หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[katte]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง

เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย

ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง

8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

11.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

12.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

[katte]

มาทำสารบัญให้ค่ะ 
Imprison 1 : คำพิพากษา
Imprison 2: ในเรือนจำ
Imprison 3: ขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง
Imprison 4: ข้างหลังประตูบานนั้น
Imprison 5: อาบน้ำ??
Imprison 6: นอน+เลื้อย!!!
Imprison 7: Away  Eating  ซะเถอะ !!!!!
Imprison 8: ชีวิตเมียน้อย
Imprison 9: โอกาส..
Imprison 10: ความคิด..
Imprison 11: หึงโหด !!!
Imprison 12: ความจริง
Imprison 13: เลือดสาดดดดดดดดด
Imprison14:No way ouT
Imprison 15: ผมขอโทษ...
Imprison 16: คลุ้มคลั่ง..
ตอนพิเศษ.. Once again [ กาลครั้งหนึ่ง..]
Imprison 17: แค่เงียบ..แล้วฟัง..
Imprison 18: นอกสายตา
Imprison 19: ยอมจำนน
Imprison 20: เจ็บแล้วจำ..คราวหลังเอาคืน
Imprison 21: สิ่งสำคัญ...
Imprison 22: อย่าคิดถึงแต่ใจเรา นึกถึงใจเขาเสียบ้าง
Imprison 23: หมาบ้า..กรุณาฉีดวัคซีน..
Imprison 24: เกลียดมึงจริงๆว่ะ
Imprison 25: ละเมอ..เพ้อ..พก..
ตอนพิเศษ : พวกเอ็ง..รู้จักวันวาเลนไทน์กันมั้ยว่ะ!!
Imprison 26: อันธพาล
Imprison 27: พูดคุย 
Imprison 28: คนสำคัญ
Imprison 29: เสียงโซ่ตรวน
Imprison 30: ต้องเลือก..
Imprison 31: ไม่มีคำตอบ
Imprison 32: ใกล้..แต่เอื้อมไม่ถึง
Imprison 33: งูเห่า
Imprison 34: พลั้ง


( แค่นี้ก่อนเเล้วกันนะคะ เดี๋ยวจะมาต่อ)
     

 



นิยายเรื่องนี้คนโพสได้รับอนุญาติจากผู้เเต่งในการโพส เเล้วนะคะ ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเน้อ เป็นสมาชิกใหม่ที่ยังไม่ได้มารายงานตัว เห่อๆ
     

       สำคัญที่สุด  ขอให้ทุกคนอ่านอย่างมีความสุข  และหากมีข้อผิดพลาดก็ต้องขอโทษทุกคน ณ ที่นี้ด้วย   

     .

     .

     .

     .

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!!!

Author:    Silence_Serin

แม้จำทำผิดหรือก้าวพลาด
จะร้ายแค่ไหน จะเลวแค่ไหน ก็ยังรู้จักรัก
..หัวใจหลายดวง ยังพร่ำเพรียก เรียกหา ความรัก และการเอาใจใส่
ความอ้างว้างเหน็บหนาวจากการถูกประณาม ด่าทอ
ทำให้เกดเป็นแผลร้ายเป็นรอยร้าวจนยากจะรักษา
จนเมื่อได้พบกับคำว่า รัก
ถึงจะเลวแค่ไหน ก็ยังรู้จักคำว่า รัก
จะแปลกมั้ย หากคนเลว จะขอรัก คนเลว ด้วยกัน
ถึงจะ เลว แต่ก็ยังไม่ไร้หัวใจ
ถึงจะ ร้าย แต่หัวใจก็ยังอยากรัก
แม้ว่ารัก ที่เกิดขึ้นจะแปลกประหลาดไปจากปกติก็ตาม

นี่คือเรื่องราว ความรัก ของคนเลว
นี่คือเรื่องราว และหัวใจ ของผู้กระทำความผิด
นี่คือเรื่องราว ของคนร้ายๆที่อยากมีความรัก
ในสถานที่ ซึ่งเรียกว่า คุก !!!!!

[/color]







แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย ธรณินธร์ เตชะเมโฆ (โต) 
อายุ : 22
 คดี : นักโทษคดีอุชกรรณ ก่อคดีฆาตกรรมโดยไตร่ตรองไว้ก่อน
โทษที่ได้รับ :  จำคุกสามสิบปี แต่จำเลยยอมรับสารภาพ ศาลจึงลดโทษให้เหลือจำคุกยี่สิบปีตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 59 ว่าด้วยการกระทำโดยเจตนา ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดการกระทำโดยเจตนา ได้แก่กระทำโดยรู้สำนึกในการที่กระทำและ ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการ กระทำนั้น ถ้าผู้กระทำมิได้รู้ข้อเท็จจริง อันเป็นองค์ประกอบของความผิดจะ ถือว่าผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำ นั้นมิได้
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ :  เป็นนักโทษที่ถูกจัดไว้ใน ชั้นดี มีสิทธิในการได้รับพระราชทานอภัยโทษหรือลดวันต้องโทษจำคุก เมื่อได้รับการเลื่อนชั้นเป็นนักโทษ ชั้นดีเยี่ยม ได้รับการให้ความสะดวกขณะอยู่ในเรือนจำและได้รับการพักการลงโทษเป็นกรณียกเว้น และได้รับวันลดโทษ เดือนล่ะ 3 วัน
ระยะเวลาควบคุมตัว และปล่อยตัว : 2oปี (รับโทษมาแล้ว ห้าปี แปดเดือน) ถูกคุมขังอยู่ในแดนที่สิบสอง เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX







แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย กันตธร จิรารักษ์  (เนม)
อายุ : 18
คดี : นักโทษคดีอุชกรรณ ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา
 โทษที่ได้รับ : รับโทษจำคุก 20 ปี แต่จำเลยยอมมอบตัวและรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ศาลจึงลดโทษให้ เหลือจำคุก 15 ปี ตามที่ประมวลกฎหมายอาญามาตราที่ 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา
 กระทำโดยเจตนา ได้แก่กระทำโดยรู้สำนึกในการที่กระทำและ ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการ กระทำนั้น
 ถ้าผู้กระทำมิได้รู้ข้อเท็จจริง อันเป็นองค์ประกอบของความผิดจะ ถือว่าผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำ นั้นมิได้
 กระทำโดยประมาท ได้แก่กระทำความผิดมิใช่โดยเจตนา แต่ กระทำโดยปราศจากความระมัดระวัง ซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจัก ต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทำอาจใช้ความระมัดระวัง เช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่
 การกระทำ ให้หมายความรวมถึงการให้เกิดผลอันหนึ่งอันใดขึ้น โดยงดเว้นการที่จักต้องกระทำเพื่อป้องกันผลนั้นด้วย
 มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี

ชั้นของนักโทษ  : เป็นนักโทษที่พิจารณาคดีเด็ดขาดแล้ว (ศาลพิจารณาคดีถึงที่สุดและตัดสินแล้ว) ได้รับการจัดให้เป็นนักโทษชั้นกลาง หากประพฤติตัวดีจะได้รับการเลื่อนชั้นต่อไป
 ระยะเวลาควบคุมตัวและปล่อยตัว : 15 ปี (เพิ่งรับโทษคุมขัง) ถูกคุมตัวอยู่ในแดนสิบสอง เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX







แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย ศรัทธากร ทรงพิสุทธิ์ (กันย์)
อายุ : 22
คดี : ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา กระทำการด้วยความประมาทจนผู้อื่นถึงแก่ความตาย
โทษที่ได้รับ : จำคุก 25 ปี จำเลยไม่สู้คดีและยอมรับผิดทุกข้อหา ศาลจึงลดโทษให้ ห้าปี เหลือโทษจำคุก 20 ปี ปรกอบกับผู้ต้องหาได้ทำความดีความชอบ เคยช่วยเหลือผู้อื่นและทำการอันเป็นประโยชน์ต่อสังคมและส่วนรวม ศาลจึงลดโทษให้อีก ห้าปี เหลือโทษจำคุก 15 ปี 
รับโทษตามที่ประมวลกฏหมายอาญามาตรา 59 กล่าวไว้ว่าบุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา
 กระทำโดยประมาท ได้แก่กระทำความผิดมิใช่โดยเจตนา แต่ กระทำโดยปราศจากความระมัดระวัง ซึ่งบุคคลในภาวะเช่นนั้นจัก ต้องมีตามวิสัยและพฤติการณ์ และผู้กระทำอาจใช้ความระมัดระวัง เช่นว่านั้นได้ แต่หาได้ใช้ให้เพียงพอไม่
 การกระทำ ให้หมายความรวมถึงการให้เกิดผลอันหนึ่งอันใดขึ้น โดยงดเว้นการที่จักต้องกระทำเพื่อป้องกันผลนั้นด้วย
มาตรา 60 ผู้ใดเจตนาที่จะกระทำต่อบุคคลหนึ่ง แต่ผลของการ กระทำเกิดแก่อีกบุคคลหนึ่งโดยพลาดไป ให้ถือว่าผู้นั้นกระทำโดย เจตนาแก่บุคคลซึ่งได้รับผลร้ายจากการกระทำนั้น แต่ในกรณีที่ กฎหมายบัญญัติให้ลงโทษหนักขึ้นเพราะฐานะของบุคคล หรือเพราะ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้กระทำกับบุคคลที่ได้รับผลร้าย มิให้นำ กฎหมายนั้นมาใช้บังคับเพื่อลงโทษผู้กระทำให้หนักขึ้น
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ  : ถูกจัดอยู่ใน นักโทษชั้นดีเยี่ยม มีสิทธิในการได้รับพระราชทานอภัยโทษหรือลดวันต้องโทษจำคุก ได้รับการให้ความสะดวกขณะอยู่ในเรือนจำและได้รับการพักการลงโทษเป็นกรณียกเว้น และได้รับวันลดโทษ เดือนล่ะ 5 วันและด้วยผู้ต้องหาประกอบคุณงามความดีพิเศษแก่ทางราชการ จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้ช่วยเหลือเจ้าพนักงาน แต่เพราะคดียังไม่เด็ดขาด (ศาลยังพิจารณาคดีไม่เสร็จสิ้น เพราะยังมีผู้ฟ้องทางคดีแพ่ง และ คดีอาญาต่อ) จึงไม่ได้รับสิทธิ์การขอพระราชทานอภัยโทษแต่อย่างใด
ระยะเวลาควบคุมตัว และปล่อยตัว : 20 ปี (รับโทษมาแล้ว สี่ปี สามเดือน) ถูกคุมขังอยู่ในแดนที่สิบสอง เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX






แฟ้มคดีนักโทษ : ประวัติส่วนตัว
นาย ณเมฆา สุขสิริ  (เมฆ)
อายุ : 19
คดี : ฆาตกรรมโดยไตร่ตรองไว้ก่อน
โทษที่ได้รับ : จำคุก 20 ปี ผู้ต้องหาหลบหนีและขัดขืนต่อการจับกุมของเจ้าพนักงาน ก่อให้เกิดความล่าช้าของคดี จึงไม่ได้รับการลดหย่อนโทษอีกทั้งยังก่อคดีสะเทือนขวัญ โดยมุ่งหมายชีวิตผู้อื่นเกินกว่าหนึ่งคนก่อให้เกิดความหวาดกลัวแก่ผู้คนและสังคมโดยทั่ว
    ได้รับโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา
 กระทำโดยเจตนา ได้แก่กระทำโดยรู้สำนึกในการที่กระทำและ ในขณะเดียวกันผู้กระทำประสงค์ต่อผล หรือย่อมเล็งเห็นผลของการ กระทำนั้น
มาตรา 60 ผู้ใดเจตนาที่จะกระทำต่อบุคคลหนึ่ง แต่ผลของการ กระทำเกิดแก่อีกบุคคลหนึ่งโดยพลาดไป ให้ถือว่าผู้นั้นกระทำโดย เจตนาแก่บุคคลซึ่งได้รับผลร้ายจากการกระทำนั้น แต่ในกรณีที่ กฎหมายบัญญัติให้ลงโทษหนักขึ้นเพราะฐานะของบุคคล หรือเพราะ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้กระทำกับบุคคลที่ได้รับผลร้าย มิให้นำ กฎหมายนั้นมาใช้บังคับเพื่อลงโทษผู้กระทำให้หนักขึ้น
มาตรา 288 ผู้ใดฆ่าผู้อื่น ต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุก ตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี
ชั้นของนักโทษ  : เป็นนักโทษที่คดียังไม่เด็ดขาด (ศาลยังตัดสินคดีไม่จบสิ้น) ถูกจัดไว้ในระดับชั้นกลางหากการตัดสินสิ้นสุดแล้วก็จะได้รับการเลื่อนขั้นต่อไป 
ระยะเวลาควบคุมตัว และปล่อยตัว : 20 ปี (รับโทษมาแล้ว หนึ่งปี สองเดือน) ถูกคุมขังอยู่ในแดนที่สิบเอ็ด เรือนจำกลางพิเศษ จังหวัด XXX






สักนิดจากไรท์เตอร์....


....ปิดแฟ้มคดี... คนเขียนรากเลือด...แทบคลานแท่ดๆออกจากหนังสือกฎหมายแทบไม่ทัน อาจยาวไปหน่อยเนอะ(ไม่หน่อยล่ะแก..) แต่ทั้งคำตัดสิน โทษที่ได้รับ ตามประมวลกฎหมายหรือกระทั่งเรื่องชั้นของนักโทษเป็นเรื่องจริงค่ะ ค้นคว้าและควักหนังสือมาเปิดโดยเฉพาะ (หึหึ เรียนกฎหมาย..คล้ายๆฆ่าตัวตายทางอ้อมล่ะค่ะทุกค้น..)  เพราะอย่างนั้นใครคิดจะทำไม่ดีก็ระวังกันหน่อยเน้อ เพราะโทษแต่ล่ะอย่างนี่น่ากลัวกันจริงๆ

[katte]

Imprison 1 : คำพิพากษา


“..นาย กันตธร จิรารักษ์ อายุ18 ปี ผู้ต้องหาก่อคดีอุชกรรณ คดีฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา  ศาลได้พิจารณาให้ได้รับโทษจำคุก 20 ปี แต่จำเลยยอมมอบตัวและรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ศาลจึงลดโทษให้ เหลือจำคุก 15 ปี ตามที่ประมวลกฎหมายอาญามาตราที่ 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา หรือกระทำโดยประมาท  จึงสมควรได้รับโทษตามที่กล่าวมานี้ ดังนั้นศาลจึงขอจบการพิจาณาไว้เพียงเท่านี้...ปิดคดี...”

เสียงจากผู้พิพากษาที่เปี่ยมด้วยความเที่ยงธรรมดังอยู่อย่างเลื่อนลอยในสมองของผม ร่างในชุดคลุมแสดงถึงอำนาจและหน้าที่อันชอบธรรมเดินออกไปจากที่พิจารณาคดี ทุกคนยืนขึ้นให้ความเคารพ..ส่วนผม ก้มหัวลงช้าๆ..อย่างยอมรับคำตัดสินนั้นทุกข้อกล่าวหา แม้สมองจะมึนเบลอประสาทสัมผัสทุกส่วนจะด้านชาไปแล้ว

นัยน์ตาผมผ่าวร้อน..ชาวาบไปทั้งกาย..แขนทั้งสองข้างถูกมือของใครไม่รู้ออกแรงดึง..ลากออกไปจากแท่นพิจารณาคดีที่ผมยืนอยู่ สายตาที่พร่ามัวมองเห็นแต่สายโซ่ของกุญแจมือที่พันธนาการผมไว้ รวมทั้งโซ่ที่ถ่วงน้ำหนักอยู่ตรงข้อเท้า


ท่ามกลางเสียงพูดคุยจ๊อกแจ้ก และร่างที่เดินผ่านผมไปคนแล้ว...คนเล่า...หูของผมก็ยังแว่วเสียงร้องสะอื้นของใครบางคนลอยมาตามลม...
ลำคอของผมตีบตัน..เพราะผมจำเสียงของคนๆนั้นได้..ผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมรักยิ่งกว่าใคร...


แม่....


 “...เนม.....ลูก....คุณ...คุณ..จะเอาลูกชั้นไปไหน....” หญิงวัยกลางคนในชุดสีครึ้ม ใบหน้าเปียกชื้นด้วยน้ำตา ร่างทั้งร่างสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นวิ่งมาหาผมที่ถูกหิ้วปีกออกมาจากห้อง...ใบหน้าทุกข์ระทมเศร้าสร้อยนั้นทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ ไม่ควร ไม่ควรเลยที่ผมจะทำตัวแบบนี้..ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ เพราะความขาดสติยั้งคิด...ความโมโหเพียงชั่วครู่ชั่วยาม...



   มือของบุคคลที่ให้กำเนิดรั้งแขนผู้คุมตัวนักโทษไว้ พยายามวิ่งเข้ามาคว้าเอาตัวผมอย่างสุดกำลัง ส่วนผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง...เดินตามแรงลากของผู้คุม และถูกฉุดกระชาก ดึงรั้งด้วยแรงของผู้ให้กำเนิด...ลำคอของผมแห้งผาก กล้ำกลืนเสียงสะอื้นไว้อย่างยากเย็น...แม่...


“...คุณ..คุณขา..ขอชั้นคุยกับลุกสักนิดเถอะค่ะ...ขอร้อง...ชั้นขอร้อง....” เสียงของแม่ที่เว้าวอนยังดังอยู่ในหู ผมชะงักฝีเท้า รวมถึงผู้คุมที่ยืนนิ่ง...มองหน้ากันก่อนจะถอนใจเบาๆ..แล้วปล่อยแขนผมลงช้าๆ...



   ผมเงยหน้าขึ้น...สบตาสีเดียวกันที่แดงก่ำของแม่...แม่มองหน้าผม..แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาช้าๆ...ผม...มันลูกอกตัญญู เนรคุณจริงๆ ทำให้แม่ทุกข์ใจ เสียน้ำตาซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า แบบนี้....


  ผมค่อยๆประนมมือทั้งสองข้างไว้ที่อกแล้วคุกเข่าลง น้อมตัวลงช้าๆ...กราบ....แทบเท้าแม่....กราบกราน ไหว้บูชาผู้ที่ให้ชีวิต ผู้ที่คอยดูแล คอยอุ้มชูผมมาตลอดชีวิต...

....แต่สิ่งที่ผมตอบแทนแม่..คือการให้แม่มาเห็นตัวผมต้องถูกจองจำอยู่ใน คุก...


    หัวใจผู้ให้กำเนิด จะเจ็บปวด ร้าวรานแค่ไหน...ที่เห็นลูก ที่อุ้มชู คอยฟูมฟัก ต้องมาทำความผิด ต้องมาถูกกักขัง แทนที่ผมจะเป็นคนดี ทำความดีให้แม่ภูมิใจ..แต่ก็เปล่า...ผม...กลับทำร้าย..จิตใจของผู้กำเนิด..ด้วยการเดินมาสู่กรงขังอิสรภาพ...


  เสียงสะอื้นของแม่..กับมือนุ่มๆ ที่สั่นเทาเอื้อมมาลูบหัวผมช้าๆ ยิ่งทำให้ลำคอตีบตันด้วยการกลั้นสะอื้น...อีกกี่ปีน่ะ..ที่ผมจะได้กลับมาอยู่ที่บ้าน..กลับมาหาแม่..กลับมาหาน้อง...อีกกี่ปี..ที่ผมจะต้องถูกกักขัง ทุกข์ทรมาร อยู่ในเรือนจำ..ที่ๆไม่เคยมีใครปรารถนาจะไป...
แต่เพราะผมเลว....ผมมันชั่ว...ถึงต้องไปที่นั่น...


“...แม่ครับ....เนมฝากน้องด้วยน่ะแม่...” ผมกอดขาแม่ไว้ เงยหน้าสบกับดวงหน้าเปื้อนน้ำตาของบุพการีแล้วน้ำตาจะไหลขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงได้แต่ซุกหน้าลงกับขากางเกงของแม่..ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่นไม่ให้รับรู้...เพราะถ้าแม่รู้...ถ้าแม่เห็นแม่ได้รู้ ได้เห็นน้ำตาของผม...แม่ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมารยิ่งกว่าเดิม...ผมรู้


“...แม่ดูแลตัวเองด้วยน่ะครับ...แม่ต้องกินข้าวเยอะๆน่ะ...บอกน้องให้ขยันเรียนด้วยน่ะครับ..ฝากบอกน้ำด้วย...ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า...ไม่ใช่ความผิดของแม่...ผมผิดเอง....น่ะครับ... แม่อย่าเศร้าอีกเลยน่ะ..” ผมลุกขึ้นลูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของแม่...ริมฝีปากของแม่สั่นระริกเมื่อได้ยินคำพูดของผม..ก่อนจะกอดผมแน่นแล้วปล่อยโฮดังลั่น....


   ร่างของผู้ให้กำเนิดที่อยู่ในอ้อมแขนผมและกำลังร่ำไห้นั้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บ...ปวดรวดร้าวไปทั้งใจ...เพราะผมเลว..ทำให้แม่ต้องเสียใจ..ทำให้น้องต้องทนทุกข์ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม...เพราะผม...ผมมองร่างที่กำลังร่ำไห้ของแม่อย่างเจ็บช้ำ...ผมไม่เสียใจ..กับการที่ตัวเองต้องไปอยู่ในคุก...ผมไม่กลัวหากต้องทุกข์ทรมารกับผลกรรมที่ตัวเองก่อ...แต่ผมกลัว...กลัวคนข้างหลัง...กลัว...ว่าแม่จะอยู่ยังไง...กลัว..ว่าน้องจำใช้ชีวิตแบบไหน เมื่อไม่มีผม..ไม่มีคนที่คอยสอนการบ้าน..สอนไวโอลิน...ไม่มีคนคอยช่วยทำกับข้าว..ไม่มีคนช่วยแม่ขายข้าวแกง...แล้ว...แม่..กับน้อง..จะอยู่ยังไง...จะลำบากมากแค่ไหน...ถ้าไม่มีผม...


  “..ขอโทษน่ะครับ..ทางเราต้องนำตัวผู้ต้องหาไปกักขังแล้ว...” ผู้คุมคนหนึ่งพูดเสียงเรียบเรื่อย..แต่แม่ผมกลับร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น...แรงกอดรัดร่างผมมีมากขึ้น..ผมเม้มปากแน่น...กอดรัดร่างของแม่แน่น...แน่น..เป็นครั้งสุดท้าย...แล้วปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว...อย่างช้าๆ...



“...แม่...เนมรักแม่น่ะครับ...”ผมเอ่ยบอกมารดาครั้งสุดท้าย...บอกด้วยรอยยิ้ม..แม่ในใจจะเศร้าสร้อยเพียงใด..แม่สะอื้นฮักเมื่อผู้คุมค่อยๆหิ้วแขนผมแล้วรุนหลังให้เดินไปช้าๆ...สายตาของผมเหลียวข้ามไหล่ไปสบตาผู้เป็นมารดา..เห็นแม่ค่อยๆทรุดลงร้องไห้...น้ำตาร้อนๆจึงอาบแก้มผมในที่สุด...




.................................................. oh !! bad guy : รักร้ายๆของผู้ชายในคุก............................................





   
..แก้ง !!!...ปัง !!!!!





  เสียงปิดประตูรถคุมขังแว่วเข้าหูผมที่นั่งนิ่ง...ตรงข้ามมีผู้คุมสองคนที่พาผมมานั่งคุยกันเบาๆ...ข้างๆผมมีนักโทษในชุดสีกากีหม่นๆเหมือนผมนั่งอยู่อีกสามคน..บางคนกุมมือแน่น...ซบหน้าลงกับเข่า..อีกคนยกมือกุมขมับราวกับเครียดนักหนา..ส่วนผม..เหม่อมองผ่านหน้าต่างเล็กดัดไปยังภาพถนน ..รถราเบื้องนอก..มอง...และจดจำมันเอาไว้..เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่..ผมถึงจะได้มองวิวทิวทัศน์เบื้องนอกอีกครั้ง..เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..ที่ผมจะได้กลับมามีอิสรภาพ...



“....ทั้งสามคน..ฟังน่ะ...” เสียงผู้คุมที่แว่วมาทำให้ผมชะงักและหันกลับมามองคนพูด  “..เดี๋ยวพอเข้าไป...ทุกคนต้องไปที่แดนแรกไปปฐมนิเทศ...เขาจะพูดเกี่ยวกับเรื่องกฎเกณฑ์ในคุก..แล้วจะมีคนมาสัมภาษณ์..ว่าพวกแกควรจะอยู่แดนไหน..ที่ไหน..ของที่ติดตัวมาน่ะ...เอาทิ้งไว้นี่..เดี๋ยวจะมีคนไปแจกให้เอง...อ้อ...ไปใหม่ๆน่ะ..หัดทำตัวดีๆเข้าไว้..อย่าไปหือกับไอ้พวกขาใหญ่ในคุก...ไม่งั้นพวกมึงได้เจอตีนพวกมันแน่..”



   คำกล่าวนั้นทำให้ผมพยักหน้าลอยๆ..ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรผมก็ไม่อยากสน..ชีวิตในคุก..จะเลวร้ายยิ่งกว่าชีวิตที่ผมมีเจ้าปีศาจตัวนั้นงั้นเหรอ?...เจ้าปีศาจร้าย..ที่ครอบงำชีวิต..ทำให้ผม..แม่..และน้อง..ต้องทนทุกข์ทรมาร..เจ้าปีศาจใจต่ำ..ที่กล้าขนาดจะข่มขืนน้องผม..ผมจึงส่งมันลงนรก...และต้องมารับกรรมด้วยการติดคุกแบบนี้..ผมจะเจออะไรที่เลวร้ายอีกงั้นเหรอ...มันมีอะไรที่มากกว่าสิ่งที่พบเจอมารึไง...


“...ไอ้พวกที่ผมยาวๆน่ะ..ไปตัดผมด้วยน่ะ...” ผู้คุมว่า..พลางหันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะเบาๆ..จนผมต้องขมวดคิ้วสงสัย..อะไร?


“...หึ...อีแบบนี้...มึงคงไม่ซึมนานหรอกมั้ง..ขี้คร้านจะมีพวก พี่ๆ มาคอยเอาอกเอาใจ..เดี๋ยวมึงก็สบายแล้ว...” ผู้คุมว่า..ยิ่งทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น..อะไรน่ะ....พี่ๆ...เหรอ...หมายความว่าไง...?


“..กูก็ว่างั้น...มึงดูสิ..หน้าตาแบบนี้...หุ่นผอมๆแห้งๆแบบนี้...ไอ้พวกในคุกมันคงแย่งกันจ้าล่ะหวั่น....”ว่าแล้วสายตาของผู้คุมก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า...หน้าตาเหรอ?หุ่นผอมๆแห้งๆเหรอ? อย่าบอกน่ะว่า.....


   พอเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผม..ผู้คุมก็หัวเราะทันที..ประกอบกับรถที่จอดเทียบช้าๆ...ทั้งสองคนลุกขึ้น..ตบบ่าผมป้าปใหญ่...แล้วหัวเราะร่า..ไม่วายบอกผมด้วยประโยคสุดท้ายที่น่าขนลุกเป็นที่สุด..


“...เอาน่ามึง..ยังไงก็เป็นเมียไอ้พวกนี้ไปก่อน..เดี๋ยวก็ชินเอง...”
...เป็นเมีย...นักโทษ....แล้วจะให้ผมทำใจให้ชินได้ยังง้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Chatcha]

หุหุหุ

ตามมาจากเด็กดีจ้า

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ

[i_lost in..]

 


เจิมเรื่องใหม่ค่ะ

พี่ก็เรียน กฏหมาย เหมือนกัน

ต้องมีสมาธิอ่าน+ใจที่พร้อม

อ่านจบ เห็นตัว หนังสือยาวยาวเมื่อไหร่ก็แทบ 

อ่านไปอ่านมาภาษาไทยแท้แท้ไหงตูไม่เข้าใจฟะ สรุปคือ   + =

[Poes]

เนื้อเรื่องน่าอ่านมาก  แล้วจะติดตามจ้า

[Salim021]

อยากบอกว่ารอพล๊อทแบบนี้มานานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน มากแล้วววววววววววววววว



ติดตาม รออ่าน เกาะขอบทู้รอเลย 555555



ขอบคุณจ้า 

[mecon]

 :mc4:มาเจิมเรื่องใหม่คะ

  เหมือนแนวเรื่องจะหนัก...แต่เราชอบ  

สู้ๆคะ +1ให้คนโพสคะ ขอบคุณคนแต่งคะ

[katte]

สวัสดีทันข้ามคืน เช้านี้ด้วยเเรงฮึด  ปนก่งก้ง เอาตอนที่สองกับสามมาลงให้อ่านกันต่อ

ขอบคุณสำหรับรีพลายฮ่า 


ปล. แล้วอิชั้นจะลากตัวยัยเจ๊คนเเต่งมาตอบรีพลายวันหลังนะคะ ต้องไปสอนพี่แกรีพลายก่อน

ตอนนี้ยังมึนกับเทคโนโลยีอยู่ 555 (เพิ่งลงโค้ดสุกเป็นเมื่อวานนี่เอง....สุดจะเอ่ยจริงๆ :m26   : .....คนแต่ง )

.
.

เเฮ่ๆ     เริ่มหวั่นๆ ไปอ่านเลยดีกว่าเนอะ




.


.



.
..............................................................................................

Imprison 2: ในเรือนจำ
 
     
        ทันที่ที่รถนำตัวผู้ต้องหาของทางเรือนจำเปิดประตูออก ผมก็เดินตามหลังนักโทษคนอื่นออกมาช้าๆ ได้ยินเสียงผู้คุมบอกแว่วๆว่านี่คือแดนหนึ่งสำหรับคัดกรองนักโทษ ผมเห็นจากหางตา ว่ามีหลายใบหน้ามองมาอย่างแสดงความสนอกสนใจ... ผมก็ตื่นเต้นอยู่หรอก...กลัวด้วย แต่ความโศกเศร้าจากน้ำตาของแม่มันติดตายังคงตราตรึงอยู่ในสมองจนความกระตือรือล้นหายไปหมด



    “   ..นายๆ งวดนี้กี่คนนาย...คดีอะไรบ้าง?...” เสียงนักโทษหลายคนตะโกนถามจ้อกแจ้ก ผมยืนนิ่งรั้งท้าย แต่ยังรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา เหลือบไปเห็นนักโทษหลายคนมองสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก..



   “...ยากับฆ่าคนโว้ย !!!!! ..ระวังไอ้แห้งนี่ดีๆแล้วกัน..”ผู้คุมว่าพลางตีหัวผมซะผลั่วะใหญ่..แต่แทนที่นักโทษเหล่านั้นจะเงียบแล้วทำท่าหวาดผวา...แต่ก็เปล่า..กลับหันมามองตากัน อมยิ้ม..แล้วหัวเราะเสียดังลั่น..เฮฮากันเสียยกใหญ่..เหมือนเห็นหม่ำ จ๊กม๊กกำลังมาเล่นตลกตรงหน้า...





  “...โห...สวยๆแบบนี้..โดนฆ่าก็ยอม..เนอะ...ฮิ้ว ~~~~ “



 “ ...นักโทษชายหมายเลข 2062 ..นายกันตธร...รับของ....”  ผู้คุมเอ่ยขึ้นขณะที่ผมกำลังจมจ่ออยู่กับการสาปแช่งเสียงโห่ฮิ้วฮาป่าที่ยังตามมาหลอกหลอนนั่น..ไม่มีงานให้พวกเค้าทำกันรึไงครับ..ผมอยากรู้จริงๆ..ทำไมถึงได้ว่างจนมานั่งมองผมยังกะผมเป็นแพนด้ามาจากเชียงใหม่..แล้วไอ้สายตาแบบนั้น..จะบ้าตาย...



   ผมเอื้อมมือรับของของตัวเองมาจากผู้คุมที่ยื่นให้...แปรงสีฟัน...ยาสีฟัน....แก้วน้ำ..สบู่..ผ้าห่ม..ผ้าเช็ดตัว..ของที่เหลือติดตัวผมมีแค่นี้เอง..น่าสมเพชชะมัด..แต่...ก็อย่างว่าคนทำผิดจะให้สบายได้ยังไง ถ้าสบายก็คงไม่มีใครเกรงกลัวกฎหมาย ถ้าทำผิดแล้วได้รับการปฏิบัติอย่างดี..ใครเขาจะไม่อยากมากัน..




   “...ไปแดนสิบสองว่ะ..โชคดี....” ผู้คุมบอกเบาๆ ผมพยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..แว่วเสียงโห่ฮาที่เคยกวนประสาท..แต่มาตอนนี้ผมกลับไม่แยแส..พูดง่ายๆคือหมดอารมณ์จะสนใจไปซะแล้ว..ผมเดินตามผู้คุมที่นำไปในมือของผู้คุมมีกระดาษบันทึกอะไรไม่รู้อยู่ปึกใหญ่..เขาพาผมเดินผ่านที่คุมขังนักโทษแดนต่างๆและอธิบายคร่าวๆถึงกฏกติกาของที่นี่..ซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย..ข้อความที่ได้รับมันเข้าหัวน้อยกว่าน้อย..



      ยิ่งเดินตามผู้คุมลึกเข้าไปๆ ผมก็สัมผัสถึงบรรยากาศที่เย็นยะเยือกน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ผู้คุมบอกว่าไอ้พวกที่โห่ฮาป่าข้างหน้าคือนักโทษคดีเล็กๆน้อยๆเหลือโทษแค่ไม่กี่เดือนไม่ก็แค่ครึ่งปี..ฉะนั้นพวกนั้นจะได้รับอิสระค่อนข้างมาก เพราะถือว่าใกล้จะปล่อยตัวแล้ว บางทีก็อาจมีการพาออกไปข้างนอกเพื่อปฏิบัติงานตามที่ สาธารณะซึ่งจะได้รับการลดโทษอีก...ผู้คุมยังบอกผมเกี่ยวกับชั้นของนักโทษ การได้รับพระราชทานอภัยโทษ และเมื่อเดินผ่านจะเข้าไปแดนอื่นที่ลึกเข้าไป..ผู้คุมจะยื่นกระดาษใบนั้นให้กับผู้คุมอีกนายที่ประจำอยู่พร้อมกับเดินเข้าไปเช็คเอกสารในห้อง ระหว่างนั้นเขาก็บอกให้ผมยืนรออยู่เงียบๆสักสิบนาที..และนั้นทำให้ผมได้รู้จักกับ...นรกขุมแรก...



      “...คดีอะไร....” เสียงห้วนสั้นถามผมที่ยืนนิ่ง..ผมเหลือบตามองเล็กน้อย พบนักโทษรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาโหดๆที่สักยันต์ลายพร้อยพร้อมพวกออกปากถาม ผมกลืนน้ำลายเอื้อก..ตอบเสียงเบา..






     “...ฆ่าคนตาย...ครับ.....”






    “...หน้าอย่างมึงน่ะเหรอฆ่าคนตาย...ไอ้สัดเอ้ย..” นักโทษคนนั้นพูดพลางยิ้มแสยะ ก่อนที่ผมจะเจ็บแปลบตรงสะโพก เมื่อฝ่าเท้าของใครไม่รู้ยันโครม..




    “...มึงแดกซะ...ถือว่าเป็นของขวัญจากพวกกูไง....”
ซ่า !!!!!!





      ผมหลับตาปี๋ เมื่อเห็นว่าน้ำแดงๆสีสันน่าขนลุกถูกสาดมาใส่หน้า พร้อมกับหมัดแรงๆที่อักลงมาบนท้องจนผมตัวงอ  เสียงหัวเราะของใครสักคนแว่วมาเข้าหูพร้อมกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นซ้ำๆทำเอาผมพูดไม่ออก..




       “...หึ...เจ็บมั้ยล่ะมึง...ฆ่าคนตาย...ตอบมาได้หน้าตาเฉย...ไอ้สัตว์นรก..เดี๋ยวมึงได้ตายสมใจมึงแน่..”




   เอ่ยบอกแล้วจากไปขณะที่ผมงอตัวเป็นกุ้ง...เจ็บจุกจนแทบลุกไม่ขึ้น ..เจ็บยิ่งกว่าไอ้พ่อเลี้ยงนรกมันซ้อมผมซะอีก...พูดถึงเจ้าปีศาจตัวนั้น...



    “...อึก!!..”.ผมเม้มปากแน่น เมื่อความรู้สึกอยากอาเจียนมันถาโถมเข้ามา..ภาพศพที่เต็มไปด้วยเลือด..รอยสีแดงเปื้อนมือเหม็นคาวความตายจนแยกไม่ออกยังตามมาหลอกหลอน..ยิ่งเสื้อที่ผมใส่มามันมีรอยเปื้อนสีแดงเพราะน้ำประหลาดเมื่อกี้แล้ว..มันก็ยิ่งเหมือน..ยิ่งหลอกหลอน..จน..


   “..อ๊อก....” ผมแทบจะกลั้นอาเจียนของตัวเองไว้ไม่อยู่..รู้สึกวิงเวียนและปวดหัวแทบระเบิด...ความทรงจำเลวร้ายที่ถูกอัดแน่นซ้ำๆยิ่งกดดันจนแทบเป็นบ้า..สัตว์นรก...คำพูดของนักโทษคนนั้นทำให้ผมแค่นยิ้มกับตัวเอง...ผมด่าพ่อเลี้ยงที่ตัวเองฆ่าว่าเป็นปีศาจ..แต่คนที่ฆ่าปีศาจอย่างผม..ก็ยังเลวร้ายกว่าเจ้านั่นเสียอีก...



แอ๊ด....




    “...ไปได้แล้ว....” ผู้คุมเอ่ยเสียงเรียบ..หันมามองผมที่นั่งงอก่องอขิงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำไปอย่างเฉยชา ไม่มีท่าทีใส่ใจอาการของผมซักนิด..ผมเดินลากสังขารตามไปอย่างทุลักทุเล..เหลือบมองแผ่นหลังผู้คุมอย่างไม่แน่ใจนัก..และเมื่อเขาเดินนำมาอีกแดนหนึ่ง...ผมก็ถูกทิ้งให้ยืนรออยู่ข้างนอกอีกครั้ง...พร้อมกับคำพูดคำหนึ่งที่ดังชัดเจน..



    “...ถ้ามึงเป็นคนดี...ก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้หรอก...”



        ผมหลับตาลงช้าๆ...ฟังเสียงปิดประตูห้องพลางยิ้มขื่นขม....



.....ใช่....ถ้าเพียงแต่ผมจะเป็นคนดี...




       ราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ทีเดียวกว่าผมจะได้มาถึงแดนสิบสองที่ว่า..ผมเดินโซเซตามหลังผู้คุมมาในสภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก...หัวเปียกซ่ก..เดินกุมท้องตัวงอเป็นกุ้ง ผ่านสายตามองเงียบๆอย่างสนอกสนใจของผู้คนโดยรอบ ไม่มีใครเดินมาหาเรื่องทุบตีผมเหมือนที่ผ่านมาหลายแดน มีแต่เพียงสายตาจ้องมองมาเงียบๆ  แต่ทำให้ผมกลัวได้มากกว่าการเดินเข้ามาเตะต่อยเสียอีก






      “...ถึงแล้ว....มึงอยู่ห้องนี้...ทำตัวดีๆล่ะ..หน้าตาหงิมๆอย่าทำตัวมีปัญหาน่ะมึง...ไม่งั้นเจอดีแน่...” ทิ้งท้ายอย่างไม่สมเป็นผู้คุมสักนิดพลางรุนหลังผมให้เดินโซเซเข้าไปในห้องขัง...ผมมองตามแผ่นหลังนั้นช้าๆ..จะโวยวายที่เขาพูดจาแบบนี้รึใจร้ายก็ใช่ที่...ก็ผมมันเลว...เหตุผลที่ทำร้าย..มันก็เป็นจริงอยู่แล้ว..เพราะอย่างนั้น..คนเลวอย่างผม...ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรหรอก...




   ผมเดินเข้าไปซุกตัวอยู่มุมหนึ่งเงียบๆพลางกวาดตามองโดยรอบ..ห้องลูกกรงสี่เหลี่ยมแคบๆ มีของวางระเกะระกะทั้งหมอนผ้าห่มอยู่หลายมุม ริมมุมซ้ายมีห้องน้ำส่งกลิ่นตุๆห้องหนึ่ง...ผมเบ้หน้า...ถึงจะปวดฉี่แค่ไหนก็หมดอารมณ์เข้า...ก่อนจะหรุบตาลงช้าๆ ยกมือสางเส้นผมที่เปียกน้ำของตัวเอง...น้ำอะไรน่ะ..ไม่แน่ใจเท่าไหร่..มะเขือเทศ..น้ำสกปรกอีกหลายอย่างปนๆกันไปถูกรดมาบนหัวของผม..พร้อมๆกับคำสวดด่าสาปแช่งและสารพัดมือเท้าที่ระดมลงมาบนร่าง..


ผมอดแสยะยิ้มกับตัวเองด้วยความสมเพชไม่ได้..



....กระทั่งคนคุกด้วยกัน..เขาก็ยังรังเกียจฆาตกร..



แก้ง !!!!



      เสียงปิดประตูลูกกรงไล่หลังทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ...พร้อมกับความคิดที่อยากจะร้องไห้เหลือทน..เพราะนับจากนี้..สิบปี...หรือยี่สิบปี...ที่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่..ไม่ได้เห็นชีวิตภายนอก..ไม่ได้ไปโรงเรียน..ไม่ได้เข้ามหาลัย...ไม่ได้ไปเที่ยวหัวเราะเริงร่ากับเพื่อนๆ...ผม....สูญเสียทุกอย่างลงไปในวันที่ผมลงมือฆ่าชายคนนั้น...




       ผมงอเข่าทั้งสองข้างเข้าหากันแล้วดันขึ้นมาจรดยอดอกช้าๆ...ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด...อ้อ..ลืมไปเลยว่าผมโดนซ้อมมา...กี่ฝ่าเท้าก็ไม่แน่ใจน่ะ...รู้แต่ว่าเจ็บทีเดียวล่ะ...จุกจนงอเข่าแทบไม่ได้..ปวด..ทั้งหัวทั้งตัว...และปวดที่หัวใจ...




     กระบอกตาร้อนรุมผะผ่าวจากการอดกลั้น ความเครียดและกดดันนับแต่การพิจารณาคดี..การเดินทางมากระทั่งสารพัดคำด่าทอที่สาดเข้ามาหาผม ศักดิ์ศรีที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้เสียน้ำตามันแทบพังครืน...ผมเคยสัญญากับตัวเองว่าจะเข้มแข็ง...สัญญากับแม่ว่าจะไม่ร้องไห้...จะดูแลตัวเอง....ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจภายหลัง...การกระทำของตัวเอง...ผมบอกกับตัวเองว่าจะไม่เสียใจ...ไม่เสียใจที่ทำลงไป...ไม่เสียใจที่ปกป้องน้อง...ไม่เสียใจที่ฆ่าชายคนนั้น...แต่เพราะสามัญสำนึกความเป็นคนของตัวเองที่เหลืออยู่...มันทำให้ผมเจ็บปวด...รวดร้าวเกินจะทานทน...



ผมฆ่าผู้ชายคนนั้น...




....ความผิดของเขาน่ะหรือ..ข่มขู่แม่...ทำร้ายน้อง...ทำร้ายผม...สารพัด... แต่มันถูกแล้วเหรอ?...ที่ผมทำแบบนั้น...

ถูกแล้วเหรอที่ผมตัดสินใจยุติความทรมารของตัวเองด้วยการปลิดชีพคนๆหนึ่ง..
ถูกแล้วเหรอที่ผมทำลงไป..ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...ที่แม้เขาจะดีเลวแค่ไหน...ชีวิต..ก็ยังเป็นชีวิต...


ผมมีสิทธ์อะไรในการตัดสินวิญญาณของชายคนนั้น...


...แม้ผมจะหาข้ออ้างมาบอกอย่างไร..ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้...ก็ยังเป็นความจริง..
ความจริงที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า...ความจริงที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่...
ผมฆ่าคนตาย...



ฆ่าคนๆหนึ่งตาย...



ผมทำผิด...ผมมันเลว..คนเลวจึงต้องมารับโทษของตัวเอง...


...เพราะฉะนั้น...คนเลวจึงไม่มีสิทธิเรียกร้องความสงสารหรือเห็นใจใดๆทั้งนั้น...


.....น้ำตาร้อนไหลจากปลายหางตารินลงแก้มอย่างเงียบงันทำให้ผมหลุดจากภวังค์..เนื้อตัวของผมสั่นระริก...สั่นสะท้านจากความหวาดหวั่นข้างในจิตใจ มีหรือจะไม่กลัวไม่หวั่น..มีหรือจะไม่เสียใจ..ไม่เสียใจภายหลังที่ทุกสิ่งกลายมาเป็นแบบนี้..


...ผมไม่ได้อยากเป็นคนเลว...ที่ทำลายชีวิตของคนอื่น..
....ผมไม่อยากเป็นสัตว์นรกที่ฆ่าคนแล้วยังออกปากพูดได้หน้าตาเฉย...
...ผมไม่อยากเป็น...ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย...



 ปึง !!!




   “..เห้ย !!ไอ้นี่มันมานั่งงอก่องอิงอะไรตรงนี้เนี่ย..” เสียงตะโกนมาพร้อมกับฝ่าเท้าแตะลูกกรงใกล้หูทำเอาผมที่ยังผวาลูกเตะไม่หายสะดุ้งเฮือกเงยหน้าเปื้อนน้ำหูน้ำตาของตัวเองมาสบใบหน้าคร้ามครั่นของผู้ชายคนหนึ่ง..เขาตัดผมสั้นเกรียนหน้าตาดุๆ จ้องหน้าผมในระยะประชิดผ่านลูกกรงกั้น..ทำเอาผมกลืนน้ำลายเอื้อก..



   “..ไม่เคยเห็นหน้า มึงมาใหม่เรอะ !! “ ผู้ชายคนนั้นยังตะโกนถามผมที่ขยับตัวออกห่างไปอีกหลายวา



    “...คะ...ครับ....”ผมพยักหน้ารัวเร็ว มือปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ


    “...พี่โตๆ...มีเด็กใหม่มาว่ะ..ยังละอ่อนอยู่เลย..หน้าตาหวานชะมัด !! “  พี่คนนั้นตะโกน ทำเอาผมที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาตัวเองเงยหน้ามามองเจ้าของชื่อใหม่ นัยน์ตาที่ยังคงพรูพร่าด้วยหยดน้ำตาที่ไม่รู้ไหลออกมาทำไมนักหนา สบกับดวงตาสีดำสนิทที่สงบนิ่ง ใบหน้าที่มองตรงมาดูหล่อเหลาบาดตา..จมูกโด่งสัน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันทำให้ดูน่าเกรงขามด้วยคิ้วเข้มๆที่พาดเฉียงผ่านบนใบหน้าขาวที่ผิวเป็นสีคล้ำน้อยๆแบบคนสุขภาพดี ผู้ชายคนนั้นมองหน้าผม...มองนิ่งๆก่อนจะไหวไหล่..
   



“..ร้องไห้เป็นไอ้ใจเสาะ...” คำประณามนั้นทำเอาผมชะงักแล้วปาดน้ำตามองมาแบบเคืองๆ ใบหน้าเริ่มบูดขึ้น..เออ...ร้องไห้แล้วไง..คนเค้าเพิ่งมาแถมโดนรุมสกรัมสารพัด...จะให้ยิ้มแล้วหัวเราะเป็นคนบ้ามั้ย?..ใครจะอดทนทรหดแบบคุณพี่ที่อยู่มานานแล้วล่ะเฟ้ย..



   “..เห้ย...ไอ้นี่...จ้องหน้าพี่โตอยู่ได้..มึงมาใหม่..มารู้จักขาใหญ่ของแดนสิบสองซะโว้ย !!!..” เสียงตะโกนนั้นทำเอาผมชะงักกึกขมวดคิ้วแล้วหยีตาฝ่าแสงแดดยามเย็นไปยัง ‘ขาใหญ่ ‘ ที่ยืนจ้องหน้าตัวเองอยู่อย่างหวาดหวั่น...
.....แล้วผมจะเจออะไรบ้างเนี่ย !!!.....


..............................................................................................



     

[katte]

ต่อๆ

..............................................................................................


Imprison 3: ขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง

     “...มึงชื่ออะไร..??? “ เสียงถามจากไอ้คุณพี่ท่าทางขี้โวยวายไม่น้อยดังมาจนขี้หูผมแทบเต้นเบรกแดนซ์ ผมถูกนำตัวออกมาจากห้องขัง (ซึ่งผมก็ไมรู้เลยว่าออกมาได้ยังไง..มันล็อกอยู่ไม่ใช่เรอะ !! ) และลากให้มายืนจ้องตาไอ้คุณพี่โตอยู่นี่..


         “..เนม..ครับ...” ผมบอกงึมงำก้มหน้านิ่ง ก่อนจะรู้สึกเจ็บหนังหัวแปล๊บจนต้องนิ่วหน้าเงยหน้าขึ้นมาตามแรงดึงไม่น้อยนั่นจนหน้าหงาย..อ้าก. ใครมาดึงผมตู !!!


    “..ผมนี่....”ไอ้คุณพี่โตหน้านิ่วว่าเรียบๆ แต่แรงดึงกระชากหนังหัวผมไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย กระชากเอาๆจนหนังหัวผมจะหลุดแล้วน่ะเนี่ย อยากหัวล้านก็ไปดึงผมตัวเองสิ มาดึงผมชาวบ้านเขาทำม้ายยย


    พลันนิ้วมือหยาบกร้านของชายคนหนึ่งก็ลูบเส้นผมที่ต้นคอผมเบาๆแล้วเลยมาลูบต้นคอ ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก

   “..นุ้ม ~นุ่ม เนอะลูกพี่...” ไอ้คุณพี่โวยมันว่าพลางทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยอีก..หยึย..น่าขนลุกชะมัด..


   “...ใครให้มึงจับ...ไอ้ทิน...”คุณพี่โตว่าพลางทำหน้าเหี้ยมจนไอ้พี่ทินต้องลดมือลงแล้วยิ่มเหยๆทันควัน เอ่อ...ผมก็นึกขอบคุณอยู่หรอกที่บอกให้ไอ้คุณพี่โวยเลิกลูบหัวผม แต่จะดีกว่ามั้ย?ถ้าพี่จะเลิกจิกหนังหัวผมเล่นเป็นนางร้ายละครหลังข่าวซักที..

 “..ผู้คุมเขาไม่ตัดรึไง?...”ไอ้คุณพี่โตว่าขณะที่ผมส่ายหน้าพรืด (เจ็บว้อย)


  “..พรุ่งนี้อ่ะครับ..ผู้คุมเขาบอก...”


 “อือ..” ไอ้คุณพี่โตรับพลางปล่อยมืออกจากหนังหัวผม(ซักที)ก่อนจะพูดออกมาเรียบๆ


  “..ไปไหนก็ไป...”


 “...????....” ใบหน้าผมเต็มไปด้วยความงวยงง...อ่า...เรียกผมมาเพื่อจิกหนังหัวแล้วถามเรื่องแค่นี้อ่าน่ะ...


 “...มึงเป็นเด็กของพี่โตแล้ว..จำไว้...” ไอ้พี่ทินว่าพลางเท้าสะเอวบอกผม เมื่อคุณพี่โตเดินจากไปอย่างเท่ห์ราวกับพระเอกหนังไทย ทำหน้าพยักเพยิดก่อนเดินออกไปอีกคนผมเกาหัวแกรกงงๆ หันหลังจะเดินกลับ แต่ก็ต้องตัวชาวาบ...


   ใบหน้าของนักโทษนับร้อยยืนจ้องมองมายังตัวผม ทุกคนมายืนมองกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่สายตาที่จ้องมองมามันวาววับแปลกๆจนชวนขนลุก แล้วพอผมหันกลับไป ทุกคนกลับเดินหนีไปทำกิจกรรมอย่างอื่นต่อราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..


   “..........” ใบหน้าของผมยังคงเอ๋อแดกแหลกลาญ เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...


  “..ดีแล้วล่ะ....” เสียงของใครบางคนดังขึ้นข้างหลังทำเอาผมสะดุ้งเฮือกหันขวับมามองผู้ชายที่ยืนอยู่เบื้องหลังตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอสายตาของผมสบกับรอยยิ้มของเขา กลับเกิดความรู้สึกผ่อนคลาย อบอุ่นสบายใจอย่างน่าประหลาด..


   “...พี่ชื่อกันย์...ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ.....” พี่คนนั้นว่าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ท่าทางใจดีทำเอาผมคลายใจ..นึกดีใจที่อย่างน้อยคุกนี่ก็ยังมีคนปกติกับเค้ามั่ง..


   “ อ่ะ..ครับๆ...ผมเนมครับ....” ผมบอกชื่อตัวเองกลับอย่างรวดเร็ว มาในที่ไม่รู้จักแถมอโคจรสุดๆแบบนี้ มีคนรู้จักไว้มั่งไม่เสียหลาย


    “อืม...ได้ยินแล้วล่ะ....เนม...เด็กของโตสิน่ะ....” พี่คนนั้นว่า อ่า...ตำแหน่งนั้นมัน...
   
“...คือ.....ผม....”
 
 “ ฮ่ะๆ....” ชายคนนั้นหัวเราะพลางตบหลังผมเบาๆ “...รู้น่ะว่าลำบากใจ...แต่แบบนี้แหละดีแล้ว...จะได้ไม่ถูกแกล้ง...แต่ถึงถูกแกล้ง ก็บอกพี่ได้น่ะ....”
   

  “...เอ่อ...ครับๆ....” ผมรับเบาๆขณะที่พี่กันย์ก็ยิ้มออกมาอย่างอาดูร..ไม่น่าเชื่อว่าคนแบบนี้จะต้องมาอยู่ในคุก...แล้ว...เขาติดคุกคดีอะไรกันน่ะ?..อยากรู้จัง...
   

 “..พี่....เอ่อ....”


    “...เหอะ !! ทำเป็นเก่ง....เห็นเด็กใหม่มาก็วางมาดหน้าอย่างมึงจะคุ้มครองใครเขาได้...” ผู้ชายคนหนึ่งเดินอาดๆมาทางผมและพี่กันย์พลางทำสีหน้าหงุดหงิดปนดูถูก สายตาคู่นั้นมองหน้าผมแล้วตวัดเมินทันที ก่อนจะหันหน้าไปมองหน้าพี่กันย์ด้วยท่าทีไม่พอใจ..
 

“...วิทย์เหรอ?...กวาดพื้นเสร็จแล้วใช่ไหมครับ?...” พี่กันย์ว่าพลางคว้าเอสมุดปากกาจากไหนไม่รู้มาจดอะไรยิกๆเล่นเอาคุณพี่วิทย์นั่นชะงักไป..ทำหน้าเสียเซลฟ์หมับก่อนจะพยักหน้ารับหงึกๆ พี่กันย์เงยหน้าออกมาจากสมุดอะไรซักอย่างแล้วยิ้มให้บางๆ

    “..คราวนี้ก็หมดแล้วน่ะครับ..ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าก่อเรื่องอีกน่ะครับ...”


   “...เออ !! พี่ที่ชื่อวิทย์รับคำพลางถอนใจเฮือก สีหน้าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับพี่กันย์แต่ก็เงียบเสียแล้วสะบัดหน้าหนี...ถอนใจอีกเฮือก..เอ่อ...เป็นอะไรมากมั้ยนั่น...

    “..มองอะไร !!!....” คุณพี่วิทย์ตวาดใส่ผมห้วนๆ ทำเอาคนมองเพลินสะดุ้งเฮือก...

  “..ปะ...เปล่าครับ....” ผมออกปากปฏิเสธเบาๆพลางก้มหน้าลงสบและเสหลบสายตาคู่นั้นช้าๆ..คนอาไร้...หน้าตาก็ดีท่าทางก็ดี..ไหงดุชะมัด..


       หน้าตาคุณพี่วิทย์นี่ท่าจะเรียกว่าหล่อก็ไม่ใช่น่ะครับ..คือไม่ใช่ไม่หล่อน่ะ เรียกว่าหน้าตาดี..แต่ออกแนวน่ารักอ่ะครับไม่ใช่หล่อ..ดูมีสเน่ห์แบบบอกไม่ถูกนั่นล่ะครับคือคำจำกัดความของคนๆนี้ ดูน่ารักมองไม่เบื่อ ดื้อๆซนๆเหมือนเด็กๆดีแต่ไหงทำตัวน้ากลัวซะได้...



     “...น้องเขาเพิ่งมาใหม่..จะตวาดเขาทำไมล่ะครับ....” คุณพี่กันย์ว่าพลางส่งยิ้มร่าเริงมาให้ คนๆนี้ดูยังไง้ ยังไงก็ไม่เหมือนนักโทษน่ะครับ ทั้งลักษณะท่าทาง บรรยากาศรอบตัว ยังกะคนมาทำงานผิดที่ซะงั้น หน้าตาหล่อๆ ขาวๆดูสะอาดสะอ้านแบบหนุ่มตี๋ ใบหน้ามีแต่รอยยิ้มบางๆประดับตลอดราวกับว่าชาตินี้คงโกรธใครไม่เป็น คำพูดคำจาก็ออกจะดูดี...สรุปคือดูดีไปหมด..จนผมนึกงง..ว่าพี่เขามาผิดที่รึเปล่า?...



    “..เหอะ !!....พูดไปเหอะแก..น่าเบื่อจริงๆ...” คุณพี่วิทย์สถบงึมงำพลางมองหน้าผมแบบขู่อาฆาตเล็กน้อย ร่างสูงกว่าผมพอดู(เออสิ..ผมมันเตี้ย)เดินมามองหน้าแล้วแสยะยิ้ม...




    “...กูชื่อวิทย์...แดนสิบสองจำหน้ากูไว้ล่ะ...เด็กไอ้โต...”
      ว่าแล้วพี่ท่านก็เดินจากไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่แบบนั้น ส่วนพี่กันย์ยืนมองตามอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันมายิ้มให้..



    “...เขาก็เป็นแบบนี้แหละ...ค่อนข้างจะไว้ตัว..เป็นพวกแสดงออกไม่เก่ง..ความจริงก็ใจดีทีเดียว...” คำพูดนั้นทำเอาผมหันมามองหน้าพี่แกแบบลูกตาแทบหลุด จนคนถูกมองหัวเราะขำ




    “...พูดจริงน่ะ....อ้อ..ถ้ามีอะไรบอกพี่ได้...เช่นดันแกล้งไรแบบนี้...เด็ดใหม่น่ะโดนบ่อยๆ ยิ่งตัวเล็กๆน่ารักๆแบบนี้ด้วยแล้วเนี่ย..”พี่กันย์ว่าพลางลูบหัวผมด้วยอารมณ์ร่าเริง ทำยังกะผมเป็นหมาพันธ์ชิสุ..ในหัวผมมันก็ประโคมแต่คำว่า เตี้ย..ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อย่างกับแผ่นเสียงตกร่อง...เออ...เออ....ตอกย้ำกันเข้าไป !!...


    “..มีอะไรก็บอกได้จริงๆน่ะ...พอดีได้งานเป็นผู้ช่วยผู้คุมน่ะ...เดี๋ยวจัดการให้ๆ...” ว่าพลางโบกสมุดสีเทาๆประทับตราครุฑไปมาตรงหน้าผมด้วยรอยยิ้มกว้าง..


    “...มีอะไรก็บอกน่ะ...มีอะไรก็พึ่งได้จริงๆน่ะ....”....

   “...ตัวเล็กๆแบบนี้ถ้าโดนแกล้งก็บอกน่ะ...”

...ครับ...เชื่อแล้ว..เชื่อแล้วจริงๆว่าพี่น่ะพึ่งได้...

...แล้วจะย้ำว่าผมเตี้ยไปถึงไหนกัน...

[น้ำค้าง]

เรื่องนี้น่าติดตามมากค่ะ ว่าแต่ในคุกเนี่ย มันน่ากลัวขนาดนี้เลยนิ

[kun]

มาลงชื่ออ่านด้วยคน

มาต่อเยอะๆๆน่ะ

[beernp]

รออ่านนะครับ

[Salim021]

รออ่านอยู่จ้ะ   


ชอบจังเลยยยยยยยย แหะๆๆ


อยากอ่านเรื่องแบบนี้มานานมากแล้วอะ พล๊อตแบบนี้ช๊อบ~ชอบ 

[[Kim_SoMoNe]]

ขอตามด้วยคนคร๊าบบบบบ   

เนื้อเรื่องน่าสนใจจริงๆ  หึหึหึหึ   

[NOK]

ผมก็เรียนด้านกฎหมายเหมือนกัน เรื่องนี้ก็โอเคเลยนะ
ถ่ายทอดมาแบบอินไปเลย

ติดตามครับๆ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ เชียร์อยู่ๆๆๆๆๆๆ

[kunkai]

มาลงชื่อเป็นแฟนคลับ

[JENA]

 
ได้ใจเลยค่ะแบบนี้
พลอทแบบนี้ชอบๆๆๆๆๆ

รอ เด็กพี่โต  ^^

[zeen11]

เนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลยค่ะ ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้เลยอะ


มาขอติดตามตอนต่อไปนะคะ 

[Serin]

   ตามมาดู...

โดนนินทาแล้วทนไม่ได้เลยรีบมาแก้ตัว เอ๊ย !! พูดคุย แหะๆ

ไม่ได้โลเทคน้า..แต่ยังไม่ได้สมัครบอร์ดเฉยๆ (ขี้เกียจหลาย ตายซะ   )

..วันนี้มาแวะดู แล้ววันหลังจะมาตอบรีพลายน่ะค่ะ

ปล. เรื่องนี้มันดราม่าจริงๆน่ะ ดราม่า !! (คือพยายามอยู่)

ปล.2นังแคท..ระวังอิเลี้ยงของหล่อนไว้ให้ดี หึ..หึ..

[Sameejaejung]

เข้ามาให้กำลังใจคร่า

เนื้อเรื่องๆแบบว่าแปลกมากเลย (แต่ไม่ใช่ว่าไม่สนุกนะ)

ไม่เคยได้อ่านแบบนี้เลยอ่า....

(ส่วนมากอ่านแต่แบบธรรมดา แบบในคุกนี่ก็พึ่งเจอ -*-)

ยังไงก็สู้ๆนะคะ

[Sakana2yunjae]

 

มอบดอกไม้ให้ไรท์เตอร์ มารอตอนต่อไปนะคะ

เรื่องน่าสนใจเหลือเกินคะ

[mamagrils]

    ชอบค่ะ เป็นกำลังใจค่ะ

พี่โต ขาใหญ่ น้องเนม .....ของขาใหญ่ 5+++ 

[mecon]

กรี๊ดดดดดเนมเด็กพี่โตขาใหญ่ อั๊ยยยยยยยยแผล่บๆๆๆเลียซะหน่อย555
ถึงบรรยากาศจะไม่ค่อยโสภาแต่ก็นะ ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องอดทนให้มากๆ
แหม...พี่กันย์ดูเท่จังนะคะมีตำหนงตำแหน่งกับเค้าด้วยอิอิ เจ้าเนมทำตัวดีๆล่ะ
ส่วนวิทย์อั๊ยยย......น่ารักแบบมองมะรู้เบื่อจริงเหรอ  มีซัมธิงกับพี่กันย์มะเนี่ย
สู้ๆคะ  แนวนี้ชอบมาก เอิ๊ก

[FRODO]

น่าสงสารเนาจังเลยค่ะ  สู้ต่อไปนะจ๊เนม

[SoN]

^^

[CYPINUS]

ชอบเรื่องนี้ที่แปลกแหวกแนวดีครับ
เนมจะเจออะไรในคุกบ้าง?....พี่โตจะทำอะไรกับเนมบ้าง?
ชีวิตของคนในคุกจะรักกันได้จริงเหรอ?
มีหลายประเด็นที่น่าติดตาม
เดานิสัยพี่โตไม่ถูกเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เนมก็น่าสงสาร 

ขอบคุณครับ 

[ronlbb]

เด็กของโต

555555555555++

ชอบ  ติดซะแล้วซิ

อยากอ่านต่ออ่ะจ้า

[┗◎┗◎]

เคยอ่านการ์ตูนแนวคุกมา
เลยอยากอ่านแบบนิยายแนวคุกมาตั้งนานแล้ว

จะติดตามน้า น่าสนุกจริงๆ

ความรักในคุกสงสัยจะโหดปนโรแม้นซ์เนอะ
แต่อยากรู้ว่าเค้าจะเตรียมตัวเลิฟเลิฟในคุกกันยังไง
หุหุหุ  

ปล ดีใจได้เจาะไข่คนแต่ง
บวกให้คนโพสน้า

[TONG]

เรื่องน่าสนใจมากๆครับ จะรอชมต่อไป