ธงรบใช้เวลากว่าสี่สิบห้านาทีจึงถึงโรงพยาบาล เขาขึ้นไปชั้น 19 ของตึก เดินไปตามทางเดินช้าๆ นับดูหมายเลขหน้าห้องไปจนถึงห้องที่ 1920 แต่ทันใดห้องเปิดออก อธิคมก้าวออกมาจากห้อง
...มาทำไม อธิคมมาเยี่ยมอาทิตย์ เกิดอะไรขึ้น...
"มาทำไมวะคม" ธงรบทักเพื่อนด้วยคำถามสั้นๆ
อธิคมไม่แปลกใจที่เห็นธงรบยืนเท้าสะเอวมองอยู่ อีกฝ่ายตอบเสียงเนือยๆ ว่า "ก็มาเยี่ยมไข้สิวะ เอ็งคิดว่าข้ามาจับคนร้ายหรือไง"
"ห้ามมาจับโจรตี๋คนนี้ก็แล้วกัน" ธงรบทำหน้าเข้ม
"โจรของเอ็ง ข้าไม่แตะ ว่าแต่ว่าเอ็งลงโทษโจรน้อยหรือยังล่ะ เห็นนอนตาลอยคิดถึงแฟนข้าอยู่ ชักไม่ใว้ใจ" อธิคมจงใจกระทบกระเทียบ
"ไอ้นี่ เดี๋ยวเหอะ" ธงรบทำท่าจะเตะเพื่อน "เดี๋ยวพ่อเตะชัก"
"ลองสิธงรบ ไม่ได้สู้กันนานแล้ว ดูซิว่าใครจะชนะ" อธิคมตั้งท่า
ธงรบส่ายหน้า ถอนหายใจแรงๆ แล้วพูดว่า "ใครจะไปอยากสู้กับเอ็ง ใหญ่ถึกขนาดนั้น เจ็บตัวเปล่า คม ตอบมาสิ ว่าเอ็งมาทำไม"
"เอ๊ะไอ้นี่ ก็มาเยี่ยมไข้สิวะ ทำไมเข้าใจยากนัก"
"เยี่ยมอาทิตย์นี่นะ" ธงรบไม่เชื่อหูเพราะรู้ว่าอธิคมไม่ค่อยชอบอาทิตย์
"เออสิ" อธิคมพยักหน้า "ไม่ได้อยากมาหรอก แต่ต้องมา คุณนุสั่ง"
ธงรบผงกหัว "อ้อ แบบนี้นี่เอง แล้วทำไมคุณนุไม่มาเองซะเลย อาทิตย์จะได้หายทันทีเพราะได้ยาวิเศษ"
อธิคมมองเพื่อนอย่างพิจารณา ธงรบพูดหน้าเรียบๆ แต่เขารู้ว่าคนที่พูดนั้นรู้สึกน้อยใจพอสมควร
"คุณนุเขางานยุ่ง ประชุมตลอดบ่ายถึงค่ำ โทรมาสั่งให้ข้ามาเยี่ยมให้ได้ แล้วบอกให้อาทิตย์อย่าทำงานหนัก ทั้งที่ตัวเองก็ทำงานหนักไม่แพ้กัน คุณตฤณก็แปลก ใช้คุณนุอยู่ได้คนเดียว ทำงานจนแทบไม่มีเวลาพัก คอยดูนะ ถ้าคุณนุทำงานจนน๊อคเหมือนอาทิตย์ ตฤณก็ตฤณเถอะ โดนอธิคมจัดการแน่"
"หยุดพล่ามได้แล้วคม พูดถึงคุณนุไม่ได้เลยนะเอ็ง พูดซะยืดยาว แล้วนี่เอ็งจะกลับเลยหรือ"
อธิคมพยักหน้า บอกธงรบว่าต้องรีบไปทำงานต่อเพราะคดียังไม่เสร็จ ก่อนจะไปก็ให้กำลังใจเพื่อนว่าอาทิตย์ถามถึงธงรบด้วยแสดงว่าก็คงคิดถึงธงรบบ้าง
"เขาบอกข้าให้บอกเอ็งว่าเพลาๆ เรื่องเที่ยวกลางคืนกับดื่มเหล้าด้วย แล้วให้รู้จักทำงานทำการซะบ้าง จะได้เลื่อนยศซักที" อธิคมเติม
"เออๆ จะเข้าไปขอบคุณอาทิตย์ที่สั่งสอน" ธงรบชกไหล่เพื่อน แล้วเปิดประตูห้อง อธิคมหัวเราะเบาๆ แล้วยกมือขึ้นโบกอำลาเพื่อนแล้วเดินจากไป
อาทิตย์นอนหลับตาพริ้มอยู่ในห้อง ใบหน้าขาวสะอาดตอนนี้ดูซีดเซียว ชายหนุ่มรู้สึกตัวเมื่อธงรบเดินเข้าไปใกล้ ทันทีที่ลืมตาขึ้น อาทิตย์ก็พึมพำเรียกชื่อธงรบเบาๆ แล้วขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง ธงรบจึงรีบเข้าไปประคอง
"ไม่ต้องครับ ผมนั่งเองได้" อาทิตย์รีบตอบ เบี่ยงตัวหนีจากมือของธงรบ
"โธ่ ขอแตะเนื้อต้องตัวหน่อยไม่ได้หรือไงอาทิตย์" ธงรบทำหน้ามุ่ย "ไม่สึกหรอหรอกน่า หวงตัวอยู่ได้"
"ผู้กอง อย่ากวนนะ ผมกำลังปวดหัว" อาทิตย์ยันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วปัดมือธงรบออกจากไหล่
"เล่นตัวอยู่ได้" ธงรบบ่นอุบอิบ "รู้ว่าคนเขาชอบ"
"ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ"
"จะให้เฝ้าก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้พี่นอนเฝ้านะ เผื่อเกิดเป็นอะไรขึ้นมากลางดึก" ธงรบยิ้มกว้าง
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ทำงานเพลียๆ มานอนโรงพยาบาลให้หมอให้น้ำเกลือเฉยๆ"
"มีแบบนี้ด้วย" ธงรบส่ายหน้า "แล้วทำไมต้องทำงานหนักขนาดนั้นล่ะ คนนะไม่ใช่เครื่องจักร ถ้าเกิดน๊อคตอนที่กำลังขับรถกลับบ้านจะทำยังไง บอกแล้วว่าไม่ให้ทำงานหนักเกินไป" ธงรบทำหน้าจริงจัง แสดงความห่วงใย
อาทิตย์มองใบหน้าคมเข้มของธงรบ สังเกตแววตาจริงจังคู่นั้นซึ่งนานๆ จะเห็นที เพราะปกติธงรบทำหน้ากรุ้มกริ่มและนัยน์ตาวิบวับ
"ผมเพิ่งตั้งบริษัทใหม่ๆ งานก็หนักเป็นธรรมดา พออะไรเข้ารูปเข้ารอยแล้วก็คงสบายขึ้น ขอบคุณที่เป็นห่วง พรุ่งนี้สายๆ ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"
"อยู่ต่ออีกคืนดีกว่า ให้ดีขึ้นจริงๆ แต่นี่พอออกจากโรงพยาบาลแล้วก็คงไปทำงานเลยใช่ไหมล่ะ ต้องพักอยู่กับบ้านซักวันก่อนนะ ไปพักที่คอนโดพี่ก็ได้ จะได้คอยดูแล" ธงรบทำหน้าจริงจัง แต่สิ่งที่พูดแฝงไว้ความเจ้าเล่ห์เช่นเคย
...พักคอนโดธงรบนี่นะจะได้พัก จะปวดหัวจนไมเกรนขึ้นต่างหากเล่า...
"ขอบคุณครับ พักอยู่บ้านมีคุณแม่มีคนที่บ้านดูแลคงจะสะดวกสบายกว่า ไม่อยากรบกวนผู้กองที่ต้องคอยทำอาหารให้ทาน" อาทิตย์พูดกระทบกระเทียบ
"มีข้าวกล่องซื้อจากร้านสิบแปด รับรองได้กินภายในสามนาที ถึงทำกับข้าวไม่เป็น อยู่กับพี่ก็ไม่อดตาย" ธงรบยักคิ้ว
"ร้านสิบแปด" อาทิตย์เลิกคิ้ว ทวนคำพูดเพราะไม่รู้จักร้านอาหารชื่อแปลกๆ
ธงรบพยักหน้าแล้วเฉลยว่า "เซเว่นอีเลฟเว่นไง ประหยัดคำพูด พูดสั้นๆ ให้เข้าใจง่าย แปลเป็นภาษาไทยให้เสร็จสรรพ เก่งไหมล่ะ ขนาดไม่เรียนจบจากเมืองนอกนะเนี่ย”
อาทิตย์อดยิ้มไม่ได้ แล้วหันไปมองแก้วน้ำ ธงรบรีบเอื้อมมือไปหยิบให้ และทำท่าจะป้อน แต่คนป่วยรีบคว้าไปจากมือแล้วหันหน้าหนี ยกขึ้นดื่มโดยเร็ว
"ดื่มให้หมดนะ อย่าเหลือเอาไว้ คนป่วยต้องดื่มน้ำเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ" ธงรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เป็นแรงใจให้คนไข้ที่อาการไม่หนักเลยแม้แต่นิด "แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยัง"
อาทิตย์วางแก้วน้ำ แล้วหันมาหาธงรบช้าๆ แล้วตอบว่า "ผู้กองครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากเลย แค่เพลียจัด จะออกจากโรงพยาบาลคืนนี้ก็ยังได้"
"งั้นก็เถอะ ยังไงก็เป็นคนป่วยอยู่ดี แต่เป็นคนป่วยในชุดโรงพยาบาลที่น่ารักที่สุด" ธงรบยิ้มพราว หลุบตาลงมองแผ่นอกของคนไข้หน้าเข้มคิ้วเข้มที่อยู่ในชุดคนป่วยเสื้อสีฟ้าอ่อน
อาทิตย์รู้สึกตัว เสื้อที่เขาสวมอยู่ผูกไว้หลวมๆ สายผูกเสื้อบนสุดหลุดออกจากกัน เผยให้เห็นแผ่นอกขาวสะอาดท้าทายสายตาธงรบ จึงรีบเอื้อมมือผูกให้เรียบร้อย
ธงรบอมยิ้ม แล้วขยับตัวออกห่าง ทำเป็นสนใจมองระดับของน้ำเกลือที่แขวนอยู่ข้างเตียง
...อาทิตย์แก้มแดงด้วยแฮะ แสดงว่าเขินเรา อะไรกัน แค่เห็นร่องอกก็อายซะแล้ว น่ารักจริงๆ เลยตี๋น้อยเอ๊ย...
"ตกลงอาทิตย์กินเข้าหรือยัง" ธงรบถาม
"ยังครับ" อาทิตย์ตอบเสียงเบา เปลี่ยนช่องทีวีเป็นรายการข่าว แล้วกดเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
"งั้นเราไปหาอะไรกินกัน" ธงรบชวน
"ผมเป็นคนไข้นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล จะออกไปทานข้าวได้ยังไง" อาทิตย์ส่ายหน้า
"เออ จริงสิ" ธงรบพยักหน้า "ถ้ายังงั้นเดี๋ยวไปซื้ออะไรมาให้กิน"
"ผู้กอง โรงพยาบาลเขามีอาหารให้ เสียเงินค่าห้องแล้ว ได้อาหารมาด้วย"
"โอ้โห บริการดีแฮะ" ธงรบชม
"แล้วผู้กองล่ะ ทานอะไรมาหรือยัง" อาทิตย์ถามเสียงค่อย
"อะไรนะ" ธงรบเอียงหูเข้ามาใกล้
...ไม่ได้ยินจริง หรือแกล้งไม่ได้ยินก็ไม่รู้...
"ทานอะไรหรือยัง" อาทิตย์ยังคงพูดเสียงเบา
"พูดดังๆ หน่อยสิอาทิตย์ ไม่ได้ยิน"
"ผมถามว่า..." อาทิตย์เพิ่มเสียงขึ้น "จะกลับหรือยัง"
"เมื่อกี้ไม่ได้ถามยังงี้นี่นา" ธงรบทำหน้าเหรอหรา
"ก็ถ้าเมื่อกี้ได้ยินแล้ว จะให้พูดซ้ำอีกทำไมล่ะ" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น รู้สึกอยากจะกระโดดบีบคอธงรบนัก
"ก็มันได้ยินไม่ค่อยชัด" ธงรบยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดต่อว่า "แหม ล้อเล่นหน่อยเดียว อย่าทำหน้าซีเรียสสิ เดี๋ยวแก่ก่อนวัย รู้สึกว่าตีนกาขึ้นหน่อยๆ แล้วนะ ตรงนี้ไง"
ปากพูด มือถึง ธงรบยื่นนิ้วมาแตะขอบตาของอาทิตย์เบาๆ คนป่วยที่นั่งหน้าเข้มอยู่บนเตียงรีบยกมือขึ้นปัดออก
"ผู้กอง มาเยี่ยมหรือมากวนให้ปวดหัว ถ้าจะกวนผม ไว้วันหลังเถอะ ตอนนี้ผมกำลังเหนื่อย"
"ถ้าเหนื่อย จะนวดให้ มามะ เอนตัวนอนลงซะเดี๋ยวนี้" ธงรบยังหยอกเย้าต่อ
"ผู้กอง" อาทิตย์ขมวดคิ้ว รู้สึกอยากจะร้องให้ขึ้นมาทันได คุยกับธงรบทีไรมีแต่ยืดเยื้อไม่เคยจบง่ายๆ
ธงรบคงเห็นว่าอาทิตย์คงจะไม่ไหวแล้ว และได้ยั่วเย้าจนพอใจ จึงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มองหนุ่มน้อยยิ้มๆ หยุดการกวนอารมณ์คนป่วย
ต่างคนต่างนั่งเงียบอยู่ชั่วครู่ แต่ธงรบก็คือธงรบ นั่งนิ่งเงียบนานมากนักไม่ได้ สารวัตรคนใหม่มองไปรอบๆ ห้องแล้วถามขึ้นว่า "ไม่เห็นมีกระเช้าดอกไม้เยี่ยมไข้เลย อาทิตย์อยากได้ซักกระเช้าไหม พี่จะไปซื้อมาให้"
อาทิตย์เงียบ ปิดทีวี แล้วหลับตาลงช้าๆ หายใจเข้าออกลึกๆ ประหนึ่งกำลังฝึกโยคะในท่านอนนิ่ง ทำไม่สนใจนายตำรวจที่คงกำลังจะเริ่ม "ยั่ว" เขายกที่สอง
"ง่วงนอนแล้วสิ เอนเตียงหน่อยนะ พี่จะปรับเตียงให้" ธงรบลุกขึ้นมาจับคันโยกปรับเตียง
"ไม่ต้อง" อาทิตย์รีบปราม
ธงรบไม่ฟัง หมุนปรับเตียงให้เอนลง "น่านะ จะได้นอนสบาย"
"ผู้กอง ไม่ต้องปรับ ผมยังไม่นอน"
"แล้วหลับตาทำไมเล่า" ธงรบแย้ง
อาทิตย์ผงกหัวขึ้น ส่งสายตาเอาเรื่องมายังผู้ช่วยเหลือสันติราษฎร์ที่จับคันโยกปรับระดับเตียงอยู่ ทำท่าจะหมุนต่อ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะผู้กอง หมุนขึ้นเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะลงจากเตียงเดินออกจากห้อง ไปหาห้องอื่นนอน แล้วห้ามเยี่ยม"
"ประตูห้องคนไข้เขาล๊อคไม่ได้ไม่ใช่หรือ ไปอยู่ห้องอื่นพี่ก็จะเปิดประตูเข้าไปหา" ธงรบยิ้ม ยักคิ้วให้ตี๋หนุ่มที่กำลังทำท่าเหมือนจะขาดใจ
"ไม่งั้นก็จะกลับบ้านไปเลย ไม่นอนโรงพยาบาลแล้ว และผู้กองก็ไม่ต้องเห็นหน้าผมซักสองสามสัปดาห์ดีไหม"
...อาทิตย์จะเอาจริงหรือนี่ หน้าตาขึงขัง สงสัยกำลังจะปรอทแตก...
ธงรบเงียบ หมุนคันโยกปรับเตียงขึ้นช้าๆ จนอาทิตย์บอกว่าพอ
"นั่งคุยกันสิ อย่าหลับตาเลย คนอุตส่าห์มาเยี่ยม อยากเห็นหน้า คิดถึงมากๆ เลยรู้ไหมอาทิตย์ เป็นห่วงด้วย พอรู้ว่าเข้าโรงพยาบาลก็รีบมา" ธงรบทำเสียงออดอ้อน
"ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม แต่จะขอบคุณมากกว่านี้ถ้านั่งอยู่เงียบๆ"
"ดูทีวีไหม เดี๋ยวจะเปิดให้ดู" ธงรบลุกขึ้นมาหยิบรีโมท ตั้งท่าจะกดเปิด
อาทิตย์พยักหน้า ธงรบเปิดข่าวให้ชายหนุ่มดู แล้วทั้งสองก็นั่งดูเงียบๆ แต่อาทิตย์รู้ว่าอีกฝ่ายหันมามองเขาอยู่บ่อยๆ ทำตาพราวระยับ จนเขาอยากจะถามว่า มองอะไรนักหนา แต่เขาก็อดทนเอาไว้ เพราะกลัวว่าจะเป็นการเปิดประเด็นให้ธงรบกวนเขาอีกเป็นยกที่สาม
เวลาผ่านไปนาน คราวนี้อาทิตย์ง่วงนอนจริงๆ ยาคลายกล้ามเนื้อทำให้เขารู้สึกง่วงมาก และตอนนี้เขาเริ่มตาปรือ ขณะที่สลึมสลือกำลังจะหลับ เขาเห็นว่าธงรบลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง แล้วก้มหน้าลงมาใกล้ ส่งยิ้มอ่อนใยนให้แล้วจูบหน้าผากเขาเบาๆ
เขาอยากดุธงรบที่ทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ง่วงและเพลียมากจนไม่อยากจะขยับหรือพูดอะไร เขาจึงปิดเปลือกตาอันหนักอึ้ง และปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทรา
...แต่ก่อนหลับสนิท เขารู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างประหลาด แบบที่ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกกับธงรบ...
...นี่มันเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้รักธงรบ แต่ทำไมเขารู้สึกแบบนี้...
*******
"บอกหน่อยได้ไหมว่ารักผม แกล้งพูดก็ได้ อย่างน้อยผมจะได้มีอะไรเก็บเอาไปฝันถึง"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
