ตอนที่46.
ผมไม่ได้ไปโรงเรียนมาสองสามวันแล้ว แล้วก็ไม่ได้เปิดมือถือเลยด้วย ผมก็ต้องโกหกอาข้าวกับอาตาร์ก่อนที่อาจะไปทำงาน โดนการที่ตอนเช้าให้พี่เพลงทำเป็นไปผมส่งสายกว่าอาตาร์กับอาข้าว แล้วแก้ตัวว่าตอนเย็นกลับก่อนอาตาร์กับอาข้าวก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว อาจะได้ไม่ต้องไปบอกอาปานกับอาแสบ เหอะๆ
ทุกทีพี่เพลงจะว่าผมถ้าผมไม่ตั้งใจเรียนหรือว่าอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเรื่องเรียน แต่คราวนี้พี่เพลงคงเห็นผมเงียบๆพี่เพลงก็เลยไม่ได้ว่าอะไร แต่บอกว่าให้ทำใจให้ได้เร็วๆ จะได้รีบไปโรงเรียนจะได้ไม่เสียการเรียน
วันนี้ผมก็นั่งๆนอนๆอยู่ห้องพี่เพลงอีกวัน ไม่รู้จะทำอะไร ไม่รู้จะไปไหน เมื่อวานพี่เพลงซื้อหนังมาให้ผมเกือบสิบเรื่องไม่รู้จะกลัวผมเหงาอะไรนักหนา พอเลิกเรียนก็รีบกลับมาเลยทันที บางวันพี่จี้ก็มาด้วย ดูเหมือนพี่เพลงกับพี่จี้จะไปได้ด้วยดี ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ
วันนี้ผมเลยกะว่าจะให้พี่เพลงพาไปซื้อกับข้าวซะหน่อย อาตาร์กับอาข้าวกลับมาจะได้กินเลยไม่ต้องรอ วันนี้พี่เพลงคงกลับเร็วเหมือนเดิม
ผมนอนกลิ้งไปมาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือตัวเองก็เลยจับมาพลิกไปมา อยากเปิดก็อยากแต่อีกใจก็กลัวหลายๆอย่าง
ผมไม่รู้ว่าตกลงที่พี่มอสพูดนะเป็นความจริงรึเปล่า แต่อีกใจผมก็เข้าข้างตัวเองว่าพี่ทายไม่ได้ทำแบบนั้นหรอก แต่พี่ทายไปไหนละตอนนั้น พี่ทายไม่เคยผิดนัดแล้วพี่ทายก็ไม่เคยไม่ตรงเวลาด้วย ทำให้ผมคิดกลับไปกลับมาอยู่หลายวัน และแน่ละผมยังไม่อยากรู้ความจริง เพราะผมกลัวใจตัวเอง ผมเป็นคนใจอ่อนง่ายถ้าสมมุติพี่ทายมาแก้ตัวผมก็ต้องยกโทษให้อีก แต่ถ้าพี่ทายไม่ได้ทำจริงๆละ ผมคิดขัดกับตัวเองไปมาอยู่อย่างนั้น
จนหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีได้ยินเสียงกุกกักอยู่ในห้อง ผมลืมตาขึ้นมาปรากฏว่าพี่เพลงกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ครับ
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะฮะ”ผมถาม
“ตื่นแล้วหรอ.. สักพักแล้วละ.. พี่เห็นหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก”พี่เพลงพูด ผมลุกขึ้นก็เห็นว่าพี่เพลงปิดโทรทัศน์ไปแล้ว
“พาขนมไปซื้อกับข้าวหน่อยนะ.. เดี๋ยวจะทำให้อาๆกิน”ผมบอก แล้วลุกเข้าไปห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าล้างตาให้มันสดชื่น
“วันนี้อาแสบโทรมาหาพี่.. ถามว่าทำไมขนมปิดมือถือ..”พี่เพลงพูด ทำเอาผมที่กำลังล้างหน้าอยู่ รีบเดินออกมาหาพี่เพลงทันที
“แล้วพี่เพลงบอกอาว่าไง”ผมรีบถาม
“พี่บอกว่าขนมเรียนอยู่ก็เลยปิดมือถือ..พี่บอกว่าเมื่อกี้เพลงโทรไปแล้วเห็นน้องบอกจะสอบก็เลยปิด”พี่บอกไปงั้นๆ ไม่รู้อาจะเชื่อรึเปล่า พี่เพลงพูด
“เฮ้ออออ..”ผมถอนหายใจทันที
“เย็นนี้ก็โทรบอกให้อามากินข้าวด้วยกันสิ.. อาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”พี่เพลงพูด
“อืม..เอางั้นก็ได้ฮะ”ผมบอกพี่เพลง แล้วเดินออกมาแต่งตัว
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ”พี่เพลงเดินมาลูบหัวผมเบาๆที่หน้ากระจก
“ฮะ...”ผมยิ้มให้หน่อยๆ แต่มันคงเป็นยิ้มที่ทำให้พี่เพลงรู้สึกได้
“ยังกังวลอยู่ใช่ไหม”พี่เพลงพูดเบาๆ แล้วนั่งยองๆลงทำให้หน้าของพี่เพลงตรงกับเอวผม
พี่เพลงจับมือผมไปกุมไว้
“ขนมรักไอ้ทายมากหรอ”พี่เพลงถาม สายตามองมาที่ผมอย่างอ่อนโยน
“อืม...”ผมพยักหน้าหน่อยๆ
“แล้วตอนนี้ขนมกังวลอะไรครับ..”พี่เพลงถามอีก
“ขนมไม่รู้.. ขนมสับสน”ผมบอกพี่เพลง
“ขนมไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนไม่จริง...ขนมไม่รู้ว่าพี่ทายคิดอะไรอยู่..ขนมไม่รู้”ผมพูดออกไป
“ขนมคิดดีๆนะครับ..ว่าจะเอายังไงต่อ ขนมต้องไปเรียนหนังสือรู้ไหมครับ ขนมต้องออกไปข้างนอกไม่ใช่มาหมกตัวอยู่ในห้องแบบนี้ หลายๆคนเค้าเป็นห่วงรู้ไหมครับ”พี่เพลงพูดแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“ขนมรู้”ผมบอก
“เริ่มต้นใหม่นะครับ.. ขนมลองคิดใหม่อีกทีสิครับว่าจะทำยังไงกับตัวเอง ชีวิตขนมเป็นของขนม.. ขนมไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายขนมอีก ไม่ว่าใครทั้งนั้น”พี่เพลงพูด ผมน้ำตาไหลออกมาจนพี่เพลงเห็นพี่เพลงรีบเช็ดให้ด้วยมือของพี่เพลงเอง
“อึก.. ขนมรักพี่ทาย ..อึก”ผมสะอึกพยายามกั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ตอนนี้ผมเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าผมรักพี่ทายมาก ตอนแรกผมไม่คิดว่าจะอะไรมากขนาดนี้ด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมรู้แล้วที่ผมเสียใจได้มากและกังวลได้มากขนาดนี้เพราอะไร พี่เพลงลุกขึ้นแล้วกอดผมไว้ ผมกอดเอวพี่เพลงแล้วซบหน้าลงที่พุงพี่เพลง ร้องไห้อยู่อย่างนั้น
“ขนมลองถามใจตัวเองดูสิครับว่าทนได้ไหมที่จะรับความจริง.. ถ้าขนมรู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง ถ้าสมมุติไอ้ทายมันทำอย่างที่ไอ้มอสพูดจริงๆขนมจะรับได้ไหม.. แล้วขนมจะทำยังไงต่อ หรือว่าขนมจะเริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่สนใจเรื่องเก่าอีก ขนมลืมไอ้ทายได้ไหม”พี่เพลงพูดแล้วลูบหัวผมไปด้วย
ผมกับพี่เพลงยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น จนพี่เพลงบอกให้ผมหยุดร้องได้แล้ว พี่เพลงเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วบอกให้ผมไปล้างหน้า แล้วเราสองคนก็ออกไปซื้อกับข้าวด้วยกัน
.............
............
วันนี้ผมให้พี่เพลงพาผมกลับมาเอาของที่บ้านก่อนเพราะว่าพรุ่งนี้ผมจะไปโรงเรียนแล้วจริงๆ เพราะว่าอีกไม่นานจะสอบแล้ว ผมตั้งใจว่าจะทำตัวให้เป็นขนมคนเดิม เหมือนเรื่องที่ผ่านมามันไม่ได้เกิดขึ้น
ตอนนี้อาแสบกับอาปานยังไม่กลับมาเลย ผมเลยกดโทรศัพท์โทรหาอาแสบ
“อา...”ผมกรอกสายไป อาคงจะรู้ดีว่าเป็นผมเพราะว่าใช้โทรศัพท์บ้านโทร
“ทำไมปิดมือถือ”นี่เป็นประโยคแรกที่อาแสบถาม
“พอดีขนมสอบอะ.. ตอนนี้กลับมาบ้านแล้วให้พี่เพลงมาส่ง.. อาขนมจะไปนอนบ้านพี่เพลงอีกคืนนะ”ผมบอกอาแสบ
“เป็นอะไร ทำไมไปนอนติดกันหลายคืน”อาแสบถามนิ่งๆ
“ไม่มีอะไรหรอก.. ขนมอยากนอนอะ นะอา”ผมอ้อน
“ตามใจ...”อาแสบพูด
“เย็นนี้ขนมจะทำกับข้าวที่บ้านอาตาร์กับอาข้าวนะ.. อาแสบไปรับอาปานมากินด้วยนะ”ผมบอกเสียงใส
“อืม..”อาแสบตอบ
“อาเลิกกี่โมง..ห้าโมงเย็นใช่ปะวันนี้อะ”ผมถาม
“อืม.. เดี๋ยวรับไอ้ปานเสร็จจะไปหาเลยแล้วกันมันเลิกประมาณหกโมง”ผมดูเวลา ตอนนี้ก็สี่โมงเกือบครึ่งแล้วครับ
“ฮะ.. งั้นแค่นี้นะ”ผมบอก
“อืม”อาแสบพูดแค่นั้นแล้ววางไป
ติ๊งต๊อง ~~~~~~~..
ติ๊งต๊อง ~~~~~~~~~..
“เดี๋ยวพี่ไปดูให้”พี่เพลงเดินออกมาจากห้องเปียโนผม แล้วชะโงกไปตรงกระจกตรงห้องนั่งเล่น
“ใครหรอฮะ”ผมเดินไปถาม
ผมเดินไปถามพี่เพลง แล้วชะโงกไปดูบ้าง
“พี่พลอย”ผมพูดออกมาเบาๆ พี่พลอยกดกริ่งอีกสองครั้ง
“เดี๋ยวพี่ไปบอกให้มันกลับไปเอง”พี่เพลงพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวฮะ”ผมรีบพูดขึ้น
“ขนมไปเอง...จะได้คุยให้รู้เรื่อง”ผมพูดบอก แล้วเดินออกไป ผมเดินออกไปพี่พลอยเห็นผมพอดี ผมเดินไปถึงประตูรั้ว
“ชั้นขอคุยด้วยหน่อย”พี่พลอยพูด ผมหันไปมองพี่เพลงที่ออกมายืนอยู่ตรงประตูบ้าน
ผมเปิดประตูเล็กให้พี่พลอย พี่พลอยเดินเข้ามา ผมเดินนำพี่พลอยไปที่นั่งเล่นตรงสวนข้างๆบ้าน ผมไม่รู้ว่าพี่พลอยจะมาคุยเรื่องอะไร ผมอยากจะถามจริงๆว่าวันนั้นพี่พลอยไปกับพี่ทายจริงๆหรอ ตกลงมันอะไรกันแน่ แต่ผมก็กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะโกหก
“พี่พลอยมีธุระอะไรหรอครับ”ผมถาม แล้วนั่งลงตามพี่พลอย
“เธอเลิกยุ่งกับทายได้ไหม”พี่พลอยพูดบอก มองหน้าผม สีหน้าพี่พลอยเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่เคยมองผมอย่างอาฆาต แต่คราวนี้เหมือนพี่พลอยเปลี่ยนไปจนผมรู้สึกได้
“..................”ผมเงียบไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เพราะผมไม่รู้ว่าพี่พลอยจะมาไม้ไหน
“ขนมไม่ได้ติดต่อพี่ทายมาหลายวันแล้ว”ผมบอกไปตามความจริง
“เรื่องวันนั้นระหว่างทายกับชั้น แล้วก็มอสกับเธอ ชั้นกับมอสเป็นคนวางแผนเองนั้นแหละ”พี่พลอยพูดขึ้น ผมหันหน้าไปมองหน้าพี่พลอยทันที แล้วทำไมพี่เค้าต้องมาบอกผมด้วย
“หมายความว่าไงฮะ”ผมถามเบาๆ
“ชั้นไม่คิดว่าทายกับเธอจะไปกันได้สวย.. แน่ละชั้นรักผู้ชายคนนั้น.. ทายเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ชั้นรู้สึกแปลกไปจากคนอื่น.. แต่ทายไม่เคยรู้เลยว่าชั้นคิดกับทายแบบไหน.. ชั้นคิดตอนนั้นแค่ว่าให้ชั้นทำอะไรก็ได้แค่ให้ทายกลับมาเป็นเหมือนเดิม”พี่พลอยพูด ทำให้ผมอึ้งและกลัวผู้หญิงคนนี้มากกว่าเดิม
“แต่มันเหมือนจะไปไม่สวย”พี่พลอยหัวเราะออกมาหน่อยๆ
“ตกลงวันนั้น...”ผมจะถามออกไปเพื่อความแน่ใจว่าพี่ทายไม่ได้เป็นคนทำใช่ไหม
“ใช่.. ทายไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย”พี่พลอยพูดบอก จริงๆหรอ พี่ทายไม่ได้เป็นคนทำ ผมดีใจขึ้นมานิดๆรู้สึกโล่งอกไปทันที
“แต่เธอเลิกยุ่งกับทายได้ไหม.. ถ้าเธอเห็นใจสงสารชั้นบ้าง เลิกยุ่งกับทายได้ไหม ถ้าเธอหยุดทุกอย่างมันก็จะหยุดทั้งหมด..”พี่พลอยพูด ทำให้ผมเงียบ สมองมันมึนไปหมดกับคำพูดของพี่พลอย
“......................”ผมเงียบ
“บางทีถ้าเธอเลิกยุ่งกับทาย ทายกับชั้นอาจจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม”พี่พลอยพูดอีก
“แต่.. แต่พี่ทายเค้าเคยบอกว่าพี่กับพี่ทายไม่ได้เป็นอะไรกัน”ผมพูด
“ใช่ชั้นกับทายไม่ได้เป็นอะไรกัน.. แต่ถ้าไม่มีเธอเข้ามาชั้นกับทายอาจจะไปได้ไกลกว่านั้นแน่นอน”พี่พลอยพูด ทำให้ผมเงียบเพราะว่าไม่มีอะไรจะเถียง เพราะมันคือความจริงบางทีถ้าไม่มีผม พี่ทายกับพี่พลอยเค้าอาจจะรักกันก็ได้
“ได้โปรด.. เลิกยุ่งกับทายซะ ถือว่าชั้นขอร้อง”พี่พลอยพูดมองหน้าผม ผมก็จ้องตอบ
“ชั้นรักทายจริงๆ”พี่พลอยพูดบอก แล้วลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
ผมได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้น ผมเห็นพี่เพลงเดินตามพี่พลอยไป สักพักพี่เพลงก็เดินกลับมา
“มันพูดอะไร”พี่เพลงถาม
“เค้าบอกให้ขนมเลิกยุ่งกับพี่ทาย”ผมเงยหน้าบอกพี่เพลง
“เฮ้ออออออออ..”พี่เพลงถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้ามากอดผมไว้
“อย่าไปใส่ใจคำพูดของคนอื่นเลยนะขนม.. ถามใจตัวเองดีกว่า”พี่เพลงบอก
ผมไม่รู้จะพูดยังไง ที่จริงถ้าผมไม่ดึงดังที่จะมายุ่งกับพี่ทาย พี่พลอยอาจจะไปได้ดีกับพี่ทายจริงๆ ผมเองที่มายุ่งทำให้เรื่องมันบานปลาย ที่จริงเราไม่เหมาะกับพี่ทายเลยด้วยซ้ำ ผมเป็นใครแล้วพี่ทายเป็นใคร อีกอย่างเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน.. มันก็สมควรจะหยุดแล้วไม่ใช่หรอครับ อย่างที่พี่พลอยพูดก็จริงๆถ้าผมหยุดทุกอย่างมันจะหยุดเอง ผมนั่งร้องไห้อีกแล้ว ผมร้องอีกแล้ว ทั้งๆที่ร้องออกมาบ่อยมากแต่น้ำตามันก็ยังมีไม่หยุดไหล ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมพยายามถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่ามันเสียใจขนาดนี้ได้เพราะเหตุผลมากมายจนจับต้นชนปลายไม่ถูก
ถ้าผมหยุดเดินทุกอย่างตอนนี้เกี่ยวกับผมกับพี่ทาย ทุกอย่างมันก็จะจบลงด้วยดีใช่ไหม ผมถามตัวเอง แล้วคิดได้ว่าผมสมควรจะพอได้แล้ว...
“ขนมควรจะหยุดได้แล้วใช่ไหม..”ผมพูดอู้อี้ในลำคอ เพราะว่าหน้าผมฝังอยู่กับท้องของพี่เพลง พี่เพลงไม่ได้ตอบอะไร ยืนเงียบกอดผมไว้อยู่อย่างนั้น
..........
.........
“หวา.... ปลามีกลิ่นแล้วพี่เพลง”ผมโวยวายทันที เมื่อกี้กำลังออกไปเด็ดกระเพาที่หลังบ้าน พอเข้ามาพี่เพลงหายไปไหนเนี้ย
“คราบๆ..มาแล้ว”พี่เพลงวิ่งหน้าตั้งออกมา
“ขนมบอกให้ดูปลาไงฮะ”ผมว่าทันที
“พอดีจี้โทรมานะครับ.. ขอโทษ”พี่เพลงรีบขอโทษผมทันที
“ออกไปๆ.เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่”พี่เพลงบอกผม ผมยืนไกลๆแล้วเดินเอากระเพาไปแช่น้ำ
“ชวนพี่จี้มากินด้วยกันสิฮะ”ผมบอกพี่เพลงเบาๆ ในใจก็หวิวๆเหมือนจะเสียพี่ชายที่แสนดีคนนี้ไป
“ได้หรอ..”พี่เพลงหันมาถาม
“อืม.. ได้สิ. พี่จี้ก็เหมือนพี่ขนมคนนึงเหมือนกัน เดี๋ยวสักวันก็ต้องมาเป็นพี่สะใภ้ขนมด้วยนิเนอะ”ผมแซว
“ทำมาเป็นแซวเดี๋ยวจะโดน”พี่เพลงเคาะหัวผมเบาๆ ผมยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุขกับพี่ชายของผม แต่ข้างในใจมันยังเศร้าเรื่องของตัวเองไม่หาย
“พี่เพลงยังรักขนมเหมือนเดิมใช่ไหม”ผมเงยหน้าขึ้นถาม พี่เพลงที่ทอดปลาอยู่หันมามองหน้าผม แล้วยิ้มให้ ผมหันไปสนใจกับกระเพาตรงหน้าต่อ
“ไม่ให้พี่รักน้องชายตัวแสบคนนี้.. พี่จะไปรักใครละครับ”พี่เพลงบอกแล้วเดินเอาแขนที่ไม่ได้จับตะหลิวมากอดผมไว้ แล้วก้มลงจูบหัวผมเบาๆ
“ปล่อยเลย.. เดี๋ยวปลาไหม้”ผมดันตัวพี่เพลงออก
“มาแว้วววววววววว...” เสียงอาตาร์ดังมาแต่ไกล
“อะไรอะอา.. อารมณ์ดีมาเชียว”พี่เพลงหันไปแซว
“อาได้ตุ๊กตาแล้วอะดิ.. ที่ไปญี่ปุ่นอะของมันยังไม่เสร็จ อาก็ให้เค้าส่งมาให้ทีหลัง นี่เพิ่งไปเอามาเนี้ย”อาตาร์เดินมาบอก
“ไอ้เหี้ยตาร์”เสียงนี้ไม่มีใครครับ อาข้าวแน่นอน
“คราบ”อาตาร์ขานรับแล้ววิ่งไปหาอาข้าว
“เป็นไง..”อาตาร์ดันกล่องใหญ่เท่าตัวอาตาร์เลยอะครับ
“โหหห.. ใหญ่มากอะ.”ผมพูดบอก แล้วเดินเข้าไปใกล้กล่อง
“ไอ้แก่เอ้ย.. แก่ไม่รู้จักเจียม”อาข้าวเดินมาแล้วด่า
“แกะเลยๆ”ผมรีบเร่ง
“ไม่ได้ๆ.. เดี๋ยวควันติดตุ๊กตาดิขนม.. นี่ๆเอาเข้าไปในห้องนั่งเล่นกัน”อาตาร์บอก ผมรีบช่วยอาตาร์ดันไอ้กล่องใหญ่นี่เข้าไปในห้องทันที
ผมช่วยอาตาร์แกะกล่อง อาตาร์ถอดเนคไทกับสูทออก แล้วช่วยกันแกะจนเสร็จ
“โดเรมอน.อ่า”ผมตะโกนเสียงดัง
“ตัวใหญ่ซะไม่มี”อาตาร์เท้าเอวมองมันด้วยความภูมิใจ
“นี่....”อาข้าวเดินเข้ามาแล้วขว้างมือถือใส่อาตาร์
“เมียมึงโทรมา”อาข้าวพูดหน้าไม่ยิ้ม แล้วเดินออกไป
“อ่าว. รับแล้วนิ”อาตาร์มองหน้าจอ ใครวะเมียอาตาร์
“เออว่าไง.. ไอ้เหี้ย.. ข้าวอารมณ์เสียนะ. เออ ไม่มีเหี้ยไรหรอก.. มึงเอางานวางไว้ให้กรูบนโต๊ะนั้นแหละ.เออๆแค่นี้นะกรูไม่ว่าง ฮ่าๆๆ ไอ้สาด มึงเมียกรูมึงก็เมียข้าวเหมือนกันอะ”อาตาร์พูดไปหัวเราะไปอย่างชอบใจกับคำพูดตัวเอง แล้วก็วางไป
