หัวข้อ: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก

[nidnoi]

 

[sayajang]

เอาอีกจ๊ะ....ชอบ ๆๆๆๆ

[pequena]

น่ารักมากค่ะ เรื่องนิ้
พี่อาร์มดูอบอุ่นดีจัง
สู้ๆ เอาชนะใจตัวเล็กให้ได้นะ
รีบมาต่อนะคะ

[nithiwz]

น่ารักดีอ่ะคับ  ชอบน้องนัทจังเลย  ดูเป็นเด็กน่ารักๆ ดี
แต่อารมณ์แบบว่าพี่อาร์มนี่ดูกวนๆ ยังไงไม่รู้  น่าสนุกดีครับ
บรรยากาศใน ม.แบบว่า  ไม่เหมือนตอนนี้เลยอ่ะ (หรือว่าเหมือนอยู่  ตรูจิ้นผิดเอง)
อยากให้คาเฟตเหมือนตอนอยู่ปี 1 จังชอบอ่ะ  บรรยากาศเก่าๆ เป็นนิยายรักคงจะหวานพิลึก
(คาเฟตใหม่ ไม่เห็นมานจะโรแมนติกตรงไหนเลย  คิดถึง คาเฟต ตึกกิจ  )

รอติดตามต่อนะครับ
ชอบเด็กคณะวิทย์  เหอะๆๆๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
+1 เจิมเ้รื่องใหม่ สนุกดีน่าติดตาม
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว(ยิ้มกว้า่งๆ)

[sadness]

[13]

"ไอ้อาร์มมึงทำอะไรน้องนัทวะ!!!"
ผมได้ยินเสียงพี่เอ แต่ยังไม่มีสติจะสนใจ
เสียงพี่เอโวยวายอะไรเนี่ย ไอ้ยินไม่ถนัด ใครทำอะไรผมครับ
"เบาๆสิไอ้เอ เดี๋ยวไอ้ตัวเล็กก็ตื่นพอดี"
เสียงใครเนี่ยคุ้นๆ แล้วใครไอ้ตัวเล็กวะไม่เห็นรู้จัก
"ก็มึงทำอะไรอยู่หละวะเนี่ย"
เสียงพี่เอเบาลงเหมือนกระซิบ
"กูไม่ได้ทำอะไรนะ น้องมึงนั่นแหละทำกู ดูดิกอดกูซะแน่นขนาดนี้"
พี่เอเอาน้องมานอนด้วยหรือเนี่ย แล้วทำไมน้องพี่เอต้องไปกอดคนอื่นด้วยหละ
"ปล่อยไว้แบบนี้แหละดีแล้วไอ้เอ กูไม่ได้ทำอะไรไอ้ตัวเล็กนะ มันมากอดกูเอง"
อืมก็ถูกนะ ก็น้องพี่เอไปกอดเค้าเองนี่ จะไปโทษอีกฝ่ายได้ยังไง
"เออๆๆ เรื่องของมึงเหอะ ระวังน้องมันตื่นมาแล้วมึงจะรู้สึก"
"ไม่เป็นไรเว้ย กูรับได้"
เงียบกันได้สักที ผมจะได้นอนต่อ

ทำไมเช้านี้มันช่างรู้สึกดีอะไรแบบนี้
ผมยังคงนอนอยู่บนเตียง ตายังไม่อยากจะเปิด มือยังคงกอดตุ๊กตาอยู่เหมือนเดิม
เอ๊ะ! ตุ๊กตาหรอ ผมไม่เคยซื้อนี่นา แล้วมันมาได้ไงวะเนี่ย
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ก็พบกับใครบางคนในอ้อมกอดผม
"เฮ้ย ไอ้หล่อ เอ๊ย ไอ้อาร์มมาได้ไงวะเนี่ย"
"อะไรตื่นมาก็โวยวายเลย"
ดูมันงัวเงียมาว่าผมอีก
"มึงมานอนกอดกูทำไม"
"ใครกอดใครกันแน่"มันเอียงคอหันมาจ้องหน้าผม
เออมันก็ถูกนะ ก็ผมไปกอดมันนี่นา เอาไงดีหละ
"เออๆ กูผิดเอง"ไม่อยากจะยอมรับเลย
แต่มันมีอะไรแปลกๆอยู่นะ มันไม่ถูกนี่
"ถ้ากูจะนอนกอดมึงได้ มึงก้ต้องมานอนบนเตียงกู แล้วมึงขึ้นมาได้ยังไงไอ้อาร์ม"
ก็จริงไหมหละ ถ้ามันไม่มานอนแล้วผมจะไปกอดมันได้ยังไง
นี่มึงแอบขึ้นมานอนกับกูหรอวะ
"เฮ้อ ทำคุณบูชาโทษ"มันพูดเสร็จก็กระโดดลงจากเตียงผม
อะไรใครทำอะไร มึงเนี่ยนะทำคุณ มันยังทิ้งให้ผมงงเหมือนเดิมครับ

"ไอ้ฟลุคเช้านี้กูไม่มีเรียนนะ"ผมโทรหาไอ้ฟลุคครับ เซ็งกับไอ้หล่อ
"มึงกับกูเรียนคณะเดียวกันหรือเปล่า กูมีเรียนแล้วไมมึงไม่มี"
อย่ามาถามมากน่าไอ้นี่นิ
"ก็กูไม่มีอารมณ์ไปเรียน"
"ไม่ต้องมีอารมณ์ มึงก็ต้องมาเรียน"
"กูไม่ไป กูขี้เกียจ"
"ได้ ถ้ามึงไม่มากูจะบอกแม่กูว่ามึงโดดเรียนบ่อยๆ"
"อย่าทำเหี้ยๆนะมึง"
เอาน้าผมมาขู่ซะงั้น ผมหละไม่อยากให้น้าผมเสียใจนี่นา แกไม่เคยว่าอะไรผม มีแต่เก็บไปเสียใจคนเดียว
แต่ทำไงหละจากเหตุการณ์เมื่อเช้า ผมไม่มีอารมณ์จะเรียนจริงๆนี่
"พี่ฟลุคครับ วันนี้ผมขอหยุด 1 วันนะครับ แล้วผมสัญญาว่าผมจะไม่โดดอีกแล้ว"
ผมทำเสียงหวานๆใส่มัน
"ไม่ต้องมาอ้อน ยังไงก็ไม่ได้"
"นะครับ ผมรับรองเลยครับ ผมมีเรื่องไม่สบายใจไม่อยากเข้าเรียนจริงๆ"
"ไม่ได้"
ไม่ได้ของมัน แต่น้ำเสียงเริ่มอ่อนแล้วครับ
"พี่ไม่รักผมแล้วหรือครับ"ผมทำเสียงเศร้า
เล่นไม้นี่หละครับ ไอ้ฟลุคหละไม่เคยทนได้หรอกถ้าผมถามคำนี้นะ
"เอาๆๆๆ ไม่เรียนก็ไม่เรียน งั้นต้องไปรอที่ห้องสมุดนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วจะเดินไปหา กินข้าวกลางวันกัน"
"ได้คร้าบบบบบ"
สำเร็จ เสร็จโจรหละทีนี้

ผมเดินมาที่ห้องสมุดคนเดียว จริงๆเข้าไปก็ไม่ได้อ่านหนังสืออะไรหรอกครับ ไปรับแอร์เย็นๆเฉยๆ
ผมคิดอะไรไปเรื่อย ทั้งเรื่องพ่อแม่ เรื่องไอ้หล่อ ผมไปกอดมันทำไมวะเนี่ย
คิดอะไรเพลินๆได้ไม่นาน ก็มีมารผจญเข้าจนได้
"ไงหละ วันนี้โดนทิ้งหรือไง"เฮ้อ มาถึงก็หาเรื่องเลยทันที
"เปล่า แค่อยากมาคนเดียว"ผมเน้นตรงคำว่าคนเดียว ให้คุณนายขวัญฟัง
"ชั้นขอคุยด้วยหน่อย"ทำเป็นพูดน้ำเสียงจริงจัง ถามเสร็จก็นั่งเลยเชียว ไม่รอคำตอบก่อนหรือไงวะ
"ชั้นรู้จักพี่อาร์มมาก่อนเธอ"มองผมแบบจะกลืนลงไปอย่างงั้นหละ
"แล้วยังไง"
"ชั้นรู้จักกับครอบครัวพี่อาร์ม"
"ชั้นรู้ว่าพี่อาร์มชอบอะไรไม่ชอบอะไร"
"รู้หรือเปล่าพี่อาร์มชอบทานอะไร"
เอ...คุ้นๆนะเหมือนจะเป็นข้าวผัดอะไรสักอย่างนี่หละ แต่ไม่สนใจ
"รู้ไหมว่าพี่อาร์มเกลียดอะไร"
ไม่รู้ว่าจะสนใจไปทำไมวะ
ผมยังไม่สนใจกับคนที่พูดตรงหน้าอยู่ดี
"เพื่อนสนิทพี่อาร์มชั้นก็รู้จักทั้งนั้น"
"นี่!!!!"
"จะดังไปทำไมหละ นี่มันห้องสมุดนะ"
ก็อยู่ๆคุณเธอก็เสียงดังขึ้นมาซะอย่างนั้น
"เธอฟังที่ชั้นพูดไหม"
"ฟังอยู่.."ผมตอบแบบรำคาญ
"แล้ว......"
จะแล้วอะไรหละ ผมก็ไม่ตอบอะไรออกไป
"ชั้นถามจริงๆ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับพี่อาร์มบ้าง"
"ไม่รู้"
"ไม่รู้แล้วยังบอกว่าเป็นแฟนเค้าอีกเนี่ยนะ เธอไม่สมควรเป็นแฟนกับพี่เค้าเลย"
สายตาแบบนี้ มันน่าหมั่นไส้จริงๆ ทำไมหละไม่รู้เรื่องไอ้หล่อแล้วผมผิดด้วยหรือไง ก็คนมันไม่สนใจนี่นา
"มันไม่จำเป็นหรอกว่าผมจะรู้เรื่องพี่อาร์มมากน้อยแค่ไหน"
"สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ว่า พี่อาร์มรู้ว่าผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไรมากกว่า"
"เพราะนั่นมันแสดงว่าพี่อาร์มใส่ใจในตัวผม.....มากกว่าคุณ"ผมเว้นคำพูดตรงมากกว่าคุณไปนิดนึง
"ทั้งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เค้าเลยเนี่ยนะ ยังกล้าเรียกตัวเองว่าแฟนพี่เค้า"
เฮ้อ ดูท่าจะพูดไม่เข้าใจนะเนี่ย
"คุณบอกว่าคุณรู้เรื่องพี่อาร์มมากกว่าผม ถ้าอย่างนั้นทำไมพี่อาร์มไม่เลือกคุณหละ มาเลือกผมทำไม"
ดูเธออึกอักเล็กน้อย
"จะบอกให้ เพราะคนที่พี่อาร์มให้ความสนใจนะ คือตัวผม ไม่ใช่ว่าผมรู้เรื่องพี่อาร์มมากน้อยแค่ไหน"
"อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย พี่อาร์มเค้าแค่หลงเป็นพักๆเท่านั้นหละ"
"ก็รอให้ถึงเวลานั้นก่อนแล้วกัน คุณค่อยมาเอาพี่อาร์มคืน"
ดูคุณขวัญจะไม่พอใจในคำพูดผมเอามากๆ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก
"ฮัลโหลพี่อาร์มหรือคะ"
"พี่อาร์มว่างไหมคะ"
.........................
"หรือคะ งั้นไม่เป็นไรคะ"
.....
"คะ แค่นี้นะคะ"
ดูท่าไอ้หล่อจะไม่ว่างแน่ๆงานนี้ 55555 สะใจ กะจะเยาะเย้ยผมหละสิ ถ้าไอ้หล่อมันมาได้
ผมก็ไม่อยากจะถือสาคนแบบนี้หรอกนะครับ
"พี่อาร์มหรือครับ"
"ครับว่าไงครับน้องนัท คิดไงโทรหาพี่ได้"
"นัทเหงานะครับ ไอ้ฟลุคมันให้มารอที่ห้องสมุด เนี่ยนั่งอยู่คนเดียว"
"ให้พี่ไปหาไหมครับ"
"ถ้าพี่อาร์มไม่ว่างก็ไม่ต้องมาก็ได้ครับ"ผมทำเสียงเศร้าๆ
"ไม่เป็นไรพี่ว่าง เดี๋ยวพี่ไปหานะ"
"ครับ รีบมานะครับ"
ผมหันไปยิ้มให้กับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า
"ชั้นไม่เชื่อแกหรอก"
"ไม่เชื่อก็รอดู"
.........................................
.....................................
................................
"ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที ไอ้หล่อก็เดินเข้ามา"
"รอนานไหมครับน้องนัท"
"ไหนพี่อาร์มบอกมีเรียนวิชาสำคัญไงคะ"น้ำเสียงโกรธนะนี่ 5555
ดูไอ้หล่อจะตกใจเล็กน้อย ที่เห็นผมนั่งอยู่กับใคร
"ไปกันเถอะครับพี่อาร์ม นัทหิว"ผมเดินไปจับมือไอ้หล่อเดินออกมา โดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ว่าจะทำหน้างอ หน้าอาฆาตยังไง
สะใจโว้ย เล่นกับใครไม่เล่น อย่ามาแหยม 555555555

[sadness]

[14]

"หิวมากเลยหรือครับ"
"เปล่า...แค่ไม่อยากอยู่แถวนั้นนานๆ"
ผมตอบไอ้หล่อไปแบบไม่ใส่ใจ ขณะที่ยังลากมันไปที่ร้านอาหาร
ไปที่ไหนนะหรือครับ ก็ร้านป้าแจ๋ว ร้านที่ผมเจอกับมันครั้งแรกนั่นหละครับ
"น้องครับเอากระเพราหมูเผ็ดๆ ไม่ใส่น้ำตาลครับ"
มาถึงผมก็สั่งอาหารทันที ไม่ได้สนใจคนที่มาด้วยเลย
"กินเผ็ดไม่ดีนะ ยิ่งเป็นโรคกระเพาะอยู่"
"ใครบอกมึง"
เออ ใครไปบอกมึงว่ากูเป็นโรคกระเพาะ ผมชักสีหน้าใส่มันทันที
"ไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไงหละครับ"มันทำน้ำเสียงอ่อยๆ
"ก็กูชอบ กูจะกิน"
"ไม่ห่วงตัวเองไม่เป็นไร แต่พี่ห่วงนัทนะครับ"
อึ้งๆๆๆๆๆ มาแนวไหนของมันวะเนี่ย
ระหว่างที่ผมมัวแต่อึ้งอยู่นั้น
"เอ่อ น้องครับจานเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นข้าวผัดปลาหมึกแทนนะครับ"
"แล้วก้อ......."
"ข้าวไข่เจียวหมูสับ!!!"
"อะไรครับ ข้าวไข่เจียว"ไอ้หล่อมันถามผมครับ
"ก็ในเมื่อมึงยังสั่งแทนกูได้ กูก็สั่งให้มึงมั่งไง"
มันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะเหมาะสม ในเมื่อสั่งให้ผมได้ ผมก็สั่งให้มันได้เหมือนกัน ถึงแม้ผมจะชอบปลาหมึกอยู่ไม่ใช่น้อย
"ครับๆๆ ตามนั้นก็ได้ครับ"
มันมองผมยิ้มๆ กูไม่ขำนะมึง เดี๋ยวกูกระโดดกัดหัวเลยนี่
น้องเด็กเสริฟเดินไปแล้ว มันก็ถามผมขึ้นมา
"แล้วไม่รอฟลุคแล้วหรือครับ"
รอทำไมวะไอ้ฟลุค ทำไมต้องรอมันด้วยวะ
มันคงเห็นผมทำหน้างง
"ก็เมื่อกี้นัทบอกว่าฟลุคให้รอที่ห้องสมุดไง"
"เหี้ยแล้วไหมละ......"ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ผมเริ่มนึกออกแล้วครับ เอาไงหละทีนี้ มัวแต่หงุดหงิดกับปลิงที่มาเกาะไอ้หล่อ เลยลืมเลยว่าไอ้ฟลุคให้รอ
"เฮ้ยฟลุคกูอยู่ที่ร้านป้าแจ๋วนะมึง"
"อะไรของมึงวะ กูบอกให้รอที่ห้องสมุดไง"
"เออน่าพอดีมีปัญหานิดหน่อย เนี่ยกูก็เพิ่งมา เจอกันที่ร้านเลยนะมึง"
"เออก็ได้วะ เกดไอ้นัทมันอยู่ที่ร้านป้าแจ๋วแล้ว"มันพูดกับผมแล้วหันไปบอกเกด ก่อนที่มันจะกดวางสายไป

ทันทีที่ไอ้ฟลุคมาถึงมันก็ใส่ผมซะยับเลย ผมก็ได้ยกมือขอโทษมัน
"เออวันเสาร์นี้มึงจะกลับบ้านหรอ"
ไอ้ฟลุคมันถามผมหลังจากมันกินข้าวไปได้ครึ่งจาน
ไอ้นี่สงสัยโมโหหิวแน่เลย พอได้กินแล้วอารมณ์ค่อยดีขึ้นหน่อย
"อืม กลับด้วยกันไหมหละ"
"กูไม่กลับได้ไหมวะ กูขี้เกียจวะ
"ไม่กลับก็ไม่กลับดิ ใครจะไปว่าไรมึง"
"ไม่มีใครว่าหรอก นอกจากแม่กู แม่กูบอกให้กลับพร้อมมึง ไม่งั้นเดือนหน้าอดเงินเดือน"
"ไม่มั้งมึง พูดเว่อร์ละ น้าเค้าไม่ใจร้ายแบบนั้นสักหน่อย"
"น้อยไปสิมึง แม่กับพ่อกูนะรักแต่มึง นี่กูลูกเก็บมาเลี้ยงป่าววะ"มันทำหน้าเศร้าเลยครับ
"เดี๋ยวกูบอกน้าเอง ไม่ต้องกลับหรอก"
"จริงนะมึง โห กูรักมึงจังเลย"มันว่าพร้อมกับเอามือมาหยิกแก้มผมทั้งสองข้าง
"เอ่อน้องฟลุคครับ นั่นนะแฟนพี่นะครับ"
ไอ้หล่อมันพูด พร้อมกับใบหน้าที่ฝืนยิ้ม
"ขอโทษครับพี่ ดีใจไปหน่อย"
ไอ้ฟลุคมันพูดขอโทษแต่ก็ยังยิ้มไม่หุบอยู่ดี
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย มันก็แค่แฟนปลอมๆ"
ผมพูดแบบไม่ใส่ใจ
"แล้วคนอื่นจะมองยังไง ทั้งที่พี่นั่งอยู่แต่แฟนกลับไปเล่นถึงเนื้อถึงตัวกับคนอื่น"
"ทำอะไรคิดถึงหน้าพี่บ้างสิ"
ผมหันไปมองหน้าไอ้หล่อครับ มันทำหน้าโกรธแล้วก็ไม่หลบสายตาผมด้วย แววตาแบบนี้ผมดูไม่ออกเลยครับว่ามันมาแนวไหน
"งี่เง่าชะมัด!!!"ผมพูดเสร็จก็เดินออกจากร้านเลยครับ ไม่สนใจใครทั้งนั้น
ไอ้หล่อก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ก็ดีจะได้ไม่รู้สึกรำคาญไปมากกว่านี้

...

หลังจากได้ยินคำว่า"แฟนปลอมๆ"หลุดออกมาจากปากน้องนัท
มันทำให้ผมรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที เค้าคิดกับผมแค่แฟนปลอมๆ
ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะสัญญา ที่อ้อนที่พูดดีเพราะอยากประชดขวัญที่ชอบเข้ามาหาเรื่องเค้า
นี่ผมมีค่าแค่นั้นจริงๆใช่ไหม นัทไม่คิดจะชอบคนอย่างพี่บ้างเลยหรือไง
ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่อยากจะรับรู้อะไร แต่มันก็ทำไม่ได้ เมื่อกี้ผมพูดไม่ดีกับน้องนัท มันทำให้ใจผมไม่สงบเลย
ผมทำอะไรไปเนี่ย ผมไปโมโหใส่น้องนัททำไมกัน คิดได้ดังนั้น ผมก็หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา
"พี่ฝากจ่ายเงินด้วยนะครับน้องฟลุคน้องเกด"
"แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่พี่ใจร้อนไปหน่อย"
ผมพูดจบก็รีบหันหลังวิ่งตามไอ้ตัวเล็กไปทันที
มันไม่มีเหตุผลที่ผมจะไปโกรธไอ้ตัวเล็กนี่นา ก็ในเมื่อผมให้น้องนัทมาเป็นแฟนผมเพื่อแกล้งหลอกขวัญ
มันก็ไม่ผิดที่ไอ้ตัวเล็กจะไม่คิดอะไรกับผมมากไปกว่านั้น แต่ทำไงได้หละ ก็ผมรักไอ้ตัวเล็กไปแล้วนี่!!!!

[sadness]

[15]

ผมวิ่งตามน้องนัทออกมาทันตอนที่อยู่หน้าหอ
"ปล่อยกู"
ผมวิ่งไปจับแขนไอ้ตัวเล็กไว้แต่เจ้าตัวกลับสบัดออก
"ฟังพี่ก่อนนะครับ พี่ขอโทษ"
"กูไม่ฟัง กูรำคาญ"
ไอ้ตัวเล็กยังไม่ยอมง่ายๆ
"พี่รู้ว่าพี่ผิด ต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะครับ"
ไอ้ตัวเล็กหันมาจ้องหน้าผม
"กูกับไอ้ฟลุคเป็นญาติกันหรือเรียกว่าเป็นพี่น้องเลยก็ได้ มันมีปัญหามากนักหรือไงถ้ามันจะจับเนื้อต้องตัวกู"
"ครับ พี่ผิดเองพี่ขอโทษที่พูดจาไม่ดีแบบนั้น"
ผมเอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของไอ้ตัวเล็กไว้
"อ้าวนัท พี่อาร์มจะไปไหนกันหรือครับ"
"เปล่า กูจะขึ้นห้อง"ระหว่างที่ผมคุยกับไอ้ตัวเล็กอยู่ก็มีคนเข้ามาทัก
น้องคนนี้อยู่ข้างห้องผมกับไอ้ตัวเล็กนี่เองครับ แล้วก็เรียนคณะเดียวกับไอ้ตัวเล็กด้วย เห็นว่าชื่อวิน
"อ่อๆ"
"แล้วพี่อาร์มใส่แว่นด้วยหรือครับ ผมเพิ่งรู้นะเนี่ย"
"พี่ใส่มานานแล้วครับ แต่วันนี้ไม่อยากใส่คอนแทค เพราะมีคนบอกว่าพี่ใส่แว่นแล้วเท่ห์ดี"ผมยิ้มให้กับน้องนัทของผม
"อย่างนั้นหรอครับ ผมต้องไปแล้วเอาไว้คุยกันใหม่นะ ไปนะนัท สวัสดีครับพี่อาร์ม"
ผมหละไม่ชอบสายตาเด็กคนนี้เลย สายตามันจั๊กจี๋มากๆเวลามองผม แถมยังยิ้มหวานให้อีก
"อืม เจอกัน"ไอ้ตัวเล็กหันไปตอบเพื่อน
"นัทครับพี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะ คราวหน้าพี่จะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้อีกแล้วนะครับ"
ผมยังส่งสายตาอ้อนวอนไปยังคนตรงหน้าเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีเสียงให้ๆตอบกลับมา
ผมยังคงยืนจับแขนของตัวแสบไว้แบบนั้น ไม่ยอมขยับไปไหน
"ขอเวลา 1 ชั่วโมง"
"ว่ายังไงนะครับ"
อยู่ๆไอ้ตัวเล็กก็พูดออกมา
"ขอเวลา 1 ชั่วโมง ตอนนี้กูโกรธมาก แต่ขอเวลาอยูู่คนเดียวให้สงบก่อนแล้วค่อยคุยกันได้ไหมวะ"
"ได้ครับได้ 1 ชั่่วโมงนะครับ"
ผมรีบปล่อยมือออกจากแขนไอ้ตัวเล็กทันที พร้อมกับส่งยิ้มให้
"งั้น 1 ชั่วโมงแล้วพี่ตามขึ้นไปบนหอนะครับ"
"เออ"พูดเสร็จน้องนัทก็หันหลังเดินไปเลยครับ ไม่สนใจผมที่ยังยืนยิ้มอยู่
ได้แค่นี้ก็พอแล้วสิ แค่น้องนัทยอมคุยด้วยก็ดีแล้ว
อีก 1 ชั่วโมง มันไม่นานเกินไปหรอก เพราะถึงน้องนัทให้พี่รอนานกว่านี้พี่ก็จะรอ

.....................................................................................

ผมก็เพิ่งสังเกตุว่าวันนี้ไอ้หล่อมันใส่แว่นนี่นา
ที่มันพูดนี่จริงหรือว่าพูดเพื่อใช้แสดงละครการเป็นแฟนกันแน่
มันจะมาแคร์คำพูดผมทำไมหละ ก็คงจะแสดงให้สมบทบาทมากกว่า
ระหว่างที่ผมเดินคิดเรื่องนี้อยู่ ก็มีคำถามจากคนข้างหลังลอยมา
"ทะเลาะกันหรือไง"ไอ้วินนั่นเองครับ
"เปล่า"ผมไม่อยากคุยกับมันเท่าไหร่
ไอ้วินมันเป็นคนหน้าตาดี ผิวขาวละเอียด คิดหนาเข้ม ตัดกับดวงตาหวานๆ ปากก็แดงอีกต่างหาก
เพราะคุณสมบัติแบบนี้ มันถึงวางมาดเก๊กตลอดจนน่าหมั่นไส้
"ระวังไว้นะ งอนมากๆพี่อาร์มจะหนีไปหาคนใหม่"
"อืม"
"แค่อืมเนี่ยนะ ไม่กลัวพี่อาร์มไปจริงๆหรือไง"
"ไม่สนใจวะ"
ผมหันไปตอบมันอย่างไม่สบอารมณ์ จะมาคาดคั้นอไรนักหนาวะ
"ถ้าไม่สน งั้นกูขอนะพี่อาร์มของมึงนะ"
อ่อเพราะอย่างนี้นี่เอง มึงถึงเข้ามากวนประสาทกู
"ถ้าพี่เค้าอยากไปกับมึง กูก็ไม่ห้าม"
"มึงจำคำของมึงไว้นะ อย่ามาร้องไห้อ้อนวอนขอพี่อาร์มกลับนะมึง"
ดูมันยิ้มแบบน่าเอาตีนไปลูบรอยยิ้มเสียจริงๆ
"เออ เอาไปเถอะ กูไม่สนใจ"ผมพูดผ่านๆพร้อมกับเดินขึ้นหอพก ทิ้งคนข้างหลังให้โมโหกับท่าทีของผม

"น้องนัทครับพี่ขอโทษ"
นั่นไง ยิ่งกว่านาฬิกาปลุกเสียอีก 1 ชั่วโมงตรงเป๊ะ เปิดประตูเข้ามาก็พูดขอโทษทันที
"จะบอกอะไรนักหนา กูรู้แล้ว"
"ก็น้องนัทหายโกรธพี่ยังหละครับ"
ไอ้หล่อมันพูดพร้อมกับมาจับมือผม
"นี่ไม่ใช่ที่สาธารณะ ไม่มีใครทั้งนั้น เพราะงั้นปล่อยมือกูซะ"
มันทำหน้าจ๋อย แต่ก็ยอมปล่อยมือผมครับ
"น้องนัทหายโกรธพี่หรือยังครับ"
"เออ"
"เออนี่หายโกรธหรือยังหละครับ"
"เออ ไม่ได้โกรธแล้ว"
น่ารำคาญจริง ถามเป็นอยู่คำเดียวหรือไงวะ
"งั้นวันเสาร์นี้ ให้พี่ขับรถไปส่งที่บ้านนะ"
"ไม่ต้อง!!!"
อะไรของมึงใครเค้าขอร้อง
"ทำไมหละครับ จะได้ไม่ต้องลำบาก"
"เดี๋ยวมีคนขับรถมารับ ไม่ลำบากอะไร"
"ก็นั่นหละ เค้าต้องขับมารับน้องนัท แล้วยังต้องขับกลับอีก เหนื่อยแย่เลย"
"ไม่เป็นไร เค้าก็ไม่ได้บ่นอะไรนี่ แล้วก็ไม่อยากรบกวนมึงด้วย"
มันนิ่งเงียบไปพักนึง แล้วก็พูดเสียงอ้อมแอ้มออกมา
"แต่พี่อยากขับรถไปส่งน้องนัทนี่ครับ เป็นความต้องการของพี่เอง ก็แค่พี่อยากไปกับน้องนัทด้วยนะ"
มันก้มหน้าหนีผมไปแล้วครับ ผมมองที่ผมของมัน เพราะมองหน้ามันไม่ได้ มันก้มหนีไปแล้ว
"อืม อยากไปก้ไป แต่อย่ามาบ่นว่าเหนื่อยแล้วกัน"
"ครับ พี่ไม่บ่นแน่นอนครับ"
มันยิ้มพร้อมกับบอกผม

[sadness]

[16]

วันนี้ไอ้เอกับน้องมุกนัดไปสวีทกัน ไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน กว่าจะกลับก็เย็นวันอาทิตย์
เพื่อนผมนะตามจีบน้องมุกมาตั้งแต่น้องเค้าเข้าปี 1 แรกๆแล้ว
ตามอยู่นานเหมือนกันกว่าน้องมุกจะใจอ่อน
ก็จะไม่ให้นานได้ยังไงหละครับ วันแรกที่มันเจอน้องเค้า
มันก็เดินไปชี้ที่น้องมุก แล้วหันมาหาเพื่อนๆ บอกอย่าชัดถ้อยชัดคำว่า "คนนี้กูจอง"
หน้าน้องมุกตอนนั้นเอ๋อมากแล้วก็ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
การที่สองคนไปสวีทกันมันน่าจะทำให้ผมดีใจ แต่ผมหละเซ็งจริงๆ อุตส่าห์คิดว่าจะได้อยู่กับน้องนัทสองต่อสองสักหน่อย
แต่ก็ดันมีก้างมาซะอย่างนั้น จะใครซะอีกหละครับ ก็ไอ้เด็กข้างห้อง เพื่อนคณะไอ้ตัวเล็กผมนั่นหละ
มาอยู่ที่ห้องผมตั้งแต่เย็น ชวนคุยโน่นคุยนี่ ผมก็ถามคำตอบคำ เพราะไม่ค่อยชอบการพูดและสายตาของคนนี้เลย
"พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง"
"บ่ายสองครึ่งครับ"
ผมไม่ได้ถามมันนะเนี่ย ผมถามไอ้ตัวเล็ก แต่ไหงกลายเป็นไอ้วินตอบวะเนี่ย
"ทำไมหรือครับ พี่อาร์มจะชวนวินไปไหนหรือครับ"
พูดเองเออเองเว้ย
"เปล่าครับ พี่จะชวนนัทไปซื้อของกันนะครับ"
"จริงหรือครับ ไปซื้อที่ไหนครับ วินก็อยากไปซื้อของอยู่พอดีเลย"
"เออ งั้นก็ไปกันสองคนนั่นหละ กูไม่อยากไป"อ้าวไหงว่างั้นหละน้องนัท
"ในเมื่อเค้าไม่ไป งั้นเราไปกันสองคนก็ได้นะครับพี่อาร์ม"
"ทำไมไม่ไปหละครับนัท ยังโกรธพี่อยู่หรือ"
ผมไม่สนใจคำพูดของคนอื่นแล้วครับ ผมอยากไปกับไอ้ตัวเล็กนี่
"ไม่ได้โกรธ แค่ไม่อยากไป"
"ไม่ต้องไปเซ้าซี้นัทหรอกพี่อาร์ม เดี๋ยววินไปเป็นเพื่อนเองก็ได้"
ยังไม่จบนะไอ้เด็กเวร
"พี่อยากให้น้องนัทไปกับพี่นะครับ พี่สัญญาจะไม่ทำตัวงี่เง่าอีก"
ผมไม่สนใจไอ้วิน ยังคงอ้อนน้องนัทเหมือนเดิม ผมยกนิ้วก้อยขึ้นมาทำสัญญา แต่ไอ้ตัวเล็กดันไม่เล่นด้วยนี่สิ เฮ้อ
"นะๆๆๆๆ" ผมเอานิ้วก้อยของผมไปเขี่ยที่จมูกของไอ้ตัวเล็กไปมา
"เออ ไปก็ไป เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว"
"โอเคครับ งั้นบ่ายสองครึ่งพี่ไปรอรับนะครับ"

ผมมาจอดรถรอไอ้ตัวเล็กที่หน้าตึกเรียน แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนที่ผมรอ
"อ้าวพี่อาร์ม มาหานัทหรือครับ"
ทำไมต้องเจอไอ้วินด้วยวะเนี่ย
"ครับผม พอดีนัดกันไว้นะครับ"
"แต่นัทไม่ได้เข้าเรียนนะครับวันนี้ ฟลุคกับเกดก้ไม่เข้า"
มันพูดยิ้มๆเหมือนจงใจบอกว่าผมมาเสียเที่ยวแน่ๆ
"ถ้ายังไงผมไปเป็นเพื่อนพี่อาร์มซื้อของก็ได้นะครับ ผมว่าง"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่รบกวน เดี๋ยวพี่ไปหานัทก่อนนะครับ โชคดีครับ"
ผมไม่รอให้คนตรงหน้าตอบกลับ ผมก็ขึ้นรถแล้วออกรถไปทันที
ผมหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาไอ้ตัวแสบ แต่มันกลับปิดเครื่องซะอย่างงั้น
ไปอยู่ไหนนะไอ้ตัวแสบ หนีอีกแล้วหละสิเนี่ย
คอยดูนะ ถ้าเจอหน้าจะจัดการสักหน่อย
ผมนั่งรออยู่ที่หอจนดึกกว่าไอ้ตัวเล็กจะกลับมา ทันทีที่นัทเปิดประตูเข้ามา
"ไปไหนมา ทำไมต้องให้พี่รอ"
ผมพูดน้ำเสียงดุเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่
"กอดกูหน่อยได้ไหม"
อะไรนะ วันนี้มาแปลก
"ไม่ต้องเลย รู้ใช่ไหมว่าทำผิด"
ไอ้ตัวเล็กเงยหน้ามามองผม ตาของน้องนัททำไมมันบวมแบบนั้นหละ เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ
"พี่อาร์มครับ ช่วยกอดผมหน่อย จะได้......ไหมครับ"
ผมไม่รอให้ไอ้ตัวเล็กพูดจบก้โผลเข้าไปกอดคนที่ผมต้องการมาไว้ในอ้อมกอดผมทันที
เมื่อผมกอดน้องนัท ผมก็รู้สึกได้ว่าที่หน้าอกผมเริ่มเปียกชื้น
หลังของไอ้ตัวเล็กสั่นเล็กน้อย แต่ไม่มีเสียงใดๆรอดออกมาเลย
ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าเป็นเชิงปลอบใจ
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อาร์มจะคอยดูแลน้องนัทเองนะครับ"
แขนของไอ้ตัวเล็กโอบรอบเอวของผม แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว
ทั้งสุขและทุกข์ไปพร้อมๆกัน สุขที่ไอ้ตัวเล็กมันยอมรับความรู้สึกดีที่ผมส่งให้
แต่ทุกข์ตรงที่ไอ้ตัวเล็กของผมมันดูเศร้าขนาดนี้

[sayajang]

จิ้มคนแรกเลย ....อยากอ่านอีกจ๊ะ

[nidnoi]

น้องนัทเป็นอะไรนะ

พี่อาร์มคงต้องปลอบนานๆ แล้ว อย่างนี้

 

[ronlbb]

เป็นไรอีกจ้าหนูนัท

พี่อาร์มสู้เขาๆ

ตัวมารเริ่มโผล่อีกตัว

เซงจริงๆๆ

[Kill_eR]

ว่าแต่นัทเป็นไรหว่า  อยากรู้จัง  แต่พี่อาร์มน่ารักมาก

มาต่ออีกนะค้าบ....

[gypsy]

อ่านเพลินมากเลย

แถมเยอะอีกต่างหาก

ชอบอาร์มอ่ะ เป็นคนดีจัง

ง้อทุกอย่างเลย น้องนัทเมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีเนอะ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ 

[jokirito]

   เกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องร้องไห้  ใครเป็นอะไรไปอีก

[the_pooh9]

 

ตัวแสบของเค้าเป็นไรไปอ่ะ

 

แต่ช่วยเขี่ยๆไอ้น้องวิน ไปไกลๆได้ป่ะ

[Black Angel]

ชอบพี่อาร์มจัง

น้องนัทเป็นอะไรครับ

  สำหรับนังวิน

[CaroL]

ชอบบบบบ
นัทน่ารักจังครับ

[nithiwz]

ทำไมหนูนัทมันอาร์ทยังงี้ฟร่ะ
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย    อย่าทำแบบนี้บ่อยนะ
เดี๋ยวไอ้วินก็ ค.ป.ด. แน่

พี่อาร์มรักมั่นคงจังเลยอ่ะ 
สู้ๆ เพื่อน้องนัทนะพี่อาร์ม

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  เกิดเรื่องแย่ๆอีกแน่เลยเนี่ยต้องมีใครโดนรถชนแน่ๆ 
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มไม่ออก)

[Kill_eR]

เกิดเรื่องแย่ๆอีกแน่เลยเนี่ยต้องมีใครโดนรถชนแน่ๆ 
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มไม่ออก)

จิ้มๆพี่นิว  ผู้ผ่านนิยายมาเยอะเริ่มเดานิยายละ  อิอิ...

มารอตอนต่ไปฮะ  .....

[iota]

เริ่มจะติดน้องนัทกับพี่อาร์มซะแลัวอ่านเพลินดีจริงๆ
ขอบคุณครับ

[art]

ยิ่งอ่านยิ่งเพลิน
มาต่อเร็วๆนะครับ
 

[สมุนไพร]

เกิดอะไรขึ้น

[sadness]

[16.5]

ตอนกลางวันหลังจากเรียนเสร็จ ผม ไอ้ฟลุคและเกด กำลังจะเดินไปกินข้าวกัน
"นัท นัท ฟลุค"
หือ ใครมาเรียกวะเนี่ย อ๋อไอ้เม่นนี่เอง เพื่อนที่คณะไอ้ใหญ่นี่หว่ามีไรวะ
"มีไร เฮ้ยใจเย็นๆ"มันวิ่งมาหอบตัวโยนอยู่ข้างไอ้ฟลุค ไอ้ฟลุคเลยเอื้อมมือไปลูบหลังมัน
"ไอ้ใหญ่....ไอ้ใหญ่โดนรถชน"
"มึงว่าอะไรนะ"
ผมได้ยินแค่นั้น ผมก็ตกใจตะโกนออกไปทันที
"เมื่อกี้จะไปกินข้าวกันที่หน้ามอ ตอนข้ามถนนไอ้ใหญ่มันโดนรถชน"
"ตอนนี้มันอยู่ไหน บอกกูมาดิมันอยู่ไหน"
"อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ปลอด......"
ผมไม่รอให้มันพูดจนจบหรอกครับ ผมออกวิ่งไปทันที ไม่สนใจใครทั้งนั้น
ไอ้ใหญ่มึงจะเป็นอะไรไม่ได้นะมึง
ผมวิ่งไปโบกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลทันที พอมาถึงก็ถามหาไอ้ใหญ่กับพี่พยาบาลทันที
ระหว่างที่ผมรอให้พยาบาลเช็คอยู่นั้นไอ้ฟลุคกับเกดก็ตามมา
"อยู่ห้อง 312 คะ"
"ขอบคุณครับ"ผมฟลุคเกดวิ่งขึ้นไปที่ห้องไอ้ใหญ่
ในห้องผมเจอเพื่อนของไอ้ใหญ่นั่งอยู่สองสามคน ส่วนคนเจ็บนั่งหน้าบานอยู่บนเตียง
"อ้าวมาได้ไงเนี่ย"
ยังมีหน้ามาถามกูอีก
"ก็ไอ้เม่นบอกมึงถูกรถชน"
"แค่เฉียวๆเอง เจ็บขานิดหน่อย หมอบอกว่าพรุ่งนี้ถ้าไม่มีอะไรก็กลับได้แล้ว"
ผมหันไปมองหน้าไอ้ฟลุค
"มึงไม่ฟังให้ดีก่อนนี่หว่า ไอ้เม่นมันกำลังจะบอกว่าปลอดภัยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร"
นี่กูผิดหรือวะเนี่ย แต่ก็ดีแล้ววะที่ไอ้ใหญ่ไม่เป็นไรมาก

ผมกับเพื่อนนั่งเล่นเป็นเพื่อนไอ้ใหญ่อยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนเพื่อนที่คณะมันกลับกันไปแล้ว
"เป็นห่วงกูหรอมึง"
ไอ้ใหญ่มันหันมาถามผม เพราะเห็นผมไม่ค่อยคุยอะไร
"ก็เออสิ มึงเพื่อนกูนะ"
"กูไม่เป็นไรหรอก ดูสิไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากเลย"
"เออก็ดีแล้ว"
"แต่กูก็อยากให้รถมันชนกูแรงๆนะ กูอยากไปอยู่กับแม่กู"
มันพูดเสียงอ่อยๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้ทั้งห้องนิ่งเงียบไปทันที
"มึงพูดเหี้ยอะไรออกมา!!!!"ผมเริ่มโวยวาย
"มันก็ได้แค่คิดนั่นหละ แค่ความคิด"มันยังไม่ยอมมองหน้าผมครับ
"หึ หึ มึงมันเห็นแก่ตัว"มันเงยหน้ามามองผมแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าลงไปเหมือนเดิม
"เฮ้ย ใจเย็นดิวะนัท"ไอ้ฟลุคเริ่มเข้ามาห้ามผม แต่ผมไม่สนใจมัน
"มึงอยากตาย แล้วไง มึงคิดถึงกูบ้างไหม เพื่อนมึงที่นั่งอยู่เนี่ย มึงคิดถึงพวกมันบ้างไหม"
ผมกวาดมือไปที่ฟลุคกับเกด
"กูเคยเสียพ่อแม่ไปแล้ว มึงรู้ไหมว่ากูทรมานแค่ไหน"
"แล้วมึงคิดบ้างไหมว่าถ้ามึงเป็นอะไรขึ้นมากูจะทำยังไง มึงมันห่วงแต่ตัวเอง เห็นแต่ความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่"
"กูไม่อยากจะสูญเสียคนที่กูรักไปอีก ทั้งมึง ไอ้ฟลุค และเกด กูไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น"
ทั้งห้องมีแต่เสียงของผมที่ดังอยู่คนเดียว
"กูขอโทษ กูปากเสียไปเอง"ไอ้ใหญ่มันพูดพร้อมทั้งยกมือขึ้นตบปากตัวเองไปมา
ผมทั้งสามคนแทบจะกระโดดไปจับมือของมันไว้ เพราะมันเริ่มตบแรงขึ้นเรื่อยๆ
"สัญญากับกูนะว่าจะไม่มีใครต้องจากกันไปอีก ทุกคนให้สัญญากับกูนะ"
"อืม"
ผมสี่คนยืนกอดกันที่เตียงของคนป่วย น้ำตามันไหลมาจากไหนก็ไม่รู้
ผมทนไม่ได้หรอกครับที่จะให้เพื่อนรักของผมต้องจากไป ถ้าเป็นไปได้ผมขอตายก่อนพวกมัน
ผมอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ผมก็กลัวที่จะต้องอยู่กับความอ้างว้าง ผมคงรับไม่ได้
ผมอาจจะดูเข้มแข็ง แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
ผมต้องการใครสักคนที่จะดูแลผม ในเวลาที่ผมอ่อนแอ เหมือนเช่นในเวลานี้
ผมเดินกลับขึ้นไปที่หอ วันนี้พี่เอกับพี่มุกไปต่างจังหวัดกัน คงมีแต่ไอ้หล่อหละสินะ

"ไปไหนมา ทำไมต้องให้พี่รอ"
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ก้ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงดุๆ
"กอดกูหน่อยได้ไหม"
"ไม่ต้องเลย รู้ใช่ไหมว่าทำผิด"
แต่ผมไม่สนใจอะไรแล้วครับ ตอนนี้ผมอ่อนแอเกินกว่าจะโต้เถียงกับมัน
"พี่อาร์มครับ ช่วยกอดผมหน่อย จะได้......ไหมครับ"
ผมรู้สึกดีเหลือเกินที่มีใครสักคนกอดผมไว้แบบนี้
"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อาร์มจะคอยดูแลน้องนัทเองนะครับ"
คำพูดที่เหมือนคำสัญญามันทำให้ใจผมรู้สึกมั่นใจกับคนคนนี้ ว่าเมื่อไหร่ที่ผมมีปัญหา เค้าจะอยู่เป็นที่พักพิงให้กับผมได้
ไอ้หล่อพาผมมานอนที่เตียงของมัน ผมยังคงกอดมันไว้แน่นเช่นเดิม
กลิ่นหอมๆจากสบู่ อกแน่นๆที่ให้ผมเช็ดน้ำตา อ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้ ผมคงหลับอย่างสบายได้แล้วสินะ

...............................................................................................

ผมตื่นขึ้นมากลางดึก แต่คนในอ้อมกอดผมได้หายไปแล้ว
ผมตกใจมากที่น้องนัทหายตัวไป ผมเริ่มมองหาทันที
แล้วผมก็สะดุดตากับใครคนนั้นยืนอยู่ที่ระเบียง
ผมเดินไปยืนข้างๆอย่างเงียบๆ สายตาคู่นั้นมองออกไปไกลขนาดไหนกันนะ
ดูไม่มีจุดหมายเลย ทำไมผมต้องรู้สึกปวดแบบนี้นะที่เห็นแววตาคู่นั้น
"เคยนั่งชิงช้าสวรรค์มั๊ย"
"อืม"อยู่ๆไอ้ตัวเล็กก็พูดกับผม แต่สายตายังมองออกไปไม่รู้จบ
"รู้ไหม เมื่อก่อนตอนเด็กๆ แม่ผมเคยพาผมขึ้นบ่อยๆ"
"มันรู้สึกดีมากเลยเวลาที่เราได้มองออกไปไกลๆ มันทำให้เราไม่ต้องจมอยู่กับสิ่งเดิมๆ"
"แต่ตอนนี้ผมไม่กล้าขึ้นมันอีกแล้ว มันรู้สึกเหงาที่จะต้องขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆเพียงคนเดียว"
ผมรู้ว่าที่เจ้าตัวเล็กหมายถึงคืออะไร เหงาที่ต้องขึ้นคนเดียว โดยไม่มีแม่ขึ้นไปด้วยอย่างนั้นสินะ
"วันหลังขึ้นไปกับพี่ไหมหละ"ผมมองออกไปตามสายตาของเด็กน้อย
"ขอบคุณนะครับ"
คืนนั้น ผมกับไอ้ตัวเล็กคุยกันหลายเรื่อง ทั้งเรื่องพ่อแม่ เรื่องน้าของไอ้ตัวเล็ก เรื่องตอนมัธยม ส่วนใหญ่ผมจะถามจากไอ้ตัวเล็กมากกว่า
ดูท่าแล้วเด็กน้อยของผมดุผ่อนคลายและคุยกับผมมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน แค่นี้ก็พอแล้วครับ แค่ได้ตัวเล็กไม่เกลียดผมก็พอแล้ว

[sadness]

[17]

เมื่อวานมัวแต่คุยกับไอ้หล่อดึกไปหน่อย เลยตื่นสายเลย ดีที่วันนี้ไม่มีเรียนเช้า
มีเรียนตอน 10 โมง ผมเลยชวนเกดกับไอ้ฟลุคไปนั่งกินข้าวหลังแต่งตัวเสร็จ
ระหว่างที่กินไปทุกคนก็ไม่ค่อยพูด คงเพราะจากเหตุการณ์เมื่อวานที่ผมโวยวาย
"นัท เราถามอะไรหน่อยสิ"
บีนั่นเอง เดินมาจากไหนกันนะ
"อืมมีอะไร"
"พี่อาร์มเค้าไม่ได้ชอบนัทจริงๆหรอ"
อะไรนะ บีไปรู้มาได้ยังไงเนี่ย หรือว่าเรื่องสัญาของผมกับไอ้หล่อจะมีคนรู้ซะแล้ว
"ทำไมหรือ"ผมยังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่
"ก็ไอ้วินนะสิ มันบอกว่าที่พี่อาร์มยอมเป็นแฟนกับนัทเพราะสงสารนัท"
"หรือ แล้วมันว่าไงอีกหละ"
อ๋อจากปากไอ้วินนี่เอง ผมหละนึกว่ามีคนรู้เรื่องสัญญาของผมซะอีก
"มันบอกว่าเรื่องนี้พี่อาร์มบอกมันเอง บอกว่าไม่ได้รักนัทที่ทำไปเพราะสงสาร"
"แล้วยังบอกอีกนะว่าถ้านัทไม่เอาเรื่องที่พ่อแม่ตายมาเป็นข้ออ้างให้พี่อาร์มสงสาร พี่อาร์มก็คงจะจีบไอ้วินไปนานแล้ว"
ผมหยุดกินข้าวทันที มองไปที่บี
"มันพูดแบบนั้นจริงๆหรือ"ผมถามไปด้วยแววตาที่โมโหเต็มที่
"เอ่อ จริงๆ เนี่ยมันยังพร่ามอยู่เลย ที่ห้องเรียนนะ"
ผมลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินไปยังห้องเรียนทันที
ได้ยินเสียงไอ้ฟลุคจากด้านหลัง
"ชิบหายแล้วไหมหละ เกดตามไอ้นัทไป เดี๋ยวเราไปตามตัวต้นเหตุมาก่อน"
ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่สนใจเกดที่เดินมาข้างๆ
"ใจเย็นนะนัท"
เสียงเกดยังคงบอกผม แต่ใจของผมไม่สงบแล้วครับตอนนี้
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน ก็เห็นไอ้เหี้ยวินยืนจับกลุ่มคุยกันกับเพื่อนในคณะหลายคน
ทุกคนหันมามองที่ผมด้วยสายตาเหมือนมีข้อสงสัย แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ
พอไอ้วินมันเห็นผม มันก็เดินแหวกกลุ่มคนออกมา
"ไงหละแม่นางเอก เมื่อวานอ้อนพี่อาร์มไปถึงไหนหละ ถึงเตียงหรือถึงสวรรค์เลย"
ยิ่งผมได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า มันทำให้ผมยั้งใจไม่อยู่จริงๆ
เรื่องไอ้อาร์มผมไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่อย่ามายุ่งกับพ่อแม่ผม
กระเป๋าในมือผมถูกผมโยนเข้าใส่มัน แล้วตามด้วยการโถมตัวเข้าใส่
ปลายเท้าของผมถีบเข้าที่ยอดอกของมัน ล้มลงไปนอนกลิ้ง ผมรีบตามเข้าไปซ้ำ ต่อยมันไป 2 - 3 ที จนมีคนมาดึงตัวผมให้ลุกขึ้นแยกจากมัน
"ปล่อยกู"ผมโวยวายออกไปโดยไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนมาดึงตัวผม
"พี่ไม่ปล่อย"ทันทีที่ผมได้ยินเสียงผมก็สบัดตัวออกจากคนที่ดึงผมทันที ก็ไอ้อาร์มมันมาได้ยังไงวะ
"ทำไม กลัวกูจะไปต่อยแฟนมึงหรือไง"ผมถามไอ้อาร์มไปแบบนั้น
"ใครแฟนพี่ น้องนัทเป็นแฟนพี่ไม่ใช่หรือครับ"ยังจะมาทำพูดดีอีก
"ไม่ต้องมาสงสารกู มึงอยากจะคบกับใครก็เรื่องของมึง ไม่ต้องมายุ่งกับกู"
"พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น"มันพยายามเอามือมาจับข้อมือผม แต่ผมก็ขยับหนี
"ไม่เคยคิด แล้วเรื่องพ่อแม่กู ทำไมต้องเอาไปพูด มันเป็นเรื่องสนุกของมึงใช่ไหม"
ผมด่ามันไป แต่มันกลับทำสีหน้างงๆให้ผม
"ใครพูดอะไร พี่ไม่รู้เรื่อง"
"ก็ถามแฟนมึงดูสิ"ผมบอกมันไปพร้อมทั้งมองไปที่ไอ้วิน
"เอ่อพี่อาร์มคะ คือวินมันบอกว่าพี่อาร์มสงสารนัทที่ไม่มีพ่อแม่เลยยอมเป็นแฟนด้วยนะคะ"
ไม่ต้องไปบอกมันบี เราไม่อยากได้ยินเรื่องนี้ให้ตอกย้ำเรา
เราคิดว่าไอ้อาร์มจะเป็นที่พึ่งให้เราได้ แต่ก็ไม่เลย

.............................................................................................

"เอ่อพี่อาร์มคะ คือวินมันบอกว่าพี่อาร์มสงสารนัทที่ไม่มีพ่อแม่เลยยอมเป็นแฟนด้วยนะคะ"
แค่คำพูดนี้ก็ทำให้ผมโกรธขึ้นมาทันที ไอ้ตัวผมโดนเข้าใจผิดไม่เป็นไรหรอกครับ
แต่ทำไมต้องเอาพ่อแม่ของไอ้ตัวเล็กมายุ่งเกี่ยวด้วย แล้วนี่มันเป็นใครกล้ามาทำแบบนี้กับเด็กน้อยของผมได้ยังไง
"กูไปบอกมึงเมื่อไหร่"
ผมเดินไปตรงหน้าของไอ้เหี้ยวิน
"กูถามว่ากูไปบอกมึงเมื่อไหร่ว่ากูยอมเป็นแฟนนัทเพราะสงสาร"
ผมยังคาดคั้นมัน เพราะมันยังนิ่งไม่ตอบคำถามผม
"กูถามมึงไม่ได้ยินหรอ"
ผมพูดพร้อมกับต่อยไปที่หน้าของไอ้วิน
"แล้วเรื่องพ่อแม่ของนัท มึงมีความสุขนักหรือไงที่เอาความเสียใจของคนอื่นมาพูดเนี่ย"
ผมยังกระหน่ำต่อยไอ้วินไม่หยุด
"เฮ้ย จับแยกสิวะ มัวยืนทำอะไรกัน"เสียงไอ้ตัวเล็กตะโกน แล้วก็มีเพื่อนๆของไอ้ตัวเล็กเข้ามาดึงตัวผมไว้
แต่ผมยังไม่อยากหยุด ในเมื่อมันทำให้ไอ้ตัวเล็กเจ็บ เพราะงั้นมันก็ต้องเจ็บกว่าเป็นหลายเท่า
ผมยังคงสบัดตัวจากคนที่เกาะผมไว้
"พอเถอะครับพี่อาร์ม"ไอ้ตัวเล็กพูดพร้อมกับเอามือมาจับที่แขนผม ผมจึงสงบลง
ทันทีที่เพื่อนน้องนัทปล่อยผม ผมก็เดินไปหาน้องนัท
"ออกไปข้างนอกกันเถอะ"ผมจูงมือน้องนัทออกไป แต่ก่อนออกไปผมหันหลังมาหาไอ้วิน
"กูจะไม่เอาเรื่องมึง แต่มึงอย่ามายุ่งกับกูและแฟนกูอีก"

"น้องนัทครับพี่ขอโทษ"
หลังจากที่ผมพานัทออกจากห้องนั้นมาแล้ว ผมก็พามานั่งที่โต๊ะหินอ่อนแถวห้องสมุด จับมือเด็กน้อยไว้ตลอดเวลา
"ขอโทษทำไม พี่ทำอะไรผิด"
"ผิดสิ เพราะพี่ดูแลน้องนัทไม่ได้"
"แล้วผมบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าหละ"
ผมเอามือไปจิ้มที่หน้าอกของไอ้ตัวเล็ก
"ก็พี่ทำให้นัทเจ็บที่ตรงนี้ พี่รู้มันเจ็บยิ่งกว่ามีรอยแผลซะอีก"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย"
ถึงไอ้ตัวเล็กจะพูดแบบนั้น แต่มันก็ไม่ทำให้ความรู้สึกผิดของผมน้อยลงไปเลย
"วันนี้ผมอยากดูหนัง พี่อาร์มพาผมไปดูได้ไหมครับ"
คนตรงหน้ายิ้มมาให้ผม
"ได้สิครับ ไปกันเลยไหม"
ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับส่งมือไปให้ไอ้ตัวเล็ก
"อืม"

คืนนั้นผมกลับมาเจอน้องฟลุคมารออยู่ที่หน้าห้อง
น้องฟลุคบอกว่าหลังจากที่พวกผมออกมา เพื่อนทุกคนก็รุมถามความจริงจากไอ้วิน
มันถึงยอมเล่าว่า แอบได้ยินผมคุยกับไอ้ตัวเล็กเมื่อคืนนั้น เลยไปพูดให้เพื่อนคนอื่นฟังหวังจะให้น้องนัทกับผมเลิกกัน
พวกเพื่อนพอรู้ความจริง ก็ไม่มีใครอยากยุ่งกับไอ้วินอีกเลย ผมไม่แปลกใจหรอกครับที่เป็นแบบนั้น
เพราะผมก็ไม่สนใจมันเหมือนกัน ในเมื่อมันทำให้คนที่ผมรักเจ็บ มันก็สมควรได้รับแบบนี้แล้ว

[sadness]

[18]

ตื่นมาตอนเช้าของวันเสาร์ วันนี้ผมต้องขับรถพาไอ้ตัวเล็กกลับไปเที่ยวบ้าน
ผมปลุกน้องนัทตั้งแต่ 6 โมงเช้า แต่กว่าจะได้ออกจากหอก็ปาเข้าไปเกือบ 9 โมง
ก็ไอ้ตัวเล็กนะสิ นอนขี้เซามากเลย "ขออีก 10 นาทีนะครับ" เล่นพูดอ้อนขนาดนี้มีหรือผมจะใจร้าย
พอปล่อยให้นอน ตื่นมาตอน 8 โมงก็ว่าผมว่าทำไมไม่ปลุก เฮ้อ เด็กหนอเด็ก

"กินอะไรไหม"
"ไม่เอาหละ เดี๋ยวนัทไม่อิ่ม"
ก็จริงๆนี่ครับ แวะซื้อขนมที่ปั๊มไอ้ตัวเล็กหยิบมาซะเยอะเลย กินไปตั้งหลายถุงแล้วอยู่ๆก็หันมาถามผม
"ไม่เป็นไร นัทอิ่มแล้ว แบ่งให้อะ"
ผมยังอึ้งกับการพูดของน้องนัทอยู่ นี่แทนตัวเองว่านัทด้วย น่ารักจังงงงง
"ไม่กินหรอ"
พอได้ยินคำนี้ผมถึงเพิ่งรู้สึกตัว ก็ขนมปังมันจ่ออยู่ตรงปากผมแล้วนี่ครับ
"ไม่กินได้ไหมครับ พี่ไม่ชอบกินอะไรตอนเช้า"
"ไม่กินก็ไม่กินสิ"
ไอ้ตัวเล็กดึงขนมปังกลับ แล้วเริ่มค้นถุงขนมอีกรอบ
"น้ำไหม"
"ไม่เอาครับ"
"ลูกอมหละ"
"ไม่ดีกว่าครับ"
เป็นอะไรเนี่ย ทำไมอยากให้ผมกินนักหรอ
"ทำไมบริการดีจังหละครับ"
ผมพูดขณะที่ตาก็มองไปที่ถนน
"จะเอาความจริงหรือโกหก"
หลังจากเงียบสักพักไอ้ตัวเล็กก็ถามคำถามแปลกๆ
"เอาโกหกก่อนดีกว่า"ผมอยากจะเล่นกับไอ้ตัวเล็ก
"ก็เห็นว่าขับรถกลัวจะเหนื่อยจะง่วง ก็เลยหาของขบเคี้ยวให้"
"แล้วถ้าเป็นความจริงหละ"
"เอ่อ...นัทอิ่มแล้ว....เสียดายของอะ"ทำไมอันนี้เสียงมันเบาจังหละ
อ๋อเพราะอย่างนี้นี่เองถึงยัดเยียดให้ผม เด็กน้อยเอ้ย
"อิ่มแล้วก็ไม่ต้องกินก็ได้ เดี๋ยวพี่กินเอง เก็บไว้ก่อนเถอะ"
"จริงอะ ไมใจดีจัง"
"ก็เราเป็นแฟนกันนี่"ผมตอบไปแบบนั้นครับ แต่ไอ้ตัวเล็กไม่ตอบโต้อะไรกลับมา

ผมขับรถมาเรื่อยๆโดยไม่ได้คุยอะไรกับไอ้ตัวเล็กอีกหลังจากคำพูดนั้น
"นัทจะเข้าเมืองแล้วนะ บ้านเราไปทางไหนหละ"
..........
..............
ไม่มีเสียงตอบใดๆ อ้าวหลับไปแล้วหรือเนี่ย
อะไรของเด็กคนนี้นะ เมื่อวานตอนดูหนังก็หลับ กลับมานอนก็ตื่นสาย พอกินขนมเสร็จก็หลับต่อ
นอนเก่งเหลือเกินนะ ผมไม่อยากจะกวนไอ้ตัวเล็กเลยจอดรถรอให้ไอ้ตัวเล็กตื่น
เมื่อจอดรถสนิทแล้ว ผมหันไปมองคนข้างๆ เวลาที่น้องนัทไม่มีคาบน้ำตานี่ดูแล้วทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
ใบหน้าขาวใส มีรอยยิ้มน้อยๆเวลาหลับ ผมเส้นบางสีน้ำตาลเข้มตกลงมาปิดใบหน้าเล็กน้อย ผมจึงใช้นิ้วเขี่ยเส้นผมนั้นขึ้นไป
นั่งมองน้องนัทเวลาหลับนี่ทำให้ผมสุขอย่างประหลาด นี่ใช่คนเดียวกับคนเมื่อวานที่ไปต่อยเค้ามาหรือเปล่านะ
เวลาหลับดูไม่มีพิษมีภัย เหมือนเด็กน้อยที่รอการเติบโต ผมไม่ปล่อยให้คนคนนี้หลุดไปจากผมแน่ ผมสัญญากับตัวเองในใจ

"ถึงไหนแล้วครับ"
"จะเข้าเมืองแล้ว นัทตื่นมาบอกทางพี่ก่อนสิ"
"อ้าวแล้วถึงนานยังเนี่ย ทำไมไม่ปลุกหละ"
"คิดว่าปลุกแล้วจะตื่นหรือ เดี๋ยวก็เหมือนเมื่อเช้าอีก"
"ไม่ใช่ความผิดผมสักหน่อย"
เจ้าตัวเฉไฉไปเรื่องอื่นแล้วเริ่มบอกทางไปบ้าน
กว่าจะถึงบ้านน้องนัทได้ก็เลยบ่าย 4 โมงไปแล้ว
จริงๆขับรถมาบ้านน้องนัท 4 ชั่วโมงก็น่าจะถึง แต่นี่จอดให้เด็กน้อยหลับนะสิครับเลยช้า
ไอ้ครั้นผมจะขับมาเลย ก็ไม่รู้ทางไปบ้านน้องนัทนี่นา

น้องนัทพาผมมาถึงบ้านซึ่งเป็นบ้านของน้าของนัท
"น้าครับ ผมมาแล้วครับ"
ทันทีที่เจอหน้าคุรน้า ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งเข้าไปกอดทันที
"ทำไมมาถึงช้าจัง น้าเป็นห่วงแทบแย่"
"ก็พอดี ไม่มีคนบอกทางนะครับ เลยมาถึงช้าไปหน่อยครับ"ผมตอบแทนไอ้ตัวเล็กครับ
ไอ้ตัวเล็กหันมามองหน้าผมแบบอาฆาต
"อ้าวแล้วนัททำไมไม่บอกทางพี่เค้าหละ"
"คือนัทหลับนะครับ........แต่ทำไมพี่อาร์มไม่ปลุกหละ"ที่ตอบน้านี่พูดเสียงหวานเสียงอ่อยเชียว แต่พอหันมาพูดกับผมขู่ซะน่ากลัว
"ไม่ต้องเลยเรานะขี้เซาจะตาย ไปๆๆๆเอาของไปเก็บก่อน แล้วกินอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวน้าจะได้ทำเตรียมไว้ให้"
"ยังเลยครับ หิวมากเลย อยากกินข้าวฝีมือน้าจัง"
แน้ มีอ้อนด้วย อยากได้แบบนั้นบ้างจังเลย กอดพี่บ้างสิน้องนัท
"เอ่อน้าครับ เดี๋ยวช่วยจัดห้องให้พี่อาร์มด้วยนะครับ"
อยู่ๆน้ำเสียงกับเศร้าขึ้นมาซะอย่างนั้นหละ
"อืมได้สิ เราจะไปนอนกับพ่อแม่หรือวันนี้นะ"คุณน้าของไอ้ตัวเล็กพูดน้ำเสียงเรียบๆ
"ครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมานอนกับน้านะครับ"

หลังจากกินข้าวเสร็จ คุณน้าผู้ชายก็กลับมาบ้าน ดูท่าคุณน้าสองคนนี้จะรักไอ้ตัวเล็กเอามากๆเลย
เพราะน้าผู้ชายกลับมาก็เรียกหาไอ้ตัวเล็กทันที แล้วยังบอกให้นอนที่บ้านนี้วันนี้เลย
"น้าชัยครับ วันนี้ผมอยากไปนอนกับพ่อแม่นะครับ"
"อืมเอางั้นก็ได้ แต่พรุ่งนี้มาหาน้าแต่เช้านะ น้าว่าง"
หลังจากนั้นก็คุยกันต่อถึงเรื่องราวต่างๆ ส่วนใหญ่น้าชัยจะถามผม เหมือนซักไซ้ผมมากกว่า
ประมาณพ่อตา ถามลูกเขยเลยก็ว่าได้ "เรียนอะไร พ่อแม่ทำอะไร มีแฟนมีกี่คน"ดูท่าน้าชัยคงมองออกว่าผมชอบไอ้ตัวเล็ก
แต่จะว่าไปน้านีน้าสาวของไอ้ตัวเล็กก็น่าจะดูออก แค่ไม่พูดเท่านั้นเอง
"น้าครับช่วยเตรียมกระติกน้ำให้ผมหน่อยสิครับ"
"ไม่เตรียม ไม่ให้ไป"
"นะครับ แค่วันเดียว นะนะนะ"ไอ้ตัวเล็กไปกอดอ้อนน้าไปแล้ว
อะไรกันครับ ไอ้ตัวเล็กกับน้าคุยอะไรกัน แล้วกระติกน้ำมันมีอะไรหรือ
น้านีเดินไปหยิบกระติกน้ำมาส่งให้ผม "ดูแลน้องด้วยนะ" มันทำให้ผมยิ่งงงไปใหญ่
"ไปได้แล้วพี่อาร์มเดี๋ยวน้าเปลี่ยนใจ"
ไอ้ตัวเล็กมันมาลากผมไปครับ ผมก็ไม่เข้าใจอะไรวะเนี่ย
แต่งงได้ไม่นานครับไอ้ตัวเล็กมันก็เฉลยด้วยการเข้าไปร้านสะดวกซื้อ
น้องนัทไปซื้อน้ำแข็งมาใส่ไว้ในกระติกแล้วตามด้วยเบียร์อีกหลายกระป๋องแช่ไว้ในนั้น
อืมท่าทางจะทำบ่อย น้าถึงได้เป็นห่วง
เมื่อซื้อของได้แล้วไอ้ตัวเล็กพาผมมานั่งที่ริมแม่น้ำซึ่งมีเก้าอี้หินอ่อนอยู่
"สักหน่อยนะ"
ไอ้ตัวเล็กเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยื่นมาให้ผม มีหรือที่ผมจะปฏิเสธ
บรรยากาศเย็นๆตอนหัวค่ำนี่มันสบายดีจัง แบบนี้สินะที่คนกรุงไม่เคยได้สัมผัส
เบียร์หมดไปหลายกระป๋องแล้ว ผมเองก็เริ่มตึงๆแล้วเหมือนกัน
"พี่ชอบผมจริงๆหรือเปล่า"
อยู่ๆไอ้ตัวเล็กก็ถามผมขึ้นมา ผมไม่ได้ตอบแค่หันไปมองหน้า
"คงไม่จริงสินะ งั้นก็ดีแล้วหละ เพราะผมไม่อยากจะชอบพี่เหมือนกัน"
"ต่อจากนี้ไป ไม่ต้องมาทำดีกับผมอีกนะครับ"
ไอ้ตัวเล็กหันมาเอามือมาตบบ่าผม
ทำไมหละ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
"แล้วถ้าพี่บอกว่าพี่ไม่ได้ชอบนัท แต่พี่รักนัทไปแล้วหละ จะทำยังไง"
"พี่หยุดทำดีกับนัทไม่ได้หรอกครับ พี่รักนัทเข้าใจไหมครับ"
ผมพูดพร้อมกับจ้องเข้าไปที่ตาของคนตรงหน้า
"อย่างนั้นก็แย่สิ"ไอ้ตัวเล็กหันกลับไปพร้อมกับทำเสียงเศร้า
แย่ อะไรที่เรียกว่าแย่หละ ผมไม่สนใจคำเหล่านั้น ผมกอดไหล่น้องนัทไว้แล้วโน้มมาหาตัวผม
ไม่มีการขัดขืนจากไอ้ตัวเล็ก และไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆให้เห็น ผมเดาไม่ออกจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องนัท

[sadness]

[18.5]

วันที่ผมรอก็มาถึงจนได้ ก็คือวันที่จะได้กลับบ้านไปเจอกับคนที่ผมรัก
หลังจากเหตุการณ์ไม่ดีเมื่อวานนี้ ผมก็ได้รู้อะไรหลายอย่าง
คนเราจะมีชีวิตที่เรียบง่ายมันเป็นไปไม่ได้เลย
ถึงเราไม่ไปทำร้ายใคร ก็ยังมีคนที่ต้องการทำร้ายเราอยู่ดี
และอีกเรื่องคือพี่อาร์ม ดูพี่อาร์มเป็นเดือดเป็นแค้นแทนผมมาก มันทำให้ผมรู้สึกดี
เหมือนว่ามีใครสักคนมาร่วมแชร์ความเจ็บปวดของเรา
อย่างที่พี่อาร์มบอกผมนะเจ็บ เจ็บที่ใจมันเจ็บยิ่งกว่าบาดแผลภายนอก
แต่คนทำไม่ใช่พี่อาร์มนี่ แล้วพี่อาร์มจะเสียใจไปเพื่ออะไร
ผมไม่อยากให้พี่อาร์มรู้สึกผิดทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนพี่อาร์มไปดูหนัง ทั้งที่ผมไม่ชอบที่แบบนั้นเลย
มันทำให้รู้สึกเงียบเหงา มืด และโดดเดี่ยว
พอเข้าไปแล้วผมจึงแกล้งหลับเพื่อไม่ให้คิดอะไรเมื่อเจอกับความมืด
สิ่งที่ผมสัมผัสได้หลังจากหลับตา คือมือของใครคนหนึ่งจับกุมมือของผมไว้
มันทำให้ผมผ่อนคลาย และหลับไปจริงๆ

พี่อาร์มขับรถมาถึงบ้านของน้าผม ผมจึงขอให้น้าช่วยจัดที่นอนให้พี่อาร์มที่บ้านนี้
เพราะผมยังไม่พร้อมที่จะให้ใครเข้ามาในความทรงจำของผมกับพ่อแม่
บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากบ้านน้ามากนัก เมื่อผมขึ้นมัธยมน้าผมถึงยอมให้ผมกลับมาอยู่ที่บ้านตัวเอง
เพราะก่อนหน้านี้ผมต้องอยู่ที่บ้านน้า ส่วนบ้านผมน้าจะส่งคนมาทำความสะอาดทุกสัปดาห์
เพื่อรอให้ผมพร้อมจะกลับมาอีกครั้ง ผมดีใจที่น้าผมไม่ขายบ้านหลังนี้ไป
เพราะความทรงจำต่างๆของผมกับครอบครัวคือที่นี่ มันทำให้ผมอบอุ่นที่ยังมีบ้านหลังนี้อยู่

ทุกครั้งที่ผมเหงาผมจะไปนั่งกินเบียร์คนเดียวที่ริมน้ำ จะมีก้เพียงไอ้ฟลุคกับเกดเท่านั้นที่ผมเคยพาไปด้วย
แต่วันนี้ผมต้องการให้พี่อาร์มมากับผม เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เจอพี่อาร์มแบบนี้
“พี่ชอบผมจริงๆหรือเปล่า”
ผมถามพี่อาร์มไปแบบนั้น แต่ลึกๆในใจแล้วผมก็ไม่อยากให้พี่อาร์มตอบว่าไม่ชอบ
แต่ผมก็ไม่อยากให้พี่อาร์มบอกว่าชอบผมเช่นกัน
"คงไม่จริงสินะ งั้นก็ดีแล้วหละ เพราะผมไม่อยากจะชอบพี่เหมือนกัน"
"ต่อจากนี้ไป ไม่ต้องมาทำดีกับผมอีกนะครับ"
ผมไม่รอให้พี่อาร์มตอบ เพราะผมคิดว่าผมไม่อยากชอบคนคนนี้ ผมไม่อยากเสียใจกับการสูญเสีย
ถ้าวันหนึ่งพี่อาร์มไม่ได้ชอบผมแล้วจากผมไป ผมคงทนไม่ได้
เพราะอย่างนี้ตัดใจตั้งแต่ตอนนี้จะดีที่สุด ผมไม่กล้ารักใคร ไม่กล้าเจอกับความสูญเสีย
แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาจากพี่อาร์ม “รักงั้นหรือ” “หยุดทำดีกับผมไม่ได้หรือ”
แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไงหละ ถ้ายิ่งพี่อาร์มทำดีกับผม ผมก็จะยิ่งรักพี่อาร์มขึ้นไปอีก
ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะทำยังไงหละ ผมไม่อยากรับใครเข้ามาในชีวิตผมมากไปกว่านี้
ผมไม่อยากต้องเสียใจกับการจากลา ความผูกพันในฐานะเพื่อนมันจะมั่นคงตลอดไป
แต่ความผูกพันแบบคนรักหละ จะมีใครยืนยันได้ว่าจะไม่มีจางหายไป แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมจะทำยังไง
“แบบนี้ก็แย่นะสิ”ผมพูดได้แค่นั้น

[sadness]

[19]

หลังจากที่พี่อาร์มกอดผมไว้ด้วยความเงียบอยู่นาน พี่อาร์มก็ดึงมือผมให้ลุกขึ้น
เหมือนเป็นสัญญาณว่า “กลับบ้านกันเถอะ” แต่ก็ไม่ได้เปล่งเสียงใดๆออกมา
ผมเดินตามมายังรถของพี่อาร์ม ตลอดเวลาเดินทางกลับบ้านไม่มีคำพูดใดๆ
พอถึงบ้านผมกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ พี่อาร์มก็มาคว้ามือผมไว้
แล้วจับมือผมมาวางที่หน้าอกของพี่อาร์ม ผมมองหน้าพี่อาร์มก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่ต้องการบอกความหมาย
“พี่พูดจริงๆนะ ว่าพี่รักนัท”
นี่เป็นคำพูดแรกที่พี่อาร์มพูดออกมา
ผมนิ่งไม่ตอบ ดึงมือกลับอย่างช้าๆ แล้วเปิดประตูออกจากรถไป

ผมอยากจะขอใครสักคนช่วยผมในเวลานี้
“แม่ครับผมจะทำยังไงดี”
“คนที่ผมชอบเค้ามาสารภาพรักกับผม”
“แต่ผมไม่กล้าที่จะรักเค้า ไม่กล้าที่จะครอบครองหัวใจเค้า”
“ผมกลัว กลัวจะต้องเจ็บ ผมอ่อนแอมากเลยใช่ไหมครับ”
ผมมองรูปถ่ายของพ่อแม่และตัวผมในวัยเด็ก พูดกับแม่เหมือนต้องการให้คนในรูปตอบกลับมายังผม
แต่มันก็เป็นไปไม่ได้สินะ
ไอ้พี่อาร์มบ้า  จะมาทำดีกับผมทำไม เราเป็นแค่แฟนหลอกๆกันไม่ใช่หรือไง
คนบ้ามาทำให้คนอื่นชอบ ผมมันบ้าที่ไปหลงชอบพี่ พี่อาร์มยิ่งบ้ากว่าเพราะมาชอบคนอย่างผมทำไม

ผมคิดจนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาตอนสายๆ อาบน้ำแต่งตัวกำลังจะไปที่บ้านน้า
แต่ทำไมรถของพี่อาร์มมาจอดหน้าบ้านผมหละ
“ไงขี้เมาตื่นแล้วหรือ”
“ใครขี้เมาไม่ทราบ พี่ก้กินเหมือนกับผมนั่นหละ”
แน้ว่าแล้วยังมายิ้มอีก
“แล้วพี่อาร์มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ตั้งแต่เมื่อคืน กลัวเด็กดื้อจะหนีกลับก่อน เลยต้องมาดักไว้”
“งั้นก็ไม่ใช่ผมเพราะผมไม่ดื้อ แล้วก็ไม่คิดที่จะหนีกลับ”
“ครับๆๆ ไปที่บ้านคุณน้ากันดีกว่านะครับ”
ผมเชิดจมูกให้พี่อาร์ม ก็ดันมาว่าเราดื้อนี่นา

...

ผมขับรถมาส่งไอ้ตัวเล็กแล้วก็ขับไปที่บ้านน้าของน้องนัท
“ส่งน้องแล้วหรือ”
น้าชัยนั่นเองครับ ยังไม่หลับ สงสัยเป็นห่วงไอ้ตัวเล็กแน่ๆ
“ครับ เพิ่งไปส่งมาเมื่อกี้นี้ครับ”
“อืม............. น้าขอคุยด้วยได้ไหม”
“ได้ครับ”
น้าชัยเดินนำผมไปยังม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
“ชอบนัทจริงหรือเปล่าเรานะ”
น้าชัยเริ่มเปิดประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม
“เรียกว่ารักดีกว่าครับ”
“แล้วถ้าน้าไม่เห็นด้วยหละ”
ผมหันไปมองหน้าน้าชัย แต่สีหน้าของน้าชัยยังคงเรียบเฉย
“รู้ใช่ไหมว่านัทรักน้านีของเค้ามาก เพราะงั้นถ้าต้องเลือกคิดว่านัทจะเลือกใคร”
“จะไม่มีวันนั้นครับ”
“หมายความว่ายังไง ว่าจะไม่มีวันนั้น”
“จะไม่มีวันที่นัทต้องเลือกครับ ผมไม่อยากให้นัทต้องลำบากใจ ถ้าน้าไม่เห็นด้วยกับการที่ผมจะคบกับนัท ผมก็จะไป”
“ยอมง่ายแบบนั้นเชียว ไหนบอกว่ารักนัทไม่ใช่หรือ”
“ครับผมรักนัท ตอนนี้ยิ่งรักมากขึ้นด้วย แต่ความรักของผมไม่จำเป็นที่จะต้องครอบครองตัวน้องนัท”
“ผมไม่ต้องการให้ใครมาทำอะไรนัท ไม่ต้องการเห็นนัทร้องไห้เวลานอน ไม่อยากให้นัทต้องลำบากใจในการคบกับผมถ้าที่บ้านไม่เห็นด้วย เพราะงั้นผมจะปล่อยให้นัทอยู่ในที่ของเค้า แล้วผมจะคอยดูแลเค้าจากที่ของผม”
น้าชัยมองผมพูดโดยไม่ได้แย้งใดๆ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ผมไม่อยากให้นัทต้องเลือก แต่อยากให้นัทได้ทั้งสองอย่างพร้อมกัน ไม่จำเป็นต้องเป็นผม ไม่จำเป็นต้องรักผม แต่ใครก็ได้ที่จะรักนัทและครอบครัวนัทยอมรับ
หลังจากที่ผมพูดจบ น้าชัยก้ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ผมควรจะต้องไปตั้งแต่ตอนนี้หรือเปล่าครับ”
ผมถามประโยคที่ไม่อยากพุดขึ้นมา  ผมหันหน้าไปมองทางอื่น เพราะคิดว่าจะไม่ได้ใกล้ชิดไอ้ตัวเล็กอีก ผมทำใจยากเหลือเกิน
“น้าฝากน้องด้วยนะ”
“หมายความว่า.....”
ผมยังอ้ำอึ้งกับคำพูดน้าชัย
“น้องอาจจะเปิดใจรับใครได้ยาก แต่ถ้าเป็นเราน้าคิดว่าน่าจะทำได้”
“อย่าเพิ่งหมดหวังก่อนหละ”น้าชัยตบบ่าผม นี่เค้ายอมรับผมหรือ
“ผมไม่มีทางหมดหวังแน่ครับ และผมก็จะดูแลนัทเป็นอย่างดีครับ”
เหมือนกับคำสัญญาที่ให้กับพ่อตา เวลามาสู่ขอลูกสาว แต่นี่คือสิ่งที่ผมจะทำให้ได้
“เอาเถอะ ไปนอนได้แล้วไป”
“ผมขออนุญาตไปบ้านนัทได้ไหมครับ”
“น้าว่านัทคงไม่พร้อมจะให้เราเข้าไปหรอกนะ”
“ผมขอแค่มองเค้าจจากข้างนอกก็ยังดีครับ”
“ตามใจเรา พรุ่งนี้ก้พานัทมาหาน้าด้วยแล้วกัน”
“ได้ครับ”

[sadness]

[20]

ตลอดทางกลับกทม.ไอ้ตัวเล็กไม่พูดอะไรออกมาเลย
สายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ มองอย่างไม่มีจุดหมาย
ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้
ผมได้แต่รอเท่านั้น รอว่าคนด้านข้าง จะหันกลับมามองที่ผม....

ตอนเย็นวันนั้นหลังจากถึงหอเรียบร้อยแล้ว
ไอ้เอกับมุกซื้อของฝากมาแล้วเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวกันอีก
ไอ้ตัวเล้กดูจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง ที่ได้ยิ้มได้หัวเราะกับไอ้เอ
แต่นั่นไม่ใช่เลย แววตาของน้องนัทไม่ได้มีความสุขไปกับเสียงหัวเราะนั้นเลย
แววตามันเศร้าเกินกว่าจะเรียกว่ามีความสุขได้
ผมรู้สึกเจ็บที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
ได้แต่มองอยู่ตรงที่ของผม
"พี่อาร์มเป็นอะไรครับ"
"ป่าวครับ"ผมพูดพร้อมกับลูบหัวน้องนัท
น้องนัทหันมาถามผม หลังจากไอ้เอกับมุกแยกไปอาบน้ำ
จะให้ผมบอกยังไงหละว่าผมเป็นอะไร เพราะผมเองก็ยังบอกไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
"ไปเดินเล่นกับผมไหม"
นัทจับมือผมที่ลูบหัวนัทอยู่
"อืม"

ผมกับน้องนัทเดินลงมาด้านล่างของหอพัก
เดินวนอ้อมไปทางด้านหลังหอพักที่ติดกับสนามฟุตบอล
ตลอดทางที่เดินไม่มีการพูดคุยอะไรกัน
มีแต่เพียงมือของน้องนัทที่จับมือผมไว้
"พี่อาร์มพี่ชอบผมจริงๆหรือครับ"
หลังจากเงียบไปนาน อยู่ๆนัทก็ถามขึ้นมา
"พี่รักนัทครับ"นั่นคือความจริงที่ผมอยากจะบอก
"ผมมีอะไรให้คนหล่อๆอย่างพี่มาสนใจหละครับ"
น้องนัทหันมามองหน้าผม
"พี่ไม่รู้ รู้แต่ชอบตั้งแต่โดนต่อยวันนั้น"
ผมเอามือไปลูบหลังมือของนัท
"โรคจิตป่าวเนี่ย ชอบความรุนแรง"
นัทดึงมือกลับ
"นัทไม่เหมือนใคร พี่รักที่นัทเป็นตัวของนัท คนอื่นเข้ามาหาพี่เองโดยพี่ไม่ต้องเดินไปหา แต่กับนัทพี่เสนอตัวให้ขนาดนั้นกลับโดยต่อยเสียนี่"
ผมเอามือมาลูบที่แก้มบริเวณใกล้กับปากที่โดนนัทต่อย
"แล้วเจ็บไหมครับ"
นัทเอื้อมมือมาลูบแก้มผม
"ถึงเจ็บพี่ก็ไม่บ่นหรอกครับ ก็ใจมันรักนี่นา"
................................
"ผมขอบคุณพี่นะครับที่ให้ความรักกับผม"
"แต่ผมรับมันไม่ได้หรอกครับ ผมไม่อยากเจ็บ"
.......................................................
อะไรนะ เหมือนใครเอาหินมาทุ่มใส่หัวผม
ทำไมหละ ทำไมกัน
"พี่ไม่.............."ผมพยายามจะค้านแต่น้องนัทก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"ไหนพี่บอกว่าพี่รักผมไงหละ"
"ความรักของพี่คือการครอบครองตัวผมหรือเปล่า"
"เปล่าครับ"ผมไม่อยากจะพูดคำนี้ เพราะนั่นมันหมายถึงผมต้องยอมปล่อยน้องนัทไป

"ถ้าอย่างนั้น ก้ปล่อยผมไว้แบบนี้เถอะครับ"
"แต่พี่ยังรักนัทได้ใช่ไหม"ผมพูด เหมือนจะรั้งฟางเส้นสุดท้ายไว้
ไม่มีคำตอบมีเพียงใบหน้าของน้องนัทที่ยื่นเข้ามาหาผม
ริมฝีปากบางๆสีแดงของน้องนัทประทับลงบนริมฝีปากของผม
มือทั้งสองข้างของน้องนัทจับที่ใบหน้าของผมให้ฝังอยู่กับรอยจูบนั้น
รอยจูบที่ควรจะหอมหวาน กลับทำให้ผมรู้สึกขม
ปากของผมสัมผัสได้กับของเหลวรสชาติเค็ม "น้ำตางั้นหรือ"
นี่ไม่ใช่การจูบเพื่อแสดงความรัก แต่นี้เป็นการจูบเพื่อบอกลาอย่างนั้นหรือ
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมกับน้องนัทยืนจูบกันอยู่ตรงนั้น
จนนัทเริ่มจะแยกตัวออกมา
ผมมองไปที่ตาคู่นั้น มันเต้มไปด้วยน้ำตา ผมอยากเข้าไปเช็ดไปซับน้ำตานั้น แต่ผมทำไม่ได้สินะ
นัทเริ่มหันหลังให้ผม ก่อนที่นัทจะก้าวออกไป
"พี่ยังรักนัทได้อยู่ใช่ไหม"
ผมถามคำถามเดิมอีกครั้ง
"อย่ารักคนอย่างผมเลยครับ"
นัทเริ่มเดินจากไปช้าๆ
"มันไม่ทันแล้วหละนัท พี่จะไม่ยอมเลิกรักนัท ไม่มีวัน ยังไงนัทก็จะเป็นแฟนพี่ตลอดไป"ผมพูดกึ่งตะโกน เพราะน้องนัทได้เดินจากผมไปแล้ว