แดดโรยแสงลงมากแล้วในตอนที่พีทซ้อมบาสเสร็จ แต่เจ้าตัวไม่มีแก่ใจจะรีบกลับบ้าน ยังคงซ้อมบาสอย่างเอาจริงเอาจังภายในโรงยิมที่ว่างเปล่า
สุดท้าย เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนแผ่บนพื้นสนาม เหงื่อโทรมตัว ถึงร่างกายจะล้าอย่างหนัก แต่ความคิดภายในหัวกลับวิ่งวุ่น..ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำลงไปกับบอส แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่าความต้องการที่แท้จริงของตัวเองคืออะไร..
ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นยังตามหลอกหลอนแทบทุกครั้งที่อยู่ตามลำพัง รูปร่างผอมบางแต่มีกล้ามเนื้อแข็งแกร่งกับผิวเนียนแน่นของบอสทำให้พีทแทบคลั่งทุกครั้งที่นึกถึง..ใครนะที่บอกว่าเล่นกีฬาหนักๆจะช่วยกำจัดความหมกมุ่นในเรื่องนั้นออกไปได้ สำหรับพีทแล้วมันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่าฮอร์โมนยิ่งจะพลุ่งพล่านมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
พีทหลับตาลง นึกด่าตัวเองในใจ เพราะความหื่นแท้ๆที่ทำให้ต้องเสียคนสำคัญไปแบบนี้
เจ้าตัวยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก ไม่นึกอยากกลับบ้านเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ..
เสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามา พีทดีดตัวลุกขึ้นนั่ง พอเห็นว่าใครกำลังเดินตรงเข้ามา รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคร้ามเข้ม..
"ทำไมเมิงไม่เข้าเรียนฟิสิกส์" บอสถามเสียงเครียด หน้าตาบึ้งตึง "คะแนนก็ห่วยจะตายชักยังมีหน้าโดดเรียนอีก.."
"ก็เมิงบอกว่าไม่อยากเห็นหน้ากรูนิ.." พีทพูดเสียงอ้อนๆ ถ้ากระดิกหางเหมือนลูกหมาได้ก็คงทำไปนานแล้ว..
"อย่ามาปากดี ขี้เกียจก็พูดมาเหอะ.."
บอสยื่นกระดาษผลสอบเก็บคะแนนให้พีท พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดตามเดิม..
"นี่ผลสอบเมิง คะแนนห่วยชิบหา..กรูว่า เมิงลาออกไปทำนาดีกว่า.."
พีทรับกระดาษมาดู ก็สมควรแล้วที่ได้คะแนนไม่ถึงครึ่ง นับตั้งแต่วันที่บอสติวให้จนถึงวันที่สอบเก็บคะแนน ก็ยังไม่ได้อ่านหนังสือซักกะตัว หยิบหนังสือฟิสิกส์ขึ้นมาดูทีไร ภาพวันนั้นก็คอยแต่จะผุดขึ้นมาในหัว..
"บอส ตั้งแต่เมิงไม่พูดกับกรู กรูก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเนี่ย เห็นมั้ย..อ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่อง เราดีกันเหอะนะ นะ"
บอสสั่นหั่วอย่างเอือมระอา "เมิงอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะเมิง ไม่ตั้งใจอ่านน่ะสิ กรูว่าเมิงเอาสมองไปห่วงเรื่องคะแนนสอบดีกว่ามั้ง"
"กรูไม่มีเมิง กรูเรียนซ้ำชั้นดีกว่า.. บอส...เมิงก็เป็นห่วงกรูใช้มั้ย" พีทส่งสายตาอ้อนวอน อีกฝ่ายไม่ตอบ ไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ ราวกับพีทจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของอีกคน เด็กหนุ่มยิ่งรุกเร้าหนัก
"เมิงชอบกรูบ้างมั้ยบอส..เมิงเคยคิดถึงกรูบ้างรึเปล่าเวลาที่เราไม่เจอกัน กรูรู้ว่าเมิงเป็นห่วงกรูนะบอสเวลาที่กรูทำอะไรแย่ๆ"
"เมิงรู้ก็ดีแล้วกรูจะได้ไม่ต้องพูดมาก.." บอสย้อนห้วนๆ อยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมากระทันหัน พีทยิ้มแป้นก่อนจะโน้มตัวไปดึงอีกฝ่ายเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด กระซิบพึมพำข้างหูบอสอย่างนุ่มนวล..
"เราเป็นแฟนกันนะ กรูสัญญา ถ้าเมิงตกลง กรูจะทำตัวดีๆ ไม่ให้เมิงต้องกลุ้มใจบ่อยๆ"
"อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบกลางภาคอยู่แล้ว กรูว่าเมิงห่วงเรื่องสอบดีกว่า..เพ้อเจ้ออยู่ได้" บอสยันตัวออกจากอ้อมแขน คิดในใจว่าไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้ ต้องถึงเนื้อถึงตัวทุกที..
"ไม่เอาอ่ะ กรูไม่มีกำลังใจ.."
คนตัวโตงอแงไม่สมกับรูปร่าง บอสถอนใจ ยอมแพ้ในที่สุด..
"เอาเป็นว่า กรูเป็นห่วงเมิง พอใจมั้ย แล้วกรูก็จะกลับมาติวหนังสือให้เมิงเหมือนเดิมด้วย..ถ้าเมิงสอบตกกรูถีบเมิงแน่"
"บอส เมิงช่วยต่อยกรูที..." พีททำตาลอยๆ เปลี่ยนอารมณ์กระทันหัน ทำเอาอีกฝ่ายตั้งตัวไปติด..
"ต่อยทำไมวะ เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย.."
"ก็กรูจะได้รู้ว่ากรูไม่ได้ฝันไปไง.." คนตัวโตตีฝีปาก ทำเอาบอสหมั่นไส้ทนไม่ไหวจนต้องเตะหน้าแข้งไปหนึ่งที
"เอ้า! นี่ อยากโดนเตะใช่มั้ยเมิง กลับบ้านได้แล้ว คุยกับเมิงนี่เสียเวลาจริงๆเลย.."
บอสหิ้วกระเป๋าเดินนำหน้าตามเคย... คนตัวโตวิ่งเหยาะๆตามไปติดๆ ท่าทางเปลี่ยนกลับมาหูตั้งหางกระดิกตามเดิม
ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของบอสกลับคืนมาอีกแล้ว ยิ่งได้รู้ว่ามีอีกคนคอยเป็นห่วง
หัวใจของพีทก็พองโตคับอก..
พีทเดินขึ้นมาเคียงบอส เอื้อมมือไปโอบไหล่อย่างสบายอารมณ์
"บอส..เราจะมีลูกกี่คนดี..."
"เมิงบ้าป่ะเนี่ย?"
"กรูล้อเล่น ขอหอมแก้มหน่อยดิ.."
"ไอ้หื่น..เมิงนี่มันหื่นไม่เลิกจริงๆ.."
"บอส...กรูรักเมิงนะ.."
"อื้อ..."
จบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
