หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[Huo_To]

มาบอกคุณเป้ว่า  ขอเก็บตอนจบไว้ก่อน ยังไม่อ่านนะกะ 

เค้าเห้นรีพลายเพื่อนแล้ว ขอเวลาทำใจก่อน ซิกลับมาตามแห๋ม 

[t2007]

สนุกมากชอบน้องทีม เก่งจัง ยังอ่านไม่จบเลย

[หนุ่มร้ายนายหรู]

ไหงให้พี่ยอดตายซะงั้น

ไม่ยอม 

[punchnaja]

...อึ้ง

กำลังอยู่ในสถานะอึ้ง...

อืม...นะ สึนามิก็มาเร็ว ไปเร็ว เคลมเร็วเยี่ยงนี้แล

ว่าแต่ยังไม่จบใช่ไหมคะ?มาต่อเร็วๆนะคะ

[dragon3oyd]

ง่าาาาาาาาาาาาา ไม่เจงงงงงงงงงง
T___________________T

พี่ยอดต้องไม่ตายสิ่ โฮ้่ TOT
พี่เป้ใจร้ายยยยย
 

[mookmak]

เพิ่งเริ่มเข้ามาอ่าน
เพราะเพื่อนบอกว่าสนุก

นั่งอ่านตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบ

แต่ไหง ขึ้น TBC แปลว่ามีตอนต่อไปใช่มั้ยคะ?

สนุก เศร้า ซึ้ง ปนเปกันไปเลยอ่ะคะ
  

[jantaro]

 

เอาพี่ยอดคืนมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[IZE]

เป้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


เอาพี่ยอดของเค้าคืนมานะ

[｡◕rainfall◕｡]

พี่เป้ขามาแจ้งข่าวหน่อยสิค่ะ

ว่าจะเอายังไงต่อไป

อ้อรู้และแต่งตอนต่อไปอยู่แน่เลย

เพราะอันนี้มันเป็น Tbc 

[aujozena]

  จะไม่รักคนเขียนก็ตอนสุดท้ายนี้แหละ

[tutankamen]

  จบงี้เลยหรอ อุตส่าห์แอบ สิง กระทู้นี้มา นานนม

แต่ก็ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆให้อ่าน

ทำให้รู้ว่าเวลามีไม่ทำ พอเวลาหมดกลับมาโอดครวญว่าทำไมไม่ทำ....

[golf_zaa]

 


ไม่จริงงงงง แง่ๆ

[SANDSEAME]

 

[kongkilmania]

น้องเป้ที่ร๊ากกกกกกก   

เค้ารอพี่ยอดอยู่นะตัวเอง (กดดันคนเขียนมากไปป่าวเนี๊ยะ แหะๆๆ)

[โน๊อา]

สุโค่ยยยย เป็นกามลังใจให้ต่อไปจ้ะ

[patee]

ทำใจไม่ได้เลย เล่นมาหักมุมแบบนี้

สงสารน้องทีม 

รออยู่นะคะ

[RemySexyCool]

We belong together (Special Chapter Part I)
...ผมตัดสินใจไปพักฟื้นจิตใจที่อังกฤษกับครอบครัว หลังจากที่ทางมหาวิทยาลัยแจ้งว่าผมไม่จำเป็นต้องฝึกงานที่ไหนอีกต่อไป เพราะผู้จัดการแผนกต้อนรับส่วนหน้า หรือพี่รุจส่งเอกสารตัวจริงยืนยันคะแนนเต็มสำหรับการฝึกงานมาให้มหาวิทยาลัย และจากการกดดันของครอบครัวผมที่เดินทางไปพบคณะบดี เพื่อแจ้งความประสงค์ให้ผมจบการศึกษา เพราะที่ผมต้องกลับมาก่อนกำหนดไม่ใช่ความผิดพลาดของนักศึกษา และทางโรงแรมก็ยินดีให้ผมผ่านการฝึกงานแล้ว โดยที่พี่รุจระบุว่าผมทำงานครบชั่วโมงตามที่มหาวิทยาลัยกำหนดไว้ ในเอกสารนั้นผมทำงานโดยไม่มีวันหยุด และทำงานวันละสิบชั่วโมง...
*
*
...การที่ได้ไปอยู่ในประเทศที่อึมครึมด้วยเมฆฝน อากาศหนาวเย็นตลอด ไม่ได้ทำให้สภาพจิตใจผมดีขึ้นเลย...แต่ในเมื่อชีวิตต้องดำเนินต่อไป ผมจึงลุกขึ้นอีกครั้งในเดือนที่สาม หลังจากไปทำบุญครบรอบร้อยวันให้พี่ยอดที่วัดไทยในเมืองที่ผมพักอยู่...
“...ตกลงทีมจะเรียนอะไรลูก...”  แม่ผมถามระหว่างอาหารเย็น
“...ไม่อ่ะแม่...ทีมจะหางานทำไปพลาง ๆ ก่อน...พอสายการบินเปิดรับสมัครทีมก็จะกลับไปเมืองไทย...”  ผมตอบเสียงเรียบ พ่อกับแม่ไม่พูดให้ผมไปช่วยกิจการ เพราะเบื่อที่จะอ้อนวอนผมแล้ว
“...พ่อว่าเรียนต่อเถอะ...จบโทมันหางานง่ายกว่านะ...”  พ่อหว่านล้อม
“...รอให้ทีมทำงานลงตัวก่อน แล้วทีมจะหาเวลาเรียนต่อแน่นอนพ่อ...”
“...เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วยจะไหวเหรอลูก...” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง
“...ตอนทีมเรียนตรีสองที่ในเวลาเดียวกันยังทำได้เลยแม่...”
“...เฮ้อ...โตขึ้น...นึกว่ามันจะเบาลง...ที่ไหนได้ ยังดื้อรั้นเหมือนเดิม...”  พ่อผมถอนหายใจ
“...โอเค...งั้นแม่เชื่อใจหนูละกัน...อยากทำอะไรก็ตามสบาย...ลืมไปว่าหนูโตแล้ว...”  แม่พูดงอน ๆ
“...โห...แม่อย่างอนดิ...เราเจอกันครึ่งทางไง...ทีมได้ทำงาน...แล้วจะเอาปริญญาโทมาโชว์ด้วย...แต่ต้องใช้เวลาหน่อยนะ...”  ผมลุกขึ้นไปกอดแม่หลวม ๆ
*
*
...ตั้งแต่มาอยู่ที่อังกฤษ ผมขาดการติดต่อกับเพื่อนสาวไป...เพราะทุกครั้งที่ผมได้คุยกับพวกมัน ผมจะร้องไห้จนทำให้พวกมันไม่กล้าคุยกับผมนาน ๆ ...แต่เราก็มีการส่งเมล์ถามไถ่ทุกข์สุขกันบ้าง...ยิ่งตอนนี้ผมได้งานพาร์ทไทม์ที่นี่ ทำให้ผมไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องในอดีตอีก...ยกเว้นเวลาเห็นคู่เกย์มาใช้บริการในโรงแรมที่ผมทำ...ยังอดไม่ได้ที่จะต้องเดินเข้าไปสงบสติอารมณ์ ข่มน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลอยู่ในห้องน้ำ...
*
*
...ในที่สุดผมก็เลือกที่จะเรียนต่อ พร้อมกับทำงานที่อังกฤษเพื่อให้ตัวเองยุ่งที่สุด จะได้ไม่คิดถึงเรื่องร้าย ๆ ที่ผ่านมา...และอีกสาเหตุหนึ่งคือ ผมพลาดสมัครงานสายการบินแห่งชาติในปี 2006 เพราะต้องเลือกเรียนให้จบก่อน และหวังว่าจะสมัครในปีต่อไป...แต่พอเรียนไปจนจบโท ผมกลับอยากเป็นเจ้าของกิจการขึ้นมาซะงั้น...
“...แน่ใจเหรอลูก...”  แม่ผมมองลอดแว่น และถามเมื่อผมบอกจะกลับเมืองไทย
“...แน่ใจสิแม่...อยู่นี่มาห้าปีแล้ว...ทีมคิดถึงเพื่อนอ่ะ...”
“...แล้วหนูจะกลับมาทำงานที่นี่หรือเปล่า...”
“...ขอทีมคิดดูก่อน...ทีมอยากจะหาประสบการณ์อีกนิดนึง แล้วคิดว่าจะทำกิจการอะไรซักอย่างที่เมืองไทยอ่ะแม่...”
“...นี่ยังต้องหาประสบการณ์อีกเหรอ...หนูทั้งเรียนทั้งทำงานตั้งหลายที่...อยากทำอะไรแม่ให้ยืมเงินไปเปิดร้านเลยดีกว่า...”  แม่พูดยิ้ม ๆ ประชดผมที่ทำตัวยุ่งตลอดห้าปีที่ผ่านมา
“...จริงเหรอแม่...ไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวทีมจะมาแบมือขอแน่นอน...”  ผมพูดทีเล่นทีจริง
“...แล้วทีมจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ล่ะ...”
*
*
...ตอนนี้สภาพจิตใจผมกลับมาเป็นปกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์...มาเมืองไทยครั้งสุดท้ายก็ตอนรับปริญญา...พอเท้าผมแตะสนามบินสุวรรณภูมิน้ำตาผมก็คลอตาอีกครั้งด้วยความคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างบนบ้านเกิดเมืองนอนนี้...คิดถึงเพื่อน คิดถึงอาหารรสจัด...คิดถึงซอยสอง...คิดถึงหาดทรายสวย...คิดถึงพี่ยอด...

...ผมพกเงินปอนด์กลับมาพอสมควร เพราะในบัญชีออมทรัพย์ที่นี่ยังมีการเคลื่อนไหวจากค่าเช่าบ้านที่ผู้เช่าโอนให้ทุกเดือน...ตามแผนที่ได้คิดไว้ตั้งแต่อยู่ที่อังกฤษ ผมจะเข้าพักที่เซอร์วิสอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งแถวสุขุมวิทที่แก้วเป็นซุปเปอร์ไวเซอร์ในแผนกแม่บ้าน...ไม่มีใครรู้ว่าผมจะมาเพราะปกติเราจะแค่คุยถามไถ่กันในเมล์ และแก้วก็บอกว่าทำงานที่นี่...ส่วนมิ้นท์ก็เปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ตรงข้ามกับตึกที่พักผมเลย...เพื่อนสองคนนี้ผ่านช่วงเวลาระทึกขวัญมาด้วยกัน และยังคบกันจนถึงทุกวันนี้...
“...น้องครับ...รบกวนตามเจ้าของร้านมาพบพี่หน่อยครับ...”  ผมแกล้งพูดเสียงเครียดหลังจากกินอาหารไปได้สองสามคำ
“...เอ่อ...มีอะไรให้ดิชั้นช่วยก่อนมั้ยค่ะ...”  พนักงานถามผมด้วยท่าทางเกรง ๆ
“...พี่ต้องการคุยกับเจ้าของ...”  ผมเน้นเสียงเข้ม เด็กนั่นหน้าเหวอ แล้วรีบเดินไปตามเจ้าของร้านด้านในทันที
“...สวัสดีครับ...ผมเป็นเจ้าของร้าน...มีอะไรให้รับใช้ครับ...”  อีมิ้นท์เก๊กแมนเดินมาถามผมซึ่งตอนนี้ทำเป็นอ่านแม็กกาซีนปิดหน้าอยู่
“...ไม่ใช่คนนี้...ชั้นจะมาพบคุณฟิลิป...สามีเก่าชั้น...” ผมพูดเล่น ๆ มิ้นท์อึ้ง ผมจึงปิดหนังสือและวางไว้บนโต๊ะดังเดิม
“...ว๊ายยยยยยยย...คิดถึงจังเลย...กลับมาทำไมไม่บอก...จะได้รับรับที่สนามบิน...”  มิ้นท์กรี๊ดเมื่อเห็นหน้าผม
“...กูจะมาเซอร์ไพร้ส...ขอโทษด้วยนะน้อง พี่จะแกล้งเพื่อนพี่เล่น...”  ผมพูดยิ้ม ๆ กับน้องคนที่โดนผมแกล้งทำเสียงดุใส่
“...อีนี่...กูใจหายใจคว่ำหมด...นึกว่าลูกค้าคอมเพลน...ตั้งแต่กูเปิดร้าน ไม่เคยมีใครเรียกเจ้าของร้านออกมาเลยนะ...”  มิ้นท์นั่งลงและพูดเสียงเบา
“...ร้านสวยว่ะ...ฟิลิปสบายดีป่าว...”  ผมถามพลางมองไปรอบ ๆ
“...ตอนนี้สบายดีแล้วแหละ...ก่อนหน้านี้เหนื่อยมาก...”
*
*
...ผมนั่งฟังมิ้นท์เม้าท์อย่างเมามัน...เรียกว่าฟังมันคนเดียว เหมือนได้อัพเดทข่าวทุกวงการ...ผมยอมรับว่าไม่ค่อยได้ตามเรื่องราวของโลกภายนอกเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียน และทำงาน ไม่ปล่อยให้เวลาว่างเลย...เราคุยกันเพลินจนผมเห็นว่าลูกค้าเริ่มเยอะแล้วจึงขอตัวไปพักผ่อน แต่จะกลับลงมาอีกทีตอนที่แก้วเลิกงาน...ฝากมิ้นท์ให้ช่วยอำแก้ว เพื่อให้ผมได้เซอร์ไพร้สมันอีกครั้งในคืนนี้...

...ร้านอาหารของมิ้นท์เพิ่งเปิดที่กรุงเทพฯ ได้ประมาณหนึ่งปี...หลังจากเศรษฐกิจที่ภูเก็ตยังไม่ฟี้นตัว...ฟิลิปกับมิ้นท์ต้องช่วยกันประคับประคองร้านที่โน่นให้อยู่รอด แต่ก็ไม่ดีขึ้นซักที...พวกเค้าร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ดิ้นรนขยับขยายจนมาเปิดร้านที่สุขุมวิทได้...ฟิลิปตัดสินใจเลิกกิจการ และขายบ้านที่ภูเก็ตเพื่อมาซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ ย่านอ่อนนุช และนำเงินที่เหลือมาเช่าพื้นที่ทำร้านอาหารที่นี่...

...ส่วนแก้ว หลังจากที่กลับบ้านไปตั้งหลักได้เกือบปี ก็ต้องลงมาทำงานที่กรุงเทพฯ ผ่านงานมาสองโรงแรมเก็บประสบการณ์จนได้เป็นซุปเปอร์ไวเซอร์ที่นี่...มิ้นท์แอบเม้าท์ว่าไผ่โดนผู้หญิงจับ ต้องแต่งงานทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ตัวว่าชอบผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่...แก้วเสียใจมาก แต่ตามนิสัยของมัน คือนิ่ง และจากมาอย่างเงียบ ๆ...ผมเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้ เพราะเวลาส่งเมล์คุยกัน แก้วแทบไม่พูดถึงไผ่เลย...ผมถาม แก้วก็บอกว่าสบายดีทุกครั้ง...ตามมารยาทแล้ว ผมจึงไม่ถามต่อ...
*
*
...ผมใช้เวลาช่วงหัวค่ำกับการเดินทางเพื่อชมการเปลี่ยนแปลงของกรุงเทพฯ เดินซื้อของคนเดียวอย่างมีความสุข ซื้อซิมการ์ดใหม่ใส่โทรศัพท์เครื่องเดิม ซื้อเสื้อผ้าบาง ๆ ที่เหมาะกับอากาศร้อนชื้นของกรุงเทพฯ...จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาเลิกงานของแก้ว ผมจึงขึ้นรถไฟฟ้ากลับที่พัก อาบน้ำแต่งตัวใหม่ และลงมาเซอร์ไพร้สแก้วที่ร้านอาหารของมิ้นท์...
“...อร่อยมั้ยเพื่อนสาว...”  ผมสะกิดถามแก้วที่นั่งกินข้าวกับเพื่อนร่วมงาน 5-6 คน
“...เฮ้ย...ทีม...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่...”  มันยังเหมือนเดิม...ถึงจะดีใจที่เห็นหน้าผม แต่โทนเสียงมันก็ยังราบเรียบ
“...มาถึงเมื่อตอนบ่าย ๆ...แกเป็นยังไงบ้าง...”
“...สบายดี...ทีมเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ...”
“...เราเปลี่ยนแค่ภายนอก แต่จิตใจยังดีเหมือนเดิมนะ...”  ผมพูดเล่น
“...ดีเหลือเกิน...เล่นซะเพื่อนซี้แม็คเปิดตูดกลับกรุงเทพฯ แทบไม่ทัน...”  มิ้นท์กัด
*
*
...แก้วแนะนำน้อง ๆ ในแผนกที่มากินข้าวร่วมโต๊ะให้ผมรู้จัก...ผมรับไหว้แทบไม่ทัน...รู้สึกว่าตัวเองแก่ไปเยอะ...แต่เพื่อนสาวทั้งสองพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมยังหน้าอ่อนเหมือนเดิม เพียงแต่รูปร่างดูหนาขึ้น...ก็แน่ละสิ...ผมทำงานหนักนี่นา ดีนะว่าผมไม่ชอบกินอาหารฝรั่ง ไม่งั้นคงอ้วนจุ้มปุ๊กแน่ ๆ...
“...น้องต้อม...วันนี้กินน้อยผิดปกตินะ...ไม่อร่อยเหรอ...”  มิ้นท์แซวพนักงานแม่บ้านที่มากินข้าวกับแก้ว คนนี้หล่อสะดุดตาผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลยทีเดียว
“...อร่อยครับ...ผมก็กินเหมือนทุกวันนี่ครับพี่มิ้นท์...”  น้องเค้าตอบ แต่มองผมและรีบหลบตา เมื่อผมยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู
“...ไม่นะ...วันนี้กินช๊าช้า...ปกติเห็นรีบกินรีบกลับนี่...”  มิ้นท์แหย่ต่อ
“...น้องเค้าก็ต้องรีบกลับไปหาแฟนเค้าสิ...”  ผมแกล้งด้วย
“...ผมยังไม่มีแฟนครับ...ที่ต้องรีบกิน เพราะเดี๋ยวไม่มีรถกลับห้อง...”
“...เดี๋ยวพี่ไปส่ง...”  มิ้นท์กระแซะ ทุกคนที่โต๊ะหัวเราะชอบใจที่เห็นมิ้นท์แกล้ง แต่ดูแล้วคงเล่นกันอย่างนี้ทุกวัน
“...ผมยังกินข้าวไม่หมดเลย...”  น้องต้อมพูดยิ้ม ๆ
“...งั้นเดี๋ยวพี่ป้อนให้...”  ผมพูดพลางลุกไปนั่งข้าง ๆ แล้วทำท่าเหมือนจะป้อนข้าวน้องต้อม นานเหลือเกินแล้วที่ผมไม่ได้คุยเล่นแบบสนุก ๆ อย่างนี้ น้องเค้าไม่รู้จะเขินอะไร ขนาดแสงสลัวอย่างนี้ ผมยังเห็นว่าน้องเค้าหน้าแดง
*
*
...หลังจากที่แขกโต๊ะสุดท้าย คือพวกพนักงานโรงแรมกลุ่มของแก้วกลับไป...พวกเราก็อยู่กันแค่สามคนเหมือนเดิม...เด็กในร้านกำลังยกเก้าอี้เก็บ ทำความสะอาดพื้น...เราย้ายที่นั่งคุยไปที่ซุ้มไม้ริมถนนใกล้ ๆ...
“...มึงทำใจเรื่องพี่ยอดได้หรือยังวะ...”  มิ้นท์เปิดประเด็น ผมอึ้งไปนิดนึง
“...ทำใจได้แล้ว...ต่อไปถ้ากูรักใครชอบใครกูจะทำให้ทุกวินาทีที่อยู่กับเค้ามีค่าที่สุด...”  ผมตอบยิ้ม ๆ แต่น้ำตาดันเอ่อคลอตาได้ไงไม่รู้
“...อยู่ที่โน่นทีมไม่มีแฟนเหรอ...”  แก้วถามบ้าง
“...ไม่มีอ่ะ...ไม่ได้สนใจใครเลย...”
“...เป็นกูหน่อยไม่ได้...”  มิ้นท์พูดเหมือนเสียดาย
“...เออ กูเชื่อ...นี่ขนาดผัวอยู่ในครัว อีเมียยังมาตะมอยผู้ชายข้างนอกได้...”  ผมกัด แก้วขำ ส่วนมิ้นท์ค้อนปะหลักปะเหลือก
“...อีนี่...น้องต้อมมันดีเกินไป...กูไม่ทำอย่างนั้นหรอก...กูเก็บไว้ให้มึงอ่ะอีทีม...” 
“...บ้าเหรอ...”
“...น้องมันนิสัยดีจริง ๆ นะ...”  แก้วยืนยัน
“...น้องมันเป็นผู้ชาย...”
“...เพื่อนสาวไปอยู่อังกฤษมานานเกย์ด้าหล่อนเสื่อมเหรอยะ...”  มิ้นท์หัวเราะ
“...อะไร...อย่าบอกนะว่าน้องเค้าเป็นเกย์...”  ผมถาม
“...ถึงน้องเค้าจะไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่พวกเรารู้อ่ะ...” แก้วพูดนิ่ม ๆ ตามเคย
“...สนใจมั้ย...เดี๋ยวกูเป็นแม่สื่อให้...คนนี้กูกั๊กไว้เพื่อมึงคนเดียวเลยนะ...ถ้ากูไม่มีผัว น้องต้อมเป็นของกูไปนานแล้ว...”
“...เฮ้อ...น้องมันดวงดีที่มาเจอมึงตอนที่มีผัวแล้ว...”
“...อีทีมปากดี...เดี๋ยวกูไม่เป็นแม่สื่อให้ซะเลย...”  มิ้นท์ทำเสียงงอน ๆ
…เราเม้าท์กันอย่างสนุกสนาน...หัวข้อของการสนทนาก็ไม่พ้นเพื่อนสาวทั้งสองจะยัดเยียดน้องต้อมให้ผม...ปฏิเสธไม่ได้ว่าน้องเค้าดูดีกว่าเด็กแม่บ้านคนอื่น ๆ ที่ผมเคยรู้จัก ตาคม จมูกโด่ง ปากชมพู สูง ขาว หุ่นลีน ๆ แบบวัยรุ่นทั่วไป...แต่ที่พวกเพื่อนสาวผมปลื้มคือน้องเป็นคนดี...เป็นเด็กกำพร้าอยู่ตัวคนเดียวในกรุงเทพฯ...กำลังเรียนปริญญาตรีปีสุดท้ายที่รามคำแหง ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย...อยู่หอพักชายเล็ก ๆ เดือนละพันกว่า ๆ แถวราม ต้องโหนรถเมล์มาทำงานทุกวัน...แค่คิดถึงสภาพการจราจรจากรามคำแหงมาถึงสุขุมวิทแล้วผมขนลุก...รู้เลยว่าน้องเค้าต้องเหนื่อยมาก...
*
*
“...เดี๋ยว...ถ้าน้องเค้าดีขนาดนี้ ทำไมไม่มีแฟนวะ...”  ผมเบรกเพื่อนสาวทั้งสองที่กำลังสาธยายความดีของน้องต้อมอยู่
“...ก็กูกันท่าคนอื่นไว้ให้มึงไง...”  มิ้นท์พูดขำ ๆ
“...เด็กมันบอกว่าไม่พร้อมจะมีแฟน เพราะมันยังจนอยู่...”  ผมอึ้งเมื่อแก้วพูดจบ คิดถึงพี่ยอดขึ้นมาทันที
“...พอเค้าเรียนจบก็ทำงานอย่างเดียวสบายแล้ว...”  ผมพูดเสียงเรียบ ทำเป็นไม่สนใจน้องเค้า
“...เอางี้...เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะจัดให้เดทกันดีกว่า...ทีมจะได้สละโสดอีกครั้ง...”  แก้วทำท่าสนุกกับการวางแผน
“...ห้ามปฏิเสธ...ห่างหายผู้ชายมานาน เดี๋ยวก็ตันหมดหรอกมึง...”  มิ้นท์ยกมือห้าม เมื่อผมจะพูดอะไรออกมา
*
*
...ไม่นานนักเด็กในร้านทำความสะอาดเรียบร้อย และทยอยกันออกมาลามิ้นท์ ผมเองก็ควรจะกลับไปพักผ่อน แอบคิดว่าคืนนี้ต้องนอนเยอะ ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะดูไม่ดีสำหรับเดทแรกในรอบห้าปี...พวกเราเดินออกมาใกล้ถนนเพื่อจะส่งผมกลับโรงแรม แต่มีรถหรูคันหนึ่งแล่นผ่านหน้าช้า ๆ ไฟที่ร้านมิ้นท์ถูกปิดพอดี...ไฟดับลง แต่ผมมองเห็นคนที่นั่งอยู่เบาะหลังได้ชัดเจน...ถึงแม้จะแค่วินาทีเดียว ในแสงสลัว และเห็นเพียงใบหน้าด้านข้าง แต่ผมก็มั่นใจว่าผมจำคนไม่ผิด...
“...พี่ยอด...”  พวกเราสามพูดชื่อนี้ขึ้นมาพร้อมกัน
“...ทีมเห็นเหมือนเราหรือเปล่า...”  แก้วพึมพำเบา ๆ
“...พี่ยอดยังไม่ตายเหรอ...”  ผมพูดเหมือนเพ้อ
“...กูว่าผีหลอกแน่ ๆ เลย...” อีมิ้นท์เกาะแขนผมแน่น

****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ขอบคุณสำหรับคำติชม ขอบคุณที่ติดตามผลงาน ขอบคุณทั้งนักอ่านหน้าเก่า และคนใหม่ ถ้าไม่มีพวกคุณ ตอนพิเศษตอนนี้คงไม่เกิดขึ้น...วันนี้มีเวลาว่างนิดหน่อยก็เลยมาต่อได้...แต่ผมเข้ามาอ่านรีพลายทุกวันนะครับ...ยิ่งรู้ว่ามีคนรอ ผมก็ยิ่งต้องเร่งจัดการงานที่ค้างคาให้เสร็จ เพื่อจะได้มาลงต่อให้เร็วที่สุด...
...ไม่บอกนะครับว่าตอนพิเศษจะมีมากน้อยแค่ไหน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับคนอ่านทั้งนั้น...ไม่อยากให้เป็น The End ก็เปลี่ยนเป็น To be continued ให้...อยากให้มาต่อ ก็มาต่อแล้ว...อยากได้อะไรอีกก็บอกนะครับ...ถ้าทำได้ผมทำให้หมดเลย...
...เป้...

[shiro_niji]

 :z13:ก่อน
พี่ยอดดดดดดดดดดดดดดดด หายไปไหนมา

[mutoo]

^
^
แอร๊ย!!!! จิ้มคุณเป้พลาดไปนิ๊ด...
.
.
 :mc4:เข้ามาเช็คทุกวันเลยอ่ะว่าจะมีต่อมั้ย
แล้วก็คิดในใจว่า..
ถ้าคุณเป้ใจร้าย.ทำให้พี่ยอดของน้องทีมต้องบ๊าย..บายกันล่ะก็
จะแช่งให้คุณเป้จะอดหม่ำปู้จายตลอดไปเลย
.
.
วันนี้ก็คิดใหม่ว่า...
ถ้าคุณเป้ให้จบแฮปปี้สมใจคนอ่านหลายๆคน
ก็ขอมีปู้จายมาให้หม่ำหลายๆคนนะฮ๊า..

รีเควส...ขอแบบสวีทวิ๊ดวิ้วก๊า.....

[bvan]

wellcome to special yehhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!

[hima]

  มาต่อเรื่องให้แล้ว ขอบคุณค้าบบบบบ 

[JJHJJH]

รักพี่เป้ที่สุดในเล้า

[nidnoi]

 


 

[||WiTHOuT_YoU||]

 

พี่ยอดจริงๆใช่มั้ย พี่ยอดกลับมาแล้วใช่มั้ย

 

[IIMisssoMII]

พี่เป้มาแล้วว

ไชโย


และยังคอนเซปเดิม


ค้างค่ะ

ฮึ่ยยทำคนอื่นค้าง ระวัง ตัวเองอย่าได้ค้างบ้างนะ

[mecon]

กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ได้โปรดอย่าทำให้พี่ยอดความจำเสื่อมนะคะ  
คนอ่านอิีนมวกมากกกกกก ทีมยังไม่เคยลืมพี่ยอดเลย
ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนแล้วพี่ยอดล่ะ
ฮืออออออออออออทำไมถึงได้มาโผล่ที่นี่
ส่วนเด็กของมินท์ ชิส์อย่ามานะถึงจะสดจะซิงแต่นุ้งทีมเค้ารักเดียวใจเดียวนะ
ม่ายยยยยยยยย

“...ไม่ใช่คนนี้...ชั้นจะมาพบคุณฟิลิป...สามี เก่าชั้น...”
>>เป็ฯการทักทายเพื่อนเก่าได้น่า ตรบจูบมะเคอะ

+1 คะ

[Vesi]

โอ้ยยยยย น้ำตาจะไหล พี่ยอดจริงๆ ใช่ไหม

[LEO]

...ติดตามเรื่องนี้มาตลอด
...และสารภาพเลยว่าไม่ได้อ่านตอนที่ 50 ตอนจบจบ...เพราะอ่านรีพลายอื่นแล้วเจอเรื่องที่ยังไม่พร้อมจะอ่าน
...แต่วันนี้ดีใจที่เข้ามาอ่านตอนพิเศษแล้วยังพอมีหวังอยู่บ้าง
...หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่ทุกคนคิดน่ะครับเป้  

[｡◕rainfall◕｡]

ได้โปรดเป็นพี่ยอดเถอะ

ทีมอย่าไปเดทกะน้องเค้าเลย

ขอบคุณนะค่ะพี่เป้   

[Little Devil]

    ขอบคุณนะน้องเป้ สำหรับตอนพิเศษ ++
ขอให้เป็นพี่ยอด
อย่าบอกว่า แอบไปซุ่ม รอรวยก่อน

  สงสารน้องทีม