เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก  (อ่าน 206332 ครั้ง)

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn หรือคบหาพูดคุยกันในเล้า
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

-----------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้ผมแต่งไว้แล้วเอาไปลงในเวป gaythaiclub
ใช้ชื่อคนแต่งว่า shikiwind
เลยลองเอาแบ่งปันในเวปนี้บ้าง หวังว่าจะได้กำลังใจบ้างนะครับ

-------------------------------------------------------------------

การใช้ชีวิตนักศึกษาของผม
ต้องมาอยู่หอในมหาวิทยาลัย
เพื่อนใหม่ที่เจอกันตอนเข้าหอก็ดูเป็นคนดี
จะเรียกว่าเพื่อนก็คงไม่ถูกนัก เพราะมีแต่รุ่นพี่ทั้งนั้นเลย
ส่วนใหญ่เด็กปี 1 จะอยู่รวมกันอีกตึกนึง
แต่จะมีปี 1 ส่วนน้อยที่ต้องมานอนตึกรวมกับรุ่นพี่
ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นผมเอง เฮ้อ ทำไมต้องโดนแยกมาด้วยวะเนี่ย
พวกพี่ๆเค้าเห็นว่าผมเป็นปี 1 และมาจากต่างจังหวัด เลยคอยดูแลเป็นอย่างดี อิอิก็สบายไปอีกแบบ

ในห้องจะอยู่รวมกันห้องละ 4 คน
เตียงจะเป็นเตียง 2 ชั้น วางไว้คนละฝั่งของผนัง
จะมีอักษรกำหนดเป็น A B C D ซึ่งมหาลัยเป็นคนจัดให้
เตียง A และ B พี่เอเรียนวิศวะปี 3 นอนเตียงเดียวกับพี่มุกที่เรียนสัตวแพทย์ปี 2
ส่วนผมได้นอนเตียง D อยู่ชั้นบน แต่ชั้นล่างเตียง C ไม่มีคนนอน
ได้ยินพี่เอบอกว่าเป็นเพื่อนพี่เอ แต่ไม่ค่อยชอบอยู่หอ เลยกลับบ้านทุกวัน
(ผมก็ไม่เข้าใจ ไม่ชอบอยู่หอแล้วจะจองหอไว้ทำไมให้เสียเงินก็ไม่รู้)
เมื่อเจ้าของเตียงไม่มานอน ผมก็เลยขอพี่เอ ยึดเตียงนั้นมาเป็นของตัวเองซะเลย
ก็คนมันขี้เกียจปีนขึ้นชั้น 2 นี่นา

ชีวิตของผมผ่านไปเรียบง่ายทุกวัน
ไปเรียน กินข้าว คุยเล่นกับเพื่อนใต้หอ
ไม่มีอะไรพิเศษ จนกระทั่งเจอกับคนคนนี้......

[1]

"มึงยังมีชีวิตอยู่ไหม" โหเพื่อนสุดที่รัก โทรมาก็ให้พรผมเลย
"เจี้ยไรของมึงเนี่ย ถามไรก็ไม่รู้แต่เช้า"
"เช้าบ้านเตี่ยมึงสิ นี่มันเที่ยงแล้ว"อ้าวเฮ้ยจริงดิ ตายๆๆมัวแต่เล่นไพ่กับพี่ๆเค้า เลยนอนไม่รู้เรื่องเลยผม
"เรียนก้ไม่มาเรียน มึงจะแดกข้าวไหม พวกกุเพิ่งเลิกเรียนกำลังจะเดินไปกินข้าวกัน"
"เออๆๆ ที่ไหนวะ เดี๋ยวอาบน้ำแล้วเดินลงไปหา"
"ร้านป้าแจ๋ว รีบๆนะมึง ถ้าช้าพวกกูไม่รอ"
"เออ ไอ้คุณฟลุ็ค ผมจะรีบไปให้ทันพี่ท่านแดกแล้วกันนะครับ"
"แล้วนี่มึงยังเสือกคุยกับกูอีก ไหนบอกจะรีบไง ให้ไวนะมึง ช้าแดกคนเดียวนะโว้ย"
อ้าวไอ้นี่วอนซะละ มึงโทรมาหากูไม่ใช่หรือวะ
ยังจะมาว่ากูเสือกอีก ไรของมันวะ เฮ้ออออออออ

หลังจากอาบน้ำเสร็จภายในเวลา 5 นาที(รวมเวลาใส่เสื้อผ้าด้วย อิอิ)
ผมก้รีบไปที่ร้านที่นัดกับไอ้คุณฟลุ็คทันที
เห็นหัวเพื่อนๆผมละ นั่งกันอยู่นั่นเอง
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนๆ
"พี่เป็นเกย์ พี่คงเป็นแฟนกับขวัญไม่ได้หรอก"
ผมได้ยินแล้วก็ชะงักไปนิดหน่อย แล้วหันไปที่ต้นเสียง
โต๊ะที่ผมกำลังจะเดินผ่านนั้นมีผู้ชายหน้าตาหล่อ ผิวขาว ออกตี๋ๆ ตัวสูงประมาณ 180 ทำผมยุ่งๆสไตล์เกาหลี กระดุมเสื้อเม็ดบนถูกปลดออก
โดยรวมแล้วถือว่าเป็นคนที่หล่อเลยทีเดียว
ส่วนอีกฝั่งของโต๊ะเป็นผู้หญิงขาว ผมยาว จัดได้ว่าสวยถึงขั้นดาวได้เลยทีเดียว
สองคนนี้ดูสมกันดีนะ แต่ไหงฝ่ายชายดันพูดออกมาว่าตัวเองเป็นเกย์งั้นหละ ดูแล้วก็ไม่น่าจะใช่สักหน่อย
ระหว่างที่ผมกำลังชะงักกับคำพูดที่ได้ยินอยู่นั้น ฝ่ายชายก้หันหน้ามามองผม
สติเริ่มกับมา ผมก็เลยหันหน้าไปอีกด้านแล้วรีบเดินไปหาเพื่อนผมทันที

ระหว่างที่ผมนั่งกินข้าวอยู่ก็รู้สึกว่ามีคนมองผมอยู่
มองแบบจ้องเสียด้วย เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเข้ากับสายตาของฝ่ายหญิงโต๊ะเมื่อกี้
มองมาที่ผมแบบจะกินเลือดกินเนื้อ ผมไปทำอะไรผิดไว้กับเค้าหรือเปล่าเนี่ย
หรือว่าเค้าโกรธผมที่ไปแอบฟังเค้าพูดกัน แต่ผมไม่ได้แอบนี่ เราแค่เดินผ่านเท่านั้นเอง
นั่งกินไปได้สักพัก คราวนี้เธอไม่มองอย่างเดียว เธอกำลังเดินมาทางโต๊ะผมด้วยนะสิ เอาไงดีหละทีนี้
"ขอโทษนะคะ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"ครับได้สิครับ มีอะไรจะถามครับ"ไอ้เวรฟลุ็ค มึงจะไปตอบเค้าทำไมวะ เห็นเค้าสวยหน่อยไม่ได้เลยนะมึง
"ชั้นไม่ได้ถามคุณคะ ชั้นถามเพื่อนคุณต่างหาก"แล้วเธอก็ชี้มาที่ผม เป็นไงหละไอ้ฟลุ็คหน้าแตกเลยมึง
แต่นี่ไม่ใช่เวลามาสมน้ำหน้ามันนี่นา โอ๊ยจะถามไรวะเนี่ย
"เอ่อ ครับ มีอะ......"ผมยังพูดไม่ทันจบเลยนะ
"คุณเป็นแฟนกับพี่อาร์มหรือคะ"พูดมีหางเสียงแต่ไหงเสียงมันโหดแบบนี้หละ
"อะ อะ อะไรนะครับ"อาร์ม อาร์มไหนวะ แล้วตรูไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
"ชั้นถามว่าคุณเป็นแฟนกับพี่อาร์มจริงหรือไม่จริง"
แล้วไอ้พี่อาร์มนี่มันใครกันหละวะ
"ผมไม่รู้จักคนชื่ออาร์มเลยครับ แล้วผม...."จะเป็นแฟนกับเค้าได้ยังไงกัน (ส่วนหลังนี่ผมคิดไว้ แต่ยังไม่ทันได้พูดออกไป)
"บอกเค้าไปเถอะที่รักว่าเราเป็นแฟนกัน"
ไอ้ผู้ชายสุดหล่อมันเข้ามากอดเอวผมแล้วแย่งพูดเสียก่อน
"พูดอะไรเนี่ย ผมไม่รู้เรื่อง"
"เอาเถอะ ยังไงเค้าก็รู้แล้วว่าเราเป็นแฟนกัน ไม่ต้องปกปิดแล้วหละ"
มันไม่พูดเปล่า มันก้มหน้ามาหอมแก้มผมด้วย
อึ้งเลยครับ ทำอะไรไม่ถูก ต่อหน้าเพื่อน ต่อหน้านักศึกษาคนอื่นในร้าน และที่สำคัญต่อหน้าสาวสวยคนนั้นด้วย
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"อันนี้เป็นเสียงสาวสวยที่ทนดูไม่ไหว วิ่งออกนอกร้านไปแล้วครับ
อึ้ง อึ้ง อึ้งมาก มันเกิดอะไรขึ้น งง งงจริงๆ
"ขอบใจมากนะที่ช่วย"ไอ้หล่อมันเอามือมาตบบ่าผม ทำให้ผมคืนสติกลับมา
ทันทีที่สติผมคืน สิ่งแรกที่ผมทำคือ ต่อยเข้าไปที่หน้าไอ้หล่อแบบเต็มๆ แต่มันหลบได้ เลยโดนแบบเฉียดๆ แต่ก็น่าจะแรงอยู่เหมือนกัน เพราะเห็นมีเลือดออกมานิดหน่อย
"มึงเป็นใครถึงมาหอมแก้มกูวะ แล้วกูไปเป็นแฟนมึงตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็นึกว่าชอบเห็นตะลึงมองหน้ากูอยู่ เอาน่า เรื่องมันแล้วไปแล้ว มึงก็ต่อยกูคืนแล้วนี่"ดูมันพูด
"ไอ้สัดนี่" ผมกำลังจะเข้าไปหามันอีกที แต่ก็โดนเพื่อนๆผมห้ามไว้
"เฮ้ยใจเย็น กลับดีกว่ามึงอย่ามีเรื่อง คนมองกันทั้งร้านแล้ว"เพื่อนมันลากผมออกจากร้านเลยครับ
"ฝากไว้ก่อนนะมึง อย่าให้กูเจอหน้ามึงอีก"ผมขู่อาฆาตไว้ แต่ไอ้หล่อมันก็ทำหน้าไม่รับรู้ เห็นแล้วยิ่งโมโหจริงๆ



*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-09-2010 21:57:11 โดย THIP »

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #1 เมื่อ26-12-2009 12:33:27 »

[2]

"มึงใจเย็นดิวะ"ไอ้ฟลุ็ค อย่างนี้มึงจะให้กูใจเย็นได้ไงวะ
"มึงบ้าหรือเปล่าวะ ให้กูใจเย็นเนี่ยนะ มันหอมแก้มกูต่อหน้าคนอื่นตั้งเยอะนะเว้ย"
"มันก็ไม่เยอะเท่าไหร่หรอก แค่ 3-4 โต๊ะเอง"
แค่คนเดียวกูก็ว่าเยอะแล้วเว้ย
"ลองเป็นมึงมั่งหละ มีคนมาหอมแก้มมึง ทั้งที่ไม่รู้จักกันเลย"
"เอ่อ เราขอถามอะไรหน่อยนะ นัทไม่ได้เป็นแฟนกับพี่อาร์มจริงๆหรอ"เกด เพื่อนผมถามอ้อมแอ้มๆ
"ไม่ได้เป็น ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน มันเป็นใครเรายังไม่รู้จักเลย จะเป็นไปได้ยังไง"
"ชื่อพี่อาร์ม เรียนอยู่ปี3 วิศวะ เป็นพี่ชายคนโต มีน้องชายอีก 1 คนเรียนอยู่ม.6 ขับรถ BMW สีดำ"เกดตอบแบบอายๆ
"เราไม่ได้อยากรู้"เกดหน้าจ๋อยลงไปทันที เมื่อได้ยินผมบอก
"แล้วเกดรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงหละ"ไอ้ฟลุ็คมันถาม
"อิอิ เราอยู่ชมรมคนรักพี่อาร์ม เรามีรูปพี่อาร์มเยอะเลยหละ ว่างๆจะเอามาให้ดู"เสียงสดใสขึ้นมาทันทีเลยเชียว
ไอ้หล่อมันมีแฟนคลับด้วยหรือวะเนี่ย แต่ก็นะคนมันหล่อขนาดนั้น แต่มันก็ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนบ้ามันขนาดนั้น
"ไม่หละ เราไม่อยากเห็นหน้ามันอีก แล้วนี่จะไปเรียนยังไงหละเนี่ย อายคนอื่นเค้าแย่เลย"
"ไม่ต้องคิดมากน่า คงไม่มีใครสนใจหรอก ทำใจให้สบายเหอะวะ"ถึงไอ้ใหญ่มันจะช่วยปลอบ แต่ผมก็ยังอดคิดไม่ได้สักที

"นัท นัท ไอ้นัทททททททททท"ผมกำลังจะเข้าห้องเรียน อยู่ๆไอ้ฟลุ็คมันก็มาเรียกผมไว้
"อะไรของมึง เรียกซะเสียงดังเชียว"
"กูว่ามึงอย่าเข้าเรียนเลยวะวันนี้นะ"
"ทำไมวะ กูอุตส่าห์ตื่นเช้ามาเรียน"จริงๆไม่ได้ตื่นเช้าหรอกครับ ยังไม่ได้นอนต่างหาก มัวแต่คิดเรื่องไอ้เวรนั่น
"เอาเหอะน่า เชื่อกูสักครั้งเถอะวะ"
"ไม่เอาหละ กูโดดเรียนมึงก็ด่ากู คราวนี้จะมาชวนให้โดด ประสาทเปล่ามึง"ผมว่าพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้าไป
เสียงดังเมื่อกี้กลับเงียบลงไปทันที ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย
"ขอโทษทีนะครับ แฟนผมมาแล้ว ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะครับ"
เสียงที่ทำลายความเงียบนั้น คือเสียงไอ้หล่อที่มาหอมแก้มผม
ผมยังทำอะไรไม่ถูก ก็โดนไอ้หล่อลากออกมาจากห้อง
ออกมาเจอไอ้ฟลุ็ค
"กูเตือนมึงแล้วนะไอ้นัท"
"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะมึง"
"ไปคุยกันก่อน แล้วเดี๋ยวจะปล่อย"นั่นดูมันต่อรอง
"กูไม่คุย มึงปล่อยกู กูจะเข้าไปเรียน"
มันปล่อยผมง่ายๆเลยครับ
ผมก็เลยรีบเดินเข้าห้องทันที
"อ้าวทำไมไม่ไปคุยกับพี่อาร์มหละ"บี เพื่อนสาวในคณะถามผม
"ไม่มีไรต้องคุยนี่"
"น่าสงสารพี่อาร์มออก ทะเลาะอะไรกันก็น่าจะคุยกันนะ"ออมเพื่อนอีกคนหันมาบอก
"เห็นพี่อาร์มบอกว่าทำผิดต่อนัท เลยอยากจะปรับความเข้าใจกัน นัทฟังพี่อาร์มก่อนนะ"เกดก้เอาด้วยหรือนี่
"นะนะนะนะ คุยกับพี่เค้าหน่อยนะ พี่เค้าน่าสงสารมากเลย พี่เค้ารักนัทมากเลยนะ"
โอ๊ย อะไรกันนักหนาเนี่ย มากันที 5-6 คน ไอ้หล่อมึงมาพูดอะไรไว้เนี่ย
"เออๆๆคุยก็คุย"
ผมลุกออกจากห้องทันที เจอไอ้หล่อมันยิ้มให้ผม ผมรู้ว่ามันยิ้มเยาะผม
"จะคุยไรก็ว่ามา"
"ไปคุยกันที่อื่นดีกว่า"แล้วมันก็เดินนำออกไป
ถ้าผมไม่ตามไปเพื่อนสาวๆของผมมันจะจับผมมัดไปส่งไอ้พี่อาร์มของมันหรือเปล่าเนี่ย
เมื่อผมมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนแถวสนามเทนนิสแล้ว
"พี่ชื่ออาร์ม เรียนอยู่ปี 3 คณะวิศวะ มีน้องชาย 1 คนชื่อโอห์ม ไม่ชอบอากาศร้อน เพราะจะรู้สึกหงุดหงิด ชอบกินข้าวผัดปู เกลียดมะละกอสุก"
"บอกกูทำไม"
"บอกเพราะตอนนี้เราเป็นแฟนกัน"
"ใครบอกมึงว่ากูเป็นแฟนมึง"
"เค้ารู้กันทั้งมหาลัยแล้วว่าน้องเป็นแฟนพี่"อะไรนะ เร็วขนาดนั้นเชียว
"แต่มันไม่เป็นความจริงนี่หน่า"
"ถูก...มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่เค้าก็ลือกันไปแล้วว่าน้องเป็นแฟนพี่"
"เจี้ยไรวะเนี่ย"
ผมหละงงจริงๆ
"พี่รู้ว่าน้องไม่ได้ชอบพี่ และพี่เองก็ไม่ได้ชอบน้องเหมือนกัน"
"แล้วมึงจะมาเป็นแฟนกูทำไม"
"เพราะพี่ไม่อยากหมั้นกับน้องขวัญ คนที่เราเจอวันนั้น"
"บ้านเราสองคนรู้จักกัน พ่อแม่ของสองฝ่ายเลยอยากให้แต่งกันหลังเรียนจบ"
"ก็เลยดึงกูเข้าไปเกี่ยวด้วยว่างั้น"
"ก็สถานการณ์มันพาไป นายดันเข้ามาอยู่ในระยะสายตาพอดี"
กลายเป็นกูผิดหรือวะเนี่ย
"กูไม่เอาด้วย"
"พี่ว่า คงไม่ทันแล้วหละ"แล้วไอ้หล่อก็ชี้ไปที่หลังพุ่มไม้
มีคนกำลังถ่ายรูปผมกับไอ้หล่ออยู่ อะไรกันวะเนี่ย
"กูไม่สน"
ผมพูดเสร็จก็ลุกเดินหนีเลยครับ
"แล้วพรุ่งนี้พี่จะรอนะ"

เย็นวันนั้นผมทานข้าวอย่างไม่เป็นสุขเลย
ไม่ใช่เพราะคำพูดของไอ้หล่อ
แต่เป็นสายตาของคนรอบข้างที่มองมาที่ผม อย่างไม่เป็นมิตร
มันเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ววะเนี่ย
"เอ่อ นัท นัทใจเย็นๆก่อนนะ"เกดบอกผมตอนที่เดินมาที่โต๊ะกินข้าว
"เรื่องอะไรหรือเกด"
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วเรามีอะไรให้ดู"
"แต่นัทต้องใจเย็นๆไว้นะ"
อะไรวะ เรื่องอะไรวะ แล้วทำไมต้องใจเย็นๆด้วยหละ
"เราไม่กินแล้วเกด มีอะไรให้เราดู"
"แต่ว่า...."
"ไม่มีแต่แล้ว เร็วๆ เราอยากรู้"
สิ่งที่เห็นทำให้ผมแทบช็อค
เกดเปิดเวปให้ผมดูเวปหนึ่ง
ในนั้นมีรูปที่ผมคุยกับไอ้หล่อเมื่อตอนเช้าหลายรูป
ในรูปไอ้หล่อมันยิ้มอย่างเดียว
ส่วนผมก็หน้าบึ้งได้ทุกรูป
ข้อความที่เขียนไว้ในนั้นมันทำให้ผมโมโหสุดๆ
"เทพบุตรสุดหล่อพี่อาร์มของเรา
ต้องมาคอยตามง้อแฟนที่ไม่ได้เรื่อง
เค้าคิดว่าเค้าเป็นใคร
ถึงทำกับพี่อาร์มของเราแบบนี้
พี่อาร์มตาสว่างเสียที แล้วทิ้งไปเลยแฟนงี่เง่าแบบนี้"

และอีกหลายคอมเม็นท์ที่ไม่ได้ต่างกับข้อความแรกสักเท่าไหร่
อะไรกันเนี่ย ผมไปทำอะไรผิดร้ายแรงเลยหรือนี่
"นี่มันเวปบ้าอะไรเนี่ยเกด"
"คือ เป็นเวปแฟนคลับของพี่อาร์มทำขึ้นมานะ"
"นัทใจเย็นๆนะ"
"เกด หาเบอร์ไอ้พี่อาร์มนี่ให้เราหน่อย"ผมพูดอย่างเดือดๆ
"นัทจะเอาไปทำไมหรือ"
"หามาให้เราหน่อยนะ แฟนคลับอย่างเกดคงหาได้อยู่แล้ว"น้ำเสียงไม่ได้ลดความอาฆาตลงไปเลย
"เราไม่รู้ว่าจะหาได้ไหมนะ"
"เพื่อเรานะเกด เราเพื่อนเกดนะ เราขอร้อง"
"อืมจะลองดู"เกดรับคำอย่างเสียไม่ได้

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #2 เมื่อ26-12-2009 12:35:14 »

[3]

คืนนั้นเกดเอาเบอรืไอ้หล่อมาให้ผม
แต่ที่มันน่าโมโหก็ตรงที่ว่ามันไม่รับโทรศัพท์นี่สิครับ
ผมกดโทรหามันเป็นสิบๆรอบ แต่ก็เหมือนเดิม คือไม่มีการรับสาย
มึงจะมีโทรศัพท์ไว้ทำไมวะเนี่ย มีแล้วก็ไม่รับ
ในเมื่อมันไม่รับผมจะทำอะไรได้หละครับตัดใจนอนดีกว่า
แต่กว่าผมจะหลับนะหรือครับ 5555 มันก็ปาเข้าไปตี 4 แล้ว
คิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆเลยผมเนี่ย

ตอนเช้าผมงัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นพี่เอกำลังจะไปเรียน
"เฮ้ย ตกใจหมด"เสียงพี่เอครับ
เพราะว่าผมเอื้อมมือไปจับขากางเกงพี่เอไว้
"ไปด้วยยยยยยย"เสียงผมยังยานคางอยู่ครับ
"พี่จะไปเรียน ไม่ได้ไปเที่ยวนะ"
"นั่นหละ ไปด้วย ผมจะไปที่คณะพี่"
"จะไปทำไมหละเรานะ"
"ผมมีธุระนิดหน่อยกับคนในคณะพี่ ไปด้วยนะ"
"เออๆๆ จะไปด้วยก็รีบลุกดิ มัวแต่นอนอยู่ได้ เดี๋ยวพี่เข้าเรียนสาย"
"ครับๆๆๆ"ไอ้คำว่าครับของผมเนี่ย ยังอยู่สภาพเดิม คือมือจับขากางเกงพี่เอ ส่วนตายังปิดสนิท
"เฮ้ย นัท ตื่นเร็วๆดิ พี่จะไปเรียนนนน"พร้อมกับเขย่าตัวผม
"อืมๆๆ" ผมงัวเงียเดินไปล้างหน้าที่อ่างล้างหน้าหลังห้อง

