วันนี้คึกจัด + กลัวจะค้างกัน รึทำให้ค้างหว่า หะหะ เอามาลงให้อีกตอนครับ
ว่างพอดีด้วย ไม่ได้ไปไหน งั้นเอาเป็นว่า อ่านต่อเลยละกัน
ตอนที่ 11 : คนสองคนมาเจอกันในห้องแคบ ๆ จะเกิดอะไรขึ้น ? 2“ งื้อ ? ” ไอ้ฟ๊อกส์ เริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ก็ยังไม่ตื่นดีนัก
“ หมับ !!” ความรู้สึก เหมือนไอ้ฟ๊อกส์น้อยโดนโดนบีบ ทำให้สะดุ้งขึ้นมาทันที
“ เป็นอะไรครับ พี่ฟ๊อกส์ ” ไอ้อาร์มมันถามผมครับ
“ แกอะแหละทามรัยพี่ ห๊ะ ? ” ผมถามเสียงแข็งเลยครับ
“ ทามรายอ่ะครับ ผมเห็นพี่นอนเหมือนกำลังจะตายผมเลยปลุกไง ” มันพูดแล้วทำหน้างงใส่ผม
“ ห๊ะ ? ” ผมดูมันก็เห็นว่ามันแต่งตัวเรียบร้อยดี ไม่ได้ถอดเสื้อ อะไรแต่อย่างใด
“ สงสัยพี่ฝันร้ายมั๊ง ? หะหะ ” ผมพูดพลางหัวเราะแก้เขิน
“ อ่อ ว่าแต่พี่ฟ๊อกส์วันนี้ว่างป่ะ ? ” ไอ้อาร์มมันถาม
“ อ๋อ จะออกไปเที่ยวกะแฟนอ่ะ ทำไมหรอ ? ” ผมอำมันเล่นครับ
“ อ่าครับ งั้นไม่เป็นไร ผมทำงานเสร็จแล้ว ขอบคุณมากนะครับ ขอตัวก่อนนะ ” มันพูดเสร็จ แต่ทำหน้าหงอย
“ เดี๋ยวดิ อาร์ม ” มือผมเร็วเท่าคำพูดมือผมก็คว้ามือ อาร์มไว้ แต่เนื่องจากรีบเกินเหตุความซวยเลยบังเกิด
เลยทำให้ เจ้าอาร์ม อยู่ในสภาพที่คร่อมไอ้ฟ๊อกส์ แล้วเนื่องจากบังเอิญ รึ จงใจกันแน่ ทำให้ปากของมันบดลงที่ปากผมอย่าง
นุ่มนวล และลิ้นเริ่มที่จะควานหา อะไรบางอย่างซึ่งอยู่ภายใน
“ อือ . . . .อืมม ” ไอ้ฟ๊อกส์เริ่มเคลิ้ม พร้อมทั้งฟ๊อกส์น้อยเริ่มตอบสนอง
“ อืมมม . . . ” อาร์มเองก็เริ่มแล้วเหมือนกัน สังเกตได้ที่ ของๆ มัน เริ่มดันที่ขาผมแล้ว
แต่แล้วผมก็พาสติกลับมาได้ แล้วเริ่มออกแรงดันเจ้าอาร์มออกไป แต่มันขืนแรงผมไว้ แล้วปากมันก็คงอยู่ ที่ปากของผม
“ อาร์ม รู้ใช่ป่ะ ว่าถ้าไม่หยุดจะเกิดอะไร ? ” ผมพูดออกไป ซึ่งได้ผล เจ้าอาร์มถอนปากออกจากผมแล้วรีบลุก ก้มหัวผงก ๆ
พร้อมทั้งเอ่ยปากขอโทษขอโพยต่าง ๆ นานา ( สมัย ม.ปลาย แอบนักเลงเล็กน้อย หะหะ )
“ อือ ไม่เป็นรัยมันเหตุสุดวิสัย ” แต่ในใจผมนี่ดิ เต้นแทบจะระเบิดแล้ว
“ แล้วพี่ดึงผมไว้ทำไมครับเมื่อกี๊นี้ ” มันย้อนถามผม
“ก็ว่าจะชวนไปกินข้าว แต่ เปลี่ยนใจแล้วเพราะสิ่งที่แกทำเมื่อกี๊ ” ผมพุดเสียงแข็งใส่
“ ง่า ผมขอโทษ ให้ผมทำอะไรก็ยอมครับ อย่าโกรธผมนะ ” มันทำหน้าจะร้องไห้อีกแระ ผมเลยใจอ่อนอีกจนได้
“ อือ อย่าทำอีกแระกัน พี่ไปอาบน้ำแปปนึง ” แล้วผมก็คว้าผ้าเช็ดตัว พร้อมสบู่ ออกไปห้องน้ำอย่างไว
ซักพักใหญ่ ๆ . . . . .
ผมเปิดประตูเดินเข้าห้องมา ก็เห็นเจ้าอาร์มมันนอนอยู่ที่เตียงผม ผมมองมัน ( เออ มันก็น่ารักของมันแฮะ )
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ในขณะที่ผมหลบมุมและกำลังปลดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวออก ผมก็รุ้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาทาง
ผม เจ้าอาร์มนั่นเอง มองตาเป็นประกายเลย
“เฮ้ย ! มองรัยวะ ” ผมเอ็ดไป
“ ป่าวคร๊าบ ” มันพูดแล้วก็ยิ้มจนตาหยีเลย ( น่ารักชิบหาย )
“ จะดูป่าวหล่ะเดี๋ยวเปิดให้ดู ” ผมพูดพลางนึกอะไรสนุก ๆ
“โหยไม่ดูหรอกครับ อันนิดเดียวเก็บ ๆ ไปเถอะ ” เจ้าอาร์มมันพูดติดตลก แต่ผมนี่เดือดครับ
“ มึงว่าของใครเล็กห๊ะ ? ” ว่าแล้วผมก็ปลดผ้าขนหนูออกโชว์เลย
“ ใหญ่จังอะครับ ยานหน่อย ๆ ด้วย ”มันพูด พร้อมกับ จะยื่นมือมาจับ
“ หะหะ ไม่ใหญ่ได้ไง ก็ใช้มานานแล้ว ” ผมพูดพลางเอามือจับ
“โหยพี่ไปซื้อใหม่เหอะ บ๊อกเซอร์ขอบยานขาบานแบบนี้ ทุเรศว่ะ ” มันพูดพลางหัวเราะ
“ พี่ทิ้งไม่ลงหรอก ใส่มาแต่อ้อนแต่ออก ปกติจะใส่ก่อนจะเปลี่ยนเสื้ออ่ะ ” ผมพูดติดตลกไป
(รู้นะว่าคนอ่าน คิดอะไรกันอยุ่ ฮ่า ๆ )
“ ป่ะ ไปกัน ” ผมพูดพลางปิด แอร์เช็คประตู และ เช็คความเรียบร้อยของห้อง
“ ครับ ” เจ้าอาร์มว่าง่ายทันตาเลย
“แต่ วันนี้ อาร์มเป็นเจ้ามือนะ ” ผมบอก
“ ง่า งั้นไม่ไปละ ” อาร์มมันพูดพร้อมกับทำท่ากำลังจะงอแง
“ เออ ไม่ไปก็แล้วแต่มึง แล้วมึงทำผิดอยู่นะรู้ไว้ด้วย ” ผมทำหน้าขรึมใส่มัน แต่จริง ๆแล้ว ผมแกล้งมันเล่นนี่แหละครับ
แล้วพวกผมสองคนก็เดินไปขึ้นรถเพื่อมุ่งหน้าเข้าเมืองกัน ในขณะที่อยู่ระหว่างการเดินทาง
“ตั้งแต่วันนึ้คงไม่มีครายที่ทามให้ฉันเปลี่ยนจายยย ก็เพราะ เธอ บอกว่าร๊ากเรา . . ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แล้วเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่บอนนั่นเอง
ติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เช่นเคย
เห้ย ! bakabong มันมีแนวให้อ่านรึไงฟะ ถ้ามันมี อ่ะจะอ่านอยู่ แต่นี่แกสอนรัยยังไม่รู้เลย 555+
ถ้ามีคนเม้นเกิน 10 คนภายในวันนี้ ได้เห็นตอนที่ 12 กันแน่ ๆ ฮิ้วววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
