ตอนที่ 1 หลงรัก...รับน้อง
"น้องครับ พี่ขอให้น้องล่าลายเซ็นรุ่นพี่แค่นี้ ทำไมไม่ได้เหรอครับ" เสียงรุ่นพี่สุดที่รักของผมกำลังไซโครอยู่
...ผมและเพื่อนๆ นั่งอยู่กลางสนามหญ้าที่เปียกชื้นในเวลาช่วงหัวค่ำ มือทั้งสองข้างสะพายอยู่ด้านหลัง หน้าผากติดพื้น ผมชื่อ แซน ครับ ตอนนี้ผมเป็นรุ่นน้องเอก...ด้วยความบังเอิญ และผมมาอยู่ที่นี้โดยความบังเอิญเช่นกัน ผมจับพลัดจับผลูมาอยู่มหาวิทยาลัยนี้ได้ เนื่องจากผมลงรหัสคณะและมหาวิทยาลัยผิด เลยต้องมาอยู่ที่นี้ พ่อแม่ก็เห็นดีเห็นงามที่จะให้มาอยู่(เซ็งครับงานนี้) ตอนนี้ผมมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยนี้ได้จะครบสัปดาห์แล้ว และตอนนี้ผมก็ปิ้งพี่คนหนึ่งอยู่ ชื่อพี่โอ๊ตครับ สูง ขาว ไม่ตี๋ น่ารักครับ ไม่หล่อ แต่น่ารัก
...ตอนแรกผมนึกว่าพี่เขารุ่นเดียวกับผม ผมเห็นพี่เขานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนกินขนมใต้ตึกคนเดียว หน้าก็ดูน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผม ผมมาจากกรุงเทพฯไม่มีเพื่อนก็อยากมีเพื่อนตามภาษาแหละครับ ตอนแรกไม่ได้คิดจีบอะไร ผมเลยเข้าไปคุยปรากฎว่าพี่เขาเป็นคนในพื้นที่ครับ แล้วเรียนเอกเดียวกันด้วย ก็คุยกันถูกคออ่ะครับ มารู้ว่าพี่เขาเป็นรุ่นพี่ก็ตอนขึ้นเรียนนี้แหละ พี่เขามาส่งผมที่ห้องแล้วขอตัวไปเรียนผมงงเลย หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของเราก็มาขึ้นตามลำดับ จากที่ผมอยากเป็นเพื่อน อยากเป็นน้อง ตอนนี้มันมากกว่านั้น คือผมอยากอยู่กับพี่เขา อยากได้ยินเสียงพี่เขา ผมไม่เคยคบผู้ชายจะว่าไปไม่คิดด้วยว่าจะคบผู้ชายเพราะปรกติผมชอบผู้หญิงนะ แต่หลังมาเวลาอยู่ใกล้พี่โอ๊ตผมใจสั่น ตื่นเต้นทุกทีที่อยู่กับพี่เขา แล้ววันนี้ผมก็ได้รู้ว่าพี่เขาอยู่ปี 4 เพราะพวกพี่เขาไซโครผมอยู่ตอนนี้ พี่เขาสั่งทำโทษพี่ปี 2 และพี่ปี 3 ตอนนี้ปี 4 มีอำนาจสูงสุด ผมอึ้งครับตอนที่รู้ว่าเลยที่รู้ว่าพี่เขาปี 4 แล้ว และโหดสาด แต่ทำไงได้อ่ะคนมันรักไปแล้วนี้น่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...เจ็บคอชิบ ตะโกนไม่หยุดเลย
...เพื่อนแม่งก็ไม่ช่วยไซโครอะไรที่มันสร้างสรรค์เลยให้ตายเถอะ
...ไหนว่าปีสุดท้ายแล้วจะช่วยกันไงว่ะ ที่ไหนได้ ไปนั่งข้างในกลัวน้ำค้าง แล้วพวกผู้ชายน่ะจะยื่นดูอย่างเดียวใช่ไหม ให้เกย์อย่างกูออกโรงเอง กูจัดให้
...ที่ทำอยู่นะเหรอ มันก็แค่ละคร ละครบทหนึ่งในชีวิต ที่ต้องโหด เหี้ยม ทั้งที่กูออกจะแบ๋ว ไม่เข้าทางกูเลย
"เห้ย น้องครับ ยังไม่สำนึกอีกเหรอ พี่กำลังถามน้องอยู่ไม่มีใครตอบ แถมยังจะคุยโทรศัพท์อีกเหรอครับ" ปีนเกลียวคุยโทรศัพท์ระหว่างว๊ากลง เดี๋ยวๆ "ปีสอง"
"ครับ/ค่ะ" เสียงน้องตอบรับ เตี้ยมมาดี
"เสียงมีแค่นี้เหรอ ปีสอง!!!"
"ครับ/ค่ะ!!!"
"คุณสอนน้องอย่างไง มารยาทการใช้โทรศัพท์แค่นี้ยังไม่มีเลย"
"..." นอกบทมันตอบไม่ได้ 555+
"ดี อยากช่วยน้องมานักใช่ไหม เก้าอี้อากาศ"
"ขออนุญาตช่วยน้องครับ/ค่ะ" ปีสามมาตามบท
"ช่วยเหรอ อยากช่วยเหรอ ปีสามหมอบลงไป" ผมพูดเสียงเย็น ปีสามมองหน้าลังเล แน่ละเป็นอีกครั้งที่ผมเล่นนอกบท หญ้าเปี้ยกๆ เหอะๆ
"พวกหนูผิดเองค่ะ" เด็กปี 1 ผู้หญิงพูดขึ้น
"ใครอนุญาตให้แทรกครับน้อง" ผมหันไปมองยังคนที่พูด
"ขออนุญาตค่ะ"
"เชิญ"
"พวกหนูผิดเองค่ะ"
"สำนึกได้แค่คนเดียวเองเหรอ" ปี 1 เงียบไปเลย
"พวกเราผิดเองครับ/ค่ะ!!!"
"ดีครับรู้จักยอมรับผิด จะทำอะไรให้พี่รู้สึกดีได้หล่ะครับ"
"ขอบูมครับ"
"เมื่อกี่พี่ขอให้น้องบูม มันเป็นเหตุให้ปี 2 ต้องมายืนรับโทษอยู่ตรงนี้ ยังไม่พอใจเหรอครับ"
"ผมคิดว่ารอบนี้เราทำได้ครับ" ผมมองเพ็งไปยังต้นเสียง เออไอ่นี้หล่อดีว่ะ เข้มๆ ปีนี้เด็กหล่อเยอะ (เห้ย รับน้องอยู่อย่าเพิ่งจ้องกินเด็ก)
"เชิญครับ"
"บูม..."
"หยุด น้องครับนั่งบูมได้เหรอ" เด็กก็ทยอยกันลุกขึ้น อยากเล่นนะครับลุกนั่งช้าเนี้ย แต่เสียเวลาพิธีการปล่อยๆมันไป ผมเดินๆไป อ่ะไอ่นี้เหม่อเอาหน้าจิ้มดินอยู่ได้ "น้องครับ น้อง" เด็กนั้งเง่ยหน้าขึ้นมา อ่าวไอ่แซน "หลับเหรอครับ เพื่อนเขาทำอะไรรู้บ้างไหม ปี 1 นั่ง" โอ้ยอิดออด ขอกูเล่นหน่อยเถอะ "ช้าครับน้อง ลุก" "นั่ง" "ลุก" "นั่ง" "ลุก" เออโอเคสาแก่ใจแหละ "คนไหนขอบูม
"ผมครับ" น้องหล่อ อิอิ
"ออกมาข้างหน้า นำบูมครับ 2 รอบ" น้องเขาเดินออกมา อยากเข้าไปกอด(ไม่ได้ๆ รับน้องอยู่)
"บูม... บูม... 2 รอบ พร้อม 3...4..."
