หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164

[เบบี้]

ตอนที่48.


“เฮ้ย..ปิดตั้งอาทิตย์ไปไหนกันดีวะ”เสียงไอ้ต่อพูดเสนอก่อนเป็นคนแรก
“ไปไหนอะไรของมึง..อ่านหนังสืออยู่บ้านดิ”ไอ้เดียร์พูด
“โห..ไรวะมึง  หยุดทั้งทีอะ  นี่ไงๆ.. ก็ไปเที่ยวเราก็เอาหนังสือมาติวด้วยไง  บรรยากาศดีเหมาะแก่การอ่านหนังสือมากๆ”ไอ้ต่ออ้างเหตุผล
“มึงคิดว่าจะได้อ่านรึไงถ้าไปเที่ยวอะ”ไอ้โตพูดนิ่งๆ  ตามันก็อ่านหนังสือต่อ
“โหไรวะ.นี่ไงมึงดูนี่.. ฟังกรูก่อนดิ”ไอ้ต่อยังไม่ละความพยายาม  มันเอาปฏิทินในมือถือมันออกมา  
“วันนี้วันอังคารใช่ปะ..เราก็เดินทางวันพฤหัสไง ก็เที่ยวพฤหัส ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์.. ถ้าเราแบ่งเวลาอ่านจริงๆมันอ่านได้อยู่แล้ว  แล้วจันทร์เช้าเราก็กลับบ้าน.. เหลือเวลาให้พวกมึงอ่านหนังสือกันอีกตั้งหกวันแนะ..จริงปะ”ไอ้ต่อมันอธิบาย  ทำเอาพวกผมเงียบ  เพราะกำลังคิดตามมัน  พวกผมมองหน้ากันไปมา
“กรูไปด้วย”เสียงไอ้เอฟ  มันเป็นเพื่อนในห้องผมเองแหละครับ  ไอ้นี่มันหล่อ หน้าตาดีนั่นแหละครับ  แต่แม่ง ปัญญาอ่อน  จีบสาวไม่เป็น
“เออๆ.. นี่เห็นไหมคนนึงแล้ว”ไอ้ต่อพูด  
“มีไอ้เอฟ  แล้วก็กรู.. ใครสนใจ”ไอ้ต่อพูดแล้วยิ้มยกมือไอ้เอฟขึ้นขอความคิดเห็น
“เออมันก็ดีเหมือนกันนะ.. ไปพักผ่อนก่อนสอบไง..แล้วก็แบ่งเวลาอย่างที่มันบอก”ไอ้โตพูดบอก
“ว่าไงขนม”ไอ้เดียร์หันมาถามผม  ผมคิดตาม
“กรูตามใจพวกมึงอะ”ผมบอก
“ไม่เอาอะ. มึงไม่ไปกรูก็ไม่ไป”ไอ้เดียร์บอก
“เออกรูก็เหมือนกัน”ไอ้ทอยบอก
“........เร็วดิวะกรูลุ้น”ไอ้ต่อมองหน้าผม
“ก็ได้..”ผมบอกมันยิ้มๆ
“เย้.. วู้ๆ..ได้ไปเที่ยวโว้ย”ไอ้ต่อมันดีใจยืนบอกเพื่อนๆในห้องทันที
“แต่มึงต้องอ่านหนังสือนะไอ้ต่อ”ผมบอกมันก่อน
“รู้แล้วคราบ”มันพูด
“แล้วเราจะไปไหนกันดี”ไอ้ต่อนั่งลงถาม
“เฮ้ยๆไม่.. วางแผนเรื่องวันก่อน.. เอางี้นะ”ไอ้ต่อมันตั้งหน้าตั้งตาหยิบสมุดออกมา แล้วขีดๆเขียนๆ
“เดินทางวันพฤหัสเช้า.. เวลา.ตี5..โอเคปะ”ไอ้ต่อพูด  พวกผมพยักหน้า
“ใครไปบ้างอะ”มันถาม
พวกผมก็ยกมือให้มันจดอย่างว่าง่าย
“ไปไหนกันวะ”ไอ้เฟมหัวหน้าห้องผมเองแหละครับเดินมาถามไปกินลูกชิ้นไป
“ยังไม่รู้  ไปเที่ยวก่อนสอบ ไปเปล่ามึง”ไอ้ต่อถาม
“เฮ้ย จริงดิ.. ไปๆ”ไอ้เฟมพูดไม่คิด
“โอเค มีไอ้เฟม ไอ้เอฟ ไอ้ต่อ”มันพูดชื่อตัวเองแล้วจด
“ไอ้โต ไอ้ขนม นังเดียร์ แล้วก็นังทอย.. ว้า.ผู้หญิงมีแค่นี้เอง แถมเป็นชะนีแรดอีก”ไอ้ต่อทำหน้าคิด
“ไอ้เชี้ย”ไอ้เดียร์ด่า
“พิมพ์ไปด้วยกันไหม”ไอ้เดียร์หันไปถามเพื่อนสนิทอีกคน  เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสนิทกับกลุ่มผมนะครับแต่อยู่คนละห้อง  ตอนนี้มันมาเมาส์กันห้องผม  ไอ้เดียร์ลุกขึ้นไปคุยกับพิมพ์สักแป๊บก็เดินมาบอก
“พิมพ์ด้วย”ไอ้เดียร์บอก
“โอเคทั้งหมดแปดคน”ไอ้ต่อบอก
“แล้วไปยังไงอะ”ไอ้ต่อถาม
“ทอยคราบ”ไอ้ต่อไม่รอความคิดเห็น  มันหันไปหาไอ้ทอยทันที
“ไรวะ”ไอ้ทอยพูดได้ห้วนมาก
“ขอรถจากแม่ให้หน่อยดิ  พวกกรูจะได้ไม่ต้องหารกันเสียเงิน  เดี๋ยวพวกกรูออกค่าน้ำมันนะ นะ”ไอ้ต่อมันพูด
“มึงจะไปให้ทอยลำบากทำไม.. เราจะไปกันก็ออกเงินกันเองสิ.. อย่าไปรบกวนพ่อแม่ทอยมันเลย”ผมพูดขึ้น  ไอ้ทอยมองหน้าผมไปมา
“ได้ๆ.. เฮ้ย ได้ไม่เป็นไร”อยู่ดีๆมันก็รับปากง่ายๆจนผมงงอารมณ์ของมัน
“จริงดิ..มึงนี่สุดยอดสปอร์ตเลยวะ”ไอ้ต่อชมเปาะ
ผมเงียบไปทันที  เพราะที่จริงไม่อยากให้ไปยุ่งอะไรกับบ้านทอยอีกแล้ว
ผมจัดการตกลงกันอีกนิดหน่อย  เพราะว่าวันนี้พวกผมเลิกครึ่งวัน  แล้วก็ตั้งแต่วันพรุ่งนี้คือวันพุธ  โรงเรียนจะหยุดยาวจนกว่าจะสอบเลยครับ  พวกผมนัดแนะกันจนไปขึ้นเรียน  พอเลิกเรียนก็นัดกันอีกรอบ
พวกผมตกลงกันจะไปทะเลกันเพราะว่ามันใกล้ดี  ตอนแรกจะไปน้ำตกแต่ว่ามันไกลถ้าอยากไปที่สวยๆเราต้องเดินทางไปต่างจังหวัดแล้วไกลมาก  พวกผมก็เลยลงประชามติว่าเป็นทะเลนะดีที่สุด  ตอนแรกไอ้ต่อมันบอกว่าอยากกางเตนท์ที่น้ำตก  แต่ทอยกับเดียร์บอกอยากไปทะเลแล้วนอนบ้านริมชายหาด กลายเป็นว่าเลือกทะเลกันเป็นที่เรียบร้อย  แล้วให้เตรียมเตนท์ไปด้วยครับ  


..........
..........


