หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[due]

"บ้าพอรึยัง" มันกระชากมือผมซะตัวเกือบปลิว
"เรื่องของกู...ปล่อย"
"มึงแหกตาดูซิ....มือมึงแหกหมดแล้ว"
"ก็บอกว่าอย่ามายุ่ง ปล่อย"
ผมสะบัดมือออกจากมันและพยายามปีนต่อ
ผมรำคาญตัวเอง เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้
แล้วต่อไปผมจะทำอะไรได้ ผมจะดูแลใครได้...แม้กระทั่งคนที่ผมรัก

ผมพยายามจนเด็กนักเรียนเข้าห้องกันหมดแล้ว
มือก็เจ็บ ใจก็เจ็บ

"มานี่..." มันลากผมออกมาจากตรงนั้น.....
"ไปไหน?"
"เข้าโรงเรียนไง"
"หือ....แล้ว"
"อย่ามาโง่ตอนนี้ได้มั๊ย....ก็เข้าทางประตูหน้าโรงเรียนไง"
"เอ๊ย....งั้นก็ต้องลงชื่อมาสายด้วยสิ"
"ก็ใช่ไง...เริ่มฉลาดแล้วเหรอ..." มึงจะเลิกกัดกูได้ยัง
"แล้วมึงยอมเหรอ"
"แล้วจะทำไง....ต้องรอให้มึงแขนหักขาหักก่อนรึไง..."
"มึง?......"
เท่าที่ผมรู้มา ไอ้โจ๊กไม่เคยยอมลงชื่อมาสาย
แต่วันนี้มันกลับยอม....เพื่อผมเหรอ?


ผมกับมันมาลงชื่อมาสายที่ป้อมยามหน้าโรงเรียน
ผมเพิ่งรู้ว่ามาสายต้องโดนทำโทษด้วย ตอนแรกคิดว่าโดนตัดคะแนนอย่างเดียว
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าต้องโดนทำโทษยังไง
เพราะการลงโทษจะขึ้นอยู่กับครูเวรในแต่ละวัน
และวันนี้ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย
เพราะครูเวรคือครูพัฒน์


"ว่าไงสองหนุ่ม"
"ครูพัฒน์/ครูพัฒน์"
"แปลกนะ...วันนี้นายโจ๊กยอมลงชื่อมาสาย"
"ก็ไม่เห็นแปลกนิครับ...ที่ผมจะมาสายบ้าง"
"สายบ้างเหรอ?....แทนที่จะสายประจำ"
นั่นไงครับ ผมว่าแล้วสองคนนี้ ต้องรู้กันแหงๆ...เห็นงี้ทุกทีเลย
"จะลงโทษยังไงครับ"
"พักเที่ยงให้ไปหาครูที่ห้องก่อนล่ะกัน"
"ครับ/ครับ"







"จะไปไหนอีกมึง.....ห้องเรียนไปทางนี้" ก็ไอ้โจ๊กนะสิครับ มาสายทีหนึ่งแล้ว...แล้วนี่มันยังจะยังออกนอกเส้นทางอีก
"ไปห้องพยาบาล"
"มึงไม่สบายเหรอ" มนุษยธรรมล้วนๆ
"เปล่า"
"แล้วมึงจะไปทำไม...เสียเวลา"
"ทำแผลให้คนอวดดี...ทั้งที่ไม่มีดีให้อวดไง"
"มึงว่ากูเหรอ"
"รู้ตัวก็ดีแล้วนี่"
"กูไม่ไป"
ว่าแล้วผมก็เดินชิ่งมันไปเลย
"จะงี่เง่าไปถึงไหนว่ะ" มันสบถและไล่ตามผมมา




"ไปห้องพยาบาล" มันมายืนขวางหน้าผมอยู่
"ไม่เจ็บ...เพราะฉะนั้นไม่ไป"
"เมื่อไรจะเลิกอวดดี"
"เมื่อมึงไม่มายุ่งกับกูไง" ผมพูดแรงเกินไปรึเปล่า แต่มันมาว่าผมก่อนนะ
"อวดดีได้...แต่อย่าทำให้ตัวเองเจ็บ...จำไว้" ผิดคาดครับ ผมคิดว่ามันจะตะคอกผมกลับมา แต่มันกลับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ผมสูดลมหายใจลึกๆ...เพื่อสงบอารมณ์ของตัวเอง.......เพื่อคำพูดที่จะหลุดออกไปมันจะดีขึ้น
"กูไม่เจ็บจริงๆ.....เข้าเรียนดีกว่า...เสียเวลามากแล้ว"
"ถ้ากูขอร้อง...มึงจะฟังกูมั๊ย?"
"เพื่ออะไร"
"เพราะที่มึงเป็นแบบนี้เพราะกู"










มาถึงห้องพยาบาล
คราวนี้มีครูพยาบาลอยู่ครับ
ไอ้โจ๊กเลยนั่งรอข้างนอก
มาถึงเจ๊แกไท่พูดพร่ำทำเพลง
เอาแอลกอฮอล์ราดแผลผมเลยครับ
ผมอยู่เฉยทำไม  แหกปากดังลั่นเลย...ก็มันเจ็บ เลยลืมตัวไปหน่อย...ดีเท่าไรแล้วที่ไม่ร้องไห้ด้วย
กว่าจะทำแผลเสร็จ ผมเผลอร้องจ๊ากไปตั้งหลายรอบ
ออกไปเจอไอ้โจ๊กต้องอายมันแน่ๆเลย เพราะผมคาดว่าเสียงผมต้องดัง ฟังชัดแน่นอน






"ไหนว่าไม่เจ็บไงมึง...ร้องซะดังอย่างกะความถูกเชือด"
"เคยเป็นควายรึไงถึงรู้ว่าร้องยังไงเวลาที่โดนเชือด"
"ป่าว แต่กำลังเห็นควายโดนเชือดอยู่นี่ไง" ปากมึงนะ........
"..........."
"แล้วทำไมร้องซะดัง" เปลี่ยนอารม์เร็วนะมึง กูตามไม่ทัน
"ก็คนมันเจ็บ"
"เดี๋ยวก็หาย...ไม่เจ็บแล้ว...."
"........... "     มึงตะคอกกูซะยังดีกว่า....แทนที่มึงจะมาพูดกับกูด้วยคำพูดแบบนี้  น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้....กูไม่ชินโว้ย....










"เอ๊ย.....วันนี้มำไมพวกมึงไม่เข้าแถวว่ะ" ไอ้ปาล์มครับ อยากรู้ทุกเรื่อง
"พวกกูเข้าทางประตูหน้าโรงเรียน" ไอ้โจ๊กตอบแค่นี้....แต่ทำไมดูทุกคนดูแปลกใจยังกะไอ้โจ๊กคลอดลูกได้
"เป็นไปได้ไงมึง....ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงยอมลงชื่อมาสาย ถ้ามึงมาไม่ทันจริงๆ มึงก็โดดทั้งวันเลย...เกิดไรขึ้นว่ะ" ไอ้เสกถามซะยาวเลย
"กูก็แค่ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน..." มันเหล่มาทางผม.....เหรอมึง....นี่ยังไม่เดือดร้อนเพราะมึงอีกเหรอ
"จูน แล้วมือไปโดนไรมาเหรอ...ทำไมต้องพันด้วย" สองเดินเข้ามาสมทบอีกคนด้วย
"ไม่เป็นไรหรอก...อุบัติเหตุนิดหน่อย"  สองถามผมก็ตอบนะ อย่างน้อยเค้าก็น่าจะเป็นห่วงผม ถึงได้ถามแบบนี้
"เจ็บมากมั๊ย?"
"ก็มันบอกไม่เป็นไรไง....ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ...." ไอ้เสกอีกแล้วครับ....พูดกับสองทีไร เป็นงี้ทุกที








ช่วงบ่ายพวกผมไม่มีเรียน
เออ...วันนี้ตอนกินข้าว...ผมรู้สึกเหมือนมีคนคอยมองผมอยู่
ผมรู้สึกอย่างนี้มาหลายวันแล้ว
ทั้งตอนเข้าแถว
ตอนเดินกลับบ้าน
หรือแม้กระทั่งตอนนั่งเรียนในห้อง
หรือว่าผมคิดไปเอง
เพราะทุกครั้งที่ผมมองหา   ผมก็ไม่เคยเจอ






"บ่ายว่าง...เตะบอลกันมั๊ย..." ไอ้เสกเสนอความคิด
"ไม่ได้ว่ะ...กูต้องไปหาครูพัฒ์พร้อมกับ....." มันเหล่มาทางผมอีกแล้ว...อยากรู้จริงว่าชื่อผมมันเรียกยากมากรึไง....มันถึงไม่ยอมเรียกชื่อผมซะที
" กูว่าพวกมึงสองคนโดนครูพัฒน์เล่นอีกแน่ๆ....โชคดีนะพวก"
"ปากมึงเหรอไอ้ปาล์มที่พูดออกมานะ"






"มาแล้วเหรอสองหนุ่มเกือบหล่อ" เป็นไงครับ คำทักทายนักเรียนของครูผม
"ครู....ถ้าผมไม่หล่อ.....โรงเรียนนี้คงหาความหล่อไม่ได้แล้วแหละ....ทุกคนคงขี้เหร่หมดแล้ว" มั่นมากมึง
"ต่อปาต่อคำเก่งเหมือนเดิมตลอดนะเธอ...."
"ครูจะลงโทษพวกผมยังไง...ว่ามาเลยครับ.....แทนที่จะว่าง...ไม่.....กลับต้องโดนทำโทษ....น่าเบื่อจริงๆ" มันหันมาเหล่ผมอีกแล้ว...ผมกลัวมันตาเหล่จริงๆนะ.....สายตามันอ่านได้ประมาณว่า.....ความผิดมึงนั่นล่ะ
"ห้องน้ำขัดแล้ว....งั้นขัดยิมล่ะกัน..."
"ห๊า/ห๊า"
"ไม่ต้องหา เดี๋ยวก็เจอ"
"ครูพัฒน์ไม่หนักไปหน่อยเหรอครับ" ไอ้โจ๊กพยายามต่อรอง
"หรือมันน้อยเกินไป"
"โอเคครับ....." แล้วผมก็ลากมันออกมา รีบทำจะได้รีบเสร็จ




พวกผมมเตรียมอุปกรณ์ ไม้ถูพื้น ถัง น้ำยาขัดพื้น ถุงมือ รองเท้าแตะ
อุปกรณ์พร้อม แต่ดูเหมือนคนจะยังไม่พร้อม
"มึงไปยอมครูเค้าทำไม....ต่อรองอีกหน่อยก็น่าจะได้"
"ก็ทำผิด ต้องรับผิด มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ"
"แต่กูไม่อยากขัดพื้น"
"ตามใจ"
"งั้นทำไปคนเดียวเลยมึง......เพราะทั้งหมดเกิดเพราะมึง....." ดูมันเลวครับ...มันทิ้งไ้ม้ถูพื้น แล้วไปนั่งสบายใจเฉิบที่เก้าอี้ข้างสนาม



ผมเองก็ไม่อยากเถียงกับมันครับ
ก็เลยถูไปคนเดียว
มันก็ไม่ได้เหนื่อยหรือลำบากอะไรมากมาย
อยู่ที่บ้านผมก็ทำบ่อยๆ



"มึง...."
"อะไรอีก" ไม่ทำแล้วยังจะมากวนกูอีกนะมึง
"ทำไมมึงย้ายมาเรียนที่นี่" นึกสนใจอะไรขึ้นมา
"ย้ายตามพ่อแม่"
"เรียนที่นี่แล้วเป็นไงบ้าง"
"ไม่รู้...."
"ความรู้สึกตัวเองยังไม่รู้....โง่จริงๆด้วย" ปรี๊ดเลยครับ
"แล้วมึงจะแหกปากถามอีกนานมะ...กูไม่อยากพูด"
" กูอยากถามก็ถาม....มึงไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบซิ"
"เอ้อ......." กูละเชื่อมึงเลย


"มึงเรียนเก่งมั๊ย"
"............"
"แล้วชอบเรียนวิชาไร"
"..............."
"ชอบกินอะไร" ผมได้ยินมันหัวเราะด้วย คงตลกที่เห็นผมเป็นใบ้ไปแล้ว
ผมรู้ว่ามันไม่ได้อยากรู้อะไรหรอก มันแค่อยากแกล้งผมเท่านั้น
"เข้านอนดึกมั๊ย"
"คุยโทรศัพท์บ่อยมั๊ย"
"ให้เบอร์ใครในโรงเรียนนี้รึยัง"
"เกลียดกูมากเลยเหรอ........."
"เออ.....พอใจยัง"ผมทนไม่ได้เลยตะคอกมันกลับไป....แต่มันดันไปตรงกับคำถามว่าผมเกลียดมันจริงเหรอ...แต่มันก็แค่นั้น มันไม่แค์หรอก ผมรู้

[LingNERD*]

เย้ว ได้อ่านต่อแว้ว


ค้างครับ อ๊ากกกกกกกก

[StillLoveThem]

...คู่นี้นะ เดี๋ยวเจ็บตัว เดี๋ยวโดนทำโทษ
...เมื่อไหร่ครูพัฒน์ จะสั่งให้โจ๊กย้ายมาอยู่กับจูนหว่า จะได้ไม่ต้องมาสาย

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

กัดกันอีกแล้วนะพวกมึง 2 ตัว

เดียะ ๆ ๆ ๆ เดี๋ยวลูกมีปัญหานะโว้ยยยย

คุณเมียก็ขัดยอมผัวมั่ง   

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ไม่ค่อยได้บอกเรื่องไหนนะ แต่ขอบอกว่าอ่านตอนนี้แล้ว ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตัดจบแบบอีกนิดนึงจะได้รู้ความรู้สึกของนายโจ๊กแล้วเศร้าๆ  
ชอบบทสนทนาช่วงนึงในตอนนี้
"ถ้ากูขอร้อง...มึงจะฟังกูมั๊ย?"
"เพื่ออะไร"
"เพราะที่มึงเป็นแบบนี้เพราะกู"
อ่านแล้วแบบรู้สึกดี เหมือนๆโจ๊กมันจะเริ่มใจอ่อนมั๊งแล้วอะ
นิว(แอบยิ้ม)

[สุขาพาเพลิน]

ต่อด่วน   ค้างคาครับ

[NUTTYZERO]

  รอติดตามตอนต่อไป เอิ้กส์ๆ 

[due]

ดีครับ
ช่วงนี้ไม่ว่างเลยครับ
ยุ่งมั่กๆ
อีกอย่างที่เก็บข้อมูลของผมมีปัญหา
โดนไวรัสรับประทานหมดเลย
คอมก็โดนเพื่อนจิ๊กไปทำโปรเจค
พร้อมเมื่อไรลงให้แน่นอนครับ
ขอบคุณค้าบๆๆๆๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

แล้วจะรออ่านนะคุณ รอได้เสมอแหละจนกว่าเน็ตจะล่ม โลกจะถล่ม ประเทศจะทลาย ... 555+
นิว(ยิ้มๆ)

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มาปัด ๆ ๆ ๆ ฝุ่น ปูฟูกรอ

ยังรออ่านอยู่นะจ๊ะ 

[due]

ผมก็ถูของผมไปเรื่อยๆ
แต่ที่ไม่ธรรมดาคือไอ้โจ๊กเงียบไปเลยครับ
เงียบนานไปแล้วด้วย

หรือว่าผมจะพูดกับมันแรงเกินไปจริง
แต่มันจะมาคิดมากกับอีแค่คำพูดของผมทำไม
อีกอย่างผมก็พูดไปงั้นๆแหละ ไม่ได้ใส่ใจไรมากมาย
มันไม่ได้ฆ่าล้างบรรพบุรุษผมซะหน่อยที่ผมจะต้องไปเกลียดมันมากซะขนาดนั้น





ผมค่อยๆหันไปมองทางมันนั่งอยู่
กลัวมันหลงตัวเองว่าผมห่วงมันอีก
ไอ้นี่ยิ่งเป็นโรคหลงตัวเอง

ค่อยๆ



ค่อยๆๆ




ค่อยๆๆๆๆ




จน





เชื่อมั๊ยครับภาพที่ผมเห็น
แทบทำให้ผม.....















ฆ่ามันได้เลย






เพราะ











มันหลับคาโต๊ะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
ดูมันเลว
ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วงนิดหนึ่ง แค่นิดหนึ่งจริงๆนะ
แต่มันกลับหลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้





ใบหน้ามันตอนนอนอย่างกับเทวดาตัวน้อยๆเลย ผมไม่ได้เวอร์นะครับ
แต่ความรู้สึกของผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
เทวดาที่แสนน่ารัก อ่อนโยน ขี้เล่น มองแล้วอยากมองอีก และมองต่อไปเรื่อยๆ

แต่อย่าให้มันตื่น เพราะมันจะกลายร่างเป็นซาตานไปทันที





"มองไรมึง...จะมองอีกนานมะ"
"....." เสียงใครว่ะ.......
"โง่แล้วยังหูไม่ดีอีกนะมึง......" ใช่แล้ว....
"......"  ผมเผลอมองหน้ามันอีกแล้ว คงมองนานมากไปหน่อย มันเลยรู้สึกตัว   แต่มันยังหลับตาอยู่เลย...... ผมก็พูดไรไม่ออกซิครับ ได้แต่ยืนให้ใบ้กิน
"มองกูทำไม....." มันถามเสียงนิ่งๆ แต่ตายังหลับอยู่
"คะ.....ใครมองมึง.....กูป่าวซะหน่อย....."
"ให้มันแน่เถอะมึง......สึกหรอไปแล้วไม่รู้เท่าไรหน้ากู"
"ให้มันน้อยๆหน่อยมึง..."
"ช่างเหอะ...ของดีใครๆก็อยากมอง....ว่าแต่มึงถูจะเสร็จรึยัง...กูรอจนเหนื่อยแล้ว...."
"เหรอมึง....มึงคงเหนื่อยมากสินะ....."
"พูดมากอยู่นั่นแหละ....รีบถูเร็ว"




แล้วมันก็เงียบไปอีก
คาดว่ามันคงหลับไปอีกรอบ

ผมถูไปเรื่อยๆ ความเจ็บที่ข้อมือก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เจ็บจนแทบจะถือไม้ถูพื้นไม่ไหวอยู่แล้ว



"ตึกกกกกกกกก!" ด้วยความที่ผมเจ็บที่ข้อมือมาก จนทำไม้ถูพื้นร่วงลงจากมือเลย
ผมยืนสะบัดข้อมือตัวเองไปมา
จู่ๆก็มีคนมากระชากข้อมือผมไปดู



"เจ็บนะมึง....."
"มีความรู้สึกแล้วเหรอมึง.........." มันจ้องผมซะจนผมกลัวไปเลย
"ปล่อย..." ผมพยายามสลัดให้หลุดจากมือมัน
"แค่นี้มึงยังเจ็บไม่สะใจอีกใช่มั๊ย"
"เรื่องของกู....ปล่อย"
" ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้ว่ะ...."
"ปล่อย...." ผมสะบัดจนหลุดจากมัน และก้มลงหยิบไม้ถูพื้นมาถูต่อ


มันยืนมองผมแป๊บนึง
"อวดดีให้ตลอดนะมึง........อวดดี ทั้งที่ไม่ได้มีดีที่จะอวดเลย" แล้วมันก็กลับไปนอนเอกเขนกที่เดิมของมัน
ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่ามันเป็นห่วงผม แต่มันปากแข็ง มันกลัวเสียฟอร์ม แต่ผมคงคิดมากไปเองมากกว่า
คนอย่างมันจะมาห่วงผมทำไม
ถ้ามันห่วงผมจริงอย่างที่คิดมันคงไม่นอนหลับสบายอย่างนั้นหรอก







เจ็บ
เจ็บที่ข้อมือ
ไม่ไหวแล้ว
"โอ๊ย...... ตึ่กกกกกกกกก" ไม้ถูพื้นร่วงจากมือผม คราวนี้้เจ็บมากกว่าครั้งที่แล้ว
เจ็บจนน้ำตาซึมเลยครับ
ผมก้มหน้านิ่ง เพื่อระงับความเจ็บ
ผมได้ยินเสียงมันเดินมาใกล้ผม....จนมันหยุดข้างๆผม จนผมสัมผัสถึงความร้อนจากตัวมันได้
มันคงจะด่าหรือสมน้ำหน้าผมอีกแน่ๆ



"เจ็บมากมั๊ย?" ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ย........ทำไมมัน......มัน.....ผมน้ำตาซึมไปเลย
".........." ผมยังคงก้มหน้าอยู่
"เจ็บมากใช่มั๊ย.......เจ็บตรงไหน....ส่งมือมา....เดี๋ยวรักษาให้" ผมคงโดนมันสะกดจิตแน่ๆเลย เพราะผมยอมส่งมือให้มันและจ้องหน้ามันแบบเต็มๆ




"ตรงนี้เจ็บมั๊ย?"
 "......" ผมพยักหน้า
มันถามผมไปเรื่อยๆพร้อมกับนวดเบาๆให้จนผมรู้สึกดีขึ้นมาก
มันนวดเก่งมากครับ
"เจ็บมากเหรอ....ทำไมต้องน้ำตาซึมด้วย"
"......" ผมส่ายหน้า.....แต่ผมเจ็บมากจนน้ำตาซึมจริงเหรอ หรือเพราะเหตุผอื่น



มันค่อยๆปล่อยมือผม  
"จะทำอะไร" มันถามเพราะมันเห็นผมก้มลงหยิบไม้ถูพื้นอีกครั้ง
"จะถูต่อ......"
"ไม่ต้องแล้ว. " มันยึดไม้ถูพื้นไปจากผม
"เอามา..." ผมพยายามแย่งกลับมา
"เอ๊ะ! ยังไงมึงเนี่ย....."
"เอามาเลย...กูถูเอง...."ฉุนครับ มันขึ้นเสียงกับผมอีกแล้ว
"เจ็บมือไม่ใช่เหรอ......เอามา....นะครับ.....นะครับ.....เดี๋ยวโจ๊กถูเอง" กูตามมึงไม่ทันแล้วนะ แต่ผมก็ยอมส่งให้มัน
เอ๊ะ ผมนี่ยังไง มันพูดดีเข้าหน่อย ยอมมันหมดเลย งั้นมันก็รู้จุดอ่อนผมแล้วซิ

"ยืนทำไม.....ไปนั่งซะ....."
"อืม....."


 ผมนั่งมองมันถูไปเรื่อยๆ......มันก็ไม่ได้เลวร้ายมากมายอะไร

"เมื่อกี้มึงหลับสบายมั๊ย......" ผมชวนมันคุย เพราะไม่อยากอยู่เงียบๆ
"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด"
"ถามว่า เมื่อกี้คุณมึงหลับสบายดีมั๊ย. "ผมเพิ่มเสียงมากขึ้น
"ไม่ได้หลับซะหน่อย......."
"ก็หลับอยู่เห็นๆ"
"แค่พักสายตา....กูชอบหลับตาตอนกูกำลังคิดอะไรในหัว.....กูชอบอยู่กับตัวเองเวลาต้องใช้ความคิด...มันทำให้กูรู้จักตัวเองมากขึ้น" พูดดีนะมึง
"เหรอ!" ผมทำเสียงประมาณว่า กูไม่เชื่อมึงแน่ๆ
"ถ้ากูหลับจริง ...กูจะรู้เหรอว่ามีคนแอบมองกู....."
"........." กัดลิ้นตายไปเลยครับผม
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"




ถูไปซักพัก ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็มาพร้อมกับไม้ถูพื้นคนละอันครับ
"กูมาทันใช่มั๊ย....."
"พวกกูพลาดไรไปรึเปล่า"
"พลากบ้านป้ามึงสิ.....เร็วมาช่วยกู"

"ว่าแต่ทำไมจูน..........."
"อวดดีโดยไม่ประมาณตน.....เลยเจ็บตัวไง" มันหันมามองผมแว็บนึง
"ไม่ใช่ซะหน่อย....ก็"
"ไม่เถียงซักครั้งจะได้มั๊ยมึง......อ่อนจริงๆ"
"พอๆ พวกมึงเลิกเถียงแล้วมาช่วยกันถู....จะได้เสร็จเร็วๆ......" ผมกำลังจะเข้าร่วมงด้วย แต่
"มึงไปนั่งเลย.......พวกกูจัดการเอง" เสกพูด ปาล์มก็พยักหน้า แต่มันชี้นิ้วประมาณว่า กลับไปนั่งเลยมึง
ผมเลยต้องกลับมานั่งแป่วอยู่




พวกมันถูกันเร็วครับ
เกือบเสร็จแล้ว
ถูกันไป
ด่ากันไป
ทะเลาะกันไป
ไล่เตะกันไป
แต่พวกมันก็รักกันดีครับ
ช่วยเหลือกันตลอด
ไอ้โจ๊กก็หันมาองผมเป็นระยะๆ
หันมาแล้ว ก็ยิ้มบ้าง ทำหน้าบ้าใส่บ้าง บางที่ก็ทำหน้าแบบ แบบ....ผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไง....แต่.....มันแปลกๆอ่ะ





"เสร็จแล้ว" พวกมันนั่งทรุดลงกับพื้นพร้อมกัน ผมเลยมานั่งสมทบอีกคน
"ขอบใจนะ...พวกมึงสองคน...กูซะอีกที่ไม่ได้ช่วยไรเลย"
"เพื่อนไม่ช่วยเพื่อน...แล้วจะมีเพื่อนไปทำไม" คำพูดเสกครับ
"ไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะไปช่วยแมวที่ไหน...เพื่อนนะต้องช่วยเหลือกัน...จำไว้ " ผมยิ้มกับคำตอบไอ้ปาล์มเลยครับ
"คิดได้ไงพวกมึงสองคน จำใครมาพูดรึเปล่า"
"มากไปไอ้โจ๊ก.....กลั่นมาจากก้นบึ้งของไส้ขดที่18 เลยมึง" จะฮาไปไหนครับไอ้ปาล์ม




ผมได้เรียนรู้มิตรภาพจากพวกมันสามคน
ถึงแม้ภายนอกพวกมันจะด่ากันบ้าง กัดกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง
แต่ภายในใจ พวกมันรักกันมากๆ
พร้อมที่จะลุยร่วมกัน
ช่วยเหลือกัน
ผมชักชอบที่นี่แล้วซิ
โดยเฉพาะ.....เพื่อนสองคนนี้....แต่ไม่รวมไอ้โจ๊ก
เพราะผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร....มันมีหลายมิติครับ
ถ้าจะรู้จักกมันให้ดี...ต้องศึกษามันมากกว่านี้......
แต่โดยรวมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แค่ ปากหมา
ชอบชวนทะเลาะ
ชอบใช้ความรุนแรง
ชอบด่าว่าผมโง่
ชอบกวนประสาท
ชอบเอาเปรียบ
ชอบข่มขู่
ชอบทำให้ผมใจเต้น (เกี่ยวกันรึเปล่าหว่า)
แค่นี้เอง

(เหรอ)

มีความสุขกับการใช้ชีวิตอีกหนึ่งวัน

[Vesi]

โจ๊กปากแข็งว่ะ
กลุ่มนี้ดูไปดูมาคล้ายๆ กลุ่มตัวเองเลย เวลาคุยกันปกติ คนอื่นชอบคิดว่าเราทะเลาะกันอยู่ ทั้งๆที่นั่นคือปกติของเรา

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ดีนะที่เอ๊ะใจแว่บเข้ามา

จขกท. ลืมเปลี่ยนวันอัพ 

ตอนนี้โจ๊ะปากแข็งเว้ยยยย

เดี่ยวสักพักจะปากนิ่ม 

[due]

 ขอบคุุณคร้าบ

[WinterLove]

เหมือนจะคุยกันดี ๆ แล้ว?? 


รอนานนนนนนนนนนนนเหมือนกันค่ะ ว่าเมื่ไหร่จะมาต่อ อิอิ


เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
โจ๊กน่ารักจัง อิอิ แต่แอบช้านะกว่าจะคิดได้ว่าต้องมาช่วยถู
นิว(ยิ้มๆ)

[StillLoveThem]

...โจ๊ก ยังอยู่ในช่วง เช็คใจตัวเอง ว่าจะเอายังไงกับ..จูนต่างหาก เลยทำบ้าๆๆบอๆๆ กลบเกลื่อน
...พูดตรงๆๆใจมันก็เอียงมาให้จูนมากแล้วแหละ แต่กลัวเสียฟอร์ม
..เพื่อน..คำเดียวนี้เนอะที่ทำให้เรา..อุ่นใจ..สนุก..สุขใจ เมื่ออยู่ด้วยกัน

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

วุ่นวายดี 


แล้วโจ๊กน่ะเหมือนเด็กที่ชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบเลยนะ      งี้จูนคงหลงรักหรอก

[due]

ดีครับ
วันนี้ว่าง
เลยมาอัพได้



วันนี้วันเสาร์
พรุ่งนี้วันอาทิตย์ (แล้วจะไปบอกเค้าทำไมว่ะกู...ใครๆเค้าก็รู้)
อยู่บ้านเฉยๆก็เบื่อเหมือนกันนะเนี่ยะ
จะทำไรดีล่ะ
สรุปวันเสาร์เกือบทั้งวัน ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมา
หาประโยชน์ให้กับประเทศชาติไม่ได้เลยกู
บางทีก็คิดว่าจะเลี้ยงสัตว์ไว้เป็นเพื่อนเล่น...แต่ก็ไม่อยากมีภาระ
เพราะผมคิดว่าถ้าจะเลี้ยงเค้าแล้ว
ตัวเราเองต้องมั่นใจว่าเราจะรักและดูแลเค้าได้เป็นอย่างดีตลอดไป
ไม่ใช่รักเฉพาะตอนที่ได้มาใหม่ๆ



ตอนเย็นผมไปเดินเล่นที่สวน.......แห่งหนึ่ง
โห....มาถึงไม่น่าเชื่อเลยครับ
วัยรุ่นตรึมเลย...ไม่คิดว่าวัยรุ่นสมัยนี้จะนิยมเที่ยวธรรมชาติกันมากขึ้น แต่ก็นะครับ อากาศสดชื่นมาก
ส่วนมากก็มาเป็นคู่ๆ
มานั่งจ๊ะๆ จ๋าๆกัน
แต่พอหันมองตัวเอง เรามาเดี่ยวนี่หว่า...แล้วไง...ก็ไม่แล้วไง

ผมเดินไปหามุมที่ไม่มีคนพลุกพล่านซักเท่าไร
นั่งฟังเพลงจากเครื่อง ipod ที่เก็บสะสมเงินซื้อเอง (โคตรจะภูมิใจเลย)
เปิดเสียงเต็มสตรีม
แบบว่าโลกนี้มีแค่กูคนเดียว
นั่งปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์เพลงที่มันควรจะเป็น
สบายมากเลยครับ
อากาศสดชื่นดี
ไม่ร้อน มองไปทางไหนก็สบายตาเพราะมีแต่สีเขียว



ผมเคลิ้มหลับไปนิดหนึ่ง
จู่ๆเหมือนมีมดมาไต่ที่ไหล่
เอามือปัดออก...เออ หายไปแล้ว
แป็บเดียว....เอาอีกแล้ว มันไต่ผมอีกแล้ว
สงสัยจะมีการฆาตรกรรมมดเกิดข้ึนแล้ว (แอบโหดนิดหนึ่ง)
 แต่ผมก็แค่ปัดๆมันเท่านั้นแหละครับ ปัดไป ปัดมา ปัดมา ปัดไป
เอ๊ย......ทำไมมดตัวนี้มันมีรูปร่างแปลกๆครับ
มันยาวๆ นิ่มๆ
คล้ายนิ้วมือคน
ค่อยๆหันไปมอง......ตกใจสิครับ



"เอ๊ย!....มึง" ผมสะบัดมือจากสิ่งที่คิดว่าเป็นมดในตอนแรกทันทีเลยครับ
"ทำไม?"
"มึงมาได้ไง...."
"เรื่องของกู" ผมหัวเสียเลยครับ ผมจะลุกเดินออกไป แต่มันรั้งบ่าผมไว้ก่อน
"จะไปไหนมึง....เจอหน้ากูแล้วทำไมต้องหนีด้วย....กลัวใจระส่ำระสายเหรอ" เวรจริง
"ก็กูอยู่กับมึงทีไรมีแต่เรื่องซวยนะสิ....เข้าใจยัง"
"แล้วมึงคิดว่ากูจะคิดเหมือนมึงมั๊ย....อ่อน....งั้นกูบอกให้ก็ได้...กูก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก กูเจอหน้ามึงทีไร ซวยชริบ...นี่ยังกลัวอยู่เลย ไม่รู้จะซวยไรอีก....."
เรียกอ่อนอีกละ....เกลียดจริงโว๊ย.....
"เรื่องของมึงสิ"
"แล้วมึงมาที่นี่ได้ไง" มันว่าพลางนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามผม
"เรื่องของกู" ขอคืนบ้าง
"เอาดีดีมึง....เดี๋ยวโดนๆ..." แล้วทีมึงละไอ้บ้า
"ก็อยู่บ้านเฉยๆมันเบื่อ.....เลยออกมานั่งฟังเพลงเล่นที่นี่"
"คิดว่านัดใครไว้ซะอีก"
"บ่นไรของมึง"
"ป่าว..."
"แล้วมึงมาได้ไง" ลองถามมันอีกซักรอบ
"กูก็มาของกูเป็นประจำอยู่แล้ว...แล้วที่นั่งตรงนี้ยังเป็นที่ประจำของกูด้วย..."
"เหรอ....ก็ไม่เห็นมีป้ายบอกไว้นิ....ว่าเป็นของไอ้โจ๊กจอมกวนประสาทคนอื่นเค้า.."
"ยอกย้อนนะมึง เดี๋ยวนี้..."
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆ.....มึงเคยบอกกูว่าบ้านมึงอยู่ไกล.....แล้วมึงมานี่บ่อยได้ไงว่ะ....นี่มันไม่ได้ไกลจากโรงเรียนเท่าไรเลยนะ"
"แล้วมึงจะรู้ไปทำไม....อาจารย์เค้าไม่เอาไปออกข้อสอบหรอก....อย่ารูเลยมึง..."
"แล้วถ้ามึงบอกมา...มึงจะตายมั๊ย..."
"ไม่แน่ว่ะ..." แต่ตอนนี้กูกำลังจะตายเพราะเส้นเลือดในสมองแตกเพราะมึง
ผมไม่อยากคุยกับมันเลยฟุบหน้าลงกับโต๊ะ....เปิดเพลงฟังต่อ
 วันพักผ่อนทั้งที ...ยังต้องมาเจอหน้ามันอีกจนได้.....ซวยจริงๆ...อยู่บ้านเฉยๆก็ดีอยู่แล้วกู
ผมคงฟุบนานเกินไป จึงเผลอหลับไปอีกครั้ง




ลมพัดผ่านตัวผมวูบหนึ่ง
หนาวสะท้านเลยครับ อาจเป็นเพราะ เย็นมากแล้ว
ลมนี่แหละครับปลุกให้ผมตื่น

มองซ้าย มองขวา....สงสัยไอ้โจ๊กคงกลับไปแล้วมั้ง
ดี..เหม็นขี้หน้ามัน




"เอ๊ย!......" ก็มันเย็นที่แก้มนี่ครับ จี๊ดเลย
"..........." หันไปเห็นมันยืนเอากระป๋องน้ำไรซักอย่างแนบแก้มผมอยู่
"........." นึกภาพออกใช่มั๊ยครับ
"เล่นไรของมึงเนียะ.........ขนลุกเลยกู....ตกใจนะเว๊ย" ผมโวยวายใส่มัน
"ขวัญอ่อนจริงนะมึง...อ๊ะ....เอาไป..." มันวางกระป๋องน้ำให้ผมป๋องหนึ่ง....แล้วก็กลับไปนั่งที่เดิมของมัน
"ให้กูเหรอ..."
"ให้นกเอี้ยงที่อยู่บนหัวมึงมั้ง"
"กูเกลียดมึง..."
"กูรักมึงตายล่ะ...."

มันดึงฝากระป๋องออกแล้วดื่ม....มันทำหน้าตาสดชื่นมากครับ...เวอร์ไปป่าวมึง
ผมก็ไม่ได้สนใจมันต่อ นั่งฟังเพลงเบาๆไปเรื่อยๆ

"ทำไมไม่กิน เดี๋ยวก็ไม่เย็นหรอกมึง..." ผมไม่ชอบดื่มน้ำผัก...
"ไม่อยากกิน"
"ทำไม"
"ไม่ชอบกินน้ำผัก เหม็นเขียว..."
"ว่าทำไมถึงโง่.....แคระเคร็น...ซีดขนาดนี้"
"มึง" ปรี๊ดเลยครับผม
"แล้วมันจริงมั๊ยล่ะที่กูพูด....ของมีประโยชน์ไม่กิน...."
"เรื่องของกู"
"งั้นกูจะด่า มันก็เรื่องของกูเหมือนกัน"
"ถ้ากูดื่มหมดกระป๋องนี้...มึงจะหยุดพูดใช่มั๊ย.."
"อืม..."

ว่าแล้ว....ผมก็ดื่มรวดเดียวหมดเลยครับ
เออ...มันก็อร่อยดีแฮะ...สดชื่นจริงๆด้วย
"อร่อยใช่มั๊ยมึง.....ทำหน้าสดชื่นเชียว"
"ไหนมึงบอกจะไม่พูดแล้วไง" เขินครับ มันจับได้

"ให้กูพูดเหอะ...ถ้ากูไม่พูด....มีหวังกูลงแดงตายแน่ๆเลย" มันทำหน้าตาน่าสงสาร แต่ผมว่าน่าหมั่นไส้มากกว่าครั...แต่ก็อดขำไม่ได้
"งั้นพูดดีดีนะมึง...อย่ามากวนโมโหกู"
"คร้าบคุณอ่อน...เอ๊ย...คุณจูน" เดี๋ยวเถอะมึง



"แล้วมึงมาที่นี่บ่อยเหรอ" ผมชวนมันคุย ทำลายความเงียบ
"ก็...ทุกครั้งที่กูว่าง......ทุกครั้งที่กูมีความสุข....ทุกครั้งที่กูเศร้า...และทุกครั้งที่กูอยากมา"
"ฟังแล้วงงดีว่ะ....ว่าแต่วันนี้มึงรู้สึกยังไงเหรอ...ถึงได้มา" ผมว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมกับมันได้คุยกันดีดีนานขนาดนี้
"วันนี้เหรอ...กูอยากมา...ก็เลยมา...มึงล่ะ"
"อยู่บ้านเฉยๆ เซ็ง เบื่อ ก็เลยมา"
"ไม่เจอหน้ากู..เหงาละซิมึง..."
"มั่วแล้วมึง...เอ๊ย...มึงดูผู้หญิงสองคนนั่นดิ...น่ารักว่ะ...มองมาทางมึงซะด้วย"
"ไหน?..." แล้วมันก็หันไปมอง แล้วหันกลับมา...."แล้วไง...."
"ก็ไม่แล้วไง....แล้วมึงไม่สนเหรอ"
"อื้อ...ไม่อ่ะ"
"ไมว่ะ....น่ารักนะมึง...กูยังชอบเลย"
"กูมีของที่กูสนอยู่แล้ว" ใช่ มันมีแฟนแล้วนี่หว่า น่ารักซะด้วย
"เออๆ...กูลืมไปว่าแฟนมึงน่ารักกว่านี้ซะอีก"
"ก็มึงมันโง่ไง"
"แรงนะมึง..."
"ทำไมก็ของกูแรง..."

"ขอนั่งด้วยได้มั๊ยค่ะ..." จู่ๆคุณเธอสองคนก็มาขอนั่งกับพวกผม
ผมกับมันยังไม่ทันตอบครับ คุณเธอก็นั่งแล้ว ไม่เป็นไร น่ารัก อภัยได้

"มาเที่ยวกันเหรอค่ะ..."
"มาปีนเขากันมั้งครับ " ไอ้โจ๊กตอบ....เล่นเอาเธอสองคนมองหน้ากันเลยครับ คงคิดว่าจะเอาไงต่อดี
"เป็นคนตลกดีนะค่ะ"
"เป็นนักเรียนมอปลายครับ...ไม่ใช่ตลก" หนักกว่าเดิมอีกครับ
"ไอ้โจ๊ก...." ผมดุมัน เพราะผมว่ามันแรงเกินไป ยังไงเค้าก็เป็นผู้หญิง
"ทำไม กูก็เป็นของกูอย่างนี้..."
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น่ารักดี"

แล้วจู่ๆก็มีวัยรุ่นชายสองคน ท่าทางนักเลงมากเลย
เดินดิ่งมาทางพวกผม และหยุดนิ่งหน้าพวกผมจริงๆด้วย
ผู้หญิงสองคนหน้าซีดเลยครับ

"มายุ่งไรกับแฟนกูว่ะ..ไอ้น้อง..." มันคนหนึ่งมายันบ่าผมไว้....
"เอามือมึงออกไปจากเพื่อนกูเดี๋ยวนี้....ก่อนที่มึงจะไม่ได้เดินออกไปจากตรงนี้" ไอ้โจ๊กลุกขึ้นยืนช้ีหน้ามันเลยครับ
ผมสะบัดตัวจากมันและมายืนข้างๆโจ๊ก
"ไม่อยากอยู่กันแล้วใช่มั๊ยไอ้น้อง...ถึงได้มายุ่งกับแฟนพี่" แล้วมันก็หันไปบอกให้ผู้หญิงของมันไปรอที่รถ ซึ่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร
"งั้นมึงก็ลองถามผู้หญิงมึงล่ะกันว่า ใครเข้าหาใครก่อนกันแน่....อ่อน...กลับ..."
ดูมันไม่สะทกสะท้านไรเลยครับ ผมนะตกใจ....แต่ไม่ได้กลัว
"ยอกย้อนนะมึง...แล้วคิดว่าจะได้กลับกันไปง่ายๆเหรอ..." มันอีกคนวิ่งมาดักหน้าผมไว้ จ๊ะเอ๋กับหน้าผมพอดีเลยครับ

"เอ๊ย...ผู้ชายไรว่ะ....น่ารักแม่งว่ะ....โคตรน่ารักชริบหาย.....มึงดูสิ..."
"เออ...แม่ง น่ารักว่ะ..."
"เอ๊ย...อย่ามายุ่งกะเพื่อนกู....เดี๋ยวมึงจะไม่ได้ตายดี...อ่อนมานี่...." มันลากผมไปไว้ข้างหลังมัน....ตกลงจะมีเรื่องกันอีกแล้วเหรอ...

"เพื่อนกันจริงเหรอน้อง....แล้วทำไมต้องหวงกันขนาดนั้นด้วย..."
"ใช่ๆๆๆ...พี่ว่ามากกว่าเพื่อนแหงๆๆๆ....แบ่งพวกพี่บ้างสิ...น่ารักขนาดนี้..ผู้ชายพี่ก็ยอม" ผมเกลียดคำพูดที่พวกมันพูด ผมเกลียดสายตามันที่มองผม ผมเองก็ผู้ชายเหมือนกันนะ แต่ทำไม พวกมันต้องมาพูดแบบนี้กับผมด้วย
"แน่ะๆๆๆ...แอบมีจับมือกันด้วย... ไหนว่าแค่เพื่อนกันไงน้อง...." ครับ โจ๊กมันจับมือผมไว้ มันคงรู้ว่าผมกำลังโกรธ.....และมันคงกำลังจะบอกผมว่า ไม่ต้องกลัว
"หลีกไป...กูไม่อยากมีเรื่อง..."
"แต่พวกพี่อยากมีเรื่องกับเพื่อนของน้อง.....ได้ป่ะ"
ทนไม่ไหวแล้วโว๊ย...

"พลั่ก/พลั่ก"  ผมเดินเข้าไปต่อยปากมันสองคน เลือดกลบปากเลยครับ
"เจ๋ง....ทำได้ดีมึง..."
แล้วผมก็ได้เห็นไอ้โจ๊กรุมสะกำไอ้นักเลงกิ๊กก๊อกสองคนนั้นจนสะบักสะบอม วิ่งหนีหางจุกตูดไปโน่นแล้ว....
ไอ้โจ๊กต่อสู้เก่งมาก....มากจนผมคิดว่ามันเป็นมาเฟียปลอมตัวมารึเปล่า....
หน้ามันมีรอยช้ำนิดหน่อย แต่ปากยังดีอยู่ครับ
"บอกแล้วไม่อยากออกแรง...ยังไม่ได้เหงื่อเลย.....เซ็ง" กูละก็เซ็งมึงเหมือนกัน
"นี่แนะ..."
"โอ๊ย..เจ็บนะมึง จิ้มลงมาได้...." หมั่นไส้มันครับ เลยจิ้มไปหนึ่งดอก
"ก็ปากดีไม่ใช่เหรอ ....แล้วนี่มึงเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
"สบายมาก...แล้วมึงล่ะ...เจ็บตรงไหนบ้าง...มัน..มัน...โดน...โดน...โดนตัวมึงตรงไหนบ้าง" แล้วมึงจะอ้ำอึ้งไปทำไม
"โดน...."
"เอ๊ย...ไอ้พวกเวรนั่นมันโดนตัวมึงตรงไหน..กูจะไปกระทืบมันซ้ำเดี๋ยวนี้" มันเป็นไรของมันว่ะ
"พอมึง...พอ..." ผมดึงมันไว้
"ก็มันรังแกมึง"
"ไอ้ที่กูบอกว่าโดน...ก็บ่ากูเมื่อกี้ที่มันจับไง..."
"แค่นั้นจริงๆนะ.."
"อืม"
"แล้วเจ็บตรงไหนบ้างป่ะ"
"ก็แค่เจ็บมือนิดหน่อยตอนที่ต่อยหน้ามันไง สงสัยหน้ามันคงด้านว่ะ..."
"หึๆๆๆๆๆ"
"ขอบใจมึงนะ..."
"ต่อไปมึงก็ระวังตัวล่ะกัน...หน้าตาอย่างมึง...หาความปลอดภัยยาก..."
"กู..ผู้ชายนะเว้ย.."
"แล้วไอ้เชี้ย..สองตัวนั่น...มันไม่ใช่ผู้ชายเหรอ...แต่มันก็ยังคิดทะลึ่งอย่างนั้นกับมึง"
"แล้วมึงจะให้กูทำไง...มึงคิดว่ากูพอใจกับหน้าตาประหลาดๆของกูรึไง"
"ประหลาดตรงไหน...น่ารักจะตาย.."
"มึงบ่นไรของมึง...กูไม่ได้ยิน" บ่นไรมึงคนเดียว
"ปล่าว...."
"เอ้อ...เวรจริงๆกู"
"เออๆๆๆ....กูจะดูแลมึงเอง..."
"อีกแระ...มึงพูดไร...กูไม่ได้ยิน...."
"กูบ่นของกูคนเดียว มึงอย่ารู้เลย"
"ประสาท...."
"กลับบ้านได้แล้วมึง....พรุ่งนี้อย่ามาล่ะ...กูไม่ว่าง....เดี๋ยวมีเรื่องกันอีก"
"กูจำเป็นต้องเชื่อมึงด้วยเหรอ"
"อย่าดื้อ...ในเรื่องที่จะทำให้ตัวเองเจ็บ....และคนที่เป็นห่วงต้องกังวลด้วย...จำไว้.."
"อืม....ยังไงก็ขอบใจนะ....ที่ช่วยกูวันนี้"
.."สงสารลูกหมาตาดำๆ...." ไม่น่าขอบคุณมันเลยจริงๆ

ผมเดินห่างออกมานิดหนึ่ง

"อ่อน..." มันตะโกนเรียกให้ผมหยุด
"ไร?"
"ไปส่งมั๊ย?"
"ส่งไม"
"ไม่รู้"
"ขอบใจ..กูจำทางกลับบ้านได้....ไปล่ะ..."
"อืม..กลับดีดีล่ะ"
"มึง"
"ไรอีก...ตกลงกูจะได้กลับบ้านมั๊ยเนี่ยมึง"
"เจอกันวันจันทร์นะหนู...อ่อน...ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ไอ้โจ๊ก!..."
กูเกลียดมึง
แต่ยังไงวันนี้ก็ขอบคุณมึงจริงๆว่ะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

อิสองตัวนี่เมื่อไหร่จะดีกะเขาหนอ

ลุ้น ๆ ๆ ๆอย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ



ปล. ลืมเปลี่ยนวันอีกแล้วนะตะเอง

[LingNERD*]

ความสัมพันธ์ก็ยังคลุมเคลือ

[naiin]

เริ่มแล้วเริ่มแล้ว เริ่มมีแววหวานให้หวามไหว เงาะเริ่มถอดรูป เริ่มฆ่าหมาในปากลงหลายฝูง

[jantaro]

 

[NUTTYZERO]

  สร้างความประทับใจให้กับคนที่เราแอบรัก โดยการปกป้อง ว้าววววว

[due]

เมื่อไรผมจะได้มาต่อเนี่ยะ
เบื่อตัวเองเจงๆ
ไม่ว่างซะกะที
ว่างเมื่อไรอัพทันทีคร้าบ

[due]

มุมหนึ่งอยากบอกของโจ๊ก


ผมมีไรอัดอัดมากมายในใจ
แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร
ผมรู้สึกตัวเองหายใจลำบาก หรือลำบากที่จะหายใจก็ไม่รู้
รู้สึกอยากมาโรงเรียนทุกวัน หรือไม่อยากมาโรงเรียนเลยก็มี
อยากแกล้งคน (แต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแกล้งเค้านะ...ผมแกล้งได้แค่คนเดียวเท่านั้น) แต่ก็อยากปกป้องเค้าไปพร้อมๆกัน

ความรู้สึกมากมายเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อ.....ไอ้เด็กใหม่ ......มันเข้ามาเรียนที่นี่



จริงๆ....ผมก็ไม่ได้อยากจะแกล้งมันนักหรอก
แต่เพราะมันทำตัวของมันเองมากกว่า
อวดดีเป็นที่หนึ่ง
จองหองไม่แพ้ใคร
ชอบทำหน้าตาน่ารักให้คนอื่นเห็นใจ
รวมๆแล้วผมหมั่นไส้มันเป็นที่สุดเลยครับ
แต่ไม่ได้เกลียดไรมันนะ
อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ปลื้มมันเท่าไร
เพราะมันหน้าตา น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันจะน่ารักไปเผื่อชาติหน้ารึเปล่าก็ไม่รู้

ผมก็แกล้งมันบ้าง
แหย่มันบ้าง
หวิดจะมีเรื่องต่อยกันหลายครั้งแล้ว
แต่ก็มีประลองมวยกันไปบ้างแล้วเหมือนกัน

จนในที่สุดครูพัฒน์เลยจับให้ผมกับมันเป็นคู่กันซะเลย
นี่แหละครับที่มาของความรู้สึกมากมายของที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้


ตอนแรกผมก็โมโหครูพัฒน์มากอยู่เหมือนกัน
เพราะคิดดูสิครับ ชีวิตหนุ่มหล่ออย่างผมต้องมาติดแหง็กกับผู้ชาย.....ที่หน้าตาน่ารักมากๆๆๆๆๆๆคนหนึ่ง
แต่คิดไปคิดมา ก็ไม่ได้เลวร้ายไรมากมาย
ดีซะอีกจะได้แกล้งมันสะดวกขึ้น

เป็นอย่างที่ผมคาดทุกอย่างเลยครับ
ไอ้นี่ไม่ยอมผมเลย
ผมมาสายปุ๊บ มันด่ากระจายปั๊บ มันส์ได้ใจเจงๆๆๆ
มันต่อปากต่อคำเก่งมากครับ
 ชีวิตผมติดกับมันอย่างนี้ตลอด
จากเมื่อก่อนอยากแกล้งมัน
แต่ตอนนี้กลับ รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้
แปลก...แปลก...ตรงที่ ผมอยากแกล้งมันเพิ่มมากขึ้น
ผมอยากเจอหน้ามันมากขึ้น
ผมอยากให้มันสนใจผมมากขึ้น
ผมอยากให้มันด่าผมทุกวัน
เวลามันด่าผมทีนะ...โหปากมันเอย ตามันเอย โคตรจะน่ารักเลย
ผมเลยชอบแหย่ให้มันด่าผม
ผมเป็นอะไรไปเนี่ยะ


ผมเรียกมัน....อ่อน
มันโกรธใหญ่เลยครับ
หาว่าทำไมต้องเรียกมัน อ่อน ด้วย
ก็มันน่ามั๊ยล่ะครับ
หน้าตาอย่างนั้น ไม่ให้เรียก อ่อน
ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกไรดี




เมื่อวานไปเที่ยวที่สวนที่ประจำของผม
ไม่อยากเชื่อครับว่าจะเจอมันที่นั้น
กำลังนั่งฟังเพลงอยู่
ผมก็ยังเป็นผม
และมันก็ยังเป็นมัน
ที่ต่างกวนประสาทกันได้ดี แบบไม่มีใครยอมแพ้ใคร
แต่วันนี้ดีหน่อย ตรงที่มีบางช่วงที่เราคุยกันดี


เราไม่ก่อเรื่องกันเอง
แต่ก็มีคนมาก่อให้เราจนได้ครับ
เหตุเกิดจากหน้าตาของมันนั่นแหละครับ
ผมอยากจะฆ่าไอ้เลวสองคนนั้นให้ตายคาทีนผมไปเลยครับ
โทษฐานที่กล้ามาแตะต้องเพื่อนของผม
แต่ดูมันก็ไม่ตกใจเท่าไร
สงสัยคงโดนมาบ่อย

"ไอ้โจ๊ก....นั่งคิดไรอยู่ว่ะ...เหม่อเชียว" ไอ้เสกครับ
"ป่าว...นั่งคิดไรเรื่อยเปื่อยว่ะ"
"อย่างมึงมีไรให้ต้องคิดอีกว่ะ...รูปหล่อ เรียนเก่ง เด่นกีฬา แฟนก็สวยอีกต่าง..." พูดเป็นกลอนเลยนะมึง
"กูดูดีขนาดนั้นเชียวเหรอว่ะ...." ภายนอกอาจดูว่าผมหลงตัวเอง...แต่จริงๆแล้วผมว่าผมเป็นคนขี้อายนะ...ที่ทำไปนะเพราะแก้เขินหรอกครับ
"มึงเป็นไรป่ะนี่.......วันนี้มาแปลกว่ะ..."
"กูก็อยากรู้อยู่เหมือนกันว่ากูกำลังเป็นเหวไรอยู่..."
"ไรมึงว่ะ.....อ้าวจูน....ปาล์ม ทางนี้พวกมึง...." พวกผมกินข้าวเที่ยงเสร็จก็มานั่งให้อาหารย่อยกันที่สวนหลังโรงเรียนครับ

ผมเห็นมันเดินหน้ามุ่ยมาแต่ไกลเลยครับ
ไม่รู้ใครไปทำอะไรให้มันรมณ์เสียอีกล่ะซิ
เอาแต่ใจจริงๆ คนอะไรก็ไม่รู้


"เป็นไรจูน....หน้ามุ่ยมาเชียวมึง"  ไอ้เสกช่วยถามเสร็จสรรพเลยครับ
มันเงียบไม่ตอบครับ ไอ้ปาล์มเลยตอบแทนซะเอง
"ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไมรู้อ่ะดิ.....ฝากข้อความมากับน้องมอต้นมาให้มัน"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นไอ้บ้า หรือ....บ้า"
"ก็มันจบด้วย.......ด้วยไรว่ะจูน...."
"อย่าไปพูดถึงเลย...ไร้สาระหว่ะ..." ดูมันจะรมณ์เสียใช่ย่อยครับ
ผมก็ได้แต่นั่งฟังพวกมันคุยกัน โดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น ประมาณนั่งเก็บข้อมูลอ่ะครับ
"แล้วมึงอ่ะโจ๊กเป็นไร...นั่งเงียบเชียว "  ไอ้ปาล์ม

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มันเป็นยังงี้นิเอง 

[naiin]

หลงสเน่ห์ไอ้อ่อนอะดิจะมีอะไร

[August_lovers]

อ๋าาา ลากมาเขียนเรยหรอ +..+

[yunjaejoong]

    โจ๊กเอ้ย ตอนแรกเกลียดเค้าตอนนี้ล่ะเป็นงัย เป็นงัย....