"ตอนที่ 7/5"
ผมงัวเงียลุกขึ้นมาจะเปิดประตู (กะจะต่อว่าพนักงานซะหน่อยคนกำลังนอนสบาย ๆ อยู่ด้วย) ...... แต่แล้วสิ่งที่ผมคิดไว้ก็กลับกลายเป็นว่า.........................
“.........เฮ้ย บูม........มาได้ไงเนี่ย...............” ผมร้องออกมาอย่างตกใจเพราะทันทีที่ผมเปิดประตูออกไป บูมก็กระโจนเข้ามาล็อคประตูและลากตัวผมตามเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
“จะทำอะไรอ่ะ ปล่อยก่อนดิ คนกำลังเพิ่งตื่นนอนเองนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหวาด ๆ ในที (ก็ดูหน้าเฮียบูมตอนนั้นเค้าดิ น่ากลัวอย่างกับอะไรดี)
“มานี่เลย.....รู้ไหมว่าโยทำอะไรลงไป เมื่อคืนเราแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนะ ตามหาโยจนเกือบจะทั่วกรุงเทพฯแล้วมั้งเนี่ย ดีนะที่ตอนเช้าโบโทรมาบอกว่าโยอยู่ที่นี่ เราก็เลยรีบให้คนขับรถขับพาเรามา” บูมตะโกนใส่ผมเป็นชุดเลย
“แล้วจะมาตามหาเราทำไมล่ะ เดี๋ยวเราก็กลับเองแหละ” ผมตอบไปแบบน้ำขุ่น ๆ
“หยุดเลย.......ไม่ต้องมาแก้ตัว รู้ไหมว่าเรารู้สึกยังไง และเสียใจขนาดไหน ที่โยทำแบบนี้” บูมพูดเสียงเครียด
“ก็........ก็บูมอยากมาโกหกเราก่อนทำไมล่ะ เอาน่า นะ นะ นะ อย่าโมโหเลย เดี๋ยวไม่หล่อนะ” ผมแกล้งแหย่เผื่อ อะไร ๆ มันจะได้ผ่อนลง
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย..ผิดแล้วไม่ยอมรับผิดอีก เราจะทำยังไงกับโยดีนะ” บูมทำท่าเหมือนจะมาขย้ำที่ตัวผมแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร (ขู่เฉย ๆ)
“...........................................” และแล้วหัวสมองของผมก็แล่นฉิ่ว อิอิ อย่างงี้ต้องรีบแก้ไขสถานการณ์ไม่งั้นมีหวังโดนเทศก์นานแน่ ๆ ผมเลยตรงเข้าไปกอดบูมเบา ๆ พร้อมกับพูดจาเสียงอ้อน ๆ หน่อย “บูมอย่าโกรธเราเลยนะ ดูสิเมื่อวานเราร้องไห้จนตาปูดไปหมดเลย คิดถึงบูมตลอดเลย นะ นะ นะ เราคืนดีกันนะ” ผมอ้อนพร้อม ๆ กับหอมแก้มบูมไปทีนึง
“...............อย่างงี้ทุกที โยก็ชอบทำแบบนี้อ่ะ แล้วใครจะไปโกรธลง” บูมเริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“เอางี้งั้นบูมนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวเราจะนอนข้าง ๆ” ผมจูงชายหนุ่มให้เดินตามมาที่เตียงและจัดแจงที่นอนให้บูมเพราะดูจากลักษณะแล้ว บูมคงจะไม่ค่อยได้นอนแน่ ๆ เลย
“บูมก็นอนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวเราจะไปบอกคนขับรถให้ว่าให้เค้ากลับไปก่อนเดี๋ยวเราจะพาบูมกลับไปเอง”
“อืมม........”บูมพยักหน้ารับคำ แล้วผมก็เดินออกไปจากห้องเพื่อลงไปบอกคนขับรถว่าให้กลับไปก่อน
พอผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ผมก็เห็นชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิทอย่างสบายอารมณ์ ผมได้แต่ส่ายหน้าขำ ๆ และเดินตรงไปหยุดอยู่ด้านข้างของชายหนุ่มอย่างช้า ๆ เพราะกลัวว่าเค้าจะตื่นขึ้นมา
ผมพิจารณาดูใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้า และบรรจงใช้ฝ่ามือของผมลูบบนใบหน้าของบูมด้วยความรู้สึกรักและหวงแหน ทำไมนะ ทั้ง ๆ ที่ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมยังจมอยู่ในโลกมืด ทั้งปวดร้าวและเจ็บปวด กับเรื่องของชายหนุ่มคนนี้เพียงคนเดียว มันน่าแปลกมากจริง ๆ ที่ความสุขอันแสนหวานและความทุกข์อันขมขื่นของเราเกิดขึ้นเพียงเพราะแค่การกระทำของชายหนุ่มตรงหน้านี้ เค้าจะรู้ไหมว่า ผมรู้สึกกับเค้ามากขนาดไหน...........
ผมนั่งมองดูบูมหลับอย่างมีความสุขได้สักครู่ใหญ่ บูมก็ลืมตาตื่นขึ้นมายิ้มให้ผม.....
“มาจ้องหน้าเราอยู่ได้ รู้นะคิดอะไรอยู่....เดี๋ยวเราต้องสำรวจดูก่อนว่ามีอะไรสึกหรอรึเปล่า จะโดนใครแถวนี้ลักหลับไหมนะ” บูมพูดยิ้ม ๆ และทำท่าทางสำรวจร่างกายตัวเอง
“ใครกันแน่ที่ชอบทำแบบนั้น...แล้วนี่บูมนอนพอแล้วหรอ เพิ่งนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง จะนอนต่อหรือเปล่า”ผมพูดอย่างอ่อนโยน
“พอแล้วล่ะ อยากตื่นมาอยู่กับโยมากกว่า”บูมลุกขึ้นมารวบแขนผมไปกุมเอาไว้
“...ไปหัดมาจากไหนอ่ะคำพูดแบบนี้...ฟังแล้วจั๊กจี้อ่ะ” ผมทำท่าขนลุกจนชายหนุ่มอดขำไม่ได้
“จากใจของเราไง....โยรู้หรือเปล่าว่า ตอนที่เราโทรไปหาแม่ของโย แล้วรู้ว่าโยไม่อยู่บ้าน เราเลยโทรไปตามที่บ้านเพื่อน ๆ คนอื่นๆ เค้าก็ไม่รู้ว่าโยอยู่ไหน รู้ไหมว่าตอนนั้นเรารู้สึกยังไง เราเสียใจมากขนาดไหน เราต้องขับรถตระเวนหาโยเกือบจะทั่วกรุงเทพฯเลยนะ ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัวสารพัด ยิ่งโยซุ่มซ่าม ๆ อยู่เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมา เราจะไปเอาแฟนกลับคืนมาจากที่ไหนอ่ะ....วันหลังเราขอร้องว่าอย่าขับรถไปไหนเวลากลางคืนคนเดียวได้ไหม....ถ้ามีธุระจริง ๆ ก็โทรมาหาเรา เดี๋ยวเราจะไปรับ ไป ส่งให้ นะ สัญญานะ” บูมพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“ก็ใครใช้ให้มาหลอกเราก่อนล่ะ...ทีแรกก็ไม่กะจะมาถึงพัทยาหรอก แต่ขับไปขับมามันมาโผล่ที่นี่เองอ่ะ...ดูสิ เราเก่งไหม ขนาดร้องไห้ขนาดนั้นยังขับรถมาถึงพัทยาได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” ผมพยายามพูดติดตลกเพื่อๆไม่ให้ชายหนุ่มเป็นห่วงมาก
“แต่ยังไงก็อย่าขับรถแบบนี้อีกนะ เราเป็นห่วงจริง ๆ นะ สัญญานะ”
“ก็ได้ เรารับปากว่าจะทำ แต่ถ้ามีเหตุสุดวิสัย มันก็ช่วยไม่ได้นะ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เราไม่อย่าผิดคำสัญญา” ผมยิ้มให้ (อย่างเจ้าเล่ห์นิด ๆ)
“ก็ยังดี.....ว่าแต่ไหน ๆ ก็มาแล้วเรา..........” บูมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เราอะไรหรอ..........”ผมถามอย่างสงสัย
“เรามา..................................” บูมกระโดดลุกขึ้นมากดตัวผมลงไปอย่างรวดเร็ว แต่พอผมตั้งสติได้ก็พยายามฝืนลุกหนีขึ้นมา และรีบถอยออกไปยืนอยู่ห่าง ๆ จากนั้นผมกับบูมก็วิ่งไล่จับกัน ยื้อกันไปยื้อกันมา จนกระทั่งเหนื่อยและลงมานั่งพักด้วยกันทั้งคู่........
จบตอนที่ 7/5
*******************************************************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