หลายวันแล้วที่ผมตัดขาดจากพี่ทาย  ผมไม่ได้อ่านเมลหรือออนเอ็มเลย  แล้วก็ไม่ได้เปิดมือถือด้วยครับ  ถ้าอาแสบถามผมก็บอกว่าผมเปลี่ยนซิม  ผมไปซื้ออีกซิมมาแล้วใช้เบอร์นี้โทรหาอาแสบอาปาน  บอกว่าโปรโมชั่นอันนี้มันถูกดีเปิดให้ใช้สองเดือน  อาแสบกับอาปานก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
วันนี้เป็นวันหยุดส่วนวันพรุ่งนี้ผมจะเดินทางไปที่บ้านไอ้ทอย  เพราะว่าต้องออกเช้า  ผมไม่กล้าถามไอ้ทอยว่าพี่ทายอยู่รึเปล่า  ไม่อยากถามอะไรทั้งนั้น  ผมจะทำเหมือนผมไม่รู้จักพี่ทายอีก  ทั้งที่ในใจมันกระวนกระวายไปหมด  ผมบอกให้ไอ้ต่อกับไอ้โตมารับผมด้วย  เพราะว่าผมไม่อยากไปคนเดียวเพื่อมันจะเป็นไม้กันหมาให้ผมบ้าง  
ผมนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  หันไปมองหน้าบ้านก็เห็นใครมองอยู่  ผมยืนขึ้นดู
“พี่ทักนิ.”ผมบอกกับตัวเอง  แล้วเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน
“หวัดดีฮะพี่ทัก”ผมทัก  แล้วเปิดประตูเล็กให้พี่ทัก
“พี่ทักมีธุระอะไรหรอฮะ”ผมถาม
“เปล่าหรอก.. เข้าไปได้ไหม”พี่ทักตอบ  แล้วทำถามผมเหมือนขออนุญาต
“ได้ฮะ.. เชิญ”ผมยิ้มรับ  แล้วเปิดประตูกว้างกว่าเดิม  ผมเดินเข้ามาพร้อมกับพี่ทัก  
“นั่งหน้าบ้านนี่ก็ได้.. เย็นดี”พี่ทักบอก  ผมก็เดินตามพี่ทักไปนั่งที่ซุ้มเล็กๆที่เป็นไม้สัก  อาแสบไปซื้อมาตอนที่ไปเหนือ
“พี่ทัก มีอะไรรึเปล่า  มาหาขนมถึงบ้าน”ผมถาม
“เปล่าหรอก.. มาเยี่ยมเฉยๆนะ. ตั้งแต่วันนั้นพี่ก็ไม่เจอก็เลยเป็นห่วง”พี่ทักบอก  
ผมนึกไปถึงวันนั้น  วันสุดท้ายที่เจอพี่ทักก็คือวันที่พี่ทักมาช่วยผมไว้
“วันนั้น.. ขอบคุณพี่ทักมากเลยนะฮะ. ถ้าไม่มีพี่ทักขนมคงแย่”ผมบอก
“หึ. ไม่เป็นไรหรอก.. แล้วนี่อยู่คนเดียวหรอ”พี่ทักถาม
“ฮะ.. อาแสบกับอาปานไปทำงานนะ”ผมบอก
“เห็นยัยทอยมันบอกว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวกันหรอ”พี่ทักถาม
“ฮะ.. ว่าจะไปทะเล พักผ่อนซะหน่อย.จะสอบแล้ว  แล้วพี่ทักสอบเมื่อไหร่หรอ”ผมถาม
“ก็เดือนหน้ากลางๆเดือนนะ.. แล้ว ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”พี่ทักถามกลับเรื่องเดิม
“อืม..”ผมยิ้มตอบ
“พลอยไม่ได้มาหาเรื่องอะไรอีกใช่รึเปล่า”พี่ทักถามอีก
“ฮะ.ก็ไม่ได้เจออีกเลย”ผมตอบไป
“ก็ดีแล้ว..พี่ทายเค้าเป็นห่วงมากนะ. โทรมาถามตลอด”พี่ทักพูดถึง  ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อพี่ทาย
“............วันนั้นมันเป็นแผนของพี่พลอยกับพี่มอส. ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ทายเลยนะ.. พี่อยากมาบอกให้รู้ไว้.ขนมจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้.. ขนมไม่คิดจะติดต่อกับพี่ทายบ้างหรอ. พี่เค้าเป็นห่วงมากเลยนะ”พี่ทักพูด   ผมหลบสายตาพี่ทัก
“ขนมรู้ความจริงหมดแล้ว”ผมบอกพี่ทักไป  เพื่อไม่อยากให้พี่ทักไม่สบายใจ
“แล้วทำไมถึงไม่ยอมติดต่อกับพี่ทายละ”พี่ทักถาม
“ขนม..”ผมเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ  ผมไม่อยากบอกว่าผมพอแล้ว ผมไม่อยากบอกหรือว่าโยนไปถึงพี่พลอย  อยากให้มันหยุดแค่ผม
“เป็นอะไรรึเปล่า”พี่ทักถาม
“เปล่าฮะ”ผมบอก
“ถามใจตัวเองให้ดีนะว่าคิดอะไร..  ถ้าไม่คิดจะติดต่อกับพี่ทายแล้ว.. ก็บอกเค้าไปตรงๆอย่าค้างๆคาๆ”พี่ทักพูด  ทำเอาผมหันไปมองหน้าพี่ทัก  พี่ทักพูดเหมือนผมยังไม่กระจ่างกับพี่ทายยังไงอย่างนั้น
“งั้นพี่ขอถามขนมประโยคนึงได้ไหม”พี่ทักถามผม
“ฮะ....”ผมตอบ
“ตอนนี้ขนมเปิดใจให้คนอื่นได้ไหมนอกจากพี่ทาย”พี่ทักถาม  ผมเงียบ  ใช้ความคิดว่าจะตอบยังไงดี  ผมไม่ได้หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้  ถ้าเป็นแต่ก่อนผมพูดได้เลยว่าไม่  แต่ตอนนี้ถึงในใจผมไม่เปิดแต่ปากผมไม่รู้จะแก้ตัวออกไปยังไงดี
“ถ้าไม่ได้..แล้วทำไมถึงปิดกั้นตัวเองแบบนี้..   .. พี่ทายก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากเหมือนกัน.. ขนมน่าจะฟังพี่ทายบ้างนะ”พี่ทักบอก
“ถ้าพี่ทายรู้สึกผิด ทำไมพี่ทายไม่มาหาขนมเลยละ”ผมพูดออกไป  ตาก็เริ่มปริ่มๆอีกแล้ว
“พี่ทายต้องไปทำเรื่องขายหุ้นที่ฮองกง  ฟิลิปินส์ แล้วก็ต้องไปมาเลเซียต่อกับพ่อพี่นะ. พี่ทายเป็นห่วงพ่อเลยต้องไปด้วย.. พรุ่งนี้คงจะกลับ”พี่ทักบอก  ผมอึ้งไปเล็กน้อย  ผมคิดตลอดว่าทำไมพี่ทายไม่มาหาผมบ้าง  แต่ผมคิดไปเองคนเดียวหรอเนี้ย  ใจผมไม่อยากอ่านเมล ไม่อยากอ่านข้อความ  ไม่อยากรับโทรศัพท์  แต่กลายเป็นว่าผมอยากให้พี่ทายมาตามหาผมที่บ้านอย่างนั้นรึไง
“ขนมไม่เหนื่อยรึไงที่เป็นแบบนี้.. พี่รู้นิสัยพี่ชายพี่ดี. เค้าก็คงกังวลมากๆที่ขนมไม่ยอมรับโทรศัพท์เค้า.. ยังไงก็เอาเก็บไปคิดนะ. พี่ก็บังคับอะไรขนมไม่ได้หรอก  แค่อยากมาบอกให้รู้ไว้  เพราะถ้าพี่ทายมาเองขนมอาจจะไม่อยากเจอก็ได้”พี่ทักบอก  ใช่พี่ทักพูดถูก
“พี่กลับก่อนนะ..”พี่ทักลุกขึ้นยืน
“ฮะ..”ผมก้มหน้าตอบ  เพราะรู้สึกอายกับคำพูดของพี่ทักขึ้นมา
“ปิดบ้านดีๆละ..”พี่ทักบอกอีกแล้วเดินออกไป  ผมเดินไปปิดประตูรั้ว  แล้วเดินเข้าไปในบ้าง  เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วฟุบตัวเองลงกับโซฟา

ใจผมก็อยากจะเดินไปเปิดอ่านเมลให้รู้แล้วรู้รอด  แต่ก็กลัวใจตัวเองอีกนั่นแหละ  ไหนบอกจะไม่ไปยุ่งอีก  ผมเป็นคนดึงดังเองที่จะหลีกทางให้พี่พลอย    
ผมนอนร้องไห้อีกแล้ว  เป็นบ้าเป็นบออะไรนักหนากับอีน้ำตานี้ก็ไม่รู้  โดยที่ไม่ต้องให้ฟุ้งซ่านไปกว่านี้  ผมเดินขึ้นไปจัดเสื้อผ้าที่จะเอาไปพรุ่งนี้  แล้วก็ไปจัดของมีค่า  แล้วเดินลงมาเล่นเปียโนที่เป็นเพลงยากๆ  ให้มันระบายความเครียดไปลงที่เปียโนดีกว่า


................
................


วันนี้เป็นวันเดินทาง  ผมสบายใจขึ้นมาที่พี่ทักบอกว่าพี่ทายไม่อยู่  ผมจะได้ไปบ้านไอ้ทอยอย่างไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ  ผมบอกตามตรงถ้าผมเห็นหน้าพี่ทายผมก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง  แล้วผมก็กลัวปฏิกิริยาจากพี่ทายเองด้วย  

ไม่นานนักก็ถึงทะเล  พวกผมเตรียมหนังสือกับชีสมาอ่าน  ระหว่างอยู่บนรถตู้พวกผมก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นอ่านชีสกันไปมาจนถึงทะเลก็ร่วมเวลากว่าสี่ชั่วโมง  ถือว่าได้ความรู้ไปแบบไม่รู้ตัว  เพราะที่พวกผมด่ากันไป  สอนกันไปอยู่บนรถนั้น  คนที่อ่านแล้วก็อธิบายให้ฟัง กับคนที่ฟัง ในบางครั้งก็เถียงกันนั้น  ความรู้มันเข้าสมองกว่าปกติด้วยซ้ำ

ไม่นานพวกผมก็แยกย้ายกัน  พวกผมเปิดบ้านใหญ่หนึ่งหลัง  ใหญ่มากๆครับสี่ห้องนอน มีสองห้องนอนที่มีห้องน้ำ  เราก็ยกให้ผู้หญิงไป  แล้วก็มีห้องน้ำรวมอีกสองห้องด้านนอก  แล้วก็มีห้องนั่งเล่น  กับห้องครัว  ด้านนอกเป็นที่นั่งริมชายหาด  พวกผมเตรียมเตนท์กันมา  กะว่าบ้านที่เปิดไว้เนี้ยเอาไว้เก็บของ  เหอะๆ  รวยกันซะไม่มี  มาเที่ยวคราวนี้ผมลงทุนโทรไปหาพ่อให้พ่อโอนเงินกันมาเลยทีเดียว  ซึ่งพ่อไม่เคยขัดผมอยู่แล้วครับ  ถึงเงินเก็บจะมีแต่ก็ไม่ใช้เฟ้ย  กร๊ากก  เลวโคตร

“เฮ้ยขนม”ไอ้เดียร์เดินมานั่งข้างผม  ที่นั่งอยู่ริมสระว่ายน้ำกัน  ตอนนี้พวกผมกำลังกินกันอย่างเมามันส์  อ่านหนังสือไปด้วยการใส่ชุดว่ายน้ำกัน  เวิร์คมาก
“ว่าไง.”ผมถาม
“มึงเลิกกับพี่ทายแล้วหรอวะ” อืม  เป็นคำถามที่ดีมาก  ตรงประเด็นดี
“ยังไม่ได้คบจะเลิกได้ไง”ผมพูดบอกมัน
“อ่าว.. ไหงงั้นวะ”ไอ้เดียร์ทำหน้างง
“อืม.. ไม่รู้ดิ”ผมตอบมัน  แล้วอ่านชีสต่อ
“ขนม..”ไอ้ทอยมันเรียกผมอีกด้าน
“หืม..”ผมหันไปหามัน
“มึงไม่รักพี่กรูแล้วหรอ”ไอ้ทอยมันถามอีก
“มึงสองคนเป็นอะไรกัน.. อยู่ดีๆมารุมถามกรู”ผมแกล้งเหวี่ยงเล็กน้อย
“กรูอยากรู้นี่หว่า. เห็นมึงไม่ร่าเริงเหมือนเดิม  พวกกรูก็เป็นห่วง. ถึงมึงจะทำเหมือนสนุกสนานกับพวกกรูแต่กรูรู้นะว่ามึงแกล้งทำ”ไอ้เดียร์มันลุกขึ้นพูดอย่างโมโห
“เฮ้ย.. มึงใจเย็น”ไอ้ต่อปราม
“มึงเป็นอะไรทำไมมึงไม่เล่าให้พวกกรูฟังอะ.. พวกกรูไม่ใช่เพื่อนมึงใช่ม๊ะ”ไอ้เดียร์มันหน้างอ  อยู่ดีๆมันก็ร้องไห้ออกมาซะเฉยอะครับ
“เฮ้ย...”ไอ้ต่อกับไอ้เอฟร้องพร้อมกัน
ผมก็นั่งอึ้งดิครับ
“กรูขอโทษ”ผมลุกขึ้นไปจับมือมัน
“แต่กรูไม่อยากให้พวกมึงไม่สบายใจ.. เรื่องบางเรื่องกรูก็ไม่อยากเล่าหรอกนะเว้ย. กรูสมเพศตัวเองวะบางครั้งอะ"ผมบอกมันตรงๆ
“อีชะนีพลอยใช่ม๊ะ”ไอ้ทอยลุกขึ้นถามผมบ้าง
“ช่างมันเหอะทอย..เรื่องมันจบแล้ว ก็ให้มันแล้วกันไป.. พวกมึงอย่ารื้อฟื้นเลย ตอนนี้กรูก็อยู่ตรงนี้ กรูก็เป็นกรู  เป็นเพื่อนมึง กรูยังรักมึงเหมือนเดิมแหละ.. มึงอย่าคิดมากเลย .. เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง”ผมบอกมันแล้วเหมือนกับย้ำบอกตัวเองไปในคราวเดียวกัน
“พี่ทายเป็นห่วงมึงมากนะขนม. พยายามถามถึงมึงตลอด.. ถ้าพี่กรูทำผิดอะไร มึงก็ฟังเหตุผลพี่กรูหน่อยไม่ได้รึไงวะ”ไอ้ทอยมันพูด
“พี่มึงไม่ได้ทำผิดอะไรหรอกทอย. กรูเลือกเอง. พี่มึงกับกรูมันเป็นไปไม่ได้หรอก”ผมบอกมัน   แล้วเดินไปจับมือไอ้เดียร์ให้มันมานั่ง  มันหยุดร้องไห้ไปแล้ว  แต่ตามันยังแดงๆ
ใช่ผมเลือกเอง  เลือกที่จะเดินออกมาจากพี่ทาย

ผมนั่งคุยกับพวกมันอยู่นาน  จนกลายเป็นเรื่องเฮฮา  นินทาคนนู้นทีคนนี้ทีที่เดินผ่านไปมา  จนผมฉุดคิดกับประโยคทั้งของไอ้ทอยแล้วก็ของพี่ทักได้  พี่ทายเป็นห่วงเรามากขนาดนั้นเลยหรอ

