เที่ยวให้หนุกๆนะเรย์
***************************************************************************************
ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกๆท่านนะครับ ที่ให้ความเมตตรา
เข้ามาอ่านและรีให้กำลังใจครับ ผมตื้นตันใจมากครับ
ไม่ขอเอ่ยนามเป็นรายบุคคลนะครับ แต่อยากให้ทุกๆท่านรับรู้ว่า ทุกๆท่านอยู่ในใจผมเสมอครับ ทุกๆอย่างมันมีเหตุและผลในตัวมันเองนะครับ
มาต่อครับ
หลังจากวันนั้น ไม่ว่าผมกับไอ้หมงไปใหนกัน หากมีไอ้ต้น
ผมจะยิ่งแสดงตัวว่าผมกับไอ้หมงรักกันมากแค่ใหน ช่วงที่ผมไปใหนต่อใหนกับไอ้หมง ผมก็ห่างๆจากเพลิงเหมือน
กัน ยิ่งผมเห็นไอ้ต้นเจ็บปวด ผมก็ยิ่งพยายามทำให้มันเจ็บปวดมากขึ้น เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้ว ไอ้หมงก็มารับผมไปดื่มเบียร์ที่ห้าง..เกือบทุกวัน ผมเพิ่งสังเกตุว่า ไอ้ต้นมันผอมลง หน้าตามันหมองเศร้ามาก เกมของผมใกล้จะจบลงได้ซะที่ หลังจากดื่มเบียร์เสร็จ กำลังจะแยกย้ายกัน ผมเดินไปกระซิบไอ้ต้นมัน
"ต้น มึงรู้หรือยัง การที่ต้องทนเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กลับคนอื่น มันเจ็บปวดแค่ใหน มึงเคยทำให้กูเจ็บ กูก็จะให้มึงได้รับมันบ้าง"
ไอ้ต้นมันมองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร มันเดินไปที่รถแล้วขับออกไป ไอ้หมงมันเดินมาถามว่าผมคุยอะไรกับไอ้ต้น
"เปล่านิ แค่บอกให้มันขับรถดีๆแค่นั้น"
ไอ้หมงมันไม่ติดใจอะไร มันขับรถมาส่งผมที่หอแล้วมันก็กลับหอมันไป ผมเดินมาได้ยังไม่ทันขึ้นห้อง
"เล็ก กูมีเรื่องจะคุยกับมึง" ผมหันไปมองเจ้าของเสียง ไอ้โชค ผมสาวเท้าเดินไปหามันที่โต๊ะหน้าหอ
"มึงมานานแล้วเหรอว่ะ" ผมนั่งตรงกันข้ามกับมัน
"ก็พอสมควรว่ะ เล็กกูว่ามึงพอได้แล้วมั้ง แค่นี้กูว่าไอ้ต้นมันเจ็บพอแล้วล่ะมึง"
"โชคกูขอเวลาอีกนิดเถอะว่ะ แล้วกูจะหยุดทุกอย่างเอง"
โชคมันรู้ครับว่าผมบอกหยุดคือหยุด แต่ตอนนี้ผมขอเวลามันอีกนิดเดียว ขออีกนิดเท่านั้น มันมาชวนผมไปเที่ยวเมืองกาญ ผมก็ตกลง มันเลยขับรถกลับไป ผมจึงกลับเพื่อพักผ่อน ผมเหมือนจะลืมเพลิงไปเลย
เที่ยงวันต่อมาผมก็นั่งกินข้าวกับไอ้โชค แต่วันนี้มีเจ๊บีกับพี่เก่งมานั่งกินด้วย เรากินไปคุยกันไป ส่วนมากเราก็คุยกันเรื่องทั่วไป อยู่ๆไอ้ตี๋ดำมันก็เดินมาหาผมที่โต๊ะ
"เล็ก กูมีเรื่องจะคุยกับมึง ไปกับกูเดี๋ยวนี้"
น้ำเสียงและสีหน้ามัน ผมเห็นแล้วก็รู้ว่ามันต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ ผมเลยล่ำลาเจ๊บี พี่เก่ง แล้วก็ไอ้โชค ผมรีบเดินตามมันไปที่รถ ผมอยู่กับมันบนรถ ถามอะไรมันก็ไม่ตอบ มันพาผมมาหอเก่ามัน หอไอ้ต้น มันจอดรถได้ก็มาจับข้อมือแทบจะเป็นกระชากให้ผมเดินตาม มันพามาที่หน้าประตูห้องๆหนึ่ง
พอเปิดประตูได้ ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ต้นมันนอนอยู่บนเตียง
ที่ข้อมือมันมีผ้าพันเอาไว้ด้วย ผมมองร่างไอ้ต้นแล้วหันกลับไปมองหน้าไอ้หมง
"พลั๊ก" สิ้นเสียง ผมรู้สึกชาบนใบหน้า ภาพของคนที่ผมโหยหาอ้อมกอดของเค้า ภาพที่เค้ากระหน่ำไม้มาที่ร่างผม
"มึงพอใจยังห๊าเล็ก ไอ้ต้นมันเป็นขนาดนี้มึงพอใจหรือยัง"
เสียงไอ้หมง มันตะโกนใส่หน้าผม ผมค่อยเอาลิ้นไปสัมผัสในช่องปาก ได้รับรู้รสชาติของๆเหลวบ้างอย่าง
ภาพที่ผมถูกเค้าขังไว้ในห้องมืดคนเดียว มันผุดขึ้นมาอีกครั้ง
"กูไม่คิดเลยนะ ว่ามึงจะโหดร้ายได้ขนาดนี้ กูคิดว่าการที่กูรักมึง มันจะทำให้มึงลืมเรื่องเก่าๆไปได้"
ใจผมมันกระตุกเมื่อได้ฟังคำนี้ออกจากมัน
"มึงรักกูเพราะมึงสงสารกูใช่ไหม กูมันคงน่าเวทนามากซิ
กูมันก็เหี้ยอย่างนี้ละ" ผมตะโกนตอบกลับมัน ไอ้หมงมันยืนอึ้ง
ผมหันหลังเดินจากมัน วูบหนึ่งผมมองไปที่ร่างของไอ้ต้น ผมไม่คิดว่าจะให้มันเป็นอย่างนี้ ผมรู้สึกแย่มาก แต่แล้วผมก้รู้ว่าผมคิดผิด เมื่อผมเห็นไอ้ต้นมัน ยิ้มเยาะเย้ยมา
ผมคงยอมแพ้มันแล้วละครับ ผมเดินผ่านร่างไอ้หมงมา
เหมือนมันจะพูดอะไร แต่ผมไม่สนใจแล้ว ผมรีบก้าวเท้าออกจากหอไอ้ต้นอย่างรวดเร็ว ผมเดินมาถึงใหนไม่รู้ ผมทรุดตัวลงอย่างหมดแรง ผมสูดลมหายใจให้ลึกที่สุดที่จะทำได้ ผมเรียกมอไซค์วินแถวนั้นให้ไปส่งผมที่หอ
ถึงหอผมรีบวิ่งขึ้นห้องทันที่ ผมนั่งอยู่ที่เตียง ผมคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ตั้งแต่ผมเด็กๆ ภาพที่ผมโดนเค้าตี ภาพที่ผมต้องไปอยู่กับเจ๊ ผมที่ผมนั่งมองดูคนอื่นๆที่มีพ่อคอยดูแล
ยิ่งคิด น้ำตาผมก็ยิ่งใหล เค้าคงไม่เคยคิดว่าผมเป็นลูกเลย
เพราะขนาดวันสุดท้ายของเค้าผมยังไม่มีโอกาส ได้กราบเท้าเค้าครั้งสุดท้าย ถึงเจ๊กับเฮียจะเลี้ยงดูผมมา ให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ แต่ก็ทดแทนความรักที่ผมโหยหาจากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อสำหรับผมไม่ได้เลย ผมเป็นคนที่โหยหาความรัก ผมจึงห่วงของที่ผมรักทุกอย่าง แต่วันนี้ผมรู้แล้ว หมงมันเวทนาผมนั้นเอง ผมค่อยๆหลับตาลงผมกับน้ำตาที่มันยังใหลอยู่
ผมค่อยๆรู้สึกตัวเมื่อ มีมือมาลูบหน้าผม ผมลืมตาขึ้นมา
ไอ้โชคมันนั่งข้างๆร่างของผม แค่เพียงผมเห็นหน้ามัน น้ำตาผมมันก็ใหลออกมาอีกครั้ง ผมโผไปกอดมัน
"โชค กูเหนื่อยแล้วว่ะ ไม่มีใครรักกูเลยจริงๆ"
โชคมันไม่พูดอะไรเลย มันดันร่างผมให้ออกแล้วเช็ดน้ำตาให้ผม
"มึงยังมีกู มีแม่และพี่ๆมึงอยู่นะ เล็ก" มันดันร่างผมให้กลับลงไปนอนอีกครั้ง
"มึงนอนเถอะ กูจะอยู่ข้างๆมึงเอง" ผมกลับตาลงอีกครั้ง
ผมหลับไปพร้อมกับกุมมือไอ้โชคไปด้วย
หลังจากวันที่ไอ้หมงมันชกผมแล้ว ผมก็ไม่เห็นมันมาหาผมอีก ผมเริ่มทำใจได้แล้วบ้าง แม้มันจะเจ็บแต่ผมต้องการคนที่รักผม ไม่ใช่แค่สงสารหรือเวทนา ผมกับไอ้ดคและเพลิงมาเที่ยวเมืองกาญกัน เราตกลงว่าจะค้างกันสองคืน เรามาค้างกันที่แพ เราเที่ยวกันอย่างสนุก แต่ในใจผมกับมีแต่ความเศร้า ตกกลางคืน เรามานั่งดื่มเรากันในแพ ยิ่งดื่มเข้าไป ผมกลับยิ่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นพ่อ หรือไอ้หมง สุดท้ายก็ไม่มีใครรักผมเลย ผมอยากให้ไอ้ต้นมันเจ็บปวด แล้วเป็นผมเองที่ต้องเจ็บ ยิ่งคิดผมยิ่งเครียดมากขึ้น
"เล็ก" เสียงของเพลิงปลุกให้ผมหลุดออกจากความคิด
ผมมองที่มือตัวเอง แก้วเหล้าที่ผมถืออยู่หายไป กลับมีของเหลวสีแดงๆหยดลงสู่พื้นห้องแทน เพลิงมันค่อยๆแกะนิ้วมือผมออก เผยให้เห็นเศษแก้วและบาดแผลที่มีเลือดใหลออกมาไม่หยุด แต่แปลกผมไม่รู้สึกเจ็บที่มือ ไอ้โชคมันเดินขึ้นไปขอยากับเจ้าหน้าที่ ทำแผลให้ผมเสร็จ มันให้ผมทานยา แล้วก็ให้นอนบนที่นอนมีผมนอนตรงกลาง ผมหลับไปพร้อมๆกับทั้งสองคน
ผมลืมตาขึ้นมา มองดูร่างของผู้ชายทั้งสองคน ผมลุกขึ้นอย่างช้าๆ พยายามเดินให้แผ่วเบาที่สุด ผมเดินมาหยุดมองสายน้ำ ผมนั่งลงเอาเท้าลงไปที่แม่น้ำ ทุกๆครั้งที่ผมทุกข์ใจ ผมชอบที่จะนั่งแช่น้ำ มันทำให้ผมสงบลงอย่างประหลาด
"ผมนั่งเป็นเพื่อนนะครับ" เพลิงพูดแล้วเดินมา แล้วนั่งลงข้างๆผม เพลิงเอามผ้าห่มมาคลุมร่างของเราทั้งคู่
ภาพของไอ้หมงตอนที่เราไปเที่ยวบ้านไอ้นุ มันกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง เพลิงโอบใหล่ผม ดึงให้ผมไปซบใหล่ของเพลิง ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากเสียงหายใจของเราทั้งคู่ ผมรู้ผมจะปลอดภัยแน่ๆเมื่ออยู่กับผู้ชายคนนี้ ผมหลับตาลงอีกครั้ง ผมจะต้องลืมไอ้หมงให้ได้ ถึงมันจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ผม รัก
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
ขอบคุณ ขอบคุณครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
