" แม่บอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าให้ลาออกก็ไม่เชื่อ..ลูกเมียก็ไม่มี เกิดพิการขึ้นมาจะทำยังไง.."
ผู้กองหนุ่มถอนใจอย่างเบื่อๆ สองวันแล้วที่มีแม่มาคอยตีโพยตีพายอยู่ข้างเตียง แถมยังหนีบเอาน้องหนูนา ว่าที่ลูกสะใภ้(ในฝัน)มายืนฟูมฟายเป็นลูกคู่ด้วย
"แล้วนี่แกจะเอายังไง จะให้แม่จ้างพยาบาลพิเศษ หรือจะให้น้องหนูนามาคอยดูแล แม่เองก็มีงานที่สมาคมเยอะแยะ ไม่มีเวลามาเฝ้าแกหรอกนะ.."
'ไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ' ชายหนุ่มนึกในใจก่อนจะก้มลงดูสารรูปตัวเอง โชคดีที่กระสุนแค่ถากหัวไหล่ และแขนข้างซ้ายหักเพราะเจ้าตัวยันพื้นไว้ก่อนหัวกระแทก ที่เหลือก็ยังอยู่ในสภาพดีอยู่แม้จะถลอกปอกเปิกไปบ้าง เจ็บใจที่คนร้ายหนีรอดไปได้ แต่ที่เจ็บใจมากที่สุดคือ ตัวเองในตอนนี้คงไม่อาจลุกขึ้นมาคอยดูแลเบ๊นซ์ได้เหมือนเดิม..
"ว่าไง พ่อคุณ แม่จะให้หนูนามาเฝ้าไข้ ตกลงมั้ย?" เห็นลูกชายเงียบไปคนเป็นแม่ก็คาดคั้นหนัก..
"ไม่ดีกว่าครับ เจ้าเบ๊นซก็อยู่ทั้งคน" ชายหนุ่มหันไปทางคนที่นั่งจุมปุ๊กอยู่ตรงมุมห้อง กำลังแกะส้มเยี่ยมไข้กินอย่างตั้งอกตั้งใจ
"น้องก็ต้องไปเรียน แกจะอยู่คนเดียวได้ยังไง..."
ผู้กองส่ายหัว พูดด้วยเสียงเนือยไร้อารมณ์ "ผมเป็นผู้ชาย เวลาจะขี้จะเยี่ยว ให้ผู้หญิงมาคอยดูแลก็ลำบากใจกันเปล่าๆ อยู่กับเจ้าเบ๊นซ์แหละดีแล้ว.."
ดูเหมือนคำพูดจากลูกชายจะทำให้คนเป็นแม่ขายหน้าสุดขีด "จะเอาอย่างนั้นก็ตามใจแก...ป่ะ หนูนา เรากลับกันเถอะ ชั้นขอทายว่าอีกไม่กี่วันแกจะต้องเป็นฝ่ายโทรมาง้อน้องหนูนา..จำเอาไว้เลย.."
ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ สมกับเป็นยอดคุณแม่จริงๆ จะไปแล้วยังอุตส่าห์ทิ้งเบอร์โทรสาวไว้ให้...
ผู้กองเข้มยิ้มกับตัวเอง...สองวันที่ผ่านมามีคนมาเยี่ยมไม่ขาดสาย ในที่สุดก็ได้อยู่กับเบ๊นซ์ตามลำพังเสียที
"ห่วงกันมั่งมั้ยเนี่ย..เอาแต่กินอยู่ได้.." คนตัวโตตัดพ้อ.. เบ๊นซ์วางส้ม ลุกเดินมายืนเกาะขอบเตียง..ตาตี่ๆคู่นั้นแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร้องไห้หรืออดนอนมาสองคืน..
"ห่วงสิพี่ ผมอุตส่าห์ไม่ไปเรียนตั้งสองวัน.." เบ๊นซ์ตอบซื่อๆอย่างไม่มีลีลา..ได้ยินแค่นั้นผู้กองหนุ่มก็ชื่นใจ...
"ขี้เกียจน่ะสิไม่ว่า ไหน..มาใกล้ๆให้เขกหัวหน่อยดิ"
เบ๊นซ์ค้อมหัวลงไปใกล้อย่างว่าง่าย.. ชายหนุ่มทำได้แต่เพียงขยี้กลางกระหม่อมเล่น ถ้าไม่ติดว่าแขนอีกข้างใส่เฝือกจะดึงตัวมากอดให้หนำใจ..
เสียดายที่ยังไม่ได้พาเบ๊นซ์ไปทะเล... เสียดายอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำด้วยกัน กว่าแขนจะหายดีเบ๊นซ์ก็คงกลับลำปางไปแล้ว ไม่นึกเลยว่า คนที่พึ่งได้เจอแค่สัปดาห์กว่าๆจะทำให้ชีวิตเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้..
พยาบาลสาวหน้าแฉล้มเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะ ส่งเสียงพูดเจื้อยแจ้ว..
"ได้เวลาเช็ดตัวแล้วนะคะ ผู้กอง.."
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมให้น้องชายจัดการให้.."
อยู่ๆพยาบาลสาวก็เดินมากระซิบกระซาบข้างหูเบ๊นซ์ ก่อนจะยิ้มให้ผู้กองแบบเขินๆ
หลังจากเธอเดินออกไปจากห้องแล้ว ชายหนุ่มก็ถามงงๆ
"คุยอะไรกันเหรอ?"
"อ๋อ..พี่เค้าบอกให้เช็ด'ทุกส่วน' ให้ดีๆ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่จะเป็นสังคังน่ะ"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