ผมคิดกลับไปกลับมา  พี่ทายเป็นห่วงเรา  หรือว่าพี่ทายชอบเราบ้างแล้ว  ผมคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว  เดี๋ยวก็เสียใจอีกหรอกมึงขนม  ผมบอกตัวเองซ้ำรอยเดิม  แต่มึงก็น่าจะให้โอกาสพี่เค้า แล้วก็ตัวมึงเองบ้างนะ  ไหนมึงบอกมึงรักพี่เค้าไง  มึงคิดดีแล้วหรอที่จะหลีกทางให้พี่พลอยนะ  ผมคิดซ้ำไปซ้ำมา

รู้ตัวอีกทีมาอยู่ที่ร้านอินเตอร์เนตในรีสอร์ตตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้

ผมกดเข้าไปเชคอีเมลอย่างเดียวโดยไม่ได้เข้าเอ็มเอสเอ็น  
อีเมลขาเข้าพี่ทายเกือบยี่สิบฉบับ ทำเอาผมอึ้งไปนานมากๆ  ผมอึ้งจริงๆ  แต่ละฉบับที่ส่งเข้ามาไม่เคยมีชื่อหัวข้อ  .. ผมคลิกเข้าไปอ่านฉบับล่างสุดคือฉบับที่นานที่สุด

“อยู่ไหนครับ  เป็นยังไงบ้าง  พี่ติดต่อไม่ได้เลย  รับโทรศัพท์พี่หน่อยนะ”
ผมอ่านไปอ่านมาซ้ำอยู่อย่างนั้น  พี่ทายส่งมาอย่างนี้อยู่สองสามฉบับ  แล้วประโยคก็เริ่มเปลี่ยนไป

“เป็นยังไงบ้าง  ทำอะไรอยู่ ทำไมต้องปิดมือถือด้วย  คุยกันหน่อยได้ไหมครับ พี่อธิบายทุกอย่างได้นะ.. ถ้าขนมเชื่อใจพี่.. ได้โปรดรับโทรศัพท์พี่หน่อยนะครับ  อยากได้ยินเสียงจริงๆ”
น้ำตาผมไหลอาบแก้มทันที  ผมหยุดรักคนๆนี้ไม่ได้จริงๆ  ผมรักพี่ทาย  แค่ผมได้อ่านเมลแค่นี้ ทั้งความเสียใจที่เคยมี  มันกลับหายไปหมด  ผมทั้งดีใจที่พี่ทายส่งมาแบบนี้  และก็เสียใจที่ทำกับพี่ทายไปแบบนั้น

“พี่ขอโทษนะครับ.. รับโทรศัพท์พี่หน่อยนะ.. พี่ต้องไปจัดการเรื่องงานกับพ่ออีกหลายวันไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่.. ติดต่อขนมไม่ได้เลย.. เปิดโทรศัพท์หน่อยนะ”

“ตอนนี้พี่อยู่ฟิลิปินส์แล้ว  เมื่อกี้พี่โทรหาขนมด้วยนะ.. แต่ก็เหมือนเดิม “หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” ผมขำเมื่อนึกถึงหน้าพี่ทายทันที
“แต่พี่ก็ยังอยากได้ยินเสียงขนมนะ.. ตอนนี้เหนื่อยมากๆเลย  อยากกลับบ้านจะแย่แล้ว”


“อยู่มาเลย์แล้วนะครับ  อีกไม่กี่วันก็จะได้กลับแล้ว. คิดถึงขนมนะครับ  ไม่รู้ขนมจะคิดถึงพี่รึเปล่า แต่คงไม่แล้วสิเนอะ  ก็ไม่ยอมติดต่อพี่กลับมาเลยนิ”
ผมร้องไห้ไม่หยุด  ผมไม่สนใจแล้วตอนนี้ว่าใครจะมองยังไง  ผมร้องไปอ่านไปแทบมองไม่เห็นตัวหนังสือบนจอ

“วันนี้พี่ได้กลับบ้านแล้วนะ.. อยาก เจอ ขนม มาก ๆ  อยาก เจอ อยาก เจอ อยาก เจอ.. .. ไปถึงแล้วพี่อยากให้เราคุยกันให้รู้เรื่อง  อย่าหนีพี่เลยนะครับ”
ผมอ่านจนหมดทุกฉบับ  อ่านซ้ำไปซ้ำมาน้ำตามันก็ไหล  ผมดีใจมากๆที่พี่ทายเขียนมาแบบนี้  ผมรีบเดินไปจ่ายเงินทั้งน้ำตา  ผมบอกได้เลยว่าผมไม่ได้อายเลยสักนิด  ผมรีบวิ่งกลับไปที่บ้านพัก  แล้วหยิบโทรศัพท์พร้อมกับซิมที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเพื่อเปลี่ยนซิมทันที
ปรากฏว่าข้อความเข้าเป็นสิบๆ  พี่ทายโทรมาเกือบร้อยสายได้ .. ทั้งเบอร์ต่างประเทศแล้วก็เบอร์พี่ทายเอง  ผมดีใจแทบบ้า  ผมพยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง  แต่ผมทำไม่ได้  ผมดีใจมากตอนนี้  แต่ก็คิดได้แค่ว่าพี่ทายรักเราเหมือนกันใช่ไหม




.................>>>><<<<..................

[ДηοηγМ]

กรี๊ดดดดด ที่สุดเด็กหื่นก็ลงได้นะจ๊ะ
เจ๊ยินดีกับตัวเองจริงๆ ที่ได้อ่าน 555

แล้วคืนนี้อีกตอนที่ลั่นวาจาไว้อย่าลืมนะเฟ้ยย 

ฮ่าๆๆๆๆๆ  เปรมปรีๆๆๆ

[DEMON3132]

+1 (แต้มที่ 1005) เป็นกำลังให้เบบี้
ชะนีพลอยเธอหน้าด้านมากกล้าเอ่ยปากขอผู้ชายจากน้องขนมเอาดื้อ ๆ
เลยเหรอเนี่ย เสียชาติเกิดว่ะ แถมยังวิ่งไปขอให้พี่ทายรับผิดชอบอีก
ต้องบอกว่าหน้าด้านยกกำลังเลยใช่มะ อยากรู้ว่าพี่ทายจะง้อน้องขนม
ยังไง สงสารน้องขนมจริง ๆ ตั้งแต่รักพี่ทายมามีแต่เสียน้ำตาและช้ำใจ
บ้างช้ำกายบ้าง (โดนทำร้ายร่างกายตลอดด้วย) จะรอตอนต่อไปนะจ๊ะ
เบบี้คนสวย ..... .....

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

อ๊ายยยยยย.......รักกกก  พี่  เบบี้  สุดสวาททททท.....ขาดดดด....จิต


จะจบแล้ว


จะจบแล้ว.....


ลุ้นระทึกกก.....ตึ๊ก ๆ   ตั๊ก ๆ...



