หัวข้อ: " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว ( เรื่องเล่า )"

[tsuyu]

ลุ้น ลุ้น ลุ้น

มะนาวจะรอดมั้ยเนี่ย 

[gobgab]

ยังไงก็ไม่พ้นเตียงคนได้...........

[jammy]

พี่ปะแป้งกะไอ้เจสเนี่ยคนเดียวกันเเน่เลยอะ อุๆ 

[meemewkewkaw]

เตียงอีกแย้ววววววววว

ว่าแต่น่ากลัวอ่ะ ขอให้รอดจากศึกคราวนี้นะครับ

[Lucifer]

ชอบตัดจบฉากสำคัญอ่ะ 


รอคับรอ 

ลุ้นคับลุ้น    :เชิป2: :เชิป2:

[Poes]

จะเป็นใครนะ

[THIP]

ลุ้น ๆ     

[krappom]

"ผมพยายามตั้งสติ ผมเห็นมันมองจ้องผม ผมก็จ้องหน้ามัน ถึงมันจะมืดผมก็รู้ว่าเป็นใคร"

...

  แล้วมันเป็นใครอ่ะ

[sun]

ยังมีชีวิตอยู่น๊า...เอิ้กๆ  แต่ยังมาโพสต่อให้ไม่ได้จ่ะ


มาแบบสำนึกผิดเต็มที่ กระซิกๆๆ 
  พูห์ จ๋า ช่วยลงให้น้องมะนาวต่อไปนะจ๊ะ...แหะๆ
แท้งๆ บลู ก่าพูห์ ทำหน้าที่ต่อ ได้ดีมาก(กลัวอยู่เนี่ย...ถ้าซินเข้ามา จะโดน จับหมกห้องมะน๊า..) แฮ่ๆ
ตอนนี้ ก้อยัง ใช้เครื่องตัวเองไม่ได้

ไว้ ได้เข้า มาเล่นได้ มื่อไหร่ จะมา ช่วยล่ะกานน๊าจ๊ะ...

[abcd]

   คิดถึงซินจ้า   :เชิป2:

[มะนาว]

        มาคุยกันค้าบบบ.........ตอบรีพลายค้าบ....

        nanao - ( จะรอดไหมนี่คุณมะนาว )...........อยากรู้ก็ต้องติดตามดูจิค้าบ.........
        ...................................................................................................

        MARCO - ( เตียงอีกแล้วครับท่าน....แต่จะเพลี่ยงพล้ำหรือเปล่าล่ะคราวนี้ มีลุ้นวุ้ย... หึหึ    มะนาวสู้ๆ )........ค้าบ         มะนาวสู้ๆคับ
                         แล้วลุ้นดูนะค้าบ....................
        ...................................................................................................

        tsuyu - ( ลุ้น ลุ้น ลุ้น....มะนาวจะรอดมั้ยเนี่ย )............รอด..ไม่รอด...รอด...ไม่รอด...555555........
        ..................................................................................................

        ][GobGab][ - ( ยังไงก็ไม่พ้นเตียงคนได้..).........ยังไม่พ้นคับ  อุปสรรคเยอะมาก  โดนอะไรนักก็ไม่รู้อะคับ....
        ..................................................................................................

        jammy - ( พี่ปะแป้งกะไอ้เจสเนี่ยคนเดียวกันเเน่เลยอะ อุๆ  หื่น )..........อยากรู้ป่าวคับ  ถ้าอยากรู้ก็ต้องติดตามอ่านต่อคับ....อิอิ...
        ..................................................................................................

        meemewkewkaw - ( เตียงอีกแย้ววววววววว 5555...ว่าแต่น่ากลัวอ่ะ ขอให้รอดจากศึกคราวนี้นะครับ ).......รอดไม่รอดก็
                                        ติดตามต่อนะค้าบ...........
        ..................................................................................................

        Lucifer - ( ชอบตัดจบฉากสำคัญอ่ะ  ไม่ยอมๆ ไม่ยอมๆ ไม่ยอมๆ รอคับรอ  ตาใส ตาใส ตาใส ลุ้นคับลุ้น   เต้น เชิป ).....คับ..รอคับ..
                       ลุ้น..ลุ้น..ลุ้น...คับ   อิอิ.....
        ...................................................................................................

        Bosatlas - ( จะเป็นใครนะ )...........ใครเอ่ย...คนนั้นงัย...5555555......
        ...................................................................................................

        shell - ( ลุ้น ๆ ).........ลุ้นต่อนะค้าบบบบบบ.........
        ...................................................................................................

        krappom - ( "ผมพยายามตั้งสติ ผมเห็นมันมองจ้องผม ผมก็จ้องหน้ามัน ถึงมันจะมืดผมก็รู้ว่าเป็นใคร"... ไม่ยอมๆ
                          แล้วมันเป็นใครอ่ะ ไม่ยอมๆ ).........ก็เป็นคนนั้นอ่ะคับ.....อิอิ.........
        ...

        sun - ( ยังมีชีวิตอยู่น๊า...เอิ้กๆ  แต่ยังมาโพสต่อให้ไม่ได้จ่ะ......ยังมีชีวิตอยู่น๊า...เอิ้กๆ สำนึกผิดเต็มที่
                  กระซิกๆๆ  แงๆๆ   ตาใส พูห์ จ๋า ช่วยลงให้น้องมะนาวต่อไปนะจ๊ะ...แหะๆ....แท้งๆ บลู ก่าพูห์ ทำหน้าที่ต่อ
                 ได้ดีมาก(กลัวอยู่เนี่ย...ถ้าซินเข้ามา จะโดน จับหมกห้องมะน๊า..) แฮ่ๆตอนนี้ ก้อยัง ใช้เครื่องตัวเองไม่ได้
                 ไว้ ได้เข้า มาเล่นได้ มื่อไหร่ จะมา ช่วยล่ะกานน๊าจ๊ะ...)...........คิดถึงพี่ซันอ่ะคับ  พี่ซันกลับมาแย้ว
        ...

        ~๐แน๋วแน๋ว๐~ - (  คิดถึงซินจ้า  ).......คิดถึงแต่พี่ซิน  แล้วพี่แน๋วไม่คิดถึงมะนาวเหรอค้าบ....
        ...

        ขอบคุณ มากๆคับที่ติดตามอ่าน ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคับ..

