หัวข้อ: [เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก :+: ภาค1

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่12
พ่อเพื่อนก็เหมือนพ่อเรา อิอิอิ

แล้วในที่สุดผมก็ได้พบกับพ่อของ เทค คนที่ผมเคยสงสัยมาตลอดว่าเค้าจะมีลักษณะยังไงนะ จะเป็นคนดุมั้ย
จะเป็นคนที่เมื่อได้พบกันก็จะรู้สึกถึงพลังมาคุ ได้ทันทีเลยรึเปล่า ผมแอบจินตนาการไปบ้างแล้วเหมือนกัน
เพื่อเป็นการเตรียมใจว่า หากไปเจอบรรยกาศที่พ่อลูกเค้าทะเลาะกันขึ้นมา ผมจะได้ตั้งตัวได้ทันแล้วก็รีบชิ่งซะ
เดิมทีผมตั้งใจว่าจะอยู่เจอ พ่อของเทค ก่อนแล้วค่อยกลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่ว่า พ่อของเทค เลื่อนกำหนดกลับมา
ผมก็เลยกลับไปพักผ่อนอยู่ที่บ้านเกิดผมที่ต่างจังหวัดก่อน แล้วใกล้ๆเวลาที่จะต้องติวให้ เทค ผมถึงกลับไป กทม.
ซึ่งเป็นช่วงที่ พ่อของเทค กลับมาพอดี ก็คงเป็นเวลาที่ตั้งไว้มั้งครับ เพราะเทอมที่แล้วพ่อเค้าก็มาช่วงเวลานี้น่ะนะ
เพราะฉะนั้น ก่อนที่ผมจะติวให้ เทค 1สัปดาห์ผมก็เลยต้องกลับไปเตรียมตัวอ่านหนังสือสรุปที่ผมทำเองในวิชาที่ผม
ต้องติวให้เค้าก็คือ EN102 ผมต้องทำสวมุดจดย่อต่างหากเลยอีก1เล่ม เพราะผมก็กลัวสอบตกเหมือนกันนี่ครับ
ก็ใช้สมุดที่ผมจดย่อเองตามความเข้าใจและหลักการจำบทเรียนแบบง่ายๆเนี่ยแหล่ะไปติวให้เพื่อนๆและ เทค ด้วย

[jammy]

มาลงนิดเดียวเองอะ มาต่อเร็วๆนะครับนิว^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

การที่ต้องไปพบกับ พ่อของเทค ก็ดูเหมือนจะต้องเตรียมตัว(เตรียมใจ)อยู่พอสมควรแล้วนะครับ แต่ที่น่าหนักใจกว่า
นั่นคือ สถานที่ซึ่ง พ่อของเทค บอกให้ลูกชายเค้าพาผมไปพบเพื่อพูดคุย และทานข้าวกลางวันต่างหากล่ะ เฮ้อ...
โรงแรม ดุสิตธานี ครับพี่น้องคร้าบบบบบ โรงแรมหรูขนาดนี้ แต่เสื้อผ้าของผมสิครับที่เป็นปัญหาไม่ว่าพยายาม
เลือกชุดที่ดูดีแค่ไหนก็ยังไม่เข้าท่าเข้าทางอยู่ดีแหล่ะ ผมมีกางเกงสแลคสีดำกับเสื้อนักศึกษาสีขาวอยู่ไม่กี่ตัวนี่นา
ก็ยังเพิ่งพ้นจากความเป็นนักเรียนม.ปลายไม่ถึง2ปีเลยจะให้มีเสื้อผ้าแบบคนวัยทำงานเต็มตู้ได้ไงกัน จริงมั้ยครับ?
งานนี้ก็ได้ความมีน้ำใจของ ‘คุณชายเทค’ อีกแล้วล่ะครับ เพราะก่อนวันนัด1วัน เทค ก็มารับผมที่อพาร์ทเม้นท์
บอกว่าจะชวนไปธุระกับเค้าหน่อย ผมเองก็เห็นว่าอยู่ว่างๆ และอ่านสรุปวิชาที่ต้องติวให้เค้าเรียบร้อยแล้วก็ตกลงไป
กลายเป็นว่าหลายชั่วโมงที่เดินอยู่ใน เซ็นทรัลลาดพร้าว ธุระที่ เทค บอกนั้นกลับมีแต่เรื่องของผมทั้งนั้นเลยครับ
เริ่มจาก พาผมไปซื้อคอนแทคเลนส์ (แค่ลองใส่ครั้งแรกก็ใช้เวลาตั้ง2ชั่วโมงแล้วนะครับ แสบตามากๆเลยกว่าจะได้)
ออกจากร้านแว่นตาก็ไปซื้อเสื้อเชิ้ตและเนคไท ซึ่งก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมีเสื้อเชิ้ตสีอื่นเลยนอกจากสีขาวไว้ใส่ไปเรียน
เมื่อได้เสื้อผ้ามาเรียบร้อย (ส่วนใหญ่ผมเลือกตามที่ เทค เค้าเห็นว่าดีน่ะครับผมก็ไม่คัดค้านเพราะเค้าจ่ายเงินนี่นะ)
ก็ไปทานอาหารกันที่ ร้าน ณ สยาม  ตอนนี้เองที่ผมได้สำรวจดูว่าข้าวของที่ซื้อมาสำหรับใส่ไปทานข้าวกับพ่อ เทค
ช่างมากมายจริงๆนี่ขนาดไปทานข้าวแค่มื้อเดียว วันเดียวนะเนี่ย ผมยังคิดว่าถ้าเป็นเงินของผมซื้อเองคงใจหายแย่
ก็แต่ละอย่างใช่ว่าจะถูกๆ ผมนึกไปนึกมาชักไม่อยากไปทานข้าวมื้อที่ว่านี้แล้วล่ะ แค่เริ่มต้นก็วุ่นวายซะแล้วนี่ครับ
แล้วไม่ใช่ว่าเป็นเงินของ เทค แล้วผมจะจับจ่ายใช้สอยอย่างเพลิดเพลินนะครับ ยิ่งแบบนี้ผมยิ่งเกรงใจมากขึ้นสิครับ
ก็เลยบอกเค้าไปว่า ซื้อเท่านี้ก็มากพอแล้ว ผมขอบคุณเค้าตั้งหลายครั้งหลายหน ทั้งเรื่องข้าวของและอาหารมื้อนี้
แต่ เทค ทำเหมือนไม่เดือดร้อนอะไร พูดแต่ว่าบางครั้งเงินก็ซื้อความสุขได้เหมือนกัน เทค บอกว่าไม่เคยมีความสุข
กับการใช้เงินแบบวันนี้มาก่อนเลย ทั้งที่วันนี้เค้าเสียเงินซื้อของน้อยกว่าที่เค้าเคยใช้ซื้อเพื่อตัวเองอีกนะครับ
ผมได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกว่า คนเราเกิดมาบนกองเงินกองทอง ก็ใช่ว่าจะมีความสุขเสมอไป เพราะ เทค ดูเหมือน
มีชีวิตที่อยู่บน กองทุกข์ ซะมากกว่าน่ะสิ ผมก็เลยได้แต่เงียบๆไป ไม่รู้จะพูดอะไรดี แค่รับฟังก็คงพอแล้วล่ะมั้ง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

แล้ววันนัดก็มาถึง พ่อของเทค จริงๆช่างต่างกับที่ผมเคยคิดไว้เหลือเกิน ท่านเป็นคนใจดีมาก ไม่เคร่งเครียดเกินไป
ทันทีที่ผมเดินเข้าไปใน Lobbyโรงแรม พร้อมกับ เทค ท่านก็ยืนขึ้นและยิ้มให้ก่อนเลยด้วยซ้ำ ผมยกมือไหว้ท่าน
รู้สึกใจชื้นขึ้นหน่อยอย่างน้อยท่านก็คงไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์เหมือนที่ผมคาดเดาไว้ทีแรก เทค แนะนำผมทั้งชื่อและ
สรรพคุณเลยครับ เช่น เรียนเก่ง ขยันเรียนขยันหาเงิน และเป็นคนติวให้ เทค สอบซ่อมเทอมแรกผ่าน พอเค้าก็ยิ้มๆ
ตลอดเวลาที่ทานอาหารกันท่านชวนคุยหลายเรื่องแม้ว่าท่านจะขรึม สุภาพ แต่ก็เป็นผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งเลยนะผมว่า
จนผมอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมระหว่างเทค และพ่อของเทค ถึงมีอะไรกั้นพวกเค้าให้ห่างเหินกันอยู่เสมอแม้แต่ในเวลานี้
แต่ก็นั่นแหล่ะ ผมเป็นคนอื่นอาจจะรู้สึกอย่างผิวเผินก็ได้ รึไม่ก็เพราะ เทค กับพ่อใกล้กันเกินไปจึงเถียงกันบ่อยๆ
ฝ่ายพ่อ ก็คงคิดว่าอะไรที่อยากให้ลูกชายได้ดีก็พยายามกดดันให้ลูกเป็นให้ได้อย่างใจนึกเมื่อไม่ได้ก็มองว่าใช้ไม่ได้
ฝ่ายเทค ก็คงคิดว่าทำไมพ่อต้องมาคาดหวังกับเค้าทีเค้าหวังอะไรพ่อไม่เคยสนใจเค้าเลย แล้วยังทิ้งๆขว้างๆเค้าอีก
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เทค ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วหันไปบอกพ่อเค้าว่า “ฝากนิวด้วยนะพ่อพูดกับเค้าดีๆล่ะ”
โชคดีที่ผมได้คุยกับ2พ่อลูกนี้มาระยะหนึ่งแล้ว ก็เลยกล้าหันไปดุ เทค นิดหนึ่งว่าพูดกับพ่อให้ดีๆหน่อยสิ แต่เค้ากลับ
ทำท่ายักไหล่เหมือนไม่สนใจคำพูดของผมแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเลย พ่อเค้าก็เพียงยิ้มรับคำลูกชายไม่ต่อปากต่อคำ

[jammy]

น่าสงสารเทคจังอะ  เมื่อไหร่คนบางพวกจะเรียนรู้ซะทีนะว่าแม้จะมีเงินทองให้ลูกใช้จ่ายไม่ขาดมือจะสำคัญแต่สิ่งเดียวที่ลูกต้องการจากพ่อแม่ก็คือความรักความเอาใจใส่และความเข้าใจ  ที่ไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อเลยเเม้เเต่บาทเดียวแต่ก็สามารถสร้างคนๆหนึ่งให้เป็นคนดีที่มีความเเข็งเเรงทั้งร่างกายเเละจิตใจขึ้นมาได้

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

“ลูกคนนี้ไม่เคยได้อย่างใจเลย นิวดูเอาเองแล้วกัน ท่าทางยะโสแบบนี้ เฮ้อ…”
พ่อของเทค หันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่มแววโกรธเคือง แล้วก็ถอนใจ
“แต่ผมก็เห็นว่าเค้าเป็นคนดีนะครับ เวลาอยู่กับเพื่อนๆก็เป็นคนมีน้ำใจมากเลย”
ผมพยายามพูดสิ่งดีๆที่ทั้งผมและเพื่อนๆต่างก็เห็นว่าเป็นข้อดีของ เทค
“มันก็ดีแต่กับคนอื่นนั่นล่ะ กับพ่อน่ะพูดเข้าไปเหอะ มันไม่เคยยอมฟังเลย”
เอาแล้วไงล่ะ! พ่อของเทค เริ่มบ่นเรื่องลูกชายเค้าให้ผมฟังซะแล้ว จะมาคุมั้ยเนี่ย เฮ้อ…
“ขอโทษนะครับ ผมว่าบางครั้งการกระทำก็ดังกว่าคำพูด”
ผมแทรกขึ้นมาด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ กลัวจะโดนหางเลขไปด้วย แต่ก็เอาล่ะ มันต้องพูดซะมั่งแล้ว
แทนที่ พ่อของเทค จะมีอาการไม่พอใจ หรือตัดบทในสิ่งที่ผมพยายามจะพูด ท่านกลับนิ่งฟังในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไป
“ผมว่า ความรัก ความเป็นห่วง และความหวังดี เป็นเรื่องพื้นฐานที่ลูกทุกคนทราบว่าพ่อแม่มีให้ตัวเอง
นะครับ แต่ว่าการที่พ่อแม่ พยายามพูดว่ารัก พูดว่าเป็นห่วงและหวังดี ไปพร้อมกับการกดดันให้ลูกเป็น
ไปอย่างใจ ไม่ได้ช่วยให้ลูกรู้สึกเข้าใจได้มากขึ้นหรอกครับ แทนที่พ่อแม่จะบอกลูกว่ารักลูกแค่ไหน
ทำไมไม่เอาเวลาเท่าที่มีใช้ให้เกิดประโยชน์ทำกิจกรรมด้วยกัน อยู่ใกล้ชิดกัน ผมว่าสายใยของพ่อแม่ลูก
ยังไงซะก็ไม่เคยจางหาย รอแต่เวลาให้แน่นแฟ้นขึ้นเท่านั้น เอ่อ… คุณพ่อครับ ยังมีเวลาอยู่ที่เมืองไทย
อีกนานแค่ไหนครับ ผมคิดว่าคุณพ่อน่าใช้เวลาอยู่กับเทคให้มากขึ้นกว่าเดิมนะครับ”
โอย……อย่างจะถอนหายใจแล้วปาระเบิดควันหนีไปจริงๆ ตอนที่กลัวก็กลัวจริงๆแต่พอได้พูดดันพูดซะมากมายเลย
“ขอบใจนะลูก เทคเลือกคบเพื่อนไม่ผิดเลยจริงๆ”
พ่อของเทค ยิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วลุกขึ้นยืน ยื่นมือมาเชคแฮนด์กับผมแล้วพูดขึ้นว่า “พ่อฝากเทคด้วยนะนิว”
“คุยอะไรกันอยู่ครับ โห…จับไม้จับมือซะเป็นทางการ”
เสียงทักทาย ดังขึ้นมาจากนายตัวแสบ จะคุยอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องนายทึ่มอย่างแกน่ะ!!
“แล้วจะไปไหนกันต่อล่ะเทค”
พ่อของเทค หันกลับไปพูดกับลูกชายเค้า พลางขยับเสื้อสูทให้เข้าที่ อืม…2พ่อลูกนี่ท่าทางคล้ายๆกันเลยแฮะ
โดยเฉพาะวันนี้ เทค ก็ใส่สูทผูกไทค์ แบบสุภาพมากๆ ผมยิ่งมองเห็นว่า2คนพ่อลูกนี่เหมือนกันจริงๆด้วยนะเนี่ย
“พากลับบ้านสิพ่อ ถามแปลกๆเดี๋ยวผมไปส่งนิวที่ห้องก่อนนะ พ่อมีอะไรรึเปล่า”
ดูมันสิครับ มันยังไม่เลิกกวนประสาทพ่อมันอีกแฮะ
แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูโรงแรมเลย เพื่อนๆของพ่อเทค ซึ่งมาทานข้าวที่เดียวกันก็ปรี่เข้ามาทักทายทั้งพ่อทั้งลูก
ผมงี้ แทบกระเด็นออกไปจากวงสนทนาของพวกเค้าเลยเชียว แต่เทคก็ดึงผมกลับมาแนะนำให้เพื่อนๆของพ่อเค้าได้
รู้จักจนได้ แต่ละคนก็ดูจะร่ำรวยกันไม่ใช่น้อย พ่อของเทคแนะนำว่าผมเป้นลูกชายอีกคน แต่พวกนั้นดูท่าทางไม่เชื่อ
ก็แน่ล่ะ ผมเตี้ยกว่าเทคตั้งเยอะ หน้าตาก็ไปกันคนละทิศเลย ผมหน้าเสี่ยวจะตายไป เทคน่ะหน้าตี๋อินเตอร์ขนาดนั้น
พวกกลุ่มไฮโซ (ขอเรียกแบบนี้แล้วกันนะครับ) ไสนใจผมเลย หลังจากรับไหว้ผมแล้วก็กรี๊ดกร๊าดขอถ่ายรูปคู่พ่อลูก
ผมก็งงว่า พวกคนรวยเนี่ยเค้าคิดอะไรประหลาดๆแบบนี้ด้วยเหรอแค่เจอกันก็ต้องถ่ายรูปไว้ด้วยทำยังกะเจอดารา
แต่ผมก็พลอยได้อานิสงค์ไปด้วยแหล่ะครับ เพราะจู่ๆ เทค ก็บอกพวกนั้นว่า “ถ่ายรูปคู่ให้ผมกับเพื่อนหน่อย”
ดังนั้นการไปทานข้าวมื้อนี้ผมจึงได้รูปติดมือกลับมาด้วยแม้จะเป็นรูปคู่หรูๆเพียงรูปเดียวระหว่างผมกับเทคก็ตามที
เทคบอกผมว่ายิ้มๆเข้าไว้เวลาคนอื่นดูรูปเค้าไม่รู้หรอกว่าตอนถ่ายน่ะเราเซ็งแค่ไหน เพราะฉะนั้นยิ้มสู้ไว้ก่อนดีที่สุด
ก็เป็นอันว่า หลังจากที่ไปทานข้าวกับพ่อของเทค ไม่กี่วันผมก็ได้เห็นรูปที่ว่านั้น อืม...ผมกับเทคยิ้มแป้นเลยแฮะ

[jammy]

ดีจังนะครับเวลาเราได้มีภาพความทรงจำดีๆกับคนที่เรารักนี่

[No_ProMises]

อ่านแล้วรู้สึกดีง่ะ ^^

มีการถ่ายรูปกันด้วยอ่ะ  มีความสุขเนอะเวลาได้มีความทรงจำ บางอย่าง

กะใครสักคน เอิ้กๆๆ

[THIP]

 นิวพูดได้ดีมาก
ปลื้มแทนเทคเลย มีเพื่อนดีอย่างนิว 

[saran_cp]

อ่านอีก นะ เอามาให้อ่านอีกนะครับ



กำลัง สนุกเล้ยยย



ตามต่อๆๆๆๆ



... 5 5 5+

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มีแฟนดี สบายไปแปดอย่างๆ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าไม่ไปอ่านชื่อเรื่อง

แงๆๆๆๆ

[meemewkewkaw]

อบอุ่นดีจัง



อ่านแล้วนึกถึงวันเก่าๆของตัวเองอ่ะ

[luvdisc]

ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่ารูปที่พี่ได้ดูเป็นรูปนิวกะเทคในวันนั้นเหรอ เทคตัวสูงมาก ขาวมาก ส่วนนิวเหรอแค่ไหล่เทคนิวยังสูงไม่ถึงเลย อิอิอิ

[abcd]

โอ๊ยย อิจฉาพี่เกี๊ยกอ่ะ ได้ดูรูปเทคด้วย   








   ความทรงจำสีจางๆ แต่มานจาชัดเจนขึ้นเสมอเพราะนั่งดูรูปถ่ายแล้วนึกถึงวันเก่าๆนี่แหล่ะ 

[No_ProMises]

 

ยางมะมาต่ออีกอ่ะ

มาต่อไวๆ นะงับ รออ่านงับ
 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

นิวสูงไม่ถึงไหล่ของเทค

แต่เท่าที่จำได้เนี่ย

พี่เกี๊ยกสูงเท่านิวเลยนะ

[No_ProMises]

นึกว่ามาต่อ

555+

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

มาต่อแล้วครับ

เชิญอ่านข้อความถัดไป

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่13
เมื่อ เพื่อนรัก รู้สึก รักเพื่อน

ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ผมขอเล่าให้ฟังก่อนว่า เมื่อตอนที่ผมยังเรียนอยู่ในโรงเรียนชายล้วนนั้น
ผมก็มีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายทั้งหมด แล้วก็ตามธรรมเนียมของโรงเรียนชายล้วนที่เพื่อนผู้ชายคนไหนสนิทกันมากๆ
ก็มักจะถูกเพื่อนคนอื่นที่มีอาการสาวๆเอาไปล้อเลียน นินทาทำนองว่า ‘มัน2คนสนิทกันเกินเพื่อนรึเปล่าเนี่ย’
ผมก็ไม่เคยใส่ใจอะไรหรอกครับ เพราะตอนนั้นก็เพิ่งเรียนม.ต้นเอง จนถึงช่วงม.ปลายพอขึ้นม.4 ผมก็เริ่มมีแฟนแล้ว
แต่เป็นนักเรียนหญิงจากโรงเรียนอื่น ซึ่งผมกับแฟนสนิทกันในฐานะเพื่อนมาก่อน เพราะจัดกิจกรรมระหว่างโรงเรียน
ก็เริ่มจากพูดคุยกันในงานโรงเรียน แล้วก็มีโอกาสมาทำกิจกรรมระหว่างโรงเรียนมาเรื่อยๆ จากนั้นก็โทร.พูดคุยกัน
แล้วก็คบกันไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าค่อยๆเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟน แต่พอขึ้นปี1ต่างคนก็ต่างเรียน เพราะเค้าก็กลับ
ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยที่จังหวัดบ้านเค้า ก็ส่งเมล์คุยกันบ้าง นานๆไปจากแฟนก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
แต่แปลกนะครับ แทนที่ผมจะเสียใจ หรือ รู้สึกเจ็บปวดผมกลับรู้สึกเฉยๆ แล้วนานๆไปก็ชินไปเองกับการขาดแฟน

จากที่เล่ามา…ผมจึงไม่เคยคิดว่าผมจะชอบผู้ชายได้เลยครับ ก่อนหน้านี้แม้เพื่อนผู้ชายในโรงเรียนชายล้วนจะดีด้วย
ผมก็แค่รู้สึกเหมือนเพื่อนคนนึงทำให้กันตามปกติไม่ได้คิดว่าจะต้องรู้สึกพิเศษอะไรเลย อีกอย่างก็เพื่อนชายใจสาว
ก็คอยล้อเลียน นินทา จนเหมือนต้องระวังตัวไปด้วย แต่ในความสนิทสนมของผมกับเพื่อนๆผู้ชายก็เป็นไปแบบปกติ
ดังนั้นเมื่อผมได้มาเจอกับ เทค การที่เค้าดูแลเอาใจใส่ หรือมาแสดงท่าทีแปลกๆกับผม ก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษเลย
ในขณะเดียวกัน การที่ผมคอยเอาใจใส่เรื่องเรียน คอยถามไถ่ปลอบใจเทคเกี่ยวกับปัญหาที่เค้าเจอ ก็ไม่ได้คิดเลยว่า
จะทำให้ เทค รู้สึกดีเป็นพิเศษ เพราะผมก็พูดคุย ดูแล เอาใจใส่ทุกๆคนแบบนี้เป็นธรรมชาติของตัวผมอยู่แล้วล่ะครับ
ดังนั้น ในคืนหนึ่งที่ผมตกลงไปค้างกับเค้าที่บ้านเพื่อติวหนังสือให้เค้านั้นผมจึงไม่ได้ตั้งตัวมาก่อนเกี่ยวกับสิ่งที่ เทค
พูดและทำกับผม และการที่เค้าบอกความรู้สึกที่เค้ามีต่อผมมาตลอด1ปีนี้ให้ผมได้รู้ ผมคิดว่ามันผิดธรรมชาติครับ!!

[No_ProMises]

มาต่อด่วนค๊าบบบบบบบบบบ

[meemewkewkaw]

ตอนต่อไป สงสัยเทคต้องน่าสงสารแน่ๆเลย

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ถ้าไม่ได้คิดอะไร โดยบอกว่าเราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรกับเรานั้น
นอกจากหลอกคนอื่นแล้ว ยังหลอกตัวเองด้วยหรือปล่าวครับ

มันเจ็บนะครับกับคำว่า ไม่รู้

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

สำหรับผมนั้น เทค เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง เป็นคนที่น่าสงสาร เป็นคนที่ไม่เคยได้รับความรักจากใครอย่างที่เค้าต้องการ
และในฐานะเพื่อน เทค ก็เป็นเพื่อนที่ดี เป็นเพื่อนที่มีน้ำใจ แต่ก็เป็นเพื่อนที่ผมสามารถจะรักได้เพียงแค่ ‘เพื่อนรัก’
ผมบอกได้เลยว่า ในตอนนั้นไม่ว่าจะยังไง เทค ก็เป็นได้แค่ เพื่อนรัก ที่ผมไม่มีทางจะเปลี่ยนเป็น รักเพื่อน
ผมไม่กล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเองว่า คนอย่างผมจะ รักเพื่อนผู้ชายแบบคนรัก ผมขี้ขลาดเกินไปใช่มั้ยครับ?
เอาล่ะ เล่ามาเยอะแล้ว ผมเข้าเรื่องดีกว่านะครับ แต่ขอให้เข้าใจผมด้วยว่า ผมเองก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกันนะครับ
เรื่องนี้เกิดขึ้นในขณะที่ผมกำลังติววิชา EN102 ให้กับ เทค ที่บ้านของเค้าในคืนหนึ่ง แล้ว เทค ก็หันมาพูดกับผม
ว่า “เราว่านิวก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย”  เทค พูดแล้วก้มลงมาจูบปากผมในทันที ซึ่งผมเองไม่ทันตั้งตัวตั้งสติ
ตอนนั้นผมช๊อคมาก ทั้งกลัว ทั้งตกใจ และ โกรธมากครับ เลยชกหน้า เทค เข้าให้แล้วด่าว่า “กูเพื่อนมึงนะ”
จากนั้นผมก็ รีบลุกขึ้นแต่ เทค ดูจะไวกว่าและแข็งแรงกว่ามาก เค้าวิ่งเข้ามาดึงแขนผมไว้ แล้วกระชากอย่างแรง
จนผมล้มไปตามแรงกระชากของเค้า เทค ไม่หยุดอยู่แค่นั้นยังคงกอดผมไว้แล้วก็พยายามจูบผมอีกครั้งให้ได้
ผมยังคงตกใจและยิ่งกลัวเค้ามากขั้น แม้จะทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่คิดมาก่อนว่าผมจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้
สิ่งที่พอจะคิดและทำได้ตอนนั้นก็คือ การชกที่ตัวเค้าซึ่งโถมลงมาทับตัวผมไว้ แต่ผมยิ่งดิ้นเค้าก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นอีก
ปากผมก็ยังด่าว่าเค้าต่างนานา ผมไม่เคยด่าใครหยาบคายด้วยคำพูดกูๆมึงๆมาก่อนเลย แต่ตอนนั้นสุดทนจริงๆ
แต่ยิ่งผมด่าเค้าไปแรงมากเท่าไหร่เค้ากลับยิ่งขาดสติมากขึ้น จนผมหมดแรงไปเองนั่นล่ะครับเค้าจึงหยุดกระทำ
ผมนอนนิ่งอยู่กับพื้น หมดแรงจริงๆ ในความรู้สึกของผมตอนนั้นมันก็เหมือนคนที่จนมุมแล้วจริงๆ ยอมรับเลยว่า
ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างหัวมัน ถือว่าทำทานให้หมามันไป (ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆนะครับ) จน เทค สงบลงแล้วผมจึง
ค่อยสำรวจว่าหนังสือกระจัดกระจายไปทั่ว ตอนนี้ เทค กำลังร้องไห้ หนักมาก มากกว่าครั้งไหนๆที่เคยเห็นแต่ในใจผม
เต็มไปด้วยความเกลียดชังผู้ชายตรงหน้า คนที่เคยได้ชื่อว่าเป็น เพื่อนรัก ของผม แต่ตอนนี้ ผมเกลียดเทค

[jammy]

น่าสงสารเทคจัง  

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

หลังจากที่ เทค สงบสติอารมณ์ความบ้าคลั่งของเค้าลงแล้ว ผมก็ลุกขึ้นนั่งมองเค้าด้วยสายตาที่โกรธแค้น ชิงชังมาก
ผมรู้สึกว่าเพื่อนที่ผมทำดีด้วย คอยเป็นห่วง คอยช่วยเหลือมาตลอดกลับมาหักหลังทำร้ายทรยศผมอย่างนี้ได้ยังไง
ผมรีบเก็บหนังสือลงกระเป๋า และ คว้าข้าวของเท่าที่อยู่ใกล้มือผมที่สุดแล้วก็ขยับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินหนี
ไปนอกห้องนั่งเล่นซึ่งใช้เป็นที่ติวหนังสือกัน ทั้งที่ตอนนั้นก็ประมาณ5ทุ่มได้แล้วนะครับแต่ผมก็ยังต้องการไปให้พ้นๆ
อย่างน้อยคืนนี้ผมก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้กับเพื่อนที่ทำให้ผมหมดความไว้เนื้อเชื่อใจลงในเวลาพริบตาเดียว
เทค ยังคงวิ่งตามผมออกมาที่หน้าบ้าน พยายามพูดคุยกับผมดีๆ ขอร้องให้ผมอยู่กับเค้าต่อในคืนนี้ให้ได้

“เดี๋ยวสินิว คุยกันก่อน เราขอโทษนะ อย่าทิ้งเราไปเลยนะนิว”
เทค ดึงแขนผมเอาไว้ขอให้ผมหยุดฟังเค้า
“ไม่!!! ปล่อยเรานะ แกไม่ใข่พ่อเรานะจะได้บังคับให้เราทำนู่นทำนี่ได้ตามใจ”
ผมสะบัดแขนผมออกจากมือของเค้าแต่ก็ยังไม่หลุดอยู่ดีเพราะ เทค แข็งแรงกว่าผมมาก
“เราขอโทษ เรากราบก็ได้ แต่อย่าทิ้งเราไปอีกคนเลยนะ”
เทค พูดแล้วปล่อยมือจากแขนผม ทรุดลงไปกับพื้นก้มลงกราบผมตามที่เค้าพูดจรืงๆ
“พอซะที เลิกบ้าได้แล้ว แกทำให้เราผิดหวังมาก เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ทำไมคิดเลวๆกับเพื่อนได้วะ”
ผมยังคงระเบิดอารมณ์ใส่เค้าด้วยความไม่พอใจอย่างมาก ในใจเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างที่สุด
ผมไม่สนใจอีกแล้วว่า เทค จะทำอะไรต่อไป หลังจากที่ผมพูดจบแล้วก็ก้มลงดูเค้านิดนึงได้เห็นว่า เทค ยังคงนั่ง
ทรุดตัวอยู่กับพื้น และก้มกราบผมอยู่เหมือนเดิม ตอนนี้ เทค สั่นไปทั้งตัวด้วยแรงสะอื้นที่หนักหน่วงขึ้นไปอีก
ตอนนั้นถ้าผมขาดสติมากกว่านี้ ผมคงเตะ หรือไม่ ก็คงถีบ เทค ให้ล้มกลิ้งไปกับพื้นแล้ว แต่โทสะของผมก็แผ่วลงไป
เนื่องจากได้เห็นว่า เทค หมดคราบเสือร้ายที่จะขย้ำเหยื่ออย่างผมไปแล้ว กลับกลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่นคนเดิม
คนที่ผมเคยร้องไห้ไปพร้อมกับเค้า คนที่ผมเคยเห็นใจและเข้าใจเค้า แต่ตอนนี้ผมไม่เหลือความรู้สึกนั้นเลยแม้สักนิด
แม้ว่า เทค จะยังทรุดตัวอยู่กับพื้นด้วยท่าทีสั่นสะท้านและร้องไห้อย่างหนักแต่ผมก็ยังตัดสินใจเดินจากไปอยู่นั่นเอง

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เที่ยงคืนกว่า ผมกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์ ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า สับสน และยังคงพลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธ
ที่ปะปนไปกับความตื่นกลัว กับ สถานการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อสักครู่นี้ ผมรู้สึกตัวว่ามาถึงห้องพักได้อย่างปลอดภัย
เท่านั้นเองเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีก็เหมือนจะมลายหายสิ้น ผมถึงกับพยุงร่างกายไว้ไม่อยู่ ได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้นห้อง
แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง จากที่ค่อยๆไหลไปเรื่อยๆก็เริ่มรู้สึกหนาวสั่นและกลายเป็นสะอื้นแรงขึ้นจนผมนึกกลัว
ตอนนั้นผมมีอาการเหมือนคนผีเข้า (คิดเอาเองนะครับ) เพราะเนื้อตัวสั่นไปหมด และ ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
กระเป๋า และ เอกสารต่างๆ ผมปล่อยให้ร่วงลงไปกองกับพื้นโดยไม่ใส่ใจที่จะถอดออกวางให้เป็นระเบียบเหมือนเคย
ผมหมดแรงแล้วจริงๆ แต่จะด้วยสาเหตุใดบ้างก็สุดที่จะรู้ใจตัวเอง แต่ที่แน่ๆผมเกลียด เทค ผมบอกตัวเองซ้ำๆแบบนี้
เมื่อตั้งสติได้อีกครั้ง ผมก็คว้ามือถือกดหมายเลขโทร.ไปหาฝน ตอนนั้นผมคิดออกแค่ฝนเพียงคนเดียว ที่จริงแล้วคง
เป็นสัญชาติญาณของผมเองก็ได้ ที่ไม่กล้าให้เพื่อนๆในมหาวิทยาลัยรู้เรื่องนี้ ฝน เป็นเพื่อนที่เรียนคนละแห่งกัน
ก็เลยกล้าที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเทค เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา และ ฝนก็รับสายผมซะด้วยสิ
ทันทีที่ ฝน รับสายผมเรื่องราวมากมายก็พร่างพรูจากปากของผม ทั้งเล่าเหตุการณ์และระบายความอัดอั้นตันใจที่มี
ฝน พยายามปลอบใจผม เข้าข้างผมเต็มที่ และรับปากว่าจะคุยกับ เทค ให้เค้าเข้าใจและเลิกคิดกับผม แบบคนรัก
ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างนิดหน่อย และอ่อนเพลียเกินกว่าจะพูดคุยต่อไปได้ จึงขอตัวจาก ฝน เพื่อจะไปอาบน้ำและเข้านอน

เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือบอกให้ผมรู้ว่า เป็นเวลา 7.00น. ของวันใหม่แล้ว แต่เชื่อมั้ยครับ หลังจากที่ผมวางสาย
จาก ฝน ไปเมื่อประมาณตี2 ผมยังไม่ได้นอนเลย ทั้งที่ร่างกายก็แสนเพลีย จิตใจก็อ่อนล้าสุดๆ แต่ผมก็นอนไม่หลับ
ผมนอนกระสับกระส่าย สลับกับ นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงในห้องของผมตั้งแต่วางสายโทรศัพท์จนถึงเวลาของวันใหม่
วันที่ผมจะเริ่มต้นใหม่โดยคิดซะว่าในโลกใบนี้ผมไม่มีเพื่อนทรยศที่ชื่อ ทยาวัติ อีกต่อไป เพราะผมเกลียด เทค ที่สุด

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

มาลงให้อ่านถึงตอนนี้ก่อน

เพราะจะต้องไปกทม.2-3วัน

มีธุระปะปังมากมายเลยครับ

แล้วสัปดาห์หน้าจะมาเล่าต่อ

ยังไงก็อย่าเพิ่งเกลียดผมนะครับ

[jammy]

ก็เข้าใจนิวนะครับ แต่อีกใจก็สงสารเทคมากๆเหมือนกันเพราะความเหงาความเปล่าเปลี่ยวบางครั้งก็บีบคั้นให้คนเราทำอะไรลงไปโดยขาดสติ  เมื่อรู้ตัวอีกครั้งก็ต้องโศกเศร้าเสียใจกับผลของการกระทำนั้น 

[No_ProMises]

เส้าอ่ะ

น่าสงสาร ทั้ง นิว และ เทค เลยอ่ะ

ฮือออออออออออออ

--------------------------------------

ไม่อยุ๋ 2-3 วันหรออ

ยังงี้ มะด้ายอ่านจะขาดใจป่าวเนี้ย อิอิ

[มูมู่น้อย]

เข้าใจนิว 
เข้าใจเทค

แต่สงสารเทคมากกว่า  เศร้าอ่ะ   
เป็นที่มาของชื่อเรื่องเศร้าๆ เขียนถึงคนบนฟ้ารึเปล่าเนี่ย 
คำว่าเพื่อนรัก  รักเพื่อน  ยังไงก็เพื่อนนา  ยอมรับหัวใจตัวเองทีเหอะ เอาใจช่วย