หัวข้อ: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก

[sadness]

เรื่องนี้มี 25 ตอนนะครับ ใกล้จะจบแล้ว
แล้วก็มีตอนพิเศษอีก 4 ตอน
ถ้าไงพรุ่งนี้จะมาลงตอน 21 - 25 ให้นะครับ
หรือจะลงแค่ 24 ดี เก้บตอนสุดท้ายไว้ก่อน อิอิ

ล้อเล่นครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลงให้จนจบเลยครับ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ

[the_pooh9]

 

ขอแบบ หมด stock

วันนี้ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ มะไดหรอ

ตะเอง

ถึงพรุ่งนี้ กล้ว เป็น บ้าอ่ะ
 

[CaroL]

ขอบคุณครับ ใจดีมาก

จะจบไงครับเนี่ย 

เริ่มกลัวเหมือนรีบน

เป็นกำลังใจให้ครับ

[nidnoi]

มารอลุ้นตอนจบด้วย

 

[broke-back]

 
หอบดอกไม้มาให้กำลังใจนักเขียน


เนื้อเรื่องสนุกดี
อ่านง่าย..อ่านเพลิน
บทสนทนาเข้าใจง่าย


ขอบคุณครับ +1 ให้คนใจดี..ลงเรื่องให้อ่านจุใจเลย
(edit... เด๋วมา +1 ให้ ต้องหลัง 5 ทุ่มแล้วน่ะคร้าบบบ)


ป้อล่อ....ทำไมใช้ชื่อ sadness ล่ะครับ ทั้งที่ตอนจบน่าจะ Happy ๆๆๆๆ

[nithiwz]

ทำไมถึงรักไม่ได้นะครับนัท ทำไมอ่ะ ทำไมนัทเห็นแก่ตัวแบบนี้อ่ะ
พี่อาร์มอุตส่าห์จะรักนัท  นัทกลัวแต่ตัวเองจะเจ็บ  แต่ไม่กลัวเลยว่าคนอื่นเจ็บยิ่งกว่านัทอีก

อ๊ากกกกกกกกกก!!!!! ทำไมมันเศร้าแบบนี้อ่ะครับ
ไม่ยอมอ่ะ  ไม่ยอมให้นัทไม่รักพี่อาร์มเด็ดขาด

รีบๆ มาตอบนะครับ  จะรอดูฟามรักของเด็ก EG กับเด็ก SC เหอะๆๆๆๆๆ
 

อ่านหนังสือต่อ  พรุ่งนี้สอบ  อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

จบเร็วจัง
ยังไม่จบไม่ได้เหรอ
สนุกอะ
สมหวังเหอะนะนะนะ
สงสารพี่อาร์มอะ
น้องนัทอย่าใจร้ายสิ
 

[CaroL]

ฝันดีครับ

[iota]

คงจะไม่จบเศร้านะ
ไม่อยากฉลองปีใหม่พร้อมน้ำตา

[jokirito]

   ไอ้ตัวเล็กครับ กล้าๆหน่อยครับ  สงสารพี่อาร์มเค้า 

[Kill_eR]

ง่าจะจบแล้วหรอครับ ...

อย่าจบแบบเศร้านะค้าบ  น้องนัทยอมรับรักพี่อาร์มเถอะ...เฮ้อ...

เอาใจช่วยพี่อาร์มนะครับ....

จบไวจัง ยังไงก็แต่งเรื่องอื่นๆให้ได้อ่านกันอีกนะครับ  จะติดตาม  ชอบมากๆ

[สมุนไพร]

 

[๛ナーリバス๛]

อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือน นิยายบางเรื่องที่เคยอ่านเลย

นัทนี่ขี้กลัวจัง แต่ก็มีความคิดของเขาเพราะปมในใจ หวังว่าคงไม่จบเศร้านะ มาต่อเร็วๆนะคะ 

สนุกมากค่ะ

[KriT_SuN]

  สงสารอาร์ม นัทใจแข็งจริง ๆ ๆ

รอนะค้าบ ขอบคุณค้าบบบบบ 

[inimeg]

+1 ไปเลย....

[CanonDNattari]

  เอามาให้คนโพสและคนเขียน

ไอ้ตัวเล็กกก เปิดใจเร็ว ๆ น่า อย่าเศร้าหละ

ปูเสื่อรอตอนต่อไป

[sadness]

[21]

"มันไม่ทันแล้วหละนัท พี่จะไม่ยอมเลิกรักนัท ไม่มีวัน ยังไงนัทก็จะเป็นแฟนพี่ตลอดไป"
คำนี้ยังก้องอยู่ในหัวของผม พี่อารืมลืมผมไปเถอะครับ
ผมไม่คิดว่าในชีวิตนี้ผมจะรับใครเข้ามาในฐานะคนของหัวใจได้หรอกครับ
ผมมันก็แค่เด็กขี้กลัวคนหนึ่ง กลัวทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
กลัวทั้งที่ไม่รู้อนาคตว่าจะเป็นยังไง
เพราะอย่างนั้นแทนที่จะต้องมานั่งกลัวอนาคต ก็สู้ไม่ต้องหวังกับมันเลยดีกว่า
ผมรักพี่นะครับพี่อาร์ม และผมก้ไม่อยากเกลียดพี่ ถ้าวันนึงเราต้องเลิกกัน
ผมยอมเป็นคนไปเองตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า

ผมเดินกลับขึ้นมาที่หอ น้ำตาของผมมันแห้งไปแล้ว
แต่ใจของผมมันไม่ได้หยุดไปด้วย น้ำตามันยังไหลท่วมหัวใจผมอยู่ตลอดเวลา
"พี่เอครับ ช่วยไปดูพี่อาร์มหน่อยสิครับ"
ผมเดินมาบอกพี่เอ ทั้งที่เห็นพี่เอกับพี่มุกกำลังนั่งคุยกัน ถึงมันจะดูเสียมารยาท
แต่ก็นั่นหละ ผมเป็นห่วงพี่อาร์มว่าจะเป็นยังไงมากกว่า
"เกิดอะไรขึ้น"พี่มุกเดินมาลูบหัวผม
"ผมไม่เป็นไรครับ คนที่เป็นนะพี่อาร์มมากกว่า"ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่มุก
"พี่เอช่วยไปดูพี่อาร์มหน่อยนะคครับ อยู่ที่สนามฟุตบอล"
"อืม ได้ครับ"
พี่เอเดินไปหยิบของบนโต๊ะอ่านหนังสือแล้วเดินลงจากหอไป
"เป็นอะไรหรือเปล่า"พี่มุกถามด้วยความเป็นห่วง
"ผมไม่เป็นไรครับ ผมไปนอนก่อนนะครับ"
ผมเดินออกมาจากพี่มุก เดินไปที่เตียง ก่อนจะขึ้นเตียงของผม
ผมมองไปที่เตียงด้านล่างของพี่อาร์ม ต่อไปนี้จะไม่มีคนนี้อีกแล้วสินะ

