หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[covnizz]

สลิ่มไม่มาซักที ..



คิดถึงจะแย่ ..
รีบมานะคับ บ ..  รอ รอ ..

[arjinn]

๕๗ ๕๗ ๕๗ จงมา

เมื่อไหร่เมตรจะจัดการกับ "มันมาอีกแล้ว" ให้สิ้นซากเด็ดขาดสักที
ไม่งั้นก้อให้สลิ่มลุยโลดเลย

[booboos]

เข้ามารอด้วยคนจ้า 

[naja]

คิดถึงนะจ๊ะ

[PANGGii]

คิดถึงน้องเขตตตตตต กับ มิ้วววววววววววววววววว

 

[andyus1]

เอ้ย เห็นด้วยกะรีบนว่ะ

เชียคู่นี้อีกคู่คร้าบบบบบ

ผมขออ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

ทัวร์เอ้ย~ พักบ้างอะไรบ้างน้า

[fungfung]

มารอตอนที่ 57 ที่ยาวนาน

[suginosama]

 

[kuku]

โอ้ย...เบบี้

[Ramika]

 

[jeaby@_@]

Baby come back to me!!!!

[mascot]

ใช้เวลาพิมพ์กี่วันดี เบบี้

[pukpra]

เบบี้ คิดถึงจ้า เป็นไงบ้าง ถ้าเหนื่อยก็พักผ่อนบ้างเน้อ เป็นห่วงจ้า ^_^

[kimagain]

สงสัยตอนที่ 57 ตะต้องยาวมากแน่เลยอ่ะ จิงปะเบบี้ รอๆๆๆ

[fungfung]

สลิ่มมาได้แล้ว 

[posshiza]

  พึ่งจะเคยใช้อีโมตัวนี้
ขอสักสองทีเหอะนะทัวร์ เฮียเมตรรีบจัดการให้หลุดวงโคจรซักทีเหอะนะ
ถ้าสลิ่มโกรธขึ้นมาอ่ะ จะสมน้ำหน้าให้ดูเลย
 
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ เบบี้

[YongaMO]

  รอนะ ^^

[เบบี้]

ตอนที่57  ไอ้ห่าเมตร


“ใคร”แม่ถามทันทีเมื่อกูก้าวขาเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“แฟนเก่าพี่เมตร..แต่ก่อนมาบ้านอย่างบ่อยอ่ะแม่ แต่แม่ไม่อยู่ไงเลยไม่รู้จัก”ไอ้มิ้วค์ตอบร่ายยาวทันทีไม่ทันให้กูได้ตั้งตัวเลย ไอ้เด็กเชี้ยนี่
“..................”ในห้องนั่งเล่นเงียบไปสนิท ไอ้สลิ่มมันยังก้มหน้าก้มตาเล่นคอสเวิร์ดต่อแบบไม่สนใจ เหมือนไม่ได้ยินที่ไอ้มิ้วค์พูดยังไงอย่างนั้น
“..................”กูส่งซิกทำหน้าทำตาให้แม่ ประมาณว่า ทำไงดีไอ้สลิ่มต้องโกรธแน่ๆ แต่แม่กูเบะปากให้แล้วหันหน้ากลับไปอ่านหนังสือต่อ กูเดินไปตรงฝั่งที่สลิ่มมันนั่งอยู่แล้วนั่งลงข้างๆมัน
“แม่กลับกี่โมง”กูถาม
“เครื่องออกบ่ายสอง”แม่กูบอก
“แล้วไอ้โมทไปไหน”กูถามด้วยความสงสัย
“ยังไม่ตื่นเลยเหอะ นอนแฮงค์อยู่บนห้องนู่น”ไอ้มิ้วค์ตอบแทน
“มึงนี่หุบปากหุบคำบ้างได้ไหม”กูหันไปว่าไอ้มิ้วค์
“เฮอะ”มันกระแทกเสียงใส่นิดหน่อย แล้วค้อนกลับไปเล่นเกมต่อ
“...................”แล้วมันก็เงียบกันอีก แม่ง แทบจะได้ยินเสียงท้องร้องกูอยู่แล้วเนี่ย จะเงียบกันไปไหนวะ สลิ่มมันนั่งหาตัวภาษาอังกฤษไป กูเห็นว่ามีตัว O อยู่ข้างหน้า กูเลยหาบ้างซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไอ้คำที่ต่ออยู่ กูเอา L V E เข้าไปเรียงให้เป็นคำว่า LOVE ไอ้มิ้วค์นั่งยิ้มเงียบๆมองมาทางกู กูยิ้มแล้วเอาแขนเท้าหัวมองไปที่สลิ่มที่มันมองไปที่กระดานแล้วนั่งเงียบ
“เดี๋ยวเที่ยงๆไปส่งแม่ด้วยแล้วกัน แม่จะไปดูของด้วย”แม่บอก แต่กูก็ฟังไปงั้นแหละ เพราะตากูกำลังจ้องสลิ่มที่มันยังนั่งก้มหน้าอยู่
“กูไม่รู้เรื่องเลยนะ”กูพูดแทบกระซิบ สลิ่มก็ยังเงียบไม่สนใจ มันหยิบคำไปเติมต่ออีก ไอ้มิ้วค์แม่งก็เล่นไม่รู้สึกรู้สา
“โกรธหรอ”กูกระซิบถาม มันหันมามองหน้ากูแล้วก็หันกลับไป
“เฮ้อ..แม่ขึ้นไปเก็บของก่อนนะ”แม่ถอนหายใจบอกแล้วลุกขึ้นวางหนังสือไว้บนโซฟา
“ขี้เกียจไปทำงานจริงโว้ยยยยย”แม่โวยวายเดินออกนอกห้องไป สมกับเป็นแม่กูมาก เพราะมากี่รอบแม่ก็บ่นแบบนี้ทุกรอบไป เหอะๆ
“แล้วมึงจะนั่งอยู่ทำไม”กูหันไปว่าไอ้มิ้วค์
“อะไร มิ้วค์นั่งอยู่ก่อนตั้งนานแล้วนะ”มันย้อนหน้างอ
“หน้าด้าน”กูว่ามัน
“พี่เมตรแหละหน้าด้าน”มันย้อนกลับ
“กูพี่มึงนะ”กูเอื้อมมือไปตบหัวมันทันที
“เชอะ..ไปก็ได้”มันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ให้แล้วเดินออกไป
“..................”ดังนั้นมันก็เหลือแต่เราสอง เอ่อ..เงียบไปไหม กูนั่งมองสลิ่มมันที่ยังไม่ยอมหยุดเล่นไอ้คอสเวิร์ดนี่อยู่อีก
“อย่างแรกเลยคือ กูไม่ได้รับโทรศัพท์มันนานมากๆแล้ว”กูบอกก่อน
“อย่างที่สองคือ กูไม่ได้อยากติดต่อกับมันเลยด้วย”
“อย่างที่สามคือ ที่มันมานี่กูก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“อย่างสุดท้ายที่สำคัญคือ กูกับมันเลิกกันนานแล้ว..แล้วกูก็ไม่มีทางจะกลับไปหามันด้วยนะ”กูบอก
“....................”สลิ่มก็ยังนิ่งเงียบ มันหยิบอักษรทั้งหมดใส่ถุงเก็บเหมือนเดิม แล้วก็พับกระดานเก็บด้วย
“เอ้..”สลิ่มหันมาพูดค้อนๆแล้วพยายามแกะมือกูที่กอดเอวมันตอนนี้ออก
“กูไม่ผิดอ่ะ”กูบอกแล้วกระเถิบตัวให้สลิ่มมันอยู่ระหว่างขากู กลายเป็นว่ากูกอดมันไว้ทั้งตัวแล้ว
“มันก็ไม่ได้เกี่ยวไรกับกูนี่”มันบอกเสียงเรียบ แล้วหยิบถุงไปวางไว้บนกระดานอย่างเรียบร้อย
“แล้วไม่พูดกับกูทำไม..”กูถาม
“เปลืองน้ำลาย”มันตอบแล้วพยายามแกะมือกูออกอยู่อีก
“หึงกูหรอ”กูกระซิบถาม
“ใครหึง”มันย้อนแล้วเริ่มดิ้น
“มึงไง..ปากแข็งว่ะ”กูพูดแกล้ง
“เอ้..ปล่อยดิ้”มันพูดพร้อมกับดิ้นไม่หยุด แต่กูกลับกอดไว้แน่นกว่าเดิม แทบจะร่วมเป็นร่างเดียวกันอยู่ละ
“ไม่ปล่อย”กูตอบ
“ไอ้ห่าเมตร”มันพูดเสียงดัง
“หึหึ”กูหัวเราะ ก็ดูมันเรียกกูดิ “ไอ้ห่าเมตร” แม่ง..ทำไมกูฟังมันเรียกแบบนี้แต่เสือกชอบวะ
“ครับ”กูตอบยิ้มๆ
“ไอ้เวร กูจะฟ้องแม่”มันพูด
“ฟ้องดิ”กูย้อนแล้วยักคิ้วให้ มันเงยหน้ามามองหน้ากูเหมือนแค้นๆนิดหน่อย
“แม่มึงก็เหมือนแม่กู แม่กูก็เหมือนแม่มึงอ่ะ”กูบอก
“แม่กูเป็นแม่กูคนเดียวเว้ย”มันโวยวาย
“แต่มึงเป็นเมียกู”กูบอก
“ไอ้เชี้ยนี่”มันบ่นอีกพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้นยืน
“มึงจะดิ้นทำไมเนี้ย”กูโวยบ้าง
“ปล่อย”มันพูดอีก

ฟ๊อดดดดดดด~~

ไม่ได้ไม่ดี หอมแก้มแม่งเลย กร๊าก ตลกกลบเกลื่อน
“หึงก็บอกว่าหึงดิ”กูบอกไอ้คนที่นั่งหน้าแดงเพราะโดนกูหอมแก้มไปเมื่อกี้ ด้วยความที่มันเสือกดิ้นไปดิ้นมา กลายเป็นมานั่งอยู่บนตักกูไปละ
“กูไม่ได้หึง”มันพูด
“หึง”กูพูดย้ำ
“ไม่ได้หึง..ก็คือไม่ได้หึง ถ้าหึงก็จะบอกว่าหึง”มันพูดหน้าตาจริงจัง
“................”กูเงียบมองหน้ามัน ตกลงมันคืออะไรวะไอ้ที่พูดอ่ะ
“งั้นแสดงว่ามึงก็หึงกูได้แล้วดิ รักกูแล้วอ่ะดิ”กูบอกยิ้มๆ
“หึ..ตีความหมายผิดๆนะมึง”มันหัวเราะเยาะหน่อยๆ
“กูหมายความว่าถ้าหึง คนอย่างกูก็จะบอกว่าหึง..แต่สำหรับมึง คิดว่าจะได้รับคำว่าหึงจากกูหรอ”มันย้อนพร้อมกับทำสีหน้าเย้ยใส่กูอีก
“หึ..เจ็บปวด เจ็บมาก”กูพูดแล้วแสยะยิ้ม
“คำพูดเจ็บปวดมาก..”กูพูดย้ำ
“ทำไมน้องพูดกับพี่แบบนี้ล่ะครับที่รัก”กูพูดแล้วกระชับกอดแน่นกว่าเดิม พร้อมกับเอนตัวเข้าไปหา
“อะ..”สลิ่มร้อง
“โอ้ย..เจ็บๆ”กูร้องแต่แขนกูก็ยังไม่ปล่อยมัน สลิ่มมันกัดเข้าที่ไหล่กูอย่างแรงเพราะมันสู้แรงกูให้ปล่อยจากกอดมันออกไม่ได้
“เจ็บ”กูร้องอีกแล้วขยับตัวทั้งๆที่กอดมันอยู่ให้สลิ่มมันลงไปนั่งกับพื้น สลิ่มมันก็งงๆมองมาทางกู กูยักคิ้วตอบให้มันแล้วก้มลงไปหามัน
“แม่!!”สลิ่มเรียกเสียงดัง กูตกใจรีบเอามือไปปิดปากมันทันที
“ว่าไงจ๊ะลูก”กูตอบแทนล้อเลียนเสียงใส่มันด้วย สลิ่มคิ้วขมวดติดกันด้วยความโมโห ตัวมันก็ดิ้นไปมาไม่หยุด
“หึ..อุก!!”แม่งเอ๊ย เอาอีกแล้วนะ กูโดนกระแทกเข้าเป้ากูอีกแล้ว กูพยายามเอาเป้ากูไปอยู่ตรงกลางให้สลิ่มมันอ้าขา เพราะไม่งั้นมันไม่ได้เอาเข่ากระแทกเป้ากูอีกแน่ๆ
“เจ็บนะโว้ย”กูโวยใส่มัน
“ปล่อย..ไอ้เมตร”มันพูดพร้อมกับเบือนหน้าหนี
“มึงก็อย่าหนีกูดิ้”
“อะ..ไม่ เอาเป้ามึงออกไปสิโว้ย”มันโวยวายอีก
“เสียงดังเดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอกว่ากูเอาเป้ากูไปไว้ตรงเป้ามึงอ่ะ หึหึ”กูขู่มัน ตัวกูเองก็เสือกขำเอง แม่ง พูดไปได้ไงวะ ห่า
“จูบนิดเดียว นะๆ”กูอ้อนแต่มันยังไม่มองหน้ากูอยู่ดี
“นิดเดียวเอง”กูบอกพร้อมกับเอาหน้าไปใกล้อีก มันก็เบือนหน้าหลบอีก
“ขยะแขยงแม่ง”มันพูดพร้อมกับดันอกกูหน่อยๆ
“................”กูเงียบไปเลย ก็มันพูดหน้าตาจริงจังด้วยอ่ะ
“มึงขยะแขยงกูหรอ”กูพูด
“................”สลิ่มเงียบหันมามองหน้ากูหน่อยๆ
“ก็..”มันหลุดเสียงออกมานิดหน่อย แต่กูก็ยังจ้องหน้ามันเหมือนโกรธมันอยู่
“หรือไม่จริง”มันย้อนอีก
“อืม ใช่ดิ..คงจริง”กูบอกอย่างน้อยใจ แล้วลุกขึ้นนั่ง สลิ่มมันก็ลุกขึ้นนั่งตามทันที
“.................”
“อยากงอน ก็ไปงอนเด็กมึงนู่น ไม่ต้องเสือกมาทำหน้าใส่กู”มันพูด
“ทำไม กูไม่สำคัญสำหรับมึงงั้นสิ”กูพูด
“ถ้ามึงจะว่าอย่างนั้นก็เรื่องของมึง”มันบอก
“สลิ่ม”กูเรียกอย่างไม่พอใจนิดหน่อย
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่กู”มันพูดพร้อมกับถลึงตาใส่กูอีก
“...............”เงียบเลยดิกู ก็มันเอาจริงอ่ะ
“แล้วมึงพูดได้ไงว่าขยะแขยงกู มึงรู้ไหมกูรู้สึกยังไง”กูพูดอย่างตัดพ้อ
“มึงแคร์กูบ้างไหม”กูพูดถาม
“...............”
“.......................”
“มึงมีแฟนมากี่คน”มันถาม
“ทำไม”กูถามกลับ แล้วเริ่มขยับนิ้วเพราะกูกำลังนับอยู่ในใจ
“กูถาม ไม่ใช่ให้มาย้อนถามกู”มันหันมาแทบตะคอกใส่
“เอ่อ..คือ จำ ไม่ได้อ่ะ”กูพูดตะกุกตะกัก กูจำไม่ได้จริงๆ แล้วยิ่งถ้าถามกูว่า มีอะไรกับใครมากี่คนแล้ว ยิ่งหนักเลย จำไม่หมดเลยมึง
“สมควรที่กูจะขยะแขยงไหมล่ะ”มันพูดใส่
“แต่กูก็หยุดตั้งแต่รู้จักมึงแล้วนะ”กูบอก
“หรอ”มันย้อนทำหน้ากวนๆ ประมาณว่า “จริงหรอ..”
“จริงนะเว้ย..มึงไม่เชื่อใจกูหรอ”กูพูดอีก
“มึงน่าเชื่อมากกกกกกกก”มันย้อนพร้อมกับทำปากอ้าๆหน่อยๆเป็นการย้ำสรรพคุณตัวกูอีก
“หลิมอ่ะ”กูเรียกแล้วกระเถิบเข้าไปใกล้
“ตกลงมึงขยะแขยงกูจริงอ่ะ”กูพูดถาม ที่จริงพูดคำนี้ไปก็กระดากปากตัวเองไป ห่าเอ๊ย..
“จริง”มันหันมาย้ำเสียงใส่อีก
“แต่กูไม่เคยอยากทำแบบนี้กับใครนอกจากมึงเลยนะเว้ย”กูบอก ที่กูหมายถึงอ่ะหมายถึงว่ากูไม่ได้บ้าบอคอแตก หลง อยากอยู่ด้วย อยากกอดตลอดเวลา อยากแกล้งเท่ากับอยู่กับมันเลย แต่ไอ้ความกระล่อนของกูอ่ะมีให้กับทุกคนแหละ เหอะๆ
“กูต้องดีใจไหม กูจะได้ทำท่าดีใจ”มันหันมาพูดพร้อมกับทำท่าปรบมือประชดกูอีก กูเลยหลุดยิ้มออกไปหน่อยๆกับคำพูดของมัน
“มึงอ่ะ..อย่าน่ารักดิ”กูบอกพร้อมกับกระเถิบเข้าไปใกล้อีก
“ไม่ต้องมาแตะตัวกูเลยนะ”มันปัดมือกูที่จะเข้าไปจับแขนมันออก
“มึงเหมือนหึงกูเลย รู้ตัวไหมเนี้ย”กูพูดแซว
“............”มันสะบัดหน้าหนีกูอีก
“ไม่หึงก็ไม่หึงครับ แต่ไม่โกรธแล้วใช่ไหม”กูพูด
“ใครโกรธ”มันหันมาถาม
“มึงไง”กูบอก
“หลงตัวเอง”มันพูด
“รักนะ”กูกระซิบพูดยื่นหน้าไปใกล้
“...............”
“หึ..หน้าแดง”กูแซว
“ไม่แดงโว้ย”มันหันมาตบหน้ากู ไม่รู้แม่งจะผลักหรือจะตบ ห่า แต่กูหน้าหันไปละ
“หึหึ โอ้ย มึงอ่ะ”กูหลบเอาหน้าหลบมือมันพร้อมกับเอามือกูไปจับข้อมือมันไว้ด้วย
“หลิม”กูเรียกอีกฝ่ายแบบตั้งใจเรียกมากๆอ่ะ อยากให้มันฟังกู
“ไร”มันตอบเสียงห้วน
“กูขอไรอย่างได้ไหม”กูพูด
“..............”มันเงียบแต่ตายังจ้องหน้ากูอยู่
“มึงบอกว่าให้กูทำให้มึงเห็นว่ากูไม่ใช่แค่รักมึง..งั้นมึงเชื่อใจกูได้ไหม”กูพูด
“กูไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง กูไม่รู้ว่าทัวร์กำลังอยากทำอะไร แต่มึง..เชื่อใจกูนะ”กูกระชับมือที่จับข้อมือมันไว้แน่น
“กูกลัวว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น มึงจะเข้าใจผิด”กูบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะกูกลัวจริงๆ
“กูรับปากแล้วว่ากูจะทำให้มึงเห็น ก็คือกูจะไม่ผิดคำพูด ดังนั้น มึงเชื่อใจกูนะ”กูบอกมันแล้วย้ำสีหน้าให้มันอีกครั้ง
“ไม่รู้ มันเป็นเรื่องของอนาคต”มันพูดทำหน้าลอยหน้าลอยตาอีก
“ได้ไงอ่ะ”กูพูดทันที
“แล้วถ้ามึงทำผิดจริงๆ แล้วกูเชื่อใจมึง นั่นก็คือคนชื่อทัวร์อะไรนั่นผิดอ่ะดิ ทั้งๆที่บางทีมึงอาจจะผิดก็ได้”มันบอก
“โหย กูไม่มีทางกลับไปทำอะไรบ้าๆบอๆหรอกน่า”กูบอกมัน
“หึ..”มันหัวเราะหน่อยๆ เหมือนไม่เชื่อกูซะอย่างงั้น
“นะ..ที่รัก”กูพูดยิ้มๆ
“จิ้”มันปัดมือกูออกแล้วเขยิบหนี
“รำคาญว่ะ”มันพูดบ่นแล้วลุกขึ้นยืน แต่หน้าแม่งเสือกแดงซะงั้น
“ไปไหนน่ะ”กูแกล้งเพราะเห็นสลิ่มมันทำท่าจะเดินไป
“ก็..”มันอ้าปากค้างๆ เหมือนจะเดินไปแต่ก็ไม่กล้าเดินไป มันทำหน้านึกๆงงๆหน่อยๆ
“ถ้าเดินออกไปกูลากมึงขึ้นห้องแน่อ่ะ”กูขู่
“.............”สลิ่มเงียบแล้วมันก็ขยับตัวเองไปนั่งตรงโซฟาอีกด้าน กูนั่งยิ้มมองหน้ามัน แล้วพิงหลังไปตรงโซฟา
“...................”ความเงียบเริ่มครอบงำ เมื่อกูนั่งจ้องหน้ามันไปอย่างเพลิดเพลิน ส่วนมันก็หันหน้าหนีบ้าง หันมาสบตากูบ้าง
“ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้ว..ชั้น..จะรู้ว่ารักรึเปล่า”กูร้องเพลงแล้วเอาคางไปเทินไว้บนโต๊ะเล็กที่มันตั้งไว้เล่นคอสเวิร์ดเมื่อกี้ ระหว่างที่กูร้องเพลงมันก็เหลือบสายตามามองกูนิดหน่อย แล้วยิ่งกูเน้นคำว่า “ชั้น” ด้วย มันทำปากเบะๆตอบให้อีก
“อยากให้..ชั้น..รู้ เธอคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือว่าให้กูเดาเอง”กูร้องไปยิ้มไป
“ครวยเหอะ มึงหยุดร้องได้ไหม”มันหันมาพูด
“หึ ก็จริงนิ”กูบอก
“แล้วเมื่อไหร่จะไปสักที”มันพูดบ่นๆ
“ก็รอแม่อ่ะ”กูบอก
“หิว”มันพูดบ่นๆแล้วบิดตัวเองไปมาที่นั่งอยู่บนโซฟา
“กินไรอ่ะ”กูถามอย่างเป็นห่วง
“หิว”มันพูดซ้ำอีก
“ก็จะกินห่าไรล่ะ”กูถามกลับ แม่ง เริ่มกวนตีนกูละ
“มีไรให้แดกล่ะ”มันย้อนแบบไม่ยอม
“ให้ทำให้หรอ ไปดูไหม”กูถามมัน
“อื้อ”มันตอบแล้วลุกขึ้น กูเดินนำมันพาเข้าไปในห้องครัว แล้วก็เปิดตู้เย็นให้มันดู สลิ่มมันก้มๆเงยๆมองดูในตู้เย็น
“อยากกินเฟรชฟราย ฮอทดอกด้วยอ่ะ..มึงมีเกี๊ยวด้วยหรอ ห่อไรอ่ะ”มันพูดด้วยเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็นเกี๊ยวที่อยู่ในทัพเพอแวร์ แม่กูชอบทำไว้เพราะว่าไอ้มิ้วค์มันชอบทอดกิน
“กุ้งกับหมูสับมั้ง น่าจะใช่”กูบอกแล้วหยิบกล่องออกมา
“กูอยากกิน”มันบอกหน้ายิ้มๆนิดหน่อย แล้วนั่งลงคุ้ยนู่นคุ้ยนี่เหมือนตู้เย็นบ้านตัวเองซะอย่างงั้น
“มีมาม่าไหมอ่ะ”มันเงยหน้ามามองหน้ากู
“มี..ไปดูในตู้ดิ อยากกินรสไรล่ะ”กูถามแล้วเดินไปที่ตู้เก็บอาหารแห้ง สลิ่มมันเดินมาเปิดดูก็หยิบมาม่ารสต้มยำกุ้งซองใหญ่ออกมาซองนึง
“มึงไม่กินหรอ”มันถาม
“กิน”กูตอบ สลิ่มมันก็หันไปหยิบมาอีกซอง กูรับจากมือมันมายิ้มๆ อย่างน้อยมันก็ยังห่วงกูบ้างแหละวะ
“ไม่ต้องใส่ไรนะ เดี๋ยวช้า”มันพูดบอกก่อน กูเลยไปเสียบกระติกน้ำแล้วหยิบถ้วยชามออกมาเรียงให้สลิ่มมัน
“ไม่ต้องทอดเฟรชฟรายก็ได้ มันช้า..เอาฮอทดอกกับเกี๊ยวอ่ะ”มันบอกกูด้วยสีหน้าคิดหนักนิดหน่อย
“เอาไง”กูถามยิ้มๆมองหน้ามัน รอให้มันตัดสินใจกับอาหารการกินของมันเอง
“ไม่เอา”มันดันมือกูที่ถือถุงเฟรชฟรายออกเหมือนจะให้กูเอาไปเก็บ กูเลยเดินไปเก็บใส่ตู้เย็นเหมือนเดิม กูเห็นสลิ่มมันกำลังแกะซองมาม่าออกด้วยความตั้งใจ กูเลยจัดการตั้งกระทะ เทน้ำมัน จัดการทอดเกี๊ยวกับฮอทดอกให้เมียกินก่อน
“ดูมึงคล่องเนอะ”กูพูด คล่องนี่กูหมายถึงการแกะมาม่าของมันนี่ ตั้งแต่รอบที่แล้วละ เหอะๆ
“กูเก่ง”มันพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“หึ..”กูหัวเราะตอบ หยิบจานออกมาแล้ววางที่ซับน้ำมันไว้บนจาน
“ก็กูทำอย่างอื่นไม่เป็นนี่หว่า”มันบอกแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะที่วางกับข้าวที่วางอยู่กลางห้องครัว
“อยู่บ้านไม่เคยทำรึไง”กูถาม
“ป้าแม่บ้านทำให้”มันตอบ
“หัดทำดิ..เป็นเมียพี่ต้องทำเป็นนะ”กูบอกแซวๆ
“หึ ใช้คำพูดนี้กับคนผิดคนแล้วล่ะ”มันพูดแสยะหัวเราะนิดหน่อย เหมือนไม่สนใจอะไรกับคำพูดกู
“ถ้าทำให้กูอยู่สบายไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยมึง”มันพูดชัดถ้อยชัดคำ
“ถ้ากูทำได้แสดงว่ามึงจะยอมรับกูงั้นดิ”กูหันไปยิ้มถามให้มันทั้งๆที่มือก็ถือตะหลิวอยู่
“มันเป็นแค่ส่วนที่จะได้รับพิจารณา 30 เปอร์เซ็นต์”มันพูด
“โห ไรวะ..โคตรโหดอ่ะ”มันบ่นแล้วหันไปหยิบเกี๊ยวลงทอด
“แต่ก็คุ้มแฮะ ตั้งสามสิบ กูยอมรับก็ได้”กูหันไปบอกมัน
“ทำให้ได้ละกัน”มันยักไหล่ตอบใส่กูอีก
“แน่นอน”กูย้ำตอบหันไปยักคิ้วกวนมันหน่อยๆ เวลาไม่นานกูก็ทอดฮอทดอกกับเกี๊ยวเสร็จ รวมถึงมาม่ามันก็อืดรอกูอยู่แล้วด้วย กูกับมันยกกันมากินตรงโต๊ะกับข้าวด้านนอก กินไปมองหน้ามันไป เพลินสำหรับกูมากๆอ่ะ
“เกี๊ยวอร่อยอ่ะ”มันพูดไปกินไป ปากก็เคี้ยวไป
“แม่กูใส่ไรไปบ้างก็ไม่รู้ กูก็เคยทำตามแต่ก็ลืมสูตรไปละ”กูบอกมันแล้วหยิบมากินบ้าง
“มึงทำขนมจีบกุ้งเป็นป่ะ ป้าแม่บ้านกูทำอย่างอร่อยอ่ะ”มันพูดแล้วยักคิ้วบอกกู
“เป็นแม่เคยสอน..วันหลังทำกันป่ะ”กูล่อหลอกโดยการเอาของกินเข้าล่อ ฮ่าๆๆ
“กูไม่ชอบทำ กูชอบกิน”มันพูดหน้าตาย
“งั้นเดี๋ยวกูทำให้แดกเองก็ได้ มึงก็นั่งเป็นง่อยไปเหอะ”กูพูดว่าประชดมัน
“อ่ะ..คนหล่อทำไรไม่ผิด”มันพูดแล้วยักไหล่
“หึ มึงรู้ตัวป่ะ มึงติดคำว่า..กูหล่อ กูเก่ง มากอ่ะ แม่งโคตรมั่นใจ เป็นไรมากเปล่าวะ”กูว่ามันยิ้มๆ ปากก็เคี้ยวกินไปด้วย
“ไม่แคร์ ทำไมอ่ะ”มันย้อนอย่างกวนๆเหมือนไม่แคร์จริงๆ
“อ่าว กินไรกันอยู่”แม่กูเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
“กินไหมครับแม่”สลิ่มพูดยิ้มให้แม่กู
“แม่ไม่กินแล้ว เดี๋ยวอ้วน..เมื่อเช้าแม่กินไปแล้วน่ะ”แม่กูบอก
“เดี๋ยวพอไปรอขึ้นเครื่องก็บ่นอีก แม่หิวๆ”กูเลียนเสียง
“เออ”แม่กระแทกเสียงใส่มาทางกู
“จะไปแล้วหรอ”กูถามแม่ หันไปมองไอ้มิ้วค์ที่ยืนหน้างอเป็นตะหลิวอยู่
“กินก่อนก็ได้”แม่กูบอกเพราะคงเห็นว่ามาม่าสลิ่มมันยังไม่หมด
“เป็นไรของมัน”กูถามแม่แล้วมองไปที่ไอ้มิ้วค์
“ก็ไม่อยากให้แม่กลับอ่ะ”ไอ้มิ้วค์พูด มันเดินเข้ามากอดแขนแม่ไว้อีก
“แม่กลับไปมิ้วค์ก็ต้องอยู่กับไอ้พี่เวรสองคน มิ้วค์ต้องทำไรคนเดียวตั้งหลายอย่างนะแม่”ไอ้มิ้วค์พูดเหมือนอ้อนแต่ก็เหมือนฟ้องไปด้วย
“แม่ต้องกลับไปทำงาน เลี้ยงแม่ได้ไหมล่ะ”แม่กูย้อนแล้วลูบหัวมันด้วย
“เลี้ยงได้”ไอ้มิ้วค์ตอบทันที
“เลี้ยงแม่ได้ก็เลี้ยงกูด้วยแล้วกัน เพราะที่แดกอยู่นี่เงินแม่”กูบอกมัน
“พี่เมตรอ่ะ แม่อย่าพึ่งกลับเลยนะ”ไอ้มิ้วค์หน้างอว่ากูเหมือนโดนขัดใจ ก่อนที่จะเอาหัวไปซุกไหล่แม่อีก
“หึ..ไอ้นี่ขี้อ้อนจริง”แม่ว่าขำๆแล้วเข้าไปกอดมันไว้ ทั้งไอ้มิ้วค์ทั้งแม่ยืนกอดกันไปมา ส่วนกูหันมามองสลิ่มอีกทีมันกินมาม่าหมดชามไปละ
“เหอะๆ”กูหัวเราะอ้าปากมองหน้าสลิ่มมัน ที่หน้าแดงเพราะรีบกินไปแล้วเรียบร้อย
“ป่ะ..”มันพูดบอกกูแล้วลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวกูเก็บเอง”กูบอกแล้วยกจานชามไปเก็บในห้องครัว ออกมาอีกทีแม่กับทุกคนก็รออยู่หน้าบ้านแล้วเรียบร้อย กูเลยเดินไปหยิบกุญแจรถมา แล้วล็อกบ้านจากด้านนอกขังไอ้เหี้ยโมทไว้ข้างในแม่งเลย กร๊าก พอไปถึงสนามบินระหว่างที่รอ แม่ก็ลากทั้งสลิ่มทั้งไอ้มิ้วค์เดินซื้อของไปทั่ว โดยมีกูเป็นคนถือของและเดินตามเหมือนแม่งไม่ใช่ลูก มันเหมือนคนรับใช้อ่ะ เหอะๆ

...................>>>><<<<....................

ขอโทษทีที่ช้า
ไม่ว่าง
เบื่อ เซ็ง
เหนื่อย เรียน งานหัวครวย
และ ไม่มีอารมณ์
ได้แค่นี้แหละ เหอะๆ
ปล.รอบหน้าวันไหนไม่รู้ หรือ เย็นนี้วะ (เว่อร์ละ สาด) กร๊ากกก
ปล2.ก็ได้...........กูพิมพ์เอง ลงเรื่องเอง เม้นเองด้วย---ห่าปลวก !!!

[huimei]

มาแล้วววว!!!
-----------------
“งั้นเดี๋ยวกูทำให้แดกเองก็ได้ มึงก็นั่งเป็นง่อยไปเหอะ” โคตรชอบอ่ะ ประโยคนี้   

จะมีซักวันมั้ยที่หนูหลิ่มจะไม่กวนตรีน 
แต่คำพูดแอบทำร้ายจิตใจนะเนี่ย "ขยะแขยง" เหอะๆ แอบสงสารไอ้พี่เมตร

  เบบี้

[som]

มาแล้วสิ่งที่รอคอย  จิ้มพี่เบบี้ก่อนแล้วไปอ่าน

[naja]

พักผ่อนเยอะๆ หายเครียดแล้วค่อยมาใหม่กอ้ได้ แต่เอาหวานๆนะ อุอุ

[bigbeeboom]

ใจเย็นๆเน้อ แต่ขนาดเซ็ง ยังแต่งเลิศขนาดนี้ แจ่มมากค่ะคุณไรเตอร์ 

[lollionlypop]

พี่เมตรแม่ง สลดจริงปะว่ะ
ทำหงอยแล้วก็แรดต่อ เริ่มสงสารน้อง -*-

[som]

อิอิ  เจ๊เรางอนเป็นด้วย  งอนยังไงก็รักพี่เบบี้นะค๊าบ
เหนื่อยมากก้พักผ่อนบ้างอะไรบ้างนะครับพี่เบบี้

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อิอิ~ ^^ หวานนนนนนดี  นานๆคู่นี้จะสวีทกันที  โฮะๆๆๆ~ ของกินเป็นตัวแปรสำคัญใช่ย่อย


ไอ้หนูมิ้วเวลาอ้อนแม่งน่ารักดี น่าจับคู่ไปเป็นเมียไอ้เขต 555+ แต่สงสารแม่อ่ะดิ ตั้งความหวังกะมิ้วไว้สูงมากอ่ะ งืมๆๆๆ

[Killua]

ใจเย็นๆ เหนื่อยนักก็พักหน่อย ถ้าพักแล้วไม่หายเหนื่อย ก็หาตัวช่วย
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ...

[Nabee]

ตามอ่านทันแล้ว >////////<

แหมะ...พี่เมตร ถ้าจะทำให้สลิ่มเชื่อใจ...ตัวเองก็ต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือด้วยนะ

ไม่ใช่ว่าปากอย่าง ใจอย่างนะจ๊ะ...ไม่ง้านรับรองได้ว่า สลิ่มเอาตายแน่ ๆ...หึหึหึ - -+

ส่วนสลิ่มเอง...ปากแข็งจริงนะนู๋...รักพี่เค้าก็บอกไปก็ได้นะ...เก็บไว้เด่วอกแตกตายนะจ๊ะ

แล้วมีขงมีเขิล...อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย...คนอ่านอ่านแล้วมีความสุขอ่ะ...คริคริ >/////<

[♥a2k♥]

"ไอ้ห่าเมตร" พอสลิ่มพูดแล้วดูน่ารัก 
อิทัวร์ต้องมาแน่ๆ
สลิ่มสู้ๆๆ ถ้าอิพี่เมตรจัดการไม่ได้ก็จับตอนเลยย 

[Mercy]

หลิ่มแม่งน่ารักขึ้นทุกวันๆเลยอ่ะ

อิพี่เมตรคะสัญญาอะไรกับน้องไว้ก็ทำให้ได้อย่างที่พูดนะคะ...

มิ้วค์มันน่ากอดดดดน่าฟัดมากกกกกกกให้ตายเหอะชอบเด็กผู้ชายขี้อ้อนจริงเชียว