        รักคนอ่านทุกคนค้าบ ............

        มะนาวเองคร้าบบบบบบบผม.....
        ...                                                                                         

                                                                                                                                                                                                         

                                                                                                                                           

[MARCO]

  ได้โปรดอย่าจากเราปายเลย.............................มะนาวค๊าบบบบบบบบ มาต่อเร็วๆ คุณทำผม...ค้างเติ่ง

[gobgab]

        ][GobGab][ - ( ยังไงก็ไม่พ้นเตียงคนได้..).........ยังไม่พ้นคับ  อุปสรรคเยอะมาก  โดนอะไรนักก็ไม่รู้อะคับ....
                                                                                                                                           

มะนาวโดนมาเยอะหรอ.....

[abcd]

       
        ~๐แน๋วแน๋ว๐~ - (  คิดถึงซินจ้า  ).......คิดถึงแต่พี่ซิน  แล้วพี่แน๋วไม่คิดถึงมะนาวเหรอค้าบ....

พี่ก้อคิดถึงน้องมะนาวเหมือนกานจ้า แต่เหงน้องเข้ามาบ่อยๆแย้วไง แต่ว่าซินหายไปนาน  (จริงๆแย้วพี่คิดถึงน้องเจฟฟรี่มากกว่า  )

[มะนาว]

หวัดดีค้าบ....

วันนี้มะนาวมาลงเอง  พี่พูห์ไปไหนไม่รู้  คงไม่ว่ามะนาวนะค้าบ...

บทที่ 16

             มันคล่อมทับร่างผมไว้ ผมดิ้นหนีมันด้วยแรงเท่าที่ผมมีอยู่  แต่ก็ไม่เป็นผล ผมพยายามตั้งสติ เพ่งมองหน้ามัน และก็เห็นมันจ้องมองหน้าผมอยู่  แม้จะอยู่ในความมืด ผมก็รู้ว่าเป็นใคร  มันจ้องตาผม  ผมก็จ้องตอบทั้งๆที่ผมกลัว ผมไม่พูดอะไรออกมา  ไม่ร้องให้ใครช่วย  ผมเห็นมันชะงักนิดหนึ่ง  แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาจูบที่ปากผมด้วยความรุนแรง  ผมรู้สึกเจ็บแผลที่ปากมาก   ผมพยายามเม้มปากไว้ไม่ให้มันเอาลิ้นเข้ามาได้  หลังจากมันพยายามอยู่พักใหญ่  พอมันรู้ว่าไม่สำเร็จ  มันก็เริ่มเปลี่ยนมาเลียที่ติ่งหูของผม  แล้วก็ลามเลียมาที่ซอกคอ   คราวนี้ผมไม่รู้สึกอะไรกับมันเลย ผมปล่อยให้มันทำตามอารมย์ของมัน 

              แล้วอยู่ๆมันก็เงยหน้าขึ้น  มันฉีกเสื้อผมขาด แล้วพอเสื้อผมหลุดออกมามันก็พยายามถอดกางเกงผมออก  ผมมองหน้ามัน  นํ้าตาของผมไหลออกมา โดยที่ผมไม่ต้องพยายามอะไรเลย  เมื่อมันถอดกางเกงผมได้แล้ว  มันก็ถอดเสื้อผ้าของมันออกมาจนหมดแล้วมันก็ ขึ้นมาทาบทับร่างของผมอีกครั้ง  มันมองหน้าผม แล้วมันก็เริ่มจูบผมอีกครั้ง  มันจูบปากแล้วเลื่อนขึ้นมาจูบ ทั่วทั้งใบหน้าของผม  มันเห็นนํ้าตาผมไหลออกมาอีก คราวนี้มันก็หยุด  มองหน้าผมอยู่นาน

              " ทำไมมึงไม่พูด ไม่อ้อนวอนให้กูปล่อยมึง ฮะ ไอ้มะนาว... "  มันพูดกับผมด้วยเสียงเครือยังกับจะร้องไห้

              " .............. "  ผมก็ยังคงเงียบ ไม่พูดอะไรกับมันเลย มีเพียงนํ้าตาที่ไหลออกมาอย่างมากมาย

              " มึงโกรธ  มึงเกลียดกูแล้วใช่มั้ย ที่กูทำอย่างนี้กับมึง "  มันพูดกับผมด้วยเสียงที่เบา ไม่เหมาะกับร่างกายที่ใหญ่โตของมัน

              " เปล่า...กูไม่โกรธไม่เกลียดมึงที่ทำอย่างนี้กับกู...แต่กูเสียใจที่มึงโกหกกู  มึงหลอกกู มึงทำร้ายหัวใจกูที่กูเป็นห่วงมึง ...ไอ้เป้ง...ทำไมมึงทำกับกูอย่างนี้... "  ผมว่ามัน นํ้าตาของผมก็ยังคงไหลไม่หยุด  มันอัดอั้นในใจจริงๆ  ที่ผมเป็นห่วงมันคิดไปต่างๆนาๆ   ว่ามันจะเป็นอะไรหรือเปล่า  ผมรีบมาหามันทั้งๆที่หิว ทั้งเมื่อย ทั้งเหนื่อย  พอมาเจอมัน ก็มาทำกับผมอย่างนี้อีก

              แล้วอยู่ๆมันก็เบือนหน้าหนี  มันพลิกตัวลงจากร่างของผม  แล้วหันหลังให้ผมนั่งห้อยขาตรงขอบที่นอน  พร้อมกับยกมือขึ้นมาทั้งสองข้างกุมหัวตัวเอง   มันก้มหน้า แล้วผมก็ได้ยินเสียงมันร้องไห้
             
              " กู....กูก็ไม่รู้หรอก แต่พอนึกถึงเรื่องมึงที่ไปนอนกับพี่ก้องแล้ว  กูทนไม่ได้ "  มันพูดจบก็หันมามองหน้าผม  แล้วเหมือนมันตัดสินใจได้มันก็พูดกับผมว่า