"หยุด น้องเป็นหลีดเดอร์เหรอครับ 3...4...เอามาทำไม เปลี่ยนคนนำบูม ปี 3 ลุกขึ้นไปยืนหลังน้อง" น้องผู้ชายคอตกเลยครับ โถ่น่าสงสาน รับน้องเสร็จแล้วเดี่ยวพี่ไปกอดเพื่อเป็นการปลอบใจนะครับ อิอิ น้องผู้หญิงเดินมาแทนที่
"บูม... บูม... 2 รอบ พร้อม วี๊ด...บูม"
"พอ พอ หยุดครับ มาเป็นคลื่นเลย น้องมหาวิทยาลัยอยู่ภาคเหนือ ไม่ต้องมาเป็นคลื่น ใครบูมไม่ได้ยกมือ" มียก 3-4 คน "ทำไมเพื่อนไม่สอน หรือน้องไม่เอาใจใส่ พอเถอะครับ ปี 1 นั่ง ก้มหน้า สำนึกความผิดของตนเองเรื่องแค่นี้ยังไม่ใส่ใจ เรื่องเรียนน้องคงจะสนใจหรอกนะ ปี 2"
"ครับ/ค่ะ"
"ปี 2 สอนบูมใช่ไหม ไปสก๊อตจั้ม 52 ที ตรงนู้น หลังปี 3" นาทีใครฟังเหมือนจะโหดนะครับ แต่อย่างที่บอกมันคือละคร จัดฉากเท่านั้น "ช้า ข้า เดียวเพิ่ม" อันนี้เล่นสด หันมาที่น้องปี 1 ต่อ "น้องครับ" ตีเสียงเศร้า "พี่ขอให้น้องขอลายเซ็นรุ่นพี่ ให้เกิน 30 คน น้องก็ไม่สนใจ เดินผ่านพี่ๆ น้องก็ไม่ไหว้ น้องจะให้พี่ทำอย่างไงครับ พี่ทุกคนที่จัดกิจกรรมมาต้องอยู่ดึก ปิดเทอมก็ไม่ได้กลับบ้าน(ความจริงเตรียมงานชั่วโมงเดียว ก่อนขึ้นเรียนวันเปิดเทอมนั้นแหละ และตอนนี้เสียงประกอบเริ่มมา 1..2..3..) พยายามหากิจกรรมที่จะทำให้น้องรู้จักเอก รู้จักพี่ รู้จักเพื่อน แต่แล้วน้องก็ไม่สนใจอะไรสักอย่าง น้องอยากอยู่โดยไม่มีพี่ ไม่มีเพื่อน ใช่ไหมครับ (10...11...12) พี่จะให้น้องนั่งคิดตรงนี้เงียบๆ แล้วกัน กับความผิดนี้เป็นเพราะน้องหรือพี่ปี 2 ถ้าปี 2ไม่ดีน้องก็ฟังเสียงของการที่เขาถูกทำโทษให้สาแก่ใจเถอะครับ (ความจริงไม่ได้สก๊อตจั้มจริงๆ หรอก มันกำลังเฮฮาเลยล่ะ)"
...ผมยื่นมองให้เวลามันผ่านไป ตอนนี้ผ่านไป 5 นาทีแล้ว ผมเริ่มได้ยินเสียงร้องไห้จากน้องปี 1 (ปี 2 มันนับเลขถึง 40 กว่าแล้วครับ เร็วเกินไม่เนียลเลย ไม่มีเสียงหอบด้วย) ผมให้สัญญาณรุ่นน้อง และเพื่อนๆ ให้เตรียมตัวเข้ากิจกรรมต่อไปได้เลย ตอนนี้ปี 2 นับเลขเสร็จแล้ว เดินมาล้มรุ่นน้องปี 1 เทียนเล่มเล็กถูกแจกจ่ายกันรอบวง เปลงไฟเริ่มสว่างจากเทียนเล่มสู่เล่มจนครบวง บรรยากาศเงียบสงัดเหมือนไร้ซึ่งผู้คน ผมให้สัญญาณอีกครั้ง แล้วค่อยๆถ่อยไปอยู่วงนอก
มหาวิทยาลัย… ช่างกว้างใหญ่สดใสโสภา
หลายคน ดั้นด้นอดทนมา กี่คนเล่าหนา ฝ่าหลุดพ้นจนได้ชัย
*น้องจ๋า น้องมาจากไหน เป็นผู้ใด ก็ไม่สำคัญ
จากวัยเรียน ที่ต้องพากเพียรแข่งขัน น้องจะฝัน ยึดมั่นทางสายใด
มาเถิด เชิญเถิดน้องเข้ามา เร่งศึกษาปัญหาสังคมไทย
วันเวลาไม่เคยรอท่าให้เราก้าวไป ร่วมใจกันไว้เรียนรู้สิ่งใหม่ในมหา'เอย
คุณค่า ของความเป็นคน อยู่ที่ตน ฝึกฝนไม่ละเลย
การงาน เร่งประสานให้เคย อย่าเฉยเมยสู่แนวทางสร้างความดี
...พอเพลงเริ่มได้สักพักก็มีพี่บางคนบอกให้น้องเงยหน้าได้แล้ว ผมเห็นคราบน้ำตาบนสองแก้มของเด็กหลายๆคน สำหรับผมถึอว่าสำเร็จ เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ใจน้องแล้ว กิจกรรมยังคงดำเนินต่อไป บางคนซึ้งจัดร้องไห้ไม่หยุด บางคนเพิ่งมาร้องไห้หลังจากรู้เรื่อง จนเพื่อนข้างๆต้องปลอบ บ้างคนทำท่าหัวเสียเมื่อรู้ว่าโดนหลอก เมื่อถึงเพลงสุดท้ายก็มาถึงกิจกรรมสุดท้ายของบริเวณนี้ นั้นคือบูมครับ
"บูม... บูม... 2 รอบ" สาเหตุที่บูม 2 รอบคือรุ่นครับ ผมรับน้องครั้งแรกรุ่นที่แล้ว เลยทำจริงจังขึ้นมาเลย "พร้อม วี๊ด...บูม... ... ... ... ..." จบสิ้นการบูม เสียงปรบมือดังสนั่นสนามหญ้าอีกครั้ง "เอาหล่ะครับก็ขอตอนรับน้องทุกคนเข้าสู่มหาวิทยาลัย...คณะ...เอก... ครับ เดียวก็ขอตัวแทนอีก 2 ชั้นปีมาบอกความในใจ หลังจากนั้นรับจะจับสายรหัสกันที่โรงอาหารครับ" กิจกรรมทุกอย่างจบสิ้นได้ด้วยดี พี่คล่มน้องกลับหยอกล้อกันตามประสา สำหรับผมเตรียมตัวเป็นพิธีกรอีกครั้ง
"สวัสดีครับน้องๆ ปี 1"
"สวัสดีครับ/ค่ะ" ที่แบบนี้เสียงใสเลยนะ
"ต่อไปเป็นการจับสายรหัส ไม่ยากครับ เอามือล้วงมาในกล่อง กล่องใบนี้จะมีราบชื่อพี่ปี 2 พอจับได้ปุ๊บนั่งที่ก่อน แล้วเดี่ยวพี่จะปล่อยให้ไปหาพี่ๆเขา โอเคนะครับ"
"ครับ/ค่ะ" รุ่นน้องมีท่าทางตื่นเต้นไม่แพ้รุ่นพี่ครับ กิจกรรมการจับสายรหัสสิ้นสุด จนถึงนาทีปล่อยเด็ก
"เอาละได้รายชื่อพี่แล้วนะครับ ออกตามหาได้เลย" เป็นเหมือนสัญญาณปล่อยตัวอะไรสักอย่าง กลุ่มเด็กที่เรียบร้อยแตกกระจ่าย เสียงอื้ออึง น้องตะโกนเรียกชื่อพี่เป็นแถว ผมเตี้ยมกับหลานแล้วครับว่าถ้าน้องมาให้ลุงก่อน แล้วค่อยหาปู่(หรือย่าหว่า) ผมนั่งรอสักพักครับ เหลนผมก็มา มันคือ "ไอ่แซน" ผมตะโกน ออกแนวตกใจ ไอ่แซน หนุ่มตี๋ ขาว สูงพอพอกับผมเลยหล่ะ ใส่แว่นด้วย มันยื่นยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหน้าผม ผมกับมันสนิทกันระดับหนึ่ง แต่ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นสายรหัสเดียวกัน
"โอเค รู้จักสายรหัสแล้วใช่ไหม ไอ่จั้ม(น้องรหัส เพศชาย(แท้)) ไอ่ดิว(หลานรหัส เพศหญิง(ทอม)) ว่างป่ะ"
"ว่างไมอ่ะพี่" ไอ่ดิวตอบ ไอ่นี้สไตล์กวนๆ อยู่แล้วครับ ไอ่จั้มแค่พยักหน้า
"พี่เลี้ยงข้าวเมิงจะแดร๊กไหม"
"โอ้ยเอาพี่ให้จนเลยดีกว่า" ไอ่ดิวตอบ
"แล้วเราอ่ะแซนว่างไหม"
"ว่างครับ" ท่าทางมันดีใจออกนอกหน้า
"แหม่...คุยกับเด็กผู้ชายหล่อๆ นี้คุยดีนะ" ไอ่ดิวแซว
"มึงก็เลิกกวนทีนกูสิ กูจะคุยดีด้วย" ไอ่ดิวนิ่งเลย "เออไปเจอที่ร้าน... หรือจะไปกับกูเดียวกูขับมาส่งที่ ม."
"เดียวไปเองพี่" ไอ่ดิวตอบ
"ผมด้วย" ไอ่จั้มเสริม (มึงยังยื่นอยู่เหรอ กูนึกว่าไม่อยู่แล้วนะ)
"แล้วแกอ่ะแซน" ผมเริ่มหมดความเป็นสุภาพชน
"ผมคงต้องรบกวนพี่อ่ะ"
"เออไป" สายรหัสผมออกเดินไปยังร้านอาหาร ผมกับเพื่อนได้สั่งจองกันแล้ว ใครไปก่อนนั่งได้เลย แบ่งเป็นโต๊ะๆครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...หลังจากกิจกรรมจับสายรหัสจบลง ผมพยายามหาชื่อพี่ ญาริน(ดิว) อย่างที่ผมบอก ผมสืบมาแล้วว่าพี่ดิวเป็นหลานรหัสของพี่โอ๊ต ผมตามหาสะนานสรุปมันอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเลยขอเปลี่ยนกับเธอ เธอไม่ยอมผมเลยบอกว่า "พี่คนนี้เป็นหลานรหัสพี่ว๊ากนะ" เท่านั้นแหละเธอขอเปลี่ยนเลย และผมก็หาพี่ดิวเจอ พี่เขาก็พาไปหาลุงและปู่โอ๊ตของผมตามลำดับ พี่โอ๊ตใจดีเหมือนเดิมครับ เฮฮา สดใส น่ารัก *w* พี่เขาพาไปเลี้ยงข้าวด้วยดีใจโคตรๆ ผมนั่งโฟล์คเต่าสีดำ ภายในเดิมๆ เครื่องหนังสีครีมสวยดีครับ เสียงเครื่องแน่นดีครับ (พึ่งรู้พี่โอ๊ตใช่รถยนต์) ระหว่างทางไปที่ร้านพี่เขาก็เปิดเพลง เพลงรักช้าๆ ชิวๆ ทั้งนั้น ก็แน่ล่ะผมเลือกเพลงเองนิ
...พอไปถึงที่ร้าน พี่ดิว กับพี่จั้มมารอที่ร้านแล้วครับพวกเราเข้าไปนั่งที่โต๊ะ แน่นอนผมนั่งข้างพี่โอ๊ต พอเรานั่งปุ๊บอาหารก็เสริฟทันที่ มีต้มยำกุ้งน้ำข้น ปลาทับทิมสามรส แซบแห้งซี่โครงหมู ส้มตำทอด และ ไข่เจียว (ไอ่อย่างหลังนี้สั่งมาทำไม --*--) พอนั่งได้สักพักก็มีพี่มาเพิ่มอีก 4 คนพร้อมสายรหัสวงเราเลยกลายเป็นวงใหญ่ในทันที ทุกโต๊ะอาหารเหมือนกันยกเว้นไข่เจียว คุยไปคุยมามีคนบอกว่าพี่โอ๊ตชอบทานไข่เจียว พอเสร็จก็เก็บตังค์โดยพี่ๆปี 4 เป็นคนออก แล้วแยกย้ายกันกลับ ผมนั่งรถโฟล์คกลับพี่เขามาส่งผมถึงที่หอ
"แล้วไปเรียนอย่างไงเนีย" พี่โอ๊ตถามขึ้น
"เพื่อนไปส่งครับ"
"เพื่อนหรือแฟน"
"ไม่มีแฟนครับ...ขอพี่เป็นแฟนได้ไหมครับ" ผมพูดเล่นแต่เอาจริง
"กวนตีน...เออ พรุ่งนี้พี่มารับไหม"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบตอนที่ 1
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เขียนสด เสร็จ 5.31 น. ฟิตอะไรนักหนา...
หวังว่าคงชอบนะครับ...
อย่าลืมเม้นท์ให้ด้วยนะ ด๊วบๆ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
