ตอนพิเศษ3.
“ขนม.. เป็นไรอะ”ไอ้ทอยเดินมาถามผม แล้วนั่งลงข้างๆ มันคงสงสัยที่ผมไม่เข้าไปอ่านหนังสือกับมัน พี่ทายออกไปนานแล้ว ส่วนพี่ชายเข้าไปนอนต่อกับพี่กรในห้อง
“ง่วงนอน”ผมบอกมันส่งๆ แล้วมองไปที่ทะเลกว้างด้านหน้า
“แน่ใจ”มันทำเสียงเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ พี่น้องตระกูลนี้ทำให้ผมปวดประสาท
“กรูไปนอนนะ..”ผมบอกมัน แล้วเดินเข้าบ้านไปเลยไม่รอ
“อ่าว...มึงเพิ่งตื่นหรอวะ”ผมตกใจ ไอ้โตมันตื่นสาย ทุกทีมันก็ตื่นเช้านะถ้าไม่กินเหล้า อืม ลืมไปว่าเมื่อคืนมันก๊งกัน
“เออ..”มันตอบแล้วมันก็ลูบหัวตัวเองแล้วขยี้ตาไปด้วย
“เฮ้ย ขนม”ไอ้โตมันเรียกผมไว้ ผมหันไปมองหน้ามัน ประมาณว่ามึงมีอะไร
“เออ.. พี่เรย์ละ”ไอ้โตมันถาม พอมันพูดถึงพี่เรย์มันก็ทำให้ผมนึกถึงไอ้พี่บ้านั้น
“กลับไปแล้ว”ผมบอก
“ห๊ะ..กลับไปแล้ว”ไอ้โตทำหน้าตกใจ ผมพยักหน้า
“อะไร. มีไรวะ”ผมถามมันอย่างสงสัยกับอาการตกใจเวอร์ของมัน
“อะ. เออ เปล่า..กลับไปนานยังวะ. แล้วทำไมมึงไม่ปลุกกรูวะเนี้ย”ไอ้โตมันบ่นขึ้นมา ปกติมึงไม่ค่อยพูดนี่หว่า แล้วมึงมาบ่นไรกรูนิ
“อ่าว.กรูจะรู้ไหมอะ เห็นมึงกินเหล้าดึกกรูก็คิดว่ามึงอยากนอน”ผมบอกมัน
“เฮ้อออ..”มันยืนถอนหายใจ ผมละงงกับมันแค่เรื่องตัวผมเองยังเอาตัวไม่รอดเลยครับ ผมเลยเดินเข้าห้องไปนอนดีกว่า
นอนดิวะ นอนดิ..หลับตาแล้วทำไมไม่หลับอะ แงๆๆๆ.. ใครก็ได้ช่วยที .. ผมลืมตามาพลิกโทรศัพท์ดูแล้วดูอีก ไม่มี ไม่มีเลยอะ ไม่มีสายจากพี่ทายเลยสักสาย.. ทั้งๆที่ก็ตั้งระบบสั่นและเสียงไว้ แต่โทรศัพท์ก็ไม่ได้มีเสียงเตือนโทรเข้าแต่อย่างใด ผมก็ยังเอามันมากดเปิดหน้าจอให้ไฟมันขึ้นเผื่อจะเห็นว่ามีสายไม่ได้รับบ้าง แต่ก็ไม่มี ไม่มีเลย..
“อึก.........พี่ทายบ้า”
พี่ทายเป็นอะไรไม่รู้อะ ทำไมเย็นชากับเราแบบนี้อะ ตั้งแต่คืนนั้นพี่ทายก็ไม่กอดเราเลยอะ ก็เรายังไม่พร้อมนิก็กลัวอะ เห็นเพื่อนมันบอกกันว่าเวลาทำมันเจ็บด้วยนะ ใช่ๆเจ็บมากๆอะ.. แล้วพี่ทายก็หน้าหื่นขนาดนั้นอะ ใครจะกล้าให้ทำอะ ไม่รู้พี่ทายโกรธเราเรื่องอะไร เพราะว่าเรื่องนี้รึเปล่าไม่รู้ แต่พี่ทายไม่เข้ามากอด ไม่เข้ามาหอมแก้มอย่างที่เคยทำเลยอะ ตอนที่พี่ทายทำแบบนี้ทีไรเราก็เขินทุกที แต่พอพี่ทายไม่ทำมันก็เหมือนมีอะไรขาดหายไป มันเหมือนไม่เหมือนเดิมอะ..
แล้วอยูดีๆวันนี้ก็กลับไป ไม่ปรึกษาเราสักคำ ตกลงเรายังสำคัญสำหรับพี่ทายอยู่ไหม ไม่อยากให้กลับแต่เราก็ไม่กล้าพูด พอมาเป็นแฟนก็เหมือนทำตัวไม่ถูกอีก กลัวพี่ทายเบื่อ กลัวพี่ทายรำคาญเหมือนที่พี่ทายเคยรำคาญคนอื่น อีกอย่างตั้งแต่เมื่อวานพี่ทายก็ทำเหมือนเฉยๆยังไงไม่รู้ วันนี้เราเลยไม่กล้าพูดเลยว่าไม่อยากให้กลับ ไม่กล้ามองหน้าด้วย .. กลัวจะหลุดอ้อนไปอีก
ก๊อก ๆ ๆ..
“อ่าว.. เฮ้ย”ไอ้โตเดินเข้ามา มันคงเห็นผมกำลังร้องไห้อยู่อะครับ มันหน้าเสียนิดหน่อยแล้วรีบปิดประตู ผมก็รีบเช็ดน้ำตาทันที ไม่รู้จะทันไหม
“มึงล๊อกทำไมอะ”ผมถามมันงงๆ เมื่อเห็นมันกดล๊อกประตู
“แล้วมึงร้องไห้ทำไม”ไอ้โตถามกลับ
“กรูเปล่า”ผมบอก แล้วหันหน้าหนี เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดซะงั้น ก็มือมันเปียกงะ
“เออขนม...”ไอ้โตมันเดินมา หน้าหงอยได้อีกปะมึง
“หืม..”ผมหันไปหามัน
“มึงมีเบอร์พี่เรย์ไหม”มันถามผม แต่มันเสือกไม่มองตาผม
ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
“ทำไมวะ”ผมถามกลับเพราะว่าสงสัย
“เออ.. เปล่า. งั้นเอาเบอร์พี่ทายมาก็ได้”มันรีบพูด
“เอาไปทำไม”ผมถามแต่ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะครับ แต่สงสัยมันมากกว่าว่ามันมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆ
“เหอะน่า..นะ เอาเบอร์พี่ทายให้กรูหน่อย.กรูมีเรื่องจะคุยกับพี่เค้า”มันพูดหน้าตามันบอกได้เลยว่ามันคงมีเรื่องจะคุยจริงๆ
“มึงก็ไปถามพี่ชายดิ”ผมบอกมัน พี่ชายกับพี่กรก็ยังอยู่ทำไมมันไม่ไปขอวะ
“กรูอยากคุยกับพี่ทายมากกว่านี่หว่า.. เดี๋ยวกรูไปขอพี่สองคนนั้นกรูโดนตีนขึ้นมาทำไงวะ”ไอ้โตมันบอก ผมขมวดคิ้วติดกันด้วยอาการงง ว่ามันมีอะไร
“เอามือถือมึงมาดิ”ผมบอกมัน แบมือรอ มันรีบยื่นให้ผมทันที ผมกดเบอร์โทรศัพท์ให้มันไปสองเบอร์เพราะพี่ทายมีสองเครื่องอะครับ
“อีกที่เป็น 081..ส่วนมากลูกน้องพี่ทายรับ”ผมบอก
“แต่เบอร์ที่ขึ้น 087 .อันนั้นโทรติดมากสุด ถ้าไม่ติดก็ลองโทรเข้าอีกเบอร์ดู”ผมบอกมัน มันพยักหน้างืดๆ
“แล้วกรูโทรเบอร์นี้ถ้าไม่ติดอะ”มันถาม
“มึงก็โทรอีกเบอร์ดิ.”ผมบอก
“โห. ลูกน้องพี่แกรับ น่ากลัวนะมึง”มันพูด แต่สีหน้ามันไม่ได้ดูกลัวอย่างที่พูด
“มึงเคยกลัวเหี้ยไรด้วยรึไง”ผมด่ามันเอือมๆ
“เออ นั่นดิ.”มันเกาหัวตัวเองแล้วจะเดินกลับไปที่ประตู แต่แล้วมันก็ชะงัก แล้วหันมาหาผมใหม่
“อะไรของมึงอีก”ผมถามมัน มันยิ้ม แล้วลูบหัวตัวเองที่เพิ่งตัดสกินเฮท
“กรูไม่อยากคาดคั้นมึงนะ.. กรูว่ามันต้องเป็นเรื่องไรไม่ดีแน่นอน.. ดังนั้น กรูรอให้มึงพูดกับกรูเอง”ผมบอกมัน มันพยักหน้ายิ้มให้แล้วเดินออกไป
เฮ้ออออออออออ.. อะไรของมันวะ ?? -.-
“พรุ่งนี้กลับเลยแล้วกันนะ. กรูอยากกลับบ้านแล้ว”ผมบอกหลังจากที่นั่งอยู่กันพร้อมหน้า กับอาหารเย็น พี่ชายกับพี่กรตื่นมาก็ขอตัวกลับกันไปแล้วครับ
“อ่าว. จะกลับแล้วหรอวะ”ไอ้ต่อมันทำเสียงผิดหวัง
“อืม .. กรูเบื่อแล้วอะ”ผมบอก พวกมันมองหน้า
“เป็นอะไรอีกละ”ไอ้ทอยมันถาม
“เปล่า.. กรูอยากกลับไปอ่านหนังสือให้จริงจังกว่านี้..”ผมบอก
“แต่ถ้ามึงยังไม่อยากกลับกันก็ไม่เป็นไรนะ.. เดี๋ยวกรูให้พี่เพลงมารับก็ได้”ผมบอก
“เฮ้ย. ก็กลับพร้อมกันนี่แหละ”ผมก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะครับ เหมือนเป็นตัวปัญหา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกสายๆก็ได้. แล้วไปซื้อของฝากกัน แล้วก็กลับไปเลย.. อยู่นานแล้วเหมือนกัน แดกแต่เหล้าเนี้ยกรูอะ จะได้กลับไปอ่านหนังสือ”ไอ้ต่อมันรีบพูด พวกที่เหลือก็พยักหน้ารับรู้
..........
..........
วันรุ่งขึ้นก็ไปซื้อของฝากกันครับ วันนี้เราออกจากรีสอร์ตเกือบสิบเอ็ดโมง ผมก็ซื้อกลับไปให้อาตาร์กับอาข้าว แล้วก็อาแสบอาปานด้วย อาตาร์ชอบกินปลาหมึกผมจำได้ ส่วนอาแสบชอบเอากะปิให้ผมทำเป็นน้ำปลาหวาน ผู้ชายอะไรไม่รู้ชอบกินมะม่วงเปรี้ยว เหอะๆ ซื้อหมดไปเกือบพันเหมือนกัน ผมเดินไปซื้อโมบายด้วย จะเอาไปแขวนตรงสระปลาที่ห้องนั่งเล่น อาปานต้องชอบแน่ๆ เพราะผมซื้อไปหลายแบบหลายสีด้วย ดีเหมือนกันตอนอ่านหนังสือจะได้ยินเสียงลมพัดมันคงเพราะน่าฟังสุดๆ
ผมกลับมาถึงบ้านเกือบห้าโมงเย็น
“อา...”ผมเรียกเมื่อเปิดประตูเข้าไป ประตูไม่ได้ล๊อก
“อ่าว กลับมาแล้วหรอ”อาแสบถามทันที กำลังเดินออกมา อาก็มาช่วยผมถือของไว้
“อาปานละฮะ”ผมถาม
“เข้าเวร พรุ่งนี้เช้าออก”อาแสบบอก ว้า.. เหงาแย่เลยดิ
“แล้ววันนี้อาไม่ไปไหนหรอ”ผมถาม
“ฮึ.. ขี้เกียจ ร้อนจะตายห่า”อาพูดบ่นๆ แล้วหยิบของทั้งหมดไปไว้บนโต๊ะตรงห้องครัวเล็ก
“งั้นเดี๋ยวขนมเอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะฮะ. อาแสบอย่างเพิ่งรื้อของด้วย อาแสบมือหนักเดี๋ยวของแตก”ผมสั่งก่อนล่วงหน้า โมบายผมแตกขึ้นมาจะงอนจริงด้วย
“เออ.รีบๆเลย หิวด้วยเนี้ย”ผมละเชื่ออาแสบเลย บ่นหิวแล้วทำไมไม่ทำกินเองฟะ ตัวเองก็ทำอาหารออกจะเก่ง ผมเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วก็รื้อกระเป๋ากับของที่จะซักด้วย แล้วก็เดินไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนกางเกงเป็นกางเกงขาสั้น แล้วลงมา อาแสบนั่งอยู่ตรงโต๊ะที่เดิม บ้านเงียบมาก แต่ได้ยินเสียงลมพัดเพราะว่าอาแสบเปิดตรงหลังบ้านที่เป็นห้องนั่งเล่นตรงสระปลา เป็นมุมโปรดของพวกผม อาแสบนั่งกินองุ่นแดงอยู่
ผมเดินไปหยิบมากินบ้าง หวานอร่อยมากมาย
ผมเริ่มรื้อของออก ตั้งแต่อาหารแห้งก็ไปจัดเรียงไว้เลย แล้วก็อาหารสดก็เอามาจัดวางไว้บนโต๊ะใส่ตะกร้าไว้
“แล้วนี่ไรเยอะแยะ”อาแสบถาม แล้วแหกถุงดู
“ของอาตาร์กับอาข้าว”ผมบอก อาแสบพยักหน้ารับรู้
“สวยป่ะฮะ”ผมถาม แล้วชูโมบายให้อาดู
“อืม.. เท่าไหร่”อาถามอีก
“อันนี้เป็นหอยอะสองร้อย”ผมบอก
“แพงชิบหาย”อาแสบพูด เหอะๆ ผมซื้อที่ร้อยเป็นหอยอันเล็กมาสามอัน อันใหญ่มาอีกสามอัน แล้วก็ที่เป็นเล็กอันเล็กๆ กับใหญ่ๆที่พ่นสีอีกอย่าละสาม
“อามาช่วยกันแขวนดิ”ผมบอกอาแสบ แล้วยื่นบางพวงที่ผมจัดเรียงแล้วให้ อาแสบลุกขึ้นยืนแล้วรับไป ผมเดินนำออกมาแล้วไปเปิดมุ้งลวดที่เป็นด้านริมระเบียงเล็กๆ แล้วผมก็เอาขึ้นไปแขวนข้างบนอย่างละอัน อันนี้ยังเหยียบระเบียงปีนไปแขนวได้ครับ แล้วก็ปิดมุ้งลวดมันเป็นแบบเลื่อนอะครับ ผมเดินไปอีกด้าน เหมือนอาแสบกำลังหามุมอยู่ตรงๆขอบๆสระปลา ผมมองอาแสบ ดูเหมือนอาแสบจะคิดหนักมากๆ
“อาเอาตรงนี้แหละ”ผมชี้ไปที่ฝ้าเพดานตรงที่เป็นหลังคาเล็กๆที่มุงยื่นออกมา อาแสบเงยขึ้นมอง
“เดี๋ยวไปเอาบันไดก่อน”อาแสบบอก แล้วยื่นโมบายมาให้ผมถือ แล้วเดินไปเอาบันไดมา สักพักอาแสบก็เดินมาแล้วนั่งบันไดเล็ก
“มันจะหักไหมอะ”ผมถาม แล้วจับดู ดูตัวอาแสบดิมันไม่เหมาะกับบันไดเล็กอะ เหอะๆ
“หักบ้านลุงมึงดิ..”อาแสบด่า
“พ่ออาไม่ใช่หรอ”ผมย้อนหน้าตาย
“เดี๋ยวกรูถีบ”เง้อออออออออ ก็อามาว่าก่อนเองงะ อาปีนขึ้นไปบนเพดานแล้วผมก็ยื่นโมบายให้ อาเอาไปแขวน เรียงไปเรื่อยๆจนหมด
“เย้... ส้วยสวย”ผมยิ้มมอง
“พรุ่งนี้ล้างอ่างปลา”อาแสบพูดขึ้น ยืนเท้าเอวมองสระปลาที่ใหญ่ประมาณสองเมตรครึ่ง แล้วถูกตกแต่งอย่างดีโดยสถาปนิกชื่อดัง ใครหรอ เหอะๆ อาตาร์งะ .. ส่วนสระอีกด้านที่อยู่ด้านซ้าย เป็นแค่สระเล็กๆนะฮะ คล้ายๆสระว่ายน้ำ แต่มันแค่ครึ่งขาผมเองงะ เป็นสระสีฟ้า ผมเคยถามว่าอาแสบทำมันทำไม อาบอกว่า กูเอาไว้มองเฉยๆ อาพูดแค่นั่น ผมก็พยายามมองบ้าง ก็เลยเกตว่าห้องรับแขกแล้วก็มีสระกั้นอยู่ด้านนอก แล้วก็เป็นห้องนั่งเล่น แล้วอีกด้านข้างเป็นสระปลา มันก็สบายตาดี แต่มันเหนื่อยตอนทำความสะอาดนี่แหละ
“ขนมอ่านหนังสือ”ผมบ่ายเบี่ยงทันที
“งั้นค่าขนมอาทิตย์นี้ก็ไม่ต้องเอา”อาแสบพูดนิ่งๆ
“เง้อออออออ..ไรงะ”ผมรีบประท้วง อาแสบให้เงินผมด้วยนะครับ เห็นอย่างนี้อะ พ่อให้แล้วที่จริงอาไม่ต้องให้ก็ได้ อาให้ผมอาทิตย์ละสองพัน เป็นอาที่น่ารักมากมาย ถึงจะดุ พูดไม่เพราะ ชอบสั่ง วางอำนาจ อารมณ์เสียง่าย เง้ออออออออ ทำไมข้อเสียอามึงเยอะอย่างนี้วะ
“ก็ได้ๆ”ผมรีบบอกทันที
กริ๊งงงงงงง~~~ กริ๊งงงงงงง~~~~~~~ คือแบบว่า โทรศัพท์บ้านอะฮะ
“เออ”อาแสบรับ
“ไปได้.. ไอ้ปานไม่อยู่”อาแสบพูดแล้วยิ้ม เหอะๆ
“สาด. อย่ามาแซว”อาแสบหัวเราะ
“เออๆ.ไป กี่โมง ได้ๆ เจอกัน”อาแสบพูด แล้วก็วาง
“ไปไหนอะ”ผมรีบเดินมาถามทันที พร้อมกับจ้องหน้าอาแสบ
“เรื่องของกรู”อาแสบบอก
“ขนมจะฟ้องอาปาน”ผมบอก อาแสบรีบหันหน้ามามองหน้าผม ประมาณว่า “อย่าบอกเลยนะ” ซะงั้นอะ
“อะไรวะ.. มึงอย่ามาทำตัวเป็นแม่กรูได้ปะ.. กรูจะไปเที่ยวกับเพื่อนแป๊บเดียวก็กลับ”อาแสบพูด
“ไม่สนอะ. เดี๋ยวอาปานมางอนขนม”ผมบอก
“มึงไม่เล่ามันก็ไม่รู้หรอก.เที่ยงคืนกรูก็กลับละ”อาแสบบอก
“ไม่เอาอะ..เย็นนี้อาแสบต้องอยู่กินข้าวกับขนมดิ”ผมบอก อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานะ อาแสบเงียบเหมือนคิด
“ก็เดี๋ยวแดกข้าวเสร็จกรูค่อยไป”อาแสบพูด
“ไม่เอาอะ. ขนมอยู่บ้านคนเดียวอาแสบไมเป็นห่วงรึไง..มันน่ากลัวนะ”ผมพูด อาแสบทำหน้าคิดนิดหน่อย
“งั้นมึงก็ไปกับกรู”อาแสบตัดบท เง้อออออออออ -,- ไรว้า
“ไม่เอาอะ..”ผมบอก
“ง่ายๆ. ไปกับกรู. ถ้าอามึงโทรมาเชค จะได้รู้ด้วยว่ากรูอยู่บ้าน กับมึง..เดี๋ยวเผื่อมันถามว่ามึงอยู่ไหนกรูจะได้ไม่ต้องแก้ตัวนาน.. มันยิ่งฉลาดๆด้วย. ใช่มึงไปกับกรูนี่แหละ”อาแสบบอก งะ คิดเสร็จสรรพเลยอะ
“ไม่เอาอะ”ผมบอก
“จากสองพันเป็นสามพัน”อาแสบพูด 0/0 อยากได้อะ เหอะๆ
“ก็ได้”ผมตอบทันที คริคริ ไม่ได้เห็นแก่เงินเลย อาแสบเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปหยิบองุ่นมากินต่อ
“ทำกับข้าวดิ.. หิวแล้ว. แล้วเดี๋ยวค่ำๆไปอาบน้ำแต่งตัวด้วย”อาแสบพูด
“แล้วขนมเข้าได้หรอ”ผมถาม
“สบาย”อาแสบบอกแค่นั้น เฮ้อออ .. กรูงงอารมณ์อากรูจริงๆอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว
ผมจัดการกับของในตู้เย็นว่าเหลืออะไรบ้าง ก็เลยทำไข่เจียวกับต้มยำแหละ ง่ายสุดแระอาแสบก็เป็นคนกินง่ายอยู่แล้วด้วย ใครทำไรให้แกกินแกก็กินได้หมดแหละครับ
“โหหห อาแต่งหล่ออย่างกับไปจีบสาวงั้นแหละ”ผมแซวเมื่อผมแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างมาเจออาแสบกำลังตรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าตัวเองที่กระจกเต็มตัวที่ตั้งไว้ด้านล่าง
“เร็วๆเลย”อาแสบหันมาบอกผม ผมเดินไปดันๆตัวอาแสบ ตัวอย่างกับยักษ์แนะ แล้วก็หมุนตัวเองส่องกระจกแทน
“ไปได้ละ ดึกแล้วเดี๋ยวไอ้พวกเหี้ยนั่นโทรมาตาม”อาแสบบอก แล้วเดินนำไปก่อน ผมเดินตามออกไปแล้วปิดไฟทุกดวงเปิดไว้หน้าบ้านดวงเดียว
อาแสบเพิ่งออกรถใหม่ไม่นานมานี้ สวยเชียวครับรถยุโรปด้วย ผมหันไปมองหน้าอาแสบอีกรอบ มองไปทั้งตัวนั้นแหละ อาผมยังไม่แก่เลยนะครับถึงจะเลขสี่ก็ตาม ยังดูเหมือนผู้ชายสามสิบต้นๆ ไม่รู้ว่าเพราะอาแสบตัวใหญ่แล้วก็มีกล้าม เลยยังดูดีอยู่รึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แล้วยิ่งดูเป็นผู้ชายดูมีภูมิฐานแล้วยังขับรถแพงขนาดนี้ ไม่แปลกที่จะมีหญิงโทรมาหาที่บ้านบ่อยครั้ง และทุกรอบไปที่อาปานรับได้มีมวยกันในบ้านอะครับ เหอะๆ
“มองไร”อาแสบหันมาถามผม
“เปล่าสักหน่อย.. แค่คิดว่าถ้าอาปานจับได้จะทำยังไงเน้อออออออ”ผมแกล้งทำเสียง
“เดี๋ยวมึงจะโดน”อาแสบชี้หน้าผมแล้วขึ้นรถไป ผมรีบขึ้นตามไปทันที
รถติดได้อีกครับอยากจะบอก กว่าจะถึงร้านนี่ก็เกือบชั่วโมงได้ พอลงจากรถอาการตื่นเต้นของผมก็เกิดทันที ผมไม่ค่อยได้มาเที่ยวที่อย่างนี้เท่าไหร่ อืม จะบอกได้ว่าไม่เคยเลยก็ว่าได้ มีครั้งแรกก็ตอนมาพร้อมมับพี่ทายนั่นแหละครับ เหอะๆ พอมาคราวนี้แต่งมาเต็มยศ ไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยนิ
“อย่าเดินไปเรื่อยละ..”อาแสบหันมาบอกผม ผมพยักหน้า แล้วเดินไปเกาะชายเสื้ออาแสบแล้วเดินตามไป
“เอ๊ะ..”ผมสะกิดใจเลยหันกลับไปมองอีกรอบ
นั่นมันรถสปอร์ตคันที่พี่ทายขับมารับเราวันนั้นนิ. ใช่ เราจำทะเบียนได้อะ..อีกอย่างมันไม่ค่อยมีใครขับด้วย ผมคิด พี่ทายมาที่นี่หรอ... ใจแป้วตกไป 90% พี่ทายมาเที่ยวไม่บอกเรา พี่ทายมากับใคร หรือว่ามากับคนอื่น ที่เราไม่รู้จัก พี่ทายมาที่อย่างนี้ทำไมอะ...
“เป็นอะไร”อาแสบหันมาถามผม
“อะ.. เปล่าฮะ”ผมตอบ แล้วรีบเดินตามไป แล้วกลับไปมองอีกครั้ง เผื่อว่าจะเห็นพี่ทายบ้าง แต่ก็ไม่มี
ผมเดินเข้าไปในร้าน ก็ยกมือไหว้ทุกคน คนเยอะมาก ทั้งอาตาร์ อาข้าว อาเป้กับอาเข็มก็มา อาป๊อด อาแมน อาทศก็มาด้วย อาเอ็มกับอานิลก็มา ที่สำคัญอาไม้ก็มา สงสัยสึกแล้วหัวแหลมมาเชียว ผมยกมือไหว้ทุกคนแล้วหันไปมองอาทศอีกครั้ง หรือว่าอาทศเอารถพี่ทายมา หรือว่าพี่ทายมาด้วยอะ ไม่กล้าถามอะ
“มานั่งนี่ขนม”อาข้าวเรียกผม ผมก็รีบไปนั่งทันที
“มาได้ไงเนี้ย หึ”อาข้าวถาม
“ก็มาคุมอาแสบ”ผมบอกแล้วยิ้ม
“หึหึ. สายน้องปานหรอครับ”อาข้าวบอก
“ฮะ..”ผมตอบ
พวกอาก็เฮฮาดีมาก ผมไม่ค่อยเห็นบรรยากาศแบบนี้บ่อยนัก เพราะว่าอาทำงานหนักมากๆ อย่างอาแสบบางคืนนอนตีสองตีสามเลย บางวันนี่หงุดหงิดเพราะนอนไม่พอ อาปานก็ทำงานหนัก จนอาแสบบอกว่าให้หยุดเวรบ้าง อาปานเป็นประเภทที่ว่าใครโยนเวรมาให้อาก็ทำ ใครไม่ว่างอาทำแทนก็ได้ แบบนี้ตลอดจนทะเลาะกับอาแสบเรื่องนี้บ่อยๆ เพราะอาปานผอมลง อาแสบบอกว่าอาเป็นห่วง เง้อออ.. ผมไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก พอได้ยินนี่อยากจะอัดเสียงไว้ฟังทุกที เหอะๆ
ไม่เหมือนคู่อาข้าวกับอาตาร์ อาตาร์นี่หวานได้ตลอดเวลา เดี๋ยวเอานู้นไหมครับ เอานี่ไหมครับ พูดเพราะมะนาวมีน้ำตลอด เป็นห่วงอาข้าว บางทีผมนอนกับพี่เพลงอยู่ที่ห้องนั่งเล่น อาตาร์ก็นั่งทำงานไปด้วย พออาข้าวกลับมาดึกๆ อาตาร์จะรีบออกไปเปิดประตูให้ทันที พอเข้ามาก็งุ้งงิ้งกันอยู่สองคนเหมือนผมกับพี่เพลงเป็นก้างเลยอะครับ ผมกับพี่เพลงเลยต้องปลีกตัวออกมาจากตรงนั้น เหอะๆ ที่จริงอยากดูต่อแต่ว่าพี่เพลงบอกว่าเดี๋ยวเป็นเด็กนิสัยไม่ดีนะครับ ก็เลยอดเลยงะ
ส่วนอาเป้กับอาเข็มผมไม่ค่อยเจอ อาข้าวกับอาตาร์เคยพาผมไปกินอาหารที่ร้านอาเข็มรอบนึง แล้วก็อาแสบพาไปอีกรอบนึง รอบที่ไปกับอาตาร์อาข้าวนั้นเห็นอาข้าวบอกว่าร้านนี้อาเป้ยกให้กับพี่ที่ชื่อว่าพี่แฟงผมเห็นพี่แฟงเดินออกมาถามลูกค้าด้วยว่าอาหารเป็นยังไง พี่เค้าน่ารักดี หน้าตาดีมากเลยอะ แต่ตัวเล็กไปหน่อย ผอมๆสูงๆ ส่วนรอบที่สองไปกับอาแสบกับอาปาน อาเป้กับอาเข็มก็บอกว่าไม่ต้องจ่ายเงิน เพราะว่าอาเลี้ยง เหอะๆ กินฟรีกันไปครับ โคตรฟลุคอะครับ
“เฮ้ยเดี๋ยวสักเที่ยงคืนไปต่อกันบ้านกรู”อาข้าวตะโกนบอกทุกคนหลังจากดูนาฬิกาเสร็จ
“เออๆ.ดี”อาแมนสมทบ
“เฮ้ย เหี้ยไรว้า.. กรูต้องกลับบ้านอะ”คุณอาแสบทำหน้าเสียดายโคตรๆ
“อ่าว ทำไมวะ”อาข้าวถาม
“ก็พรุ่งนี้เช้ากรูต้องไปรับไอ้ปานมัน”อาแสบบอก
“มึงก็นอนบ้านกรูดิ.. เปลี่ยนเสื้อผ้ากรูก็ได้.. แล้วเช้ามึงก็ไปรับน้องปาน”อาข้าวพูด อาแสบทำหน้าคิดนิดหน่อย
“กรูจะตื่นไหมนะ”อาแสบบ่น
“เชี้ยยย.. เดี๋ยวให้ไอ้ตาร์ปลุก” ซะงั้นอะ -,- แทนที่อาข้าวจะปลุกเอง ดันให้อาตาร์ปลุก เหอะๆ
“เออๆ..ไปๆ”อาแสบพูด
“ชนๆ..”แล้วพวกอาๆเค้าก็ชนแก้วกัน ผมละกลัวแก้วแตกจริงๆ
“หวัดดีครับอา”เสียงหนึ่งพูดขึ้น ผมหันไปมองทันทีเพราะว่ามันคุ้นหู
“พี่ทาย”ผมพูดเบาๆ ไม่มีใครได้ยิน พี่ทายยกมือไหว้ทุกคน พอหันมามองหน้าผมก็ชะงักไปนิดหน่อย
“ไปไหนมาวะ”อาทศถาม แสดงว่าพี่ทายมานานแล้วละสิ
“เพื่อนมาด้วยนะพ่อ.. ให้พวกไอ้ชายมันนั่งด้วยได้เปล่า”พี่ทายถาม
“เฮ้ย นั่งๆ.. นั่งเลย บอกเด็กมันเอาโต๊ะมาต่อดิ”อาแมนรีบจัดแจงให้พวกพี่ชาย พี่เรย์ พี่กรที่เดินตามมาข้างหลัง รวมถึงพี่ทักกับพี่มอสด้วย ผมงงว่าพวกพี่เค้ามาด้วยกันได้ยังไง.. ก็เห็นพี่ทายเล่าว่าพี่ทายกับพี่มอสต่อยกันเกือบตาย ส่วนพี่มอสตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้ติดต่อผมมาอีกเลย แค่ส่งข้อความมาว่า “ขอโทษ” แค่นั้นเอง ผมก็ไม่ได้อะไรมาก ไม่ได้ส่งกลับ อยู่เฉยๆดีกว่า
ตกลงพี่ทายมีเรื่องอะไร เราไม่ต้องรับรู้แล้วใช่ไหม เราไม่สำคัญแล้วใช่รึเปล่า ทำไมพี่ทายต้องทำอย่างนี้ด้วยอะ ผมนั่งเศร้าอยู่คนเดียว ใครยิ้มให้ผมก็ยิ้มตอบเพราะว่าไม่อยากให้คนรู้สึกผิดสังเกต
พี่ทายมาต่อโต๊ะด้านผม ผมมานั่งอยู่กับอาตาร์กับอาข้าว ส่วนพี่ทายนั่งฝั่งตรงข้ามแต่ว่าต่อโต๊ะใหม่ครับ พี่ทายหันหน้ามามองผมหน่อยๆ แล้วก็หันไปพูดกับพี่กร
เสียงเพลงมันดังจนผมเริ่มเวียนหัว เบื่อ ถึงจะชอบฟังเพลงแต่ตอนนี้อยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากอยู่แล้วอะไอ้อาแสบบ้า ไม่น่าเห็นแก่เงินเลยตรู
................>>>><<<<...................
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1275974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก