ขอบคุณนะครับที่อนุญาตให้รวบรวมเรื่องราวนี้ไว้ที่นี่เพราะอยากเพื่อนๆได้อ่านกัน
เห็นว่าเป็นเรื่องที่ดีและเป็นประสบการณ์ชีวิตที่เตือนใจได้ดี
ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน
ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=459.0ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=459.0***************************************************
ต้นเหตุที่หัวใจ
ดีครับเป็นเรื่องแรกที่เขียนนะครับจริงมั่งโม้มั่งแบบนิยายอะครับ ขำๆครับ
บทที่1 รักคืออะไร
“มึงว่าไอ้หน้าขาวหล่อปะวะ” อีนังต้องเพื่อนรักถามผมที่กำลังกึ่มๆด้วยดีกรีของอัลกอฮอล์
“ไหนวะ มึง” ผมพยายามใช้สติที่กำลังจะเตลิดหรี่ตามองไอ้หน้าขาวที่เพื่อนผมมองอยู่ หน้าแบบนี้คุ้นมากครับไอ้คนนี้หละครับที่ทำให้ผมเสียใจเมื่อ 2 ปีก่อนจนผมต้องหนีหัวซุนมาจากบ้านนอก
“เหมือนนายแบบนะเว้ย เฮ้ยไอ้นี่ที่แสดงเป็นพระรองในทีวีไง ตัวจริงแม่งโครตหล่อเลยวะ” มันเขย่าผมเมื่อเห็นผมเฉยๆ
“เออ กูรู้แล้วว่ามันหล่อแล้วมึงจะได้กินมันปะที่มาเหล่มัน กูว่ากลับดีกว่า มึงกับมันหนะคนละชั้น มึงเข้าใจปะคนละชั้นหนะ” ผมย้ำให้มันเจ็บ ขณะที่เตือนตัวเองไปในตัว มึงเคยเจ็บเพราะมันมาแล้วนะโว้ย กับไอ้คำว่า รัก คำเนี้ยะ
“มึงเป็นไรวะอีเป้ ทำงานมากจนเม็นส์ไม่มาหรือไง หงุดหงิดจัง ไหนว่าจะมาจับผู้ชายกินทั้งผับไง อีนี่”
“เออ มีแต่น่ากินทั้งนั้นนี่ วันนี้กูปวดหัว กูกลับก่อนได้ปะวะมึง” ผมแกล้งฟุบกับโต๊ะเมื่อไอ้คนหน้าขาวพยายามมองมา ฮึ มันคงจำผมไม่ได้หรอก จากเด็กบ้านนอกหน้าตาซื่อๆตาแป๋ว ที่มันแกล้งจนร้องไห้ ซ้ำร้ายมันเองหละที่ประกาศลั่นมหาลัย ว่าผมเป็นตุ๊ดที่แอบรักมัน แล้วมันยังด่าผมอีก ว่าร่านผู้ชาย ผมผิดเหรอที่ไปแอบรักมัน ทำเพื่อมันหลายๆอย่าง รายงานเอย การบ้านเอย แม้กระทั่งข้อสอบผมก็ยังให้มันลอก และสุดท้ายผมก็ไปสารภาพรักกับมันก่อนวันที่จะจบปี 4 ไม่กี่วัน เชื่อไหมครับ มันหัวเราะเยาะผม ทั้งที่เมื่อก่อนนี้เคยแสนดีหนักหนา แถมโพนทะนาอีก ว่าผมร่านผู้ชาย กูเนี่ยนะมึง แค่รักมึงคนเดียว มึงยังว่ากูร่านผู้ชาย วันต่อมาครับมันไม่พูดกับผม แถมเพื่อนกลุ่มมันเวลาผมเดินผ่านมักพ่นคำแสบๆให้ผมได้ยินประจำ “เฮ้ย ทางนี้ห้ามตุ๊ดผ่านวะ” ผมทนในสภาพที่ไม่มองหน้ากันระหว่างผมกับมันรวมทั้งเพื่อนมัน ดีที่ไม่กี่วันจะจบแล้วผมถ้าอยู่ที่นี่คงเจอกับมันอีกแถมบ้านมันกับบ้านผมก็ไม่ไกลกัน ทางที่ดีผมไม่ขอเจอมันดีกว่า เจ็บครั้งเดียว แล้วอยู่ให้เหมือนตายจากกันจะดีกว่า แล้วผมก็เข้ามาทำงานที่กรุงเทพโดยไม่คิดแม้แต่จะบอกมันแม้แต่คำเดียว
“อีเป้ อีนี่เมานะมึง ไหวปะเฮ้ย กลับบ้านปะเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่ต้องเลยมึง กูกลับเอง แค่นี้เองไม่ตาย กูอยากให้มึงสนุกต่อวะ มึงนานๆมาทีไม่ต้องห่วงกู ว่าแต่กูไปแล้ว มึงดูแลตัวเองดีๆนะเว้ย กูว่าไอ้เสื้อดำโต๊ะโน้นมันเล็งมึงมานาน”
ผมเดินเซมากูเตะออกจากผับแห่งนั้นยังไม่ทันถึงประตูทางออกผมก็ชนกับผู้ชายคนหนึ่งครับแว่บๆแรกผมก็ว่ามันหล่อดี ผมก็ดันไปขอโทษมัน พร้อมกับเงยหน้ามองจากที่แรกชนเห็นแว่บๆว่าหล่อ ไอ้หน้าขาวนี่เองครับที่ผมเซไปชนมัน อะไรวะ ว่าอุตส่าห์อ้อมออกทางที่ไม่เฉียดโต๊ะมันแล้วนะ วูบหนึ่งผมเห็นแววตาดีใจระคนยินดีแต่ก็วูบเดียวหละครับ
“นึกว่าใคร นอกจากร่านผู้ชายแล้วยังซุ่มซ่ามอีกไม่เคยคิดจะเปลี่ยนตัวเองมั่งเลยหรือไงหือมึงอะอีตุ๊ด”
เดี๋ยวมาต่อนะครับขอความสุขสวัสดีจงมีแด่ผู้อ่านที่รักทุกคนคับ
“ทำตัวเป็นผู้ชายเลยนะมึงอีตุ๊ด แต่ยังงัยกูก็จำมึงได้”มันตะโกนใส่หน้าผมเพราะเพลงที่เปิดอยู่เสียงดังมาก
“กูไม่รู้จักมึง”ผมตะโกนใส่หน้ามันบ้างพลางสะบัดมือออกผลักประตูออกมาตอนนี้เริ่มสร่างหละครับ แต่มันยังเดินเซตามผมมาอีก
“มึงจะไปไหน” มันทำท่าจะตามมาประชิดผมอีก แต่ผมก็ไวกว่าครับเพราะว่ามันยังเมาอยู่
“ถ้ามึงตามกูอีกนะ มีเรื่องกะกูแน่ กูไม่เคยรู้จักกับมึง”เจ็บกับการที่ต้องโกหกตัวเองครับ ความจริงยังไงๆผมก็ยังรักมัน แต่ไอ้หน้าขาวมันดันโผเข้ามากระชากคอเสื้อผมครับ
“อีตุ๊ด มึงอย่าคิดนะว่ากูจำมึงไม่ได้ ไม่ว่านานแค่ไหนมึงก็ยังร่านผู้ชายอยู่ กูดูตามึงก็รู้” หน้ามันชิดกับผมมากจนได้กลิ่นเหล้าของกันและกัน แต่ตอนนั้นผมโกรธมากครับ แต่ก่อนผมอาจจะแสดงออกบ้างแต่กาลเวลาและสังคมทำให้ผมเปลี่ยนไปท่าทางมือไม้ที่เคยกรีดกรายเสียงที่เคยพูดสะบัดๆดูเปลี่ยนไปไม่ผิดกับผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งถ้าไม่สนิทกันมากหรือไม่รู้จักกันนานๆก็ดูแทบไม่ออกเลยว่า...ผมเป็น มันจ้องหน้าผมแววตากวนๆของมันหาเรื่องเหมือนเดิม
“ปล่อยกู”
“มึงจะทำไมกูถ้า กูไม่ปล่อย” ไม่มีคำตอบจากผมครับ นอกจาก กำปั้นที่ผมตะบันหน้ามันอย่างแรงจนมันปล่อยคอเสื้อผมและเซออกไป ผมก็ไม่รอดูผลงานหรอกครับ ตัวมันโตกว่าผมมาก แต่ตอนนั้นมันโกรธมากจริงๆผมเปิดประตูแท็กซี่พลางบอกจุดหมาย ดูเหมือนพี่เขาจะเห็นเหตุการณ์พาผมออกมาจากตรงนั้น นั่งรถมาก็คิดถึงเวลาเก่าๆ
น้ำตาผมไหลรินออกมา
เดี๋ยวมาต่อให้นะครับขอความสุขสวัสดีมีแด่ผู้อ่านทุกคนครับ...อีเรียม
“เฮ้ย เป้ รอเราด้วยดิหน้าขาวๆวิ่งมาหาผมพร้อมกับรอยยิ้ม ทำการบ้านยังอะ เราทำเคมีไม่ได้เลยอะ ขอลอกได้ปะ”
ไอ้หน้าขาวหละครับมันวิ่งผมตั้งในชุดนักเรียนม.ต้นมาหาผม ยิ้มตาหยี
ความจริงเราสองคนรู้จักกันมานานหละครับ เรียนที่เดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลหละ แต่ว่าเราไม่สนิทมาก เห็นหน้ากันทุกวันเล่นกับเพื่อนคนละกลุ่มแล้วไอ้ผมมันก็ชอบเล่นกับพวกผู้หญิงแถมหน้าตาก็ยังน่ารักกว่าผู้หญิงที่เล่นด้วยซะอีก แก้มใสไว้ผมยาว น่ารักมีคนมาอุ้มเล่นทั้งวัน แล้ววันแรกที่เรารู้จักกันก็ตอน 6 ขวบ ไอ้หน้าขาวร้องไห้ตามแม่ ที่มาส่งโรงเรียนวันแรก แต่ผมเข้าเรียนมานานก่อนมันจะย้ายมาซะอีก ผมก็เดินต้วมเตี้ยมๆไปหามันที่มันร้องไห้แงๆอยู่ ผมเอานิ้มจิ้มแก้มมัน
“ร้องไห้แงๆเดี๋ยวแม่ไม่มายับนะ”
ไอ้หน้าขาวตัวเล็กๆดูเหมือนว่าจะตัวโตกว่าผมนิดหน่อย ก็มันเกิดก่อนผมตั้ง 6 เดือนนี่นา มองผม พูดสะอื้นตัวโยน
“คิดถึงแม่”
“โอ๋ๆๆๆ อย่าย้องนะ”ผมดึงมันมากอดตอนนั้นผมพูด ร.เรือไม่ชัด จนขึ้นป1.ถึงได้พูดชัดขึ้น (อันนี้แม่บอก)
“ต๊าย น้องเป้ดูดิรู้จักปลอบเพื่อนด้วย น่ารักจัง” อาจารย์พี่เลี้ยงพูดเสียงดังที่เห็นผมกอดไอ้หน้าขาวตัวกลม
“เราไม่ร้องไห้ พ่อบอกว่า ไม่ให้ร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิง”
ไอ้หน้าขาวพูดเสียงสั่น ส่วนผมนะเหรอครับยิ้มอย่างเดียวหละครับเพราะว่าไม่รู้เรื่องอะครับ
จากนั้นไอ้หน้าขาวก็ติดผมแจครับ แถมหวงผมไม่ให้เล่นกับเด็กผู้ชายอีกบางครั้งขนาดเด็กผู้หญิงมันยังหวง แต่ความลับมันไม่มีในโลกครับ 10 วันต่อมามันก็รู้ครับว่าผมป็นผู้ชายเพราะผมชนะวาดรูประดับอนุบาล ต้องรับโล่ห์
รางวัลชนะเลิศจากท่านอาจารย์ใหญ่ จะต้องมีการประกาศชื่อด้วย มันมองผมเขม็งตอนที่ประกาศว่าเด็กชาย.......
ตอนนั้นครอบครัวเราเริ่มรู้จักกันและไปหาหาสู่กันหละครับเพราะบ้านใกล้ๆกัน แต่ไอ้หน้าขาวนี่สิครับ มันหลบผม แบบไม่ค่อยกล้าพูดคุยด้วยเท่าไร ทั้งที่เมื่อก่อนมันจะมาพูดกับผมเอาใจผม ตอนเช้าจะมีขนมมาฝาก ถ้ามีใครมารังแกผม ไอ้หน้าขาวนี่หละครับที่กระโดดเข้าไปจัดการให้ ทำให้มันมีเรื่องชกต่อยกับเด็กคนอื่นเพราะผมค่อนข้างเยอะเหมือนกันแล้วมันก็จะเรียกผมว่าน้องเป้ๆทุกวัน ตอนหลังๆมันไม่ค่อยพูดกับผมครับ
แต่ก็ยังมองอยู่ห่างๆตอนนั้นผมยังเด็กเลยไม่ได้สนใจมากครับใครมาเล่นด้วยก็เล่นแล้วอีกอย่างคุณครู และผู้ใหญ่ที่มาโรงเรียนก็เอ็นดูผมเยอะครับ มีของฝากมาให้ทุกวัน แถมวันอาทิตย์ครอบครัวผมต้องไปกินข้าวบ้านมันส่วนวันเสาร์ครอบครัวมันจะมากินข้าวบ้านผม ทำให้ความสัมพันธ์ของครอบครับเราแน่นแฟ้น แต่ความสัมพันธ์ของผมกับมันสิครับเท่าเดิมครับคือจะว่าห่างก็ไม่ห่าง จะชิดใกล้ก็ไม่ใช่ ตอนที่มันยังไม่รู้ว่าผมเป็นผู้ชายมันยังสนิทกันมากกว่านี้ครับ ตอนนั้นผมก็ยังพูดจ๊ะจ๋าไปตามเรื่องหละไม่ได้พูดครับพูดผมกับใคร ตัวอย่าง ถ้าผู้ใหญ่เข้ามาถามว่า “ชื่ออะไรจ๊ะ” ผมก็จะตอบว่า
“ชื่อน้องเป้จ้า” ตอนนั้นยังไม่รู้จักคำว่าครับว่าผมหรอกเลยหลอกไอ้หน้าขาวได้หลายวัน 5555
เดี๋ยวมาต่อให้นะครับขอความสุขสวัสดีมีแด่ผู้อ่านทุกคนครับ....อีเรียม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
