"แหม..หมู่นี้เลิกงานแล้วรีบกลับบ้านจริงนะผู้กอง.. แอบซุกใครไว้ที่ห้องรึเปล่าเนี่ย.."
ผู้กองเข้มทำหูทวนลมกับคำแซว ใจนั้นลอยไปถึงคอนโดเรียบร้อยแล้ว..
หนึ่งสัปดาห์นับตั้งแต่เบ๊นซ์มาอยู่ด้วย กิจวัตรประจำวันของผู้กองหนุ่มก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
จากเมื่อก่อนที่เคยไปนั่งจิบเบียร์เย็นๆหลังเลิกงาน หรืออย่างดีก็แค่ไปเตะบอลกับเพื่อนที่สโมสร แต่ตอนนี้พอเลิกงานปุ๊บ ผู้กองก็แทบจะเหาะกลับคอนโด..
ชายหนุ่มอมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงตอนที่ใช้เวลาอยู่กับเบ๊นซ์ ทำกิจกรรมที่ตัวเองเคยคิดว่างี่เง่า เช่น เล่นนั่งเกมส์คอมพิวเตอร์ด้วยกัน กลับไปอ่านการ์ตูนที่เลิกอ่านไปนานแล้ว ตกเย็นก็ไปจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะใกล้คอนโด ชายหนุ่มนึกขำเมื่อเคยชวนเบ๊นซ์ไปว่ายน้ำแล้วอีกฝ่ายส่ายหัวปฏิเสธ เจ้าตัวให้เหตุผลว่าแม้วส่วนใหญ่ไม่ชอบโดนน้ำถ้าไม่จำเป็น...
นับตั้งแต่วันแรกที่เบ๊นซ์มาอยู่ด้วย ผู้กองเข้มก็ไม่ต้องฝากท้องไว้กับร้านอาหารตามสั่งในมื้อเย็นอีกแล้ว เพราะเบ๊นซ์ทำกับข้าวอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ พอถามว่าไปหัดมาจากไหนอีกฝ่ายก็ตอบยิ้มๆ
'พ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านน่ะ ผมยังไม่อยากอดตายก็เลยต้องหัดทำกับข้าวกินเอง'
ช่วงเย็นหลังเลิกงานรถติดอย่างหนัก ถ้าไม่ติดว่ามันคงจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยที่เอาสมบัติของราชการมาใช้ในเรื่องส่วนตัว... ผู้กองหนุ่มก็นึกอยากจะเอารถตำรวจมาใช้แล้วเปิดไซเรนไล่รถที่ขวางทางอยู่ออกไปให้หมด.. ป่านนี้เบ๊นซ์คงกลับถึงคอนโดแล้ว น่าแปลกที่หนุ่มน้อยไม่ชอบเดินห้างหรือไปขลุกในร้านเกมส์ข้ามวันข้ามคืนเหมือนเด็กอื่นๆ อย่างเดียวที่เบ๊นซ์ทำได้นานๆก็คือ นั่งเล่นกีต้าร์โปร่งตัวเก่าของผู้กองที่เจ้าตัวก็ไม่ได้แตะมานาน ชายหนุ่มถอนใจกับตัวเอง
เบ๊นซ์คงกลายเป็นน้องชายที่น่ารักไปแล้ว ถ้า... ถ้าตอนนี้หัวใจของผู้กองไม่คิดเป็นอื่นไปไกล..ไกลจนแม้แต่เจ้าตัวยังไม่เห็นหนทางที่จะกลับเป็นคนเก่าได้อีก..
ค่ำคืนที่อยู่ด้วยกันนั้นทั้งมีความสุขทั้งทรมาณใจ มันคงน่าทุเรศตัวเองพิลึกถ้าวันหนึ่งชายหนุ่มเกิดข่มใจไม่ไหว ถึงอย่างไรเบ๊นซ์ก็ยังอายุไม่ถึง 18
ยังเป็นผู้เยาว์ตามกฏหมาย แต่ถ้าต้องรอไปอีกสองปีแล้วถูกหมาคาบไปแ...ก ถึงตอนนั้นก็ขอโดดเอาหัวปักลงมาจากดาดฟ้าคอนโดดีกว่า..
ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามินิมาร์ทใกล้คอนโด ร้อยวันพันปีไม่เคยซื้อของกินกลับห้อง ในตู้เย็นมีแต่เบียร์กระป๋องกับน้ำเปล่า..แต่ตอนนี้เบียร์กระป๋องเกือบครึ่งโหลถูกกำจัดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ในตู้เย็นอัดแน่นไปด้วยนม ผลไม้ ขนมสารพัดชนิด และช็อคโกแล็ตราคาแพงหลายยี่ห้อ แม้แต่ซุปไก่สกัดที่เจ้าตัวไม่คิดจะซื้อมากินให้เปลืองเงิน ผู้กองเข้มยังสรรหามาใส่ตู้เย็นไว้ เผื่อว่าเบ๊นซ์จะกินบำรุงสมองตอนอ่านหนังสือสอบ นึกแล้วก็อดเขินตัวเองไม่ได้ ทำยังกะเป็นหนุ่มน้อยวัยแรกรัก ทั้งที่จริง แค่จะจับมือยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ..
ชายหนุ่มหิ้วของพะรุงพะรังเข้าไปในห้อง เบ๊นซ์กำลังง่วนอยู่กับการอ่านการ์ตูนตามเคย หนุ่มน้อยกุลีกุจอเข้ามาช่วยหิ้วของ ก่อนจะพูดยิ้มๆ
"โห..พี่ กักตุนเสบียงไว้หนีน้ำท่วมรึเปล่าเนี่ย.."
"เปล่า..ไว้หนีสงครามกลางเมืองน่ะ..ไงไอ้แม้ว วันนี้ตั้งใจเรียนรึเปล่าเนี่ย.."
"ตั้งใจเรียนสิพี่ ถ้าเทอมนี้ไม่ได้ 4.00นะ ผมให้พี่ถีบเลยอ่ะ" ฟังคำโม้แล้วผู้กองก็นึกอยากเขกหัวอีกฝ่ายขึ้นมาตะหงิด เพียงแต่ถ้าเขกไปจริงๆ ก็คงเป็นฝ่ายเจ็บซะเอง
"ปากดีนักนะ เก่งจริงย้ายมาเรียนที่กรุงเทพสิ อยากรู้เหมือนกันว่าจะสู้เด็กในเมืองได้รึเปล่า.." ชายหนุ่มลำเลียงของเข้าตู้เย็น พูดเปรยๆอย่างมีความหวัง
"คงไม่อ่ะพี่ เดี๋ยวสาวๆที่ลำปางคิดถึงผมแย่.."
ความหวังน้อยนิดที่จะได้อยู่ด้วยกันดับวูบลงไปทันที คงจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยถ้าจะขอให้หนุ่มน้อยย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ
แต่..ผู้กองหนุ่มยังนึกไม่ออกเลยว่า ห้องนี้จะเงียบเหงาขนาดไหนถ้าต้องทนอยู่คนเดียว..
"เบ๊นซ์ เสาร์นี้พี่ว่าง เราอยากทำอะไรล่ะ ไปดูหนัง โยนโบว์ หรืออยากไปเกะ..หรือจะไปทะเลก็ได้นะ" ชายหนุ่มเสนอ แอบนึกภาพตัวเองกับเบ๊นซ์ตอนอยู่ชายทะเลกันสองต่อสอง..
"อยากไปเขาดิน" เบ๊นซ์ตอบจริงจัง ระหว่างที่ช่วยชายหนุ่มเก็บของเข้าตู้เย็น..
"พูดจริง พูดเล่นเนี่ย..แม้วไม่เคยเห็นเขาดินรึไง.."
"เปล่า..ผมชอบสัตว์ คือผมอยากเป็นสัตวแพทย์น่ะ" หนุ่มน้อยตอบด้วยน้ำเสียงซื่อๆ ชายหนุ่มอมยิ้มด้วยความเอ็นดู
"ทำไมถึงอยากเป็นสัตวแพทย์ล่ะ..?"
"ก็เวลาที่พี่ไม่สบาย ผมจะได้ช่วยรักษาไง.." นั่น พอเผลอเข้าหน่อยก็โดนปีนเกลียวซะงั้น เป็นคนอื่นพูดจาไม่เข้าหู ป่านนี้คงโดนเตะคอหักไปแล้ว แต่สำหรับเบ๊นซ์ จะพูดจะทำอะไร ก็ยังน่ารักในสายตาผู้กองเข้มอยู่ดี
"คร้าบ..คุณหมอ เอาไว้ถ้าผมโดนยิง ผมจะรีบตะกายไปให้คุณหมอรักษานะคร้าบ.."
รอยยิ้มจางไปจากหน้าใสๆเกือบจะทันที หนุ่มน้อยขมวดคิ้วยุ่งเหยิง ทำหน้าไม่ค่อยสบายใจ "ไม่ขำอ่ะพี่ อย่าพูดแบบนี้อีกได้มั้ยครับ...ผมพูดจริงๆนะ"
วูบหนึ่ง ชายหนุ่มนึกอยากจะให้ตัวเองกล้าพอที่จะดึงตัวอีกฝ่ายเข้ามากอด แต่ก็ทำได้แค่เอื้อมมือไปขยี้หัวเบ๊นซ์สองสามที พูดยิ้มๆ
"คิดมากน่า..พี่ล้อเล่น สัญญาว่าจะไม่พูดอีกแล้วครับ ป่ะ ไปทำกับข้าวกินกันเหอะ หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
