หัวข้อ: คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกัน

[sadness]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn หรือคบหาพูดคุยกันในเล้า
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

----------------------------------------------------------------------------------

วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก ทำไมผมต้องมานั่งร้องไห้อย่างนี้ด้วย
วันแห่งความรัก แต่คนมีความรักอย่างผมกลับต้องมานั่งอยู่เพียงคนเดียว
คนที่เค้าเคยบอกว่ารักผมเค้าหายไปไหน ผมคงจะทำใจได้มากกว่านี้ ถ้าหากว่าผมกับเค้าคนนั้นเลิกกันไปแล้ว
แต่นี่ผมกับเค้ายังเป็นแฟนกันอยู่ แต่เค้ากลับไม่สนใจอะไรเลย

ทุกๆครั้งผมก็แอบน้อยใจไม่ได้ที่เค้าเป็นคนเงียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
แต่ก็กลับมาคิด ก็เราชอบเค้าที่เคยเป็นแบบนี้นี่ ทำไมตอนนี้เพิ่งมาโวยวาย
รักเค้า ก็ต้องรักสิ่งที่เค้าเป็นด้วยถึงจะถูกสิ

"เอก...บอยอยากเรียนบริหาร เอกไปเรียนกับบอยนะ"
ความคิดของผมในตอนนั้น คืออยากอยู่กับคนที่เรารัก โดยไม่ได้ถามความสมัครใจของเอกเลย
แต่เอกก็ยอมสอบเอ็นทรานซ์เข้าคณะบริหารกับผม

ผมกับเอกเช่าหออยู่ด้วยกัน ทุกๆวันก็เป็นเหมือนเดิม เอกจะเงียบๆ ไม่โรแมนติกอย่างที่แฟนทั่วไปจะทำ
แต่ผมก็ทนได้นะ จนกระทั่ง...................

"พี่ครับ พี่อยู่หอนี้หรือครับ"
ใครกันวะนี่ มาถามตรูแบบนี้
"ใช่ครับ น้องถามทำไมหรือครับ"
ไอ้คนที่ถามนี่ยังเป็นนักเรียนอยู่เลย ใส่ชุดนักเรียน แต่ตัวมันนะสิ สูงกว่าผมอีก
"เปล่าครับพี่ บ้านผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง อีกอย่างผมชอบพี่ครับ"
อะไรนะ นี่เอ็งสารภาพรักอย่างงี้เลยหรือ ทำไมเด็กมันกล้าจังวะ
"อย่าชอบพี่เลยครับ พี่มีแฟนแล้วครับ"
"ผมรู้ครับ เพราะผมเห็นว่าแฟนพี่เป็นผู้ชาย ผมถึงกล้ามาจีบไง"
รู้แล้วยังมาจีบนี่นะ ทำไมเด็กมันกล้าอย่างนี้
"เอาเถอะ น้องไปจีบคนอื่นเถอะ เพราะพี่กับแฟนยังรักกันดีอยู่"
"ยังไงผมก็จะลองครับ ผมไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับพี่บอย"
รู้จักชื่อตรูได้ไงวะนี่ไอ้เด็กคนนี้

ในตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรในตัวไอ้เด็กน้อยคนนี้เลย แต่เพราะเจ้าเด็กคนนี้หละที่ทำให้เกิดเรื่องมากมายขึ้น
อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้ว่า คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกันยังไง และการตัดสินใจพลาดนะ มันทำให้เราเจ็บแค่ไหน


*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[sadness]

เรื่องนี้แต่งไว้นานหลายปีแล้วครับ
เอามาลงให้อ่านกัน
มีแค่ 10 กว่าตอนเองครับ
ถ้ายังไงลองอ่านกันดูนะครับ

[sadness]

[1]

"บอยไปดูหนังกันไหม"
วันนี้ไอ้เอกมาแปลกชวนผมไปดูหนัง ดีใจจัง
"ไปดิ เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนนะ"

ฮะฮะฮะ อยากจะขำตัวเองให้ตาย ไอ้เอกนี่มรึงชวนกูมาดูหนังอะไรนี่
คิดดูนะครับ ชวนแฟนมาดูหนังแต่มันเลือกหนังสงคราม ยิงกันทั้งเรื่อง
ไอ้เราก็นึกว่ามันอยากสวีทเลยชวนมาดุหนัง คิดผิดจริงๆเลยตรูนี่

"หนังไม่สนุกหรือ"
"เปล่า สนุกดี กลับหอกันเหอะ ง่วงแล้ว"
"อืม"

เช้านี้ผมติ่นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ ใครวะโทรมาตอนนอนเนี่ย
"ครับ ใครครับ"
"ผมโก้เองครับ"
โก้ไหนวะ เพื่อนตรูมีคนชื่อโก้ด้วยหรือวะเนี่ย
"โก้ไหนวะ"
"โหจำกันไม่ได้แล้วหรือครับ คิดหน่อยสิครับ"
"ไม่คิดโว้ย จะบอกไม่บอก ไม่บอกก็วางไป คนจะนอน"
"เดี๋ยวครับ ผมโก้ไงครับ คนที่บอกว่าจะจีบพี่นะครับ จำได้ยัง"
หือ ไอ้เด็กนั่นชื่อโก้หรือวะนี่ ครั้งที่แล้วมันก็ไม่ได้บอกว่าชื่อไรด้วยนี่นา
"ครับจำได้ มีธุระอะไรครับ แล้วเอาเบอร์มาจากไหน"
"เรื่องเบอร์ได้มาจากไหนผมบอกไม่ได้ครับ ส่วนเรื่องธุระก็คือจะโทรมาปลุกนะครับ พี่มีเรียนเช้าไม่ใช่หรือครับ"
มันรู้ได้ไงวะ
"แล้วรู้ได้ไงว่าพี่มีเรียนเช้า"
"เรื่องนั้นพี่อย่ารู้เลยครับ เอาเป็นว่า ผมจะโทรมาปลุกพี่ทุกเช้าก็แล้วกันนะครับ"
"ตื่นได้แล้วนะครับ เดี๋ยวไม่ทันไปเรียน อ้ออีกอย่างคิดถึงนะครับ บายครับ"
อะไรของมันวะ โทรมาปลุกนี่นะ มันรู้ตารางเรียนตรูได้ไงนี่

"ใครโทรมาหรือ"
ไอ้เอกครับมันถามผม หลังจากที่มันออกจากห้องน้ำ
"เพื่อนนะมันโทรมากวนทีน"
"เหรอ ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวจะได้ไปเรียนกัน"
เหมือนผมจะโกหกไอ้เอกเลยนะ แต่ก็ไม่อยากให้มันไม่สบายใจนี่นา เฮ้อไอ้โก้นะไอ้โก้ จะมายุ่งกับผมทำไมเนี่ย

"เอกวันนี้เดี๋ยวเอกกลับก่อนเลยนะ เราต้องทำรายงานกับเพื่อนต่อ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเอกรอ"
"ไม่ต้องหรอก กลับไปรอที่หอดีกว่า เพราะเราก็ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่"
"เอางั้นก็ได้ แล้วเจอกันที่หอนะ"
"อืม เจอกัน"

โหจะสองทุ่มแล้วหรือนี่ แต่ก็โอเคนะเพราะยังไงงานก็เสร็จสักที กลับหอดีกว่าคิดถึงเอกจัง
"หวัดดีครับพี่บอย"
"ตกใจหมดเลยมาได้ไงเนี่ย"ไอ้น้องโก้นี่เอง มาได้ไงวะนี่
"ผมมารอพี่นะครับ"
"รอพี่ แล้วรู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่มหาลัย"
"ก็ผมไม่เห็นพี่กลับมาพร้อมแฟนพี่นี่นา ผมเลยเสี่ยงมาดูที่มหาลัย เห็นพี่นั่งทำงานกับเพื่อนอยู่ผมเลยนั่งรออยู่นี่"
นี่มันมานั่งรอเนี่ยนะ รอนานหรือยังวะเนี่ย
"แล้วมารอทำไม ไม่กลับบ้านไปหละ"
"ก็ผมเป็นห่วงพี่นี่นา เลยนั่งรอ กลับกันรึยังครับ"
"อืมๆๆ"ผมยังงงๆอยู่เลย อะไรของมันวะเนี่ย มานั่งรอเพราะเป็นห่วงนี่นะ
ผมกำลังจะเดินออกไปหน้ามหาลัย แต่เจ้าโก้ก็ดึงผมไว้
"อะไรอีกหละ"
"พี่จะไปไหนครับ"
"ก็ไปเรียกแท็กซี่ดิ ไม่งั้นจะกลับยังไง"
"ผมเอารถมา เดี๋ยวพี่กลับกับผมก็ได้ครับ"
อะไรวะเนี่ย เด็กม.ปลายมีรถขับกับเขาแล้วหรือวะ พ่อแม่นี่ตามใจชิบ

"ผมชื่อโก้นะครับ เรียนอยู่ม.6 ปีหน้าผมจะสอบเอ็นเข้าคณะบริหารที่เดียวกับพี่"
ระหว่างนั่งรถกลับ อยู่ๆน้องโก้ก็พูดขึ้นมา ใครถามวะเนี่ย
"ครับ บอกพี่ทำไมครับ"
"ก็พี่ไม่ถามผม ผมก็ต้องเป็นฝ่ายบอกสิครับ"
"ครับ"
ตลอดทางโก้หาเรื่องมาเล่าให้ผมฟังได้สารพัด ชวนคุยได้ทุกเรื่อง
"พี่หิวไหมครับ ผมเห็นพี่ทำแต่งานยังไม่กินอะไรเลยนี่"
"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่ไปกินมาม่าที่หอง่ายกว่า"
"ไม่เอาครับไม่ดีต่อร่างกาย เอางี้กินบะหมี่ดีกว่านะครับ"พูดเสร็จน้องโก้ก็จอดรถที่ร้านบะหมี่เลย
เห้อไหนไหนก็ไหนไหนแล้วกินก็กินวะ หิวอยู่เหมือนกัน ดีกว่ากลับไปกินมาม่าที่หอ

"ฝันดีนะครับ"น้องโก้พูดตอนที่มาส่งผมที่หอ
"ครับ เช่นกันครับ"ผมก็ต้องตอบตามมารยาทใช่ไหมครับ ไม่ได้คิดมากกว่านั้นจริงๆ

กลับห้องมาก็เกือบ 5 ทุ่มแล้ว คิดถึงเอกจัง
อะไรกันนี่ แฟนเราทำไมนอนหลับงี้หละ ไอ้เราก็นึกว่าแฟนจะเป็นห่วงนั่งรอ ไหงกลับมานอนหลับอย่างสบายใจอย่างงี้วะ
น้อยใจเป็นบ้าเลย เฮ้อทำไมเอกมันไม่เทคแคร์ผมอย่างที่น้องโก้ทำบ้างเลยนะ

[sadness]

[2]

ทุกๆเช้าน้องโก้จะต้องโทรมาปลุกผมตลอดจนเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว
หรือบางครั้งก็โทรมาหาก่อนนอน จนบางครั้งผมไม่แน่ใจว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปผมจะยังมั่นคงกับเอกได้หรือเปล่า

"เอกไปกินข้าวกันไหม"
"ยังไม่หิวเลย ขอเล่นเกมส์ก่อนนะ"
"อืมได้"
ไอ้ผมนะก็หิว แต่ทำไงได้เอกมันอยากเล่นเกมส์ก่อนนี่นา ไม่อยากไปนั่งกินข้าวคนเดียวยังไงก็นั่งรอก่อนละกัน
------------------ผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง----------------
"เอกไปกินข้าวได้ยัง บอยหิวนะ"
"บอยหิวหรือ ไปกินก่อนเลยก็ได้ เอกยังไม่หิวนะกำลังติดพัน"
อะไรวะเนี่ย จะให้ตรูไปนั่งกินข้าวคนเดียวนี่นะ
ด้วยความน้อยใจนะครับ ผมคว้ากระเป๋าเงินได้ ก็เดินลงจากหอเลย
ไอ้เราก็นึกว่าเอกมันจะรู้ว่าเรางอนแล้วตามลงมา ที่ไหนได้ เดินจนถึงร้านข้าวแล้วเอกมันก็ไม่ตามมา
น้อยใจเป็นบ้าเลย

"นั่งกินข้าวคนเดียวหรือครับ"
อ๋อเจ้าโก้ แล้วมรึงเห็นตรูกินกับใครหละวะ
"ประมาณนั้นครับ"
"งั้นผมนั่งด้วยคนนะครับ หิวพอดีเลย พี่คร้าบบบบขอผัดซีอิ้วหมูที่นึงครับ!!"
มันไม่รอให้ผมพูดอะไรเลยครับ ถามเสร็จมันก็นั่ง สั่งอาหารเรียบร้อย
"แล้วแฟนพี่ไปไหนหรือครับ"
จะถามหาทำซากอะไรวะ กูยิ่งหงุดหงิดอยู่
"อยู่ที่ห้องนะ ไม่ได้ลงมา"
"แล้วเรานะมาได้ไงเนี่ย"
"เดินมาครับ!!"ดูมันตอบแบบมั่นใจ เดี๋ยวก็ตบกบาลสักป้าบหรอก
"กวนรึไง"
"เปล่านี่ครับ ก็ผมเดินมาจริงๆ"เออ กูผิดที่ถามมึงอย่างนั้น
"พอดีผมอยู่ที่ Mart นะครับ แล้วเห็นพี่มานั่งกินข้าวคนเดียว ผมเลยมานั่งเป็นเพื่อน"
"มาซื้ออะไรที่ Mart หละ ไม่เห็นถืออะไรมาเลย"
"ผมไม่ได้มาซื้อของนี่"
"อ้าวแล้วมาที่ Mart ทำไมถ้าไม่ได้มาซื้อของ"
"ก็มันเป็น Mart ของที่บ้านผมนี่ครับ ว่างๆผมก็มาเล่นอยู่ที่ร้าน"
"อีกอย่างมันใกล้กับหอพี่ด้วย ผมจะได้เจอพี่บ่อยๆไง"
โห นี่บ้านเอ็งซื้อเฟรนไชน์ Mart เลยรึนี่ ถึงว่าพ่อแม่ซื้อรถให้มันขับตั้งแต่ ม.ปลาย
"พี่อิ่มแล้วเดี๋ยวพี่กลับห้องก่อนนะ"
"โห ผมอุตส่าห์นั่งเป็นเพื่อนพี่ พี่จะทิ้งให้ผมกินคนเดียวหรือครับ"
ดูมัน มีการทวงบุญคุณ ก็ตรูไม่ได้ขอให้เอ็งมานั่งกินด้วยนี่หว่า
"นั่งเป็นเพื่อนผมแป็บนึงนะครับ ผมจะรีบกินเลยครับ"
"โอเคๆๆๆ กินๆเข้าดิ"


"พี่บอยรอแป็บนะครับ"ระหว่างที่จะจ่ายเงินเจ้าโก้มันก็วิ่งกลับไปที่ Mart แล้วก็รีบวิ่งกลับมา
"ผมให้พี่ครับ"โก้มันยื่นดอกกุหลาบสีขาวมาให้ผมดอกนึงครับ
"ให้พี่ทำไม"
"ก็ผมบอกพี่แล้วไงว่าผมจะจีบพี่ ผมจะให้ดอกไม้กับคนที่ผมชอบไม่ได้หรือครับ"
"รับไว้นะครับ"
รับก็รับวะ ดูมันทำสายตาเว้าวอน
"งั้นพี่ขึ้นห้องก่อนนะ"
"เอ่อพี่บอยคบกับแฟนพี่มากี่ปีแล้วครับ"
"4 ปีแล้ว"
"ถ้างั้นผมก็คงต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4 ปีในการจีบพี่.....ตอนนี้เพิ่งจะ 2 เดือน แต่ยังไงผมก็ไม่ท้อครับ"
"ไปก่อนนะครับ คิดถึงนะครับ"
อะไรของมันวะ พูดเองสรุปเอง พูดเสร็จก็ไปเลย งงหละสิตรู

กลับขึ้นมาที่ห้องเอกมันก็ยังนั่งเล่นเกมส์หน้าคอมเหมือนเดิม ไม่ได้รู้เลยว่ามีคนมีจีบแฟนเอ็งอยู่นะ
"เอกกินข้าวก่อนสิ ซื้อมาให้แล้ว"
"ขอบคุณคร้าบ ถ้าไงใส่จานให้หน่อยสินะ"
อะไรนะ ซื้อมาให้แล้วยังจะให้ใส่จานให้อีกหรือนี่ เฮ้อ ใส่ก็ใส่วะ
"ขอบคุณคร้าบบบบ แฟนเรานี่น่ารักจังเลย"
ไม่ต้องมาชมเลย โมโห งอน น้อยใจอยู่นะ ไม่น่าซื้อมาให้เลย น่าจะปล่อยให้อดซะไอ้พวกบ้าเกมส์เนี่ย

[sadness]

[3]

ทุกๆวันน้องโก้จะโทรมาหาผมทุกคืนและโทรมาปลุกผมตอนเช้าทุกวัน
"พรุ่งนี้พี่ไปไหนหรือเปล่าครับ"
"พี่จะไปดูหนังกับเอกนะ ทำไมหรือ"
เสียงน้องโก้เงียบไปพักนึง แล้วก็พูดด้วยเสียงสดใสว่า
"งั้นพรุ่งนี้ดูหนังให้สนุกนะครับ ฝันดีครับพี่"
ผมรู้นะว่าผมทำร้ายจิตใจน้องโก้ แต่นั่นก็คือความจริงที่ว่าพรุ่งนี้ผมจะไปดูหนังกับเอก เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดแฟนผมนี่
ผมต้องให้ความสำคัญของแฟนผมมากกว่าสิจริงไหม เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมตั้งใจจะเซอร์ไพร์เอก

"เอก เดี๋ยวไปเที่ยวห้างกันนะ"
"คงไปไม่ได้หรอกวันนี้นะ เพราะเราต้องกลับบ้าน"
ฮะจะกลับบ้านเนี่ยนะ วันเกิดทั้งทีทำไมไม่อยู่กับตรูวะ
"ไม่กลับไม่ได้หรือเอก วันนี้ไปเที่ยวห้างกันดีกว่านะ"
"เดี๋ยวค่อยไปวันหลังนะ วันนี้เราขอกลับบ้านก่อน"
แล้ววันหลังมันใช่วันเกิดเอกหรือไงหละ
"ไม่ได้จริงๆหรือ"
"อย่างอแงสิ เดี๋ยวกลับมาจะรีบพาไปเที่ยวเลย รักนะ"
เออ รักนะตรูก็รู้ แต่วันนี้วันเกิดเอ็งนะ ไอ้เรารึก็อยากอยู่กับแฟน แต่แฟนดันอยากจะกลับบ้าน ไม่เคยโรแมนติกเลยยยย

ตัดใจเลยครับงานนี้ พอเอกไปกลับไปได้สักพักผมก็ลงไปกินข้าวข้างล่างหอ
"ไม่ไปดูหนังหรือครับพี่ หรือว่าดูรอบดึก"
"ไม่ไปแล้วหละ"
คงไม่มีใครหรอกครับน้องโก้แน่นอน พูดเสร็จผมก็ทำหน้าเศร้าครับ
ดูโก้จะคิดอะไรบางอย่างอยู่.............
"งั้นพี่ไปเพื่อนผมหน่อยนะครับ ว่างหรือเปล่าครับ"
"ไปไหนหละเรานะ"
"พี่ตามผมมาแล้วกันนะครับ ผมไม่พาพี่ไปขายแน่นอน"
มาทำหน้าตายอีก เฮ้อ ก็ดีกว่าอยู่ห้องคนเดียวหละวะงานนี้ ไปไหนก็ไปหละ

"พาพี่มาห้างเนี่ยนะ มาทำไมหรือ"
"ก็พี่อยากดูหนังนี่นา ผมก็พาพี่มาดูหนังสิครับ"
ตรูอยากมาดูกับแฟนตรูมากกว่านิ แต่แฟนดันไม่ยอกมาด้วย เฮ้อ ดูก็ดูวะ

"เดี๋ยวผมมานะครับ"
"จะไปไหนหรือ เดี๋ยวเดินไปพร้อมกันเลย"
"พี่นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมมาแป็บนึงครับ"
อะไรของมันวะเนี่ย ให้ตรูมานั่งรอเนี่ยนะ ยิ่งเซ็งๆอยู่

"นี่ครับพี่ผมให้พี่"
นาฬิกาครับ นายโก้ยื่นนาฬิกามาให้ผมเรือนนึง
"ให้พี่ทำไม"
"ไม่มีเหตุผลครับ ผมอยากให้"
"ถ้าพี่ไม่เอาหละ"
ก็ผมไม่รู้นี่ครับว่าทำไมผมต้องรับของแพงๆจากคนที่ไม่ใช่แฟนด้วย
"รับ ไว้นะครับ ตั้งใจซื้อมาให้พี่ถ้าพี่ไม่เอาแล้วผมจะให้ใครหละครับ ผมอยากให้จริงๆ"ดูทำหน้าน่าสงสารอีก.............คิด.............. คิด...............
"โอเครับก็รับ คราวหลังไม่ต้องซื้อมาอีกแล้วนะ"
"เดี๋ยวผมใส่ให้นะ"โก้ไม่รอคำตอบเลย ดึงมือผมไปใส่นาฬิกาซะอย่างนั้น
สักพักก็หยิบนาฬิกาอีกเรือนนึงขึ้นมา ดูจากแบบแล้วเป็นแบบเดียวกับที่ซื้อมาให้ผมเลย
"ผมก็มีอีกเรือนนึงครับ"ยิ้มหน้าบานเชียวนายโก้นี่
"เดี๋ยวเรามาตั้งเวลากันนะครับ เวลาของเราจะได้ตรงกันสักที"
อืมคิดได้ไงนี่ ซื้อนาฬิกามาคนละเรือน ตั้งเวลาให้ตรงกันนี่นะ ถ้าเป็นนายเอกนี่ไม่เคยมีอยู่ในหัวแน่นอน แบบนี้นะ
"กลับกันเถอะ พี่ง่วงนอนแล้ว"
"ครับพี่"

นี่ ผมจะทำไงดีหละครับ ผมไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเหมือนกันว่าตอนนี้ใจผมอยู่กับใครกันแน่ ที่โก้ทำแบบนี้ผมก็ยอมรับว่าผมก็หวั่นไหว แต่เอกเราก็ผ่านเรื่องดีๆมากมายมาด้วยกัน ผมจะทำยังไงดี

[sadness]

[4]

หลังจากนั้นผมกับน้องโก้ก็เริ่มไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น โดยที่เอกยังไม่รู้
แต่ในความรู้สึกของผมตอนนั้นคือไปด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้คิดนอกใจเอกเลย
เพียงเพราะว่าเวลาที่อยู่กับน้องโก้แล้ว น้องเค้าจะคอยดูแล Take care เรา ทำให้เรารู้สึกมีความสำคัญมากกว่าเดิม

"วันนี้พี่กินข้าวกับผมนะ ผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว"น้องโก้ครับอ้อนจริง
"ทุกทีก็เห็นกินคนเดียวได้นี่นา ทำไมวันนี้ต้องให้พี่กินด้วยหละ"
"ก็ผมอยากเห็นหน้าพี่ด้วยนี่นา จะได้เจริญอาหาร"
"กินมากๆระวังอ้วนนะ"
"อ้วนเพราะกินข้าวกับพี่ ผมก็ยอมอ้วนหละครับ"
ขี้อ้อนชิบไอ้เด็กคนนี้นะ
"เออเออ กินก็กิน กินแถวนี้หละ พี่ขี้เกียจไปไหนไกล"

ผมก็ไม่รู้ว่าผมตัดสินใจผิดไปหรือเปล่าครับที่มากินข้าวกับเจ้าโก้แถวหอเนี่ย
"พี่ไม่กินแตงกวาหรือครับ"
"ไม่กินอ๊ะ พี่ไม่ชอบ"
"งั้นผมขอนะ"
"เอาไปเลยไอ้น้อง เอาให้หมดเลยนะ"
อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน มีคนแบ่งของที่ไม่ชอบไปเนี่ย อิอิ
"ปากเลอะแล้วพี่"
"เฮ้ยไม่ต้อง พี่เช็ดเองได้"น้องโก้นี่มือไวใช้ได้เลย พูดเสร็จมันก็เอื้อมมือมาเช็ดปากผมเลย
"อิ่มหรือยังพี่จะได้จ่ายตัง"
"ผมจ่ายเองพี่ ผมเป็นคนชวนพี่ ผมก็ต้องเลี้ยงดิ"
"ไม่ต้องโก้จ่ายให้พี่หลายรอบแล้ว เดี๋ยวคราวนี้พี่จ่ายเอง"
"ไม่เอาอ๊ะ ก็ผมขอให้พี่มากินกับผม ผมก็ต้องจ่ายดิ"
งอแงเป็นเด็กน้อยเลย เฮ้อ...............
"เออเออ เอาไงก็เอา"
"เดี๋ยวพี่ขึ้นห้องก่อนนะ ต้องรีบปั่นรายงาน ยังไม่ได้ทำสักตัวเลย"
"ให้ผมช่วยไหมพี่"
"ขอบใจ แต่ไม่ต้องดีกว่า พี่ยังอยากได้คะแนนจากรายงานอยู่"
"โห พี่ว่าผมทำไม่ได้หรือไง"
"เปล่า แค่เกรงใจ ไปหละ"
"ครับ เจอกันครับ"

"อ้าวเอกกลับมาเมื่อไหร่เนี่ย"ขึ้นห้องมาห้องไม่ได้ล็อคก็นึกว่าโดนงัดซะแล้ว ที่ไหนได้เอกกลับห้องมานี่เอง
"เมื่อกี้เอง"
"ไอ้คนนั้นมันคือใคร"
"ใครหรือ"ทำหน้าดุอีก
"เอกถามว่ามันเป็นใคร"
"เอกหมายถึงใครหละ"
"ก็ไอ้คนที่บอยนั่งกินข้าวกับมัน แล้วยังหวานชื่นเช็ดปากให้กันอีก"
เอกมันเห็นด้วยหรือวะเนี่ย ไอ้เราก็ไม่ได้คิดอะไรนี่หน่า กินข้าวเฉยๆนี่นา
"เอกคิดมากแล้วหละ ไม่มีอะไรหรอก"
"ไม่มีอะไรหรือ บอยแน่ใจนะว่าไม่มีอะไร"
"ใช่คนเดียวกับที่บอยไปเที่ยวด้วยบ่อยๆหรือเปล่า"
อ๊ะ นี่เอกมันรู้หรือนี่ว่าผมแอบไปเที่ยวกับน้องโก้
"มันไม่มีอะไรสักหน่อย อย่าคิดมากน่า"
"ไม่มีอะไรอย่างงั้นหรือ พามันมากินข้าวถึงหน้าหอ แล้วยังบอกไม่มีอะไรอีกงั้นหรือ"
ดูท่าเอกมันจะโมโหจริงครับ แต่ที่ผมไปกับโก้ ผมบริสุทธิ์ใจนี่
"บอยกินข้าวกับโก้แล้วมันผิดตรงไหน"
"บอยจะกินข้าวกับคนอื่นบ้างไม่ได้หรือไงไ
"เอกคิดว่าบอยนอกใจเอกหรือ"
"หรือไม่จริงหละ"โหคิดไปได้ไงวะ หงุดหงิดนะเนี่ย
สักพักมีเสียงโทรศัพท์เข้ามา อืมนายโก้นี่เอง ตัวต้นเรื่อง
"ฮัลโหล!!!"ผมแทบจะตะโกนกรอกใส่หูโทรศัพท์เลยครับ
"พี่บอยเป็นอะไรป่าวครับ โมโหอะไรอยู่"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่คนบางคนมันงี่เง่าเท่านั้นเอง"
"หรือครับ คงไม่ใช่ผมใช่ไหมครับ"
"ไม่ใช่หรอก โก้วางไปก่อนได้ไหม ตอนนี้พี่กำลังทะเลาะกับเอกอยู่"ระหว่างที่พูดผมก็ยืนอยู่ต่อหน้าเอก ยืนมองหน้าเอกตลอด
"ทะเลาะกันเรื่องโก้นั่นหละ แค่นี้ก่อนนะ"ผมรู้ว่าผมทำผิดที่ไปพาลใส่โก้ แต่ทำไงได้หละตอนนี้คนมันโมโหนี่นา
"อ่ะ มีอะไรอีกก็ว่ามาเลยเอก คนนี้ไงที่กินข้าวกับเรา มีอะไรอีกไหม"
"จะสงสัยอะไรอีกไหม คิดว่าเราบอกโก้หรือไงว่าเรายังไม่มีแฟน"
"เรากับโก้บริสุทธิ์ใจนะ เพราะโก้มันก็รู้ว่าเรากับเอกเป็นแฟนกัน"
"ไอ้การที่เราจะกินข้าวกับเพื่อนสักคนมันผิดหรือไง"
"เอกเคยใส่ใจเราบ้างไหม วันๆก็เอาแต่เล่นเกมส์ คิดถึงใจเราบ้างไหม"
"เรามีแฟนก็อยากอยู่ อยากใกล้ชิดกับแฟนตัวเอง แล้วเอกหละสนใจเราบ้างไหม"
"เอกขอโทษ ที่เอกวู่วาม"ดูเอกตอนนี้มันเย็นลงแล้วหละครับ แต่ผมสิยังไม่ค่อยเย็นเท่าไหร่เลย"
"ช่างเหอะ"ผมไอยากยืนอยู่ตรงนี้แล้วครับ
"จะไปไหนอ่ะ"เอกมันดึงมือผมไว้ครับ
"ไปอาบน้ำ ปล่อยได้แล้ว ร้อน"

ทำไมคนที่ผมรักถึงได้ทำตัวงี่เง่าอย่างนี้นะ นิ่งสนิทไม่ค่อยเอาใจเท่าไหร่ แถมยังขี้ระแวงสงสัยอีก ทำไมเอกไม่เอาใจผมอยากโก้บ้างนะ

[sadness]

[5]

ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกผิดที่ตะคอกใส่โก้เล็กน้อยครับ เลยคิดว่าจะโทรไปขอโทษสักหน่อย
"ฮัลโหลโก้หรือ"
"ครับพี่"
"เอ่อ เมื่อกี้พี่ขอโทษนะที่ตะคอกใส่เรานะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ไม่ผิดนี่ เพราะผมเป็นต้นเหตุให้พี่ทะเลาะกับแฟนนี่นา"
"ถึงอย่างนั้นก็เหอะ พี่ไม่น่าตะคอกเราเลย"
"ผมไม่เคยโกรธพี่เลยครับ อีกอย่างผมก็ทนได้ด้วยที่พี่จะทำอย่างนั้น เพราะผมเป็นคนดื้อดึงที่จะจีบพี่เอง ทั้งที่รู้ว่าพี่มีแฟนแล้ว"
"ผมขอโทษพี่ด้วยนะครับ แต่ผมยังไม่ยอกเลิกนะครับ ยังไงผมก็จะรอ ฝันดีครับพี่"
"ครับฝันดีครับ"โห นี่ตรูยิ่งรู้สึกผิดเลยนะนี่ โกรธตรูสักหน่อยดิวะ...............

แต่ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่ที่ห้องเลยครับ ผมยังโมโหเอกอยู่เลยครับ
อยากจะไปเที่ยวที่ไหนสักที่ แล้วตรูจะไปกับใครดีวะเนี่ย แทนที่ผมจะคิดถึงเพื่อนๆของผม ผมกลับโทรไปหาโก้อีกรอบนึง
"โก้หรือ"
"พี่อยากไปเที่ยว โก้ว่างไหม พาพี่ไปหน่อยสิ"
"ได้ครับพี่ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงผมไปรับพี่นะครับ"ฟังเสียงโก้แล้ว ดูดีใจมากเลยครับที่ผมชวนไปเที่ยวเนี่ย

ระหว่างที่ผมกำลังแต่งตัวอยู่ เอกมันก็เข้ามาถามผม
"จะไปไหนหรือบอย"
"ไปเที่ยว เบื่อๆ"
"แล้วจะกลับดึกไหม"
"เอกเคยสนใจบอยด้วยหรือไง ไปหละ"
ผมไม่สนใจเอกมันเลยครับตอนนั้นนะ ผมรู้แต่ว่าอยากไปเที่ยวให้ลืมเรื่องความงี่เง่าของเอกวันนี้ซะ

สักพักน้องโก้ก็ขับรถมารับผมที่ใต้หอ วันนี้ดูโก้มันจะเท่ห์เป็นพิเศษเลยครับ เพราะปกติมันจะดูน่ารักแบบเด็กๆ
"แล้วพี่อยากไปที่ไหนหละครับ"
"ร้านไหนก็ได้ขอแค่มีเหล้าก็พอ"
"ครับพี่ เดี๋ยวนายโก้จัดให้ครับ"
"เดี๋ยวๆๆๆๆ โก้อายุถึงรึยังนะเรานะ"ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ โก้มันเพิ่ง ม.6 นี่นา อายุมันจะถึง 20 รึยังวะนี่
"ยังไม่ถึงครับ"ยังจะยิ้มแบบทะเล้นอีก
"แล้วจะเข้าได้ไงวะนี่ ถ้างั้นกลับหอเถอะ"
"ไม่เป็นไรครับพี่ ไปร้านประจำผม เค้าให้เข้าได้สบายครับพี่"
อะไรวะเนี่ยเด็กม.ปลายมีร้านประจำแล้วหรือวะ

"พี่พอเถอะดื่มเยอะแล้วนะ"ผมไม่รู้ว่าผมดื่มไปมากเท่าไหร่ แต่รู้ว่าผมมึนๆแล้วหละ
"โก้เบื่อหรือไง"
"เปล่าครับพี่ ผมแค่เป็นห่วงพี่"
ผมเริ่มเอามือไร้ไปตามหน้าของโก้
"น่ารักจริงเลย ไอ้น้องคนนี้นี่"
"ผมไม่อยากเป็นแค่น้องของพี่นะ"โก้มันปัดมือผมออกครับ
"เอาน่าคิดมาก วันนี้มากินเหล้านะโว้ย ร่าเริงหน่อย"มากินเหล้าก็ไม่อยากให้บรรยากาศมันมัว
ผมเลยกอดคอนายโก้ยกแก้วให้มันดื่มครับ

วันนี้ผมรู้ตัวเลยว่าผมดื่มเยอะจริงๆ แต่ยังพอมีสติอยู่บ้าง ผมรู้ตัวตลอดเวลาที่โก้มันพาผมมาที่รถนะครับ
"พี่รักเอกมากเลยรู้ไหม"
"อะไรนะครับพี่"
"พี่บอกว่าพี่รักเอก โก้ได้ยินพี่ไหม"
"แต่ทำไมคนที่พี่รักเค้าไม่สนใจพี่เลย เค้าไม่แคร์ความรู้สึกพี่เลย แล้วยังมาระแวงสงสัยพี่อีก"
"ทำไมหรือ เวลาที่คบกันมามันไม่ช่วยให้พี่ดูน่าเชื่อถือบ้างเลยหรือไง"
"พี่อยากให้เอกเอาใจใส่พี่บ้าง"
ผมเริ่มเพ้ออะไรเรื่อยเปื่อยครับ เหมือนมันอัดอั้นมานาน
ตลอดทางโก้มันนั่งเงียบมากเลยครับ จนขับรถมาถึงที่หอผม
"ผมส่งพี่เท่านี้นะครับ ขึ้นหอดีๆหละ ฝันดีครับ"
"อืม ขอบใจมาก"
"อีกอย่างครับพี่ พี่อย่าบอกว่าพี่รักพี่เอกต่อหน้าผมได้ไหมครับ ถึงมันเป็นความจริง แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บนะครับ ผมขอร้อง"
ไอ้ผมก็ไม่ทันคิด แค่รู้สึกอยากระบายเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าโก้มันจะรู้สึกอะไร
"บายคับพี่"
แล้วโก้ก็ขับรถออกไป ส่วนผมยังคงสับสนอยู่ว่าผมทำผิดต่อโก้อีกแล้วหรือนี่

[CaroL]

อยากบอกว่าใจดีมากครับ
ขอบคุณครับ
แถมเอามาให้อ่านตลอด
จะติดตามแล้วกันนะครับ
อันนี้ขอเม้มก่อนอ่านครับ
เดี๋ยวจะเม้นอีกทีหลังอ่านเสร็จ
 

[sadness]

ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านเรื่องนี้
เรื่องนี้แต่งไว้ก้น่าจะ 2 ปีกว่าแล้วครับ

คราวนี้หมดแล้วครับเรื่องที่แต่ง
เอามาลงไว้ครบ 3 เรื่องแล้ว
ไม่เหลือเก็บแล้วหละครับ
ขอบคุณที่ชอบครับ

[CaroL]

ผมสงสารทั้งสามคนครับ
บอยกับเอกก็คงผ่านเรื่องมาเยอะ
โก้ก็มารักคนมีเจ้าของ
สู้สู้นะครับ
แต่บอยร้องไห้วันวาเลนไทน์

เป็นกำลังในให้คนแต่งครับ
เขียนดีทุกเรื่องเลย
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยครับ
ฝันดีครับ

[tutu]

คนที่ดีก็ไม่รัก...คนที่รักก็ไม่เคยใส่ใจ

[CaroL]

ขอบคุณที่เข้ามาติดตามอ่านเรื่องนี้
เรื่องนี้แต่งไว้ก้น่าจะ 2 ปีกว่าแล้วครับ
คราวนี้หมดแล้วครับเรื่องที่แต่ง
เอามาลงไว้ครบ 3 เรื่องแล้ว
ไม่เหลือเก็บแล้วหละครับ
ขอบคุณที่ชอบครับ

ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีดีครับ
ฝันดีครับ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ชอบวิธีการใช้ภาษาแบบนี้ อ่านแล้วมันลื่นไหลดี
แนวเรื่องชัดเจนน่าลุ้นมาก หวังว่าตอนหน้าจะได้อ่านซีนอารมณ์เยอะๆ
แล้วจะรออ่าน
นิว(มองดูอยู่ห่างๆ)

[nithiwz]

เรื่องนี้เคยอ่านแล้ว  มนบอร์ดไหนว่า  ไม่แน่ใจว่าบอร์ด siamboy เปล่าอ่ะ
ชอบๆๆๆ  แต่อ่านไม่จบ (หรือจบแค่นั้น  จำไม่ได้)  ดีครับๆ
เพิ่งรู้ว่าคุณ sadness เป็นคนเขียน เหอะๆๆๆ
อ่านอีกรอบแล้วเริ่มกลัว  แงๆๆๆ แฟนอยู่คนละที่  ถ้าคนมาทำดีกับแฟน  กลัวเค้าจะเปลี่ยนใจจังอ่ะ  T^T
คนที่ดี กับ คนที่รัก  ฮือๆๆๆๆ

[sadness]

[6]

ในตอนนี้ผมยอมรับเลยว่าความรู้สึกของผมมันเริ่มไม่เหมือนเดิมแล้ว
เพราะทุกๆอย่างที่เอกทำให้ผมในตอนนี้มันแทบจะไม่มีความหมายเลย
เพราะผมได้ทุกอย่างที่ผมเคยต้องการจากน้องโก้ คือ ความเอาใจใส่ คอย Take care ดูแลเรา

"โก้ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ไปฉลองวันเกิดกับพวกเพื่อนๆพี่ไหม"
"จริงหรือครับพี่ แล้วพี่ไม่ไปกับแฟนพี่หรือ"
"ไม่หละพี่ว่าเอกมันคงไม่สนใจหรอก พี่ไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆสบายใจกว่า"
มันก็เป็นอย่างนี้ทุกปีหละครับ ที่ผมไม่ได้ใส่ใจในวันสำคัญใดๆเลย ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเอก
เพราะวันเกิด วันปีใหม่ หรือแม้แต่วันวาเลนไทน์ เอกก็ทำเหมือนมันเป็นวันทั่วๆไป ไม่มีอะไรพิเศษ
ผมไม่เคยได้ของขวัญวาเลนไทน์จากเอกเลยแม้แต่ปีเดียว
"บอยไปกินข้าวกันไหม"
"เรายังไม่หิว เอกไปกินก่อนแล้วกัน"
เอกเดินมาถามตอนที่ผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับโก้
ตอนนี้ผมเริ่มคุยโทรศัพท์กับโก้บ่อยขึ้น แม้แต่ตอนที่ผมอยู่กับเอกก็ตาม
ผมยังคงคุยโทรศัพท์ต่อไป ส่วนเอกก็ไม่ได้ลงไปกินข้าว เดินกลับไปนั่งเล่นคอมเหมือนเดิม

"เอกฟังเพลงอะไรนะ วนอยู่แค่นี้มันน่าเบื่อนะ"
พอผมคุยโทรศัพท์เสร็จผมก็เพิ่งสังเกตนี่หละว่า เพลงที่เอกมันเปิดวนอยู่ไม่กี่เพลง
ไม่รู้จะฟังอะไรหลายๆรอบ มันน่ารำคาญมากเลย
"ถ้าไม่ฟังเพลงอื่นก็ปิดไปเลยดีกว่า รำคาญ"
เหมือนทุกอย่างที่เอกทำมันดูขัดหูขัดตาผมไปหมด ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"ฮัลโหลบอยอยู่ไหนครับ"
เอกมันโทรมาถามครับ
"เที่ยวอยู่กับเพื่อน ทำไมหรือ"
"แล้วเที่ยวอยู่ที่ไหนหละ ให้เอกไปหาไหม"
"ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนก็อยู่กันเยอะ แค่นี้นะ"
ผมก็ไม่ได้สนใจเอกเลยครับในตอนนี้ เพราะสิ่งที่เราเคยเรียกร้องมันไม่เคยได้จากคนคนนี้เลย
แต่ในเมื่อสิ่งที่เราโหยหามานานกลับได้มาจากคนอื่น ความรู้สึกมันจึงเริ่มที่เอนเอียงไปบ้างครับ

ผมยังคงดื่มยังคงเต้นอยู่กับเพื่อนอยู่ สักพักเอกก็เดินมาที่โต๊ะ ความคิดผมในตอนนั้นมันไม่เคยคิดเลยว่าเอกมันจะมา
อีกใจนึงก็คือ เอกมันรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่ไหน เอกเดินมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อนึงในมือ
"สุขสันต์วันเกิดครับ"
"ขอบใจนะ แต่ว่า................"
"เอกเอามาให้เราทำไมตอนนี้ เราไม่ต้องการมันแล้ว"
ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อเอกมาก แต่ในเมื่อเราต้องการจากเค้ามาตั้งนานแล้วมันไม่เคยได้รับการตอบสนองเลย
กับตอนนี้ ตอนที่มีคนอื่นมาทำหน้าที่นั้นแทนแล้ว เค้ากลับมาทำให้เรา ผมไม่ต้องการสิ่งนี้จากเอกอีกแล้ว
ผมไม่พูดอะไรต่อครับ เดินออกไปเลยครับ เดินออกจากร้าน แต่ก็ไม่รู้จะไปไหน ยังคงนั่งอยู่แถวร้านนั้นนั่นแหละครับ
ความรู้สึกมันสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าใจจริงผมต้องการอย่างที่พูดหรือเปล่า ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไป
ไม่รู้แม้แต่ว่า เอกหรือโก้กันแน่ที่ผมต้องการในตอนนี้

ผมกลับไปที่ห้องตอนตี 3 เอกยังคงนั่งเล่นคอมอยู่ เปิดเพลงเดิมๆที่เอกเคยฟัง
"เอกเราเลิกกันเถอะ"
ผมพูดออกไป แทบจะทันทีที่ผมมายืนต่อหน้าเอก
"อืม ถ้าบอยคิดว่าโก้จะดูแลบอยได้ บอยก็ไปเถอะเอกไม่ห้าม"
เอกกอดผมครับ กอดแน่นมากๆด้วย ไม่ด่าผมแม้แต่คำเดียว
ผมไม่รู้ว่าผมทำถูกหรือเปล่า
ด่าอะไรเราสักคำได้ไหมเอก อย่าทำอย่างนี้เลย ช่วยด่าเราแรงๆเถอะ
ให้เรารู้สึกว่าตัวเองเลวที่ทิ้งเอกสิ อย่าถนุถนอมเราอย่างนี้สิเอก เรากำลังทำร้ายจิตใจนายอยู่นะ
"คืนนี้เอกขอนอนกอดบอยเป็นครั้งสุดท้ายนะ"
"ให้เอกกอดให้หายคิดถึง เพราะต่อไปเอกจะไม่สามารถกอดบอยได้อีกแล้ว"
ผมมันเลวจริงๆที่นอกใจแฟนตัวเอง แถมเค้ายังไม่ด่าอะไรผมเลย ผมนี่เลวจริงๆ

[sadness]

[7]

เช้าวันรุ่งขึ้นผมโทรไปบอกโก้ว่าผมเลิกกับเอกแล้ว ให้โก้มาช่วยผมย้ายของที่ห้องด้วย
ผมไม่รู้ว่าผมทำถูกแล้วหรือไม่ แต่ในเมื่อตัดสินใจทำลงไปแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปผมก็ต้องรับมันให้ได้

จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้ย้ายไปไหนไกลจากหอเดิมนักหรอก เพียงแต่ว่าถ้ายังอยู่หอเดียวกับเอก
ผมคงจะทำให้เอกเจ็บมากกว่าเดิม แล้วอีกอย่างหนึ่งคือตอนนี้คนที่ผมเลือกคือโก้ ไม่ใช่เอกอีกต่อไปแล้ว

"พี่แน่ใจนะครับว่าพี่จะอยู่หอนี้"
"แน่ใจสิ ทำไมหรือ"
"เปล่าครับ หอนี้ก็หอนี้ เดี๋ยวผมไปขนของให้นะครับ"
ต่อไปนี้ห้องนี้จะมีเพียงผมคนเดียว ไม่มีเอกต่อไปแล้ว มันรู้สึกเคว้งยังไงไม่รู้
แต่ก็นะ เราเป็นคนเลือกแบบนี้เองนี่นา สู้เข้าไว้!!!

"เดี๋ยววันนี้ไปที่ Mart กับผมนะครับ พ่อให้ผมมาเฝ้า Mart นะครับ"
"อืมได้ เดี๋ยวจัดของก่อนนะ"
ยังไงก็ดีกว่าอยู่คนเดียวหละวะ ไปไหนก็ไปหละวันนี้

ผมอยู่กับโก้จนเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าวันนี้ฝนมันจะตกอะไรมานักหนา
ตกมาตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว จนตอนนี้ยังไม่หยุดอีก บรรยากาศก็เงียบเหงาเข้าไปใหญ่
สักพักหนึ่งมีโทรศัพท์เข้าเครื่องผม นี่มันเอกนี่นา!! เอกโทรมาทำไมนะ
"ฮัลโหล"
"บอยหรือ นี่เราเอกเองนะ"
เรารู้แล้วหละเอก เบอร์เอกเราก็ยังเก็บไว้อยู่นะ
"อืม มีอะไรหรือ"
"บอยรู้ไหมว่าวันนี้ฝนตก"
"อืม"
"เอกวิ่งตากฝนกลับมาถึงหน้า Mart............."
"แต่เอกเข้าไปหลบฝนใน Mart ไม่ได้"
"เพราะตอนนี้มันเป็นที่สำหรับบอยและโก้แล้ว"
"เอกไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปหลบฝน เอกต้องยืนหลบฝนอยู่ที่หน้า Mart แต่บอยรู้ไหม........"
"มันยากแค่ไหนที่เห็นคนที่เราเคยรักต้องอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น"
"แค่นี้เอกยังเจ็บไม่พออีกหรือบอย บอยจะให้เอกเจ็บไปถึงไหน"
"เอกขอโทษนะที่โทรมากวน เอกขอโทษ เอกขอโทษษษษ"
"เอก เอกกินเหล้าหรือ"
"เอกเปล่า เอกต้องเข้มแข็ง"
"เอกร้องไห้ด้วยหรือ เอก เอกอย่าร้องเลยนะ เอกอย่าร้องได้ไหม"
"เอกไม่ร้อง เอกเป็นคนปล่อยให้บอยไปเองนี่ เอกไม่เป็นอะไร เอกอยู่ได้ แค่นี้นะบอย"
แล้วเอกก็กดวางสายไป ผมรู้ว่าตอนนี้เอกกำลังร้องไห้อยู่ เพราะผมก็กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน
ผมเดินออกมาจากร้าน โดยที่ไม่ได้บอกโก้เลย เดินร้องไห้ไปเรื่อยๆ
ในเมื่อเอกต้องตากฝนเพราะผม มันก็ไม่แปลกที่ผมจะเดินตากฝนบ้าง
ในเมื่อเอกต้องร้องไห้เพราะผม แล้วผมจะร้องไห้เพื่อเอกไม่ได้เลยหรือ
เอกอย่าดีกับเราอย่างนี้สิ เอกต้องเกลียดเราสิ อย่างนั้นเรายังจะรู้สึกดีกว่านี้นะ

ผมกลับมาที่หอแทนที่จะรีบอาบน้ำหรือเช็ดหัว แต่ก็เปล่า
ผมกลับมานั่งจมอยู่กับมุมระเบียงร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง
นึกถึงแต่ว่าตอนนี้เอกจะเป็นอย่างไรบ้าง ผมทำอะไรลงไปนี่
ผมร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว จึงเริ่มตั้งสติ เดินมานั่งที่เครื่องคอม
ผมเปิดเพลงที่เอกเคยฟังก่อนที่ผมจะเลิกกับเอก แล้วตอนนี้เอง.............
น้ำตาของผมก็เริ่มไหลอีกครั้งหนึ่ง เพราะทุกเพลงที่เอกนั่งฟังวนไปวนมานั้น
เนื้อหามีแต่เพลงอกหักทั้งนั้น มีอยู่เพลงที่ผมถึงกับปล่อยโฮเลย

          "ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ
            มีรักแท้อยู่ดูแลไม่ได้
            จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
            ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน
            ........ได้แต่ฝัน"

เอกไม่ใช่คนโง่เลย เอกไม่ใช่คนผิดเลย คนผิดคือเรา เราคนเดียวเท่านั้นเอง
เอกต้องลืมเราให้ได้เร็วๆนะ เอกต้องเจอคนที่ดีกว่าเรานะ
อย่ามาจมอยู่กับคนไม่ดีอย่างเราเลย

[sadness]

[8]

ตอนนี้ก็เกือบเดือนแล้วที่ผมย้ายออกมาอยู่คนเดียว ทุกๆวันผมยังนั่งฟังเพลงเดิมๆเหมือนที่เอกเคยเป็น ฟังแล้วก็ร้องไห้ทุกครั้ง....
"พี่ร้องไห้อีกแล้วหรือครับ"
"เปล่าหรอก"
"เปล่าแล้วทำไมตาบวมหละครับ"
"พี่อดนอนนะ อย่าสนใจเลย"
"ผมเป็นห่วงนะครับ"แล้วโก้ก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ ตอนนี้คนที่อยู่ข้างๆเราคือโก้นี่นะ

อีกอาทิตย์กว่าๆที่มหาวิทยาลัยก็จะเปิดเทอมแล้ว โก้ก็สอบเข้าได้ที่เดียวกับผม
ใจจริงก็รู้สึกดีใจที่มีคนคอยดูแล แต่อีกใจนึงก็รู้สึกไม่ดีกับเอกเลย เอกคงจะต้องเจ็บเพราะผมอีกแน่ๆ
"เฮ้ย บอย!!"
"อะไรวะไอ้กร"เพื่อนที่คณะนะครับ
"กำลังอยากเจอพอดีเลย ไอ้เอกมันเป็นอะไรของมันวะ"จึกเลยครับ มาถามเรื่องเอกทำไมนี่ สงสัยมันคงไม่รู้ว่าผมเลิกกันแล้ว
"เป็นอะไรหละ ก็เปล่านี่ ทำไมวะ"ผมก็อยากรู้ว่าไอ้กรมันจะรู้ขนาดไหนนะครับ แต่กลับได้คำตอบที่ทำให้ผมต้องอึ้งเลย
"ก็เมื่อเดือนก่อนเจอมันที่คณะ มันมาทำเรื่องลาออก ถามมันมันก็ไม่ยอมบอก"
"ฮะ เอกลาออกหรือวะ"
"อ้าวนี่มึงก็ไม่รู้หรือวะ เป็นแฟนกันยังไงวะเนี่ย เฮ้ยยย จะรีบไปไหนวะ"
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมวิ่งออกมาจากตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมคิดเพียงแต่ว่าทำไมเอกต้องลาออกด้วย ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย
ตอนนี้จุดหมายของผมคือหอของเอก ห้องที่ผมเคยอยู่ด้วยกันกับเอก
ผมเคาะประตูนานมาก นานจนผมไม่รู้ว่าผมเคาะไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่ก็ไม่มีใครเปิดเลย
"อ้าวน้องบอยเองหรือ"
"ครับพี่ เอ่อพี่เอกไม่อยู่หรือครับ"ประตูที่เปิดกลับเป็นประตูข้างๆแทน
"น้องเอกย้ายออกไปแล้ว อ้าวนี่ไม่ได้ย้ายไปด้วยกันหรือ"
"เปล่าครับ ขอบคุณนะครับพี่"
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ผมเดินกลับมาที่ห้องเปิดเพลงเดิมๆ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเอกทันที ได้โปรดอย่าเปลี่ยนเบอร์เลยนะเอก..........
"ฮัลโหล"เสียงเอก เอกยังไม่เปลี่ยนเบอร์ ผมดีใจมากในตอนนั้น
"เอกหรือ นี่เราบอยนะ"
"อืม"
"เอก เอกลาออกแล้วหรือ"
"อืม"
"เป็นเพราะเราใช่ไหม เราขอโทษ"
"ไม่หรอกบอย เพราะเราก็ไม่ได้อยากเรียนบริหารอยู่แล้ว"
"เราทำเพื่อบอยมามากพอแล้ว เราขอทำตามใจตัวเองบ้าง"
มันก็จริงอย่างที่เอกบอก เพราะผมเป็นคนขอให้เอกสมัครมาเรียนกับผมโดยไม่ได้ถามความเห็นของเอกเลย
ถึงเอกจะเป็นคนไม่แสดงความรู้สึก แต่ก็ไม่เคยขัดใจผมเลย ทำไมผมเพิ่งมาคิดได้นะเนี่ย
"อีกอย่างตอนนี้บอยก็มีคนดูแลแล้ว บอยยังต้องการเอกอีกหรือ"
"เอกคงทนไม่ได้หรอกนะที่จะเห็นบอยกับโก้อยู่ด้วยกัน"
"บอยเห็นใจเอกนะ ให้เอกทำตามใจตัวเองบ้าง"
"อืม บอยขอโทษนะ บอยเห็นแก่ตัวจริงๆ บอยขอโทษ"
"บอยไม่ต้องร้องไห้นะ บอยไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเอกเลย"
"เอกเป็นคนยอมจากมาเอง บอยไม่ได้บังคับเอก"
"แต่เราเป็นคนบอกเลิกเอกนะ"
"เราไม่เคยโกรธบอยเลย เราโกรธหัวใจตัวเองไม่ได้หรอก"
"ดูแลตัวเองด้วยนะ เพราะเอกคงดูแลบอยไม่ได้แล้ว"
เอกอย่าทำอย่างนี้สิ ด่าเราสักคำก็ยังดี เอกยังจะมาปกป้องเราทำไมอีก

[sadness]

[9]

ผมเคยอ่านนิยายเกาหลีอยู่เรื่องหนึ่ง มีประโยคที่เข้ากับความรู้สึกของผมมากๆในตอนนี้
"คนที่จากไปจะรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังสำคัญเมื่อสายเกินไป
ถ้าเดินจากไปเพียงแค่สิบก้าวก็ยังหันหลังกลับมาได้

แต่ถ้ายิ่งเดินต่อไปเรื่อยๆก็จะคิดถึงคนข้างหลังจนไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก

ดังนั้น ถ้าจะหันหลังกลับไปมองหาเค้าคนนั้น ก็จะมองไม่เห็น....."

ผมเลิกกับเอกมานานเท่าไหร่แล้วนะ ตอนนี้ก็ 8 เดือนได้แล้วมั้ง
จนตอนนี้ก็เริ่มจะเข้าปีใหม่แล้ว แต่ผมยังคงนอนร้องไห้ทุกวัน
ผมไม่รู้ว่าที่ผมร้องไห้เพราะผมทำผิดต่อเอก หรือว่าเพราะผมไม่มีเอกอยู่ข้างๆกันแน่
"พี่ร้องไห้อีกแล้วหรือ"
"เปล่าสักหน่อย พี่ไม่ได้ร้องนี่"
"พี่ยังลืมพี่เอกไม่ได้ใช่ไหม"
"โก้ อย่าคิดมากน่า พี่ไม่ได้เป็นแฟนเอกแล้ว พี่กับโก้เป็นแฟนกันนะ อย่าระแวงสิ"
"ผมก็ไม่ได้ว่าพี่ไม่ใช่แฟนผมนี่ ผมแค่ว่าพี่ยังลืมพี่เอกไม่ได้ก็เท่านั้น"
เฮ้อ น้อยใจอีกแล้ว แต่มันก็จริงหละที่ผมยังลืมเอกไม่ได้
"อย่าคิดมากน่า ไปกินข้าวกันดีกว่า"

"พรุ่งนี้ไป count down ที่ไหนกันดีครับ"
"ที่ไหนก็ได้ โก้ว่าที่ไหนดีหละ"
ใจจริงผมก็ไม่อยากจะไปไหนหรอกครับ อยากอยู่ที่ห้องมากกว่า
"งั้นไปเชียงใหม่กันดีกว่า ผมชอบอากาศหนาวๆที่เชียงใหม่"
"ทำไมไปไกลจัง พี่นึกว่าจะอยู่ที่ กทม.กันซะอีก"
"แต่พี่ให้ผมเลือกแล้วนะ"
"อืมได้ แล้วจะไปยังไงหละ"
"เดี๋ยวผมขับรถไป พี่นั่งสบายๆข้างๆก็พอ"
"แล้วไม่เหนื่อยหรือไง"
"ไม่หรอกพี่ ผมชอบเชียงใหม่ ผมก็อยากให้พี่ชอบด้วย"
"อืมๆๆ"

ผมกลับมาที่ห้องโดยไม่รู้จะทำอะไรดี
สิ่งประจำที่ผมทำคือฟังเพลงของเอก
พรุ่งนี้ผมจะไปเชียงใหม่กับโก้ แต่ทำไมผมไม่ดีใจเลยหละ
ผมจะได้ไปเที่ยวปีใหม่กับแฟน แต่ทำไมมันไม่มีความต้องการอยากจะไปเลย
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจจะโทรหาเอก
ผมไม่ได้โทรหาเอกมานานเท่าไหร่แล้วนะ
ตอนนี้เอกจะเป็นยังไงบ้าง ยังจะรักเราอยู่ไหมนะ
"ฮัลโหลเอก"
"ว่าไง"
"เราบอยนะ"
"อืม มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าหรอก เราแค่อยากคุยกับเอกเท่านั้น"
"คุยกับเราทำไมหละ ทำไมบอยไม่คุยกับแฟนบอยหละ"
"บอยคุยกับเอกไม่ได้แล้วหรือ"
"เปล่าเราแค่อยากรู้ว่าทำไมบอยไม่โทรไปหาโก้ แต่โทรมาหาเรา"
"บอยคิดถึงเอก"
"อย่ามาพูดอย่างนี้เลย บอยเป็นคนจากเอกไปเองนะ อย่ามาพูดเอาแต่ใจสิ"
ก็จริงอย่างที่เอกพูด ทำไมผมเอาแต่ใจแบบนี้
เราเองไม่ใช่หรือที่ทิ้งเค้ามา แล้วตอนนี้ทำไมถึงไปบอกว่าคิดถึงเค้าอีก
"อืม ก็จริงนะ"
"บอยมีอะไรอีกหรือเปล่า ตอนนี้เอกกำลังยุ่งอยู่"
"อ้อไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะเอก"
"อืม"
ตอนนี้เอกไม่สนใจผมอีกแล้ว ผมควรจะรู้สึกดีที่เอกลืมคนเลวๆอย่างผมได้
แต่ทำไมความรู้สึกมันไม่ใช่อย่างนั้นหละ ทำไมผมร้องไห้อย่างนี้หละ
ผมไม่ใช่คนสำคัญของเอกอีกต่อไปแล้ว ยอมรับสิบอย มึงต้องยอมรับ เพราะมึงทิ้งเค้ามานะ

[sadness]

[10]

ผมกับโก้ตอนนี้ขับรถไปเชียงใหม่กัน แต่ผมไม่มีอารมณืจะคุยอะไรเลยแกล้งหลับ
ผมคิดมาตลอดทางว่าผมเสียเอกไปจริงๆแล้วใช่ไหม
ตอนนี้เอกไม่ใช่แฟนเราแล้ว เค้าจะไม่ใส่ใจเรามันก็ไม่แปลก แต่มันเจ็ยยังไงไม่รู้
"โก้ เดี๋ยวจอดปั๊มด้วยนะ"
"พี่จะเข้าห้องน้ำหรือพี่"
"อืม อยากล้างหน้าด้วย"

ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ส่วนโก้นั้นนั่งรออยู่ที่รถ
ผมคงต้องยอมรับกับสิ่งที่เป็นจริงเสียที คนที่รออยู่ในรถนั่นต่างหาก คือคนที่ผมต้องเอาใจใส่
"พี่ยังลืมพี่เอกไม่ได้"
อะไรของโก้มันเนี่ย กลับมาที่รถมันก็พูดอะไรเนี่ย
"อะไรโก้"
"พี่ยังลืมพี่เอกไม่ได้ใช่ไหม"
"ทำไมคิดอย่างนั้นหละ"
"นี่ไง พี่โทรหาพี่เอกทำไมอีก"
โก้ยื่นโทรศัพท์ของผมมาให้ผมดู นี่โก้มันดูโทรศัพท์ผมหรือ
"โก้ดูโทรศัพท์พี่หรือ"
"โก้ทำอย่างนี้ทำไม ไม่เคยไว้ใจพี่เลยใช่ไหม"
"แล้วพี่เคยทำให้ผมไว้ใจไหมหละ"
ฮะนี่โก้มันว่าผมหรือนี่
"พี่เห็นผมเป็นอะไรกันแน่ ผมไม่ใช่ตัวแทนของพี่เอกนะ"
"โก้บ้าหรือเปล่าเนี่ย พี่กับเอกเลิกกันแล้ว เข้าใจบ้างสิ"
"แต่พี่ก็ยังลืมพี่เอกไม่ได้ พี่คิดถึงแต่พี่เอก"
"ผมรู้ทุกวันนี้พี่ยังร้องไห้อยู่ทุกคืน แต่ผมไม่พูด"
"ผมคิดว่าสักวันพี่จะหยุดร้องเพราะผม"
"ผมรอพี่มานานแล้วนะ พี่จะให้ผมรอไปถึงเมื่อไหร่"
"โก้พอเถอะ พี่อยากกลับห้อง ไปส่งพี่หน่อย"

ผมรู้สึกเศร้าใจมากๆในตอนนี้ ผมทำให้คนสองคนที่ดีกับผมต้องเสียใจ
ผมไม่รู้เลยว่าผมจะหาทางออกทางไหนดี
ผมร้องไห้จนเหมือนจะเป็นกิจวัตร ผมกลายเป็นคนอ่อนแอไปตั้งแต่เมื่อไหร่นี่
"ฮัลโหลเอก"
ผมโทรหาเอกอีกแล้วทั้งที่เอกไม่สนใจผมแล้ว ผมยังโทรไปอีก แต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะคุยกับใครดี
"มีอะไรหรือเปล่าบอย เอกยุ่งอยู่"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากได้ยินเสียงเอก"
"บอย บอยเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้แล้วกันนะเอก ขอโทษทีโทรมากวน"
"บอยอย่าวางนะ บอยมีอะไรบอกเอกมาสิ"
"ไม่มีอะไรหรอกเอก เราไม่เป็นไร"
"บอยพูดมาเดี๋ยวนี้ บอกเอกมา"
"บอยทะเลาะกับโก้"
"อืม อย่างนั้นหรือ"
"แล้วบอยเลยร้องไห้หรือ"
"บอยแย่มากเลยทำให้ทั้งเอกแล้วก็โก้เสียใจ"
"บอยเห็นแก่ตัว บอยเอาแต่ใจใช่ไหม"
"ไม่หรอกบอย บอยอย่าคิดมากนะ บอยนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้คงจะดีขึ้น"
"อืมเราจะพยายามนะ"
"ดีแล้วบอย ยังไงก็นอนให้หลับนะ"
"เอ่อ บอย อย่างนี้เอกจะมีสิทธิ์ได้กอดบอยอีกครั้งไหม"
"เอกยังรักบอยอยู่เสมอนะ"
เอกยังไม่ลืมเราอีกหรือ ผมดีใจนะแต่ผมก็ทำร้ายโก้ไม่ได้เหมือนกัน
ผมเลือกโก้แล้ว ผมเลือกโก้แล้ว ผมต้องมั่นคงสิ
แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีที่เอกยังรักผมอยู่

[gypsy]

อ่านแล้วก็เศร้า

น้องบอยเลือกเอาสักคนนะครับ

โลเลแบบนี้ จะเสียใจกันทั้ง สามฝ่าย

เฮ่อ แล้วจะจบยังไงเรื่องนี้

รักสามเศร้าเราสามคน

เปลี่ยนเป็น 3P แทน ท่าจะดี

 

[CaroL]

เป็นกำลังใจให้นะครับ

สู้สู้นะครับ

 

ต้องเดินทางแล้ว

[Soulmate]

อยากให้ใครหลายๆคนได้อ่าน
 

[sadness]

[11]

ตอนเช้าโก้มาหาผมที่ห้องพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ 1 ช่อ
"ผมขอโทษครับพี่"
"คราวหลังผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ"
"ไม่เป็นไร เข้ามาก่อนสิ กินอะไรหรือยัง"
"ยังครับ ผมกินอะไรไม่ลง กลัวพี่จะโกรธผม"
"งั้นเดี๋ยวรอก่อนให้พี่ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวไปกินข้าวกัน"
ทุกอย่างดูเหมือนจะลงเอยด้วยดี โก้มาขอโทษผมทั้งที่ผมเป็นคนผิด
แล้วอย่างนี้ผมจะทำอะไรได้หละ

"วันนี้ไปดูหนังกันนะครับ"
"โก้อยากดูหรือ"
"หรือว่าพี่ไม่อยากไปกับผมหละครับ"ทำเสียงเศร้าอีก เฮ้อ ถึงผมจะไม่อยากไปแต่ตอนนี้คงต้องไปแล้วหละถือเป็นการไถ่โทษ
"พี่ไม่ได้บอกว่าไม่อยากไปนี่ ดูรอบกี่โมงดีหละ"
"เดี๋ยวขับรถไปก่อนละกันนะครับ แล้วค่อยตัดสินใจกันอีกที"

ระหว่างที่ผมนั่งดูหนังอยู่
มีโทรศัพท์เข้ามาตลอด แต่ผมไม่สามารถหยิบขึ้นมาดูได้
เพราะเกรงใจคนที่ดูหนังอยู่ด้านข้าง
เอาไว้ออกจากโรงหนังก่อนแล้วกันค่อยดูว่าใครโทรมา
พอออกจากโรงหนังผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
เบอร์ที่ไม่ได้รับ 30 กว่าสาย อะไรนี่ ใครนะมันจะมาคิดถึงกันขนาดนี้
--------------เอก-------เอก-------เอก-------เอก-----นี่เอกโทรหาเราขนาดนี้เลยหรือนี่
เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ
"โก้พี่ปวดหัวนะ กลับหอกันเถอะนะ"
"เป็นอะไรมากไหมพี่ ไหวไหม"
"ไหวๆ แต่พี่อยากนอนนะ กลับหอเถอะ"
"ครับพี่"
กลับถึงหอก่อนแล้วกันค่อยโทรหาเอก เพราะถ้าโทรตอนนี้ก็ไม่ดีต่อโก้เหมือนกัน
"พี่เดินขึ้นหอไหวนะ"
"ไหว ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก แค่นี้สบายมาก"
"โอเคครับ กินยาแล้วนอนเลยนะครับ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาหาใหม่นะครับ"
"อืม ขับรถดีๆหละ"
"ครับ ฝันดีครับ"

ผมรีบเดินกลับไปที่ห้องเลยครับ เพื่อที่จะโทรหาเอก
แต่พอผมเดินมาใกล้กับประตูห้อง ผมก็เห็นคนคนนึงนั่งอยู่ตรงหน้าประตู
เค้าคือคนที่ผมเคยรัก ไม่สิคนที่ผมยังรัก แต่ผมก็ทิ้งเค้าไป
ผมยืนมองเอกอยู่นิ่งๆ จนเมื่อเอกหันมาเห็นผม
"บอย บอยไปไหนมา"
"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมไม่รับสาย"
"บอยคิดอะไรโง่ๆหรือเปล่า บอย บอย"
แล้วเอกก็กอดผมครับ กอดแน่นมากด้วย เหมือนตอนที่ผมเคยบอกเลิกเอก
"ไม่มีอะไรหรอกเอก เราไม่เป็นอะไร"
"แล้วบอยไปไหนมาหละ รู้ไหมเราเป็นห่วงแค่ไหน"
"เราไปดูหนังมา ไปกับโก้"
"นี่บอยคืนดีกับโก้แล้วหรือ"
"อืม เมื่อเช้าโก้มาขอโทษ"
"หรอ ดีแล้วหละ งั้นเอกกลับนะ"
"ขอบใจนะเอกที่เป็นห่วงเรา"
"ไม่เป็นไร............."
"เอ่อบอย ถ้าวันไหนบอยทะเลาะกับโก้อีก บอยอย่าบอกเราได้ไหม"
"เราไม่อยากดีใจเก้ออีก ฝันดีนะบอย"
"ขอโทษนะเอก ขอโทษ ขอโทษจริงๆ"ผมได้แต่พูดกับตัวเองคนเดียว
เพราะตอนนี้เอกได้เดินไปไกลแล้ว

[sadness]

[12]

ผมอยากจะขอโทษเอกมากๆเลยครับ
ถึงแม้ว่าผมจะเลิกกับเอกแล้ว แต่ผมก็ยังทำให้เอกเจ็บอีกแล้ว
"ฮัลโหลเอก เอกว่างคุยไหม"
"มีอะไรหรือบอย"
"บอยอยากขอโทษ"
"ขอโทษทำไม"
"ก็...ทุกๆเรื่องนั่นหละ ที่บอยทำไม่ดีกับเอก"
"ที่บอยบอกเลิกเอก ที่เราทำให้เอกต้องเจ็บ ที่เราเอาแต่ใจ ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกบอย ไม่มีอะไรต้องขอโทษ"
"เพราะเอกไม่เคยโกรธบอยอยู่แล้ว"
"แต่ยังไงเราก็อยากขอโทษ"
"ขอโทษแล้วบอยจะรู้สึกดีหรือ"
"อืม"
"งั้นเราให้อภัยทุกอย่าง สบายใจแล้วนะ"
มันไม่สบายใจขึ้นมาเลย ทั้งที่ผมคิดว่าถ้าผมได้ขอโทษเอกแล้วมันจะทำให้ผมดีขึ้น
แต่นี่ไม่ใช่เลย ผมยิ่งรู้สึกผิด รู้สึกผิดที่เอกให้อภัยผมง่ายๆอย่างนี้
ผมทำกับเค้าไว้ก็เยอะ แต่เค้ากลับไม่โกรธผมเลย ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยครับ
ผมเงียบไปพักใหญ่ๆ เอกเองก็เงียบ จนเอกพูดขึ้นมา........
"เอกรู้ว่าบอยต้องการคนคอยดูแล"
"ตอนนี้เอกไม่มีเงินมากพอที่จะดูแล หรือทำให้บอยสบายได้"
"แต่ว่านะ.......ถ้าเอกเรียนจบมีงานทำ"
"ตอนนั้นบอยกลับมาหาเอกได้ไหม"
"เอกจะตามใจบอยทุกอย่าง บอยกลับมาอยู่กับเอกนะ"
"เอก!!!!!"ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ
"บอยสัญญากับเอกนะ"
"เราก็ไม่รู้อนาคตเหมือนกัน"
"ไม่เป็นไร บอยยังไม่ต้องตอบเอก รอให้ถึงตอนนั้นก่อนก็ได้ ยังไงเอกก็รอได้"
"อืม"
"เอกรักบอยนะ"
อย่าพูดอีกเลยเอก มันทำให้เราเจ็บมากเลย
เจ็บที่ทิ้งเอก เจ็บที่ไม่เข้าใจตัวเอง เจ็บที่ไม่รู้จะหาทางออกยังไง

ทุกๆอย่างในตอนนี้มันทำให้ผมสับสนไปหมด
ผมเพิ่งรู้ตัวเองว่าคนที่ผมต้องการมาตลอดก็คือเอก-----แต่ผมก็ทิ้งเค้าไป
ผมรู้ว่าผมแค่รู้สึกดีๆกับโก้แค่ชั่วคราว-----แต่ผมก็เลือกโก้
เกรดผมตกเพราะมัวแต่จมอยู่กับตัวเอง-----แต่ผมก็ไม่โทษใคร มันเป็นเพราะตัวผมเอง ที่ทำให้ตัวเองต้องจมกับความเศร้า
ผม ต้องการเอก อยากอยู่กับเอก-----แต่ผมก็ทิ้งโก้ไม่ได้ ถ้าโก้เลวสักหน่อยผมจะทิ้งโก้อย่างไม่ต้องคิด แต่นี่ก็เปล่า โก้ทำดีต่อผมสารพัด
ตอนนี้น้ำตามันไม่ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นมาแล้วทำไมผมยังร้องไห้อยู่อีก

                                 "อย่าละเลยคำว่ารักกับคนที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้
                                  อย่าเก็บซ่อนคำนั้นไว้ด้วยความอายหรือศักดิ์ศรีที่ไร้เหตุผล
                                  คำคำนั้นจะต้องมีคนฟังและจะต้องมีคนตอบรับ
                                  ถ้าเราเก็บคำนั้นมาพูดอยู่คนเดียว
                                  มันก็จะกลายเป็นอะไรไปไม่ได้เลยนอกจากน้ำตา
                                  มันเป็นคำที่พูดคนเดียวไม่ได้ มันเป็นคำที่พูดตอนนี้ไม่ได้
                                  มันเป็นคำที่ไม่มีคนฟัง มันเป็นคำที่เจ็บปวดมากๆ มันเป็นคำที่เศร้าที่สุดในโลก"

                                            "เอก !! บอยรักเอก บอยรักเอก บอยรักเอก"

[sadness]

[13]

คืนทั้งคืนผมใช้เวลาอยู่กับการคิดเรื่องของผม เอก แล้วก็โก้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะหาทางออกได้ยังไง แต่ก็ไม่สามารถหลับตาลงได้
ผมว่านี่คงจะมาถึงทางแยกที่ผมต้องตัดสินใจแล้ว
ผมต้องเลือกว่าผมจะกลับไปหาเอก แล้วทำให้โก้เจ็บอีกคน
หรือผมจะตัดใจจากเอกให้ได้ อยู่กับโก้แล้วพยายามที่จะรักโก้ให้ได้
นั่นหละนะ ตอนนี้มันคงต้องเลือกแล้วสินะ

"ฮัลโหลโก้ โก้มาหาพี่ที่หอหน่อยนะ"
"ได้ครับพี่ แล้วพี่เป็นอะไรมากไหมครับ เสียงพี่ดูเหนื่อยๆ"
"ไม่เป็นอะไรหรอก รีบมานะ"
"คิดถึงผมหรือครับพี่ งั้นเดี๋ยวนายโก้คนนี้จะรีบไปเลยครับ"
เป็นอย่างที่โก้บอกจริงๆ ภายในครึ่งชั่วโมงโก้ก็มาเคาะที่หน้าประตูห้องผม
"ว่าไงครับพี่ คิดถึงผมมากเลยหรือครับถึงให้ผมรีบมานะ"
"โก้นั่งก่อนสิ กินอะไรมาหรือยัง"
"ยังเลยครับ ผมว่าจะมากินพร้อมพี่"
"..............."
"โก้ คือว่าพี่มีเรื่องจะพูดหน่อยนะ"
"เรื่องอะไรครับ"
"คือว่าพี่...............พี่........."
"พี่ขอโทษนะ"
"เรื่องอะไรครับ"
"พี่รักเอก พี่ลืมเอกไม่ได้"
และแล้วผมก็ตัดสินใจได้ว่าผมควรจะกลับไปหาเอก
คนทุกคนมีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวเอง
และผมก็เป็นคนคนหนึ่งที่คิดแต่ในทางที่จะทำให้ผมเจ็บน้อยที่สุด
ก็คือผมกลับไปหาเอก มันจะทำให้ผมรู้สึกแค่ว่าทำผิดต่อโก้
ดีกว่าที่ผมเลือกโก้แล้วผมต้องมานั่งร้องไห้คิดถึงเอกทุกวัน
แต่นั่นหละนะ ผมตัดสินใจไปโดยไม่ได้สนใจความรู้สึกของโก้เลย
"แล้วไงครับ"ตอนนี้เสียงของโก้เริ่มดังขึ้น
"พี่.....ขอโทษ พี่ลืมเอกไม่ได้จริงๆ"
"ตอนนี้พี่ยังลืมไม่ได้ เดี๋ยวอีกหน่อยพี่ก็ลืมได้เองหละ"
"มันไม่ใช่อย่างนั้นโก้ พี่คิดว่าพี่คงลืมเอกไม่ได้"
"แล้วไงครับ พี่ต้องการอะไรจากผม"
"พี่จะทิ้งผมไปกลับไปหาไอ้เอกงั้นหรือครับ"
"ผมไม่ใจดีอย่างมันหรอกนะที่จะปล่อยให้แฟนทิ้งไปนะ"
"ตอนนี้พี่เป็นของผมแล้ว ผมไม่ปล่อยพี่ไปแน่"
"โก้ แต่พี่ไม่ได้รักโก้นะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมรักพี่แค่นี้ก็พอ"
"ตอนนี้พี่เป็นแฟนผม พี่ต้องอยู่กับผม ลืมเรื่องไอ้เอกไปได้เลย"
"โก้..."
"พอแล้วครับพี่ ไม่ต้องพูดแล้ว"
"ผมว่าผมพูดทุกอย่างจบแล้ว พี่ก็เลิกติดต่อมันได้แล้ว"
"ผมไม่ใจดีอย่างมัน ที่จะปล่อยให้แฟนคุยอะไรกับผู้ชายอื่นได้หรอกนะครับ"
"ผมเตือนพี่ไว้ก่อนนะครับ"
"ผมกลับก่อนนะครับ แล้วเจอกัน"

ตอนนี้ผมจะทำยังไงดี โก้ไม่ยอมให้ผมกลับไปหาเอก
มันเป็นความผิดของผมเองนี่นาที่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งนี้ขึ้น
ผมเป็นคนทิ้งเอกไปหาโก้ แล้วตอนนี้ผมจะมาเอาแต่ใจทิ้งโก้เพื่อกลับมาไปเอกอีกงั้นหรือ
ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว.............ผมคิดว่าโก้จะเห็นใจผม ปล่อยผม แต่ก็เปล่าเลย
ผมคงคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป คิดว่าโก้จะยอมให้ผมกลับไปหาเอกง่ายๆ
ลืมนึกถึงจิตใจของโก้ไปเลย ว่าโก้จะรู้สึกอย่างไร

[sadness]

[14]

วันรุ่งขึ้นโก้มาหาผมเหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โก้ไม่พูดถึงเรื่องเมื่อวานอีกเลย
"วันนี้กินข้าวไหนดีครับ"
"กินไหนก็ได้ โก้เลือกแล้วกัน"
"ผมว่ากินใกล้ๆก็ได้นะครับ จะได้ไม่ต้องเดินทางด้วย"
"อืมก็ดี"

ตอนนี้ผมต้องยอมรับว่าผมเป็นแฟนโก้
ผมกับเอกจบกันแล้ว
แต่ใจมันไม่ยอมรับในสิ่งนี้เลย
ใจผมยังเรียกร้องให้เอกอยู่ข้างๆผม ทั้งที่ผมเป็นคนเดินจากมาเอง
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคนที่รักไม่ว่ายังไงเราก็ยังรัก
แต่กับคนที่ดี บางทีเราอาจจะรักเค้าคนนั้นไม่ได้ก็เป็นได้
ความสุขเพียงชั่วเวลาหนึ่ง ไม่ได้ทำให้หัวใจเราพองตัวได้นาน
แต่กับคนที่เรารัก แค่ห่างกันเพียงไม่นาน ความทรมานมันกับทวีขึ้น

ผมคงต้องตัดขาดจากเอกให้เด็ดขาดเสียที
ในเมื่อไม่มีทางไหนที่ดีไปกว่านี้แล้ว
"ฮัลโหลเอก"
ผมไม่กล้าไปเห็นหน้าเอกหรอกครับ
กลัวว่าคำที่ต้องการจะพูด มันจะไม่สามารถออกจากปากได้
"ว่าไงบอยมีอะไรหรือเปล่า"
"คือว่าเอกรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้เรากับโก้คบกัน"
"อ๋อ อืม"เสียงเอกเศร้าไปครับ ผมเองก็เศร้าไม่ต่างกัน
"โก้เค้าไม่ชอบให้เราติดต่อกับเอกอีก"
"เพราะงั้น......."
"เราอย่าติดต่อกันอีกเลยนะ"
เอกฟังผมอยู่เงียบๆ ส่วนผมก็กลั้นใจพูดให้มันจบๆไปเสียที
"บอยลำบากใจหรือ ที่ต้องคุยกับเอก"
"มันไม่ใช่อย่างนั้นเอก เพียงแต่เราไม่อยากให้โก้คิดมาก"
"แล้วเราหละบอย บอยไม่ห่วงความรู้สึกเราเลยหรือ"
"แต่ว่าตอนนี้เราเป็นแฟนโก้ เราไม่อยากให้โก้ต้องเจ็บเพราะเรา"
"บอยก็เลยทำให้เอกเจ็บซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้หรือ"
"ถ้าบอยต้องการอย่างนั้นจริงๆ เอกจะให้บอย"
"เอกจะไม่ติดต่อบอยอีก แต่เอกขอไปเจอบอยเป็นครั้งสุดท้ายนะ"
"แค่ครั้งเดียว"
"เอกอย่ามาเลย"
"แค่ครั้งเดียวเอกสัญญา ได้โปรดเถอะบอย ครั้งสุดท้าย"
ผมไม่ตอบอะไรเอกเลยครับ เพราะผมก็ต้องการเจอเอก
แต่ผมก็ให้เอกมาหาไม่ได้เพราะตอนนี้ผมไม่อยากให้เอกรู้ว่าผมกำลังทรมานและร้องไห้อยู่
ผมกดสายทิ้งโดยไม่ตอบอะไรเอกเลย


ผมกลับมานั่งฟังเพลง เพลงของเอก
ฟังแล้วฟังอีก ฟังอีกก็ร้องไห้ ร้องไห้ก็ยิ่งฟัง
เฮ้อเมื่อไหร่กันนะ ผมจะหลุดพ้นจากตรงนี้เสียที
วันที่ผมจะลืมเอกได้ วันที่ผมรับโก้เข้ามาอย่างเต็มใจ
เมื่อไหร่วันนั้นจะมาถึงเสียทีนะ

สักพักหนึ่งมีเสียงคนมาเคาะประตู
ในความคิดของผม ผมคิดว่าเป็นโก้
แต่มันก็ไม่เลยเป็นเอกที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู
ในตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลย เพราะทุกอย่างมันแสดงออกให้เอกเห็นได้ชัดเลยว่า
ผมกำลังอ่อนแออยู่
เอกมองหน้าผมที่มีรอยน้ำตา แล้วมองเข้าไปที่ห้องที่ผมเปิดเพลงของเอกอยู่
แล้วหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
หลังจากนั้นก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากเอก
เอกยื่นมือมากอดผมไว้ เหมือนกลัวว่าผมจะหนีไปไหน
"เอกเข้าใจบอยนะ"
"เอกไม่อยากทำให้บอยลำบากใจ"
"เอกจะไปจากชีวิตบอย จะไม่ติดต่อบอยอีก"
"แค่เอกรู้ว่าบอยยังรักเอก แค่นี้เอกก็พอใจแล้ว"
"อืม บอยรักเอกนะ บอยรักเอก รักมากๆ"
ตอนี้ผมงอแงสุดๆ บอกรักเอกอย่างไม่เคยมาก่อน
กอดเอกไว้แน่นเหมือนกัน ผมไม่อยากจะสูญเสียคนๆนี้ไปเลย
แต่ในเมื่อเรื่องทุกอย่างผมทำให้มันเกิด ผมต้องยอมรับมัน
"เอกก็รักบอย เอกไม่เคยที่จะไม่รักบอยเลย"
"เอกยอมไป แต่บอยก็ต้องทำใจให้ได้เร็วๆนะ เอกไม่อยากให้บอยเจ็บปวด"
"อืม เราจะไม่ทำให้เอกต้องเป็นห่วงเราอีก เราสัญญา"
"บอยสัญญาแล้วนะ"
"อืม"
นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ ที่ผมจะอยู่ใกล้กับเอกอย่างนี้
ต้องพยายาม เราต้องพยายาม ต้องไม่ทำให้เอกเป็นห่วงอีก

                                    "เมื่อเธอคือรักของฉัน รักของฉันคือหัวใจ
                                     ได้เลยฉันให้เธอไป ไม่ต้องมีเหตุผล
                                     และนี่คือรักของฉัน รักของฉันคือการให้
                                     ไม่ต้องสงสัยอะไร ชีวิตฉันใจฉันให้เธอ"

[sadness]

[15=บทสรุปของการตัดสินใจ]

หลังจากที่ผมกับเอกได้ตกลงกันแล้วว่า เราจะไม่ติดต่อกันอีก
ผมต้องทำใจให้ได้ ต่อไปนี้คนที่ผมต้องใส่ใจคือโก้ ไม่ใช่เอกอีกต่อไปแล้ว
แต่มันก็ยากนะ กว่าที่ผมจะทำใจได้ ผมอยู่กับโก้ แต่ผมไม่เคยแม้แต่จะบอกรักโก้เลยสักครั้งเดียว
ทุกครั้งที่โก้ถามว่าผมรักโก้ไหม คำตอบของผมก็ยังเหมือนเดิมคือ "ไม่"
แต่โก้ก็ไม่เคยลดความพยายามที่จะถาม เพราะโก้บอกว่า สักวันจะทำให้ผมตอบว่ารักให้ได้
ซึ่งผมก็อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆเหมือนกัน เพราะผมไม่อยากทรมานในการคิดถึงเอกอีก


ช่วงนี้ผมไม่มีจิตใจจะเรียนเอาสักเท่าไหร่ วันทั้งวันผมจะหมกตัวอยู่กับห้อง
กิจกรรมที่ผมทำก็ไม่มีอะไรมาก นั่งเล่นคอม ฟังเพลงซึ่งก็แน่นอนว่าเป็นเพลงของเอก
แต่วันนี้มีอะไรพิเศษมากกว่าเดิม ตรงที่มี e-mail ฉบับหนึ่ง ที่มันดึงดูความสนใจของผมมาก
"Be Happy" หัวข้อนี้ทำให้ผมสนใจมาก แต่ที่น่าสนใจมากกว่าเดิมนั่นก็คือชื่อคนส่ง "Love Boy"
ชื่อนี้เป็นของเอก เพราะเอกจะสมัครเมลล์ในชื่อ Love Boy และเช่นกันเมลล์ของผมก็จะใช้ชื่อ Love Eak เช่นกัน


"เป็นอย่างไรบ้างบอย นี่เอกนะ
ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยที่เราห้ามใจตัวเองไม่ได้ ต้องส่งเมลล์มาหา
เอกหวังว่าบอยจะสบายดีนะ
บอยคงไม่ได้ร้องไห้แล้วใช่ไหม อย่างน้อยก็เพื่อเอก
บอยอย่าลืมสิว่าบอยเป็นคนทิ้งเอกไปหาโก้
อย่างน้อยบอยยังมีโก้ แต่เอกหละ เอกไม่มีใครเลย
ถ้าบอยร้องไห้รู้ไหมว่าเอกจะต้องเศร้ากว่าบอยเท่าไหร่
เพราะอย่างนั้น ทำเพื่อเอกนะ บอยต้องไม่ร้องไห้


ที่เอกปล่อยให้บอยไป ไม่ใช่ว่าเอกไม่รักบอยนะ
แต่เพราะรักมากต่างหาก มากพอที่จะยอมให้บอยจากไป
ถ้านั่นเป็นความต้องการของบอย เอกก็พร้อมจะทำตามเสมอ
แต่เอกเพิ่งมารู้ตัวเองว่าเอกทำผิดพลาดอย่างมาก
เพราะตอนนี้เอกไม่อยากสูญเสียบอยไปเลย
ในตอนนั้นเอกน่าจะเห็นแก่ตัวมากกว่านี้
แต่ก็นั่นหละนะ แค่เอกเห็นบอยบอกเลิกอย่างจริงจัง
เอกก็ไม่กล้าแม้แต่จะทำให้บอยผิดหวัง
เมื่อบอยอยากไป เอกก็จะปล่อยไป


แต่ตอนนี้เอกรู้แล้วว่าบอยยังรักเอกอยู่
ถึงบอยจะไม่ได้อยู่กับเอก แต่บอยรักเอกแค่นี้เอกก็พอใจแล้ว
สิ่งที่เอกอยากบอกมากที่สุดคือ อยากให้บอยสดใส
อย่าเศร้า อย่าร้องไห้อีก ขอให้รู้ไว้ถ้าบอยเจ็บเอกก็เจ็บเป็นสองเท่าของบอยนะ
เพราะงั้นได้โปรดอย่าทำให้ตัวเองต้องเจ็บ และอย่าทำให้หัวใจอย่างเอกต้องเจ็บอีกเลยนะ
ดูแลตัวเองด้วย

Don't be hurt...if you hurt I hurt twice as much
Don't cry...if you cry I'm twice as upset...


รักบอยเสมอ
เอก...."

ได้สิเอก ตอนนี้บอยจะทำเพื่อเอก
บอยจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ต่อไปนี้บอยจะเข้มแข็ง
ในเมื่อเอกทำหลายอย่างให้บอยมาเยอะแล้ว
ครั้งนี้บอยจะทำเพื่อเอกบ้าง
.......
.....
....
...
..
.
แต่ก่อนหน้านั้น บอยขออ่อนแอเป็นครั้งสุดท้ายนะ
วันนี้บอยจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย
ร้องไห้ให้กับคนดีๆอย่างเอก
ร้องไห้ให้กับคนใจโลเลอย่างเรา
ร้องไห้ให้กับความโง่ของตัวเอง
ร้องไห้ให้กับวันเวลาของเรา
พรุ่งนี้บอยจะเป็นคนใหม่ ไม่มีน้ำตาอีกต่อไป
บอยสัญญา...............บอยสัญญา

[sadness]

การไม่รู้ใจตัวเองเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
การไม่รู้จักพอนี่สิน่าเศร้ากว่า
ความรักไม่ใช่การเรียกร้อง แต่มันคือความเข้าใจ
อย่าเรียกร้องกับความรัก เพราะถ้าเป็นแบบนั้น คุณจะไม่เหลือความรักไว้เลย

เลือกที่จะรักให้เป็น หรืออยู่กับการตัดสินใจของตัวเราเอง
อย่าทำให้คนที่รักเราต้องเจ็บเพราะความโลเลของเราอีก

[sadness]

เรื่องนี้อาจจะจบเศร้าไปหน่อย
แต่ก้อยากให้หลายคนที่ใจโลเลได้ลองคิดบ้าง
ในเมื่อเราตัดสินใจแล้ว ก็ต้องยอมรับมันให้ได้

ขอบคุณทุกกำลังใจครับ

[nithiwz]

  อ่านแล้วเศร้า  ไม่กล้าโลเลเลย
รักที่ใช่ กับ หัวใจที่แค่ชอบ  มันตอบคำถามของคนๆ หนึ่งไม่ได้หรอก
ต้องให้เวลาในการหาคำตอบ

ความรักซื้อความผูกพันไม่ได้จิรงๆ แหละครับ
  ร้องไห้  ทำไมมันเศร้ายังงี้หว่า
จะมีบทสรุป หรือ ตอนพิเศษมั้ยอ่ะ

(แต่ดูก็รู้ว่าถ้ามี  คงต้องมีใครสักคนตายแหละงานนี้  เหอะๆๆๆ)