ปล.  ยัง  ชอบ  พี่  ทัก  เหมือนเดิมมม.....แว่

[love_y]

งาน งาน งาน ล้วนๆเลยพาทนี้
แต่ทายกลับมาไทยแล้ว
จะไปเจอขนมแล้วใช่ไหม๊ๆ
อ๊าก อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า
มาลงอีกนะเบบี้

[namtaan]

พี่ทายกลับมาแล้วสิ
รีบตามมาเคลียร์เลย
มันยังไม่ลงตัวง่ายๆหรอก
อินังพี่พลอยยังไม่ยอมลด ละ เลิก แน่ๆ

เบบี้ใจดีสุดๆ มาต่อเนื่องแบบนี้ 
ขอบคุณนะจ๊ะ จุ๊บๆๆๆ
(ยังบวกเพิ่มไม่ได้อ้ะ อยากบวกให้ทุกตอนเลย)

[beernp]

มารออ่านนะครับ

[nonoo]

จัยจะขาด จะจบจิง ๆ หรอ.. น้องขนม

[ToeyTato]

อ่านแล้ววว
 เค้าเสียน้ำตากับเมล์ของพี่ทายด้วยแหละ 555+ รักอิพี่ทายที่สุดเล้ยยย
แต่พี่ทักนี่จะโครตดีไปไหนเนี้ยยยย สุดยอดบุรุษแห่งปี 555+
ขนมลูกปรับความเข้าใจด่วนเลยนะ โอ๊ยยย ดีใจอ่ะ เมื่อไหร่จะได้เจอกันสักที ลุ้นน
เบบี้จ๋า ขออีกได้มั้ยยย พรีสสสส

[oiichini]

ไม่พอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ:serius2:
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อย่าทำให้ค้างแบบนี้เลยนะจ๊ะเบบี้ที่รัก

[menano]

สมน้ำหน้าอีกนังทาย

ดีจะได้รู้ซะบ้างว่าอาการกระวนกระวายใจมันเป็นยังไง

พลอยนี่ก็ไม่เลิกหน้าด้านเนอะ

เป็นไรมากป่ะยะ ไม่เข้าใจจริง ๆ

[kuraki]

พี่ทายจะแอบตามขนมมาป้าว   

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

นี่ไง พี่ทายใจจะขาด ๕๕๕ สารรูปกัีบความรู้สึกตัวเองซะ  

[ifwedo]

กี๊ตตอีกตอนแล้วชอบบบจ้า จะว่าไปแอบกลัวนิดๆหวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรน๊า ไงมาต่ออีกนะต่อบ่อยๆน๊าชอบมากมายจ้าเบบี้

[wan]

นึกว่าจะจิ้มน้องสาวทัน แต่ไม่เป็นไร วันหน้ายังมี 

ลุ้นกันต่อว่า พี่ทายจะตามขนมมาทะเล

ทีนี้ละ น้ำท่วมทะเลแน่ ( ท่วมยังไงวะ 555..... )

+ ยังไม่ได้นะจ๊ะ เบบี้ รอคืนนี้อีกตอน 

[ДηοηγМ]

ชั้นรักพี่ทาย

น้องขนมคะ น้องเลือกจะถอยจากพี่ทายแล้วใช่มั้ยคะ
ถ้างั้นพี่ตกลงจะรับพี่ทายมาอยู่ในอุปถัมภ์แทนชะนีพลอยค่ะ

 

นี่ๆๆ เด็ก กดบวกให้แล้วนะ
แล้วคืนนี้ จงมาๆๆๆๆๆ  มาต่อให้ด้วย  ตอนนี้ค้างจนขี้หักในแล้ว 

[kungyung]

ว้าววววววววววววว ดีใจจัง
น้องขนมหายโกรธพี่ทายแล้ว
งั้นพี่ทายอย่างช้ารีบมาง้อให้ไวเชี่ยวเลยอ่ะ

[┗◎┗◎]

เค้าดาวน์ตอนจบ อุอุอุอุ

ในที่สุด

ทายก็แย่งซีนทักช่ายยม้ายย:sad5: (กะนะเค้าเป็นพระเอกนิ) 

[Huo_To]

ขนมอ่านอีแมวซะที  รอพี่ทายกลับมาทะเล้ ทะเล 

ตอนพี่ทัก ถามขนมว่าจะเปิดใจรับคนอื่นได้อีกมั้ย   กีสสสส ฉันจะลุ้นแกทำไมเนี่ยพี่ทัก   

[sodamini]

ตอนหน้าแล้วใช่ป้ะ  อยากอ่านตอนพิเศษจัง
โอกาสสุดท้ายของพี่ทายแล้ว ถ้ายังไม่รู้ใจตัวเองอีก ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว 

ติด +ไว้ก่อนน๊าจ๊ะ  เบบี้

[rannie]

คนอ่านก็ใจจะขาดแย้วว

สงสารขนม อยากให้ขนมมีแต่ความสุข ตอนนี้คะแนน นายทาย พุ่งเลย เห็นใจทายแล้วอ่ะ

แต่ก็ยังอยากเชียร์พี่เพลงเหมือนเดิมน่ะ

ปล เบบี้ มาต่อด่วนน่ะ

[thomiiz]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้เป็นปลื้มมากๆๆ


โอมมม ตอน 49 จงมาๆๆๆ  

[mecon]

อิอิ พี่ทายรีบๆไปง้อเด็กเน้อ
ยอมให้พี่เพลง ตืบสักทีสองทีต่อหน้าน้องขนม
แค่นี้ขี้คลานน้องจะใจอ่อน
แต่ต้องไปเคลียร์กับพี่เพลงแบบลูกผู้ชายนะ รู้มั๊ย น้องใครๆก็หวง ชิส์
น้องทัก 

[amito]

ในที่สุดขนมก้อรู้ใจตัวเองแล้วว่ายังไงก้อตัดพี่ทายไม่ขาด

พี่ทายมาหาขนมเร็วๆนะ จะได้หายทรมาณด้วยกันทั้งสองคู่

[เบบี้]

ตอนที่49.The End


“เฮ้ย.. ไอ้ทายกลับมาแล้วหรอวะ”ไอ้เรย์เดินมาหาผม  วันนี้ผมมีเรียนเช้านะครับ  ก็เลยมาแต่เช้าเลยเพราะไม่งั้นไม่ตื่นแน่ๆ  แม่ง  โคตรเหนื่อย
“เออ..”ผมตอบมันแค่นั้น  ไม่ถึงห้านาทีไอ้ชายกับไอ้กรก็เดินตามกันมาติดๆ
“เป็นไงบ้างวะเสี่ยทาย”ไอ้กรทักขึ้น
“เหนื่อยชิบหาย.พวกมึงไม่เป็นกรูบ้างนิ.. แม่งโคตรสบาย”ผมบ่นใส่พวกมัน
“อ่าว. มึงมันลูกกตัญญูก็งี้แหละ พวกกรูมันลูกสารเลววะ..ฮ่าๆๆ”ไอ้เหี้ยกร แม่ง ด่าตัวเองก็เป็นด้วยครับ
“ซื้อของมาฝากพวกกรูเปล่าวะ”มันถาม
“เออซื้อมา บุหรี่กับเหล้า”ผมบอกมัน
“โห  ซื้อของไม่ดีต่อเยาวชนเลยอะ”ไอ้เรย์มันทำเสียงเหมือนตุ๊ด
“เหี้ย”ผมด่ามันอมยิ้มกับอาการของพวกมัน
“พอกรูนึกหน้าพวกมึงกรูก็ไม่รู้จะซื้อไรให้ดี. นึกได้อยู่สองอย่างนี่แหละ”ผมบอกมัน
“คราบ.. เดี๋ยวไปเอา”มันบอก
“อยู่หลังรถอะ. เลิกเรียนแล้วเดินไปเอาแล้วกัน”ผมบอกพวกมัน
“ขอบใจมากเพื่อน”มันตบไหล่ผม  

ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาสอน  เรียนสามคาบติด  เรียนเสร็จกรูเป็นเทพพอดี เหี้ย แม่ง  ง่วงชิบหาย

ผมกับพวกมันเดินไปเอาเหล้ากันที่รถผม  ผมเห็นไอ้พี่มอสมันนั่งอยู่ที่ใต้ตึก  แต่ก็ไม่ได้มองกัน  ต่อจากนี้ยังไม่รู้จะเป็นยังไงเพราะว่าอยู่บาสทีมเดียวกัน  เป็นตัวมหาวิทยาลัยด้วย  แต่ก็ช่วยไม่ได้มันเสือกทำเหี้ยเอง
“วันก่อนพี่มอสถามถึงมึงด้วย”ไอ้กรพูดบอก
“ทำไม”ผมหันไปถามมันอย่างสงสัย
“เปล่าหรอก.. พี่เค้าก็ขาดเรียนหลายวันอยู่นะเว้ยกว่าจะมาเรียนได้.. อาการหนัก.. แล้วพอพี่แกไม่เห็นมึงมาเค้าก็ถาม”ไอ้กรพูด
“อืม...แค่นั้นใช่ไหม”ผมถามมัน
“เออ..”ไอ้กรตอบ  ผมเปิดหลังรถให้มันยกไวน์กับเหล้า  แล้วก็บุหรี่ไปอีกเป็นโหลๆ
“ไม่เสียเงินอีกหลายวันวะ”มันพูดพร้อมกับชูของตัวเอง
“เย็นนี้ไปเปล่ามึง. ที่ห้องน้องหญิงมีปาร์ตี้วะ”ไอ้กรบอก
“นี่....”ไอ้ชายเอามือตบไปที่หน้าผากไอ้กรดังแป๊ะ
“เหี้ยชาย”ไอ้กรหน้าบู้แต่ทำไรไม่ได้เพราะในมือมันมีเหล้ากับบุหรี่อยู่
“เพื่อนยิ่งเครียดๆอยู่.. พูดส้นตีนไร”ไอ้ชายบอก
“เออ..กรูลืมตัวนี่หว่า.. โทษทีวะ”ไอ้กรบอกหน้าเสีย
“แล้วนี่มึงติดต่อขนมได้ยังวะ”ไอ้ชายถาม
“ยังวะ”ผมบอกมัน  
“กรูกลับก่อนนะ”ผมบอกพวกมัน  พวกมันยืนมองหน้าผมเหมือนหมดอะไรตายอยาก
“ขับกลับดีๆนะเว้ย. อย่าคิดมาก  มีไรโทรหาพวกกรูนะ”ไอ้เรย์บอก  ผมโบกมือให้มันหน่อยๆ  แล้วขึ้นรถไป

ผมกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละครับ  แต่ว่าพอกลับมาถึงก็ต้องทำงานทันที  พ่อพาผมไปเซนต์สัญญาเป็นพยานอยู่หลายที่  เพราะว่าเมื่อวานจัดการเปลี่ยนสัญญาจนหมด  ข้อตกลงแล้วก็การโอนเงิน  หรือว่าเงินสดหลายๆอย่าง  เมื่อวานลูกน้องเป็นสิบเอาอย่างนี้ดีกว่า  เพราะว่ามีอยู่สองรายที่ให้เงินสดพ่อผม  เพราะว่าบางรายถ้าเหมือนจะตุกติก  พ่อก็จะขอเงินสดเลยเป็นการตกลงตามสัญญา  

ผมจัดการงานอยู่จนเกือบเที่ยงคืน  เพราะว่าต้องไปเคลียร์เรื่องลูกน้องอีกที่อยู่ตามผับใครอยากออกมาทำงานกับผมเหมือนเดิมผมก็ยินดีรับไว้  แต่งานจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว  คือมันไม่ใช่งานกลางคืน  ผมบอกลูกน้องแค่นั้นคือโอกาส  ถ้าใครอยากก้าวหน้าทางหน้าที่การงาน  นั่นหมายถึงต้องขยันกว่าเดิมผมก็จะอ้าแขนรับ  เพราะการทำงานกลางคืนกับทำงานบริษัทมันไม่เหมือนกัน  งานกลางคืนบางทีผมก็ดูไม่ทั่วถึง  บางทีอยากจะอู้ก็ได้ตามสถานะ  มีลูกน้องมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ออกจากงานนั่นมาทำกับผมต่อ  บางคนอยู่ต่อ  ผมก็ติดต่อพวกเสี่ยๆที่ซื้อผับต่อนั่นให้รับไว้ด้วย  แล้วก็ให้เครดิตพวกนั้นไป


วันนี้ผมมามหาลัยก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ  มาเรียน  แล้วเดี๋ยวจะกลับบ้านแล้วเมื่อคืนแม่งหาซิมโทรศัพท์ไม่เจอว่าอยู่ไหน  เพิ่งนึกออกได้เมื่อเช้าตอนขับรถมาเก็บไว้ในกระเป๋าเป้นี่หว่า  ผมว่าผมจะไปหาไอ้ตัวเล็กซะหน่อย  หลังจากที่กลับไปเอาซิมแล้ว  ตอนแรกกะว่าจะโทรหาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละ  แต่ว่าเอาไว้คุยวันนี้ให้เสร็จเจอหน้ากันไปเลยน่าจะดีกว่าเยอะ    เมื่อวานก็ดึกมาด้วยผมก็คิดว่ามันอาจจะไม่เหมาะถ้าบุกไปถึงบ้าน

พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องไปหยิบกระเป๋าเป้  แล้วหาซิมจนเจอ  แล้วเอามันเปลี่ยนใส่มือถือทันที  

ก๊อก ๆ  ๆ..

“เข้ามา”ผมบอก
“อ่าว..มีไร”ผมถามไอ้ทักเมื่อมันเดินเข้ามา
“พี่จะไปไหน..กลับมาเหนื่อยๆทำไมไม่พัก”มันถามผม
“จะไปหาขนมที่บ้านสักหน่อย. อยากไปคุยให้รู้เรื่อง”ผมบอกมัน
“ขนมไม่ได้อยู่บ้านหรอก”ไอ้ทักพูด  ทำผมที่กำลังใจจดจ่ออยู่กับมือถือหันไปมองหน้ามันทันที  ใจก็กลัวว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
“ขนมอยู่ไหน”ผมรีบถามมัน
“ขนมไปเที่ยวทะเลกับพวกเพื่อนๆนะ. ทอยก็ไป”ไอ้ทักพูด  ทำเอาผมสบายใจขึ้นมาเป็นปริทิ้ง
“แล้วเที่ยวที่ไหน”ผมถามมันอีก
“ที่หัวหิน”ไอ้ทักพูด  แต่สีหน้ามันไม่ได้แสดงออกอะไรมากกว่านั้น  มันเหมือนมีเรื่องอะไรคาใจอยู่  น้องผมๆพอดูออก
“มึงเป็นอะไรรึเปล่า”ผมถามมัน
“ผมถามอะไรพี่หน่อยได้ไหม”ไอ้ทักมันพูดขึ้น  แล้วไปนั่งลงบนเตียงผม  แต่สายตามันยังหน้าผมอยู่  ผมจ้องหน้ามันกลับ
“ว่ามาสิ”ผมบอก
“พี่รักขนมรึเปล่า”มันถาม
“......................”ผมยืนเงียบ  มองหน้ามัน  ไม่เข้าใจว่ามันมีจุดประสงค์อะไรที่ถามแบบนี้
“พี่ตอบผมมาสิ”ไอ้ทักคาดคั้นต่อ
“มึงถามทำไม”ผมถามมันกลับ
“.................”ไอ้ทักจ้องหน้าผมกลับ  ก่อนที่มันจะพูดบอก







“ผมรักขนม” คำพูดนี้ออกมาจากปากไอ้ทัก  ใช่ผมฟังไม่ผิดแน่  ผมยืนนิ่งสักพักว่ามันเกิดอะไรขึ้น



“ตั้งแต่เมื่อไหร่”นี่เป็นประโยคที่ผมถามออกไปโดยไม่ได้ตอบคำถามมัน
“ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น”มันพูดบอก   ทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะอีกครั้ง
“พี่ตอบผมมาสิว่าพี่คิดยังไงกับขนม.”มันถามอีกรอบ
“ทำไมกรูต้องบอกมึง”ผมถามมันกลับฉุนๆ
“เพราะถ้าพี่ไม่ตอบ.. ผมก็จะถือว่าผมก็มีสิทธิ์ในตัวขนม”มันพูดออกมา  
“ไอ้ทัก”ผมเดินไปกระชากคอมันอย่างแรง  อย่างลืมตัว
“ผมจะไม่ยอมให้ขนมเจ็บอีกแล้ว.. พี่รู้ไหมขนมเสียใจแค่ไหน.. พี่จะทำอะไรทำไมพี่ไม่นึกถึงขนมบ้าง.. ใช่เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะพี่.. แต่พี่รักหรือไม่รักทำไมไม่เอาให้มันกระจ่าง.. ที่จริงผมไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับพี่หรอกนะ  แต่ผมอยากให้พี่รู้ใจตัวเองและรู้ว่าขนมมีค่ามากแค่ไหน  ถ้าพี่ไม่ทำอะไรสักอย่างตอนนี้  ไม่นานพี่อาจจะเสียขนมไปก็ได้”ไอ้ทักมันพูดออกมา  สีหน้ามันจริงจังจนผมรู้สึกกลัว  กลัวว่ามันหลงรักขนมจริงๆอย่างที่ปากมันพูด
“................”ผมเงียบ  ปล่อยคอเสื้อมันลง เรียกสติกลับคืนมาได้
“ผมรู้ว่าขนมไม่มีทางมารักผมหรอก..หึ..  เพราะขนมรักพี่.. รักมากด้วย..  มีแต่พี่นั่นแหละที่ไม่รู้ตัว”ไอ้ทักมันพูดหัวเราะเบาๆเหมือนเย้ยตัวเอง  แล้วลุกขึ้นยืน
“ทำไมมึงไม่บอกกรู”ผมพูดกับมัน
“ก็เพราะทักรู้ไงว่าขนมไม่มีทางมารักทัก.. แล้วจะให้ทักป่าวประกาศไปทำไม. ทักรู้ว่าทักอยู่ตรงไหนมันดีที่สุดพี่คิดอย่างนั้นไหมละ           . ทักจะให้โอกาสพี่อีกเป็นครั้งสุดท้าย....”ไอ้ทักมันพูดขึ้น  มันหันมามองหน้าผม และ  ผมหันไปมองหน้ามันจนกลายเป็นจ้องตากันเหมือนค้นหาอะไรสักอย่าง
“เพื่ออะไร.. ในเมื่อมึงรักขนม  มึงไม่ทำเพื่อตัวมึงเองละ”ผมถามมันอย่างสงสัย
“เพื่อพี่  เพราะพี่คือพี่ และขนมก็รักพี่มาก  และผมรู้ตัวดีว่าผมรักขนมได้แค่จุดไหน”ไอ้ทักมันพูดถึงประโยคนี้หน้ามันเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“.. ผมเฝ้าตามขนมมาตลอด.. ตลอดเวลา ขนมก็ไม่เคยสังเกตเห็นผมเลยสักครั้ง  ขนมบริสุทธิ์มากเกินไปจนผมเริ่มเป็นห่วง  ไม่อยากให้คลาดสายตา  ..”ไอ้ทักมันเล่าไปยิ้มๆเหมือนมีความสุขแต่ตามันแดงๆ  มันเงยหน้ามองเพดานเหมือนจะไม่ให้น้ำตามันไหลหยดลงมา
“ขนมโดนพี่พลอยแกล้งหลายต่อหลายครั้ง  แต่ทักไม่บอกพี่เพราะตอนแรกทักคิดว่าสักวันทักจะทำให้ขนมมารักทักได้  แต่สุดท้ายทักก็หมดหวัง  ทักตามขนมจนคิดบอกตัวเองอยู่เสมอว่า  แค่เป็นห่วงอยู่ตรงนี้ก็พอใจแล้ว..”
“พลอยแกล้งขนม”ผมพูดอย่างสงสัย
“ใช่.. ที่โรงเรียนหนึ่งครั้ง แล้วก็ที่อื่นอีกที่พี่พลอยพูดให้ขนมเสียใจตลอด.. แต่พี่ไม่ทำอะไรให้มันกระจ่างเลย..  บางทีผมอยากจะชกหน้าพี่ให้ร่วงคามือ  หึ.”ไอ้ทักมันพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“วันนั้นที่พี่มอสปล้ำขนมนะ.. ที่จริงทักไม่ได้ไปหาพี่หรอก  ทักจะไปคอยดูขนมนั่นแหละ. เหมือนไอ้บ้าโรคจิตชิบหาย.. แต่วันนั้นมันบังเอิญ  พอทักเห็นพี่โดนพี่พลอยจับไปก็รู้แล้วว่าไอ้พี่มอสคงเล่นไม่ซื่อ  ..ทักก็เลยไปช่วยขนมไว้ทัน.. แค่ทักช่วยไว้ทักก็รู้สึกสบายใจแล้ว  ..”ไอ้ทักมันเล่าเหตุการณ์  ทำให้ผมคิดหนักขึ้นมากกว่าเดิม  ว่าผมเหมือนมีคู่แข่งที่น่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมไม่เคยรู้เลยว่าไอ้ทักมันชอบขนม
“แล้วทำไมไม่บอกขนมละ”ผมถามมัน
“พี่คิดว่าบอกแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมา  ทำแต่จะให้มันแย่ลงไป.. ผมเป็นอยู่อย่างนี้นะดีกว่า. รักแบบนี้ผมต้องการให้ขนมมีความสุขก็พอ.. แต่พี่บอกผมมาได้ไหม.. ถ้าพี่อยากให้ผมสบายใจ.. พี่จะดูแลขนมต่อไปได้ไหม...”มันหันมาถาม
“.................”ผมจ้องหน้ามันตอบ  ไอ้ทักมันก็จ้องกลับเหมือนอ่านกันทะลุไปแล้ว มันคงเข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร  ผมพยักหน้าให้มันเป็นเชิงย้ำอีกครั้ง
“แล้วทำไมมึงถึงมาบอกกรูตอนนี้”ผมถามมันด้วยความสงสัย
“เพื่อให้พี่รู้ไง. ว่าไม่ได้มีพี่คนเดียวที่ทำให้ขนมหันมารักได้”มันพูดแค่นั้นสีหน้ามันกวนส้นตีนผมมาก  ถ้าไม่ใช่น้องสงสัยได้มีมวย
“ดังนั้นถ้าพี่คิดว่าพี่จะดูแลขนม. ก็ขอให้ดูแลให้ดี  ไม่งั้นสักวันพี่อาจต้องเสียขนมไป”มันบอกอีกครั้งสีหน้ากวนๆเมื่อกี้กลับมาเป็นจริงจังอีกครั้ง
“พี่ไม่ต้องบอกทักก็ได้ว่ารู้สึกยังไงกับขนม.. แต่ทักจะให้พี่เป็นโอกาสสุดท้าย.. ถ้าวันนี้พี่ไปหาขนมถึงที่หลังทัก  ทักจะไม่ยอมปล่อยขนมให้พี่อีกแล้ว.. เพราะทักจะถือว่าคนที่ดูแลขนมได้ดีที่สุด  คือคนที่ทักไว้ใจได้มากที่สุด  ทักจะไม่ปล่อยให้คนที่ทักรักต้องเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว.. ทักจะปกป้องเค้าถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้รักทักก็ตาม”ไอ้ทักมันพูด  แล้วเดินออกนอกห้องไป  ผมได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดมัน  รวบรวมสติ  งั้นแสดงว่าผมต้องแข่งกับมัน  ว่าใครถึงก่อนกันนะสิครับ  

ผมรีบวิ่งลงมาเหมือนคนบ้าจี้ไปตามที่มันพูด  ผมไม่รู้ว่าที่มันพูดเมื่อกี้จริงหรือเล่นที่จะแข่งกับผมหรือว่ามันต้องการแค่พิสูจน์ผม  แต่ตอนนี้ผมวิ่งลงมาแล้วเลือกรถที่คิดว่าเร็วมากที่สุด  แล้วหยิบของสำคัญก่อนออกจากบ้านทันที  ไอ้ทักมันออกไปก่อนผมแล้ว  ผมกดโทรศัพท์หายัยทอยทันทีเมื่อเหยียบคันเร่ง


