สวัสดีตอนเที่ยงๆๆ หลังจากลองโพสต์ผิดโพสท์ถูกมาหลายครั้งก็เริ่มเข้าใจวิธีมากขึ้น วันนี้ก็อย่างที่บอกจะลงนิยายเรื่องแรกของเราให้ลองอ่านดู ชอบไม่ชอบก็ติชมได้เลย จะเป็นพระคุณอย่างสูงสุด
คำว่า "เพื่อน" นั้นสำคัญไฉน มีหลายคนบอกเอาไว้ว่าเป็นเพื่อนกันแล้วไม่สามารถเปลี่ยนไปมากเกินกว่านี้ได้ นิยายเรื่องนี้จะเป็นเหมือนสื่อกลางที่ทำให้ผู้อ่านได้เข้าใจคำว่า "เพื่อนรัก ที่เกิดขึ้นพร้อมกับคำว่า "รักเพื่อน" ความจริงอันปวดร้าวที่ทำให้หลายหัวใจต้องเจ็บปวด แต่หลายคนก็ยอมเจ็บปวดด้วยคำถามที่เปี่ยมไปด้วยความหวังที่ว่า "ทำไมเราจะรักกันไม่ได้" พิสูจน์นิยามรักนี้ได้ใน "Sorry Friend ใกล้เกินไป...หัวใจสปาร์ครัก" 
......................................................
Sorry Friend ใกล้เกินไป หัวใจสปาร์ครัก
“เส้นบางๆของคำว่าเพื่อนกับแฟนนั้นบางเบาเสียจนไม่รู้ว่าเป็นเส้นเดียวกันหรือไม่ เส้นสองเส้นนี้สำหรับผมแล้วมันใกล้กันมากจนขนานทาบทับกันได้ในบางเวลา ความเป็นเพื่อนนั้นก่อตัวอย่างเปิดเผย แต่เส้นบางๆที่เรียกว่าแฟน ก่อตัวขึ้นอย่างลับๆ และพยายามกลบเส้นเพื่อนไปทีละน้อย จนในที่สุดเส้นเพื่อนก็ยอมแพ้ และอ่อนกำลังลง ทำให้เส้นแฟนนั้นค่อยๆทำงานอย่างช้าๆ กว่าเราจะรู้ตัวอีกที เราก็ไม่รู้ไปเสียแล้วว่า คำว่าเพื่อนนั้นสะกดยังไง” ตอนที่ 1 ความห่างไกล ผมกับไปป์เป็นเพื่อนกันมานานแล้ว ตั้งแต่จำความได้เพื่อนคนแรกของผมก็คือนายไปป์คนนี้นี่แหละ เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก เพราะเราเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน ทั้งๆที่ทุกปีจะมีการเปลี่ยนห้องไปเรื่อย แต่ผมกับไปป์กลับได้อยู่ห้องเดียวกันตลอด ตอนเด็กผมไม่ค่อยชอบเล่นกับเพื่อนผู้ชายเท่าไหร่ เพราะเด็กผู้ชายชอบเล่นกันแรงๆ จนผมเจ็บตัวทุกครั้ง ผมมักจะแอบไปเล่นกับเพื่อนผู้หญิง ซึ่งเมื่อเพื่อนชายของผมมาเห็นก็มักจะมาแซว และแกล้งผมแรงๆ ในขณะที่ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย พระเอกที่ชื่อไปป์ ก็มักจะขี่ม้าขาวมาช่วยผมเสมอ ด้วยเหตุนี่ผมจึงรู้สึกอุ่นใจที่มีไปป์เป็นเพื่อน เราโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกัน ห้องเดียวกัน และก็เป็นเพื่อนที่รักกันมาก ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ต้องคอยบอกคอยปรึกษากันอยู่เสมอ
จนกระทั่ง...................
วันหนึ่งในฤดูร้อนตอนปิดเทอม ผมยังจำได้ดีถึงข่าวร้าย ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของไปป์กับผมต้องสั่นคลอน ตอนนั้นเราเพิ่งจบ ม. 3 เราก็เลยไปสมัครเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดด้วยกัน ไปป์เป็นคนหัวดี เรียนเก่ง แต่ติดเกเรไปหน่อย ผมจึงต้องเป็นคนคอยช่วยผลักช่วยดันไม่ให้ไปป์ออกนอกลู่นอกทาง เราต่างคาดหวังกับโรงเรียนนี้มาก ติวหนังสือด้วยกันทุกวันแต่ในที่สุด......................
“เฮ้ย! ปอนด์ กูสอบโรงเรียนประจำจังหวัดไม่ติดว่ะ” ไปป์บ่นด้วยความผิดหวัง พาลทำให้ใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ไปป์ มึงพูดจริงเหรอวะ เก่งอย่างมึงเนี่ยนะสอบไม่ติด” ผมถามกลับด้วยความหวังในใจว่าเขาอาจจะล้อเล่นตามนิสัยคนชอบอำ
“เออ! กูพูดจริงๆ แล้วมึงล่ะสอบติดเปล่าวะ” ไปป์ถาม ด้วยความที่ผมยังไม่ได้เช็คข้อมูล ผมจึงภาวนาในใจให้สอบตกไว้ล่วงหน้า
“กูยังไม่ได้ดูเลยเลย เดี๋ยวกูขอเช็คก่อนนะ” ผมตอบ พร้อมเปิดคอมพิวเตอร์หาข้อมูล ผมกับไปป์นั่งลุ้นกันอยู่สองคนด้วยใจระทึก ผมค่อยๆใส่รหัสผ่านทีละตัว ภายในใจก็ภาวนาหนักขึ้น ไม่ให้มีชื่อผมอยู่ในรายชื่อผู้สอบติด
^
^
^
“ปอนด์ มึงสอบติดนี่หว่า ดีใจด้วยนะ” หน้าจอของคอมพิวเตอร์แสดงรายชื่อชัดเจนว่ามีชื่อของผมอยู่ ไปป์ทำท่าดีใจไปกับผม แต่ในแววตาฉายแววเศร้าอย่างสังเกตได้
“ไปป์ แล้วมึงจะเอายังไงต่อไป มึงจะเรียนที่ไหนวะ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็คงอยู่โรงเรียนเดิมแหละ กูไม่อยากเรื่องมาก” ไปป์ตอบเสียงเบา ใบหน้าผิดหวัง
“เอาอย่างนี้มั้ย กูสละสิทธ์โรงเรียนนี้ แล้วกลับไปเรียนโรงเรียนเราเหมือนเดิม เป็นเพื่อนมึง ดีมั้ย” ผมถามหน้าจริงจัง เหมือนผมจะล้อเล่นถ้าจะสละสิทธิ์โรงเรียนดีๆ และสอบเข้ายากขนาดนี้ไป แต่ผมคิดจริงทำจริง
“ไม่ได้นะ มึงอุตส่าห์พยายามจนสอบได้โรงเรียนนี้ แล้วจะมาสละสิทธิ์ด้วยเหตุผลง่ายๆแบบนี้ไม่ได้” ไปป์ต่อว่าผม คงโมโหมากที่ผมคิดอะไรไม่เข้าเรื่อง
“แต่........กู กูเป็นห่วงมึงนะเว่ย” ผมตอบเสียงอ่อน
“ไม่ต้องห่วงกูหรอก กูไม่เป็นไร โรงเรียนก็โรงเรียนเดิม เรียนมาตั้งแต่อนุบาล 12 ปีแล้วนะเว่ย ยังไงก็สบายมาก แต่มึงสิน่าเป็นห่วงยิ่งกว่า โรงเรียนใหม่ สังคมใหม่ เพื่อนใหม่ .....” ไปป์พูดเพื่อให้ผมสบายใจ แต่ผมก็รู้ว่าไปป์พูดปลอบใจตัวเองด้วย ผมเดินเข้าไปใกล้ ค่อยๆวางมือที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงลงบนบ่าของไปป์
“ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่มึงกับกูก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน” ผมพูดให้กำลังใจผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้มีความทุกข์อยู่ ถึงแม้เขาจะไม่ได้แสดงออกถึงความเสียใจ แต่ด้วยความที่คบกันมานาน ทำให้ผมค่อนข้างที่จะรู้ใจเขามากพอสมควร ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆผ่อนลมออกช้าๆ เพื่อทำให้ตนเองรู้สึกเตรียมพร้อม กับการออกไปเจอกับสังคมใหม่ที่ผมกำลังจะได้พบเจออีกในไม่ช้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