“ขนมอยากได้บ้างอ่า”ผมตะโกนเสียงดัง
“ใครแหกปากวะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจนผมรีบหุบปากตัวเองทันที
“พี่แสบ.. เสียงดัง”อาปานปราม ผมรีบเดินออกไปเพราะว่าจำเสียงได้
“คิดถึงจางเลย”ผมเดินเข้าไปกอดอาปานทันทีโดยเลยอาแสบไปเลย
“คิดถึงแล้วทำไมไม่กลับไปนอนบ้านครับ..หืม”อาปานกอดผมแล้วลูบหัวเบาๆ
“ตอแหลไง”อาแสบพูดแล้วตบหัวผม
“อาแสบ”ผมหันไปค้อน
“ทำไมๆ.. ขึ้นเสียง. เดี๋ยวมึงจะโดน”อาแสบว่า
“ดีเฮีย.. โห ไรเนี้ย. ยังไม่เลิกบ้าอีกหรอ”อาแสบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“เป็นไง. น่ารักปะ”อาตาร์ถาม
“ปัญญาอ่อนชิบหาย..มึงดูมันดิซื้อมาแพงก็แพงไหนจะค่าส่งอีกเกือบหมื่นแม่ง”อาข้าวบ่น
“ก็พี่อยากได้อะ.. บ่นอยู่นั่นแหละ”อาตาร์พูด
“เฮ้ย แล้วไอ้เป้กับไอ้เข็มไม่กลับมาด้วยหรอวะ”อาแสบถาม
“มาดิ..กลับมาพร้อมกันแหละ เดี๋ยวมันก็มาเนี้ยวันนี้กรูชวนให้มันมากินข้าวด้วยกันพอรู้ว่ามึงจะมาด้วย จะได้ครบ.แต่ไอ้ป๊อดมาไม่ได้นะมันต้องไปรับเมียมัน. เออ แล้วไอ้เหี้ยแมนอะ”อาข้าวพูดขึ้น
“ไอ้แมนไปโกลกนี่หว่า.. เห็นมันบอกไปทำไรไม่รู้มัน”อาแสบพูด
“มึงโทรชวนไอ้ทศดิวะ”อาตาร์พูดขึ้น ผมเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินชื่ออาทศแล้วนึกถึงอีกคน พี่ทาย..
“เห็นมันบอกต้องเตรียมตัวไปฮองกงวะ.. มาไม่ได้กรูโทรไปชวนแล้ว”อาแสบพูดบอก ไปฮองกงหรอ อืม..
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อเข้าไปในครัวไปช่วยพี่เพลงทำกับข้าว
“พี่เพลงสงสัยต้องเพิ่มอาหารแล้วแหละ.. อาเป้กับอาเข็มมากินด้วยอะ”ผมบอก
“งั้นขนมหุงข้าวเพิ่มให้พี่หน่อยสิครับ.”พี่เพลงพูด
“อืม.. เดี๋ยวขนมจัดการเอง”ผมบอก ไม่นานอาปานกับอาตาร์ก็เดินเข้ามาช่วย อาบอกว่าปล่อยให้เพื่อนๆเค้าคุยกันตามประสาไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะต่างคนต่างก็งานยุ่งด้วยกันหมด
.................>>>><<<<...................
เหลือ อีก สาม ตอน นะ ค่ะ ก็ จบ แล้ว 
แต่ เดี๋ยว จะ มี ตอน พิเศษ ให้ แน่ ค่ะ ไม่ ต้อง ห่วง 
อิ พี่ปราง มา ว่า ชั้น ไม่ น่ารัก แงๆ ชั้น หื่น คน ที่ อ่าน ก็ หื่น เฟ้ย 
แล้ว ยัง มี หน้า มา พูด อีก นะ ว่า วัน นี้ จะ มา ไหม 
นี่ มัน สาม ตอน ของ วัน นี้ แล้ว หัน พอ ซะ บ้างงงงงงงงง 
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1276004 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก