.........
แขก VIP ทยอยเดินทางมาถึงเกือบค่ำ ส่วนใหญ่เข้าพักตามที่ทางโรงแรมจัดให้ แต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับอาระวาดจนพนักงานแผนกต้อนรับลมแทบจับ หัวหน้าแผนกก็ไปอยู่ในงานเลี้ยงแล้ว สาวๆจึงโทรตามแจ็คแทนที่จะไปตามหัวหน้าให้ถูกดุ
แจ็คแต่งตัวเสร็จแล้วพอได้รับโทรศัพท์เขาก็รีบมาทันที ร่างในชุดหนังหรูหรายืนหน้าบึ้งอยู่หน้าฟร้อน พนักงานต้อนรับสาวทั้งสามคนยืนเกาะกลุ่มกันแน่น แต่ละคนแทบร้องไห้ด้วยความยินดีที่เห็นแจ็ค
“ขออภัยครับท่าน…ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรเหรอครับ?”
“นายเป็นใคร?” สายตาที่ตวัดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าหมิ่นๆไม่ทำให้แจ้คสะดุ้งสะเทือน รอยยิ้มนุ่มนวลทำให้ใบหน้าคล้ำคมคายสะดุดตาขึ้น
“ผมเป็นรองผู้จัดการฝ่ายบริหารครับ”
“ฉันจะพูดกับผู้จัดการหรือเจ้าของโรงแรมเท่านั้น” น้ำเสียงยโสอ่อนลงเล็กน้อยด้วยเริมสนใจผู้ที่กำลังเจรจาด้วย
“ผมมีหน้าที่โดยตรงในการดูแลแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ครับผม…ไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไรครับ?”
แม้แจ็คจะยิ้มอย่างสุภาพแต่ดวงตาคมกริบเอาจริงก็ทำให้ลอเรนซ์ไม่กล้าอาระวาดไปมากกว่านั้น
“ฉันเป็นแขกของชีครามิล ฉันต้องการไปพักกับชีค”
“ท่านชีคราจีสอับดุลพักที่ชั้นรับรองส่วนตัว หากท่านเป็นแขกของท่านชีคผมต้องขออนุญาตท่านเสียก่อน กรุณารอสักครู่นะครับ” แจ็คหันไปหาประชาสัม พันธ์สาว
“ติดต่อไปที่ชั้นรับรองส่วนตัว...เรียนว่าคุณ...อะไรนะ?” แจ็คกระซิบถาม
“คุณลอเรนซ์ โซว์วาร์ดค่ะ”
“เรียนว่าคุณลอเรนซ์ โซว์วาร์ด ต้องการพักด้วย ทางท่านสะดวกหรือไม่”
“ค่ะ”
“กรุณารอสักครู่นะครับ เชิญท่านด้านนี้เลยครับ”
สีหน้าของลอเรนซ์ดีขึ้น ร่างสูงปราดไปกระแทกตัวนั่งที่เก้าอี้รับรอง แจ็คให้สัญญาณพนักงานเข้าไปเสริฟเครื่องดื่มให้ พนักงานหน้าฟร้อนติดต่อขึ้นไปที่ชั้น VIP และได้รับการยืนยันว่าทางนั้นห้องเต็ม แต่ก็ขอให้ทางโรงแรมช่วยจัดที่พักและออกบัตรเชิญร่วมงานเลี้ยงให้ลอเรนซ์ แจ็คจึงสั่งจัดบ้านพักพิเศษทันที
“ต้องขออภัยครับท่านที่ให้รอ” แจ็คค้อมตัวให้อย่างสุภาพ ลอเรนซ์ผุดลุกขึ้นทันทีอย่างกระตือรือร้น
“ขึ้นไปได้แล้วใช่ไหม?”
“ต้องขออภัยอีกครั้งครับท่าน ทางท่านชีคยืนยันว่าห้องพักเต็มหมด
เนื่องจากท่านมีผู้ติดตามมาด้วยจำนวนมากครับ”
ลอเรนซ์หน้าบึ้งขึ้นมาทันที “แล้วจะให้ฉันไปนอนที่ไหน โรงแรมออกใหญ่ขนาดนี้ทำไมชั้นรับรองพิเศษถึงมีห้องน้อยนัก?”
“อย่างที่แจ้งแหละครับผู้ติดตามของท่านหลายคน แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ทางเราได้จัดบ้านพักส่วนตัว บรรยากาศงดงามสำหรับแขกพิเศษไว้ให้ท่านแล้วครับ”
“พิเศษแน่นะ…ถ้าไม่พิเศษฉันเล่นงานนายแน่”
“พิเศษจริงๆครับ...เชิญท่านทางนี้ครับ”
ทันทีที่ได้เห็นบ้านพักเสียงบ่นก็ค่อยๆเบาลงและเงียบกริบเมื่อได้เห็นภายในจนทั่ว บ้านพักพิเศษของโรงแรมเกรซจัดไว้งดงามสมกับที่ติดอันดับโลก...จะว่าไปก็ดูเป็นส่วนตัวดีหากว่าเขาจะพาใครมาพักด้วยบางครั้งบางคราว
...... ......
หลังจากส่งแขกพิเศษแล้วแจ็คก็รีบกลับมาประจำหน้าที่ แขกเริ่มทยอยเข้ามาในห้องจัดงาน ส่วนใหญ่จะคุ้นหน้าคุ้นตาจากสื่ออยู่แล้ว แต่กระนั้นการตรวจตราก็เข้มงวดพอสมควร
เสียงฮือฮาจากแขกสาวๆกับแสงแฟลสวูบวาบไปหมดเมื่อแขกจอมโวยปรากฏกายในชุดสูทสีขาว ใบหน้าหล่อเหลาดูโดดเด่น ท่วงท่าสง่าสมกับเป็นนายแบบค่าตัวแพง ร่างสูงโฉบไปรอบห้องด้วยมั่นใจในรูปลักษณ์ของตนเองเต็มที่
แต่ไม่นานความสนใจทั้งหมดกลับพุ่งไปที่ประตูทางเข้าอีกครั้ง แสงแฟลสสว่างวูบวาบยาวนานกว่าครั้งไหนๆ ร่างสูงใหญ่ของริชเคียงกันมากับร่างโปร่งระหง ตามด้วยองครักษ์ร่างยักษ์อีก 2 คน
ทุกคนสวมสูทสีดำเหมือนกันหมดก็จริง แต่ริชกับร่างระหงกลับโดดเด่นด้วยรัศมีแห่งอำนาจที่มีมาตั้งแต่เกิด ทำให้นายแบบหนุ่มดูด้อยลงไปทันทีที่คนทั้งสองปรากฏตัว ลอเรนซ์พยายามที่จะแทรกเข้าไปเดินเคียงกับไนท์แต่ก็เจอเข้ากับดวงตาเหี้ยมเกรียมขององครักษ์ทั้งสองจึงต้องถอยกรูดออกมา
แจ็คตัวชาวาบเมื่อเห็น ชีครามิล ราจีสอับดุล...นี่เองที่เขาถึงหาชื่อ ไนท์ -
จิงเจอร์ในรายชื่อแขกไม่เจอ หมายความว่าไนท์รู้ว่าเขาเป็นใครตั้งแต่มีเรื่องกับองครักษ์แล้ว ที่ริมหาดเมื่อวานก็เป็นการเล่นสนุกของไนท์เท่านั้น นี่คือคำเฉลยปริศนาที่ไนท์เคยทิ้งไว้ให้เขา เจอกันอย่างที่เขาคาดไม่ถึงจริงๆ
แจ็คหันกลับออกไปจากห้องนั้น ความรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังประดังกันขึ้นมาทนเห็นหน้าไนท์ไม่ไหว ฐานะที่เปลี่ยนไปของไนท์ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขาเสียใจ หากแต่ความรู้สึกดีๆที่เขามีให้เหมือนถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ค่า สำหรับไนท์เขาก็แค่ไอ้หน้าโง่ หรือไม่ก็ตัวตลกที่ถูกมองอย่างขบขันและสมเพช แจ็คหลบไปได้ครู่เดียวก็โดนผู้จัดการตามตัว
“แจ็ค คุณริชให้นายไปหาแน่ะ”
“ครับผม” แจ็คจำต้องกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง
ร่างโปร่งยังคงยืนสนทนาอยู่กับริช
“ทางเราได้รับอนุญาตจากทางรัฐบาลแล้ว คิดว่าคงจัดแสดงในสัปดาห์หน้าครับ” ริช หันมาเห็นก่อนจึงพยักหน้าเรียก
“อ้อ!แจ็คมาพอดี ช่วยพาท่านชีคเยี่ยมชมห้องนิทรรศการหน่อยนะ...เชิญครับ”
แจ็คสูดลมหายใจยาวลึก แม้จะเสียวในอกแปลบแต่เขาก็กัดฟันเดินเข้าไปหา
“ทางนี้ครับท่าน”
แจ็คได้ยินเสียงตัวเองราบเรียบ เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาชาไปหมดจนไม่รู้กำลังแสดงสีหน้าแบบไหน ชายหนุ่มเดินนำหุ้นส่วนคนสำคัญมายังห้องที่จัดนิทรรศการเกี่ยวกับชีวิตและความเป็นอยู่ของชนเผ่ารุ่นแรกๆของเกาะ รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ในสมัยโบราณของชาวบ้าน
ชายหนุ่มเปิดประตูนำเข้าไปก่อน ห้องนิทรรศการสว่างไสวและอบอุ่นด้วยแสงสีเหลืองอมส้ม นอกจากแจ็คและชีคหนุ่ม ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆในห้องนั้น แม้แต่เสียงลมหายใจก็ได้ยินชัดเจน
“ในที่สุดเราก็เจอกันอีกครั้งนะคุณแจ็ค”
“ครับท่าน ต้องขออภัยที่ผมเสียมารยาท ไม่ทราบว่าท่านเป็นแขกสำคัญของโรงแรมเรา”
รอยยิ้มแจ่มใสของไนท์ค่อยๆจางหายไป คิ้วเรียวย่นเข้าหากันเล็กน้อย ตาคมจ้องใบหน้าคมสันนิ่งอย่างประหลาดใจ แต่แจ็คไม่ยอมสบตาด้วย เอาแต่ยืนประสานมืออย่างสุภาพเป็นทางการ น้ำเสียงราบเรียบห่างเหินและเย็นชา
“…ที่นี่มีอะไรบ้างละ อธิบายให้ฟังหน่อยสิ?”
“ผมจะตามเจ้าหน้าที่ประจำห้องนี้มาให้” แจ็คหนีหน้าเพราะฝืนทนอยู่ไม่ไหว แต่ยังไม่ทันถึงประตูเสียงเย็นชาเบื้องหลังก็ดังขึ้นเสียก่อน
“หนีเหรอ…ไหนร่ำร้องกลัวจะไม่เจอฉันไง?”
แจ็คสูดลมหายใจลึกหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า ไนท์ไม่แน่ใจว่าตนเองอุปาทานหรือไม่ ที่รู้สึกว่าใบหน้าคร้ามเผือดสีไป แต่ดวงตาที่เคยสดใสบัดนี้ว่างเปล่าจนน่าใจหาย
“ผมต้องขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน หากทำให้ท่านระคายใจก็ต้องขออภัยอย่างสูงครับ”
“ขี้ขลาด” ไนท์ตวาดเบาๆรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงที่แจ็คไม่ได้กล้าหาญอย่างที่คิด เพียงแค่รู้ว่าเขาเป็นใครก็พร้อมจะหนีหน้า
แจ็คค้อมศีรษะรับคำบริภาษ
“กรุณารอสักครู่นะครับท่านผมจะตามเจ้าหน้าที่มาให้”
ไนท์มองตามแจ็คออกไปจากห้องด้วยความโกรธ ไม่เคยมีใครกล้าแสดงกิริยาอย่างนี้กับชีครามิลราจีสอับดุล ไหล่บางไหวนิดๆราวกับไม่ยี่หระ หากแต่ส่วนลึกในหัวใจกลับวูบหายและอ้างว้างขึ้นมาทันที
แจ็คเดินลิ่วจนพ้นเขตห้องนิทรรศการ ไหล่ที่ตั้งตรงคู้ค้อมราวกับคนแก่ ใบหน้าคร้ามซีดขาวเหมือนกระดาษ ขณะที่ดวงตาหม่นแสงด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มยืนพิงเสากลมต้นใหญ่กลางห้องราวกับจะให้ความเย็นของหินอ่อนช่วยบรรเทาไฟที่กำลังแผดเผาหัวใจจนร้อนรนอยู่อย่างนี้.............