              " ไอ้มะนาว....กูชอบมึง  โดยที่กูก็ไม่รู้ว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่  พอกูรู้ตัว กูก็พยายามเลี่ยงมึง  ไม่ตามอะไรกับมึงมาก  กูกลัวมึงรู้เรื่องแล้วมึงจะเกลียดกู แล้วตั้งแต่ที่ พี่ก้องไปไหนทำอะไรกับมึง   กูก็เริ่มทนไม่ได้  กูไม่อยากเห็นภาพมึงกับพี่ก้องเวลาที่อยู่ด้วยกัน  มันทรมานใจมาก  กูรู้สึกอิจฉาพี่ก้องทุกครั้ง  กูแอบคิดว่าถ้าที่ตรงนั้นเป็นตัวกู กูจะรู้สึกมีความสุขมากขนาดไหน แล้ววันที่มึงถูกพี่เจสต่อย กูก็กำลังเข้าไปที่โรงอาหารพอดี  กูก็เห็น เหตุการณ์ทั้งหมด  เห็นมึงล้มลงไป ก็จะเข้าไปช่วยมึง แต่พี่เจส มันอุ้มมึงออกไปก่อน  กูเป็นห่วงมึง  รู้ไหม กูตามมึงไปทุกที่เลย...แล้วคืนนั้นที่มึงนอนค้างที่บ้านพี่ก้อง มีงรู้ไหม กูอยู่ที่หน้าบ้านพี่ก้องทั้งคืนเลย  กูไม่อยากให้มึงนอนกับพี่ก้อง  กูกลัวพี่ก้องจะทำอะไรมึง  แต่กูก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปหามึงยังไง  วันนี้กูก็แอบตามมึงไปทุกที่  พอกูเห็นว่ามึงจะกลับบ้าน กูก็เลยกลับมาบ้านกู แล้วก็โทรหามึง นี่แหละ "  มันพูดระบายเรื่องต่างๆออกมา ให้ผมรับรู้ 

              มันมองหน้าผม ซึ่งตอนนี้ไม่มีนํ้าตาแล้ว  แต่ตามันสิ มันเต็มไปด้วยนํ้าตาที่กำลังจะไหลหล่นลงมา  ผมมองมัน  แล้วมันก็หันกลับ  ตอนนั้น ผมเข้าใจมันแล้ว ว่าที่มันทำอย่างนี้กับผมเพราะอะไร  ผมไม่ได้รู้สึกโมโห หรือว่าโกรธมันเลย  แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจ  ผมสงสารมัน   ก็เหมือนตัวผมแหละ ...เพราะรัก   แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของ  มันทรมานขนาดไหน ....ผมรู้ดี...ผมเขยิบเข้าไปหามันแล้วก็กอดมันทางด้านหลัง...ผมรู้สึกว่าตัวมันแข็ง...แล้วสักพักมันก็กลับเป็นปกติ....แล้วมันก็พูดกับผม

              " กูขอโทษมึงด้วยนะ...มึงยกโทษให้กูได้หรือเปล่า มึงไม่โกรธกูนะ... "   มันพูดกับผมด้วยเสียงที่อ้อนวอนให้ผมอภัยให้มัน

              " เออ...กูก็บอกแล้วว่ากูไม่โกรธมึงหรอก  แต่....มึงสัญญาอะไรกับกูได้ไหม... "   ผมบอกมัน  หยุดมองมันชั่วครู่ แล้วก็พูดต่อ

              " .....หลังจากนี้ไป  มึงอย่าทำอย่างนี้กับกูอีก... "  มันมองหน้าผม   

              " ก่อนกูจะตอบมึง  ขอกูถามอะไรมึงก่อน ได้ไหม "  ไอ้เป้งมันถามผม   ผมก็พยักหน้าให้มัน

              " ทำไมระหว่างมึงกับกู ถึงเป็นไปไม่ได้ "  นี่คือสิ่งที่มันอยากรู้

              " กูบอกมึงตรงๆก็ได้ว่า  กูไม่เคยที่จะคิดอะไรกับมึงมากไปเกินกว่าเพื่อน  กูอยากที่จะเป็นเพื่อนมึงอย่างนี้มากกว่า.... "  ผมตอบมัน

              " ทำไมล่ะ   ทั้งๆที่กูหน้าตาก็ดี ไม่ได้ขี้เหร่อะไรเลย  ฐานะทางบ้านกูก็ดี  ทุกๆอย่างกูก็มีไม่ได้ด้อยไปกว่าใครๆ ... "  มันถามผมด้วยความสงสัย

              " ที่กูไม่อยากให้ระหว่างมึงกับกูเปลี่ยนไป ก็เพราะ มึงเป็นเพื่อนกูไงล่ะ .. "  ผมบอกเหตุผลกับมัน

              " กูอยากอยู่เป็นเพื่อนกับมึงอย่างนี้ต่อไปอีกนานๆ  เพราะถ้ากูกับมึงชอบกัน กูไม่แน่ใจว่าต่อๆไปในอนาคต กูกับมึงอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมอีกก็ได้... "  ผมบอกมันตามที่ในใจผมคิด  ผมไม่อยากเสี่ยงหรอกกับอนาคตที่มันไม่แน่นอน

              " แล้วทีนี้มึงรู้แล้ว   มึงจะสัญญากับกูได้หรือยังล่ะ ว่า ต่อนี้ไป มึงจะไม่ทำอย่างนี้กับกูอีก ... "   ผมบอกให้มันสัญญากับผม  มันมองจ้องหน้าผมสักครู่

              " ที่บอกว่า ไม่ทำอย่างนี้  มันอะไรเล่า ... "  มันยังทำเป็นสงสัย  เอาแล้วมันเริ่มเป็นเหมือนเดิมแล้ว

              " ก็อย่างที่ตะกี้มึงทำกับกูอ่ะ... "  ผมพูดแล้วก็หน้าแดง  ก็เรื่องอย่างนี้คิดไปก็หน้าแดงแล้ว  ผมก็เริ่มหลงกลมัน

              " ก็อะไรล่ะ กูจำไม่ได้นี่วะ "  ดูมันพูดสิ  แล้วจะบอกมันยังงัยดีวะ

              " ก็ ตะกี้มึงจูบ แล้วมึงก็เลีย...เอ่อ  ติ่งหูกู อ่ะ ... "  แม่ง  เขิลนะเว้ย  มึงยังจะให้กูคิดอีกไอ้บ้านี่

              " มีแค่นี้ใช่มะ "  มันแกล้งผมอีก  มันจะให้ผมบอกไปให้หมด

              " แล้วที่มึง...ไซร้..ซอกคอกู อ่ะ "  ผมพูดออกไปติดๆขัดๆ  นี่ไอ้มะนาวมึงจะเขินอะไรมันมากมายวะ ไม่ได้ชอบมันสักหน่อย  ผมพูดกับตัวเอง

              " แค่นี้ใช่มั้ยล่ะ "  มันยํ้า  แต่มันยิ้มอีกอ่ะ  มีไรอีกวะ ตะกี้มันก็แค่นี้นี่เอง คงไม่มีไรแล้วแหละ  ผมคิด
             
              " เออ   แค่นี้นะ งั้นกูสัญญา  ว่าต่อนี้ไปกูจะไม่ทำอย่างนี้กับมึงอีก... "   มันพูดจบก็เอานิ้วยกขึ้นทำท่าทางว่ามันสัญญาแล้ว  ผมเห็น  ผมก็ยิ้มให้มัน  ไอ้เป้ง คนเดิม มันกลับมาแล้ว 100%  ผมเห็นก็ดีใจ

              " จริงๆ นะ   มึงสัญญาแล้วนะ ห้ามบิดพลิ้วล่ะ "  ผมยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่  แต่เห็นมันอย่างนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้น

              " เออ กูสัญญาจริงๆ  รับรองกูไม่ผิดสัญญามึงหรอกน่า  แต่กูบอกมึงอีกอย่างนะ   แล้วมึงห้ามผิดคำสัญญาเองซะล่ะ... "  มันพูดให้ผมอยากรู้  แต่หน้ามันยิ้มกริ่ม

              " อะไรวะ ทำเป็นมีเรื่องลึกลับไรมากมาย "  ผมว่ามันแต่ก็อยากรู้

              " ................. "  มันไม่พูด แต่มันก็ยังยิ้มแบบมีเลศนัย ให้ผมสงสัยอีก

              " แม่ง ไรวะ  ลวดลายอยู่ได้ "  ผมชักหมดความอดทนกับมัน  แกล้งกูอยู่ได้  ยิ่งอยากรู้อยู่

              " แต่กูก็ยังชอบมึงอยู่เหมือนเดิมนะ  แล้วตอนนี้ก็รู้สึกว่าจะมากกว่าเดิมอีกด้วยว่ะ "  มันพูดไปยิ้มไป  อะไรของมันวะ

              " จุ๊บ...แหมมันหอมชื่นใจไอ้เป้งจริงๆโว้ย "   อยู่ๆ มันก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มของผมเฉยเลย  ผมทั้งตกใจ ทั้งงง  ก็มันสัญญาแล้วนี่ว่ามันจะไม่ทำอย่างนี้อีก

              " มาหอมแก้มกูทำไมวะ ก็มึงสัญญากับกูแล้วนี่ "  ผมหันมาว่ามันอย่างโมโห  แต่คำตอบที่ได้ ทำให้ผมอยากจะตบกระโหลกตัวเอง  และก็ของมันด้วย

              " ก็กูไม่ได้ผิดคำสัญญากับมึงนี่...มึงลองคิดดูดีๆสิวะ ...555... "  มันพูดแล้วยังมาหัวเราะใส่ผมอีก  แล้วผมก็นึกสักพัก ก็ไม่ให้มันจูบ ไม่เลียติ่งหู ไม่ให้มันไซร้ซอกคอ  แล้วก็แค่นี้นี่  อุ้ย...ลืมผมไม่ได้บอกมันว่าห้ามหอมแก้ม   แล้วพอคิดได้ก็ทุบอกมันดังพลั่ก

              " ไอ้นี่มึงแกล้งกูอีกแล้ว  "  ผมพูดจบก็ตั้งท่าจะทุบมันอีก  มันเห็นก็รีบบอกออกมา

              " อย่านะ ...ถ้ามึงทุบกูอีก เดี๋ยวกูจะหอมแก้มมึงอีก...ไม่เชื่อก็ลองดูดิ...555  "   มันพูดจบ  ผมก็เอามือที่จะทุบมันลงโดยอัตโนมัติเลย  มึงง่ะ
กูไม่กล้าว้อย....

              " เออก็ได้ กูยอมมึงแล้ว  ไอ้ห่านี่หลอกให้กูเสียรู้มึงอีก กูเสียเปรียบทุกทีเลย ... "  ผมนั่งบ่นมัน  แล้วก็มองหน้ามัน ก็เห็นมันยิ้มแบบขำๆยังไงไม่รู้  ผมก็คิดว่าพูดอะไรผิดไปหรือทำอะไรที่มันตลกๆ อยู่รึเปล่ามันถึงได้ขำขนาดนี้  แล้วอยู่ๆผมก็นึกขึ้นได้  มัวอารมย์เสียกับมันจนลืมอะไร
บางอย่างไปเลย  อะไรที่น่าอาย  แหะ...แหะ... ผมลืมใส่เสื้อผ้าอ่ะคับตอนแรกแค่เอาผ้าห่มมาปิด แค่นั้น แล้วตอนนี้...อะจึ๋ยอะจึ๋ย...เพิ่งมารู้ตัวว่ามันหนาวตอนนี้นี่แหละ..ฮือฮือ...ผมรีบหยิบผ้ามาปิดด้านล่างด้วยความรวดเร็วมองมันด้วยความอาย ก็เห็นมันนั่งหัวเราะใหญ่เลย  อยากหนีไปจากตรงนั้นเลยอ่ะคับ

               หลังจากนั้นผมก็ให้มันหาเสื้อผ้ามาให้ผมใส่ ก็ว่ามันที่ทำเสื้อผ้าผมขาดหมด  มันก็แกล้งผมไม่ยอมให้เสื้อผ้าผมง่ายๆ  แล้วกว่าจะยอมได้ก็เล่นเอาผมต้องแกล้งงอนมัน ไม่พูดกับมันอยู่นาน

               แต่จากเรื่องที่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้เป้งมัน ก็ดีมากขึ้นกว่าเดิม มันก็กลับไปเป็นคนที่ขี้เล่น ชอบแกล้ง ชอบแหย่ผมเหมือนเดิม  มีบ้างที่บางครั้งมันคงจะรู้สึกอะไรกับผมบ้าง แต่คำพูดของผม ที่ผมบอกมันในตอนหลังว่า

