หัวข้อ: [เรื่องเล่า]ความสัมพันธ์ของเราสอง..มันคือ..ความรัก..ความใคร่..หรือเพียงแค่ทางผ่าน

[kikisshae]

จะปิดได้นานแค่ไหนเนี่ย....

อิจฉา... มีคนเที่ยวด้วย
งืมมมม

[kuraki]

ใช้ภาษาได้ดีมากมายเลยค่ะ

พี่วินกับน้องกานต์น่ารักมากมาย

อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ เรื่องนี้จะจบแล้วหรอคะ  รออ่านนะคะ ขอให้จบแบบมีความสุขค่ะ

 

[สาวบ้านนอก]

เขียนได้สนุกจังค่ะ แต่จบไวจังหวังว่าคงมีต่อไปเรื่อยๆนะคะ

[กิมตี๋หัดขับ]

โอ้ยไม่ไหวแล้วววว อิจฉาตาร้อน อิอิอิ

พี่วิน เขียนได้สวยงามมากเลย อ่านแล้วประหนึ่งว่ากำลังอ่านไดอารี่แสนหวานกันเลยทีเดียว

แบบนี้อนาคตสงสัยได้ออกวางแผง แหงๆ  สู้ๆครับ

จะจบแล้วเหรอ........


ขอให้ แฮปปี้แอนดิ้ง น่ะ 

[mecon]

เล่าเรื่องได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกคะ
นุ้งกานต์ก้อน่ารักปกติอยู่แล้วส่วนวินก็ดูแลเอาใจใส่น้องดี
อิอิ แบบว่าช่างรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราอ่ะคะ
ไม่ปล่อยให้น้องเป็นฝ่ายตาม หรือวินเป็นฝ่ายตามน้อง
แต่ทั้งสองคนเีรียนรุ้ที่จะพูดคุยและทำค.ตกลงกัน
ซึ่งขอบอกว่าน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
การเอาน้องกานต์ไปเปิดตัวกับเพื่อนๆแบบไม่บอกอะไรอ่ะคะ
เราว่าทำให้น้องกานต์รู้สึกว่าอย่างน้อยก็ได้ก้าวเข้าไปอยู่ในสังคมของวินบ้าง
ไม่ได้อยู่ในสังคมที่มีแค่เราสองคนแค่นั้น แต่ได้เรียนรู้จักกันและกันมาขึ้น
น้องกานต์ก็ลั้ลลาดี

ตอนหน้าจะจบแลวรึคะ  มะอยากให้จบไวอ่ะ
อ่านแล้วเพลินสนุกแถบอิจฉาในค.รักของวินกับกานต์มั๊กมากกกกกก

+1 จัดให้นะคะ  เล่าเก่งจัง

[BaoBao]

  ตอนหน้า....จบ???
ไม่เอา จะอ่านต่ออ่ะ (ตูจะโดนคนเล่า  มะนี่)

อ่านเรื่อยๆ เหมือนมีเพื่อนมาเล่าเรื่องให้ฟัง สมกับคำว่า "เรื่องเล่า" ดีค่ะ

เล่ามาเรื่อยๆ นะคะ มีเด็กตาดำๆ รออ่านอยู่คร่า
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่า ขอให้ได้รักกัน...

[namtaan]

อ่านจุใจสองตอนรวดเลยค่ะ
ยังอ่านง่าย สบายๆเหมือนเดิม เล่าเรื่องได้เข้าใจง่ายมากเลยค่ะ
ตอนหน้าก็จะเฉลยทุกอย่างพร้อมกันจบเรื่องแล้วหรือ
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
แต่เห็นบอกว่าเรื่องนี้ชิมลาง แล้วจะมีอีกเรื่องตามมานี่คะ
ยังไงก็จะรออ่านนะ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ

[StillLoveThem]

 ..ไม่ว่ากันนะ แอบมาต้อนรับไว้ครั้งแรกที่ลงเรื่องแล้วหายหัวไปเลย
..มาอ่านอีกทีจะจบแล้ว 3 ปีแล้วเหรอเรื่องนี้แสดงว่า..รักแท้แพ้ระยะทาง..ไปเรียบร้อยแล้ว
..ยังไงมันก็เป็น..ช่วงเวลาดีดี..ที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา เก็บสิ่งดีๆๆไว้ดีกว่าเนอะ
..น้องกานต์ ก็ดูใสๆๆซื่อๆๆดี ส่วนเรื่องใหม่คงเป็น..รักครั้งใหม่สินะ
..รออ่านตอนจบ และ เรื่องใหม่จ่ะ เป็นกำลังใจให้นะ..คงไม่หักมุม..รักใหม่กับคนเก่า นะ
..แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็จะ..เชื่อเลยว่า..พรหมลิขิต..อะไรก็ห้ามไม่ได้เพราะ..เขาเป็น..คู่กัน

[koo_jarm]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
ตอนหน้าก็จะจบแล้ว เพิ่งเข้ามาอ่านอะก๊าบ
แต่ยังไงก็จะร่วมลุ้นนะก๊าบว่าตกลงแล้ว

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคน..มันคือ..ความรัก..ความใคร่..หรือเพียงแค่ทางผ่าน 

[M@nfaNG]

รอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ เขียนเล่าได้สนุกทีเดียวเลย

[pongsj]

ชอบเชียงใหม่ค้าบบบบบบบบบบ

[ï_Kiss_U♥]

เส้าแน่เลยตอนจบ 

[Ak@tsuKII]

จะจบแล้วเหรอ แล้วเศ้มะเนี่ย

[MawinK]

  ขอฝากข้อความถึงทุกคน...ก่อนที่ตอนหน้า....ทุกคนก็จะได้รับคำตอบ...ที่มาของชื่อเรื่องนี้.....     

ตอนแรกที่ลงเรื่อง...แอบกลัวว่าจะไม่มีคนอ่าน...เพราะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนค่อยข้างจะเครียด... ผ่านภาษาที่ถ่ายทอดออกมาจึงดูค่อยข้างจะจริงจัง... และดูแอบเครียดไปตามวัยและนิสัยของคนเขียน....
ถ้าใครสังเกตการใช้ภาษา...จะเห็นว่า..คนเขียนแถบจะไม่ใช้คำตัวแทนตัว .."กู-มึง" ในงานเขียนนี้เลย...  จริงๆ หาใช่ว่า  "พี่วิน" เป็นคนสุภาพแต่อย่างไร... หากคำทีใช้เป็น " แก--ข้า  หรือ เรา-แก"  มันคือ คำแทนตัวที่ผู้เขียนพูดคุยกะเพื่อนจริงๆ (ภาษาแก่ไปตามวัย..  )
เรื่องเล่าบนพื้นฐานความเป็นจริง... อาจมีแต่งเติมบ้างเพิ่มอรรถรสในการอ่าน.... ขอบคุณทุกคนแทนกานต์  ทีแอบชื่นชอบในตัวกานต์... แต่พี่วินแอบน้อยใจอ่ะ...ไม่มีใครสนใจพี่วินเลย... เศร้า..+ น้อยใจ...

Ak@tsuKII : ตอนหน้าจบจริงๆ ครับผม... แต่อาจจะแถมบทส่งท้ายให้   ทำไมถึงเดาว่าตอนจบจะเศร้าล่ะครับ   ความรักสวยงามเสมอนะครับ... ไม่ว่าปลายทางจะลงเอ่ยยังงัย...
ï_Kiss_U♥ : นี้ก็อีกคนที่เดาทางว่าเรื่องนี้จะจบลงแบบเศร้าๆ... อันนี้ต้องติดตามตอนต่อไป
pongsj : เชียงใหม่เป็นเมืองที่มีเสน่ห์น่าหลงไหลครับ...ถ้าได้ไปอยู่เชียงใหม่แล้วจะติดใจครับ...
M@nfaNG :  ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ....
I_Jal2m : รับรองว่านายได้คำตอบ..ทุกอย่างเฉลยในตอนจบครับผม... แต่ไม่แน่ใจว่าคำตอบของนายจะเหมือนกับคำตอบของคนเขียนไหมนะครับ..
             (  แอบปล่อยปมไว้ให้คิด...  )
Love_NT19 : สังสัย คุณ Love จะฝั่งตัวอยู่ใน board นี้มานาน..ท่าทางจะอ่านงานเขียน..หรือเดาทางเรื่องราวได้... สำหรับเรื่องหน้า..ยังไม่รับปากครับผม..
                  มีองค์ประกอบๆ หลายๆ อย่าง... แต่สัญญาครับ..ว่าอาจจะได้อ่านงานผมในบอร์ดนี้อีก...
namtaan : ขอบคุณสำหรับคำชมครับผม...    แอบดีใจนะครับที่คนอ่าน..อ่านงานเราแล้วเข้าใจเรื่องราวที่เราพยายามถ่ายทอดและสื่อออกมา...
BaoBao :  ถ้ามีโอกาสได้ลงเรื่องใหม่..รับรองนายได้อ่านจนเบื่อกันไปข้างหนึ่งอ่ะ...
mecon : ผมกับกานต์ห่างกันเกือบ 10 ปีนะครับ.... ช่องว่างระหว่างวัย  ความแตกต่างของความคิด  สถานภาพทางสังคม.. ทำให้เราต้องคุยกันครับ...
            ลองนึกนะครับ.. อาจารย์หนุ่มที่กำลังจะไปเรียนต่อเอกต่างประเทศ.. เป็นแฟนกับนักศึกษาหนุ่มชั้นปีสุดท้ายต่างสถาบัน   
            นั้นคือเหตุผลที่ถ่ายทอดออกมาให้ดู "วิน" ดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ เมื่อเทียบกับกานต์ครับ...
กิมตี๋หัดขับ :  ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับผม..ไม่คิดว่าจะมีคนชอบเรื่องนี้นะเนี้ย...

....................

[MawinK]

เหลือใครอีกเนี้ย.....   

 


Solar cell : อุปสรรคและเวลาคือสิ่งที่ใช้พิสูจน์รักแท้ครับผม...
[N]€ẃÿ{k}uñĢ : ขอบคุณ... คุณนิว..สำหรับคำแนะนำเรื่องการพิมพ์ผิดหรือตกหล่นนะครับ... รู้ปล่าวครับว่า.. การไอ้ปัญหาเรื่องพิมพ์ผิดหรือตกหล่นเนี้ย..
                       ที่ทำงานผมต้องมีทีมงาน...คอยพิสูจน์อักษรเอกสารที่ผมพิมพ์ตลอดอ่ะครับ   
lizzii : ขอบคุณครับผม... 
kuraki : จากใจคนเขียนครับ... เขาให้ตัวเอง..    สงสัยจะมีคุณคนเดียวนะเนี้ย..ที่อวยพรให้เรื่องนี้จบแบบ Happy 
คิคิคุคุ :  อ่านต่อให้จบนะครับ....
nana :  ขอบคุณครับผม...
namtaan : ขอบคุณนะครับ...คำหรับคำแนะนำเรื่องการเขียน... กระซิบนิดหนึ่งนะครับ..ไอ้ที่พิมพ์ผิดเนี้ย..ไม่ใช่คนเขียนตื่นมา up ตอนเช้าตูร่หรอกครับ...
               แต่ Local time ที่นี้ 10.00 pm อ่ะครับ  แต่เมืองไทย 4.00 am อ่ะครับ..

............ แล้วรออ่านตอนจบกันนะครับ.... จะหวานหรือเศร้า.... ก็จะได้คำตอบกันในตอนหน้าแล้ว.....   

.......... 

[namtaan]

อืมมม ตอนนี้คุณมาวินก็ยังอยู่ที่อังกฤษ
เวลาที่อังกฤษช้ากว่าที่นี่ 6 ชั่วโมง เท่ากับมาโพสตอนดึกๆ
ถ้าไม่นับรวมเรื่องการพิมพ์ผิด การเล่าเรื่องแบบนี้ทำให้อ่านง่ายจริงๆค่ะ
เพราะเล่าเรื่องเหมือนการเขียนบันทึกเรื่องราวเพียงแต่เปลี่ยนสรรพนามในเรื่องเท่านั้น
รออ่านตอนหน้านะคะว่าตอนนี้น้องกานต์ได้อยู่ที่อังกฤษด้วยหรือไม่ อย่างไร
ขอบคุณที่มาคุยกับคนอ่านด้วยค่ะ 

[mecon]

 
สู้ๆนะคะ เล่าเรื่องน่ารักดีคะ จริงๆเรื่องที่ดีไม่จำเป็นตอ้ง
ใช้คำหยาบหรือคำเฉพาะเยอะแยะก็ได้
แต่มันขึ้นอยู่กับการเรียบเรียงและความใส่ใจมากกว่า
สรุปแล้วชอบนะคะ ถึงช่วงอายุจะห่างกัน แต่ดูนุ้งกานต์
ก็ไม่ใช่คนที่งี่เง่า หรือ อารมณ์ขึ้นไวลงไวตามช่วงอายุ
นะอ่ะคะ คงต้องยกค.ดีให้พี่วินรึป่าว ที่เอาใจใส่ค.รู้สึกน้องเสมออ่ะคะ
 

[กิมตี๋หัดขับ]

มาให้กำลังใจพี่วิน

เป็นอาจารย์เหรอครับ  สอน ชีวะ หรือเปล่าพี่วิน หุหุหุ



ปล.พีวินเนี่ยแป็กเราเลยอ่ะ หุหุหุ 

[MawinK]

ตอนที่ 5 ปลายทาง....

...... ความสัมพันธ์ของผมกับกานต์....เริ่มต้นจากการที่เราเจอกันทาง internet ......เพียงชั่วข้ามคืน...หลังจากเรามีอะไรกัน........เราก็ตกลงที่จะคบกันเป็นแฟน....ทั้งๆ..ที่เรารู้ว่า....เรามีเวลาคบกันสั้นมากๆ... ก่อนที่เราจะต้องแยกไปทำหน้าที่ของตัวเอง.....

อาจจะเป็นเพราะ   ผมรู้ว่า.....ผมมีเวลาอยู่กับกานต์สั้นๆ....ช่วงเวลาที่ผมคบกับกานต์.....ผมพยายามทำหน้าที่ของแฟนให้ดีที่สุด.....เราทำช่วงเวลาสั้นๆ.นี้....ให้เราสองคนมีความสุดมากที่สุด....ส่วนเรื่องของอนาคต.... คงต้องใช้ความเชื่อใจ..และการไว้ใจกันและกัน..... นี้คือ..สิ่งที่เราตกลงกัน....เพื่อรักษาความสัมพันธ์ของเราไว้ให้ได้....

...........................................

“... ระยะทาง.... ไม่ใช่ปัญหาหรอกพี่....”.. กานต์พูดกับผมเสมอ.....“ ถึงอยู่ใกล้กัน ถ้าเราไม่ไว้ใจกัน ไม่เชื่อใจกัน...หรือจะนอกใจ..มันก็ทำได้.ไม่ต้องอยู่ไกล
กันหรอก....” กานต์ย้ำ...
“...ไม่นะกานต์.... ความห่างไกล...มันทำให้ความสัมพันธ์กันของคนสองคนลดลงนะ... ไหนจะความเหงาอีกล่ะ.... ”... ผมแย้ง.....
“ นี้มันสมัยไหนแล้วครับ....พี่วิน..... เราก็คุยกันทาง MSN..โทรศัพท์คุยกันก็ได้..... ว่าแต่พี่เถอะ....อาจจะไปเจอ....ฝรั่งหล่อๆ...... แล้วลืมผมก็ได้....” กานต์แซวผม...
“... ไม่หรอก...ฝรั่งไม่ใช่สเป็คพี่อ่ะ.... แต่ถ้าเป็นหนุ่มเอเชีย...ด้วยกันก็ไม่แน่.....นะ..” ผมแหย่กานต์.....
“ผมต้องร้องไห้.....ขี้มูกโป่ง...แน่ๆเลย....ถ้าพี่วิน...ทิ้งผมไปจริง.... ผมคงเจ็บน่าดูเลยนะ...” กานต์ทำหน้าเศร้า....
“ เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ... ” ผมตัดบท...

......................................

ผมเปิดรับกานต์เข้ามาในชีวิตของผมเต็มที่...... แต่ก่อนผมไม่เชื่อในความรักของเกย์.... ผมคิดว่าเกย์อย่างเราๆ...มีแต่ความใคร่.... บางคนเจอกัน...แค่น้ำแตกแล้วแยกทาง.....เมื่อผมเจอกานต์....ความคิดผมเริ่มเปลี่ยนไป..... ผมเริ่มมองถึงวันข้างหน้าของผมและกานต์.....

เมื่อถึงวันที่เราสองคน...จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน.... เราจะทำยังงัยให้สังคมรอบข้างเรายอมรับ....ในเมื่อครอบครัวผมและกานต์....ต่างก็ไม่รู้ว่าลูกชายเป็นเกย์....พ่อกับแม่เราจะยอมรับได้ไหม..... หนทางข้างหน้าของเรามันยาวไกลเหลือเกิน............

.... “ กานต์  ถ้าพี่เรียนจบ   กลับมาใช้ทุนที่ทำงานที่เชียงใหม่หมดแล้ว.....พี่ย้ายไปทำงานที่บ้านหรือที่อื่น  กานต์...จะไปด้วยไหม...”  ผมลองถามกานต์...
“...ผมไม่มีปัญหาหรอกพี่.... ว่าแต่พี่เถอะ....ถึงเวลายังจะอยากให้ผมไปด้วยหรือปล่าว...”
“ เราย้ายไปอยู่ที่ๆ...ไม่มีใครรู้จักเราก็ดีนะครับ..... จะได้ไม่มีใครสนใจเรางัย...” กานต์เสนอ...
.... วันนี้ของเราช่างมีความสุขเหลือเกิน... เรามีกันและกัน....

... “ ความรักทำให้คนตาบอด....จริงหรือ? ”  .... ผมเห็นๆ...ใครๆ ที่มีความรัก..นัยตาของเขาหวานเยิ้ม....แววตาออกจะสดใส.... ไม่เห็นจะบอดตรงไหนเลย..... ภาษิตนี้เปรียบเปรย...ถึงคนเราจะไม่ได้ตาบอดจริงๆ เมื่อมีรัก... แต่ความสุขทำให้คู่รักมองข้ามอะไร....หลายๆ...อย่างของกันละกันได้..... ผมเองเชื่อมั่นใจในตัวกานต์.... และผมเองก็หยุดและไม่มีใครช่วงที่มีกานต์.... แต่กานต์ล่ะ...เป็นเหมือนผมไหม.....

กานต์เข้ามาในชีวิตผม... เรียนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผม.... เรื่องที่บ้าน..ที่ทำงาน...แม้กระทั้งเจอเพื่อนผม.....แต่ผมเองไม่มีโอกาสที่จะเจอเพื่อนกานต์เลย.... (จริงๆ....ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะไปเจอเพื่อนเขาหรอก.....)    เรื่องราวของกานต์.......ผมรับรู้เพียงแต่..กานต์เป็นคนเชียงรายเป็นลูกชายคนเล็ก... กำลังเรียนปี 4 มนุษย์อังกฤษ ที่มหาลัย..... ตามที่กานต์เล่าให้ผมฟัง........ผมเชื่อในตัวกานต์...

......................................

.....วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก่อนปลายปี....ผมกับกานต์...ก็อยู่ด้วยกันตามปกติที่บ้านพักผม.... เราเองช่วยกันทำงานบ้าน...ดูทีวี...ไปเรื่อย...  แต่เรื่องที่ไม่ควรจะเป็นเรื่องก็เกิดขึ้น............ขณะที่กานต์อาบน้ำ.....ตอนสายๆ...ของวันอาทิตย์... ไม่รู้ผมคิดอะไร...หยิบกระเป๋าตังค์กานต์มาเปิดดู...( กานต์เองก็เช็คโทรศัพท์ผมบ่อยๆ...... ผมคงไม่เสียมารยาทไป..แค่เปิดดูกระเป๋าแฟน...ผมคิดในใจ )

โอ้แม่เจ้า...... ผมตัวเกรงหน้าชา.....กับสิ่งที่ผมเห็น
.......นาย xxxx   xxxx    ชื่อ-สุกล   ในบัตรประชาชนกานต์.... ไม่ใช่ชื่อจริงที่กานต์บอกผม.... แต่ที่อยู่ตามบัตรยังคงเป็นเชียงราย.....ตามที่กานต์บอก......... ผมเหมือนโดนตบหน้า.... ผมไม่ชอบการโกหกมากที่สุด.. ทำไมกานต์ต้องโกหกผม.... ในเมื่อตัวผมเอง...กล้าเปิดตัวกับกานต์ขนาดนี้......
ผมสับสน.....หงุดหงิด...... ตอนนี้ในใจและความคิดของผมมันมีสองด้านที่ที่ขัดแย้งกัน.....“....แกจะไปคิดอะไรมาก...ไอ้วิน.... เขาจะเป็นใครก็ชั่งดิ....แค่ชื่อเอง.... แต่ตอนนี้ตัวเขาอยู่กับแก.... เขาอาจจะมีเหตุผลในการปิดบัง... แกเองก็เคยเป็นนิที่ไม่ยอมบอกใครๆ..ว่าจริงๆ..แกเป็นใคร....ทำงานที่ไหน......แต่หากมองอีกด้าน.....“...ไม่นะ....เรื่องแค่นี้เขายังโกหกได้...แล้วเรื่องอื่นๆ...ล่ะ.... เขาจะหลอกเราหรือปล่าว.... ผมเป็นไอ้โง่...เหรอเนี้ย.......”

ผมนั่งนิ่ง...... แต่ใจของผมนั้นปวดร้าว..... หัวผมตื้อ   เพราะความขัดแยงในเหตุผลที่ผมพยายามหาคำตอบ..........

กานต์อาบน้ำเสร็จ.... ถามผม..ในขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า... “...ตัวเอง...เป็นไรนั่งนิ่งเชียว....”
“ ปล่าว...” ผมตอบเหนื่อยๆ.....
“กานต์.... พี่จะลงกรุงเทพฯ คืนนี้.....เดี๋ยวบ่ายๆ..เราเข้า office พี่..... พี่จะไปเขียนใบลาทิ้งไว้......”    ผมพูดกับกานต์   โดยที่ไม่มองหน้ากานต์เลย

ผมตัดสินใจลงกรุงเทพฯ คืนนี้....ทั้งๆ ที่  plan ไว้ว่าจะไปสัปดาห์สุดท้ายก่อนปีใหม่....จะได้ถือโอกาสฉลองปีใหม่กับเพื่อนๆ..ที่กรุงเทพฯ.... ผมเลือกทางนี้   หลบไปทำใจ....น่าจะเป็นทางออกที่ดี....  หรือผมควรจะถามกานต์ไปตรงๆ....ตอนนี้เลยดีไหม....... แต่ข้อสรุปของผม....คือนิ่ง.....ไม่ต้องพูดอะไร....เมื่อกานต์พร้อม...กานต์อาจจะเป็นคนบอกผมเองก็ได้............

บ่ายๆ........ ผมกับกานต์เข้าไปที่ทำงานผม.... ผมไม่แน่ใจว่ากานต์สังเกตการเปลี่ยนแปลงของผมได้ไหม....ผมดูเหนื่อยๆ.... ไม่ค่อยพูดหยอกล้อกับกานต์เหมือนเดิม.......ผมปล่อย...ให้กานต์นั่งเล่นคอมในห้องทำงานผม..... ส่วนผมเลี่ยงมาให้คอมอีกเครื่องที่ office จัดไว้แชร์สำหรับส่วนกลาง.....ในเมื่อผมเลือกที่จะไม่ถามความจริงจากกานต์.......... คนที่จะช่วยผมได้ตอนนี้คือ คุณ Goo...(Google...)   คุณ Goo...เนี้ยตอบผมได้แทบจะทุกเรื่อง..........

ผมพิมพ์ชื่อ   นาย xxx   xxx  ลงช่อง search  ข้อมูลของ  Google .... ......ไม่มีข้อมูลกานต์..  เกี่ยวกับเรื่องสถาบันการศึกษาปรากฏ.... มีแค่ข้อมูลบัญชีรายชื่อการเลือกตั้ง.......... คราวนี้แม้แต่คุณ Goo ของผมก็ไม่เข้าข้างผม....ให้คำตอบอะไรผมไม่ได้......... ผมยังไม่ละความพยายาม... เข้า website  ของมหาวิทยาลัยxxx    ที่กานต์เคยบอกผมว่าเรียนกำลังอยู่....... ทะเบียนรายชื่อนักศึกษาสาขา..........ที่ลงทะเบียนเรียนรายวิชา................
ผมไล่ดูรายชื่อนักศึกษาทุกคน........ไม่มีชื่อไหนที่ตรงกับชื่อกานต์...ที่ผมได้มาจากบัตรประชาชน...... และก็ไม่มีชื่อที่กานต์อ้างกับผมด้วย........

หลายๆ..คนอาจจะหาว่าผมบ้าไปแล้ว...... แค่ผมถามกานต์...ผมก็น่าจะได้คำตอบ..... ผมเลือกที่จะไม่ถาม....เพราะถ้าผมถามกานต์..แทนที่กานต์จะยอมรับผิด..กานต์อาจจะโกรธผม..ที่ผมแอบเปิดกระเป๋าดูบัตรประชาชนเขา.......อีกอย่างผมอาจจะติดนิสัยจากการทำงาน........เมื่อมีปัญหา... เราต้องตั้งข้อสงสัย...และหาเหตุผลมาหักล้างข้อสงสัยนั้น.........ผมได้ข้อสรุป...กานต์โกหกและปิดบังผม..สองเรื่องใหญ่ๆ.....ผมควรทำยังงัยต่อไปดี.....

“ ....กานต์กลับ.... เดี๋ยวพี่ไปส่ง.....พี่จะได้เตรียมตัวไปกรุงเทพฯ ....“ ผมพูดกับกานต์เสียงแข็ง.....
“ เค้าเล่นเน็ตอยู่อ่ะ..... เดี๋ยวกานต์รอออกไปพร้อมพี่ตอนเย็นเลยได้ปล่าว....จะได้ไปส่งพี่ด้วย........ ” กานตยังเล่นเน็ตเพลิน....

ผมมองดูที่หน้าจอ..... หูตาผมเริ่มสว่างขึ้น....... ผมเห็นหน้าจอ MSN ที่กานต์คุยกับหนุ่มๆ คนอื่น...... ผมเลือกที่จะไม่โว้ยวาย.........นิ่งเท่าที่จะนิ่งได้......
“กลับกันได้แล้วกานต์.... เดียวพี่จะไปปิด com และ printer ด้านหน้า...”  ผมพูด  แล้วเดินออกเลี่ยงไป....
“....พี่วินเป็นไรอ่ะ.......ดูแปลกๆ.....” กานต์ถามด้วยความสงสัย...
“..ปล่าว......” ผมตอบได้แค่นั้น

...ผมขับรถค่อนข้างจะเร็ว....ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว.....กานต์เองก็ยังคงชวนผมคุยโน้นคุยนี้..ผมเลี่ยงที่จะไม่พูดอะไรกับกานต์.....
“จูจุ๊บหน่อย.....” กานต์พูดก่อนที่จะลงจากรถ.... เมื่อรถผมขับมาถึงหน้าหอกานต์...
ผมเอียงแก้ม...ให้กานต์จูบแบบขอไปที... หน้าผมยังเฉยๆ...สายตาผมดูเลื่อนลอย....นี้กานต์ไม่รู้จริงๆเหรอ   ว่าผมโกรธเขา.....แล้วเขาจะไปรู้ได้งัยไอ้วิน..ในเมื่อแกไม่ได้บอกอะไรเขาไป.....เสียงอีกด้านหนึ่งยังแย้ง......
"แล้ว...โทรหาด้วยนะ..." กานต์พูดก่อนกล่าวลา..
"ครับ...."  ผมตอบสั้นๆ....

....  “ ไอ้เอ....ลงกรุงเทพฯ เป็นเพื่อนข้าหน่อยว่ะ.....คืนนี้เลยนะ.... แกอ้างเมียแกแล้วกัน...ว่าเพื่อนๆ เราที่กรุงเทพฯ จะเลี้ยงส่งข้านะ....” ผมโทรหาเพื่อนรักสมัยเรียนมหาลัยอีกคน...ที่แต่งงาน แล้วและย้ายมาอยู่เชียงใหม่กับแฟน...
“ เอางั้นเหรอว่ะ..... อื่ม...ขาก็ว่าจะลงกรุงเทพฯ อยู่แล้ว.....พอมีธุระเหมือนกัน...ไปก็ได้..” เอ ตอบผม..
“ เมียกับแม่ยาย แกไม่ว่าแน่นะ...”    ผมถามเพราะ...เป็นห่วงเรื่องครอบครัวเพื่อน....
“ สบายมาก.... ไม่มีปัญหาหรอก.....แกจะไม่อยู่นี้อีกตั้งหลายปี... เมียข้าเขาเข้าใจ...” เอตอบอย่างมั่นใจ
“... OK .. เจอกันที่ อาเขต....เดี๋ยวจะจองตั๋ว 3 ทุ่มครึ่งนะ ”   ผมสรุป...

ผมเลี่ยงการเผชิญหน้ากับปัญหาโดยลงไปพักใจ.....ไปเที่ยวกับเพื่อนรักที่กรุงเทพฯ.......ถ้าผมซักกานต์ตอนนี้.... ตอนที่ผมกำลังโกรธ..... เรื่องอาจจะไปกันใหญ่.......ถ้าแกคิดที่จะมีแฟนเด็ก...แกต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใจเย็น.....และดูแลเขาได้...ผมย้ำกับตัวเอง....

“...อ๋อย.... ข้ากับไอ้เอ...จะลงกรุงเทพคืนนี้..... แกนัดเพื่อนๆ... มา Party เจอกันที่บ้านแก..พรุ่งนี้ตอนเย็นได้ปล่าว...”   ผมโทร..สั่งไอ้อ๋อย... เพื่อนที่เคยกระจายข่าวเรื่องเกย์ของผม...
“ แกจะบ้าเหรอ...ไอ้วิน.... พรุ่งนี้วันจันทร์นะ.... เขาทำงานกัน” อ๋อยบ่น...
“... แกมีปัญญานัด....เพื่อนได้แค่ไหนก็เจอกันแค่นั้นแหล่ะ...... บอกพวกมันกว่า...กระเหรี่ยงลงมาจากดอยสองคน....”  ผมกระแทกเสียงใส่เพื่อน...
“..ข้าไม่รับปากนะโว้ย..... แต่จะพยายาม.... ว่าแต่แกจะนอนบ้านข้าไหม........ ” อ๋อยเสนอที่พักให้ผม....
“...ไม่ล่ะ.... เดี๋ยวข้าหาโรงแรมนอน.... จะได้สะดวก... ไม่อยากรบกวนแกกับแฟน..เพราะเป็นวันทำงานด้วย...”

.... ผมดูจะสบายใจขึ้น.... เมื่ออยู่กับเพื่อนๆ..... ผมเป็นคนติดเพื่อนๆ...ม๊ากๆ..... นอกจากครอบครัว....ก็เพื่อนนี้แหล่ะที่เป็นโลกของผม....เราตัวกันได้...5-6  คน....เพื่อนๆ...ประนามผมกัยยกใหญ่....ว่าทำไมไม่เลือกมาวันหยุด..  รู้ปล่าวว่าคนเขาทำงานกัน....ไม่ว่างเหมือนผม.... “ ตูจะบอกเพื่อนดีไหมเนี้ยว่าหนีปัญหารักมา.....”

“ ...พวกแก..ต้องขอบใจข้าดิว่ะ.... ถ้าไม่มีข้า..พวกแกจะได้เจอกันเหรอ... แม่งอยู่กรุงเทพฯ ด้วยกันแท้ๆ.... ต้องรอให้กระเหรียงอย่างข้าลงจากดอย.....ถึงจะเจอกันได้... ” ผมเถียง...
“ ใช่ๆ.... พวกแกให้ชีวิตเหมือนคนกรุง.... วันๆทำแต่งาน..” ไอ้เอ.. สมทบ..“... ตั้งแต่ข้าย้ายไปอยู่บ้านเมียที่เชียงใหม่.... ข้ารู้สึกสบายขึ้นว่ะ.....ไม่ต้องแข่งขัน.. ไม่ต้องเบื่อกับรถติด..... ข้าพึ่งรู้ว่าทำไมไอ้วินชอบเชียงใหม่...  ”  ...... ไอ้เอ..เริ่มโม้...

“ ไอ้วิน.... ทำไมแกไม่ตอบเพื่อนๆ...วะ...ว่าแกไม่ใช่คู่เกย์กับน้องกานต์... ”  เอาแล้วกับท่าน....ไอ้อ๋อยเปิดประเด็นให้เพื่อนๆ.... “ แกเล่นตอบมาสองแง่สามง่าม...พวกข้าส่งสัยนะโว้ย...”
“... ยอมรับมาเถอะคุณ....เพื่อนๆ ยอมรับได้”    ไอ้คุณเจน..เพื่อนผมสมทบ...
ผมแก้ตัวกับเพื่อนๆ.... “ ก็ข้าบอกพวกแก..หลายครั้งแล้วงัย.... ว่าข้ายังไม่เคยลอง...ถ้าลองแล้วติดใจ...ข้าจะบอก..หรือว่าแกจะช่วยข้าพิสูจน์...ไอ้เจน.....”  ผมพูดพร้อมกับเอามือจับปลายคางไอ้เจนเล่น......
“ ต๊าย.... หนูไม่ยอมนะพี่....หนูใช้แฟนร่วมกับผู้หญิงคนอื่นได้.... แต่หนูใช้แฟนร่วมกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้....” แฟนไอ้เจนเล่นมุขบ้าง......
ไอ้เอ...คือ...พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยผมครับ.......... “ ถึงไอ้วิน... มันจะดูเรียบร้อย...แต่งตัวเนี๊ยบ...เหมือนเกย์.....แต่ข้ารับประกันได้..... ว่ามันไม่ใช่เกย์....หรอก ” ..... “ พวกแกอย่าลืมซิ.... ว่าข้าเป็นรูมเมทมันตั้งหลายปี....มันไม่ใช่หรอก..ข้ารู้จักมันดี.....” เอ..พูดแก้ตัวให้ผมกับเพื่อนๆ....
ผมโอบไหล่.....และชนแก้วเบียร์กับมัน...
(ไอ้เพื่อนเอ....เอ่ย....ดีแล้วที่มึงมีลูกมีเมียไปแล้ว..... มึงมีรูมเมทเป็นเกย์..เกือบ 4 ปี.. เนี้ยมึงยังไม่รู้ตัว....แถมมารับประกันกับเพื่อนๆ...ให้กูอีก..... ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อนกู....กูจะลักหลบมึงไปหลายรอบแล้ว.... หุ่นเซ็กซี่ๆ...ไร้ขนดกดำยาวถึงหน้าท้องของมึง...เล่นเอาน้องชายกูตั้งลำออกจะบ่อย..... )
“.... แสดงว่า...พี่เอพิสูจน์พี่วินมาแล้ว....แต่ไม่ติดใจใช่ไหมค่ะ....” เสียงใสๆ..แฟนไอ้เจนแซว.. ทุกคนฮากันใหญ่..กับมุขแฟนเพื่อนตัวเอง.... ...วันนี้เธอมาแรงจริงๆ

เราคุยเรื่องผมได้ สักพัก....เพื่อนๆ ก็วกมาคุยกันเรื่องงาน..ตามประสามนุษย์เงินเดือนอย่างพวกเรา..... ผมพักใจอยู่กรุงเทพ 2 คืน.... โดยที่ผมไม่โทรหากานต์เลย..... กานต์เองก็เงียบ...ไม่มีการติดต่อกับถึงผมเช่นกัน.... เรื่องของเราจะจบจริงๆ..เหรอ?.... ผมจะยอมรับการโกหกของกานต์ได้ไหม?.... แล้วที่ว่ากานต์รักผม...มันจริงไหม.?...หรือผมเป็นเพียงแค่ใครสักคนของเขาในช่วงที่เขาฝึกงานที่เชียงใหม่?............. คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวผม...

ผมต้องกลับเชียงใหม่..เพราะลางานมาแค่ 3 วัน.... เพื่อนๆ...ทำให้ผมสบายใจมากขึ้น... วันนี้เป็นวันเกิดผม........ เราอายุ 31 ปีแล้วเหรอเนี้ย.....แก่จัง...ผมบ่นกับตัวเองตอนเช้า...โทรศัพท์สายแรกที่เข้าตอนเช้า....คือแม่ผมเอง.... .. “... แม่ใส่บาตรวันเกิดวิน...แล้วนะลูก...แล้ววินล่ะได้ใส่บาตรไหมวันนี้......”   แม่ถามผมด้วยความรัก......
“ เรียบร้อยแล้วครับ.... ” ผมตอบ
“ จะพาสาวคนไหนไปฉลองวันเกิด......”   แม่ผมแซวเล่น.... แม่ผมคงอยากให้ผมเป็นฝั่งเป็นฝา...เพราะพี่ชายกับน้องชายก็แต่งงานไปหมดแล้ว..... แต่บางครั้งแม่ก็บอกผมนะ....วินยังไม่แต่งงานก็ดีแล้วลูก... จะได้อยู่เป็นเพื่อนแม่นานๆ... พอมีเมีย...ก็ลืมแม่กัน...
ผมอยากจะตอบแม่จังเลยว่า.... คนที่คิดว่าจะชวนไปทานข้าวด้วยอ่ะ....เป็นแฟนหนุ่ม..ไม่ใช่แฟนสาวอย่างที่แม่คิด...  
“ ...แม่จะฉลองวันเกิดให้ผมปล่าว..วินเป็นหนุ่มใหญ่แล้วนะแม่... เขาว่าหนุ่มวัย 31 เนี้ยกำลังเนื้อหอม....” ผมแซวแม่เล่น...
“..พี่สาวเรา.....วางแผนเรียบร้อยแล้วจ๊ะ.... เดี๋ยวเราจะไปทานข้าวนอกบ้านฉลองวันเกิดให้วิน.... งานวินมีส่วนร่วมในงานนี้โดยการเป็นคนจ่าย....”   อะนะ...วันเกิดผม... มีผมคนเดียวที่มาทำงานอยู่ต่างถิ่น... พี่น้องคนอื่นๆ...ทำงานอยู่ที่บ้านหมด... เขาฉลองวันเกิดให้ผมโดยที่ไม่มีผม.... คิดกันได้งัย.....แถมจะให้ผมเป็นคนจ่ายเงิน...  “ ก็ได้ครับ.... แต่แม่ต้องช่วยผมคนล่ะครึ่ง.... ”  ผมต่อลองแบบขำๆ ..กับแม่.........

วันเกิดปีนี้ผมอยากฉลองกับกานต์สองคน..... ถึงแม้ผมจะงอนให้กานต์....แต่ถ้ากานต์ทำอะไร Surprise ผม......ผมอาจจะหายงอนกานต์ได้...  ผมไม่ได้บอกกานต์ว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม.... แต่ผมว่า..กานต์เองน่าจะรู้...เพราะว่าตอนที่ผมกรอกข้อมูลขอ VISA กานต์เองก็ขอผมดู... เขายังแซวผมเลยว่าแก่.... เกิดตั้งปี 1975 .. “ คศ. โว้ย... ไม่ใช่ พ.ศ. ไอ้คุณละอ่อน...”  นั่นคือ  คำพูดที่ผมไม่รู้ว่าผมตอบกลับกานต์ยังงัย....

ผมไปทำงานตามปกติ.... ผมยังหวังลึกๆ...ให้กานต์ทำอะไร  Surpriseผม.... ผมเลือกที่จะวัดใจกานต์...รอให้กานต์เป็นฝ่ายติดต่อผมมาก่อนดีกว่า.......... เกือบทั้งวันไม่มีเสียงสัญญาณใดๆ...จากกานต์......... มีแต่เพื่อนๆ... ผมเท่านั้น ที่ส่ง e-mail  หรือโทรศัพท์มาอวยพรวันเกิด..........

ผมรอโทรศัพท์กานต์จนเกือบจะทุ่ม... ผมทนรอไม่ไหว.... กานต์อาจจะไม่รู้จริงๆ... ว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม.... ช่างเถอะ.. ผมเป็นฝ่ายโทรหากานต์จนได้.......
“ กานต์... ว่างไหม..ทานข้าวกัน....เดี๋ยวพี่ไปรับ...”.... คำถามแรกที่ผมพูดกับกานต์....ตั้งแต่มีเรื่องทำให้ผมไม่สบายใจ.........
“ ผมไม่ว่าง............”   กานต์ตอบเสียงแข็งๆ
ผมพยายามทำใจเย็น... “... กานต์เสร็จธุระกี่โมง....มาค้างบ้านพี่นะคืนนี้....”  ผมยังไม่ยอมบอกกานต์ว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม....
“ ผมไม่สะดวกครับ..พี่..” กานต์ตอบแบบขอไปที

ผมวางสาย..โดยไม่คิดที่จะเซ้าชี้กานต์ต่อ......... ปมที่ผมมีกับกานต์มันยิ่งเพิ่งขึ้น....ผมมีความรู้สึกว่ากานต์ไม่ได้ใสใจ...และให้ความสำคัญกับผม....เท่ากับที่ผมให้กานต์เลย.........ถึงผมจะรู้และเข้าใจว่าถ้าคิดจะรัก.... จงเป็นผู้ให้ความรัก... รักโดยที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ....แต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้...........

[MawinK]

ผมเปิดเครื่องคอม Login MSN และ post... ข้อความหาเพื่อน...ใน web เดิมที่ทำให้ผมได้เจอกับกานต์............ ผมไม่เคยคุยและนัดเจอใครใน M ตั้งแต่ผมเริ่มเจอกับกานต์..... ผิดกับกานต์... ที่ยังมีคุยกับใครบ้าง.... กานต์บอกผมว่าแค่คุยขำๆ... ไม่มีไร...ตอนนั้น...ผมเองไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก.... เพราะคิดว่ายังงัยตัวกานต์ก็อยู่กับ......แต่ตอนนี้......เสียงมันก้องอยู่ในหูผม.... “ ตอนนี้ทั้งตัวและใจของเขาอยู่กับแกไหมไอ้วิน.... แล้วเมื่อก่อนล่ะ...”

การฉลองวันเกิดของผมในคืนนี้..... ไม่สวยหรูเหมือนอย่างที่ผมคิด........มันจบลงตรงที่ผมเลือกที่จะมีเซ็กกับคนในเน็ตอีกคน......... เพื่อประชดกานต์.........
ผมโทรหากานต์ในวันต่อมา..... ดูท่าทางกานต์ไม่อยากจะรับโทรศัพท์ผม...อ้างเรื่องบ้าง... อ้างว่ายุ่งบ้าง.........กานต์เลี่ยงที่จะไม่เจอผม... ผมเริ่มทนไม่ไหวกับพฤติกรรมแบบนี้ของกานต์....... ทั้งๆ ทีผมควรเป็นฝ่ายงอนกานต์..... แต่นี้กานต์ทำเหมือนผมคือต้นเหตุของปัญหา....

ผมตัดสินใจที่จะคุยกับกานต์..... บอกกานต์ถึงปัญหาทั้งหมดที่ผมไม่พอใจกานต์......
“... กานต์มีอะไร... จะเล่าให้พี่ฟังไหม.... กานต์ปิดอะไรพี่อยู่หรือปล่าว ” ผมพยายามทำเสียงปกติที่สุด ทางโทรศัพท์.....
“ ผมมีความรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม....” นี้คือคำตอบของกานต์..... กานต์พูดมาอีกหลายประโยค.... โดยสรุป.. เหมือนผมเป็นคนผิด..... ... ผมทนคำกล่าวหาว่าเป็นคนผิด...ไม่ได้... ผมบอกว่าจริงไป......ว่าผมแอบเปิดดูกระเป๋ากานต์ และเจอบัตรประชาชนกานต์.........และผมรู้ว่ากานต์โกหกผม... เรื่องชื่อและที่เรียนของกานต์....

“ แต่พี่ไม่แคร์...แล้วนะเรื่องนั้นแล้ว.... ขอให้กานต์พูดความจริงกับพี่.... กานต์มีอะไรจะบอกพี่ไหม...” ผมอธิบายเสียงสั่น...
“..... .............”  ไม่มีเสียงใดๆ.... จากกานต์..... แม้แต่คำขอโทษ....

..... ต้นฤดูหนาวที่ผ่านมา...ถึงแม้จะมีลมหนาวที่เยือกเย็น........แต่สำหรับเรา.....เรามีอุ่นไอรัก....ที่ให้ความอุ่นกับเรา.........แต่ปลายหนาวนี้..... เรามีรอยร้าวในหัวใจ.....ความอบอุ่นที่เคยมี..เจือจางไป....ความเย็นเยือกปลายดูหนาว.....เย็นจัดถึงขั้วของหัวใจ........

สิ้นปี...ผมเดินทางกลับบ้าน..... ผมร่ำลาเพื่อนๆ..ร่วมงานที่เชียงใหม่.... เพราะผมทำเรื่องลาพักผ่อนยาวและเตรียมเดินทางไปเรียนต่อ.....ช่วงปลายมกราคมก่อนการเดินทางนี้..... ผมเลือกที่จะอยู่กับครอบครัว....... ใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่และพี่ๆ ให้มากที่สุด....

ผมออกจากเชียงใหม่...เหมือนคนไร้ซึ่งหัวใจ........ ผมพยายามติดต่อกานต์...ทุกวิธี... แต่..กานต์ไม่ยอมติดต่อกลับ....... ผมทบทวน...เรื่องราวของเรา...จุดเริ่มต้นของปัญหา.... มันไม่สำคัญว่าใครคือคนผิด.... หรือว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันจบลงจริงๆ....แล้วอนาคตที่เราวาดฝันไว้ล่ะ......ปีใหม่ปีนี้..... เป็นการฉลองปีใหม่ที่เศร้าที่สุดสำรับผม........... ถึงผมจะมีครอบครัว...มีเพื่อนรักอยู่รอบข้าง.... แต่เหมือนกับชีวิตผมขาดอะไรไป...........

ผมเขียน E-mail ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมด...ส่งถึงกานต์........พร้อมกับคำขอโทษ...... กานต์ยอมคุยโทรศัพท์กับผม.... แต่กานต์ขอเวลา.....เราอาจจะไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิม......นั้นคือ....คำตอบของกานต์.......ยังไม่มีคำขอโทษใดๆ จากกานต์

กานต์เอ่ย...ถึงรูปที่เราไปเที่ยวอินทนนท์กัน.... ขอร้องให้ผม Write CD และส่งไปให้....... แต่กานต์ยังเลือกที่จะปิดบังตัวเองกับผม..... กานต์ให้ผมส่งทางพัสดุ... โดยผู้รับปลายทางไม่ใช่ชื่อกานต์......แต่เป็นชื่อเพื่อนกานต์............ ผมได้คำตอบบางอย่างจากชื่อเพื่อนกานต์..... เพราะคุณ Goo  ตอบผมได้ว่าเพื่อนกานต์เป็นนักศึกษาที่ไหน..... แล้ว....ผมก็รู้ความจริงจนได้... ว่ากานต์เรียนที่ไหน  .... ผมเจอชื่อกานต์ในทะเบียนรายชื่อนักศึกษาเอกภาษาอังกฤษ...... แต่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่กานต์เคยบอกผม....

ก่อนที่ผมจะเดินทาง............ผมโทรศัพท์คุยกับกานต์ทุกวัน.......... แต่ผมรับรู้ได้ว่ากานต์ไม่เหมือนเดิม............
ทำไมกานต์โกรธผม.... ทั้งๆ ที่ผมเองควรเป็นฝ่ายที่โกรธกานต์..........
กานต์ให้คำตอบเหมือนละครน้ำเน่า.......... “ กานต์อยากปล่อยให้ผม...เดินทางตามชีวิตผู้ชายปกติ.... กานต์เห็นเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนๆ... อยู่กับที่ทำงาน... ผมมีความสุขแค่ไหน.... อนาคตผมคงไปไกลมากเมื่อผมเรียนจบกลับมาจากเมืองนอก...... กานต์ให้เหตุผลว่า... ความสัมพันธ์ของเรา......อาจจะทำให้สิ่งเรานี้เปลี่ยนไป....”   ข้ออ้างของกานต์... ดูจะไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย..... ข้ออ้างของคนรักที่บอกว่าเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายดูใครนั้นมันก็หมายความรวมว่าตัวเขาเอง..ก็เปิดโอกกาสให้ตัวเองเจ๊อเจอใครเหมือนกัน........
“ กานต์ไม่ต้องคิดแทนพี่.... ไม่ต้องแคร์เรื่องพวกนี้....เพื่อนๆ...พี่มันรักพี่เพราะตัวพี่....เรืองนี้พวกเขาน่าจะรับได้อยู่แล้ว.....”

ผมได้คำตอบอีกเรื่องจากกานต์..... กานต์โกรธผม....เพราะกานต์รู้ว่า..ผมมีอะไรกับใคร..ในวันเกิดผม ที่ผมงอนเขาแล้วผมไปมีเซ็กส์กับเด็กในอินเตอร์น็ต...... เขาบอกว่าเขารู้จักคนที่ผมไปมีไรด้วย.......ไม่มีข้อแก้ตัวจากผม....ผมยอมรับข้อกล่าวหานี้.... ผมบอกกานต์เพียงแต่ว่า......ผมทำไปเพราะประชดกานต์ ... 

วันเดินทางของผมมาถึง..... ถึงแม้ผมจะมีความสุขจากที่ได้อยู่กับครอบครัว...และเพื่อนๆ ที่เลี้ยงส่ง....และโทรมาพูดคุยด้วยเป็นประจำ.... แต่เรื่องของหัวใจ.....มันทำให้ผมดูเหมือนคนไรวิญญาณ........ผมไม่มีอาการตื่นเต้นเหมือนคนที่จะเปิดทางไปเรียนต่อต่างประเทศเลย..........

มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้น...ที่มาส่งผมที่สุวรรณภูมิ.....
คำพูดที่ผมขอร้องให้กานต์พูด....และอยากได้ยินจากกานต์......... ก่อนที่ผมจะปิดโทรศัพท์มือถือ...ก่อนขึ้นเครื่อง.....“....พี่ไม่ขอคำสัญญาในเรื่องอนาคต......จากกานต์นะครับ...พี่อยากรู้เพียงว่ากานต์รัก..หรือเคยรักพี่ไหม....ส่วนเรื่องอนาคตของเรา... เราต้องปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้ว....”
“ รักนะ.... ” เสียงของกานต์ทำให้ผมยิ้มออกมาได้....

........ช่วงการปรับตัวกับสถานที่และสังคมใหม่ของผมที่นี้....ทำให้ผมลืมปัญหาที่ผ่านมาของผมกับกานต์ไปได้บ้าง.... ผมกับกานต์ก็ติดต่อกันทาง  E-mail ..หรือ MSN... หรือโทรศัพท์คุยกันอย่างสม่ำเสมอ.... เราเคยมีปัญหาเพราะเราไม่คุยกัน.... เพราะฉะนั้นเราต้องคุยกันให้มากที่สุด.... ยิ่งตอนนี้อยู่ไกลกันด้วย.......ผมเองไม่ได้สนใจใครที่นี้เลย..... ถึงแม้จะมีคนมาชอบหรือจีบผมบ้างก็ตาม..... เพราะผมรู้ว่าผมมีกานต์อยู่แล้ว......... ผมต้องรักษาความสัมพันธ์ของผมกับกานต์ไว้ให้ได้........
มีเรื่องน่าขำนะครับ..... มีสาวญี่ปุ่นมาบอกว่าชอบผม.... ผมไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเขายังงัยดี... ผมใช้มุขปฏิเสธที่แรงมากๆ.... “ Sorry, I’m Gay”
เธอทำหน้างงๆ ครับ.. หาว่าผมล้อเล่น.... Are you kidding?
“ No, I’m not. I’m Gay and already have boyfriend.”  ผมโชว์รูปผมที่ถ่ายคู่กับกานต์ในมือถือให้เธอดู
“Why?.... I could not believe that.”   เธอไม่อยากจะเชื่อครับ.... จนน้องผู้หญิงคนไทยอีกคน......จับเธอไปสอนวิธีการสังเกตเกย์.... ประมาณว่า Lecture ตามหนังเรื่องอีแอบให้สาวอาโนเน่ะ คนนี้

กานต์เองเริ่มทำงานแล้ว.....กานต์ทำงานเป็นไกด์ที่บริษัททัวส์ในเชียงใหม่นั้นแหล่ะ...ถึงเราจะอยู่ไกลกันและผมเองก็เริ่มเรียนหนัก....ต้องปรับตัวด้านภาษาอย่างมาก........แต่ถ้าเรามีเวลา........เราจะส่งเมล์ถึงกันละกัน

ผมยิ้มได้ทุกครั้ง เมื่ออ่านข้อความใน E-mail ของกานต์

“ Hi, baby I really hope u r happy with your life in UK. Thank a lot for you caring. Try to do your duty as much as u can. I cannot tell u that I think of u every time, but u r the one who really love me. I think of u too. ”

เรื่องระหว่างเรา......สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดคือ เวลา...และความห่างไกล... ผมโทรศัพท์และเปิดเพลง “ภาวนา – Koh Mr. Saxman - ให้กานต์ฟังเป็นประจำ.....

หากมีใครอีกคน......บอกกับเธอด้วยคำหนึ่งคำ.....เหมือนฉันเคยบอกเธอไว้
........หากมีใครอีกคน.....บอกกับเธอว่ารักสุดหัวใจ.....แล้วเธอจะเปลี่ยน...ไปไหม....
.....ภาวนาให้ใจเธอนั้น ปฏิเสธคำเขาไป... ภาวนาให้ใครคนนั้น...อย่างทำให้ใจเธอต้องหวั่นไหว
........เพราะห่างเหลือเกิน.....เพราะฉันอยู่แสนไกล.....บอกตรงๆ......หัวใจฉันยังหวั่น....
ก็ยังห่วงว่ารักจริง.....อาจจะแพ้ใกล้ชิดกัน.....อาจจะทำทุกอย่าง...เปลี่ยนไป.....

.......................................................

และแล้วสิ่งที่ผมกลัว....มันก็เกิดขึ้นจริงๆ......กานต์เริ่มที่จะไม่รับโทรศัพท์....ไม่ค่อยส่ง E-mail  ถึงผม..... ไม่เจอ online ใน MSN   ผมพยายามเข้าใจและปลอบใจตัวเองว่ากานต์...อาจจะยุ่งเรื่องงาน...... เพราะพึ่งเริ่มงานใหม่แต่หลังๆ.... บ้างครั้งที่ผมโทรไปหากานต์..... มีเสียงผู้หญิงรับสาย...และมีเสียงดังเหมือนอยู่ในผับ.... กานต์ทำตัวเลี่ยงๆ ที่จะคุยกับผม.... หรือความสัมพันธ์ของเรา...มันจะจบลงอีกครั้งแล้วเหรอ..... เรายังไปไม่ถึงไหนเลยนะ..... แค่ไม่กี่เดือนเองที่ผมมาอยู่ที่นี้ ....และสุดท้าย....กานต์ก็ทำตัวหายไปจากชีวิตผม..... ผมไม่สามารถติดต่อกานต์ได้............

ผมเริ่มทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น..........ผมคงไม่สามารถรักษาความสัมพันธ์ของผมกับกานต์ไว้ได้..... กานต์คงจะรอผมไม่ไหว.....ผมต้องเรียนที่นี้อย่างน้อยๆ ก็ 3 ปี   หรือว่าช่วงเวลาที่กานต์คบกับผมที่เชียงใหม่...เป็นช่วงเวลาที่กานต์แค่อยากจะมีใครสักคนดูแลตอนที่เขาฝึกงานอยู่ที่นั้น...

ผมมีโอกาสเจอ กานต์ online MSN ในคืนวันหนึ่ง..... ผมดูตื่นเต้นดีใจ...เพราะผมไม่ได้คุยกับกานต์นานมากมาย...... ผมพิมพ์ข้อความทักทายกานต์อย่างดีใจ....... แต่กานต์ไม่ยอมตอบ..และทักทายผม..... ผมยังไม่หยุดความพยายาม....เปลี่ยนเป็นโทรศัพท์หากานต์..... “ กานต์.... ทำไมไม่ยอมคุยกับพี่.....” ผมถาม...
“ ผมยุ่ง.... ผมกำลัง search หางานให้เพื่อน....” การตอบเสียงแข็ง
กานต์เห็นเพื่อนสำคัญกว่าผม.... โอกาสที่เราจะ online เจอกันน้อยมาก...เพราะเวลาที่นี้กับเมืองไทย..ห่างหลายชั่วโมง... กานต์กับเลือกที่ search web ทั้งๆ ที่ทำเมื่อไรก็ได้....
.... คำพูดสุดท้ายที่ผมตอบกานต์ไปคือ..... “ลาก่อน......”  กานต์ดูตกใจ....ที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น.... .พูดแทรกขึ้นมา.... “ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ.... ผมยุ่ง
จริงๆ.....”
ผมวางสาย.........โดยที่ไม่ฟังคำแก้ตัวใดๆ..ของกานต์ทั้งสิ้น.....
ตอนนั้น...โชคดีที่เอ็ม online อยู่ด้วย...... ( เอ็มคือน้องที่ผมรู้จักทางเน็ต...แต่เราคุยกันได้ทุกเรื่อง..โดยเฉพาะเรื่องความรักของเราๆ....)
“ เอ็มช่วยไรพี่หน่อย.....” ผมทักเอ็ม..
“ ช่วยไรพี่...” เอ็มตอบ....
“ เอ็ม add e-mail : xxxxx -hotmail.com นี้.... แล้วแกล้งคุยกับคนนี้หน่อย....” ผมลองให้เอ็มพิสูจน์อะไรบ้างอย่างให้
“.. จะดีเหรอพี่วิน....เด็กพี่วิน...นะ.....” เอ็มถามแบบไม่แน่ใจ.... .. “ แล้วผมต้องทำงัยบ้างอ่ะ.....”  เอ็มถามแบบงง.....
“.... เอ็มก็ลองก็ลองแกล้งๆ จีบเขา..ถามเขาดู...ว่ามีแฟนยัง...ทำไรอยู่ไหน...” ผมแนะ...

เอ็ม Copy ข้อความที่คุยกับกานต์ ให้ผมอ่าน .....  น้ำตาของผมเริ่มไหล....... ใจผมสั่นและเจ็บเหมือนโดนอัดหรือกระแทรกอย่างแรง

เอ็มให้กำลังใจผม...... “ อย่าไปสนใจเขาเลยนะพี่วิน..... ลืมเขาไปเถอะ.....”
“ พี่วินต้องเข้มแข็งนะ.... เหมือนที่พี่วิน..เคยให้คำแนะนำผมงัย....ผมเชื่อว่าพี่วินต้องทำได้...”
“ ขอบใจมากนะเอ็ม.... พี่จะพยายาม.... “ ผมตอบเอ็ม.....ด้วยเสียงที่สั่นเครือ...

จบแล้วความรักของผมกับกานต์......... มันจบจริงๆ..... ความฝันของผมที่วาดหวังไว้.....มันหายไปหมด...........แกต้องรักตัวเองนะวิน.... เพื่ออนาคต.....ครอบครัวพ่อแม่เขารอดูความสำเร็จของแก......ผมปลอบใจตัวเอง....ผมไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้...... นอกจากสร้างกำลังใจและทำให้ตัวเองเข้มแข็ง.... ให้ผ่านเรื่องราวความปวดร้าวนี้ไปได้.........

การเรียนที่หนัก...ช่วยทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาคิดเรื่องนี้...... ผมเองเริ่มจะทำใจได้บ้าง......แต่แล้วเรื่องราวก็ยังไม่จบ.....ผมเองตัวเกรง... รู้สึกชาไปทั้งตัว.... เมื่อผมเช็ค E-mail..  แล้วเจอเมล์ชื่อคุ้นเคย...... เกือบจะสองเดือน...ที่ผมทำใจ..  ตัดใจไปจากเขา.... ผมเสียน้ำตาไปเท่าไร.... ในวันเหงาๆ.. เศร้าๆ.....ในต่างแดนที่ไม่มีใคร.....

กานต์เขียน e-mail .... ถึงผม.... ด้วยข้อความสั้นๆ  “ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม....”   ผมอ่านข้อความสั้นๆ..นี้    ซ้ำไปซ้ำมาหลายสิบรอบ.....

ผมทบทวนกับตัวเองเกือบ 3-4 วัน    ถึง....ตอบเมล์กับไปหากานต์........
“ กานต์ครับ...... กานต์ลองทบทวนเรื่องราวระหว่างเราสองคน..... กานต์ลองถามใจ
ตัวเอง.....หาเหตุผลที่กานต์เคยเดินจากพี่ไป.... และเหตุผลที่กานต์จะกลับมาเป็น
เหมือนเดิม.... กานต์ลองชั่งใจ...สองทางนี้...... คำตอบที่ได้ของกานต์คืออะไร.... แล้ว
กานต์จะรู้ว่าควรจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม.....”

ตอนนี้ผมใช้เหตุผลมากกว่าหัวใจ......ที่ผ่านมาผมใช้หัวใจให้กับกานต์มากเกินไป..... หัวใจของผมจึงปวดร้าวเพราะกานต์.... วันนี้กานต์อยากจะกลับรักษาร้อยร้าวนั้น.....หัวใจที่ร้าว..... มันจะต่อเติมให้แน่นสนิทได้ดังเดิมเหรอ? ผมถามใจตัวเอง....

ผมเข้าใจเหตุผลในการกลับมาของกานต์คราวนี้...... จาก e-mail ที่กานต์ตอบผมกลับมา....

“.....ผมคิดดีแล้วนะคับ   คือว่า   เวลาผมเองดูรูปที่เราเคยไปที่ไหนด้วยกัน    ทำให้ต้องนึกถึงว่า มีใครคนหนึ่งที่ทำให้เรามีความสุข    มีใครอยู่เคียงข้าง   โดยเฉพาะดอยอินทนนท์ นี่คือเหตุผลหนึ่งนะที่อยากให้ผมกลับไปหาพี่    มาคิดดูแล้ว   คนที่รักเราจริงนั้น   มีน้อยมาก ....
ตัวผมนะ..... ชอบคนพูดเพราะ ....แต่ผมเองพูดไม่เพราะ  โมโหง่าย....  ที่เห็นได้ชัด  คือบางครั้งได้ทำอะไรให้ใคร   จะไม่ค่อยนึกถึงน้ำจิตใจและน้ำใจของเขา  อยากให้พี่เข้าใจผมเหมือนกัน  ช่วงนี้ผมก็โมโหง่าย   เอาแต่ใจตัวเอง   ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร    เอาอย่างนี้ก็ได้    ผมคงโดนกรรมตามทันแล้วหละ   ทำให้พี่ต้องกลุ้มใจ   คราวนี้ตาผมแล้ว   ที่ต้องทุกข์ใจ .....   
ผมไม่รู้ว่าผมจาจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่  ผมไปเดินเที่ยวถนนคนเดินมาเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา    มีพระและหมอดูทักว่าผมจะอายุสั้น   สั้นมากๆๆ ด้วย   ผมตกใจมากๆๆ ไม่รู้ทำไง   พระท่านบอกว่านั่นคือ   กรรมของแต่ละคน   ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงแก้ไขไม่ได้   แต่อย่าไปยึดติดอะไรมาก ทำใจให้สบาย   เร่งทำดีทำบุญให้เยอะๆๆ  ถ้าไม่ใช่พระผมก็คงไม่เชื่อ  ไม่ใช่แค่พระรูปเดียวที่ทัก  พระทักตั้ง 3 รูปในวันเดียวกัน แค่ผมเดินผ่านท่านๆเฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปดูดวง หรือ ทำอะไร และเสียงของพระก็หนักแน่น    หากวันใดที่ผมขาดการติดต่อเมล์กับพี่วิน...... ตั้งแต่วันนี้ไปเกินเดือนหรือว่าสองเดือน    หรือเมื่อไหร่ก็ไม่รู้   นั่นก็แสดงว่า เป็นดังคำที่พระท่านได้บอกไว้  ผมไม่ได้คิดมากนะคับ  ทำใจได้ล่ะ   คิดเสียว่า  จะจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ หรือ อีกมุม คนเราเกิดมาต้องตายทุกคน ขึ้นอยู่กับว่าช้าหรือเร็วเท่านั้นแหละ....  ดูแลตัวเองนะคับ   มีรูปสวยๆ ส่งมา ให้ผมดูบ้างนะคับ ..... ”

กานต์อยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม....เพราะหัวใจของกานต์คิดถึงผม.... หรือการรู้สึกผิดที่เคยทำให้ผมเจ็บ......หรือเพราะการที่พระทักว่ากานต์จะอายุสั้น.....

ผมโทรศัพท์คุยกับกานต์..... เพื่อเคลียเรื่องราวระหว่างเราสองคน...... เราตกลงว่า.....สำหรับช่วงเวลาที่ผมเรียนอยู่ที่นี้...เราจะมีกันและกัน......เพียงแต่เราไม่ขอมีสัญญาผูกมัด....เมื่อผมเรียนจบกลับเมืองไทย...... เราจะขอเริ่มต้นเรียนรู้กันและกันใหม่อีกครั้ง และสานสัมพันธ์ของเราให้แน่นขึ้น........ส่วนเรื่องของอนาคตระหว่างเรา....เวลาเท่านั้นที่จะให้คำตอบได้........

หลังจากผ่านเรื่องราวร้ายๆ.... กานต์จะเมล์คุยกับผมอย่างสม่ำเสมอ...... หากถามตัวผมเอง... ผมคงตอบว่าผมยังคงรักกานต์..... แต่ระยะห่างและปัญหาระหว่างเรามันทำให้สายสัมพันธ์ของเราลดจืดจางลง.....ผมรักษาระยะห่างกับกานต์.... ด้วยการเลือกคุยผ่านทาง e-mail หรือ online ผ่าน MSN ในบางครั้ง

..... ผมเองไม่ได้ทุมเททุกอย่างให้กับกานต์เหมือนเดิม....เกือบเดือนกว่าแล้ว....ที่กานต์ขาดการติดต่อกับผม.... ผมไม่ได้รับ e-mail หรือเจอกานต์ online MSN..... หรือว่าเรื่องที่กานต์เขียนใน E-mail จะเป็นเรื่องจริง.... เรื่องที่กานต์ถูกพระทักว่าจะอายุสั้น.......... หรือกานต์หมดรักผมแล้ว....ที่กานต์ติดต่อผมอีกรอบอาจเป็นเพียงแค่รู้สึกผิดที่เคยทำให้ผมปวดร้าว.....

แล้วตัวผมล่ะ...... ใจผม.... ผมยังมีกานต์อยู่ในใจไหม..... ความรู้สึกของผมที่มีต่อกานต์ยังคงเหมือนเดิมหรือปล่าว......เมื่อกานต์ขาดการติดต่อผม... คราวนี้ผมเลือกเป็นฝ่ายรอ....... รอการตอบกลับของกานต์     เพื่อพิสูจน์ความจริงของเรา.......... รอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์   ผมย้ำกับตัวเอง.....

แต่ผมทนรอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ไม่ไหว....... ผมตัดสินใจที่จะโทรศัพท์หากานต์.... “ สวัสดีครับ...” .... เสียงคุ้นเคยของกานต์รับสาย...
“ สบายดีไหมครับ.....”  ผมถามด้วยเสียงเรียบ.....
.. “ ครับ... สบายดี.... ใครพูดครับ....” กานต์จำเสียงผมไม่ได้...
ผมคิดว่าผมได้คำตอบที่ผมค้นหาแล้ว..........
“ .. แค่อยากรู้ว่าสบายดีไหม.... แค่รู้ว่าสบายดี... พี่ก็ไม่ห่วงอะไร..... ”   ผมตอบและวางสายจากกานต์     

ผมทบทวนเรื่องราวต่างๆ..... เรื่องราวที่กานต์บอกเล่าใน E-mail เป็นความจริง...... “... หากวันใดที่ผมขาดการติดต่อเมล์กับพี่วิน...... ตั้งแต่วันนี้ไปเกินเดือน หรือว่าสองเดือน หรือเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นั่นก็แสดงว่า ............”

...กานต์ไม่ได้ตายไปจากโลกนี้หรอกครับ...... แต่กานต์ได้ตายไปจากใจผมต่างหาก..... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะระยะห่าง...เวลา....หรืออะไรก็ตามแต่....  คงไม่ใช่เพียงแค่กานต์ที่เลือกเดินจากผมไป...ตัวผมเองก็เช่นกัน......ที่เลือกเดินห่างออกจากกานต์   ผมเลือกที่จะไม่ตามกานต์.....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เรื่องราวทั้งหมดที่ผมเขียนนี้.... เป็นการบันทึกความสัมพันธ์และความรู้สึก...ที่ผมกับกานต์มีให้กันและกัน........ ถึงวันนี้เราจะไม่ได้มีกันและกัน..... แต่วันวานของเรายังอยู่ในความทรงจำของเราสองคนตลอดไป...... ถึงแม้.....เราไม่อาจนิยามได้ว่า “ ความสัมพันธ์ของเราสอง... มันคือความรัก... ความใคร่..หรือเพียงแค่ทางผ่าน.......”

ผมส่งเรื่องราวนี้ให้กานต์ทาง e-mail  อย่างน้อยๆ.... เราก็มีความทรงจำดีๆ ที่มีต่อกัน...  แต่ผมก็ไม่ได้รับสัญญาณใดๆ ตอบกลับจากกานต์............
ตุลานี้..ก็จะครบ 3 ปีแล้ว...สำหรับช่วงเวลาที่เรามีกันและกัน...

..... จบบริบูรณ์...... 

+++++++++++++++++++++++++++++++

ปล1. เดี๋ยวอาจจะมีบทส่งท้ายให้นะครับ....   

ปล2. อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง  มีใครตอบผมได้ไหมครับ... ว่าความสัมพันธ์ของเรา...มันเรียกกว่าอะไร.... 

............... 

[mecon]

^
^
 
***

  กานต์ทำไปได้เนอะ

เราว่าไม่ว่าจุดเริ่มต้นจะฉาบฉวยหรือสั้นแค่ไหน แต่สิ่งที่เกิดขึ้น
มันก็เรียกว่าความรักนั่นแหละ เราดีใจนะที่คุณไม่ต้องเจ็บกับเรื่องเดิม
หรือน้ำคำเดิมๆของกานต์อีกแล้ว เจ็บครั้งเดียวให้มันจบๆไปซะ
คุณเจ็บแต่เวลามันจะเยียวยาคุณเอง ให้คุณไม่ต้องทนกับวังวนเดิม
อีกต่อไปไงคะ
ไอ้คำว่า“ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม....”
>> เพื่ออะไรอ่ะกานต์
...กานต์ไม่ได้ตายไปจากโลกนี้หรอกครับ...... แต่กานต์ได้ตายไปจากใจผมต่างหาก.....
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะระยะห่าง...เวลา....หรืออะไรก็ตามแต่.... 
คงไม่ใช่เพียงแค่กานต์ที่เลือกเดินจากผมไป...ตัวผมเองก็เช่นกัน......
ที่ เลือกเดินห่างออกจากกานต์   ผมเลือกที่จะไม่ตามกานต์.....
>>>  สุดยอดดดดดดดดด

+1 จัดให้คะ เนื้อคู่ไม่ไร้เท่าใบพุทรานะคะ (เม้นแบบหน้ามึนมากๆเด๋ซเรากลับมาดิทอีกครั้งนะคะคุณวิน)

[jokirito]

 

[StillLoveThem]

...ก็เป็น...อุบัติเหตุ..ที่เกิดขึ้นช่วงนึกของชีวิตอะน้องวิน
...ครั้งแรกที่เจอกัน แล้วน้องเค้าไม่อยากจาก ก็ดูออกแล้วละว่าเขาต้องการ..ที่พึ่ง
...ด้วยความ..สำเร็จรูป..ของน้องวิน ทำให้เขาอยากสานต่อ อยากหาที่พักพิง
...เลือกลืม เลือกจำ ดีกว่าเนอะ น้องกานต์เค้าก็..รักนะ..แต่ไม่หมดใจ และมีอะไรแอบแฝง
...ดูน้องเค้าไม่ค่อยโปร่งใสเท่าไหร่ พี่ว่าโชคดีนะที่เขาจากไป แล้ววินก็ไป ตปท เสียก่อน
...ถ้ายิ่งเรารักเขามากขึ้น อยู่กันไปนาน แล้วสุดท้ายมาเจอปัญหาอะไรเกี่ยวกับตัวเขา
...ที่มันทำให้เรา ไม่สามารถรับได้ น้องวิน นั่นแหละที่จะ...เจ็บที่สุด
...รออ่านเรื่องใหม่นะ เป็นกำลังให้จ้า

[น้ำแข็งใส]

สัวสดีค่ะ คุณวิน

อ่านเรื่องของคุณวินจบแล้ว รู้สึกคลุมเครือกับเรื่องของกานต์ 

ขอถามได้มั้ยคะ ว่าพอกลับมาคุยกันอีกครั้งตอนนั้น(ตอนที่กานต์ขอกลับมาเป็นเหมือนเดิม) กานต์เค้า บอกมั้ยคะว่าจริงๆเค้าเป็นใคร และเหตุผลที่เค้าปิดบังตัวเองเพราะอะไร

ถ้าละลาบละล้วง เกินไปขอโทษด้วยนะคะ 

อินกับเรื่องนี้จริงๆ 

[MawinK]

สัวสดีค่ะ คุณวิน

อ่านเรื่องของคุณวินจบแล้ว รู้สึกคลุมเครือกับเรื่องของกานต์ 

ขอถามได้มั้ยคะ ว่าพอกลับมาคุยกันอีกครั้งตอนนั้น(ตอนที่กานต์ขอกลับมาเป็นเหมือนเดิม) กานต์เค้า บอกมั้ยคะว่าจริงๆเค้าเป็นใคร และเหตุผลที่เค้าปิดบังตัวเองเพราะอะไร

ถ้าละลาบละล้วง เกินไปขอโทษด้วยนะคะ 

อินกับเรื่องนี้จริงๆ 

^
^
^
ขอบคุณครับคุณ Myandy  ที่อินกะเรื่องของเรา....     คนเขียนอาจจะเขียนให้หวานเกินจริงและแต่งเติมให้ตัวเองดูน่าสงสาร..หรือเป็นพระเอกมากเกินไปอ่ะครับ.... จริงไหม?   
ส่วนเรื่องที่คุณถามอ่ะ... เราไม่ได้คุยกันเรื่องนี้เลยครับ...   เพราะผมได้คำตอบก่อนหน้านี้แล้ว ...ว่าจริงๆ กานต์เรียนอะไรและที่ไหน... ดังนั้นผมเองจึงไม่ติดใจเรื่องที่เขาปิดตัวเองอ่ะครับ.... และผมเองก็พอจะเข้าใจเหตุผลลึกๆ... ของคนที่พยายามปิดตัวเอง   ตอนนั้นการเริ่มทำงานแล้ว...ผมเองก็ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเขาทำงานที่บริษัทไหน.... ผมรู้คร่าวๆ แค่ว่าเขาเป็นไกด์ แค่นั้นเองครับ.....   
วิน... 

[กิมตี๋หัดขับ]

พี่วินเนี่ย ใช้ภาษาได้สละสลวยมากเลยนะ  แต่ละประโยคกระชับ สื่อถึงอารมณ์  เรื่องเล่านี้ก็น่าติดตาม อิอิอิ



............มันอยู่ที่เรียนรู้...................  (นึกถึง คุณป้า กมลา  สุโกศล ร้องแบบได้ใจมั้กๆ)


อย่างไรเสียก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้ได้พบ ได้เจอ  หากไปยึดติด จะทุกข์เสียปล่าวๆ 

ลมหายใจเข้ามาแล้วก็จากไป   หากประทับใจเพียงเก็บความรู้สึก(ดีๆ)นั้นไว้ก็พอ  น่ะพี่วิน


ว่าแต่มีรักใหม่ น่าว่าสดใจปิ้งปั้ง อิอิอิ


ปล. คิดอย่างไรมันได้อย่างนั้นแหละ  พี่วินสู้ๆ  คิดบวกไว้ๆ   

[M@nfaNG]

คำถามสุดท้ายนี่ทำเอาอึ้งไปนะคะ แล้วก็ลองคิดตาม
แล้วก็มานึกๆดูในชีวิตคนเราแต่ละปีๆที่ผ่านไปเรารู้จักคนเยอะเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ
บางคนก็ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป บางคนได้รู้จัก บางคนก็แค่เดินผ่านจริงๆ
แต่มีซักกี่คนที่ได้มีโอกาสเข้ามาเรียนรู้มาทำความรู้จัก มาแลกความคิด มาใช้ชีวิตในบางส่วนร่วมกัน
ไม่เฉพาะในฐานะคู่รักนะคะ เพื่อนร่วมงาน คู่ค้า เพื่อนนักเรียน เพื่อนในวงสังคม

บางคนนี่เค้าหายไปเราเฉยๆ เหมือนเค้าไม่ได้มีความหมายอะไรมากมายในชีวิตเรา
แต่บางคน พอเข้ามาชีวิตเราเปลี่ยนไป แล้วพอเค้าออกไป ชีวิตเราเปลี่ยนรึเปล่า
นั่นแหล่ะค่ะ ถ้าเค้าจากไปแล้วเราก็ยังอยู่ได้ ยังเหมือนเดิม เค้าก็คงเป็นแค่ประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตเราเท่านั้นเอง
เราก็คงเลือกที่จะจดจำในส่วนที่ดีๆเอาไว้ให้ระลึกถึง ส่วนไหนมี่ไม่ดีก็จำ แต่จำเป็นบทเรียนในชีวิตเรา
 แต่เค้าไม่ใช่..ชีวิตของเรา..ไม่ใช่ลมหายใจ....เพราะงั้นตอนนี้ชีวิตคุณวินก็โอเคนี่ค่ะ


อ่านเรื่องของคุณวินแล้วก็มาคิดได้ว่า ความสัมพันธ์ชีวิตคนกับคนอื่น มันไม่ได้ขึ้นกับเราคนเดียวว่าจะมองเค้าเป็นยังไง
แต่มันขึ้นกับอีกฝ่ายด้วยว่าเค้ามองเรายังไง  แล้วถ้าสองฝ่ายต่างมองแล้วไม่คลิกกัน ไม่สามารถไปด้วยกันได้
มันก็คงต้องแยกย้ายกันไปตามทาง 

ขอบคุณเรื่องสั้นๆของคุณวิน  ที่ทำให้มาคิดแล้วเพ้อได้ขนาดนี้ค่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ความสัมพันธ์แบบที่พี่เจอ ก็เป็นความรักรูปแบบหนึ่ง
เพียงแต่ต่างคนต่างมาคนละที่ มาจากคนละครอบครัว
เจอกันใหม่ๆอะไรหลายๆอย่างอาจทำให้รู้สึกเข้ากันได้
นานๆเข้า คนเราเมื่อเริ่มที่จะเรียนรู้ และปรับตัวแล้ว
มันย่ิอมทำให้อะไรยืดยาว และคงอยู่ได้นาน
หากเพียงแต่ว่าคนหนึ่งพยายามที่จะสาน อีกคนหนึ่งกลับอยู่นิ่งๆแล้วรอรับสิ่งดีๆ
จนวันนึงการนิ่งเฉยทีว่ามันเหมือนการพลางตัวเองจากความจริง
ไม่ต่างอะไรกับการหลอกลวง ทำร้ายน้ำใจกับคนที่รักทั้งทางตรง และทางอ้อม
ณ วันนั้นวันที่ทุกอย่างเริ่มจะเปลี่ยนไป ระยะทาง ตัวแปรสำคัญที่ชี้ให้เห็นว่า
ความจริงใจ มันมีค่าและพลังพอจะเยียวยาความสัมพันธ์หรือไม่
แม้จะมีการติดต่อผ่านทางโลกอินเตอร์เน็ต แต่เมื่อมีผ่านเข้ามาย่ิิอมต้องมีผ่านไป
เริ่มแรกยังไง ทิ้งท้ายก็อย่างนั้น
ทุกอย่างเริ่มต้นจากการคุยกันทางเน็ต และจากกันทางเน็ต ไม่ได้มีความต่าง
ความรักที่เกิดขึ้น ความอบอุ่น ณ ช่วงเวลาหนึ่ง
ความผูกพันธ์ ณ วันเวลาเก่าๆอันตรึงในความทรงจำ
ทุกสิ่งอย่าง คือเครื่องยืนยัน และการันตี ว่า
ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น นั้นไม่ต่างจาก รัก ที่คุณเข้าใจเลย...

อ่านเรื่องนี้จบได้แง่คิดอะไรในหลายๆจุดเหมือนกัน
มีเพื่อนที่รู้จักหลายคนที่ได้แฟนจากการเล่นแคมฟอกซ์
บางอย่างที่เคยรู้จากเค้าเพราะเล่าๆให้เราฟังที่ไม่เข้าใจบางอย่าง
ก็มาเข้าใจจากเรื่องของพี่วิน ภาษาง่ายๆ ไม่ยืดยาด หรือขยายความจนน่าหน่าย
เดินเรื่องกระชับฉับไว ตั้งแต่ เริ่ม - จบ เขียนได้ดีทีเดียว
อาจมีบ้างเรื่องของการเว้นวรรคตอนที่ยังต้องดูๆบ้างบางจุด
ประทับใจนะครับ และดีใจที่ได้มาอ่านเรื่องราวในความทรงจำของพี่
เหมือนได้อ่านบทเรียนชีวิตบทหนึ่งซึ่งต้องให้คนที่เจอมากับตัวมาเล่าเราถึงจะเข้าใจ
ขอบคุณมากๆคราบบบบบบบบบบบ
นิว

[THIP]

หุหุ คลิกเข้ามากะว่าจะเก็บเข้าบอร์ดนิยายจบแล้วสักหน่อย เผลออ่านแค่ตอนจบยังอินขนาดนี้   

ชีวิตหนอชีวิต   มีความจริงมีความเท็จ  มีความรักมีความลวง มีจริงใจมีไก่กา มีและไม่มีเป็นธรรมดาของโลก (มาพล่ามอะไรล่ะนี่) 

อยากบอกว่าเขียนดีนะคะ ดูเป็นชีวิตที่แสนธรรมดาดี มีรักโลภโกรธหลง   แต่มีสติ   

ขอบคุณที่มาเล่าเรื่องให้ฟังค่ะ   

[POR_KA_DUN]

ความรักมักทำให้คนตาบอด  มองโลกเป็นสีชมพู
     *-*
บทสรุปอีกบทของความรักที่ไม่สมหวัง
บทสรุปของคนที่มีมุมของความรักเปลี่ยนไปจากเดิม

แต่คุณวินครับ  อย่ามองความรักในแบบเราเป็นสิ่งไม่ดีนะครับ
ขอให้รอคอยและมองหามันอย่างมีความหวัง
ถึงแม้ว่าบางครั้งมันจะผ่านมาให้เราสัมผัสมันแค่เลือนลางในชั่วขณะเวลาหนึ่งเท่านั้น

ยินดีด้วยนะครับ ว่าที่ดอกเตอร์ในอีกไม่กี่เดือน