"ตอนที่ 6/2"
“โย............................................”เสียงใครคนนึงดังขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน
“ใครอ่ะ ไม่ค่อยได้ยินเลย”ผมถามอีกครั้งเพราะได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก
“เราปอนด์เอง อารมณ์เสียอยู่หรอ เราโทรมารบกวนหรือเปล่า”ปอนด์ถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
“อ้าวปอนด์หรอ เราก็นึกว่าไอ้โรคจิต ขอโทษนะ”ผมรีบปรับโทนเสียง
“โห....แค่นี้ก็จำกันไม่ได้ เสียใจนะรู้ไหม”ปอนด์พูดงอน ๆ
“พอเลย ๆ เดี๋ยวไอ้โบรู้เข้ามีหวัง หูเรายานไปสามวันสามคืนแน่”ผมแซวปอนด์ขำ ๆ แต่พอหันมาเจอบูมที่ตอนนี้กำลังจ้องมาทางผมด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะพอใจเลยสลดลงนิดหน่อย
“ช่างเค้าดิ ปกติเค้าก็รู้นิว่าเราโทรหาโยเป็นประจำอยู่แล้ว” อ้าวแล้วกันปอนด์นี่ยังไงกันนะ
“มันไม่เหมือนกัน เพราะแต่ก่อนปอนด์กับโบยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนะ”ผมพยายามอธิบายเสียงค่อย ๆ กลัวบูมได้ยิน...........เฮ้อออ เข้าห้องน้ำไปซะละ โล่งอก
“เป็นแฟนกันแล้วยังไง เราไม่สนใจหรอกนะ เราจะโทรหาโยเหมือนเมื่อก่อนใครจะว่ายังไงเราไม่สนใจหรอก” ปอนด์ยังคงดื้อต่อไป
“แต่ใครที่ปอนด์ว่า มันเพื่อนสนิทเรานะ โบกับเราสนิทกันมาก และสนิทกันมานาน เราจะไม่ยอมทะเลาะกับโบเพราะเรื่องแค่นี้หรอก” ผมพูดเสียงเครียด
“เราขอโทษ....เรารู้ว่าเราพลาดไปแล้ว...นี่เรากับโยจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนก่อนได้เลยใช่ไหม” ปอนด์พูดเสียงเศร้าลง
“เราไม่อยากจะทำร้ายจิตใจปอนด์หรอกนะ แต่เราต้องพูดเพื่อที่จะให้อะไร ๆ มันจบลงสักที เพราะเรื่องระหว่างเรามันไม่เคยเริ่มเลยต่างหาก เราอาจจะพูดแรงไปนิดนึง เราขอโทษ แต่เราต้องทำเพื่อโบ และเพื่อ ตัวปอนด์เอง เราว่าโบกับปอนด์น่าจะไปกันได้ด้วยดีนะ”ผมต้องแสดงความชัดเจนเพราะแค่เรื่องไอ้โรคจิตผมก็จะแย่แล้วนี่ยังจะมาหาเรื่องให้ผมทะเลาะกับโบอีก ผมคงต้องตายแน่ ๆ
“เราเข้าใจแล้ว...เราจะพยายามโทรมาหาโยให้น้อยลงนะ แต่เราคงจะเลิกโทรมาหาโยไม่ได้หรอก ก็เหมือนกับความรู้สึกเรานั่นแหละที่ไม่มีวันตัดโยออกไปได้” ปอนด์พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่าเดิม
“สักวันโบมันจะเข้ามาแทนที่เราเองแหละ เพราะโบเป็นคนดีมาก ๆ เลยนะปอนด์เรากล้ายืนยันได้ สักวันปอนด์จะได้เห็นและจะรักโบมากกว่าตอนนี้ เราเชื่อแบบนั้น”ผมยืนยันหนักแน่น
“ครับ เราจะพยายามนะ....เราไม่กวนเวลาของโยแล้ว แค่นี้นะครับ บายครับ”ปอนด์พูดพร้อมกับวางสายลงไป
“ครับ บายครับ”ผมวางสายและถอนหายใจนิด ๆ
“นั่นแน่ พูดดีมาก ไม่คิดว่าแฟนตัวเองจะพูดดีอย่างงี้ มาให้รางวัลทีนึง”บูมเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วทำท่าจะเข้ามากอดผม
“โห............แอบฟังกันแบบนี้เลยนะ ร้ายนะเนี่ย ถ้าเราแอบมีใครไม่แย่หรอ” ผมส่ายหน้าช้า ๆ กับพฤติกรรมชายหนุ่มข้าง ๆ ตัว
“อ้าว ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราจะรู้ได้ยังไงล่ะครับว่าแฟนผมน่ารักขนาดไหน แอบซ่อนใครเอาไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้”บูมเอื้อมมือมากอดผมเบา ๆ
“พอเลย ๆ เราไม่ใช่เหมือนใครบางคนนะที่ชอบแอบไปคุยกับคนอื่น”ผมแอบแขวะบูมนิด ๆ
“เราไม่ได้คุยกับใครเลยนะ จริง ๆ พอเค้าโทรมาเราก็รีบวางสายเลย จริง ๆ” บูมทำท่าสาบาน
“อย่าให้รู้ละกัน” ทันทีที่ผมพูดจบ เสียงมือถือผมก็ดังขึ้น......แต่คราวนี้แน่นอนเลยครับ ไอ้โรคจิตแน่ ๆ เพราะไม่มีเบอร์โชว์
“ใครโทรมาอีกอ่ะโย เสน่ห์แรงจริง ๆ เลยนะ”บูมพูดแซวผมอย่างงอน ๆ
“ใครกันแน่ อ่ะนี่ ไอ้โรคจิตไง รับไปเลย”ผมโยนโทรศัพท์มือถือให้บูม
“ฮัลโหล..............”บูมกดรับสาย
“...........................................”ไม่มีเสียงตอบรับครับคราวนี้ แล้วมันก็กดวางสายไป
“เป็นไงมันหัวเราะอีกหรือเปล่า”ผมถามบูมหลังจากเห็นชายหนุ่มวางสายไป
“เปล่า ไม่มีเสียงอะไรเลย....มันไม่มีทางจับมันได้เลยหรอไงนะ เครียด”บูมพูดอย่างโมโห
“เราน่าจะเครียดมากกว่านะ ก็มันเล่นโทรมาหาแต่เรา”ผมบ่น ๆ
“นั่นแหละ โยเครียด เราก็เครียดด้วยไง”บูมพูดอ้อน ๆ เพื่อทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น
“เราว่า ถ้าจะให้เริ่ม น่าจะเริ่มจาก คนที่รู้เบอร์โทรศัพท์ทั้งเบอร์บ้านและเบอร์มือถือของเราก่อนเลยดีกว่า แล้วเอามาวิเคราะห์ดูอีกทีว่าน่าจะเป็นใคร จากนั้นค่อยตามแอบดูทีละคน”ผมเริ่มแยกแยะหาต้นตอของปัญหา
“เราก็ว่าน่าจะเป็นอย่างงั้นแหละ หัวแหลมจริง ๆ แฟนเรา มาให้รางวัลทีนึง”บูมดึงตัวผมเข้าไปหอม
“พอเลย ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ นี่ไม่เคยพลาดเลยนะ”ผมแซวบูมยิ้ม ๆ
“งั้นไม่ทำแค่นิดหน่อยละ”บูมดันตัวผมให้ล้มลงบนเตียง
“เดี๋ยวดิ เรายังไม่ได้ข้อสรุปเลย”ผมพยายามบ่ายเบี่ยงเพราะยังหาสาเหตุไม่ได้เลย เฮ้ออออ
“ก็ได้ ๆ มาเร็ว ๆ รีบ ๆ สรุปเลยนะ”
“งั้นบูมไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวเราละ ลิสต์รายชื่อออกมาก่อน”ผมไล่ให้ชายหนุ่มไปอาบน้ำ
“ก็ได้งั้นเดี๋ยวเรามานะ”บูมพูดและลุกเดินเข้าไปอาบน้ำ
จากนั้นผมก็รีบโทรไปเรียก ออฟ กาย และ ไอ้โบมาที่บ้านบูมเพื่อจะได้มาช่วยกันวิเคราะห์ รวมถึงแพทด้วย เพราะแพทน่าจะมีไอเดียอะไรดี ๆ แน่เลย อีกอย่างผมต้องการจะแกล้งบูมด้วย ชอบลามกอยู่เรื่อย ๆ ต้องโดนดัดหลังบ้าง คนยิ่งกำลังเครียด ๆ อยู่
หลังจากบูมอาบน้ำออกมา ผมก็แกล้งทำเป็นฟอร์มขีด ๆ เขียน ๆ ไปเรื่อยเพื่อถ่วงเวลาที่พวกเพื่อน ๆ ผมจะมา
“ได้กี่คนแล้วคร๊าบบบบบ เสร็จหรือยังอ่ะ ง่วงนอนแล้วนะ” บูมพูดเสียงหวานมาก ๆ พร้อม ๆ กับแววตากรุ้มกริ่มเต็มที่
“ยังอีกแป๊ปนึงก็เสร็จแล้วล่ะ รอแป๊ปนึงนะ”ผมพยายามถ่วงเวลาต่อไป
หลังจากนั้นสักพักนึง แพทก็มาถึงบ้านของบูม และทันทีที่แพทมาถึง คนงานที่บ้านบูมก็ขึ้นมาบอกว่า
“คุณบูมคะ คุณแพทมาหาน่ะค่ะ”คนงานคนนึงเคาะประตูเรียก
“แพทหรอ มาทำไมเอาป่านนี้นะ” บูมทำท่างง ๆ แล้วหันมายิ้มกับผมอย่างรู้ทัน
“ร้ายจริง ๆ เลยนะ มิน่าแกล้งถ่วงเวลา เดี๋ยวเหอะ”บูมตรงเข้ามาล็อคตัวผมจนผมต้องดิ้นสู้
“คุณบูมคะ จะให้บอกคุณแพทว่ายังไงคะ”คนงานตะโกนถามมาอีกครั้ง
“เดี๋ยวผมลงไปครับ”บูมตะโกนตอบไปพร้อมกับหอมแก้มผมแรง ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ซึ่งผมได้แต่หัวเราะที่ดัดหลังบูมสำเร็จ
หลังจากที่พวกเราสองคนเดินลงไปหาแพท และทักทายแพทสักครู่นึงเพื่อน ๆ ของผมก็มาถึง ไล่จาก ออฟซึ่งนั่งรถมาพร้อมกับกาย และ ไอ้โบที่นั่งแท็กซี่มา เพราะตอนนี้มันย้ายไปอยู่คนเดียวที่คอนโดย่านลาดพร้าวแล้ว
“สรุปนี่มากันหมดหรือยังอ่ะ ขาดใครอีกไหม”บูมกระซิบข้างหูผมหลังจากเดินออกมารับไอ้โบ
“หมดแล้ว.....ทำไมหรอ”ผมแกล้งถามบูมยิ้ม ๆ
“เปล่า....แต่ถึงจะดึกยังไง เราก็ไม่สนใจหรอก รอถึงเช้าก็รอไหว สบายมากวันนี้เราฟิตอย่างแรง....เพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน”บูมพูดยิ้ม ๆ แล้วเดินจากไป
“โหหหหหหหหหหห”ผมได้แต่ร้องตามแต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจแล้วเดินจากไปยิ้ม ๆ
หลังจากที่พวกเรามาชุมนุมกันครบแล้ว ผมก็เริ่มลำดับเหตุการณ์ณ์ต่าง ๆ ให้ทุกคนฟังอย่างละเอียด รวมถึงเรื่องที่ผมคิดไว้ว่าถ้าจะหาไอ้โรคจิต ต้องหาคนที่รู้เบอร์โทรทั้งบ้านผมและ มือถือผมให้ได้ ซึ่งระหว่างที่ผมกำลังคุยอยู่ก็มีไอ้โทรศัพท์โรคจิตโทรมาก่อกวน เป็นสิบ ๆ ครั้งจนทุกคนก็รู้สึกรำคาญและเห็นใจผมมาก ๆ
“เราว่า คนที่มีเบอร์มือถือของโยอ่ะ เยอะมากเลยนะ แต่เบอร์บ้านเราว่าน่าจะมีไม่กี่คน”แพทเสนอความคิดซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย
“ปกติโยก็ให้เบอร์คนอื่นเค้าเยอะไปหมดนิ แล้วจะไปนับยังไงล่ะเนี่ย”ไอ้กายทำไมพูดอย่างกับเราเป็นคนใจง่ายอย่างงั้นล่ะ
“นิ ๆ ๆ เราไม่ได้ให้ใครทั่วไปหมดอย่างนั้น พูดไปได้กาย”ผมเหล่ไอ้กาย เพราะบูมเริ่มมองผมแปลก ๆ แล้ว
“ไม่ใช่แบบนั้น เราหมายถึงว่า คนรู้เบอร์มือถือของโย เยอะมากนะที่คณะ” เออ พูดอย่างงี้ค่อยยังชั่วหน่อยกาย ไม่งั้นคืนนี้เราต้องโดนหนักแน่ ๆ
“อืม.....เราว่า น่าจะเริ่มจากคนที่รู้จักแต่เบอร์โทรที่บ้านของโยก่อนดีกว่านะ เพราะโยเล่าให้เราฟังว่าเค้าโทรไปก่อกวนที่บ้านตั้งหลายวันก่อนที่จะโทรไปที่มือถือนิ เราว่านี่น่าจะเป็นเบาะแสอย่างนึงนะ”แพทเสนอความเห็น (ฉลาด มาก ๆ แพท ดีใจจริง ๆ ที่ชวนแพทมา)
“เฮ้ย ๆ ๆ ไอ้โบ แกจำได้ไหมวะว่า แบงค์ มันมาขอเบอร์โทรโยกับพวกเราตอนเดินไปห้องสมุดน่ะ”ออฟหันไปถามไอ้โบที่กำลังคิด
“เออ ใช่ ๆ ๆ วันนั้นไง เราว่าน่าจะเป็นไอ้แบงค์แน่ ๆ เลยเพราะมันมาถามหาเบอร์โทรของโย เราจำได้ออฟ”ไอ้โบรีบสนับสนุน
“แล้วพวกแกให้เบอร์อะไรเค้าไปล่ะ”ไอ้กายถาม
“ให้เบอร์มือถือไปน่ะสิ ถามได้ ใครจะไปให้เบอร์บ้านล่ะ”โบบอก
“แล้วมันจะใช่ที่ไหนล่ะ มันโทรมาเบอร์บ้านก่อนนะ”ผมขัดขึ้น
“เออ...จริง เราก็ลืมคิดไป”โบพูด
“หรือว่าเป็น แอน แต่แอนคงจะไม่ใช่หรอก เพราะเค้าก็ถามเบอร์ทุกคนนั่นแหละ แล้วเค้าก็ไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น เพราะปกติแอนจะเป็นคนที่เปิดเผยตลอด”ออฟพูดพร้อมกับสรุปถึงสาวร้อนแรงประจำคณะ
“อั๋น......อั๋น แน่เลย วันนั้นเราเห็นเค้าทำท่าลับ ๆ ล่อ ๆ ตอนบูมกับโยเดินจับมือกัน แถมอั๋นก็มีเบอร์โทรที่บ้านของโยด้วย เพราะเคยทำ assignment ส่ง ไอ้โหดตอนปีหนึ่งอ่ะ ที่ไปทำที่บ้านโยไง” กายเสนอ
“อืม....ก็น่าสนใจนะ แต่อั๋นไม่ได้ชอบผู้ชายนิ แต่ไม่แน่นะ อาจจะชอบก็ได้แต่พวกเราไม่รู้”แพทพูด
“งั้นตกลงตามนี้ อั๋นเป็นเป้าหมายที่หนึ่ง”บูมสรุป
“แต่พีทก็น่าสงสัยนะ เห็นโทรมาจีบบูมด้วย แล้ววันนั้นเราก็ดันไปบอกเบอร์ที่บ้านเราให้พีทไป เพราะเค้าจะเอาไปลงในหนังสือรุ่น” ผมเสนอเพราะรู้สึกตะหงิด ๆ
“อาร์ทล่ะ อาร์ทด้วยดีไหม เพราะเราว่าเค้าก็น่าสงสัยนะ แต่เค้าไม่มีเบอร์โยนี่”แพทเสนอรายชื่อ
“ถ้าอย่างงั้นเอาอย่างนี้นะ เรื่องอาร์ท เราให้แพทจัดการตามสืบเลยนะ ส่วน อั๋น คงจะต้องเป็น กายนะ เพราะเห็นกายคุยกับอั๋นบ่อยนิ แล้ว พีทเราว่าให้ โบกับออฟดีกว่านะ เพราะเรากับโยจะออกตัวลำบาก เดี๋ยวไก่ตื่น”บูมพยายามสรุปเรื่อง
“เราก็ว่าแบบนั้นแหละ ยิ่งบูมกับโยไปถามอะไรพวกนี้มาก ๆ ก็เหมือนแหวกหญ้าให้ไอ้โรคจิตมันรู้ตัว”ออฟสนับสนุน
“งั้นตกลงตามนี้นะ เริ่มแผนการณ์ วันจันทร์หน้าได้เลยนะ เอาละ แยกย้ายกันได้แล้ว เพราะนี่ก็ดึกมากแล้วนะ ดูดิ สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ เดี๋ยวแพท เราจะให้คนงานขับไปส่งนะ”บูมพยายามทำท่าจะไล่พวกเพื่อน ๆ ผมให้รีบ ๆกลับอย่างเดียวเลย จนทุกคนอมยิ้มอย่างรู้ทัน
“เราขอค้างที่นี่ได้ไหม มันดึกแล้ว”ออฟแกล้งแหย่บูม จนบูมหน้าเสีย
“ใช่ ๆ ๆ ดึกมากแล้ว เราขับรถกลับไม่ไหวหรอก เนอะ โบเนอะ อีกอย่างบ้านไอ้โบก็อยู่คนละทางกับบ้านเรากับออฟเลย”กายสนับสนุนยิ้ม ๆ
“เฮ้ย แต่เราต้องรีบกลับนะ เดี๋ยวจะรีบโทรไปหาปอนด์” ไอ้โบไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยจนโดนไอ้ออฟหยิก
“555 อย่าไปแกล้งเค้าเลย ไปกันเถอะ ดูสิ บูมจะร้องไห้อยู่แล้ว”แพทพูดช่วยบูมยิ้ม ๆ
“เราก็แค่แหย่หน่อยเดี๋ยวเอง ทำเป็นหน้าเสียไปได้ โยแกก็อย่าไปแกล้งบูมมากนักเลย ดูดิ ดูหน้าเค้าดิ”ออฟแซวจนบูมอายหน้าแดงเลย
“ได้ไงล่ะ ค้างด้วยกันแหละ”ผมพยายามขอความช่วยเหลือเพราะตอนนี้สายตาบูมที่มองผมน่ากลัวมาก
“ไม่เอาหรอก ไม่อยากเป็น กขค abc…เราไปแล้วนะ” กายพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“งั้นพวกเราไปแล้วนะ”ทุกคนเอ่ยลา ส่วนบูมก็เดินไปสั่งให้คนงานขับรถไปส่งแพทกับโบเพราะคอนโดของโบอยู่คนละทางกับออฟกับกาย
หลังจากที่ส่งทุกคนเรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปเข้าห้องน้ำเพื่อถ่วงเวลา ในขณะที่บูมค่อย ๆ ย่างก้าวขึ้นมาอย่างช้า ๆ
ผมแอบหลบอยู่ในห้องน้ำได้สักครู่ใหญ่ เพื่อแกล้งถ่วงเวลานาน ๆ เผื่อบางทีบูมอาจจะขี้เกียจคอยและนอนหลับไป ผมจึงค่อย ๆ แง้มประตูเปิดออกมา และผมก็ได้หายใจอย่างโล่งอกที่ชายหนุ่มนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ....ค่อยยังชั่ว ผมเดินมาสำรวจดูชายหนุ่มที่กำลังหลับปุ๋ยตรงหน้าอย่างขำ ๆ และเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อล้มตัวลงนอน........
“เฮ้ยไอ้โรคจิต แน่จริงมาเจอกันตัว ๆ เลยดีกว่า อย่ามาลอบกัดแบบนี้”ผมตะโกนใส่มือถือหลังจากได้ยินเสียงมือถือผมดังขึ้น
“555 ได้....กูอยู่หน้าบ้านนี่แหละ แน่จริงลงมาเลย” ไอ้โรคจิตท้า
“ได้ อย่าเพิ่งไปไหนนะเดี๋ยวเจอดีแน่”ผมไม่รอให้มันหนีไปรีบลุกจากเตียงไปแล้วเดินลงไปหาไอ้โรคจิตที่ยืนจังก้าอยู่ที่หน้าบ้าน
“ว่าไง ไอ้โย มึงอยากลองดีใช่ไหม ถึงกล้ามาแย่งคนที่กูชอบไป”ไอ้โรคจิตในความมืดตะโกนใส่ผม
“แล้วจะทำไม แน่จริงเข้ามาเลยดีกว่า ตัว ๆ กูไม่กลัวมึงหรอก” ผมเริ่มโมโหและตั้งท่าเตรียมรอแล้ว
“ได้ เดี๋ยวรู้.....”ไอ้โรคจิตเดินเข้ามาหาผม แต่ผมยังคงมองเห็นเค้าไม่ถนัดนัก
“…………………เฮ้ย มึงจะทำอะไรกู ปล่อยกูนะ มึงจะบ้าหรือไงวะ” ผมร้องอย่างตกใจเมื่อไอ้โรคจิตมันเดินมาผลักผมลงล้ม
“.................มึงจะทำอะไร อย่า อย่า อย่า................”ผมร้องอย่างหวาดกลัวเมื่อไอ้โรคจิตเริ่มที่จะปลดกางเกงผมลงมาอย่างรวดเร็ว และกำลังจะ....................
จบตอนที่ 6/2 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามครับ
********************************************************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
