หัวข้อ: " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว ( เรื่องเล่า )"

[Lucifer]

 

[abcd]

  รักแรก....ของน้องมะนาว 

[jammy]

อืมน่าสงสารยูนะ         เเล้วเรื่องนี้จะมีต่อไม๊ครับเห็นไม่ลงนานละ 

[gobgab]

" ขอกูจูบมึงเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ... "

 

[meemewkewkaw]

รักครั้งแรก รักที่ยากจะลืม

[THIP]

รักครั้งแรก จบลง 
รักครั้งต่อไป กำลังรออยู่ ที่ไหนสักแห่ง 

[มะนาว]

หวัดดีค้าบผม

         มะนาวไม่ได้เข้ามาซะนานเลยอ่ะคับ  คือมีอะไรหลายอย่าง ที่ทำให้เข้ามาที่นี่ไม่ได้     แต่เอาเป็นว่าตั้งแต่นี้จะมาบ่อยๆค้าบ

         ขอบคุณทุกคนนะค้าบ ที่ตามอ่านเรื่องของมะนาว   ยังงัยก็ตามอ่านต่อไปด้วยนะค้าบ...

         ตอนนี้ พี่ซัน หายไปไหนมะรู้  ...พี่เรย์เลยบอกให้มะนาวเอามาลงเอง....มะนาวรับปากแล้วคับ

         เดี๋ยวเอามาลงให้น้าาาา...

         มะนาวเองคร้าบบบบบบบบบบผม..........


         

[meemewkewkaw]

ปูเสื่อรออ่านครับผม

[มะนาว]

บทที่ 9

            ผมลืมตามองเพดานห้อง ที่มีดวงดาว มากมาย หลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่ผมวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงดังขึ้น  ผมยังคงมองเพดานอยู่อย่างนั้น มันยังไม่หายง่วงนอนดีเลย  ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์มันดังอยู่อย่างนั้น  ผมไม่อยากรับสายไม่ว่ามันจะเป็นใครโทรมาก็ตาม  แต่รออยู่นาน เสียงมันก็ไม่เงียบสักที  ผมจึงจำใจรับสายนั้น

            " หวัดดีค้าบ "   ผมพูด

            " หวัดดีครับ  พี่ก้องเองครับ "  เสียงพี่ก้องทักทายมาตามสาย

            " คับ  พี่ก้องมีไรคับ โทรมาปลุกผมตั้งแต่เช้าเลยอ่ะคับ..."   ผมงัวเงียถามพี่ก้องพร้อมกับบ่นไปด้วย  ก็ผมยังง่วงอยู่อ่ะคับ ลืมไปเลยว่ากว่าจะนอนกี่โมงเข้าไปแล้ว

            " อ้าว...นี่น้องมะนาวยังไม่ตื่นนอนอีกหรือครับ  แล้วนี่ไม่ใช่เช้าแล้วนะครับ  รู้ไหมครับว่านี่มันกี่โมงแล้ว ..."  พี่ก้องถามผม

            " แล้วมันกี่โมงอ่ะคับ  มะนาวไม่รู้จิงๆ ค้าบ "  ผมบอกพี่ก้องออกไปด้วยเสียงที่เบาๆ อ้อนนิดๆ

            " นี่มันจะ บ่ายสามโมงแล้วนะ ครับ "  พี่ก้องตอบมา

            " โห...เกือบสามโมงแล้วเหรอคับ ทำไมไม่มีใครมาปลุกซ้ากคนน้า "   ผมบ่นออกไปตามสาย

            " แล้ว พี่มีธุระอะไรรึป่าวคับ "   ผมถาม

            " ก็ไม่มีไรมากหรอกครับ   แค่คิดถึง  น้องมะนาว ครับ... "  เสียงพี่ก้องพูดออกมา แล้วเงียบไปชั่วครู่

            " ................... "  เงียบไม่มีเสียงตอบจากผม

            " แล้วน้องมะนาวจะกลับเมื่อไหร่ครับ "  พี่ก้องมันถามผมหลังจากที่เห็นผมเงียบไป

            " กะว่าเย็นๆ จะกลับครับ " ผมตอบ  แล้วเราก็คุยกัน ได้สักพัก เรื่องจิปาถะต่างๆ แล้วก็วางสายลง

            " พี่ก้อง  รักมะนาวนะครับ "  เสียงพี่ก้องพูดจบก็วางสายไป

            หลังจากที่วางสายจากการคุยกับพี่ก้องแล้ว  ผมก็ลงมาอาบนํ้า กินข้าว  ไม่เจอแม่ของผม  สงสัยคงจะไปตลาด  ผมไม่มีอะไรทำอีก เลยขึ้นไปนอนอ่านหนังสือ ที่ห้อง......ตอนแรกผมก็อยากจะไปหาไอ้พวกเพื่อนผม แต่พอคิดอีกทีก็ยังไม่อยากไป  ไม่รู้ป่านนี้ ไอ้ฟางจะเป็นงัยบ้าง  แล้วเรื่องเมื่อวาน ระหว่างผมกับไอ้ ยู ก็จบลงด้วยดี  ผมนึกถึงเรื่องนี้แล้ว ก็คิดถึงหน้าของมัน ตาของมัน  ผมคงเป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่งของมัน  เพื่อนคนที่มันรัก  และ เพื่อนคนที่รักมัน   เมื่อคืนผมกับมันนั่งคุยอยู่ด้วยกันจนกระทั่งเช้า  เข้าใจกันดี  กว่ามันจะพาผมกลับมาส่งที่บ้านได้ก็สายมากแล้ว  ดีที่ผมกลับมาไม่เจอใครอยู่บ้าน  ก็เลยไม่โดนบ่น  ไปไหนกันหมดก็ไม่รู้  ผมคิดไปคิดมาก็เผลอนอนหลับไปที่บนเตียงนอนของผมเองอีกครั้ง  แถมยังมีอาการรู้สึกเหมือนจะปวดหัวนิดๆ อีกด้วย

            ผมมารู้สึกตัวตื่นอีกที ก็เพราะมีคนมาปลุกผม  ตอนนั้นในสมองผมมันสับสนวุ่นวายไปหมด  จับต้นชนปลายไม่ถูก  นอนกระสับกระส่าย
ผมลืมตามองก็เจอหน้าของแม่ผมเอามือมาแตะ ที่หน้าผากของผม  ผมมองหน้าแม่  แล้วนํ้าตามันก็ไหลออกมาเอง  แม่เช็ดนํ้าตาให้ผม  แล้วถามผมว่าเป็นอย่างงัยบ้าง   ผมลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือขึ้นกอดแม่ 

            " แม่ค้าบ  มะนาวร้ากแม่นะค้าบ ร้ากที่สุดในโลกเลยค้าบ "  ผมอ้อนแม่ พร้อมกับเอาหน้าซุกไปกับอกนิ่มๆของแม่ผม มันอบอุ่นไม่เหมือนกับความรู้สึก แบบคนอื่น  ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน  แล้วรู้สึกว่ามันเหนื่อยมากมาย การที่ผมร้องไห้กับแม่นี่ก็คงจะมาจากเรื่องเมื่อคืน  ถึงแม้ว่ามันจะจบด้วยดึ  แต่ผมรู้ ผมต้องลืมมันให้ได้  แต่กว่าจะทำใจได้ก็คงอีกนาน  ก็ผมรู้ว่าผมรักมันมากขนาดไหนก็ตอนนี้นี่แหละ  เพราะถ้าผมมีเรื่องทุกข์ใจอะไร ผมก็ไม่สามารถจะไปกอดให้มันปลอบได้อีกแล้ว  กอดแบบเมื่อคืนนี้ กอดแบบคนรัก  ผมได้ยินเสียงแม่ถามผม

            " มะนาวเป็นงัยบ้างลูก  ตัวหนูร้อนๆนะ มีไข้ด้วย  ปล่อยแม่ได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะไปเอายามาให้หนูกินก่อนนะ "  แม่ผมบอกผมพร้อมกับดันผมออก

            " ค้าบแม่ "  ผมตอบแม่ แล้วล้มตัวลงนอนต่อ  แล้วแม่ก็เอามือมาลูบที่หัวผมและก็ลุกเดินออกไปเอายามาให้

            ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู  นี่กี่โมงแล้วนะ เห็นท้องฟ้ามืดแล้ว  แต่ตอนนี้ผมปวดหัวมาก  คืนนี้ผมต้องกลับกรุงเทพ'ด้วย พรุ่งนี้มีเรียนเช้าวิชาที่ผมไม่ค่อยเก่ง  ผมไม่อยากขาดเรียนโดยไม่จำเป็น  เดี๋ยวผมกลับรถทัวร์เที่ยวตี 3 ก็ได้ พอไปถึงก็เช้าพอดี กลับบ้านไปอาบนํ้า เปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จ  ก็ออกไปที่มหาลัย'ทัน  ผมคิดได้อย่างนี้ ก็หยิบโทรศัพท์ กดมองหาเบอร์ของบริษัทรถทัวร์ เมื่อพบก็โทรออกไป แล้วก็จองตั๋วรถ
โชคดีที่ตอนผมโทรไปมีที่ว่างเหลืออยู่ไม่กี่ที่ในรถเที่ยวนั้น พอดีวันนี้เป็นวันอาทิตย์ คนจะกลับเข้ากรุงเทพ'กันมากกว่าวันปกติ ดีที่ผมโทรมาจองก่อนไม่งั้นผมคงต้องรอรถเที่ยวตอนเช้า ไม่ได้ไปเรียนแน่ๆ เมื่อแม่ขึ้นมา   ผมก็บอกแม่ว่าผมจะกลับคืนนี้  แม่ก็ห้ามผมบอกว่ายังไม่หายป่วยเลยจะกลับไปได้ยังงัย  แต่ผมก็อธิบายให้แม่ฟัง  แม่ก็เข้าใจ  แม่บอกให้ผมกินข้าวต้มที่แม่ยกขึ้นมากินก่อนแล้วก็เอายาให้ผมกิน  เมื่อผมกินยาเสร็จให้รีบเข้านอน   อาการป่วยของผมจะได้ดีขึ้น  ผมก็ได้ทำตาม แม่มองดูผมกินข้าวคำสุดท้ายหมด แม่ก็เก็บชามข้าวออกไป ก่อนออกผมนึกขึ้นได้ก็บอกแม่ ให้ใครแวะไปเอาตั๋วรถที่จองก่อน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวทางบริษัทมันจะขายให้คนอื่นไป ถ้าไม่ไปเอาก่อนรถออก หนึ่งชั่วโมง  แม่ก็บอกผมให้นอนเดี๋ยวแม่จัดการให้  แล้วแม่ก็เดินมาหอมแก้มผมทีนึง  แล้วพูดกับผมว่า  " นอนซะ ไอ้มะนาว ไอ้ลูกน่ารักของแม่ "  พูดจบแม่ก็หอมแก้มอีกทีแล้วลุกเดินออกไป

             ตกลงคืนนั้นผมก็ได้กลับกรุงเทพ' แม่มาปลุกผมก่อนได้เวลาขึ้นรถ เกือบ2 ชั่วโมง เพราะแม่รู้ว่าผมมักจะแต่งตัวช้า  อาการตัวร้อนของผมหายไปแล้ว แต่อาการปวดหัวยังมีอยู่  แต่ผมไม่ได้บอกแม่ไปหรอก เพราะกลัวท่านเป็นห่วง แล้วจะไม่ให้กลับกรุงเทพ' แม่ให้พี่คนงานที่บ้านขับรถยนต์มาส่งผม  แม่สั่งให้คอยรถเป็นเพื่อนผมจนกว่ารถจะออก  เมื่อผมขึ้นรถแล้วหาที่นั่งได้ก็เก็บของ เมื่อเก็บของเสร็จ ผมก็รอรถออก รอจนพนักงานตรวจตั๋วเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง  ผมก็หลับไปเลย คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาด้วย ก่อนออกจากบ้านมาแม่ให้ผมกินยาแก้ไข้อีกชุดนึง ที่ทำให้ผมรู้สึกง่วงมากจนทนไม่ไหว  ผมมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อรถเข้ากรุงเทพ'แล้ว  ถนนยังคงว่างอยู่มาก  เพราะว่ายังเป็นเวลาเช้าอยู่  พอรถจอดผมลงจากรถ มองหารถ แท๊กซี่ได้ก็ขึ้นรถบอกทางให้มาส่งที่บ้าน  พอเข้าบ้านก็เจอไอพี่มะยมมันนั่งคอยอยู่  ผมก็แปลกใจที่ทำไมวันนี้มันตื่นเร็วนัก  มันบอกว่าแม่โทรมาดูว่าผมมาถึงรึยัง  นี่มันก็เพิ่งวางสายจากแม่ไปเมื่อได้ยินเสียงรถแท๊กซี่มาจอดหน้าบ้านนี่เอง  ไอพี่มันก็เป็นห่วงผมเหมือนกัน มันถามและก็ดูผมว่าหายป่วยแล้วยัง ผมบอกไม่เป็นไร มันก็ขึ้นไปนอนต่อ ผมก็ขึ้นไปห้อง อาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อจะไปมหาลัย' ต่อ  แต่อาการปวดหัวก็ยังคงอยู่  ก่อนออกจากบ้านผมก็กินยาอีกชุด  แล้วก็ไปมหาลัย'

...

              ผมมาถึงที่มหาลัย' ก็มาที่โรงอาหาร ผมรู้สึกว่าหิวมาก เลยเดินไปซื้อข้าว  ผมมองหาเพื่อนๆก็ไม่เจอใครอยู่เลย  ผมเลยเดินเข้ามานั่งข้างในอีกที่  ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวมากกว่าเมื่อตอนเช้าอีก  ผมมองหาที่นั่ง มีคนอยู่เยอะ พอสมควร เมื่อเห็นที่ว่าง ผมก็เดินเข้าไปนั่ง ที่โต๊ะตัวหนึ่ง  ผมนั่งเสร็จก็เริ่มกินข้าว  ระหว่างที่กินผมก็นึกไปถึงไอ " พี่เจส " ว่าตอนนี้มันไปอยู่ไหนนะ  ผมนึกได้ว่าไปคิดถึงมันทำไม ผมก็นั่งกินต่อ   แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งข้างผม ผมก็หันไปมองก็เห็นมันยิ้มให้ แต่หน้าของมันถึงจะดูหล่อดึ แต่มันทำสีหน้าหวาดๆเหมือนหนีอะไรมา  แต่มันไม่ใช่เรื่องของผมนี่ที่จะรู้ ก็ผมไม่รู้จักมันมาก่อน มันจะหนีอะไรมาก็เรื่องของมัน  ผมยิ้มให้มันทีนึง แล้วผมก็หันมากินข้าวต่อ ตอนนี้ผมยิ่งปวดหัวมากกว่าเมื่อสักครู่นี้อีก ผมกะว่าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จ จะต้องกินยาอีกสักเม็ด  แล้วตอนนั้นผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิง กับ ผู้ชายที่อยู่โต๊ะข้างหลังที่ผมนั่งอยู่ มันเถียงกันเสียงดังมาก

               " ตะกี้มึง นั่งคุยกับใครอยู่ "  เสียงผู้ชายพูดกับผู้หญิง

               " ก็บอกว่าป่าวนี่ "  ผู้หญิงตอบเสียงเบาคงจะกลัวคนอื่นได้ยิน  แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองก็มันไม่ใช่เรื่องอะไรของผม อีกทั้งตอนนี้ก็ปวดหัวมากด้วย

               " แต่กูเห็นนะ มันเห็นกูเดินเข้ามามันก็ลุกเดินหนีไปนั่งไหนนี่แหละ "  ไอ้ผู้ชายมันก็พูดเสียงเริ่มจะดังขึ้น

               " ก็บอกว่าป่าวงัย พี่ตาฝาดไปรึป่าว อย่ามาหาเรื่องนะ "  ผู้หญิงก็ยังคงพยายามพูดเสียงเบาอีก

               นี่มันก็คงจะมีเรื่องหึงหวงกันนั่นแหละ เรื่องปกติ ผมคิด  แล้วหันไปมองหน้าไอ้คนที่มันนั่งข้างๆผม มันนั่งหน้าขาวซีด ผมเห็นเหงื่อมันออกเยอะมาก มันเป็นไรวะ แต่มันก็เฉย ผมเห็นว่ามันคงไม่เป็นอะไรก็เลยหันมานั่งกินข้าวต่อ