ผมมาถึงคณะพี่เอก็ไม่รู้จะทำอะไรดี
เพราะผมจะไปตามหาไอ้หล่อได้จากห้องไหนกันหละเนี่ย
ส่วนพี่เอไม่ต้องพูดถึง พอมาถึงคณะปุ๊บก็รีบวิ่งเข้าตึกไปเลย ไม่รอผมเลย
ผมนั่งรอไอ้หล่อที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ
สายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองผมแปลกๆ โดยเฉพาะผู้หญิง
ระหว่างที่นั่งรออยู่นั้น ก็มีผู้หญิงคนนึงท่าทางจะเป็นรุ่นพี่ผมเดินเข้ามาถาม
"มารอแฟนหรือคะ"พี่คนนี้ดูเป็นคนสวยมาก แถมยิ้มยังหวานอีกต่างหาก
"ครับ??"
"น่ารักจัง ถึงว่าอาร์มมันถึงชอบ"เอ่อเดี๋ยวนะครับพี่คนสวย ที่ผมครับนี่ ผมกำลังงงกับคำถามครับ ไม่ใช่ว่าตอบว่ามารอไอ้หล่อ
"ไม่ใช่นะครับบบบ"
"ไม่ต้องเขินหรอก เอาหละพี่ไม่กวนละ เดี๋ยวอาร์มมันก็เลิกแล้ว รออีกแป๊บนะ พี่ไปก่อนนะ"
"ครับ"พี่เค้าเดินไป พร้อมกับโบกมือให้ผม ยิ้มของพี่เค้ายังหวานเหมือนเดิม
"อ้าวยังไม่กลับหรือ"
พี่เอเดินออกมาเจอผมนั่งอยู่พอดี
"ยังไม่ได้เจอเลยครับพี่ ว่าจะถามพี่ แต่พี่เดินหนีผมไปก่อน"
"อ้าวจริงดิ พี่ขอโทษวะ เออแล้วจะหาใครหละ เดี๋ยวพี่ลองถามๆให้"
"คงไม่ต้องแล้วหละครับพี่"ก็ไม่ต้องแล้วจริงๆนี่นา เพราะไอ้หล่อมันเดินมาแล้วนี่
"ไปกันยังวะไอ้เอ กุหิวข้าวแล้ว"ไอ้หล่อมันถามพี่เอ
"ยัง"ผมตอบแทนพี่เอครับ
"อ้าวนึกว่าใคร เฮ้ยไอ้เอกูไปกินข้าวกับมึงไม่ได้แล้ววะ แฟนกูมารอแล้วเนี่ย"
มันพูดแล้วทำหน้าทะเล้นใส่
"ใครแฟนมึง"
"5555 เป็นไงแฟนกูดุไหมหละ"
"นี่ น้องนัทกับไอ้อาร์มเป็นแฟนกันหรอ"พี่เอถามผม แต่ยังทำหน้ามึนๆอยู่
"ป่าวสักหน่อยพี่ มันก็พูดไปเรื่อย"
"ไปโกหกไอ้เอมันทำไมหละครับที่รัก"
ผมหันไปตามเสียงที่พูดขึ้นมาแล้วทำหน้าบึ้ง แต่กลับได้รับรอยยิ้มกวนๆกลับมาแทน
"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
พูดเสร็จผมก็ลากแขนไอ้หล่อออกมาทันที ยังไม่ทันจะไปได้ไกลสักเท่าไหร่ ก็ได้ยินเสียงกรี๊ด ทำให้ผมต้องหยุดแล้วมองหาต้นเสียง
"นี่ แกเป็นใครมาจับแขนพี่อาร์มของชั้น"สาวหน้าสวย คนที่เจอที่ร้านข้าวนี่เอง
"ขวัญพูดจาดีๆ เค้าเป็นแฟนพี่นะ"อืมอีตาอาร์มมันออกรับแทนเรา
"แล้วทำไมต้องจับมือถือแขนกันด้วยหละ"หล่อนยังเสียงปี๊ดอยู่เหมือนเดิม
พอได้ยินแบบนั้น ผมก็รีบปล่อยมือออกจากแขนไอ้หล่อทันที ก็ผมนะสิเป็นคนจับเค้าอยู่ เพิ่งนึกได้
"ก็คนเป็นแฟนกันนี่นา"มึงย้ำอยู่แต่คำว่าแฟนเนี่ยนะไอ้อาร์ม กูเป็นแฟนมึงเมื่อไหร่วะ
"ทำไมพี่อาร์มทำกับขวัญแบบนี้หละ ขวัญสู้มันไม่ได้ที่ตรงไหน"แล้วสายตาหล่อนก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า อืมนะความสวยของเค้าเริ่มลดน้อยลงไปทุกทีละ
"ถ้าพี่อาร์มเป็นเกย์จริงๆก็ช่วยหาแฟนที่มันดีๆหน่อยไม่ได้หรอคะ เอาที่ขวัญจะไม่เสียความมั่นใจเพราะแพ้คนอย่างนี้"สายตายังดูถูกไม่เลิก
โอ้โห คนอย่างนี้มันยังไงกันวะ กูมันไม่ดีตรงไหน
"ขอโทษนะครับ คุณไม่มีอะไรที่สู้ผมไม่ได้เลย แถมยังชนะอีกต่างหาก"หล่อนยิ้มแบบเยียดๆ
"แต่ที่เป็นแบบนี้ ก็เพราะพี่อาร์มเค้ารักผม ไม่ได้รักคุณต่างหาก"
พอผมพูดจบก็เธอก็ส่งเสียงกรี๊ดขึ้นมาทันที
ผมทำเป็นไม่สนใจเอียงใบหน้าไปที่หูของไอ้หล่อ
"คืนนี้โทรหากูด้วย มีเรื่องต้องคุยกัน"
"แต่พี่ไม่มีเบอร์น้องนี่ครับ"
"มีสิ เมื่อวานกุโทรเป็นสิบรอบ ไม่รับโทรศัพท์กู"
"อ๋อเบอร์นั้นนั่นเอง ก้เห็นเบอร์ไม่คุ้นเลยไม่อยากรับ ถ้ารู้ว่าเป็นน้อง พี่รีบรับไปแล้ว"
"เอาเถอะ คืนนี้โทรมาด้วยนะมึง"
ผมกับไอ้หล่อกระซิบกัน ระหว่างที่สาวขวัญยังส่งเสียงกรี๊ดๆไม่หยุด
"ไปแล้วนะครับพี่อาร์ม คืนนี้อย่าลืมโทรหาหละ"ผมพูดให้ขวัญได้ยิน พร้อมกับเขย่งเพื่อหอมแก้มไอ้หล่อ เป็นการทิ้งระเบิดอีกลูกไว้
และก้ได้ผล เมื่อผมเดินผละออกมา เสียงของชะนีขวัญก็ยังดังจนได้ยินไปทั่ว

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #3 เมื่อ26-12-2009 12:36:11 »

[4]

"กว่าจะโทรมาได้นะมึง"
"ทำไมหรือครับ รอโทรศัพท์พี่อยู่หรือ"
"ก็กูบอกให้มึงโทรมา ก็ต้องรอดิวะ"
"ครับๆๆๆ แล้วให้พี่โทรมาทำไมครับ คิดถึงรึ"
"อย่ามาพูดชวนอ้วก เรามีเรื่องต้องตกลงกัน"
"เรื่องอะไรครับ"
"เรื่องที่กูจะยอมเป็นแฟนกับมึง"
"นี่เรายอมใจอ่อนให้พี่แล้วหรือครับ"
"พูดบ้าอะไรของมึง เป็นเฉพาะในนาม ก็แค่หมั่นไส้คน ในเมื่อดุถูกกูนัก กูก็จะแกล้งยั่วให้บ้าไปเลย"
"ร้ายนะเนี่ยเรา"
"กูไม่ยุ่งกับชีวิตใคร ใครก็อย่ามายุ่งกับชีวิตกูต่างหาก"
"แล้วจะทำยังไงต่อหละครับ"
"นี่หละที่เราต้องตกลงกัน เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเราเป็นแฟนกัน ลับหลังมึงอย่ามายุ่งกับกู เข้าใจมั๊ย"ผมทำเสียงดุขู่ไอ้หล่อครับ
"แล้วขอบเขตคำว่าแฟนของน้องมันถึงขั้นไหนหละครับ"
"แบบว่าเดินด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน จับมือ กอดกัน หรือว่า...... ฮึๆๆๆๆๆๆๆ"
"หยุดความคิดไปได้เลย จับมือได้มากสุด อย่างอื่นอย่ามาทะลึ่งใส่กู เพราะไงมึงก็ไม่ได้ชอบกูอยู่แล้วนี่"
"มันก็ถูก เฮ้อสรุปพี่ก็ต้องมีแฟนจริงๆแล้วหรือนี่"
"ก็เรื่องนี้มันเกิดเพราะใครหละ"พูดเหมือนกูบังคับให้มึงมาเป็นแฟนเลยนะไอ้หล่อ
"แต่ยังไงก้เถอะ เราเป็นแฟนคนแรกของพี่นะครับ"จะบอกให้มันได้อะไรวะเนี่ย
"เออๆๆๆ แค่นี้แล้วกันวะ ง่วงนอนแล้ว"
"ครับ ฝันดีนะครับ ฝันถึงพี่ด้วย"
"เอ้อนัทครับ พรุ่งนี้เช้าอยู่หอไหมครับ พี่จะแวะไปหา"
"ตอนเช้าไม่มีเรียน มาก็โทรมาแล้วกัน"
"ได้ครับ ฝันดีอีกทีครับ"
เพ้อเจ้อไรของมันวะเนี่ย ฝันดีบ้าอะดิ

ตอนเช้าผมตื่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
"ตื่นได้แล้วครับที่รัก"
เสียงนี้มันทำลายโสตประสาทได้ดีจริงๆ
"มีไรแต่เช้าวะ"
"ลงมาข้างล่างหอหน่อยสิ พี่อยู่ข้างล่างแล้ว"
"แล้วทำไมไม่ขึ้นมาเองวะ คนจะนอน"
"นี่ชวนพี่ขึ้นห้องเลยหรือครับ ฮึๆๆๆๆๆ"หัวเราะแบบมีเลศนัยนะเนี่ยมึง
"บ้าป่าววะ เออๆๆลงไปก้ได้วะ แมร่ง"
ผมลุกขึ้นอย่างหัวเสีย
พอเดินลงไปก้เจอกระเป๋าเดินทางอยู่ 2 ใบ
วางไว้ข้างๆรถของไอ้หล่อ
"ชาวยพี่ยกกระเป๋าหน่อยนะ"
"นี่ปลุกกูมาเป็นเบ๊หรือวะเนี่ย"
"นะครับ ช่วยพี่ยกหน่อย"
"เออได้กฟ็ได้วะ แล้วนี่จะขนไปไหนวะ"
"พี่จะมาอยู่หอใน"
"แล้วอยู่ห้องไหนหละ"ก้แค่อยากรู้ เพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีพวกย้ายเข้าหอกลางเทอมแบบนี้ มันจะมีห้องให้หรือวะ
"ตามมาเดี๋ยวก็รู้"มันยิ้มแล้วเดินนำผมไป
ผมรู้สึกทะแม่งๆยังไงไม่รู้
ก็ทางที่มันเดินไปนี่สิ ตั้งแต่ขึ้นมาละ มันก้เดินมาที่ชั้นเดียวกับที่ผมอยู่
แถมยังเดินมาทางที่จะไปห้องผมอีก
อย่านะมึง สวรรค์คงไม่กลั่นแกล้งผมนะครับ
แต่เหมือนสวรรค์จะได้ยินเสียงผม ไอ้หล่อมันหยุดที่ห้องก่อนจะถึงห้องผมห้องนึง
แล้วมันก็ไขประตู แต่มันไขอยู่นานมากก็ยังเปิดไม่ได้สักที
"โทษทีครับ พี่จำเบอร์ห้องผิด"มันหันมายิ้มให้กับผม หลังจากที่พยายามเปิดประตูห้อง แต่เปิดไม่ออกสักที
มันเดินไปอีกห้องแล้วไขประตูเปิด โป๊ะเดียวเปิดได้ ไม่นะะะะะะะะะะ
นี่มันห้องผมนี่นา แล้วทำไมมันเปิดเข้าไปได้หละ
มันไม่พูดอะไร แต่หันมายิ้มให้กับผมแบบกวนๆ
"เอ๊ะ เตียง C นี่มันของพี่นี่นา แล้วทำไมเหมือนมีคนมานอนหละ"มันถามผมยิ้มๆ
"เดี๋ยวก่อน หมายความว่าไงวะเนี่ย"
"ก็หมายความว่า พี่เป็นรูมเมทห้องนี้นะสิ"
"แล้วทำไมต้องเป็นห้องนี้ด้วยหละ"
"ไม่รู้ ก็มหาลัยจัดให้นี่นา"
อะไรวะเนี่ย สรุปว่าผมต้องอยู่ห้องเดียวกับไอ้นี่จริงๆหรือเนี่ย
โอ๊ยอะไรกันวะเนี่ย

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #4 เมื่อ26-12-2009 12:37:10 »

[5]

สรุปว่าไอ้หล่อมันก็ย้ายเข้ามาอยู่ในห้องผมเรียบร้อยแล้ว
และที่สำคัญมันยึดเตียงของมันคืน
ส่วนผมก็ต้องย้ายกลับไปนอนเตียงด้านบน
ตอนแรกมันก็เสนอให้ผมนอนเตียงข้างล่าง.......กับมัน
ใครจะไปนอนกับมึงหละ ไอ้เวรเอ้ย
ผมถามมันว่าคิดไงถึงจะมาอยู่หอใน
เพราะตั้งแต่เปิดเทอมไม่เห็นจะโผล่มา
"ก็อยากอยู่ห้องเดียวกับน้องนัทไงครับ"
ดูมันตอบสิ คำตอบนี่น่าเอาตีนไปลูบหน้าสักที
ไม่ต้องสงสัยว่ามันรู้ได้ไงว่าจะได้มาเป็นเมทกับผม
ก็รู้มาจากพี่เอนั่นไง มันถามพี่เอว่ารู้จักผมได้ไง
พี่เอก็แสนดี เล่าให้ฟังหมดว่าเป็นเมทกัน
ไอ้ตัวแสบเลยอยากจะแกล้งผมมั้งเลยย้ายเข้าหอใน

"จัดของเสร็จแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า"
มันชวนผม แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ
"น้องนัทครับ ไปกินข้าวกันดีกว่านะครับ"
มึงจะมาพูดดีทำไมวะเนี่ย แต่ผมก็ยังไม่สนใจอยู่ดี
"น้องนัทททททท"มันทำลากเสียงยาว พร้อมกับเดินมากอดผม
"เฮ้ย ทำเหี้ยไรเนี่ย"
"ก็อยากไม่สนใจทำไมหละ คนเค้าคุยด้วยไม่ยักตอบ"
"กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอยู่กันสองคน อย่ามายุ่งกับกู"
"นิดหน่อยน่า ไปกินข้าวกันเถอะนะ"
"กูไม่ไป"
"พี่ว่านัทเปลี่ยนใจไปกินข้าวกับพี่ดีกว่านะ"
"ทำไมกูต้องเปลี่ยนใจด้วยวะ"
"ก็ถ้าไม่ไปกินข้าวกับพี่ พี่ก็ว่าจะไปเรียนเป็นเพื่อนน้องนัท จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ"
"อย่ามาขู่กูเลย กูไม่กลัว"
"ไม่ได้ขู่ แต่ทำจริง คิดเอาเองนะ"มันยังยิ้มไม่หุบ ไรของมันวะเนี่ย
ผมใช้เวลาคิด ถ้ามันไปเรียนกับผม ผมคงไม่เป็นสุขแน่ๆ ไหนจะเพื่อนๆผมที่ให้ความสนใจมันเหลือเกิน
ไหนจะคำถามมากมายที่จะตามมา ไหนจะโดนแซวว่ามีแฟนมานั่งรอ โอ๊ย เอาไงวะเนี่ย
"เออๆๆ ไปกินก็ไปกิน แต่กินเสร็จแยกจากกันนะมึง ห้ามตามกูเด็ดขาด"
"ได้ครับที่รัก"หน้ามันยิ่งบานเข้าไปใหญ่

ผมเดินลงมาทานข้าวกับมันหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
พอเข้ามาที่โรงอาหารกลางของมหาลัยปุ๊บมันก็คว้ามือผมไปจับทันที
"เฮ้ย ทำไรวะ"ผมหันไปขู่มัน พร้อมกับดึงมือกลับ แต่มันจับไว้แน่นมาก
"ก็ตามสัญญาไง อยู่ต่อหน้าคนอื่นเราเป็นแฟนกัน"มันหันมากระซิบแค่นั้น แล้วหันกลับไปเหมือนเดิม
สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่พวกผมสองคน ผมหละอายจนไม่รู้จะทำยังไงเลย
ไอ้หล่อ มึงนี่หน้าด้านได้ขนาดนี้เลยหรือวะ เพราะมันไม่รู้สึกอะไรเลย ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว
มาถึงโต๊ะมันให้ผมนั่งแล้วถามว่าจะกินอะไร มันจะไปซื้อให้ บริการดีเหลือเกินนะมึง
ทันทีที่มันลุกออกไป ผมสังเกตคนรอบข้างบางคนมองมาที่ผม บางกลุ่มซุบซิบกัน ผมหละไม่ชอบแบบนี้เลย
"มาทานข้าวหรือ ขอพี่ทานด้วยคนได้ไหม"
ผมหันไปตามต้นเสียง พี่คนสวยยิ้มหวานนี่เองคนที่เจอที่คณะของไอ้หล่อ พี่เค้าถือจานข้าวกับขวดน้ำมาด้วย
"ครับ ได้สิครับ"
"อ้าวแล้วเราไม่ไปซื้อข้าวหรือไงจ๊ะ"
"คือ มีคนไปซื้อให้แล้วนะครับ"
"ใครหรือคะ หรือว่าจะเป็น...."รอยยิ้มของพี่เค้าทำให้โลกสดใสจริงๆ
"ข้าวมาแล้วครับที่รัก"
"แหมๆๆๆ ที่รัก ที่รัก พูดได้ไม่อายเลยนะ"พี่คนสวยแซวไอ้หล่อ
"อ้าวแอน ทำไมมาอยู่นี่ได้หละ ไอ้เราก็นึกว่าเพื่อนของน้องนัทซะอีก"
พี่คนสวยชื่อพี่แอนเองหรือเนี่ย
ไอ้หล่อมันนั่งลงข้างๆผม
"ก็เห็นว่าน้องเค้าน่ารักดี ก็ว่าจะเข้ามาจีบสักหน่อย"
พี่แอน พี่อย่าพูดแบบนี้สิครับ มันทำให้ใจผมหวั่นไหว
"คนนี้ไม่ได้ ห้ามเด็ดขาด แฟนผมนะคร้าบคุณเพื่อน"
"เห็นเด็กๆหน่อยไม่ได้เลยนะ ซิวน้องชายผมไปคนนึงแล้ว นี่จะนอกใจน้องชายผมไปหาคนใหม่หรอไง"
พี่แอนเริ่มหน้าแดง ส่วนไอ้หล่อมันก็หัวเราะใหญ่เลย
ไอ้หล่อคงเห็นหน้าผมเอ๋อๆ มันเลยหันมาบอก
"อ้าวนัทงงอะไรเนี่ย ลืมแนะนำนี่แอนเพื่อนที่คณะพี่ อีกฐานะนึงก็น้องสะใภ้ในอนาคต 555"
"บ้าสิอาร์มนี่"พี่แอนอายใหญ่เลยครับ
"5555 ส่วนนี่น้องนัทแฟนผมครับ"มันพูดพร้อมกับเอามือมากอดผมไว้
"ยินดีที่ได้รู้จักคะน้องนัท"
"เช่นกันครับพี่แอน"ผมตอบเขินๆ เพราะไอ้หล่อมันยังกอดเอวผมไว้เช่นเดิม
"เอ่อ เดี๋ยวผมไปเรียนก่อนนะครับ พี่อาร์มอยู่กับพี่แอนไปก่อนนะครับ"หาทางชิ่งครับ
"อ้าวยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่ เดี๋ยวก็หิวแย่หรอก ทานก่อนดีกว่านะ"
มึงปล่อยกูไปเถอะไอ้หล่อ กูอายเค้าจะแย่แล้ว
"ไม่หละครับ เดี๋ยวไม่ทันเข้าเรียน ไปก่อนนะครับพี่แอน"
ผมทำท่าจะลุกไป แต่ไอ้หล่อมันรั้งผมไว้
"วันนี้พี่ไม่มีเรียนตอนเย็นไปดูหนังกันไหม"
"วันนี้ผมไม่ว่างนะครับ"
ผมรีบตอบกลับไป
"ไปเถอะนะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับที่คณะ หรือจะให้พี่เข้าเรียนเป็นเพื่อนดี"
อืมอันนี้มันเป็นการขู่นี่หว่า มึงจะให้กูไปให้ได้ใช่ไหมวะ
"ครับๆๆๆ ได้ครับ ผมเลิก 4 โมง"
"โอเคงั้นเดี๋ยว 4 โมงพี่ไปรับนะ"
"ครับ สวัสดีครับพี่แอน เอ่อพี่แอนว่างไหมครับเย็นนี้ ไปดูหนังกันไหม"
หาตัวช่วยก่อนครับ มีคนไปด้วยค่อยรู้สึกดีหน่อย
"คงไม่ดีกว่าคะ พี่ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ เดี๋ยวคนแถวนี้จะมาไม่พอใจพี่เอา"
"นั่นสิ พี่อยากไป 2 คนกับนัทมากกว่า"
"ไม่ไปจริงๆหรือครับ พี่อาร์มไม่ว่าอะไรหรอกครับ"
"ไม่หละคะขอบคุณที่ชวนนะ"
หมดหวังแล้วสิเรา
หลังจากร่ำลาพี่แอนเสร็จผมก้เดินไปที่ตึกคณะ แต่ผมเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาหยิบโทรศัพท์มาโทรหาใครคนนึง

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #5 เมื่อ26-12-2009 12:37:48 »

[6]

"พี่เออยู่ไหน"
ทันทีที่พี่เอรับ ผมก็รีบพูดกรอกลงไป
"พี่เรียนอยู่ครับ น้องนัทมีอะไรครับ"
"พี่เออย่ามาโกหกผม ผมรู้ว่าพี่ไม่มีเรียน"
"พี่เรียนอยู่จริงๆครับ"
"แล้วพี่อาร์มกับพี่แอนทำไมไม่มีเรียนหละ คณะเดียวกัน ชั้นปีเดียวกัน เมเจอร์เดียวกัน พี่บอกผมมาว่าพี่อยู่ไหน"
"เฮ้อ อยู่คณะสัตวแพทย์"
แล้วพี่เอไปทำไมวะเนี่ย
"งั้นดี เดี๋ยวผมไปหา รออยู่ที่นั่นนะพี่ ห้ามหนีเด็ดขาด"
ผมรีบวิ่งไปที่คณะสัตวแพทย์ทันที
พอไปถึงผมก็โทรเรียกพี่เอให้มาหาที่หน้าตึกทันที
แต่แปลกพี่เอไม่ได้ลงมาคนเดียว มีพี่มุกเดินตามลงมาด้วย
"ทำไมพี่เอถึงมาอยู่กับพี่มุกได้หละ"
"ก็วันนี้พี่ว่าง เลยมาช่วยมุกมันทำแลป"
คณะวิศวะมาช่วยสัตวแพทย์ทำแลป ฟังขึ้นไหมเนี่ย
แต่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นี่นา
"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า ทำไมพี่เอทำกับผมแบบนี้หละครับ"
ผมถามพร้อมกับทำตาละห้อย พี่เอกับพี่มุกหันมามองหน้ากัน
"พี่ไปทำอะไรเราหละ"
"พี่ไปบอกเพื่อนพี่ทำไมว่าผมกับพี่เป็นเมทกัน ดูดิมันตามมาก่อกวนผมถึงที่ พี่ไม่รักน้องคนนี้แล้วหรอออออ"พี่มุกหันมามองหน้าพี่เอ
"เฮ้ย หมายถึงใคร อ๋อไอ้อาร์มนะหรือ อ้าวพี่ก็เห็นว่าเป็นแฟนกันนี่ ก็เลยอยากให้อยู่ใกล้ชิดกัน"
"แฟนกันที่ไหนหละพี่ บ้าใหญ่แล้ว"
"งงวะ ก็เมื่อวานไอ้อาร์มมันบอกว่าเราเป็นแฟนมัน"
"มันใช่ซะที่ไหนหละพี่ มันมีอะไรมากกว่านั้น"
ผมเล่ารายละเอียดให้พี่เอกับพี่มุกฟัง
ทั้งเรื่องที่เกิดที่ร้านอาหารครั้งแรกที่เจอกัน
เรื่องที่ยอมเป็นแฟนกัน
และเรื่องข้อตกลงของผมกับไอ้หล่อ
"เย็นนี้เพื่อนพี่นัดผมไปดูหนังด้วย แต่ผมไม่ไปหรอก"
"อ้าวแล้วไม่กลัวมันตามไปที่ห้องเรียนหรอ"
"อิอิ ก็ผมยืนอยู่กับพี่นี่ไง แล้วถ้าเค้าจะตามไปเรียน จะเจอใครหละคร้าบบบ"
5555 เอาดิ มึงตามกูไปเรียนเลยไอ้หล่อ เพราะกูไม่อยู่ในห้องเรียน เอาเลยยยยยยยย
"ร้ายนะเนี่ยเรา"
"5555 ก็เพื่อนพี่อยากมาร้ายกับผมก่อนนี่"
"ไม่พูดเรื่องนี้ละ พี่เอ พี่จะไถ่โทษยังไงในเรื่องนี้"ผมหันมาคาดคั้นกับพี่เอ
"พี่ไม่เกี่ยวนะเว้ย"
"พี่มุกกกกกกกก พี่เอแกล้งผมอีกแล้ว"ผมหันไปหาตัวช่วย พี่มุกได้แต่ยืนขำอยู่
"เฮ้ยพี่ไปทำไรเราเมื่อไหร่"
"ก็ผมไม่ชอบเพื่อนพี่ พี่ยังไปบอกให้เค้าย้ายเข้ามาอีก แล้วนี่ยังไม่เรียกว่าแกล้งอีกหรือ"
ผมยังยืนคล้องแขนพี่มุก
"พี่ไม่ผิดนะ"พี่เอยังยืนกราน
"พี่มุกคร้าบบบบบ ช่วยน้องนัทด้วย"
พี่มุกก็ยังขำไม่เลิก
"เอาน่าพี่เอ ยอมน้องมันหน่อยสิ อยากให้พี่เค้าทำอะไรไถ่โทษหละ"พี่มุกบอกพี่เอเสร็จก็หันมาถามผม
"เลี้ยงสุกี้ ผมอยากกิน"พูดเสร็จแล้วก็ยิ้มหน้าบาน
"โหไรเนี่ย พี่ไม่เอาด้วยหรอก"
พี่เอไม่ยอมท่าเดียว แถมยังหันหน้าหนีอีก
"พี่เอครับ"พี่มุกพูด
"เอ้าๆๆ ก้ได้เลี้ยงก็เลี้ยง ไอ้ตัวแสบเอ้ย"พี่เอเอามือมาขยี้หัวผมเล่น
อะไรกันเนี่ยคู่นี้ พีี่มุกพูดคำเดียว พี่เอยอกเลยหรือเนี่ย
มันน่าสงสัยนะเนี่ย
สรุปข้าวกลางวันของผมก็ได้ไปกินสุกี้แสนอร่อย แถมฟรีอีกต่างหาก 55555 เป็นน้องมันก็ดีแบบนี้หละ
หลังจากกินสุกี้กันเสร็จผม พี่เอและพี่มุกก็ไปเดินเล่นกันต่อที่ห้าง
เดินจนเพลิน จนลืมไอ้หล่อไปได้เลย
"อยู่ไหน"
ไอ้หล่อมันโทรมาครับ เสียงโกรธๆนะเนี่ยแต่ใครสนใจหละ 5555
"อยู่ห้าง"
"ไปทำไม ทำไมไม่รอพี่"
"แล้วทำไมต้องรอด้วยหละ"
"ก็เรานัดกันดูหนังนี่ ตอนนี้พี่อยู่ที่หน้าคณะเรา"
"ใครไปนัดกับมึงหละ พูดเองเออเอง"
"สรุปจะหนีใช่ไหม"
"เออสิวะ"
"พี่ว่าน้องนัทคิดผิดนะครับ"
"ฮึ กลัวก็บ้าแล้ว แค่นี้นะ บ๊ะบายยยยย"
ผมรีบกดวางสายทันที
"ใครโทรมาหละ"
"ก็เพื่อนพี่นั่นหละครับ น่ารำคาญจริงๆ"
มึงจะขู่อะไรกู ก็ขู่ไปเลยไอ้หล่อ 55555
กูไม่กลัวหรอกเว้ย คิดตื้นๆ จะตามไปเรียนหรือวะ
ถ้ากูไม่อยู่แล้วมึงจะไปเรียนกับใคร วู้ๆๆๆๆๆๆ สะใจจริงๆ

ตอนกลางคืนผมกลับไปที่ห้องพร้อมพี่ๆทั้งสอง
เอาวะเป็นไงเป็นกัน มีพี่เอกับพี่มุกอยู่ ไอ้หล่อมันคงไม่กล้าทำอะไรเรา
แต่น่าแปลกห้องทำไมปิดไฟเงียบ เหมือนไม่มีคนอยู่
พอพวกผมเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เจอกับไอ้หล่อ ผมก็แอบสงสัยไม่ได้ว่ามันไปไหน
"พี่เอ เพื่อนพี่ไม่อยู่อะ"
"อืม ไม่อยู่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ"
"พี่ลองโทรถามหน่อยสิว่าอยู่ไหน ไม่รู้แอบไปวางแผนอะไรอีกหรือเปล่า"
"อืมๆๆได้"

"มันกลับบ้านไปแล้ว มันบอกว่าวันนี้จะนอนที่บ้าน"
อืมก็ดี ผมจะได้ไม่ต้องเจอหน้ามัน
ในเมื่อมันนอนที่บ้าน งั้นผมก็จะขอยึดเตียงมันอีกสักวันแล้วกันนะ
5555 ในที่สุดตรูก็เป็นผู้ชนะ 5555555

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #6 เมื่อ26-12-2009 12:38:42 »

[7]

ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า "น้องนัทคิดผิดนะครับ" ลอยอยู่เต็มหัวผมไปหมด
ก็จะไม่ให้คิดได้ยังไงหละครับ ตอนนี้ผมถูกเพื่อนผู้หญิงในคณะ4-5คน ลากผมออกมาจากห้องเรียน
นำทีมด้วยสาวบี สาวบึกบึนประจำคณะ คนเดินผ่านไปผ่านมาคงสงสัย
ว่าผู้ชายคนนึงถูกผู้หญิงล็อคคอเดินกันมาเป็นขบวน เดินไปไหนนะหรือครับ หึๆๆๆ ก็คณะวิศวะนะสิครับ
"ไอ้นัทมึงมากับกู"
"ไปไหนวะ"
"ไปหาพี่อาร์มนะสิ มึงทำพี่เค้าขนาดนี้ได้ยังไงวะ"
"กูไม่ไป"
"แต่ มึงต้องไป"
พวกมันพูดกับผมแค่นี้ครับ แล้วผมก็ถูกลากมาเลย
นี่ไอ้หล่อมึงไปบอกอะไรพวกมันวะเนี่ย

"พี่อารืมคะ พวกหนูเอาของมาส่งแล้วคะ"
มันลากผมมาที่หน้าตึกก็เจอไอ้หล่อมันนั่งอยู่กับพี่เอ
แล้วนี่กูกลายเป็นพัสดุไปแล้วหรือวะเนี่ย ต้องมีเซ็นรับด้วยไหมวะ
"ขอบใจน้องๆมากนะครับ ที่เห็นใจพี่"
"ไม่เป็นไรคะ ถ้ามันดื้ออีกบอกได้นะคะ เดี๋ยวจัดการให้"
ไอ้เพื่อนเวร กูเพื่อนมึงนะดันไปช่วยใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ
"งั้นพวกหนูไปก่อนนะคะ"
"ครับ ขอบใจนะครับ"
ไปแล้ว เพื่อนผมมันเดินไปแล้ว
หันมาเจอไอ้หล่อมันยิ้มเยาะผมอยู่
"พี่บอกแล้วไงว่าน้องนัทคิดผิด"
"มึงไปบอกอะไรเพื่อนกู"
ผมพูดตอนที่ลงนั่งข้างๆพี่เอ แต่สายตาอาฆาตของผมส่งไปที่ไอ้หล่อ
"555 ก้เล่นละครนิดหน่อย เล่นเป็นคนที่ถูกแฟนเฉยชาใส่"
"พี่เอ พี่ดูเพื่อนพี่ดิ มันแกล้งผม"
ผมหันไปหาตัวช่วยครับ
"อืม ไอ้อาร์มมึงทำเกินไปป่าววะ"
"ไม่เกินหรอกมึง เย็นนี้ชดเชยไปดูหนังกันนะครับ"
มันหันไปพูดกับพี่เอ แล้วหันกลับมาบอกผม
"ไม่ไป"เร็วกว่าความคิด ปากผมพูดไปแล้วไม่ทันคิดครับ
"พี่ให้โอกาสอีกครั้งนะครับ"
"พี่เอ.........ผมไม่ไปนะพี่"
ผมหันไปอ้อนพี่เอ เอามือเกาะแขนพี่เอไว้แล้วหัวก้พิงกับไหล่พี่เอ ขยับหัวเคาะไหล่พี่เอเป็นระยะ
"น่ารักเหลือเกิน"พี่เอขยี้หัวผมพร้อมกับยิ้มให้
"น้องมันไม่อยากไป มึงก็อย่าไปบังคับมันเลย"พี่เอหันไปบอกเพื่อน
"ก็...กู..จะ...ไป"ดูมันตอบกลับพี่เอ
อ๋อ มึงจะไปกูก็ต้องไปกับมึงอย่างงั้นสิ
"อย่ามาบังคับกู"ผมไม่ชอบนี่ครับ ใครมาบังคับนะ
"เด็กเอาแต่ใจ คงถูกพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เด็กหละสิ"มันโต้ตอบผมกลับมา
ผมนั่งนิ่งไป ความรู้สึกมันไม่รู้จะพูดยังไง แล้วสิ่งที่หลุดออกมาจากปากผม มันก็ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบลงไป
"กูไม่มีพ่อแม่"เสียงมันอ่อนแรงมากๆ ไม่อยากจะพูดคำนี้ แต่มันก็คือความจริง ผมไม่มีพ่อแม่ให้ตามใจ
ผมลุกออกจากตรงนั้น แรงที่มีมันพอจะทำให้ผมลุกขึ้นยืนเองได้
"แรงไปแล้วนะมึง"ผมได้ยินเสียงพี่เอพูดกับเพื่อนของเค้าขณะที่ผมเดินออกมา
แต่ไม่มีเสียงของอีกฝ่ายให้ได้ยิน
ความรู้สึกอ่อนแอแบบนี้ผมไม่ชอบเลย
โดยเฉพาะต่อหน้าคนที่ผมไม่ชอบ
"กลับหอกันดีกว่าไอ้หนู"
พี่เอเดินเอาแขนมากอดคอผมไว้ แล้วโยกตัวผม ส่วนอีกมือเอามาขยี้ผมของผมเล่น
ขอบคุณมากนะครับพี่เอ

ออฟไลน์ art

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 134
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +17/-0
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #7 เมื่อ26-12-2009 12:53:44 »

เจาะไข่ :z13: :laugh: :laugh:
อ่านเพลินดี  พี่อาร์ม  เนี่ยยังไงนะ
กวนมากก  นัทน่ารักกกนิสัยเหมือนเราเลย  ฮิฮิ
อย่าลืมแปะกฏนะครับ

diedfoxx

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #8 เมื่อ26-12-2009 13:00:31 »

จิ้มมมม เรื่องใหม่ค้าบบบ
ชอบจังแนวนี้ พี่แอนนี่มาดีหรือมาร้ายนะ ถึงจะเป็นแฟนน้องพี่อาร์มก็เหอะ ...
55+ น่าสนุก

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าบ  :L2:

zeazaiz

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #9 เมื่อ26-12-2009 13:12:14 »

 :L2: :L2:ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
ลงเยอะเชียว แบบนี้ช๊อบชอบบ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
« ตอบ #9 เมื่อ: 26-12-2009 13:12:14 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ สมุนไพร

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1581
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +144/-3
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #10 เมื่อ26-12-2009 13:29:25 »

เอาอีกๆๆๆๆๆ :z10:

Bronc

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #11 เมื่อ26-12-2009 13:58:23 »

น่าสนุกดีจัง

พี่อาร์มแสบใช่เล่น น้องนัทก็น่ารักน่าหยิกดีจัง  :z1:

อิอิ มาต่อเร็วๆนะจ้ะ 

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #12 เมื่อ26-12-2009 14:38:39 »

อ่านอยุ่อย่างนุกเลยเชียว

มาต่อไวไวเลยน่ะ

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #13 เมื่อ26-12-2009 17:37:54 »

[8]

ตอนนี้ความรู้สึกผมเหมือนมีใครมาทุบอยู่ที่อกตลอดเวลา
"กูไม่มีพ่อแม่"คำนี้มันยังก้องอยู่ในหัวของผม ทั้งที่เจ้าของคำพูด พูดออกมาเบาๆเหมือนกระซิบ
ผมไม่รู้นี่นาว่ามันไม่มีพ่อแม่ ผมผิดด้วยหรือไง
แต่ผมก็ไม่อยากให้ไอ้ตัวเล็กมันรู้สึกไม่ดีเลย ตอนที่มันเดินออกไปผมอยากจะวิ่งเข้าไปแทนไอ้เอ
แต่ถ้าผมทำแบบนั้น ผมรู้ว่าไอ้ตัวเล็กมันจะยิ่งแย่ลงไปอีก
ผมมันปากเสีย ผมมันบ้า ผมเองที่เป็นคนเอาแต่ใจ แต่ก็เพราะผมหึงนี่นา
ผมไม่ชอบให้ไอ้ตัวเล็กมันอ้อนไอ้เอ ผมอิจฉาไอ้เอ

ครั้งแรกที่เจอหน้ากันผมยอมรับว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับไอ้ตัวเล็กเลย
แต่ที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิดนั้นก็เพราะหมัดของไอ้ตัวเล้กนี่หละ
ผมหน้าตาดี มีหลายคนเข้ามาเสนอตัวให้ผม
แต่ไอ้ตัวเล็กมันไม่ใช่เลย ขนาดผมเสนอตัวให้มันขนาดนั้น
มันกลับไม่สนใจแถมยังต่อยผมอีกต่างหาก
นี่หละที่ทำให้ไอ้ตัวเล็กต่างจากคนอื่น ยิ่งได้คุยได้หยอกผมยิ่งรู้สึกชอบมากขึ้นทุกที
ในสายตาเค้าผมอาจจะเป็นแค่แฟนที่ถูกสมมุติขึ้นมา
แต่สำหรับไอ้ตัวเล้ก เค้าคือแฟนคนแรกของผม

ผมไม่กล้ากลับไปที่ห้อง ผมไม่กล้าสู้หน้าไอ้ตัวเล็ก
ผมลองโทรไปหาไอ้เอเพื่อถามถึงไอ้ตัวเล็ก
"น้องนัทเป็นไงบ้าง"
"หลับไปแล้ว ปล่อยให้นอนไปนั่นหละดีแล้ว"
"อืม ฝากมึงช่วยดูแลด้วยนะ"
"ไม่ต้องห่วง กูจะดูแลให้เอง แล้วมึงหละเป็นยังไงบ้าง"
"ไม่ดีวะ กุรู้สึกแย่"
ไอ้เอนะมันรู้ครับว่าผมเทใจให้ไอ้ตัวเล็กไปหมดแล้ว
มันก็รู้สึกไม่ดีตรงที่เป็นทั้งเพื่อนผมและพี่น้องนัท
จะช่วยให้ผมสมหวังก็ไม่ดีกับน้องนัท
จะปล่อยน้องนัทไว้เฉยๆก็ไม่ดีกับผม มันเลยต้องวางตัวเป็นกลางไว้
"กูไม่รู้จริงๆนี่ว่าเค้าไม่มีพ่อแม่แล้ว"
"กูมันปากหมา ปากเสีย นิสัยแย่"
"เออ รู้ตัวก็ดีแล้วมึง"
อ้าวนี่มึงเพื่อนกูนะไอ้เอ
"คราวหลังจะพูดอะไรคิดให้ดีๆก่อนนะ"
"อืม กูรู้ เออไอ้เอ นัทกินข้าวหรือยังวะ"
"ยัง กลับมาถึงห้องก็นั่งนิ่ง นี่กูก็โดนมุกมันด่าอยู่ หาว่าทำอะไรน้อง"
"อืม กูขอโทษนะ"
"เออไม่เป็นไร เรื่องกุกูจัดการเองได้ ว่าแต่มึงเถอะจะทำไง"
"กูไม่รู้วะ เอาเป้นว่าเดี๋ยวกูแวะซื้อข้าวให้ไอ้ตัวเล็กก่อนนะ"
"เฮ้อ พ่อหนุ่มสุดหล่อของมหาลัย ต้องมาแพ้เด็กเนี่ยนะ น่าสงสารวะ"
"เออ กูก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน"
ผมขับรถไปซื้อของกินมาให้ไอ้ตัวเล้ก
ผมไปที่คณะของน้องนัท ถามหาน้องฟลุ็คกับน้องเกดเพื่อนของไอ้ตัวเล้ก
ไปถามว่าน้องนัทชอบกินอะไร
ดูท่าน้องฟลุ็คมองผมแปลกๆ แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมอยากไถ่โทษกับไอ้ตัวเล็ก
คนที่ตอบผมมีแต่น้องเกดเท่านั้นหละครับ น้องฟลุ็คมันมองหน้าผมอย่างเดียว
แต่ใครจะไปสนหละ
ผมไปซื้อของเสร็จก็โทรเรียกไอ้เอลงมาเอาของ
ผมไม่กล้าขึ้นไปหรอกครับ กลัวไปทำให้ไอ้ตัวเล็กมันแย่ที่เห็นหน้าผม

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #14 เมื่อ26-12-2009 17:38:50 »

[9]

ผมนอนไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแต่ยังไม่ขยับตัวลุก ก็ได้ยินเสียงพี่มุกคุยกับพี่เอ
"ผมขอโทษครับพี่เอ ผมขอโทษ"
พี่มุกขอโทษอะไรพี่เอหว่า
"ไม่เคยจะฟังกันก่อน เอาแต่ด่าอย่างเดียวเลย"
"ก็ผมไม่รู้นี่ นึกว่าพี่ไปแกล้งน้องนัทอีก"
"พี่ก็ห่วงมันไม่แพ้ไปกว่ามุกหรอก"
อืมพี่เค้าห่วงผมหรือเนี่ย
นานแล้วที่ผมไม่คิดว่าจะมีใครห่วงผม
ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุได้ 8 ขวบ
วันนั้นผมยังจำได้วันที่น้าของผมมาหาตอนผมกำลังเรียนอยู่
แกเดินเข้ามาหาผม หน้าแกดูไม่ดีเลย ตาแดงไปหมด
พอเจอผมแกก็ดึงผมเข้าไปกอดแล้วก็ร้องไห้ออกมา
ผมไม่อยากเห้นน้าผมร้องไห้เลย นอกจากพ่อแม่ผมแล้วก็มีน้านี่แหละที่รักผมมาก
"อย่าร้องนะฮะ ใครทำอะไรน้า เดี๋ยวผมไปจัดการให้"
ผมปลอบน้า เท่าที่เด็ก 8 ขวบจะทำได้
"ต่อไปนี้น้าจะดูแลนัทเองนะลูก"
น้าหอมแก้มผมพร้อมกับรอยยิ้มที่เปลื้อนน้ำตา
วันนั้นพ่อกับแม่ผมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต
ผมมาอยู่ในความดูแลของน้า ผมไม่รู้หรอกว่าความตายมันเป็นยังไง
แต่เมื่อรู้ว่าจะไม่ได้เจอพ่อกับแม่อีกแล้ว มันก็รู้สึกไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
ผมร้องไห้อยู่นาน ทุกคืนร้องหาแต่พ่อกับแม่ ก็มีน้าผมนี่หละเป็นคนกอดผมทุกคืน จนผมสงบและนอนหลับได้
ผมไม่ชอบให้ใครมาพูดถึงเรื่องพ่อกับแม่ผม
ผมรู้สึกแย่ที่มีคนมาสงสารผมเพราะเรื่องนี้
แต่ผมก็ห้ามไม่ได้ เพราะผมก็รู้สึกสงสารตัวเองเหมือนกัน

ทุกครั้งที่ผมเศร้าเพราะคิดถึงพ่อและแม่
ผมจะเข้าไปกอดน้าผมทุกครั้ง แม้ผมจะขึ้นมัธยมปลายแล้วก็ตาม
มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น เหมือนโลกนี้ยังมีที่ให้ผมพักพิงอยู่
แต่ในเวลานี้ผมไม่มีใครให้กอด เพราะเราอยู่ไกลกันเหลือเกิน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี
แต่เมื่อผมดูที่มีถือ มีข้อความส่งมาให้ผมหลายข้อความ
-----ขอโทษนะ พี่ผิดเอง------
-----ทานข้าวด้วยนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย------
-----พี่ขอโทษที่ปากเสียนะครับ-----
----------------------------------
-------------------------------
--------------------------------
ในหัวผมมีแต่ความว่างเปล่า มันจะเอายังไงของมันวะไอ้อาร์ม
ผมกดโทรออกไปหาน้าผมทันที
"เป็นไงเรา คิดไงโทรหาน้า"
"ผมคิดถึงน้าไม่ได้หรือครับ อยากกอดน้าจัง"
"เหงาหรือเรานะ"
น้าผมถามเรียบๆ คนที่เข้าใจผมที่สุดก็ยังเป็นน้าผมอยู่ดี
"ฮะ"
ผมตอบได้แค่นั้น ก็ผมก็เงียบ
"เสาร์-อาทิตย์นี้ว่างไหม"
อยู่ๆน้าผมก็ถามขึ้นมา
"ว่างครับ ไม่ได้ทำอะไร"
มีอะไรหรือเสาร์อาทิตย์นี้
"งั้นก็ดี น้าจะให้คนขับรถไปรับ กลับมานอนกับน้านะ"
ผมปล่อยโฮเลยครับ ผมอยากทำตัวเข้มแข็ง แต่ไม่เคยเข้มแข็งได้กับผู้หญิงคนนี้เลย
น้าผมเค้ารู้ว่าผมต้องการใครสักคนในเวลาแบบนี้
และเค้าก้พร้อมที่จะรับผมด้วยความเต้มใจ
"อย่าร้องสิ โตแล้วไม่อายเค้าหรือไง"
"ไม่อาย....ผมไม่อายใครทั้้งนั้น น้ารักผมใช่ไหมครับ"
ผมรู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะออกมาแบบไหน ผมถามเพื่อย้ำความรู้สึก เพราะตอนนี้ผมต้องการคนที่รักผมสักคน
"รักสิเด็กดื้อ เสาร์อาทิตย์นี้มานอนกับน้านะ จะได้มีแรงไปสู้ต่อ"
"ครับ"
ผมวางสายจากน้าผมก้เห็นพี่เอกับพี่มุกมองมา
"ไงตื่นแล้วหรือ"พี่มุกถามพร้อมทั้งยื่นมือมาเช้ดน้ำตาให้ผม
"ครับ"
"อะไรหน่อยไหม"พี่เอถามพร้อมกับยกถุงของกินมาชูให้ผมดู
"นี่พี่จะเลี้ยงทั้งหมู่บ้านหรือไงเนี่ย"
ก้ไม่ให้รู้สึกงั้นได้ยังไง ก็มันเยอะมาก กินเข้าไปไงหมดหละเนี่ย
"นิดหน่อยน่า"พี่เอตอบ ผมถึงมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง
"ขอบคุณพี่เอกับพี่มุกนะครับที่เปนห่วง และก็ขอบคุณสำหรับของกิน"
"ไม่ใช่ของพวกพี่หรอก ไอ้อาร์มมันซื้อมาให้"
ผมอึ้งไปเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน
"มันบอกพี่ ไม่ให้บอกว่ามันซื้อมาให้ กลัวนัทจะไม่กิน"
"แต่พี่ว่าถ้าเรารู้ทีหลังจะไม่ดี"
พี่เอพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผม
มือพี่เออบอุ่นจัง ความรู้สึกที่ผมได้รับจากพี่ทั้งสองคนมันทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก
แล้วของกินพวกนี้หละ ผมจะกินดีไหมเนี่ย
เพราะมันเป็นของคนที่ทำให้ผมรู้สึกอ้างว้างแบบนี้
--------พี่ขอโทษ.....-------
ข้อความนี้ยังวนเวียนอยู่ไม่หาย
มันก็ไม่ใช่ความผิดไอ้หล่อนี่นา ก็มันไม่รู้นี่ว่าผมกำพร้า
แค่ผมแย่แล้วมันรู้สึกผิด มันก็ไม่ใช่คนเสียหายอะไรนี่นา
"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมทานได้"
ผมตอบพี่เออกไปแบบนั้น

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #15 เมื่อ26-12-2009 17:39:29 »

[10]

"ไอ้เหี้ยนัททททททททททท"
โหไอ้ฟลุคมึงทักกูอย่างงี้เลยหรือวะ
"อะไรของมึง เสียงดังแต่เช้าเลย"
"มึงเป็นเหี้ยไรเมื่อวานนี้นะ"
"ไม่ได้เป็นไร"
จะบอกมันได้ยังไงหละว่าเกิดอะไรขึ้น
"ไม่มีเหี้ยไรหละ ไม่มีแล้วแม่กูจะโทรมาด่ากูหรือ"
"หาว่ากูไม่ดูแลมึง มึงเล่ามาเลยนะ อย่าให้กูต้องใช้กำลัง"
นอกจากไอ้ฟลุคมันจะเป็นเพื่อนผมแล้วมันยังเป็นลูกชายของน้าผมด้วย
พูดให้ง่ายคือเป็นลูกพี่ลูกน้องกันหละครับผมกับมัน
ตามจริงแล้วผมต้องเป็นพี่มัน แต่มันคอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก เพราะงั้นมันเลยบอกว่าผมเป็นน้องชายมันครับ
"กูขอไม่เล่าได้ไหมวะ"
ผมยิ้มแห้งๆให้มัน
"เพราะพี่อาร์มหรือเปล่าวะ"ผมไม่ตอบ ได้แต่หันหน้าหนี
"เออ ไม่เล่าก็ได้ แต่แม่งหูกูชาเลยมึง ไม่รู้ใครเป็นลูกกันแน่ ห่วงแต่มึง ด่าแต่กู"
มันยังบ่นไม่เลิกครับ

ผมกับไอ้ฟลุคเดินมาถึงที่ห้องเรียน
"เออไอ้นัทกูลืมบอก เมื่อวานอาจารย์สั่งงานด้วยวะ"
"เฮ้ยวิชาไรวะ แล้วส่งเมื่อไหร่"
"ชีวะ ส่งคาบนี้....."เสียงมันอ่อยลงไปเลยครับ
อ้าวไอ้ฟลุค ไมมึงไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้วะ
แล้วกูจะทำไงวะเนี่ย
อยู่ๆก็มีรายงานเล่มหนึ่งยื่นมาให้ผม
ผมมองไปเป็นเกดนี่เองที่ยื่นมาให้
หน้าปกรายงานมีชื่อผมเรียบร้อย ผมหละยิ้มแก้มแทบปริ
"ขอบใจมากนะเกด เรารู้อยู่แล้วว่าเกดไม่เหมือนไอ้บางตัวหรอก"ผมหันไปมองไอ้ฟลุค
"เราไม่ได้ทำให้หรอก พี่อาร์มฝากเราเอามาให้นัท"
ว่าไงนะ ไอ้หล่อมันทำให้งั้นหรือ
แล้วมันรู้ได้ไงว่าผมต้องส่งงาน
มันอยู่คณะวิศวะ มาทำรายงานชีวะเนี่ยนะ
เกดคงเห็นผมมองรายงานอย่างงงๆ
"เมื่อวานพี่เค้ามาถามว่านัทชอบกินอะไร บอกว่านัทไม่สบายจะไปซื้อมาให้กิน"
"เราก็เป็นห่วง เลยพูดกับฟลุคเรื่องรายงานของนัทว่าจะทำยังไงดี"
"พี่อาร์มได้ยินเลยอาสาทำให้"
ผมหันไปมองหน้าไอ้ฟลุค สมควรแล้วที่แม่มึงโทรมาด่า
รู้ว่ากูไม่สบายไม่คิดจะไปดูกูเลย แต่ผมไม่ได้ไม่สบายนี่นา แค่เหงาเท่านั้นเอง

ตอนเรียนเสร็จผมเดินออกมาเพื่อจะไปกินข้าวกับไอ้ฟลุคกับเกด
ก้เจอรถ BMW สีดำจอดอยู่ เป็นไอ้หล่อจริงๆ
พอมันเห็นผม มันก็เดินมาหาทันที
"พี่ขอโทษนะ"มันพูดไปก้มหน้าไป
ผมมองหน้ามัน "มาพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา"
ดูมันก้มหน้าลงไปอีก
"ไปกินข้าวกับพวกผมไหม พวกผมกำลังหิว"
ผมพูดออกไปให้คนตรงหน้าฟัง
ไอ้หล่อมันเงยหน้ามามองหน้าผมครับ
"หรือจะไม่ไป"
ผมพูดแล้วกำลังจะเดินไปกินข้าว ไอ้หล่อมันก็คว้ามือผมไว้ครับ
"ไปครับ ไป...."
ผมว่ามันคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่มันไม่ตั้งใจพูดจริงๆ
เพราะท่าทางและการที่มันยอมนั่งทำรายงานแทนผมเนี่ย ก็รู้ครับว่ามันอยากไถ่โทษ
คราวนี้จะยอมให้แล้วกันนะมึง เห็นแก่ความดีที่ทำ พอจะลดโทษให้ได้บ้าง.....

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #16 เมื่อ26-12-2009 17:40:14 »

[11]

"เดี๋ยวไปรถพี่นะ พี่จะพาไปกินที่่ห้าง"
ดูไอ้หล่อมันดิ จะไปทำไมให้ไกลวะ
ผมหยุดมองหน้ามัน จากหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้ หน้ามันสลดทันที
"ไม่ไป ถ้าจะกินก็ไปกินที่คาเฟต(โรงอาหารกลางของมหาลัยครับ)"
"ได้ครับ.......แล้วรถพี่หละ"
"ก็จอดไว้นี่หละ ไม่หายหรอก หรือรังเกียจที่จะเดินไปกับกู"
"ไม่ได้รังเกียจครับ ไปก็ไป"
"เมื่อกี้ยังแทนตัวว่าผมอยู่เลยตอนนี้มีกูอีกแล้ว"ดูมันบ่นครับ ทำไมกูจะใช้คำไหมมันหนังหัวมึงหรือไอ้หล่อ
มันเริ่มเดินตามกลุ่มพวกผมมา
"แล้วนี่กูกับมึงต้องจับมือกันเดินไหมวะ"
ผมหันกลับไปถามไอ้หล่อ ดูมันตกใจนิดหน่อยที่เห็นผมหันมา
"จับได้ไหมหละ"ดูมันถาม ทุกทีเห้นแต่บังคับ คราวนี้มาถามกู
ผมไม่ตอบ แต่ยื่นมือไปให้มัน
มันยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมไว้
ระหว่างเดิน ผมรู้สึกว่าไอ้สองคนข้างผมมันซุบซิบกันแปลกๆ
"กูไม่ได้คิดอะไร พี่เค้าก็ไม่ได้คิดอะไร แค่ทำตามสัญญา"
ผมหันไปบอกเกดกับไอ้ฟลุค
เมื่อผมพูดจบ ไอ้หล่อมันก็ปล่อยมือผมทันที เป็นอะไรของมันวะเนี่ย
แต่ก็นั่นหละนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับไอ้หล่อจริงๆนี่ครับ
ผมรู้สึกว่าตัวเองตายด้านกับความรักมานานแล้ว
ผมไม่เคยมีแฟน เพราะผมไม่อยากสัมผัสกับความสูญเสีย
ผมอยากที่จะครอบครองคนที่ผมรักไว้ให้อยู่กับผมเพียงคนเดียว
แต่ผมก็ทำไม่ได้..........ท่านจากไปแล้ว
และนั่นก็ทำให้ผมไม่อยากที่จะเริ่มรักใครใหม่
เพราะถ้าเขาจากไป ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะทนได้ไหม หรือจะเจ็บกว่าเดิมหรือเปล่า
เมื่อเป็นแบบนี้ ผมจึงปิดตัวเอง ไม่รับใครเข้ามาอีก แม้แต่คำว่าเพื่อน
เพื่อนของผมมีเพียงไม่กี่คน ก็มีไอ้ฟลุคเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งญาติ
เกด เรารู้จักกันตอนมัธยมต้น เป็นผู้หญิงที่กล้าเข้ามาคุยกับผมทั้งทีไม่มีใครอยากยุ่งกับผมเลย
"อย่ามายุ่ง"
"ไม่ยุ่งไม่ได้ ก้นายเป็นเพื่อนเรานี่ ถ้าจะโดดงั้นเราไปด้วย"
ตอนนั้นผมกำลังจะหนีเรียน เกดมาลากผมไว้ไม่ให้ไป
เป็นผู้หญิงที่ใจเด็ดมาก เมื่อเห็นว่ารั้งผมไว้ไม่อยู่ เกดก้ปีนกำแพงแล้วกระโดดไปก่อนผมอีก
เห็นเรียบร้อยแบบนี้ เวลาเอาจริงขึ้นมาใครก็เอาไม่อยู่
ส่วนอีกคนก็ไอ้ใหญ่ มันเป็นเด็กเรียนที่โดนคนอื่นแกล้งตลอด
"เฮ้ยไอ้ใหญ่มันเงินหนาเว้ยวันนี้"อันธพาลในห้องแกล้งไอ้ใหญ่
"เอาคืนมาเถอะ เราจะไปซื้อของให้แม่"
"ไอ้ลูกแหง่ ติดแม่ด้วยเว้ย"เพื่อนๆมันบอก แล้วก็มีเสียงฮา
"กูไม่ให้คืน มึงมีปัญญามาเอาคืนไหมหละ"
ผมเห็นไอ้ใหญ่ร้องไห้ครับ
"นายอย่าเอาไปเลยนะ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายแม่เรา เราอยากซื้อของไปไหว้แม่"
"คนตายแล้วจะเอาของไหว้ไปทำไมวะ"
ทันทีที่ได้ยินคำนี้ ผมลุกขึ้นไปต่อยหน้าไอ้ปากหมานั่นทันที
แถมยังกระทืบซ้ำไปหลายที พวกเพื่อนมันจะเข้ามาช่วย
ผมก็มองมันอย่างอาฆาต ประมาณว่าใครมาช่วยมัน มึงตาย
"คนนี้เพื่อนกู ใครกล้ามีเรื่อง มามีเรื่องกับกู"
นั่นเป็นคำพุดของผมที่อยากปกป้องคนที่สูญเสียเหมือนกัน
ผมไม่ได้เข้มแข็งไปกว่าไอ้ใหญ่เลย แต่ผมสร้างกำแพงขึ้นมากั้นความเหงาของผมไว้
ผม เกด ฟลุค เรียนคณะเดียวกัน คณะวิทย์ ส่วนใหญ่เรียนหมอ ก็มันเด็กเรียนนี่นะ
ถึงจะอยู่ต่างคณะกัน แต่ยังไงก็ยังดีที่อยู่มหาลัยเดียวกัน

ทันทีที่ไปถึงคาเฟต
"มานั่งข้างๆนี่ดิ เป็นแฟนกันไม่ใช่หรือ"
ผมสั่งไอ้หล่อครับ เพราะมันจะนั่งตรงข้ามกับผม
"วันนี้ได้ใจใหญ่เลยนะ นี่เห็นว่าผิดหรอกนะถึงยอม"
มันกระซิบบอกผม ตอนที่กำลังจะนั่งลง
มึงอยากขู่อะไรก็ขู่ไปดิ กู....ไม่....กลัว
ระหว่างที่ผมนั่งทานข้าวอยู่ คนที่ไม่อยากเจอก็โผล่มา
"สวัสดีคะพี่อาร์ม มาทานข้าวหรือคะ"
จะใครอีกหละครับ ก็คนที่ทำให้ผมยั้วจนต้องตกปากรับคำเห็นเป็นแฟนกับไอ้หล่อนะสิ
เห็นอยู่ว่ากินข้าว จะถามไมวะเนี่ย ปัญญาอ่อน
"รำคาญ"อันนี้ผมพูดลอยๆครับ
"แล้วขวัญมากินข้าวกับใครครับ"
"มาคนเดียวคะ จะรังเกียจไหมคะถ้าจะนั่งด้วยคน"
ในโต๊ะนี้มีแต่ไอ้หล่อคนเดียวหรือไง จ้อแต่กับมัน
"รังเกียจ"ผมพูดลอยๆอีกแล้ว
ผมเห็นเค้าสะอึกไปนิดนึง
"นะคะ ขอขวัญทานข้าวด้วยคน ทานคนเดียวมันเหงาคะ"
มารยาเก่งวะคนนี้
"พี่ อาร์มครับ นัทหิวน้ำ พี่อาร์มไปซื้อให้หน่อยสิครับ เอาสัปรดปั่นนะครับ"ผมพูดพร้อมกับเอาหัวไปถูกับไหล่ไอ้หล่อ น้ำเสียงอ้อนเต็มที่
ดูไอ้หล่อมันจะอึ้งไปพักนึง
"ได้ครับ เกดกับฟลุคเอาอะไรไหม"
"ไม่หละครับ/คะ"
ทันทีที่ไอ้หล่อลุกไป คนตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นอีกคนทันที
"อย่ามายุ่งกับพี่อาร์มของชั้น"
"ของใครกันแน่ครับ ผมกับพี่เค้าเป็นแฟนกันนะ"ผมทำหน้าตาย
"ชั้นไม่สน แต่เค้าต้องเป็นของชั้น"
"ไปบอกเจ้าตัวเองสิ ถ้าแย่งไปได้ก็แย่งไปเลย ยังไงพี่เค้าก็รักผมมากกว่าอยู่แล้ว"
เธอกัดฟัน เม้มปากแน่น ท่าทางจะโกรธจัด
"แล้วนี่ยังจะมายืนทำไมหละ รำคาญไปไหนก็ไปดิ ชิ้วๆๆๆๆ"
ผมไล่คนบางคน
"ชั้นเตือนแกแล้วนะ"
"ขอบใจที่เตือน"ผมพูดจบเธอก็สบัดหน้าไปทันที
"อ้าวขวัญไปแล้วหรือ"
"ไปแล้ว อยากตามไปไหมหละ"
"ไม่ตามหรอกครับ อะนี่น้ำสัปรดปั่นครับ"
"เออ ขอบใจ"ผมกลับมาทำเสียงปกติ
"เมื่อกี้ยังอ้อนดีๆอยู่เลย"มันหันมาถามผม
"ก็หมั่นไส้ใครบางคน ก็เท่านั้น"
"อยากให้เจอกับขวัญบ่อยๆจัง"
อะไรของมึงวะ หนีเค้าไม่ยอมแต่งงานกับเค้า แต่ทีงี้มาบอกว่าอยากเจอบ่อยๆ ประสาทป่าววะ

ออฟไลน์ sadness

  • ขอเถอะความเหงา ปลดปล่อยฉันเสียที
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 499
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +759/-1
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #17 เมื่อ26-12-2009 17:40:58 »

[12]

ก็ผมอยากเจอขวัญบ่อยๆนี่นา ไอ้ตัวเล็กมันจะได้อ้อนผมบ่อยๆ
แค่มันยิ้มนี่ก็ทำให้ผมแทบจะยิ้มตามแล้ว
นี่มันยังมาอ้อนผมอีก ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
"กลับหอเลยไหมครับ"
ผมถามไอ้ตัวเล็กหลังกินข้าวกันเสร็จ
"ก็ดี"
อ้าวพูดเสร็จแล้วเดินไปไหนหละ
"เดี๋ยวยังไม่ได้กลับไปเอารถเลย"
"ก็ไปเอาเองดิ กูจะขึ้นหอ"
โห คนน่ารักใจร้ายวะ มันพูดเสร็จไม่รอผมเลย เดินลิ่วๆไปแล้ว
ผมต้องเดินย้อนกลับไปเอารถคนเดียว เดินไม่ไกลหรอกครับ แค่อยู่หน้าม.เอง
ส่วนคาเฟตก็อยู่หลังม. ไอ้ตัวเล็กนะไอ้ตัวเล็ก

ผมกลับมาที่หอ เจอไอ้ตัวแสบนอนอ่านการ์ตูนอยู่ ก็เลยไม่อยากจะกวน
ต่างฝ่ายต่างอยู่ จนตอนหัวค่ำผมอาบน้ำเสร็จกลับมาแล้วมานั่งทำงานอยู่ที่หน้าคอม
"ใส่แว่นด้วยหรือไง"
ผมเงยหน้าขึ้นมาเพราะคำพูดของไอ้แสบ
"อืม ปกติจะใส่คอนแทคนะ แต่ตอนดึกไม่อยากใส่ ใส่แว่นดีกว่า"
จริงๆผมก็ไม่ได้อยากใส่คอนแทคหรอกครับ เพราะมันมีอะไรจุกจิกเยอะ
แต่เพราะใส่แว่นแล้วมันไม่หล่อนะสิครับ ฮึๆๆๆๆๆ ชมตัวเองก็มีด้วยเรา
"เข้าใจๆ แต่ใส่แว่นแล้วดูเท่ห์เหมือนกันนี่หว่า"
ฮะว่าไงนะ ใส่แว่นแล้วเท่ห์หรอ ก็ไม่บอกจะได้ใส่มานานแล้ว
"เท่ห์กว่าถอดออกหรอ"
"อืม ใส่แว่นแล้วดูดีออก"
ใครเป็นคนบอกผมเนี่ยว่าใส่แว่นแล้วเชย ไม่หล่อ
ไหงไอ้ตัวเล็กมันดันชอบหละเนี่ย
ผมนั่งคุยกับไอ้ตัวเล็กสักพักมันก็เริ่มง่วง นี่จะนอนอีกหรือเนี่ย เมื่อวานไอ้เอก็บอกว่านอนทั้งวันแล้ว ยังจะง่วงได้อีก
"ไปนอนก่อนเถอะ ไม่ต้องรอ"
"ใครไปรอมึง กูรอพี่เอกับพี่มุกต่างหาก"
"ทำไมไม่เรียกพี่ว่าพี่บ้างหละ"
มันน่าน้อยใจนะ ทีเราเรียกมึง แต่ทีไอ้เอเรียกพี่ตลอด
"ก็ไม่อยากเรียก ทำตัวไม่น่านับถือ"
"อืม ช่างเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะ"
ผมเดินไปปิดไปให้ไอ้ตัวเล็ก แล้วเปิดโคมไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือของผมแทน

ผมนั่งทำงานไปสักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้
ต้นเสียงมันมาจากเตียงของไอ้ตัวเล็กนี่นา
ผมเดินไปดูที่เตียงก้เห็นไอ้ตัวเล็กมันนอนขดตัว กอดอกตัวเองไว้แน่น พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาตลอด
ทำไมไอ้ตัวเล็กมันดูเศร้าแบบนี้นะ แล้วทำไมใจผมต้องเจ็บไปด้วยหละ
ผมไม่อยากให้ไอ้ตัวเล็กเป็นแบบนี้เลย
มันนอนร้องไห้แบบนี้บ่อยขนาดไหนนะ
ก่อนที่สมองจะสั่งการใดๆ ผมก็ปีนขึ้นไปที่เตียงของไอ้ตัวเล็ก
ล้มตัวลงนอนข้างๆแล้วเอื้อมมือไปกอดร่างเล็กนั้นไว้
ผมเอี้ยวตัวไปจูบที่หน้าผากไอ้ตัวเล็กเบาๆ
พร้อมกับพูดที่ข้างหู "ไม่ร้องแล้วนะ พี่จะอยู่ข้างตัวนัทตลอดเวลาไม่ทิ้งไปไหน"
เกิดรอยยิ้มขึ้นบนหน้าของไอ้ตัวเล็กทันที แล้วสีหน้าก็เป็นปกติหยุดการร้องไห้อย่างสิ้นเชิง
ร่างของไอ้ตัวเล็กหันมากอดและซุกหน้าลงกับอกผม กอดไว้แน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหนีหายไปไหน
ผมไล้มือไปกับผมสีน้ำตาลเข้มของไอ้ตัวเล็ก ทำไมมันน่าสัมผัสแบบนี้
ไล้ลงมาถึงแก้มที่เปื้อนน้ำตา ผมใช่นิ้วโป้งปาดคาบน้ำตานั้นออก ทำให้ได้สัมผัสแก้มนุ่มๆของไอ้ตัวเล็ก
ผมหละใจสั่นไปหมด กว่าจะใช้เวลาข่มใจนอนหลับลงได้เล่นเอาแทบแย่เหมือนกัน

diedfoxx

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #18 เมื่อ26-12-2009 18:23:33 »

พี่อาร์มน่ารักจังคับ
ฮ่า ๆ
รักกันนาน ๆ

inimeg

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #19 เมื่อ26-12-2009 18:25:07 »

เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ครับ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
« ตอบ #19 เมื่อ: 26-12-2009 18:25:07 »





ออฟไลน์ the_pooh9

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 941
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +71/-3
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #20 เมื่อ26-12-2009 18:51:12 »

น่ารักดีนะ

ชอบจัง

 :mc4:

ออฟไลน์ สมุนไพร

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1581
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +144/-3
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #21 เมื่อ26-12-2009 19:12:45 »

สู้เขาพี่อาร์ม :กอด1:

CaroL

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #22 เมื่อ26-12-2009 19:24:13 »

ชอบจังครับ  :man1:

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #23 เมื่อ26-12-2009 20:20:25 »

เดี๋ยวตัวเล็กตื่นมาไอ้พี่อาร์มจะซวยอีกปะเนี่ย  :sad4:

Kill_eR

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #24 เมื่อ26-12-2009 20:40:20 »

 : :L2:  ชอบครับชอบ หนุกมากมาย

   อ่านยังไม่หมดเลย  มาเม้นเป็นกำลังใจก่อนแล้วกัน ^ ^

มาต่ออีกนะครับ    กลับไปอ่านก่อนละ แว๊ปๆ   :o12: :o12:

seviophy

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #25 เมื่อ26-12-2009 20:53:41 »

น่าร๊าก น่าลุ้น  :กอด1:

ออฟไลน์ ronlbb

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-0
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #26 เมื่อ26-12-2009 21:37:54 »

พี่อาร์มน่ารักจัง

หากได้มีรัก และมันต้องเสียไป
คงกลัวที่จะมีรักอีกสักครั้ง


ชอบ  มาต่อๆๆนะ

KriT_SuN

  • บุคคลทั่วไป
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #27 เมื่อ26-12-2009 22:18:24 »

 o13 ชอบแนวนี้ สู้ ๆ เชียร์อาร์มค้าบบ ฮ่า ๆ ๆ

ออฟไลน์ จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า

  • I LOVE MY SMILE
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1892
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #28 เมื่อ26-12-2009 22:59:33 »

จิ้มเรื่องใหม่

 :z13: :z13: :z13:

ออฟไลน์ l3iZal2l2e

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-0
Re: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก
«ตอบ #29 เมื่อ26-12-2009 23:07:01 »

เรื่องใหม่ ๆๆ ๆๆ ๆ
สนุกมากเลยค่ะ
 เชียร์พี่อาร์มมมมมมมม
สู้ ๆ นะพี่ ... เปิดใจน้องนัทให้ได้ !!

+1 สำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
 :L2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด