[31]
วันนี้ผมกับไอ้น้ำมีเรียนเช้า แต่ทั้งผมทั้งมันก็ไม่มีใครลุกไปเรียน
เปล่าหรอกครับมันไม่ได้นอนที่ีหอผม แต่ที่รู้ก็เพราะมันโทรมาตอน 10 โมง บอกให้เช็คชื่อให้มันด้วย
นั่นหละครับ ถึงได้เวลาตื่นของผม พอมันรู้มันก้ด่าผมเลยครับว่าไม่เป็นที่พึ่งให้มัน
อ้าวไอ้เวรนี่ มึงตื่นสายได้คนเดียวหรือไงวะ ไอ้เพื่อนเวรนี่
หลังปะทะคารมกับมันอยู่สักพักมันก็หยุด
"ขี้เกียจเถียงละ ไปอาบน้ำเลยมึงเดี๋ยวกูไปรับ"มันพูดน้ำเสียงหน่ายๆ
"อะไรของมึงวะ อารมณ์แปรปรวนวะ"
"กูหิวข้าว อาบน้ำไปหาไรกินกัน ไปร้านพี่หน่อยแล้วกัน แค่นี้นะ อย่านอนต่อนะมึง"
นั่นมีสั่งต่อท้ายด้วย ไอ้นี่มึงเป็นเพื่อนหรือพ่อกูวะ
ผมอาบน้ำเสร็จก็มานั่งรอพ่อน้ำมารับ
"ครับพี่ดิว"
ตอนแรกที่ได้ยินเสียงมือถือผมคิดว่าไอ้น้ำโทรมา แต่กลายเป็นพี่ดิวไปซะนี่
"วันนี้เป็นไงบ้าง"
"สบายดีแล้วครับ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมแล้วครับ"
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่พี่รู้สึกผิดนะ ผิดที่เพื่อนพี่มัน......เฮ้อ"
"ไม่ใช่ความผิดพี่นี่ครับ"
"ผิดสิ ถ้าพี่ไม่พามันไปที่หอเรา โกก็ไม่ต้องเจอกับมัน ไม่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้"
"ไม่เป็นไรครับ"มันยากมากที่จะบอกคำนี้ ไม่เป็นไร ปากบอกไปแบบนั้น แต่ใจผมมันไม่เป็นตาม
น้ำเสียงผมคงจะเศร้ามากเลยสินะตอนนี้
"พี่ขอโทษนะ"
"ไม่เอาแล้วพี่ เลิกขอโทษผมได้แล้ว เอาเรื่องพี่ดีกว่า พี่อยากเจอไอ้น้ำไหมครับ"
"อยากสิ พี่อยากคุยกับน้ำนะ"
"งั้นดีเลยครับ พี่รู้จักร้านข้าวพี่หน่อยใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมกับมันจะไปที่นั่น พี่ตามไปได้เจอมันแน่ครับ"
"แต่..มันจะดีหรือโก"
"ไม่มีอะไรที่ไม่ดีครับพี่ ผมคงช่วยพี่ได้เท่านี้ ที่เหลือก็อยู่ที่พี่เองนะครับ"
ผมก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ทำให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน
ผมจึงหาทางให้พี่ดิวกับไอ้น้ำได้ปรับความเข้าใจกัน
ผมมาถึงร้านข้าวก็สั่งอาหารกันทันที ด้วยความหิว
เป็นโชคดีของพวกผมที่ยังไม่เที่ยง คนจึงไม่มี
ระหว่างนั่งกินอาหารผมกับไอ้ถามก้คุยกันไปเถียงกันไปตลอด จนพี่ดิวเดินเข้ามา
แต่ไอ้น้ำมันนั่งหันหลังให้จึงมองไม่เห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นใคร
ผมยิ้มให้กับคนที่มาใหม่ จนไอ้น้ำมันเอะใจหันไปดู
"มึงบอกพี่เค้าหรือ"มันหันมาหาผมทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร
พอพูดจบมันทำท่าจะลุกออกไป แต่พี่ดิวจับมือมันไว้
"ถ้าจะต้องมีคนไป พี่จะไปเอง แต่ช่วยฟังพี่สักครั้งก่อนได้ไหม"
ไอ้น้ำมันหยุดนิ่งไม่ได้เดินหนี แต่ก็ไม่หันหน้ามาเผชิยกับพี่ดิว
"รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรา"
ไม่มีเสียงตอบจากไอ้น้ำ
"ถ้าไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ การที่พี่โกรธพี่โมโหมันเพราะพี่กลัวเราจะไปทำอะไรไม่ดี ที่พี่ห่วงเราแบบนี้พี่ผิดด้วยหรือไง"
"เรา จะไปทะเลาะกับใคร ต่อยตีกับใครมันก็สิทธิ์ของเรา แต่เรารู้ไหมว่าพี่รู้สึกยังไง เวลาเห็นเราไปมีเรื่องกับคนอื่น"ไอ้น้ำยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม จนพี่ดิวถอนหายใจ
"ถ้าน้ำคิดว่าที่พี่ทำมันเกินไป พี่ก็ขอโทษ พี่จะไม่ล้ำเส้นอีก เพราะพี่มันก็แค่ --เพื่อนของพี่ชายเรา-- ก็เท่านั้น"
พี่ดิวพูดพร้อมกับล้วงมือหยิบกุญแจออกมาวางที่โต๊ะ ถ้าผมจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นกุญแจห้องของไอ้น้ำ
พี่ดิวเริ่มปล่อยมือไอ้น้ำ ด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะหันหลังออกจากร้าน
"แล้วพี่ไม่ฟังผมพูดบ้างหรือไง"
คราวนี้กลายเป็นไอ้น้ำเองที่ดึงมือพี่ดิวเอาไว้
"ผมไม่เคยโกรธพี่เลย ผมแค่...ก็แค่...ผม..."
อะไรของมันแค่นี้ทำอึกอักๆ
"น้อยใจ"ผมต่อให้มันครับ
ไอ้น้ำหันมาทำตาโตใส่ผม
"เออ น้อยใจก็น้อยใจ"
"นี่เรายกโทษให้พี่แล้วหรือ"
"ก็บอกว่าไม่ได้โกรธไง จะให้ยกโทษให้ได้ไง"
"พี่ดีใจวะ โกพี่ได้น้องชายพี่คืนแล้ววะ"พี่ดิวพูดพร้อมกับกอดคอไอ้น้ำ
"ผมไม่อยากเป็นน้องพี่"อยู่ๆไอ้น้ำมันก้โพร่งขึ้นมา
พี่ดิวปล่อยแขนออกจากคอมัน
"พี่ดิว ผมชอบพี่นะ ไม่สิรักพี่มาก"
"ไม่ใช่รักแบบพี่กับน้อง รักแบบที่อยากให้พี่มองผมเป็นผู้ชายของพี่ ไม่ใช่แค่น้องชาย"
ไอ้น้ำเอื้อมมือไปจับมือพี่ดิวไว้ นี่มันมาสารภาพรักอะไรที่ร้านข้าววะเนี่ย ไม่โรแมนติกเลย
"เอ่อน้ำ พี่ไม่รู้..............พี่สับสนนะ"พี่ดิวดึงมือกลับ เดินหันหลังจะออกจากร้าน
"ขอพี่ใช้เวลาหน่อย พี่งงวะ"พี่ดิวหันมาบอกก่อนจะออกไปจากร้าน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
