หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก

[Ak@tsuKII]

 

เข้ามาตัดริบบิ้นจ้า  

+1  สู้ๆค่ะ  ติดตามอ่านต่อไป หุหุ

[pongsj]

ธงรบมาแล้ววววววววววววววววววว

[onsk]

ตอนธงรบมาแล้วววว   เจ้าชู้ไม่เลิกรา   

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์ครับ เรื่องของธงรบกับอาทิตย์ช่วงแรกๆ เป็นเรื่องที่เคยโพสไปในคดีรักภาคพิเศษนะครับ ใครเคยอ่านแล้วก็เงียบๆ เอาไว้นะ แอบหมั่นใส้คนเจ้าชู้ไปพลางๆ เดี๋ยวได้สะใจ
ว่าแต่ว่า ตกลงเกลียดหรือรักคนเจ้าชู้กันเนี่ย

- 1 -

วันพุธ...
ธงรบมองดูประตูสำนักงานที่อยู่อีกฟากของถนนอย่างอดทน รอเวลาที่จะปรากฎร่างของชายหนุ่มที่เขากำลังตามจีบ ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม "ตี๋หนุ่ม" ที่เขาหมายปองยังไม่ออกจากสำนักงานเสียที เป็นเวลาเกือบสี่สิบห้านาทีที่เขานั่งฟังเพลงอยู่ในรถ...คอยเวลาอย่างใจเย็น เหมือนเสือกำลังเฝ้าตะครุบกวางน้อย เหมือนจอดดักซุ่มรอจับโจรที่ก่อคดีสำคัญ
กวางน้อยน่ารักที่ชื่อว่าอาทิตย์!
โจรหนุ่มที่กำลังตกเป็นผู้ต้องหารบกวนหัวใจของเขา...
พิลึกจริงๆ หลายเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปจีบใคร ใบหน้าของอาทิตย์ก็ชอบเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัว รบกวนสมาธิเขาอยู่เรื่อย ที่แย่ที่สุดคือ ตอนที่กำลัง "ปฏิบัติการ" ยกเสาลงหลุมหนุ่มน้อยที่โดนเขา "จับ" เพราะข้อหาน่ารักเกินเหตุ...ใบหน้าของอาทิตย์ลอยเด่น...จนเขาเผลอเรียกชื่อ...โชคดีที่หนุ่มน้อยคนนั้นเอาแต่ร้องครวญคราง เลยไม่ได้ยินที่เขาหลุดปาก
...อาทิตย์...กินยากกินเย็น...ตามมาจะปีแล้วยังไม่ได้แอ้มครั้งที่สองเลย ให้ตายสิ...ธงรบถอนหายใจ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง
เกือบชั่วโมงที่เขานั่งอยู่ในรถ ตอนนี้เขาเริ่มจะหิวข้าวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...สงสัยคงต้องบุกเข้าจับกุมเสียเลย ผู้ร้ายหน้าตี๋คนนี้ หากปล่อยไว้นานคงไม่ได้การ
ธงรบดับเครื่องยนต์ เปิดประตูก้าวลงจากรถ แล้วเดินข้ามถนนไปหยุดยืนหน้าประตูสำนักงานที่เป็นทาวน์โฮมทาสีอ่อน ตกแต่งทันสมัย
นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือไปดันประตูกระจกสีเข้มบานใหญ่ "เอ๊ะ ทำไมล๊อค" ธงรบอุทาน ชะเง้อมองเข้าไปข้างใน ไฟด้านหน้ายังเปิดสว่าง แต่ไม่มีใครอยู่สักคน
ผู้กองธงรบกดกริ่ง แล้วเคาะประตูกระจกแรงๆ ยืนรอให้ใครมาเปิดประตู สำนักงานเล็กๆ แบบนี้คงอยู่กันไม่กี่คน รถของอาทิตย์ก็ยังจอดอยู่ข้างหน้า เขาเห็นตี๋หนุ่มเดินเข้าไปตอนหกโมง จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา
นายตำรวจผู้ตามจีบสันติราษฏร์กดกริ่งอีกสองสามครั้ง สลับกับการเคาะประตู พลันมีเสียงดังขึ้นข้างหลัง
"บริษัทปิดแล้วครับคุณ มาติดต่อใหม่พรุ่งนี้นะครับ"
ธงรบหันไปยังเจ้าของเสียง ยามรักษาการณ์อายุประมาณสี่สิบปลายๆ รูปร่างอ้วนกลมยืนมองเขาอยู่
"ผมมาหาคุณอาทิตย์ คุณอาทิตย์ยังอยู่ พี่เป็นยามที่นี่ใช่ไหม เปิดประตูให้หน่อยสิ"
"คุณอาทิตย์กลับไปแล้ว"
"รถยังจอดอยู่ตรงนั้นเลย" ธงรบชี้มือไปยังเบ็นซ์สปอร์ตสีดำที่จอดอยู่หน้าอาคาร ในใจพูดต่อว่า...เห็นกับตาว่าเดินเข้าไป แล้วยังไม่เห็นออกมา นั่งมองอยู่แท้ๆ...
"กลับไปตั้งแต่หกโมงแล้วครับ ไปธุระ เข้ามาอีกรอบก็กลับไปเลย คุณธิชาเป็นคนสุดท้าย กลับตอนหกโมงครึ่ง" ยามรายงาน
"กลับไปได้ยังไง รถก็ยังอยู่ ไม่เห็นเดินออกมา ผมนั่งรออยู่ข้างหน้าบริษัทตั้งนาน" ธงรบพึมพำ
"กลับแท๊กซี่ครับ ผมเห็นหอบแฟ้มเดินออกข้างหลัง"
"อะไรนะ" ธงรบมองตามมือที่ยามชี้ไปด้านข้างของทาวน์โฮมหลังนั้น ออฟฟิสของอาทิตย์เป็นห้องหัวมุม ด้านข้างเป็นซอกเล็กๆ กว้างราวเมตรกว่าๆ ติดกำแพง เขาเดินตรงไป ยามรีบเดินตามมา พลางถามว่า "คุณจะไปไหน"
ธงรบไม่ตอบ เดินลิ่วๆ อ้อมไปด้านหลังของอาคาร ยามร่างท้วมเดินไม่ทันเขาเพราะขาสั้น เขาต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าสิ่งที่กำลังจะเห็นคือสิ่งที่กำลังคิดอยู่หรือเปล่า
หลังอาคารทาวน์โฮมสูง 4 ชั้นเป็นลานกว้างพอจอดรถได้ 3-4 คัน มีม้าหินอ่อนตั้งอยู่หนึ่งชุด กระถางต้นไม้เรียงรายเป็นแถวตามแนวรั้วอิฐบล๊อค ตรงกลางเป็นประตูเหล็กกว้างประมาณ 1 เมตร
นายตำรวจหนุ่มจอมตื๊อเดินเข้าไปใกล้ มองทะลุประตูเหล็กออกไปเห็นเป็นซอยเล็กๆ พอรถวิ่งผ่านได้ทางเดียว
...ฮึ่ม...อาทิตย์นะอาทิตย์ เจ้าเล่ห์ไม่ใช่เล่น หนีได้หนีไป คราวนี้เสียท่า แต่คราวหน้าธงรบไม่ยอมแน่ จะวางกำลังที่ประตูหลังดักคนเจ้าเล่ห์ ดูซิจะทำยังไง...
ผู้กองธงรบถอนหายใจแรงๆ หันหลังเดินย้อนกลับมาด้านหน้าอาคาร สวนทางกับยามที่จะเพิ่งจะเดินมาถึง พลันนึกอะไรได้บางอย่าง นายตำรวจหนุ่มจึงควักกระเป๋าธนบัตรออกมา

วันพฤหัสบดี...

บ่ายวันพฤหัสบดี อาทิตย์กับรชานนท์และผู้ช่วยอีกสองคนช่วยกันจัดของในบริษัท ขณะที่อาทิตย์กำลังนั่งพักเหนื่อย หุ้นส่วนของเขาเดินเข้ามาหา พร้อมบ่นว่ามีตำรวจมาคอยสอดส่อง ไม่รู้บริษัทมีปัญหาอะไร
"นี่อย่าบอกนะว่าเราต้องเสียค่าคุ้มครอง" รชานนท์หน้ามุ่ย
"ค่าคุ้มครองอะไร" อาทิตย์เลิกคิ้ว มือหยิบแก้วน้ำหวานสีสดใสขึ้นมาดื่ม
"ก็เห็นตำรวจจอดรถอยู่หน้าบริษัทหลายวันแล้ว ทำทีเหมือนมาเฝ้าดูเราอยู่" รชานนท์ขยับไปใกล้หน้าต่าง สอดสายตามองหาตำรวจคนนั้น
"ผู้กองธงรบ" อาทิตย์พูด
"รู้จักหรือ"
"ขับรถบีเอ็มสีบรอนซ์ หน้าตาพอดูได้ ตัวสูงๆ"
"หน้าตาหล่อเลยล่ะ" รชานนท์แก้ ชะงักไปชั่วครู่ ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ แล้วจึงรีบพูดขึ้นว่า "อ๊ะ อย่าบอกนะว่าตำรวจคนนี้ตามจีบเพื่อนเรา"
พูดเสร็จ รชานนท์หัวเราะลั่น มือตบโต๊ะเสียงดัง "อาทิตย์ จะโดนตำรวจจับข่มขืนซะแล้วหรือนี่"
"ไอ้บ้า พูดออกมาได้" อาทิตย์ดุเพื่อนด้วยคำพูดที่เขาแทบไม่เคยใช้มาก่อน "รู้ได้ยังไง"
"ตำรวจที่ไหนก็เป็นฝ่าย อะจึ๊กๆ ทั้งนั้นล่ะ โดยเฉพาะตี๋หน้าตาน่ารักๆ อย่างนาย ใครเห็นใครก็อยากเสียบ" รชานนท์ทำหน้าทะเล้น
"หยาบคาย ทะลึ่ง" อาทิตย์ฉุน ทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน กำมือชกเข้าที่ต้นแขนเพื่อนหนึ่งที
"อ้าวจริงนี่น่า" รชานนท์ขำไม่หาย "นี่ถ้าไม่มีเมีย เราก็ยังนึกอยู่นะว่าจะเอานายเป็นเมียซะเลย กินเหล้าเคลิ้มๆ ไฟสลัวๆ หน่อย เห็นหน้าหวานๆ แล้วอาจนึกว่าเป็นผู้หญิง"
"ไอ้นนท์" อาทิตย์ยกเท้าจะแตะเพื่อน รชานนท์รีบกระโดดออกห่าง เดินหนีออกไปจากห้อง ยังหัวเราะขำไม่ยอมหยุด
อาทิตย์มองตาม ส่ายหน้าด้วยความระอา รชานนท์ชอบล้อเขาแบบนี้เสมอตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนบางครั้งเขากลัวว่าจะโดนเพื่อนรุกรานจริงๆ เมื่อแรกที่รชานนท์ล้อเล่นแบบนี้ เขาถึงกับเลี่ยงที่จะไม่นอนในห้องเดียวกันยามที่เพื่อนเมาเหล้ากลับมาหอพัก อาทิตย์ถึงกับต้องไปขออาศัยเพื่อนคนอื่นนอน แต่มีครั้งหนึ่ง เขาเจอดี เพื่อนรุ่นพี่ที่เขาไปนอนด้วยเกิดออกลายกลางดึก พยายามจะลุกล้ำข้างหลังเขาให้ได้ เขาไม่นึกเลยว่าชายหนุ่มห้าวสุดๆ เช่นนั้นที่ใครๆ ต่างก็พูดถึงว่าเป็นเสือผู้หญิงตัวยงจะกลายมาเป็นไม้ป่าเดียวกัน หน้ำซ้ำ ยังเสนอให้เขาเป็นฝ่ายกระทำก่อน กว่าเขาจะหนีรอดกลับหอได้ก็หวุดหวิดเสียตัว คืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะต้องคอยระวังตัว กลัวว่ารชานนท์จะเกิดเผลอคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง
นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับเขา หลายครั้งที่เขาโดนจีบเพราะเหตุผลว่า "น่ารัก" รชานนท์บอกว่าหน้าตาอย่างเขา ใครเห็นใครก็ชอบ
"ตี๋อย่างนาย เปลี่ยนใจเป็นฝ่ายรับซะเถอะอาทิตย์ ถ้ายังเป็นฝ่ายรุกอยู่ ยังไงๆ ก็ไม่รุ่ง"
"หุบปากเลยนนท์ ระวังนะ จะจับนายขึงพืดซักวัน" อาทิตย์ทำหน้าเคร่ง กัดฟันกรอดๆ
"เฮ่ยๆ อย่านะโว้ย ห้ามเด็ดขาด อย่า อย่า อย่า อย่า" รชานนท์ร้องเสียงหลง
รชานนท์เป็นเพื่อนที่สนิทกับเขาที่สุด เป็นคู่หูที่ไหนมาไหนด้วยกันจนบางคนแอบนินทาว่าเป็นแฟนกัน จวบจนเขาเข้าไปทำงานที่บริษัทแอ๊คโค่ แอดเวอร์ไทซิ่งและพบกับอนุภาพจึงห่างๆ กันไป บางครั้งรชานนท์ยังบ่นกับเขาเลยว่า พอไปปิ๊งหนุ่มก็ลืมเพื่อน

อาทิตย์เดินไปยังห้องครัวเล็กๆ ทางส่วนหลังของสำนักงาน เทน้ำหวานสีแดงที่เหลือลงอ่างล้างจาน ล้างแก้วจนสะอาดวางไว้บนถาด แล้วหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่าน อดมองไปนอกถนนไม่ได้ เขาสังเกตเห็นผู้กองธงรบมาจอดรถรอเขาหลายวันแล้ว เหมือนกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับเขา
ตั้งแต่ลาออกจากบริษัทเดิมมาเปิดบริษัทของตัวเอง อาทิตย์รู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาด เขากับรชานนท์พยายามตระเตรียมทุกอย่างให้พร้อมกับสำหรับการเปิดตัวบริษัท ตอนนี้เพิ่งรับคนมาทำงานไม่กี่คน ทั้งหมดเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย มีเพียงเลขาสำนักงานคนเดียวที่รับสมัครทางหน้าหนังสือพิมพ์ เขารับณิชาเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่คล่องมาก จัดการกับทุกอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพจนใครๆ ก็ชม โชคดีอีกประการหนึ่งคือพจนีย์ก็แวะมาช่วยเตรียมงานบ้างเมื่อมีเวลา ตอนนี้รชานนท์กับพจนีย์ย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้ว รชานนท์บ่นว่าแม่เขาโวยวายจนแทบบ้านแตกเพราะไม่ชอบหญิงสาว แม่ของเพื่อนเขาให้เหตุผลว่าเพราะพจนีย์อายุมากกว่าและชาติตระกูลเทียบกันไม่ได้ รชานนท์บอกว่าเขาไม่สนใจ คนจะเป็นคู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องเป็นคู่กัน
...คู่กันแล้ว ยังไงก็ต้องคู่กัน...
...ส่วนคนที่ไม่ใช่คู่กัน ยังไงๆ ก็ไม่มีโอกาสได้คู่กันอย่างนั้นละหรือ?...
เพราะแบบนี้ใช่ไหม เขาจึงไม่ได้คู่กับอนุภาพ...คนที่เขาเฝ้ารักมาตลอด...รักแรกของเขา...รักแรกที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง...

ธงรบเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ สายตายังจับจ้องอยู่ที่กระจกหน้าต่างห้องทำงานของอาทิตย์ รู้สึกครึ้มอกครึ้มใจที่ได้ตามตื๊อตี๋หนุ่มใจแข็ง
"หวัดดีจ๊ะรูปหล่อ" นายตำรวจทำเสียงหวาน
"ไม่เห็นโทรหาเดี่ยวเลย ผู้กองลืมเดี่ยวแล้วเหรอครับ" เสียงนุ่มในสายออดอ้อน "หรือว่าผู้กองเจอเด็กใหม่เลยลืมเด็กเก่าซะแล้ว"
"โถ ใครจะลืมได้ลง เล่นฝากแผลรักให้พี่ซะขนาดนั้น" ธงรบแก้ตัว "พอดีตอนนี้พี่กำลังทำคดีสำคัญ เลยไม่ค่อยมีเวลา นี่มานั่งดักซุ่มจับผู้ร้ายเป็นนานสองนาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิวจะแย่อยู่แล้ว"
...หิวจริงๆ... ประโยคหลังนี่ธงรบไม่ได้ตอแหล
"งั้นมากินด้วยกันสิครับ เดี่ยวอยู่ที่พารากอน มางานของแอร์เมส" ชายหนุ่มชวน
"ไปไม่ได้ครับ ซุ่มจับผู้ร้ายอยู่ คราวที่แล้วหนีไปได้ คราวนี้จะจับให้อยู่หมัด"
"จับให้อยู่หมัด?" เดี่ยว หรือดนุพล นักร้องนำวงดนตรีวัยรุ่นชื่อดังของเมืองไทยถาม
"พี่หมายถึงจับเข้าคุก นี่ถ้าดื้อ...เอ๊ย ถ้าขัดขืนการจับกุม คงมีการได้ยิงกันล่ะ" ธงรบยิ้มพราว ขัดกับเสียงที่ทำเป็นขึงขัง
"โอ้โห ถึงกับยิงกันเลยหรือครับ" อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "ผู้กองระวังตัวดีๆ นะครับ เดี่ยวเป็นห่วง"
"ไม่ต้องห่วงหรอก มือชั้นนี้ ไม่พลาดซักราย" ธงรบรับประกัน ทั้งที่ลึกๆ แล้วอดหนักใจไม่ได้
...ผู้ร้ายหน้าตี๋รายนี้ท่าทางจะจับกุมยากกว่ารายอื่นๆ หลายเท่านัก...ไอ้คมนะไอ้คม ไม่น่าหลวมตัวช่วยมันเล๊ย...ธงรบอดด่าเพื่อนไม่ได้
...ถ้าไม่ใช่เพราะอธิคมขอให้เขาเผด็จศึกอาทิตย์เพื่อกันไม่ให้ไปยุ่มย่ามกับแฟนตัวเอง เขาก็คงไม่มาตกหลุมเสน่ห์ของหนุ่มน้อยน่ารักคนนี้ ตอนนี้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด เดิมทีนั้นเขากะจะพิชิตตี๋เข้มให้ได้ภายในสองสามสัปดาห์ แต่กลับยืดเยื้อมาหลายเดือน จนป่านนี้เขายังไปไม่ถึงไหน
จะว่าไป อาทิตย์ก็ทำให้เขาเสียความมั่นใจไปเยอะ...
อธิคมเพื่อนรักของเขากลับมาขอร้องเขาแกมบังคับให้จัดการกับอาทิตย์ต่อ ทั้งๆ ที่ตอนแรกบอกว่าไม่จำเป็นแล้วเพราะเพื่อนเขาลงเอยกับอนุภาพที่ตามจีบตามง้อจนสำสำเร็จ
อธิคมบอกว่า "ไว้ใจไม่ได้โว้ย อาทิตย์ไม่ยอมเลิกรักคุณนะซะที ข้ากลัวจะเป็นหอกข้างแคร่ ถึงจะลาออกจากบริษัทแยกตัวออกไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดหวนกลับมาเกาะแกะคุณนุของข้าอีก เอ็งไปจัดการให้เรียบร้อย"
"เฮ่ย ไม่ใช่หมูๆ นะโว้ยคม" ธงรบโอด...ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจัดการอาทิตย์ เขาอยากทำมาก...อยากเสียจนแทบจะเลิกจีบคนอื่นๆ ไปเลย หันมาทุ่มเวลาให้อาทิตย์คนเดียว
...แต่อาทิตย์ใจแข็งนัก...ตื๊อแล้วตื๊ออีกก็ยังไม่ยอมใจอ่อน...หนำซ้ำมีพัฒนาการในการหลบหลีกเขาจนต้องปรับกลยุทธ์เป็นพัลวัน

"ผู้กอง...ผู้กอง" เสียงในสายเรียก ธงรบสะดุ้ง รีบตอบรับเสียงหวาน
"เหม่อลอยเชียวนะ หรือว่าอยู่กับใครเอ่ย" เดี่ยวตัดพ้อ
"บอกแล้วไงกำลังซุ่มจับคนร้าย" ธงรบตอบ "พอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะทูลหัว พี่เห็นคนร้ายกำลังเคลื่อนไหว" ธงรบรีบตัดบทสนทนาเมื่อมองไปเห็นเป้าหมายของเขากำลังเดินออกประตูหน้าบริษัท
อาทิตย์ยืนนิ่งชั่วครู่ พับแขนเสื้อขึ้นมาเหนือศอก หันซ้ายหันขวามองรถบนถนนก่อนจะวิ่งเหยาะๆ ข้ามถนนมายังฟากที่เขาจอดรถอยู่
...เอ๊ะ...ดูเหมือนตรงมาทางนี้...ธงรบสงสัย อาทิตย์ดูท่าจะมุ่งมาที่รถเขา
...อะไรกันนี่...เอาไงดีวะ...ผู้ร้ายบุก...ตำรวจทำตัวไม่ถูก...

"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไง" อาทิตย์เปิดฉากทันทีที่ธงรบลดกระจกรถลง
"เบื่ออะไรจ๊ะ" นายตำรวจหนุ่มตีหน้าซื่อ
"ก็มานั่งเฝ้าอยู่หน้าบริษัทแบบนี้น่ะสิ ไม่เบื่อหรือ ผมไม่ได้เฝ้า มองออกมายังเบื่อเลย"
ธงรบยิ้มกว้าง ส่งสายตาเจ้าชู้ให้หนุ่มน้อย "เบื่อแล้วจะมาหรือ"
"ไปซะที" อาทิตย์ไล่ตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
"อ้าว มาไล่กันได้ไง ไม่ได้ไปจอดรถขวางหน้าบริษัทอาทิตย์ซะหน่อย ไม่ได้กีดขวางทางจราจรที่ไหน อาทิตย์เป็นตำรวจจราจรหรือไงจ๊ะ" ธงรบทำหน้าทะเล้น "หรือว่าอยากเป็นแฟนตำรวจ"
"ผู้กองธงรบ" ตี๋หนุ่มถอนหายใจ "หยุดตามตื๊อผมซะที ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่สนผู้กอง เรามันขั้วเดียวกัน ถ้าผู้กองยังคิดจะ..." อาทิตย์ชะงัก นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
นายตำรวจนิ่งฟัง เลิกคิ้วรออย่างตั้งใจ แต่อาทิตย์ก็ยังนิ่งอยู่
"คิดจะอะไรครับ"
อาทิตย์อึกอัก พยายามนึกหาคำพูดเหมาะๆ "คิดจะ...นั่นผม เลิกคิดเสียก่อน"
"นั่นอาทิตย์" ธงรบทำท่านึก "อาทิตย์หมายความว่า ทำอย่างว่ากันใช่ไม๊"
"อย่าหวังเลย ถ้าไม่มอมเหล้าผมจนเมาเหมือนวันนั้นก็อย่าได้คิดว่าจะได้เห็นก้นผม"
ธงรบทำท่าพยักหน้าหงึกหงัก "พูดแรงนะอาทิตย์ นี่กำลังท้าทายใช่ไหมเนี่ย"
"ก็แล้วแต่จะคิด" อาทิตย์ยักไหล่ แล้วเดินเข้ามาใกล้ มองหน้านายตำรวจนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า "ผมไม่มีวันยอมผู้กองหรอก ฝันไปเถอะ"
"ไปกินข้าวกันนะ" ธงรบเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง "มาจอดรอกะว่าจะชวนไปทานข้าวกันเฉยๆ ไม่ได้คิดจะมาจอดรอฟันซักหน่อย ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้"
"ผมไม่หิว ผมไม่กิน ผมไม่ไปกับผู้กอง ผมจะทำงาน" อาทิตย์เสียงดัง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วเดินจากไป...ทันได้ยินเสียงนายตำรวจจอมเจ้าชู้ลอยตามมา
"ก้นสวย..."
...ผู้กองธงรบ...บ้าจริงๆ ทำไมจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขานะ คนอื่นมีเยอะยะ ทำไมจะต้องเป็นเขาที่มาซวยเจอคนเจ้าชู้ประตูดินแบบนี้...

[mecon]

  คดีสำคัญมากยังมีเวลาโทรคุยจีบเด็ก
โหยๆสารวัตราขา งานนี้อ่ะปราบให้ได้นะคะ
เล่นไม่ทำงานทำการเอาแต่เฝ้าผู้ต้องสงสัยเนี่ย ดีจริงจริ๊ง

 +1ได่แล้น นะคะ  :กอด1:

[nuttykung]

วู้ๆๆ

อาทิตย์จ๋าาาา

หายไปตั้งนาน

ิคิดถึงเป้นที่สุด

[patz]

เจอกวางน้อยใจกล้าเข้าไป พ่อเสือธงรบจะทำยังไงต่อไปล่ะ อิอิ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

   อุเหม่ ว่าแล้วเชียว ทำไม แก๊ง ปราบปราม ผู้กองธงรบถึงได้ยาวเป็นกระดาษ A4 พิมพ์ Cordia 14 2หน้ากระดาษ...


มานั่งเฝ้าอีกคนเห็นๆ ไม่วายเจ้าชู้ต่อนะนี่ หุหุหุ



"ก้นสวย"

[┗◎┗◎]

คู่นี้มันฮาดีอ่ะชอบบบบบบ



"ก้นสวย"

[littlepretty]

ธงรบ ธงจะหักสะแล้วมั้ง 


อาทิตย์ใจแข็งเข้าไว้ 

[Mimimimi]

อ่าว ตกลงเรื่องใหม่เป็นซีรี่ย์เดิมหรอคะ  อืมๆ ดีเหมือนกันค่า  อยากเห็นธงรบโดนกำราบเยอะๆ 

[emmybblood]

เข้ามาเม้นท์เพราะตะวันน้อยกลอยใจเลยนะจ๊ะ    

ไอ้ที่รู้แล้วก็เงียบไว้อยู่นะคุณคฑา เมื่อไรจะได้รู้ในสิ่งที่ไม่รู้น้อ (... งงป่ะ)



ร่วมด้วยช่วยหมั่นไส้คนเจ้าชู้  หวังว่าอีกหน่อยคงได้สะใจหลายเนาะ


จริงๆ แล้วเชียร์อาวุธอยู่นะ  มาร่วมด้วยช่วยรุมรักตะวันน้อยกันเถอะพ่อคุณ





อย่าว่างู้นงี้เลยนะ  ไอ้ +1 นี่คือการโหวตใช่เปล่าจ๊ะ  เขาทำกันยังไงเหรอ  ช่วยบอกคนแก่แถวนี้ที  

[MIkz_hotaru]

โอ๊ย รอมานาน ในที่สุด ก็ได้อ่านตี๋น้อย
ขอไปทำป้ายไฟ เชียร์ ธงรบก่อนนะ
หุหุ เห็นฝ่ายธงรบมีน้อย แต่ฝ่ายกวาดล้างธงรบนี่จะเยอะไปไหน
สารวัตรสู้ๆๆๆๆ 
รอพี่นาย 

[thaitanoi]

คราวนี้สารวัตธงรบจะทำยังไงละครับ

[andy_kwan]

อาทิตย์ใจแข็ง  เล่นตัวให้มากๆ
เอาให้ผู้กองธงรบเหมือนลูกแมวแล้วค่อยจับกด  อิอิ

[K2KARN]

ถ้าไม่ให้จับถึงต้องยิงเลยเหรอเนี่ย
อย่างผู้กองสงสัยยิงประตู ฮ่าๆๆๆ

[Resonance]

ขอมาลงชื่อก่อนละกัน  555

เรื่องนี้ได้อ่านอยู่ แต่อ่านแบบผ่านๆ 555

[กุหลาบเดียวดาย]

 :เฮ้อ:โห คนเจ้าชู้เอาให้อ่วมเลย อาทิตย์

[wan]

กลับมาแล้วผู้กองเสาธง กับหนุ่มตี๋

ขอบคุณพี่นาย ที่มาต่อเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอให้หาเมียได้เร็ว ๆ โดยไม่ต้องซิ่งหาเด็กแว้น 555.....

+1 ด้วยเกือบลืม 

[โจ๊กกุ้ง]

อยากเชียร์ธงรบอยู่อ่ะนะ แต่เจ้าชู้อย่างงี้เนี่ย  มะหวายๆ

[RAKDEK_KA]

หุๆๆๆ จะดัดหลังผู้กองธงรบยังไงเนี่ย 

[prawy]

ต่อด่วนน


 

[alterlyx]

อิอิ สมน้ำหน้าธงรบ ต้องเล่นตัวให้มากหน่อย เอาคืนให้หนัก
เดี๋ยวได้มาง่ายๆ แล้วจะไม่เห็นคุณค่า

+1 ให้เรื่องค่ะ   

[katawoot]

เข้ามาเม้นท์เพราะตะวันน้อยกลอยใจเลยนะจ๊ะ    

ไอ้ที่รู้แล้วก็เงียบไว้อยู่นะคุณคฑา เมื่อไรจะได้รู้ในสิ่งที่ไม่รู้น้อ (... งงป่ะ)
ร่วมด้วยช่วยหมั่นไส้คนเจ้าชู้  หวังว่าอีกหน่อยคงได้สะใจหลายเนาะ
จริงๆ แล้วเชียร์อาวุธอยู่นะ  มาร่วมด้วยช่วยรุมรักตะวันน้อยกันเถอะพ่อคุณ
อย่าว่างู้นงี้เลยนะ  ไอ้ +1 นี่คือการโหวตใช่เปล่าจ๊ะ  เขาทำกันยังไงเหรอ  ช่วยบอกคนแก่แถวนี้ที  

ยังโหวตไม่ได้ครับ ต้องเป็นคนที่โพสเยอะๆ หน่อยแล้วก็จะโหวตได้ครับ มันจะมีเครื่องหมายบวกกับลบอยู่ใต้ชื่อของคนโพส ทางด้านซ้ายๆ ของจออ่ะ แล้วก็กดๆๆๆๆ ก็ได้โหวต (อ่านแล้วคงงงเนอะ)

[katawoot]

เอ่อ มีความรู้สึกว่าทำไมผู้อ่านมีสองฝ่าย
ฝ่ายที่เอาใจเชียร์ธงรบและสงสารไม่อยากให้โดนแกล้งนาน กับฝ่ายที่ต้องการให้ธงรบเจอหนักๆ คนเขียน ง๊งงง

Part 1 เป็นภาค ตื๊อ ครับ ก็คงสนุกกุ๊กกิ๊กไปตามประสาคนตื๊อกันล่ะนะ เรื่องนี้ผมแบ่งเป็น 3 Part ครับ ท้ั้งหมด 30 บท Part ละ 10 บทพอดี๊พอดี

ต่อ

วันศุกร์...

อาทิตย์นั่งทำงานจนเย็น มีอะไรมากมายที่เขาต้องสะสาง การตั้งบริษัทใหม่ไม่ใช่เรื่องงายเลย ตฤณแนะนำให้ขยับก้าวไปทีละน้อย เหมือนแบกกระเป๋าขึ้นบันไดช้าๆ ทีละขั้น ชายหนุ่มอดนึกถึงเจ้านายเก่าไม่ได้ หากไม่ได้ตฤณ เขากับรชานนท์คงเริ่มต้นแบบสะเปะสะปะ
จวบจนเวลาเลิกงาน ชายหนุ่มแอบคลี่มู่ลี่มองนอกบริษัท เห็นรถสปอร์ตบีเอ็มดับบลิวจอดอยู่ริมถนนอีกฟากหนึ่ง จึงถอนหายใจเบาๆ
ธงรบมาตื้อชวนเขาไปทานข้าวเหมือนเคย เย็นนี้เขาคงต้องแอบหนีกลับทางประตูรั้วด้านหลังบริษัทอีกแล้ว
…บ้าจริงๆ เป็นเจ้าของบริษัท แต่กลับต้องมาหลบหลีกนักตื้อจอมเจ้าชู้เหมือนโจรคอยหลบหนีตำรวจ ราวกับทำความผิด…
อาทิตย์เก็บของ แล้วเดินออกประตูหลังสำนักงาน อดมองซ้ายมองขวาไม่ได้ ไม่เห็นธงรบ เขาถอนหายใจโล่งอก สมบูรณ์ยามร่างท้วมยกมือขึ้นทำความเคารพ อาทิตย์พยักหน้าแล้วเดินตรงไปเปิดประตูรั้ว แต่พบว่ามีกุญแจล๊อคอยู่ เขาหันซ้ายหันขวามองหาสมบูรณ์ยามกะค่ำ สมบูรณ์ยืนอยู่ไม่ไกล รีบวิ่งเข้ามาหา
"ผมล๊อคเอาไว้ครับ กันพวกเด็กแถวๆ นี้เข้ามา ตอนนี้ปิดเทอม เด็กมันชอบมาวิ่งเล่น" สมบูรณ์รายงาน
อาทิตย์ไม่ตอบ ยิ้มให้บางๆ แล้วยืนรอยามร่างใหญ่ที่กำลังไขกุญแจอย่างเชื่องช้า
"เชิญครับคุณอาทิตย์ เดินทางสะดวกปลอดภัยนะครับ"
อาทิตย์กล่าวขอบคุณ สีหน้างงๆ ปรกติสมบูรณ์ไม่เคยมาอำลาเขาแบบนี้ ทุกครั้งเห็นนั่งอยู่หน้าบริษัท คอยอำนวยความสะดวกให้ณิชา เลขาประจำสำนักงานที่มักจะกลับทำงานเป็นคนสุดท้าย
อาทิตย์เลี้ยวขวา เดินเอื่อยๆ ไปตามแนวรั้วปูนหลังอาคารตึกแถวตรงไปปากซอย โชคดีเขาเห็นแท็กซี่คันหนึ่งจอดอยู่ วันนี้ไม่ต้องยืนแอบตรงเสาไฟฟ้าเพื่อเรียกแท็กซี่เช่นเคย
"พี่ ไปซอยเย็นอากาศ" ชายหนุ่มเปิดประตูหลังของแท็กซี่ โยนกระเป๋าเอกสารเข้าไป แล้วขึ้นนั่ง พิงต้นคอกับพนักอย่างเหนื่อยอ่อน
คนขับแท็กซี่ไม่ตอบ ออกรถช้าๆ อาทิตย์หลับตาลง ถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกที่อยู่ให้คนขับ
การจราจรกรุงเทพช่วงปิดเทอมทำให้ถนนค่อนข้างโล่ง ใช้เวลาไม่นาน แท๊กซี่ก็พาเขามาถึงถนนสาธร อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะเลี้ยวเข้าซอยบ้านของเขา อาทิตย์หลับมาแทบตลอดทาง แอร์เย็นๆ ในรถทำให้เขารู้สึกสบาย คนขับแท็กซี่คันนี้ขับรถได้นิ่มนวล ไม่คุย ไม่เปิดเพลงรบกวน เหมือนรู้ใจว่าเขาอยากนั่งเงียบๆ
อาทิตย์ลืมตาขึ้น มองไปยังกระจกมองหลังของแท๊กซี่ เห็นเสี้ยวหน้าคมเข้ม ตาคมกริบ ขนตาเป็นแพดำ คิ้วเข้ม สันจมูกโด่ง ดูคุ้นๆ คุ้นมากจนเขาอดนึกถึงใครคนหนึ่งไม่ได้
...ผู้กองธงรบ!...
อาทิตย์ขยับตัว โน้มตัวมาข้างหน้า ยื่นหน้ามาตรงกลางระหว่างเบาะคนขับกับเบาะหน้า ตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจระคนความฉุนเฉียว
"ผู้กอง"
"จ๊ะเอ๋ อย่ากระโดดลงจากรถนะอาทิตย์ เจ็บมากนะขอบอก" ธงรบเตือนด้วยเสียงจริงจัง
"เล่นอะไรนี่" อาทิตย์ถามห้วนๆ
"เปล่าเล่น หารำไพ่พิเศษ" ธงรบตอบหน้าตาเฉย
"ผู้กอง จอดรถเดี๋ยวนี้เลย ผมจะลง"
ธงรบถอนหายใจแรงๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายสุดชีวิต "น่า นะ อาทิตย์ มาจนใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว อย่ามาทำท่านั้นท่านี้เลยน่า ได้นั่งรถฟรีไม่ต้องเสียค่ามิเตอร์ซักบาทไม่ดีเหรอ นี่ผมลงทุนขับให้นั่งเลยนะ มีที่ไหนนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรมาขับรถให้นั่ง มีคนขับรถเป็นผู้กองของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เท่ซะไม่มี"
"เท่ซะไม่มีดี" อาทิตย์กระแทกเสียง
"โอ้โหแฮะ" ธงรบทำตาโต "พูดแรงนะเนี่ย"
อาทิตย์ถอนหายใจแรง "สนุกมากหรือไงผู้กอง ว่างมากนักหรือ แบบนี้โจรผู้ร้ายถึงได้เต็มบ้านเต็มเมือง ตำรวจมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้"
"นี่ก็กำลังไล่จับโจรอยู่" ธงรบยักคิ้ว "โจรใจเด็ดที่ร้ายมากๆ ผมกำลังทำงานอยู่นะ เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ ไล่จับโจรเจ้าเล่ห์"
อาทิตย์ไม่แน่ใจนักว่าผู้กองธงรบหมายความว่าอย่างไร แวบหนึ่งเขาคิดว่าธงรบหมายถึงตัวเขาเองซึ่งถูกเปรียบว่าเป็นโจรเจ้าเล่ห์ หลอกล่อให้ธงรบดักรออยู่หน้าบริษัท แล้วตัวเองก็หลบออกมาประตูรั้วด้านหลัง
...แต่ทำไมธงรบรู้ว่าเขาออกมาจากบริษัทพอดี ที่สำคัญ จอดแท๊กซี่รออยู่เหมือนเขากำลังเดินจะไปขึ้นรถ นี่ถึงกับลงทุนไปเช่าแท๊กซี่มาดักรอ นี่เขาจะต้องเล่นเกมหนูวิ่งหนีแมวไปอีกนานแค่ไหน...
อาทิตย์ถอนหายใจ เอนตัวพิงเบาะ เพราะธงรบไม่มีท่าทีจะยอมจอดรถ
แท็กซี่ขับโดยตำรวจยศร้อยตำรวจตรีเลี้ยวเข้าซอยเย็นอากาศ ตรงไปไม่นานก็จอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ประตูรั้วเป็นไม้สีน้ำตาลเข้ม ต้นไปร่มรื่นปลูกเป็นแนวตามรั้วไม้สูงท่วมหัว
"โอ้โห นี่มันบ้านคนหรือวังกันเนี่ย อาทิตย์อยู่กับกี่คนครับ มีห้องว่างเหลือซักห้องให้แท็กซี่คนจนพักด้วยได้หรือเปล่าครับ" ธงรบทำตาโต
"แท็กซี่ขับบีเอ็มดับเบิลยู Z6" อาทิตย์ทำเสียงหยัน "จอดทิ้งไว้สุมสี่สุ่มห้าระวังหายนะครับ"
"เดี๋ยวผมก็วกรถกลับไปเอา" ธงรบยักคิ้ว "ต้องเอาแท็กซี่ไปคืนเขาด้วย ป่านนี้ลุงคนนั้นคงนอนหลับคอยแล้วมั๊ง ว่าแต่ว่าเบ็นซ์ดำที่จอดทิ้งไว้ล่ะจะเอายังไง ให้ผมขับมาส่งไหม บริการเต็มที่ ให้เข้าไปจอดที่โรงรถเลยยังได้ แล้วเอากุญแจขึ้นไปให้ถึงห้อง" ธงรบทำตากรุ้มกริ่ม
"ว่างมากเลยนะผู้กอง" อาทิตย์บ่น ส่ายหน้าด้วยความระอา เปิดประตูรถออกไป กดรีโมทในมือ แล้วเดินเข้าประตูรั้วที่กำลังเลื่อนเปิดโดยไม่หันกลับมามองแท็กซี่ที่บีบแตรอำลา
...ซักวันเถอะ จะเข้าไปข้างในให้ได้ รอดูความสามารถของธงรบหน่อยเถอะน่า...
นายตำรวจหนุ่มยิ้มมุมปาก มองตามร่างสูงนั้นจนลับตา ก่อนจะขับรถออกไป เมื่อใกล้ถึงหน้าปากซอยจึงจอดรถ ถอดหมวกออก พยักหน้าให้ชายร่างผอมวัยกลางคนที่นั่งคอยอยู่ให้เดินเข้ามาหาแล้วยื่นกุญแจรถให้ และเปลี่ยนกับกุญแจรถบีเอ็มดับบลิวของเขา
"ขอบใจพี่ชาย คราวหน้าจะเรียกใช้บริการใหม่"
คนขับแท็กซี่ตัวจริงน้อมตัวรับกุญแจจากมือนายตำรวจพร้อมกล่าวว่า "ขอบคุณครับผู้กอง รถผมจอดไว้ตรงโน้นครับ" ชายวัยกลางคนชี้มือไปยังรถสปอร์ตคันหรู
ธงรบยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นตบไหล่แล้วพูดว่า "คราวหน้า ลดราคาให้หน่อยนะ แพงฉิบ แล้วรถผมมีรอยหรือเปล่า"
อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นโบก รีบตอบเสียงตื่น "ไม่มีครับ ไม่มี ผมค่อยๆ ย่องมาตลอดเลยครับ รอยขนแมวก็ไม่มี แต่รถผู้กองนี่ขับนิ่มสุดๆ คราวหน้าไปไกลๆ หน่อยก็ได้นะครับ"
"ไกลมากไม่ไหว เข้าเกียร์ยาก เบาะก็แคบ หัวดันเพดานปวดคอแทบแย่" ธงรบบ่น ก่อนจะเดินผิวปากตรงไปที่รถ
...อาทิตย์...อาทิตย์...อาทิตย์...อีกไม่นานหรอกจะเผด็จศึกให้ได้...
ธงรบยิ้ม ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งบนรถ ทะยานบีเอ็มดับบลิวสีบรอนซ์พุ่งออกไป จุดหมายคือผับ The Extra Power ที่เขานัดเพื่อนไว้ คืนนี้ชาคริตเพื่อนเก่าที่เพิ่งจะเดินทางจากอังกฤษกลับมาทำงานที่ประเทศไทยชวนเขาไปดื่มเหล้าและ 'เลี้ยงต้อนรับ' รุ่นน้องที่รู้จักกันซึ่งเดินทางมาท่องเที่ยวด้วย ตี๋แท้ๆ ชาวฮ่องกงสองคนที่ไปเรียนอยู่ที่อังกฤษ หนุ่มไทยหนึ่งคนที่เกิดและโตที่นั่น กับหนุ่มน้อยลูกครึ่งเกาหลี-ฝรั่งเศสที่ชาคริตบอกว่ากำลังหลงหัวปักหัวปำ ในใจนึกถึงการสนทนากับกับเพื่อนเมื่อกลางวัน
"น่ารักทั้งสี่คนเลยว่ะธงรบ นายมาแบ่งๆ ไปซักสองคนหน่อยนะ ข้าสู้ไม่ไหว ชวนไอ้คมมาด้วย" ชาคริตบอกเขาทางโทรศัพท์เมื่อเที่ยงวันนี้ก่อนเขาจะเปิดประตูรับตั๊มเข้ามาในห้อง
"ไอ้คมมันตายด้านไปแล้ว มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทิ้งเพื่อนเข้าวัดฟังธรรมแล้วว่ะ" ธงรบตอบ
ชาคริตร้องลั่น ทำเสียงผิดหวัง "อะไรวะ ไม่ได้เจอหน่อย ทำไมมันกลายเป็นยังงั้นได้"
"อานุภาพของฟามรักโว้ย ไอ้คมมันเพี๊ยนไป ตอนนี้คงเหลือเราไม่กี่คนแล้ว เอ็งอย่าเห็นดอกบัวเป็นกงจักรเหมือนไอ้คมมันล่ะ" ธงรบล้อเล่น อดนึกไม่ได้ว่าหากอนุภาพได้ยินเขาเปรียบเป็นชายหนุ่มเป็นกงจักรคงถูกดุไม่น้อย เขาเคยบ่นให้อธิคมเพื่อนรักฟังว่า "คุณนุดุเอ็งคนเดียวไม่พอ ยังเผื่อแผ่มาถึงข้าด้วย แล้วนี่ คอไปโดนอะไรมา แขนด้วย" อธิคมก็จะยิ้มแล้วบอกว่าโดนแฟนกัด
"จะดูไหมธง เป็นรอยไปทั้งตัว" อธิคมทำท่าจะถลกเสื้อให้ดูจนเขาต้องรีบห้ามว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้น เขาไม่อยากเห็น...สยอง...
อธิคมเคยขู่เขาว่า ระวังอาทิต์ไว้เถอะ ท่าทางอาทิตย์ก็ร้ายไม่แพ้อนุภาพเหมือนกัน...
...ร้าย...ร้ายจริงๆ อย่างที่อธิคมเตือน อาทิตย์เห็นท่าทางติ๋มๆ บทจะดื้อก็รั้นเสียจนเขาแทบอ่อนใจ
...แต่คนอย่างธงรบไม่เคยถอย อยากได้อะไรแล้วต้องได้ พอได้แล้วจะเก็บหรือจะทิ้งก็ค่อยว่ากันอีกที ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะพอใจแค่ไหน...

วันจันทร์...

อาทิตย์หยุดกึก ถอนหายใจแรง บอกตัวว่าไม่ไหวแล้ว จะให้วิ่งหนีผู้กองธงรบแบบนี้ต่อไปทุกวันเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
... คนอะไรตื้อได้ตื้อดี ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ...
อาทิตย์นึกว่าธงรบในใจแล้ว หันหน้ากลับมาเผชิญหน้านายตำรวจนักตื้อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง
"ว่าไงอาทิตย์ ตกลงไปด้วยกันนะ" ธงรบยักคิ้ว ยิ้มเผล่ มือล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางสบายๆ
"ผู้กอง ไม่เบื่อหรือไงที่วิ่งตามผมอยู่ได้ทุกวัน" อาทิตย์ทำหน้าเซ็ง
"เบื่อแล้วจะตามเหรอ" ธงรบยิ้มกว้าง "อาทิตย์ก็หยุดหนีบ้างสิ รู้ทั้งรู้ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น เหนื่อยเปล่า"
อาทิตย์เบือนหน้าไปมองผนังสีขาวด้านข้างอยู่ชั่วครู่ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วพ่นออกมาช้า ก่อนจะตัดสินใจไปกับธงรบ
... ถ้าไม่ยอมไป ธงรบก็คงไม่ยอมเลิกตาม พรุ่งนี้เขาก็ต้องค่อยๆ ย่องออกมาจากสำนักงานอีกเช่นเคย อุตส่าห์ออกประตูหลัง ธงรบก็มายืนรออยู่แล้วอย่างรู้ทัน เหมือนรู้เวลา เหมือนมีญาณวิเศษ...
... เอาเถอะ วันนี้วันเดียว พรุ่งนี้จะได้ไปไหนมาไหนอย่างสบายใจ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ...
คิดได้ดังนั้น อาทิตย์จึงพูดว่า "ไปก็ได้ แต่ผู้กองต้องสัญญาว่าภายในสองสามวันนี้ ห้ามมาวุ่นวายกับผมอีก"
"ได้เลย" ธงรบรีบรับปาก
อาทิตย์มองตากรุ้มกริ่มคู่นั้นอย่างไม่มั่นใจว่าจะเชื่อผู้กองธงรบได้เพียงใด คำสัญญาของคนเจ้าชู้ไม่น่าจะเชื่อได้ แต่ก็เอาเถอะ ลองดูก็ไม่น่าเสียหาย หากธงรบไม่รักษาสัญญาก็ค่อยว่ากันอีกที
อาทิตย์เดินนำธงรบไปที่รถของเขา นายตำรวจหนุ่มเดินผิวปากตามหลังอย่างอารมณ์ดี ตรงข้ามกับตี๋หนุ่มที่ตีหน้าเคร่ง เหมือนนักโทษถูกนำตัวไปแดนประหาร พอถึงหัวมุม ธงรบแตะแขนอาทิตย์เบาๆ แล้วพูดว่า "ทางนี้ครับ"
"รถผมจอดอยู่ตรงโน้น" อาทิตย์แย้ง ชี้นิ้วไปยังเบนซ์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ไปรถผมดีกว่า"
"ผมไม่ชอบนั่งบีเอ็ม" อาทิตย์ให้เหตุผล
"เบ็นซ์กับบีเอ็มมันต่างกันที่ไหนเล่า"
"บีเอ็มโช๊คแข็งไม่นุ่มเท่าเบ็นซ์ กระเทือน นั่งไม่สบาย" อาทิตย์จงใจกวนธงรบ...เอาคืนที่โดนกวนมานาน...ทีใครทีมัน
"อ๋อ กลัวเจ็บ...ก้น..." ธงรบผงกหัว ทำท่าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า "อาทิตย์ครับ ยังจะโยกโย้อะไรอีก งั้นไปแอลติสสีเขียวเหลืองดีไหมล่ะ"
ธงรบขยับตัวเข้ามาใกล้ ทำท่าราวกับว่าจะจับแขนชายหนุ่มลากไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่อีกด้านหนึ่ง ของลานจอดรถ
"ถ้าจะไปกินข้าวด้วยกัน ก็ต้องไปรถผม ไม่งั้นผมไม่ไป" อาทิตย์ยื่นคำขาด ชักนึกสนุกที่ได้ 'สู้' กับนายตำรวจหนุ่มจอมตื้อ
ธงรบหรี่ตา ประเมินท่าทีของตี๋เข้มที่เขาตามจีบอยู่เป็นเวลานาน บอกตัวเองว่าคงต้องยอมอาทิตย์ไปก่อน ขอให้จีบติดก่อนเถอะ เขาจะกำราบตี๋น้อยคนนี้ให้อยู่ในโอวาท
...ดื้อนัก ต้องเจอหนักๆ...
ธงรบพยักหน้า เดินผิวปากนำอาทิตย์ไปที่รถเบ็นซ์สีดำคันหรู ไม่วายต่อรองอีกว่า "ผมขับนะ"
"ไม่" อาทิตย์ปฏิเสธทันควัน "ผมไม่ไว้ใจ"
...ไว้ใจได้ยังไง เห็นรอยขูดขีดบนรถธงรบแล้วก็พอเดาออกว่าพ่อคุณขับรถแบบไหน...เขาหวงรถจะตาย ธงรบอย่าได้หวังว่าจะได้แตะรถเขาเลย
นายตำรวจหนุ่มแกล้งถอนหายใจแรงๆ แล้วหยุดยืนรออยู่ข้างรถสปอร์ตสีดำคันงาม อาทิตย์เดินตามมาติดๆ ยืนมองธงรบหน้านิ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "ผู้กอง ถ้ามีปัญหาเรื่องรถนัก ไม่ไปก็ได้นะ"
"ไปสิ" ธงรบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มพราว "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
อาทิตย์ยักไหล่ ไม่ใส่ใจคำพูดของธงรบ เดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วพยักหน้าเตือนให้คนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ขึ้นรถเสียที คิดในใจว่าทำให้เสร็จๆ ไป ไม่นานธงรบก็คงเบื่อเขา แล้วก็เปลี่ยนเป้าหมายไปหาหนุ่มคนใหม่หน้าตาสดใสกว่า
...คนเจ้าชู้ หยุดอยู่ที่คนเดียวไม่ได้หรอก พอได้แล้วก็ทิ้ง...
...ได้...ธงรบต้องได้เขาหรือ นี่เขาต้องเสียตัวให้ธงรบก่อนหรือถึงจะโดนทิ้ง...
"อาทิตย์ ไปได้แล้ว" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อาทิตย์สะดุ้ง หันไปทำตาขวางแล้วสตาร์ทรถ ทะยานออกจากช่องจอดอย่างรวดเร็ว
ผู้กองธงรบอุทานเสียงลั่นเพราะยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แรงเหวี่ยงของรถทำให้เขาตัวเอนกระแทกกับกระจก "เฮ้ย เบาๆ สิ" ธงรบหันมาปรามชายหนุ่มหน้าตี๋ "ขับรถไม่นุ่มเลยนะอาทิตย์ แล้วนี่ยังมาว่าผมอีก"
"ไปที่ไหนครับ" อาทิตย์ไม่สนใจสิ่งที่ธงรบพูด ยังขับรถเร็วเหมือนเดิม หมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วหักมุมเลี้ยวเข้าถนนที่โล่งปราศจากรถ
"โอ๊ย" เสียงผู้กองหนุ่มดัง
...แกล้งหรือเจ็บจริง...ถ้าเจ็บจริงก็สมน้ำหน้า...อาทิตย์นึกอยู่ในใจ เร่งความเร็วรถมากขึ้นกว่าเดิม
"อาทิตย์ ไปกินข้าวนะ ไม่ได้ไปยมโลก" ธงรบบ่นเบาๆ
"ตกลงผู้กองจะไม่บอกใช่ไม๊ว่าไปทานที่ไหน" อาทิตย์เสียงเข้ม
" ขอคิดก่อนสิ ขับรถเร็วแบบนี้ใครจะไปคิดออก" ธงรบจงใจกวน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับอาทิตย์นานๆ รู้สึกเริ่มสนุกกับคนหน้าหวานที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
...อาทิตย์เอ๊ย หน้าใสๆ แบบนี้ทำหน้าบึ้งยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เสียเวลา เมื่อยกล้ามเนื้อบนใบหน้าเปล่าๆ...
" ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้มมากกว่าเดิม "มัวแต่อมยิ้มอยู่นั่น ถ้าไม่บอกชื่อร้านก่อนถึงทางแยกข้างหน้า ผมจะจอดทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านแรกที่เจอ"
"ก๋วยเตี๋ยวก็ได้" ธงรบพูดหน้าตาเฉย
อาทิตย์ถอนหายใจแรงๆ สองตามองข้างทางเผื่อจะเห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยว ชักจะรู้สึกเดือดกับการกวนอารมณ์ของผู้กองธงรบ
...นี่หากธงรบเป็นแฟนเขา คงประสาทกินทุกวันก่อนนอน...
...แล้วนี่จะตื๊อกันนานถึงไหน...

ร้อยตำรวจเอกธงรบลอบมองอาทิตย์ที่ทำหน้าเคร่งขับรถอยู่ ตอนนี้ชายหนุ่มลดความเร็วลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังเร็วอยู่เกินอัตราความเร็วที่กฏหมายกำหนด...
...ตื๊ออาทิตย์นี่สนุกจริงๆ ชายหนุ่มเป็นสีสันชีวิตของเขาที่ไม่เคยได้พบมานาน ทุกครั้งที่ผ่านมามีแต่หนุ่มรักสนุกที่เขาพบเจอกันไม่ถึงวันก็เสร็จสมอารมณ์หมายได้ไม่ยาก แต่อาทิตย์นี่สิ สีสันจี๊ดจ๊าดจริงๆ ให้ตายเถอะ...
...เอ แต่ว่านานนักก็อาจไม่ไหว ทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางได้น๊า...
ธงรบคิดเพลินๆ พลันนึกอะไรได้บางอย่าง
...ท้องที่นี้มันท้องที่น้องชายเขานี่หว่า อาทิตย์ก็ขับรถเร็ว อีกหน่อยก็ถึงด่านตรวจ อย่ากระนั้นเลย ไหนๆ ก็จีบอาทิตย์แล้ว ลองอะไรเล่นสนุกๆ หน่อยท่าจะดี เมื่อกี้เขาก็บอกอาทิตย์แล้วว่า "อุตส่าห์ตื้อขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยง่ายๆ ได้ยังไง"
ธงรบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้กองอัศวิน เพื่อนรุ่นพี่ของน้องชายเขา และเป็นเพื่อนเขาเอง...เจ้าของพื้นที่ที่เกลียดนักซิ่งวัยรุ่นเข้าใส้...

อาทิตย์สบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า หันไปมองธงรบก็มัวแต่สนใจกับการกดโทรศัพท์ราวกับพยายามหาตัวสะกดเวลาส่งเอ็สเอ็มเอส
"มอม้าคึกคัก ยอยักษ์เขี้ยวใหญ่ รอเรือพายไป อ้อ ลอ ลิงอยู่นี่เอง" ธงรบบ่นพึมพำ แล้วทำท่าดีใจที่หาตัวอักษรเจอ
"ผู้กอง" อาทิตย์เรียกเบาๆ หากคนที่ถูกเรียกยังไม่ได้ยิน คงยังท่องพยัญชนะหาตัวอักษรต่อ
"ปอปลาตากลม ฟอฟันสะอาดจัง ฝอฟาใช้ดี สอ สระอี อยู่ตรงไหนวะ"
"ผู้กอง" อาทิตย์เสียงเข้ม ตามองไปยังตำรวจในเครื่องแบบที่เดินตรงมาที่รถ "เงยหน้าขึ้นมาดูนี่สิครับ"
ธงรบถอนหายใจ "ผมกำลังส่งเอ็สเอ็มเอ็สอยู่ เดี๋ยวนะ กำลังหาสระอี"
"ผู้กองธงรบ ตำรวจมา" อาทิตย์พ่นลมหายใจ แล้วลดกระจกลง "เราถูกตำรวจเรียก"
"อ้าว" ธงรบเงยหน้าขึ้น หันไปมองหน้ารถแล้วบ่นว่า "บอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว"
"ผู้กองเคลียร์ด้วยนะ" อาทิตย์สั่ง
"เฮ่ย ได้ไง อาทิตย์เป็นคนขับรถเร็ว นี่คงโดนจับติดคุกแหงๆ โทษฐานขับรถหวาดเสียวเกินอัตรากฏหมายกำหนด"
"ผู้กองเป็นตำรวจ" อาทิตย์เสียงแข็ง "ตำรวจก็เคลียร์กับตำรวจ ไม่เห็นจะแปลก"
"ผมไม่ได้เอาตราตำรวจมาด้วยสิ เขาคงเชื่อหรอกว่าเป็นตำรวจ โดนจับแน่ๆ เลยเรา นี่ถ้าให้ผมขับรถตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องโดนแบบนี้ หิวข้าวก็หิว ต้องมาซวยถูกจับกับขาซิ่ง"
อาทิตย์นั่งฟังอย่างอดทน ทั้งที่ในใจอยากจะเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ที่ธงรบกำลังกดอยู่ไม่ยอมหยุดยัด เข้าปากช่างจำนรรจาของนายตำรวจเหลือเกิน
"สวัสดีครับ...อ้าวผู้กองนี่เอง " เสียงตำรวจที่หยุดยืนอยู่ข้างกระจกพูดกับอาทิตย์แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงทันใด เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนุ่มน้อยหน้าตี๋
...บ้าเอ๊ย...ธงรบสบถในใจ...เสียเรื่องซะแล้วไหมล่ะ...
"จ่า" ธงรบเลี่ยงไม่ได้ จ่าสมัยลูกน้องของหมวดชัชชัยน้องชายของเขายิ้มเผล่ ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แสดงท่าทางรู้จักเขาเป็นอย่างดี
"จะรีบไปไหนกันหรือครับ" จ่าสมัยถาม
"ไปกินข้าว" ธงรงตอบสั้นๆ
"หลานชายผู้กองขับรถเร็วมาก คือว่า...เอ่อ..." จ่าสมัยหันไปมองอาทิตย์ที่กลั้นยิ้มทันใด
"แล้วไงจ่า งั้นก็จับเข้าคุกเลยสิ" ธงรบฉุน จ่าสมัยยิ้มแหยๆ แล้วรีบขอโทษขอโพย ยกมือขึ้นวันทยหัตถ์แล้วรีบถอยฉากไป
... หลายชาย พูดออกมาได้...
ธงรบหน้าบึ้ง ไม่นึกว่าจ่าสมัยจะตาถั่วขนาดนั้น แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนแกล้งหรือเปล่า ชัชชัยอาจอยู่แถวนี้ก็ได้ อาจคุมลูกน้องตั้งด่านแล้วเห็นว่าเขานั่งมากับอาทิตย์ แต่เมื่อครู่เขาโทรหาผู้กองอัศวิน คุยกันเป็นโค้ดลับอย่างดี ไม่น่าจะเข้าถึงหูน้องชาย แต่ถ้าชัชชัยรู้เรื่องจริงๆ ก็แสดงว่าอัศวินหักหลังเขา
...รอก่อนเถอะ ไอ้เพื่อนและน้องตัวแสบ ตั้งใจจะให้จับอาทิตย์ข้อหาขับรถเร็ว เขาจะได้ให้อาทิตย์เสียเวลาอยู่ที่ด่านนานๆ หลังจากนั้นถึงจะแสดงตัว ช่วยเหลือชายหนุ่มให้พ้นข้อหา กลายเป็นพระเอกสมใจนึก แต่จ่าสมัยกลับดันมาทำให้เสียเรื่อง แบบนี้ต้องโดนแตะยกแถว...
...แต่ก็เอา เถอะ เมื่อครู่ไม่ได้มีเวลาวางแผนเท่าใดนัก ของแบบนี้มันผิดพลาดกันได้ คราวหน้า อาทิตย์ต้องเจอดีแน่ แต่ที่เจ็บใจที่สุดคือจ่าสมหมายเรียกอาทิตย์ว่าเป็นหลานชายเขานี่สิ พ่อตี๋น้อยทำหน้าขันอยู่ไม่ยอมหยุด
"ขำมากหรือไงอาทิตย์" ธงรบแกล้งทำหน้าบึ้ง
"ขำเรื่องอะไรครับ" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจ แล้วพูดต่อว่า "อ้อ เรื่องนั้นเอง เรื่องที่ตำรวจคนนั้นว่าผมเป็นหลานชายผู้กองใช่ไหมครับ"
"จะเรื่องอะไรอีกล่ะ"
"ผมไม่ใส่ใจหรอก ผู้กองก็ไม่ได้ดูแก่ตรงไหนนี่ ดูยังไงก็ไม่เห็นแก่พอจะเป็นลุงผมได้ ดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า"
...เอ๊ะอาทิตย์ชมหรือแดกดันกันนี่...
ธงรบขมวดคิ้ว ชักไม่พอใจ นึกว่าอาทิตย์เป็นหนุ่มน้อยที่ใสซื่อบริสุทธ์ ที่ไหนได้ ปากคอไม่เบา
"ว่าไงครับลุง เอ๊ย ผู้กอง จะทานอาหารที่ร้านไหน" อาทิตย์พูดหน้าเป็น แต่นัยน์ตาเรียวเล็กคู่นั้นเป็นประกายขัน
...น่ารักจริงๆ ธงรับหันไปมอง แทนที่จะโกรธเขากลับเห็นว่าน่ารักนัก...
...เอาวะ ชอบเข้าแล้วนี่ โดนล้อซักหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกหน่อยอาทิตย์ก็คงลืม...
ธงรบบอกอาทิตย์ให้แวะร้านอาหาร ส. กุ้งเผาข้างทาง ชายหนุ่มบ่นอิดออดแต่ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าไป ธงรบรู้ว่าอาทิตย์ไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศร้านอาหารแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาหิวมากจนแทบทนไม่ไหว
"ผู้กอง อย่าลืมสัญญานะ" อาทิตย์ทวงคำสัญญา หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งจาน
"สัญญาอะไร" ธงรบทำหน้าเหรอหรา เขาจำสัญญานั้นได้ แต่จงใจแกล้งชายหนุ่ม
ได้ผล อาทิตย์หน้าคว่ำ วางช้อนลงทันใด "นึกอยู่แล๊ว หาอะไรจากคำสัญญาของตำรวจไม่ได้" ตี๋หนุ่มของธงรบเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
"อ้าว อิ่มแล้วหรืออาทิตย์"
"ทานไม่ลงแล้วครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ ใบหน้าขรึม หันไปมองน้ำพุที่ร้านจัดไว้ประดับตกแต่งสถานที่
หัวใจธงรบกระตุกวูบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เห็นใบหน้าผิดหวังของอาทิตย์แล้วทำให้เขาต้องรีบแก้ตัว "ล้อเล่นน่า จำได้สิ จะไม่มาให้เห็นหน้าเลยสองวันตามคำสัญญา ถ้าเบื่อหน้าผมนัก"
"สามครับ ไม่ใช่สอง"
"อ้าว อาทิตย์พูดว่าสองสามวันนะครับ" ธงรบประท้วง
"ก็สามไหมล่ะผู้กอง สองสามวันก็คือสามวันนั่นล่ะ"
" งั้นก็สองก็ได้ หรือสามก็ได้น่ะสิ" ธงรบแย้ง น้ำเสียงของคู่สนทนาทั้งสองเริ่มแปรเปลี่ยนไปทันใด จากหงอยเหงาเมื่อครู่กลายเป็นตรงกันข้าม
"โอ๊ยปวดหัว" อาทิตย์บ่น แล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"อยากหายปวดหัว ผมมียาดีให้" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มาเป็นแฟนกันเถอะ รับรองว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่จะหายไปเป็นปลิดทิ้ง"
...จะเป็นโรคประสาทน่ะสิ...
อาทิตย์เถียงอยู่ในใจ นึกภาพเป็นแฟนธงรบแล้วเขาขอฆ่าตัวตายหนีไปจากโลกนี้ดีกว่า
...เขารักอนุภาพ จะให้มารักธงรบได้อย่างไรกัน...
---แต่ อนุภาพเป็นของสารวัตรอธิคมแล้ว ความหวังเขาหมดสิ้นไปแล้ว และที่สำคัญ เขาไม่ได้เป็นฝ่ายรับ จะให้มาเป็นฝ่ายรับของธงรบเขาทำไม่ได้หรอก ท่าทาง ผู้กองนักรักคนนี้ไม่ใช่ย่อย เขามิโดน...??
"คิดอะไรอยู่หรืออาทิตย์" ธงรบถามเสียงนุ่ม
"เปล่า" ชายหนุ่มปฏิเสธ ในใจคิดว่าจะบอกธงรบไปอย่างที่คิดได้อย่างไรกันเล่า
...บอกว่าเขากลัวโดนธงรบทำ 'แบบนั้น' กับเขา...แบบที่เขาไม่เคยโดนมาก่อน...
"น่าอาทิตย์ ความจริงผมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนเขามองผมหรอกนะ ลองคบกันดูซักหน่อย ถ้าไม่ชอบใจก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งปฏิเสธกันสิ ให้โอกาสกันบ้าง ขอให้ผมได้จีบหน่อยจะเป็นไรไป เปิดใจน่ะ เข้าใจไหม เปิดใจ โอเพ่นยัวร์ฮาร์ท ไม่ใช่โอเพ่นยัวร์เลกอย่างเดียว"
อาทิตย์ยังก้มหน้ามองพื้นโต๊ะอยู่ ทั้งฉุนทั้งขัน ชายหนุ่มกัดฟันอย่างพยายามสงบอารมณ์ ธงรบนี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ เมื่อครู่นายตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่จบลงด้วยความขี้เล่น
...หากสมมุติว่าเขาตกลงลองคบกับธงรบจริง เขาจะทนความขี้เล่น ความยียวนกวนประสาท หรือความเจ้าชู้ของผู้กองธงรบได้ไหมหนอ...
... ที่สำคัญ เขาจะทนคิดถึงอนุภาพได้หรือไม่ หากเขาจะมีความสัมพันธ์กับใคร เขาก็อยากให้มันเป็นไปเพราะความรัก แต่หากจะคบคนนี้แล้วมีภาพของคนอื่นซ้อนอยู่ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
...คนเรา ต้องมีรักเดียวใจเดียวเท่านั้น...

**************

[katawoot]

- 2 -

ผู้กองธงรบให้อาทิตย์ไปส่งที่คอนโดทั้งที่อาทิตย์บอกว่าจะย้อนกลับไปส่งที่รถก็ได้ แต่นายตำรวจหนุ่มยักไหล่ บอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่กลัวรถหาย ดีเสียอีก จะได้ไปหาอาทิตย์อีกครั้ง
"ลืมสัญญาแล้วหรือผู้กอง สามวันที่สัญญาว่าจะปล่อยให้ผมอยู่อย่างสงบสุข" อาทิตย์รีบทวง
"สองวันครับ ไม่ใช่สามวัน"
"สาม เมื่อกี้เราตกลงกันว่าสาม" อาทิตย์เริ่มเสียงดัง หลังจากที่สงบมาแล้วตั้งแต่จ่ายเงินค่าทานอาหารเย็นที่ธงรบบอกว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยง
ตั้งแต่ออกจากร้านอาหาร ธงรบทำตัวดีมาตลอด นั่งสงบปากสงบคำ ไม่ก็ชวนเขาคุยเรื่องทั่วๆ ไป จนเขาแปลกใจไม่นึกว่าธงรบจะคุยอะไรเหมือนผู้ใหญ่คุยกันก็ได้ จนกระทั่งถึงตอนนี้ การถกเถียงกันก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
"งั้น" นายตำรวจหนุ่มทำท่านึก "สองวันครึ่ง พบกันครึ่งทาง นับจากคืนนี้ไปอีกสองวันครึ่ง ผมจะหายหน้าไปไม่ให้อาทิตย์เห็นหน้าหล่อๆ เลยเด็ดขาด วันศุกร์ถึงจะมารับไปกินข้าวกลางวัน"
อาทิตย์ถอนหายใจ เริ่มจะยอมรับชะตากรรมตัวเอง
...เอาเถอะ ซื้อเวลาได้สองวันครึ่งก็ยังดี ยอมไปทานอาหารกับผู้กองธงรบหนึ่งครั้ง แลกกับสันติสุขสองวันครึ่ง...
"คราวหน้าผมจ่ายเองก็ได้"
ธงรบทิ้งคำพูดประโยคสุดท้ายไว้ ยกมือขึ้นบายบายอาทิตย์อยู่ข้างรถ ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี รอจนหนุ่มน้อยกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจึงเดินผิวปากเข้าไปในคอนโด
...อาทิตย์เป็นสีสันของชีวิตเขา...
...สองวันครึ่งเหรอจ๊ะตี๋น้อย ฝันไปเถอะ...
ร้อยตำรวจเอกธงรบยกโทรศัพท์ไอโฟนเครื่องใหม่เอี่ยมในมือขึ้นมาจูบ แล้วเอื้อมมือไปกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักในใจก็นึกกระหยิ่มยิ้มย่องว่า พรุ่งนี้ล่ะ อาทิตย์ก็จะโทรหาเขาเพื่อตามหาโทรศัพท์ที่เขาแอบฉกมา
...อาทิตย์ รู้จักธงรบน้อยไปซะแล้ว...

วันจันทร์...

อาทิตย์ขับรถออกจากบริษัทเมื่อเวลาเกือบสี่ทุ่ม เย็นวันนี้เขาไม่เห็นธงรบมาจอดรถดักรอเขา ความจริงไม่เห็นมาเกือบห้าวันแล้ว โทรศัพท์หรือข้อความสั้นก็ไม่เคยได้รับ
...ท่าทางคงไปราชการหรือทำคดีสำคัญ เลยไม่มีเวลามากวนใจเขา ตั้งแต่เขาแวะไปที่สถานีตำรวจเพื่อไปเอาโทรศัพท์วันนั้น ธงรบก็หายหน้าหายตาไป จะบอกลาสักคำก็ไม่มี...
วันนี้ถนนโล่งอย่างน่าแปลกใจ คนไม่รู้หายไปไหนกันหมด อาทิตย์ขับรถด้วยความเร็วปานกลาง วันนี้เขาขับรถฮอนด้าซีอาร์วีของคุณแม่มาทำงานเพราะต้องขนทีวีกับเครื่องเสียงมาบริษัท ที่บ้านมีหลายเครื่อง เขาตัดสินใจประหยัดเงิน อย่างน้อยหลายคนในบริษัทก็ได้ดูทีวีพักผ่อนอารมณ์บ้าง แม่บ้านกับยามดีใจใหญ่ที่มีทีวีในห้องพักผ่อน ณิชาเย้าว่า หากมีดีวีดีด้วยท่าจะดี เธอจะได้ย้ายมานอนที่บริษัท เลขาประจำบริษัทบอกว่าห้องทานเข้าหรือห้องพักผ่อนที่อาทิตย์จัดให้พนักงานนั้นน่าอยู่ยิ่งกว่าคอนโดของเธอเสียอีก
ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทใหม่อ้าปากหาวเพราะความง่วงและเหนื่อยล้า เขาทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงตั้งแต่เช้า พรุ่งนี้เขาต้องไปพบลูกค้าคนแรก คนนี้เป็นลูกค้ารายใหญ่ที่หากงานนี้สำเร็จด้วยดี ก็จะเป็นการสร้างชื่อเสียงให้บริษัทเป็นอย่างมาก
...เผลอๆ จะแข่งกับบริษัทคุณตฤณเสียเลย...
อาทิตย์คิดเล่นๆ แล้วอมยิ้ม แต่ทันใดต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ มีรถจักรยานยนต์สองคันวิ่งเบียดกันสวนทางมาไหล่ถนนทางด้านซ้าย
อาทิตย์หมุนพวงมาลัย เบี่ยงรถออกทางด้านขวาเพื่อหลบให้พ้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เสียงมอเตอร์ไซด์ครูดรถเขาแล้วตามด้วยเสียงดังโครม...มอเตอร์ไซด์สองคันนั้นเสียหลักล้มลงข้างทาง และในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงรถบีบแตรลั่น เพียงชั่วกระพริบตา รถฝั่งด้านคนขับก็ถูกเบียดกระแทก เสียงห้ามล้อกรีดร้องราวผีพรายที่กำลังเกรี้ยวกราด รถกระบะยกสูงสีเงินแถออกไปด้านขวา เสียหลักจนชนกระแทกกับเสาไฟฟ้า
...เสียงคนร้องโวยวายดังรอบๆ แม่ค้ารถเข็นที่ขายของอยู่ข้างทางชี้ไม้ชี้มือด้วยความตื่นตระหนก ลูกค้าที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ผุดลุกยืนด้วยความตกใจ บางรายตั้งสติได้ รีบวิ่งเข้ามาช่วย
ไม่นาน ไทยมุงก็เริ่มล้อมตัวเข้ามา อาทิตย์ใจเต้นแรงด้วยความตกใจ มือสั่น ขาสั่น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาประสบอุบัติเหตุ
ชายหนุ่มนั่งสงบสติอยู่ในรถครู่หนึ่ง แล้วจึงเปิดประตูรถออกมา วิ่งอ้อมไปอีกด้านเพื่อดูคนขับขี่รถจักรยานยนต์ที่นอนกองอยู่บนพื้นถนน โชคดีที่ทั้งหมดสวมหมวกนิรภัย สามคนนั่งงงงวยอยู่บนพื้น กำลังพยายามถอดหมวกออก แขนถลอกปอกเปิก เห็นเลือดแดงๆ เลอะเทอะเสื้อยืดสีขาว หญิงสาวที่ซ้อนท้ายใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่า เลือดไหลมากว่ากว่าคนอื่น ตอนนี้เริ่มร้องให้น้ำตานองหน้า
"เอ้าช่วยๆ กันหน่อย อย่ามุงๆ" เสียงชายวัยกลางคนร่างใหญ่คนหนึ่งดังขึ้น พยายามกันคนไม่ให้ออกันเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มอีกคนสวมชุดกากีท่าทางเป็นข้าราชการเข้ามาช่วยอีกแรง หญิงวัยกลางคนคาดผ้ากันเปื้อนเข้ามาคุกเข่าข้างหญิงสาวที่บาดเจ็บ สอบถามด้วยเสียงห่วงใย
อาทิตย์หันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็นึกได้ว่าเขาควรจะแสดงน้ำใจ แม้ตอนนี้เขาจะบอกตัวเองว่าเขาเป็นฝ่ายถูก จู่ๆ มอตอร์ไซด์สองคันนี้ก็วิ่งแซงกันมาสวนทางเดินรถช่องทางซ้าย
"พี่ เป็นยังไงบ้าง" อาทิตย์นั่งลงข้างชายหนุ่มผิวขาวที่นั่งกองอยู่กับพื้น
ชายหนุ่มหันมามองเขาตาขวาง ตวาดเสียดัง "ขับรถยังไงวะ ไอ้..."
อาทิตย์สะดุ้ง ตกใจเพราะไม่นึกว่าจะโดนด่าเช่นนี้ จึงขยับตัวถอยไปเล็กน้อย ชายคนนั้นยังโวยวายไม่หยุด จนเขาทนไม่ได้ต้องแย้งว่า "พี่ขับรถสวนเลน แซงกันมาด้วยซ้ำ ผมพยายามหลบแล้ว"
"ไม่เห็นหรือไงมีมอเตอร์ไซด์วิ่งมา มึงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนหรือไงวะ"
ชายคนนั้นเสียงแข็ง ท่าทางเป็นอันธพาลไม่เบา หน้าตาก็ดี แต่มารยาทแย่มาก อาทิตย์เริ่มอารมณ์คุกรุ่น
"เฮ้ย ตัวเองขับรถสวนทางยังมาด่าคนอื่นอีก บ้าหรือเปล่า" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากกลุ่มไทยมุง
"น้องอย่าไปยอมมัน พี่ช่วยเป็นพยานให้"
"ให้เงินช่วยเขาหน่อย เขาเจ็บ"
"อุบัติเหตุนะ โทษกันก็ไม่ถูก"
"ใครตามปอเต็กตึ้งหรือยัง"
"คนยังไม่ตายนะโว๊ย"
"โทรร่วมด้วยช่วยกันสิ"
“เรียกตำรวจมาเลยน้อง”
เสียงคนดังระเบ็งเซ็งแซ่ อาทิตย์หูอื้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี แต่ที่แย่กว่านั้น ชายร่างผอมผิวคล้ำคนหนึ่งเดินมาดึงแขนเขาจากข้างหลัง ถามว่าเขาเป็นคนขับรถซีอาร์วีหรือไม่ เขาพยักหน้า แล้วจากนั้นก็ได้คู่กรณีต่อล้อต่อเถียงเพิ่มอีกหนึ่งคน

อาทิตย์ทั้งเหนื่อยทั้งหิว ตอนนี้มีอารมณ์โกรธเพิ่มเข้ามาผสมด้วย คู่กรณีของเขาพูดไม่รู้เรื่อง มิใยที่เขาบอกว่าให้รอประกันภัย ชายคนนั้นกลับเอาแต่เรียกร้องค่าเสียหายอย่างเดียว แฟนสาวก็เข้ามาช่วยเถียงด้วย เสียงแหลมๆ ของหญิงร่างผอมเหมือนไม้เสียบผีดังเสียดแทงประสาทของเขามากนัก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เสียงดังยิ่งกว่าไซเรนรถตำรวจ
...ไม่ไหวแล้ว เขาสู้กับคู่กรณีที่กำลังรุมเขาคนเดียวไม่ไหวแล้ว ต้องหาคนช่วย...
อาทิตย์นึกถึงเพื่อน รชานนท์เป็นคนแรกที่นึกได้ แต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดนั้นออก รชานนท์ยิ่งแย่กว่าเขา ไม่เคยเถียงสู้ใครได้เลย ใครล่ะที่พอใจช่วยได้ คนรู้จักเท่าที่นึกออกก็มี พี่นุ พี่บั๊ด อธิป ใช่อธิปน่าจะพอไหว อธิปออกห้าวๆ คงพอข่มคู่กรณีเขาได้แล้วก็มี เจ บอย ทศ ชาติ ต๊อป
...ตำรวจสิ เรียกตำรวจเสียเลย เขารู้จักตำรวจอยู่ อย่างน้อยก็สองคน...
...สารวัตรอธิคม ท่าทางเหี้ยมเหมือนกันเวลาอารมณ์เสีย...
...จะบ้าหรืออาทิตย์ อธิคมแฟนพี่นุนี่นะ ไม่ได้หรอก เขาจะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือไม่ได้หรอก พี่นุจะได้เห็นว่าเขาไม่เป็นผู้ใหญ่ ไม่แข็งพอที่จะรับมือกับวิกฤติได้
...ผู้กองธงรบ!...
ชื่อนี้แวบขึ้นมา อาทิตย์ควักโทรศัพท์ กดดูเบอร์ที่ธงรบเคยโทรหาเขา แม้ธงรบจะหายหน้าไปกว่าห้าวัน และเขาก็หวั่นใจอยู่ว่านายตำรวจอาจไปราชการหรือทำคดีที่ไหนไกลๆ แต่เขาขอเสี่ยงซักหน่อยเถอะ....
...อาทิตย์โชคดี เพราะผู้กองธงรบรับสายทันที ด้วยประโยคเดิมที่แต่ก่อนเขาต้องถอนหายใจเพราะความระอา...
...แต่ครั้งนี้ เขาถอนหายใจเพราะความโล่งอก
"ว่าไงครับคุณชายอาทิตย์" ธงรบรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเช่นเคย
"ผู้กองธงรบครับ ช่วยผมด้วย..." อาทิตย์ละล่ำละลัก "ผมรถชน"
นายตำรวจหนุ่มอุทานเสียงตระหนก สอบถามรายละเอียด แล้วบอกเขาให้อยู่เฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ให้รอประกันและรอเขาก่อน อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเขาจะไปถึง
"พี่จะไปดูแลดวงตะวันของพี่เอง"
...ธงรบไม่วายทิ้งท้ายน้ำเสียงยั่วเย้า หลังจากที่พูดจริงจังเป็นงานเป็นการ อาทิตย์ไม่ตอบโต้อะไรเพราะไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเช่นนั้น แต่เมื่อวางสายโทรศัพท์เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอีกโข
...อย่างน้อยธงรบเป็นตำรวจ คงช่วยได้มากพอสมควร แม้จะทะเล้นเป็นนิจ แต่เครื่องแบบร้อยตำรวจเอกคงขลังบ้างล่ะน่า คู่กรณีของเขาคงพูด "รู้เรื่อง" ขึ้นอีกเยอะ...

อาทิตย์ยืนมองด้วยความแปลกใจ ธงรบจัดการสถานการณ์ได้เรียบร้อยน่าทึ่ง เขาคิดไม่ผิดที่ว่าชุดเครื่องแบบตำรวจนั้นช่วยได้มากเวลาเกิดเหตุการณ์คับขันเช่นนี้ ธงรบไม่เหลือคราบนายตำรวจเจ้าชู้ทะลึ่งทะเล้นแบบที่เคยเห็นเป็นประจำ หากกลับดูดุและเอาจริง คู่กรณีเขาคอตกเพราะธงรบโวยวายใส่เสียงดังบอกว่าจะจับเข้าคุกให้หมด ผิดแล้วยังข่มขู่คู่กรณี ต้องเอาให้หนัก
"ผู้กอง เขาแถออกมาชนผม" คนขับรถกระบะยังไม่วายโต้แย้ง
"แซงในที่คับขัน ถ้าไม่พอใจไปโรงพักกัน เอาไหม" ธงรบตะคอก "แล้วนี่จะรีบไปไหนกัน น้องเขาบอกว่าขับจี้ก้นเขามาตลอด พอเขาหลบมอเตอร์ไซด์ลื๊อก็แซง"
ชายร่างผอมหน้ามุ่ย แฟนสาวที่ยืนอยู่ใกล้ทำท่าจะอ้าปากเถียง ธงรับหันขวับไปมองตาเขม็ง หญิงคนนั้นจึงรีบหุบปาก
คนที่โดนหนักกว่าคือคนขับรถจักรยานยนต์สวนทางมาเฉี่ยวกับรถของอาทิตย์ ธงรบหันไปสั่งตำรวจอีกสองนายที่มาถึงสถานที่เกิดเหตุให้เอาทั้งหมดไปโรงพักและปรับให้หนัก นายตำรวจที่เจ้าชู้เป็นนิจทำราวกับว่าตัวเองเป็นหัวหน้าก็ไม่ปานทั้งๆ ที่ไม่ใช่ท้องที่ของตน ตำรวจสองคนนั้นดูท่าทางรู้จักธงรบดี เรียกเขาว่าท่านผู้กองอย่างสนิทสนม
"แล้วนี่เมื่อไหร่สารวัตรอัศวินจะมาถึงซะทีวะ"
"อยู่กับกิ๊กครับ" นายดาบตำรวจร่างท้วมตอบ
"เจ้าชู้จริงๆ ไอ้นี่ กิ๊กเยอะนับไม่หวาดไปไหว" ธงรบเปรย แต่ทันใดรีบหันมามองอาทิตย์เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าชายหนุ่มเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ยิ้มให้บางๆ
"เรียบร้อยแล้วล่ะอาทิตย์ จะเอาค่าเสียหายหน่อยไหม" ธงรบยิ้มกว้าง เปลี่ยนสีหน้าจากดุดันกลับมาเป็นคนเดิม
"อย่าเลยครับ สงสารเค้า นี่ก็บาดเจ็บ ทำไมผู้กองไม่ยอมให้ไปโรงพยาบาล"
"แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ให้เจ็บซะบ้าง ขับรถแบบนี้มันน่านัก โชคดีนะไม่เจอรถบรรทุก" ธงรบส่ายหน้า หันไปมองคนเจ็บที่นั่งอยู่กับพื้นแล้วพูดขึ้นว่า "อ้าว ลุกๆ ไปโรงพัก ไปทำแผลที่โน่น เดี๋ยวเลือดไหลไม่หยุด มาตายตรงนี้ซะก่อน เสียเวลาเรียกปอเต๊กตึ้ง อย่ามาทำสำอย"

รถกระบะตำรวจมาถึงและรับคู่กรณีของอาทิตย์ไปโรงพักพร้อมรถมอเตอร์ไซด์ที่ล้อบิดเบี้ยวจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม ผู้หญิงที่เป็นคนซ้อนท้ายได้รับการปฐมพยาบาลแล้ว มีผ้าพันแผลเรียบร้อยเพราะหญิงสาวคนหนึ่งที่รับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ใกล้ๆ มีกล่องปฐมพยาบาลในรถ จึงเข้ามาช่วย
อาทิตย์หันไปขอบคุณธงรบที่กำลังยืนมองรถตำรวจที่วิ่งลับสายตาไป นายตำรวจหนุ่มหันมามองเขานิ่ง แววตาห่วงใย ต่างจากนัยน์ตากรุ้มกริ่มที่เห็นอยู่เป็นนิจ
...แววตาที่เขาเคยคิดว่าอยากจะชกให้เบ้าตาเขียวซักครั้งเวลาที่กวนประสาทเขามากๆ...
"ทำไมกลับดึกนักล่ะ" ธงรบถาม
"ผมเพิ่งเสร็จงาน" อาทิตย์ตอบเสียงเบา
"งานยังไม่เสร็จก็รอเอาไว้ทำพรุ่งนี้สิ ดึกขนาดนี้ขับรถมันอันตราย ถนนสายนี้มันเป็นแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยตอนหกทุ่มนี่มีพวกรถซิ่งแข่งกันด้วย ว่าแต่ว่าอาทิตย์หลับในหรือเปล่านี่ หรือว่าอั๊พยา" ธงรบเริ่มด้วยเสียงและสีหน้าจริงจัง หากลงท้ายด้วยความทะเล้นเช่นเคย
"บ้าหรือผู้กอง นี่จะว่าผมก็ผิดใช่ไหม" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่านี่ ไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้อนตัว"
...ธงรบเริ่มอีกแล้ว...เริ่มกวนเขาอีกแล้ว...
"งั้นเสร็จธุระแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับที่มาช่วย" อาทิตย์ขอบคุณอย่างจริงใจ ขยับเท้าจะเดินกลับไปที่รถ
"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ ใช้ผมแล้วจะทิ้งกันแบบนี้เลยหรือ" ธงรบขยับตัวตาม "ขอติดรถไปด้วย"
"อ้าวผู้กองไม่ได้ขับรถมาหรือ" อาทิตย์สงสัย ไม่ทันได้สังเกต เพราะตอนที่ธงรบมาถึง ทุกอย่างกำลังโกลาหล พอเห็นหน้าธงรบเขาก็โล่งใจ เอาแต่ฟังและมองนายตำรวจจัดการกับปัญหา
"นั่งแท็กซี่มา"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์แกล้งเย้า "หรือว่าติดสินบนแท็กซี่อย่างเคย"
"อะโธ่ โถ อาทิตย์จ๊ะ อย่ามากัดกันแบบนี้สิ คราวนี้นั่งแท็กซี่มาจริงๆ เสียเงินค่ามิเตอร์ไปตั้งร้อยกว่าบาท เอาเงินคืนมาซะดีๆ ไม่ก็เลี้ยงข้าวต้มโต้รุ่งหน่อย นี่หิวแทบแย่แล้ว" ธงรบโอดครวญ แต่หน้าตาไม่ไปตามคำพูด
...แพรวพราวเช่นเคย ไม่มีท่าทีจะเดือดร้อนอะไรเลย...
อาทิตย์ยิ้มมุมปาก แล้วพูดขึ้นว่า "ผมก็หิว"
"งั้นเราไปกินกัน" ธงรบชวน แล้วรีบทำท่านึกอะไรได้ "เอ๊ย หมายความว่าไปหาอะไรรับประทานกัน ไม่ใช่ไปกินกัน แบบ...แบบว่า...อย่างที่อาทิตย์อาจกำลังคิด"
"ผมไม่ได้คิดอะไรครับ" อาทิตย์เสียงเขียว แล้วเร่งเดินกลับไปที่รถซีอาร์วีที่มีรอยบู้บี้ทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวา
"ตอนนี้ก็คิดแล้วล่ะสิ ใช่ป่ะ" ธงรบพูดกลั้วหัวเราะ เดินตามมาช้าๆ จนอาทิตย์ต้องหยุดยืนรอข้างประตูคนขับ ยังไม่ก้าวขึ้นรถ
"คร้าบ เร็วแล้วครับคุณชาย" ธงรบรู้ตัวว่าถูกเร่งด้วยสายตา จึงรีบก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปหาชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยืนมองเขาอยู่เขม็ง
"มามะ ผมขับเอง อย่าปฏิเสธนะ ไม่อยากสวมหน้ากากนายตำรวจใจร้ายรอบสอง มันปวดเมื่อยกล้ามเนื้อใบหน้าชอบกล"
ธงรบแบมือขอกุญแจจากอาทิตย์ ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ ยื่นกุญแจให้แล้วเบี่ยงตัวจะเดินย้อมกลับมาอีกด้านหนึ่งของรถ
ไหล่ชนกัน ไออุ่นจากร่างสูงใหญ่ของธงรบแผ่ซ่านจนอาทิตย์รู้สึกได้ ธงรบจับมือเขาไว้หลังจากรับกุญแจ อาทิตย์ชะงัก ก้มหน้านิดๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแก้มแดง แต่รู้สึกว่าใบหน้าร้อนวูบวาบ
ธงรบได้จับมือของอาทิตย์เพียงไม่กี่วินาทีเพราะชายหนุ่มหน้าขาวรีบดึงมือออก แล้วเดินก้มหน้าอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้าน ขึ้นไปนั่งรอบนรถเงียบๆ
...ไมตรีจิตเริ่มก่อตัวขึ้น ธงรบอมยิ้ม  ออกรถช้าๆ เลิกกวนใจชายหนุ่ม ปล่อยให้ตี๋เข้มของเขานั่งพักอย่างสงบสุข

วันอาทิตย์...

[M@nfaNG]

คู่นี้ทันกันดี ตี๋น้อยก็ดุเอาการ ต้องปราบคนเจ้าชู้ให้อยู่หมัดนะ

[pongsj]

ชอบธงรบจัง ถ้าไม่นับเรื่องเจ้าชู้อยู่ด้วยคงสนุกพิลึก อิอิ

[lunarinthesky]

มาให้กำลังใจผู้กอง(หรือสารวัตรหว่า)ธงรบ (โจรกลับใจมั้ง) 
เอาชนะใจหนุ่ม(น้อย)อาทิตย์


ปล.เค้ายังรอเรื่องของตฤณกับอัสนัยน้าาาาา

[Solar cell]

ยอมรับผู้กองธงรบมีความอดทนสูงนะเนี่ย
ตามมาเป็นปี ยังไม่ได้แอ้มแล้วยังจะตามต่อไปอีก
เป็นคนอื่นน่ะ ต่อให้น่ารักแค่ไหน เค้าคงเผ่นไปไม่เห็นฝุ่นแล้ว
ตี้อเก่งอย่างนี้ สงสัยอาทิตย์ต้องมอบรางวัลใหญ่ให้แล้วล่ะ