หัวข้อ: เริ่มด้วย...แต่ลงท้ายด้วยรัก

[jokirito]

   มีตวามสุขกันซะที  รอตอนพิเศษจ้ะ



อีกเรื่องยังไม่ได้เข้าไปอ่านเลย อิอิอิ สนุกหรือเปล่าหนอ 

[iota]

อ่านแล้วเข้าใจง่ายดีครับชอบจัง
ออกอาการยิ้มทั้งน้ำตาเลยตอนสุดท้ายอ่ะ
ส่วนเรื่องอื่นๆจะเข้าไปตามอ่านครับ
รอตอนพิเศษเหมือนกันขอบคุณคนแต่งมากครับ

[nong**]

 

ปลื้มจัง
พี่อาร์ม ได้ใจมากมายยยยยยย น่ารักจริงๆๆ ชอบอ่ะ
แต่น้องนัดก็น่ารักอ่ะชอบอ่ะ

ขอบคุณนะค่ะที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
อ่านรวดเดียวเลย หึหึหึ

พรุ่งนี้จะมารอตอนพิเศษนะค่า

[ifwedo]

น่ารักกกกก

[Nichdia]

เย้ ตามมาอ่านจนจบ อิอิ

แอบคิดถึงบรรยากาศคาเฟต ^^

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จบเร็วจังเลย สนุกดีอ่านแล้วเข้าถึง จะมีแค่ช่วงหลังที่เป็นซีนอารมณ์ยังดูแหม่งๆ
แต่โดยรวมเลิศแล้ว เรื่องของ เอก บอย น่าสนใจดี ปมเรื่องน่าอ่านแล้วจะรออ่าน
เป็นกำลังใจให้เสมอน๊าาาาาาาาาาาาาา
นิว(ยิ้มกว้างๆ)

[nithiwz]

เสียดาย  จบไม่ฟิน เหอะๆๆๆๆ
(หมายถึงจบไม่ปี๊คอ่ะ  ถ้าจบปี๊คกว่านี้จะดีมากมาย เหอะๆๆๆ)

ก็ดีครับสนุกดี  ก็ชอบนะครับ
แต่ยังไม่กระชากอารมณ์เท่าไหร่ (น่าจะเศร้ากว่านี้)
เหตุผลที่ว่ากลัวเจ็บแต่ก็ทำให้คนอื่นเจ็บแทน  คนเขียนสร้างปมด้อยให้กับตัวละครตรงจุดนี้ เหอะๆๆๆ
น่าจะเอาปมด้อยของตัวละครมาใช้เยอะๆ ให้ตัวละครมันปี๊คๆ เหอะๆๆๆ แต่งี้ก็ดีแล้วครับ
ชอบดี  ตรงที่ปากแข็งนี่แหละครับ

สู้ๆ ครับเรื่องต่อไป  รอติดตามอ่านต่อนะครับผม

[CaroL]

ไม่ได้อยู่รอตอนพิเศษ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

[Little Devil]

  เกือบไม่ทันแล้ว
รอตอนพิเศษด้วย

[sadness]

[พิเศษ : 1]

ผมไม่รู้จะขอบคุณอะไรดีที่ทำให้วันนี้ผมได้กอดไอ้ตัวเล็กไว้แบบนี้
การที่เราได้กอดคนที่เรารัก มันทำให้ใจของเราอิ่มได้ขนาดนี้เลยหรือ
ผมไม่อยากตื่นเลย เพราะไม่รู้ว่าตื่นแล้วคนในอ้อมกอดผมจะหายไปอีกหรือไม่
แต่มันคือเรื่องจริงสินะ ที่น้องนัทยอมรับผมในฐานะผู้ชายของเค้า

ทุกๆคืนผมจะให้น้องนัทมานอนที่เตียงของผม
แล้วผมจะนอนกอดเค้าไว้ เมื่อน้องนัทหลับ ผมถึงจะปีนขึ้นไปนอนที่เตียงน้องนัท
เพราะนั่นคือข้อแลกเปลี่ยนจากน้องนัท
"ถ้าหากผมนอนเตียงเดียวกับพี่ พี่ต้องมานอนเตียงผมหลังจากผมหลับแล้ว"
มันเหมือนการออกคำสั่ง แต่ผมเต็มใจที่จะทำตาม
"เพราะผมอายนี่นา ถึงเป็นแฟนกันก็ยังไม่กล้าอยู่ดี"
น้องนัทยังอธิบายต่อ ทั้งที่ผมยอมทำตามตั้งนานแล้ว

เดี่ยวนี้น้องนัทเริ่มเปิดใจรับเพื่อนใหม่มากขึ้น
ไม่ปิดกั้นตัวเองเหมือนเมื่อก่อน
แต่นั่นมันทำให้ผมไม่ชอบเอาวะเลย
ยิ้มของน้องนัท ผมไม่อยากแบ่งให้ใคร
โดยเฉพาะไอ้พวกที่เข้ามาหวังจะจีบน้องนัท
แต่ก้นั่นหละนะ ก้แฟนผมน่ารักนี่นา 555555555

ผมกับน้องนัทมาทานข้าวด้วยกันตอนเย็นหลังเลิกเรียน
วันนี้เป็นวันศุกร์ ผมเลยชวนออกมาทานที่หน้ามหาลัย
ระหว่างที่นั่งทานกันอยู่ ก็มีผู้ชายเข้ามาหาน้องนัท
"เป็นไงน้องนัท มาทานข้าวหรือครับ"
มาทำบุญมั่ง ก้เห็นว่านั่งกินข้าวอยู่ยังจะถามอีก
"ครับ แล้วพี่อาร์ตหละครับ"
"พี่มาทานข้าวกับพวกเพื่อนๆนะ"ไอ้หอกนั่นพูดแล้วก็ชี้ไปที่กลุ่มคนอีกกลุ่มที่นั่งอยู่
"ไปทานกับพวกพี่ไหม"อ้าวไอ้เหี้ยนี่ ไม่เห็นกูนั่งอยู่หรือไงวะ
"คงไม่รับกวนหรอกครับ พอดีผมมากับแฟน"เอ๊ะ ไอ้ตัวเล็กว่าไงนะ มากับแฟนงั้นหรอ ผมนี่นา อืมๆๆๆ คราวนี้ยกโทษให้ 555
"หรอครับ งั้นไม่เป็นไร อ้อ วันอาทิตย์เรามีนัดกันนะครับ"
"ครับผมจำได้ครับ"
"งั้นพี่ไปก่อนนะ เจอกันวันอาทิตย์ครับ"
นัดกันหรือ นัดไปไหนกัน แล้วไอ้นี่มันเป็นใคร
คนตรงหน้าไม่สนใจสายตาผมที่จ้องอยู่แบบนั้น
จนผมอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
"นั่นใคร"
"อ๋อพี่อาร์ต พี่รหัสผม"ไอ้ตัวเล้กยังก้มหน้าทานข้าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"แล้วนัดกันไปไหน"
"พี่อาร์ตเค้านัดเลี้ยงสายรหัส"
"แล้วทำไมต้องไปกับมัน"
"อ้าว ก็พี่รหัสจะพาไปเลี้ยงนี่"
"อยากไปกับมันหละสิ"ผมทำเป็นแกล้งงอน เพื่อให้น้องนัทมาง้อ
"เปล่าสักหน่อย ก็พี่เค้าจะพาไปเลี้ยงสายรหัสก้แค่นั้นเอง พี่อาร์มอย่าคิดมากสิ"อิอิ ไอ้ตัวเล็กหันมามองหน้าผม แล้วทำตาหวานให้ผม
"ทำไมต้องให้มันเลี้ยง พี่เลี้ยงเองก็ได้"ผมทำเป็นลุกไปเข้าห้องน้ำหลังจากทิ้งคำพูดนั้นไว้
จริงๆผมไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำหรอกครับ แต่ถ้านั่งต่อไปคงจะเผลอยิ้มแน่ๆ ผมอยากจะแกล้งน้องนัทสักหน่อย

หลังจากผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ก้ไม่เจอน้องนัท
ผมมองหาจนทั่วร้านก็ไม่เห็น โต๊ะของไอ้หอกนั่นก็ไม่มี
นัทหายไปไหนเนีี่ย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
กดไปที่เบอร์ของน้องนัทที่ผมตั้งไว้เป็นเบอร์โทรด่วน
-----ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก-----
อะไรวะเนี่ย น้องนัทปิดเครื่องหรือ เอาไงหละทีนี้
"เอ่อน้องครับ เห็นน้องที่นั่งโต๊ะนี้ไหมครับ"ผมหันไปถามพนักงานเสริฟ
"อ๋อน้องคนเมื่อกี้ เดี๋ยวนะครับ"
"น้องเค้าฝากไว้ครับ แล้วก็นี่เงินทอนค่าอาหารครับ"อะไรกันเนี่ย ใครสั่งเช็คบิล
ผมเปิดอ่านข้อควาามในกระดาษที่น้องนัทฝากไว้

-----กูมีปัญญาซื้อกินเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง ทั้งมึง หรือใครก็ตาม-----

เอาแล้วไงคราวนี้ งานหนักหละสิ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่
ผมโทรหาน้องฟลุคหวังว่าน้องนัทจะบอกหรือไปหา แต่ก็เปล่าเลย ฟลุคก็ไม่รู้เช่นกัน
ผมลองขับรถวนดุรอบๆบริเวณนั้น เผื่อน้องนัทจะยังไม่ไปไหนไกล
ผมขับวนอยู่แบบนั้นหลายชั่วโมง เส้รทางเดิมๆที่ไปคือเข้ามหาลัย วนออกมาที่ร้านด้านหน้ามหาลัย วนเข้าวนออกอยู่แบบนั้น
มือก้กดโทรหาน้องนัท โทรหาไอ้เอ เพื่อให้ลองดูเผื่อจะกลับไปที่หอ
ผมขับอยู่นานจึงถอยกลับไปตั้งหลักที่หอ
"น้องนัทหละ"
"ยังไม่เจอ"ไอ้เอถามผมทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป
"เล่นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย แล้วนัทจะเป็นไงบ้างนะ"
"กูไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า ใครจะรู้ว่าจะเป็นเรื่อง"
"ทำอะไรไม่รู้จักคิด"ไอ้เอยังคงยืนด่าผม แต่ผมไม่สนใจมันหรอกครับ ผมห่วงน้องนัทมากกว่า

"พี่อาร์ม ผมฟลุคเองนะพี่"
มีเสียงคนมาเคาะประตู
"ครับว่าไงครับ รู้ว่านัทอยู่ไหนแล้วหรอครับ"
"ไม่คิดว่าผมจะมาเรื่องอื่นบ้างหรือครับ"
"ขอโทษทีครับ พี่เป็นห่วงนัทมากไปหน่อย"ผมตอบแบบเศร้าๆ
"เฮ้อ นัทมันอยู่ที่บ้านครับ แม่ผมเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้"
"จริงหรือครับ ขอบใจมากนะครับน้องฟลุค"
ผมรีบหันกลับมาคว้ากุญแจรถทันที
ผมใช้เวลาไม่ถึง 4 ชั่วโมงขับรถมาที่บ้านน้าของน้องนัท
ทันทีที่มาถึงน้าชัยรอผมอยู่ที่หน้าบ้าน
"ทำเวลาเร็วดีนี่นา"น้าชัยพูดพร้อมกับดูนาฬิกา
"ผมขอโทษครับ น้องนัทอยู่ไหมครับ"
"เอ้าๆๆ คุยกันเองแล้วกัน"แล้วน้าชัยก็เดินนำผมเข้าไปในบ้าน
"ลูกนัท มีคนมาหานะ"
"บอกเค้าให้กลับไปเลยครับ ผมเบื่อคนพูดไม่รู้เรื่อง"น้องนัทพูดโดยที่ไม่ได้หันมามอง
"งั้นก็บอกเค้าเองสิ"น้าชัยพูดทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกไป
ไอ้ตัวเล็กหันมามอง ก้เจอผมที่ยืนนิ่งอยู่
"กลับไปซะ"เมื่อเห็นผมเท่านั้น น้องนัทก็หันหน้ากลับทันที
"พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว"
ยังไม่มีการตอบจากน้องนัท
"พี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะครับ"ผมเอานิ้วก้อยไปยื่นให้น้องนัท
............
...............
.................
"ทำแบบนั้นเพื่ออะไร"
"แบบไหนครับ"น้องนัทหันมาจ้องหน้าผม
"ก็ทำตัวงี่เง่าแบบนั้น พูดไม่รู้เรื่อง"
"พี่ขอโทษ พี่ก็แค่.................หึงเท่านั้นเอง"ผมก้มหน้าตอบ ประโยคสุดท้ายเสียงมันเบาเหลือเกิน
"แล้วจะทำแบบนั้นอีกไหม"
"ไม่แล้วครับ"ผมรีบตอบทันที เหมือนกับว่าถ้าไม่รีบตอบจะโดนประหารซะเดี๋ยวนั้น
"แล้วทำไมต้องหึง"
"ก็เพราะ......รักนะสิครับ"
"ถ้าอย่างนั้นพอให้อภัยได้"แล้วน้องนัทก้หันมายิ้มให้ผม
ผมหละเสียวอยู่นาน คิดว่าน้องนัทจะไม่ยอมดีกับผมเสียอีก

"วันนี้ไปนอนบ้านผมไหม ผมอยากแนะนำพี่อาร์มให้พ่อกับแม่ผมรู้จัก"
"ไปสิครับ"น้องนัทพูดกับผมหลังจากที่กอดเอวผม
ผมจูงมือน้องนัทออกมาที่รถ
"พี่อาร์มผมขอโทษนะ ผมพูดไม่เพราะกับพี่อีกแล้ว"
"ไม่เป็นไรครับ ก็พี่ผิดนี่นา"ผมก้มลงไปหอมที่หน้าผากไอ้ตัวเล็ก

................................................................................

แค่ผมได้ยิน "ก็เพราะ......รักนะสิครับ" จากปากพี่อาร์ม
มันก็ทำให้ความโกรธของผมหายไปทันที
เฮ้อ เกลียดหัวใจตัวเองจริงๆ ทำไมต้องยอมให้กับคนคนนี้ด้วยนะ

[sadness]

[พิเศษ : 2]

"วันพรุ่งนี้ไปบ้านพี่นะ"
อยู่ๆพี่อาร์มก็พูดขึ้นมาในคืนหนึ่ง ระหว่างที่ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่(การ์ตูน)
"ไปทำไม"ผมยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือนั้น
"ไปเจอพ่อของพี่"
ผมหยุดอ่านแล้วมองหน้าพี่อาร์มทันที รอยยิ้มหวานๆส่งมาให้ผม
"ไม่ไป"รอยยิ้มนั้นหายไปทันที
"ทำไมหละครับ"
"ก็ไม่อยากไปนี่"
ที่ผมไม่อยากไปนะมันก็เพราะผมไม่รู้ว่าพ่อพี่อาร์มจะรับผมได้หรือเปล่า
พี่อาร์มเป็นลูกชายคนโต แต่กับมาคบกับแฟนที่เป็นผู้ชายด้วยกัน
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมกลัวพ่อพี่อาร์มได้ยังไง
ถ้าเกิดไปเจอแล้วพ่อพี่อาร์มบอกให้เลิกกัน ผมจะทำยังไงหละ
"ไม่มีเหตุผลเลยนี่นา"พี่อาร์มเริ่มท้วง
"เหตุผลนะมี ก็ไม่อยากไปไงหละ"
"เหตุผลฟังไม่ขึ้น"
"ก็คนไม่อยากไปจะมาบังคับทำไมหละ"ผมเริ่มเสียงดังใส่พี่อาร์ม
"โอเคครับไม่ไปก้ไม่ไป"
พี่อาร์มพุดจบก้ล้มตัวนอนลงบนเตียง
"พี่อาร์มจะนอนแล้วหรือครับ"
ผมถามแต่ไม่มีคำตอบมาจากพี่อาร์ม
อ๊ะ แบบนี้มันงอนนี่นา ถามก็ไม่ยอมตอบ
จะเอายังไงดีหละ ง้อดีไหมนะ
"พี่อาร์มโกรธหรือครับ"
ผมล้มตัวลงไปนอนข้างๆพี่อาร์ม นอนหนุนแขนพี่อาร์มไว้
แต่ก็ยังไม่มีคำตอบมาให้ผม ผมจึงนอนตะแคงข้าง หันหน้าไปหาพี่อาร์ม
พี่อาร์มไม่ได้หลับตา แต่หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง
"พี่อาร์มโกรธนัทหรือครับ"ผมถามพร้อมกับนิ้วที่จิ้มอยู่ที่แก้มพี่อาร์ม
"พี่อาร์มครับ ผมง้อแล้วนะ"ผมพยายามชวนคุย แต่คนที่นอนอยู่ข้างๆไม่สนใจเลย
พูดขนาดนี้แล้วยังไม่สนใจอีก จะทำยังไงหละ
----จุ๊บ-----
หอมแก้มพี่อาร์มไป 1 ที แต่ผลก็ยังนิ่ง
---จุ๊บ----
ครั้งที่สองก็ยังนิ่ง
----จุ๊บ-----
----จุ๊บ-----
----จุ๊บ-----
----จุ๊บ-----
หมดแรงแล้วนะ หอมแก้มไปตั้งหลายครั้งแล้วยังไม่ตอบรับอีก
ผมจึงเปลี่ยนเป็นกอดพี่อาร์มไว้แน่น
"เฮ้อ"เสียงพี่อาร์มถอนหายใจ
"ทำไมพี่ต้องยอมเราทุกทีเลยนะ"ในที่สุดพี่อาร์มก็กอดผม
"ก็ผมน่ารักนี่นา"ชมตัวเองก็เป็นด้วย
"ถ้าไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร พร้อมเมื่อไหร่ค่อยไปก้ได้นะ"พี่อาร์มพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"ทำไมพี่ถึงอยากให้ผมไปเจอพ่อพี่หละ"
"ในเมื่อพี่ตัดสินใจว่าจะรักน้องนัทแล้ว พี่ก็อยากให้ที่บ้านได้รับรู้ไว้ ว่านัทคือคนสำคัญของพี่ แต่ถ้านัทไม่อยากไป พี่ก็ไม่บังคับ"
พี่อาร์มกอดผมแน่นมากขึ้น รอยจูบเบาๆสัมผัสกับหน้าผากผม
"พรุ่งนี้จะไปกี่โมงครับ"
"หือ"
"ในเมื่อพี่อาร์มให้ความสำคัญกับผมขนาดนั้น แล้วผมจะไม่ใส่ใจพี่อาร์มได้ยังไงหละครับ พรุ่งนี้ไปกี่โมงดีครับ"
"นัทพูดจริงหรือครับ"พี่อาร์มผละออกมามองหน้าผม
"อืม"
"ขอบคุณครับน้องนัท"พี่อาร์มกอดผม เอาหละจะเป็นไงก้เป็นกัน พ่อพี่อาร์มไม่ใช่เสือคงไม่ดุมากหรอกนะ

พี่อาร์มขับรถพาผมมาที่บ้านตอนช่วงเย็น
ใจผมยังสั่นอยู่เลยครับ ถ้าเจอหน้าพ่อพี่อาร์มแล้วจะทำยังไง
"น้องนัทครับ นี่พ่อพี่ครับ"
พี่อาร์มพาผมมาที่สระน้ำหลังบ้าน มาเจอกันพ่อพี่อาร์ม
"สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้ แต่พ่อพี่อาร์มยังคงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
"พ่อครับ นี่น้องนัท แฟนผมครับ"พอพี่อาร์มพูดจบ พ่อพี่อาร์มก็ปิดหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะอย่างแรง
"แกพามาทำไม!!!"เสียงพ่อพี่อาร์มดังมาก
"ผมพามาแนะนำกับพ่อ เพราะคนนี้คือคนที่ผมรัก"
"ไอ้เด็กผู้ชายคนนี้นะรึที่แกรัก"พ่อพี่อาร์มพูดพร้อมกับส่งสายตาดุๆมาที่ผม
"ใช่ครับ ผมรักคนคนนี้"
"แกเป็นทายาทของชั้น แล้วแกคว้าผู้ชายมาเป็นแฟน อย่างนี้พวกพนักงานในบริษัทไม่หัวเราะกันแย่หรือไง"
อืม ท่าทางผมจะถูกเกลียดเข้าแล้วหละ แต่มันก็จริงอย่างนั้น เพราะด้วยหน้าที่ของพี่อาร์มในอนาคต ผมจะทำให้เสื่อมเสียไม่ได้
"แต่ผมรักเค้า"พี่อาร์มยังคงท้วง
"พอเถอะครับพี่อาร์ม ผมขอโทษครับคุณลุง ไม่สิ..ผมขอโทษครับท่าน"
พ่อพี่อาร์มคงไม่อยากจะนับญาติกับผมสักเท่าไหร่หรอกนะ
"ผมเข้าใจความรู้สึกของท่านดี เพราะอย่างนั้นอย่าเถียงกันอีกเลยครับ ผมยอมไปเอง"
ผมคิดว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ผมไม่ยอมให้พี่อาร์มต้องถูกคนหัวเราะเยาะ
ที่ผมเลือกทางนี้นั่นก้เพราะพี่อาร์มรักผม แล้วผมจะทำอะไรให้คนที่รักผมและผมรักบ้างไม่ได้เชียวหรือ
แค่รู้ว่าที่เราต้องเลิกกัน มันมีเหตุผลมาจากสิ่งอื่น ไม่ใช่พี่อาร์มหมดรักผม แค่นั้นมันก็พอแล้ว
"แต่...."พี่อาร์มทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง
"555555 ผมบอกแล้ว......"แทนที่จะเป็นเสียงพี่อาร์มที่พูดออกมา กลับเป็นเสียงของโอห์มที่พูดพร้อมกับเดินมาทางที่พวกผมยืนอยู่
"คราวนี้พ่อแพ้ผมนะ"โอห์มเดินเข้าไปหาพ่อของตัวเอง ส่วนพ่อของเค้าทำหน้าขัดใจ
"มันหมายความว่ายังไง"พี่อาร์มทำหน้างงๆ ถามโอห์ม
"คือ ผมกับพ่อพนันกันไว้ว่าถ้าพ่อขวางไม่ให้พี่รักกัน พี่อาร์มจะทำยังไง พ่อนะทายว่าพี่อาร์มจะเถียงหัวชนฝา แต่ผมเดาว่าพี่นัทจะขอไปเอง"
"พ่อ!!!"พี่อารืมเริ่มหันไปหาเรื่องคนข้างๆแทน
"เออน่า ก็แค่ลองใจดูเล่นๆ ไม่เสียหายหรอกนะ ไงหนุ่มน้อยชื่อนัทหรือเรานะ เมื่อกี้พ่อแค่แกล้งเล่นนะ อย่าถือคนแก่เลยนะ"
พ่อพี่อาร์มพูดพร้อมกับเอามือมาลูบผมของผม
"ดูสิ คงจะตกใจหละสิ พ่อขอโทษนะ"พ่อพี่อาร์มดึงผมเข้าไปกอด พร้อมกับลูบหัวลูบหลัง
"ปล่อยเลย นี่แฟนผมนะ"พี่อาร์มเข้ามาดึงแขนพ่อออก
"แล้วเรื่องพนักงานในบริษัทจะทำยังไงหละครับ"ผมยังคิดไปถึงอนาคตอยู่
"จะ ไปแคร์ทำไมหละลูก ใครนินทาก็ไล่ออกไปเลย ถือซะว่าเป็นพนักงานที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องเจ้านาย แล้วอีกอย่างพ่อก็ว่าจะตั้งให้นัทเป็นประธานต่อจากพ่อด้วย"
"อ้าวแล้วผมหละ"พี่อาร์มเริ่มส่งเสียง
"แกก็เป็นรองประธานไปสิ"
"แต่ผมลูกพ่อนะ"
"แต่พ่อรักนัทมากกว่าแกแล้วนะสิ เด็กอะไรไม่รู้น่ารักขนาดนี้"พ่อพี่อาร์มพูดพร้อมกับหยิกแก้มผมไปมา
"อะไรกันเนี่ย ผมไม่ยอมนะ"พี่อาร์มเริ่มงอแง
"พ่ออย่าลืมสัญญานะ"โอห์มเริ่มเอาบ้าง เริ่มทวงค่าพนัน
"เออน่าไม่ลืมหรอก ตกลงแล้วเดี๋ยวซื้อให้เอง"
เฮ้อนี่ครอบครัวนี้เค้าเต็มหรือเปล่าเนี่ย
ผมหละหนักใจจริงๆ

[sadness]

[พิเศษ : 3]

"สรุปจะเอาไง!!!"
ผมเริ่มตะโกนใส่คนตรงหน้า
"ก็วันนี้วันเกิดเพื่อนพี่นี่"คนตอบได้แต่ตอบเสียงอ่อยๆ
"สรุปว่าจะไปใช่ไหม"
"ไปแป๊บเดียวเอง...สัญญาว่าจะรีบกลับ"
"ยังไงก็จะไป...ว่างั้น"ผมมองด้วยหางตา
"แป๊บเดียวนะ"
"เออจะไปไหนก็ไป!!!"ผมพูดแค่นั้นแล้วก้เดินออกจากห้องไป พี่เอกับพี่มุกที่มองสถานการณ์อยู่ก็ยังคงนิ่ง