แจ็คนำแขกที่เมาจนหมดสภาพมาส่งห้อง โดยมีสาวสวยร่างอวบอั๋น เดินตามมาเงียบๆ
“ต้องการให้แม่บ้านมาช่วยหรือเปล่าครับ?”แจ็คถามขณะวางร่างอ้วนกลมลงบนเตียง
“ต้องการ…แต่ไม่ใช่แม่บ้าน…” เสียงกระซิบแผ่วเบื้องหลัง แจ็คหมุนตัว
กลับไปเจอกับอกอวบๆที่เบียดกระแซะเข้ามา แขนเรียวคล้องรอบคอ ปากอิ่มสีแดงสดเผยอนิดๆแบบที่เจ้าตัวคิดว่าเซ็กซี่
“เอ่อ…ต้องขอตัวก่อนนะครับ ผมต้องรีบไปช่วยงานข้างล่างก่อน…หากมีอะไรก็เรียกแม่บ้านได้นะครับ”
แจ็คปลดแขนเรียวออกอย่างนุ่มนวลแล้วรีบเผ่น ได้ยินเสียงของกระแทกด้านหลังประตูห้องนอน แจ็ครีบเผ่นออกจากห้องสวีทแทบไม่ทัน
“ให้ได้อย่างนี้สิน่า…” แจ็คบ่นงึมงำขณะลงลิฟต์มาชั้นล่าง เมื่อลิฟต์เปิดออกเขาก็จ๊ะเอ๋กับร่างเพรียวซึ่งเดินมากับนายแบบหนุ่มคนดัง ไนท์หน้าแดงก่ำ ท่าเดินโอนเอนไปมาเล็กน้อย ทั้งคู่ขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน
แจ็คยืนนิ่งขึง แต่ตามองตามไฟกระพริบบอกชั้นที่ลิฟต์ขึ้นไปอย่างกระวน กระวายในอกเดือดพล่านด้วยความวิตกกังวล นายแบบคนนั้นจ้องไนท์ราวกับเสือหิว ท่าทางไนท์เมามากอย่างนั้นคงช่วยอะไรตัวเองไม่ได้ เขาควรตามขึ้นไป...แต่...
‘หากมันไม่ใช่อย่างที่เราคิดล่ะ ถ้าเขาเต็มใจให้หมอนั่นขึ้นไปก็เท่ากับเราแส่ไปเปล่าๆ’ แจ็คหันรีหันขวางไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร
“คุณแจ็คครับ เชิญทางนี้หน่อยครับ” พนักงานหน้าฟร้อนกะดึกเข้ามาหาแจ็คท่าทางรีรอด้วยความเกรงใจ
“มีอะไร?”
“แขกที่พักห้องสวีทปีกซ้ายมีปัญหาครับ เขาต้องการห้องเพิ่มให้เพื่อนหญิงที่จะติดตามมาในวันมะรืนนี้ครับ”
“แล้วห้องพักด้านนั้นเต็มหรือยัง?” แจ็คถามเหม่อๆเพราะใจมัวพะวงถึงห้องรับรองชั้นบน
“เต็มหมดแล้วครับ ผมว่าจะจัดห้อง...คุณแจ็คครับ...คุณแจ็ค”
“เอ่อ...ว่าไงนะ…ไม่ทันฟัง”
“ผมว่าจะจัดห้องปีกขวาให้ แต่ไม่ใช่ห้องสวีท ไม่ทราบว่าจะเป็นการสมควรหรือเปล่า...คุณแจ็ค...เอ่อมีอะไรที่ลิฟต์เหรอครับ?”
“เปล่า...เอ่อ...เอาอย่างนี้นะ เรียนแขกไปเลยว่าห้องสวีทเต็ม เราจะจัดบ้านพักที่รีสอร์ทให้ แล้วจัดรถคอยรับส่งให้ด้วย”
“ได้ครับ”
“เท่านี้ใช่ไหม...งั้นผม...”
แจ็คชะงักเมื่อเห็นลอเรนซ์ออกมาจากลิฟต์ ใบหน้าขาวแดงแจ๊ดท่าทางโกรธหัวฟัดหัวเหวียง
นายแบบหนุ่มเดินลิ่วด้วยความแค้นจัด เขาอุตส่าห์ทิ้งหนุ่มน้อยหน้าสวยคนหนึ่งเพื่อตามชีครามิลมาจากงานเลี้ยง ดูเหมือนชีคก็เต็มใจให้เขาตามมา แต่พอเข้าไปในลิฟต์ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ ลอเรนซ์สบถแรงๆเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆในลิฟต์
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดสนิท ร่างโปร่งที่พิงผนังลิฟต์ราวกับเมาจัดกลับหยัดกายตั้งตรง ลอเรนซ์ขยับเข้าใกล้หมายจะโอบประคองไหล่บาง แต่ชีครามิลขยับตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมตวัดมองลอเรนซ์เย็นชาจนนายแบบหนุ่มหน้าเจื่อน
“ผมเห็นฝ่าบาทเมาเลยจะช่วยประคอง”
“ขอบใจ เรายืนเองได้”
ชีครามิลกอดอกพิงกับผนัง แม้โหนกแก้มเนียนจะแดงจัด แต่สีหน้ากลับราบเรียบไร้อารมณ์จนลอเรนซ์ไม่กล้าตอแย ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด องครักษ์ร่างสูงใหญ่ 3 คนก็ยืนรอรับอยู่แล้ว
ชีคหนุ่มเดินตัวตรงผ่านคนของเขาไปยังห้องพัก ลอเรนซ์ขยับจะตามแต่องครักษ์ทั้ง 3 ขวางไว้ หนึ่งใน3กดลิฟต์เปิดรอ ขณะที่อีกคนผายมือเชิญ ลอเรนซ์เหลือบมองหน้านิ่งๆของทั้ง3แล้วไม่กล้าตามชีครามิลต่อไปอีก ได้แต่กลับเข้าลิฟต์ด้วยอาการฮึดฮัดเต็มที่ คนอย่างเขาเคยแต่เขี่ยคนอื่นทิ้ง แต่ชีครามิลกลับทำเหมือนเขาเป็นเศษหินเศษดินไร้ค่า ความอับอายครั้งนี้เขาต้องเอาคืนให้สาสม
“ทำเป็นเล่นตัวไปเถอะ สักวันนายจะรู้จักฉันดีกว่านี้”
ลอเรนซ์เดินลิ่วออกไปยังประตูหน้า อารมณ์เขาเดือดพล่านเกินกว่าที่จะทนกลับไปนอนไหว ต้องออกไปผ่อนคลายข้างนอก...ไม่แน่ว่าหนุ่มน้อยคนนั้นอาจจะยังรอเขาอยู่ก็ได้
ร่างสูงที่ยืนอ่านเอกสารอยู่ที่เคาเตอร์เหลือบมองตามนายแบบหนุ่มจนลับตาด้วยความโล่งใจ แจ็คส่งเอกสารคืนให้พนักงานก่อนจะกลับไปทำงานด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย............
แสงแดดตอนแปดโมงเช้ายังอ่อนละมุน แจ็คออกเวรเสร็จก็มุ่งมายังอาคารจอดรถเพื่อกลับบ้านพัก งานเลี้ยงผ่านไปอย่างเรียบร้อยสมความคาดหมาย แต่หัวใจเขากลับยุ่งเหยิงยิ่งกว่าเดิม แค่เรื่องที่ไนท์หลอกเขาเห็นความรู้สึกของเขาเป็นเรื่องตลกเขาก็เครียดแทบบ้าแล้ว นี่ยังมีนายคนนั้นมาวุ่นวายกับไนท์อีก
แจ็คมองหาจักรยานของเขาแต่หาไม่เจอ ชายหนุ่มยืนงงได้แต่สงสัยว่าใครจะเอาไป เรื่องหายไม่ต้องพูดถึงเพราะระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่ยอดเยี่ยมที่สุด แถมจักรยานเขาก็ไม่ใช่ของราคาแพงอะไร เสียงเบรกลั่นเอี๊ยด แจ็คหันกลับไปมองก็เผชิญหน้ากับคนที่เอาจักรยานเขาไป
“เบรกไม่ค่อยดีนะ น่าจะเปลี่ยนสายเบรกใหม่” ร่างระหงในชุดวอร์มสีขาวเข็นจักรยานมาคืนที่
แจ็คเผลอจ้องหน้าเนียนใสค้างอยู่ครู่หนึ่ง จนดวงตาดุเป็นประกายพราวนั่นแหละจึงรู้สึกตัว ชายหนุ่มเป็นฝ่ายหลบตาพยายามควบคุมสีหน้าให้ดูราบเรียบ แต่เสียงหัวใจกลับดังระรัวจนเขาเกรงว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน
“ขออภัยครับท่าน เดี๋ยวผมจะจัดรถของทางโรงแรมมาไว้ให้”
“ทำไมต้อง...”ไนท์ชะงัก คำพูดถูกกลืนกลับไปในคอเมื่อลอเรนซ์พุ่งรถ -
จักรยานเข้ามาเทียบแทบจะชนแจ็ค แต่ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบทัน
“ฝ่าบาทปั่นเร็วจนผมตามไม่ทันเชียว นี่ขนาดใช้รถกระจอกๆนะครับนี่”
ลอเรนซ์แซวยิ้มๆแต่ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ เพื่อหาโอกาสใกล้ชิดไนท์เขาต้องตาลีตาเหลือกตามไนท์มาออกกำลังทั้งๆที่ยังไม่ได้นอนเพราะเพิ่งกลับมาจากเที่ยว แต่ไนท์กลับปั่นจักรยานหนีทิ้งให้เขาต้องปั่นตามจนลิ้นห้อย แล้วไนท์ยังดูเต็มใจจะคุยกับพนักงานโรงแรมชั้นต่ำมากกว่าคุยกับเขา การได้ระบายอารมณ์อะไรสักอย่างจึงเป็นเรื่องสมควรอย่างยิ่ง
“ทางเรามีรถไว้บริการแขกครับ เพียงแต่ท่านแจ้งที่ประชาสัมพันธ์เขาจะจัดการให้ครับ” ชายหนุ่มแนะนำเสียงเย็น ไนท์มองนิ่งในขณะที่ลอเรนซ์ยังคงพล่ามต่อไป
“เห็นไหมผมบอกฝ่าบาทแล้ว ถ้าเชื่อผมก็ไม่ต้องมาขี่ไอ้เศษเหล็กคันนี้ให้เมื่อย”
“ขี่ไปจนกลับมาแล้วจะมาบ่นทำไม…ขอโทษด้วยที่เอารถคุณไปใช้”
“ฝ่าบาทจะไปขอโทษทำไม ของกระจอกๆพรรณนั้น”
“พรุ่งนี้ผมจะให้เขาจัดรถมาไว้ให้ครับ”
แจ็คยังคงพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ ทั้งที่ภายในร้อนระอุด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเดือดร้อนเวลาที่โดนดูถูก แต่วันนี้อยากตะบันหน้าขาวๆนั่นให้ยับสมกับปากเสียๆ
“ไม่ต้องหรอก ขอบใจมากนะ”
ไนท์อ่านประกายตาวาววับของแจ็คออก ชีคหนุ่มจึงตัดปัญหาด้วยการวิ่งเหยาะๆไปทันที ทำให้ลอเรนซ์ต้องรีบทิ้งจักรยานวิ่งตามไป
แจ็คเดินไปยกจักรยานคันนั้นขึ้นพิง คว้าจักรยานของตัวเองปั่นกลับบ้านพักเร็วจี๋ ชายหนุ่มเปิดโรงเก็บรถ เอาจักรยานคันเก่งเข้าไปเก็บแล้วปิดล็อค ต่อไปนี้เขาจะไม่ขี่เจ้า ‘เศษเหล็ก’ คันนี้ไปให้ระคายตาใครอีก ............
ไนท์ขยี้ผมเปียกจนหมาด ดวงตาหม่นแสงของแจ็คยังติดในความ
รู้สึก เมื่อเช้าเขาต้องการเพียงแค่ไปวิ่งออกกำลังกาย แต่พอผ่านลานจอดรถของ พนักงานก็เห็นจักรยานของแจ็ค แทบไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าทำไมแต่เขาอยากลองขี่รถ คันนั้นดู แล้วลอเรนซ์ก็ตามไปกวนอารมณ์อีกจนได้ ก๊อกๆๆ
“ไคซัคกระหม่อม”
“มีอะไร?”
“เอ่อ...เรื่องแจ็ค มิเคเน่”
“ทำไม?”
“หมอนั่นเป็นคนเดียวกับที่เคยช่วยฝ่าบาท?”
“ใช่”
“ทั้งสองครั้ง?”
“แล้วทำไม?”
“กระหม่อมว่ามันบังเอิญเกินไป คนอะไรจะอยู่ถูกที่ถูกเวลาตลอด...แล้วพอฝ่าบาทเสด็จมาที่นี่ก็ยังมาเจอกันอีก”
“ก็แค่บังเอิญ” ไนท์ทำหน้าเฉยเมย ความจริงเขาไม่ได้เล่าเรื่องการเจอกันครั้งที่สองนั้น แจ็คไม่ได้อยู่ถูกที่แต่เพราะเขาเป็นฝ่ายตามแจ็คไปเอง
“แต่กระหม่อมไม่ไว้ใจ เราเคยเช็คประวัติแต่กลับถูกเครือแฮมิลตันขัดขวาง กระหม่อมคิดว่าเราน่าจะ...”
“บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร...เลิกยุ่งเรื่องของแจ็คได้แล้ว”
“แต่...”
“เลิกยุ่ง!”
“กระหม่อม”ไคซัคค้อมกายเคารพแล้วออกไปจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ไนท์เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง ผนังกระจกใสด้านที่ติดทะเลเปิดกว้าง ลมทะเลพัดแรงทำให้คลื่นที่ม้วนหาฝั่งลูกโต มีนักเล่นเซิฟไต่อยู่บนยอดคลื่น2-3คน
ไนท์ถอนใจเฮือกเมื่อมองจนแน่ใจว่าไม่มีคนที่เพิ่งออกเวร นิ้วยาวไล้ไป บนกลีบปากบางอย่างใจลอย สัมผัสร้อนผ่าวยังติดอยู่ในความรู้สึก ไนท์กลับไป ยืนหน้ากระจก ปลดเสื้อคลุมออก รอยจ้ำสีแดงที่เอวหายไปหมดแล้ว แต่ที่ข้อมือ ยังมีรอยนิ้วเป็นริ้วจางๆต้องสวมผ้ารัดข้อมือปิดไว้ ดวงตาคู่งามเป็นประกายจ้าขึ้น
“ทำเป็นเย็นชากับฉันเหรอแจ็ค ไม่เคยมีใครกล้า...นายท้าทายผิดคนแล้ว ฉันจะทำให้นายหัวปั่น…คอยดูเถอะ” ............
Merry X' mas & Happy New Year
ขอบคุณคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
