ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็ดที่ให้โอกาสนักเขียนโพสเรื่องนะครับ ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านที่เข้ามาอ่าน มาลงคอมเมนท์ และโหวตให้นะครับ
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ตัวละคร
ฝ่ายอาทิตย์อาทิตย์, รชานนท์, พจนีย์, อาวุธ, อนุภาพ, ตฤณ
ฝ่ายธงรบธงรบ, อธิคม
ฝ่ายกวาดล้างธงรบภานุวัฒน์, ธีรยุทธ, โตโต้, ศรุต, เต้, ตั๊ม, แบงค์, น๊อต, เจมส์, จ๊อบ, เอ็กซ์, หนุ่ม, เดี่ยว, ท๊อป, นัท, บอย, อเล็กซ์, เรียว, ทอม, อ๋อง, เป๊ก + โป้ง, แม๊กซ์, ปวริศว์, เอ, ซี, เค, โอ, เจ, นิก, เป้, เอส, วีรภพ, เต๊ะ, ต๊ะ, บี้, โก้, โจ, เกมส์, เอก, หนุ่ย, โน๊ต, ทิว, เควิน, สงคราม, โทชิ, เคน, กอล์ฟ, รอง, ภีม, ก้อง, โอ๊ต, หนึ่ง, สอง, โก้, บอมบ์, ไทด์, ภูมิ, นิคกับแน็ค, กัน, นพ, รุจน์, ป้อง, แท้งค์, วิทย์, ชาติ, อาร์ท, แม็ค, อั๊ต, โจอี้, เจสัน, โก้, โป้ง ฯลฯ ขี้เกียจพิมพ์แล่ะ
บทนำนี่หลายคนคงเคยอ่านแล้วครับ และบางช่วงอาจจะเคยอ่านเป็นตอนพิเศษที่ปรากฎอยู่ในคดีรักภาคหนึ่งและสองครับ ตัวละครเป็นตัวละครเรื่องเดียวกันเลยมีเหตุการณ์ที่คาบเกี่ยวกัน แต่เรื่องนี้เน้นคู่ธงรบกับอาทิตย์ครับ เรื่องนี้ออกแนวทะลึ่งโรแมนติกปนเศร้าหน่อยนะบทนำความเดิม (ต่อเนื่องจากเรื่องคดีรักภาคหนึ่ง)
วันพุธ...
ธงรบมองดูประตูสำนักงานที่อยู่อีกฟากของถนนอย่างอดทน รอเวลาที่จะปรากฎร่างของชายหนุ่มที่เขากำลังตามจีบ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม "ตี๋หนุ่ม" ที่เขาหมายปองยังไม่ออกจากสำนักงานเสียที เป็นเวลาเกือบสี่สิบห้านาทีที่เขานั่งฟังเพลงอยู่ในรถ...คอยเวลาอย่างใจเย็น เหมือนเสือกำลังเฝ้าตะครุบกวางน้อย เหมือนจอดดักซุ่มรอจับโจรที่ก่อคดีสำคัญ
กวางน้อยน่ารักที่ชื่อว่าอาทิตย์!
โจรหนุ่มที่กำลังตกเป็นผู้ต้องหารบกวนหัวใจของเขา...
พิลึกจริงๆ หลายเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปจีบใคร ใบหน้าของอาทิตย์ก็ชอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัว รบกวนสมาธิเขาอยู่เรื่อย ที่แย่ที่สุดคือ ตอนที่กำลัง "ปฏิบัติการ" ยกเสาลงหลุมหนุ่มน้อยที่โดนเขา "จับ" เพราะข้อหาน่ารักเกินเหตุ...ใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่น...จนเขาเผลอเรียกชื่อ...โชคดีที่หนุ่มน้อยคนนั้นเอาแต่ร้องครวญคราง เลยไม่ได้ยินที่เขาหลุดปาก
...อาทิตย์...กินยากกินเย็น...ตามมาจะปีแล้วยังไม่ได้แอ้มครั้งที่สองเลย ให้ตายสิ...ธงรบถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง
เกือบชั่วโมงที่เขานั่งอยู่ในรถ ตอนนี้เขาเริ่มจะหิวข้าวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...สงสัยคงต้องบุกเข้าจับกุมเสียเลย ผู้ร้ายหน้าตี๋คนนี้ หากปล่อยไว้นานคงไม่ได้การ
ธงรบดับเครื่องยนต์ เปิดประตูก้าวลงจากรถ แล้วเดินข้ามถนนไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงานที่เป็นทาวน์โฮมทาสีอ่อน ตกแต่งทันสมัย
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปดันประตูกระจกสีเข้มบานใหญ่ "เอ๊ะ ทำไมล๊อค" ธงรบอุทาน ชะเง้อมองเข้าไปข้างใน ไฟด้านหน้ายังเปิดสว่าง แต่ไม่มีใครอยู่สักคน
ผู้กองธงรบกดกริ่ง แล้วเคาะประตูกระจกแรงๆ ยืนรอให้ใครมาเปิดประตู สำนักงานเล็กๆ แบบนี้คงอยู่กันไม่กี่คน รถของอาทิตย์ก็ยังจอดอยู่ข้างหน้า เขาเห็นตี๋หนุ่มเดินเข้าไปตอนหกโมง จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา
นายตำรวจผู้ตามจีบสันติราษฏร์กดกริ่งอีกสองสามครั้ง สลับกับการเคาะประตู พลันมีเสียงดังขึ้นข้างหลัง
"บริษัทปิดแล้วครับคุณ มาติดต่อใหม่พรุ่งนี้นะครับ"
ธงรบหันไปยังเจ้าของเสียง ยามรักษาการณ์อายุประมาณสี่สิบปลายๆ รูปร่างอ้วนกลมยืนมองเขาอยู่
"ผมมาหาคุณอาทิตย์ คุณอาทิตย์ยังอยู่ พี่เป็นยามที่นี่ใช่ไหม เปิดประตูให้หน่อยสิ"
"คุณอาทิตย์กลับไปแล้ว"
"รถยังจอดอยู่ตรงนั้นเลย" ธงรบชี้มือไปยังเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร ในใจพูดต่อว่า...เห็นกับตาว่าเดินเข้าไป แล้วยังไม่เห็นออกมา นั่งมองอยู่แท้ๆ...
"กลับไปตั้งแต่หกโมงแล้วครับ ไปธุระ เข้ามาอีกรอบก็กลับไปเลย คุณธิชาเป็นคนสุดท้าย กลับตอนหกโมงครึ่ง" ยามรายงาน
"กลับไปได้ยังไง รถก็ยังอยู่ ไม่เห็นเดินออกมา ผมนั่งรออยู่ข้างหน้าบริษัทตั้งนาน" ธงรบพึมพำ
"กลับแท๊กซี่ครับ ผมเห็นหอบแฟ้มเดินออกข้างหลัง"
"อะไรนะ" ธงรบมองตามมือที่ยามชี้ไปด้านข้างของทาวน์โฮมหลังนั้น ออฟฟิสของอาทิตย์เป็นห้องหัวมุม ด้านข้างเป็นซอกเล็กๆ กว้างราวเมตรกว่าๆ ติดกำแพง เขาเดินตรงไป ยามรีบเดินตามมา พลางถามว่า "คุณจะไปไหน"
ธงรบไม่ตอบ เดินลิ่วๆ อ้อมไปด้านหลังของอาคาร ยามร่างท้วมเดินไม่ทันเขาเพราะขาสั้น เขาต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่กำลังจะเห็นคือสิ่งที่กำลังคิดอยู่หรือเปล่า
หลังอาคารทาวน์โฮมสูง 4 ชั้นเป็นลานกว้างพอจอดรถได้ 3-4 คัน มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่หนึ่งชุด กระถางต้นไม้เรียงรายเป็นแถวตามแนวรั้วอิฐบล๊อค ตรงกลางเป็นประตูเหล็กกว้างประมาณ 1 เมตร
นายตำรวจหนุ่มจอมตื๊อเดินเข้าไปใกล้ มองทะลุประตูเหล็กออกไปเห็นเป็นซอยเล็กๆ พอรถวิ่งผ่านได้ทางเดียว
...ฮึ่ม...อาทิตย์นะอาทิตย์ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่เล่น หนีได้หนีไป คราวนี้เสียท่า แต่คราวหน้าธงรบไม่ยอมแน่ จะวางกำลังที่ประตูหลังดักคนเจ้าเล่ห์ ดูซิจะทำยังไง...
ผู้กองธงรบถอนหายใจแรงๆ หันหลังเดินย้อนกลับมาด้านหน้าอาคาร สวนทางกับยามที่จะเพิ่งจะเดินมาถึง พลันนึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มจึงควักกระเป๋าธนบัตรออกมา
หนึ่งเดือนผ่านไป
ร้อยตำรวจโทชัชชัยกำลังจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ จ่าสมบูรณ์ก้าวฉับๆ เข้ามาหา ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรายงาน
"หมวดครับ อุบัติเหตุสองรายซ้อน ใกล้ๆ กัน กลางซอยวัชรพลครับ เชิญหมวดเดี๋ยวนี้ด้วยครับ เจ้าของรถสั่งมา ยิงนกทีเดียวได้ถึงสี่ตัวครับ" จ่าสมบูรณ์ทะเล้นเหมือนเคย
"เจ้าของรถสั่งเลยหรือจ่า"
"ครับผม สายรายงานว่าบีเอ็มสปอร์ตทะเบียน สส6969 ถูกอัดก้นครับ"
ชัชชัยเด้งตัวผึง "พี่ธงรบ"
"ใช่แท้แน่นอนตัวจริงครับ สารวัตรสั่งสายของเรามาสั่งให้หมวดรีบไป ท่านบอกว่าจะรีบไปจับเด็กดื้อ" จ่าสมบูณ์ไม่เคยสักครั้งเดียวที่จะรายงานขาด มีแต่รายงานเกิน
สองปีที่ทำงานด้วยกันมา ชัชชัยเลิกคิดที่จะแก้ไขพฤติกรรมของลูกน้อง รีบคว้าสมุดบันทึกประจำวันเดินลิ่วลงจาก ส.น.
จ่าสมบูรณ์ยังเดินตาม หมวดหนุ่มสั่งงาน "ไปดูรถคู่แรกก่อนนะ อย่าให้ขวางทางจราจร หมวดจะไปคู่สารวัตรก่อน...อ้อแล้วทำไมถึงยิงนกได้ทีเดียวสี่ตัวล่ะ" เขาอดสงสัยไม่ได้
"ชนกันสองคู่ เก๊าะคนสี่คนครับ หมวดทำหน้าที่ร้อยเวรครั้งเดียวได้คู่กรณี 4 คน สถิติใหม่ในซอยนี้"
ชัชชัยส่ายหน้า รีบก้าวขึ้นรถ...
ธงรบเดินส่ายอาดๆ ไปยังรถคู่กรณีคันจิ๋วที่ชนท้ายรถเขาบู้บี้ แรงกระแทกทำให้กระโปรงหน้ารถฮอนด้าแจ๊ซป้ายแดงบุบเข้าไปจนแทบถึงกระจกหน้ารถ เจ้าของรถยังนั่งอยู่ข้างใน มือเกาะพวงมาลัยแน่น หน้าตาตื่นตระหนก มองดูความเสียหายอย่างไม่เชื่อสายตา
ภานุวัฒน์มือสั่น ใจเต้นแรงแทบระเบิด วันนี้เป็นวันแรกที่เขาขับรถออกถนนใหญ่ รถใหม่เอี่ยมที่บิดาเพิ่งจะซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยตอนนี้จอดนิ่ง กระโปรงหน้ายับยู่ยี่อยู่ท้ายรถสปอร์ตหรูราคาแพง กลัวถูกพ่อดุ กลัวเจ้าของรถคันหน้าที่กำลังเดินเข้ามาหน้าตาเอาเรื่อง
...ตำรวจเสียด้วย วันนี้ซวยจริงๆ เมื่อเช้าก่อนพ่อออกจากบ้านก็กำชับนักหนาว่าให้ระวังเพราะเพิ่งหัดขับรถได้เพียงอาทิตย์เดียว...
ธงรบเดินเข้ามาใกล้จนเห็นเจ้าของรถชัดเจน เด็กหนุ่มหน้าตาดีนั่งตัวสั่นเหมือนลูกนก อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบ เขาเคาะกระจกหน้ารถ พยักหน้าให้ชายหนุ่มลงมาคุยกัน
"ว่าไงคุณืจะเอาไง" ธงรบยกมือค้ำสะเอว กางขาออกเล็กน้อย เอียงคอ ทำหน้าเข้ม
ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถ หน้าตาตื่นๆ ตัวสูงเพรียวพอสมควร หน้าเด็กกว่าที่คิด ตาเรียวเล็ก จมูกโด่งคม ปากแดง แก้มขาวใส ถูกใจธงรบ
นายตำรวจหนุ่มอึ้งไปชั่วครู่ ตี๋หนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัย เขากำลังจะเข่าอ่อนแล้ว เห็นตี๋เข้มน่ารักที่ไหนไม่ได้ ตัวเขาแทบจะละลายทุกครั้ง
แต่สารวัตรหนุ่มยังฝืนทำหน้าดุ
"น้องชนรถพี่ ยับเลยเห็นไหม เมารึเปล่านี่"
"ไม่นะครับ ไม่ ผมไม่ได้เมา ผมเอ่อ..." เด็กหนุ่มละล่ำละลัก ยกมือขึ้นประกอบท่าทาง ตาเรียวเล็กเบิกกว้างเพราะความกลัว
"ถ้าไม่เมาแล้วชนได้ไง ไม่ใช่เบาๆ ยับเยินขนาดนี้ มีใบขับขี่หรือยัง ไหนมาดูซิ"
เขาเดินอ้อมเข้าไปใกล้ เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก ยังไม่ยอมควักกระเป๋าสตางค์
"อย่าบอกนะว่าขับรถไม่มีขับขี่ โดนหลายกระทง เผลอๆ เจอยาอีซุกอยู่ในรถด้วยอีกต่างหาก" ธงรบขู่ เดินเข้ามาจนใกล้ตี๋หนุ่มที่ทำหน้าตาผะอืดผะอมเหมือนจะร้องให้
ภาณุวัฒน์เงอะงะ ทำอะไรไม่ถูก เขาเคยได้ยินเพื่อนพูดว่าตำรวจชอบยัดข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครองแล้วเอาตัวไปโรงพัก ซ้อมให้ยอมรับ
"เปล่านะครับผู้กอง"
"สารวัตร" ธงรบแก้
"ครับๆ ผมเอ่อ...ใบขับขี่ผม..." ภาณุวัฒน์ตะกุกตะกัก ล้วงกระเป๋ากางเกง ลังเลว่าควรจะให้นายตำรวจดูใบขับขี่ดีหรือไม่เพราะกลัวถูกยึด
กระเป๋าสตางค์เขาไม่ได้อยู่ในกางเกง...แล้วอยู่ที่ไหน...ความประหม่า ความกลัว ความกังวล ความอ่อนเยาว์ ทำให้เขาเงอะงะ ยิ่งนายตำรวจหน้าดุยืนจ้องหน้าเขม็ง ยิ่งทำให้เชาลุกลี้ลุกลน
"ว่าไง...ไม่มีล่ะสิ...ท่าทางแปลกๆ มีพิรุธ ไหนหันหน้าเข้ารถซิ มือวางบนหลังคา กางขาออก"
"โธ่ คุณตำรวจครับ ผมไม่ได้มียาอีนะครับ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ผม..." ภาณุวัฒน์ตาแดง คิ้วขมวด กลัวจะโดนยัดข้อหา...เพื่อนบอกเขาว่าตำรวจจะแกล้งทำเป็นตรวจ แล้วแอบยัดห่อเล็กๆ เข้าไปในกางเกง หรือวางไว้ในรถ แล้วก็จะทำทีเป็นว่าพบโดยบังเอ็ญ แล้วรีดเงินแลกกับการไม่ต้องไปโรงพัก
"ไหนขอตรวจดูหน่อย"
ธงรบเอามือตบตรงบ่าด้านหลังของชายหนุ่ม เรื่อยลงมาชายโครงทั้งสองข้างเหมือนกำลังค้นหาสิ่งของต้องสงสัยในตัวผู้ต้องหา...เรื่อยลงมาจนถึงเอว...
...อืมมม เนื้อแน่นซ่อนรูปไม่ใช่เล่น คงขาวเนียนน่าดู...
บั้นท้ายงอนได้รูปนั่นเล่า...ธงรบอมยิ้ม...
...ขอจับซักหน่อยเถอะ...
มือแตะเบาๆ ผ่านลงมาถึงสะโพกทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนไปยังต้นขาด้านใน
"โอย ตำรวจ" เสียงชายหนุ่มอุทาน ธงรบสะดุ้ง นึกว่าผู้ต้องหาประท้วงที่เขาทำเกินความจำเป็น...เสร็จสิ้นภารกิจนอกอำนาจหน้าที่ของเขาแล้ว จึงยืดตัวขึ้น...เห็นร้อยตำรวจโทชัชชัยเจ้าของพื้นที่เดินตรงมา
ภาณุวัฒน์หน้าเสียมากกว่าเดิมที่เห็นตำรวจอีกหนึ่งนายเดินเข้ามา...ที่เพื่อนๆ เคยพูดกันในวงสนทนาเห็นจะจริงเสียแล้ว ซ้ำร้ายยังจะมาเกิดขึ้นกับเขาในเวลาพลบค่ำเช่นนี้...
"ไม่มีอะไรแล้ว...เอาล่ะ เรามาตกลงกันค่าเสียหาย" ธงรบกระซิบเบาๆ ข้างหู แล้วเดินอ้อมมาทักนายตำรวจผู้มาใหม่
"หมวดชัช คุณคนนี้เขาชนท้ายรถพี่...ยอมรับผิดใช่ไม๊ครับ" ประโยคหลังธงรบหันหน้าถามชายหนุ่มที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถ
นักศึกษาหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ยอมรับโดยไม่ปริปาก
"พี่คงขู่เขาจนกลัวหน้าซีดไปหมดแล้ว ไม่รู้จะเรียกผมมาทำไม ผมมีอีกคู่หนึ่งเพิ่งชนกันเหมือนกัน โน่นน่ะ เห็นอยู่ลิบๆ" หมวดชัดชัยพยักเพยิด
"น่า แกเขียนมาเถอะ จะได้ไปซะที"
"พี่อยากรีบไปนักรึไง" ชัชชัยรู้ทัน...เขาพยักหน้าเรียกหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนหน้าซีดอยู่เข้ามาใกล้
"ไหนขอดูใบขับขี่หน่อยสิครับ เราชนเขาแล้วยอมรับว่าผิดนะ รถมีประกันหรือเปล่า"
"มีครับ...แต่ว่า...เอ่อ...ใบขับขี่ผม.."
ธงรบแกล้งถอนหายใจ "ยังไม่ได้ใบขับขี่...แล้วขับรถออกมาชนเขาอย่างนี้นี่นะ...จับขังคุกเลยหมวด"
"พี่ธง" ชัชชัยปราม เด็กหนุ่มหน้าถอดสี ระล่ำระลัก
"มีครับมี..แต่ว่าผมหาไม่เจอ ผมลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่...ผมหากระเป๋าตังค์ไม่เจอ"
"มุขเดิม...หาไม่เจอก็เหมือนไม่มี แบบนี้ต้องจับ"
"พี่ธง พอเถอะน่า สงสารเด็ก" ชัชชัยส่ายหน้า แล้วเริ่มเขียนบันทึกประจำวัน ภานุวัฒน์ก้มหน้าลงมองสมุดที่ร้อยเวรหนุ่มน้องชายคู่กรณีกำลังเขียนบันทึกอยู่
ธงรบลอบมองใบหน้าเนียนใส คิ้วขมวด ปากเม้มสนิท...มือสองข้างกุมอยู่ข้างหน้าอย่างนอบน้อม...น่ารักจริงๆ ใส...สะอาด...จนเขาแทบจะทนไม่ไหว อยากจับขึ้นรถไป 'สอบสวน' เสียเดี๋ยวนี้
"บอกเบอร์โทรผู้หมวดด้วยนะ ทั้งมือถือทั้งบ้าน"
"มือถืออย่างเดียวก็พอแล้วสารวัตร" ชัชชัยขวาง
"แล้วเรื่องประกันล่ะ...รู้จักเบอร์ประกันหรือเปล่า" ธงรบถามเด็กหนุ่ม
"รู้ครับรู้...เดี๋ยวผมโทรเรียก...หมวดครับ ผมไม่ต้องไปโรงพักใช่ไม๊ครับ"
ชัชชัยเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายเหมือนจะตำหนิว่าคงไปขู่เด็กเอาไว้
"ไม่ต้องครับ คุณยอมรับผิดแล้ว ตกลงกันได้ รอประกันอย่างเดียว แล้วก็แยกย้ายกันไปได้ ถึงสารวัตรรีบไปจับผู้ต้องหา แต่คงรอประกันอยู่กับคุณภาณุวัฒน์ได้ใช่ไม๊ครับ" ชัชชัยประชด ยื่นเบอร์โทรศัพท์คู่กรณีให้
"ขอที่อยู่ด้วยนะหมวด" ธงรบทำไม่รู้ไม่ชี้ว่าน้องชายเหน็บแนม
ทั้งสองแยกย้ายกันไปขยับรถให้ชิดขอบถนนรอเจ้าหน้าที่ประกันภัยที่กำลังเดินทางมา...ชายหนุ่มหน้าอ่อนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ รถ มองรถคันใหม่อย่างเสียดายปนกังวล...
ธงรบสังเกตเห็นว่าภาณุวัฒน์โทรศัพท์เพียงครั้งเดียวเพื่อเรียกประกันแล้วไม่โทรอีก อย่างน้อยเพื่อบอกพ่อแม่หรือบอกเพื่อนๆ
เขาเดินเข้าไปไกล้ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง หน้าตายังดูหวาดๆ อยู่
"โทรหาพ่อแม่รึยัง"
"เอ่อ...ยังครับ" ชายหนุ่มตอบเบาๆ ก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเอง
"อ้าวทำไมล่ะ รถชนขนาดนี้...หรือว่าไม่กล้าบอก กลัวถูกดุ"
ภาณุวัฒน์พยักหน้า ไม่เงยหน้าขึ้นมามองนายตำรวจหน้าดุที่กลายมาเป็นคนอ่อนโยน
"พ่อแม่เขาดุหน่อยเดียวเท่านั้นล่ะ อย่ากังวลไปหน่อยเลย ประกันซ่อมให้ก็เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องเสียเงินซักบาท หรือกลัวว่าจะถูกห้ามขับรถ" เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ธงรบหยุดชั่วครู่ก่อนพูดต่อ "ใครขับรถใหม่ๆ ก็มีอุบัติเหตุแบบนี้กันทุกคนล่ะ"
"คุณพ่อผมไปทำธุรกิจต่างประเทศเมื่อเช้า ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว"
"แล้วนี่จะกลับบ้านยังไง ไฟหน้ารถแตกหมด ขับกลับบ้านมืดๆ ไม่ได้นะ ไม่ปลอดภัย ยิ่งขับรถไม่ค่อยเก่งอยู่ด้วย" ธงรบยิ้มมีเลศนัย
ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไร เขาตั้งใจรอให้ประกันภัยมาถึงเสียก่อนแล้วค่อยคิดว่าเอาอย่างไร...บางทีอาจโทรเรียกเพื่อนให้มาช่วย แต่เขาเพิ่งเปิดเรียนได้เพียงสามวัน เพิ่งทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่...ยังไม่ได้สนิทกับใคร เพื่อนคนอื่นๆ ที่เรียนจบมัธยมด้วยกันมาก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่ต่างๆ แล้ว มีเหลือเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แค่สี่ห้าคน ผู้หญิงทั้งนั้น...จะตามมาให้ช่วยเรื่องนี้ก็กระไรอยู่
"เอางี้แล้วกัน...พี่ก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรนะ ตอนแรกที่ทำดุไปเพราะฉุนที่โดนชนท้าย" ธงรบเริ่มแผนการ มือแตะไหล่ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าใส
"ขับรถไปทั้งๆ อย่างนี้มันอันตราย เอารถไปจอดทิ้งไว้ที่โรงพักก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่ง พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเอาไปเข้าอู่"
ภาณุวัฒน์เงยหน้า ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ความตกใจ ความกังวล ความกลัวเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเริ่มหายไป สติเริ่มกลับมา...นายตำรวจหนุ่มตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีคุกคาม...ท่าทางเขาก็ไม่ได้ร้ายอย่างตอนแรกที่นึกหวั่น
"ผมขอโทษ ผมหยุดไม่ทัน ผมกะเหยียบเบรกแล้วแต่ว่า..."
"ไปเหยียบคันเร่งแทน...รถพี่เลยกลายเป็นเบรก" ธงรบยิ้มบางๆ
ภาณุวัฒน์หัวเราะเบาๆ ทำหน้าแหยๆ "พี่จะซ่อมแพงไม๊ครับ ถ้าแพงมากผมคงสู้ไม่ไหว ผมไม่มีเงิน โชคดีพ่อไม่อยู่ ถ้าอู่รีบทำให้เสร็จก่อนกลับ พ่อก็ไม่รู้ อู่เขาจะทำให้เสร็จทันก่อนสิบวันไม๊ครับ"
เด็กเอ๋ยเด็ก...ยังไงพ่อก็รู้อยู่ดี...สิ้นปีต่อประกันค่าเบี้ยประกันก็เพิ่ม พ่อก็ต้องตรวจสอบกับบริษัทประกันภัยอยู่ดี
"อืมมม เดี๋ยวพี่ช่วย เพื่อนพี่เขารู้จักอู่ดีๆ แถวนี้ ถ้าเข้าอู่ที่นี่เดี๋ยวพี่ให้เขาเร่งเป็นพิเศษ รับรองเสร็จทันก่อนพ่อกลับเมืองไทย"
ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเพราะมีทางออก ใบหน้าหม่นหมองเมื่อครู่มีชีวิตชีวา รอยยิ้มนั้นสว่างจ้าสดใสจนธงรบรู้สึกเหมือนมีแสงวูบวาบรอบๆ บริเวณริมฟุตบาทข้างถนน...เป็นประกาย...เหมือนรอยยิ้มอนุภาพ...เหมือนรอยยิ้มของอาทิตย์...ชายหนุ่มสองคนที่คอนวนเวียนอยู่ให้ห้วงความคิดของเขาไม่เสื่อมคลาย
"ขอบคุณครับ พี่ตำรวจใจดีจังที่ช่วยผม"
ธงรบยิ้ม ยกมือขึ้นโอบไหล่หนุ่มรุ่นน้อง...ไม่ใช่สิ...รุ่น...
'ช่างเถอะ...รุ่นอะไรไม่รู้...รู้แต่ว่าชุ่มชื่นหัวใจดีเป็นบ้า...อย่าว่าแต่ช่วยเลย...ให้ไปรับไปส่งยังได้ แถมสอนขับรถให้ด้วย...หน้าตาน่ารักถูกใจอย่างนี้ ธงรบไม่เคยถอย'
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปอู่ เลิกเรียนกี่โมง" ธงรบอมยิ้ม...ในใจนึก...ได้จับผู้ร้ายอีกแล้ว...
จบตอน - บทนำ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