ผมเดินลงมานั่งที่ม้าหินอ่อนด้านล่างหอพัก ลมเย็นๆพัดผ่านมา มันก้พอให้ผมเย็นลงได้บ้าง
"เป็นอะไรหละเรา ทำไมไม่อยากให้พี่อาร์มไปหละ"พี่มุกมานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม
"ก็พี่อาร์มไม่ดุแลตัวเองนี่ครับ"
"ไม่ดูแลตัวเองยังไง ก็แค่ไปงานเลี้ยงกับเพื่อนเอง"พี่มุกยังคงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"เมื่อวานพี่อาร์มบ่นว่าปวดท้อง แล้ววันนี้ก็ยังจะไปงานเลี้ยงอีก"
"แล้ว........มันยังไงกัน"
"ก็ไปกันแบบนี้ก็ต้องมีเหล้า อาการปวดท้องมันจะไม่ยิ่งแย่หรือครับ"
"อืม อย่างนี้เองหรือ"
"พี่มุกดูสิครับ บอกไม่ให้ไปก้ไม่เชื่อ"
"ก็ถ้าเป็นแบบนั้น เราก็ไปบ้างสิ เค้าไปได้เราก็ไปของเราได้"
ผมมองหน้าพี่มุก แต่กลับได้รอยยิ้มส่งมาแทน
"ยังไงครับ"
"ถ้าเป็นห่วงเค้ามาก ก็ตามไปดูเค้าสิ แล้วพี่จะไปเป็นเพื่อน"
"พี่มุกห่วงพี่เอหละสิ"ผมเย้าพี่มุกเล่น
"ก็มีบ้าง แต่ห่วงเรามากกว่า ถ้าไม่สบายใจก็ไปดูให้เห็นเองดีกว่า"พี่มุกก็ยังคงยิ้มให้ผม
"นั่นนะสินะ"
"แต่ให้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ มันไม่ดีหรอกที่จะตามแฟนไปแบบนี้ เดี๋ยวพี่อาร์มไม่พอใจเอา"
"ได้ครับพี่มุก"
พี่อาร์มนะพี่อาร์มบอกอะไรไม่เคยฟัง ไม่รู้จักห่วงตัวเองบ้าง ไหนว่าแต่เราไม่ห่วงตัวเอง แล้วตัวเองหละ......
ปวดท้องอย่างนี้ยังจะไปกินเหล้าอีก เดี๋ยวคอยดูถ้าเป็นอะไรจะไม่สนใจเลย

ผมกับพี่มุกนั่งแท็กซี่ตามมายังร้านที่พี่อาร์มกับพี่เอมา
ดีที่ร้านนี้ไม่ใช่ผับ เป็นร้านเหล้านั่งกินชิวๆ
สถานที่พี่มุกเป็นคนไปสืบมา จริงๆจะว่าสืบก็ไม่ถูก
เพราะพี่มุกถามจากพี่เอนั่นหละ แต่ถามด้วยหน้าตาและน้ำเสียงดูเล็กน้อย อิอิ
แค่นี้พี่เอก็เล่ามาหมดแล้วครับ นานๆพี่มุกจะโหดสักที
ผมเดินเข้าไปมองหาพี่อาร์ม สักพักก้เห็นนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน 5 - 6 คน
ดุๆไปก้เพื่อนที่คณะทั้งนั้น รวมทั้งพี่เอด้วย
ผมเดินไปนั่งโต๊ะติดกับพี่อาร์ม ซึ่งทันทีที่พี่อาร์มเห็นผมก็มีท่าทางตกใจเล็กน้อย
แต่พี่เอนิ่ง คงเพราะรู้อยู่แล้วว่าผมกับพี่มุกจะมา
"มาได้ยังไงเนี่ย"พี่อาร์มลุกมาถามผม
"ก้อยากมาเที่ยว เลยชวนพี่มุกออกมา"
"ไม่ได้ กลับหอเลย"พี่อาร์มพูดพร้อมกับดึงแขนผมให้ลุกขึ้น
"แล้วพี่อาร์มกลับไหมหละ"
"พี่เพิ่งมานี่"
"ผมก็เพิ่งมาเหมือนกัน ไม่กลับ"ผมสะบัดมือพี่อาร์มออก
"อย่าดื้อสิ"
"พี่อาร์มกลับโต๊ะตัวเองไปเถอะ ผมจะนั่งกับพี่มุก"
ผมนั่งลงโดยไม่สนใจพี่อาร์ม ส่วนพี่อาร์มก็เดินกลับไปที่โต๊ะแต่ก็ยังหันมามองผมเป็นระยะ
ถ้าสังเกตุดีๆแก้วของพี่อาร์มมันน้ำเปล่านี่นา
อืมอย่างนี้ค่อยไม่น่าห่วงหน่อย
"เฮ้ยอาร์มวันเกิดกูทั้งที ไมมึงกินน้ำเปล่าวะ"
"กูไม่อยากกินเหล้าวะ พวกมึงกินกันไปเถอะ"
"เพื่อกูสักแก้วน่า"อ้าวไอ้พี่คนนี้ก็พี่อาร์มบอกไม่กินก็ไม่กินสิวะ ยังจะมายัดเยียดอีก
"สวัสดี ครับพี่ ผมเป็นรูมเมทพี่อาร์ม วันนี้วันเกิดพี่หรือครับ ผมขอดื่มฉลองให้พี่นะครับ"ผมพูดไปพร้อมกับหยิบแก้วเหล้านั้นมาดื่มเอง ส่วนเจ้าของวันเกิดได้แต่ทำหน้างงๆ
แต่ใครสนใจหละครับ ผมยกแก้วดื่มทีเดียวหมด
"โว้ว...........เจ๋งนี่หว่าเรา"เจ้าของวันเกิดบอกผมหลังจากที่ผมยื่นแก้วเหล้าคืนให้
"เป็นเมทไอ้อาร์มหรือ งั้นก็มานั่งด้วยกันสิ"
"เฮ้ยจะดีหรือวะ" ผมหันไปมองพี่อาร์มขวางๆ ---อย่านะพี่อาร์ม---
"ทำไมจะไม่ดีวะ คนคุ้นเคย ใช่ไหมวะน้อง...."
"ผมนัทครับพี่ แล้วพี่ชื่ออะไรครับ"
"พี่ชื่ออัส มาๆๆนั่งด้วยกันเลย อ้าวนั่นมุกแฟนมึงนี่หว่าไอ้เอ"
"เออ"พี่เอได้แต่ตอบสั้นๆ พร้อมกับขยับให้พี่มุกนั่งข้างๆ
จริงๆเพื่อนพี่อาร์มที่โต๊ะมีที่ผมรู้จักก็ 3 จาก 5 คน ก็มีพี่อัสกับพี่อีกคนที่นั่งใกล้กันนั่นหละที่ผมไม่รู้จัก
ส่วนพี่คนอื่นที่รู้จักผมก็ได้แต่หันไปยิ้มให้พี่อาร์ม เหมือนเป็นอันรู้กัน ---แฟนมึงมาตามแล้ว----