ผมล้มตัวลงนอนแต่มันหลับตาไม่ได้เลย
คิดดถึงแต่เรื่องของพี่อาร์ม ทั้งเรื่องที่ผมพูดกับพี่อาร์ม เป็นห่วงพี่อาร์มว่าจะเป็นยังไงบ้าง
ผมนอนอยู่แบบนั้น พี่มุกคงคิดว่าผมหลับแล้ว ถึงขึ้นเตียงนอน
ผมคิดว่าถ้าผมยังไม่หลับ พี่มุกก็คงไม่ยอมนอนแน่ๆ
มันจึงเป็นการดีที่สุดที่ผมจะไม่ขยับ เพื่อให้พี่มุกคิดว่าผมหลับแล้ว ทั้งที่ใจผมกระวนกระวายอย่างมาก
ผมนอนกับความคิดอยู่นาน จนพี่เอเปิดประตูเข้า
"ไอ้อาร์มกลับบ้านไปแล้วนะ เราก็นอนได้แล้วหละ"
พี่เอบอกผมทั้งที่ผมยังนอนอยู่เหมือนเดิม
เหมือนพี่เอจะรู้ว่าผมไม่สามารถข่มตาหลับได้ เพราะเป็นห่วงพี่อาร์ม
"พี่เอ ผมเลวมากไหม"ผมยังนอนอยู่แบบเดิม แต่ปากก้ถามพี่เอไป
"ไม่มีใครผิดหรอก อย่าคิดมาก"พี่เอลูบหัวผม แต่ผมก็ยังไม่ลืมตาขึ้นมา
"ผมทำให้พี่อาร์มต้องเสียใจ ผมคงเลวมากใช่ไหมครับ"
"รู้ว่าทำให้เค้าเสียใจ แล้วทำไมยังทำหละ"
พี่เอถามผมเรียบๆ น้ำเสียงไม่ได้แฝงความโมโหไว้เลย แถมยังมีความรู้สึกถึงความเป็นห่วงเสียมากกว่า
"ผมไม่รู้ ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน ผมคง.................กลัว"
"เอาเถอะอย่าคิดมาก ไอ้อาร์มฝากมาบอกว่า มันจะยังอยู่ที่เดิมเสมอ รอให้นัทพร้อมให้โอกาสมัน"
"ผมไม่อยากให้พี่อาร์มเสียเวลา"
"แต่เพื่อนพี่เต็มใจรอ"
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
"พี่ไม่รู้ว่านัทคิดอะไรอยู่นะ แต่ในฐานะเพื่อนคนนึงของไอ้อาร์ม พี่ก็อยากจะบอกว่าเพื่อนพี่ไม่เคยรักใครเท่านัทมาก่อน"
"พี่รักนัทและเพื่อนพี่ด้วย เพราะอย่างนั้นมันจะไม่ดีกว่าหรือที่ไม่ต้องมาเสียใจทั้งสองฝ่ายแบบนี้"
"นัทก็รักไอ้อาร์มไม่ใช่หรือไง ทำไมทำร้ายหัวใจแบบนี้หละ"
"ผมขอโทษครับพี่เอ ผมไม่รู้จริงๆ"
"อืม เอาเถอะ นอนซะนะ"พี่เอลูบหัวผมเป็นการส่งท้าย
ผมอยากขอโทษพี่อาร์ม ขอโทษพี่เอ ขอโทษพี่มุก ขอโทษทุกๆคน ที่ผมไม่รู้ว่าผมกลัวอะไร
เพราะความไม่รู้ของผม ทำให้คนที่รักผมต้องเสียใจ

[sadness]

[22]

เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย กว่าจะนอนหลับก็ปาเข้าไปเกือบ 6 โมงเช้าแล้ว
ผมตื่นมาก็ไม่เจอพี่เอกับพี่มุก มีก็แต่เพียงขวดน้ำส้มวางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือของผม
---ตื่นแล้วก้กินซะนะ จะได้สดชื่น---
พี่มุกนั่นเอง ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง
ตั้งแต่เมื่อคืนผมปิดมือถือไว้ เพราะไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น และไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร
ผมเปิดมือถือขึ้นมา เบอร์ที่ไม่ได้รับสายก็ส่งเสียงเตือนมาทันที
ในรายชื่อทั้งหมด มีแต่เกดกับฟลุคเท่านั้น ไม่มีเบอร์ของพี่อาร์มเลย
นี่สินะที่ผมจะต้องรู้สึกดี แต่ทำไมผมกับรู้สึกอ้างว้างจังหละ

ผมเดินมาที่โรงอาหาร คนค่อนข้างบางตา เพราะตอนนี้มันก็บ่าย 2 กว่าแล้ว
ผมนั่งกินข้าวเพียงคนเดียว ไม่สนใจคนที่ผ่านไปผ่านมา
"โดนทิ้งให้มากินข้าวคนเดียวรึไง"
เสียงแบบนี้ไม่ต้องเงยหน้าก็รู้ว่าใคร สาวที่จ้องจะจับพี่อาร์มนั่นเอง
ผมทำเป็นไม่สนใจเสียงนั้น
"ชั้นพูดไม่ได้ยินหรือไง"พูดไม่พูดเปล่า ยังเอามือมาทุบที่โตีะอีก ผู้หญิงอะไรเนี่ย
"ได้ยิน แต่ไม่อยากสนใจ"ผมเงยหน้าไปมองคนตรงหน้า
"ปากดีนักนะ แล้ววันนี้ตัวไม่ติดกับพี่อาร์มหรือไง"
"ก็เห็นว่าอยู่หรือเปล่าหละ"
"หรือว่าจะโดนทิ้งจริงๆ ถึงทำหน้าเศร้าแบบนี้"
นี่มันสังเกตขนาดนั้นเลยหรือไง
"พี่อาร์มเค้าคงตาสว่างแล้วสินะ ก็อย่างว่าหละ เค้าจะไปสนใจอะไรคนอย่างแก"สายตาน่ารังเกียจมองผมตั้งแต่ตัวจรดเท้า
ผมไม่อยากตอบโต้ใดๆ แต่นั่นมันไม่ใช่เพราะผมยอมแพ้คนแบบนี้
แต่คนที่ผมยอมแพ้คือพี่อาร์มต่างหาก ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ขอแค่อย่ามองพี่อาร์มเสียหายก็แล้วกัน
"อะไรกันคะ คนแบบไหนหรือคะ"
ขณะที่ผมยังไม่รู้จะตอบกลับคนตรงหน้ายังไง
พี่แอนก็เข้ามาแทรกสถานการณ์เสียก่อน
"ไม่มีอะไรหรอกคะ ขวัญก็แค่กำลังคุยกับคนที่ถูกทิ้งอยู่นะคะ คนที่พี่อาร์มเห็นเป็นทางผ่านนะคะ"
"พี่ว่าน้องเข้าใจผิดมากกว่านะ"
"ยังไงคะ"ทำหน้าเหมือนหมางงเลยนะ
"ไม่ใช่ว่าอาร์มทิ้งน้องนัทหรอก แต่เป็นน้องนัทต่างหากที่ทิ้งอาร์ม"
"ไม่จริงหรอกคะ พี่อาร์มนะหรือจะโดนทิ้ง โดนคนแบบนี้ขอเลิกนะหรือคะ"
"แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ถ้าอยากคุยกับคนโดนทิ้ง พี่ว่าน้องไปคุยกับอาร์มจะดีกว่านะ"
"เพราะคนขี้แพ้นะมันคืออาร์ม น้องนัทเค้าเป็นผู้ชนะต่างหาก"
"อ้อ อีกอย่าง พี่ว่าน้องเลิกยุ่งกับน้องนัทได้แล้วนะ เพราะมีคนฝากมาบอกว่า ถ้าไม่เลิกยุ่งกับนัท เรื่องไม่จบง่ายๆแน่"น้ำเสียงพี่แอนดูดุขึ้นมาทันที
"เอาหละนัททานข้าวกับพี่ไหมคะ ส่วนเธอ จะไปไหนก็ไป"พี่แอนพูดแบบไม่ใส่ใจผู้หญิงอีกคน
ขวัญทำท่าไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินจากไป
"ตลกร้ายนะครับ"
"ตลกร้ายยังไงหรือน้องนัท"
"ก็คำพูดของพี่นะสิ"
"เข้าใจใช่ไหมที่พี่หมายถึง"
"ครับ เจ็บนะครับ ผมมันคนชนะที่เจ็บที่สุดเลย"
"ว้า คนแพ้ก็เจ็บ คนชนะก็เจ็บ แล้วอย่างนี้เกมส์นี้ใครหละจะมีความสุข"
"นั่นนะสิครับ เกมส์นี้ใครที่มีความสุขกัน"
"ถ้าเกมส์นี้มันมีแต่คนเศร้า ก็เลิกเล่นมันเถอะ หันมาเล่นเกมส์อื่นไม่ดีกว่าหรือ"
"แต่ผมอยากจะลองเล่นให้จบนะครับ"
"แล้วแต่น้องนัทแล้วกันคะ"
"แต่ถ้าอยากเปลี่ยนเกมส์เมื่อไหร่ เพื่อนพี่รออยู่นะคะ"
"ครับพี่ เอ่อพี่แอนครับ พี่อาร์มไม่เป็นไรใช่ไหมครับ"
"น้องนัทคิดว่าไงหละคะ"พี่แอนไม่ตอบแต่ย้อนมาถามผม
ผมได้แต่ส่ายหัว ผมไม่รู้ว่าพี่อาร์มเป็นยังไงบ้าง แต่คิดว่าไม่น่าจะสดใส
"น้องนัทเป็นเด็กน่ารักนะ อย่าทรมานเพื่อนพี่อีกเลย"พี่แอนจับที่บ่าผม
"ผมขอโทษครับ ผมขอโทษจริงๆ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่มีใครโกรธน้องนัท ทั้งพี่ ทั้งอาร์ม เพราะงั้นไม่จำเป็นที่จะต้องขอโทษ"
"แค่รอให้น้องนัทพร้อมจะเปิดใจเท่านั้นเอง เพื่อนพี่ยังรออยู่เสมอนะ"
พี่แอนพูดค้างไว้เท่านั้นแล้วจากไป

[sadness]

[23]

ทุกๆเช้าที่ผมตื่นขึ้นมา จะพบกับน้ำส้มขวดหนึ่งเสมอ
มันเป็นกิจวัตรไปแล้วที่ทุกเช้าผมจะต้องดื่มมัน
ขอความสั้นๆ ---ขอให้สดใสนะ---
ลายมือเป็นของพี่มุกบ้าง พี่เอบ้างสลับกันไปแล้วแต่วัน
พี่สองคนนี้ดีกับผมเหลือเกิน ทั้งที่ผมไม่สมควรได้รับสิ่งเหล่านั้น หลังจากที่ผมทำร้ายพี่อาร์มไปแล้ว
การเรียนของผม ถึงผมจะเข้าเรียน แต่ก็ไม่มีอะไรเข้าหัวผมเลย
ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ผมควรจะตั้งใจเรียนเพื่อน้าของผม
แต่เรื่องของพี่อาร์มมันเข้ามารบกวนจิตใจผมอยู่ไม่น้อยเลยจริงๆ

"มึงจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ"
ไอ้ฟลุคมันด่าผมหลังจากที่ผมไม่ยอมส่งงานหลายวิชา
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทางนี้คือทางที่ผมเลือก
ผมเลือกที่จะทำร้ายใครหลายคน แต่เมื่อผมได้มันมา ผมกลับไม่มีความสุขเลย
ผมจะต้องเปลี่ยนตัวเองใหม่ อย่างน้อยก็ไม่ทำให้คนที่รักผมต้องเป็นห่วง
แต่หลังจากนี้นะสิ ผมต้องไปพบอาจารย์เพื่อทำรายงานเพิ่ม เฮ้อคิดแล้วก็เหนื่อย

หลังจากเลิกเรียนในตอนเย็นแล้ว ผมยังต้องไปพบอาจารย์อีกเพื่อขอทำรายงาน
อาจารย์ท่านอื่นก็ไม่เคี่ยวเท่าไหร่ บอกให้กลับไปทำแล้วเอามาส่ง
จะมีก็แต่อาจารย์เคมีนี่หละที่ไม่ยอม
บอกว่าถ้าคุณจะทำ ก็ให้นั่งทำที่ห้องอาจารย์จนกว่าจะเสร็จ
ผมจะทำอะไรได้หละครับ ก็ต้องยอมนั่งทำนะสิ ทั้งที่หิวข้าวมาตั้งแต่กลางวันแล้ว
แต่ถ้าผมไม่ทำ ปลายเทอมไม่ต้องสงสัย เกรดผม F แน่นอน

ผมนั่งทำงานของอาจารย์จนเสร็จเวลาก็ผ่านไปจนจะทุ่มนึงแล้ว
ผมหิวมาก หิวจนเดินจะไม่ไหวแล้ว ผมเดินลงมาจากตึกหวังจะไปหาอะไรทาน
แต่ผมก็ต้องชะงัก เพราะใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านล่างตึก
ผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดให้หายคิดถึง แต่ผมก็ทำไม่ได้ เพราะผมเป็นคนเลือกเอง
พี่อาร์มไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินมาคว้าหนังสือในมือผมไปถือ
ผมก็ไม่ได้ยื้อหรือว่าอะไร เพียงแต่เดินตามพี่อาร์มไปเงียบๆ
ผมกับพี่อาร์มเดินตามพี่อาร์มไม่ห่างนัก จนพี่อาร์มเดินมาถึงร้านข้าว

"ข้าวไข่เจียวหมูสับครับ"พี่อาร์มหันไปสั่งกับคนเสริฟ
พี่อาร์มยังจำได้อีกหรือ อาหารที่ผมเคยสั่งให้เค้าทาน
"ผมเอาข้าวผัดปลาหมึกครับ"ผมไม่ได้หันไปบอกคนเสริฟ แต่หันไปมองหน้าพี่อาร์มแทน
ก้พี่อาร์มยังทานอาหารที่ผมสั่งให้ได้ ผมก็ทานอาหารแบบที่พี่อาร์มสั่งให้ได้เหมือนกัน

การทานอาหารเป็นไปอย่างเงียบๆ ไม่มีการพูดคุยกัน
ผมสังเกตพี่อาร์ม วันนี้พี่อาร์มดูไม่สดใสเลย หน้าตาก็ดูหมองลงไปด้วย
นี่ยังไม่รวมร่างกายที่ดูซูบลงไปกว่าเมื่อก่อน
ผมทำร้ายพี่ขนาดนี้เลยหรือครับพี่อาร์ม
ผมคิดพาลให้จิตใจเศร้าลงไปทันที

หลังทานอาหารเสร็จพี่อาร์มยังเดินถือหนังสือของผมเหมือนเดิม
พี่อาร์มเดินนำผม เส้นทางนี้น่าจะเดินไปที่หอพัก พี่อาร์มพี่จะเดินไปส่งผมหละสินะ
ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมเอื้อมมือไปจับมือพี่อาร์มอีกข้างนึงไว้ มือข้างที่ว่างจากหนังสือของผม
พี่อาร์มไม่ได้สะบัดหนี หรือหันมามองผม
พี่อาร์มแค่เพียงกุมมือผมให้แน่นขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น
แค่นี้มันกลับทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ไม่จำเป็นต้องมีการพูดจาใดๆ แค่มีคนคนนี้อยู่ ผมก็อบอุ่นได้ถึงเพียงนี้
พี่อาร์มเดินมาส่งผมที่หอ แต่ส่งเพียงแค่ด้านล่างหอเท่านั้น พอพี่อาร์มยื่นหนังสือมาให้ผมก็หันหลังกลับทันที
"ขับรถดีๆนะครับ"
ผมบอกพี่อาร์มก่อนที่พี่อาร์มจะเดินออกไป
พี่อาร์มชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของผม แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรและไม่ได้หันมามอง แค่เดินจากไปเท่านั้นเอง

[sadness]

[24]

จากตอนที่น้องนัทจูบผมและเดินจากผมไป
ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ลุกไปไหน
"ไง มีอะไรอยากเล่าไหม"
ไอ้เอนั่นเองครับ ผมเดินมานั่งข้างๆผม
"เค้าทิ้งกูไปแล้ววะ"ผมยิ้มให้กับเพื่อน มันเป็นยิ้มที่ทรมานที่สุด
"เฮ้อ จบแล้วหละสิ ต่อไปจะทำยังไงหละมึง"
"รอ"
"หืม"
"กูบอกว่ากูจะรอ กูจะรอน้องนัท ไม่ไปไหนเด็ดขาด"ผมย้ำกับไอ้เอ
"คิดดีแล้วหรือมึง มึงหาคนใหม่ได้ไม่ยากเลยนะ"
"แต่กูต้องการคนเดียว ถ้าไม่ได้กูก็จะไม่รักใครอีก"
"เอาเถอะมึง แล้วตอนนี้หละจะทำยังไง"
"กูไม่รู้ รู้แต่ว่ากูขึ้นหอไม่ได้ กูไม่อยากให้น้องนัทต้องคิดถ้าเห็นหน้ากู"
"เพราะงี้ไง มึงถึงมีกูเป็นเพื่อน"
ไอ้เอมันพูดพร้อมกับชูกุญแจรถของผมขึ้นมา ผมเอื้อมมือไปคว้า แต่ไอ้เอมันดันชักมือกลับ
"ไม่ต้อง เดี๋ยวกูขับเอง"
มันตบบ่าผมพร้อมกับออกแรงผลักเบาๆเหมือนจะบอกให้ผมลุกขึ้น

ไอ้เอขับรถมาส่งผมที่บ้าน ผมชวนมันนอนที่นี่ด้วยกันมันก็ไม่ยอม
ผมจึงให้มันขับรถผมกลับไปที่หอ
"งั้นพรุ่งนี้กูมารับไปเรียนนะ"
"ไม่ต้องก็ได้ กูไปเองได้"
"ไม่เป็นไร กูจะมารับ ไม่อยากเก็บรถแพงๆไว้นาน กลัววะมึง"
"พยายามนอนให้หลับนะมึง กูไปหละ"
"เดี๋ยวไอ้เอ พรุ่งนี้เช้าฝากซื้อน้ำส้มให้ไอ้ตัวเล็กด้วยนะ"
ผมคิดว่าน้องนัทคงไม่ได้นอนแน่ๆ
"เออๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงก็นอนซะหละ"
ไอ้เอขับรถออกไปแล้ว ส่วนผมจะหลับได้ยังไงหละ ก็ใจมันยังไม่ยอมสงบสักที

ตอนเช้าไอ้เอมารับผมไปเรียน
ผมเรียนแบบผ่านไปที ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
ตอนเที่ยงผมก็ไม่ยอมไปทานข้าว
ไอ้เอกับแอนเลยไม่ยอมไปทานข้าว บอกว่า "เพื่อนไม่หิวกูก็ไม่หิว"
ผมหละรู้สึกผิดกับเพื่อนผมจริงๆ
ทันทีที่เลิกเรียนวิชาตอนบ่าย ผมก็เลยชวนทั้งสองคนไปกินข้าวทันที
ไอ้ตัวผมนะไม่หิวหรอกครับ แต่ห่วงเพื่อนผมมากกว่า เพราะผมทานอะไรไม่ลงเลย คิดแต่เรื่องน้องนัท
ผมเดินไปที่โรงอาหาร ก็หันไปเจอกับน้องนัทเข้าก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในโรงอาหาร
ผมยังไม่อยากเข้าไปตอนนี้ ผมไม่อยากให้นัทคิดมาก
แต่แล้วเหมือนสวรรค์ไม่เข้าข้าง ส่งมารเข้ามาจนได้
ก็ขวัญนะสิครับ เดินเข้าไปหาน้องนัท ท่าทางไม่น่าจะไปดี
ผมกำลังจะเดินไปช่วยน้องนัทจากขวัญ แต่กลับถูกไอ้เอดึงไว้
"มึงจะไปไหน"
"กูจะไปดูน้องนัท"ผมตอบโดยไม่มองหน้ามัน
"มึงจะบ้าหรือไง คิดว่านัทจะดีใจไหมที่มึงเข้าไปช่วย"
ผมนิ่งไปกับคำพูดของไอ้เอ
"รออยู่นี่หละ เดี๋ยวแอนจัดการเอง"แอนเดินมาจับแขนผมแล้วเดินไปที่น้องนัท
ผมรู้สึกเบาใจขึ้นมา เพราะอย่างน้อย น้องนัทก็ไม่ได้อยู่คนเดียว

ทุกๆวันหลังจากที่น้องนัทนอนไปแล้ว
ผมจะซื้อน้ำส้มมาให้น้องนัทเสมอ
เพราะผมอยากให้นัทสดใส น้ำส้มของผมจึงมีเพียงข้อความ ขอให้สดใสนะ เท่านั้น
ถ้าผมจะเขียนเองมันคงไม่ดีแน่ ผมจึงวานไอ้เอเป็นคนเขียนให้เพื่อหวังให้นัทเข้าใจว่าเป็นของจากไอ้เอ

ทุกๆวันของผมผ่านไปอย่างช้าๆ ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึงน้องนัท
ทุกๆที่ที่น้องนัทไป ผมจะเดินไปหาเสมอ แต่ก็อยู่ในมุมของผมเท่านั้น
แค่ได้เห็นน้องนัทผมก็มีความสุขแล้ว
แต่วันนี้น้องนัทหายไป มีเพียงแค่เกดกับฟลุคเท่านั้น
"นัทไม่มาด้วยหรือครับ"
ผมเดินเข้าไปถามเกด
"นัทต้องไปทำงานส่งอาจารย์นะคะ ตอนนี้คงอยู่ที่ตึกวิทย์นะคะ"
ผมกล่าวขอบคุณน้องเกดแล้วกำลังจะเดินไป
"พี่อาร์ม ผมขอคุยด้วยได้ไหมครับ"อยู่ๆน้องฟลุคก็รั้งผมไว้
"ได้ครับ เรื่องอะไรครับ"
"เรื่องนัท"
"อืม"ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างช้าๆ
"ผมจะไม่พูดในฐานะเพื่อน แต่ผมจะพูดในฐานะของพี่ชายที่ดูแลน้องชายมาตลอด"
"ถ้าพี่แค่จะมาหลอกน้องผม ผมขอให้พี่หยุดทำแบบนี้ซะ"
"เพราะผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายจิตใจน้องผมแน่"
น้องฟลุคจ้องหน้าผมแบบจริงจัง
"พี่ไม่เคยคิดจะหลอกนัท พี่รักนัทจริงๆ"ผมตอบอย่างหมดแรง รักแล้วผมทำอะไรได้บ้างหละ นอกจากดูอยู่ห่างๆ
"พี่ยืนยันในสิ่งที่พี่พูดได้มากขนาดไหน"
"พี่ไม่รู้ว่าพี่ต้องทำยังไงฟลุคถึงจะเชื่อใจพี่ แต่นัทเป็นคนคนเดียวที่พี่จะรัก ไม่ว่าเค้าจะรักพี่หรือไม่ก็ตาม"ผมตอบแบบไม่หลบสายตา
สายตาของผมมันคงจะดูจริงจังไม่น้อย เพราะผมคิดแบบนั้นจริงๆ
"ถ้าอย่างนั้น ก็พยายามแล้วกันนะครับ ผมช่วยพี่ได้เท่านี้"
"ขอบคุณครับ"ผมกำลังจะลุกออกจากโต๊ะ
"อ้ออีกอย่าง นัทยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย เวลาแบบนี้พี่จะแสดงความรักกับน้องผมยังไงหละครับ"น้องฟลุคหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้ม
ผมไม่ตอบอะไร เพียงแต่หันไปยิ้มให้กับคนทั้งสองคนตรงหน้า

[sadness]

[25=บทสรุปความรัก]

หลังจากพี่อาร์มมาส่งผมที่หอแล้ว
ผมกลับมานั่งคิดเพียงคนเดียวลำพัง
ที่ผมทำอยู่มันถูกต้องแล้วหรือ ผมทำร้ายคนคนนึง แต่เค้าก็ยังไม่จากผมไปไหน
สิ่งที่ผมเห็นจากพี่อาร์มคือแววตาที่เคยมองผมด้วยความสดใส
แต่ตอนนี้มันไม่เหลือแววตาแบบนั้นอีกแล้ว
ผมมองตาพี่อาร์มทีไร ทำไมมันถึงทำให้ใจผมเจ็บ
ผมปล่อยใจให้คิดไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจว่าจะผ่านเวลาไปนานเท่าไหร่
ถึงผมจะปล่อยใจไปแบบนั้น แต่ผมก็หาคำตอบไม่ได้เลยสักที
ผมยังคงนั่งคิดอยู่ที่เดิม ที่ตรงระเบียง
ระเบียงที่พี่อาร์มชวนผมขึ้นชิงช้าสวรรค์อีกครั้ง
ถึงพี่มุกกับพี่เอจะเดินมาถามเป็นระยะว่าผมโอเคไหม
แต่ผมก็ได้แต่ยิ้มให้กับพี่ทั้งสอง แล้วจมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป
ดีที่วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ ผมจึงไม่ต้องรีบตื่นไปเรียน

"ตื่นแล้วหรือมึง"
"อืม"
ไอ้ฟลุคกับไอ้ใหญ่มันเดินเข้ามาในห้องผม
ผมเหลือบไปดูเวลานี่ก็บ่ายโมงได้แล้ว
"เมื่อเช้ากูมาหา แต่มึงยังไม่ตื่น เลยไม่อยากกวน"
"เออ แล้วมีอะไรป่าววะ"
"ไม่มีอะไร หิวหรือยังหละ"
"อืม นิดหน่อยวะ"
"ไปอาบน้ำดิ แล้วไปกินข้าวกัน"
ไอ้ฟลุคมันบอกผม พร้อมกับหยิบมือถือออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโทรไปตามเกดแน่นอน

ผมและเพื่อนๆเดินลงมานั่งทานข้าวกัน แต่ผมเลี่ยงที่จะไปร้านป้าแจ๋ว
เพราะมันมีความทรงจำเกี่ยวกับพี่อาร์มมากเกินไป
ขณะที่ผมกำลังทานกันอยู่นั้น พี่แอนก็เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่สูง ขาว ตี๋ หล่อไม่อายใครเมื่อเดินคู่กับพี่แอน
"คนไหนชื่อพี่นัทครับพี่แอน"
ผู้ชายที่มาด้วยหันไปถามพี่แอน แต่ผมยังคงทำหน้างงอยู่
"น้องนัทจ๊ะ นี่โอห์มน้องพี่อาร์มจ๊ะ"
"อ๋อครับ"ผมตอบแบบงงๆ ผมไม่รู้จะหาคำไหนที่มันดีกว่านี้ได้ในตอนนั้น
"ผมขอคุยกับพี่ตาลำพังได้ไหมครับ"
น้องโอห์มหันมาบอกผม
"อืม"ผมตอบพร้อมกับลุกตามน้องโอห์มไป
ผมกับน้องเค้าเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนไกลจากกลุ่มคน
ก่อนที่จะได้เริ่มพูดอะไรกัน น้องโอห์มได้หยิบอัลบั้มรูปในกระเป๋าเป้ออกมาให้ผม
"อะไรครับ"
"อัลบั้มรูปไง"
"พี่รู้ แต่เอามาทำไมครับ"
"พี่ดูก็จะรู้เองหละน่า"
ผมหยิบมันมาจากมือน้องโอห์ม แต่ยังไม่หายทำหน้าสงสัย
ผมเริ่มเปิดอัลบั้มรูปนั้นช้าๆ
หน้าแรกของอัลบั้มรูปมีเพียงข้อความเขียนไว้
-------น้องนัท ของพี่อาร์ม-------
ผมเปิดไปยังหน้าที่สอง

ภาพเป็นรูปของพี่อาร์มที่เอานิ้วชี้ ชี้ไปที่แก้มของตัวเอง
--------- วันแรกที่พบหน้า ไอ้ตัวเล็กฝากรอยแผลไว้ให้ผม ไม่เคยมีใครปฏิเสธผม แต่เด็กคนนี้กลับมาต่อผมซะได้ ดูๆไปก้น่ารักเหมือนกันนะเด็กคนนี้--------------
นี่เป็นรอยที่ผมต่อยไว้สินะ พี่อาร์มแอบเรียกผมว่าตัวเล็กหรือนี่

มือผมยังคงเปิดหน้าต่อไป
--------รูปนี้ได้มาจากแฟนคลับของผม มันเป็นรูปแรกที่มีทั้งผมและน้องนัทอยู่ในสถานที่และเวลาเดียวกัน---------
ถ้าผมจำไม่ผิด รูปนี้เป็นตอนที่ผมโดนแฟนคลับพี่อาร์มแอบถ่าย แล้วเอาไปโพสต์ในเน็ตนี่นา

-------- อันนี้เป็นภาพที่ผมรักมากที่สุด ก้เพราะน้องนัทหอมแก้มผมนะสิ แต่กว่าจะได้รูปนี้มา ไอ้เอไอ้เพื่อนเวรมันไถผมไปตั้ง1500เชียว........แต่ก็คุ้มที่ยอมเสีย ------------
ผมยิ้มให้กับข้อความและรูปตรงหน้านี่มันตอนที่ผมทำประชดขวัญนี่นา พี่เอเดี๋ยวผมจะเอาคืนให้หนักเลยงานนี้

ภาพต่อมาไม่มีใครในภาพ มีเพียงบรรยากาศของห้องเท่านั้น แค่เห็นภาพ ผมก็จำได้แล้วครับ
---------ห้องของผม ห้องของน้องนัท ห้องของเรา 55555-------------

รูปต่อมามันทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
---------พี่ขอโทษครับ พี่มันปากไม่ดี-------------
พี่อาร์มในรูปดูสภาพแล้วหมดหล่อไปเลยครับ นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่ ที่หน้าอกมีข้อความว่าพี่ขอโทษห้อยอยู่ด้วย

--------ผมไม่อยากให้น้องนัทเป็นแบบนี้เลย เห็นแล้วผมอยากจะเจ็บแทนเหลือเกิน----------
ผมคนในรูปดูเหมือนเด็กที่ไขว่คว้าหาความอบอุ่นมากๆ นอนกอดตัวเองคุดคู้ แถมน้ำตายังไหลออกมาเวลานอนอีก
ผมเป็นแบบนี้บ่อยหรือเปล่านะ ผมอ่อนแอให้ใครเห็นอีกหรือเปล่านอกจากพี่อาร์ม

ผมเปิดดูรูปและอ่านข้อความไปเรื่อยๆ
บางรูปก็ทำให้ผมมีรอยยิ้ม บางรูปก็ทำให้ผมเศร้าได้ เพราะผมทำร้ายคนที่ดีขนาดนี้ได้ยังไงกัน
ทุกภาพเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาของผมและพี่อาร์ม
แต่รูปท้ายสุดและรองสุดท้ายมันกลับทำให้ผมเศร้ามากไปอีก

--------คนโง่ที่รักเธอ และรอเธอกลับมา------------
ในภาพเป็รูปพี่อาร์มทีี่หนวดเคราเต็มหน้า ดวงตาแดงกล่ำไม่ต้องสงสัยว่าผ่านน้ำตามาก็หยด
ผมไม่มีการจัดทรง ถ่ายบนเตียงซึ่งน่าจะเป็นที่บ้าน

หน้าสุดท้ายมีแต่รูปผมทั้งนั้น
ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหนกับใคร พี่อาร์มไม่เคยทิ้งผมไปไกลเลย
ผมเพิ่งมองตัวเองชัดๆก็วันนี้
ตลอดเวลาที่ผมยิ้มที่ผมหัวเราะกับใครหลายคน แววตาของผมมันไม่ได้มีความสุขตามไปด้วยเลย

ผมพลิกปิดหน้าอัลบั้มนั้นลง แล้วหันไปมองคนตรงหน้า
"นี่คือของที่พี่อาร์มรักมากที่สุด ผมเสี่ยงมากเลยนะครับที่เอามันมาให้พี่ดู"
ผมยังไม่มีคำพูดใดในตอนนี้ ผมยังคงสับสนกับสิ่งที่ผมได้ดูและอ่านไป
"พี่รู้ไหมว่าผมกับพี่อาร์มเราก็ไม่มีแม่"
"แม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุยังไม่เต็ม 6 ขวบเลยด้วยซ้ำ"
ผมยิ่งตกใจกับคำพูดของน้องโอห์ม
"ทุกๆวันที่ผมร้องหาแม่ ก็มีพี่อาร์มคอยปลอบผม แล้วพี่คิดว่าใครหละที่จะปลอบพี่อาร์ม"
"เด็กอายุ 9 ขวบแบบนั้น พี่อาร์มต้องทำตัวเข้มแข็งเพื่อดูแลผม ทั้งที่ตัวเองก็ต้องการแม่เหมือนกัน"
"ไม่มีใครที่สมบูรณ์ไปทุกอย่าง แล้วพี่จะเอาเรื่องในอดีตมาทำร้ายคนที่รักพี่ทำไมกัน"
"ผมไม่ได้หมายถึงแค่พี่ชายผม คนอื่นที่รักพี่ พี่คิดว่าเค้าจะมีความสุขไหมที่พี่เป็นแบบนี้"
ผมไม่รู้ว่าจะเถียงเด็กคนนี้ยังไง เพราะสิ่งเหล่านั้นมันคือความจริง
ผมมองแต่ในมุมของตัวเอง มองว่าตัวเองสูญเสีย แต่ไม่เคยมองคนอื่นเลยว่าเค้าต้องสูญเสียเหมือนกันหรือไม่
เด็กคนนี้ดูความคิดเป็นผู้ใหญ่มาก ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมพี่แอนถึงเลือกคนคนนี้เป็นแฟน
"แล้วตอนนี้พี่อาร์มอยู่ไหนครับ"
ผมถามน้องดอห์มและได้รอยยิ้มตอบกลับมา
"อยู่ที่บ้านครับ ผมให้ยืมครับ รถผมจอดอยู่หน้าหอพี่ ทะเบียน..............บ้านผมอยู่ที่.............หน้าบ้านมีป้ายนามสกุลอยู่ครับ"
น้องโอห์มยื่นกุญแจมาให้ผม พร้อมทั้งบอกทะเบียนรถและที่อยู่ให้ผมรู้
ผมกำลังจะหันหลังวิ่งไปแล้ว ก็ใจผมนะมันลอยไปแล้วนี่นา
"เดี๋ยวครับพี่ ผมฝากไปคืนพี่อาร์มด้วยครับ ผมกลัวโดนพี่อาร์มต่อยเอา"
น้องโอห์มยื่นอัลบั้มรูปมาให้ผม

...

ผมขับรถมาถึงบ้านที่น้องโอห์มบอก
ไม่ต้องเสียเวลารอให้เหนื่อย เพราะทันทีที่รถมาจอดหน้าบ้าน ประตูรั้วก็เปิดทันที
คงเพราะยามที่เฝ้าหน้าประตูจำรถของน้องโอห์มได้แน่ๆ
ผมขับเข้าไปจอดภายในบ้าน พร้อมทั้งเปิดประตูลงมาจากรถ
ทันทีที่ผมเปิดประตูออกมา พี่ผู้หญิงท่าทางเป็นแม่บ้านดูตกใจเล็กน้อย
แต่ผมไม่ได้สนใจในท่าทางนั้น
"ขอโทษนะครับ พี่อาร์มอยู่ไหมครับ"
"เอ่อ...อยู่คะ คุณหนูอยู่ที่สระน้ำหลังบ้าน"
"ขอบคุณมากครับ"ผมกล่าวขอบคุณแล้วจะเดินไปหลังบ้านตามที่พี่ผู้หญิงบอก
แต่ผมก็มองซ้ายมองขวาอยู่สักพัก ก็หลังบ้านพี่อาร์มไปทางไหนหละ
ผมหันกลับไปมองพี่ผู้หญิงอีกครั้ง พี่เค้ายกมือชี้บอกทางให้ผม
ผมจึงก้มหัวให้เป้นการขอบคุณ

พี่อาร์มนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างสระน้ำ สายตามองลงไปยังส่วนลึกของสระ
ผมยังคงยืนมองพี่อาร์มอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่ได้เดินเข้าไปหา
จนพี่อาร์มลงขึ้นหันหลังทำท่าว่าจะเดินจากไป
ผมรีบเดินเข้าไปสวมกอดพี่อาร์มจากด้านหลังทันที
ดูพี่อาร์มจะตกใจเป็นอย่างมาก พยายามแกะมือผมออก
"ผมกลับมาทันไหมครับ"
ผมถามพี่อาร์มออกไป กลับมาทันก่อนที่หัวใจพี่จะเปลี่ยนไปไหมครับพี่อาร์ม
แรงจากมือพี่อาร์มที่แกะมือผมเริ่มเบาลง จนนิ่งไป
ยิ่งพี่อาร์มนิ่งผมก็ยิ่งกลัวในคำตอบ
ผมยังคงยืนกอดพี่อาร์มไว้แบบนั้น แต่ก้ไม่มีคำตอบใดๆจากปากพี่อาร์ม
ผมจึงเริ่มที่จะปล่อยแขนออกจากเอวพี่อาร์ม
"ผมขอโทษครับ"
ผมคงมาไม่ทันแล้วสินะ ผมมันคนปากแข็งที่ทำร้ายพี่มากสินะ
ผมหันหลังกลับ เตรียมจะเดินออกไป เดินออกจากชีวิตพี่อาร์ม
"จะทิ้งให้พี่รออีกหรือไง"คราวนี้กลายเป็นพี่อาร์มหันมากอดผมแทน
"แค่นี้พี่ก้เจ็บจะแย่แล้วนะ"
"อย่าทำร้ายพี่อีกเลยนะครับ"พี่อาร์มพูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาหอมแก้มผม ทั้งที่ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดของพี่อาร์ม
ผมหันมาเผชิญหน้ากับพี่อาร์ม โดยที่คนตรงหน้ายังไม่คลายกอดผม
ผมกวักมือให้พี่อาร์มโน้มคอลงมา
"ผมจะหนีไปไหนได้หละครับ ก็หัวใจผมอยู่กับพี่นี่นา"ผมกระซิบที่ข้างหูของพี่อาร์ม พร้อมกับหอมแก้มพี่อาร์มไป 1 ที
"เงิน 1500 ของพี่ค่ารูปที่ผมหอมพี่ ผมจะเอามาคืนให้นะครับ"พี่อารืมมองหน้าผมแบบงงๆ แต่ก็ยังก้มหน้ามาหาผม
ใบหน้าของพี่อาร์มค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ผม ผมหลับตาลงทันที ผมจ้องตาผู้ชายคนนี้แล้วผมหวั่นไหวเหลือเกิน
ริมฝีปากของผมสัมผัสได้กับความร้อนจากริมฝีปากของอีกคน
คราวนี้มันต่างกันกับตอนที่ผมจูบพี่อาร์ม
คราวนั้นจูบพร้อมกับดวงใจที่เจ็บปวด
แต่คราวนี้จูบพร้อมกันความสุขที่ล้นในหัวใจ

เย็นวันนั้นบ้านพี่อาร์มก็มีงานเลี้ยงย่อมๆเกิดขึ้น
สมาชิกมีทั้งพี่อาร์ม ผม โอห์ม พี่แอน พี่เอ พี่มุก ฟลุค เกด และใหญ่ คนที่ผมรักและรักผม
จริงๆผมก็ไม่รู้ว่าทุกคนมาพร้อมกันได้ยังไง
แต่พอผมกับพี่อาร์มเดินมาที่หน้าบ้าน ก็เจอคนกลุ่มนี้ยืนยิ้มอยู่
นี่อย่าบอกว่าทุกคนร่วมมือกันนะ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน
ทำแบบนี้ ผมก็รักแย่นะสิ อิอิ   

[sadness]

จบแล้วนะครับสำหรับเรื่องนี้
ไม่กล้าแต่งต่อไปมากกว่านี้ สงสารพี่อาร์มครับ
ขอบคุณที่อ่านกันมาจนจบนะครับ

พรุ่งนี้จะเอาตอนพิเศษมาให้อ่านอีก 4 ตอน
ก้เป็นอันจบบริบูรณ์สำหรับเรื่องนี้นะครับ

ถ้าไงก็ฝาก--เรื่องของคนสองคน...หรือหลายคน--ไว้ด้วยอีกเรื่องนะครับ
ลงไว้แล้วแต่ไม่ค่อยมีคนสนใจเลยครับ

ส่วนอันนี้เป็นอีกเรื่องที่แต่งไว้จนจบแล้ว ลองอ่านนิดๆก่อนนะครับว่าจะชอบกันไหม

--วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก ทำไมผมต้องมานั่งร้องไห้อย่างนี้ด้วย
วันแห่งความรัก แต่คนมีความรักอย่างผมกลับต้องมานั่งอยู่เพียงคนเดียว
คนที่เค้าเคยบอกว่ารักผมเค้าหายไปไหน ผมคงจะทำใจได้มากกว่านี้ ถ้าหากว่าผมกับเค้าคนนั้นเลิกกันไปแล้ว
แต่นี่ผมกับเค้ายังเป็นแฟนกันอยู่ แต่เค้ากลับไม่สนใจอะไรเลย

ทุกๆครั้งผมก็แอบน้อยใจไม่ได้ที่เค้าเป็นคนเงียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
แต่ก็กลับมาคิด ก็เราชอบเค้าที่เคยเป็นแบบนี้นี่ ทำไมตอนนี้เพิ่งมาโวยวาย
รักเค้า ก็ต้องรักสิ่งที่เค้าเป็นด้วยถึงจะถูกสิ

"เอก...บอยอยากเรียนบริหาร เอกไปเรียนกับบอยนะ"
ความคิดของผมในตอนนั้น คืออยากอยู่กับคนที่เรารัก โดยไม่ได้ถามความสมัครใจของเอกเลย
แต่เอกก็ยอมสอบเอ็นทรานซ์เข้าคณะบริหารกับผม--

[nidnoi]

ขอบคุณนะคะ

รอตอนพิเศษด้วยค่ะ

เรื่องโน้นเราก็ติดตามอยู่น้าา

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

มานั่งรอตอนพิเศษด้วยคนจ้า
 

[Kill_eR]

ดีนะที่ไม่เศร้าเกิน  อิอิ  ชอบมากๆครับ

เรื่องโน้นก็ติดตามอยู่เหมือนกัน ชอบทั้งสองเรื่องเลย..

ไงก็รอต่อพิเศษนะครับ คงหวานฉ่ำแน่ๆ   

[inimeg]

เยี่ยมครับ


น่ารักดี อ่านสบายๆ จบง่ายๆ ไม่ต้องซับซ้อน


ชอบครับ


 ^^

[jasmin]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้อ่ะ

อ่านตั้งแต่ตอนจนจบเลย สนุกมาก

ภาษาดี โครงเรื่องไม่ซับซ้อน จบน่ารักดี ชอบอ่ะ

พี่อาร์มน่ารักมากเลยอ่ะ

รออ่านตอนพิเศษนะ

[CaroL]

ชอบมากครับ เขียนดีจัง

แถมใจดีอีกลงให้หลายตอน

ขอบคุณครับ

ติดตามนะครับ

อีกเรื่อง ก็ตามอยู่

เป็นกำลังใจให้ครับ 

[KriT_SuN]

  ขอบคุณค้าบ ยอดเยี่ยมค้าบ

รอตอนพิเศษนะค้าบบบ โย่วววว

[EunSung87]

นัทเป็นคนใจแข็งจังเลย

แต่เพราะรักพี่อาร์มมากกว่าจึงเลิกทรมานใจพี่อาร์ม

ขอบคุงนะค่ะ

เรื่องราวน่ารักมากๆ

รออ่านตอนพิเศษ

เอาเอ็นซีใส่มาด้วยนะค่ะ