“ทอย.. ตอนนี้อยู่ไหน”ผมถาม
“อยู่หัวหิน.. พี่ทายกลับมาแล้วหรอ”ไอ้ทอยถามเสียงดัง
“ใช่.. อยู่รีสอร์ตไหนบอกพี่มาให้ละเอียด”ผมรีบถามมัน
“รีสอร์ต..................นะ  ตรง.............. แยก........... ถามคนแถวนั้นได้ มีป้ายตลอดทาง  ทอยอยู่บ้านหลังที่502 นะ.. วันนี้ไม่ไปไหน เดี๋ยวกักตัวขนมไว้ให้นะ  มาเร็วๆนะพี่ทาย”ไอ้ทอยบอกอย่างละเอียดด้วยน้ำเสียงดีใจมากมาย  ผมวางโทรศัพท์ไปทันที
ผมไม่รู้ว่าไอ้ทักพูดจริงๆหรือพูดเล่น  ผมรู้แค่ว่ามันรักขนมจริงๆ  เพราะสีหน้าและแววตามันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  
แต่ผมนับถือในความรักของมันจริงๆ  เป็นผมๆคงทำแบบนี้ไม่ได้




ผมขับรถเร็วเท่าไหร่ไม่รู้  แต่ที่รู้ๆแซงหมด  ผมเพิ่งรู้ใจตัวเองก็ตอนมีสติอยู่บนรถเองว่าผมคิดถึงใครมากที่สุดตอนนี้  และผมก็ไม่สามารถเสียคนๆนี้ไปให้ใครด้วย ผมย้ำกับตัวเองตลอดทางว่า ยังไงไอ้ตัวเล็กก็ต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น














“หาตัวแทบตาย..อยู่นี่เอง”ผมเข้าไปกอดไอ้ตัวเล็กทันทีเมื่อเห็นหลังไวๆ  เมื่อกี้ผมวิ่งมาตามไปที่ไอ้ทอยมันบอก  ผมไปถึงบ้านไอ้ทอยมันบอกว่าขนมออกมาเดินเล่น
“พี่ทาย”ไอ้ตัวเล็กมันสะดุ้ง  แล้วหันมาหาผม  หน้าตามันตกตะลึงสุดขีด   จนผมเกือบหลุดขำออกมาผมยิ้มกว้างให้มันเมื่อเห็นหน้าใสๆเล็กๆนี่
“คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”ผมกระชับกอดมากขึ้น  ไอ้ตัวเล็กมันก็ไม่ได้ดิ้นอะไร หน้ามันยังงงๆอึ้งๆ มันปล่อยให้ผมยืนกอดอยู่อย่างนั้น
สายตาผมเหลือบไปเห็นไอ้ทัก  มันยืนมองผมอยู่ไม่ไกลนัก    ผมไม่รู้ว่ามันมาถึงก่อนหรือมาหลัง  แต่ตอนนี้คนนี้อยู่ในอ้อมกอดของผม  ใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้  แต่ผมไม่มีทางปล่อยไปให้ใครเด็ดขาด

“รักนะครับ  รัก .. พี่รักขนมนะ พี่รักขนม  ได้ยินไหม”ผมรีบบอกไอ้ตัวเล็กทันทีเหมือนกลัวจะเสียมันไป  ผมกอดมันไว้แน่นกว่าเดิม  
“อึก..........”อยู่ดีๆก็มีเสียงไอ้ตัวเล็กเล็ดลอดออกมาแบบนี้
“เป็นอะไรครับ”ผมก้มลงถาม  คลายกอดมันเบาๆอย่างเป็นห่วงคิดว่ามันหายใจไม่ออก
“ฮือออออออออออ...” เอ้า อยู่ดีๆมันเงยหน้ามองหน้าผม  มันก็เบะปากร้องไห้ซะงั้นอะครับ  ผมได้แต่ยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆ  ไอ้ตัวเล็กโผเข้ากอดผมอีกรอบ
“ขนมก็รักพี่ทาย. อึก”มันพูดอู้อี้อยู่ตรงหน้าอกผม  ทำเอาผมยิ้มแก้มปริออกมาแล้วกอดกระชับไว้อย่างนั้น  ผมหันไปมองอีกทีไอ้ทักมันหายไปแล้ว

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกกับไอ้น้องชายตัวดี  มันบ้าดีเดือดแบบนี้มาตั้งนานแล้ว  ผมละเชื่อมันเลยแต่ผมก็อยากจะขอบคุณมันนะ  ที่มันดูแลคนที่ผมรักเป็นอย่างดี  ขอบคุณที่มันทำตัวเป็นน้องที่ดีมาตลอด  ขอบคุณที่มันไม่แย่งคนๆนี้ของผมไป  เพราะผมเชื่อว่าถ้ามันทำจริงๆไม่คณามือมันหรอกครับเรื่องแค่นี้  และสิ่งสุดท้ายที่ต้องขอบคุณเลยก็คือ   ความรักของมัน ที่มันมีรักให้โดยไม่หวังผลตอบแทนกับตัวมันเอง

จากผม.........
“ผมที่ไม่เคยรักใครจริงๆ  แทบเรียกได้ว่าไม่เคยรู้จักคำว่ารักเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่รู้ว่าเป็นคนรักกันต้องทำตัวยังไง  ผมไม่รู้ว่าจะรักได้นานเท่าไหร่  และไม่รู้ว่าจะดูแลไอ้ตัวเล็กนี่ได้ดีเท่ากับที่แฟนคนอื่นเค้าเป็นกันนะเป็นไหม”  
“แต่ผมจะทำให้มันดีที่สุดเท่าที่ผมทำได้  เท่าที่ผมได้เรียนรู้คำว่ารักจากไอ้ตัวเล็กที่มันหยิบยื่นความรักให้ผมอยู่ตอนนี้  ไอ้ตัวเล็กที่ยืนให้ผมกอดอยู่ตรงนี้มันทำให้ผมรู้จักคำว่า “รัก”........ได้รู้จักคำว่า หึง หวง และห่วง”

ผมหลงรักมันเข้าแล้วจริงๆ  ผมหัวเราะให้กับตัวเองแบบไม่อยากจะเชื่อ

และไม่อยากจะเชื่อตัวเองอีกครั้งเมื่อนึกย้อนกลับไป  ผมหัวเราะออกมา “หึ..หึ”  ผมกลืนน้ำลายตัวเองอย่างที่ไอ้พี่มอสมันว่า  แต่ผมไม่แคร์  และเมื่อย้อนกลับไปอีก  ผมก็ต้องอายตัวเองที่เคยพูดว่า “ไม่มีทางรัก” พูดบอกกับตัวเองอย่างมันใจ  แต่แล้วตอนนี้กลับเปลี่ยนไป

เพราะว่าคนที่ผมหลงรัก  ดันเป็น  “เด็กผู้ชาย”  อายุไม่ถึง “สิบแปด” ซะด้วย  และสงสัยว่าผมต้องเรียนรู้จักคำว่า “คุก” ไปพร้อมๆกัน ให้มากขึ้นกว่าเดิมแล้วละครับ  เหอะๆ








.................The End..................

[ДηοηγМ]

ตามมาจิ้มก้นเธอ กร๊ากกกกกก 

[kj_blue]

เบบี้น่าร๊ากกกกกกกกกกก....ขอจุ๊บทีนะ

[PAnppyJunJii]

ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  พี่เบบี๋


ตอนพิเศษ   ตอนพิเศษ



พี่เบบี๋    อยากให้คู่พี่แสบน้องปานมาร่วมแจมกะคู่นี้อ่ะ  (มากไปป่าวมึง)   น้า  น้า

[imac]

สงสารทักจัง......คนดีไม่มีที่อยู่


รักพี่เบบี้นะ จุ๊บจุ๊บ

[ririmu]

ดีใจกะขนม & พี่ทาย ในที่สุดก้อวี๊ดวิ๊ววววว

แล้วพี่ทักล่ะ !!! คุณเบบี๋ ช่วยหาคู่ให้ด่วน.....ไม่อยากให้พี่ทักเหงาอยู่คนเดียวอ่ะ

ps. จบแล้ว ยังไม่มีฉากมหัศจรรย์เลยอ่ะ (หื่นไปไหนเรา)

ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะคะ