หัวข้อ: [เรื่องสั้น รับวันแห่งความรัก] เวลาที่เริ่มเดินอีกครั้ง............ (ภาคต่อ)

[meemewkewkaw]

ก้อนเมฆจะออกเดินทางตามหาท้องฟ้าอีกครั้ง......................

ฟังดูยิ่งใหญ่ดีจัง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

โอ้ย น่าตื่นเต้นติดตาม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ยะ
ว่าแล้ว ร้องไห้ดีกว่า
 

[oaw_eang]

ตามหาฝันและทำให้มันเป็นจริง 

ชื่นชมๆ 

[No_ProMises]

 
 

 จะตามหาคนที่เรารัก ซึ้งงะคับ

 

[THIP]

ก้อนเมฆจะเดินทางไปตามหาท้องฟ้าอีกครั้ง 
ประทับใจมาก หากก้อนเมฆและท้องฟ้ายังคิดถึงกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สักวันหนึ่งทั้งสองต้องกลับมาอยู่คู่กันอีกครั้ง เดินตามความฝันนั้นไป และอย่าเสียใจกับผลที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะอย่างไรเราก็ได้ทำดีที่สุดแล้ว

    

[มูมู่น้อย]

ขอให้ก้อนเมฆได้กลับมาอยู่คู่กับท้องฟ้าเหมือนเดิมนะ 

[kYos]

ยังไงๆ ท้องฟ้ากับก้อนเมฆก็ต้องอยู่คู่กันสิ   

สู้ๆฮะ  รอตอนต่อปาย

[inimeg]

ค่อยยังชั่ว......

เฮ่อ..........................

นึกว่าอะไร แบบนี้ค่อยน่าลุ้นหน่อย แง่มๆ เอ้าพวกเรา มาลงขันกันบินไป ตามความฝันที่อังกฤษกันเถอะ.....

[ExecutioneR]

(๕)


“ตกลงมึงเอาจริงใช่มั๊ยวะ ไอ้เมฆ” เสียงของวิท เพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของผมส่งมาตามสายโทรศัพท์ ในน้ำเสียงของมันเจือไปด้วยความกังวลและยังมีความไม่มั่นใจแทนตัวผมเสียอีก

“อืม กูมั่นใจ มาถึงขนาดนี้แล้วนี่” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เออ ถ้างั้นก็ดีแล้ว กูก็แค่เป็นห่วงมึงเหมือนกัน จะไปที่นั่นทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพอไปถึงแล้วมันจะเป็นยังไงเลยก็ไม่รู้............”

“มึงหมายความว่าไง ไอ้วิท” ผมทำเสียงดุใส่มัน “กูไปเรียนนะ ไม่ได้ไปหาไอ้ซัน มึงกำลังคิดถึงเรื่องเรียนของกูอยู่รึเปล่าเนี่ย รึคิดเป็นอย่างอื่น”

“เออๆ กูขอโทษ กูเข้าใจๆ กูรู้ว่ามึงตัดสินใจดีแล้ว กูรู้ว่ามึงไปเรียน กูไม่ห่วงมึงเรื่องไปเรียนไปใช้ชีวิตอยู่ที่นู่นหรอก เพราะงั้นก็เลยเหลือเรื่องที่จะให้กูห่วงมึงเรื่องเดียวก็คือเรื่องไอ้ซันไง”


คำตอบของมันทำเอาผมถึงกับสะอึก


“........... มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูโตแล้ว มึงก็รู้ว่ากูโตขึ้นแล้ว ถ้ากูพร้อมที่จะไปอยู่ที่นู่นคนเดียวได้ ทำไมกูจะไม่พร้อมรับมือสถานกรณ์อะไรๆที่กูคิดไม่ถึงวะ ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงๆ เรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับกูก็คือ กูทำเพื่อพ่อกู ถึงกูจะได้เจอหรือไม่ได้เจอมัน ถึงกูกับมันจะเป็นยังไง มันก็ไม่สำคัญขนาดนั้นอีกแล้วล่ะ กูว่า”

“มึงแน่ใจนะ.............”

อีกครั้ง ที่มันทำผมถึงกับสะอึกรู้สึกจุกภายในลำคอ

“เออ กูมั่นใจ”

มันเงียบไปพักหนึ่งราวกับจะลองใจผมหรือไม่ก็รอให้ผมทนไม่ไหวจนต้องพูดอะไรออกมาก่อน

“ถ้างั้น.........” มันพูดต่อ “มึงก็ทำธุระของมึงตรงนี้ให้ดีที่สุดก็แล้วกัน แล้วเดี๋ยวกูจะจัดการเรื่องของอีกฝั่งให้”

“หมายความว่าไง” ผมสงสัยในคำพูดของมัน

“มึงก็จัดการตัวมึงเองซะ เรื่องเรียนน่ะ ส่วนเรื่องไอ้ซัน เดี๋ยวกูคุยกับมันให้ก็ได้ถ้ามึงไม่อยากรึไม่พร้อมน่ะ”


ผมเงียบลงอีกครั้ง


.
.
.


“ไม่เป็นไร............ เดี๋ยวกูบอกมันเอง”

[No_ProMises]

มาอ่านแล้วงับ

^^

[THIP]

ขอร้องไห้ล่วงหน้าเลยได้มั๊ย     
ลางร้าย บอกให้รู้ให้คอยจับตาให้ดี ...


ปล. แต่ก็ยังหวังว่าจะ happy เหมือนชื่อเรื่องนะ สาธุ (หุหุ เล่นไสยศาสตร์อีกแล้ว)

[kYos]

มาลงชื่อว่าอ่านแว้วววว

ใกล้แล้วจิ่ 14 กุมภา...

[ExecutioneR]

แวะมาบอกว่า จริงๆแล้วผมพิมไว้จนจบและคับ เก้าตอน จากวันแรกที่ลงจนถึงวันสุดท้าย คือสิบสี่กุมภา
แต่ว่าพอบอร์ดล่มไป

ผมก็เลยอยากถามความเห็นทุกคนคับ

ว่าจะให้ผมทยอยลงจนให้ตอนสุดท้ายจบในวันที่สิบสี่กุมภาดีมั๊ย
จะได้ตรงตามคอนเสปและจะได้อ่านไวๆ หลายๆตอนมากขึ้นด้วย

หรืออยากได้แบบวันละตอนเหมือนเดิม เพราะเนื้อหาของเรื่องมันค่อนข้างจะไม่ต่อกันเหมือนแบบถาคแรก
แต่ออกจะแยกๆเป็นช่วงเวลาเหมาะแก่การอ่านวันละตอนมากกว่า
แต่ถ้ายังลงวันละตอนมันจะเลยวันวาเลนไทน์ไปน่ะคับ

ขอความเห็นหน่อยนะคับ พรุ่งนี้เช้าจะมาลงให้อีกตอน แล้วก้อบ่ายๆเย็นๆ จะมารวบรวมคำตอบและตัดสินใจนะคับ



ปล. จุ๊บๆ จ๊วบส์ๆ

[jammy]

ลงไปตามกำหนดจะดีกว่านะผมว่า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ลงให้ทันเลยงับ อยากอ่านฉลองวาเลนไทน์ครับ
ถือว่าเป็นของขวัญเปิดเล้าแล้วกันงับ หรือปล่าวหวา
กลัวมันเศร้าอ่ะ หุหุ

[abcd]

(ขอยกมือโหวตด้วยคน)โดนเรย์ปาดอีกแระ  ลงให้ทันวันที่14เยยแล้วกัน ก้อดีเหมือนกัน 








 

[ExecutioneR]

(๖)


ทุกอย่างผมพร้อมหมดแล้วไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เรียนหรือที่พัก เนื่องจากญาติของผมก็เคยไปเรียนต่อที่นั่นมาเขาจึงช่วยเหลือผมได้หลายๆอย่าง ทำให้ผมและพ่อคลายกังวลในเรื่องพวกนี้ไปได้มาก


แต่เรื่องอื่นๆล่ะ.........


ผมนอนถามตัวเองหลายต่อหลายคืนหลังจากที่วางโทรศัพท์จากไอ้วิทไปครั้งนั้น อีกแค่เดือนกว่าๆผมก็ต้องออกเดินทางแล้ว แต่ทำไมในใจผมที่เคยสงบกลับรู้สึกร้อนรนขึ้นมาเรื่อยๆแบบที่ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็น


บางที สิ่งที่ทำร้ายผมเองมากที่สุดอาจจะเป็นความเหงาก็ได้............


ความเหงาที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเวลาที่เราไม่มีใคร นั่นก็คือความเหงาทั้งๆที่ยังมีคนรายล้อมเราอยู่รอบกาย....................

โดยเฉพาะความเหงาที่ผมไม่สามารถต้านทานมันได้แม้จะมีคนที่เขารักผมยืนเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆก็ตาม........................


.
.
.


“เมฆใกล้จะต้องไปแล้วสินะ” เสียงของผู้หญิงที่รักผมและผมก็เคยคิดว่าผมรักเขาเอ่ยขึ้นด้วยความเศร้า

“อืมม” ผมทำเสียงในลำคอโดยที่ไม่ได้มองหน้าเธอ

“เมฆ............”

“นัท” ผมขัดจังหวะขึ้น แล้วเอามือไปกุมมือของเธอเอาไว้ “........ เมฆขอโทษ”

น้ำใสๆเริ่มหยดลงมาจากตาของเธอ นี่เป็นสิ่งที่ทรมานใจผมมากที่สุดมาตลอดเวลา


ผมไม่อยากทำให้ใครต้องมาเสียน้ำตาเพราะผม................
ผมเกลียดการจากลา......................................


“ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันก็มากนะ........” ผมบีบมือเธอแน่นขึ้น เธอเองก็บีบตอบกลับมาด้วยความสั่นเทาเช่นกัน “......... แต่เมฆก็ทำให้นัทต้องเสียใจจนได้ เมฆขอโทษ เมฆรักนัทมากนะ นัทก็รู้ใช่มั๊ย........”

นัทก้มหน้า เม้มปากและพยักหน้าตอบกลับมาเบาๆ

“แต่เมฆทิ้งอดีตของเมฆไปไม่ได้ เมฆลืมมันไม่ลง.......... เมฆรักไอ้ซัน รักมากกว่าที่นัทรู้น่ะ.......” ผมพยายามพูดอย่างนุ่มนวลและระมัดระวังมากที่สุด เธอพยักหน้าและบอกผมว่าเธอเข้าใจ แต่สุดท้ายเธอก็ลุกขึ้นยืนและขอตัวเดินจากไป


ผมไม่ได้ลุกตามเธอไป เพราะผมรู้ว่าผมไม่ควรที่จะทำแบบนั้น สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงแค่นั่งมองหลังของคนที่เขารักผมแต่กลับต้องเจ็บช้ำเดินจากไปและคงไม่มีวันกลับมา...............


“สักวันหนึ่ง......... ผมหวังว่าเราสองคนจะยังเป็นเพื่อนที่รักกันได้อยู่อีก”


นี่คือข้อความสุดท้ายที่ผมส่งไปหาเธอก่อนที่ผมจะลุกขึ้นเดินออกจากร้านและไม่หวนกลับไปสู่วังวนของความรู้สึกเดิมๆอีกเลย.................

[abcd]

   มีผู้คนอยู่รอบกาย เหมือนไม่มีไม่เห็นใคร.... 

[gobgab]

การออกไปตามหาแสงสว่างอันริบหรี่........

.....ที่ไม่รู้ปลายทางมันอยู่ที่ไหน.....มันทรมานนะคับ

.........ทรมานที่ต้องไปเดินตามทางแสงสว่างที่หวังไว้

...............แต่อีกใจก็ทรมานไม่รู้ว่าสิ่งที่จะพบเจอมันจะใช่อย่างที่เราหวังรึเปล่า

......................หรือมันเป็นแค่แสงสว่างที่เราไม่อาจไปถึง..........

จะรออ่านต่อจนถึงวันพรุ่งนี้.........มาลงหั้ยจบนะคับ.......ขอบคุณคับ

[ExecutioneR]

(๗)


วันที่ผมจะต้องเดินทางเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีๆ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างรอบตัวผมก็เริ่มเปลี่ยนไป
และแม้แต่ผมเอง ก็ยังไม่กล้าที่จะบอกไอ้วิท ว่าผมยังไม่ได้คุยกับไอ้ซันเรื่องที่ผมกำลังจะไปเลย
แถมผมยังกำชับเพื่อนทุกคนเอาไว้ตั้งนานแล้วด้วย ว่าถ้าใครได้คุยกับมัน ห้ามบอกมันโดยเด็ดขาด


นี่ผมกำลังทำร้ายตัวเองอยู่ใช่มั๊ย............


ยิ่งเวลานั้นใกล้เข้ามาๆทีไร ผมก็ยิ่งรู้สึกเหงา อ้างว้าง และโดดเดี่ยว
ทั้งๆที่ผู้คนหลายคนก็รายล้อมผมอยู่ เพื่อใช้เวลาอยู่กับผมเป็นครั้งสุดท้าย


แต่ทำไมผมถึงยิ่งรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ.......................


คืนนี้ผมออกมานั่งอยู่ที่ริมชายหาดคนเดียว
เมื่อวันก่อนเพื่อนๆผมพาผมมาเลี้ยงส่งที่นี่....... ที่ระยอง เป็นครั้งสุดท้าย
คืนนี้เป็นคืนที่สองแล้วที่เรามาอยู่ที่นี่กัน ทุกคนก็คงจะเหนื่อยกันมาก เพราะฉะนั้นเวลาตีสองของวันใหม่ ทุกคนจึงนอนหลับใหลกันอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
ชายหาดหน้าบ้านพักของพวกเราถึงได้เงียบสงบ มีแค่เพียงเสียงคลื่นและเสียงสายลมที่โอบกอดความมืดเอาไว้เท่านั้น

ผมทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ชายหาดตัวเดิมที่ผมชอบนั่งเป็นประจำ
เมื่อผมเอนกายลงนอน สายตาก็พลันจับจ้องไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า
ความมืดอันน่าหดหู่.......... ไม่มีแสงแดดอันอบอุ่น ไม่มีท้องฟ้าสีคราม ไม่มีก้อนเมฆสีขาวนวล
มีเพียงความหนาวเย็นและความรู้สึกเหงาจับจิตเข้ามาทิ่มแทงหัวใจของผมให้ยิ่งรู้สึกปวดร้าว

แต่เมื่อน้ำใสๆของผมเริ่มหยดลงมาจากตา...............
ผมกลับเพิ่งได้สังเกตเห็นถึงความสวยงามของดวงดาวที่พราวพร่างอยู่บนท้องฟ้า
แสงสีขาวจุดเล็กๆนับพันนับหมื่นกระพริบระยิบระยับราวกลับกำลังปลอบประโลมผม
พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสีเหลืองนวลอ่อนโยน ต่างกับพระจันทร์ค้างฟ้าสีขาวซีดในยามกลางวัน ที่ช่วยแต่งแต้มความงามของท้องฟ้าในยามกลางคืน
แสงสีเหลืองอ่อนจากดวงจันทร์ดวงน้อยนั้น แม้ไม่ร้อนแรงและสว่างจ้าเท่าดวงอาทิตย์ แต่ก็อ่อนโยนและนุ่มนวลชวนให้จิตใจรู้สึกสงบ
และเมื่อก้อนเมฆคล้อยผ่านเบื้องหน้าของดวงจันทร์ พลันสีเหลืองนวลก็เข้ามาฉาบประดับความงามของก้อนเมฆ เสริมให้เหล่าดวงดาวบนท้องฟ้าในยามค่ำคืนดูสวยงามยิ่งขึ้นไปอีก


ก้อนเมฆในยามค่ำคืนที่ไร้แสงอาทิตย์ไม่จำเป็นต้องดูหม่นหมองเสมอไป...............


ผมตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปหยิบคอมพิวเตร์โน๊ตบุ๊คในห้องนอนมาเสียบโมเด็มไฮสปีดและคอนเน็คเข้าเอ็มเอสเอ็นทันที



คนที่กำลังออนไลน์อยู่เพียงคนเดียวในลิสต์คือคนที่ผมรอคอยเขามาแล้วชั่วชีวิต.........................

[A GE]

ขอบคุณคับ   หวังว่าคงไม่เศร้าฉลองวันวาเลนไทร์นะคับ

[abcd]

   แล้วไงต่อ.....ลุ้นจัง 

[THIP]

ก้อนเมฆในยามค่ำคืนที่ไร้แสงอาทิตย์ไม่จำเป็นต้องดูหม่นหมองเสมอไป.
    
ลุ้นค่ะ จะเป็นยังไงต่อไป 

[kYos]

ก้อนเมฆในยามค่ำคืนที่ไร้แสงอาทิตย์ไม่จำเป็นต้องดูหม่นหมองเสมอไป...............

โดนมากมายประโยคนี้.. แสดงว่าก้อนเมฆจะเข้มแข็งขึ้นมาได้โดยที่ไม่มีดวงอาทิตย์เหรอ?

อ่า... แสดงว่าจะลงให้ทันวันที่14เลยใช่ป่ะ แต่ก็อยากให้ลงวันละตอน แต่14เลยก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

[ExecutioneR]

(๘)


ผมเกลียดการจากลา.............................


ความทรงจำและประสบการณ์ในอดีตมันทำให้ผมได้เรียนรู้มากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ


บทเรียนจากเมื่อหนึ่งปีก่อนมันสอนอะไรผมหลายต่อหลายอย่าง
เพราะฉะนั้นครั้งนี้มันจะไม่ใช่การจากลาหรือลาจากอย่างน่าเศร้า แต่ผมจะเรียกมันว่า การเริ่มต้นครั้งใหม่ของชีวิต...........



“ผมไปก่อนนะครับพ่อ” ผมกราบลงบนอกของผู้ที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของผมมากว่ายี่สิบปี
พ่อยังคงสงบนิ่งอยู่เสมอ แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความรักหมดทั้งใจและความห่วงที่พ่อมีผ่านทางมือที่กำลังลูบหัวผมอย่างเอ็นดู

ผมเดินไปกอดเพื่อนทุกๆคนทีละคนจนครบ
ถึงแม้เพื่อนของผมบางคนจะร้องไห้แต่มันไม่ใช่การจากลาอย่างน่าเศร้าแน่นอน

ถ้าหากจำนวนคนที่มายืนส่งผมแสดงถึงความมีคุณค่าและความรักที่มีคนมอบให้ให้กับผมแล้วล่ะก็
ผมคิดว่าผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่โชคดีที่สุดในโลกที่มีเพื่อนดีๆที่รักและเป็นห่วงเป็นใยผมมากถึงเพียงนี้

ผมพยายามยิ้มแย้มให้กับทุกคนมากที่สุดจนแม้แต่ผมเองยังอดที่จะสงสัยตัวเองไม่ได้
ว่ารอยยิ้มพวกนั้นมันมาจากใจผมมากเพียงใด.......... ทั้งๆที่ในใจของผมมันกำลังร่ำไห้...............

แต่ผมไม่ได้ฝืนนะ ผมพูดได้เลยว่าผมไม่ได้เสแสร้ง

ผมยิ้ม และหัวเราะ

ทั้งหมดก็เพราะความรัก ความปรารถนาดี และความตื้นตันที่ผมมีให้แก่ทุกๆคน
การจากลาครั้งนี้ถึงแม้จะปนเปื้อนไปด้วยน้ำตาและความเศร้าบ้าง แต่ก็เต็มตื้นไปด้วยความสุขและความหวังดี..................



.
.
.



และเมื่อผมขึ้นเครื่อง..........
มันจะตลกมั๊ยนะ.......... ถ้าผมพูดว่าสุดท้ายผมก็ต้องมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
น้ำตาที่ผมพยายามกล้ำกลืนมาตลอดทั้งวัน และน้ำตาที่ผมพยายามจะไม่หลั่งออกมาตลอดทั้งปีมันพรั่งพรูออกมาจนผมไม่สามารถหยุดมันได้

ไม่มากนัก แต่ก็ไม่อยากที่จะหยุดมันเช่นกัน.................

จนเมื่อเครื่องบินเริ่มทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
แสงสีส้มอ่อนๆในยามเย็นที่อาบก้อนเมฆสีขาวและย้อมท้องฟ้าสีครามให้ดูอบอุ่นจนราวกับกำลังจะช่วยปลอบประโลมหัวใจของคนอ่อนแอคนเล็กๆคนนี้ให้เข็มแข็งขึ้น
เมื่อเครื่องบินยิ่งทะยานสูงขึ้น ความสวยงามของก้อนเมฆที่ลอยเคียงคู่อยู่กับท้องฟ้า และความสวยงามของพระอาทิตย์สีส้มดวงใหญ่ที่กำลังส่งยิ้มอันนุ่มนวลและอบอุ่นมาให้ผมก็เป็นผู้ช่วยซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน


ใช่แล้ว.......... ผมไม่ได้กำลังลาจากพ่อและเพื่อนๆทุกคน
แต่ผมกำลังจะเดินทาง เพื่อเริ่มต้นชีวิตให้พ่อและตัวของผมเอง

ผมไม่ได้ลาจากความรักความอบอุ่นจากเพื่อนๆที่ผมเคยมี ณ บ้านเกิดเมืองนอน
แต่ผมกำลังจะเดินทางไปหาความรักและความผูกพันอีกแบบที่ผมเคยโยนมันทิ้งไปเมื่อหนึ่งปีก่อน............


ผมจะต้องเข้มแข็งให้มากขึ้นกว่านี้เพื่อตัวของผมและเพื่อเตรียมพร้อมหัวใจให้แข็งแกร่งรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตภายภาคหน้า..........


ผมไม่รู้หรอก ว่าหลังลงจากเครื่อง ชีวิตผมจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร
และผมก็ไม่รู้หรอก ว่าหลังจากลงจากเครื่อง หลังจากได้เจอหน้ามันแล้ว ผมจะเป็นอย่างไร


เราสองคนจะเป็นอย่างไรกัน.............


แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคย และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ก็คือ


ผมคือก้อนเมฆ ส่วนมันคือนภา
เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกัน จะต้องพึ่งพิงกันและกันไม่สามารถจะขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไปได้
ไม่ว่าจะยามเกิดฝนฟ้าคะนอง หรือเมื่อยามที่ท้องฟ้าดูไร้เมฆ
และถึงแม้บางครั้งยากที่จะมองเห็นหรือยากที่จะเข้าใจ
แต่เราสองคนก็ยังคงลอยอยู่เคียงคู่กันตลอด ไม่เคยและไม่มีวันที่จะเปลี่ยนแปลง..................


.
.
.


ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ก้อนเมฆผืนกว้างที่เกาะกลุ่มลอยเป็นแผ่นกว้างอยู่เบื้องล่าง
มันเป็นเหมือนกับกำลังใจทำให้ผมได้ตระหนักว่า



“ก้อนเมฆ ก็สามารถมั่งคงและเป็นที่พักพิงได้เช่นกัน......................”

[ExecutioneR]

พรุ่งนี้แต่เช้าตรู่มาเจอกันรับขวัญวันแห่งความรักนะครับ.................

ขอให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านในคืนนี้นอนหลับฝันดีมีความสุขรับวันพรุ่งนี้นะครับ
ส่วนใครที่ได้มาอ่านวันพรุ่งนี้ก็ขอให้มีวันที่ดี หัวใจแช่มชื่นอีกหนึ่งวัน

ใครที่มีแฟนแล้วก็ขอให้รักกันมากๆ
ใครที่ยังไม่มีก็ขอให้พบคนๆนั้นไวๆ
ส่วนใครที่แอบชอบใครอยู่ก็ขอให้มีความกล้ารวบรวมไปบอกเค้าในวันแห่งความรักนี้นะครับ


ผมเองก็อยากให้ทุกคนได้อะไรไปบ้างจากการอ่านเรื่องราวของผมนี้เป็นของขวัญเล็กๆน้อยในวันวาเลนไทน์นะคับ

จุ๊บๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 
แล้วก้อมเมฆจะมีโอกาสได้สัมผัสกับท้องฟ้าบ้างไหมครับ
แม้จะอยู่เคียงกัน แต่กลับห่างไกลกันเหลือเกิน
 

ยากจะเข้าใจเส้นทางที่ความรักไหลไป
 

[meemewkewkaw]

ทางข้างหน้าจะเป็นยังไงบ้างน๊อ

[jammy]

ครับรออ่านจนถึงวันที่14กุมภาครับ ดูว่าจะจบลงเช่นไร 

[ExecutioneR]

(๙ - จุดหมายของการเดินทาง)


ทั้งหมดมีเพียงรอยยิ้ม และความอบอุ่นในใจที่คนสองคนเท่านั้น ที่จะรู้สึกได้...................


นอกเหนือจากนั้นก็คงเป็นความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่ของไอ้ซันกับรอยยิ้มของพ่อของมันที่มารอรับผมอย่างอบอุ่น

หนึ่งปีผ่านไป พวกท่านก็ยังคงรักและเอ็นดูพวกผมอย่างเคย
แล้วไอ้คนที่เคยรักผมและคนที่ผมเคยรักผมมากล่ะ ตอนนี้มันกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ...............



.
.
.



ลองมองขึ้นไปบนฟ้าดูสิ........... ดูมันช่างอยู่สูง และยิ่งใหญ่เกินกว่าจะไขว่คว้า
ท้องฟ้าและก้อนเมฆที่ลอยอยู่เหนือขึ้นไป ช่างกว้างใหญ่ และสวยงาม
ราวกับไม่มีวันที่คนตัวเล็กๆคนหนึ่งจะเอื้อมได้ถึง
แต่ถ้าลองคิดให้ดีๆก็คงจะรู้ว่า ตรงไหนกันถึงจะเรียกว่าท้องฟ้า........
ต้องอยู่สูงขึ้นไปขนาดไหน ถึงจะเรียกได้ว่ากำลังสัมผัสกับท้องฟ้าและก้อนเมฆ

บางทีคนเราก็ไม่รู้จุดยืนและความพอเพียงในสิ่งที่เห็นและสิ่งที่กำลังครอบครองอยู่

ถ้าหากเรายังสามารถได้ชื่นชมความงามของท้องฟ้าแล้วล่ะก็
การได้ครอบครองมันก็คงไม่มีความจำเป็น
ในเมื่อท้องฟ้าก็ยังคงลอยอยู่เหนือเรา โอบอุ้มเราอยู่ตลอดเวลา
ขอแค่สละเวลาเพียงแค่สามวินาทีแหงนหน้าขึ้นมองและมอบรอยยิ้มแทนคำขอบคุณส่งขึ้นไป
เราก็คงสุขใจ และเขาก็คงยินดี.............................


.
.
.


หัวใจที่หวั่นไหว กับ ความทรงจำที่ทำให้ไหวหวั่นทุกครั้งที่หวนคิดถึง

แค่สองอย่างนี้ก็มากเพียงพอแล้วที่จะทำร้ายและเล่นตลกกับคนๆหนึ่งได้
แต่เมื่อผมกับมันได้เจอกัน อะไรๆที่ผมเคยคิด เคยคาดหวัง และเคยกังวลมันก็พลันหายไปจนหมด
ระยะเวลาหนึ่งปีที่ยาวนาน ถูกทดแทนด้วยเพียงรอยยิ้มอันอ่อนโยนและเสียงหัวเราะที่ผมเคยเหลือไว้ในความทรงจำของมันเท่านั้นเอง


แค่นี้ ผมก็สุขใจแล้ว
ผมรักมันมากเหลือเกิน.....................


ความรัก ที่ผมมีให้มันมาตลอดนั้นเป็นของจริง ความผูกพันที่เราสองคนมีให้กันนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง
และตอนนี้ผมก็มาถึงจุดหมายปลายทางของผมแล้ว
ความเศร้า คราบน้ำตา และรอยแผลที่เคยเกิดขึ้นกับผมก็ดูราวกับจะจางหายไปจนสิ้น เมื่อผมมีมันอยู่ข้างกายแบบนี้อีกครั้ง

ทุกครั้งที่ได้มองหน้า ก็รู้สึกอบอุ่น
ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ก็รู้สึกชื่นใจ
ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้ม ก็ทำให้โลกดูสดใสขึ้นทันตา

ความเศร้าความทุกข์ทั้งหมดที่เคยมี ที่เคยแบกรับไว้ก็ดูราวกับจะสูญสิ้นหายไปจนหมด
ฟ้าครามเป็นมากกว่าท้องฟ้าไว้ที่พักพิงสำหรับก้อนเมฆ และซันก็เป็นมากกว่าดวงอาทิตย์ที่ให้ความอบอุ่นแก่ก้อนหิน
แต่มันคือคนๆเดียวที่ทั้งชีวิตของผมต้องการ..................

ไม่ใช่ต้องการมาไว้ในครอบครอง

แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว............
มันคือคนที่ผมต้องการให้เขามีความสุขที่สุดในโลกเหมือนอย่างเช่นที่มันเป็นอยู่ทุกวันนี้
และถ้าวันไหนมันเศร้า เสียใจ และรู้สึกไร้ที่พักพิง
ตอนนี้ผมก็อยู่ข้างๆมันแล้ว และก้อนเมฆก้อนเล็กๆก้อนนี้ก็จะทำให้ท้องฟ้ากลับมาสวยงามอีกครั้งให้ได้

ผมจะทำให้มันมีความสุขให้ได้..................

ขอแค่มันยังมีรอยยิ้ม ยังหัวเราะ และยังมีความสุขได้ในทุกๆวัน
แค่นี้ ผมก็มีสุขใจและพอใจแล้ว


ไม่สำคัญว่าต่อจากนี้ผมกับซันจะเป็นยังไง
ไม่สำคัญว่ามันจะคิดยังไงกับผม
ไม่สำคัญว่ามันจะยังรักผมอยู่หรือเปล่า


แต่หากสำคัญที่ผมยังสามารถยืนยันได้ว่าผมรักมัน และผมจะยังมีความปรารถนาดีให้มันเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง และจะไม่มีวันแปรเปลี่ยนไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร


ตอนนี้ผมโตขึ้น ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง
ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อมัน และผมไม่ได้ต้องการให้มันมาอยู่ข้างกายผมเหมือนอย่างที่ผมเคยคิด

แต่ผมเกิดมาเพื่อทำให้มันมีความสุข และบางทีผมอาจแค่ต้องการให้มันเห็นคุณค่าของผมที่อยากจะคอยอยู่เคียงข้างมันตลอดไปเท่านั้นเอง


ผมรักมันและจะทำทุดอย่างเพื่อรักษารอยยิ้มของมันเอาไว้แบบนี้เสมอ

.
.
.


ผมรักท้องฟ้าสีคราม....... ผมชอบที่จะเงยหน้ามองดูท้องฟ้า เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของก้อนเมฆและชื่นชมความงดงามอันยิ่งใหญ่ที่ธรรมชาติรังสรรค์
และตอนนี้ผมมีโอกาสได้ยื่นมือมาสัมผัสท้องฟ้าที่ผมเคยเฝ้ามองมาตลอดและเกือบจะสูญเสียมันไปแล้วอีกครั้ง


ทั้งชีวิตต่อแต่นี้ ผมจะไม่ทิ้งท้องฟ้าของผมไปไหนไกลอีกแล้ว...........................



.
.
.
.
.



ก้อนเมฆที่ด้อยค่า และก้อนหินที่เจียมตัว จะขอมีชีวิตอยู่เพื่อได้เห็นความงดงามของท้องฟ้าและรับความอบอุ่นอันอ่อนโยนของแสงแดดแบบนี้ตลอดไป


การเดินทางของก้อนเมฆก้อนนี้สิ้นสุดลงแล้ว และจากนี้ไป จะเป็นการเริ่มต้นเดินทางบทใหม่ของ เราทั้งคู่



การเดินทางของศิลาและฟ้าคราม..........................






สุขสันต์วันแห่งความรักนะครับ