี่.........”ผมเดินตามไปทันที  พี่เพลงหยุดยืนแต่ไม่ได้หันหน้ามา
“ผมขอโทษ... ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้พี่เชื่อว่าผมจริงใจจริงๆ.. แล้วก็ไม่ได้อยากให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้น”ผมพูดบอก
“แต่มึงก็ปล่อยให้เกิด.. มึงปล่อยให้ไอ้เหี้ยนี่”พี่ทายชี้ไปที่พี่มอส
“แล้วก็ปล่อยให้อีนั่น.. มันมารังแกน้องกรู”พี่เพลงพูดแล้วเหมือนขำกับคำพูดตัวเองใส่ผม
“มึงมันงี่เง่า..  กรูจะบอกมึงให้... ถ้ากรูรู้ตัวเร็วกว่านี้มึงไม่มีวันที่จะได้ขนมอยู่ใกล้ๆตัวมึงแบบนี้แน่.. แล้วถ้ากรูไม่เปิดช่องว่างให้มึง.. เพื่ออะไร  หน้าที่พี่ชายที่ดีแบบนี้.. มึง มึงก็ไม่มีทาง  ไม่มีทางที่เป็นเป็นคนที่น้องกรูเลือกที่จะรัก.. กรูคิดว่ากรูทำมากเกินไปด้วยซ้ำ... กรูเคยคิดว่ากรูจะให้น้องกรูเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับตัวมันเอง..  แต่ตอนนี้กรูคิดผิด.. มึงไม่ได้ช่วยให้ชีวิตน้องกรูดีขึ้นมาเลย..”พี่เพลงพูด  ผมได้แต่คิดตามคำพูดของพี่เพลงอย่างนิ่งๆ
“กรูจะบอกมึงเป็นครั้งสุดท้าย..ถ้ามึงไม่ได้คิดจะดูแลน้องกรูในแบบที่น้องกรูคิดกับมึง. ก็พอซะตรงนี้..สงสารขนมมันบ้าง”พี่เพลงพูด  แล้วเดินหันหลังกลับไป  ผมได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้นเข่าอ่อนทันที  ไอ้กรเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ  มันนั่งลงข้างๆผม  แล้วกอดคอผมไว้



................
................


ระหว่างที่เกิดเรื่องในโรงยิมเสร็จ  ผมก็ไม่สามารถขับรถต่อไปไหว  มันตื้อไปหมดโดนชกจนปวดหัว  ไหนจะคิดมากหลายเรื่องด้วย  ผมโทรบอกให้พี่คิงกับพี่ไชยมาหาที่มหาลัยโดนที่มาขับรถให้ผมหน่อย   ไม่นานพี่แกก็มาถึงทันใจ  พร้อมกับข่าวคราว  ได้รูปของไอ้สองตัวที่มันจับผมไปวันนั้น
“ไอ้สองคนนี้แหละ”ผมบอกพี่ไชยกับพี่คิง
“พี่ส่งคนไปสืบนะว่ามันอยู่ที่ไหน  อยู่กับใคร  มีครอบครัวอยู่กี่คน  เอาให้ระเอียดที่สุดเท่าที่ทำได้”ผมบอกพี่ไชย
“ได้ครับ”พี่ไชยรับปาก
“แล้วคุณทายจะไปไหนครับ”พี่ไชยถาม
“ไปบ้านขนม”ผมบอก  พี่ไชยออกตัวรถขับไปบ้านไอ้ตัวเล็กทันที  


ไม่นานก็ถึงที่หมาย  ผมเดินลงจากรถแล้วก้มๆเงยๆมองเข้าไปในบ้าน  แต่เหมือนจะไม่มีคนอยู่เลย  ผมเลยกดกริ่งอยู่ตรงๆนั้นอยู่นานพอสมควร
“ไม่มีคนอยู่มั้งครับคุณ”พี่ไชยพูดบอก
“วันนี้คุณขนมมีเรียนไม่ใช่หรอครับ”  เออจริงด้วย  ผมนึกขึ้นได้ก็เลยกดโทรศัพท์โทรหาทอยทันที


“ว่าไงค่ะคุณพี่”มันรับเสียงใส
“ขนมไปเรียนรึเปล่า”ผมถาม
“ไม่นิ.. มีอะไรหรอ”เสียงมันเริ่มเปลี่ยน
“ทอยติดต่อขนมได้ไหม”ผมถามอีก
“ก็มันปิดมือถืออะ.. ทอยก็ติดต่อไม่ได้หรอก  มีเมื่อวานก่อนมันโทรมาบอกว่าจะไม่มาโรงเรียนแค่นี้แหละ.. พี่ทาย ก่อเรื่องอะไรอีก”ไอ้ทอยรายงานเสร็จมันก็รีบถาม
“ไม่มีอะไร.. งั้นแค่นี้นะ”ผมบอกน้องสาวแล้วกดวางทันทีก่อนที่มันจะถามอะไรไปมากกว่านี้

ผมขึ้นรถแล้วบอกให้พี่ไชยไปส่งผมที่บ้าน  แล้วก็บอกให้พี่ไชยจัดการเรื่องไอ้ลูกน้องของพลอยให้เรียบร้อย  ผมกลับขึ้นมาบนห้อง  แล้วเปิดเอ็มออนทันที  ไอ้ตัวเล็กมันไม่ออนเอ็มเลยทำให้ผมใจแป้วแล้วตอนนี้  ทำไมผมต้องเป็นห่วง  คิดถึงมันมากขนาดนี้ด้วยวะ..
หรือว่ามึงรักขนมแล้ว  ไม่จริงมั้ง  รักเค้าต้องเป็นกันแบบนี้หรอวะ.. กรูจะรู้ไหมละไอ้เหี้ย..  เฮ้ออออ
ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้ตัวเล็กอีกครั้ง  แต่ก็เหมือนเดิม  ฝากข้อความไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย  ผมลงไปหาป้าแม่บ้านแล้วบอกให้เค้าเอาข้าวให้ผมกินหน่อย  เพราะผมจะกินยา  ผมอยากหลับ
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ  ผมกินข้าวเสร็จก็กินยาแล้วก็ล้มตัวนอนในที่สุด


..............
..............


ก๊อก  ๆ  ๆ..

“ครับเข้ามาได้เลยครับ..ไม่ได้ล๊อก”ผมงัวเงียตอบ
“เป็นไงบ้างลูก..เห็นแม่บ้านบอกไม่สบายหรอ”แม่เดินเข้ามาหาผม  แล้วมานั่งอยู่ตรงหัวเตียง  ผมจับมือแม่ไว้
“เปล่าหรอกครับ.. ทายปวดหัวนิดหน่อยนะแม่”ผมบอก
“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา”แม่ถามนิ่งๆ  เหมือนผมโดนจนเป็นเรื่องปกติ เหอะๆ
“มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ”ผมตอบยิ้มไม่อยากให้แม่เป็นห่วง
“ถ้าเป็นอะไรมากบอกแม่นะ.. จะได้โทรหาอาหมอ”แม่บอก  แม่ก็คงเข้าใจถ้าผมไม่บอกแม่ก่อนนั้นคือผมไม่อยากพูด
“ครับ”ผมยิ้มรับ
“แล้วเรื่องนั้นคุยกับพ่อรึยัง”แม่ถาม
“ยังเลย.. ทายเห็นพ่อยุ่งๆทายไม่อยากกวน”ผมบอก
“คุยซะนะลูก.. แม่กังวล.. พ่อก็เหนื่อยมากแล้วด้วย.. วันก่อนเห็นคุยอะไรกับคุณปู่สีหน้าเคร่งเครียด..แม่ว่าไม่พ้นเรื่องพวกนี้”แม่พูด  ผมพยักหน้า
“เดี๋ยวทายคุยวันนี้เลยแล้วกัน.. ทายจะบอกพ่อหลายครั้งแล้ว แต่ทายกลัวพ่อว่าเอา..”ผมบอก
“จ๊ะ.. จะกินอะไรไหม.. เดี๋ยวแม่ไปทำซุปให้ดีกว่า.. เดี๋ยวพ่อกลับมาจะได้กินด้วย.”แม่บอก
“ขอบคุณครับแม่.. ทายจะอาบน้ำพอดี”ผมบอกแม่  แล้วพยุงตัวเองลุกขึ้น  แม่ลูบหัวผมเบาๆ  แล้วออกจากห้องไป  ผมลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

ออกมาจากห้องน้ำก็กดโทรศัพท์โทรหาไอ้ตัวเล็กอีก  แต่ก็เหมือนเดิมปิดมือถือ  ใจตอนนี้ผมคิดว่ามันคงอยู่บ้านพี่เพลงแน่นอน  ผมว่าพี่เพลงไม่มีทางปล่อยให้มาอยู่คนเดียวแน่  เพราะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นพี่เพลงคงกันเราแน่นอน
ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง  ไม่นานพ่อก็มาถึงบ้าน  
“อ่าว.. ไม่มีเรียนรึไง”พ่อเห็นหน้าผมก็ทักขึ้น
“ทายปวดหัวนะ. ก็เลยไม่ได้ไปเรียน”ผมบอก
“อ่าว. แล้วหน้าไปโดนใครกระทืบมาละนั่น”ดูพ่อพูดดิครับ
“กระทืบกับไอ้พี่มอสนะ. แล้วก็โดนยำหมัดจากพี่เพลงนิดหน่อย”ผมพูดขำๆ
“เอ้า.. มึงไปมีเรื่องกับไอ้เพลง.. มีเรื่องไรกันอีกเนี้ย.. พ่อมันรู้รึเปล่า.. เหี้ยๆ.. มึงนี่นะ”พ่อบ่นยาวเลยครับ
“อะไรพ่อ.. ผมไม่ได้สู้พี่เพลงเลยนะ”ผมบอก   พ่อเดินนำเข้าไปในห้องนั่งเล่น  แม่กำลังเดินมาพอดี  แม่เอาน้ำมาให้พ่อแล้วยิ้มให้ผม  แล้วเดินออกไป
“มึงมีเรื่องอะไรกัน..”พ่อถามขึ้น  ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้พ่อฟังทั้งหมด
“ทำไมพลอยเป็นคนแบบนั้นไปได้วะ”พ่อทำหน้าคิดหนัก  เห็นไหมครับพ่อลูกกันเชื่อผมอยู่แล้ว
“ตอนนี้ผมก็ให้พี่คิงกับพี่ไชยตามสืบไอ้กาดสองตัวนั้นอยู่”ผมบอกพ่อ
“อืม.. มีไรก็บอกแล้วกัน.. เพื่อมีปัญหาพ่อจะได้แก้ทัน”พ่อพูดบอก  ผมยิ้มให้พ่อหน่อยๆ
“เออ..... พ่อ”ผมอ้ำอึ้งนิดหน่อย  ประมาณว่าจะเริ่มพูดดีไหม
“หืม..”พ่อหันหน้ามาเป็นเชิงถามว่าจะพูดอะไร  แล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
“คือทายมีเรื่องจะคุยกับพ่อมานานแล้ว”ผมบอกพ่อ  พ่อวางแก้วน้ำลงแล้วมองหน้าผม
“เรื่องอะไร”พ่อพูดถาม
“คือทายคิดมานานแล้ว.. ทายอยากให้พ่อเลิกกิจการบ่อน กับ ผับนะ”ผมพูดออกไปเสียงเบาเพราะกลัวพ่อโกรธ  แต่ก็แสดงสีหน้าจริงจังออกมาด้วย
“.......................”พ่อมองหน้าผม  ผมก็จ้องตาพ่อกลับ  จนพ่อหันหน้าไปอีกทางแล้วพิงตัวเองกับโซฟา
“ทำไม”พ่อถามนิ่งๆ
“ทายเหนื่อย.. พ่อก็เหนื่อยไม่ใช่หรอ”ผมพูด
“งั้นมึงก็ไม่ต้องทำ”พ่อพูดออกมา  เหมือนประชด
“พ่อ.. ที่จริงไม่ว่าทายจะเหนื่อยขนาดไหนถ้าทายได้ทำเพื่อครอบครัวได้ทำเพื่อพ่อไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนทายก็ทำได้.. แต่พ่อ ทายเป็นห่วงพ่อนะ  กิจการพวกนี้เรามีปัญหากันทุกวัน  บางวันเราแทบหลับไปลงด้วยซ้ำ.”ผมพูด
“แล้วไม่ใช่กิจการพวกนี้รึไงที่ทำให้มึงอยู่ดีกินดี”พ่อย้อนกลับ
“มันก็ใช่.. แต่ถ้าสักวันมันไม่ใช่วันของเราละพ่อจะทำยังไง.. ทายไม่ได้รู้สึกรังเกียจงานพวกนี้เลย  แต่ทายอยากให้พ่อพักผ่อนบ้าง  ไม่ใช่ต้องออกไปดึกๆหรือว่าบินไปต่างประเทศบ่อยๆแบบนี้  ศัตรูเราก็เยอะขึ้นทุกวัน  พ่อก็รู้ยิ่งเราได้มากขนาดไหนศัตรูมันก็เพิ่มขึ้น.. ทายอยากให้เราอยู่กันอย่างมีความสุข.. ถึงเราไม่มีกิจการพวกนั้นเราก็อยู่กันได้นิพ่อ.. กิจการอื่นเราก็เยอะแยะ”ผมพูดออกไปหมด  พ่อเงียบ  ถอนหายใจ
“ทำไมกรูจะไม่อยากจะหยุด.. กรูอยากหยุดอยู่แล้ว  แต่นี่มันเป็นกิจการตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า.. มึงจะให้เราหยุดเพราะความสุขของเราเพียงแค่นี้รึไง.. มึงคิดว่าปู่มึงจะยอมเรอะ”พ่อพูดขึ้นอีก
“ทายจะบอกปู่เอง”ผมพูด
“มึงเป็นลูกกรูนะ.. แทนที่จะให้กรูไปคุยกับพ่อกรูเอง.. เสือกไร”พ่อด่า
“อะไรของพ่อเนี้ย”กรูเริ่มงงครับ
ผมเงียบไปสักพัก   พ่อก็เงียบเหมือนต่างคนต่างกำลังใช้ความคิด
“มึงคิดดีแล้วหรอ”พ่อถามขึ้น
“ทายคิดมานานแล้ว”ผมบอกอย่างมั่นใจ
“กรูก็ไม่ใช่ไม่คิดหรอกนะ.. กรูคิดมาตลอด  ใช่  ช่วงวัยรุ่นกรูอาจจะมีความสุข..มีบารมีอยากทำอะไรก็ทำ  แต่พอเริ่มแก่ตัวลง.. งานยิ่งเยอะขึ้น  กรูต้องรับผิดชอบมากขึ้น  ไปไหนมาไหนก็ไม่รู้จะโดนยิงเมื่อไหร่.. แต่จะให้กรูทำไงในเมื่อพ่อไว้ใจให้กรูทำ  กรูก็ต้องทำให้ดีที่สุด”พ่อพูดเหมือนอัดอั้นมานาน  พ่อเงยหน้ามองเพดานเหมือนคิดถึงเรื่องเก่าๆอยู่
“แล้วมึงคิดว่ามึงจะเอาอะไรไปชนะใจปู่มึงวะ”พ่อหันมาถามผม
“ทายจะทำกิจการใหม่..จะทำให้มันได้เงินพอๆกับกิจการพวกนี้”ผมพูด  พ่อก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“เงินกรูแหง..ไอ้เหี้ย”พ่อด่าขำๆ
“อ่าว..ยืมก่อนดิพ่อ”ผมพูดบ้าง
“กิจการอื่นเราก็มี  ถึงทายไม่ตั้งบริษัทขึ้นใหม่เราก็มีกินมีใช้ไม่พออยู่แล้ว.. พ่อก็รู้.. แต่ที่ทายอยากทำขึ้นมาใหม่ก็เพราะพ่อกับปู่”ผมพูดบอก  พ่อหันมามองหน้าผมอีกครั้ง
“เพื่อกรู”พ่อพูดเป็นเชิงถาม  คิ้วขมวดเล็กน้อย
“ทายทำให้พ่อต้องจบกับสิ่งที่พ่อได้พยายามมาทั้งชีวิต  ตั้งแต่รุ่นของปู่.. ทายทำให้พ่อต้องโดนปู่ว่า  ทายต้องทำให้ครอบครัวเราล้างมือพวกนี้แล้วอาจเป็นขี้ปาก.. ทายก็อยากทำให้พ่อได้รู้สึกว่าทายก็ทำได้”ผมบอกพ่อ  พ่อเงียบจ้องหน้าผม
“............หึ”พ่อหัวเราะออกมาเบาๆ  มองหน้าผมไปมา
“เหนื่อยวะ  ไปบอกแม่มึงให้ทำกับข้าวให้ด้วยนะ...”พ่อลุกขึ้นยืน  เปลี่ยนเรื่องคุยซะงั้นจนผมงง
ผมก็นั่งอยู่ที่เดิมไม่เข้าใจว่าพ่อคิดอะไรกันแน่
“มึงอย่าคิดมาก.... กรูเชื่อว่ามึงทำได้.. ส่วนเรื่องพ่อกรู  กรูจัดการเองพ่อกรู กรูรู้ดีที่สุด”พ่อพูดขำๆ  ทำเอาผมหลุดขำออกมา  พ่อตบไหล่ผมเบาๆ
“มึงเป็นลูกกรู..ต้องเก่งพอๆกับกรูอยู่แล้ว”ซะงั้นอะ   พ่อพูดแล้วเอามือมาวางบนหัวผมก่อนที่จะเดินหัวเราะออกไป  
ผมนั่งขำพ่อ  แล้วก็ขำกับตัวเอง  ดีใจที่ได้เป็นพ่อลูกกัน.. ผมภูมิใจจริงๆ
.................>>>><<<<....................