"พอแล้วน่า กลับหอเถอะ"
พี่อาร์มเป็นฝ่ายดึงรั้งมือผมไว้ ขณะที่ผมเพิ่งชนแก้วกับพี่อัสเสร็จ
ผมนะดื่มไปกี่แก้วนี่ไม่รู้เลยครับ รู้แต่พี่อัสชวนชนเอาชนเอา
จนแกลืมว่าพีี่อาร์มดื่มน้ำเปล่าไปเลย พอแกนึกได้ก็ยื่นให้พี่อาร์มที ผมก็ยกดื่มเองเสียหมด
แล้วอย่างนี้ผมจะไม่เมาได้ยังไงหละครับ
"มึงอยากกลับก็กลับไปคนเดียวสิวะ น้องนัทไม่อยากกลับนี่หว่า ใช่ไหมครับนัท"
พี่อัสหันมาถามความคิดเห็นผม
"ใช่ครับพี่ ผมยังไหวครับ"ผมพุดพร้อมกับเอามือทุบอกตัวเอง เหมือนกับจะบอกว่า --ข้านี่หละผู้ยิ่งใหญ่--
"ไม่เอาแล้ว พอได้แล้ว"
"อะไรมึง เสียอารมณ์วะ"พี่อัสเริ่มโวยวาย
"นัท พี่บอกให้กลับไง"พี่อาร์มเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย ผมก็ได้หันไปมองหน้าพี่อาร์ม
"เฮ้ยอาร์มมึงใจเย็นดิวะ"พี่เอเข้ามาสงบศึก
"นัทจะกลับกับพี่ไหม"ดูพี่อาร์มจะไม่สนใจพี่เอเลย
"ผมไม่กลับ"
"นัท!!!!!!" พี่อาร์มเริ่มตะโกน ทั้งโต๊ะก้ได้แต่เงียบ คนที่รู้ว่าผมกับพี่อาร์มเป็นแฟนกันก็ได้แต่นั่งมอง ส่วนพี่อัสที่ไม่รู้อะไรเริ่มมองแบบงงๆ
..............................
.............................
...........................
"ทีผมบอกอะไรพี่อาร์ม พี่อาร์มเคยเชื่อผมไหมหละ"หลังจากเงียบกันไปนาน ผมก็เริ่มพูดออกมา แต่ก็ยังก้มหน้านิ่ง
"ในเมื่อพี่อาร์มอยากมานัก แล้วทำไมตอนนี้มาบอกให้ผมกลับหละ"
"กลับห้องก่อนแล้วค่อยคุยกัน"พี่อาร์มจับมือผมเบาๆ
"ไม่กลับ"ผมหันไปจ้องหน้าพี่อาร์ม
"พี่อารืมรู้ไหมว่าผมห่วงพี่ แล้วพี่ยังมาโมโหผมอีกหรอ"
"พี่ขอโทษครับ กลับห้องกันนะ นัทไม่ไหวแล้วหละ"พี่อาร์มจับแขนผมทั้งสองข้าง
"อะไรกันวะ กูงง"พี่อัสเริ่มพูดออกมา
"ไอ้ควาย ก็แฟนเค้างอนกันนะสิวะ"พี่เอตบหัวพี่อัสแล้วเริ่มอธิบาย แต่โดนสายตาพี่มุกมอง เลยต้องเงียบลงไป
"ไอ้อาร์ม น้องนัทเป็นแฟนมึงหรือวะ"
"ก็เออสิวะ แล้วมึงยังจะให้แดกเยอะขนาดนั้นอีก"
"เอ้าก็กูไม่รู้นี่หว่า กูก็นึกว่าเป็นเมทกันเฉยๆ"
"ทีนี้รู้แล้วก็หยุดชวนแฟนกูแดกได้แล้ว"พี่อาร์มมองพี่อัสด้วยสายตาอาฆาต
"กลับห้องกันนะครับ"
"ผมไม่กลับ"
"ทำไมอีกหละครับ พี่ขอโทษแล้วไง"
พี่อารืมจับแขนผมไว้ ส่วนผมได้แต่ก้มหน้า
"พี่อาร์มรักผมไหม"
"รักสิครับ พี่ขอโทษนะ"พี่อาร์มเอามือมาลูบแก้มผม
"แล้วต่อไปนี้พี่อาร์มจะเชื่อผมไหม"ผมถามด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
"ครับ พี่จะเชื่อฟังแฟนพี่คนเดียวเลยครับ กลับได้รึยังครับ"
"ผมรักพี่อาร์มนะครับ พี่อาร์มไม่สบายแล้วยังจะมากินแบบนี้อีก ผมเป็นห่วงนะ"ผมกำลังกอดเอวพี่อาร์มไว้ พร้อมกับเดินไปกับพี่อาร์ม
แต่ใครจะรู้ว่าในใจผมนะแอบแลบลิ้นหลอกพี่อาร์มอยู่
ก็ในเมื่อเรามีโอกาสแล้วนี่ ต้องใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์
พี่อาร์มในที่สุดก็อยู่ในการควบคุมของเรา 55555
แต่ผมก็ห่วงพี่อาร์มจริงๆนะครับ ไม่อยากให้พี่อาร์มไม่สบายหนักกว่าเดิม
คราวหลังผมไม่เอาแล้วหละ ดวลเหล้าไปขนาดนั้น ตื่นเช้ามาปวดหัวแน่เลยเรา

[sadness]

[พิเศษ : 4=จบบริบูรณ์]

"นัทอยู่ไหนครับ"ผมโทรหาน้องนัท เพราะเห็นว่านี่ก็สามทุ่มเข้าไปแล้ว ทำไมยังไม่กลับห้องเสียที
"ผมอยู่ที่คณะครับพี่อาร์ม วันนี้คงไม่ได้กลับห้อง"
"อีกแล้วหรือครับ"
"ครับ แลปมันยุ่งๆนะครับ"
"ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม"
"ไม่ต้องหรอกครับ ถึงพี่อาร์มมา ผมก็ไม่ว่างคุยกับพี่ พี่อาร์มนอนไปก่อนก้ได้ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมกำลังยุ่ง"
"เอ่อ...."อะไรกันเนี่ย ไม่รอผมพูดเลย

"นี่มัน 2 อาทิตย์แล้วนะโว้ยไอ้เอ!!"หลังจากที่ผมวางสาย ผมก็เริ่มโวยวายใส่เพื่อนผม
"เออ"
"มึงแค่เออเนี่ยนะ"
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไงหละวะ"
ก้นั่นนะสินะ ผมจะให้ไอ้เอทำอะไรได้หละ ก็ในเมื่อคนที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้เค้าไม่อยู่ตอนนี้นี่นา
"จริงด้วยวะ  กูขอโทษที"ผมเพิ่งคิดได้ว่าผมไม่ควรมาลงกับเพื่อนแบบนี้
"ไอ้ เอมึงลองคิดดูนะ 2อาทิตย์มานี่กูแทบจะไม่ได้คุยกับนัทเลย นอนห้องเดียวกันแท้ๆ แต่ไม่ค่อยได้เจอ งานที่คณะจะยุ่งอะไรนักหนา เด็กปี 1 นะ มันจะต้องทำแลปอะไรมากมาย ถึงขนาดต้องนอนค้างที่คณะ หรือถ้าไม่ไปคณะ ก็ไปขลุกอยู่ที่ห้องฟลุค กูเป็นแฟนแท้ๆ แทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย มันน่าน้อยใจจริงๆวะ"
ผมเริ่มร่ายยาว ก็น้องนัทนะสิครับแทบจะไม่มีเวลาให้ผมเลย ผมชวนไปไหนก็บอกไปไม่ได้ ติดทำแลปที่คณะ
หรือไม่ก็ต้องช่วยน้องฟลุคทำงานบ้าง เวลาที่จะเป็นส่วยตัวไม่มีเลย
"กูก็เห็นใจมึงนะ แต่น้องเค้าอาจยุ่งจริงๆก้ได้นี่หว่า"ไอ้เอเอามือมาตบไหล่ผม
"กูก็อยากคิดแบบนั้น แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้วะ"
"เอาน่ามึง"ไอ้เอโอบไหล่ผมไว้

"ไอ้เอเดี๋ยวกูซื้อของไปฝากน้องนัทก่อนนะ นอนดึกทุกวัน กูเป็นห่วง"ผมบอกไอ้เอหลังจากนั่งเงียบกันมานาน
"เออแล้วแต่มึง"
ผมเดินลงจากหอไปซื้อของในร้านมินิมาร์ท ผมเลือกซื้อพวกน้ำผลไม้กับขนมปัง เพราะเป็นของที่น้องนัทชอบ
ผม ขับรถมาจอดที่หน้าตึกคณะของน้องนัท ก่อนที่ผมจะเปิดประตูลงจากรถ สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ผมไม่พอใจอย่างมาก เพราะคนที่บอกว่ายุ่งทำแลปตอนนี้กำลังเดินขึ้นตึกพร้อมกับผู้ชายคนอื่นซึ่ง น่าจะเป็นรุ่นพี่ ในมือถือถุงขนมถุงใหญ่ ที่สำคัญยังมีการคุยหยอกล้อ ยิ้มอย่างมีความสุข ตลอดเวลาที่น้องนัทมาอยู่ที่ตึกนี่เพราะคนคนนี้หรือเปล่านะ ผมไม่อยากจะคิดแบบนั้น เพราะผมคงทำใจไม่ได้แน่ๆ แรงที่มีตอนนี้มันหายไปไหนหมด ผมหมดแรงนั่งอยู่บนรถแบบนั้น จนผมเริ่มตั้งสติได้ ผมก็ขับรถออกมาจากจุดนั้น เพื่อมุ่งตรงไปยังบ้านของตัวเอง........

...
"เอ้า....ซื้อเสบียงมาให้แล้ว มารับส่วนบุญกันไปเลย"พี่โตส่งเสียงเรียกเพื่อนๆแกมาเอาของกิน
"ไอ้เวรโต ปากมึงเนี่ยนะ"พี่คนอื่นรุมด่าพี่โต
ผม มาช่วยงานพวกพี่เค้าได้ประมาณ 2 อาทิตย์แล้วครับ ทำไมผมต้องมาช่วยนะหรือครับ ก้เพราะมันได้เงินนะสิครับ แล้วผมจะเอาเงินไปทำไมนะหรือครับ อิอิ ผมจะเอาไปซื้อสร้อยคอให้พี่อาร์มและตัวผมเองนะสิครับ ก็ในเมื่อพี่อาร์มให้ผมมามากแล้ว มันก็ไม่แปลกที่ผมจะให้อะไรตอบแทนบ้าง แต่ผมคิดถึงพี่อาร์มจัง 2 อาทิตย์แล้วที่ไม่ได้นอนกอดพี่อาร์ม รู้สึกเหงาๆเหลือเกิน
"วันนี้ฉลองกันหน่อย เลี้ยงส่งน้องนัท"พี่โตตะโกนบอกเพื่อนๆเค้า
"อ้าว...น้องนัทจะไม่มาแล้วหรอ"
"ครับพี่ แลปพวกพี่ก็จะเสร็จแล้ว ผมคงไม่ต้องช่วยแล้วหละครับ"ผมบอกยิ้มๆ
"อย่างนี้ก็เสียดายแย่นะสิ ไม่ได้เจอน้องนัทแล้วหรอ"พี่ดาวเริ่มมาเกาะแขนผม ผมหละอดยิ้มกับท่าทีของพวกพี่เค้าไม่ได้
"ปล่อยเลยนะดาว แฟนคุณนะหัวโด่อยู่นี่"พี่โตเริ่มมาแกะพี่ดาวออกจากแขนผม ก็คงจะหึงที่แฟนตัวเองมาเกาะแขนชายอื่นนั่นหละครับ
"แหม นิดหน่อยก็ไม่ได้"พี่ดาวยังแซวต่อ
"ไม่ได้หรอก ผมหวงของผม ส่วนนัทนะเค้ามีแฟนแล้ว เดี๋ยวแฟนเค้าจะเข้าใจผิดเอา"พี่โตเดินไปจับมือพี่ดาว
"ใครหรอนัท..."พี่คนอื่นพอได้ยินว่าผมมีแฟนแล้วก็เริ่มสนใจกันใหญ่
"ก็เห็นว่าชื่ออาร์ม เรียนอยู่ปี3 คณะอะไรนะ....อ๋อ คณะวิศวะ"พี่โต ไปบอกเค้าหมดเลย ผมก็อายเป็นนะครับ
"อย่าบอกนะว่า แฟนน้องนัทคือคนนั้น"
ผมรู้แล้วครับที่พี่ดาวหมายถึงนะ ก็คงจะไม่พ้นไอ้พี่อาร์มของผมหรอก ก็ออกจะดังซะขนาดนั้น ผมได้แต่เขิน พยักหน้าไปเท่านั้นเอง
"ว้าว...มีแฟนหล่อขนาดนั้นเลย อย่างนี้จะมาสนใจผู้หญิงบอบบางแบบพี่ไหมนะ"พี่ดาวยังแกล้งแซวผมต่อ
"ถึงสนก็ไม่ให้ หวงนะคนนี้"พี่โตพูด ทำให้ทุกคนหัวเราะกันใหญ่
วันนี้ วันสุดท้ายแล้วที่ผมจะต้องทำงานดึกๆ จริงๆงานพวกนี้ส่วนใหญ่จะเป็นของพวกพี่ปี 4 หรือพี่ป.โท พวกที่ทำโปรเจคแล้วไม่อยากนอนตึก ผมก้เลยไปรับจ้างเค้ามา งานของผมก็แค่เก็บตัวอย่างให้พี่เค้า มันก็แค่เก็บทุกๆชั่วโมงเอง 5555 นั่นเลยทำให้ผมไม่สามารถกลับไปนอนที่หอได้ ส่วนพวกพี่โตพี่ดาวนี่ต้องทำแลปของตัวเอง พอผมเก็บตัวอย่างเสร็จก็จะมาช่วยพวกพี่ๆเค้าบ้างเล็กๆน้อยๆ ระหว่างรอเก็บตัวอย่างชั่วโมงต่อไป มันจึงเป็นความสนิทสนม

ตอนเช้าผม เดินกลับมาที่ห้องเพื่อจะได้นอนอย่างเต็มที่สักหน่อย อยากนอนกอดพี่อาร์มจังวันนี้ แต่พอผมกลับมาที่ห้องก็ไม่เจอพี่อาร์ม --ไปไหนของเค้านะ-- แต่ช่างเถอะขอนอนก่อนแล้วกัน

ผมตื่นมาอีกทีก็บ่ายสองเข้าไปแล้ว พอลืมตาก็มองหาพี่อาร์มทันที แต่ก็ไม่เจอ
"พี่เอ พี่อาร์มไปไหนหรอครับ"
"อ้าว ก็เมื่อคืนมันซื้อขนมไปฝากนัท มันไม่ได้บอกหรอว่าไปไหน"พี่เอตอบผมแบบงงๆ
"ซื้อของไปฝากผม ตอนไหนครับ ไม่เห็นเจอกันเลย"
"เออแปลกนะไอ้นี่ เมื่อคืนมันก็ไม่ได้กลับมา สงสัยกลับบ้านมั้ง"
"อ๋อ น่าจะเป็นอย่างนั้นหละครับ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ"
หลัง จากอาบน้ำเสร็จ ผมก็ลองโทรไปหาพี่อาร์มดู เสียงสัญญาณติด แต่ไม่มีคนรับ ผมเลยลองโทรอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเหมือนเดิม อะไรของเค้านะ ผมเลยเลิกสนใจไปซื้อของดีกว่า ผมเล็งไว้นานแล้ว

ทันทีที่ซื้อของที่ ต้องการได้เสร็จ ผมก็ลองโทรหาพี่อาร์มอีกครั้ง แต่ผลก็เหมือนเดิม แม้ผมจะโทรไปกี่ครั้ง ก็ไม่มีการรับสาย อย่างนี้มันแปลกๆแล้วนะ ผมเลยส่งข้อความไปหาพี่อาร์มทันที
----ทำไมไม่รับสาย ไม่อยากคุยกับนัทแล้วหรือครับ----
ผมทิ้งเวลาสักพักจึงลองโทรไปอีกครั้ง คราวนี้มีคนรับ แต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา
"พี่อาร์มหรือครับ"
"อืม"
"พี่อาร์มอยู่ไหนครับ"
"บ้าน"
"งั้นนัทไปหาที่บ้านนะครับ"
"อย่าเลย"
"ทำไมหละครับ"อะไรกัน ทั้งที่ผมคิดถึงพี่ขนาดนี้ แต่ทำไมพี่ถึงเฉยชากับผมหละ
 "แล้วนัทจะมาหาพี่ทำไมหละ"
"ก็ผม.....คิดถึงพี่นี่ครับ"เสียงผมเอ่ยเบาๆด้วยความอาย
"คิดถึงพี่งั้นหรอ แล้วที่ผ่านมานัทไปอยู่กับใครมาหละ ตอนที่พี่คิดถึงนัทนะ"พี่อาร์มพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ
"ไปกับใครครับ เปล่านี่ ผมอยู่ที่คณะจริงๆ"
"ก็นั่นสินะ ที่คณะคงมีคนที่นัทอยากเจอหละสิ ถึงได้ลืมพี่ไปเลย"
"ผมเปล่านะครับ พี่อาร์มพี่น้อยใจผมหรือครับ"ผมพูดแบบร้อนรน
"พี่จะไปน้อยใจได้ยังไง พี่ไม่เคยน้อยใจหรอก หมดเรื่องแล้วใช่ไหม พี่จะได้วาง"
"เดี๋ยว ครับ พี่อาร์มเดี๋ยว......."พี่อาร์มวางสายไปแล้ว นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้ เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ผมก็นั่งรถไปที่บ้านพี่อารืมทันที ผมเดินขึ้นไปที่ห้องของพี่อาร์มด้วยความคุ้นเคย แต่ห้องถูกล็อกเอาไว้
"พี่อาร์มเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะครับ"ผมทุบประตูด้วยแรงทั้งหมด
"ผมรู้นะว่าพี่อยู่ข้างใน เปิดประตูมาคุยกันดีๆ"
"พี่อาร์มจะเปิดหรือไม่เปิด"
ผมยังคงตะโกนอยู่แบบนั้น แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้อง
"พี่ อาร์ม....พี่จะทิ้งผมไปใช่ไหม.....พี่ไม่รักผมแล้วใช่ไหม"น้ำตาของผมเริ่ม ไหลออกมา ผมไม่อยากจะคิด แต่ตอนนี้พี่อาร์มไม่ต้องการผมแล้วจริงๆ ผมทุบประตูจนหมดแรง นั่งลงกับพื้น หลังพิงประตูห้องพี่อาร์ม มันคงจะจบแล้วสินะ ยื้อต่อไปก็คงไม่มีหวัง
ผมหยิบสร้อยที่ผมเพิ่งซื้อมา ก่อนจะมาบ้านพี่อาร์ม สร้อยสองเส้น ที่มีแหวน 2 วงสลักชื่อ --พี่อาร์ม-- --น้องนัท-- ถูกร้อยอยู่ด้วยกันในสายสร้อย ผมถอดแหวนที่สลัก --น้องนัท--ออกมาจากสร้อยของพี่อาร์ม ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้วสินะ ในเมื่อผมตั้งใจซื้อมันมาให้พี่ เพราะอย่างนั้น มันก็สมควรจะต้องอยู่ที่นี่ แต่พี่คงไม่ยินดีที่จะรับแหวนอีกวงไว้ใช่ไหมครับ
ผมแขวนสร้อยเส้นนั้น ไว้ที่หน้าประตู แล้วเดินลงมาด้านล่าง ก่อนออกจากบ้านผมขอกระดาษกับปากกาจากพี่แม่บ้าน เพื่อเขียนข้อความลาพี่อาร์มเป็นครั้งสุดท้าย

ผมออกจากบ้านพี่อาร์ม มาด้วยหัวใจที่หมดแรง ผมเลือกที่จะนั่งรถเมย์ เพราะผมอยากปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ ผมตัดสินใจที่จะยังไม่กลับหอพัก แต่เลือกที่จะนั่งรถเมย์สายไหนก็ได้ที่ผ่านมาเป็นคันแรก ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้ นั่งไปเรื่อยๆจนกว่าผมจะห้ามใจไม่ให้เศร้าได้ ก่อนจะกลับไปเจอพี่เอพี่่มุก เพราะผมไม่อยากให้พี่ทั้งสองคนต้องเป็นห่วง

[sadness]

หัวใจผมรู้สึกทรมาน เหลือกเกิน มันทรมานกว่าตอนที่เห็นนัทเดินกับคนอื่นอีก แค่คำพูดประโยคเดียวของน้องนัท มันทำให้ผมเจ็บได้ขนาดนี้ ---"พี่อาร์ม....พี่จะทิ้งผมไปใช่ไหม.....พี่ไม่รักผมแล้วใช่ไหม"--- ผมไม่ได้โกรธน้องนัทเลย แล้วก็ไม่เคยคิดที่จะทิ้งน้องนัทไปด้วย และยิ่งไปกว่านั้นผมไม่มีวันที่จะไม่รักน้องนัทเด็ดขาด แต่ตอนนี้ผมน้อยใจมากกว่า ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอน้องนัท เพราะผมไม่รู้จะพูดยังไงว่าผมอิจฉาที่เห็นน้องนัทคุยหัวเราะกับคนอื่น ผมมันบ้าจริงๆ

ผมเปิดประตูออกมาก็ไม่พบน้องนัท จึงคิดจะลงไปถามด้านล่างเพื่อไปดูนัท แต่เมื่อผมปิดประตู ก้พบว่ามีสร้อยเงินแขวนอยู่ 1 เส้น ใสสร้อยเส้นนั้นมีแหวนอยู่ 1 วง สลักชื่อผมอยู่ด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามาจากไหน น้องนัทแน่ๆ ผมวิ่งลงมาดูด้านล่างหวังจะได้เจอน้องนัท
"คุณอาร์มหาคุณนัทอยู่หรือคะ"
"ครับพี่กุ้ง แล้วนัทไปแล้วหรือคะ"
"ไปเมื่อสักครู่นี้เองคะ เธอฝากจดหมายไว้ให้คุณอาร์มด้วยคะ"พี่กุ้งพูดจบก็ยื่นจดหมายมาให้ผม ผมรีบเปิดอ่านทันที

ถึง....พี่อาร์ม
ผม ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ในเมื่อพี่อาร์มเลือกที่จะไม่เจอผม ผมก็ไม่ฝืนใจพี่อาร์มอีก มันคงจบแล้วสินะครับ แต่ผมไม่โทษพี่อาร์มหรอกครับและจะไม่ยื้อให้พี่อาร์มต้องลำบากใจ เพราะผมรักพี่นะสิครับ สร้อยที่ผมแขวนไว้ผมตั้งใจทำงานเก้บเงินซื้อมาให้พี่  เพราะอย่างนั้นหวังว่าพี่จะเก็บมันไว้กับพี่นะครับ อย่าโยนมันทิ้งเลยนะครับ มันคงจะเศร้าเหมือนอย่างที่คนให้กำลังรู้สึกอยู่ ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาที่ผมกับพี่ต้องห่างกัน มันคงทำให้พี่รู้สึกตัวเองแล้วใช่ไหมครับ ว่าคนที่พี่รักไม่ใช่ผม แต่ผมก็มีความสุขนะครับ ตลอดเวลาที่ผมได้มีพี่อยู่ข้างๆ ตอนนี้คงไม่มีอีกแล้ว
ผมจะไม่โทษพี่ แต่ผมอยากจะถามอะไรเป็นอย่างสุดท้าย --ผมยังรักพี่ได้อยู่ใช่ไหมครับ--
จาก....น้องนัท

ผม แทบล้มทั้งยืนเมื่ออ่านข้อความของน้องนัทจบ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ พี่ไม่ได้เลิกรักนัทนะ พี่ไม่เคยคิดที่จะทิ้งนัท แต่ตอนนี้นัทกำลังจะจากพี่ไปแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆตอนนี้ ผมโทรหาน้องนัททันที แต่ไม่สามารถติดต่อได้ มันยิ่งทำให้ผมยิ่งร้อนใจเข้าไปใหญ่ ผมรีบขับรถออกมาจากบ้านทันที ระหว่างที่ผมขับรถไปผมก็คิดแต่ว่านัทจะไปอยู่ไหน ผมมองรถทุกคันเผื่อจะเห็นน้องนัทในนั้น แต่กไม่เห็นเลยสักคัน จนผมขับมาถึงหอ ผมไปที่ห้องน้องฟลุคทันทีเพื่อหาน้องนัท แต่ก้ไม่เจอ
"เกิดอะไรขึ้นครับพี่"น้องฟลุคถามผมทันทีที่เห็นท่าทางรีบร้อนของผมตอนที่ถามหาน้องนัท
"เข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะ"ผมบอกฟลุคอย่างหมดแรง
"พี่ช่วยเล่าให้ละเอียดหน่อยได้ไหม เกิดอะไรขึ้น"
เมื่อผมเล่าทุกอย่างจบ สิ่งแรกที่เกิดขึ้นคือหมัดของฟลุคกระทบเข้าที่แก้มผมอย่างจัง แต่ผมก้ไม่หลบ เพราะมันก็สมควรแล้วที่เค้าจะโกรธ
"ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าทำให้น้องผมเสียใจ"ฟลุคเริ่มตะโกน
"พี่ขอโทษ"
"ขอโทษ ขอโทษผมแล้วนัทจะกลับมาไหม"ผมได้แต่เงียบกับคำถามนี้
"พี่คิดได้ยังไง ว่านัทมันจะไปชอบคนอื่น"
"ก็มันน่าคิดไหมหละ อยู่แต่คณะทั้งวันทั้งคืน"ผมพูดอย่างสมเพชในความคิดของตัวเอง
"แล้วที่นัทมันต้องไปอยู่แบบนั้นเพราะใครกันหละ"ผมมองฟลุคอย่างงงๆ
"ที่นัทต้องไปทำแลปที่คณะก็เพราะอยากจะหาเงินมาซื้อของให้....ไอ้คนที่ไม่มีหัวคิดนี่หละ"น้องฟลุคมองผมเหยียดๆ
"ทำไมต้องหาเงินด้วย ในเมื่อนัทก็ไม่ได้ลำบากอะไร"ผมคิดถึงสร้อยที่แขวนอยู่หน้าประตูห้องผม
"ความ ภูมิใจไง พี่คิดว่าการที่จะเอาเงินของน้าตัวเองมาซื้อของให้แฟนกับการที่หาเงินมาซื้อ ของให้แฟนเอง อันไหนมันจะทำให้นัทภูมิใจกว่าหละ"
ผมไม่เคยมองในจุดนี้เลย ที่นัทต้องทนอดหลับอดนอนก้เพื่ออยากจะซื้อของให้ผมด้วยเงินของตัวเอง แล้วผมทำอะไรตอบแทนนัทบ้างหละ นอกจากทำตังงี่เง่าแบบนี้
"แล้วทำไมนัทไม่ เปิดประตูห้องพี่เข้าไปหละ ในเมื่อตัวเองก็มีกุญแจ"ผมถามเสียงอ่อยๆ เพราะตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมผิด ผิดมากๆด้วย แต่ก้ยังอดสงสัยไม่ได้ ก้ในเมื่อผมไม่เปิด แล้วทำไมนัทไม่ไขเข้าไปเองหละ เพราะผมก็ให้กุญแจห้องผมกับน้องนัทไปแล้ว
"นี่พี่ยังไม่เข้าใจนัทมันอีกหรอ ผมอยากจะเอาน้องผมคืนซะเหลือเกิน"ฟลุคพูดอย่างหัวเสีย แต่เมื่อเห็นหน้างงๆของผมก็เริ่มอธิบาย
"นัทมันเคารพการตัดสินใจของพี่ยังไงหละ ในเมื่อพี่ไม่เปิด นัทมันก้ไม่ล้ำเส้นหรอก โธ่โว้ย เป็นไงมั่งวะเนี่ยนัท"
ผมมันบ้าจริงๆ ผมทำร้ายน้องนัทอีกแล้ว ถึงผมจะรู้ตัวตอนนี้ แต่ผมจะไปตามน้องนัทได้ที่ไหนกันหละ
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น เสียงเปิดประตูทำให้ผมกับฟลุคหันไปมองที่ต้นเสียง น้องนัทนั่นเอง นัทกลับมาแล้ว
"นัท ฟังพี่ก่อน"ทันทีที่นัทเห็นผม ก็ทำท่าจะปิดประตูอย่างเดิม แต่ผมเร็วกว่ารีบคว้าข้อมือเอาไว้ได้
"ผมเข้าใจแล้วครับ ไม่ต้องมาบอกเลิกกันแบบนี้ก็ได้ครับ"น้องนัทยังหันหน้าหนีผม
"ใคร ใครจะเลิกกับใคร ไม่ใช่พี่แน่ๆ"ผมยังคงจับมือน้องนัทไว้อยู่เหมือนเดิม
"อย่าทำให้ผมรู้สึกมีความหวังอีกเลยครับ"นัทหันมามองหน้าผม สายตาที่มองเหมือนจะร้องขอความเห็นใจ เหมือนจะบอกว่า --อย่ามาสงสารผมเลย--
"ไม่ นะนัท พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ พี่มันงี่เง่าเอง นัทให้อภัยพี่นะ"ผมนั่งคุกเข่ากอดตัวน้องนัทไว้ เหมือนว่าร่างนั้นจะหายไปได้ทุกเวลา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากนัท
"พี่จะไม่ ทำแบบนั้นอีกแล้วนะนัท ให้อภัยพี่นะ พี่รักนัทนะครับ พี่รักมากจริงๆ พี่มันแย่...."ผมจับมือน้องนัทให้มาทุบหลังผม ทุบหัวผม เพื่อให้สาสมกับความผิดของตัวเอง แต่แรงฝืนของน้องนัทมันทำให้ผมไม้รู้สึกเจ็บใดๆเลยที่ร่างกาย แต่มันกลับทำให้ผมเจ็บลึกลงไปที่หัวใจ ตีพี่สินัท ตีพี่ให้เจ้บเหมือนที่นัทเจ็บ
"ผมไม่เคยโกรธพี่"ผมเงยหน้าขึ้นมองน้องนัท เพราะน้ำเสียงตอนนี้ของนัทเหมือนคนร้องไห้
"พี่รู้ไหมผมกลัวแค่ไหนที่จะต้องอยู่อย่างไม่มีพี่ อย่าทิ้งผมแบบนี้อีกนะ"น้องนัทร้องไห้ออกมาจนผมต้องปวดใจ
"พี่ไม่ทำแล้ว พี่ไม่ทำแบบนี้แล้ว เลิกร้องไห้นะ"ผมลุกขึ้นเช็ดน้ำตาให้น้องนัท
"ห้ามไม่รับสายผมอีก ห้ามไม่คุยกับผมอีก ห้ามไม่เปิดประตูให้ผมอีก"
"ได้ครับ พี่จะไม่ทำอีกแล้ว พี่จะไม่ขี้หึงด้วย ไม่กวนใจนัทด้วย ดีไหมครับ"ผมพูด มันทำให้น้องนัทยิ้มออกมาได้นิดนึง
"ผมรักพี่อาร์มนะครับ"น้องนัทกอดผมไว้แน่น
"พี่ก็รักน้องนัทครับ"ผมก็ไม่ยอมปล่อยน้องนัทเหมือนกัน

...
แล้ว สุดท้ายสร้อยคอของผมก็มีแหวนคล้องอยู่ 2 วง --พี่อาร์ม-- --น้องนัท-- ผมจะไม่ปล่อยให้สร้อยเส้นนี้ต้องเหงาอีกต่อไป เหมือนกับที่ผมจะไม่มีวันปล่อยให้ไอ้ตัวเล็กของผมต้องเหงาและเดียวดายอีกต่อ ไป

[sadness]

เรื่องนี้ก็จบแบบสมบูรณ์ไปแล้วอีก 1 เรื่องนะครับ
ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันนะครับ

[the_pooh9]

อยากให้มีตอนพิเศษอีกสัก10ตอนจัง

น่ารักมากมาย

 
 

[silverspoon]

ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายน่ารักๆ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

หวาน ซึ้ง จริงๆ

สนใจต่อตอนพิเศษอีไหมน้อ

 

[nithiwz]

  เริ่มเป็นแฟนกันแล้ว  งอนกันบ่อยจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
น่ารักดีอ่ะครับผม  ชอบนัทที่ชอบขึ้นกูขึ้นมึงอ่ะ  โหดดี...อารมณ์เมียดุ เหอะๆๆๆๆ
น่าตจะตบจูบๆ 

ขอให้รักกันยาวนั้นนะ  น่าจะมีตอนพิเศษ อีกสัก 10 ตอนเหมือน rep บนว่า

[yayu]

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
ชอบพี่อาร์มจัง 

เป็นกำลังใจค่ะ 

[KriT_SuN]

ตอน 1 นี่ เปนน้องนัททิงอนไม่มีเหตุผล

ตอน 2 นี่ ต้องบอกว่า ฮา ๆ ๆ โดนพ่อแกล้ง 55

ตอน 3 นี่ ต้องบอกว่า น้องนัทร้ายแหะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ปราบอาร์มเข้าสมาคม เกลียมัว ซะแล้ว 55

ตอน 4 นี่ เป็นอาร์มที่ไม่มีเหตุผล แต่ก็จบลงด้วยดีนะค้าบ

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค้าบ สนุกดีค้าบบบ รอติดตามผลงานต่อไปนะค้าบผม สู้ ๆ ค้าบ โย่ววววว

 

[FRODO]

 ::ชอบพี่อาร์มามากค่ะ  สุภาพบุรุษสุด ๆ ไปเลย   

[iota]

 :pig4:ทำให้รู้คุณค่าของความรัก....ของคนที่เรารักและคนที่รักเรา....
มีงอนมีง้อกันบ้างสุดท้ายก็เข้าใจกันก็เพราะคำว่า"รัก"
ชอบมากครับสำหรับตอนพิเศษ

[gypsy]

ซึ้งดีจังเลยเรื่องนี้

อ่านจบแล้วรู้สึกอิ่มเอมหัวใจ

[gneuhp]

เป็นเรื่องที่น่ารักจังเลยอ่าา

อ่านแล้วสุขใจ

ขอบคุณค่าา

[jasmin]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆจร้า

น้องนัทแอบร้ายนะเนี่ย

ปราบพี่อาร์มอยู่หมัดเลย

น่ารักมากๆเลยเรื่องนี้ 

[tutu]

สุดยอดดดดด ดด ดดด ดดด ด!!!!   

[EunSung87]

ในที่สุดก็จบลงด้วยดี

แอบใจเสีย

นึกว่าไรท์เตอร์จะหักมุมให้เลิกกัน

  เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

รออ่านเรื่องต่อไปยู๋

[Dee^daY]

ยังอ่านไม่จบ..แต่รักไปหมดใจแล้ว

[Little Devil]

  อิจฉา หวานซะ