               " ก็กูเห็นนี่หว่า มันคนไหนบอกกูมา ไม่งั้นมึงเจ็บ "  เสียงผู้ชายพูดรอดไรฟันออกมา

               " โอ้ย ปล่อยนะพี่หนูเจ็บ "  ผู้หญิงร้อง

               " โอ้ย ปล่อยพี่...หนูเจ็บ...บอกแล้วไอ้คนนั้นงัย "  ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องว่าเจ็บออกมาอีก แล้วผมก็เห็นว่าคนที่มันนั่งอยู่แถวหน้าผมมันมองมาทางผม  ผมเลยหันไปมองไอ้ผู้ชายที่มันนั่งข้างผม มันนั่งหน้าซีด เหงื่อตก หลับตาแน่น ตัวมันก็สั่น ตอนนั้นผมคิดว่าเป็นมันแน่ๆเลยที่ไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น  แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนส่งเสียง ฮือฮา แล้วก็มองมาทางที่ผมกับไอ้ผู้ชายคนนี้นั่งอยู่  มันมองทำไมวะ ผมคิดในใจ  แล้วเหมือนมีใครมาสะกิดที่ข้างหลังของผม ผมหันไปมองทันเห็นว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ผม.......

               " พลั่ก "

...

จบบทที่ 9

              ขอบคุณมากค้าบผม   ...แล้วติดตามต่อน้า.............

...

[meemewkewkaw]

  แล้วไงต่ออ่ะ

  ทำร้ายจิตใจคนอ่านอ่ะ โหย . . . บีบใจซ้า

มาต่อไวๆนะครับ

[Lucifer]

  แหงะ ...... เฉยเลยอ่ะ

 


มาต่อเร็วๆ นะค้าบบบบ 

[gobgab]

เกิดไรขึ้น....มาต่อด่วน.....

 

[FlukeHub]

อ้าววว!!~  ซะงั้นน่ะ

น้องมะนาวเลยโดนลูกหลงเลย

[Junrai_Hyper™]

อีกแระ

จบแบบนี้อีกแระ

ไม่ใจเลยอะ

 

[jammy]

มาต่อโดยด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[THIP]

อ้าว มะนาวถูกลูกหลง 
ทำไมโชคร้ายอย่างนี้   
ไม่สบายแถมยังมาเจอแบบนี้อีก   
มาต่อด่วนเลยนะ นะ นะ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มาแว้วครับ อิอิ ตามลุ้นกันได้เลยงับ
********************************
บทที่ 10
" พลั่ก " ผมทันหันไปมอง เห็นหน้าไอคนที่มันต่อยมา ที่กึ่งปากกึ่งจมูก ของผม ร่างผมเซไปตามแรงหมัดที่กระทบกับใบหน้าของผม
ผมรู้สึกได้ว่าเหมือนมีอะไรอุ่นๆ ไหลออกมาจากจมูกกับปาก

" โป๊ก .... " เสียงหัวของผมมันไปฟาดโดนอะไรสักอย่าง ก่อนที่ผมจะหมดสติไปผมรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดนั้น

...

ผมหมดสติไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าเมือนอยู่ในความฝัน มีใครเอานิ้วมาแตะริมฝีปาก และลูบที่จมูกของผม ผมพยายามที่จะลืม

ตาขึ้นมามอง แต่มันหนักมาก ได้ยินแต่เสียงที่เหมือนคนมาบ่นอะไร แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก

ผมหลับๆตื่นๆ อยู่หลายครั้ง ครั้งสุดท้ายผมรู้สึกเหมือนมีใครมาอุ้มผมไปไหนไม่รู้ แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก
...

เมื่อผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนที่เหมือนมีใครเอาผ้ามาเช็ดที่หน้าของผม ผมลืมตาและ กระพริบตามองเพดาน และ หันไปเห็นว่าเป็น

ใครที่เอาผ้าเย็นๆมาเช็ด หน้าให้ผม ผมมองหน้าพี่เค้า แล้วรู้สึกดีจิงๆ แล้วผมก็คิดไปถึงเรื่องที่เกิด ทำไมเกลียดผมมากนักเหรอ ถึงทำกับผมอย่างนี้
ผมไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใคร ผมไม่เคยถูกใครต่อยหน้า ผมไม่อยากรู้เรื่องอะไรอีกแล้ว

" พี่ก้อง ... " ผมเรียกชื่อพี่ก้องจบ ก็รู้สึกเจ็บที่บริเวณริมฝีปาก

" โอ้ย " ทีนี้ก็เจ็บที่จมูกด้วย อาทิตย์นี้ ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ มีแต่เรื่องซวยๆ ทั้งนั้น ถ้าหายดีแล้วผมสงสัยต้องไปทำบุญบ้างแล้วล่ะ ล้าง

ซวยออกไปให้หมด หน้าผมจะเป็นยังงัยเนี่ย...

ผมอยู่ที่ไหน...ผมมองรอบๆห้องก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ ห้องพยาบาลของมหาลัย' อาจจะเป็นที่คลีนิคอะไรสักแห่ง แล้วนี่กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ แต่เห็นข้าง

นอกหน้าต่างมันมืดแล้ว ผมนอนหลับไปนานขนาดไหนกันนะ...ผมคิดในใจ...

" น้องมะนาวเป็นยังงัยบ้างครับ " เสียงพี่ก้องพูดอย่างเป็นห่วง

" ก็ปวดหัวมากเลยอ่ะคับ " ผมยกมือขึ้นจับหัวตัวเองดู ก็พบว่ามีผ้าปิดที่แผลอยู่ ปวดหัวคับ ปวดหัว

" เด๊ยวพี่พามะนาวกลับบ้านนะ " พี่ก้องพูดจบ ก็ตัดสินใจเองที่จะพาผมกลับบ้าน

" พี่ก้องค้าบ...รอเดี๋ยวค้าบ " ผมเรียกให้พี่ก้องหยุดก่อน

" มะนาวไป... " ผมพูดออกไปได้เท่านั้นก็เงียบไปก่อน ผมจะพูดดีมั้ยนะ ตัดสินใจสิ ไอ้มะนาว

" ว่างัยคับ พูดมาเถอะครับ ถ้าเป็นเรื่องของมะนาวพี่ทำให้ได้ทุกเรื่องครับ " พี่ก้องพูดเมื่อเห็นผมเงียบไม่กล้าพูดต่อ

" เอ่อ...ไม่ต้องไปส่งมะนาวที่บ้านได้ไหมครับ ... " ผมพูด

" อ้าวไม่ให้พี่พากลับบ้านแล้วจะให้พี่พาไปไหนล่ะครับ " พี่ก้องพูดไปก็หันมามองหน้าผมด้วยความสงสัย

" ก็ บ้านพี่ก้องงัยคับ ให้มะนาวไปนอนที่บ้านพี่ก้องได้รึป่าวค้าบ... " ผมตัดสินใจพูดออกไป ปกติผมไม่เคยไปนอนค้างบ้านใครอื่นมา
ก่อนเลย แม่เคยสอนไว้ว่า " ถึงจะไปเที่ยวที่ไหนกลับดึกยังงัย ก็ให้กลับมานอนบ้าน " ผมก็ยึดตามนั้น อันนี้ไม่ได้รวมถึงไปเที่ยวที่ต่างจังหวัดนะ

เพราะมันกลับมานอนที่บ้านไม่ได้อยู่แล้ว

" ................ " พี่ก้องมองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร

" ก็ถ้าไม่ได้ มะนาวก็จะได้ไปนอนที่บ้านเพื่อนคนอื่นก็ได้คับ " ผมบอก

" แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ " พี่ก้องอยากรู้เหตุผล

" ก็มะนาวยังไม่หายป่วยเลย แล้วมะนาวก็มาโดนแบบนี้ พี่มองหน้ามะนาวสิ คงจะดูไม่ได้ มันไม่น่ารักเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยคับ อีกอย่างถ้า

กลับไปบ้านตอนนี้ พี่มะยมมานไม่ยอมแน่ แล้วถ้าไอพี่มะยมมานรู้เรื่องนะ พ่อกะแม่ของมะนาวก็ต้องรู้ด้วย มะนาวไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงอ่ะคับ "

ผมบอกเหตุผลให้พี่ก้องฟัง

" งั้น ก็ได้สิครับ พี่ดีใจต่างหากที่มะนาวจะไปนอนที่บ้านพี่น่ะครับ แล้วสำหรับพี่ หน้าตาของน้องมะนาวจะเป็นยังงัย มันก็น่ารัก

สำหรับพี่เสมอแหละคับ ก็คนมันรักไปแล้วนี่ " พี่ก้องพูดจบก็ยิ้มให้ผม แล้วเอามือมาลูบที่หัวผม ผมอายจนหน้าแดงเลยคับ

" แต่ว่า น้องมะนาวแน่ใจแล้วเหรอคับที่จะไปนอนบ้านพี่น่ะ... " พี่ก้องพูดไปตาก็มองมาที่ตาของผม

" เอ่อ...ก็แน่ใจอ่ะคับ " ผมตอบพี่ก้องไป แต่ในใจก็กังวลอยู่ แต่พอคิดได้ว่าตัวผมยังไม่หายป่วยเลยจมูกก็เจ็บ ปากก็เจ็บ แล้วพี่จะกล้าทำ

อะไรผมอีกเหรอ...คงไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าคนดวงจะซวยมันจะเป็นไรก็ต้องเป็น นึกอย่างปลงๆ

" งั้นรอพี่เดี๋ยวนะครับ พี่ไปติดต่อข้างนอกก่อน " พี่เค้ามองผมสักพักก็เดินออกไปด้านนอก ผมมองตาม ในใจผมเริ่มรู้สึกดีกับพี่ก้องมากกว่า

เดิมอีก...

ระหว่างกำลังคิด ผมก็นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหา ไอพี้มะยมมานก่อนเดี๋ยวมานจะเป็นห่วง ก็มองหามือถือของผม เจอมันวางอยู่ข้างหมอน ผม

หยิบมันมาเปิดเครื่อง แล้วกดเบอร์โทรออกไป

" ค้าบ ...พี่มะยมค้าบ " ผมกรอกเสียงไปตามสาย กับไอพี่มะยม ผมมักจะพูดเสียงยานๆอ้อนๆแบบนี้แหละคับ

" ว่างัยไอ้ตัวดี อยู่ไหนล่ะเนี่ย ป่านนี้ยังไม่กลับมาบ้านอีก นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ วันนี้พี่นึกห่วงเห็นว่ายังไม่หายป่วยดีเลยรีบกลับมาดู โทร

ไปหาก็ดันปิดเครื่องซะอีก พี่เป็นห่วงจะแย่แล้ว " ไอพี่มะยมมานบ่นเป็นชุดเลยคับ ผมฟังมานแล้วนํ้าตาซึม ที่มานเป็นห่วงผมขนาดนี้

" ค้าบขอโทษค้าบพี่ มะนาวหายไข้แล้วนะคับ พอดีมะนาวมาบ้านไอ้เป้งที่ต่างจังหวัดอ่ะคับมันไม่มีเพื่อนมา แล้วธุระของไอ้เป้งมันยังไม่

เสร็จ คงต้องอยู่ค้างคืนนึงอ่ะคับ พี่ไม่ว่านะคับ ...มะนาวก็กะว่าจะโทรบอกพี่แหละคับ แต่พอดีแบตมันหมดอ่ะคับ นี่เพิ่งชาร์ตเสร็จก็เลยรีบโทรมา

หาพี่อ่ะคับ...พี่ไม่ว่ามะนาวนะค้าบ " ผมอธิบายให้ไอพี่มะยมฟัง มะนาวขอโทษนะคับ ที่โกหกพี่ไปอย่างนั้น แต่มะนาวจำเป็นจริงๆคับ ให้หน้า

มะนาวหายเจ็บหน้าก่อนนะคับ

" พี่ไม่ว่าไรหรอก แต่ทีหลังก็ต้องบอกให้พี่รู้ก่อนนะ ไม่ใช่ไปแล้วค่อยมาบอกทีหลัง อย่างนี้ไม่เอานะ รู้ป่าวว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน " ไอพี่

มะนาวมานก็สอนผมอีกแหละ

" ถ้างั้นเสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมาบ้านเลยนะ แค่นี้นะอย่าลืมกินยาต่ออีกหน่อยล่ะเดี๋ยวไข้กลับมาอีก รู้ป่าว " ไอพี่มะยมมานรักผมจิงๆเลย

มานเป็นห่วงผมไปซะทุกเรื่อง

" รู้แล้วค้าบ มะนาวไม่ลืมหรอก มะนาวจะกินยาตามที่พี่บอกทุกประการค้าบ " ผมรับปากมาน

" เออ งั้นแค่นี้ล่ะ " พูดจบมานก็วางสายเลย ผมก็วางสายตาม

เมื่อวางสายแล้ว มองไปที่ประตู พี่ก้องก็ยังไม่มา...ระหว่างนั้นผมก็คิดไปถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ผมนึกไปถึงหน้าของคนที่ต่อยผม ตอนนั้น

ที่ผมหันไปและเห็นเค้า และก็เหมือนว่าเค้าจะชะงักไปแป๊บนึง แต่แรงเหวี่ยงของหมัดที่ปล่อยออกมามันหยุดไม่ได้แล้ว มันก็เลยโดนผมเต็มๆ ที่

จริงพี่เขาอาจไม่ได้ตั้งใจก็ได้ แต่คิดไปคิดมาพี่เค้าอาจเกลียดผมจริงๆก็ได้ ผมคิดได้อย่างนั้น ใจผมมันรู้สึกแปลบ แปลบ อยู่ข้างใน นี่ผมโดนพี่เค้า

เกลียดไปเต็มๆแล้วเหรอคับ

แล้วที่พี่เค้าทำผมอย่างนี้ เค้าไม่มาดูผมบ้างเลยเหรอคับ ผมรู้สึกแย่กับตัวเองจังถูกเกลียด ผมซึ่งไม่เคยมีใครเกลียดเลย คำนี้มันทำให้ผมรู้สึก

แย่มากแล้ว และนี่เป็นพี่เค้า มันทำให้ผมแย่มากกว่าเดิมอีก แต่ผมยังไม่ได้คำตอบเลยว่าทำไมพี่ไม่ชอบผม ผมอยากรู้ แต่อีกใจมันก็ขัดแย้งกันก็พี่

เค้าเกลียดมึงแล้วมึงจะไปยุ่งกับพี่เค้าทำไม ฮะไอ้มะนาว...แต่อีกใจก็บอกว่าอยากรู้ ว่าเป็นเพราะอะไรจริงๆ ไอ้พี่คนนั้น...ผมนึกไปถึงหน้าของ

คนนั้น... " ไอพี่เจส "...

...

[jammy]

โอยยยย จบค้างๆอีกละ 

[Lucifer]

  เจสเป็นคนต่อยเหรอ ???

ใจร้ายยยยย 



รอลุ้นอยู่นะคับ 

[Junrai_Hyper™]

อะ..............

จบแบบนี้อีกแระ

อารายกันเนี้ยะ

 

[gobgab]

เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆ.....แล้วจะรักกันได้ยังไงเนี่ย....

มะนาวคงประทับใจเจสไปอีกนาน...........

[Junrai_Hyper™]

มาช่วย ต่อให้ครับ

เรื่องนี้ใช้คน post เปลืองเจงๆ

------------------------------------------------------------------------------------

     บทที่11

    พี่ก้องพาผมออกมาจากคลีนิคแห่งนั้นมาก็ดึกมากแล้ว พี่ก้องขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดกว่าจะมาถึงบ้านของพี่ก้อง ก็เกือบๆเที่ยงคืน ผม

    นั่งหลับๆตื่นๆ มาตลอดทาง ผมไม่รู้หรอกว่า บ้านพี่ก้องอยู่ตรงไหนของกรุงเทพฯ ก่อนออกจากคลีนิคหมอได้ให้ผมทานยาเข้าไปอีกหลายเม็ด ที่

    ผมง่วงงุนอย่างนี้สงสัยว่าจะเป็นเพราะยาเหล่านั้นมันคงออกฤทธิ์

    บ้านพี่ก้องใหญ่โตมาก ผมรู้มาก่อนว่าครอบครัวของพี่ก้องมีฐานะดี แต่ก็ไม่คิดว่าจะดีมากขนาดนี้ พี่ก้องประคองผมจะเข้าบ้าน ผมขืนตัว

    เองเอาไว้

    " มะนาว เป็นอะไรครับทำไมไม่ยอมเข้าบ้านของพี่ล่ะครับ " พี่ก้องสงสัยที่ผมไม่ยอมเดินเข้าบ้าน