               " ไอ้เป้ง...ที่มึงได้สัญญากับกูไว้ กูก็ไท่รู้ว่ามึงจะรักษาสัญญาได้หรือเปล่า  แต่กูขอบอกอีกครั้ง ว่า  ถ้ามึงต้องการที่จะทำอะไรเกินเลยกูมากกว่าเพื่อน มึงก็บอกกูมา กูจะยอมมึงทุกอย่าง แต่สุดท้ายมึงจะไม่ได้แม้แต่คำว่าเพื่อนจากกูอีก มึงจำไว้นะ ... "  ผมบอกมันจบ ก็เห็นมันจ้องหน้าผมนิ่งไปนาน  ผมเห็นแววตามันตัดพ้อผม แต่แค่แป๊บเดียว มันก็ยิ้มให้ผม  แล้วมันก็บอกกับผมว่า

               " กูรู้แล้ว กูจะจำคำของมึงไว้...แต่ให้มึงรู้กูรักมึงจริงๆ.. "  มันพูดจบก็เอามือมาลูบหัวผม แล้วผมก็ยิ้มให้มัน  และมันก็ยิ้มให้ผม 

               " กูก็รักมึงเหมือนกันนะ ... ไอ้เป้งเพื่อนกู.... "

...

จบบทที่ 16

               เฮ้อกว่าจะจบตอนนี้ได้เล่นเอามะนาวเหนื่อยเลยคับ   เขียนไป คิดไป พอนึกถึงตอนนั้น มะนาวว่าตัดสินใจถูกต้องแล้ว เพราะได้เพื่อนที่แสนดีคืนมา ตอนนั้นกับตอนนี้มันก็ยังเหมือนเดิม  ไอ้เป้งมันมาหาบ่อยมาก  ถ้ามะนาวโทรไปหามันนะ  มีเรื่องไร รับรองมันมาทันทีเลย  มากินหนมอ่ะคับ  มันบอกว่าชอบกินหนมที่มะนาวทำมากที่สุด มันบอกอร่อยอ่ะคับ  สงสัยลิ้นรับรสของมันคงจะเสียมั้ง 

               มะนาวเคยถามมันเมื่อไม่นานมานี้เอง  ว่าทำไมมันไม่หาแฟนกับเค้าซะที  มันบอกว่า ก็มันยังรักมะนาวอยู่อ่ะคับ  คำนี้ทำเอาเงียบเลยคับ  แต่ว่า มันรักษาสัญญามาตลอดเลยนะคับ  แต่บางครั้งมันก็แอบหอมแก้มมะนาวบ้าง  ก็ไม่ว่าอะไรมันนะ  ก็ไม่เป็นไรนิ  แต่ตัวโตรู้นะคับมานเข้าใจไม่ว่าไร  แหมก็แค่หอมแก้มนิดเดียว  ...ขอบคุณคับ ตัวโตที่เข้าใจ...ที่มะนาวไม่ว่าไรมันก็เพราะรู้งัยคับว่ามันยังรักมะนาวอยู่  ก็ถ้าการหอมแก้มจะช่วยมันได้ เป็นสิ่งที่ให้กำลังใจมัน  มะนาวก็ไม่ว่ามันคับ...รักมันเหมือนกัน...เพื่อนอ่ะคับ... 

               แล้วอาทิตย์นั้นที่แสนวุ่นวาย มันยังไม่จบหรอกนะคับ  ต้องตามอ่านต่อน้า ก็จะรู้...แฮะ...แฮะ...

               ขอบคุณมากมายคับที่ติดตามมาให้กำลังใจมะนาวมาตลอด..

               รักทุกคนคับ...มะนาวตัวน้อยๆคร้าบบบบบบบบบผม

...

[Lucifer]

ผิดคาดเล็กน้อย ปานกลาง มากถึงมากที่สุด  (อายจัง)

 

[gobgab]

เป็นเป้งหรอ....

นึกว่าจะเป็น....

[max]

เหมือนผมเลย แต่เพื่อนมานมะกล้าหือกะผมหรอก แค่จ้องหน้ามานก็กลัวแล้ว 5 5 5

 

[abcd]

 :เศร้า1:  จ๋งจ๋านเป้งจัง แต่ได้คำว่าเพื่อนก้อยังดีก่าม่ายได้ซักคำอ่ะ 

[jammy]

อืมเดาผิดเหมือนกันเเฮะ 

[THIP]

หุหุ เดาผิดเหมือนกัน นึกว่า... 

[krappom]

สรุปทุกคนเดาผิด 

[nanao]

แหม นึกว่าจะ...ซะอีก 

[meemewkewkaw]

อิอิ ลืมเดา มัวแต่จิ้น

[Poes]

  โล่งอกแทนมะนาว 

แต่ก็สงสารเป้งเหมือนกัน :เศร้า1:

ตัวโตของมะนาวใครเหรอ

[FlukeHub]

เหอๆๆ  ในที่สุดก้อได้อ่าน  ยาวได้ใจ

ต่อครับต่อ  กะลังหนุก  เดาไม่ออกเลยว่าใครเป็นพระเอก

[มะนาว]

บทที่ 17

              ดึกมากแล้ว  ผมมองนาฬิกา เกือบตี 2   หันไปมองไอ้เป้ง  ผมเห็นมันนอนมองผมอยู่ ผมสงสัย ไม่รู้มันมองผมทำไมหรือมันกำลังคิดอะไรไม่ดีกับผมอีก  ผมจึงถามมัน

              " มึงมองกูทำไมวะ... "  ผมพูด

              " ทำไมกูมองมึงไม่ได้เหรอ "  มันย้อนถามผม

              " ป่าว...อยากมองก็มองไปซิ "  ผมบอกมัน  แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ มันไม่ยอมบอกผม

              ผมเริ่มรู้สึกหิว ก็มันนั่นแหละ ผมรีบออกมาหามันทั้งๆที่ผมเพิ่งจะกินข้าวไปได้ไม่กี่คำเอง  แล้วตอนนี้ก็รู้สึกหิวมาก  ผมเหลือบตาไปดูมัน ก็เห็นมันพลิกตัวมานอนหงาย 

              " ไอ้เป้ง ... "  ผมเรียกมัน

              " มีไรอีกวะ "  มันถามผม

              " กูหิวอ่ะ ...มึงหาไรให้กูกินทีดิ...นะ...นะ "  ผมอ้อนมัน ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

              " แหม ...ไอ้นี่...เรื่องมาฉิบ "   มันมองผมพร้อมกับบ่นเบาๆ  แล้วมันก็ลุกเดินออกไปนอกห้อง

              หลังจากนั้น  มันก็ยกเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ต้มแล้ว  สองชามมาวางไว้ที่โต๊ะข้างที่นอน  แล้วผมกับมัน   ก็นั่งกินบะหมี่ด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยจนหมด   แล้วก็ช่วยกันเก็บทำความสะอาด  เพื่อเตรียมเข้านอน

              " นี่ไอ้เป้ง  กูง่วงแล้วมึงล่ะ ง่วงยัง... "   ผมถามมัน

              " เออ กูก็ง่วงแล้ว   ปิดไฟนอนกันเถอะ... "  พูดจบมันก็เอื้อมมือ ไปปิดโคมไฟที่อยู่หัวเตียง

              " อืม...เกือบลืมแน่ะ ... "  ผมนึกขึ้นได้

              " มึงนอนนี่มึงอย่าทำไรกูนะ มึงสัญญากับกูแล้วนะ "  ผมบอกมันถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับผม

              " เออ...ไอ้นี่ กูจำได้นะ ไม่ต้องมาเตือนกูหรอก...แต่ให้กูกอดมึงได้มั้ย ... "  มันขอผม พร้อมกับที่ผมมองไปที่มัน ทันเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของมัน 

              " ไม่ได้...ไม่มีข้อแม้... "  ผมบอกมันทันทีทันใด โดยที่ไม่ต้องรอให้มันพูดจบ

              " ก็ได้   ไอ้ห่ะนี่ เจือกรู้ทันกูทุกทีเลย   เซ็งว่ะ... "  มันบ่นออกมา 

              ผมยิ้มให้มันด้วยสีหน้าที่เหมือนกับเป็นผู้ชนะ  แล้วเราก็เข้านอนกัน ผมหลับสนิท  แทบไม่ได้ฝันเลย  จนกระทั่งมารู้สึกตัวตื่น  ผมค่อยๆลืมตาขึ้น  แล้วกระพริบตาติดๆกันหลายครั้ง  แล้วผมก็ต้องตกใจ

              ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของไอ้เป้ง  หัวก็หนุนแขนมัน และที่สำคัญ  ผมเป็นฝ่ายไปกอดมันเองด้วย  ถึงว่าทำไม มันรู้สึกอบอุ่นดีนัก   แต่ก็ช่างมัน ไม่เป็นไรหรอก  มันคงไม่ว่านะ  แล้วผมก็เงยหน้ามองมัน ก็ตกใจอีกครั้งที่เห็นมันมองมาที่ผมแล้วมันก็ยังยิ้มให้ด้วย

              " เป็นงัยล่ะ  กูไม่ได้กอดมึงนะ  มึงตะหากมากอดกูเอง "  มันพูดจบก็ยักคิ้วให้ผมเหมือนกับว่ามันเป็นฝ่ายที่ชนะผมแทน

              " เออ กูยอมวันนึง "  ผมพูดจบก็กอดมันแน่นกว่าเดิม  แล้วหลังจากนั้น  เราสองคนก็ผลัดกันลุกมาเข้าห้องนํ้า อาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า  ผมบอกมันว่า ผมจะต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาก่อน เพราะของไอ้เป้งมันใส่ไม่ได้  ก็ตัวมันโตกว่าผมมาก
             
              หลังจากที่มันแต่งตัวเสร็จ  มันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านก่อน  แล้วพอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนักศึกษาเรียบร้อยแล้วก็ออกจากบ้าน
...

              ระหว่างนั่งอยู่ในรถ  ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรหา ไอพี่มะยมสุดหล่อของไอ้มะนาวเลย  ผมก็เลยโทรไปหา  หลังจากกดเลขส่งไปแล้ว ก็รอรับสาย  สักครู่ ก็ได้ยินเสียงของพี่มะยม มันดังมาตามสาย

              " หวัดดีค้าบ พี่..สุดหล่อ... "  ผมทักทายพี่ชายผม

              " เออ...ไหนว่าจะโทรมาหาพี่ล่ะ  พี่ไม่เห็นน้องโทรมาก็เลยโทรกลับ ก็ไม่ติดตลอด "  พี่มะยมมันบ่น

              " โทษคับ พอดีแบต'มันหมด  แล้วมะนาวไม่ได้ใช้โทรศัพท์โทรคุยกับใคร ก็เลยลืมไปเลย " ผมบอกเหตุผลกับพี่

              " พี่มะยมจะกลับวันไหนอ่ะคับ มะนาวคิดถึงพี่จังเลยคับ "  ผมหยอดคำอ้อนมัน

              " ก็จะกลับวันนี้ตอนเย็นๆ  คงจะถึงดึกๆหน่อย น้องไม่ต้องเป็นห่วงนะ "  พี่มะยมมันบอกผม

              " พี่แล้วปู่กะย่าล่ะคับพี่   อยู่แถวนั้นอ่ะป่าวคับ "  ผมถาม

              " ไม่อยู่ ท่านเพิ่งลงไปสวนเมื่อตะกี้นี้เอง "  พี่บอกผม

              " ว้าเสียดายจัง   ไม่เป็นไรคับ เดี๋ยวคืนนี้ มะนาวจะโทรไปหาปู่กะย่าใหม่ "  ผมบอก  ผมกำลังจะถามถึงพี่ปะแป้งซะหน่อย แต่พอดีมาถึงมหาลัย' พอดี 

              " พี่คับ เดี๋ยวคืนนี้พี่กลับมาแล้วค่อยคุยกันนะ ถึงมหาลัย'แล้ว   แค่นี้ละกันคับ... "  ผมบอกพี่มะยม

              " เอ้อ พี่ลืมบอกไป  พี่ขับรถระวังอันตรายด้วยนะคับ  อย่าขับรถเร็วนะ มะนาวเป็นห่วงคับ "  ผมบอกอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้

              " เออ ไม่ต้องบอกนักก็ได้ พี่ระวังตัวดีไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้นะน้อง... "  พี่พูดกับผม   แล้วผมก็กดวางสาย เมื่อรถจอดสนิทพอดี  แล้วผมกับไอ้เป้งก็เดินไปโรงอาหารกัน หลังจากที่ตกลงกันว่าจะไปกินข้าวกันก่อน
...

              ที่โรงอาหาร  ผมเจอคนที่รู้จักก็ทักทายกัน  บางคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น ก็ถามผมว่าเป็นไรไหม หายยัง และก็อีกหลายอย่าง จนผมคิดว่าตัวเองเป็นเหมือนดาราดังเลย มีแต่คนรู้จักมาทัก  เมื่อผมเดินเข้ามาหาที่นั่ง  ผมก็พยายามมองหา ไอพี่คนที่มันต่อยผม แต่ผมก็ไม่เจอ 

              ขณะที่ผมกำลังกินข้าว ก็มีมือมาแตะที่ไหล่ของผม ผมตกใจจนสะดุ้ง ในใจนึกไปถึงในวันนั้นเลย  แบบเดียวกันเลย ผมคิดใครจะมาต่อยอะไรผมอีกเหรอ  ผมหันกลับไปมองก็เจอพี่ก้อง  ที่ทำหน้าโมโหผม พี่ก้องกำลังจะพูด ผมก็บอกออกมาก่อนว่า อย่าเพิ่งคุยอะไร  เดี๋ยวไปคุยกันข้างนอก  ผมรู้ว่าพี่ก้องจะพูดอะไร  ผมไม่อยากให้คนอื่นๆได้ยิน ผมหันไปหาไอ้เป้ง ก็เห็นมันยังนั่งกินข้าวอยู่เหมือนเดิม  ผมเลยบอกมันว่า ให้มันไปตึกคณะก่อนเดี๋ยวผมจะตามไป  ตอนแรกมันไม่ยอม แต่มันคงเห็นผมทำหน้าดุๆใส่มัน มันก็เลยยอมกลับไปก่อนด้วยความไม่เต็มใจ  แล้วผมก็เดินออกมาจากโรงอาหาร โดยมีพี่ก้องเดินตามออกมาติดๆ  ผมเดินมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่มีโต๊ะหินอ่อนตั้งอยู่ ผมนั่งลง โดยที่พี่ก้องลงมานั่งตาม

               " เมื่อวานมะนาวไปไหนมา  "  คำแรกที่พี่ก้องถามผม

               " มะนาวเบื่อก็เลยออกไปเดินเที่ยวห้างเล่น " ผมบอก

               " แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ "  พี่ก้องถามต่อ

               " ก็มะนาวเบื่อๆ จะออกไป แล้วมะนาวไม่อยากรบกวนพี่ก้องด้วยอ่ะคับ "  ผมบอกพี่ก้อง

               " รู้ไหม พี่ไปหามะนาวที่บ้าน ไปยืนคอยตั้งนาน มะนาวก็ไม่กลับ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม "  พี่ก้องบอกผมต่อ  ที่จริงผมก็ลืมนึกไปว่าไม่ได้โทรหาพี่ก้อง  ลืมไปเลยอ่ะคับ

               " ขอโทษคับพี่ก้อง ผมไม่รู้ว่าเป็นอย่างนี้ "  ผมขอโทษพี่ก้อง ผมลืมนึกไปจิงๆ แค่ผมอยากไปเดินเที่ยวคนเดียว

               " ไม่เป็นไร  แต่ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก บอกพี่นะ พี่จะได้ไม่เป็นห่วง รู้เปล่า "  พี่ก้องพูดกับผม แล้วก็มองหน้าผม

               " คับ...รู้แล้วค้าบพี่... "  ผมลากเสียงยาวๆ ล้อเลียนพี่ก้อง 

               พี่ก้องได้ยินก็เอามือมาลูบหัวผมเล่น  แล้วก็หัวเราะผม  ผมก็หัวเราะเล่นกับพี่ก้อง  แต่ในใจคิดว่า พี่ก้องลืมถามผม ว่าเมื่อคืนผมนอนที่ไหน ซึ่งผมก็ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยด้วย ถือว่าเป็นโชคดีของผมไป ที่พี่ก้องไม่ได้ถาม แล้วผมกับพี่ก้องก็แยกกันไปที่ตึกคณะของแต่ละคน
...

               วันนั้นทั้งวันช่วงที่ผมว่าง เวลาไปทางไหนก็จะคอยมองหา ไอพี่เจส อยู่ตลอด แต่ก็ไม่เห็นเจอเลย ผมเห็นกลุ่มพี่เค้าที่ชอบไปด้วยกัน ผมมองก็ไม่เห็น  พี่ในกลุ่มเห็นผมบางคนก็เข้ามาทักผม ผมก็ยิ้มให้ แต่ไม่มีใครสักคนพูดถึงเรื่องนี้ ผมก็ไม่ถาม เหมือนกัน  ผมคิดว่าพี่พวกนี้คงกลัวว่าผมจะอายละมั้ง  แต่ก็ดีแล้วผมก็ไม่อยากให้ถามหรอก  ที่จริงผมก็อยากจะถามถึงไอพี่เจสเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า  แล้วคุยกันสักพัก พวกพี่ๆก็เดินแยกไป

               ผมก็เดินมองหาไอพี่เจสไปทั่ว แต่ก็เหมือนเดิม ไม่เจอเลย  เป็นบ้าไรก็ไม่รู้ ไอ้เวลาที่ไม่มีเรื่องก็เจอแล้วเจออีก แต่พอเวลาที่ผมอยากเจอ ทำไมมันหายไปไหนก็ไม่รู้  ผมมองหาจนหงุดหงิด ผมแยกจากเพื่อนๆมา ตั้งใจไว้ว่าถ้าเจอไอพี่เจส ผมจะได้คุยอะไรต่างๆที่ติดค้างในใจให้จบเรื่องไป  ผมจะได้ไม่ติดอะไรคาใจผมอีก  จนถึงตอนเย็นผมเลยไม่สนใจแล้ว ผมจึงเข้าห้องสมุด หาหนังสือมาอ่านอย่างที่ผมมักจะมาทำอยู่คนเดียวบ่อยๆ ผมอยู่ในนั้นเพลินจนคํ่า เกือบได้เวลาปิด ผมจึงออกมาจากที่นั่น  แล้วเดินออกไปที่หน้ามหาลัย' เพื่อรอรถกลับบ้าน  ผมไม่เคยมารอขึ้นรถหน้ามหาลัย'นานแล้ว ผมคิดตั้งแต่พี่ก้องเข้ามารู้จักกับผม ตั้งแต่ตอนนั้นพี่ก้องจะคอยไปรับไปส่งผมเกือบทุกวัน มีบ้างบางวันที่ผมกลับกับไอ้เป้ง  วันนี้ก่อนจะเข้าไปห้องสมุด ผมก็โทรศัพท์บอกพี่ก้องแล้วว่าผมจะไปธุระกับเพื่อนแล้วจะกลับเองไม่ต้องรอ ตอนแรกพี่ก้องก็ไม่ยอม แต่ผมยืนยันว่าวันนี้จะกลับเองในที่สุดพี่ก้องก็ยอม แล้วบอกว่าคืนนี้จะโทรไปหาผม ผมก็บอกว่าจะรอรับสาย ผมยอมก็เพื่อเอาใจพี่ก้องหน่อย ก็นึกไปถึงเมื่อวานที่พี่ก้องไปคอยผม เป็นห่วงผม อย่างนี้ผมก็เลยยอมๆ เพราะปกติ ถ้าไม่จำเป็นผมจะไม่ค่อยใช้โทรศัพท์สักเท่าไหร่ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครโทรตามผมอ่ะคับ ที่มีก็ไว้เพื่อฉุกเฉิน หรือติดต่อพี่มะยมหรือเรื่องสำคัญต่างๆ

               ผมเดินจนมาถึงป้ายรถหน้ามหาลัย' ซึ่งตอนนั้นก็มืดแล้ว มีคนรอรถอยู่ไม่กี่คน  ผมยืนรอตั้งนานรถที่ผมจะขึ้นก็ไม่มาสักที  ระหว่างที่รออยู่ๆฝนก็ดันตกลงมา  ผมเบื่อมาก จนผมทนไม่ไหว จะขึ้นรถ แท๊กซี่ รถก็ไม่มีมาอีก เป็นบ้าไรก็ไม่รู้วันนี้มันเป็นไรของมันเนี่ย ไม่ได้ดังใจสักอย่าง  อยากเจอคนที่อยากเจอก็ไม่เจอ จะรอรถก็ไม่มีอีก  แล้วคนที่ยืนรอรถอยู่ก็หายกันไปทีละคนสองคนจนเหลือผมยืนรอรถอยู่คนเดียว  ผมก็เริ่มกลัวแล้วคับ ตอนแรกก็ว่าจะโทรหาพี่ก้องให้มารับ แต่ก็คิดว่ากว่าพี่แกจะมาถึงก็เป็นชั่วโมงแน่ ผมก็เลยเปลี่ยนใจ จะโทรหาไอ้เป้งก็เหมือนกับพี่ก้อง ต้องรอนานแน่เลย  ระหว่างที่คิดฝนก็ตกลงมาหนักมากกว่าเดิม  พอดีมีรถวิ่งผ่านมาด้วยความเร็ว มันขับผ่านนํ้าที่ขังอยู่ตรงหน้าป้ายรถที่ผมยืนรออยู่ นํ้าที่ขังมันกระเด็นใส่ผม เลอะไปทั้งตัว ทั้งเสื้อผ้าผม  แล้วไอ้รถคันนั้นมันก็ขับเลยไปเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น  ผมก็ด่ามันตามหลัง  ตอนนั้นผมทั้งโมโหทั้งโกรธ จนนํ้าตาไหลออกมาเลย วันนี้มันบ้าไรวะ  ผมยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ จะทำอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง 

               " ปริ้น...ปริ้น... "  ผมได้ยินเสียงแตรรถ  ผมหันไปมองตามเสียงก็เจอรถจอดอยู่ตรงใกล้ๆที่ผมยืนอยู่  ผมยืนมอง

               " ปริ้น...ปริ้น... "  คนที่อยู่ในรถก็กดแตรรถเป็นสัญญานว่าเขาเรียกผม  ผมเดินไปที่รถแล้วก้มหน้าไปดู  ว่าเป็นใคร แต่ตอนนั้นผมมองไม่ชัดเพราะ หยดนํ้าจากนํ้าฝนมันกระจายอยู่เต็มกระจก  ผมไม่รู้ว่าใคร ผมจึงไม่กล้าขึ้นรถไป ผมก็ยืนอยู่อย่างนั้น สักพักประตูรถฝั่งคนขับก็เปิดออก พร้อมกับมีผู้ชายรูบร่างสูงใหญ่ แต่งชุดนักศึกษาที่เดียวกับผม ก้าวออกมาจากรถแล้วกางร่ม  ผู้ชายคนนั้นถือร่มเดินอ้อมรถมาที่ผม แล้วก็เรียกให้ผมขึ้นรถ พร้อมกับถือร่มมาใกล้ผม ผมหันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้น พร้อมกับที่เขาก็เอามือมาจับแขนผมดึงให้เดินตามเขาไปที่รถ ผมก็ก้าวขาตามไป  ก็เห็นเขาปล่อยมือที่จับแขนผมออก เอื้อมไปเปิดประตูรถให้เปิดออก แล้วก็เอามือข้างนั้นมาจับแขนผมอีกครั้งดึงให้ขึ้นไปในรถ ผมเข้าไปในรถ ผู้ชายคนนั้นก็ปิดประตูแล้วเดินอ้อมรถกลับมาขึ้นรถด้านคนขับ  เมื่อเขาเข้ามาแล้ว ก็ออกรถ ผมก็มองหน้าเขาด้วยความรู้สึกตกใจ กับอีกความรู้สึกหนึ่ง ใจสั่น กับผู้ชายคนนั้น ...." ไอพี่เจส... "...................

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

จบบทที่ 17

               ขอบคุณครับที่ติดตามอ่าน...ติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะค้าบ....................

               
               รักทุกคนนะค้าบ................มะนาวเองคร้าบบบบบบบผม

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

[abcd]

โหยยยย น้องมะนาวมาโป๊ดซะดึก ถ้าม่ายไหวก้อบอกได้นา เด่วพี่ช่วยโป๊ดแทนให้ 

[nanao]

อ๊าก มาต่อเด๋วนี้เลยนะคร้าบ
ขาดตอนอีกแล้ว ฮิๆ 

[Poes]

ต่ออีกหน่อยเด้อ มันค้างงงงงงง :โหลๆ: :โหลๆ: :โหลๆ: