หัวข้อ: [เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก :+: ภาค1

[A GE]

แหม  ยอมเปนเซียวเหล่งนึงเถอะค้าบ   มะงั้นเด๋ววิชามะเข้าหัวด้วยนะคับ

[THIP]

หุหุ นึกว่าหนังจีนกำลังภายใน   

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่8
แก๊งแซนวิชช่วงปิดเทอม

ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเมื่อผมปิดเทอมก็ยังไม่ได้กลับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัดแต่ไปรับขนมจากบ้านเพื่อนที่เรียนรามซึ่งเพื่อนคนนี้
เรียนคณะเดียวกันกับ ต๋อม ชื่อแนน ที่บ้านแนนทำแซนวิชขาย ผมก็ไปรับขนมจากที่บ้านแนนมาขายโดยที่ผมจะได้กำไร
จากแซนวิชแต่ละชิ้นชิ้นละ 6บาท ก็ถือว่ามากอยู่ เนื่องจากเงินที่เป็นรายได้ส่วนนี้ผมก็เอาเก็บเข้าธนาคาร
เป็นเงินเก็บอย่างเดียวส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆผมก็ยังคงได้รับจากทางบ้านเป็นปกติทุกเดือนไม่ว่าจะเป้นค่าห้อง
ค่าใช้จ่ายสำหรับการกินการอยู่ หรือซื้อข้าวของต่างๆก็เป็นเงินกงสีที่ทางบ้านโอนมาให้ประจำทุกเดือนตามปกติ
จากการไปขายขนมแซนวิช ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีก1คนชื่อว่า ฝน เพื่อนคนนี้กลับมีบทบาทในเรื่องของผม
กับเทค อย่างมากในช่วงเวลาต่อไปข้างหน้า ฝน เป็นคนที่มีอะไรหลายอย่างที่น่าเห็นใจ (ไม่ขอพูดแล้วกันครับ)
แต่ถึงชีวิตส่วนตัวของ ฝน จะเป็นยังไงก็ตาม สำหรับเพื่อนแล้ว ฝน เต็มที่เสมอ แคร์เพื่อนทุกคนมากกว่าตัวเองซะอีก
ฝน มาช่วยที่บ้านแนนทำแซนวิชไปขาย เวลาที่ผมมาบ้านแนน ก็จะเจอฝนมาช่วยงานที่บ้านนี้ทุกครั้ง ก็ได้พูดคุยกันเรื่อยๆ
อาจเพราะผมเป็นคนช่างพูด จนเข้าข่ายพูดมากก็เป็นได้ ทำให้ผมสนิทกับเพื่อนใหม่ๆได้เร็ว
ไม่นานนักผมก็สนิทสนมและรู้จักเพื่อนใหม่ทั้ง แนน และ ฝน รวมไปถึงเพื่อนเก่าอย่าง ต๋อม
ก็ถือว่าเราเป็นเพื่อนซี้กันเลยทีเดียว มีอะไรที่ไม่สบายใจเราก็พูดคุยกัน ปรับทุกข์กัน สนุกสนาน
หัวเราะเฮฮาไปด้วยกันได้ แม้แต่ในเวลาที่คนใดคนหนึ่งกำลังร้องไห้ เราก็ร้องไห้ไปด้วยกัน
ปลอบใจกันไป ก็ร้องไห้เป็นเพื่อนกันไปด้วย เราเรียกกลุ่มของเราว่า “แซนวิช”
แก๊งแซนวิชของเราจึงประกอบไปด้วย ผม ต๋อม แนน ฝน และสมาชิกที่โผล่มาแจมกับกลุ่มของเราเรื่อยๆก็คือ เทค

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เทค เป็นเพื่อนคนเดียวในกลุ่มเพื่อนรามของผมที่มีรถยนต์ ดังนั้นช่วงที่ผมเอาความคิดเรื่องจะขายขนมไปบอกให้เทครู้ เค้าก็อาสาจะมาช่วยขนขนมไปให้ด้วยเสมอ วิธีการขายของผมแต่เดิม ผมก็เอาใส่กระจาดบ้าง ตะกร้าบ้าง แล้วก็ใช้สายคล้องคอ เดินขายไปเรื่อยๆตามป้ายรถเมล์ แถวๆบ้านของแนน ตรงตลาดยิ่งเจริญ สะพานใหม่
เพราะตอนนั้น เทค ยังไม่รู้ว่าผมตั้งใจจะไปช่วยเพื่อนขายขนม ดังนั้นช่วงแรกๆ ผมก็เลยใช้วิธีเดินขายไปเรื่อยๆแถวนั้นซึ่งนี่ก็เป็นวิธีที่ดีมากเลยครับ แม่ของแนนเป็นคนแนะนำวิธีนี้ให้ผม แล้วผมก็รับมาขายอยู่แบบนี้ประมาณ5-6วัน
เริ่มจากวันแรก 20ชิ้นก็ขายหมด จึงเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆเป็นวันละ100ชิ้น ก็ยังขายหมดแต่ใช้เวลาขายนานขึ้น
จนถึงวันที่6 แซนวิช100ชิ้นเริ่มหนักจนบ่าของผมจะแบกตะกร้าขนมที่คล่องคอไว้ไม่ไหวแล้ว ก็เหมือนฟ้าประทาน ขณะที่ผมกำลังเดินขายแซนวิชอยู่บริเวณที่จอดรถของตลาดยิ่งเจริญ ผมรู้สึกปวดที่บ่ามากๆเลยเดินมองหาที่นั่งพัก
แล้วก็มีรถคันหนึ่งแล่นพรวดพราดเข้ามาเพื่อจะจอดตรงนั้น ในขณะที่ผมกำลังจะเดินข้ามไปนั่งเก้าอี้ตรงป้ายรถเมล์
แน่นอน…เสียงเบรคดังมาก แต่ผมไม่เป็นอะไรเลย โธ่…ก็รถกับตัวผมอยู่ห่างกันตั้งเยอะแต่สาเหตุที่รถคันนั้นเบรคซะตัวโก่งก็เพราะเจ้าของรถคือ นายเทค ตะหาก ทันทีที่ เทค จอดรถแล้วเปิดกระจกตะโกนเรียกชื่อผมผมก็รู้แล้วว่า
นิสัยทำอะไรตามใจจนเคยตัวแบบนี้มีนายนี่คนเดียวจริงๆ คิดดูสิครับ นึกอยากจอดก็เบรคซะเสียงดังลั่นตลาดเลย
เทค รีบเรียกผมให้หยุดก่อนบอกว่าอย่าเพิ่งไปไหน แล้วบอกให้รอเค้าซักครู่ให้เค้าถอยรถจอดให้เข้าที่เข้าทางก่อน
แล้วซักพักเค้าก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมอย่างหน้าตาตื่น แล้วดึงสายตะกร้าที่คล้องคอของผมออก แล้วเอาไปคล้องคอเค้า

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

“โห……หนักนะเนี่ย มาทำอะไรแถวนี้อ่ะนิว แล้วนี่เดินขายเอง หรือว่าช่วยใครขายล่ะ”
“เราขายเองแหล่ะ ก็อยากหารายได้อ่ะ ช่วงนี้ว่างๆนี่ แล้วก็ยังไม่ได้กลับบ้านด้วยเลยหาเงินใช้ดีกว่า”
“อืม….แล้วก็ไม่บอก รู้งี้ให้ไปเป็นแม่บ้านให้เราดีกว่า เราให้เงินเดือนเยอะน๊า…”
เทค เหล่ตามองมาทางผม ปากเค้าก็พูดไป มือก็พยุงตะกร้าขนมของผมแบบเก้ๆกังๆดูก็รู้เลยว่าไม่เคยทำอะไร
“เงินเดือนงามน่ะโอเค แต่ทำไมต้องเป็นแม่บ้านวะ คนรับใช้คุณชายออกจะเต็มบ้าน”
ผมหยุดดื่มน้ำอ้อยสด หันมาถามข้อข้องใจ จากประโยคเมื่อครู่ของเทค
“เฮ้ย….คนใช้ก็คนใช้เด่ะ แม่บ้านก็แม่บ้าน รู้จักเปล่า แม่บ้านน่ะ วู้ยยยย”
เทค ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับทำสีหน้าระอาใจ เหมือนพูดกับเด็กๆที่ไม่ประสีประสาเอาซะเลยแล้วพูดต่อไปว่า
“ไม่อธิบายแล้ว ไม่รู้ก็อย่ารู้ คุณแม่บ้าน กับแม่บ้านของเราน่ะ มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะ ช่างเหอะ กินข้าวยังล่ะ”
เทค นั่งลงตรงป้ายรถเมล์ หันมาถามผมด้วยประโยคแสนยืดยาว ผมยังไม่ทันจะตอบก็มีเสียงหนึ่งพูดกับเทคว่า
“พี่คะ เอาแซนวิชทูน่า2ชิ้น แฮม2ชิ้นเท่าไหร่คะ” เด็กสาวม.ต้นเดินมาสั่งขนมกับพ่อค้าเทค

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

“เท่าไหร่วะนิว” เทค หันมาถามผมแล้วหันไปบอกน้องคนนั้นว่า “เดี๋ยวนะครับ คนขายอยู่นี่ พี่มาช่วยถือของเฉยๆ”
ผมหัวเราะ น้องสาวคนนั้นก็หัวเราะ ก็น่าอยู่หรอก ตอนนั้น เทค ทำสีหน้าเหมือนกับว่าการขายขนมเป็นเรื่องยาก
ผมคืนขวดน้ำอ้อยสดให้พ่อค้าไปแล้ว ก็หันกลับมาหยิบแซนวิชตามที่น้องเค้าสั่ง คิดเงิน รับเงิน ทอนเงินอย่างเร็ว
“เก่งจังเลย สอบก็ผ่าน ขายของก็ได้ ใครได้เป็นแฟนโชคดีเลยนะเนี่ย”
เทค ปรบมือให้ผมตรงหน้าป้ายรถเมล์เหมือนเด็กๆที่ดีใจที่มีคนมาช่วยการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้ผ่านไปได้ด้วยดี
“เว่อร์ไปแล้ว หน้าอย่างเราอ่ะนะ ใครเค้าจะมาชอบ เก็บของเหอะ จะได้กลับบ้านซะทีต้องเอาขนมไปคืนบ้านเพื่อน”ผมมองดูขนมที่อยู่ในตะกร้า ซึ่งตอนนี้เหลืออยุ่อีกไม่ถึง10ชิ้น แต่กับเวลา1ทุ่มถือว่าค่ำเกินไปแล้วที่จะขายต่อไปอีก
“ไปรถเรา เราไปส่งเอง ว่าแต่คิดยังไงมาขายขนม แล้วได้กำไรเท่าไหร่ รับมาจากใคร ฯลฯ”
สารพันคำถามจาก เทค ที่ซักไซ้เกี่ยวกับการขายขนมของผม ซึ่งผมก็ไปตอบสลับกับบอกทางไปบ้านแนนในรถเทค
นั่นถือได้ว่าเป้นครั้งแรกที่ เทค ไปบ้านของแนน และได้รู้จักกับแก๊งแซนวิชของพวกผม แล้วนับจากวันนั้น เทค
ก็อาสามาช่วยรับแซนวิชจากที่บ้านแนนไปช่วยผมขาย ทำให้ เทค เป็นสมาชิกใหม่ในแก๊งของเราไปโดยปริยาย

[need_not2know]

กลุ่มแซนวิช....ชื่อกลุ่มชวนให้คิดลึก
แต่พอมาดูความหมายก้อ อ้อออ เข้าใจละ  
อ่า เทคเป็นผู้ชายที่อยากทำอะไรก้อทำ ดูตรงๆดี น่ารักไปอีกแบบ  

“เก่งจังเลย สอบก็ผ่าน ขายของก็ได้ ใครได้เป็นแฟนโชคดีเลยนะเนี่ย”

ก้อเอามาเปนแฟนซะทีดิ 

[meemewkewkaw]

ชื่อแก๊งค์ชวนจิ้นดีแท้

อย่าบอกนะว่าฝนจะเข้ามาเอี่ยวกับเทค+นิวอ่ะ

เรื่องน่ารักมากเลยครับ

[THIP]

แก็งค์แซนวิช   

[No_ProMises]

น่าร๊ากกกอ่ะ

อย่าเส้านะ เด๊ว Hurt อ่ะ 55555

มาต่อไวๆ นะ คับ

[jammy]

เทคน่ารักจังเยยอะ เราชอบจัง เหอๆ   จะเป็นไงต่อไปน้า อยากรู้จัง นิวว่างๆก็มาต่ออีกละ เป็นกำลังใจให้นะ  

[A GE]

   อย่าบอกนะคับว่าแทคจาไปเปนแฟนฝน    อย่าน้า  ทำให้นิวหลงรักแล้วจากไปเหรอเนี่ยะ
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคับ

[luvdisc]

ฮือ ๆ ๆ อยากมีคนมาตามชอบบ้างจัง มาต่อเร็ว ๆ นะลักษณะการเขียนแบบนี้กำลังดีเลย

[abcd]

อุ๊ย...เทคน่ารักจัง 


ชื่อเเก๊งส์ก้อน่ารัก 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ต่อมา เทค เสนอให้ผมเอาขนมไปวางขายตามสถานที่ต่างๆ เช่นโรงเรียน หรือฝากร้านขนมร้านอื่นๆวางขายดูน่าจะ
ดีกว่ามาเดินแบกแซนวิชขายเองแบบนี้ เพราะทำให้เสียเวลามากเกินไปกับงานเพียงแค่อย่างเดียวซึ่งผมก็เห็นด้วย
ดังนั้น ต่อมาผมก็ให้ เทค มารับขนมทึ่บ้านของแนนเหมือนเดิม แต่ผมกับเทค ไปตระเวนหาร้านต่างๆที่พอจะฝาก
ขายได้บ้าง และตามสหกรณ์ของโรงเรียนในละแวกนั้น ก็ได้อยู่หลายที่เหมือนกัน ทำให้ช่วงหลังผมไม่ต้องไปเดิน
ขายเหมือนช่วงแรกๆ เพียงแต่ต้องไปส่งขนมตามร้านต่างๆให้ทันในช่วงเช้า ผมใช้ระบบรับเงินมาเลย เพราะฉะนั้น
ตอนเช้าที่ผมเอาขนมไปวางตามร้านต่างๆ ก็จะเริ่มจากร้านละ50ชิ้น ไม่ก็100ชิ้น ผมก็เก็บเงินมาเลย ถ้าทางร้านค้า
ต้องการขนมเพิ่มก็จะโทร.มาบอก ถ้าไม่บอกล่วงหน้าผมก็เอาแซนวิชไปส่งเท่าเดิมทุกวัน หรือถ้าร้านค้าขายไม่หมด
วันรุ่งขึ้นจะสั่งน้อยลงก็จะโทร.มาบอกล่วงหน้าเช่นกัน ผมก็จะได้กะปริมาณที่จะต้องไปรับจากบ้านของแนนทุกเช้า
ไอเดียดีๆแบบนี้ ไม่ได้มาจากผมเลยนะครับ เทค คือคนที่เสนอวิธีการขายแบบใหม่นี้ให้ผม ก็ต้องขอบคุณเทคมากๆ
ดังนั้น ในช่วงที่ผมจะต้องไปติวหนังสือให้ เทค ก็เลยไม่ต้องจัดตารางเวลาเยอะเท่าไหร่นัก ผมก็มีเวลาทบทวนวิชา
ที่จะต้องไปติวให้ เทค ได้เต็มที่ เพราะช่วงหลังๆผมไม่ต้องไปเอาขนมที่บ้านแนนด้วยตัวเองอีกแล้ว เนื่องจากว่าบ้าน
ของแนนอยู่ทางสะพานใหม่ ซึ่งไกลกับผมมาก เพราะผมพักอยู่อพาร์ทเม้นท์แถวๆลาดพร้าว ก็ได้ เทค อีกนั่นแหล่ะ
ที่เป็นคนไปรับขนม จากบ้านแนนตอนเช้า แล้วเอาขับรถไปตระเวณส่งขนมให้ตามร้านค้าต่างๆซึ่งเค้าก็รู้จักกันดี
ที่ผมสามารถไหว้วาน เทค ในเรื่องการรับ-ส่ง ขนมให้ได้ก็เพราะเค้าเป้นคนรับอาสาเอง โให้เหตุผลที่น่าฟังว่า

[No_ProMises]

มาต่อด่วนค๊าบบๆๆ

[abcd]

ง่ะ มาทิ้งไว้ค้างๆคาๆ    มาต่อด่วยเรยคุณพี่นิว

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

1.บ้านเทคอยู่แถวๆลำลูกกา(หมู่บ้านไฮโซมากๆ) ใกล้กับสะพานใหม่มากกว่าอพาร์ทเม้นท์ของผม

2.เทคมีรถอยู่แล้ว ไปรับขนมจากบ้านแนนแล้วไปส่งที่ร้านค้าไปด้เลยไม่ลำบากอะไร

3.ถ้าเทคจะต้องช่วยผมขนแซนวิชไปขายแล้วต้องรอผมทุกเช้า เค้าไปเองจะเร็วกว่าเพราะบางวันรถติดมาก

4.เทคอยากให้ผมมีเวลาทบทวนวิชาที่ต้องติวให้เค้าก่อนเริ่มติวจริงๆจะได้แน่ใจว่าเค้าจะสอบซ่อมผ่าน

5.เทคให้ถือซะว่าการรับ-ส่งแซนวิชแทนผม เป็นเหมือนค่าจ้างในการให้ผมติวให้กับเค้า

แต่ขอบอกไว้ก่อนนะครับ ผมไม่ได้สบายใจเลยกับการพึ่งพา เทค มากขนาดนี้ เกรงใจเค้ามากๆด้วยซ้ำ
และไม่เคยคิดจะเอาค่าจ้างอะไร ในการติวหนังสือสอบให้เค้าเลยซักบาทแต่ที่ยอมก็เพราะเถียงเค้าไม่ได้จริงๆ
ส่วนเรื่องเงิน เทค เป็นคนไว้ใจได้ และอาจเพราะบ้ารวยล่ะมั้ง จึงเป็นคนสปอร์ตมากๆ เทค ออกเงินให้ผมก่อนเสมอ
เมื่อเอาขนมไปส่งร้านค้าก็จะจดและเก็บเงินมาให้ผมเลยซึ่งในส่วนนี้ เทค เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้จริงๆ แล้วตอนเย็นๆ
เทค จะมาหาผมที่ห้อง เพื่อมาติวหนังสือ ที่ห้องของผมก็จะเอาเงินที่เก็บได้มาให้ผมทั้งหมด จากนั้นผมจึงจะเอาเงิน
รายได้ทั้งหมดของวันนั้น จ่ายส่วนที่เป็นต้นทุนที่ เทค ออกให้ก่อน(จ่ายแม่แนน)ตอนเช้าคืนให้ เทค ไปครบถ้วนเสมอ
ถ้าใครจะว่า การเป็นเพื่อนกัน เรื่องเงินทอง เป็นสิ่งที่อาจทำให้เพื่อนผิดใจกันได้ ผมก็ไม่เถียงเพราะเห็นมาเยอะแล้ว
แต่ในกรณีของผมกับเทค ต้องบอกว่า “ผมโชคดีครับที่มีเทคเป็นเพื่อน” ตลอดเวลาที่เค้าช่วยผมเรื่องขายแซนวิชเนี่ย
เราไม่เคยมีปัญหากันเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเงิน หรือเรื่องการรับ-ส่งขนม เทค ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม
ดังนั้น ทุกวันตอนค่ำ หลังจากที่เค้ามาติวหนังสือที่ห้องของผมแล้ว ผมจะเลี้ยงข้าว เทค เสมอๆ เป็นการตอบแทน
แม้ว่าบางครั้ง เทค จะเกรงใจมาก แต่ผมก็บังคับให้ เทค กินข้าวที่ผมจ่ายตังให้เพื่อให้ผมสบายใจ เทค ก็ยอมซะด้วย

[No_ProMises]

มาต่ออีกนะ พี่นิว

ด่วนๆ ค๊าบ

เอิ้กๆๆ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่9
เทอม2 ปี1

หลังจากที่ติวกันไปแล้วก็ขายแซนวิชไปด้วย ในที่สุด เทค ก็สอบซ่อมผ่านไปได้ในครั้งเดียว ทำให้ไม่มีวิชาตกค้าง
จากเทอมแรก เทค ก็เลยลงทะเบียนในเทอม2 ได้ตามหลักสูตรเป๊ะๆซึ่งผมเองก็เช่นกัน แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนไปอยู่บ้างคือ
ภูมิ เพื่อนที่มาจากโรงเรียนมัธยมที่เดียวกับผม และลงเรียนคณะนิติเหมือนกับผมด้วย เค้าเตรียมตัวเอนทรานซ์ใหม่
เพราะฉะนั้นตั้งแต่เปิดเทอม2 ผมจะไม่ค่อยได้เจอกับ ภูมิ เลยเพราะเค้าตั้งใจจะเอนท์ให้ติด นิติศาสตร์ ธรรมศาสตร์
ผมเคยบ่นเรื่องนี้ให้ เทค ฟังเหมือนกันว่า ภูมิ จะเอนท์ใหม่แล้วทำให้มีเพื่อนมาเรียนน้อยลง เพราะว่าทั้งคณะนิติฯนี้
ผมก็สนิทแต่กับ ภูมิ และ เทค เท่านั้นเอง ส่วนเพื่อนจากโรงเรียนเก่าที่เรียนคณะอื่น มาในเทอมนี้ก็เตรียบมตัวเอนท์
ใหม่กันหลายคน ช่วงนี้แม้กลุ่มของผมจะยังไม่ถึงกับกระจัดกระจายแต่ก็ไม่คึกคักเท่ากับเทอมแรกๆแล้วล่ะครับ
เพื่อนคนไหนที่พักหอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยรามฯบางนาชื่อว่า นัมเบอร์วัน ก็ยังเดินมาอ่านหนังสือที่รามฯบ้างใน
ช่วงกลางวัน แต่ก็เป็นส่วนน้อยที่พักหอพักแบบนี้ ก็เลยทำให้เวลาที่เราเคยเฮฮากันเป็นกลุ่มใหญ่ๆชักจะกร่อยลงไป

[gobgab]

มาตามอ่านต่อแล้วคับ....

มีคำแนะนำซักนิดหน่อยหวังว่าคงจะรับฟังนะคับ...

เรื่องการเขียนผมไม่ตินะคับ...มันเป็นเรื่องของแต่ละบุคคล

แต่อยากจะบอกว่าไหนๆก็พยายามพิมพ์ลง word ดูเรื่องภาษาแล้ว

ทำไมไม่ทำเป็นตอนๆหั้ยอ่านง่ายละคับ....เวลาลงก็มาลงเป็นตอนๆไป

จะได้ไม่ต้องมาโพสครั้งละหลายๆกระทู้.....น่าจะทำให้เพื่อนๆที่อ่าน

อ่านได้ง่ายขึ้น...และน่าติดตามมากขึ้นด้วยคับ.............รออ่านต่อนะคับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ขอบคุณที่แนะนำครับ

