ตอน 11
สิ่งที่เขาเคยเชื่อมาตลอดว่าเป็นความจริง แท้จริงคือความลวง....เพราะความนึกสนุกของไอ้คนที่แกล้งนนท์มาตั้งแต่เด็ก สมแล้วแหละที่เขาฝากแผลไว้ที่ร่างพี่ต้นมากมายหลายจุด ถือว่าสมน้ำสมเนื้อกัน คนร่างหนั่นที่กระชากหน้ากากผีออกรีบวิ่งตามไป สองคนวิ่งไล่ลงบันไดจนเขาเกือบมาประชิดนนท์ได้ แต่เพราะเท้าที่เปียกอยู่เลยทำให้ร่างสูงเซถลาล้มลงไปกองที่พื้นก่อนที่นนท์จะล้มลงไปทับร่างของอีกฝ่าย
“ โอ๊ย”
“ พี่” นนท์ร้องอย่างตกใจไม่นึกว่าเขาจะล้มลงมาอย่างนี้.. ต้นใช้มือทั้งสองดันตัวนนท์ขึ้น ก่อนจะมาดันตัวเองดูบ้าง..ความรู้สึกปวดแล่นไปทั้งร่างแม้จะตกมาเพียงไม่กี่ขั้น แต่ก็สร้างความเจ็บปวดให้ไม่น้อย
คนหน้าหวานเข้ามาพยุงอีกฝ่ายให้ยืนขึ้นแต่เพราะเท้าที่ลื่นไหลลงมาเกิดพลิกเลยทำให้ชายหนุ่มยืนไม่ได้
“ เป็นไงบ้าง” นนท์ถามเสียงอ่อนตอนนี้ ไม่มีใจจะงอนเขาแล้วล่ะ
“ เจ็บสิถามได้” เขาตอบเสียงขุ่น มันเจ็บจริงๆ ทั้งร่าง ทั้งเท้าเจ็บไปหมด..นนท์รวบแรงที่มีพยุงร่างของเขาไปวางไว้ที่เก้าอี้โซฟาตัวยาวใกล้ๆ เพื่อจะได้ดูว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
“ เจ็บมากเหรอ” นนท์ถามเสียงอ่อน พร้อมทั้งก้มลงจับข้อเท้าของชายหนุ่มเบาๆ แต่เพียงแค่แตะเขาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งขา
“ โอ๊ย..”
“ พี่รอตรงนี้นะเดี๋ยวนนท์ไปเอายามือให้” ว่าแล้วก็วิ่งแจ้นขึ้นไปเอายาที่ห้องของตน คราวนี้ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น อาการของเขาสำคัญที่สุด นนท์ไม่รู้เลยว่าเรื่องของพี่ต้นสามารถทำให้เขาลืมแทบทุกอย่าง ลืมทุกความหวาดหวั่น ลืมทุกความกลัว.. เขาเดินลงมาจากห้องพร้อมยาทาและยาแก้ปวด แล้วเดินไปใกล้.
.
“ พี่กินยาไปก่อนนะ เดี๋ยวนนท์จะทายาอีกหลอดให้” เขายื่นกระปุกยาแก้ปวดพร้อมทั้งแก้วน้ำให้ชายหนุ่มหน้าคม จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างๆต้น... นนท์เอื้อมแตะขาของอีกฝ่ายเบาๆ..ก่อนจะพามันมาวางไว้บนหน้าตัก..ง่ายต่อการทายา
“ ทำอะไรคุณหนู พี่ทาเองได้”
“ ไม่เป็นไรหรอก..” นนท์ส่ายหน้า พร้อมทั้งยังยืนยันในสิ่งที่คิด..เขาบีบยาทาบรรเท้าความเจ็บปวดลงบนหลังเท้าของต้นเบาๆจากนั้นก็ค่อยๆคลึงมันไปอย่างเบามือที่สุด
“ หายโกรธพี่แล้วเหรอ” คนแกล้งเป็นพี่ตัดสินใจถามออกมา
“ ช่างมันเถอะ” นนท์บอกปัดไม่อยากคิดมาก จะว่าไปเพราะเขาเองนี่แหละ ไร้สติจนได้เรื่องกลัวจนไม่แยกแยะความจริงความเท็จ กลัวไปเพราะใจมันสั่งให้กลัว
“ นนท์บอกแล้วว่าสักวันพี่ต้องรักนนท์ คอยดูสินนท์ต้องทำได้ถึงแม้ตอนนี้มันจะยังไม่ชัดเจน แต่นนท์รู้สึกว่าตัวเองนี่แย่จริงๆ” ระหว่างที่ทายาไป คนหน้าสวยเจ้าเส่นห์ก็พร่ำพูดไป ทำให้ต้นที่หลับตาปี๋เพราะความเจ็บที่บังเกิดต้องเปิดตาขึ้นมองพยาบาทจำเป็นอย่างสนใจ
“ แย่เรื่องอะไร”
“ ก็นนท์น่ะสิตอนแรกว่าจะทำให้พี่ชอบแล้วนนท์จะหักอกพี่เล่น แต่ตอนนี้เห็นทีนนท์จะทำไม่ได้แล้ว” พูดไปใบหน้าก็เริ่มแดงก่ำเพราะเลือดที่สูบฉีดมากมาย
“ ทำไมล่ะ” ต้นถามเสียงอ่อน
“ เพราะนนท์คิดว่า ...นนท์เผลอชอบพี่เข้าแล้วจริงๆนะสิ” นนท์ยอมเผยความรู้สึกให้เขารับรู้เอาเถอะถึงยังไงสักวันเขาก็ต้องรู้ อาจเพราะลมที่แรงจนใจสั่นไหว หรือจะเพราะฟ้าที่สั่นคลอนจนต้องหักเห..ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่มันก็ทำให้นนท์กล้าจะเปิดปาก.
“ ..นายนี่นะ เป็นฝ่ายบอกรักพี่ก่อนได้ยังไง..” ชายหนุ่มอึ้งไปในทีแรกที่ได้ยิน แต่ก็ยังวางมาดรอเวลาผ่านไปเพียงครู่ เขาแย้งไปด้วยเสียงไม่จริงจัง ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเยอะ
“ โธ่ก็ไม่รู้สิ..อยู่ๆนนท์ก็อยากพูดออกมา” นนท์ส่ายหน้าเล็กน้อย แต่กลับปรากฏรอยยิ้มเปื้อนอยู่เต็ม..เขามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้กับพี่ต้น ..ถึงแม้จะเจอความเย็นชา แต่อย่างน้อยพี่ต้นก็ทำอะไรหลายๆอย่างให้นนท์ต้องชะงักมอง...ดวงตาที่ว่างเปล่ายามอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เวลานี้กลับปรากฏความเอ็นดูอย่างมากมาย มากจนนนท์เองยังรับรู้..
ตอนกลับขึ้นห้องชายหนุ่มตัวเล็กก็เข้ามาพยุงคนตัวใหญ่.. เลยโดนอีกฝ่ายแกล้งเทน้ำหนักกดลงบนหัวบ่า แต่นนท์ก็กลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา ..ทุ่มเทแรงช่วยพาต้นกลับจนถึงห้องอย่างสำเร็จ ..
“ สี่ทุ่มแล้วเหรอนี่” นนท์เอ่ยอย่างตกใจไม่นึกว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขายังรู้สึกอยู่เลยว่าเวลามันเดินช้าแสนช้า
“ ช่วยหยิบคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะให้พี่หน่อยสิ” ชายหนุ่มขอความช่วยเหลือเพราะไม่สะดวกจะเดินลงจากเตียงไปหยิบ นนท์หันมามองเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเอามาให้ตามประสงค์แล้วทิ้งตัวลงข้างๆเขา
“ พรุ่งนี้ก็น่าจะหายแล้ว” ชายหนุ่มหน้าสวยในชุดนอนสีฟ้า..เอ่ยขึ้นถึงอาการของคนข้างกาย
ดวงตาคู่เรียวเหลือบเห็นบางอย่างบนหน้าของพี่ชายวรโชติ.. มองมันอย่างเอะใจ
“ หน้าพี่ไปโดนอะไรมานี่” เขาขยับเข้าใกล้..วางมือเรียวบนหน้าคมเล็กน้อย..ต้นสะดุ้งเบาๆแต่ไม่ได้ปัดป่ายออก หันมองดวงตาคู่ใสที่กำลังจับจ้องหน้าของเขาในขณะนี้.. มันเป็นรอยแดงเหมือนถูก..
“ จำไม่ได้เหรอ อย่าทำเป็นความจำสั้นไปหน่อยเลยคุณหนู” เขาปรายตาแสร้งค่อนขอดนนท์เล็กน้อยจากนั้นจึงได้จับมือที่ประคองหน้าเขาไว้..มาทาบทับรอยแดงนั้น
“ เป็นไงจำได้หรือยัง..”
“ ก็ใครใช้ให้พี่แกล้งมาหลอกผีนนท์นี่ รู้ก็รู้ว่าคนเขากลัวจับใจยังจะแกล้งได้ลงคอ ช่างเถอะถือว่าเป็นตบในสัญญาไปล่ะกัน ยังไงนนท์ก็ได้กำไรอยู่แล้วได้ตบไปตั้งหลายที..”
“ พูดเหมือนอยากตบพี่อีกงั้นแหละ ..เอาจะตบก็ตบเลยดีกว่าพี่ไม่อยากมีรอยแดงอีกครั้ง แค่พรุ่งนี้ต้องออกไปข้างนอกก็อายแทบแย่แล้วขืนวันหลังมีอีก พี่คงมองหน้าใครไม่ติดแน่” เขาบอกอย่างเหนื่อยๆ รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กอีกครั้งยามเข้าใกล้คนเจ้าเสน่ห์
“ นนท์ไม่ตบแล้วพอใจยัง..นนท์ไม่ได้ใจร้ายสักหน่อยนะ..ไว้พรุ่งนี้นนท์ช่วยแก้ให้ก็ได้รับรองพี่ออกจากบ้านได้แน่..” นนท์บอกเบาๆ..แต่มือของเขายังวางทาบบนใบหน้าที่ห่างไม่ถึงคืบ..
“ อืม..”
“ นนท์นอนดีกว่า..” นนท์ยิ้มให้เล็กน้อย ละมือกลับมาแล้วไถลตัวลงนอนลงข้างๆอีกฝ่ายที่กำลังเพ่งมองเจ้าโน้ตบุ๊คขนาดกะทัดรัด ..
“ พี่ยุ่งมากเหรอ..” อยู่ๆเขาก็ถาม..
“ ก็ใช่ได้..นอนเถอะ อย่ากวนพี่ล่ะ” ต้นบอกเบาๆ สายตายังจับจ้อง..ปล่อยให้นนท์ได้หลับลงอย่างอุ่นใจ ..แค่มีต้นใกล้ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรนนท์ก็ไม่หวาดหวั่น..ขอแค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว
..
‘ ราตรีสวัสดิ์นะพี่ต้น..วันนี้พี่น่ารักมากเลยรู้ตัวหรือเปล่า’
‘หลับแล้วเหรอนี่เจ้าตัวยุ่ง ..ทำพี่สับสนในอารมณ์จริงๆเลยนะ..’
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
