“เฮ้ย… อย่ามาขี้แยแถวนี้นะเทค แกก็รู้นี่หว่า ว่าพ่อแกเค้าต้องไปทำงานน่ะ”
ผมคิดว่านั่นจะเป้นคำตอบที่ดีที่สุดแล้วนะ แต่ผมก็คิดผิดเมื่อ เทค หันมามองหน้าผมนิ่งๆตาแข็งกร้าว
“นิวคิดว่าเราดีใจนักเหรอที่มีพ่อทำงานเก่ง เราจะดีใจกว่านี้ถ้าพ่อเลือกจะอยู่ดูแลเรามั่งไม่ใช่ทิ้งขว้างเรา”
เทค ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้ เค้าไม่ได้ฟูมฟายนะครับ แต่น้ำตาไหลไม่หยุดเลย จนผมตกใจและรู้สึกหดหู่ไปด้วย
“แล้วไงล่ะ แกจะให้พ่อเค้าเลิกทำงาน แล้วมาอยู่กับแกที่บ้านยังงั้นเหรอ เพื่ออะไรล่ะ โตแล้วนะแกน่ะ”
ผมก็ยังเห็นใจ เทค นะครับแต่คิดว่ายิ่งปลอบก็ยิ่งไปกันใหญ่เลยพูดเตือนสติดีกว่า
“แต่เราไม่ได้ต้องการเงินทองของพ่อ เราต้องการพ่อ ต้องการคนที่รักเราจริงๆต่างหากล่ะนิว”
ก็ถือว่าได้ผลประมาณหนึ่งล่ะครับ เพราะเทคเอามือป้ายน้ำตา และหยุดร้องไห้ทันทีเลย
“แต่การที่พ่อไม่ได้อยู่ด้วยไม่ได้แปลว่าพ่อไม่รักเทคนะ”
ผมพยายามอธิบายเท่าที่สมองจะคิดออกมาได้ในขณะนั้น
“ก็จริงแหล่ะ แต่…เราก็อยากมีใครที่เป็นของเราจริงๆเป็นทั้งคนที่เรารักและเค้าก็รักเรา”
เทค พูดแค่นี้แล้วก็เงียบไป ผมเองก็จนคำพูดไปซะแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมแต่รู้สึกลำคอตีบตันอยากร้องไห้ซะงั้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