แล้วจะแก้ไขให้ดีขึ้น

จะกลับไปแบ่งเป็นตอนๆละกันครับ

ปล.ตอนนี้ปรับปรุงใหม่แล้วนะครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

หลังจากเปิดเทอมได้ประมาณ1สัปดาห์ คุณแม่ของผมทานก็ขอให้เลิกขายแซนวิชไปก่อน อยากให้ตั้งใจเรียนเต็มที่
เพราะถือว่าช่วงปิดเทอมก็ได้ทำงาน ได้เก็บเงินตามที่ตั้งใจไปแล้ว เมื่อเปิดเทอมก็ควรตั้งหน้าตั้งตาเรียนไปก็พอแล้ว
ผมก็เลยต้องตัดใจ(อย่างมาก) ในการเลิกขายขนมซึ่งทางร้านค้าที่ผมเคยเอาขนมไปวางขายนั้น ก็ยังอยากได้ขนม
แซนวิชมาวางขายอยู่ ผมก็เลยแนะนำให้ต๋อมทำงานนี้ต่อจากผม ต๋อมเองก็โอเค ก็เป็นอันว่าโอนกิจการเรียบร้อย
ผมคิดจะตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างที่คุณแม่ขอร้องงงงงง …อิอิ… แต่ผมก็ยังไม่ทันจะได้ทำตามที่ตั้งใจก็เกิดเรื่องขึ้น
หลังจากที่ผมเพิ่งลงทะเบียนไปได้ไม่กี่วันเท่านั้น ซึ่งที่รามจะเป็นระบบให้เข้าเรียนก่อนลงทะเบียนทีหลังน่ะครับ
ก็เท่ากับว่าผมได้ไปเรียนจริงๆจังๆเพียงแค่1เดือนนิดๆเองน่ะ หลังจากนั้นก็ต้องหยุดเรียนไปอีกหลายเดือนเลยครับ

[jammy]

แล้วจะเป็นไงต่อไปละเนี่ย อยากรู้เร็วๆละสิครับ รอนิวมาต่อนะครับ

[A GE]

มารออยู่นะคับ   

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

เนื่องมาจาก พ่อของเทค ซึ่งกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว ตั้งใจจะพาเทคไปดูที่เรียนต่อที่อเมริกา จึงพา เทค ไปอเมริกา
ประมาณ1สัปดาห์ เพื่อดูที่เรียนและที่พัก ซึ่งพ่อเค้าอยากให้ เทค ไปอยู่ใกล้ๆเนื่องจาก พ่อเทค ก็ทำการค้าอยู่ที่นั่น
ในช่วงเวลาที่ เทค ไม่อยู่ผมก็ต้องไปเอาขนมเอง (ตอนนั้นยังขายอยู่ไงกะว่าหลังลงทะเบียนจะเลิกขายทันที)
แนน เจ้าของบ้านและเจ้าของสูตรแซนวิชที่ผมไปรับมาวางขายตามร้านค้า ก็ใจดีมากอุตส่าห์ให้ยืมมอเตอร์ไซค์ใช้
ในการจะขี่ไปส่งแซนวิชตามร้านต่างๆ ซึ่งผมก็จะนั่งรถเมล์ไปบ้าน แนน แต่เช้ารับขนมแล้วก็ใส่รถมอเตอร์ไซค์คันนั้น
ขี่ไปตระเวนส่งแซนวิชตามร้านค้าต่างๆ รับเงินมาเรียบร้อย ก็เอารถกลับมาคืนแนนที่บ้านพร้อมทั้งจ่ายตังค่าแซนวิช
แต่ทำแบบนี้ไปได้แค่4วันเท่านั้น ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับผม เพราะมีรถยนต์ขับมาเบียดมอเตอร์ไซค์ของผมจนรถล้ม
และผมเองก็ถูกกระจกมองข้างของรถมอเตอร์ไซค์บาดที่ขาข้างขวา บริเวณเหนือหัวเข่าไปนิดนึง แผลลึกมากๆครับ
ผมต้องนอนอยู่โรงพยาบาล2คืนหลังจากเย็บแผลเรียบร้อยแล้ว ก็ยังไม่กล้าบอกน้า(ซึ่งมีบ้านอยู่จังหวัดนนท์)กลัวว่า
ถ้าน้ารู้ แม่ก็ต้องรู้ แล้วจะโดนดุเนื่องจากที่ไปเจออุบัติเหตุเนี่ยก็เพราะไปส่งขนมทั้งที่แม่ก็บอกให้เลิกขายซะที (T-T)
แต่จากเรื่องคราวนี้ ต้องขอบคุณแม่ของแนน อย่างมากเลยครับ เดิมทีนึกว่าจะโดนด่าซะแล้วก็ทำมอเตอร์ไซค์เจ๊งนี่
คิดว่าต้องโดนด่าเละแน่ๆ แต่โชคดีครับที่แม่ของแนนใจดี นอกจากจะไม่ด่าแล้วยังออกค่ารักษาให้อีกด้วยนะครับ
หลังจากผมออกจากโรงพยาบาลมาได้2วัน เทค ก็โทร.มาหาบอกว่ากลับมาถึงเมืองไทยแล้ว และไปเรียนก็เลยรู้ข่าว
ว่าผมรถมอเตอร์ไซค์ล้ม แถมยังต้องเย็บแผลตั้งหลายเข็ม ก็เลยรีบโทร.มาถามตอนนั้นน้ำเสียงของ เทค เป็นห่วงผม
มากจนผมรู้สึกได้ว่า เทค เป็นเพื่อนที่ไม่เคยทิ้งผมเลย ตอนนั้นผมรู้สึกดีมากจนผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่10
วันที่ผมป่วย กับผู้ช่วยมือดีชื่อเทค

ตั้งแต่ผมต้องนอนพักฟื้นที่อพาร์ทเม้นเป็นเวลาหลายเดือนมานี้ ก็ต้องเปลี่ยนกิจวัตรหลายอย่าง อย่างแรกเลย
ก็คือการเลิกขายแซนวิชอย่างเป้นทางการ โอนกิจการให้ต๋อมไปทำต่อ (แหม…พูดซะเป็นทางการเลยเนอะ)
แล้วอักอย่างที่ต้องหยุดทำนั่นคือ การไปเรียนหนังสือทั้งที่ตั้งใจว่า จะเลิกขายขนมหลังจากลงทะเบียนแล้วจะไป
ตั้งหน้าตั้งตาเรียนตามที่คุณแม่อยากให้ทำซะที กลายเป็นว่าต้องมานอนป่วยอยู่แบบนี้ ช่วงนี้ผมบอกข่าวให้น้ารู้
และบอกแม่แล้วเรื่องที่ผมรถล้ม แต่บอกสาเหตุว่าจะรีบไปเรียนก็เลยนั่งรถมอเตอร์ไซค์วินแล้วเกิดอุบัติเหตุ(หุหุหุ)
แม่และน้าก็เป็นห่วง โดยสลับกันมาเยี่ยมแต่คุณแม่ของผมต้องกลับไปดูแลกิจการที่ต่างจังหวัด (ที่บ้านเกิดของผม)
ก็จะมีน้าสาวที่แวะมาเยี่ยมช่วงเสาร์-อาทิตย์ ทีแรกจะให้ผมไปค้างที่บ้านน้าแต่ผมเดินแทบจะไม่ไหวเลยครับ
ก็เลยเปลี่ยนแผนเป็นว่าให้น้าสาวมาเยี่ยมผมแทน แต่พอผมตัดไหมแล้ว น้าสาวก็ไม่ได้มาเยี่ยมอีกเพราะผมโกหก
ว่าผมเริ่มไปเรียนหนังสือแล้วน่ะครับ แต่จริงๆผมก็ยังนอนเจ็บขา อยู่ที่ห้องเหมือนเดิมล่ะ แต่ไม่ต้องกังวลอะไรหรอก
เพราะช่วงเวลาตั้งแต่พักฟื้นมานี้ ผมมีคนดูแลพิเศษมาคอยเป็นผู้ช่วยผมอยู่แล้วครับ ก็คือ เทค ซึ่งจะมาหาผมที่ห้อง
ทุกๆวันหลังเลิกเรียน (จนถึงช่วงที่น้าไม่ได้มาเยี่ยมเสาร์-อาทิตย์ เทค กะจะมาดูแลในวันหยุดด้วย) เทค ดูแลดีมากๆ
นอกจากการดูแล ที่ต้องพยุงผมไปเข้าห้องน้ำ (แต่ เทค ยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำนะครับ) เรื่องการกินการอยู่ของผมแล้ว
เทค ยังเกิดไอเดียใหม่ๆอีกแล้ว ในเรื่องการเรียนของผม เพราะผมไม่ได้ไปเรียนหลายเดือน ก็ได้แต่อ่านหนังสือที่มี
รวมถึงฝาก เทค ซื้อSheetมาให้จากหน้าราม ไอเดียที่ว่านี้ของ เทค คือเค้าจะเอาเทปไปอัดเวลาไปเข้าเรียนด้วย
ดังนั้น ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเค้าถึงมาหาผม ก็เพื่อเอาเทปที่เค้าอัดในชั่วโมงเรียนมาให้ผมฟังแล้วจดเก็บไว้ไงล่ะครับ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

“เอาล่ะ ฟังจบแล้วนะ จดทันรึเปล่านิว”
เทค ถามผมหลังจากกดปิดเทปที่อัดเสียงอาจารย์วิชา EN102
“ทันสิ ขอบคุณมากเลยนะตั้งแต่เรานอนป่วยอยู่เนี่ย เทคเดือดร้อนเไปกับเราด้วยเลยนะเนี่ย”
ผมก้มลงเปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงเพื่อเก็บสมุดจดพร้อมกับพูดขอบคุณ เทค ไปด้วย
“ไม่เดือดร้อนหรอกยินดีๆ อีกอย่างตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้ว นิวรอให้หายสนิทแล้วค่อยไปสอบเลยดีกว่านะ”
“เราก็ตั้งใจว่าจะพักให้แข็งแรงเต็มที่ซะก่อน แล้สค่อยออกไปสอบทีเดียวบอกตรงๆเริ่มขี้เกียจแล้วว่ะแก”
“ขี้เกียจเป็นด้วยเหรอ งั้น เทอมนี้ถ้าเราสอบผ่านหมด แต่นิวสอบตก อย่ามาขอให้เราติวก็แล้วกัน 555”
เทค ไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมือหนาๆมาขยี่หัวผมซะหัวยุ่งไปหมด
“เออๆ หน้าตาตลกดีว่ะเวลานิวหัวฟูๆแบบนี้น่ะ ปกติเห็นแต่เวอร์ชันผมเรียบแปล้ ทรงท่านขุน 555555”
เทค หัวเราะตาปิด ทำยังกับว่าสภาพหัวกระเซิงของผม (ซี่งก็มาจากฝีมือของเค้าน่ะแหล่ะ) น่าขำซะเหลือเกิน
“เทค แล้วเรื่องที่แกจะไปเรียนต่อที่อเมริกาล่ะว่าไงมั่ง”
ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ในเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา หลังจากเทคกลับมาคราวที่แล้ว ผมก็ยังไม่เคยเห็น เทค พูดถึง
เรื่องไปดูที่เรียนที่อเมริกาเลย ตอนนั้นผมเองก็มัวแต่พักฟื้นก็เลยลืมๆไป แต่นี่มันก็ผ่านไปจนจะครบ1เทอมแล้วนะ
ผมก็เลยอยากรู้ว่า เทค จะตัดสินใจยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อของเค้า อยากให้เค้าไปเรียนที่อเมริกาเพื่ออยู่ใกล้ๆกัน
“เราบอกพ่อว่า เราไม่ไปไหนทั้งนั้นเราจะเรียนรามให้จบก่อน”
เทค ตอบกลับมาสีหน้าเปลี่ยนไปเลย จากที่ยังทำหน้าทะเล้นเมื่อครู่กลับมีสีหน้าหนักใจชอบกล
“แล้วพ่อเทคว่าไงมั่งล่ะ ที่เทคไม่ยอมไปเรียนต่อตามที่พ่อบอกอ่ะ”
ผมเองก็เริ่มเป็นห่วง เทค ขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะท่าทางที่ เทค แสดงออกเค้าคงมีปัญหากับพ่อเรื่องเรียนอีกแน่ๆ
“เหมือนเดิมแหล่ะนิว พ่อก็โวยวายหาว่าเราไม่รักดี แล้วพ่อล่ะรักเรามั่งรึเปล่า”
เทค บอกถึงสถานการณ์ที่เค้าต้องเผชิญหลังจากบอกการตัดสินใจเรื่องเรียนนให้พ่อได้รู้
“รักสิ พ่อแม่ทุกคนก็รักลูกน่ะแหล่ะ แต่วิธีการและสถานการณ์มันก็ไม่ได้เป็นไปอย่างใจเรานะเทค”
ผมพยายามปลอบใจ เทค เท่าที่พอจะคิดออก ตอนนี้ผมเห็น เทค ก้มหน้านิ่ง สีหน้าสงบลงไปมาก
“แล้วทำไมคนที่เรารักอย่างพ่อ แล้วก็แม่เรา ถึงได้ทิ้งเราไปล่ะ อย่างนี้เค้าเรียกว่ารักเหรอนิว”
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ไอ้เด็กสปอยล์อย่างเทค ที่เคยมีท่าทีเอาแต่ใจกลายมาเป็นเด็กน่าสงสาร
เพราะทันทีที่ประโยคเมื่อครู่ ออกจากปากเทค น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยเช่นกัน แล้ว เทค ก็สะอื้นหนักขึ้น

[gobgab]

มาต่อไวจังแหะ...อ่านกันจุใจเชียว...

ขอบคุณนะคับ.........

ว่าแต่เข้าโหมดเศร้าแล้วหรอ.........

[tsuyu]

เข้าโหมดเศร้าแล้วซิ 

จะต่อมน้ำตาแตกอีกเรื่องมั้ยเนี่ย