หัวข้อ: [Novel] Sorry Friend ใกล้เกินไป...หัวใจสปาร์ครัก

[alcadia]

รีบ ๆ มาลงนะคะ

หนูชอบเรื่องของพี่มาก ๆ ค่ะ
สนุกมาก ๆ เลยนะคะ
ดูแล้วมีปมเยอะดีค่ะ
ชอบตัวละครด้วยค่ะ

สู้ ๆ นะคะ

[*SparklinG*]

เพิ่งได้มาอ่านนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวเป็น FC ด้วยคน อิอิ


มันชักยังไงๆอยู่นะเนี่ย ปีเตอร์กับปาล์มเนี่ย เป็นแบบเดียวกับไปป์กับปอนเลย

[สุขาพาเพลิน]

มาติดตามด้วยคนนะครับ

รีบต่อนะๆๆๆๆๆ   ตอนนี้งงกับความลับอันมากมาย

[BeeRY]

แอร๊ยยยยย  อิปีเตอร์

แง่มๆๆๆ อย่าให้รู้นะว่าเคย..........กะปาล์มอ่ะ

เลิกเชียร์ปีเตอร์แล้ว แต่ยังไม่รู้จะเชียร์ใครดี 555

sunny เอาผู้ชายโผล่มาอีกซักคนสองคนสิ เราจะได้เลือกถูก

  ปอนด์กระโดดถีบ บอกหล่อนเป็นนางเอกเหรอยะ 555

ชอบฝนกะแนนอ่า...เหมือนเพื่อนสมัยมัธยมเลยยยย

[Chinnawut]

สงสัยต้องยื่นมือช่วยไปป์ซะแล้วเซ่!!







อย่างงี้อดแดกแน่




/เปิดเว็บสั่งซื้อ ไวอะกรร้า

[Chatcha]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งยุ่งอะ

[haeinpark]

 หลังจากที่ลงตัวละครเรียกน้ำย่อยกันไปแล้ว วันนี้เรามาต่อตอนที่ 9 กันดีฝ่างับ ตั้งใจอ่านให้ดีน้า ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากรู้
ความเดิม งานกีฬาสีวันจริงมาถึงแล้ว หลังจากการเดินคฑาผ่านพ้นไปด้วยดี  ปอนด์ก็มีหน้าที่ไปเชียร์ปีเตอร์แข่งว่ายน้ำ แต่แล้วในระหว่างการแข่งขันปาล์มก็ทำให้ทุกคนในสนามแปลกใจ ที่นักว่ายน้ำอย่างปาล์มดูเหมือนจะอ่อนข้อให้นักว่ายน้ำมือสมัครเล่นอย่างปีเตอร์จนเค้าต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ปาล์มเริ่มมีท่าทีแปลกๆกับปีเตอร์ยิ่งนับวันยิ่งน่าสงสัย หลังการแข่งขันปอนด์ยังแอบได้ยินความลับบางอย่างเกี่ยวกับทั้งคู่จากเพื่อนเก่าของปีเตอร์ที่เป็นนักว่ายน้ำด้วยกัน แต่ไม่ว่าจะตีความยังไงก็ไม่เข้าใจ ไม่ใช่แค่นั้นท้อปเพื่อนร่วมห้องคนเก่งก็ดันพาเพื่อนรักของเขาเข้าร่วมงานกีฬาสีของโรงเรียนโดยไม่ได้บอกกล่าว แถมดูสนิทสนมถึงขั้นจับมือถือแขนกันด้วย เมื่อสถานการณ์ทุกอย่างเริ่มไม่น่าไว้วางใจ ปอนด์จะมีวิธีแก้ไขอย่างไร เพื่อตอบคำถามคาใจทั้งหมด หรือจะมีเหตุการณ์อื่นที่เลวร้ายกว่านี้เกิดขึ้นอีกจนเรื่องยุ่งเหยิงไปกว่าเดิม ติดตามได้ในตอนนี้งับ งับ
                                                          .............................................

ตอนที่ 9 วันเกิดไปป์กับความจริงที่ปวดใจ

            วันนี้เป็นวันที่ 24 กรกฎาคม พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของไปป์ ผมจำได้ขึ้นใจไม่เคยลืม เพราะทุกปีวันนี้จะเป็นวันที่ผมต้องเสียเงินซื้อของขวัญจนเงินหมดเกือบทุกครั้ง

“ปีเตอร์ พาเราไปซื้อของขวัญหน่อยน้า........” ผมอ้อนปีเตอร์ รู้สึกอายเพราะไม่เคยอ้อนใครมาก่อน

“ของขวัญ.....ของขวัญให้ใครล่ะ” ปีเตอร์ถามพลางขมวดคิ้ว

“วันนี้วันเกิดไปป์น่ะ เรายังไม่ได้ซื้อของขวัญเลยนะๆ ปีเตอร์นะ พาเราไปซื้อหน่อย” ผมอ้อนอีก

“ขอโทษน้า..........แต่วันนี้เค้าไม่ว่างอ่ะปอนด์ มีปาร์ตี้ของชมรมว่ายน้ำตอนเย็นอ่ะครับ อยากไปแต่ว่าไปไม่ได้จริงๆ” ปีเตอร์ตอบเสียงอ่อน

“ไม่เป็นไร เราไปเองก็ได้ เจอกันพรุ่งนี้นะ” ผมตอบเสียงปนความผิดหวัง

“ไม่โกรธเค้านะ ปอนด์” ปีเตอร์ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ไม่หรอก เราเข้าใจ ไปปาร์ตี้ให้สนุกนะ” ผมพูดก่อนเดินทางไปหาร้านที่จะซื้อของขวัญให้ไปป์ ร้านรวงแถวนี้ตอนเย็นก็ปิดหมดแล้ว ตลาดนัดที่เคยไปเดินก็จำทางไปไม่ได้เหลืออยู่ตัวเลือกเดียวก็คือห้างโรบินสันที่พอจะมีของให้เลือกซื้อ ผมเดินหาอยู่หลายรอบ จากเวลาเย็นกลายเป็นกลางคืนอย่างรวดเร็ว ในที่สุดผมก็ตัดสินใจซื้อนาฬิกาแนวสปอร์ต ยี่ห้อดัง ที่ราคาค่อนข้างแพงให้เป็นของขวัญไปป์

“หวังว่าคงถูกใจมึงนะ ลงทุนแคะกระปุกซื้อให้เกือบหมดตูดเลยนะเนี่ย” ผมพูดพึมพำกับตัวเองแล้วยกกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงามแล้วขึ้นมองด้วยความพิจารณาอีกครั้ง

“เดินมาตั้งนาน ชักหิวแล้วล่ะสิ” ผมบ่นพลางลูบท้องด้วยความหิว ขณะที่กำลังเดินหาของกินอยู่นั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นปีเตอร์หลังไวๆ ใช่ปีเตอร์จริงผมมั่นใจ แต่คนที่มาด้วยนั่นสิใคร คุ้นๆแต่คิดไม่ออก

“ไหนบอกว่าไปปาร์ตี้ แต่ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้นะ” ผมพูดกับตัวเองด้วยความฉงน แต่ไม่รอช้าที่จะเดินสะกดรอยตามทั้งคู่ไปด้วยใจระทึก ทั้งคู่เดินมาถึงที่จอดรถบนชั้นสาม แล้วเปิดประตูรถขึ้น แล้วปีเตอร์ก็ออกรถทันที
                รถของปีเตอร์กำลังวิ่งมาทางผม ผมจำได้จึงกระโดดหลบมุมเสา แล้วเพ่งสายตามมองว่าผู้ชายที่มาด้วยนั้นเป็นใคร รถค่อยๆแล่นผ่านไปอย่างช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้านั้นอย่างชัดเจน คนที่มากับปีเตอร์ไม่ใช่ใครที่ไหน ปาล์ม นั่นเอง ใบหน้าของทั้งคู่ปรากฏความเครียดอย่างเห็นได้ชัด
ผมตกใจมาก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กล่องของขวัญในมือหล่นลงกับพื้น ผมรวบรวมสติแล้วค่อยๆก้มลงเก็บกล่องขึ้นมา

“ปีเตอร์กับปาล์ม ชั้นจะต้องรู้ให้ได้ว่านายทั้งคู่มีความลับอะไรปิดปังอยู่” ไวเท่าความคิดผมหยิบโทรศัพท์ ตัดสินใจโทรไปหาอาจารย์เล็กที่เป็นอาจารย์ชมรมว่ายน้ำทันที

“สวัสดีครับอาจารย์เล็ก ไม่ทราบว่าวันนี้ที่ชมรมจัดงานปาร์ตี้ที่ไหนครับ” ผมถามน้ำเสียงเรียบเฉย

“เราจัดไปแล้วนี่ครับ วันนี้ไม่มีงานอะไรทั้งสิ้น นั่นใครครับเนี่ย”อาจารย์เล็กถามกลับ เมื่อแน่ใจในคำตอบผมก็รีบวางสาย หัวใจเต้นรัว ผมกำมือแน่นด้วยความโกรธ

“ปีเตอร์โกหกเรา” ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ความรู้สึกโกรธ กับความกลัวประเดประดังเข้ามาพร้อมกัน น้ำตาของผมไหลอาบแก้ม โกรธจนคุมสติไว้ไม่อยู่ น้ำตาที่ไหลของผมหยดหนึ่งหยดลงไปบนกล่องของขวัญที่ผมตั้งใจซื้อให้ไปป์ ผมค่อยๆใช้นิ้วโป้งเช็ดออก แล้วรีบเช็ดน้ำตา วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่ผมต้องทำ

                 ผมเรียกแท็กซี่เพื่อไปที่บ้านของไปป์ แม้ว่าจิตใจจะบอบช้ำเพียงใด แต่ผมก็ตั้งใจที่จะไปอวยพรวันเกิดให้ไปป์ เมื่อมาถึงผมก็เห็นรองเท้าหลายคู่ถอดอยู่หน้าบ้าน เพื่อนของไปป์คงมากันเยอะ ผมเคาะประตู ประตูก็เปิดออก ไปป์เป็นคนเดินมาเปิดเอง เมื่อไปป์เห็นผมมันก็ทำหน้าเหรอไปพักหนึ่งก่อนเอ่ยปากทักทาย

“ปอนด์............ มึงมาได้ไงเนี่ย? ไปป์ถาม คงสงสัยไม่น้อย

“ก็วันนี้เป็นวันเกิดมึงไม่ใช่เหรอวะ กูก็มาอวยพรให้มึงไง” ผมตอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“เข้ามาในบ้านก่อนดิ กำลังสนุกเลย” ไปป์ชวน หน้าที่เศร้าหมองเมื่อครู่สดใสขึ้นมาทันที

“เฮ้ย! นี่ปอนด์เพื่อนรักกู” ไปป์แนะนำผมให้เพื่อนรู้จัก

“หวัดดี” ผมทักทายสั้นๆ พยายามยิ้มให้ทุกคน

“ไอ้ไปป์ เพื่อนรักมึงเนี่ย มึงรักขนาดไหนวะ กูขอรักด้วยคนได้เปล่าวะ” เพื่อนไปป์แซวขึ้นมา

“อย่าเชียวนะเว่ย คนเนี้ยไอ้ไปป์มันรักจริงน้า... ตอนแรกหน้านี่บูดเป็นตูดลิง แต่ดูตอนนี้สิเพื่อนที่ร้ากมาทีเดียวหน้านี่บานเป็นกระด้งเลย” เพื่อนอีกคนเสริมขึ้นมา

“ไอ้เชี่ย พวกมึงเมาแล้วเพ้อเจ้อว่ะ” ไปป์ด่าเพื่อนเขินๆ แล้วทำท่ายกเท้าจะถีบเพื่อน

“ไอ้ไปป์ มึงแดกเหล้าหรอ เหม็นหึ่งเชียว” ผมทักเมื่อได้กลิ่นเหล้าแรงโชยออกมาจากปากของไปป์

“ก็.... แดกนิดหน่อยเอง” ไปป์ตอบเบาด้วยความละอาย

“อย่าแดกให้มันมากนักนะ เดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย” ผมเทศน์ใส่ไปป์
            
                       ปาร์ตี้วันเกิดดำเนินไปด้วยความน่าเบื่อ เพราะเพื่อนของไปป์ยิ่งดึกยิ่งเมา เริ่มรั่วเต้นกันหลุดโลก บ้างก็พล่ามไม่หยุด เวลาล่วงเลยจนมาถึงเวลาดึกมาก พอนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนปุ๊บ ไฟในบ้านก็ดับลงทันที เพลงวันเกิดถูกร้องดังลั่น ฟังไม่เป็นภาษาเพราะเป็นเสียงของเพื่อนไปป์ที่เมาได้ที่ เสียงเทียนวูบวาบปรากฏขึ้นหลังประตูบ้าน ถูกนำพามาด้วยใครคนหนึ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ๆๆ  เมื่อเข้ามาใกล้ด้วยแสงเทียนสว่างไสวทำให้เห็นหน้าคนที่ถือเค้กชัดเจนว่าเป็นท้อป เพื่อนร่วมห้องของผม ไฟเปิดขึ้นทันทีที่เค้กอวยพรมาถึงตรงหน้าเจ้าของวันเกิด

“สุขสันต์วันเกิดนะไปป์ อธิษฐานแล้วเป่าเค้กนะ” ท้อปพูดอายๆ ไปป์ค่อยๆยกมือขึ้นพนมแล้วอธิษฐาน พลางมองหน้าท้อปที่ยืนอยู่ข้างหน้า สายตาหวานซึ้ง

“ขอบใจมากนะท้อป” ทั้งสองคนยืนสบตากัน ผมรู้อยู่แก่ใจว่าท้อปชอบไปป์มากและก็พร้อมที่จะช่วยเหลือไปป์ได้เสมอ ท้อปอาจจะทำหน้าที่ดูแลไปป์ได้ดีกว่าเพื่อนอย่างผมด้วยซ้ำ การ์ดสีชมพูที่แลดูคุ้นตาถูกมอบจากท้อปสู่ไปป์ ไปป์เปิดอ่านแล้วสีหน้าเจื่อนลง

“ถ้าไปป์ยังไม่มีใคร ให้โอกาสเราซักครั้งนะ” ท้อปพูดเขินๆ หน้าเริ่มแดงก่ำ เพื่อนทุกคนโห่ร้องให้ทั้งคู่ด้วยเสียงอันดัง ท้อปจึงเดินหนีไปอย่างอาย ๆ โดยอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ไปป์ยกการ์ดสีชมพูขึ้นแล้วมองมาที่ผมหน้าตาเหรอหราทำอะไรไม่ถูก ผมส่ายหน้าช้าๆแล้วเดินหนีความกดดันเข้าไปในครัวตรงเข้าไปที่อ่างล้างหน้า ผมเปิดน้ำแล้ววักน้ำล้างหน้าหลายครั้งถูด้วยความปวดใจ จนเริ่มรู้สึกแสบหน้าไปหมด ท้อปเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี เมื่อเห็นผมยืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้าท้อปก็เดินตรงมาหาผมทันที

“ปอนด์คงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าเราจะชอบไปป์ ปอนด์รู้มั้ยเราชอบไปป์ม๊ากมาก ไปป์เป็นรักแรกของเราเลยเชื่อมั้ย อิจฉาปอนด์จังที่ได้อยู่ใกล้ชิดไปป์ มีไปป์คอยเป็นห่วงเป็นใย” ท้อปพูดพลางจับมือผมขึ้นมาสัมผัสเบาๆ

“ปอนด์ เราถามจริงๆนะ ปอนด์คิดยังไงกับไปป์หรอ” ท้อปถามน้ำเสียงจริงจัง

“คะ...คิดแบบเพื่อน” ผมตอบพยายามทำน้ำเสียงให้เรียบเฉยที่สุด

“โล่งอกไปที เฮ่อ! เราคิดว่าปอนด์ชอบไปป์อยู่ซะอีก พอได้ยินแบบนี้เราก็สบายใจ ปอนด์ว่าไปป์จะชอบเรามั้ย” ท้อปถามผมต่อ เสียงที่ร่าเริงเบาลง ท้อปค่อยๆเอาหัวมาพิงที่แผ่นหลังของผม เราทั้งคู่เงียบไป

“ไปป์เป็นคนดีมาก ถ้ามีใครซักคนที่จะมาดูแลไปป์ เราก็อยากให้ไปป์ได้เจอคนดี ที่รักไปป์ ไม่ทำให้ไปป์เสียใจ ถ้าท้อปรักไปป์ท้อปสัญญากับเราได้มั้ยว่าท้อปจะดูแลไปป์ตลอดไป และจะไม่ทอดทิ้งให้ไปป์ต้องโดดเดี่ยว” ผมเอ่ยน้ำตาคลอหน่วยพยายามทำใจให้ยินดีไปกับท้อป แต่ยิ่งทำยิ่งเจ็บปวดใจ

“เรื่องง่ายๆแบบนี้ทำไมเราจะทำเพื่อไปป์ไม่ได้ ต่อให้เราต้องยกชีวิตนี้ให้ไปป์เราก็ยอม” ท้อปรับคำน้ำเสียงดูร่าเริงขึ้นมาอีกครั้ง

“ปอนด์พูดแบบนี้ก็แสดงว่า ปอนด์ไม่ขัดข้องที่เราจะชอบไปป์นะ ขอบคุณมาก นายเป็นเพื่อนที่น่ารักที่ซู้ดดดดดดดด”  ท้อปว่าแล้วโผเข้ากอดผมด้วยความดีใจ ผมค่อยๆเลื่อนมือลูบหลังท้อป

“ถึงเราจะคบกับไปป์มานาน แต่เราก็ไม่ได้รู้ใจไปป์ไปหมดทุกเรื่อง เราไม่รู้หรอกนะว่าไปป์คิดยังไง แต่เราก็ขอให้นายโชคดีนะท้อป เมื่อได้ความรักครั้งนี้มาเมื่อไหร่ก็ควรที่จะทะนุถนอมไว้ให้คงอยู่ตลอดไปนะ ท้อปสัญญากับเราแล้วน้า..” ผมพูดเสียงเครือ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบสองแก้ม ผมต้องแอบเช็ดพยายามไม่ให้ท้อปรู้ว่าผมเสียใจ

                    เมื่อระงับความหดหู่ได้แล้วผมก็เดินตามท้อปออกมาที่ห้องรับแขกที่จัดงาน แล้วยื่นของขวัญให้ไปป์

“ไอ้ไปป์ สุขสันต์วันเกิดนะเว่ยเพื่อน ขอให้ให้มึงมีความสุขมากๆ สมหวังในทุกเรื่อง แล้วก็อย่าซ่ามากนะมึง ดูแลตัวเองให้ดีค้วย ถึงแม้ว่ากูจะไม่ค่อยมีเวลาให้มึงแต่กูก็เป็นห่วงมึงเสมอ อย่าคิดว่ามึงไม่มีใคร อย่างน้อยก็มีกูคนนึงที่อยู่เป็นเพื่อนมึง” ผมอวยพรเสียงสั่น น้ำตาที่กลั้นไว้พาลจะไหลออกมาอีก ไปป์เห็นท่าทีของผมแล้วกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่างกับผม แต่ผมตัดบทก่อน

“กลับก่อนมึง มีอะไรก็โทรมานะเว่ย  อย่าขาดการติดต่อเหมือนที่ผ่านมา มันรู้สึกว่าห่างไกลกันเกินไปว่ะ” ผมพูดลาโดยไม่หันหลังกลับไปมองเบื้องหลังอีก เพราะกลัวเหลือเกินว่าน้ำตาแห่งความอ่อนแอนี้ จะเป็นตัวการในการทำลายความรู้สึกของคนอื่นที่กำลังจะได้สมหวังในความรักครั้งแรกในชีวิตไป

                    เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมก็ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า น้ำตาแห่งความเสียใจยังคงไหลไม่หยุด ผมซุกลงกับหมอนแล้วปล่อยโฮอย่างหนัก ไม่รู้ว่าที่เสียใจอยู่นี้เป็นเพราะเรื่องอะไร เรื่องปีเตอร์กับปาล์ม หรือเรื่องของไปป์กับท้อปกันแน่ น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานพอได้ไหลออกมาแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ยิ่งร้องยิ่งสะอึกสะอื้น ยิ่งห้ามไม่อยู่

“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ทำลายความเงียบขึ้นมา ค่ำคืนนี้ผมคงไม่มีกะจิตกะใจคุยกับใคร ถ้าคนนั้นไม่ใช่ ไปป์

“ฮัลโหล” ผมรับสาย ขานทักสั้นๆ กลัวไปป์จะจับพิรุธในน้ำเสียงได้

“ปอนด์.... มึงนอนยังวะ” ไปป์ถามเสียงเบา

“ยัง” ผมตอบห้วนๆ

“กูมีเรื่องอยากปรึกษามึงหน่อย” ไปป์เปิดประเด็น

“เรื่องการ์ดสีชมพูนั่นรึเปล่า” ผมถามแกมประชด

“ก็.... เออเรื่องนั้นแหละ ปอนด์กูจะทำยังไงดีวะ กูไม่ได้คิดอะไรกับท้อปเลยนะเว่ย” ไปป์พูดค้วยความลำบากใจ

“แต่.... ท้อปมันชอบมึงมากนะ” ผมพูดเสียงอ่อน

“กูรู้... แต่..........” ไปป์พูดไม่ออก

“เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอก ถ้ามึงยังไม่มีคนที่มึงรัก มึงก็ลองเปิดใจให้กับคนที่รักมึงดูบ้าง วันนี้มึงอาจจะยังไม่พร้อม แต่ถ้าวันไหนมึงเสียใจ กูเชื่อว่าคนที่รักมึง อย่างท้อป จะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่เคียงข้างมึง คิดให้ดีๆนะเว่ย ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูจะได้วางสายนอน” ผมรีบตัดบท

“เฮ้ย! อย่าเพิ่งวางดิวะ กูยังมีอีกเรื่องนึง” ไปป์บอกเสียงตื่น

“กูอยากขอโทษ ที่กูทำตัวห่างเหินมึง” ไปป์สารภาพเสียงเบา

“ต่อไปนี้ เพื่อนอย่างกู จะไม่ทำตัวแบบนั้นอีกแล้ว ปอนด์ มึงเชื่อมั้ย ว่ากูไปอยู่ใกล้ๆมึง ได้ตลอดเวลาที่มึงต้องการ” ไปป์พูดแปลกๆ ทำให้ผมสงสัย

“มึงพูดเป็นการ์ตูนไปได้ แม่มึงเป็นยอดมนุษย์รึไง งั้นถ้ากูบอกให้มึงมาให้กูเห็นตอนนี้เลย มึงทำได้เปล่าวะ” ผมขันกับเรื่องที่ได้ยิน ก็เลยอดไม่ได้ที่จะแกล้งต่อมุกกับไปป์

“สบายมาก ปอนด์ มึงอยากเจอกูใช่มั้ย มึงเดินมาที่หน้าต่างแล้วมองลงมาหน้าบ้านดิ” ไปป์ว่า ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่หน้าต่างห้องนอน หน้าบ้านที่เคยมืดสนิท แต่บัดนี้กลับมีแสงไฟกระพริบ ส่องเรืองๆของนาฬิกาข้อมือ ที่ผมจำได้ขึ้นใจว่าเป็นสิ่งที่เพิ่งซื้อให้เป็นของขวัญให้ไปป์ ซึ่งตอนนี้มันถูกสวมอยู่กับข้อมือของไปป์ที่กำลังยืนโบกมืออยู่ที่หน้าบ้านของผม

“เชี่ย! มึงทำได้ไงวะ กูเชื่อมึงเลย” ผมบอกด้วยความประหลาดใจ พลางแอบยิ้มดีใจอยู่คนเดียว

“ปอนด์ ทำไมมึงถึงซื้อนาฬิกาแพงๆแบบนี้ให้กูวะ” ไปป์ถามแล้วชูนาฬิกาในมือขึ้น

“คุณค่าของนาฬิกาอันเนี้ยมันไม่ได้อยู่ที่ราคาหรอกนะเว่ย  ที่กูซื้อนาฬิกาให้มึงกูแค่อยากจะบอกให้มึงรู้ว่า กูมีเวลาให้มึงเสมอ เมื่อมึงต้องการ” ผมตอบเสียงอายๆ ใบหน้าเริ่มร้อนวูบวาบ

“กูเข้าใจแล้ว ขอบใจมึงมาก ที่มึงไม่เคยลืมกู” ไปป์เอ่ยน้ำเสียงเปี่ยมสุข

“ก็...ตอบแทนที่มึงไม่เคยทอดทิ้งเพื่อนอย่างกูเหมือนกัน “ เราทั้งคู่เงียบไป เมื่อจะต้องเผชิญกับความเงียบ และความมืดมิดของราตรีกาลหลายต่อหลายคนมีความหวาดหวั่น หวาดกลัว แต่ไม่ใช่เราสองคนในค่ำคืนนี้ ราตรีนี้นำพาความรู้สึกอบอุ่นหัวใจมาให้แบบที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

“ปอนด์...... “ ไปป์เรียกผมสั้นๆ หลังจากเงียบไปอยู่นาน

“อะไร” ผมถามกลับ

“กูรักมึงนะปอนด์” ไปป์พูดออกมาน้ำเสียงจริงจัง ผมอึ้งไปเมื่อได้ยิน

“เพราะมึงเป็นเพื่อนรักของกูไง” ไปป์พูดต่อ ผมแอบผ่อนลมหายใจออก แต่ใจยังสั่นอยู่

“อือ! กูก็รักมึง” ผมตอบกลับเสียงสั่น การบอกรักกันแบบนี้เป็นเรื่องที่เราไม่เคยแสดงต่อกันมาก่อน เมื่อได้ลองทำก็รู้ว่ามันยากมากในการเอ่ยคำรักออกไปแต่ละคำ

“โอ๊ย! ยุงเยอะชิบ กูกลับก่อนนะเดี๋ยวยุงจะหามเอา” ไปป์รีบพูดตัดบท

“กลับบ้านดีๆนะมึง ขอให้มีความสุขมากๆในวันเกิดนะ” ผมอวยพรให้อีกครั้ง

“เออ! มึงก็หลับฝันดีนะเว่ย” ไปป์บอกก่อนไป

“อืม...” ผมตอบรับ แล้วไปป์ก็วางสายไป ผมมองตามไปป์ที่เดินออกไป วันนี้จังหวะการเดินที่คล่องแคล่วของไปป์กลับมาแล้ว เพียงกระพริบตาเดียวไปป์ก็เดินหายลับตาผมไปอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก จนลืมเรื่องของปีเตอร์ไปเสียสนิท

 

[BeeRY]

ชอบไปป์แล้วอ่า...น่าร๊ากกกกก

จาเอาอ่ะ จาเอา ให้เค้านะปอนด์ ( มันยังไม่จบเรื่องอยากเป็นนางเอก 55)

ปอนด์นี่ก็น๊า...ยังไม่รู้ใจตัวเองก็เงี้ยยย

หนักแน่นหน่อยลูก  ส่วนอิปีเตอร์ ต้องเจอนี่ 

ขยันอย่างนี้ แอบบวกให้แล้วน๊า 

[Cha Ris Ma]

ให้เป็นแค่เพื่อนรักจริงเหรอไปป์ 

[สุขาพาเพลิน]

ตามมาต่ออีกแล้ว ห้าห้าห้า

[*SparklinG*]

อะไรกัน... สรุปปีเตอร์มันเป็นชู้กับปาล์ม ส่วนท้อปก็ดูเลวๆ ร้ายๆยังไงชอบกลอีก เฮ้อออออ เครียดดด

[haeinpark]

 เจอกันพุ่งนี้งับ















 

[basza2x]

ต่อหลายๆตอนเลยน่ะ

เพื่อนสนิท เจ็บจี๊ดเลย (ว่ะ) เหอะๆ   

[beernp]

รออ่านนะครับ

[haeinpark]

 ช่วยให้กำลังใจกันด้วยน้า



 เขียนใกล้จบแล้ว



 คงมีประมาณยี่สิบตอนเห็นจะได้




 คืนนี้เด๋วโพสต์ตอนที่ 10 โพสต์เร็วเว่อ วันละตอน 555++++


 

[PrinceOfNaughty]

หวัดดีคัฟ พี่ซันนี่

ชอบนิยายพี่ม๊ากมายเลยอ่า

หนุกดี อิๆ ลงวันล่ะ 3-4 ตอนเลยคับ 555+ พูดเล่นคับ

เป็นกำลังใจให้น๊าคับ เขียนเร็ว ๆ เลยน๊า

ผมจะรออ่าน อิอิ

..........................เป็นกำลังใจให้พี่ซันตลอดไป....................

[BeeRY]

แง้ววว

นึกว่าจะลงเรื่องซะแล้ว มารอเก้อเลย

เฮ้ออออ  พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วอ่ะ ขี้เกียจเรียนนน

แต่ไม่ขี้เกียจอ่านนิยายนะจ๊า อิอิ

รอตอนต่อไปจร้า

[PrinceOfNaughty]

อ่านะ สามทุ่มครึ่งแล้ว

ยังม่ายลงเลย = []=

แล้วจะมาดูใหม่พรุ่งนี้น๊าคับ

ฝันดีนะคับทุกคน ราตรีสวัสดิ์ อิๆ ~

[haeinpark]

 
วันนี้มาดึกหน่อยน้างับ เอาตอนที่ 10 สดๆร้อนๆมาฝากแล้ว
 ความเดิม วันเกิดของไปป์ ปอนด์ต้องไปซื้อของขวัญโดยลำพังไร้ซึ่งเงาของปีเตอร์คนรัก ปีเตอร์อ้างว่าติดงานที่ชมรม แต่ปอนด์เห็นปีเตอร์ไปห้างกับปาล์มแลดูสนิทสนมจึงทำให้เข้าใจว่าปีเตอร์โกหกตน ถึงแม้ปอนด์จะตกใจและโกรธจนตั้งสติแทบไม่อยู่ แต่เค้าก็ไม่ลืมไปอวยพรวันเกิดให้ไปป์ แต่แล้วเค้าก็ต้องปวดใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าท้อปได้ขอไปป์เป็นแฟนในวันเกิด เค้าต้องทำหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดีด้วยการอวยพรให้ทั้งคู่มีความสุขแต่ลึกๆเจ็บปวดมาก แต่ในความโชคร้ายที่ปอนด์ได้พบเจอก็ยังมีเรื่องดีเกิดขึ้น หลังจากวันเกิดไปป์จบลงความสัมพันธ์อันห่างเหินของปอนด์และไปป์ก็กลับสู่สภาพปกติและยิ่งทำให้ทั้งคู่เข้าใจกันกว่าเดิม ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนรักของเค้าทั้งคู่จะดำเนินต่อไปอย่างไร หรือจะเกิดสิ่งไม่คาดฝันที่ทำให้ทั้งคู่ไม่เข้าใจกันอีก ให้กำลังใจพวกเขาได้ใน ตอนที่ 10 10 10
                                                                     .....................................

ตอนที่ 10 เรื่องที่ถูกปิดบัง
          
               หลังจากวันเกิดของไปป์ผ่านพ้นไป เมื่อเข้ามาในห้องเรียนทุกครั้งผมมักจะได้ยินเรื่องเล่าจากท้อปที่พูดถึงตัวเองกับไปป์ตลอด แม้ว่าไปป์จะยังไม่ได้ตอบตกลงปลงใจแต่ด้วยการที่ท้อปไปช่วยสอนหนังสือไปป์ที่บ้านทุกวันจึงมีเรื่องเล่ากุ๊กกิ๊กๆ มาเล่าเสมอ ผมจึงได้ฟังเรื่องจริงบ้างไม่จริงบ้าง อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ปอนด์ ปีนี้ปอนด์จะสอบชิงทุนรึเปล่า” ท้อปถามผม

“คงไม่อ่ะ ” ผมตอบเสียงเรียบ

“แย่เลย! วันก่อนเราชวนไปป์ไปสอบด้วยกันไปป์ท่าทางสนใจมาก แล้วทุนนี้นะเค้าคัดจังหวัดละสองคนเท่านั้น ถ้าใครสอบได้นะสบายเลย เพราะเค้าส่งให้เรียนจนจบปริญญาเอกเลยนะ ไม่สนใจเหรอ”  ท้อป  กระเซ้าถาม

“เราไม่อยากไปเรียนต่อต่างประเทศอ่ะ เราคิดถึงบ้าน แล้วอีกอย่างเราคงสอบไม่ติดหรอก แต่ถ้าเป็นท้อปอ่ะคงสบายมาก” ผมพูด ยิ้มให้เล็กๆที่มุมปาก

“ถ้าเราสอบได้ เราก็อยากให้ไปป์สอบได้ด้วย ปอนด์คิดว่าดีมั้ย ต่อไปนี้เราจะต้องใช้ความรู้ที่มีทั้งหมดสอนไปป์ให้ได้มากที่สุดแล้วเราจะได้สอบติดแล้วไปด้วยกัน เราคาดหวังกับทุนนี้มากเลยนะ” ท้อปพูดสีหน้าเพ้อฝัน ยังไม่ทันที่ผมจะจบการสนทนากับท้อป ยัยแนนก็รีบเดินเข้ามาลากผมไปเสียก่อน หน้าตาดูมีพิรุธ

“มีอะไรเหรอแนน” ผมถามด้วยความสงสัย

“อย่าเสียงดังไปสิ ฉันมีอะไรอยากจะถาม แกว่าหมู่นี้ปีเตอร์แปลกไปมั้ยวะ” แนนถามผมด้วยสีหน้ากังวล

“ไม่หนิ” ผมตอบโดยไม่คิดแต่ในใจยังตะขิดตะขวงอยู่แต่ไม่อยากเล่า

“หมายความว่าหมู่นี้ปีเตอร์สนิทกับใครจนมากผิดปกติรึป่าวอ่ะ” แนนเริ่มเฉลย

“ชั้นก็ไม่อยากเล่าหรอกปอนด์ แต่ชั้นไม่สบายใจ ไม่อยากให้แกเสียใจ ก็เลยมาเล่าให้ฟัง เดี๋ยวนี้ปีเตอร์ชอบอ้างว่าไม่ค่อยว่างใช่มั้ย ตอนแย็นก็ไม่ไปส่งแกที่บ้านใช่มั้ยล่ะ” แนนถามสีหน้าจริงจัง

“ก็ใช่ ทำไมเหรอ” ผมเริ่มอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่าจะตรงกับที่ผมคิดหรือเปล่า

“ก็ชั้นเห็นปีเตอร์ไปรับไปส่งนายปาล์มทุกวัน ตอนเย็นก็แอบไปกินข้าวด้วยกันสองต่อสอง ดูสนิทสนมกันมากเลย” แนนเล่า

“เนี่ย วันนี้ก็คงจะมาพร้อมกัน ไม่เชื่อคอยดู” แนนเล่าจนผมเห็นภาพ พอแนนพูดจบปุ๊บปีเตอร์ก็มาพอดี โดยมีปาล์มเดินตามติด ๆ แต่ก็ไม่ได้คุยไม่ได้ทักกัน

“ชั้นบอกแล้วไม่มีผิด” แนนตอกย้ำ ผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก หน้าเริ่มชาวาบ ๆ
 
“ปอนด์ คิดถึงจัง” ปีเตอร์เรียกพร้อมเสนอหน้าเข้ามาเชียว

“เจอกันทุกวัน ยังจะมาคิดถึงอีก” ผมพูดปนประชด

“ปอนด์ ซื้อขนมมาฝากอ่ะ” ปีเตอร์ยื่นกล่องคุกกี้ให้ผม

“ขอบใจ” ผมตอบห้วน ๆ รับกล่องคุกกี้มาแล้วแกะแจกเพื่อนทั่วห้อง ปีเตอร์มองผมด้วยสายตาแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร วันนี้ตั้งแต่เช้าผมก็เงียบขรึมทั้งวัน ไม่พูดไม่จากับใคร

                วันนี้ตอนบ่ายจะมีการทดสอบสมรรถภาพทางกายวิชาพละ พวกเราจึงต้องเตรียมกางเกงและเสื้อพละมาเปลี่ยน การทดสอบมีสามด่านด้วยกัน ซิทอัพดันพื้น – วัดแรงบีบมือ – แล้วก็วิ่งรอบสนาม พวกเราเข้ารับการทดสอบทุกด่านจนเหนื่อยล้า โดยเฉพาะการวิ่งรอบสนามเหนื่อยมาก ๆ ผมวิ่งรั้งท้ายเลย เพราะด้วยตัวที่เล็กและผอม แรงก็ไม่ค่อยมีเลยวิ่งช้า ต่างกับปีเตอร์และปาล์มที่แข็งแรงด้วยกันทั้งคู่ วิ่งคู่คี่กันไปเข้าเส้นชัยไล่เลี่ยกัน

“ปอนด์ สู้ ๆ ครับ” ปีเตอร์วิ่งครบก็ยืนเชียร์ผมหน้าเส้นชัย ผมยิ่งหงุดหงุดเหมือนเป็นการล้อเล่นยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยเดินเข้าเส้นชัยให้มันช้าไปยิ่งกว่าเดิมเลยซะงั้น

“ปอนด์ ไม่สบายเหรอแลดูเงียบ ๆ” ปีเตอร์ถามพลางเอามือมาอังหน้าผาก

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หน่า” ปีเตอร์ว่า มองหน้าผมแล้วยิ้ม ๆ แต่ผมไม่ตลก ผมหน้าบูดยิ่งกว่าเดิม

“ปอนด์ เป็นอะไรทำไมไม่บอกล่ะ ทำเหมือนโกรธอะไรมา” ปีเตอร์ตั้งข้อสังเกต

“เปล่า ปวดห้องน้ำ” ผมผละจากปีเตอร์แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำในโรงเรียน ผมปิดประตูห้องน้ำแล้วยืนพิงกำแพง ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“อ้าว กางเกงใครเนี่ย พาดทิ้งไว้” ผมเห็นกางเกงพาดไว้ในห้องน้ำก็เลยถือวิสาสะหยิบจะเอาไปถามแล้วคืนเจ้าของไป ขณะที่ผมหยิบออกมาก็มีของหล่นลงมาจากกางเกง เป็นกระเป๋าเงินสีดำหล่นลงมา เมื่อหล่นถึงพื้นกระเป๋าก็อ้าออกเผยให้เห็นรูปถ่ายใบใหญ่ที่ใส่หราอยู่ภายใน
เป็นภาพคู่ของคนรักกัน แต่แปลกที่ว่าเป็นรูปของผู้ชายสองคนที่หันหน้าเข้าหากัน ริมฝีปากใกล้กันมากคือพูดง่ายๆ เกือบจะจูบกันอยู่แล้ว ผมรีบเพ่งพิจารณาด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่าบุคคลที่อยู่ในรูปนั้นเป็นใคร
 
 ผู้ชายคนหนึ่ง ผิวขาว ผมตั้ง หน้าตี๋ ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนที่ผมเคยเห็นมาก่อน

ปาล์มแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์!!!!!

ผมตกใจมากเมื่อเห็นรูปในลักษณะนี้ของปาล์ม แต่ผมต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อพิจารณาดูรูปผู้ชายอีกคน

ผู้ชายหล่อ จมูกโด่ง หน้าตาคมสัน โครงหน้าแบบนี้ไม่เป็นต่างชาติก็ต้องเป็นลูกครึ่ง ใช่!!!!เค้าเป็นลูกครึ่ง แต่ไม่ใช่ลูกครึ่งที่ผมไม่คุ้นหน้า คนที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้ในรูปผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี  เพราะหน้าตาของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยจนถึงตอนนี้
     
     ^
    ^
    ^




“ปีเตอร์” แฟนของผมนั่นเอง !!!!!!!

[Chatcha]

มาจิ้มก่อนนอนอย่างรวดเร็ว

[beernp]

รออ่านนะครับ

[BeeRY]

อี ปี เตอร์...

เลว มากกกก

เอา มัน ไป เก็บ 

ฮ่าๆๆ สติแตก เรียนวันแรกงานก็เข้าเลย

เมื่อคืนไปลอยกระทงมาแล้ว  แล้ววันนี้จะไปลอยอีกมั้ยเนี่ย ซันนี่ ^_^

[basza2x]

คิดว่าหล่อหรือไง

ถึงหล่อแต่เลวก็ไม่เอา(มั้ง) ห้าห้า   

[PrinceOfNaughty]

คิดไม่ออกเลยแฮะ ตอนต่อไปจะเป็นยังไง

ต่อเร็ว ๆ ละกันน้อ

เมื่อคืนลงตั้ง 5 ทุ่ม =O=' หลับแล้ว อิๆ

[haeinpark]

 ไปลอยกระทงแล้วเด๋วมาอัพ อัพ



 แอนด์ ดาวน์




 เหอๆๆๆๆๆ





 

[Cha Ris Ma]

  มาร้องเพลงรอครับ

[yunchun]

หมั้นไส้ ไอ่เตอร์แหมๆตอนแรกอย่างนู้นอย่างนี้
รักปอนด์ๆๆๆ อะโด่ เอ้ย แย่มาก
ปาล์มไอ่มือที่สามมมมหมั้นไส้
ปอนด์หาไปป์ดีกว่าเนอะแต่ว่าท๊อปก้อชอบไปป์อ่า
เหมือนคิดว่าปอนด์ไม่เหลือใครเลยอ่ะ ทั้งเตอร์ ทั้งไปป์
อ๊ากกกคิดได้ไงฟร้า อยากให้คู่กับไปป์อ่า(แอบจิ้นไปป์หน้าเหมือนเทมตอนตัดสกินเฮด 555+)



เหมือนมิ คริคริ 
ไรท์เตอร์ลอยทระทงเสร็จอย่าลืมมาอัพน้า

[PrinceOfNaughty]

T^T' ไม่มีคนไปลอยด้วย

น่าเหงาอยู่บ้านหน้าคอม ฮือ ๆ

ชีวิตชั่ง..  555+ 

[PrinceOfNaughty]

ไปนอนล่ะคับ ยาโยนาระ พี่ซัน และทุกคน อิๆ

ฝันดีกั๊บผม ราตรีสวัสดิ์คร้าบ

[haeinpark]

วันเพ็ญเดือนสิบสอง แต่มาอัพตอนที่ 11 รู้สึกว่ามาอัพบ่อยเกิ๊น เผลอแป๊บเดียวจะจบเรื่องอยู่แล้ว ไม่อยากให้จบเร็วเรยอ่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คิดเรื่องไปได้อีกหลายๆตอนเรยน้างับ
ความเดิม เหตุการณ์ดีๆๆยังไม่ทันจางหาย เรื่องร้ายๆก็เข้ามาจู่โจมปอนด์อีกครั้ง ท้อปที่จะสอบชิงทุนไปเรียนต่อเกิดอยากให้ไปป์สอบติดด้วย ก็เลยไปติวหนังสือให้ทุกวันอย่างหนัก แบบนี้โอกาสสอบได้ก็คงสูงอยู่ ส่วนเรื่องของคนรักนับว่าก็จะยิ่งเลวร้ายเมื่อปอนด์ไปเจอรูปคู่สุดหวานของปีเตอร์กับนายปาล์มจอมลึกลับ เรื่องนี้มันคงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว ทำไมจึงเกิดเรื่องร้ายๆกับปอนด์ไม่เว้นแต่ละวัน ช่วยให้กำลังใจนายเอกของเราด้วยนะงับ ในตอนที่ 11
                                                                 ............................................

ตอนที่ 11 รูปถ่ายปริศนา

         ผมมือสั่น โกรธก็โกรธ เสียใจก็เสียใจที่ปีเตอร์กับปาล์มรวมหัวกันหลอกผม ดูจากในรูปทั้งสองคนยังเด็กกว่านี้มาก ถ้าจะให้เดาผมว่ารูปนี้ต้องถ่ายเมื่อไม่เกินห้าปีที่แล้ว ผมปิดกระเป๋าเงินแล้วรีบเก็บเข้าไปในกางเกงตามเดิม เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องน้ำนี้

“เอาไปวางไว้ตรงไหน คิดให้ดีๆสิปาล์ม” เสียงของปีเตอร์แน่นอน

“เราจำได้ว่าเราถอดกางเกงพาดไว้ที่ห้องน้ำนี้แหละ แต่มีคนเข้าอยู่ เราว่าเดี๋ยวรอให้เค้าออกมาก่อนแล้วกัน” ปาล์มพูดขึ้น ผมอยากจะจับให้ได้คาหนังคาเขาจึงรีบบิดประตูออกมา

“ปะ... ปอนด์” ปีเตอร์เรียกน้ำเสียงตระหนก

“กางเกงตัวเนี้ยของปาล์มรึเปล่า เมื่อกี้เราได้ยินว่าปาล์มกำลังหาของอยู่” ผมถามพร้อมยื่นของในมือให้

“ใช่..ขอบใจ” ปาล์มตอบห้วนๆแล้วกระชากกางเกงไปจากมือผม ผมเดินฝ่าทั้งคู่ออกไปโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก ปีเตอร์หน้าซีดพูดไม่ออก เหมือนรู้ว่าผมล่วงรู้ความลับที่ทั้งคู่ช่วยกันปิดบังแล้วยังไงยังงั้น

             ผมรีบเดินกลับมาที่ห้องเรียน เพื่อเตรียมกระเป๋ากลับบ้าน แต่ปีเตอร์วิ่งเข้ามากันผมเอาไว้ก่อน

“ปอนด์ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” ปีเตอร์เปิดประเด็น

“คุย... วันนี้เราไม่ว่างวันอื่นแล้วกัน” ผมตอบสั้นๆพยายามแทรกตัวหลบปีเตอร์ที่ยืนกางแขนกันไว้ แต่ก็ออกไปไม่ได้เสียที

“วันนี้เราต้องเคลียร์ให้ปอนด์เข้าใจ ปอนด์กำลังเข้าใจเราผิดนะ” ปีเตอร์พูดเหมือนรู้ว่าผมโกรธอะไรอยู่

“เข้าใจผิดเหรอ.. ไม่หรอกมั้งมีแต่จะเข้าใจถูก” ผมกระแทกเสียง เมื่อได้โอกาสก็รีบวิ่งหนีไปโดยเร็ว ปีเตอร์วิ่งตามผมมาติดๆ พูดพล่ามมากมายเสียจนน่ารำคาญ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรผมก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ปีเตอร์คงโมโหก็เลยอุ้มผมขึ้น ผมดิ้นสุดแรงแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ เลยถูกอุ้มมาวางในรถของเขาแต่โดยดี

“ปีเตอร์นายจะทำอะไร นายจะบังคับเราเหมือนเราเป็นสัตว์แบบนี้ไม่ได้นะ” ผมว่าพลางกำมือทุบอกปีเตอร์ไปหลายครั้ง

“ในเมื่อปอนด์ไม่ฟังเรา เราจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้” ปีเตอร์พูดจบก็ออกรถกระชากอย่างแรง ผมหลับตาปี๋ด้วยความกลัว รถของปีเตอร์แล่นไปอย่างเร็ว ผมค่อยๆรวบรวมสติแล้วตัดสินใจถาม

“ปีเตอร์รู้ใช่มั้ย...” ผมถามเสียงสั่น

“รู้..รู้ว่าปอนด์กำลังหูเบาเชื่อคำที่คนอื่นพูดใส่ร้ายเรา”ปีเตอร์ตอบเสียงแข็ง

“ใส่ร้ายเหรอ...เตอร์ ไม่มีใครใส่ร้ายเตอร์ทั้งนั้น เรื่องนี้ถ้าเราไม่รับรู้และก็ไม่เห็นมากับตาเราก็คงไม่โกรธขนาดนี้หรอก เตอร์โกหกเรา บอกมาตามตรง...เตอร์กับปาล์มรักกันใช่มั้ย “ผมถามกระชากเสียง เมื่อได้ยินคำถามนี้ปีเตอร์ถึงกับหยุดเบรกกระทันหันจนผมตัวโยน รถนิ่งสนิทอยู่กับที่

“ปอนด์ เอาที่ไหนมาพูด” ปีเตอร์ถามเสียงสั่น หน้าซีดเผือด

“เราเห็นเตอร์ไปไหนมาไหนกับปาล์มทุกวัน เตอร์ทิ้งเรา เตอร์ไม่เอาใจใส่เราเหมือนแต่ก่อน เหตุผลแค่นี้มันคงจะดูน้อยไป ที่มากกว่านั้นคือเราเห็นรูปที่เตอร์ถ่ายกับปาล์ม ในกระเป๋าเงินของปาล์มวันนี้ เตอร์กับปาล์มรักกันชัดเจนขนาดนี้แล้วเตอร์จะแก้ตัวยังไงอีก อธิบายมาสิเตอร์ว่ามันไม่จริง พูดมาสิ” ผมปล่อยโฮ

“ปอนด์ เราขอโทษ ฟังให้ดีนะ เรารู้จักกันจริงๆ รู้รักกันมาตั้งแต่เด็ก เรายอมรับว่าตอนนั้นเรายังเด็กมาก เรายังทำอะไรโดยไม่คิด ตอนนี้เรา...เรา...โอ๊ย ปอนด์ เรารักปะ..... โอ๊ย!” พูดยังไม่ทันจบปีเตอร์ก็ใช้มือกุมขมับร้องด้วยความเจ็บปวด

“เตอร์ ๆเป็นอะไรอ่ะเตอร์”

“ไม่เป็นไร เอ่อ... ปอนด์ต้องเชื่อใจเตอร์นะ เตอร์ไม่ได้หลอกปอนด์ ที่เตอร์ต้องทำตัวสนิทกับปาล์มก็เพราะเตอร์ไม่อยากเห็นปอนด์ต้องตกอยู่ในอันตรายอีก” ปีเตอร์เล่าหายใจรวยริน

“หมายความว่ายังไง เรางงไปหมดแล้ว” ผมถามกลับด้วยความสงสัยหนัก ไม่เข้าใจในเรื่องที่ปีเตอร์พูด

“จำได้มั้ย วันที่ปอนด์ติดอยู่ในห้องน้ำนั่น มันไม่ใช่อุบัติเหตุ มันเป็นฝีมือของปาล์ม ปาล์มตั้งใจจะทำร้ายปอนด์” ปีเตอร์เฉลย ภาพวันนั้นผุดขึ้นในหัว ผมตกใจมากจนน้ำตาหยุดไหลสนิท

“เรากับปาล์มเคยคบกันก็จริง แต่เราก็เลิกกัน เราจำไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร เมื่อเราคบกับปอนด์ ปาล์มดูจะไม่พอใจเอามากๆ จนวันนั้นวันกีฬาสีปาล์มก็หลุดปากเรื่องที่ปาล์มขังปอนด์ไว้ในห้องน้ำ และขู่ว่าถ้าเรายังคบกันปาล์มจะทำร้ายปอนด์อีก ปาล์มไม่ได้พูดเล่นนะปอนด์ สำหรับเตอร์แล้วปาล์มจะทำอะไรก็ได้เพราะพ่อของปาล์มเป็นผู้มีพระคุณกับครอบครัวของเตอร์มากๆ ปาล์มสั่งให้เราเลิกคบปอนด์ แต่เราขอเวลาเดือนนึงปาล์มก็ยอม แต่ความจริงเราไม่อยากทำแบบนี้ เพราะเรารักปอนด์มาก ปอนด์คือทุกอย่างของเราในตอนนี้ เราจะทำยังไงต่อไป ถ้าเรายังดึงดันคบกันแบบนี้ เรากลัวว่าปอนด์จะตกอยู่ในอันตรายอีก” ปีเตอร์เล่าใบหน้าเครียด น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม ปีเตอร์กำมือผมแน่นน้ำตาหยดหล่นลงจนเปียกชุ่มหลังมือของผม

“เตอร์เราเข้าใจแล้วว่าทุกอย่างที่เตอร์ทำลงไปเพราะเป็นห่วงปอนด์ ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเราเชื่อมั่นในรักแท้ รักแท้นั่นแหละจะพาเราไปเจอทางออกที่ดี ความรักย่อมมีอุปสรรคเป็นธรรมดา แต่ปอนด์เชื่อว่าเราต้องผ่านพ้นไปได้ ในวันที่เราต้องเผชิญสิ่งที่เลวร้ายหรือในวันที่ลำบากที่สุดในชีวิต ขอเพียงแค่เตอร์อยู่ข้างเรา เราก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น” ผมกุมมือปีเตอร์ขึ้นมาแล้วบรรจงจูบลงไปอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยๆเลื่อนมืออันบอบบางของผมไปที่ใบหน้าปีเตอร์เช็ดน้ำตาให้ด้วยความอ่อนโยน ปีเตอร์ก็ค่อยๆเลื่อนมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเช่นกัน หน้าของเราโน้มเข้าใกล้กันเรื่อย ๆ ๆ ๆ  ............

             ด้วยแรงดึงดูดประหลาด ริมฝีปากของเราประกบกันชิด เหมือนโลกนี้หยุดหมุนไปชั่วขณะเราแสดงความรักต่อกันเนิ่นนาน ปล่อยความรู้สึกไปตามอารมณ์ที่ตกอยู่ในภวังค์รัก ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากปีเตอร์ ปีเตอร์จับที่ใบหน้าผมอีกครั้งแล้วบรรจงจูบไปที่หน้าผากอย่างนุ่มนวล เรายิ้มให้กันด้วยความรักเต็มเปี่ยม ก่อนที่รถจะขับเคลื่อนออกไปสู่จุดหมายของเรา ที่นั่นก็คือ

     ^
    ^
    ^




บ้านของผม!!!