หัวข้อ: [Novel] Sorry Friend ใกล้เกินไป...หัวใจสปาร์ครัก

[BeeRY]

น้องซัน!!!

มาดัก อิปีเตอร์

เมื่อไหร่จะมาก๊ะ...

เฮือกก  น้ำเย็นเจี๊ยบบบ  ขี้เกียจอาบน้ำเลยยยอ่า

[haeinpark]

น้องซัน!!!

มาดัก อิปีเตอร์

เมื่อไหร่จะมาก๊ะ...

เฮือกก  น้ำเย็นเจี๊ยบบบ  ขี้เกียจอาบน้ำเลยยยอ่า

รอฤกษ์งามยามดี สี่ทุ่มงับ

[haeinpark]

ตอนที่ 13 Unlucky Number มาแล้ว มาอ่านกันต่อว่าจะรันทดขนาดไหนได้อีก อิอิอิ

ความเดิม ด้วยอานุภาพความรัก ทำให้ปอนด์ตกเป็นของปีเตอร์อย่างง่ายดาย ถึงจะอิ่มเอมในความสุขที่ปีเตอร์มอบให้ แต่ก็ต้องได้ยินข่าวร้ายจากปากเพื่อนรักอย่างไปป์ว่าเขาจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศโดยไม่มีกำหนดกลับ ปอนด์รู้สึกใจหาย ด้วยเวลาที่เหลือน้อยเขาทั้งคู่ก็เลยชวนกันไปดูหนังเพื่อจะได้มีเวลาอยู่ร่วมกันก่อนจาก แล้วสัญญาณอันตรายก็เกิดขึ้นกับปอนด์อีกจนได้ เมื่อปาล์มกับปีเตอร์ก็มาดูหนังรอบเดียวกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังได้ที่นั่งติดกันด้วย ซวยซ้ำซวยซ้อนแล้วนายเอกของเรา วื่นวือกันได้เรยงับ ตอนที่ 13

                                                            ................................................

ตอนที่ 13 ปากเหว

“จะทำยังไงดีวะ” คำถามนี้ดังซ้ำๆในโสตประสาท โชคยังเข้าข้างผมที่ คนที่มานั่งข้างๆเป็นปีเตอร์ไม่ใช่ปาล์ม ผมค่อยๆเหลียวไปมอง พลันสบสายตากับปีเตอร์อย่างจัง ปีเตอร์เห็นว่าเป็นผมก็รีบหันหน้ากลับไปแล้วนั่งห่อตัวคล้ายกับบังไม่ให้ปาล์มมองมาเห็นผม ผมก็เช่นกันนั่งงอหลังบังไปป์เพื่อไม่ให้มองเห็นปีเตอร์ ช่วงเวลาอันแสนอึดอัดผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมดูหนังไม่รู้เรื่องเลยเพราะความกระวนกระวายใจ ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมันเป็นแบบนี้เอง

“เฮ้ย!! ปอนด์เป็นไรไปวะ หนังไม่สนุกหรอวะ” ไปป์กระซิบถาม

“กูรู้สึกไม่ค่อยสบายว่ะ กลับกันเหอะมึง” ผมรบเร้า

“มึงเป็นอะไรมากรึเป่าเนี่ย หน้าซีดเลย”

“อือ... ไปป์พากูกลับบ้านที” ผมรบเร้าหนักจนไปป์ใจอ่อน

“ไป..กลับก็กลับ”

                 ไปป์ค่อยๆลุกขึ้นพลางสะกิดผมให้ลุกขึ้นตาม ผมค่อยๆลุกอย่างเงียบๆ แต่ด้วยความรีบร้อนและความซุ่มซ่ามอีกตามเคยทำให้มืออันเก้งก้างของผม ปัดไปถูกแก้วน้ำที่พนักพิงกระเด็น น้ำในแก้วสาดกระเซ็นหกใส่คนที่นั่งเก้าอี้ข้างผม

                 ปีเตอร์พรวดลุกขึ้น ผมไม่รอช้าวิ่งหนีออกจากโรงฉายอย่างรวดเร็ว เมื่อวิ่งออกมาไกลมากแล้วผมก็มาหยุดยืนพักหายใจที่หน้าห้างด้วยความเหน็ดเหนื่อยในใจก็ภาวนาไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น แค่เพียงไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากในห้าง ผมเริ่มใจไม่ดีจึงรีบวิ่งกลับไปดูที่เกิดเหตุ

“ไอ้ปีเตอร์ มึงเลวมากมึงทำกับปอนด์แบบนี้ได้ยังไงวะ” ไปป์เอ่ยถามด้วยความโมโหจัด ปีเตอร์ได้แต่ก้มหน้านิ่ง พูดไม่ออกซักคำ

“ไปป์..กลับบ้าน” ผมแทรกฝูงชนพยายามลากไปป์ที่กำลังโกรธออกจากที่นั่น

“ปอนด์ มึงก็เห็น ไอ้ปีเตอร์มันหลอกมึงอยู่ มันมีคนอื่น”

“ไอ้ไปป์ นั่นปาล์มเพื่อนร่วมห้องกูเอง” ผมตอบไม่เต็มเสียงนัก
    
     ^
    ^




“ไม่ใช่!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ไหนๆเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว จะปิดบังไปอีกนานเท่าไหร่ ไหนเตอร์บอกปาล์มไง ว่าวันนี้เตอร์จะขอเลิกกับปอนด์ต่อหน้าปาล์ม ตอนนี้ปอนด์ก็อยู่ตรงนี้แล้ว บอกเลยสิเตอร์ บอกเลิกกับปอนด์เดี๋ยวนี้” ปาล์มสั่งเสียงแข็ง

“ไอ้สารเลวเอ๊ย!!!!! “เมื่อปาล์มพูดจบ ไปป์ไม่พูดพล่ามทำเพลงกระโจนเข้าไปต่อยปีเตอร์อย่างแรง จนกระเด็นล้มลง แล้วก็ตามไปต่อยซ้ำอีกหลายหมัด ผมกับปาล์มพยายามเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่เป็นผล อารมณ์เดือดของไปป์ยากเกินควบคุม จนในที่สุด รปภ.ของห้างต้องวิ่งเข้ามาช่วยจึงระงับเหตุไว้ได้ทัน ปีเตอร์อาการสาหัสใบหน้าช้ำ เลือดกบปาก เพราะการที่เค้าไม่สู้ไปป์เลยแม้แต่น้อย

“มึงจำใส่กะโหลกมึงไว้เลยนะไอ้ปีเตอร์ ตั้งแต่กูคบปอนด์มากูไม่เคยทำให้ปอนด์ต้องเสียใจ ปอนด์เป็นคนดีมาก ที่กูยอมให้มึงคบปอนด์เพราะกูเชื่อในการตัดสินใจของปอนด์ ปอนด์รักมึงมาก แต่มึงเสือกทำกับปอนด์แบบนี้ กูยอมไม่ได้ กูทนเห็นเพื่อนกูเจ็บไม่ได้ กูรักปอนด์ มึงได้ยินมั้ย....”
 
“ปอนด์กูรักมึง...” ไปป์พล่ามจบก็มองมาที่ผมสายตาจริงจัง
    
     ^
    ^
    ^




“ปอนด์กูรักมึงจริงๆนะ!!!!!”

“กูรู้ไอ้ไปป์ กูเข้าใจดี ที่มึงรักกูก็เพราะว่า.... กูเป็นเพื่อนรักของมึง มึงเป็นห่วงกูเพราะกูเป็นเพื่อนของมึง กูขอบคุณที่มึงอยากช่วยกู แต่เรื่องนี้กูขอจัดการเองนะ เพื่อนรักกันบางทีก็ช่วยเหลือกันไม่ได้ทุกเรื่องหรอกนะเว่ย”

“มึงว่ายังไงนะ มึงหมายความว่า....” ไปป์ถามกลับเสียงสั่นเครือ

“มึงเข้าใจถูกแล้ว กูไม่อยากให้มึงยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ กูคงดีใจกว่านี้ถ้ามึงจะใช้เวลาที่มีค่าของมึงทำอะไรเพื่อตัวมึงเองบ้าง มึงช่วยกูมามากพอแล้ว ถ้ามึงไม่ยอมปล่อยให้กูลองแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ต่อไปถ้ามึงไม่อยู่กูจะแก้ปัญหาเองได้ยังไง”

“กูเข้าใจแล้ว..กูยุ่งกับชีวิตมึงมากเกินไป กูขอโทษ ขอบคุณที่มึงช่วยเตือนสติกูทำให้กูรู้ว่าตอนนี้ สำหรับมึงกูเป็นแค่ ”ไอ้ตัวน่ารำคาญ” เออ!!! ไอ้ไปป์คนนี้มันชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน แม่ง!!!โคตรเชี่ยเลยว่ะ” ไปป์สลัดตัวเองออกจาก รปภ. ที่ยึดแขนมันไว้แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างเร็ว ผมตกใจในคำตัดพ้อของไปป์ที่ได้ยิน ผมรีบวิ่งตามไปด้วยความรู้สึกผิดที่พูดแรงเกินไป ผมวิ่งข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่งแต่ก็สายเกินไป ไปป์วิ่งหายลับตาไปแล้ว

                   ปีเตอร์กับปาล์มวิ่งตามออกมา ปีเตอร์จะวิ่งเข้ามาหาผม แต่ถูกปาล์มกระชากแขนไว้ ปีเตอร์พยายามดิ้นให้หลุดจากการเหนี่ยวรั้งของปาล์มแต่ก็ไม่เป็นผล ปาล์มแรงเยอะเหลือเกิน

“อยากไปหามันมากใช่มั้ยเตอร์ ก็ไปสิ!!!! แต่เราไม่รับรองความปลอดภัยของมันนะ”ปาล์มขู่ พร้อมปล่อยมือปีเตอร์ลง

“ปาล์ม...ทำไมปาล์มไม่เห็นใจเราบ้างนะ ปาล์มจะยื้อเราไว้ทำไมในเมื่อเรา....”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าเตอร์เดินไปหามันอีกก้าวเดียว ปาล์มจะถือว่าเตอร์เลือกมัน”

                  ปีเตอร์วิ่งมาหาผมอย่างไม่ลังเลเมื่อปาล์มปล่อยมือเขาแล้ว

“ได้....เตอร์ผิดสัญญากับปาล์ม เราเตือนแล้วนะ แล้วจะหาว่าปาล์มร้ายไม่ได้”

                   แม้ปาล์มจะขู่เพียงใดแต่ปีเตอร์ก็ไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เขาวิ่งมาหาผมที่ยืนอิดโรยอยู่อีกฝั่งของถนนหน้าห้าง

“ปอนด์ เราตัดสินใจแล้ว ตอนนี้เราไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ถ้าเราจะรักกัน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด” ปีเตอร์ตะโกนพลางโบกมือให้ผมอยู่อีกฝั่งของถนน พยายามจะข้ามมาหาผมแต่ด้วยจำนวนรถที่สัญจรไปมามีจำนวนมากก็เลยลำบากต่อการข้ามฟากไปอีกฝั่งของถนน

“ปอนด์.....เรามาหาปอนด์แล้วนะ อย่าเพิ่งไปไหนนะปอนด์”


ปีเตอร์.............. ระวัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
    
    ^
    ^
    ^




“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โครม!!!!!!!!!!!!!!”

[Chatcha]

ชักอยาก...ไรเตอร์จริงๆนะนี่

มาแต่ละครั้งพี่ก็ลุ้นจนตัวโก่ง

แต่พออ่านมาจนจบ

งงได้อีก

ค้างมากมาย

เฮ้อ...

[haeinpark]

ชักอยาก...ไรเตอร์จริงๆนะนี่

มาแต่ละครั้งพี่ก็ลุ้นจนตัวโก่ง

แต่พออ่านมาจนจบ

งงได้อีก

ค้างมากมาย

เฮ้อ...

เรื่องอารายจะคลายปมง่ายๆ ตัวโก่งกันต่อไปงับ

[Cha Ris Ma]

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด   เลยโครม!!


อ๊ากกกกกก ใครเป็นอะไรอีกนะ
 

[basza2x]

อะไรอ่ะ เห้อๆ 

[haeinpark]

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด   เลยโครม!!


อ๊ากกกกกก ใครเป็นอะไรอีกนะ
 

 อ้ากกกกกกกกกกกก


 คนเขียนกำลังจะตายงับ เพราะจะโดนคนอ่านฆ่าตายคาบอร์ด

[haeinpark]

อะไรอ่ะ เห้อๆ 

 ถอนหายใจยาวโลด......

[*SparklinG*]

 เฮ้อ.... เตอร์กับปอนนี่ สงสัยสุดท้ายแล้วจะไม่ได้คู่กันในที่สุดละมั้ง

[BeeRY]

อย่าให้ถึงขั้นต้องไปกินข้าวต้มที่วัดอะไรงี้นะซัน

เค้าทำใจไม่ได้อ่ะ

เออ แล้วปอนด์อ่ะ ไปพูดกะไปป์แบบนั้น เป็นใครก็สะเทือนนนน

ใจร้ายว่ะ เค้าพูดขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกว่าเค้าคิดอะไรยังไงกะตัวเอง

แต่ก็นะ เพราะว่ามันใกล้เกินไปหรือเปล่า (แหม ตามชื่อเรื่องเลย) เลยไม่ยอมรับรู้ว่าไปป์เค้ารู้สึกยังไง

หึหึ ตอนนี้มันช่างเข้ากับชีวิตจริงมากมาย...

[haeinpark]

เฮ้อ.... เตอร์กับปอนนี่ สงสัยสุดท้ายแล้วจะไม่ได้คู่กันในที่สุดละมั้ง

ตามต่อไปคับ.....

[haeinpark]

อย่าให้ถึงขั้นต้องไปกินข้าวต้มที่วัดอะไรงี้นะซัน

เค้าทำใจไม่ได้อ่ะ

เออ แล้วปอนด์อ่ะ ไปพูดกะไปป์แบบนั้น เป็นใครก็สะเทือนนนน

ใจร้ายว่ะ เค้าพูดขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกว่าเค้าคิดอะไรยังไงกะตัวเอง

แต่ก็นะ เพราะว่ามันใกล้เกินไปหรือเปล่า (แหม ตามชื่อเรื่องเลย) เลยไม่ยอมรับรู้ว่าไปป์เค้ารู้สึกยังไง

หึหึ ตอนนี้มันช่างเข้ากับชีวิตจริงมากมาย...

เศร้าง่ะ คนเขียนเองยังอึดอัดเรย ไม่รู้ว่าจะจบลงรึเปล่า แต่ว่าต้องสู้เพราะเป็นคนผูกปมเอง เอาใจช่วยด้วยน้า....

[haeinpark]

 วันนี้ผมมีอารายอยากจะถามความคิดเห็นนิดหนึ่งคับ



 อยากถามว่าอยากให้เรื่องนี้จบแบบ แฮปปี้ หรือว่าไม่แฮปปี้



 ถามเฉยๆนะคับไม่ได้สปอยเรื่องตัวเองน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[beernp]

แฮปปี้สิ

ดีที่สุด

แต่คนที่คิดร้ายต้องได้รับผลแห่งการกระทำของตัวเองนะ

รออ่านนะครับ

[PrinceOfNaughty]

ผมเอาไม่ Happy คัฟ (แหวกแนวชาวบ้าน)

เอาแบบปอนด์ตายเพราะไปป์ไรงี้

อู้หู เอาไปเลยโล่รางวัลนิยายน้ำเน่าอันดับ 1 55+

หนีก่อนโดนตืบดีกว่า ชาวบ้านเค้าจะเอาแฮปปี้กัน เหอๆ

[yunchun]

เวรของกรรมจริง เตอร์ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ง่า  
ไปป์น่าสงสารรอ่า ปอนด์ใจร้ายว่ะ
ปาล์ม    น่าเกียจมากกก เหอะๆ
อยากให้ปอนด์มีความสุขง่า เครียดพอแล้ววว  
แฮปปี้น้าไรท์เตอร์ขอร้องงง อ่านไม่แฮปปี้แล้วมันปวดจิต มากเลย

ไรท์เตอร์  

[haeinpark]

ผมเอาไม่ Happy คัฟ (แหวกแนวชาวบ้าน)

เอาแบบปอนด์ตายเพราะไปป์ไรงี้

อู้หู เอาไปเลยโล่รางวัลนิยายน้ำเน่าอันดับ 1 55+

หนีก่อนโดนตืบดีกว่า ชาวบ้านเค้าจะเอาแฮปปี้กัน เหอๆ

 เด็กน้อยจอมโหดคือนายนั่นเอง

[haeinpark]

เวรของกรรมจริง เตอร์ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ง่า  
ไปป์น่าสงสารรอ่า ปอนด์ใจร้ายว่ะ
ปาล์ม    น่าเกียจมากกก เหอะๆ
อยากให้ปอนด์มีความสุขง่า เครียดพอแล้ววว  
แฮปปี้น้าไรท์เตอร์ขอร้องงง อ่านไม่แฮปปี้แล้วมันปวดจิต มากเลย

ไรท์เตอร์  

เห็นด้วยงับ วันนี้จาลงดีมั้ยน้อ ไม่อยากให้จบเร็วเรยง่าๆๆๆ

[Chatcha]

happy จิ

จบเศร้าม่ายชอบอะ

แต่ขอให้ปาล์มได้รับผลกรรมตัวเองด้าน

[haeinpark]

happy จิ

จบเศร้าม่ายชอบอะ

แต่ขอให้ปาล์มได้รับผลกรรมตัวเองด้าน

 ทำไมใจร้ายกับปาล์มแบบนี้งับ

[Chinnawut]

ลงเร็วคอดๆ


กรูกินเหล้าแล้วแฮ็งค์



มาอ่านนี่ยิ่งกว่าเดิมอีก



ขยันจิงๆ



บวกหนึ่งให้ละกัน



ปล ยังตามอ่านไม่ทันเน้อ
งานเยอะช่วงนี้

[haeinpark]

ลงเร็วคอดๆ


กรูกินเหล้าแล้วแฮ็งค์



มาอ่านนี่ยิ่งกว่าเดิมอีก



ขยันจิงๆ



บวกหนึ่งให้ละกัน



ปล ยังตามอ่านไม่ทันเน้อ
งานเยอะช่วงนี้

ขอบคุณหลายๆๆๆเด้อ มาอ่านให้ทันน้างับเด๋วตกข่าวไม่รู้ด้วย 55555+++++

[haeinpark]

ขอโทดด้วยน้า

วันนี้ไม่อัพ


 พรุ่งนี้มาอัพน้า

[haeinpark]

 ตั้งตารออัพ



 

[haeinpark]

เมื่อวานพลาดมากที่ไม่ได้ลง วันนี้ก็เลยมาลงซะตั้งแต่หัววันแล้วกันงับ

ความเดิม แย่แล้ว!!!! เหตุการณ์ชักบานปลาย เมื่อปอนด์ ไปป์ ปาล์ม และปีเตอร์ ไปเจอกันในโรงหนัง ไปป์ที่เห็นความไม่ชอบมาพากล ด้วยความรักเพื่อนจึงเข้าไปช่วยไกล่เกลี่ย แต่ปอนด์กลับมองความหวังดีของไปป์เป็นสิ่งที่ไร้ค่าซะแล้ว น่าน้อยใจแทนไปป์จริงๆ และในที่สุดปีเตอร์ก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวที่จะเลือกปอนด์โดยไม่สนผู้ที่อยู่เหนือกว่าอย่างปาล์ม เหมือนทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี แต่ปีเตอร์ดันมาถูกรถชนอาการสาหัส เรื่องมันชักจะน่าติดตามเข้าไปทุกที งั้นก็ต่อเรยงับ ตอนที่ 14
                                                                 .............................................................

ตอนที่ 14 ความลับที่ไม่ลับอีกต่อไป
 
                ภายในห้องสีขาวบริสุทธิ์ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ปรากฏร่างชายที่นอนหายใจรวยริน รอบๆตัวเต็มไปด้วยสายน้ำเกลือระโยงระยางทั้งยังมีเครื่องช่วยหายใจสวมอยู่บริเวณใบหน้า ตามร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ มีผ้าพันแผลพันเกือบจะทั่วร่าง เขานอนหลับไปเป็นเวลากว่า 48 ชั่วโมงแล้ว ความสามารถอันฉกาจของแพทย์ที่พยายามกระตุ้นให้เขาฟื้นวิธีแล้ววิธีเล่าแต่ก็ไม่สัมฤทธิ์ผล  
  
                ผมมาถึงนานแล้ว แต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้ร่างชายที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้า เพราะข้างๆร่างของเขามีผู้ชายอีกคนนอนหลับฟุบอยู่กับเตียง แม้จะหลับไม่ได้สติแต่มือของเขายังคงวางทับแนบแน่นอยู่บนมือของชายผู้เคราะห์ร้ายนั้น ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ วางกระเช้าผลไม้ที่เตรียมมาเยี่ยมลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ผมค่อยๆถอยออกมา กลับหลังหันเตรียมจะเดินออกไปจากห้องด้วยใจเศร้า
  
    ^
    ^
    ^




“ปอนด์ จะรีบไปไหนเข้ามาก่อนสิ” เสียงของปาล์มดังทำลายความเงียบขึ้นมาเบาๆ ผมหันหลังกลับไปแล้วเดินตรงไปที่เตียงอย่างว่าง่าย

“ปีเตอร์เป็นยังไงบ้าง” ผมเอ่ยถามสั้นๆ

“อาการยังไม่ดีขึ้นเลย นอนไม่ได้สติมาสองวันแล้ว หมอบอกว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก เราไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดกับปีเตอร์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า” ปาล์มพูดน้ำเสียงเครียด ความกำกวมในคำพูดของปาล์มทำให้ผมสงสัย

“ปาล์ม เราไม่เข้าใจ นายว่ายังไงนะ เกิดอะไรขึ้นกับเตอร์ ปาล์มเล่าความจริงให้เราฟังเถอะนะ เราขอร้อง”

“ในเมื่อนายอยากรู้เราก็จะเล่าให้ฟัง  .......................................
    
    ^
    ^

           ตอนแรกครอบครัวของเตอร์ทำธุรกิจอยู่ที่แคนาดา แต่ก็ถูกหุ้นส่วนโกง จนโดนฟ้องล้มละลาย พ่อของเตอร์ก็เลยพาครอบครัวหนีมาอยู่เมืองไทย ตอนนั้นแม่ของเตอร์กำลังท้องแก่ เมื่อมาถึงเมืองไทยวันแรกแม่ของเตอร์ก็ปวดท้องคลอดลูก คงเป็นความโชคร้าย แม่ของเตอร์คลอดเตอร์ออกมารอดชีวิตแต่ตัวเองก็ไม่สามารถอยู่ดูลูกได้ เพราะเสียเลือดไปมาก เตอร์ก็เลยกลายเป็นคนกำพร้าแม่มาตั้งแต่เกิด พ่อของเตอร์พยายามหาเงินมาเลี้ยงลูกด้วยความยากลำบาก ทำงานหามรุ่งหามค่ำหนักเบาเอาสู้ จนในที่สุดก็เขาก็ได้มาทำงานกับพ่อปาล์ม พ่อของปาล์มเห็นว่าพ่อของเตอร์มีความสามารถในการบริหาร ก็เลยลองให้ทำงานสำคัญชิ้นหนึ่งดู ปรากฎว่าได้รับการตอบรับที่ดีมาก บริษัทของพ่อกลายเป็นที่รู้จักในระดับสากล พ่อดีใจมากก็เลยให้พ่อเตอร์มาคอยเป็นผู้ช่วยส่วนตัว ฐานะทางสังคมของครอบครัวเตอร์ก็เลยดีขึ้นเรื่อยๆ
          
          หลังจากที่พ่อของเตอร์ได้เป็นผู้ช่วยพ่อปาล์ม พ่อเตอร์ก็จะเอาเตอร์มาฝากแม่บ้านที่บ้านปาล์มให้ช่วยเลี้ยง ตอนเด็กๆนะ เรายังจำได้ดีเลยแหละ เตอร์เป็นคนเงียบๆ ไม่พูดไม่จา และก็ขี้แยมากๆด้วย ปาล์มเข้าใจว่าส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเตอร์ฟังภาษาไทยไม่เข้าใจ ก็เลยช่วยสอนให้ทุกวันจนเตอร์พูดไทยคล่องปรื๋อเลย!!! พอเราโตขึ้นหน่อยประมาณห้าขวบ เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นกินข้าวก็ต้องกินพร้อมกัน อาบน้ำพร้อมกัน นอนพร้อมกัน เราตัวติดกันจนพ่อของเราคุยกันว่าจะย้ายบ้านมาใกล้ๆกัน จะได้ไปมาหาสู่กันได้สะดวกๆ เพราะอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ เราถึงได้รู้ว่าเรารักกันมากขนาดไหน ทุกปีวันเกิดของปาล์ม เตอร์จะต้องหาของขวัญมาให้ปาล์ม ปาล์มจำได้ปีนั้นที่เราสอบติดม.หนึ่ง ด้วยกันตอนนั้นตรงกับวันเกิดปาล์มพอดี เตอร์ลงทุนไปหัดทำเค้กเพื่อเอามาอวยพรให้ปาล์มในวันเกิด แต่ทำเท่าไรก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายเตอร์ก็ถือแค่ก้อนแป้งปักเทียนมาอวยพรให้ปาล์มทั้งน้ำตา ปาล์มรู้ว่าเตอร์ตั้งใจมาก ก็เลยกินเค้กแป้งนั้นอย่างเอร็ดอร่อย เชื่อมั้ยเตอร์ยิ้มไม่หุบไปหลายวันเลย วันที่ปาล์มเกิดอุบัติเหตุ ปาล์มเสียเลือดไปมากเตอร์รู้ว่าเลือดตัวเองกรุ๊ปเดียวกับปาล์ม เตอร์ก็เลยทำท่าจะบริจาคเลือดให้ แต่ด้วยความที่เตอร์ยังเด็กก็เลยบริจาคไม่ได้ เตอร์กลัวว่าปาล์มจะตายก็เลยวิ่งไปทั่วโรงพยาบาลเพื่อขอร้องให้คนอื่นช่วยบริจาคเลือดให้ สุดท้ายก็มีคนมาบริจาคเลือดให้เยอะมาก จนปาล์มรอดชีวิตขึ้นมา วันนี้เตอร์เป็นผู้ตกอยู่ในอันตรายแต่ปาล์มกลับช่วยอะไรเตอร์ไม่ได้เลย ปาล์มจะทำยังไงดี ปาล์มกลัวว่าเตอร์จะ..................” พูดถึงตอนนี้ปาล์มถึงกับปล่อยโฮสะอื้น ผมได้แต่ยืนอึ้ง ใบหน้าชาในเรื่องที่ได้ฟัง

“แล้วเรื่องที่นายบอกว่า เกิดเรื่องอะไรซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับปีเตอร์มันหมายความว่ายังไง” ผมตัดสินใจถามต่อด้วยเสียงสั่น

“เหตุการณ์วันนั้น เรายังใจได้ติดตา ไม่เคยลืมเลย วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์เมื่อปีที่แล้ว ปาล์มอยู่ทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนจนดึก พอกลับมาถึงบ้านเตอร์ก็ทำให้ปาล์มประหลาดใจด้วยการเอาดอกกุหลาบมาจัดจนเต็มห้องปาล์มไปหมด ปาล์มตื่นเต้นมากแต่สิ่งที่ทำให้ปาล์มรู้สึกดีใจมาจนถึงทุกวันนี้มันคือสิ่งนี้...”

              ปาล์มค่อยๆหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพาย สร้อยเงินแวววาว ประดับจี้ทองคำขาวรูปหัวใจ สลักเป็นตัวอักษร PP อยู่ด้านใน

“สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยที่เตอร์ให้ไว้กับปาล์มในวันนั้น ก่อนที่จะสารภาพกับปาล์มว่าเตอร์รู้สึกยังไงกับปาล์ม เตอร์บอกรักปาล์ม ปาล์มตกใจมากทำอะไรไม่ถูก ความจริงแล้วปาล์มก็เตรียมของไว้ให้เตอร์เหมือนกัน ก็เลยบอกเตอร์ไปว่ามีของจะให้แต่ว่าอยู่ข้างล่าง เตอร์ทำท่าตื่นเต้นมากแต่ปาล์มอยากแกล้งเตอร์ก็เลยยื้อกันไปมา เตอร์จะลงบันไดให้ได้ เพราะการยื้อกันไปมาแบบนั้นก็เลยทำให้เตอร์พลาดตกบันไดไป ปาล์มรีบวิ่งลงไปดูอาการของเตอร์แต่เตอร์แน่นิ่งไปแล้ว เลือดของเตอร์ไหลเยอะมาก ปาล์มรีบตะโกนให้คนช่วย พอไปถึงโรงพยาบาลหมอบอกว่าสมองของเตอร์ได้รับการกระทบกระเทือน อาจจะความจำเสื่อม ปาล์มก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้เตอร์เป็นอะไร พอเตอร์ฟื้นปาล์มก็โล่งที่เตอร์ยังจำทุกคนได้ แต่คำแรกที่เตอร์ถามปาล์มรู้มั้ยว่าเตอร์ถามว่าอะไร เตอร์ถามว่า

“ขนมเค้กวันเกิดที่เตอร์ทำให้อร่อยมั้ย สุขสันต์วันเกิดนะ...” ประโยคนี้ทำให้ปาล์มสงสัยมาก ปาล์มก็เลยถามเรื่องสร้อยที่เตอร์ให้ แต่เตอร์ก็จำไม่ได้ว่าเป็นสร้อยอะไร เตอร์สูญเสียความทรงจำจริงๆ แต่เป็นแค่ความทรงจำที่เพิ่งเกิดก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่ปีเท่านั้น เตอร์จำได้แต่เหตุการณ์ตอนเด็กเท่านั้น เรื่องล่าสุดที่จำได้ก็คงจะเป็นงานวันเกิดปาล์มเมื่อตอนปาล์มอายุได้ 12ขวบเท่านั้นเอง ปาล์มพยายามซักเพื่อเรียกความทรงจำของเตอร์กลับคืนมา แต่หมอสั่งห้ามไม่ให้ถามเพราะจะเป็นผลเสียกับเตอร์ ปาล์มก็เลยพยายามอยู่ห่างๆเตอร์ เพราะรู้ว่าถ้าอยู่ใกล้กันปาล์มต้องทนไม่ได้ที่จะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เตอร์ฟัง เราย้ายมาเรียนม.4 ด้วยกันที่นี่ พอเตอร์รู้จักกับปอนด์ ปาล์มก็ดูออกว่าเตอร์ชอบปอนด์เข้าแล้ว พอปาล์มถามเตอร์ก็ยอมรับว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ ปาล์มทำใจไม่ได้ ปาล์มไม่อยากเสียเตอร์ไป ปาล์มโกรธที่เตอร์ห่วงปอนด์จนลืมปาล์ม ปาล์มพยายามหาวิธีแยกเตอร์ออกจากปอนด์ให้ได้ ตอนนั้นเกิดเรื่องที่ปอนด์ถูกขังในห้องน้ำ ปาล์มก็เลยโกหกเตอร์ไปว่าปาล์มเป็นคนทำเอง เพราะเห็นว่าเรื่องนี่จะทำให้เตอร์ยอมและก็ขู่อีกว่าถ้าเตอร์ไม่เลิกกับปอนด์ปาล์มจะทำร้ายปอนด์อีก เตอร์โกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะปาล์มเหนือกว่าเตอร์ทุกอย่าง เตอร์รู้ว่าถ้าปาล์มไม่พอใจครอบครัวของตัวเองจะแย่ ก็เลยยอมทำตาม ที่ปาล์มทำทุกอย่างอาจจะดูเลวในสายตาคนอื่น แต่ปาล์มทำไปเพราะปาล์มรักเตอร์นะ ปาล์มภาวนาทุกวันให้เตอร์จำเรื่องของเราได้ ปาล์มหวังว่าซักวันเตอร์คนเดิมที่รักปาล์ม ห่วงปาล์มจะกลับมาเหมือนเดิม ” ปาล์มละสายตาจากผมแล้วหันหลังกลับไปมองที่ปีเตอร์ เขาค่อยๆยื่นมือของเขาไปจับมือของปีเตอร์มากุมไว้

“ตื่นได้แล้วเตอร์ นอนนานๆแบบนี้ปาล์มใจหายนะ ถึงเตอร์จะจำเรื่องของเราไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เตอร์ฟื้นขึ้นมาคุยกับปาล์ม แค่เนี้ยปาล์มก็พอใจแล้ว ฟื้นเถอะนะเตอร์”

ปาล์มพูดไปน้ำตาก็ไหลไปจนหยดรดหลังมือปีเตอร์หลายหยด นิ้วของปีเตอร์กระดิกเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหว ปาล์มจึงเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าที่แน่นิ่งไม่ต่างจากเดิม แต่ตรงบริเวณดวงตากลับมีน้ำคลอเอ่อไหลออกมาอย่างช้าๆ อาบแก้ม
    
    ^
    ^
    ^




 “ปีเตอร์ฟื้นแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

[yunchun]

จ่อตูดไรท์เตอร์ 555+
อ๊ากกกกอย่าบอกนะว่า
ฟื้นครั้งนี้จำปาล์มได้แต่ลืมปอนด์
ถ้าเป็นอย่างนั้นนะเตอร์     ไปตายซ้า
ปาล์มน่าสงสารเหมือนกันอ่าเพิ่งจะรู้ เราว่า
คนที่ขังปอนด์ไว้ในห้องน้ำต้องเป็นท๊อปแน่เลย
ไอ่คนร้ายลึก  ไปป์ไปแล้วหรออ ไปป์ อย่าเพิ่งไปดิ
กลับมาก่อนนน

[PrinceOfNaughty]

ค้าง...ค้างอีกแล้ว

ม่ายเอาน๊าพี่ 

นอนม่ายหลับแน่ ๆ ต่อโดยเร็วไว

จารอคัฟ TwT

[haeinpark]

จ่อตูดไรท์เตอร์ 555+
อ๊ากกกกอย่าบอกนะว่า
ฟื้นครั้งนี้จำปาล์มได้แต่ลืมปอนด์
ถ้าเป็นอย่างนั้นนะเตอร์     ไปตายซ้า
ปาล์มน่าสงสารเหมือนกันอ่าเพิ่งจะรู้ เราว่า
คนที่ขังปอนด์ไว้ในห้องน้ำต้องเป็นท๊อปแน่เลย
ไอ่คนร้ายลึก  ไปป์ไปแล้วหรออ ไปป์ อย่าเพิ่งไปดิ
กลับมาก่อนนน

 ทุกสิ่งบนโลกล้วนอนิจจัง เอาแน่เอานอนไม่ได้งับ

[haeinpark]

ค้าง...ค้างอีกแล้ว

ม่ายเอาน๊าพี่ 

นอนม่ายหลับแน่ ๆ ต่อโดยเร็วไว

จารอคัฟ TwT

นอนไม่หลับให้จริงน้า อย่าให้รู้ว่า 3 ทุ่มไปนอน ถ้าเป็นงั้นเจอดีแน่ 555+++