หัวข้อ: รักนี้พิเศษสามเท่า! :: Special Triple (Toys, 18+)

[bbyuqin]

เพิ่งได้..เข้า..า...มะ.มา.อ่..าา.น.น..น แ..ต่..ตอ..น.น.นี้...เลื..อด..ห..มดดดด ตั...ววววว


มาสมัครบริจาคเลือดให้เรื่องนี้อีกคนจ้า...รอเสียเลือดตอนต่อไป...กร๊ากกกก...ชอบชอบ..คานาเมะกับอิทจัง

[ppm]

ตอนที่ 3 Sex OR Love?


วันจันทร์ วันทำงาน ยังคงเป็นวันทำงานสำหรับทุกคน ดังนั้นในวันนี้ร้าน Cat Ah~ ก็เปิดบริการตามปกติ ช่วงนี้บรรยากาศแจ่มใส สังเกตได้จากชายหนุ่มเจ้าของร้านผู้แสนเงียบขรึมใจเย็น กลับมีรอยยิ้มชวนใจละลายจนลูกค้าสาว ๆ เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แน่ล่ะว่าความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง มิใช่เป็นความลับ แม้กระทั่งกับบรรดาลูกค้า แต่รู้ทั้งรู้ หลายคนก็เข้ามาเลือกซื้อสินค้า เพียงเพื่อจะได้พูดคุยกับชายหนุ่มเจ้าของร้านผู้เปี่ยมเสน่ห์คนนี้

อิทสึกิไม่เคยหลอกลวงใครเสมอมา ถ้าเขารักใคร คบใคร มันจะไม่ใช่ความลับแน่นอน
แต่ครั้งนี้ จริงจังเสียจนทุกคนอดสนใจไม่ได้

ร่างบอบบางในชุดสีชมพูอ่อนเข้ารูป ยิ้มแย้มอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามเคาน์เตอร์ เป็นหญิงสาวแสนสวยที่กระฉับกระเฉง และกระตือรือร้นสูง ท่าทางคล่องตัวกับชุดที่รับรูปร่าง เมื่อยืนเคียงข้างอิทสึกิ ใครที่ไม่รู้ ก็มักจะเข้าใจผิดว่าเป็นคู่รักกัน ด้วยความที่ยามคุยกัน ดูสนิทสนมมากกว่าสาวคนใดที่เคยแวะเวียนมาหา

หากคนในที่นี้ ย่อมรู้เป็นอย่างดี ว่าอิทสึกิไม่เคยสนใจผู้หญิง

“วันนี้ไม่มีงานเหรอ มิซากิจัง” ชายหนุ่มทักยิ้ม ๆ รอยยิ้มสดใสแต่เช้า ทำให้หญิงสาวอดอมยิ้มไม่ได้เช่นกัน

“วันนี้มีธุระช่วงบ่ายน่ะ ไหน ๆ ก็จะลาแล้ว เลยถือโอกาสโดดมันซะเลย ที่สำคัญ ฉันทำงานแทนพ่อหนุ่มน้อยแฟนเธอมาหลายวันแล้ว วันนี้เขาต้องทำแทนฉันบ้างสิ” มิซากิตอบง่าย ๆ พลางหลิ่วตาให้ เธอคนนี้คือ คิริโมโตะ มิซากิ ที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่อายุมากกว่าราว ๆ 2 ปี ของอิทสึกิ แถมยังบังเอิญ ทำงานที่เดียวกับคานาเมะเสียด้วย โทรศัพท์วันก่อน ก็ฝีมือเธอ ไม่รู้ว่ารู้เห็นเป็นใจกับจอมวางแผนคานาเมะด้วยรึเปล่า

แต่อิทสึกิก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ เขายังคงรับฟังหญิงสาวสาธยายเรื่องราวต่ออย่างใจเย็น ชายหนุ่มเป็นผู้ฟังที่ดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันเป็นเสน่ห์อีกอย่าง ที่ทำให้ใครหลายคนติดใจ รองจากเรื่องเซ็กส์เลยทีเดียว

“อ้อ แต่ไม่ต้องกลัวฉันจะทิ้งงานหนักไว้ให้หรอกนะ วันนี้เขาออกพื้นที่กัน ฉันเลยทิ้งงานง่ายที่สุดเอาไว้ให้ นั่นก็คือ เฝ้าออฟฟิศ ไงล่ะ”

“คานาเมะหยุดไปหลายวัน งานไม่กองบานตะไทเหรอ” ชายหนุ่มถามขึ้นมาอย่างสงสัย เพราะช่วงนี้คานาเมะขยันหยุดงานเสียด้วย แถมจะว่าไป ครึ่งหนึ่งมันก็เพราะเขาล่ะนะ

ก็ราชินีร้องขอ แล้วเขาจะทนปฏิเสธได้ยังไง

“เธอรู้จักคานาเมะน้อยไปแล้ว คนอย่างคานาเมะน่ะ ไม่เคยมีงานค้างหรอก ไม่ว่าจะอู้ซักกี่วันก็ตาม” หญิงสาวตอบพลางยิ้มหวาน “ทาสมากมายที่ออฟฟิศ พร้อมจะทำงานถวายราชินีให้อยู่แล้ว”

คำพูดนั้นเล่นเอาชายหนุ่มผู้ฟังชะงัก มิซากิหัวเราะเสียงใส “หึงล่ะสิ ล้อเล่นหรอกน่า คานาเมะน่ะ รับผิดชอบกว่าที่เห็นนะ ยังไงก็ทำงานเสร็จทุกครั้งนั่นล่ะ ไม่ได้มีใครช่วยหรอก”

อิทสึกิเบือนหน้าหลบไปอย่างตั้งตัวไม่ติด จริงซะด้วย เขาหึงจริง ๆ สีหน้าแดงเรื่อจาง ๆ ที่ปิดไม่มิดของชายหนุ่มเป็นของแปลก เล่นเอามิซากิมองอย่างนึกสนุก

“แต่ว่าวันนี้ ราชินีของเธอน่ะ ว่างงานมากนะ เพราะนอกจากไม่มีคนที่ออฟฟิศแล้ว งานล็อตล่าสุดก็เสร็จพอดีด้วย ท่าทางคงกลับไม่ช้า ได้เล่นเกมจ้ำจี้กับเธอเพิ่มขึ้นอีกหลายชั่วโมงแน่”

“มิซากิจัง” ชายหนุ่มปรามแก้เขิน ท่าทางสุขุมของเขา กลับแปรเปลี่ยนง่ายดาย เพียงแค่มีคนเอ่ยถึงราชินีที่รัก ดูแปลกตาจนแทบทุกคนในร้าน อดลอบมองพลางซุบซิบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้

“แหม… พูดเรื่องนี้นิดเดียวล่ะรีบห้ามเชียว เรื่องแบบนี้น่ะ…ไม่ได้เป็นความลับหรอกนะ ระหว่างฉันกับคานาเมะน่ะ”

เธอว่าพลางหัวเราะโฮะ ๆ คานาเมะกับมิซากิ ก็สนิทกันไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่า มิซากิเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอิทสึกิ คานาเมะก็ให้ความสำคัญกับมิซากิไม่แพ้กัน คงกะเอาไว้เป็นคลังข้อมูลของชายหนุ่มนั่นเอง

“หา…? คานาเมะ…พูดอะไร?”

“อยากรู้จริงเหรอ เอ…บอกดี ไม่บอกดี… หึ ๆ ไม่บอกดีกว่า.. เดี๋ยวเทคนิคบนเตียงของเธอ คนแถวนี้จะรู้หมด” มิซากิหลิ่วตาให้ คำตอบนั่นเล่นเอาชายหนุ่มไม่กล้าถามต่อ

“อย่างน้อยเทคนิคของเธอ ก็ไม่เป็นรองใครล่ะ ไม่งั้นพ่อหนุ่มเซ็กส์จัดคงไม่ถึงขั้นทำมันทั้งวันทั้งคืนจนอู้งานขนาดนี้หรอก” ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาของร้าน แล้วผุดลุกขึ้น “เอาล่ะ สงสัยจะต้องไปแล้ว เดี๋ยวธุระจะไม่เสร็จ”

“ไปล่ะนะ ขอให้ขายดี ๆ ก็แล้วกัน” มือเรียวบางโบกบ๊ายบาย ก่อนร่างระหงจะก้าวฉับ ๆ เดินจากไป ทิ้งชายหนุ่มหน้าเคาท์เตอร์ มองตามไปอย่างปรับอารมณ์ตัวเองไม่ถูก

ช่วงบ่าย ลูกค้าเริ่มซาลงแล้ว อิทสึกิบิดตัวอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจัดสินค้าหลายชิ้นกลับคืนตู้ ลูกค้าคนสุดท้ายเรื่องมากเอาการ หลังจากเลือกสินค้านานนับชั่วโมง ทำเอาต้องสาละวนหยิบของชิ้นนู้นชิ้นนี้ เอามาให้เลือกดูเนิ่นนานกว่าจะพอใจ แต่ด้วยความที่เป็นคนใจเย็น สุดท้ายลูกค้าผู้แสนเรื่องมากคนนั้น ก็กลับไปพร้อมรอยยิ้ม และสินค้าที่ต้องการ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มจากภวังค์ มือคล่องแคล่วกดรับ เสียงหวานใสเรียกขานตามสายมาแทบจะในทันที “อิทจัง…”

“คานาเมะ? มีอะไรเหรอ?” อิทสึกิถามกลับเสียงนุ่ม เพียงได้ยินเสียงคนรัก ความเหนื่อยล้าก็คล้ายบรรเทาลงง่ายดาย เสียงตอบรับของเขาจึงดูหวานเป็นพิเศษ

“อา...ก็ว่างน่ะ …..อยาก…ได้ยินเสียง…” พอฟังดี ๆ ชายหนุ่มกลับพบว่าเสียงตอบกลับขาดห้วงเล็กน้อย ในน้ำเสียงยังมีหอบเบา ๆ อีกต่างหาก

“เป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมเสียงแปลก ๆ หรือว่าไม่สบาย” น้ำเสียงชายหนุ่มเริ่มร้นรนด้วยความเป็นห่วง แทบอยากจะไปหาซะเดี๋ยวนั้นด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดงานในช่วงบ่าย

“เปล่า…ไม่ได้เป็นอะไร… อะ…พูด…พูดอีกสิ…” เสียงคนตอบรับชักกระเส่า อิทสึกิขมวดคิ้ว พอจะคาดเดาอะไรได้ลาง ๆ

“อะ…อา…..”

“นาย…? กำลังทำอะไรกันแน่? คงไม่ได้กำลัง…”

เสียงตามสายเงียบไป มีเพียงเสียงผ่อนลมหายใจหนัก ๆ เข้ามาแทนที่ ปลายสายที่เงียบสนิท คล้ายไม่มีใครอยู่แถวนั้น ทำให้เขาได้ยินกระทั่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดเบา ๆ ของเก้าอี้ เสียงขยับตัว และ…

“อื้อ… กะ…ก็… อย่างที่นายคิด…อา… นั่นล่ะ… ช่วยชั้นหน่อย…สิ เร็วเข้า” ประโยคเริ่มขาดห้วง หากมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่าคนพูดกำลังทำอะไร เสียงแบบนี้ เขาได้ยินอยู่ทุกวัน มีหรือจะจำไม่ได้

ปลายสายถอนหายใจยาว เป็นสัญญาณยอมแพ้ เรียกรอยยิ้มให้ใบหน้าสวยได้ชะงัด คานาเมะไม่รีรออีกต่อไป ราชินีหนุ่มเริ่มออดอ้อนเพื่อสิ่งที่ต้องการทันที “นะ…อิทจัง… อา …พูดอะไรหน่อยสิ ชั้น..ต้องการ…นายนะ”

“ก็ได้ ๆ ครั้งเดียวนะ เห็นมิซากิจังว่าวันนี้ไม่มีงานหรอกนะ” ชายหนุ่มยอมแพ้จนได้

“ใช่…ว่างมาก …ว่างแล้วก็เลยคิดถึงนาย…อา แล้วก็…เลย…”

ท่าจะว่างมากจริง ๆ อิทสึกิคิดในใจ ราชินีไฟแรงสูงของเขา ไม่เคยเว้นว่างเรื่องแบบนี้ได้เลย แต่ก็นะ นั่นแหละคือคานาเมะ แถมอีกอย่าง ทำแบบนี้มันก็เร้าใจไม่เลว จนเขาเองก็ยากจะปฏิเสธคำเชิญชวนได้

“นาย… ทำไปพร้อม ๆ กับชั้นด้วย …ได้รึเปล่า…?” เสียงหวานอ้อนต่อไป

“บ้า นายก็ทำของนายไปคนเดียวสิ แค่นี้ยังไม่พอหรือไง” ชายหนุ่มค้านทันควัน รู้ดีว่ามันเวลาทำงาน เขาจะยอมตามใจราชินีมากไปกว่านี้ คงไม่ดีแน่

“น่านะ… แค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้ ให้คนอื่นช่วยงานร้านไปก่อนก็ได้นี่ นะ…อิทจัง…นะ...อะ.. ฮะ…ฮ้า….” ลมหายใจถี่หอบกระชั้นแนบชิดกับส่วนรับเสียงอย่างจงใจ กระทั่งเสียงหอบก็ยังเซ็กซี่นัก ชายหนุ่มทนฟังได้แค่ครู่เดียว ก่อนจะนิ่งไปอย่างจนปัญญาขัดขืนราชินี

“ครึ่งชั่วโมงแน่นะ” อิทสึกิกำชับทวนคำ เห็นได้ชัดว่ายอมจนได้อีกแล้ว

“อื้ม เริ่มสิ!” เสียงตอบรับกระตือรือร้นกลั้วหัวเราะอย่างมีชัย เสียงหอบกระเส่าราวหมดแรงหายวับไปกับตา ราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เล่นเอาคนฟังขมวดคิ้ว

“นายไม่ได้กำลังทำอยู่หรอกเหรอ?”

“หึ ๆ ทำอะไรล่ะ? ตอนนี้ก็แค่กำลังคุยโทรศัพท์กับนายไง นายคิดว่ากำลังทำอะไรกันแน่ คนลามก! เอ้า อย่าช้าสิ นายรับปากแล้วนา” คานาเมะหยอกเย้าอย่างเป็นต่อ นึกอยากรู้เหลือเกิน ว่าชายหนุ่มจะรุกกลับยังไง

หลอกกันอีกแล้วสินะ เมื่อครู่คงแกล้งทำเสียงยั่วยวนเขาให้ตกปากรับคำเท่านั้นเอง แต่เขาก็ตกหลุมรับปากไปแล้ว จะกลับคำคงเป็นเรื่องแน่ อิทสึกิเลยทำเป็นไม่รู้ แกล้งเลยตามเลย คำนึงในใจว่าจะเอาให้หอบกว่าที่แกล้งทำเมื่อครู่ซักร้อยเท่า เอาเกียรติเจ้าของร้านขายของเล่นเป็นเดิมพันได้เลย!

คอยดูเถอะ หมดครึ่งชั่วโมงเขาจะปล่อยให้ค้างดูสักที เดี๋ยวคงต้องรีบแจ้นกลับบ้านหลังเลิกงานแน่!

คิดแล้วหันไปหาโทคิ ส่งสัญญาณให้จัดการต่อ ก่อนจะก้าวยาว ๆ ออกไปยังห้องพักพนักงาน ปิดประตูลงกลอนด้วยความรอบคอบ “นายล็อคประตูห้องหรือยัง?” เขาถามคานาเมะบ้าง

“ล็อคทำไมล่ะ? มีใครเข้ามาก็สนุกสิ ตื่นเต้นดีออก” คานาเมะยังคงหัวเราะคิกคัก พลางตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าใดนัก เซ็กส์สำหรับชายหนุ่ม ก็คล้ายกับเกมส์อย่างหนึ่ง ที่ยิ่งเร้าใจ เกมก็จะยิ่งสนุกมากยิ่งขึ้น

“ถ้านายไม่ล็อค ข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลิก” อิทสึกิเน้นเสียงจริงจัง

เสียงใสยังคงขำ “แหม วันนี้ไม่มีใครหรอกน่า มิซากิจังไม่ได้บอกเหรอ ว่าชั้นอยู่คนเดียว”

“ไม่ได้ ไปล็อคประตูเดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มกำชับดุ ๆ ราวผู้ปกครองที่แสนจะเข้มงวด

“ก็ได้ ๆ กลัวใครมาสวมรอยกดชั้นแทนหรือไง?”

อิทสึกิเผลอทำหน้าเครียด เขารู้ดี ถ้าใครเข้ามาเห็นตอนราชินีกำลังร้อนแรง อดใจไหวก็บ้าแล้ว ดังนั้นเขาจะไม่มีวันยอมให้ใครเข้ามา ตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเด็ดขาด “ถ้าไม่ทำ ก็ยกเลิก” เจ้าของร้านขายของเล่นย้ำอีกรอบ ด้วยเสียงเฉียบขาดกว่าเดิม

“จ้า ๆ ล็อคหมดแล้ว ทำซะทีเถอะน่า เดี๋ยวชั้นก็ได้หาใครทำแทนจริง ๆ หรอก” อีกฝ่ายขู่บ้าง

ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ “เอ้า ถ้างั้นไปหาที่นั่งเอนหลังได้เหมาะ ๆ หน่อยก่อนสิ”

“เรียบร้อยแล้วล่ะ คิดว่าชั้นจะไม่เตรียมทำเลให้พร้อมก่อนโทรหานายหรือไง” ราชินีหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สมกับเป็นนักวางแผนที่แสนจะน่ากลัวในบางครั้งทันที

“ถ้างั้นตอนนี้ นายยังใส่เสื้อผ้าครบสินะ?”

“นายนั่นล่ะลามก ใครเขาแก้ผ้าในออฟฟิศกัน” ร่างบอบบางแซวกลับ นึกสนุกที่ได้ยั่วชายหนุ่มในสายไม่น้อย แม้รู้ดีว่า ยั่วแค่นี้คงไม่โกรธหรอก เพราะคน ๆ นี้ โกรธได้ยากเย็นนักจริง ๆ

“ดี ถ้างั้นถอดซะ”


- TBC -

[bbyuqin]

มาเสียเลือดรับอรุณ.....เอิ๊กกก........ ไหวมั้ยเนี่ย.....

อิทจังเนี่ย..ไม่มีห้ามเลย...แถมหลวมตัวไปตกลงอีกต่างหาก....

รอตอนต่อไปจ้า 

[Cha Ris Ma]

 
เตรียมเลือดไว้บริจาคตอนหน้า

[namtaan]

ราชินีร้อนแรงจริงๆ
 

[krappom]

ถอดแย้วววววววววว
 

[a_tapha]

อิอิ รอ   

[gypsy]

ราชินีไม่ค้าง

แต่คนอ่านค้างแทน


ขอบคุณคนแต่งนะคับ มาทำให้เสียเลือดอีกแล้ว 

[ppm]

“อ่ะ นายนี่ บิ้วท์อารมณ์กันก่อนสิ” ราชินีท้วงแกมอารมณ์ค้าง อิทสึกิอมยิ้มขบขันบ้าง ได้เอาคืนสักเล็กน้อยก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง เขาหายใจเข้าลึก พร้อมกับหลับตาลง จินตนาการถึงร่างบอบบางแสนยั่วยวนบนเก้าอี้ได้รวดเร็วจนแทบไม่ต้องเสียเวลา คิดด้วยความที่เห็นท่าทางอันแสนจะร้อนแรงอยู่ทุกค่ำคืน

“ถ้าอย่างนั้น เอนตัวลงที่พนัก ช้า ๆ นะ” เสียงนุ่มชักนำ หูยังคงได้ยินเสียงเก้าอี้ดังเอี๊ยดเบา ๆ เนื่องจากถูกพิงเอนไปข้างหลังตามที่พูด “ดี แบบนั้นแหละ หลับตาลงแล้วค่อย ๆ นึกภาพตามนะ ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงหน้านายแล้ว เห็นรึเปล่า?”

“อืม..”

“ฉันกำลังโน้มตัวลงมาหานาย ขยับตัวมาใกล้ ๆ สิ ให้ฉันค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของนายออก ทีละเม็ด…ทีละเม็ด”

ใบหน้าสวยพริ้มตาลงตามคำพูดนั้น มือเรียวยาวขยับปลดกระดุมตนเองราวให้อีกฝ่ายกระทำ กระดุมเม็ดสุดท้ายปลดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนเรียบของแผ่นอกกระชับ เอวคอดขยับเสียดสีที่เท้าแขน จงใจเร่งเร้าให้อีกฝ่ายได้ยินชัด ร่างแข็งแรงของชายหนุ่มที่คุ้นจนชินตา ปรากฎอยู่เบื้องหน้าแล้ว มันช่างเย้ายวนใจจนแทบทนไม่ไหว เพียงแค่คิด ทุกอย่างก็คล้ายจะตื่นตัวตามไปหมดแล้ว

“อืม… มือชั้นตอนนี้ก็กำลัง…ปลดตะขอกางเกงของนาย แล้วค่อย ๆ รูดซิปลงช้า ๆ…” เสียงหวานตอบโต้กลับ

“เล่นข้างล่างก่อนเลยเรอะ เอ้า..ก็ได้” มือของอิทสึกิขยับปลดตะขอกางเกงแล้วรูดซิบลงต่ำ ตามที่เสียงตอบกลับตามสายบอก ในขณะที่ยังพูดโทรศัพท์ต่อไป แทบไม่ต้องเปลืองแรงนึกภาพ ก็เห็นราชินีที่แสนยั่วชัดในความนึกคิด เห็นกระทั่งสภาพถูกปลดกระดุมจนหมดแล้ว ท่อนบนขาวอมชมพูระเรื่อน่าลูบ สั่นไหวน้อย ๆ เชิงเชิญชวน ช่างปลุกเร้าได้ดีอะไรเช่นนี้ ปลายลิ้นเริ่มไล้เลียริมฝีปากตนเองอย่างกระหาย “งั้นฉันขอชิมข้างบนของนายก่อนแล้วกัน”

“อา… ดีจัง ขยับเข้ามาใกล้อีกหน่อยสิ นั่นล่ะ… ตรงนั้น …อื้อ…” เสียงครางเบา ๆ สลับขยับตัวอย่างเสียวน้อย ๆ ได้ยินเข้ามาทางปลายสาย อิทสึกิอมยิ้ม เขายังไม่ทันได้บอกเลยนะนั่น ว่าจะทำอะไร ท่าทางอีกฝ่ายจะคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว

หากเขาก็ไม่คิดจะขัดจังหวะความคิดของราชินีหนุ่ม แต่โน้มนำชักพาอารมณ์ต่อด้วยการเล้าโลมด้วยคำพูดทดแทน “นายยังตื่นตัวไวเหมือนเดิมเลยนะ ดูซิ ไม่ทันไรตรงนี้ก็ตั้งแข็งขึ้นมาแล้ว ยอดอกของนายเนี่ย ให้รสชาติดีจนน่ากัดแรง ๆ เลยนะเนี่ย”

“อ๊า!” เสียงร้องแทรกเข้ามาทันที ชายหนุ่มรู้ได้จากความคุ้นเคย ยามเขาเล่นสนุกกับส่วนบน หนุ่มน้อยราชินีจอมมาโซชมชอบนักให้เขาทำรุนแรงขึ้นอีกเล็กน้อย ด้วยการใช้ฟันขบกัดดูดดึงพอเจ็บ สัมผัสนั้นจะยิ่งกระตุ้นเรือนร่างสุดเซ็กซี่ ให้เร่าร้อนเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

มือของคานาเมะเค้นคลึงส่วนอกที่ตื่นตัวหนัก ๆ ปลายนิ้วบีบรัดแรงสลับปล่อย กดคลึงย้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงนุ่มชวนคิดฝันยังคงรั้งจินตนาการของเขาไม่ให้หลุดลอยไปไกล หากยังจดจ่ออยู่ที่ร่างกายของตนในตำแหน่งที่สะดวกต่อการเล้าโลมด้วยตน เองอย่างต่อเนื่องได้ไม่ขาดตอน

“ของนายเริ่มตื่นแล้วเหมือนกันนี่ ชั้นรู้สึกได้นะ แค่เอาออกมาข้างนอกแป๊บเดียว ดูสิ มันขยายตัวแล้วก็แข็งแรงขึ้นเป็นกอง เข้ามาใกล้อีกหน่อย นั่นล่ะ ให้ชั้นได้ขยับรูดช่วยมันสิ น่ารักจริง มันตั้งชันจนชั้นแทบอดใจไม่ไหวแน่ะ อา… นายอย่าหยุดนะ ทำให้ชั้นต่อด้วย เราทำไปพร้อม ๆ กันนี่แหละ” ดวงตาที่หลับพริ้มทำให้บรรยายได้เห็นภาพนัก มือแกร่งขยับแก่นกายตนเองรั้งออกด้านนอก ก่อนใช้มือช่วยรูดขึ้นลงตามเสียงบอกเล่า ราวมือนุ่มนวลที่เคยช่วยให้ไปถึงในทุกครั้ง

“อึ๊…นายค่อย ๆ ทำก็ได้ ขยับช้า ๆ บีบเบา ๆ ค่อย ๆ รูด แค่เป็นมือนายใจฉันก็เต้นแรงมากแล้ว ให้เวลาฉันอีกนิด เราจะได้ไปพร้อม ๆ กัน …เอนตัวพิงกลับไปสิ …นั่นล่ะ… รู้สึกถึงปลายลิ้นของฉันไหม มันอุ่นพอรึเปล่า ร่องอกของนายนี่มันน่าเล่นจริง ๆ เวลาลิ้นนุ่ม ๆ ของฉันลากยาวลงมาจากด้านบนแบบนี้ จั๊กจี้บ้างมั้ย”

“อื้อ…” เสียงใสครางลอดเข้ามา มือเรียวลูบไล้ตามช้า ๆ อกแอ่นยกสูงจากตัวพนัก รู้สึกตามชายหนุ่มชักนำง่ายดาย

เสียงตอบรับเข้ามาทันควันเรียกรอยยิ้มน้อย ๆ จากปลายสายอีกด้าน เขาแซวกลับพลางดำเนินการตามที่คิดต่อไป “ดูสิ อย่าเกร็งมากนัก แค่นี้ก็เสียวแล้วเหรอ อย่าพึ่งไปไวขนาดนั้น มือฉันยังว่างอยู่นะ แต่ท่านี้ไม่ถนัดเลย ฉันขยับไปยืนอยู่ด้านข้างเก้าอี้ของนายแล้วตอนนี้ อา…จะได้ให้มือนายขยับช่วยฉันได้ถนัด ๆ ไง แบบนั้น… ถนัดขึ้นแล้วใช่มั้ยล่ะ นายขยับมันได้หนักหน่วงกว่าเก่าเสียอีก…” อิทสึกิเริ่มหอบน้อย ๆ ตามสิ่งที่เขาพูด มือของเขายังคงกุมแก่นกายมั่น ขยับสลับรูดขึ้นลง เสียงพูดจึงปะปนลมหายใจหนัก ๆ

“อืม..แรงขนาดนี้ดีมั้ย” คานาเมะถามกลับ เสียงหอบนิด ๆ ของอิทสึกิคล้ายเติมความร้อนแรงให้ เสียงหายใจที่คล้ายเป่าเข้ามาที่ข้างหู ชวนจั๊กจี้วาบหวามยิ่งนัก ราชินีหนุ่มยิ้มรับราวมองเห็น ไม่รีรอแซวกลับ “ฉันจะเล่นส่วนปลายของนายบ้างแล้วล่ะ ดูสิ มันเริ่มปริ่มแล้วนะ ไหนว่าจะไม่ไปไวไง แค่นิ้วคลึงนิดเดียวมันก็ชุ่มแล้วนา”

“อะ..อื้อ… นายนี่น้า… ก็เล่นซนแบบนี้ ฉันจะอดทนไหวเหรอ… อา… ไม่รู้ล่ะ นายขยับถนัดแล้ว แต่ฉันยังเลย โชว์ส่วนที่นายอยากให้ฉันจัดการชัด ๆ หน่อยสิ ค่อย ๆ ก็ได้ ฉันถอดกางเกงนายไม่ไหวหรอกนะ ในท่านี้น่ะ แถมนายยังกุมมันแน่นขนาดนี้ด้วย …อึก…” สะโพกเกร็งแข็งขืนขึ้นอีก “นายถอดเองได้รึเปล่า? ฉัน..แทบจะขยับตัวไม่ได้เลยนะ …อื้อ…อย่าแกล้งกันอย่างนี้สิ” ชายหนุ่มทักท้วงราวโดนแกล้งจริง ๆ มือที่คลึงจุดอ่อนไหวตามคำบอกขยับโดยสัญชาตญาณ ยิ่งคิดถึงท่าทีที่อีกฝ่ายน่าจะทำเหมือนทุกครั้ง ยิ่งคล้ายเป็นการกระตุ้นร่างกายได้มากขึ้นไปอีก

“ไม่ต้องบอกชั้นก็ถอดมันแล้วน่า กางเกงน่ะ นายมัวแต่เล่นข้างบนจนลืมน่ะสิ …อา… อย่ากัดตรงนั้น ชั้นไม่ทำแรงหรอกน่า…อะ…อื้อ….ดี แบบนั้นแหละ…. เรื่องถอดกางเกง ชั้นไวกว่าใครทั้งนั้นอยู่แล้ว นายก็รู้นี่” เสียงใสหัวเราะ มือของเขายังคงลูบไล้แผ่นอก ไล่ยาวไปยังร่องกลางลำตัว บีบเค้นนวดคลึงตามลำดับลงสู่เบื้องล่าง คล้ายช่วยด้วยมือของอีกฝ่ายชักนำตามคำบอก

“ดี.. ฉันยังเล่นกับส่วนบนอยู่นะตอนนี้ ถึงนายจะ…” เสียงเริ่มขาดห้วง “อา..อย่าไวขนาดนั้น ช้าอีกนิด” เขาหายใจเข้าลึกพยายามควบคุมร่างกายตัวเอง แล้วพูดต่อ “ผิวขาว ๆ ของนายนี่เห็นทีไร อยากจะประทับตราด้วยจูบซะจริง ขอจูบหนัก ๆ ตรงหน้าท้องหน่อยนะ นั่นล่ะ…มันสั่นสะท้านตอนฉันสัมผัสด้วย น่ารักมากเลย ไหน นายขยับเป็นท่าที่ฉันบอกหรือยัง กางเกงถอดแล้วนี่ กางเกงในล่ะ?”

“อื้ม เรียบร้อยหมดแล้ว ชั้นรู้น่า ว่านายต้องการท่าไหน ตอนนี้ชั้นพาดขาข้างที่ใกล้ตัวนายไว้กับที่ท้าวแขนตัวเก้าอี้แล้ว ที่ท้าวแขนที่นี่ยกสูงจริง ๆ นายเห็นได้ถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ ๆ นายว่าท่าแบบนี้อ้ากว้างพอรึยัง? อ้อ มือชั้นยังไม่หยุดขยับหรอกนะ ส่วนปลายของนายมันน่าเอานิ้วกดลงไปจริง ๆ ชั้นห้ามไม่ให้นายปลดปล่อยตอนนี้ล่ะ อึดอัดรึเปล่า?”

ปลายนิ้วคล่องแคล่วขยับตามคำพูด เรียกเสียงอึดอัดจากอีกฝ่ายได้จริง ๆ “อึก.. นายนี่ รู้จุดอ่อนฉันจริง ถ้างั้นก็กดเอาไว้แน่น ๆ ล่ะ ไม่งั้นฉันไปก่อนแน่ ไหน…นายจัดท่าเป็นยังไงบ้างแล้ว อืม… ท่านี้ไม่เลวเลย ขยับสะโพกพิงไปเยอะ ๆ นั่นล่ะ ฉันเห็นช่องทางด้านหลังของนายแล้ว มันยังปิดแน่นอยู่เลยนี่ มาสิ ให้นิ้วของฉันช่วยผ่อนคลายให้ดีกว่า แถวนั้นมีเจลมั้ยเนี่ย ฉันไม่อยากให้นายเจ็บหรอกนะ”

ใบหน้าหวานอมยิ้ม ตอบโต้กลับไป “แหม ของแบบนี้ ชั้นรอบคอบพอที่จะเอามาด้วยอยู่แล้ว อา..เย็นจัง นายอย่าบีบเจลเยอะนะ ถ้าทำเลอะเดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าของเก้าอี้จะโวยเอา ชั้นแอบเอาของคนอื่นมาใช้นะเนี่ย อะ…อา… อย่าพึ่งดันเข้าไวนักสิ ค่อย ๆ ก็ได้ เจ้าหนูของนายมันตื่นแล้ว แต่ให้เวลาชั้นเตรียมตัวหน่อย อึก…อื้อ…ตรงนั้นล่ะ…ใช่แล้ว…”

มือบอบบางขยับลอดใต้ส่วนขาที่ยกพาดที่เท้าแขน วกเข้าด้านหลัง เอนตัวแนบชิดกับพนักพิง ยกบั้นท้ายขยับอ้ากว้างขึ้นอีกให้ขยับตัวได้ถนัดขึ้น นิ้วชุ่มเจลแทรกเข้าช้า ๆ ไล้วนเฉกเช่นเคยคุ้นด้วยการทำให้จากชายหนุ่ม ยามใดสะกิดเข้าถูกจุดอ่อนไหวภายใน ยามนั้นร่างก็แทบสะดุ้งจนเกร็งแน่น เสียงครางสลับดังเป็นห้วง ๆ บ่งบอกได้อย่างดีว่าทำไปถึงขั้นใดแล้วในตอนนี้

ยิ่งฟังคล้ายยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้ปลายสายอีกด้านชัดเจน อิทสึกิผ่อนลมหายใจหนัก น้ำเสียงนุ่มหากปะปนเสียงหอบถี่ ยังคงชักนำต่อไป “ข้างในของนายร้อนเหลือเกินนะ มันยังบีบรัดมากอยู่เลย อ้าให้กว้างขึ้นอีกสิ…นั่นล่ะ…แบบนั้น ขยับยกสะโพกอีกนิด ให้นิ้วของฉันเข้าไปถึงส่วนลึกข้างใน …ดีรึเปล่า..ตรงนี้น่ะ?”

“อา…ดี…เข้ามาอีก ลึกกว่านี้ อา…ใช่…ลึกอีก…” คานาเมะตอบรับทันควัน ขยับหูฟังแนบใกล้ชิดส่วนล่าง ให้คนฟังได้ยินเสียงขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะนั้นไปพร้อม ๆ กันอย่างจงใจ

“นายนี่นะ นิ้วฉันจะไปยาวพอได้ยังไง เอาล่ะ งั้นเพิ่มไปอีกนิ้วแทนก็แล้วกัน ค่อย ๆ นะ ขอใช้เจลอีกนิด คงไม่ถึงกับเลอะเก้าอี้หรอกใช่มั้ย ฉันจะขยับไวขึ้นล่ะนะ ทนแทบไม่ไหวแล้ว อยากเข้าไปข้างในตัวนายไว ๆ …อา…แบบนี้ล่ะ ฉันไม่ลืมหรอกนะ ผนังอ่อนนุ่มตรงนี้ โดนทีไรนายสะดุ้งทุกที เป็นยังไง ดีมั้ย..” อิทสึกิบรรยายยิ้ม ๆ แทบจะนึกสีหน้าอาการยามเขารุกเร้าภายในอันแสนบอบบางของอีกฝ่ายได้ราวมองเห็น ท่าสั่นสะท้านเกร็งแน่นยามแตะเพียงแผ่วเบา ได้เห็นทีไรภายในของเขาก็พลุ่งพล่านไม่ต่างกัน มันร่ำร้องตอบรับความต้องการของกันและกันอย่างง่ายดาย

“อึก…อื้อ!! บ้าสิ นายก็รู้ ตรงนั้นมันอ่อนไหวจะตาย อะ…อ๊า!! อย่าย้ำนักสิ อื้อ…” เสียงปลายนิ้วขยับไม่หยุด ขัดกับคำพูดโดยสิ้นเชิง สะโพกบางขยับเสียดสีเก้าอี้จนลั่นเอี๊ยด แทรกสลับเสียงหวีดสูง ท่าจะขยับตามที่บอกจนถูกจุดถูกใจจริง ๆ

“นายอย่ามัวแต่สนุกคนเดียวสิ มือว่างทำให้ฉันด้วย” ชายหนุ่มท้วงติง เสียงอีกด้านตอบกลับอย่างเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย “อึก…โทษที ก็นายน่ะ…เล่นตรงนี้ ชั้นจะทนได้ไง… ยังขยับช่วยนายอยู่นะ จะแรงขึ้นอีกหน่อยด้วย… ทีนี้…อ่ะ.. นายอย่าเล่นกับฉันแรงนักสิ เดี๋ยวฉันเผลอบีบแรงจะเจ็บเอาไม่รู้นา อา..อ๊า…นายนี่ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุนะ” คนถูกทำขู่ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ ก็ทำตัวเองแท้ ๆ ดุซะจนชายหนุ่มปลายสายยังขำ หากมือของเขาเองก็ทำแรงขึ้นโดยแทบไม่รู้ตัวเช่นกัน เสียงหวานยามค้อนให้นั้นน่ารักและทำให้เขามาโซมากขึ้นโดยอัตโนมัติซะจริง เวลาโดนราชินีดุบ้างข่วนบ้างเหมือนแมวน้อยแสนซนที่ดื้อดึงนั้น มันทำให้เขายิ่งอยากโอบกอดร่างบอบบางนี้ไว้ไม่ปล่อยเลยทีเดียว ดังนั้นเขาจึงไม่รีรอที่จะแซวกลับเพื่อรุกมากขึ้นไปอีก

“หึ ก็ช่องทางของนายมันดูดกลืนนิ้วฉันซะมิดเชียว ร้อนจนรู้สึกได้เลยนะเนี่ย ไหนว่าทนไม่ได้ ดูสิ มันต้องการซะขนาดนี้ จนแทบจะดึงนิ้วไม่ออกเลย ...เอาล่ะ..ฉันจะเพิ่มเป็นสามนิ้วนะ อา..อย่า..อย่าบีบแรงขนาดนั้น ฉันค่อย ๆ ใส่มันเข้ามาแล้วนา…มันยังคับจนบีบนิ้วฉันแน่นอยู่เลยนี่ เอ้า …ยกสะโพกอีกนิดสิ… อึก...อย่าเกร็งขนาดนั้น นายเผลอรุนแรงกับน้องหนูของฉันอีกแล้วนะ..เดี๋ยวเสร็จก่อนนายจะค้างไม่รู้นา ” คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย มือที่ขยับรูดขึ้นลงบีบกระชับแรงขึ้นตามความรู้สึกที่บรรยายแทบไม่รู้ตัว

“อื้อ…ไม่แรงหรอก ฉันรู้หรอกน่า ว่านายชอบแบบไหน มันขยายขนาดขึ้นอีกแล้วนะ ฉันอยากให้มันเข้ามาข้างในแล้ว… ขยับอีกเร็ว ๆ สิ อื้อ!...ฮ่า…ตรงนั้น!!! อา…เร็วเข้า…ชั้นอยากได้…ของนายแทนแล้ว…” เสียงนั้นแทบเป็นกรีดร้อง ทั้งวิงวอนทั้งเร่งเร้า เล่นเอาคนฟังแทบอยากจะเข้ามาถึงส่วนลึกของเจ้าตัวโดยไว หากเพราะอยู่ไกลเกินจะทำเช่นนั้นได้ เขาจึงต้องระงับอาการด้วยการขยับมือมากกว่าเดิม เสียงหอบหนักหน่วงกระตุ้นให้คนฟังอีกด้านเปลี่ยนจากปลายนิ้วเป็นของเล่นชิ้น ยาวที่ส่วนด้านหน้าเป็นคล้ายแก่นกายจำลอง ส่วนอีกด้านเป็นที่จับถนัดมือ ซึ่งเขาหยิบติดมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว

"ฮ้า!!! อึ้ก... ดีจัง เข้ามา...อิทจัง... กระแทกเข้ามาเลย!!!" มือนั้นขยับสวนเข้าออกไม่หยุด ของเล่นชิ้นยาวสั่นไหวได้ด้วยตัวเอง มือจับยิ่งทำให้ขยับถนัด เสียงเข้าออกดังจนรู้สึกได้ อิทสึกิแค่ฟังเสียงก็รู้แล้ว ว่าคานาเมะ หาได้ใช้แค่นิ้วไม่

"คานาเมะ นาย..ใช้อะไรแล้วน่ะตอนนี้ คงไม่ได้หาใครช่วยทำหรอกนะ" อิทสึกิถามอย่างไม่แน่ใจ

"แหม..ก็บอกแล้วไง ว่าชั้นอยู่คนเดียว ก็แค่เอา "อิทจังน้อย" มาด้วยเท่านั้นเอง" เสียงหัวเราะคิกปนหอบเบา ๆ ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี

"นายนี่นะ บอกแล้วไง ว่าอย่าตั้งชื่อของเล่นเป็นชื่อฉัน" ชายหนุ่มว่าดุ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเท่าใด เพราะเขารู้มาว่า บรรดาของเล่นทั้งหลายที่คานาเมะตั้งชื่อไว้นั้น ทุกชื่อคืออดีตแฟนเก่า ที่ทำไม่ได้ดังใจจนต้องทดแทนด้วยของเล่นนั่นเอง ซึ่งเจ้าตัวเองก็คงลืมไปแล้ว ในขณะที่อิทสึกินั้นไม่เคยลืม

"ว้า ก็ขนาดมันใช่เลยนี่นา เอาไว้ทำตอนคิดถึงนายไง..สะดวกจะตาย ก็เหมือนกับนายนั่นแหละ ...อะ...พูดต่อสิ นายเข้ามาลึกกว่านี้หน่อย...ฮ้า...ฮะ...อื้อ..." มือเรียวยังคงขยับชักเข้าออกไม่หยุด เร่งจังหวะเร็วและถี่กว่าเดิม ขาที่อ้ากว้างบนเก้าอี้ ยิ่งยกอ้ากว้างขึ้นอีก เก้าอี้ลั่นเอี๊ยดแรงกว่าเก่า จนแทบเสียวจะหักพัง แต่คนบนนั้นกลับไม่สนใจ ยังคงเพลินกับจินตนาการส่วนตัวจนหยุดไม่ได้ โดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าปลายสายนั้นหยุดเงียบมาพักหนึ่งแล้ว

เสียงครางที่ดังขึ้นยังดำเนินต่อไป จนแทบลืมเลือนชายหนุ่มผู้เงียบไป แต่พอพักหนึ่ง คานาเมะก็เริ่มรู้สึกตัว

"อะ..อิทจัง?... นายยังอยู่มั้ย?"

"นายเห็นฉันกับของเล่นนั่น ไม่ต่างกันเลยใช่มั้ย?" เสียงราบเรียบถามกลับ ไม่ได้มีเสียงหอบปะปนอีก คล้ายคนพูดเลิกเล่นเกมนี้เสียแล้ว

"ไม่ใช่นะ...แค่ฉัน..." ร่างบอบบางยังคงหอบหายใจถี่ไม่หยุด ตอนนี้อารมณ์กระเจิดกระเจิงไปไกลเกินจะหยุดได้แล้ว หากเสียงที่ได้ยินผ่านหูโทรศัพท์ไปยังอีกฝ่าย กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่กว่าเดิม คานาเมะ...สนใจของเล่นนั้น มากกว่าเขาจริง ๆ ในยามนี้ คิดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้

"สนุกกับอิทจังน้อยของนายต่อไปละกัน ฉันจะไปทำงานแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใยชอบกล ก่อนจะตัดสายไปทั้งอย่างนั้น

"อ๊ะ..อิทจัง!!!" โทรศัพท์ตัดสายไปแล้ว แถมโทรไป ก็ไม่ยอมรับอีก ปิดเครื่องเอาดื้อ ๆ ชายหนุ่มผู้กำลังอารมณ์ค้้าง ขว้างโทรศัพท์ทิ้งอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสนใจของเล่นอีกครั้ง ตอนนี้ถ้าไม่ทำให้เสร็จ คงกลับบ้านไม่ได้แน่ ๆ แม้จะใกล้เลิกงานแล้วก็เถอะ เขาหักเหอารมณ์กลับมายังร่างกายตนเองที่ยังคั่งค้างไม่เสร็จสม พร้อมจัดการต่อจนถึงจุดในที่สุด

ร่างบนเก้าอี้ผ่อนลมหายใจยาวพักเหนื่อยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจัดการแต่งตัวใหม่อีกครั้งเพื่อกลับบ้าน วางแผนกลับไวเป็นพิเศษ เพราะตั้งใจจะไปหาอิทสึกิที่ร้านเพื่อกลับด้วยกัน ง้อสักหน่อยจะได้หายงอน คานาเมะคิดในใจ อิทสึกิก็คงหายโกรธไปเอง คนโกรธยากอย่างอิทสึกิ จะโกรธได้นานซักแค่ไหนกัน ชายหนุ่มคิดอย่างไม่ใส่ใจนัก

คานาเมะก้าวออกจากที่ทำงานด้วยรอยยิ้ม แผนการง้อหลายแผนในใจทำให้อดอมยิ้มไม่ได้ แน่นอนว่าหนีไม่พ้นง้อกันบนเตียง แบบนี้ไม่แน่มีได้หยุดงานอีก ชายหนุ่มยังคงคิดต่ออย่างเพลิดเพลิน ดีนะว่างานช่วงนี้ไม่ยุ่งมาก หยุดอีกสักวันคงไม่เป็นไร


TBC

[kun]

ท่าทางพระเอกเราจะโมโหจริงซะแล้วมั้งเนี่ย

ยังไงก่ง้อให้สำเร้จแล้วเลือดสาดก่ไม่ว่าน่ะ

เอ......หรือจะเป็นแผนซ้อนแผนหว่า


 
 

[namtaan]

อ้าว อิทสึกิโกรธซะแล้ว
แบบนี้ราชินีจะต้องง้อขนาดไหนเนี่ย

บวก 1 แต้ม รอตอนต่อไปจ้า

[a_tapha]

 

[bbyuqin]

เง้อ อิทจังงอนแล้วอ่ะ...เหมือนคานาเมะจะยังไม่รู้ตัวว่าทำให้อิทจังน้อยใจเรื่องอะไร...

ท่าทางจะโกรธยาวเลยนะ..มาช่วยลุ้นว่าคานาเมะจะง้ออิทจังยังไง 

[Dee^daY]

สงสัยโกธรจริง..
แต่ตอนนี้ขอไปสภากาชาดก่อนนะ..เลือดหมดตัว

[gypsy]

อ่าเล่นอะไรกันคู่นี้

ขนาดแค่โทรศัพท์ยังทำเอาเลือดแทบพุ่ง

รอดูแผนง้อของราชินี ดีกว่า 

[ppm]

เดินไปไม่นานก็ถึงร้าน Cat Ah~ ร่างสูงของชายหนุ่มยังคงยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ จัดนู่นจัดนี่ด้วยท่าทางคล่องแคล่วอันเห็นอยู่จนชินตา ท่าทางที่ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ดูีดีไปหมด ทำให้คนมอง มองอย่างเพลิดเพลินได้ไม่เบื่อ

"อิทจัง" ร่างบอบบางตรงเข้าหา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม สีหน้าเคร่งขรึมกว่าปกติ ทำให้บรรยากาศของร้านดูเย็นเยือกชอบกล เล่นเอาคานาเมะชักใจเสีย ท่าทางจะง้อยากกว่าที่คิด เขาคิดในใจ

"เรื่องเมื่อกลางวัน...ชั้นขอโทษ" เสียงอ้อมแอ้มเอ่ยขึ้น ไม่นึกเหมือนกันว่าจะได้ง้อแบบนี้ แต่เพราะเป็นอิทสึกิหรอก เขาถึงยอมลงให้

ยังคงไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม ร่างแข็งแรงหันไปสั่งโทคิผู้ช่วย ราวกับไม่เห็นคนตรงหน้าซะอย่างนั้น "ฉันจะพักแล้ว ดูแลต่อทีนะโทคิ"

ชายวัยกลางคนรับคำ พลางมองตามเจ้านายหนุ่มเดินหายเข้าไปด้านหลังร้านอย่างแปลกใจ สีหน้าราชินีหน้าเคาน์เตอร์บ่งบอกได้ดี ว่าแปลกใจไม่แพ้กัน

"อะไรกันเนี่ย โกรธขนาดนี้เชียว" เสียงพึมพำอย่างงุนงง เขาแทบไม่เคยเห็นอิทสึกิโกรธเลย จึงไม่คิดว่าจะง้อยากเย็นนัก

"ตามไปสิครับ" โทคิบอกด้วยสีหน้าซีเรียสเล็กน้อย "คุณอิทสึกิโกรธยากก็จริง แต่ถ้าโกรธแล้ว หายยากมากนะครับ"

"ยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ตายล่ะ" น้ำเสียงเริ่มร้อนรน เขาเริ่มรับรู้ว่า แม้จะคบกันมาก็ระยะหนึ่งแล้ว แต่ตัวเขาเอง กลับไม่รู้เรื่องอะไรของชายหนุ่มผู้นี้สักเท่าไหร่เลย นอกจากเรื่องบนเตียง

'นายเห็นฉันกับของเล่นนั่น ไม่ต่างกันเลยใช่มั้ย?' เสียงตัดพ้อตอนนั้น เขาไม่น่าละเลยไม่ให้ความสำคัญไปเลย กับคนตั้งใจทำอะไรทำจริงอย่างอิทสึกิ คงรู้สึกแย่มาก ๆ

พอตั้งสติตั้งหลักได้ ร่างบอบบางก็รีบก้าวตามเข้าไปยังห้องพักพนักงานทันที

"อิทจัง!"

สายตาเย็นชาตอบกลับมา ยังคงไม่พูดด้วยสักคำ

"ชั้นขอโทษ...จริง ๆ นะ ชั้น...ไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธชั้นเลยนะ"

ร่างสูงถอนหายใจยาว ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้ "ฉันไม่ได้โกรธนาย" เขาพูดต่อด้วยเสียงราบเรียบ "แต่ถ้านายยังให้คำตอบกับฉันไม่ได้ ว่านายรัก 'ฉัน' หรือนายรัก 'เซ็กส์ของฉัน' กันแน่ เราอยู่ห่างกันสักพักดีกว่า"

"ไม่นะ...ฉัน.."

"ไม่ต้องพูดเลย คำพูดตอนนี้ของนายเชื่อไม่ได้หรอก สำหรับนาย ฉันก็แค่เหมือนของเล่นชิ้นนึง ที่่ถ้าทำให้นายพอใจได้ นายก็ชอบมัน ไม่ได้อย่างใจเมื่อไหร่ก็โยนทิ้ง มันก็เท่านั้นนั่นแหละ นายไม่เคยสนใจเรื่องอื่นนอกจากเซ็กส์อยู่แล้วนี่ ถ้าฉันทำให้นายไม่ได้ มันก็คงจบกันสินะ นายคงทิ้งฉันเหมือนของเล่นที่ใช้การไม่ได้ ทิ้งเหมือน...อดีตคนรักคนอื่น ๆ ของนาย!"

"อิทจัง... มัน..."

"กลับไปคิดให้ดี ๆ แล้วเราค่อยพูดกัน ว่าสำหรับนายแล้ว ฉันเป็นอะไรกันแน่" อิทสึกิตัดบทเสียงเข้ม เล่นเอาคานาเมะเถียงไม่ออก ด้วยนิสัยตรงไปตรงมา ทำให้คานาเมะตอบไม่ได้เช่นกัน เซ็กส์ที่ได้รับจากอิทสึกิ มันเป็นอะไรที่วิเศษจริง ๆ...พิเศษมาก สำหรับเขา

มันเป็นเพียงแค่นั้นจริง ๆ งั้นหรือ ถ้าไม่สามารถมีเซ็กส์ได้ล่ะ? เขาจะยังคงอยู่กับอิทสึกิได้รึเปล่า?
เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอิทสึกิเลยจริง ๆ ไม่ว่าจะชอบอะไร ไม่ชอบอะไร กระทั่งโกรธแล้วต้องง้อยังไง เขาก็ไม่รู้
มีแต่อิทสึกิเท่านั้น ที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ชายหนุ่มช่างใส่ใจในรายละเอียดทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้เขาพอใจ ในขณะที่ตัวเขาเอง กลับไม่เคยสนใจเลย

มันก็น่าหรอกที่จะโกรธ...

หรือว่าเรื่องที่เขาสนใจ จะมีแค่เซ็กส์อย่างที่อิทสึกิว่าจริง ๆ?

ท่าทางที่อึ้งไปทำให้ชายหนุ่มย้ำขึ้นอีกว่า "เราไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้วตอนนี้ ฉันจะค้างที่ร้าน เราแยกกันอยู่สักพักนะ ไปคิดมาดี ๆ แล้วค่อยมาบอกฉัน" อิทสึกิว่าพร้อมกับผละจากไป

ทิ้งให้ราชินีทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างตัว ...อย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรง


.......................................


ร้าน Cat Ah~ ในตอนนี้กลับดูหงอยเหงาชอบกล สังเกตได้จากชายหนุ่มหน้าเคาน์เตอร์ ที่นั่งเหม่อถอนหายใจเป็นพัก ๆ บรรยากาศอึมครึมเล่นเอายอดขายตกโดยไม่รู้ตัว แต่อิทสึกิหาได้ใส่ใจไม่

วันนี้วันที่สามแล้ว ที่เขาค้างที่ร้าน ไม่ได้กลับไปบ้าน และไม่มีวี่แววของคานาเมะเลย

ไม่มี นับตั้งแต่วันนั้น...

คานาเมะ ไปหาคนอื่นแล้วใช่รึเปล่า
เขารู้สึกไม่มั่นใจเอาเสียเลย นึกเสียใจไม่น้อย ที่พูดเช่นนั้นลงไป

แต่ว่าสิ่งที่เขาพูด มันก็เป็นเรื่องจริง ถ้าคบกันแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ ถึงจะปวดใจ แต่เลิกกันตั้งแต่ตอนนี้ มันจะยังดีกว่า
แม้ว่าใจนั้นไม่ได้ต้องการเช่นนั้นเลย

เขาไม่ได้โกรธคานาเมะ แต่จะอย่างไร เขาก็ยังต้องการให้มันชัดเจน
และไม่ว่าจะเพราะอะไร เขาก็จะรอคำตอบนั้นเสียก่อน จนกว่าคานาเมะจะหาคำตอบให้เขาได้ เขาจะไม่ยอมทำอะไรกับคานาเมะอีก

ชายหนุ่มตั้งใจเช่นนี้

"อิิทสึกิคุง!"

เสียงทักใกล้ตัวแบบปุบปับเล่นเอาเขาแทบสะดุ้ง ชายหนุ่มละความคิดอันยุ่งเหยิงของตนเองออกไปได้บางส่วนเมื่อหันไปสบตากับแขก ผู้มาเยือนในร้านขณะกำลังเหม่อลอยได้ที่คนนั้น

เสียงใสพูดต่อพร้อมรอยยิ้มของหญิงสาวแถมยังเข้าเรื่องฉับไวสมกับเป็นคนกระฉับกระเฉงเป็นที่สุด

“อิทสึกิคุง คานาเมะล่ะ พวกเธอมัวแต่จู๋จี๋กันจนไม่ปล่อยให้คานาเมะมาทำงานเลยหรือไง?”

“หลายวันแล้วนะ ที่ฉันต้องทำงานแทนพ่อหนุ่มน้อยของเธอ จ่ายเงินเดือนฉันมาซะดี ๆ” เธอว่าต่ออย่างอารมณ์ดี

อิทสึกินิ่งเงียบไป เล่นเอาคนคุยด้วยอดสงสัยไม่ได้ “อิทสึกิคุง? เป็นอะไรน่ะ?”

“อืม” เสียงตอบเบา ๆ กลับมา ด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ เล่นเอาคนฟังขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“อยู่ ๆ ทำไมเงียบล่ะ อย่าขี้เหนียวนักเลย หลังเลิกงานพวกเธอก็ยังมีเวลาสนุกได้อีกตั้งนานนะ เอ…หรือว่าเธอจะรุนแรงเกินไป จนหนุ่มน้อยของฉันป่วยเสียแล้วล่ะ?”

ความเงียบเข้ามาแทนที่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจบอกความจริง จะอย่างไร มิซากิ ก็เป็นเพื่อน และที่ปรึกษาที่ดีที่สุดอีกคนหนึ่งของเขาเสมอมา ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว “มิซากิจัง ฉันไม่ได้เจอคานาเมะ มาหลายวันแล้วเหมือนกัน”

“เอ๋??? ไหงงั้นล่ะ คานาเมะไม่มาทำงานเลยนะ” เธอถามเสียงสูง น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนเป็นวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“อย่ามามุกเก่าเลย มิซากิจัง ฉันรู้นะ ว่าคราวก่อนน่ะ เป็นแผนของคานาเมะใช่มั้ย ครั้งนี้ก็ด้วยล่ะสิ” อิทสึกิดักคออย่างรู้ทัน

คำพูดนั้นเล่นเอาหญิงสาวอึ้งไปเล็กน้อย “ไม่นะ อิทสึกิคุง เอ้อ…ฉันยอมรับก็ได้ ว่าคราวก่อน ฉันทำตามที่คานาเมะจังขอร้องจริง ๆ ที่แกล้งโทรมาหาเธอน่ะ แต่ว่านะ..ครั้งนี้มันไม่ใช่ ฉันขาดการติดต่อกับคานาเมะไปสามวันเต็ม ๆ แล้วนะอิทสึกิคุง คานาเมะไม่ได้อยู่กับเธอจริง ๆ เหรอ”

“จริงสิ” ชายหนุ่มย้ำ

“ทำไมเธอทำงั้นล่ะ คานาเมะออกจะพูดถึงแต่เธอตลอดเวลา รักมากขนาดนั้น แล้วเธอปล่อยให้เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งหลายวันได้ยังไงกัน” มิซากิเริ่มต่อว่า รู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาอย่างปุบปับ

ชายหนุ่มถอนใจยาว “เขาก็คงอยู่ที่บ้านฉันนั่นแหละมั้ง เรามีปัญหากันนิดหน่อย และจนกว่าเขาจะให้คำตอบที่ชัดเจนกับฉันได้ ฉันจะไม่กลับไปหาเขาแน่”

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” หญิงสาวเริ่มอดรนทนไม่ได้ “เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้นะ พวกเธอทะเลาะอะไรกัน”

“ก็..ไม่เชิงทะเลาะหรอก” อิทสึกิตอบอ้อมแอ้ม ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง

“เลยหึงกระทั่งของเล่นหรือไง เด็กเกินไปแล้วนะ” มิซากิบ่นราวพี่สาวอบรมน้องชาย

ชายหนุ่มแย้งขึ้นทันที “ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ฉันไม่อยากจะเป็นเหมือนคนรักคนอื่น ๆ ของคานาเมะ ฉันอยากจะแน่ใจ…”

“แค่นี้เธอยังไม่แน่ใจอีกเหรอ รู้มั้ยว่าฉันนะ ต้องนั่งฟังเรื่องของเธอมากขนาดไหน แถมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ คานาเมะจังถามฉันซะหมดไส้หมดพุงแล้ว” มิซากิเริ่มร่ายยาวด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม

“จริงเหรอ ฉันเห็นเขาสนใจ ก็แค่เซ็กส์เท่านั้นเองนี่”

“มันจะใช่เซ็กส์รึเปล่า สำคัญด้วยเหรอ ถ้ามันจะเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงพวกเธอให้มีความสุขร่วมกันได้น่ะ” หญิงสาวย้อน

“แต่ว่า…ถ้าฉันทำให้คานาเมะไม่ได้ล่ะ คานาเมะคงทิ้งฉันไป เหมือนโยนของเล่นเก่า ๆ ทิ้งแน่ ๆ” อิทสึกิตอบตามที่คิด ความคิดนี้ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่เลิก และมันก็เหมือนเป็นทิฐิมานะ ที่ทำให้เขาจะไม่กลับไป จนกว่าจะได้คำตอบที่แน่นอน

“รู้ได้ยังไงล่ะ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นหรอกนะ คานาเมะน่ะ เป็นคนจริงจังกว่าที่เธอคิดนะ แถมฉันคิดว่า เขาคงผิดหวังมามากแล้ว…มากพอที่จะรู้ ว่าความรักที่ได้มา มันสำคัญขนาดไหน”

“เธอจะรู้ดีกว่าฉันได้ยังไง ทุกครั้งที่คานาเมะเอ่ยปาก มีแต่เรื่องเซ็กส์” อิทสึกิขัด น้ำเสียงนั้นดูน้อยใจอยู่ไม่น้อย มิซากิพอจะเข้าใจแล้ว เธอเริ่มต้นอีกครั้งด้วยคำถาม

“แล้วเธอล่ะ พอเขาขอ เธอยินดีทำให้รึเปล่า เธอมีความสุขกับมันมั้ย?”

คำถามนั้นทำเอาอึ้ง ร่างสูงก้มหน้าลงอย่างเขิน ๆ พึมพำเบา ๆ “มันก็…”

“แล้วเธอจะต้องการอะไรอีก ถ้าเขาทิ้งเธอจริง ๆ เธอจะเสียใจมั้ย ที่ได้คบเขามาจนถึงวันนี้?”

อิทสึกินิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบอย่างมั่นใจ “ไม่…ฉันไม่เคยเสียใจ ไม่เคยเสียใจที่ได้อยู่กับคานาเมะ แม้แต่วินาทีเดียว อยู่กับเขา ได้ทำอะไรเพื่อเขา ฉันมีความสุขมาก”

น้ำเสียงจริงใจอย่างเห็นได้ชัดนั้นทำให้มิซากิอมยิ้ม “เธอก็ได้คำตอบแล้วนี่ รีบไปเลยไป คานาเมะจะเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ เธอรู้มั้ย ว่าคนบางคน ก็ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยุ่งยากได้ โดยเฉพาะคนสุดโต่งอย่างคานาเมะจังน่ะ”

“หมายความว่าไง?” ชายหนุ่มถามทันที

มิซากิส่ายหน้า “ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเขาทำอะไร แต่คานาเมะจังน่ะ เป็นพวกยอมทำได้ทุกวิถีทาง เพื่อคนสำคัญของเขา เรื่องนี้ฉันแน่ใจ”

“ทำไมเธอถึงแน่ใจขนาดนั้น”

หญิงสาวหลิ่วตาให้ “สัญชาตญาณของผู้หญิงน่ะสิ เอาเถอะน่า รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ร้านน่ะ ฉันเฝ้าให้ก็ได้” ว่าแล้วเธอก็ดันตัวอิทสึกิออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ “ห้ามโอ้เอ้แม้แต่วินาทีเดียว ถ้าคานาเมะจังเป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันจะโกรธเธอทั้งชาติเลย!”

“ก็ได้…แต่ทำไมคนโกรธอย่างฉัน ต้องไปง้อคนทำให้โกรธล่ะเนี่ย” อิทสึกิบ่นพึมพำ แต่ก็ยังเดินออกไปตามที่หญิงสาวบอก

“เพราะเขาเป็น ‘ราชินี’ ของเธอไง” มิซากิตอบกลั้วหัวเราะ “ไปซะทีเถอะน่า อัศวินที่ดี ต้องอยู่ข้างกายเจ้าหญิงตลอดเวลานะ ไม่ใช่ต้องให้สั่ง!” เธอตะโกนไล่หลัง คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มได้

จริงสิ เขาไม่น่าลืมเลย..

ไม่ว่าจะเพราะอะไร ราชินีของเขาไม่ผิดอยู่แล้ว ถึงจะทิ้งเขาไป มันก็เพราะตัวเขาเองต่างหาก
สิ่งที่ควรทำก็คือ ทำให้ราชินีพอใจให้ถึงที่สุด

ต้องทำให้ขาดเขาไม่ได้…จนทิ้งเขาไม่ลง
นั่นล่ะ ถึงจะถูก!


…………………………

TBC

[Cha Ris Ma]

 
อ่านตอนนี้แล้วอยากมีอย่างอิทจังซักคน

[bbyuqin]

ค้างๆๆๆๆๆ ลุ้นๆๆๆด้วย ว่าคานาเมะจังหายไปไหน...

แต่อิทจัง พูดแรงมากเลยอ่ะ..คานาเมะต้องเสียใจมากๆแน่เลย  เข้าใจว่าอิทจังน้อยใจที่ราชินีเค้าพูดอย่างนั้น แหล่ะแต่อึ้งยิ่งกว่าที่อิทจังบอกแยกกันอยู่ซักพัก.......


รอลุ้นตอนต่อไปจ้าาาา

[gypsy]

อ่า

คานาเมะหายไปไหนน้อ

ไม่มาง้ออิทจังซะด้วย

สุดท้ายราชินีก็คือราชินีอยู่วันยังค่ำ

 

[shine]

ไปๆมาๆ อิทจังก็ต้องง้อเหมือนเดิม 555

"ต้องทำให้ขาดเขาไม่ได้…จนทิ้งเขาไม่ลง
นั่นล่ะ ถึงจะถูก!"  ถูกต้องแล้วค่า หุหุ

ว่าแต่คานาเมะหายไปไหนล่ะเนี่ย

[namtaan]

คราวนี้ต้องขอบคุณมิซากิ
แต่ว่าคานาเมะหายไปไหนนี่สิ
อิทสึกิคิดได้แล้ว รีบตามหาด่วน
ขอบคุณนะ รออ่านต่อจ้า

[Little Devil]

สงสารอิทจังมากกว่า
สิ่งที่ได้กลับมา
คือความไม่ชัดเจน

[หนูจะเอ้า]

 

แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[ppm]

ด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ร่างสูงแกมหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ก็มาถึงหน้าบ้านจนได้ บ้าน…ของเขา กับคานาเมะ ที่ไม่ได้กลับมาถึงสามวันเต็ม ๆ

สภาพบ้านคล้ายขาดการดูแลมาหลายวันแล้ว หนังสือพิมพ์และจดหมายที่ส่งอยู่หน้าบ้าน ก็ไม่มีใครเก็บ กองสุมรวม ๆ กันอยู่หลายฉบับ ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อย ๆ แกมผิดหวัง …บางทีคานาเมะ อาจจะไม่อยู่บ้านจริง ๆ ก็ได้

แล้วเขาจะไปตามได้ที่ไหนกันล่ะ?
อพาร์ตเมนต์นั้นก็ยกเลิกสัญญาเช่าไปแล้ว…เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าจะตามได้ที่ไหน

จะว่าไป ก็ไม่ใช่คานาเมะคนเดียวหรอก ที่ไม่สนใจเรื่องของเขาเท่าที่ควร
กระทั่งตัวเขาเอง ก็ใช่ว่าจะรู้เรื่องของคานาเมะละเอียดนัก

นอกจากเรื่องบนเตียง…

ความคิดนั้นแทงใจอย่างจัง มันคือคำพูดเขาเอง ที่ตัดพ้อต่อว่าอีกฝ่ายหลายวันก่อน
คราวนี้เขาผิดจริง ๆ สินะ

ตอนนั้นเอง เขาก็เหลือบไปเห็นรองเท้าคู่หนึ่ง ที่หน้าบ้าน
รองเท้าของคานาเมะ!

คานาเมะไม่ชอบมีรองเท้าทีเดียวพร้อม ๆ กันหลายคู่ ราชินีของเขาบอกง่าย ๆ ว่า “คู่ไหนที่อิทจังถอดได้ถนัด ชั้นก็ชอบใส่คู่นั้นน่ะล่ะ” และนั่นก็เป็นเหตุผลขำ ๆ ที่ทำให้ทั้งคู่ ไปเลือกซื้อรองเท้ากันอยู่เป็นวัน ๆ เพื่อหาคู่ที่ ‘ถอดถนัดมือ’ ที่สุด

และแน่นอน มันคือคู่ที่วางอยู่หน้าบ้านตอนนี้ วางอย่างไม่เป็นระเบียบนัก เหมือนเจ้าตัวถอด ๆ แบบไม่ใส่ใจ
ก็ไม่มีใครถอด และจัดวางเป็นระเบียบให้เหมือนทุกทีนี่นะ
ขาดเขาสักคน บ้านหลังใหญ่เท่าใด ก็รกได้ ด้วยฝีมือราชินี ด้วยความที่คานาเมะ ไม่เคยสนใจจะจัดเก็บอะไรเลย

แล้วราชินีจะขาดอัศวินอย่างเขาได้ยังไงกัน!

...................................

ชายหนุ่มก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปที่ประตูบ้าน ประตูก็ไม่ได้ล็อค อันตรายจริง ๆ ถ้ามีใครเข้ามาล่ะ

เผลอคิดเรื่อยเปื่อยไปมากกว่านั้น ถ้าคนที่เข้ามา..เจอกับราชินีของเขา ตอนกำลังเร่าร้อนแบบคราวก่อน
ใครจะอดใจไหว

แย่แล้ว!

อิทสึกิรีบเดินแทบจะเป็นวิ่ง เข้าไปในบ้าน เปิดห้องนู้นห้องนี้ ทว่าไร้ซึ่งวี่แววคนที่กำลังตามหา
จนสุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าห้องนอน

ห้องนอนของเขาทั้งสอง

มือบิดลูกบิดแล้วใจชื้นนิดหน่อย เมื่อพบว่ามันล็อคอยู่
อย่างน้อยก็น่าจะอยู่ในนี้ล่ะนะ ราชินีตัวยุ่งของเขา

ชะงักหน้าประตูทำท่าจะเคาะ แต่เริ่มลังเล
แล้วเขาจะเริ่มยังไงดี? คงต้องเป็นฝ่ายง้อสินะ

หูแนบที่บานประตูโดยสัญชาตญาณแบบคราวก่อน แอบหวังเล็กน้อยว่าจะได้ยินเสียงครางยั่วยวน ราชินีของเขา ขาดเขาตั้งสามวัน ป่านนี้คงเล่นสนุกกับของเล่นกองโตแล้ว ถ้าไม่ได้แอบชวนใครมาสนุกแทนล่ะก็นะ

คงไม่หรอก... ลึก ๆ แล้วเขาก็รู้ รู้ดีมาตลอด คานาเมะไม่คิดทรยศเขาขนาดนั้นแน่ ๆ

ก็คงเหมือนคราวก่อนนั่นล่ะ ของเล่นแม้จะช่วยได้ไม่มาก แต่สำหรับคานาเมะที่มีความต้องการสูงผิดปกติแล้ว อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

คิดแล้วอดตัดพ้อไม่ได้ ว่าทำไมราชินีของเขา ไม่ไปง้อเขาที่ร้านแทนล่ะ
ไม่ใช่ง้อด้วยซ้ำ แค่ให้คำตอบชัด ๆ กับเขา ว่าเขาสำคัญกว่าบรรดาของเล่นในคอลเล็กชั่นทั้งหมด
นี่แสดงว่าเห็นของเล่นสำคัญกว่าเขางั้นเหรอ

ดีล่ะ คราวนี้จะทำจนลืมของเล่นพวกนั้นเลย คอยดูสิ!

แอบฟังอยู่ครู่หนึ่ง คิ้วเข้มก็ขมวดงุนงง...ไม่มีเสียงอะไรเลย
มันเงียบจนผิดปกติแล้ว

คำพูดของมิซากิ ทำให้เขารู้สึกใจหายวาบโดยไม่ทราบสาเหตุ

คานาเมะ!

ชายหนุ่มรีบเคาะประตูถี่ ๆ อย่างตกใจ เป็นไปไม่ได้หรอกที่คานาเมะจะอยู่เงียบ ๆ ในห้องตามลำพังโดยไม่มีเขาได้!

เคาะอยู่พักหนึ่งก็ยังคงเงียบ คราวนี้นอกจากทุบดัง ๆ แล้ว เขายังร้องเรียกอีกฝ่ายดังจนคนข้างบ้านแทบสะดุ้ง "คานาเมะ อยู่รึเปล่า..คานาเมะ ตอบสิ!!"

เสียงโหวกเหวกหน้าประตูผิดวิสัยคนใจเย็นอย่างอิทสึกิ หากชายหนุ่มไม่สนใจอะไร ยังคงเคาะประตูแรงขึ้นอีกด้วยซ้ำ

ในที่สุด เขาก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาตอบกลับมาจากด้านใน "อิ...อิทจัง?"

"คานาเมะ! เป็นอะไรรึเปล่า เปิดประตูหน่อย" ชายหนุ่มยังคงทุบประตูอย่างร้อนรน

"ไม่นะ..อิทจัง อย่าเข้ามา" ในน้ำเสียงอ่อนล้า ยังคงเด็ดเดี่ยวพอสมควร

"คานาเมะ?"

"เปิดเดี๋ยวนี้นะ เปิดประตูเร็วเข้า เสียงนายไม่ปกตินะ บอกฉันสินายเป็นอะไรรึเปล่า" มือนั้นยังคงทุบประตูถี่ด้วยความร้อนใจ

"ไม่..ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ชั้น..ปกติดี" เสียงที่ตอบกลับมา ฟังดูก็รู้ว่าผิดปกติ แต่ประตูก็ยังคงนิ่งสนิทเหมือนเดิม เพราะเจ้าตัวไม่ยอมออกมาเปิดให้

"ถ้านายไม่เปิด ฉันจะพังมันล่ะนะ" คนหน้าประตูพูดเสียงเข้ม

"อย่า...บอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามา" เสียงข้างในห้ามทันควัน

"นายโกรธฉันเหรอ ฉันขอโทษ เปิดประตูเถอะ" เขาเปลี่ยนเป็นไม้นวมกล่อม ทว่ายังคงไร้ผล

"...นายสิที่โกรธชั้นไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้...อย่า..อย่าเข้ามานะ ตอนนี้ชั้น..." น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาคล้ายคนใกล้หมดลม เล่นเอาอิทสึกิที่อยู่หน้าห้อง อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป

"คานาเมะ!" เขาไม่สนใจอะไรอีก ร่างใหญ่ถาโถมกระแทกบานประตูเต็มแรงหลายต่อหลายครั้ง จนสุดท้าย มันก็เปิดออก

"ไม่นะ! อย่าเข้ามา!!" เสียงห้ามดังมาจากมุมห้อง ที่ค่อนข้างมืดเพราะปิดหน้าต่างและม่านเสียมิดชิด ร่างนั้นขดอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ แทบไม่เห็นตัว ห้องที่มืดและให้ความรู้สึกแปลก ๆ ยามเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปโดยเร็วด้วยความเป็นห่วง

"คานาเมะ..นาย...." มือแข็งแรงเอื้อมไปเปิดไฟ พอห้องสว่าง เขาก็ใจหายวาบ มีดโกนตกอยู่ที่พื้น พร้อมคราบเลือดเป็นหย่อม ๆ แม้จะไม่มากนัก แต่มันก็คือเลือดแน่ ๆ กลิ่นเลือดสินะ ที่ทำให้เขารู้สึกว่าข้างในมันแปลก ๆ

"คานาเมะ นายเป็น...อะ.."

ขยับจะถาม แต่พูดไม่ทันจบ เสียงห้ามก็ดังขึ้นอีก "ไม่! ไม่ ๆๆๆ ห้ามเข้ามานะ ชั้น...ชั้นไม่อยากถูกนายทิ้ง!!!" ร่างบอบบางนั้นขดตัวแน่นอยู่มุมห้อง ซุกตัวในผ้าผืนโตนั้น เหมือนจะยิ่งหลบมากกว่าเดิม

"ฉันไม่ทิ้งนายหรอกน่า ให้ฉันเข้าไปใกล้ ๆ นะ" ชายหนุ่มพยายามปลอบ ค่อย ๆ แอบขยับเข้าไปใกล้อีกนิด โดยพยายามไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

เสียงห้ามสั่นเครือปนสะอื้น "ไม่เอานะ...ถ้านายเข้ามา...ฉันจะอดทนต่อไปไม่ไหว.."

"นาย...เป็นอะไรกันแน่? แล้วเลือดนี่? นายบาดเจ็บรึเปล่า?" ชายหนุ่มเต็มไปด้วยคำถาม ทว่าคานาเมะไม่อยู่ในสภาพที่จะตอบคำถามได้ ร่างที่ซุกตัวอยู่ยังคงยืนยันประโยคเดิม ยังไงก็ไม่ยอมให้เข้าใกล้

"ไม่!!!" ร่างที่สั่นน้อย ๆ ปล่อยโฮออกมา "ไม่เอา..ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียวอีก...อย่าเข้ามา... ถ้าเข้ามา...นายต้องเกลียดชั้นแน่ ๆ"

"ฉันไม่เคยเกลียดนายนะ คานาเมะ" อิทสึกิพูดเสียงหนักแน่น พอทำท่าจะขยับเข้าใกล้อีกหน่อย ร่างบอบบางก็ขู่ฟ่อ ราวกับแมวตัวน้อยที่กำลังจนมุม

"ไม่เอา อย่านะ ถ้านายก้าวเข้ามาอีกก้าว ชั้นจะเชือดข้อมือเลย!" ตาคู่งามวาววับเอาจริง เล่นเอาอิทสึกิเหงื่อตก

"คานาเมะ! ทำไมนายต้องทำขนาดนั้น ฉัน...ฉันไม่เกลียดนายจริง ๆ...เชื่อฉันสิ ไม่ว่านายจะเป็นอะไร นายจะทำอะไร ฉันรักนาย! ได้ยินมั้ย ฉันรักนาย!!" ประโยคสุดท้ายแทบเป็นตะโกน เสียงที่จริงจังทำให้มีดในมือร่วงหล่นเมื่อใดก็ไม่รู้ ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาค่อย ๆ โผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนหนา หากยังคงลังเลไม่มั่นใจ ผิดวิสัยราชินีแบบปกติโดยสิ้นเชิง

พอเห็นร่างสูงจะก้าวเข้ามาอีก เสียงอ่อนล้าก็ตวาดห้ามอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีการซุกซ่อนความนัยใด ๆ อีกต่อไป "อย่าเข้ามา!!!... ถ้านายเข้ามา ชั้นต้องปล้ำนายแน่ ๆ!"

คำพูดสุดท้ายผิดคาดอย่างจัง... อิทสึกิชะงักงุนงง

"นายจะปล้ำฉัน?" เขาทวนคำ คิดไม่ถึงกับประโยคนี้จริง ๆ

เสียงพร่ำต่อปะปนสะอื้น มือปัดป่ายใบหน้าเปื้อนน้ำตาราวเด็ก ๆ ที่ร่ำไห้เมื่อรู้ว่าทำผิดไปแล้ว และกำลังจะต้องโดนดุ แต่แก้ไขอะไรไม่ได้ "ฮึก...ก็นาย... นายบอกว่า ให้ชั้นเลือก ระหว่างนาย...กับเซ็กส์"

"ชั้น...พยายามแล้ว...แต่มัน..." เสียงนั้นอ่อนลงอย่างรู้สึกผิด

ชายหนุ่มมองร่างบอบบางที่สั่นเทิ้มเต็มตาเป็นครั้งแรกอย่างตะลึงงัน ผ้าผืนใหญ่ร่นลงกองกับพื้นบางส่วน เผยให้เห็นร่างเปลือยที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน และคราบเลือดที่แขน...แขนขาวทั้งสองข้างมีริ้วรอยกรีดด้วยมีดโกนเต็มไปหมด เห็นได้ชัดว่าคงใช้ความเจ็บปวดเพื่อหยุดยั้งความต้องการของตัวเอง...มาตลอด สามวันเต็ม ๆ อิทสึกิอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะรวบรวมคำถามได้สำเร็จ

"นายจะบอกฉันว่า...สามวันมานี่ นายพยายามจะพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็น ว่านายเลือกฉัน ไม่ใช่เซ็กส์ สินะ?"

ใบหน้าขาวซีดก้มลงต่ำ พึมพำรับคำแผ่วเบา "อืม แต่ว่ามัน..." เสียงอ่อย ๆ นั้นดูน่าสงสารและเห็นได้ชัดว่าคนพูดรู้สึกผิดมากมาย

อิทสึกิทรุดตัวลงใกล้ ๆ คว้าร่างเบาหวิวนั้นมากอดไว้แนบแน่นอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ติด แขนบอบบางพยายามยันตัวออกห่าง เขยิบหนีหากสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้ ยังคงพึมพำห้ามสุดชีวิต "อย่า...ไม่งั้น...ชั้น...ปล้ำนาย จริง ๆ ด้วย"

"ก็ปล้ำสิ!" อิทสึกิตอบย้ำ แต่ไม่ยอมปล่อย

คนถูกกอดตัวสั่นน้อย ๆ ไม่อาจข่มกลั้นความหวาดกลัวเอาไว้ได้ "ไม่เอา..." หยาดน้ำตาพรั่งพรูลงมาอีกรอบ อย่างยั้งไม่อยู่ "ถ้าทำอย่างนั้น..นายจะเกลียดชั้น นายต้องทิ้งชั้นไปแน่ ๆ..ฮึ้ก..แบบนั้น ไม่เอานะ ...ไม่เอา..." แก้มบอบบางซุกไซ้ที่อกแข็งแรง จนเสื้อของชายหนุ่มเปียกชุ่มไปหมด ยังคงสะอึกสะอื้นยกใหญ่

แขนอบอุ่นที่โอบกอดอยู่จับต้นแขนร่างที่ซบอยู่ให้ถอยห่างไป ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางกลัวที่จะโดนทิ้งจริง ๆ ทว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำ หาใช่ละทิ้งไปไม่ มือของเขาฉีกกระชากเสื้อตัวเองจนกระดุมหลุดกระเด็น ก่อนจะดึงมันออกไปจากร่างกายจนหมด ดวงตาสีเข้มจ้องมองสบตากลับจริงจัง

"ทำสิ...ทำทุกอย่างที่นายอยากทำ ฉันไม่ทิ้งนาย...ไม่ทิ้งแน่ ๆ" เขาพูดย้ำอีกครั้งราวพร่ำคำสัญญา

"จริง ๆ นะ?" คนถามยังลังเล ผิดคาดกับท่าทางของอีกฝ่ายพอ ๆ กัน

"อื้ม จริงสิ ถ้านายยังมีแรงปล้ำนะ" เขาพูดติดตลก เล่นเอาราชินียิ้มออกในที่สุด ร่างขาวนวลใต้ผืนผ้าไม่ยึดอะไรไว้อีก แต่โผเข้าหาจนอิทสึกิหงายหลังนอนแผ่อยู่กับพื้นไปเลย หยาดน้ำตาถูกเช็ดออกอย่างรวดเร็ว ดูเลอะเทอะราวเด็ก ๆ แต่รอยยิ้มกลับน่าเอ็นดูมากกว่านั้น แก้มแดงเรื่อกับนัยน์ตาใสที่ดูมีชีวิตชีวาเหมือนเก่า จับจ้องอีกฝ่ายราวกับไม่อยากให้ภาพตรงหน้าเลือนหายไปแม้เสี้ยววินาที

"บ้าที่สุดเลยนายนี่ ชั้นอุตส่าห์อดทนแทบตาย นายยั่วแบบนี้ ถึงตายชั้นก็จะปล้ำนายล่ะ!"


TBC  

[gypsy]

คานาเมะไร้เดียงสาผิดคาดแฮะ

โหยน่ารักอ่า

น่ารักแบบราชินี

อิทสึกิน่าจะรู้ตัวได้แล้วนะ

ว่าคานาเมะรักตัวเองมากขนาดนี้

รอดูฉากปล้ำดีกว่า 

[bbyuqin]

อร๊าาายยยยยยยยยย  ราชินีกับอัศวิน....  

รอตอนต่อไปจ้า...ว่าคานาเมะจะเหลือแรงมาปล้ำอิทจังมั้ย....คึคึ

[krappom]

โห
ยังมีแรงปล้ำได้อีก
สุดยอดจริง
 

[a_tapha]

สุดยอดจริงๆ ราชนีของเรา       

[Dee^daY]

ราชินีน้อย..ของเจ๊

[ppm]

พูดไม่ขาดคำ ร่างบอบบางก็โน้มลงไปหา พรมจูบทั่วทั้งใบหน้าจนอิทสึกิลุกไม่ขึ้น ปลายลิ้นอ่อนนุ่มตวัดไล้สอดแทรกเข้าหาไม่มีรีรอ อิทสึกิยันตัวขึ้นเล็กน้อย มือมั่นคงโอบขยับคางสวยเลื่อนเข้าหาให้ถนัดขึ้น พลางจูบรับหนักหน่วงแทนคำนับพันที่ต้องการจะเอ่ย ร่างใต้ผ้าห่มนั้นเปลือยเปล่าอยู่แล้ว คงจะข่มกลั้นความต้องการภายในมาอย่างหนักเลยทีเดียว ตลอดสามวันมานี้ เพียงเพื่อตอบคำถามง่าย ๆ ของเขาเท่านั้น

"อา..." เสียงครางเล็ดลอดก่อนจะหายใจเข้าลึก รุกต่อไม่เว้นวรรค ไม่ยินยอมเลิกรา ริมฝีปากสีสดดูดเม้มเชิญชวนแกมเรียกร้อง ดูดดึงจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก ลิ้นชำนาญแตะสลับไล้ไรฟันขาวคลุกเคล้าเกาะเกี่ยวรัดสลับแลกเปลี่ยนความหอม หวานของกันและกัน เนิ่นนานกว่าจะผละจากอีกครั้ง เล่นเอาคนโดนจูบแทบหมดแรงต้องนอนแผ่หอบเบา ๆ อยู่บนพื้น ราชินีของเขาท่าจะเก็บกดมามาก ทำจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน

"ชั้นต้องการนาย...ต้องการมาก..." เสียงพึมพำราวคนขาดสติ มือเรียวยาวปลดตะขอกางเกงคนนอนบนพื้นอย่างว่องไว ขยับตัวเปลี่ยนท่า นั่งคล่อมกลางลำตัวคนด้านล่างในท่าหันหลังให้ เพ่งความสนใจแต่ส่วนใกล้ตื่นตัวภายในกางเกงของอีกฝ่าย ท่าทางนั้นดูคล่องแคล่วตรงกันข้ามกับตอนแรก ๆ ที่ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงโดยสิ้นเชิง

"ค่อย ๆ ก็ได้ นายนี่...สามวันมานี่ทำอะไรบ้างเนี่ย" ชายหนุ่มพึมพำแต่คล้ายราชินีหนุ่มจะไม่ได้ยินเอาซะเลย

ปลายลิ้นนุ่มเริ่มปลุกเร้าแก่นกาย ดูดกลืนรับเข้าภายในโพรงปากพลางขยับขึ้นลง นุ่มนวลหากกระหายหิวไม่ทันอกทันใจ ตวัดลิ้นไล้แทรกย้ำ วนรอบพลางเม้มเป็นระยะ โพรงปากอุ่นค่อยกลืนรับเข้าลึกสลับออก หยอกเย้าส่วนปลายภายในด้วยปลายลิ้น รวดเร็วรุนแรงราวคนขาดน้ำในทะเลทรายค้นหาหยาดน้ำ แม้พบพานเพียงน้อยนิดยังคงดูดดื่มอย่างกระหายไม่มีปล่อยให้เสียเปล่า

ท่าทีรุกเข้าหาเฉียบพลันเล่นเอาอิทสึกิิผวาเยือกกับความรู้สึกที่วาบเข้ามา รวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด ราชินีของเขาร้อนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจริง ๆ

"อะ...คานาเมะ...อา..."

กลายเป็นเขาเองที่เผลอเคลิ้มไปจนต้องคราง ร่างแข็งแรงเกร็งแน่นยึดพื้นห้องไว้อย่างเสียวซ่าน แรงดูดหนัก ๆ ที่ส่วนอ่อนไหวได้รับ ยากยิ่งจะปฏิเสธได้จริง ๆ ว่ามันทำให้ตื่นตัวกว่าที่เคยนัก

"อา...ช้าหน่อยก็ได้.." เขาพยายามจะบอก หากเรือนร่างยั่วยวนกลับไม่สนใจเท่าใด ยังคงลิ้มรสของเบื้องหน้าโดยไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ชายหนุ่มเลยแก้เผ็ดด้วยการรั้งบั้นท้ายอีกฝ่ายเข้ามาใกล้แล้วช่วยทำให้แทน ที่ เผื่อมันจะคลายความร้อนรุ่มลงได้บ้าง

นิ้วแกร่งไล้ไปมาผ่านร่องก้นขาวเนียน ขยับแผ่วเบาก่อนเน้นหนักแกมบีบนวดกระตุ้น บั้นท้ายกระชับขยับส่ายรับตอบโต้ ไม่มีเวลาหยิบกระทั่งเจลแล้ว ก็คนตรงหน้าเล่นคร่อมตัวเหนือร่างเขาจนขยับไม่ได้ หากอาจจะเพราะความต้องการที่ล้นเอ่อมาเนิ่นนาน ภายในที่คับแน่นกลับไม่ลำบากนักในการล่วงล้ำ ด้วยความใจเย็น นิ้วที่กวาดไล้อย่างค่อยเป็นค่อยไป แทรกเข้าส่วนลึกได้ในไม่ช้า

"อื้อ...!" ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงการขยับนิ้วที่รุนแรงขึ้นด้านหลัง เขายังคงตั้งอกตั้งใจกับส่วนหน้าของชายหนุ่ม แต่เพราะแรงกระตุ้นไม่เบานั้น แทนที่จะช่วยผ่อนคลาย กลับช่วยเพิ่มความต้องการให้มากขึ้นไปอีก

"ตรงนั้น..อา...ใช่... เข้ามาอีก... ฮ้า..."

ภายในบีบรัดปั่นป่วนกระวนกระวาย สะโพกงามงอนยกขยับโยกย้าย ดูดกลืนปลายนิ้วอิทสึกิเข้าลึก เสียงครางสลับกรีดร้องยามถูกไล้สัมผัสจุดอ่อนไหวภายใน ปลุกเร้าชายหนุ่มให้ต้องการเช่นกัน แต่เขารู้ว่าถึงราชินีจะอยากได้เร็วสักเพียงใด ก็ยังคงต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมก่อน เขาจะไม่ยอมให้คานาเมะบาดเจ็บอีก ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม

"อึ้ก...อีก...อีกสิ... ชั้นต้องการนาย...เร็ว...เข้ามา..." เสียงเร่งเร้าไม่ขาดช่วง ทำให้ชายหนุ่มเร่งมือตาม ร่างกายที่คุ้นเคยกับสัมผัสของเขายิ่งช่วยเปิดรับไวขึ้น หากยังไม่ทันได้ช่วยจัดท่าทางให้ถนัด คนข้างบนก็จัดการเองเสร็จสรรพแล้วด้วยความไม่ทันใจ

ร่างบอบบางยกสะโพกถอนออก ขยับลุกขึ้นตั้งหลักอีกครั้ง หันหน้าเข้าหาชายหนุ่มด้านล่าง คร่อมลำตัวแกร่งไว้ราวตั้งท่าคลาน นิ้วเรียวอ้อมไปด้านหลังขยับสอดแทรกไล้วนเข้าออกแทนที่ ทั้งเพิ่มจำนวนทั้งขยับเข้าออกรุนแรงกว่าชายหนุ่มทำให้เมื่อครู่หลายเท่านัก ดวงตาพริ้มหลับเห็นแพขนตายาวหนาสีอ่อนรับใบหน้าวาวนวลชุ่มด้วยหยาดเหงื่อจาก การถูกกระตุ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงครางกระเส่าเย้ายวนใจ สัมผัสได้ถึงฟีโรโมนหอมหวานเชิญชวนจนคนมองเคลิบเคลิ้ม ความร้อนแรงกินขาดกว่าทุกครั้ง

ไม่ว่าท่านี้จะทำเพื่อจงใจยั่วหรือไม่ มันก็ได้ผลไปเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มตะลึงตะลานเหม่อมองเรือนร่างเซ็กซี่นั้นจนลืมเลือนช่วยทำไปชั่วขณะ แล้ว แน่นอนว่าส่วนล่างที่ตื่นตัว ยิ่งตั้งชันเต็มที่เตรียมพร้อม ราชินีเลียริมฝีปากสีสดอย่างกระหาย รู้สึกคล้ายคนขาดอาหารนานหลายวันมีของโอชะวางยั่วเบื้องหน้า ยากจะหยุดยั้งไม่ให้ตะกละตะกลามได้

พออิทสึกิรู้สึกตัวอีกที ร่างด้านบนก็จับแก่นกายเขาจดจ่อช่องทางเบื้องล่างแล้ว ทางคับแคบร้อนผ่าวกลืนกินรวดเร็วทีเดียวถึงเบื้องลึก เสียงหวานกรีดร้องเกร็งบีบรัด หากยังคงไม่ยินยอมเลิกรา บั้นท้ายงามกดซ้ำบดขยี้ ขยับส่ายสะโพกร่อนรุนแรง เล่นเอาคนข้างล่างแทบกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ ยามราชินีต้องการมากขนาดนี้ เขาก็ทำได้เพียงปลดปล่อยให้เป็นไปตามสัญชาตญาณเท่านั้น

สะโพกได้รูปขยับไม่หยุด โอบรัดแก่นกายแนบแน่น ร่างกายปวดแปลบหากซึมแทรกความสุขสันต์ หนุ่มน้อยจอมมาโซไม่รีรอสนใจต่อสิ่งใด ยังคงถาโถมเข้าหาไม่มีหยุดยั้งแม้เสียววินาที หากอิทสึกินั้นยังคงพยายามข่มสติไว้ มือแกร่งประคองเอวคอดชะลอร่างไม่ให้รุนแรงเกินไป แต่ช่วยย้ำด้วยการขยับร่างสวนขึ้นทดแทนที่เนิบช้าหากหนักหน่วง

"อื้อ!" ร่างบางผวาเยือก หยุดยั้งความหน้ามืดลงได้บางส่วน

พอเห็นสบโอกาสที่เคลื่อนไหวเชื่องช้าลง ชายหนุ่มรีบเอื้อมมือเข้าหา รั้งร่างที่นั่งเหนือลำตัวโน้มลง ริมฝีปากอุ่นประกบจูบหลอกล่อยับยั้ง ราชินีหายใจเข้าลึกก่อนแทรกปลายลิ้นเข้าแลกรับ สัมผัสจากปลายลิ้นของอีกฝ่ายชักนำให้ลืมเลือนความปรารถนาจากเบื้องลึกได้ บ้าง บั้นท้ายแข็งแรงขยับโยกสลับสวนเข้าซ้ำ กอดเอวบางค่อย ๆ กดลงแนบชิดลำตัวแกร่ง แกมหยุดยั้งไม่ให้ราชินีกระทำการเองทั้งหมด

จูบหอมหวานเบี่ยงเบนความสนใจได้เพียงชั่วครู่ หากไม่นานความต้องการยิ่งเพิ่มสูง ร่างบอบบางขยับจะยันตัวขึ้น ต้องการให้แทรกเข้าลึกแรงกว่าเดิม ชายหนุ่มขมวดคิ้วตัดสินใจเร่งจังหวะมากกว่าเดิมทดแทน มือแข็งแรงราวคีมเหล็กยังจับยึด ไม่ยินยอมปลดปล่อยให้คนข้างบนเป็นอิสระด้วยตัวเอง

"อื้อ!! แรงอีก..อ๊า!!!!" ร่างบอบบางไขว่คว้าตะเีกียกตะกาย ชายหนุ่มรุกไม่รุนแรงหากเน้นย้ำซ้ำ ๆ ทดแทนที่ สะโพกขยับวนทะลวงเข้าหา พยายามเร่งแทบขาดใจ

เนิ่นนานนับชั่วโมง กว่าจะเติมเต็มความต้องการคนอดอยากนั้นได้ อิทสึกิหายใจหอบเหน็ดเหนื่อย ในใจคิดเพียงว่า คราวหลังจะไม่ปล่อยราชินีจมอยู่กับความต้องการสูงลิบลิ่วเพียงลำพังนานขนาด นี้อีกแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาเองต้องโด้ปไวอากร้าเป็นแน่แท้...

..................................

มือเรียวสั่นน้อย ๆ เมื่อลูบไล้ที่อกกว้าง ลมหายใจเริ่มปรับเป็นปกติแล้ว พร้อม ๆ กับสติที่กลับคืนมาด้วย กิจกรรมที่เสร็จสิ้นเติมเต็มความต้องการของร่างกายจนอิ่มเอม หากหาได้เติมเต็มจิตใจที่บอบช้ำด้วยไม่ ความรู้สึกผิดยังคงฝังลึกและตอกย้ำ คำพูดตัดพ้อต่อว่าของชายหนุ่ม และความต้องการไม่เลือกหน้าของตัวเอง ที่จนแล้วจนรอด ก็ยับยั้งชั่งใจไม่ได้เสียที

ร่างสุดเซ็กซี่ยังคงนอนซบอยู่บนตัวของอิทสึกิ ไม่ยอมให้ขยับไปไหน แขนบอบบางโอบกอดหวงแหน ลึก ๆ แล้วหวาดกลัวการถูกทอดทิ้งมากมายนัก น้ำตาใส ๆ เริ่มรื้นขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้

"ชั้น...ทำลงไปอีกแล้ว... อิทจัง นายไม่โกรธชั้นแล้ว...จริง ๆ เหรอ" เขาตั้งคำถาม ลึก ๆ นั้นใจหายวาบอย่างบอกไม่ถูก เป็นคนพูดเองแท้ ๆ ว่าอิทสึกิสำคัญที่สุด แต่ก็ยังยอมให้เซ็กส์มาก่อนจนได้อยู่ดี

มือที่อ่อนโยนซับน้ำตาจากดวงตาคู่สวยนั้นเบา ๆ "ฉันไม่ได้โกรธนาย จริง ๆ นะ" ก่อนจะละไปจับข้อมือทั้งสองหงายออกดู คิ้วเข้มขมวดมุ่นแกมดุ ๆ "นายนั่นล่ะ ทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง ดูซิ แผลเต็มไปหมด"

ราชินีเบือนหน้าหลบอย่างเคอะเขิน อธิบายตอบอ้อมแอ้ม "ก็มัน...หยุดไม่ได้นี่นา..ถ้าไม่ทำแบบนี้.."

"ของเล่นก็มีมากมาย ทำไมไม่ใช้่ล่ะ อย่างน้อยก็..จะได้ไม่เจ็บตัวแบบนี้" อิทสึกิถามเบา ๆ กระชับร่างบอบบางกอดไว้แนบอก "ฉันไม่อยากเห็นนายบาดเจ็บนะ โดยเฉพาะเรื่องนี้ เป็นความผิดของฉันด้วย"

"ไม่นะ นายไม่ผิด... ชั้นผิด..ชั้นผิดเอง ของเล่นพวกนั้น..ถ้าใช้มัน ก็เท่ากับไม่ให้ความสำคัญกับนายน่ะสิ... ไม่ได้ ใช้ไม่ได้หรอก ยังไงมันก็แตกต่าง นาย...ไม่เหมือนของเล่นพวกนั้น... นาย...สำคัญที่สุด" เสียงพูดสั่นเครือยากระงับน้ำตาเริ่มปริ่มเอ่อคลออีกแล้ว เมื่อพูดต่อไปว่า

"แต่ชั้นก็อดทนต่อไปไม่ได้ สุดท้ายก็ทำมันจนได้ ถึงนายจะให้อภัย...อึก...แต่ว่า... แบบนี้ ก็เหมือนชั้นเลือกเซ็กส์ มากกว่าเลือกนายอยู่ดี"

นิ่งอึ้งไปครู่อย่างเจ็บปวดในความคิดเช่นนั้น หยาดน้ำใส ๆ พรั่งพรูลงมาอีกรอบ น้ำเสียงสะอึกสะอื้นพร่ำรำพัน "ชั้นขอโทษ...ถึงนายจะทิ้งชั้นไป...ก็คงห้ามไม่ได้.. ฮึ้ก...ชั้นมันแย่..แย่ที่สุดเลย นายพูดถูกแล้ว...ชั้นไม่เคยสนใจนายเลย นอกจากเรื่องเซ็กส์ ทั้ง ๆ ที่ชั้นคิดว่านายสำคัญที่สุดแท้ ๆ ...แต่จนสุดท้าย ก็ยังทนไม่ได้ ชั้น...ฮือ.."

มือใหญ่ลูบศีรษะเบา ๆ ปลอบประโลม "เอาน่า ฉันไม่โกรธนายแล้ว ฉันเข้าใจ"

เรือนร่างบางขยับผละออก ขดกายสะอื้นไห้อยู่ห่าง ๆ คำปลอบโยนนั้นกลับคล้ายใบมีดกรีดซ้ำแผลเก่า ยิ่งคนที่เขาให้ความสำคัญ ใจดีกับเขามากเพียงไร ยามผละจากไปนั้น จิตใจยิ่งบอบช้ำ มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง หากหัวใจที่อ่อนแอ ก็ไม่สามารถทำใจปฏิเสธการหยิบยื่นที่อ่อนโยนนั้นได้ แม้รู้ดีว่าไม่เคยมีใครทนอยู่กับคนอย่างเขาได้เนิ่นนานนัก และเพราะอย่างนั้น จุดจบของทุกครั้ง จึงเป็นเขาที่ชิงหักห้ามใจปฏิเสธก่อน ทำแม้กระทั่งชวนทะเลาะเพื่อให้เลิกรา ด้วยทนไม่ได้กับคำบอกเลิกจากคนรักที่คบกันมาเลยสักคน

"แต่ว่า... ชั้นรู้สึกแย่จริง ๆ นะ...ทำไมชั้นถึงเป็นคนแบบนี้ ทำไม..ทั้ง ๆ ที่นาย...นายออกจะให้ความสำคัญ ถึงทนไม่ไหว ชั้นก็ต้องทนให้ได้สิ แผลแค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ!"

โดยไม่ทันคาดคิด ร่างสูงของอิทสึกิกลับผุดลุกขึ้นนั่งด้านข้าง ดึงแขนข้างหนึ่งของราชินีหนุ่มเข้ามาใกล้ ใช้ลิ้นนุ่มตวัดไล้บาดแผลแผ่วเบา ดวงตาจับจ้องเรือนร่างขาวนวล คล้ายต้องการจะกลืนกิน สายตาบ่งบอกความต้องการจากเบื้องลึกชัดแจ้ง ไหนจะท่าทางนั้นอีก...ยิ่งกระตุ้นให้คานาเมะรู้สึกมากกว่าเดิม คานาเมะมองมาอย่างงุนงง หากลึก ๆ แล้วยิ่งวาบหวามสุดบรรยาย ร่างบอบบางส่ายหน้า ขยับตัวหนีอีกครั้ง แต่กลับโดนจับยึดไว้

"อึก..อย่าสิ นาย..ทำให้ชั้นต้องการอีกแล้วนะ ยิ่งต้องการ ชั้นยิ่งรู้สึกผิด"

"ฉันแค่รักษาแผลให้เท่านั้นเอง" เขาตอบหน้าตาเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปลายลิ้นนุ่มชื้น ไล้เลียบาดแผลแผ่วเบา หากแทรกซึมปลุกปั่นความปรารถนาที่ซ่อนเร้นจนภายในร่ำร้องอึดอัดต้องการอีก แล้ว

คานาเมะพยายามชักมือออก หากอีกฝ่ายยึดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย "ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวแผลมันก็หาย ชั้นแข็งแรงจะตาย" ราชินีหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่อง เสมองไปด้านข้างไม่ยินยอมสบตาด้วย พยายามควบคุมร่างกายที่ปั่นป่วนยากระงับของตัวเองไม่ให้ออกอาการเป็นที่สุด

"ไม่เอาหรอก ฉันจะทำจนกว่านายจะไม่มีแรงขยับตัวเลย" อิทสึกิตอบอย่างดื้อดึง เล่นเอาคนฟังแปลกใจ

"นาย..."

นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองลึกเข้ามาอย่างจริงจัง พร้อมกับตั้งคำถาม "ถ้าฉันเลือกมีเซ็กส์กับนาย มากกว่ารักนายล่ะ นายจะว่ายังไง"

ใจหายวาบเมื่อได้ยินประโยคนั้น คำถามช่างบาดใจนัก มันเหมือนย้อนกลับมาที่ตัวเขาเอง ที่เป็นคนเช่นนี้ รู้ซึ้งเลยว่า ทำไมอิทสึกิถึงได้โกรธในตอนแรก ...มันก็สมควรอยู่หรอก ถ้าจะโดนทิ้ง

"ชั้น..."

คานาเมะหายใจเข้าลึก ร่างสั่นน้อย ๆ พยายามควบคุมตัวเองสุดกำลัง "ถึงอย่างนั้น...ชั้นก็ยังรักนาย ..ชั้นก็ยังอยากมีเซ็กส์กับนาย..คนเดียว" เขาตอบหนักแน่น มันเป็นความรู้สึกลึก ๆ ที่เขาสามารถตอบมันได้อย่างมั่นใจ ไม่ว่าอิทสึกิจะละทิ้งเขาไป หรือคบหาเพียงเพื่อเติมเต็มความต้องการก็ตาม

เมื่อได้ฟังคำตอบนั้น ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คนเบื้องหน้าไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยจริง ๆ "นั่นก็คือคำตอบของฉันเหมือนกัน ขอโทษนะคานาเมะ ฉันน่าจะรู้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะเรื่องรักหรือเรื่องเซ็กส์ มันก็ยังรวมอยู่ในตัวตนของนาย.. ยังคงเป็นนาย ที่ฉันรักอยู่ดี ถ้านายมัวแต่อดทนอดกลั้น เพื่อที่จะรักฉัน มันก็ไม่ใช่นายแล้ว"

มือข้างที่ถูกยึดไว้ ถูกเปลี่ยนเป็นจับที่ข้อมือแทน ชายหนุ่มก้มลงจูบที่หลังมืออย่างนุ่มนวลพลางพูดว่า "ฉันรักนายที่เป็นนาย ถึงนายจะเซ็กส์จัด ก็ใช่ว่าฉันจะไม่อยากทำกับนายนี่ ถ้านายต้องการ ฉันก็ยินดีที่จะสนองอยู่แล้ว จะใช้ฉันใช้ของเล่น ฉันก็ไม่ว่านายหรอกถ้านายสนุกไปกับมัน ...ฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อให้นายมีความสุข ...ฉันสัญญา"

"อิทจัง...นายทำชั้น..เขินจนพูดไม่ออกแล้วนะ" คานาเมะพึมพำตะกุกตะกัก ด้วยใบหน้าแดงเรื่อทำตัวไม่ถูก

"ความสุขของนายคือความสุขของฉันนี่ ดังนั้น เรามาต่อกันอีกรอบเถอะ" คำชวนทิ้งท้ายเล่นเอาราชินีอมยิ้ม ทุบอกอีกฝ่ายดังอึ้ก

"บ้า คนลามก" เสียงพึมพำแผ่วเบาบ่นงึมงำ ซุกไซ้แผ่นอกกว้างราวเด็ก ๆ "แต่ชั้นหิวข้าวนะอิทจัง นายไม่อยู่ชั้นไม่ได้กินอะไรเลยตั้งสามวันแล้ว"

ชายหนุ่มจ้องกลับอย่างตกใจ มิน่าล่ะ ถึงได้ดูไม่มีแรงขนาดนั้น "หา? นายนี่ ทำไมไม่รู้จักหาอะไรใส่ท้องไปก่อนบ้าง"

"ก็ชั้นอยากกินแต่นายนี่นา" เขาตอบอย่างดื้อดึง

"งั้นฉันไปทำกับข้าวก่อนดีกว่า" อิทสึกิว่าพลางจะลุกออกไป ทว่ากลับโดนมือบอบบางดึงตัวเอาไว้

"ไม่เอา แค่กินนายก็อิ่มแล้ว มาให้ชั้นกินให้เต็มอิ่มดีกว่าน่า ข้าวน่ะทีหลังก็ได้" พลางยิ้มยั่วยวนก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบอีกรอบ ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ช่องว่างปฏิเสธ เพียงสัมผัสกันแม้น้อยนิด ไฟก็ติดอีกครา ทั้งคู่กอดกันแนบแน่น เริ่มบรรเลงบทรักครั้งใหม่อย่างต่อเนื่อง

และแล้วในที่สุด ราชินีก็ไม่ยอมปล่อยให้อัศวินไปทำกับข้าว กว่าทั้งคู่จะได้กินจริง ๆ ก็ปาเข้าไปสายวันรุ่งขึ้นจนได้...

....................................

วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุดของทั้งคู่ จริง ๆ คือเป็นวันจงใจหยุดอีกนั่นล่ะ เพราะกิจกรรมบนเตียงเนิ่นนานจนลุกไม่ขึ้นตอนเช้า เล่นเอามิซากิบ่นยาวเหยียดใส่โทรศัพท์มาเลยทีเดียว แต่จากน้ำเสียงแล้ว หญิงสาวก็ไม่ได้โมโหอะไรนัก ออกจะอารมณ์ดีด้วยซ้ำ เพราะรู้ว่าทั้งคู่นั้นคืนดีกันแล้ว

"คราวหน้าฉันจะคิดค่าทำงานแทน เป็นวีดีโอหื่น ๆ ของพวกเธอสองคนแล้ว" หญิงสาวว่าแบบนี้ เล่นเอาชายหนุ่มพูดไม่ออก หากคนแอบฟังด้านข้างกลับแทรกเข้ามาว่า "อยากได้กี่ม้วนบอกเลย ขอหยุดอีกวันละกันนะ มิซากิจัง"

"คานาเมะ!" ชายหนุ่มดุเสียงเข้ม เรื่องอะไรเขาจะให้ วีดีโอแบบนี้ ถ้ามีเก็บไว้ดูคนเดียวดีกว่า

"แหม แบ่ง ๆ ให้มิซากิจังดูบ้างก็ได้ ชั้นอัดไว้เยอะนา"

"หา? เมื่อไหร่กัน?" อิทสึกิถามอย่างตกใจ

ใบหน้าใสยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็อัดไว้ทุกคืนนั่นล่ะ นายไม่รู้ตัวเลยหรือไง"

"นาย..."

"เอาน่า ก็เอาไว้ศึกษา เผื่องวดหน้าเทคนิคชั้นจะได้ดีขึ้นไง"

อิทสึกิจ้องอีกฝ่ายราวผู้ปกครองที่เข้มงวด เขาวางสายโทรศัพท์ที่คุยค้างอยู่ไปเลย ก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าแล้วสั่ง "เอามาให้หมดเลยนะ อย่าให้ฉันรู้นะว่านายเอาไปแจกใครล่ะ"

"จะเก็บไว้ดูคนเดียวล่ะสิ" ราชินีหนุ่มหัวเราะคิกอย่างรู้ทัน

ชายหนุ่มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วตอบหน้าตาย "ใครบอกล่ะ เราต้องดูด้วยกันต่างหาก ขืนนายดูคนเดียวฝึกคนเดียว นายก็เก่งคนเดียวน่ะสิ ของแบบนี้ มันต้องพัฒนาเทคนิคร่วมกันไม่ใช่รึไง แต่วิดีโอของฉันกับนาย ฉันไม่ให้บุคคลที่สามดูหรอกนะ ของ ๆ ฉัน ฉันหวงนี่" เขาว่าพลางกอดเอวอีกฝ่ายไว้

"แหม ชั้นไม่ให้ใครดูหรอกน่า คิดเหรอว่าชั้นจะไม่หวงนายเหมือนกัน เรามาดูด้วยกันคืนนี้เลยดีกว่ามั้ย"

"ทำไมดูตอนนี้ไม่ได้ล่ะ" อิทสึกิถามงง ๆ ปกติแล้วราชินีของเขา ไม่เคยรีรอถ้ามีโอกาสได้ชวนทำกิจกรรมแน่ ๆ

"ตอนนี้ไม่ได้หรอก ชั้นไม่ว่าง" คานาเมะตอบยิ้ม ๆ

"นายจะทำอะไรเหรอ" ร่างสูงถามอย่างผิดคาด

"ก็...ชั้นต้องตั้งชื่อให้ของเล่นในคอลเล็กชั่นของเราใหม่หมดน่ะสิ คราวนี้ไม่เอาชื่อใครมาตั้งแล้ว"

อิทสึกิหัวเราะขบขัน "นั่นสินะ แล้วจะเอาชื่ออะไรดี ฉันว่าลองใช้ไปคิดชื่อไป จะดีกว่ามั้ง"

ราชินีหนุ่มยิ้มรับ มือโอบรอบคอคนตรงหน้า จูบหยั่งเชิงก่อน ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับง่ายดาย สัมผัสจากคนรักช่างหอมหวานนัก พอผละออกเขาก็ตอบด้วยรอยยิ้ม

"...จริงสินะ ทำไปคิดไป คงหาชื่อได้ง่ายกว่าแน่ ๆ"

ไม่จำเป็นต้องสั่ง อัศวินของเขาก็รวบร่างเบาหวิวขึ้นอุ้มราวเจ้าสาว "งั้นไปช่วยกันคิดตอนนี้เลยดีกว่า" เขาว่าพลางก้าวเดินฉับไว ตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว

"อืม เอาสิ" เสียงร่างบอบบางรับคำแผ่วเบา หากแอบอมยิ้มอย่างมีความสุขในอ้อมกอดนั้น


- จบตอนที่ 3 -