    " ก็ พ่อกับแม่ของพี่ก้องอยู่รึป่าวอ่ะคับ มะนาวไม่กล้าเข้าไปคับ " ผมตอบข้อสงสัยของพี่ก้อง ก็ตอนนั้นผมกลัวคับ กลัวพ่อกับแม่ของพี่ก้อง

    จะว่าเอา อีกอย่างผมไม่เคยพบท่านมาก่อนด้วย

    " พ่อกับแม่ไม่ว่าหรอกครับ ถ้าท่านเจอมะนาวแล้ว พี่ว่าพ่อกับแม่จะรักมะนาวแน่ๆเลยครับ " พี่ก้องพูดกับผม เพื่อให้ผมคลายกังวล แต่

    ป่าวเลยคับ มันยิ่งทำให้ผมกลัวมากกว่าเดิมอีกน่ะสิ ก็จะไม่ให้ผมกลัวได้ยังงัย หน้าของผมเป็นแบบนี้ ทั้งจมูกทั้งปาก ใครเห็นก็ต้องรู้ว่ามีเรื่องมาแน่

    นอน เพราะเหตุนี้ถ้าพ่อกับแม่ของพี่ก้องมาเจอผมสภาพนี้คงรู้สึกไม่ดีกับผมแน่ อาจจะเกลียดผมเลยด้วยซํ้า

    " แล้วสรุปว่า อยู่หรือไม่อยู่กันแน่คับ " ผมถามอีกครั้ง

    " ไม่อยู่หรอกครับ พ่อกับแม่ไปอยู่อีกหลังนึงครับ " พี่ก้องบอกผม พร้อมกับดันให้ผมเดินเข้าบ้าน ผมก็เดินไป ผมเริ่มหมดแรงแล้วคับ

    " แล้วพี่อยู่กับใครครับ " ผมถามด้วยความสงสัยอีก อยากรู้อยากเห็นไปหมด

    " พี่อยู่คนเดียวครับ " พี่ก้องพูดกับผมด้วยเสียงที่เศร้าๆ แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยอ่ะ ผมคิดแต่ผมไม่ได้ถาม

    ตอนนั้นพี่ก้องพาผมเดินเข้ามาข้างในบ้าน แล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน ผมเดินไม่ไหว ขาผมสั่นเหมือนจะหมดแรง ผมเกาะแขนพี่

    ก้องเอาไว้เมื่อผมจะล้ม พี่ก้องตกใจมากกลัวว่าผมจะตกบันได พี่ก้องเลยอุ้มผมขึ้น แล้วบอกให้ผมเอามือกอดคอพี่ไว้ แล้วพี่ก็เดินขึ้นไป ที่ชั้นบนนี้

    มีห้องอยู่หลายห้อง พี่ก้องพาผมมาหยุดที่ห้องๆหนึ่ง พี่ก้องให้ผมเปิดประตู

    เมื่อประตูเปิด พี่ก้องก็ดันประตูออกให้เปิดกว้างขึ้น แล้วก็อุ้มผมพาเดินเข้าไปข้างใน ห้องพี่ก้องใหญ่มากมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวก

    ครบครัน ผมหันไปมองหน้าพี่ก้อง

    " พี่ก้องคับ พี่อยู่คนเดียวจิงๆเหรอคับ " ผมสงสัยอีกเลยถามพี่ก้อง ผมมองหน้าพี่ก้องอีก

    " จริงสิครับ พี่อยู่คนเดียว แต่ตอนนี้พี่มีคนมาอยู่เป็นเพื่อนพี่แล้วครับ แล้วถ้าคนนั้นมาอยู่กับพี่ตลอดไปก็ดีสินะครับ " พี่ก้องพูดจบก็พา

    ผมเดินมาที่เตียงนอน ผมไม่รู้ว่าพี่ก้อง ที่พูดออกมาหมายถึงใคร

    ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรเลย คือในหัวของผมมันสับสน มึนๆอ่ะคับ ไม่ค่อยได้คิดตามเรื่องที่พี่ก้องพูดสักเท่าไหร่ ผมเห็นที่นอนใหญ่

    เตียงใหญ่ๆ ผ้าปูสีสวย ผมก็อยากจะนอนอีกแล้ว มันง่วงอ่ะคับ พี่ก้องวางผมลงบนที่นอนสีสวยนั้น ผมล้มตัวลงนอน เมื่อหัวถึงหมอนก็ตั้งท่าจะ

    หลับเลย มันหมดแรงแล้วอ่ะคับ พี่ก้องก็นั่งลงข้างๆของผม

    " ขอบคุณมากคับพี่ที่ดูแลมะนาวอย่างดี ถ้าไม่มีพี่วันนี้มะนาวก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังงัยเหมือนกัน " ผมขอบคุณพี่ก้องตามที่ผมคิดได้ใน

    ตอนนั้น

    ที่จริงผมอยากรู้มากเลยว่าที่เกิดเรื่องวันนี้กับผม เพราะว่าอะไร มันเรื่องอะไร หลังจากนั้นไอพี่เจสที่มันต่อยผมเป็นยังงัย เรื่องเป็นยังงัยต่อ

    หลังจากที่ผมไม่รู้สึกตัว แต่ที่ผมยังไม่ถามก็เพราะว่าผมรู้ว่าพี่ก้องยังไม่อยากคุยกับผมในเรื่องนี้ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ แล้วไอ้เพื่อนๆของ

    ผมมันจะรู้เรื่องที่เกิดกับผมวันนี้หรือยัง ผมอยากจะโทรไปหาพวกมันเหมือนกัน แต่ก็คงไม่ใช่ในตอนนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ผมค่อยโทรหาพวกมัน

    ตอนนี้ผมง่วงจนตาจะปิดแล้ว ผมฝีนมันไม่ไหวก็เลยหลับตาลง

    " มะนาว มะนาว ครับ " พี่ก้องดึงมือผมเพื่อให้ผมลุกขึ้น เมื่อเห็นผมจะหลับ

    " ค้าบบ... " ตอนนั้นผมหลับตาลงแล้ว เมื่อได้ยินเสียงเรียกผมก็พยายามปรือตามองพี่ก้อง แต่ก็ไม่ไหว ตามันหนักเหลือเกินจ้องจะหลับท่า

    เดียว มันหมดแรงยังงัยไม่รุ

    " น้องมะนาวครับ อย่าเพิ่งหลับ มาเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน " พี่ก้องเรียก พร้อมกับเขย่าผมให้ตื่นอีก เมื่อเห็นผมหลับ

    " ค้าบ...ค้าบ...เปลี่ยนให้มะนาวทีสิคับ " ผมพูดอะไรออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย ผมลืมไปคับคิดว่าอยู่กับไอพี่มะยม และผมก็ไม่รู้

    ว่าพี่ก้องตอนนั้นรู้สึกยังงัย มันสับสนไปหมด

    " ให้พี่เปลี่ยนให้จิงเหรอครับ " ผมได้ยินเสียงดังมาจากที่ไหนสักที่ ที่ไกลมาก

    " จิงดิค้าบ.. " ผมตอบทั้งๆที่ผมหลับอยู่

    " มะนาวครับ...มะนาว...น้องมะนาวครับ... " ผมได้ยินเสียงเรียกอีก ใครนะมาเรียกผมอยู่ ผมพยายามมองหาเจ้าของเสียงที่เรียกผม

    ผมมองแล้วร้องเรียกว่าผมอยู่ที่นี่

    " ค้าบบ...มะนาวอยู่ทางนี้ค้าบพี่...ทางนี้ค้าบ ... " ผมพูดออกมาเบาๆ โดยที่ผมไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง ผมเห็นพี่เดินเข้ามาใกล้แล้วเรียกผม

    ไปอาบนํ้า ผมมองหน้าพี่แล้วก็ยิ้มให้

    " ค้าบพี่... " ผมพูดพร้อมกับ พี่ที่เดินมาดึงให้ผมลุกขึ้น แล้วถอดเสื้อผมออก ตามมาด้วยกางเกง ผมก็ยอมให้ทำทุกอย่าง แล้วผมก็ล้มตัว

    ลงนอนบนที่นอนที่แสนสบาย แล้วเหมือนมีใครมานอนกอดผม ผมก็เงยหน้าขึ้นมอง พี่ก็หอมแก้มผม แล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม เห็นพี่ยิ้มมาให้

    ผมก็ยิ้มตอบ

    " มาหามะนาวได้ยังงัยคับ ไม่โกรธมะนาวแล้วเหรอคับ " ผมพูดออกไปเสร็จก็เห็นพี่ยิ้มตอบมาให้

    " ครับ.....พี่รักมะนาวนะครับ... " พี่พูดเหมือนว่าอยู่ใกล้ผม ผมยิ้ม

    " มะนาวก็รักพี่นะค้าบ.....พี่..... " ผมพูดเสียงเบา

    แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย รู้แต่ว่าคืนนั้นผมนอนหลับไปด้วยความอบอุ่นในอ้อมกอดของคนที่รักผมมาก

    ...

    จบบทที่ 11

    ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่านเรื่องของมะนาว ตอนนี้เขียนไป นึกไปมันมาจากความจำล้วนๆเลยครับ ที่จิงมันจะวกไปวนมามากกว่านี้

    อีก แค่ผมคิด แล้วเขียนออกมาผมยังงงเลยครับ พยายามเข้าใจหน่อยนะคับ ก็ตอนนั้นมันมึนยาด้วยคับจ้องจะนอนอย่างเดียว ให้ทำไร ก็ทำหมด

    อ่ะคับ...ยังงัยก็ติดตามอ่านต่อนะคับ......ขอบคุณอีกครั้งคับ...........มะนาวคร้าบบบบบบบผม

    ...

   

[jammy]

ขอบคุณที่นำมาลงครับ รอตอนต่อปายยยยยยยย 

[มูมู่น้อย]

อยากอ่านต่อจัง  อยากรู้ว่าจะเป็นไงอ่า 

เป็นกำลังใจให้คนโพสทุกคนจ้า 

[tsuyu]

เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพส และก็เจ้าของเรื่องด้วยค่ะ

แล้วมาต่ออีกนะค่ะ จะรออ่านค่ะ 

[gobgab]

เรื่องจิงหรือแค่ฝันเนี่ย.....

[FlukeHub]

เหอๆๆๆ  พี่นี่พี่ไหนหนอ

พี่เจสหรือพี่มะยม

หุหุหุ  ต่อๆครับ

[Poes]

สนุก แต่อ่านแล้วงง ตกลงใครจะเป็นพระเอกของเรื่องอ่ะ

[krappom]

เฮ้อออออออ

อ่านแล้วก็ถอนหายใจเฮือกหญ่ายยยยย

น้องนู๋มะนาว...รีบมาต่อนะค้าบบบบ

เป็นกำลังใจให้คนโพสมาโพสเร็วๆ ด้วยค้าบบบบ

[Lucifer]

รออ่านต่อคับ   

มาต่อเร็วๆ นะคับ