หัวข้อ: ทำความฝันของตัวเองซะ

[note23_naruto]

ต่อนะครับเมื่อกี้ไฟดับฝนตกหนักหนะ

......หมูทอดกระเทียม และก็ไข่เจียว พร้อมกับข้าวเปล่า 2 จาน คนตรงหน้าจัดกับข้าวอย่างน่ากิน และยื่นจานข้าวให้ผมทันทีและนั่งอยู่ข้าง ๆ

......กินข้าวด้วยกันนะ อ่ะนี่เอาหมูไป (ทิงตักต้มเลือดหมูที่ผมชอบใส่จานให้ผม ผมเองก็ได้แต่มองแต่ไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่ตักผัดผักของแม่ใส่จานและกิน คนข้าง ๆ มองดูผมกินข้าวเหมือนลุ้นอะไรสักอย่าง ผมเองไม่สนใจอะไรอยู่แล้วก็นั่งกินผัดผักกับไข่เจียวของแม่หิวด้วยกินใหญ่เลยเรา

.......อ่ะนี่ เอาอีกนะ อีกฝั่งยังคงตักให้อีก ผมเองก็ได้แต่เคี่ย ๆ ไว้ข้างจานเพราะไม่อยากกินเนื้อสัตว์เพราะกลัวท้องผูกคือว่ากลัวลำบากตอนถ่ายหนะครับ(เ้ข้าใจนะครับ) แต่เหมือนอีกฝั่งยังคงไม่กินข้าวนั่งเอาช้อนเขี่ยข้าวไปมาก้มหน้า ผมเองก็หิวด้วยก็กินตามปกติ

........นี่ หมูทอดชอบไม่ใช่หรอ ฝั่งตรงข้ามยังคงตักมาใส่จานผม (อือ เป็นเสียงเดียวที่ผมพูดออก แล้วผมก็ยังคงเขี่ยหมูทอดไว้ข้างจาน) ผมก็ยังคงกินตามเดิมอย่างเอร็ดอร่อยเพราะนอกจากข้าวต้มเมื่อเช้าแล้วผมก็ไม่ได้กินอะไรเลย

.........ฟืดดดด

++++ ผมหันตามเสียงที่ได้ิยินคนตรงข้ามนั่งก้มหน้าเขี่ยข้าวพร้อมกับทำท่าขยี้จมูกก่อนจะตักต้มเลือดหมูใส่ชามตัวเองและตักข้าวเข้าปากเป็นคำแรก และตามด้วยอีกหลายคำ แต่คนตรงหน้าไม่มองหน้าผมเลยยังคงนั่งกินต่อ....น้ำใส ๆ ที่ไหลอาบแก้มชายตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกผิด

++++ ผมตักผัดผักใส่จานให้ชายตรงหน้า " กินแต่หมูเดี๋ยวท้องผูกหรอก กินผักบ้าง" คนตรงข้ามนิ่งไปสักพักพร้อมทำมือปาดแก้มตัวเอง

.......... ก็ไม่เห็นกินเลย ไ่ม่ได้กินอะไรตั้งหลายวัน กินสักนิดนึงนะ (คนฝ่ายตรงข้ามยังคะยั้นคะยอให้ผมกิน ผมตักลูกชิ้นเข้าปากคำนึง ไม่น่าเชื่อว่าคนตรงข้ามผมจะยิ้มได้ขนาดนั้น หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ผมก็นอนต่อ(อ้วนตายแหละเมิง) พรุ้งนี้แล้วสินะที่ผมจะได้กลับบ้านสักที

.......เช็ดตัวหน่อยนะ  ....ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ผมก็ถูกดึงเสื้อออก ผมสงสัยว่าผู้ชายคนนี้รักผมจริงหรือเปล่า เหมือนภาพเก่า ๆ มันวนอยู่ในหัวแต่ผมไม่อยากนึกมัน อยากทำอะไรก็ทำไป ผมได้แต่นอนนิ่ง ๆ ปล่อยให้เขาเช็ดตัวผมไปแบบนั้นสบายดีเหมือนแต่พอมาถึงตรงนั้นเขามองหน้าผมและยืนผ้าให้ ผมบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวทำเองผมเอาผ้าห่มปิดก่อนเช็ดน้องน้อย

++++ ผ้าเดี๋ยวโน๊ตซักเอง ทิ้งจะไปทำธุระก็ไปเหอะอยู่้ได้

.......... วันนี้ว่างหนะ เอามา พูดเสร็จพร้อมดึงผ้าเช็ดตัวของผมไปและเดินไปห้องน้ำ ถามผมว่าใจร้ายไปไหมกับบางสิ่ง ถามว่าผมรักมันไหม บอกเลยผมรัก รักมาก ก็แน่นอนคนรักคนแรก  เกลียดมาก เจ็บมาก แต่มัีนก็ผ่านมานานแล้ว แต่ยังไงผมก็ยังกลัว
กลัวจะเป็นเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ผมเริ่มใจอ่อน ทุกครั้งที่ผมเริ่มอ่อนแอ ภาพเก่า ๆ ความเจ็บปวดมันจะวิ่งเข้ามาเสมอ มีเสียงบอกว่ากลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่อีกเสียงก็บอกว่าระวังจะเป็นอย่างเคย แล้วผมจะทำยังไง ผมผิดไหมที่เป็นแบบนี้ ผมก็แค่สร้างเกราะที่คอยป้องกันเฉย ๆ เพราะผมกลัว ผมนอนคิดทุกคืนทุกวัน ทุึกครั้งที่เจอหน้า อยากกอด แต่ผมกลัวสับสนกับคน ๆ นี้

...........ทิงอยู่จนถึง 3 โมงเย็นแล้วก็กลับวันนี้ผมคงต้องนอนคนเดียวล่ะสิแม่คงมาไม่ได้ แต่ก็ดีแล้วที่แม่ไม่มาเป็นห่วงแม่ด้วยผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ซะเมื่อไหร่ ตอนนี้ผมคิดถึงคนที่จากไปอย่างมาก ทำไม หรือผมจะอภัยให้เขา นึกถึงวันเก่าๆ ภาพเก่ามันย้อนเข้า ตอนนั้นอยู่ ม.3 เ่ทอม 2 ใกล้จบ ทิงเองไส้ติ่งแตกต้องเข้าโรงพยาบาล อาการหนัก เรานั่งรถมาทุกวันนอนเฝ้าทุกคืน และทุกเช้าจะต้องซื้อต้มเลือดหมูมาให้กิน หมอบอกว่าให้กินผัีกเยอะ ๆ แต่เราก็ยังคะยันคะยอให้กินแต่หมูเพราะอยากให้หายไว ๆ เราร้องไห้เพราะอยากเจ็บแทน ทุกเช้าเราต้องเช็ดตัวให้ทิงก่อนไปโรงเรียน และกลับมานอนเป็นเพื่อนทุกคืนตลอดทิงเข้าโรงพยาบาลเราไม่เคยหนีจากทิงไปสักวันเดียว น้ำตาซึมเลยวุ้ย ซึ้งหรือว่ะ แค่นี้มันชดใช้กันหมดหรือว่ะ การรอคอย10 ปี และการไม่เป็นผู้เป็นคน 2 ปี มันคุ้มกับการกระทำแค่นี้หรือว่ะเข้มแข็งหน่อยดิโน๊ต

..............กลับบ้านมาแล้วเมื่อคืนทิงไปนอนด้วย ในที่สุดกรูก็ใจอ่อนจนได้....

[actionmarks]

มาติดตามครับ ^^"

[note23_naruto]

การมีอยู่.......

ผมนั่งอยู่ในโลกของอีกใบโลกที่แต่เสียงดนตรี แน่นอนไม่ใช่บ้านผมครับแต่เป็นอีกบ้านที่เป็นเพื่อนบ้าน แต่ด้วยความหน้าด้านอยู่ว่งๆๆไม่รู้ทำอะไรก็เลยมานั่งเล่นเรื่อยเปื่อย แหะๆ อาศัยคอมคนอื่นเขาเล่น

ใครอาจจะรู้ว่าในบางทีแล้วคนที่ดูสนุกสนานแต่กลับมีหลากหลายอารมณ์ในตัวเอง ก็แน่นอนก็เขาเป็นศิลปินนี่หว่า ผมเองตอนนี้ก็ใช้ชีวิตอย่างปกติสุข เหมือนคนทั่วไปตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านแล้วครับออกมาเช่าบ้านอยู่ อย่าถามนะครับว่าอยู่กับใคร คนที่คนอื่นก็รู้ว่าเป็นใคร

เมื่อคืนนอนไม่หลับแหะ สงสัยเป็นโรคหนังตากระตุกเฮ้ออออ เหนื่อยจังที่จะต้องรู้ว่าเราต้องเผชิญปัญหาอะไรบ้างมันก็เหมือนกับการที่เราเตรียมใจที่จะต้องเจอความทุกข์ เอาล่ะวะกู คนที่เบื่อโลกง่ายอย่างผมจะเอาไงดี

[actionmarks]

คิดถึงโน๊ตนะ ว่าง ๆ มาลงอีกนะครับ ผมรออยู่นะ จริง ๆ

[SACK]

เข้ามารอเช่นกันครับ ห่ะๆๆ

[actionmarks]

การถูกทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า นี่มันเจ็บจริง ๆ เหมือนหมาข้างถนนที่ไม่มีเจ้าของ....

[note23_naruto]

ลางสังหรณ์.............

ปิ๊ง....ป๊อง.............ปิ๊ง............ป๊อง..... กลางดึกคืนหนึ่งผมได้ยินเสียงคนกรดกริ่งอยู่ข้างล่าง หันมองไปคนข้างตัวกลับดูสงบนิ่งเหมือนไม่ทีท่าว่าได้ยินเสียง คืนนี้่ช่างเป็นคืนที่เหน็บหนาวในรอบหลาย ๆ ปีที่ประเทศไทยไม่เคยหนาวแบบนี้เลย พรางหยิบผ้าห่มดึงขึ้นมาห่มให้คนข้างตัวที่ตอนนี้น่าจะเข้าพระอินท์จนเพลินขนาดเสียงกริ่งดังขนาดนี้ยังไม่ได้ิยิน

ผมยันตัวเองขึ้นเดินลงบันไดและเปิดไฟด้านล่างของห้อง ในใจคิดสงสัยว่าดึกขนาดนี้แล้วใครกันที่มากดกริ่งจะใช่พี่นักดนตรีที่อยู่ข้างบ้านคงไม่ใช่ จะว่าไปคุณป้าที่เป็นอาจารย์อยู่ตรงข้ามก็คงดึกเกินไป ผมเหลือบมองนาฬิกานี่ ตี 3.30 แล้วหนิน่าจะสว่างแล้วใครกันนะ ในใจก็กลัวว่าเป็นขโมยเลยชั่งดูก่อนว่าเป็นใคร แต่ไม่ทันที่ผมจะสงสัยว่าเป็นใคร มีเสียง เสียงหนึ่งที่เรียกผม
โน๊ต.....โน๊ตหรือเปล่า นนท์เองนะ 

นนท์ ??????  มาได้ยังไงแล้วรู้จักบ้านเราได้ไงเราย้ายมาอยู่กับไอ้ตัวปัญหากัน 2 คนแล้วนี่หว่าหรือว่าจะไปถามแม่ที่บ้านก็ไม่น่าใช่ ผมคิดใคร่ครวญและส่งสัยว่าการมาของนนท์นั้น มันคืออะไรกันแน่แต่ไม่ทันที่ผมจะเอยปากร้องทักนนท์ก็พูดเสียก่อน

นนท์.. โน๊ตเปิดประตูก่อนใจคอจะให้อยู่ข้างนอกหรือไง
โน๊ต... นนท์รอแป๊บนะ (กลัวว่าถ้าให้ข้างบนตื่นขึ้นมาคงเป็นเรื่องไม่ต้องนอนแน่) แต่ก็เปิดประตู นนท์ยืนรออยู่หน้าประตูเพียงคืบใบหน้าดูผอมเรียวแต่ยังคงเห็นแววตาที่เป็นประกาย นนท์ยิ้มบาง ๆ ให้พร้อม ๆ กับยืนมาจับมือผมแล้วดึงเข้าไปกอดผมกอดตอบรับนนท์ เรายืนกอดกันหน้าบ้านอยู่พักหนึ่งก่อนที่ผมจะเป็นคนผละออกและชวนนนท์เข้าไปในบ้านแต่นนท์กลับบอกว่าเข้าไม่ได้หรอกเดี๋ยวคนข้างในว่าเอาอยู่้คุยหน้าบ้านดีกว่า เราเดินไปตรงโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านแล้วนั่งลงกับเก้าอี้คนละฝากและหันหน้าคุยกันเป็นครั้งแรกในรอบ 3 ปีที่เราเจอกันนนท์ดึงมือผมไปจับ จนผมสัมผัสได้ว่านนท์คงหนาวเพราะมือนนท์เย็นมากผมได้แต่ใช้มืออีกข้างกุมมือนนท์ นนท์คงทุกข์มาสินะเพราะดูจากท่าทีแล้วนนท์ดูเศร้าถึงจะยิ้มออกมาก็เถอะ ทุกอย่างเงียบมีเพียงนนท์ที่จ้องตาผม ทุกอย่างปกคลุมด้วยเงียบมีเพียงเสียงลมที่พัดกระทบใบไม้ให้ได้ิยินเป็นระยะ ๆ ลมหนาวปีนี้มันหนาวจริง ๆ ผมสังเกตุนนท์ก็ถึงกับอึ้งนั้นผ้าพันคอที่ผมถักให้นนท์วันเกิดนี่หว่า

นนท์.. โีน๊ต นนท์จะมาลาโน๊ตหนะคือนนท์ต้องไปแล้ว อาจไม่ได้เจอโี้น๊ตสักระยะแต่นนท์จะอยู่ใกล้ ๆ โน๊ต และอ๋อม แอ๋ม (อ๋อม แอ๋ม เป็นลูกฝาแฝดชายหญิงของนนท์) นนท์ดึงมือผมจับกระชับแน่นขึ้นจนผมรู้สึกว่านนท์มันกำลังเครียดอยู่ นนท์พูดซะผมใจคอไม่ดีมันคงต้องมีเรื่องมาแน่ ๆ มันชอบเป็นแบบนี้ตลอดหากมีเรื่องเครียด ๆ

โน๊ต... นนท์หลับตาดิ นนท์ทำอย่างว่าง่าย ผมเอาอีกข้างไปประกอบที่แก้มทางซีกขวาดูเหมือนใบหน้าของนนท์จะตอบรับการสัมผัสของผม นนท์ร้องไห้จากดวงตาที่ตอนนี้แม้จะปิดอยู่เสียงสะอื้นที่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ มันคงเจอเรื่องทุกข์มาเยอะสินะเป็นแบบนี้ตลอดเลยนะนนท์ ชอบทำตัวเข้มแข็งทั้ง ๆที่ตัวเองอ่อนแอ ชอบแบกรับทั้งที่ตัวเองแทบจะืยืนไม่อยู่ ผมได้แต่ใช้มือลูบแก้มและใบหน้าของนนท์ที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยน้ำตาจนมันทำให้ผมร้องไห้ไปด้วย นนท์ืยืนมืออีกข้างมาเช็ดน้ำตาให้ผมพร้อม ๆ กับที่ผมสูดลมหายใจเพื่อกลั้นน้ำตาให้มากที่สุด ไม่รู้สิการมาของนนท์ครั้งนี้มันทำให้ผมเศร้า นนท์ทำเหมือนว่าจะไม่ได้เจอนนท์อีกแล้ว นนท์ยิ้มและหัวเราะกลบกลื่นแต่ในตาที่เืจือสีแดงเมื่อยามกระทบแสงนีออนมันก็ปกปิดไม่ได้เลยว่านนท์เศร้าอยู่ นนท์เริ่มต้นที่จะพูดก่อน

นนท์ ... โน๊ตนนท์คงมีเวลาไม่มากแต่มันก็มากพอสำหรับ 3 ปีที่นนท์ไม่ได้เจอโน๊ตเลย นนท์หนะมาแอบดูโน๊ตบ่อยๆนะแต่โน๊ตไม่รู้เอง ดีแล้วที่โน๊ตไม่รู้ นนท์มีความสุขที่โน๊ตมีความสุขนะ เชื่อเหอะว่าโน๊ตเป็นคนแรกและคนเดียวที่เห็นไอ้นนท์คนนี้อ่อนแอนะ นนท์เป็นห่วงโน๊ต เป็นห่วง อ๋อม แอ๋ม มีอะไรอีกหลายอย่างที่นนท์อยากทำให้โน๊ตที่ไม่เคยทำให้ นนท์ติดค้างโน๊ตหลายอย่าง โีน๊ตอย่าพึ่งพูดขัดนนท์เลยนะ นนท์ยิ้มพรางเอามือทั้งสองจับใบหน้าของผม "ดีใจที่ได้เจอกัน" หากได้เจอกันอีกครั้งก็ขอให้จำกันได้ในทันที ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ขอให้ได้เจอและได้พบ

โน๊ต... นนท์พูดเหี้ยไรเนี๊ยะ นนท์เป็นอะไรบอกโน๊ตมาดิ ผมรู้สิน้ำตาผมเริ่มไหลออกมาทั้งหวงทั้งกังวลกับสิ่งที่นนท์พูด
นนท์ ... สัญญาสิโน๊ตเจอกันอีกครั้่งจะไม่ร้องไห้ สัญญากับนนท์ก่อน
โน๊ต .... เออ สัญญาถ้าร้องขอให้เป็นลูกหมา  นนท์ยิ้มเบา ๆ พร้อมกับลุกขึ้น เราทั้งสองลุกขึ้นจากโต๊ะหินอ่อน
นนท์.... ต้องกลับแล้วโน๊ต มีหลายอย่างที่อยากบอกโน๊ตแต่ให้โน๊ตรู้ด้วยตัวเองดีกว่า ยังไงซะเมื่อวันนั้นมาถึงนนท์จะมารับโน๊ต
           แต่ก็คงอีกนาน นนท์จะอยู่รอบ ๆ ตัวโน๊ตนะ นนท์กอดผมแน่นเหมือนกับว่าผมกับนนท์จะไม่เจอกันอีกแล้วนนท์ผละออก
           พร้อมกับโบกมือ เป็นสัญญาณว่าต้องกลับแล้ว ทิ้งผมให้ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้า้บ้าน ทำไมต้องร้องขนาดนั้นผมเอง
           ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียง  โน๊ต ๆ โน๊ต เมิงเป็นอะไรบอกกูสิ....เมิงเป็นอะไร

ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับใบหน้าของคนคุ้นเคยเมื่อกี้ผมอยู่หน้าบ้านนี่หน่า แต่ทำไมตอนนี้ผมอยู่บนเตียงนอนทีมีอีกคนทำท่าตกอกตกใจ ผมจับที่ใบหน้านี่ผมร้องไห้หรือนี่ เหตุการณ์เมื่อกี้มันคือความฝันหรือความจริงกันแน่ ผมมองนาฬิกานี่ ตี 5 แล้ว ผมฝันหรือนี่แต่ทำไมฝันมันเหมือนจริงเหลือเกิน หรือมันจะเป็นลางบอกเหตุ คนข้างตัวผมได้แ่ต่เขย่าตัวผม ผมเพียงได้แต่บอกว่าผมฝันร้ายคนที่นอนไมู่้รู้อะไรเลยดึงตัวผมเข้าไปกอดและลูบหลังผมเบา ๆ  แต่มันก็เหมือนความจริง  นนท์เป็นอะไรหรือเปล่าไม่เคยฝันแบบนี้สักที

[actionmarks]

มาถึงก็เศร้าเลยนะ

[note23_naruto]

กลับมาย้อนอ่านนบันทึกตัวเอง เขิลๆแหะ ยังจำกันได้เปล่า

[actionmarks]

จะบอกว่า จำได้ครับ แล้วก็อยากอ่านเรื่องราวต่อไปอีก กลับมาอ่านอยู่เรื่อย ๆ เหมือนกัน ไม่รู้สิ บางครั้งบางตอนของบันทึก มันก็เป็นชีวิตของเราดีดีนี่เอง มันคล้าย ๆ กับว่า ตัวเราเองที่ยังเป็นแบบนี้อยู่ ถ้ามีโอกาสก็กลับมาถ่ายทอดลงอีกนะครับ ขอบคุณครับ
...................
..............
.........
.....
เรื่องบางเรื่องกว่าเราจะลืมได้มันยาก เมื่อเราลืมมันไปแล้ว ก็ไม่ควรเอามันกลับมาให้เจ็บอีก...เขาเคยพูดแบบนี้

[note23_naruto]

กลับสู่นิรันด์.........

 15 มกราคม 2556 ในรถตู้เส้นทางกรุงเทพ -นครสวรรค์ ผู้โดยสารที่กลับภูมิลำเนาเดียวกัน 16 คนในรถตู้มันช่างแน่นและแออัด
แต่เราเองก็ยังอยากกลับถึงแม้จะเป็นที่นั่งเบาะหลังที่ทั้งเบียดและโคลงเคลง ชวนให้อ้วกซะเหลือเกิ๊น ทั้งที่ถ้าเลือกรอบวิ่งตอน 9 โมงเช้าจะได้นั่งได้สบายก็ตามแต่เราก็เลือกเที่ยววิ่ง ตี 4.30 น เพื่อที่จะได้ไปให้ทันวันสำคัญของใครบางคน กล่องของขวัญพร้อมกับขนมเค้ก ถูกรักษาและปกป้องอย่างดี ถึงแม้จะเบียดเสียดจากคนข้าง ๆ ก็ตาม .............

............... การใช้ชีวิตคู่ นี่ก็ 1 ปีกับ 2 เดือน อีก 24 วัน ผมนับมันทุกวัน เพราะทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันมันช่างมีค่าและน่าจดจำมันเป็นนิสัยเดิมๆ ที่แก้ไม่หายถึงแม้ผมจะมีชีวิตคู่ แต่การบันทึกความทรงจำผ่านปากกาลงในสมุดเล่มโปรด ผมก็ทำอยู่ประจำ เพราะผมกลัวลืม กลัวลืมเวลาที่มีความสุขที่ผมเคยได้รับมา การได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักมันเป็นอะไรที่เรียกว่าที่สุดในชีวิตของผม
มันเป็นความสุขที่มีอยู่ที่ชีวิตของผมรับรู้และสัมผัสได้ จนถึง............

.................ผมทำงานในนครสวรรค์เป็นผู้ช่วยผู้จัดการร้านเกี่ยวกับการบริการที่ทุกคนรู้จัก ผมมีความสุขกับงานและมีความสุขกับชีวิตคู่ เพราะคู่ชีวิตผมก็ทำงานอยู่ที่เดียวกันแต่ต่างบริษัทเท่านั้นเอง เราไม่เคยบอกคนอื่นว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ทุกคนที่รู้จักเราก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเราคืออะไรกัน ถ้ามีใครถามผมเองจะตอบว่าเป็นคู่ชีวิต ส่วนอีกคนจะตอบว่า "เมีย" บอกว่าผมเป็นเมียมัน
งานของผมจะเป็นงานที่ออกแนวการให้บริการลูกค้า จึงมักมีลูกน้องที่คอยให้ผมต้องคอยอบรมเพื่อให้บริการลูกค้าในสายงานของผม "บอย" บอยเป็นลูกน้องผมที่ผมไว้ใจ ด้วยการรับข้อมูลที่ชัดเจน การช่วยเหลืองานที่ผมทำ การแบ่งเบาภาระงาน บอยจะช่วยผมเสมอ บอย มักจะเรียกผมว่า "เจ๊" เสมอ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเรียกแบบนั้น ทั้งที่ตัวผมเองก็ไม่ได้ออกสาวเลยสักนิดออกแนวเถื่อนๆ ซะด้วยซ้ำ บอยจะเรียก "ทิง" ว่าเฮียเสมอ พวกเรามักไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ บอยจะเป็นลูกน้องที่ไปกินข้าวบ้านผมมากที่สุด เพราะด้วยความสนิทสนม ด้วยความที่เอ็นดู บอย เหมือนน้องคนหนึ่ง มีอะไรผมมักจะสอนบอยเสมอ หรือมีตำแหน่งงานผมก็มักเสนอบอยให้ได้รับตำแหน่งที่เขาควรได้ ในทุกวันทิงจะมานั่งรอผมเสมอ แล้วก็มี บอยเป็นคนนั่งคุยด้วยรอผมเลิกงาน ผมกับทิงมีชีวิตเป็นแบบนี้เสมอ คือตอนเช้าผมจะมากับทิงและเข้างานทันที ส่วนทิงจะเข้างานพร้อมกันและเลิกก่อนผม แต่ผมจะเลิกทีหลังทิงประมาณ 1 ชั่วโมงเพราะด้วยภาระหน้าที่และการรับผิดชอบของงานทำให้ต้องตรวจสอบอย่างละเอียด
ทิงก็มานั่งรอทุกวัน แต่ก็ยังดีที่มี บอย คอยนั่งคุย ผมก็ดีใจที่ทิงมันรอผมแล้วไม่ต้องเบื่อ เพราะผมเห็นมันหัวเราะ ร่า เมื่อได้แกล้ง บอย เสมอ ผมเองก็อดอมยิ้มไมได้กับภาพที่ผมเห็น บอยกลายเป็นสมาชิกอีกคนในบ้านของผมที่แวะเวียนเข้ามาทานข้าวเย็น หรือแม้จะไปเที่ยวกันก็้จะชวนบอยไปด้วยเสมอ งานที่ผมนั้นมีการอบรมบ่อยซึ่งผมเองก็ต้องอบรม ครั้งละ 3-4 วัน ซึ่งตั้งแต่ปีที่แล้ว 55 ก็อบรมไม่บ่อยมากแต่ต้นปีที่ผ่านมาผมเห็นตารางอบรม ยาวเหยียด เห็นแล้วก็ท้อเพราะมันเหนื่อยกับการเดินทางแถมยังมีพรีเซ็นต์งานจากการอบรมครั้งก่อนอีก ซึ่งมันเป็นอะไรที่ปวดหัวสำหรับผมเสมอ แล้วนี่ต้องอบรม 12-15 มกราคมอีกผมหนะปวดหัวตึบเลย ก็วันที่ 15 วันเกิดให้ตัวดีด้วย ซึ่งปีทีแล้วผมซื้อเค้กอ้วยพรตอนเที่ยงคืนวันที่ 15 มกราคม และของขวัญคือเสื้อยืดลายเท่ห์หนึ่งตัว แต่ปีนี้ตรงกับประชุม แน่นอนเมื่อผมบอกข่าวร้ายกับ"ทิง" มันคงต้องโกรธผมแน่ ๆ แต่ผิดคาดมันบอกว่ามันเข้าใจไม่โกรธผม ผมดีใจมาก ที่มันไม่โกรธผม ปีที่แล้วก็ประชุมตั้งหลายรอบ ๆ ละหลายๆ วัน ผมเองก็เหนื่อยเฮ้อ...... การประชุมเป็นไปอย่างเข้มข้นและดุเดือด พร้อมกับการนำเสนอผลงาน และน่าจะเป็นข่าวดีสำหรับเมื่อเขาเลื่อนวันประชุมหัวข้อที่ใช้วันที่ 15 ออกไปเป็นเดือน เมษายน ผมดีใจมากเพราะตรงกับวันเกิดไอ้ตัวแสบพอดี ผมไม่โทรไปบอกมัน หรอก กะว่าจะเซอร์ไพร์สมันซะหน่อย ผมซื้อเค้กเตรียมไว้ แต่ก็ขาดของขวัญ ผมเดินเลือกซื้อของขวัญแต่ก็ไม่มีอะไรที่มันถูกใจเลยสักอย่างเลยนึกขึ้นมาได้ว่ามันอยากได้กางเกงยีนส์ ปีที่แล้วซื้อเสื้อให้ปีนี้ซื้อกางเกงก็แล้วกัน ผมเดินเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งและเลือกกางเกงยีนส์ยี่ห้อที่มันบ่นนักบ่นหนาว่าอยากได้ขนาดลด 20% ยังต้อง 5840 บาทเงินเดือนครึ่งเดือนกูเลยนะเมิง ขนาดตัวเองยังใส่ตัวล่ะ 299 นี่ลงทุนซื้อให้เลยหรอว่ะ ถ้าไม่รักนี่ไม่่ซื้อให้หรอกนะ ผมให้เขาห่อของขวัญให้อย่างสวยงามในกล่องสีแดง เรื่อง Size กางเกงไม่ต้องพูดถึงจับทุกคืน เอ้ยไม่ใช่ซักทุกวันมากกว่า.............

.................วันที่ 15 มกราคม 56 ผมถึงท่ารถตู้นครสวรรค์ เรียกพี่วินมอเตอร์ไซค์ทันที เพิ่ง 8 โมงเช้าเอง งานที่ทำเข้า 10 โมงนี่หว่ายังไม่ตื่นหรอกมั้ง ผมนั่งซ้อนพี่วินมอไซค์ไปและวาดภาพว่าผมถือเค้กไปเบิร์ดเดย์มันที่เตียงมันคงดีใจ และหายนอยด์ผมในหลายๆเรื่องๆ ผมนั่งไปก็ยิ้มไป วันนี้ผมมีความสุขมากผมอยากกอดมันเต็มทนเพราะทุกคืนผมจะกอด แม้ว่าเราจะอยู่กันมานานแต่ผมก็ไม่เคยห่างเลยสักคืนที่อยู่ด้วยกัน ก็เพราะผมรอของผมมานาน ผมถึงหน้าบ้านเช่าแสนอบอุ่นที่ผมอาศัยมาปีกว่า ๆ ด้วยของพะลุงพะลังผมควักกุญแจออกมาจากกระเป๋าแบบระมัดระวังสคดๆ กลัวมันได้ยินเสียงไขกุญแจเข้าบ้าน ผมปิดกุญแจด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เฮ้ย มันลืมล็อคบ้านหรือว่ะ ตลอดเลยเมิง ผมค่อย ๆ เปิดเข้าไป ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ไฟห้องครัวทำไมไม่ปิด นี่ลืมขนาดนี่เลยหรือเมิง ผมปิดไฟห้องครัวที่ตอนนี้ไม่ต้องเปิดไฟก็เห็นชัดสว่างเพราะเป็นเวลา 8.30 แล้ว ผมหาไฟแช็คเปิดกล่องเค้กแล้วจุดเทียนที่เป็นตัวอักษร HDB 27 Y ผมค่อย ๆเดินขึ้นไปได้ไม้อย่างเบา ๆ เพราะกลัวเสียงเอียดอ้าดทำให้มันตื่นผมมองเห็นประตูห้องอยู่ตรงหน้า ใจผมเต้นสุดๆ ปากยิ้มไม่หุบ นี่ผมถึงหน้าประตูห้องแล้ว ผมบิดลูกบิดประตูอย่างช้า ๆ เบาที่สุด
ประตูค่อย ๆ เปิดพร้อมกับแสงสว่างที่ไล่ตามช่องประตูที่ผมเปิดเข้าไป............

.............ผมทำอะไร อะไรเกิดขึ้น ในเสียววินาทีเหมือนหัวใจผมหยุดเต้น เหมือนทุกอย่างมันหยุดลง ลมหายใจผมติดขัด พร้อมกับการสั่น ที่ตามมา ภาพชายสองคนนอนโอบกอดกันหลับอย่างสบายใจอยู่ต่อหน้าผม และหนึ่งในชายคนนั้นคือเจ้าของวันเกิดที่ผมตั้งใจจะเซอร์ไพร์ส... ผมยืนตัวสั่นพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่มันแทนความรู้สึกมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่ต้องสั่งมันก็ไหล
ผมยืนค้างอยู่แบบนั้น แต่ไม่ทันที่ผมจะหันหลังกลับ คนทั้งสองก็ตื่นซะแล้ว คงไม่ต้องพูดถึงเหมือนในละครน้ำเน่าที่พระเอก เมื่อถูกนางเอกจับได้จะแสดงถึงอาการเสียใจ แต่ที่เสียใจมากกว่านั้น คน ๆ นั้น "บอย"  บอยลงจากเตียงที่ผมเคยนอนมานั่งคุกเข่าพนมมือไหว้ผมเหมือนว่าทำผิดกับผมซะเหลือเกิน ผมมองไปรอบๆห้องทำให้ผมรู้สึกเสียใจเข้าไปอีก ถ้าบอกว่าไม่มีอะไรกันผมคงเชื่อ ถ้าหากสิ่งที่ผมเห็นมันคือถุงยางที่ใช้แล้ว 2 ชิ้นอยุ่ในถังขยะตรงประตู ผมอธิบายความรู้สึกไม่ถูก มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ทุกครั้งที่ผมประชุมเลยหรือเปล่า นี่ผมถูกสวมเขามานานแค่ไหนแล้ว ผมอยากหยุดร้องไห้แต่ผมหยุดไม่อยู่มันหนักเกินไปกับเหตุการณ์แบบนี้ พระเอกของผมยังคงยืนนิ่งผมกับแววตาที่บอกกับผมว่าไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่ผมทำได้ "มีความสุขมากๆ นะเมิง สุขสันต์วันเกิด " ผมค่อย ๆ วางเค้กและกล่องของขวัญลงตรงหน้าผม ไม่ไหวแล้วผมร้องไห้มากไปแล้ว ผมพยายามกลั้นน้ำตา ผมหันหลังทันทีพยายามก้าวท้าวเดินออกมา "อย่าไป เมิงจะไปไหนไม่ได้ " พระเอกของผมเดินออกมาในสภาพผ้าห่มพันครึ่งตัว
มันดึงผมให้หันหน้ามองมัน มันถอยออกจากผม 1 ก้าว สิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าคนอย่างมันจะทำได้ มันคุกเข่าต่อหน้าผมพร้อมก้มกราบผม มันทำให้ผมตกใจจนรู้สึกว่าผมทำอะไรเกินไปหรือเปล่า ผมไม่ได้ทำอะไรหรือพูดอะไรสักอย่าง มันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมน้ำตา "เมิงจะเดินหนีกูไม่ได้ กูขอโทษที่ทำแบบนี้ กูเห็นแกตัวเอง กูผิดคำสัญญา กูรู้ กูผิด เมิงจะทำกับกูยังไงก็ได้ มึงจะต่อย เตะกู กูจะไม่สู้เมิงสักอย่างหรือเมิงจะฆ่ากูเลยก็ได้ แต่เมิงอย่าเดินไปจากกู กูขอโทษที่กูยับยั้งอารมณ์ไม่ได้ ถ้าเมิงจะโทษก็ขอให้โทษกู บอยมันไม่ผิด กูเองที่ผิด" ผมนั่งทรุดลงฮวบหลังพิงราวบันไดสองมือผมได้แต่ป้องปิดหน้าที่ตอนนี้ผมกั้นไม่อยู่แล้ว
ผมพยายามตั้งสติลำดับเหตุการณ์ว่าจะทำยังไงต่อไปดี นี่มันชีวิตกูจริงๆใช่ไหม ทำไม ทำไม ถึงเป็นแบบนี้
"พี่โน๊ต" บอยขอโทษ พร้อมกับกราบเท้าผมอีกคน พี่โน๊ตอย่าโกรธเกลียดบอยเลยนะพี่ เป็นเหมือนเดิมนะครับพี่ บอยสัญญา บอยสัญญาจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก บอยจะไม่่มาบ้านพี่ บอยจะไม่ยุ่งกับพี่ทิง แต่พี่อย่าเกลียดผม" อย่าเกลียดผมอย่างนั้นหรือมันเกินที่จะเกลียดไปแล้ว...... ผมดันตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันไดพร้อมกับคว้ากระเป๋าเดินสะพายออกมาทันที
"เมิงจะไปไหน " มันไวจริง ๆ มือใหญ่ๆของมันดึงแขนผมแน่น "กูบอกแล้วว่าอย่าไปจากกู คุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน กูบอกเมิงแล้วว่าเมิงจะทำกับกูยังไงก็ได้แต่อย่าเดินหนีกู " มันลากผมเข้าไปในครัวพร้อมกับยืนมีดให้ผม "เมิงจะแทงจะฟันกู กูจะไม่หลบไม่สู้เมิงแต่อย่าไปจากกู " ทิงปล่อยกูก่อนกูเจ็บ" มันปล่อยมือจากผมทันที ท่าทางผู้ชายที่ปาดน้ำตามันดูทุเรศจริง มันยืนทำท่าปาดน้ำตาเหมือนเด็ก ๆ ผมจับผ้าห่มที่มันห่อตัวมันครึ่งท่อนพร้อมกับถีบมันเต็มแรง ผ้าห่มหลุดออกจากตัวมัน อย่างที่คาดมันไม่ได้ใส่อะไรเลย ผมวิ่งออกจากบ้าน ได้ยินเสียงตะโกนสุดเสียง "โน๊ตตตตตตตตตต" ผมแค่รู้สึกอยากวิ่งหนี อยากหนี ไม่อยากอยู่ ผมวิ่ง วิ่งแบบไม่รู้ว่าเอาแรงที่ไหนมาวิ่ง ผมกระโดดขึ้นรถ ประจำทาง นครสวรรค์ - ลาดยาวท้นทีที่กำลังจอดอยู่ถนนใหญ่ผมไม่รู้จุดหมายว่าจะไปไหนแต่ขอให้ออกจากตรงนี้ก่อน โทรศัพท์ดังขึ้นทันที ผมปิดเครื่อง ในใจล่องลอย นี่เราต้องเจออะไรแบบนี้อีกหรือนี่.......เมื่อไหร่จะหลุดพ้น

[actionmarks]

อ่านแล้ว shock มาก เห้อ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[actionmarks]

บอกตรง ๆ ว่าอ่านจบครั้งแรก เสียใจมาก ๆ รับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย อ่านจบปิดคอมเลย ทนดูไม่ไหว อ่านอะไรไม่ได้เลย มันแบบบรรยายไม่ถูกอ่ะ ผมติดตามเรื่องนี้มาตลอด เห้อ

[actionmarks]

ยังรออยู่นะ ถ้ามีโอกาศก็เข้ามาเล่าเรื่องอีกนะครับ ถึงมันจะดี จะร้ายยังไง ขอให้มีกำลังใจสู้ต่อไป เป็นกำลังใจให้เสมอ แล้วก็รออยู่ตลอด

[note23_naruto]

ภาชนะ,,,,,,,,,

........ผมยังคงชอบมองพระอาทิตย์ตกดินอยู่เสมอ ในเวลานี้คงใกล้จะค่ำเต็มทนแล้ว ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี แดงอมส้มผสมกลุ่มเมฆที่ดูแล้วมันช่างเหมือนท้องฟ้าร้องไห้ซะเหลือเกิน ผมยังคงเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางที่ไกลออกไปโดยที่ตัวเองปล่อยใจไปกับสายลมยามใกล้ค่ำ  ผมกลับมาที่เดิม กลับมาอยู่จุด ๆ เดิม ไม่มีอีกแล้วความฝันไม่มีอีกแล้วความสมหวัง เหลือไว้แค่...อดีต

.........หน้ากระดาษที่เต็มไปด้วยลายปากาที่ขีดแล้วขีดอีก ผมไม่สามารถเขียนความรู้สึกที่ตอนนี้มันทรมานมากเท่าไหร่ลงไปในบันทึกของตัวเองได้ เพราะผมเองยังไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่จะใส่มันลงไปควรค่าให้จดจำ หรือควรค่าให้ลืมกันแน่  ชีวิตของผมยังคงดำเนินไปอยู่ในวังวลของท้องทะเล ไร้ซึ่งจุดหมายซึ่งนับวันผมเองก็ยิ่งตกลงไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ

........... จากวันนนั้นจนถึงวันนี้มันช่างดูเหมือนพึ่งผ่านไปทั้งที่มันก็ผ่านห้วงเวลามาหลายเดือนแล้ว แต่มันยังคงเหมือนเมื่อวาน เมื่อวานที่เรายังคงคุยกัน เมื่อวานที่เรายังคงนั่งกินข้าวด้วยกัน เมื่อวานที่เรายังหัวเราะร่วมกัน และเมื่อวานที่เรายังคงได้นอนกอดกัน มันคงเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เราได้พบกัน และคงเป็นเพราะโชคชะตาที่ทำให้เราจากกัน และถ้ามันเป็นโชคชะตาก็ขอให้เราอย่าได้เจอกันอีกเลย

............หลังจากวันนั้นผมก็ขอย้ายตัวทำงานที่อื่นโดยที่ผมขอให้ปิดเป็นความลับว่าผมย้ายไปอยู่ที่ไหน ผมลบความทรงจำทุกอย่างที่เกิดขึ้น เปลี่ยนเบอร์เปลี่ยน เปลี่ยนที่อยู่ 4 เดือนแล้วสินะที่เราไม่เคยคุยกันเลย แต่ทุกครั้งมันก็แอบได้ยินเสียงของนายก้องอยู่ในหู เราคงกลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก ภาชนะเมื่อบิ่นหรือแตกแล้วไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้หรอก เหลือไว้แค่ความรู้สึกดี ๆ เหลือไว้แค่ความทรงจำที่ดี  ถ้าเป็นไปได้เราอย่ากันอีกดีกว่า เมื่อวานก่อน พี่ "อ๋อ" ผู้จัดการโทรมาบอกว่าคนที่ผมอยากลืมว่าถามหาผมทุกวัน แต่ผมก็คงทำได้แค่ปฎิเสธกับคำพูดของพี่อ๋อในเรื่องของการคืนดี เพราะผมเองไม่อยากทำให้ตัวเองเจ็บมากไปกว่านี้

พี่อ๋อ : โน๊ตพี่ว่าแกกลับมาเครียร์ให้มันจบดีกว่านะ แบบนี้พี่สงสารมัน มันมาหาพี่ทุกวันพูดทั้งน้ำตาขอร้องพี่เรื่องของแก พี่ก็ไม่อยากยุ่งอะไรหรอกนะ แต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว พี่บอกกับแกตามตรงพี่สงสารมันว่ะโน๊ต  กูเองก็อึดอัด กูฟังมันพูดจนกูจะร้องไห้ตามมันแล้วเนี๊ยะ มันรักแกมากนะ พี่ว่าแกลองลดฐิธิตัวเองไหม ลองคุยกันใหม่ บรา ๆๆๆ  (พี่อ๋อ เป็นผู้จัดการที่ใจดี แตด้วยท่าทางที่ห้าว ๆมีแต่คนนึกว่าแกเป็นทอม แต่แกเป็นผู้หญิงที่มาดมั่นเป็นหัวหน้าลุกน้องทุกคนรัก และพี่อ๋อก็เป็นเพียงคนเดียวที่รุ้ว่าเราย้ายไปที่ไหน ทุกอย่างเป็นความลับว่าเรายังทำงานอยู่ แต่ในขณะที่คนอื่นกลับคิดว่าลาออกไปแล้ว  ลาออกแล้วจะเอากินล่ะครับ เฮ้อ)
โน๊ต : พี่ก็ช่วยโน๊ตหน่อยนะพี่ อย่าบอกมันนะพี่ ผมไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว ผมเข็ดแล้วครับพี่  พี่อ๋อยังไงก็ห้ามบอกนะครับว่าผมอยู่ไหน เดี๋ยวมันก็ไปเอง พี่ช่วยผม แต่ตอนนี้พี่อย่าพึ่งเอาเบอร์ผมให้ใครนะ ไม่ว่าใครก็ห้ามให้นะพี่

พี่อ๋อ :  กูจะต้องมารับเวรรับกรรมจากแกเนี๊ยะนะ เออๆๆ พี่ไม่บอกใคร แค่ตอนนี้นะ ถ้าพี่ลำคาญมากๆ จะให้เบอร์ที่อยู่ไปคุยกันเองเลย กุเบื่อจะมานั่งเศร้าตอนเห็นมันร้องไห้น้ำตาคลอเนี๊ยะ  แต่ว่าก็ว่านะมันผอมมม ผอม ตอนนี้หน้ามันตอบยังกับผีตายซากพี่สงสารมันจริง ๆ เห็นมันมาทีไรพี่ก็รันทดใจ เอาจริงๆนะ แกให้อภัยมันอีกสักครั้งไม่ได้หรอว่ะ ไอ้บอยมันก็ลาออกไปแล้ว แถมมันยังสารภาพกับพี่อีกว่ามันเสียใจที่เป็นแบบนี้ แกก็ให้อภัยมันเถอะโน๊ต พี่ก็ไม่อยากเห็นแกเป็นแบบนี้ ถือว่าเรื่องเป็นบททดสอบของชีวิตคู่ไม่ได้หรือว่ะ ห๊ะ

โน๊ต : ............ พี่อย่าบอกมันนะว่าผมอยู่ไหน ผม ผมไม่อยากเจ็บแล้วพี่มันทรมาน นะพี่อย่าบอกให้มันทำดีแค่ไหนก็อย่าบอกให้มันทำแบบนั้นต่อไปหรือมันจะเป็นไงพี่ก็อย่าบอกนะพี่ ผมไม่อยากกลับไปที่เดิม

พี่อ๋อ : ทำไมแกดื้อแบบนี้ว่ะโน๊ต พี่อยากเห็นแกมีความสุขมากกว่าทรมานตัวเองแบบนี้ ห่าเมิงสองคนนี้ทำกุปวดกบาลจะแตก ถามพี่นะ พี่ไม่อยากให้แกเลิกกันเลย พี่ว่ามันรักแกมากไม่งั้นคงไม่ติดตามแกขนาดนี้ ยังไงซะแกก็ต้องรู้จักให้อภัย ชีวิตคนเรามันสั้นนะโว้ย วันนี้เมิงมีความทุกข์ พรุ้กนี้ก็มีความทุกข์ อนาคตก็มีความทุกข์ แล้ววันไหนมึงจะมีความสุขว่ะ ปลงๆ บ้างชีวิต คนทุกคนมีผิดพลาด มีพลั้งแกต้องเข้าใจจุดนี้  แกต้องรู้จักการให้อภัย แล้วชีวิตแกจะมีความสุขแค่นี้นะ กูปวดกบาล ตี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
   จบไปแล้วกันณ์เทศจากพี่ที่แสนดีที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอด หรือชีวิตผมต้องให้อภัยถึงจะมีความสุขอย่างที่พี่แกพูดจริง ๆ แต่นี้มันครั้งที่ 2 แล้วนะ้ที่เราให้อภัย มันเจ็บมาพอหรือยัง........

[actionmarks]

ขอบคุณมากๆ ทีมาต่อ แล้วก็ได้ทราบข่าวคราว ความเคลื่อนไหว ยังไงก็เอาใจช่วยนะครับ

[note23_naruto]

เวรกรรม

ปั่นๆ งานก็มีแต่งานทำมันเข้าไปทุกวัน โอ้ย....ปวดหัวคิดไงก็คิดไม่ออก นี่มันอะไรกันเนี๊ยะงานหรือว่ายาเร่งโรคประสาทว่ะ
ทำมันทุกวัน ทำแล้วทำอีก ทำแล้วก็ยังไม่ได้ดี ไม่ถูกใจ ผมยังคงนั่งบ่นพึมในช่วงพักเบรกกับเพื่อนพนักงานใหม่ที่ผมเพิ่งย้าย
เข้ามาได้  5 เดือน "ก็เป็นแบบนี้แหละพี่" น้องพนักงานหญิงกล่าวสั้น ๆ ก่อนเธอจะช้อนไข่พะโล้ซึ่งเป็นชิ้นเกรงใจออกจากชาม

อื้อ.....เสียงเพื่อนพนักงานข้าง ๆ ที่พลาดเป้าหมายไข่พะโล้ กรแอมออกมาเบา ๆ เหตุการณ์นี้มันทำให้ผมหัวเราะได้และลืมเรื่องงานไปสักพัก หันมาทานข้าวกับเพื่อน ๆ ทำงาน คุยเรื่องสัพเพเหระ เรื่องนี้บ้างเรื่องโน้นบ้าง คุยกันตั้งแต่เรื่องในโลกลามไปถึงมนุษย์ต่างดาว

บริ้ง.....เสียงไลน์ผมดังเป็นจังหวะบ่งบอกถึง "งานเข้า" ผมเปิดอ่านข้อความมี 2 บรรทัดให้ผมขนหัวลุก
"งานเสร็จหรือยัง ขอรายงานด่วน "
"วันนี้พี่จะไปหาเรานะ ไปเครียร์เรื่องแผนด้วย"
จะใครที่ไหนไปไม่ได้ พี่อ๋อ ผู้จัดการเก่าของผมเอง พอดีพี่เข้าได้โปรโมทเป็นผู้จัดการเขตซึ่งต้องคอยดูแลร้านในจังหวัดใกล้เคียงกัน  เหมือนเสียงสวรรค์ทุกรีบลุกกลับไปเครียร์งานของตัวเองอย่างเร่งด่วน ผมก็เช่นเดียวกันหัวหมุนเป็นบ้า ภายใน 2 ชม.
เสร็จเลย แปลกแหะนี่นั่งทำ 3 วันไม่เสร็จพอพี่เขาจะมาเสร็จภายใน 2 ชม.โอ้วแม่เจ้าอัจฉริยะไปไหมกู

,,,,,,,,,,,, มาแล้ว พี่อ๋อมาแล้ว ผมนั่งแต่ก้มหน้าทำงานอยู่แต่ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะพี่อ๋อกับผม ก็ซี้กันตั้งแต่อยู่นครสวรรค์แล้วจึงไม่แปลกที่ผมจะไม่เกร็งอะไรมาก ดีใจซะอีกที่พี่แกจะมาหา  ตามเสต็ปพี่เขา พอเข้ามาปุ๊บก็บ่น ๆ แล้วก็ชี้โน้นนี่นั้น คนที่ทำงานผมและกลัวแกกันทุกคน เคยไปไหมอ่ะ แบบเกร็ง ๆ แต่ผมไม่นะมันชินแล้ว(หรือด้านหว่า) พอพี่แกมาถึงผมก็ตามประสาบ่นโน้นนี่นั้น ทำไมไม่เป็นอย่างนั้น อย่า่งนี้ ผมก็จดบันทึกตบปากรับคำแก้ไขข้อบกพร่องที่เป็นช่องโหว่ที่แกอธิบายมา พอพูดเสร็จ แก่บอกว่า "โน๊ต กู หิวข้าวว่ะ ไปเป็นเพื่อนกูกินหน่อย  อื้อหื้อ...... กลางวันก็กินมาพุงกางและนี่ยังไม่ย่อยเลย แต่ก็ไปนะ
 

พี่อ๋อ : เออโน๊ต... ผัวเมิงมาด้วยอ่ะ โน้นนั่งรออยู่โน้น
โน๊ต:  ห๊ะ ว่าไรนะพี่ ไหนพี่จะไม่บอกมันไง
พี่อ๋อ :  กูไม่ได้บอก แค่กูขับรถไม่แข็งเลยจ้างมันมาแต่ม้นไม่รู้หรอกว่าเมิงอยู่นี้ กูให้มันเฝ้ารถให้ แต่เมิงไม่คิดจะคืนดีกับมันไงโน๊ต มันน่าสงสารนะ  กูใช้ไรมัน ม้นทำให้หมด แทบจะทำให้ทุกอย่าง ดูมันดิ เหมือนผีเข้าไปทุกวัน ไม่มีราศี ผอมดำ ไม่สงสารมันจริง ๆ หรือถ้ามันไม่รักเมิงนะ กุว่ามันเลือกบอยไปนานและ นี่มันถามถึงเมิงทุกวันเลยนะ กูปวดกบาล กุเลย

[actionmarks]

ขอบคุณมากๆ ที่มาต่อ

[SACK]

คุณโน้ต
ขอบคุณที่ยังมาสานต่อเรื่องราวให้เราได้อ่านและได้มีความรู้สึกร่วมกันต่อนะครับ
ยังไงก็เป็นกำลังใจเล็กๆให้คุณโน้ตนะ ไม่ว่าจะเลือกให้มันออกมาเป็นอย่างไร ผมว่าคุณโน้ตตัดสินใจดีแล้วล่ะครับ
เอาใจช่วยครับ

[note23_naruto]

ลืมกันเถอะ>>>
ผมยังคงนั่งนิ่งในห้องที่เงียบงันในภาระของความกดดัน ที่ต้องเจอ มันทั้งรุ้สึกท้อและเหน็ดเหนื่อย การได้เผชิญหน้ามันช่างลำบากมากกว่า  ผมยังคงนั่งผิงประตูห้องนอนตัวเอง พร้อมกับใครอีกคนที่นั่งอยู่ด้านนอก ผมถามในใจผมว่าผมกลัวอะไร ทำไมมันช่างกดดันแบบนี้ ในสมองผมตอนนี้มันโล่งไปหมด ไม่มีคำถามไม่มีข้อสงสัย มีเพียงคำตอบเพียงคำตอบเดียว " ไม่อยากกลับไปเหมือนเดิม"
ั..............5 ชั่วโมงก่อน

,,,,,,,,ผมยังคงยืนนิ่งพร้อมกับคนที่ผมหนีหน้ามาตลอด 5 เดือน ไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ แต่ทำไม หัวใจผมเต้นแรงแบบนี้ นี่เราดีใจหรือ ผมยังคงยืนเฉย พร้อมกับสายตาที่บ่ายเบี่ยงที่จะประทะกันโดยตรง ผมเฉไฉยคุยเรื่องงานกับพี่อ๋อ และเดินออกจากตรงนั้น แต่ไม่คงไม่ทันซะแล้วเมื่อมีมือปริศนาขว้าแขนผมไว้ ผมสะบัดอย่างแรงก่อนที่ พี่อ๋อจะพูดว่า "  อือ คุยกันก่อนนะ พี่ไปทำธุระแป๊บ" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรพี่อ๋อก็เดินนำหน้าผมไปซะแล้ว

-----ตัวปัญหา----  โน๊ตกินข้าวหรือยัง...
----Note----  ผมนิ่งไปสักพักก่อนที่ก่อนจะตอบ " แล้ว"
-----ตัวปัญหา----   กินเยอะหรือเปล่า ผอมไปนะ ไม่สบายหรือเปล่า ทำงานหนักไหม แล้วตอนนี้อยู่กับใคร พักอยุ่ที่ไหน@#@@!@#และคำถามมากมายก็พรางพรูออกมายังกับพรุแตก
----Note---- ผมสะกดคำถามด้วยประโยคเดียว " ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ"
ทุกอย่างหยุดนิ่ง หน้าของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เริ่มลดสายตาลงพื้นทำให้ชัดว่า สภาพมันตอนนี้โทรมจริง ๆ หน้าตอบลง ผิวคล้ำขึ้น ตาดำคล้ำหน้าหมองดูเป็นคนไม่มีราศี ผมหันหลังกลับและเดินกลับไปทำงานต่อปล่อยให้อีกฝ่ายยืนอย่างหมดอาลัยตายอยาก
ผมกลับมาทำงาน พยายามหยุดคิดเรื่องที่เกิด ไม่กลับไปคิดใหม่ไม่เอาเรื่องเดิมมาคิดซ้ำ ซึ่งผมก็ทำได้ เพราะตลอดเวลา 5 เดือนผมคิดเรื่องซ้ำ ๆ มาเป็นพัน ๆ รอบ เหมือนหนังที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำอีก กว่าผมจะหยุดการฉายหนังเรื่องนี้ได้ ก็ทำเอาผมเกือบแย่เหมือนกันผมคงเก็บหนังเรื่องนี้ล็อกกุญแจมันเก็บไว้ ไม่อยากเอากลับมาฉายซ้ำอีก และไม่อยากดูต่อ เพราะผมไม่อยากรุ้ตอนจบ

[actionmarks]

เข้าใจเลย ความรู้สึกแบบนี้ ลึกๆ แล้วอยากให้โน๊ตให้อภัยอีกสักครั้งนะ

[note23_naruto]

กลางดึก......
ไม่รู้ว่าเวลามันเดินไปถึงไหนแล้ว แต่มันก็คงจะเหมือนเมื่อวาน  เวลาก็ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ เดินไปชนเวลาเดิม ๆ
แต่ความจริงเวลาไม่เหมือนเดิม  เพียงแค่...... ความทรงจำของเวลา มันสามารถย้อนกลับมา และก็หายไป ตามกาลเวลา
ที่เดินผ่านตัวเราไป ก็เท่านั้นเอง

....................... ตัวเรา ยังคงนั่งพิงประตู ที่ฝากมีใครอีกคนนั่งพิงเหมือนกัน แม้เราจะนั่งอยู่ใกล้ ๆ แต่มันก็เหมือนมีกำแพง
ที่หนาแน่นกั้นเราให้ห่างออกจากกัน กำแพงนั้นหรือ คือ กำแพงใจ  มันเป็นกำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อขังความรู้สึกเจ็บปวด
และป้องกันตัวเองจากความเจ็บปวดที่กำลังจะหาเรา  แต่ ตอนนี้ทำไม เราถึงรู้สึกว่า......กำแพงที่เราสร้างมันช่างสูงชัน หรือเป็นเพราะเราไม่คิดที่จะปีนมันออกไป

..................... ความเงียบยังคงถาโถมเข้ามา เงียบซะจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง ทำไมมันบีบคั้นหัวใจแบบนี้นะ ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งนี้หนีออกมาแล้วแต่ทำไม ถึงหนี้ไม่พ้นสักที ทำไมถึงต้อง.......รู้สึกแบบนี้ พอแล้วไม่เอาแล้ว
ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว ทำไมมันถึงคุมไม่อยู่ ทำไมร่างกายไม่เคยทำตามความคิดตัวเองสักที ขอร้องสักทีน้ำตา ช่วยหยุดตามความคิดสักครั้งได้ไหม นี่เราสั่นอีกแล้ว ตัวเราสั้นอีกแล้ว ไม่อยากคิดเลย ความคิด ภาพต่าง ๆ ขอร้องช่วยหายไปหน่อยได้ไหมสักวินาทีก็ยังดี ขอให้ใจดวงนี้ได้เข้มแข็งสักครั้งได้ไหม นี่เราคุมตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว ทำได้แค่เพียงเอามือปิดปากของตัวเอง
อย่าสะอื้นล่ะขอร้อง

............ตัวปัญหา...ร้องไห้อยู่ใช่ไหม ? ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ แต่.....ก็ขาดโน๊ตไม่ได้เหมือนกัน ไม่ได้ขอให้อภัยหรอกนะ เพราะรู้ตัวเองว่าทำผิด  แต่ถึงอย่างนั้น ก็คงต้องตามหา ถึงแม้จะหาถึงแม้จะต้องตามหาไปตลอดชีวิต ถึงทำตามคำสัญญาที่จะมีคนอื่นไม่ได้  แต่ขอทำตามสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไปตลอดจนตาย  รู้ไหม....เมิงรู้ไหมโน๊ต  กูนั่งรอเมิงอยู่หน้าบ้านทุกวัน ตื่นแต่เช้ามารอเมิงที่ทำงานเผื่อเมิงจะกลับมาทำงาน กูทำแบบนี้ตลอดทุกวัน นับจากวันที่เมิงหายไป กูนั่งรอที่ท่ารถหน้าบ้าน หวังว่าเมิงจะหายโกรธแล้วกลับมา กูรีบกลับมาทำกับข้าวของโปรดที่เมิงชอบกิน หวังว่าสักวันนึงเมิงจะกลับมา กลับมากินข้าวกับกูที่บ้านไข่เจียวที่เมิงชอบกิน ที่บอกว่ากูทำอร่อยที่สุด กูก็ทอดให้ทุกวันแต่กูก็นั่งกินคนเดียว คนเดียว ๆ จริง ๆ  กว่ากูจะหลับตานอนได้ในแต่ละคืน แม่งมันช่างแสนลำบาก เมิงเชื่อไหมเสื้อที่เมิงใส่แม่งกอดไม่อุ่นเท่าเมิง แต่มันก็ทำให้กูหลับตาลงได้ทุกคืน
กูก็แค่หวังให้เจ้าของเสื้อผ้ามันกลับมา กลับมาหากูสักที กูจะตายอยู่แล้ว แต่ก็ยังตายไม่ได้ กูบอกตัวเองว่ายังไงกูต้องตามหาเมิงให้เจอก่อน อย่างน้อยสักก่อนกูจะตายก็อยากเจอเมิงอีกสักครั้ง กูเคยคิดนะถ้าเกิดกูตามหาเมิงไม่เจอ ถ้ามีปาฎิหารย์สักครั้งกูจะขอแค่อย่างเดียว กูขอให้ก่อนตายให้กูจำเมิงได้ก็พอ แค่นั้น...........

[addseo1115]

  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่แบ่งปันนะครับ สนุกมาก

[Paragonb]

สวัสดีคับ ผมชื่อเบนซ์ พึ่งโพสครั้งแรกเพราะเรื่องนี้เลยนะครับ ตอนแรกผมแค่อ่านผ่านๆ ไปเรื่อยๆจนถึง "บันทึกเล่มแรก" ที่ทำให้ติดตามมาจนถึงตอนนี้

ผมพึ่งรู้ว่าชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายก็ตอนนี้แหละ  เท่าที่ผมพอสรุปใจความได้คือ พี่โน๊ต รักคนที่ชื่อ ทิง มานานมากๆ แล้วในที่สุด เขาก็กลับมาหาพี่และคิดแบบเดียวกัน แต่ด้วยเหตุผลอะไรซักอย่างทำให้เขาประชดพี่ด้วยการแต่งงานกับคนอื่น ทำให้พี่ทำร้ายตัวเอง แต่ในที่สุดเขายังคงตามตื๊อพี่จนพี่ใจอ่อน และก็ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่แล้ว....ก็เกิดเรื่องราวไม่คาดฝัน

ผมสงสัยหลายประเด็นมากเลยอะครับ  ตั้งแต่เรื่องที่ พี่ทิง เขาไปต่างประเทศสรุปกลับมานอกจากภาษาแล้วได้อะไรบ้าง ทำให้ชีวิตพี่โน๊ตดีขึ้นหรือป่าว แล้วจากที่พี่โน๊ตเล่าพี่ทิงเขาดูรักพี่มากๆๆๆเลยนะ ทำไมถึงไปมีอะไรกับคนอื่นได้ทั้งที่ก็อยู่ด้วยกันบ่อย พี่โน๊ตได้ถามเหตุผลเขาไหม เพราะถึงอย่างไรคนเรามี "โอกาส" ทำเรื่องที่ "ผิดพลาด" ได้แต่เมื่อเคย "ทำผิด" ต้องจำไว้เป็นบทเรียนไม่ให้มี "ครั้งหน้า" อีก ทั้งนี้ต้องดูเหตุผลประกอบด้วยส่วนหนึ่งว่ามีน้ำหนักพอรึเปล่า

อีกเรื่องหนึ่งที่ผมสงสัยคือ นนท์ กับ คิมหันต์ นี่คนเดียวกันใช่ไหมครับ แล้วตอนลางสังหรณ์ของพี่โน๊ต นี่สรุปเขายังมีชีวิตอยู่อะป่าว หรือชะตากรรมเป็นยังไงบ้าง ???

ถ้าพี่ว่างอย่าลืมมาอัพเดตด้วยนะครับ แล้วไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่   

[note23_naruto]

ตอบข้อสงสัยนะครับ
เรื่องแรก ทิงไปมาเลเซียครับไปเป็นช่างซ่อมเกี่ยวกับโรงงานครับ  แล้วได้ภาษามาด้วยด้วยครับแล้วก็ความรู้เรื่องช่างกลับมาพร้อมใบรับรองการทำงาน คือทำงานที่โน้นมันก็มีเงินเก็บมาเยอะพอควร แต่พอกลับมามันเข้าใจผิดพี่เรื่องพี่กับคิมหันต์ มันประชดพี่ไปแต่งงานกับหนิงเฉยเลย ตอนนั้นชีวิตพี่พังราบ

นนท์ กับ คิมหันต์ คนเดียวกันครับ ตอนนี้นนท์ไปสบายครับ หลับไปหลายปีแล้ว เหลือหลักฐานเป็นลูกแฝดไว้ แต่พี่ไม่กล้าไปเยี่ยมหรอก เพราะกลัว กลัวอะไรหนะหรือพี่ว่าเราก็รู้ดีถ้าอ่านจากที่ลงไว้นะ พูดแล้วก็ขนลุก พูดถึงไม่ได้ด้วย พูดทีไรเป็นต้องฝันถึงตลอด แต่ความรู้สึกพี่นะเขายังไม่ไปไหนหรอก ที่เขาเรียกว่าเวลาคนเราจากไปจากโลกแล้วยังไม่หมดเวรกรรม วิญญาณจะต้องใช้เวรกรรมจนกว่าจะหมดอายุขัย เฮ้อ พูดแล้วพี่ก็คิดถึงนนท์นะ นนท์เป็นเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน คนที่เราสนิทใจ นนท์เข้ามาตอนทิงไปทำงานที่ต่างประเทศไปทำงานอยู่ด้วยกันมันก็เลยผูกพันธ์ แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นนะครับ
แต่ถ้าจูบนี้ ก็หลายหนอยู่ 55555 ว่าไปเมื่ออาทิตย์ก่อนยังฝันถึงนนท์อยู่เลยครับ ฝันว่านนท์มานั่งคุยด้วยตลอด แต่แปลกนะทั้งที่ในฝันก็รู้ว่านนท์จากไปแล้ว แต่พี่กลับสบายใจยังไงก็ไม่รู้ บางทีแล้วมันอาจยังคงวนเวียนอยู่ข้างพี่ ๆ ก็เป็นด้ายยย
็

[Paragonb]

เสียใจด้วยนะครับ  ตอนที่อ่านก็ยังนึกไม่ถึงว่าไปจริงๆ คิดว่าพี่แค่ฝันไปเฉยๆ(คิดเข้าข้างตัวเองมากๆ) 

พี่โน๊ตก็ทำบุญให้เขาเยอะๆนะครับ เผื่อพี่เขาจะได้หลุดพ้นจากโลกนี้ไวๆ   

แล้วพี่โน๊ตยังสบายดีป่ะครับ กับพี่ทิงยังโอเคอยู่ไหม   

ช่วงนี้ผมก็พึ่งเริ่มทำงาน ถึงพึ่งเข้าใจชีวิตมนุษย์เงินเดือนก็ตอนนี้หละครับ มีเวลาเล่นคอมอย่างมากก็ 2-3 ชม./วัน

น่าเบื่อที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด